Από την καταστροφή των Βαλκανίων στη διάλυση της Ευρώπης
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
«Though this be madness, yet there is method in't.»
«Aν και είναι τρέλλα, υπάρχει μέθοδος μέσα της»
Πολώνιος προς ‘Αμλετ, πράξη δεύτερη, σκηνή δεύτερη
Η τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία και, στο κέντρο της, η Σερβία, υπήρξαν για σχεδόν μισό αιώνα το «καμάρι» Ανατολής και Δύσης. Δεν πέτυχε ο Τίτο να φτιάξει κάποιον σοσιαλισμό αντάξιο των ελπίδων που αυτή η ιδέα γέννησε στην ανθρωπότητα, με τον ίδιο τρόπο που το έκανε το κίνημα των Χριστιανών, πριν από δύο χιλιετίες. Ο ίδιος εξομολογήθηκε ότι απέτυχε, μιλώντας σε μια αντιπροσωπεία του ΚΚΕ εσ. που τον επισκέφθηκε λίγο πριν από τον θάνατό του. Μικρό παιδί, θυμάμαι την απογοήτευση της μάνας μου, αντάρτισσας στην κατοχή, όταν ο φύλακας της όπερας του Ζάγκρεμπ μας έδειχνε, με την προσδοκία να μας εντυπωσιάσει εκείνος, το πολυτελές, «βασιλικό» θεωρείο που καθόταν ο δημιουργός και άρχων της μεταπολεμικής Γιουγκοσλαβίας. Δεν πολεμήσαμε, έλεγε, για τέτοια προνόμια.
Παρόλα αυτά, η Γιουγκοσλαβία, με την οπωσδήποτε περιορισμένη, αλλά πάντως πρωτοποριακή ιδέα της αυτοδιαχείρισης, με τον ρόλο της στους Αδέσμευτους, με τον σχετικά «φιλελεύθερο» σοσιαλισμό της, που δεν αποποιήθηκε τον ρόλο της «αγοράς», ίσως μάλλον το παράκανε στην κατεύθυνση αυτή, με τον επιδέξιο ρόλο της ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, με το ηθικό κεφάλαιο της μνημειώδους αντίστασης, ιδίως των Σέρβων, στις ορδές του Χίτλερ, δεν ήταν ασφαλώς χώρα – παρίας. Κι αν ήταν «αποτυχία», συγκρινόμενη με το άπειρο της ουτοπίας, δεν ήταν καθόλου αποτυχία, ήταν μια σχετική και μεγάλη επιτυχία, με τα πιο περιορισμένα μέτρα των ιστορικών και πραγματικών συγκρίσεων. Παρά την προϊούσα, μετά τον θάνατο του Τίτο, κρίση της, διατηρούσε μια παγκόσμια ακτινοβολία. Μέχρι το 1988, θα ήταν αδιανόητο να τη διαμελίσουν και να τη βομβαρδίσουν.
Κι όμως, το αδιανόητο έγινε δυνατό. Γερμανία και Βατικανό κατάφεραν να διαμελίσουν τη Γιουγκοσλαβία, χρησιμοποιώντας τις εθνικές της αντιθέσεις και παριστάνοντας τους απόστολους των ανθρωπίνων και εθνικών δικαιωμάτων. Αναγνωρίζοντας την ανεξαρτησία των Δημοκρατιών της χωρίς την προηγούμενη δίκαιη διευθέτηση των συνοριακών ζητημάτων, δεν εφήρμοσαν, καταστρατήγησαν την αρχή της αυτοδιάθεσης. Προκάλεσαν έναν απολύτως προβλέψιμο, αιματηρό εμφύλιο πόλεμο και κατέστρεψαν τη χώρα, αφήνοντας μια μαύρη τρύπα στο κέντρο των Βαλκανίων. Είχαν τη θλιβερή ικανοποίηση να είναι τα δικά τους αεροπλάνα τα πρώτα ΝΑΤΟϊκά που επέδραμαν στο ηρωϊκό Βελιγράδι. Ο «ειρηνιστής», «πράσινος» Υπουργός Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ κατέπληξε τον Γιώργο Παπανδρέου όταν του είπε: «Είμαι πολύ χαρούμενος με τον πόλεμο στο Κόσοβο!». Για να εξηγήσει: «Είναι ο πρώτος πόλεμος που θα κερδίσει η Γερμανία»!
Αμερικανικός θρίαμβος με «ξένα κόλλυβα»
Δεν τον κέρδισαν. Οι Αμερικανοί ήταν οι νικητές. Κατέστρεψαν, εν τη γενέσει της, την προσπάθεια δημιουργίας Κοινής Ευρωπαϊκής Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής, έσπειραν τη δυσπιστία μεταξύ Γάλλων και Γερμανών, απέδειξαν την αναποτελεσματικότητα των Ευρωπαίων, καθιστάμενοι εκ νέου «απαραίτητοι», σε μια περιοχή με ισχυρούς δεσμούς με τη Ρωσία και ελπίδες προσανατολισμένες στην Ευρώπη. Κανείς δεν τους χρειαζόταν στα Βαλκάνια όταν τέλειωσε ο «ψυχρός πόλεμος». ‘Ολοι ενήργησαν για να τους ξανακάνουν «απαραίτητο» επιδιαιτητή στην τόσο στρατηγική χερσόνησο. Κάθε τόσο, οι ΗΠΑ «τρομοκρατούσαν» τους Ευρωπαίους ότι σκέφτονται να φύγουν από τα Βαλκάνια. Ποτέ δεν το σκέφτηκαν στα σοβαρά, έχτισαν άλλωστε στο Κόσοβο μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές βάσεις στην υφήλιο.
Τη στιγμή που η Γερμανία έλυνε το εθνικό της πρόβλημα, αποτύγχανε οικτρά να παίξει ηγεμονικό ρόλο στην Ευρώπη και επανεγκαθιστούσε τις ΗΠΑ σε ρόλο διαιτητή στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα, παραδιδόταν πλήρως στις δυνάμεις του Χρήματος και της Παγκοσμιοποίησης και εγκαθιστούσε συμβολικά, στο κέντρο της επανενωμένης της πρωτεύουσας, ένα εμπορικό κέντρο της Σόνι. Πολλοί πίστεψαν ότι το εμπόριο οδηγεί στην καντιανή «Διαρκή Ειρήνη». ‘Ολοι διαψεύστηκαν.
Προσπάθησαν, επί Σρέντερ, να ξαναγίνουν στρατηγικό υποκείμενο, ανθιστάμενοι στην εισβολή στο Ιράκ, από κοινού με Σιράκ και Βιλπέν. Η κίνηση αυτή είχε σπουδαίες, παγκόσμιες πολιτικές επιπτώσεις, αλλά παροδικά αποτελέσματα. Μια ακόμα προσπάθεια αμυντικής χειραφέτησης της Ευρώπης πέθανε προτού γεννηθεί. Ο Σρέντερ έφυγε από την πολιτική, αφού έθεσε τις βάσεις της διάλυσης του «καπιταλισμού του Ρήνου», ο Σιράκ πέρασε χρόνια διαρκούς μετάνοιας και προσπαθειών εξευμενισμού των ΗΠΑ, έως ότου είδε τον Σαρκοζί, με την υποστήριξη, λένε, και των Ροκφέλλερ, να κάνει αεροπειρατεία στον γκωλισμό και να στέλνει στον ανακριτή τον Βιλπέν. Η «Νέα Ευρώπη», που, με επικεφαλής τον Μπαρόζο, «μαχαίρωσε» στην πλάτη Γαλλία και Γερμανία, γινόταν πανηγυρικά δεκτή στην ΕΕ, οδηγώντας στη σημερινή κατάσταση.
Τα παραδείγματα αυτά είναι τυπικά του κοντόφθαλμου των γερμανικών ελίτ, του πρωτόγονου, «επαρχιακού» χαρακτήρα του γερμανικού εθνικισμού. Αυτά τα, ιστορικά εξηγήσιμα, χαρακτηριστικά ήταν υπεύθυνα για την στρατιωτική καταστροφή της Ευρώπης και της ίδιας της Γερμανίας, κατά τη διάρκεια του Εικοστού Αιώνα. Αυτά τα χαρακτηριστικά απειλούν ξανά να καταστρέψουν την Ευρώπη και την Γερμανία, με οικονομικές μεθόδους. Αυτά επιτρέπουν στην Αυτοκρατορία του Χρήματος να χειραγωγεί το ισχυρότερο ευρωπαϊκό έθνος προς όφελος δικών της επιδιώξεων.
Το «κόμμα» της Goldman Sachs
‘Αλλωστε ποιά Γερμανία, ποιά Γαλλία, ποιά Ιταλία και ποιά Ελλάδα; Ο ευρωπαϊκός τύπος, ελάχιστα ψάχνοντας, ανακάλυψε τους ανθρώπους, το «κόμμα» της Goldman Sachs, μιας μη ευρωπαϊκής τράπεζας, σε όλα τα σημεία λήψης αποφάσεων του ευρωπαϊκού πολιτικού, κρατικού και τραπεζικού συστήματος. Ο προσεκτικός αναλυτής θα διαπιστώσει εύκολα ότι η διεθνής πολιτική ζωή τείνει να πάρει καθαρά εικονικό χαρακτήρα. Η μόνη υπερδύναμη δεν είναι καν υπερδύναμη, από τη στιγμή που μια ιδιωτική εταιρεία υποβαθμίζει την πιστοληπτική της ικανότητα, όπως έκανε η S&P’s το 2011. Πραγματική υπερδύναμη μοιάζει το Χρήμα, αόρατος, αλλά υπαρκτός Αύγουστος. Μόνο που το μυαλό μας εξακολουθεί να σκέφτεται με όρους μεγάλων δυνάμεων και κρατών. Αδυνατεί συνήθως να αποκωδικοποιήσει τις πραγματικές στρατηγικές πίσω από το χάος των συγκρουόμενων εθνικών πολιτικών.
Για κάθε στρατηγική, ο σαφής προσδιορισμός του «εχθρού» είναι το βασικότερο θεμέλιο. Συμμαχώντας με τις αγορές εναντίον της Ελλάδας, το 2009, για να πειθαρχήσει την ευρωζώνη, το Βερολίνο έδωσε στρατηγικό πλεονέκτημα στον εχθρό του. Ο οποίος άλλωστε, δια του ασφυκτικού «μικροελέγχου» στην κυβέρνηση Παπανδρέου και το ελληνικό κράτος, έπαιζε και στις τρεις πλευρές του ταμπλώ! Καθοδηγούσε την επίθεση των αγορών κατά της Αθήνας, την αντίδραση της Ελλάδας στην επίθεση και την αντίδραση της Γερμανίας στο ζήτημα που προέκυψε! Δεν είναι παράξενο που, τρία χρόνια αργότερα, οι διεθνείς τράπεζες κυριαρχούν όσο ποτέ άλλοτε, δεν έχουν πληρώσει ούτε ένα ευρώ για τις επενδυτικές επιλογές τους, που συχνά δεν ήταν τίποτα άλλο από ξεγυρισμένες απάτες και η ΕΕ μπήκε για τα καλά σε πορεία διάλυσης.
Πριν από δέκα χρόνια έτυχε να παρακολουθήσω το παγκόσμιο συνέδριο για θέματα ασφάλειας που γίνεται κάθε χρόνο στο Μόναχο, το «Νταβός της ασφάλειας», όπως το αποκαλούν. ‘Όταν ρώτησα τον Μάρτιν Σκώουκροφτ, σύμβουλο εθνικής ασφαλείας του πατρός Μπους, για τις σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα, μου έδωσε μια απάντηση που, νομίζω, συνιστά επιτομή του αυτοκρατορικού know how: «Πρέπει να έχουμε με την Κίνα και τη Ρωσία καλύτερες σχέσεις από αυτές που μπορούν ποτέ να έχουν μεταξύ τους». Στην περίπτωση που μας ενδιαφέρει, το Χρήμα έχει πολύ καλύτερες σχέσεις και με την Ελλάδα και με τη Γερμανία, από όσο αυτές μεταξύ τους. ‘Εχει πολύ καλύτερες σχέσεις και με την κυβέρνηση Μέρκελ και με τους Νότιους, από όσο αυτοί μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα δεν έχει απλώς καλύτερες σχέσεις, έχει έναν εντυπωσιακό βαθμό διείσδυσης στα περισσότερα κέντρα πολιτικής, οικονομικής και εκδοτικής εξουσίας, τα «καθοδηγεί» οδηγώντας τα σε τακτικές επιλογές των οποίων αγνοούν τις στρατηγικές συνέπειες. Αυτός είναι ο τρόπος που, ΗΠΑ και Χρήμα, κατέστρεψαν την ΕΣΣΔ, ανατινάζοντάς την «εκ των έσω», με τον επιδέξιο παροξυσμό και εκμετάλλευση των εσωτερικών της αντιθέσεων. Αυτός είναι ο τρόπος που οργανώνεται η «αυτοκαταστροφή» της ΕΕ. Επιπλέον, οι «αγορές» έγραψαν στα «συντάγματα» της παγκόσμιας και ευρωπαϊκής οικονομικής αρχιτεκτονικής ένα σύστημα που τις ευνοεί συστηματικά, ακόμα και χωρίς να κάνουν τίποτα οι ίδιες.
Ο Μεφιστοφελής των Αγορών και ο Γερμανός Φάουστ
Η Γερμανία τείνει να γίνει μια «μισητή ιμπεριαλιστική δύναμη», έγραψε στους τόσο επίκαιρους «Καιρούς του Χρήματος», δηλαδή τους Financial Times, ο Τζωρτζ Σόρος, που ξέρει καλά γιατί μιλάει, αφού, έχω την εντύπωση, συνέβαλε σημαντικά στο αποτέλεσμα που περιγράφει τώρα ως «αντικειμενικός παρατηρητής». Η διαδικασία «υπερ-ενοχοποίησης» της Γερμανίας μετά το 1945 δεν σχεδιάστηκε για να την «απελευθερώσει» από τις κυριαρχικές της διαθέσεις, αλλά για να την καταστήσει ένοχο, καταπιεσμένο, εσαεί «ανάπηρο» ηγεμονικό υποκείμενο. Γι’ αυτό ένας εμφανώς απελπισμένος Χέλμουτ Σμιτ είπε στη Μέρκελ: «Χρειαζόμαστε την Ευρώπη να μας προστατέψει από τον εαυτό μας».
Εγκλωβιζόμενοι στη συμμαχία με το Χρήμα, στις μεθόδους και τις αξίες του, οι ιθύνουσες τάξεις της Γερμανίας αντάλλαξαν, χωρίς να το καταλάβουν, ιδιοτελή και προσωρινά κέρδη, με την παραίτηση από μια ηγεμονία με φιλοδοξίες! Γι’ αυτό κι έχουν τώρα λυσσάξει γιατί οι επικριτές της λιτότητας, απαιτούν να ανακυκλώσουν τα εμπορικά τους πλεονάσματα. Δύσκολα θα καταφέρουν να οικοδομήσουν το Τέταρτο Ράιχ που ονειρεύονται. Η «νέα Πρωσία» κινδυνεύει να την «πατήσει» άσχημα, όπως προ του 1914, όταν είδε τις εντυπωσιακές επιστημονικές, βιομηχανικές, τεχνολογικές προόδους της να μην μπορούν να κεφαλαιοποιηθούν στο περιβάλλον της, βρετανικής «ιδιοκτησίας», παγκοσμιοποίησης του 19ου αιώνα.
Οι Γερμανοί θαύμαζαν τους Αρχαίους. Ο Παρθενών όμως δεν είναι μόνο σύμβολο της αθηναϊκής δόξας, είναι και υπενθύμιση των βαθύτερων αιτίων της αθηναϊκής πτώσης. Εκεί φυλασσόταν ο θησαυρός της Αθηναϊκής Συμμαχίας, που οι Αθηναίοι άρπαξαν από τους συμμάχους τους, ο δικός τους πλούτος είναι που επενδύθηκε στη χρυσελεφάντινη Αθηνά κι αυτή η λεηλασία έγινε η αιτία της καταστροφής τους. Με τη βοήθεια των συμμάχων νίκησαν τους Πέρσες και τους Σπαρτιάτες, για να νικηθούν από τον εαυτό τους, και μαζί το μοναδικό πείραμα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, στη Μήλο και στη Σικελία. Το ίδιο θα συμβεί πιθανότατα με τη Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε, που παρέδωσε την ψυχή της στους ‘Ισσινγκ, τους ‘Ακερμαν και τους...προϊσταμένους τους.
Ούτε θα λύσει το πρόβλημα η «ένδοξη απομόνωση» όπου οδηγούν αναπόφευκτα ο ψευτοορθολογισμός των Λάμερς και Σόιμπλε, η θεωρία των ομόκεντρων κύκλων και ο εθνικισμός του Ζιν. ‘Όλα αυτά μου θυμίζουν έντονα την ατμόσφαιρα που έζησα στη Μόσχα ως ανταποκριτής, όταν κατέρρεε η ΕΣΣΔ. «Τι διάολο γίνεται εδώ;», διερωτήθηκα καθώς έβλεπα τον αμοιβαίο «έρωτα» στα πρόσωπα του ΓΓ του ΚΚΣΕ και του Τζούλιο Αντρεότι, στην υποβλητική ατμόσφαιρα του πύργου των Σφόρτσα στο Μιλάνο, σταθμό του Γκορμπατσώφ, καθώς πήγαινε στη Μάλτα να παραδώσει στον Μπους την Ανατολική Ευρώπη, το 1989. «Μα καλά, τι θα κάνετε με τους συμμάχους σας;», ρώτησα καθώς τέλειωνε η συνέντευξη τύπου τον Αντρέι Γκρατσώφ, γραμματέα Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΣΕ. Απέφυγε την ερώτηση, λέγοντάς μου «καλά άστους αυτούς τώρα, δεν έχουν ανάγκη». Πίσω στη Μόσχα, οι «δημοκράτες» του Γέλτσιν έλεγαν «δεν χρειαζόμαστε τις ασιατικές δεσποτείες», εννοώντας τις ασιατικές σοβιετικές Δημοκρατίες και οι «εθνικιστές» της «Σοβιέτσκαγια Ρασία» ότι «αρκετά πλήρωσαν οι Ρώσοι τις Δημοκρατίες και τους συμμάχους τους». Τα επόμενα είκοσι χρόνια, όλη η ενέργεια της ρωσικής διπλωματίας ξοδεύεται ανεπιτυχώς για να σταματήσει την προέλαση του ΝΑΤΟ και την κατάρρευση της ρωσικής επιρροής στην πρ. ΕΣΣΔ. Η ποιότητα της σημερινής στρατηγικής του Βερολίνου δεν μοιάζει καλύτερη.
Αν δεν εμφανισθούν δυνάμεις στην Ευρώπη, και στη Γερμανία και στον νότο, για να ανατρέψουν εγκαίρως αυτή την πορεία, δεν θα είναι μόνο μια μεγάλη ήττα της Ευρώπης και των λαών της. Μπορεί να αποδειχθεί μια ιστορική ήττα του ανθρωπισμού, που θα απειλήσει να κλείσει τους τρεις αιώνες του διαφωτιστικού προτάγματος, οδηγώντας την ανθρωπότητα, στην καλύτερη περίπτωση, σε μεταμοντέρνο μεσαίωνα. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό για τον πολιτισμό από την αποτροπή, πάση θυσία, αυτής της πορείας.
Konstantakopoulos.blogspot.com
«Η Ελλάδα αύριο», 21.7.2012
Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012
ΣΥΝΩΜΟΣΙΕΣ: ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ!
Οι «αγορές» ως «μιγαδικός» Ιούλιος Καίσαρ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Διαβάζοντας τις προάλλες μια συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη, από τους πιο ενδιαφέροντες και ευρηματικούς ‘Ελληνες οικονομολόγους, είδα μπροστά μου να παρουσιάζεται ανάγλυφη η εικόνα μιας γιγαντιαίας επιχείρησης καταστροφής του ευρώ. Αλλά ο οικονομολόγος μας κατέληγε τονίζοντας ότι δεν υπάρχουν συνωμοσίες, ότι κανείς δεν προκαλεί αυτά που συμβαίνουν! Το σύστημα, οι παίκτες είναι καλοί, αλλά για κάποιο λόγο δεν συμπεριφέρονται έξυπνα. Θυμήθηκα έναν φίλο μου, πούπαθε έμφραγμα, είχε όλα τα συμπτώματα, αλλά επειδή έχει μεγάλη υποβλητική ικανότητα, κατάφερε να πείσει τέσσερις γιατρούς να τον αφήσουν να κυκλοφορεί ελεύθερος. ‘Ενας μάλιστα από αυτούς, καρδιολόγος στην ειδικότητα, αφού τον εξέτασε, του είπε κατάπληκτος: «Περίεργο. ‘Εχεις όλα τα συμπτώματα του εμφράγματος!» Φυσικά τα είχε, γιατί είχε και το έμφραγμα.
‘Ολοι γνωρίζουμε εξ εμπειρίας ότι οι «συνωμοσίες», η ανάληψη δηλαδή μυστικής δράσης που δεν ανακοινώνεται, είναι, δυστυχώς, ψωμοτύρι στις ανθρώπινες και δημόσιες σχέσεις. Κάποιας μορφής συνωμοσία κάνουν ακόμα και οι γονείς για να φάει το παιδί τους το φαί, οι γυναίκες με τους άντρες τους και τούμπαλιν. Οποιοσδήποτε φοιτητής ιστορίας έχει διαβάσει τουλάχιστο για εκατό συνωμοσίες με μεγάλες συνέπειες, από το πρώτο τρίμηνο κιόλας της σχολής.
Λίγες εβδομάδες μετά την «πολιτικά ορθή» αποδοκιμασία της «συνωμοσιολογίας» από τον κ. Βαρουφάκη, οι υπεύθυνοι της τράπεζες Barclays, που διευθύνεται από ένα κλάδο της «δυναστείας» Ρότσιλντ, όπως επεσήμανε ένας άλλος, πολύ ενδιαφέρων συγγραφέας, ο κ. Παναγιώτου, κατηγορούντο για τη χειραγώγηση του διατραπεζικού επιτοκίου Libor, δηλαδή της παγκόσμιας οικονομίας! Εκεί που βρισκόμαστε, το περίεργο δεν είναι ότι τον χειραγωγούσαν, είναι μάλλον ότι βρέθηκε αρχή να ερευνήσει το θέμα.
Τις προάλλες συζητούσα με έναν πρώην Υπουργό Οικονομικών, με μεγάλη διεθνή εμπειρία και σχέσεις. Μούλεγε ότι ούτε ο Ομπάμα, ούτε η Μέρκελ ούτε ο Πούτιν θέλουν την καταστροφή του ευρώ. Πιστεύεις ότι αυτό αφορά όλους τους παίκτες, δηλαδή και το επίπεδο Ρότσιλντ, Ροκφέλερ και δε ξέρω ποιού άλλου; επέμεινα εγώ. Μου φάνηκε ότι δυσαρεστήθηκε από την ερώτηση, προτίμησε όμως να προστατεύσει την αυτοεικόνα του: «Αυτοί θέλουν την καταστροφή του ευρώ», απάντησε κατηγορηματικά. Μόνο μια συστηματική γνώση και ανάλυση των ενεργειών των κέντρων του χρηματιστικού κεφαλαίου μπορεί βέβαια να δώσει σοβαρή ένδειξη για το σχέδιο που πιθανώς ακολουθούν.
Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι δεν υπάρχει εξ αρχής σχέδιο για πολλά από όσα γίνονται, η ίδια η διαδικασία θα το συγκροτήσει. Ο αναλυτής ή ιστορικός που θέλουν να μάθουν αν ένα γεγονός προκαλείται από «αντικειμενικά αίτια» ή από «υποκειμενικά σχέδια», βρίσκεται στη θέση του φυσικού που καλείται να απαντήσει στο ερώτημα αν το φως είναι κύμα ή σωμάτιο. Και τα δύο, ήταν η απάντηση της Φυσικής. Το τυχαίο εναλλάσσεται με το αναγκαίο, η τάξη με την αταξία, τα πάντα ρει, όπως δίδασκε ο Ηράκλειτος, αλλά η ίδια η αρχή που διατύπωσε μοιάζει, παραδόξως, αμετάβλητη!
Στις μέρες μας, η «πολιτική ορθότητα» υποστηρίζει ότι «δεν γίνονται συνωμοσίες» και επιδιώκει να χαρακτηρίσει «γραφικούς», «παρανοϊκούς», ανάξιους να ληφθούν σοβαρά υπόψιν όσους υποστηρίζουν ότι γίνονται τέτοιες συνωμοσίες και ότι μπορεί να έχουν τεράστια πολιτικά αποτελέσματα. Συχνά είναι όντως παρανοϊκοί αυτοί που υιοθετούν άκριτα κάθε είδος συνωμοσιολογικής ερμηνείας. Είναι αναντίρρητα πιο εύκολο να αποδίδεις ένα αποτέλεσμα σε μια εύλογη θεωρία συνωμοσίας, παρά να κάνεις την επίπονη δουλειά που χρειάζεται η τεκμηρίωση μιας σχέσης αιτίου και αιτιατού. Η ηγεσία του ΚΚΕ π.χ. αποδίδει συστηματικά στη μυστηριώδη δράση του εχθρού και όχι στα δικά της σφάλματα τις πολιτικές κακοτυχίες της. Μια από τις τραγικότερες πτυχές του σταλινικού κομμουνισμού ήταν η περιγραφή (και εκτέλεση) των διαφωνούντων με την ηγεσία ως «πρακτόρων». Αυτά όμως δεν σημαίνουν βέβαια ότι δεν υπάρχουν συνωμοσίες και πράκτορες!
‘Ενας πρώην αρχηγός ευρωπαϊκού κράτους, με τον οποίο είχα κάποτε την τύχη να συνομιλήσω, μου είπε: «Δεν πρόκειται ποτέ να το πω, αλλά πιστεύω ότι κάποιοι τομείς του αμερικανικού κράτους και της κυβέρνησης άφησαν να γίνει η επίθεση κατά των δίδυμων πύργων, για να δικαιολογήσουν τους πολέμους στη Μέση Ανατολή». Δεν υπάρχει ασφαλώς απόδειξη για κάτι τέτοιο, υπάρχει όμως ένα βουνό ενδείξεις. ‘Ισως για να μη ληφθούν σοβαρά υπόψιν ή διερευνηθούν δεόντως, αναπτύχθηκαν μια σειρά ευφάνταστες, αλλά βλακώδεις θεωρίες, ότι δεν υπήρχαν αεροπλάνα, ότι ήταν εικονική η εικόνα των πληττόμενων πύργων που είδαμε στην τηλεόραση, ότι δεν χτυπήθηκε ποτέ το Πεντάγωνο κλπ. Οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι τις απέρριψαν ορθώς, ευθύς εξ αρχής, μόνο που η σχετική φασαρία άμβλυνε την όποια απαίτηση μιας σοβαρής διερεύνησης, που βεβαίως θα ήταν, ούτως ή άλλως, πολύ δύσκολο να γίνει στη χώρα που περιμένει ακόμα να μάθει ποιος εκτέλεσε τον Πρόεδρο Κένεντι και τον αδελφό του! Είναι αυτό που ένας φίλος ονομάζει «συνωμοσία των συνωμοσιών», μια προσπάθεια δηλαδή να παρουσιασθούν με γελοίο τρόπο σοβαρά πράγματα, ώστε να «καούν» προκαταβολικά.
Αν υπάρχουν κάμποσοι μουρλοί, που αποδίδουν οτιδήποτε σε συνωμοσία, οι παγίως εξορκίζοντες τις συνωμοσίες υπερασπίζονται ουσιαστικά την υποτιθέμενη καλή φύση των πολύ μικρών μειοψηφιών που είναι τα πραγματικά αφεντικά του κόσμου, που κρατάνε σφιχτά στα χέρια τους τον πλούτο και την εξουσία, μην αφήνοντας συνήθως ούτε ψίχουλα στους υπηκόους και υποτακτικούς τους. Πρέπει κανείς να είναι εξαιρετικά ανόητος για να πιστεύει αίφνης ότι οι πόλεμοι σε Λιβύη και Συρία γίνονται εξαιτίας αυθόρμητης λαϊκής εξέγερσης, στην οποία οι ευαίσθητες δυτικές δημοκρατίας παρέχουν υποστήριξη. Παραδόξως, οι ίδιες αυτές δημοκρατίες δεν είπαν τίποτα όταν ο στρατός της φίλης τους, ελάχιστα δημοκρατικής Σαουδικής Αραβίας μπήκε στο Μπαχρέιν και κρέμασε τους ηγέτες της εξέγερσης. Οι πόλεμοι και οι γενικότερες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή ακολουθούν συγκεκριμένη πορεία, απολύτως προκαθορισμένη στις γενικές γραμμές. Το σχέδιο έχει πολύ νωρίτερα εξηγηθεί αναλυτικά από Ισραηλινούς και Αμερικανούς στρατηγικούς σχεδιαστές, δεν υπάρχει τίποτα κρυφό, μόνο που οι μεγάλες εφημερίδες του δυτικού κόσμου δεν θεωρούν σκόπιμο να τα αναφέρουν. Το γεγονός ότι οι εξελίξεις παρουσιάζονται αποσπασματικά στον δυτικό τύπο, με τη μορφή δήθεν τυχαίων γεγονότων, που προκαλούνται από εκρήξεις λαϊκής δυσφορίας κατά των τελευταίων εναπομεινάντων ανεξαρτήτων καθεστώτων, δεν αποδεικνύει τόσο την πρόοδο της ανθρώπινης βλακείας, όσο αυτή του ολοκληρωτισμού στις μέρες μας.
Η ανθρωπότητα, με τη μορφή που τη ξέρουμε κατά την περίοδο που ονομάζουμε Ιστορία, διανύει πιθανώς τον τελευταίο αιώνα της ύπαρξής της. ‘Ενας νέος ολοκληρωτισμός, με επίκεντρο την κυριαρχία του Χρήματος, που κάπως προφητικά διείδε ο Μαρξ στα Γκρούντρισσε, αν και δίνοντάς του μόνο «αντικειμενική» υπόσταση. Αλλά η κυριαρχία έχει πάντα ένα υποκείμενο και το Χρήμα ως συγκεντρωμένη δύναμη μοιάζει, θα λέγαμε, με «μιγαδικό» Αυτοκράτορα. Τον ολοκληρωτισμό αυτό περιέγραψαν ως δυνατότητα «μαύροι προφήτες» (Ζαμιάτιν, ‘Οργουελ, Χάξλευ) και είναι πιθανώς ante portas, αν καταφέρει να νικήσει τον ανθρωπισμό. Μπροστά του, τα έργα του Χίτλερ ή άλλων Δικτατόρων θα μοιάζουν αστειότητες, έργο αλχημιστών μπροστά στη Χημεία. Η επικράτησή του θα μας πάει σε έναν «αιώνα των καταστροφών», που υποδεικνύουν άλλωστε η Φουκουσίμα, η Μέση Ανατολή, η Ελλάδα και η κρίση της ΕΕ. Από κει και πέρα μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι θέλει, ακόμα και μια Δικτατορία των Μηχανών σε έναν μισοκατεστραμμένο πλανήτη. Θα είχε μεγάλη σημασία για τον ανθρώπινο πολιτισμό αν, επιστήμονες και διανοούμενοι, αντί να δωροδοκούνται με τιμές και επιδοτήσεις, ασχολιόντουσαν σοβαρά, συστηματικά, επιστημονικά με την τεκμηρίωση των προόδων που έχουν γίνει στη μακροχρόνια, μυστική, καθαρά συνωμοτική προσπάθεια οικοδόμησης αυτού του νέου ολοκληρωτισμού, που χρησιμοποιεί μαζικά όλες τις εκπληκτικές προόδους των θετικών και κοινωνικών επιστημών κατά τον τελευταίο αιώνα. Είναι μια δουλειά που καθυστέρησε απελπιστικά.
Μιλήσαμε για «μιγαδικό αυτοκράτορα», εμπνεόμενοι από μια ιδέα του Ζαμιάτιν. Δεν μπορούμε να φανταστούμε έναν μιγαδικό αριθμό, όπως μπορούμε να φανταστούμε έναν θετικό ή αρνητικό αριθμό, μπορούμε όμως να εικάσουμε την ύπαρξή του γιατί πρέπει να υπάρχει τετραγωνική ρίζα των αρνητικών αριθμών. ‘Όπως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τη ραδιενέργεια με καμία από τις αισθήσεις μας, μπορούμε όμως να την αντιληφθούμε από το θανατηφόρο αποτέλεσμά της.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Διαβάζοντας τις προάλλες μια συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη, από τους πιο ενδιαφέροντες και ευρηματικούς ‘Ελληνες οικονομολόγους, είδα μπροστά μου να παρουσιάζεται ανάγλυφη η εικόνα μιας γιγαντιαίας επιχείρησης καταστροφής του ευρώ. Αλλά ο οικονομολόγος μας κατέληγε τονίζοντας ότι δεν υπάρχουν συνωμοσίες, ότι κανείς δεν προκαλεί αυτά που συμβαίνουν! Το σύστημα, οι παίκτες είναι καλοί, αλλά για κάποιο λόγο δεν συμπεριφέρονται έξυπνα. Θυμήθηκα έναν φίλο μου, πούπαθε έμφραγμα, είχε όλα τα συμπτώματα, αλλά επειδή έχει μεγάλη υποβλητική ικανότητα, κατάφερε να πείσει τέσσερις γιατρούς να τον αφήσουν να κυκλοφορεί ελεύθερος. ‘Ενας μάλιστα από αυτούς, καρδιολόγος στην ειδικότητα, αφού τον εξέτασε, του είπε κατάπληκτος: «Περίεργο. ‘Εχεις όλα τα συμπτώματα του εμφράγματος!» Φυσικά τα είχε, γιατί είχε και το έμφραγμα.
‘Ολοι γνωρίζουμε εξ εμπειρίας ότι οι «συνωμοσίες», η ανάληψη δηλαδή μυστικής δράσης που δεν ανακοινώνεται, είναι, δυστυχώς, ψωμοτύρι στις ανθρώπινες και δημόσιες σχέσεις. Κάποιας μορφής συνωμοσία κάνουν ακόμα και οι γονείς για να φάει το παιδί τους το φαί, οι γυναίκες με τους άντρες τους και τούμπαλιν. Οποιοσδήποτε φοιτητής ιστορίας έχει διαβάσει τουλάχιστο για εκατό συνωμοσίες με μεγάλες συνέπειες, από το πρώτο τρίμηνο κιόλας της σχολής.
Λίγες εβδομάδες μετά την «πολιτικά ορθή» αποδοκιμασία της «συνωμοσιολογίας» από τον κ. Βαρουφάκη, οι υπεύθυνοι της τράπεζες Barclays, που διευθύνεται από ένα κλάδο της «δυναστείας» Ρότσιλντ, όπως επεσήμανε ένας άλλος, πολύ ενδιαφέρων συγγραφέας, ο κ. Παναγιώτου, κατηγορούντο για τη χειραγώγηση του διατραπεζικού επιτοκίου Libor, δηλαδή της παγκόσμιας οικονομίας! Εκεί που βρισκόμαστε, το περίεργο δεν είναι ότι τον χειραγωγούσαν, είναι μάλλον ότι βρέθηκε αρχή να ερευνήσει το θέμα.
Τις προάλλες συζητούσα με έναν πρώην Υπουργό Οικονομικών, με μεγάλη διεθνή εμπειρία και σχέσεις. Μούλεγε ότι ούτε ο Ομπάμα, ούτε η Μέρκελ ούτε ο Πούτιν θέλουν την καταστροφή του ευρώ. Πιστεύεις ότι αυτό αφορά όλους τους παίκτες, δηλαδή και το επίπεδο Ρότσιλντ, Ροκφέλερ και δε ξέρω ποιού άλλου; επέμεινα εγώ. Μου φάνηκε ότι δυσαρεστήθηκε από την ερώτηση, προτίμησε όμως να προστατεύσει την αυτοεικόνα του: «Αυτοί θέλουν την καταστροφή του ευρώ», απάντησε κατηγορηματικά. Μόνο μια συστηματική γνώση και ανάλυση των ενεργειών των κέντρων του χρηματιστικού κεφαλαίου μπορεί βέβαια να δώσει σοβαρή ένδειξη για το σχέδιο που πιθανώς ακολουθούν.
Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι δεν υπάρχει εξ αρχής σχέδιο για πολλά από όσα γίνονται, η ίδια η διαδικασία θα το συγκροτήσει. Ο αναλυτής ή ιστορικός που θέλουν να μάθουν αν ένα γεγονός προκαλείται από «αντικειμενικά αίτια» ή από «υποκειμενικά σχέδια», βρίσκεται στη θέση του φυσικού που καλείται να απαντήσει στο ερώτημα αν το φως είναι κύμα ή σωμάτιο. Και τα δύο, ήταν η απάντηση της Φυσικής. Το τυχαίο εναλλάσσεται με το αναγκαίο, η τάξη με την αταξία, τα πάντα ρει, όπως δίδασκε ο Ηράκλειτος, αλλά η ίδια η αρχή που διατύπωσε μοιάζει, παραδόξως, αμετάβλητη!
Στις μέρες μας, η «πολιτική ορθότητα» υποστηρίζει ότι «δεν γίνονται συνωμοσίες» και επιδιώκει να χαρακτηρίσει «γραφικούς», «παρανοϊκούς», ανάξιους να ληφθούν σοβαρά υπόψιν όσους υποστηρίζουν ότι γίνονται τέτοιες συνωμοσίες και ότι μπορεί να έχουν τεράστια πολιτικά αποτελέσματα. Συχνά είναι όντως παρανοϊκοί αυτοί που υιοθετούν άκριτα κάθε είδος συνωμοσιολογικής ερμηνείας. Είναι αναντίρρητα πιο εύκολο να αποδίδεις ένα αποτέλεσμα σε μια εύλογη θεωρία συνωμοσίας, παρά να κάνεις την επίπονη δουλειά που χρειάζεται η τεκμηρίωση μιας σχέσης αιτίου και αιτιατού. Η ηγεσία του ΚΚΕ π.χ. αποδίδει συστηματικά στη μυστηριώδη δράση του εχθρού και όχι στα δικά της σφάλματα τις πολιτικές κακοτυχίες της. Μια από τις τραγικότερες πτυχές του σταλινικού κομμουνισμού ήταν η περιγραφή (και εκτέλεση) των διαφωνούντων με την ηγεσία ως «πρακτόρων». Αυτά όμως δεν σημαίνουν βέβαια ότι δεν υπάρχουν συνωμοσίες και πράκτορες!
‘Ενας πρώην αρχηγός ευρωπαϊκού κράτους, με τον οποίο είχα κάποτε την τύχη να συνομιλήσω, μου είπε: «Δεν πρόκειται ποτέ να το πω, αλλά πιστεύω ότι κάποιοι τομείς του αμερικανικού κράτους και της κυβέρνησης άφησαν να γίνει η επίθεση κατά των δίδυμων πύργων, για να δικαιολογήσουν τους πολέμους στη Μέση Ανατολή». Δεν υπάρχει ασφαλώς απόδειξη για κάτι τέτοιο, υπάρχει όμως ένα βουνό ενδείξεις. ‘Ισως για να μη ληφθούν σοβαρά υπόψιν ή διερευνηθούν δεόντως, αναπτύχθηκαν μια σειρά ευφάνταστες, αλλά βλακώδεις θεωρίες, ότι δεν υπήρχαν αεροπλάνα, ότι ήταν εικονική η εικόνα των πληττόμενων πύργων που είδαμε στην τηλεόραση, ότι δεν χτυπήθηκε ποτέ το Πεντάγωνο κλπ. Οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι τις απέρριψαν ορθώς, ευθύς εξ αρχής, μόνο που η σχετική φασαρία άμβλυνε την όποια απαίτηση μιας σοβαρής διερεύνησης, που βεβαίως θα ήταν, ούτως ή άλλως, πολύ δύσκολο να γίνει στη χώρα που περιμένει ακόμα να μάθει ποιος εκτέλεσε τον Πρόεδρο Κένεντι και τον αδελφό του! Είναι αυτό που ένας φίλος ονομάζει «συνωμοσία των συνωμοσιών», μια προσπάθεια δηλαδή να παρουσιασθούν με γελοίο τρόπο σοβαρά πράγματα, ώστε να «καούν» προκαταβολικά.
Αν υπάρχουν κάμποσοι μουρλοί, που αποδίδουν οτιδήποτε σε συνωμοσία, οι παγίως εξορκίζοντες τις συνωμοσίες υπερασπίζονται ουσιαστικά την υποτιθέμενη καλή φύση των πολύ μικρών μειοψηφιών που είναι τα πραγματικά αφεντικά του κόσμου, που κρατάνε σφιχτά στα χέρια τους τον πλούτο και την εξουσία, μην αφήνοντας συνήθως ούτε ψίχουλα στους υπηκόους και υποτακτικούς τους. Πρέπει κανείς να είναι εξαιρετικά ανόητος για να πιστεύει αίφνης ότι οι πόλεμοι σε Λιβύη και Συρία γίνονται εξαιτίας αυθόρμητης λαϊκής εξέγερσης, στην οποία οι ευαίσθητες δυτικές δημοκρατίας παρέχουν υποστήριξη. Παραδόξως, οι ίδιες αυτές δημοκρατίες δεν είπαν τίποτα όταν ο στρατός της φίλης τους, ελάχιστα δημοκρατικής Σαουδικής Αραβίας μπήκε στο Μπαχρέιν και κρέμασε τους ηγέτες της εξέγερσης. Οι πόλεμοι και οι γενικότερες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή ακολουθούν συγκεκριμένη πορεία, απολύτως προκαθορισμένη στις γενικές γραμμές. Το σχέδιο έχει πολύ νωρίτερα εξηγηθεί αναλυτικά από Ισραηλινούς και Αμερικανούς στρατηγικούς σχεδιαστές, δεν υπάρχει τίποτα κρυφό, μόνο που οι μεγάλες εφημερίδες του δυτικού κόσμου δεν θεωρούν σκόπιμο να τα αναφέρουν. Το γεγονός ότι οι εξελίξεις παρουσιάζονται αποσπασματικά στον δυτικό τύπο, με τη μορφή δήθεν τυχαίων γεγονότων, που προκαλούνται από εκρήξεις λαϊκής δυσφορίας κατά των τελευταίων εναπομεινάντων ανεξαρτήτων καθεστώτων, δεν αποδεικνύει τόσο την πρόοδο της ανθρώπινης βλακείας, όσο αυτή του ολοκληρωτισμού στις μέρες μας.
Η ανθρωπότητα, με τη μορφή που τη ξέρουμε κατά την περίοδο που ονομάζουμε Ιστορία, διανύει πιθανώς τον τελευταίο αιώνα της ύπαρξής της. ‘Ενας νέος ολοκληρωτισμός, με επίκεντρο την κυριαρχία του Χρήματος, που κάπως προφητικά διείδε ο Μαρξ στα Γκρούντρισσε, αν και δίνοντάς του μόνο «αντικειμενική» υπόσταση. Αλλά η κυριαρχία έχει πάντα ένα υποκείμενο και το Χρήμα ως συγκεντρωμένη δύναμη μοιάζει, θα λέγαμε, με «μιγαδικό» Αυτοκράτορα. Τον ολοκληρωτισμό αυτό περιέγραψαν ως δυνατότητα «μαύροι προφήτες» (Ζαμιάτιν, ‘Οργουελ, Χάξλευ) και είναι πιθανώς ante portas, αν καταφέρει να νικήσει τον ανθρωπισμό. Μπροστά του, τα έργα του Χίτλερ ή άλλων Δικτατόρων θα μοιάζουν αστειότητες, έργο αλχημιστών μπροστά στη Χημεία. Η επικράτησή του θα μας πάει σε έναν «αιώνα των καταστροφών», που υποδεικνύουν άλλωστε η Φουκουσίμα, η Μέση Ανατολή, η Ελλάδα και η κρίση της ΕΕ. Από κει και πέρα μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι θέλει, ακόμα και μια Δικτατορία των Μηχανών σε έναν μισοκατεστραμμένο πλανήτη. Θα είχε μεγάλη σημασία για τον ανθρώπινο πολιτισμό αν, επιστήμονες και διανοούμενοι, αντί να δωροδοκούνται με τιμές και επιδοτήσεις, ασχολιόντουσαν σοβαρά, συστηματικά, επιστημονικά με την τεκμηρίωση των προόδων που έχουν γίνει στη μακροχρόνια, μυστική, καθαρά συνωμοτική προσπάθεια οικοδόμησης αυτού του νέου ολοκληρωτισμού, που χρησιμοποιεί μαζικά όλες τις εκπληκτικές προόδους των θετικών και κοινωνικών επιστημών κατά τον τελευταίο αιώνα. Είναι μια δουλειά που καθυστέρησε απελπιστικά.
Μιλήσαμε για «μιγαδικό αυτοκράτορα», εμπνεόμενοι από μια ιδέα του Ζαμιάτιν. Δεν μπορούμε να φανταστούμε έναν μιγαδικό αριθμό, όπως μπορούμε να φανταστούμε έναν θετικό ή αρνητικό αριθμό, μπορούμε όμως να εικάσουμε την ύπαρξή του γιατί πρέπει να υπάρχει τετραγωνική ρίζα των αρνητικών αριθμών. ‘Όπως δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τη ραδιενέργεια με καμία από τις αισθήσεις μας, μπορούμε όμως να την αντιληφθούμε από το θανατηφόρο αποτέλεσμά της.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012
ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ ΜΑΣ!
Εθνικό έγκλημα περαιτέρω εξυπηρέτηση του χρέους και τήρηση του Μνημονίου!
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Βάλαμε αυτόν τον «προκλητικό» τίτλο στο άρθρο μας για τους εξής τρεις λόγους:
- γιατί ανταποκρίνεται πλήρως, κατά τη γνώμη μας, στις σημερινές ανάγκες του έθνους
- για να αναγκάσουμε τους αναγνώστες μας να σκεφτούν ορισμένες δυσάρεστες πραγματικότητες, που δεν τολμούν πολλοί να θίξουν
- γιατί η επίκληση της ανάγκης αποφυγής της χρεωκοπίας, εξόδου από το ευρώ και σωτηρίας από την πείνα είναι το κύριο προπαγανδιστικό-επικοινωνιακό όπλο εις βάρος των ελληνικών ελίτ και, κυρίως, του ελληνικού λαού
Αν υπάρχει ακόμα μια περιορισμένη ελπίδα να γλυτώσουμε τη χρεωκοπία, είναι ακριβώς αν ετοιμαστούμε γι’ αυτή. Και πρέπει να την ετοιμάσουμε γιατί εκεί πάμε με αυτές τις πολιτικές και γιατί μπορεί να γίνει αναπόφευκτη ανεξαρτήτως των επιθυμιών μας.
Στην πραγματικότητα άλλωστε η συνειδητή οργάνωση και προετοιμασία της τεχνικής χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους είναι μόνο ένα από τα μέτρα που πρέπει άμεσα, τώρα, να ληφθούν. Η χώρα πρέπει άμεσα να αρχίσει ευρωπαϊκή καμπάνια υπεράσπισης από τις πολιτικές επιθέσεις που δέχεται επί δύο χρόνια, πρέπει επίσης να προετοιμασθεί για την σοβαρή πιθανότητα εξόδου της από την ευρωζώνη ή και διάλυσης της ευρωζώνης, όπως και για την κάλυψη των πιο άμεσων αναγκών επιβίωσης του ελληνικού λαού, ενδεχομένως και με την προσφυγή, αν καταστεί αναγκαίο, σε μεθόδους «οικονομίας έκτακτης ανάγκης» πολεμικής περιόδου.
Φυσικά χρειάζεται παράλληλα να χτυπηθεί αλύπητα το σύστημα κλεπτοκρατίας, διαπλοκής και διαφθοράς που εξακολουθεί, ακόμα και τώρα, να απομυζά το ελληνικό κράτος. Συζητάνε π.χ. για το αν θα κόψουν τους μισθούς των στρατιωτικών ή αμυντικές δαπάνες, ουδείς όμως κουβεντιάζει για τα εικονικά φύλλα πορείας που εξακολουθούν να πληρώνονται, ή για τις εξίσου εικονικές υπερωρίες σε διάφορα σημεία του κρατικού μηχανισμού, ή για μια απειρία άλλων συνεχιζόμενων διαδικασιών λεηλασίας, που αποσυνθέτουν υλικά και ηθικά το κράτος και τη χώρα. Κάθε δεύτερη μέρα αποκαλύπτεται και ένα καινούριο σκάνδαλο στο ΙΚΑ. Στο ΥΕΘΑ π.χ. ο Φράγκος Φραγκούλης έκοψε την τελευταία στιγμή μια αρπαχτή, ύψους τριών εκατομμυρίων ευρώ, υπό τη μορφή προγράμματος ψηφιοποίησης των εκθεμάτων του Πολεμικού Μουσείου, που είχε όμως εγκριθεί προηγουμένως από όλη την ιεραρχία. Λόγοι καθαρά κομματικού συμφέροντος οδήγησαν να υποβάλλονται φορολογικές δηλώσεις τον Αύγουστο! Λόγοι ιδιοτελούς ταξικού συμφέροντος των «εχόντων και κατεχόντων» εξηγούν γιατί δεν έφτασαν στους υπόχρεους οι φόροι ακίνητης περιουσίας από το 2009 και μετά, αν και πολύ λογικότεροι και δικαιότεροι των μεταγενέστερων «χαρατσιών».
Μόνο αν οργανώσουμε και προετοιμάσουμε τάχιστα την επίσημη χρεωκοπία μας, και την ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ, όπως και μέτρα επιβίωσης του ελληνικού λαού, υπάρχει περίπτωση να τα αποφύγουμε, ένα περιθώριο που πλέον εξαντλείται καθημερινά. ‘Η, αν τα υποστούμε, να τα υποστούμε υπό τις λιγότερο κακές συνθήκες. Ολόκληρη σχεδόν η πολιτική τάξη της χώρας ξέρει και αναγνωρίζει, στις ιδιωτικές συζητήσεις της, ότι η χώρα έχει καταστραφεί και πηγαίνει για ολοκληρωτικό φούντο. Κανείς όμως δεν θέλει να το πει και να ενεργήσει ανάλογα και αντίστοιχα με την πραγματικότητα, κι από φόβο μην τον πάρουν με τις πέτρες κι από αμηχανία γιατί δεν καλοξέρει τι να κάνει.
Η απειλή της χρεωκοπίας
Από τον Μάιο του 2010, ο ελληνικός λαός «κανοναρχείται» με το τρομοκρατικό «επιχείρημα» ότι, αν δεν συγκατατεθεί στον κανιβαλισμό της χώρας του, θα αντιμετωπίσει το φάσμα της χρεωκοπίας, στο οποίο, συν τω χρόνω, προστέθηκε η απειλή της εξόδου από το ευρώ και η απειλή της πείνας, της έλλειψης φαρμάκων κλπ. Στο συλλογικό ασυνείδητο, η χρεωκοπία ταυτίζεται με την έννοια του θανάτου. Το επιχείρημα είναι βαθιά εσφαλμένο, εντούτοις «πέρασε» για τρεις λόγους:
- περιέχει μια δόση αλήθειας, πάνω στην οποία στηρίζεται η παραπλάνηση. Η χρεωκοπία είναι όντως πολύ δυσάρεστη εξέλιξη με πολύ άσχημες συνέπειες. Το να ισχυρίζεσαι όμως ότι μπορείς να την αποφύγεις, όταν έχει ήδη ουσιαστικά συμβεί, είναι σαν να αρνείσαι να αποδεχθείς τη διάγνωση και να μην κάνεις την αγωγή που χρειάζεται για να επιζήσεις. Αποφεύγεις τις δυσάρεστες συνέπειες μιας χημειοθεραπείας ή μιας εγχείρησης, αλλά θα υποστείς τις συνέπειες της ανεμπόδιστης εξέλιξης της νόσου (στην περίπτωση του Μνημονίου, τα πράγματα είναι χειρότερα, γιατί πρόκειται για πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας, δεν αποφεύγουμε μόνο την οδυνηρή αλλά πραγματική θεραπεία, επιδεινώνουμε σημαντικά την ίδια την αρρώστια, που είναι θανατηφόρα!)
- το μνημονιακό πρόγραμμα είναι φτιαγμένο για να προκαλεί καταστροφές και να περιορίζει τις δυνατότητες άμυνας της χώρας, επομένως να καθιστά αξιόπιστη την απειλή και το εκβιασμό, ιδίως σε αυτούς που έχουν ακόμα κάτι να χάσουν. Το κόλπο είναι να πιστεύεις διαρκώς ότι θα χάσεις περισσότερα αντιδρώντας και όχι υπακούοντας.
- οι «αντιμνημονιακοί» καθυστέρησαν τραγικά να αντιληφθούν τις αιτίες και τους μηχανισμούς της κρίσης, αλλά και τη φύση του μνημονίου και δεν βρήκαν την τόλμη να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό τα πραγματικά και οδυνηρά διλήμματα μπροστά του. Μια μερίδα υπαινίσσεται ότι είναι εφικτή μια περίπου επιστροφή στην κατάσταση του 2009, έστω με μερικές «διορθώσεις», μια άλλη ότι μπορούμε χωρίς συνέπειες να μην πληρώσουμε τα χρέη, να βγούμε από την ΕΕ κλπ., κάτι δηλαδή που συγκρούεται με τη στοιχειώδη κοινή λογική. Ποιος νοιώθει αληθινά επαρκής για να επωμισθεί την τεράστια ιστορική ευθύνη να ξεκινήσει τον αληθινό πόλεμο που είναι απαραίτητο να διεξαχθεί για τη σωτηρία της Ελλάδας, και που, κάθε μέρα που περνάει, γίνεται όλο και πιο δύσκολος;
Είναι γνωστό στους ‘Ελληνες ότι οι περισσότεροι πολιτικοί τους τους κοροϊδεύουν συστηματικά. Δυστυχώς όμως κοροϊδεύουν επίσης και τον εαυτό τους και έχουν μάλιστα ζωτική ανάγκη να το κάνουν. Συχνά, εκτός από διεφθαρμένοι, εκβιάσιμοι και εξαρτημένοι, είναι και τραγικά ανεπαρκείς! Ακριβέστερα, δεν έχουν αίσθηση και κατανόηση ούτε του τι συμβαίνει στη χώρα, πόσο μάλλον στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, ούτε και των συνεπειών των πράξεών τους. Δεν διάβασαν το Μνημόνιο, δεν διάβασαν το σχέδιο Ανάν, δεν διάβασαν τι υπέγραψαν στη Ζυρίχη και το Λονδίνο, δεν διαβάζουν τώρα τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, ώστε να φωνασκούν, όπως τους έχουν πει να κάνουν, για την ΑΟΖ. Αν η μόρφωση της ελληνικής πολιτικής τάξης είναι μάλλον πολύ περιορισμένη, συνήθως οι πολιτικοί μας δεν είναι κουτοί. Δεν διαβάζουν γιατί διαισθάνονται ότι, αν διαβάσουν, πρέπει να βρουν σπονδυλική στήλη για να πούνε όχι σε αυτά που διαβάζουν. Και το όχι τους έχει απαγορευθεί.
Πρόγραμμα σωτηρίας ή πρόγραμμα καταστροφής
Η Ελλάδα χρεωκόπησε τον Μάιο του 2010 γιατί δεν μπορούσε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της. Δεν ήταν αναπόφευκτο να φτάσει σε αυτό το σημείο ή τουλάχιστο να φτάσει πρώτη από τις ευρωπαϊκές χώρες. Οι κυβερνήσεις της, ιδίως η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο δεν έκανε τίποτε για να εμποδίσει μια τέτοια εξέλιξη, αντίθετα, έκανε τα πάντα για να τη διευκολύνει, ενεργώντας ως ασυνείδητος ή συνειδητός πράκτορας της «Διεθνούς του Χρήματος».
Αν δεν υπήρχε η ΕΕ και το ευρώ, μια χώρα (ή μια επιχείρηση) που φτάνει, καλώς ή κακώς, σε αυτή την κατάσταση, φωνάζει τους πιστωτές, εξηγεί την κατάσταση που βρίσκεται και ζητάει διευκολύνσεις, ώστε να μπορέσει να κάνει μια εσωτερική αναδιάρθρωση, να ξαναγίνει βιώσιμη και αξιόχρεη και να αποπληρώσει το χρέος της. Αν δεν τις αποσπάσει, κάνει στάση πληρωμών και κυττάει να εξυπηρετήσει κατά προτεραιότητα τις πιο βασικές κοινωνικές, οικονομικές και εθνικές ανάγκες της, να διατηρήσει όρθιους λαό και κράτος.
Εμείς όχι μόνο δεν το κάναμε αυτό, αλλά καταφέραμε να μετατρέψουμε το πλεονέκτημα της συμμετοχής στην ευρωζώνη σε μειονέκτημα, εγκαθιστώντας ταυτόχρονα, με τη συνδρομή της συνωμοτικής δεινότητας των αγορών και της, ιστορικά επιβεβαιωμένης και ασυναγώνιστης βλακείας των ιθυνουσών τάξεων της Γερμανίας, ένα μηχανισμό ευρωπαϊκής κηδεμονίας (δια του ΔΝΤ) και καταστροφής.
Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ ισχυρίστηκαν αναληθώς ότι το χρέος που είχαμε μπορούσε να ξαναγίνει βιώσιμο χωρίς αναδιάρθρωση (κάτι που οι ίδιοι διέψευσαν συγκατατιθέμενοι στις αποφάσεις αναδιάρθρωσης του Ιουλίου 2011 και μετά του Οκτωβρίου 2011 που οδήγησαν στο PSI). Και μόνο αυτή η εσφαλμένη παραδοχή ήταν αρκετή για να πριονίσει την «αξιοπιστία» της χώρας στις αγορές και τη δυνατότητα εξωτερικής χρηματοδότησης. Αλλά, σαν να μην έφτανε αυτό, η κυβέρνηση Παπανδρέου αρχικά, η ΝΔ μετά τον Οκτώβριο 2011, προσεχώρησαν σε ένα πρόγραμμα καταστροφής της ελληνικής οικονομίας.
Το «πρόγραμμα σωτηρίας», που αποκρυσταλλώθηκε στις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια, διακρίνεται για την εσωτερική συνοχή και τη λεπτομερή δομή του, γι’ αυτό και συνιστά μνημείο άγνοιας και ασχετοσύνης η παρούσα συζήτηση περί ισοδυνάμων μέτρων, επιμήκυνσης κλπ. Αποβλέπει κατ’ αρχήν στο να επιλύσει κατά τον ευνοϊκότερο δυνατό τρόπο για το χρηματιστικό κεφάλαιο το πρόβλημα χρέους χρησιμεύοντας και ως παγκόσμιο παράδειγμα. Οι ‘Ελληνες πρέπει να πληρώσουν κανονικά όλο το χρέος, ή όσο πιο πολύ γίνεται, γεγονός που οδηγεί στην ετήσια εκταμίευση τέτοιων ποσών που καθιστούν μη βιώσιμη την ελληνική οικονομία, υποχρεώνοντας σε διαρκή μείωση των κοινωνικών και κρατικών δαπανών και των αμοιβών εργασίας, τεράστια αφαίρεση ζήτησης και επομένως ύφεση. Ταυτόχρονα, το χρέος «δέθηκε» νομικά, μετατρεπόμενο σε χρέη προς κράτη, ενυπόθηκο, υποχρεωτικά σε ευρώ, μέσω της υπαγωγής στο αγγλικό δίκαιο και διεθνή δικαστήρια, ενώ εγκαταστάθηκε ένας μηχανισμός σχεδόν αυτόματης μεταφοράς δημόσιας, αλλά και ιδιωτικής(μέσω δημευτικής φορολογίας) περιουσίας στους πιστωτές.
Η Ελλάδα μετατρέπεται ταχέως σε Βουλγαρία ή Μπαγκλαντές της Ευρώπης. ‘Όχι μόνο υφίσταται δυσανάλογο κοινωνικό κόστος, αλλά και καταλήγει μια Βουλγαρία ή Μπαγκλαντές με τεράστιο, μη βιώσιμο χρέος. Με άλλα λόγια είναι ένα πρόγραμμα που μακροχρονίως οδηγεί στην καταστροφή του ελληνικού κράτους, από το οποίο θα μείνει μόνο η ταμπέλλα, γεγονός που θα μετατρέψει το ελληνικό έθνος σε κοινότητα εις αναζήτηση κηδεμόνα, για να παραφράσουμε την ιστορική φόρμουλα του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου για το σχέδιο Ανάν.
Η αποτυχία του προγράμματος, αν υποθέσουμε ότι ο σκοπός του είναι η σωτηρία της Ελλάδας και όχι των τραπεζών που τη δάνεισαν, δεν είναι απλώς δεδομένη, τείνει να γίνει κοινός τόπος της παγκόσμιας οικονομολογίας και πολιτικής. Η ελληνική ύφεση έχει ξεπεράσει όλα σχεδόν τα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα, περιλαμβανομένων αυτών του 1929-33 και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το πρόγραμμα πρέπει να διακοπεί πάση θυσία, περιλαμβανομένων των συνεπειών της στάσης πληρωμών ή και του εξαναγκασμού σε εκδίωξη από το ευρώ. Είναι προτιμότερο να μη γίνουν αυτά τα πράγματα, είναι προτιμότερο να γίνει μια σκληρή και ειλικρινής συζήτηση με τους εταίρους μας, αν όμως επιμένουν δεν υπάρχει άλλη λύση. Κι αφού δεν υπάρχει άλλη λύση, χρειάζεται να την ετοιμάσουμε εμείς, πολύ συστηματικά και προσεκτικά. Μια τέτοια άλλωστε ετοιμασία, θα συνιστά και ισχυρό κίνητρο για τους εταίρους να διαπραγματευθούν σοβαρά την αλλαγή του προγράμματος. Αλλοιώς, πρέπει να κλείσουμε τα νοσοκομεία μας, να σπρώξουμε τον ελληνικό λαό στην πείνα, όλο και περισσότερους συμπολίτες μας να πέφτουν από τα παράθυρα και τις ταράτσες, διακινδυνεύοντας μια εμφύλια σύρραξη.
Konstantakopoulos.blogspot.com
"Η Ελλάδα αύριο", 14.7.2012
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Βάλαμε αυτόν τον «προκλητικό» τίτλο στο άρθρο μας για τους εξής τρεις λόγους:
- γιατί ανταποκρίνεται πλήρως, κατά τη γνώμη μας, στις σημερινές ανάγκες του έθνους
- για να αναγκάσουμε τους αναγνώστες μας να σκεφτούν ορισμένες δυσάρεστες πραγματικότητες, που δεν τολμούν πολλοί να θίξουν
- γιατί η επίκληση της ανάγκης αποφυγής της χρεωκοπίας, εξόδου από το ευρώ και σωτηρίας από την πείνα είναι το κύριο προπαγανδιστικό-επικοινωνιακό όπλο εις βάρος των ελληνικών ελίτ και, κυρίως, του ελληνικού λαού
Αν υπάρχει ακόμα μια περιορισμένη ελπίδα να γλυτώσουμε τη χρεωκοπία, είναι ακριβώς αν ετοιμαστούμε γι’ αυτή. Και πρέπει να την ετοιμάσουμε γιατί εκεί πάμε με αυτές τις πολιτικές και γιατί μπορεί να γίνει αναπόφευκτη ανεξαρτήτως των επιθυμιών μας.
Στην πραγματικότητα άλλωστε η συνειδητή οργάνωση και προετοιμασία της τεχνικής χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους είναι μόνο ένα από τα μέτρα που πρέπει άμεσα, τώρα, να ληφθούν. Η χώρα πρέπει άμεσα να αρχίσει ευρωπαϊκή καμπάνια υπεράσπισης από τις πολιτικές επιθέσεις που δέχεται επί δύο χρόνια, πρέπει επίσης να προετοιμασθεί για την σοβαρή πιθανότητα εξόδου της από την ευρωζώνη ή και διάλυσης της ευρωζώνης, όπως και για την κάλυψη των πιο άμεσων αναγκών επιβίωσης του ελληνικού λαού, ενδεχομένως και με την προσφυγή, αν καταστεί αναγκαίο, σε μεθόδους «οικονομίας έκτακτης ανάγκης» πολεμικής περιόδου.
Φυσικά χρειάζεται παράλληλα να χτυπηθεί αλύπητα το σύστημα κλεπτοκρατίας, διαπλοκής και διαφθοράς που εξακολουθεί, ακόμα και τώρα, να απομυζά το ελληνικό κράτος. Συζητάνε π.χ. για το αν θα κόψουν τους μισθούς των στρατιωτικών ή αμυντικές δαπάνες, ουδείς όμως κουβεντιάζει για τα εικονικά φύλλα πορείας που εξακολουθούν να πληρώνονται, ή για τις εξίσου εικονικές υπερωρίες σε διάφορα σημεία του κρατικού μηχανισμού, ή για μια απειρία άλλων συνεχιζόμενων διαδικασιών λεηλασίας, που αποσυνθέτουν υλικά και ηθικά το κράτος και τη χώρα. Κάθε δεύτερη μέρα αποκαλύπτεται και ένα καινούριο σκάνδαλο στο ΙΚΑ. Στο ΥΕΘΑ π.χ. ο Φράγκος Φραγκούλης έκοψε την τελευταία στιγμή μια αρπαχτή, ύψους τριών εκατομμυρίων ευρώ, υπό τη μορφή προγράμματος ψηφιοποίησης των εκθεμάτων του Πολεμικού Μουσείου, που είχε όμως εγκριθεί προηγουμένως από όλη την ιεραρχία. Λόγοι καθαρά κομματικού συμφέροντος οδήγησαν να υποβάλλονται φορολογικές δηλώσεις τον Αύγουστο! Λόγοι ιδιοτελούς ταξικού συμφέροντος των «εχόντων και κατεχόντων» εξηγούν γιατί δεν έφτασαν στους υπόχρεους οι φόροι ακίνητης περιουσίας από το 2009 και μετά, αν και πολύ λογικότεροι και δικαιότεροι των μεταγενέστερων «χαρατσιών».
Μόνο αν οργανώσουμε και προετοιμάσουμε τάχιστα την επίσημη χρεωκοπία μας, και την ενδεχόμενη έξοδο από το ευρώ, όπως και μέτρα επιβίωσης του ελληνικού λαού, υπάρχει περίπτωση να τα αποφύγουμε, ένα περιθώριο που πλέον εξαντλείται καθημερινά. ‘Η, αν τα υποστούμε, να τα υποστούμε υπό τις λιγότερο κακές συνθήκες. Ολόκληρη σχεδόν η πολιτική τάξη της χώρας ξέρει και αναγνωρίζει, στις ιδιωτικές συζητήσεις της, ότι η χώρα έχει καταστραφεί και πηγαίνει για ολοκληρωτικό φούντο. Κανείς όμως δεν θέλει να το πει και να ενεργήσει ανάλογα και αντίστοιχα με την πραγματικότητα, κι από φόβο μην τον πάρουν με τις πέτρες κι από αμηχανία γιατί δεν καλοξέρει τι να κάνει.
Η απειλή της χρεωκοπίας
Από τον Μάιο του 2010, ο ελληνικός λαός «κανοναρχείται» με το τρομοκρατικό «επιχείρημα» ότι, αν δεν συγκατατεθεί στον κανιβαλισμό της χώρας του, θα αντιμετωπίσει το φάσμα της χρεωκοπίας, στο οποίο, συν τω χρόνω, προστέθηκε η απειλή της εξόδου από το ευρώ και η απειλή της πείνας, της έλλειψης φαρμάκων κλπ. Στο συλλογικό ασυνείδητο, η χρεωκοπία ταυτίζεται με την έννοια του θανάτου. Το επιχείρημα είναι βαθιά εσφαλμένο, εντούτοις «πέρασε» για τρεις λόγους:
- περιέχει μια δόση αλήθειας, πάνω στην οποία στηρίζεται η παραπλάνηση. Η χρεωκοπία είναι όντως πολύ δυσάρεστη εξέλιξη με πολύ άσχημες συνέπειες. Το να ισχυρίζεσαι όμως ότι μπορείς να την αποφύγεις, όταν έχει ήδη ουσιαστικά συμβεί, είναι σαν να αρνείσαι να αποδεχθείς τη διάγνωση και να μην κάνεις την αγωγή που χρειάζεται για να επιζήσεις. Αποφεύγεις τις δυσάρεστες συνέπειες μιας χημειοθεραπείας ή μιας εγχείρησης, αλλά θα υποστείς τις συνέπειες της ανεμπόδιστης εξέλιξης της νόσου (στην περίπτωση του Μνημονίου, τα πράγματα είναι χειρότερα, γιατί πρόκειται για πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας, δεν αποφεύγουμε μόνο την οδυνηρή αλλά πραγματική θεραπεία, επιδεινώνουμε σημαντικά την ίδια την αρρώστια, που είναι θανατηφόρα!)
- το μνημονιακό πρόγραμμα είναι φτιαγμένο για να προκαλεί καταστροφές και να περιορίζει τις δυνατότητες άμυνας της χώρας, επομένως να καθιστά αξιόπιστη την απειλή και το εκβιασμό, ιδίως σε αυτούς που έχουν ακόμα κάτι να χάσουν. Το κόλπο είναι να πιστεύεις διαρκώς ότι θα χάσεις περισσότερα αντιδρώντας και όχι υπακούοντας.
- οι «αντιμνημονιακοί» καθυστέρησαν τραγικά να αντιληφθούν τις αιτίες και τους μηχανισμούς της κρίσης, αλλά και τη φύση του μνημονίου και δεν βρήκαν την τόλμη να εξηγήσουν στον ελληνικό λαό τα πραγματικά και οδυνηρά διλήμματα μπροστά του. Μια μερίδα υπαινίσσεται ότι είναι εφικτή μια περίπου επιστροφή στην κατάσταση του 2009, έστω με μερικές «διορθώσεις», μια άλλη ότι μπορούμε χωρίς συνέπειες να μην πληρώσουμε τα χρέη, να βγούμε από την ΕΕ κλπ., κάτι δηλαδή που συγκρούεται με τη στοιχειώδη κοινή λογική. Ποιος νοιώθει αληθινά επαρκής για να επωμισθεί την τεράστια ιστορική ευθύνη να ξεκινήσει τον αληθινό πόλεμο που είναι απαραίτητο να διεξαχθεί για τη σωτηρία της Ελλάδας, και που, κάθε μέρα που περνάει, γίνεται όλο και πιο δύσκολος;
Είναι γνωστό στους ‘Ελληνες ότι οι περισσότεροι πολιτικοί τους τους κοροϊδεύουν συστηματικά. Δυστυχώς όμως κοροϊδεύουν επίσης και τον εαυτό τους και έχουν μάλιστα ζωτική ανάγκη να το κάνουν. Συχνά, εκτός από διεφθαρμένοι, εκβιάσιμοι και εξαρτημένοι, είναι και τραγικά ανεπαρκείς! Ακριβέστερα, δεν έχουν αίσθηση και κατανόηση ούτε του τι συμβαίνει στη χώρα, πόσο μάλλον στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, ούτε και των συνεπειών των πράξεών τους. Δεν διάβασαν το Μνημόνιο, δεν διάβασαν το σχέδιο Ανάν, δεν διάβασαν τι υπέγραψαν στη Ζυρίχη και το Λονδίνο, δεν διαβάζουν τώρα τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, ώστε να φωνασκούν, όπως τους έχουν πει να κάνουν, για την ΑΟΖ. Αν η μόρφωση της ελληνικής πολιτικής τάξης είναι μάλλον πολύ περιορισμένη, συνήθως οι πολιτικοί μας δεν είναι κουτοί. Δεν διαβάζουν γιατί διαισθάνονται ότι, αν διαβάσουν, πρέπει να βρουν σπονδυλική στήλη για να πούνε όχι σε αυτά που διαβάζουν. Και το όχι τους έχει απαγορευθεί.
Πρόγραμμα σωτηρίας ή πρόγραμμα καταστροφής
Η Ελλάδα χρεωκόπησε τον Μάιο του 2010 γιατί δεν μπορούσε να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της. Δεν ήταν αναπόφευκτο να φτάσει σε αυτό το σημείο ή τουλάχιστο να φτάσει πρώτη από τις ευρωπαϊκές χώρες. Οι κυβερνήσεις της, ιδίως η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο δεν έκανε τίποτε για να εμποδίσει μια τέτοια εξέλιξη, αντίθετα, έκανε τα πάντα για να τη διευκολύνει, ενεργώντας ως ασυνείδητος ή συνειδητός πράκτορας της «Διεθνούς του Χρήματος».
Αν δεν υπήρχε η ΕΕ και το ευρώ, μια χώρα (ή μια επιχείρηση) που φτάνει, καλώς ή κακώς, σε αυτή την κατάσταση, φωνάζει τους πιστωτές, εξηγεί την κατάσταση που βρίσκεται και ζητάει διευκολύνσεις, ώστε να μπορέσει να κάνει μια εσωτερική αναδιάρθρωση, να ξαναγίνει βιώσιμη και αξιόχρεη και να αποπληρώσει το χρέος της. Αν δεν τις αποσπάσει, κάνει στάση πληρωμών και κυττάει να εξυπηρετήσει κατά προτεραιότητα τις πιο βασικές κοινωνικές, οικονομικές και εθνικές ανάγκες της, να διατηρήσει όρθιους λαό και κράτος.
Εμείς όχι μόνο δεν το κάναμε αυτό, αλλά καταφέραμε να μετατρέψουμε το πλεονέκτημα της συμμετοχής στην ευρωζώνη σε μειονέκτημα, εγκαθιστώντας ταυτόχρονα, με τη συνδρομή της συνωμοτικής δεινότητας των αγορών και της, ιστορικά επιβεβαιωμένης και ασυναγώνιστης βλακείας των ιθυνουσών τάξεων της Γερμανίας, ένα μηχανισμό ευρωπαϊκής κηδεμονίας (δια του ΔΝΤ) και καταστροφής.
Τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ ισχυρίστηκαν αναληθώς ότι το χρέος που είχαμε μπορούσε να ξαναγίνει βιώσιμο χωρίς αναδιάρθρωση (κάτι που οι ίδιοι διέψευσαν συγκατατιθέμενοι στις αποφάσεις αναδιάρθρωσης του Ιουλίου 2011 και μετά του Οκτωβρίου 2011 που οδήγησαν στο PSI). Και μόνο αυτή η εσφαλμένη παραδοχή ήταν αρκετή για να πριονίσει την «αξιοπιστία» της χώρας στις αγορές και τη δυνατότητα εξωτερικής χρηματοδότησης. Αλλά, σαν να μην έφτανε αυτό, η κυβέρνηση Παπανδρέου αρχικά, η ΝΔ μετά τον Οκτώβριο 2011, προσεχώρησαν σε ένα πρόγραμμα καταστροφής της ελληνικής οικονομίας.
Το «πρόγραμμα σωτηρίας», που αποκρυσταλλώθηκε στις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια, διακρίνεται για την εσωτερική συνοχή και τη λεπτομερή δομή του, γι’ αυτό και συνιστά μνημείο άγνοιας και ασχετοσύνης η παρούσα συζήτηση περί ισοδυνάμων μέτρων, επιμήκυνσης κλπ. Αποβλέπει κατ’ αρχήν στο να επιλύσει κατά τον ευνοϊκότερο δυνατό τρόπο για το χρηματιστικό κεφάλαιο το πρόβλημα χρέους χρησιμεύοντας και ως παγκόσμιο παράδειγμα. Οι ‘Ελληνες πρέπει να πληρώσουν κανονικά όλο το χρέος, ή όσο πιο πολύ γίνεται, γεγονός που οδηγεί στην ετήσια εκταμίευση τέτοιων ποσών που καθιστούν μη βιώσιμη την ελληνική οικονομία, υποχρεώνοντας σε διαρκή μείωση των κοινωνικών και κρατικών δαπανών και των αμοιβών εργασίας, τεράστια αφαίρεση ζήτησης και επομένως ύφεση. Ταυτόχρονα, το χρέος «δέθηκε» νομικά, μετατρεπόμενο σε χρέη προς κράτη, ενυπόθηκο, υποχρεωτικά σε ευρώ, μέσω της υπαγωγής στο αγγλικό δίκαιο και διεθνή δικαστήρια, ενώ εγκαταστάθηκε ένας μηχανισμός σχεδόν αυτόματης μεταφοράς δημόσιας, αλλά και ιδιωτικής(μέσω δημευτικής φορολογίας) περιουσίας στους πιστωτές.
Η Ελλάδα μετατρέπεται ταχέως σε Βουλγαρία ή Μπαγκλαντές της Ευρώπης. ‘Όχι μόνο υφίσταται δυσανάλογο κοινωνικό κόστος, αλλά και καταλήγει μια Βουλγαρία ή Μπαγκλαντές με τεράστιο, μη βιώσιμο χρέος. Με άλλα λόγια είναι ένα πρόγραμμα που μακροχρονίως οδηγεί στην καταστροφή του ελληνικού κράτους, από το οποίο θα μείνει μόνο η ταμπέλλα, γεγονός που θα μετατρέψει το ελληνικό έθνος σε κοινότητα εις αναζήτηση κηδεμόνα, για να παραφράσουμε την ιστορική φόρμουλα του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου για το σχέδιο Ανάν.
Η αποτυχία του προγράμματος, αν υποθέσουμε ότι ο σκοπός του είναι η σωτηρία της Ελλάδας και όχι των τραπεζών που τη δάνεισαν, δεν είναι απλώς δεδομένη, τείνει να γίνει κοινός τόπος της παγκόσμιας οικονομολογίας και πολιτικής. Η ελληνική ύφεση έχει ξεπεράσει όλα σχεδόν τα παγκόσμια ιστορικά δεδομένα, περιλαμβανομένων αυτών του 1929-33 και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Το πρόγραμμα πρέπει να διακοπεί πάση θυσία, περιλαμβανομένων των συνεπειών της στάσης πληρωμών ή και του εξαναγκασμού σε εκδίωξη από το ευρώ. Είναι προτιμότερο να μη γίνουν αυτά τα πράγματα, είναι προτιμότερο να γίνει μια σκληρή και ειλικρινής συζήτηση με τους εταίρους μας, αν όμως επιμένουν δεν υπάρχει άλλη λύση. Κι αφού δεν υπάρχει άλλη λύση, χρειάζεται να την ετοιμάσουμε εμείς, πολύ συστηματικά και προσεκτικά. Μια τέτοια άλλωστε ετοιμασία, θα συνιστά και ισχυρό κίνητρο για τους εταίρους να διαπραγματευθούν σοβαρά την αλλαγή του προγράμματος. Αλλοιώς, πρέπει να κλείσουμε τα νοσοκομεία μας, να σπρώξουμε τον ελληνικό λαό στην πείνα, όλο και περισσότερους συμπολίτες μας να πέφτουν από τα παράθυρα και τις ταράτσες, διακινδυνεύοντας μια εμφύλια σύρραξη.
Konstantakopoulos.blogspot.com
"Η Ελλάδα αύριο", 14.7.2012
Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μια νέα, σοβαρότερη και πιο επικίνδυνη φάση της ελληνικής κρίσης εγκαινίασε το εκλογικό αποτέλεσμα που ανακοίνωσε η Singular Logic το βράδυ της 17ης Ιουνίου και ο σχηματισμός της τρίτης «μνημονιακής» κυβέρνησης, από τους κ.κ. Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη. Η λογική της κυβέρνησης μοιάζει να είναι η συνήθης και ελάχιστα ευρωπαϊκή «λογική» των «ευρωπαϊστικών» ελληνικών ελίτ: πάμε στον πολυχρονεμένο αφέντη, του κάνουμε μια βαθιά υπόκλιση και ελπίζουμε στο έλεός του. Είναι ακόμα, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, προ της συνόδου κορυφής, πρόωρο να αποφανθούμε οριστικά, αν κρίνουμε όμως από τις πρώτες δηλώσεις Σόιμπλε, στο απωθητικό θέαμα του έλληνα ραγιά που προσκυνάει τον σουλτάνο, έχει προστεθεί και η … κλωτσιά του σουλτάνου. Πόσο θα διατηρηθεί μια τέτοια κυβέρνηση;
Στους μήνες που έρχονται, είναι αυξημένος ο κίνδυνος να επιχειρηθεί, με άγνωστες συνέπειες, μια «βίαιη λύση» του ελληνικού, και δεν εννοούμε ότι κάποιος θα την προκαλέσει επί τη βάσει σχεδίου, εννοούμε ότι μπορεί να προκύψει αυτόματα, ως αποτέλεσμα της λαϊκής απελπισίας, σε συνδυασμό με την αδυναμία του κοινοβουλευτικού πλαισίου και της πολιτικής τάξης να δώσει λύσεις, αν τουλάχιστο δεν γίνουν κάποιες ουσιαστικές παραχωρήσεις στην Αθήνα. Είναι επίσης πιθανό να επιχειρηθεί η αποβολή, με κάποια μορφή, της Ελλάδας από το ευρώ ή και την ΕΕ. Επειδή είναι νομικά, θεσμικά, πολιτικά πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο, αλλά και επειδή είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να βρεθούν σπουδαίες δυνάμεις στο ελληνικό πολιτικό προσωπικό που να κάνουν σημαία τους την έξοδο από την Ευρώπη, αυξάνεται και ο κίνδυνος «ανώμαλων» καταστάσεων που θα δικαιολογήσουν/επιτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Τέτοιες «ανώμαλες» καταστάσεις μπορούν να αφορούν την οικονομική και ανθρωπιστική κατάσταση της χώρας, φαινόμενα αναρχίας και καταστάσεων ανάγκης στο εσωτερικό, εξωτερική προβοκάτσια με την Τουρκία και προσπάθεια διοχέτευσης της κοινωνικής οργής αφενός εναντίον των μεταναστών, αφετέρου εναντίον του «εξωτερικού εχθρού».
Ο ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο των εξελίξεων
Οι «μνημονιακές» δυνάμεις, η τρόικα, οι κυρίαρχες διεθνείς δυνάμεις του Χρήματος και της Ευρώπης πέτυχαν αναμφισβήτητα μια σημαντική πολιτική νίκη με το εκλογικό αποτέλεσμα, μια νίκη όμως που μπορεί να αποδειχθεί Πύρρεια. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορέσουν να σταθεροποιήσουν την κατάσταση και τον έλεγχό τους στη χώρα, εκτός αν αλλάξουν άρδην την πολιτική τους, κάτι που δεν φαίνεται πιθανό. Ο «μεγάλος ηττημένος» των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ταυτόχρονα και ο «μεγάλος νικητής» τους, όπως και αντίστροφα! Ανεδείχθη μέχρι τώρα στο κύριο υποψήφιο πολιτικό εργαλείο του ελληνικού λαού για τη σωτηρία της χώρας του και είναι αυτός που, σε μεγάλο βαθμό, κρατάει στα χέρια του το «κλειδί» της ελληνικής κατάστασης. Αν μπορέσει να συνεχίσει επιτυχώς τη «μεταμόρφωσή» του, με ρυθμούς ακόμα ταχύτερους από αυτούς της προεκλογικής περιόδου, αν δεν φοβηθεί και κιοτέψει, μπορεί να γίνει κυβέρνηση, ίσως και σε διάστημα μηνών, ανάλογα με το πώς θα χειρισθεί και τις προκλήσεις που θα προκύψουν στο μεσοδιάστημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, από τη μια μέρα στην άλλη, να αντιμετωπίσει επιτυχώς, τις τεράστιες και διαρκώς αυξανόμενες προκλήσεις που θέτει η εσωτερική κατάρρευση και μια άνευ προηγουμένου παγκόσμια (όχι μόνο οικονομική) κρίση. Αναγκαστικά, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει «βήμα-βήμα» τα προβλήματα που του τίθενται και από την ικανότητά του να μην οδηγείται σε «τακτικές» λύσεις με καταστροφικές όμως στρατηγικές συνέπειες, θα εξαρτηθεί όχι μόνο το μέλλον του, αλλά και η επιβίωσή του η ίδια, σε μια κατάσταση οξυνόμενης εθνικής και διεθνούς κρίσης. Στις όλο και πιο δυνατές φουρτούνες πούρχονται, ο καπετάνιος θα πρέπει κυρίως να προσέχει τον άξονα του καραβιού, να επιδεικνύει ατσάλινη αποφασιστικότητα στα στρατηγικώς κύρια, μεγάλη φαντασία και ικανότητα ελιγμών στα υπόλοιπα, για να μην τουμπάρει το καράβι, να στηρίζεται στην όσο πιο καλή κατανόηση του ελληνικού και διεθνούς ιστορικού γίγνεσθαι, που είναι η βάση της «έλλογης αυτοπεποίθησης». Θα χρειαστεί επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ ένα πολύ πιο επεξεργασμένο και, κυρίως, αυθεντικά ριζοσπαστικό πρόγραμμα για την Ελλάδα.
Κλεπτοκρατικός καπιταλισμός και μετανάστευση
Ο Κάρολος Μαρξ ήταν ένα από τα σπουδαιότερα επαναστατικά πνεύματα της ιστορίας. Αναλύοντας τον βιομηχανικό καπιταλισμό της Αγγλίας του Δέκατου ‘Ενατου Αιώνα, πρότεινε τη θεωρία της υπεραξίας που την έκανε κέντρο της οικονομικής του ανάλυσης. Ανακάλυψε τον μηχανισμό δηλαδή της «κλοπής» από τον καπιταλιστή τμήματος της παραγόμενης από τον εργάτη αξίας. Αυτή η θεωρία υπήρξε το θεμέλιο για το κλασικό πολιτικό πρόγραμμα του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος.
Τώρα, δεν είναι επαναστάτης και αριστερός, είναι συντηρητικός και συμβιβασμένος αυτός που μεταφέρει μηχανικά τα συνθήματα των εργατών του Μάντσεστερ στην Ελλάδα της διαπλοκής, της διαφθοράς και της κλεπτοκρατίας, του μέσου και του ρουσφετιού, για να παριστάνει τον «αριστερό», χωρίς να αγωνίζεται έμπρακτα κατά του «υπαρκτού ελληνικού καπιταλισμού». ‘Οσο κι αν ψάξουμε, δεν θα βρούμε στις σελίδες του Κεφαλαίου καμιά αναφορά στον οφθαλμίατρο που μου πήρε 120 ευρώ χωρίς να μου δώσει απόδειξη, στον έφορα που καθορίζει αυτός, κι όχι το κοινοβούλιο με τον προϋπολογισμό την οικονομική πολιτική της χώρας. Είναι εύκολο σε μια χώρα σαν την Ελλάδα να μιλάς αφηρημένα για «ταξικές διαφορές», παραδόξως όμως φαίνεται πολύ δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς την κολοσσιαία ταξική διαφορά που μπορεί να προκύπτει από την έγκαιρη πρόσβαση ενός καρδιοπαθούς στην περίθαλψη, κυριολεκτικά διαφορά ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, πολύ περισσότερο να την εξηγήσει. Δεν είναι αριστερός αλλά βαθύτατα συντηρητικός αυτός που δεν θέλει να θίξει τους ιδιοκτήτες ΙΧ ή τα ποδοσφαιρικά σωματεία, αλλά αντίθετα προσφέρει και μια «αριστερή» εσάνς στις αντικοινωνικές συμπεριφορές μιας χώρας ενός έξαλλου ατομικισμού, που είναι το κοινωνικό ισοδύναμο του άναρχου, «εγωϊστικού» πολλαπλασιασμού των κυττάρων, που ονομάζει καρκίνο η ιατρική. ‘Όπως ένας «αναρχικός» φίλος που δεν έβαζε ένσημα στο προσωπικό, λέγοντας ότι είναι κατά του κράτους! Ο ελληνικός «κλεπτοκρατικός καπιταλισμός» κατέρρευσε και τίποτα δεν μπορεί να τον αναστήσει. Χρειάζεται ένα πρόγραμμα ανόρθωσης που να στρέψει τους ‘Ελληνες στην παραγωγή, αρχίζοντας από την πρωτογενή, στη συλλογικότητα, αρχίζοντας από τη διανομή των προϊόντων και των μετασχηματισμό των ατύπων δικτύων σε παραγωγικούς και καταναλωτικούς συνεταιρισμούς και φτάνοντας σε ένα πατριωτικό κίνημα σωτηρίας της χώρας μας και ανόρθωσης και γνήσιου εκδημοκρατισμού του κράτους μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται επίσης και μια πολιτική για το μεταναστευτικό, γιατί δεν μπορεί να συνεχίσει να μην αναγνωρίζει το πρόβλημα. ‘Όταν είναι ειλικρινής, είναι άξια συγχαρητηρίων η ηθική προσέγγιση του ζητήματος, γιατί αλλοιώς κινδυνεύει και η Αριστερά και η Ελλάδα να χάσουν την ψυχή τους και τη χρειάζονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αλλά η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει το καταφύγιο των κατατρεγμένων όλου του πλανήτη. Μια Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή στο 60% δεν θα ωφελήσει ούτε και τους ξένους της.
Η αριστερά από τη διάσπαση του 1968 στις εκλογές του 2012 (και το παράδειγμα των Ναζί)
Ειρήσθω εν παρόδω, μιας και μιλήσαμε για «εκτροπές», η ιστορική λειτουργία του ναζισμού ήταν να στρέψει με «εθνικά» και «σοσιαλιστικά» κατά τα άλλα συνθήματα, τα καταστρεφόμενα μεσαία στρώματα της Γερμανίας κατά των εργατών, τους εργάτες εναντίον των ανέργων και των λούμπεν και τελικά τη Γερμανία εναντίον της Ρωσίας. Αυτό έγινε για να μη γίνει το ανάποδο: να ενωθούν οι άνεργοι με τους εργάτες και οι εργάτες με τους μεσαίους και να στραφούν εναντίον των Γερμανών καπιταλιστών και των νικητών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που επέβαλαν στη Γερμανία τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (το γερμανικό Μνημόνιο της εποχής), επαναλαμβάνοντας και στη Γερμανία το παράδειγμα των Ρώσων εργατών και αγροτών του 1917. Ανήμπορη να αντιμετωπίσει την κρίση και φοβούμενη τον κομμουνιστικό κίνδυνο, η άρχουσα τάξη της Γερμανίας, και όχι μόνο, στήριξε το εγχείρημα του Χίτλερ, που εξαπάτησε επιτυχώς τον γερμανικό λαό, καταφέρνοντας να υποσκελίσει τους κομμουνιστές, καθιστάμενος δήθεν κύρια «αντικαπιταλιστική, εθνική δύναμη» και πήγε τα πράγματα εκεί που τα πήγε, αφού πρώτα έσφαξε όσους πήραν στα σοβαρά τα λεγόμενά του (τα Ες Α, του Ρεμ, το πλέον ακραιφνώς αντικαπιταλιστικό τμήμα των Ναζί).
Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία ακολούθησε την εποχή εκείνη το ισοδύναμο, τηρουμένων των αναλογιών, της πολιτικής της ΔΗΜΑΡ και το γερμανικό ΚΚ το ισοδύναμο της τωρινής πολιτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ, εξασφαλίζοντας την άνετη, ουσιαστικά χωρίς αντίσταση, επικράτηση των χιτλερικών. ‘Όπως στην Ελλάδα, δεν θα είχαμε τώρα μνημονιακή κυβέρνηση, αν ο κ. Κουβέλης δεν διασπούσε το κόμμα του επικαλούμενος λόγους που ίσχυαν είκοσι χρόνια, χωρίς να προκαλούν διάσπαση ή αν ο Περισσός συνεργούσε σε ενιαίο αντιμνημονιακό μέτωπο. Και τα δύο δεν πρόκειται να τα συγχωρήσει η ιστορία, σηματοδοτούν πιθανώς το τέλος των δύο ακραίων εκφράσεων των τάσεων που ανέδειξε η διάσπαση του 1968. Της ακραίας σταλινο-ζαχαριαδικής πτέρυγας, που θεωρούσε ότι επαναστάτης σημαίνει τυφλό όργανο της Μόσχας και που έπαυσε εδώ και καιρό, με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, να έχει λόγο ύπαρξης. Και της εξίσου ακραίας «ευρωκομμουνιστικής» τάσης, που θεώρησε ότι, δεδομένης της ήττας, πρέπει η αριστερά να μεταβληθεί σε «σοφό, κοινωνικά προσανατολισμένο σύμβουλο» της εγχώριας και διεθνούς αστικής τάξης, του εν γένει κατεστημένου. Ορισμένοι υπήρξαν πρωτοπόροι, όπως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, που, από ηγέτης της Β’ Πανελλαδικής δεν κατέληξε απλώς στη ΝΔ, υπήρξε και ο βασικός συντελεστής της μνημονιακής «κωλοτούμπας» του Σαμαρά.
Και τα δύο ρεύματα, το τυφλά σοβιετόφιλο και το ακραία ευρωκομμουνιστικό αντανακλούν μια βαθιά έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης, ισχυρή στο ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο, όσο και το επαναστατικό στοιχείο και παντοδύναμη στο επίπεδο της ελληνικής ελίτ. Υπό την πίεση της ιστορίας και της λαϊκής βάσης του, απείρως «υγιέστερης» των στελεχών του, χάρη και στον ηγέτη του, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε μια αντίστροφη πορεία με τη στροφή Τσίπρα προς τον πατριωτισμό και την έντιμη προσπάθειά του να γίνει συγκεκριμένη αντιπολίτευση στα μνημόνια. Ακολούθησε δηλαδή μια αντίστροφη πορεία αυτοκαθορισμού, στήριξης στο λαό, έκφρασης των αναγκών του έθνους, που μετέβαλε συντριπτικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ τον συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της κεντροαριστεράς και της χώρας γενικά. Στην ανεπαρκή ακόμα, αλλά επιτυχή έως τώρα μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, συνέβαλε ασφαλώς αποφασιστικά η εμφάνιση ενός νέου, δυναμικού ανθρώπου, εκφραστή μιας νέας γενηάς μορφωμένων Ελλήνων, που θέλει να κάνει τη δική της «επανάσταση» εναντίον των γονιών της, δεν κουβαλάει και δεν νοιώθει υπεύθυνη για τις αμαρτίες τους, δεν κατατρύχεται από το «σύνδρομο της ήττας», που σφράγισε τη συντριπτική πλειοψηφία της κομμουνιστογενούς αριστεράς μετά τον Εμφύλιο.
Η πύρρεια νίκη του Μνημονίου
Η σημαντική εκλογική και πολιτική νίκη του «Μνημονίου» στις εκλογές της 17.6 μπορεί να αποδειχθεί Πύρρεια γιατί στηρίχτηκε σε υποθέσεις-υποσχέσεις που, ενώ αφορούν ζωτικά συμφέροντα των πολιτών και της χώρας, είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθούν:
- ότι μπορεί να υπάρξει Μνημόνιο χωρίς τα αποτελέσματά του
- ότι μπορεί να γίνει διαπραγμάτευση χωρίς να γίνει ρήξη και χωρίς επομένως να διακινδυνεύσει τίποτα η Ελλάδα. ‘Άλλο όμως διαπραγμάτευση και άλλο παρακάλια. Μακάρι να πάρουν κάτι αξιόλογο με τα παρακάλια, συνήθως όμως δεν συμβαίνει αυτό
- ότι μπορεί να σωθεί η χώρα χωρίς να ανατραπεί το σύστημα «κλεπτοκρατικού καπιταλισμού», που δεν αφορά μόνο τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις και το ανώτερο στρώμα του κρατικού και πολιτικού προσωπικού, αλλά έχει διαχύσει την κουλτούρα του σε όλη την κοινωνία, συνιστά τμήμα του «κοινωνικού συμβολαίου» της μεταπολίτευσης, αν όχι όλης της νεώτερης Ελλάδας με περιορισμένες εξαιρέσεις κατά τη διάρκεια επαναστατικών ή ριζοσπαστικών περιόδων
Αυτές οι υποθέσεις-υποσχέσεις είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν και επομένως η νέα κυβέρνηση ξεκινάει το έργο της με σοβαρές αντιφάσεις στο «σχέδιό» της, που κινδυνεύουν να την οδηγήσουν πολύ σύντομα σε κατάρρευση. Επιπλέον, παραλαμβάνει μια χώρα σε επιταχυνόμενη κατάρρευση σε όλους τους τομείς.
Τα πρόσωπα αντανακλούν αυτές τις πραγματικότητες. Μετά από όσα συνέβησαν τα δύο τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και τις απίθανες καταστροφές που συσσώρευσε στη χώρα το πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και μόνο το άκουσμα των ονομάτων των Υπουργών που αναλαμβάνουν πάλι να μας «σώσουν», μόνο σφίξιμο μπορεί να προκαλέσει στο στήθος οποιουδήποτε ‘Ελληνα πονάει την πατρίδα του. Τι διάολο πρέπει να συμβεί για να αναδειχθούν άνθρωποι και δυνάμεις που θα μπορέσουν να δώσουν μια διέξοδο στη χώρα; Θα υπάρχουν οι αντικειμενικές δυνατότητες να δοθεί τέτοια διέξοδος, όταν τυχόν εμφανισθούν δυνάμεις αρκετά έτοιμες για αυτό το ηράκλειο καθήκον ή θα πρέπει να προηγηθεί μια καταστροφή; Τι θα απομείνει από μια καταστροφή για να στηρίξει μια ενδεχόμενη ανόρθωση;
‘Οσοι ενδιαφέρονται για την «ιατροφιλοσοφία», επιχειρούν δηλαδή να αντιληφθούν την «υγεία» και την «ασθένεια» όχι ως τυχαίες καταστάσεις, των οποίων οφείλουμε να καταστέλλουμε τα συμπτώματα, αλλά ως ενδείξεις της βαθύτερης, δυναμικής ισορροπίας ανάμεσα στο άτομο και το περιβάλλον του, αντανακλάσεις και αποτέλεσμα του σημείου που βρίσκεται στη ζωή και των προκλήσεων που αντιμετωπίζει, θα προβληματισθούν ασφαλώς για το τι ακριβώς συνέβη και ένας άνθρωπος που μόλις πραγματοποίησε το όνειρο της ζωής του, εκλεγόμενος Πρωθυπουργός, αναγκάζεται από το σώμα του να εισαχθεί επειγόντως στο νοσοκομείο. Μήπως το σώμα «γνωρίζει» μια πληροφορία που η συνείδηση του κ. Σαμαρά δεν έχει τι να το κάνει; Τέλος πάντων, ας είναι καλά ο άνθρωπος. Δεν μας είναι εξάλλου απαραίτητα τολμηρά ερμηνευτικά σχήματα, ή ο Ιπποκράτης και ο Φρόιντ, για να αντιληφθούμε το δραματικό σημείο στο οποίο βρίσκονται και ο ελληνικός λαός και η ελληνική κυβέρνηση την επαύριο των εκλογών.
Το εκλογικό αποτέλεσμα αντανακλά επίσης τον φόβο του ελληνικού λαού να εμπιστευθεί τον ΣΥΡΙΖΑ, που ανεδείχθη, ήδη από τις εκλογές της 6ης Μαίου ως το κύριο, αν και όχι το μόνο, «αντιμνημονιακό» πολιτικό εργαλείο του. Το «αντιμνημονιακό» ρεύμα προτίμησε τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει την πλέον έλλογη, πλέον προοδευτική και δημοκρατική τάση που ανεδείχθη ως αντίπαλος του Μνημονίου, και γιατί οι «πολιτικο-ιδεολογικές» ορίζουσες της ελληνικής κοινωνίας είναι βασικά κεντροαριστερές. Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ενώ μετατοπίζεται στην κατεύθυνση να καταλάβει τον χώρο που παραδοσιακά εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ, ιδιόμορφο «ελληνικό ισοδύναμο» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, με έντονα αρχικά στοιχεία και «αριστερού εθνικισμού» που αντανακλούν την ειδική θέση της Ελλάδας, εξαφανίζονται ταυτόχρονα οι βάσεις για να παίξει οποιονδήποτε σπουδαίο αναδιανεμητικό ρόλο, αλλά και εξασθενούν οι προϋποθέσεις αξιοπρεπούς ύπαρξης του ελληνικού έθνους κράτους. Για να το πούμε με ανακριβείς αλλά πιο συνήθεις όρους, πρέπει ταυτόχρονα να κινηθεί και «προς τα δεξιά» και «προς τα αριστερά». Από τον τρόπο που θα τα συνδυάσει αυτά θα εξαρτηθεί η ευστάθεια και η τελική επιτυχία του όλου εγχειρήματος.
konstantakopoulos.blogspot.com
Hellenic Νexus, Ιούλιος 2012
Μια νέα, σοβαρότερη και πιο επικίνδυνη φάση της ελληνικής κρίσης εγκαινίασε το εκλογικό αποτέλεσμα που ανακοίνωσε η Singular Logic το βράδυ της 17ης Ιουνίου και ο σχηματισμός της τρίτης «μνημονιακής» κυβέρνησης, από τους κ.κ. Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη. Η λογική της κυβέρνησης μοιάζει να είναι η συνήθης και ελάχιστα ευρωπαϊκή «λογική» των «ευρωπαϊστικών» ελληνικών ελίτ: πάμε στον πολυχρονεμένο αφέντη, του κάνουμε μια βαθιά υπόκλιση και ελπίζουμε στο έλεός του. Είναι ακόμα, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, προ της συνόδου κορυφής, πρόωρο να αποφανθούμε οριστικά, αν κρίνουμε όμως από τις πρώτες δηλώσεις Σόιμπλε, στο απωθητικό θέαμα του έλληνα ραγιά που προσκυνάει τον σουλτάνο, έχει προστεθεί και η … κλωτσιά του σουλτάνου. Πόσο θα διατηρηθεί μια τέτοια κυβέρνηση;
Στους μήνες που έρχονται, είναι αυξημένος ο κίνδυνος να επιχειρηθεί, με άγνωστες συνέπειες, μια «βίαιη λύση» του ελληνικού, και δεν εννοούμε ότι κάποιος θα την προκαλέσει επί τη βάσει σχεδίου, εννοούμε ότι μπορεί να προκύψει αυτόματα, ως αποτέλεσμα της λαϊκής απελπισίας, σε συνδυασμό με την αδυναμία του κοινοβουλευτικού πλαισίου και της πολιτικής τάξης να δώσει λύσεις, αν τουλάχιστο δεν γίνουν κάποιες ουσιαστικές παραχωρήσεις στην Αθήνα. Είναι επίσης πιθανό να επιχειρηθεί η αποβολή, με κάποια μορφή, της Ελλάδας από το ευρώ ή και την ΕΕ. Επειδή είναι νομικά, θεσμικά, πολιτικά πολύ δύσκολο κάτι τέτοιο, αλλά και επειδή είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να βρεθούν σπουδαίες δυνάμεις στο ελληνικό πολιτικό προσωπικό που να κάνουν σημαία τους την έξοδο από την Ευρώπη, αυξάνεται και ο κίνδυνος «ανώμαλων» καταστάσεων που θα δικαιολογήσουν/επιτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Τέτοιες «ανώμαλες» καταστάσεις μπορούν να αφορούν την οικονομική και ανθρωπιστική κατάσταση της χώρας, φαινόμενα αναρχίας και καταστάσεων ανάγκης στο εσωτερικό, εξωτερική προβοκάτσια με την Τουρκία και προσπάθεια διοχέτευσης της κοινωνικής οργής αφενός εναντίον των μεταναστών, αφετέρου εναντίον του «εξωτερικού εχθρού».
Ο ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο των εξελίξεων
Οι «μνημονιακές» δυνάμεις, η τρόικα, οι κυρίαρχες διεθνείς δυνάμεις του Χρήματος και της Ευρώπης πέτυχαν αναμφισβήτητα μια σημαντική πολιτική νίκη με το εκλογικό αποτέλεσμα, μια νίκη όμως που μπορεί να αποδειχθεί Πύρρεια. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορέσουν να σταθεροποιήσουν την κατάσταση και τον έλεγχό τους στη χώρα, εκτός αν αλλάξουν άρδην την πολιτική τους, κάτι που δεν φαίνεται πιθανό. Ο «μεγάλος ηττημένος» των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ταυτόχρονα και ο «μεγάλος νικητής» τους, όπως και αντίστροφα! Ανεδείχθη μέχρι τώρα στο κύριο υποψήφιο πολιτικό εργαλείο του ελληνικού λαού για τη σωτηρία της χώρας του και είναι αυτός που, σε μεγάλο βαθμό, κρατάει στα χέρια του το «κλειδί» της ελληνικής κατάστασης. Αν μπορέσει να συνεχίσει επιτυχώς τη «μεταμόρφωσή» του, με ρυθμούς ακόμα ταχύτερους από αυτούς της προεκλογικής περιόδου, αν δεν φοβηθεί και κιοτέψει, μπορεί να γίνει κυβέρνηση, ίσως και σε διάστημα μηνών, ανάλογα με το πώς θα χειρισθεί και τις προκλήσεις που θα προκύψουν στο μεσοδιάστημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί, από τη μια μέρα στην άλλη, να αντιμετωπίσει επιτυχώς, τις τεράστιες και διαρκώς αυξανόμενες προκλήσεις που θέτει η εσωτερική κατάρρευση και μια άνευ προηγουμένου παγκόσμια (όχι μόνο οικονομική) κρίση. Αναγκαστικά, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει «βήμα-βήμα» τα προβλήματα που του τίθενται και από την ικανότητά του να μην οδηγείται σε «τακτικές» λύσεις με καταστροφικές όμως στρατηγικές συνέπειες, θα εξαρτηθεί όχι μόνο το μέλλον του, αλλά και η επιβίωσή του η ίδια, σε μια κατάσταση οξυνόμενης εθνικής και διεθνούς κρίσης. Στις όλο και πιο δυνατές φουρτούνες πούρχονται, ο καπετάνιος θα πρέπει κυρίως να προσέχει τον άξονα του καραβιού, να επιδεικνύει ατσάλινη αποφασιστικότητα στα στρατηγικώς κύρια, μεγάλη φαντασία και ικανότητα ελιγμών στα υπόλοιπα, για να μην τουμπάρει το καράβι, να στηρίζεται στην όσο πιο καλή κατανόηση του ελληνικού και διεθνούς ιστορικού γίγνεσθαι, που είναι η βάση της «έλλογης αυτοπεποίθησης». Θα χρειαστεί επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ ένα πολύ πιο επεξεργασμένο και, κυρίως, αυθεντικά ριζοσπαστικό πρόγραμμα για την Ελλάδα.
Κλεπτοκρατικός καπιταλισμός και μετανάστευση
Ο Κάρολος Μαρξ ήταν ένα από τα σπουδαιότερα επαναστατικά πνεύματα της ιστορίας. Αναλύοντας τον βιομηχανικό καπιταλισμό της Αγγλίας του Δέκατου ‘Ενατου Αιώνα, πρότεινε τη θεωρία της υπεραξίας που την έκανε κέντρο της οικονομικής του ανάλυσης. Ανακάλυψε τον μηχανισμό δηλαδή της «κλοπής» από τον καπιταλιστή τμήματος της παραγόμενης από τον εργάτη αξίας. Αυτή η θεωρία υπήρξε το θεμέλιο για το κλασικό πολιτικό πρόγραμμα του ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος.
Τώρα, δεν είναι επαναστάτης και αριστερός, είναι συντηρητικός και συμβιβασμένος αυτός που μεταφέρει μηχανικά τα συνθήματα των εργατών του Μάντσεστερ στην Ελλάδα της διαπλοκής, της διαφθοράς και της κλεπτοκρατίας, του μέσου και του ρουσφετιού, για να παριστάνει τον «αριστερό», χωρίς να αγωνίζεται έμπρακτα κατά του «υπαρκτού ελληνικού καπιταλισμού». ‘Οσο κι αν ψάξουμε, δεν θα βρούμε στις σελίδες του Κεφαλαίου καμιά αναφορά στον οφθαλμίατρο που μου πήρε 120 ευρώ χωρίς να μου δώσει απόδειξη, στον έφορα που καθορίζει αυτός, κι όχι το κοινοβούλιο με τον προϋπολογισμό την οικονομική πολιτική της χώρας. Είναι εύκολο σε μια χώρα σαν την Ελλάδα να μιλάς αφηρημένα για «ταξικές διαφορές», παραδόξως όμως φαίνεται πολύ δύσκολο να αναγνωρίσει κανείς την κολοσσιαία ταξική διαφορά που μπορεί να προκύπτει από την έγκαιρη πρόσβαση ενός καρδιοπαθούς στην περίθαλψη, κυριολεκτικά διαφορά ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, πολύ περισσότερο να την εξηγήσει. Δεν είναι αριστερός αλλά βαθύτατα συντηρητικός αυτός που δεν θέλει να θίξει τους ιδιοκτήτες ΙΧ ή τα ποδοσφαιρικά σωματεία, αλλά αντίθετα προσφέρει και μια «αριστερή» εσάνς στις αντικοινωνικές συμπεριφορές μιας χώρας ενός έξαλλου ατομικισμού, που είναι το κοινωνικό ισοδύναμο του άναρχου, «εγωϊστικού» πολλαπλασιασμού των κυττάρων, που ονομάζει καρκίνο η ιατρική. ‘Όπως ένας «αναρχικός» φίλος που δεν έβαζε ένσημα στο προσωπικό, λέγοντας ότι είναι κατά του κράτους! Ο ελληνικός «κλεπτοκρατικός καπιταλισμός» κατέρρευσε και τίποτα δεν μπορεί να τον αναστήσει. Χρειάζεται ένα πρόγραμμα ανόρθωσης που να στρέψει τους ‘Ελληνες στην παραγωγή, αρχίζοντας από την πρωτογενή, στη συλλογικότητα, αρχίζοντας από τη διανομή των προϊόντων και των μετασχηματισμό των ατύπων δικτύων σε παραγωγικούς και καταναλωτικούς συνεταιρισμούς και φτάνοντας σε ένα πατριωτικό κίνημα σωτηρίας της χώρας μας και ανόρθωσης και γνήσιου εκδημοκρατισμού του κράτους μας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται επίσης και μια πολιτική για το μεταναστευτικό, γιατί δεν μπορεί να συνεχίσει να μην αναγνωρίζει το πρόβλημα. ‘Όταν είναι ειλικρινής, είναι άξια συγχαρητηρίων η ηθική προσέγγιση του ζητήματος, γιατί αλλοιώς κινδυνεύει και η Αριστερά και η Ελλάδα να χάσουν την ψυχή τους και τη χρειάζονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αλλά η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει το καταφύγιο των κατατρεγμένων όλου του πλανήτη. Μια Ελλάδα με τη Χρυσή Αυγή στο 60% δεν θα ωφελήσει ούτε και τους ξένους της.
Η αριστερά από τη διάσπαση του 1968 στις εκλογές του 2012 (και το παράδειγμα των Ναζί)
Ειρήσθω εν παρόδω, μιας και μιλήσαμε για «εκτροπές», η ιστορική λειτουργία του ναζισμού ήταν να στρέψει με «εθνικά» και «σοσιαλιστικά» κατά τα άλλα συνθήματα, τα καταστρεφόμενα μεσαία στρώματα της Γερμανίας κατά των εργατών, τους εργάτες εναντίον των ανέργων και των λούμπεν και τελικά τη Γερμανία εναντίον της Ρωσίας. Αυτό έγινε για να μη γίνει το ανάποδο: να ενωθούν οι άνεργοι με τους εργάτες και οι εργάτες με τους μεσαίους και να στραφούν εναντίον των Γερμανών καπιταλιστών και των νικητών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που επέβαλαν στη Γερμανία τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (το γερμανικό Μνημόνιο της εποχής), επαναλαμβάνοντας και στη Γερμανία το παράδειγμα των Ρώσων εργατών και αγροτών του 1917. Ανήμπορη να αντιμετωπίσει την κρίση και φοβούμενη τον κομμουνιστικό κίνδυνο, η άρχουσα τάξη της Γερμανίας, και όχι μόνο, στήριξε το εγχείρημα του Χίτλερ, που εξαπάτησε επιτυχώς τον γερμανικό λαό, καταφέρνοντας να υποσκελίσει τους κομμουνιστές, καθιστάμενος δήθεν κύρια «αντικαπιταλιστική, εθνική δύναμη» και πήγε τα πράγματα εκεί που τα πήγε, αφού πρώτα έσφαξε όσους πήραν στα σοβαρά τα λεγόμενά του (τα Ες Α, του Ρεμ, το πλέον ακραιφνώς αντικαπιταλιστικό τμήμα των Ναζί).
Η γερμανική σοσιαλδημοκρατία ακολούθησε την εποχή εκείνη το ισοδύναμο, τηρουμένων των αναλογιών, της πολιτικής της ΔΗΜΑΡ και το γερμανικό ΚΚ το ισοδύναμο της τωρινής πολιτικής της ηγεσίας του ΚΚΕ, εξασφαλίζοντας την άνετη, ουσιαστικά χωρίς αντίσταση, επικράτηση των χιτλερικών. ‘Όπως στην Ελλάδα, δεν θα είχαμε τώρα μνημονιακή κυβέρνηση, αν ο κ. Κουβέλης δεν διασπούσε το κόμμα του επικαλούμενος λόγους που ίσχυαν είκοσι χρόνια, χωρίς να προκαλούν διάσπαση ή αν ο Περισσός συνεργούσε σε ενιαίο αντιμνημονιακό μέτωπο. Και τα δύο δεν πρόκειται να τα συγχωρήσει η ιστορία, σηματοδοτούν πιθανώς το τέλος των δύο ακραίων εκφράσεων των τάσεων που ανέδειξε η διάσπαση του 1968. Της ακραίας σταλινο-ζαχαριαδικής πτέρυγας, που θεωρούσε ότι επαναστάτης σημαίνει τυφλό όργανο της Μόσχας και που έπαυσε εδώ και καιρό, με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, να έχει λόγο ύπαρξης. Και της εξίσου ακραίας «ευρωκομμουνιστικής» τάσης, που θεώρησε ότι, δεδομένης της ήττας, πρέπει η αριστερά να μεταβληθεί σε «σοφό, κοινωνικά προσανατολισμένο σύμβουλο» της εγχώριας και διεθνούς αστικής τάξης, του εν γένει κατεστημένου. Ορισμένοι υπήρξαν πρωτοπόροι, όπως ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, που, από ηγέτης της Β’ Πανελλαδικής δεν κατέληξε απλώς στη ΝΔ, υπήρξε και ο βασικός συντελεστής της μνημονιακής «κωλοτούμπας» του Σαμαρά.
Και τα δύο ρεύματα, το τυφλά σοβιετόφιλο και το ακραία ευρωκομμουνιστικό αντανακλούν μια βαθιά έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης, ισχυρή στο ελληνικό συλλογικό ασυνείδητο, όσο και το επαναστατικό στοιχείο και παντοδύναμη στο επίπεδο της ελληνικής ελίτ. Υπό την πίεση της ιστορίας και της λαϊκής βάσης του, απείρως «υγιέστερης» των στελεχών του, χάρη και στον ηγέτη του, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε μια αντίστροφη πορεία με τη στροφή Τσίπρα προς τον πατριωτισμό και την έντιμη προσπάθειά του να γίνει συγκεκριμένη αντιπολίτευση στα μνημόνια. Ακολούθησε δηλαδή μια αντίστροφη πορεία αυτοκαθορισμού, στήριξης στο λαό, έκφρασης των αναγκών του έθνους, που μετέβαλε συντριπτικά υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ τον συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων στο εσωτερικό της κεντροαριστεράς και της χώρας γενικά. Στην ανεπαρκή ακόμα, αλλά επιτυχή έως τώρα μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, συνέβαλε ασφαλώς αποφασιστικά η εμφάνιση ενός νέου, δυναμικού ανθρώπου, εκφραστή μιας νέας γενηάς μορφωμένων Ελλήνων, που θέλει να κάνει τη δική της «επανάσταση» εναντίον των γονιών της, δεν κουβαλάει και δεν νοιώθει υπεύθυνη για τις αμαρτίες τους, δεν κατατρύχεται από το «σύνδρομο της ήττας», που σφράγισε τη συντριπτική πλειοψηφία της κομμουνιστογενούς αριστεράς μετά τον Εμφύλιο.
Η πύρρεια νίκη του Μνημονίου
Η σημαντική εκλογική και πολιτική νίκη του «Μνημονίου» στις εκλογές της 17.6 μπορεί να αποδειχθεί Πύρρεια γιατί στηρίχτηκε σε υποθέσεις-υποσχέσεις που, ενώ αφορούν ζωτικά συμφέροντα των πολιτών και της χώρας, είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθούν:
- ότι μπορεί να υπάρξει Μνημόνιο χωρίς τα αποτελέσματά του
- ότι μπορεί να γίνει διαπραγμάτευση χωρίς να γίνει ρήξη και χωρίς επομένως να διακινδυνεύσει τίποτα η Ελλάδα. ‘Άλλο όμως διαπραγμάτευση και άλλο παρακάλια. Μακάρι να πάρουν κάτι αξιόλογο με τα παρακάλια, συνήθως όμως δεν συμβαίνει αυτό
- ότι μπορεί να σωθεί η χώρα χωρίς να ανατραπεί το σύστημα «κλεπτοκρατικού καπιταλισμού», που δεν αφορά μόνο τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις και το ανώτερο στρώμα του κρατικού και πολιτικού προσωπικού, αλλά έχει διαχύσει την κουλτούρα του σε όλη την κοινωνία, συνιστά τμήμα του «κοινωνικού συμβολαίου» της μεταπολίτευσης, αν όχι όλης της νεώτερης Ελλάδας με περιορισμένες εξαιρέσεις κατά τη διάρκεια επαναστατικών ή ριζοσπαστικών περιόδων
Αυτές οι υποθέσεις-υποσχέσεις είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν και επομένως η νέα κυβέρνηση ξεκινάει το έργο της με σοβαρές αντιφάσεις στο «σχέδιό» της, που κινδυνεύουν να την οδηγήσουν πολύ σύντομα σε κατάρρευση. Επιπλέον, παραλαμβάνει μια χώρα σε επιταχυνόμενη κατάρρευση σε όλους τους τομείς.
Τα πρόσωπα αντανακλούν αυτές τις πραγματικότητες. Μετά από όσα συνέβησαν τα δύο τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και τις απίθανες καταστροφές που συσσώρευσε στη χώρα το πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και μόνο το άκουσμα των ονομάτων των Υπουργών που αναλαμβάνουν πάλι να μας «σώσουν», μόνο σφίξιμο μπορεί να προκαλέσει στο στήθος οποιουδήποτε ‘Ελληνα πονάει την πατρίδα του. Τι διάολο πρέπει να συμβεί για να αναδειχθούν άνθρωποι και δυνάμεις που θα μπορέσουν να δώσουν μια διέξοδο στη χώρα; Θα υπάρχουν οι αντικειμενικές δυνατότητες να δοθεί τέτοια διέξοδος, όταν τυχόν εμφανισθούν δυνάμεις αρκετά έτοιμες για αυτό το ηράκλειο καθήκον ή θα πρέπει να προηγηθεί μια καταστροφή; Τι θα απομείνει από μια καταστροφή για να στηρίξει μια ενδεχόμενη ανόρθωση;
‘Οσοι ενδιαφέρονται για την «ιατροφιλοσοφία», επιχειρούν δηλαδή να αντιληφθούν την «υγεία» και την «ασθένεια» όχι ως τυχαίες καταστάσεις, των οποίων οφείλουμε να καταστέλλουμε τα συμπτώματα, αλλά ως ενδείξεις της βαθύτερης, δυναμικής ισορροπίας ανάμεσα στο άτομο και το περιβάλλον του, αντανακλάσεις και αποτέλεσμα του σημείου που βρίσκεται στη ζωή και των προκλήσεων που αντιμετωπίζει, θα προβληματισθούν ασφαλώς για το τι ακριβώς συνέβη και ένας άνθρωπος που μόλις πραγματοποίησε το όνειρο της ζωής του, εκλεγόμενος Πρωθυπουργός, αναγκάζεται από το σώμα του να εισαχθεί επειγόντως στο νοσοκομείο. Μήπως το σώμα «γνωρίζει» μια πληροφορία που η συνείδηση του κ. Σαμαρά δεν έχει τι να το κάνει; Τέλος πάντων, ας είναι καλά ο άνθρωπος. Δεν μας είναι εξάλλου απαραίτητα τολμηρά ερμηνευτικά σχήματα, ή ο Ιπποκράτης και ο Φρόιντ, για να αντιληφθούμε το δραματικό σημείο στο οποίο βρίσκονται και ο ελληνικός λαός και η ελληνική κυβέρνηση την επαύριο των εκλογών.
Το εκλογικό αποτέλεσμα αντανακλά επίσης τον φόβο του ελληνικού λαού να εμπιστευθεί τον ΣΥΡΙΖΑ, που ανεδείχθη, ήδη από τις εκλογές της 6ης Μαίου ως το κύριο, αν και όχι το μόνο, «αντιμνημονιακό» πολιτικό εργαλείο του. Το «αντιμνημονιακό» ρεύμα προτίμησε τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει την πλέον έλλογη, πλέον προοδευτική και δημοκρατική τάση που ανεδείχθη ως αντίπαλος του Μνημονίου, και γιατί οι «πολιτικο-ιδεολογικές» ορίζουσες της ελληνικής κοινωνίας είναι βασικά κεντροαριστερές. Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ενώ μετατοπίζεται στην κατεύθυνση να καταλάβει τον χώρο που παραδοσιακά εξέφραζε το ΠΑΣΟΚ, ιδιόμορφο «ελληνικό ισοδύναμο» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, με έντονα αρχικά στοιχεία και «αριστερού εθνικισμού» που αντανακλούν την ειδική θέση της Ελλάδας, εξαφανίζονται ταυτόχρονα οι βάσεις για να παίξει οποιονδήποτε σπουδαίο αναδιανεμητικό ρόλο, αλλά και εξασθενούν οι προϋποθέσεις αξιοπρεπούς ύπαρξης του ελληνικού έθνους κράτους. Για να το πούμε με ανακριβείς αλλά πιο συνήθεις όρους, πρέπει ταυτόχρονα να κινηθεί και «προς τα δεξιά» και «προς τα αριστερά». Από τον τρόπο που θα τα συνδυάσει αυτά θα εξαρτηθεί η ευστάθεια και η τελική επιτυχία του όλου εγχειρήματος.
konstantakopoulos.blogspot.com
Hellenic Νexus, Ιούλιος 2012
ΟΙ ΕΚΒΙΑΣΤΕΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ
H "Διεθνής του Χρήματος" και η προδιαγεγραμμένη (;) κατάρρευση της Ελλάδας
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πολύ άσχημα ξεκίνησε τον βίο της η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη. ‘Ηδη, με την επιστολή του Πρωθυπουργού προς την ΕΕ, το ίδιο το θύμα των Δανειακών, των Μνημονίων και του PSI, η Ελλάδα δηλαδή, απαλλάσσει ουσιαστικά τα αντισυμβαλλόμενα μέρη πάσης ευθύνης για τις καταστροφικές συνέπειες αυτών των συμφωνιών, συνέπειες που έχουν αναγνωρίσει όχι μόνο οι συντριπτικά περισσότεροι οικονομολόγοι του πλανήτη, αλλά και αρκετοί Ευρωπαίοι ηγέτες! Αυτοπυροβολείται δηλαδή, γιατί ξεκινάει την «επαναδιαπραγμάτευση» ακυρώνοντας το βασικότερο επιχείρημα που μπορεί να χρησιμοποιήσει και επιτρέποντας σε όλο τον κόσμο να μας αποδίδει την ευθύνη όσων συμβαίνουν στη χώρα μας και να τα χρησιμοποιεί για να οργανώσει την αποβολή μας από το ευρώ. Tαυτόχρονα, η Ελλάδα δεσμεύεται στην τήρηση των επιδιώξεών των συμφωνιών αυτών και στην «ιδιοκτησία» (δηλαδή την αποκλειστική ευθύνη) του προγράμματος. Επειδή αυτό είναι ένα πρόγραμμα που καταστρέφει τη χώρα, αφαιρεί διαρκώς μέσα κυριαρχίας από το κράτος και είναι αδύνατο να πετύχει τους στόχους του, γιατί οι στόχοι αυτοί είναι ανέφικτοι, η δέσμευση της Ελλάδας για «τήρηση των συμφωνηθέντων» σημαίνει παροξυσμό της εσωτερικής κρίσης και κατάρρευσης, αλλά και ανάληψη προκαταβολικά από την Αθήνα της ευθύνης και για την ελληνική καταστροφή και για την αναπόφευκτη, τελικά, μη τήρηση της συμφωνίας.
Η επιστολή του Πρωθυπουργού υπεγράφη μεν, δεν φαίνεται όμως να εγράφη από τον ίδιο. Συνιστά περίπου επανάληψη του ανακοινωθέντος που έβγαλε το Eurogroup το βράδυ της 17 Ιουνίου, αμέσως μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα της κάλπης. ‘Αλλωστε, κανείς φυσιολογικός άνθρωπος και κανένας που να σκέφτεται ελληνικά δεν θα μπορούσε να γράψει ότι η Ελλάδα αποδέχεται «την ιδιοκτησία του προγράμματος προσαρμογής». Ιδιοκτησία στη γλώσσα μας, αλλά και στις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, νοείται μόνο για αντικείμενα, όχι για διαδικασίες, μεταρρυθμίσεις ή προσαρμογές. Η λέξη «ιδιοκτησία» για συμφωνίες και διαδικασίες απαντάται διεθνώς μόνο στην τεχνική αργκό των ανωτέρων υπαλλήλων διεθνών οργανισμών που συναλλάσσονται με χώρες όπως ο Νίγηρας, καταστρέφοντάς τες με το αζημίωτο ή των ‘Αγγλων διπλωματών που θέλουν να επαναφέρουν μια εκδοχή του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο. Ωραία διαπραγμάτευση είναι αυτή, με τους πιστωτές να διαπραγματεύονται με τον εαυτό τους. Αυτό δυστυχώς συνέβη και με τον Γιώργο Παπανδρέου, που λέγεται ότι έθεσε υπό την κρίση μεγάλου στελέχους της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος» τον κατάλογο με τους Υπουργούς του. Το κύριο άλλωστε πρόσωπο που «επιστάτησε», για λογαριασμό της «Αυτοκρατορίας», τον Γιώργο και την κυβέρνησή του διατηρεί, παραδόξως (;) και άριστες σχέσεις με το στενό περιβάλλον του κ. Σαμαρά.
Αρπαγή προ χρεωκοπίας
Ο Τζωρτζ Σόρος, της Αυτοκρατορίας άνθρωπος, έχει προβλέψει ότι η επόμενη μείζων ελληνική κρίση θα συμβεί τον Σεπτέμβριο. Μέχρι τότε η κυβέρνηση Σαμαρά έχει εντολή να τελειώνει με τις αποκρατικοποιήσεις, ώστε ότι κι αν συμβεί, να βρει τις βασικές υποδομές του ελληνικού κράτους και ότι έχει απομείνει από δημόσιο πλούτο σε χέρια ξένων. Αυτό δεν έχει μόνο προφανή οικονομική σημασία, έχει και καίρια εθνική σημασία. Γιατί το Μνημόνιο δεν είναι ένα απλό πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής, είναι ένα πρόγραμμα καταστροφής του ελληνικού κράτους, όχι άμεσης, με την έννοια που θα προκαλούσε αίφνης μια ξένη στρατιωτική εισβολή, αλλά έμμεσης, δια της αφαιρέσεως των βασικών μέσων άσκησης κυριαρχίας. Στο τέλος θα μείνει η ταμπέλλα «Ελληνική Δημοκρατία», αλλά οι επικεφαλής της θα έχουν την αρμοδιότητα να βάφουν τα ταξί κόκκινα ή μπλε. ‘Η, για να είμαστε ακριβέστεροι, να μετράνε πόσοι ‘Ελληνες πηδάνε κάθε μέρα από τα μπαλκόνια τους! ‘Ετσι, αν τα καταφέρουν να εκδιώξουν τελικά την Ελλάδα από το ευρώ, δεν θα έχει άλλη επιλογή παρά να ενταχθεί ως κατεστραμμένο, αδύναμο να υπερασπισθεί τον εαυτό του και τη δημογραφική/εθνική του σύνθεση προτεκτοράτο, σε άλλον γεωπολιτικό άξονα, μαζί με την Κύπρο.
Η νεοαποικιοκρατική αυτή δομή αποσκοπεί κατ’ ουσίαν στην αναίρεση της Επανάστασης του 1821, όχι προς όφελος της Τουρκίας, όπως νομίζουν ορισμένοι (σιγά μη δώσουνε την Ελλάδα και την Κύπρο, τουλάχιστο στο σύνολο, στην ‘Αγκυρα), αλλά της Αυτοκρατορίας. Είναι η ίδια με τη μεθοδολογία του σχεδίου Ανάν και, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, κοστίζει πολύ λιγότερο και μέχρι στιγμής έχει αποδειχθεί πιο έξυπνη από την κλασική αποικιοκρατία. Τουλάχιστον, πάντως, καταστρεφόμενοι εμείς, ξυπνήσαμε τους Ιταλούς και τους Ισπανούς και άρχισαν, αυτοί πια, να υπερασπίζονται κάπως τον εαυτό τους!
"Αποκρατικοποιήσεις" και "διαρθρωτικές αλλαγές"
Θα μου πείτε ίσως ότι οι αποκρατικοποιήσεις και οι «διαρθρωτικές αλλαγές» συνιστούν περίπου παγκόσμιο μονόδρομο.
Θα σας απαντήσω ότι μόνο εν μέρει είναι αλήθεια – οι χώρες που άντεξαν καλύτερα το πρώτο κύμα της κρίσης του 2008, όπως και της προηγούμενης της Ανατολικής Ασίας, δεν ήταν οι περισσότερο ανοιχτές, αλλά οι περισσότερο κλειστές στις αγορές, όπως η Κίνα και η Μαλαισία, δεν ήταν οι περισσότερο άνισες, αλλά οι περισσότερο εξισωτικές. Τα «καλύτερα» ευρωπαϊκά κράτη, όπως τα σκανδιναβικά, είναι τα πιο εξισωτικά, όχι τα πιο άνισα στις δομές τους. Κι αν η Ευρώπη έχει γίνει το επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ένας από τους πιθανούς λόγους είναι οι μεγάλες ανισότητες στην ήπειρο, παρμένη στο σύνολό της και ιδίως στο εσωτερικό της ΕΕ και της ευρωζώνης.
Στην Κομισιόν συναντά εξάλλου κανείς τους πιο δογματικούς παγκοσμίως νεοφιλελεύθερους, ακριβώς γιατί οι ευρωκράτες είναι ένα αποεθνικοποιημένο υπαλληλικό στρώμα στην υπηρεσία του χρήματος και της αυτοκρατορίας. Το Χρήμα είναι η πατρίδα τους και δεν τους ενδιαφέρουν ούτε τα επιμέρους εθνικά κράτη, ούτε η Ευρώπη στο σύνολό της. Οι ευρωκράτες δεν διαφέρουν στην ψυχολογία και στον δογματισμό τους από τους υπαλλήλους του Ιδεολογικού Τμήματος του ΚΚΣΕ. Η γλώσσα τους, τεχνική και ακατανόητη, αντανακλά τον ολιγαρχικό, ψευδοδημοκρατικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δύο είναι οι βασικές δουλειές που ξέρουν να κάνουν: να «απελευθερώνουν τις αγορές» και να διευρύνουν μια ‘Ενωση, που θα ήθελαν να περιλάβει ίσως όλη την Ευρασία, περικυκλώνοντας Ρωσία και Κίνα. Βασικό εργαλείο τους οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», σκοπός των οποίων είναι υποτίθεται να βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητα, με τη μόνη μέθοδο που ξέρουν να το κάνουν οι αγορές, δηλαδή κατεβάζοντας τα στάνταρτς της Ευρώπης σε αυτά του τρίτου κόσμου. Αυτή ούτε είναι όμως, ούτε πρέπει να είναι η λύση. Πρώτον γιατί όσο και να κατεβάσουμε τα μεροκάματα, δεν θα γίνουμε ποτέ φτηνότεροι, δεύτερο γιατί δεν μπορεί ο σκοπός της Ευρώπης, στον 21ο αιώνα, να είναι να φτάσουμε τον Νίγηρα!
Γι’ αυτό έχουμε φτάσει στη γελοιότητα να θέλει η τρόικα τα φαρμακεία ανοιχτά τα απογεύματα της Τετάρτης, ή να εισαχθεί σχεδόν ο θεσμός της δουλείας στις εργασιακές σχέσεις, δεν ενδιαφέρεται όμως να ζητήσει η λεηλατημένη Ελλάδα τις δίκαιες αποζημιώσεις που της οφείλει η Ζήμενς ή οι αμερικανοευρωπαϊκές αμυντικές βιομηχανίες! Κόπτεται δήθεν για τη φοροδιαφυγή, αλλά στηρίζεται στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που ωφελούνται από αυτή για να περάσει τις πολιτικές της, με πιο κραυγαλέο παράδειγμα τον ίδιο τον πρώτο Υπουργό Οικονομικών του Μνημονίου, τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, που δεν δήλωνε την πισίνα του.
Για την Ελλάδα θα είναι εθνική καταστροφή η ιδιωτικοποίηση των βασικών υποδομών της χώρας. Θα είναι οικονομικό έγκλημα η άκριτη υιοθέτηση των νεοφιλελεύθερων δογμάτων, όχι στην αρχή, στο «άνοιγμα», που θα είχε ίσως κάποιο νόημα, αλλά στο τέλος του παγκόσμιου «νεοφιλελεύθερου κύκλου».
5.7.2012
Παρασκευή 6 Ιουλίου 2012
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΑΜΑΡΑ - Ή ΠΩΣ Η ΤΡΟΪΚΑ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ!
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Είμαστε αυτό που λέμε, δίδασκε ο πολύ γνωστός, αλλά και έντονα αμφιλεγόμενος Λακάν. Οι λέξεις, όταν τους δώσεις προσοχή, αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε. Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις, δίδασκε ο Αντισθένης και ο Πλάτων αναφέρεται λεπτομερώς στις λέξεις στον Κρατύλο.
Γλώσσα και Βούληση
Προ ετών πήρα μια συνέντευξη από έναν πολύ γνωστό ‘Ελληνα πολιτικό, που μιλάει έξοχα αγγλικά. Δώσαμε ραντεβού με έναν συνεργάτη του να ελέγξουμε το απομαγνητοφωνημένο κείμενο, πριν δημοσευτεί. Ο συνεργάτης δεν καταλάβαινε τι έλεγε ο πολιτικός, παρά την προσπάθεια που κατέβαλε. Του ζήτησα το κείμενο, του μετέφρασα το σημείο που τον προβλημάτιζε στα αγγλικά και το πρόσωπό του φωτίστηκε. Επρόκειτο για έναν τεχνικό όρο που είχε βάλει πρόσφατα σε χρήση η αμερικανική διπλωματία και τον οποίο χρησιμοποιούσε ο πολιτικός μας. Δεν έκανε βέβαια νόημα στα ελληνικά και αμφιβάλλω ότι ο πολιτικός καταλάβαινε τι στα αλήθεια ήθελε να πει. ‘Οπως και ο κ. Χρυσοχοϊδης δεν καταλάβαινε τι πάνε να πούνε οι «ασύμμετρες απειλές» που άρχισε να χρησιμοποιεί μετά μανίας μόλις ανέλαβε Υπουργός Δημόσιας Τάξης. Δύσκολο να ακούσεις στη Βέροια τέτοιον όρο κι ακόμα πιο δύσκολο να τον σκεφτείς με το δικό σου μυαλό όταν είσαι Υπουργός σε μια χώρα που δεν αντιμετωπίζει τόσο κάποιες ασύμμετρες, όσο τη «συμμετρικότατη» απειλή της Τουρκίας.
Για τους ίδιους τους Αμερικανούς, όπως και για όλους τους «διεθνείς νταβατζήδες», για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς την έκφραση του Καραμανλή, δεν είναι φυσικά μειονέκτημα να μην καταλαβαίνουν οι ‘Ελληνες πολιτικοί αυτά που λένε ή κάνουν. Σημασία έχει να τα λένε και να τα κάνουν. Ισχύει και για αυτούς αυτό που είπε ο Λόρδος Κρόμερ, αναφερόμενος στον τρόπο που η Βρετανική Αυτοκρατορία διοικούσε την Αίγυπτο: «Δεν κυβερνάμε την Αίγυπτο, κυβερνάμε τους κυβερνήτες της Αιγύπτου»
Η επιστολή Σαμαρά
Η επιστολή που απηύθυνε ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ενεχείρισε ο κ. Παπούλιας, με τη σύμφωνη γνώμη όχι μόνο του κόμματός του, αλλά επίσης των κ.κ. Βενιζέλου και Κουβέλη, προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, την 27η Ιουνίου έχει βαρύνουσες πολιτικές, νομικές και διπλωματικές συνέπειες. Κατά τη γνώμη μας, δυστυχέστατα, κινδυνεύει να εγκαινιάσει τη φάση της τελικής καταστροφής της Ελλάδας, ολοκληρώνοντας πολύ χειρότερα την πορεία που εγκαινίασε ο Γιώργος Παπανδρέου τον Μάιο 2010 και, πιθανώς, οδηγώντας τη χώρα εκτός ευρώ ή/και ΕΕ. ‘Όταν άλλωστε μια εφημερίδα που υποστήριξε με τόσο φανατισμό, όσο η «Καθημερινή», το Μνημόνιο, τιτλοφορεί το σχετικό πρωτοσέλιδο θέμα της «Κατεβάζει τον πήχυ η Αθήνα», μάλλον περιττεύουν τα δικά μας σχόλια.
Εσείς όμως μπορείτε να έχετε την ακριβώς αντίθετη άποψη, να πιστεύετε ότι καλά τα είπε ο κ. Σαμαράς στους Ευρωπαίους. Ακόμα και αν έχετε αυτή τη γνώμη, πιστεύετε βέβαια ότι η επιστολή, δεν μπορεί, θα είναι αποτέλεσμα μακρού προβληματισμού, συσκέψεων με τους συνεργάτες, ζυγίσματος των διαπραγματευτικών περιθωρίων, εξέτασης των συνεπειών που θα έχει αυτή ή η άλλη διατύπωση, κλπ. κλπ. Δεν έχει ασφαλώς κανείς την απαίτηση από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό της Ελλάδας να αποδίδει Θουκυδίδη, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έχει όμως την απαίτηση να σκέφτεται πάρα πολύ για λογαριασμό μιας χώρας που απειλείται με ολοσχερή εθνική καταστροφή και της οποίας ένας αυξανόμενος αριθμός πολιτών δίνει καθημερινά τέλος στη ζωή του, μην υποφέροντας την ταπείνωση, την απελπισία και την αθλιότητα στην οποία τον έχει σπρώξει η πιθανώς πιο διεφθαρμένη και άπατρις ηγέτις και πολιτική τάξη της όλης Ευρώπης.
Η «ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης»
Χειρότερο από την ίδια την επιστολή είναι ότι την υπογράφει μεν ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως, δεν μοιάζει όμως να την έχει γράψει ούτε ο ίδιος, ούτε κάποιος από τους συνεργάτες του, τουλάχιστον κάποιος εκ των δημοσίως γνωστών συνεργατών του. Για την ακρίβεια, κανείς άνθρωπος που σκέπτεται στα ελληνικά δεν μπορεί να γράψει ότι η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας «αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης», γιατί, απλούστατα, αυτή η φράση δεν κάνει νόημα στα ελληνικά. Αυτός που έγραψε αυτή την επιστολή σκέπτεται σε άλλη γλώσσα, που δεν είναι τα ελληνικά ή χρησιμοποιεί και μεταφράζει όρους που του έχουν υπαγορεύσει. Νοείται ιδιοκτησία πραγμάτων, αντικειμένων, δεν νοείται ιδιοκτησία προγραμμάτων ή διαδικασιών ή μεταρρυθμίσεων. Τα μόνα προγράμματα των οποίων μπορεί να είναι κανείς ιδιοκτήτης είναι προγράμματα υπολογιστών.
Στην πραγματικότητα ούτε στις ευρωπαϊκές γλώσσες είναι συνηθισμένη μια τέτοια έκφραση, γιατί και εκεί η ιδιοκτησία χρησιμοποιείται για αντικείμενα και όχι για διαδικασίες. Η έκφραση «ιδιοκτησία προγράμματος» υπάρχει μόνο σε ορισμένα εξειδικευμένα αμερικανικά εγχειρίδια μάνατζμεντ, και σημαίνει να καταστήσουμε υπεύθυνους τους εντεταλμένους με την υλοποίηση των προγραμμάτων, να κάνουν δηλαδή ότι χρειάζεται, αντί να έρχονται να μας πρήζουν ότι δεν γίνονται και να αναλάβουν την ευθύνη του αποτελέσματος. Κυρίως όμως, η έκφραση χρησιμοποιείται επίσης στην ειδική τεχνική γλώσσα των αξιωματούχων της ΕΕ, του ΔΝΤ και ορισμένων διεθνών οργανισμών που συναλλάσσονται με τις κατ’ ευφημισμό αναπτυσσόμενες, δηλαδή τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, σαν τον Νίγηρα της Κυρίας Λαγκάρντ καλή ώρα, ασκώντας τη μεταμοντέρνα μορφή αποικιοκρατίας. Συνήθως, οι οργανισμοί αυτοί «διαπραγματεύονται» με απολύτως διεφθαρμένες και ελεγχόμενες από τους ίδιους και μεγάλα δυτικά συμφέροντα κυβερνήσεις.
Ακόμα χειρότερα. Ο όρος «ιδιοκτησία» χρησιμοποιήθηκε ακόμα μια φορά για διαδικασία και η περίπτωση αυτή μας ενδιαφέρει. Στις συνομιλίες Χριστόφια-Ταλάτ για το κυπριακό, «αρχιτέκτονες» των οποίων ήταν οι γνωστοί ‘Αγγλοι «ειδικοί», επίσης τις ονόμασαν «κυπριακής ιδιοκτησίας», όρο που επίσης δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς φυσιολογικός άνθρωπος ή διπλωμάτης που να σκέφτεται στα ελληνικά ή στα τουρκικά. Οι «ειδικοί» αυτοί ήθελαν να επαναφέρουν μια μορφή του απορριφθέντος σχεδίου Ανάν και να πιέσουν τους Ελληνοκυπρίους να βρουν λύση πάση θυσία, ή, πάντως, να μην αποχωρήσουν από αυτές καταγγέλλοντας την άλλη πλευρά. Για όσους υποπτεύονται ότι οι συντάκτες του Μνημονίου δεν έχουν μόνο οικονομικές, αλλά και γεωπολιτικές επιδιώξεις, ότι το Μνημόνιο είναι δηλαδή μια επίθεση στην κυριαρχία και την ανεξαρτησία του ελληνικού, όπως το σχέδιο Ανάν ήταν μια επίθεση στην κυριαρχία και ανεξαρτησία του κυπριακού κράτους, η «σύμπτωση» αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνει τους φόβους τους.
Τι θέλουν τα αφεντικά
Τι θέλουν να κάνουν αυτοί που υπαγόρευσαν στην ελληνική κυβέρνηση τον όρο «ιδιοκτησία»; Να καταστήσουν προκαταβολικά υπεύθυνη την Ελλάδα και για το ότι το Μνημόνιο τελικά δεν θα μπορέσει να εφαρμοστεί μέχρι τέλους, γιατί απλώς είναι αδύνατο να εφαρμοστεί και για τις καταστροφές που θα συσσωρεύσει. Απεκδύονται έτσι των δικών τους ευθυνών για την επικείμενη καταστροφή. Αλλά και προσθέτουν ένα νέο επιχείρημα, αν θελήσουν να πιέσουν την Ελλάδα να αποχωρήσει από το ευρώ, αφού αυτή και μόνο θα ευθύνεται για την αποτυχία. Δυστυχώς άλλωστε, δεν είναι μόνο μια φράση της επιστολής Σαμαρά. Ολόκληρη η επιστολή δεν είναι παρά μια ελάχιστα τροποποιημένη παραλλαγή του ανακοινωθέντος του Eurogroup, που εξεδόθη μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα της κάλπης, και στο οποίο όμως δεν δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στον απόηχο των εκλογών. Εκεί ακριβώς αναφέρεται ότι «περιμένουμε το σύντομο σχηματισμό μιας νέας ελληνικής κυβέρνησης, που θα αναλάβει την ιδιοκτησία του προγράμματος προσαρμογής».
Με την επιστολή που έστειλε ο κ. Σαμαράς στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, η ελληνική κυβέρνηση, απαλλάσσει την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ όλων των και δικών τους ευθυνών για την τεράστια αποτυχία του προγράμματος και την καταστροφή που επισώρευσε και, επιπλέον, δεσμεύει εκ νέου τη χώρα σε ένα πρόγραμμα που την καταστρέφει μετά βεβαιότητος και το οποίο είναι και αδύνατο να εφαρμοσθεί. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο αναλαμβάνει την ευθύνη να συνεχίσει την πορεία προς τον γκρεμό, αλλά και αθωώνει της εξελισσόμενης καταστροφής τους Ευρωπαίους, αφοπλίζοντας πολιτικά τη χώρα και καθιστώντας εξαιρετικά δύσκολο το έργο της κυβέρνησης που, αργά ή γρήγορα, θα κληθεί να διακόψει το πρόγραμμα εν μέσω εθνικών ερειπίων.
Οι δανειστές βρίσκονται έτσι, με τούτα και με κείνα, στην πολύ ευχάριστη θέση να έχουν να «επαναδιαπραγματευθούν» μόνο με τον εαυτό τους. Διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, παραμένει δραματικά επίκαιρο το ερώτημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1963: «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;». Κι αν η ελληνική κοινωνία κατεστράφη επί της κυβερνήσεως των «σοσιαλιστών», τώρα, επί των ημερών μιας νέας εκδοχής της «εθνικόφρονος δεξιάς». είναι το ελληνικό έθνος που απειλείται με καταστροφή.
Konstantakopoulos.blogspot.com
"H Eλλάδα αύριο", 1.7.2012
Είμαστε αυτό που λέμε, δίδασκε ο πολύ γνωστός, αλλά και έντονα αμφιλεγόμενος Λακάν. Οι λέξεις, όταν τους δώσεις προσοχή, αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα από όσα νομίζουμε. Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις, δίδασκε ο Αντισθένης και ο Πλάτων αναφέρεται λεπτομερώς στις λέξεις στον Κρατύλο.
Γλώσσα και Βούληση
Προ ετών πήρα μια συνέντευξη από έναν πολύ γνωστό ‘Ελληνα πολιτικό, που μιλάει έξοχα αγγλικά. Δώσαμε ραντεβού με έναν συνεργάτη του να ελέγξουμε το απομαγνητοφωνημένο κείμενο, πριν δημοσευτεί. Ο συνεργάτης δεν καταλάβαινε τι έλεγε ο πολιτικός, παρά την προσπάθεια που κατέβαλε. Του ζήτησα το κείμενο, του μετέφρασα το σημείο που τον προβλημάτιζε στα αγγλικά και το πρόσωπό του φωτίστηκε. Επρόκειτο για έναν τεχνικό όρο που είχε βάλει πρόσφατα σε χρήση η αμερικανική διπλωματία και τον οποίο χρησιμοποιούσε ο πολιτικός μας. Δεν έκανε βέβαια νόημα στα ελληνικά και αμφιβάλλω ότι ο πολιτικός καταλάβαινε τι στα αλήθεια ήθελε να πει. ‘Οπως και ο κ. Χρυσοχοϊδης δεν καταλάβαινε τι πάνε να πούνε οι «ασύμμετρες απειλές» που άρχισε να χρησιμοποιεί μετά μανίας μόλις ανέλαβε Υπουργός Δημόσιας Τάξης. Δύσκολο να ακούσεις στη Βέροια τέτοιον όρο κι ακόμα πιο δύσκολο να τον σκεφτείς με το δικό σου μυαλό όταν είσαι Υπουργός σε μια χώρα που δεν αντιμετωπίζει τόσο κάποιες ασύμμετρες, όσο τη «συμμετρικότατη» απειλή της Τουρκίας.
Για τους ίδιους τους Αμερικανούς, όπως και για όλους τους «διεθνείς νταβατζήδες», για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς την έκφραση του Καραμανλή, δεν είναι φυσικά μειονέκτημα να μην καταλαβαίνουν οι ‘Ελληνες πολιτικοί αυτά που λένε ή κάνουν. Σημασία έχει να τα λένε και να τα κάνουν. Ισχύει και για αυτούς αυτό που είπε ο Λόρδος Κρόμερ, αναφερόμενος στον τρόπο που η Βρετανική Αυτοκρατορία διοικούσε την Αίγυπτο: «Δεν κυβερνάμε την Αίγυπτο, κυβερνάμε τους κυβερνήτες της Αιγύπτου»
Η επιστολή Σαμαρά
Η επιστολή που απηύθυνε ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ενεχείρισε ο κ. Παπούλιας, με τη σύμφωνη γνώμη όχι μόνο του κόμματός του, αλλά επίσης των κ.κ. Βενιζέλου και Κουβέλη, προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, την 27η Ιουνίου έχει βαρύνουσες πολιτικές, νομικές και διπλωματικές συνέπειες. Κατά τη γνώμη μας, δυστυχέστατα, κινδυνεύει να εγκαινιάσει τη φάση της τελικής καταστροφής της Ελλάδας, ολοκληρώνοντας πολύ χειρότερα την πορεία που εγκαινίασε ο Γιώργος Παπανδρέου τον Μάιο 2010 και, πιθανώς, οδηγώντας τη χώρα εκτός ευρώ ή/και ΕΕ. ‘Όταν άλλωστε μια εφημερίδα που υποστήριξε με τόσο φανατισμό, όσο η «Καθημερινή», το Μνημόνιο, τιτλοφορεί το σχετικό πρωτοσέλιδο θέμα της «Κατεβάζει τον πήχυ η Αθήνα», μάλλον περιττεύουν τα δικά μας σχόλια.
Εσείς όμως μπορείτε να έχετε την ακριβώς αντίθετη άποψη, να πιστεύετε ότι καλά τα είπε ο κ. Σαμαράς στους Ευρωπαίους. Ακόμα και αν έχετε αυτή τη γνώμη, πιστεύετε βέβαια ότι η επιστολή, δεν μπορεί, θα είναι αποτέλεσμα μακρού προβληματισμού, συσκέψεων με τους συνεργάτες, ζυγίσματος των διαπραγματευτικών περιθωρίων, εξέτασης των συνεπειών που θα έχει αυτή ή η άλλη διατύπωση, κλπ. κλπ. Δεν έχει ασφαλώς κανείς την απαίτηση από τον εκάστοτε Πρωθυπουργό της Ελλάδας να αποδίδει Θουκυδίδη, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, έχει όμως την απαίτηση να σκέφτεται πάρα πολύ για λογαριασμό μιας χώρας που απειλείται με ολοσχερή εθνική καταστροφή και της οποίας ένας αυξανόμενος αριθμός πολιτών δίνει καθημερινά τέλος στη ζωή του, μην υποφέροντας την ταπείνωση, την απελπισία και την αθλιότητα στην οποία τον έχει σπρώξει η πιθανώς πιο διεφθαρμένη και άπατρις ηγέτις και πολιτική τάξη της όλης Ευρώπης.
Η «ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης»
Χειρότερο από την ίδια την επιστολή είναι ότι την υπογράφει μεν ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως, δεν μοιάζει όμως να την έχει γράψει ούτε ο ίδιος, ούτε κάποιος από τους συνεργάτες του, τουλάχιστον κάποιος εκ των δημοσίως γνωστών συνεργατών του. Για την ακρίβεια, κανείς άνθρωπος που σκέπτεται στα ελληνικά δεν μπορεί να γράψει ότι η νέα κυβέρνηση της Ελλάδας «αποδέχεται την ιδιοκτησία του προγράμματος σταθεροποίησης», γιατί, απλούστατα, αυτή η φράση δεν κάνει νόημα στα ελληνικά. Αυτός που έγραψε αυτή την επιστολή σκέπτεται σε άλλη γλώσσα, που δεν είναι τα ελληνικά ή χρησιμοποιεί και μεταφράζει όρους που του έχουν υπαγορεύσει. Νοείται ιδιοκτησία πραγμάτων, αντικειμένων, δεν νοείται ιδιοκτησία προγραμμάτων ή διαδικασιών ή μεταρρυθμίσεων. Τα μόνα προγράμματα των οποίων μπορεί να είναι κανείς ιδιοκτήτης είναι προγράμματα υπολογιστών.
Στην πραγματικότητα ούτε στις ευρωπαϊκές γλώσσες είναι συνηθισμένη μια τέτοια έκφραση, γιατί και εκεί η ιδιοκτησία χρησιμοποιείται για αντικείμενα και όχι για διαδικασίες. Η έκφραση «ιδιοκτησία προγράμματος» υπάρχει μόνο σε ορισμένα εξειδικευμένα αμερικανικά εγχειρίδια μάνατζμεντ, και σημαίνει να καταστήσουμε υπεύθυνους τους εντεταλμένους με την υλοποίηση των προγραμμάτων, να κάνουν δηλαδή ότι χρειάζεται, αντί να έρχονται να μας πρήζουν ότι δεν γίνονται και να αναλάβουν την ευθύνη του αποτελέσματος. Κυρίως όμως, η έκφραση χρησιμοποιείται επίσης στην ειδική τεχνική γλώσσα των αξιωματούχων της ΕΕ, του ΔΝΤ και ορισμένων διεθνών οργανισμών που συναλλάσσονται με τις κατ’ ευφημισμό αναπτυσσόμενες, δηλαδή τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, σαν τον Νίγηρα της Κυρίας Λαγκάρντ καλή ώρα, ασκώντας τη μεταμοντέρνα μορφή αποικιοκρατίας. Συνήθως, οι οργανισμοί αυτοί «διαπραγματεύονται» με απολύτως διεφθαρμένες και ελεγχόμενες από τους ίδιους και μεγάλα δυτικά συμφέροντα κυβερνήσεις.
Ακόμα χειρότερα. Ο όρος «ιδιοκτησία» χρησιμοποιήθηκε ακόμα μια φορά για διαδικασία και η περίπτωση αυτή μας ενδιαφέρει. Στις συνομιλίες Χριστόφια-Ταλάτ για το κυπριακό, «αρχιτέκτονες» των οποίων ήταν οι γνωστοί ‘Αγγλοι «ειδικοί», επίσης τις ονόμασαν «κυπριακής ιδιοκτησίας», όρο που επίσης δεν μπορεί να σκεφτεί κανείς φυσιολογικός άνθρωπος ή διπλωμάτης που να σκέφτεται στα ελληνικά ή στα τουρκικά. Οι «ειδικοί» αυτοί ήθελαν να επαναφέρουν μια μορφή του απορριφθέντος σχεδίου Ανάν και να πιέσουν τους Ελληνοκυπρίους να βρουν λύση πάση θυσία, ή, πάντως, να μην αποχωρήσουν από αυτές καταγγέλλοντας την άλλη πλευρά. Για όσους υποπτεύονται ότι οι συντάκτες του Μνημονίου δεν έχουν μόνο οικονομικές, αλλά και γεωπολιτικές επιδιώξεις, ότι το Μνημόνιο είναι δηλαδή μια επίθεση στην κυριαρχία και την ανεξαρτησία του ελληνικού, όπως το σχέδιο Ανάν ήταν μια επίθεση στην κυριαρχία και ανεξαρτησία του κυπριακού κράτους, η «σύμπτωση» αυτή μοιάζει να επιβεβαιώνει τους φόβους τους.
Τι θέλουν τα αφεντικά
Τι θέλουν να κάνουν αυτοί που υπαγόρευσαν στην ελληνική κυβέρνηση τον όρο «ιδιοκτησία»; Να καταστήσουν προκαταβολικά υπεύθυνη την Ελλάδα και για το ότι το Μνημόνιο τελικά δεν θα μπορέσει να εφαρμοστεί μέχρι τέλους, γιατί απλώς είναι αδύνατο να εφαρμοστεί και για τις καταστροφές που θα συσσωρεύσει. Απεκδύονται έτσι των δικών τους ευθυνών για την επικείμενη καταστροφή. Αλλά και προσθέτουν ένα νέο επιχείρημα, αν θελήσουν να πιέσουν την Ελλάδα να αποχωρήσει από το ευρώ, αφού αυτή και μόνο θα ευθύνεται για την αποτυχία. Δυστυχώς άλλωστε, δεν είναι μόνο μια φράση της επιστολής Σαμαρά. Ολόκληρη η επιστολή δεν είναι παρά μια ελάχιστα τροποποιημένη παραλλαγή του ανακοινωθέντος του Eurogroup, που εξεδόθη μόλις έγινε γνωστό το αποτέλεσμα της κάλπης, και στο οποίο όμως δεν δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στον απόηχο των εκλογών. Εκεί ακριβώς αναφέρεται ότι «περιμένουμε το σύντομο σχηματισμό μιας νέας ελληνικής κυβέρνησης, που θα αναλάβει την ιδιοκτησία του προγράμματος προσαρμογής».
Με την επιστολή που έστειλε ο κ. Σαμαράς στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, η ελληνική κυβέρνηση, απαλλάσσει την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ όλων των και δικών τους ευθυνών για την τεράστια αποτυχία του προγράμματος και την καταστροφή που επισώρευσε και, επιπλέον, δεσμεύει εκ νέου τη χώρα σε ένα πρόγραμμα που την καταστρέφει μετά βεβαιότητος και το οποίο είναι και αδύνατο να εφαρμοσθεί. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο αναλαμβάνει την ευθύνη να συνεχίσει την πορεία προς τον γκρεμό, αλλά και αθωώνει της εξελισσόμενης καταστροφής τους Ευρωπαίους, αφοπλίζοντας πολιτικά τη χώρα και καθιστώντας εξαιρετικά δύσκολο το έργο της κυβέρνησης που, αργά ή γρήγορα, θα κληθεί να διακόψει το πρόγραμμα εν μέσω εθνικών ερειπίων.
Οι δανειστές βρίσκονται έτσι, με τούτα και με κείνα, στην πολύ ευχάριστη θέση να έχουν να «επαναδιαπραγματευθούν» μόνο με τον εαυτό τους. Διακόσια χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, παραμένει δραματικά επίκαιρο το ερώτημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1963: «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;». Κι αν η ελληνική κοινωνία κατεστράφη επί της κυβερνήσεως των «σοσιαλιστών», τώρα, επί των ημερών μιας νέας εκδοχής της «εθνικόφρονος δεξιάς». είναι το ελληνικό έθνος που απειλείται με καταστροφή.
Konstantakopoulos.blogspot.com
"H Eλλάδα αύριο", 1.7.2012
ΠΕΡΙ ΙΣΡΑΗΛ, ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ "ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ"
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η ελληνική πολιτική ελίτ έχει τώρα μια εξαιρετική ευκαιρία να «τεστάρει» την ιδέα της συμμαχίας με το Ισραήλ, που έχει τόσο πολύ ενθουσιάσει όλη σχεδόν την πολιτική τάξη. Εμείς ελπίζουμε ότι αυτή η ιδέα στηρίζεται σε σοβαρά γεωπολιτικά θεμέλια. Δεν είναι δηλαδή μια ακόμα εκδήλωση της «αταβιστικής» τάσης των Ελλήνων πολιτικών να θεωρούν ότι πρέπει να τάχουν καλά με τους «πλούσιους και ισχυρούς», όπως οι γάτες πηγαίνουν εκεί που περνάνε οι σωλήνες του καλοριφέρ, χωρίς κανείς να τους εξηγήσει το σχέδιο της κεντρικής θέρμανσης. Εδώ βέβαια δεν έχουμε να κάνουμε με γάτες, αλλά με εκπροσώπους λαών που θα κληθούν να πληρώσουν το θετικό ή αρνητικό λογαριασμό των επιλογών των εκπροσώπων τους, καθώς μάλιστα ζεσταίνεται πολύ η γειτονιά μας.
Εμείς αμφιβάλλουμε για το ότι ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, με την περίφημη «τυχαία» συνάντηση της Μόσχας με τον ΓΑΠ, το 2010, έπαιξε τον σημαντικό ρόλο που του απέδωσε το «Βήμα», σε ένα ρεπορτάζ που προκάλεσε αίσθηση, για την προσχώρηση της Ελλάδας στο Μνημόνιο. Θέλουμε το Ισραήλ φίλο. Το κράτος αυτό έχει άριστες σχέσεις και με την Ντώυτσε Μπανκ, και με τη Σοσιετέ Ζενεράλ και με τη Γκόλντμαν Ζακς και την HSBC, και τη Ρότσιλντ εντ Σονς, που τυγχάνει σύμβουλος ιδιωτικοποιήσεων της Αθήνας (στο Τελ Αβίβ υπάρχει και μία λεωφόρος Ρότσιλντ, της οικογένειας που θρυλείται ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του Ισραήλ). Ο κ. Νετανιάχου έχει στενότατες επαφές με ένα σωρό «καλό κόσμο» σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου. Διαθέτει μια ασυναγώνιστη επιρροή στις ευρωπαϊκές πολιτικές και εκδοτικές ελίτ και ένα τόσο ισχυρό λόμπυ στο εσωτερικό της ΕΕ, που ορισμένοι ονομάζουν το κράτος του, για την επιρροή του, «μέλος-μη μέλος» της ‘Ενωσης.
Μιας και γίναμε στενότατοι φίλοι και σύμμαχοι, οι κ.κ. Σαμαράς και Αβραμόπουλος πρέπει να πούνε στον Μπέντζαμιν «τώρα σε χρειάζεται η Ελλάδα». Να τηλεφωνήσει κι αυτός στους τόσο στενούς και πολυάριθμους φίλους του ανά τον κόσμο και να τους πει «παιδιά, σταματείστε να σπεκουλάρετε στην έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, δηλώστε ότι αυτά είναι ανόητα και αδιανόητα και ότι η Ελλάδα θα μείνει οπωσδήποτε στο ευρώ και την ΕΕ και φροντίστε να δοθεί σε αυτή τη χώρα ένα πρόγραμμα που να είναι βιώσιμο». Αλλοιώς τι τη χρειαζόμαστε τη συμμαχία με το Ισραήλ, για να γινόμαστε στόχος όλου του αραβομουλουλμανικού κόσμου και της παγκόσμιας τρομοκρατίας; Για να μας κόβει το Ιράν το πετρέλαιο και να συνεννοείται η Αίγυπτος με την Τουρκία για Καστελόριζο και ΑΟΖ; Κάτι πρέπει να κερδίζουμε κι εμείς από τις συμμαχίες.
Η Ελλάδα χρειάζεται φωνή
Βεβαίως, θα πρέπει και η Ελλάδα να ζητάει κάτι σοβαρό. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν ζητάει τίποτα σοβαρό. Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά έχει πιθανώς προσυμφωνήσει μια διορία διετίας, την οποία θα εμφανίσει ως μέγιστη εθνική επιτυχία, κατόπιν μιας «σκληρής διαπραγμάτευσης», που θα απομειώσει περαιτέρω, με τον τρόπο που χειρίζεται το θέμα η ελληνική «ελίτ», τη διαπραγματευτική θέση και το διεθνές κύρος της χώρας μας. Αν όμως σε κάτι συμπίπτει η παγκόσμια οικονομική επιστήμη, με την ίδια βεβαιότητα που οι αστρονόμοι υποστηρίζουν ότι η Γη κινείται γύρω από τον ΄Ηλιο, είναι ότι το μνημόνιο είναι ένα μηχάνημα καταστροφής της Ελλάδας, όχι εξαιτίας των μεθόδων που χρησιμοποιεί για να πετύχει τις επιδιώξεις του, όπως ισχυρίζεται ο κ. Σαμαράς, αλλά εξαιτίας των ίδιων των επιδιώξεών του. Ακόμα κι αν δεήσουν να ξεσφίξουν λίγο τα λουριά, για να μην πεθάνουμε από ασφυξία, θα μας ζητήσουν ποιος ξέρει τι να υποθηκεύσουμε και τι να ξεπουλήσουμε σε τιμή ευκαιρίας από τον εθνικό μας πλούτο. Η τοποθέτηση δογματικών νεοφιλελεύθερων, χωρίς πραγματική επαφή με τη χώρα, στην κυβέρνηση, είναι δηλωτική της απίστευτης καθυστέρησης που χαρακτηρίζει τις ελληνικές ελίτ, αφού ανακαλύπτουν τον νεοφιλελευθερισμό σαράντα χρόνια μετά την έναρξη του σχετικού κύκλου, τη στιγμή δηλαδή που παρακμάζει και που όλοι αναζητούν επειγόντως προστασία, πολύ περισσότερο μια χώρα στο χείλος της ανθρωπιστικής καταστροφής και με ύφεση που βαδίζει προς το 10%.
Στην ΕΕ μπορείς, αν πεις σήμερα «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», να υποστηρίξεις οποιαδήποτε κουταμάρα, αρκεί να «απελευθερώνει αγορές». ‘Ερχεται η τρόικα και τσακώνεται για να ανοίγουν τα φαρμακεία τις Τετάρτες, γιατί αυτό υπάγεται στην κατηγορία των διαρθρωτικών αλλαγών, που καλύτερα να τις λέμε «διαρθρωτικές ανοησίες». Ποιος θα τους απαντήσει όταν ολόκληρη η ελληνική πλευρά αντιπροσωπεύεται από πορωμένους και τελικά ανόητους νεοφιλελεύθερους και τραπεζίτες-τεχνοκράτες, που διαθέτουν μεν μια απαραίτητη τεχνογνωσία, πιστεύουν όμως ότι οι κοινωνίες πρέπει να προσαρμόζονται στο χρήμα και τις τράπεζες και όχι το αντίθετο και ότι το πρόβλημα είναι ότι είμαστε ‘Ελληνες. Ξέρω, θα με πείτε ίσως απαισιόδοξο. Αλλά δεν θα γραφόταν η Ιλιάδα, αν άκουγε ο Πρίαμος την Κασσάνδρα ή αν μπαίναμε στη θέση των συμπολιτών μας που αυτοκτονούν, αντί να λέμε «συστημικές» σαχλαμάρες και να δικαιολογούμε τερατωδίες.
Οι ελληνικές ελίτ υποστηρίζουν ότι ακολουθούν τις εντολές των ξένων υπό τη μορφή Μνημονίων και Δανεικών για να αποφύγουν τη χρεωκοπία και να διατηρήσουν την Ελλάδα στην ΟΝΕ. Με αυτή την πολιτική όμως έχουν φέρει τώρα την Ελλάδα ένα βήμα πριν από την προσπάθεια να εκδιωχθεί από το ευρώ και έχουν ήδη οδηγήσει σε άνευ προηγουμένου καταστροφή της χώρας, τουλάχιστο για ειρηνική περίοδο.
Μνημόνιο: μηχάνημα καταστροφής
Τον Μάιο του 2010 η Ελλάδα χρεωκόπησε. ‘Όταν η ηγεσία ενός κράτους ή μιας επιχείρησης φτάσει στην κατάσταση αυτή, φωνάζει τους πιστωτές, αναγνωρίζει την κατάσταση και τους λέει ότι πάει σε στάση πληρωμών ή ζητάει έναν διακανονισμό των χρεών της. Πάει και στην ΕΕ και λέει «οι αγορές μας επιτίθενται, ζητάμε την αλληλεγγύη σας». Αν οι «αγορές» γνώριζαν ότι η Αθήνα θα τα έπραττε αυτά, δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι θα έκαναν άλλωστε την επίθεση. Αλλά, όσο κι αν είναι θλιβερό να το λέει κανείς αυτός, οι «αγορές» είχαν ήδη εγκαταστήσει μια απολύτως ελεγχόμενη από τις ίδιες κυβέρνηση-«πρακτοράντζα» στην Ελλάδα.
Το πρόγραμμα θεμελιώνεται στο ότι η Ελλάδα δεν χρεωκόπησε, άρα μπορεί να συνεχίζει να ικανοποιεί στο ακέραιο τις τραπεζικές αξιώσεις. Αυτό έχει μεγάλη σημασία για να προκριθεί αυτή η λύση ως απάντηση στην παγκόσμια κρίση χρέους, να μην αναδιαρθρωθεί δηλαδή το χρέος. Για να πληρώνει τις τράπεζες η Ελλάδα δανείζεται από την ΕΕ, ενίοτε με τοκογλυφικά επιτόκια ή αγοράζει η «Ευρωπαϊκή» ΚΤ ομόλογα μισοτιμής, που εξαιρούνται της αναδιάρθρωσης, δηλαδή η ΕΚΤ κάνει κερδοσκοπία επί μέλους της ΕΕ που αντιμετωπίζει οξεία κρίση και η Αθήνα το αποδέχεται, όπως και όλα τα άλλα.
Στην πραγματικότητα, έχουμε επανάληψη του σχεδίου 2008-9 για τη σωτηρία των τραπεζών, όταν χρησιμοποιήθηκαν τεράστιοι δημόσιοι πόροι για να σωθούν οι τράπεζες Είναι όμως πιο έξυπνο, γιατί τώρα υποτίθεται ότι «σώζεται» μια χώρα. Οι τράπεζες, αντί να έρθουν αντιμέτωπες με την πολιτική κατακραυγή, μετέτρεψαν τη δική τους σε κρίση της ΕΕ. ‘Οχι μόνο πληρώνονται σχεδόν στο ακέραιο, αλλά δημιούργησαν και ένα εργαλείο για να επηρεάζουν όλη την Ευρώπη κατά το δοκούν!
Ταυτόχρονα, επιβλήθηκε στην Ελλάδα ένα οικονομικό πρόγραμμα που θέλει να την κάνει Βουλγαρία, Ρουμανία ή Νίγηρα, δήθεν για να αντιμετωπισθεί το «έλλειμμα ανταγωνιστικότητας». Αφαιρώντας διαρκώς ζήτηση από την ελληνική οικονομία, τη ρίχνουν σε μια ιστορικά πρωτοφανή ύφεση, για να κατεβάσουν βίαια το βιοτικό επίπεδο. Η διαδικασία δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ, γιατί η Ελλάδα θα καταρρεύσει, ήδη καταρρέει με επιταχυνόμενους ρυθμούς, μπροστά στα μάτια μας. Η ανταγωνιστικότητα δεν θα ανορθωθεί, όπως δεν πήγαν επενδυτές στη Βουλγαρία. Ακόμα κι αν πετύχαινε, το πρόγραμμα θα δημιουργούσε μια Βουλγαρία με κολοσσιαίο χρέος.
Το πρόγραμμα αυτό είναι ένα πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας και πιθανώς της ΕΕ. Κάποιος πρέπει να βρει το θάρρος να το πει επιτέλους.
28.6.2012
Konstantakopoulos.blogspot.com
Η ελληνική πολιτική ελίτ έχει τώρα μια εξαιρετική ευκαιρία να «τεστάρει» την ιδέα της συμμαχίας με το Ισραήλ, που έχει τόσο πολύ ενθουσιάσει όλη σχεδόν την πολιτική τάξη. Εμείς ελπίζουμε ότι αυτή η ιδέα στηρίζεται σε σοβαρά γεωπολιτικά θεμέλια. Δεν είναι δηλαδή μια ακόμα εκδήλωση της «αταβιστικής» τάσης των Ελλήνων πολιτικών να θεωρούν ότι πρέπει να τάχουν καλά με τους «πλούσιους και ισχυρούς», όπως οι γάτες πηγαίνουν εκεί που περνάνε οι σωλήνες του καλοριφέρ, χωρίς κανείς να τους εξηγήσει το σχέδιο της κεντρικής θέρμανσης. Εδώ βέβαια δεν έχουμε να κάνουμε με γάτες, αλλά με εκπροσώπους λαών που θα κληθούν να πληρώσουν το θετικό ή αρνητικό λογαριασμό των επιλογών των εκπροσώπων τους, καθώς μάλιστα ζεσταίνεται πολύ η γειτονιά μας.
Εμείς αμφιβάλλουμε για το ότι ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, με την περίφημη «τυχαία» συνάντηση της Μόσχας με τον ΓΑΠ, το 2010, έπαιξε τον σημαντικό ρόλο που του απέδωσε το «Βήμα», σε ένα ρεπορτάζ που προκάλεσε αίσθηση, για την προσχώρηση της Ελλάδας στο Μνημόνιο. Θέλουμε το Ισραήλ φίλο. Το κράτος αυτό έχει άριστες σχέσεις και με την Ντώυτσε Μπανκ, και με τη Σοσιετέ Ζενεράλ και με τη Γκόλντμαν Ζακς και την HSBC, και τη Ρότσιλντ εντ Σονς, που τυγχάνει σύμβουλος ιδιωτικοποιήσεων της Αθήνας (στο Τελ Αβίβ υπάρχει και μία λεωφόρος Ρότσιλντ, της οικογένειας που θρυλείται ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του Ισραήλ). Ο κ. Νετανιάχου έχει στενότατες επαφές με ένα σωρό «καλό κόσμο» σε όλες τις πρωτεύουσες του κόσμου. Διαθέτει μια ασυναγώνιστη επιρροή στις ευρωπαϊκές πολιτικές και εκδοτικές ελίτ και ένα τόσο ισχυρό λόμπυ στο εσωτερικό της ΕΕ, που ορισμένοι ονομάζουν το κράτος του, για την επιρροή του, «μέλος-μη μέλος» της ‘Ενωσης.
Μιας και γίναμε στενότατοι φίλοι και σύμμαχοι, οι κ.κ. Σαμαράς και Αβραμόπουλος πρέπει να πούνε στον Μπέντζαμιν «τώρα σε χρειάζεται η Ελλάδα». Να τηλεφωνήσει κι αυτός στους τόσο στενούς και πολυάριθμους φίλους του ανά τον κόσμο και να τους πει «παιδιά, σταματείστε να σπεκουλάρετε στην έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, δηλώστε ότι αυτά είναι ανόητα και αδιανόητα και ότι η Ελλάδα θα μείνει οπωσδήποτε στο ευρώ και την ΕΕ και φροντίστε να δοθεί σε αυτή τη χώρα ένα πρόγραμμα που να είναι βιώσιμο». Αλλοιώς τι τη χρειαζόμαστε τη συμμαχία με το Ισραήλ, για να γινόμαστε στόχος όλου του αραβομουλουλμανικού κόσμου και της παγκόσμιας τρομοκρατίας; Για να μας κόβει το Ιράν το πετρέλαιο και να συνεννοείται η Αίγυπτος με την Τουρκία για Καστελόριζο και ΑΟΖ; Κάτι πρέπει να κερδίζουμε κι εμείς από τις συμμαχίες.
Η Ελλάδα χρειάζεται φωνή
Βεβαίως, θα πρέπει και η Ελλάδα να ζητάει κάτι σοβαρό. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν ζητάει τίποτα σοβαρό. Μακάρι να διαψευστούμε, αλλά έχει πιθανώς προσυμφωνήσει μια διορία διετίας, την οποία θα εμφανίσει ως μέγιστη εθνική επιτυχία, κατόπιν μιας «σκληρής διαπραγμάτευσης», που θα απομειώσει περαιτέρω, με τον τρόπο που χειρίζεται το θέμα η ελληνική «ελίτ», τη διαπραγματευτική θέση και το διεθνές κύρος της χώρας μας. Αν όμως σε κάτι συμπίπτει η παγκόσμια οικονομική επιστήμη, με την ίδια βεβαιότητα που οι αστρονόμοι υποστηρίζουν ότι η Γη κινείται γύρω από τον ΄Ηλιο, είναι ότι το μνημόνιο είναι ένα μηχάνημα καταστροφής της Ελλάδας, όχι εξαιτίας των μεθόδων που χρησιμοποιεί για να πετύχει τις επιδιώξεις του, όπως ισχυρίζεται ο κ. Σαμαράς, αλλά εξαιτίας των ίδιων των επιδιώξεών του. Ακόμα κι αν δεήσουν να ξεσφίξουν λίγο τα λουριά, για να μην πεθάνουμε από ασφυξία, θα μας ζητήσουν ποιος ξέρει τι να υποθηκεύσουμε και τι να ξεπουλήσουμε σε τιμή ευκαιρίας από τον εθνικό μας πλούτο. Η τοποθέτηση δογματικών νεοφιλελεύθερων, χωρίς πραγματική επαφή με τη χώρα, στην κυβέρνηση, είναι δηλωτική της απίστευτης καθυστέρησης που χαρακτηρίζει τις ελληνικές ελίτ, αφού ανακαλύπτουν τον νεοφιλελευθερισμό σαράντα χρόνια μετά την έναρξη του σχετικού κύκλου, τη στιγμή δηλαδή που παρακμάζει και που όλοι αναζητούν επειγόντως προστασία, πολύ περισσότερο μια χώρα στο χείλος της ανθρωπιστικής καταστροφής και με ύφεση που βαδίζει προς το 10%.
Στην ΕΕ μπορείς, αν πεις σήμερα «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», να υποστηρίξεις οποιαδήποτε κουταμάρα, αρκεί να «απελευθερώνει αγορές». ‘Ερχεται η τρόικα και τσακώνεται για να ανοίγουν τα φαρμακεία τις Τετάρτες, γιατί αυτό υπάγεται στην κατηγορία των διαρθρωτικών αλλαγών, που καλύτερα να τις λέμε «διαρθρωτικές ανοησίες». Ποιος θα τους απαντήσει όταν ολόκληρη η ελληνική πλευρά αντιπροσωπεύεται από πορωμένους και τελικά ανόητους νεοφιλελεύθερους και τραπεζίτες-τεχνοκράτες, που διαθέτουν μεν μια απαραίτητη τεχνογνωσία, πιστεύουν όμως ότι οι κοινωνίες πρέπει να προσαρμόζονται στο χρήμα και τις τράπεζες και όχι το αντίθετο και ότι το πρόβλημα είναι ότι είμαστε ‘Ελληνες. Ξέρω, θα με πείτε ίσως απαισιόδοξο. Αλλά δεν θα γραφόταν η Ιλιάδα, αν άκουγε ο Πρίαμος την Κασσάνδρα ή αν μπαίναμε στη θέση των συμπολιτών μας που αυτοκτονούν, αντί να λέμε «συστημικές» σαχλαμάρες και να δικαιολογούμε τερατωδίες.
Οι ελληνικές ελίτ υποστηρίζουν ότι ακολουθούν τις εντολές των ξένων υπό τη μορφή Μνημονίων και Δανεικών για να αποφύγουν τη χρεωκοπία και να διατηρήσουν την Ελλάδα στην ΟΝΕ. Με αυτή την πολιτική όμως έχουν φέρει τώρα την Ελλάδα ένα βήμα πριν από την προσπάθεια να εκδιωχθεί από το ευρώ και έχουν ήδη οδηγήσει σε άνευ προηγουμένου καταστροφή της χώρας, τουλάχιστο για ειρηνική περίοδο.
Μνημόνιο: μηχάνημα καταστροφής
Τον Μάιο του 2010 η Ελλάδα χρεωκόπησε. ‘Όταν η ηγεσία ενός κράτους ή μιας επιχείρησης φτάσει στην κατάσταση αυτή, φωνάζει τους πιστωτές, αναγνωρίζει την κατάσταση και τους λέει ότι πάει σε στάση πληρωμών ή ζητάει έναν διακανονισμό των χρεών της. Πάει και στην ΕΕ και λέει «οι αγορές μας επιτίθενται, ζητάμε την αλληλεγγύη σας». Αν οι «αγορές» γνώριζαν ότι η Αθήνα θα τα έπραττε αυτά, δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι θα έκαναν άλλωστε την επίθεση. Αλλά, όσο κι αν είναι θλιβερό να το λέει κανείς αυτός, οι «αγορές» είχαν ήδη εγκαταστήσει μια απολύτως ελεγχόμενη από τις ίδιες κυβέρνηση-«πρακτοράντζα» στην Ελλάδα.
Το πρόγραμμα θεμελιώνεται στο ότι η Ελλάδα δεν χρεωκόπησε, άρα μπορεί να συνεχίζει να ικανοποιεί στο ακέραιο τις τραπεζικές αξιώσεις. Αυτό έχει μεγάλη σημασία για να προκριθεί αυτή η λύση ως απάντηση στην παγκόσμια κρίση χρέους, να μην αναδιαρθρωθεί δηλαδή το χρέος. Για να πληρώνει τις τράπεζες η Ελλάδα δανείζεται από την ΕΕ, ενίοτε με τοκογλυφικά επιτόκια ή αγοράζει η «Ευρωπαϊκή» ΚΤ ομόλογα μισοτιμής, που εξαιρούνται της αναδιάρθρωσης, δηλαδή η ΕΚΤ κάνει κερδοσκοπία επί μέλους της ΕΕ που αντιμετωπίζει οξεία κρίση και η Αθήνα το αποδέχεται, όπως και όλα τα άλλα.
Στην πραγματικότητα, έχουμε επανάληψη του σχεδίου 2008-9 για τη σωτηρία των τραπεζών, όταν χρησιμοποιήθηκαν τεράστιοι δημόσιοι πόροι για να σωθούν οι τράπεζες Είναι όμως πιο έξυπνο, γιατί τώρα υποτίθεται ότι «σώζεται» μια χώρα. Οι τράπεζες, αντί να έρθουν αντιμέτωπες με την πολιτική κατακραυγή, μετέτρεψαν τη δική τους σε κρίση της ΕΕ. ‘Οχι μόνο πληρώνονται σχεδόν στο ακέραιο, αλλά δημιούργησαν και ένα εργαλείο για να επηρεάζουν όλη την Ευρώπη κατά το δοκούν!
Ταυτόχρονα, επιβλήθηκε στην Ελλάδα ένα οικονομικό πρόγραμμα που θέλει να την κάνει Βουλγαρία, Ρουμανία ή Νίγηρα, δήθεν για να αντιμετωπισθεί το «έλλειμμα ανταγωνιστικότητας». Αφαιρώντας διαρκώς ζήτηση από την ελληνική οικονομία, τη ρίχνουν σε μια ιστορικά πρωτοφανή ύφεση, για να κατεβάσουν βίαια το βιοτικό επίπεδο. Η διαδικασία δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ, γιατί η Ελλάδα θα καταρρεύσει, ήδη καταρρέει με επιταχυνόμενους ρυθμούς, μπροστά στα μάτια μας. Η ανταγωνιστικότητα δεν θα ανορθωθεί, όπως δεν πήγαν επενδυτές στη Βουλγαρία. Ακόμα κι αν πετύχαινε, το πρόγραμμα θα δημιουργούσε μια Βουλγαρία με κολοσσιαίο χρέος.
Το πρόγραμμα αυτό είναι ένα πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας και πιθανώς της ΕΕ. Κάποιος πρέπει να βρει το θάρρος να το πει επιτέλους.
28.6.2012
Konstantakopoulos.blogspot.com
Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012
Η "ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ" ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΌ ΤΟ ΕΥΡΩ
Τι συζήτησαν στη Χάγη οι 12 ισχυρότεροι τραπεζίτες της Ευρώπης
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πριν μερικές μέρες πραγματοποιήθηκε στη Χάγη μυστική σύσκεψη των εκπροσώπων δώδεκα από τα μεγαλύτερα τραπεζικά ιδρύματα της Ευρώπης, περιλαμβανομένης της Βρετανίας, με αντικείμενο την ελληνική κρίση και τις προοπτικές του ευρώ. Η σύσκεψη έγινε σε επίπεδο βασικών οικονομικών συμβούλων (των «Νο 2») των τραπεζών. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένους οικονομικούς κύκλους, την εισήγηση στη σύσκεψη έκανε ο κύριος οικονομικός σύμβουλος της Deutsche Bank. (Το κατά πόσον αυτή η τράπεζα είναι όντως αυτό που δηλώνει ο τίτλος της είναι άλλη ιστορία, που εκφεύγει αυτού του άρθρου).
Οι «πρόσφατες εκλογές στην Ελλάδα δεν έλυσαν τίποτα», ήταν η εκτίμηση των τραπεζιτών, που αναμένουν σύντομα νέα κρίση στη χώρα μας. Το μέλλον του ευρώ θα κριθεί σε έξη έως επτά μήνες, με την Ελλάδα να πηγαίνει εκτός ευρώ, ντε γιούρε ή ντε φάκτο, τόνισε στην εισήγησή του ο εκπρόσωπος της Ντώυτσε Μπανκ. Πέραν της «μη συμμόρφωσης» προς τους όρους του Μνημονίου, είναι φανερό ότι η αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης απαιτεί νέο κούρεμα των κρατικών τώρα χρεών και νέους χρηματοδοτικούς πόρους. Και τα δύο είναι «ανέφικτα», άρα δεν απομένει παρά η «προσωρινή» έξοδος της Ελλάδας είτε πλήρως, είτε μερικά από το ευρώ, με την εισαγωγή ενδεχομένως παράλληλου εσωτερικού μέσου πληρωμής.
Κατά τη Ντώυτσε Μπανκ «η ελληνική οικονομία δεν μπορεί από μόνη της να καταστρέψει το ευρώ». Η βασική απειλή δεν προέρχεται ούτε καν από την ισπανική κρίση, που περιορίζεται στον χρηματοπιστωτικό τομέα, αλλά από την Ιταλία, που αντιμετωπίζει μια τεράστια κρίση ελλειμμάτων σε όλους τους τομείς.
Ταυτόχρονα, σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες από αξιόπιστες πηγές, η Γερμανίδα Καγκελλάριος έχει ενημερώσει διεθνείς συνομιλητές της, προ των εκλογών, για την ενδεχόμενη πρόθεσή της να «οργανώσει» την «αποχώρηση», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, της Ελλάδας από την ευρωζώνη. ‘Άλλες, μη επιβεβαιωμένες πάντως πληροφορίες, φέρουν την ΕΚΤ να ετοιμάζει την τεχνική υποστήριξη για εκτύπωση νομίσματος στην Ελλάδα.
Πέντε συμπεράσματα
Τι συμπεράσματα πρέπει να βγάλει κανείς από αυτές τις πληροφορίες;
1. ‘Ότι όλο και ισχυρότεροι κύκλοι της Γερμανίας και των τραπεζών οδηγούνται στη «λύση» της εξόδου της Ελλάδας, αλλά δεν είναι ακόμα έτοιμοι. ‘Αρα πρέπει τώρα να ζητηθεί κανονική λύση του ελληνικού, και όχι εξωραϊσμός, γιατί είναι δυσκολότερο στο Βερολίνο να κάνει τη ρήξη τώρα, γιατί η κατάσταση στην Ελλάδα επιδεινώνεται διαρκώς, γιατί είναι το ίδιο το Μνημόνιο και η μη υπεράσπιση της χώρας από την ελίτ που αυξάνει την πίεση για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ
2. Μετά από μία διετία ανείπωτων καταστροφών δια του Μνημονίου, η Ελλάδα όχι μόνο δεν «σώθηκε», αλλά κατέστη ρεαλιστικό ενδεχόμενο το, αδιανόητο μέχρι τότε, εκδίωξης μιας χώρας από την ευρωζώνη. Αυτό κατάφεραν η πολιτική τάξη της χώρας με τα συνεχή ναι. Είναι θέμα λίγου χρόνου πλέον να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις τελικής εκδίωξης της Ελλάδας, υπό τους χειρότερους δυνατούς όρους. Αν οι ελληνικές ελίτ συνεχίσουν αυτά που έπρατταν την τελευταία διετία, θα υπονομεύσουν πλήρως και τη θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη, αλλά και τους λόγους για τους οποίους έχει νόημα να παραμείνει.
3. Η «Διεθνής του Χρήματος» ετοιμάζει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αν όχι μεσοπρόθεσμα τη διάλυσή του, τουλάχιστον αν η Ευρωπαϊκή δεν δεχθεί να μετατραπεί τάχιστα σε Τραπεζική ‘Ενωση, μια ολιγαρχική δομή «Βασιλείας του Χρήματος», προορισμένης να κατεδαφίσει το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος και την εναπομένουσα δημοκρατία στην ήπειρο, για να εγγυηθεί την αξία και απόδοση του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Είναι εγκληματική πράξη η συνέχιση της συζήτησης για παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ. Αν οι ελληνικές ελίτ θέλουν την παραμονή στο ευρώ πρέπει να σταματήσουν να συζητάνε οι ίδιες (για εσωτερικούς ιδιοτελείς σκοπούς) και να επιτρέπουν τη διεθνή συζήτηση για αυτό το ενδεχόμενο. Η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση δεν είναι Γερμανική, Πορτογαλλική ή Τραπεζική, κι αν δεν βρεθεί κάποιος ‘Ελληνας να το πει αυτό, θα μας πετάξουν έξω.
Η ίδια η συζήτηση από κρατικούς αξιωματούχους, ή η μη αποδοκιμασία της συζήτησης από άλλους σημαίνοντες παράγοντες του ενδεχομένου αποβολής, το καθιστά πολιτικά αποδεκτό ως μία από τις «λύσεις» του ελληνικού και υπονομεύει τη διεθνή οικονομικο-πολιτική θέση της χώρας. ‘Όχι επενδυτές δεν έρχονται στη χώρα, αλλά και όποιος ‘Ελληνας μπορεί βγάζει τα λεφτά του έξω ή τα παίρνει από τις τράπεζες. Πρέπει να αντιμετωπισθεί ως ανθελληνική-αντιευρωπαϊκή πολιτική πράξη
4. Υπάρχει λύση στο ελληνικό και την περιγράφει η ίδια η Ντώυτσε Μπανκ, άθελά της και για να την απορρίψει. Είναι η ίδια λύση που υπήρχε ευθύς εξ αρχής, η σοβαρή αναδιάρθρωση του χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο και ένα σχέδιο Μάρσαλ. Υπάρχουν πάμπολλα επιχειρήματα με τα οποία μπορεί να υποστηριχθεί μια τέτοια πρόταση, αν ήθελαν να το πράξουν οι ελληνικές ελίτ, αν κάποιο θαύμα τις μεταμόρφωνε σε εκφραστή του έθνους τους και, γιατί όχι, των καλώς νοουμένων συμφερόντων όλης της Ευρώπης. Η πρόταση πρέπει όμως να υποστηριχθεί ανεξαρτήτως του αν θα τη δεχθούν ή όχι, για να καταγράφεται ως υπαρκτή εναλλακτική και να σταματήσει να αποδίδεται στην Ελλάδα η ευθύνη της μνημονιακής καταστροφής. Μόνο στην Ελλάδα έχει αναχθεί σε ύψιστη διπλωματική τέχνη η προσπάθεια να λέμε πράγματα μόνο όταν φανταζόμαστε ότι θα γίνουν αποδεκτά από την άλλη πλευρά. Αν πάτε να διαπραγματευτείτε το σπίτι σας με αυτή τη νοοτροπία θα το «σκοτώσετε»
Η Ελλάδα οφείλει να καταγγείλει σαφώς το Μνημόνιο, αντί να λέει ότι συμφωνεί με τις επιδιώξεις του αλλά θα ήθελε μια αλλαγή του «μείγματος». Το Μνημόνιο είναι μηχάνημα καταστροφής εξαιτίας των δημοσιονομικών στόχων του, όχι εξαιτίας των μεθόδων που επιδιώκονται. Δεν αναγνωρίζει το βασικό γεγονός ότι το συσσωρευθέν χρέος είναι απολύτως μη βιώσιμο, αυξάνει το χρέος και οδηγεί σε κατάρρευση τη χώρα. Ακόμα κι αν φτάσει ησύχως στο επίπεδο Βουλγαρίας, Ρουμανίας ή … Νίγηρα, δεν θα αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητά της και θα γίνει μια Βουλγαρία, Ρουμανία ή Νίγηρας, από τον οποίο θα έχουν αρπάξει όλη την περιουσία και ο οποίος θα έχει πάλι ένα κολοσσιαίο χρέος. Οι τεκμηριωμένες σχετικές γνώμες των γνωστότερων διεθνώς και Γερμανών οικονομολόγων θα μπορούσαν να αποτελέσουν, αν κάποιος τις συγκεντρώσει, ένα βιβλίο τόσο μεγάλο όσο και η Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη
Ανεξαρτήτως βέβαια του τι μπορεί ή θέλει να δεχθεί η Γερμανία και οι υπόλοιποι, η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο. Η Γερμανία έχει τις απόψεις της, η Ελλάδα δεν μπορεί όμως να αποδεχθεί την καταστροφή της, ότι και αν συνεπάγεται η μη αποδοχή. Πρέπει να σταματήσει με κάθε μέσο μια πορεία αυτοκαταστροφής, κάθε περαιτέρω μείωση του ΑΕΠ, των αμοιβών εργασίας και των ζωτικότερων κοινωνικών παροχών και αύξησης της ανεργίας, χρησιμοποιώντας το σύνολο των μέσων που διαθέτει. Ακόμα κι αν διαφωνήσουμε ως προς την επιβαλλόμενη λύση, η Ελλάδα οφείλει να ζητήσει τουλάχιστο άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση μείζονος ανθρωπιστικής καταστροφής, την οποία έχει προκαλέσει το επιβληθέν Μνημόνιο.
5. Η οικονομική ζημιά που θα προκαλέσει ελληνική αποχώρηση είναι τεράστια, γιατί τι άλλο σημαίνει η έκφραση «δεν μπορεί να καταστρέψει από μόνη της την ευρωπαϊκή οικονομία». Επιπλέον κανείς δεν μιλάει για τις πολιτικές συνέπειες και η Αθήνα οφείλει να το κάνει. Τι ακριβώς σημαίνει για το ευρωπαϊκό μεταπολεμικό σχέδιο, για την ευημερία, τη δημοκρατία, την ειρήνη, τον διεθνή ρόλο της Ευρώπης, αν επιτραπεί στις αγορές να αποφασίσουν για τη σύνθεση και τον χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης; ‘Οσοι συζητάνε για αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ, οργανώνουν και προετοιμάζουν τον θάνατο της Ευρώπης, και πρέπει να βρει το θάρρος να το πει αυτό ο κ. Σαμαράς. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουμε να δεχόμαστε το γελοίο επιχείρημα ότι η Ελλάδα φταίει για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομική κρίση, ή να κατηγορούμε τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι υπεύθυνοι του κινδύνου αποβολής της Ελλάδας από την Ευρώπη ή διάλυσής της! Ούτε να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας ως μέλη περιορισμένων δικαιωμάτων.
Η παρελθούσα διετία αποδεικνύει πέραν κάθε αμφιβολίας ότι ήταν το «ναι σε όλα» που μας κατέστρεψε και όχι το όχι που δεν είπαμε ποτέ και θα αναγκαστούμε ίσως να το πούμε μόνο όταν είναι πολύ αργά και υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Δεν μπορεί να γίνει διαπραγμάτευση, όταν ξεκινάμε μονίμως από το τι εκτιμάμε ότι αρέσει στον άλλο να ακούσει κι όχι τι είναι ανάγκη να πάρουμε, όχι μόνο προς το δικό μας, αλλά και προς το συμφέρον όλης της Ευρώπης.
Στο μεταξύ, αν έχει στοιχειώδες μυαλό στο κεφάλι της η κυβέρνηση πρέπει να φροντίσει την επάρκεια της χώρας σε τρόφιμα, φάρμακα, απαραίτητο στρατιωτικό υλικό. Πρέπει να εξηγήσει στη Ντώυτσε Μπανκ και στη Μέρκελ ότι κακώς ψάχνουν για κορόιδα στην Ελλάδα, ότι δεν θα δεχτούμε αίφνης «παράλληλο νόμισμα» στο εσωτερικό, αλλά να πληρώνουμε με ευρώ τα χρέη μας και να σώζουμε τις τράπεζες, ότι, αν αυτοί θα μας κάνουν κακό, θα τους κάνουμε κι εμείς. Κι ο ‘Αγιος φοβέρα θέλει, πόσο μάλλον που δεν υπάρχει κανείς ‘Αγιος στην υπόθεση αυτή. Και πρέπει παράλληλα να προσέξει η κυβέρνηση τις προβοκάτσιες εξωτερικά και εσωτερικά, για να μην οδηγηθούμε σε καμιά ξαφνική κρίση με την Τουρκία ή κανένα εσωτερικό «φυλετικό» πόλεμο, ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες κρίσης που να καταστήσουν εφικτά σενάρια που είναι σήμερα αδιανόητα.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Η Ελλάδα αύριο, 26.6.2010
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πριν μερικές μέρες πραγματοποιήθηκε στη Χάγη μυστική σύσκεψη των εκπροσώπων δώδεκα από τα μεγαλύτερα τραπεζικά ιδρύματα της Ευρώπης, περιλαμβανομένης της Βρετανίας, με αντικείμενο την ελληνική κρίση και τις προοπτικές του ευρώ. Η σύσκεψη έγινε σε επίπεδο βασικών οικονομικών συμβούλων (των «Νο 2») των τραπεζών. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένους οικονομικούς κύκλους, την εισήγηση στη σύσκεψη έκανε ο κύριος οικονομικός σύμβουλος της Deutsche Bank. (Το κατά πόσον αυτή η τράπεζα είναι όντως αυτό που δηλώνει ο τίτλος της είναι άλλη ιστορία, που εκφεύγει αυτού του άρθρου).
Οι «πρόσφατες εκλογές στην Ελλάδα δεν έλυσαν τίποτα», ήταν η εκτίμηση των τραπεζιτών, που αναμένουν σύντομα νέα κρίση στη χώρα μας. Το μέλλον του ευρώ θα κριθεί σε έξη έως επτά μήνες, με την Ελλάδα να πηγαίνει εκτός ευρώ, ντε γιούρε ή ντε φάκτο, τόνισε στην εισήγησή του ο εκπρόσωπος της Ντώυτσε Μπανκ. Πέραν της «μη συμμόρφωσης» προς τους όρους του Μνημονίου, είναι φανερό ότι η αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης απαιτεί νέο κούρεμα των κρατικών τώρα χρεών και νέους χρηματοδοτικούς πόρους. Και τα δύο είναι «ανέφικτα», άρα δεν απομένει παρά η «προσωρινή» έξοδος της Ελλάδας είτε πλήρως, είτε μερικά από το ευρώ, με την εισαγωγή ενδεχομένως παράλληλου εσωτερικού μέσου πληρωμής.
Κατά τη Ντώυτσε Μπανκ «η ελληνική οικονομία δεν μπορεί από μόνη της να καταστρέψει το ευρώ». Η βασική απειλή δεν προέρχεται ούτε καν από την ισπανική κρίση, που περιορίζεται στον χρηματοπιστωτικό τομέα, αλλά από την Ιταλία, που αντιμετωπίζει μια τεράστια κρίση ελλειμμάτων σε όλους τους τομείς.
Ταυτόχρονα, σύμφωνα με συγκλίνουσες πληροφορίες από αξιόπιστες πηγές, η Γερμανίδα Καγκελλάριος έχει ενημερώσει διεθνείς συνομιλητές της, προ των εκλογών, για την ενδεχόμενη πρόθεσή της να «οργανώσει» την «αποχώρηση», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, της Ελλάδας από την ευρωζώνη. ‘Άλλες, μη επιβεβαιωμένες πάντως πληροφορίες, φέρουν την ΕΚΤ να ετοιμάζει την τεχνική υποστήριξη για εκτύπωση νομίσματος στην Ελλάδα.
Πέντε συμπεράσματα
Τι συμπεράσματα πρέπει να βγάλει κανείς από αυτές τις πληροφορίες;
1. ‘Ότι όλο και ισχυρότεροι κύκλοι της Γερμανίας και των τραπεζών οδηγούνται στη «λύση» της εξόδου της Ελλάδας, αλλά δεν είναι ακόμα έτοιμοι. ‘Αρα πρέπει τώρα να ζητηθεί κανονική λύση του ελληνικού, και όχι εξωραϊσμός, γιατί είναι δυσκολότερο στο Βερολίνο να κάνει τη ρήξη τώρα, γιατί η κατάσταση στην Ελλάδα επιδεινώνεται διαρκώς, γιατί είναι το ίδιο το Μνημόνιο και η μη υπεράσπιση της χώρας από την ελίτ που αυξάνει την πίεση για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ
2. Μετά από μία διετία ανείπωτων καταστροφών δια του Μνημονίου, η Ελλάδα όχι μόνο δεν «σώθηκε», αλλά κατέστη ρεαλιστικό ενδεχόμενο το, αδιανόητο μέχρι τότε, εκδίωξης μιας χώρας από την ευρωζώνη. Αυτό κατάφεραν η πολιτική τάξη της χώρας με τα συνεχή ναι. Είναι θέμα λίγου χρόνου πλέον να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις τελικής εκδίωξης της Ελλάδας, υπό τους χειρότερους δυνατούς όρους. Αν οι ελληνικές ελίτ συνεχίσουν αυτά που έπρατταν την τελευταία διετία, θα υπονομεύσουν πλήρως και τη θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη, αλλά και τους λόγους για τους οποίους έχει νόημα να παραμείνει.
3. Η «Διεθνής του Χρήματος» ετοιμάζει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αν όχι μεσοπρόθεσμα τη διάλυσή του, τουλάχιστον αν η Ευρωπαϊκή δεν δεχθεί να μετατραπεί τάχιστα σε Τραπεζική ‘Ενωση, μια ολιγαρχική δομή «Βασιλείας του Χρήματος», προορισμένης να κατεδαφίσει το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος και την εναπομένουσα δημοκρατία στην ήπειρο, για να εγγυηθεί την αξία και απόδοση του χρηματιστικού κεφαλαίου.
Είναι εγκληματική πράξη η συνέχιση της συζήτησης για παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ. Αν οι ελληνικές ελίτ θέλουν την παραμονή στο ευρώ πρέπει να σταματήσουν να συζητάνε οι ίδιες (για εσωτερικούς ιδιοτελείς σκοπούς) και να επιτρέπουν τη διεθνή συζήτηση για αυτό το ενδεχόμενο. Η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση δεν είναι Γερμανική, Πορτογαλλική ή Τραπεζική, κι αν δεν βρεθεί κάποιος ‘Ελληνας να το πει αυτό, θα μας πετάξουν έξω.
Η ίδια η συζήτηση από κρατικούς αξιωματούχους, ή η μη αποδοκιμασία της συζήτησης από άλλους σημαίνοντες παράγοντες του ενδεχομένου αποβολής, το καθιστά πολιτικά αποδεκτό ως μία από τις «λύσεις» του ελληνικού και υπονομεύει τη διεθνή οικονομικο-πολιτική θέση της χώρας. ‘Όχι επενδυτές δεν έρχονται στη χώρα, αλλά και όποιος ‘Ελληνας μπορεί βγάζει τα λεφτά του έξω ή τα παίρνει από τις τράπεζες. Πρέπει να αντιμετωπισθεί ως ανθελληνική-αντιευρωπαϊκή πολιτική πράξη
4. Υπάρχει λύση στο ελληνικό και την περιγράφει η ίδια η Ντώυτσε Μπανκ, άθελά της και για να την απορρίψει. Είναι η ίδια λύση που υπήρχε ευθύς εξ αρχής, η σοβαρή αναδιάρθρωση του χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο και ένα σχέδιο Μάρσαλ. Υπάρχουν πάμπολλα επιχειρήματα με τα οποία μπορεί να υποστηριχθεί μια τέτοια πρόταση, αν ήθελαν να το πράξουν οι ελληνικές ελίτ, αν κάποιο θαύμα τις μεταμόρφωνε σε εκφραστή του έθνους τους και, γιατί όχι, των καλώς νοουμένων συμφερόντων όλης της Ευρώπης. Η πρόταση πρέπει όμως να υποστηριχθεί ανεξαρτήτως του αν θα τη δεχθούν ή όχι, για να καταγράφεται ως υπαρκτή εναλλακτική και να σταματήσει να αποδίδεται στην Ελλάδα η ευθύνη της μνημονιακής καταστροφής. Μόνο στην Ελλάδα έχει αναχθεί σε ύψιστη διπλωματική τέχνη η προσπάθεια να λέμε πράγματα μόνο όταν φανταζόμαστε ότι θα γίνουν αποδεκτά από την άλλη πλευρά. Αν πάτε να διαπραγματευτείτε το σπίτι σας με αυτή τη νοοτροπία θα το «σκοτώσετε»
Η Ελλάδα οφείλει να καταγγείλει σαφώς το Μνημόνιο, αντί να λέει ότι συμφωνεί με τις επιδιώξεις του αλλά θα ήθελε μια αλλαγή του «μείγματος». Το Μνημόνιο είναι μηχάνημα καταστροφής εξαιτίας των δημοσιονομικών στόχων του, όχι εξαιτίας των μεθόδων που επιδιώκονται. Δεν αναγνωρίζει το βασικό γεγονός ότι το συσσωρευθέν χρέος είναι απολύτως μη βιώσιμο, αυξάνει το χρέος και οδηγεί σε κατάρρευση τη χώρα. Ακόμα κι αν φτάσει ησύχως στο επίπεδο Βουλγαρίας, Ρουμανίας ή … Νίγηρα, δεν θα αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητά της και θα γίνει μια Βουλγαρία, Ρουμανία ή Νίγηρας, από τον οποίο θα έχουν αρπάξει όλη την περιουσία και ο οποίος θα έχει πάλι ένα κολοσσιαίο χρέος. Οι τεκμηριωμένες σχετικές γνώμες των γνωστότερων διεθνώς και Γερμανών οικονομολόγων θα μπορούσαν να αποτελέσουν, αν κάποιος τις συγκεντρώσει, ένα βιβλίο τόσο μεγάλο όσο και η Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη
Ανεξαρτήτως βέβαια του τι μπορεί ή θέλει να δεχθεί η Γερμανία και οι υπόλοιποι, η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο. Η Γερμανία έχει τις απόψεις της, η Ελλάδα δεν μπορεί όμως να αποδεχθεί την καταστροφή της, ότι και αν συνεπάγεται η μη αποδοχή. Πρέπει να σταματήσει με κάθε μέσο μια πορεία αυτοκαταστροφής, κάθε περαιτέρω μείωση του ΑΕΠ, των αμοιβών εργασίας και των ζωτικότερων κοινωνικών παροχών και αύξησης της ανεργίας, χρησιμοποιώντας το σύνολο των μέσων που διαθέτει. Ακόμα κι αν διαφωνήσουμε ως προς την επιβαλλόμενη λύση, η Ελλάδα οφείλει να ζητήσει τουλάχιστο άμεσα μέτρα για την αντιμετώπιση μείζονος ανθρωπιστικής καταστροφής, την οποία έχει προκαλέσει το επιβληθέν Μνημόνιο.
5. Η οικονομική ζημιά που θα προκαλέσει ελληνική αποχώρηση είναι τεράστια, γιατί τι άλλο σημαίνει η έκφραση «δεν μπορεί να καταστρέψει από μόνη της την ευρωπαϊκή οικονομία». Επιπλέον κανείς δεν μιλάει για τις πολιτικές συνέπειες και η Αθήνα οφείλει να το κάνει. Τι ακριβώς σημαίνει για το ευρωπαϊκό μεταπολεμικό σχέδιο, για την ευημερία, τη δημοκρατία, την ειρήνη, τον διεθνή ρόλο της Ευρώπης, αν επιτραπεί στις αγορές να αποφασίσουν για τη σύνθεση και τον χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης; ‘Οσοι συζητάνε για αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ, οργανώνουν και προετοιμάζουν τον θάνατο της Ευρώπης, και πρέπει να βρει το θάρρος να το πει αυτό ο κ. Σαμαράς. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουμε να δεχόμαστε το γελοίο επιχείρημα ότι η Ελλάδα φταίει για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομική κρίση, ή να κατηγορούμε τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι υπεύθυνοι του κινδύνου αποβολής της Ελλάδας από την Ευρώπη ή διάλυσής της! Ούτε να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας ως μέλη περιορισμένων δικαιωμάτων.
Η παρελθούσα διετία αποδεικνύει πέραν κάθε αμφιβολίας ότι ήταν το «ναι σε όλα» που μας κατέστρεψε και όχι το όχι που δεν είπαμε ποτέ και θα αναγκαστούμε ίσως να το πούμε μόνο όταν είναι πολύ αργά και υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες. Δεν μπορεί να γίνει διαπραγμάτευση, όταν ξεκινάμε μονίμως από το τι εκτιμάμε ότι αρέσει στον άλλο να ακούσει κι όχι τι είναι ανάγκη να πάρουμε, όχι μόνο προς το δικό μας, αλλά και προς το συμφέρον όλης της Ευρώπης.
Στο μεταξύ, αν έχει στοιχειώδες μυαλό στο κεφάλι της η κυβέρνηση πρέπει να φροντίσει την επάρκεια της χώρας σε τρόφιμα, φάρμακα, απαραίτητο στρατιωτικό υλικό. Πρέπει να εξηγήσει στη Ντώυτσε Μπανκ και στη Μέρκελ ότι κακώς ψάχνουν για κορόιδα στην Ελλάδα, ότι δεν θα δεχτούμε αίφνης «παράλληλο νόμισμα» στο εσωτερικό, αλλά να πληρώνουμε με ευρώ τα χρέη μας και να σώζουμε τις τράπεζες, ότι, αν αυτοί θα μας κάνουν κακό, θα τους κάνουμε κι εμείς. Κι ο ‘Αγιος φοβέρα θέλει, πόσο μάλλον που δεν υπάρχει κανείς ‘Αγιος στην υπόθεση αυτή. Και πρέπει παράλληλα να προσέξει η κυβέρνηση τις προβοκάτσιες εξωτερικά και εσωτερικά, για να μην οδηγηθούμε σε καμιά ξαφνική κρίση με την Τουρκία ή κανένα εσωτερικό «φυλετικό» πόλεμο, ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες κρίσης που να καταστήσουν εφικτά σενάρια που είναι σήμερα αδιανόητα.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Η Ελλάδα αύριο, 26.6.2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)