Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

Η πρόταση Κέινς του 1943 και μια αντιπρόταση στο γερμανικό σχέδιο για την ΕΕ

Των Δημοσθένη Γεωργόπουλου και Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχθηκε στις 9 Δεκεμβρίου το γερμανογαλλικό σχέδιο για την ΕΕ που από τη μια περιορίζει σημαντικά τα δικαιώματα της χώρας δίνοντας στον αυτοματισμό των αγορών το ρόλο δημοσιονομικής αστυνομίας εντός ευρωζώνης, αφετέρου δεσμεύει την ‘Eνωση σε μια μέθοδο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους που εμπεριέχει ένα πολύ μεγάλο κίνδυνο να οδηγήσει, κατά το πρότυπο της κρίσης του 1929, σε σοβαρότατη οικονομική κρίση και να ανοίξει τον δρόμο μεσοπρόθεσμα σε πολιτικές λύσεις τύπου Χίτλερ και όχι Ρούζβελτ. Αυτός ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος για τις περιφερειακές χώρες όπως η Ελλάδα, από ότι για κεντρικές όπως η Γερμανία και επισημαίνεται τώρα από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους του κόσμου, χωρίς όμως να ιδρώνει το αυτί της Μέρκελ, του Σαρκοζί ή της Goldman Sachs. Για την Ελλάδα, ο κίνδυνος κατάρρευσης οικονομίας, κράτους, κοινωνίας και, μεσοπρόθεσμα, δημοκρατικού πολιτεύματος και εθνικών προβλημάτων είναι τεράστιος. Η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να εγκληματεί έναντι της ελληνικής και της ευρωπαϊκής Ιστορίας, αρνούμενη να πράξει το στοιχειώδες καθήκον της, να επισημάνει δηλαδή επισήμως και δημοσίως ότι το πρόγραμμα που έχει επιβληθεί στη χώρα οδηγεί στην καταστροφή της, με πολύ σοβαρές συνέπειες για όλη την ΕΕ. Δευκολύνει πρακτικά με τη στάση της τις δυνάμεις στην Ευρώπη που ελπίζουν, αβάσιμα, πετώντας την Ελλάδα στα σκυλιά των αγορών, να γλυτώσουν οι ίδιες.

Ειρήσθω εν παρόδω, οι άνθρωποι της Goldman Sachs είναι κυριολεκτικά παντού, όχι πια μόνο στις ΗΠΑ, όπως παληά, αλλά σε όλο τον πλανήτη, με τη χάρη τους να έχει φτάσει έως και την Κίνα. Γίνονται Πρωθυπουργοί, τοποθετούνται επικεφαλής της ΕΚΤ και σε θέσεις κλειδιά σε όλη την πυραμίδα του τραπεζικού και πολιτικού συστήματος. Βετεράνοι της “φίρμας”, όπως την αποκαλούν οι Αμερικανοί, ετοιμάζουν τις συνόδους κορυφής της ΕΕ για λογαριασμό της γερμανικής καγκελλαρίας και της γαλλικής προεδρίας, βετεράνος είναι και ο κύριος σύμβουλος του Κάμερον στη Βρετανία.

Αν για την Ευρώπη στο σύνολό της ο κίνδυνος είναι μια πολύ βαθιά ύφεση και μια κατάρρευση ενδεχομένως του ευρώ και της ΕΕ, σε χώρες όπως η δική μας το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μια βιβλική καταστροφή. ‘Oσοι Ευρωπαίοι πολιτικοί, περιλαμβανομένης της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής πολιτικής τάξης, συμφωνούν με τέτοιες δυνάμει εγκληματικές πολιτικές, από ιδιοτέλεια, προσωπικό ή ταξικό συμφέρον, νεοφιλελεύθερη ιδεολογική τύφλωση, οπορτουνισμό, δειλία ή άγνοια, κινδυνεύουν να μοιραστούν ευθύνες ανάλογες αυτών που οδήγησαν την ήπειρο στον Α’ και Β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, με την άρνησή της να υπερασπιστεί στοιχειωδώς τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και με το να έχει καταστεί όργανο διαφόρων δυνάμεων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, έπαιξε ρόλο εξίσου ή περισσότερο σημαντικό με τη γερμανική, στην τωρινή κρίση που συγκλονίζει όλη την Ευρώπη, για να φτάσουν οι “Αγορές” ένα βήμα πριν από τον παγκόσμιο έλεγχο που διακαώς επιθυμούν, η Ευρώπη ένα βήμα πριν από τη διάλυση και η Ελλάδα ένα βήμα πριν από την τελική καταστροφή. Τα ίδια συνεχίζονται grosso modo και με τον Παπαδήμο στη θέση του Παπανδρέου και με τον Σαμαρά και τον Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση.

Η τακτική και της προηγούμενης και αυτής της κυβέρνησης, συνειδητά ή ασυνείδητα, υπό την καθοδήγηση του χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι να προκαλούν αδιέξοδα και καταστροφές, και να τα επικαλούνται μετά προκειμένου να καταστήσουν πειστικά τρομοκρατικά διλήμματα προς τον ελληνικό λαό, που νοιώθει διαρκώς απειλούμενος με επικείμενη καταστροφή. Ο κ. Παπανδρέου είχε φτάσει στο σημείο να λέει ότι απειλεί την Ευρώπη με το πιστόλι του ΔΝΤ, είχε επιλέξει δηλαδή ως διαπραγματευτική τακτική την απειλή αυτοκτονίας για να μην τον σκοτώσουν.

Με βαριά ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης και όχι μόνο έχει τώρα δημιουργηθεί ένα όλο και πιο βαρύ κλίμα για τη χώρα στην Ευρώπη, ενώ έχουν επικρατήσει πλήρως τα επιχειρήματα των τραπεζών, η ταξικά ιδιοτελής και εσφαλμένη θεωρία ότι το χρέος οφείλεται στις σπατάλες, με τους Γερμανούς να έχουν παραιτηθεί και από οποιαδήποτε απαίτηση εις βάρος του χρηματιστικού κεφαλαίου, προκειμένου να εξασφαλίσουν και τη γαλλική συγκατάθεση. Το να λέγαμε στον κ. Παπαδήμο να οικοδομήσει, χωρίς καμία προετοιμασία, μια πολιτική που δεν πιστεύει, εκ των ενόντων και την τελευταία στιγμή, θα είχε όμως μόνο θεωρητική αξία. Από την άλλη μεριά φανταζόμαστε και ελπίζουμε ότι πλέον έχει αντιληφθεί και ο ίδιος ότι υπάρχει σοβαρότατη πιθανότητα να του μείνει η χώρα στα χέρια, αν εξακολουθήσει να υπογράφει ότι χαρτί βάζουν μπροστά της.

Ζητείστε ασφαλιστική δικλείδα σε αντάλλαγμα του Ναι

Η ελληνική κυβέρνηση είπε ναι στη γερμανική πανευρωπαϊκή λιτότητα. Ας ζητήσει όμως τουλάχιστο σε αντάλλαγμα ένα μηχανισμό αντιστάθμισης, μια ρήτρα ασφαλείας σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε καλά και τα θεωρήματα επί των οποίων στηρίζεται η γερμανική πρόταση αποδειχθούν εσφαλμένα, μια εκτίμηση που συμμερίζεται σχεδόν όλη η παγκόσμια οικονομική επιστήμη και ο μισός τουλάχιστο γερμανικός τύπος. Ας κάνουμε αυτό που λένε οι Γερμανοί. Αν όμως εμείς τα κάνουμε και πέσει το ΑΕΠ κατά 20%, η φτάσει η ανεργία το 30%, αν πεινάει ο πληθυσμός, κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία, εξαιτίας του προγράμματός τους, και αυξάνεται εντέλει και το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, αν δηλαδή χρεωκοπήσουμε ως αποτέλεσμα μιας συνταγής που θα ξανααποδειχθεί εσφαλμένη στην πράξη αυτοί τι δεσμεύονται να κάνουν; Η ιδέα άλλωστε ότι εφαρμόζοντας ένα τέτοιο πρόγραμμα θα παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ είναι, όλο και πιο προφανής σαχλαμάρα. Πως θα κρατήσει ο κ. Παπαδήμος την Ελλάδα στο ευρώ, αν η ύφεση του πάει 10% του χρόνου. Ας πει λοιπόν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας στη Μέρκελ, μάλιστα, θα κάνουμε αυτά που μας λες, θα δεσμευθείς κι εσύ όμως κατά τρόπο εξίσου ισχυρό και ποστικοποιημένο, όσο και τα Μνημόνια και τα δημοσιονομικά προγράμματα, για αντισταθμιστικά μέτρα αν καταστραφεί η χώρα μου σε περίπτωση που τα εφαρμόσει, αν αποδειχθεί στην πράξη η συνταγή λάθος.

Να προσθέσουμε και κάτι ακόμα. Το να έχει η ΕΕ ρητό και συγκεκριμένο plan B, είναι και προϋπόθεση για οποιαδήποτε πιθανότητα επιτυχίας. Οι αγορές δεν είναι πιο κουτές από τον υπόλοιπο κόσμο. Το γερμανικό σχέδιο κινδυνεύει να καταρρεύσει πριν εφαρμοσθεί, για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς κεφαλαιούχος δεν το εμπιστεύεται. Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση που χρειάζονται, όσοι κινούν το παγκόσμιο χρήμα, για να συνεχίσουν τις επιθέσεις. Αν αντίθετα οι κεφαλαιούχοι ξέρουν ότι, σε κάθε περίπτωση, τα ευρωπαϊκά κράτη είναι αποφασισμένα να προστατεύσουν την ‘Eνωσή τους και να πάρουν όσα μέτρα χρειαστούν για να υπερασπίσουν τα κράτη της, θα το σκεφτούν δύο και τρεις φορές προτού ακολουθήσουν τα hedge funds και τη Goldman πίσω τους. Αν όντως η Μέρκελ πιστεύει στο σχέδιό της, είναι και ένας τρόπος να του δώσει μια λογική πιθανότητα επιτυχίας. Η άλλη περίπτωση είναι ότι δεν το πιστεύει και ποντάρει στην αποτυχία για να διώξει από την ‘Eνωση την περιφέρεια ή, εναλλακτικά, να την κρατήσει στην ευρωζώνη μόνον ως Μπαγκλαντές.

Κρίση χρέους και ανισότητες

Η Μέρκελ βέβαια μπορεί να απαντήσει ότι δεν υπάρχουν λεφτά για να γίνει άλλη πολιτική από αυτή που προτείνει. Είναι όμως έτσι;
Τα προβλήματα της ευρωζώνης και γενικότερα της Δύσης, δεν οφείλονται κυρίως, όπως πρεσβεύει η κυρίαρχη άποψη στα χρέη σπάταλων κρατών και ανοικοκύρευτων ανθρώπων, και που επομένως μόνο με λιτότητα και σκληρή εργασία αντιμετωπίζονται. Πρεσβεύουμε δύο κεντρικές και συμπληρωματικές ερμηνείες : η πρώτη αναφέρεται στην διεύρυνση της ανισότητας στην Δύση, εξαιτίας και της παγκοσμιοποίησης. Αν έχουμε δίκηο και αυτό άλλωστε καταδεικνύει το ελληνικό παράδειγμα του Μνημονίου, η αφαίρεση εισοδημάτων από την μέση και φτωχότερη τάξη στη Δύση, χωρίς παράλληλη αντιστάθμιση στις αντίστοιχες τάξεις του λοιπού κόσμου, θα οδηγήσει τον πλανήτη σε παρατεταμένη κρίση. Θα το είχε κάνει ήδη από 20ετίας αν η πίστωση δεν υποκαθιστούσε την έλλειψη ζήτησης. Αυτή είναι στην πραγματικότητα μια ρίζα της κρίσης χρέους και από αυτή προκύπτει η πρώτη πολιτική πρόταση : επαρκής αναδιανομή εισοδημάτων και πλούτου, αντισταθμιστική απωλειών πάνω από 20ετίας νεοφιλελευθερισμού.
Μια πρώτη επομένως, σημαντικότατη, πηγή πλούτου, προς φορολόγηση και αναδιανομή για χρηματοδότηση ενός ‘κοινωνικού-αναπτυξιακού- Μάαστριχτ , προκύπτει από την απλή επαναφορά στα μερίδια εργασίας έναντι κερδών που επικρατούσαν στις αρχές του 80. Πρόκειται για την κλασσική σοσιαλδημοκρατική ή σοσιαλιστική αντιμετώπιση του κοινωνικού ζητήματος και της ανάπτυξης. Ας την ονομάσουμε ως την ‘κοινωνική’ ή ‘ταξική’ πηγή πόρων για το κοινωνικό Μάαστριχτ.

Βεβαίως, τυχόν εφαρμοζόμενο και επιτυγχάνον, ένα τέτοιο σύστημα αντιστάθμισης μπορεί να προσέκρουε πλέον σε άλλα προβλήματα, λόγω του υπερφιλελεύθερου συστήματος διεθνών ανταλλαγών και ροών κεφαλαίου, που θα όφειλε και αυτό, κάποια στιγμή να μεταρρυθμισθεί. Κάτι τέτοιο μοιάζει τελείως ανορθόδοξο, είναι όμως απόλυτα λογικό. Επί δεκαετίες το διεθνές οικονομικό σύστημα μεταρρυθμίζεται διαρκώς. Γιατί πρέπει πάντα να μεταρρυθμίζεται προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, της “απελευθέρωσης” και δεν πρέπει ή μπορεί να γίνει αυτό και προς την αντίστροφη, αν η εμπειρία και η ανάγκη μας υποχρεώνει να πάμε εκεί; Καλύτερα δεν είναι να μεταρρυθμίσουμε μόνοι μας το σύστημα, προτού το κάνει μια διεθνής σύρραξη;

Η πρόταση Κέινς

Μια δεύτερη συμπληρωματική ερμηνεία της παρούσας κρίσης, προκύπτει από τις βαθιές ανισορροπίες μεταξύ των διαφόρων μερών της παγκόσμιας οικονομίας, δηλ. την σταθερή ελλειμματικότητα πολλών χωρών ή περιοχών, που αναγκαστικά συνοδεύει την σταθερή πλεονασματικότητα άλλων. Παρακάμπτουμε το πρόβλημα στη παγκόσμια διάστασή του, για να επικεντρωθούμε στην ευρωπαϊκή. Είναι σχεδόν πλήρως αποδεκτό ότι, τα ελλείμματα του ευρωπαϊκού νότου, αποτελούν τα πλεονάσματα του ευρωπαϊκού βορρά, ενώ συνολικά η ευρωζώνη είναι σχετικά ισορροπημένη ως προς το εξωτερικό εμπόριο της. Η ανισορροπία αυτή επιδεινώθηκε με την εισαγωγή του ευρώ. Ελλειμματικές και πλεονασματικές χώρες βολεύτηκαν για μια 10ετία, ώσπου η κρίση χρέους τις έβγαλε από τον λήθαργο, δείχνοντας ότι όχι μόνο οι χρεώστριες, αλλά και οι πιστώτριες χώρες παρασύρονται στην δίνη του. Η Γερμανία επιχειρεί βάναυση εξισορρόπηση, σπρώχνοντας την ευρωζώνη σε βαθειά λιτότητα. Και όμως έχει προταθεί εδώ και 65 χρόνια ένα σχέδιο ικανό να αποτελέσει την λύση στις δομικές ανισορροπίες της ευρωζώνης, χωρίς να οδηγεί παράλληλα σε βαθύτατη κρίση την περιφέρεια και σε νέα ύφεση τον πυρήνα. Πρόκειται για την πρόταση του Κέυνς στην διάσκεψη στο Μπρέτον Γουντς στα 1943-4. Ας την ονομάσουμε ‘κοινοτική λύση’.

Όσοι θυμούνται τις συμφωνίες του Μπρέτον Γουντς για το νομισματικό σύστημα του μεταπολεμικού κόσμου (που κατέρρευσε το 1971 για λόγους όχι άσχετους με την θεμελίωση του), τις ταυτίζουν με τον Κέυνς που προήδρευσε στη διάσκεψη. Οι προτάσεις του όμως δεν επικράτησαν. Το σύστημα του Μπρετον Γουντς με τις παραφυάδες του, το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, είναι αποτέλεσμα αμερικανικών προτάσεων υπό τον Χ. Ν. Γουάιτ. Κύριο σημείο της λύσης Γουάιτ, ήταν ότι τα ελλειμματικά, υπερχρεωμένα έθνη, έφεραν στο ακέραιο, όλο το βάρος της προσαρμογής στην ισορροπία, ενώ τα πλεονασματικά θα απολάμβαναν τα οφέλη. Το ‘Διεθνές Ταμείο Σταθερότητας’, το ΔΝΤ δηλαδή, θα διατηρούσε σταθερές τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, θα μείωνε τους ελέγχους στο ξένο συνάλλαγμα και θα δάνειζε χρήματα στα ελλειμματικά έθνη. Όσο περισσότερα χρήματα δανείζονταν ένα έθνος τόσο θα αύξανε το επιτόκιο του, ενώ δεν θα υπήρχε όριο στα εξαγωγικά πλεονάσματα. Παράλληλα η Παγκόσμια Τράπεζα θα δάνειζε τα αναγκαία κεφάλαια για την ανάπτυξη. Αν σας θυμίζουν κάτι σύγχρονο τα παραπάνω, καλώς σας θυμίζουν. Παρομοιάζει με το εσωτερικό της ευρωζώνης, και ακόμα παραπάνω σήμερα με το νέο σύμφωνο σταθερότητας. Τα πλεονασματικά κράτη θα βρίσκονται στο απυρόβλητο, χωρίς να καλούνται να συνεισφέρουν ουσιαστικά στην εξισορρόπηση. Τα ίδια στενόμυαλα συμφέροντα έσπρωξαν το 1944 τις ΗΠΑ και σήμερα την Γερμανία στην υιοθέτηση κανόνων πνιγμού του χρεώστη, ωφελώντας βραχυχρόνια τον πιστωτή, εις βάρος του συνόλου μακροχρόνια. Η Γερμανία δεν συλλαμβάνει σήμερα ότι αυτό που λειτούργησε υπέρ της μεταξύ 1950-1980 και μετά το 2000, δηλαδή η σταθερή εξάρτηση από τις εξαγωγές για την ανάπτυξη, αρχικά κυρίως προς τις ΗΠΑ και μετά και προς την ευρωπαϊκή περιφέρεια, δεν θα λειτουργήσει στις 17 ή 27 + χώρες της ΕΕ.

Την ίδια άρνηση είχαν και οι ΗΠΑ το 1944, αλλά ευτυχώς για αυτές παράγοντες εξωγενείς από το σύστημα του Μπρέτον Γουντς, όπως η ισχυρή μεταπολεμική ανάπτυξη και ιδίως η ανάγκη αντιμετώπισης της ΕΣΣΔ, επέβαλαν άλλες ρυθμίσεις (σχέδιο Μάρσαλ, ανοχή συνεχών εμπορικών πλεονασμάτων των ηττημένων χωρών –Γερμανία, Ιαπωνία κτλ.) ως την δεκαετία του 1970. Μετά το 1945 υπήρχε φόβος για επανεμφάνιση της ύφεσης στην Ευρώπη όπως ακριβώς μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και την λιτότητα που έπληξε την Γερμανία, στην οποία επιβλήθηκαν αβάσταχτοι όροι αποζημιώσεων, (σε αντίθεση με την διαγραφή των χρεών της μετά τον Β Παγκόσμιο) και σε συνδυασμό με την κρίση του 29, οδήγησαν στον φασισμό και τον πόλεμο. Οι κίνδυνοι αυτοί μετά το 1945 αποφεύχθηκαν από ένα συνδυασμό μέτρων, μεταξύ των οποίων κεντρική θέση κατείχε ή μη τιμωρία των ηττημένων και η μη εξαθλίωση των χρεωστών. Οι εξελίξεις αυτές δεν απέρρεαν από το Μπρέτον Γουντς, αλλά από μονομερείς ad hoc παρεμβάσεις των ΗΠΑ: σχέδιο Μάρσαλ, διαγραφή χρεών της Γερμανίας, παρατεταμένη ανοχή σε εμπορικές πρακτικές των ηττημένων χωρών που χρέωναν τις ΗΠΑ κτλ. Και αυτές απέφυγαν την αναμενόμενη μεταπολεμική κάμψη, παρά το Μπρέτον Γουντς. Σήμερα τα πράγματα διαφέρουν. Άρνηση μονομερούς διαγραφής χρεών, κανένα σχέδιο Μάρσαλ, για να μην μιλήσουμε για εμπορικές πρακτικές ενίσχυσης των εξαγωγών… Αναμένεται επομένως βύθιση της ευρωζώνης στην κρίση και συνακόλουθη παγκόσμια ύφεση.

Αφήνοντας στην άκρη την επανακάμπτουσα λύση Γουάιτ, ας συγκεντρωθούμε στην απορριφθείσα από τις ΗΠΑ λύση του Κέυνς. Κατ’ αυτόν τα έθνη οφειλέτες ελάχιστα επηρεάζουν από μόνα τους το ισοζύγιο πληρωμών τους και τα συσσωρευμένα χρέη τους. Η υποτίμηση του νομίσματος τους για να τονωθούν οι εξαγωγές είναι δευτερεύουσας σημασίας γιατί τα αυξημένα εξαγωγικά οφέλη αντισταθμίζονται ουσιωδώς από τις μειωμένες τιμές (ας θυμηθούμε την ελληνική εμπειρία 1970- 2000, με τις συνεχείς υποτιμήσεις -διολισθήσεις που ελάχιστα βελτίωσαν το εμπορικού ισοζύγιο της χώρας, ενώ πρόσθεσαν ένα συνεχή και επίμονο πληθωρισμό). Τα υπερχρεωμένα έθνη διαθέτοντας το σύνολο των αποταμιεύσεων τους στην αποπληρωμή των χρεών, ελάχιστες δυνατότητες έχουν να επενδύσουν, με αποτέλεσμα επιδείνωση των εξαγωγών τους και επιστροφή στον φαύλο κύκλο. Επιπλέον τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, τότε μετακινούμενα υπό προϋποθέσεις, αλλά σήμερα ελεύθερα, εγκαταλείπουν τις υπερχρεωμένες χώρες την στιγμή της μεγαλύτερης ανάγκης τους (όπως γνωρίζουμε καλά σήμερα εμείς). Τώρα στα πλαίσια της ευρωζώνης ακόμα και τα δευτερεύοντα οφέλη της υποτίμησης, γίνονται εξαιρετικά πιο αβέβαια μέσω της εσωτερικής υποτίμησης. Ο Κέυνς συμπέρανε ότι και οι δύο ομάδες χωρών παρέμειναν αγκυλωμένες: οι οφειλέτριες χώρες καταδικασμένες στον φαύλο κύκλο φτώχιας –υπερχρέωσης, οι πιστώτριες σε συσσώρευση άγονου από αναπτυξιακή άποψη πλούτου, με τελικό αποτέλεσμα την κρίση. Έτσι πρότεινε τον εξαναγκασμό των πιστωτών –εθνών να ξοδέψουν μέρος του πλεονάσματος τους στις οφειλέτριες χώρες. Με ένα σύστημα που δεν υπάρχει χώρος να αναλυθεί εδώ, θα τιμωρούνταν τόσο τα ελλειμματικά έθνη, όσο και τα πλεονασματικά , με επιβολή επιτοκίου επί των ελλειμμάτων και των πλεονασμάτων τους. Τα πλεονασματικά έθνη θα υποχρεώνονταν σε ανατίμηση του νομίσματος τους ( στην ευρωζώνη σε εσωτερική ανατίμηση, δηλαδή αύξηση μισθών και τιμών, ακριβώς αντίθετα από ότι πράττει η Γερμανία), σε εξαγωγή κεφαλαίων προς τα ελλειμματικά, ακόμα και σε κατασχέσεις των πλεονασμάτων που τυχόν παρέμεναν. Το σύστημα του Κέυνς φτιάχτηκε για να σπάσει τον φαύλο κύκλο, υπερχρέωσης- πλεονασματικότητας- οικονομικής κρίσης. Τα μικρά και προσωρινά χρέη δεν θα εξελίσσονταν σε μεγάλα και μόνιμα και συνακόλουθα η οικονομική και πολιτική ισχύς των πιστωτριών χωρών δεν θα συσσωρεύονταν με την εξάρτηση των οφειλετριών να μεγαλώνει. Ένα σύστημα που στοχεύει στην γενική ευημερία και στην αποφυγή της εξάρτησης, πρέπει να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του τις προτάσεις Κέυνς . Δεν είναι τυχαίο που στα 1944 η χώρα που εναντιώθηκε ήταν οι ΗΠΑ. Ούτε είναι τυχαίο, που και η παραμικρή συμμετοχή στα χρέη των οφειλετριών χωρών, βρίσκει αντίθετη την Γερμανία: και οι δύο χώρες θα περιόριζαν την σχετική θέση εξουσίας τους. Όπως εξηγήσαμε οι ΗΠΑ ευνοήθηκαν από τις μεταπολεμικές συγκυρίες , παρά ίσως το σύστημα Μπρέτον Γουντς, για να ηγεμονεύσουν για 25-30 χρόνια. Στην συνέχεια το εγκατέλειψαν για να ανταγωνιστούν τις αναδυόμενες Ιαπωνία, Γερμανία κτλ. Η τύχη απέτρεψε την μεταπολεμική κρίση και εξωτερικά γεγονότα όπως η παρουσία της ΕΣΣΔ, επέτρεψαν την επίφαση της διατήρησης μιας διεθνούς κοινότητας, η οποία άλλωστε βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού σήμερα.

Δυστυχώς για την Γερμανία καμιά ανάλογη τύχη δεν της επιφυλάσσει η μοίρα. Οι σημερινές συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης, οι διεθνείς ανταγωνισμοί ισχύος, και η αυτόνομη (;) δράση των αγορών, είναι απίθανο να της επιτρέψουν την ηγεμονία. Οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο καραδοκούν να εκμεταλλευτούν και την παραμικρή δυσαρέσκεια χωρών. Οι αγορές επιδιώκοντας αύξηση κερδών, ενθαρρυμένες από την δουλική στάση απέναντι τους και χωρίς φόβο επιπλέον κουρεμάτων θα αυξήσουν αντί να μειώσουν τα μέσα ευρωπαϊκά επιτόκια εξυπηρέτησης του χρέους και οι ‘υποδουλωμένες χώρες’ θα αναζητήσουν ευκαιρίες απελευθέρωσης ∙ πράγματι σκοτεινές εξελίξεις. Ακόμα και αν όλα τα παραπάνω δεν συμβούν, η επερχόμενη λιτότητα θα αποκαλύψει ένα άλλο ‘ χαίνον βάραθρο’ πολύ απειλητικότερο από το δημόσιο χρέος: το ιδιωτικό που σχετίζεται πολύ πιο συστηματικά με την παρούσα κρίση και που θα επιδεινωθεί δραματικά με την γερμανικής εμπνεύσεως λιτότητα. Αργά ή γρήγορα η υιοθέτηση της ‘κοινωνικής’ και της ‘κοινοτικής’ λύσης ή παρεμφερών με σχετικά ισοδύναμα αποτελέσματα (π.χ. στην θέση της φορολόγησης το κούρεμα των χρεών), αποτελεί την μόνη διέξοδο για την Ευρώπη. Όσο γρηγορότερα συνειδητοποιηθεί τόσο πιθανότερο είναι να προλάβουμε μια σοβαρότατη πολιτικο-oικονομική επιδείνωση. ‘Eνα μονοπάτι, μια γέφυρα ανάγκης προς μια τέτοια ρύθμιση συνιστά και η παραπάνω πρόταση μας για την αμοιβαία και όχι μονομερή δέσμευση ΕΕ και χρεωμένων χωρών.

Επίκαιρα, 15.12.2011

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

ΚΟΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Κοινή Έκκληση για τη Σωτηρία των Λαών της Ευρώπης

Εξήντα πέντε χρόνια μετά την ήττα του ναζισμού και του φασισμού, οι λαοί της Ευρώπης αντιμετωπίζουν σήμερα μια δραματική απειλή, όχι στρατιωτική αυτή τη φορά, αλλά οικονομική, κοινωνική και πολιτική.

Mια νέα «Αυτοκρατορία του Χρήματος» επιτίθεται εδώ και 18 μήνες, συστηματικά, στη μία ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη, χωρίς να αντιμετωπίζει ουσιαστική αντίσταση.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν οργανώνουν τη συλλογική άμυνα των ευρωπαϊκών εθνών απέναντι στις «αγορές», αλλά προσπαθούν να τις καθησυχάσουν, επιβάλλοντας πολιτικές «κατευνασμού», που θυμίζουν έντονα τον τρόπο που αντιμετώπισαν τον φασισμό, στη δεκαετία του 1930. Και οργανώνουν πολέμους χρέους μεταξύ των λαών της Ευρώπης, με την ίδια ελαφρότητα που οδηγήθηκαν από τη belle époque στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η επίθεση των «αγορών» άρχισε με έναν πόλεμο κατά της Ελλάδας, χώρας-μέλους της ΕΕ, της οποίας ο λαός έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην αντίσταση κατά της βαρβαρότητας και την απελευθέρωση της Ευρώπης κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχικά, ο πόλεμος αυτός ήταν επικοινωνιακός και θύμισε τις καμπάνιες εναντίον εχθρικών “χωρών-παριών”, όπως το Ιράκ ή η Γιουγκοσλαβία. Αυτή η καμπάνια παρουσίασε διεθνώς την Ελλάδα ως μια χώρα διεφθαρμένων τεμπέληδων, επιχειρώντας να αποδώσει στα «γουρούνια» της Ευρώπης και όχι στις διεθνείς τράπεζες την ευθύνη για την κρίση χρέους.

Σύντομα, η επίθεση αυτή εξελίχθηκε σε χρηματοπιστωτική κρίση, που κατέληξε στην υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας και την επέμβαση του ΔΝΤ στα εσωτερικά της ευρωζώνης.

Όταν πήραν αυτό που ήθελαν από την Ελλάδα, οι “αγορές” στράφηκαν εναντίον των υπολοίπων, μικρότερων ή μεγαλύτερων χωρών της ευρωπεριφέρειας. Παντού, η επιδίωξη είναι μία: η πλήρης κατοχύρωση των αξιώσεων των τραπεζών έναντι των κρατών, η κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, θεμέλιου της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η διάλυση των ευρωπαϊκών κρατών και η υποταγή όσων κρατικών δομών απομένουν στη νέα “Διεθνή του Χρήματος”.

H Eυρωπαϊκή Ένωση, που παρουσιάστηκε στους λαούς της ως μέσο για την συλλογική προκοπή και δημοκρατία τείνει να μετατραπεί σε μέσο κατάργησης της ευημερίας και της δημοκρατίας. Παρουσιάστηκε ως μέσο αντίστασης στην «παγκοσμιοποίηση», οι αγορές όμως τη θέλουν εργαλείο αυτής της «παγκοσμιοποίησης».

Παρουσιάστηκε στους Γερμανούς και τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς ως μέσο ειρηνικής αύξησης της ισχύος και της ευημερίας τους, ο τρόπος όμως με τον οποίο αφήνεται κάθε λαός έρμαιο των χρηματοπιστωτικών αγορών, καταστρέφει την εικόνα της Ευρώπης και καθιστά τις «αγορές» φορείς ενός νέου χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού, αφεντικά της Ευρώπης.

Κινδυνεύουμε να επαναλάβουμε, στην ήπειρό μας, το χρηματιστικό ισοδύναμο του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, να διαλυθούμε μέσα στο χάος και την αποσύνθεση, προς μεγάλη χαρά μιας διεθνούς Αυτοκρατορίας του Χρήματος και των Όπλων, στο οικονομικό κέντρο της οποίας βρίσκεται η δύναμη των «Αγορών».

Οι λαοί της Ευρώπης και όλου του κόσμου αντιμετωπίζουν μια ιστορικά πρωτοφανή συγκέντρωση οικονομικής, αλλά επίσης πολιτικής και εκδοτικής ισχύος, του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, μιας χούφτας δηλαδή χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και οίκων αξιολόγησης και μιας πολιτικής και εκδοτικής τάξης εξαγορασμένης από αυτά, με κέντρα περισσότερο εκτός, παρά εντός Ευρώπης. Αυτές είναι οι «αγορές», που επιτίθενται σήμερα στο ένα ευρωπαϊκό κράτος μετά το άλλο, χρησιμοποιώντας τον μοχλό του χρέους για να κατεδαφίσουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος και τη δημοκρατία.

Η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» επιβάλλει σήμερα τη γρήγορη, βίαιη, βάρβαρη μετατροπή μιας χώρας της ευρωζώνης, της Ελλάδας, σε χώρα του τρίτου κόσμου, με ένα πρόγραμμα δήθεν «σωτηρίας» της, στην πραγματικότητα “σωτηρίας” των τραπεζών που τη δάνεισαν. Στην Ελλάδα, η συμμαχία των τραπεζών και των πολιτικών ηγεσιών επέβαλε, δια της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, ένα πρόγραμμα που ισοδυναμεί με “οικονομική-κοινωνική δολοφονία” της χώρας και της δημοκρατίας της, οργανώνει τη λεηλασία της πριν από τη χρεωκοπία στην οποία οδηγεί, θέλοντας να τη καταστήσει αποδιοπομπαίο τράγο για την παγκόσμια οικονομική κρίση και να την χρησιμοποιήσει για να «παραδειγματίσει» και να τρομοκρατήσει όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.

Η πολιτική που ασκείται σήμερα στην Ελλάδα και επιχειρείται σταδιακά να γενικευθεί είναι η ίδια που εφαρμόστηκε στη Χιλή του Πινοτσέτ, στη Ρωσία του Γιέλτσιν ή στην Αργεντινή και θα έχει τα ίδια αποτελέσματα αν δεν διακοπεί άμεσα. Ως αποτέλεσμα ενός προγράμματος που υποτίθεται σκόπευε να τη βοηθήσει, η Ελλάδα είναι σήμερα στο χείλος της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής. Χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο, για να μελετηθούν οι λαϊκές αντιδράσεις στον κοινωνικό δαρβινισμό και να τρομοκρατηθεί όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση με αυτό που μπορεί να συμβεί σε ένα μέλος της.

Ίσως μάλιστα, οι αγορές σπρώχνουν και χρησιμοποιούν την ίδια την ηγεσία της Γερμανίας σε μια πράξη ουσιαστικής καταστροφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνιστά όμως πράξη ακραίας πολιτικής, ιστορικής τύφλωσης να νομίζουν οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ και, πρώτη από όλες, η Γερμανία, ότι θα υπάρξει οποιοδήποτε σχέδιο ευρωπαϊκής ενοποίησης ή και απλής συνεργασίας, στα ερείπια ενός ή περισσοτέρων μελών της ευρωζώνης.

Η προγραμματιζόμενη κατεδάφιση των κυριότερων, παγκόσμιας σημασίας, πολιτικών και κοινωνικών επιτευγμάτων των ευρωπαϊκών λαών δεν μπορεί να θεμελιώσει καμιά Ευρωπαϊκή ‘Ένωση. Θα οδηγήσει στο χάος και την αποσύνθεση και θα ευνοήσει την ανάδειξη φασιστικών λύσεων στην ήπειρό μας.

Οι ιδιωτικές τράπεζες-γίγαντες της Wall Street υποχρέωσαν το 2008 τα κράτη και τις κρατικές τράπεζες να τις σώσουν από την κρίση που οι ίδιες προκάλεσαν, πληρώνοντας με τα λεφτά των φορολογουμένων το κόστος των τεράστιων απατών τους, όπως τα ενυπόθηκα δάνεια, αλλά και το κόστος της λειτουργίας ενός αρρύθμιστου καπιταλισμού-καζίνο, που επέβαλαν τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μετέτρεψαν την δική τους κρίση σε κρίση δημόσιου χρέους.

Τώρα, χρησιμοποιούν την κρίση και το χρέος, που οι ίδιες δημιούργησαν, για να πάρουν από τα κράτη και από τους πολίτες τις λιγοστές εξουσίες που ακόμα διαθέτουν.

Αυτό είναι μονάχα το ένα μέρος της κρίσης χρέους. Το άλλο είναι, ότι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, μαζί με τις πολιτικές δυνάμεις που το στηρίζουν παγκοσμίως, επέβαλε την ατζέντα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία οδηγεί αναπόφευκτα στη μεταφορά της παραγωγής εκτός Ευρώπης και την προς τα κάτω σύγκλιση των κοινωνικών και οικολογικών κεκτημένων της Ευρώπης με αυτά του Τρίτου Κόσμου. Για πολλά χρόνια έκρυψαν αυτή τη διαδικασία πίσω από δάνεια, όμως τώρα χρησιμοποιούν τα δάνεια για να την ολοκληρώσουν.

Η «Διεθνής του Χρήματος» που θέλει να καταργήσει κάθε έννοια κράτους στην Ευρώπη, απειλεί σήμερα την Ελλάδα με χρεωκοπία, αύριο την Ιταλία ή την Πορτογαλία, ενθαρρύνει την αντιπαράθεση του ενός ευρωπαϊκού λαού στον άλλο, θέτει την Ευρωπαϊκή Ένωση προ του διλήμματος είτε να μετατραπεί σε δικτατορία των αγορών, είτε να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Επιδιώκει να γυρίσει την Ευρώπη, και όλο τον κόσμο μαζί της, σε μια κατάσταση σαν αυτή προ του 1945, αν όχι πριν από τη Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό.

Στα αρχαία χρόνια, η διαγραφή από τον Σόλωνα, των χρεών που κράταγαν τους φτωχούς δούλους των πλουσίων, η περίφημη μεταρρύθμιση της Σεισάχθειας, έβαλε τα θεμέλια για την γέννηση, στην Αρχαία Ελλάδα, των ιδεών της Δημοκρατίας, του Πολίτη, της Πολιτικής και της Ευρώπης, των θεμελίων του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού.
Αγωνιζόμενοι εναντίον της τάξης του πλούτου, οι πολίτες της Αθήνας άνοιξαν τον δρόμο στο πολίτευμα του Περικλή και την πολιτική φιλοσοφία του Πρωταγόρα που διακήρυξε «Πάντων χρημάτων μέτρων άνθρωπος».

Σήμερα, η τάξη του πλούτου επιχειρεί να εκδικηθεί το πνεύμα του Ανθρώπου: «Πάντων ανθρώπων μέτρον αγορές» είναι το σύνθημα που πρόθυμα ασπάζονται οι πολιτικές μας ηγεσίες, συμμαχώντας με τον διάβολο του Χρήματος, όπως έκανε ο Φάουστ.

Μια χούφτα διεθνών τραπεζών, οίκων αξιολόγησης, επενδυτικών funds, μια παγκόσμια συγκέντρωση χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου χωρίς ιστορικό προηγούμενο, διεκδικεί την εξουσία στην Ευρώπη και τον κόσμο, διαλύει τη μεσαία τάξη και τη μισθωτή εργασία, ετοιμάζεται να καταργήσει τα κράτη και τη δημοκρατία μας, χρησιμοποιώντας το όπλο του χρέους για να υποδουλώσει τους λαούς της Ευρώπης, να βάλει στη θέση της όποιας, όσης Δημοκρατίας διαθέτουμε, τη Δικτατορία του Χρήματος και των Τραπεζών, την εξουσία μιας ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης, το πολιτικό κέντρο της οποίας βρίσκεται εκτός της ηπειρωτικής Ευρώπης, παρά την παρουσία πανίσχυρων ευρωπαϊκών τραπεζών στην καρδιά της Αυτοκρατορίας.

Άρχισαν από την Ελλάδα, που χρησιμοποιούν έκτοτε ως πειραματόζωο, για να προχωρήσουν στη συνέχεια στις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας και, σταδιακά, του κέντρου. Η ελπίδα ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών ότι θα γλυτώσουν τελικά, δεν αποδεικνύει παρά το ότι οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες αντιμετωπίζουν την απειλή του νέου, “χρηματοπιστωτικού φασισμού”, όχι λιγότερο αψήφιστα από όσο αντιμετώπισαν στον μεσοπόλεμο την απειλή του Χίτλερ.

Και δεν πρέπει ασφαλώς να θεωρηθεί τυχαίο, ότι ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ, ελεγχόμενο από τους τραπεζίτες, επέλεξε να επιτεθεί εναντίον της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ονομάζοντας αυτές τις χώρες “γουρούνια” (PIGS) και στράφηκε σε μια περιφρονητική, σαδιστική, ρατσιστική καμπάνια, όχι μόνο εναντίον των Ελλήνων, αλλά και εναντίον της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς και του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Αυτή η επιλογή δείχνει τους βαθύτερους στόχους της ιδεολογίας και των αξιών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που προωθεί τον καπιταλισμό της καταστροφής.

Η προσπάθεια μερίδας των γερμανικών ΜΜΕ να χρησιμοποιήσει κατά τρόπο εξευτελιστικό σύμβολα όπως η Ακρόπολη ή η Αφροδίτη της Μήλου, μνημεία απέναντι στα οποία στάθηκαν προσοχή ακόμα και οι αξιωματικοί του Χίτλερ, δεν είναι παρά η έκφραση της βαθειάς περιφρόνησης των τραπεζιτών, που ελέγχουν αυτά τα ΜΜΕ, όχι τόσο ή μόνο προς τους Έλληνες, όσο κυρίως προς τις ιδέες της ελευθερίας και της δημοκρατίας που γεννήθηκαν στον τόπο τους.

Το χρηματοπιστωτικό τέρας παρήγαγαν τέσσερις δεκαετίες αποφορολόγησης του κεφαλαίου, κάθε είδους “απελευθέρωσης των αγορών”, γενικευμένης απορρύθμισης, κατάργησης οποιωνδήποτε φραγμών στην κυκλοφορία κεφαλαίων και εμπορευμάτων, διαρκούς επίθεσης στο κράτος, μαζικής εξαγοράς των πολιτικών κομμάτων και των ΜΜΕ, οικειοποίησης του παγκόσμιου πλεονάσματος από μια χούφτα τράπεζες-βαμπίρ της Wall Street. Τώρα, αυτό το τέρας, αληθινό “Κράτος πίσω από τα Κράτη”, αποκαλύπτεται διεκδικώντας την ολοκλήρωση του οικονομικού και πολιτικού “διαρκούς πραξικοπήματος” που διεξάγει εδώ και τέσσερις δεκαετίες.

Απέναντι σε αυτή την επίθεση, οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας μοιάζουν συμβιβασμένες, μετά από δεκαετίες “εισοδισμού” του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, τα πιο σημαντικά κέντρα του οποίου βρίσκονται εκτός Ευρώπης. Από την άλλη πλευρά, τα συνδικαλιστικά και τα κοινωνικά κινήματα δεν είναι ακόμη ικανά να αποτρέψουν αποφασιστικά αυτή την επίθεση, όπως επανειλημμένα έκαναν στο παρελθόν. Αυτή την κατάσταση επιδιώκει να εκμεταλλευθεί ο νέος χρηματοπιστωτικός ολοκληρωτισμός, για να επιβάλλει τετελεσμένες, μη αντιστρέψιμες καταστάσεις σε όλη την Ευρώπη.

Είναι επιτακτική η ανάγκη για τον άμεσο συντονισμό δράσης πάνω από τα σύνορα των ευρωπαϊκών κρατών, μεταξύ των ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων, των διανοούμενων, των αυτόβουλων κινημάτων, των κοινωνικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων που αντιλαμβάνονται τη σημασία του διακυβεύματος. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα ισχυρό μέτωπο αντίστασης στην επελαύνουσα “Ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης”, προτού είναι αργά.

Η Ευρώπη μπορεί να επιβιώσει μόνο αν προτάξει μια ενωμένη απάντηση ενάντια στις Αγορές, μια πρόκληση μεγαλύτερη από αυτή που αυτές της απευθύνουν, ένα καινούριο, πανευρωπαϊκό «New Deal».

- Πρέπει να σταματήσουμε άμεσα την επίθεση κατά της Ελλάδας και των άλλων χωρών της περιφέρειας της Ε.Ε. Πρέπει να διακοπεί άμεσα η ανεύθυνη και εγκληματική πολιτική λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, που οδηγεί κατευθείαν σε μια κρίση βαθύτερη από αυτή του 1929.

- Πρέπει να αναδιαρθρωθεί ριζικά το δημόσιο χρέος όλης της Ευρωζώνης και ειδικά σε βάρος των ιδιωτικών τραπεζικών γιγάντων. Οι τράπεζες πρέπει να επανελεγχθούν και η χρηματοδότηση της ευρωπαϊκής οικονομίας να τεθεί υπό εθνικό και ευρωπαϊκό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο. Δεν είναι δυνατόν να κρατάνε τα οικονομικά κλειδιά της Ευρώπης τράπεζες όπως η Goldman Sachs, η JPMorgan, η UBS, η Deutsche Bank κ.α. Πρέπει να απαγορευθούν τα ανεξέλεγκτα χρηματοπιστωτικά παράγωγα, αιχμή του δόρατος του καταστροφικού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και να δημιουργηθεί πραγματική οικονομική και παραγωγική ανάπτυξη, αντί της κερδοσκοπικής κερδοφορίας.

- Η παρούσα αρχιτεκτονική, βασισμένη στους κανόνες του Μάαστριχτ και του ΠΟΕ, έχει εγκαθιδρύσει ένα μηχανισμό παραγωγής χρέους στην Ευρώπη. Χρειάζεται ριζική αλλαγή όλων των συνθηκών, η υπαγωγή της ΕΚΤ στον πολιτικό έλεγχο των ευρωπαϊκών λαών, ένας χρυσούς κανών για ένα μίνιμουμ κοινωνικών, φορολογικών, οικολογικών στάνταρτ στην Ευρώπη. Να επιτραπεί ο απ’ ευθείας δανεισμός χωρών από την ΕΚΤ. Χρειαζόμαστε επειγόντως αλλαγή υποδείγματος. Την επιστροφή στην τόνωση της ανάπτυξης μέσω της τόνωσης της ζήτησης, μέσω νέων ευρωπαϊκών προγραμμάτων επενδύσεων, μια νέα ρύθμιση, επαναφορολόγηση, επανέλεγχο της διεθνούς ροής κεφαλαίου και εμπορευμάτων. Μια νέα μορφή έξυπνου και λογικού προστατευτισμού, στο πλαίσιο μιας ανεξάρτητης Ευρώπης, πρωταγωνίστριας στον αγώνα για έναν πολυπολικό, δημοκρατικό, οικολογικό, κοινωνικό πλανήτη.

Απευθύνουμε έκκληση στις δυνάμεις και στα άτομα που συμμερίζονται αυτές τις ιδέες, να συμπτύξουμε το ταχύτερο δυνατό ένα ευρύ, πανευρωπαϊκό μέτωπο δράσης. Να εκπονήσουμε ένα μεταβατικό ευρωπαϊκό πρόγραμμα, να συντονίσουμε την απαραίτητη όσο ποτέ διεθνή δράση μας, ώστε να κινητοποιήσουμε τις δυνάμεις του λαϊκού κινήματος, για να ανατρέψουμε τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης, τις σημερινές ιστορικά ανεύθυνες ηγεσίες των χωρών μας, για να σώσουμε τους λαούς μας και τις κοινωνίες μας. Να προστατέψουμε τη δημοκρατία πριν να είναι πολύ αργά για την Ευρώπη.

Αθήνα, Οκτώβριος 2011

Mίκης Θεοδωράκης, μουσικοσυνθέτης, αντιστασιακός

Αλέξης Τσίπρας, Βουλευτής, επικεφαλής Κ.Ο. ΣΥ.ΡΙΖ.Α

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, δημοσιογράφος και συγγραφέας

Γιάννης Μυλόπουλος , πανεπιστημιακός

Θεοδόσης Πελεγρίνης, Πρύτανης Πανεπιστήμίου Αθηνών

Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, πανεπιστημιακός

Κώστας Δουζίνας, πανεπιστημιακός

Κώστας Βεργόπουλος, πανεπιστημιακός

Κυριάκος Κατζουράκης, σκηνοθέτης

Κάτια Γέρου, ηθοποιός

Γιάγκος Ανδρεάδης, πανεπιστημιακός

Λουκάς Αξελός, συγγραφέας

Πέπη Ρηγοπούλου, πανεπιστημιακός

Μανώλης Γλέζος, αντιστασιακός, συγγραφέας

Την έκκληση συνυπογράφουν:

ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ

Eero Ojanen, συνθέτης, πιανίστας

Monna Kamu, τραγουδιστής

Niko Saarela, ηθοποιός

Juha-Pekka Väisänen, εννοιολογικός καλλιτέχνης, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Φινλανδίας

Erkki Susi, Αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας εφημερίδας Tiedonantaja

ΓΑΛΛΙΑ

Jean-Luc Melenchon, Ευρωβουλευτής, Συμπρόεδρος του Κόμματος της Αριστεράς (Parti de Gauche), υποψήφιος του Μετώπου της Αριστεράς (Front de Gauche) στις γαλλικές Προεδρικές Εκλογές 2012.

Gerard Filoche, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Σοσιαλιστικού Κόμματος

Samir Amin, Πρόεδρος του Παγκόσμιου Εναλλακτικού Φόρουμ

Jean-Pierre Page, συνδικαλιστής, πρώην μέλος της ηγεσίας της CGT

Bernard Cassen, επίτιμος πρόεδρος της ATTAC Γαλλίας

Francois Morin, οικονομολόγος

Pierre Laurent, Πρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, Εθνικός Γραμματέας του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος

Martine Billard, Συμπρόεδρος του Κόμματος της Αριστεράς (Parti de Gauche)

Francis Wurtz, τ. Ευρωβουλευτής, τ. Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς-Βορειοευρωπαϊκής Πράσινης Αριστεράς (GUE/NGL) στο Ευρωκοινοβούλιο

ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Oskar Lafontaine, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Κοινοβούλιο του Ζααρ, τ. πρωθυπουργός του Κρατιδίου του Ζάαρ (1985-1998), πρώην Πρόεδρος του Σοιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας

Prof. Dr. Heinrich Fink, θεολόγος, τ. Πρύτανης του πανεπιστημίου Humboldt του Βερολίνου

Prof. Dr. Manfred Wekwerth, σκηνοθέτης, συνεργάτης του Bertolt Brecht

Prof. Dr. Wolfgang Methling, τ. Υπουργός περιβάλλοντος του Κρατιδίου Μακλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας (1998-2006)

Angelica Domröse, ηθοποιός, σκηνοθέτης στο θέατρο και την τηλεόραση

Heidrun Hegewald, ζωγράφος, συγγραφέας

Gina Pietsch, τραγουδίστρια, ηθοποιός

Renate Richter, ηθοποιός

Peter Sodann, ηθοποιός στο θέατρο και την τηλεόραση

Hilmar Thate, ηθοποιός στο θέατρο και την τηλεόραση

Hannes Wader, τραγουδιστής, στιχουργός

Konstantin Wecker, τραγουδιστής, στιχουργός

Klaus Höpcke, δημοσιογράφος

Barbara und Winfried Junge, κινηματογραφιστές, βραβευμένοι για την ταινία “Die Kinder von Golzow”/”The Golzow-Children”

Asteris Koutoulas, συγγραφέας

Takis Mitsidis, πολιτιστικός διευθυντής

Kostas Papanastasiou, αρχιτέκτονας, ηθοποιός, τραγουδιστής

Eckart Spoo, δημοσιογράφος, συντάκτης της πολιτικής-πολιτιστικής επιθεώρησης Ossietzky

Prof. Gunter Reisch, σκηνοθέτης

Dr. Beate Reisch, λογοτέχνης

Katja Ebstein, τραγουδίστρια, ηθοποιός

Daniela Dahn, συγγραφέας

Rolf Becker, ηθοποιός

Klaus Ernst, Συμπρόεδρος της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke), Βουλευτής στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο

Dr. Gesine Loetzsch, Συμπρόεδρος της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke), Βουλευτής στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο

Prof. Dr. Lothar Bisky, καθηγητής ΜΜΕ και πολιτισμού, Ευρωβουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke)

Dr. Gregor Gysi, Πρόδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο

Dr. Diether Dehm, τραγουδιστής, στιχουργός, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο

Wolfgang Gehrcke, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο

Sahra Wagenknecht, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο

Ulrich Maurer, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο

Stefan Liebich, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο

Renate Harcke, μέλος του Συμβουλίου της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke)


ΙΤΑΛΙΑ

Paolo Ferrero, Εθνικός Γραμματέας του Κόμματος Κομμουνιστικής Επανίδρυσης

ΙΣΠΑΝΙΑ

Jose Luis Centella, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας

Willy Meyer, Ευρωβουλευτής της Ενωμένης Αριστεράς Ισπανίας

Maite Mola, Αντιπρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, υπεύθυνη Διεθνών Σχέσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας.

EΛBETIA

Prof. Dr. Jean Ziegler, συγγραφέας, μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Συμβουλίου του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα


Την έκκληση υπογράφει επίσης ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ: Μια εναλλακτική πρόταση αν υιοθετηθεί

Των Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου και Δημοσθένη Γεωργόπουλου (*)

Η ευρωζώνη οδηγείται, κατά πάσα πιθανότητα, στην υιοθέτηση του Γερμανογαλλικού συμφώνου σταθερότητας. Το σύμφωνο αυτό δεν θα λύσει πιθανότατα κανένα πρόβλημα και θα αποδειχθεί βραχύβιο, η έγκρισή του όμως θα μειώσει δραματικά τα θεσμικά και οικονομικά μας περιθώρια. Η ουσία του συμφώνου είναι οι ρητές, σχεδόν συνταγματικές διασφαλίσεις, με αυτόματα επιβαλλόμενους ελέγχους και ποινές, του σεβασμού αυστηρών κριτηρίων ελλειμμάτων και χρεών, αποκλείοντας την συμμετοχή ιδιωτών πιστωτών στα χρέη. Η λογική του είναι ότι πίσω από την κρίση χρέους, κρύβεται η αλόγιστη σπατάλη κοντόφθαλμων κυβερνήσεων, που ενδιαφέρονταν μόνο για εκλογική επικράτηση και διεφθαρμένων λαών που ξόδευαν πολύ πάνω από τις δυνατότητες τους. Επιπλέον θεωρεί ότι η ευρωζώνη βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο μαζικής εκροής κεφαλαίων, που συνεπάγεται χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, αύξηση κοινωνικών εντάσεων, απαξίωση του ευρώ ως παγκόσμιου αποθεματικού και ριζική υποβάθμιση της Ευρώπης στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων. Το επιχείρημα καταλήγει διαβεβαιώνοντας ότι η προτεσταντική λιτότητα, νοικοκυρεύοντας τα οικονομικά, θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη στο διεθνές κεφάλαιο να εισρεύσει και επενδυθεί, συμβάλλοντας στην έναρξη νέου κύκλου ανάπτυξης. Με προαποφασισμένη την τακτοποίηση των δημοσιονομικών, ίσως τότε επιτραπεί είτε μια μεγαλύτερη παρέμβαση της ΕΚΤ στην δευτερογενή αγορά κρατικού χρέους, είτε κάποιο παρεμφερές μέτρο.
Είναι ασφαλώς απαραίτητη η καταπολέμηση ελλειμμάτων και χρεών. Καμιά χώρα λογικά δεν επιθυμεί να είναι βουτηγμένη στα χρέη και την συνεπακόλουθη εξάρτηση. Το σχέδιο παραβλέπει όμως σειρά προφανών κινδύνων. Δρομολογούμενο και αποκλείοντας τη συμμετοχή ιδιωτών, θα οδηγήσει σε δραστική λιτότητα που θα προκαλέσει νέα ευρωπαϊκή στασιμότητα ή ύφεση ή ακόμα και μεγάλη κρίση. Ακόμα και οι επισημότερες πηγές, όπως ο ΟΟΣΑ, προβλέπουν κρίση για το 2012, ως πιθανότερο αποτέλεσμα.
Η γερμανική συνταγή εγκρατούς λιτότητας προσδοκά ανταμοιβή από τους κεφαλαιούχους, σε συμφωνία με την κλασσική και νεοκλασική οικονομική λογική αντιμετώπισης κρίσεων. Ελάχιστοι γνωρίζουν σήμερα τα ονόματα Μέλλον, Χούβερ, Φίσερ, Μπρύνιγκ, διάσημους στην εποχή τους που εφάρμοσαν αυτές τις πολιτικές. ‘Oλοι γνωρίζουν τους Ρούζβελτ και Κέυνς που τις ανέτρεψαν. Οι Μέλλον και Σία πρότειναν ανάλογο με το γερμανικό σχέδιο για την κρίση του μεσοπολέμου: άμεση εξισορρόπηση των ελλειμματικών προϋπολογισμών, ελεύθερη λειτουργία της αγοράς εργασίας ώστε να βρει το σημείο ισορροπίας της μέσω απολύσεων, μειώσεων μισθών κτλ. Για τους (νέο)κλασσικούς, η ελεύθερη λειτουργία της αγοράς, αργά ή γρήγορα, οδηγεί σε επάνοδο σε πλήρη απασχόληση και ανάπτυξη. Όπως όμως απέδειξε η εμπειρία του 1930, η εμπειρία του 1980 στην Λατινική Αμερική, στις μέρες μας η Ελλάδα, Πορτογαλία, κτλ., και πολλά άλλα παραδείγματα, η επιστροφή στην ισορροπία, στην πλήρη απασχόληση κτλ. είναι μια δραματικά αργή διαδικασία, που μπορεί και να μην σημειωθεί, και αφήνει εκατομμύρια κατεστραμμένες ζωές. Γι’ αυτό ακριβώς είπε ο Κέυνς τη διάσημη φράση ‘μακροχρόνια, είμαστε όλοι νεκροί’, εννοώντας ότι θα πεθάνουμε περιμένοντας αδρανείς την αποκατάσταση των ισορροπιών…
Το Βερολίνο μας θέτει ουσιαστικά ενώπιον ενός “θανάσιμου” εκβιαστικού διλήμματος: ή παίρνετε μαζί μας τον δρόμο της εγκράτειας, ή πτωχεύετε με συνοπτικές διαδικασίες, τίθεσθε εκτός ευρώ, ίσως και ΕΕ. Η Αθήνα έχει κάνει ότι περνούσε από το χέρι της επί δύο χρόνια για να το καταστήσει αξιόπιστο, συμβάλλοντας στον αυτό-“αφοπλισμό” της. Η Ελλάδα διαθέτει και σήμερα σημαντικά χαρτιά, όχι όμως το πολιτικό προσωπικό που θα μπορούσε να διαπραγματευθεί σκληρά. Ούτε έχει προετοιμασθεί, το αντίθετο, για πιθανότητα ρήξης. Ωστόσο, ακόμα και αυτή η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν έχουν την εμπειρία της τραγικής αποτυχίας του μνημονίου. Κάποιοι ασφαλώς καταλαβαίνουν ότι ο δρόμος που προτείνουν οι Γερμανοί οδηγεί, με 90% πιθανότητα, στην επιδείνωση της ύφεσης και μεγάλη κρίση, την οποία θα χρεωθούν μετά από μερικούς μήνες. Αλλά δεν μπορούν να αρνηθούν το πακέτο γιατί δεν πιστεύουν ότι έχουν περιθώρια και φοβούνται την άμεση πτώχευση.
Διαφωνούμε, γιατί θεωρούμε αδιέξοδο το γερμανικό μοντέλο και γιατί όλα αυτά θα συνοδευθούν με εξαιρετικά δυσμενείς μεταβολές των όρων δανεισμού, μέσω της δανειακής σύμβασης και της αναδιάρθρωσης. Αλλά έχει μόνο θεωρητική αξία να ζητήσουμε από αυτή την κυβέρνηση να επιδείξει ιδιότητες που δεν έχει. Αφού όμως θα πει το ναι, ας κερδίσει κάτι σε αντάλλαγμα, σε αντιστάθμισμα. Ώστε η χώρα να διατηρήσει ρήτρες διαφυγής, ασφαλιστικές δικλείδες. Αλλιώς, δέχεται όλο και δυσμενέστερους όρους, που καταστρέφουν την ελληνική οικονομία και κοινωνία, εγκυμονούν καίριες απειλές και οδηγούν πιθανότατα τη χώρα, ακόμα πιο εξασθενημένη, στην τελική χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ.
Ούτε η δική μας κυβέρνηση ούτε καμιά άλλη στην Ευρώπη, έχει επεξεργασθεί εναλλακτικές οδούς, plan B, στην πιθανότατη περίπτωση αποτυχίας και κατάρρευσης του γερμανικού σχεδίου. Αν ο Μέλλον και ο Μπρύνιγκ, αποδειχθούν ακόμα μια φορά λάθος, πρέπει να κρατήσουμε ανοιχτό το δρόμος προς τον Ρούζβελτ και κλειστό το δρόμο προς τον Χίτλερ. Αν, όπως υποδεικνύουν μεγάλα ονόματα της οικονομικής επιστήμης, τα Γερμανικά σχέδια οδηγήσουν σε παρατεταμένη ύφεση, κρίση, κοινωνικές αναταραχές, εκτροπή, πως θα σταματήσουμε την πορεία; Το ερώτημα αποκτά μια άγρια επικαιρότητα για χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, κι αλίμονο αν οι κυβερνήσεις τους δεν το θέσουν.
Σήμερα υπάρχουν πλήρως ποσοτικοποιημένα μνημόνια για τρεις χώρες, δεσμευτικά ως προς ορισμένες και μόνο ορισμένες πλευρές. Π.χ. αναφέρεται η επιθυμητή εξέλιξη του ελλείμματος και η Ελλάδα, υποχρεώνεται να παίρνει όλα τα πρόσθετα μέτρα, ώστε να ισχύει το συμφωνημένο έλλειμμα. Αυτός όμως ο στόχος προϋποθέτει κάποιο ποσοστό ανάπτυξης ,ανεργίας, κτλ. Σε αντιστάθμισμα της συμφωνίας της στη λιτότητα, η κυβέρνηση πρέπει να ζητήσει από την ευρωζώνη την ρητή υποχρέωση, εφόσον εμείς ανταποκρινόμαστε στις δεσμεύσεις μας, να δεσμευθούν και αυτοί σε μέτρα που οδηγούν στην επίτευξη των στόχων ΑΕΠ, ανεργίας κτλ. Αν, υποθετικά, για την εμφάνιση πρωτογενούς πλεονάσματος το 2012, απαιτείται η συγκράτηση του πρωτογενούς ελλείμματος στο α% του ΑΕΠ το 2011 και επιπρόσθετα β% άνοδος του ΑΕΠ το 2012, να δεσμεύεται η ΕΕ να υποστηρίξει π.χ. με πρόσθετες επενδύσεις, μεταβιβάσεις κτλ, την άνοδο κατά β% του ΑΕΠ το 2012, εφόσον υπολείπεται του στόχου, και εφόσον εμείς συμμορφούμενοι μειώσουμε το πρωτογενές έλλειμμα στον στόχο του 2011. (Εναλλακτικά αν εμείς επιτυγχάναμε το α% έλλειμμα του ΑΕΠ το 2011, και δεν προέκυπτε η άνοδος του ΑΕΠ κατά β% το 2012 θα μπορούσε η αποκλιμάκωση ελλειμμάτων κατά το 2012, να προσαρμόζεται στην μερική επίτευξη του στόχου, αν και δεν είναι η καλύτερη λύση). Έτσι θα απομακρύνονταν ο κίνδυνος από το θεμελιωδώς εσφαλμένο μιας συνταγής βασισμένης στην λιτότητα μέσα σε βαθειά κρίση, που θα οδηγήσει σε εμβάθυνσή της. Με δύο λόγια να πούμε: Αν πιστεύετε τα σχέδια που μας βάζετε να δεσμευτούμε με βαρύτατα κόστη για την χώρα, δεσμευθείτε και εσείς: εμείς θα κάνουμε ότι λέτε. Αν όμως τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδιάσατε, εξαιτίας σφάλματος στην συνταγή, μοιρασθείτε και εσείς την ευθύνη, αναλαμβάνοντας να στηρίξετε ανάπτυξη, απασχόληση, εισοδήματα, ώστε να μπορέσουμε και εμείς να μειώσουμε ελλείμματα και χρέη: Quid pro quo λατινικά, tit for tat ‘Αγγλοαμερικανικά’.
Αν τα παραπάνω υιοθετηθούν τότε: Α) προκύπτει ίσως η μόνη πιθανότητα επίτευξης των στόχων για τα ελλείμματα και χρέη: αν οι πάντες και ιδίως οι επενδυτές, πληροφορηθούν τη δέσμευση στήριξης των οφειλετών, μέσω ανάπτυξης των χρεωμένων χωρών, στήριξη επιθυμητή από αυτούς, αφού προϋποθέτει μείωση ελλειμμάτων και χρεών, τότε Έλληνες και ξένοι θα επαναφέρουν το χρήμα στην χώρα, η παραγωγική μηχανή θα ξαναπάρει εμπρός. Στην οικονομία πάνω από 50% είναι προσδοκίες.
Β) η πρόταση αντιμετωπίζει τον κίνδυνο, παρ΄ όλες τις θυσίες, να ενεδρεύει η καταστροφή, που θα καταστήσει μάταιη λιτότητα, ανεργία, ξεπούλημα κρατικής περιουσίας και τόσα άλλα. ‘Oπως είναι σήμερα το γερμανογαλλικό σχέδιο, αν αποτύχει, οι εταίροι θα μας προσφέρουν τελικά ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, μαζί με υπόδειξη της εξόδου από ευρώ ή ΕΕ. Αν μάλιστα πάρουν μέσω των ιδιωτικοποιήσεων ότι αξίζει και εξασφαλισθούν και οι τράπεζες τους μέσω δανειακής σύμβασης και μετατροπής σε αγγλικό δίκαιο, το φιλικό χτύπημα στη πλάτη θα περιέχει και αβάσταχτο κυνισμό για τα θύματά τους. Αν όμως εγγυηθούν την ανάπτυξη, την απασχόληση μας κτλ., με ανάληψη και από την μεριά τους κόστους, τότε οι θυσίες του ελληνικού λαού θα έχουν κάποια προοπτική. ‘Eνα τέτοιο σχέδιο δίνει τη δυνατότητα στο Βερολίνο να δοκιμάσει τη συνταγή του, προστατεύει όμως κάπως και την Ελλάδα από την τελική καταστροφή, αλλά και την ίδια τη Γερμανία από μια κατάρρευση της Ευρώπης, που θα συνιστά, και για το Βερολίνο, πολιτικο-οικονομική και στρατηγική καταστροφή.
(*) Οικονομολόγος

Κόσμος του Επενδυτή, 10.12.2011

Βαρύ εθνικό έγκλημα η τυχόν επικύρωση των δανειακών συμβάσεων

Ψήφισμα του 1ου Συνεδρίου του Κινήματος Ανεξαρτήτων Πολιτών “Σπίθα”

Βαρύ εθνικό έγκλημα θα αποτελέσει η τυχόν επικύρωση από τη Βουλή των δανειακών συμβάσεων.

Οι συμβάσεις αυτές περιέχουν εξωφρενικούς, καθαρά αποικιακούς όρους, αντίθετους με το ελληνικό σύνταγμα, με το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο. Δεν λύνουν το πρόβλημα χρέους της Ελλάδας, στερεώνουν τη θηλιά γύρω από το λαιμό του ελληνικού λαού.

Ολοκληρώνουν το μετασχηματισμό της πατρίδας μας σε οικονομικό προτεκτοράτο, αφαιρώντας από το κράτος μας τα όπλα που έχει για να διαπραγματευθεί το χρέος.
Μόνο τυπικά αφήνουν την Ελλάδα ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, αφού της αφαιρούν τα υλικά μέσα για την άσκηση της ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας της.
Την κάνουν δουλοπάροικο στην Ευρώπη, άθλια “αποικία της παγκοσμιοποίησης”.

Οι συμφωνίες αυτές δεν αποσκοπούν ούτε στη σωτηρία της Ελλάδας, ούτε στην παραμονή της στην ευρωζώνη. Αυτό που εξασφαλίζουν είναι τα συμφέροντα των μεγάλων τραπεζών. Μας δένουν χειροπόδαρα προτού μας καταστρέψουν.

Καλούμε τους Έλληνες βουλευτές να μη συμπράξουν σε αυτό το έγκλημα κατά της πατρίδας τους. Κανένας δεν τους έχει δώσει εντολή να κυρώσουν τέτοια κείμενα που οδηγούν σε ουσιαστική κατάρρευση του κράτους και του πολιτεύματος.

Ας μην έχουν καμιά αμφιβολία, η Iστορία και ο ελληνικός λαός θα τους θεωρήσει και προσωπικά υπεύθυνους για τις συμφορές που θα προκαλέσουν με μια τέτοια ψήφο.

Καλούμε όλους τους Έλληνες πολίτες να εξαντλήσουν κάθε μορφή ειρηνικής διαμαρτυρίας για να εμποδίσουν την επικύρωση των δανειακών συμβάσεων, όπως άλλωστε επιτάσσει το άρθρο 120 του Συντάγματός μας.

Καλούμε όλες τις δυνάμεις και τα άτομα που αντιτίθενται στην επικύρωση και συνειδητοποιούν τη σημασία της αποτροπής της να παραμερίσουν άλλες τυχόν διαφορές τους και να συντονίσουν άμεσα τον αγώνα για τη μη επικύρωση αυτών των συμβάσεων.

Καλούμε την κυβέρνηση να σταματήσει να μπλοκάρει τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος προκηρύσσοντας άμεσα εκλογές. Απαιτούμε από οποιαδήποτε κυβέρνηση προκύψει να διαπραγματευθεί εξ' αρχής τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας υπερασπιζόμενη την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Ελλάδας.

Ό,τι και αν συμβεί δηλώνουμε ότι ο ελληνικός λαός δε θα αναγνωρίσει ποτέ την ισχύ αυτών των κειμένων. Θα τα θεωρήσει παράνομα, προϊόντα εκβιασμού, αν όχι προδοσίας του ελληνικού λαού και του κράτους.

Καβάλα 4 Δεκεμβρίου 2011

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

ΒΑΡΥΤΑΤΕΣ ΣΚΙΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝ. ΥΠΟΥΡΓΟ ΑΜΥΝΑΣ

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τα έθνη που ξεχνάνε την ιστορία τους καταδικάζονται να την ξαναυποστούν. Το αληθινό πρόγραμμα της ελληνικής στρατιωτικής δικτατορίας (1967-1974), αποκαλύφθηκε τον Ιούλιο του 1974. ‘Hταν η διχοτόμηση και ο έλεγχος της Κύπρου (και της Κρήτης) από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, για να υποστηριχθούν τα σχέδια επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή που ήταν σε εξέλιξη ή εξυφαίνοντο τότε (όπως και σήμερα πολύ ευρύτερα και σημαντικότερα από τότε). Ελληνικός φασισμός, αντίστοιχος με τον γερμανικό του Χίτλερ, ή τον γαλλικό της Λεπέν, ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει. Στη χώρα μας, ο φασισμός ήταν και είναι απλή προέκταση ξένων δυνάμεων, συμφερόντων και υπηρεσιών.

Η πρόσφατη “εκδήλωση” χουντοφρόνων Ευελπίδων προκάλεσε δικαιολογημένη αγανάκτηση, αν και όχι τα πειθαρχικά μέτρα που επιβάλλει η δημοκρατική τάξη και η καλώς νοούμενη στρατιωτική πειθαρχία. Στην πραγματικότητα όμως, ο κίνδυνος της δικτατορίας δεν προέρχεται από ηλίθιους και προβοκάτορες. Εγγράφεται αφενός στη λογική της ακραίας φτωχοποίησης και αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού, που προκαλεί και χρειάζεται το Μνημόνιο, αφετέρου στις επιδιώξεις των γεωπολιτικών δυνάμεων που χρειάζονται πάλι τον ελληνικό χώρο.

Aν όμως θεωρείται, δικαιολογημένα, σοβαρό το κρούσμα του χουντισμού μεταξύ των μαθητών της κύριας στρατιωτικής σχολής της χώρας, τότε τι πρέπει να θεωρηθεί και τι σήμα δίνει, στη χώρα και στο στράτευμα, η τοποθέτηση ως πολιτικού προϊσταμένου των Ενόπλων Δυνάμεων, σε αυτή την κρισιμότατη, από κάθε δυνατή άποψη, στιγμή για τη χώρα, ενός πρωτοπαλλήκαρου των συνταγματαρχών; Και όμως, αυτό ακριβώς φαίνεται ότι συνέβη. ‘H ο Πρωθυπουργός Παπαδήμος και οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν γνωρίζουν τα άτομα που έκαναν Υπουργούς, κάτι που δείχνει ακραία ανευθυνότητα και ανεπάρκεια, ή τους αποδέχονται, κάτι που είναι πολύ χειρότερο. Είναι μάλιστα ακόμα πιο αξιοπερίεργο, τη στιγμή που πρόσφατα, ο κ. Παπανδρέου αναστάτωσε την Ευρώπη με πληροφορίες περί επικείμενου προνουντσιαμέντου και ο κ. Μπεγλίτης βρήκε την ώρα να αποκεφαλίσει όλο το στράτευμα.

Λαμπρός στρατιωτικός, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος υπήρξε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, αντιστάθηκε εμπράκτως στη δικτατορία που τον εκτόπισε και παραμένει, σήμερα, σύμβολο ηθικής ακεραιότητας στο πολιτικό στερέωμα της χώρας. Στις 13 Ιουνίου 1975, μιλώντας στη Βουλή των Ελλήνων, ο κ. Χαραλαμπόπουλος χαρακτήρισε τον σημερινό Αναπληρωτή Υπουργό ‘Aμυνας Γ. Γεωργίου ως “τραμπούκο της χούντας” που “οργίασε” τόσο στη Σκανδιναβία, όσο και στο Υπουργείο Εξωτερικών, όπου διορίστηκε ουσιαστικά ως διπλωμάτης από το παράθυρο, με εντολή του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Στη δράση του κ. Γεωργίου στη δικτατορία αναφέρεται επίσης ο ηγέτης της “Δημοκρατικής ‘Aμυνας”, πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Βασίλης Φίλιας, που πλήρωσε με έξη χρόνια φυλακή την εναντίωσή του στη χούντα, στο βιβλίο του “Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα” (Παπαζήσης, 1997).

Υπενθυμίζουμε ότι, στην περίοδο της Απριλιανής δικτατορίας, τα όργανα της τότε ΚΥΠ αλώνιζαν την Ευρώπη, και πιθανώς ενεπλάκησαν σε δολοφονίες και απαγωγές ανθρώπων που αντιτίθεντο στη δικτατορία, υποθέσεις που ουδέποτε εξιχνιάσθηκαν. Η αποχουντοποίηση παρέμεινε, στις περισσότερες περιπτώσεις, κενό γράμμα, κάτι που διαιώνισε την εξάρτηση του ελληνικού κράτους από ξένες δυνάμεις και είναι στη ρίζα των προβλημάτων που αντιμετώπισε η χώρα στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, με αποκορύφωμα τη σημερινή κρίση. Μεταπολίτευση που χρειάζεται, οι ‘Eλληνες, να διορθώσουμε και ολοκληρώσουμε, όχι να αντιστρέψουμε. Αναμένουμε τι θα πει και, κυρίως, τι θα πράξει, ο Πρωθυπουργός και οι αρχηγοί των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση. Αναμένουμε επίσης τον κ. Αβραμόπουλο που, έντονα απασχολημένος με τις επαφές του στις ΗΠΑ, ίσως δεν είχε ακόμα τον χρόνο να ενσκήψει πολύ στο αντικείμενο του υπουργείου του.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Μια λίγο μικρότερη εκδοχή αυτού του κειμένου δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, της 10.12.2011

ΧΕΛΜΟΥΤ ΣΜΙΤ: Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ και μια δυνητική αντιπρόταση στο γερμανικό σχέδιο

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com

Την τιμή της Ευρώπης, της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και της δικής του πατρίδας έσωσε η πιο εμβληματική μορφή της μεταπολεμικής Γερμανίας, ο Καγκελλάριος Χέλμουτ Σμιτ, καυτηριάζοντας, με δύο δραματικές παρεμβάσεις του, την πολιτική της κυβέρνησης Μέρκελ απέναντι στην Ελλάδα και τον τρόπο που χειρίζεται τα ευρωπαϊκά πράγματα, υπερασπιζόμενος την ιδέα της Ευρώπης και χαρακτηρίζοντας επιτακτική ανάγκη την επίδειξη αλληλεγγύης από το Βερολίνο προς τα πληττόμενα κράτη της ευρωζώνης και προπάντων την Ελλάδα. “Η Γερμανία στην Ευρώπη, με την Ευρώπη, για την Ευρώπη”, διακήρυξε από το βήμα του συνεδρίου του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας, προτού προειδοποιήσει την ηγεσία της χώρας του ότι το Βερολίνο πρέπει να παραμείνει προσδεδεμένο στην Ευρώπη, “ακόμη και για τη δική μας προστασία από εμάς τους ίδιους”. Κάλεσε ταυτόχρονα τους ευρωβουλευτές να πάρουν πρωτοβουλία για τους οίκους αξιολόγησης, βασικού εργαλείου της επιτιθέμενης τώρα “Αυτοκρατορίας του Χρήματος”.

Οι παρεμβάσεις του Σμιτ προκάλεσαν σοκ στη γερμανική πολιτική τάξη, αμηχανία στο στρατόπεδο Μέρκελ και ενθουσιασμό στους σοσιαλδημοκράτες, που πιστεύουν ότι η εμφάνισή του στο συνέδριο θα τους βοηθήσει να κερδίσουν τις εκλογές. Το συνέδριο τάχθηκε υπέρ ενός ευρωπαϊκού ταμείου αποπληρωμής χρεών, όπου τα κράτη της ευρωζώνης θα μεταφέρουν το μέρος των χρεών τους που είναι πάνω από 60% του ΑΕΠ. Για την αποπληρωμή των χρεών αυτών θα υπάρχει εγγύηση της ‘Eνωσης και κάθε χώρα θα μπορεί να υπολογίζει σε χαμηλότοκα δάνεια με αυστηρές προϋποθέσεις και όρους για τη δημοσιονομική της πολιτική.

Χρειάστηκε ένα περίσσευμα μεγάλης συνείδησης, που τόσο τραγικά λείπει από όλους μας, για να κινητοποιήσει έναν άνθρωπο 92 χρόνων, που κινείται με αναπηρικό καροτσάκι και να τον κάνει να πάει να μιλήσει, πρώτη φορά μετά 13 χρόνια, στο συνέδριο του πιο ιστορικού κόμματος της Ευρώπης, υπερασπίζοντας την ευρωπαϊκή ιδέα, αλλά και την Ελλάδα, με έναν τρόπο που δεν έχει κάνει κανένας από τους πολιτικούς ηγέτες που έχει ψηφίσει και πληρώνει ο ελληνικός λαός.

Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι στην εμφάνιση αυτή του Σμιτ συνέβαλε και η ελληνική “ιδιωτική πρωτοβουλία”! ‘Eνας ‘Eλληνας ιδιώτης δηλαδή, φίλος του κ. Σμιτ, που, απηυδισμένος να τα λέει σε πολιτικούς της χώρας του που τον έγραφαν στα παληά τους τα παπούτσια, απηύθυνε ο ίδιος έκκληση στον πρώην Καγκελλάριο να βοηθήσει να σταματήσει μια πολιτική που βλάπτει σοβαρά, εκτός της Ελλάδας, την Ευρώπη και την ίδια τη Γερμανία. Το γράφουμε, γιατί δείχνει τα τεράστια και παντελώς, κατά εγκληματικό τρόπο αναξιοποίητα από την πολιτική τάξη της χώρας, περιθώρια αποτελεσματικής παρέμβασης στα ευρωπαϊκά πράγματα. Αν άλλωστε κάνουν παρεμβάσεις διεθνώς οι πολιτικοί μας, είναι συνήθως κατά της πατρίδας τους.

Δύσκολα θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά. Οι πολιτικοί μας είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους αγράμματοι, ένας Υπουργός Οικονομικών μάλιστα είχε αποκαλέσει Κυρία Κρούγκμαν στη Βουλή τον νομπελίστα οικονομικών Πωλ Κρούγκμαν, πασίγνωστο σε έναν μέσο αναγνώστη εφημερίδας. Toν περισσότερο χρόνο τους τον περνάνε κάνοντας ρουσφέτια και κανονίζοντας τα παράπλευρα κέρδη τους από την πολιτική. Είναι ευρωπαϊστές και όχι Ευρωπαίοι και πιστεύουν ότι έχουν κάνει χάρη στην Ελλάδα βάζοντάς την στην ‘Eνωση. ‘Oχι μόνο δεν μπορούν να βρουν την κατάλληλη γλώσσα και τα επιχειρήματα για να μιλήσουν στους Ευρωπαίους, είτε της δεξιάς, είτε της αριστεράς (που άλλωστε δεν μπορούν να τρέφουν μεγάλη εκτίμηση προς τους εκπροσώπους μιας τάξης που “λαδώνουν” κανονικά οι εταιρείες τους). Συντονίστηκαν ευκολότατα, καθώς φαίνεται, ιδίως μετά το 2009, από τον αμερικανοεβραϊκό και τραπεζικό άξονα, που σπρώχνει τώρα την ΕΕ στη διάλυση και το ευρώ στην καταστροφή.

Ευρώ και δραχμή, οικονομία και γεωπολιτική

Στο σημείο αυτό να υπογραμμίσω ότι ο γράφων είναι έντονα κριτικός, εδώ και χρόνια, δεν ξύπνησε πριν ένα χρόνο, απέναντι στο Μάαστριχτ και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ και επιθυμεί διακαώς να αυξήσει τους βαθμούς ανεξαρτησίας και ελευθερίας της Ελλάδας, δεν είναι όμως καθόλου βέβαιος ότι θα γίνει αυτό επιστρέφοντας η Ελλάδα τώρα και αυτοβούλως στη δραχμή. Και η Ελλάδα του 1950, του Πιουριφόι, την δραχμή είχε ως νόμισμα, δεν ήταν όμως ανεξάρτητο κράτος. Ούτε η υποτίμηση θα λύσει το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας, εκτός αν σκεφτόμαστε να πάμε μόνοι μας τη χώρα στο βιοτικό επίπεδο του Μπαγκλαντές. Ούτε μπορεί να αναχθεί η σημερινή κρίση αποκλειστικά στα προβλήματα της ευρωζώνης, ούτε ήρθε η ευρωζώνη αλλά οι Αγορές δια του χρέους να πλήξουν την Ελλάδα και πρέπει κάποιος να αποδείξει ότι μια αποχώρηση από το ευρώ θα φέρει την Ελλάδα σε πλεονεκτικότερη θέση απέναντί τους. Η Ελλάδα πλήρωσε ένα πανάκριβο εισιτήριο για το ευρώ, αλλά το έχει ήδη πληρώσει. Γιατί να διευκολύνει τώρα η ίδια την έξοδό της, αντί να επιμείνει σε ευνοϊκή για την ίδια, αλλά και τα καλώς νοούμενα ευρωπαϊκά συμφέροντα, μεταβολή των κανόνων του παιχνιδιού, χρησιμοποιώντας πλήρως, όπως απέφυγε παντελώς να κάνει, τα θεσμικά και πολιτικά όπλα που διαθέτει ως μέλος. Στις σημερινές συνθήκες, η διάλυση του ευρώ και της ΕΕ θα οδηγήσει στη δημιουργία μιας πλειάδας ανήμπορων, αλληλοανταγωνιζόμενων και αλληλομισούμενων κρατών, στο έλεος των Αγορών και εξωευρωπαϊκών δυνάμεων, όπως των ΗΠΑ και του Ισραήλ, δημιουργώντας ευνοϊκές συνθήκες ιστορικά πρωτοφανούς πτώσης του βιοτικού επιπέδου, καταστροφής της δημοκρατίας και του πολιτισμού, με παγκόσμιες συνέπειες. Το θέλουμε αυτό και μας συμφέρει; Ακόμη κι αν χρειαστεί, και μπορεί να χρειαστεί, να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ ή αν διαλυθεί το ευρώ, θα είμαστε πολύ καλύτερα αν το πράξουμε με υψωμένη εμείς τη σημαία της Ευρώπης και των ιδεών της, γιατί έτσι εξασφαλίζει κανείς συμμάχους, όχι μετατρεπόμενος σε είδος διεθνούς “νταβατζοσυλλέκτη”, για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία Μπαϊρακτάρη του πρώην Πρωθυπουργού.

Μια αντιπρόταση

Βεβαίως, το να καταστήσει κανείς την παρούσα κυβέρνηση εθνικό υποκείμενο μοιάζει περίπου άθλος του Ηρακλή, και δεν περιμένουμε από τον κ. Παπαδήμο να παίξει δυνατά τα χαρτιά της Ελλάδας, να πάει να βρει τις κυβερνήσεις της μισής Ευρώπης που μπήκε ή πάει να μπει σε μνημόνιο, να συντονιστεί μαζί τους, ή να μιλήσει στη σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών με τη φωνή των λαών της Ευρώπης. Με χαρά μας όμως είδαμε μικρά δείγματα ορθολογισμού να αναπηδούν ξαφνικά στη συμπεριφορά και του Τάσσου Γιαννίτση και του Σταύρου Δήμα. Ο κ. Δήμας εξέφρασε ισχυρές επιφυλάξεις για την επιβολή εμπάργκο καυσίμων στο Ιράν, που ζητούσε το Ισραήλ δια του αγαπημένου και προτιμώμενου εργαλείου του στην Ευρώπη, του Νικολά Σαρκοζί. ‘Eσωσε έτσι τον ενεργειακό εφοδιασμό της χώρας, τουλάχιστον επί του παρόντος. Μιλώντας επίσης στη Γερμανία, ο κ. Γιαννίτσης είπε μεν ναι στη λιτότητα, είπε όμως και ότι θέλει κεϋνσιανισμό, όπως διαβάσαμε στις εφημερίδες.

Αφού θα αποδεχθούν, κακώς, αλλά όπως φαίνεται θα το κάνουν, οι κυβερνητικοί την παράλογη και καταστροφική ιδέα διαιώνισης της λιτότητας στην Ευρώπη, που θέλει τώρα να επιβάλλει το δίδυμο Μέρκελ και Σαρκοζί, μήπως μπορούν να ζητήσουν και ένα λογικό αντάλλαγμα, εντός των πλαισίων κυρίαρχης λογικής; Εντάξει, να περιορίσουμε τα ελλείμματα, αν όμως οι δικές σας υποθέσεις βγούνε λάθος και πάμε σε τεράστια ύφεση και εκτόξευση ανεργίας, δεν πρέπει οι χώρες να έχουν ασφαλιστική δικλείδα; Δεν πρέπει για παράδειγμα, όπως υπάρχει στόχος για τα ελλείμματα και τα χρέη να υπάρξει και στόχος για το ΑΕΠ, την ανεργία, το ύψος των αμοιβών εργασίας και των κοινωνικών παροχών; Εντάξει, να μην έχουμε τα 1300 ευρώ που, αν δεν κάνω λάθος είναι ο κατώτατος μισθός στη Γαλλία, όχι όμως να φτάσουμε τα 130! Ωραία, ας ελέγχει η Γερμανία τα δημοσιονομικά μας, εμείς όμως δεν πρέπει να ελέγχουμε τα αποτελέσματα του μοντέλου που μας επιβάλλει, δεν πρέπει να έχουμε βιώσιμο κράτος; ‘Oπως θα ενεργοποιούνται σχεδόν αυτόματα τα πρόστιμα στους δημοσιονομικούς παραβάτες, δεν πρέπει να ενεργοποιούνται, ακριβώς με τον ίδιο βαθμό και μηχανισμό αυτοματισμού και μεταβιβάσεις πόρων, επενδυτικές πολιτικές, φορολογικά μέτρα, για την αντιμετώπιση καταστροφών από την εφαρμογή της προτεινόμενης και επιβαλλόμενης πολιτικής, στην οποία καλούμεθα να συμφωνήσουμε. Δεν πρέπει να υπάρχει ένας μηχανισμός τιμωρίας αντιστάθμισης των πλεονασμάτων, όπως δημιουργείται μηχανισμός τιμωρία των ελλειμμάτων, ανάλογος με την πρόταση Κέυνς του 1943;

Δεν είναι σοσιαλιστική αυτή η ιδέα, είναι η ορθοδοξία της οικονομικής επιστήμης. Η ιστορία δεν θυμάται παρά σπάνια και ως παράδειγμα προς αποφυγή τον Μπρούνινγκ και τον Χούβερ, θυμάται όμως καλά τον Ρούζβελτ, τον Κέινς, τον Γκαλμπρέιθ.

Επίκαιρα, 8 Δεκ. 2011

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

ΚΙΣΣΙΝΓΚΕΡ, ΣΟΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ

Aνοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό


Aγαπητέ κ. Παπαδήμο,

Δεν έχουμε σχεδόν τίποτα κοινό, δεν με ξέρετε, δεν σας ξέρω. Εκτός από δύο χαρακτηριστικά που μοιραζόμαστε, και δεν μοιράζεστε με κανέναν από τους ισχυρούς ξένους “φίλους” σας, τους οποίους, ενδεχομένως, εμπιστεύεστε και στη συνδρομή των οποίων ίσως υπολογίζετε. Οι δικοί σας φίλοι μπορεί να είναι κάπως διαφορετικοί από αυτούς που είχε ο κ. Παπανδρέου, τους Σόρος, Ρόντος, Ρουμπινί, Στρως-Καν, Ρότσιλντ, Νετανιάχου κ.α., μπορεί να συμπίπτετε σε ορισμένους. Αναλογιστείτε όμως τι έπαθε ο κ. Παπανδρέου ακολουθώντας τις συμβουλές τους; Εσείς καταλαβαίνετε πολύ καλύτερα από τον προκάτοχό σας τι συζητάτε, το πρόβλημα όμως δεν είναι εκεί, είναι στο τι θέλουν οι “φίλοι”. Αναλογιστείτε, μια στιγμή έστω, ζυγείστε στο μυαλό σας, την πιθανότητα να πάθετε εσείς πολύ χειρότερα από τον κ. Παπανδρέου.

Τα δύο πράγματα που δεν μοιράζεστε με τους φίλους σας και μοιράζεστε μαζί μου, είναι ότι είμαστε και οι δύο ‘Ελληνες και ότι έχουμε, υποθέτω, αμφότεροι συμφέρον να μην γνωρίσει, επί των ημερών σας, η Ελλάδα βιβλική καταστροφή, να μη μείνετε στην ιστορία ως Παπαδήμιος, να μη σας κυνηγάνε μέχρι το τέλος της ζωής σας οι τύψεις ή/και οι ‘Eλληνες. Μοιάζετε αρκετά σοβαρός για να ξέρετε ότι αυτά είναι πραγματικές, όχι θεωρητικές δυνατότητες, έστω κι αν προτιμάτε να τις απωθείτε.

Διαβάζω στις μεγαλύτερες εφημερίδες να σας γράφουν μέλος της “κυβέρνησης Sachs”. Μπορεί να είναι ο οίστρος των ρεπόρτερ και των αναλυτών, μπορεί να είναι η διάθεση να μειώσουν την Ελλάδα δια του πρωθυπουργού της. Το δικό μου μάτι διαβάζει μια συγκαλυμμένη προειδοποίηση και απειλή από τους φίλους σας σε αυτά τα δημοσιεύματα. Είναι σα να σας λένε: “Mην ξεχνάς που ανήκεις. Aν μας κάνεις μπαγαμποντιές, θα σε πετάξουμε την άλλη μέρα στα σκυλιά”. ‘Oπως έκαναν με τον κ. Παπανδρέου και το “δημοψήφισμα”, όταν εξάντλησε τη χρησιμότητά του, ή παλιότερα με τον Ιωαννίδη.

Κύριε Παπαδήμο, φοβούμαι ότι πρέπει να ξεχάσετε αυτά που ξέρατε ως τραπεζίτης. Δεν αντιμετωπίζετε μια οικονομική κρίση, για την οποία νομίζετε ότι έχετε κάποια εργαλεία. Είστε στο επίκεντρο μείζονος εθνικής κρίσης και μεγάλης, παγκόσμιας, στρατηγικής κρίσης.

Αν όντως βρήκαν αυτό τον τρόπο να σας μειώσουν, τρομάξουν, προειδοποιήσουν, γιατί άραγε το κάνουν; Τι φοβούνται από σας, τον ορθόδοξο τραπεζίτη, το μέλος της Trilateral, τον πρώην αντιπρόεδρο της ΕΚΤ; Μήπως ότι θα γίνετε ξαφνικά κομμουνιστής, ή εθνικιστής, ή ότι θα πάτε να βρείτε τον Πούτιν και τους Κινέζους; ‘Oχι βέβαια. Φοβούνται κάτι άλλο: ότι, κάποια στιγμή, ακόμα και σεις, ο δικός τους άνθρωπος, θα επαναστατήσετε συνειδητοποιώντας τι σας βάζουν να κάνετε, θα “τσινίσετε”. Αν το φοβούνται, είναι γιατί γνωρίζουν καλύτερα από σας τον ρόλο που θα αχθείτε να παίξετε.

Aνήκετε σε μια τάξη και προίστασθε ενός πολιτικού συστήματος που υποφέρουν από βαριά “καθεστωτική τύφλωση”, τυπική κρίσεων όπως η τωρινή. Η ιστορία διηγείται πολλά παραδείγματα, όπως τη Μαρία Αντουανέτα, που, όταν της είπαν ότι ο κόσμος δεν έχει ψωμί να φάει, διερωτήθηκε γιατί δεν τρώει παντεσπάνι. Λίγο καιρό αργότερα, το κεφάλι της κυλούσε από τους ώμους της. Με τον αποκεφαλισμό της και του άντρα της, ιδρύθηκε η σύγχρονη εποχή, που οι συνάδελφοί σας τραπεζίτες θέλουν τώρα να τελειώσουν, πιστεύοντας ότι κάνουν το “έργο του Θεού” και αποκαθιστούν τη “Βασιλεία του Χρήματος”.

Η τύφλωση των Γάλλων Βασιλέων ήταν αστεία υπόθεση, μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν σήμερα, και τα γράφει, έστω κάπως μασημένα, χωρίς διευθύνσεις και τηλέφωνα, ο Σόρος στα βιβλία του και τα λέει στις διαλέξεις του. Ο Ούγγρος χρηματιστής και οπαδός του Πόπερ, υποστηρίζει ότι σε αυτόν και τους φίλους του ανήκει, σε μεγάλο βαθμό, η “τιμή” της διάλυσης της ΕΣΣΔ. Αν καταλαβαίνουμε καλά την ιδέα του, που υποστηρίζει ότι δοκίμασε επιτυχώς στη διάλυση της ΕΣΣΔ, είναι η διάχυση σε κόμβους επιρροής των εξελίξεων, ιδεών που μοιάζουν να ανταποκρίνονται στις τακτικές ανάγκες διαφόρων τμημάτων των ελίτ, τους δίνουν τακτική διέξοδο, εις βάρος των στρατηγικών συμφερόντων τους. Για να παίξεις αυτό το παίγνιο πρέπει να έχεις ένα βαθμό πολύ ανώτερης στρατηγικής ευφυίας, να μη φαίνεσαι, αλλά να έχεις πολύ επιρροή σε κρίσιμα σημεία του δικτύου αποφάσεων.

Ο Σόρος υποστηρίζει ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε αθεράπευτη “δίνη θανάτου” και, αντιδρώντας στην 26η Οκτωβρίου, προέβλεψε την κατάρρευσή της το πολύ σε τρεις μήνες, μέχρι τέλη Ιανουαρίου. Τι θα γίνει τότε; Που και πως θα γίνει; Ξέρει κάτι που δεν ξέρουμε; Εσείς κ. Παπαδήμο είστε σίγουρος τι εννοεί; Δύο πράγματα απασχολούν τον Σόρος: Ευρώπη και Μέση Ανατολή.

Διερωτώμαι κ. Πρωθυπουργέ γιατί λύσσαξαν, απειλούν Θεούς και Δαίμονες να μη κάνουμε εκλογές και δημοψήφισμα, προκειμένου να εφαρμοσθεί η 26η Οκτωβρίου, που προβλέπουν ότι θα καταρρεύσει, και να βάλετε την υπογραφή της Βουλής κάτω από τη δανειακή σύμβαση; Το μόνο που θα μείνει από αυτή την ιστορία είναι οι υπογραφές που σας ζητάνε. Πήτε μου ειλικρινά κ. Παπαδήμο. Εσείς, ως τραπεζίτης, θα υπογράφατε για μια τράπεζα που διοικούσατε μια τέτοια σύμβαση;. Θα την υπογράφατε για το σπίτι σας; Μπορείτε, εσείς και μια Βουλή εκλεγείσα σε τόσο διαφορετικές συνθήκες, να δεσμεύσετε για πάντα την Ελλάδα;

Για να μη χρεωκοπήσουμε, θα απαντήσετε. ‘Εχουμε ήδη χρεωκοπήσει. Tο ξέρετε καλύτερα από μένα. Χρεωκοπήσαμε με το μνημόνιο, όχι γιατί δεν το εφαρμόσαμε. ‘Oπως λέει ο ‘Aνταμ Σμιθ, η καλύτερη λύση σε μια τέτοια κατάσταση είναι να παραδεχθούν πιστωτές και δανειολήπτες την πραγματικότητα και να δουν τι κάνουν. Επικυρώνοντας τη δανειακή σύμβαση, αφοπλίζετε τη χώρα από το ισχυρότερο χαρτί της, προτού της επιτεθούν οι ύαινες.

Για να μείνουμε στο ευρώ, θα πείτε. Ποιό ευρώ, θα υπάρχει ευρώ; Θα μείνουμε στο ευρώ ως βιώσιμο κράτος ή ως μη βιώσιμο προτεκτοράτο; Θα μείνετε στο ευρώ με την ύφεση να σκαρφαλώνει του χρόνου στο 10%, με το μισό πληθυσμό άνεργο, με το κράτος και την κοινωνία σε προχωρημένη αποσύνθεση; Κάντε μια βόλτα στην Αθήνα κ. Πρωθυπουργέ, θα σας διαφωτίσει πολύ περισσότερο από τις στατιστικές σας για το τι συμβαίνει. Αν αφοπλίσετε σήμερα την Ελλάδα θα διευκολύνετε την έξοδο, όχι την παραμονή στο ευρώ, αλλά και όσα άλλα σχέδια εναντίον της χώρας κυοφορούνται. Κι εσείς το ίδιο θα κάνατε ως τραπεζίτης στη θέση τους. Θα κυττάγατε, πριν ρημάξετε την άμοιρη πατρίδα μας, να έχετε κλείσει τις εκκρεμότητες, να βάλετε στο χρηματοκιβώτιο τους τίτλους ιδιοκτησίας.

Ο Κίσσινγκερ, συνάδελφός σας στην Trilateral και αρχιτέκτονας της κυπριακής προβοκάτσιας, επισκέφθηκε το 1972 την Ευρώπη για να αποτρέψει τους Ευρωπαίους από τη συμμετοχή ΚΚ στις κυβερνήσεις. Τόνισε στους συνομιλητές του: “Παρακολουθείστε προσεκτικά τι θα γίνει στη Χιλή”. Το 1973, ο στρατηγός Πινοσέτ επέβαλε άγρια στρατιωτική δικτατορία, σφάζοντας και βασανίζοντας τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο Κίσινγκερ πλήρωσε μεγάλο πολιτικό κόστος, για να κραδαίνει το παράδειγμα. Τα τανκς και τα βασανιστήρια άνοιξαν το δρόμο στη σαραντάχρονη επέλαση των αγορών. Τώρα, η σειρά κινδυνεύει να είναι ανάποδη. Η οικονομική βία δεν θα ακολουθεί, προηγείται ίσως της αστυνομικο-στρατιωτικής. Χρειάζονται πάλι ένα τελικό τώρα παράδειγμα, μιας τρομακτικής οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής καταστροφής, ένα παράδειγμα τόσο πιο τρομερό όσο πιο μεγάλο είναι το σχέδιό τους και είναι κολοσσιαίο το σχέδιο να διαλύσουν την ΕΕ και να αφαιρέσουν από τους ευρωπαϊκούς λαούς τα δικαιώματα, την ευημερία και την ειρήνη που απήλαυσαν μετά το 1945. Μην τους προσφέρετε την Ελλάδα για τους σκοπούς τους. (Αναφερόμενοι στα τανκς δεν εννοούμε τις επικοινωνιακές προβοκάτσιες που στήνει το κόμμα του μνημονίου και οι διεθνείς φίλοι του, σε μια προετοιμασία επανάληψης του σοβιετικού ψευτοπραξικοπήματος του Αυγούστου 1991, που κατέστησε δυνατό το πραγματικό πραξικόπημα του Γέλτσιν, την απαγόρευση του ΚΚΣΕ και τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Δικτατορία στην Ελλάδα δεν θα κάνουν οι σχεδόν ανύπαρκτοι χουντικοί, αν γίνει θα χρειαστεί για να υπηρετήσει το μνημόνιο).

Αυτοί γνωρίζουν ότι δεν θα τα καταφέρετε να πάτε ομαλά με το μνημόνιο. Ξέρουν ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να οδηγηθούμε απροετοίμαστοι σε κοινωνική έκρηξη και απευθείας σύγκρουση του ελληνικού λαού με τη Γερμανία. Προτιμάνε να αυτοκτονήσουν σιωπηλά οι ‘Eλληνες, όπως άλλοι λαοί του πρώην ανατολικού μπλοκ, ή να διοχετεύσουν αλλού την τεράστια ενέργεια που απελευθερώνει η διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Αν γίνει εξέγερση θέλουν να ηττηθεί, ολοκληρώνοντας τον παραδειγματισμό, αλλά και στιγματίζοντας πάλι τη Γερμανία, καθιστώντας δηλαδή πολιτικά αδύνατη μια ένωση των ευρωπαϊκών λαών κατά των αγορών. Την έχουν ήδη πείσει ότι μπορεί να κάνει αντιπυρική ζώνη γύρω από την Ελλάδα, να τη ρίξει στα σκυλιά και να γλυτώσει η ίδια. ‘Oπως έπεισαν τον Γκορμπατσώφ ότι θα δώσει την Ανατολική Ευρώπη και θα κρατήσει την ΕΣΣΔ.

Μπορείτε ακόμα να σταματήσετε την καταστροφή. Να υπερασπίσετε τη χώρα σας και την Ευρώπη, διακόπτοντας την ασκούμενη πολιτική. Αν δεν μπορείτε να κάνετε αυτό, μπορείτε τουλάχιστο να προετοιμάσετε τη χώρα για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που θα ζήσει. Εισάγετε τρόφιμα, καύσιμα, είδη πρώτης ανάγκης, εμψυχώστε τους αξιωματικούς. Βρείτε συμμάχους. Κάντε εκλογές. Πάψτε να γίνεστε ιμάντας εξωτερικών πιέσεων. ‘Oτι κι αν κάνετε όμως, μη φέρνετε στη Βουλή τη δανειακή σύμβαση. Αν δεν μπορείτε να γίνετε εθνικός ηγέτης, μη φορτώνεστε αυτή την ενοχή, εξασφαλίστε τουλάχιστο την ηρεμία και την ησυχία σας κατά το υπόλοιπο του βίου σας.

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
Konstantakopoulos.blogspot.com

Επίκαιρα, 1.12.2011

Kαι Σκύλλα και Χάρυβδη: Η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου

Συζήτηση του Κώστα Καραϊσκου με τον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο


- Δηµήτρη, έγραφες προχθές πως η συµφωνία της 26ης Οκτωβρίου ετοιµάζει την έξοδό µας από το ευρώ κι όχι την παραµονή µας σ’ αυτό, όπως όλοι σχεδόν λένε. Μας το εξηγείς;

- Το κύριο πράγµα που κάνει η συµφωνία, είτε η Ελλάδα παραµείνει στο ευρώ είτε αποχωρήσει είτε εκδιωχθεί, είναι που την καθιστά ιδιοκτησία των πιστωτών της. Μια νέα µορφή αποικιοκρατίας, δηλαδή. Αυτό γίνεται 1) µέ την υπαγωγή του χρέους της από το ελληνικό στο αγγλικό δίκαιο 2) µέ την επικύρωση από τη Βουλή της δεύτερης µά και της πρώτης Δανειακής Σύµβασης - και µάλιστα µέ 180 ψήφους! - η οποία σήµερα είναι κατά πάσα βεβαιότητα νοµικά ανυπόστατη και απαγορεύει στην Ελλάδα να πάρει από αλλού δάνεια, οδηγώντας την στην πτώχευση 3) µέ την παραίτηση της Ελλάδας από την εθνική της κυριαρχία 4) µέ την απαγόρευση της αναδιάρθρωσης κατά το δοκούν του υπόλοιπου χρέους της. Επίσης µετατρέπει το ελληνικό χρέος προς ιδιώτες σε χρέος προς κράτη, καθιστώντας την διαπραγµατευτική θέση της Ελλάδας πολύ δυσµενέστερη.

Επιπλέον η δανειακή σύµβαση υποθηκεύει όλη την ελληνική δηµόσια περιουσία, ακόµη και τους πόρους που ενδέχεται µελλοντικά να προκύψουν (π.χ. υδρογονάνθρακες). και οδηγεί στον αφελληνισµό των τραπεζών υποθηκεύοντάς τες στους πιστωτές. Ούτε η ιδιωτική περιουσία ξεφεύγει αφού φορολογείται απηνώς χάριν συνειδητά ανέφικτων δηµοσιονοµικών στόχων. Την ίδια ακριβώς διαδικασία ακολουθούν οι τοκογλύφοι από γεννήσεως χρήµατος µά και οι κοτσαµπάσηδες για να πάρουν την ιδιοκτησία των αγροτών και να τους µετατρέψουν σε δουλοπάροικους.

Ταυτοχρόνως λοιπόν συνεχίζεται παράλληλα µέ τη σύµβαση µιά οικονοµική πολιτική που καθιστά αδύνατη την αποπληρωµή του χρέους, διαλύει τον ελληνικό κοινωνικό ιστό και απειλεί το δηµοκρατικό πολίτευµα και την ικανότητα της χώρας να υπερασπιστεί τα σύνορά της. Στο τέλος της ηµέρας υπάρχει ένα κράτος τυπικά ανεξάρτητο και κυρίαρχο αλλά που είναι στην πραγµατικότητα στο έλεος των δανειστών του. Αυτό αποκαλύπτεται πως ήταν κι ο πραγµατικός σκοπός του Μνηµονίου. Δεν ήταν λάθος, γιατί αν ήταν τέτοιο θα διορθωνόταν. Ήταν συνειδητή προσπάθεια εγκαθίδρυσης αποικιακής σχέσης µέ τη χώρα.

- Βλέπουµε τους ισχυρούς της ΕΕ πολύ αγριεµένους µαζί µας. Είναι αλήθεια η µπλόφα;

- Αυτό που θα έπρεπε να µάς ενδιαφέρει είναι η υπεράσπιση της αξιοπρέπειας και της ανεξαρτησίας της χώρας, γιατί στο τέλος, επειδή δώσαµε σήµα πως δεχόµαστε τα πάντα, θα οδηγηθούµε σε ρήξη και έξοδο από την ευρωζώνη, ευκολότερα απ’ ο,τι στην περίπτωση που θα υπερασπίζαµε σθεναρά τη δυνατότητα της χώρας να παραµείνει βιώσιµη, να θρέφει τον πληθυσµό της και να υπερασπίζεται τα σύνορά της. Το πρόγραµµα που ακολουθείται οδηγεί στα αντίθετα αποτελέσµατα και οδηγεί προς την καταστροφή του ελληνικού κράτους που δηµιουργήθηκε µέ την επανάσταση του 1821. Αυτό αποδεικνύεται από την εµεπιρία 18 µηνών εφαρµογής του προγράµµατος και σας καλώ να θυµηθείτε τι µάς λέγανε και πως όλα διαψεύσθηκαν παταγωδώς. Δέστε επίσης τις εκτιµήσεις των µεγαλύτερων οικονοµολόγων παγκοσµίως και τις αναλύσεις των σοβαρότερων σχολιαστών της Ευρώπης και της Βόρειας Αµερικης στα ΜΜΕ που επισηµαίνουν το µή βιώσιµο του προγράµµατος. Ακόµη και µετά την υπογραφή της συµφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, σύµβουλοι της γερµανικής κυβέρνησης υπογραµµίζουν ότι η συµφωνία δεν επαρκεί για τη λύση του ελληνικού προβλήµατος και δεν θα πετύχει. Για ποιόν λόγο δεσµευόµαστε ως χώρα µέ συµφωνία που δεν θα πετύχει;

- Ποιάν ρεαλιστική πολιτική διέξοδο βλέπεις, έστω και µέ κάλπες;

- Κάλπες πρέπει να στηθούν για λόγους δηµοκρατικής τάξης. Είναι φανερό ότι έχουµε φαινόµενο κατάλυσης της δηµοκρατίας. Δεν µπορεί µιά Βουλή που εξελέγη σε τελείως διαφορετικές συνθήκες να αποφασίζει κατά της χώρας και του λαού υπό καθεστώς ψυχολογικού πολέµου, οργανωµένου από το διεθνές σύστηµα και την εγχώρια κλεπτοκρατία. Αναλαµβάνοντας µάλιστα δεσµεύσεις που καθορίζουν για πάντα την τύχη του ελληνικού λαού και τον αφήνουν στο δίληµµα η να εξαφανιστεί η να επαναστατήσει. Πλησιάζουµε - αν δεν φτάσαµε ήδη - για τα καλά την κατάσταση που προβλέπει το άρθρο 120 του Συντάγµατος για την τήρησή του που επαφίεται στον πατριωτισµό των Ελλήνων.

Αυτό δεν σηµαίνει ότι αν γίνουν εκλογές θα δοθεί λύση. Χρειάζεται η κινητοποίηση του ελληνικού λαού, η συνειδητοποίηση του διακυβεύµατος και η εµφάνιση πολιτικών υποκειµένων που θα εκφράζουν τα ελληνικά συµφέροντα και όχι τους διεθνείς πιστωτές και τις ξένες δυνάµεις. Αλλιώς είµαστε χαµένοι. Δεν διαλέγουµε µεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης αλλά και τη Σκύλα και τη Χάρυβδη: και δούλοι και κατεστραµµένοι!

- Υπάρχει πρόταση της Αριστεράς επί του προκειµένου;

- Υπάρχουν προτάσεις, ανεπαρκείς και ατελείς. Πρέπει εποµένως να υπάρξουν πολύ καλύτερες επεξεργασίες για τα σύνθετα προβλήµατα της χώρας, που να περιλάβουν α) την ανάγκη για εσωτερική ανόρθωση, τη χρήση των τεράστιων γεωπολιτικών χαρτιών τπης χώρας υπέρ του ελληνικού λαού β) την πολιτική που θα καθιστούσε την Ελλάδα πρωταγωνιστή στον αγώνα για τη διατήρηση των δηµοκρατικών και κοινωνικών δικαιωµάτων που κέρδισαν οι ευρωπαϊκοί λαοί µετά τη νίκη κατά του Χίτλερ και την ριζική αναµόρφωση της ΕΕ γ) τη συγκρότηση εναλλακτικού σχεδίου για την περίπτωση διάλυσης της Ευρωζώνης η της εξόδου µας αν θελήσουµε να αποχωρήσουµε. Η απουσία όµως αυτών των προτάσεων η η αδυναµία τους δεν µπορεί να χρησιµοποιείται ως επιχείρηµα υπέρ της αυτοκτονίας του ελληνικού λαού.

- Τελικά έχει νόηµα η παραµονή µας σ’ αυτήν την Ευρώπη; Θα µπορούσε να ‘ναι λύση η επιστροφή στη δραχµή;

- Η Ελλάδα θα είναι πολύ πιο αποτελεσµατική στον αγώνα για τα δίκαιά της αν τον καταστήσει οργανικό τµήµα του αγώνα των ευρωπαϊκών λαών εναντίον του νέου ολοκληρωτισµού του Χρήµατος, µιάς Αυτοκρατορίας που επιτίθεται στους ευρωπαϊκούς λαούς µέ το όπλο του χρέους, όπως επιτίθεται στη Μέση Ανατολή µέ τα γεωπολιτικά όπλα. Αυτός δεν είναι ένας αγώνας που µπορεί να δοθεί σε εθνικά µόνο πλαίσια. Ούτε πρέπει να θεωρούµε δεδοµένη την Ευρώπη που ξέρουµε, αυτή έχει τελειώσει έτσι κι αλλιώς. Οι προοπτικές είναι τρεις: αποσύνθεση µέσα στο χάος προς όφελος της Αυτοκρατορίας, µετασχηµατισµός της ΕΕ σε ανοιχτή δικτατορία των αγορών, ριζικός µετασχηµατισµός της Ευρώπης σε δηµοκρατική, ανα-πτυξιακή, οικολογική κατεύθυνση. Εµας µάς συµφέρει το τρίτο σενάριο, έστω κι αν φαίνεται το πιο δύσκολο. Μπορεί να χρειαστεί τελικά να βγούµε από την ΕΕ, δεν έχουµε λόγο όµως να το αποφασίσουµε τώρα. Πάντως το πρόβληµα της νοµισµατικής πολιτικής δεν είναι, κάθε άλλο, όλο το ελληνικό πρόβληµα. Ακόµα όµως κι αν φύγουµε τελικά από την ΕΕ, αυτό πρέπει να το κάνουµε εν ονόµατι, όχι εναντίον της ευρωπαϊκής ιδέας. Στο κάτω κάτω η Ευρώπη είναι µία ελληνική εφεύρεση, από τον πόλεµο που κάναµε εναντίον µιάς αρχαίας αυτοκρατορίας, δεν µάς την έκανε κανείς δώρο. Για την Ελλάδα η ιστορία της, ο πολιτισµός της, είναι η ήπια ισχύς της και το στρατηγικό της βάθος.

- Δηµήτρη σ’ ευχαριστώ πολύ!



«ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ», 16-11-2011

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Παραδίδει τα κλειδιά η ελληνική πολιτική ελίτ

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Επιχειρηματολογώντας υπέρ της τήρησης των διεθνών υποχρεώσεων, που η κυβέρνησή του συνδιαμόρφωσε, ένας Υφυπουργός ισχυρίστηκε στην τηλεόραση ότι, χωρίς έκτη δόση, σύντομα δεν θα έχουμε να φάμε! Δεν γνωρίζουμε αν είναι αλήθεια, γιατί είδαμε τα λεφτά να υπάρχουν και μετά να τελειώνουν και να ξανατελειώνουν από τον Σεπτέμβριο. Ακούσαμε από τον κ. Σπυρόπουλο ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με μισθούς και συντάξεις και από τον κ. Κουτρουμάνη να υποστηρίζει το αντίθετο. Και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι για το αν θα πεινάσουμε περισσότερο με ή χωρίς τις δόσεις.

Ας υποθέσουμε όμως ότι, όντως, κινδυνεύουμε να πεινάσουμε. Επί μνημονίου μας απειλούν διαρκώς με καταστροφές που τελικά προκαλούνται, ίσως για να γίνουν πειστικές. Ποιος φταίει που φτάσαμε, αν φτάσαμε, σε τέτοιο σημείο; Κυρίως, τι κάνει μια κυβέρνηση που η χώρα της αντιμετωπίζει τέτοιο πρόβλημα; Υποθέτουμε, με το λίγο μυαλό που μας απέμεινε, ότι, αντί να τρομοκρατεί τον πληθυσμό, κάνει έκτακτες εισαγωγές σιτηρών και άλλων τροφίμων, φαρμάκων, πετρελαίου, ειδών στρατιωτικής επάρκειας για έξη μήνες. ‘Oτι εκπονεί σχέδια αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών, αρχίζει απαραίτητη στροφή της οικονομίας προς τη γεωργία και την αυτάρκεια, ενθαρρύνει τη δημιουργία παραγωγικών και καταναλωτικών συνεταιρισμών, αντί να συγκεντρώνεται στο … άνοιγμα των φαρμακείων τις Τετάρτες ή τη διάλυση του κράτους, όπως απαιτεί η τρόικα. Δηλαδή, αν, ο μη γένοιτο, γινόταν πόλεμος θα πείναγε η χώρα σε μια εβδομάδα; Τι είναι αυτά; Μπορείς να διαπραγματευθείς ανακοινώνοντας ότι κατέρρευσες;

ΝΔ άνευ σχεδίου

Η ΝΔ υποστηρίζει ότι επιδιώκει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Για ποιο λόγο τότε παραμένει ανύπαρκτη στην Ευρώπη, δεν κινητοποιεί επιχειρήματα, δεν χρησιμοποιεί στον διεθνή δημόσιο λόγο της και τις κατ¨ιδίαν επαφές τον ορυμαγδό επικρίσεων του Μνημονίου από περίπου όλους τους σοβαρούς οικονομολόγους του κόσμου; Ακόμα και η Μέρκελ βγήκε τις προάλλες, θρασύτατα, να πει ότι έκαναν λάθος στην Ελλάδα και μετά να ανακοινώσει ότι θα το συνεχίσει! Γιατί δεν εμφανίζει η ΝΔ κάποιο σοβαρό εναλλακτικό σχέδιο για την Ελλάδα και την Ευρώπη; Γιατί δεν επιχειρεί να φτιάξει συμμαχίες; Μέχρι προχθές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ υποστήριζαν ότι δεν χρειάζεται καμία αναδιάρθρωση του χρέους, τώρα σχημάτισαν κυβέρνηση για να την εφαρμόσουν, με τους όρους Μέρκελ-Νταλάρα. Αποδεχόμενη κάθε παραλογισμό της τρόικας και πρωτοφανείς στην ευρωπαϊκή ιστορία, μετά το 1945 και απειλητικές για τη δημοκρατία παρεμβάσεις, στο εσωτερικό ευρωπαϊκής χώρας, η ελληνική πολιτική “ελίτ” επιδεινώνει και τα ελληνικά και τα ευρωπαϊκά προβλήματα.

Προ δύο εβδομάδων, με αφορμή δημοσίευμα των New York Times, δημοσιεύσαμε άρθρο στον “Κ.τ.Ε.” για τον κίνδυνο να καταστεί το χρέος απολύτως μη βιώσιμο και η χώρα να βρεθεί χωρίς κανένα διαπραγματευτικό όπλο και την περιουσία της, εσαεί υποτελής φόρου που θα αδυνατεί να καταβάλλει. Υπογραμμίσαμε ότι η Ελλάδα διαθέτει σήμερα, προ συμφωνίας αναδιάρθρωσης και ψήφισης της δανειακής σύμβασης, μείζον διαπραγματευτικό όπλο, το ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του χρέους της μπορεί να μετατραπεί σε δραχμές και να πληθωριστεί στη συνέχεια. Το όπλο υπάρχει, ως απειλή, και αν η Ελλάδα παραμείνει στην ευρωζώνη.

Στη συνέχεια του δημοσιεύματος συνεχίσαμε το ρεπορτάζ, απευθυνόμενοι και στα κομματικά επιτελεία, “μνημονιακών” και “αντιμνημονιακών”, διερευνώντας περαιτέρω τα του χρέους. Επιβεβαιώσαμε αυτά που ήδη γνωρίζαμε. Αντλήσαμε όμως και άλλες πληροφορίες, εξίσου σημαντικές και τρομακτικές με το ίδιο το χρέος. Πρώτον, ουδείς ασχολείται σοβαρά στη χώρα, πλην Παπαδήμου και Χριστοδούλου. Αμφότεροι “περιγράφονται” από τον ευρωπαϊκό τύπο (π.χ. Monde, Independent, Nouvel Observateur) ως τμήμα της ευρωπαϊκής “κυβέρνησης Sachs”, υπεύθυνοι για την ανάμειξη της αμερικανικής τράπεζας στην Ελλάδα που γιγάντωσε, για να “κρύψει”, το χρέος. Δεν γνωρίζουμε τις σχέσεις τους με τη Διεθνή των Τραπεζών. Ευχόμαστε να μην είναι βλαπτικές για τη χώρα.

Εντούτοις, δεν θάπρεπε σε επίπεδο κομματικών ηγεσιών, επιστημονικών και ερευνητικών θεσμών να έχει γίνει ήδη πολύ δουλειά για ένα πρόβλημα που απειλεί την εθνική υπόσταση; Δυστυχώς δεν έγινε τίποτα ή έγιναν ελάχιστα. Αρκεί μια περιδιάβαση στο διαδίκτυο, για να ανακαλύψει κανείς πάμπολλες μελέτες σε Ευρώπη και ΗΠΑ για την Ελλάδα, εξέταση σεναρίων κλπ. Μόνο το ίδιο το πειραματόζωο δεν εξετάζει τι μπορεί να του συμβεί! ‘Οσοι αρμόδιοι δεν βρίσκονται σε κατάσταση άγνοιας ή αγραμματωσύνης (όλοι θυμόμαστε την “Κυρία Κρούγκμαν” ενός Υφυπουργού Οικονομικών!), δεν θέλουν να ξέρουν, ή δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν τη γνώση τους. ‘Ενας από τους σοβαρότερους Υπουργούς μας είπε: “’Εχετε δίκηο με το αγγλικό δίκαιο, αλλά οι τραπεζίτες δεν θέλουν να ακούσουν”. Σωστό. Δουλειά τους είναι να μην ακούνε, εκτός αν υποχρεωθούν να ακούσουν. Ο Νταλάρα άκουσε τη Μέρκελ μόνο όταν τούπε: “Αυτά ή τίποτα”. Πρόκειται για την αλφαβήτα οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης, οι περισσότεροι πολιτικοί μας θα πάθαιναν όμως έμφραγμα ακόμα και φανταζόμενοι τέτοιο ρόλο. Προσέρχονται στις “διαπραγματεύσεις” αποφασισμένοι να μη φύγουν χωρίς υπογραφή, χωρίς να διαθέτουν πάντα απαραίτητο plan B και καταλήγουν να υπογράψουν περισσότερα από όσα η άλλη πλευρά ονειρευόταν.

Δειλία τέχνας κατεργάζεται

Υψηλόβαθμο στέλεχος της ΝΔ μας είπε “έχετε δίκηο για τη δανειακή σύμβαση, θα είναι καταστροφή αν ψηφιστεί με αυξημένη πλειοψηφία”, και στη συνέχεια εξήγησε ότι θα εισηγηθεί στο Κόμμα του να τη ψηφίσει, αλλά κάνοντας δήλωση ότι δεν χρειάζεται αυξημένη πλειοψηφία, λες και μετράνε οι δηλώσεις και όχι οι ψήφοι για να ψηφιστεί μια σύμβαση. Δειλία τέχνας κατεργάζεται. Ο αστικός πολιτικός κόσμος έχει αποδεχθεί ψυχολογικά ότι μπορεί να χάσει το κράτος και έχει παραιτηθεί προκαταβολικά της προσπάθειας να το διατηρήσει. Επισημαίνοντας σε κορυφαίο ‘Eλληνα πολιτικό τον κίνδυνο η Ελλάδα να καταλήξει όχι απλώς προτεκτοράτο, αλλά μη βιώσιμο προτεκτοράτο, τον ακούσαμε να μας λέει ότι τα γένη επιβιώνουν και δίχως κράτος.

Είναι γεγονός ότι επιβιώσαμε αιώνες χωρίς κράτος, όχι όμως σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Και κυρίως γιατί, αν χάσαμε το κράτος, δεν χάσαμε την ψυχή. Ο Παλαιολόγος δεν φίλησε τα πόδια του Πορθητή, απάντησε στο τελεσίγραφο διαμηνύοντας: "Την δε πόλιν σοι δούναι ουκ εμόν εστιν ούτε άλλου των κατοικούντων”. ‘Eνας άλλος, αποτρόπαιος κατά άλλα δικτάτωρ, ο μόνος που θα μπορούσε να πει Ναι, απέρριψε χωρίς σκέψη το τελεσίγραφο του παντοδύναμου ‘Aξονα.

Δυστυχώς, αντίστοιχες καταστάσεις, απροθυμία να επωμιστούν την ευθύνη του μείζονος εθνικού προβλήματος και μεγάλη έλλειψη προετοιμασίας συναντά κανείς και στην πλειοψηφία των “αντιμνημονιακών”. Ακόμη και διαπρεπείς νομικοί και συνταγματολόγοι που προέβησαν σε συντριπτική κριτική της δανειακής σύμβασης, τρόμαξαν τόσο πολύ από τις συνέπειες όσων οι ίδιοι επεσήμαναν, που κατέληξαν να πιστέψουν ότι δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν! Υπενθυμίζουμε ότι η σύμβαση, εκτός από την υποθήκευση όλης της τωρινής και μελλοντικής περιουσίας του ελληνικού κράτους και την υποχρέωση εκποίησής της προς όφελος των πιστωτών, περιλαμβανομένων των κρατικών τραπεζών και ενδεχόμενων ενεργειακών πόρων που θα ανακαλυφθούν, συνεπάγεται μεταξύ άλλων παραίτηση από την ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας, απαγορεύει αναδιάρθρωση του υπόλοιπου χρέους και δανεισμό από τρίτους, εμποδίζει τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, στέλνοντας τις ενστάσεις εγκυρότητας σε ξένα δικαστήρια.

Οι συντάκτες παρομοίων κειμένων δεν τα συντάσσουν γιατί δεν τους χρειάζονται και δεν σκέφτονται να τα χρησιμοποιήσουν. Κυβερνητικοί παράγοντες στην Αβάνα μας έλεγαν ότι, επισκεπτόμενος την Κούβα το καλοκαίρι, ο Λουξεμβούργιος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης σόκαρε τους συνομιλητές του λέγοντας: “Δεν είναι αλήθεια ότι θα πάρουμε την Ακρόπολη, αλλά δεν είμαστε και πολύ μακριά”.

Η απουσία ηθικής, ψυχολογικής, διανοητικής προετοιμασίας του πολιτικού προσωπικού, στην επιεικέστερη εκδοχή, μετατρέπουν ένα δύσκολο πρόβλημα σε καταστροφικό, μια σοβαρή γρίππη σε πνευμονία, με σοβαρή πιθανότητα κατάληξης του ασθενούς. ’Ολα γίνονται με την επίκληση της ανάγκης να βρεθεί ένας συμβιβασμός με τους εταίρους, που κάθε λογικός άνθρωπος θα προτιμούσε, υπό την απαράβατη προϋπόθεση ότι θα αφήσει την Ελλάδα βιώσιμο κράτος, ικανό να θρέφει τον πληθυσμό του και να υπερασπίζεται τα σύνορά του, οι διαρκείς όμως υποχωρήσεις τον καθιστούν δυσχερέστερο. Η διαρκής υποχώρηση καθιστά πιθανότερη “μετωπική σύγκρουση” του ελληνικού λαού, υπό τους χειρότερους όμως όρους γι’ αυτόν και αφού προηγουμένως εξασφαλισθούν όσο γίνεται τα συμφέροντα των Δανειστών. Δεν συμβάλλει στην παραμονή στο ευρώ, την επιβίωσή του ή την ευρωπαϊκή ιδέα, συμβάλλει στην καταστροφή της Ευρώπης.

Kόσμος του Επενδυτή, 26.11.2011

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

ΝΕΑ ΒΑΡΚΙΖΑ ΚΑΙ ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ Η ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η υπερψήφιση από τη Βουλή της δανειακής σύμβασης μπορεί να έχει για την Ελλάδα τις ίδιες συνέπειες που είχε για την ελληνική ΕΑΜική αντίσταση η συμφωνία της Βάρκιζας και θα είχε, για το κυπριακό κράτος, το σχέδιο Ανάν, αν υιοθετείτο. Στην πραγματικότητα μάλιστα, οι συνέπειες για την Ελλάδα από την υπερψήφιση της δανειακής σύμβασης, μπορεί να είναι πιο τραγικές και από αυτές ακόμα, τις φοβερές, του εμφυλίου πολέμου, που προκάλεσε, δεν απέτρεψε η Βάρκιζα, ή της κατάλυσης του κυπριακού κράτους, που προέβλεπε το σχέδιο. Σας φαίνεται ασφαλώς απίστευτο, θα σας εξηγήσουμε όμως τον λόγο.

Ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται σήμερα στη θέση που βρέθηκε το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ στις 12 Φεβρουαρίου 1945 και ο Τάσσος Παπαδόπουλος στις 12 Φεβρουαρίου 2004 (1). Δεν διαθέτει εναλλακτική στρατηγική, δεν γνωρίζει πως να πει, είναι απροετοίμαστος και φοβάται να πει το όχι. Η όποια ικανότητα αντίστασης του αστικού πολιτικού κόσμου της χώρας, αν ποτέ υπήρξε τέτοιο πράγμα, λιώνει σήμερα, κυριολεκτικά σαν το κεράκι, μπρος στα μάτια μας, θυμίζοντας μέρες του 1941. Οι πολιτικοί μας, ή όσοι από αυτούς δεν εκτελούν μηχανικά εντολές, ξέρουν από ένστικτο τι θα δουν αν ανοίξουν τα μάτια τους και προσπαθούνε επίμονα να μην το κάνουν, σου λένε κάθε μορφής παραλογισμούς. “Μοιραίοι και άβουλοι” βαδίζουν στην καταστροφή τους, απειλώντας να συμπαρασύρουν μαζί και το έθνος τους.

Το ΠΓ του ΚΚΕ, επικεφαλής ενός πολιτικο-στρατιωτικά παντοδύναμου ΕΑΜ υπέγραψε τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ. Δεν απέτρεψε τον εμφύλιο, τον διευκόλυνε, όπως και τη δική του ήττα. Η κυβέρνηση Παπαδήμου ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο. Να αφοπλίσει την Ελλάδα από τα ισχυρότερα όπλα της στον πόλεμο χρέους που έχει εξαπολυθεί εναντίον της, υπερψηφίζοντας τη δανειακή σύμβασης από τη Βουλή. Ισχυρίζεται ότι θα αποτρέψει τη χρεωκοπία και θα εμποδίσει την έξοδο από το ευρώ, με τις συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου. Θα διευκολύνει και τα δύο, απαλλάσσοντας τους Πιστωτές από τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζαν αν η Ελλάδα χρεωκοπούσε τώρα και έβγαινε από το ευρώ. Αυτά τα προβλήματα θα έπρεπε να είναι ένα μέρος του οπλοστασίου της Αθήνας για να πετύχει συμβιβασμό. Με το ΅ναι σε όλα΅ που λέμε διαδοχικά εδώ και δύο χρόνια φτάσαμε στο σημείο που φτάσαμε, δηλαδή κάναμε πολύ πιο πιθανή μια επικίνδυνη ρήξη, αντί να εξαντλήσουμε τα περιθώρια αξιοπρεπούς συμβιβασμού.

‘Aλλωστε, το ελληνικό πρόβλημα σήμερα δεν είναι η αποφυγή της χρεωκοπίας ή η διατήρηση του ελληνικού κράτους στην ευρωζώνη, όπως υποστηρίζουν τα τρία κόμματα και ο κ. Παπαδήμος. Αυτό που διακυβεύεται τώρα είναι η ίδια η ύπαρξη του ελληνικού κράτους, όχι το νόμισμά του ή οι συμμαχίες του! Οι συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου, ειδικά η δανειακή σύμβαση, δεν εξασφαλίζουν τη βιωσιμότητα του ελληνικού κράτους, όχι το βιοτικό επίπεδο που χάσαμε οριστικά, αλλά την ίδια την ύπαρξή του, την ικανότητα να θρέφει τον ελληνικό λαό και να προστατεύει τα σύνορά του.

Λέμε δανειακή σύμβαση γιατί πληροφορούμεθα ότι ο κ. Βενιζέλος έθεσε θέμα αγγλικού δικαίου στις διαπραγματεύσεις με τις Τράπεζες για την αναδιάρθωση. Είναι πολύ σπουδαίο, αν συνέβη, ελπίζουμε να επιμείνει, αλλά δεν είναι επαρκές, δεν φτάνει για να σώσει την Ελλάδα, γιατί, για λόγους που έχουμε εξηγήσει σε προηγούμενα άρθρα μας στα Επίκαιρα και αλλού και μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα μας, η επικύρωση της απερίγραπτης πρώτης δανειακής σύμβασης, ίσως της χειρότερης για δανειζόμενο που έχει υπογραφεί στην παγκόσμια ιστορία, υποθηκεύει το σύνολο της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, υπαρχούσης και μελλούσης. Την ίδια στιγμή εγκλωβίζει την Ελλάδα σε μια οικονομική πολιτική που την καταστρέφει και εξασφαλίζει ότι δεν θα μπορέσει να πληρώσει. Αν το Μνημόνιο ήταν λάθος, θα είχε διορθωθεί. Δεν ήταν λάθος, ήταν έγκλημα. ‘Όπως συνέβαινε και με το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, διατηρείται το κέλυφος του κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους, του αφαιρείται όμως η δυνατότητα, οι οικονομικές προϋποθέσεις να λειτουργεί.

Ακόμα και όσοι ανέλυσαν επαρκώς τη δανειακή σύμβαση, θεώρησαν τόσο τρομακτικές τις συνέπειες που κατέληξαν ότι είναι απίθανο να συμβούν! ¨Όταν υπογράφονταν οι συνθήκες του 1960 για την Κύπρο, έλεγαν ότι ποτέ η Τουρκία δεν θα κάνει χρήση του δικαιώματος επέμβασης. ¨Όταν ο Γκορμπατσώφ διαπραγματεύτηκε την ενοποίηση της Γερμανίας, συμφώνησε τη μη επέκταση του ΝΑΤΟ στην Αν. Ευρώπη. Θα έμπαινε ο όρος στα κείμενα, αν ο σοβιετικός ηγέτης δεν έλεγε ΅δεν χρειάζεται. Μου αρκεί ο λόγος σας΅. Το ΝΑΤΟ είναι τώρα στα περίχωρα της Αγίας Πετρούπολης. Οι μπαρουτοκαπνισμένοι αρχηγοί του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσσου δεν πρόσεξαν επίσης τις λεπτομέρειες των συμφωνιών που υπέγραφαν γιατί δεν ήξεραν οικονομικά. Μετά διαπίστωσαν ότι είχαν παραδώσει τη χώρα τους, τη στιγμή που νόμιζαν ότι κέρδιζαν την ελευθερία τους. Ο αντιπρόεδρος του Λουξεμβούργου που επισκέφθηκε την Κούβα το περασμένο καλοκαίρι κατέπληξε τους συνομιλητές του λέγοντας: ΅Εντάξει είναι υπερβολή ότι θα τους πάρουμε την Ακρόπολη, αλλά δεν απέχει και πολύ από αυτό που θα κάνουμε΅΅

Ο αστικός κόσμος έχει ήδη ψυχολογικά αποδεχθεί την προοπτική μετατροπής της Ελλάδας σε οικονομικό προτεκτοράτο της Γερμανίας και γεωπολιτικό του Ισραήλ και ελπίζει να το διαχειρισθεί ο ίδιος. Ο κ. Παπαδήμος παίζει τον ρόλο που έπαιξε ο Γεώργιος Παπανδρέου για λογαριασμό των ¨Αγγλων και αφού παραμέρισε τεχνηέντως τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο, στον Λίβανο και στη Γκαζέρτα, ή τον ρόλο που έπαιξε ο Σοφούλης όταν τον κάλεσαν στην Ουάσιγκτον το 1946 να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας και να πάει μέχρι τέλους τον εμφύλιο, παρά την αποτυχημένη προσπάθεια του Τσαλδάρη, μέσω του δολοφονηθέντος Πολκ, να τον σταματήσει.

Μόνο που ούτε στον κ. Παπαδήμο έχουν πει όλο το έργο, μόνο το κομμάτι που τον αφορά ξέρει, όπως και οι κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαράς. Κανείς δεν πρόσεξε τη φρασούλα του Stratfor πέρυσι, ότι οι ‘Eλληνες δεν έχουν καταλάβει τι άλλαξε το 1990. ¨Όταν οι ¨Αγγλοι και οι Αμερικανοί ξεκίναγαν τον εμφύλιο πόλεμο, για να ξανακάνουν προτεκτοράτο την Ελλάδα, χρειάζονταν κάπως να τη διατηρήσουν ζωντανή στον αρχόμενο ψυχρό πόλεμο. Πρέπει νάχεις την δύναμη της ενόρασης ενός Νόαμ Τσόμσκι, φωνής της παγκόσμιας συνείδησης, για να πεις “οι Τράπεζες θα καταστρέψουν την Ελλάδα” ή ενός Μίκη για να καταλάβεις ότι σκοπός είναι η “Ελλάδα χωρίς ¨Ελληνες”.

Είθε ο φόβος να γεννήσει το θαύμα, όπως γέννησε, με τη νίκη του Θεμιστοκλή, αλλά και την πανουργία του Οδυσσέα, την ιδέα της Ευρώπης. Δύο επιλογές έχουμε εδώ που τα φέραμε και εδώ που μας φέρανε. Να ζήσουμε ή να χαθούμε.
22.11.2011

ΣΗΜΕΙΩΣΗ
(1) Κάνοντας ρεπορτάζ στις 12 με 14 Φεβρουαρίου 2004, διαπίστωσα ότι το σύνολο του ελλαδικού και κυπριακού πολιτικού κόσμου, με εξαίρεση τον Βάσσο Λυσσαρίδη, τον Νίκο Κουτσού και το ΚΚΕ, είχε πάθει “νεναικίτιδα”, delirium tremens, ενόψει της ανάγκης να πει όχι στον ΓΓ του ΟΗΕ. Αν ο κ. Ανάν τους ζητούσε να υπογράψουν ότι Ελλάδα και Κύπρος καθίστανται τμήμα της Σουαζιλάνδης, θα το υπέγραφαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Γι’ αυτό χρειάζονται ενίοτε τα δημοψηφίσματα και είναι ένα ακόμη από τα εγκλήματα του κ. Παπανδρέου ότι έκαψε την ιδέα με τον τρόπο που τη χρησιμοποίησε. Η θέση του κ. Σαμαρά σήμερα, μοιάζει κάπως και με τη θέση που βρέθηκε ο Φαήλος Κρανιδιώτης, στο Ναϊρόμπι, το 1999. ‘Επρεπε να βάλει τις φωνές, να φωνάξει τα διεθνή πρακτορεία και τις τηλεοράσεις για να έχει ελπίδα να σώσει τον αιχμάλωτο. Αλλά δεν είχε τέτοια εκπαίδευση και προετοιμασία, γύρισε στην Αθήνα και έψαχνε βοήθεια εκεί που περίμενε ότι θα τη βρει. Σήμερα, «αιχμάλωτος» είναι η Ελλάδα και η δική της παράδοση ετοιμάζεται.

Konstantakopoulos.blospot.com

Δηνμοσιεύτηκε στα Eπίκαιρα, 24.11.2011

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Μίκης Θεοδωράκης: "Εμείς είμαστε ο Κανένας και ο Καθένας και είμαστε η πλιεοψηφία"

Συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο για τον «Κόσμο του Επενδυτή», 19-11-2011

konstantakopoulos.blogspot.com

‘Αχαρο κάπως να προλογίζει κανείς μια συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη, όπως άχαρο να «αναλύει» τα τραγούδια του. Μεγαλύτερη αξία έχει να αφήνεις την αλήθεια του, είτε συμφωνείς, είτε όχι, να σου μιλήσει, παρά να τη σχολιάζεις. Το απαράμιλλο ένστικτο, το μεγάλο χάρισμα του μουσικοσυνθέτη και αγωνιστή είναι, και το απέδειξε, ότι νοιώθει και προσπαθεί να απαντήσει στο ιστορικό νόημα της στιγμής. Παιδί μιας μεγαλειώδους Εθνικής Αντίστασης, της ισχυρότερης που αντιμετώπισε το Τρίτο Ράιχ στην κατεχόμενη Ευρώπη, ο Μίκης κατάφερε, με πρώτη ύλη από το αίμα, που τόσο άφθονο έρρευσε, των καλύτερων Ελλήνων και με όπλο το χάρισμά του, συχνά και τους στοίχους των μεγάλων μας ποιητών, να χαρίσει στη γενηά του την πνευματική και ηθική νίκη που με δόλο της έκλεψαν, αποκρυσταλλώνοντας εν πολλοίς, με την τέχνη του, την εθνική και κοινωνική συνείδηση του ελληνικού λαού στον εικοστό αιώνα.
Δεν τον χώρεσαν τα ελληνικά σύνορα. Με τη μουσική του έφτασε σε όλο τον κόσμο η αθάνατη ποίηση του Πάμπλο Νερούντα, απέκτησε παγκόσμιο νόημα η θυσία του λαού της Χιλής, που έσφαξε το 1973 ο Πινοτσέτ, εγκαινιάζοντας την επέλαση δεκαετιών του νεοφιλελευθερισμού που φτάνει τώρα σε μας. Υπό την άμεση καθοδήγηση, ο Πινοτσέτ, του Κίσσινγκερ, μέλους της Trilateral και του αρχιτέκτονα της κυπριακής προβοκάτσιας και τραγωδίας.

Κουβεντιάζοντας με τον Μίκη ταξιδεύεις πίσω στο μέλλον, ελπίζοντας η μνήμη να σε προστατεύσει από την επανάληψη, θυμάσαι τότε που η Ουάσιγκτων καλούσε επειγόντως τον Σοφούλη να του δώσει εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση εθνικής ενότητας για να πάει μέχρι τέλους τον εμφύλιο, σε μια Ελλάδα-πειραματόζωο του αρχόμενου τότε Ψυχρού (Θερμού για την ίδια) Πολέμου. Απολαμβάνεις τη φιλοσοφία του για τη Σύγκρουση του Χάους και της Αρμονίας, εκπλήσσεσαι από την οξυδέρκεια της ματιάς που ρίχνει στην αδυσώπητη σύγκρουση, μέσα μας, ανθρώπου και κτήνους, ενθαρρύνεσαι από την αδάμαστη πίστη του στις αστείρευτες δυνάμεις του ελληνικού λαού, εντυπωσιάζεσαι από το εφηβικό του πάθος.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Μίκης υπογραμμίζει, ακόμα μια φορά, την κρισιμότητα της στιγμής, καλώντας σε πανεθνική, παλλαϊκή αντίσταση σε μια πολιτική καταστροφής του ελληνικού λαού και μια «μαύρη κυβέρνηση», όπως την αποκαλεί χαρακτηριστικά.

Δ.Κ. Πώς βλέπετε την κατάσταση στη χώρα μετά τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης;

Μ.Θ. Ομολογώ ότι με φόβισε η εικόνα που είδα στην Βουλή των Ελλήνων. Για πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο, να πάλι η εθνικοφροσύνη ενωμένη! Η άκρα δεξιά χέρι-χέρι με την Δεξιά και τους Κεντρώους! Γιατί άραγε; Τι τους φοβίζει; Σκεφτείτε το. Εμείς το ξέρουμε και συνεχίζουμε τον αγώνα μας, για να ενώσουμε όλους τους Έλληνες σε ένα ενιαίο Μέτωπο Αντίστασης και Πάλης. Κι αυτό γιατί πιστεύουμε ότι η βασική αντίθεση της ελληνικής κοινωνίας έχει χαρακτήρα Εθνικό - Πατριωτικό. Κι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα με τις μεγαλειώδεις μας συγκεντρώσεις στα Προπύλαια, στην Θεσσαλονίκη, στην Νάουσα και στα Χανιά. Κάθε άλλη λαθεμένη ανάλυση διαιρεί τον Λαό. Εμείς όμως θα τον ενώσουμε και θα τον καταστήσουμε δύναμη ιστορική. Κι αυτό, απ’ ό,τι φαίνεται, το ξέρουν οι εχθροί μας καλλίτερα από τους φίλους μας, γι’ αυτό ξαναβγάλανε τους σκελετούς της εθνικοφροσύνης από τις ντουλάπες, για να μας φοβίσουν.
Εμείς πρώτοι, το Κ.Α.Π., ξεσκεπάσαμε τα σχέδιά τους να διαλύσουν την κοινωνία, να εξαθλιώσουν τον λαό και να μας εξουδετερώσουν, για να ξεπουλήσουν την Ελλάδα στους ξένους. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Κι όλα τα άλλα είναι βεγγαλικά, για να ξεγελούν τους αθώους και τους ανήξερους.

Δ.Κ. Τι εννοείτε;

Μ.Θ. Το Δημόσιο θα το πουλήσουν έξι έως εφτά φορές φτηνότερα από την αξία του. Λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητόδρομους, υποδομές, αρχαία μνημεία. Μετά έχουν σειρά ο ορυκτός και ο υποθαλάσσιος πλούτος.
Και με την ευκαιρία αυτή να προειδοποιήσουμε για ακόμα μια φορά όλους τους επίδοξους αγοραστές, να μην είναι τόσο βέβαιοι για τις αγορές που κάνουν μισοτιμής σε βάρος του ελληνικού λαού, βάσει των αντισυνταγματικών ληστρικών συμφωνιών που υπογράφουν. Γιατί αν μελετήσουν λίγο την ελληνική ιστορία, θα δουν τι είναι ικανός να κάνει ο ελληνικός λαός, όταν είναι ενωμένος και αποφασισμένος.
Θέλουν μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες. Γι’ αυτό κι εμείς προετοιμάζουμε συστηματικά την ΝΕΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ. Όταν θα ξαναβγούν εκατομμύρια πολίτες στους δρόμους, τούτη τη φορά θα είναι ατσαλωμένοι και αποφασισμένοι να γίνουν ιδιοκτήτες της χώρας τους.
Αυτή η μαύρη Βουλή με τους ξένους συμμάχους της, τα ΜΑΤ της, τις προβοκάτσιες, τους κουκουλοφόρους και την κρατική βία θα βρει σε λίγο απέναντί της έναν λαό διαφορετικό από εκείνον που προσπάθησε να διαφθείρει και να εξουδετερώσει τόσα χρόνια τώρα.
Από την άποψη αυτή η συγκρότηση του μαύρου Μετώπου με πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη, αποτελεί για μας μια πρώτη νίκη. Γιατί σημαίνει ότι μας φοβούνται. Γιατί εμείς είμαστε ο ΚΑΝΕΙΣ, που όλα τα γκάλοπ του δίνουν την απόλυτη πλειοψηφία. Όμως ο ΚΑΝΕΙΣ είναι στην ουσία ο ΚΑΘΕΙΣ, που θα βρουν σύντομα μπροστά τους. Ο κάθε Έλληνας και η κάθε Ελληνίδα, που προσπαθούν με όλα τα μέσα να τους γονατίσουν.

Δ.Κ. Πρέπει η Ελλάδα να εφαρμόσει τις συμφωνίες της 27ης Οκτωβρίου; Μπορεί να μην τις εφαρμόσει;

Μ.Θ. Ποια Ελλάδα; Αυτή η μειοψηφία που μας κυβερνά; Εγώ δεν την αναγνωρίζω και επομένως μου είναι αδιάφορο τι θα κάνει. Μήπως δεν έγιναν όργανα-μαριονέτες των Ξένων Τραπεζών; Μήπως δεν έχουν καταστεί συνειδητά όργανα για το ξεπούλημα της χώρας; Εσείς γνωρίζετε καλλίτερα από κάθε άλλον τους όρους της νέας σύμβασης, της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου. Τα γράψατε στο άρθρο σας το περασμένο Σάββατο. Σας παρακαλώ να τα ξαναγράψετε σ’ αυτή τη συνέντευξη με μεγάλα γράμματα, για να τα διαβάσουν ακόμα και οι τυφλοί. (σ.σ. αναφέρεται στο άρθρο του Κ.τ.Ε. που δημοσιεύτηκε στις 12.11 καταδεικνύοντας πως οι αποφάσεις της 27 Οκτωβρίου και ειδικά η ψήφιση της δεύτερης δανειακής σύμβασης από τη Βουλή, η συμφωνία αναδιάρθωσης και η υπαγωγή του χρέους στο αγγλικό δίκαιο, μπορεί να οδηγήσουν σε βαριά, ανεπίστρεπτη, ποιοτική επιδείνωση των όρων δανεισμού της Ελλάδας και, πρακτικά, στην αρπαγή όλης της τωρινής και μελλοντικής δημόσιας και ιδιωτικής ακόμα περιουσίας της Ελλάδας από τους πιστωτές, με τη χώρα να παραμένει μεν τύποις ανεξάρτητη και κυρίαρχη, επί της ουσίας όμως εξαθλιωμένο οικονομικό προτεκτοράτο, ένα Μπαγκλαντές στην Ευρώπη, χωρίς όμως τον βαθμό ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του Μπαγκλαντές).

Δ.Κ. Ποιά νομίζετε ότι είναι η ρίζα της κρίσης και τι πρέπει να κάνουμε;


Μ.Θ. Η ρίζα της κρίσης είναι η απόφαση του ΑΫΛΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, του Ροκφέλερ και της Γκόλντμαν Ζάξ που βάλθηκαν να διαλύσουν τους λαούς για να οικοδομήσουν πάνω στα ερείπια την δική τους Αυτοκρατορία. Στην πάλη αυτή το ΧΡΗΜΑ (η Οικονομία) νίκησε κατά κράτος την ΠΟΛΙΤΙΚΗ δηλαδή τους πολίτες. Σήμερα όλοι οι άρχοντες της Ευρώπης δεν είναι παρά μαριονέτες στην εισβολή την Τραπεζών και κυρίως του ΑΫΛΟΥ, του χρηματιστικού χρήματος.
Γι’ αυτό ο Λαός μας θα πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις του με όλους τους άλλους λαούς που θίγονται. Πρέπει απέναντι στο ΜΑΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ, αυτό του ιδιότυπου νεοναζισμού να υψώσουμε το ΜΕΤΩΠΟ των Λαών. Και η δική μου αισιοδοξία από κει πηγάζει. Δεν είμαστε μόνοι. Όπως δεν ήμασταν μόνοι την εποχή του αντιφασιστικού αγώνα. Και νικήσαμε!

Δ.Κ. Πρέπει να φύγουμε ή να μείνουμε στην Ευρώπη;

Μ.Θ. Μα εμείς είμαστε η Ευρώπη. Για μας Ευρώπη είναι η Ευρώπη του Πολιτισμού, των Επιστημών, της Ειρήνης. Σ’ αυτήν την Ευρώπη ανήκουμε, που είναι η μεγάλη ελπίδα όλων των Λαών. Είναι λάθος να συνδέουμε τα φαινόμενα Σαρκοζί ή Μέρκελ με τον Γαλλικό ή Γερμανικό Λαό.
Άλλωστε, το Μαύρο Μέτωπο, μετά την Ελλάδα χτυπά με τις ίδιες μεθόδους τους Ιρλανδούς, Πορτογάλους, Ισπανούς, Ιταλούς. Αύριο θα χτυπήσουν και την Γαλλία. Πιστεύω ότι κανένας δεν θα ξεφύγει. Ο κίνδυνος είναι παγκόσμιος, δηλαδή προέρχεται από διεθνή κέντρα που μισούν όλους τους Λαούς.

Δ.Κ. Τι πρέπει να κάνει ο ελληνικός λαός;

Μ.Θ. Αυτό που κάνουμε τώρα εμείς, δηλαδή την οργάνωση του Μετώπου της Αντίστασης. Εμείς το ονομάζουμε ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α., δηλαδή «Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση».