Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Αυτοκρατορία του Χρήματος κατά Ελλάδας

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

 

              «Η μακροχρόνια υποτέλεια δημιούργησε εθισμούς και στίγματα. Οι διαβρώσεις που προκάλεσαν στην εθνική ψυχή οι ξένες επεμβάσεις και η εξάρτηση κατά την περίοδο του ελευθέρου βίου, κυρίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο,                 είναι βαθύτερες και χειρότερες από τη φθορά στους τρεισήμισυ αιώνες της τουρκοκρατίας. Μπορεί να αποσυρθούν κάποτε οι βάσεις, αλλά οι Αμερικανοί θα μείνουν. Η ξενοκρατία διαπότισε όλα τα κοινωνικά στρώματα με το πνεύμα της υποτέλειας και της πνευματικής αδράνειας. Διέβρωσε τους εθνικούς ιστούς»

 

       Κυριάκος Σιμόπουλος

      «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια»,

             Αθήνα, εκδ. Στάχυ

         

                    

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Η ελληνική κοινωνία και το κράτος αντιμετωπίζουν σήμερα προβλήματα πρωτοφανή στα διακόσια χρόνια της (ανάπηρης) Ανεξαρτησίας και τα λιγότερα της (ανάπηρης) Δημοκρατίας. Δεν αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα μόνο η Ελλάδα, αλλά επίσης, σε διαφορετικό όμως βαθμό, η Κύπρος και τα μισά μέλη της ΕΕ.

 

Η Ελλάδα είναι σήμερα, για τον «πρώτο κόσμο», όπως και το Ιράν για τον μεσανατολικό και ευρύτερα «τρίτο», δύο επίκεντρα γιγαντιαίας προσπάθειας αναδιαμόρφωσης των πλανητικών ισορροπιών που χαρακτήρισαν τη μεταπολεμική Ευρώπη και τον κόσμο του Ψυχρού Πολέμου. Το ότι συζητούσαμε ένα-δύο χρόνια τα συμβαίνοντα στη χώρα μας ως προϊόν «τεμπελιάς» δημοσίων υπαλλήλων, είναι η καλύτερη απόδειξη απίστευτης ηθικο-πνευματικής παρακμής. Δεν θέλω να γράφω τέτοια πράγματα, με ενοχλούν, δυσκολεύομαι όμως να διαφωνήσω με τον Κώστα Γαβρά, που είπε τις προάλλες: «είμαστε γελοία χώρα».

 

Η Ελλάδα στο στόχαστρο

 

Ο ελληνικός λαός (ιδιαίτερα, αλλά όχι μόνο τα φτωχότερα στρώματα), η δημοκρατία, το ελληνικό έθνος-κράτος δέχονται σήμερα την απειλητικότερη επίθεση της νεώτερης ιστορίας τους. Είναι πόλεμος, αλλά ακήρυκτος και μονομερής. Ο επιτιθέμενος ανάγκασε την επίσημη ηγεσία των θυμάτων να θεωρήσει την επίθεση πράξη αλληλεγγύης, ο βιαζόμενος αναγόρευσε σωτήρα τον βιαστή.

 

Οι αντιστάσεις του θύματος είναι περιορισμένες. Ο ελληνικός λαός, σε μεγάλο ποσοστό, δεν έχει (ή δεν θέλει να) συνειδητοποιήσει το ριζοσπαστικό χαρακτήρα του φαινομένου. Λόγοι ιδιοτέλειας (ή φόβου), ιδίως όσων κοινωνικών στρωμάτων επιβιώνουν κάπως, του πολιτικού προσωπικού, των «διανοουμένων», σε συνδυασμό με την πνευματική παρακμή, αποτρέπουν την βαθειά, πλήρη κατανόηση του φαινομένου. Ανακαλύπτουμε συνήθως ότι θέλουμε, όχι αυτό που προτιμάμε να αγνοούμε.

 

 

Φταίμε εμείς ή οι ξένοι;

 

‘Οπως σε κάθε πόλεμο, ο επιτιθέμενος χρησιμοποιεί σε βάθος όλες τις αδυναμίες του θύματος, εν προκειμένω την τόσο εκτεταμένη διαφθορά και το «παραγωγικό κενό». Το ιρλανδικό χρέος το 2009-10, δεν ήταν πιθανώς χειρότερο από το ελληνικό, αν όμως οι «αγορές» άρχιζαν από κει την επίθεση, κινδύνευαν να βρουν μεγαλύτερη αντίσταση, αλλά και να προβάλλουν, άθελά τους, την ευθύνη των τραπεζών στη δημιουργία του. Η ελληνική διαφθορά επέτρεψε να εκδηλωθεί χωρίς τέτοιες παρενέργειες η επίθεση κατά της Ευρώπης, αλλά και εξασφάλισε ότι το διοικούν και άρχον προσωπικό της χώρας δεν θα αμυνόταν και θα διευκόλυνε, αντίθετα, τους επιτιθέμενους.

 

Η διαφθορά είναι παγκόσμιο φαινόμενο, η έκτασή της ίδιον του νεοφιλελεύθερου, παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και κεντρικό εργαλείο ελέγχου των ελίτ. Η Ελλάδα, όπως και στα υπόλοιπα, δεν είναι εξαίρεση, είναι όμως ακραία περίπτωση. Εδώ, οι γενικές τάσεις εκδηλώνονται με ιδιαίτερη δριμύτητα.

 

Για τη διαφθορά δεν έχει ασφαλώς ίδια ευθύνη ο περιπτεράς και ο Πρωθυπουργός. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Η διαφθορά όμως ξεκινάει, δεν τελειώνει στο ανώτερο πολιτικο-κρατικό προσωπικό, ούτε περιορίζεται στην άρχουσα τάξη. Συγκροτείται σε ευρύτερη κουλτούρα και πρακτική, περιορίζοντας ασφυκτικά τη δυνατότητα άμυνας της κοινωνίας, της απαγορεύει την αυτοσυνείδηση, την εκμηδενίζει ηθικά και την καθιστά όμηρο ενός ευρέος πλέγματος μικρο-προνομίων και δήθεν «ωφελημάτων» από τη γενικευμένη ανομία.

 

Η πολιτική τάξη, το ανώτερο κρατικό προσωπικό, η άρχουσα τάξη επεξέτειναν τη διαφθορά σε όλη την κοινωνική κλίμακα, δημιουργώντας ένα πλέγμα αδικαιολόγητων προνομίων και θολών εξαρτήσεων. Το φαινόμενο εγκαινίασε η μεταπολεμική δεξιά, για να ελέγξει μια αντιφρονούσα κοινωνική πλειοψηφία, το επεξέτεινε και γενίκευσε το ΠΑΣΟΚ.

 

Στον δημόσιο διάλογο του μεταπολεμικού «εθνικόφρονος αυταρχισμού» απαγορεύτηκε να τεθεί το ερώτημα που διατύπωσε ένας αγανακτισμένος Καραμανλής το 1963 («ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;»). Κατά την «ευδαίμονα μεταπολίτευση» δεν ετέθη το ερώτημα: «από πού έρχονται και που πάνε τα λεφτά». Κάποια στιγμή, οι κάτοχοι του Χρήματος, που δάνειζαν αφειδώς την Ελλάδα, όχι γιατί την αγνοούσαν, αλλά γιατί την γνώριζαν, «έκαναν ταμείο» καθιστώντας το χρέος εργαλείο για τη μετατροπή της Ελλάδας σε αποικία και της ΕΕ σε ολοκληρωτική δικτατορία τους (ή, εναλλακτικά, τη διάλυσή της σε μια σειρά μικρά κράτη, ανήμπορα απέναντι σε αγορές και ΗΠΑ).

 

‘Οσοι ερμηνεύουν αποκλειστικά με εσωτερικές «αδυναμίες» το ελληνικό πρόβλημα, αποκρύπτουν τον ρόλο του διεθνούς παράγοντα, φορτώνοντας στα λαϊκότερα, φτωχότερα στρώματα, ενοχές και βάρη. ‘Οσοι ερμηνεύουν αποκλειστικά με τον εξωτερικό πόλεμο, επιδιώκουν τη διατήρηση των «κεκτημένων» των μικρομεσαίων. Αμφότεροι εκφράζουν τα συμφέροντα σχετικά «βολεμένων» κοινωνικών στρωμάτων, ανώτερων-μεσαίων, όχι καταστρεφόμενων ή πληβειακών. Ανεξαρτήτως «σοσιαλιστικής» ή «εθνικόφρονος» ρητορείας, αμφότεροι συμβάλλουν στην αποσύνθεση κοινωνίας και έθνους.

 

Οι εξωτερικές επιβουλές δεν αντιμετωπίζονται χωρίς ταυτόχρονη ηθική, πολιτιστική, κοινωνική επανάσταση - η τελείως απαραίτητη αυτή επανάσταση δεν μπορεί να γίνει χωρίς αντίσταση στον «εξωτερικό εχθρό».

 

Είναι πόλεμος;

 

Ο «φιλόσοφος του πολέμου» Καρλ Φον Κλαούζεβιτς τον ορίζει ως «συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα», «πράξη βίας που επιδιώκει να υποχρεώσει τον αντίπαλο να πραγματοποιήσει τη θέλησή μας». Στους περισσότερους πολέμους κυριαρχεί το στοιχείο της στρατιωτικής βίας, που απουσιάζει μέχρι τώρα στην Ελλάδα. Δεν είναι όμως απαραίτητο για να χαρακτηρίσουμε ένα φαινόμενο «πόλεμο». Περιγράφουμε την αμερικανο-σοβιετική αντιπαράθεση ως «Ψυχρό Πόλεμο», αλλά δεν έλαβε ποτέ μορφή στρατιωτικής αναμέτρησης.

 

Αν απουσιάζει η στρατιωτική βία, δεν απουσιάζει, στην ελληνική περίπτωση, η μαζική οικονομική, ψυχολογική, πολιτικο-ιδεολογική βία, ούτε η προσπάθεια υποταγής της σε αλλότρια βούληση. Βρίσκουμε τα δύο στοιχεία του ορισμού Κλαούζεβιτς. Και συγκρίσιμα αποτελέσματα: η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας υπερέβη το κόστος εμφυλίου πολέμου μεσαίας κλίμακας.  

 

Δεν έχουμε ανοιχτή κατάλυση του κράτους και ξένη κατοχή, έχουμε όμως το πρακτικό, οικονομικό και νομικό ισοδύναμό τους. Το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα Δανειακών-Μνημονίων δεν επιβάλλει απλά στο κράτος ορισμένη οικονομική πολιτική. Το υποδουλώνει μόνιμα με:

 

-        την καταστροφή της δυνατότητας αναπαραγωγής της ελληνικής κοινωνίας και του κράτους,

 

-        τον οικονομικό εξαναγκασμό εξυπηρέτησης μη βιώσιμου χρέους, που καταστρέφει τη χώρα αυξάνοντας το χρέος,

 

-        την μεταβολή της φύσης του χρέους με την εισαγωγή του αγγλικού δικαίου και των ξένων δικαστηρίων και τη μετατροπή του σε χρέος προς κράτη

 

     -  τη διαβολή της χώρας διεθνώς και την κατατρομοκράτηση των Ελλήνων πολιτών 

 

Τυπικά, διατηρούνται ακόμα το ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, το κοινοβούλιο, ο θεσμός των εκλογών, ήδη όμως έχουν χάσει τα μέσα άσκησης πολιτικής. Ενεργούν και νομοθετούν μέσα στα πλαίσια των επιλογών της τρόικας και υπό τον όλο και ασφυκτικότερο έλεγχο των ανθρώπων της.

 

Το ότι διαθέταμε άθλιο δημόσιο δεν είναι λόγος να μην έχουμε καθόλου κράτος, είναι λόγος να αποκτήσουμε καλύτερο. Το ότι δίνονταν μαϊμού αναπηρικές συντάξεις, δεν είναι λόγος να καταδικάσουμε τους ανάπηρους σε άθλια ζωή και σύντομο θάνατο, καταργώντας το κοινωνικό κράτος, μεγαλύτερη κατάκτηση του νεώτερου πολιτισμού. Αν η Ευρώπη θέλει να γίνει κράτος, όχι ‘Ενωση Διεθνών Τοκογλύφων, δεν μπορεί να το κάνει μετατρεπόμενη σε «δημοσιονομική αστυνομία». Μαζί με τα δικαιώματα και τις εξουσίες, πάνε και οι υποχρεώσεις του κράτους προς τους πολίτες, η φροντίδα για την περίθαλψη, την εκπαίδευση, την άμυνα κλπ.

 

Τα προηγούμενα του 1922 και του 1941

 

Η απειλή για το ελληνικό κράτος από την «Αυτοκρατορία του Χρήματος», ο οικονομικός και ιδεολογικός πόλεμος που υφιστάμεθα ως χώρα, είναι σήμερα πολύ σοβαρότερη από αυτή που ποτέ πρόβαλλε ή θα μπορούσε η Τουρκία. Ακόμα και η τραγωδία του 1922 αφορούσε μέρος του ελληνισμού, εδώ κινδυνεύουμε με κατάλυση του όλου ελληνικού (και κυπριακού) κράτους, δηλαδή της βασικής προϋπόθεσης αξιοπρεπούς επιβίωσης του ελληνικού λαού.

 

Η σημερινή απειλή είναι συγκρίσιμη με την απειλή από τον φασιστικό ‘Αξονα το 1940-44. Εκείνη όμως ήταν σαφής. Τώρα το υποκείμενο κρύβεται, παρουσιάζει τα αποτελέσματα της δράσης του ως αποτέλεσμα προβλημάτων του θύματος, δίνει σε αυτή μορφή «φυσικού φαινομένου».

 

Παρά τη δραματική μορφή της γερμανικής εισβολής και κατοχής, από μια άποψη είναι χειρότερο να αυτοκαταλύεσαι δια πράξεων ελληνικών κυβερνήσεων και ψήφου κοινοβουλίων, να μετατρέπεσαι οικειοθελώς σε λαό-δούλο και κράτος-δούλο, από το να ηττάσαι στρατιωτικά. Ο Λεωνίδας, ο Παλαιολόγος, ο Μεταξάς, οι κομμουνιστές αντάρτες νίκησαν ηττώμενοι. Βέβαια, με κριτήρια κρατούσης «γεωπολιτικής των λαμογίων», Ιησούς και Σπάρτακος ήταν loosers. Αν απέφευγαν όμως τη μάχη (ή τη Σταύρωση), θα έχαναν τον πόλεμο.  

 

Ποιος είναι ο «εχθρός»

 

Ο «’Αξονας» που σήμερα επιτίθεται στον ελληνικό λαό είναι μια «Ιερά Συμμαχία» α) του χρηματιστικού κεφαλαίου (εκπροσωπούμενου από τις «αγορές», το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ), β) των ανώτερων τάξεων της «Ευρω-Γερμανίας», με τη δεσπόζουσα επιρροή τους σε ΕΚΤ και ΕΕ, γ) των ΗΠΑ λόγω της δεσπόζουσας επιρροής τους στο ΔΝΤ και, εν μέρει, στην ΕΕ, δ) της ελληνικής κλεπτοκρατικής ολιγαρχίας και του πολιτικο-κρατικού προσωπικού που την υπηρετεί.

 

Η «Αυτοκρατορία» δεν εμφανίζεται η ίδια, ελέγχει δια των ανθρώπων της τα βασικά πολιτικά και κρατικά υποκείμενα που θα έπρεπε, θεωρητικά, να κινητοποιηθούν για την άμυνα της κοινωνίας, του κράτους, του έθνους που πλήττονται, όπως και την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. ‘Εχει μπει μέσα στο ίδιο το «μυαλό» των θυμάτων της και τα καθοδηγεί!

 

Η τελευταία κυβέρνηση που είχε σχέδιο, πιθανώς ολέθριο, αλλά σχέδιο, ήταν του Σημίτη (πλήρης συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, με παράλληλη βέβαια ανοχή του καθεστώτος διαφθοράς-εξάρτησης-κλεπτοκρατίας, «Ευρώπη και ξερό ψωμί»). Η μεταγενέστερη απουσία σχεδίου, σε συνδυασμό με το ηθικο-πνευματικό επίπεδο του πολιτικού προσωπικού ευνόησαν τον πλήρη στρατηγικό έλεγχο των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά από τις δυνάμεις του Χρήματος και διάφορους συνεργαζόμενους (ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία, Ισραήλ). ‘Εβαλαν την Ελλάδα να αυτοκτονήσει χρεωκοπώντας, τον Μάιο 2010, χωρίς τις προστασίες κάθε χρεωκοπούντος.

 

Χρήμα και Πολιτική – η νέα Αυτοκρατορία

 

Στην Ελλάδα μιλούσαμε για ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στην Ευρώπη μιλάμε για σοσιαλδημοκρατία και χριστιανοδημοκρατία. Διερωτάται κανείς αν, ακόμα και στη Γερμανία, αυτό που κυβερνάει δεν είναι παρά το «κόμμα» της Goldman Sahcs, μέσω του κράτους και των δήθεν κομμάτων. Μήπως έχει περισσότερο νόημα να συζητάμε για το συσχετισμό Ρότσιλντ/Ροκφέλερ, αντί για τον συσχετισμό δεξιάς/αριστεράς; Μήπως είναι κρισιμότερο να ανιχνεύουμε δικές τους στρατηγικές, πίσω από επιλογές δήθεν «εθνικών κυβερνήσεων», της Γερμανίας, της Ελλάδας, της Ιταλίας κλπ.

 

H επιρροή του Χρήματος στην Πολιτική είναι τόσο παληά, όσο και το Χρήμα και η Πολιτική. Εδώ όμως δεν μιλάμε για αυτό. Μιλάμε για ιστορικά πρωτοφανή ανεξαρτησία, ελευθερία του Χρήματος από τα Κράτη, πρωτοφανή διείσδυση στα κέντρα κρατικών αποφάσεων και εκδοτικής εξουσίας παγκοσμίως, οργάνωση παράλληλου ιεραρχικού θεσμικού συστήματος εξουσίας (Τριμερής, ομάδα των Τριάντα, Μπίλντεμπεργκ κλπ. καθώς και σειρά μυστικότερων εταιρειών και συσσωματώσεων), θεσμοποίηση του ρόλου του χρήματος με σειρά μέτρων «απελευθέρωσης» (νομιμοποιημένος ρόλος Οίκων Αξιολόγησης, κατάργηση διαχωρισμού επενδυτικών/αποταμιευτικών τραπεζών, «ανεξαρτησία» ΕΚΤ που κερδοσκοπεί υπέρ ιδιωτικών τραπεζών εναντίον κρατών της ΕΕ, μόνιμη αντιπληθωριστική  εντολή κλπ.).

 

Υπάρχει Αχίλλειος Πτέρνα;

 

Αυτός ο τόσο ισχυρός Αχιλλέας, συμμαχία «Αγορών» και αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος, έχει άραγε τρωτή φτέρνα; ‘Εχει. Το πρόγραμμά του, περίπου η σταδιακή καταστροφή του νεώτερου ευρωπαϊκού πολιτισμού και μια παγκόσμια δικτατορία, του Χάους, της Βίας και της Ανισότητας, είναι τόσο ριζοσπαστικό που δεν μπορεί να το ανακοινώσει. Δεν έχει νομιμοποίηση για όσα κάνει. Βασίζεται στο ότι ουδείς θα τολμήσει να αμφισβητήσει μια τόσο ισχυρή δύναμη, να την καταγγείλει για αυτά ακριβώς που σχεδιάζει και οργανώνει, να διακινδυνεύσει τα αντίποινα. Υπάρχει ένα στοιχείο πραγματικής και φοβερής ισχύος, υπάρχει και ένα στοιχείο μπλόφας σε όλα αυτά.

 

Γι’ αυτό θέλει να υποτάξει πλήρως τα μνημονιακά πολιτικά υποκείμενα στην Ελλάδα, να ελέγξει, να παραπλανήσει, να καταστρέψει με κάθε μέσο τα αντιμνημονιακά, τρομοκρατεί τον πληθυσμό, οργανώνει περισπασμούς (μονομερής αντιγερμανισμός, ελληνοτουρκική ένταση ή πόλεμος, φυλετικοί πόλεμοι, άλλες προβοκάτσιες) για να μην καταφέρει ο ελληνικός λαός και η ηγεσία του να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν. 

 

Επίκαιρα, 24.1.2013

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

O ΦΑΚΕΛΟΣ ΤΗς ΑΟΖ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΕΤΡΕΛΑΙ

 

 

 

ΓΙΑ ΕΝΑ «ΣΤΡΑΤΟ ΝΕΟΥ ΤΥΠΟΥ»

 

Ελληνοτουρκικές σχέσεις στους καιρούς του Μνημονίου

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Υπογραμμίσαμε στην αρθρογραφία μας για το θέμα «ΑΟΖ και πετρέλαια» κάτι τελείως προφανές. Αν διαλέγαμε μια στιγμή να ανοίξουμε τα θέματά μας με την Τουρκία, αυτή θα ήταν η αναντίρρητα χειρότερη στην ιστορία μας. Πρέπει, άρα, να αποφύγουμε βλακείες ή προβοκάτσιες, ενισχύοντας την αποτροπή.

 

‘Ενας στρατιωτικός κυττάει πρώτα απ’ όλα τη γραμμή αντιπαράθεσης, από το Διδυμότειχο μέχρι τη Λάρνακα. Αυτή είναι η δουλειά του -  αλίμονο αν δεν την κάνει. Αλλά, ταυτόχρονα, πρέπει νάχουμε τα μάτια μας ανοιχτά προς όλο τον ορίζοντα. Αλλιώς, κινδυνεύουμε να την πατήσουμε χειρότερα από τους Γάλλους, που «πάρκαραν» όλο το στρατό μπροστά στη Γραμμή Μαζινό, για να δουν τον Γκουντέριαν να την παρακάμπτει, μπαίνοντας σε είκοσι μέρες στο Παρίσι.

 

Η παρούσα κατάσταση της χώρας είναι ανοιχτή πρόσκληση δια πάντα ενδιαφερόμενο να τη λεηλατήσει και να την ελέγξει – όχι μόνο για την Τουρκία. Ακόμα κι αν οι μεγάλες δυνάμεις που περιπλέουν στη Μεσόγειο δεν ήταν οι αιμοβόροι καρχαρίες που γνωρίζουμε από όλη την ιστορία, θα έσπευδαν να γίνουν προκειμένου να αποτρέψουν τον έλεγχο του ελληνικού χώρου (Ελλάδα-Κύπρος) από αντιπάλους τους. Συχνότατα, τρίτες δυνάμεις εκμεταλλεύθηκαν επίσης την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση για δικές τους επιδιώξεις.

 

Ο οικονομικός-επικοινωνιακός πόλεμος κατά της Ελλάδας από το 2009 εξελίχθηκε σε διαδικασία κατάλυσης της ελληνικής (και κυπριακής οσονούπω) κυριαρχίας, που συνιστά λιγότερο δραματική (ακόμα),  αλλά σοβαρότερη απειλή για τον ελληνικό λαό και το κράτος από οποιαδήποτε θα μπορούσε να προβάλλει η Τουρκία. Η πολιτική μας απέναντι στην ‘Αγκυρα πρέπει, κατά συνέπεια, να ξεκινάει από ορθή ανάγνωση του όλου στρατηγικού περιβάλλοντος, κρινόμενη από το αν συμβάλλει στην αντιμετώπιση της κύριας, τώρα, απειλής.

 

Το μήνυμα που πρέπει, σε τέτοιες συνθήκες, να εκπέμψει η Αθήνα προς την ‘Αγκυρα, οφείλει να είναι όσο σαφέστερο γίνεται: «Δεν προχωράμε μονομερώς σε αμφισβήτηση του modus vivendi, τυχόν όμως επιβουλή κατά της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας ή της ασφάλειας των Ελληνοκυπρίων, θα αντιμετωπισθεί χωρίς περιορισμό, με κάθε μέσο, ανεξαρτήτως κόστους» (όπως είπε ο Γεώργιος Παπανδρέου, «αν θέλετε να ανοίξετε την πόρτα του τρελοκομείου, θα μπούμε κι εμείς»). Μόνο τέτοιο μήνυμα επιτρέπει στην Αθήνα να αντιμετωπίσει τον οικονομικό πόλεμο, χωρίς ταυτόχρονη γεωπολιτική πίεση ή απειλή.

 

«Μονομερείς ενέργειες» και ο «συμβιβασμός Νταβούτογλου»

 

Η δήλωση Νταβούτογλου περί αποφυγής μονομερών ενεργειών στο θέμα των θαλασσίων ζωνών δίνει την κατ’ αρχήν εντύπωση ότι μια συνεννόηση είναι δυνατή τώρα με την ‘Αγκυρα. Πρέπει βέβαια αυτό να επιβεβαιωθεί και η συνεννόηση να περιλάβει ρητά το Καστελόριζο. Ορισμένοι φίλοι μας υπενθυμίζουν ότι η ‘Αγκυρα έχει κάνει ήδη τη «δική της» μονομερή ενέργεια, με τις δημοσιεύσεις στην εφημερίδα της κυβέρνησης. Είναι γεγονός, αν και μόνο κρινόμενο τοπικά. ‘Αλλωστε και η Ελλάδα έχει αναγνωρίσει με το νόμο Μανιάτη, που κατέθεσε στον ΟΗΕ, τη μέση γραμμή.

 

(Οι τουρκικές κινήσεις στο Καστελόριζο συνιστούν απάντηση στις κυπριακές έρευνες. Οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται καλύτερα από μας την ενότητα του ελληνικού χώρου. Δεν θα πήγαιναν ασφαλώς να κάνουν πόλεμο με το Ισραήλ στην πλατφόρμα της Noble, αντέδρασαν στο δικό μας σημείο «αδυναμίας». Για να βάλεις τρυπάνια στη Μεσόγειο, πρέπει να έχεις στρατηγικό ορίζοντα δεκαετιών. Σήμερα πάντως, η Κύπρος απειλείται με κατάλυση από τους «Πιστωτές» και η Τρόικα θέλει να της αρπάξει τους υδρογονάνθρακες που την έβαλαν να ψάξει! Να δούμε την κατάληξη.)  

 

Μέχρι στιγμής, για το Καστελόριζο διατυπώθηκαν απλώς αντίθετοι ισχυρισμοί. Τα πράγματα θα γίνουν σοβαρά αν η Τουρκία πάει σε εξόρυξη. Ανεξαρτήτως δεσμεύσεων Νταβούτογλου, η Ελλάδα οφείλει ασφαλώς να καταρτίσει επ’ αυτού σχέδιο αντίδρασης, συμμετρικό ή μη συμμετρικό.

 

Το σχήμα που περιγράψαμε για την πολιτική επί των θαλασσίων ζωνών συνιστά συντηρητική πολιτική, επιτρέπουσα όμως τη διατήρηση των ελληνικών δικαιωμάτων, χωρίς την ανάληψη κινδύνων που δεν μπορούν καν να υπολογισθούν ακριβώς. Αν κάποιος θέλει «μαχητικότερη» πολιτική, πρέπει να προσκομίσει τα επιχειρήματά του, που θεμελιώνει τα οφέλη και πως αντιμετωπίζει τους κινδύνους. Η φασαρία περί την ΑΟΖ και τα πετρέλαια, δεν συνοδεύεται μέχρι τώρα από αξιόπιστη στρατηγική ανάλυση ωφέλους/κινδύνων, αντίθετα, θεμελιώνεται επί περιέργων και επικινδύνων ανακριβειών.

 

Στρατός «νέου τύπου» και ενίσχυση της ελληνικής αποτροπής

 

Η ενίσχυση της αποτροπής έναντι της Τουρκίας μπορεί και πρέπει να γίνει με τρεις τρόπους:

 

α) θέσπιση κατώτερου ορίου αμυντικών δαπανών

 

β) σε περιβάλλον πολύ μειωμένων οικονομικών δυνατοτήτων, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την κρίση ως ευκαιρία να αποκτήσουμε «στρατό νέου τύπου», προσαρμοσμένο στις αληθινές αμυντικές ανάγκες, όχι σε αυτές του «στρατιωτικο-μεσιτικού συμπλέγματος», της ξένης εξάρτησης και των άκριτα μεταφερόμενων μοντέλων ΝΑΤΟϊκών εγχειριδίων. Η μνημονιακή μείωση δαπανών, όπως παντού, γίνεται «οριζόντια», με κριτήρια αντίθετα στο εθνικό συμφέρον και την αμυντική επάρκεια

 

γ) το «δόγμα» της «ευέλικτης απάντησης» υπέβαλαν οι Αμερικανοί φίλοι, ενδεχομένως και για να ελέγχουν καλύτερα τις ελληνοτουρκικές εντάσεις, προσφέροντας στο ελληνικό πολιτικό προσωπικό «στρατηγικό μανδύα» απόκρυψης της δειλίας και έλλειψης στρατηγικής αντίληψης. Δεν στερείται χρησιμότητας, χρήζει όμως συμπλήρωσης με αξιόπιστη επιφύλαξη απρόβλεπτης, ασύμμετρης, ολοκληρωτικής, «απαραδέκτου κόστους» απάντησης. Αφού μας αρέσουν οι κατηγορίες της πυρηνικής στρατηγικής, ας τις αντιγράψουμε όλες. 

 

Αυτό επιτρέπει να πάμε από την ήδη ανέφικτη «ισότητα εξοπλισμών» στην επιδίωξη συμβατικής «ισοτιμίας» (parity). Η έννοια του πολέμου πρέπει επίσης να αντιμετωπισθεί όχι ως στενά στρατιωτική, αλλά ως γενικότατη, περιλαμβάνουσα κάθε στοιχείο αντιπαράθεσης. Π.χ. αν ο Πρωθυπουργός ήθελε να αποφύγει εμπλοκή τη βραδιά των Ιμίων, μπορούσε να απειλήσει και να πραγματοποιήσει, αν δεν έπιανε η  απειλή, επέκταση χωρικών υδάτων την άλλη μέρα. 

 

Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό για μια κυβέρνηση που θα θελήσει να εφαρμόσει τέτοιο φιλόδοξο πρόγραμμα αναμόρφωσης των ενόπλων δυνάμεων, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη γενικότερη ανόρθωση της χώρας. Ο αμυντικός τομέας δεν έχει μόνο αμυντική σημασία, έχει επίσης οικονομική, κοινωνική, τεχνολογική. Είναι βέβαια ο δύσκολος, όχι ο πολιτικάντικος ή τυχοδιωκτικός δρόμος. Θέλουμε να ελπίζουμε ότι δεν υπερβαίνει πολύ τις δυνατότητες του πολιτικο-κρατικού προσωπικού.

 

Δημοσιεύτηκε στην «Ελλάδα αύριο», 26.1.2013

 

konstantakopoulos.blogspot.com 

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Ο φάκελλος της ΑΟΖ και των πετρελαίων - 2




 

Η Ελλάδα, η Τουρκία και το «κυνήγι της αλεπούς»

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Στο χθεσινό άρθρο υπογραμμίσαμε ότι για να πετύχει - και να μην οδηγήσει σε καταστροφή - μια στρατηγική πρωτοβουλία, όπως αίφνης ανακήρυξη ΑΟΖ, πρέπει να συντρέχει σειρά προϋποθέσεων(timing, εθνική στρατηγική, εποπτεία πεδίου).

 

Αν βλέπεις το δέντρο, αλλά όχι το δάσος, δεν κινδυνεύεις απλά να την πατήσεις, κινδυνεύεις να παίξεις άλλο παιχνίδι από αυτό που νομίζεις και για λογαριασμό τρίτων, να γίνεις θήραμα από κυνηγός. Στην αργκό των μυστικών υπηρεσιών, λέει στρατιωτικός με σχετική προϋπηρεσία, το λένε «κυνήγι της αλεπούς». Το ζώο οδηγείται έντεχνα σε διάφορους αδιέξοδους δρόμους, ώσπου να έρθει πια, σχεδόν μόνο του και εξ ανάγκης, εκεί που το περιμένει ο διώκτης. Αυτό έπαθε π.χ. ο Οτσαλάν που τον κατηύθυναν επιδέξια σε πέντε διαφορετικές χώρες, έως ότου προδομένος κι αποκαμωμένος μπει χωρίς αντίσταση στο αυτοκίνητο που θα τον οδηγούσε στο αεροπλάνο για την Τουρκία. Σε ανάλογη παγίδα έπεσε η κυβέρνηση Παπανδρέου με τις αγορές, τα μνημόνια και τις δανειακές. Κάτι πολύ χειρότερο κινδυνεύει να πάθει η σημερινή κυβέρνηση, αν δεν μελετήσει πολύ προσεκτικά τα δεδομένα της υπόθεσης ΑΟΖ.

 

Πριν τη στρατηγική, ας δούμε το τελείως στοιχειώδες: την κατάσταση του υποκειμένου που θα εφαρμόσει και θα στηρίξει την υπόψιν στρατηγική πρωτοβουλία, του ελληνικού κράτους.

 

‘Όταν, το 2006-07, η Λευκωσία πρότεινε στην Αθήνα την οριοθέτηση ΑΟΖ, Ελλάδα και Κύπρος ήταν δύο σχετικά κανονικά κράτη, δεν υπήρχε οικονομική κρίση, η ΕΕ φάνταζε παντοδύναμη δομή και ο κόσμος πολύ σταθερότερος από σήμερα.

 

Τώρα, η ελληνική οικονομία υπέστη πρωτοφανή συρρίκνωση, αν όχι καταστροφή. Η κρατική μας κυριαρχία ημικατελύθη και το κυπριακό κράτος ακολουθεί. Η τρόικα, συλλογικός εκφραστής των Πιστωτών, υποχρεώνει την κυβέρνηση να νομοθετεί με το πιστόλι στον κρόταφο. Στον λόφο των Μουσών, γνωστότερο ως Φιλοπάππου, δίπλα στην Ακρόπολη, κατεστραμμένοι μικροαστοί ζουν σε σπηλιές. Ο αρχηγός του Ναυτικού εκπέμπει SOS για τα προβλήματα του όπλου του και οι εφημερίδες είναι γεμάτες δημοσιεύματα για τα προβλήματα των ενόπλων δυνάμεων. Η τρόικα κάνει ελέγχους στο Υπουργείο ‘Αμυνας. Ουδείς γνωρίζει αν θα υπάρχει ΕΕ και εμείς εντός αυτής σε τρία χρόνια. Ανατολικά, απειλείται Αρμαγεδδών χωρίς προηγούμενο.

 

Αντιλαμβανόμαστε τη δυσφορία και απογοήτευση πολλών καλόπιστων και ειλικρινών πατριωτών για την κατάσταση, την επιθυμία τους να μην ήταν έτσι, την προσπάθειά τους να βρουν διέξοδο στα προβλήματα αυτά. Συμμεριζόμαστε επίσης την αγανάκτησή τους για τη διαχρονική, αδικαιολόγητη υποχωρητικότητα ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στην ‘Αγκυρα, που συχνά καυτηριάσαμε. Πατριωτισμός όμως δεν σημαίνει να παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα, ούτε να γινόμαστε έρμαια δημαγωγών και επιτήδειων τρίτων. Σημαίνει να αντιμετωπίζουμε με ευθύνη τα προβλήματα της χώρας, ενεργώντας κατόπιν, όχι προ σκέψεως.

 

Αυτό ισχύει και για τους εισηγητές της «σκληρής στάσης» για την ΑΟΖ εντός της κυβέρνησης. Δεν κάνουμε δίκη προθέσεων.‘Ολοι κάνουμε λάθη, ο Μεγάλος Πέτρος μάλιστα τα ονόμασε τον μεγαλύτερο δάσκαλό του – γι’ αυτό τον ονομάζουμε Μεγάλο. Σημασία έχει να τα συνειδητοποιούμε εγκαίρως και να τα διορθώνουμε. Δυστυχώς, κάθε μορφή εξουσίας φέρει μαζί της την οίηση, βασιλική οδό προς την καταστροφή και μια κατάσταση τόσο δύσκολη όσο η σημερινή δημιουργεί τον πειρασμό αναζήτησης λύσεων εκεί που δεν υπάρχουν. Η χώρα όμως είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση για να αντέξει και μια μεγάλη ζημιά στην εξωτερική πολιτική. Στις σημερινές συνθήκες δεν χρειάζεται να είσαι Ναπολέων ή να έχεις το υψηλότερο IQ του κόσμου, για να καταλάβεις ότι δεν πρέπει να ανοίγεις καινούρια μέτωπα, ειδικά αν δεν έχεις σπουδαίο λόγο να το κάνεις, κι ότι πρέπει, αντίθετα, να επικεντρωθείς στη σωτηρία της χώρας και του λαού σου, στην ανόρθωση του κράτους, στην αντιμετώπιση του οικονομικού πολέμου που δέχονται. Είναι φανερό, σε οποιονδήποτε έχει λίγο μυαλό και το χρησιμοποιεί ότι, αν επρόκειτο να επιλέξουμε μια στιγμή στα διακόσια χρόνια του νεοελληνικού κράτους για να ανοίξουμε τα όποια θέματά μας με την Τουρκία, η παρούσα θα ήταν η αναμφισβήτητα χειρότερη. Η προσθήκη μιας κρίσης με την Τουρκία στα σημερινά προβλήματα της Ελλάδας και στον οικονομικό πόλεμο που δέχεται,είναι ο συντομότερος τρόπος για να ολοκληρώσουμε την καταστροφή μας!

Αν νομίζετε ότι αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα λάθος κάνετε, είναι ο ειδικός τρόπος του ελληνικού κρατικού υποκειμένου να καταστρέφεται, εξηγήσιμος με την ποιότητα και εξάρτησή του και ιστορικούς λόγους. Φανταζόμαστε ότι όσοι, με αγνά κίνητρα, έφεραν τον Οτσαλάν στην Ελλάδα για να τον σώσουν, μάλλον θα μετάνοιωσαν. Στην πλειοψηφία τους οι «ενωτικοί» ήταν επίσης αγνοί πατριώτες, χωρίς όμως πολύ μυαλό στο κεφάλι τους, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, προφανώς δεν υπολόγισαν ότι θα φέρουν με τη δράση τους τα τουρκικά τανκς στη Λευκωσία. Και η συγκέντρωση όλου του Στόλου στα ‘Ιμια, χωρίς κυβέρνηση με plan B, επέτρεψε τη φόρμουλα Χόλμπρουκ, το ανακοινωθέν της Μαδρίτης και πλείστα άλλα, που δεν ήταν στις προθέσεις όσων την αποφάσισαν. Κι αν το ψάξουμε, όλο και θα βρούμε κάποιον επιτήδειο τρίτο πίσω από τις φαεινές ιδέες. Κάποτε πρέπει να αρχίσουμε να μαθαίνουμε από την ιστορία μας.

 

Σημαίνει αυτό ότι πρέπει να«κατεβάσουμε τα βρακιά» απέναντι στην ‘Αγκυρα; Το αντίθετο, πρέπει να ενισχύσουμε την αποτροπή μας. Μπορούμε να το κάνουμε, ακόμα και στις σημερινές συνθήκες. Πρέπει να το κάνουμε, ιδίως στις σημερινές συνθήκες. ‘Άλλο αυτό κι άλλο όμως να πηγαίνουμε μόνοι μας να προκαλούμε κρίσεις αυτή τη στιγμή και άνευ αποχρώντος ή εθνικά ωφέλιμου λόγου.

 

Αύριο: οι ελληνοτουρκικές σχέσεις στους καιρούς του Μνημονίου

 

«Η Ελλάδα αύριο», 22.1.2013

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

Ο Φάκελος της ΑΟΖ και των πετρελαίων - 1



 

H Ελλάδα και τα παιχνίδια του Ισραήλ, της Ρωσίας και της EXXON

 

ΑΟΖ:η λύση του προβλήματος ή μια μεγάλη "γεωπολιτική προβοκάτσια";

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Η ελληνική κυβέρνηση είναι κοντά στη λήψη σημαντικών αποφάσεων για το θέμα των θαλασσίων ζωνών. Διάφορα έχουν ακουστεί στη δημόσια συζήτηση και, όπως συνήθως συμβαίνει στην Ελλάδα, συχνά επικρατεί μια ορισμένη σύγχυση, όχι μόνο γύρω από τις προτεινόμενες πολιτικές, αλλά και γύρω από τα βασικά δεδομένα, τα νομικά και τα πραγματολογικά στοιχεία. Σύγχυση όμως που μπορεί να καταστεί ιδιαίτερα επικίνδυνη, στο μέτρο που αφορά κρίσιμες για την ασφάλεια και την άμυνα της χώρας στρατηγικής υφής επιλογές. Η «Ελλάδα αύριο» προτίθεται να παρουσιάσει σε μια σειρά άρθρων τόσο τα βασικά δεδομένα του προβλήματος, όσο και τα υπέρ και κατά της υπόθεσης «ανακήρυξη ΑΟΖ» και «εκμετάλλευση υδρογονανθράκων».

 

Ο γράφων υπήρξε μία από τις σπάνιες φωνές στον ελληνικό τύπο, ίσως η μόνη, που ετάχθη δημοσίως, με άρθρα του, υπέρ της οριοθέτησης ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία το 2006-07, σε ανύποπτο δηλαδή χρόνο, όταν οι συντριπτικά περισσότεροι από όσους έχουν τώρα βγει «στα μπαλκόνια» ζητώντας «ΑΟΖ εδώ και τώρα», δεν γνώριζαν καν την ύπαρξη αυτής της νομικής κατηγορίας. Κανείς δημόσιος διάλογος για το θέμα δεν είχε προκληθεί στην Ελλάδα,παρά τη σχετική πρόταση της κυπριακής κυβέρνησης προς την Αθήνα.

 

‘Ηταν επίσης φανερό, μετά το1996 και ιδίως την τοποθέτηση του Γ. Παπανδρέου στο Υπουργείο Εξωτερικών, ότι η Αθήνα είχε μια έντονη «πρεμούρα» να συσφίγξει τις σχέσεις της με το Ισραήλ. Στα πλαίσια αυτά προτείναμε, και πάλι νομίζουμε ότι είμαστε οι πρώτοι, να εξετασθεί το ενδεχόμενο αγωγών αερίου Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας και Αιγύπτου-Κύπρου-Ελλάδας.

 

«Μονοκαλλιέργεια» στην εξωτερική πολιτική

 

Εννοείται ότι αυτό θα έπρεπε να γίνει με εθνικά επωφελείς όρους, με προηγούμενη στρατηγική συνεννόηση με τους Ευρωπαίους και με παράλληλη υλοποίηση των σχεδίων των στρατηγικής σημασίας «ρωσικών»αγωγών (Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και South Stream). Είναι αδύνατο σε μια μικρή χώρα να διατηρήσει στοιχειώδη ανεξαρτησία, συνδεόμενη αποκλειστικά με έναν και μόνο παίκτη πολύ μεγάλης ισχύος. Κάτι που δυστυχώς αποδεικνύουν οι σημερινές, τραγικές περιπέτειες της Λευκωσίας, που στηρίχτηκε μονομερώς στο Ισραήλ, υποτιμώντας τις υπόλοιπες σχέσεις που έπρεπε να έχει αναπτύξει με την Ευρώπη και τη Ρωσία.

 

Ολόκληρη η ιστορία Ελλάδας (και Κύπρου), μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σημαδεύεται από προσπάθειες πολιτικών όλου του ιδεολογικού φάσματος, να ξεφύγουν από τον βρόγχο της μονομερούς εξάρτησης της χώρας, που απείλησε επανειλημμένα να την πνίξει και τους ίδιους μαζί. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το προσπάθησε με τον Ντε Γκωλ και τον Ζισκάρ, αλλά και τους ανατολικούς. Στο Αρχείο του υπογραμμίζει ως κύριο κίνητρο της ένταξης στην ΕΟΚ την ανάγκη θωράκισης της Ελλάδας έναντι των τουρκικών απειλών.

Το ίδιο επεχείρησε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, με την «πολυδιάστατη» εξωτερική του πολιτική (Μιτεράν, ανοίγματα προς ανατολικούς, ‘Αραβες, τριτοκοσμικούς) και το «δόγμα» ότι μια «μικρή χώρα πρέπει να είναι απρόβλεπτη», που διετύπωσε στην πρώτη συνέντευξη που έδωσε ως Πρωθυπουργός στο Time. Μετά το 1996 βέβαια και με ορισμένα αξιοπρόσεκτα, αλλά σύντομα και χωρίς συνέχεια διαλείμματα (Καραμανλής, Παπαδόπουλος στην Κύπρο), η Ελλάδα γύρισε στην «πεπατημένη», από «απρόβλεπτη» έγινε τελείως «προβλέψιμη» για να καταλήξει έτσι στο όνειδος των Δανειακών και των Μνημονίων.

 

Η προβληματική της ΑΟΖ, τα ψέμματα και οι έρευνες

 

Δεν υποστηρίξαμε το 2006-07την οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου για να εκμεταλλευθούμε πετρέλαια, γιατί, απλούστατα, δεν χρειάζεται καμία ΑΟΖ για να γίνει εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. Αυτό είναι ένα καραμπινάτο ψέμμα που υποστηρίζεται και διαχέεται εδώ και τρία χρόνια από το «λόμπυ» της ΑΟΖ και των πετρελαίων, με αποτέλεσμα να παρασυρθούν και αρκετοί καλόπιστοι και πατριώτες άνθρωποι, που δεν διαθέτουν όμως τις εξειδικευμένες απαιτούμενες γνώσεις.

 

Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που γίνονται τέτοια πράγματα στη χώρα μας. Αρκεί να θυμηθούμε το Χρηματιστήριο και το «λεφτά υπάρχουν». ‘Ότι είναι ψέμμα είναι τελείως αυταπόδεικτο, αφού, τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το άρθρο, ένα νορβηγικό σκάφος κάνει πετρελαϊκές έρευνες κατ΄εντολήν της ελληνικής κυβέρνησης στο Λιβυκό, αφού ολοκλήρωσε την πρώτη φάση ερευνών στο Ιόνιο! Τις κάνει χωρίς καμία προγενέστερη ανακήρυξη ΑΟΖ και χωρίς να διαμαρτυρηθεί κανένας!

 

Αν υποστηρίξαμε την οριοθέτηση ΑΟΖ με την Κύπρο, το 2006-07, το πράξαμε για δύο βασικά λόγους. Πρώτον, γιατί είμαστε υπέρ κάθε μέτρου που ενοποιεί τον ελληνικό στρατηγικό χώρο. Δεύτερο, γιατί θεωρούσαμε άνευ νοήματος τη συνέχιση μιας ακραία υποχωρητικής, «κατευναστικής»πολιτικής έναντι της ‘Αγκυρας, που την εκτιμούσαμε αντιπαραγωγική και από την άποψη του γενικότερου εθνικού συμφέροντος και με το ειδικό κριτήριο της επίτευξης κατά το δυνατόν ειρηνικών και καλών σχέσεων με τη γείτονα.

 

‘Οροι επιτυχίας μιας πολιτικής

 

Αλίμονο όμως σε αυτόν που συγχέει πολιτική και ιδεολογία, τακτική και στρατηγική, δεν λαμβάνει υπόψιν του τα πραγματικά δεδομένα, και κινείται με την ευφυία ενός ταύρου, που βλέπει το κόκκινο πανί και ορμάει εκεί που του υποδεικνύει ο ταυρομάχος.

 

Καθοριστικά για την επιτυχία μιας πολιτικο-διπλωματικής ή μιας στρατιωτικής πρωτοβουλίας είναι πρώτον ο χρόνος, το timing, δεύτερον η ένταξή της σε μια γενική εθνική στρατηγική, τρίτον η καλή κατανόηση του όλου στρατηγικού πεδίου και των επιδιώξεων των υπολοίπων παικτών. Ο Λένιν, που, ανεξαρτήτως συμπάθειας ή αντιπάθειας προς τις ιδέες και τη δράση του, ήταν μια από τις μεγαλύτερες στρατηγικές ιδιοφυίες της ιστορίας, συμπύκνωσε αυτή την προβληματική σε μια φόρμουλα που έμεινε περίφημη: «συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης».

Με άλλα λόγια, αυτό που μπορούσε να είναι μια σπουδαία πρωτοβουλία το 2006-07 σε α’ συνθήκες μπορεί κάλλιστα να είναι μια καταστροφική πρωτοβουλία το 2013 σε β΄ συνθήκες ή τούμπαλιν.

 

Αύριο η συνέχεια: Ελλάδα, Τουρκία και το "κυνήγι της αλεπούς"

"Η Ελλάδα αύριο", 20.1.2012

Konstantakopoulos.blogspot.com

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ (ή "η δολοφονία μιας χώρας)


Από την απάθεια στην πιθανότητα έκρηξης

 

‘Ενα πρόγραμμα χειραγώγησης των Ελλήνων

 

 

                                                   «Να μη φοβάστε ούτε τις αρρώστιες, ούτε τον πόνο,

                                                            ούτε τον θάνατο, να φοβάστε τον φόβο»

                                                   

                                                                                                  Επίκτητος

 

                                                     «’Οταν ο πολιτισμένος ενήλικος βρεθεί κάτω από

                                                               την επίδραση ξαφνικών και αναπάντεχων

                                                               ερεθισμάτων, υπερβολικά ισχυρών, η

                                                               ανώτερη φυλογονική του στοιβάδα, πέφτει

                                                               σε είδος παράλυσης και ανικανότητας,

                                                               εγκαταλείποντας τη διεύθυνση του ψυχικού  

                                                               οργάνου στο στρώμα που βρίσκεται

                                                               παρακάτω»

 

                                                             Kretchmer, Psychologie Medicale, Payot, 1927

 

                                                    «Να μη γελάς, να μην κλαις, να καταλαβαίνεις»

                                                   

                                                              Σπινόζα

                                                    

                                                     «Ο φόβος παραλύει, η οργή τυφλώνει»

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

‘Οσο χειρότερη η πραγματικότητα, τόσο την αρνούμαστε. Διαθέτουμε αμυντικό μηχανισμό που μας ξυπνάει όταν βλέπουμε εφιάλτες. ‘Όταν ο εφιάλτης είναι πραγματικός μας κοιμίζει, όπως τις στρουθοκαμήλους, που χώνουν το κεφάλι στην άμμο. Αρνούμαστε την πραγματικότητα που δεν αντέχουμε.

 

Προ ημερών είδα έναν παληό φίλο και συμφοιτητή μου. Επί δυόμισυ χρόνια με κατηγορεί ότι είμαι «Κασσάνδρα», συστηματικά απαισιόδοξος. Του απαντώ ότι η Κασσάνδρα, κεντρικό πρόσωπο της Ιλιάδας, είχε στην πραγματικότητα δίκηο, όχι άδικο. Αν ο Πρίαμος την κράταγε στο Παλάτι και δεν έβαζε τον Δούρειο ‘Ιππο εντός των τειχών, η Τροία θα σωζόταν. Ανά εξάμηνο παραδέχεται ότι είχα προηγουμένως δίκηο, αντιδρά όμως στις «επικαιροποιημένες», όλο και χειρότερες εκτιμήσεις μου. Την τελευταία φορά τούπα ότι όσα κάνει η τρόικα στην Ελλάδα μέσω της «κυβέρνησης» δεν είναι «λάθος», είναι η τυπική συμπεριφορά επίτροπου τραπέζης, που μπήκε σε επιχείρηση και την εκκαθαρίζει κανιβαλλιζοντάς την. Δεν του άρεσε η ιδέα. Θύμωσα και τούπα να σκίσει το πτυχίο του φυσικού. Θεμέλιο της επιστήμης είναι να ξεκινάμε από αυτό που πραγματικά συμβαίνει, όχι από αυτό που νομίζουμε, θέλουμε ή δεν θέλουμε να συμβαίνει. Στα περισσότερα ζητήματα μπορεί να υπάρχουν πολλαπλές ερμηνείες/απόψεις, το ποτήρι είναι «μισογεμάτο» ή «μισοάδειο». Αν σε κάτι δεν χωρεί έλλογη διαφωνία είναι στο ελληνικό πρόγραμμα σωτηρίας-καταστροφής.  

 

Τις προάλλες συμμετείχα σε τηλεοπτική συζήτηση. Κουβεντιάζαμε για το φορολογικό νομοσχέδιο, το ΠΑΣΟΚ, τη λίστα Λαγκάρντ. Σε κάποια στιγμή τους είπα ότι η συζήτηση δεν έχει νόημα – συζητάμε επί «εικονικής πραγματικότητας». Έχουμε ασθενή με terminal μεταστατικό καρκίνο και συζητάμε διάφορα αποτελέσματα της αρρώστιας, τι συμβαίνει στα πόδια, τα νεφρά, την καρδιά, λες και εκεί είναι το ζήτημα, σα να μπορούμε να βρούμε ορθολογική θεραπεία στα επιμέρους, ασκώντας κριτική στον γιατρό για την α’ ή β΄ επιλογή, αγνοώντας ότι δεν έχει στην πραγματικότητα κανένα τρόπο να αποτρέψει το μοιραίο. Σχολιάζουμε την «κυβερνητική πολιτική», κάνουμε ρεπορτάζ να μάθουμε τι σκέφτεται ο Στουρνάρας ή ο Βενιζέλος, τη στιγμή που αυτοί δεν υπάρχουν ως αποφασίζοντα υποκείμενα, η χώρα κυβερνάται απευθείας από την τρόικα, παρούσα ακόμα και στα γραφεία του Υπουργείου Οικονομίας, με σχηματισμένη άποψη για πόσο και τι στρατό χρειαζόμαστε, πόσα κατοικημένα νησιά θα έχουμε, γιατί πρέπει να νομιμοποιήσουμε το φακελάκι στα νοσοκομεία!

 

Το αληθινό έργο που παίζεται δεν είναι «φορολογική μεταρρύθμιση», «αγορά ομολόγων», «ασφαλιστικό». Είναι «Η δολοφονία μιας χώρας». Αυτός που φοράει την άσπρη μπλούζα του γιατρού είναι ο δολοφόνος. Στον άρρωστο παρέχεται τεχνητή αναπνοή και στήριξη της καρδιακής λειτουργίας με … δόσεις, ενώ του αφαιρούνται, ένα-ένα, τα ζωτικότερα όργανα, οι βασικές κρατικές λειτουργίες και ότι απέμεινε να στηρίξει οικονομία/κοινωνία.

 

Ψυχολογικές προϋποθέσεις του Μνημονίου

 

Γιατί ο «ασθενής» υπομένει, με περιορισμένες διαμαρτυρίες, τέτοια αγωγή; Για να επιτευχθεί παρόμοιο «θαύμα», ασκείται, κατά την εκτίμησή μας, το πιο φιλόδοξο πείραμα χειραγώγησης κοινωνίας στην ιστορία, κέντρο του οποίου είναι η «προεξόφληση θανάτου». Δεν χρειάζεται όμως να συμφωνήσετε με την εκτίμησή μας για να παρακολουθήσετε τη σκέψη μας, αν προτιμάτε υποθέστε ότι αυτά γίνονται τυχαία. ‘Οπως κι αν γίνονται, γίνονται.

 

Η μέθοδος χειραγώγησης βασίζεται στην τροποποίηση των κεντρικής σημασίας πληροφοριών που δέχεται το «νευρικό σύστημα» της κοινωνίας. Μοιάζει θεμελιωδώς με την (αυτό)απονομιμοποίηση του σοβιετικού καθεστώτος μέσω της «γκλάσνοστ», τον τρόπο που χρησιμοποιεί ο Σόρος για να βγάζει λεφτά, ή τη βρετανική λίρα από το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα, ή τους τρόπους χειραγώγησης των μετοχών. ‘Ισως και με τον τρόπο που οργανώνεται πιθανώς η βιοχημική «πληροφορία» στο κυτταρικό περιβάλλον, ώστε να προκαλείται καρκίνος σε ανεπιθύμητους ηγέτες.

 

Στον ασθενή ασκείται καταστολή με πρόκληση τρόμου/σύγχυσης. Η διαρκής εναλλαγή σεναρίων τρόμου και δήθεν ελπίδων (επικοινωνιακή πολιτική διαδοχικών κυβερνήσεων), υπό την καθοδήγηση της τρόικας, προκαλεί ακραία φαινόμενα σύγχυσης, εντείνει τον τρόμο, καταστρέφει κάθε εθνική αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, συνδυαζόμενη με διαρκή αυτοδιάψευση της πολιτικής και κρατικής ηγεσίας («πατέρα», στηρίγματος του έθνους).

 

Το «επικοινωνιακό» πρόγραμμα αποβλέπει στην ενστάλαξη πένθους (για την απώλεια της χώρας), που καθιστά ανώφελη προσπάθεια συγκροτημένης διάσωσής της (διακοπή μνημονίου, επαναδιαπραγμάτευση, ρήξη αν δεν επιτευχθεί), εκμηδενίζει κάθε κοινωνικό κεφάλαιο (αμοιβαία εμπιστοσύνη), πολλαπλασιάζει ιδιοτελείς («καρκινικές») αντιδράσεις, ενθαρρύνοντας τον «κοινωνικό αυτοματισμό». Κεντρικό υποστηρικτικό ρόλο παίζει η ενοχή («όλοι μαζί τα φάγαμε», «εμείς φταίμε») προκαλώντας «αυτοάνοσες» αντιδράσεις, καταθλιπτική διοχέτευση της επιθετικότητας στον εαυτό μας (εξ αυτού έχουμε αυτοκτονίες, όχι δολοφονίες), αποτρέποντας εξωτερική διοχέτευση της οργής (εξέγερση).

 

Μέθοδοι αποφυγής εξέγερσης

 

Αν δεν εφαρμοζόταν ένα τέτοιο σύνθετο σύστημα επικοινωνιακής χειραγώγησης, ο άρρωστος θάσπαγε κάποια στιγμή τα σωληνάκια, θα σκότωνε τον γιατρό και θάκανε μπάχαλο το ευρωπαϊκό νοσοκομείο, που μοιάζει απελπιστικά με θάλαμο αερίων. Παρόλη την «κούρα», ο άρρωστος έκανε έναν πρώτο καυγά στις 28.10.11, με τη δύναμη του ‘Όχι των προγόνων του, ανάγκασε να του φέρουν νέους γιατρούς, αντικαθιστώντας τον πρώτο που τούλεγε ότι θα τον κάνει καλά σε ένα χρόνο (έξοδος στις αγορές). Τώρα, οι καινούριοι γιατροί λένε όλο και πιο παράλογα πράγματα, προσπαθούν να τον αποβλακώσουν, μιλώντας αίφνης για ανάπτυξη (κυριολεκτικό αντίθετο της ύφεσης) εν μέσω  της μεγαλύτερης ύφεσης στην ιστορία! Ο άρρωστος είναι σχεδόν βέβαιος ότι πάει στον θάνατο, αλλά στην πραγματικότητα, η διάψευση των διαβεβαιώσεων, σε συνδυασμό με τον όλο και πιο προφανή παραλογισμό του επίσημου, δημόσιου λόγου, τον αποτρελλαίνει. «Παραδόξως», είναι το ίδιο το γκρέμισμα των αυταπατών που τον τρομάζει, τον παραλύει, τον αποθαρρύνει όλο και περισσότερο, πείθοντάς τον ότι δεν υπάρχει λύση, άρα ας μη σκέφτεται το πρόβλημα.

 

Το έργο μοιάζει πια με γκραν-γκινιόλ, με πλοκή αντάξια ενός Κάφκα, μια διαδοχή ονείρων και παραισθήσεων, όπως αυτή που χαρακτηρίζει την Πείνα του Κνουτ Χάμσεν, ή την τραγική ιστορία πρώην παλληκαριών που, αφού «σπάσουν» στα χέρια των βασανιστών, βυθίζονται στον σαδομαζοχισμό, χωρίς άλλο ρόλο να μπορούν πια να παίξουν από αυτόνα του χαφιέ. Πίσω από τη φαινομενική «ηρεμία» του ελληνικού λαού, τρομακτικές καταστροφές συντελούνται στον ατομικό και συλλογικό ψυχισμό, που ένας Θεός ξέρει που θα βγάλουν (πολύ επίκαιρη η επανεκδοθείσα «Ψυχοπαθολογία της Πείνας, του Φόβου και του ‘Αγχους», συλλογικό έργο τεσσάρων ψυχιάτρων για την Κατοχή).

 

Υπάρχει στενή σύνδεση-αλληλεπίδραση «ψυχικού» και οικονομικού προγράμματος. Η δομή ενός προγράμματος «σοκ και δέους» (Κλάιν), όπως το εφαρμοζόμενο - πιλοτικά για τον «πρώτο κόσμο» - προϋποθέτει ότι ο λαός θα βρίσκεται προ όλο και μεγαλύτερων υλικών, νομικών, πολιτικών, αντικειμενικών δυσκολιών να διακόψει το πρόγραμμα, η χώρα θα εξασθενεί ταχύτερα από την ανάπτυξη αντιδράσεων, για να μπορεί διαρκώς ο φόβος να νικά τον ορθολογισμό, εγκλωβίζοντας το αγωνιούν υποκείμενο στη «δίνη θανάτου».

 

Πιθανότητες διάρρηξης του κύκλου της απάθειας

 

Μερικοί πιστεύουν ότι η εξέγερση δεν θάρθει ποτέ, ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει «ομαλά» τη συλλογική του, υλικο-ηθική αυτοκτονία. Η παθητικότητα κυριαρχεί ακόμα. Προ διετίας, μια πλειοψηφία απαντούσε ότι χρειαζόταν επανάσταση στη χώρα, ήθελαν όμως να την κάνει κάποιος άλλος. Ενδόμυχα πίστευαν ότι η Ευρώπη θα μας σώσει τελικά. Τώρα αρχίζει να ακούγεται, πρώτη φορά μετά την πτώση της κυπροκτόνου, αμερικανοκίνητης χούντας, η ευχή «μια ερπύστρια να τους πατήσει». Και στις δύο περιπτώσεις, ο ‘Ελληνας δεν νοιώθει δύναμη και σιγουριά να κάνει κάτι, περιμένει «εξωτερικό» σωτήρα.

 

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά το μέλλον. Η φαινομενική ηρεμία, η απάθεια που τράβηξε ήδη πολύ περισσότερο από ότι πολλοί περίμεναν, δεν φέρει από μόνη της την εγγύηση της διαιώνισής της. Μπορεί, αντίθετα, να συνιστά τη σημαντικότερη ένδειξη για μελλοντικό τσουνάμι, καθυστέρηση και παθητικότητα να είναι ένδειξη των αντιστάσεων, των ισχυρών φραγμάτων που χρειάζεται να σπάσουν για να γίνει έκρηξη, δηλαδή του πόσο μεγάλη θα είναι και πόσα θα συμπαρασύρει στο διάβα της. Στη φυσική η μάζα είναι μέτρο της αδράνειας – όσο πιο μεγάλη τόσο χρειάζεται συσσώρευση μεγάλης ενέργειας να την κινήσει, αλλά και τόσο μεγαλύτερη η ορμή της όταν κινηθεί. ‘Οσο δύσκολο να ξεκινήσει, τόσο δύσκολο θα είναι να σταματήσει.

 

Υπάρχουν τρεις παράμετροι που δεν εξετάσαμε στο παραπάνω άρθρο, που θα «συνεξαρτήσουν» το τελικό αποτέλεσμα. Είναι

 

α) οι δομές αλληλεγγύης, ισχυρό κοινωνικο-ψυχικό αντίσωμα στο πρόγραμμα κοινωνικού θανάτου,

 

β) οι ενδεχόμενες πρόοδοι της συνείδησης και η συγκρότηση ηγετικού εθνικού υποκειμένου,

 

γ)  η παροχέτευση της οργής σε «τρίτες» κατευθύνσεις (μετανάστες, «στρατηγική εσωτερικής έντασης», τυφλός «αντιγερμανισμός-αντιευρωπαϊσμός», ελληνοτουρκική ένταση).

 

Επίκαιρα, 17.1.2013

 

Konstantakopoulos.blogspot.com  

 

 

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣ ΦΑΙ, ΠΕΡΘΑΛΨΗ ΚΑΙ ΣΤΕΓΗ


ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣ ΦΑΪ, ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΚΑΙ ΣΤΕΓΗ (*)

 

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Τι θα έκανε ο κ. Σαμαράς, o κ. Λαζαρίδης, ο κ. Μεϊμαράκης, οι Υπουργοί και Βουλευτές, αν τα παιδιά τους δεν είχαν να φάνε ή παρουσίαζαν συμπτώματα υποσιτισμού; Υποθέτουμε ότι κάτι θα έκαναν. Κάτι θα έκανε ο Πρωθυπουργός αν δεν έβρισκε το φάρμακο που χρειάζεται για το μάτι του και κινδύνευε να το χάσει.

 

Αυτά που ο κ. Σαμαράς πράττει για τον εαυτό του και τα παιδιά του, ως άτομο, δεν τα πράττει όμως για τον ελληνικό λαό, που του έκανε την τιμή να τον εκλέξει Πρωθυπουργό! Διαβάζαμε στην «Ελλάδα αύριο», τις προάλλες, ότι υπολογίζονται σε 2.2 εκατομμύρια οι νεόπτωχοι ‘Ελληνες που απευθύνθηκαν στη ΜΚΟ Αποστολή της Αρχιεπισκοπής για ανθρωπιστική βοήθεια. Περίπου δηλαδή το ένα πέμπτο του πληθυσμού της χώρας. Στα σχολεία της Ελλάδας, το 2012 και εντός ευρώ, παιδιά λιποθυμάνε από υποσιτισμό.

 

Θα περίμενε κανείς ο Πρωθυπουργός μιας χώρας να αντιδράσει σε τέτοια στοιχεία φωνάζοντας αμέσως  υπουργούς, συμβούλους και λοιπούς παρατρεχάμενους και λέγοντάς τους: «κόφτε το λαιμό σας, βρείτε λύση, να σταματήσουμε αυτό το κακό». Ακόμα κι αν δεχτούμε τις μνημονιακές περικοπές και φορολογίες ως αναγκαίο κακό, δεν είναι δυνατόν, ούτε και νόμιμο, να φτάνουμε στο σημείο να περικόπτουμε από τους ανθρώπους τα προς το ζην! Ας κοπεί οτιδήποτε άλλο, αλλά να μη μείνει ούτε ένας άνθρωπος χωρίς φαί, χωρίς περίθαλψη, χωρίς τη δυνατότητα να προστατευθεί στοιχειωδώς από τον χιονιά.

 

Τι κάνει ο Πρωθυπουργός για το ζήτημα αυτό; Απολύτως τίποτα! Πόσες συσκέψεις έγιναν στο Μαξίμου ή στα Υπουργεία για να μη πεθαίνουν οι ‘Ελληνες από την πείνα; Ούτε μία. ‘Η, για να είμαστε ακριβέστεροι, ο Πρωθυπουργός κάνει κάτι, μαζί με τον Υπουργό του των Οικονομικών: προσπαθούν και οι δύο να μας τρελλάνουν. Δεν μας φτάνει αυτό που ζούμε, τους ακούμε να μιλάνε για ανάκαμψη και ανάπτυξη, σε μια χώρα που γνωρίζει το μεγαλύτερο ρεκόρ ύφεσης στη δυτική οικονομική ιστορία σε ειρηνική περίοδο.

 

Ολοκλήρωση της «γουρονοποίησης» των Ελλήνων

 

Το χειρότερο δε είναι ότι, σταδιακά, εξοικειωνόμαστε κι εμείς όλοι με την πραγματικότητα των συνανθρώπων μας που ψάχνουν τα σκουπίδια για να φάνε, με τον ίδιο τρόπο που οι εργαζόμενοι στα χοιροστάσια εξοικειώνονται με τη μυρωδιά της κοπριάς των γουρουνιών. Που δεν είναι άλλη από την πραγματικότητα ενός κράτους και μιας κοινωνίας που καταρρέουν καθημερινά.

 

Οι εικόνες της ντροπής χρησιμοποιούνται όχι για να κινητοποιήσουν κοινωνία και ηγεσία, αλλά για να τρομάζουν ακόμα περισσότερο τα ανθρωπάκια που γίναμε όλοι μας, να κυττάμε την «πάρτη» μας, αδιαφορώντας για τον θάνατο της χώρας μας. Ξεχνώντας ότι η καμπάνα του διπλανού χτυπάει για μας, ότι κινδυνεύουμε να πάθουμε αυτό που συμβαίνει σήμερα σε άλλους, κι ότι, τότε, όπως είπε κι ο Μπρεχτ για τον φασισμό, δεν θα υπάρχει κανείς να μας δείξει έλεος και αλληλεγγύη, να κάνει κάτι για μας, που δεν κάναμε για κανένα. Γιατί κανείς δεν θα μείνει στο τέλος ανεπηρέαστος από το επερχόμενο, δραματικό τέλος της Ελλάδας, που τόσο λίγα έως τίποτα πράττουμε, όλοι μας, για να αποτρέψουμε.

 

‘Όταν ο δημοσιογράφος ρωτά τον κ. Στουρνάρα αν μπορεί να ζήσει με 500 ευρώ, ο Υπουργός Οικονομικών του απαντά «φυσικά και όχι». ‘Ισως ο κ. Στουρνάρας να νομίζει την απάντηση ευφυή και ειλικρινή. Εμείς τη βρίσκουμε, ας μας επιτραπεί, βλακώδη και θρασεία. Αλλά και ο δημοσιογράφος δεν του κάνει την επόμενη λογική ερώτηση: «Δηλαδή κ. Στουρνάρα, τι ακριβώς μας λέτε, ότι ακολουθείτε μια πολιτική εξόντωσης του ελληνικού λαού;». Γιατί αυτό σημαίνει κυριολεκτικά η απάντηση του Υπουργού.

 

Σα να μην έφταναν τα οικονομικά προβλήματα και η προγραμματισμένη, ήδη από το PSI, κατάρρευση του συστήματος υγείας, έχουμε τώρα και την άμεση και σοβαρή απειλή για τη δημόσια υγεία από την καύση ξύλων και κάθε είδους επικίνδυνων υλικών που γέμισε καπνό τον αέρα που αναπνέουμε. Και γι’ αυτό το πρόβλημα καμιά κινητοποίηση της κυβέρνησης, κανένα μέτρο, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

 

‘Όλα αυτά αποδεικνύουν την αναμφισβήτητη χρεωκοπία των μνημονιακών πολιτικών. Αλλά δεν θα σταθούμε εκεί. Η κυβέρνηση κι ο Σαμαράς έκαναν τις επιλογές τους. Φαντάζομαι όμως ότι δεν θα ισχυρισθούν ότι αυτές οι επιλογές επιτρέπουν ή επιβάλλουν να πεθάνουν ο ελληνικός λαός από ασιτία ή έλλειψη περίθαλψης! Να κινδυνεύουν οι άστεγοι και να διαλύεται η εθνική άμυνα. Πρέπει λοιπόν η κυβέρνηση, να θέσει, πριν από την κατά προτεραιότητα ικανοποίηση του χρέους, των αξιώσεων των πιστωτών, να θέσει την ικανοποίηση των πιο ζωτικών αναγκών επιβίωσης του λαού.

 

Ο ρόλος της αντιπολίτευσης και της κοινωνίας

 

Αν η κυβέρνηση εξακολουθεί να μην παίρνει πρωτοβουλίες, αλλά συνεχίζει μια πολιτική που αυξάνει διαρκώς τον αριθμό των πεινασμένων, των άστεγων και των ασθενών χωρίς περίθαλψη, πρέπει η αντιπολίτευση να εξετάσει την ανάγκη να πάρει αυτή τις σχετικές νομοθετικές και πολιτικές πρωτοβουλίες και να πιέσει την κυβέρνηση, επιδιώκοντας, σε αυτό το ζήτημα, την ευρύτερη δυνατή συμπαράταξη των κοινωνικών και επιστημονικών δυνάμεων, και της Εκκλησίας, αλλά και τη μεταφορά σε όλα τα σχετικά ευρωπαϊκά και διεθνή όργανα και επίπεδα της ανάγκης αντιμετώπισης της ελληνικής ανθρωπιστικής κρίσης.

 

«Ούτε ένας άνθρωπος χωρίς φαί, περίθαλψη και στέγη», μπορεί να είναι το μότο μιας καμπάνιας που θα καταλήξει σε μια νομοθετική πρωτοβουλία, για μια απογραφή της πραγματικής κατάστασης στη χώρα και ένα σύστημα εξασφάλισης φαγητού και στοιχειώδους καταλύματος για όλους. Ακόμα και στη σημερινή της κατάσταση, η Ελλάδα έχει αρκετό πλούτο για να εξασφαλίσει τις πιο ζωτικές ανάγκες των κατοίκων της και οφείλει να το κάνει κατά απόλυτη προτεραιότητα, πριν από την εξυπηρέτηση δηλαδή των πιστωτών, που νομοθετεί η κυβέρνηση με τα διάφορα ΤΑΙΠΕΔ και Ταμεία Αποκρατικοποιήσεων. Και αν οι πιστωτές και η ΕΕ διαφωνήσουν με μια τέτοια λύση, είναι και μια θαυμάσια ευκαιρία να τους εκθέσουμε δημόσια και διεθνώς και να αποκαλύψουμε τον χαρακτήρα της ασκούμενης στην Ελλάδα πολιτικής. Κατ’ απόλυτη επίσης προτεραιότητα πρέπει να εξασφαλίζονται οι δαπάνες για την περίθαλψη των πολιτών, να πληρωθούν τα χρέη του ΕΟΠΠΥ κλπ.

 

Είναι θαυμάσιο, άξιο συγχαρητηρίων το έργο που προσφέρουν οι δομές αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας – όχι βέβαια ο εξοργιστικός κυνισμός όσων επιδίδονται σε φιλανθρωπκό έργο προς τα θύματα των πολιτικών που στήριξαν με νύχια και με δόντια. Αλλά η επιβίωση του πληθυσμού δεν μπορεί να αφεθεί στη φιλανθρωπική διάθεση ανθρώπων και φορέων. Είναι υποχρέωση του κράτους. Και ένα κράτος ή καθεστώς που δεν τις παρέχει, έχει φάει τα ψωμιά του, είναι ζήτημα χρόνου η κατάλυσή του.

 

Διανομή και  συνεταιρισμοί

 

Αν το κράτος πρέπει να αναλάβει τη βοήθεια σε περιπτώσεις αναξιοπαθούντων, η ίδια η κοινωνία είναι η μόνη που μπορεί, όπως φαίνεται, να εμπλακεί στην εξυγίανση του συστήματος διανομής, αλλά και παραγωγής αγαθών, που είναι ένας από τους κύριους μηχανισμούς εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σε αντίθεση με τα κλασικά «μαρξιστικά» σχήματα, η εκμετάλλευση γίνεται συχνά περισσότερο στη διανομή, παρά στην παραγωγή των αγαθών, και μια επίσκεψη σε σούπερ μάρκετ αρκεί για να πείσει και τον πιο ανίδεο.

 

Το 2012 ανακηρύχθηκε από τον ΟΗΕ «έτος των κοοπερατίβων», των συνεταιρισμών, αλλά μόνο στην Ελλάδα δόθηκε τόσο λίγη σημασία στον θεσμό. Είναι ζωτική κοινωνική, δημοκρατική και εθνική ανάγκη η «επανεφεύρεσή» του, η μετεξέλιξη των δομών αλληλεγγύης σε συνεταιριστικές, συλλογικές δομές. Η ελληνική κοινωνία οφείλει, επί ποινή αφανισμού, να βγει από τον λήθαργό της και να οργανώσει τη σωτηρία της. Κανείς δεν θα το κάνει στη θέση της.

 

«Η Ελλάδα αύριο», 12.1.2013

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 (*) Είχε ήδη δημοσιευτεί το άρθρο αυτό, όταν ο Υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος ανακοίνωσε την καθιέρωση, με ευρωπαϊκά κονδύλια, προγράμματος παροχής στοιχειώδους προγεύματος στα σχολεία. Είναι όμως άμεση ανάγκη να γενικευθεί σε ένα μείζον πρόγραμμα σωτηρίας από την ανθρωπιστική καταστροφή