ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ 5Ης ΙΟΥΛΙΟΥ

H EΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ 5^Ης ΙΟΥΛΙΟΥ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε αυτά τα χώματα που σήμερα ζούμε και περπατάμε, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο «ιδεολόγος» της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ο φιλόσοφος Πρωταγόρας διακήρυξε «Πάντων μέτρον ‘Ανθρωπος».

Ο ελληνικός λαός, σε ένα από τα πιο κρίσιμα και δραματικά σταυροδρόμια μιας ιστορίας πολλών χιλιάδων χρόνων, για την οποία δικαιολογημένα πρέπει να νοιώθει περήφανος, καλείται, την ερχόμενη Κυριακή, να αποφασίσει πάλι αν πάντων μέτρον άνθρωπος, ή πάντων μέτρον χρήμα, όπως είναι το κεντρικό «σύνθημα» και «πιστεύω» της παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας, των ευρωπαϊκών «ελίτ» και των εγχώριων παραφυάδων που του επιτίθενται. Και, δια μέσου αυτού, στις κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις όλων των Ευρωπαίων μετά τη νίκη του 1945 επί του φασισμού, αν όχι μετά από τη Γαλλική Επανάσταση.

Για τους ανθρώπους, τις κοινωνίες, τα έθνη έρχονται μερικές στιγμές που πρέπει να αποφασίσουν «με ποιόν θα πάνε και ποιόν θα αφήσουν». Η στιγμή αυτή ήρθε για τον ελληνικό λαό. ‘Ηρθε η στιγμή να αποφασίσει οριστικά ότι χάθηκε η «Αλεξάνδρεια» μερικών δεκαετιών σχετικά ήρεμης και δημοκρατικής ευημερίας, που ακολούθησαν την πτώση της δικτατορίας το 1974 και την ένταξη στην ΕΟΚ το 1981. Το πραγματικό ερώτημα μπροστά του είναι αν θα εγκαταλείψει  με αξιοπρέπεια αυτή την Αλεξάνδρεια, όπως τον καλεί ο μεγάλος Ποιητής του, αν θα πάρει τον δύσκολο και επικίνδυνο δρόμο για ένα καινούριο μέλλον, μια καινούρια προοπτική για τη χώρα του ή αν θα διαλυθεί υποδουλωνόμενος.

1940, 2004, 2015

Η σημασία της απάντησης που θα δώσουν οι ‘Ελληνες στο τελεσίγραφο των δανειστών δεν είναι μικρότερη από τη σημασία της απάντησης που έδωσαν στο τελεσίγραφο του Μπενίτο Μουσολίνι, στις 28 Οκτωβρίου του 1940, οδηγώντας στην πρώτη νίκη των Συμμάχων στον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο και σε μια κρίσιμη ίσως για την ίδια την έκβαση του πολέμου καθυστέρηση της γερμανικής επίθεσης κατά της ΕΣΣΔ. Και που ανάγκασε τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, έναν άνθρωπο που φημιζόταν για την εύστοχη ακρίβεια των λόγων του, καθόλου φίλο των Ελλήνων, να πει: «δεν είναι οι ‘Ελληνες που αγωνίζονται σαν ήρωες, είναι οι ήρωες που αγωνίζονται σαν ‘Ελληνες».

Δεν έδωσε ο ελληνισμός αυτή την απάντηση στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι γιατί συμπαθούσε  την ηγεσία του, ούτε γιατί βρισκόταν σε καλύτερη θέση από ότι σήμερα. Ούτε αντέταξε τη σημαντικότερη, αναλογικά με το μέγεθος της χώρας του,  αντίσταση σε όλη την κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη, γιατί τον ευνοούσαν οι συνθήκες και δεν είχε τίποτα να χάσει. Τάκανε αυτά, γιατί ένοιωθε, βαθιά μέσα του, ότι δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς αξιοπρέπεια. ‘Εχουμε, ως λαός, του κόσμου τα ελαττώματα. Αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μερικές δεκαετίες καταναλωτισμού έφτασαν να υπονομεύσουν το φιλότιμο που μας διακρίνει στις κρίσιμες στιγμές.

Η σημασία ενός ‘Όχι το 2015 δεν είναι επίσης μικρότερη από τη σημασία του ‘Όχι που αντέταξαν οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας στο δημοψήφισμα του 2004, αρνούμενοι να υποταγούν στις παγκόσμιες πιέσεις για αποδοχή ενός σχεδίου που καταργούσε το ανεξάρτητο και δημοκρατικό κράτος τους. Δεν είναι μικρότερη από τη σημασία του ‘Όχι των Γάλλων και Ολλανδών (δημοψήφισμα του 2005), των Ιρλανδών (δημοψήφισμα του 2008) και των Ισλανδών (2010) στον «ευρωφιλελευθερισμό», έστω και αν αυτά τα ‘Όχι, εκτός του ισλανδικού,  προδόθηκαν μετά από τις ηγεσίες τους.

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των ‘Όχι, παρά τις διαφορές των περιστάσεων, ήταν η αντίθεση των λαών στην κατάλυση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας τους και της δημοκρατίας, στο μόνο πλαίσιο που αυτή εξακολουθεί κάπως να υφίσταται στον σημερινό κόσμο, στο επίπεδο του έθνους-κράτους. Αυτό επεχείρησε να κάνει το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, το ίδιο η ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη στην Ευρώπη.

Αξιοπρέπεια

Αυτό που μας ρωτάει τώρα η Ιστορία, μέσω του ερωτήματος για την αποδοχή ή όχι του τελεσιγράφου των δανειστών, είναι αν εξακολουθούμε ή όχι να θεωρούμε την εθνική και ατομική μας αξιοπρέπεια, ως τη βασική αξία που επέτρεψε την επιβίωση του λαού μας και του πολιτισμού του, εν μέσω απίστευτων ηττών, απειλών και καταστροφών, επί μερικές χιλιάδες χρόνια. Πολλές φορές ηττηθήκαμε στο διάβα της Ιστορίας μας. Ποτέ όμως δεν υποδουλωθήκαμε με τη δική μας υπογραφή – γι’ αυτό ακριβώς υπάρχει σήμερα ελληνικό κράτος, έστω αυτό το μίζερο, άθλιο, αλλά το μόνο κράτος που διαθέτουμε. Θα υποφέρουμε ασφαλώς αν αντισταθούμε στη θέληση των ισχυρών. Αλλά που ακριβώς θα βρεθούμε χωρίς δικό μας κράτος, στο πέλαγος μιας βάρβαρης και ολοκληρωτικής παγκοσμιοποίησης, που προκαλεί την καταστροφή ολόκληρων εθνών;

Την Κυριακή δεν καλούμεθα μόνο να αποφασίσουμε αν αποδεχόμαστε το τελεσίγραφο των δανειστών. Καλούμεθα να αποφασίσουμε αν θεωρούμε την ύπαρξη στοιχειωδώς ανεξάρτητου και δημοκρατικού κράτους ως τη βασικότερη προϋπόθεση της εθνικής μας επιβίωσης. 

Πολλές φορές στην ιστορία λαοί κλήθηκαν να επιλέξουν μεταξύ καταστροφής και υποδούλωσης. Οι πιστωτές δεν μας θέτουν καν ενώπιον τέτοιου ερωτήματος. Θέλουν και την καταστροφή μας και την υποταγή μας! Το μόνο που μας «προσφέρουν» είναι η συνέχιση ενός «προγράμματος» που έχει ήδη προκαλέσει την αναμφισβήτητα, την αποδεδειγμένα, όπως παραδέχονται σχεδόν όλοι οι μεγάλοι οικονομολόγοι της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ρωσίας, μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική και πολιτική καταστροφή στην Δυτική Ευρώπη μετά το 1945. Αντί να απολογούνται για μια τέτοια καταστροφή που προκάλεσαν, εμποδίζουν τώρα την ελληνική κυβέρνηση να πάρει έστω και στοιχειώδη μέτρα για να έχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι λίγο φαί να φάνε, φάρμακα που χρειάζονται, ηλεκτρικό και θέρμανση, μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους, σκοτώνουν την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού. Σε αυτά τα χέρια αφήσαμε να πέσει η σημερινή Ευρώπη!

Η διάψευση των αυταπατών

Πολλοί, της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβανομένης, έτρεφαν μέχρι τώρα τεράστιες ψευδαισθήσεις και, δυστυχώς, δεν έχουν απαλλαγεί από δαύτες ούτε και σήμερα. Πίστευαν ότι η ελληνική καταστροφή δεν είναι παρά μια «παρεξήγηση», ένα «λάθος» των κυρίαρχων ευρωπαϊκών ελίτ. Αλλά μετά την Δευτέρα 22 Ιουνίου και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις θα έπρεπε να έχουν τελειώσει. Η ελληνική κυβέρνηση κατέθεσε στους «θεσμούς» μια πρόταση που εντασσόταν, δυστυχώς, απολύτως στη λογική του προγράμματος, που συνιστούσε μεγάλη απομάκρυνση από τις κύριες εξαγγελίες, επί τη βάσει των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές. Αν γινόταν αποδεκτή, δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα. Για πολλούς, ήταν μια απαράδεκτη πρόταση «συνθηκολόγησης».

Πως αντιμετωπίστηκε από τους «πιστωτές» αυτή η πρόταση; Εξέφρασαν αρχικά την ικανοποίησή τους, γιατί επιτέλους ο «κακομαθημένος» ηγέτης μιας «κακομαθημένης» χώρας αρχίζει και «λογικεύεται». Μετά άρχισαν να του ζητάνε όλο και περισσότερες παραχωρήσεις! Του είπαν περίπου «δεν πιάνουμε αιχμαλώτους, θέλουμε πλήρη παράδοση και την αυτοκτονία σου»

Ενώπιον της πολιτικής αυτοκτονίας που ζητούσαν από  τον ίδιο και της εθνικής-κοινωνικής αυτοκτονίας που ζητούσαν από τη χώρα, ο Αλέξης Τσίπρας και οι στενότεροι συνεργάτες του, που μόνο ρήξη δεν ήθελαν και δεν ετοίμαζαν (αντίθετα κατηγορούσαν όλους όσους τους λέγαμε μετ’ επιμονής να ετοιμάζονται για τα χειρότερα), κατέφυγαν – ορθώς - στην προκήρυξη δημοψηφίσματος, μιας ιδέας που «κυκλοφορούσε» από το 2012 στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι τώρα η ώρα του ελληνικού λαού να απαντήσει αν δέχεται ή όχι το τελεσίγραφο. Ελπίζουμε ότι θα το απορρίψει με συντριπτική πλειοψηφία, αν και η επαμφοτερίζουσα στάση της ίδιας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η αδυναμία της να  υπερασπιστεί αποτελεσματικά την ίδια την επιλογή της κινδυνεύει να έχει καταστροφικά αποτελέσματα, ενισχύοντας τις αμφιβολίες και τον φόβο του πληθυσμού.

Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιληφθούν ότι έχουν διαβεί τον Ρουβίκωνα. Τον διέβησαν όταν ζήτησαν την ψήφο του ελληνικού λαού για να σταματήσουν την καταστροφική μνημονιακή πορεία. Τον διέβησαν ξανά όταν αποφάσισαν να πάνε σε δημοψήφισμα. Με αυτόν τον τρόπο έκοψαν τις γέφυρες. Θα πνιγούν και θα μας πνίξουν αν δοκιμάσουν να πάνε πίσω.

Αν τώρα κυττάξουν πίσω, έστω κι εκεί που βρίσκονταν πριν από μια βδομάδα, θα παραλύσουν όπως η γυναίκα του Λωτ. Αν συνθηκολογήσουν, αν παραιτηθούν από τις συνέπειες των επιλογών που ήδη έκαναν, τότε δεν θα ηττηθούν απλώς, θα προσθέσουν τη γελοιοποίηση στην ήττα.

Ας μην έχει αυταπάτες ο Αλέξης Τσίπρας. Αν δειλιάσει τώρα, δεν θα του επιτρέψουν ούτε καν την σχετικά ήρεμη αποστρατεία του Γιώργου Παπανδρέου, που ήταν και παραμένει ένας άνθρωπος της «οικογένειας», του «διεθνούς συστήματος». Θα τον ξευτελίσουν και θα τον ρίξουν στα σκυλιά, για να αποδείξουν σε όλους τους Ευρωπαίους πολιτικούς και σε όλους τους λαούς της Ευρώπης, τι παθαίνουν όσοι δοκιμάζουν να αμφισβητήσουν τα αφεντικά.

‘Ένα δρόμο μόνο έχει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Να απαλλαγεί από όποιες ψευδαισθήσεις μπορεί ακόμα να έχει και να ολοκληρώσει το βήμα που έκανε, παίρνοντας όλα τα μέτρα που χρειάζεται, για να οργανώσει τον αγώνα του ελληνικού λαού για τη σωτηρία της χώρας του, εξηγώντας στους ‘Ελληνες τι κάνει και γιατί το κάνει. Το ξαναείπαμε το ξαναλέμε: δεν κάνεις την έξοδο του Μεσολλογίου καλώντας για ουζάκια στην παραλία του Αιτωλικού. Α la guerre comme a la guerre, στον πόλεμο όπως στον πόλεμο, έλεγε ο Ναπολέων. Και η Ελλάδα είναι σε πόλεμο από το 2010, μόνο που μέχρι τώρα διάλεξε να μην απαντάει!

Ελπίζουμε ότι οι ‘Ελληνες πολίτες θα απαντάνε με περηφάνια στα παιδιά τους όταν θα τους ρωτήσουν κάποτε αν αποδέχθηκαν, οι ίδιοι  προσωπικά, το τελεσίγραφο της τρόικας το 2015. Ελπίζουμε επίσης ότι η ηγεσία που τώρα βρίσκεται εκ των πραγμάτων επικεφαλής της χώρας θα αποδειχθεί αντάξια της ιστορικής πρόκλησης.

Αθήνα, 30 Ιουνίου 2015

Konstantakopoulos.blogspot.com

Link for the Youtube channel of the Delphi Initiative

Link for the Youtube channel of the Delphi Initiative 

THE DELPHI DECLARATION

THE DELPHI DECLARATION

On Greece and Europe

European governments, European institutions and the IMF, acting in close alliance with, if not under direct control of, big international banks and other financial institutions, are now exercising a maximum of pressure, including open threats, blackmailing and a slander and terror communication campaign against the recently elected Greek government and against the Greek people.

They are asking the elected government of Greece to continue the “bail-out” program and the supposed “reforms” imposed on this country in May 2010, in theory to “help” and “save” it.

As a result of this program, Greece has experienced by far the biggest economic, social and political catastrophe in the history of Western Europe since 1945. It has lost 27% of its GDP, more than the material losses of France or Germany during the First World War. The living standards have fallen sharply. The social welfare system is all but destroyed. Greeks have seen social rights won during one century of struggles taken back. Whole social strata are completely destroyed, more and more Greeks are falling from their balconies to end a life of misery and desperation, every talented person who can leaves from the country. Democracy, under the rule of a “Troika” acting as collective economic assassin, a kind of Kafka’s “Court”, has been transformed into a sheer formality in the very country where it was born! Greeks are experiencing now the same feeling of insecurity about all basic conditions of life, that the French experienced in 1940, Germans in 1945, Soviets in 1991. At the same time, the two problems which this program was supposed to address, Greek sovereign debt and the competitiveness of the Greek economy have sharply deteriorated. 

Now, European institutions and governments are refusing even the most reasonable, elementary, minor concession to the Athens government, they refuse even the slightest face-saving formula there might be. They want a total surrender of SYRIZA, they want its humiliation, its destruction. By denying to the Greek people any peaceful and democratic way out of its social and national tragedy, they are pushing Greece into chaos, if not civil war. Indeed,  even now, an undeclared social civil war of “low intensity” is being waged inside this country, especially against the unprotected, the ill, the young and the very old, the weaker and the unlucky. Is this the Europe we want our children to live in? 

We want to express our total, unconditional solidarity with the struggle of the Greek people for their dignity, their national and social salvation, for their liberation from the unacceptable neocolonial rule the “Troika” is trying to impose on this European country. We denounce the illegal and unacceptable agreements successive Greek governments have been obliged, under threat and blackmail, to sign, in violation of all European treaties, of the Charter of UN and of the Greek constitution. We call on European governments and institutions to stop their irresponsible and/or criminal policy towards Greece immediately and adopt  a generous emergency program of support to redress the Greek economic situation and face the humanitarian disaster already unfolding in this country.

We also appeal  to all European peoples to realize that what is at stake in Greece it is not only Greek salaries and pensions, Greek schools and hospitals or even the fate even of this historic nation where the very notion of “Europe” was born. What is at stake in Greece are also Spanish, Italian, even the German salaries, pensions, welfare, the very fate of the European welfare state, of European democracy, of Europe as such. Stop believing your media, who tell you the facts, only to distort their meaning, check independently what your politicians and your media are saying. They try to create, and they have created an illusion of stability. You may live in Lisbon or in Paris, in Frankfurt or in Stockholm, you may think that you are living in relative security. Do not keep such illusions. You should look to Greece, to see there the future your elites are preparing for you, for all of us and for our children. It is much easier and intelligent to stop them now, than it will be later. Not only Greeks, but all of us and our children will pay an enormous price, if we permit to our governments to complete the social slaughter of a whole European nation.

We appeal in particular to the German people. We do not belong to those who are always reminding the Germans of the past in order to keep them in an “inferior”, second-class position, or in order to use the “guilt factor” for their dubious ends. We appreciate the organizational and technological skills of the German people, their proven democratic and especially ecological and peace sensitivities. We want and we need the German people to be the main champions in the building of another Europe, of a prosperous, independent, democratic Europe, of a multipolar world.

Germans know better than anybody else in Europe, where blind obedience to irresponsible leaders can lead and has indeed led in the past. It is not up to us to teach them any such lesson. They know better than anybody else how easy is to begin a campaign with triumphalist rhetoric, only to end up with ruins everywhere around you. We do not invite them to follow our opinion. We demand simply from them to think thoroughly the opinion of such distinguished leaders of them like Helmut Schmitt for instance, we demand them to hear the voice of the greatest among modern German poet, of Günter Grass, the terrible prophecy he has emitted about Greece and Europe some years before his death. 

We call upon you, the German people, to stop such a Faustian alliance between German political elites and international finance. We call upon the German people not to permit to their government to continue doing to the Greeks exactly what the Allies did to Germans after their victory in the  First World War. Do not let your elites and leaders to transform the entire continent, ultimately  including Germany, into a dominion of Finance.

More than ever we are in urgent need of a radical restructuring of European debt, of serious measures to control the activities of the financial sector, of a “Marshal Plan” for the European periphery, of a courageous rethinking and re-launching  of a European project which, in its present form, has proven unsustainable. We need to find now the courage to do this, if we want to leave a better Europe to our children, not a Europe in ruins, in continuous financial and even open  military conflicts among its nations.

Delphi, 21 June 2015

The above declaration was adopted by nearly all participants in the Delphi conference on the crisis, on alternatives to euroliberalism and EU/Russia relations, held at Delphi, Greece on 20-21st of June. It is also supported by some people who were not able to be present. The list of people who signed it follows. In it there are not only citizens of EU countries, but also of Switzerland, USA, Russia and India. Many distinguished American scholars seem to be more sensitive as regard the European crisis, than the … political leaders of EU themselves! As for Russians, it is only normal and natural to bear a great interest for what is going on in EU, as EU citizens bear also an interest for what is going on in Russia. All participants in the Delphi conference share the strong conviction that Russia is an integral part of Europe, that there is a strong interconnection between what happens in EU and in Russia. They are categorically opposed to anti-Russia hysteria, which in fact is nothing less than the preparation of a new, even more dangerous cold, if not hot war.

Altvater Elmar, Germany

Member of scientific community of AΤTAC. Retired Professor of Political Science, Free  University of Berlin.

Amin Samir, Egypt/France

Economist, President of the Forum Mondial des Alternatives 

Ayala Iván H., Spain

Researcher, Instituto Complutense de Estudios Internacionales

Arsenis Gerasimos, Greece 

Εconomist, ex-minister of Economy, of Finance, of National Defense and of Education, ex-UN official and ex-director of UNCTAD

Artini Massimo, Italy

Member of Parliament

Bellantis Dimitris, Greece

Lawyer, PHD in Constitutional Law, Member of the Central Committee of SYRIZA

Black William, USA

Professor of Economics, University of Missouri (Kansas City)

Cassen Bernard, France

Professor Emeritus, Université Paris 8, secretary general of "Mémoire des luttes"

Chiesa Giulietto, Italy

Politician, journalist and author, ex MEP, president of the "Alternativa" association

Freeman Alan, Canada/UK

Geopolitical Economy Research Group, Business School, Director

Gabriel Leo, Austria

Director of the Institute for Intercultural Research and Cooperation (IIIC), Vienna, Member of the International Council of the World Social Forum, Coordinator of the NGO Committee for Sustainable Development of the United Nations

George Suzan, France

Political and social scientist, writer, President of the Transnational Institute

Georgopoulos Dimosthenis, Greece

Economist, sociologist, political scientist, Secretariat on Industrial Policy, SYRIZA

German Lindsey, UK

Convenor, Stop the War Coalition

Glinchikova Alla, Russia

Dr. of political science, Institute of Philosophy, Russian Academy of Sciences.

Graeber David, UΚ

Professor of Anthropology, London School of Economics. Author of “Debt: The First 5,000 Years”

Hudson Michael, USA

Professor of economics, University of Missouri (Kansas City), UMKC. President, Institute for the Study of Long-term Economic Trends (ISLET)

Irazabalbeitia Inaki, Spain

Former MEP / responsible for International Relationships for the party ARALAR, Basque Country

Jennar Raoul Marc, France

Dr. in political sciences, specialist on European law and on WTO regulations, writer of twenty books, among them “Europe, la trahison des élites”

Kagarlitsky Boris, Russia

Director of the Institute for globalization studies and social movements (IGSO)

Kalloniatis Costas , Greece

Phd on macroeconomics, adviser to the Ministry of Labour, researcher in the Labor Institute of the General Confederation  of  Workers of Greece

Kasimatis Giorgos, Greece

Prof. Emeritus of Constitutional Law, University of Athens. Founder and Honorary President of the International Association of Constitutional Law, ex-advisor to PM Andreas Papandreou.

Koenig Peter, Switzerland

Εconomist / geopolitical analyst

Koltashov Vasiliy, Russia

Head of the economic research unit of the Institute for Globalisation and Social Movements

Konstantakopoulos Dimitris, Greece

Journalist, Writer, Coordinator of the Delphi Initiative

Koutsou Nikos, Cyprus

Member of Parliament from Famagusta

Kreisel Wilfried, Germany

Former Executive Director, World Health Organization

Mavros Giannis, Greece

Member of the National Council for the Claiming of Germany’s Debts to Greece

Mityaev Dmitry A. , Russia

Deputy Chairman of the Council for Study of Productive Forces of the Ministry of Economic Development and the Russian Academy of Sciences on Development Issues

Ochkina Anna, Russia

Head of Department of social theory at Penza State University

Pantelides Panagiotis, Greece

Economist, senior researcher, European Institute of Cyprus

Petras James, USA

Bartle Professor Emeritus , Binghamton University

Ex-Director of the Center for Mediterranean Studies (Athens), ex-adviser to the Landless Rural Workers  Movement of Brasil and the Unemployed Workers Movement in Argentina 

Pinasco Luca, Italy

National coordinator of Proudhon Circles-Editor for foreign policy of the journal "L'intellettuale dissidente”. 

Radika Desai, USA

Professor, Director of the Geopolitical Economy Research Group, University of Manitoba

Rees John, UK

Co-founder, Stop the War Coalition

Roberts Paul Craig, USA

Former Assistant Secretary of the US Treasury for Economic Policy, Associate Editor, Wall Street Journal, Senior Research Fellow, Stanford University, William E. Simon Chair in Political Economy, Center for Strategic and International Studies, Georgetown University, Washington, D.C.

Sideratos Aggelos, Greece

Publisher

Sommers Jeffrey, USA

Senior Fellow, Institute of World Affairs, Professor, University of Wisconsin-Milwaukee

St Clair Jeffrey, USA

Editor, CounterPunch, author, Born Under a Bad Sky

Stierle Steffen, Germany

Εconomist, ATTAC Germany

Syomin Konstantin, Russia

Author, TV host at All-Russia State Television (VGTRK.com)

Tombazos Stavros, Greece

Professor of Political Economy, University of Cyprus, member of the international "Committee of Truth on Greek Sovereign Debt" (debt auditing committee) created by the Greek parliament

Vanaik Achin, India

Retired Professor of International Relations and Global Politics, University of Delhi

Xydakis Nikos, Greece

Minister of Culture

Zachariev Zachari, Bulgaria

President of the Slaviani Foundation

Zdanoka Tatjana, Latvia

Member of European Parliament

Contact email:  the.delphi.initiative@gmail.com

The conference on the internet : The Delphi Initiative - YouTube

Press Conference of the Delphi Initiative

Speech by Dimitris Konstantakopoulos

The Delphi Initiative - Speech by Dimitris Konstantakopoulos

Το κανάλι YouTube της Πρωτοβουλίας των Δελφών

Tο κανάλι YouTube της Πρωτοβουλίας των Δελφών

Ομιλία Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πρωτοβουλία των Δελφών -  Ομιλία Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

H πρωτοβουλία των Δελφών - συνέντευξη τύπου

Συνέντευξη τύπου, Αθήνα 22.6.2015


Συμμετέχουν ο συντονιστής της Πρωτοβουλίας Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, ο Καθηγητής 'Ελμαρ Αλτφάτερ, ο οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν, η ευρωβουλευτής Τατιάνα Ζντανόκα, ο πρόεδρος του ρωσικού Ιδρύματος Παγκοσμιοποίησης και Κοινωνικών Κινημάτων Μπαρίς Καγκαρλίτσκι, ο πολιτικός, δημοσιογράφος και πρώην ευρωβουλευτής Τζιουλλιέττο Κιέζα, ο αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας Δημήτρης Πατέλης, ο Καθηγητής Οικονομικών Μάικλ Χάντσον. Η συζήτηση αφορά την ελληνική/ευρωπαϊκή κρίση, τους κινδύνους ανάφλεξης στο ουκρανικό και στα Βαλκάνια, τους αγωγούς και τα ελληνορωσικά.

H ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

 

 

Διήμερη συνάντηση

 

20-21 Ιουνίου, Δελφοί-Αράχωβα, ξενοδοχείο Ανεμόλια

 

"Τι να κάνουμε;", μια απόπειρα να τεθεί, αν όχι να απαντηθεί το "αιώνιο ερώτημα"

 

Μια διήμερη διεθνής συνάντηση για την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση, τις εναλλακτικές στον «ευρωφιλελευθερισμό» (ιδέες και οράματα, τρόποι αγώνα, εργαλεία, στρατηγικές...) και τρόπους να αντιπαλέψουμε την πορεία προς τον πόλεμο στην Ευρώπη

 

Οργανώνεται από ομάδα  Ευρωπαίων διανοουμένων με την υποστήριξη του Ιδρύματος Λυσσαρίδη (Κύπρος), του Ινστιτούτου για την Παγκοσμιοποίηση και τα Κοινωνικά Κινήματα (Ρωσία), του Ινστιτούτου Ερευνών και Πολιτικής Στρατηγικής για την Ανάπτυξη και τη Διακυβέρνηση (ΙΝΕΡΠΟΣΤ), του Παγκόσμιοu Φόρουμ Εναλλακτικών (Forum Mondial des Alternatives) και του «agora-dialogue.com»

 

 

 

THE DELPHI INITIATIVE

 

June 20-21, Delphi-Arahova, hotel Anemolia

   

"What to do?", an effort to put, if not to answer this "eternal question"

 

A two-day international meeting on Greek and European crisis, on alternatives to “euroliberalism” (ideas and visions, ways to fight, tools, strategies...) and on ways to combat the course towards war in Europe

 

Organized by a group of European intellectuals with the support of the Lyssarides Foundation (Cyprus), the Institute for Globalisation and Social Movements (Russia), the Athens Development and Governance Institute (AGDI-INERPOST), the Forum Mondial des Alternatives  and  ”agora-dialogue.com”

Σεργκέι Γκλάζιεφ, κορυφαίος σύμβουλος του Βλ. Πούτιν: "Δεν έχετε μέλλον στο ευρώ και την ΕΕ!"

Συνέντευξη στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο





Στη σημαντικότερη ίσως παρέμβαση, ή τουλάχιστον «κατάθεση γνώμης» για το ελληνικό πρόβλημα που μας ήρθε από τη Ρωσία του Πούτιν, στη διάρκεια της πενταετούς ελληνικής κρίσης, και μάλιστα στο πιο κρίσιμο σημείο της συνεχιζόμενης «συμπίεσης» της Αθήνας από την τρόικα, προβαίνει, στη συνέντευξη που μας έδωσε και ακολουθεί, ο ακαδημαϊκός Σεργκέι Γκλάζιεφ, αρχιτέκτων της Ευρασιατικής ‘Ενωσης, και θεωρούμενος ένας από τους συμβούλους του Ρώσου Προέδρου  με τη μεγαλύτερη επιρροή.



Ο Γκλάζιεφ εκφράζει, εντός του «στενού πυρήνα» της ρωσικής εξουσίας, την πλέον «κρατικιστική», πατριωτική, κριτική στην παγκοσμιοποίηση, ίσως και κάπως «σοσιαλιστική» τάση. Σε περίπτωση που το Κρεμλίνο αποφασίσει, υπό την πίεση των διεθνών εξελίξεων, πάει σε λιγότερο «φιλελεύθερη», πιο «κρατικιστική» και «προστατευτική» κατεύθυνση στην οικονομική πολιτική, θεωρείται το φαβορί για τη θέση του Υπουργού Οικονομικών.



Το μάλλον σπάνιο χαρακτηριστικό του Γκλάζιεφ είναι ότι μετέχει ταυτόχρονα στον σκληρό πυρήνα της ρωσικής εξουσίας, είναι ένας από τους σημαντικούς «διαμορφωτές κοινής γνώμης» (opinion makers), αλλά και ένας σημαντικός επιστήμων, με ικανότητα συνθετικής σκέψης, που έχει μελετήσει βαθιά τους οικονομικούς κύκλους και τιμήθηκε γι’ αυτό με το βραβείο Κοντράτιεφ.



Στους αναγνώστες, τους επιστήμονες και την πολιτική «ελίτ» της χώρας ανήκει η ευθύνη της αξιολόγησης όσων λέει, στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο διαπρεπής Ρώσος ακαδημαικός, που μας δέχτηκε πριν από μερικές μέρες στο γραφείο του στη Μόσχα. Από μόνη της άλλωστε η διατύπωση τέτοιων απόψεων, μπορεί να χρησιμοποιηθεί από μια κυβέρνηση με αίσθηση διεθνούς πραγματικότητας. Παρότι άλλωστε κάναμε και μια ερώτηση με γεωπολιτική διάσταση, δεν είναι αυτή η ειδικότητά του κ. Γκλάζιεφ. Δουλειά της Αθήνας είναι να βρει εκείνες τις στρατηγικές, τις συμμαχίες και τα μέσα για να διασφαλίσει, ανεξαρτήτως των οικονομικών επιλογών της, την ασφάλεια της χώρας και της Κύπρου. Τέτοιες δυνατότητες υπάρχουν, δεν είναι χωρίς ρίσκο, τίποτα όμως στη σημερινή κατάσταση δεν είναι χωρίς ρίσκο, απαιτούν όμως βαθιά κατανόηση της κατάστασης και βεβαίως θάρρος.



Το αιώνιο ιστορικό πρόβλημα της Ελλάδας έγκειται στην ποιότητα και επάρκεια των «ηγεσιών» της. Την επόμενη Κυριακή θα δημοσιεύσουμε το μέρος της συνέντευξης του κ. Γκλάζιεφ που αναφέρεται στην ευρύτερη διεθνή και ευρωπαϊκή κρίση



Δ.Κ. Αν έχετε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα και θελήσει να αρνηθεί τους «νεοαποικιακούς» όρους που της επιβλήθηκαν, έχει τη δυνατότητα να το κάνει ή θα αποκλειστεί από την κυκλοφορία χρήματος; Αν δεν είσαστε σύμβουλος του κ. Πούτιν, αλλά του κ. Τσίπρα, τι συμβουλή θα του δίνατε ως οικονομολόγος και ως ακαδημαϊκός;



ΣΓ. Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγετε από τον χρηματοπιστωτικό αποικιακό ζυγό είναι να δημιουργήσετε δικό σας χρηματοπιστωτικό σύστημα, κάτι που είναι αδύνατο χωρίς εθνικό νόμισμα. ‘Οσο μένετε στο ευρώ παραμένετε στην περιφέρεια του δυτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, ο πυρήνας του οποίου είναι η Federal Reserve μαζί με την ΕΚΤ. Πρέπει να φύγετε από κει αν θέλετε να ξεφύγετε από το χρηματοπιστωτικό αποικιακό καθεστώς.



Δ.Κ. Θυμάστε πόσο δύσκολη απεδείχθη η οικοδόμηση «σοσιαλισμού σε μια και μόνη χώρα». Πόσο εύκολο είναι να οικοδομήσεις ένα καθεστώς εθνικής κυριαρχίας στα πλαίσια φτωχοποιημένης Ελλάδας που υπέστη ήδη καταστροφή και που θα της επιτίθεντο σκληρά γιατί θα ήταν πολύ κακό παράδειγμα;





ΣΓ Εθνική κυριαρχία δεν σημαίνει απομόνωση. Σημαίνει ότι η χώρα έχει επαρκείς ευκαιρίες να προσδιορίσει το μέλλον της, να αποφασίσει τα αναπτυξιακά σχέδια. Ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα κηρύσσει χρεωκοπία προς τους Ευρωπαίους πιστωτές και δεν πληρώνει αυτές τις πιστώσεις που δημιουργήθηκαν απλά από αέρα…





ΔΚ ‘Η ενδεχομένως τις μετατρέπει σε δικό της νόμισμα αν το εισάγει. Τώρα γίνονται πολλές συζητήσεις στην Ελλάδα. Μια ιδέα είναι η υιοθέτηση ενός διπλού νομίσματος, που θα επιτρέψει να πληρώνονται οι μισθοί χωρίς να φύγουμε από το ευρώ. ‘Αλλοι τάσσονται υπέρ της εξόδου.



ΣΓ Διπλό σύστημα σημαίνει ότι το μέρος σε ευρώ του συστήματος θα έχει ως μόνη αποστολή να πληρώνει το χρέος και όλη η οικονομική δραστηριότητα θα  πάει στο εθνικό νόμισμα. Δεν έχει νόημα γιατί, σε μια τέτοια κατάσταση, το εθνικό νόμισμα θα υποτιμάται διαρκώς και θα απαιτούνται διαρκώς μεγαλύτερες προσπάθειες να πληρωθεί το χρέος σε ευρώ. Στο δικό μου μυαλό ο μόνος δρόμος είναι να δηλώσετε αδυναμία πληρωμής αυτών των χρεών που επεβλήθησαν στην Ελλάδα, το χρέος που δημιουργήθηκε από την εκτύπωση χρήματος από την ΕΚΤ και να κινηθείτε προς το δικό σας νόμισμα, όπου οι εθνικές νομισματικές αρχές θα μπορούν να οργανώσουν νομισματική πολιτική προς όφελος της οικονομικής ανάπτυξης. Γιατί τώρα η Ελλάδα δεν έχει εργαλεία να χρηματοδοτήσει την οικονομική ανάπτυξη. Το τραπεζικό σύστημα λειτουργεί ως αντλία μεταφοράς χρήματος από την Ελλάδα στην Ευρώπη. Και η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία διευθύνει αυτό το μηχάνημα.







ΔΚ Η παραγωγική μας βάση είναι περιορισμένη, εξαρτώμεθα από τις εισαγωγές, το κράτος και η κοινωνία μας συνήθισαν να ζουν με ευρωπαϊκά χρήματα. Πόσο εύκολο είναι να τα αλλάξεις όλα αυτά, σε συνθήκες μάλιστα έντονης διαμάχης;



ΣΓ. Ασφαλώς η κατάσταση είναι πολύ περίπλοκη και δραματική. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι, στην ΕΕ, η μακροοικονομική πολιτική της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας ασκείται προς όφελος των μεγάλων επιχειρήσεων. Αυτές έχουν απεριόριστη πρόσβαση στις πιστώσεις που δημιουργεί η ΕΚΤ μέσω των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών εμπορικών τραπεζών. Σε μια τέτοια κατάσταση οι μεσαίες και μικρές επιχειρήσεις, που είναι πολύ σημαντικές για οικονομίες όπως η ελληνική, δεν έχουν ελπίδα επιβίωσης. Γιατί δεν έχουν ευκαιρία πρόσβαση σε φτηνές πιστώσεις, όπως οι μεγάλες επιχειρήσεις. Η ΕΕ σχεδιάστηκε να στηρίξει τις μεγάλες ευρωπαϊκές και αμερικανικές επιχειρήσεις, που έχουν την έδρα τους στις ΗΠΑ, τη Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, και, μερικές, στη Γαλλία και την Ιταλία. Αυτές έχουν τη δυνατότητα να κατακτήσουν όλη την ευρωπαϊκή αγορά πιέζοντας τις μεσαίες και μικρές επιχειρήσεις. Αυτός είναι ο λόγος που η Ελλάδα έχασε τη βιομηχανία της, γιατί η οικονομία της είναι μάλλον μικρή για μεγάλες επιχειρήσεις και δεν είχε μεγάλες επιχειρήσεις. Το ίδιο συμβαίνει και στην ανατολική Ευρώπη, που άνοιξε στη Δύση και μπήκε στην ΕΕ. ‘Ολο το ενεργητικό της αν. Ευρώπης ελέγχεται τώρα από μεγάλες ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρείες. Η ανατολική και η νότια Ευρώπη δεν μπόρεσαν να ανταγωνισθούν τις μεγάλες διεθνείς επιχειρήσεις που έχουν την έδρα τους στις ΗΠΑ κα το Ηνωμένο Βασίλειο και, μερικώς, στη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία. Αυτό οδήγησε σε αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο και υποχρέωσε την Ελλάδα και μερικές ακόμα χώρες να παίρνουν όλο και περισσότερες πιστώσεις για να διατηρήσουν το βιοτικό επίπεδο και να επιδοτήσουν  βιομηχανίες που δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν.



ΔΚ Αυτό δεν είναι αλήθεια μόνο για την Ελλάδα. Μερικώς είναι αλήθεια και για πιο αναπτυγμένες χώρες, όπως η Γαλλία.



ΣΓ Σας είπα. Το σύστημα ήταν μερικά σχεδιασμένο υπέρ των ΗΠΑ και της Γερμανίας, μερικά για ορισμένες άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στην Ιταλία π.χ. βλέπετε την πλήρη καταστροφή των μεσαίων επιχειρήσεων. Ακόμα και στα πιο ευημερούντα, πλούσια τμήματα βλέπετε πολλές οικογενειακές επιχειρήσεις που έκλεισαν. Μόνο οι μεγάλες επιχειρήσεις ελέγχουν τις αγορές. Αλλά στην Ελλάδα δεν έχετε ούτε αυτή τη δυνατότητα, λόγω του μεγέθους της οικονομίας, γεγονός που οδηγεί στην αποβιομηχάνιση και αυτό είναι το μεγάλο  πρόβλημα. Γιατί, ακόμα κι αν φύγετε από το ευρώ και αποκαταστήσετε το εθνικό χρηματοδοτικό σύστημα, το πρόβλημα-κλειδί είναι πως θα οργανώσετε τη χρηματοπιστωτική υποστήριξη για την οικονομική δραστηριότητα. Το πρόβλημα είναι ποιά οικονομία μπορεί να αναπτυχθεί στις παρούσες συνθήκες.







ΔΚ Στο σημερινό σύστημα των ανοιχτών αγορών, οι περιφερειακές χώρες της Ευρώπης δεν έχουν την τεχνολογική ισχύ να ανταγωνιστούν, ούτε είναι ή μπορούν να γίνουν τόσο φτηνές όσο η Κίνα, η Αφρική, το Μπαγκλαντές. Μοιάζουν να έπεσαν σε «χαράδρα» ανάμεσα στον ευρωπαϊκό βορρά και τον τρίτο κόσμο. Ποια θα μπορούσε να είναι η στρατηγική τους;



ΣΓ. Η τωρινή κατάσταση είναι απελπιστική γιατί δεν έχετε ανταγωνιστική βιομηχανία και δεν έχετε και χρηματοπιστωτικούς θεσμούς να ενισχύσετε την ανάπτυξη οικονομικής δραστηριότητας. Αν κάνετε το πρώτο βήμα να απαλλαγείτε από τη νομισματική ένωση και να δημιουργήσετε δικές σας χρηματοπιστωτικές, νομισματικές αρχές, τουλάχιστο θα αποκτήσετε εργαλεία για να χρηματοδοτήσετε την οικονομική επέκταση. Για να χρηματοδοτήσετε όμως επέκταση χρειάζεστε ανταγωνιστικούς οικονομικούς φορείς έτοιμους να αναπτυχθούν. Αυτό είναι πολύ δύσκολο μέσα στην ΕΕ όπου δεν έχετε καμιά εμπορική ή οικονομική ανεξαρτησία. ‘Ολη η εμπορική και οικονομική ρύθμιση γίνεται στις Βρυξέλλες.



 

ΔΚ Ακόμα και εκτός ΕΕ, έχετε τον ΠΟΕ και όλους τους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης.



ΣΓ. Ναι, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα. ‘Οσο είστε εντός ΕΕ, αυτό σημαίνει ότι όλες οι αποφάσεις που αφορούν την προστασία της εγχώριας αγοράς δεν μπορούν κατ’ αρχήν να ληφθούν στην Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν έχει εργαλεία εμπορικής πολιτικής και προστασίας της εθνικής οικονομίας, ακόμα και στην περιοχή των τεχνικών standards. Η τεχνική ρύθμιση, η χρηματοπιστωτική ρύθμιση και η ρύθμιση της εσωτερικής αγοράς, όλα εξαρτώνται από τις ντιρεκτίβες των Βρυξελλών. Πράγμα που σημαίνει ότι απαλλασσόμενοι από τη νομισματική ένωση, θα σπρωχτείτε, από τη λογική αυτής της πράξης, να κάνετε και δεύτερο βήμα, να φύγετε από την ΕΕ.



Τώρα τι μπορείτε να βρείτε αν βγείτε από την ΕΕ. Η δική μου ιδέα είναι ότι μπορείτε να βρείτε ευκαιρίες στην Ευρασιατική ολοκλήρωση, που σχεδιάζεται από τη Ρωσία, τη Λευκορωσία, το Καζαχστάν και επίσης τώρα την Αρμενία, την Κιργιζία και ορισμένες άλλες χώρες. Πρώτα από όλα εννοώ τη ζώνη ελευθέρου εμπορίου εντός των χωρών της ΚΑΚ (σ.σ. Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών, δημιουργήθηκε από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ) και τις ειδικές σχέσεις που τώρα προσπαθούμε να οργανώσουμε με τις χώρες  BRICKS, ιδιαίτερα την Κίνα, περιλαμβανομένης της Ευρασιατικής Τράπεζας Ανάπτυξης, της Τράπεζας για την Ανάπτυξη  Υποδομών και ορισμένων άλλων χρηματοπιστωτικών θεσμών, που τώρα οργανώνονται, για να προωθήσουν την οικονομική ανάπτυξη σε όλη την ευρασιατική περιφέρεια.



Υπάρχουν όμως και άλλες ευκαιρίες για την Ελλάδα αν μιλάμε για ευρασιατική ολοκλήρωση. Η Ελλάδα έχει σαφή ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα συγκρινόμενη με τη Ρωσία και την Ευρασιατική Οιονομική ‘Ενωση. Πρώτα από όλα ο τομέας των υπηρεσιών και ιδίως του τουρισμού, όπου η Ελλάδα μπορεί στην πραγματικότητα να υποκαταστήσει όλους τους πόρους της ΕΕ που χρησιμοποιούνται τώρα από τις ρωσικές ομάδες. Αν η Ελλάδα είναι εντός της ευρασιατικής οικονομικής ολοκλήρωσης σημαίνει ότι δεν υπάρχουν φραγμοί για τους πολίτες της Ρωσίας, του Καζαχστάν, της Λευκορωσίας να ταξιδέψουν στην Ελλάδα, να περάσουν καιρό εκεί, να επενδύσουν σε σπίτια, σε υπηρεσίες και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα στην Ευρασιατική οικονομική ένωση.



 Δεύτερο, φυσικά, είναι η ελληνική τεχνογνωσία και οι ελληνικές ευκαιρίες στις μεταφορές. Υποφέρουμε επί αιώνες λόγω έλλειψης πρόσβασης στις θάλασσες. Η Ελλάδα έχει μια πολύ μεγάλη ιστορική εμπειρία κατάκτησης του θαλάσσιου εμπορίου.



Το τρίτο σημείο είναι η ελληνική γεωργία, που παράγει προϊόντα που δεν υπάρχουν καν στη ρωσική αγορά, όπως το κρασί, οι εληές κι ένα σωρό άλλα. Αυτό που βλέπουμε λοιπόν είναι ότι η Ελλάδα, συμμετέχοντας στην ευρασιατική οικονομική ολοκλήρωση, έχει σαφή ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Κι αυτά τα πλεονεκτήματα είναι πολύ ανταγωνιστικά για τους επενδυτές. Αν η Ελλάδα ενσωματωνόταν στην ευρασιατική οικονομική ένωση, είμαι βέβαιος ότι πολλοί επενδυτές από τη Ρωσία και τις άλλες χώρες της ευρασιατικής ολοκλήρωσης θα ήταν πολλοί ενεργοί στην Ελλάδα. Επίσης το ελληνικό επιχειρηματικό πνεύμα θα είχε μεγάλες ευκαιρίες στην ρωσική αγορά. Η Ελλάδα θα γινόταν ελκυστική και στους ευρωπαίους επενδυτές ως σημείο πρόσβασης στη ρωσική αγορά.



Κυττάξτε, υπάρχει ένα σχήμα, αν διαπραγματευθείτε με την ΕΕ στη βάση «να μιλήσουμε για μια πιο αποτελεσματική και δίκαιη συνεργασία», προτείνοντας στην ΕΕ το σχήμα «χρέος έναντι επενδύσεων». Που σημαίνει ότι το ελληνικό χρέος θα χρησιμοποιούνταν ως όχημα να έλξει επενδύσεις. Θα σήμαινε χρέος έναντι περιουσιακών στοιχείων. Θα μπορούσαν να προσφερθούν ορισμένα περιουσιακά στοιχεία σε Ευρωπαίους επενδυτές, να δουλέψουν για όλη την ευρασιατική αγορά. Aυτή η option όμως είναι πολύ σύνθετη και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην παρούσα οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Γιατί το ύψος των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων είναι μάλλον μικρό συγκρινόμενο με το ύψος του χρέους. Και για την Ελλάδα θα ήταν πολύ επικίνδυνο να χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο σχήμα που μερικές φορές χρησιμοποιείται όταν μια χώρα δεν μπορεί να πληρώσει το χρέος της. Οι πιστωτές συνήθως πρότειναν ένα σχήμα να δοθούν περιουσιακά στοιχεία αντί του χρέους και να ανακτηθεί το χρέος μέσω των περιουσιακών στοιχείων.



Δ.Κ. Η Ελλάδα δίνει ήδη άμεσα και έμμεσα περιουσιακά στοιχεία για την αποπληρωμή χρέους δια των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά δίνει και ιδιωτική περιουσία μέσω της τεράστιας φορολογίας



ΣΓ Η ιδέα μου είναι ότι, αν η Ελλάδα κινηθεί προς την ευρασιατική ολοκλήρωση, η αξία των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων θα αυξηθεί γιατί θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως βάση επενδύσεων για ολόκληρη την ευρασιατική αγορά.



ΔΚ Τι γίνεται με την τράπεζα των BRICKS; Υπάρχει πρόταση του Ρώσου Υπουργού Οικονομικών να περιληφθεί και η Ελλάδα



ΣΓ. Είναι ένας από τους χρηματοπιστωτικούς θεσμούς που δημιουργήθηκαν για να προωθήσουν την οικονομική ανάπτυξη μέσω μακροχρόνιων πιστώσεων για ανάπτυξη υποδομών και πολύ μεγάλων επιχειρήσεων. Είναι ένας από τους αναπτυξιακούς θεσμούς που θα μπορούσε να συμμετάσχει η Ελλάδα γιατί δεν είναι ανοιχτή μόνο στους BRICKS, αλλά και σε άλλες χώρες. Είναι μια πολυεθνική τράπεζα.



ΔΚ Ασκήθηκε κριτική στον ελληνικό τύπο ότι αυτή η τράπεζα δίνει δάνεια με διπλάσιο επιτόκιο από ότι προσφέρει η ΕΕ στην Ελλάδα



ΣΓ Παράξενο. Από πού ξέρει ο ελληνικός τύπος τα επιτόκια; Η αναπτυξιακή τράπεζα των  BRICKS θα αρχίσει τη λειτουργία της του χρόνου και θα δούμε ποια θα είναι τα επιτόκια. Νομίζω θα είναι ελκυστικά.



ΔΚ. Είστε σίγουρος ότι αν τα κάνουμε αυτά που λέτε δεν θα μας … βομβαρδίσουν οι ΗΠΑ;



ΣΓ. (γελάει, ξαφνιάζεται) Είμαι σίγουρος ότι η στρατιωτική ισχύς χρησιμοποιείται ως τελευταίο όπλο. Για να την χρησιμοποιήσουν οι ΗΠΑ πρέπει να είναι σίγουρες ότι δεν υπάρχει πλέον κάποια εθνική κυριαρχία εντός της χώρας. Η στρατιωτική ισχύς χρησιμοποιείται μόνο για να «αποστειρώσει» την αντιπολίτευση που ακόμα υπάρχει μέσα στη χώρα και μερικές φορές, ακόμα και τότε, δεν δουλεύει. Π.χ. δεν δούλεψε στη Συρία. Ως αποτέλεσμα εξάλλου της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία βλέπουμε τώρα το Ισλαμικό Κράτος που δεν ξέρει κανείς τι να κάνει μαζί του. Δημιουργώντας χάος, μερικές φορές οι ΗΠΑ βλέπουν τελικά να αναδύεται μια νέα τάξη από αυτό το χάος, τάξη που μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνη.







Δ.Κ. Ακόμα και για τη Ρωσία είναι δύσκολος ο μερικός έστω  επαναπροσανατολισμός εκτός του νεοφιλελεύθερου παγκοσμιοποιητικού υποδείγματος. Πόσο εύκολο είναι να το κάνει η Ελλάδα;



Σ.Γ. Δεν είναι δύσκολο, είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης. Ασφαλώς είναι μια διαδικασία με κινδύνους, αλλά σε μια κατάσταση υβριδικού πολέμου, που έχετε τώρα, έχετε ούτως ή άλλως κίνδυνο, και ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος όπως είστε τώρα, παρά αν κινηθείτε προς ένα εθνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.



Δ.Κ. Περιμένετε μεγάλη χρηματοπιστωτική ή οικονομική κρίση στα επόμενα χρόνια;



ΣΓ. Η κρίση θα γίνει βαθύτερη και βαθύτερη στον δυτικό κόσμο. Αναμφίβολα τα σημάδια είναι πολύ ανάλογα με ότι συνέβη στο τέλος της αγγλικής αποικιακής αυτοκρατορίας. Οι Βρετανοί προσπάθησαν να κλείσουν την αποικιακή αυτοκρατορία τους από τις ΗΠΑ, αυξάνοντας τους φραγμούς και αυτό ήταν ένα από τα κίνητρα που επενέβησαν οι Αμερικανοί στον Παγκόσμιο Πόλεμο, για να διαλύσουν τις αποικιακές αυτοκρατορίες. Τώρα οι Αμερικανοί κάνουν το ίδιο που έκαναν οι Βρετανοί.



Konstantakopoulos.blogspot.com


“To Παρόν

ΤΖΙΟΥΛΙΕΤΤΟ ΚΙΕΖΑ: ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ!

 

Συνέντευξη στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

 

Δημοσιογράφος, συγγραφέας, πολιτικός, πρώην ευρωβουλευτής, πρώην ανταποκριτής της εφημερίδας του Ιταλικού ΚΚ, της «Ουνιτά», στη Μόσχα του Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, του οποίου υπήρξε προσωπικός φίλος, ο Τζιουλλιέττο Κιέζα παραμένει ένας από τους σημαντικότερους «διαμορφωτές γνώμης» στην Ιταλία και εμπλέκεται ενεργά σε όλες τις κοινωνικές ζυμώσεις στη χώρα του αλλά και διεθνώς.

 

Στη συνέντευξη που ακολουθεί μας δίνει την άποψη του για το τι συμβαίνει στην Ιταλία και για το πώς βλέπουν οι Ιταλοί την ελληνική κρίση, ενώ τονίζει την ανάγκη αγώνα για να σταματήσει η πορεία προς έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο της Δύσης εναντίον της Ρωσίας.

 

Eρ. Πως διαμορφώνεται σήμερα η κατάσταση στην Ιταλία;

 

Απ. Οι τελευταίες εκλογές σε επτά ιταλικές περιφέρειες απετέλεσαν την πρώτη ήττα για τον Πρωθυπουργό Ματτέο Ρέντζι. Μπορεί το κόμμα του να κέρδισε τη διακυβέρνηση σε πέντε από τις επτά περιφέρειες, αλλά στην πραγματικότητα έχασε πέντε εκατομμύρια ψήφους. Και αυτή ακόμα η «νίκη» του οφείλεται στο ότι η Forza Italia και τα άλλα δεξιά κόμματα έχασαν, όπως και το Δημοκρατικό Κόμμα. Σχεδόν 50% των ψηφοφόρων δεν πήγαν να ψηφίσουν, εξαιτίας της πλήρους απογοήτευσης για την πολιτική, αλλά και για τον Ρέντζι. Επιπλέον το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν και παραμένει βαθιά διχασμένο και υπάρχει μια σοβαρή πιθανότητα να διασπαστεί σύντομα. Eίναι επίσης όμως σαφές ότι το κόμμα δεν έχει εναλλακτική πολιτική άποψη. ‘Ολοι είναι αλλυσοδεμένοι στη γραμμή της νεοφιλελεύθερης λιτότητας. Ακολουθούν τη σημερινή Ευρώπη χωρίς καμιά διαφοροποίηση. Για παράδειγμα, η Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων (ΤΤΙΡ) έγινε η γραμμή της ιταλικής κυβέρνησης.

 

Στη διεθνή πόλιτική, η Ιταλία ακολουθεί τη Μέρκελ και τον Ολάντ, όταν όμως γίνονται τα πράγματα σοβαρά η Ρώμη ακολουθεί αναμφίβολα την Ουάσιγκτων. Στην ελληνική κρίση, ο Ρέντζι ακολουθεί τη Μέρκελ. Το βάρος της Ιταλίας στη διεθνή σκηνή δεν ήταν ποτέ τόσο μκρό.

 

Ο μόνος νικητής της τελευταίας ψηφοφορίας ήταν η Lega του Matteo Salvini. Απέσπασε πολλές ψήφους από την Forza Italia και μερικές από το Δημοκρατικό Κόμμα. Κυρίως όμως από το Κίνημα Πέντε Αστέρων. Με αυτούς έχουμε ένα πολύ περίεργο αποτέλεσμα. Είναι πρώτο κόμμα σε τρεις περιφέρειες, ισχυρότεροι μερικές φορές σε ποσοστά ακόμα και από το ΔΚ. Αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα της κατάρρευσης των άλλων. Τελικά, το Κίνημα Πέντε Αστέρων έχασε μισό εκατομμύριο ψήφους. Αν πάρουμε μαζί τις ευρωεκλογές και τις εκλογές του Μαίου, το Κίνημα έχασε σε απόλυτους αριθμούς όχι λιγότερο από 2,5 εκατομμύρια ψήφους, που είναι μια αληθινή κατάρρευση.

 

 

Ερ. Μερικοί ισχυρίζονται ότι η κάποτε τόσο σημαντική ιταλική αριστερά έχει «πεθάνει». Συμμερίζεστε τέτοιες εκτιμήσεις: Ποιοι, νομίζετε, είναι οι λόγοι της παρακμής της; Τι γίνεται με το κίνημα του Peppe Grillo ή τις προσπάθειες του Landini να δημιουργήσει καινούριο κόμμα; Γιατί η άκρα δεξιά μοιάζει πολύ ικανότερη να εκφράσει τη λαϊκη δυσαρέσκεια σε μια χώρα με την παράδοση της Ιταλίας;

 

Απ. Ναι, η «αριστερά» πέθανε στην Ιταλία. Παρήκμασε για μια σειρά λόγους. Ο κυριότερος ότι δεν έχει ιδέες. Η μόνη ιδέα που υπάρχει σήμερα είναι να ξαναοικοδομήσουμε την αριστερά. Αλλά η αριστερά είναι τώρα κάτι δύσκολα αντιληπτό από το ευρύ κοινό, που πιστεύει ακόμα ότι αριστερά είναι το Δημοκρατικό Κόμμα. Το οποίο ΔΚ είναι όμως ευρέως απαξιωμένο, ιδίως στο αριστερό τμήμα της κοινής γνώμης. Από κοινωνική άποψη εξάλλου, δεν υφίσταται πλέον η παραδοσιακή εργατική τάξη. Δεν εννοώ ότι δεν υπάρχουν εργάτες. Δεν νοιώθουν όμως μέλη της εργατικής τάξης. Νοιώθουν καταναλωτές, επαγγελματίες, ατομικευμένοι εργάτες. Η ταξική συνείδηση κατεστράφη με την ισχυρή δράση των mainstream ΜΜΕ, του «Αμερικάνικου Τρόπου Ζωής», από τις δυτικές αξίες. Δεν ξέρουν το παληό κομμουνιστικό και σοσιαλιστικό λεξιλόγιο. ‘Ολη η ιστορική εμπειρία έχει χαθεί. Το ψηφοδέλτιο «Λίστα για τον Τσίπρα» δεν πήγε καλά. ‘Εβγαλε μόλις τρεις ευρωβουλευτές, αποσπώντας 4% των ψήφων. Και τώρα είναι τελειωμένοι, δεν έχουν καμιά επιρροή απολύτως.

 

Η προσπάθεια του Λαντίνι να οικοδομήσει μια νέα αριστερή συμμαχία, μου φαίνεται ότι υποφέρει από τα ίδια «ελαττώματα». Δεν διαθέτει κοινωνική βάση, ούτε διεθνή αντίληψη. Σχεδόν κανένας, στο αριστερό τμήμα του πολιτικού φάσματος, δεν έχει την ικανότητα να αναλύσει και να καταλάβει τις διεθνείς πολιτικές και στρατηγικές αλλαγές. Η Ρωσία είναι ο εχθρός για αυτούς. Η ουκρανική κρίση δεν έγινε κατανοητή.

 

Από την άποψη αυτή, η Lega του Σαλβίνι ήταν πολύ περισσότερο δυναμική υποστηρίζοντας σαφώς τη ρωσική πλευρά. Κι αυτή ήταν ασφαλώς μία από τις αιτίες της τόσο μεγάλης επιτυχίας του, του διπλασιασμού των ψήφων του και του υποσκελισμού του κόμματος του Μπερλουσκόνι. Η αντιευρωπαϊκή, αντι-ευρώ θέση του Σαλβίνι προστέθηκε στη φιλορωσική του θέση, δημιουργώντας μια τελείως νέα κατάσταση που στο μέλλον θα έχει αυξανόμενη πολιτική σημασία.

 

Το κίνημα των πέντε αστέρων είναι σαφώς σε παρακμή και είμαι σίγουρος ότι δεν θα την αναστρέψει.’Εχασαν ήδη 16 γερουσιαστές και περίπου 20 βουλευτές σε μόνο δύο χρόνια. Διακρίνονται από πολύ μεγάλη εσωτερική σύγχυση και δεν διαθέτουν αληθινή πολιτική ηγεσία. Και επίσης, όπως και η αριστερά, δεν έχουν σαφείς ιδέες για την παγκόσμια κρίση. ‘Εχασαν την ευκαιρία της ουκρανικής κρίσης και γι’ αυτό έχασαν τη συναίνεση τόσο των αριστερών, όσο και των δεξιών ψηφοφόρων τους. Πιστεύω ότι οι δυσκολίες τους θα μεγαλώσουν στο μέλλον, αν και αυτό θα γίνει σταδιακά. Πολλοί από τους κοινοβουλευτικούς τους αναζητούν καινούρια προοπτική. Μερικοί περιμένουν προτάσεις από άλλα υπάρχοντα κόμματα. Θα είναι μια παρατεταμένη, πολύ οδυνηρή διαδικασία. Το ζήτημα είναι που θα πάνε οι εννέα εκατομμύρια ψηφοφόροι τους;

 

Ερ. Πως βλέπουν οι Ιταλοί την ελληνική κρίση; Γιατί η κυβέρνηση της Ιταλίας, μιας χώρας του Νότου, δεν υποστηρίζει την Ελλάδα στην ΕΕ;

.

 Απ. ‘Όπως σας είπα ήδη, η θέση της ιταλικής κυβέρνησης προσανατολίζεται σε αυτό που προτείνουν οι Γερμανοί. Σε ότι αφορά την κοινή γνώμη, υπάρχει μια ουσιαστική έλλειψη κατανόησης, γεγονός που δίνει ευρύ περιθώριο ελιγμών στην κυβέρνηση. Υπάρχει κάποιο είδος αλληλεγγύης προς τα δεινά των Ελλήνων αλλά μέχρι τώρα, εξαιτίας και της απουσίας πρωτοβουλίας της αριστεράς, δεν υπήρξε παρά πολύ ασθενής κινητοποίηση της κοινής γνώμης υπέρ της Αθήνας. Η mainstream Ιταλία είναι 100% υπέρ της λιτότητας.

 

Ερ. Ξεκινήσατε μια καμπάνια εναντίον του ΝΑΤΟ και της συμμετοχής της Ιταλίας σε αυτό. Τι σας έκανε να αποφασίσετε κάτι τέτοιο;

 

Απ. Πιστεύω ότι πρέπει να δημιουργήσουμε μια ευρωπαϊκή συμμαχία παίρνοντας υπόψιν μας την πραγματικότητα. Πιστεύω ότι είμαστε στην αρχή του τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Αν είναι έτσι, το κύριο ζήτημα είναι να δημιουργηθεί μια συμμαχία εναντίον του ΝΑΤΟ. Αλλά αυτή δεν μπορεί να είναι μια αριστερή συμμαχία. Το ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο αλλάζει ταχύτατα. Σε τρία με τέσσερα χρόνια πολλά πράγματα θα είναι διαφορετικά από σήμερα. ‘Ηδη από τώρα έχουμε μια πολύ αλλαγμένη κατάσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στο πρόγραμμά του την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και είναι στην εξουσία. Στην Ισπανία, ένα άλλο αριστερό κόμμα, το Podemos, αναπτύσσεται και έχει στο πρόγραμμά του ένα δημοψήφισμα για την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ. Στη Γαλλία, η Μαρίν Λεπέν καταγγέλλει έντονα την Ευρώπη και υπόσχεται ότι, σε περίπτωση νίκης της στις προσεχείς προεδρικές εκλογές, και έχει πολλές πιθανότητες να κερδίσει, θα καταγγείλει τις συνθήκες. Ο Σαλβίνι ζητά ανοιχτά την έξοδο από το ΝΑΤΟ και, αν συμμαχήσει με τον Μπερλουσκόνι, το θέμα θα τεθεί στην ημερήσια διάταξη. Αν πετύχω να πάρω μαζί μου τουλάχιστο ένα τμήμα των πέντε αστέρων, θα δημιουργηθεί ξαφνικά μια πολύ ισχυρή διακομματική ευρωπαϊκή συμμαχία. Θα είναι προφανώς μια τακτική, όχι μια ιδεολογική συμμαχία. Αλλά δεν υπάρχει τώρα κάποια ελπίδα οικοδόμησης ευρωπαϊκής συμμαχίας σε ιδεολογική βάση.

 

Εξετάζοντας αυτή την ιδέα/πρόταση, πρέπει να ξεκινήσουμε εξετάζοντας την εξαιρετικά επικίνδυνη παγκόσμια κρίση. Η ιδέα βασίζεται σε μια καθαρή επιλογή: να υπερασπίσουμε τη Ρωσία από τη δυτική επίθεση. Η Ρωσία είναι τώρα η μόνη χώρα που είναι ικανή να μπλοκάρει την αμερικανο-ισραηλινή πορεία προς τον Πόλεμο.

 

Ερ. Πως βλέπετε την περαιτέρω εξέλιξη της κατάστασης στην Ουκρανία και τις σχέσεις Δυτικής Ευρώπης και Ρωσίας

 

Απ. Δυστυχώς δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος. Υπάρχουν σήμερα δύο κύρια στρατόπεδα στη Δύση, πολύ ασταθή και επηρεαζόμενα από πολλούς παράγοντες. Το ένα είναι η συμμαχία που αποτελείται από τον Ομπάμα, τη Μέρκελ, τον Ολλάντ και τη Νότιο Ευρώπη. Κατάλαβαν, έστω και με καθυστέρηση, ότι δεν μπορεί να κερδηθεί το ουκρανικό απέναντι στη Ρωσία. Το άλλο στρατόπεδο είναι η Πολωνία, οι βαλτικές χώρες και τώρα η Ουκρανία, ως αμερικανική αποικία. Υποστηρίζονται ανοιχτά από τη συμμαχία νεοσυντηρητικών, Ρεπουμπλικάνων και των ναζί του κόμματος του τσαγιού στις ΗΠΑ, με την ισχυρή υποστήριξη επίσης του Ισραήλ, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ. Η γνώμη μου είναι ότι το δεύτερο στρατόπεδο θα επικρατήσει. Αν συμβεί αυτό, είμαι σίγουρος ότι η εκεχειρία στην Ουκρανία θα σπάσει πριν το τέλος του καλοκαιριού. Η ναζι-αμερικανική πτέρυγα αγωνίζεται σκληρά. Η στρατηγική τους επιδίωξη είναι να καταστρέψουν τη Ρωσία, πριν μπει η Αμερική σε τροχιά μεγάλης παρακμής και πριν δυναμώσει άλλο η Κίνα.

 

AΠΕ-ΜΠΕ, 12.6.2015

 

Konstantakopoulos.blogspot.com