Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Ημερολόγιο καταστρώματος

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


Μικρό παιδί, πριν καλά-καλά πάω σχολείο, λάτρευα τις εφημερίδες. Αργότερα, τα βήματα της ζωής μόνα τους σχεδόν με πήγαν στη δημοσιογραφία, παρόλο που, κάνοντας μια παραχώρηση στον πατέρα μου, σπούδασα προηγουμένως Φυσική.

Τώρα, για πρώτη φορά, δεν θέλω ούτε εφημερίδες να διαβάζω, ούτε τηλεοράσεις να βλέπω. Δεν θέλω να διαβάζω την Αστέρω Χριστοδουλίδου στο Παρόν ή τον Ρωμανιά και τον Ρομπόλη, να μου εξηγούν λεπτομερώς πως, δίκην Ηρώδη, η κυβέρνηση επιπίπτει επί των Ελλήνων εργαζομένων και συνταξιούχων, γερόντων, ηλικιωμένων, αλλά και νέων. Δεν θέλω να μαθαίνω πως η κυβέρνηση της Ελλάδας σπάει τη ραχοκοκαλλιά της κοινωνίας, του ελληνικού λαού, του κράτους πρόνοιας και του εν γένει κράτους των Ελλήνων.

Με τα μέτρα για συντάξεις, το ασφαλιστικό, την ουσιαστική κατάργηση περιορισμού και αποζημιώσεων απολύσεων, η κυβέρνηση δεν σπάει μόνο κοινωνικο/οικονομικά, σπάει και ηθικά τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας. Μας λέει ότι κακώς υπολογίσαμε να πάρουμε μια σύνταξη της προκοπής στα γεράματά μας ή στην αρρώστια μας, ότι θάταν πιο έξυπνο, όσοι τουλάχιστο μπορούσαμε, να κλέψουμε κι εμείς το κράτος ή, πάντως, να κάνουμε ατομικά και όχι κοινωνικά επωφελείς επιλογές στη ζωή μας. Μας λέει ότι κακώς επενδύσαμε στη μόρφωση των παιδιών μας. Μας λέει ότι είμαστε μαλάκες. Μας επιβεβαιώνει ότι στην Ελλάδα κερδίζει το λαμόγιο και η πουτάνα. Στην υγεία των κορόιδων!

Τέτοια πράγματα δεν έχουν γίνει στην Ευρώπη μετά τη δεκαετία του 1930. Η κυβέρνηση έχει καταπλήξει τους πάντες διεθνώς. Είναι η μόνη παγκοσμίως που ζητάει να επιβάλει στον από πάσης πλευράς ατυχή λαό της περισσότερα μέτρα κι από αυτά που ζητάει και αυτό το ΔΝΤ, αν τουλάχιστο πιστέψουμε όσα πρόλαβε να πει ο Μιχάλης Ιγνατίου στο ΜΕΓΑ, προτού τον λογοκρίνει το κανάλι του! Προφανώς, η τρόικα ζήτησε περισσότερα για να φτάσει σε κάποια ισορροπία. Είναι τόσο υποτελείς οι δικοί μας που δώσανε ακόμα περισσότερα!!!

Στη Βουλή, οι εκπρόσωποι ενός προ πολλού σάπιου μέχρι το μεδούλι πολιτικού συστήματος διαμαρτύρονται για τις επιθέσεις του ΣΕΒ. Από τις πιο σοβαρές και αξιοπρεπείς περιπτώσεις ο κ. Καστανίδης, μόνο που ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω. Ο κ. Καστανίδης είναι βουλευτής και το κόμμα του κυβέρνηση, γιατί υποσχέθηκαν τελείως διαφορετικά πράγματα στους ψηφοφόρους από αυτά που κάνουν. ‘Όταν αποφασίσουν να τηρήσουν το Σύνταγμα και πάνε να ανανεώσουν την εντολή τους από τον ελληνικό λαό, τότε θα τους πάρουμε και μεις στα σοβαρά. Ευτυχώς για τον ελληνικό κοινοβουλευτισμό που, σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, υπήρξαν τρεις βουλευτές, οι κ.κ. Δημαράς, Οικονόμου και Σακοράφα, να σώσουν την τιμή του πολιτικού κόσμου, των εκατομμυρίων μελών και οπαδών του ΠΑΣΟΚ, της λεγόμενης Δημοκρατικής Παράταξης.

Τις προάλλες βρέθηκα σε μια συζήτηση. ‘Ηταν δύο από τους καλύτερους αναλυτές εταιρειών δημοσκόπησης. Ο ένας θεωρούσε τον Σεπτέμβρη ως πιθανότερο μήνα πτώσης της κυβέρνησης, ο άλλος τον Δεκέμβρη! Πολύ υπερβολικοί θα πείτε, αλλά και ο Γιάννης Μαυρής στην Καθημερινή, πιο κομψά, υπενθυμίζει ότι ο βαθμός κυβερνητικής αποδοχής βρίσκεται στο 20%. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι μια κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνήσει χαμηλότερα. Η κυβέρνηση λέει ότι αυτά δεν την νοιάζουν, ουδείς όμως την έχει εξουσιοδοτήσει να μας σώσει παρά τη θέλησή μας! Οι πολιτικοί μας αντιμετωπίζουν τη χώρα συνήθως σαν τσιφλίκι του πατέρα τους, κινδυνεύουν όμως να αντιμετωπίσουν τώρα πολύ μεγάλες εκπλήξεις.

Σε μια κατάσταση σαν τη σημερινή, κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη. Σημασία άλλωστε δεν έχει να προβλέψουμε τι θα συμβεί στην κυβέρνηση, αλλά τι θα συμβεί στη χώρα. Γιατί όπως πάμε, δεν κινδυνεύουμε να μείνουμε από κυβέρνηση, από χώρα και από κράτος κινδυνεύουμε να μείνουμε, να είναι η γενηά μας η τελευταία που γνώρισε συγκροτημένο πλαίσιο εθνικής και κρατικής ύπαρξης στη νεώτερη ελληνική ιστορία.

Θα μου πείτε ότι κινδυνολογώ. Αλλά το ίδιο θα μου λέγατε και πριν από ένα χρόνο, αν προέβλεπα ότι σε λιγότερο από 12 μήνες, η κυβέρνηση θα μας οδηγούσε στο ΔΝΤ και την τρόικα. Δεν υπάρχει κυβερνητική δήλωση μέχρι τώρα που να μην έχει ανατραπεί σε διάστημα μερικών ημερών! Στο Δρομοκαϊτειο θα με κλείνατε αν σας έλεγα ότι θα συμβούν αυτά. Γι’ αυτό είμαι υποχρεωμένος να επισημάνω ότι δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το αν σε έξη ή δώδεκα μήνες από σήμερα δεν θα έχω το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να αποφασίζει τι είναι ελληνικό και τι όχι στο Αιγαίο, ότι δεν ξέρω αν θα έχω ή όχι Κυπριακή Δημοκρατία στην Κύπρο και ότι δεν ξέρω τι θα γίνεται στη Θράκη.

Θα με πείτε καχύποπτο. Είμαι κι έχω πάρα πολλούς λόγους που είμαι. Αλλά και η κυβέρνησή μου δεν με καθησυχάζει. Αρνείται να περιγράψει τι ακριβώς θα παραπέμψει στη Χάγη, με τι χωρικά ύδατα θα πάει στο Δικαστήριο, πως θα οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα όταν διαφωνούμε για την κυριότητα στα νησιά. Δεν εξηγεί ούτε γιατί δεν οριοθετεί ΑΟΖ, ούτε γιατί δεν κάνει μια σοβαρή πρόταση ελέγχου και παγώματος εξοπλισμών. Δεν μου λέει αν συμφωνεί με τη σουρεαλιστική πρόταση να είναι εκ περιτροπής ελληνική και τουρκική η Κυπριακή Δημοκρατία.

Ομολογώ ότι με τρομάζουν αρκετοί Υπουργοί για την έλλειψη οποιασδήποτε βιωματικής σχέσης με την ελληνική πολιτική και την Ελλάδα εν γένει. Με τρομάζει ο απίστευτος αριθμός Αμερικανών συμβούλων σε όλους τους τομείς κυβερνητικής δραστηριότητας (οικονομία, επικοινωνία, εξωτερική πολιτική, υπηρεσίες, μεταρρύθμιση κράτους, διαχείριση κρίσεων). Τόση εμπιστοσύνη σε αλλοδαπούς έχει αυτή η κυβέρνηση; Δεν φοβάται τίποτα; Σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να γίνω πιο αναλυτικός. Ελπίζω και εύχομαι να μη χρειαστεί. Κοντά στο νου και η γνώση, λένε στα μέρη μου.

Δεν τα γράφω αυτά για να σας τρομάξω ή να κινδυνολογήσω, τα γράφω γιατί μόνος τρόπος να αποτραπούν ή να περιορισθούν μείζονες, τελεσίδικες κοινωνικές και εθνικές καταστροφές, είναι να συνειδητοποιήσει ο ελληνικός λαός τη σοβαρότητα της απειλής. Μόνο ο ελληνικός λαός κινητοποιούμενος μπορεί να αποτρέψει τις καταστροφές που έρχονται μάλλον σύντομα, παρά αργά.

Οι κοινωνικο/οικονομικές αλληλοτροφοδοτούνται με τις εθνικές καταστροφές. Δεν μας προτρέπουν τυχαία Γερμανοί πολιτικοί να πουλήσουμε τα νησιά μας. Και πίσω από τις γραμμές του Κεμάλ Ντερβίς στη Καθημερινή, εύκολα διακρίνει κανείς την προσπάθειά του να μη δείξει την τουρκική όρεξη που άνοιξε. Αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία για την ‘Αγκυρα να ξαναδορυφοροποιήσει την παληά της κτήση.

Δεν είναι μόνο η ‘Αγκυρα. Ξεχνάμε συχνά που βρισκόμαστε. Ο ελληνικός χώρος (Ελλάδα και Κύπρος) είναι από τα καλύτερα φιλέτα της παγκόσμιας γεωπολιτικής. Κυτάξτε τον χάρτη. Ξεκινάει ο ελληνικός χώρος από την έξοδο των Στενών για να φτάσει μέσω του ανατολικού Αιγαίου, του Καστελόριζου και της Κύπρου σχεδόν στη διώρυγα του Σουέζ. Τεμαχίζει τη Μεσόγειο στα δύο, ελέγχοντας την πρόσβαση της δυτικής Ευρώπης στην τουρκοισλαμική Ανατολή και το Ισραήλ. Παρεμβάλλεται ανάμεσα στη σλαβική Ευρώπη και την Αφρική. Η ελληνική γεωγραφία μπλέκεται αξεδιάλυτα με της ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό, φτιάχνοντας την ταυτότητά μας. (Kαι η προσθήκη σημαντικών αποθεμάτων υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και την Κύπρο, αν αληθεύει, όπως φαίνεται ότι αληθεύει, κάνει ακόμα πιο εκρηκτική την εξίσωση).

Ακόμα κι αν οι διεθνείς δυνάμεις που επιβουλεύονται Ελλάδα/Κύπρο – και τόχουν άπειρες φορές αποδείξει – δεν είχαν τέτοια σχέδια, θα τα επεξεργαζόντουσαν και θα τα έθεταν σε άμεση εφαρμογή, βλέποντας και μόνο την κατάσταση της χώρας. Λίγο στρίμωγμα από δω, κάμποση σύγχυση από κει και θα βρεθούμε αύριο στη Χάγη να αποφασίσει ποιο νησί είναι ελληνικό και ποιό δεν είναι, προτού πούμε κίμινο, με τον ίδιο περίπου τρόπο που η κυβερνητική dream team μας οδήγησε στη αδιανόητη, προ μερικών μηνών, ταπείνωση της τρόικας.

Πόσο μάλλον που κράτος, κυβέρνηση και το εν γένει πολιτικό προσωπικό, στων ΗΠΑ και της παγκοσμιοποίησης τα ρήματα πειθόμενοι, ελάχιστη διάθεση έχουν να υπερασπιστούν του κράτους/έθνους, εννοιών που θεωρούν μάλλον ενοχλητικές και παρωχημένες. Για τον ελληνικό λαό όμως, χωρίς να θέλουμε να αρνηθούμε την αξία υπερεθνικών ολοκληρώσεων, το έθνος κράτος είναι το μόνο πλαίσιο άσκησης δημοκρατικής εξουσίας και όπου μπορεί ίσως να αποφύγει να γίνει έθνος δούλων.

Ακόμη χειρότερα, η κυβέρνηση μοιάζει να μπερδεύει φίλους και εχθρούς, κάτι που θα έχει σοβαρότατες συνέπειες. Για τους ‘Ελληνες π.χ. ο Πούτιν είναι σημαντικότατος δυνητικός φίλος, ο Ερντογάν σίγουρος εχθρός. Για την κυβέρνηση συμβαίνει το αντίθετο! Ο Πρωθυπουργός συναντήθηκε δύο, ίσως και αρκετά περισσότερες φορές με το Νο 2 της αμερικανοεβραϊκής Goldman Sachs, προτού πάει να δει την Μέρκελ και τον Σαρκοζί, κάτι που έπραξε μόνο όταν η κρίση είχε φτάσει πια στο αποκορύφωμά της.

‘Όπως και στην οικονομία, έτσι και στη διεθνή κυριαρχία μας, η Ελλάδα αντιμετωπίζει κίνδυνο πολύ απότομης σχεδιασμένης κατάρρευσης, προτού προλάβουμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Μόνο η εναργής, αποφασιστική, ταχεία κινητοποίηση του ελληνικού λαού μπορεί ίσως να αποτρέψει τα χειρότερα. Οι διεθνείς δυνάμεις που επιβουλεύονται την Ελλάδα και η Τουρκία γνωρίζουν ότι μόνο τώρα και μόνο κινούμενες αστραπιαία, μπορούν να καταβάλουν το ελληνικό κράτος.

Επίκαιρα, 27.5.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

“Δεν θα πεθάνουμε για το Ντάντσιχ», έλεγαν οι Γάλλοι πριν εβδομήντα χρόνια. «Δεν θα πληρώσουμε για τους ‘Ελληνες», λένε σήμερα οι Γερμανοί. Κι αν στο μεταξύ, η δύναμη του χρήματος αντικατέστησε τη δύναμη των όπλων στην Ευρώπη, δεν την έκανε λιγότερο θανατηφόρα (και τελικά αυτοκαταστροφική).

Η επίθεση κατά της Ελλάδας από ισχυρές “γεωοικονομικές” δυνάμεις, τις δυνάμεις του πλήρως απελευθερωμένου χρηματιστικού κεφαλαίου, μιας υπό εκκόλαψη Αυτοκρατορίας του Χρήματος, έχει μια τεράστια, παγκόσμια σημασία, που υπερβαίνει κατά πολύ το μέγεθος αυτής της μικρής χώρας. Είναι η πρώτη από μια σειρά μαχών, που θα καθορίσουν το μέλλον των ευρωπαϊκών κρατών και εθνών, το μέλλον της ιδέας μιας ενωμένης, ανεξάρτητης, κοινωνικής Ευρώπης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού μας.

Το ερώτημα που επιχειρείται να απαντηθεί στην Ελλάδα είναι ποιος θα πληρώσει το συσσωρευθέν χρέος της παγκόσμιας οικονομίας, περιλαμβανομένου του χρέους που συσσωρεύθηκε για τη σωτηρία των μεγάλων τραπεζών το 2008. Θα το πληρώσει ο πληθυσμός των ανεπτυγμένων χωρών, με την κατάργηση των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων τριών αιώνων, του ευρωπαϊκού πολιτισμού δηλαδή; Θα το πληρώσουν οι τρίτες χώρες; Θα το πληρώσουμε με την καταστροφή του περιβάλλοντος; Θα κυριαρχήσουν οι τράπεζες στα κράτη ή τα κράτη στις τράπεζες;

Θα μπορέσει η Ευρώπη να ξανακυριαρχήσει στο τέρας του χρηματιστικού κεφαλαίου, επαναφέροντας ρυθμίσεις ροών κεφαλαίου, λελογισμένου προστατευτισμού, αναπτυξιακή πολιτική, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση ενός πολυπολικού κόσμου, δίνοντας έτσι ένα παράδειγμα παγκόσμιας αξίας, ή θα καταστραφεί σε άγριες εσωτερικές διαμάχες, στερεώνοντας τον παραπαίοντα ηγεμονικό ρόλο των ΗΠΑ σήμερα, ίσως άλλων αύριο, αν όχι παγκόσμιο ή περιφερειακούς ολοκληρωτισμούς;

Η ελληνική κρίση

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ‘Ενωσή τους, που διέθεσαν κολοσσιαία ποσά για τη σωτηρία των τραπεζών, επιβάλλουν τώρα στην Ελλάδα τη λήψη μέτρων που συνιστούν τη μεγαλύτερη κοινωνική οπισθοδρόμηση στην ιστορία της χώρας, με την εξαίρεση της γερμανικής κατοχής του 1941-44, αλλά και την σπρώχνουν στη μεγαλύτερη ύφεση εδώ και δεκαετίες, στερώντας την από κάθε αναπτυξιακή προοπτική για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Κάτι που, en passant, κινδυνεύει να καταστήσει αδύνατη την αποπληρωμή του χρέους της, κινδυνεύει δηλ. να κάνει την Ελλάδα Λήμαν Μπράδερς της νέας φάσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που άρχισε το 2008.

‘Εχουμε φτάσει στο σημείο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να δανείζει τις ευρωπαϊκές τράπεζες με 1%, προκειμένου αυτές να δανείσουν με 6% ή 7% το ελληνικό κράτος. Συμβάλλοντας έτσι στην κερδοσκοπική επίθεση εναντίον της Ελλάδας και του ευρώ, επικεφαλής της οποίας είναι οι … αμερικανικές
Τράπεζες, και πρώτη μεταξύ όλων η Γκόλντμαν Ζακς (αλλά στην οποία επίσης συμμετέχουν και μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες)! Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αρνούνται ταυτόχρονα να εκδώσουν ευρωομόλογα, που θα επέτρεπαν στην Ελλάδα να δανειστεί με λογικούς όρους.


Πως η ελληνική ηγεσία οργανώνει την ήττα της χώρας

Η ελληνική πολιτική ελίτ, από τη δική της πλευρά, αδυνατεί εδώ και καιρό να συμπεριφερθεί ως εθνική ελίτ, έχοντας εναποθέσει την οικονομική πολιτική της χώρας στις Βρυξέλλες και την εξωτερική στην Ουάσιγκτων. «Πρέπει να ευθυγραμμίσουμε τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα με τα συμφέροντα των πλουσίων και των ισχυρών», ήταν το δόγμα του Πρωθυπουργού Σημίτη, που διαδέχθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1996. Δεδομένου ότι τα εθνικά συμφέροντα έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα, το έργο που ανέθεσε στον εαυτό της, δια του «νέου ΠΑΣΟΚ», η ελληνική ελίτ, έμοιαζε με αυτό του Προκρούστη. Σήμερα, η ελληνική κοινωνία καλείται να πληρώσει το τίμημα.

Σπάνια στην ελληνική ιστορία το χάσμα ήταν τόσο αβυσσαλέο όσο σήμερα ανάμεσα στην ελίτ και την πολιτική τάξη από τη μια, τα λαϊκά στρώματα από την άλλη. Σπάνια η ελληνική ελίτ είχε χάσει τόσο πολύ την ικανότητα να σκέφτεται σε όρους του έθνους που εκπροσωπεί και οι διανοούμενοι της δεν είχαν τόσο πολύ “εξαγορασθεί” από τις δυνάμεις είτε του “ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού”, είτε της πιο κλασικής στην Ελλάδα υποτέλειας στην Ουάσιγκτον (ενίοτε και με ολίγο άρωμα «αριστερού αντιεθνικισμού»). Αλλά και σπάνια οι υποκείμενες τάξεις ήταν τόσο στερημένες δυνατότητας άρθρωσης πολιτικού λόγου και ιδεολογικής απάντησης στην επίθεση που δέχονται.

Επί τουλάχιστο ένα τέταρτο αιώνα, στην Ελλάδα και όχι μόνο, κατεδαφίζονται συστηματικά όλες οι συλλογικές αξίες, είτε της αριστεράς είτε της δεξιάς, είτε της παράδοσης είτε της νεωτερικότητας. Οι αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης και του σοσιαλισμού, οι αξίες του έθνους, του πατριωτισμού και του χριστιανισμού λοιδωρούνται και εξευτελίζονται στην πράξη.

Ο ‘Ελληνας Φάουστ έδωσε την ψυχή του για ένα τζιπ 4χ4. Τώρα και το τζιπ και πολύ περισσότερα του παίρνουνε, και κυρίως από αυτούς που δεν φταίνε τίποτα, από εκατομμύρια εργατικών και εντίμων Ελλήνων, που δεν έκαναν περιουσίες από το τίποτα και που έμειναν παγωμένοι, χωρίς τρόπο άμυνας, χωρίς αναλυτικά εργαλεία να καταλάβουν τι συμβαίνει, καθώς το τσουνάμι των “αγορών“ ετοιμάζεται να καταστρέψει, ιδίως αν δεν αντιδράσουν άμεσα, μαζικά, δυναμικά, συγκροτημένα, τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, σε μια Ελλάδα και μια Ευρώπη που κυριαρχείται από ένα ξετσίπωτο Εγώ.

Ούτε η αριστερά, ούτε τα συνδικάτα, ούτε η «εθνική» δεξιά σε ελληνικό, όπως και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι προετοιμασμένες για αυτό που έρχεται. Η δομή των αιτημάτων τους παρέμενε μέχρι πρόσφατα, αν όχι και σήμερα, μια καλύτερη αναδιανομή για τους μεν, μια στοιχειώδης υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων για τους δε. Προϋποθέτει κατ’ ουσίαν τη βιωσιμότητα του συστήματος που θεωρητικώς αντιμάχονται. Δεν είναι το αίτημα μιας ριζικής αναμόρφωσης του συστήματος, ένας αυθεντικός ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός.

Στην Ελλάδα, η Γκόλντμαν Ζακς οργάνωνε την επίθεση κατά της χώρας, ανοίγοντας, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του Σεπτεμβρίου, λογαριασμό για την ελληνική χρεωκοπία στην αγορά CDS. Την ίδια ώρα το μεν ΠΑΣΟΚ υποσχόταν μια νεοκεϋνσιανή διαχείριση, με το σύνθημα Παπανδρέου «υπάρχουν λεφτά», αν και επρόκειτο πιθανώς για απλή απάτη, τμήμα διεθνούς συνωμοσίας για να φθάσει η χώρα στο ΔΝΤ, τα δε κόμματα της αριστεράς ζητούσαν μεγάλες αυξήσεις και διορισμό εκατό χιλιάδων νέων δημοσίων υπαλλήλων, αντί να προειδοποιήσουν για την κρίση χρέους, την πιθανότητα επίθεσης στη χώρα και να προτείνουν μέτρα αντιμετώπισής της! Στελέχη και ηγεσίες ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, “επαναστατικής” αριστεράς και συνδικάτων, δεν είχαν ούτε μισή ουσιαστική κουβέντα να πουν για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, ούτε μισή πρωτοβουλία να πιστωθούν.

Υποσυνείδητα, αριστερά και συνδικάτα πίστευαν περισσότερο από τους τραπεζίτες στην ευστάθεια του συστήματος κι οπωσδήποτε δεν είχαν καμία διάθεση και αυτοπεποίθηση να ασχοληθούν με τη ριζική μεταρρύθμισή του. Είχαν προ πολλού ενσωματωθεί κατ’ ουσίαν σε αυτό και ενδόμυχα πίστευαν ότι ζούσαν στον καλύτερο δυνατό κόσμο, από τον οποίο, όχι από κάποια «επαναστατική δράση των μαζών», περίμεναν να τους αναγνωρίσει τη χρησιμότητά τους. Τώρα, καθώς οι πολύ πιο ρεαλιστικές τράπεζες περνάνε στην κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας, αλλά και των ευρωπαϊκών κρατών, από τα οποία αφαιρούν όλο το περιεχόμενο, αφήνοντας μόνο την ταμπέλα, όσες πολιτικές δυνάμεις της ηπείρου δεν έχουν ακόμα παραδοθεί στο χρηματιστικό κεφάλαιο, μοιάζουν ιδεολογικά, πολιτικά και ψυχολογικά αφοπλισμένες.

«Παράφρων» μεταβλητή της ιστορίας, η κυβέρνηση διαχειρίζεται την κρίση κατά χαοτικό τρόπο που την βαθαίνει και την καθιστά πολύ πιο επικίνδυνη, μέσω μια σειράς μηχανισμών που θυμίζουν έντονα τον μηχανισμό αυτοκτονίας του σοβιετικού συστήματος. Δεν γνωρίζουμε τη συμβολή σε αυτό το αποτέλεσμα του τεραστίου αριθμού ατύπων Αμερικανών συμβούλων, που έχουν διεισδύσει στα άδυτα των αδύτων όλων των τομέων της ελληνικής εξουσίας. Η κυβέρνηση εκλαμβάνει τους εχθρούς ως φίλους και τους φίλους ως εχθρούς, αντί να αναζητά πολιτική υποστήριξη στα λαϊκά στρώματα της χώρας που παραδοσιακά στήριξαν το ΠΑΣΟΚ, αναζητά αναγνώριση και αξιοπιστία στις δυνάμεις που επιτίθενται στη χώρα. Το γεγονός ότι είναι το ΠΑΣΟΚ που ασκεί αυτή την πολιτική έχει προκαλέσει τεράστια σύγχυση στην κοινωνία και έχει συμβάλει στην παράλυση που έχει προκαλέσει ένας πιθανώς σχεδιασμένος ψυχολογικός πόλεμος που συνεχίζεται επί μήνες κατά του ελληνικού λαού, σε μια προσπάθεια να του καταστρέψει την αυτοπεποίθηση και την εκτίμηση στη χώρα και το έθνος του. Η εχθρική προς το έθνος ιδεολογία του μεταΠΑΣΟΚ, στην οποία δυστυχώς προσχώρησε ένα τμήμα της αριστεράς, και ένα άλλο δεν την πολέμησε, είναι το κερασάκι στην τούρτα, αφού η επίθεση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου στρέφεται καταρχήν και κατεξοχήν εναντίον του κράτους έθνους, με την απομύζηση όλων των δημοκρατικών, αναδιανεμητικών και κοινωνικά προστατευτικών λειτουργιών που του έχουν απομείνει.

Ο ηγετικός πυρήνας της σημερινής κυβέρνησης αποτελείται από “ανθρώπους του Νταβός”, και μάλιστα της πιο φιλοαμερικανικής και «αντιεθνικιστικής» εκδοχής που έχει ποτέ παρουσιασθεί στην Ελλάδα (επικεφαλής μάλιστα ενός πολύ «εθνικού» και αντιαμερικανικού κόμματος, σε μια από τις αναμέτρητες αντιφάσεις που αναδεικνύει η ελληνική κρίση.) ‘Όταν λέμε «άνθρωποι του Νταβός» εννοούμε άνθρωποι που όντως πιστεύουν στη ρητορεία του Νταβός, και νομίζουν ότι θα κερδίσουν την εύνοια του Νταβός με την επανάληψη αυτής της ρητορείας. Που παίζουν δηλαδή πόκερ με κοράκια, νομίζοντας ότι είναι φίλοι τους που τους μαθαίνουν χαρτιά. Διακρίνονται από την τραγική όσο και γελοία αυταπάτη ότι θα τους λυπηθούν τα διεθνή
Κέντρα που τους θεωρούν δικούς τους.

Πέραν του ότι μπέρδεψε εχθρούς και φίλους, η σημερινή κυβέρνηση δεν πολυπιστεύει στη χώρα και δεν μπορεί να οργανώσει την άμυνά της, όπως φαίνεται ούτε τους όρους της παράδοσής της δεν μπορεί καλά-καλά να διαπραγματευθεί. Χρειάστηκε πχ. να μάθει από τους Νιου Γιορκ Τάιμς, τη Λιμπερασιόν, το Μαριάν, τον γαλλικό και ελληνικό τύπο, ότι ο βασικός της διεθνής οικονομικός σύμβουλος, η αμερικανοεβραϊκή τράπεζα Γκόλντμαν Ζακς είχε οργανώσει την κερδοσκοπική επίθεση κατά της Ελλάδας και ότι είναι μια τράπεζα-βαμπίρ, που καταστρέφει τους πελάτες της αφού τους απομυζήσει!

Χωρίς αμφιβολία η Ελλάδα, για λόγους ιστορικούς, είναι η χώρα με τις πιο αδύνατες δομές στην ευρωζώνη και η μόνη μαζί με την Κύπρο (με την οποία άλλωστε αλληλεξαρτάται απολύτως) που αντιμετωπίζει εξωτερική απειλή. Η ιδιαίτερη ιστορία και τα προβλήματα της Ελλάδας την κάνουν αρκετά ξεχωριστή περίπτωση στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, όχι όμως ακριβώς εξαίρεση. Αντίθετα, είναι εδώ το πεδίο όπου, ακριβώς εξαιτίας των «ιδιορρυθμιών» της χώρας, των ειδικών προβλημάτων και της αδυναμίας των δομών της, εξαιτίας επίσης της υποχρέωσής της να «σηκώνει» το γεωπολιτικό και οικονομικό βάρος αντιμετώπισης μιας αναθεωρητικής Τουρκίας δίπλα της, εμφανίζονται με μεγαλύτερη ένταση και σαφήνεια τάσεις που είναι παρούσες σε όλη την Ευρώπη. Οι ιδιαιτερότητες της Ελλάδας φωτίζουν καλύτερα τη δράση των μεγάλων δυνάμεων που έχουν τεθεί σε κίνηση. Η ελληνική κρίση καταδεικνύει έτσι, με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο τον ακραίο παραλογισμό στον οποίο έχει οδηγήσει τόσο η πλήρης απελευθέρωση του χρηματιστικού κεφαλαίου, των ανταλλαγών εμπορευμάτων και των ροών κεφαλαίου, που οικοδομείται παγκοσμίως εδώ και 30 χρόνια, όσο και η, κρίσιμης σημασίας, ευρωπαϊκή της πραγμάτωση, η υπαρκτή ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Θα αποτελέσει φοβερή τραγωδία για τον ελληνικό λαό αν, εξαιτίας του χαοτικού και εγκληματικού τρόπου με τον οποίο η ελληνική ηγεσία αντιμετωπίζει την κρίση, η καταστροφή της Ελλάδας προσφέρει την αναγκαία ενέργεια για μια μεταρρύθμιση της ευρωζώνης, που θάναι πολύ καθυστερημένη για να επωφεληθεί η Ελλάδα.


Γερμανία κατά Ευρώπης

Πριν από είκοσι χρόνια, άρτι ενοποιηθείσα, η Γερμανία, στην πρώτη πράξη “στρατηγικής ενηλικίωσής” της, “αποτέλειωσε” την πολυεθνική, ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία, επιβάλλοντας στους εταίρους της την αναγνώριση των τελείως αυθαίρετων και μη αποδεκτών συνόρων των Δημοκρατιών της. Το αποτέλεσμα ήταν, πρώτον, μια αλυσσίδα πολέμων που κατέστρεψαν τη Βαλκανική, χωρίς να λύσουν κανένα της πρόβλημα, δεύτερο, ο θάνατος, εν τη γενέσει της, της κοινής εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής της Ευρώπης και, τρίτο, η πανηγυρική επιστροφή των ΗΠΑ σε ρόλο απολύτου κυρίαρχου στη ΝΑ Ευρώπη.

‘Όλα αυτά όμως θα μοιάζουν με απλό πταίσμα, συγκρινόμενα με όσα μπορεί να συμβούν τώρα, ως αποτέλεσμα του δογματικού και ακραία εγωϊστικού και κοντόφθαλμου τρόπου με τον οποίο το Βερολίνο, υπερασπίζεται τους κανόνες του Μάαστριχτ, διατεθειμένο, κατά τα φαινόμενα, να ρίξει έναν ή περισσότερους εταίρους του, και μάλιστα του “σκληρού πυρήνα”, της Ευρωζώνης, στον “Καιάδα” μιας οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.

Τώρα, με την “ελληνική”, αύριο με την “ισπανική”, “πορτογαλλική” ή κάποια άλλη κρίση, το διακύβευμα δεν είναι απλώς η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική και η μοίρα των Βαλκανίων, αλλά η ίδια η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης που κινδυνεύει να πεθάνει, μαζί με το κοινό νόμισμά της, όπως ήδη σημειώνουν οι πιο οξυδερκείς πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές στην Ευρώπη και διεθνώς. Αν το 1990-91, η γερμανική πολιτική εδραίωσε τον… ρόλο των ΗΠΑ στην ΝΑ Ευρώπη, η σημερινή γερμανική πολιτική οδηγεί στην σταθεροποίηση για δεκαετίες του κλονιζόμενου σήμερα ηγεμονικού τους ρόλου στα ευρωπαϊκά, αν όχι παγκόσμια πράγματα. Αλλά και στερεί την Ευρώπη από την πιθανότητα να παίξει, στηριγμένη στις ιδέες και τον πολιτισμό της, ένα πρωτοποριακό ρόλο στην τόσο απαραίτητη αναμόρφωση του παγκόσμιου συστήματος.

Τέτοια κολοσσιαία, ιστορικά σφάλματα δεν είναι πρωτόγνωρα στη γερμανική ιστορία: σήμερα το Βερολίνο υπερεκτιμά την οικονομική του δύναμη, όπως υπερτίμησε τη στρατιωτική του στις δεκαετίες του 1910 και 1930, συμβάλλοντας στην καταστροφή της Ευρώπης και της ίδιας της Γερμανίας με τους δύο παγκοσμίους πολέμους. {1}

Το Βερολίνο είναι το κυρίως ωφελημένο από την καθιέρωση του κοινού νομίσματος και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ, αρνείται όμως τώρα να “βάλει το χέρι στην τσέπη” για να στηρίξει τους πιο αδύναμους. Δεν υπερασπίζεται την Ευρώπη ούτε εξωτερικά, απέναντι στις επιθέσεις των κυριαρχούμενων από τους Αγγλοαμερικανούς διεθνών τραπεζών και του χρηματιστικού κεφαλαίου, που ονομάζονται ευσχήμως “αγορές”. Δεν την υπερασπίζεται ούτε εσωτερικά, όχι μόνο αρνούμενη να συμπαρασταθεί, αλλά και λοιδορώντας έναν υποτιθέμενο εταίρο της, την Ελλάδα, τη στιγμή που αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης.

Η Γερμανία έχει δίκηο όταν υποστηρίζει ότι, ενεργώντας έτσι, υπερασπίζεται τους κανόνες του Μάαστριχτ, που απαγορεύουν κάθε αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια μεταξύ των μελών της ΕΕ και επιβάλλουν, εις τον αιώνα τον άπαντα, μια νομισματική πολιτική που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Οι κανόνες αυτοί ανταποκρίνονται στα γερμανικά συμφέροντα, όπως τα αντιλαμβάνονται οι κυρίαρχοι τουλάχιστο κύκλοι του Βερολίνου και, κυρίως, ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των τραπεζών και εν γένει κατόχων χρηματιστικού κεφαλαίου. Τα δικά τους κέρδη εγγυάται το Μάαστριχτ, σε συνδυασμό με το οικοδόμημα πλήρους απελευθέρωσης των ανταλλαγών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, που απαγορεύουν άμεσα και έμμεσα στους Ευρωπαίους να ασκήσουν πληθωριστική, κεϋνσιανή, αντικυκλική πολιτική όταν χρειάζεται, αλλά και να αμυνθούν απέναντι στον εξωτερικό οικονομικό ανταγωνισμό, από τις ΗΠΑ ή την Κίνα.

Υποστηρίζοντας όμως, ορθώς, ότι τη σημερινή πολιτική της την υπαγορεύει το ίδιο το Μάαστριχτ, που πρέπει να τηρείται ως Ευαγγέλιο, το Βερολίνο αποκαλύπτει άθελά του τον τερατώδη χαρακτήρα του σημερινού ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος, κοινή λογική φτάνει, για να καταλάβει ότι καμιά ‘Ενωση, κανενός είδους, ανθρώπων, λαών, κρατών, οτιδήποτε, δεν μπορεί να μακροημερεύσει στηριγμένη στην … απαγόρευση της αλληλεγγύης! Οι λαοί της Ευρώπης δεν συγκατατέθηκαν στην ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης για να … καταστραφούν, συγκατατέθηκαν για να αποκτήσουν περισσότερη ασφάλεια και ευημερία.

Στέλνοντας τους εταίρους της να … κόψουν το κεφάλι τους στην πρώτη δυσκολία, η γερμανική ηγεσία απονομιμοποιεί η ίδια, σε μεγάλο βαθμό, και την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης και την ιδέα του κοινού νομίσματος και τη δική της φιλοδοξία να ηγείται της Ευρώπης. Τι νόημα έχει μια ‘Ενωση που κινητοποίησε όλα της τα μέσα για να σώσει τις τράπεζες που προκάλεσαν την κρίση του 2008 και αρνείται να το κάνει για να σώσει έναν ευρωπαϊκό λαό, που απειλείται από τις διασωθείσες με δημόσιο χρήμα τράπεζες; Ο μόνος λόγος που απομένει στα πληττόμενα μέλη της ευρωζώνης να παραμένουν σε αυτή, είναι ο φόβος από τις συνέπειες μιας αποχώρησης (και διάφορα ιδιοτελή συμφέροντα ιθυνόντων κύκλων τους). Για πόσο καιρό όμως θα είναι επαρκής, ιδίως στην πιθανή περίπτωση εμβάθυνσης της οικονομικής κρίσης, που θα οδηγήσει σε “λατινοαμερικανοποίηση” μεγάλων περιοχών της Ευρώπης; ‘Όπως και στον Εικοστό Αιώνα, η Γερμανία θα πληρώσει και η ίδια τελικά το τίμημα του εγωϊσμού της, πολιτικά υπονομεύοντας τον ρόλο της, οικονομικά στραγγαλίζοντας τους αγοραστές των προϊόντων της. Αλλά κινδυνεύει να το συνειδητοποιήσει όταν θα είναι πολύ αργά για να επανορθώσει. (3)

Είναι προφανές ότι η ελληνική κρίση δεν έχει να κάνει μόνο ή κύρια με τα πολύ σοβαρά εσωτερικά προβλήματα της χώρας και το ίδιο το υπάρχον πολιτικό της σύστημα, πηγή απέραντης διαφθοράς και ίσως σημαντικότερη από την Τουρκία απειλή για τη χώρα. Αυτοί είναι παράγοντες που προσδιορίζουν τη μορφή, τον χρόνο εκδήλωσης, τις δυνατότητες απάντησης στην κρίση, δεν είναι όμως εκεί το αίτιό της, όπως αποδεικνύει η εμφάνισή της στην Ισπανία, την Πορτογαλία και αλλού. Στην Ελλάδα μπορεί να εκδηλώνεται ως κρίση δημόσιου χρέους, στην Ισπανία ιδιωτικού, εκδηλώνεται όμως παντού. Αντανακλά την μακροχρόνια αδυναμία των πιο αδύνατων μελών της ‘Ενωσης να ανταπεξέλθουν στο περιβάλλον αφενός μιας νομισματικής πολιτικής κομμένης και ραμμένης στα μέτρα της Γερμανίας και των διεθνών τραπεζών, αφετέρου στην άρση κάθε εξωτερικού προστατευτικού φραγμού της ευρωζώνης.

Η «εσωτερική» λειτουργία του κοινού νομίσματος, ελλείψει αντισταθμιστικών μηχανισμών, οδηγεί σε διαρκή μεταφορά υπεραξίας από τον ευρωπαϊκό νότο στον βορρά. Η «εξωτερική» λειτουργία μιας ευρωζώνης που έχει οικειοθελώς απαγορεύσει στον εαυτό της κάθε προστασία από τον βορειοαμερικανικό και κινεζικό ανταγωνισμό, οδηγεί στην καταστροφή της ευρωπαϊκής παραγωγικής ικανότητας, αρχής γενομένης από τους πιο αδύνατους. Η βιομηχανία μας μεταναστεύει από τη Βόρειο Ελλάδα στα Βαλκάνια, οι τουρίστες αποφεύγουν τη χώρα του ακριβού ευρώ, προτιμώντας τα τουρκικά παράλια (4). Το πρόβλημα θα επιδεινωθεί με τον τερματισμό οσονούπω των πολιτικών συνοχής. Το ελληνικό δομικό πρόβλημα ασφαλώς παρόξυνε την ευρωπαϊκή κρίση και μας έφερε στο επίκεντρό της, αλλά δεν είναι αυτό που δημιούργησε την κρίση.

Τα προβλήματα αυτά δεν τα αντιμετωπίζει μόνο η Νότια Ευρώπη, τα διακρίνει και τα αντιμετωπίζει και η περισσότερο κεντρική, μητροπολιτική Γαλλία. Και είναι αυτή η χώρα, η πολιτική, αν η Γερμανία είναι η βιομηχανική, καρδιά της Ευρώπης που, φυσιολογικά, τα νοιώθει πιο γρήγορα. Είναι στη ρίζα της απόρριψης από τον γαλλικό λαό του ευρωσυντάγματος το 2005. Σημαντικοί Γάλλοι διανοούμενοι, όπως οι Τοντ, Σαπίρ, Κασσέν κ.α. έκτοτε έχουν επισημάνει το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η ευρωζώνη, ως ειδική, ευρωπαϊκή εφαρμογή του καθεστώτος πλήρους απελευθέρωσης των ανταλλαγών και του χρήματος, πρωτόλεια μορφή μιας ολοκληρωτικής “Αυτοκρατορίας του Χρήματος” που καλείται να συμπληρώσει και να συνοδεύσει την πιο κλασική “Aυτοκρατορία των ‘Οπλων”, που σταμάτησε η αντίσταση των Μουσουλμάνων στο Ιράκ, τον Λίβανο το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη. Για «αυτοκρατορία» άλλωστε δεν έκανε ήδη λόγο ο κ. Μπαρόζο και για τις υπηρεσίες του στη στήριξη της αμερικανικής επίθεσης κατά του Ιράκ δεν έγινε κυρίως και θλιβερά γνωστός;

Μέχρι τώρα, οι ιδέες μεταρρύθμισης της ευρωζώνης δεν μπορούσαν να εφαρμοσθούν, γιατί δεν υπήρχε πίσω τους επαρκής πολιτική βούληση. Θα είναι μεγάλη κατάρα, τραγωδία για τον ελληνικό λαό αν, εξαιτίας του τρόπου που το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται τη χώρα, πληρώσει με το τίμημα της καταστροφής του την αναγκαία ενέργεια για μια μεταρρύθμιση του ευρώ, που ίσως θα γίνει, αν γίνει, όταν θα είναι πολύ αργά για να επωφεληθούμε από αυτή.

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Σε ότι αφορά πάντως τη γεωπολιτική διάσταση του ζητήματος, οι Γερμανοί ιθύνοντες μοιάζουν να μην αντιλαμβάνονται τα διδάγματα της δικής τους ιστορίας, της αδυναμίας τους δηλαδή, στις δεκαετίες που προηγήθηκαν του α’ παγκοσμίου πολέμου να εισπράξουν τα οφέλη από τις επιστημονικές και τεχνολογικές προόδους τους. Ο Καπιταλισμός-καζίνο, που δημιούργησε η απορρύθμιση των τελευταίων δεκαετιών και στον οποίο συγκατατέθηκαν με ιδιοτέλεια και χαρακτηριστική έλλειψη στρατηγικής οξυδέρκειας, είναι αγγλοαμερικανικό παιδί. Κανείς παίκτης, όσο καλός και δυνατός κι αν είναι, δεν κέρδισε ποτέ τον ιδιοκτήτη του καζίνου!

Διερωτάται κανείς αν υπάρχει ένας στρατηγικός σχεδιασμός πίσω από την κρίση που ξέσπασε τώρα με το ευρώ, τη στιγμή που βρισκόταν στο κατώφλι του να γίνει παγκόσμιο αποθεματικό. Πόσο μάλλον όταν η Goldman Sachs ήταν πίσω από την επίθεση κατά της Ελλάδας. Συγκατατιθέμενοι με το Μάαστριχτ σε μια Ευρώπη-«δικτατορία των τραπεζών», οι Γερμανοί επωφελήθηκαν από την οικονομική τους υπεροχή, επέτρεψαν όμως ταυτόχρονα να στηθεί μια τεράστια δυνητική παγίδα, που τώρα ενεργοποιήθηκε, κατά της ενωμένης Ευρώπης. Επόμενο όμως και πολύ λογικό ήταν να συμβούν αυτά τα πράγματα, όταν αρχιτέκτονας της ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής δεν ήταν άλλος από τον άνθρωπο της Γκόλντμαν Ζακς ‘Οτμαρ ‘Ισσινγκ!

Βλέπουμε ίσως λοιπόν σήμερα να ξεδιπλώνεται ο στρατηγικός σχεδιασμός, αυτός δηλαδή που ολοκληρώνει γεωπολιτική και γεωοικονομία, πίσω από την αρχιτεκτονική του Μάαστριχτ. Η κρίση ήταν εγγεγραμμένη στο Μάαστριχτ, με δύο ακραίες απολήξεις. Είτε τη μετατροπή της Ευρώπης σε υποτελή ολοκληρωτική δομή, είτε τη διάλυσή της στα εξ ων συνετέθη, ή πάντως την παραμονή της σε μια κατάσταση σπαραγμού από τα εσωτερικά της προβλήματα, που την εμποδίζει να αυτονομηθεί από τις ΗΠΑ και να επιβληθεί στο παγκόσμιο, ιδίως, αλλά όχι μόνο αμερικανοεβραϊκό χρηματιστικό κεφάλαιο.

Η πολιτική του Βερολίνου μοιάζει να κυριαρχείται από την ελπίδα ότι θα τα καταφέρει καλύτερα με την παγκοσμιοποίηση, παρά διεκδικώντας για λογαριασμό μιας αναμορφωμένης Ευρώπης πραγματική ισοτιμία με τις ΗΠΑ, στα πλαίσια ενός πολυπολικού κόσμου ρυθμισμένων ροών κεφαλαίου και εμπορίου. ‘Ισως ακριβώς γιατί ακόμα είναι ισχυρή η ανάμνηση των ηττών του όταν επεδίωξε ανοιχτά την ηγεμονία του. Μοιάζει όμως έτσι να λησμονεί ότι η παγκοσμιοποίηση κυριαρχείται από τον χρηματοπιστωτικό τομέα και όχι από τη βιομηχανία που είναι το δικό της πλεονέκτημα. Κινδυνεύει στο τέλος να βρεθεί στην ίδια θέση με αυτή που βρέθηκε περί τα τέλη του «μεγάλου» φιλελεύθερου αιώνα, στις παραμονές του α’ παγκοσμίου πολέμου.

Οι Γερμανοί ιθύνοντες σκέπτονται πιθανώς ότι μια «αποβολή» ή ο εξαναγκασμός σε αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, θα μπορούσε να είναι μια λύση, που θα επέτρεπε αφενός να «παραδειγματισθούν» τα υπόλοιπα μέλη της, αφετέρου θα αύξαινε την ομοιογένεια ενός σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα που έχει «ξεχειλώσει». Η ιδέα μιας «Ευρώπης πολλών ταχυτήτων» και ομόκεντρων κύκλων, όπως την εξέφρασε στο παρελθόν ο Karl Lammers, παραμένει δημοφιλής στη Γερμανία. Μόνο που οι κύκλοι μπορεί να αποδειχθούν τελικά ετερόκεντροι.

Βεβαίως, για την Ελλάδα, αλλά και άλλα μέλη της ευρωζώνης το πρόβλημα θα τεθεί αφ’ εαυτού και μάλλον γρηγορότερα και όχι αργότερα. Μόνο αν η ευρωζώνη μεταρρυθμισθεί σύντομα και σε βάθος έχει νόημα η παραμονή της Ελλάδας και άλλων κρατών. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μία ή περισσότερες αποχωρήσεις θα έχουν για τη Γερμανία τα πλεονεκτήματα στα οποία ίσως αποβλέπει.

Το Βερολίνο θα διακινδυνεύσει, με μια τέτοια πολιτική, να βυθίσει την ευρωζώνη και την ΕΕ σε τρομερή κρίση. Ταυτόχρονα , θα οδηγήσει σε μείζονα στρατηγική ήττα της Ευρώπης στην Ανατολική Μεσόγειο, συμβάλλοντας στην κεντρική αμερικανική στρατηγική επιδίωξη στην περιοχή. Που είναι η συγκρότηση μιας αμερικανοτουρκικής ζώνης επιρροής από την Αδριατική μέχρι τον Καύκασο και την Κύπρο. Μια τέτοια ζώνη, στην οπτική «κατάληψης του κέντρου» της «στρατηγικής σκακιέρας» κατά Μπρζεζίνσκι, θα παρεμβάλλεται μεταξύ Ευρώπης και υδρογονανθράκων της Μέσης Ανατολής, μεταξύ Ρωσίας και «θερμών θαλασσών». Θα συμμετέχει επιπλέον στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Θα είναι δηλαδή ένα από τα κέντρα μιας Ευρασίας κυριαρχούμενης από τις ΗΠΑ, ένα μέσο «στρατηγικής παράλυσης» της Ευρώπης και μια βάση για την αναχαίτιση της Ρωσίας. Θάπρεπε στην Ευρώπη να γνωρίζουμε, αλλά είναι συζητήσιμο αν θέλουμε να το γνωρίζουμε, από την εποχή των εκθέσεων Βούλφοβιτς και Τζερεμάια, ότι κεντρική στρατηγική επιδίωξη της Ουάσιγκτον είναι η μη ανάδειξη ανταγωνιστικών προς αυτή δυνάμεων, με την εφαρμογή πολιτικών που θέτουν από τώρα εμπόδια σε μια τέτοια μελλοντική ανάδειξη, όπως και η παρεμβολή εμποδίων σε συνεργασίες ή συμμαχίες πόλων του διεθνούς συστήματος. (2)

Αθήνα, 20 Μαρτίου 2010
Konstantakopoulos.blogspot.com



Σημειώσεις

Και στον προηγούμενο αιώνα και τώρα, η γερμανική εργατική τάξη ακολουθεί δυστυχώς με παραδειγματική πειθαρχία την ιθύνουσα τάξη της, ακολουθεί μια πολιτική προδοσίας των ταξικών συμφερόντων της που θα πληρώσει πολύ ακριβά, όπως και στο παρελθόν. Τα γερμανικά συνδικάτα αποδέχονται τη συμπίεση των αμοιβών, έναντι της διατήρησης της απασχόλησης, αδιαφορώντας για το μακροχρόνιο αδιέξοδο. Η πειθαρχία, ως ενσάρκωση κοινωνικού ορθολογισμού, η μεγαλύτερη επιτυχία των Γερμανών μοιάζει να γίνεται πάλι διαβατήριο αυτοκαταστροφής με έναν τρόπο που μόνο ένας Χέγγελ θα μπορούσε να περιγράψει! Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ επίσης έχει περιγράψει πολύ καλά πως κάποτε οι Εβραίοι αδιαφόρησαν γι’ αυτό που πάθαιναν οι κομμουνιστές, οι εργάτες γι’ αυτό που συνέβαινε στους Εβραίους, ώσπου στο τέλος δεν υπήρχε κανείς να υπερασπίσει τους ίδιους.

H ψυχανάλυση θα μπορούσε να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τον μηχανισμό με τον οποίο μια συντριβή, του τύπου που υπέστησαν οι Γερμανοί το 1945, μοιάζει να τους στέρησε τη δυνατότητα να χωνέψουν, να μεταβολίσουν την ιστορία των τραγωδιών που υπέστησαν και επεφύλαξαν στη διαδρομή τους. Μοιάζει έτσι να μην μπορούν να μεταβάλουν ουσιαστικά τα αυτό και ετεροκαταστροφικά χαρακτηριστικά τους, που τους οδηγούν να επαναλαμβάνουν με άλλο τρόπο τον εαυτό τους. Η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση έχουν την οικονομική ισχύ να συντρίψουν την Ελλάδα, όπως οι ναζί το έκαναν το 1941. Μόνο που οι συνέπειες για την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, όταν θάρθουν, δεν θα είναι λιγότερο σημαντικές, λιγότερο καταστροφικές από αυτές που υπέστη η Σοβιετική ‘Ενωση για τη συντριβή της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας. Εξαιτίας του 1956 και του 1968 δεν υπάρχει σήμερα η ΕΣΣΔ και το ΚΚΣΕ!

Η καμπάνια εναντίον των «τεμπέληδων Ελλήνων» στον γερμανικό και δευτερευόντως βρετανικό τύπο πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις και έναν χαρακτήρα καθαρά σαδιστικό και ρατσιστικό. Από την καμπάνια αυτή μαθαίνουμε όμως περισσότερα για τη Γερμανία και λιγότερα για την Ελλάδα. Το περιοδικό Φόκους π.χ. χρησιμοποίησε την Αφροδίτη της Μήλου για να λοιδωρήσει και να εξευτελίσει τους ‘Ελληνες. Η ανθρωπότητα όμως, όσο υπάρχει, είναι πιθανότερο να θυμάται την Αφροδίτη της Μήλου παρά το εμπορικό κέντρο της Σόνυ που διάλεξε να χτίσει η Γερμανία στη θέση του τείχους, σύμβολο ενός εγωϊστικού, απόλυτου Τίποτα που απειλεί τώρα να σκοτώσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ευτυχώς βέβαια, υπάρχουν και μερικοί Γερμανοί που σώζουν την τιμή της πατρίδας τους, όπως ο Λόταρ Μπίσκι, συμπρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που καυτηρίασε αυτή την καμπάνια ως δηλωτική της «κακής πλευράς» του έθνους του, αυτής που θα προτιμούσαμε όλοι να μας δοθεί μια ευκαιρία να ξεχάσουμε.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η καμπάνια αυτή που επιτίθεται στα σύμβολα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, της χώρας που είτε αρέσει στους Γερμανούς, είτε όχι, γέννησε τις ιδέες της Πόλης, του Πολίτη, της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, είναι η πιο βαθειά ένδειξη ότι έχουμε μπει σε μια περίοδο πορείας προς την βαρβαρότητα. Μετά την αμφισβήτηση των αξιών και επιτευγμάτων της Ρωσικής Επανάστασης, του σοσιαλισμού, των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιακών κινημάτων, βαδίζουμε προς την αμφισβήτηση του Διαφωτισμού και της Αστικής Δημοκρατίας. Ποια Δημοκρατία άλλωστε όταν οι πιο κρίσιμες αποφάσεις για τον ελληνικό λαό λαμβάνονται εκτός Ελλάδας;

Ο γερμανικός τύπος αναφέρεται εκτενώς στα προβλήματα διοίκησης και διαφθοράς της Ελλάδας, πολύ λιγότερο όμως στις εκτεταμένες δωροδοκίες της εταιρείας Ζήμενς προς τα δύο μεγάλα ελληνικά κόμματα. Χάρη σε αυτές η Γερμανία πήρε πλήθος δημοσίων έργων, εξαγόρασε τις καλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις, εφοδίασε τον ελληνικό στρατό με άρματα Λέοπαρντ που θα έκαναν ευτυχή τον Γκουντέριαν, αλλά δεν είναι πολύ χρήσιμα στους ‘Ελληνες στρατηγούς. Ακόμα και τώρα, οι Γερμανοί υποχρέωσαν την πανικόβλητη κυβέρνηση μιας απειλούμενης χώρας να αγοράσει από τα ναυπηγεία τους ένα υποβρύχιο που οι ‘Ελληνες στρατιωτικοί αρνούνταν να πάρουν γιατί γέρνει, αλλά και ζήτησαν, σε αντάλλαγμα των όποιων δανείων ή εγγυήσεων συγκατατεθούν τελικά να δώσουν, προνομιακή μεταχείριση στα ζητήματα ανανεώσιμων ενεργειών και το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας.

Ο γερμανικός τύπος παραλείπει επίσης να αναφερθεί στο ότι η Γερμανία δεν έχει καταβάλει αποζημιώσεις στη χώρα για τις φοβερές καταστροφές που υπέστη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε καν επέστρεψε τον χρυσό και αρχαιότητες που πήρε. ‘Όταν στις αρχές της δεκαετίας τα θύματα των ναζί απείλησαν με κατάσχεση το κτίριο του Ινστιτούτου Γκαίτε στην Αθήνα, ένας οργισμένος Γερμανός διπλωμάτης απειλούσε, με δήλωσή του στη Γκάρντιαν, ότι αν οι ‘Ελληνες επιμείνουν στην κατάσχεση, θα δούμε κι εμείς που πηγαίνουν τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης. Η ελληνική διαφθορά για την οποία τόσο αγανακτούν σήμερα στη Γερμανία, όχι μόνο ήταν πασίγνωστη στο Βερολίνο, αλλά και ήταν και προνομιακό εργαλείο γερμανικής πολιτικής και ελληνικής υποτέλειας.

(2) Η επιστροφή της Ελλάδας στο καθεστώς αμερικανικής αποικίας είναι το βέβαιο αποτέλεσμα τυχόν υλοποίησης αυτού του σεναρίου. Κι αυτό όχι στην χειρότερη περίπτωση. Η χειρότερη περίπτωση είναι η σταδιακή μεταβολή της Ελλάδας από χώρα σε χώρο, όπου οι κοινωνικές καταστροφές, οι πιέσεις στην εθνική συνοχή, η μετανάστευση των Ελλήνων θα την μετατρέψουν σταδιακά σε μια πολυεθνική αποθήκη ανθρώπων, μια «βάση κινέζικων μεροκάματων» χρήσιμη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αφαιρώντας από τον ελληνικό λαό ουσιαστικά, αν όχι και τυπικά, την κυριαρχία σε ένα από τα στρατηγικότερα μέρη της υφηλίου.

Η Ελλάδα καλείται ήδη εδώ και πάνω από μία δεκαετία να υποστεί όχι μόνο τις οικονομικές και κοινωνικές, αλλά επίσης και τις στρατηγικές συνέπειες της διαρκούς διεύρυνσης της ΕΕ, «λύνοντας» με παραχωρήσεις ελληνικής κυριαρχίας και την αυτοδιάλυση του κυπριακού κράτους τις ελληνοτουρκικές «διαφορές», κύριο εμπόδιο στον δρόμο της ‘Αγκυρας προς την ΕΕ. Η αντιμετώπιση όμως της τουρκικής απειλής ήταν, υποτίθεται, ένας από τους βασικούς λόγους της ελληνικής ένταξης στην ΕΕ και την ευρωζώνη, αλλά και η αιτία τεράστιων εξοπλιστικών δαπανών της Ελλάδας.

Μια από τις καταπληκτικές, εξωφρενικές όψεις της ελληνικής υποτέλειας είναι ότι η Αθήνα υποστήριξε με φανατισμό και εναντίον των εθνικών και κοινωνικών συμφερόντων της την αμερικανική και νεοφιλελεύθερη πολιτική διεύρυνσης της ΕΕ και μάλιστα προς την Τουρκία. ‘Όταν μάλιστα η Μέρκελ και οι Γάλλοι, θέλοντας να αλλάξουν το ναι που είχαν πει στην τουρκική ένταξη, απευθύνθηκαν στον Καραμανλή και τον Παπαδόπουλο, προτείνοντας να χρησιμοποιήσουν τα ελληνικά και κυπριακά θέματα για να σταματήσουν την Τουρκία, Αθήνα και Λευκωσία προτίμησαν την υποτέλεια. Αργότερα ήρθε ο Παπανδρέου του οποίου είναι κεντρική μεγάλη ιδέα η τουρκική ένταξη!

Με δύο λόγια τι έγινε; Το Βερολίνο, καταλαβαίνοντας ότι μετά τη μεγάλη διεύρυνση η ΕΕ γίνεται «κουρελού», άρχισε, με τρόπο είναι αλήθεια αντιφατικό, να οργανώνει την άμυνα της Ευρώπης όπως η ίδια την καταλαβαίνει. Θα μπορούσε η άμυνα αυτή να περνάει από το Αιγαίο και τη Λευκωσία, οι επαρχιώτες όμως Ελλάδας και Κύπρου δεν θέλησαν αυτή τη συμμαχία, προτιμώντας τον αιώνιο ρόλο τοποτηρητή της αγγλοαμερικανικής αποικίας που τους αρέσει για τους ίδιους και τη χώρα τους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι διευκόλυναν το Βερολίνο να σκεφτεί ότι ίσως θα μπορούσε να πετάξει το ελληνικό έρμα για να στερεώσει ότι μείνει στον ευρωπαϊκό σκληρό πυρήνα, χάνοντας μια Ελλάδα που, έτσι κι αλλοιώς δεν είχε. Ακόμα και αν δεν μας πετάξει εκτός άλλωστε, μας χρησιμοποιεί ήδη ως σάκο του μποξ, σε συμμαχία με τις “αγορές” και καταστροφικές συνέπειες για το μέλλον της Ελλάδας.








Konstantakopoulos.blogspot.com

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

AΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΧΑΟΣ: άρνηση προστατευτισμού, καταστροφική λιτότητα, αδυναμία ρύθμισης

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε “χαοτική περιδίνηση”, εξ ορισμού απρόβλεπτης κατάληξης, μοιάζει να εισέρχεται η ΕE, έχοντας καθυστερήσει στην αντιμετώπιση του ελληνικού ζητήματος αρκετά για να αναδειχθούν στην επιφάνεια και να “σκάσουν” οι πολλές αντιφάσεις της. Η Ελλάδα έπαιξε περίπου ρόλο που παίζουν οι ελκυστές καταστροφής στη μαθηματική θεωρία του Χάους. Αν όμως δεν βρεθεί σημείο σταθεροποίησης στην περιδίνηση της ΕΕ, ρόλο του ελκυστή καταστροφής θα αναλάβει η ¨Ενωση και η κρίση θα μεταφερθεί στο υπέρτερο επίπεδο, της παγκόσμιας οικονομίας και παγκοσμιοποίησης. Στο χειρότερο σενάριο, η σύγκρουση διεθνών τραπεζών και ΕΕ, εξαιτίας του άναρχου τρόπου που την χειρίζονται οι Ευρωπαίοι, μπορεί να έχει μοιραίες συνέπειες για ευρώ-ΕΕ.

Στις 10.5 η Γερμανία συγκατατέθηκε στο πακέτο για τη Νότιο Ευρώπη, αν πιστέψουμε την Ελ Παίς, μόνο όταν ο Σαρκοζί απείλησε με γαλλική έξοδο από το ευρώ. Το ευρώ πήρε πάνω του, η σταθερότητα επέστρεψε, αλλά το Βερολίνο έκανε δεύτερες σκέψεις. Η Ντώυτσε Μπανκ άρχισε να προβλέπει ελληνική χρεωκοπία, οι Γερμανοί να ζητάνε αυστηροποίηση των δημοσιονομικών κανόνων, οι Γάλλοι να θέτουν το ερώτημα που θα πάει η οικονομία με τον στραγγαλισμό της ζήτησης, η γαλλογερμανική σύγκρουση να αναβιώνει σε επίπεδο Eurogroup, όταν εκλήθη να συγκεκριμενοποιήσει τη λειτουργία της στήριξης. Χαρακτηριστικό του κλίματος ήταν το πρωτοφανές σχόλιο του Τρισέ για την Μέρκελ. Καλύτερα, είπε, να μερικοί να το βουλώνουν!

Η Μέρκελ προτείνει μηχανισμό ελεγχόμενης πτώχευσης των χωρών-μελών της ευρωζώνης. Ταυτόχρονα, ενώ μέχρι τώρα κατηγορούσε περίπου τους ¨Ελληνες συνταξιούχους των 500 ευρώ ως υπεύθυνους για την κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, τρομοκρατημένη από τα αποτελέσματα και το αναδυόμενο τέρας των αγορών, παίρνει τα πρώτα μέτρα περιορισμού της βραχυπρόθεσμης κερδοσκοπίας. Οι αγορές της απαντάνε αμέσως, με πτώση του ευρώ και των γερμανικών ομολόγων. Η Γαλλία, που διαμαρτυρόταν έντονα για τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, εξανίσταται για τα μέτρα του Βερολίνου και δηλώνει ότι η ίδια δεν θα πάρει! Το “O σώζων ευατόν σωθήτω” μετατρέπεται από ελληνική σε ευρωπαϊκή κατάρα, σε ένα περιβάλλον που δικαιώνει το “Μωραίνει ο Θεός ον βούλεται απωλέσαι”.

Για τη Γερμανία το πρόβλημα είναι η δημοσιονομική απειθαρχία, προτείνει άγριες περικοπές δαπανών και αυστηρές ποινές. Θέλει όλη την πειθαρχία που χρειάζεται ένα καλό ευρωπαϊκό κράτος, κανέναν όμως από τους αντισταθμιστικούς, αναδιανεμητικούς μηχανισμούς που έχουν τα κράτη, όπως κοινή φορολογία και αναδιανομή. Θέλει όλα τα κέρδη, κανένα από τα κόστη της ευρωζώνης.

Η γενικευμένη λιτότητα κινδυνεύει όμως να έχει χειρότερα αποτελέσματα από το 1930, είναι κυκλική και όχι αντικυκλική πολιτική. Θα στραγγαλίσει τη ζήτηση απειλώντας τη δημοκρατία. Αντί να βγάλει την παγκόσμια οικονομία από την ύφεση, θα την οδηγήσει σε κραχ. Η τραπεζική επίθεση κατά των κοινωνιών άρχισε από την περιφέρεια της ΕΕ, πέρασε στην περιφέρεια της ευρωζώνης και θα φτάσει στο κέντρο της. Είναι χίμαιρα να πιστεύει το Βερολίνο ότι θα επιβιώσει εν μέσω ευρωπαϊκών ερειπίων!

Η Γαλλία ζητάει από το Βερολίνο να ρίξει στην αγορά τα πλεονάσματά του για να ξαναλειτουργήσει η οικονομία, αντί να αγοράζει χρεώγραφα. Είναι αλήθεια ότι χωρίς ζήτηση, η Ευρώπη θα καταρρεύσει. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι σε συνθήκες έλλειψης προστατευτικών φραγμών, η ζήτηση κινδυνεύει να καταλήξει εκτός Ευρώπης! Η υποτίμηση του ευρώ είναι μέτρο προστατευτισμού, συγκυριακό όμως, πιθανότατα ανεπαρκές. Κανείς όμως δεν θέλει να ακούσει για προστατευτισμό!

Το λιγότερο που θάπρεπε να γίνει, όχι για να σωθεί το παρόν επίπεδο ευρωπαϊκής οικονομίας και ευημερίας, αλλά για να μη γνωρίσει η Ευρώπη κοινωνικοπολιτικές καταστροφές και ο πλανήτης μεγάλους πολέμους, θάταν η σχεδιασμένη επαναφορά λελογισμένου προστατευτισμού, ελέγχων, φορολόγησης ροών κεφαλαίων και εμπορευμάτων, μιας νέας βιομηχανικής και τεχνολογικής πολιτικής στην Ευρώπη, ίσως στραμμένης στη ρομποτική και την αυτοματοποίηση, φιλικής προς το περιβάλλον και τον εργαζόμενο, νέες πολιτικές συνοχής. Καμμιά όμως μεγάλη πολιτική δύναμη στην Ευρώπη, ούτε καν η ριζοσπαστική αριστερά δεν το προτείνει. Είναι άλλωστε πολύ δύσκολο να υλοποιηθεί η ιδέα στο περιβάλλον 27 συναποφασιζόντων.

Ως αποτέλεσμα τουλάχιστο τεσσάρων δεκαετιών απορρύθμισης, σταδιακής κατάργησης όλων των κρατικών μοχλών παρέμβασης, αντί να ομαλοποιείται και να εξισώνεται, το παγκόσμιο σύστημα της παγκοσμιοποίησης, τείνει να διαρραγεί αναρχικά σε πόλους διαφορικής ισχύος. Αλλού χρήμα, αλλού κατανάλωση-ζήτηση, αλλού παραγωγή-εργασία. Κάθε πόλος επιχειρεί να μεγιστοποιήσει τα πλεονεκτήματά του, με αποτέλεσμα έκδηλη αδυναμία ρύθμισης.

Στην εξίσωση συμμετέχουν πολλοί “παίκτες”. Οι “στρατηγικές” τους είναι αποκλίνουσες, αλλά και μεταβάλλονται στη διάρκεια του «παιχνιδιού», αποσταθεροποιώντας τη λειτουργία του συστήματος και αποκαλύπτοντας την αδυναμία του να αυτορρυθμισθεί. ‘Ενας κολοσσιαίος παράγοντας που παραμένει σχετικά αόρατος και απρόβλεπτος είναι οι αγορές. Στην πραγματικότητα η συζήτηση περί αγορών είναι απάτη, αυτό που βλέπουμε δεν είναι αγορές, είναι μάλλον το τέλος των αγορών, με τη μορφή που χαρακτήρισε τον ανερχόμενο καπιταλισμό, ενός πλήθους δηλαδή αλληλοανταγωνιζόμενων παικτών! Οι διεθνείς τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης και κάτοχοι-διαχειριστές χρηματιστικού κεφαλαίου, μετά από δεκαετίες απελευθέρωσης και αποφορολόγησης, απέκτησαν πολλαπλάσια ισχύ από τα κράτη, συκροτήθηκαν σε τεράστιο ολιγοπώλιο και, όπως κάθε τόσο μεγάλη Ισχύς στην ιστορία έχουν ασφαλώς μακροχρόνιες πολιτικο-στρατηγικές και όχι μόνο οικονομικές επιδιώξεις.

Είναι ουσιαστικά οι δυνάμεις που έσπρωξαν τις ΗΠΑ στην επίθεση στο Ιράκ, ως αρχή στρατιωτικής κατάληψης του πλανήτη και δημιουργίας παγκόσμιας «Aυτοκρατορίας». Τα μέσα και το πεδίο σύγκρουσης άλλαξαν, όχι οι επιδιώξεις. Αν οι Αμερικανοί μπορούν να μετακινήσουν μερικές στρατιές σε διάστημα λίγων εικοσιτετραώρων, οι επονομαζόμενες αγορές μπορούν επίσης να κινητοποιήσουν πολλά δισεκατομμύρια δολλάρια με καθαρά πολιτικές επιδιώξεις. Γι’ αυτό δεν βλέπουμε τις χαοτικές κινήσεις, που συνήθως χαρακτηρίζουν τις πραγματικές αγορές, όσο στοχευμένες επιθέσεις εναντίον ενός ευρωπαϊκού κράτους κάθε φορά. Ο τρόπος δράσης θυμίζει τους αστραπιαίους πολέμους με τους οποίους ο Γκουντέριαν κατέλαβε την Ευρώπη, προτού σπάσει τα δόντια του στη στέππα.

Δεύτερο, δεν υπάρχει ΕΕ. Δεν υπάρχει τρόπος, πεδίο σύνθεσης της πολιτικής βούλησης των ευρωπαϊκών λαών, των δημοκρατικών τους αποφάσεων στα 27 εθνικά θεσμικά επίπεδα που λειτουργεί υποτυπωδώς η δημοκρατία, των οικονομικών εξελίξεων και πολιτικών και των κεντρικών ευρωπαϊκών θεσμών. Το Μάαστριχτ είναι ένας κλειστός, εσωτερικά συνεκτικός αλγόριθμος, φτιαγμένος με κριτήριο την εγγύηση των κερδών του χρηματιστικού κεφαλαίου (και εμμέσως των γερμανικών εξαγωγών). Τηρούμενο οδηγεί σε πολιτικά ανέφικτες καταστάσεις, μαζικής φτωχοποίησης και πλήρους αποβιομηχάνισης. Είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να μεταρρυθμιστεί. Αν αρχίσεις να τον παραβιάζεις ad hoc, όπως κάνει τώρα η ΕΕ, δυσκολεύεσαι να βρεις νέο σημείο σταθερότητας του συστήματος και παροξύνεις τις εσωτερικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς.

Το ευρώ έκανε πολύ ευκολότερο τον δανεισμό. ¨Όπως αποκαλύπτεται, έκανε πολύ ευκολότερη και την υποδούλωση των ευρωπαϊκών κρατών στους δανειστές τους, εκτός αν αρχίσουν να τους … απαλλοτριώνουν, όπως ο Ρούζβελτ. Το Μάαστριχτ σε συνδυασμό με τη διαρκή διεύρυνση και την παγκόσμια φιλελευθεροποίηση λειτουργεί ως εργαλείο ευρωπαϊκής αποβιομηχάνισης. Η υπεσχημένη σύγκλιση οικονομιών (Ντελόρ, 1986) δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, ούτε όλη η Ευρώπη μπορεί να ζήσει από την παραγωγή υψηλής τεχνολογίας (ιδέες Μπλερ). Για να συναγωνιστούν οι Ευρωπαίοι κινέζικες επιχειρήσεις με μεροκάματο ένα ή δύο δολλάρια, πρέπει να κατεβάσουν τελικά εκεί τα μεροκάματα, κάτι που δεν μπορεί να γίνει χωρίς πολέμους, καταστροφές και δικτατορίες. Το αποφύγαμε με δανεισμό, η μέθοδος όμως επιδείνωσε αντί να λύσει το πρόβλημα, αφού τα δάνεια δεν χρηματοδότησαν ανάπτυξη και μείωση ανισοτήτων. Για να κατέβει βίαια το κόστος εργασίας, όπως επιβάλλει η αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων, όταν δεν παρεμβάλλεται κρατική παρέμβαση, πρέπει να καταστραφεί η ευρωπαϊκή δημοκρατία. Την τάση οργανώνουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες, Μάαστριχτ και Λισσαβώνας, αναγορεύοντας τον ακώλυτο οικονομικό ανταγωνισμό, τον χωρίς εμπόδια και όρια φιλελευθερισμό, σε καταστατική αρχή της ΕΕ, απαγορεύοντας κάθε φορολογική και κοινωνική εναρμόνιση.
Η Γερμανία συμμάχησε με τις αγορές για να δώσει ένα μάθημα στην Ελλάδα, διαπιστώνοντας τώρα με τρόμο και αμηχανία ότι ο σύμμαχος είναι ένα επικίνδυνο τέρας. Αλλά ούτε οι αγορές μπορούν τελικά να επιβάλουν μαζική φτωχοποίηση. Θα χρειαστούν ισχυρές αστυνομίες και στρατοί, μια κατάλληλη ιδεολογία, ίσως και διεθνείς συρράξεις ή μεγάλες καταστροφές. Εκτός αν η προσέγγιση του Μεγάλου Κραχ προκαλέσει κινητοποίηση κοινωνιών και εναργείς πολιτικές παρεμβάσεις.

Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 22.5.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

H κατάργηση των συντάξεων και του κράτους πρόνοιας

Και η προγραμματισμένη (αυτο)καταστροφή της Ελλάδας

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


Κριτήριο των κριτηρίων για τον πολιτισμό μιας κοινωνίας, ενός ανθρώπου, μιας χώρας είναι ο τρόπος που μεταχειρίζονται τον ηλικιωμένο, τον ανήμπορο, τον άρρωστο, τον αδύναμο. Πάντων μέτρον άνθρωπος, δίδασκε ο Πρωταγόρας, ηγέτης των Σοφιστών, θεωρητικών και ιδεολόγων της αρχαίας Δημοκρατίας.

Τo πρόγραμμα περικοπής μέχρι ουσιαστικής κατάργησης των συντάξεων οδηγεί σε γενοκτονία συνταξιούχων, ηλικιωμένων, ασθενών. Χιλιάδες συμπολίτες μας θα δυστυχήσουν, θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν εξαιτίας του. Οι συνέπειες στον κοινωνικό ιστό θα πολλαπλασιασθούν από οικονομικές πολιτικές που οδηγούν σε εκτόξευση την ανεργία, περιορίζοντας τις αποζημιώσεις απολύσεων. Η ελληνική οικονομία οδηγείται σε κραχ, ο κοινωνικός ιστός σε διάρρηξη και, μαζί, απειλούνται τα θεμέλια της δημοκρατίας και η εθνική ασφάλεια.

Η ηθική ζημιά στην ελληνική κοινωνία θα είναι απροσμέτρητη. Στη συλλογική μνήμη του ελληνικού λαού, η επικείμενη ημικατάργηση του κράτους πρόνοιας θα καταγραφεί ως κοινωνική και εθνική καταστροφή. ‘Ένα σύνδρομο Μαρίας Αντουανέτας μοιάζει όμως να εμποδίζει την κυβέρνηση να το αντιληφθεί. Απορεί κανείς με την ακατάσχετη τηλεοπτική πολυλογία και ενίοτε ψευδολογία των αρμοδίων, που αλλάζουν μάλιστα κάθε δεύτερη μέρα αυτά που λένε. Δεν καταλαβαίνουν ότι τρομοκρατούν και εξαγριώνουν τους πολίτες; Σε άλλο πλανήτη κατοικούν;

Οι σημερινοί συνταξιούχοι είναι ανήμποροι να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, οι αυριανοί πολύ συγχισμένοι για να υπερασπιστούν το μέλλον τους. Οι διαδρομές όμως του δίκηου και του άδικου είναι παράξενες. Το ανάθεμα του γέροντα, που του κόβουν τα 500 ευρώ της σύνταξης, γιατί δεν έχουν τα κότσια ούτε καν να διαπραγματευθούν με ΔΝΤ και Κομισιόν, θα βρει δικό του τρόπο να εκδικηθεί. .
Ο Απόστολος Κακλαμάνης διαπίστωσε πικρά πως το κύμα της οργής δεν κάνει πολλές διακρίσεις. Κινδυνεύει να αποδειχθεί εξίσου ισοπεδωτικό με τη βαρβαρότητα που δέχεται η κοινωνία. Oι βουλευτές που απαιτούν σεβασμό, σεβάστηκαν την εντολή των ψηφοφόρων; Σεβάστηκαν το πνεύμα, αν όχι το γράμμα του συντάγματος, εκχωρώντας εθνική κυριαρχία στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν ή περιβάλλοντας τον κ. Παπακωνσταντίνου με εξουσίες ¨Υπατου Αρμοστή, όταν του έδωσαν εξουσίες να υπογράφει δεσμευτικές συμφωνίες, για θέματα κοινοβουλευτικής αρμοδιότητας;

Υποστηρίζονται όλα αυτά ως απαραίτητα. Αν το πίστευαν οι πολιτικοί μας ταγοί, ας έβρισκαν το θάρρος να ξαναγυρίσουν στον ελληνικό λαό, εν ονόματι του οποίου κυβερνούν, ζητώντας νέα, διαφορετική εντολή. Τι συζητάμε όμως; Από τον Αύγουστο 2009 τουλάχιστο, ο κ. Προβόπουλος ενημέρωσε για το έλλειμμα. Κατά τον κ. Σαχινίδη, το ΔΝΤ ήταν παρόν από τις 5.10! Μπορεί να θεμελιωθεί το νέο κράτος που χρειαζόμαστε, το νέο κοινωνικό συμβόλαιο που έχουμε απελπιστικά ανάγκη, πάνω σε απάτες προεκλογικών μπαλκονιών, διακηρύξεις που αλλάζουν κάθε βδομάδα, στημένα γκάλοπ, δίκυκλα ΜΑΤ ή τις επικίνδυνες προβοκάτσιες που (ελπίζουμε ότι δεν θα) μπορούσαν να σκαρφιστούν οι υπηρεσίες του ελληνικού βαθέος κράτους, εκ γενετής συνδεδεμένες με Λονδίνο και Ουάσιγκτον;

Δεν θα επανέλθουμε στο δήθεν αναπόφευκτο της προσφυγής στο ΔΝΤ, για το οποίο πολύ μελάνι χύθηκε στις στήλες των «Επικαίρων». Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δεν έκανε περίπου τίποτα για να αποτρέψει το ενδεχόμενο. ‘Αλλωστε, το ΠΑΣΟΚ δεν περίμενε τις αγορές για να μάθει το νεοφιλελευθερισμό. Δεν το υποχρέωσαν οι αγορές να βάλει το 2004 στο ψηφοδέλτιο επικρατείας τους ηγέτες του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού-ατλαντισμού Στέφανο Μάνο και Ανδρέα Ανδριανόπουλο. Αργότερα, ο κ. Παπανδρέου φλέρταρε με τον σοσιαλδημοκρατικό κεϋνσιανισμό τύπου Στίγκλιτζ ή Κρούγκμαν και που είναι πραγματικά η καρδιά του ένας Θεός ξέρει. Σημασία έχει η πράξη και η πολιτική.

Ο γράφων ουδέποτε υποστήριξε την άποψη ότι υπάρχουν λεφτά. Δεν υπήρχαν περιθώρια κεϋνσιανής διόρθωσης τον Οκτώβριο 2010. Θα έπρεπε ίσως να γίνει εσωτερική υποτίμηση. Μπορούσε να γίνει με ένα σοβαρό πρόγραμμα ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης, που θα χτυπούσε την απέραντη λεηλασία του ελληνικού κράτους μέσω της διαφθοράς, θα περιόριζε τα εισοδήματα της μεσαίας και ανώτερης τάξης και τη φοροδιαφυγή, θα χρησιμοποιούσε το γεωπολιτικό χαρτί της χώρας. Μπορούσε να γίνει με μικροχειρουργική, όχι με το τσεκούρι του ΔΝΤ. ‘Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα συνιστούσε ενδεχομένως και απαραίτητο στοιχείο νέας αναπτυξιακής προσπάθειας και προσπάθειας εθνικής αναγέννησης. Αντ’ αυτού καταλήξαμε σε ένα πρόγραμμα αυτοκαταστροφής της ελληνικής κοινωνίας, οικονομίας και του κράτους.

Την κεντρική ιδέα του προγράμματος διατύπωσε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου: “Ο δημόσιος τομέας είναι βαρίδι για την οικονομία, δεν την αφήνει να ανθήσει”. Τη δήλωση δεν την έκανε προεκλογικά στον ελληνικό λαό, αλλά πρόσφατα στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς (5.5.2010), όργανο του Σίτυ και των διεθνών τραπεζών που τίναξαν στον αέρα το ελληνικό χρέος.

Tο αστείο, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τέτοιο όρο για μια τραγωδία, είναι ότι, λέγοντάς τα, ο κ. Παπακωνσταντίνου, που επιδιώκει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των διεθνών τραπεζιτών, περιορίζει, χωρίς να το καταλαβαίνει, τη χρησιμότητά του γι’ αυτούς. Το Σίτυ και ο Σόρος θέλουν να κλέψουν την Ελλάδα και να τη σταθεροποιήσουν ίσως πολύ μετά και ως κάτι πολύ διαφορετικό. ‘Όταν ο κ. Παπακωνσταντίνου τους δώσει αυτό που τώρα θέλουν, το ελληνικό δημόσιο, θα παύσουν να τον έχουν ανάγκη. ‘Ηδη καλλιεργούν παρασκηνιακά τις φιλοδοξίες του κ. Χρυσοχοϊδη, για να κάμψουν ενδεχόμενες αναστολές του στη δυναμική στήριξη του προγράμματος. Κι αυτός όμως, μεταβατικός θα αποδειχθεί. Θα χρειασθούν άλλες ιδεολογίες και δυνάμεις για να “πολτοποιηθεί” η Ελλάδα.

Ξέρουν ότι το πρόγραμμά τους δεν είναι εφαρμόσιμο. Γράφουν και ξαναγράφουν στις εφημερίδες τους ότι θα χρεωκοπήσουμε. Σχεδιάζουν πως θα εκμεταλλευθούν μια χρεωκοπία και πως θα αναδιαρθρώσουν το χρέος προς ώφελός τους, κατά το μοντέλο Γέλτσιν, με πλήρη δηλαδή λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και της ελληνικής κοινωνίας. Το δυσθεώρητο ελληνικό χρέος είναι το μεγάλο τους όπλο. Ακόμα μεγαλύτερο όπλο είναι όμως γι’ αυτούς η διακηρυγμένη στρατηγική επιδίωξη της κυβέρνησης να ανακτήσει την “αξιοπιστία στις αγορές”.

Τα διεθνή κέντρα που οργάνωσαν την επίθεση κατά της Ελλάδας, σκέφτονται από τώρα ποιόν θάθελαν για διάδοχο και του κ. Παπακωνσταντίνου και ολόκληρης της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ! Θα υποστηρίξουν άλλες λύσεις, αφού ξεζουμίσουν όλο το κεφάλαιο του ονόματος Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Μακάρι να μπορούσε η κυβέρνηση, μια στιγμή μονάχα, να διερωτηθεί γιατί προκαλεί τόσο ενθουσιασμό σε Μητσοτάκη, Καρατζαφέρη, Δασκαλόπουλο!

Η δήλωση του Υπουργού Οικονομικών δείχνει άγνοια της παγκόσμιας και ελληνικής οικονομικής ιστορίας και της συγκυρίας. Αν ο κ. Παπακωνσταντίνου έλεγε ότι “αυτός’ ο δημόσιος τομέας είναι βαρίδι και χρειάζεται να τον αλλάξουμε, θα τον χειροκροτούσαμε. ‘Όμως πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξε ανάπτυξη χωρίς στρατηγική εμπλοκή του κράτους, από την Κορέα και την Ιαπωνία έως τις υπερφιλελεύθερες ΗΠΑ, όπου ο όγκος της έρευνας, της τεχνολογίας, της αντικυκλικής παρέμβασης έγινε μέσω των δημόσιων στρατιωτικών δαπανών. Δεν θα λύσουμε το πρόβλημα του κράτους καταργώντας το, όπως δεν συνιστά θεραπεία ο θάνατος του ασθενούς.

Ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν είναι Υπουργός σε χώρα που διαθέτει Ζήμενς, ΙΒΜ ή Ντασώ. Οι ξένοι που θα αγοράσουν έναντι πινακίου φακής τη δημόσια περιουσία δεν ενδιαφέρονται για ανάπτυξη. Με μικρότερο δημόσιο τομέα, η ανάπτυξη πάει περίπατο. Πόσο μάλλον που το δημόσιο που θα αφήσει πίσω της η κυβέρνηση θα είναι πολύ χειρότερο από το υπάρχον.

Αυτό θα συμβεί γιατί κλονίστηκε συθέμελα ότι απέμενε από την εμπιστοσύνη του πολίτη και του δημόσιου λειτουργού στο κράτος και την πολιτική ηγεσία, κλονίστηκε η αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού, η εμπιστοσύνη στη χώρα του, αποσυντίθεται το όποιο, περιορισμένο κοινωνικό κεφάλαιο και εθνικό σχέδιο διέθετε η χώρα. Δεν μπορεί η ανόρθωση της χώρας να στηριχτεί σε ψέμματα και αδικίες. Ανακοινώνοντας τελείως διαφορετικά μέτρα κάθε βδομάδα και καταστροφολογώντας επί μήνες εν πανικώ η κυβέρνηση τσάκισε την ελληνική αυτοπεποίθηση. Μόνο άνθη του κακού, φοβερές καταστροφές μπορούν να φυτρώσουν και να ανθίσουν στο έδαφος που έτσι σπέρνουν. (Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε δυστυχώς ότι σε αυτή την καμπάνια ψυχολογικού πολέμου, που θυμίζει τον τρόπο απότομης καταστροφής της ΕΣΣΔ, δεν συνέβαλαν ξένες υπηρεσίες.)

Η Θάτσερ δεν κρύφτηκε για να περάσει τα μέτρα της, δεν ισχυρίστηκε ότι είναι σοσιαλίστρια! Βγήκε θαρραλέα μπροστά, τα πρότεινε στο έθνος της και πήρε την εντολή του. Επαναστάσεις ή αντεπαναστάσεις στη ζωή των λαών δεν γίνονται με κολπάκια. Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κάτι τέτοιο - ή να το κάνουμε γιατί δεν σκεφτόμαστε.

Καμμιά ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει, ιδίως στην Ελλάδα, χωρίς στυβαρό, αλλά και πολύ διαφορετικό, πολύ πιο σύγχρονο και εκπαιδευμένο, με αίσθηση αποστολής δημόσιο τομέα. Η συκοφαντική καμπάνια εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων έχει αρκετή πέραση γιατί στηρίζεται στην καθημερινή εμπειρία της συναλλαγής με το δημόσιο. Αλλά τον δημόσιο τομέα δεν τον έφτιαξαν οι υπάλληλοι, τους υπάλληλους έφτιαξαν τα αφεντικά του δημόσιου τομέα.

Θα μπορούσαν να λεηλατούν τα ιδιωτικά συμφέροντα το ελληνικό δημόσιο, αν δούλευε στοιχειωδώς; Κάποιος φρόντισε να μην προσληφθούν χειρούργοι στον Ευαγγελισμό για να πηγαίνουν οι ασθενείς στα ιδιωτικά νοσοκομεία. Ϊσως ο ίδιος που φρόντισε να προσλάβει το νοσοκομείο δεκάδες κηπουρούς ή ηλεκτρολόγους που δεν χρειάζεται. Η λύση στο πρόβλημα είναι λοιπόν να προσλάβουμε τους χειρούργους που λείπουν και να στείλουμε τους κηπουρούς στους κήπους. Δεν είναι λύση ούτε να συνεχίσουμε την πρόσληψη κηπουρών, ούτε να διακόψουμε κάθε πρόσληψη!

Για να μη βρούμε ποτέ τα πρόσωπα που οργάνωσαν την καταστροφική κατάσταση του δημοσίου, μας έβαλαν τώρα όλους μαζί να ασχολούμεθα με τα επιδόματα των υπαλλήλων, να αντιπαραθέτουν ιδιωτικούς με δημόσιους υπαλλήλους, εργαζόμενους με συνταξιούχους, εργαζόμενους με ανέργους, επιταχύνοντας τη βύθιση του σκάφους. ‘Οπως οι Γερμανοί έβαλαν όλη την Ευρώπη να ασχολείται με τους ‘Ελληνες, για να μη διερωτηθεί για την νομισματική πολιτική της ΕΕ ή τις συνέπειες της εξωφρενικής απελευθέρωσης επί δεκαετίες του χρηματιστικού κεφαλαίου. Είναι δυνατό να θεωρηθούν τα επιδόματα των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων υπεύθυνα για τη μεγαλύτερη κρίση της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης και του παγκόσμιου καπιταλισμού;

Λησμονούμε ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας λειτουργεί και ως κράτος πρόνοιας, κακό, οθωμανικό, πελατειακό βέβαια. Δεν έχουμε επιδόματα ανεργίας, κατώτερο εισόδημα επιβίωσης, κοινωνικές υπηρεσίες της προκοπής, πρέπει να λαδώνουμε για τα νοσοκομεία και να πληρώνουμε για φροντιστήρια. Θα μας κόψουν τώρα κι αυτές τις μίζερες συντάξεις. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε επίδομα τις αμοιβές τμήματος των υπαλλήλων, αυτό το επίδομα επιτρέπει στην ελληνική οικογένεια να επιβιώνει, παίζει τον ίδιο ρόλο που κάποτε έπαιζε το χτηματάκι στο χωριό. Το σύστημα έπρεπε προ πολλού να αλλάξει, να ορθολογικοποιηθεί, δεν είναι όμως λύση να πεθάνουμε τους ‘Ελληνες.

Η απότομη, βάρβαρη εισαγωγή της ελληνικής εκδοχής νεοφιλελευθερισμού, υπό τον άμεσο έλεγχο διεθνών τραπεζών και κρατών με μοναδικό συμφέρον να διατηρήσουν τον ελληνικό λαό σε κατάσταση πνιγμένου στα χρέη δουλοπάροικου, αντανακλά στην πραγματικότητα τον βαθύτερα υποτελή χαρακτήρα της ελληνικής άρχουσας τάξης, μόνιμη σταθερά της νεώτερης ιστορίας μας. Σηματοδοτεί όμως και την είσοδο σε μια ιδιαίτερα οξεία φάση της κρίσης του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Θα προκαλέσει αναπόφευκτα κοινωνικές αντιδράσεις, τις μόνες άλλωστε ικανές να ανακόψουν κάπως το πρόγραμμα καταστροφής του κράτους και της ελληνικής κοινωνίας, θα απειλήσει την εθνική ασφάλεια και τη δημοκρατία. Διατρέχουμε τον κίνδυνο, αφού χρησιμοποιηθήκαμε ως πειραματόζωο για να φέρουμε στην Ευρώπη το ΔΝΤ και να αρχίσουμε από δω τη λατινοαμερικανοποίηση της ηπείρου, να γίνουμε πειραματόζωο και για την κατάργηση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, για να φέρουμε κι εδώ καμμιά χούντα σαν αυτές που ευδοκίμησαν αλλού ως αποτέλεσμα εφαρμογής των ίδιων συνταγών. Μήπως ήταν πολύ βολικός, για να ήταν τυχαίος, ο εμπρησμός της Μαρφίν με τους υπαλλήλους μέσα;

Ο ελληνικός νεοφιλελευθερισμός είναι δείγμα καθυστέρησης. Αν είχε κάποιο οικονομικό πλεονέκτημα ήταν στην αρχή του φιλελεύθερου κύκλου (1970-80). H εφαρμογή της μεθόδου στην πρώτη μεγάλη ρωγμή του κύκλου, όταν οι πάντες ξαναγυρνάνε στο κράτος για σωτηρία και η παγκοσμιοποίηση δείχνει σοβαρές ενδείξεις μη βιωσιμότητας, θα αποβεί καταστροφική για μια Ελλάδα με ήδη αδύναμες κρατικές δομές, χωρίς αξιόλογο ιδιωτικό τομέα και υπό εθνική απειλή.

Το πρόγραμμα, εφαρμοζόμενο μέχρι τέλους, θα οδηγήσει στη μετατροπή της Ελλάδας από χώρα σε χώρο, θλιβερή μισοαποικία. ‘Οσοι ‘Ελληνες μπορούν θα μεταναστεύσουν, νέες μάζες εξαθλιωμένων Ασιατών και Αφρικανών θα εποικίσουν το χώρο. Θα γίνουμε μια αποθήκη σύγχρονων δούλων που θα δουλεύουν για κινέζικα μεροκάματα, χρησιμοποιούμενοι ως πολιορκητικός κροιός για την κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας, της δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Θα γίνουμε μείζων μοχλός αμερικανικής επιρροής στην Ευρώπη και γενικό δοκιμαστήριο μιας γιγαντιαίας επίθεσης της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος εναντίον των ευρωπαϊκών λαών. Δυστυχώς, όχι μόνο οι οικονομικές επιλογές της κυβέρνησης αλλά και μια σειρά άλλων επιλογών εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής τείνουν να ενισχύσουν την επίθεση αυτή εναντίον του ελληνικού έθνους-κράτους.

konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, 20.5.2010

Τρίτη 11 Μαΐου 2010

META TIΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ, ΟΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ: ΚΥΠΡΙΑΚΟ, ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ

Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε πολύπλευρη επίθεση πέρασε τώρα η τουρκική διπλωματία, με την ενίσχυση των πιο ατλαντικών κύκλων της ευρωπαϊκής Κομισιόν, και δύο ταυτόχρονες, στρατηγικής σημασίας, επιδιώξεις:

- να υποχρεώσουν την Κύπρο να άρει το βέτο στα οκτώ κεφάλαια των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, που συνιστά το κυριότερο και μεγαλύτερο εμπόδιο για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, αλλά και το σπουδαιότερο ευρύτερα διπλωματικό χαρτί, ακόμα στα χέρια Λευκωσίας και Αθήνας

- να “στριμώξουν” την ελληνοκυπριακή πλευρά, για να δεχθεί μη αξιοπρεπή και βιώσιμη λύση του κυπριακού, διακινδυνεύοντας την απομόνωσή της σε περίπτωση που δεν το πράξει

Η μία (αυτο)ήττα μετά την άλλη

Η νέα δραστηριοποίηση Toυρκίας και ατλαντικού μπλοκ στην ΕΕ γίνεται με αιχμή του δόρατος το απευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα και ακολουθεί μια μεγάλη νίκη της ‘Αγκυρας, με την αμφίβολης μεν νομιμότητος, μεγάλης όμως σημασίας απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα. Το Δικαστήριο αναγνώρισε τουρκικό θεσμικό όργανο για τον πρώτο βαθμό διευθέτησης του θέματος και επίσης έλαβε υπόψιν του τις πραγματικές συνθήκες ως δημιουργούσες δικαιώματα, έστω και αν είναι αποτέλεσμα αδικοπραξίας (μια ρύθμιση στην κατεύθυνση μιας διελής ημιαναγνώρισης κάποιων δικαιωμάτων χρησικτησίας).

Ειρήσθω εν παρόδω, η απόφαση αυτή, υπογραμμίζουν έγκριτοι νομικοί, κατέδειξε την προ πολλού εξάντληση ενός νομικίστικου τρόπου αντιμετώπισης του κυπριακού που ενδημεί σε όλο το πολιτικό φάσμα της μεγαλονήσου. Ο πολιτικός κόσμος, αν όχι και η κοινωνία της Κύπρου, θέλουν να φαντάζονται ότι κάποιος διεθνής θεσμός, ο ΟΗΕ, η ΕΕ, κάποιο διεθνές δικαστήριο, θα τους δικαιώσει, χωρίς μάλιστα οι ίδιοι να δίνουν τον αγώνα που προϋποθέτει μια τέτοια δικαίωση, με τα κόστη και τα ρίσκα του. Η απόφαση του ΕΔΑΔ έδειξε που οδηγεί η εγκατάλειψη της πολιτικής και όχι νομικής ανάδειξης διεθνώς του κυπριακού, στα πλαίσια μιας μάλλον παραδοσιακής πολιτικής “καλού παιδιού”, έναντι της ‘Αγκυρας, του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον.

Μια χώρα π.χ. με φιλοτουρκική στάση, όπως η Σουηδία, δεν παρέλειψε να υιοθετήσει πρόσφατα κοινοβουλευτικό ψήφισμα για τη γενοκτονία των Αρμενίων. Αλλά το αρμενικό, αν και μιλάμε για ιστορικό γεγονός που συνέβη το 1915 και όχι το 1974, είναι παγκοσμίως γνωστό, λόγω της δράσης των ίδιων των Αρμενίων.

Σε αντίθεση με το κυπριακό που δεν το αναφέρουν πλέον διεθνώς ούτε καν οι διπλωματικοί εκπρόσωποι και πολιτικοί Ελλάδας και Κύπρου. Και όταν το αναφέρουν, το αναφέρουν με γενικούς όρους, όπως ανάγκη επίλυσης, χωρίς δηλαδή να υπενθυμίζουν το γεγονός ότι μια χώρα μέλος της ΕΕ έχει εισβάλει και κατέχει τμήμα άλλου μέλους! Η μη διαμαρτυρία του θύματος, όπως και στο ποινικό δίκαιο και στα εν γένει ήθη, τείνει και εδώ να θεωρηθεί ημισυγκατάθεση στο έγκλημα! Θα ήταν παράλογο οι Ελληνες να περιμένουν διάφορους λαούς της υφηλίου να ενδιαφερθούν περισσότερο για τα προβλήματά τους από τους ίδιους! Η Τουρκία δεν εμφανίζεται διεθνώς ως χώρα εισβολής στην Κύπρο και απειλής στην Ελλάδα, αλλά ως φίλη και σύμμαχος.

Η τουρκική δραστηριοποίηση συμπίπτει με όλο και βαθύτατη διάσπαση του “εσωτερικού μετώπου” στην Κύπρο. Στις σοβαρές διαφωνίες για την επιδιωκόμενη λύση (εκ περιτροπής προεδρία, παραμονή εποίκων) προσετέθη τώρα και η διαφωνία όλων των κομμάτων πλην ΑΚΕΛ με την πρόταση διάλυσης της Εθνικής Φρουράς, που υπεβλήθη από τον κ. Χριστόφια. Πρόκειται για επικίνδυνο τραγέλαφο, αφού άλλα προτείνει το ΑΚΕΛ στις διαπραγματεύσεις, άλλα υποστηρίζουν τα υπόλοιπα κυπριακά κόμματα, άλλα θέλουν οι πολίτες! Ο Θεός να βάλει το χέρι του, γιατί πολύ μυαλό δεν φαίνεται να υπάρχει.

Στριμώχνουν τους Ελληνοκύπριους, αποσύρουν το βέτο Παπαδόπουλου

Αιχμή του δόρατος των τουρκικών προσπαθειών είναι ο κανονισμός εμπορίου μεταξύ της ΕΕ και των κατεχομένων. Τον κανονισμό ξεπάγωσε πρόσφατα και έστειλε προς έγκριση στο ευρωκοινοβούλιο η ευρωπαϊκή Κομισιόν. Αν εγκριθεί, συνεπάγεται την ημιαναγνώριση των κατεχομένων και την αφαίρεση ενός από τους τελευταίους μοχλούς πίεσης επί των Τουρκοκυπρίων και της Τουρκίας. Ακόμα και αν δεν εγκριθεί ο κανονισμός, η Κυπριακή Δημοκρατία, θύμα της τουρκικής εισβολής, θα πρέπει να ξοδεύει πολύτιμο πολιτικο-διπλωματικό κεφάλαιο για να υπερασπίζεται την υπόστασή της, αντί να κατηγορεί την ‘Αγκυρα για την εισβολή και κατοχή του νησιού!

Καλά πληροφορημένοι διπλωματικοί κύκλοι στις Βρυξέλλες αναφέρουν ότι Τουρκία και Βρετανία, σε στενή συνεργασία με τον Επίτροπο Διεύρυνσης Φούλε, κατέστρωσαν διπλή στρατηγική: είτε να περάσουν τώρα τον κανονισμό, αν συγκεντρώσουν τη σχετική πλειοψηφία στο ευρωκοινοβούλιο, είτε να τον κρατήσουν ως δαμόκλειο σπάθη, ώστε να στριμώξουν τους Ελληνοκύπριους να αποδεχθούν ανεπιθύμητη λύση εντός του 2010.

Οι συνέπειες τυχόν έγκρισης του κανονισμού δεν περιορίζονται σε Κύπρο και κυπριακό. Η Αγκυρα συνέδεσε την εφαρμογή του τελωνειακού πρωτοκόλλου, το δικαίωμα των κυπριακών σκαφών να ελλιμενίζονται- προσγειώνονται σε τουρκικά λιμάνια-αεροδρόμια, με την εφαρμογή του απευθείας εμπορίου. Αν εφαρμοσθεί ο κανονισμός, η ‘Αγκυρα θα εφαρμόσει το πρωτόκολλο, που δεν της δημιουργεί άλλωστε κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Λευκωσία και Αθήνα θα βρεθούν τότε προ της ασφυκτικής πιέσεως να άρουν το βέτο στα οκτώ κεφάλαια, αφού προτίμησαν να συνδέσουν το βέτο όχι με το μείζον και εξωφρενικό, τη μη αναγνώριση της Κύπρου και την παραμονή κατοχικού στρατού, αλλά με το δευτερεύον, τα λιμάνια-αεροδρόμια.

Εχουν φυσικά το θεωρητικό δικαίωμα να ασκήσουν βέτο για αυτά τα πολύ σοβαρότερα, πολιτικά όμως θα τους είναι πολύ δύσκολο, αφού θα έχουν ήδη ικανοποιηθεί στο θέμα του πρωτοκόλλου.

Η τελική επιδίωξη Λονδίνου, Ουάσιγκτον και ¨Αγκυρας

Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι
α) η Τουρκία να διατηρεί χωρίς πολιτικό κόστος υπό κατοχή τη μισή Κύπρο, μην αναγνωρίζοντας ένα μέλος της ΕΕ, αλλά συνεχίζοντας χωρίς μείζον πρόβλημα την ενταξιακή της πορεία,
β) Αντί να κατηγορείται διεθνώς για την εισβολή και κατοχή της Κύπρου, να κατηγορούνται οι Ελληνοκύπριοι ότι δεν θέλουν λύση και να πιέζονται να δεχθούν όποια τους προτείνεται,
γ). Αθήνα και Λευκωσία θα απωλέσουν το μεγαλύτερο διπλωματικό χαρτί τους, όχι μόνο έναντι της Τουρκίας, αλλά και έναντι των Ευρωπαίων. Την πραγματική δηλαδή δυνατότητα βέτο, που μπορεί είτε να ανταλλαγεί με σοβαρά ανταλλάγματα από την Τουρκία και τις ΗΠΑ, είτε να χρησιμοποιηθεί από τη Γερμανία και τη Γαλλία για το όχι που θέλουν να πουν, αλλά δεν βρίσκουν τον τρόπο, προς την ‘Αγκυρα, για να συμπτυχθεί συμμαχία Αθήνας με Βερολίνο-Παρίσι.

Ηδη, ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ Ντάουνερ επανέφερε εμμέσως πλην σαφώς το σχέδιο Ανάν, κάνοντας λόγο για “παραμέτρους του ΟΗΕ”, που πρέπει να ληφθούν υπόψιν στη λύση. Οι παράμετροι είναι ο κωδικός όρος που συνήθως αναφέρεται στο καταψηφισθέν σχέδιο. Ταυτόχρονα, ο ΟΗΕ επιχειρεί να επανεισάγει δειλά την έννοια της επιδιαιτησίας και του χρονοδιαγράμματος, που απορρίπτει μέχρι τώρα ο Πρόεδρος Χριστόφιας. Οι αξιωματούχοι του ΟΗΕ θέλουν να εισάγουν δικές τους “γεφυροποιές προτάσεις” και διολισθαίνουν στην τουρκική άποψη ότι πρέπει επιτέλους να τελειώσουν κάποτε οι διαπραγματεύσεις. ‘Oπως επισημαίνουν Κύπριοι διπλωμάτες, αυτό είναι σαν να βάζει κανείς το κάρο πριν το άλογο. Δίνοντας έμφαση στην ανάγκη σύντομου τερματισμού και όχι υποχώρησης της τουρκικής αδιαλλαξίας, στην πράξη επιβραβεύουν την τελευταία και πιέζουν την ελληνική πλευρά.

¨Αγνοια ή συμπαιγνία με ΗΠΑ-Tουρκία;

Η υπόθεση του εμπορίου είχε και άλλη παρενέργεια, γιατί δηλητηρίασε και έσπειρε μεγάλη καχυποψία στο κυπριακό πολιτικό σκηνικό. Ο κανονισμός θα μπορούσε πολύ ευκολότερα να σταματήσει προτού η Κομισιόν τον στείλει στο ευρωκοινοβούλιο. Για τις προθέσεις της Κομισιόν είχαν ενημερωθεί εγκαίρως η κυπριακή και ελληνική διπλωματία, οι Επίτροποι της Κύπρου και της Ελλάδας στις Βρυξέλλες, πιθανώς και οι Βουλές Κύπρου και Ελλάδας. Κανένας δεν έκανε τίποτα και εκ των υστέρων ισχυρίσθηκαν όλοι αυτοί άγνοια. Σε πολλούς ένα τέτοιο κολοσσιαίο “λάθος” και μάλιστα από τόσο πολλούς, φάνηκε απίστευτο. Και πάντως κανείς πολιτικός δεν παραιτήθηκε, κανείς υπηρεσιακός δεν τιμωρήθηκε! Μήπως υπάρχει κάτι σάπιο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας; διερωτάται ένας βετεράνος πολιτικός ηγέτης στη Λευκωσία.

Δημοσιεύτηκε στον “Kόσμο του Επενδυτή”, στις 8.5.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

“Yποδούλωση ή καταστροφή”. Αυτό είναι συνήθως το δίλημμα με το οποίο εκβιάζονται στην ιστορία άνθρωποι, λαοί, χώρες. Στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχει δίλημμα: “Και υποδούλωση και καταστροφή”.

Προς το παρόν βέβαια, ο μέσος ‘Eλληνας, συγχισμένος από μια καλά σχεδιασμένη επικοινωνιακή καμπάνια, που χρησιμοποιεί τον φόβο για να οδηγήσει το ζώο στον δήμιό του, δεν έχει προλάβει να συνειδητοποιήσει τι θα συμβεί με το μέσα μυαλό.

Τυχαίνει να έχω ζήσει σε χώρα που εφαρμόσθηκε η συνταγή του ΔΝΤ. ‘Ημουν ανταποκριτής στη Μόσχα στα χρόνια του Γέλτσιν. Θυμάμαι πολύ καλά τη γριούλα που με κυνηγούσε από πίσω να μου φιλήσει τα χέρια, επειδή της αγόρασα ένα ψαράκι που δεν την έφταναν τα λεφτά της να το αγοράσει. Θυμάμαι πολύ καλά τον φίλο μου, παγκοσμίως γνωστό ωκεανογράφο, που μάζευε σκουπίδια των νοσοκομείων τις νύχτες για να τα φέρει βόλτα. Τις καθαρίστριες που, μην έχοντας άλλη λύση, έκλεβαν τις λάμπες από τις επιχειρήσεις που δούλευαν. Τους φίλους πούβαζαν τους συγγενείς τους στο νοσοκομείο όχι γιατί ήταν άρρωστοι, αλλά για να φάνε. Για κάθε χρόνο οικονομικών μεταρρυθμίσεων υπό την αιγίδα του ΔΝΤ στη Ρωσία, έπεσε ένα χρόνο αντιστοίχως το προσδόκιμο ζωής του άρρενα πληθυσμού. Γι¨ αυτό και μου φαίνεται μια ακόμα βλακεία των κ. κ. Λοβέρδου και Παπακωνσταντίνου η πρόβλεψη για σύνδεση των ορίων σύνταξης με το προσδώκιμο ζωής.

‘Όταν η ελληνική κοινωνία συνειδητοποιήσει το μέλλον που της επιφυλάσσουν, τότε ίσως θα έρθει η ώρα της γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης, πιθανώς του μόνου μέσου που έχει απομείνει στον ανυπεράσπιστο και προδομένο από τις διάφορες ελίτ του ελληνικό λαό. Για να προστατεύσει όχι μόνο τα κοινωνικά του δικαιώματα, αλλά επίσης τα εθνικά και τα δημοκρατικά, την ίδια εντέλει την υπόστασή του. Το μόνο μέσο κατ¨ελάχιστο για να διαπραγματευθεί με τους πιστωτές του, κατά μέγιστο για να αποφύγει την τελική πολτοποίηση μιας Ελλάδας, υπονομευμένης από τα μέσα και υποκείμενης εξωτερικά σε τεράστιες γεωοικονομικές, αλλά και γεωπολιτικές πιέσεις.

Οι διεθνείς δυνάμεις που επιτίθενται στον ελληνικό λαό και το ελληνικό κράτος, με τη συνενοχή και συνεργασία των ελίτ του, δεν έχουν καμιά αμφιβολία ότι θάρθει η έκρηξη. Θέλουν όμως να μην είναι συγκροτημένη, νάναι διάχυτη, χωρίς στόχο και ηγεσία, ώστε να δοκιμάσουν εδώ την καταστολή ευρείας έκτασης ταραχών που προβλέπουν και για τις δικές τους χώρες, ίσως και για να τεστάρουν την επιβολή ενός νεοφασιστικού καθεστώτος.

¨Ένα τέτοιο καθεστώς θα φέρει ξανά στην ευρωπαϊκή επικαιρότητα ο τρόπος αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης, με άρνηση αναδιανομής και απαίτηση να πληρωθεί και το τελευταίο σεντ στις τράπεζες, που παρολίγον να βουλιάξουν την παγκόσμια οικονομία το 2008. Η Ελλάδα είναι ιδανικός τόπος δοκιμής μιας τέτοιας νεοφασιστικής λύσης, με ένα “1974 από την ανάποδη”, που θα γίνει πολύ ευκολότερο αν το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, το ΑΚΕΛ στην Κύπρο προχωρήσουν, όπως οι ηγεσίες τους έχουν κάθε διάθεση να κάνουν, σε παράδοση, μετά τα κοινωνικά, και των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού στην Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν και τους Αγγλοαμερικανούς.

Ο περιπτεράς στη λεωφόρο Αλεξάνδρας συγκρίνει την κατάσταση της χώρας μας με την Πόλη μετά την ‘Aλωση: “‘Οσοι ‘Ελληνες μπορούν θα φύγουνε, όσοι δεν μπορούν θα μείνουνε”.

Για να περάσουν γρήγορα τα μέτρα και χωρίς αντιδράσεις εξαπολύθηκε μια συνδυασμένη, κερδοσκοπική και επικοινωνιακή επίθεση εναντίον του ελληνικού λαού. Μπορεί αυτή η τακτική να καθυστερεί (όχι να αποτρέπει) τις αντιδράσεις, το τίμημα όμως ή, πιθανότερο, το σκοπούμενο αποτέλεσμα, είναι η αποσύνθεση της εθνικής ψυχολογίας, της Ελλάδας δηλαδή.

Η Ποτούλα έχασε πρόσφατα τον άνδρα της. Τώρα θα χάσει τη δουλειά της στη νομαρχία και πιθανώς το σπίτι της. Πως θα πληρώσει τη δόση του στεγαστικού δανείου; Η Βίκυ, άρρωστη από καρκίνο, αγόρασε ένα σπίτι με δάνειο στη Νίκαια για να είναι κοντά στην αδελφή της. Κινδυνεύει τώρα να της το πάρουν. Η Νίκη, υποδειγματική δημόσιος υπάλληλος, έντιμη και εργατική, υπέβαλε αίτηση παραίτησης: “Νοιώθω τη χώρα μου, το κράτος μου, να με πετάει σαν στημένη λεμονόκουπα”.

Δεν είναι μόνο οι καταστροφικές οικονομικο-κοινωνικές συνέπειες του καθυστερημένου νεοφιλελευθερισμού που εισάγουμε. Είναι και οι τεράστιες ηθικές συνέπειες των επιλογών της κυβέρνησης. ““Δεν έχω και τον σύντροφό μου, να μοιράζομαι τουλάχιστον τον πόνο μου”, λέει η Ποτούλα, και προσθέτει πικρά: “Tο μόνο που μετανοιώνω είναι που δεν έκλεψα”.

Το πρόγραμμα σωτηρίας του κ. Παπακωνσταντίνου προβλέπει βοήθεια στις τράπεζες για να αντιμετωπίσουν τα επισφαλή δάνεια, δεν προβλέπει όμως καμιά βοήθεια στους δανειολήπτες. Εντολοδόχος των ελληνικών και διεθνών τραπεζών, υφαρπάξας με μια γιγαντιαία πολιτική απάτη την ψήφο του ελληνικού λαού, ο κ. Παπακωνσταντίνου συνέταξε ένα πρόγραμμα σωτηρίας των ευρωπαϊκών και ελληνικών τραπεζών και των ανώτερων ελληνικών τάξεων, που ευθύνονται για τη διάλυση και τη λεηλασία της Ελλάδας, και το οποίο δεν είναι φυσικά είναι πρόγραμμα διάσωσης των ανθρώπων ή της οικονομίας. Ούτε καν διαπραγμάτευση δεν έκαναν οι άνθρωποι της κυβέρνησης, έτοιμοι από καιρό να εφαρμόσουν όσα τους πούνε, αν όχι ευχόμενοι να καταλήξει στο ΔΝΤ μια χώρα που κυβερνάνε μεν, αλλά ποτέ δεν αγάπησαν και δεν ένοιωσαν δική τους, μια ηγετική ομάδα που συνιστά το τελικό αποτέλεσμα μιας μακράς πορείας εκφυλισμού και αποεθνικοποίησης των ελληνικών ελίτ. Τώρα, οι πληρωμένοι προπαγανδιστές τους, άνετα καθισμένοι πάνω στα κλεμμένα, θέλουν να βουτήξουν όλη την (όντως όχι αναμάρτητη) κοινωνία στη ντροπή τους, για να μη σκεφτεί κανείς να ψάξει το δικό τους σεντούκι. ¨Ολοι κλέβουμε λέει ο Θεόδωρος Πάγκαλος και ξυπνάω κι εγώ κάθε νύχτα, που νόμιζα ότι η Ζήμενς πλήρωνε τους Υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και ψάχνω να βρω το βιβλιάριο καταθέσεων, μπας και μου τάχωσαν εμένα οι Γερμανοί και δεν το πήρα χαμπάρι. Ψάχνουν λέει στις εξεταστικές επιτροπές να βρουν αυτό που είναι φανερό και στον τελευταίο ‘Ελληνα. Και περιμένω ο φουκαράς από τη Μέρκελ να λυπηθεί τη δική μου σύνταξη και να σεβαστεί τα κόμματά μου που λάδωνε! Συμφωνώ. ¨Εχουμε παροιμιώδη διαφθορά. Αν όμως το σπίτι του κ. Παπανδρέου ή του κ. Παπακωνσταντίνου είχε κατσαρίδες, υποθέτω ότι θα πήγαιναν να αγοράσουν εντομοκτόνο να το απολυμάνουν. Δεν θάβγαιναν στη γειτονιά και τις τηλεοράσεις να βρωντοφωνάζουν πόσο βρώμικο είναι! Ελπίζοντας μάλιστα να τον λυπηθούν εκείνοι που είναι η πρώτη πηγή της ελληνικής διαφθοράς! Ϊσως όμως να μη νοιώθουν δικό τους το “σπίτι” που τους έλαχε να διοικήσουν.

Η σύγχρονη ελληνική ιστορία είναι μια σειρά κύκλων από απίστευτες προδοσίες των ελίτ, επαναστατικά κινήματα που επιχειρούν να ξαναβάλουν το έθνος στα πόδια του και νέες προδοσίες. Στην αρχή ενός τέτοιου κύκλου φαίνεται να έχει πάλι εγκατασταθεί οι ελληνικός λαός.

Δημοσιεύτηκε στα Επίκαιρα, 6.5.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

SAMIR AMIN: "ΦΥΓΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΙΣ ΠΛΗΡΩΜΕΣ!"

Σαμίρ Αμίν: “Tι θα έλεγα στον γιο του φίλου μου Ανδρέα"

Συνέντευξη του κορυφαίου οικονομολόγου Σαμίρ Αμίν στον Κ.τ.Ε. και τον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

‘Αλλοι θα συμφωνήσουν, άλλοι θα διαφωνήσουν, πολλοί θα προβληματισθούν ή και θα σοκαρισtούν. Το προσόν όμως του Γαλλοαιγύπτιου οικονομολόγου Σαμίρ Αμίν, μέλους μιας μικρής ομάδας ανθρώπων που επηρέασαν καθοριστικά την οικονομική σκέψη του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι ότι δεν μασάει τα λόγια του, δεν στρογγυλεύει τις ιδέες του και επιτρέπει επομένως να γίνει πραγματική συζήτηση και διερεύνηση σοβαρών προβλημάτων και εναλλακτικών λύσεων. Αυτό δηλαδή στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει η απίστευτη λογοδιάρροια χωρίς νόημα και περιεχόμενο των περισσότερων «διανοουμένων», δημοσιογράφων και πολιτικών μας κι αυτό που έχουμε απελπιστικά ανάγκη.

Μιλώντας για τον πατέρα του και τους ανθρώπους που τον επηρέασαν, ο σημερινός Πρωθυπουργός έλεγε, σε μια συνέντευξή του στον Γιάννη Διακογιάννη, το 2006:
ο Ανδρέας δεν χρησιμοποιούσε τον όρο κοινωνία των πολιτών, αλλά μιλούσε συνεχώς για το λαϊκό και μαζικό κίνημα, το συνδικάτο, την Αυτοδιοίκηση και την Αποκέντρωση. Όλα αυτά επηρέασαν το λαό για μία άμυνα της κοινωνίας απέναντι σε ξένες πολιτικές, απέναντι σε εξωτερικές παρεμβάσεις. Κι αν τότε υπήρχε ο κίνδυνος λόγω της δικτατορίας που επέβαλαν οι ξένοι, σήμερα και πάλι λόγω της παγκοσμιοποίησης χρειάζεται να υπάρχει ισχυρή κοινωνία για να αντισταθεί στην ισοπέδωση αλλά και να εκμεταλλευθεί τις προκλήσεις της εποχής. Άνθρωποι σαν τον Σουήζυ, τον Καρντόζο, τον Μαρκούζε, τον Σ. Ράιτ Μιλς, τον Μπέρτραντ Ντε Τζουβενέλ, τον Γκάλμπρεϊθ, τον Σαμίρ Αμίν και άλλους, όπως και τα απελευθερωτικά κινήματα αλλά και οι προοδευτικές κυβερνήσεις τον επηρέασαν.

Κατά τον Αμίν, μεγάλο όνομα μεταξύ των ριζοσπαστών οικονομολόγων του 20ού αιώνα και κορυφαίο διεθνώς ειδικό σε θέματα ανάπτυξης, η Ελλάδα έχει να διαλέξει, στο σημείο που έφθασαν σήμερα τα πράγματα, μεταξύ μιας κοινωνικής καταστροφής και της αποχώρησης από την ευρωζώνη με ταυτόχρονη αναδιαπραγμάτευση του χρέους.

Ο Σαμίρ Αμίν ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους στους οποίους τηλεφώνησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου 1981. Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ τον θαύμαζε και τον συμβουλευόταν, ενώ είχε μεταφράσει και στα ελληνικά ένα από τα γνωστότερα βιβλία. Συγγραφέας περισσότερων από τριάντα βιβλία, πολλά μεταφρασμένα στα ελληνικά, το τελευταίο για το πώς μπορούμε να φύγουμε από την κρίση, ο Σαμίρ Αμίν είχε και έχει πάντα μια έντονη διεθνή πολιτική δράση, ενώ θεωρείται ένα από τα μεγάλα ονόματα μεταξύ των ριζοσπαστών οικονομολόγων και κορυφαίος ειδικός σε θέματα ανάπτυξης. Διηύθυνε το Ινστιτούτο Αφρικανικής Ανάπτυξης του ΟΗΕ και το Φόρουμ του Τρίτου Κόσμου, ενώ δίδαξε στα Πανεπιστήμια του Πουατιέ, του Ντακάρ και του Παρισιού VIII.


Ερώτ. ‘Ησουν φίλος του πρώην Πρωθυπουργού μας, του Ανδρέα Παπανδρέου. Σήμερα κυβερνά την Ελλάδα ο γιός του. Τι θα του έλεγες να κάνει, αν ζητούσε τη συμβουλή σου;

Απάντ. Να φύγει από το ευρώ! Θα σου εξηγήσω όμως συγκεκριμένα τι εννοώ. Ας δούμε καταρχήν την καταγωγή του προβλήματος. Η δημιουργία του ευρώ ήταν μια ηλιθιότητα. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει νόμισμα χωρίς κράτος. Και δεν υπάρχει ευρωπαϊκό κράτος, ούτε καν συνομοσπονδιακό, που να αντιμετωπίζει τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα των ευρωπαϊκών χωρών. Δεν υπάρχει ευρωπαϊκό κράτος, ούτε πολιτική και πολιτιστική ωριμότητα για ένα τέτοιο κράτος στο ορατό μέλλον. Στις συνθήκες αυτές δεν μπορεί να υπάρξει κοινό νόμισμα. Το κοινό νόμισμα μπορεί να λειτουργήσει και λειτούργησε όσο δεν υπήρχαν προβλήματα και τα πράγματα πήγαιναν καλά. ‘Οταν όμως παρουσιάζονται προβλήματα, οι πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις διαφέρουν από τη μια χώρα στην άλλη και το νόμισμα δεν αντέχει. Το να φτιάξεις πρώτα νόμισμα και μετά κράτος, είναι σαν να βάζεις το κάρο πριν από το άλογο. Ανήκω σε αυτούς τους λίγους, ακόμα και ανάμεσα στους μαρξιστές, ακόμα και στους κύκλους της ριζοσπαστικής αριστεράς, που τα επεσήμαναν αυτά εγκαίρως. Αυτό που μπορούσαν και έπρεπε να κάνουν, για την ευρωπαϊκή οικοδόμηση, ήταν, αντί να επιταχύνουν τη δημιουργία του ευρώ, να παραμείνουν στο «φίδι», την αλληλεγγύη μεταξύ των ευρωπαϊκών νομισμάτων, με ισοτιμίες σταθερές αλλά αναθεωρήσιμες, ώστε να λαμβάνουν υπόψιν τους τις διαφορές των προβλημάτων ανάμεσα στις χώρες. Σε αυτό το επίπεδο μόνο μία ευρωπαϊκή χώρα ενήργησε έξυπνα, η Σουηδία, που δεν μπήκε στο ευρώ.

Ερ. Και η Μεγάλη Βρετανία

Απ. Αυτό έγινε για πολύ διαφορετικούς λόγους, γιατί είναι ένα παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κέντρο, που βρίσκεται σε συμπληρωματικό ανταγωνισμό με τη Γουώλ Στρητ.
Το δεύτερο σημείο όμως που θα ήθελα να σταθώ είναι ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα φτιάχτηκε με τρόπο που απαγορεύει οποιαδήποτε εναλλακτική και με επιχειρήματα ανόητα, ιστορικές αναλογίες που δεν έχουν νόημα, όπως να μη ξαναγίνει πόλεμος κλπ., που στην πραγματικότητα δεν στέκονται, δεν είναι τα προβλήματα του σήμερα. Δεν μπορείς σε αυτά τα πλαίσια να φτιάξεις π.χ. μια κοινωνική Ευρώπη.
Μιλάνε οι Σοσιαλιστές για κοινωνική Ευρώπη. Αλλά αυτή η Ευρώπη δεν μπορεί να γίνει κοινωνική. Σε μια ορισμένη στιγμή σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη ήταν σοσιαλδημοκρατικές. Δεν την έφτιαξαν όμως την κοινωνική Ευρώπη. Δεν την έφτιαξαν γιατί δεν μπορούσαν να τη φτιάξουν. Ποιος λοιπόν θα τη φτιάξει και πως;
Είναι αδύνατο να μεταρρυθμίσεις αυτή την Ευρώπη. Για να τη μεταρρυθμίσεις πρέπει πρώτα να τη γκρεμίσεις. Να καταργήσεις τις συνθήκες της Λισσαβώνας, να καταργήσεις τις συνθήκες του Μάαστριχτ. Πρέπει να αποικοδομήσεις, πριν ξαναοικοδομήσεις. Γιατί είναι τέτοιο το οικοδόμημα που δεν μπορείς να τροποποιήσεις τις αποστάσεις ανάμεσα στα δωμάτια. Είναι το ίδιο το σχέδιο λάθος. Η σημερινή κρίση με την Ελλάδα είναι η ευκαιρία να γίνει αυτό.
Κατηγορούν την Ελλάδα για διαφθορά, φοροδιαφυγή, διάφορα προβλήματα, που δεν υπάρχουν άλλωστε μόνο στην Ελλάδα. Υπάρχουν κάποια στοιχεία αλήθειας στις κατηγορίες…

Ερ. Υπάρχουν, αν και υπάρχει επίσης πολύ αλήθεια στο ότι οι ευρωπαϊκές και μάλιστα γερμανικές εταιρείες πρωτοστάτησαν στη διαφθορά των ελληνικών κυβερνήσεων, των πολιτικών και των αξιωματούχων μας.

Απ. Ασφαλώς. Είναι αλήθεια. Αυτά που λέγονται κατά της Ελλάδας είναι εύκολα επιχειρήματα, επιχειρήματα που ομολογούν κακή πρόθεση και δεν θα σταθώ σε αυτά

Ερ. Πάντως, είναι ένα σημείο με σημασία, γιατί υπάρχει μια συζήτηση για τα αίτια της κρίσης. ‘Αλλοι εκτιμούν ότι είναι μια καθαρά ελληνική κρίση, καθυστέρηση των δομών, διαφθορά κλπ., άλλοι, αντίθετα, την αποδίδουν στη διεθνή οικονομική κρίση.

Απ. Η κρίση δεν είναι ελληνική, είναι παγκόσμια και δεν είναι μόνο χρηματιστική, είναι επίσης οικονομική και πολιτική. Η ελληνική κρίση είναι τμήμα της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας κρίσης. ‘Εχω αφιερώσει στην έξοδο από την κρίση το τελευταίο βιβλίο μου, ποιυ κυκλοφόρησε πριν από έξη μήνες. Φυσικά, οι πιο τρωτές, αδύναμες χώρες έχουν τα μεγαλύτερα προβλήματα, όπως είναι η περίπτωση της Ελλάδας. Αλλά πρόβλημα δημόσιου χρέους υπάρχει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ακόμα και στη Γαλλία. Η ευρωζώνη είναι σε κρίση, αλλά οι πιο τρωτές χώρες πλήττονται περισσότερο.
Γνώρισα τον πατέρα του σημερινού Παπανδρέου, και ξέρω ότι ήταν προσανατολισμένος σε άλλες περιοχές, όπως η Μέση Ανατολή αλλά και η Ρωσία, η Κίνα και σκεφτόταν χάρι σε αυτές να αποκτήσει μια δυνατότητα διαπραγμάτευσης με την Ευρώπη.

Ερ. Αυτά τα σκεφτόταν κυρίως στην αντιπολίτευση.΄

Απ. Πράγματι, μετά αποδέχθηκε τους όρους των Ευρωπαίων, αλλά δεν θέλω, δεν είναι τώρα η στιγμή να κάνω τον απολογισμό του Παπανδρέου. Εν πάσει περιπτώσει, αν βρισκόμουν στη θέση της σημερινής κυβέρνησης θα έφευγα από το ευρώ, θα αποκαθιστούσα τη δραχμή και θα την υποτιμούσα π.χ. κατά ένα ποσοστό 25%, ταυτόχρονα θα επέβαλα συναλλαγματικούς ελέγχους, για να αποφύγω διαδοχικές υποτιμήσεις και μόνο τότε θα πήγαινα να διαπραγματευθώ με τους Ευρωπαίους την ενδεχόμενη αποπληρωμή του χρέους, θέτοντας τους όρους μιας ενδεχόμενης επιστροφής στο ευρώ ή, ακόμα καλύτερα, σε ένα μηχανισμό τύπου «φιδιού». Μόνο ενεργώντας έτσι θα μπορούσα να δημιουργήσω συνθήκες διαπραγμάτευσης, αλλοιώς γιατί οι άλλοι να διαπραγματευθούν με την Ελλάδα; Αυτός είναι παγκόσμιος νόμος, δεν μπορείς να δημιουργήσεις διαφορετικά συνθήκες διαπραγμάτευσης.
Είμαι σίγουρος, είμαι τελείως πεπεισμένος ότι, αν μια ευρωπαϊκή χώρα ξεκινούσε μια κίνηση σε αυτή την κατεύθυνση θα την ακολουθούσαν κι άλλοι. ‘Ολες οι ευρωπαϊκές χώρες είναι σε ασύμμετρη κατάσταση προς τη Γερμανία, που έχει πλεονάσματα απέναντί τους. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Οι Γερμανοί θέλουν να γίνουν κάπως Ιάπωνες, να κάνουν τα δικά τους, έχοντας γύρω τους μια αποικιακή ή μισοαποικιακή ζώνη στην Ανατολική Ευρώπη. Μπορεί από την άλλη ίσως να σκεφτεί κανείς και άλλα σχήματα για τη Νότιο, τη μεσογειακή Ευρώπη

Ερ. Σαμίρ, διαγράφεις μια πορεία που, ακόμα κι αν συμφωνήσει κανείς μαζί της, δύσκολα βλέπει ποιες πολιτικές δυνάμεις είναι έτοιμες να πάνε σε τέτοιες κατευθύνσεις. Το πολιτικό σύστημα και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι προίόν του «κόσμου που απέρχεται», της «ευτυχούς παγκοσμιοποίησης», δεν έχει διάθεση και δυνατότητα να τον αμφισβητήσει…

Απ. Υπάρχει στην Ελλάδα μια αριστερά και μια ριζοσπαστική αριστερά, ίσως λίγο γερασμένη, αποθαρυμμένη, αλλά που δεν μπορεί, κουβαλάει υποθέτω την ανάμνηση του έπους της ελληνικής Αντίστασης στον γερμανικό φασισμό, κουβαλάει τις αναμνήσεις της αντίστασης των Δημοκρατών στις δικτατορίες που επέβαλαν οι Αγγλοαμερικανοί μετά τον εμφύλιο κλπ. κλπ. Αυτή η αριστερά πρέπει να καταλάβει το διακύβευμα, να πάρει θάρρος, να πιστέψει ότι έχει μια ιστορική ευκαιρία, υπό τον όρο ότι θα μπει μπροστά στον αγώνα για να καταστραφεί αυτό το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και να φτιαχτεί ένα άλλο.

Ερ. Μα Σαμίρ συχνά τα ηγετικά ιδίως στελέχη της αριστεράς, όχι η βάση της, η ηγεσία της είναι τα πιο συντηρητικά άτομα αυτής της κοινωνίας, δεν πιστεύουν στη μεταβολή της. Και μπορεί να ηγούνται της αριστεράς, ο ατομικισμός όμως πολλών από αυτούς είναι έκδηλος. Πως μπορούν να κάνουν αυτά που σκέφτεσαι;

Απ. Παντού συμβαίνει αυτό, αυτό είναι το πρόβλημα της αριστεράς παντού, όχι μόνο στην Ελλάδα. Αλλά υπάρχει σήμερα, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, μια πολιτική δυνατότητα συγκρότησης ενός αντιολιγαρχικού κινήματος στην Ευρώπη. Γιατί δεν είναι μόνο τα λαϊκά στρώματα, οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι που θα πληγούν, είναι και οι μεσαίες τάξεις, είναι και οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Είναι πάρα πολύς ο κόσμος που θα συντριβεί. Δεν μιλάω για σοσιαλιστικό, μιλάω για αντιολιγαρχικό κίνημα.

Ερώτ. Αν η Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών και φύγει από το ευρώ, όπως προτείνεις, το σημερινό χρέος θα είναι πρακτικά αδύνατο να πληρωθεί και θα πάρει ακόμα πιο δυσθεώρατες διαστάσεις, ειδικά μετρούμενο σε υποτιμημένες δραχμές…

Απ. Γι’ αυτό λέω ότι η παύση πληρωμών πρέπει να συνοδευτεί από επαναφορά συναλλαγματικών ελέγχων. Τώρα οι ευρωπαϊκές χώρες θα μπορούσαν να πάρουν ανταποδοτικά μέτρα. Δεν νομίζω όμως ότι θα σταματήσουν να έρχονται Ευρωπαίοι τουρίστες, μπορεί να έρθουν και περισσότεροι, γιατί θα φτηνήνετε. Τις εξαγωγές σας στην Ευρώπη θα μπορούσατε ίσως να τις ανακατευθύνετε σε άλλες χώρες και περιοχές, αν χρειαζόταν.

Ερ. Ποιες;

Απ. Τη Ρωσία, τη Μέση Ανατολή, την Κίνα, τη Λατινική Αμερική…

Ερ. Πως νομίζεις αλήθεια ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να παίξει το γεωπολιτικό της χαρτί; Ιστορικά, αυτό το χαρτί χρησίμευσε περισσότερο στην υποδούλωση, παρά στη δύναμη της χώρας…

Απ. Πρέπει να φορτώσετε στις ΗΠΑ το βάρος της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης. Η Τουρκία είναι μια μεσαία δύναμη, σχετικά ισχυρή, έχει διεκδικήσεις στο Αιγαίο, πιθανώς για το οικονομικό ενδιαφέρον κάτω από τον πυθμένα του. Αλλά δεν πιστεύω ότι υπάρχουν σήμερα δυνατότητες να σας επιτεθεί η Τουρκία. Κατά συνέπεια μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα γεωπολιτικά σας χαρτιά.

Ερ. Θα μπορούσε ένας ‘Ελληνας, ακόμα κι αν συμμεριζόταν την ανάλυσή σου για ανάγκη μεγάλης μεταρρύθμισης ή ακόμα και καταστροφής της ευρωζώνης, να σου πει πως θέλεις τώρα μια μικρή χώρα σε αυτή την κατάσταση, να σηκώσει αυτό το βάρος…

Απ. Η εναλλακτική που διαθέτετε είναι χειρότερη. Θα υποστείτε μείωση των μισθών κατά 20-30% και μια τεράστια ανεργία, πρωτοφανών διαστάσεων. Η εξέλιξη θα είναι τρομερή, δεν θα την αντέξετε, δεν θα την αντέξει η κοινωνία σας, η χώρα σας. Και ύστερα, αν η Ελλάδα ξεκινούσε τη διαδικασία με το ευρώ, θα έβρισκε μια πολύ μεγάλη απήχηση στην Ευρώπη, γιατί δεν είστε οι μόνοι που έχετε προβλήματα.

Ερ. Σαμίρ, επιχειρηματολογείς σε όρους κοινωνικών ή εθνικών συμφερόντων των ευρωπαϊκών χωρών, αλλά οι ιθύνοντες κύκλοι αυτών των χωρών θεωρούν τη συμμετοχή στην ευρωζώνη εγγύηση της θέσης, του ρόλου, της εξουσίας, των κερδών τους

Απ. Ναι, αλλά η συντριπτικά μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας θα υποφέρει πολύ αν επικρατήσει η άποψή τους.

Ερ. Υπήρξε μια απόφαση της ΕΕ που λέει ότι, σε περίπτωση απειλής στάσης πληρωμών, θα υπάρξει μια κοινή επέμβαση ΕΕ και ΔΝΤ. Πως κρίνεις αυτό το σενάριο;

Απ. Το ΔΝΤ δεν διαθέτει στρατηγική διαχείρισης μιας τέτοιας κρίσης, μπορεί μόνο να τη διαχειρισθεί από μέρα σε μέρα. Και θα τη διαχειρισθεί ματώνοντας τον ελληνικό λαό. Δεν έχουν στρατηγική.

Ερ. Δεν πρέπει να αποκατασταθεί η αξιοπιστία της χώρας στις αγορές; Διαφωνείς με αυτό;

Απ. Ασφαλώς διαφωνώ. Αυτό που λες σημαίνει να αναγνωρίσουμε την εξουσία των αγορών.

Ερ. Μπορούμε να την αμφισβητήσουμε;

Απ. Βεβαιότατα. Το είπα και προηγουμένως, υπάρχει σήμερα, και μάλιστα διεθνώς, μια μεγάλη δυνατότητα δημιουργίας ενός αντιολιγαρχικού κινήματος, δεν λέω σοσιαλιστικού, λέω αντιολιγαρχικού. Γιατί δεν πλήττονται μόνο τα λαϊκότερα στρώματα, πλήττονται οι μεσαίες τάξεις, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Ερ. Συμφωνείς με τις εκτιμήσεις ότι περάσαμε το σοβαρότερο σημείο της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης;

Απ. Κάθε άλλο. Δεν είδαμε τίποτα ακόμα. Συναντήσαμε μόνο την κορυφή του παγόβουνου.

Ερ. Δεν θα ήταν ορθότερο, από πλευράς τακτικής και πολιτικής, να ζητήσει κανείς την ριζική μεταρρύθμιση αντί της καταστροφής της ευρωζώνης;

Απ. ‘Όχι, γιατί αν αρχίσουν διαπραγματεύσεις για τη μεταρρύθμιση δεν θα τελειώσουν ποτέ, θα τις χρησιμοποιήσουν για να σαμποτάρουν κάθε μεταρρύθμιση ή για να την κενώσουν περιεχομένου.

Ερ. Θα σου πούνε πάντως ότι η καταστροφή της ενωμένης Ευρώπης είναι μια τεράστια στρατηγική νίκη των Ηνωμένων Πολιτειών

Απ. Διαφωνώ. Η σημερινή Ευρώπη είναι πλήρως υποταγμένη στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ.

Δημοσιεύτηκε στον “Κόσμο του Επενδυτή”, 30.4.2010

konstantakopoulos.blogspot.com

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

ΘΥΕΛΛΑ ΕΝ ΟΨΕΙ

Πόλεμος κατά της Ελλάδας

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε μια σκοτεινή, τραγική περίοδο της ιστορίας της, μπαίνει η Ελλάδα, με την παραχώρηση της κυριαρχίας της οικονομικής-κοινωνικής πολιτικής σε ΔΝΤ, ΕΚΤ, Κομισιόν και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Στους ανθρώπους δηλαδή, θεσμούς και δυνάμεις μιας παγκόσμιας “Δικτατορίας του Χρήματος”.

Ο γράφων ελπίζει φυσικά να διαψευσθεί, κάποιο θαύμα να σώσει τη χώρα του από αυτό που την περιμένει. Αλλά δεν μπορεί να βασίσει την ανάλυσή του στα θαύματα. Ακόμα εγκληματικότερο είναι να βασίσουν εκεί πολιτική οι αποφασίζοντες. Ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου, στις τελικές δημόσιες δηλώσεις του τουλάχιστον, γιατί κατά καιρούς φάνηκε να ταλαντεύεται στην άποψή του για το ΔΝΤ, δεν υποστήριξε ότι η επιλογή είναι η καλύτερη. Την υπεράσπισε ως αναπόφευκτη.

Είναι άραγε έτσι; ¨Ηταν μόνη λύση; Είναι καν λύση και σε ποιο ακριβώς πρόβλημα;

Πως ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΔΝΤ

Δεν υπάρχει αμφιβολία για το βάθος της καθολικής εθνικής κρίσης που μαστίζει την Ελλάδα, με τελικό, θανατηφόρο σύμπτωμα την κρίση δημοσίου χρέους. Είναι όμως επίσης γεγονός ότι υπήρχαν πολλά χαρτιά για να αποφύγει η Ελλάδα να βρεθεί, έστω και την υστάτη, στη θέση που βρέθηκε. Συνεχίζουν μάλιστα, ορισμένα από αυτά να υπάρχουν, αυτό όμως που δεν υπάρχει είναι οι δυνάμεις και τα πρόσωπα να τα χρησιμοποιήσουν.

Η κυβέρνηση Καραμανλή έκλεισε ουσιαστικά τη χώρα σχεδόν την επαύριο της εκλογής της το 2007, στρώνοντας το χαλί για όσα ακολούθησαν. ‘Ηδη, τον Σεπτέμβριο 2009, η Goldman Sachs ετοιμάστηκε και τεχνικά για τον πόλεμο κατά της Ελλάδας, με τη δημιουργία λογαριασμού πονταρίσματος στη χρεωκοπία της στην αγορά CDS. Τη στιγμή που οι Αμερικανοί τραπεζίτες τοποθετούσαν τις τελευταίες δυνάμεις σε θέση επίθεσης, η νέα ελληνική κυβέρνηση αγρόν ηγόραζε.

¨Αρχισε να προαναγγέλλει διαρκώς μέτρα που δεν εντασσόντουσαν σε κανένα σοβαρό πρόγραμμα εθνικής αναγέννησης, ούτε και εφαρμόσθηκαν, αλλά είχαν πολιτικο-οικονομικά αποσυνθετικά αποτελέσματα (π.χ. φυγή καταθέσεων). Oύτε φυσικά υπήρχε λόγος να επαναληφθούν από τον κ. Παπακωνσταντίνου, οι εξυπνάδες Αλογοσκούφη, προσφέροντας τα πρώτα πυρομαχικά στην επίθεση. Δεν υπήρχε λόγος να χρησιμοποιούνται όροι όπως οικονομία στα όρια της χρεωκοπίας και Τιτανικός.

Η αντιμετώπιση της διαφθοράς έπρεπε να είναι πρώτη προτεραιότητα, και θα υποστήριζε κανείς μια καμπάνια αίφνης για το ξερίζωμά της από τα νοσοκομεία ή για την αποκάλυψη επιτέλους των Υπουργών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που πληρωνόντουσαν από τη Ζήμενς και τόσους άλλους. Δεν ωφέλησε αντίθετα η με ελληνική πρωτοβουλία παγκόσμια παρουσίαση της Ελλάδας ως της πλέον διεφθαρμένης χώρας. ‘Επρεπε, πολύ προτού έλθει στην κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ να έχει βελτιώσει τις ανύπαρκτες έως εχθρικές σχέσεις του με Παρίσι, Βερολίνο, Μόσχα, Πεκίνο, αντί του μονομερούς ατλαντισμού του και της φιλίας με έναν Ερντογάν, που είναι εχθρός και όχι φίλος της Ελλάδας. Θα όφειλε επίσης η Αθήνα να γνωρίζει ότι η Goldman Sachs δεν είναι φιλελληνική τράπεζα, σύμβουλος και συμπαραστάτης, αλλά ο αρχιτέκτονας του πολέμου κατά της χώρας.

Η Σοσιαλιστική Διεθνής θάπρεπε, εδώ και πολύ καιρό, να αναδείξει τον μονεταριστικό παραλογισμό της ευρωζώνης, κάνοντας αντικείμενο πολιτικής καμπάνιας τη ριζική μεταρρύθμισή της, ώστε η ελληνική κρίση να γίνει ευρωπαϊκή και όχι το αντίστροφο. Παραμένει ακατανόητο γιατί δεν θελήσαμε να διευρύνουμε τις πηγές δανεισμού σε Κίνα και Ρωσία, γιατί δεν χρησιμοποίησε ως διαπραγματευτικό χαρτί την απειλή στάσης πληρωμών και τη γεωπολιτική θέση της χώρας, γιατί στο τέλος τέλος δεν ολοκληρώσαμε τις διαπραγματεύσεις πριν αρχίσουμε να παίρνουμε μέτρα.

Μια τέτοια αντίδραση θα προϋπέθετε όμως και προϋποθέτει πάντα μια ανάλογων δεξιοτήτων πολιτική ηγεσία, προετοιμασμένη για κρίση τέτοιου βάθους, ικανή να προσανατολισθεί σε περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από την πρώτη μεγάλη ρήξη του ιστορικού κύκλου της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού, με έντονη βιωματική εμπειρία της χώρας, αλλά και ικανότητα απόσπασης από τους κύκλους συμφερόντων που τη συγκροτούν κατά τρόπο ασφυκτικό. Τέτοια πράγματα όμως δεν διαθέτουμε ούτε κατά διάνοια.

Δεν συμμεριζόμαστε την συνωμοσιολογική ερμηνεία, που ορισμένοι διατυπώνουν, ότι οι δυνάμεις του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού- ατλαντισμού, μη διαθέτουσες επαρκή πολιτική βάση για την πολιτική τους, είδαν στον πόλεμο των κερδοσκόπων κατά της χώρας σύμμαχο για να επιβάλουν μέτρα, που ήταν πολιτικά αδύνατο να λάβουν. Διαπιστώνουμε όμως τις συνέπειες μιας μακράς πορείας εκφυλισμού και εκμαυλισμού της πολιτικής και των υπολοίπων ελίτ, του κράτους και των κοινωνικών θεσμών, όπως και το αποτέλεσμα της σταδιακής αποδόμησης όλων των συστημάτων συλλογικών αξιών, αριστεράς ή δεξιάς, του σοσιαλισμού, της κοινωνικής αλληλεγγύης, του έθνους, του πατριωτισμού, του χριστιανισμού.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε και θα το αντιμετωπίσουμε σε όλες τις φάσεις μιας μακράς περιόδου έντονων κοινωνικών, οικονομικών, εθνικών προβλημάτων που θα ζήσουμε, είναι η απουσία πολιτικών και θεσμικών εργαλείων, ιδεών, οράματος και συστημάτων συλλογικών αξιών, χωρίς την ύπαρξη των οποίων δεν υπάρχει σωστή και λάθος πολιτική, δεν υπάρχει δυνατότητα επανασυγκρότησης του ελληνικού λαού, του ελληνικού έθνους σε υποκείμενο.

Ο ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Ουδέν κακόν λένε αμοιγές καλού. Το καλό που προέκυψε από το περασμένο εξάμηνο είναι ότι συνειδητοποιήσαμε επιτέλους την ελληνική κρίση. Αυτό θα μπορούσε να είναι πλεονέκτημα, μόνο όμως αν ετίθετο στην υπηρεσία ενός προγράμματος εθνικής αναγέννησης, μιας πολιτικής ηγεσίας και ενός κινήματος, που θέλει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας, όχι να αναθέσει τη διακυβέρνησή της σε διεθνείς οργανισμούς.

Αυτό συνέβη γιατί η συνειδητοποίηση επήλθε πρώτον με την εξαπόλυση ενός κερδοσκοπικού πολέμου κατά της Ελλάδας, που περιόρισε ασφυκτικά τα περιθώρια ελιγμών της χώρας, δεύτερο με καμπάνια παγκόσμιας κατασυκοφάντησης της χώρας, τρίτο, με ψυχολογικό πόλεμο κατά του ίδιου του ελληνικού πληθυσμού από τους πολιτικούς και τις τηλεοράσεις.

Επί μήνες, είτε ως αποτέλεσμα αμφιταλαντεύσεων πολιτικών, είτε ως προσπάθεια προετοιμασίας του πληθυσμού και αποδοχής λύσεων τύπου ΔΝΤ, οι ¨Ελληνες πολίτες βομβαρδίζονται πολλές ώρες κάθε μέρα από την πληροφορία ότι κινδυνεύει η δουλειά τους, η αμοιβή τους, η σύνταξή τους, η περίθαλψή της, ότι το κράτος τους είναι χρεωκοπημένοι, ότι είναι ίδιοι κλέφτες και απατεώνες, ότι την ίδια ευθύνη έχει τελικά ο περιπτεράς και οι Πρωθυπουργοί της χώρας για το κατάντημά της. Κλονίστηκαν οι βασικές σταθερές που επιτρέπουν την διατήρηση ενός κράτους, η στοιχειώδης εμπιστοσύνη των πολιτών σε αυτό. Ο ελληνικός λαός δέχθηκε μαζικά την πληροφορία ότι θα καταστραφεί εξαιτίας της συμπεριφοράς του και ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα γι¨αυτό.

¨Ετσι μπορεί μεν να έγινε από μερίδα της κοινής γνώμης πολιτικά αποδεκτό το αδιανόητο μέχρι πρότινος ενδεχόμενο προσφυγής στο ΔΝΤ, μαζί όμως έγιναν και πολλά άλλα. Πρώτον, εξαπολύθηκε τόσο ισχυρή δόση ψυχολογικής βίας στην κοινωνία, που, αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει σε τρομακτική έκρηξη πραγματικής βίας, αγνώστου ακόμα μορφής και περιεχομένου. Δεύτερο, παρέλυσε η διοίκηση, σχεδόν σταμάτησαν οι μη απαραίτητες οικονομικές δραστηριότητες, έφυγαν κεφάλαια στο εξωτερικό, Τρίτο, ολόκληρη η κοινωνία καταλήφθηκε από την ιδεολογία ο σώζων εαυτόν σωθήτω, που είναι ο βασικός μηχανισμός κατάρρευσης οποιουδήποτε συνόλου. Τέταρτο, υπονομεύτηκε η δυνατότητα του ελληνικού λαού να συγκροτηθεί σε υποκείμενο και να δράσει για τη σωτηρία της χώρας του, αν και, τα κοινωνικά προβλήματα, ενδέχεται τελικά, χωρίς να είναι βέβαιο, να δράσουν τελικά σε τέτοια κατεύθυνση.

Στην πραγματικότητα, ο ψυχολογικός πόλεμος κατά του ελληνικού λαού θυμίζει κάπως τις πιο διεστραμμένες διαφημιστικές μεθόδους των καπνοβιομηχανιών, που χρησιμοποιούν τον ίδιο τον φόβο του τσιγάρου ως μέσο διάδοσής του. Δεν αποβλέπει στην οργάνωση μιας απαραίτητης μεταρρύθμισης της χώρας, αλλά στην αποδοχή ενός οικονομικά καταστρεπτικού και ανεπίκαιρου νεοφιλελευθερισμού από την πλειοψηφία, με την παράλογη ελπίδα του τρομαγμένου ότι θα τη γλυτώσει κάπως εκείνος. Και καλλιεργεί τη σύγχυση, ώστε όταν έρθει η αναπόφευκτη εξέγερση, να μην μπορεί να πάρει συλλογική, οργανωμένη μορφή, διεκδικώντας διέξοδο για το έθνος.



ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΠΗΡΑΜΕ

Δεν θα συζητήσουμε εδώ το κατά πόσον το ΔΝΤ συνιστά λύση. Ούτε καν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που μας στέλνουν σε αυτό, για να απαλλαγούν από το πρόβλημα και για να αυξήσουν τις πιθανότητες αποπληρωμής των χρεών προς τις τράπεζές τους, δεν το υποστηρίζουν. Σε όλα τα ζητήματα οικονομικής πολιτικής παγκοσμίως υπάρχουν αντιμαχόμενες απόψεις. Σε ένα μόνο επιστήμη και εμπειρία είναι κατηγορηματικές: όπου πήγε το ΔΝΤ κατέστρεψε τις χώρες (και τους πολιτικούς και κόμματα που το εισήγαγαν, συχνά προκαλώντας στο τέλος χρεωκοπίες, επαναστάσεις, αλλαγές καθεστώτων (κλασικά παραδείγματα η Αργεντινή και η Ρωσία)). Τις προάλλες ούρλιαζε ο σοσιαλιστής - όσο και ο γράφων αστροναύτης - Στρως-Καν γιατί η ουκρανική κυβέρνηση έδωσε 10 ευρώ αύξηση στον κατώτερο μισθό. Μπορεί η ελληνική κυβέρνηση να πιστεύει ότι θα είναι εξαίρεση, της το ευχόμαστε, θα είναι όμως η πρώτη περίπτωση που θα συμβεί αυτό. Ο διεθνής τύπος εκτιμά πιθανότερη τη χρεωκοπία και την έξοδο από το ευρώ, ανεξαρτήτως βοήθειας. Οι μεγάλες τράπεζες όχι μόνο ποντάρουν σε αυτό το ενδεχόμενο, αλλά και σχεδιάζουν να το πραγματοποιήσουν με τους δικούς τους όρους, όπως π.χ. το “μοντέλο Γέλτσιν”, όπου εξαγοράστηκε αντί πινακίου φακής όλος ο πλούτος της χώρας.

Αν δεν γίνει θαύμα, αν η πορεία αυτή δεν σταματήσει, αν οι αναπόφευκτες κοινωνικές εκρήξεις δεν βρουν συνειδητή, έλλογη πολιτική έκφραση, δεν θα χαθεί απλώς ένα βιοτικό επίπεδο που θα θιγεί σε κάθε περίπτωση. Θα ακυρωθεί κάθε αναπτυξιακή προοπτική, θα λεηλατηθεί ο δημόσιος πλούτος της χώρας, θα τεθεί σε σπουδαίο κίνδυνο η κυριαρχία του ελληνικού λαού σε Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη. Σε ορίζοντα πέντε-δέκα ετών, θα απειληθεί και το δημοκρατικό καθεστώς.

Η Ελλάδα χρησιμοποιείται τώρα ως παγκόσμιας σημασίας πεδίο δοκιμής για την κατάργηση του έθνους-κράτους και την αντικατάστασή του από έναν παγκόσμιο ολοκληρωτισμό. ‘Όπως επίσης χρησιμοποιείται ως κατεξοχήν εργαλείο διάλυσης της Ευρωπαϊκής ¨Ενωσης.

Για να αντιμετωπίσει η χώρα τη λαίλαπα που έρχεται χρειάζεται ένας κοινωνικός συσχετισμός δύναμης που θα σταματήσει την καταιγίδα των μέτρων και η διατύπωση και επεξεργασία τεκμηριωμένων εναλλακτικών λύσεων και, κυρίως, διαμόρφωση νέων πολιτικών εργαλείων ικανών να τις εφαρμόσουν.

Για πολλά χρόνια, οι περισσότεροι Ελληνες προσπερνούσαν αδιάφορα όποιον προειδοποιούσε για το τραγικό αδιέξοδο της χώρας. Μερικοί εξυπνάκηδες έλεγαν ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Μόνο αν ο ελληνικός λαός συνειδητοποιήσει ότι η Ελλάδα μπορεί να πεθάνει, και δράσει ανάλογα, υπάρχει περίπτωση να ζήσει.

(*) Σε μια μακρά πορεία εκφυλισμού το ελληνικό πολιτικό σύστημα σταμάτησε να λειτουργεί ως διαμεσολαβητής της κοινωνίας, καταλήγοντας εν τέλει να οργανώνει εσωτερικά τη λεηλασία της χώρας, εξωτερικά την εξάρτησή της. Tα προβλήματα όμως των ελίτ δεν περιορίζονται μόνο στους πολιτικούς. Κατάπληξη προκάλεσαν αίφνης τρεις πολύ χαρακτηριστικές πρόσφατες αποφάσεις του Αρείου Πάγου: απυρόβλητο για τον ανακριτή της υπόθεσης Ζήμενς, ανατροπή απόφασης Εφετείου που περιόριζε ληστρικά επιτόκια τραπεζών, κλείσιμο της υπόθεσης των Πακιστανών με το επιχείρημα ότι η ΕΥΠ δεν κάνει τέτοιες δουλειές.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Eπίκαιρα”, 29.4.2010

konstantakopoulos.blogspot.com