Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕΡΚΕΛ - ΣΑΡΚΟΖΙ ΓΙΑ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Ελλάδα: στη δίνη (τηλε)κατευθυνόμενης (αυτο)καταστροφής

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Την αναδιάρθωση του ελληνικού χρέους σε ποσοστό 30% έχουν καταρχήν συμφωνήσει η ‘Aγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί. Αυτό αναφέρουν άριστα ενημερωμένες πηγές στη Γαλλία, που υπογραμμίζουν ότι, και στη Γερμανία και στη Γαλλία, είναι πλέον κοινός τόπος ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της, πόσο μάλλον υποβαλλόμενη στην καταστροφική για την ελληνική οικονομία και κοινωνία κούρα του Μνημονίου! Οι πάντες προβλέπουν ότι, ακόμα κι αν αυτή η “κούρα” εφαρμοσθεί μέχρι τέλους χωρίς “ατύχημα”, χωρίς δηλαδή μια λαϊκή εξέγερση ή μια απότομη αναγκαστική χρεωκοπία, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα αυξηθεί θεαματικά, οι πιο πρόσφατες μάλιστα εκτιμήσεις κάνουν λόγο για ποσοστό 170% στο τέλος της τριετίας, που καθιστά όνειρο θερινής νυκτός την αποπληρωμή.

Αυτό αναγνώρισε εμμέσως πλην σαφώς και η Γερμανή Καγκελλάριος, τονίζοντας ότι πρέπει να πληρώσουν και οι ιδιώτες, δηλαδή οι δανειστές, δήλωση που προκάλεσε τη μήνι του … ‘Eλληνα Πρωθυπουργού. Ο κ. Παπανδρέου μοιάζει να συνεχίζει δυστυχώς την αλήστου μνήμης παράδοση της ‘αψόγου στάσεως”, έναντι των διεθνών τραπεζών και του κύριου εκπροσώπου τους Ντομινίκ Στρως-Καν, ελπίζοντας ίσως, με αυτό τον τρόπο, ότι η χώρα θα επανέλθει σε κανονική κατάσταση. ‘Oπως μάλιστα υποστηρίζουν συνεργάτες του, είναι πολύ πικραμένος γιατί οι ‘Ελληνες δεν του αναγνωρίζουν τις προσπάθειες που κάνει υπέρ των. Αν όντως αυτό συμβαίνει, ακόμα μια σοβαρή ένδειξη για επικίνδυνους παραλογισμούς που περπιδημούν στους κυβερνητικούς κύκλους, κινδυνεύοντας να κάνουν πολύ σοβαρότερη μια ήδη πολύ σοβαρή κρίση.

‘Iσως βέβαια, στην κυβέρνηση, που ποτέ δεν διακρίθηκε για ιδιαίτερες σχέσεις και κατανόηση της Ευρώπης, θέλουν να πιστεύουν ακόμα ότι ο κ. Στρως-Καν είναι Γάλλος σοσιαλιστής και όχι ένας τραπεζίτης, στενά συνδεόμενος με τον σκληρό πυρήνα των ισχυρότερων διεθνών τραπεζών γύρω από τη Goldman Sachs, ιδιοκτησίας της αμερικανοεβραϊκής ελίτ των ΗΠΑ. Οι συμβουλές του προς τον κ. Παπανδρέου δεν αποσκοπούν να βοηθήσουν την Ελλάδα και μπορούν μόνο να την καταστρέψουν. Το γεγονός ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, το αποδέχεται στην πραγματικότητα και ο κ. Στρως-Καν, αφού κάνει λόγο για χρονική παράταση της αποπληρωμής. Αυτό που θέλει, από κοινού με τον Τρσέ και την αμερικανική κυβέρνηση, είναι να αποφύγει πάση θυσία να θίξει τα κέρδη των δανειστών της Ελλάδας. Κάτι που, μάλλον λογικά, δεν βρίσκει σύμφωνο το Βερολίνο και το Παρίσι.

Είναι η δεύτερη φορά που ο επικεφαλής του ΔΝΤ ξεγελάει την Αθήνα. Η πρώτη ήταν όταν διαβεβαίωνε ότι το ΔΝΤ έχει αλλάξει και δεν επιβάλλει πολύ σκληρούς όρους, με αποτέλεσμα ο κ. Παπανδρέου να βάζει στο τραπέζι το πιστόλι της προσφυγής του ΔΝΤ για να εκβιάσει τους Ευρωπαίους που, δήθεν, δεν το ήθελαν, απειλούσαμε δηλαδή να αυτοκτονήσουμε, μήπως και δεν μας σκοτώσουν! Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να έχει το θλιβερό προνόμιο να γίνει η πρώτη χώρα στην παγκόσμια οικονομική ιστορία με τρεις και όχι έναν μόνο “νταβατζή” στο κεφάλι της: ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΕΕ.

Ειρήσθω εν παρόδω, η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης επιβεβαιώνει, και αυτή, ότι η Αθήνα δεν εξάντλησε κανένα από τα χαρτιά της διαπραγματευόμενη το Μνημόνιο, αν υποθέσουμε ότι έγινε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, γιατί όλες οι πληροφορίες αναφέρουν ότι επρόκειτο μάλλον για … καθαρογραφή των όρων. Και, κυρίως, δεν εξάντλησε το μεγάλο χαρτί της, ότι δηλαδή μια χρεωκοπία της θα οδηγούσε στην πιθανή χρεωκοπία των δανειστών της, προκαλώντας παγκόσμια οικονομική κρίση. Τόπε άλλωστε, με τη συνήθη ευθύτητα της φυλής του, ο Γερμανός Επίτροπος στην ΕΕ, όταν δήλωσε προ μηνών ότι η Μέρκελ έπαιξε ένα παιχνίδι πόκερ και το κέρδισε.

Φυσικά δεν είναι καλό να χρησιμοποιεί κανείς πυρηνικά όπλα, πραγματικά ή οικονομικά. Είναι χρήσιμο όμως, όταν τον στριμώχνουν στο καναβάτσο και απειλούν τη ζωή του, να υπενθυμίζει την ύπαρξή τους, να απειλεί κατά τρόπο αξιόπιστο τη χρήση τους. Δεν είναι καθόλου καλό να βρίσκεται κανείς στη θέση του Σαμψών, αλλά αν βρεθεί η τακτική του είναι η μόνη διαθέσιμη. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν το έπραξε, μετεβλήθη σταδιακά, ιδίως μετά το Νταβός, στον κατεξοχήν φορέα επιβολής στην Ελλάδα των καταστροφικών για τη χώρα όρων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και της γερμανικής κυβέρνησης.

Για να το κάνει αυτό πίστεψε η ίδια και προπαγάνδισε, στο εσωτερικό και διεθνώς, το ιδεολόγημα ότι κυρίως και αποκλειστικά υπεύθυνη για τα ελληνικά προβλήματα χρέους είναι η ίδια η Ελλάδα, ιδεολόγημα που κατέστρεψε τη διεθνή εικόνα της χώρας, αλλά και αποτέλειωσε την αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού. Είμαστε οι τελευταίοι που θα αρνηθούμε τη συμβολή της αδυναμίας των ελληνικών δομών, ιδίως στο ότι η χώρα μας βρέθηκε στη διόλου αξιοζήλευτη θέση της πρωτοπορείας και του πειραματόζωου για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας κρίσης χρέους, ούτε και την πρώτης εθνικής προτεραιότητας ανάγκη αντιμετώπισης των ελληνικών, εσωτερικών προβλημάτων. Αλλά είναι απλώς γελοίο να υποστηρίζει κανείς ότι μια κρίση χρέους που πλήττει, σε διάφορους βαθμούς, την Ιρλανδία, την Πορτογαλλία, την Ισπανία, αλλά και την ίδια τη Γερμανία, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, οφείλεται στο ότι είναι τεμπέληδες οι δημόσιοι υπάλληλοι της Ελλάδας και μπορεί να λυθεί αν τους κόψουμε τις αποδοχές ή τους απολύσουμε.

Αυτοί βέβαια που τα λένε αυτά δεν είναι τόσο ανόητοι όσο θέλουν να πιστεύουμε, αλλά επιχειρούν, επιτυχώς μέχρι τώρα, να διαχύσουν την ενοχή στο σύνολο του ελληνικού λαού, ώστε η οργή να μη μετατραπεί σε εξέγερση, αλλά να τροφοδοτήσει την κατάθλιψη, την παραίτηση, τον κυνισμό, την εμφύλια σύγκρουση του “ο καθένας για τον εαυτό του” που οδηγεί στο να “φάμε ο ένας τον άλλο”, την αποσύνθεση της όποιας εμπιστοσύνης στο ελληνικό κράτος, σε ένα ελληνικό εθνικό σχέδιο. Αυτές οι μέθοδοι, που πιθανώς υποβλήθηκαν από τους επικοινωνιακούς συμβούλους του Πρωθυπουργού, εικάζουμε, αλλά δεν είμαστε βέβαιοι, την εταιρεία του Ντέιβιντ ‘Aξελροντ, για τις δικές τους παγκόσμιας εμβέλειας επιδιώξεις, και διαχύθηκαν στην ελληνική κοινωνία από τη δικτατορία των τηλεοράσεων, είχαν ως αποτέλεσμα το 80% των Ελλήνων νέων να θέλει, όχι να αγωνιστεί, όπως κάνουν π.χ. οι Γάλλοι νέοι, αλλά να μεταναστεύσει.

Αυτό που θάπρεπε κανονικά να ενδιαφέρει την Ελλάδα δεν είναι να μην γίνει αναδιάρθρωση, αλλά οι όροι υπό τους οποίους θα γίνει. Είναι βέβαιο ότι οι όροι που θα επιχειρηθεί να επιβληθούν θα είναι δρακόντειοι, αν μη τι άλλο για να αποθαρρυνθούν επίδοξοι μιμητές. Θα περιλάβουν πιθανώς την κατάργηση όποιων ασθενών υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους αφήσει πίσω της η λαίλαπα του μνημονίου, την ουσιαστική απαλλοτρίωση, έναντι πινακίου φακής της χώρας, της δημόσιας περιουσίας και του κράτους της, και, πιθανώς, μείζονες παραχωρήσεις εθνικών δικαιωμάτων, που μπορούν να ζητηθούν κάτω από το τραπέζι.

Αν ο κ. Παπανδρέου χρειάζεται, και μάλλον χρειάζεται, κι αν τον αντέχει έναν καυγά με τον Μέρκελ, δεν χρειάζεται να παίρνει το μέρος των τραπεζών και των ΗΠΑ. Μπορεί να κάνει αυτό τον καυγά στο έδαφος που η Ελλάδα είναι πολιτικά ισχυρότερη. Μπορεί να προχωρήσει σε λογιστικό έλεγχο (auditing) του χρέους, για να διαπιστώσουμε πως έχει συναφθεί, τι είναι όλα αυτά τα σουάπς και άλλα προϊόντα, ποιος και υπό ποίες συνθήκες τα συνομολόγησε. Μπορεί να επανεξετασθούν οι συμβάσεις της Ziemens και των άλλων γερμανικών εταιρειών που λεηλάτησαν, επί είκοσι χρόνια, την ελληνική αγορά, αντί να διευκολύνεται ο τρίτος κατηγορούμενος της εταιρείας να το σκάει από τη χώρα. Μπορούμε να ζητήσουμε επιτέλους τις πολεμικές αποζημιώσεις, την επιστροφή του ελληνικού χρυσού που άρπαξαν οι Ναζί. Θα μπορούσε ο κ. Παπανδρέου να επιχειρήσει να θεμελιώσει μια ‘Eνωση των Νοτίων, ένα μπλοκ των μελών της ΕΕ που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα. Θα μπορούσε να απευθυνθεί στο σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών, που βλέπουν με έντονη ανησυχία τη μετατροπή της ΕΕ σε ένωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, δικτατορία των τραπεζών επί των κρατών. Πολύ δύσκολα και πολύ αιματηρά όλα αυτά, η εναλλακτική όμως είναι η καταστροφή της Ελλάδας.

Είναι σωστές, πολύ ανεπαρκείς όμως οι προτάσεις της Σοσιαλιστικής Διεθνούς για εισαγωγή φόρου Τόμπιν ή έκδοση ευρωομολόγων. Αν ήταν Σοσιαλιστική και όχι Αμερικανική θα έπρεπε, εδώ και πολύ καιρό, να ζητήσει την επιστροφή στο σύστημα ρύθμισης της οικονομίας που λειτουργούσε πριν από τα σαράντα χρόνια απορύθμισης. Αυτά οδήγησαν στην ανάδυση του τέρατος του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και μας σπρώχνουν τώρα σε μια κρίση χειρότερη από το 1929. Αυτά που προτείνονται, και από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί και από τον Παπανδρέου και από τον Τρισέ, είναι απλά μερεμέτια, λύσεις της κακιάς ώρας που όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι δεν θα πάνε πουθενά, θα χειροτερεύσουν την κρίση. Ο καρκίνος δεν αντιμετωπίζεται με ασπιρίνες.
Eπίκαιρα, 25.11.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΤΑ ΕΥΡΩΠΗΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com

Το 1956, η ΕΣΣΔ συνέτριψε στρατιωτικά την Ουγγαρία. Το πολιτικό πλήγμα όμως που επέφερε στον εαυτό της απεδείχθη τελικά πολύ ισχυρότερο από το στρατιωτικό που έδωσε. Tο 1989-91, απεδείχθη ότι η Μόσχα δεν είχε ούτε έναν φίλο σε όλη την Ανατολική Ευρώπη. Μετά το 1991, δεν υπάρχει Σοβιετική ¨Ενωση.

Η Γερμανία έχει σήμερα την πολιτικο-οικονομική ισχύ να δοκιμάσει να συντρίψει οικονομικο-κοινωνικά την Ελλάδα, υποβάλλοντάς την, μέσω του Μνημονίου, σε τιμωρητική “κούρα”, προς παραδειγματισμό όλης της ΕΕ. Όπως η Μόσχα του 1956, έτσι και το Βερολίνο του 2010, δεν καταλαβαίνει ότι στο τέλος της διαδικασίας μπορεί να μην υπάρχει Ευρωπαϊκή ¨Ενωση – και η διάλυσή της θα πάρει πιθανώς λιγότερο χρόνο από τη σοβιετική διάλυση. Δεν καταλαβαίνει επίσης ότι, μετατρέποντας την Νότιο Ευρώπη, μετά την Ανατολική, σε σωρό κοινωνικών ερειπίων, θα βρεθεί τελικά μόνη και ανυπεράσπιστη απέναντι στο τέρας των αμερικανικών κυρίως τραπεζών και της ισχύος των ΗΠΑ.

Δεν έχει νόημα να συζητήσουμε τα ειδικότερα ελληνικά προβλήματα, που καθόρισαν την ποιότητα της ελληνικής απάντησης στην κρίση, σε καμμιά περίπτωση όμως δεν την προκάλεσαν. Στους Γερμανούς αρέσει να αναφέρονται στην ελληνική διαφθορά-κακοδιοίκηση, όχι στο πόσο οι ίδιοι συνέβαλαν σε αυτή, δωροδοκώντας επί είκοσι χρόνια τα κόμματα εξουσίας. Ούτε στο πόσο ωφελήθηκαν από αυτή, εξάγοντας πανάκριβα ακόμα και ελαττωματικά προϊόντα, όπως τα περίφημα υποβρύχια που γέρνουν.

Η ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη ήταν ασφαλώς φούσκα. ‘Hδη όμως όχι μόνο ξεφούσκωσε, απειλεί να συμπαρασύρει σε καταστροφική δίνη όποιο κοινωνικό κράτος φτιάξαμε από την εποχή του Βενιζέλου και όποια ανεξαρτησία αποκτήσαμε μετά το 1974. Αν σήμερα η Αθήνα δυσκολεύεται να πληρώσει τα χρέη της, θάναι αδύνατο να τα ξεπληρώσει στο τέλος.

Οι άλλες όμως, πολύ μεγαλύτερες “φούσκες” δεν έχουν πάθει τίποτα μέχρι τώρα. Οι γερμανικές εξαγωγές δεν στηρίζονται μόνο στην τεχνολογική υπεροχή. Στηρίζονται σε μια ιστορικά αδικαιολόγητη μείωση των πραγματικών αμοιβών κατά 6% σε δέκα χρόνια, που οι πιο αδύναμες ευρωπαϊκές χώρες δεν μπορούσαν να μιμηθούν. Στηρίζονται στον δανεισμό, σε ένα νόμισμα που εξυπηρετεί τη γερμανική, όχι όμως την ευρωπαϊκή οικονομική επέκταση, στην απομύζηση της νοτιοευρωπαϊκής και ανατολικοευρωπαϊκής αγοράς και, επίσης, στον υπέρογκο δημόσιο δανεισμό! Κανείς από αυτούς τους παράγοντες δεν μπορεί να διατηρηθεί πολύ ακόμα, χωρίς να συμβάλει στην εκδήλωση πολύ σοβαρότερης οικονομικής κρίσης. Η Γερμανία θέλει να είναι ηγετική δύναμη της Ευρώπης, δεν έχει όμως τίποτα να προτείνει για την ευρωπαϊκή κρίση, πέραν της προτροπής μη δανειζόσαστε, πληρώστε τα χρέη σας! Δυστυχώς και κανείς άλλος.

Ακόμα πιο μεγάλη από τη γερμανική είναι η φούσκα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού τομέα, με κέντρο μια φούχτα αμερικανικές τράπεζες και οίκους αξιολόγησης. Σαράντα χρόνια απελευθερώσεων, απορρυθμίσεων, αποφορολογήσεων, απόλυτης ελευθερίας ανταλλαγών και ροών κεφαλαίων οδήγησαν στην ανάδυση ενός τέρατος, ενός τεράστιου χρηματιστικού κεφαλαίου, που δεν ανταποκρίνεται σε υλικές αξίες, ένα παρασιτικό Μολώχ που καταστρέφει ολόκληρες κοινωνίες στην αδύνατη προσπάθεια διατήρησης αδικαιολόγητα υψηλών αποδόσεων, φτιάχνει τη μια φούσκα μετά την άλλη και καταφεύγει τελικά και στις καθαρές απάτες, όπως τα ενυπόθηκα δάνεια στις ΗΠΑ, που πλήρωσαν τελικά οι φορολογούμενοι, μετατρέποντας την κρίση των τραπεζών σε κρίση κρατών.

Μέχρι τώρα, οι Νοτιοευρωπαίοι προσπαθούσαν να ελιχθούν αποφεύγοντας τα αναπόφευκτα χειρότερα και κάνοντας ότι πιστεύουν στην ανύπαρκτη ελληνική ιδιαιτερότητα και προσπαθώντας να εξευμενίσουν τους ισχυρούς: Βερολίνο και διεθνείς τράπεζες. Τώρα, με τη Ιρλανδία, αύριο με την Πορτογαλλία, αρχίζει να δημιουργείται η αντικειμενική βάση μιας πιο συλλογικής προσπάθειας για τη ριζική μεταρρύθμιση της ΕΕ, για την επιστροφή στη ρύθμιση των ροών κεφαλαίου, για μια οικονομική και όχι μόνο νομισματική ένωση, με ηπειρωτικά προγράμματα επενδύσεων και συνοχής, με κοινή φορολογική πολιτική, με λελογισμένο προστατευτισμό, πρωτοπόρα στη δημιουργία ενός πιο δημοκρατικού, πολυπολικού κόσμου,

Η άλλη εναλλακτική είναι το βάθεμα της οικονομικής κρίσης, άγριες εμφύλιες συγκρούσεις, ο κίνδυνος αποσύνθεσης στο χάος της ΕΕ, η εμφάνιση ξανά φασιστικών φαινομένων.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 20.11.2010

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΣΤΡΙΜΩΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ

Κυπριακό: Κίνδυνος νέων “κατολισθήσεων” σε θέματα αρχών και κυριαρχίας

Συνάντηση στη Νέα Υόρκη υπό την αιγίδα ΟΗΕ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


Στη Νέα Υόρκη έχει καλέσει σήμερα τους εκπροσώπους Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων ο ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, σε μια συνάντηση που υποτίθεται ότι θέλει να δώσει ώθηση στη συντηρούμενη, με τεχνητή αναπνοή, διαδικασία “επίλυσης του κυπριακού”. Στην πραγματικότητα όμως, η συνάντηση δεν είναι παρά το αποκορύφωμα των ασφυκτικών πιέσεων που ασκούν Λονδίνο, Ουάσιγκτον, Κομισιόν και ΟΗΕ στην Κύπριο Πρόεδρο, με αντικειμενικό σκοπό:

- κατ’ ελάχιστον, να ανοίξουν τον μπλοκαρισμένο δρόμο της Τουρκίας προς την ΕΕ, αφαιρώντας από την Κύπρο και την Ελλάδα το σημαντικότερο διπλωματικό χαρτί τους

- κατά μέγιστο, να προωθήσουν μια λύση του κυπριακού στα μέτρα τους, μια επανεκδοχή δηλαδή του σχεδίου Ανάν και πάντως, σε κάθε περίπτωση, να εγκολπωθούν, με όσο πιο επίσημο τρόπο γίνεται, τις νέες “εκπτώσεις” που έκανε ο κ. Χριστόφιας ως προς τον πυρήνα της κυπριακής κρατικής κυριαρχίας, στη διάρκεια των δίχρονων συνομιλιών του με τον κ. Ταλάτ.

Οι δύο κύριοι εκβιασμοί

Οι δύο κύριοι εκβιασμοί που ασκούνται επί της Κύπρου είναι:

- η απειλή έγκρισης του απευθείας εμπορίου ΕΕ με τα κατεχόμενα, απευθείας εμπόριο που συνιστά ντε φάκτο ημιαναγνώριση του ψευδοκράτους. Η απειλή αυτή επικρέμαται τώρα ως Δαμόκλειος Σπάθη πάνω από το κεφάλι της Λευκωσίας, παρόλο που προσκρούει σε σοβαρά νομικά και πολιτικά εμπόδια

- η απειλή αναγνώρισης της ΤΔΒΚ και προσανατολισμού της διεθνούς κοινότητας στη λύση της διχοτόμησης. Την επανέφερε με άρθρο του στο προσκήνιο ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών του Τόνι Μπλερ Τζακ Στρω. Βεβαίως αυτή είναι μια πολυπαιγμένη και κούφια απειλή, που κανονικά δεν θάπρεπε να πιάνει, τελικά όμως έχει ένα αποτέλεσμα έστω και εξασθενημένο (η λέξη “διχοτόμηση” χρησιμοποιείται στο κυπριακό περιβάλλον όπως η λέξη χρεωκοπία από την ελληνικη κυβέρνηση, δίκην “νευροπαραλυτικού αερίου” ή καταστολής προ εγχειρήσεως).

Στην πραγματικότητα, το τελευταίο πράγμα που ποτέ επεδίωξε το Λονδίνο ήταν η διχοτόμηση. Διχοτόμηση σημαίνει μία ζώνη ελληνικής και μία ζώνη τουρκικής κυριαρχίας. Η Αγγλία ουδέποτε ήθελε να δώσει στους Ελληνες ή τους Τούρκους το νησί ή μέρος του, για τον εαυτό της ήθελε πάντα να το κρατήσει. Υποδαύλισε την ελληνοτουρκική σύγκρουση ως μέσο ελέγχου της πλειοψηφίας από τη μειοψηφία και αργότερα πριμοδότησε τις δαιδαλώδεις ρυθμίσεις του σχεδίου Ανάν, που, εγκαθιδρύοντας ένα “κράτος-μπάχαλο”, διαιώνιζαν τον αγγλο-αμερικανο-ισραηλινό έλεγχο στο νησί. Τον μπαμπούλα της; διχοτόμησης τον κραδαίνουν οι Αγγλοι, όπως κραδαίνουν τον μπαμπούλα της χρεωκοπίας οι πιστωτές της Ελλάδας, εν γνώσει τους ότι, αν χρεωκοπούσε θα τους συμπαρέσυρε. Πέραν όμως του τι θέλει το Λονδίνο, είναι επίσης τελείως προφανές ότι ούτε η Βρετανία, ούτε κανένα άλλο κράτος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ μπορεί να αναγνωρίσει την ΤΔΒΚ, χωρίς τουλάχιστο να δημιουργήσει ένα τεράστιο χάος και να πλήξει ανεπανόρθωτα ζωτικά δυτικά συμφέροντα.

Υποτέλειες

Εδώ και δύο αιώνες, οι Εγγλέζοι και στη συνέχεια οι Αμερικανοί, δεν θα μπορούσαν να κυριαρχήσουν στον ελληνικό χώρο, αν δεν χρησιμοποιούσαν εκτεταμένα και πολύ επιδέξια το ασυνήθιστα μεγάλο απόθεμα ραγιαδισμού που συναντά κανείς στην ελληνική ιθύνουσα τάξη, στο κρατικό και πολιτικό προσωπικό μας.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση της Κύπρου, αυτή η τάση έχει μεταβληθεί αφενός σε ένα είδος καντιανής “κατηγορικής προσταγής”, που περίπου απαγορεύει στη Λευκωσία να διαφωνεί με το Λονδίνο, τον ΟΗΕ και τους δυτικούς εν γένει, αφετέρου σε περιοδική πίεση της Αθήνας στην Κύπρο. Τέτοια μεγάλη πίεση ασκήθηκε ανοιχτά το 2002-04 από τους Σημίτη και Παπανδρέου επί των Προέδρων Κληρίδη και Παπαδόπουλου, όπως και του ΑΚΕΛ, για να εγκρίνουν το σχέδιο Ανάν. Ο κ. Χριστόφιας εξάλλου δεν θα προχωρούσε στη διεκδίκηση της Προεδρίας κόντρα στον Τάσσο Παπαδόπουλο, αν δεν τον είχαν ενθαρρύνει σημαντικοί κύκλοι της ελλαδικής, ανανικής και ατλαντικής, πολιτικής ελίτ, προεξάρχοντος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο ρόλος του οποίου στο κυπριακό είναι διαχρονικός και πολύ καλά γνωστός.

Τωρα, η κυβερνηση Παπανδρέου, ζεματισμένη από το προηγούμενο του σχεδίου Ανάν. είναι πολύ πιο προσεκτική και διακριτική στο κυπριακό. Διερωτάται όμως κανείς πως ξεπάγωσε το ζήτημα του απευθείας εμπορίου, εγκρίθηκε από την Κομισιόν και πήγε στο ευρωκοινοβούλιο, με την ενθουσιώδη υποστήριξη πολλών Σοσιαλιστών, χωρίς σχεδόν να το πάρει χαμπάρι (ή έτσι λένε) η κυπριακή και ελλαδική διπλωματία, το κυπριακό και ελληνικό κοινοβούλιο, οι Επίτροποι των δύο χωρών στις Βρυξέλλες. Μερικοί κάνουν λόγο για “δόγμα Αλτσχάιμερ” ή και … Πόντιου Πιλάτου στην εξωτερική πολιτική: αφήνουμε να “γίνουν” μόνα τους τα πράγματα που θέλουμε, κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει…

Τουρκική ένταξη

Η Αθήνα περισσότερο, αλλά και η Λευκωσία από κοντά, έχουν προσχωρήσει επίσης με μεγάλο φανατισμό και κατά τρόπο τελείως παράλογο, αλλά χαρακτηριστικό της υποτέλειας που χαρακτηρίζει αμφότερες, στους οπαδούς της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ. Η άκριτη, ενθουσιώδης και άνευ ανταλλάγματος υποστήριξη της Αθήνας στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, συνετέλεσε τα μέγιστα και στην αθώωση της Αγκυρας ως δύναμης κατοχής της Κύπρου και απειλής στο Αιγαίο, και στην πολιτική επικράτηση των νεοοθωμανών και στην εντυπωσιακή διεύρυνση τους διεθνούς ρόλου της Αγκυρας, χωρίς να βοηθήσει σε τίποτα Ελλάδα και Κύπρο. Αν, ο μη γένοιτο, πετύχαινε αυτή η πολιτική, η Ελλάδα και η Κύπρος θα έβλεπαν την Τουρκία να ακυρώνει το σημαντικότερο στρατηγικό τους πλεονέκτημα: ότι ανήκουν σε μια ισχυρή Ενωση, όπου δεν ανήκει η Τουρκία.

Το πιθανότερο όμως είναι να μη συμβεί αυτό, να μην ενταχθεί ποτέ η Αγκυρα. Οπότε, Αθήνα και Λευκωσία θα έχουν κάνει ένα σωρό παραχωρήσεις σε Τουρκία-ΗΠΑ-Βρετανία, χωρίς να κερδίσουν τίποτα από αυτές, ενώ θα έχουν αποξενωθεί από τις κεντρικές ευρωπαϊκές δυνάμεις!!! Χαμένες δηλαδή σε όλα τα μέτωπα (to ίδιο που κατάφερε η Αθήνα στον οικονομικό τομέα, αφού έγινε ταυτόχρονα στόχος και των αμερικανικών τραπεζών και της Γερμανίας).

Εκ περιτροπής προεδρία και άλλες σαχλαμάρες

Ενας μεγάλος κίνδυνος από τη διαδικασία της Νέας Υόρκης και επιδίωξη της Βρετανιας είναι η καταγραφή των συγκλίσεων που σημειώθηκαν στις διαπραγματεύσεις, ώστε να τους δοθεί μια αυξημένη ισχύς μέσω ενδιάμεσης συμφωνίας ή ενός ψηφίσματος του ΟΗΕ.

Οι συγκλίσεις αυτές, όπως αίφνης η πρόταση Χριστόφια για υποχρεωτική εκ περιτροπής προεδρία, η ανάμειξη ξένων δικαστών στη λειτουργία της δικαστικής εξουσίας, ο αφοπλισμός του κράτους και η στέρησή του από το δικαίωμα της αυτοάμυνας, αφενός δεν βρίσκουν σύμφωνο τον κυπριακό λαό, αφετέρου θέτουν εν αμφιβόλω την ίδια την έννοια του κυπριακού κράτους, η ύπαρξη και ομαλή λειτουργία του οποίου συνιστά συνθήκη εκ των ουκ άνευ για την επιβίωση των Ελληνοκυπρίων.

Δυστυχώς, η πλειοψηφία των Κυπρίων και Ελλαδιτών πολιτικών απέδειξε το 2000-04 και ξαναποδεικνύει τώρα ότι δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιληφθεί τι σημαίνει κράτος, δεν μπορεί ή δεν θέλει να υπερασπισθεί τις πιο κεντρικές πτυχές της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας του κυπριακού και ελλαδικού κράτους, ειδικά αν μια τέτοια υπεράσπιση τους φέρνει σε σύγκρουση με δυτικά συμφέροντα και θέτει σε κίνδυνο, ή έτσι εκτιμούν, την πολιτική τους καριέρα. Αν δεν βρούμε τρόπο να αλλάξουμε αυτό το πολιτικό σύστημα, καμμιά ώρα κινδυνεύουμε να ξυπνήσουμε χωρίς χώρα και χωρίς κράτος.
Kόσμος του Επενδυτή, 18.11.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Ολοταχώς στο... 1929

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

‘Ηταν πούταν στραβό το κλήμα, τόφαγε κι ο γάιδαρος. Στην σοβαρότερη διεθνή οικονομική κρίση μετά το 1930, και την αδυναμία-απροθυμία γενναίας διόρθωσης, που κανονικά απαιτεί, προστίθεται τώρα ο πολλαπλασιασμός των συγκρούσεων των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων, όπως Γερμανίας με ΗΠΑ και ΗΠΑ με Κίνα, συγκρούσεις που απειλούν με ανοιχτό ναυάγιο τη Σύνοδο των G-20 στη Σεούλ, ανοίγοντας την προοπτική νομισματικού και εμπορικού πολέμου.

Οι μικροί Ευρωπαίοι απέναντι σε Μέρκελ-αγορές

Το διεθνές χάος αντανακλάται και στο εσωτερικό της ΕΕ, όπου η Μέρκελ διαδέχτηκε τώρα τη Θάτσερ ως Σιδηρά Κυρία, επιχειρώντας να επιβάλλει σε όλη την Ευρώπη γερμανική οικονομική δικτατορία και γερμανική λιτότητα και συμμαχώντας αντικειμενικά με τις μεγάλες διεθνείς τράπεζες.

Προς το παρόν, η πολιτική του Βερολίνου εξελίσσεται χωρίς σπουδαίες αντιδράσεις, κυρίως λόγω της αδυναμίας των φτωχότερων κρατών να συνεννοηθούν μεταξύ τους και ίσως με τη Γαλλία. Δεν παύει όμως να υπονομεύει την ίδια την ‘Ενωση και την οικονομική ανάκαμψη, οδηγώντας στην εμφάνιση μαζικών κοινωνικών συγκρούσεων, ακόμα και μεσοπολεμικών ιδεολογικών ρευμάτων, εδώ κι εκεί, όπως ο σταλινισμός και ο φασισμός.

Η ενδεχόμενη υπαγωγή της Ιρλανδίας ή της Πορτογαλλίας στον μηχανισμό “στήριξης”, αν γίνει, θα μεταβάλλει την ελληνική περίπτωση από εξαίρεση, δήθεν οφειλόμενη σε ελληνικές ιδιορρυθμίες, σε κανόνα για τα πιο αδύναμα μέλη της ΕΕ, που μοιάζουν να καλούνται τώρα να προσαρμοσθούν στη “φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση’, όχι συγκλίνοντας προς τον πλουσιότερο Βορρά, αλλά “μεταναστεύοντας” στον τρίτο κόσμο.

Καυγάδες

Μέρκελ, Σόιμπλε και Λαγκάρντ επικρίνουν τον Ομπάμα για τον “κεϋνσιανισμό” του, ο Ομπάμα ζητάει από τους Κινέζους να υποτιμήσουν το νόμισμά τους, από τους Κορεάτες και τους Ινδούς να ανοίξουν τις αγορές τους, κι από όλους να συμφωνήσουν σε όρια ελλειμμάτων και πλεονασμάτων, δηλαδή πλεονασμάτων, κάτι που απορρίπτουν Γερμανοί και Κινέζοι. Οι Βραζιλιάνοι επαναφέρουν ελέγχους κεφαλαίων για να εμποδίσουν την κερδοσκοπική, βραχυπρόθεσμη είσοδο κεφαλαίων στην αγορά τους.

Την απόφαση της Μπραζίλια επιδοκίμασε ο παραδοσιακός θεματοφύλακας του νεοφιλελευθερισμού, το ΔΝΤ, που μοιάζει να τελεί σε κατάσταση προϊούσας σύγχυσης, επιχειρώντας να ικανοποιήσει διαφορετικές ανάγκες και διαφορετικούς μετόχους του. Τις προάλλες κάλεσε, όσες χώρες το μπορούν, να μην προσφύγουν σε λιτότητα, για να μην ενισχύσουν την ύφεση. Σαχλαμάρες βέβαια, γιατί σε καθεστώς απορρυθμισμένων ανταλλαγών και πρακτικά αφορολόγητου χρηματιστικού κεφαλαίου, με κατάργηση όλων των προστατευτικών μηχανισμών, εκτός των νομισματικών ισοτιμιών, ουδείς πλεονασματικός θέλει να αυξήσει τη ζήτηση, γιατί διακινδυνεύει έτσι να ενισχύσει με δικά του έξοδα την οικονομία των ανταγωνιστών του. Η απουσία προστατευτισμού είναι ίσως και ένας βασικός λόγος που απέτυχε μέχρι τώρα η πολιτική τόνωσης της ζήτησης του Ομπάμα, αποτυχία που, όπως έδειξαν οι τελευταίες εκλογές, θέτει τις βάσεις για μια σχεδόν ολοκληρωτική, “μεταφασιστική” εκτροπή στις ίδιες τις ΗΠΑ.

Στα βήματα του 1929-31

Η παγκόσμια οικονομία (και πολιτική), μοιάζει να ακολουθεί με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια το προηγούμενο του μεγάλου Κραχ του 1929-31, παρά τους εξορκισμούς αναλυτών, πολιτικών και αρθρογράφων. Τα περισσότερα κράτη ακολουθούν κυκλική και όχι αντικυκλική πολιτική, όπως και τότε, βαθαίνοντας την ύφεση, δεν γίνεται τίποτα ουσιαστικό για τον έλεγχο ενός χρηματοπιστωτικού τομέα που ενσαρκώνει τον “καπιταλισμό της καταστροφής” και τώρα έρχεται να προστεθεί και ο διεθνής ανταγωνισμός. Παράγοντας στον οποίο απέδωσε πολλά από τα δεινά του Κραχ του 1929-31, ένας από τους σημαντικότερους και βαθύτερους ιστορικούς μελετητές του, ο Charles Kindleberger.

Αποτυχία Ομπάμα, σύγκρουση με Γερμανούς

Επικρίνοντας την απόφαση της αμερικανικής FED να ρίξει στην αγορά 650 δις δολλάρια, ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε υπογράμμισε ότι όλες οι παροχές ρευστότητας που έκανε μέχρι τώρα η αμερικανική κυβέρνηση δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Προχώρησε μάλιστα και σε μια ακόμα δηλητηριώδη παρατήρηση, υπενθυμίζοντας ότι οι Αμερικανοί κατηγορούν από τη μια τους Κινέζους για τεχνητή υποτίμηση, από την άλλη αυτό ακριβώς κάνουν οι ίδιοι με το δολλάριο.

Λειτουργώντας ως ανεπίσημος εκπρόσωπος των ΗΠΑ στην περίπτωση αυτή, ο Τζωρτζ Σόρος επέκρινε την εμμονή του Βερολίνου στη λιτότητα και κάλεσε τους Κινέζους να αναπτύξουν την εσωτερική αγορά τους, προφανώς ανοίγοντάς την στις δυτικές εξαγωγές. Αυτό βέβαια που δεν διευκρίνισε αυτός, ο κατεξοχήν εκπρόσωπος των αγορών, είναι το πως συμβιβάζονται οι κριτικές στη Γερμανία με την … ενθουσιώδη επίθεση κατά της Ελλάδας την άνοιξη, επίθεση που άνοιξε το δρόμο της πανευρωπαϊκής λιτότητας!

Οικονομολόγοι όπως ο Κρούγκμαν αποδίδουν, αντίθετα, την αποτυχία του Ομπάμα στο αντίθετο: την πολύ περιορισμένη εφαρμογή της συνταγής του Κέινς. Στην πραγματικότητα βέβαια, τα στοιχεία δικαιώνουν περισσότερο τον Σόιμπλε, για λόγους όμως που ο ίδιος δεν θα είχε καμιά διάθεση να αναγνωρίσει. Τα λεφτά που ο Ομπάμα ρίχνει στην αγορά, δεν θα γίνουν το πιθανότερο βιομηχανικές επενδύσεις στις ΗΠΑ, αλλά θα τροφοδοτήσουν διεθνείς κερδοσκοπικές φούσκες, στο περιβάλλον της πλήρους απορρύθμισης, ενισχύοντας έτσι τους παράγοντες που οδήγησαν στην κρίση. Το μόνο κέρδος για τις ΗΠΑ είναι το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της έμμεσης υποτίμησης.

Η δημοκρατική λύση κι ένας ρόλος για την Ευρώπη

Κεϋνσιανισμός σημαίνει πολύ περισσότερα. Προϋποθέτει κάποιας μορφής επιστροφή σε λελογισμένο προστατευτισμό, αλλά και μια σειρά από ριζικές πολιτικές, οικονομικές και ιδεολογικές μεταβολές, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως απλή άσκηση τόνωσης της ζήτησης. Πρέπει να αναθεωρηθεί μεγάλο μέρος της απορρύθμισης, να υποταγεί εκ νέου το κεφάλαιο στην πολιτική εξουσία, να επανεφευρεθεί το κράτος και ο ιστορικός συμβιβασμός κράτους, κεφαλαίου και εργασίας που χαρακτήρισε το Νιου Ντηλ του Ρούζβελτ, τον καπιταλισμό του Ρήνου και τον γαλλικό γκωλισμό. Χρειάζεται μια ριζική αναδιανομή του πλούτου κατά αντίστροφο τρόπο από αυτόν που κυριαρχεί μετά το 1970-80 και προϋποθέτει ένα νέο κύμα εκδημοκρατισμού των δυτικών κοινωνιών και, ίσως, την αποδοχή ενός πολυπολικού κόσμου.

Ομπάμα και Δημοκρατικοί δεν έχουν δύναμη και διάθεση για τόσο ενναίες κινήσεις. Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία το ίδιο. Ούτε καν η ριζοσπαστική αριστερά της Ευρώπης, που προτιμά να διαμαρτύρεται γενικώς εναντίον του συστήματος, με αποτέλεσμα ακόμα και τεράστιες κινητοποιήσεις, όπως αυτή των Γάλλων, να μη βρίσκουν πολιτική διέξοδο. Με τη σειρά της βέβαια, η αποτυχία Ομπάμα μπορεί να οδηγήσει σε επικράτηση ακραίων δυνάμεων, όπως το Κόμμα του Τσαγιού, που απεργάζονται ιστορική, αντιδημοκρατική οπισθοδρόμηση στο εσωτερικό των ΗΠΑ και νέους πολέμους διεθνώς.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος μοιάζει τώρα παγιδευμένος ανάμεσα στην τερατώδη δύναμη των τραπεζών, των υπερσυντηρητικών Ρεπουμπλικάνων, του αμερικανοεβραϊκού λόμπυ και του Νετανιάχου από τη μια, που ετοιμάζονται για κοινωνικούς και νέους μεσανατολικούς πολέμους, και των Γερμανών και Κινέζων από την άλλη, που δεν βλέπουν γιατί πρέπει να ανοίξουν το γεμάτο πουγγί τους, για να σώσουν εκείνοι, με δικά τους έξοδα, το καράβι της διεθνούς οικονομίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το καράβι θα συνεχίσει να βουλιάζει, όσο ο καθένας κυττάει μόνο τον εαυτό του. Η Ευρώπη, με σπουδαίες παραδόσεις της και πολιτική κουλτούρα θα μπορούσε να παίξει πρωτοποριακό ρόλο, αν οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι διανοούμενοί της ξανάβρισκαν, υπό το βάρος και της τόσο απειλητικής κρίσης, τον δυναμισμό που κάποτε τους χαρακτήριζε…

Γεωπολιτικές παρενέργειες

Μια από τις παρενέργειες της αμερικανογερμανικής σύγκρουσης, είναι ότι συντείνει στη δημιουργία ντε φάκτο άξονα Κίνας-Γερμανίας, στον οποίο προστίθεται και η Βραζιλία σε ορισμένα θέματα (o Λούλα επικρίνει την Ουάσιγκτον για τις ενέσεις ρευστότητας που οδηγούν σε υποτίμηση του δολλαρίου και πλημμυρίζουν τη χώρα του με κεφάλαια, υπενθυμίζοντας στους εξαγωγικούς γίγαντες ότι οι εξαγωγές τους δεν μπορούν να στηρίξουν την ανάπτυξη). Μια σινογερμανική προσέγγιση όμως, υπονομεύει αναπόφευκτα την κύρια, μακροχρόνια στρατηγική επιδίωξη της Ουάσιγκτων, που είναι η αναχαίτιση της κινεζικής ανάδυσης.

Το ίδιο κινδυνεύει να πάθει η Γερμανία σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Στραγγαλίζοντας τις χώρες της Νότιας Ευρώπης, βοηθάει αντικειμενικά στη δημιουργία δεύτερης “νέας Ευρώπης”, ζώνης αμερικανικής επιρροής στο εσωτερικό της ΕΕ. Το ίδιο έπαθε και στη Γιουγκοσλαβία, όταν επενέβη άτσαλα εναντίον των Σέρβων, διαιωνίζοντας τελικά τον αμερικανικό ρόλο στα Βαλκάνια!

Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 13.11.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ΛΑΘΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΠΗ - και μια πολύ ενδιαφέρουσα "ακτινογραφία" της Κύπρου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, λάθη δεν αναγνωρίζονται. Οι ψηφοφόροι στην Ελλάδα προτίμησαν να ανάψουν πορτοκαλί, αποφεύγοντας το κόκκινο στην κυβέρνηση, με το σοβαρό “ελαφρυντικό” απουσίας αξιόπιστης εναλλακτικής. Θέλησαν απέχοντας, να αποφύγουν τον αμεσότερο κίνδυνο, τις ωδύνες μιας περιόδου αστάθειας και αβέβαιης μετάβασης στο άγνωστο, χωρίς την οποία είναι αδύνατο να βρεθεί λύση στο ελληνικό πρόβλημα. Θα δούμε βέβαια τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου. Αλλά, αν δεν μεσολαβήσει θαύμα, με τις ηγεσίες που έχουμε, τις πολιτικές που ασκούνται, την πενία των ιδεών που μας χαρακτηρίζει, ο ελληνικός λαός θα διαπιστώσει πολύ σύντομα την τραγωδία που τον περιμένει, αν δεν ακούσει τους τριγμούς της κατάρρευσης.

Πρόκειται για ολόπλευρη κρίση του καθόλου ελληνισμού: στην Ελλάδα άρχισε από την κατάρρευση των εσωτερικών δομών, στην Κύπρο εξελίσσεται αντισυμμετρικά, ξεκινώντας από την αμφισβήτηση της διεθνούς της υπόστασης. Η διαδικασία άρχισε από πολλά χρόνια, ανεκόπη με το δημοψήφισμα του 2004, για να επιταχυνθεί μετά τις εκλογές του 2008. Τότε, οι Κύπριοι πολιτικοί και ψηφοφόροι έκαναν ότι δεν καταλαβαίνουν την πραγματική ατζέντα του κ. Χριστόφια. Σήμερα διαπιστώνουν, εγκλωβισμένοι πλέον, ότι διαπραγματεύεται λύση σε τελείως διαφορετική βάση από αυτή που επιθυμούν.

Ο Πρόεδρος Χριστόφιας έχει προτείνει μια λύση, τις βασικές πρόνοιες της οποίας απορρίπτει με συντριπτική πλειοψηφία ο κυπριακός λαός. Αποδέχθηκε επίσης την κατάργηση οικουμενικών κανόνων όπως η αρχή της πλειοψηφίας, κανόνων που μπορούν να στηρίξουν πολιτικά την διπλωματική άμυνα του κυπριακού κράτους. ¨Εκανε παραχωρήσεις με τις οποίες διαφωνούν κατηγορηματικά οι πολίτες. Οι συνομιλίες συνεχίζονται χωρίς ρεαλιστική πιθανότητα επιτυχίας, η κυπριακή ηγεσία κινείται σε τελείως άλλη βάση από τον κυπριακό λαό και, Ελλάδα και Κύπρος, βρίσκονται σε τραγική απομόνωση: και από τον άξονα ΗΠΑ-Βρετανία-Τουρκία, και από τους πολέμιους της τουρκικής ένταξης!

Το 59% των Ελληνοκυπρίων δηλώνει μη ικανοποιημένο από τον κ. Χριστόφια στο κυπριακό, σύμφωνα με μεγάλη δημοσκόπηση της εταιρείας RAI, το 35% μάλιστα καθόλου ικανοποιημένο. Λίγο μικρότερο (56%) είναι οι μη ικανοποιημένοι από την εσωτερική διακυβέρνηση. Πολύ μικρότερο το ποσοστό των ικανοποιημένων από την επιδόσεις στην οικονομία (35%). Το 75% των Ελληνοκυπρίων δεν πιστεύει ότι οι διαπραγματεύσεις θα οδηγήσουν σε λύση, έναντι 20% που το πιστεύει (κυρίως ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ).

Η πλειοψηφία (63%) εξακολουθεί να υποστηρίζει την επίσημη επιδίωξη (διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία), ποσοστό που μειώθηκε φέτος κατά 10%. Στον όρο αυτό επικεντρώνεται όλη η σύγχυση που χαρακτηρίζει την κυπριακή πολιτική και συνείδηση, προϊόν διαχρονικού οπορτουνισμού των κυπριακών ηγεσιών. Ο όρος από μόνος του είναι ασαφής και επιδέχεται πολλαπλών ερμηνειών. Ο Ανάν τον ερμήνευσε στο ομώνυμο σχέδιο ως κράτος στο οποίο η, συνήθης για τις ομοσπονδίες, ισότητα των δύο ζωνών-κοινοτήτων καταργούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της δημοκρατίας, την αρχή της πλειοψηφίας, αναθέτοντας τις τελικές αποφάσεις σε τρεις ξένους δικαστές. Στο όλο προσέθεσε τον αφοπλισμό του κράτους, δρακόντειους περιορισμούς στις μετακινήσεις, άδικη λύση του περιουσιακού και διαιώνιση τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας και επεμβατικών δικαιωμάτων.

Το όλο απερρίφθη μετά πολλών επαίνων το 2004 από τους Ελληνοκύπριους εκλογείς, η πολιτική ηγεσία όμως της Κύπρου δεν παρουσίασε σχέδιο διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του κυπριακού λαού. Μη μπορώντας να διατηρήσει τις περί ξένων δικαστών διατάξεις του Ανάν, ο κ. Χριστόφιας εισήγαγε, για να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, την εκ περιτροπής προεδρία, που, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, απορρίπτει το 76%.

Οι Ελληνοκύπριοι τάσσονται υπέρ της διζωνικής-δικοινοτικής, αλλά κατά των συγκεκριμένων σχεδίων εφαρμογής της που προτάθηκαν με τη σύμφωνη γνώμη των μεγαλύτερων κομμάτων τους! Και αρνούνται κατηγορηματικά τον ακρογωνιαίο λίθο της λύσης που προτείνει ο Πρόεδρος στις διαπραγματεύσεις, την εκ περιτροπής προεδρία.

Το 91% δεν αποδέχεται παραμονή εποίκων στο νησί (ο κ. Χριστόφιας δέχθηκε 50.000), το 89% δεν αποδέχεται διατήρηση τουρκικών εγγυήσεων, το 98% παραμονή τουρκικών στρατευμάτων.

Με τέτοια νούμερα, διερωτάται κανείς τι ακριβώς διαπραγματεύεται ο κ. Χριστόφιας και πως σκέφτεται ότι μπορεί να περάσει ένα τέτοιο σχέδιο. Αν πάλι δεν το σκέφτεται, γιατί δεν εγκαταλείπει τις συνομιλίες και δεν καταγγέλλει την άλλη πλευρά, αντί να εγκλωβίζεται όλο και περισσότερο στις παραχωρήσεις του;

Ένα 20% των πολιτών τάσσεται υπέρ της δημιουργίας δύο κρατών στην Κύπρο. Ποσοστό εντυπωσιακό, στο μέτρο που κανείς πολιτικός δημοσίως δεν υποστηρίζει τέτοια λύση – η μεγάλη πλειοψηφία τους την υποστηρίζει σε ιδιωτικές συνομιλίες!

Η πτώση του ποσοστού υπέρ της ομοσπονδίας κατά 10% φέτος, συνδυάζεται με την εμφάνιση για πρώτη φορά ενός 7% που τάσσεται υπέρ τρίτης λύσης (ούτε ομοσπονδία, ούτε δύο κράτη). Η λύση δεν διευκρινίζεται στη δημοσκόπηση, το πιθανότερο όμως είναι ότι πρόκειται για ενιαίο κράτος (οριακά και επιστροφή στη Ζυρίχη). Οι αιρετικές προτιμήσεις είναι παρούσες σε όλο το πολιτικό φάσμα, επικρατέστερες όμως μεταξύ των ψηφοφόρων της ΕΔΕΚ ( 50% ομοσπονδία, 34% δύο κράτη) και του ΕΥΡΩΚΟ (30% ομοσπονδία, 24% δύο κράτη, 40% άλλο).

Η επίσημη πολιτική επαναπροσέγγισης αποδεικνύεται, στο φως της δημοσκόπησης, μια καμπάνια τελείως υποκριτική, που δεν αντιμετώπισε τις πραγματικές αιτίες της εχθρότητας μεταξύ των δύο κοινοτήτων, περιοριζόμενη σε ανταλλαγές απολύτως ψεύτικων ηθικοπλαστικών κηρυγμάτων και διακηρύξεων. Το 65% των Ελληνοκυπρίων δηλώνει ότι δεν θα επέστρεφε στο υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση σπίτι ή περιουσία. Θα επέστρεφε πάντως ένα 30%, που δεν είναι αμελητέο με δεδομένη την αμοιβαία δυσπιστία.

Δυσπιστία τόσο μεγάλη, που θέτει εν αμφιβόλω την προοπτική μελλοντικής συνύπαρξης εντός του ιδίου κράτους και τις κατά καιρούς δηλώσεις των Κυπρίων πολιτικών. Το 58% των Ελληνοκυπρίων δεν αποδέχεται να έχει Τουρκοκύπριο προϊστάμενο (το 45% είναι κατηγορηματικά αντίθετο). Το 43% δεν θέλει ούτε καν ως γείτονες τους Τουρκοκύπριους (τo 23% κατηγορηματικά)! Υπό παρόμοιες συνθήκες, πως θα αποτραπεί η κρίση ακόμα και ενός κράτους με το ιδεωδέστερο σύνταγμα – όχι με τις παραδοξολογίες που προτείνονται ως λύση! Επιβεβαιώνεται εδώ η ύπαρξη πολλαπλών επιπέδων συνείδησης, που, σε συνδυασμό με την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, καθιστά περίπου αδύνατο ορθολογικό χειρισμό.

Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται σχετικά με το κυπριακό τους Βρετανούς (83%), τους Αμερικανούς (87%), τον απεσταλμένο του ΟΗΕ Ντάουνερ (80%) και τον ΟΗΕ (67%). Αντίθετα, εμπιστεύονται τους Ρώσους (54%). Το 66% πιστεύει ότι η Κύπρος ωφελήθηκε από την ένταξη στην ΕΕ. Το 56% αντιτίθεται στη συνέχιση υποστήριξης της τουρκικής ένταξης (υπέρ της οποίας τάσσονται πλειοψηφικά μόνο οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ). Οι μισοί Ελληνοκύπριοι (49%) πιστεύουν ότι η Ελλάδα μπορεί να βοηθήσει την Κύπρο και οι άλλοι μισοί όχι. Ένα εντυπωσιακό 73% θέλει στενότερες σχέσεις με το Ισραήλ, προοπτική που απορρίπτει το 21%. Στην Κύπρο δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός ο ρόλος του Ισραήλ το 1974, στη σύνταξη του σχεδίου Ανάν και στη διαμόρφωση της αγγλοαμερικανικής πολτικής στο κυπριακό. Το 46% συμφωνεί και το 43% διαφωνεί με ένταξη στο ΝΑΤΟ, ενώ για τον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 77% και 16%.

Το 75% θέλει την Εκκλησία περιορισμένη στην πνευματική της αποστολή. Ταυτόχρονα όμως το 45% θέλει να έχει σημαντικό ρόλο στις συζητήσεις για το εθνικό, έναντι 53% που δεν θέλει. Τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο εμπιστεύεται το 42%, έναντι 55% που δεν τον εμπιστεύεται.

Αν πιστέψουμε τη δημοσκόπηση, ένα 90% περίπου δεν έχει ζητήσει κανένα ρουσφέτι. Αν δεν την πιστέψουμε, οι Κύπριοι είναι πολύ φοβισμένοι άνθρωποι και η κυπριακή κοινωνία ελάχιστα διατεθειμένη να κυτταχτεί στον καθρέφτη.

Το 76% των Κυπρίων δηλώνει ότι το κυπριακό είναι το κατεξοχήν θέμα που καθορίζει την ψήφο τους. Αν είναι έτσι, δυσκολεύεται κανείς να καταλάβει πως επικρατούν διαρκώς κόμματα που καταλήγουν σε σχέδια λύσεων αντίθετα με το λαϊκό φρόνημα. Στην πρόθεση ψήφου πάντως, εν σχέσει με τον Νοέμβριο του 2008, κατακρημνίζεται το ΑΚΕΛ (απώλεια 10%), το ΔΗΣΥ και το ΔΗΚΟ (απώλειες 5%). Μικρό μέρος των απωλειών εισπράττουν τα μικρά κόμματα, ενώ μεγάλο ποσοστό παραμένει αναποφάσιστο ή κατευθύνεται σε αποχή.

Ελάχιστη εμπιστοσύνη έχουν οι πολίτες σε πολιτικούς και κόμματα: το 80% δεν τα εμπιστεύεται και μόνο το 16% θεωρεί καταλληλότερο για Πρόεδρο τον κ. Χριστόφια. Δεύτερος έρχεται ο κανένας με 13%, ενώ οι υπόλοιποι πολιτικοί αποσπούν μονοψήφια ποσοστά. Το 50% των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ υποστηρίζει ως καταλληλότερο για ΓΓ τον κ. Κυπριανού και 20% τον κ. Κατσουρίδη.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύτηκε στα Επίκαιρα, 11.10.10

Γερμανία, Γαλλία και Ευρώπη

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πανευρωπαϊκή λιτότητα επιχειρούν να επιβάλουν τώρα οι Γερμανοί, μετατρέποντας την ΕΕ, από πόλο ελπίδων ευημερίας, σε φυλακή κακομαθημένων μαθητών και επιχειρώντας να συγκροτήσουν με τις επιθέσεις κατά μεταναστών και φτωχότερων χωρών, όπως η Ελλάδα, το νέο ιδεολογικό περιτύλιγμα μιας ριζοσπαστικής έως άκρας δεξιάς. Κινδυνεύοντας βέβαια έτσι να οδηγήσουν σε τρομερή ύφεση την οικονομία, κατά το πρότυπο του 1929-31.

Στον αντίποδα, εκρηκτική παραμένει η κατάσταση στη Γαλλία, όπου τα συνδικάτα αποφάσισαν δύο νέες ημέρες κινητοποιήσεων την ερχόμενη βδομάδα, ανεξαρτήτως της ψήφισης ή όχι του επίμαχου νομοσχεδίου για το συνταξιοδοτικό. Σημειώνονται τώρα οι πρώτες ρωγμές στο στρατόπεδο της εργοδοσίας, ιδίως των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και περιοχών που πλήττονται από τους αποκλεισμούς δρόμων. Αλλά και της δεξιάς στο σύνολό της, που συμφωνεί μεν με τη μεταρρύθμιση, διαφωνεί όμως με την ακαμψία της κυβέρνησης (π.χ. καθολικοί και Βιλπέν).

Η μαζική συμμετοχή της νεολαίας στις κινητοποιήσεις είναι νέος παράγοντας. Χίλια τρακόσια λύκεια κινητοποιήθηκαν και 700 διέκοψαν τη λειτουργία τους. Οι κινητοποιήσεις άγγιξαν 33 από τα 83 γαλλικά πανεπιστήμια. Η κυβέρνηση ελπίζει στον εκτονωτικό ρόλο των διακοπών των Αγίων Πάντων, δεν είναι όμως σίγουρο ότι οι ‘Αγιοι είναι με το μέρος της.

Για πρώτη φορά κινητοποιούνται τόσο έντονα εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, σε στρατηγοικούς μάλιστα τομείς, όπως τα διϋλιστήρια, όπου πολλαπλασιάστηκαν τα μπλόκα στις εξόδους. ‘Όταν επεμβαίνει η αστυνομία, οι απεργοί στήνουν τα μπλόκα πιο μακριά στο δρόμο ή σε γειτονικά διϋλιστήρια. Εργαζόμενοι της πετρελαϊκής βιομηχανίας και φορτηγατζήδες επιδίδονται όλο και περισσότερο σε αποκλεισμούς, πιεζόμενοι από το οικονομικό τους πρόβλημα λόγω παράτασης των κινητοποιήσεων. Οι αποκλεισμοί δρόμων οδηγούν πολλές επιχειρήσεις να ζητούν ευελιξία από την κυβέρνηση.

Αν το επίπεδο των κινητοποιήσεων έφτασε το προηγούμενο του 1995 και σε μερικές περιπτώσεις υπερέβη αυτό του 1968, δεν υπάρχει καμία ένδειξη εξασθένησης. Αντίθετα, χαρακτηρίζονται, σε αντίθεση με το παρελθόν, αφενός από μεγάλη αυτοπεποίθηση των εργαζομένων ότι θα τα καταφέρουν, όπως το 2006, όταν ανέτρεψαν τις ψηφισμένες μεταρρυθμίσεις Βιλπέν, αφετέρου από ολόθερμη συμπαράσταση της κοινής γνώμης. ‘Ενας παράγοντας που μπορεί να δράσει αποσυνθετικά, είναι όμως η εμφάνιση μιας όλο και ισχυρότερης πτέρυγας “μπαχαλάκηδων”, στις παρυφές των κινητοποιήσεων.

Η ένταση και το βάθος του κινήματος αντανακλά τη βαθιά συναίσθηση της γαλλικής κοινωνίας ότι τα μέτρα για τις συντάξεις υποκρύπτουν μια βαθύτερη πορεία προς την πλήρη κοινωνική αποσάθρωση και τη διάλυση του γαλλικού κράτους πρόνοιας. Η ηγεμονία άλλωστε των νεοφιλελεύθερων οικονομικών ιδεών, στις οποίες ποτέ δεν πίστεψε πολύ, ούτε καν το κατεστημένο μιας κατ’ εξοχήν “κρατικιστικής” και “κοινωνικής” στην παράδοσή της χώρας, έχει δεχθεί τεράστιο πλήγμα τα τελευταία χρόνια, ιδίως με το δημοψήφισμα που απέρριψε κατ’ oυσίαν τη φιλελεύθερη Ευρώπη του Μάαστριχτ το 2005, τα μαζικά κοινωνικά κινήματα που ακολούθησαν και την οικονομική κρίση του 2008. Ελάχιστοι τολμούν πια στη χώρα να υπερασπισθούν τις αρετές του υπερφιλελεύθερου, χρηματιστικού καπιταλισμού, αυτό που λένε είναι “τι θέλετε να κάνουμε, η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση έχει επικρατήσει παντού, πρέπει να προσαρμοσθούμε”.

Η γαλλική κοινή γνώμη διαισθάνεται ενστικτωδώς ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να “προσαρμοσθεί”, γιατί το τελικό τίμημα αυτής της προσαρμογής θα είναι η απώλεια των κοινωνικών κατακτήσεων δύο αιώνων. Αν όμως έχει τη δύναμη και τη θέληση να κινητοποιηθεί, δεν έχει ούτε τις ιδέες, ούτε τους διανοούμενους, ούτε τα πολιτικά κόμματα και τις ηγεσίες που θα μπορούσαν να της δώσουν μια προοπτική.

Αυτό που εντυπωσιάζει στη σημερινή γαλλική κρίση, είναι η εκκωφαντική σιωπή των διανοουμένων της αριστεράς, όσο και της δεξιάς, συντηρητικών όπως και ριζοσπαστών, και η αμηχανία των πολιτικών, που περιορίζονται κυρίως σε μικρο-πολιτικαντισμούς. Εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο γιατί ιστορικά, η χώρα του Καρτέσιου, του Ζωρές, του Ζολά, του Μπαλζάκ, του Καμύ και του Σαρτρ ήταν πάντα περήφανη, έως αλαζονική, για τους διανοούμενούς της, ήταν σα νάλεγε σε όλο τον κόσμο: “Σκέφτομαι αρα υπάρχω”. Σήμερα, δεν υπάρχει πιο μεγάλη αντίθεση ανάμεσα σε μια πάντα ζωντανή κοινωνία, που θέλει νάχει, και αγωνίζεται για νάχει, μέλλον και προοπτική, αλλά δεν έχει πνευματική και πολιτική ηγεσία.

Θα χρειαστεί ίσως να βαθύνει ακόμα περισσότερο η οικονομική κρίση, να γίνουν περισσότερες εξεγέρσεις, να απειληθεί άμεσα με διάλυση η ΕΕ για να αρχίσει η Γαλλία και η Ευρώπη να ξεπερνάνε, αν το καταφέρουν, την ιστορική τους αδράνεια και τη διανοητική τους κόπωση, προϊόν ως ένα σημείο και των μεταπολεμικών τους επιτευγμάτων, που τώρα όμως απειλούνται πια πιο σοβαρά από ποτέ άλλοτε.

Κόσμος του Επενδυτή, 22.10.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com