Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Από την Αφροδίτη στον Εφιάλτη


Από την Αφροδίτη στον Εφιάλτη

 

 

 

 

Δεν πρόλαβαν να τελειώσουν οι προεδρικές εκλογές και άρχισαν τα όργανα. Μνημόνιο βεβαίως – αλλά και σχέδιο Ανάν, ζητούν οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, κατ’ εξοχήν όργανο της «Διεθνούς του Χρήματος». Κι από δίπλα το Ισραήλ, που, αφού έβαλε πολλαπλώς στο χέρι την Κυπριακή Δημοκρατία, τώρα χρησιμοποιεί τον «άξονα» με Κύπρο και Ελλάδα ως διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στην Τουρκία!

 

Δεν θα θέλαμε να είμαστε απαισιόδοξοι, αλλά φοβούμαστε ότι το κυπριακό κράτος μπήκε ήδη στην τελευταία φάση της ύπαρξής του. Ελπίζουμε ολόψυχα να διαψευστούμε και κανείς δεν ξέρει ένας άνθρωπος ή ένας λαός τι μπορεί να κάνει αντιμέτωπος με το τέλος του, αλλά φοβούμεθα ότι θα είναι θαύμα αυτή τη φορά αν γλυτώσει τον θάνατο. ‘Όπως όλα τα όντα, έτσι και τα κράτη μπορούν να πεθάνουν. Ειδικά, αν τα μυαλά των υπηκόων τους, αλλά και των πολιτικών τους, είναι αυτά που είναι.

 

Το να κάνει κανείς λάθη είναι ανθρώπινο. Το να έχει μπροστά στα μάτια του την εμπειρία της καταστροφής, της κοινωνικής τραγωδίας και της υποδούλωσης που επέφερε το Μνημόνιο και οι Δανειακές Συμβάσεις στην Ελλάδα και να θέλει να την επαναλάβει, αυτό πια είναι άξιο ειδικής επιστημονικής μελέτης που εκφεύγει των δυνατοτήτων του γράφοντος.

 

Θα μου πείτε τι μπορεί να κάνει η Κύπρος. Απαντώ οτιδήποτε εκτός από το να υποταγεί σε Τρόικες και Μνημόνια. Ας χρεωκοπήσουν οι τράπεζές της, ας προπωλήσει τους υδρογονάνθρακές της, όπως πρότεινε  ο Λιλλήκας. Αν πέσουν στον ζυγό της τρόικας, οι ‘Ελληνες της Κύπρου δεν έχουν μέλλον. Κι αν τους επιτρέψουν να παραμείνουν στο νησί, οι «Προστάτες» που κοντεύουν να τρακάρουν πια, τόσοι πολλοί που είναι, ως διαρκώς συρρικνούμενη, εξαθλιούμενη πλειοψηφία, θα είναι είδος ομήρων, να χρησιμοποιούνται ως όπλο κατά της Ελλάδας.

 

‘Ελεγα τις προάλλες σε ένα φίλο «ας υποθέσουμε ότι μαζεύεται, μια γροθιά, η πολιτική ηγεσία της Κύπρου και πάει στον Νετανιάχου και τη Μέρκελ, και τους λέει παιδιά εμείς θα τη πάμε τη χώρα σε χρεωκοπία και ξεχάστε κάθε σχέση με το Ισραήλ, αν δε βρούμε μια λογική λύση, δεν θα μπορούσαν να διαπραγματευθούν μια αξιοπρεπή και βιώσιμη λύση – έτσι και αλλοιώς είναι ελάχιστα τα λεφτά». «Μπορεί», μου απάντησε, «άμα όμως πας και τα πεις αυτά στην Κύπρο, θα σε πάρουνε με τις πέτρες».

 

Δυστυχώς, ούτε καν αυτό θα γίνει. Στο τρελοκομείο θα με κλείσουνε. Καταντήσαμε να θεωρείται τρέλλα ο αυτοσεβασμός ατόμων και κρατών εν Ελλάδι και εν Κύπρω.

 

Το 2004, το κυπριακό κράτος γλύτωσε στο παραπέντε, τούτη τη φορά όμως έχει συνδυασμό παραγόντων, έχει το νέο σχέδιο Ανάν, έχει το Μνημόνιο, έχει και το Ισραήλ, που σταδιακά οικειοποιείται τις πιο ζωτικές λειτουργίες του κυπριακού κράτους. ‘Όπως δυστυχώς προβλέψαμε, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να κάνει συμμαχίες, μόνο νταβατζήδες μπορεί να βρει.   

 

Αλλά δεν είναι μόνο οι σοβαρότατες, αντικειμενικές απειλές. Είναι και η εσωτερική, ηθική αποσύνθεση. Και τα τρία μεγάλα ρεύματα που συγκρότησαν την κυπριακή παράδοση μοιάζουν τώρα να πνέουν τα λοίσθια. Ο μετεξελιχθείς κυπριακός «κομμουνισμός», ιδιότυπο ισοδύναμο της σοσιαλδημοκρατίας στο νησί και σπουδαία κοινωνική παράδοση, μοιάζει πολυτραυματισμένος. Ο «εθνικισμός» παραδόθηκε στην ξενόδουλη και προδοτική του πτέρυγα. Ακόμα κι ο Αρχιεπίσκοπος, φορέας της παράδοσης που κράτησε την κυπριακή ταυτότητα ανά τους αιώνες, υπογράφει στους Ραβίνους την ανασκευή του κατά Ματθαίον στο εξωτερικό, φλερτάρει εμμέσως με την παράδοση της ΕΟΚΑ Β' στο εσωτερικό!

 

Απομένει τα μειοψηφικό ρεύμα που στοιχήθηκε πίσω από την υποψηφιότητα Λιλλήκα και οι Σοσιαλιστές του κόμματος που ίδρυσε κάποτε ο «Γιατρός» και κάποιοι από το ΕΥΡΩΚΟ. ‘Όπως φαίνεται, στην μεγάλη πλειοψηφία τους, αποφάσισαν να απόσχουν ή να ρίξουν λευκό στις εκλογές, έστω και με κίνδυνο να δουν με 70% τον Αναστασιάδη.

 

Δεν ξέρω, μπορεί να έχουν δίκηο, φοβάμαι όμως ότι δίνουν μεγαλύτερη σημασία από όση πρέπει στις διαφορές τους με το ΑΚΕΛ και μικρότερη στον κίνδυνο της κοινωνικής και εθνικής καταστροφής. ‘Εχουν πολύ δίκηο σε πολλά που προσάπτουν στην ηγεσία της κυπριακής αριστεράς. Από την άλλη μεριά, ασφαλώς υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ένα κόμμα όπως το ΑΚΕΛ, που, αν μη τι άλλο λόγω της λαϊκής του βάσης, της ιδεολογίας και του διεθνούς προσανατολισμού του, μπορεί μεν να κάνει μεγάλη ζημιά, αλλά δεν μπορεί να προδώσει, με την έννοια που μπορεί – και έκανε, προ του 1974 και το 2004 – η εθνικόφρων δεξιά του Αναστασιάδη.

 

‘Ισως θα μπορούσαν να έχουν συνδέσει την ψήφο τους με κάποια κριτήρια και απαιτήσεις από τον Μαλά. Προφανώς, ο Μαλάς δεν μπορεί να εκλεγεί. Αλλά πρέπει να ξαναρχίσει ο διάλογος μεταξύ της βάσης τουλάχιστον του ΑΚΕΛ και του «σοσιαλιστικού» και «ενδιάμεσου» χώρου, πρέπει να εκφραστεί κάπως η λαϊκή και εθνική ενότητα που είναι απαραίτητο να υπάρξει, μήπως και γλυτώσει η Κύπρος την τραγωδία που την περιμένει.

 

 

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Mήπως δεν είναι τώρα η ώρα να ανακηρύξουμε ΑΟΖ;




 

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Ο Αντώνης Σαμαράς, λένε οι πληροφορίες, «πάγωσε» την ανακήρυξη ΑΟΖ και κατάθεση συντεταγμένων  θαλασσίων ζωνών στον ΟΗΕ. Ελπίζουμε ότι ισχύουν, γιατί αυτή είναι, εκτιμούμε, η μόνη εθνικά υπεύθυνη στάση στις δεδομένες συνθήκες. Στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα τα ελληνοτουρκικά, πολύ περισσότερο στη δυσκολότατη σημερινή συγκυρία, «επικοινωνιακές» αφροσύνες θα έχουν τραγικές συνέπειες. Ελπίζουμε, αλλά δεν είμαστε σίγουροι. ‘Αλλες πληροφορίες κάνουν λόγο για «τακτική αναδίπλωση» των «ΑΟΖολογούντων», που περιμένουν σύντομα καταλληλότερη στιγμή να εφαρμόσουν τις ιδέες τους.

 

Ο γράφων καυτηρίασε επανειλημμένως την επί δεκαετίες ακολουθούμενη πολιτική «ανοχής» και «κατευνασμού» της Τουρκίας. Ελάχιστοι έως ουδείς των νυν «ΑΟΖολογούντων» και εισηγητών μιας μαχητικής αντιμετώπισης της ‘Αγκυρας, δεν είχαν τότε ακούσει τη λέξη ΑΟΖ ή δεν είχαν συγκινηθεί για την απόπειρα κατάλυσης του κυπριακού κράτους (σχέδιο Ανάν), τη Μαδρίτη, τον Οτσαλάν, την αποδοχή της έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων Τουρκίας-ΕΕ, υπό καθεστώς κατοχής και μη αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας και μύριες όσες άλλες, εξαιρετικά αμφισβητήσιμες επιλογές της εξωτερικής πολιτικής. Ακόμη και σήμερα, που ξαφνικά κατελήφθησαν από «εθνική ευαισθησία», δεν διαμαρτύρονται αίφνης για το πάγωμα των ελληνορωσικών σχέσεων ή άλλα θέματα. Το ενδιαφέρον τους εστιάζεται μονομερώς και αποκλειστικώς στην ΑΟΖ.

 

Η στρατηγική της Αθήνας έναντι της ‘Αγκυρας όντως χρήζει επανεξέτασης και αναθεώρησης, αν και μια τέτοια επανεξέταση και αναθεώρηση δεν θα είχε κανένα λόγο να αρχίσει από την ανακήρυξη ΑΟΖ – το αντίθετο. ‘Όμως, κάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός την άνοιξη. Ποιος λογικός και πατριώτης άνθρωπος θα άνοιγε αυτή τη στιγμή τα ελληνοτουρκικά; Μια χώρα εξασθενημένη οικονομικά, πολιτικά και διπλωματικά, κατά τρόπο πρωτοφανή στην ιστορία της, με προβλήματα στις ένοπλες δυνάμεις που αναγκάζουν τον ίδιο τον Αρχηγό του Ναυτικού να βγει «στα κάγκελα», κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση του ‘Οπλου με δηλώσεις στις εφημερίδες, θα πάει να κάνει επίδειξη (ανύπαρκτης) δύναμης σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο; Μπορεί λογικοί και πατριώτες άνθρωποι, με στοιχειώδη σοβαρότητα και επίγνωση της πραγματικότητας, που αγαπούν την πατρίδα τους, να υποστηρίξουν μια τέτοια άποψη;

 

Στην ελληνική ιστορία, ο ενδοτισμός και η υποτέλεια απέναντι στους ξένους, την Τουρκία ή κάθε λογής «συμμάχους» έπαιξαν ολέθριο ρόλο. Ακόμα όμως πιο καταστροφικό, έπαιξε ο τυχοδιωκτισμός μιας δήθεν «εθνικοφροσύνης», πίσω από την οποία εύκολα διακρίνει κανείς τις δόλιες προτροπές ξένων δυνάμεων και υπηρεσιών. Που συχνά λένε κάτι δημοσίως, για να μην κατηγορηθούν μετά, και άλλα από κάτω, κατ’ ιδίαν, όπως το έπραξαν οι Βρετανοί στην Κύπρο το 1963 και οι Αμερικανοί στην Ελλάδα το 1967 και το 1974. Μια τέτοια συσσωρευμένη ιστορική εμπειρία οφείλει να μας κάνει ιδιαίτερα προσεκτικούς.

 

Αυτό που κυρίως προέχει για το έθνος τώρα, στη συγκεκριμένη κατάσταση, είναι η απόκρουση της επίθεσης που δέχεται από τις συνασπισμένες δυνάμεις του Χρήματος (ΔΝΤ, ΕΚΤ) και της Γερμανίας. Η αποκατάσταση της οικονομικής και κοινωνικής βιωσιμότητας του ελληνικού κράτους, της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας που διέθετε τον Μάιο 2010, πριν από τη Δανειακή και το Μνημόνιο.

 

Αντίθετα με τα ανακριβώς υποστηριζόμενα σε μια πληθώρα άρθρων και εκπομπών, που επιπίπτουν επί των κεφαλών ενός απελπισμένου λαού, η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν έχει καμία σχέση με την αναζήτηση υδρογονανθράκων, γιατί την κυριότητα και την εκμετάλλευσή τους εξασφαλίζει απολύτως η υφαλοκρηπίδα, ζώνη που οριοθετείται όπως ακριβώς η ΑΟΖ και μπορεί μάλιστα να την υπερβαίνει σε μερικές περιπτώσεις. Το μόνο που μπορεί όντως να κάνει η ανακήρυξη ΑΟΖ είναι να «ανατινάξει» το παρόν modus vivendi με την Τουρκία, είτε οδηγώντας σε ένταση υπό τις δυσμενέστερες συνθήκες, είτε σε διαπραγμάτευση, προσφυγή σε διαιτησία ή δικαστική κρίση, επίσης υπό δυσμενέστατες συνθήκες,  

 

Πάμε για μαλλί και θα βγούμε κουρεμένοι. Κυριολεκτικά μάλιστα, από τους ενεργειακούς μας πόρους. ‘Όχι μόνο δεν θα πάρουμε αυτά που θα μπορούσαμε υπό άλλες συνθήκες, αλλά και όσα πάρουμε θα τα δώσουμε σε ξένες τράπεζες, χωρίς λύση του οικονομικού. Είμαστε «αποικία χρέους», εξυπηρετώντας μη βιώσιμου χρέους, έχοντας υποθηκεύσει όλο τον δημόσιο πλούτο.

 

Τι σημαίνει μη βιώσιμο χρέος; Αν έχετε τρία σπίτια και δεν μπορείτε να εξυπηρετήσετε ένα δάνειο αντίστοιχης αξίας με ένα σπίτι. Πουλάτε ένα σπίτι και ξοφλάτε. Αν χρωστάτε τρία σπίτια κι έχετε ένα, το πουλάτε και κρύβετε τα λεφτά να μην σας το πάρουν. Στη δεύτερη περίπτωση είναι η Ελλάδα. Σε συνθήκες μη βιώσιμου χρέους και νομικές δεσμεύσεις «αποικίας», οφείλει να κρύβει, όχι να εμφανίζει την περιουσία της, να μην την αρπάξουν. Αντί να ψάχνει για υδρογονάνθρακες, πρέπει να πάει να ζητήσει κούρεμα χρέους και ανθρωπιστική βοήθεια να επιζήσει.

 

Αυτά περί χρέους. Αλλά μια μείζων ελληνοτουρκική κρίση όχι μόνο θα κατέληγε πιθανότατα εις βάρος μας,  υπό τις παρούσες συνθήκες, θα μπορούσε να έχει πολύ χειρότερες συνέπειες. Το παρόν οικονομικό πρόγραμμα, ότι και να λένε ευρωπαϊκές και ελληνική κυβέρνηση, δεν μπορεί να συνεχισθεί επ’ άπειρον. Το ελληνικό θα τεθεί οπωσδήποτε στην ημερήσια διάταξη, είτε γιατί η χώρα θα καταρρεύσει, είτε γιατί μια ελληνική κυβέρνηση θα το θέσει.

 

Είναι πολύ διαφορετικό για τη χώρα να τεθεί στην ΕΕ θέμα απειλούμενης κατάρρευσης κράτους-μέλους και άλλο να τεθεί μια διπλωματικο-στρατιωτική κρίση με την Τουρκία, που θα δώσει την ευκαιρία «δεύτερου γύρου» ενδοευρωπαϊκών επιθέσεων κατά της Ελλάδας! Τέτοια εξέλιξη θα ολοκληρώσει την πορεία καταστροφής που αρχίσαμε το 2010.

 

Δεν χρειαζόμαστε περιπέτεια στο Αιγαίο να προστεθεί στα προβλήματά μας, από κόμματα που ουδέποτε ασχολήθηκαν σοβαρά στο παρελθόν με «εθνικά θέματα». Αυτό που χρειαζόμαστε απελπιστικά είναι να μαζέψουν θάρρος,  δυνάμεις, επιχειρήματα, να πάνε σε Βρυξέλλες,  Βερολίνο, ΔΝΤ λέγοντας «μπάστα». Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε τη γενοκτονία του ελληνικού λαού, την κατάργηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας, των σχολείων και των νοσοκομείων μας. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τους πατριώτες μας.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

«Το Παρόν της Κυριακής», 17.2.2013

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

ΤΟ ΒΡΩΜΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΓΟΥΣ


Πριν από την «τελική λύση»: ο γεωπολιτικός αφοπλισμός της Ελλάδας

 

 

Στην Τουρκία (και όχι μόνο) ο έλεγχος της ελληνικής ενεργειακής υποδομής

 

Με «αντιδράσεις εκτός ορίων» απειλούν οι ΗΠΑ για να αποκλείσουν τους Ρώσους από ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ

 

                                       


 

«Το Ελληνικόν Έθνος, δυνάμει της παρούσης πράξεως θέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού Ελευθερίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως, υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας.»

 

Ψήφισμα της Γ’ Εθνοσυνελεύσεως, Επίδαυρος

«Ο λαός κύριοι, τού οποίου παρρησιάζετε το πρόσωπον, δεν σας έδωκε πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την Εθνικήν και Πολιτικήν ανεξαρτησίαν του, αλλά να την στερεώσητε, νά την διαιωνίσητε»

 

Διαμαρτυρία του Αλέξανδρου Υψηλάντη για το ως άνω ψήφισμα

 

«Μια ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός. Η Ελλάδα θα είναι είτε αγγλική, είτε ρωσική. Δεν πρέπει να είναι ρωσική, άρα θα είναι αγγλική»

 

Sir Edmund Lyons, πρέσβης στην Αθήνα, προς την κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητος, 1844

 

 

 

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Με αντίδραση «κάθε τύπου», «εκτός ορίων» απειλεί η Ουάσιγκτων την Αθήνα, προκειμένου να αποτρέψει την είσοδο των Ρώσων στη ΔΕΠΑ και τη ΔΕΣΦΑ, την ίδια στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση σκέπτεται να «δώσει», για να ικανοποιήσει τις ΗΠΑ, την ελληνική ενεργειακή υποδομή στο Αζερμπαϊτζάν, χώρα, σε μεγάλο βαθμό, υπό τον έλεγχο της Τουρκίας!

 

‘Ένα από τα «βαρύτερα» όπλα του ελληνικού λαού, έθνους των ξεσηκωμένων κατά Σβορώνο (αλλά και μια από τις βασικότερες, ιστορικά, αιτίες καταστροφών του) είναι η γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου, που παρεμβάλλεται μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, Ρωσίας και «θερμών θαλασσών».

 

Δυστυχώς, η «γεωπολιτική» έγινε τελευταία, όπως και τόσα άλλα, «μόδα», γελοιοποιούμενη στο στόμα Ελλήνων πολιτικών, που χρησιμοποιούν την έννοια σε βαθμό ευθέως αντίστροφο προς τον βαθμό κατανόησής της. Οι πολιτικοί μας έχουν μοναδική ικανότητα να αρπάζουν ιδέες που τους φαίνονται «φανταιζί» και να τις καταστρέφουν, μαζί με μας – ενίοτε και με τους εαυτούς τους ακόμα. Αν, όταν άρχιζα τη δημοσιογραφική μου καριέρα, ήταν πηγή μεγάλης ικανοποίησης αν κάποιος πολιτικός πρόσεχε αυτά που έγραφα, τώρα μάλλον με ανησυχεί η προοπτική, τόσο μεγάλη είναι η ικανότητά τους να στραβώνουν τα ίσια.

 

Στα χέρια ενός σχετικά ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, η γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου είναι σημαντικότατο διαπραγματευτικό όπλο για τον ελληνικό λαό. Χωρίς τέτοιο κράτος, η «γεωπολιτική» γίνεται τρόπος ελέγχου, υποδούλωσης και καταστροφής για τη χώρα. Γι’ αυτό το κοινωνικό, το δημοκρατικό και το εθνικό είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένα στην Ελλάδα, χώρας στις παρυφές πρώτου και τρίτου κόσμου, στο μεταίχμιο των κόσμων της Δύσης, της Μέσης Ανατολής και των Σλάβων, μεταξύ των οποίων κόσμων καλείται να ισορροπήσει, πραγματοποιώντας την ανεξαρτησία της.

 

 

Τα εξωφρενικά της ενέργειας

 

Πως θα σας φαινόταν αν σας έλεγα ότι η Ελλάδα ετοιμάζεται να παραχωρήσει στην Τουρκία σημαίνοντα ρόλο ελέγχου στην ελληνική ενεργειακή υποδομή; ‘Ότι η Αθήνα ετοιμάζεται, υπό την ασφυκτική πίεση των ΗΠΑ, να παραχωρήσει το μεγαλύτερο ίσως «χαρτί» που διαθέτει (ακόμα) το ελληνικό κράτος, τη «γεωπολιτική» και «γεωενεργειακή» υπεραξία της Ελλάδας, χωρίς απολύτως κανένα αντάλλαγμα, σε διάφορες, ελάχιστα φιλικές δυνάμεις, μεταξύ των οποίων και η Τουρκία; Και ότι, με τον τρόπο αυτό, παραιτείται των τελευταίων όπλων που η χώρα διαθέτει για τη σωτηρία της, ενώ διαταράσσει σοβαρά τις σχέσεις της με τη Ρωσία, μια παραδοσιακή φιλική δύναμη, από τα ελάχιστα, αν όχι το μόνο, πιθανό, δυνητικό έστω στήριγμα της Ελλάδας, μαζί με τους υπόλοιπους λαούς της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

 

Κι όμως, αυτά ακριβώς συμβαίνουν. Ο αναλυτής που θέλει να κάνει κανονικά τη δουλειά του στη σημερινή Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες. Κυρίως, τα όσα συμβαίνουν είναι τόσο εξωφρενικά και δυσάρεστα, που κανείς δεν θέλει να τον πιστέψει κι αν τον πιστέψει, δεν ξέρει τι να κάνει. Οι περισσότεροι (περιλαμβανομένης της μεγάλης πλειοψηφίας του πολιτικού προσωπικού) κάνουν «αυτοπλύση εγκεφάλου». Τροποποιούμε στο μυαλό μας την πραγματικότητα, ώστε να γίνει «αντιμετωπίσιμη». 

 

Υποτίθεται ότι οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται για να μειωθεί το χρέος ή να γίνει πιο «ανταγωνιστική» η οικονομία, τα κριτήριά τους είναι αυστηρά οικονομικά. Αν όντως ήταν έτσι, αν το πρόγραμμα σωτηρίας ήταν σωτηρίας, έστω εσφαλμένο, και όχι υποδούλωσης-καταστροφής του ελληνικού έθνους-κράτους, τότε, τα προς εκποίηση περιουσιακά στοιχεία του θα πήγαιναν στον πλειοδότη.

 

 

Νεοφιλελευθερισμός και γεωπολιτική: η ιδιωτικοποίηση ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ

 

Δεν είναι όμως έτσι. ‘Όταν ο πλειοδότης είναι ρωσικές εταιρείες και το περιουσιακό στοιχείο η ενεργειακή υποδομή της Ελλάδας, δεν ισχύουν τέτοια κριτήρια. Υπό την ασφυκτική πίεση της Ουάσιγκτον, το «εθνικό ταμείο εκποίησης», ΤΑΙΠΕΔ, αποφάσισε να τροποποιήσει στο μέσο του διαγωνισμού για την εκχώρηση της ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ τους όρους για να μην κατακυρωθούν στις ρωσικές εταιρείες οι ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ.

 

‘Ετσι, σκέπτονται τώρα να δώσουν τη δυνατότητα να  συγκροτηθεί εκ των ενόντων ένα «κονσόρτσιουμ» της αζερικής κρατικής εταιρείας πετρελαίων και των ομίλων Βαρδινογιάννη και Μυτιληναίου (ο τελευταίος κύριο εργαλείο αμερικανικής οικονομικο-στρατηγικής διείσδυσης στα Βαλκάνια), για να πάρει τη «δουλειά». Εναλλακτική λύση ένα κονσόρτσιουμ Αζέρων και ευρωπαϊκών (υπό αγγλοσαξωνικό έλεγχο εταιρειών).

 

Είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. ‘Όπως απεκάλυψαν πέρυσι τα «Επίκαιρα», ένας αμερικανός Υφυπουργός και ο Πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα προκάλεσαν, παρουσία τους, εσπευσμένη συνεδρίαση της Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων, μεγαλοβδομαδιάτικα. Η συνεδρίαση απέρριψε για τυπικούς λόγους μία ρωσική εταιρεία κατά την πρώτη φάση του διαγωνισμού. ‘Ηταν μάλιστα τέτοια η πρεμούρα απόρριψης των ρωσικών προτάσεων, που η σχετική απόφαση δεν κοινοποιήθηκε καν με επίσημο έγγραφο του ελληνικού κράτους, αλλά με βιαστικά συνταγμένο χαρτί της Rothschild and Sons, συμβούλου ιδιωτικοποιήσεων της κυβέρνησης (που νομικά εκπροσωπεί ο Υπουργός Δένδιας, αν είναι ορθές οι σχετικές αναρτήσεις στο διαδίκτυο). Παράγων με γνώση των τότε διαμειφθέντων, μας μετέφερε ως εξής το «κλίμα»: «Μόνο μπαζούκας δεν άρχισαν να ρίχνουν στους δρόμους της Αθήνας οι διάφοροι ξένοι ενδιαφερόμενοι για το θέμα. Τέτοια ήταν η λύσσα να πάρουν τους αγωγούς».

 

Δεν είναι, ας σημειωθεί, μόνο ότι οι Ρώσοι πλειοδοτούν. Υπόσχονται ομοίως εγγύηση μακροχρόνιου και οικονομικού εφοδιασμού της Ελλάδας και σημαντικά έργα επενδύσεων σε αποθηκευτικούς χώρους και σταθμούς υγροποίησης. Να σημειωθεί ότι η ΔΕΠΑ πουλάει φυσικό αέριο. Αν η ΓΚΑΖΠΡΟΜ αρχίσει να μην της πουλάει αέριο και να το διοχετεύει στην «Προμηθέας», η ΔΕΠΑ μένει χωρίς αντικείμενο και αξία!

 

Η “οικονομική αξία”  των συγκεκριμένων, υπό αποκρατικοποίηση, «περιουσιακών στοιχείων» δεν είναι ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε πεντακόσια δισεκατομμύρια. Ισούται με το κόστος της εθνικής ανεξαρτησίας της Ελλάδας και της «γεωπολιτικής αξίας» της! Ο έλεγχος των «ενεργειακών οδών», και, μαζί, η δυνατότητα της Αθήνας να παραχωρήσει ή να απαγορεύσει τη χρήση του ελληνικού εδάφους και των θαλασσών στην Τουρκία, τη Ρωσία, το Ισραήλ ή τις μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες, είναι ένα από τα ισχυρότερα «χαρτιά» του ελληνικού λαού και κράτους, για να σωθούν από την καταστροφή. Πολύ φυσικά, θέλουν να του το αρπάξουν, μαζί με όλα τα υπόλοιπα (αυτό ακριβώς εξυπηρετεί και ο «πυρετός των πετρελαίων»), προτού φτάσουμε στην «τελική λύση» του «ελληνικού ζητήματος».

 

Παρεμπιπτόντως, είναι απορίας άξιον πως οι νεοφιλελεύθεροι αντίπαλοι του κράτους θεωρούν λογικό να «ιδιωτικοποιούν» περιουσία του ελληνικού δημοσίου προς όφελος όχι «ιδιωτών επενδυτών», αλλά ξένων κρατών! Δεν θα ανοίξουμε εδώ τον άλλο, μάλλον βρομερό και «εθνοκτόνο» φάκελο των ιδιωτικοποιήσεων, δηλαδή της λεηλασίας του ελληνικού δημοσίου απευθείας πλέον από τους «Πιστωτές» δια του ΤΑΙΠΕΔ, και μάλιστα με αντίτιμο που δεν προσεγγίζει ούτε από μακριά την αξία των εκποιούμενων στοιχείων και δεν βοηθάει στην αντιμετώπιση του χρέους. Δεν πρόκειται δυστυχώς για μια ακόμη κλοπή του ελληνικού λαού, αλλά αφαιρεί από τη χώρα κρίσιμα εργαλεία για την ανάπτυξη, την εθνική ανεξαρτησία και την εθνική άμυνα.   

 

 

Οι φίλοι από το Μπακού και ο … Ραούφ Ντενκτάς!

 

Τα εξωφρενικά όμως δεν σταματάνε πουθενά σε αυτό το έργο, για τη συγγραφή του οποίου μοιάζουν να συνεργάστηκαν Μαρκήσιος Ντε Σαντ και Ιονέσκο. Τι ακριβώς είναι το Αζερμπαϊτζάν που, δια της κρατικής εταιρείας πετρελαίων του, διεκδικεί τη ΔΕΣΠΑ και τη ΔΕΣΦΑ και, δι’ αυτών, σημαντικό, «στρατηγικό» έλεγχο της Ελλάδας; Μετά την ίδια την Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που διατηρεί τόσο καλές σχέσεις, σε όλους τους τομείς, με το δημιούργημα του τουρκικού στρατού εισβολής, την «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» δηλαδή, την οποία και έχει σχεδόν αναγνωρίσει. Φαίνεται ότι, ως ανταμοιβή, η κυβέρνηση της Αθήνας σκέπτεται να δώσει τώρα στο Μπακού τη στρατηγική υπεραξία της Ελλάδας.

 

Δύο κράτη διατηρούν δεσπόζουσα επιρροή και έλεγχο επί του Αζερμπαϊτζάν. Το ένα είναι η εθνικά συγγενής Τουρκία, που επενέβη τακτικά στα εσωτερικά του και συνδιαμόρφωσε τις κυβερνώσες ελίτ του μετά το 1989. Το δεύτερο είναι το Ισραήλ, που διεισδύει, εξοπλίζει και θέλει να χρησιμοποιήσει το Μπακού κατά της Τεχεράνης. Το Αζερμπαϊτζάν είναι η κυριότερη απειλή για την Αρμενία, παραδοσιακό φίλο και σύμμαχο της Ελλάδας. Για να συνοψίσουμε: η Αθήνα σκέπτεται να δώσει τον έλεγχο των αγωγών της σε ένα κράτος που διατηρεί στενότατες σχέσεις με την Τουρκία και τις χειρότερες δυνατές με τρεις από τους παραδοσιακότερους, σταθερότερους φίλους της Ελλάδας, την Αρμενία, τη Ρωσία και το Ιράν! Εμείς τώρα πως πρέπει να τα σχολιάσουμε αυτά; ‘Ότι και να πούμε, κατώτερο θα είναι της πραγματικότητας. Ελπίζουμε πάντα, ακόμα, ότι η κυβέρνηση αυτή θα βρει έναν τρόπο τουλάχιστο να κηρύξει άγονο τον διαγωνισμό.

 

 

«Είναι η Αμερική ηλίθιε…»

 

Σημειωτέον ότι υπάρχει μια άλλη, εξόχως σημαντική, στρατηγικής αξίας πτυχή στην υπόθεση αυτή. Αν κάτι αποδεικνύουν οι εξελίξεις περί τη ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ, είναι ότι  οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ουδέποτε έπαυσαν να είναι ο στρατηγικός επικυρίαρχος της Ελλάδας που δεν έγινε ακριβώς αποικία της Γερμανίας, όπως από άγνοια ή άλλα κίνητρα υποστηρίζει σειρά σχολιαστών. Αυτό είναι ένα τεράστιο, κρίσιμα σημαντικό θέμα, στο οποίο θα χρειαστεί να επανέλθουμε αναλυτικά, γιατί ενδεχομένως υποκρύπτει πολύ μεγάλη παγίδα για τον ελληνικό λαό. Υπενθυμίζουμε πάντως ότι α) η κυβέρνηση Παπανδρέου, που μας έβαλε στο Μνημόνιο και τις Δανειακές, ήταν ίσως η πιο φιλοαμερικανική, καλύτερα «αμερικανική» κυβέρνηση της ιστορίας μας, β) ότι είναι δεσπόζουσα η αμερικανική επιρροή στο ΔΝΤ, γ) ότι η Γερμανία, αν «διαμεσολαβεί» μεταξύ «αγορών» και Ελλάδας, και έχει επί μέρους κέρδη από την ελληνική κρίση, δεν οργανώνει ένα «Τέταρτο Ράιχ» στην Ευρώπη, αλλά το «Ράιχ του Χρήματος», στο οποίο, βλακωδώς και ανιστόρητα, κατά τη γνώμη μας, το Βερολίνο θέλει να νομίζει ότι θα διατηρήσει τον κυριαρχικό, ηγεμονικό ρόλο του στην Ευρώπη.

 

Αξίζει, στο σημείο αυτό, να υπογραμμίσουμε ότι η Γερμανία έχει συγκρουστεί σοβαρά με τις ΗΠΑ για τα ενεργειακά θέματα. Πρώτον, για την πολιτική τους απέναντι στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, όπου η Ουάσιγκτον υποστήριξε διάφορα σχέδια με κύριο τον αγωγό Μπακού-Τζεϊχάν προκειμένου να τις «απεξαρτήσει» από τη Μόσχα (και να τις εξαρτήσει από την ίδια και την ‘Αγκυρα). Δεύτερον, η Γερμανία έφτιαξε, παρά τις αμερικανικές αντιρρήσεις, τον αγωγό NordStream, βόρειο αντίστοιχο του SouthStream, αγωγούς που η Ουάσιγκτων δεν θέλει να βλέπει ούτε ζωγραφιστούς!

 

Η Κομισιόν επίσης, στα ενεργειακά ζητήματα, ακολουθεί περισσότερο αμερικανική παρά γερμανική γραμμή, γεγονός δηλωτικό του τι πραγματικά συμβαίνει στην Ευρώπη. ‘Ενας από τους λόγους που η ‘Αγκελα Μέρκελ έπνεε μένεα κατά του Γιώργου Παπανδρέου και διευκόλυνε την επίθεση των αγορών κατά της Ελλάδας, ήταν ακριβώς ότι ο πρώην πρωθυπουργός υπήρξε ακραία φιλοαμερικανός, σφοδρός πολέμιος της ρωσικής πολιτικής Καραμανλή και των ανοιγμάτων προς τη Μόσχα και φανατικός οπαδός της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ! Λέγεται μάλιστα ότι η Μέρκελ έχει συμφωνήσει να μη φέρει ουσιαστικές αντιρρήσεις στην απόκτηση, από τους Ρώσους, της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ.

 

 

Τρία στρατηγικά σχέδια για την Ελλάδα, χωρίς την Ελλάδα…

 

Αξίζει να σημειώσουμε επίσης, ότι η απόκτηση της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ δεν είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο επιχειρείται η υφαρπαγή της γεωπολιτικής-στρατηγικής αξίας της Ελλάδας. ‘Ενας άλλος είναι η σύνδεσή της με διάφορα σχέδια αγωγών, χωρίς κανένα αντάλλαγμα για την ίδια και επί στρατηγική ζημία της. Κατ’ ουσίαν τρία στρατηγικά σχέδια έχουν εκπονηθεί για τη διέλευση ενεργειακών πόρων από τον ελληνικό χώρο. Τα αναφέρουμε για να ξεκαθαρίσουν οι αναγνώστες μας τι συμβαίνει και οι «χειριστές» τι συμφέρει και τι δεν συμφέρει τη χώρα:

 

-        το σχέδιο ισραηλινού «δυτικού διαδρόμου», στον οποίο το Τελ-Αβίβ θέλει να προσδώσει και στρατιωτική διάσταση, για να αποκτήσει «στρατηγικό βάθος» εν όψει και πιθανού μείζονος πολέμου στη Μέση Ανατολή. Στον διάδρομο αυτό πιθανώς θα προστεθούν και τα κουρδικά πετρέλαια της Exxon (ο Πρόεδρος της εταιρείας αυτής λέγεται ότι τηλεφώνησε το 2004 σε ιδιοκτήτη μεγάλης καθημερινής εφημερίδας, απαιτώντας να στηρίξει, πάση θυσία, το σχέδιο Ανάν)

 

-        το σχέδιο μεταφοράς πόρων μέσω Τουρκίας, που πάει μαζί την αναβίωση της «ελληνοτουρκικής προσέγγισης» (αγωγός ΤΑΡ)

 

-        τα ελληνορωσικά σχέδια τύπου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και SouthStream, που πάνε ενδεχομένως μαζί με ελληνορωσική αμυντική συνεργασία

 

 

Τέλος, όλα αυτά συμβαδίζουν με την προτίμηση της μιας ή της άλλης πετρελαϊκής εταιρείας για την εκμετάλλευση, προς όφελος των πιστωτών υπό τις παρούσες συνθήκες, τη διαρπαγή δηλαδή, για να είμαστε ακριβέστεροι, των τυχόν ευρεθησομένων ελληνικών ενεργειακών κοιτασμάτων. 

 

Το κριτήριο, για τέτοιου είδους αποφάσεις, δεν μπορεί να είναι οικονομικό, τακτικό ή το σύνηθες, ποιος από τους ενδιαφερόμενους είναι ισχυρότερος. Το κριτήριο οφείλει να είναι ποιος σχεδιασμός εξυπηρετεί την κεντρική εθνική επιδίωξη, την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας μας.

 

Το στρατηγικό διακύβευμα αυτών των υποθέσεων «ισούται» με τη γεωπολιτική αξία της Ελλάδας. Στα χέρια μιας άξιας εθνικής ηγεσίας μπορεί να γίνει το χαρτί έναντι του οποίου θα αποκτήσουμε πάλι κοινωνία και κράτος βιώσιμα. Επειδή όμως, ότι και να κάνουμε ή να μην κάνουμε εμείς, το διακύβευμα για τους άλλους είναι τεράστιο για να το αγνοήσουν, δεν θα μας αφήσουν σε χλωρό κλαρί, αν μας βρούνε «μπόσικους», «ξέφραγο αμπέλι».

 

Μόνο η εμφάνιση μιας ψυχωμένης, ανεξάρτητης, στρατηγικά οξυδερκούς ηγεσίας, σε συνδυασμό με πανεθνική, ενεργό κινητοποίηση του ελληνικού λαού, σε μια γροθιά, θα μπορούσε να σώσει την Ελλάδα στις σημερινές συνθήκες.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα», 14.2.2013

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Το τέλος της Κύπρου



 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

                    «Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι»

 

Το 2007, τα στελέχη του ΑΚΕΛ υποστήριξαν την υποψηφιότητα Χριστόφια και, μαζί, τη στρατηγική της: διάσπαση κεντροαριστεράς, λύση κυπριακού με ελληνικές υποχωρήσεις, αντιμετώπιση των Ελλήνων ως υπεύθυνων για το κυπριακό και των Αγγλοαμερικανών ως ειρηνόφιλων. Το 2008, ο Χριστόφιας εξελέγη με την ενθουσιώδη συνηγορία διαφόρων τύπων, όπως ο Μάριος Κάρογιαν, που σήμερα συνιστούν Αναστασιάδη, να ολοκληρώσει την καταστροφή.

 

Σήμερα, το ΑΚΕΛ υπέστη ήδη τη μεγαλύτερη πολιτική ήττα της ιστορίας του και η Κύπρος ετοιμάζεται να μπει στα αποικιακά δεσμά του Μνημονίου, προσθέτοντας, στις γεωπολιτικές, τις οικονομικές απειλές προς το κράτος. Τώρα, όχι μόνο φορτώνουν στο ΑΚΕΛ όλα τα κακά που δεν του ανήκουν, αλλά και ο Χριστόφιας κατάφερε, εξ αντιδιαστολής, με τα λάθη του, να γίνει το «πλυντήριο» όπου ξεπλένονται οι, πολύ σοβαρότερες, προδοσίες της «άλλης πλευράς». Ιδίως, των δήθεν «εθνικιστών» δολοφόνων της ΕΟΚΑ Β’, που εργάστηκαν για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη δολοφονία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, για λογαριασμό των Αγγλοαμερικανών.

 

«Κομμουνιστές» υπέρ της Αγγλίας, «εθνικιστές» υπέρ της Αμερικής, έτσι που πάμε ο Εφιάλτης και ο Τσολάκογλου διεκδικούν επάξια το νησί από την Αφροδίτη! Κι ο Αναστασιάδης αποφεύγει να απαντήσει ξεκάθαρα και πειστικά σε ότι αφορά τις σχέσεις του με τους κύκλους των «ΕΟΚΑβιτών», π.χ. στα όσα του προσήψαν οι Κύπριοι αντιστασιακοί. Μια «αιμομικτική συνενοχή» βαραίνει το νησί.

 

Το 2007, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ στήριξαν τον κατ’ εξοχήν άνθρωπο των Αμερικανών στην Ελλάδα ως αρχηγό τους, γνωρίζοντας ότι δεν είναι Ανδρέας κι ότι τα υποτυπώδη, αμερικάνικα ελληνικά του, αντανακλούν με ακρίβεια το συναισθηματικό και μορφωτικό  background του. Οι ψηφοφόροι αφέθηκαν να γελαστούν. Ο Γιώργος υιοθέτησε ενθουσιωδώς Δανειακή και Μνημόνια, ένα οικονομικό «σχέδιο Ανάν». Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ εξαερώθηκε, η Ελλάδα καταστράφηκε, το ΔΝΤ κάνει κουμάντο στην Ευρώπη.

 

Οι ψηφοφόροι, σε Κύπρο και Ελλάδα, δεν μπορούν να μεταβάλλουν εκ των υστέρων τα αποτελέσματα της ψήφου τους. Μπορούν όμως να μη διαπράξουν άλλα λάθη. Οι Κύπριοι έχουν την εμπειρία της ελληνικής τραγωδίας. Γνωρίζουν, ή πρέπει να γνωρίζουν, ότι η πατρίδα τους, το κράτος τους, η δημοκρατία και η ίδια η επιβίωσή τους έχουν τεθεί εν αμέσω κινδύνω.

 

Ισχυρότατες διεθνείς δυνάμεις επιτίθενται κατά όλων των κρατών και εθνών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αρχίζοντας από την Ελλάδα. Σε Ελλάδα και Κύπρο, τα οικονομικο-πολιτικά, συνδυάζονται με γεωπολιτικά κίνητρα. Τα δικά μας προβλήματα βοηθάνε την επίθεση, αλλά δεν την προκάλεσαν. Οι ξένοι δεν είναι φίλοι, όπως υποστήριξε το 2008 ο Χριστόφιας και υποστηρίζει σήμερα ο Αναστασιάδης, είναι εχθροί. ‘Ηθελαν και θέλουν πάντα το νησί.  

 

Δημοκρατικό δικαίωμα των Κυπρίων να εκλέξουν Πρόεδρο, όπως ετοιμάζονται κατά τις δημοσκοπήσεις να κάνουν, τον πολιτικό που αγωνίστηκε, όσο κανείς, το 2004, να διαλύσει το κράτος τους.  Αλλά δεν θα πρέπει να παραπονεθούν μετά, αν χάσουν το κράτος κι αν μπει σε κίνδυνο η επιβίωσή τους. Ούτε να περιμένουν αλληλεγγύη και υποστήριξη, όταν οι ίδιοι θα έχουν  προσυπογράψει, εμμέσως πλην σαφώς, τον θάνατο της Δημοκρατίας. Αυτοί που τους ορμηνεύουν τώρα να τον ψηφίσουν, θάχουν τον  τρόπο να ζήσουν, είτε ως αποικιακή διοίκηση, εντός Κύπρου, είτε εκτός Κύπρου, με τα λάφυρα της προδοσίας. Ο κυπριακός λαός δεν θα ξέρει που να πάει.

 

Δικαίωμα του ΔΗΚΟ να υποστηρίξει Αναστασιάδη, δικαίωμα όμως και κάθε τίμιου, στοιχειωδώς κατατοπισμένου ανθρώπου να θεωρεί αυτή την απόφαση προδοσία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του αγώνα του, δηλαδή προδοσία της Κύπρου. Δικαίωμα του ΕΥΡΩΚΟ, κόμματος που συγκροτήθηκε στη βάση του «’Οχι», να υποστηρίζει τον ηγέτη του «Ναι», αλλά και μένα δικαίωμά μου να προβλέπω ότι θα εξαφανιστεί σύντομα, μαζί με το ΔΗΚΟ, όπως εξαφανίστηκαν  προδίδοντας, ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, στην Ελλάδα, εν μέσω των ερειπίων του κυπριακού ελληνισμού.

 

Δικαίωμα των Κυπρίων να εκλέξουν έναν πολιτικό που μετά βίας συγκαλύπτει, μιλώντας στη Monde, τη δυσφορία του για τις σχέσεις Χριστόφια-Μόσχας, κυριότερου διεθνούς στηρίγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, από τότε που υπάρχει. Αλλά δεν θα πρέπει οι ψηφοφόροι να εκπλαγούν αν το Κρεμλίνο γυρίσει αύριο την πλάτη του στην Κύπρο. Ορισμένοι στην Κύπρο (όπως και στην Ελλάδα) δεν συνειδητοποιούν το κόστος του οπορτουνισμού. Νομίζουν ότι είναι πιο έξυπνοι από τον υπόλοιπο κόσμο. ‘Όταν έρθει μαζεμένος ο λογαριασμός θάναι πολύ αργά – κανείς δεν θα μας λυπηθεί.

 

Δικαίωμα των Κυπρίων να εκλέξουν έναν πολιτικό που δεν βλέπει την ώρα να γίνει η χώρα του προτεκτοράτο Χρήματος και Τρόικας, επιδεικνύοντας τον ίδιο ενθουσιασμό με τον Γιωργάκη να βάλει την Κύπρο σε αποικιακό ζυγό και δηλώνοντας, βραβείο Νόμπελ ραγιαδισμού, ότι δεν βλέπει την ώρα να δει την Τρόικα στην Κύπρο και να υπογράψει ότι του ζητάνε. Να μην παραπονούνται όμως αύριο οι Κύπριοι όταν οι άνθρωποι αρχίσουν να πέφτουν από τα μπαλκόνια και τις ταράτσες στην Κύπρο, όπως έγινε στην Ελλάδα, όταν τους αρπάξουν τα πετρέλαια, όταν τους διαλύσουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία ή όταν τους υποχρεώσουν να άρουν το βέτο στην Τουρκία και να διαλύσουν, με νέο σχέδιο Ανάν, το κράτος τους. Αν ανοίξουν, έστω και την υστάτη, τα μάτια τους, θα έχουν τη σπάνια ευκαιρία να δουν στη σημερινή πραγματικότητα της Ελλάδας το μέλλον της Κύπρου.

 

Αναντίρρητο δικαίωμα των Κυπρίων, τη μια να απορρίπτουν με 76% ένα σχέδιο κατάλυσης του κράτους και εξανδραποδισμού του λαού, και, μια δεκαετία αργότερα, να επιβραβεύουν τον ηγέτη του «Ναι», που, αφού επετέθη διεθνώς κατά του κράτους του το 2004, συνεννοείται, όπως απεκαλύφθη, με τον  Αμερικανό Πρέσβη και τον απεσταλμένο του ΟΗΕ Ντάουνερ, πώς θα κάνει το ‘Όχι Ναι. Ναι σε τι ακριβώς; Σε σχέδιο που κανένα σοβαρό κράτος, κανείς σοβαρός πολιτικός, στην Ευρώπη ή τον Τρίτο Κόσμο, δεν θα είχε ποτέ αποδεχθεί ως βάση συζήτησης! ‘Ένα σύνταγμα 10.000 σελίδων, που ούτε ο ‘Οργουελ θα μπορούσε να σκεφτεί να θέσει στην κρίση ψηφοφόρων!

 

Μπορούμε να δεχτούμε όλες τις επιφυλάξεις του κόσμου για τον α’ ή β’ πολιτικό – δεν είμαστε μέντιουμ για να ξέρουμε τι θα κάνει κάποιος, τυχόν εκλεγόμενος. Αλλά τόσο το περελθόν, όσο και οι δηλώσεις του κ. Νίκου Αναστασιάδη, πείθουν ότι αντιπροσωπεύει αναντίρρητα τη συντομότερη οδό προς την αυτοκτονία του κυπριακού ελληνισμού. Δυστυχώς βέβαια, ουδείς μπορεί να εμποδίσει έναν άνθρωπο, μια ομάδα, ένα λαό, να αυτοκτονήσουν, αν διακαώς το επιθυμούν. ‘Όπως είπε ο ποιητής Νάνος Βαλαωρίτης, είμαστε «μετααποικιακό υποκείμενο», δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και ταυτόχρονα δίνουμε πολύ μεγάλη σημασία στον εαυτό μας.

 

Ζήσαμε, μετά το 1974, σε συνθήκες σχετικής ασφάλειας και ευμάρειας. Δεν θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο άγρια είναι η εποχή που μπήκαμε, ότι ζούμε κιόλας πόλεμο άλλου τύπου. Αν δεν το καταλάβουμε εγκαίρως, δεν θα έχουμε, σύντομα, τίποτα να σώσουμε και τίποτα να υπερασπιστούμε.

 

Δημοσιεύτηκε στην «Ελλάδα αύριο», 11.2.2013

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ για το κυπριακό κράτος και τους 'Ελληβες της Κύπρου



 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Θα μας λιώσουν στο τέλος εμάς τους ‘Ελληνες. Σε Ελλάδα και Κύπρο. Θα το καταφέρουν γιατί δεν είμαστε αξιοπρεπείς άνθρωποι. Δεν θα μας λυπηθεί κανείς, γιατί καταστρεφόμαστε με τις υπογραφές και με την ψήφο μας.

 

Ξεσηκώθηκαν – ορθώς - οι Νεοδημοκράτες βουλευτές εναντίον της δημευτικής φορολόγησης των ακινήτων τους. Αλλά δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τα δημόσια νοσοκομεία που δεν χρησιμοποιούν, τις αγροτικές συντάξεις πείνας ή τις βιβλικές φιγούρες των ηλικιωμένων, που προσπαθούν να επιβιώσουν από το κρύο και την ανέχεια στους κεντρικότερους δρόμους των Αθηνών, επί ημερών Μνημονίου και της κυβέρνησής τους.

 

Η ελληνική ολιγαρχία συνεχίζει την επίθεση κατά του λαού, του κράτους, του έθνους της, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι θα πέσει και η ίδια θύμα των «προστατών» που υπηρετεί! Από την άλλη όμως, όπως λένε οι Γάλλοι, έχουμε την κυβέρνηση που αξίζουμε. Είναι άδικη η εξομοίωση ευθυνών περιπτερά και  πρωθυπουργού, δούλου και αφέντη. Αυτό όμως δεν απαλλάσσει τους πολίτες των ευθυνών τους. Δεν επέβαλαν τα τανκς το Μνημόνιο στην Ελλάδα, ούτε με τανκς θα επιβληθεί στην Κύπρο, αν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις και εκλεγεί ο Νίκος Αναστασιάδης ως (ελπίζουμε, όχι ο τελευταίος) Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

Μια μέρα διάβασα στη Washington Post μια ανάλυση για τη Μέση Ανατολή του αντιδραστικού, αλλά διεισδυτικού στη σκέψη του αμερικανού δημοσιογράφου David Ignatius. Ερμήνευσε τις ήττες του αμερικανικού στρατού στο Ιράκ, την αδυναμία του να επιβληθεί στους Σουνίτες, με τη βαθιά ανάγκη των ανθρώπων για αξιοπρέπεια. Τον αναφέρω γιατί μόνο αν αναφέρεις κανέναν Αμερικανό του κατεστημένου μπορείς να αποφύγεις να σε πάρουν στο ψιλό, στην Ελλάδα, όταν θίγεις ζητήματα ηθικής.

 

Τρώμε τις σάρκες μας

 

Οι Κύπριοι όφειλαν να το ξέρουν, γιατί ο ολιγάριθμος αυτός λαός γονάτισε, με την ΕΟΚΑ, μια ολόκληρη Αυτοκρατορία. Φαίνεται όμως ότι το ξέχασαν. Κάθε φορά που οι Κύπριοι φίλοι μου θέλουν να δικαιολογήσουν μια πράξη εξωτερικής πολιτικής που  θεωρούν κατά βάθος ανήθικη, μου λένε, πριν καν τους ασκήσω οποιαδήποτε κριτική, ότι δεν κατάλαβα το πνεύμα του … Θουκυδίδη! Τα έθνη έχουν μόνο συμφέροντα, λένε. Δεν φτάνει που καταστρέφουμε τη νεώτερη Ελλάδα, εξευτελίζουμε και τους Αρχαίους!

 

Στην πραγματικότητα, οι απόψεις αυτές για τη διπλωματία, αντανακλούν συνήθως προσωπική ηθική ατόμων. Που, επιδιώκοντας το καθένα το δικό του στενό, εγωϊστικό συμφέρον, π.χ. να διορίσει το παιδί του στο κράτος, στην απλούστερη περίπτωση, ψηφίζοντας το δικό του κόμμα, καταλήγουν να συμβάλουν τελικά στην εξαφάνιση του κράτους και των διορισμών του. Γίναμε όλοι μικροί καρκίνοι που τρώμε τις σάρκες μας.

 

Το 2002, Παπανδρέου και Κληρίδης, με την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελλαδικού, κυπριακού και παγκόσμιου κατεστημένου,  παρουσίασαν, μέσω του ΓΓ του ΟΗΕ, ένα πρωτοφανές, ανήκουστο σύνταγμα για την Κύπρο, το λεγόμενο «σχέδιο Ανάν».

 

Το σχέδιο Ανάν διέλυε το κυπριακό κράτος και ανέθετε τη διακυβέρνησή του σε τρεις δικαστές, που θα εκπροσωπούσαν ΗΠΑ, Βρετανία και Ισραήλ. «Μόνο ένας παράφρων θα μπορούσε να  το συντάξει» κατά τον συνταγματολόγο Τσάτσο (που μετά συνέστησε, όχι παραφρόνως, αλλά υπακούων στα ύψιστα συμφέροντα του κύκλου και της τάξης του, να το ψηφίσουμε!). ‘Ένα σύνταγμα που μπορούσε κανείς να «ξετινάξει σε μισό λεπτό», από πλευράς «ευρωπαϊκού, συνταγματικού και διεθνούς δικαίου», όπως είχε πει και ο συνταγματολόγος (τρομάρα του) Βενιζέλος, προτού συστήσει κι αυτός να το ψηφίσουμε – ξετινάζοντας, αντί για το σχέδιο, το ευρωπαϊκό, συνταγματικό και διεθνές δίκαιο! Λες και η Κύπρος είναι υπερδύναμη, να αδιαφορεί για την προστασία του δικαίου!

 

Αποφύγαμε την τελευταία στιγμή την καταστροφή στο δημοψήφισμα (2004), με ένα ‘Όχι που, ο Μίκης Θεοδωράκης, ορθώς συνέκρινε με το ‘Όχι του 1940 και του 1967, στην αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών. Αλλά δεν τιμωρήσαμε πολιτικά τους πρωταίτιους (όπως δεν τους τιμωρήσαμε και το 1974). Ο Γιώργος Παπανδρέου, που απέτυχε να καταλύσει το κυπριακό κράτος, έγινε Πρωθυπουργός της Ελλάδας το 2009 και κατέλυσε το ελλαδικό, με τα Μνημόνια και τις Δανειακές. Τώρα, οι Κύπριοι ετοιμάζονται να εκλέξουν Πρόεδρο όχι μόνο τον πρωταγωνιστή του «Ναι» στο σχέδιο Ανάν, αλλά και τον πολιτικό που δεν βλέπει την ώρα να έρθει η τρόικα στην Κύπρο, να γίνει το νησί αποικία των ξένων Τραπεζών και της Γερμανίας. Ταυτόχρονα άρχισε και μια καμπάνια «ιστορικού αναθεωρητισμού», που εκμεταλλεύεται τα σοβαρά πολιτικά λάθη της ηγεσίας της κυπριακής αριστεράς για να «ξεπλύνει» τις πολύ βαρύτερες αμαρτίες και προδοσίες μερίδας της κυπριακής «εθνικόφρονος δεξιάς».

 

Παρελθόν και μέλλον

 

Η Ιστορία δεν είναι πάντα αλάνθαστο κριτήριο για τη μελλοντική συμπεριφορά προσώπων. Το παρελθόν είναι μόνο ένδειξη για το μέλλον. Ο Γρίβας ήταν επικεφαλής μιας αντικομμουνιστικής συμμορίας δολοφόνων, πιθανότατα συνεργαζόμενης με τις γερμανικές αρχές κατοχής, για να γίνει λαμπρότατος στρατιωτικός ηγέτης ενός εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στην Κύπρο και να παίξει στη συνέχεια έναν πολύ πιο αμφίβολο ρόλο. Ο τρόπος όμως που μια κοινωνία αντιμετωπίζει την ιστορία της, είναι συνήθως αλάνθαστος δείκτης για το τι θα της συμβεί.

 

Σε μια εποχή που ο Χριστόφιας ήταν ο αναμφισβήτητος κυρίαρχος στην κυπριακή πολιτική σκηνή επικρίναμε έντονα τις πολιτικές του επιλογές, συγκρίνοντάς τον μάλιστα με τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και προβλέποντας ότι μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή το κυπριακό κράτος και την κυπριακή αριστερά («Η Κύπρος σε παγίδα», Λιβάνης, 2008). Ο Γκορμπατσώφ έβαλε την ΕΣΣΔ σε τροχιά αυτοκαταστροφής, με «σοσιαλδημοκρατική» ιδεολογία και εκλαμβάνοντας τους εχθρούς της ΕΣΣΔ (Δύση, ιδίως ΗΠΑ) ως φίλους. Αλλά δεν μπορούσε να την ολοκληρώσει, να διαλύσει την ΕΣΣΔ, όπως και ο Χριστόφιας, λόγω των κοινωνικών δεσμών και των ιστορικών καταβολών του ΑΚΕΛ, δεν μπόρεσε ποτέ να πει το «ναι» στο σχέδιο Ανάν. Στην ΕΣΣΔ χρειάστηκε να έρθει ένας εμφανιζόμενος ως «εθνικιστής» πολιτικός, όπως ο Γέλτσιν, για να αποτελειώσει την καταστροφή.

 

Μαθήματα από την Ιστορία

 

Το 2004, ο Αναστασιάδης υπερασπίσηκε μέχρι τέλους την κατάλυση του κυπριακού κράτους, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους ξένους. Και βγήκε μάλιστα στην Ευρώπη, να επιτίθεται στην κυβέρνηση Παπαδόπουλου-ΑΚΕΛ, για ανύπαρκτες αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις στο δημοωήφισμα. Αυτόν τον άνθρωπο ετοιμάζονται τώρα να ψηφίσουν οι Κύπριοι ψηφοφόροι, αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, και αυτόν υποστηρίζουν οι πρώην συνεργάτες του Τάσσου Παπαδόπουλου, που δεν θα τους ήξερε κανένας, αν δεν τους είχε προωθήσει ο αείμνηστος Πρόεδρος και το ‘Όχι του.

 

Είναι συχνό φαινόμενο οι πολίτες να εμπιστεύονται έναν πολιτικό και αυτός να τους ξεγελάει. Αλλά εδώ οι Κύπριοι ετοιμάζονται να κάνουν κάτι μάλλον σπάνιο. Να εμπιστευτούν κάποιον που αποδεδειγμένα επεχείρησε να καταλύσει το κράτος του οποίου διεκδικεί την προεδρία!  

 

Η ιστορία δεν είναι πάντα αλάνθαστο κριτήριο για τη μελλοντική συμπεριφορά προσώπων. Αρχηγός συμμορίας δολοφόνων, πιθανότατα συνεργάτης των κατοχικών αρχών, ο Γρίβας μετετράπη σε λαμπρό στρατιωτικό ηγέτη εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος. Ο τρόπος όμως που μια κοινωνία αντιμετωπίζουν την ιστορία τους είναι, συνήθως, αλάνθαστο κριτήριο για το μέλλον της.

 

Ποτέ στην ιστορία, οι κίνδυνοι για το κυπριακό κράτος δεν ήταν τόσο μεγάλοι όσο σήμερα. Στην σχετικά με τις άλλες μάλλον περιορισμένη τουρκική απειλή (το κυπριακό ουδέποτε ήταν κυρίως και πρωτογενώς ελληνοτουρκικό πρόβλημα, ήταν πρωτίστως αποικιακό) και στην απειλή επαναφοράς ενός νέου «σχεδίου Ανάν», προστέθηκαν τώρα ο κίνδυνος αποικιοποίησης μέσω Μνημονίων και οι κίνδυνοι από τον μονόπλευρο και επικίνδυνα υπερβολικό χαρακτήρα της σχέσης με το Τελ Αβίβ, που οικειοποιείται όλο και περισσότερες από τις ζωτικές λειτουργίες του κυπριακού κράτους, το οποίο κράτος κατέληξε να έχει στενότερες σχέσεις με το Ισραήλ παρά με την Ελλάδα!

 

Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, οι ‘Ελληνες δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν χωρίς ή με ανάπηρο ή υπονομευμένο κράτος στην Κύπρο. Πρώτον, γιατί ζούμε σε εποχή γενικευμένων μεταναστεύσεων λαών. Δεύτερο, γιατί ακόμα είναι ισχυρό στη συνείδηση το δικαίωμα της αυτοκυβέρνησης. Χρειάζεται δημογραφική αλλαγή για να αφαιρεθεί η νομιμοποίηση ενός λαού να αυτοκυβερνάται και άρα το κράτος του. 

 

Μήπως αλήθεια ήρθε και ο καιρός να δοκιμαστεί η πρόσφατη σχέση με το Ισραήλ; Αυτό το κράτος έχει επαρκή δύναμη και επιρροή για να βοηθήσει την Κύπρο να αποφύγει τα αποικιακά δεσμά των Μνημονίων.

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 07/02-13/02/13

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

 

 

                           «Αλλάζουμε αλλάζοντας τον κόσμο»

                              

                                           Μαρξ, τρίτη θέση για τον

                                                   Φόυερμπαχ

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Πρώτη φορά μετά το 1949, η αριστερά βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορικής εξέλιξης. Από τον τρόπο που η ηγεσία της, και ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ, θα διαχειρισθούν την κατάσταση, εξαρτάται το μέλλον, ενδεχομένως η ίδια της η ύπαρξη. Θα επηρεασθεί, ίσως καθοριστικά, η τύχη της δημοκρατίας και της χώρας.

 

Αυτό δεν αφορά μόνο αριστερούς, αφορά όλους τους πολίτες. Η υποταγή των κυβερνητικών κομμάτων στην τρόικα κατέστησε τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο, αλλά μακράν σημαντικότερο «αντιμνημονιακό», ανεξάρτητο πολιτικό υποκείμενο. Υποψήφιο, παρά τις αδυναμίες που του προσάπτουν, να ηγηθεί πολιτικά μιας - απαραίτητης για τη σωτηρία της χώρας - προσπάθειας ρήξης με το Μνημόνιο.

 

Αντίστροφα, η καταστροφή της δημοκρατίας και ο εξανδραποδισμός του ελληνικού λαού προϋποθέτουν την καταστροφή κάθε ανεξάρτητου πολιτικού υποκειμένου, τη μετατροπή της κοινωνίας σε ακέφαλο σώμα.

 

Η (υποχρεωτική) ευκαιρία της αριστεράς να επηρεάσει τη μοίρα του ‘Εθνους της (και να επηρεαστεί από αυτό!) δεν έχει προηγούμενο μετά τη δεκαετία του 1940. Ούτε οι τεράστιοι κίνδυνοι που ταυτόχρονα αντιμετωπίζει (και, μαζί της, ο ελληνικός λαός). ‘Οσοι  εξωραϊζουν ή απλουστεύουν την πραγματικότητα, ιδίως εν ονόματι της «κυβερνησιμότητας», προσφέρουν χείριστη υπηρεσία στον ΣΥΡΙΖΑ και τον ελληνικό λαό.

 

Αριστερά και «κυβερνησιμότητα»

 

Παρεμπιπτόντως, πολύ μας παραξένεψε αυτός ο όρος που «εισπήδησε», μετά το καλοκαίρι, στον δημόσιο διάλογο, εντός και εκτός αριστεράς. «Κυβερνήσιμος», στα ελληνικά, δεν είναι αυτός που μπορεί να κυβερνήσει, αλλά αυτός που μπορεί να κυβερνηθεί. ‘Ισως, αυτή η λέξη προήλθε από κάποιον εξοικειωμένο με τα «αυτοκρατορικά» αγγλικά, που εμπνεύστηκε από το  governance (διακυβέρνηση) ή governability (κυβερνησιμότητα). Το governance προτάθηκε για το πώς πρέπει να κυβερνάται η ΕΕ. Σε αντίθεση με το government (κυβέρνηση), που αποδίδει λαό που κυβερνάει, το governance σημαίνει τρόπο διακυβέρνησης ενός λαού.  

 

Ανεξαρτήτως ελληνικών, η «κυβερνησιμότητα» είναι λάθος. Προσδιορίζει την ικανότητα ενός υποκειμένου να αντικαταστήσει ένα άλλο στη διακυβέρνηση ενός χοντρικά δεδομένου κρατικού πλαισίου. Ο ελληνικός λαός, ιδίως οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, προφανώς έψαξαν στις εκλογές να αντικαταστήσουν τα δύο κόμματα εξουσίας, διαπιστώνοντας τον καταστροφικό ρόλο τους. Αυτή η ανάγκη «συγκαλύπτει» όμως μια άλλη, πολύ βαθύτερη, «εθνική». Την ανάγκη διακοπής της «μνημονιακής καταστροφής».

 

Το Μνημόνιο δεν είναι απλό πρόγραμμα νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης. Οδηγεί σε καταστροφή κοινωνία και δημοκρατία, εν μέρει σε «αεροπειρατεία», εν μέρει σε καταστροφή του κράτους. Είναι βαθύτερο και ριζοσπαστικότερο από τον Θατσερισμό. Ο τελευταίος τροποποίησε ριζικά τους όρους λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας. Ούτε αυτήν όμως κατήργησε, ούτε το πλαίσιο του «έθνους-κράτους». Εκεί οδηγεί το ελληνικό πρόγραμμα, αν ολοκληρωθεί. Η διάγνωση έχει σημασία. Αν είμαστε στο οικονομικο-κοινωνικό «ισοδύναμο» του 1941, χρειαζόμαστε το κοινωνικο-πολιτικό «ισοδύναμο» ενός «ΕΑΜ», όχι ενός «καλού ΠΑΣΟΚ» ή ενός «καλού Εργατικού Κόμματος», που θα χρειαζόμαστε, αν είχαμε «Θάτσερ».

 

Τι σημαίνει διακοπή του Μνημονίου

 

Η διακοπή δεν μπορεί να γίνει απλά με πολύ βελτιωμένη διακυβέρνηση του υπάρχοντος κράτους και κοινωνίας. Προϋποθέτει και συνεπάγεται βαθύ μετασχηματισμό τους. Η ρήξη με το Μνημόνιο δεν θα είναι περίπατος, αλλά, πιθανότατα, βαθύς κοινωνικός συγκλονισμός. Ο ελληνικός λαός θα κληθεί να γίνει, σε πολύ δύσκολες συνθήκες, υποκείμενο της ιστορίας του. Εύχεται κανείς ο «συγκλονισμός» να γίνει με τους καλύτερους δυνατούς όρους και να πετύχει εύκολα. Είναι εφικτό σενάριο, ιδίως με κατάλληλη προετοιμασία. Αλλά δεν γίνεται πολιτική με το καλύτερο, πρέπει να ετοιμάζεσαι για το χειρότερο σενάριο. Βγαίνουμε από μακρά περίοδο κάθε είδους «ευκολίας» και ποικίλων «κόλπων» με την πολιτική και την ιστορία. Τείνουμε να προσαρμόζουμε την αντικειμενική πραγματικότητα στα πλαίσια που νοιώθουμε ότι μπορούμε (ή θέλουμε) να την αντιμετωπίσουμε. Αυτό μπορεί να αποβεί ολέθριο.

 

Η άνοδος αντιμνημονιακού κόμματος ή μετώπου στην κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως συνήθης εναλλαγή κομμάτων, ούτε φαινόμενο ανάλογο με την άνοδο ΠΑΣΟΚ (1981). Αν μη τι άλλο, τότε «λεφτά υπήρχαν». Σήμερα δεν υπάρχουν (ούτε επικίνδυνες «μαγικές λύσεις», πετρέλαια, ΑΟΖ, Αμερικές, άλλοι «μύθοι της Αχερουσίας», κατασκευασμένοι να καθησυχάζουν και να εκτρέπουν, ενώ συνεχίζουμε τον πλου προς τον αφανισμό).

 

Δεν πρέπει να διακόψουμε το Μνημόνιο γιατί μας περιμένει παράδεισος έξω από το «Μεσολόγγι» που βρεθήκαμε, αλλά γιατί θα χαθούμε αν μείνουμε εδώ. Καθυστερήσαμε πολύ. Αν συνεχίσουμε, δεν θα υπάρχει χώρα να σώσουμε. Ηγεσία και λαός δεν θέλουμε όμως να πιστέψουμε την πραγματικότητα.

 

Παραπονιόμαστε γιατί οι απεργίες κάνουν κόλαση την Αθήνα. Δεν σκεφτόμαστε την κόλαση της υπόλοιπης ζωής μας. Θέλουμε να διακοπεί η φοροεπιδρομή, αλλά δεν έχουμε αντίρρηση να κοπούν μισθοί-συντάξεις άλλων. Υπολογίζουν, όσοι έχουν πέντε φράγκα στην άκρη, ότι θα επιβιώσουν, δεν τους περνάει από το μυαλό ότι θα βρεθούν στην εντατική και θα πεθάνουν γιατί διαλύονται τα νοσοκομεία. Παρηγοριόμαστε ότι «δεν χρεωκοπήσαμε», αλλά αυτό συνιστά εθνικό έγκλημα – πραγματικά «χρεωκοπήσαμε» τον Μάιο 2010, χωρίς τις προστασίες των χρεωκοπούντων. ‘Εκτοτε, καταστρεφόμεθα αφοπλιζόμενοι.   

 

Τι σημαίνει να είσαι ριζοσπάστης

 

Η Αριστερά οφείλει να βρει τρόπο να τα πει αυτά, με ενιαίο-σταθερό λόγο,  να εξηγήσει χωρίς εξωραϊσμούς την πραγματικότητα, τις δύσκολες επιλογές. Η διακοπή του Μνημονίου σημαίνει σύγκρουση με ισχυρές δυνάμεις, κοινωνία που γίνεται υποκείμενο για τον εαυτό της, κινητοποιείται ολόκληρη για τη σωτηρία της, κάνει «το σκατό της παξιμάδι», ζει, εν ανάγκη «με ψωμί κι αλάτι» για να επιβιώσει, ξανασηκώνοντας όμως τη χώρα στα πόδια της και μην αφήνοντας ούτε έναν ‘Ελληνα χωρίς ένα πιάτο φαί.

 

Για να ηγηθείς τέτοιου αγώνα, με πιθανότητες επιτυχίας, πρέπει να «εκπέμπεις» σαφές, ολοκάθαρο σήμα, που θα αντανακλά ένα πειστικό, αν και οδυνηρό συνεκτικό σχέδιο και, ακόμα περισσότερο, τη βούληση να το εφαρμόσεις. Για να το κάνεις πρέπει πρώτα να το πιστέψεις σε βάθος. Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι ο καθοριστικότερος. Γι’ αυτό, εκτός από γενικό πρόγραμμα χειραγώγησης που εφαρμόζει η τρόικα στην Ελλάδα (όπως και σε πολλές άλλες χώρες, βλ. και τα παραδείγματα στο βιβλίο της Κλάιν), εφαρμόζει ειδικό πρόγραμμα χειραγώγησης ελίτ. 

 

Αριστερά και «Επικοινωνία»

 

Για να εκπέμψει μια ηγεσία τέτοιο μήνυμα, η συμβατική «επικοινωνία» είναι άχρηστη έως επιβλαβής – σε τέτοιες περιόδους αναπαράγει το παρελθόν που φεύγει, όχι το νέο που πρέπει νάρθει. Νομίζει ότι καθησυχάζει, αλλά τρομάζει, γιατί είμαστε ήδη κατατρομοκρατημένοι. Αν μας παρουσιάσουν την κατάσταση καλύτερη απότι ενδόμυχα την πιστεύουμε, θα τρομοκρατηθούμε περισσότερο, χάνοντας την εμπιστοσύνη σε αυτόν που τα λέει. Για να βγει ο ελληνικός λαός από κατάσταση παραλυσίας-σύγχυσης, πρέπει να πειστεί από την εμπειρία και τους υποψήφιους «γιατρούς» ότι μπορεί και πρέπει να κάνει την δυσάρεστη, επικίνδυνη, απαραίτητη «εγχείρηση», ότι δεν έχει άλλη λύση. Χρειάζεται περίτεχνη ισορροπία «αισιοδοξίας» και «συνείδησης», όχι αντιπαράθεση της αισιοδοξίας στη συνείδηση. Χρειαζόμαστε αισιοδοξία, αλλά η αισιοδοξία μπορεί να πηγάσει από την Πράξη, όχι την ακινησία.

 

Μόνο μαζοχιστές θέλουν να «διαχειριστούν» καταστροφές. Αλλά δεν επιλέγουμε τι διαχειριζόμαστε. Η χώρα υπέστη ήδη καταστροφή και απειλείται με πολύ μεγαλύτερη. Στο χειρότερο σενάριο, η διακοπή του προγράμματος θα σημαίνει ανάγκη προσφυγής σε οικονομικές μεθόδους έκτακτης ανάγκης, δεν αντιμετωπίζεται με «αριστερό κευνσιανισμό». Δεν υπάρχει τρόπος να είμαστε εκ των προτέρων βέβαιοι τι θα γίνει με το ευρώ. Αυταπάτες και εξωραϊσμοί δεν βοηθούν το λαό να στηρίξει τέτοια πορεία. Μπορεί να καταστούν πολύ επικίνδυνο μπούμερανγκ, γιατί υπάρχει τρομερή συσσωρευμένη οργή που αναζητά θύμα να ξεσπάσει.

 

Η προετοιμασία του λαού

 

Η Ελλάδα έχει επικίνδυνα αλλά ισχυρότατα όπλα να αποπειραθεί τη σωτηρία της. Παραμένει, έστω και εξασθενημένος, οικονομικός, πολιτικός, αν όχι γεωπολιτικός «συστημικός κίνδυνος». Αλλά χρειάζεται η πιο απόλυτα ειλικρινής, σε βάθος προετοιμασία του ελληνικού λαού, υψηλοτάτου επιπέδου τεχνοκρατική επάρκεια, βαθειά αίσθηση ιστορίας και καθήκοντος, ορθάνοιχτα αυτιά στη λαϊκή έκφραση και συνείδηση, στους όρους και τις κατηγορίες που εκείνη αρθρώνεται και καταλαβαίνει τον κόσμο, όχι αυτούς που τα «στελέχη» αντιλαμβάνονται τον κόσμο. Χρειάζεται προσέγγιση νεολαίας και ανέργων, η υποχρεωτική συμμετοχή τους σε κάποιο ποσοστό σε όλα τα όργανα, ο μετασχηματισμός των δομών αλληλεγγύης σε δομές κοινωνικής αυτοοργάνωσης (όπως, π.χ., οι καταναλωτικοί συνεταιρισμοί). Χρειάζεται η αντιμνημονιακή πολιτικοποίηση των κοινωνικών αντιστάσεων, η εκπομπή σήματος ανιδιοτέλειας, αλληλεγγύης, θυσίας ακόμα, από όσους θέλουν να επάγουν τέτοιες συμπεριφορές, ηγούμενοι της απαιτούμενης, τιτάνειας προσπάθειας για τη σωτηρία της χώρας.

 

Το μέτωπο της Ευρώπης και του κόσμου

 

Προϋποθέτει, η «ρήξη», γιγάντια και έξυπνη, υψηλοτάτου επιπέδου, ευρωπαϊκή και παγκόσμια καμπάνια υπεράσπισης της Ελλάδας, μια πολιτική πρόκληση ισχυρότερη από αυτήν που προβάλλουν οι αγορές κατά της Ευρώπης και της Δημοκρατίας.

 

Οι επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία ή τη Λιβύη κρίθηκαν, πριν γίνουν, στις δυτικές τηλεοράσεις. Οι πόλεμοι του Βιετνάμ και της Αλγερίας κερδήθηκαν εξίσου στα πεδία των μαχών και στους δρόμους της Ευρώπης και της Αμερικής. Η Ελλάδα και η Αριστερά της δέχονται ανηλεή επικοινωνιακό και πολιτικό πόλεμο επί τριετία χωρίς να απαντάνε, κάνοντας ελάχιστα έως τίποτα σχεδόν για να αμυνθούν.

 

Καλή, τελείως όμως ανεπαρκής και σε ορισμένες περιπτώσεις ακατάλληλη η κριτική στις πολιτικές της λιτότητας, όταν μιλάμε για την καταστροφή μιας χώρας, τη γενοκτονία του λαού της, τη διάλυση του ευρωπαϊκού πολιτικού σχεδίου, την παράδοση της εξουσίας στο Χρήμα και τον νέο ολοκληρωτισμό του, από τις κυρίαρχες τάξεις της Ευρώπης και της Γερμανίας, με τον ίδιο τρόπο που την παρέδωσαν, τη δεκαετία του 1930, στον Αδόλφο Χίτλερ.

 

Θα είναι πολύ δύσκολη, σχεδόν αδύνατη η παραμονή στο ευρώ, αν από τώρα δεν φροντίσουμε να κάνουμε «πολιτική κόλαση» τη ζωή αυτών, που ενδεχομένως θα θελήσουν να αποφασίσουν αύριο τη διακοπή της χρηματοδότησης της ΕΚΤ.  

 

Δεν υπάρχει άλλη λύση

 

Αυτά όλα απαιτούν τη γρήγορη μεταβολή της νοοτροπίας των στελεχών, που χρειάζονται ψυχολογία μάχης, πολέμου, έστω και αν, μέχρι τώρα, έχει πάρει άλλη μορφή από τους συμβατικούς πολέμους, σημαίνει την εισαγωγή παντού αυστηρά «αξιοκρατικών» κριτηρίων, τη συσπείρωση και συστράτευση, στον πόλεμο αυτόν για τη σωτηρία της χώρας, κατ’ επέκτασιν και της Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, πολύ ευρύτερων δυνάμεων από όσες διαθέτει ένα κόμμα.

 

Δύσκολα; Σκεφτείτε τις εναλλακτικές, σκεφθείτε το κόστος της αδράνειας. Κυρίως, μην έχετε καμιά αυταπάτη για το τι μπορεί να συμβεί σε αυτή τη χώρα.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

 Δημοσιεύτηκε με ελαφρές παραλλαγές στο περιοδικό «Επίκαιρα», 31.1.2013