Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Παρατηρήσεις για τις βαθύτερες αιτίες εκτόξευσης και στασιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ και τη σχέση αριστεράς και εξωτερικής πολιτικής (*)


 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Αν έχουν κάτι κοινό και αν κάτι τι επιβεβαιώνουν τα πραξικοπήματα του 1967 και 1974, η εισβολή του 1974, το σχέδιο Ανάν και τα Μνημόνια Ελλάδας-Κύπρου, είναι η διαρκής, σοβαρή απειλή κατά της εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας του ελληνικού λαού και οι κοινωνικές της συνέπειες. Αριστερά που δεν θέλει/μπορεί να το αντιληφθεί δεν είναι αριστερά και δεν θα έχει κανένα μέλλον.

 

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε θεαματικά στις εκλογές του 2012, αλλά δεν τις κέρδισε; Γιατί έκτοτε γνώρισε στασιμότητα και ελαφρά κάμψη;

 

Ικανοποιητική απάντηση στα ερωτήματα αυτά είναι τελείως ζωτική για την επιτυχία, αν όχι επιβίωση της αριστεράς. Μάταια όμως θα την αναζητήσετε στα πολυσέλιδα ντοκουμέντα των «οργάνων», τα «κείμενα συμβολής» των «τάσεων», τις τοποθετήσεις των στελεχών. Μέχρι στιγμής, φοβούμεθα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βρήκε ικανοποιητική ερμηνεία της ιστορίας του!

 

Αν όμως δεν βρεθεί και εφαρμοστεί στο διάστημα που απομένει μέχρι τις εκλογές, τότε θα αποτύχει στη βασική υπόσχεση και ουσιαστικό λόγο ύπαρξής του, την ανάγκη διακοπής της μνημονιακής καταστροφής και αποκατάστασης της ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας. Δεν θα αποσπάσει πλειοψηφία για να το κάνει. Θα πιεσθεί αντίθετα να «προδώσει» ανοιχτά, συμμετέχοντας ίσως σε «μεγάλο συνασπισμό», όχι για να αμφισβητήσει, αλλά συνεχίζοντας τη  γενοκτονία. (Εμείς δεν θα είχαμε αντίρρηση και για τέτοιο συνασπισμό, δεν είμαστε τόσο πούροι «προλετάριοι», όσο οι σύμμαχοι του Μητσοτάκη του 1989. Αρκεί να βοηθούσε όμως την απελευθέρωση από τα μνημόνια, όχι την περαιτέρω υποδούλωση).

 

Ισχυριζόμαστε ότι ένας (υπάρχουν και άλλοι) από τους βασικούς λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε το 2012 ήταν γιατί αντιμετώπισε τα Μνημόνια ως εθνικό, όχι μόνο κοινωνικό θέμα, ως επίθεση εναντίον της χώρας, όχι αποκλειστικά των υποτελών/ εκμεταλλευόμενων τάξεών της, ως προσπάθεια υποδούλωσής της, όπως και πραγματικά είναι.

 

Αυτό έκανε π.χ. ο Αλέξης Τσίπρας όταν, εγκαταλείποντας τις αναλύσεις των οικονομολόγων του και υιοθετώντας αυτές του Κινήματος Ανεξαρτήτων Πολιτών «Σπίθα» για το αγγλικό δίκαιο, έκανε μια ιστορική ομιλία στη διάρκεια της συζήτησης των προγραμματικών Παπαδήμου, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι σχηματίστηκε για να αφοπλίσει τη χώρα απέναντι στους ξένους Πιστωτές. Ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πολύ καλά την εντύπωση που προκάλεσε τότε στα σοβαρότερα στελέχη και κορυφαίους Υπουργούς της ΝΔ, όπως και ευρύτερα, στην κοινή γνώμη. Θυμάμαι λίγο αργότερα να ακούω τον «αυτοσχέδιο ρήτορα» σε μια παρέα δεξιών δίπλα μου, κάπου στη Φιλοθέη, να λέει: «ντράπηκα που ήταν ο Τσίπρας που τάλεγε αυτά». Αυτό σημαίνει στην πράξη διεκδίκηση εθνικής ηγεμονίας, όχι προγράμματα τηλεφωνικοί-κατάλογοι που ισχύουν προ πενήντα και μετά πενήντα χρόνια και βαριούνται να διαβάσουν κι αυτοί ακόμα που τα γράφουν!

 

Η «Σπίθα» είχε προτείνει τότε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να αρχίσει άμεσα αγώνας «στο δρόμο» για να μη περάσει η εθνική προδοσία του αγγλικού δικαίου, πρόταση που, κατόπιν αμφιταλαντεύσεων, δεν έγινε δεκτή. Επίσης έρριξε το σύνθημα, «ενιαίο μέτωπο από τον Καμμένο μέχρι την Ανταρσία». Τέτοιο σύνθημα θα ήταν πολύ «αντιδραστικό» υπό άλλες συνθήκες, αυτό που το έκανε σωστό ήταν ότι αντανακλούσε τη συνείδηση ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε πρόγραμμα καταστροφής της χώρας, του ελληνικού έθνους-κράτους. Ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύτηκε να το «χωνέψει», τελικά όμως κατευθύνθηκε προς τα κει, έστω αντιφατικά και διστάζοντας, έστω και αν, η διαμορφωθείσα κυβερνητική συμφωνία με τους Αν.Ελλ. είχε «άτυπο», μη «ανακοινώσιμο» χαρακτήρα.

 

Η ίδια αντίληψη της επίθεσης κατά του ελληνικού έθνους-κράτους, ως προπομπού συνολικής επίθεσης κατά του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας διατρέχει και τη διεθνή ‘Εκκληση για τη σωτηρία των ευρωπαϊκών λαών που εισηγήθηκε η «Σπίθα» και υπέγραψαν οι Θεοδωράκης, Τσίπρας, Γλέζος, Λαφονταίν, Μελανσόν και πολλοί άλλοι, με μια πληθώρα αναφορών στην Ελλάδα και τον πολιτισμό της (Αυγή, 30.10.2011). Τρία χρόνια τώρα  ο ΣΥΡΙΖΑ θάπρεπε νάχει αλωνίσει όλη την υφήλιο με αυτή την έκκληση ή κάποια εφάμιλλη άλλη τέλος πάντων, χαλώντας τον κόσμο για το ελληνικό «ολοκαύτωμα», ώστε να μπορεί στοιχειωδώς να δώσει αύριο αγώνα στην Ευρώπη για αλλαγή των μνημονιακών πολιτικών. Είναι «έγκλημα» ότι δεν το έκανε. Και τώρα δεν είναι αργά!

 

Η έκκληση περιέχει και το, κατά τη γνώμη μας, πιο ολοκληρωμένο έως σήμερα περίγραμμα έστω «μεταβατικού προγράμματος» για την ευρωπαϊκή αριστερά. (‘Εκτοτε, οι αναλύσεις δυστυχώς υποχώρησαν αντί να προχωρήσουν, με αποτέλεσμα η ακροδεξιά να διεκδικεί επιτυχώς ηγεμονία από την αριστερά πανευρωπαϊκά).

 

Αυτή η πολιτική δεν έπεσε από τον ουρανό. Αντανακλά ορθή διάγνωση του προβλήματος που λέει ότι στον ελληνικό χώρο, αρχίζει με τα μνημόνια-δανειακές πρόγραμμα αναδόμησης του έθνους-κράτους, του κοινωνικού κράτους, της δημοκρατίας, όσης και όποιας γνωρίσαμε στην Ελλάδα μετά το 1974 (στην Ευρώπη μετά το 1945), ότι δεν είναι «λάθος», είναι πρόγραμμα βαθύ, ριζοσπαστικό, θέτει ζητήματα επιβίωσης  στον ελληνικό λαό, τον απειλεί στη συγκροτημένη του ύπαρξη, την εθνική του υπόσταση. Δεν επιτρέπει τέτοιο πρόγραμμα, πολέμου κατά της Ελλάδας, εύκολες λύσεις σοσιαλδημοκρατικού τύπου (ούτε καν «παλαιού ΠΑΣΟΚ», όχι τις απέραντες ανοησίες-λαμογιές των συνεργατών του ΓΑΠ). Δεν υπάρχει πλεόνασμα προς διανομή, ούτε περιθώρια αξιοπρέπειας, έστω και σε πιο φτωχά επίπεδα διαβίωσης, χωρίς τιτάνιο αγώνα. Η χώρα δέθηκε με φοβερά αποικιακά δεσμά χρέους και «δανειακών».

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το 2011-12 τη μισή δουλειά αναγνωρίζοντας το πρόβλημα, ήταν όμως λιγότερο ριζοσπαστικός/πειστικός στις απαντήσεις, ανέτοιμος να πάει τη χώρα εν ανάγκη μέχρι παύση πληρωμών και σύγκρουση με τους πιστωτές, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ανέτοιμος επίσης να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα από τις ιδέες που του επέτρεψαν να ανέβει. Μόνο την ύπαρξη μεταναστευτικού προβλήματος να αναγνώριζε, θα είχε ήδη κερδίσει τις εκλογές του 2012. Και φυσικά τελείως ανέτοιμος να «ανοίξει» σε άλλες δυνάμεις, πρόσωπα, ιδέες, ιδίως όταν «μύρισε» εξουσία, αλλά και να αναλύσει προγραμματικά τη διέξοδο από την εγχώρια κλεπτοκρατία.  

 

Αν στην πολιτική της για τα μνημόνια, η «ριζοσπαστική αριστερά» έκανε, παρόλα αυτά, αναμφισβήτητες προόδους, εκεί που συναντά ακόμα σχεδόν αξεπέραστες δυσκολίες, όπως μαρτυρά η υπόθεση Σαμπιχά, είναι στην αντίληψή της για το έθνος, την εξωτερική πολιτική, τη γεωπολιτική. Σε πολύ μεγάλο βαθμό η ιστορία του νεώτερου ελληνισμού, είναι ιστορία αγώνα για εθνική ύπαρξη απέναντι στην Ανατολή και, ακόμα περισσότερο, τη «σταυροφορική» Δύση που θέλησε να τσακίσει κάθε αυτόνομη ελληνική ύπαρξη, πριν κάθε εξόρμησή της κατά της σλαβικής/ισλαμικής Ανατολής. Αυτή τη γεωπολιτική πραγματικότητα αντανακλά η ελληνική πολιτική ιστορία μετά το 1821, αυτό είναι το κυπριακό ζήτημα. ‘Οποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν μπορεί να κάνει πολιτική στην Ελλάδα.

 

Είναι τραγικό και καταπληκτικό ο αναγνώστης των ανακοινώσεων του ΣΥΡΙΖΑ, των άρθρων της Αυγής ή της Εφημερίδας των Συντακτών, να μη συναντά ούτε μία φορά σε τόσα κείμενα για την επέτειο του 1974, τις λέξεις έστω «ΗΠΑ», «ΝΑΤΟ». Αυτούς που επέβαλλαν τη δικτατορία Παπαδόπουλου για να φτάσουν στο πραξικόπημα Ιωαννίδη και την τουρκική εισβολή- διχοτόμηση. Η ίδια η Αμερική, δια των Κλίντον και Χόλμπρουκ, αναγνώρισε τα εγκλήματά της, γίνεται εμείς να τα ξεχνάμε;  Μπορεί η ελληνική αριστερά να μη θυμάται/θυμίζει ποιος πραγματικά δολοφόνησε την ελληνική δημοκρατία και μισοκατέστρεψε το κυπριακό κράτος;

 

Αυτοί που θέλουν να ξεχάσουμε το ρόλο ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, είναι οι ίδιοι που τα αποδίδουν όλα στον «ελληνικό εθνικισμό». Παραδόξως καταλήγουν έτσι να «συναντήσουν» την ακροδεξιά, για την οποία επίσης η δικτατορία δεν ήταν πράκτορες της CIA αλλά κάποιας μορφής εθνική κυβέρνηση! Σε μια χώρα με τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας, λυδία λίθος για τη λαϊκότητα κάθε δύναμης δεν είναι τα επίθετα «αριστερός» ή «εθνικός» που απονέμει στον εαυτό της – είναι η στάση απέναντι σε κάθε μορφή ιμπεριαλισμού/ολοκληρωτισμού.

 

Δεν μπορείς να υπερασπιστείς την ελληνική/κυπριακή κοινωνία, τις φτωχές τάξεις, αν δεν  υπερασπιστείς τη χώρα, το κράτος τους. Δεν μπορείς να υπερασπιστείς το κράτος, τη χώρα, το έθνος, αν δεν προστατεύσεις και υπερασπιστείς τα πιο αδύναμα, ανιδιοτελή του τμήματα. Η Ελλάδα δεν μπορεί να διασωθεί μιας κυπριακής καταστροφής (νέο σχέδιο Ανάν), η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα υπάρξει χωρίς ισχυρή Ελληνική Δημοκρατία. Οικονομικοί και γεωπολιτικοί αποικιοκράτες συμμαχούν τώρα απειλώντας, με τρόπο πρωτοφανή μετά την φασιστική Κατοχή, την ύπαρξη των Ελλήνων, την ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία. ‘Όπως και στις περιπτώσεις του ΕΑΜ και «πρώιμου» ΠΑΣΟΚ θέτουν τον ελληνικό λαό προ διλήμματος είτε υποταγής (και καταστροφής!), είτε αγώνα σωτηρίας με σύνθεση κοινωνικού και εθνικού. Δεν ξέρω αν τέτοια σύνθεση είναι ικανή, είναι πάντως αναγκαία συνθήκη επιτυχίας/επιβίωσης της αριστεράς και του ελληνικού λαού.  

 

konstantakopoulos.blogpsot.com

 

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε στο αφιέρωμα του «Δρόμου της Αριστεράς» (19.7.2014) στο κυπριακό με τον τίτλο «Η σύνθεση εθνικού και κοινωνικού απαραίτητη για την ηγεμονία»

 

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

ΕΛΛΑΔΑ-ΚΥΠΡΟΣ: Απειλές, προκλήσεις, προοπτικές

Έκδήλωση κινήσεων της πατριωτικής αριστεράς στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, 2/7/2014 με τη συμμετοχή των Γεράσιμου Αρσένη, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, Γιώργου Λιλλήκα, Ηλία Νικολόπουλου, Θέμου Στοφορόπουλου. Χαιρέτισαν ο Γιώργος Μπαλάφας από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Λευτέρης Καραγιάννης από τους Αν.Ελλ. κ.α.

https://www.youtube.com/watch?v=45jVAb7OY54

ΕΛΛΑΔΑ - ΚΥΠΡΟΣ, 1974-2014: Διαφορετικά μέσα, ίδιοι (και χειρότεροι) σκοποί



 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Ο Χένρι Κίσσινγκερ με κύτταξε πανιασμένος. Εφτά χρώματα άλλαξε το πρόσωπό του στο άκουσμα της λέξης «Κύπρος», παίρνοντας μια έκφραση μεταξύ απόλυτου τρόμου και ακραίας κατάπληξης, έκφραση που πολύ δύσκολα θα μπορούσα να περιγράψω ακριβώς, τόσο έντονη και εντυπωσιακή ήταν. «Είσαι από την Κύπρο;» με ρώτησε.

 

Το περιστατικό συνέβη πριν αρκετά χρόνια στο ετήσιο συνέδριο του Μονάχου για την ασφάλεια που κάλυπτα δημοσιογραφικά. Ζήτησα από τον πρώην Υπουργό Εξωτερικών να σχολιάσει τις αποκαλύψεις του Χίτσενς για τον ρόλο του στην Κύπρο, αλλά η λέξη αυτή και μόνο φάνηκε να του προκαλεί είδος τρόμου, «ηλεκτρικής εκκένωσης»! Το νησί, στη διχοτόμηση και εθνοκάθαρση του οποίου συνέβαλε όσο κανείς άλλος, μοιάζει να του προκαλεί ακόμα φόβο ή τύψεις (αν υποθέσουμε ότι η λέξη τύψεις έχει νόημα για ένα πρόσωπο όπως ο Κίσσινγκερ).

 

Διασημότερος μεταπολεμικός ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, αρχιτέκτων της ύφεσης με τους Σοβιετικούς και της προσέγγισης με τους Κινέζους που απομόνωσε τη Μόσχα, ο «γοητευτικός μάγος» της αμερικανικής διπλωματίας έχει ουκ ολίγα εγκλήματα στην «καμπούρα» του. Ο Χίτσενς, στο βιβλίο του «Η Δίκη του Κίσσινγκερ» («Εστία») ζήτησε την παραπομπή του σε δίκη για την Κύπρο, το ματοκύλισμα της Χιλής και τη δολοφονία του Αλλιέντε, όπως και τον ρόλο του στις σφαγές της Ινδοκίνας, του Μπαγκλαντές και του Τιμόρ. Φαίνεται ότι, μετά την έκδοση του βιβλίου, ο Κίσσινγκερ φοβήθηκε ότι, κάποια μέρα, σε κάποιο ταξίδι του πράγματι θα συλληφθεί όπως ο προστατευόμενός του, ο «χασάπης του Σαντιάγκο» Αουγκούστο Πινοτσέτ.

 

Ο ρόλος των ΗΠΑ στην επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα και στην οργάνωση του πραξικοπήματος και της εισβολής στην Κύπρο δεν αμφισβητείται σοβαρά ούτε καν από τις ίδιες … Για τα έργα και τις ημέρες τους σε Ελλάδα και Κύπρο ζήτησαν συγνώμη τόσο ο Πρόεδρος Κλίντον επισκεπτόμενος την Αθήνα, όσο και ο ειδικός απεσταλμένος για το κυπριακό Χόλμπρουκ σε συνέντευξη τύπου στη Λευκωσία.  

 

Ραγιαδισμός

 

‘Ελα ντε που, όταν δεν μπορείς να ζήσεις όπως σκέφτεσαι, καταλήγεις να σκέφτεσαι όπως ζεις! Υπάρχει ολόκληρη «σχολή» δουλόφρονων, εθνομαζοχιστών σχολιαστών και πολιτικών, σε Ελλάδα και Κύπρο, που ντρέπονται (με το αζημίωτο) γιατί γεννήθηκαν ‘Ελληνες και θέλουν να απαλλάξουν την υπερδύναμη ακόμα και των εγκλημάτων που η ίδια ομολόγησε ότι διέπραξε. Για τον εθελόδουλο είναι αδιανόητο το αφεντικό να βαρύνεται ακόμα και με ομολογημένες αμαρτίες. Για την πόρνη, ο νταβατζής είναι ‘Αγιος ότι κι αν κάνει.

 

Κορυφαίο παράδειγμα σύγχρονου «θεωρητικού» του «ναινεκισμού» είναι ο Κύπριος Μακάριος Δρουσιώτης, υποστηρικτής της διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας δια του σχεδίου Ανάν το 2004, πρώην «αριστερός» συμπαθών το ΑΚΕΛ, που ολοκλήρωσε όμως την ιδεολογική του μετάλλαξη, καθιστάμενος σύμβουλος του Νίκου Αναστασιάδη στο Προεδρικό!   

 

Κονδυλοφόρος που θα ήθελε να λογίζεται διανοούμενος, ο Δρουσιώτης ανέλαβε να ξαναγράψει την ιστορία ξεπλένοντας ΗΠΑ και Δύση πάσης ευθύνης για το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974. Υποστηρίζει ότι η θεωρία της «νατοϊκής συνωμοσίας» είναι «σοβιετική προπαγάνδα» κάτι που χρειάστηκαν βέβαια σαράντα χρόνια για να ανακαλύψει και υποστηρίξει κάποιος. Για όλα φταίνε Κύπριοι και «εξ Ελλάδος» ’Ελληνες, υποστηρίζει, λες και η αμερικανοκίνητη δικτατορία των Αθηνών μπορεί να θεωρηθεί εκπρόσωπος του ελληνικού λαού/κράτους. Μύθος, λέει, ότι οι Αμερικανοί ήθελαν να ελέγξουν την Κύπρο και γι’ αυτό έκαναν ότι έκαναν. Κι ας λέει ο κορυφαίος θεωρητικός του δυτικού ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή Μπέρναντ Λιούις:

 

«Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η Κύπρος, και διά μέσου της Μεγαλονήσου η Ελλάδα, σέρνονται πάλι στον μεσοανατολικό χώρο και το όλο τους μέλλον επηρεάζεται αποφασιστικά από τη μεγάλη μάχη για τον έλεγχο των στρατηγικών και οικονομικών δυνατοτήτων του χώρου της Μέσης Ανατολής. Είναι πολύ πιθανόν, αν όχι βέβαιο, πως η σύνδεση αυτή Κύπρου και Ελλάδας με το μεσανατολικό πρόβλημα θα παραταθεί για μακρό διάστημα» (Μέση Ανατολή και Δύση, Παπαζήσης, 1970, σ. 193)

 

Τα νέα «ευρήματα» του Δρουσιώτη αναιρούν εν πολλοίς και τον εαυτό του, αφού μέχρι πρότινος ο «θεωρητικός» μας έψαχνε συνωμοσίες στην ΕΟΚΑ Β’ και τους αναμφισβήτητους δεσμούς της με τις αμερικανικές (και όχι μόνο) υπηρεσίες. Τώρα επιχειρεί να «αποδομήσει» τον ίδιο τον Μακάριο, στην πραγματικότητα όχι για τα όποια λάθη (αναπόφευκτα) έκανε, αλλά για αυτό που συμβόλισε και εξέφρασε: τη διεκδίκηση του δικαιώματος εθνικής αυτοδιάθεσης των Ελλήνων. Οι ευθύνες για το κυπριακό είναι αποκλειστικά ελληνικές, θεωρία που τελικά αθωώνει τις αποικιοκρατικές δυνάμεις και την ίδια την Τουρκία (αφού δεν έκανε παρά ότι της «επιτρέψαμε» να κάνει). Ο κ. Δρουσιώτης ανήκει εξάλλου στη μακρά χορεία Κυπρίων και Ελλαδιτών θεωρητικών που ταυτίζουν στρατηγική και κυνισμό, υποστηρίζοντας κάθε τόσο, δίκην «Θουκυδίδηδων του Λαμογιστάν» ότι οι χώρες έχουν μόνο συμφέροντα. Αν αυτό συνέβαινε, αν δηλαδή το δίκαιο δεν είχε καμιά αξία, η πρώτη χώρα στον κόσμο που θα εξαφανιζόταν προ πολλού θα ήταν η Κύπρος. Κι αν αύριο εξαφανιστεί Κύπρος ή Ελλάδα, αυτό θα οφείλεται ακριβώς στην απουσία οποιασδήποτε αρχής/ηθικής όχι από τον κόσμο γενικά, αλλά από το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της άρχουσας ανθελληνικής, παρασιτικής ολιγαρχίας και το πολιτικό προσωπικό που την εξυπηρετεί, μαζί με τους ξένους «νταβατζήδες» (γεωπολιτικούς ή «τροϊκανούς»).

 

Οι Ρώσοι υπεύθυνοι για το 1974!

 

Το πιο καταπληκτικό είναι ότι ο Δρουσιώτης υφαίνει μετά το 2010 μια νέα εξωφρενική θεωρία, τονίζοντας τις … σοβιετικές ευθύνες στην τουρκική εισβολή του 1974!

Η Μόσχα φταίει γιατί δεν έστειλε τον σοβιετικό στόλο στην Κύπρο να σταματήσει τον τουρκικό διακινδυνεύοντας παγκόσμιο πόλεμο τον Ιούλιο του 1974. Με άλλα λόγια, οι πράκτορες της CIA είχαν καταλάβει την εξουσία στη Λευκωσία, είχαν κάνει Πρόεδρο τον Σαμψών, παρολίγον να σκοτώσουν τον Μακάριο, αλλά ο αυτοσχέδιος ιστορικός μας περίμενε να στείλει η Ρωσία τον στόλο της να σώσει το χαφιεδολόι που κυβερνούσε τη Λευκωσία από την τουρκική εισβολή! Επιπλέον κάνει ότι μπορεί για να διαστρέψει και να υποβαθμίσει τον σοβιετικό/ρωσικό ρόλο στο κυπριακό.

 

Το πραγματικό βέβαια ερώτημα δεν είναι γιατί το Κρεμλίνο δεν εμπόδισε την τουρκική εισβολή του 1974. Είναι γιατί ο πρώην αριστερός σύμβουλος του Αναστασιάδη αψηφά τη γελοιοποίηση λανσάροντας μια εξωφρενική θεωρία, η εμφάνιση της οποίας συμπίπτει με τα πολύ πραγματικά πλήγματα που δέχτηκε/δέχεται η σχέση της Κύπρου με την πιο σημαντική σύμμαχό της. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός, ακόμη και μικρά παιδιά γνωρίζουν ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα υπήρχε χωρίς τη διπλωματική και όχι μόνο υποστήριξη της Μόσχας.

 

Πολύπλευρη, η επίθεση κατά των σχέσεων Ελλάδας-Ρωσίας και Κύπρου-Ρωσίας προηγήθηκε των οικονομικών επιθέσεων του 2010 και 2013. Δεν αποσκοπεί παρά στην ολοκληρωτική διεθνή απομόνωση Αθήνας-Λευκωσίας, ώστε να μην έχουν συμμάχους σε κανένα σημείο του ορίζοντα, αν ενδεχομένως θελήσουν να απαντήσουν στην οικονομική-γεωπολιτική επίθεση που δέχονται, επίθεση από ορισμένες απόψεις πολύ πιο γενική και φοβερή από αυτή που δέχθηκαν το 1974. Σαράντα χρόνια μετά τα δραματικά γεγονότα του 1974, όχι μόνο βασικά αιτήματα της μεταπολίτευσης (ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία) παραμένουν ανεκπλήρωτα, απειλούνται σήμερα κατά τρόπο πρωτοφανή στη νεώτερη ελληνική ιστορία, με εξαίρεση τη γερμανική κατοχή.

 

Η ιστορία

 

Το κυπριακό, ο έλεγχος του χώρου Κύπρου-Ελλάδας για σκοπούς πολιτικής στη Μέση Ανατολή ήταν πιθανώς ο βασικός λόγος που επιβλήθηκε από τη CIA η δικτατορία του Παπαδόπουλου. Αλλά χρειάζεται τεράστια οξυδέρκεια, να μην πούμε τίποτα άλλο, για να προβλεφθεί αυτό 11 χρόνια πριν γίνει. Η Μπάσμα Ζερουάλι γράφει («’Αρδην», τ. 73, και Αμίκαμ Ναχμάνι, Ισραήλ, Τουρκία και Ελλάδα, Παπαζήσης):

 

’Ακρως αποκαλυπτική είναι η επιστολή που απηύθυνε στις 23 Ιουλίου 1956 ο Ισραηλινός απεσταλμένος στην Αθήνα προς το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του, όπου παρατηρούσε ότι «οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν αρκετή δύναμη για να πουν στον λαό τους ότι εγκατέλειπαν την υπόθεση. Μόνο όταν οι καιροί θα ήταν πιο ευνοϊκοί –δηλαδή όταν η Ελλάδα θα είχε στρατιωτική δικτατορία– θα ήταν η ελληνική κυβέρνηση ελεύθερη να εγκαταλείψει το Κυπριακό Ζήτημα»

 

Υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία που μπορεί να ανατρέξει σήμερα ο αναγνώστης, αν και δεν υπάρχει δυστυχώς συνολική και συνθετική παρουσίαση – ανάλυση του θέματος. Ενδεικτικά αναφέρουμε μια κλασική διεθνώς, εύκολα προσβάσιμη σχετική πηγή, τη «Συνωμοσία της Κύπρου», των OMalley και Graig («Σιδέρης»).

 

Τα γεγονότα του 1974 δεν είναι εξαίρεση. Το κυπριακό μόνο δευτερογενώς είναι ελληνοτουρκική διαφορά - υπάρχει από τότε που υπάρχει η Κύπρος αντανακλώντας την κολοσσιαία στρατηγική της σημασία. Είτε μιλάμε για τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο και τους Ναϊτες, είτε για το σιωνισμό (δες τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα απομνημονεύματα του Χερτζλ), το «νησί της Αφροδίτης» υπήρξε πάντα «μαργαριτάρι του στέμματος» για κάθε δύναμη θέλει να κυριαρχεί στη Μεσόγειο και τις ερήμους της Αραβίας.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 17.4.2014

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Κύπρος, Γεωπολιτική των Μνημονίων και Αριστερά




 
 
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
 
Συχνά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Κι όταν ακόμα το κάνουμε, δεν νοιώθουμε τι πραγματικά συμβαίνει με το «μέσα μυαλό», πόσο τραγική δηλαδή είναι η στιγμή που ζούμε στην ιστορία του ελληνισμού. Προτιμάμε να ξεχνάμε τι σημαίνει για την προοπτική τη δική μας και του έθνους μας ο συμπολίτης μας που πέφτει στις γραμμές του ηλεκτρικού ή απαγχονίζεται από ένα δέντρο.
 
Πριν δέκα χρόνια, απορρίπτοντας το σχέδιο Ανάν, ο κυπριακός λαός απέτρεψε την καταστροφή του, του κράτους, των δικαιωμάτων, της κυριαρχίας του! Το πρόβλημα με το σχέδιο δεν ήταν ότι έδινε πολλά στους Τούρκους και λίγα στους ‘Ελληνες – που τόκανε. ‘Ηταν, όπως και με το σχέδιο που περιγράφει αναπόφευκτα το ανακοινωθέν ‘Ερογλου-Αναστασιάδη, ότι, εν ονόματι της επίλυσης καταργούσε το κράτος, μετέτρεπε ξανά την Κύπρο σε αποικία. Προέβλεπε ότι μια σειρά ξένων αξιωματούχων θα έπαιρναν όλες τις αποφάσεις, υποκαθιστώντας νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική εξουσία. Θα τους διόριζε ο Ανάν, στην πραγματικότητα δηλαδή ΗΠΑ και Βρετανία κυρίως (όπως και το Ισραήλ στο μέτρο που επηρεάζει τη διπλωματία τους), και οι οποίοι, με τη σειρά τους, θα εξέλεγαν τους διαδόχους τους!
 
Το 2004 αποφύγαμε την καταστροφή του κυπριακού ελληνισμού, όχι όμως, το 2010, την καταστροφή της Ελλάδας με την εισαγωγή ενός εξίσου αποικιακού/ολοκληρωτικού συστήματος Δανειακών-Μνημονίων. Τώρα, οι μέθοδοι ήταν οικονομικές, όχι διεθνοπολιτικές, το αποτέλεσμα όμως ήταν το ίδιο. Η αφαίρεση από τον ελληνικό λαό των δικαιωμάτων, της κυριαρχίας του.
 
Λαοί υποδουλώθηκαν για να μην καταστραφούν, καταστράφηκαν για να μην υποδουλωθούν. Οι ‘Ελληνες, σε Ελλάδα και Κύπρο, έχουμε τώρα το θλιβερό προνόμιο να υποτασσόμεθα καταστρεφόμενοι, να καταστρεφόμεθα υποδουλωνόμενοι. Το σύστημα των Δανειακών-Μνημονίων εγκατέστησε νεοαποικιακή σχέση, όπου τα διακυβέρνηση Ελλάδας και Κύπρου δεν την ανέλαβε τρόικα ξένων δικαστών, όπως στο σχέδιο Ανάν, αλλά τρόικα πιστωτών. Σε ατμόσφαιρα που θυμίζει όλο και περισσότερο τη «Δίκη» του Κάφκα, ένα νεοολοκληρωτικό καθεστώς επιβάλλεται σταδιακά, κάτω από το παραμένον, όλο και πιο τυπικό, στερημένο πραγματικού νοήματος, «κουκούλι» της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
 
Η Ελλάδα υπέστη ήδη μία από τις μεγαλύτερες υλικές καταστροφές στην ιστορία του βιομηχανικού κόσμου, σε όρους ΑΕΠ, ανεργίας, επενδύσεων κλπ. Χάνουμε, ανεχόμενοι την κατάσταση, ένα μεγάλο μέρος από ότι μας έχει μείνει των ιδιοτήτων του ανθρώπου και του πολίτη. ‘Ένα κράτος που δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του, χάνει τη νομιμότητά του. Η ίδια η ιδέα του έθνους χάνει το νόημά της, όταν το έθνος δεν μπορεί να σώσει από την καταστροφή τα πιο αδύνατα τμήματά του.
 
Δεν απειλούμεθα τώρα μόνο με ακόμα μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική καταστροφή, αλλά το κακό ξαναγυρνάει εκεί που άρχισε. Ο κίνδυνος οριστικής απώλειας του κυπριακού κράτους είναι μεγάλος και άμεσος. Χωρίς κράτος στην Κύπρο, οι ‘Ελληνες δεν θα επιβιώσουν στο νησί. Η Ελλάδα θα καταστεί οριστικά όμηρος των δυνάμεων που θα το ελέγξουν, γιατί από αυτές θα εξαρτάται η επιβίωση όσων Ελληνοκυπρίων απομείνουν. Η καταστροφή στην Κύπρο θα γίνει προάγγελος μιας βιβλικής καταστροφής της Ελλάδας.
 
‘Ενας τριπλός πόλεμος
 
Ο ελληνικός λαός αντιμετωπίζει τριπλό πόλεμο, «πόλεμο χρέους», πόλεμο γεωπολιτικό - ποτέ η Δύση δεν αποδέχτηκε πλήρως την κυριαρχία και ανεξαρτησία του, πόλεμο «ιδεολογικό», «εθνικό», «πολιτιστικό» από την πιο ακραία, ρατσιστική πτέρυγα των θεωρητικών και … πρακτικών του ιμπεριαλισμού, από τον Ντισραέλι έως τον Χάντιγκτον, που τον θεωρούν λαό κατώτερο, άξιο να κυριαρχείται.
 
Αντιμέτωπος με τέτοια, «υπαρξιακή» απειλή, στην πρώτη γραμμή, θέλοντας και μη, αγώνα για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους, όπως τα γνωρίσαμε στην Ελλάδα μετά το 1974, στην Ευρώπη μετά το 1945, αλλά και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων των εθνών, από μια ολοκληρωτική αυτοκρατορία της παγκοσμιοποίησης που του επιτίθεται ανελέητα, ο ελληνικός λαός θα μπορέσει να αγωνιστεί αποτελεσματικά μόνο συγκροτώντας ένα ευρύτατο παλλαϊκό-πανεθνικό μέτωπο κοινωνικής-εθνικής σωτηρίας και αναγέννησης, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, και με ισχυρές συμμαχίες εντός και εκτός ΕΕ. Η ανάγκη συγκρότησης τέτοιου μετώπου δεν προσδιορίζεται από τις ιδεολογικο-πολιτικές προτιμήσεις μας, αλλά από τη φύση της απειλής, που δεν αφορά μόνο τη σχετική θέση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, αλλά τη θέση του έθνους διεθνώς, την ίδια τη συγκροτημένη του ύπαρξη.
 
Προς το παρόν δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε τον ατομικισμό, την ιδιοτέλεια και τον οπορτουνισμό που μας χαρακτηρίζει, ιδίως τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, ενώ πληρώνουμε δεκαετίες βαθειάς ηθικής και πνευματικής παρακμής. Η κοινωνική παθητικότητα κυριάρχησε την τελευταία διετία. ‘Όχι μόνο λόγω φόβου ή καιροσκοπισμού. Αλλά και γιατί ο ελληνικός λαός δεν είναι χαζός. ‘Εχουνε γελάσει πολλές φορές τους ανθρώπους. Κι αυτοί «κόβουνε» τους υποψήφιους ηγέτες και εθνοσωτήρες τους και καταλαβαίνουν αν είναι επαρκείς ή ελλιποβαρείς, αν αγωνίζονται με ειλικρίνεια να διορθώσουν τις αναπόφευκτες ανεπάρκειές τους, ή πασχίζουν να τις κρύψουν.
                                                      
Σαφείς θέσεις για μια νικηφόρα αριστερά
 
Ο ΣΥΡΙΖΑ εννεαπλασίασε τις δυνάμεις του μεταξύ του θέρους 2011 και 2012, γιατί έβαλε υποψηφιότητα να εκφράσει τις ανάγκες του απειλούμενου έθνους, να γίνει ηγεμονικό πολιτικό υποκείμενο. Θα ήταν σήμερα κυβέρνηση με μεγάλη πλειοψηφία αν είχε σαφείς θέσεις στα εθνικά, αν είχε πειστική και «ψυχωμένη» στάση στα θέματα οικονομίας-χρέους. Μπορεί και σήμερα να το κάνει, υποτάσσοντας την επικοινωνία στην πολιτική, την πολιτική στην ιστορία, αποδεχόμενος ειλικρινά το τραγικό της στιγμής και την έκταση της καταστροφής που πρέπει, εκ των πραγμάτων, να διαχειριστεί, είτε του αρέσει, είτε όχι.
 
Για να είσαι σήμερα και στην Ελλάδα αριστερός, να υπερασπιστείς δηλαδή τις λαϊκές τάξεις, πρέπει να υπερασπιστείς τη χώρα σου, το έθνος σου, να είσαι πατριώτης. Δεν μπορείς να είσαι ούτε και διεθνιστής,  μη υπερασπιζόμενος τον αγώνα του ελληνικού λαού εναντίον της ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης. Ισχύει βέβαια και το αντίστροφο. Δεν μπορείς να υπερασπιστείς τα εθνικά συμφέροντα-δικαιώματα του ελληνικού λαού διεθνώς, υποκύπτοντας στα μνημόνια, συνηγορώντας στη μετατροπή Ελλάδας και Κύπρου σε αποικίες χρέους. Αγωνιζόμενος με συνέπεια εναντίον του νέου ολοκληρωτισμού, ο ελληνικός λαός θα βρει και αναγκαίους συμπαραστάτες, λόγω της αληθινά πανευρωπαϊκής και παγκόσμιας σημασίας τέτοιου αγώνα.
 
(*) Το άρθρο αυτό στηρίζεται στα βασικά σημεία της εισήγησης του συγγραφέα στη συζήτηση για την Κύπρο και τη γεωπολιτική των Μνημονίων, που οργάνωσαν στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κινήσεις της πατριωτικής αριστεράς στις 2 Ιουλίου, με τη συμμετοχή επίσης των Γιώργου Λιλλήκα από την Κύπρο, Γεράσιμου Αρσένη, Ηλία Νικολόπουλου και Θέμου Στοφορόπουλου, από την Ελλάδα. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» (5.7.2014) και «Φιλελεύθερος» Λευκωσίας (12.7.2014)



 

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Αυτοκρατορία εν δράσει: Γάζα, Ουκρανία, Κύπρος κλπ.

http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1156704&srv=364

Η τελευταία ευκαιρία του Αλέξη Τσίπρα




ΣΥΡΙΖΑ: ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Σε τραγικό αδιέξοδο παραμένει η χώρα (και η αριστερά της) μετά τις τριπλές εκλογές του Μαίου. Παρά την τεράστια καταστροφή που έχει σημειωθεί εδώ και τέσσερα χρόνια, παρά τις πολύ μεγάλες απώλειες των μνημονιακών ή ημιμνημονιακών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) στις εκλογές, το μνημονιακό μπλοκ διατήρησε τη δυνατότητα να κυβερνά για λογαριασμό της Τρόικας, εξασφαλίζοντας τη συνέχιση της «Καθόδου στην Κόλαση» της Ελλάδας, της διαδικασίας δηλαδή καταστροφής και υποδούλωσης της χώρας.

 

Από την άλλη, ο ελληνικός λαός δεν είναι ικανοποιημένος από τις επιδόσεις, την πολιτική και την όλη παρουσία των mainstream «αντιμνημονιακών» κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ κυρίως και δευτερευόντως Αν.Ελλ.) και δεν τα εμπιστεύεται για να τους δώσει την εντολή διακυβέρνησης και αλλαγής της πορείας της χώρας, παρά την τεράστια πίεση που δέχεται και τη βιβλική καταστροφή που συνέχισε να σημειώνεται την περασμένη διετία. Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά βίας διατηρεί, σημειώνοντας μικρές απώλειες μάλιστα, τον όγκο των δυνάμεών του. Ο προφανέστερος αντιμνημονιακός του σύμμαχος, οι Αν.Ελλ., υπέστη πολύ μεγάλη ήττα, εξαιτίας του τρόπου που πολιτεύτηκε ο κ. Καμμένος.

 

Φοβούμεθα ότι μετά την ξαφνική εκλογική εκτόξευση και τους θριάμβους του 2012, οι ηγεσίες ΣΥΡΙΖΑ (και Αν.Ελλ.) νόμισαν ότι έγιναν περίπου ιδιοκτήτες της ιστορίας, όπως συνέβη και σε πολλούς άλλους προηγουμένως. Θεώρησαν ότι είναι κυβέρνηση εν αναμονή και ότι ο κόσμος θα τους ψηφίζει αναγκαστικά, ότι κι αν πουν ή κάνουν, για να απαλλαγεί από τα Μνημόνια. ‘Εχασαν τον αυθορμητισμό, την επαφή δηλαδή με τον λαό, που χαρακτήρισε τον Τσίπρα πριν από τον Ιούνιο 2012. 

 

Οι απώλειες των «μνημονιακών» κατευθύνθηκαν είτε προς το «συστημικό τίποτα» Ποτάμι, που πρέπει να θεωρηθεί τμήμα του μνημονιακού μπλοκ, είτε προς τη ΧΑ, που δεν μπορεί όμως να αθροισθεί με τους υπόλοιπους αντιμνημονιακούς για να δώσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Το ίδιο συμβαίνει πρακτικά και με το ΚΚΕ και την Ανταρσία, στους οποίους επέστρεψε τμήμα των ψηφοφόρων που είχαν μετακινηθεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο 2012.

 

Η σχετικότητα της «πρωτιάς»

 

Αν οι ευρωπαϊκές ήταν εθνικές εκλογές, τα αποτελέσματα αυτά δεν θα επέτρεπαν αριθμητικά τον σχηματισμό αντιμνημονιακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και κυβέρνησης. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτοξεύτηκε εκλογικά το 2012 γιατί οι ‘Ελληνες ανακάλυψαν ξαφνικά τις κρυμμένες χάρες των προσώπων και των ιδεών του, αλλά γιατί αναζήτησαν πολιτικό εργαλείο ικανό να διακόψει το μνημονιακό καθεστώς. Αν δεν μπορεί ή δεν θέλει να το κάνει χάνει αυτομάτως τον βασικό λόγο της, πέραν του 3%, πολιτικο-εκλογικής του απήχησης.

 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει την κυβέρνηση, με ή χωρίς συμμάχους, και δεν πάει σε σύγκρουση με τους Πιστωτές, αυτό θα θεωρηθεί προδοσία από τους οπαδούς του και θα τον οδηγήσει πιθανότατα σε σύντομη και άσχημη πτώση. Για να αναλάβει όμως την κυβέρνηση μιας καταστρεφόμενης χώρας, εν συγκρούσει με τους «Πιστωτές», ένα κόμμα οφείλει να διαθέτει ποσοστά πολύ μεγαλύτερα του 26%, πολιτικο-ιδεολογική ηγεμονία στη χώρα, εσωτερικό/διεθνή πολιτικό λόγο πολύ υπέρτερο των αντιπάλων του, άλλου τύπου δεσμούς με τις μάζες, όχι αυτούς που αντανακλώνται στο αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών όπως και των εκλογών στα διάφορα σωματεία. (1)

 

Με τέτοια αποτελέσματα, αν δεν σημειωθεί κάτι πολύ απρόβλεπτο, τους επόμενους μήνες θα δούμε περαιτέρω εξασθένηση της οικονομίας και της όποιας εθνικής ισχύος, δεινά πλήγματα στην κοινωνία, νέες λεηλασίες δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, πιθανότατα την απώλεια του ελληνικού ελέγχου των τραπεζών, απώλειες και άλλων ευκαιριών «διόρθωσης» της πορείας της χώρας, συνέχιση της μαζικής μετανάστευσης ιδίως μορφωμένων και νέων, που η Ελλάδα τους χρειάζεται και για την παραγωγική και για την πολιτική της αναγέννηση.

 

Η ψυχολογία του ελληνικού λαού, η αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθησή του θα γνωρίσει νέες ήττες. Η ελληνική τραγωδία, η γενοκτονία, το «κοινωνικό ολοκαύτωμα» των Ελλήνων, θα συνεχιστεί και μάλιστα και με τη δική μας υπογραφή, χωρίς ή με πολύ ανεπαρκείς διεθνείς διαμαρτυρίες. Και άλλοι συμπολίτες μας θα προστεθούν σε αυτούς που τερματίζουν μια ανυπόφορη ζωή, χιλιάδες ακόμα θα χάσουν τη ζωή τους εξαιτίας των όλο και μεγαλύτερων προβλημάτων του συστήματος υγείας και ασφάλισης, ή θα τη δουν να καταστρέφεται.

 

Η συνεχιζόμενη εφιαλτική καταστροφή της χώρας στέλνει νέους ψηφοφόρους στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όμως χάνει ταυτόχρονα παληούς ψηφοφόρους του προς τα δεξιά (λόγω της στάσης του στα εθνικά), προς τα αριστερά (από ψηφοφόρους που εκτιμούν ότι νερώνει το αντιμνημονιακό κρασί του πηγαίνοντας δεξιά) και προς … παντού, λόγω «αστάθειας» του όλου πολιτικού σήματος που εκπέμπει, με συχνές και αντιφατικές δηλώσεις των οικονομολόγων του, μη απάντηση στο κεντρικό ερώτημα τι θα κάνει αν η ΕΚΤ σταματήσει τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών, γενική αβεβαιότητα.

 

Σε κατάσταση καταστρεφόμενου έθνους-κράτους, όταν η αβεβαιότητα και ανασφάλεια αγκαλιάζουν τις πιο βασικές σταθερές της ζωής των ανθρώπων, σε μια κατάσταση που θυμίζει τη Γερμανία αμέσως πριν τον Χίτλερ (1929-33) ή αμέσως μετά την ήττα και κατάληψη της Γερμανίας (1945), από την άποψη της ανασφάλειας και των βασικών κρατικο-κοινωνικών αναφορών, το πιο σημαντικό για να κερδίσει ένα ρεύμα την εμπιστοσύνη των ανθρώπων είναι η αποφασιστικότητα και η σταθερότητα. ‘Όπως επίσης και η αναφορά στο απειλούμενο έθνος, η ενσυναίσθηση της χώρας, απολύτως απαραίτητη για τη διεκδίκηση της ηγεμονίας.

 

Οι αδυναμίες του ΣΥΡΙΖΑ

 

Μερικοί, συνήθως βολεμένοι «παρατηρητές», διερωτώνται γιατί οι κατεστραμμένοι ‘Ελληνες δεν ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ έτσι κι αλλοιώς, αφού η καταστροφή της χώρας είναι «εξασφαλισμένη» με το  Μνημόνιο. Η απάντηση είναι απλή. Μια οικογένεια που έχει καταλήξει να ζει με 700 ευρώ τον μήνα δεν θα τα διακινδυνεύσει, αν δεν νοιώσει ότι έχει ηγεσία ανάλογη του δράματος που ζει η χώρα και των απειλών που τη βαρύνουν, που ξέρει τι θέλει και που πάει, που είναι έτοιμη να σηκώσει την Ελλάδα στους ώμους της οδηγώντας την, αν χρειαστεί, και στη σύγκρουση με  Πιστωτές και ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

 

Αν δεν συγκλονίζεσαι ο ίδιος από πάθος για την πατρίδα σου και τον λαό σου, αν δεν πάσχεις με κάθε νέα αυτοκτονία που ακούς, αν δεν ξυπνάς με αγανάκτηση για αυτό που κάνουν στην Ελλάδα, αν τα λόγια δεν βγαίνουν από την ψυχή σου αλλά εκφωνείς όσα βάζουν μπροστά σου επικοινωνιολόγοι, που είναι, υλικά και ψυχολογικά, οργανικά και προνομιούχα τμήματα της ελίτ, τότε δεν μπορείς να συγκινήσεις ή να διεγείρεις τους ανθρώπους. Πρέπει να έχεις ενσυναίσθηση (empathy) της χώρας και των ανθρώπων της, βαθειά συναίσθηση της ψυχικής και πνευματικής και υλικής τους πραγματικότητας, «ηθική νοημοσύνη» και ιεραποστολική αντίληψη για να τους εμπνεύσεις και να τους κάνεις να σε εμπιστευθούν.

 

Επικοινωνιολόγοι με Πόρσε που συμβούλευαν τον Γιώργο Παπανδρέου (ειρήσθω εν παρόδω, ίσως τον πιο αποτυχημένο πολιτικό της ευρωπαϊκής ιστορίας και της ελληνικής, τουλάχιστο μετά την Κάθοδο των Δωριέων) δεν μπορούν να βοηθήσουν τη «ριζοσπαστική αριστερά»! Αυτοί οι άνθρωποι λεφτά θέλουν να βγάλουν με κάθε τρόπο, δεν νοιώθουν, ούτε μπορούν, ούτε και τους ενδιαφέρει να νοιώσουν τη χώρα, τον λαό της, την τραγωδία της και μόνο ζημιά μπορούν να κάνουνε στην αριστερά. Με τούτα και με κείνα άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ πάτωσε στην … «προλεταριακή», «λαϊκή» Β’ Πειραιώς, όπου εκλέγεται μάλιστα ο ηγέτης της «αριστερής πτέρυγας» Παναγιώτης Λαφαζάνης!

 

Στην καλύτερη περίπτωση, το εκλογικό αποτέλεσμα του 2014, όπως και του 2012, θα μπορούσαμε να το πούμε «νίκη μεταμφιεσμένη σε ήττα» ή «ήττα μεταμφιεσμένη σε νίκη» και θα είμαστε και πολύ επιεικείς. Γιατί το μόνο πραγματικό κριτήριο επιτυχίας ή αποτυχίας για ένα κόμμα της αριστεράς, για οποιοδήποτε πατριωτικό κόμμα ευρύτερα, στις σημερινές συνθήκες, είναι αν καταφέρνει να σταματήσει τη μνημονιακή καταστροφή, ή, τουλάχιστο, αν κάνει όλα όσα μπορεί στην κατεύθυνση αυτή. Δεν ενδιαφέρει κανέναν αν η χώρα καταστρέφεται με περισσότερους ή με λιγότερους αριστερούς βουλευτές/ευρωβουλευτές.

 

Το αποτέλεσμα των εκλογών πρέπει λοιπόν να θεωρηθεί μια νέα, σοβαρή, ίσως η τελευταία προειδοποίηση προς την Κουμουνδούρου για αλλαγή πορείας. Το δυσάρεστο βέβαια με πολλά ηγετικά στελέχη της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι ότι δεν τους αρέσει καθόλου η κριτική, που περίπου εκλαμβάνουν ως προσβολή, ενώ τους αρέσει συχνά η κολακεία, ακόμη κι όταν γνωρίζουν ότι είναι ανειλικρινής. Μάταια τους υπενθυμίζει κανείς ότι ο Γκράμσι θεωρούσε την αλήθεια επαναστατική και ο Σολωμός εθνική. ‘Η ότι ο Μεγάλος Πέτρος έλεγε  ότι «τα λάθη μου ήταν ο μεγαλύτερός μου δάσκαλος» και όχι βέβαια «δεν κάνω λάθη» (ίσως βέβαια μπορούσε να το πει αυτό ακριβώς γιατί ήταν μεγάλος).

 

Ο σταλινισμός παραμένει πάντα μια παράδοση εξαιρετικά ισχυρή, εξαιρετικά αρνητική παρακαταθήκη στη νοοτροπία των ελληνικών αριστερών ηγεσιών, τάσεων και στελεχών όλων των αποχρώσεων – πουθενά αλλού στην Ευρώπη, πλην ίσως της Κύπρου, δεν υπάρχουν τόσο έντονα κατάλοιπα σταλινικού φαινομένου, συχνά βέβαια πια ως φάρσα μάλλον παρά ως η τραγωδία που χαρακτήρισε τους «Κούτβηδες» του Ζαχαριάδη, «φάρσα» όμως που μπορεί να έχει και τώρα τραγικές συνέπειες λόγω της κατάστασης της χώρας. Η μαχητικότητα των αριστερών (της βάσης κυρίως, να εξηγούμαστε) δεν συνδυάστηκε στην Ελλάδα με ευρύτερη δημοκρατική κουλτούρα. Πιθανώς αντανακλώντας και την όλη κουλτούρα και τον ενδημικό αυταρχισμό μιας χώρας, που μόνο ατελώς πραγματοποίησε δημοκρατική, που κυρίως έκανε εθνικές επαναστάσεις.

 

Αν λοιπόν η ηγεσία της αριστεράς θέλει να πετύχει αποφεύγοντας την καταστροφή που την απειλεί, αλλά και να μην επωμισθεί τελικά την ευθύνη μιας ιστορικής τραγωδίας, πρέπει να λάβει πολύ σοβαρά υπόψι της τα διδάγματα των ευρωεκλογών. Της το ευχόμαστε ολόψυχα.

 

Τι πρέπει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ

 

Υπογραμμίσαμε σε προηγούμενα άρθρα μας για το Nexus, τι πρέπει να κάνει η αριστερά. Την ανάγκη να προετοιμαστεί με «θανατηφόρο» σοβαρότητα και όχι στηριζόμενη σε αμφίβολης αξίας επικοινωνιακά τερτίπια και τα πολιτικά κόλπα που κυριάρχησαν στην πολιτική και όλη εθνική ζωή της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, ώστε να αντιμετωπίσει την πρωτοφανή κρίση, τον πόλεμο που αντιμετωπίζουν Ελλάδα και Κύπρος. Δύο χρόνια μετά την εκλογική επιτυχία του 2012, τέσσερα χρόνια μετά το πρώτο Μνημόνιο, εξακολουθεί να μην υπάρχει ένα σοβαρό πρόγραμμα αντιμετώπισης των Δανειστών, αλλά και εθνικής αναγέννησης.

 

Για να ηγηθεί και να εμπνεύσει την κοινωνία πρέπει να δώσει η ίδια το παράδειγμα της αυτοθυσίας στους κοινωνικούς αγώνες, να ενεργοποιηθεί στη δημιουργία δικτύων αλληλοϋποστήριξης των ανθρώπων, με ιδιαίτερη έμφαση στη δημιουργία παραγωγικών και καταναλωτικών συνεταιρισμών. Χρειάζεται επίσης έναν αποτελεσματικό εσωτερικό και διεθνή πολιτικό λόγο που να αποκαλύπτει καθημερινά το τι κάνουν Μνημόνιο, κυβέρνηση και Πιστωτές. Μπορεί να διαφωνείς σε όλα με τον Τράγκα, τον ακούς όμως το πρωί και ανασταίνει και πεθαμένους – ποιός έχει αντίθετα το κουράγιο να διαβάσει τις κομματικές αποφάσεις; Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει η φωνή όσων δεν έχουν φωνή, αντί να προσπαθεί να εκφράσει μικρο- και μεσο-αστούς που επιδιώκουν κοινωνική άνοδο ή μιαν ανέφικτη «σταθερότητα» (για τους ίδιους). Χρειάζεται η οργάνωση μιας διεθνούς καμπάνιας υπεράσπισης της Ελλάδας, αλλά και η διαμόρφωση ενός σοβαρού πολιτικού προγράμματος της αριστεράς για όλη την Ευρώπη – και τα δύο έχουν καθυστερήσει εγκληματικά.

Χρειάζεται επίσης ανάπτυξη σχέσεων και εκτός Ευρώπης, με τους Ρώσους, με τους Κινέζους, τους Ιρανούς και πολλούς άλλους, σχέσεις που έχουν εξίσου εγκληματικά καθυστερήσει είτε λόγω ασάφειας-ανεπάρκειας του στρατηγικού σχεδίου, είτε για να μην πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ (και ο Καμμένος) στη «δυσμένεια» του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ. Πως θα πάς χωρίς αυτά σε σύγκρουση με τους Πιστωτές; Ο κόσμος δεν είναι χαζός, καταλαβαίνει αν είσαι ή δεν είσαι έτοιμος.

 

Δεν γίνεται να πας σε ρήξη με τους πιστωτές με ένα κόμμα του οποίου δεν λειτουργούν σχεδόν και δεν συνεδριάζουν οι οργανώσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δύο λύσεις το 2012: είτε να ανοίξει ως κόμμα, επιτρέποντας τη συμμετοχή στη κομματική ζωή και σε θέσεις ευθύνης και άλλων ανθρώπων, που θα εκπροσωπούσαν το 27% και τις πιο ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας, είτε να πρωταγωνιστήσει σε μετωπικά σχήματα που θα επέτρεπαν στην κοινωνία να εκφραστεί, στα διάφορα επίπεδα συνείδησης και κατανόησης που τη διακρίνουν. Δεν έκανε τίποτα από τα δύο. Η εσωκομματική κατάσταση κυριαρχείται από τη νοοτροπία του σταλινικού (καθόλου του λενινιστικού) συγκεντρωτισμού εκάστης των τάσεων και έναν αγώνα για την εξουσία και τις καρέκλες, που αναπαράγει στο  εσωτερικό του κόμματος την αναξιοκρατία και μετριοκρατία που χαρακτηρίζουν την ελληνική δημόσια ζωή. Εκεί που θα χρειαζόταν  η κινητοποίηση όλων των δυνάμεων, στην Ελλάδα και διεθνώς, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της τρομακτικής κρίσης στη χώρα, το κόμμα είναι σήμερα πιο κλειστό από όσο ήταν τον Μάιο 2012.

 

Σπίθα και ΣΥΡΙΖΑ: μια ιστορική αναφορά

 

Από το καλοκαίρι του 2011 και για ένα χρόνο υπήρξε μια άτυπη, αλλά πολύ ουσιαστική νομίζουμε και πολύ γόνιμη συνεργασία μεταξύ ορισμένων στην ηγεσία του Κινήματος Ανεξαρτήτων Πολιτών, της Σπίθας του Μίκη Θεοδωράκη (στη ηγεσία της οποίας συμμετείχε και ο γράφων για μια περίοδο) και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Αν μάλιστα αυτή η συνεργασία κατάφερνε τελικά να εκφραστεί και εκλογικά, άλλη θα ήταν ασφαλώς η μοίρα της χώρας μετά το 2012. Πιστεύω ότι οι της Σπίθας βοηθήσαμε στο να γίνει κατανοητή η σημασία του αγγλικού δικαίου ως εθνικού ζητήματος, όχι γιατί είμαστε καλύτεροι οικονομολόγοι από τους οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί σκεφτόμαστε σε όρους χώρας και έθνους και γιατί είχαμε συνείδηση του ριζοσπαστικού χαρακτήρα του εφαρμοζόμενου στην Ελλάδα προγράμματος, των συνθηκών Βαϊμάρης που δημιουργούσε, που θα οδηγούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ αναπόφευκτα προ θεμάτων εξουσίας, κάτι που ο ίδιος δεν το πίστευε ούτε μέχρι τις παραμονές των εκλογών του 2012. Υιοθετώντας αυτές τις αναλύσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα πολύ μπερδεμένο με τις έννοιες έθνους και πατρίδας, μπόρεσε να εμφανισθεί ως υποψήφιο υποκείμενο εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας και να διεκδικήσει την ηγεμονία. Πιστεύω ότι επίσης βοήθησε πολύ στην αποκρυστάλλωση μιας αντιμνημονιακής, εθνικής πολιτικής στρατηγικής το σύνθημα που λανσάραμε του ενιαίου αντιμνημονιακού μετώπου «από τον Καμμένο μέχρι την Ανταρσία» για να σωθεί η χώρα. Συμβάλαμε επίσης στη διαμόρφωση των βασικών γραμμών μιας ευρωπαϊκής εναλλακτικής με την ‘Εκκληση για τη σωτηρία των λαών της Ευρώπης (Αυγή, 30.10.2011), νομίζουμε η πρώτη και πιο ολοκληρωμένη μέχρι σήμερα ευρωπαϊκή εναλλακτική προοπτική στην κρίση χρέους.  

 

Δεν είναι του παρόντος να γραφτεί η ιστορία του ελληνικού αντιμνημονιακού κινήματος, κάποτε ίσως θα γίνει κι αυτό, όπως και μια απαραίτητη, εις βάθος ανάλυση των αποτυχιών του. Αν τα λέμε αυτά τώρα είναι μόνο και μόνο για να θυμίσουμε, ότι ο πρωτοφανής εννεαπλασιασμός της εκλογικής απήχησης του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε γιατί ξαφνικά οι ‘Ελληνες ανακάλυψαν τις ιδέες και α πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί ο Πρόεδρός του υπέταξε την «επικοινωνία» του στο κεντρικό μήνυμα «να σώσουμε την πατρίδα, να σταματήσουμε ένα πρόγραμμα που καταστρέφει τη χώρα μας».

 

Κατά τη γνώμη μας, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να κερδίσει άνετα τις εκλογές του Ιουνίου 2012, αν πληρούντο ένας ή περισσότεροι από τους εξής όρους: α. αν δεν φοβόταν μήπως σκάσει η χώρα στα χέρια του και είχε νωρίτερα πιστέψει/προετοιμαστεί για την άνοδο στην εξουσία, β. αν είχε σοβαρή οικονομολογική προετοιμασία για το τι θα κάνει στην κυβέρνηση, γ. αν αναγνώριζε την κοινωνική  σημασία και τις επιπτώσεις του μεταναστευτικού προβλήματος, δ. αν ηγετικό του στέλεχος δεν εμφανιζόταν στην τηλεόραση να πει ότι θα ρισκάρει μια σύγκρουση με την Τουρκία για να περικόψει τις αμυντικές δαπάνες, ε. αν είχε ως κεντρικό πολιτικό σύνθημα όχι το «κυβέρνηση της αριστεράς», αλλά το «κυβέρνηση κοινωνικής και εθνικής σωτηρίας, κυβέρνηση ειδικού σκοπού με σκοπό την επαναδιαπραγμάτευση των Δανειακών και τη διακοπή των Μνημονίων», στ. αν εμφανιζόταν περισσότερο ανοιχτό στην κοινωνία και σε άλλες δυνάμεις

 

Μετά τις εκλογές του 2012 υποστηρίξαμε, σε μια σειρά άρθρων και συζητήσεων, ότι η αριστερά όφειλε να ολοκληρώσει την υποταγή των πολιτικών της στο κεντρικό καθήκον που έθετε το ιστορικό δεδομένο του ανηλεούς πολέμου κατά της χώρας. ‘Ότι όφειλε να πει στον ελληνικό λαό την αλήθεια για την τραγική κατάσταση της χώρας και την ανάγκη έκτακτων μέτρων για να διακοπεί το πρόγραμμα αποικιοκρατικής υποδούλωσης, λεηλασίας και καταστροφής. Δεν ετοιμάζεσαι για την έξοδο του Μεσολογγίου υποσχόμενος στους φίλους σου να πιουν ουζάκια στο Αιτωλικό. Η αριστερά όφειλε - και οφείλει και σήμερα - να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό και να του πει ότι «θα ζήσουμε εν ανάγκη με ψωμί κι αλάτι, θα κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι, για να σηκώσουμε τη χώρα μας ξανά όρθια, να την κάνουμε πάλι περήφανη και ανεξάρτητη, ότι θα χρειαστεί ίσως να υποφέρουμε, κανείς όμως ‘Ελληνας δεν θα πεινάσει και δεν θα στερηθεί τη στέγη και τα απαραίτητα φάρμακά του». Υποστηρίξαμε ότι αυτός είναι ο δρόμος για να κερδίσει η αριστερά την εξουσία σε μια κατάσταση όπως η σημερινή και ότι δεν έχει καν νόημα να τη διεκδικήσει  διαφορετικά, γιατί θα διακινδυνεύσει, αν το κάνει με τα μέσα των παπανδρεϊκών απατών και δημαγωγιών, να δει να κρεμάνε τα στελέχη της στην Πλατεία Συντάγματος.

 

Η απάντηση που πήραμε ήταν ότι «με αυτά που λες δεν κερδίζονται οι εκλογές». Αντί να υποταγεί ολοκληρωτικά στη στρατηγική ενός «νέου ΕΑΜ», ενός μετώπου εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας της χώρας, ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε προς την στρατηγική ενός «νέου, καλύτερου ΠΑΣΟΚ», ενός κόμματος καλύτερου από τους κυβερνώντες. Αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο εντός πλαισίου καταστρεφόμενου έθνους.

 

Αντί να γίνει σαφέστερη, η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έγινε ασαφέστερη για να καθησυχάσει τους μικροαστούς ψηφοφόρους που ήθελε να προσελκύσει. Εξωραϊζοντας την κατάσταση δεν έπεισε όμως κανένα, αντίθετα αύξησε την αμφιβολία για την ποιότητα και της αντιμνημονιακής ηγεσίας, άρα τη γενική αβεβαιότητα. Οι ψηφοφόροι της κεντροαριστεράς ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ όταν θέλουν να έρθουν σε ρήξη με την κεντροαριστερά, όχι για να τη συνεχίσουν! Μετακινούμενος προς τα «δεξιά», ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε κανέναν από κει, έχασε όμως προς «αριστερά»!

 

Δύο χρόνια αργότερα οι εκλογές όντως «δεν κερδίζονται», δεν κερδίζονται όμως με αυτά ακριβώς που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, καθιστώντας πιο δύσκολη, όχι πιο εύκολη μια εκλογική νίκη και ενισχύοντας τις τάσεις αδρανοποίησης και παθητικοποίησης της κοινωνίας.  Και αν αύριο, παρόλα αυτά, η αριστερά κερδίσει τις εκλογές, θα κινδυνεύει, με τον βαθμό προετοιμασίας που (δεν) έκανε, να διαψεύσει τις προσδοκίες των ψηφοφόρων της.

 

Εκτιμάμε ότι το σοβαρότερο, πιο συστηματικό και διαρκώς επαναλαμβανόμενο στα χρόνια της κρίσης πολιτικό σφάλμα της ηγεσίας της αριστεράς είναι η προσπάθεια της να τροποποιήσει τους όρους των προβλημάτων και καθηκόντων που τίθενται ενώπιόν της από την αντικειμενική κατάσταση, ώστε να τα κατεβάσει στο επίπεδο των υποκειμενικών της δυνατοτήτων, εκεί που πιστεύει ότι είναι αντιμετωπίσιμα. Μια συμπληρωματική τάση, που τείνει να ενισχύσει αυτό το σφάλμα και τις συνέπειές του, είναι η διαρκής υποτίμηση του ριζοσπαστικού, καταστροφικού χαρακτήρα του εφαρμοζόμενου στην Ελλάδα προγράμματος, που δεν είναι ένα «λάθος» της Ευρώπης ή του καπιταλισμού, αλλά ένα πρωτοποριακό πειραματικό πρόγραμμα τριτοκοσμοποίησης μιας ευρωπαϊκής χώρας, κατάργησης της αστικής δημοκρατίας, αποικιακής υποδούλωσης ενός ευρωπαϊκού έθνους, κατά τρόπο πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά δεδομένα μετά το 1945 και τα ελληνικά μετά το 1974.

 

Τρία ανέφικτα σχέδια

 

Και τα τρία σχέδια που επικρατούν αυτή τη στιγμή στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ρεαλιστικά. Η φιλοδοξία μετατροπής σε «καλό ΠΑΣΟΚ», μια νέα εκδοχή ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας δεν έχει νόημα, γιατί δεν υπάρχει κανένα πλεόνασμα προς διανομή. Στη φιλοδοξία ενός «αριστερού σοσιαλιστικού κόμματος» χωρίς πατρίδα και έθνος, στηριγμένου στη κινηματική, αλλά μη εθνική αντίδραση σε ένα πρόγραμμα που κατευθύνεται άμεσα εναντίον του ελληνικού έθνους (κείμενο των «53»)  υφέρπει βαθειά έλλειψη κατανόησης του εθνικού φαινομένου («οι εθνικοί αγώνες είναι μια μορφή ταξικών αγώνων» έλεγε ο … Τρότσκι!) και ενδόμυχη, σχεδόν συναισθηματική ταύτιση με την παγκοσμιοποίηση, ελάχιστα συγκαλυμμένη πίσω από κακοχωνεμένα τσιτάτα του «επαναστατικού μαρξισμού».Τέλος, η άποψη Λαφαζάνη για ένα νέο «ριζοσπαστισμό», απροσδιόριστου περιεχόμενου και οδηγεί στο επίσης ανέφικτο σχήμα ενός εξευγενισμένου ΚΚΕ (ανέφικτο γιατί η χώρα χρειάζεται διακοπή της μνημονιακής κυβέρνησης και αυτή προϋποθέτει κυβερνητική εξουσία, όχι ισχυρές αντιπολιτεύσεις). Ανέφικτο γιατί απουσιάζουν πλήρως και εδώ οι όποιες εθνικές αναφορές, απουσία που πρακτικώς σημαίνει ότι αφήνει κανείς τον ιμπεριαλισμό να κάνει τη δουλειά του εις βάρος των Ελλήνων.

 

‘Όλα τα πολιτικά σχέδια εντός του ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγουν και το εθνικό θέμα και τις πραγματικές ταξικές αντιθέσεις που προκαλεί η λειτουργία όχι του βιομηχανικού καπιταλισμού του Μάντσεστερ, αλλά του ελληνικού κλεπτοκρατικού καπιταλισμού, του απέραντου εγχώριου «λαμογιστάν, εργολαβιστάν, ρουσφετιστάν», στηριγμένου σε τεράστιο βαθμό στην παραοικονομία και τη φοροδιαφυγή. Κανένα από αυτά τα πολιτικά σχέδια δεν έχει ελπίδα να πραγματοποιηθεί. Η Ελλάδα (όπως και η Κύπρος) βρέθηκε, δυστυχέστατα, στην πρώτη γραμμή μεγάλων συγκρούσεων παγκόσμιας σημασίας, ενός ολοκληρωτικού πολέμου με κοινωνικο-οικονομική, ευρωπαϊκή, γεωπολιτική και ανθελληνική συνιστώσα. Τέτοιος πόλεμος δεν αντιμετωπίζεται με στρακαστρούκες.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ακολουθήσει ποτέ  τη τροχιά του ΠΑΣΟΚ, ούτε μπορεί να καταλάβει τη θέση του ΚΚΕ. Μόνο αν η ελληνική αυτοαποκαλούμενη «ριζοσπαστική αριστερά» μπορέσει και θελήσει να συμβάλει στην εμφάνιση ενός κοινωνικού και εθνικού μετώπου σωτηρίας του ελληνικού λαού, των δύο κρατών του και της δημοκρατίας του, θα έχει και μάλιστα σπουδαίο μέλλον. Αυτό είναι ο μόνος ρόλος που της προσφέρεται από την Ιστορία. ‘Η θα τον παίξει, ή θα «προδώσει». ‘Άλλο δρόμο δεν έχει!

 

 

 

 

 

(1) Οι αυτοδιοικητικοί υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ υπέστησαν πανωλεθρία σε όλη την Ελλάδα πλην της Ρένας Δούρου στην Αττική. Τα κομματικά στελέχη (και της κομματικής πλειοψηφίας και της κομματικής μειοψηφίας) που η ηγεσία επέβαλε ως υποψηφίους, και στις αυτοδιοικητικές και στις ευρωπαϊκές εκλογές, απέτυχαν οικτρά. Το ίδιο συνέβη με τους εθνομηδενιστές, οπαδούς και θεωρητικούς του σχεδίου Ανάν, τους φίλους της παγκοσμιοποίησης και υπόπτων ΜΚΟ, που περιέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ στο ευρωψηφοδέλτιό του, θέτοντας ο ίδιος υπό αίρεση την ταυτότητά του - τι σόι ριζοσπαστική αριστερά μπορεί να είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης και του ιμπεριαλισμού;

 

Πολύ διδακτική είναι η εμπειρία των υποθέσεων Σαμπιχά κυρίως, αλλά επίσης Βουδούρη και Καρυπίδη, που στοίχισαν όχι μόνο ένα 3-4% τουλάχιστο στο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ (δηλαδή σε μεγάλο βαθμό τις ίδιες τις εκλογές), γιατί η ηγεσία του περιφρόνησε την άποψη της κομματικής βάσης αλλά και ευρύτερα της κοινής γνώμης, υποκύπτοντας μάλιστα πρακτικά σε διεθνείς πιέσεις (περίπτωση Καρυπίδη) ή του τουρκικού προξενείου σε συμμαχία με τους εν Αθήναις «παγκοσμιοποιητές» (περίπτωση Σαμπιχά).

 

Να σημειώσουμε ότι οι υποθέσεις αυτές υπενθυμίζουν το έντονο πρόβλημα δημοκρατικής κουλτούρας και σταλινικής νοοτροπίας που παραμένει σε κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα όλων των τάσεών του, ανεξαρτήτως «ανανεωτικών» ή μη καταβολών. ‘Εχουν δίκηο οι «53» όταν ζητάνε πιο δημοκρατική λειτουργία του κόμματος, συμμετείχαν όμως κι αυτοί π.χ. στο «λυντσάρισμα» της άτυχης Τσιγγάνας που ο ΣΥΡΙΖΑ μόνος του, με απόφαση της Κεντρικής  Επιτροπής, πρότεινε ως υποψήφια ευρωβουλευτή, για να την «πετάξει» μετά στα σκουπίδια, υπαινισσόμενος χυδαιότατα ότι είναι ΚΥΠατζού (Ενώ αν ήταν του Ιδρύματος Σόρος, όπως διάφοροι άλλοι, ή φίλη των ΓΑΠ και Ρόντου, ίσως θα γινόταν ενθουσιωδώς αποδεκτή).  

 

Εκκωφαντική υπήρξε άλλωστε η σιωπή επί του θέματος Σαμπιχά (όπως και Καρυπίδη) και από άποψη δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος και από άποψη πατριωτισμού, τόσο της «αριστερής πτέρυγας», όσο και διαφόρων παραγόντων που αυτοχαρακτηρίζονται της «πατριωτικής αριστεράς». Ζήτημα είναι  να υπήρξαν τέσσερις-πέντε φωνές σε όλο τον ΣΥΡΙΖΑ να διαμαρτυρηθούν για την απαράδεκτη εκδίωξη της Τσιγγάνας, έστω και μετά τις εκλογές. Μια απαράδεκτη «σιωπή των αμνών» επικράτησε από άκρου εις άκρος του κόμματος. ‘Εστω και τώρα, έστω και με τόση καθυστέρηση, περιμένουμε και ελπίζουμε να μάθουμε τι πιστεύουν για την υπόθεση αυτή ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Ρούντι Ρινάλντι και διάφοροι άλλοι.

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

20 Ιουνίου 2014

 

Δημοσιεύτηκε στο Hellenic Nexus, Ιούλιος 2014

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ


 
 
Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο

 
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

                                      «Κάθε Κοινωνική Σύγκρουση είναι πεδίο μάχης για τρεις αντίπαλες δυνάμεις, το Κατεστημένο, την Αντιπολίτευση, που αποζητά την ανατροπή της ισχύουσας Τάξης και την αντικατάστασή της με μια δική της καθώς και μια τάση προς αύξηση της Κοινωνικής Εντροπίας, την οποία γεννά κάθε Κοινωνική Σύγκρουση και η οποία, στο πλαίσιο αυτό, είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτή ως η δύναμη του Χάους».

 

Γκρέγκορ Μάρκοβιτς

                     

 

 

 

Οι έννοιες της εντροπίας, της πιθανότητας, της πληροφορίας, του χάους έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στις θετικές επιστήμες του 20ού αιώνα, διευρύνοντας  ποιοτικά την αντίληψή μας για τον κόσμο πέραν της κλασικής αιτιοκρατίας. Αναπόφευκτα όμως επηρέασαν στη συνέχεια και τις αντιλήψεις μας, αρχικά των διανooυμένων της αμφισβήτησης, αργότερα των ολιγαρχικών κέντρων, για την πολιτική, τον πόλεμο και την κοινωνία.

 

Η προβληματική του χάους εισάγεται ήδη, από τη δεκαετία του 1960,  στη σύγχρονη πολιτική αντίληψη με το καταπληκτικό μυθιστόρημα του Νόρμαν Σπίνραντ «Οι Πράκτορες του Χάους». Μια κρυμμένη ομάδα υψηλότατου πνευματικού επιπέδου αποσταθεροποιεί την εξουσία μιας αυτοκρατορίας πολύ αποτελεσματικότερα από τις ηρωϊκές πλην απομονωμένες και αποδεκατισμένες επαναστατικές δυνάμεις, εκπέμποντας δόσεις χάους.

 

Μπορεί να βρει κανείς ίσως αναλογίες με τον τρόπο που αφανή κέντρα τύπου Σόρος ή βαθέος αμερικανικού κράτους κατάφεραν να μετατρέψουν την ίδια την ηγεσία του ΚΚΣΕ σε «έξυπνο πύραυλο», ικανό να καταστρέψει το ίδιο της το σύστημα, θέτοντάς το σε ταλάντωση στην «ιδιοσυχνότητά» του (η ιδιοσυχνότητα είναι εκείνη η συχνότητα στην οποία το πλάτος ταλάντωσης γίνεται άπειρο και η δομή καταρρέει – για να την αποφύγει, το πεζικό λέει στους στρατιώτες να περνάνε τις γέφυρες με ελεύθερο βάδην). ‘Ισως, αντίστοιχα σχέδια υπάρχουν και σήμερα για την εκ των έσω ανατίναξη της ΕΕ.

 

‘Ηδη, από τη δεκαετία του 1990, το αμερικανικό Πεντάγωνο επιτρέπει τη δημοσίευση ορισμένων εργασιών του για το χάος στις στρατιωτικές υποθέσεις. Το 2002, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες Γάλλους αναλυτές και στοχαστές, ο Alain Joxe δημοσιεύει το βιβλίο του «LEmpire du Chaos» («Η Αυτοκρατορία του Χάους») στις εκδόσεις Decouverte. Το ερώτημα που επιχειρεί να απαντήσει είναι η φύση του αυτοκρατορικού καθεστώτος που επικρατεί μετά τη νίκη των ΗΠΑ και του καπιταλιστικού κόσμου επί της ΕΣΣΔ και πως μπορούν να απαντήσουν οι Δημοκρατίες (Republiques) στην αμερικανική κυριαρχία. Είναι βιβλίο πολύ πλούσιο σε σκέψεις και πληροφορίες, έστω κι αν σε ορισμένα σημεία γίνεται στρυφνό ή μη επαρκώς τεκμηριωμένο, και προσπαθεί να αντλήσει από τη σκέψη στοχαστών από τον Αριστοτέλη μέχρι τον Μισέλ Φουκώ, για να απαντήσει στο πρόβλημα που θέτει. Στέκεται όμως ιδιαίτερα και αντλεί από τη σκέψη του Χομπς, του Μακιαβέλι, του Κλαούζεβιτς, του Ρουσώ.  

 

Η τάξη της αταξίας

 

Η «τάξη» του Ψυχρού Πολέμου ήταν, από πολλές απόψεις, μια τάξη απαράδεκτη κι εμείς οι ‘Έλληνες το ζήσαμε στο πετσί μας αυτό, με τις αναρίθμητες, βάρβαρες επεμβάσεις των ΗΠΑ κατά Ελλάδας και Κύπρου μετά το 1947. Αλλά σήμερα, καθώς μετατρεπόμαστε σε καταστρεφόμενη αποικία, ζούμε επίσης στο πετσί μας τις συνέπειες μιας καθαρά χαοτικής «νέας κατάστασης πραγμάτων», καθώς η Ευρώπη μπαίνει από την Ελλάδα σε μια εποχή «νεομεσαίωνα», όπως τον ονομάζει ο Joxe, που προσθέτει ότι η «σύγχρονη “παγκοσμιοποίηση” μας ξαναβυθίζει, από ορισμένες πλευρές, σε ένα χάος προγενέστερο του Hobbes (σ.σ. του τέλους του Μεσαίωνα), μια κατάσταση του κόσμου του οποίου έχουμε απωλέσει την ανάμνηση και τα κλειδιά». Το δικαίωμα του πιο δυνατού υπήρξε πάντα, αλλά η καινούρια αυτοκρατορία του Χάους χαρακτηρίζεται από το «μη δικαίωμα του αδύνατου», γράφει ο Joxe, για τον οποίο το κέντρο, το ηγετικό υποκείμενο της νέας Αυτοκρατορίας, δεν είναι άλλο από το Χρήμα.

 

Το δικαίωμα στην εξουσία νομιμοποιούνταν για τον Χόμπς από τη δυνατότητα της εξουσίας να προστατεύσει. Σήμερα, η διάλυση των κοινωνικών συμβολαίων καταργεί και την προστασία των εξουσιαζόμενων, μετατρέποντας την Τάξη της Αυτοκρατορίας σε Τάξη της Αταξίας.

 

Οδυνηρά επιβεβαιωμένη προφητεία ακούγονται τώρα από τους ‘Ελληνες τα λόγια μιας προκήρυξης που μοιράστηκε σε μια συζήτηση στη Γαλλία το 1998 και αναπαράγει ο Joxe στο βιβλίο του:

 

«Η παγκόσμια οικονομία απαλλάσσει σήμερα τα κράτη από την παληά κοινωνική και πολιτική εξουσία. Για να κρύψουν την παρακμή τους από τους λαούς, οι κυβερνήσεις σείουν ακόμα τις εθνικές σημαίες τους, τη στιγμή που το χρηματοπιστωτικό σύστημα τις αφήνει με μια σπασμένη φούσκα ή με μια πιστωτική γραμμή που τις στραγγαλίζει».

 

Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, οι G7, o ΟΟΣΑ, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, το Νταβός, η GATT, τεχνικά όργανα ή ολιγαρχικές λέσχες χωρίς κανενός είδους νομιμοποιημένο πολιτικό δικαίωμα πιέζουν ώστε συμφωνίες και Συντάγματα να αποδεχθούν παντού «τεχνικές νόρμες» που οδηγούν στον αποκεφαλισμό της πολιτικής.

 

Η Ελλάδα έχει σήμερα το θλιβερό προνόμιο να είναι στην πρωτοπορία εισαγωγής του νέου ολοκληρωτισμού, συστήματος χειρότερου από πολλές απόψεις από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, με τις Δανειακές που υπογράφει και τις «εργαλειοθήκες» του ΟΟΣΑ που εφαρμόζει. ‘Όπως και η Κύπρος με το καθαρά ολοκληρωτικό σχέδιο Ανάν, που μετέτρεπε επισήμως την πλειοψηφία σε μειοψηφία στα όργανα λήψης αποφάσεων του κράτους! Ανάλογες είναι οι ρυθμίσεις που ετοιμάζεται να παρουσιάσει ο Νίκος Αναστασιάδης στους δυστυχείς υπηκόους του, πιθανώς μια από τις τελευταίες γενηές Ελλήνων που θα κατοικήσουν στο νησί της Αφροδίτης.

 

‘Εθνη-Κράτη, Ευρώπη, Αυτοκρατορία

 

Επαρκεί όμως το πλαίσιο του κράτους-έθνους για να αντισταθεί κανείς στην Αυτοκρατορία; ‘Όχι είναι η απάντηση του Joxe, ήδη στις αρχές της δεκαετίας του 2010. Χρειαζόμαστε μια ευρωπαϊκή απάντηση στις «αγορές», στην «Αυτοκρατορία του Χάους» που εκδηλώνεται με οικονομικούς πολέμους στην Ευρώπη, με στρατιωτικές καταστροφές στη Μέση Ανατολή. Χρειάζεται μια απάντηση σε ηπειρωτική τουλάχιστο κλίμακα. Μια τέτοια απάντηση, όπως δείχνει όλη η ιστορική εμπειρία του 20ού αιώνα, δεν μπορεί να τη δώσει η άκρα δεξιά, περιορισμένη ιδεολογικά στο πλαίσιο του έθνους της, συνδεδεμένη με το μεγάλο κεφάλαιο, αντίθετη στις δημοκρατικές και κοινωνικές παραδόσεις των μεγάλων Επαναστάσεων της Ευρώπης, όπως η Αγγλική, η Γαλλική, η Ελληνική επίσης, επαναστάσεις που ήταν όλες, τόχουμε όμως ξεχάσει, και βαθιά αντιολιγαρχικές.

 

Μια τέτοια απάντηση δεν μπορεί να τη δώσει επίσης και η αξιοθρήνητη «γιαλαντζί», γραφειοκρατική «αριστερά της καρέκλας», όσο ριζοσπαστισμό και σοσιαλισμό αποδίδει η ίδια στον εαυτό της για να κοροϊδέψει καλύτερα τους ψηφοφόρους και τους ίδιους τους οπαδούς της. Μόνο ένα καινούριο κριτικό υποκείμενο εμφανιζόμενο στην Ευρώπη, θα μπορούσε να ξεκινήσει αυτόν τον αγώνα. Προς το παρόν παραμένουμε σε ιστορικό αδιέξοδο, ικανό να παράγει μόνο τέρατα: είτε την μετατροπή της ΕΕ σε ολοκληρωτική υποδομή της Αυτοκρατορίας του Χρήματος, είτε τη διάλυσή της σε σειρά αντιμαχόμενων κρατιδίων, στο έλεος των «Αγορών» και των ΗΠΑ.

 

Πίσω στον Ροβεσπιέρο και τη Σεισάχθεια

 

Για να απαντήσει σε μια Αυτοκρατορία που θέλει να κάνει όλη την ανθρωπότητα ιδιοκτησία της, ο Joxe ξαναγυρνάει στο έτος Ι της Μεγάλης Επανάστασης, στο Σύνταγμα – «μαργαριτάρι» που γέννησε η καταιγίδα του 1793. Τη χειρότερη στιγμή για την Επανάσταση, όταν οι στρατοί των μοναρχικών εισβάλλουν στη Γαλλία, ο Ροβεσπιέρος κάνει μια σειρά προτάσεων που διαμορφώνουν το ουσιαστικό corpus των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για τον «Αδιάφθορο», τα θεμελιωδέστερα δικαιώματα του ανθρώπου είναι το δικαίωμα να μπορεί να συντηρήσει την ύπαρξή του και η ελευθερία του. Αυτό που αργότερα θα διεκδικήσει ο σοσιαλισμός, είναι ήδη για τον ηγέτη των Ιακωβίνων  αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Η περιουσία δεν είναι παρά «το δικαίωμα κάθε πολίτη να απολαμβάνει και να διαθέτει εκείνο το τμήμα αγαθών που του εγγυάται ο νόμος» και το δικαίωμα στην ιδιοκτησία περιορίζεται  «όπως και όλα τα άλλα, από την υποχρέωση σεβασμού των δικαιωμάτων (και όχι μόνο της περιουσίας) των άλλων». Το δικαίωμα στην ιδιοκτησία είναι δευτερογενές και όχι πρωτογενές, όπως το δικαίωμα στη δυνατότητα επιβίωσης και την ελευθερία. «Η κοινωνία υποχρεούται να εξασφαλίζει τα μέσα ύπαρξης σε όσους δεν έχουν τα μέσα εργασίας».

 

Ο Joxe αναφαίρεται επίσης δια μακρών στο αίτημα ακύρωσης των χρεών των φτωχών, υπογραμμίζοντας τον κεντρικό ρόλο αυτής της έννοιας στην αρχαία ελληνική κουλτούρα, αλλά επίσης την ύπαρξή της και στους Εβραίους (ιωβηλαίο έτος) και στους Ρωμαίους, αφότου διώχνουν τον Ετρούσκο βασιληά τους και γίνονται ουσιαστικά «ελληνική» πόλη. Μας ξαναθυμίζει με την ευκαιρία αυτή την ανάγκη να οργανώσουμε ένα μεγάλο πανευρωπαϊκό κίνημα για την διαγραφή των ελληνικών χρεών, ανάγκη που έχουν, κατά τρόπο ανεξήγητο και εγκληματικό, τραγικά αμελήσει, οι δυνάμεις που διεκδικούν την εξουσία, υποτίθεται για να μας απαλλάξουν από τα μνημόνια, αλλά δεν κάνουν σχεδόν τίποτα για να προετοιμαστούν για τέτοιο έργο.

 

Κonstantakopoulos.blogspotcom

 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, τον Μάιο 2014