Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

"ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΙΣ ΚΑΥΚΑΣΟΝ ΡΩΣΙΑΣ"

“ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΙΣ ΚΑΥΚΑΣΟΝ ΡΩΣΙΑΣ” (*)

Αγαπητοί φίλοι,

Λυπάμαι που λόγοι ανωτέρας βίας δεν μου επέτρεψαν να ανταποκριθώ στην τιμητική πρόσκληση που μου απευθύνατε και να είμαι μαζί σας σήμερα.

Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον την ιστορία της Ποντοκώμης Κοζάνης και των “Καυκάσιων” κατοίκων της που έγραψαν ο Ανδρέας Αθανασιάδης και ο Χρήστος Μιχαηλίδης με τον γενικό τίτλο «Γεννηθείς είς Καύκασον Ρωσίας» και εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος «Ινφογνώμων». Περίμενα να διαβάσω τη «βιογραφία» ενός χωριού. Αλλά μέσα της βρήκα κρυμμένο ένα, νομίζω πολύ καλό, εγχειρίδιο της ελληνικής ιστορίας του 20ού αιώνα, για το οποίο το χωριό της Ποντοκώμης, με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του απετέλεσε μια θαυμάσια αφορμή.

Λυπάμαι που η ΔΕΗ ετοιμάζεται τώρα να κατασπαράξει την Ποντοκώμη, αποφασισμένη καθώς φαίνεται να κάψει και το τελευταίο κιλό λιγνίτη, καταστρέφοντας ταυτόχρονα το ελληνικό περιβάλλον. Η επιχείρηση αυτή έχει επιδείξει χαρακτηριστική βαρβαρότητα και περιφρόνηση για το περιβάλλον και τους ανθρώπους, περιφρόνηση χαρακτηριστική της γενικότερης ελληνικής διανοητικής και κοινωνικής υπανάπτυξης, και στην Πτολεμαϊδα και στη Μεγαλόπολη. Το ίδιο το βιβλίο άλλωστε, που σήμερα συζητάτε, είναι μια καλή διήγηση της ατέρμονης σύγκρουσης ανάμεσα
στον ελληνικό λαό και τους πάσης φύσεως άρχοντές του που πασχίζουν να τον καταστρέψουν και μαζί και την Ελλάδα. ‘Eνα καταστροφικό έργο που πήρε στις μέρες μας πολύ έντονους ρυθμούς, μετά την ουσιαστικά πραξικοπηματική υπογραφή από την παρούσα κυβέρνηση του μνημονίου με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή ¨Ενωση. Ενός μνημονίου που, μακάρι να διαψευσθώ, πολύ φοβάμαι ότι σηματοδοτεί την υποδούλωση της χώρας μας και εγκαινιάζει μια πορεία καταστροφής της.

Η νεώτερη Ελλάδα, και το πόνημα των Αθανασιάδη και Μιχαηλίδη το δείχνει αυτό, είναι ένας διαρκής αγώνας ανάμεσα στις καταστροφές που σωρεύει η άρχουσα τάξη και το πολιτικό μας προσωπικό, και όση υγεία διατηρεί ο ελληνικός λαός. Γιατί είναι λίγες οι ευρωπαϊκές χώρες, η πολιτική, κρατική και οικονομική ηγεσία των οποίων έχει συχνά λειτουργήσει κατά τρόπο τόσο εχθρικό για το έθνος τους. Προϊόν αυτής της λαϊκής «υγείας» είναι και το βιβλίο που παρουσιάζεται σήμερα, προϊόν δηλαδή της επιθυμίας των συγγραφέων να διατηρήσουν ζωντανή την ιστορία και τις παραδόσεις του χωριού τους, κοντολογίς την ταυτότητά τους, να παραδώσουν στις νεώτερες γενηές τα υλικά του παρελθόντος τους, ανοιχτά σε νέες δυνατές συνθέσεις.

Οι συγγραφείς δεν είναι εξ επαγγέλματος ιστορικοί, που να χρειάζεται να επιβεβαιώσουν τίτλους ή προκατασκευασμένα σχήματα. Αυτό κάνει την δουλειά τους και πιο ενδιαφέρουσα και πιο δεμένη από τα περισσότερα αντίστοιχα έργα που έχω υπόψι μου. Υποπτεύομαι ότι οι συγγραφείς έχουν άποψη και μάλιστα ισχυρή άποψη για την ελληνική ιστορία του 20ού αιώνα. Προτιμούν να μην την εκφράσουν, είναι φανερό όμως ότι επηρεάζει αδιόρατα τον τρόπο με τον οποίο εμφανίζουν το ιστορικό υλικό τους.

Η σεμνότητά τους και η αποφυγή του δικού τους σχολιασμού ίσως μας στέρησε από ένα πολύ πιο ώριμο πόνημα που νομίζω θα ήταν στις δυνατότητές τους. Ταυτόχρονα όμως η μέθοδός τους κάνει πιο δυνατή και πιο εντυπωσιακή την εμφάνιση των πιο αντιφατικών στοιχείων, των δύσκολων πραγματικοτήτων της σύγκρουσης διαφόρων κοινωνικών, τοπικών και εθνικών ομάδων στον μακεδονικό χώρο, αλλά και της εμφύλιας σύρραξης. Το αποτέλεσμα είναι ένας ιστορικός νατουραλισμός, όπου στον αναγνώστη παρουσιάζονται χωρίς συναισθηματική φόρτιση και χωρίς σχολιασμό, αλλά ωμά και ανάγλυφα, όλα τα στοιχεία που συνέθεσαν την ελληνική τραγωδία του Εικοστού Αιώνα. Στον αναγνώστη ανήκει τώρα η ευθύνη να πάρει, με το δικό του μυαλό, τη θέση που αποφεύγουν να πάρουν οι συγγραφείς, καθοδηγημένος και από τις πυκνότατες και πολύ λειτουργικές βιβλιογραφικές αναφορές των συγγραφέων. Η βιβλιογραφική τεκμηρίωση του έργου είναι πράγματι εντυπωσιακή. Η βιβλιογραφία έχει στο βιβλίο τη θέση που πρέπει να έχει σε ένα επιστημονικό σύγγραμμα και που δεν έχει δυστυχώς στα πλείστα, χαμηλού επιπέδου πανεπιστημιακά μας συγγράμματα, όπου οι αναφορές στα βιβλία και τις ιδέες συχνά είναι το διανοητικό ισοδύναμο ενός καλορονταρισμένου συστήματος δημοσίων σχέσεων.

Είναι η αγάπη των συγγραφέων για το αντικείμενό τους και η εντιμότητά τους που τους επέτρεψε να παράγουν σχεδόν ανεπαίσθητα ένα ανάγνωσμα πολύ σημαντικότερο από αυτό που καταρχήν υποδηλώνει το θέμα του. Και είναι η σεμνότητά τους, ίσως το σωτήριο τρακ του “ερασιτέχνη”, αλλά ο ερασιτέχνης προηγήθηκε του επαγγελματία, που τους προστάτευσε ίσως από μια αλαζονεία, που εύκολα θα κατέστρεφε το εγχείρημά τους.

Σήμερα, ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος αντιμετωπίζει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της νεώτερης ιστορίας του. ‘Εχει ανάγκη την αυτογνωσία του. Πρέπει να καταλάβει από πού έρχεται για να ορίσει το που πάει. Αντί να περιφρονεί τις «ανατολικές» του ρίζες, πρέπει να τις καταλάβει, να τις φροντίσει, να τις χρησιμοποιήσει στην αιώνια διαπραγμάτευσή του με τη Δύση.

Οι Πόντιοι κουβαλάνε, πιότερο από άλλους ‘Ελληνες, ένα στοιχείο εξόχως απαραίτητο στους δύσκολους καιρούς που ζήσαμε παληά και στους ακόμα πιο δύσκολους που μπαίνουμε τώρα: το στοιχείο της οικογενειακής, κοινωνικής, εθνικής αλληλεγγύης. Είναι ακριβώς η εξαφάνιση αυτού
του στοιχείου, η εξαφάνιση κάθε συλλογικότητας, που έχει παίξει κρίσιμο ρόλο στην αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού και του κράτους μας που ζούμε σήμερα, αποσύνθεση που μας έκανε ανήμπορους να αντιμετωπίσουμε τη μεγάλη οικονομική κρίση και θέτει σε κίνδυνο ακόμα και την επιβίωση του ελληνικού έθνους-κράτους.

Ενστικτωδώς, οι Πόντιοι είναι επίσης φορείς μιας «γεωπολιτικής συνείδησης», αν μου επιτρέπετε αυτό τον όρο, μιας συνείδησης δηλαδή του που βρίσκεται ο ελληνισμός, των βαθύτερων σχέσεων και ριζών του στον σλαβικό και ιδίως ρωσικό χώρο, που συνιστά την ευρύτερη οικογένειά του.

¨Ακουσα χθες με μεγάλη λύπη την απόφαση της Βουλγαρίας για τον τερματισμό του σχεδίου του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, ενός αγωγού-συμβόλου. Η ακύρωση του σχεδίου αυτού είναι ένα μεγάλο βήμα προς την κατεύθυνση της αποικιοποίησης των βαλκανικών χωρών και προπάντων της Ελλάδας. Τυπικά την ευθύνη έχει η βουλγαρική κυβέρνηση, δεν μας έμεινε όμως αμφιβολία, από τις προεκλογικές ήδη τοποθετήσεις του κ. Παπανδρέου, ότι η συνεργασία με τη Ρωσία δεν είναι στις προτεραιότητες, είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε, μιας κυβέρνησης που μοιάζει προσανατολισμένη στους ρυθμούς της Ουάσιγκτον περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη για πολλές δεκαετίες.

Η Ελλάδα, ο ελληνικός λαός, το κράτος του, το ελληνικό έθνος οδηγείται σε στρατηγική ασφυξία, αποκόπτεται από τη ρωσική, όπως και από την αραβική και, ευρύτερα, την ανατολική ενδοχώρα μας, εξαιτίας των καταστροφικών επιλογών της ηγεσίας μας, της διαφθοράς των δυνάμεων που θα όφειλαν να αντισταθούν σε μια τέτοια πορεία, της σύγχυσης και της διάβρωσης της κοινωνίας μας.

Εργάσθηκα πολλά χρόνια ως ανταποκριτής, μεταξύ άλλων, του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων
στη Ρωσία, την εποχή της κατάρρευσης του σοβιετικού υπαρκτού ή, κατ’ άλλους, ανύπαρκτου σοσιαλισμού. Εποχή που συνέπεσε με την αφύπνιση των σοβιετικών εθνοτήτων, μεταξύ αυτών και των Ελλήνων της πρώην ΕΣΣΔ. Θυμάμαι ζωηρά τη συγκίνηση που προκάλεσα και ένοιωσα όταν, το 1990 αν θυμάμαι καλά, επισκέφθηκα την Τιφλίδα και την ¨Αλμα Ατά, δύο από τα κέντρα του σοβιετικού ελληνισμού. ¨Εγραψα δύο μεγάλα άρθρα για τους ¨Ελληνες της Γεωργίας και του Καζαχστάν – αλλά βέβαια ο διευθυντής μου τότε, προτίμησε να μην τα δημοσιεύσει ποτέ.

Το ελληνικό κράτος σκότωσε το νεοελληνικό έθνος, λέει κάπου ο Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος. Η συμπεριφορά δυστυχώς των πάσης φύσεως αρμοδίων της κακιάς ώρας απέναντι στους ‘Ελληνες της διασποράς, που είναι συχνά πολύ πιο ‘Ελληνες από τους Γραικύλους που ενίοτε μας κυβερνούν, συνεχίζεται δυστυχώς και σήμερα. Μας υποδεικνύει πόσο ανολοκλήρωτη παραμένει ακόμη και η Επανάσταση του 1821, πόσο λίγο ανεξάρτητο είναι δηλαδή το κράτος μας, πόσο λίγο κυρίαρχη η δημοκρατία μας. Και πόσο μεγάλο αναξιοποίητο δυναμικό διαθέτει πάντα η Ελλάδα εκτός των συνόρων της.

Οι “Kαυκάσιοι” της Ποντοκώμης από μια άποψη ατύχησαν, συμμετέχοντας σε όλες τις ρωσικές και ελληνικές τραγωδίες. Από την άλλη όμως ευτύχησαν, κι ας μην το βλέπουν ίσως έτσι, γιατί είχαν την τύχη να ζυμωθούν με τα μεγαλύτερα, τα βαθύτερα αναμορφωτικά κινήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας και της Ελλάδας. ¨Εμμεσο προϊόν αυτής της συμμετοχής στα μεγάλα ρεύματα του καιρού τους πρέπει να θεωρηθεί και το βιβλίο αυτό για τους Καυκάσιους.

Από τη μια το τεράστιο ρεύμα της Οκτωβριανής Επανάστασης, που, μαζί με τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, δοκίμασαν να δώσουν στον άνθρωπο τη δυνατότητα να ελέγξει την κοινωνία του. Από την άλλη η μεγάλη εθνική αλλά και κοινωνική επανάσταση της ελληνικής εθνικής αντίστασης του 1941-1945, της σπουδαιότερης αντίστασης στην κατεχόμενη Ευρώπη, σχετικά με το μέγεθος της χώρας, ακόμα σε σύγκριση και με τη γιουγκοσλαβική. Και μια από τις σημαντικότερες Επαναστάσεις στην Ευρώπη του 20ού αιώνα, όπως η Επανάσταση του 1821 ήταν η σημαντικότερη στην Ευρώπη μετά τη Γαλλική.

Τα αποτελέσματα δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες, θα πούνε πολλοί και όχι αδικαιολόγητα. Που θα ήταν όμως η ανθρωπότητα αν δεν είχε δοκιμάσει; Που την πάνε όσοι ετοιμάζονται τώρα να κατεδαφίσουν τα εθνικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, τον ευρωπαϊκό πολιτισμό που έφτιαξαν οι Γιακωβίνοι, στην κονωνική διάσταση του οποίου τόσο συνέβαλαν οι Μπολσεβίκοι, χωρίς την έμπνευση που απετέλεσε η σοβιετική επανάσταση για τα έθνη όλου του πλανήτη. Το αποτέλεσμα είναι ένα μέτρο, δεν εξαντλούνται όμως σε αυτό τα κριτήρια της ανθρώπινης Ιστορίας, αλλοιώς δεν θα τιμούσαμε τον Χριστό, αλλά αυτούς που τον σταύρωσαν.

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
Αθήνα, 2010-06-12

(*) Η ομιλία αυτή διαβάστηκε κατά την παρουσίαση του βιβλίου “Γεννήθηκα εις Κάυκασον Ρωσίας” των Ανδρέα Αθανασιάδη και Χρήστου Μιχαηλίδη

konstantakopoulos.blogspot.com

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

ΓΑΖΑ, ΚΥΠΡΟΣ, ΕΛΛΑΔΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΙΣΣΙΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟ

Οι Ισραηλινοί στρατιώτες ήξεραν ποιος ήταν, Τον ξεχώρισαν και έπεσαν κατά δεκάδες απάνω του. «Τόσο ξύλο και μόνο δύο παίδια μου έσπασαν», λέει τώρα γελώντας και πονώντας ο αιγυπτιώτης Καθηγητής και παράδειγμα οικουμενικού ‘Ελληνα που τείνει προς εξαφάνιση, ο Βαγγέλης Πίεσης, εκ των εμψυχωτών της διεθνούς κίνησης για μια ελεύθερη Γάζα. ‘Αλλωστε τον είχαν προειδοποιήσει από την Αθήνα, με απειλητικά τηλεφωνήματα και σπάζοντας το αυτοκίνητό του. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Βαγγέλης Πισσίας εξηγεί γιατί η αποστολή στη Γάζα και αποκαλύπτει όλο το παρασκήνιο των συνεννοήσεων με την κυπριακή κυβέρνηση και το τουρκικό ΙΗΗ.

Να σημειώσουμε ότι σοβαρά ερωτηματικά θέτει η συμπεριφορά του Προέδρου Χριστόφια και του Υπουργού Εξωτερικών Κυπριανού. Γιατί δεν περιορίστηκαν στο να μην εμπλέξουν την Κύπρο στην αποστολή, αλλά γιατί έκαναν μεγάλη εξυπηρέτηση στο Ισραήλ, θέτοντας σε κίνδυνο την αποστολή, με το να παγιδεύσουν στην Κύπρο τριάντα Ευρωπαίους βουλευτές, ευρωβουλευτές και διεθνείς δημοσιογράφους. Οι Κύπριοι, που σχεδόν μη αγωνιζόμενοι για την υπόθεσή τους, έχουν την απαίτηση να ενδιαφέρεται όλος ο κόσμος για αυτή, προκάλεσαν διεθνώς αλγεινή εντύπωση για την ιδιοτέλεια της στάσης τους και για το ότι δείχνουν να περιφρονούν τις αρχές που διαρκώς επικαλούνται, εντύπωση που πιθανότατα θα πληρώσουν ακριβά στο άμεσο μέλλον.



Ερ. Ακόμη και σήμερα επικρατεί μια ασάφεια ως προς τον αριθμό και την εθνικότητα των θυμάτων. Υπάρχουν άλλες εθνότητες πλην των Τούρκων;

Απ. Δεν είμαι βέβαιος, δεν έχουμε βέβαια στοιχεία. Πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον ένας Ινδονήσιος, ίσως και περισσότεροι μεταξύ των νεκρών. Στο Μαρμαρά δεν ήταν μόνο Τούρκοι. ’Ηταν πολλές εθνότητες, μεταξύ των οποίων δύο ‘Ελληνες, ο εκπρόσωπός μας και ο Χατζηστεφάνου του Σκάι. Εννοώ το ραδιόφωνο. Οι ελληνικές τηλεοράσεις δεν θέλησαν να έρθουν. Είχαμε τηλεοράσεις από όλο τον κόσμο πλην Ελλάδος! Και εκ των υστέρων όμως, διαπιστώσαμε ότι οι τηλεοράσεις θέλουν να μας περιορίσουν να πούμε τι έγινε, το δράμα, δεν θέλουν να πούμε γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε, να εκφέρουμε τον πολιτικό λόγο που εξηγεί την πράξη μας.

Ερώτ. Τι σας οδήγησε στην καμπάνια για τη Γάζα;

Απάντ. Η Γάζα δεν είναι η Γάζα. Μάλλον δεν είναι μόνο η Γάζα. Η Γάζα συμπυκνώνει το ανθρώπινο δράμα. Είναι η κατοχή, η προσπάθεια να χάσει ένας λαός την ταυτότητά του, να αλλοτριωθεί. Η Γάζα δείχνει πως ο ισχυρός μπορεί να καταπατά το δίκαιο.

Ερώτ. Θα σας πουν ότι στη Γάζα κυβερνά η «τρομοκρατική» Χαμάς, που θέλει την καταστροφή του Ισραήλ.

Απάντ. Η Χαμάς είναι μικρό σε μέγεθος, μεγάλο σε σημασία πολιτικό υποκείμενο, λόγω της ισχυρής επιρροής της που την κέρδισε, είτε το θέλουμε, είτε όχι, με την προσπάθεια που έκανε στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Εκμεταλλεύτηκε τα κενά ιδεολογίας, πολιτικής, αξιοπιστίας, έντιμης διοίκησης άλλων που προηγήθηκαν. Κατάφερε με πιο χρηστή διοίκηση, πιο αλληλέγγυα διαχείριση και πιο σταθερή πολιτική προάσπισης της παλαιστινιακής υπόθεσης να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Παλαιστινίων και τις εκλογές. Και σημειώνω ότι οι Παλαιστίνιοι είναι οι λιγότερο θρησκευόμενοι στον αραβοϊσλαμικό κόσμο. Τώρα η σχέση της Χαμάς με την τρομοκρατία είναι όση και η σχέση όλων των απελευθερωτικών κινημάτων. Τρομοκράτες είπανε τους Ιρλανδούς, τον Μαντέλα, τον Αραφάτ. Και τον Κολοκοτρώνη ακόμα. Εγώ θα χαρακτήριζα τη Χαμάς κίνημα του μετριοπαθούς πολιτικού Ισλάμ. ‘Όταν βέβαια είσαι σε κατοχή, όταν ο αντίπαλος ασκεί καθημερινά άμετρη βία, είναι φυσικό ακόμα και Βουδιστές να ξεσηκώνονται και να παίρνουν τα όπλα.

Ερ. Κύριε Πισσία ήταν ένα ελληνικό καίκι που έσπασε το 2008, για πρώτη φορά μετά από 25 χρόνια, τον αποκλεισμό της Γάζας. Πως σας υποδέχθηκαν;

Απ. Δεν μπορώ να το περιγράψω, να βρω τα λόγια που χρειάζομαι. ‘Ητανε σαν να τους είχαμε δώσει τη ζωή. Παραμιλούσαν, έκλαιγαν, γελούσαν, παραληρούσαν. Μετέδωσαν και σε μας τα αισθήματά τους. Η μέρα αυτή, η μέρα της συνάντησης με τους Παλαιστίνιους της Γάζας έγινε η μέρα της πιο μεγάλης χαράς, τραγικής χαράς στη ζωή μας.

Ερ. Πως επηρέασαν αυτά τα γεγονότα την εικόνα της Ελλάδας στην περιοχή;

Απ. Τα τελευταία χρόνια η εικόνα των Παλαιστινίων για την Ελλάδα άλλαξε, αισθάνονται ότι αργά αλλά σταθερά τους αφήνουμε, κλεινόμαστε στον εαυτό μας και το ευρωπαϊκό μας καβούκι, ξεχνάμε τους παληούς φίλους, αποσυνδεόμαστε από την πολύ μεγάλη μεσογειακή, μεσανατολική, αραβική, ανατολική ενδοχώρα μας. Η ιστορική Ελλάδα, έννοια και πραγματικότητα, έχει πελώρια ενδοχώρα. Το ξέρουν όσοι ταξιδεύουν ανατολικά, μέχρι και την Κίνα το νοιώθουν κι ακόμα πιο πέρα, στη Λατινική Αμερική, όσοι φεύγουν από την ευρωπαϊκή δύση.

Ερ. Τα λεφτά και η δύναμη όμως; Είναι μαζεμένα στην Ευρώπη, την Βόρειο Αμερική, το Ισραήλ…

Απ. Δεν βλέπω σπουδαίες επιτυχίες αυτού του κόσμου
της ισχύος και του χρήματος, ούτε όσων θέλησαν να μας εντάξουν εκεί πέρα. Μάλλον είναι κόσμος σε κρίση και παρακμή. Εμείς όμως, οι άνθρωποι του πλανήτη, θέλουμε να ζήσουμε κι αλλοιώς, σαν άνθρωποι δηλαδή, πέρα από χρήμα και εξουσία, να ζήσουμε καλά με την ψυχή μας, τις ιδέες μας, τα πιστεύω μας…

Ερ. Η Ελλάδα έχει μια τεράστια πολιτιστική «ήπια ισχύ», είναι η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και την ελευθερία…

Απ. Αυτή εκτιμούν. Οι άνθρωποι σκέφτονται, επικοινωνούν, συμπεριφέρονται σε δύο επίπεδα: στο επίπεδο της πολιτικής/οικονομικής ισχύος, σε αυτό του πολιτισμού, των σχέσεων, της γλώσσας, της τέχνης, της επιστήμης, της φιλοσοφίας, του αγγίγματος, του βλέμματος. Εκεί είναι που οι άνθρωποι θα παραμείνουν άνθρωποι ή θα χαθούν.

Ερ. Είχατε κάποιες προσωπικές απειλές πριν λίγο καιρό…

Απ. Η αποστολή μας πέρασε από σαράντα κύματα, μεγάλες δυσκολίες και εμπόδια. Το πολιτικό περιβάλλον δεν ήταν ευνοϊκό. Δεν ζητάμε κρατική εύνοια. Εμείς, σαν άνθρωποι που δημιουργούμε μια κίνηση, ένα κίνημα, παίρνουμε μια πρωτοβουλία, όλο κι όλο που ζητάμε είναι να μη μας εμποδίζουν. Το πλοίο «Σοφία» που βαφτίσαμε «Ελεύθερη Μεσόγειος», από τη στιγμή που πέρασε στα χέρια μας, πέρασε τις αυστηρότερες και τακτικότερες επιθεωρήσεις στην ελληνική ιστορία, γιατί βάφαμε τα κρεβάτια στις καμπίνες, γιατί χρησιμοποιούσαμε οξυγονοκόλληση να βάλουμε μια μάπα στο κατάστρωμα. Για αυτά ήρθε πέντε φορές το Λιμεναρχείο, ζήτησε σταμάτημα εργασιών, παύση απόπλου, καλούσαν διαρκώς τον πλοίαρχο. Βέβαια συναντήσαμε και πολύ σπουδαίους ανθρώπους που μας βοήθησαν. Δεν θα τους κατονομάσω γιατί δεν ξέρω αν το επιθυμούν. Η εντύπωσή μας ήταν πάντως ότι τα εμπόδια δεν τα έθετε το τοπικό Λιμεναρχείο.

Ερ. Η κυβέρνηση ήταν;

Απ. Κάποιοι με πολιτική ισχύ που χρησιμοποιούσαν τους κρατικούς μηχανισμούς έδιναν εντολές.

Ερ. Μα τι λέτε; Είναι δυνατόν να υπάρχει ισραηλινή διείσδυση στο ελληνικό κράτος; Να συμβαίνουν τέτοια πράγματα στη χώρα μας;

Απ. (γέλια). Εγώ θάλεγα ότι υπάρχει ισραηλινή επιρροή. Που τη νοιώθουμε και τώρα. Γίνεται προσπάθεια να παραμείνουμε για την ελληνική κοινή γνώμη συμπαθείς αγωνιστές καλών προθέσεων, ίσως και ολίγον αφελείς, ή παραπλανημένοι, ή με κάποια ερωτηματικά, που κάναμε ένα εγχείρημα, αλλά δεν έχουμε πολιτικό λόγο, σχέδιο, σκέψη.

Ερ. Εμείς, θα πουν, είμαστε δυτική χώρα. Τι δουλειά έχουμε με τους Μουσουλμάνους, τους ισλαμιστές, όλους αυτούς τους περίεργους;

Απ. Το συμφέρον μας είναι να μελετάμε τη γεωγραφία και γεωοικονομία της περιοχής μας. Η Ελλάδα είναι χώρα ευρωπαϊκή, αλλά και χώρα βαλκανική, μεσογειακή, μεσανατολική, χώρα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, με δυνατότητες που της δίνει η ιστορία, η πολιτιστική της παράδοση, που της επιτρέπει να απλώνεται πολύ περισσότερο και από τη γεωγραφική ενότητα που περιέγραψα. Οι παραδόσεις του ελληνικού λαού του επιτρέπουν να επικοινωνεί με άλλες παραδόσεις, έχουμε θρησκεία πιο ανεκτική απέναντι στις άλλες. Από τον Οδυσσέα ταξιδεύουμε, μαθαίνουμε, επικοινωνούμε. Η Μεσόγειος, θάλασσα μεγάλης αλληλεπίδρασης λαών και πολιτισμών, μας έδωσε τη δυνατότητα συνύπαρξης, ανάμειξης, χωνέματος. Η Ελλάδα είναι χώρα με πολύ μεγάλες δυνατότητες αλλά πολύ αδύναμη πολιτική ηγεσία, που κινείται στα πλαίσια των πλουσίων και ισχυρών, σκέφτεται οικονομίστικα. Μόνο με όλες τις διαστάσεις της η Ελλάδα θα πάρει τη θέση που της αξίζει.

Ερ. Δεν φοβάστε; Δεν σας πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να μη γυρίσετε ζωντανός από τις αποστολές σας;

Απ. Ο φόβος είναι ανθρώπινος. ‘Ολοι οι άνθρωποι μπορεί να φοβηθούν, λιγότερο ή περισσότερο. ‘Όμως, οι περισσότεροι φόβοι εκδηλώνονται πριν ξεκινήσεις κάτι. Από τη στιγμή που ξεκινήσεις, αν τάχεις βάλει κάτω και τάχεις σκεφτεί, αν ξέρεις ποιός είσαι, τι θέλεις και που πας, στο δρόμο σου τον φόβο δεν θα τον συναντήσεις.
Κι αν τον συναντήσεις, θα τα κουβεντιάσεις μαζί του και θα του πεις να περιμένει. Θα προχωρήσεις.

Ερ. Η τουρκική οργάνωση ΙΗΗ κατηγορήθηκε ότι σχετίζεται με το βαθύ κράτος, τον βαθύ ισλαμισμό κλπ.

Απ. Το ΙΗΗ είναι μη κυβερνητική οργάνωση. Γνωρίζουμε ότι, παγκοσμίως, οι ΜΚΟ δεν είναι και τόσο ΜΚΟ, ότι όσες είναι ανθρωπιστικές δεν περιορίζονται μόνο στον ανθρωπισμό. Το ΙΗΗ δεν συνιστά εξαίρεση. ‘Εχει σπουδαία φιλανθρωπική δράση όχι μόνο στον μουσουλμανικό κόσμο αλλά και αλλού, όπως στην Αϊτή, όπου είχε πολύ έντονη παρουσία, πολύ σημαντικότερη της ελληνικής. Το Ισλάμ ευνοεί τέτοιες οργανώσεις. Η Χαμάς κέρδισε την επιρροή στη Γάζα με τη δουλειά στα στρατόπεδα και τους καταυλισμούς.

Ερ. Υποκαθιστούν το κράτος πρόνοιας που δεν έχουν…

Απ. Ακριβώς. Κατά τα άλλα το ΙΗΗ είναι μια ΜΚΟ, ο κορμός της οποίας ανήκει στο μετριοπαθές πολιτικό Ισλάμ.

Ερ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το ισλαμικό ισοδύναμο της Αλληλεγγύης, της ΜΚΟ της Εκκλησίας της Ελλάδας;

Απ. Ναι. Αλλά βέβαια το ΙΗΗ σχετίζεται με την ισχυρότερη τάση του ΑΚΡ. Αλλά συνάντησαν κι αυτοί δυσκολίες από τη γραφειοκρατία.

Ερ. Ο Ερντογάν στήριξε την αποστολή

Απ. Ως ένα σημείο. Περιμέναμε 10 βουλευτές με τα καράβια και δεν ήλθαν.

---------------------------------------------------------------------------


Ερ. Ο Ερντογάν ακυρώνει τη συμμετοχή βουλευτών, ορισμένες πληροφορίες, αν αληθεύουν, φέρουν την ελληνική κυβέρνηση να γνωρίζει αρκετά νωρίτερα τι θα γίνει, μήπως η ισραηλινή επίθεση με τους νεκρούς δεν ήταν ατύχημα, αλλά ήταν επιδίωξη; Στο κάτω-κάτω, το ισραηλινό ναυτικό θα μπορούσε να μπει μπροστά στα πλοία. Γιατί έπρεπε να τα καταλάβει;

Απάντ. Προφανώς. Δεν είμαστε πολεμικός στόλος και δεν είχαμε όπλα. Η κρίση που προκάλεσε το Ισραήλ δεν είναι προς ώφελός του. Αλλά στην πολιτική δεν παίρνονται πάντα οι πιο ορθολογικές αποφάσεις. Είμαστε 300 μέτρα από το Μαρμαρά όταν του επιτέθηκαν. Σκεπτόμενος το θέαμα των ελικοπτέρων και των ανδρών που κατέβαιναν, νομίζω ότι το Ισραήλ θέλησε να δώσει ένα μάθημα στον Ερντογάν, ένα ταπεινωτικό για την Τουρκία θέαμα. Εμείς περιμέναμε ότι θα επιτεθούν πρώτα στα φορτηγά που μετέφεραν τη βοήθεια. Θα μπορούσαν να τα καταλάβουν σε δέκα λεπτά, ακυρώνοντας την αποστολή. Το πρόβλημα ήταν επίσης το δικό μας πλοίο. Το είχαμε περιβάλει με ένα συρματόπλεγμα, απλώσαμε συρματόπλεγμα πάνω στα αμπάρια για να εμποδίσουμε και είχαμε σχεδιάσει και τρόπους ήπιας, άοπλης αντίστασης με πολύ ήπια μέσα. Δεν θα μπορούσαν να πάρουν το πλοίο για πολλές μέρες. Πήραν το πλοίο γιατί απείλησαν χρήση όπλων, έχοντας ήδη στρέψει τα πυροβόλα των τορπιλακάτων επάνω μας και όταν είχαμε μείνει πια το μοναδικό πλοίο που δεν είχε καταληφθεί και έχοντας τεθεί σε επικοινωνιακό αποκλεισμό, που μας εμπόδιζε να στείλουμε εικόνα. Γι’ αυτό και προτιμήσαμε να μην επιχειρήσουμε να τους αποτρέψουμε. Αλλά και μόνο με αυτά πούχαμε βάλει ΄χρειάστηκαν μισή ώρα να ανέβουν, έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλο, έπεφταν στη θάλασσα, ξαναπροσπαθούσαν.


---------------------------------------------------------------------


Ερ. Λένε ότι σας «καπέλωσαν» οι Τούρκοι με το μέγεθος της αποστολής, ότι άρχισε ως ελληνική και έγινε τουρκική πρωτοβουλία

Απ. Δεν είναι αληθές. Στη Μέση Ανατολή γνωρίζουν τι συμβαίνει. Εμείς πιστεύουμε ότι με αυτό που κάναμε τιμήσαμε τη χώρα μας, βγάλαμε από πάνω μας τη ρετσινιά που θα μπορούσε να μας αποδοθεί, ιδίως μετά την κυπριακή στάση, ότι εξαγοράστηκαν οι ‘Ελληνες ή εξαναγκάστηκαν σε υποταγή στο Ισραήλ. Ο αραβομουσουλμανικός κόσμος γνωρίζει ότι υπήρξαν ‘Ελληνες δίπλα στους Τούρκους, που έκαναν αυτό που μπορούσαν να κάνουν ξεπερνώντας τους εαυτούς τους. Ξέρουν ότι δεν είχαμε στήριξη από πουθενά, ότι κάναμε ότι κάναμε με τη βοήθεια που μας έδωσε ο ελληνικός λαός. Πρέπει να πω ότι οι Τούρκοι συμπλέοντες μας αντιμετώπισαν ισότιμα. Το σχέδιο της αποστολής το εισηγηθήκαμε εμείς και το αποδέχθηκαν αμέσως όλοι. Οι Τούρκοι αναγνώρισαν ότι το ελληνικό τμήμα συμπύκνωνε την πείρα όλων. Είναι φυσικό όμως όταν έχεις 16 νεκρούς να σου αποδώσουν φόρο τιμής. Τον ίδιο φόρο τιμής τους αποδίδουμε κι εμείς, νάμαστε εξηγημένοι.

Συνεργαστήκαμε με τους Τούρκους, όπως και με τους Ισραηλινούς, τους Εβραίους, τους Αμερικανούς και άλλους από χώρες για τις οποίες δεν τρέφουμε αναγκαστικά συμπάθεια. Οι λαοί είναι λαοί, οι εξουσίες εξουσίες. Είναι τιμή μας που συναντηθήκαμε με τους Τούρκους για να σπάσουμε τον αποκλεισμό της Γάζας. Δεν κάναμε εμείς κοινά γυμνάσια με τους Ισραηλινούς, δεν στείλαμε ανθρώπους στο Αφγανιστάν, τη Σομαλία, την Κορέα, δεν βάλαμε τη χώρα να συνεργάζεται με τους δυνάστες του πλανήτη. Αυτοί που τα κάνουν αυτά έχουν ευθύνες και πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί. Καταλαβαίνουμε την ανάγκη υποχωρήσεων, ελιγμών, συμβιβασμών. ‘Όχι όμως και να κατηγορούμε όσους επιλέγουν τον αγώνα.

Ερ. Οι Κύπριοι σας κατηγορούν ότι δεν σεβαστήκατε την απόφασή τους, ότι μια ομάδα ακτιβιστών πέρασε στα κατεχόμενα, ότι δεν κάνετε αγώνα κατά της τουρκικής κατοχής κλπ.

Απ. Η Κύπρος θάπρεπε να μας ευγνωμονεί κι αυτοί που λένε όσα αναφέρατε να ντρέπονται. Γιατί η Κύπρος έβαλε τα χέρια της και έβγαλε τα μάτια της. Πήγαμε στην Κύπρο 15 μέρες πριν, το κυπριακό Υπουργείο Εξωτερικών εξέφρασε ανησυχία για το ενδεχόμενο ύπαρξης κρυφής τουρκικής ατζέντας, ότι θα επιχειρούσαν ελλιμενισμό στα κατεχόμενα. Τους είπαμε ότι θα θέταμε το ζήτημα στην επόμενη συνεδρίαση του κινήματος και ότι αν οι Τούρκοι έκαναν παρασπονδία και ελλιμενίζονταν στα κατεχόμενα, θα τους καταγγέλλαμε και θα καλούσαμε και τους υπόλοιπους πέντε πυλώνες της Ελεύθερης Γάζας (που αποτελείται, εκτός από την ελληνική και την τουρκική, από πέντε ακόμα κινήσεις) να αποχωρήσουν. Το θέμα αυτό το λύσαμε σε δύο μέρες και πήραμε και τη διαβεβαίωση των πέντε άλλων πυλώνων ότι μας υποστηρίζουν 100%. Ζητήσαμε να αλλάξουν οι ελλιμενισμοί, ζητήσαμε να μην μπει καν το τουρκικό πλοίο στην περιοχή Κύπρου και να μην πάει στην Μερσίνα, να μείνει στην Αντάλεια, για να μην επικαλεσθούν βλάβη, παρόλο που δεν μας είχαν δώσει κανένα δικαίωμα. Δέχθηκαν όλα όσα ζητήσαμε. Ικανοποιήσαμε όλες τις ανησυχίες, ακόμα και τις πιο τραβηγμένες των αδελφών Κυπρίων.
Το σχέδιό μας προέβλεπε όλοι οι διεθνείς θεσμικοί και τα κύρια διεθνή μέσα ενημέρωσης να έρθουν στην Κύπρο και να επιβιβαστούν από κει. Οι άνθρωποι αυτοί έφτασαν όλοι στην Κύπρο και παγιδεύτηκαν. Γιατί η κυπριακή κυβέρνηση δεν τους ενημέρωσε, όπως δεν ενημέρωσε και τους ‘Ελληνες βουλευτές, όταν έφτασαν εκεί, να τους πει αυτή είναι η κατάσταση, φύγετε και βρείτε άλλο τρόπο. Εμείς και η διεθνής Ελεύθερη Γάζα δεχθήκαμε να πάνε οι άνθρωποι αυτοί ως ιδιώτες, να ταλαιπωρηθούν, να ανοιχτούν στη θάλασσα και να επιβιβαστούν στα πλοία εκτός χωρικών υδάτων Κύπρου, ώστε να καθησυχάσουμε τους φόβους της Λευκωσίας. Κύριε Κωνσταντακόπουλε, είχαμε τριάντα βουλευτές και ευρωβουλευτές που μπορούσαν να πάνε στην Αντάλεια κι αυτό θα ήταν το χαστούκι για την Κύπρο. Τους είπαμε και ήρθαν στην Κύπρο. Τριάντα βουλευτές και ευρωβουλευτές από την Ευρώπη, ευαίσθητοι στο παλαιστινιακό, ευαίσθητοι στα ζητήματα κατοχής. Η Κύπρος σκότωσε τους φυσικούς της συμμάχους, αυτούς που θα της συμπαραστέκονταν τα επόμενα χρόνια σε όλα τα φόρουμ. Δεν ήταν τυχαίοι άνθρωποι, κι αυτοί μεταφέρουν τώρα την τραγική εμπειρία να πηγαίνουν από χωρίου εις χωρίον, από λιμανάκι σε λιμανάκι καταδιωκόμενοι από τις κυπριακές αρχές και να τους απαγορεύουν να μπουν σε ένα φουσκωτό και να βγούνε στη θάλασσα, δικαίωμα που έχει οποιοσδήποτε επισκέπτης ευρωπαϊκής χώρας. Λες και η Κύπρος δεν είναι ευρωπαϊκή χώρα, αλλά δικτατορία, μπανανία. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο μυωπική και πιο μειοδοτική διαχείριση της κρίσης. Τριάντα ώρες περιμέναμε στα ανοιχτά, ο βουλευτής Κουράκης τους έλεγε έστω να μπούνε σε μια βάρκα να δηλώσουν ότι πάνε Καστελόριζο, ότι πάνε για ψάρεμα. Οι Τούρκοι έδειξαν αξιοπρέπεια και πολιτική ευφυία, και δεν έστειλαν το τουρκικό πλοίο στην Αμμόχωστο να παραλάβει όσους είχαν πάει εκεί σε αναζήτηση μέσου. Και από κει έφυγαν με το Τσάλεντζερ, που είχε προηγουμένως ζητήσει να βγει στη Λεμεσσό, γιατί το είχε σαμποτάρει η Μοσάντ και έβαζε νερά και οι κυπριακές αρχές τους απάντησαν ελάτε, αλλά δεν θα φύγετε. Είναι απάντηση αυτή σε πλοίο που κινδυνεύει; Προσπαθούμε τώρα να μην πάνε την Κύπρο στα δικαστήρια για άνρηση συνδρομής σε πλοίο που βρίσκεται σε κίνδυνο! Γι’ αυτό σας είπα: η Κύπρος έβαλε τα χέρια της και έβγαλε τα μάτια της!

μέρος της συνέντευξης δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, 17.06.2010
konatantakopoulos.blogspot.com

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

ΔΥΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΝ ΟΨΕΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ

Βόρειοι κατά Νοτίων

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Στις αρχές Ιανουαρίου, η ελληνική κυβέρνηση συγκαλεί κατεπειγόντως σύσκεψη κορυφαίων οικονομικών ειδικών. Μεταξύ αυτών, ένας αξιωματούχος του ΔΝΤ εξηγεί ξερά στον Πρωθυπουργό ότι πρέπει να διαλύσει το κράτος πρόνοιας. ‘Ενας άλλος σύμβουλος, που ανήκει στον ΟΟΣΑ, πετάει, με έναν τόνο ιλαρότητας: “μια απόφαση που προκαλεί φρίκη σε όλους, περιλαμβανομένων των οπαδών σας, δεν μπορεί παρά να είναι καλή”»

Την περιγραφή της σύσκεψης χρωστάμε σε έναν πολύ γνωστό οικονομολόγο, φίλο του κ. Παπανδρέου, τον Γκαλμπρέιθ, καθηγητή πολιτικής οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, γιο ενός από τα μεγαλύτερα ονόματα των οικονομικών του 20ού αιώνα.

Χάος στην Ευρώπη

Μερικές μέρες πριν από μία από τις κρισιμότερες συνόδους της ΕΕ, αρκεί μια επιπόλαιη ματιά στον ευρωπαϊκό τύπο για να διαπιστώσει κανείς εύκολα το χάος μεταξύ των Ευρωπαίων ιθυνόντων ως προς τις κεντρικές στρατηγικές επιδιώξεις τους. «Να σώσουμε το Ευρώ» παραμένει βέβαια ο κεντρικός άξονας του mainstream προβληματισμού (αν και εκεί ακόμα σημειώνονται διαφοροποιήσεις). Αλλά στο πως θα το σώσουμε διατυπώνονται κάθε είδους αλληλοαποκλειόμενες και σε κάθε περίπτωση όχι πολύ επεξεργασμένες γνώμες.

Στο περιβάλλον αυτό διατυπώνονται και αρκετές γνώμες για αλλαγή της σύνθεσης της ευρωζώνης. «Μια πολύ διαδεδομένη θέση είναι η ανάδυση δύο νομισματικών ζωνών στην Ευρώπη», υπογραμμίζει ο Klaus Abberger του IFO στη Monde, αποφεύγοντας να προσδιορίσει σε ποια ζώνη θα τοποθετούσε τη Γαλλία. Ο Γάλλος συνάδελφός του Jean-Pierre Vesperini, προτείνει την έξοδο της Γερμανίας από μια ευρωζώνη, που «δεν είναι βιώσιμη στη σημερινή μορφή της», ως «λιγότερο κακή λύση». Για τον Michel Aglietta, μεγάλο όνομα διεθνώς, «η επιβολή μιας συντριπτικής λιτότητας στην Ελλάδα…ισοδυναμεί με… ωρολογιακή βόμβα που μπορεί να στοιχίσει πολύ ακριβά στην Ευρώπη». Θα ήταν, λέει, πιο φρόνιμο να αναγνωρισθεί η ανάγκη αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους.

Στην κακοφωνία πρέπει να προστεθεί η όλο και μεγαλύτερη δυσκολία συνεννόησης μεταξύ της πολιτικής «καρδιάς» της ‘Ενωσης, του Παρισιού, και ενός Βερολίνου που μοιάζει να συγκινείται μόνο από ισολογισμούς τραπεζών και εμπορικά πλεονάσματα. Η Ευρώπη δύσκολα όμως θα επιβιώσει «συμπτυσσόμενη» στο εμπορικό κέντρο της Sony, που έχτισαν οι Γερμανοί στη θέση του Τείχους. Μια Ευρώπη, ένα κόσμος που στηρίζεται στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», στην απαγόρευση της αλληλεγγύης, μοιάζει καταδικασμένος. Μόλις την περασμένη βδομάδα, οι γερμανικές τράπεζες κατηγόρησαν δια του Σπήγκελ τις γαλλικές ότι «ξεφορτώνονται» στην ΕΚΤ ελληνικό χρέος, ενώ οι ίδιες υποσχέθηκαν στον Σόιμπλε να μην πουλάνε ελληνικά ομόλογα.

Πολλοί Ευρωπαίοι αξιωματούχοι συμπέραναν ήδη από την εμπειρία των τελευταίων μηνών ότι υπάρχουν κρίσιμα προβλήματα στη λειτουργία της ευρωζώνης που μπορεί να την οδηγήσουν σε διάλυση. Τα εργαλεία, οι λειτουργίες που αφαιρέθηκαν από τα κράτη-μέλη δεν επανεμφανίσθηκαν σε υπερεθνικό επίπεδο, αλλά μεταφέρθηκαν στις «αγορές», πάσης φύσεως χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και κατόχους χρηματιστικού κεφαλαίου. Η κρίση χρέους μετατρέπεται σε κρίση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Το λένε ανώτεροι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι στο άρθρο της γαλλικής Monde Diplomatique με τον προκλητικά ενδεικτικό (και αδιανόητο προ τριμήνου) τίτλο: «Πρέπει πραγματικά να σώσουμε το ενιαίο νόμισμα;». Αλλά το λένε ανωνύμως, καταδεικνύοντας πόσο δύσκολη είναι η αντιμετώπιση των προβλημάτων, αφού ούτε καλά καλά ανοιχτή συζήτηση δεν μπορεί να γίνει.

Η λύση του ΔΝΤ και η λύση του "μεγαλο-κράτους"

Απέναντι στην κρίση προτείνονται ουσιαστικά δύο λύσεις, αμφότερες πολύ ριζοσπαστικές, αμφότερες με βαθιές, ιστορικές επιπτώσεις στο μέλλον της Ευρώπης. Από τη μια, ο ριζοσπαστισμός των αγορών, η απόλυτη, αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, που υποστηρίζουν Μέρκελ, ΔΝΤ και, λιγότερο, Τρισέ με την ΕΚΤ. Από την άλλη, η πρόταση δημιουργίας ενός «μεγάλο-κράτους» που να μπορεί να αντισταθεί στους οίκους αξιολόγησης και τις αγορές των CDS και να οργανώσει την ευρωπαϊκή ανάπτυξη. Στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ των δύο προτάσεων, υπάρχουν όσοι επιδιώκουν μεταβολή στη σύνθεση της ευρωζώνης, ενδεχόμενη δημιουργία βόρειας και νότιας ευρωζώνης, ή σκέπτονται ακόμα και τη διάλυσή της. Μια διάλυση όμως που θα αφαιρέσει ζήτηση, θα ξαναδημιουργήσει τα προβλήματα σε άλλο επίπεδο και θα οδηγήσει σε άγριους ενδοευρωπαϊκούς ανταγωνισμούς.

Οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της ευρωζώνης αντανακλούν τις συγκρούσεις στους G-20. Οι πλεονασματικές Γερμανία και Κίνα, όπως και οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες, οι «πρίγκηπες» της Wall Street και του City, αντιδρούν αποφασιστικά σε κάθε πρόταση που συνεπάγεται να ρίξουν τα πλεονάσματά τους στην αγορά για να τονώσουν τη ζήτηση ή να θέσουν σε κίνδυνο την αξία των χρημάτων τους με πληθωριστικές, αντικυκλικές πολιτικές. Οι τράπεζες δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για έστω περιορισμένη επιστροφή των κολοσσιαίων κεφαλαίων που κινητοποιήθηκαν για τη διάσωσή τους μετά το 2007, αναγκάζοντας τον Ομπάμα να καυτηριάσει πρόσφατα τις «ορδές από λομπίστες». Επιπλέον, ανησυχούν για την κρίση χρέους γιατί αντιλαμβάνονται ότι πλησιάζει σε σημείο που κινδυνεύει να διαγραφεί τουλάχιστο μέρος του. Πιέζουν αφόρητα για αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, συντριπτική συμπίεση κόστους εργασίας, κατάργηση του θεσμού συντάξεων και του μεταπολεμικού ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου. Το ΔΝΤ, ενεργώντας ως συλλογικός εκφραστής τους, προέβη προ ημερών στην πρωτοφανή ενέργεια να στείλει επιστολή ζητώντας τη θεσμοποίηση και αυστηροποίηση των μηχανισμών δημοσιονομικής πειθαρχίας στους Υπουργούς της ΕΕ!

Ο τραπεζικός και γερμανικός «μονεταριστικός φονταμενταλισμός» έχει ενοχλήσει τους Γάλλους και όσους εμφορούνται ακόμα από ευρωπαϊκή πολιτική φιλοσοφία. Είναι ενδιαφέρον ότι ο ίδιος ο πρόεδρος του Eurogroup Γιουνκέρ (που είχε προ καιρού καλέσει τη Μέρκελ να μην ανοίγει το στόμα της!), δια δηλώσεων ανωνύμων προσκείμενων κύκλων του στη Monde Diplomatique, υπογράμμισε ότι ο κ. Τρισέ υπέκυψε στις τραπεζικές πιέσεις για το «σχέδιο σωτηρίας», αλλά δεν είχε υποκύψει ποτέ μέχρι τότε στους πολιτικούς που τούλεγαν να είναι πιο ελαστικός με τα επιτόκια και να θέτει σε προτεραιότητα την ανάπτυξη.

Το υπονοούμενο του κ. Γιουνκέρ είναι σαφές: το πρόγραμμα σωτηρίας είναι περισσότερο σωτηρίας των τραπεζών παρά των χωρών. ‘Εγινε δυνατό, αφήνει να εννοηθεί η Monde Diplomatique χάρη στη γνωστή πλέον κερδοσκοπική «επίθεση της Παρασκευής» (8.5). Να υπενθυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι οι Financial Times έγραψαν επίσης την Παρασκευή 8.5, παραμονή της συνεδρίασης των Ευρωπαίων, για επιστολή 47 τραπεζών προς τον κ. Τρισέ, με την οποία ζητούσαν από την ΕΚΤ να υποκαταστήσει τη διατραπεζική αγορά και να αγοράσει κρατικά χρεώγραφα.

Η Μέρκελ προτείνει ουσιαστικά στους Ευρωπαίους να επιβάλουν εκείνοι στον εαυτό τους αυτό που θα τους κάνουν οι αγορές αν συνεχίσουν με τα ελλείμματα. Η δραστική όμως συμπίεση αμοιβών της εργασίας και κοινωνικού κράτους κινδυνεύει να οδηγήσει σε κοινωνικές εκρήξεις, να ρίξει την Ευρώπη σε περαιτέρω ύφεση και απόκλιση νοτίων και βορείων οικονομιών. Σπουδαίοι κοινωνικοί επιστήμονες και οικονομολόγοι, όπως ο Τοντ ή ο Αμίν στη Γαλλία, προειδοποιούν επίσης για τον κίνδυνο δικτατοριών, ολοκληρωτισμών ή ακροδεξιών λύσεων, που θα κληθούν να διαχειρισθούν ένα τέτοιο οικονομικό πρόγραμμα.

Στην άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος, Ευρωπαίοι σοσιαλιστές, συνδικάτα, ριζοσπαστική αριστερά αναπτύσσουν ένα διεκδικητικό λόγο, που, όμως, αφενός δεν είναι συντονισμένος σε ευρωπαϊκή κλίμακα, αφετέρου δεν προβάλλει ένα συνεκτικό όραμα μιας διαφορετικής Ευρώπης, που να μπορεί να στηρίξει τις διεκδικήσεις τους.

Είναι χαρακτηριστικό της ευρωπαϊκής αμηχανίας, αλλά και του συντηρητισμού που διακρίνει την εποχή, ότι δεν είναι τόσο Ευρωπαίοι, όσο Αμερικανοί πολιτικοί και διανοητές που εκφράζουν με τη μεγαλύτερη σαφήνεια τις διαφορετικές εναλλακτικές της Ευρώπης. Αν το ΔΝΤ επιχειρεί να συγκροτήσει την απάντηση των αγορών στην κρίση, τον αντίστροφο ριζοσπαστισμό επιχειρεί να εκφράσει ένας Αμερικανός όπως ο Γκαλμπρέιθ, στον οποίο αναγκάζεται να καταφύγει η Monde Diplomatique, για να περιγράψει στο πρωτοσέλιδο του τελευταίου φύλλου της πως μπορεί ενδεχομένως να οργανωθεί μια διαφορετική Ευρώπη. Μια Ευρώπη που θα συμπληρώσει το «κενό» ενός μηχανισμού μακροοικονομικής ανάκαμψης, στηριζόμενη στις κοινωνικές δυνάμεις που έφτιαξαν το ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας και που, ο διάσημος οικονομολόγος, καλεί να «εξεγερθούν» για να το σώσουν.

Η ΕΕ, υποστηρίζει ο Γκαλμπρέιθ, χρειάζεται ολοκληρωμένο φορολογικό καθεστώς, κεντρική τράπεζα αφοσιωμένη στην ευημερία, χρηματοπιστωτικό τομέα που να μην μπορεί να τη βλάψει». Η Ευρώπη πρέπει να γίνει «μεγάλο-κράτος» ικανό να ελέγχει τις τράπεζες, αντί να ελέγχεται από αυτές. Η επιβίωση του πολιτισμού θα κριθεί από τηn μάχη με τις αγορές.

Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 12.6.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

ΕΛΛΑΔΑ: ΠΟΡΕΙΑ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μερικές φορές η ίδια η πραγματικότητα όχι μόνο είναι εντελώς απίστευτη, αλλά χρησιμοποιείται ακριβώς το απίστευτο για να την κάνει ανεκτή. ‘Εχω την εντύπωση ότι αυτό ακριβώς γίνεται με την καμπάνια “ψυχολογικού πολέμου” κατά του ελληνικού λαού, που έχει εξαπολυθεί για να τον κάνει να αποδεχθεί πράγματα, μέτρα και πολιτικές εκτός πάσης λογικής. Tείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι αυτή η καμπάνια είναι σε μεγάλο βαθμό σχεδιασμένη, χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι όσοι συμμετέχουν γνωρίζουν τον ρόλο που τους επιφυλάσσεται.

Είναι τόσο τρομακτικές οι πληροφορίες που διοχετεύονται στον ελληνικό λαό ώστε αφενός του προκαλούν έναν παραλυτικό τρόμο, αφετέρου τον σπρώχνουν στην αβάσιμη, αλλά εξίσου παραλυτική ελπίδα ότι μπορεί να ξυπνήσει κάποια μέρα και να διαπιστώσει ότι επρόκειτο για κακό όνειρο. Αυτό μεταφράζεται σε παράλυση του υποκειμένου και στροφή σε αναζήτηση βασικά ανύπαρκτων ατομικών λύσεων. Η επικοινωνιακή αυτή επίθεση έχει εξαπολυθεί από κέντρα που συντονίζονται με την κερδοσκοπία, η επικοινωνιακή αλληλοτροφοδοτήθηκε επί μήνες με την κερδοσκοπική επίθεση.

‘Όταν η κυβέρνηση έλεγε το φθινόπωρο ότι είμαστε στο κατώφλι της χρεωκοπίας, στην εντατική,ή στον Τιτανικό, οι πληροφορίες αυτές δεν ήταν μόνο εσωτερικής χρήσεως, ήταν και διεθνούς. Τροφοδοτούσαν με πυρομαχικά τον κερδοσκοπικό πόλεμο κατά της Ελλάδας, αλλά και ενέτειναν την απομόνωση της Αθήνας εντός της ΕΕ. Με τη σειρά τους, οι νέες τιμές των σπρεντς που προέκυπταν έδιναν αντικειμενική υπόσταση στον ισχυρισμό ότι έχουμε χρεωκοπήσει.

Αν με κάποιο τρόπο οι επικοινωνιακοί “συγκοινωνούσαν” με τους οικονομικούς συμβούλους της κυβέρνησης, τότε μπορούμε να φανταστούμε και σε ποιό σημείο παράγεται το χρήσιμο βραχυκύκλωμα. Μια τέτοια καμπάνια θυμίζει κάπως την περίπλοκη διαφημιστική καμπάνια ορισμένων καπνοβιομηχανιών, που χρησιμοποιούν τον φόβο από τις βλαβερές συνέπειες του τσιγάρου για να αυξήσουν το άγχος και την κατανάλωση καπνού! Tέτοιες μέθοδοι νομίζω ότι χρησιμοποιήθηκαν τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα, έχοντας ως αποτέλεσμα την αύξηση του φόβου, του ατομικισμού, του πένθους και της ενοχής.

Ουσιαστικά επιχειρείται οι ‘Ελληνες, μην αντέχοντας αυτό που τους προτείνουν ως αναπόφευκτο μάλιστα, να κλείσουν τα αυτιά τους, να αρνηθούν τη λογική επεξεργασία των πληροφοριών που δέχονται και να μην αντιδράσουν, ή να αντιδράσουν καθυστερημένα. ‘Ηδη άλλωστε έγινε η πρώτη μελέτη του αποτελέσματος, που επιβεβαιώνει όσα προηγουμένως εκθέσαμε, στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου (βλ. το άρθρο της Αγγέλας Νταρζάνου στον Κόσμο του Επενδυτή, 8.5.2010).

Σφαγή εργαζομένων και συνταξιούχων

Δέστε π.χ. τα μέτρα για το ασφαλιστικό. Ο γράφων δεν είναι ειδικός στο θέμα. ‘Οποιος όμως διαβάσει προσεκτικά τους λίγους έντιμους ειδικούς και δημοσιογράφους που διαθέτει η χώρα για το θέμα, όπως ενδεικτικά αναφέρουμε η Αστέρω Χριστοδουλίδου στο Παρόν, η Ρούλα Σαλούρου στον Κόσμο του Επενδυτή, ο Γιώργος Ρωμανιάς, ο Σάββας Ρομπόλης και μερικοί ακόμα, βγάζει αβίαστα το συμπέρασμα ότι το ασφαλιστικό νομοσχέδιο προβλέπει τη γενοκτονία των συνταξιούχων, δηλαδή και των σημερινών εργαζομένων, που ενίοτε, βλακωδώς τους έπεισαν ότι το κοντέρ της ζωής τους θα μείνει αιωνίως κολλημένο στα νιάτα τους. Πρακτικά μειώνονται στο μισό οι συντάξεις των ήδη συνταξιούχων και για τους καινούριους, που είναι τώρα μέχρι 45 χρονώ, προβλέπεται περίπου, σε συνδυασμό με την ελαστικοποίηση της εργασίας, η ουσιαστική κατάργηση των συντάξεων. Σα να μη φτάνουν αυτά, περιορίζονται τρομακτικά οι αποζημιώσεις απόλυσης, τη ευγενεί φροντίδει του εγχώριου ΣΕΒ, που φαίνεται ότι άνοιξε τα μάτια της τρόικας για τις λεπτομέρειες του συστήματος απολύσεων στην Ελλάδα, ενώ καταργούνται και οι συλλογικές συμβάσεις. Καταργείται επίσης η προτεραιότητα των απαιτήσεων των εργαζομένων στις περιπτώσεις πτωχεύσεων. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη κοινωνική οπισθοδρόμηση στην ελληνική ιστορία. Μιλάμε για γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων, διερωτάται όμως κανείς μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για γενοκτονία των Νεοελλήνων;

Επειδή είπαμε στηρίζουν τον παραλογισμό στον … εαυτό του, υποστηρίζουν ότι αυτά τα μέτρα είναι απαραίτητα για να σωθεί η χώρα από τη χρεωκοπία. Μα τέτοια μέτρα συνιστούν ήδη χρεωκοπία. Τι περισσότερο θα πάθαινε ο ελληνικός λαός από μια χρεωκοπία; Πως έχουμε φτάσει άραγε στο σημείο μια ελληνική κυβέρνηση, ‘Ελληνες Υπουργοί και βουλευτές να υποστηρίζουν τέτοια πολιτική; Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός είπε προ μηνών ότι κάποιες δυνάμεις έκαναν την Ελλάδα πειραματόζωο. Το ερώτημα είναι όμως τι κάνει η κυβέρνηση. Βοηθάει ή ανθίσταται σε αυτές τις δυνάμεις; Αν αύριο, οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο και η Ουάσιγκτον ανακηρύξουν και επισήμως δούλους τους μέχρι χθες ‘Ελληνες πολίτες, τι θα μας πει η κυβέρνηση; ‘Ότι πρέπει να υπακούσουμε για να μην καταστραφούμε.

Η κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει πράξει πάρα πολλά για να μην βρεθεί στη θέση που τελικά βρέθηκε, έναντι των αγορών και της ΕΕ. Αλλά και αν δεχθούμε ότι έφτανε εκεί, δεν έπρεπε κάπου η πίεση να βρει τη σπονδυλική της στήλη; Στη σημερινή κατάσταση των ευρωπαϊκών και αμερικανικών τραπεζών η απειλή μιας παύσης πληρωμών θα ήταν πολύ αποτελεσματική, γιατί θα οδηγούσε σε τεράστια προβλήματα τις τράπεζες. Δεν είναι καλό να φτάνει κανείς σε αυτό το σημείο, αλλά επιτέλους δεν μπορεί να αφήνεται να καταστρέφεται η χώρα του.

Δεν είναι μόνο που τα μέτρα αυτά θα τσακίσουν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας, θα τσακίσουν και την ελληνική οικονομία! Είναι μια γιγαντιαία κυκλική και όχι αντικυκλική παρέμβαση, που θα οδηγήσει σε κραχ την οικονομία. ‘Ηδη, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προσφεύγει το ίδιο στην απάτη για την οποία αυτοκατηγούνται κατά καιρούς οι ‘Ελληνες αρμόδιοι. Παραποίησε τα στοιχεία του πληθωρισμού, όπως αποκάλυψε ο Κώστας Τσουπαρόπουλος στον Κ.τ.Ε. για να αποδείξει ότι το πρόγραμμα είναι βιώσιμο. Προσέξτε βιώσιμο όχι ως προς την ελληνική κοινωνία και οικονομία, αλλά βιώσιμο ως προς την προοπτική μείωσης του χρέους. Ως αποτέλεσμα των μέτρων, το χρέος θα αυξηθεί.

Οικονονμικό πρόγραμμα χρεωκοπίας, όχι σωτηρίας

‘Ετσι φτάνουμε στον επόμενο παραλογισμό: ένα πρόγραμμα που συντάχθηκε για να αποφύγουμε τη χρεωκοπία μας οδηγεί στη χρεωκοπία! Γιατί όμως αφού εκεί οδηγούν τα πράγματα, δεν μας αφήνουν να χρεωκοπήσουμε τώρα; Για να γίνει η χρεωκοπία με τους δικούς τους και όχι με τους δικούς μας όρους. Για να αγοράσουν ότι αξίζει στην Ελλάδα και να διασφαλίσουν όσο μπορούν τις τράπεζές τους. Η κυβέρνηση ήδη προσέλαβε τη γαλλική Λαζάρ για την αναδιάρθωση του χρέους. Τώρα θα γίνουμε κακοί, αν υποθέσουμε ότι ένας Εβραίος τραπεζίτης με εμπειρία ενός αιώνα θα πάρει “και τα σώβρακα” των Ελλήνων διαπραγματευτών, προτού αυτοί προλάβουν να πούν κίμινο; Αν υποθέσουμε δηλαδή ότι γίνεται κάποια διαπραγμάτευση από ελληνικής πλευράς, πράγμα διόλου βέβαιο.

Η στρατηγική που ακολουθείται κατά της Ελλάδας δεν αποβλέπει βέβαια στην … σωτηρία της, την καταστροφή της προετοιμάζει. Δεν περιορίζεται άλλωστε στην οικονομία. Διερωτάται κανείς προς τι η σπουδή με τον Καλλικράτη; ‘Ολο για διαβουλεύσεις ακούμε, αλλά ένα μόνο κόμμα και πιο συγκεκριμένα ένας άνθρωπος, ο κ. Ραγκούσης, αλλάζει βίαια όλο τον αυτοδιοικητικό χάρτη της Ελλάδας. Για ποια αυτοδιοίκηση άλλωστε μιλάμε, η αυτοδιοίκηση προϋποθέτει, αν μη τι άλλο, κοινότητα, δεν μπορεί η εκπροσωπούσα αρχή να είναι δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, ή να ψηφίζουν οι κάτοικοι της Αγίας Παρασκευής υποψήφιο Πρωθυπουργό με τον τίτλο του Δημάρχου Αθηναίων! Εν πάσει περιπτώσει, γιατί η κυβέρνηση δεν φροντίζει να λειτουργήσουν οι υπάρχοντες θεσμοί του κράτους, που τελούν σε παράλυση, αντί να πειραματίζεται; Το ελληνικό κράτος υφίσταται μια τεράστια πίεση από πάνω, τις αγορές και την ΕΕ, στην οποία η πολιτική μας ηγεσία λυγίζει. Μήπως θα ήταν καλό να μην το κάνουμε σάντουιτς, δημιουργώντας μεγάλα υποκράτη και από κάτω;

Εξωτερική πολιτική και η κυβερνητική ... αντιπάθεια στο ελληνικό έθνος!

Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής τι να πούμε; Σε λιγότερο από ένα χρόνο καταφέραμε να έχουμε από ψυχρές έως εχθρικές σχέσεις με τη Γερμανία και με τη Ρωσία, αλλά να έχουμε άριστες σχέσεις με έναν Ταγίπ Ερντογάν που ανανεώνει στην Αθήνα την απειλή πολέμου κατά της χώρας μας και στέλνει τα πολεμικά του στη Λούτσα. Δεν κάνουμε τίποτα για να εμποδίσουμε την υιοθέτηση του κανονισμού για το εμπόριο με τα κατεχόμενα και προφανώς θα άρουμε οσονούπω το βέτο που έθεσε ο Παπαδόπουλος σε αριθμό κεφαλαίων της τουρκικής ενταξιακής διαπραγμάτευσης, το σημαντικότερο διπλωματικό χαρτί της Ελλάδας και της Κύπρου.

Ποιος άραγε λόγος υπαγορεύει την κατάργηση του επιθέτου Εθνικός στα Υπουργεία Παιδείας, ‘Αμυνας κλπ., όπως υπάρχει στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη; Τι σπρώχνει τον κ. Χρυσοχοίδη να ζητάει εισηγήσεις από το ΕΛΙΑΜΕΠ που να ζητούν την κατάργηση των μαθημάτων ελληνικής ιστορίας και πολιτισμού στους αξιωματικούς της Ελληνικής Αστυνομίας; Τι και ποιόν εξυπηρετεί ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης, όταν χαρακτηρίζει φανταστική την τουρκική απειλή;
Εδώ δεν μιλάμε πια για αντιπάθεια στον εθνικισμό, μιλάμε για αντιπάθεια στο ελληνικό έθνος, στον ελληνικό εθνισμό, από την ίδια την κυβέρνησή του! Μήπως πρέπει αυτή η κυβέρνηση να δώσει κάποιες εξηγήσεις; Μήπως ο ελληνικός λαός οφείλει να της ζητήσει εξηγήσεις, προτού χάσει τη χώρα του και διερωτάται τι συνέβη;

‘Εχει δίκηο ο Πρωθυπουργός. Στην Ελλάδα γίνεται όντως ένα τεράστιο πείραμα σήμερα. Μελετάνε πόσο μπορούν να φτωχοποιήσουν τους ευρωπαϊκούς πληθυσμούς, θα μελετήσουν πως θα χειρισθούν τις αναπόφευκτες κοινωνικές εκρήξεις που θα προκαλέσουν με τις πολιτικές τους, θα δουν πως θα χρησιμοποιήσουν τους μετανάστες για να διοχετεύσουν την κοινωνική οργή, αλλά και να σπάσουν την κοινωνική συνοχή, θα χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα για να δοκιμάσουν τις αντοχές της ΕΕ και του ευρώ. Και φυσικά, θα αρπάξουν το γεωπολιτικό φιλέτο που ακούει στο όνομα Ελλάδα+Κύπρος και ελέγχει την πρόσβαση της Ρωσίας στη Μεσόγειο, της Γαλλογερμανίας στην Μέση Ανατολή. Το αληθινό ερώτημα είναι αν θα εξακολουθήσουμε να βλέπουμε την επίθεση κατά της χώρας μας να εκτυλίσσεται από τις πολυθρόνες μας.
20.5.2010

Δημοσιεύτηκε στο HellenicNexus, τεύχος Ιουνίου 2010

konstantakopoulos.blogspot.com

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ένταση και το βάθος της κρίσης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα και οι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου δεν είναι τόσο προϊόν ελληνικών, πορτογαλλικών κλπ. προβλημάτων, όσο του ατελούς τρόπου ενσωμάτωσης των περιφερειακών χωρών στην ευρωζώνη, στην αρχιτεκτονική δηλαδή της ίδιας της ζώνης, όπου και βρίσκεται η θεμελιώδης αιτία της σημερινής κρίσης χρέους. Οι άμεσες αιτίες όμως αυτής της κρίσης πρέπει να αναζητηθούν στην είσοδο της παγκόσμιας οικονομίας στο δεύτερο κύμα της μεγάλης κρίσης που άρχισε το 2007, όπως και στη δυνατότητα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού τομέα να προκαλεί κρίσεις και να επωφελείται από αυτές.

Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει πρόσφατη, μεγάλη και εμπεριστατωμένη μελέτη του σημαντικού ευρωπαϊκού θινκ τανκ RMF (Researach on Money and Finance) για χρηματοικονομικά ζητήματα, που συγκρίνει τις μακροοικονομικές επιδόσεις της ευρωπαϊκής περιφέρειας με αυτές της Γερμανίας.

H μελέτη του RMF για την ευρωζώνη αφιερώνει επίσης ένα ολόκληρο κεφάλαιο στον τρόπο με τον οποίο τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, οι περίφημες “αγορές”, προκαλούν κρίσεις και στη συνέχεια επωφελούνται από αυτές. Τονίζει επίσης ότι η οικονομική κρίση, εκδήλωση της οποίας είναι η κρίση χρέους, μπορεί να θεωρηθεί κρίση της χρηματιστικοποίησης, δηλαδή του διαρκώς διευρυνόμενου, τα τελευταία τριάντα χρόνια, βάρους του χρηματιστικού έναντι του παραγωγικού κεφαλαίου, όπως και του ποσοστού του συνολικού κέρδους που οφείλεται σε χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες.

Η διαδικασία όμως χρηματιστικοποίησης της οικονομίας λειτούργησε διαφορετικά για τη Γερμανία και για τις χώρες της ευρωζώνης, λόγω των κανόνων της τελευταίας και του δεσπόζοντος βάρους του Βερολίνου. Η ανάπτυξη της περιφέρειας προήλθε από αύξηση της κατανάλωσης με δανεισμό ή φούσκες ακινήτων, ενώ η ανάπτυξη της Γερμανίας από τα εμπορικά της πλεονάσματα στην ευρωζώνη, που ανακυκλώθηκαν σε γερμανικές επενδύσεις και δανεισμό από τις γερμανικές τράπεζες.

“H κρίση δημοσίου χρέους της Ελλάδας και των άλλων περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης μπορεί να βλάψει την ΟΝΕ”, υπογραμμίζει η έκθεση που προσθέτει όμως ότι και “το σχέδιο της ευρωζώνης έχει ήδη επιφέρει ζημιά στην Ελλάδα και άλλες περιφερειακές χώρες”. H μελέτη επισημαίνει ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, που προκάλεσε τόσο θόρυβο, δεν είναι το υψηλότερο και μάλιστα μειώθηκε ως ποσοστό του ΑEΠ το δεύτερο μισό της περασμένης δεκαετίας. Η απότομη αύξηση του δημόσιου χρέους της ευρωζώνης την τελευταία διετία υπήρξε καθαρά αποτέλεσμα της διεθνούς τραπεζικής κρίσης του 2007-09.

Η μελέτη υπογραμμίζει επίσης ότι, παρά το μέγεθος του ελληνικού δημοσίου τομέα, την παραποίηση των ελληνικών στοιχείων και το μεγάλο έλλειμμα, δεν υπάρχουν δομικές αιτίες για την τόσο βαριά συγκέντρωση εντάσεων επί της Ελλάδας. Η πραγματική αιτία για την πίεση στην Ελλάδα, υποστηρίζουν οι ερευνητές του RMF, βρίσκεται στον ίδιο παράγοντα που προκάλεσε την οικονομική κρίση του 2007, δηλαδή τον τρόπο λειτουργίας του απορρυθμισμένου χρηματοπιστωτικού τομέα, που προκαλεί κρίσεις και επωφελείται από αυτές.

Η έκθεση αναλύει το πως η αφαίρεση της νομισματικής και ο περιορισμός της δημοσιονομικής πολιτικής των ευρωπαϊκών κρατών, διοχέτευσε όλες τις πιέσεις ρύθμισης στην αγορά εργασίας, προκαλώντας “ανταγωνισμό προς τα κάτω” που ευνόησε “ευελιξία”, περιορισμούς μισθών και μερική εργασία, ανταγωνισμό που κέρδισε η Γερμανία, με το στράγγισμα των εργαζομένων της μετά την ενοποίηση. Η ευρωζώνη μετετράπη έτσι σε μηχανισμό χρηματοδότησης γερμανικών πλεονασμάτων από περιφερειακά ελλείμματα, που οδήγησε σε φτωχοποίηση των χωρών αυτών, υπό τον όρο προγενέστερης φτωχοποίησης των Γερμανών εργαζομένων, που ξεκίνησαν όμως την καθοδική πορεία από υψηλότερα επίπεδα.

Η νομισματική πολιτική της ΕΕ είναι θεσμικά προσανατολισμένη στις ανάγκες της Γερμανίας και όχι στις ανάγκες του συνόλου της ευρωζώνης, ενώ η ΕΚΤ ενδιαφέρθηκε αποκλειστικά για την καταπολέμηση του πληθωρισμού και την εσωτερική αξία του χρήματος, αποφεύγοντας να αντιταχθεί στις κερδοσκοπικές επιθέσεις κατά κρατών-μελών της ευρωζώνης.

Η μελέτη περιγράφει αναλυτικά το αποτέλεσμα που είχε η ενοποίηση σε ορισμένους τομείς, όπως η δημοσιονομική πολιτική, σε συνδυασμό με την έλλειψη ενοποίησης σε άλλους όπως η φορολογική πολιτική και η απουσία των μηχανισμών που συνήθως προστατεύουν την εργασία, την απασχόληση, την ανάπτυξη και τη συνοχή στα πλαίσια ενός κράτους. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι νομισματικοί κανόνες δεν συνσιτούν απλές τεχνικές ρυθμίσεις για το νόμισμα, αλλά συνεπάγονται βαθιές κοινωνικοπολιτικές επιπτώσεις, προστατεύοντας το χρηματιστικό κεφάλαιο, προωθώντας τη φιλελευθεροποίηση, επιδεινώνοντας τη θέση των Ευρωπαίων εργαζομένων και, last but not least, διευκολύνοντας την κυριαρχία της Γερμανίας στην ευρωζώνη. (Oι παραποιήσεις στοιχείων και οι παραβιάσεις των κανόνων ελλειμμάτων είναι, από την πλευρά αυτή, και μια ημιαποτυχημένη προσπάθεια να αμβλυνθούν οι συνέπειες των κανόνων λειτουργίας της ευρωζώνης στις πιο αδύνατες χώρες και οικονομίες).

Αξίζει να σημειωθεί στο σημείο αυτό ότι την πολυετή γερμανική πολιτική αποφυγής αύξησης της εσωτερικής ζήτησης καυτηρίασε προσφάτως και η Γαλλίδα Υπουργός Οικονομικών, απέφυγαν όμως να το κάνουν οι εκπρόσωποι της Ελλάδας και των άλλων περιφερειακών χωρών, που πλήττονται από την πολιτική αυτή. Στην Ελλάδα π.χ. επί σειρά ετών μόνον ελάχιστοι, “περιθωριοποιημένοι” από το ακαδημαϊκό, κρατικό και κομματικό “σύστημα” και τα διάφορα υποτιθέμενα ινστιτούτα ερευνών οικονομολόγοι, επεσήμαιναν κατά καιρούς τα προβλήματα της ευρωζώνης. ¨Ολο το σύστημα έπαθε “ασφυξία”, περιοριζόμενο να αναπαράγει προπαγάνδα, δίκην επίσημης ιδεολογίας της ΕΕ, όπως κάποτε γινόταν με τα εν Μόσχα συντασσόμενα εγχειρίδια της Σοβιετικής ¨Ενωσης, επίσημη έκφραση αριστερής ιδεολογίας.

Η κρίση του 2007-09 οδήγησε σε εξαιρετική μείωση ρευστότητας των τραπεζών. Το πρόβλημα έλυσε τότε η ΕΚΤ παρέχοντας άφθονη ρευστότητα στις τράπεζες. ¨Όταν όμως το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπισαν πλέον, το 2009, τα ίδια τα κράτη της ευρωζώνης, η αντίδραση της ΕΚΤ ήταν η αντίστροφη, υπογραμμίζεται στην έκθεση του RMF. To ίδρυμα του κ. Τρισέ παρακολούθησε χωρίς αντίδραση την αύξηση των αναγκών δανεισμού των κρατών-μελών και των επιτοκίων δανεισμού, την εμφάνιση κερδοσκοπίας επί του κρατικού χρέους και, τέλος, την εμφάνιση κινδύνων χρεωκοπίας κρατών. Επιβλήθηκε στις περιφερειακές χώρες σκληρή λιτότητα, χωρίς καν δάνεια-γέφυρες (bridging loans), για την άμβλυνση της πίεσης, προκαλώντας ζημιά στις χώρες και την προοπτική μελλοντικής ανάπτυξης. Οι περιφερειακές χώρες σπρώχτηκαν να αποδεχθούν όρους ΔΝΤ, χωρίς δανειακή συνδρομή του ΔΝΤ.

ΤΡΕΙΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕς ΠΟΛΙΤΙΚΕς ΓΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗς ΚΡΙΣΗΣ

Η έκθεση παρουσιάζει τρία δυνατά σενάρια για την αντιμετώπιση της κρίσης:

1. Λιτότητα με περαιτέρω φιλελευθεροποίηση, που είναι η προτιμώμενη συνταγή στην ευρωζώνη. Αποσκοπεί στη σταθεροποίηση μέσω ύφεσης με υψηλό κόστος στους εργαζομένους. Είναι όμως μικρή η πιθανότητα μελλοντικής βιώσιμης ανάπτυξης με τη μέθοδο αυτή, γιατί εναποθέτει τις ελπίδες ανόδου της παραγωγικότητας μόνο στη μείωση του κόστους εργασίας και δεν αντιμετωπίζει το δομικό πρόβλημα της ευρωζώνης

2. Ριζική μεταρρύθμιση της ευρωζώνης (σενάριο καλού ευρώ). Συνεπάγεται μεγαλύτερη δημοσιονομική ελευθερία, ουσιαστικά μεγαλύτερο ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, χρηματικές μεταφορές από πλούσιους προς φτωχούς, υποστήριξη απασχόλησης και μισθών, διευρωπαϊκές επενδύσεις σε βιώσιμες βιομηχανίες, άμβλυνση των αυστηρών κανόνων αγοράς κρατικού χρέους από την ΕΚΤ. Το κυριότερο πρόβλημα μιας τέτοιας στρατηγικής είναι τα πολιτικά εμπόδια στην εφαρμογή της και η πιθανή εξασθένηση της αξίας του ευρώ.

3. Ριζοσπαστική έξοδος από το ευρώ, με υποτίμηση ακολουθούμενη από παύση πληρωμών, αναδιάρθρωση χρέους, εθνικοποίηση τραπεζών, αύξηση του δημοσίου ελέγχου στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, μεταφορών, ενέργειας και τηλεπικοινωνιών. Επανεισαγωγή βιομηχανικών στρατηγικών, περιλαμβανομένων στρατηγικών αύξησης παραγωγικότητας. ΅Πράσινες΅ και επενδύσεις σε υποδομές. Οι περιφερειακές χώρες θα πρέπει να βρουν τρόπους να διατηρήσουν πρόσβαση στο διεθνές εμπόριο, την τεχνολογία και τις επενδύσεις. Βασικό εμπόδιο στην εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής είναι ο σημερινός συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus, τεύχος Ιουνίου 2010

konstantakopoulos.blogspot.com

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

TO ΙΣΡΑΗΛ ΒΟΥΛΙΑΞΕ ΣΤΗ ΓΑΖΑ - και η Κύπρος στα ρηχά

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


Μια από τις μεγαλύτερες ηθικοπολιτικές ήττες της ιστορίας του υπέστη αυτή την εβδομάδα το εβραϊκό κράτος. Η επίθεση των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στα πλοία του «στολίσκου της ελευθερίας», που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στην αποκλεισμένη Γάζα, και στον οποίο επέβαιναν βουλευτές, ευρωβουλευτές, βραβεία Νόμπελ κλπ., η σφαγή αόπλων ακτιβιστών στα διεθνή ύδατα της Μεσογείου, η κακομεταχείριση, τα βασανιστήρια, ο άγριος ξυλοδαρμός ακτιβιστών, μεταξύ των οποίων ο συντονιστής του ελληνικού τμήματος της «Ελεύθερης Γάζας» καθηγητής Βαγγέλης Πισσίας, από τον οποίο αφαιρέθηκαν μάλιστα τα φάρμακα που λάμβανε (ο καθηγητής δεχόταν και στην Αθήνα δολοφονικές απειλές πριν από την αναχώρηση του στολίσκου), κατέδειξαν, ακόμα μια φορά και πέραν αμφιβολίας, στην παγκόσμια κοινή γνώμη, τον αληθινό χαρακτήρα του κράτους του Ισραήλ και της πολιτικής του.
\
Η αποφασιστική αντίδραση της ‘Αγκυρας στην επίθεση, οδήγησε σε έντονη τουρκο-ισραηλινή διαμάχη, ταυτόχρονα όμως «εκτόξευσε» την Τουρκία στη θέση του κύριου υπερασπιστή των Μουσουλμάνων, αλλά και διερμηνευτή των αισθημάτων όλης της ανθρωπότητας έναντι της συμπεριφοράς του Ισραήλ. Πόσο μάλλον με έναν Ομπάμα που δεν τολμάει ούτε να ανοίξει το στόμα να ασκήσει λίγο και καθήκοντα αρχηγού υπερδύναμης βρε αδερφέ!, Αντιθέτως η Αθήνα δεν κέρδισε απολύτως τίποτα από την μέχρι παρεξηγήσεως μετρημένη αντίδρασή της, τόσο της κυβέρνησης όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που έμοιαζαν να ντρέπονται και να φοβούνται μαζί μήπως παρεξηγηθούν κάνοντας κριτική στο Ισραήλ και τους χαμηλούς τόνους που επέλεξε η Αθήνα, παρόλο που μεταξύ των πλοίων που δέχθηκαν επίθεση ήταν και δύο ελληνικά.

Τη στιγμή που μασκοφόροι Ισραηλινοί στρατιώτες κακοποιούσαν άγρια ‘Ελληνες πολίτες, ο αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας μίλησε για «δυσανάλογη» βία, λες και το πρόβλημα ήταν η δυσαναλογία και όχι η βία. Το Υπουργείο Εξωτερικών είχε κλείσει και δεν απαντούσε για αρκετές ώρες τη Δευτέρα το πρωί. Ούτε σκέψη για ανάκληση των πρεσβευτών, όπως έπραξε π.χ. η Μαδρίτη και η Στοκχόλμη, καμία έντονη απάντηση στην Τουρκία, όπως αυτή του Ιρλανδού Πρωθυπουργού. Και μάλιστα, όταν επικεφαλής της σφαγής ήταν ο Υπουργός ‘Αμυνας του Ισραήλ Εχούντ Μπάρακ, αντιπρόεδρος του κ. Παπανδρέου στη Σοσιαλιστική Διεθνή. (Να σημειώσουμε επίσης ότι αρχίζει και γίνεται ακατανόητη η τακτική των υπό τον κ. Χρυσοχοϊδη αστυνομικών δυνάμεων να διαλύουν, άνευ λόγου, ειρηνικές διαδηλώσεις πολιτών που ασκούν συνταγματικό τους δικαίωμα, όπως έξω από την Πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα. Η τακτική αυτή δεν θα συσπειρώσει τους φιλήσυχους πολίτες, για τον απλούστατο λόγο ότι οι «φιλήσυχοι πολίτες» συμφωνούν με τους διαδηλωτές και είναι συχνότατα οι ίδιοι διαδηλωτές)

Στην Κύπρο τα πράγματα κατέληξαν πολύ χειρότερα, σε μεγάλο φιάσκο, που μπορεί να έχει σοβαρότατες διπλωματικές επιπλοκές για την Κυπριακή Δημοκρατία και τραυμάτισε σοβαρά το κύρος της.

Ερντογάν σε στυλ Ανδρέα

Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, με τη δυναμική πολιτική της, σε στυλ Ανδρέα Παπανδρέου, κέρδισε πάλι την παράσταση, εμφανιζόμενη ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης και εκφραστής όχι μόνο του μουσουλμανικού κόσμου, αλλά και όλης της πολιτισμένης ανθρωπότητας που έχει πλέον αγανακτήσει βαθιά με τη επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά και την ατιμωρησία του Ισραήλ.

Τόσο με την πρόσφατη συμφωνία με το Ιράν και τη Βραζιλία, όσο και με την υπόθεση της Γάζας, η ‘Αγκυρα απέκτησε ένα κολοσσιαίο πολιτικο-διπλωματικό κεφάλαιο. Φυσικά, στην κατηγορία που θέλει να παίξει υφίσταται και κινδύνους, μέχρι τώρα όμως εμφανίζεται μια χώρα που μετετράπη σε μερικά χρόνια από περιφερειακό εργαλείο δεύτερης κατηγορίας της αμερικανικής πολιτικής σε διεθνή πολιτικο-διπλωματικό παίκτη πρώτης γραμμής.

‘Όπως και στην περίπτωση των σχέσεων με τη Ρωσία του Πούτιν, όπου ο κ. Ερντογάν διδάχτηκε από και αντέγραψε στην πρώτη ευκαιρία τα ανοίγματα Καραμανλή, έτσι και στην περίπτωση της Γάζας εκμεταλλεύθηκε μια ελληνική σε μεγάλο βαθμό πρωτοβουλία και την χρησιμοποίησε για τους δικούς της σκοπούς.

Ελληνικά ήταν τα δύο πρώτα πλοία που έσπασαν τον αποκλεισμό της Γάζας το 2008 και με τη γαλανόλευκη υψωμένη μπήκαν στο λιμάνι της Γάζας, προκαλώντας παραλήρημα ενθουσιασμού σε εκατοντάδες εκατομμύρια Μουσουλμάνων που παρακολουθούσαν ζωντανά την αναμετάδοση της σκηνής – που όμως, όπως αναμενόταν, προκάλεσε πολύ μικρότερο ενδιαφέρον των ελληνικών τηλεοράσεων! Η ελληνική αυτή κίνηση διέθετε όμως περιορισμένα μέσα και συνέπεσε με μια περίοδο που οι ιθύνοντες των Αθηνών ενδιαφέρονταν και ενδιαφέρονται περισσότερο για την εύνοια του Ισραήλ παρά των Αράβων, μια περίοδο εντεινόμενης ελληνικής κρίσης και απίστευτης κακομοιριάς ενός πολιτικού και διπλωματικού συστήματος που δύσκολα μπορούσε να πάρει οποιαδήποτε πρωτοβουλία..

Μετά το 1996, οι ελληνικές κυβερνήσεις, πάσχουσες από «ευρωατλαντικό στραβισμό» διασπάθισαν το τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο που κατέλειπε στην Ελλάδα ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη διεθνή πολιτική του. Την περίοδο αυτή η Αθήνα επέστρεψε όλο και περισσότερο στον συνήθη ρόλο του προβλέψιμου «καλού παιδιού» Αμερικανών και Ευρωπαίων. Την ίδια περίοδο η Τουρκία κάνει το αντίθετο. Εγκαινιάζει, μετά το 2003, μια πολιτική «χειραφέτησης», με τα λόγια του Αχμέτ Νταβούτογλου, από την Ουάσιγκτον. Πέραν του ότι πήρε υπόψιν της καλύτερα τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα, η πολιτική Νταβούτογλου, πήρε επίσης καλύτερα υπόψιν της τη σχετική μείωση του ειδικού βάρους της Δύσης και την άνοδο τρίτων παικτών, όπως η Ρωσία, το Ισλάμ, η Κίνα κλπ. Η ‘Αγκυρα έπαιξε και κέρδισε.

Την ίδια περίοδο, το αμερικανικό κατεστημένο διχάζεται βαθιά μετά τις ήττες σε Ιράκ και Λίβανο. Μια μερίδα του αντιλαμβάνεται τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχει η ασφυκτική πρόσδεση των ΗΠΑ στο άρμα του Ισραήλ. Ο Νετανιάχου ήταν ο σχεδιαστής των πολέμων στη Μέση Ανατολή και ο χρηματοδότης του βασικού θινκ τανκ που στελέχωσε την κυβέρνηση Μπους. ‘Εχει επιλέξει έναν ακροδεξιό φασίστα ως Υπουργό Εξωτερικών και είναι οπαδός του διαρκούς πολέμου, κατά των Παλαιστινίων και κατά του Ιράν ει δυνατόν, έστω και με ατομικά όπλα. Ο Ομπάμα όμως δεν μπορεί να πει στο Ισραήλ αυτά που θέλει να του πει – έχει ανάγκη την Τουρκία για να τα λέει. ‘Όπως επίσης έχει ανάγκη μιας μετριοπαθούς ισλαμικής δύναμης, για να αντισταθμίζει την επιρροή του Ιράν και των ριζοσπαστών ισλαμιστών, μετά την ουσιαστική παρακμή των αραβικών καθεστώτων. ‘Όλα αυτά ισοδυναμούν με σημαντικό λαισέ πασσέ για τους Τούρκους.

Ελλάδα/Ισραήλ: η «ιδέα» μιας συμμαχίας

Εδώ και χρόνια η Αθήνα έχει εγκαταλείψει αποφασιστικά την πάγια πολιτική της στη Μέση Ανατολή, υπέρ μιας σύσφιγξης των σχέσεων με το Ισραήλ, σύμβολο της οποίας έγιναν οι μεγάλες ελληνοισραηλινές ασκήσεις προσομοίωσης μιας επίθεσης κατά του Ιράν.

Η πολιτική αυτή συνιστά τομή εν σχέσει με όλη την ελληνική πολιτική μετά το 1950. Αν υπάρχει ένα θέμα που να το καταλάβαιναν με τον ίδιο τρόπο σχεδόν όλοι οι ‘Ελληνες και Κύπριοι πολιτικοί είναι το θέμα της ανάγκης να στηριχθούν Αθήνα και Λευκωσία στους ‘Αραβες, στους Ρώσους, στους Ευρωπαίους, για να αντιμετωπίσει την καταθλιπτική πίεση των ΗΠΑ. Τόσο διαφορετικά πρόσωπα όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο στρατηγός Γρίβας και ο Βάσσος Λυσσαρίδης, ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο) και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Μακάριος, ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος καταλάβαιναν αυτή τη στοιχειώδη γεωπολιτική και ιστορική αλήθεια, που μόνο τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχουν αρχίσει να μην καταλαβαίνουν πολλοί φωστήρες μας. ‘Όμως, αν η Ελλάδα και η Κύπρος, με την πολιτική τους, συσπειρώσουν όλο το Ισλάμ πίσω από την Τουρκία, ακόμα και ένα παιδί καταλαβαίνει τους μεγάλους κινδύνους που αναλαμβάνουν!

Μέχρι τώρα ουδείς αρμόδιος έχει εξηγήσει τι οφέλη μπορεί να έχει η Ελλάδα από τη στρατιωτική και άλλη συνεργασία με το Ισραήλ και από την εγκατάλειψη της παραδοσιακής πολιτικής στενών σχέσεων με τους ‘Αραβες και τους Ιρανούς. ‘Όπως λέει πεπειραμένος διπλωμάτης: «Οι ‘Ελληνες ζήσαμε χιλιάδες χρόνια εδώ και θέλουμε να ζήσουμε άλλα τόσα. Δεν είμαστε κράτος Σταυροφόρων, ούτε συνεργαστήκαμε ποτέ με Σταυροφόρους»

Κυπριακά παρατράγουδα

«Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι», δήλωσε ο Βάσσος Λυσσαρίδης πληροφορούμενος την ισραηλινή επίθεση κατά του στολίσκου της ελευθερίας.

Ο Λυσσαρίδης είναι ένα όνομα που παραμένει χαραγμένο στη μνήμη των λαών της ανατολής. Αλλά ο «Γιατρός» δεν επαρκεί για να άρει τις αμαρτίες όλων μας, τη βλακεία μας και την ακόμα μεγαλύτερη ιδιοτέλειά μας.

Μέχρι τώρα, η κυβέρνηση Χριστόφια όχι μόνο επέτρεψε να αναχωρήσουν από την Κύπρο τα κατά καιρούς πλοία της «ελέυθερης Γάζας», αλλά και φρόντιζε την ασφάλειά τους με βατραχανθρώπους κλπ., δεδομένης της μακράς εμπειρίας διεθνών τρομοκρατικών επιχειρήσεων των ισραηλινών υπηρεσιών.

Αυτή τη φορά όμως ο Χριστόφιας λύγισε προ των ισραηλινών πιέσεων και απαγόρευσε, με μια αμφισβητούμενης νομιμότητας διαταγή, τον κατάπλου και απόπλου των πλοίων. Η κυπριακή «ελεύθερη Γάζα», επικεφαλής της οποίας ήταν το ίδιο το … κυβερνών ΑΚΕΛ με τον ευρωβουλευτή του, δεν πήρε και πολύ στα σοβαρά τη διαταγή. Συνέχισε την προετοιμασία και περίμενε την ομάδα των ξένων που θα επιβιβαζόταν στην Κύπρο.

Πρέπει να σημειωθεί ότι στην Κύπρο προγραμματιζόταν να έρθει μια επιτροπή βουλευτών, ευρωβουλευτών και προσωπικοτήτων από την Ευρώπη, που δεν ήθελαν να ταξιδεύουν πολλές μέρες. Η συμμετοχή τους στην αποστολή ήταν κρίσιμη, γιατί ήταν η «ασπίδα» της, λόγω των αξιωμάτων που κατείχαν.

Η λύση που βρέθηκε λοιπόν, αφού η κυβέρνηση αρνιόταν τον ελλιμενισμό των πλοίων, ήταν η αντιπροσωπεία να νοικιάσει βάρκες και να βγει στα ανοιχτά για να επιβιβαστεί στα πλοία. Το Ισραήλ άσκησε νέες πιέσεις στον Χριστόφια ο οποίος απαγόρευσε, τελείως παρανόμως, ακόμα και την ενοικίαση βαρκών από τους Ευρωπαίους βουλευτές και ευρωβουλευτές!!!

Το αποτέλεσμα; Δεκάδες άνθρωποι της κυπριακής ΚΥΠ, περιπολικά της αστυνομίας, φουσκωτά του Λιμενικού, ελικόπτερα κλπ. περικύκλωσαν ασφυκτικά την ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία και την ακολουθούσαν παντού όπου πήγαινε! Βουλευτής του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τάσος Κουράκης πήγε στην Κύπρο ως θαυμαστής του Χριστόφια και γύρισε από το νησί σοκαρισμένος και αφού η κυπριακή αστυνομία απείλησε να τον συλλάβει! ‘Όπως λέει ο ίδιος: «’Ενοιωσα σαν τρομοκράτης, με τα ελικόπτερα από πάνω, τα φουσκωτά με τους ενόπλους, την καταδίωξη. Απείλησαν τους βαρκάρηδες ότι δεν θα ξαναδουλέψουν αν μας πάνε στα ανοιχτά. Κατάλαβα ότι παρακολουθούσαν το τηλέφωνό μου, γιατί κανόνισα ένα ραντεβού με έναν βαρκάρη σε μια ερημική παραλία κι όταν πήγα βρήκα φουσκωτά με ενόπλους να με περιμένουν. Δοκίμασα να τηλεφωνήσω στον Λυσσαρίδη και μου μπλόκαραν ηλεκτρονικά το τηλέφωνο».

Μετά από αρκετές ώρες εξωφρενικής συμπεριφοράς των κυπριακών αρχών έναντι μιας ομάδας δεκάδων Ευρωπαίων βουλευτών και ευρωβουλευτών, η πλειοψηφία των ξένων ακτιβιστών πέρασε στα κατεχόμενα και αναζήτησε από κει μέσο για να μεταβεί στο στολίσκο. Αρκετοί Ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι, που ουδέποτε έχουν πάει στα κατεχόμενα να διαδηλώσουν αίφνης κατά της κατοχής, αλλά πηγαίνουν τακτικότατα να παίζουν στα καζίνα, άρχισαν να κατηγορούν τους ξένους ακτιβιστές ότι δεν αγωνίζονται κατά της κατοχής της Κύπρου και να επαναλαμβάνουν κατηγορίες και ισχυρισμούς εναντίον της όλης κίνησης «Ελεύθερη Γάζα», που δεν τόλμησε να αναφέρει ούτε η Μοσσάντ.

Το χειρότερο από όλα, το πλέον επονείδιστο, ήταν η άρνηση των κυπριακών αρχών να προστρέξουν σε βοήθεια δύο πλοίων του στολίσκου που παρέπλεαν την Κύπρο κινδύνευσαν να βυθισθούν. Οι αρμόδιοι, λειτουργώντας πρακτικά ως υπάλληλοι μάλλον Ισραηλινών παρά Κυπριακών υπηρεσιών, όχι μόνο αρνήθηκαν να τους βοηθήσουν, αλλά τους είπαν και να πάνε στην κατεχόμενη Αμμόχωστο!

Ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Λιλλήκας υπογραμμίζει ότι η στρατηγική της υποχώρησης σε όλες τις ξένες πιέσεις, των ισραηλινών πιέσεων περιλαμβανομένων, θα οδηγήσει σε διπλωματική καταστροφή την
Κύπρο, π.χ. αν η Τουρκία επιδιώξει την ψήφιση ευνοϊκού για τις θέσεις της ψηφίσματος από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

«Από την πρώτη στιγμή του αγώνα για την ανεξαρτησία μας, όταν η ΕΟΚΑ του Γρίβα ανατίναζε αγγλικά αεροπλάνα που πήγαιναν να βομβαρδίσουν την Αίγυπτο του Νάσερ, η αλληλεγγύη Κυπρίων και Αράβων απετέλεσε τη θεμελιώδη ιστορική ασπίδα του κυπριακού λαού και της Κυπριακής Δημοκρατίας απέναντι στους εχθρούς της», υπογραμμίζει βετεράνος πολιτικός του νησιού. «Αν χάσουμε τους φίλους, αν χάσουμε το όνομά μας, θα χαθούμε στο τέλος και οι ίδιοι, θα πληρώσουμε πανάκριβο τίμημα για τις ανιστόρητες συμμαχίες. ‘Όπως άλλωστε γράφει και ο Ντέιβιντ Ιγκνάτιους στη Ουάσιγκτον Ποστ, θέλοντας να εξηγήσει πως οι ξυπόλητοι Ιρακινοί, Λιβανέζοι, Αφγανοί νίκησαν τους Αυτοκράτορες, η αξιοπρέπεια είναι πολύ ισχυρό πολεμικό όπλο». Πόσο μάλλον για έναν ολιγάριθμο λαό, που επικαλείται διαρκώς το δίκαιο, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε. Εκτός αν η επίκληση είναι μόνο εικονική…
Δημοσιεύτηκε στον «Κόσμο του Επενδυτή», 5.6.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

"ΧΡΙΣΤΟΦΕΙΟΝ ΑΓΟΣ"

Κυπριακή κυβέρνηση και πλειοψηφία κομμάτων υπέρ Ισραήλ και κατά Παλαιστινίων

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Νησί "της Αφροδίτης" και "της Ευρώπης" την είπανε, νησί της “Προδοσίας και της Αναξιοπρέπειας” κινδυνεύει στο τέλος να καταλήξει. Ο λόγος για την Κύπρο, την Κυπριακή Δημοκρατία, που υπέστη, με ευθύνη του Προέδρου, αλλά και των κομμάτων που τον υποστήριξαν, συντριπτικό ηθικο-πολιτικό Βατερλώ, με τον τρόπο που χειρίσθηκε την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα.

Η κυπριακή κυβέρνηση και ο πολιτικός κόσμος εμφανίστηκαν να «μαχαιρώνουν» πισώπλατα το κίνημα συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους, να τρομοκρατούνται ανοήτως από τις Ισραηλινές απειλές, να καταδιώκουν παρανόμως και βλακωδώς ομάδα Ευρωπαίων βουλευτών, ευρωβουλευτών και προσωπικοτήτων. Πρακτικά, κατέστησαν, ως μη όφειλαν, το κυπριακό κράτος προέκταση των Ισραηλινών υπηρεσιών! Σπατάλησαν στους πέντε ανέμους ένα σπουδαίο πολιτικό κεφάλαιο, ανεκτίμητης αξίας για τις σχέσεις τους με τον αραβοισλαμικό κόσμο…

Υποκύπτοντας στις ισραηλινές πιέσεις ο κ. Χριστόφιας απαγόρευσε τον κατάπλου και απόπλου των πλοίων που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Η κίνηση αλληλεγγύης στη Γάζα, επικεφαλής του κυπριακού τμήματος της οποίας ήταν ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ, το άφησε όμως να περάσει, στη λογική «η κυβέρνηση κάνει τη δουλειά της, το κίνημα τη δική του» και θεωρώντας δεδομένο ότι θα βρεθεί μια σολομώντεια λύση.

‘Όμως αυτό δεν ήταν αρκετό για το Ισραήλ, που ζήτησε και πέτυχε από τον Χριστόφια, με δεύτερη, αμφισβητούμενης νομιμότητας διαταγή, να εμποδίσει τους βουλευτές και ευρωβουλευτές που έφτασαν στην Κύπρο να νοικιάσουν βάρκες και να ανοιχτούν για να φτάσουν στα πλοία!!

Οι κυπριακές αρχές έκαναν ότι μπορούσαν για να αποτρέψουν την επιβίβαση στον στολίσκο της Ελευθερίας ομάδας Ευρωπαίων βουλευτών και ευρωβουλευτών, η παρουσία των οποίων είχε αποτρεπτική σημασία για τυχόν ισραηλινή επίθεση! Για λόγους πρακτικούς, χρόνου κλπ., οι βουλευτές προτίμησαν να επιβιβασθούν από την Κύπρο στον στόλο. Οι κυπριακές αρχές (και τα κόμματα που έκαναν «πλάτες» στον Πρόεδρο), καθυστερώντας την αποστολή και επιχειρώντας να αποτρέψουν την επιβίβαση στον στόλο ομάδας που μπορούσε να λειτουργήσει ως ασπίδα του, πρακτικά ενήργησαν κατά τρόπο που θα μπορούσε να διευκολύνει την δολοφονική επίθεση του ισραηλινού στρατού.

Χρησιμοποιώντας μάλιστα, όλα τα νόμιμα και παράνομα μέσα, απείλησαν και τρομοκράτησαν ακόμα και τους Κύπριους βαρκάρηδες για να μην μπορέσει να φύγει η αντιπροσωπεία. Επεχείρησαν επίσης να τρομοκρατήσουν τους Ευρωπαίους βουλευτές και ευρωβουλευτές, φτάνοντας στο σημείο να απειλήσουν με σύλληψη τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τάσο Κουράκη!

Οι κυπριακές αρχές περικύκλωσαν την ομάδα με δεκάδες άνδρες της ΚΥΠ και περιπολικά της αστυνομίας, ενώ ακολουθούσαν τους βουλευτές και ευρωβουλευτές ελικόπτερα από αέρος και φουσκωτά με ενόπλους στις παραλίες! ‘Όταν σε κάποια στιγμή ο Κουράκης θέλησε να τηλεφωνήσει στον Λυσσαρίδη, διαπίστωσε ότι του είχαν μπλοκάρει ηλεκτρονικά το τηλέφωνο, ενώ, όπως μας λέει, είναι βέβαιος ότι παρακολουθούσαν το κινητό του, γιατί, όταν πήγε να συναντήσει έναν βαρκάρη σε ερημική παραλία, συνάντησε φουσκωτά με ενόπλους καταδρομείς! Οι Ελληνοκύπριοι παλληκαράδες του κ. Χριστόφια μπορεί να μην έχουν ρίξει μια ντουφεκιά κατά του κατακτητή 35 ολόκληρα χρόνια, που διεξάγεται ο δήθεν αγώνας κατά της ξένης εισβολής, επέδειξαν όμως πολύ θάρρος και ακόμα περισσότερο θράσος με άοπλους και άμαχους βουλευτές από την Ευρώπη, προκαλώντας όπως ήταν φυσικό αλγεινές εντυπώσεις για την Κύπρο.

Οι κυπριακές αρχές, στην προσπάθειά τους να εξυπηρετήσουν τους Ισραηλινούς, παραβίασαν επίσης όλους τους νόμους του Θεού και των ανθρώπων, αρνούμενες να προσέλθουν σε βοήθεια των πλοίων Τσάλλεντζερ 1 και 2 που έπλεαν στα ανοιχτά της Κύπρου και κινδύνευσαν με βύθιση!!! Οι Κύπριοι παλληκαράδες είπαν μάλιστα στους καπετάνιους τους να πάνε στα κατεχόμενα να του επισκευάσουν το σκάφος! Τέτοιος πατριωτισμός!

Εκ των υστέρων, και αντιμέτωποι με τα ανυπέρβλητα πλέον εμπόδια των κυπριακών αρχών, οι ακτιβιστές αποφάσισαν στην πλειοψηφία τους να περάσουν στα κατεχόμενα και να βρουν από κει μέσο να πάνε στον στόλο που έπλεε στα ανοιχτά. Τα περισσότερα ελληνοκυπριακά ΜΜΕ τους κατηγορούν τώρα γιατί πέρασαν στα κατεχόμενα για να πάνε να συμπαρασταθούν, διακινδυνεύοντας τη ζωή τους στους Παλαιστίνιους. Εμείς ξέρουμε όμως μόνο δύο Ελληνοκύπριους που τόκαναν αυτό για την πατρίδα τους, τον Ισαάκ και τον Σολωμού. Βλέπουμε αντίθετα, με την ανοχή των κυπριακών αρχών, χιλιάδες Ελληνοκύπριους να περνάνε στα καζίνο των κατεχόμενων. Ο καθένας καταλαβαίνει όπως νομίζει τον πατριωτισμό, αλλά και λίγη Αιδώς απέναντι σε αγωνιστές δεν βλάπτει…

Αν αύριο ή μεθαύριο, ως αποτέλεσμα της βλακώδους, αν όχι αντικειμενικά προδοτικής κυπριακής πολιτικής, και της διείσδυσης των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών σε ένα κυπριακό κράτος-σουρωτήρι, όπως φαίνεται, τα μουσουλμανικά κράτη αρχίσουν να αναγνωρίζουν την ΤΔΒΚ, που θα πάει άραγε να κρυφτεί ο κ. Χριστόφιας και όσοι στηρίζουν την πολιτική του;

Μέχρι τώρα στην ελληνική ιστορία κάτι τελείως ασήμαντα πρόσωπα, από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά, όπως ο Μακάριος, ο Γρίβας, ο Λυσσαρίδης, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο Μιχάλης Ράπτης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής καταλάβαιναν όλοι, και παρά τις απίθανες διαφορές τους σε όλα τα άλλα, μια στοιχειώδη ιστορική και γεωπολιτική αλήθεια: ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει η Ελλάδα να συσπειρώσει όλο το Ισλάμ πίσω από την Τουρκία, αυτό δηλαδή που θα καταφέρει με την βλακεία, τη διάβρωση και την υποτέλειά του ο σημερινός πολιτικός κόσμος Λευκωσίας και Αθήνας, οι φωστήρες που έχουν άλλωστε οδηγήσει σε όλους τους τομείς τον ελληνικό λαό, σε Ελλάδα και Κύπρο, ένα βήμα από την οριστική καταστροφή!

Παρασκηνιακά, οι Κύπριοι διπλωμάτες ισχυρίζονται ότι το Ισραήλ τους απείλησε με δρομολόγηση κρουαζιερόπλοιου μεταξύ Χάιφας και κατεχομένων. Αν υπήρξε, αυτή ήταν μια απειλή για ηλίθιους, προορισμένη μάλλον να προσφέρει ένα πρόσχημα σε όσους θέλουν να υποταγούν. Γιατί μόνο ηλίθιοι θα μπορούσαν να πιστέψουν, με το επίπεδο των τουρκοισραηλινών σχέσεων που υπήρχε και προ της τραγωδίας, ότι ήταν πιθανή μια τέτοια δρομολόγηση. Εν πάσει περιπτώσει, είναι δυνατόν οποιαδήποτε χώρα να υπαγορεύει στην Κυπριακή Δημοκρατία την εξωτερική της πολιτική, απειλώντας ότι θα βάλει ένα φέρι μπωτ; Είναι σοβαρά πράγματα και σοβαρά κράτη αυτά;



Οπαδοί συμμαχίας με το Ισραήλ σε Κύπρο/Ελλάδα

Ελλάδα και Κύπρος είμαστε από τις πιο καθυστερημένες χώρες της υφηλίου. Εφαρμόζουμε στην Ελλάδα τον νεοφιλελευθερισμό 35 χρόνια μετά τους πρώτους που το έκαναν κι όταν όλος ο κόσμος τον εγκαταλείπει! ‘Ετσι και με το Ισραήλ. Τώρα που κλονίζεται η ισχύς του παγκοσμίως, εμείς οι καθυστερημένοι, σκεφτόμαστε να κάνουμε συμμαχία μαζί του! ‘Όπως αναπτυχθήκαμε με δανεικά, όπως περνάμε τα μαθήματα με αντιγραφή, όπως κάνουμε παντού τον έξυπνο, έτσι νομίζουν οι πολιτικοί μας ότι θα μπορέσουν να κάνουν δυναμική εξωτερική πολιτική χωρίς όμως κινδύνους, όπως π.χ. αυτούς που αναλαμβάνει ο Ερντογάν με τον Πούτιν ή με το Ιράν. Νομίζουν ότι θα γίνουν ακίνδυνα ισχυροί προσκολλούμενοι σε μια ισχυρή δύναμη.

Η ιδέα αυτή είναι μάλιστα δημοφιλής σε σημαντικούς συμβούλους των κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαρά, αλλά και σε ορισμένους αξιωματικούς της Αεροπορίας, που θέλουν μαχητική εξωτερική και αμυντική πολιτική, αλλά δεν είναι πολύ δυνατοί στην πολιτική σκέψη και δεν ξέρουν ότι ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής και όχι η πολιτική του πολέμου.

Ξεχνάνε βέβαια τον ρόλο του Ισραήλ το 1974, ξεχνάνε τη υποστήριξη και το ενδιαφέρον του για το σχέδιο Ανάν. Ξεχνάνε ότι οι ‘Ελληνες είμαστε παληοί κάτοικοι της περιοχής, γηγενείς, δεν θελήσαμε να κάνουμε ποτέ ή να συμμαχήσουμε με τους Σταυροφόρους, αντίθετα, υποφέραμε από αυτούς. Κατοικήσαμε χιλιάδες χρόνια εδώ και θέλουμε να ζήσουμε άλλα τόσα τουλάχιστο. Αν είμαστε ανίκανοι να παράγουμε στρατηγικές, και είμαστε, τουλάχιστο ας ακολουθήσουμε τη μεγάλη σοφία της ιστορικής μας εμπειρίας. Είναι και αυτή ένας σπουδαίος μπούσουλας.

Το πρόβλημά μας άλλωστε δεν είναι τόσο ποιες συμμαχίες θα κάνουμε, είναι η συγκρότησή μας ως υποκείμενο. Οι καραγκιόζηδες δεν μπορούν να κάνουν καμία συμμαχία και με κανένα, μόνο υποτελείς ραγιάδες μπορούν να είναι. Και για μικρός λαός που είμαστε, η αξιοπρέπεια είναι το πιο μεγάλο μας όπλο – και ένα από τα εθνικά ουσιώδη εν ανεπαρκεία.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα 3.6.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ, ΕΥΡΩΠΗ

Από τη Γερμανία του Χίτλερ στη Γερμανία της Μέρκελ

Των Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου και Δημοσθένη Γεωργόπουλου

“Δεν θα πεθάνουμε για το Ντάντσιχ», έλεγαν οι Γάλλοι πριν εβδομήντα χρόνια. «Δεν θα πληρώσουμε για τους ‘Ελληνες», λένε σήμερα οι Γερμανοί, ενώ οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι κάνουν ότι δεν ακούν την ερώτηση του Χεμινγουέι: Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα; Κι αν στο μεταξύ, η δύναμη του χρήματος αντικατέστησε τη δύναμη των όπλων στην Ευρώπη, δεν την έκανε λιγότερο θανατηφόρα, αλλά και τελικά αυτοκαταστροφική.

Η επίθεση κατά της Ελλάδας από ισχυρές “γεωοικονομικές” δυνάμεις, του πλήρως απελευθερωμένου χρηματιστικού κεφαλαίου, υπό εκκόλαψη Αυτοκρατορίας του Χρήματος, έχει τεράστια, παγκόσμια σημασία, που υπερβαίνει κατά πολύ την Ελλάδα. Είναι η πρώτη σειράς μαχών, που θα καθορίσουν το μέλλον των ευρωπαϊκών κρατών και εθνών, το μέλλον της ιδέας μιας ενωμένης, ανεξάρτητης, κοινωνικής Ευρώπης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού μας.

Χωρίς να υποτιμά κανείς τη σοβαρότητα των εσωτερικών ελληνικών προβλημάτων, την αδυναμία των ελληνικών δομών, δεν είναι ελληνικό το πρόβλημα, όπως μαρτυρά η κατάσταση των περισσότερων κρατών της ευρωζώνης. Η κατάσταση της Ελλάδας απλώς την κατέστησε αδύνατο κρίκο, ενώ στην περιοχή μας συντρέχουν ως συνήθως γεωοικονομικές και γεωπολιτικές επιδιώξεις. Η ρίζα του προβλήματος δεν είναι ελληνική, ελληνικός είναι δυστυχώς ο τρόπος που το αντιμετωπίζουμε.

Το ερώτημα που επιχειρείται να απαντηθεί στην Ελλάδα είναι ποιος θα πληρώσει το συσσωρευθέν χρέος της παγκόσμιας οικονομίας, περιλαμβανομένου του χρέους που συσσωρεύθηκε για τη σωτηρία των μεγάλων τραπεζών το 2008. Θα το πληρώσει ο πληθυσμός των ανεπτυγμένων χωρών, με κατάργηση κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων τριών αιώνων, του ευρωπαϊκού πολιτισμού; Θα το πληρώσουν οι τρίτες χώρες; Θα το πληρώσουμε με καταστροφή του περιβάλλοντος; Θα κυριαρχήσουν οι τράπεζες στα κράτη ή τα κράτη στις τράπεζες;

Θα μπορέσει η Ευρώπη να ξανακυριαρχήσει στο τέρας του χρηματιστικού κεφαλαίου, επαναφέροντας ρυθμίσεις ροών κεφαλαίου, λελογισμένου προστατευτισμού, αναπτυξιακή πολιτική, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση ενός πολυπολικού κόσμου, δίνοντας έτσι ένα παράδειγμα παγκόσμιας αξίας, ή θα καταστραφεί σε άγριες εσωτερικές διαμάχες, στερεώνοντας τον παραπαίοντα ηγεμονικό ρόλο των ΗΠΑ σήμερα, ίσως άλλων αύριο, αν όχι παγκόσμιο ή περιφερειακούς ολοκληρωτισμούς;

Τα πράγματα για την Ελλάδα έγιναν πολύ χειρότερα γιατί με τις αγορές συμμάχησε η Γερμανία επιβάλλντας σε ολόκληρη την ΕΕ μια πολιτική συντριβής της Ελλάδας. Μπορεί η συντριβή να επιχειρείται με όπλα την οικονομική ισχύ και τη διεθνή δυσφήμηση, δεν είναι όμως αυτά όπλα λιγότερο δολοφονικά από τις στρατιές της Βέρμαχτ. Αν υπάρχει μια διαφορά είναι ότι οι Γερμανοί του Χίτλερ ήταν πιο πολιτισμένοι από τους Γερμανούς της Μέρκελ. Οι αξιωματικοί τους στεκόντουσαν προσοχή μπροστά στα αρχαία μνημεία της κατακτημένης χώρας, δεν λοιδορούσαν τον αρχαίο πολιτισμό της. ‘Αλλωστε ο γερμανικός λαός επέλεξε – κάκιστα – τον ναζισμό το 1933, υπό το βάρος όμως μιας τρομακτικής κρίσης και της επαχθούς Βαϊμάρης. Τι εκτός από διάθεση κυριαρχίας στην Ευρώπη, υποχρεώνει τα σημερινά ΜΜΕ της Γερμανίας στη ρατσιστική και σαδιστική καμπάνια που εξαπέλυσαν εναντίον των Ελλήνων;

Βεβαίως, ολέθριο ρόλο, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, έπαιξε στην υπόθεση και η ελληνική κυβέρνηση με την όλη διαχείριση που έκλανε, τη χειρότερη δυνατή, υποστηρίζονταςμάλιστα όλες τις θέσεις των ΗΠΑ περί διεύρυνσης στην Τουρκία και πρωταγωνιστώντας στην ελληνική υποδούλωση στην Ουάσιγκτον εν πρώτοις και όλες τις δυτικές δυνάμεις στη συνέχεια. Μέρκελ και Παπανδρέου «συνεργάστηκαν καυγαδίζοντας» για να φέρουν στην Ευρώπη ΔΝΤ και ΗΠΑ!


Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ‘Ενωσή τους, που διέθεσαν κολοσσιαία ποσά για τη σωτηρία των τραπεζών, επιβάλλουν τώρα στην Ελλάδα τη λήψη μέτρων που συνιστούν τη μεγαλύτερη κοινωνική οπισθοδρόμηση στην ιστορία της χώρας, με την εξαίρεση της γερμανικής κατοχής του 1941-44, αλλά και την σπρώχνουν στη μεγαλύτερη ύφεση εδώ και δεκαετίες, στερώντας την από κάθε αναπτυξιακή προοπτική για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Κάτι που, en passant, κινδυνεύει να καταστήσει αδύνατη την αποπληρωμή του χρέους της, κινδυνεύει δηλ. να κάνει την Ελλάδα Λήμαν Μπράδερς της νέας φάσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που άρχισε το 2008. Στην πραγματικότητα, υποθέτει κανείς ότι ο πραγματικός σχεδιασμός είναι να χρεωκοπήσουν τη χώρα κάποια στιγμή την επόμενη διετία, αφού όμως βρουν τι θα κάνουν τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν, μας ξεζουμίσουν όσο μπορούν και μας κάνουν σάκο του μποξ για να περάσει η ευρωλιτότητα σε όλη την ήπειρο. (Την περίοδο αυτή ακριβώς Ουάσιγκτον κ;αι Λονδίνο θα κυττάξουν να λύσουν τα υπόλοιπα θέματα, καταλύοντας το κυπριακό κράτος και αφαιρώντας από την Ελλάδα μεγάλο τμήμα της κυριαρχίας σε Αιγαίο/Θράκη, με τη βοήθεια της κυβέρνησής μας!)

Γερμανία κατά Ευρώπης

Πριν από είκοσι χρόνια, άρτι ενοποιηθείσα, η Γερμανία, στην πρώτη πράξη “στρατηγικής ενηλικίωσής” της, “αποτέλειωσε” την πολυεθνική, ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία, επιβάλλοντας στους εταίρους της την αναγνώριση των Δημοκρατιών. Το αποτέλεσμα ήταν μια αλυσσίδα πολέμων που κατέστρεψαν τη Βαλκανική, ο θάνατος, εν τη γενέσει της, της κοινής εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής της Ευρώπης και η πανηγυρική επιστροφή των ΗΠΑ σε ρόλο απολύτου κυρίαρχου στη ΝΑ Ευρώπη.

‘Όλα αυτά θα μοιάζουν με απλό πταίσμα, συγκρινόμενα με όσα έχουν ήδη αρχίσει να συμβαίνουν, ως αποτέλεσμα του δογματικού, εγωϊστικού, κοντόφθαλμου τρόπου που το Βερολίνο, υπερασπίζεται το Μάαστριχτ, ρίχνοντας την Ελλάδα στον “Καιάδα” μιας οικονομικής/κοινωνικής καταστροφής.

Η Γερμανία επικεφαλής της ΕΕ έχει τη δύναμη να συντρίψει την Ελλάδα, όπως και η ΕΣΣΔ είχε τη δύναμη να συντρίψει την Ουγγαρία το 1956. Μόνο που η ηθικοπολιτική ήττα που θα υποστεί μπορεί να αποδειχθεί, στην περίπτωση της ΕΕ, ανάλογη εκείνης που υπέστη η ΕΣΣΔ, ικανή δηλαδή να τη διαλύσει τελικά, αφού πρώτα την απονομιμοποιήσει. Η Γερμανία διαπράττει δυστυχώς σήμερα το ίδιο λάθος που διέπραξε στις δεκαετίες του 1910 και του 1930, υπερεκτιμώντας την οικονομική, όπως υπερεκτίμησε τη στρατιωτική της ισχύ. Η γερμανική εργατική τάξη, σήμερα όπως τότε, ακολουθεί πιστά τις επιλογές της ιθύνουσας τάξης της, μετατρέποντας την πειθαρχία, από ενσάρκωση του κοινωνικού Ορθού Λόγου σε εργαλείο κοινωνικού παραλογισμού, με έναν τρόπο που μόνο ένας Χέγγελ θα μπορούσε να περιγράψει.

Ο καπιταλισμός καζίνο είναι παιδί των Αμερικανών, Βρετανών και Εβραίων τραοπεζιτών. Κανείς παίκτης μέχρι τώρα δεν κέρδισε τον ιδιοκτήτη καζίνου. ‘Ηδη η Μέρκελ αρχίζει να συνειδητοποιεί τρομαγμένη το κόστος που πληρώνει και το τέρας που εξέθρεψε, συμμαχώντας με τις αγορές εναντίον ενός μέλους της Ευρωζώνης. Αν η Γερμανία ακολουθήσει σε έναν τέτοιο δρόμο θα καταστραφεί και η ίδια, δεν θα επιβιώσει ασφαλώς εν μέσω των ερειπίων των ευρωπαϊκών κοινωνιών και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Προς το παρόν όμως δεν θέλει να σπάσει με το αδυσώπητο σύστημα της παγκοσμιοποίησης, δεν θέλει να αναζητήσει λύσεις εκεί που πρ;αγματικά υπάρχουν στην επαναφορά δηλαδή των ελέγχων και της φορολόγησης του κεφαλαίου, στον περιορισμό των ελεύθερων μετακινήσεών του, στην επαναφορά δασμολογικών φραγμών και λελογισμένου προστατευτισμού, στην επιδίωξη παγκόσμιας ρύθμισης της οικονομίας.
δημοσιεύτηκε στον Δρόμο της Αριστεράς, 29.05.2010
Konstantakopoulos.blogspot

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ 1930 ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - και η Ελλάδα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Χάος στην οικονομία, στην Ευρώπη, στα μυαλά πολιτικών και οικονομολόγων, που αντιμετωπίζουν τώρα σωρεία προβλημάτων που έκρυβαν χρόνια κάτω από το χαλί. ‘Ισως βέβαια, μαζί με το Χάος, εμφανίζονται και μερικά πρώτα στοιχεία Τάξης, προς το παρόν όμως είναι το πρώτο που κυριαρχεί, η αποσύνθεση στρατηγικών και νοήματος.

Σχιζοφρένεια χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους πολιτικούς, που ζητάνε ταυτόχρονα αντικυκλική πολιτική τόνωσης της ζήτησης και κυκλική πολιτική περιορισμού δαπανών και θα εισπράξουν πιθανότατα ως αποτέλεσμα των αναγκαστικών αντιφάσεών τους σοβαρότερη κρίση. Θέλουν αλληλεγγύη, αλλά καθένας προσπαθεί να ρίξει στον άλλο τα βάρη. Η πολιτική να νικήσει τις αγορές, λέει τώρα η Μέρκελ, επί μήνες όμως τις άφησε ελεύθερες να δώσουν ένα μάθημα σε Ελλάδα, Παπανδρέου και ευρωζώνη. Και ούτω καθεξής, με έναν κατάλογο αντιφάσεων, ων ουκ έστιν αριθμός. Διερωτάται κανείς μήπως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια «κούραση», μια «αμηχανία» της Ιστορίας, μια αποσύνθεση του Νοήματος. Γιατί η ανάπτυξη, ποιά ανάπτυξη, πως ανάπτυξη, γιατί πρέπει να εξοντώσουμε, αναπτυσσόμενοι, εργαζόμενους και συνταξιούχους, γιατί χρειάζεται να συσσωρεύουμε και να παγώνουμε σε χρήμα έναν τεράστιο, αλλά κοινωνικά άχρηστο πλούτο; Η παγκόσμια οικονομία και κοινωνία μοιάζουν, όλο και περισσότερο, με επικίνδυνο, τερατώδες Θέατρο του Παραλόγου.

«Η λιτότητα οδηγεί στην καταστροφή», λέει στη Μόντ ο Στίγκλιτς, υπενθυμίζοντας την κρίση του 1929. Η Ευρώπη έχει περισσότερη ανάγκη αλληλεγγύης και συμπάθειας (empathie), π.χ. ταμείο αλληλεγγύης για σταθερότητα. Ο Αμερικανός οικονομολόγος υποστηρίζει, και δεν είναι μόνος, ότι το πιθανότερο σενάριο είναι στάση πληρωμών της Ελλάδας. Εκτίμηση και της Ντώυτσε Μπανκ, που έκανε όμως έξαλλη τη γερμανική κυβέρνηση.

Η Γερμανία εμφανίζεται τώρα κατακερματισμένη στο εσωτερικό της, με τους τραπεζίτες να παίρνουν το μέρος των Αγγλοσαξώνων, αντιτιθέμενοι στη φορολόγηση κεφαλαίων και την απαγόρευση της βραχυπρόθεσμης κερδοσκοπίας. Πολλοί οικονομολόγοι συμμερίζονται αντίθετα τις θέσεις Στίγκλιτζ. Η Tagesspiegel, επισημαίνει: «Το ΔΝΤ ζητάει από την κυβέρνηση της Αθήνας τόσο σκληρά μέτρα, που θα μπορούσε να προκληθεί διάλυση της ελληνικής οικονομίας. Οι Γερμανοί έζησαν το 1932 πώς μπορεί να οδηγήσει μία τέτοια πολιτική σε μαζική ανεργία και πολιτικά ακραίες συμπεριφορές. Συνεπώς, η ομολογία ότι η ασυμφωνία και η κακή δημοσιονομική πολιτική οδήγησαν στην αποδυνάμωση του ευρώ, θα ‘πρεπε να οδηγήσει σε άμεση αλλαγή πλεύσης, προς την κατεύθυνση μιας ομόφωνα επιλεγμένης οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής στην Ευρωζώνη και στον αυστηρό σεβασμό των κανόνων που αφορούν τα ελλείμματα, και μάλιστα από μεγάλες χώρες όπως τη Γαλλία και τη Γερμανία».

Αντιμέτωπος με τις επικρίσεις της κυβέρνησής του, ο ‘Ακερμαν της Ντώυτσε Μπανκ υπεραμύνθηκε του … διεθνούς κοινωνικού ρόλου της τράπεζας. Βεβαίως, περισσότερο πειστικό ήταν το προχθεσινό δημοσίευμα-διαρροή της Ντι Τσάιτ, που αποκάλυπτε συμφωνία Ντώυτσε Μπανκ και Παπακωνσταντίνου τον Φεβρουάριο, που τορπίλισαν οι μονεταριστές μουτζαχεντίν της Μέρκελ.

Ο Στίγκλιτζ ασκεί δριμεία κριτική στο Βερολίνο, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι κυρίως υπεύθυνες οι χώρες για τα προβλήματά τους. Η Ελλάδα έχει δομικό έλλειμμα κατώτερο του 4%, αλλά έπεσε θύμα κυρίως της παγκόσμιας κρίσης. Η ευρωλιτότητα ως απάντηση θα φέρει κραχ (depression) στην οικονομία και θα εκτινάξει την ανεργία σε επίπεδα άνω του 40%. Αν η ανεργία των νέων ξεπεράσει το 50%, oι ταραχές σε Αθήνα και Μαδρίτη, θα κάνουν Ελλάδα και Ισπανία να διερωτηθούν αν έχουν συμφέρον να παραμείνουν στην ευρωζώνη.

Στην επίθεση κατά της Γερμανίας για τον χειρισμό του ελληνικού πέρασαν και οι Νιου Γιορκ Τάιμς, παραμονές της επίσκεψης του Υπουργού Οικονομικών του Ομπάμα (και πρώην μεγαλοστελέχους της Γκόλντμαν) Τίμοθι Γκάιτνερ. Οι Αμερικανοί θέλουν Γερμανούς, Κινέζους και Γιαπωνέζους να βάλουν εκείνοι το χέρι στο πουγγί για την ανάκαμψη και την ΕΚΤ να αγοράζει τα επισφαλή χαρτιά των τραπεζών τους.

Είναι αλήθεια ότι τα σενάρια παύσης πληρωμών ή εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, είτε καλόπιστα, είτε υποβολιμιαία, κυρίως προέρχονται από Αγγλοσάξωνες. Δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος για τις βαθύτερες επιδιώξεις της Ουάσιγκτον και του αμερικανοεβραϊκού τραπεζικού κεφαλαίου, Βέβαιο είναι πάντως ότι δεν επιθυμούν να γίνει το ευρώ κύριο παγκόσμιο αποθεματικό. Από την άποψη αυτή η ελληνική κρίση και η διαμάχη Γερμανίας με Ελλάδα και, εμμέσως, με όλο τον ευρωπαϊκό νότο ήταν «βούτυρο στο ψωμί» των αμερικανικών στρατηγικών επιδιώξεων. Αρκεί βέβαια να μην τιναχτεί στο τέλος όλη η παγκόσμια και μαζί η αμερικάνικη οικονομία στον αέρα, με τις διαρκείς υποβολές του ενός κατά του άλλου.

Ταυτόχρονα όμως, η κατάσταση υπέδειξε ότι η ευρωζώνη δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι και μια πρώτη απάντηση είναι το γερμανικό σχέδιο δημοσιονομικής πειθαρχίας και ελέγχων των προύπολογισμών, απαράδεκτο μεν για τα περισσότερα μέλη της ευρωζώνης, ατελές δε βήμα προς τη συγκρότηση «πρωτοκράτους» σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το στρατηγικό ερώτημα για την Ελλάδα είναι, αν αρχίσει να φτιάχνεται τέτοιο κράτος, η ίδια θα είναι εντός των συνόρων του;

Αλλά δεν είναι το μόνο πρόβλημα. Οι Γερμανοί δεν επιθυμούν «ένωση μεταβιβάσεων». Δεν μπορείς όμως να ζητάς έλεγχο δαπανών και να μην έχεις κάποια κοινή φορολογία, κάποιο σοβαρό κοινό προϋπολογισμό, κάποια κοινή άμυνα.

Από την πλευρά του ο Γαλλοεβραίος σοσιαλιστής και διευθυντής (με πρωτοβουλία Σαρκοζί) του ΔΝΤ Στρως-Καν επαίρεται στη Μοντ ότι δική του δουλειά είναι η “σωτηρία” της Ελλάδος, αν και δεν σχολιάζει τα τοκογλυφικά επιτόκια 5-6%. Περηφανεύεται ότι αυτός έπεισε τους Γερμανούς να συγκατατεθούν στη «σωτηρία», εξηγώντας τους ότι κινδύνευαν η ύπαρξη του ευρώ και τα δικά τους συμφέροντα. Ο Στρως-Καν εκφράζει μεγάλο θαυμασμό για την κυβέρνηση Παπανδρέου διότι «επέλεξε τις άμεσες σκληρές θυσίες για να βγάλει το ταχύτερο τη χώρα της από την κρίση». Προσθέτει ότι το ΔΝΤ πίεσε, αν και δεν εξηγεί ποιόν πίεσε, για να περιορίσει τις κοινωνικές συνέπειες της λιτότητας και περαιτέρω μειώσεις χαμηλών μισθών και συντάξεων του δημοσίου!!!

Ποιος ήθελε τελικά τις άγριες περικοπές μισθών και συντάξεων; Το πράγμα είναι κάπως μυστηριώδες, αν σταθούμε στις δηλώσεις. ‘Όταν η Μόντ ζήτησε από την Κριστίν Λαγκάρντ τη γνώμη της για το αν θα αντέξει η Ελλάδα τα αυστηρά μέτρα που της επιβάλλονται, η Γαλλίδα Υπουργός δεν απήντησε ευθέως. Παρέθεσε όχι τις δικές της, αλλά τις εκτιμήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, που, όπως δήλωσε, «είναι πεπεισμένη ότι αυτά τα σκληρά μέτρα, είναι απαραίτητα…(Η ελληνική κυβέρνηση) πιστεύει ότι τα μέτρα θα της επιτρέψουν να αναπτύξει τη βιώσιμη ανάπτυξη και την απασχόληση».

Η Λαγκάρντ χρησιμοποιεί πάντως τις περικοπές που αποφάσισε η Αθήνα ως μέτρο φρονηματισμού των Γάλλων εργαζομένων και συνταξιούχων, αν και δεν φτάνει στο σημείο να συστήσει την υιοθέτηση ανάλογων μέτρων στη χώρα της. Το ελληνικό πρόγραμμα χρησιμεύει όχι τόσο ως υπόδειγμα, όσο ως μπαμπούλας, για να πιούνε το πολύ ηπιότερο φαρμάκι τους οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, εξ ου και ο υπαινιγμός Σεβενεμάν για τιμωρητικό πρόγραμμα «σωτηρίας» της Ελλάδας.

Η Λαγκάρντ πάσχει βέβαια από τη σχιζοφρένεια που αναφέραμε. Θέλει μείωση δαπανών, θέλει και μέτρα ανάκαμψης. Στην κυβέρνηση Σαρκοζί οι δύο τάσεις εκφράζονται από τον νεογκωλικό σύμβουλο του Προέδρου Γκιάνο, που θέλει νεοκευνσιανισμό και τον Πρωθυπουργό Φιγιόν που θέλει λιτότητα. Κανείς βέβαια δεν τολμάει να πει, ακόμα τουλάχιστο, τη μαγική λέξη: προστατευτισμός!

Ούτε και θα την πει σύντομα, υπογραμμίζει γνωστός οικονομολόγος. Τα μεγάλα κέντρα της παγκόσμιας οικονομίας κάνουν σχεδόν πανομοιότυπα τα ίδια που έκαναν και στη δεκαετία του 1930. Τότε, ο κόσμος οδηγήθηκε πρώτα σε οικονομική, μετά σε πολεμική καταστροφή και τελικά σε παγκόσμιο πόλεμο. Η ιστορική, παγκόσμια ήττα και εξασθένηση της αριστεράς και των συνδικάτων από τη μια, η επικράτηση του χρηματιστικού κεφαλαίου επί του παραγωγικού και των κρατών από την άλλη, σε συνθήκες ασαφούς και αδύναμης Ηγεμονίας, εξασφαλίζει προς το παρόν τη μαθηματική επανάληψη του καταστροφικού σεναρίου 1929-39, με μόνη την ύπαρξη πυρηνικών όπλων να καθιστά πολύ δυσκολότερη την επανάληψη μιας «κανονικής» παγκόσμιας σύρραξης.
Κόσμος του Επενδυτή, 29.05.2010
konstantakopoulos.blogspot.com