Μίκης: Γιατί ξαναλέμε όχι στο σχέδιο Ανάν

Γιατί ξαναλέμε «όχι» στο Σχέδιο Ανάν  - ένα «προφητικό» άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη

 

Πλήρης συνειδήσεως από τότε για το σχέδιο ανατροπής του Τάσσου Παπαδόπουλου και επαναφοράς του σχεδίου Ανάν, ο Μίκης Θεοδωράκης προειδοποιούσε με  το παρακάτω άρθρο του δημοσιευμένο στην Καθημερινή της 2.5.2004 για το τι θα συμβεί και επανήρχετο στα στοιχεία του σχεδίου λύσης του κυπριακού που και σήμερα επανέρχονται από τον Νίκο Αναστασιάδη.

 

Του Μίκη Θεοδωράκη

 

Με δήλωσή μου πριν από δέκα μέρες κάλεσα τους Κύπριους πολίτες να απαντήσουν με ένα βροντερό «όχι» στα τελεσίγραφα του Τζορτζ Μπους και του Κόλιν Πάουελ. Σήμερα, αποφάσισα να ξαναμιλήσω για τη σημασία αυτού του «όχι», αλλά και να επισημάνω ορισμένα στοιχεία του Σχεδίου Ανάν, που επιχειρήθηκε και θα επιχειρηθεί ξανά να περάσει. Αφορμή η έκδοση του βιβλίου «Η Αρπαγή της Κύπρου» (εκδ. Λιβάνη) του δημοσιογράφου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου. Ενός βιβλίου που με συγκλόνισε και που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι Ελληνες.

Πριν από μία εβδομάδα, οι Ελληνοκύπριοι είπαν το μεγάλο «όχι» τους, απορρίπτοντας, με το συντριπτικό ποσοστό του 76%, το Σχέδιο Ανάν. Οι απλοί Κύπριοι πολίτες βρήκαν το θάρρος να αγνοήσουν αμερικανικά τελεσίγραφα και πιέσεις. Αρνήθηκαν να υποκύψουν σε πολιτικούς ηγέτες και μέσα ενημέρωσης (ή αποβλάκωσης;), στο νέο «αμερικανικό κόμμα», που προσπάθησε να κάνει τον δικό του φόβο και τη δική του υποτέλεια, φόβο και υποτέλεια Κυπρίων και Ελλαδιτών. Με την ψήφο τους διαφύλαξαν το ανεξάρτητο και δημοκρατικό κράτος τους, το κράτος των Ελλήνων και Τούρκων της Κύπρου, την Κυπριακή Δημοκρατία.

Ακόμη το υπερασπίζονται

Αν οι δυνάμεις (όχι βέβαια οι πολίτες) που υποστήριξαν το «ναι» ήταν καλόπιστες θα έπρεπε, μετά το αποτέλεσμα, να καθήσουν να σκεφτούν τι πήγε λάθος στη δική τους πολιτική, πώς έφτασαν να υπερασπίζονται με φανατισμό ένα σχέδιο που απορρίπτει μια τόσο συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Αντί γι' αυτό, από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα, βλέπουμε να παρελαύνουν από τις τηλεοράσεις σαν να μη συνέβη τίποτα, εξηγώντας μας ότι δεν είναι αυτοί που στραβά αρμενίζουν, αλλά ο γιαλός που είναι στραβός. Ορισμένοι έφτασαν να συμπαραταχθούν ανοιχτά με την επιδίωξη της Ουάσιγκτον να ανατραπεί ο προέδρος Παπαδόπουλος. Ηγέτες πολιτικών κομμάτων στην Κύπρο και ευρωβουλευτές από την Ελλάδα πρωταγωνίστησαν στην άσκηση πιέσεων επί της Λευκωσίας σε διεθνή forum. Κατηγορούν τον κυπριακό λαό ότι δεν θέλει λύση, ή ότι «παρασύρθηκε», κατά την άσκηση του ύψιστου δημοκρατικού του δικαιώματος. Και σε μια επίδειξη εθνικής ανευθυνότητας, για να μη πούμε τίποτα βαρύτερο, υπονομεύουν την αλληλεγγύη των Ελλήνων της Ελλάδας και των Ελλήνων της Κύπρου, αλληλεγγύη που, όταν κλονίστηκε στην ιστορία μας, το αποτέλεσμα δεν ήταν άλλο από αιματηρές τραγωδίες.

Πριν από το δημοψήφισμα έλεγαν ότι πρέπει να στηρίξουν την όποια απόφαση του κυρίαρχου κυπριακού λαού. Μετά το δημοψήφισμα τη στηρίζουν όπως το σκοινί τον κρεμασμένο! Αντί να πουν στους φίλους τους, Μπους, Μπλερ, Σολάνα και Φερχόιγκεν, να σεβαστούν τη λαϊκή ετυμηγορία, προσφέρουν, με έργα και με λόγια, άφθονα τα δήθεν «επιχειρήματα» στους εχθρούς της Κύπρου, σε αυτούς που θέλουν να παρουσιάσουν όχι τον τουρκικό στρατό εισβολής και κατοχής, όχι το απαράδεκτο Σχέδιο Ανάν και τις μεθοδεύσεις των Αγγλοαμερικανών, αλλά την πλειοψηφία των Κυπρίων που το αρνήθηκαν, ως υπεύθυνους γιατί «δεν λύθηκε» το Κυπριακό! Σε μια απίστευτη διαστροφή της πραγματικότητας, υποστηρίζουν ότι ο Κύπριος πολίτης που είπε «όχι» στην κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, το έκανε δήθεν γιατί δεν θέλει να δει την πατρίδα του λεύτερη και ενωμένη, γιατί δεν θέλει να ξαναδεί λεύτερη την Αμμόχωστο, την Κερύνεια και τη Μόρφου! Ξεχνάνε ότι ακόμη και οι πρόσφυγες από την Αμμόχωστο, οι πιο σίγουροι ότι θα έπαιρναν άμεσα τις περιουσίες τους πίσω, ψήφισαν κι αυτοί «όχι».

Τι προβλέπει το Σχέδιο Ανάν;

Το ερώτημα στο δημοψήφισμα δεν ήταν «θέλετε ή όχι λύση του Κυπριακού», αλλά «θέλετε ή όχι το Σχέδιο Ανάν». Τι όμως προβλέπει αυτό το σχέδιο; Είναι άραγε μια κάποια λύση, έστω άδικη, έστω οδυνηρή, έστω ετεροβαρής; Το δικό μου συμπέρασμα από τη μελέτη του σχεδίου (και αυτή είναι και η συμβολή του βιβλίου του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου), είναι ακριβώς αυτό: το σχέδιο όχι μόνο επιβάλλει μια απαράδεκτη λύση, αλλά και είναι μια πολύ επικίνδυνη συνταγή, που κινδυνεύει να εμπλέξει πολύ άσχημα Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, Ελλάδα και Τουρκία. Δεν είναι άλλωστε καθόλου συμπτωματικό ότι το Σχέδιο Ανάν προωθείται κυρίως από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, τις δύο δυνάμεις που έχουν προκαλέσει το τωρινό ματοκύλισμα στη Μέση Ανατολή, αφού προηγουμένως με τις παρεμβάσεις τους οδήγησαν στην αστάθεια και την τραγωδία τους λαούς των Βαλκανίων.

Να μερικές από τις πρωτοφανείς, πρωτάκουστες στη διεθνή πρακτική και αντίθετες με όλο τον σύγχρονο πολιτικό πολιτισμό, τον Διαφωτισμό, την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ διατάξεις του:

-Η πλειοψηφία γίνεται μειοψηφία

Με τι θα ασχολείται το νέο κράτος για πολλά χρόνια; Με τις σχέσεις ασφαλώς των δύο κοινοτήτων του. Ποιος θα παίρνει τις σχετικές αποφάσεις; Την κυπριακή ιθαγένεια θα την αποδίδει το Συμβούλιο Ιθαγένειας όπου μειοψηφούν οι Ελληνοκύπριοι, αν και πλειοψηφία του πληθυσμού. Την άδεια διαμονής Ελλήνων και Τούρκων υπηκόων στην Κύπρο θα τη δίνει το Συμβούλιο Αλλοδαπών (μειοψηφία οι Ελληνοκύπριοι). Τα σύνορα των δύο κρατών θα τα οροθετήσει η Επιτροπή Συνόρων (μειοψηφία οι Ελληνοκύπριοι). Με την επιστροφή των προσφύγων θα ασχολείται το Συμβούλιο Μετεγκατάστασης (ένας Ελληνοκύπριος στα πέντε μέλη τoυ). Τα ζητήματα περιουσιακών διεκδικήσεων και αποζημιώσεων θα απασχολούν το Συμβούλιο Περιουσιών (μειοψηφία οι Ελληνοκύπριοι).

Ποιος θα καθορίζει τη νομισματική πολιτική του νέου «κράτους»; Η Κεντρική Τράπεζα, στη διοίκηση της οποίας θα είναι μειοψηφία οι Ελληνοκύπριοι.

Ποιος θα κρίνει σε τελευταίο βαθμό όλες τις αποφάσεις όλων των οργάνων του νέου κράτους; Το Ανώτατο Δικαστήριο όπου οι Ελληνοκύπριοι δικαστές θα είναι μειοψηφία.

Σε όλα αυτά τα όργανα, που θα παίρνουν τις κρίσιμες αποφάσεις, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι εκπροσωπούνται με ίσο αριθμό μελών. Σε περίπτωση διαφωνίας, την απόφαση θα παίρνουν ξένοι που διορίζει ο Ανάν. Και όπως όλοι ξέρουμε Κόφι Ανάν δεν είναι καν Συμβούλιο Ασφαλείας, είναι ο άνθρωπος που η Ουάσιγκτον επέβαλε επικεφαλής του ΟΗΕ. Με άλλα λόγια, το Σχέδιο Ανάν δεν λύνει κανένα από τα μεγάλα προβλήματα στις σχέσεις των δύο κοινοτήτων. Τα παραπέμπει όλα στη διαιτησία Ουάσιγκτον και Λονδίνου, στις δύο δυνάμεις δηλαδή που δημιούργησαν το πρόβλημα και την αμεροληψία των οποίων βλέπουμε ανάγλυφη αυτές τις μέρες.

Υπάρχει έντιμος και ταυτόχρονα ευφυής άνθρωπος που να ονομάσει ένα τέτοιο κράτος «Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία»;

-Το κράτος διοικείται από (ξένους) δικαστές

Η Κύπρος γίνεται το πρώτο «κράτος» στον κόσμο που θα διοικείται από ένα Ανώτατο Δικαστήριο με αρμοδιότητα να αντικαθιστά Βουλή και Κυβέρνηση, σύμφωνα με το άρθρο 6 του Συντάγματος. Θα μπορεί π.χ. να ψηφίζει προϋπολογισμό, να ψηφίζει στην Ε.Ε. ή να διορίζει πρεσβευτές. Θα έχει επίσης το δικαίωμα να απαγορεύει σε Κύπριους πολίτες τη διαμονή σε ένα από τα δύο «συνιστώντα κράτη» της χώρας τους! Στη σύνθεσή του θα μειοψηφούν οι Ελληνοκύπριοι και τα μέλη του θα εκλέγουν κατά πάσα πιθανότητα τους διαδόχους τους!

-Τι λένε οι συνταγματολόγοι;

Το Σχέδιο Ανάν είναι «συνταγματικό τερατούργημα» και «έρχεται σε πλήρη αντίθεση προς τις θεμελιώδεις αρχές του σεβασμού της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της δημοκρατίας», υποστηρίζει ο πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Συνταγματολόγων και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Διεθνούς Ενωσης Συνταγματικού Δικαίου Κώστας Μαυριάς και ο διευθυντής του Ινστιτούτου Συνταγματικών Ερευνών του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιος Κασιμάτης (ανακοίνωση, 23.4.04). «Κείμενο παράφρονος» που «καμμιά ομοσπονδία δεν θα μπορούσε να συζητήσει», το χαρακτήρισε ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Δημήτρης Τσάτσος (κυπριακός τύπος, 21.3.04). «Τέρας», που «μπορεί να το ξετινάξει κανείς σε δύο λεπτά από πλευράς δικαίου» το χαρακτήρισε ο συνταγματολόγος Βαγγέλης Βενιζέλος (Antenna, 29.3.04)! Τα ίδια υποστήριξαν κορυφαίοι Γερμανοί συνταγματολόγοι και ο Λουκάς Λουκαΐδης, δικαστής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

-Ομοσπονδία ή συνομοσπονδία το νέο κράτος;

Ούτε ομοσπονδία, ούτε συνομοσπονδία, ούτε καν κράτος. Σε ποιο άλλο κράτος δεν υπάρχει «ιεραρχία» ομοσπονδιακών και ομοσπόνδων νόμων, όπως ρητά προβλέπει το Σχέδιο Ανάν;

-Στην Κύπρο απαγορεύεται η αυτοάμυνα και ο ευρωστρατός...

Η Κύπρος του Ανάν γίνεται το πρώτο κράτος του ΟΗΕ που του απαγορεύεται μονίμως να έχει στρατό. Τέτοιο μέτρο δεν ίσχυσε ούτε για τη Γερμανία και την Ιαπωνία μετά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε για το Ιράκ του Σαντάμ. Η Κύπρος αποκλείεται επίσης από οποιαδήποτε τωρινή ή μελλοντική δραστηριότητα του ευρωστρατού, χωρίς τη συγκατάθεση της Αγκυρας.

-...Αλλά σταθμεύουν ένα σωρό ξένοι στρατοί στο έδαφός της

Ενώ η Κύπρος αφοπλίζεται και ο ευρωστρατός απαγορεύεται, προβλέπεται όμως η διαιώνιση της παρουσίας τουρκικών και βρετανικών δυνάμεων στο έδαφός της, με διευρυμένα μάλιστα δικαιώματα στρατιωτικής επέμβασης. Αν η Τουρκία και η Βρετανία αποκλείουν τη χρήση των δικαιωμάτων επέμβασης, γιατί επιμένουν στη διατήρησή τους;

-Μια νέα και χειρότερη Ζυρίχη

Αυτές οι ρυθμίσεις ασφαλείας ακολουθούν τη φιλοσοφία και είναι ακόμη χειρότερες από αυτές που προέβλεψαν οι συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Αλλά τις πρόνοιες της Ζυρίχης και του Λονδίνου τις έχουμε δοκιμάσει. Αυτές επέτρεψαν και διευκόλυναν αιματηρές διακοινοτικές ταραχές, πραξικόπημα, εισβολή και διχοτόμηση. Θέλουμε να ξαναρχίσουμε το έργο από την αρχή;

-Ενα κράτος χωρίς μηχανισμούς επιβολής της συμφωνίας

Ακόμη και αυτό το απαράδεκτο κατά τα άλλα Σχέδιο Ανάν δεν προβλέπει κανένα αποτελεσματικό μέσο τήρησής του. Η επιστροφή των εδαφών και των προσφύγων, η τήρηση των νόμων και των διεθνών συνθηκών, επαφίεται στη φιλοτιμία του τουρκικού στρατού, της τουρκικής αστυνομίας και των κυβερνήσεων ΗΠΑ και Βρετανίας! Στο υποτιθέμενο αυτό κοινό «κράτος» θα υπάρχουν σύνορα και δύο αστυνομίες, μία ελληνική και μία τουρκική. Θα υπάρχει δύναμη του ΟΗΕ (που ξέρουμε από τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, την Παλαιστίνη, την ίδια την Κύπρο, και αναρίθμητα άλλα παραδείγματα πόσο «αποτελεσματικός» είναι), που δεν θα έχει όμως εντολή επιβολής της τήρησης των συμφωνηθέντων, αλλά μόνο παρακολούθησής τους.

Από πού προέκυψε το τέρας;

Ο Κόφι Ανάν δεν θα εμφάνιζε ποτέ αυτό το ανοσιούργημα, αν δεν βρίσκονταν στην Ελλάδα και στην Κύπρο πολιτικοί που -στης Ουάσιγκτον τα ρήματα πειθόμενοι- θα του επέτρεπαν να το κάνει. Αφήνω σε άλλους την προσπάθεια να ερμηνεύσουν τι εννοούσε ο Φερχόιγκεν όταν έλεγε ότι το 1999 άλλα του υποσχέθηκαν οι τότε ηγέτες της Ελλάδας και της Κύπρου. Ας απαντήσουν εκείνοι. Θυμίζω ότι τον Ιανουάριο του 2000, ο σύμβουλος του Ελληνα πρωθυπουργού Γιώργος Πανταγιάς, πριν καν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις Ντενκτάς - Κληρίδη που κατέληξαν στην εμφάνιση του Σχεδίου Ανάν, με άρθρο του υποστήριξε ότι το νομικό καθεστώς της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει δευτερεύουσα σημασία, θέση που στέρησε τη διαπραγμάτευση από τη σημασία της και αντί να οδηγήσει σε κάποιο «συμβιβασμό», οδήγησε τελικά σε πλήρη συνθηκολόγηση, σε παράδοση την ελληνική πλευρά στις διαπραγματεύσεις. Ο Γλαύκος Κληρίδης επέμενε μέχρι τότε ότι οι διαπραγματεύσεις πρέπει να διεξαχθούν εντός των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, δέχτηκε όμως μετά να συζητήσει με τη διαδικασία «όλα στο τραπέζι».

Κληρίδης, Σημίτης και Παπανδρέου έπεισαν, με τη στάση τους και τις δηλώσεις τους, ότι ήταν έτοιμοι να δεχτούν τα πάντα, με αποτέλεσμα Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Βρυξέλλες να λένε στους διαδόχους τους ότι πρέπει να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους! Η Ουάσιγκτον, σε συνεργασία με την κυβέρνηση Σημίτη-Παπανδρέου πίεσε για την αποδοχή της συμφωνίας της Νέας Υόρκης (της υποχρεωτικής επιδιαιτησίας Ανάν), ώστε να δυσκολέψει ακόμη και την επόμενη κυβέρνηση της Αθήνας και τον κ. Παπαδόπουλο να πουν ενδεχομένως όχι. Κι αφού τα έκαναν όλα αυτά, ζήτησαν από τον κυπριακό (και τον ελληνικό) λαό να συγκατατεθεί στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, υποκύπτοντας στις πιέσεις που οι ίδιοι συνέβαλαν για να ασκούνται, ώστε να μη στενοχωρηθούν Ουάσιγκτον, Λονδίνο και Φερχόιγκεν. Ευτυχώς, οι πολίτες της Κύπρου (αλλά και της Ελλάδας) αποδείχτηκε τελικά ότι έχουν και μυαλό και ψυχή.

Για μια πραγματική συμφιλίωση

Ολη μου τη ζωή εργάστηκα για την αυθεντική, πραγματική και ειλικρινή συμφιλίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, του ελληνικού και του τουρκικού λαού. Καταδίκασα αποφασιστικά τους δικούς μας «παλληκαράδες», που κάνουν τον έξυπνο όταν βρεθούν σε θέση δύναμης και τρέχουν μετά να προσκυνήσουν τους ισχυρούς της Γης, ακόμα κι όταν δεν τους το ζητάνε.

Μια τέτοια συμφιλίωση μπορεί να γίνει όμως μόνο στη βάση της ειλικρίνειας και της δικαιοσύνης. Δεν μπορεί να γίνει διαλύοντας την Κυπριακή Δημοκρατία. Οι Ελληνοκύπριοι έχουν κι αυτοί το δικό τους μερτικό της ευθύνης για όσα έγιναν στο παρελθόν και πρέπει να είναι πολύ γενναιόδωροι στους συμπολίτες τους. Αλλά δεν πρέπει να είναι καθόλου γενναιόδωροι στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στους στρατηγούς της Αγκυρας, σε αυτούς δηλαδή που προσπαθούν να περάσουν μια λύση που δεν είναι λύση, αλλά η συνταγή για τη διαιώνιση της έχθρας και της σύγκρουσης Ελλήνων και Τούρκων, του μέσου δηλαδή που χρησιμοποιεί η αμερικανική «νέα Ρώμη» για να ελέγξει Κύπρο, Ελλάδα και Τουρκία, όπως τόσες και τόσες φορές έπραξε στο παρελθόν.

Το «όχι» των Ελληνοκυπρίων στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και το «ναι» των Τουρκοκυπρίων, ναι στη δημοκρατία και την Ευρώπη (γιατί έτσι πρέπει να ερμηνευθεί) δημιουργούν, σε συνδυασμό με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. μια νέα κατάσταση, μια νέα, μοναδική ιστορική ευκαιρία. Καλώ Ελληνες και Τούρκους της Κύπρου, που ξέρουν καλά πόσο έχω ενδιαφερθεί για την τύχη τους και την προκοπή τους, να γυρίσουν την πλάτη τους στο πλαίσιο Ανάν, να συντρίψουν στην πράξη τις πράσινες γραμμές. Οι ίδιοι πρέπει να το κάνουν αυτό, όχι να εμπιστευθούν ξανά διαδικασίες διεθνούς διαιτησίας που γέννησαν τέρας και θα το ξαναγεννήσουν αν τους το ξαναεπιτρέψουμε. Οι ίδιοι, αυτοί που θα ζήσουν στο κοινό τους κράτος, πρέπει να βρουν τη λύση, όχι να εμπιστευθούν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το Φόρεϊν Οφις, τους Ανάν, ντε Σότο, Σολάνα και τους ομοίους τους.

Οι υπόλοιποι να σεβαστούμε και το «όχι» των Ελληνοκυπρίων και το «ναι» των Τουρκοκυπρίων - να τους αφήσουμε απερίσπαστους να βρουν οι ίδιοι μια λύση που θα επιτρέψει σε όλους τους πολίτες της Κύπρου να νιώσουν ελεύθεροι και να ευημερήσουν στην κοινή δημοκρατική πατρίδα που τους οφείλει η Ιστορία και η Ευρώπη.

Καθημερινή της Κυριακής, 2 Μαίου 2004

Η πολιτική διαμάχη στην Ουκρανία και οι επιπτώσεις για την Ελλάδα

http://ardin-rixi.gr/archives/16634

Aποικία χρέους, FYROM, Κυπριακό, Ελλάδα-Ουκρανία

https://www.youtube.com/watch?v=pa0HJKB804M

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

 

 

(και ορισμένα πρώτα διδάγματα για την Ελλάδα, την Κύπρο και τον ΣΥΡΙΖΑ)

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

 

Σε μια από τις σημαντικότερες παγκόσμιες κρίσεις εξελίσσεται ήδη η σύγκρουση για τον έλεγχο της Ουκρανίας, που προκάλεσε την κανονική έκρηξη του δεύτερου «Ψυχρού Πολέμου», καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές (1). Ενός «ψυχρού πολέμου» που εμπεριέχει πάντα, σημειωτέον, και την πιθανότητα μετεξέλιξης σε θερμή, πυρηνική σύγκρουση, κυρίως γιατί οι «κανόνες του παιχνιδιού» δεν είναι σήμερα τόσο σαφείς και εμπεδωμένοι στους παίκτες, όσο ήταν μετά τη Γιάλτα και την κρίση των πυραύλων της Κούβας. Μόνο τοποθετώντας την ουκρανική κρίση στο ευρύτερο διεθνές πλαίσιο που ανήκει, μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει.

 

Σε ένα άρθρο μας του 1992 (2) υπογραμμίσαμε ότι η Δύση διαπράττει μείζον στρατηγικό σφάλμα αποδίδοντας τη σοβιετική κατάρρευση αποκλειστικά σε «αδυναμία» και λησμονώντας ότι υπήρξε εν πολλοίς προϊόν προσχώρησης των σοβιετικών ελίτ αλλά και κοινωνιών στις δυτικές αξίες και τη - διαψευσθείσα έκτοτε - προσδοκία μιας «ισότιμης συμμετοχής» στον «πρώτο κόσμο» της «ελευθερίας και των δολλαρίων». Και συμπληρώναμε ότι, υποτιμώντας κραυγαλέα τη δύναμη του ρωσικού εθνισμού και εθνικισμού,  η Δύση κινδυνεύει να δει την αλαζονεία της να γίνεται μπούμερανγκ.

 

Φυσικά, στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Η Δύση δεν είδε στην οικειοθελή διάλυση της ΕΣΣΔ και του ανατολικού μπλοκ παρά μια ανέλπιστη ευκαιρία να οργανώσει τη δική της παγκόσμια αυτοκρατορία, να διεξάγει ανενόχλητη τους πολέμους που διαμέλισαν τη Γιουγκοσλαβία και κατέστρεψαν τη μισή Μέση Ανατολή, να διευρύνει το ΝΑΤΟ, παρά τις σχετικές υποσχέσεις, μέχρι τα περίχωρα της Μόσχας, να διαλύσει το οικοδόμημα του ελέγχου εξοπλισμών (ιδίως τη συνθήκη ΑΒΜ), προχωρώντας ταυτόχρονα σε μια άνευ προηγουμένου εξοπλιστική προσπάθεια σε όλους τους τομείς.

 

Την ίδια στιγμή, έστελνε το ΔΝΤ στη Μόσχα και τις άλλες σοβιετικές δημοκρατίες να διαλύσουν τις οικονομίες τους, προκαλώντας μια άνευ προηγουμένου μετάβαση από τη δήθεν «προλεταριακή» δικτατορία σε μια μαφιόζικη δήθεν δημοκρατία μιας δήθεν αγοράς. Το περίεργο δεν είναι, σε αυτές τις συνθήκες, ότι εμφανίστηκε κάποια στιγμή ένας Πούτιν στο Κρεμλίνο, το περίεργο είναι ότι άργησε τόσο πολύ να εμφανισθεί. Το περίεργο επίσης είναι ότι η πιο προχωρημένη στον κόσμο χώρα σε σοβιετολογικές/ρωσικές σπουδές, οι ΗΠΑ δεν μπόρεσαν να προβλέψουν έγκαιρα τι θα προκαλούσαν οι πολιτικές τους!

 

Αν ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν αντιδρούσε στο πραξικόπημα που οργάνωσε στο Κίεβο η πιο εξτρεμιστική, νεοσυντηρητική φράξια του κατεστημένου των ΗΠΑ, πιθανώς και με τη συνδρομή του Πολωνού Υπουργού Εξωτερικών και πράκτορα της αμερικανικής άκρας δεξιάς Σικόρσκι, οι μέρες του θα ήταν μάλλον μετρημένες στο Κρεμλίνο και το σχέδιο μιας παγκόσμιας, πλανητικής  δικτατορίας του Χρήματος και των ΗΠΑ (της «παγκοσμιοποίησης») πιο κοντά από ποτέ άλλοτε στην πραγματοποίησή του.

 

‘Όπως και κατά τη διάρκεια των προηγούμενων, αμέτρητων κατά τα τελευταία διακόσια χρόνια, «επιδρομών» της Δύσης κατά της Ρωσίας, μεταξύ των οποίων η εκστρατεία του Ναπολέοντα (1812), η επέμβαση εναντίον των Μπολσεβίκων (1921) και η εισβολή του Χίτλερ (1941) – για να μη μιλήσουμε για την πιο ειρηνική, αλλά όχι λιγότερο δραματική εισβολή του καπιταλισμού το 1991 - έτσι και τώρα, η Ουκρανία γίνεται το μεγάλο πεδίο σύγκρουσης για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια ηγεμονία, αλλά και για την ίδια την ύπαρξη της Ρωσίας, ως κανονικού κράτους.

 

‘Ενας «διαρκής προβοκάτορας» στο δυτικό κατεστημένο

 

Διαπιστώνουμε επίσης πάλι, στα ουκρανικά γεγονότα την ύπαρξη, μέσα στον πυρήνα του δυτικού κατεστημένου, μιας νεοσυντηρητικής, εξτρεμιστικής φράξιας, που οργανώνει συνειδητά τον Αρμαγγεδώνα και μια παγκόσμια ολοκληρωτική δικτατορία, μπροστά στην οποία ο Χίτλερ μοιάζει μικρό παιδί. Την ίδια δύναμη βρήκαμε εξετάζοντας ποιος είχε την πρωτοβουλία για τους πολέμους στη Μέση Ανατολή, δύναμη της οποίας οι πρόγονοι δεν ήταν παρά το περιοδικό Commentary στις ΗΠΑ, οι οπαδοί του προληπτικού πυρηνικού πολέμου κατά της ΕΣΣΔ! Αντανακλάται και στην ανοιχτή υποστήριξη καθαρά ναζιστικών, φασιστικών δυνάμεων στην Ουκρανία και είναι ενδιαφέρον ότι για να κάνουν τη δουλειά τους ξεχάσανε τελείως και τον πρωτοφανή αντισημιτισμό αυτών των δυνάμεων. (Είναι καταπληκτικό να βλέπει κανείς τον κ. Χάρις που τόσο ανησυχούσε για τον «αντισημιτισμό» του κ. Καρυπίδη στη δυτική Μακεδονία, να μην έχει καθώς φαίνεται πληροφορηθεί καν, μέχρι της στιγμής τουλάχιστο που γράφονται αυτές οι γραμμές, ότι οι αντισημίτες φασίστες κυριαρχούν στη νέα εξουσία της τρίτης μεγαλύτερης ευρωπαϊκής χώρας! Ποιο συμφέρον, ποιος υπολογισμός είναι τόσο σημαντικός που ξεχνιούνται τέτοια πράγματα;)

 

Η Κυρία Νούλαντ, ενεργώντας για λογαριασμό των πολύ ευρύτερων δυνάμεων του νεοσυντηρητισμού μέσα στο αμερικανικό κατεστημένο, ουσιαστικά κατάφερε, ενεργώντας όπως ενήργησε στην Ουκρανία, πρώτον να τορπιλίσει τη συμμαχία Πούτιν-Ομπάμα, χάρη στην οποία σταμάτησε η προγραμματισμένη επέμβαση σε Συρία-Ιράν, δεύτερον να υπονομεύσει το σχέδιο της ΕΕ και τη συμφωνία στην οποία κατέληξαν οι τρεις ευρωπαίοι ΥΠΕΞ (Γάλλος, Γερμανός, Πολωνός) στο Κίεβο στις 21 Φεβρουαρίου, τρίτον να υπονομεύσει αποφασιστικά την ειδική σχέση Βερολίνου-Μόσχας. Οι νεοσυντηρητικοί και οι φίλοι τους δεν είναι πλειοψηφία στην Ουάσιγκτον και στην Ευρώπη, έχουν όμως την αποφασιστικότητα ενός Λένιν ή ενός Αλκιβιάδη, γι’ αυτό και επιβάλουν την ατζέντα τους σε δυτικό πολιτικό προσωπικό  (υπαλλήλους του Χρήματος) για κλάματα.

 

Δεν είμαστε πολύ μακριά μόνο από τον δυτικό καπιταλισμό της μεταπολεμικής σχετικής ακμής και ενός σοσιαλδημοκρατικού κοινωνικού και ιδεολογικού πλαισίου, αρχίζουμε και ξεφεύγουμε και από το νεοφιλελεύθερο προς ένα καθαρά καταστροφικό, ολοκληρωτικό πλαίσιο. Η ίδια η εμπειρία της ανατολικής μετάβασης είναι μια τεράστια αρνητική απόδειξη για την αδυναμία του παγκόσμιου καπιταλισμού να επεκτείνει τη ζώνη σχετικής ασφάλειας, ελευθερίας και ευημερίας από τον πυρήνα του στην περιφέρειά του. Αλλά και το ίδιο το γεγονός ότι μια Δύση, που κάποτε υποστήριζε τον Ζαχάρωφ, τους Μεντβέντιεφ ή τον Σολζενίτσιν, δεν βρίσκει παρά έναν κλέφτη, όπως ο Χοντορκόφσκι, να κάνει είδωλό της, σημαίνει πολλά για την ίδια τη δική της παρακμή και ολοκληρωτική μετεξέλιξη.

 

25 χρόνια μετά: οι συνέπειες της σοβιετικής διάλυσης

 

Η ρίζα της σημερινής κρίσης βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο αποφασίστηκε η διάλυση της ΕΣΣΔ, αλλά και στην ίδια τη διάλυση που, πρέπει να θυμίσουμε, έγινε εναντίον της εκφρασμένης θέλησης της πλειοψηφίας των σοβιετικών λαών, όπως εκδηλώθηκε με το δημοψήφισμα του Μαρτίου 1991. Σε μια εποχή ενσωμάτωσης και περιφερειακής ολοκλήρωσης, είναι σαφές ότι λόγοι οικονομικοί, αλλά και σχετικής εθνικής ανεξαρτησίας επιβάλλουν περιφερειακές ολοκληρώσεις. Τίποτα δεν επέβαλε τη διάλυση της ΕΣΣΔ, της Γιουγκοσλαβίας και της Τσεχοσλοβακίας, πέραν των αναγκών μιας καθαρά μαφιόζικης πορείας προς τον καπιταλισμό και των δυτικών γεωπολιτικών συμφερόντων.

 

Ακόμα όμως κι αν δεχθούμε, που δεν είναι καθόλου σωστό, ότι η Ρωσία, η Ουκρανία και η Λευκορωσία δεν μπορούσαν να ζουν ισότιμα, συνεργαζόμενες στα πλαίσια μιας εις βάθος μεταρρυθμισμένης και δημοκρατικής ομοσπονδίας, η διάλυση της ΕΣΣΔ έπρεπε να τηρήσει έναν αριθμό κανόνων και ευαίσθητων αμοιβαίων ισορροπιών, κυρίως να σεβαστεί το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση (ο μη σεβασμός αυτού του δικαιώματος ήταν και ο βασικότερος λόγος που οδήγησε στην αιματηρή τραγωδία της Γιουγκοσλαβίας).

 

Ειδικότερα, δεν υπήρχε κανένα σοβαρό ιστορικό ή εθνολογικό επιχείρημα γιατί η Ανατολική Ουκρανία και ιδίως η Κριμαία, θα έπρεπε να συμπεριληφθούν σε μια ανεξάρτητη Ουκρανία και όχι στη Ρωσική Ομοσπονδία, δεδομένου ότι κατοικούνται από μια συμπαγή πλειοψηφία Ρώσων (και όχι «ρωσόφωνων» όπως συχνά αποκαλούνται στον τύπο). Σημειωτέον ότι με τον τρόπο που ο Γέλτσιν διέλυσε την ΕΣΣΔ, προκειμένου να πάρει τη θέση του Γκορμπατσώφ, άφησε εκτός Ρωσικής Ομοσπονδίας το ένα τέταρτο του ρωσικού έθνους. Αυτό ήταν μια ωρολογιακή βόμβα προορισμένη να σκάσει και τώρα έσκασε.

 

Η ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία πρέπει να θεωρείται τώρα δεδομένη. Το πραγματικό ζήτημα αφορά το μέλλον της υπόλοιπης Ουκρανίας, αλλά και το μέλλον των σχέσεων Ανατολής-Δύσης. Θα χρειαστεί πολύ μεγάλη πολιτική ικανότητα εκ μέρους του Κρεμλίνου για να αποφευχθεί μια μείζων πολεμική σύγκρουση στην Ευρώπη, μπροστά στην οποία θα ωχριά η σειρά των γιουγκοσλαβικών πολέμων και με τεράστιους κινδύνους για την παγκόσμια ειρήνη. Η Ρωσία όμως δεν έχει περιθώριο να μην δώσει αυτή τη μάχη, που είναι μάχη για τη δική της επιβίωση – και, επίσης, για την, σχετική τουλάχιστο, ελευθερία των λαών του πλανήτη, για την προοπτική ενός «πολυπολικού» κόσμου.

 

Συμπεράσματα για Ελλάδα, Κύπρο, ΣΥΡΙΖΑ

 

Μερικά συμπεράσματα είναι προφανή για την Ελλάδα και την Κύπρο, τις οποίες βρήκε πρόσφατα τον χρόνο να επισκεφθεί η Κυρία Νούλαντ, δίνοντας στους κ.κ. Αναστασιάδη και Σαμαρά την εντολή να προχωρήσουν την προώθηση του νέου σχεδίου Ανάν-Ομπάμα για τη διάλυση του κυπριακού κράτους (όπως και έγινε αμέσως μετά αυτές τις επισκέψεις). Το βασικό συμπέρασμα και από τα σχέδια Ανάν και από τα απίστευτα Μνημόνια της  οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, είναι ότι δεν θα σώσει κανείς τον ελληνικό λαό, την Ελλάδα και την Κύπρο, παρά μόνο ο ίδιος αν ξεσηκωθεί και δώσει έναν τιτάνιο αγώνα για την σωτηρία και την απελευθέρωση/ανεξαρτησία του.

 

Καλό θα είναι και οι φίλοι από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, να αντιληφθούν την σκληρότητα της διεθνούς πραγματικότητας που θα αντιμετωπίσουν και οι ίδιοι οσονούπω, προετοιμαζόμενοι οι ίδιοι και προετοιμάζοντας τον ελληνικό λαό για «πόλεμο» και όχι για τον «ευχάριστο περίπατο» που ίσως θα προτιμούσαν, τροποποιώντας ενίοτε την πραγματικότητα στη φαντασία τους για να την κάνουν «αντιμετωπίσιμη». Κανείς δεν θα μπορούσε να περιμένει από ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι πανέτοιμο να αντιμετωπίσει μια τόσο σοβαρή κρίση, όσο αυτή που ενέσκηψε στην Ελλάδα και την Ευρώπη – μόνο η Αθηνά βγήκε από το κεφάλι του Δία με πανέτοιμη την πανοπλία της. Θάπρεπε όμως η ηγεσία της αριστεράς να έχει την ωριμότητα, αντί να διαφημίζει μια ανύπαρκτη επάρκεια, μετατρεπόμενη όλο και περισσότερο σε κλειστό κλαμπ, να ανοίξει και να στηριχθεί σε όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, που θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν σε ένα εγχείρημα μοναδικής δυσκολίας.

 

‘Ενα βασικό μάθημα που προκύπτει από τα ουκρανικά και τα «πουτινικά» για την πολύ απρόθυμη να το δεχθεί ηγεσία (καθόλου την βάση αυτού του κόμματος) είναι η  σημασία του ταυτοτικού στοιχείου του έθνους και τη δύναμη του εθνισμού, ως πόλου αντίστασης στην ολοκληρωτική αυτοκρατορία της παγκοσμιοποίησης. Αν η ηγεσία της  ελληνικής και ευρωπαϊκής αριστεράς συνεχίσουν να χαρίζουν αυτή τη σημαία στην άκρα δεξιά, εν μέσω μιας απερίγραπτης (και ανόητης, αν και όχι πάντα ανιδιοτελούς) ιδεολογικής σύγχυσης, το μόνο που θα κάνουν είναι να προετοιμάσουν τη δική τους ήττα και την άνοδο στην ήπειρό μας ξανά του φασιστικού ολοκληρωτισμού.

 

Ειδικά για τους Κυπρίους πολίτες θα ήταν καλό να μελετήσουν προσεκτικά τα συμβαίνοντα στην Ουκρανία. Διέπραξαν ήδη ένα «έγκλημα οπορτουνισμού», παραγνωρίζοντας το προδοτικό παρελθόν και το ηθικό περιεχόμενο του Προέδρου που εξέλεξαν. Ας μην του επιτρέψουν να παίξει με το κράτος τους, αν δεν θέλουν να γνωρίσουν την τύχη των κατοίκων της Ουκρανίας. Δεν είναι καιρός να κάνουμε πειράματα με τις διεθνώς παραδεδεγμένες έννοιες της κρατικής κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας (που δεν νοείται χωρίς τον κανόνα της πλειοψηφίας με ξένους να παίρνουν αποφάσεις για εσωτερικά θέματα των κρατών) και του δικαιώματος  στην αυτοάμυνα. Αρκετές καταστροφές έχουν ήδη υποστεί το ελλαδικό και το κυπριακό κράτος, δεν ξέρουμε καν αν και τι θα γλυτώσει ο ελληνικός λαός και σε Ελλάδα και σε Κύπρο, ας μην προσθέσουμε και άλλες γεωπολιτικές καταστροφές που μπορούν εύκολα να αποβούν μοιραίες για τον ελληνισμό, ιδίως στο σημερινό «πολεμικό» περιβάλλον.

 

 

Σημειώσεις

 

(1) Δες και το σχετικό άρθρο μας με τίτλο «Η Αυτοκρατορία εν δράσει» στα Επίκαιρα της 30.1.2014

 

(2) Sous le drapeau du socialisme, Paris, No.122, Utopie critique, Paris, No 52

 

 

 

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 6 Μαρτίου 2014

Κριμαία και Πούτιν

http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1121274&srv=364

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Με «χασάπη» παρομοίασε την τρόικα ένας Ισπανός ευρωβουλευτής. Τον ‘Ελληνα πρωθυπουργό ενεκάλεσε ένας Βρετανός ευρωβουλευτής, ο Φάραντζ, γιατί αποδέχτηκε την ξένη κατοχή της χώρας του, την κατάλυση της κυριαρχίας της. ‘Ενας πρώην Γερμανός καγκελλάριος, ο Χέλμουτ Σμίτ, υπερασπίστηκε επανειλημμένα την Ελλάδα, με τρόπο, πάθος και γνώση που δεν διέκρινε ‘Ελληνες πολιτικούς. ‘Ένα γεμάτο πάθος και ενσυναίσθηση ποίημα για την Ελλάδα και την Ευρώπη έγραψε ο μεγαλύτερος εν ζωή Γερμανός συγγραφέας, ο Γκίντερ Γκρας. Οι ‘Ελληνες που είναι;

 

Δεν μιλάμε ασφαλώς για τους μνημονιακούς, που θα μπορούσαν εξάλλου, ακόμα και εντός του «νεοφιλελεύθερου» μονόδρομου να μη φτάσουν στους εξωφρενικούς, πρωτοφανείς όρους των ελληνικών δανειακών συμβάσεων και μνημονίων. Μιλάμε ιδίως για τους αντιμνημονιακούς. Πήγαν οι βουλευτές της αριστεράς στο Συμβούλιο της Ευρώπης να ζητήσουν οργάνωση διεθνούς έρευνας για το Φαρμακονήσι και το πέτυχαν. ‘Ερευνα για τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες του Μνημονίου στην Ελλάδα γιατί δεν ζήτησαν επίσης να κάνει το Συμβούλιο; Πως θα ζητήσει αύριο μια κυβέρνηση της αριστεράς μια διακοπή των μνημονιακών πολιτικών, αν δεν έχει και πέντε διεθνή ραπόρτα να στηρίξουν τη θέση της; Μια ανακοίωση βρε αδερφέ για την γενοκτονία των Ελλήνων δεν μπορούσαν να βγάλουν τα «αντιπαγκοσμιοποιητικά» φόρουμ της Φλωρεντίας και της Τύνιδας, το Alter Summit της Αθήνας; Τι ακριβώς κάνουν οι πολυμελείς αντιπροσωπείες που πηγαίνουν σε αυτά τα φόρουμ;

 

Ανοίγω χτες το site του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς και τι βλέπω; Την πανευρωπαϊκή καμπάνια του ΚΕΑ για το δικαίωμα σε ελεύθερη και ασφαλή άμβλωση και εκκλήσεις για διακοπή των σφαγών στο Φαρμακονήσι. Οι ‘Ελληνες είμαστε παιδιά κατώτερου Θεού; Γιατί εδώ και τέσσερα χρόνια δεν έχει δημοσιευτεί σχεδόν τίποτα σε αυτή την ιστοσελίδα, για την απίστευτη βαρβαρότητα του εφαρμοζόμενου «προγράμματος διάσωσης» της Ελλάδας, για τις αυτοκτονίες, την ανεργία, τη διάλυση ενός κράτους-έθνους, ώστε να δημιουργηθεί ένα διεθνές κίνημα αλληλεγγύης; Πως ακριβώς ελπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ να μπορέσει να αντέξει τις τρομακτικές πιέσεις που θα του ασκηθούν αύριο, αν δεν έχει από σήμερα κάνει τα πάντα για να συγκροτήσει ένα πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο κίνημα συμπαράστασης προς την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό;

 

Αυτό δεν ισχύει μόνο για την Αριστερά. Γιατί δεν δρα ο Αρχιεπίσκοπος, γιατί δεν ενημερώνει τις Εκκλησίες όλου του κόσμου για την απίστευτη οικονομική και κοινωνική καταστροφή της χώρας μας; Διερωτώμαι καμιά φορά πως ακριβώς αντιλαμβάνονται αυτοί οι άνθρωποι, το σύνολο των πάσης φύσεων «ηγεσιών» μας τον ρόλο τους.

 

Ποτέ στην ελληνική ιστορία η χώρα δεν ήταν τόσο βαθειά και άμεσα εξαρτημένη από το διεθνές, ιδίως ευρωπαϊκό περιβάλλον της. Και ποτέ στην ιστορία της δεν το καταλάβαινε τόσο λίγο, δεν ήταν τόσο αφόρητα πρωτόγονη και επαρχιακή. Προ καιρού βρέθηκα σε μια δημόσια εκδήλωση όπου συζητήθηκε το «ελληνικό». ‘Ηταν ευρωβουλευτές από διάφορες χώρες και πολιτικές δυνάμεις, είπε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του. Υπήρχαν και δύο εξ Ελλάδος μέλη του ευρωκοινοβουλίου. Το ένα δεν πήρε καν το λόγο, το άλλο κάτι ψέλλισε. Δεν μιλούσε άλλωστε και αγγλικά, πέντε χρόνια στις Βρυξέλλες δεν φιλοτιμήθηκε να τα μάθει, φαίνεται επικοινωνεί με τη γλώσσα των κωφάλαλων με τους συναδέλφους του στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο.

 

Η διεθνής εκπροσώπηση της χώρας είναι από πολλού χρόνου σε εξευτελιστική κατάσταση. Μια μέρα, ένας φίλος που εργάζεται σε οικονομικό Υπουργείο μου διηγήθηκε την εξής περίπτωση: «Μας φώναξε ο διευθυντής, γύρω στις 2, και μας είπε, γίνεται μια σύσκεψη στις Βρυξέλλες για το τάδε (πολύ σοβαρό) θέμα οικονομικής πολιτικής. ‘Εχετε καμια ιδέα τι να υποστηρίξουμε; ‘Εγινε μια μικρή, εκ του προχείρου συζήτηση, μεταξύ καφέ και ούζου για άλλους. Τελικά όμως δεν πήγε κανείς υπάλληλος γιατί ήταν τέλος του χρόνου και διαπίστωσαν ότι είχαν ήδη τελειώσει τα λεφτά των αποστολών». Μετά το 1982 και τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, οι ελληνικές πολιτικές και κρατικές ελίτ σταμάτησαν να διαπραγματεύονται, άφησαν τα πράγματα ανενόχλητα στον αυτόματο πιλότο της ΕΟΚ και μετέπειτα ΕΕ και επικέντρωσαν την προσοχή τους στη λεηλασία της χώρας.

 

Προφανώς, η κατάσταση δεν θα βελτιωθεί τώρα με την εισαγωγή του σταυρού προτίμησης από τον Βενιζέλο για να λύσει τα προβλήματά του με τους 58. ‘Ηδη και πριν τη υιοθέτηση του σταυρού αρκετοί ευρωβουλευτές ήταν απίθανα σούργελα, αλλά η δυνατότητα διορισμού από τους αρχηγούς των κομμάτων επέτρεπε καμμιά φορά να πάει και κανένας σοβαρός άνθρωπος στην Ευρώπη. Τώρα, σε συνθήκες διαπλεκόμενης-αποβλακωτικής τηλεοπτικής δικτατορίας, με εκλογική περιφέρεια οκτώ εκατομμυρίων, ο σταυρός θα μεταφέρει την αρμοδιότητα διορισμού ευρωβουλευτών από τους αρχηγούς των κομμάτων στους καναλάρχες (ή εναλλακτικά τους Μαικήνες) και θα οδηγήσει στην αύξηση του αριθμού από μπασκετμπολίστες και μοντέλα (και ως ηθοποιοί δήθεν!) στην ευρωβουλή. Χώρα-σούργελο η Ελλάδα, λογικό είναι και να αντιπροσωπευόμαστε από σούργελα. Μόνο που αυτά συμβαίνουν όταν η συγκυρία που διερχόμεθα είναι η κρισιμότερη για την ύπαρξη του ελληνικού λαού.

 

Για να ξαναγυρίσουμε εκεί που αρχίσαμε. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ άσχημη και πάρα πολύ κρίσιμη για να παραμένουμε όλοι μας τόσο λίγο σοβαροί. Η χώρα είναι ένα βήμα πριν από την άβυσσο. Πρέπει να δώσει μια πολύ σοβαρή μάχη και στο εσωτερικό και διεθνώς για να σωθεί. Οι πολίτες δεν είναι ανόητοι. ‘Εχουν ένστικτο και καταλαβαίνουν. Μόνο μια δύναμη που αγωνίζεται σοβαρά για αυτό που λέει ότι θέλει να πετύχει και κάνει όντως αυτά που ένας τέτοιος ρόλος απαιτεί θα κερδίσει την εμπιστοσύνη τους, θα έχει μέλλον και δεν θα πάει σε ταχύτατη καταστροφή η ίδια, επωμιζόμενη ιστορικές ευθύνες που δεν της ανήκουν.

 

Η Ελλάδα έχει αργήσει απελπιστικά να βρει τη διεθνή φωνή της. Μόνο χαλώντας τον κόσμο, όπως έκαναν οι Εβραίοι για το δικό τους ολοκαύτωμα, μόνο μιλώντας παντού, όπου βρισκόμαστε και στεκόμαστε, για «κοινωνικό ολοκαύτωμα», για «γενοκτονία» των Ελλήνων, έχουμε μια ελπίδα να χώσουμε λίγη άμμο στην ερπύστρια που ετοιμάζεται να μας πατήσει αύριο, ακόμα πιο σκληρά απότι σήμερα.

 

Χρειάζεται ποσότητα, χρειάζεται και ποιότητα, δεν φτάνει μια «συνδικαλιστικού» τύπου «αντιλιτότητα» και ασφαλώς δεν ωφελεί η ταύτιση με όλες τις πτυχές μιας παγκοσμιοποίησης που επιτίθεται στα έθνη και θέλει να τα συντρίψει, αρχίζοντας από το ελληνικό. Χρειάζεται διεύρυνση της θεματικής από την καταγγελία της λιτότητας και μια «flat» επίκληση ενός ανεπεξέργαστου κεϋνσιανισμού, σε ένα πραγματικό πολιτικό και οικονομικό σχέδιο συμμαχίας των ευρωπαϊκών λαών εναντίον των αγορών, που θα περιλαμβάνει τη λελογισμένη επιστροφή σε πιο προστατευτικό περιβάλλον, έμφαση στην ευρωπαϊκή αυτονομία και τον πολυπολισμό, ισχυρή πράσινη «ένεση» στον κεϋνσιανισμό, που να παίρνει υπόψιν της τα φυσικά όρια του πλανήτη.

 

Αν δεν γίνουν αυτά, αν δεν μπορέσει να τα εκφράσει η υπάρχουσα ή μέλλουσα να δημιουργηθεί αριστερά, τότε η ήπειρος – και πρώτες, πρώτες η Ελλάδα και η Κύπρος – θα γλιστρήσουν αναπόφευκτα είτε στην εγκαθίδρυση ενός χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού, που θα κάνει να μοιάζουν φιλελεύθεροι οι Χίτλερ και οι Στάλιν, είτε θα πάει στις καταστροφικές διενέξεις και άλλες καταστροφές που προοιωνίζεται η εκρηκτική άνοδος της άκρας δεξιάς, άνοδος που δεν αντανακλά παρά την αδυναμία της αριστεράς, στην Ελλάδα, όπως και στην Ευρώπη. Ελπίζει βέβαια πάντα κανείς να ληφθούν αυτές οι ανησυχίες σοβαρά υπόψιν, από όσους έχουν τα μέσα και την ιστορική ευθύνη να τις πάρουν. 

 

 

Σημείωση: Αξίζει να υπογραμμίσουμε ότι τα όσα υφίσταται σήμερα η Κυπριακή Δημοκρατία, που κινδυνεύει να καταλυθεί από την επαναφορά του σχεδίου Ανάν από μια καθαρά προδοτική ηγεσία στην υπηρεσία του ξένου παράγοντα και της αχόρταγης τσέπης της, με τη συμπαράσταση δυστυχώς της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και ενός απερίγραπτου Αρχιεπισκόπου, οφείλονται εν πολλοίς στο ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος τάχθηκε μεν το 2004 εναντίον του Σχεδίου, δεν έδωσε όμως την μάχη των ιδεών και δεν διατύπωσε σοβαρά επιχειρήματα για να εξηγήσει το ‘Όχι των Κυπρίων, τόσο εντός, όσο, και κυρίως, εκτός Κύπρου.

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

«Δρόμος της Αριστεράς», 28.2.2014

Κύπρος και αριστερά, έθνος και παγκοσμιοποίηση

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Αν η ελληνική αριστερά δεν θέλει να δει το πολιτικό της διάβημα να διαλύεται τελικά εις τα εξ ων συνετέθη, να καταστρέφεται, αν θέλει να ασκήσει εξουσία και να παίξει ρόλο σε αυτή την ιστορική συγκυρία, τότε πρέπει να τοποθετηθεί με σαφήνεια στο θέμα της Κύπρου.

 

Καμιά πολιτική δύναμη δεν μπορεί να διεκδικήσει (ή να κρατήσει) κυβέρνηση στην Ελλάδα, «παρακάμπτοντας» το κυπριακό, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να «ηγεμονεύσει» πολιτικά στη χώρα, χωρίς σαφή, ξεκάθαρη πολιτική για το κυπριακό. Και καμιά δύναμη, κανένας πολιτικός δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μας, να λέγεται ή να θεωρείται αριστερή/ός, ούτε καν δημοκρατική/δημοκράτης, αν δεν τάσσεται ανεπιφύλακτα στο πλευρό του κυπριακού λαού, των Ελλήνων της Κύπρου, συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού της νήσου, του οποίου  Ηνωμένες Πολιτείες και Μεγάλη Βρετανία ουδέποτε απεδέχθησαν το δικαίωμα της αυτοκυβέρνησης-αυτοδιάθεσης και που θέλουν, εν ονόματι τάχα λύσης και «ενοποίησης», να γυρίσουν τώρα στην υποδούλωση και την αποικιοκρατία. Αλίμονο αν η αριστερά χαρίσει στην άκρα δεξιά το προνόμιο να εμφανίζεται ως κύρια δύναμη υπεράσπισης του ελληνικού λαού, του ελληνικού έθνους.

 

Αυτό είναι το θεμελιώδες δίδαγμα των τελευταίων 60 χρόνων συχνά αιματηρής ελληνικής ιστορίας. Η αριστερά συνήλθε από τον εμφύλιο εν πολλοίς γιατί πρωταγωνίστησε στις κινητοποιήσεις για το κυπριακό, στη δεκαετία του 1950. Ο Καραμανλής έγινε Πρωθυπουργός εν πολλοίς για να «λύσει» το κυπριακό, όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Ντάλλες, και το «έλυσε» με τη Ζυρίχη και το Λονδίνο, την «Ανταλκίδειο Ειρήνη» όπως χαρακτήρισε τις συμφωνίες αυτές ο Ηλίας Ηλιού στη Βουλή των Ελλήνων. Για το κυπριακό έγινε η αποστασία το 1965 και επιβλήθηκε η δικτατορία του 1967, δικτατορία που έπεσε το 1974 ακριβώς γιατί έκανε (για λογαριασμό των ΗΠΑ και άλλων) το πραξικόπημα  στην Κύπρο και προσπάθησε να δολοφονήσει τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ως αποτέλεσμα της χουντικής προδοσίας, το 1974, οδήγησε σε κατάρρευση ολόκληρο το μεταπολεμικό ιδεολόγημα της «εθνικοφροσύνης» και εδραίωσε την ιδεολογική ηγεμονία τεσσάρων δεκαετιών της κεντροαριστεράς, με κύριο εκφραστή το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, που συνδύασε εθνική αντιϊμπεριαλιστική και κοινωνική ιδεολογία.

 

Αν αυτά ίσχυαν μία φορά στο παρελθόν, ισχύουν δέκα, είκοσι φορές σήμερα, όταν το έθνος ολάκερο, ότι τουλάχιστο δεν έχει σαπίσει τελειωτικά, νοιώθει ως τα κατάβαθα του συλλογικού του ασυνείδητου, τη φοβερή επίθεση που δέχεται, τον οικονομικό και ιδεολογικό πόλεμο που το μετατρέπει σε «αποικία χρέους», το απειλεί, το καταστρέφει και το υποδουλώνει ταυτόχρονα.

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως δυνάμει εθνικό πολιτικό υποκείμενο

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτοξεύτηκε εκλογικά το 2012 γιατί, ξαφνικά, οι ‘Ελληνες ανακάλυψαν τις αρετές του που δεν ήξεραν προηγουμένως. Εκτοξεύτηκε γιατί έβαλε υποψηφιότητα να καταστεί το  κύριο εθνικό «αντιμνημονιακό» πολιτικό εργαλείο. Δεν κέρδισε τις εκλογές και παρουσίασε τη μετεκλογική στασιμότητα, με τη «Χρυσή Αυγή» να καρπώνεται την έκτοτε αντισυστημική μετατόπιση, γιατί δημιούργησε αμφιβολίες για την προθυμία/ικανότητά του να παίξει αυτό τον ρόλο.

 

Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει μια απλή οικονομική και κοινωνική κρίση, αντιμετωπίζει μια εθνική καταστροφή, έναν οικονομικό και ιδεολογικό πόλεμο που απειλεί την ίδια την κρατική της υπόσταση, τη δημοκρατία της, τις προϋποθέσεις συγκροτημένης, σχετικά ελεύθερης επιβίωσης του ελληνικού έθνους στα δύο κράτη του (Ελλάδα και Κύπρο). ‘Οποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό δεν έχει καταλάβει τίποτα. Δεν έχει καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που μπορεί να εξελιχθεί σε θρίαμβο και αυτό που μπορεί να γίνει η τραγωδία της αριστεράς. Δεν έχει καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα στην πορεία της χώρας προς μια απαραίτητη διεθνή αντιμνημονιακή «επανάσταση» (της ριζοσπαστικής σοβαρότητας, όχι των όπλων ή ενός ρηχού αντιευρωπαϊκού, δήθεν αριστερισμού αλά ΚΚΕ) και στη διολίσθηση της χώρας προς μια κατάσταση εμφυλίου, «πολέμου όλων κατά όλων».

 

Αν δεν διαλυθούμε ως λαός και ως έθνος, αν δεν καταστραφούμε ολότελα ως κρατική, εθνική, κοινωνική συγκρότηση, οπότε δεν θα έχει πια καμιά σημασία ποιος θα κατοικοεδρεύει στην Πλατεία Συντάγματος, τότε η δύναμη που θα ηγεμονεύσει τις επόμενες δεκαετίες στη χώρα είναι αυτή που θα μπορέσει να ενώσει τον ελληνικό λαό στον τιτάνιο αγώνα για την ανάκτηση της περηφάνειας, της ανεξαρτησίας, της αξιοπρέπειάς του, στην απελευθέρωση από το καθεστώς της αποικίας χρέους. Αλλά δεν μπορεί από τη μια να θέλεις την απελευθέρωση της Ελλάδας από τα δεσμά της οικονομικής αποικιοκρατίας και, ταυτόχρονα, την υποδούλωση της Κύπρου και, εμμέσως, της Ελλάδας με τα δεσμά της κλασικής ή μάλλον «μεταμοντέρνας» αποικιοκρατίας.

 

Το σχέδιο Ανάν-Ομπάμα

 

Ακόμα κι αν κάποιος είχε ήδη διαπράξει το τραγικό σφάλμα να υποστηρίξει το σχέδιο Ανάν το 2004, γεωπολιτικό προπομπό των μνημονίων και δανειακών του 2010, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει σήμερα να καταγγείλει την προσπάθεια του Αναστασιάδη, με τον ίδιο δόλο και την ίδια προδοσία που επέδειξε στο θέμα του κουρέματος των καταθέσεων, να επαναφέρει κάτι που καταψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία στο δημοψήφισμα του 2014 και ο ίδιος εξελέγη πρόεδρος δεσμευόμενος ότι δεν θα το επαναφέρει.

 

‘Ετσι βέβαια λέει και σήμερα ο Πρόεδρος της Κύπρου, ίσως ότι χειρότερο έχει πιθανώς παράγει η ιστορία του νησιού στο διάβα των αιώνων, ότι δηλαδή δεν θα επαναφέρει το σχέδιο Ανάν ή Ομπάμα, όπως ήδη λέγεται. Μόνο που ήδη το ανακοινωθέν με τον ‘Ερογλου το επαναφέρει χωρίς να το ονομάζει.

 

Από το ανακοινωθέν προκύπτει αβίαστα ότι πουθενά στο «κρατικό» σύστημα της «νέας Κύπρου» δεν θα μπορεί η πλειοψηφία να κυβερνήσει, κι αφού απαγορεύεται να κυβερνά η πλειοψηφία και έχουμε δύο απολύτως ιστότιμα «κράτη», ένα της πλειοψηφίας του 82% και ένα της μειοψηφίας, δηλαδή ένα ζυγό αριθμό δεν μπορεί να σχηματισθεί πλειοψηφία, άρα θα χρειαστούμε κάποιον να παίρνει αποφάσεις. Αυτός ήταν ο βασικός μηχανισμός του σχεδίου Ανάν: εξίσωνε πλήρως την πλειοψηφία με τη μειοψηφία και μετά προέβλεπε μια σειρά ξένων αξιωματούχων για να παίρνουν τις αποφάσεις και να εκλέγουν τους διαδόχους τους. (*)

 

Αριστερά και Κύπρος

 

Η αριστερά, ούτε και καμιά άλλη πολιτική δύναμη της Ελλάδας, δεν πρέπει να υποδείξει ασφαλώς στους Κυπρίους τη λύση που πρέπει να βρουν, ανεπηρέαστοι από διεθνείς πιέσεις, στο εθνικό τους θέμα. Δεν πρέπει δηλαδή να ξανακάνουν το έγκλημα που διέπραξαν το 2004, όταν συμπαρατάχθηκαν με τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό και το «ευρωϊερατείο» εναντίον των Κυπρίων. Οφείλει όμως η αριστερά της Ελλάδας να διεκδικήσει την εφαρμογή και στην Κύπρο των γενικών αρχών της δημοκρατίας και ανεξαρτησίας των εθνών και κρατών, όπως περιγράφονται στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Η αριστερά του ΕΑΜ, της ΕΔΑ, της πάλης κατά της αμερικανοκίνητης δικτατορίας δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να συντάσσεται με την προσπάθεια επαναποικιοποίησης από το παράθυρο της Κύπρου, με τις ωμές επεμβάσεις των ΗΠΑ, να τάσσεται υπέρ του εγκλήματος που πάει να γίνει στην Κύπρο, όπως ορθώς είπε προ ημερών στη Βουλή ο Μανώλης Γλέζος, ή να ποιεί την νήσσαν, υιοθετώντας στάση Ποντίου Πιλάτου.

 

Ναι, να λυθεί το κυπριακό, να ξαναενωθεί η Κύπρος, όχι όμως ως αποικία του «διεθνούς παράγοντα», όχι με καταπάτηση των πιο βασικών δικαιωμάτων των Ελληνοκυπρίων, συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού. Αυτός είναι και ο πραγματικός δημοκρατικός, όχι ο αυτοκρατορικός διεθνισμός, δηλαδή η ένωση των λαών εναντίον της Αυτοκρατορίας, που προϋποθέτει τον σεβασμό των δικαιωμάτων όλων των εθνών και τη δίκαιη λύση των διαφορών τους. Αυτός ο δρόμος εξασφαλίζει την καταπολέμηση του εθνικισμού και του σωβινισμού, που τρέφονται από την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 

Η άποψη ότι οι ‘Ελληνες ειδικά πρέπει να παραιτηθούν του εθνισμού τους και των θεμιτών εθνικών δικαιωμάτων τους, δεν έχει βέβαια τίποτα το κοινό με τον «προλεταριακό διεθνισμό» των αγωνιστών της Κομιντέρν. Αντανακλά τον επαρχιωτισμό και τη δουλοπρέπεια των μεσοαστικών και ανώτερων αστικών στρωμάτων και την (ενίοτε αρκετά επωφελή) προσχώρηση, με «αριστερό προκάλυμμα»  στην ιδεολογία και την πράξη της ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης, ιδιότυπης δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου και των εθνών που κυριαρχούν επ’ αυτού.

 

 

(*) Δες σχετικά, Μίκη Θεοδωράκη, Γιατί ξαναλέμε ‘Όχι στο σχέδιο Ανάν, Καθημερινή, 2 Μαίου 2004

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

«Δρόμος της Αριστεράς», 22.2.2014