Τρίτη 15 Μαΐου 2012

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ιούλιος 1965 – Μάιος 2012


Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε επιχείρηση βάναυσης παραχάραξης της λαϊκής εντολής και καταστρατήγησης της δημοκρατίας εξελίσσεται η φαρσοκωμωδία των διερευνητικών εντολών και των συσκέψεων στο προεδρικό.

«Δεν κυβερνάμε την Αίγυπτο, κυβερνάμε τους κυβερνήτες της Αιγύπτου», είχε πει ο Βρετανός Λόρδος Κρόμερ κι αυτό ακριβώς θα μπορούσε να πει η τρόικα και ο Πωλ Τόμσεν για τη σημερινή Ελλάδα.

Ο ελληνικός λαός ψήφισε, όπως κατέγραψαν όλες οι έρευνες της κοινής γνώμης, αλλά και υποδεικνύει η κοινή λογική, δίνοντας εντολή για δύο πράγματα:

- να σταματήσει η πορεία καταστροφής της χώρας δια των μνημονίων

- να φύγουν από την εξουσία τα δύο κόμματα που κατέστρεψαν, λεηλάτησαν και πρόδωσαν την Ελλάδα

Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Ο ελληνικός λαός δεν ψήφισε αντιμνημονιακούς για να ανακαλύψουν εκ των υστέρων τις χάρες των οικουμενικών κυβερνήσεων, ή άλλους που ανακαλύπτουν, υπό την πιθανή επιρροή ξένων, φανταστικούς εθνικούς κινδύνους και εξίσου φανταστικές «μαγικές λύσεις», όπως η ΑΟΖ. Και ασφαλώς δεν ψήφισε σκοτεινές προσωπικότητες του παρασκηνίου για να τον κυβερνήσουν. Αν ήθελαν αυτές οι προσωπικότητες τόσο πολύ να μας σώσουν, ας κατέβαιναν στις εκλογές. Γιατί δεν το έπραξαν;

Διακυβέρνηση από τους ίδιους: η συνταγή της ευθανασίας

Μα, λένε, πρέπει η χώρα να κυβερνηθεί. Κυβερνώμενη όμως, δεν έφτασε στο χείλος της καταστροφής; Πως θα τη σώσουν τώρα αυτοί που την κατέστρεψαν; Το θράσος και ο παραλογισμός, ευνοούμενοι από το κόμμα της διαπλοκής, της μεντιοκρατίας και της κλεπτοκρατίας, που δεν είναι παρά ένα και το αυτό, αλλά και από τα λάθη και την απειρία του ΣΥΡΙΖΑ, σαρώνουν στην προσπάθεια τρομοκράτησης των Ελλήνων. Δεν θάχουμε λεφτά σε λίγο, θα καταρρεύσουν οι τράπεζες, θα μείνουμε από πετρέλαιο και δεν ξέρω τι άλλο θα συμβεί μέσα στον επόμενο μήνα.

Αν αυτά όμως πρόκειται να συμβούν μετά από δύο χρόνια Μνημονίου, άπειρες προσπάθειες «σωτηρίας» μας, με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, υπό την (ανάπηρη) «προσωπικότητα» Παπαδήμου, αν όλοι αυτοί μας έφεραν στο χείλος της καταστροφής με την οποία μας απειλούν, ποιός θα εμπιστευόταν αυτούς που μας έφεραν στην κατάσταση αυτή, για να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο; Ποιός επιχειρηματίας, αν ανακάλυπτε ότι ο διευθυντής του τον κλέβει, τον εξαπατά, είναι ανίκανος και τάχει πιάσει από τον ανταγωνιστή του, θα εξακολουθούσε να τον διατηρεί στη θέση «διευθύνοντος συμβούλου» στην εταιρεία; Αυτό ακριβώς προτείνει στον ελληνικό λαό η διακομματική σαπίλα, που παριστάνει την πολιτική και άρχουσα τάξη του.

Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι προετοιμασμένος για τον ρόλο που η Ιστορία (και η διαφθορά όλων των υπολοίπων) τον εκτοξεύει να παίξει, βεβαίως ένα σωρό κριτικές μπορούμε να του ασκήσουμε. Πως θα μπορούσε όμως, από τούτη την κοινωνία σε παρακμή, νάχει βγει κάτι πολύ καλύτερο. Μόνο η Αθηνά βγήκε από το κεφάλι του Δία, με ολοέτοιμη την πανοπλία της. Αντί να γκρινιάζουμε και να ανησυχούμε, δικαιολογημένα, ας βοηθήσουμε τον νέο αρχηγό του και το κόμμα αυτό, να μάθουν από τα λάθη τους και να τα διορθώσουν, ας τους στηρίξουμε, όχι για λόγους κομματικής προτίμησης ή ιδεολογικής συγγένειας, αλλά γιατί είναι το καλύτερο, αν όχι το μοναδικό και πάντως το πιο συγκροτημένο εργαλείο, που παρήγαγε η ελληνική κοινωνία στην προσπάθεια να απαντήσει στη θανάσιμη απειλή εναντίον της και στις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες που βρέθηκε.

Ο τρόμος του Χρήματος και η ιστορική ευκαιρία της Ελλάδας

Ας ξεχάσουμε μια στιγμή τον τρόμο που πάνε να μας ενσταλλάξουν κι ας προσέξουμε τον τρόμο που εμείς τους έχουμε προκαλέσει, όχι μόνο στη Μέρκελ που δεν νογάει και πολλά, αλλά και στην ίδια την «Αυτοκρατορία του Χρήματος», «υπερδύναμη των υπερδυνάμεων», πραγματικό αρχιτέκτονα και οργανωτή της (ελληνικής και δια της ελληνικής της) ευρωπαϊκής καταστροφής. «Αποφάσισε αν θα πας με την Αθήνα ή με το Βερολίνο», λένε τώρα στον Ολάντ, κουνώντας του κι αυτουνού το δάχτυλο, όπως εδώ στον Τσίπρα, οι άνθρωποι του Σαρκοζί και του χρήματος το χέρι τους προς τον Ολάντ. Είναι ο τρόμος τους που προκαλεί σπασμωδικές αντιδράσεις και τους κάνει να καίνε πρόωρα τα χαρτιά τους και τους ανθρώπους τους.

Ο συνδυασμός του εκλογικού αποτελέσματος των Ελλήνων και των Γάλλων, των δύο ιστορικότερων, ιδρυτικών εθνών της Ευρώπης, αντανακλά την αφύπνιση του Λαού, του Δήμου, στην ήπειρο που γέννησε, δυο φορές, τη δημοκρατία. Η αλλαγή των ευρωπαϊκών συσχετισμών προσφέρει τώρα μια μοναδική, ιστορική και πιθανώς ανεπανάληπτη ευκαιρία στην Ελλάδα να αποφύγει την ολοσχερή καταστροφή. Δεν ξέρουμε αν ο Τσίπρας θα καταφέρει να την εκμεταλλευθεί, ξέρουμε όμως με σιγουριά ότι η Ελλάδα θα χαθεί αν έχει, αυτή την περίοδο, επικεφαλής τους Σαμαράδες, τους Βενιζέλους και τις «προσωπικότητες».

Ο Ιούλιος του 1965 οδήγησε στον Ιούλιο του 1974. Αν περάσει τώρα το πραξικόπημά τους, δεν θα χαθεί μοναχά η μισή Κύπρος, θα χαθεί ολάκερος ο ελληνισμός.

15 Μαίου 2012
Konstantakopoulos.blogspot.com

Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

ΚΟΥΒΕΛΗΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΙΟ


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

«Δεν κυβερνάμε την Ελλάδα.Κυβερνάμε τους κυβερνήτες της Ελλάδας». Αυτό θα μπορούσε να αναφωνήσει σήμερα ο Πόουλ Τόμσεν, παραφράζοντας τη ρήση του Λόρδου Κρόμερ για την Αίγυπτο.
Ο ελληνικός λαός παρακολουθεί άναυδος τις προσπάθειες να παραχαραχτεί και η εντολή που έδωσε και το νόημα της ψήφου του. Μετά τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του Γιώργου Παπανδρέου, που εξαπάτησε τους ‘Ελληνες με το «λεφτά υπάρχουν» για να μας βάλει στο Μνημόνιο της ντροπής, μετά τη μετατροπή εν μια νυκτί του Αντώνη Σαμαρά από αντίπαλο σε οπαδό του Μνημονίου, η τρόικα χρειάζεται μία ακόμη προδοσία για να ενεργοποιήσει την τρίτη λύση της για την επιβολή του μνημονίου. Γιατί αυτό σημαίνει η επιχείρηση συγκρότησης κυβέρνησης Μνημονίου και Τρόικας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, που παρουσιάζεται ως δήθεν «οικουμενική».
Στις 6 Μαίου, ο ελληνικός λαός αποδοκίμασε μαζικά το Μνημόνιο της χρεωκοπίας και κατεδάφισε τα δύο κόμματα που κατέστρεψαν, λεηλάτησαν και πρόδωσαν τη χώρα του. Ο σχηματισμός μιας δήθεν οικουμενικής κυβέρνησης με τη συμμετοχή αυτών των κομμάτων, που παραμένουν οι προεκτάσεις και τα εργαλεία της τρόικας στην Ελλάδα, γι’ αυτό και δεν τολμούν να αναθεωρήσουν τις γραπτές δεσμεύσεις προς τα αφεντικά τους, θα αποτελέσει εθνικά ανεύθυνη, επικίνδυνη προδοσία του ελληνικού λαού και της ψήφου του.
Ελπίζουμε ότι ο Φώτης Κουβέλης θα σεβαστεί την ιστορία του, τον κόσμο της αριστεράς που τον στήριξε, τις προεκλογικές δεσμεύσεις έναντι των δικών του ψηφοφόρων, θα σεβαστεί τη δημοκρατία και το ύψιστο εθνικό συμφέρον του ελληνικού λαού. Ελπίζουμε ότι δεν θα δώσει τη συγκατάθεσή του στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης προδοσίας που του ζητάνε να στηρίξει, θα αρνηθεί να δώσει το σωσίβιο στον καταρρέοντα δικομματισμό που απαιτεί η τρόικα, θα βοηθήσει την ενότητα των δυνάμεων που αγωνίζονται, η κάθε μια με τον τρόπο της, για να σταματήσει η ταχεία εθνική καταστροφή που οργανώνουν οι πολιτικές του Μνημονίου. Ελπίζουμε ότι η «Δημοκρατική Αριστερά» θα παραμείνει εκεί που την καλεί η ιστορία και το όνομα που διάλεξε, δηλαδή στο ευρύτερο δυνατό μέτωπο για την αντίσταση στο μνημόνιο.
Το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ηςΜαίου δεν επιτρέπει τον σχηματισμό κυβέρνησης που να υλοποιήσει την εντολή αλλαγής της μνημονιακής πορείας. Κάθε άλλη κυβέρνηση θα συνιστούσε βαριά παραβίαση της δημοκρατικής τάξης και θα έβαζε σε ανείπωτες περιπέτειες τη χώρα.Η άμεση προσφυγή σε νέες εκλογές, η ευρύτερη δυνατή ενότητα των αντιμνημονιακών δυνάμεων, η κινητοποίηση του ελληνικού λαού για τη σωτηρία της Ελλάδας, είναι ο μόνος δρόμος σήμερα για την προστασία του ‘Εθνους και της Δημοκρατίας μας.
Αθήνα, 13 Μαίου 2012
Το Πολιτικό Συμβούλιο του Κινήματος Ανεξαρτήτων Πολιτών -Σπίθα

ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Tα αποτελέσματα των εκλογών επιβεβαίωσαν ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση τύπου Βαϊμάρης...Παρά όμως τις καταστροφές που συσσωρεύθηκαν το 2010-2012, μια «γερμανική» ή «ρωσική» πορεία δεν έγινε αναπόφευκτη, δεν γνωρίζουμε δηλαδή αν θα ολοκληρωθεί η καταστροφή, ή θα βρεθούν δυνάμεις, εδώ και στην Ευρώπη, ικανές να επιτύχουν μια έξοδο τύπου New Deal, όπως αυτή που επεχείρησε, τηρουμένων των αναλογιών, ο Ρούζβελτ στις ΗΠΑ, αντιμέτωπος με μια συγκρίσιμη με τη σημερινή οικονομική κρίση και τα αποτελέσματα της αντίστοιχης με τη σημερινή «μνημονιακή» που ακολούθησε ο Χούβερ. Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού νοιώθει ότι το Μνημόνιο οδηγεί σε συλλογικό θάνατο, γι’ αυτό το αποδοκίμασε μαζικά αποδοκιμάζοντας ή συντρίβοντας τα κόμματα που το επέβαλαν πραξικοπηματικά, καταστρέφοντας την Ελλάδα. Ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ θα αναστηθούν, δεν εξαντλήθηκε όμως η ικανότητά τους να προσθέτουν, διαρκούντος του επιθανάτιου ρόγχου τους, νέες καταστροφές. Μια κυβέρνηση που βασίζεται στην ψήφο όσων οδήγησαν στο Μνημόνιο και το υπερασπίστηκαν δεν διαθέτει ισχύ και αξιοπιστία να διαπραγματευθεί εκ νέου τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας. Ενδεχόμενη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, που ίσως επιχειρήσει να σχηματίσει η τρόικα, θα συνιστά αναμφισβήτητα βαριά αντιδημοκρατική εκτροπή, που θα προστεθεί στις ήδη βαριές εκτροπές του Μαίου 2010 και του Νοεμβρίου 2011, με τεράστιους πια συνεπαγόμενους κινδύνους για την Ελλάδα, που θα κινδυνεύσει να καταρρεύσει μαζί με την κυβέρνησή της. Μια τυφλή κοινωνική εξέγερση είναι το πιθανότερο αποτέλεσμα του σχηματισμού της. Υπό τις παρούσες συνθήκες, μόνο νέα προσφυγή στις κάλπες επιτρέπει δημοκρατική λύση στο πρόβλημα. Ο ελληνικός λαός θα αποφασίσει με την ψήφο του αν θα ολοκληρώσει το μετέωρο βήμα της 6ης Μαρτίου, δίνοντας πλήρη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ενδεχόμενους συμμάχους του, που επέλεξε ήδη ως το καλύτερο διαθέσιμο, όχι όμως αποκλειστικό πολιτικό εργαλείο καταγγελίας και επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου και των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας.
Ολόκληρο το άρθρο στα Επίκαιρα, 10.5.2012

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

ΜΕΡΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η δήλωση Τσίπρα για την πιθανότητα να αποδεχθεί στήριξη Καμμένου για το σχηματισμό κυβέρνησης απετέλεσε τελικά το επίκεντρο των εκλογών και οπωσδήποτε θα ανεβάσει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί συνέβησαν αυτά; Πρώτο, γιατί το κατεστημένο, γενικό και … «αριστερό», ακόμα και «αριστερίστικο», τρομοκρατήθηκε από την πιθανότητα να γίνει ξαφνικά η αριστερά πολιτικός παίκτης αξιώσεων. Και τα … δύο κατεστημένα θέλουν την αριστερά ως συμπαθή φορέα διαμαρτυρίας και καταγγελίας. Δεν τη θέλουν ασφαλώς, ούτε και δυνάμεις που είναι διατεθειμένες να αμφισβητήσουν έμπρακτα τη μνημονιακή πορεία της χώρας, στην κυβέρνηση. Την προτιμάνε να διαμαρτύρεται, να συμβιβάζεται ή να επαγγέλεται αόριστα μέλλουσες εξεγέρσεις/επαναστάσεις.

Από την άλλη, οι ψηφοφόροι που εγκαταλείπουν μαζικά τα κόμματά τους κατευθύνονται στα ρεύματα που πιστεύουν, με το δικό τους, όχι με το δικό σας ή το δικό μου, ότι είναι πιο αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση του Μνημονίου, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή. Στη μεγάλη της πλειοψηφία, η πολιτική τάξη και η ελίτ της χώρας αυτής, από την «άκρα αριστερά» έως την «άκρα δεξιά», εξακολουθεί να λειτουργεί με ότι εργαλεία έχει στο κεφάλι της από μια ιστορική εποχή οριστικά απελθούσα και μια αντίστοιχη «πολιτική τοπολογία». Δεν καταλαβαίνει σε ποιά κατάσταση βρίσκεται η χώρα. Μιλάνε για «τέλος της μεταπολίτευσης», αλλά στην πραγματικότητα συνήθως εννοούν να συνεχιστεί η «μεταπολίτευση» με τους ίδιους.

Αυτοί οι ψηφοφόροι αναθάρρησαν με τη δήλωση Τσίπρα γιατί τους φάνηκε ότι βάζει στην άκρη τις ιδεολογικές ταυτότητες και, όπως κάνει και το ενιαίο μέτωπο της τρόικας και του μνημονίου, αναζητά πρακτικό τρόπο διακοπής της ταχείας καταστροφής του ελληνικού λαού και του κράτους του, που συντελείται με ταχύτητα πολύ ανώτερη της διάθεσης και της ικανότητάς μας να την αντιληφθούμε. Κάνοντάς το, προφανώς κάνει και πιο δημοφιλή την «αριστερή ταυτότητα», εμφανίζοντάς την αποτελεσματικότερη στην αντιμετώπιση του προβλήματος.

Οι ψηφοφόροι αυτοί θέλουν ενωμένες τις δυνάμεις κατά του Μνημονίου. Αν αυτές οι δυνάμεις ήταν ενωμένες, θάπαιρναν διακόσιες έδρες στις εκλογές της Κυριακής. Αλλά κι έτσι, δεν αποκλείεται ο ελληνικός λαός να τις ψηφίσει μαζικά, κάνοντας τελικά την έκπληξη, καθώς δύο τάσεις ανταγωνίζονται: η προϊούσα καταστροφή του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα μετά το 1974 και η ρητή υπόσχεσή τους να οδηγήσουν την Ελλάδα σε αργό θάνατο από τη μια, η αίσθησή του ότι οι αντιμνημονιακοί δεν είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν και να δώσουν αξιόπιστη λύση από την άλλη.

Η δήλωση Τσίπρα δεν είχε συνέχεια και ο ίδιος αναδιπλώθηκε, επαναλαμβάνοντας το ανέφικτο σύνθημα «κυβέρνηση της αριστεράς» (που έχει επιπλέον το μειονέκτημα ότι δεν βοηθάει την υποστήριξη ψηφοφόρων που απομακρύνονται από τη δεξιά) και τονίζοντας ότι δεν υπάρχουν περιθώρια προγραμματικής σύγκλισης με τον Καμμένο. Θα μπορούσαν να υπάρχουν ή να μην υπάρχουν τέτοια περιθώρια, στην πραγματικότητα όμως κανείς δεν τα διερεύνησε.

Αν κάποιος αναλύει το Μνημόνιο ως καταστροφή και τις εκλογές ως δημοψήφισμα, οφείλει να συγκεντρώσει το σύνολο ει δυνατόν των δυνάμεων που αντιτίθενται σε αυτή τη πορεία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αγώνας των πολιτικών και ιδεολογικών δυνάμεων, διεξάγεται εντός καταρρέοντος γηπέδου και ότι δεν έχει καμιά σημασία το τελικό αποτέλεσμα, αν στο μεταξύ καταρρεύσει το γήπεδο. Πολύ πιο σωστό νομίζουμε θα ήταν σε αυτή τη φάση να είχε προταχθεί το σύνθημα μιας «κυβέρνησης ειδικού εθνικού σκοπού περιορισμένης διάρκειας», που θα διαπραγματευθεί εκ νέου με την Ευρώπη τους όρους δανειακής υποστήριξης, θα θέσει ξανά με άλλους όρους το ελληνικό ζήτημα στην Ευρώπη, χρησιμοποιώντας όλα τα διαπραγματευτικά χαρτιά της χώρας και να πάρει ορισμένα έκτακτα μέτρα σωτηρίας στο εσωτερικό.

Οι ψηφοφόροι πάντως ελάχιστη σημασία έδωσαν σε αυτό που, υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να εμβάλλει σε προβληματισμό. Δεν τους ενδιαφέρει να λεπτολογήσουν τις όχι ασήμαντες αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ , ψάχνουν απελπισμένα να βρουν πολιτική δύναμη που να τους εκφράζει και να ανοίξει το δρόμο στον ελληνικό λαό να αντιμετωπίσει την καταστροφή.
Πίσω από την «επικοινωνία», ελπίζουν και προσδοκούν ότι ο Τσίπρας διαθέτει και πολιτική, ελπίζουν ότι τα λόγια προετοιμάζουν τις πράξεις. Αν δεν συμβεί αυτό, είναι πιθανό να στραφούν αύριο εναντίον του, ακριβώς γιατί η κατάσταση στη χώρα δεν επιτρέπει τα συνήθη αστεία της ελληνικής πολιτικής ζωής.

Το πρόβλημα θα τεθεί με ιδιαίτερη οξύτητα, αν οι μνημονιακοί δεν έχουν τη Δευτέρα την αριθμητική ή πολιτική δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης. Θα πρέπει, σε μια τέτοια περίπτωση, να είναι πολύ σοβαροί οι λόγοι που θα επικαλεσθεί όποιος αρνηθεί την «αντιμνημονιακή συνεργασία», δηλαδή αρνηθεί να δώσει διέξοδο στο απειλούμενο και καταστρεφόμενο έθνος. Γενικότερα θα πρέπει, οι όποιοι πολιτικοί ελιγμοί και χειρισμοί να αποσκοπούν, και να φαίνεται ότι αποσκοπούν, στην αναζήτηση διεξόδου για τη χώρα. Θα χρειαστεί πολύ μεγάλη πολιτική μαεστρία για να μπορέσει η αριστερά, και ευρύτερα, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις να χειρισθούν το εκλογικό αποτέλεσμα, ιδίως ένα αποτέλεσμα που, όπως όλα δείχνουν, μπορεί να είναι πολύ ευνοϊκό για τον ΣΥΡΙΖΑ (και τη Χρυσή Αυγή) και αρκετά καλό για τον Καμμένο.

‘Ένα πλαίσιο «Βαϊμάρης+» και η αναγκαία απάντηση

‘Ότι όμως και να γίνει, ένα είναι βέβαιο. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια κρίση όλο και βαθύτερη, που δεν απειλεί απλώς την οικονομική της ευημερία και το βιοτικό της επίπεδο, συνιστά δυνητικά θανάσιμη απειλή για τη δημοκρατία, τη δυνατότητα αναπαραγωγής της ελληνικής κοινωνίας και τη δυνατότητα αυτοσυντήρησης του ελληνικού κράτους. Το Μνημόνιο δεν είναι λάθος, επώδυνη έστω συνταγή, αλλοιώς θα το διόρθωναν. Είναι έγκλημα, συνταγή για καταστροφή. ‘Εχει κατασκευαστεί με τη μέθοδο του «Σοκ και Δέους», για να μην αφήνει περιθώριο ανάσας στο θύμα, να αποσυνθέτει το εθνικό και κοινωνικό υποκείμενο, ταχύτερα από την συγκρότηση των αντιδράσεών του.

Η Ελλάδα μπαίνει ταχύτατα σε κρίση τύπου Βαϊμάρης, κρίση καθεστώτος δηλαδή. Μάλιστα είναι «Βαϊμάρη+», γιατί δεν διαθέτει το βαθμό γεωπολιτικής αυτονομίας που διέθετε η Γερμανία του μεσοπολέμου. Και γιατί, επιπλέον, η συμμετοχή στο ευρώ δεν είναι ένα σοβαρό, τεχνικό ζήτημα, σημαίνει ημιπροσχώρηση σε σχέδιο υπερεθνικού κράτους, μια διαδικασία που «απέκρυψε» τη σταδιακή εξασθένηση έως εξαφάνιση των συνήθως λειτουργιών του έθνους-κράτους και καθιστά τώρα πολύ δυσκολότερη έως βραχυπρόθεσμα ανέφικτη, χωρίς ίσως καταστροφικές συνέπειες, την επιστροφή σε αυτό.

Τα εκλογικά αποτελέσματα θα αποτυπώσουν αυτή την πραγματικότητα «Βαϊμάρης», όπως την αποτύπωσαν έως τώρα οι οικονομικές, κοινωνικής και ψυχολογικές στατιστικές. Γι’ αυτό και το ορθό μέτρο με το οποίο πρέπει να αποτιμά κανείς αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα δεν είναι οι προηγούμενες εκλογές, αλλά η ταχύτητα αποσάθρωσης του έθνους-κράτους και η ανάλογη αύξηση των απαιτήσεων από τους πολιτικούς φορείς. Υπάρχουν ακόμα τα υπολείμματα του παλαιού «ποδοσφαιρικού αγώνα», μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, εμφανίζονται ήδη στο πρωτάθλημα νέες ομάδες αξιώσεων, ταυτόχρονα όμως καταρρέει το ίδιο το γήπεδο εντός του οποίου διεξάγεται το «πρωτάθλημα». Μικρή σημασία θα έχει η επιδίωξη καλύτερου σκορ, αν στο μεταξύ καταρρεύσει το γήπεδο

Θα χρειαστεί εξαιρετικά μεγάλη ικανότητα στρατηγικών χειρισμών, μεγάλη κινητοποίηση της κοινωνίας και σοβαρή προγραμματική επάρκεια, οικοδόμηση διεθνών συμμαχιών αν είναι να σωθεί η Ελλάδα, ένα βήμα πριν από τον γκρεμό. Μέχρι τώρα, οι αντιμνημονιακοί δεν αντιμετώπισαν σοβαρά τίποτα από αυτά. Υπόσχονται στις εκλογικές τους διακηρύξεις πράγματα που είναι αδύνατο να υλοποιηθούν στις σημερινές συνθήκες και δεν έχουν προχωρήσει σε σοβαρή κριτική ανάλυση ούτε του ελληνικού «κλεπτοκρατικού καπιταλισμού», ούτε της διεθνούς, οικονομικής και γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας. Η επαναδιαπραγμάτευση όμως του Μνημονίου δεν θα είναι περίπατος. Πρέπει άμεσα και να προετοιμάσουν τον ελληνικό λαό για τον πόλεμο στον οποίο αναγκαστικά, έτσι κι αλλοιώς, ήδη βρισκόμαστε και να επεξεργασθούν πολύ καλύτερα τις ιδέες τους.

«Δρόμος της Αριστεράς», 4.5.2012

Konstantakopoulos.blogspot.com

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η δήλωση Τσίπρα για την πιθανότητα να αποδεχθεί στήριξη Καμμένου για το σχηματισμό κυβέρνησης απετέλεσε τελικά το επίκεντρο των εκλογών και οπωσδήποτε θα ανεβάσει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί συνέβησαν αυτά; Πρώτο, γιατί το κατεστημένο, γενικό και … «αριστερό», ακόμα και «αριστερίστικο», τρομοκρατήθηκε από την πιθανότητα να γίνει ξαφνικά η αριστερά πολιτικός παίκτης αξιώσεων. Και τα … δύο κατεστημένα θέλουν την αριστερά ως συμπαθή φορέα διαμαρτυρίας και καταγγελίας. Δεν τη θέλουν ασφαλώς, ούτε και δυνάμεις που είναι διατεθειμένες να αμφισβητήσουν έμπρακτα τη μνημονιακή πορεία της χώρας, στην κυβέρνηση. Την προτιμάνε να διαμαρτύρεται, να συμβιβάζεται ή να επαγγέλεται αόριστα μέλλουσες εξεγέρσεις/επαναστάσεις.

Από την άλλη, οι ψηφοφόροι που εγκαταλείπουν μαζικά τα κόμματά τους κατευθύνονται στα ρεύματα που πιστεύουν, με το δικό τους, όχι με το δικό μου κριτήριο, ότι είναι πιο αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση του Μνημονίου, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Καμμένο και τη Χρυσή Αυγή. Στη μεγάλη της πλειοψηφία, η πολιτική τάξη και η ελίτ της χώρας αυτής, από την «άκρα αριστερά» έως την «άκρα δεξιά», εξακολουθεί να λειτουργεί με ότι εργαλεία έχει στο κεφάλι της από μια ιστορική εποχή οριστικά απελθούσα και μια αντίστοιχη «πολιτική τοπολογία». Δεν καταλαβαίνει σε ποιά κατάσταση βρίσκεται η χώρα.

Αυτοί οι ψηφοφόροι αναθάρρησαν με τη δήλωση Τσίπρα γιατί τους φάνηκε ότι βάζει στην άκρη τις ιδεολογικές ταυτότητες και, όπως κάνει και το ενιαίο μέτωπο της τρόικας και του μνημονίου, αναζητά πρακτικό τρόπο διακοπής της ταχείας καταστροφής του ελληνικού λαού και του κράτους του, που συντελείται με ταχύτητα πολύ ανώτερη της διάθεσης και της ικανότητάς μας να την αντιληφθούμε.

Οι ψηφοφόροι αυτοί θέλουν ενωμένες τις δυνάμεις κατά του Μνημονίου. Αν αυτές οι δυνάμεις ήταν ενωμένες, θάπαιρναν διακόσιες έδρες στις εκλογές της Κυριακής. Αλλά κι έτσι, δεν αποκλείεται ο ελληνικός λαός να τις ψηφίσει μαζικά, καθώς δύο τάσεις ανταγωνίζονται: η προϊούσα καταστροφή του πολιτικού συστήματος και των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα μετά το 1974 από τη μια, η αίσθησή του ότι οι αντιμνημονιακοί δεν είναι έτοιμοι να κυβερνήσουν και να δώσουν αξιόπιστη λύση από την άλλη.

Η δήλωση Τσίπρα δεν είχε συνέχεια και ο ίδιος αναδιπλώθηκε, επαναλαμβάνοντας το ανέφικτο σύνθημα «κυβέρνηση της αριστεράς» (που έχει επιπλέον το μειονέκτημα ότι δεν βοηθάει την υποστήριξη ψηφοφόρων που απομακρύνονται από τη δεξιά) και τονίζοντας ότι δεν υπάρχουν περιθώρια προγραμματικής σύγκλισης με τον Καμμένο. Θα μπορούσαν να υπάρχουν ή να μην υπάρχουν τέτοια περιθώρια, στην πραγματικότητα κανείς δεν τα διερεύνησε.

Αν κάποιος αναλύει το Μνημόνιο ως καταστροφή και τις εκλογές ως δημοψήφισμα, οφείλει να συγκεντρώσει το σύνολο ει δυνατόν των δυνάμεων που αντιτίθενται σε αυτή τη πορεία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αγώνας των πολιτικών και ιδεολογικών δυνάμεων, διεξάγεται εντός καταρρέοντος γηπέδου και ότι δεν έχει καμιά σημασία το τελικό αποτέλεσμα, αν στο μεταξύ καταρρεύσει το γήπεδο. Πολύ πιο σωστό νομίζουμε θα ήταν σε αυτή τη φάση να είχε προταχθεί το σύνθημα μιας «κυβέρνησης ειδικού εθνικού σκοπού περιορισμένης διάρκειας», που θα διαπραγματευθεί εκ νέου με την Ευρώπη τους όρους δανειακής υποστήριξης, θα θέσει ξανά με άλλους όρους το ελληνικό ζήτημα στην Ευρώπη, χρησιμοποιώντας όλα τα διαπραγματευτικά χαρτιά της χώρας και να πάρει ορισμένα έκτακτα μέτρα σωτηρίας στο εσωτερικό.

Οι ψηφοφόροι πάντως ελάχιστη σημασία έδωσαν σε αυτό που, υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να εμβάλλει σε προβληματισμό. Δεν τους ενδιαφέρει να λεπτολογήσουν τις όχι ασήμαντες αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ , ψάχνουν απελπισμένα να βρουν πολιτική δύναμη που να τους εκφράζει και να ανοίξει το δρόμο στον ελληνικό λαό να αντιμετωπίσει την καταστροφή.
Πίσω από την «επικοινωνία», ελπίζουν και προσδοκούν ότι ο Τσίπρας διαθέτει και πολιτική, ελπίζουν ότι τα λόγια προετοιμάζουν τις πράξεις. Αν δεν συμβεί αυτό, είναι πιθανό να στραφούν αύριο εναντίον του, ακριβώς γιατί η κατάσταση στη χώρα δεν επιτρέπει τα συνήθη αστεία της ελληνικής πολιτικής ζωής.

Το πρόβλημα θα τεθεί με ιδιαίτερη οξύτητα, αν οι μνημονιακοί δεν έχουν τη Δευτέρα την αριθμητική ή πολιτική δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης. Θα πρέπει, σε μια τέτοια περίπτωση, να είναι πολύ σοβαροί οι λόγοι που θα επικαλεσθεί όποιος αρνηθεί την «αντιμνημονιακή συνεργασία», δηλαδή αρνηθεί να δώσει διέξοδο στο απειλούμενο και καταστρεφόμενο έθνος. Γενικότερα θα πρέπει, οι όποιοι πολιτικοί ελιγμοί και χειρισμοί να αποσκοπούν, και να φαίνεται ότι αποσκοπούν, στην αναζήτηση διεξόδου για τη χώρα. Θα χρειαστεί πολύ μεγάλη πολιτική μαεστρία για να μπορέσει η αριστερά και ευρύτερα, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις να χειρισθούν το εκλογικό αποτέλεσμα, ιδίως ένα αποτέλεσμα που, όπως όλα δείχνουν, μπορεί να είναι πολύ ευνοϊκό για τον ΣΥΡΙΖΑ (και τη Χρυσή Αυγή).

‘Ένα πλαίσιο «Βαϊμάρης+» και η αναγκαία απάντηση

‘Ότι όμως και να γίνει, ένα είναι βέβαιο. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια κρίση όλο και βαθύτερη, που δεν απειλεί απλώς την οικονομική της ευημερία και το βιοτικό της επίπεδο, συνιστά δυνητικά θανάσιμη απειλή για τη δημοκρατία, τη δυνατότητα αναπαραγωγής της ελληνικής κοινωνίας και τη δυνατότητα της αυτοσυντήρησης του ελληνικού κράτους. Το Μνημόνιο δεν είναι λάθος, επώδυνη έστω συνταγή, αλλοιώς θα το διόρθωναν. Είναι έγκλημα, συνταγή για καταστροφή. ‘Εχει κατασκευαστεί με τη μέθοδο του «Σοκ και Δέους», για να μην αφήνει περιθώριο ανάσας στο θύμα, να αποσυνθέτει το εθνικό και κοινωνικό υποκείμενο, ταχύτερα από την συγκρότηση των αντιδράσεών του.

Η Ελλάδα μπαίνει ταχύτατα σε κρίση τύπου Βαϊμάρης, κρίση καθεστώτος δηλαδή. Μάλιστα είναι «Βαϊμάρη+», γιατί δεν διαθέτει το βαθμό γεωπολιτικής αυτονομίας που διέθετε η Γερμανία του μεσοπολέμου. Και γιατί, επιπλέον, η συμμετοχή στο ευρώ δεν είναι ένα σοβαρό, τεχνικό ζήτημα, σημαίνει ημιπροσώρηση σε σχέδιο υπερεθνικού κράτους, μια διαδικασία που «απέκρυψε» τη σταδιακή εξασθένηση έως εξαφάνιση των συνήθως λειτουργιών του έθνους-κράτους και καθιστά τώρα πολύ δυσκολότερη έως βραχυπρόθεσμα ανέφικτη, χωρίς ίσως καταστροφικές συνέπειες, την επιστροφή σε αυτό.

Τα εκλογικά αποτελέσματα θα αποτυπώσουν αυτή την πραγματικότητα «Βαϊμάρης», όπως την αποτύπωσαν έως τώρα οι οικονομικές, κοινωνικής και ψυχολογικές στατιστικές. Γι’ αυτό και το ορθό μέτρο με το οποίο πρέπει να αποτιμά κανείς αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα δεν είναι οι προηγούμενες εκλογές, αλλά η ταχύτητα αποσάθρωσης του έθνους-κράτους και η ανάλογη αύξηση των απαιτήσεων από τους πολιτικούς φορείς. Υπάρχουν ακόμα τα υπολείμματα του παλαιού «ποδοσφαιρικού αγώνα», μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, εμφανίζονται ήδη στο πρωτάθλημα νέες ομάδες αξιώσεων, ταυτόχρονα όμως καταρρέει το ίδιο το γήπεδο εντός του οποίου διεξάγεται το «πρωτάθλημα». Μικρή σημασία θα έχει η επιδίωξη καλύτερου σκορ, αν στο μεταξύ καταρρεύσει το γήπεδο

Θα χρειαστεί εξαιρετικά μεγάλη ικανότητα στρατηγικών χειρισμών, μεγάλη κινητοποίηση της κοινωνίας και σοβαρή προγραμματική επάρκεια, οικοδόμηση διεθνών συμμαχιών αν είναι να σωθεί η Ελλάδα, ένα βήμα πριν από τον γκρεμό. Μέχρι τώρα, οι αντιμνημονιακοί δεν αντιμετώπισαν σοβαρά τίποτα από αυτά. Υπόσχονται στις εκλογικές τους διακηρύξεις πράγματα που είναι αδύνατο να υλοποιηθούν στις σημερινές συνθήκες και δεν έχουν προχωρήσει σε σοβαρή κριτική ανάλυση ούτε του ελληνικού «κλεπτοκρατικού καπιταλισμού», ούτε της διεθνούς, οικονομικής και γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας. Η επαναδιαπραγμάτευση όμως του Μνημονίου δεν θα είναι περίπατος. Πρέπει άμεσα και να προετοιμάσουν τον ελληνικό λαό για τον πόλεμο στον οποίο αναγκαστικά, έτσι κι αλλοιώς, ήδη βρισκόμαστε και να επεξεργασθούν πολύ καλύτερα τις ιδέες τους.

«Δρόμος της Αριστεράς», 4.5.2012

Konstantakopoulos.blogspot.com

ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Αριστερά, Καμμένος και Τσίπρας

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Θύελλα προκάλεσε η δήλωση Τσίπρα ότι θα στηριζόταν και στον Καμμένο για ψήφο ανοχής σε κυβέρνηση καταγγελίας του Μνημονίου.

Στη «βάση», η δήλωση πέρασε καλά, αν και όχι το παράδειγμα με Παπαρήγα πρωθυπουργό. Εκατομμύρια ‘Ελληνες αγωνιούν αν θάχουν αύριο φαί, δουλειά, σύνταξη, το σπίτι τους, δεν έχουν να πληρώσουν νοίκι και φροντιστήρια. Ουδόλως τους απασχολεί αν θα βγει ο κ. Παπαδημούλης βουλευτής, το ποσοστό του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να καταλάβουν τι στο καλό μπορεί να εννοεί το ΚΚΕ όταν λέει ότι δεν είναι αριστερό, αλλά κομμουνιστικό! ‘Ολο και περισσότεροι πιστεύουν ότι τα Μνημόνια έβαλαν τη χώρα σε τροχιά καταστροφής και την έδωσαν στην τρόικα. Θάθελαν να σταματήσουν το πρόγραμμα, παίρνοντας πίσω τη χώρα τους.

Το μνημονιακό πρόγραμμα, από τη φύση του, ή το παίρνεις ή το αφήνεις. Η αρμοδιότητα ενός Πρωθυπουργού δεν είναι πολύ μεγαλύτερη από το δικαίωμα να βάφει τα ταξί κόκκινα ή μπλε. Αν κάποιος πιστεύει, κόντρα στα 4/5 της παγκόσμιας οικονομολογίας και τη δική του εμπειρία του ότι αυτό είναι πρόγραμμα σωτηρίας, πρέπει να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ/ΝΔ, δύο κόμματα που κανονικά θάπρεπε να συγχωνευθούν.

Αν δεν το πιστεύει, τότε χρειάζεται κυβέρνηση που να πάει, όσο είναι καιρός, πριν δηλαδή την ολική επερχόμενη καταστροφή, να πει στην Ευρώπη «ως εδώ». Χρειάζεται κάποιος να ξαναδιαπραγματευτεί σκληρά και σοβαρά τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας. Αυτό δεν μπορούν να το κάνουν τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας, που καταρρέουν μαζί με την Ελλάδα. Χρειάζεται να φτιάξουν κυβέρνηση όσοι αντιδρούν στο Μνημόνιο. Και, φυσικά, δεν είναι τόσο απλό όσο ανευθύνως και επικινδύνως το παρουσιάζουν, αντί να προετοιμάσουν το λαό για τον πόλεμο που αναγκαστικά αρχίζει και τους εαυτούς τους γι’ αυτό πούχουν να κάνουν. ‘Όμως δεν υπάρχει άλλος τρόπος. ‘Ετσι κι αλλοιώς, η Ελλάδα είναι κατεστραμμένη εντός μνημονίου και μάλιστα χάνοντας, εκτός από τα άλλα και την αξιοπρέπεια. Θα υποχρεωθεί τελικά να συγκρουσθεί, όχι με δική τη πρωτοβουλία και με χειρότερους από σήμερα όρους και συνέπειες.

Οι καταστρεφόμενοι ‘Ελληνες δεν ενδιαφέρονται αν θα σχηματιστεί κυβέρνηση «αριστεράς» ή «δεξιάς», θέλουν κυβέρνηση που θα σώσει τους ίδιους και τη χώρα . Αυτό απασχολεί τη «βάση», η πλειοψηφία όμως στελεχών, βουλευτών, υποψηφίων, περί άλλα τυρβάζει, ζουν σε άλλο κόσμο από τον πολίτη, για την καριέρα τους νοιάζονται. Η προοπτική να μπούνε στο δρόμο της Μέρκελ και των Τραπεζών, να εκπροσωπήσουν τον ελληνικό λαό απέναντι στα διεθνή τέρατα που του επιτίθενται, αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση μιας χώρας στην κατάσταση που είναι σήμερα η Ελλάδα μάλλον τους τρομοκρατεί, παρά τους συγκινεί.

Το «κατεστημένο» κατηγόρησε τον Τσίπρα για «ανίερες συμμαχίες». ‘Όταν σχημάτιζαν την κυβέρνηση Παπαδήμου (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), ουδόλως ενοχλούντο από «ιδεολογικές διαφορές»! Μπορούν να συμμαχούν και με το διάβολο για να εξυπηρετήσουν Μνημόνιο και Τρόικα, οι αντίπαλοι όμως δεν πρέπει να συνεργαστούν για να απαλλάξουν τον ελληνικό λαό από Μνημόνιο και Τρόικα.

Τα κίνητρα αυτών των επιθέσεων είναι προφανή. Πιο αποκαλυπτικές είναι όμως οι δημόσιες δηλώσεις και ο υπόγειος πόλεμος που δέχτηκε ο Τσίπρας από τμήμα της ίδιας της αριστεράς, ακόμα και δικά του στελέχη, πούπεσαν «να τον φάνε». Οι «εξ επαγγέλματος αριστεροί», «ριζοσπάστες», «επαναστάτες» διέγνωσαν, από ένστικτο, ότι ακόμα κι αυτό, το πολύ περιορισμένο βήμα του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ προς την επανα-ανακάλυψη της πολιτικής απειλούσε τη «βολή» τους, την ήρεμη ζωή τους, με σφοδρές ασφαλώς κριτικές, μακριά όμως από συγκεκριμένους, επικίνδυνους αγώνες κατά των Μνημονίων. Προ του εύρους των αντιδράσεων κι ο ίδιος ο Τσίπρας άρχισε να αναδιπλώνεται.

Κι ο ίδιος ο Καμμένος, αν κρίνουμε από τις αμήχανες αντιδράσεις του, δεν έχει αποφασίσει οριστικά σε ποιά «βάρκα» θα πατήσει τιθέμενος προ διλήμματος: στη «βάρκα» της υπέρβασης ή στη «δεξιά ταυτότητα».

Πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, για να μην αναφερθούμε στις ηγεσίες ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ξιφούλκησαν κατά Τσίπρα, επικαλούμενοι «ιδεολογική άβυσσο» με τον Καμμένο, το «παρελθόν» του αντάρτη της ΝΔ, το αδύνατο προγραμματικής σύγκλισης ΣΥΡΙΖΑ-«Ανεξάρτητων Ελλήνων».

Βετεράνοι του ελληνικού αριστερού κινήματος υπενθυμίζουν πάντως ότι τα στελέχη που διαρρυγνύουν σήμερα τα ιμάτιά τους για όποια αντιμνημονιακή συνεργασία «αριστεράς» και «δεξιάς», του ΚΚΕ περιλαμβανομένου, πρωταγωνίστησαν ή συμφώνησαν το 1989 στη συμμαχία ΚΚΕ-ΣΥΝ-Μητσοτάκη και δεν αποκήρυξαν ποτέ την επιλογή τους.

Θυμίζουν ότι και ο Μητσοτάκης είχε παρελθόν, μάλλον σημαντικότερο από τον Καμμένο. Το 1965 στήριξε, για λογαριασμό Ανακτόρων/Ουάσιγκτον την κυβέρνηση των αποστατών, ανατρέποντας τον Γεώργιο Παπανδρέου, εμποδίζοντας τις εκλογές, και δίνοντας την ευκαιρία να επιβληθεί η δικτατορία και να πάμε στην κυπριακή τραγωδία. Τι ακριβώς έκανε ο Καμμένος, που να μπορεί να συγκριθεί, έστω και από μακριά, με το «παρελθόν Μητσοτάκη», παρελθόν που δεν εμπόδισε την Αριστερά να συνεργασθεί μαζί του; ‘Η μήπως η επιδίωξη να σταματήσει η δια των Μνημονίων καταστροφή της Ελλάδας είναι λιγότερο σημαντική ή καλή, από την (ειρήσθω βλακώδη) προσπάθεια να μπει φυλακή ο Ανδρέας Παπανδρέου και να διαμοιρασθούν τα ιμάτια του ΠΑΣΟΚ;

‘Οσο για τις «προγραμματικές διαφορές» μακάρι να κολλούσε εκεί η συνεργασία, λένε οι ίδιοι βετεράνοι. Γιατί θα σήμαινε αυτό ότι όντως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «Ανεξάρτητοι ‘Ελληνες» έχουν κάνει σοβαρή προγραμματική δουλειά, μια δουλειά που, αν υπήρχε, θα την είχαμε ακούσει. Αυτό που καθιστά αναγκαία τη ευρύτερη δυνατή σύγκλιση και συνεργασία των αντιμνημονιακών δυνάμεων, δεν είναι η ανύπαρκτη προγραμματική τους επάρκεια, αλλά γιατί αυτή συνιστά το ανεπαρκές μεν, αλλά πρακτικά όμως μόνο, άμεσα διαθέσιμο εργαλείο αποτροπής της άνευ προηγουμένου κοινωνικής-εθνικής καταστροφής, πούναι γραμμένη στις «εξισώσεις» των Μνημονίων. Και μαζί, μιας εξόδου από το ευρώ, που θα γίνει όμως με τους όρους των Πιστωτών και προς όφελος της πιο ριζοσπαστικής πτέρυγας των αγορών, που επιδιώκει τη διάλυση της Ευρώπης και του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ που θέλει να εμφανισθεί ως «σωτήρας» μας, αρπάζοντας τους ενεργειακούς μας πόρους, κάνοντάς μα προτεκτοράτο και αρχίζοντας από εδώ τη διάλυση της Ευρώπης.

Μπορεί να εμπιστευτεί κανείς τον Καμμένο, διερωτώνται καλόπιστα αριστεροί φίλοι, σκεπτικοί για ορισμένες δηλώσεις συνεργατών του που έθεσαν εν αμφιβόλω την «αντιμνημονιακή» συνέπεια του ρεύματος, τον «νεοφιλελευθερσιμό» του, και ορισμένες, αν μη τι άλλο, παράξενες «γεωπολιτικές ιδέες» του. Θάμαστε άδικοι με τον βουλευτή της ΝΔ, αν δεν του αναγνωρίζαμε το θάρρος που επέδειξε αντιστρατευόμενος τα Μνημόνια. Θάμαστε αφελείς αν δηλώναμε βέβαιοι για τη μελλοντική του πορεία.

Το πρόβλημα όμως της Αριστεράς, δεν είναι το πρόσωπο Καμμένος. Είναι το όλο ρεύμα οπαδών της ΝΔ που «απελευθερώνονται» από αυτό το κόμμα, εξαιτίας της στάσης του και, πολύ φυσικά, έλκονται κατ’ αρχήν, από έναν πολιτικό που προέρχεται από την μέχρι χθες παράταξή τους. Η Αριστερά δεν μπορεί να ζητάει πιστοποιητικό προσχώρησης στον ΣΥΡΙΖΑ, για να συνεργαστεί μαζί τους. Η συνεργασία σήμερα, διευκολύνει τη διαφοροποίηση αύριο, αν η ηγεσία των Ανεξαρτήτων Ελλήνων αποδείξει, στην πράξη, ότι δεν είναι αυτό που προβάλλει. Η πολιτική ενιαίου μετώπου δεν είναι πολιτική δημοσίων σχέσεων, αλλά πολιτική σχεδιασμένη να δώσει τη δυνατότητα εξέλιξης, δια της εμπειρίας, της συνείδησης των κοινωνικών στρωμάτων που «ριζοσπαστικοποιούνται» (γι’ αυτό είναι και τελείως λάθος ο τρόπος αντιπαράθεσης με τη Χρυσή Αυγή).

Το πρόβλημα είναι επίσης ότι, αν τη Δευτέρα, οι μνημονιακές δυνάμεις δεν έχουν αριθμητική ή πολιτική δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, Αριστερά και αντιμνημονιακοί οφείλουν να δώσουν απάντηση στον ελληνικό λαό. Μπορεί τώρα να ανεβαίνει η Αριστερα, αν αδυνατεί όμως να προσφέρει διέξοδο μέσα σε μια τέτοια τραγωδία, το τέλος της θάναι κοντά.

ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Αριστερά, Καμμένος και Τσίπρας

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Θύελλα προκάλεσε η δήλωση Τσίπρα ότι θα στηριζόταν και στον Καμμένο για ψήφο ανοχής σε κυβέρνηση καταγγελίας του Μνημονίου.

Στη «βάση», η δήλωση πέρασε καλά, αν και όχι το παράδειγμα με Παπαρήγα πρωθυπουργό. Εκατομμύρια ‘Ελληνες αγωνιούν αν θάχουν αύριο φαί, δουλειά, σύνταξη, το σπίτι τους, δεν έχουν να πληρώσουν νοίκι και φροντιστήρια. Ουδόλως τους απασχολεί αν θα βγει ο κ. Παπαδημούλης βουλευτής, το ποσοστό του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να καταλάβουν τι στο καλό μπορεί να εννοεί το ΚΚΕ όταν λέει ότι δεν είναι αριστερό, αλλά κομμουνιστικό! ‘Ολο και περισσότεροι πιστεύουν ότι τα Μνημόνια έβαλαν τη χώρα σε τροχιά καταστροφής και την έδωσαν στην τρόικα. Θάθελαν να σταματήσουν το πρόγραμμα, παίρνοντας πίσω τη χώρα τους.

Το μνημονιακό πρόγραμμα, από τη φύση του, ή το παίρνεις ή το αφήνεις. Η αρμοδιότητα ενός Πρωθυπουργού δεν είναι πολύ μεγαλύτερη από το δικαίωμα να βάφει τα ταξί κόκκινα ή μπλε. Αν κάποιος πιστεύει, κόντρα στα 4/5 της παγκόσμιας οικονομολογίας και τη δική του εμπειρία του ότι αυτό είναι πρόγραμμα σωτηρίας, πρέπει να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ/ΝΔ, δύο κόμματα που κανονικά θάπρεπε να συγχωνευθούν.

Αν δεν το πιστεύει, τότε χρειάζεται κυβέρνηση που να πάει, όσο είναι καιρός, πριν δηλαδή την ολική επερχόμενη καταστροφή, να πει στην Ευρώπη «ως εδώ». Χρειάζεται κάποιος να ξαναδιαπραγματευτεί σκληρά και σοβαρά τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας. Αυτό δεν μπορούν να το κάνουν τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας, που καταρρέουν μαζί με την Ελλάδα. Χρειάζεται να φτιάξουν κυβέρνηση όσοι αντιδρούν στο Μνημόνιο. Και, φυσικά, δεν είναι τόσο απλό όσο ανευθύνως και επικινδύνως το παρουσιάζουν, αντί να προετοιμάσουν το λαό για τον πόλεμο που αναγκαστικά αρχίζει και τους εαυτούς τους γι’ αυτό πούχουν να κάνουν. ‘Όμως δεν υπάρχει άλλος τρόπος. ‘Ετσι κι αλλοιώς, η Ελλάδα είναι κατεστραμμένη εντός μνημονίου και μάλιστα χάνοντας, εκτός από τα άλλα και την αξιοπρέπεια. Θα υποχρεωθεί τελικά να συγκρουσθεί, όχι με δική τη πρωτοβουλία και με χειρότερους από σήμερα όρους και συνέπειες.

Οι καταστρεφόμενοι ‘Ελληνες δεν ενδιαφέρονται αν θα σχηματιστεί κυβέρνηση «αριστεράς» ή «δεξιάς», θέλουν κυβέρνηση που θα σώσει τους ίδιους και τη χώρα . Αυτό απασχολεί τη «βάση», η πλειοψηφία όμως στελεχών, βουλευτών, υποψηφίων, περί άλλα τυρβάζει, ζουν σε άλλο κόσμο από τον πολίτη, για την καριέρα τους νοιάζονται. Η προοπτική να μπούνε στο δρόμο της Μέρκελ και των Τραπεζών, να εκπροσωπήσουν τον ελληνικό λαό απέναντι στα διεθνή τέρατα που του επιτίθενται, αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση μιας χώρας στην κατάσταση που είναι σήμερα η Ελλάδα μάλλον τους τρομοκρατεί, παρά τους συγκινεί.

Το «κατεστημένο» κατηγόρησε τον Τσίπρα για «ανίερες συμμαχίες». ‘Όταν σχημάτιζαν την κυβέρνηση Παπαδήμου (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), ουδόλως ενοχλούντο από «ιδεολογικές διαφορές»! Μπορούν να συμμαχούν και με το διάβολο για να εξυπηρετήσουν Μνημόνιο και Τρόικα, οι αντίπαλοι όμως δεν πρέπει να συνεργαστούν για να απαλλάξουν τον ελληνικό λαό από Μνημόνιο και Τρόικα.

Τα κίνητρα αυτών των επιθέσεων είναι προφανή. Πιο αποκαλυπτικές είναι όμως οι δημόσιες δηλώσεις και ο υπόγειος πόλεμος που δέχτηκε ο Τσίπρας από τμήμα της ίδιας της αριστεράς, ακόμα και δικά του στελέχη, πούπεσαν «να τον φάνε». Οι «εξ επαγγέλματος αριστεροί», «ριζοσπάστες», «επαναστάτες» διέγνωσαν, από ένστικτο, ότι ακόμα κι αυτό, το πολύ περιορισμένο βήμα του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ προς την επανα-ανακάλυψη της πολιτικής απειλούσε τη «βολή» τους, την ήρεμη ζωή τους, με σφοδρές ασφαλώς κριτικές, μακριά όμως από συγκεκριμένους, επικίνδυνους αγώνες κατά των Μνημονίων. Προ του εύρους των αντιδράσεων κι ο ίδιος ο Τσίπρας άρχισε να αναδιπλώνεται.

Κι ο ίδιος ο Καμμένος, αν κρίνουμε από τις αμήχανες αντιδράσεις του, δεν έχει αποφασίσει οριστικά σε ποιά «βάρκα» θα πατήσει τιθέμενος προ διλήμματος: στη «βάρκα» της υπέρβασης ή στη «δεξιά ταυτότητα».

Πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, για να μην αναφερθούμε στις ηγεσίες ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ξιφούλκησαν κατά Τσίπρα, επικαλούμενοι «ιδεολογική άβυσσο» με τον Καμμένο, το «παρελθόν» του αντάρτη της ΝΔ, το αδύνατο προγραμματικής σύγκλισης ΣΥΡΙΖΑ-«Ανεξάρτητων Ελλήνων».

Βετεράνοι του ελληνικού αριστερού κινήματος υπενθυμίζουν πάντως ότι τα στελέχη που διαρρυγνύουν σήμερα τα ιμάτιά τους για όποια αντιμνημονιακή συνεργασία «αριστεράς» και «δεξιάς», του ΚΚΕ περιλαμβανομένου, πρωταγωνίστησαν ή συμφώνησαν το 1989 στη συμμαχία ΚΚΕ-ΣΥΝ-Μητσοτάκη και δεν αποκήρυξαν ποτέ την επιλογή τους.

Θυμίζουν ότι και ο Μητσοτάκης είχε παρελθόν, μάλλον σημαντικότερο από τον Καμμένο. Το 1965 στήριξε, για λογαριασμό Ανακτόρων/Ουάσιγκτον την κυβέρνηση των αποστατών, ανατρέποντας τον Γεώργιο Παπανδρέου, εμποδίζοντας τις εκλογές, και δίνοντας την ευκαιρία να επιβληθεί η δικτατορία και να πάμε στην κυπριακή τραγωδία. Τι ακριβώς έκανε ο Καμμένος, που να μπορεί να συγκριθεί, έστω και από μακριά, με το «παρελθόν Μητσοτάκη», παρελθόν που δεν εμπόδισε την Αριστερά να συνεργασθεί μαζί του; ‘Η μήπως η επιδίωξη να σταματήσει η δια των Μνημονίων καταστροφή της Ελλάδας είναι λιγότερο σημαντική ή καλή, από την (ειρήσθω βλακώδη) προσπάθεια να μπει φυλακή ο Ανδρέας Παπανδρέου και να διαμοιρασθούν τα ιμάτια του ΠΑΣΟΚ;

‘Οσο για τις «προγραμματικές διαφορές» μακάρι να κολλούσε εκεί η συνεργασία, λένε οι ίδιοι βετεράνοι. Γιατί θα σήμαινε αυτό ότι όντως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «Ανεξάρτητοι ‘Ελληνες» έχουν κάνει σοβαρή προγραμματική δουλειά, μια δουλειά που, αν υπήρχε, θα την είχαμε ακούσει. Αυτό που καθιστά αναγκαία τη ευρύτερη δυνατή σύγκλιση και συνεργασία των αντιμνημονιακών δυνάμεων, δεν είναι η ανύπαρκτη προγραμματική τους επάρκεια, αλλά γιατί αυτή συνιστά το ανεπαρκές μεν, αλλά πρακτικά όμως μόνο, άμεσα διαθέσιμο εργαλείο αποτροπής της άνευ προηγουμένου κοινωνικής-εθνικής καταστροφής, πούναι γραμμένη στις «εξισώσεις» των Μνημονίων. Και μαζί, μιας εξόδου από το ευρώ, που θα γίνει όμως με τους όρους των Πιστωτών και προς όφελος της πιο ριζοσπαστικής πτέρυγας των αγορών, που επιδιώκει τη διάλυση της Ευρώπης και του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ που θέλει να εμφανισθεί ως «σωτήρας» μας, αρπάζοντας τους ενεργειακούς μας πόρους, κάνοντάς μα προτεκτοράτο και αρχίζοντας από εδώ τη διάλυση της Ευρώπης.

Μπορεί να εμπιστευτεί κανείς τον Καμμένο, διερωτώνται καλόπιστα αριστεροί φίλοι, σκεπτικοί για ορισμένες δηλώσεις συνεργατών του που έθεσαν εν αμφιβόλω την «αντιμνημονιακή» συνέπεια του ρεύματος, τον «νεοφιλελευθερσιμό» του, και ορισμένες, αν μη τι άλλο, παράξενες «γεωπολιτικές ιδέες» του. Θάμαστε άδικοι με τον βουλευτή της ΝΔ, αν δεν του αναγνωρίζαμε το θάρρος που επέδειξε αντιστρατευόμενος τα Μνημόνια. Θάμαστε αφελείς αν δηλώναμε βέβαιοι για τη μελλοντική του πορεία.

Το πρόβλημα όμως της Αριστεράς, δεν είναι το πρόσωπο Καμμένος. Είναι το όλο ρεύμα οπαδών της ΝΔ που «απελευθερώνονται» από αυτό το κόμμα, εξαιτίας της στάσης του και, πολύ φυσικά, έλκονται κατ’ αρχήν, από έναν πολιτικό που προέρχεται από την μέχρι χθες παράταξή τους. Η Αριστερά δεν μπορεί να ζητάει πιστοποιητικό προσχώρησης στον ΣΥΡΙΖΑ, για να συνεργαστεί μαζί τους. Η συνεργασία σήμερα, διευκολύνει τη διαφοροποίηση αύριο, αν η ηγεσία των Ανεξαρτήτων Ελλήνων αποδείξει, στην πράξη, ότι δεν είναι αυτό που προβάλλει. Η πολιτική ενιαίου μετώπου δεν είναι πολιτική δημοσίων σχέσεων, αλλά πολιτική σχεδιασμένη να δώσει τη δυνατότητα εξέλιξης, δια της εμπειρίας, της συνείδησης των κοινωνικών στρωμάτων που «ριζοσπαστικοποιούνται» (γι’ αυτό είναι και τελείως λάθος ο τρόπος αντιπαράθεσης με τη Χρυσή Αυγή).

Το πρόβλημα είναι επίσης ότι, αν τη Δευτέρα, οι μνημονιακές δυνάμεις δεν έχουν αριθμητική ή πολιτική δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, Αριστερά και αντιμνημονιακοί οφείλουν να δώσουν απάντηση στον ελληνικό λαό. Μπορεί τώρα να ανεβαίνει η Αριστερα, αν αδυνατεί όμως να προσφέρει διέξοδο μέσα σε μια τέτοια τραγωδία, το τέλος της θάναι κοντά.

Παρασκευή 4 Μαΐου 2012

ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

 



Καταιγίδα επικίνδυνων εξελίξεων που πέρασαν απαρατήρητες



Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου



Θανάσιμη απειλή για τον ελληνικό λαό δεν συνιστούν μόνο το PSI, η δανειακή σύμβαση και η ασκούμενη από την κυβέρνηση Παπαδήμου-Βενιζέλου-Σαμαρά οικονομική/κοινωνική πολιτική. Μια καταιγίδα εξελίξεων, που πέρασαν απαρατήρητες, στην ενεργειακή, αμυντική, εξωτερική πολιτική, συνιστούν ομοίως θανάσιμη απειλή για το πολίτευμα και την ασφάλεια των Ελλήνων.



Οι απειλές κινδυνεύουν τώρα πολύ περισσότερο να ενεργοποιηθούν, γιατί τα αγγλικού Δικαίου ομόλογα του PSI και η δανειακή, σταθμός στην αποικιακή ιστορία, εξασφάλισαν τους πιστωτές και τις απαιτήσεις τους, περιορίζοντας τον κίνδυνο που συνιστούσε για τις απαιτήσεις τους μια ελληνική χρεωκοπία ή μια έξοδος από το ευρώ. Καθιστούν έτσι ευκολότερο στις γεωπολιτικές δυνάμεις που συνδέονται με την «αριστοκρατία του χρήματος» να εξαπολύσουν με μεγαλύτερη άνεση όποια σχέδια κατά της ελληνικής και ευρωπαϊκής δημοκρατίας, για τη χρήση και τον έλεγχο Ελλάδας (και Κύπρου).



Η σύναψη των συμφωνιών θα ενεργοποιήσει, πιθανότατα, το δεύτερο στάδιο σχεδίου διάλυσης της Ε.Ε., που θα καταλήξει στην εκδίωξή μας, προτού περάσουμε στην τρίτη και τελική φάση της ευρωπαϊκής διάλυσης. Οι αρχιτέκτονες αυτού του σχεδίου υπόσχονται στους κεμαλιστές ότι, όταν αυτοί (ή το τάγμα Γκιουλέν) ρίξουν τον Ερντογάν, θα τους βάλουν στην Ε.Ε. στη θέση της Ελλάδας, αλλά βέβαια δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο.



Μετά από τις συμφωνίες Παπαδήμου-Σαμαρά θα βρεθούν σε πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο και όση δημοκρατία απομένει και η «ψυχρή ειρήνη» τεσσάρων δεκαετιών με την Τουρκία. Πόσο μάλλον που ορυκτός και υποθαλάσσιος πλούτος μας εκχωρήθηκαν ήδη -εμμέσως πλην σαφώς- σε πιστωτές και προτέκτορες.



Και τα οικονομικά, και τα γεωπολιτικά, και τα πολιτικά σχέδια συγκλίνουν και τέμνονται σε ένα πράγμα: να σπάσουν την αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού, την εκτίμησή του στις δυνατότητες του κράτους, τις πιο στοιχειώδεις λειτουργίες αυτού του κράτους, ώστε να ολοκληρώσουν τη μετατροπή του σε υποχείριο του νέου χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού και των γεωπολιτικών δυνάμεων που χρησιμοποιεί ή συνεργάζεται μαζί τους, σε μια πορεία που οδηγεί, μακροχρόνια, σε μια «Ελλάδα χωρίς Έλληνες»



«Μαχαιριά» στους Αρμένιους

Δεν υπάρχουν πιο ακατάλυτοι δεσμοί από αυτούς που συνδέουν δύο λαούς που αντιμετώπισαν την ίδια, γενοκτονική μανία του δυνάστη. Δεν υπάρχουν πιο ακατάλυτοι δεσμοί από αυτούς που συνδέουν Αρμένιους και Έλληνες. Στην κατηγορία Έλληνες δεν περιλαμβάνουμε τους «Εφιάλτες» ή όσους διαχειρίζονται τη χώρα για λογαριασμό πιστωτών και προστατών. Περιλαμβάνουμε όσους φωνάζουν στους δρόμους του κόσμου «Είμαστε όλοι Έλληνες».



Με κατάπληξη μάθανε στο Γερεβάν (και σε Μόσχα-Τεχεράνη) ότι ο Έλληνας υπουργός Άμυνας ετοιμάζεται να δώσει γενναιόδωρη στρατιωτική βοήθεια στο Αζερμπαϊτζάν, ορκισμένο εχθρό της Αρμενίας. Η βοήθεια μπορεί να έχει στρατηγικές επιπτώσεις αλλάζοντας το συσχετισμό δυνάμεων και θέτοντας σε κίνδυνο την περίκλειστη, μεταξύ εχθρών, ορεινή Δημοκρατία. Το Αζερμπαϊτζάν διατηρεί τις καλύτερες σχέσεις, μετά την Τουρκία, με το κυπριακό ψευδοκράτος. Γιατί θέλει να το ενισχύσει ο υπουργός Άμυνας μιας οικονομικά κατεστραμμένης Ελλάδας, που στέλνει αυξανόμενο αριθμό πολιτών της να αναζητούν περίθαλψη στα κοινωνικά ιατρεία, φαΐ στην εκκλησία και θάνατο στα παγκάκια;



Ο κ. Αβραμόπουλος επιμένει στη σύναψη της συμφωνίας, παρ’ όλο που οι Αρμένιοι όχι μόνο τον εκλιπαρούν να μην προχωρήσει, αλλά και προσφέρουν δωρεάν, για να αποτρέψουν την απειλή, όσο αξιόπιστο αντιαεροπορικό υλικό μπορούν να στερηθούν οι ίδιοι! Γιατί;



Η απάντηση είναι απλή, όπως και σε πολλά άλλα ερωτήματα: οι ραγδαία αναπτυσσόμενες σχέσεις των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων με την κυβέρνηση Νετανιάχου, «ιέρακος των ιεράκων»! Το Ισραήλ, υπό την ηγεσία του και για τους δικούς του λόγους, θέλει μια δική του ημισέληνο που αρχίζει από την Κύπρο, περνάει στα Βαλκάνια και τελειώνει στην Υπερκαυκασία. Μια «Διεθνής των Ζητιάνων», εργαλείο πίεσης στους ισλαμιστές της Άγκυρας και πολέμου κατά του Ιράν. Ο κ. Νετανιάχου, αν τουλάχιστο πιστέψουμε Το Βήμα, υπήρξε ένα από τα βασικά πρόσωπα που έσπρωξαν τον Παπανδρέου στο ΔΝΤ και με τις μυστικές επισκέψεις του στην Αθήνα (όταν συναντήθηκε και με τον κ. Σαμαρά) και με την «τυχαία» συνάντηση με τον Γιωργάκη στο εστιατόριο της Μόσχας!  



Η Ελλάδα και η Κύπρος θα έπρεπε ασφαλώς να αναπτύξουν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ. Αλλά το να ζητάει κανείς από τους παρόντες ‘Ελληνες και Κυπρίους πολιτικούς να διαπραγματευθούν με τους Ισραηλινούς οτιδήποτε, είναι σα να βάζει ένα νήπιο να παίξει σκάκι με τον Κασπάρωφ.



Γιατί πρέπει η Ελλάδα, φίλη των Αρμενίων και οικονομικά διαλυμένη, να κάνει τη βρομοδουλειά; Δεν υπάρχει άλλος να ενισχύσει το Αζερμπαϊτζάν; Η Ελλάδα «πρέπει» να το κάνει, για τον ίδιο λόγο που «έπρεπε» να πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή του Μιλόσεβιτς και την υπονόμευση της ρωσικής προσπάθειας συμβιβασμού, μέσω του τότε συμβούλου του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών Ρόντος (σήμερα απολαμβάνοντος μεγάλης εμπιστοσύνης και του περιβάλλοντος Σαμαρά), που μετά βγήκε και διαφήμισε τον ρόλο του στον Μίχα της Ελευθεροτυπίας, ώστε όχι μόνο να γίνει η δουλειά με τον Μιλόσεβιτς, αλλά να διεισδύσει διαχρονική δυσπιστία στις ελληνορωσικές/ελληνοσερβικές σχέσεις, να μην μπορέσει ποτέ να ξαναβρεί η Ελλάδα το πλέγμα παράπλευρων συμμαχιών που διέθετε προ του 1996. Να μην έχει η Ελλάδα «πρόσωπο», να μην έχει πού να πάει άμα της αλλάξουνε τα φώτα οι επίσημοι σύμμαχοι.



Για τον ίδιο λόγο, δεν έπρεπε μόνο να δοθεί ο Οτσαλάν στην Τουρκία, αλλά να το κάνουν Έλληνες, ώστε να καταστραφεί διαχρονικά η εμπιστοσύνη Ελλήνων-Κούρδων. Αυτό επιχειρείται σήμερα με τους Αρμένιους και πρέπει να σταματήσει αμέσως.



Να οικοδομηθεί σχέση με το Ισραήλ, αλλά σχέση ισότιμη, όχι σχέση που στηρίζεται στη θυσία του ελληνικού έθνους. Μακροχρονίως, η σχέση υποτέλειας που δημιουργείται, γιατί οι Έλληνες πολιτικοί δεν μπορούν, ούτε θέλουν να αναπτύξουν άλλη, όχι μόνο με τους Ισραηλινούς, αλλά με όλους, μπορεί να βλάψει και τα ισραηλινά συμφέροντα, όπως θα ‘πρεπε να διδάσκει, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι διδάσκει, η ταραχώδης, τόσο δραματική ιστορία του εβραϊκού λαού. Οι Έλληνες πολιτικοί καταστρέφουν και την ιδέα της ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας, όπως και την ευρωπαϊκή ιδέα. Στα 1905, ο Δραγούμης έγραψε:



«Είμαστε έθνος bourgeois gentilhomme. Δεν ξέρομε ακόμα να φερθούμε μπροστά στα άλλα έθνη και όλο συλλογιζόμαστε πώς να κάμωμε για να μη πέσωμε έξω. Φοβούμαστε τη γνώμη της Ευρώπης. Δεν έχομε στα χέρια μας σφιχτά δεμένα τα συμφέροντά μας, παρά τα αφήνομε στους Ευρωπαίους να μας τα δώσουν όλα. Μα γιατί θα μας τα δώσουν οι Ευρωπαίοι, αφού εμείς δε δουλεύομε για να τα πάρωμε;»



«Χιροσίμα» στη Μέση Ανατολή;

Το Ισραήλ θέλει Πάφο, Άραξο, Ανδραβίδα για διασπορά της αεροπορίας του, στο πλαίσιο σχεδιαζόμενου μεγάλου πολέμου κατά του Ιράν - του σοβαρότερου εδώ και δεκαετίες, δυνητικά αρχή άτυπης παγκόσμιας σύρραξης. Λέγεται ότι συζητά με Κρήτες εφοπλιστές μεταφορά μεγάλου αριθμού πολιτών του εκτός Ισραήλ. Η Ουάσιγκτον Ποστ αποκάλυψε ότι τα αμερικανικά επιχειρησιακά σχέδια περιλαμβάνουν τη χρήση τακτικών ατομικών όπλων, ενώ το Ισραήλ διαθέτει 400 ατομικά όπλα και υποβρύχια ικανά να τα εξαπολύσουν. Μια οδός βομβαρδισμού του Ιράν είναι μέσω Κύπρου, Ελλάδας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Αζερμπαϊτζάν.



Στην πιθανότητα πυρηνικής ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή αναφέρθηκε, σε πρόσφατη συνέντευξή του, και ο πρώην Πρωθυπουργός του Μιτεράν Μισέλ Ροκάρ. Στην ίδια συνέντευξη αναφέρθηκε και στο ενδεχόμενο δικτατορίας στην Ελλάδα, δικτατορίας που καθίσταται αναγκαία για να πέσει τόσο πολύ το βιοτικό επιπεδο.



Προς το παρόν, σταμάτησαν την τρέλα Νετανιάχου ο Ομπάμα, μεγάλο μέρος του παγκόσμιου εβραϊσμού και πρώην υψηλά ιστάμενοι Ισραηλινοί αξιωματούχοι. Δίνουν όμως μάχη από θέση Νικία κατά Αλκιβιάδη. Πόσο θα αντέξουν;



Αντιλαμβανόμαστε σε Ελλάδα και Ισραήλ τι σημαίνουν αυτά ή έχουμε χαζέψει όλοι, με τον τρόπο που χαζέψαμε πριν από τον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Είναι λογικό να συγκατατεθούν Αθήνα και Λευκωσία σε τέτοια σχέδια; Ποιο αντάλλαγμα είναι λογικό να ζητήσουν και ποιο ζήτησαν, αν συγκατατέθηκαν; Υπάρχει η λέξη «όχι» στο λεξιλόγιο των Ελλήνων πολιτικών; Του ελληνικού λαού του αρκούν τα προβλήματα και οι απειλές. Η Βουλή των Ελλήνων και ο ελληνικός λαός δικαιούνται να γνωρίζουν τι συμβαίνει.



«Στρατιωτικό πραξικόπημα»

Γιατί μια συγκεκριμένη πτέρυγα της αμερικανικής κυβέρνησης ενημέρωσε τον Παπανδρέου, που πιστεύει οτιδήποτε του πει Αμερικανός, για την ύπαρξη δήθεν σχεδίου στρατιωτικού πραξικοπήματος; Ποιος φρόντισε να εξοικειώσει την παγκόσμια κοινή γνώμη, με άρθρα στις μεγαλύτερες εφημερίδες, για την εξωφρενική πιθανότητα «εθνικιστικού πραξικοπήματος» στην Ελλάδα, που, αν σημειωθεί, μόνο προβοκάτσια μπορεί να είναι;



Ποιος οργάνωσε την καρατόμηση της ελληνικής στρατιωτικής ηγεσίας, με αποτέλεσμα να έχουμε τώρα σε κρίσιμες θέσεις, αναγκαστικά «ψαρωμένους» αξιωματικούς, που δεν διαθέτουν την εμπειρία, τη στρατηγική αίσθηση και εν τέλει την αυτοπεποίθηση να πουν «όχι» στην πολιτική ηγεσία, αν τους ζητήσει να χρησιμοποιηθούν σε επιχείρηση επιβολής καθεστώτος έκτακτης ανάγκης στην Ελλάδα, μετά από προβοκάτσιες ή σε προβοκάτσιες στα ελληνοτουρκικά (τύπου Ιωαννίδη, Σαακασβίλι, Βριοπούλας) ή σε διεθνείς τυχοδιωκτισμούς;



Κίνδυνος για Κρήτη

Ο κατάλογος των επικίνδυνων πολιτικών δεν έχει τελειωμό. Για να τις αναφέρουμε και μόνο θα χρειαζόμασταν όλη την εφημερίδα. Η Ελλάδα πιέζεται να εκχωρήσει τους μισούς Πάτριοτ, δηλαδή τη μισή αντιαεροπορική-αντιπυραυλική ασπίδα της, τα τέσσερα ιπτάμενα ραντάρ της και ολόκληρη την εικόνα των ραντάρ της στην αντιβαλλιστική άμυνα. Μα αυτή είναι η καρδιά της άμυνάς μας, ο λόγος που μάτωσε οικονομικά ο ελληνικός λαός 40 χρόνια και έγιναν πάμπλουτοι οι πολιτικοί του.



Η υπαγωγή στην αντιβαλλιστική άμυνα είναι casus belli για τη Ρωσία και σημαίνει μετατροπή της Κρήτης (και της Κύπρου, αν ενταχθεί μελλοντικά στο ΝΑΤΟ και αναπτύξει αντίστοιχα συστήματα) σε στόχους πρώτης προτεραιότητας των ρωσικών πυραύλων, όπως λένε, αλλά δεν χρειάζεται καν να πουν οι Ρώσοι.



Ζητούν επίσης ελλιμενισμό στη Σούδα (που επισκέφθηκαν φέτος περισσότεροι Αμερικανοί από όλη την ιστορία της) φρεγατών με το αντιβαλλιστικό AEGIS και την άτυπη χρήση του υπερσύγχρονου φορητού ραντάρ του πεδίου βολής Κρήτης για την ασπίδα. Γιατί να τα δώσουμε όλα αυτά; Για να παίρνουμε σε αντάλλαγμα επιθέσεις αμερικανικών τραπεζών και οίκων αξιολόγησης και μνημόνια αυτοκαταστροφής μας; Ούτε η πιο υποτελής αποικία στο κόσμο δεν κάνει τέτοιου είδους πολιτική, ακόμα και οι δούλοι κάπως διαπραγματεύονται το τομάρι τους.



Ενεργειακή ασφυξία

Την ίδια ώρα η Ελλάδα βρίσκεται σε ενεργειακή ασφυξία με την κατάρρευση του ITGI, το εμπάργκο στο Ιράν, την ακύρωση του Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Ο Πούτιν είπε στον Σαμαρά ότι σύντομα θα υπογραφούν οι τελικές συμφωνίες του SouthStream, εκείνος όμως περιορίστηκε σε αόριστες διαβεβαιώσεις υποστήριξης. Κάποιοι ψευδώς διοχετεύουν στα Μέσα ότι οι Ρώσοι εκδήλωσαν ενδιαφέρον για κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης, ώστε να κρύψουν ότι μόνον οι Ισραηλινοί πιέζουν για να μπουν και να τα πάρουν.

Η κυβέρνηση διαλύει το ΙΓΜΕ, εκχωρεί και διαμελίζει την ελληνική ενεργειακή δομή (ΔΕΠΑ, ΔΕΣΦΑ, ΕΛΠΕ), προσπαθεί να βρει νομότυπο τρόπο να βγάλει τους Ρώσους από τη δομή αγωγών και να βάλει το Κατάρ. Αντιδρώντας, η ΓΚΑΖΠΡΟΜ αρνείται την ανανέωση της συμφωνίας προμήθειας αερίου μετά το 2015.



Μοιάζει όρος επιβίωσης του ελληνικού λαού η αποκατάσταση της δημοκρατίας, του κράτους δηλαδή του δήμου, του ελληνικού λαού, από τις δυνάμεις που το άρπαξαν. Και η αποκατάσταση της στοιχειώδους «εγκεφαλικής λειτουργίας» του κράτους-έθνους των Ελλήνων, προτού μας βρουν νέες, ανείπωτες συμφορές.



Konstantakopoulos.blogspot.com



Δημοσιεύτηκε στον «Δρόμο της Αριστεράς», στις   29.4.2012


Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΚΑΜΜΕΝΟΣ: Η ΑΡΓΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

 
Η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα ότι θα δεχόταν ενδεχομένως στήριξη από το κόμμα του Πάνου Καμμένου, προκειμένου να σχηματισθεί κυβέρνηση, τάραξε τα νερά της προεκλογικής εκστρατείας, και ειδικότερα της αριστεράς και του λεγόμενου «αντιμνημονιακού χώρου».



Η δήλωση συνάντησε, λένε στελέχη της Κουμουνδούρου, ευρεία απήχηση στη βάση της αριστεράς, που δεν συμπαθεί μεν τον κ. Καμμένο, από την άλλη όμως θέλει αποτελεσματική πάλη κατά του Μνημονίου, όχι μόνο καταγγελτικές διακηρύξεις. Αλλά και μια «μίνι-εξέγερση» κατά του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ από αρκετά «πρωτοκλασάτα» στελέχη του, που «κατηγορούνται» βέβαια από το περιβάλλον Τσίπρα ότι προτιμούν την «ασφάλεια της περιχαράκωσης» από τους κινδύνους του «ανοίγματος στο πέλαγος». Τα ίδια στελέχη υπενθυμίζουν προς τους επικριτές τους, ότι στο παρελθόν, η αριστερά έχει κάνει πολύ πιο προχωρημένες και πολύ πιο «συζητήσιμες» συνεργασίας με τη δεξιά, όπως αντίστοιχα, η κοινή εκλογική κάθοδος του 1956 και η κυβερνητική συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, εναντίον του Ανδρέα Παπανδρέου, το 1989.



Βεβαίως, αναγνωρίζουν αυτά τα στελέχη, οι πρωτοβουλίες Τσίπρα εμπεριέχουν και κινδύνους. ‘Ένα περιορισμένο αλλά υπαρκτό κομμάτι της στενής βάσης της αριστεράς δεν θέλει επ’ ουδενί οποιαδήποτε απομάκρυνση από την «αριστερή καθαρότητα». Και ένα τμήμα «αστών» ψηφοφόρων, θέλουν απλώς ένα κόμμα να μπορούν να ψηφίζουν, όχι «παράξενες συμμαχίες» με «Καμμένους». Από την άλλη όμως, «όσοι προσέρχονται στην Αριστερά, αναζητώντας απελπισμένοι τρόπο να αντισταθούν αποτελεσματικά στην ασκούμενη πολιτική στη χώρα», και αυτοί είναι, εκτιμούν, οι συντριπτικά περισσότεροι, θέλουν «αποτελεσματική Αριστερά», όχι «ιδεολογική καθαρότητα». «Οι επιθέσεις μέσων ενημέρωσης και των κομμάτων εξουσίας κατά του Τσίπρα μάλλον μας κάνουν καλό και μάλλον επιβεβαιώνουν την ορθότητα της γραμμής μας. ‘Οσο για το ΚΚΕ, αν νομίζει ότι θα του βγει σε καλό να κάνει αιχμή της προεκλογικής του εκστρατείας την … επίθεση κατά των προτάσεων συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ, τι να πούμε εμείς; Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι».



Καμμένος και ΣΥΡΙΖΑ



‘Εως τώρα, οι «Ανεξάρτητοι ‘Ελληνες» του Πάνου Καμμένου αντιμετώπιζαν πολύ φιλικά τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις επιθέσεις που ενίοτε δέχονταν, τελευταία, από ορισμένα στελέχη του. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνονται συμπαθείς στους «αντιμνημονιακούς» ψηφοφόρους, αφού συνδύαζαν επιτυχώς και την «αντιμνημονιακή» και τη «δεξιά» ταυτότητα. Η δήλωση Τσίπρα αρχίζει να υποβάλλει όμως το «ρεύμα Καμμένου» στη «δοκιμασία της πράξης». Θα ήταν διατεθειμένοι άραγε οι «Ανεξάρτητοι ‘Ελληνες» να υπερβούν την παραταξιακή τους ταυτότητα, αν αυτό απαιτούν οι ανάγκες διακοπής της μνημονιακής πορείας της χώρας; Οι πρώτες αντιδράσεις Καμμένου στη δήλωση Τσίπρα ήταν μάλλον επιφυλακτικές έως, για ορισμένους παρατηρητές, αμήχανες.



Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε, με τη δήλωσή του, να κάνει ένα «μικρό, πρώτο βήμα, αυτό που μπορούσε να κάνει χωρίς να πέσει στο κενό», όπως λένε συνεργάτες του, προκειμένου να απαντήσει στις προσδοκίες των ψηφοφόρων που, φεύγοντας από τα μέχρι πρότινος κόμματά τους, αναζητούν όχι τόσο νέο κόμμα ή ιδεολογία, αλλά πολιτικό και ειδικά εκλογικό εργαλείο ικανό να διακόψει μια πορεία που αυτοί κρίνουν καταστροφική για τους ίδιους και τη χώρα. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας εξομολογείται, εδώ και καιρό, ότι όπου πάει να μιλήσει, το σημείο που καταχειροκροτείται είναι όταν τονίζει την ανάγκη διεκδίκησης της εξουσίας, όταν λέει «δεν είμαστε κόμμα διαμαρτυρίας».



Από τη «διαμαρτυρία στην εξουσία», από τα «λόγια στις πράξεις»



Η αντίθεση στο Μνημόνιο είναι, εκτιμούν στην Κουμουνδούρου, το βασικότερο κίνητρο των μεγάλων μετατοπίσεων και της ρευστοποίησης του πολιτικού σκηνικού, που διαπιστώνουν οι δημοσκοπήσεις. Αλλά για να διακοπεί το Μνημόνιο, πρακτικά είναι απαραίτητο μετά τις εκλογές να σχηματισθεί κυβέρνηση «αντιμνημονιακών», που θα βάλει τη χώρα σε άλλη πορεία.



‘Εως πρόσφατα τουλάχιστο, κανένα «επιτελείο» της αριστεράς δεν είχε αντιμετωπίσει πρακτικά μια τέτοια προοπτική. Ο σχεδιασμός τους, ανεξαρτήτως δηλώσεων, ήταν να κερδίσουν ένα κατά το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό στις εκλογές. Αλλά για να κερδίσουν μεγαλύτερο ποσοστό στις εκλογές, πρέπει να δείξουν στους δυνητικούς ψηφοφόρους όχι απλώς ότι είναι επιτυχείς κατήγοροι του Μνημονίου, αλλά και ότι μπορούν, ή τουλάχιστο προσπαθούν να το σταματήσουν.



 Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε μέχρι τώρα να λύσει το πρόβλημα με την επαγγελία ενός «νέου συνασπισμού εξουσίας», που δεν του είναι όμως εύκολο να υποδείξει ποιος θα είναι ή το σύνθημα της «κυβέρνησης της αριστεράς», που, σε ορισμένες δηλώσεις Τσίπρα, γίνεται «κυβέρνηση με επίκεντρο (ή πυρήνα) την αριστερά».



Προβλήματα στρατηγικής



Δεν είναι βέβαιο ότι το σύνθημα αυτό επαρκεί για να απαντήσει στις προσδοκίες ιδίως των πιο μαχητικών οπαδών ή υποψήφιων οπαδών της αριστεράς. Πρώτον, γιατί η κ. Παπαρήγα και ο κ. Κουβέλης αρνούνται κατηγορηματικά μια τέτοια προοπτική. Ιδίως η ηγεσία του ΚΚΕ κάνει και λέει ότι μπορεί για να την καταστήσει αδύνατη. Ο εκνευρισμός που προκαλείται στον Περισσό, από τις προτάσεις συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ, εξηγεί ίσως και την ασυνήθιστη δήλωση της κ. Παπαρήγα ότι δεν θα γίνουμε «σαν  τα μούτρα τους».



Δεύτερο, το σύνθημα «κυβέρνηση της αριστεράς», εμποδίζει στρώματα ψηφοφόρων που προέρχονται από τη συντηρητική παράταξη. Μέχρι τον σχηματισμό των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων», οι δημοσκοπήσεις έδειχναν μετατόπιση ψηφοφόρων της ΝΔ προς τον κ. Τσίπρα. Η εμφάνιση όμως μιας «αντιμνημονιακής δεξιάς», ήδη ανέκοψε, τουλάχιστο μερικά, αυτή την τάση.



Τρίτο, το σύνθημα είναι αναντίστοιχο με την ανάλυση ορισμένων στην αριστερά που μιλούν για κρίση «τύπου Βαϊμάρης». Αν, όντως, η ελληνική κρίση είναι τέτοιου τύπου, εξελίσσεται δηλαδή προς «κρίση καθεστώτος», τότε το ζήτημα που τίθεται δεν είναι το ποιά παράταξη θα αναλάβει τη διακυβέρνηση του υπάρχοντος.



Αντιφάσεις «αντιμνημονιακών»



Εδώ και καιρό, τα ζητήματα συνεργασιών είναι στο επίκεντρο των ζυμώσεων και της αριστεράς, σε όλες τις εκδοχές της, και των «αντιμνημονιακών» στο σύνολό τους. Μια πανσπερμία πολυποίκιλων πολιτικών και κοινωνικών κινήσεων εμφανίστηκε τα δύο τελευταία χρόνια, μερικές από τις οποίες δρουν πολύ αποτελεσματικά ιδίως σε τοπικό επίπεδο, ή για επιμέρους ζητήματα, αδυνατούν όμως ή δεν θέλουν να συντεθούν στο πολιτικό.



Περίπου όλοι ομνύουν στην ανάγκη κοινής, ενιαίας, αποτελεσματικής δράσης, δείχνουν όμως πολύ λίγο διατεθειμένοι να υλοποιήσουν τις επαγγελίες τους, ίσως, πιστεύουν μερικοί αναλυτές, γιατί θέλουν περισσότερο να μιλάνε για αγώνες, παρά να τους δίνουν πρακτικά.  Χαρακτηριστική είναι η πλήρης αδράνεια στην οποία περιέπεσε το μέτωπο «αντίστασης και αλληλεγγύης» ΕΛΑΔΑ, που δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Μανώλη Γλέζου και του Μίκη Θεοδωράκη και με την (μάλλον απρόθυμη) συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ.



Το Μνημόνιο «αποδομεί» τη μεταπολίτευση



Η είσοδος της Ελλάδας, τον Μάιο 2010, στον αστερισμό του Μνημονίου και των Δανειακών Συμβάσεων, έχει επηρεάσει βαθιά, μεταξύ άλλων, και τους ίδιους τους όρους ύπαρξης όλου του ελληνικού πολιτικού φάσματος από την «άκρα αριστερά» έως την «άκρα δεξιά».



Οι κοινωνικές και εθνικές συνέπειες του Μνημονίου έχουν  υπονομεύσει, πόσο βαθιά θα το δούμε στο εκλογικό αποτέλεσμα, τις προϋποθέσεις ύπαρξης των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν κυρίως την Ελλάδα μετά το 1974, του ΠΑΣΟΚ δηλαδή, αλλά και της ΝΔ, μετά την απόφασή της να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου και να στηρίξει το δεύτερο μνημόνιο και τη δεύτερη δανειακή. Περισσότερο βεβαίως του ΠΑΣΟΚ, αφού αυτό εγκαινίασε την πορεία και υπέστη επί μεγαλύτερο διάστημα το κόστος της.



Αυτό δεν είναι διόλου παράξενο, αφού έχει παρατηρηθεί σε όλες τις χώρες που έχουν τεθεί υπό την εποπτεία του ΔΝΤ. Οι εκλογείς, εκ των πραγμάτων, καλούνται στις 6 Μαϊου να αποφανθούν για το κατά πόσον όντως η πορεία στην οποία μπήκε η χώρα το 2010 είναι η ορθή, οδηγεί στη σωτηρία της και πρέπει να συνεχισθεί.



Μνημόνιο: πρόκληση και για τους αντιπάλους του!



Αν αυτό συνιστά τη μεγαλύτερη δυσκολία των «μνημονιακών», συνιστά, παραδόξως εκ πρώτης όψεως, και το μεγάλο πρόβλημα των «αντιμνημονιακών» και, ιδίως, των διαφόρων κομμάτων της αριστεράς. Από τη στιγμή που οι αναλύσεις τους διαπιστώνουν ότι το μνημόνιο συνιστά «καταστροφική» πορεία για τη χώρα, δεν μοιάζει να έχει νόημα η όλη πολιτική που ασκούσαν αυτά τα κόμματα μετά το 1974, πολιτική δηλαδή «ομάδων πίεσης» ή «κομμάτων διαμαρτυρίας». Η φύση της μνημονιακής πολιτικής είναι τέτοια που ουσιαστικά ή την παίρνεις ή την αφήνεις. Τα περιθώρια να την επηρεάσεις είναι, από τη φύση του προγράμματος και των συμφωνιών που συνομολόγησε η χώρα, πολύ περιορισμένα.



Το Μνημόνιο έχει θέσει όλες τις εκδηλώσεις της ελληνικής εθνικής ζωής σε διαδικασία βίαιης «αναδιάρθρωσης». Η «Ελλάδα της μεταπολίτευσης» μοιάζει να πέθανε, η νέα, όποια κι αν είναι αυτή, δυσκολεύεται να γεννηθεί.



‘Εθνος και αριστερά



Πέραν των καίριων θεμάτων που θέτει η ίδια η πολιτική συγκυρία, στη σταδιακή μετατόπιση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, διακρίνει κανείς και την αντανάκλαση ενός βαθύτερου ρεύματος προβληματισμού που έχει αρχίσει, εδώ και καιρό, να αποκρυσταλλώνεται τόσο στη βάση, όσο και στην ηγεσία της αριστεράς. Αφορά τα σχέση του πατριωτισμού, του έθνους και της αριστεράς.



Πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι, από τότε που ο «Ρήγας Φεραίος», η νεολαία του ΚΚΕ εσωτ. συνδύαζε στα σύμβολά της την ελληνική σημαία με το σφυροδρέπανο. Τμήμα της αριστεράς υιοθέτησε έκτοτε ένα μαχητικό «αντιεθνικισμό», συναντώμενη, εν τοις πράγμασι, με μια πτέρυγα του «κατεστημένου» της χώρας που ζητούσε, μετά το 1996, μια πιο «μετριοπαθή» εξωτερική πολιτική, από αυτή που πρέσβευε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Και με μια μερίδα της νεολαίας που έπαυσε να ταυτίζεται με το «έθνος» ή θεωρούσε την «πατρίδα» της «πολύ στενό ορίζοντα».



Αυτή η πολιτική όμως έγινε όλο και πιο ακατανόητη στην ίδια τη βάση της αριστεράς, αλλά και την έφερε σε σύγκρουση με κοινωνικά στρώματα που υποφέρουν από τις συνέπειες μιας άναρχης «συσσώρευσης» μεγάλου αριθμού μεταναστών, που «αποδιάλυσε», έναν ήδη προβληματικό κοινωνικό και πολεοδομικό ιστό, ιδίως σε συνοικίες της Αθήνας.



Η οικονομική κρίση, πόσο μάλλον αν εξελίσσεται σε κρίση «τύπου Βαϊμάρης», όπως υποστηρίζει ο ιστορικός της οικονομίας Χατζηιωσήφ στις στήλες της «Αυγής», δεν αφήνει πολλά περιθώρια για τον «συμπαθή ΣΥΡΙΖΑ» της περασμένης δεκαετίας. Του επιβάλλει, υποστηρίζουν αναλυτές, «επί ποινή καταστροφής» να συνδυάσει το μοντέρνο στυλ απεύθυνσης σε μια σύγχρονη κοινωνία και μια μορφωμένη νεολαία, με τις σκληρές πραγματικότητες μιας χώρας σε βαθιά «εθνική» κρίση. 



«Για να επιβιώσουμε πρέπει να αλλάξουμε, να γίνουμε άλλο κόμμα, να ξαναβρούμε τις πατριωτικές ρίζες της αιστεράς, να θυμηθούμε πάλι τις παραδόσεις μας, όπως τις εξέφρασε κάποτε ο ‘Αρης Βελουχιώτης στον ιστορικό λόγο της Λαμίας», είπε στον γράφοντα, όχι χωρίς να του προκαλέσει έκπληξη, ηγετικό στέλεχος της ελληνικής αριστεράς. Την ίδια στιγμή που, κατά τρόπο που δεν μας έχουν συνηθίσει, ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζονται να ανατρέξουν στον ‘Αρη, για να στηρίξουν την επαναανακάλυψη της πολιτικής, στην οποία τους σπρώχνει η πραγματικότητα, η άλλη, πιο «ορθόδοξη» και «επαναστατική» πτέρυγα της αριστεράς, το ΚΚΕ, προτιμά να «αποκαταστήσει» μεν «πολιτικά» τον αρχηγό του ΕΛΑΣ, επιμένοντας όμως στην ορθότητα της απόφασης του 1945 με την οποία διαγράφτηκε από το Κόμμα. «Ούτε γουλιά νερό, ούτε μπουκιά ψωμί στον Μιζέρια», παρότρυνε τότε ο Ριζοσπάστης τα μέλη του Κόμματος, λίγο προτού ο αρχηγός του ΕΛΑΣ περικυκλωθεί και προτιμήσει να αυτοκτονήσει.



Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος






Τρίτη 1 Μαΐου 2012

Φοβού τους Δαναούς και δωρα φέροντας

Απότη σοβιετική «καταστρόικα» στην ευρωπαϊκή κατάρρευση





Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου








Πρόδωσεο Παπανδρέου; Το ερώτημα έθεσε εμμέσως, ο ανερχόμενος «αντιμνημονιακός αστήρ»της δεξιάς, Πάνος Καμμένος. Ακόμα ταχύτερα ανερχόμενος, λόγω της ευφυίας με τηνοποία αντιμετωπίζει την αριστερά και της βλακείας που τον αντιμετωπίζει εκείνη.Το ερώτημα δεν μας απασχολεί για ιστορικούς ή … «ποινικούς» λόγους.Ενδιαφερόμαστε για τους βαθύτερους μηχανισμούς που οδηγούν έναν πολιτικό ή μιαπαράταξη να «προδώσουν». Αν δεν τους καταλάβουμε, χτες ήταν ο Παπανδρέου, αύριοθάναι κάποιος άλλος, μπορεί και ο ίδιος ο Καμμένος! Χτες ήταν τα Μνημόνια,αύριο μπορεί να είναι μια άγαρμπη αντίθεση σε αυτά.





ΟΠαπανδρέου υπήρξε κεντρικό πρόσωπο μιας παγκόσμιας συνωμοσίας, που αποσκοπούσε να φέρει το ΔΝΤ σεΕλλάδα/ευρωζώνη, καθιστώντας το παγκόσμιο Χρήμα (οίκους και αγορές),διαχειριστή της Ευρώπης και την Ελλάδα «πειραματόζωο-προπομπό» μιας γιγαντιαίαςμεταβολής του μεταπολεμικού συστήματος. Πίσω από τις πολιτικο-οικονομικέςσκοπιμότητες, υπάρχουν και στρατηγικές επιδιώξεις. Της κατάλυσης του ελληνικούκράτους, με Μνημόνια/Δανειακες, προηγήθηκε η απόπειρα κατάλυσης του κυπριακού, με το σχέδιο Ανάν.








Αντικειμενικά«προδότες», υποκειμενικά μεταρρυθμιστές





Αντικειμενικά,ο Παπανδρέου «πρόδωσε». Υποκειμενικά όχι. Γιατί δεν μπορούσε να προβλέψει τιςσυνέπειες των ενεργειών του στην Ελλάδα και τον ίδιο. Παραπλάνησε τους‘Ελληνες, αλλά και τον εαυτό του. Νοιώθοντας ειλικρινής στην πρόθεσή του, ήτανπολύ αποτελεσματικότερος στην εξαπάτηση. (Ο Σαμαράς εμφανίζεται λιγότεροικανός). Ο Παπανδρέου και ο Γκορμπατσώφείχαν στοιχείο αυθεντικότητας. Το ίδιο βρίσκουμε στους Γέλτσιν και Καμμένο.





Υφίστανταισημαντικές ομοιότητες στον τρόπο κατάρρευσης της ΕΣΣΔ, της Ελλάδας και την αρχήκατάρρευσης της ΕΕ. Ο Γκορμπατσώφ και οι «μεταρρυθμιστές» δεν πίστευαν στοσύστημά τους, όπως ο Παπανδρέου και η ελληνική ελίτ δεν πιστεύουν στην Ελλάδα.Για να «αλλάξουν» το σύστημα πήγαν σε αυτούς που θαύμαζαν και θεωρούσαν φίλουςνα τους φτιάξουν τα «πρόγραμμα μεταρρύθμισης».





Πωςδιαλύθηκε «εκ των έσω» η ΕΣΣΔ





Ηκεντρική ιδέα του Γκορμπατσώφ, στο βιβλίο του «Περεστρόικα», ήταν ηαντιπαράθεση «πανανθρώπινων» και «ταξικών» αξιών, το κύρος του ανθρωπισμούεναντίον του κύρους του μαρξισμού, οι «καλοί τρόποι» του Γιώργου απέναντι στοεκφυλισμένο, απωθητικό «παλαιοΠΑΣΟΚ». Η ιδέα όμως δεν ήταν του Γκορμπατσώφ. Τηνεπεξεργάστηκε το Michigan State University,με χρηματοδότηση του αμερικανικού κράτους, με τη συνεργασία ισχυρών δυνάμεωνστο Κρεμλίνο, υπό την καθοδήγηση του ουκρανοεβραίου εμιγκρέ Σλιάπεντοχ.





Το‘Ιδρυμα Σόρος ανέλαβε τη μαζική διάδοση της νέας ιδεολογίας, ανταμείβονταςόλους τους προβεβλημένους διανοούμενους και μηντιανθρώπους πολύ περισσότερο απότις κανονικές, «σοβιετικές» δουλειές τους. Χρησιμοποιώντας την απαράμιλλη αίσθηση της «πολιτικής των μηχανισμών»που διέθετε, ο Γενικός Γραμματέας μεταβλήθηκε σε «έξυπνη βόμβα», βρίσκοντας εξενστίκτου την ιδιοσυχνότητα της δομής που κυβερνούσε και ανατινάζοντάς την.Αυτοί που τον καθοδηγούσαν χρησιμοποίησαν τις μεθόδους της «θεωρίαςκαταστροφών», όπως την «αλλαγή προσήμου», για να καταστρέψουν εκ των έσω, χωρίςνα εμφανισθούν, το σοβιετικό οικοδόμημα.





Κανέναον, καμιά δομή, βιολογική ή κοινωνική, δεν επιβιώνει αν δεν αντιλαμβάνεταιποιός είναι «εχθρός» και ποιός «φίλος». Το θεμελιώδες σφάλμα του Γκορμπατσώφήταν ότι εξέλαβε τη Δύση ως «φίλο» και κατέστρεψε την «εικόνα του εχθρού» στοσοβιετικό σύστημα. Η Δύση όμως ήταν ανελέητος εχθρός της ΕΣΣΔ από την πρώτημέχρι την τελευταία μέρα της ύπαρξής της. Ο γεωπολιτικός ανταγωνισμός Δύσηςπάγια σταθερά της διεθνούς πραγματικότητας επί αιώνες. Αντίθετα με το ΚΚΣΕ, τοκινεζικό ΚΚ διατήρησε πάντα την «εικόνα του εχθρού» στο κέντρο τηςεπικοινωνιακής πολιτικής. Αυτός είναι ένας λόγος που κυβερνά σήμερα.








Τοθεμελιώδες σφάλμα του Παπανδρέου ήταν ότι πήρε για φίλους του και της Ελλάδαςτους Σόρος, Ρότσιλντ, Ρουμπινί, Τσιόπα, Ρόντος, Goldman Sachs,ΔΝΤ και δεν συμμαζεύεται. Το θεμελιώδες (και στενά ιδιοτελές) σφάλμα τωνανώτερων γερμανικών τάξεων είναι ότι εξέλαβαν τον «εχθρό», τις «αγορές», ως«σύμμαχο», αναθέτοντάς του, με μια συμφωνία τύπου Φάουστ, ρόλο «χωροφυλακής»της ευρωζώνης. Γκορμπατσώφ, Παπανδρέου, Μέρκελ έβαλαν τον λύκο να φυλάει ταπρόβατα. Ο λύκος τάφαγε ή ετοιμάζεται.








Απότον «φιλελευθερισμό» στον ψευτο-εθνικισμό, από τον Γκορμπατσώφ στον Γέλτσιν





Το1990-91, όταν οι Σοβιετικοί δεν είχαν πια να φάνε, η περεστρόικα είχε εξελιχθείσε καταστρόικα, ο Γκορμπατσώφ περιφερόταν διεθνώς ως (αναποτελεσματικός)επαίτης, άλλες προσωπικότητες και «ιδεολογικά ρεύματα» κινητοποιήθηκαν για νααποτελειώσουν την καταστροφή που άρχισε. Το ίδιο άρχισε να γίνεται στην Ελλάδαμετά τις 28.10.2011. Αν στην πρώτη φάση χρησιμοποιήθηκαν ο «ανθρωπισμός» και η«δημοκρατία», στη δεύτερη ήταν ο «εθνικισμός» (σε μια γελοία εκδοχή) και η«ισχυρή εξουσία» που εμφανίστηκαν, ως από μηχανής Θεός, ενώπιον ενόςαπελπισμένου, εν πλήρει συγχύσει σοβιετικού πληθυσμού που δεν είχε από πού ναπιαστεί για να σωθεί.





ΟΑντρέι Ζαχάρωφ και οι θεωρίες της «σύγκλισης συστημάτων» χρησίμευσαν στην πρώτη φάση της αποδόμησης, ο Σολζενίτσινκαι η ρωσική μεταφυσική για να ολοκληρωθεί η καταστροφή. Η ΕΣΣΔ διαλύθηκε μεπρωτοβουλία της Ρωσίας, που καθιέρωσε εθνική επέτειο για να γιορτάσει τηνανεξαρτησία της από την ΕΣΣΔ! Η σοβιετική οικονομία και επιστήμη παραδόθηκεπρος λεηλασία σε μια δράκα ολιγαρχών που υποστήριζαν ξένες υπηρεσίες. Η πρ. ΕΣΣΔ γνώρισε τη μεγαλύτερηκοινωνικο-οικονομική καταστροφή του βιομηχανικού κόσμου. Στις 3.10.1993, με τιςενθάρρυνση και υπό τις φρενήρεις επευφημίες των δυτικών, τα τανκς του Γέλτσινκανονιοβόλησαν επί μία ημέρα το δημοκρατικότερο κοινοβούλιο στη ρωσική ιστορία,σκοτώνοντας 1500 ανθρώπους και την ιδέα της δημοκρατίας στη Ρωσία, που θαδιαλυόταν στα εξ ων συνετέθη αν δεν εμφανιζόταν, μερικά χρόνια αργότερα, ο Πούτιν.





ΟΓέλτσιν ήταν μια ισχυρότατη προσωπικότητα, με ένστικτο αυτοσυντήρησης και πάθοςγια την εξουσία που δεν είχε άλλος Ρώσος ηγέτης μετά τον Στάλιν. Οι αρχικέςαιτίες της σύγκρουσής του με τον Γκορμπατσώφ ήταν ο ατίθασος χαρακτήρας του καιη αίσθηση ότι τον αδικούσαν. Περισσότερο ψυχολογικές, ελάχιστα πολιτικές. Οιδιανοητικές του ικανότητες ήταν αντιστρόφως ανάλογες της εξουσιαστικής τουδύναμης, ανάλογες αυτών των Γκορμπατσώφ, Παπανδρέου, Μέρκελ. Η έλλειψηπνευματικού ορίζοντα και στέρεης ηθικής αναφοράς διευκόλυνε τη μετατροπή του σεασυνείδητο όργανο των εχθρών της Ρωσίας.





Ελλάδα,Ευρώπη, Μέση Ανατολή





Οιιστορικές αναλογίες έχουν ενδιαφέρον γιατί η Ιστορία δεν είναι Φυσική. Τοπαρελθόν δεν αλλάζει, το μέλλον μπορεί. Κυττάξτε τη Φουκουσίμα, τη ΜέσηΑνατολή, την Ευρώπη. Μπαίνουμε σε έναν «αιώνα καταστροφών» που δεν απειλεί μόνοεμάς, αλλά όλη την ανθρωπότητα. «Ο αληθινός μου αντίπαλος δεν έχει πρόσωπο,κόμμα, πρόγραμμα, δεν εκλέγεται και όμως κυβερνά. Ο αληθινός μου αντίπαλοςείναι ο κόσμος του χρήματος», διακήρυξε ο σοσιαλιστής υποψήφιος Πρόεδρος τουλαού που ίδρυσε τη σύγχρονη Ευρώπη, ο Φρανσουά Ολάντ.





ΗΕλλάδα είναι η κοιτίδα της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της πολιτικής, τουθεάτρου, του Λόγου. Στο ιωνικό δωδεκάπολο, στα ‘Αβδηρα και την Αθήνα, οάνθρωπος έκανε τη μεγαλύτερη επανάσταση από τότε που σηκώθηκε στα δυό τουπόδια. Στα νεώτερα χρόνια κάναμε τη μεγαλύτερη επανάσταση στην Ευρώπη μετά τηγαλλική, προτάξαμε τη σφοδρότερη αντίσταση στον Χίτλερ, δώσαμε στην Κύπρο έναπαραδειγματικό αντιαποικιακό αγώνα. Αυτή είναι η ταυτότητά μας. Αν τη χάσουμεθα χαθούμε. Το ξέρουν όσοι χρησιμοποιούν εναντίον μας τα αρχαία σύμβολα. ΗΕυρώπη είναι το δικό μας παιδί. Ακόμα κι αν χρειαστεί να φύγουμε ή νασυγκρουσθούμε μαζί της, πρέπει να το κάνουμε επ’ ονόματί της.





Οτρόπος για να μείνουμε στην Ευρώπη δεν είναι ασφαλώς η μέθοδος Προβόπουλου,Παπανδρέου, Παπαδήμου. Το αντίθετο, κάνοντας ότι μας λένε, οργανώνουμε την έξοδό μας από την Ευρώπη και βοηθάμε τηδιάλυσή της. Ο δρόμος για την Ευρώπη είναι ο δρόμος του Σιράκ, του Ολάντ καιτου Μελανσόν, του Σμιτ και του Λαφοντέν, του Κολ και του Σοάρες, όχι ασφαλώς οδρόμος του Σαρκοζί, ούτε εκείνος της Λεπέν και του νεοφασισμού. Είναι ο δρόμοςυποκειμένου που υπάρχει και σκέφτεται για τον εαυτό του, μπορεί να διαπραγματευτεί,να διαφωνήσει, να συγκρουστεί όταν χρειάζεται.





Είναιτελείως ανακριβές ότι, φεύγοντας από τη Ευρώπη, μας περιμένουν άλλοι φίλοι ναμας υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες. Γεωπολιτικά, η Ελλάδα, εδώ που είναιστριμωγμένη, οφείλει για να επιβιώσει να ελίσσεται έξυπνα, χωρίς να «μπατάρει»,ανάμεσα στη Δυτική Ευρώπη, τον σλαβικό και τον μεσανατολικό (Ισραήλ καιΑραβομουσουλμάνοι).





Είναιτελείως ανακριβές ότι τα πετρέλαια/αέρια στις θάλασσές μας είναι διαβατήριο γιατην άκοπη ευτυχία, όπως δεν υπήρξαν για το 90% των λαών που δυστύχησαν καικαταστράφηκαν, δεν ευτύχησαν, εξαιτίας των θησαυρών τους. Είναι κολοσσιαίοσφάλμα εκτίμησης ότι Ρωσία, ΗΠΑ και Ισραήλ είναι σύμμαχοι στην ΑνατολικήΜεσόγειο, όπως λένε και πιστεύουν οι Καμμένος και Σαμαράς. Κακώς πιστεύουν όσατους λένε οι δικοί τους φίλοι. Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας.





Konstantakopoulos.blogspot.com





Το Παρόν,29.4.2012