Κύπρος: το έγκλημα που έγινε κι αυτό που θα γίνει (Λεβέντες και Ραγιάδες στο νησί της Αφροδίτης)

Λευκωσία, του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

 

Τον Μάρτιο του 1974, ο Αριστοτέλης Ωνάσης συνάντησε, για πρώτη και τελευταία φορά, τον ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη. Σύμφωνα με στενό συνεργάτη του ‘Ελληνα Κροίσου, ο Ιωαννίδης είπε στον Ωνάση:

 

«Θα πάμε πολύ καλά στα εθνικά θέματα. Και στο βορειοηπειρωτικό και στο κυπριακό. Στο κυπριακό, οι Αμερικανοί μου είπαν ότι, αν βγάλουμε τον παπά από τη μέση, το νησί είναι δικό μας».

 

Ο Ωνάσης ήταν οτιδήποτε εκτός από ηλίθιος. «Αν είναι έτσι γιατί δεν αφήνεις τους Αμερικάνους να το κάνουν αυτό; Γιατί να το κάνουμε εμείς;», είπε στον δικτάτορα.

 

Τη συνέχεια την ξέρουμε. Η Κύπρος διχοτομήθηκε, έχασε σε ένα μήνα μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της από το Ιράκ σε χρόνια πολέμου. 250.000 ‘Ελληνες έφυγαν από τα σπίτια τους για να μη ξαναγυρίσουν ποτέ, η Ελλάδα μπήκε σε εξοπλιστικό ανταγωνισμό τρισήμισυ δεκαετιών με την Τουρκία που την κατέστρεψε (αναγκαστικό για την άμυνά της, καθόλου αναγκαστικό για τον καταστροφικό τρόπο που τον διεξήγαγαν οι άξιοι κρεμάσματος πολιτικοί μας). Ο Ιωαννίδης πέθανε στη φυλακή χωρίς να μιλήσει («αν μιλήσω», είπε, «όλοι οι ‘Ελληνες θα γίνουν κομμουνιστές»). Δεν δικάσαμε ποτέ τους υπεύθυνους της προδοσίας, και γι’ αυτό κινδυνεύουμε τώρα να χάσουμε και τα δύο κράτη, Ελλάδα και Κύπρο. Είτε δια της μετατροπής τους σε οικονομικά προτεκτοράτα («αποικίες χρέους»), είτε δια της αποδοχής απερίγραπτων σχεδίων «λύσης» του κυπριακού, τύπου Ανάν.

 

Ιστορικές «αναθεωρήσεις» και ο ρόλος των ΗΠΑ

 

Τα θυμήθηκα αυτά διαβάζοντας το «πόνημα» του Μακάριου Δρουσιώτη για την ΕΟΚΑ Β’ και το πραξικόπημα του 1974. Ο Δρουσιώτης ανήκει στη χορεία των «μελετητών» που βγάζουν «λάδι» τις ΗΠΑ για το 1974, υποστηρίζοντας ότι είναι αποκλειστικό έργο του Ιωαννίδη, που, φαίνεται, ήταν μετεωρίτης που έπεσε από το διάστημα για να πάρει την εξουσία στην Ελλάδα. Προφανώς δεν είχε καμία σχέση με τους Αμερικανούς, τις υπηρεσίες, τους πράκτορές τους. Ο Κίσσινγκερ και οι ΗΠΑ έκαναν μάλλον … μπάνια στη Μεσόγειο, ένα είδος «άκακου πολιτικού τουρισμού»… Το βασικό «επιχείρημα» του Δρουσιώτη και των υπολοίπων της παρέας είναι ότι δεν βρήκαν, στα έγγραφα των αμερικανικών αρχείων που δημοσιοποιήθηκαν, ούτε μία διαταγή, δεόντως πρωτοκολλημένη, με σφραγίδα και υπογραφή, που να λέει «κάντε πραξικόπημα στην Κύπρο, σκοτώστε τον Μακάριο».

 

‘Όταν ένα έθνος, ένας λαός αρχίζει να λέει τέτοιες ανοησίες, να συζητάει με τέτοιο τρόπο την ιστορία του, το ίδιο το δικό του δράμα, αυτό σημαίνει ότι τα πράγματα είναι σκούρα, ότι κινδυνεύει να γνωρίσει σύντομα νέες καταστροφές. Γιατί αυτά είναι η «ιδεολογία» που επιτρέπει να γίνουν χωρίς αντίσταση τέτοιες καταστροφές. Κατά βάθος, πίσω από παρόμοιες ιστορικές αναθεωρήσεις κρύβεται η αναγκαία «αποενοχοποίηση» των ελίτ και η προετοιμασία του κόσμου όχι γι’ αυτό που έκαναν, όσο γι’ αυτό που πρόκειται να κάνουν. Πίσω από την ιστορία έρχεται η πολιτική, σκέφτομαι καθώς διασχίζω την «πράσινη γραμμή». Την ίδια που διέσχισε, αυτός όμως παραβιάζοντας το ψήφισμα του ΟΗΕ, ο Τζο Μπαίντεν, που επισκέφθηκε πρόσφατα την Κύπρο, χωρίς τουλάχιστο να πει ένα «συγγνώμη», όπως ο Κλίντον στην Αθήνα, για το νησί που η κυβέρνησή του διχοτόμησε… (Εδώ που τα λέμε, και κανείς δεν του το ζήτησε).

 

Στα γραφεία της τουρκοκυπριακής «Αφρίκα»

 

Παραδόξως, σε όλη την Κύπρο, δεν υπάρχει μέρος που να επικρατεί περισσότερο μαχητική διάθεση εναντίον της τουρκικής κατοχής, από τα γραφεία της τουρκοκυπριακής εφημερίδας «Αφρίκα» («Αφρική») στο κατεχόμενο τμήμα της Λευκωσίας. Στις αρχές του χρόνου, ένοπλοι πυροβόλησαν δύο φορές ενώ ήταν μέσα εννέα δημοσιογράφοι και ο διευθυντής της εφημερίδας Σενέρ Λεβέντ (όνομα και πράγμα!). Στο σημείωμα που άφησαν έγραψαν ότι αυτή ήταν μόνο προειδοποίηση.

 

Δεν ήταν το πρώτο τέτοιο περιστατικό. Η εφημερίδα και ο διευθυντής της υπήρξαν επί πολλά χρόνια στόχος βομβιστικών επιθέσεων, δολοφονικών αποπειρών, εξοντωτικών δικαστικών διώξεων. Αρχικά, η εφημερίδα ονομαζόταν «Αβρούπα» («Ευρώπη»), όταν όμως της επιβλήθηκε ένα τεράστιο πρόστιμο, που δεν μπορούσε να καταβάλει, ο εκδότης της την επανεξέδωσε με την ονομασία «Αφρίκα», σατιρίζοντας έτσι την κατάσταση που επικρατεί στην «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου».

 

Για τον Σενέρ Λεβέντ το σύνθημα είναι “Τουρκία go home”. ‘Όπως μας λέει ο ίδιος, η πραγματική σύγκρουση στο νησί δεν είναι μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, είναι μεταξύ των τελευταίων και της Τουρκίας. «Παλεύουμε», μας λέει, «για την ίδια μας την ύπαρξη ως Τουρκοκύπριοι. Το βασικό μας αίτημα είναι η ανεξαρτησία της Κύπρου από την Τουρκία».

 

Με τις απόψεις του Λεβέντ μπορεί ενδεχομένως να διαφωνήσει κανείς, εκεί που δεν μπορεί εύκολα να διαφωνήσει είναι με την αξιοπρέπεια, την αγωνιστικότητα και την εντιμότητα του ανδρός, ιδιότητες που ίσως, αν και η άλλη πλευρά είχε σε κάπως συγκρίσιμο βαθμό, θα ήταν πολύ διαφορετική η κατάσταση στην Κύπρο.

 

Για τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ο Σενέρ Λεβέντ δεν μασάει τα λόγια του. «Είναι άνθρωπος των ΗΠΑ και της Βρετανίας», μας λέει, «γι’ αυτό και τάσσεται υπέρ του αγωγού μέσω Τουρκίας». Ο τουρκοκύπριος δημοσιογράφος  δεν πολυπιστεύει επίσης στο Ισραήλ που έχει γίνει τώρα (ειλικρινά ή ιδιοτελώς) το ίνδαλμα πολλών Ελληνοκυπρίων. «Είναι μια μικρή Αμερική», μας λέει, «δεν θα σας υπερασπιστεί, θα δράσει όπως δρα και η Αμερική». Ισραήλ και Τουρκία είναι, κατά τον Λεβέντ, δύο παιδιά των ΗΠΑ και θεωρεί ότι «είναι μεγάλο στρατηγικό λάθος η προσέγγιση Κύπρου-Ισραήλ με βάση τις ΑΟΖ.  Η ελληνοκυπριακή πλευρά πρέπει να είναι πάρα πολύ προσεκτική σε αυτό. Μη ξεχνάτε ότι στην κατεχόμενη Κύπρο επενδύθηκαν τεράστια εβραϊκά κεφάλαια σε γη και τουριστικές υποδομές. Το Ισραήλ δεν θα βοηθήσει ποτέ την Κύπρο και δεν θα ενοχλήσει ποτέ την Τουρκία για χάρη της Κύπρου. Πρέπει να είστε προσεκτικοί μαζί τους, είναι πολύ επικίνδυνοι. Μην έχετε αυταπάτες»

 

Ο Λεβέντ δεν κρύβει επίσης την αποστροφή του για την παγκόσμια πολιτική των ΗΠΑ. «Είναι βάρβαροι», λέει θυμίζοντας τον διαμελισμό του Καντάφι που ικανοποίησε τόσο την Χίλαρι Κλίντον, αλλά και τι γίνεται στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, τι κάνει ο ιμπεριαλισμός στη Μέση Ανατολή. Πουθενά, μας λέει, η Αμερική δεν έφερε ειρήνη.  

 

Ο Τουρκοκύπριος εκδότης δεν θεωρεί δημοκρατικό το καθεστώς Πούτιν, υπογραμμίζει όμως τον θετικό χαρακτήρα της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, το γεγονός ότι εμπόδισε την επέμβαση κατά της Συρίας και τα αμερικανικά σχέδια στην Ουκρανία. Ο Λεβέντ παραμένει έντονα αντίθετος στον ισλαμισμό, περιλαμβανομένου του Μόρσι και των Αδελφών Μουσουλμάνων, αρνείται όμως να υποστηρίξει τον στρατό στην Αίγυπτο, παρόλο που, λέει,  «η κατάσταση δεν θα ήταν καλύτερη και με τους άλλους».

 

Αριστερά, «αριστερά», σχέδιο Ανάν και σύνταγμα του 1960

 

Μάλλον «γνησιότερος» αριστερός από τους ΑΚΕΛικούς γραφειοκράτες, ο Λεβέντ δεν μασάει τα λόγια του χαρακτηρίζοντας «προδοτικό» τον ρόλο που έπαιξε το κόμμα που θέλει να εκφράζει την κυπριακή αριστερά  και μεγάλες τις ευθύνες του. «Αν εφαρμοζόταν το σχέδιο Ανάν, η Κυπριακή Δημοκρατία θα διαλυόταν χωρίς καμιά εγγύηση», τονίζει, υπογραμμίζοντας ότι στο ζήτημα αυτό η στάση του Παπαδόπουλου ήταν πιο σωστή από τη στάση του ΑΚΕΛ.

 

Πως βλέπεις τη λύση του κυπριακού; ρωτάμε τον Τουρκοκύπριο αγωνιστή. «Πρέπει να ζήσουμε μαζί σε αυτό το μικρό νησί. Για μας είναι κίνδυνος τα σύνορα». Φύγανε, μας λέει, 200.000 πρόσφυγες από τον Βορρά στον Νότο και 40.000 αντιστρόφως. Από τις παληές γενηές έχουν μείνει πια πολύ λίγοι. Ντε φάκτο έχουν δημιουργηθεί δύο ζώνες κι ο καθένας έφτιαξε τη ζωή του. Τη διζωνική εξάλλου αποδέχτηκαν επτά Πρόεδροι της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν νομίζω, μας λέει, ότι είναι πολλοί που θα επιστρέψουν σε περίπτωση λύσης εκεί από όπου έφυγαν.

 

Πρέπει βεβαίως να υπάρξει ελευθερία εγκατάστασης, διακίνησης, απόκτησης περιουσίας. Σε ότι αφορά το ακανθώδες θέμα του περιουσιακού πρέπει να βρεθεί λύση αποζημίωσης. Κατά τον ίδιο, αν ο παλαιός, νόμιμος κάτοχος περιουσίας βρει έποικο να κατέχει την περιουσία του πρέπει να έχει δικαίωμα να τον διώξει, σε περίπτωση όμως που είναι Τουρκοκύπριος πρέπει να βρεθεί μια λύση αμοιβαία αποδεκτή.

 

Ο Λεβέντ είναι κατηγορηματικά αντίθετος με την παραμονή τουρκικών στρατευμάτων στο νησί. Θυμίζει ότι ο τουρκικός στρατός έσφαξε στο παρελθόν Κούρδους, Αρμένιους και ‘Ελληνες, ενώ εστράφη κατά και του ίδιου του τουρκικού λαού. Οι Ελληνοκύπριοι, πιστεύει ο τουρκοκύπριος δημοσιογράφος, σχολιάζοντας τις κατά καιρούς προτάσεις της Λευκωσίας, δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύουν Τουρκία και Ερντογάν.

 

Το περιβάλλον του Τούρκου Πρωθυπουργού, μας λέει, αγόρασε μαζικά στα κατεχόμενα μετά το 2004 και έχτισαν ξενοδοχεία και καζίνα, ενώ οι έποικοι διπλασιάστηκαν τα 10 τελευταία χρόνια. Από τους 173.000 ψηφοφόρους στα κατεχόμενα, μόνο 60.000 είναι Τουρκοκύπριοι.

 

Θάπρεπε Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι να ενωθούμε διεκδικώντας την επιστροφή στο σύνταγμα του 1960, αυτό όμως παραμένει πολύ δύσκολο λόγω των «πραγματικοτήτων» που έχουν διαμορφωθεί στο νησί, τονίζει εν κατακλείδι ο Σενέρ.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 19.6.2014

Ελλάδα, Κύπρος, παγκοσμιοποίηση: δέκα χρόνια από το κυπριακό δημοψήφισμα

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Το δημοψήφισμα του Απριλίου 2004 στην Κύπρο για το σχέδιο Ανάν υπήρξε μια κορυφαία στιγμή όχι μόνο της κυπριακής, αλλά συνολικά της ελληνικής (και σε κάποιο βαθμό και της ευρωπαϊκής) ιστορίας. Μια στιγμή που, ορθώς, ο Μίκης Θεοδωράκης συνέκρινε με την ελληνική αντίσταση στον ιταλικό φασισμό το 1940 και στην αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών το 1967.

 

 

Σχέδιο Ανάν (και ‘Ερογλου-Αναστασιάδη): κατάλυση του κυπριακού κράτους, μετατροπή της Κύπρου σε αποικία

 

Το σχέδιο Ανάν (όπως και τυχόν «λύση» του κυπριακού - κατάλυση του κυπριακού κράτους - επί των προδιαγραφών που ορίζει, με επαρκώς καταστροφική σαφήνεια, το ανακοινωθέν Αναστασιάδη-‘Ερογλου) αφαιρούσε από το κυπριακό κράτος τα κυριότερα χαρακτηριστικά και εξουσίες όλων των κρατών όπως τα  προβλέπει ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ. Αφαιρούνταν π.χ. από το νέο «κράτος» που δημιουργούσε το Ανάν το δικαίωμα και τα μέσα της αυτοάμυνας (στρατός) ή το δικαίωμα και τα μέσα κυριαρχίας της υποτιθέμενης Ομοσπονδίας επί της επικρατείας της ή το δικαίωμα της πλειοψηφίας να λαμβάνει (έστω με ορισμένους περιορισμούς) τις κυριότερες αποφάσεις που την αφορούν, το δικαίωμα δηλαδή του λαού της Κύπρου να κυβερνάει τον τόπο του!

 

Δυόμισυ χιλιάδες χρόνια αφότου οι αρχαίοι ‘Ελληνες θεμελίωναν πάνω στη Σεισάχθεια, τη διαγραφή των χρεών των φτωχών, τη  δημοκρατία και ο Θουκυδίδης την όριζε ως «το των πλειόνων κράτος», παρολίγον εμείς οι Νεοέλληνες να γίνουμε, με το σχέδιο Ανάν, οι πρώτοι διεθνώς που θα καταργούσαμε αυτοβούλως το δημοκρατικό πολίτευμα στην  Κύπρο, ξανακάνοντάς την μόνη μας και με χειρότερους όρους αποικία!

 

Το σχέδιο Ανάν εξίσωνε την ελληνοκυπριακή πλειοψηφία (82%) με την τουρκοκυπριακή μειοψηφία (18%) και τα δύο αντίστοιχα κρατίδιά τους και, στη συνέχεια, για να σχηματίζεται πλειοψηφία και να παίρνονται οι αποφάσεις, προέβλεπε τον διορισμό από τον Κόφι Ανάν (ούτε καν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ) σειράς ξένων δικαστών και αξιωματούχων που θα έπαιρναν ουσιαστικά τις αποφάσεις του νέου κράτους σε όλα τα επίπεδα, δεδομένης της δυσκολίας συνεννόησης Ελλήνων και Τούρκων. Θα εξέλεγαν δε και τους διαδόχους τους!

 

Με δύο λόγια, εν ονόματι της άρσης της διχοτόμησης και της ανατροπής των δεδομένων του 1974, προβλεπόταν, κατά τρόπο που θα ζήλευε ο Κάφκα, ένα είδος διευθέτησης που είχε όλα τα μειονεκτήματα και κανένα από τα πλεονεκτήματα της διχοτόμησης. ‘Όχι μόνο δεν αποκαθίστατο η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας σε όλο το νησί, αλλά περιοριζόταν η κυριαρχία της και στη σήμερα ελεύθερη επικράτεια της Κύπρου. Η Δημοκρατία υποβιβαζόταν σε κρατίδιο περιορισμένων δικαιωμάτων, υποκείμενο σε σειρά από τρόικες ξένων, που θα διορίζονταν ανάλογα με τα συμφέροντα και τις υποδείξεις Βρετανίας και ΗΠΑ (και του Ισραήλ δια της επιρροής του στη διπλωματία των δύο αυτών χωρών). Καταργούνταν η διάκριση της νομοθετικής, δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας. Με άλλα λόγια, το σχέδιο Ανάν επιχειρούσε να πάρει από τους κατοίκους της Κύπρου, με τη δική τους θέληση, το δικαίωμα να κυβερνάνε τον τόπο τους και να ξανακάνει το νησί αποικία της Αυτοκρατορίας (και όχι της Τουρκίας). 

 

Γι’ αυτό και ήταν τελείως δικαιολογημένος ο κορυφαίος ‘Ελληνας συνταγματολόγος Δημήτρης Τσάτσος που χαρακτήρισε το σχέδιο Ανάν «σχέδιο παράφρονος», αλλά και ο συνάδελφός του Βαγγέλης Βενιζέλος που δήλωσε ότι μπορεί «να ξετινάξει» κανείς αυτό το σχέδιο σε «δύο λεπτά, από πλευράς ευρωπαϊκού, συνταγματικού και διεθνούς δικαίου». Το γεγονός ότι, αφού έκαναν αυτές τις διαπιστώσεις, και ο Τσάτσος και ο Βενιζέλος πρότειναν στους Κυπρίους να ψηφίσουν το εξωφρενικό τερατούργημα, μαρτυρά την απίστευτη υποτέλεια, τη δουλοφροσύνη απέναντι στους ξένους την ελληνικής πνευματικής και πολιτικής ηγεσίας. Η έλλειψη αξιοπρέπειας που τις χαρακτηρίζει μπορεί να συγκριθεί μόνο με την έννοια του απείρου. 

 

Αν αυτό το σχέδιο εφαρμοζόταν, αν ένα αντίστοιχο σχέδιο εφαρμοσθεί αύριο, όπως προβλέπει το ανακοινωθέν Αναστασιάδη-‘Ερογλου, αυτό σημαίνει ότι οι ‘Ελληνες της Κύπρου θα στερηθούν της προστασίας ενός κανονικού κράτους, θα αποποιηθούν οικειοθελώς του δικαιώματός τους να κυβερνάνε το νησί και θα οδηγηθούν, σε συνδυασμό με τις ήδη δρώσες οικονομικές δυνάμεις, στη σταδιακή μετανάστευση από την Κύπρο. ‘Οσοι μείνουν στο νησί θα γίνουν όμηροι για να ελέγχεται και η Ελλάδα από τις δυνάμεις που θα ελέγχουν την Κύπρο.

 

Το νησί της Αφροδίτης θα μεταβληθεί σε προκεχωρημένο φυλάκιο της «Αυτοκρατορίας», «αεθνικό» Γιβραλτάρ και Σιγκαπούρη μαζί. Μια τέτοια λύση δεν θα βοηθήσει τα οικονομικά των Ελλήνων, θα τα αποτελειώσει. Πρώτον, γιατί το κεφάλαιο απεχθάνεται περιοχές μπερδεμένης κυριαρχίας και συγκρούσεων. Δεύτερον, γιατί οι δυνάμεις που θα κυριαρχούν και θα κυβερνούν την Κύπρο θα έχουν τεράστιο συμφέρον να καταστρέψουν οικονομικά τους ‘Ελληνες κατοίκους της για να τους αναγκάσουν να φύγουν από το νησί, παίρνοντας μαζί τους και την αξίωση να το κυβερνάνε! Σε αντίθεση με προηγούμενες ιστορικές εποχές, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και των μαζικών μεταναστεύσεων λαών, το Γένος δεν επιβιώνει χωρίς Κράτος!

 

Το γεγονός ότι ένα τέτοιο σχέδιο έγινε αποδεκτό από τη συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού και ελλαδικού πολιτικού προσωπικού και συνολικά της ελληνικής άρχουσας τάξης και στα δύο κράτη, αποδεικνύει τον βαθύ εκφυλισμό της. Δεν ξέρουμε αν υπάρχουν άλλα κράτη στην Ευρώπη με τέτοιο βαθμό εκφυλισμού της ηγεσίας τους. Εκ των υστέρων βέβαια πολλοί εμφανίζονται οπαδοί του ‘Όχι, τότε όμως ήταν ελάχιστοι όσοι τάχθηκαν καθαρά εναντίον. 

 

Στην Ελλάδα, τα τρία από τα τέσσερα κοινοβουλευτικά κόμματα της εποχής τάχθηκαν υπέρ του ολοκληρωτικού μορφώματος. Με ενθουσιασμό το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, θετικά η ΝΔ, αλλά και αφήνοντας να εννοηθεί ότι θα δεχθεί τελικά ένα ‘Όχι των Κυπρίων, καθαρά κατά του σχεδίου μόνο το ΚΚΕ. Πιο ευαίσθητη στη λαϊκή της βάση η ηγεσία του (υποτιθέμενου αριστερού) ΑΚΕΛ αναγκάστηκε να πει ‘Όχι για «να τσιμεντώσει το Ναι», όπως δήλωσε τότε ο ανεκδιήγητος Δημήτρης Χριστόφιας, που έσπευσε να συμμαχήσει στις επόμενες εκλογές με τον «αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό» εναντίον του Προέδρου του ‘Όχι, καταλήγοντας να καταστρέψει το κόμμα του και να ξεπλύνει την κυπριακή δεξιά και τον Αναστασιάδη. Η ηγεσία της κυπριακής δεξιάς, ιστορικά υπεύθυνη, μαζί με την ελλαδική, για τις τραγωδίες και προδοσίες της Κύπρου, οργανικά και πολύπλευρα εξαρτημένη από ξένες δυνάμεις και συμφέροντα, παρέμεινε μέχρι τέλους σταθερή στην υποτέλειά της, έστω κι αν έτσι έχασε τα δύο τρίτα των παραδοσιακών ψηφοφόρων της. Κάποια στιγμή πρέπει να γραφτεί η ιστορία του σχεδίου και της πραγματικής θέσης που έλαβαν, σε κάθε χρονική στιγμή, οι δημόσιοι παράγοντες στον ελλαδικό και κυπριακό χώρο. Η λήθη είναι το αντίθετο της αλήθειας.

 

 

 

Ο νέος Ολοκληρωτισμός της παγκοσμιοποίησης

 

Το σχέδιο Ανάν δεν ήταν ένα τυχαίο σχέδιο ρύθμισης του κυπριακού. ‘Ηταν μια από τις σοβαρότερες προσπάθειες που ανελήφθησαν παγκοσμίως στην κατεύθυνση της σταδιακής κατάργησης των εθνών-κρατών και της δημοκρατίας από μια «ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης», που επιχειρεί να επιβληθεί σε όλη την ανθρωπότητα, μετά την κατάρρευση-αυτοκτονία της ΕΣΣΔ.

 

Είναι η ίδια κατεύθυνση που οδήγησε, μερικά χρόνια αργότερα και με τους ίδιους πρωταγωνιστές (Γ. Παπανδρέου και Νίκος Αναστασιάδης) στην επίθεση, με οικονομικές αυτή τη φορά μεθόδους, κατά της κυριαρχίας της Ελλάδας και της Κύπρου,  επιβάλλοντας τη νεοαποικιοκρατία των Μνημονίων και των Δανειακών, των οποίων το σχέδιο Ανάν ήταν, από μια άποψη, «γεωπολιτικός προπομπός». Αυτό που οι δυνάμεις πίσω από τον Γιώργο Παπανδρέου δεν μπόρεσαν να κάνουν στην Κύπρο, το 2004, λόγω του δημοψηφίσματος που είχε προβλεφθεί, την κατάλυση δηλαδή του κυπριακού κράτους, το πέτυχαν τελικά σε πολύ μεγάλο βαθμό στην ίδια την Ελλάδα, με Πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου, το 2010 και στην Κύπρο με Πρόεδρο τον Αναστασιάδη, το 2013, την σχεδόν κατάλυση δηλαδή της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας του ελλαδικού και εν συνεχεία του κυπριακού κράτους. Και φυσικά της δημοκρατίας, αφού οι βασικές αποφάσεις για την οικονομική και κοινωνική πολιτική των δύο κρατών λαμβάνονται πλέον από τρόικες των πιστωτών, εκπροσώπων μιας συμμαχίας «Αγορών» και ανώτερων τάξεων της «Ευρω-Γερμανίας», με τη διακριτική συμμετοχή-εποπτεία και των ΗΠΑ (δια της επιρροής τους επί του ΔΝΤ).

 

Το σχέδιο Ανάν και οι Δανειακές Συμβάσεις και τα Μνημόνια είναι κλειστά συστήματα συνεπή προς τον εαυτό τους, που έρχονται, όπως η συνθήκη του Μάαστριχτ, η ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη, οι νέες ρυθμίσεις στην Ευρώπη εξ αφρομής του χρέους και η «διατλαντική συνθήκη», να εγκαινιάσουν την εποχή του νέου ολοκληρωτισμού και γι’ αυτό παρουσιάζουν μεγάλες ομοιότητες στην εσωτερική τους δομή. Αντικαθιστούν την αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας, επί της οποίας θεμελιώνονται τα ευρωπαϊκά συντάγματα μετά τις επαναστάσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας, από την «Βασιλεία του Χρήματος» στην περίπτωση της Ευρώπης, από την κυριαρχία των ξένων δικαστών και άλλων αξιωματούχων στην περίπτωση της Κύπρου. Κι επειδή αυτό δεν μπορούν να το ομολογήσουν ακριβώς, το κρύβουν σε εκατοντάδες ή χιλιάδες σελίδες περίπλοκων, ακατανόητων για τον μέσο πολίτη νομικών ρυθμίσεων. (Αν πιστέψουμε ένα δημοσίευμα του περιοδικού Επίκαιρα, τόσο το σχέδιο Ανάν, όσο και οι Δανειακές εκπονήθηκαν από το ίδιο δικηγορικό γραφείο στο Λονδίνο). Η ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη απερρίφθη στα δημοψηφίσματα της Γαλλίας και της Ολλανδίας, το 2005, για να επανέλθει «από το παράθυρο», μετά την εκλογή Σαρκοζί, όπως ακριβώς κινδυνεύει να γίνει τώρα με το σχέδιο Ανάν.

 

Η κατά Καρλ Σμιτ δικτατορία που επιβάλλουν αυτά τα κείμενα δικαιολογείται ως κατ’ εξαίρεση εξουσία. Το στοιχείο της εξαίρεσης θεμελιώνεται επί του υπέρογκου χρέους στην περίπτωση της Ελλάδας, επί της ανάγκης λήψης αποφάσεων επί αδυναμία συνεννόησης Ελλήνων και Τούρκων στην Κύπρο.

 

Ο νέο-ολοκληρωτισμός αντανακλάται και στη μέθοδο επιβολής αυτών των κειμένων, ακόμα και στον τρόπο που είναι γραμμένα. Το σχέδιο Ανάν αίφνης περιείχε σχεδόν 10.000 σελίδες περίπλοκου νομικού κειμένου που καλούντο οι ψηφοφόροι να αποφασίσουν με ένα ναι ή ένα όχι αν αποδέχονται!!! Επρόκειτο για μια κοροϊδία της δημοκρατίας και των πολιτών.

 

 

Πάντα επίκαιρο και ακόμα πιο απειλητικό!

 

Τα ειδικότερα, ζωτικά προβλήματα που έθεσε το σχέδιο Ανάν στον ελληνικό λαό, σε Κύπρο και Ελλάδα, όχι μόνο παραμένουν, δυστυχώς, επίκαιρα, αλλά και απειλούν σήμερα, ακόμα περισσότερο από τότε, την κρατική κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία του ελληνικού λαού, ακόμα και την ίδια την επιβίωσή του στο νησί της Αφροδίτης, όπου κυριάρχησε δημογραφικά και πολιτιστικά από τη δεύτερη χιλιετία προ Χριστού!

 

Σήμερα, η παρασιτική και βαθειά προδοτική άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό της Κύπρου ετοιμάζονται να περάσουν, υπό την καθοδήγηση του διεθνούς παράγοντα, από το «κούρεμα των καταθέσεων» στον «αποκεφαλισμό του κράτους». ‘Όπως εμείς οι Ελλαδίτες «ξεχάσαμε» τι έκανε ο Γιώργος Παπανδρέου και τον βγάλαμε Πρωθυπουργό μερικά χρόνια αργότερα, με αποτέλεσμα να μας καταστρέψει, έτσι και οι Κύπριοι «ξέχασαν» ποιος ήταν και τι έκανε ο Νίκος Αναστασιάδης υποστηρίζοντας με φανατισμό το Ναι και εκστρατεύοντας μετά στην Ευρώπη εναντίον της πατρίδας του και τον εξέλεξαν Πρόεδρο (αν και βεβαίως η ευθύνη των πατριωτών μεταξύ των ηγετών της δεξιάς, της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και της προηγούμενης ηγεσίας του ΔΗΚΟ είναι επίσης ιστορική, δεν μπορούμε να τα ρίχνουμε όλα στους πολίτες).

 

Η ίδια η εκλογή Αναστασιάδη αντανακλά τον εκφυλισμό της ελληνικής άρχουσας τάξης, στον οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω, αλλά, εν τέλει, και του κυπριακού κοινωνικού  σχματισμού, ένα είδος εθνικής άνοιας που μας κατέστησε ιδανικά θύματα του επελαύνοντος ευρωπαϊκού ολοκληρωτισμού. Τα φαινόμενα αυτά, πιο έντονα στον ελληνικό χώρο, αλλά χαρακτηριστικά μιας ευρύτερης, πανευρωπαϊκής παρακμής, «αντεπανάστασης», θυμίζουν την εποχή που το ένα μετά το άλλο ελληνιστικό βασίλειο παραδιδόταν οικεία βουλήσει (ακριβέστερα βουλήσει των βασιλέων και ολιγαρχών τους) στους Ρωμαίους.

 

Σήμερα, οι αποικιακές δυνάμεις που θεωρούν πάντα τη Μεσόγειο δική τους θάλασσα (Mare Nostrum) ετοιμάζονται να επιστρέψουν και να διεκδικήσουν το νησί της Αφροδίτης, του οποίου ποτέ δεν αποδέχτηκαν την ανεξαρτησία. ‘Ερχονται πολύ πιο έτοιμες από το 2004, έχοντας εξασφαλίσει τη συμμαχία της ηγεσίας του δήθεν αριστερού, δήθεν αντι-ιμπεριαλιστικού ΑΚΕΛ, δυστυχώς και της Εκκλησίας. Στηρίζονται στο σοκ που προκάλεσε η καταστροφή των κυπριακών τραπεζών, στην αίσθηση αδυναμίας του Κύπριου πολίτη, που επιτείνει η κατάσταση της Ελλάδας. Συνοδεύονται από υψηλοτάτου επιπέδου πρόγραμμα χειραγώγησης του πληθυσμού, ανάλογων προδιαγραφών με αυτά που εφαρμόσθηκαν στην ΕΣΣΔ για να προκαλέσουν την «αυτοκτονία» της και στην Ελλάδα για να προκαλέσουν την αποδοχή της καταστροφής-υποδούλωσης των Μνημονίων και Δανειακών.

 

Πιθανότατα, η ίδια η οικονομική επίθεση κατά της Κύπρου την άνοιξη του 2013 είχε ως κεντρική, βασική της επιδίωξη, να οδηγήσει στο να τους εξαναγκάσει να παραδώσουν το κράτος τους. Το 2004 απείλησαν τους Κυπρίους με σειρά φανταστικών καταστροφών, εάν ψηφίζαν ‘Όχι. Σήμερα, κάτι πολύ πιο σατανικό εφαρμόζεται. Η Κύπρος έχει ήδη καταστραφεί οικονομικά και θα της πουλήσουν ελπίδα για να την πείσουν να παραδοθεί αφού ήδη της έχουν τσακίσει το ηθικό. Είναι η ίδια η απίστευτη έκταση της προδοσίας που κάνει τους Κύπριους να μην την πιστεύουν, δεδομένης και της τάσης τους να συσπειρώνονται ως ομάδα για να επιβιώσουν (μια τάση εξαιρετικά θετική, αν δεν περιλάβουν στην εθνική ενότητα και τους ηγέτες της προδοσίας!). (Δεν μπορούμε στον χώρο που διαθέτουμε εδώ να αναφερθούμε εκτενώς στο εφαρμοζόμενο ήδη πρόγραμμα χειραγώγησης του πληθυσμού, ώστε να επιλέξει να «αυτοκτονήσει». ‘Εχουμε κατά καιρούς αρθρογραφήσει για το θέμα αυτό στην ελλαδική περίπτωση, ενώ έχουμε συζητήσει ευρύτερα το θέμα της παραπλάνησης και των αυταπατών στο βιβλίο μας «Η Κύπρος σε παγίδα», από τις εκδόσεις Λιβάνη).

 

Υπάρχει ελπίδα για τους Κυπρίους; Υπάρχει, όχι όμως η ελπίδα στα θαύματα, αλλά η ελπίδα στη δύναμη του αγώνα τους, στην αποφασιστικότητα να κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν πάνω στο νησί κρατώντας το κράτος τους. Απέδειξαν τι μπορούν να κάνουν το 1955-59. Η Αυτοκρατορία χρειάζεται τον στρατηγικό χώρο της Κύπρο – αν επιμένει να καταστρέφει τους Κυπρίους πρέπει να τον αρνηθούν (όπως και οι υδρογονάνθρακες). Πρέπει να σφυρηλατήσουν συμμαχίες με τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, τη Ρωσία που αφυπνίζεται, θέλει δεν θέλει, τους υπόλοιπους BRIICS.

 

Μόνο ανόητοι ή άσχετοι μπορούν σήμερα να αποκλείσουν την εξαιρετικά σοβαρή πιθανότητα βραχυπρόθεσμης καταστροφής του κυπριακού κράτους και στη συνέχεια του κυπριακού ελληνισμού. Μια τέτοια καταστροφή, αν τυχόν συμβεί, δεν μπορεί παρά να έχει τεράστια επίπτωση και στην ίδια τη μητροπολιτική Ελλάδα, που ματώνει μετά το 2010, εφαρμόζοντας, υπό την καθοδήγηση του ΔΝΤ, ένα «πρόγραμμα σωτηρίας» που την κατέστρεψε και συνεχίζει να τη καταστρέφει παραδειγματικά, ως δημοκρατία, οικονομία-κοινωνία και έθνος-κράτος. 

 

Η ελλαδική άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό της προσπαθεί ανέκαθεν να «ξεχάσει» το κυπριακό, υποστηρίζοντας ότι η Κύπρος «είναι μακριά» ή ότι δεν μας αφορά. Είναι υποχρεωμένοι να αγνοούν, όσο μπορούν, το κυπριακό, γιατί είναι σε αυτό το θέμα ακριβώς που αποκαλύπτεται μόνιμα, διαχρονικά, η χαρακτηριστική υποτέλεια προς τις ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις («διεθνείς νταβατζήδες» του χρήματος και της γεωπολιτικής), αλλά και η ριζική αντίθεση της πολιτικής που της επιβάλλουν οι ξένοι και εκείνη θέλει να εφαρμόζει, προς τα πιο ζωτικά εθνικά, αλλά και κοινωνικά εν τέλει συμφέροντα του ελληνικού λαού. 

 

‘Οσο περισσότερο όμως προσπαθούνε να ξεχάσουνε το κυπριακό, τόσο η πραγματικότητα τους εκδικείται, θυμίζοντας και ξαναθυμίζοντάς το. Το κυπριακό υπήρξε βασικός διαμορφωτής των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο, αλλά και ο λόγος που επιβλήθηκε η δικτατορία της 21^ης Απριλίου. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το διαπίστωσε στο ίδιο το πετσί του, αφού, μέχρι να κλείσει τα μάτια του, δεν τον εγκατέλειψαν οι κατηγορίες για το «προπατορικό αμάρτημα» της πολιτικής του καριέρας – έγινε Πρωθυπουργός για να «κλείσει» το κυπριακό και κατέληξε να υπογράψει Ζυρίχη και Λονδίνο.

 

Η προδοσία της Κύπρου από τη χούντα και η μη υπεράσπισή της από την καραμανλική δεξιά, κατά τις δύο εισβολές του Αττίλα, εισβολές που οργάνωσε και υποστήριξε η Ουάσιγκτων και ορισμένοι σύμμαχοί της διεθνώς, οδήγησαν σε κατάρρευση την κυρίαρχη μετεμφυλιακά ιδεολογία της δεξιάς «εθνικοφροσύνης» και οδήγησαν στην άνοδο του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα («Η Ελλάδα στους ‘Ελληνες», ενότητα κοινωνικού-εθνικού). Εμπεδώθηκε έτσι επί σαράντα χρόνια η πολιτικο-ιδεολογική ηγεμονία της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα, έως ότου το ΠΑΣΟΚ υπογράψει την κατάλυση της εθνικής ανεξαρτησίας με τα Μνημόνια και τις Δανειακές, μπαίνοντας στον δρόμο της αυτοκαταστροφής του. Ο τρόπος που θα τοποθετηθούν τώρα οι ελλαδικές πολιτικές δυνάμεις απέναντι στο κυπριακό, μαζί φυσικά και με τη στάση τους απέναντι στους Πιστωτές και το συνεχιζόμενο πρόγραμμα καταστροφής, είναι ένας από τους πιο σημαντικότερους παράγοντες που θα καθορίσουν το ίδιο το ιστορικό τους μέλλον, την ύπαρξή τους! Ιδιαίτερα η Αριστερά καλείται να αποδείξει ότι εξακολουθεί όντως να είναι Αριστερά και δεν έχει περάσει χωρίς να το πει (ηγεσία και ανώτερα στελέχη, όχι ασφαλώς η βάση) με την πλευρά της παγκοσμιοποίησης και του ιμπεριαλισμού.

 

Από τα στρατηγικότερα σημεία της υφηλίου, ανάμεσα στον κόσμο του ‘Αρη (Μέση Ανατολή) και της Αφροδίτης (Ευρώπη), του πρώτου και του τρίτου κόσμου, στο μεταίχμιο τριών ηπείρων και τριών θρησκειών, το νησί της Κύπρου, γενέθλιος τόπος της «Ευρώπης», μοιάζει «καταδικασμένο» να είναι είτε η αιχμή, είτε η Αχίλλειος πτέρνα του ελληνισμού, αλλά και σημείο συνάντησης ευρωπαϊκής οικονομίας με ευρωπαϊκή γεωπολιτική. Το τι θα γίνει στην μικρή Κύπρο τους ερχόμενους μήνες θα παίξει καθοριστικό ρόλο για το μέλλον και της μητροπολιτικής Ελλάδας («Αν η Κύπρος χαθεί και η Ελλάδα θα χαθεί» είπε κάποτε, ορθώς, ο Ανδρέας Παπανδρέου). Θα επηρεάσει όμως σημαντικά και την τύχη της Ευρώπης στο σύνολό της, την πορεία που θα πάρει τελικά η βαθιά κρίση της Γηραιάς Ηπείρου, κρίση που είναι μόνο στην αρχή της.

 

Τι πρέπει να γίνει

 

Μόνο η έγκαιρη συγκρότηση ενός πανεθνικού μετώπου κοινωνικής και εθνικής σωτηρίας σε Κύπρο και Ελλάδα, με ένα δίκτυο συμμαχιών σε Ευρώπη και εκτός Ευρώπης μπορεί να σώσει τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία Κύπρου και Ελλάδας, σταματώντας την επέλαση του νέου ολοκληρωτισμού και δίνοντας τον αγώνα για την κοινωνική και εθνική ανόρθωση των δύο χωρών.

 

‘Οσο οι πολιτικές δυνάμεις στην Κύπρο που αντιτίθενται στο νέο σχέδιο Ανάν δεν το αντιλαμβάνονται αυτό και δρουν κάθε μία ξεχωριστά, χωρίς κανένα πνεύμα συνεργασίας, με έντονη ιδιοτέλεια και μικροκομματική διάθεση, τόσο πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες μιας μείζονος εθνικής καταστροφής, χωρίς ιστορικό προηγούμενο στην κυπριακή ιστορία.

 

Τι άραγε εμπόδισε αυτές τις δυνάμεις να κατέβουν από κοινού στις επικείμενες ευρωεκλογές; Γιατί δεν μπορούν να εμφανιστούν ζητώντας, με μια κοινή τους διακήρυξη, την παραίτηση ενός Προέδρου που δεν τήρησε καμία από τις δεσμεύσεις του, που έθεσε και εξακολουθεί να θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο την πατρίδα του;

 

Πρέπει όμως να υπογραμμισθεί ότι ο «υπέρ πάντων» αγών της Κύπρου δεν μπορεί να περιορισθεί στο εθνικό θέμα, πρέπει να περιλάβει και ένα σχέδιο αντίστασης στη μετατροπή της Κύπρου σε καταστρεφόμενη αποικία χρέους, γιατί μια τέτοια καταστρεφόμενη αποικία χρέους δεν θα μπορέσει τελικά να αρνηθεί και την παράδοση του σκληρού πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας. Θα ήταν βέβαια επίσης πολύ καλύτερα η Λευκωσία να έχει, τριάντα πέντε χρόνια μετά την τουρκική εισβολή του 1974, μια σοβαρή πολιτική πρόταση για λύση του κυπριακού, αντί για τις διζωνικές, δικοινοτικές αρλούμπες με σάλτσα πολιτικής ισότητας, γιατί αν είχε μια τέτοια πρόταση θα της ήταν ευκολότερο να αποφύγει τις πολιτικές πιέσεις. Αλλά βέβαια, η σοβαρότατη κατά τα άλλα αυτή έλλειψη δεν είναι ασφαλώς λόγος αυτοκατάλυσης του υπάρχοντος κυπριακού κράτους!

 

Χωρίς αυταπάτες για τους υδρογονάνθρακες, χωρίς αυταπάτες για τις αυτοκρατορικές δυνάμεις που επιτίθενται στο νησί, για τους διάφορους περιφερόμενους δήθεν φίλους που δεν είναι παρά φίδια, με μια ευρύτατη αντιολιγαρχική-αντιαυτοκρατορική κοινωνική και εθνική ενότητα, πεπεισμένοι για την ανάγκη πολύ σπουδαίου και δύσκολου αγώνα για την απελευθέρωσή τους, οι Κύπριοι πρέπει να βρουν ένα τρόπο να αναδείξουν μια εθνική ηγεσία και να υποτάξουν και ενεργειακή και εξωτερική πολιτική αφενός στην ανάγκη απελευθέρωσής τους από τα νέα αποικιακά δεσμά του χρέους και της δανειακής, αφετέρου στην ανάγκη αποτροπής μιας νέας «λύσης» τύπου Ανάν

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

 

Οι αναγνώστες που τυχόν ενδιαφέρονται για το σχέδιο Ανάν και τις ρυθμίσεις του μπορούν να συμβουλευθούν το άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη, Γιατί ξαναλέμε ‘Οχι στο σχέδιο Ανάν, στην Καθημερινή της 2.5.2004 και τα βιβλία μας «Αρπαγή της Κύπρου» (Λιβάνης, Αθήνα 2004) και «Κύπρος σε Παγίδα» (Λιβάνης, Αθήνα, 2008)

 

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

Hellenic Nexus, Ιούνιος 2014

 

Τιμώντας τον Δεύτερο, ετοιμάζοντας τον Τρίτο (Παγκόσμιο Πόλεμο)

 του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Τιμώντας τον Δεύτερο και ετοιμάζοντας τον Τρίτο!» (Παγκόσμιο Πόλεμο), ήταν ο πετυχημένος τίτλος του ρεπορτάζ της ριζοσπαστικής ιστοσελίδας “World Socialist” για τις γιορτές στη Νορμανδία εξ αφορμής της επετείου της εκεί απόβασης των Συμμάχων και την ομιλία Ομπάμα. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κατόρθωσε να μιλήσει για τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο χωρίς καλά-καλά να αναφέρει τον ρόλο της Σοβιετικής ‘Ενωσης, που σήκωσε το κύριο βάρος της απόκρουσης του ναζιστικού ολοκληρωτισμού και το πλήρωσε με δεκάδες εκατομμύρια νεκρών. Σα να μην έφτανε αυτό, ο κ. Ομπάμα συνέκρινε τον πόλεμο κατά του Χίτλερ με τους πρόσφατους πολέμους που εξαπέλυσε η χώρα του, βυθίζοντας στο αίμα, το χάος και την καταστροφή τη μισή Μέση Ανατολή τα τελευταία 13 χρόνια (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία). Ευτυχώς ξέχασε τουλάχιστο να μνημονεύσει και την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας! Με την φόρα πούχε θα μπορούσε κι αυτό να κάνει. ‘Αλλωστε, συναντηθείς με τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Ουκρανίας, ο αμερικανός Πρόεδρος δεν παρέλειψε να εκφράσει την υποστήριξή του προς την «αντιτρομοκρατική» επιχείρηση των αρχών του Κιέβου εναντίον των Ρώσων και «φιλορώσων» κατοίκων της χώρας του.

 

Εγκλήματα κατά Ρώσων και «φιλορώσων»

 

Ενώ αυτά γίνονταν στη Νορμανδία, οι κυβερνήσεις των «δυτικών δημοκρατιών» και τα δικά τους ΜΜΕ συνέχιζαν  να ποιούν την νήσσα για τις συνεχιζόμενες σφαγές Ρώσων και «ρωσόφιλων» Ουκρανών αμάχων στην ανατολική και νότια Ουκρανία. Μετά το κάψιμο ζωντανών δεκάδων διαδηλωτών στην Οδησσό, υπό τις ζωηρές, ενθουσιώδεις επευφημίες και συνθήματα των φιλάθλων-φασιστών που τους πυρπόλησαν, οι   παραστρατιωτικές δυνάμεις του Κιέβου σκότωσαν αδιάκριτα δεκάδες περαστικούς στη Μαριούπολη (κύριο κέντρο του ουκρανικού ελληνισμού, ευτυχώς χωρίς θύματα από τους ‘Ελληνες έως τώρα), έπληξαν νοσοκομεία στο Σλαβιάνσκ και πολλαπλασίασαν τις επιθέσεις κατά αμάχων σε όλη την περιοχή του Ντονιέτσκ. Τις πληροφορίες για όλα αυτά τις έχουμε κυρίως από τα ρωσικά ΜΜΕ, αλλά και λόγω της μεγάλης δυνατότητας πολιτών να μαγνητοσκοπούν με κινητά.

 

Σύμφωνα με καταγγελίες εξάλλου των αυτονομιστών, απαγορευμένες βόμβες διασποράς χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του κτηρίου της περιφερειακής διοίκησης στο Λουχάνσκ, σκοτώνοντας οκτώ αμάχους, γεγονός που επιβεβαιώθηκε από ομάδα επιθεωρητών του ΟΑΣΕ. Στο Κράσνι Λύμπαν, νοτιοανατολικά του Σλαβιάνσκ, μέλη της ουκρανικής Εθνοφρουράς, που στρατολογούνται ιδίως από τους νεοφασίστες των κομμάτων «Δεξιός Τομέας» και «Σβόμποντα» κατέλαβαν το τοπικό νοσοκομείο και εκτέλεσαν πάνω από 25 τραυματίες. Χιλιάδες κάτοικοι της ανατολικής Ουκρανίας καταφεύγουν καθημερινά ως πρόσφυγες στη Ρωσία.

 

Στην υποκίνηση του ουκρανικού εμφύλιου είναι τελείως άμεση η ανάμειξη της Ουάσιγκτων, που, σύμφωνα με όσα διαρρέουν οι υπηρεσίες του (δυσφορούντος) Βερολίνου στη Bild, έχει επί τόπου δεκάδες στελέχη της CIA και περί τους τετρακόσιους επίλεκτους μισθοφόρους της εταιρείας «Ακαντέμι» (πρώην Blackwater), του κακόφημου δηλαδή παρακρατικού βραχίονα του αμερικανικού βαθέος κράτους, με πλούσια δράση στο Ιράκ.

 

Παράλληλα με την επί τόπου ανάπτυξη αμερικανών πρακτόρων και παρακρατικών, οι ΗΠΑ «περικυκλώνουν» στρατιωτικά τη Ρωσία, με την ανάπτυξη ΝΑΤΟϊκών στρατιωτικών δυνάμεων από τη Βαλτική μέχρι τον Εύξεινο Πόντο.

 

Ρωσία: ο τελικός στόχος

 

Οι ειδήσεις για τα εγκλήματα στην Ουκρανία σχεδόν δεν μεταδίδονται από τα δυτικά (και ελληνικά) μέσα, ούτε φυσικά γίνονται αντικείμενο καταδίκης από τα δυτικές «δημοκρατικές κυβερνήσεις». Τόσο τα δυτικά ΜΜΕ όσο και οι κυβερνήσεις συνεχίζουν εξάλλου να συντηρούν μια άνευ προηγουμένου αντιρωσική υστερία. Στο παρελθόν, η Ρωσία κατηγορούνταν ως κομμουνιστική, σοβιετική οντότητα, τώρα κατηγορείται ως Ορθόδοξη. Κατηγορία να είναι κι ότι να είναι. (Σημειωτέον ότι η κατάσταση στην Ουκρανία συνιστά μείζονα απειλή ασφαλείας και για πολλές χιλιάδες ‘Ελληνες που κατοικούν στην περιοχή. Η ελληνική διπλωματία όφειλε να έχει επί τούτου προειδοποιήσει την ΕΕ που ακολουθεί μια επικίνδυνη τυχοδιωκτική πολιτική, στην υπηρεσία των ΗΠΑ. Θα ήταν προφανώς σκόπιμο, επίσης, τα ελληνικά ΜΜΕ, ή μάλλον αποβλάκωσης, να στείλουν απεσταλμένους στην περιοχή).

 

Στην πραγματικότητα, αυτό που ενοχλεί δεν είναι η όποια ρωσική ταυτότητα αλλά μάλλον η ίδια η … ύπαρξη της Ρωσίας που, για μια σειρά λόγους, τείνει να καταστεί, ακόμα και από μόνη την ύπαρξή της, πολύ περισσότερο όταν αντιτίθεται στις δυτικές πολιτικές, ένα από τα κύρια εμπόδια για την πλανητική ολοκλήρωση της δικτατορίας των Αγορών και της Αμερικής (παγκοσμιοποίηση).

 

Η απόφαση του Πούτιν να αντιταχθεί στα σχέδια των νεοσυντηρητικών να καταστρέψουν με στρατιωτικές επεμβάσεις τα τελευταία εναπομείναντα ανεξάρτητα καθεστώτα στη Μέση Ανατολή (Συρία, Χεζμπολά, Ιράν), σε συνδυασμό με την προσπάθεια του Ρώσου ηγέτη να ανασυστήσει ένα είδος συμπολιτείας των πρώην σοβιετικών κρατών, ήταν οι παράγοντες που οδήγησαν στο νεοσυντηρητικής έμπνευσης πραξικόπημα στο Κίεβο και την πρόκληση του ουκρανικού εμφυλίου. Την πρωτοβουλία των νεοσυντηρητικών υποστήριξε ο Ομπάμα και ανέχθηκαν οι Ευρωπαίοι.

 

Η Κίνα στο παιχνίδι

 

Βεβαίως, όλα αυτά, έχουν προκαλέσει μια γιγαντιαία μετατόπιση του ρωσικού ενδιαφέροντος προς ανατολάς, αλλά και έχουν αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον της Κίνας, που, όπως και η Ρωσία, ανησυχεί σφόδρα για τα αυτοκρατορικά σχέδια των ΗΠΑ. Τα ειρωνικά ή υποτιμητικά σχόλια των Αμερικανών για την προσέγγιση Μόσχας-Πεκίνου δεν μπορούν να κρύψουν τη βαθύτατη ανησυχία τους, γιατί μια σινο-ρωσική «συμμαχία» εςν τω γενάσθαι, αν τουλάχιστο το Πεκίνο αφήσει κατά μέρος τον στενό και ανόητο εθνικισμό που το χαρακτηρίζει μερικές φορές, μπορεί όντως να ανατρέψει τα παγκόσμια γεωπολιτικά, αλλά και οικονομικά δεδομένα. Πόσο μάλλον επεκτεινόμενη δυνάμει και σε άλλους όπως ιδίως το Ιράν, ίσως μερικά επίσης τη Λατινική Αμερική ή και την Ινδία.

 

Νέα επιχείρηση χειραγώγησης των Γερμανών

 

Ενόψει νέου ψυχρού πολέμου, ο ρόλος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας γίνεται και πάλι κεντρικός, ο δεύτερος πιο σημαντικός μετά την Κίνα. Το σχέδιο των ατλαντικών δυνάμεων στη Γερμανία είναι να χρησιμοποιήσουν εντέχνως τον γερμανικό εθνικισμό, στρέφοντάς τον εναντίον της Ρωσίας. (Μια αντίστοιχη μεγαλειώδη σε εκτέλεση και τεραστίων συνεπειών επιχείρηση έκανε το χρηματιστικό κεφάλαιο στρέφοντας τη γερμανική δυσαρέσκεια με την Ευρώπη και τις τράπεζες κατά των Ελλήνων και αλλάζοντας εκ θεμελίων όλη τη συζήτηση για την κρίση, τις τράπεζες και το χρέος στην Ευρώπη!). ‘Ετσι, για πρώτη φορά μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η εφημερίδα Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ, μια από τις εγκυρότερες στη χώρα, προσέθεσε, προ ημερών, στις ακραίες επιθέσεις  κατά της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν, μια πρωτοφανή για τα γερμανικά δεδομένα πρωτοσέλιδη παρουσίαση των γεγονότων του τέλους του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου.

 

Ο εκδότης της εφημερίδας κάνει αναλυτικά λόγο για τις καταστροφές και τα θύματα που επισώρευσε η τελική επίθεση του σοβιετικού στρατού κατά της Γερμανίας. Να σημειώσουμε ότι το άρθρο της FAZ συμπίπτει με «αναθεωρητικά» σχόλια για τον Χίτλερ από σημαίνοντα μέλη του ακαδημαϊκού κατεστημένου («Ο Χίτλερ δεν ήταν ψυχοπαθής, δεν ήταν ωμός, δεν ήθελε να συζητείται η εξόντωση των Εβραίων στο τραπέζι του», ήταν η άποψη που εξέφρασε στο Σπήγκελ ο Γιοργκ Μπαμπρόφσκι, επικεφαλής του Τμήματος Ιστορίας της Ανατ. Ευρώπης σε ένα από τα πιο φημισμένα γερμανικά πανεπιστήμια, το Χιούμπολτ στο Βερολίνο).

 

Είναι όντως συζητήσιμη η πολιτική του σοβιετικού στρατού το 1944-45 καθώς προχωρούσε προς το Βερολίνο. Αλλά μια τέτοια συζήτηση οφείλει, για να είναι αντικειμενική, να περιλάβει την πολύ ωμότερη δράση των Αγγλοαμερικανών, που έκαψαν ζωντανούς δεκάδες χιλιάδες κατοίκους μεγάλων γερμανικών πόλεων, άνευ στρατιωτικού λόγου, πιθανώς για να εμποδίσουν μια εργατική, σοσιαλιστική επανάσταση μετά την ήττα και κατάρρευση του φασισμού. Θα έπρεπε επίσης να συνοδεύεται από αναφορά στα πολύ μεγαλύτερα εγκλήματα των γερμανικών δυνάμεων στην ΕΣΣΔ για να έχει κανείς μια ισορροπημένη γνώμη. Στην πραγματικότητα άλλωστε, τα δεινά της Ευρώπης του 20ού αιώνα δεν άρχισαν ούτε με τον Χίτλερ, ούτε με τον Στάλιν, άρχισαν στο Βερντέν και συνεχίσθηκαν με τις Βερσαλλίες.

 

Αλλά ο σκοπός της συζήτησης που επιχειρείται τώρα να ανοίξει δεν είναι οποιαδήποτε αναζήτηση ιστορικής αυτοσυνείδησης, αλλά μια προσπάθεια να πληγεί η ιδιαίτερη σχέση που εξακολουθεί και σήμερα να διατηρεί το Βερολίνο με τη Μόσχα. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι πρώην καγκελλάριοι, όπως ο Χέλμουτ Σμιτ, υπερασπίστηκαν την πολιτική της Ρωσίας στην Κριμαία. (Ο πολιτικός αυτός, εμβληματική μορφή της μεταπολεμικής Γερμανίας, έχει συμπαρασταθεί ένθερμα και στην Ελλάδα και απορεί κανείς γιατί οι «αντιμνημονιακοί» αδυνατούν να χρησιμοποιήσουν τη συνηγορία του υπέρ του ελληνικού λαού, όπως και πολλών άλλων προσωπικοτήτων).

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Eπίκαιρα, 12.6.2014

ΕΥΡΩΠΗ: ΠΛΗΣΙΕΣΤΕΡΑ ΣΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Σταθμός στην πορεία καταστροφής (ή, εναλλακτικά, ριζικού μετασχηματισμού) της ΕΕ, ίσως αποδειχθούν οι τελευταίες ευρωεκλογές. Πιθανώς και σταθμός σε πορεία καταστροφής της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους.

 

Δεν είμαστε εκεί, δεν απέχουμε όμως και πάρα πολύ. Τα αποτελέσματα είναι εύγλωττα σε Βρετανία και Γαλλία, δύο από τις ισχυρότερες χώρες της ΕΕ. Στη Γερμανία, τον ενδοευρωπαϊκό εθνικισμό ενσωματώνει και υλοποιεί η ίδια η κυβέρνηση. Και στην Ελλάδα, η πρωτιά της αριστεράς αντανακλά τη βαθύτατη κρίση όπου τη βύθισαν οι ευρωπαϊκές πολιτικές.

 

Εδώ και τέσσερα χρόνια, οι Ευρωπαίοι «ανατινάζουμε» κάθε έννοια αλληλεγγύης εξουδετερώνοντας τους λόγους ύπαρξης της ‘Ενωσης. Οι φυγόκεντρες τάσεις ενισχύονται σε μια ‘Ενωση που χαρακτηρίζουν το «ούτε ένα ευρώ για τους άλλους» ή το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Συγκρουόμενοι μεταξύ μας υποτασσόμαστε όσο ποτέ άλλοτε στη δύναμη του Χρήματος, των Τραπεζών.

 

Σε μια όλο και πιο έντονη αμφισβήτηση κυριαρχεί η ριζοσπαστική αριστερά στη Νότιο, η ριζοσπαστική δεξιά στη Βόρειο Ευρώπη, χωρίζοντας και με ένα ακόμα τρόπο την ήπειρο σε έχοντες και μη έχοντες, πιστωτές και δανειζόμενους, καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Ο πραγματικός αντίπαλος όλων, το Χρήμα, εξαφανίζεται κάτω από την ισχυρή εντύπωση «εμφυλίου» Βορείων-Νοτίων

 

Μπορεί να σωθεί η ΕΕ όταν ο Βρετανός Πρωθυπουργός αψηφά τη γελοιότητα απειλώντας με αποχώρηση αν εκλεγεί ο Γιουνκέρ  Πρόεδρος της Κομισιόν!; Ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών απειλεί απροκάλυπτα ένα μικρότερο, καθημαγμένο κράτος, την Ελλάδα, με εκδίωξη από το ευρώ, λες και μιλάει για το σπίτι του που μας φιλοξενεί.

Ανάγκη διεθνούς κινητοποίησης για την Ελλάδα 

Στον Σόιμπλε δεν περιμέναμε να αντιδράσει η κυβέρνηση, ελπίζαμε όμως να το κάνει τουλάχιστο ο ΣΥΡΙΖΑ. Τόχουμε πει και ξαναπεί: η ελληνική αριστερά οφείλει, επί ποινή καταστροφής της, να χαλάσει τον κόσμο σε όλη την Ευρώπη, με τη βοήθεια των συντρόφων της, καταγγέλλοντας την ελληνική οικονομική γενοκτονία, το κοινωνικό ολοκαύτωμα. Δεν γίνεται, όπως συνέβη στο eurodebate, να ακούμε τον Γιουνκέρ να μιλά για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη προς τους ‘Ελληνες, τον Φερχόφσταντ για διαφθορά των ελληνικών κομμάτων, όταν ευρωπαϊκές εταιρείες όπως η Ζήμενς, πρωτοστάτησαν στη δωροδοκία Ελλήνων πολιτικών, που χρησιμοποίησαν μετά εκβιάζοντάς τους για να οργανώσουν την καταστροφή/λεηλασία της Ελλάδας!

 

Αν νέο, βαθύ κύμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης πλήξει την ήπειρο, οι Ευρωπαίοι θα τεθούν ενώπιον πολύ άμεσου διλήμματος: είτε να πάνε σε ριζική μεταμόρφωση της ‘Ενωσης, είτε να τη διαλύσουν σε πλειάδα μικρών, αλληλοανταγωνιζόμενων κρατών.

 

Το «πειραματόζωο» Ελλάς

 

Η Ελλάδα «πρωτοπορεί» μέχρι τώρα στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, είναι το «πειραματόζωο», υφιστάμενη πρόγραμμα ταχείας μετατροπής σε «μεταμοντέρνα» τριτοκοσμική αποικία, με δραματική συμπίεση βιοτικού επιπέδου και κοινωνικών δικαιωμάτων/

κατακτήσεων, κατάργηση εθνικής ανεξαρτησίας και διακυβέρνηση από τρόικα πιστωτών, με «Βουλή» απλό πρωτοκολλητή αποφάσεων ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ. Μνημονιακό πρόγραμμα που απεδέχθη ασμένως η ελληνική ιθύνουσα τάξη, από τις πλέον διεφθαρμένες, εξαρτημένες από το εξωτερικό και αμόρφωτες σε όλη την ήπειρο! Πρόγραμμα που δείχνει όλο και πιο αναποτελεσματική δυστυχώς να ανακόψει/ανατρέψει η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Μετατρεπόμενη σε «αποικία χρέους», «μαύρη τρύπα» της ηπείρου, η Ελλάδα (από έτους και η Κύπρος) προσφέρει την αναγκαία εμπειρία για τη μετατροπή όλης της Ευρώπης σε δικτατορία του Χρήματος, των Αγορών (που δεν θέλουν βέβαια να βλέπουν και θίγουν όσοι εστιάζονται αποκλειστικά στο θέμα «Γερμανική Ευρώπη»). Δεν είναι η μόνη υπηρεσία που προσφέρει στην Αυτοκρατορία του Χρήματος ο ελληνικός λαός δια της καταστροφής του και οι ελληνικές ελίτ δια της προδοσίας τους. Χρησιμεύσαμε και για την τρομοκράτηση όλων των ευρωπαϊκών λαών και για να γίνουμε «αλεξικέραυνο ενοχών», αποκρύπτοντας επιμελώς τις ευθύνες για την κρίση μεγάλων τραπεζών, Βερολίνου και Βρυξελλών.

 

Κίνδυνοι νέων «πειραμάτων» σε Ελλάδα-Κύπρο

 

Η σύσταση των ελίτ μας και οι τόσο περιορισμένες δυνατότητες των δυνάμεων «αντίστασης» που διαθέτουμε θα μπορούσαν ενδεχομένως να μας κάνουν ιδανικό πειραματόζωο και κατά τη δεύτερη φάση της κρίσης. Εδώ, σε Ελλάδα και Κύπρο, μπορεί να σημειωθεί το πρώτο επεισόδιο αποβολής ή αποχώρησης κράτους-μέλους από την ευρωζώνη ή/και την ΕΕ. ‘Όχι δυστυχώς με τους δικούς μας όρους και για τους δικούς μας λόγους και υπό συνθήκες που δεν θα οδηγήσουν σε εμπέδωση της ανεξαρτησίας μας.

 

Μπορεί να πάμε εκεί αν πάρουν το «πάνω χέρι» οι ριζοσπαστικότερες δυνάμεις των αγορών σε συμμαχία με την εθνικιστική γερμανική ακροδεξιά, που φλερτάρει ο Σόιμπλε. ΗΠΑ, Βρετανία και άλλοι δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι ευρωπαϊκή παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο. Ορισμένοι πιστεύουν ότι η δολοφονία Λαμπράκη ήταν αμερικανική απάντηση στο φλερτ Καραμανλή -  Ντε Γκωλ, τα ‘Ιμια αναγκαία «διαπαιδαγώγηση» του Σημίτη ώστε να καταλάβει την ύπαρξη υπέρτερου του γερμανικού αφεντικού. Γι’ αυτό δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει με τις αυταπάτες ενίων ηγετικών κλιμακίων και συμβούλων του ΣΥΡΙΖΑ, που νομίζουν ότι μπορεί ποτέ η Αμερική να βοηθήσει την ελληνική αριστερά!

 

Η λυσσώδης αμερικανική προσπάθεια να καταστραφεί κάθε σχέση Ελλάδας/Κύπρου με τη Ρωσία ερμηνεύεται και ως αναγκαία γεωπολιτική προετοιμασία όσων σήμερα συμβαίνουν ή θα συμβούν αύριο. Προσπάθησαν να δημιουργήσουν προϋποθέσεις ώστε να μην μπορούν Αθήνα-Λευκωσία, τυχόν ερχόμενες σε σύγκρουση με Βερολίνο-Βρυξέλλες, να στραφούν προς Μόσχα.

 

Το νόημα της άκρας δεξιάς

 

Η άνοδος της ριζοσπαστικής, άκρας, συχνά φασίζουσας δεξιάς στην Ευρώπη αντανακλά ευθέως την παρακμή μιας αριστεράς που συχνά συμβιβάστηκε και «πρόδωσε», στη σοσιαλδημοκρατική και τη «ριζοσπαστική»  εκδοχή της, όπως και την παρακμή μιας σοσιαλιστικής ιδέας, που «ενσάρκωνε» τρόπον τινά η Σοβιετική ‘Ενωση.

 

Η στροφή προς την ακροδεξιά (αλλά συχνά και προς την ακροαριστερά) είναι αμυντική. Τα επαναστατικά κύματα των τελευταίων τεσσάρων αιώνων στην Ευρώπη καθρέφτισαν τις καινούριες, ρηξικέλευθες ιδέες για την οργάνωση των ανθρωπίνων κοινωνιών, σαν αυτές που δοκίμασαν να πραγματοποιήσουν η Λέσχη των Ιακωβίνων, το κόμμα των Μπολσεβίκων, η Τρίτη Διεθνής (η Φιλική Εταιρεία στα καθ’ ημάς), επιχειρώντας να κάνουν τον ‘Ανθρωπο υποκείμενο της Ιστορίας του. Τα σημερινά κινήματα κυττάνε μάλλον στο παρελθόν, τρομαγμένα από ένα μέλλον αβεβαιότητας και βαρβαρότητας που υπόσχεται η ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης. Η «ριζοσπαστική-συντηρητική» ακροδεξιά, αντανακλά την ενστικτώδη διάθεση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων να αρπαχτούν από τις αξίες της «Θρησκείας, Πατρίδας, Οικογένειας». Στο παρελθόν, αυτές οι αξίες/ιδέες χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του δημοκρατικού-σοσιαλιστικού κινήματος, που απειλούσε να φέρει τα «πάνω-κάτω». Σήμερα χρησιμοποιούνται εναντίον του ριζοσπαστισμού του Χρήματος, που θέλει να διαλύσει κάθε ταυτότητα, εθνική, κοινωνική, πολιτική, ακόμα και σεξουαλική, ολοκληρώνοντας τη μετατροπή των ανθρώπων σε αντικείμενα της ιστορίας τους και διαψεύδοντας τελειωτικά το πρόταγμα του μοντερνισμού.

 

Διάλυση ή επανίδρυση της Ευρώπης;

 

Το ερώτημα είναι κατά πόσον η ακροδεξιά είναι όντως κατάλληλο εργαλείο αντίστασης στο Χρήμα και δεν αποδειχθεί τελικά εργαλείο του, όπως πάντα στην ιστορία. Υπέρ της τελευταίας εκδοχής συνηγορεί η τραγική ιστορία του Εικοστού Αιώνα, ιδίως του Εθνικοσοσιαλισμού, που χρησιμοποίησε την αγανάκτηση του γερμανικού λαού, πρόδωσε όμως το σοσιαλιστικό μέρος του προγράμματός του και κατέστρεψε τελικά το έθνος που υποστήριξε ότι υπηρετεί.

 

Η ΕΕ είναι δομή που καταστρέφει σταδιακά τα δημοκρατικά προς όφελος των ολοκληρωτικών στοιχείων της. Δεν μπορεί κάποιος να υπερασπίζεται τέτοια δομή, λέγοντας ταυτόχρονα ότι είναι δημοκράτης, οπαδός του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και πολιτισμού. Εντούτοις, η διάλυσή της και αναδίπλωση στο εθνικό πλαίσιο μικρών κρατών, ανήμπορων απέναντι στη δύναμη των Αγορών και της Αμερικής, υποχρεωμένων να ανταγωνίζονται μεταξύ τους με νομισματικούς πολέμους και κοινωνικό «ντάμπιγκ», για να αποσπάσουν μερίδιο συρρικνούμενης ζήτησης – το πρακτικό πρόγραμμα δηλαδή της άκρας δεξιάς, αν υποθέσουμε ότι επιμείνει στην εφαρμογή του και δεν «αφομοιωθεί» ταχέως - δεν μοιάζει λύση. Δεν θα οδηγήσει σε «Ευρώπη των Εθνών», αλλά σε πιο ανίσχυρα ‘Εθνη.

 

Η πραγματική λύση θα ήταν ένωση της Ευρώπης σε διαφορετική βάση, ένωση των λαών της εναντίον του οικονομικο-πολιτικού σχεδίου των Αγορών. Μια ριζοσπαστική Αριστερά που θα άξιζε το όνομα αυτό θα επένδυε σοβαρά σε τέτοια κατεύθυνση. Οι υπάρχουσες δυνάμεις όμως είναι ακόμα πολύ μακριά από τέτοιο ρόλο. Παραμένουν γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, συντηρητικής ψυχολογίας, που προτιμάνε να παραμείνουν «κριτική συνείδηση της παγκοσμιοποίησης», ανίκανη/απρόθυμη να φύγει από βαρετά ανεπαρκείς φιλιππικούς κατά της λιτότητας, για να μετατραπεί σε δύναμη αληθινά ριζικής αλλαγής.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 14.6.2014

Αποτελέσματα ευρωεκλογών

Συζήτηση στο περιοδικό 'Αρδην, 28.5.2012

https://www.youtube.com/watch?v=ARIQ_mcafaE

'Ενα ιστορικό αδιέξοδο

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών σηματοδοτεί την πολύ ευχάριστη εξέλιξη «απελευθέρωσης» ενός σημαντικού μέρους ψηφοφόρων από τα μνημονιακά κόμματα, τη σαφή αποδοκιμασία πολιτικών που συνεχίζουν να καταστρέφουν τη χώρα. Ταυτόχρονα όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει, δυστυχώς, να έχασε μια ιστορική ευκαιρία να ανακόψει τις μνημονιακές πολιτικές, σταθεροποιώντας ή/και ανατρέποντας τη δικτατορία των πιστωτών που επιβλήθηκε στη χώρα, δια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

 

Αν κάτι επιβεβαίωσαν οι ευρωεκλογές είναι ότι η Ελλάδα δεν θέλει τη συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών, αλλά δεν έχει ακόμα πεισθεί για την αξιοπιστία της κύριας διαθέσιμης εναλλακτικής, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει στην πλειοψηφία της δύσπιστη και καχύποπτη απέναντι στο κόμμα της αριστεράς.

 

Η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ συνιστά ασφαλώς μεγάλη πολιτικο-εκλογική, αν και όχι την «ιστορική» νίκη που ο ίδιος διατείνεται. Το να χρησιμοποιεί κανείς ιστορικο-παραταξιακά κριτήρια του τύπου «για πρώτη φορά πρώτη η αριστερά», συνιστά πολιτικό λάθος, που επαναλαμβάνεται μάλιστα για πολλοστή φορά. Η σημερινή συγκυρία, κοινωνικής και εθνικής καταστροφής δεν προσφέρεται για παραταξιακές κορώνες, έστω και δικαιολογημένες, επιβάλλει πολιτικό λόγο που ενώνει τον λαό, το έθνος, ανεξαρτήτως ιδεολογικών αναφορών. Οι ψηφοφόροι δεν εκτόξευσαν τον ΣΥΡΙΖΑ το 2012 γιατί γοητεύτηκαν ξαφνικά από τα πρόσωπα και τις ιδέες του, αλλά γιατί αναζήτησαν επειγόντως διαθέσιμο εργαλείο σωτηρίας της πατρίδας τους.

 

Ευρύτερα, στη σημερινή κατάσταση, πλαίσιο καταστρεφόμενου έθνους-κράτους, τα συνήθη πολιτικά κριτήρια έχουν πολύ σχετική σημασία. Διότι αν το γήπεδο βουλιάζει, δεν πολυμετράει ποια ομάδα κερδίζει, ποια βάζει περισσότερα γκολ. Το κριτήριο είναι αν η απειλούμενη κοινωνία, το απειλούμενο έθνος φτάνει κοντύτερα στο να αποκτήσει την πολιτική δυνατότητα να «εξεγερθεί», να αντισταθεί αποτελεσματικά στη δύναμη που το καταστρέφει, δηλαδή στους Πιστωτές, ή αν, αντίθετα, κατακερματίζεται και αποσυντίθεται. Από την άποψη αυτή τα αποτελέσματα δεν είναι πολύ ενθαρρυντικά, αφήνοντας πάντως ανοιχτή την πιθανότητα σοβαρής βελτίωσης, μόνο όμως αν, τα πολιτικά υποκείμενα που θέλουν να παίξουν «απελευθερωτικό», «σωτήριο» ρόλο, και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, διορθώσουν σημαντικά την πολιτική τους.

 

Πρώτη ανατομία του αποτελέσματος

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν και πρώτος, έχασε 140.000 ψήφους εν σχέσει με το 2012, σύγκριση σωστή λόγω του δημοψηφισματικού χαρακτήρα αμφοτέρων των αναμετρήσεων. Και έχασε αυτές τις ψήφους παρά το ότι, στη διετία που μεσολάβησε από τις περασμένες εκλογές, οι μνημονιακές πολιτικές συνέχισαν να συσσωρεύουν «βιβλικά» οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά ερείπια και τις τεράστιες απώλειες που υπέστησαν τα μνημονιακά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ. ΔΗΜΑΡ), απώλειες που κυρίως τροφοδοτούν Χρυσή Αυγή και «Ποτάμι» («φερετζέ» όσων μνημονιακών ντρέπονται να το πουν, όχι βέβαια κυβερνητικό εταίρο, όπως ονειρεύονται επικινδύνως υψηλόβαθμα αριστερά στελέχη!).

 

550.000 έχασε η ΝΔ, 300.000 το ΠΑΣΟΚ, 320.000 η ΔΗΜΑΡ. Απώλειες που δεν τροφοδότησαν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τη ΧΑ, το Ποτάμι, έναν αστερισμό μικρότερων σχηματισμών ή την αποχή. Ο υποψήφιος σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Καμμένος, απέτυχε να συγκρατήσει την πλειοψηφία των ψηφοφόρων του, χάνοντας 265.000 από τους 460.000. Το ΚΚΕ, αν και δεν βελτίωσε σε τίποτα την πολιτική του, κέρδισε 70.000 ψήφους, πιθανότατα από  ψηφοφόρους που το «χρησιμοποίησαν» για να στείλουν «μήνυμα» στον ΣΥΡΙΖΑ, φοβούμενοι «δεξιά στροφή» του, κάτι που συνέβη πιθανότατα και με τους 20.000 επιπλέον ψηφοφόρους της «Ανταρσίας». ‘Ένα περίπου 10% της συνολικής ψήφου «χάνεται» σε μια αριστερά χωρίς πολιτικό σχέδιο, με τον ΣΥΡΙΖΑ να αδυνατεί να τους συσπειρώσει και την ίδια να παίζει μόνο αρνητικό ρόλο.

 

Βεβαίως, έτσι που είναι «διατυπωμένο» το εκλογικό αποτέλεσμα, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θριαμβολογούν, ο μεν γιατί ήρθε πρώτος, οι δε γιατί …δεν εξαφανίστηκαν! Για τη μεν αριστερά δεν υπάρχει μήνυμα να λάβει, οι δε άλλοι λένε ότι το πήραν, ενώ ούτε πήραν, ούτε θέλουν να πάρουν τίποτα. (Και να τόπαιρναν άλλωστε δεν θα είχαν τι να το κάνουν. Η χώρα διοικείται από την τρόικα. Μόνο το χαρτί περιτυλίγματος των αποφάσεών της τοποθετείται από τους εγχώριους διαχειριστές).

 

Το εκλογικό ποσοστό που κερδίζει η αριστερά δίνει 130 βουλευτές και σε συνδυασμό μάλιστα με την αποτυχία του Καμμένου να διαχειρισθεί αποτελεσματικά το υπόλοιπο «αντιμνημονιακό τόξο» είναι τεχνικά ανεπαρκές για τον σχηματισμό αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Αυτό θα γίνει ακόμα πιο πιεστικό πρόβλημα, αν η κυβέρνηση  πιέσει την Κουμουνδούρου να συμφωνήσει για απλή αναλογική στις επόμενες εκλογές. Ο συνήθως «γραμμικός»,  «εύθραυστος» πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ και η αναγόρευση της απλής αναλογικής σε «λυδία λίθο» της δημοκρατίας, «θρησκεία» της αριστεράς, καθιστά πολύ δύσκολη την αντίστασή της σε τέτοιες πιέσεις. 

 

Ακόμα πιο σοβαρό είναι το γεγονός ότι το ποσοστό που απέσπασε ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές είναι πολιτικά και κοινωνικά ανεπαρκές για την αναγκαία σύγκρουση με τους Πιστωτές, σύγκρουση, «πόλεμο», που τον επιβάλλει μια οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια σωτηρίας της χώρας, ότι και αν πιστεύουν επί του θέματος στην Κουμουνδούρου. Μόνο σχήμα πολύ ευρύτερο, ξεπερνώντας τα ιστορικά όρια της αριστεράς, μπορεί να αντιμετωπίζει τα προβλήματα που βάζει η ίδια η κατάσταση.

 

Για τους λόγους αυτούς η πολιτικο-εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεν αδιαμφισβήτητη, αλλά ούτε «ιστορική» μπορεί να χαρακτηρισθεί, ούτε συνιστά από μόνη της εγγύηση για τη συνέχεια – το αντίθετο.

 

Η αναγκαία διόρθωση

 

Με τα σημερινά δεδομένα, η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να καταστρέφεται οικονομικά και κοινωνικά, νέες ρυθμίσεις για το χρέος, δεσμευτικές επί δεκαετίες θα συμφωνηθούν, χιλιάδες νέοι ‘Ελληνες θα μεταναστεύσουν, η αντικειμενική ικανότητα της χώρας να αντισταθεί θα εξασθενήσει, οι εμφυλιοπολεμικές τάσεις θα ενισχυθούν, απειλές και για την εξωτερική υπόσταση ακόμα του ελλαδικού και, ιδίως, του κυπριακού κράτους θα εμφανισθούν πιθανώς. Νέες, πιο περίπλοκες προκλήσεις θα παρουσιαστούν ενώπιον των δυνάμεων που θέλουν να σταματήσουν τη σημερινή πορεία της χώρας στον όλεθρο. Για να αντιμετωπιστούν αυτές οι προκλήσεις θα πρέπει να γίνει μια τεράστια μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι σήμερα το μακράν σημαντικότερο πολιτικό εργαλείο των «αντιμνημονιακών», χωρίς με την παρατήρηση αυτή να θέλουμε να μειώσουμε τη σημασία όλων των προσώπων, κινήσεων, κομμάτων που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να κινητοποιηθούν.

 

Δεν είναι δυνατόν με τις σημερινές, εσφαλμένες ή ασαφείς θέσεις του στα εθνικά να συσπειρώσει ο ΣΥΡΙΖΑ την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όπως φάνηκε ανάγλυφα με την υπόθεση Σαμπιχά. Σε μια περίοδο που οι ‘Ελληνες τρέμουν την οικονομική καταστροφή, δεν μπορεί η χώρα να προσπαθεί κάθε εβδομάδα να ερμηνεύσει τη χ δήλωση του ψ οικονομολόγου, ή να συμβιβάσει την άποψη περί «αποικίας χρέους» και «δικής μας κρίσης» για την οποία «είμαστε υπεύθυνοι». Πρέπει, επιτέλους, να δοθεί στη δημοσιότητα (και στην κριτική!) το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζεται ένα πολύ σταθερό και αποφασιστικό «σήμα», που να προδίδει «ενσυναίσθηση» της τραγωδίας που ζει η χώρα, διαποτισμένο από «ιεραποστολικό πνεύμα» για να πεισθούν οι ‘Ελληνες να ακολουθήσουν ένα κόμμα στην αμφισβήτηση των αποικιακών δεσμών.

 

Καλό είναι επίσης να ορκιζόμαστε στα κινήματα, ακόμα καλύτερα όμως να μην τα φρενάρουμε όταν παρουσιάζονται. Δεν επαρκεί «κόμμα - εκλογικός μηχανισμός» για τόσο σύνθετα προβλήματα της εποχής. Απορεί κανείς γιατί δεν γίνεται καμιά σοβαρή προσπάθεια δημιουργίας μεγάλου συνεταιριστικού κινήματος, απαραίτητου για να χτυπηθεί η ακρίβεια και να μάθουν οι άνθρωποι να συνεργάζονται.

 

Αυτά και πολλά άλλα μπορούσαν και έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δύο χρόνια τουλάχιστο. Κι αν είχαν γίνει θα ήταν ασφαλώς παρελθόν σήμερα η κυβέρνηση Σαμαρά. Αλλά και τώρα είναι καιρός να γίνουν, κι αν δεν γίνουν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γνωρίσει απλώς αποτυχία, κινδυνεύει να καταστραφεί εν μέσω των ερειπίων της χώρας.  

 

Η διεύρυνση της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ επιβάλλει εδώ και καιρό τη διεύρυνση του κόμματος σε ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας, όπως και τη σύμπηξη πολύ ευρύτερου μετώπου κοινωνικής-εθνικής σωτηρίας. Μετά το 2012 όμως, τα στελέχη του κόμματος «ταμπουρώθηκαν» προς προστασία της νυν κομματικής και αύριο ελπιζόμενης κρατικο-κυβερνητικής εξουσίας τους, αντιμετωπίζοντας όσους το προσεγγίζουν ως … επίδοξους εισβολείς. «Σήμερα είναι πιο δύσκολο να γραφτείς στον ΣΥΡΙΖΑ, παρά στο Χάρβαρντ», αναγνωρίζει υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος. (Βεβαίως λέγοντας διεύρυνση εννοούμε διεύρυνση στις ζωντανές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, όχι στα απολειφάδια του παπανδρεϊκού συστήματος!)

 

‘Αλλωστε το αποτέλεσμα επιλογής κομματικών στελεχών για τις αυτοδιοικητικές εκλογές ή εκεί που επιβλήθηκαν με το «έτσι θέλω» στη βάση οι επιλογές της ηγεσίας (Πελοπόννησος, Μακεδονία), η σύνθεση τέλος των εκλεγέντων ευρωβουλευτών είναι όλα τόσο εύγλωττα, που δεν χρήζουν σχολιασμού. Η ελληνική αριστερά δεν χρειάζεται ένα κλασικό, «στρατιωτικού» τύπου σταλινικό μηχανισμό, χρειάζεται ένα κόμμα και μέτωπο ζωντανά, ικανά να διαθλούν και να μεταφέρουν τις τάσεις της κοινωνίας, να αλληλεπιδρούν με αυτή.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

Επίκαιρα, 29/5/2014