Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

Ο ΟΜΠΑΜΑ, Η ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ



Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Ο ‘Ασαντ κατελήφθη προφανώς από κρίση ανίας. Κέρδιζε τον πόλεμο, όταν  όλοι περίμεναν ότι θα χάσει. Σου λέει λοιπόν, τι να κάνω για να ξεβαρεθώ, παίρνει τα χημικά του και, άνευ αποχρώντος λόγου ή πιθανού κέρδους, τα ρίχνει σε μια γειτονιά της Δαμασκού, γεμάτος περιέργεια να δει αν θα του κάνει τίποτα η υπερδύναμη.

 

Δεν πρόκειται απλώς για προβοκάτσια, είναι από τις πιο χοντροκομμένες. Το μόνο «στοιχείο» που τη στηρίζει είναι η υποκλοπή μιας συνομιλίας από τις – εγνωσμένης ειλικρίνειας και αξιοπιστίας – ισραηλινές υπηρεσίες.

 

Η προσφυγή σε όλο και πιο κραυγαλέα ψέμματα δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαία, είναι ενδεικτική του νέου, παρόντος ολοκληρωτισμού. Ζητάνε από όλους μας, είτε πρόκειται για την καταστροφή της μιας μετά την άλλη αραβικής χώρας, είτε για τους «πολέμους χρέους» κατά των Ευρωπαίων, όχι μόνο να φωνάζουμε «ο γάιδαρος πετάει», αλλά και να ανυπομονούμε στο τέλος, ει δυνατόν, για την εκτέλεσή μας, όπως ο κατηγορούμενος στη «Δίκη» του Κάφκα. Μας λένε ότι θα εξουδετερώσουν με βομβαρδισμούς τα χημικά του ‘Ασαντ – μα, αν το κάνουν, θα διακινδυνεύσουν λογικά μια πολύ μεγάλη καταστροφή.

 

Ευτυχώς, ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει όμως και τον νοικοκύρη. Η ψήφος της πλειοψηφίας των Βρετανών βουλευτών εναντίον της στρατιωτικής επέμβασης ήταν μια μεγάλη στιγμή όχι μόνο του αντιπολεμικού κινήματος, αλλά της ίδιας της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, που απέδειξε ότι ακόμα επιζεί, παρά τον ανερχόμενο ολοκληρωτισμό, όπως και του βρετανικού Εργατικού Κόμματος. Ελπίζουμε ότι και οι φίλοι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς θα αφυπνισθούν γιατί μείναμε κατάπληκτοι όταν επισκεφθήκαμε προ ημερών το ιστολόγιο του κόμματος όπου δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά ούτε στο στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο, ούτε στην απειλή πολέμου κατά της Συρίας! Μόλις την Πέμπτη 29 αναρτήθηκε, επιτέλους, μια δήλωση εναντίον της προοπτικής πολέμου κατά της Συρίας, τη στιγμή που θα έπρεπε εδώ και μέρες τα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς να έχουν βγει στους δρόμους. Για την Αίγυπτο πάντως ακόμα δεν υπάρχει τίποτα! (με την ευκαιρία να πούμε ότι και η κάλυψη της ελληνικής τραγωδίας είναι περίπου ανύπαρκτη από το συγκεκριμένο site!)

 

Τρία κράτη πλήρως κατεστραμμένα (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη), ένα (Συρία) ημικατεστραμμένο, ένα υπό χούντα και απειλή εμφυλίου  (Αίγυπτος), δύο υπό διαρκή απειλή πολεμικής εξαφάνισης (Ιράν, Λίβανος), ένα υποψήφιο για μεγάλο πόλεμο (Πακιστάν). Αυτός είναι ο απολογισμός δώδεκα χρόνων επεμβάσεων που ξεκίνησαν το 2001, αν όχι με τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο, στην «ευρεία Μέση Ανατολή», χωρίς να λογαριάσουμε τους ασκούς του Αιόλου που η ανατροπή Καντάφι άνοιξε για όλη την Αφρική. Μπορεί οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί – ο κύκλος «Περλ, Βούλφοβιτς και Νετανιάχου», η ομάδα για τον «αμερικανικό 21ο αιώνα» κλπ. – νάφυγαν από την αμερικανική κυβέρνηση, οι ιδέες όμως και τα προγράμματά τους δεν έφυγαν από την αμερικανική πολιτική, που ακολουθεί, έκουσα, άκουσα, το πρόγραμμα που μας ανακοίνωσε ευθέως το «κόμμα του πολέμου» στις αρχές της πρώτης θητείας Μπους του νεώτερου, περιγράφοντας μια σειρά καθεστώτων που θα ανατρεπόντουσαν – και τα μισά και πλέον έχουν ήδη ανατραπεί. Φαίνεται μάλιστα, ότι η νεοσυντηρητική ατζέντα βρίσκει ευκολότερα τον τρόπο να δρα από το παρασκήνιο, παρά από το προσκήνιο, όπου υφίσταται και το κόστος των επιλογών της. ‘Όχι μόνο διαθέτει ισχυρότατη παρουσία στην Ουάσιγκτον, ιδίως στο Κονγκρέσσο, ικανή συχνά να βραχυκυκλώνει τον ίδιο τον Πρόεδρο, αλλά και ελέγχει πλήρως το Παρίσι, και την πρώην γκωλική δεξιά και το Σοσιαλιστικό Κόμμα.

 

Αν οι προβοκάτσιες είναι πιο χοντροκομμένες, η ρητορεία της μεταμοντέρνας αποικιοκρατίας που καλούμεθα να πιστέψουμε γίνεται κι αυτή πιο ασυνάρτητη. Ασυναρτησία επίσης ενδεικτική της μετάβασης από την ύστερη, «ιμπεριαλιστική» αστική δημοκρατία (του ψυχρού πολέμου) στον μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό (αυτό που συμβαίνει επίσης με άλλα μέσα στην Ευρώπη). Στο Αφγανιστάν έγινε εισβολή για να ξεριζωθεί η Αλ Κάιντα, που είχε οργανώσει προηγουμένως η CIA – στη Συρία, η Αλ Κάιντα είναι τώρα ο κατ’ εξοχήν σύμμαχος των Δυτικών. Που επικροτούν το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο και την αιματηρή καταστολή των Αδελφών Μουσουλμάνων, παρόλο που είναι πολύ πιο μετριοπαθείς από τους κυριολεκτικά κανίβαλους συμμάχους των Αμερικανών στη Συρία -  τρώνε τις καρδιές και τα συκώτια των αντιπάλων τους! Εναντίον των «εθνικιστικών αυταρχισμών» (Συρία, Ιράκ) οι δυτικοί αγωνίζονται για τη «δημοκρατία», στηρίζουν όμως τους Αιγύπτιους χουντικούς που σκοτώνουν στο σωρό τους πολίτες τους ή τον εμίρη του Μπαχρέιν που κρεμάει τους αρχηγούς της εξέγερσης. Αγωνίζονται εναντίον του «αυταρχικού ισλαμισμού» του Ιράν, αλλά δεν λένε κουβέντα για τα μεσαιωνικά ήθη και έθιμα της κατασκευασμένης από τους ίδιους Σαουδικής Αραβίας.

 

Στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ο σκοπός ήταν να βάλουμε «μπλε» καθεστώτα, αποτρέποντας ή ρίχνοντας τα «κόκκινα». Τώρα, η επιδίωξη είναι η διακυβέρνηση δια του χάους και της αποσύνθεσης, χωρών, καθεστώτων, κοινωνιών, της μετατροπής δηλαδή του αραβομουσουλμανικού κόσμου σε μια «συνομοσπονδία» αλληλοσπαρασσόμενων οντοτήτων. Οι στρατηγικές αυτές έχουν περιγραφεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα άρθρα του ισραηλινού Γινόν, στην περίφημη μελέτη «A Clean Break: Α new strategy for securing the Realm» (of Israel), που προβλέπει το σενάριο των πολέμων τύπου Ιράκ, συντάχθηκε από τον Ρίτσαρντ Περλ και την ομάδα του και παραδόθηκε στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου τον Ιούλιο 1996. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός υιοθέτησε αρκετές από τις εισηγήσεις και τις περιέλαβε στην ομιλία που έκανε αμέσως μετά στο αμερικανικό Κονγκρέσσο και πραγματοποιήθηκαν κατά τον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου. Αργότερα, η μελέτη για τον «αμερικανικό Εικοστό Αιώνα» συνέθεσε τις ιδέες των νεοσυντηρητικών για τη Μέση Ανατολή με τις ιδέες για την μεταψυχροπολεμική παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ που περιλαμβάνουν οι εκθέσεις Τζερεμάια και Βούλφοβιτς.

 

Αν θέλετε να βρείτε τις πραγματικές ρίζες αυτών των ιδεών πρέπει να πάτε στην εξτρεμιστική τάση του αμερικανικού κατεστημένου, που έσπρωχνε σε προληπτικό πυρηνικό πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ τις δεκαετίες μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο – αυτούς που εκπροσωπήθηκαν από τον Τέλλερ, τον Βοχσλέττερ, τον Ρέιγκαν μέχρι τους μαθητές τους Περλ και Βούλφοβιτς και ολόκληρο το ρεύμα γύρω από το περιοδικό Commentary. Τα πρόσωπα αυτά έχουν εμπνεύσει την ιστορική ταινία-ανατομία του ψυχρού πολέμου, το «ΣΟΣ, Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» (Dr. Strangelove), του Στάνλει Κιούμπρικ, που μας έχει προσφέρει επίσης μια ανατριχιαστική ανατομία της παγκόσμιας άρχουσας τάξης με την τελευταία ταινία του, τα «Μάτια ερμητικά κλειστά». Για την ολοκληρωτική τάση του καπιταλισμού, η περίοδος που άνοιξε με την διάλυση της ΕΣΣΔ συνιστά τη μεγάλη ευκαιρία για την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας – και για την καταστροφή των κρατών ως μορφωμάτων περιορισμένης έστω εθνικής κυριαρχίας, είτε με στρατιωτικά μέσα (Μέση Ανατολή), είτε με οικονομικο-πολιτικά (Ευρώπη). ‘Oπως το διετύπωσε ο ρεπουμπλικάνος ιδεολόγος Τσαρλς Κραουτχάμερ «είμαστε (οι Αμερικανοί μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ) στο σημείο που ήταν οι Ρωμαίοι μετά την καταστροφή της Καρχηδόνας».

 

Ο ριζοσπαστισμός αυτών των σχεδίων είναι τόσο έντονος, που έχουν προκαλέσει δύο αποτελέσματα. Πρώτον, μια δριμύτατη εσωτερική σύγκρουση στην κορυφή της «αυτοκρατορικής εξουσίας», σύγκρουση που έχει προσωποποιηθεί τρόπον τινά από τους Μπέντζαμιν Νετανιάχου και Ζμπίγγκνιου Μπρζεζίνσκι. Δεύτερον έχει αποτελέσει ένα ισχυρό κίνητρο για Ρώσους, Κινέζους, ορισμένους Ευρωπαίους και τους Νοτιοαμερικανούς, να συντονίσουν πρακτικότερα τις προσπάθειές τους για την αναζήτηση δρόμων προν έναν πολυπολικό κόσμο.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Αυγή, 31.8.2013  

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

ΟΙ "ΤΑΛΙΜΠΑΝ" ΤΗΣ ΚΑΡΠΑΘΟΥ

 Mια βουτιά στο ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο
 

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Τον Σεπτέμβριο του 2001, η τρομοκρατική επίθεση κατά των Δίδυμων Πύργων και του Πενταγώνου «πάγωσε» την ανθρωπότητα (μαζί και την Ελλάδα), βυθίζοντας σε πρωτοφανή τρόμο τους μεν για το τι μπορεί να κάνουν οι τρομοκράτες, τους δε για το τι μπορεί να κάνει η Αμερική σε απάντηση του πλήγματος που δέχτηκε. Ο φόβος αγκάλιασε τον πλανήτη. Δεν υπήρχε σχεδόν πολιτικός στον κόσμο, που να μην έσπευσε να συλλυπηθεί τις ΗΠΑ και να εκφράσει τη συμπαράστασή του με τους πιο δραματικούς τόνους. «Είμαστε όλοι Αμερικανοί», διακήρυσσε ο διευθυντής της γαλλικής Μοντ Κολομπανί και το ίδιο επανελάμβανε στην Αθήνα ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, που δεν θα χρειαζόταν βέβαια καμιά τρομοκρατική επίθεση για να το πει, απλώς αυτή του έδωσε το πρόσχημα και την αφορμή που χρειαζόταν.

 

‘Άλλη άποψη σχεδόν δεν υπήρχε στα παγκόσμια Μέσα και την παγκόσμια πολιτική. Ελάχιστοι αποτολμούσαν να θέσουν καν το ερώτημα του τι σκέφτονταν πραγματικά οι κάτοικοι του πλανήτη ή να διερωτηθούν για το κατά πόσο η τρομοκρατική επιχείρηση μπορούσε να εξηγηθεί ενδεχομένως, έστω μερικά, από την ίδια την πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και παγκοσμίως.

 

Τώρα βέβαια, είναι τελείως συζητήσιμο αν οι δηλώσεις των ηγετών αντανακλούσαν όντως το τι σκέφτονταν οι λαοί. ‘Ένα εμπεριστατωμένο άρθρο της παρισινής Λιμπερασιόν (17.9.2001) με προσεκτική καταγραφή των παγκόσμιων αντιδράσεων, φανέρωνε στον προσεκτικό παρατηρητή ότι, πίσω από την ένταση έως υστερία της παγκόσμιας «αντιτρομοκρατικής ομοφωνίας», παρέμεναν σοβαρότατες ενστάσεις για τον παγκόσμιο ρόλο των ΗΠΑ. Αργότερα, θα προστεθούν και οι αμφιβολίες για το τι πραγματικά έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου – ιδίως το αναπάντητο ερώτημα για ποιο λόγο, ενώ οι κρατικές αρχές είχαν μια τέτοια πληθώρα πληροφοριών για τις επικείμενες επιθέσεις, δεν έκαναν σχεδόν τίποτα για να τις εμποδίσουν.

 

‘Ότι όμως και αν συνέβη τον Σεπτέμβριο του 2001, οι επιπτώσεις των επιθέσεων είχαν κολοσσιαία σημασία και άλλαξαν τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας κατά τρόπο που μπορεί να συγκριθεί π.χ. με τη φωτιά στο Ράιχσταγκ, με το ψευτο-πραξικόπημα του 1991 στην ΕΣΣΔ και άλλα. Επέτρεψαν στους αμερικανούς νεοσυντηρητικούς να ξεκινήσουν σειρά πολέμων στη Μέση Ανατολή, που κατέστρεψαν όλη αυτή την περιοχή του κόσμου και συνεχίζονται και σήμερα, υπό άλλη μορφή, κατά της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράν, της Χεζμπολά κλπ. Ταυτόχρονα, επέτρεψαν στις ολοκληρωτικές δυνάμεις στο εσωτερικό της Δύσης να κάνουν γιγαντιαία βήματα για τον έλεγχο των κοινωνιών μας, καθιστώντας σταδιακά τραγική φάρσα την αστική δημοκρατία, όπως τη γνωρίσαμε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

 

Εκείνη τη χρονιά άργησα να πάρω τις διακοπές μου. ‘Ηταν Οκτώβρης όταν έφτασα στην Κάρπαθο. Λίγες ώρες μετά την προσγείωσή μου, η Αμερική απαντούσε ξεκινώντας με μαζικούς βομβαρδισμούς του Αφγανιστάν την απάντησή της. Ακόμα και στην Κάρπαθο, το νευρικό μου σύστημα προσελάμβανε στην ατμόσφαιρα την απίθανη, παγκόσμια ένταση του Αρμαγεδδώνα που ξερνούσε φλόγες σαν τα τέρατα της αποκάλυψης.

 

Δε μουρχόταν βολικό, στις συνθήκες αυτές, να αναζητήσω ξαπλώστρα και να διαβάζω αστυνομικά. Ο ρεπόρτερ μέσα μου πήρε λοιπόν ένα μπλοκάκι και, όπου πήγαινε, έπιανε κουβέντα με τους ντόπιους, προσπαθούσε να τους βγάλει αυτό που σκεφτόταν και κατέγραφε ότι φαινόταν πιο σημαντικό στις αντιδράσεις. Τα αποτελέσματα με σόκαραν. Φεύγοντας από την Κάρπαθο και την Κάσο, έγραψα ένα σύντομο ρεπορτάζ, που η εφημερίδα μου βέβαια δεν τόλμησε να δημοσιεύσει, φοβούμενη μήπως παρεξηγηθεί στο κλίμα της εποχής. Το ξαναβρήκα τις προάλλες και σκέφτηκα ότι παρουσιάζει ίσως ένα ενδιαφέρον που ξεπερνάει τα στενά πλαίσια της τότε συγκυρίας – συνιστά κατά τη γνώμη μου ένα ντοκουμέντο για τη βαθύτερη κοσμοαντίληψη του ‘Ελληνα που, κι εγώ ο ίδιος δεν θα μπορούσα να φανταστώ αν είχα μείνει στην Αθήνα. Γι’ αυτό και θεώρησα ότι ίσως δεν είναι άσκοπο να το δημοσιεύσω, με τη μορφή ακριβώς που γράφτηκε τότε, παρά τον χρόνο που πέρασε.

 

Η αντίσταση της Ανεμόεσσας

 

«Καλώς ήρθατε στον δροσερό αέρα», μας υποδέχεται ο μαγαζάτορας στα Σπα της Καρπάθου και προσθέτει: «στον καθαρό αέρα χωρίς άνθρακα» (1).

 

Εδώ και μέρες το φάντασμα του Οσάμα Μπιν Λάντεν περιπλανιέται πάνω από το νησί. «Σιγά μην τον πιάσουνε», λέει ο Βασίλης, καθώς η τηλεόραση μεταδίδει κάποιες φήμες για σύλληψη του ‘Αραβα. «Εσύ ποιόν υποστηρίζεις;», τον ρωτάω προκλητικά. Αυτός κρύβει την ανεπαίσθητη αμηχανία του πίσω από τη σταθερότητα της απάντησής του: «Εγώ υποστηρίζω τον Μπιν Λάντεν».

 

Στο Εμπορειό, το λιμανάκι της διπλανής Κάσου, η μέρα έφυγε. Ο ψαράς που μόλις γύρισε από τη θάλασσα, αποσταίνει στο μαγαζί ρίχνοντας καμιά ματιά στο χαζοκούτι που διηγείται τα πασοκικά. ‘Όταν ακούει για το Αφγανιστάν το μάτι του κολλάει στην οθόνη. Σιγανές βλαστήμιες βγαίνουν από το στόμα του, καθώς η τηλεόραση κάνει λόγο για βομβαρδισμούς στα νοσοκομεία. Καθώς πίνω τον καφέ μου στο «Ακταίο», στο λιμάνι της Καρπάθου, σχηματίζω την εντύπωση ότι πρέπει να βρίσκομαι στο Πακιστάν, ακούγοντας τον καλοστεκούμενο κύριο στο τραπέζι δίπλα μου να συνοψίζει δυνατά μια συζήτηση που βαστάει ώρα αναφωνώντας: «Οι Αμερικανοί είναι οι τρομοκράτες». Λίγο αργότερα, μια γυναίκα που τρώει μόνη της ακούγοντας τηλεόραση, σε ένα διάλειμμα της δουλειάς της, φωνάζει σε μια γειτόνισσα που περνάει: «Σκοτώσανε διακόσιους γιατί ήταν Μουσουλμάνοι»! Καλομίλητος κι ευγενικός, ο Μιχάλης, ακούγοντάς μας να μιλάμε για το αν πιάστηκε ή δεν πιάστηκε τελικά ο Μπιλ Λάντεν, λέει «να τον φέρουμε εδώ» και κυττάει γελώντας τα υψώματα γύρω του.

 

Το «εδώ» του κυρ-Μιχάλη είναι η ‘Ολυμπος, στριμωγμένη στην κορφή της Καρπάθου. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι αυτό εν πολλοίς συνέβη εξαιτίας των επιδρομών των Αράβων, όλο και πυκνότερων από τον 5ο αιώνα. Τα σπίτια και οι μύλοι της, θαρρείς, γαντζώθηκαν στις πέτρες, να μην τα πάρουν οι αέρηδες που λυσσομανάνε στην Ανεμόεσσα του Ομήρου, τρυπωμένα ανάμεσα στα σύννεφα που μπαινοβγαίνουν στα καλντερίμια της. Μόνο ένας άθλιος χωματόδρομος – και το καϊκι – συνδέουν το χωριό με το υπόλοιπο νησί. Η ομορφιά και η ιστορία του αντιστέκονται, αφομοιώνουν το τσιμέντο που ορμά, εδώ, όπως και σε όλη την Ελλάδα, να την τελειώσει.

 

Δεν αντιστέκεται μονάχη της η ομορφιά – είναι κι οι άνθρωποι που εδώ κρατάνε καλύτερα στην Κίρκη της παγκοσμιοποίησης, που αγωνίζεται να μας γουρουνοποιήσει. Αφήνουνε τα κλειδιά στις πόρτες, σε χαιρετάνε πρόθυμα και σε καλάνε στο σπιτικό τους, δεν κυττάνε τον ξένο μόνο και πάντα στην τσέπη. Εδώ δεν θα ακούσεις τον διαρκή θόρυβο των ΙΧ που έγιναν από εθνικό μας όνειρο, ο εθνικός μας εφιάλτης.

 

Βέβαια, όπως μου εξομολογείται η γιαγιά στο Λευκό, «όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. ‘Αμα ο ‘Ελληνας βγάλει μια δραχμή, νομίζει ότι έγινε κάποιος». Και στην Κάρπαθο, η συμπαθής τάξη των αλλοδαπών χειρονακτών έχει αρχίσει να απαλλάσσει τους ντόπιους από το μόχθο και μαζί από την ανθρωπιά τους, το φαινόμενο είναι όμως ακόμα στην αρχή του. Αλβανοί, Αιγύπτιοι και διάφοροι άλλοι αναζητούν τα προς το ζην στο μικρό ακριτικό νησί – ακόμα και μια Τατζίκα βρήκα από τη Σαμαρκάνδη. Δεν μιλάει γρι ελληνικά και παθαίνει σοκ όταν της μιλάω ρώσικα – δυο μήνες είχε να μιλήσει με άνθρωπο. Το «Γραφείο» στην Τασκένδη της παρουσίασε δύο επιλογές, Ελλάδα ή Κορέα. Αυτή διάλεξε την Ελλάδα και πρέπει να δουλέψει ένα χρόνο για να τους ξεπληρώσει. Και στην Κάρπαθο βρίσκει κανείς λογής-λογής επιδοτούμενους και μικρομεσαίους διαπλεκόμενους-κομπιναδόρους, τα λεφτά όμως είναι λίγα, ο τόπος φτωχός, αναλόγως και η διαφθορά.

 

Καρπάθιοι και Κασσιώτες δεν χρειάζονταν την προτροπή του κ. Μητσοτάκη να «γίνουμε όλοι Αμερικανοί». Η φτώχεια τους έσπρωξε προ πολλού στη μετανάστευση, προς αναζήτηση καλύτερης μοίρας. Οι «Αμερικανοί της Καρπάθου» όμως παρέμειναν παιδιά του Αβραάμ, κοινού προγόνου των τριών μονοθεϊσμών της Μεσογείου. Εξηγούν με την Παλαιά Διαθήκη τη φωτιά που έκαψε το Μανχάτταν: «Μάχαιραν έδοκες, μάχαιραν θα λάβεις». 

 

Η Κάσος είναι το νησί-ήρωας της επανάστασης του ’21. Τόκαψαν με προδοσία οι Τουρκοαιγύπτιοι το 1823. Ο γλυκός μαγαζάτορας έχει πιεί λίγο παραπάνω κι η πίκρα βγαίνει ευκολότερα από μέσα του. Με κόπο συγκρατεί τους λυγμούς του, καθώς αναθυμάται το πρώτο μπάρκο στα 15 του, τη μάνα του που δεν νοιάστηκε πως θα περνούσε, τα νοτισμένα από τα δάκρυα γράμματα που της έστελνε και τάχει ακόμα η γερόντισσα. Μόνο οργή έχει για τους 300 της Πλατείας Συντάγματος, που ξέχασαν το νησί του κι έρχονται μόνο στις επετείους να φάνε και να πιούνε. Μπάρκαρε ναυτικός, πήγε στην Αυστραλία, τρία χρόνια λαθρομετανάστης και πέντε νόμιμα στην Αμερική, ώσπου να πάρει την πολυπόθητη υπηκοότητα.

 

«Εσύ με ποιόν είσαι; Με τους Αμερικανούς ή με τον Μπιν Λάντεν;», τον ρωτάω ευθέως κι ο πολυμήχανος Οδυσσέας το πάει από δω, το πάει από κει, ώσπου να καταλήξει, «στριφογυριστά», σε μια σαφή εν τη ασαφεία της απάντηση. «Εγώ είμαι Αμερικανός υπήκοος», αρχίζει την απάντησή του, συνεχίζει μια ιστορική ανασκόπηση της … ακμής και παρακμής των Αυτοκρατοριών, που θα τη ζήλευε και ο Πωλ Κένεντι, για να καταλήξει: «Σκέψου το για μια στιγμή. ‘Ενας άνθρωπος, τι έκανε στους, στους, πώς να το πω μωρέ, στους … παντοκράτορες. Το χωράει ο νους σου; ‘Ενας άνθρωπος μόνος του. Οι Ρώσοι είναι κάτω, οι Κινέζοι τρώνε με τα …, πως τα λένε μωρέ, με τα … ξυλάκια τους κι αυτός, ένας άνθρωπος, είδες τι έκανε στην υπερδύναμη, με τους δίδυμους; Χέστηκαν απάνω τους οι Αμερικανοί» λέει και η αγαλλίαση που διαγράφεται στο πρόσωπό του είναι πιο εύγλωττη από τα λόγια του.

 

Πρώην ναυτικός και «παλαιοπασόκος» στα φρονήματα, ο μαγαζάτορας στο Λευκό είναι από τους ελάχιστους Καρπαθιώτες που ασκούν «πολιτική κριτική» στον Μπιν Λάντεν. Δεν αμφισβητεί ηθικά το δικαίωμα των τρομοκρατών να πλήξουν αμάχους, εκφράζει σεβασμό στην … πολεμική αρετή τους, αλλά εκτιμά ότι έπρεπε να διαλέξουν τον ίδιο τον …Λευκό Οίκο για την επίθεσή τους, ώστε να μη δώσουν «προσχήματα» στην Ουάσιγκτον για την αντιτρομοκρατική της σταυροφορία!

 

Στους καφενέδες της Καρπάθου η γεωπολιτική επισκίασε τώρα το ενδιαφέρον για τον Ολυμπιακό. Οι Καρπαθιώτες ακούνε, όπως και οι υπόλοιποι ‘Ελληνες, τις βαθυστόχαστες αρλούμπες των τηλεοράσεων, διαβάζουν, όχι συχνά, τους καθώς πρέπει αρθρογράφους των αθηναϊκών εφημερίδων, όλα αυτά όμως ελάχιστα μοιάζουν να τους επηρεάζουν. Ο τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός κατακεραυνώνει, από πρωίας μέχρι εσπέρας, τον Πρόεδρο Μπους.

 

«Δεν γίνονται όλα αυτά για τον Μπιν Λάντεν. Γίνονται για τα πετρέλαια που θέλουν να βάλουνε στο χέρι οι Αμερικανοί. Αλλά θέλουνε να πάνε εκεί και για να έχουνε στο χέρι τη Ρωσία. Γιατί η Ρωσία είναι κάτω, δεν μπορούνε όμως να τη νικήσουνε. Ας όψεται ο Γκορμπατσώφ που τα ξεκίνησε όλα αυτά. Ποιος ξέρει τι ανταλλάγματα πήρε κι αυτός», μας λέει, τρώγοντας τις μακαρούνες του, ο πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης Βασίλης. Αγράμματος και πρωτόγονος στις εκφράσεις του, αυτός ο ψαράς δεν φαίνεται να υστερεί ουδόλως του Τσάταμ Χάουζ ή του Μπρζεζίνσκι, ως προς την κατανόηση της στρατηγικής σημασίας του Αφγανιστάν και της Κεντρικής Ασίας για την παγκόσμια κυριαρχία – σε αντίθεση με τους ηλίθιους ημιμαθείς που, παριστάνοντας τους «ειδικούς» και τους «γεωπολιτικούς», «στελεχώνουν» τα «στρατηγικά ινστιτούτα» μας, προσπαθώντας να αντιγράψουν, σε μόλις υποφερτά ελληνικά, τις «οδηγίες» και «αναλύσεις» του ΝΑΤΟ και των φίλων του.

 

Οι δημοσκόποι δεν ρωτάνε τους ‘Ελληνες αν είναι με τους Αμερικανούς ή με τον Μπιν Λάντεν, υποθέτω γιατί ξέρουν την απάντηση. Διαβάζω πάντως στην εφημερίδα ότι το 57% του ελληνικού πληθυσμού θεωρεί «άδικο» τον πόλεμο και έχει «αρνητική γνώμη» για τις ΗΠΑ. Καλώς. Διερωτώμαι όμως που είναι το … υπόλοιπο 43%, που τρύπωσε και δεν μπορώ να το συναντήσω; Δεκαπέντε μέρες που γύρισα όλη την Κάρπαθο και την Κάσσο, μόνο δυο φορές συνάντησα οπαδούς της αμερικανικής πολιτικής. Τη μια ήταν μια παρέα συνταξιούχοι στο καφενείο της Κάσσου που έβριζαν τον Μπιν Λάντεν γιατί ξοδεύει, ο «σημασμένος», τα λεφτά του στην τρομοκρατία, αντί να βοηθάει τους Αφγανούς. Την άλλη, ήταν ένας τύπος στο Μεσοχώρι πούβλεπε με τους άλλους τον Τέρενς Κουίκ να αραδιάζει από τηλεοράσεως βόμβες, άνθρακες, τρομοκρατία κάθε είδους, διαδηλώσεις στο Πακιστάν κλπ., και σχολίαζε: «Κύττα τους άθλιους. Δεν έχουν τι να κάνουν κι αφήνουν γένεια». ‘Εβλεπε Μουσουλμάνους διαδηλωτές και πέταγε σπόντες: «κύττα αθλιότητα». ‘Οσο οι άλλοι θαμώνες δεν τούδιναν σημασία, τόσο αυτός ξεθάρρευε εκλαμβάνοντας τη σιωπή ως συγκατάθεση: «Δεν ήταν μόνο Αμερικανοί στους πύργους, ήτανε και 300 ‘Ελληνες». Κάποιος τον βαρέθηκε στο τέλος να τον ακούει και τούπε: «’Ακου να δεις, δεν είναι μαλάκας ο άλλος να πέσει πάνω στον τοίχο. Τούχαν πιάσει τον κόλο. Δεν το κάνει κανείς αυτό, να πάει να πέσει πάνω στον τοίχο. Οι Αμερικανοί έχουν γαμήσει πολύ κόσμο».

 

Θυμάμαι τον φίλο μου τον διπλωμάτη που συνάντησα τυχαία στο αεροδρόμιο (2), πόσο τρομοκρατημένος ήταν με την πιθανότητα να θυμώσει ο (αμερικανός πρέσβης) Μίλερ. Αυτό που με τρομάζει στην Ελλάδα είναι το χάσμα λαού και «ιθυνόντων». Φυσικά δεν μπορεί να βγει η κυβέρνηση και οι πολιτικοί, σε μια τέτοια κατάσταση, και να πει αυτά που λέει ο κόσμος. Αντί όμως να ντρέπονται για τον λαό τους, καλύτερα είναι να εκμεταλλευτούν ως διαπραγματευτικό χαρτί τις πεποιθήσεις των Ελλήνων. Αυτό βέβαια προϋποθέτει υποκείμενα με αυτοεκτίμηση, χωρίς τον απίστευτο βαθμό διαφθοράς και αμορφωσιάς των δικών μας και με μια αίσθηση πατριωτισμού και ιστορικότητας.

 

Συνήθως, ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα αποδίδεται στην πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στη χώρα μας, στην αποφασιστικότητα της Ουάσιγκτον να ενώσει τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και να προχωρήσει τον εμφύλιο μέχρι το τέρμα του, ξεριζώνοντας ει δυνατόν κάθε επιρροή της αριστεράς και κάθε ανάμνηση της μεγαλειώδους Εθνικής Αντίστασης από τη χώρα, στις διαρκείς επεμβάσεις στην ελληνική πολιτική ζωή που κατέληξαν στη δικτατορία του 1967 και τη διχοτόμηση της Κύπρου. Η ερμηνεία είναι σωστή και προφανής, διερωτώμαι όμως μήπως παραμένει μερική, επιφανειακή.  H Kάρπαθος και η Κάσσος, όπως και όλα τα Δωδεκάνησα, δεν ακολούθησαν την τυπική ιστορική διαδρομή της Ελλάδας – εδώ δεν ήταν δυνατή η Αριστερά ούτε είχαμε εμφύλιο πόλεμο. Κι όμως, τα αντανακλαστικά είναι τα ίδια. Δύο χιλιετίες μιας πολυκύμαντης ιστορίας επηρέασαν βαθιά το DNA του ‘Ελληνα, μοιάζουν να του άφησαν μια «παγκόσμια γεωπολιτική συνείδηση», δηλαδή μια συνείδηση των κανόνων και του παιχνιδιού της παγκόσμιας εξουσίας, που δεν τη συναντά κανείς στους περισσότερους λαούς, μαζί και μια προαιώνια «αντιεξουσιαστική» ροπή προς την ελευθερία. Δεν «μασάει» εύκολα τις επίσημες ρητορείες των εξουσιών.

 

Η ταύτιση της Ελλάδας με τη Δύση είναι πολύ πρόσφατη. Επί πεντακόσια χρόνια, και παρά τις θρησκευτικές διαφορές, η ιστορία των Ελλήνων και των Αράβων έχει πολύ περισσότερα κοινά στοιχεία, από όσα νομίζει κάποιος με την πρώτη ματιά. Μοιραζόμαστε την ίδια ανάμνηση αρχαίων και σπουδαίων κρατών και πολιτισμών, μας βασάνισε η υποταγή επί αιώνες στον οθωμανικό ζυγό. Είχαμε τις ίδιες δύσκολες σχέσεις με τους Δυτικούς, που κούρσεψαν την Πόλη προτού στραφούν κατά της Ανατολής, εξίσου περίπλοκες σχέσεις με έναν πολιτισμό πνευματικής και ηθικής αλλοτρίωσης και τεχνολογικού δυναμισμού, στον οποίο προσήλθαμε καθυστερημένοι, εν μέρει δάσκαλο και παράδειγμα, συχνότερα εχθρό και κατακτητή.

 

Αυτά σκέφτομαι, μακριά από τα Μέσα της αποβλάκωσης, κυττώντας το μαγευτικό Γιαφάνι, ρουφώντας την ηρεμία του τοπίου και ψάχνοντας στους έξοχους «’Αραβες», του μεγάλου ισλαμολόγου Ζακ Μπερκ, τις ιστορικές και κοινωνικές εξηγήσεις ενός παγκόσμιου δράματος που, νοιώθω, πηγαίνει τώρα σε μεγάλο, πολύχρονο και αβέβαιης κατάληξης παροξυσμό. Ο Ντόναλντ Ράμσφελντ (3) θα προσέφερε ίσως, περισσότερες υπηρεσίες στη χώρα του, αν, εκτός από το να ρίχνει βόμβες, διέθετε και την ικανότητα να σκέφτεται.

 

(1) Θυμίζουμε ότι τότε, εκτός των άλλων, υπήρξε και η υπόθεση της διαρροής και πιθανής χρήσης άνθρακα

 

(2) Επρόκειτο για παληό στέλεχος του ΚΚΕ, σύμβουλο εκείνη την εποχή του Γιώργου Παπανδρέου

 

(3) Υπουργός ‘Αμυνας των ΗΠΑ κατά την πρώτη θητεία του Προέδρου Μπους

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Hellenic Nexus, Aύγουστος 2013

Germany, Greece and Europe

http://www.riss.ru/index.php/analitika/1078-samoubiystvo-evropy-triumf-imperii-lloyda-blankfeyna-ili-kak-germaniya-unichtozhaet-greciyu-evropu-i-germaniyu

article published at the website of the Institute of Strategic Research of the administration of the Presidency of the Russian Federation

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

GREECE, EUROPE AND THE LEFT


ΠΕΡΙΓΡΑΜΜΑ%20ΑΕΤΟΣ%202

FREE STATE” Movement of Resistance and Subversion a

 

WHO WE ARE, WHAT WE ARE AFTER,

WHY WE ADHERE TO SYRIZA-EKM

In a tragic moment of our trajectory in History, having full awareness of the undeclared but full blown and ruthless War we are facing as a people, as a state, as a nation by the “International of the Finance”, the emerging “Totalitarian Empire of Globalization”, fully conscious of the fact that this war is not but part of a much wider, all-European and world attack of the forces of the financial capital and of every sort of oligarchies of the Wealth and the Power, which want to demolish the main democratic, social, national rights humanity has won, as a result of its victory over Fascism, in 1945, of the same forces which threaten Middle East with a military holocaust, we are meeting, as free and independent citizens, to create the movement of Resistance and Subversion “Free State”.   

 

From where we come and where we go – Greece as a “destroyed debt colony

 

We set off from different starting points, we crossed different paths, to meet in the common struggles for the defense of the most elementary social rights and conquests, of the very notion of democracy and our national independence during the last three tragic years. We contributed where we could, as individuals, or throught the collectivities we were participating, to the organization of the practical and theoretical resistance to the course of social catastrophe and national enslavement, that began under the Papandreou government with its act of treason of May 2010 and was continued under the Papadimas and Samaras governments.

 

We met in the strikes and demonstrations against the measures provided by the Memoranda signed with the Troika of EU, ECB and IMF. We were present in the battle of ideas in order to comprehend and explain the real content and the goals of the Greek “rescue packages”, of the Memoranda and the Loan Agreements. We were among the first who underlined that those measures and programs are not only reactionary economic reforms but means of destroying and enslaving our state. We underlined that these programs are organizing in the medium-long term a course towards an oligarchic turn in all Europe, using Greece and then the whole “periphery” of Europe as Troian horses.

 

We were among the first to underline the importance of putting Greek sovereign debt under the jurisdiction of English colonial law, which was the real reason behind the formation of the Papadimas government. We struggled for the creation of a common antimemorandum-front, “from Kammenos to ANTARSYA”, based on the principle “we attack together, we march separately”. We did give the struggle for the awakening of European peoples, on the basis of the “appeal for the saving of peoples of Europe”, launched in October 2011. We worked for the success of SYRIZA at the elections of 2012, exactly because we wished to provide the Greek people with a political tool to stop and deny the memoranda. We defended without any concessions democracy, including democracy in the internal life of the collectivities to which we have participated.

 

Memorandum and Loan Agreements


For us, the Memorandum and the Loan Agreements are not a simple program of economic and social policy; they are not only a “mistaken”, socially “senseless” or “reactionary” economic and social policy. They are all of that, but they are also something much more important. The Memorandum was not devised to “succeed”, even according to its own stated aims; it was devised to “fail”, creating  exactly what its “failure” provokes. It is a comprehensive and consequent to itself program, creating, in its own terms, the mechanisms which provoke and consequently use its “failures” to achieve its actual but hidden agenda. For this reason, the recession is not abating, having smashed all records; this is why the so-called “last” measures are never the last measures, and for that reason the debt, the indication of the economic strength or weakness of a country, is constantly skyrocketing; for that reason, a primary surplus is not being created, nor will it ever be created under these circumstances and this is how every mechanism of popular sovereignty is being curtailed. The Memorandum and Loan Agreements are not a mistake, because if they were a mistake, they would correct them; they are a crime, a mechanism of programmed enslavement and self-destruction of a nation-state, a “pilot programme” of pan-European and worldwide significance.

The  system of the “Memorandum and Loan Agreements” is an attempt to:

-        confirm, as much as possible, the fundamental, internationally important principle of  “paying debt in its entirety”, in other words, the claims of the holders of capital against societies and peoples, at all costs and without limits, even if the big banks and the rating agencies themselves overwhelmingly contributed to the creation of this “mountain of debt”. Among other things, by usurping, through the industry of derivatives and other schemes, the fundamental state function of issuing money. In other words, to institutionalize the subversion of the principle of popular sovereignty and of national independence, of the foundation of the civil organization of modern bourgeois democracy, in favour of the principle of the sovereignty of Money. It is certainly true that Finance never felt quite comfortable in the clothes of popular sovereignty and national independence. It went along with it only as long as it was not able to wear its own: of the oligarchic, plutocratic organization of society, through unrestrained markets and uncontrolled supranational structures

 

-        to provoke a violent and rapid impoverishment, unprecedented during peaceful times in Europe, of an entire people, as well as the demolition of an underdeveloped social state which Greece possessed, and the return to the social status of the 19th century (under even worse conditions, because we no longer have the mechanisms of production and survival available to an agricultural society with the large families of the past)

 

-        to achieve a continual transfer of  both surplus and wealth, public and private (through larcenous taxation), to the Creditors

 

-   to deprive popular sovereignty and the most basic state functions of their content using debt, imposed economic policies and a transfer of wealth and sovereignty  in order to institutionally transform Greece into a “debt colony” – and not even a stable one, but enfeebled and unsustainable as well. The great western powers, Britain, America and now the Financial Empire would never accept Greek independence – but this is the first time that a type of “unsustainable protectorate” has been created, in a process of an ongoing “death spiral”, in order to use it, among other things, as a tool for dismantling Europe.

The Loan Agreements and Memoranda undermine the capacity of Greek social formation to reproduce itself, render the Greek “nation-state” itself largely unsustainable and directly threaten the economic preconditions for a bourgeois parliamentary democracy as well as  the international position of Greece, including its participation in the Eurozone and the European Union.

In the long run, if these processes are not controlled, they could even endanger the territorial integrity of the country and result in a “Greece without Greeks”, intensifying the emigration of the most dynamic, young and educated people abroad, at the same time that the greater portion of the waves of migrants from Asia and Africa toward Europe are being concentrated in Greece. The erosion of Greece’s demographic, ethnic composition, from a critical point on, has major political, not simply ethnic, implications. The masses of destitute immigrants, with distant cultural determinants and roots, cannot easily be assimilated into the framework of a state and of a social and urban network which, even before it was plunged into the current process of decomposition and collapse, had no policy for the reception and assimilation of migrants. Ethnic and religious differences have contributed to an environment of intense social and class conflicts and of general decomposition, making race riots ever more likely, contributing to the dissolution of social cohesion. Most of all, however, they shatter the basis of Democracy, which isn’t and cannot be other than the collective, conscious “Demos”, as defined by Pericles in his Funeral Oration. The Greek people are in danger of suffering in the end, at the hands of international Capital, what the Jews suffered under the emperor Titus in 70 AD, in other words, being scattered to the four winds by economic means rather than through violence and arms, leaving behind “brand Greece” and its symbols a mere shadow of its former self, and leaving in the hands of multi-national managers a country which has been transformed into an empty shell.

 

Patriotism, Internationalism, Democracy


For these reasons, resistance to and subversion of the Memorandum is our greatest ethical, social and patriotic duty, the precondition for the dignified and secure survival of the Greek people as well as the most important contribution which our people could make to the global process of realization and development to the thoroughly misunderstood and distorted principle of internationalism. We are internationalists supporting our homeland and nation - not just because we belong to it, and not because we believe that it is superior to others, even though our History has done us a great honor, Greeks having contributed to some of the greatest and most fundamental achievements of universal civilization. But also because the nation-state is today the only islet of any democratic potential and social protection. We are both patriots and internationalists, because we cannot be one without the other. We are both patriots and democrats because we cannot be one without the other.

We are inter-nationalists because our goal is to unite the nations, peoples and societies against the totalitarianism of the Empire, whether it is expressed through economic or military means. And we are struggling, first of all, to unite the peoples of our continent, Europe. Doing so, we are contributing to the creation of international conditions which will permit the salvation and the rebirth of our own homeland.

Only by being patriots can we be democrats, because if we cannot protect the state, our society, our homeland against the attack which they are suffering, we will lose every possibility of becoming citizens; we will be turned into new slaves of global imperial power. Only as democrats can we defend our homeland and our nation, because the state is the “demos” (the people), as we learned from ancient Athens, from the fighters in the national resistance of 1941-1945 as was underlined in the program of EAM (National Liberation Front) and as was penned by Glinos, namely that: “the national is popular, and the popular is national”. 

Only the Greek people can defend its state, and in order to defend the state they must feel that it is their own. This is a universal truth as well as the fundamental lesson of modern Greek history, of our rebellions and, especially, of the history of so-called Greek “nationalism” of the right (made historically in USA), which resulted in the treachery and tragedy of Cyprus. For Greece and the Greek people, the special tradition of the tremendous heritage of the Ancients - a tradition which has at its centre the notions of Man,  Citizen, Democracy and Freedom - must be at the centre of our identity. Without it, if we do not defend it as a priceless treasure, if we abandon it, we will inevitable be lost as a people.

Those who have attacked us know very well what they have done in choosing Greece to begin their assault against Europe and Mankind. We must, here and now, on pain of individual, social and national extinction, succeed in defending our independence and popular sovereignty, this time facing not military, but political-economic violence. We must do again, with other methods and in a different environment, what we did in 1821, with the thunderbolt of the Greek Revolution, which lit up the European night of the Holy Alliance; as the European night of the Third Reich was lit up by the Greek resistance to the Nazis in 1941-1945 and the victory of the Greek people, the first against fascism in Europe, in 1940.

Of course, it’s not possible to make a simple mechanical transfer from the past to today’s conditions and modern threats, which are infinitely more difficult and dangerous, even if less immediately dramatic in form, at least until now. Greece did not become the object of a military invasion, but of a “communication”, “political” and economic “war of debt”. The subjugation and corruption of Greece’s ruling classes and of its political and state personnel have placed us in the first line of fire. We don’t have any previous experiences or models to follow; we have no ready recipes or solutions. As with every struggle, bravery and honesty are sine qua non, but for David to beat Goliath a better mind is needed as well. Unfortunately, today’s situation has been prepared by decades of spiritual, ethic and political decline, which has permeated Greek society, not only its upper classes, and without its reversal no salvation can be possible.

The European and global importance of the Greek struggle


By resisting and reversing the catastrophic course on which we have entered, we are not only defending our identity and dignity, we are not just laying the foundations for the rebirth of our homeland; we are simultaneously joining the first battle in the fight against the new, global totalitarianism in Europe. This is because the Memorandum signals the passage from neoliberalism to the capitalism of catastrophe; moving more and more from “American” to “financial imperialism”, to a new, purely financial capitalism, a feudalism of capital; to the institutionalization of economic, political and, sooner or later, police and military violence, where needed, as the dominant form of “governance”; to the dismantling of the political and ideological superstructure which characterized post-war Europe and the world.

Perhaps, for the time being at least, this new totalitarianism is using, in Europe, “peaceful” and “economic” means, but it is just as deadly and even more dangerous than the military violence used by its predecessor, the Nazism of Adolph Hitler. While Hitler tried to subjugate peoples with raw violence, this one uses means of deception and manipulation; it takes advantage of the most extraordinary achievements of 20th-century science and technology, hiding its real agenda, the program of destruction and the ideology of Death, which characterize it, within the complexity of modern economic and financial mechanisms, impenetrable not only to the average person but to most “experts” as well.

Today’s attack is the fourth and most dangerous wave in a global attempt to dismantle the most important social, democratic and cultural achievements of the 19th and 20th century, if not the most fundamental moral imperatives of the Renaissance and the Enlightenment, which was the effort to allow Man to be the subject of his own History.

The course of deconstruction began three or four decades ago, with the violent introduction of neoliberal dogmas by Thatcher and Reagan. There followed, twenty years ago, under pressure from the same powers, the collapse of the Soviet Union, which was really not what it claimed to be, but the collapse of which turned this huge country into “mafia-style capitalism”, demolishing in its course the insufficient but quite real social and cultural achievements of its peoples and creating the preconditions for a global monopolistic dictatorship. Authoritarianism, “the culture of power”, “the strong Leviathan state controlling a weak society” - which characterized the Soviet experiment, perhaps the most significant social experiment in the history of mankind  - easily served the interests of the oligarchic and mafiosi post-Soviet neocapitalism, which did little to expand the empowerment of Soviet citizens to influence the course of their own country. A series of wars broke out in the region comprising the former USSR, and Russia itself was threatened, at one point, with dissolution into a number of “province-statelets”. It would be difficult for someone to find a trace of “socialism” in the USSR of 1991, and its disappearance dissipated a great historical misunderstanding. However, at the same time, the lowering of the Red Flag from the Kremlin in December of that year was experienced as an historic defeat of the idea of “socialism” – and it was - to the degree that we refer specifically to ideas.

Ten years ago, an enormous operation of complete re-colonization of the Middle East began, with wars supposedly against “terrorism” and the “Axis of Evil”, in Afghanistan, Iraq and Lebanon, which continue to this day in Libya and Syria, and which tomorrow may include Lebanon and Iran, extending at the same time to the south, toward the African continent.

With the attack against Greece in 2009 – 2010, the “Empire” now threatens the “heartof the western world, beginning with the “periphery” of this “heart”; it threatens the societies which, after 1945, owing to their struggles, but thanks to their international position as well, had gained the most important democratic and social achievements in the modern world. The empire aims either to turn the European Union into a complete “dictatorship of the markets”, or to dissolve it into a series of quarreling nations, embroiled in economic and political wars between each other without the means or size to resist the totalitarianism of the markets.

Greece and Europe


If this analysis is correct, then it suggests the right policy for us with regard to Europe. The European debt crisis and its method of dealing with have confirmed the deeply reactionary character as well as the unsustainability of the “Europe of Maastricht”, they confirmed the correctness of all those who criticized that way of “European construction”, but, also, they have showed the weakness of this structure. The practical solutions proposed today are either the transformation of the EU and above all the Eurozone into an open dictatorship of the markets or its dissolution under conditions of chaos and suzerainty of the markets and the USA throughout the continent. For us, both are unacceptable and catastrophic.

We share the criticism of many friends concerning the current structure of EU; what most concerns us, however, is to move to a better, rather than worse, situation from where we are now. In the USSR, for instance, there was no trace whatsoever of socialism; however, it remained a contradictory structure because it referred ideologically to socialism. Its dissolution in favour of  mafia-capitalism was a strategic defeat for socialist ideas and a major historical regression. In the mechanisms of the EU there is not a trace of democracy, but the EU remains a contradictory structure to the degree that it refers ideologically to the principles of humanity, enlightenment and democracy. Its dissolution in favour of a fragmentation of Europe into opposing statelets threatens to lead, under these conditions, to a complete dismantling of bourgeois democracy and major achievements of global and European importance; it threatens to take us back to before 1945, en route to the Middle Ages. If we remain on this course and if we do not reverse it, it threatens to turn into the greatest global catastrophe of human civilization since the Renaissance and the Enlightenment after the English and French Revolutions.

The euro and its architecture are fundamental contributors to the crisis which Greece is facing - but not the only ones. The debt crisis struck not only the Eurozone, it also reflects a new phase of financial capitalism and it is a consequence, among others, of the total liberation of the flow of capital and goods, the ongoing tendency to exempt capital from taxation and the abolition of all protectionist regulations, that is of globalisation. On the other hand, additional contributing factors to the Greek crisis included the serious weaknesses of the Greek structure, specific geopolitical pressures and the existence of a “kleptocratic capitalism”, which has poisoned with its contagious “exhalations” the entire Greek society, our culture and mentality. A crisis of such magnitude and an attack of such severity cannot be confronted satisfactorily only or largely using the tool of monetary devaluation. It can only be confronted by gathering an alliance of European peoples and nations against the uncontrolled actions of the Markets and Capital.

This is even more true when the subject under attack is a deeply exhausted country, in steep decline for decades, a state which can’t even fill a pothole in a road, let alone organize an effective return to a national currency under conditions of national destruction, especially when it has converted the bulk of its debt into euro through the PSI and loan agreements.

Some consider it utopian to pursue the formation of a European alliance against the Markets and the organization of a popular struggle for a different Europe. They underestimate, however, the inevitable awakening of the European peoples, given the visible dismantling of their major social and political achievements. If we accept their assumption, in other words, if we too assume that all of Europe will accept without protest its destruction by the Markets, then what chances do we have at all by ourselves to successfully resist such an attack, inside or outside euro and/or EU?

The drama of Greece’s situation, thanks to the great strategic brilliance of those who planned the debt wars, lies in the fact that we are now obliged to proceed toward rupture, toward conflict, because we are the first in line to be destroyed as a country. Greece stepped into the line of fire and became a target thanks to the betrayal, corruption and incompetence of the Greek elite, the acceptance of the memorandum and the Loan Agreement being one of the biggest crimes committed by the ruling class and its politicians against their own nation in modern Greek history. However, before we are led to a compulsory exit from the euro, which under the current circumstances we cannot exclude, we must exhaust all possible means, policies, institutional capabilities and weapons - and these are not insignificant - provided through our participation in the EU. If we must, let us “sell our hide” dearly, but let us also create the kind of policies and international alliances that will support our existence as an independent state, outside the euro.

We must immediately organize an enormous, international communication and political counterattack in Europe and throughout the world. Let us charge the upper classes of Germany and of Europe, as well as global Capital, with the responsibility which they certainly bear for the Greek social holocaust and the danger of European-wide catastrophe. Let us be the first in the creation of proposals which will gather forces around a progressive solution to the European crisis. At the same time, we must prepare the people and country on all levels: political, social, economic, diplomatic and technocratic, for the exigencies of the War that must be fought for their salvation, even if it means entering and adopting an “emergency economy”.

In order to accomplish this, we cannot succeed by spreading illusions about the insignificance of the problems we face, nor by raising the “flag of the drachma”, but only by defending the values, ideas, imperatives and symbols of Europe, a Europe which belongs much more to us and to our tradition than to the grey Chancellor of Germany and those she represents. Our Europe is the Europe of Aristotle and Plato, of Pericles and Protagoras, Goethe and Beethoven, of Rousseau and Voltaire, of the Enlightenment and Socialism, of the Greek Revolution of 1821 and of our National Resistance. Even if we are led, willing or not, into open “war” and rupture with the ruling powers of Capital and of “Euro-Germany”, we should do so holding high these banners, because only with them can we create the conditions for European and international political and social alliances; only with them can we make clearly known, both globally and throughout Europe, the meaning of the struggle of the Greek people.

From the necessary “Revolution” to the necessary “Self-Management” – Socialism of the 21st century


To be a radical in modern Greece it is not enough to repeat the analysis and program of Marx concerning English industrial capitalism of the 19th century.  One cannot be a radical while at the same time participating in, or at least not exposing, the party of the small and large privileges which comprise the economic base as well as the political and cultural “superstructure” of Greek “kleptocratic capitalism”. Obviously, as much as one might search “Das Kapital”, nowhere can one find the word “rousfeti” (nepotism, piston).

The productive reconstruction of Greek society and the economy as well as its resistance to external attack cannot be realized without a “moral” and “cultural revolution” inside the country. Our challenge is to fight against kleptocracy and corruption in order to re-found our state and make it deeply democratic, to cease being slaves and to become citizens, because it is by changing the world we change ourselves (Marx, Third Thesis on Feuerbach). We must wage a relentless struggle against all forms of corruption both inside the Left and among all kinds of “anti-memorandum-ists”; we must focus practical emphasis on collective actions and institutions of every kind as the best possible means of resisting the crisis, we must encourage the young and the unemployed to be represented and to play their autonomous role on every level, from the base to the top. This is an integral element and necessary condition for the country’s salvation. No other road is possible.

“European Socialism of the 21st century”, whose necessity was referred to by the President of SYRIZA’s Parliamentary Group, must take into account the great lessons from the epic struggles and tragedies of the Twentieth Century, combining an emphasis on collectivity with an emphasis on human character, personality. There are no free societies without autonomous individuals. Neither can autonomous individuals exist in unfree societies. This new European Socialism must also recognize the need for a long transitional period of antagonistic co-existence between economic planning and the market. For us, Socialism in the 21st century can only be defined as a system of generalized social self-management, and self-governance on all levels, returning to the basic, fundamental moral demand of a Left which was destroyed whenever and wherever it has forgotten it. Self-regulation of society or totalitarianism and destruction: this is the historical dilemma of mankind in our age.

Why we are adhering to SYRIZA-EKM


Today, through the agitations and actions of the past two-and-a-half years, the Coalition of the Radical Left – United Social Front (SYRIZA-EKM) has emerged as the main political tool of the Greek people in its attempt to change the catastrophic course dictated by the Memorandum and in order for our homeland to be re-born. This coalition concentrates and represents the majority of the forces which clearly and consciously espouse this goal. By undertaking a transformation into a united, democratic party, allowing for difeerent tendencies inside, it is attempting to transform itself into a democratic, progressive, political vehicle, which we so desperately need at this present juncture, in order to claim hegemony. This coalition will also probably take a position of de facto leadership in the fast approaching fight for the salvation of our homeland, a fight of historic, definitive importance for Greece and all Europe. We believe that participating today in SYRIZA-EKM and its efforts, taking part in the fermentation of ideas, dialogue and actions it is undertaking, we are contributing in the most effective way possible to promoting our aims. We are contributing to the titanic duty and challenge that confront the Greek Left, the Greek people and all of the living, patriotic forces of our nation. This participation of ours does not mean that it is only in SYRIZA-EKM that there are forces already fighting or which could potentially be part of a wider social, patriotic, European front, which must be assembled in order to join the fight of social salvation and rebirth of our homeland. With our participation in SYRIZA-EMK we hope to facilitate dialogue and joint actions with forces outside SYRIZA-EKM as well; we hope to widen this party’s appeal, and contribute as much as we can to the creation of a wider front of social and national salvation and rebirth.

 

                                                        Athens, 13 November 2012

                                                          THE TEMPORARY COORDINATING COMMITTEE

                                                           OF THE “FREE STATE” MOVEMENT