ΕΛΛΑΔΑ-ΚΥΠΡΟΣ: Προδομένες Πολιτείες

Καταστροφή ενός έθνους

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Οι ιδέες καθυστερούν εν σχέσει με το είναι, έγραφε ο Μαρξ πριν από 150 χρόνια. Καθυστερούν λόγω διανοητικής «αδράνειας», αυτοπροστασίας του ψυχισμού, όταν είναι να αφομοιώσει δυσάρεστες, καταστροφικές ειδήσεις, ιδιοτέλειας. ‘Όταν η πραγματικότητα είναι πολύ άσχημη, η καταστροφή μοιάζει πλήρης, η προοπτική μαύρη, δεν θέλουμε να την παραδεχτούμε, «ελίτ» και κοινωνία. Ζούμε μια εποχή καταστροφής του ελληνισμού, που μπορεί να οδηγήσει στο τέλος της ύπαρξής μας ως συγκροτημένου έθνους, της ελευθερίας μας, των δύο κρατών μας (Ελλάδας και Κύπρου), ούτε θέλουμε όμως, ούτε μπορούμε να το πιστέψουμε.

 

Κυττάω τον ηλικιωμένο κύριο που μαζεύει μεταλλικά κουτιά από τους κάδους στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής και τον άλλο που με κυττάει βουρκωμένος από ένα παγκάκι, σαν παιδί που ζητάει αποκούμπι και βοήθεια. Θυμάμαι την εποχή που παρακολουθούσα την κατάρρευση της Σοβιετικής ‘Ενωσης και το «κοινωνικό ολοκαύτωμα» που τη συνόδευσε. Και τότε κανείς δεν πίστευε ότι μια τόσο ισχυρή, παρά τα όποια προβλήματά της, υπερδύναμη, διαλυόταν μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Το γεγονός ότι κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσε όντως να διαλυθεί η ΕΣΣΔ, ήταν ένας βασικός λόγος που τελικά διαλύθηκε. Από την άποψη αυτή είναι προτιμότερος ο «καταστροφισμός» από μια ανόητη και αβάσιμη αισιοδοξία, υπό τον όρο βέβαια ότι καταλήγει σε δράση για να αποφύγει κανείς το κακό.

 

Θυμάμαι το ραντεβού πούχα με έναν πολιτικό της αριστεράς, το καλοκαίρι του ‘12. Περίμενα μαζί με έναν συνεργάτη του για να του μιλήσω. Αυτός σιγοσφύριζε ένα τραγουδάκι. Γύρισα και τούπα: «Καλά, τι είναι αυτό με τις αυτοκτονίες; Πάλι βούτηξε ένας δικηγόρος από την Απόλλωνος, στην Πλάκα». Με κύτταξε, σταμάτησε προς στιγμήν να σφυρίζει, δεν είπε τίποτα. Μισό λεπτό αργότερα ξανάρχισε το σιγοσφύριγμα. Στον κόσμο της, η πολιτική μας τάξη διαλέγει να ζει στην πραγματικότητα που την βολεύει, δεν «θέλει να διαχειρισθεί μια καταστροφή», αλλά το τι διαχειρίζεται κανείς δεν μπορεί να το διαλέξει.

 

Να δείτε τον έξοχο «Ομάρ» από την Παλαιστίνη στους κινηματογράφους. Είναι ένα καταπληκτικό μάθημα για το πώς υπάρχει πάντα, και στις δυσκολότερες καταστάσεις, τουλάχιστον μία αξιοπρεπής διέξοδος. Λαοί που διατηρούν την αξιοπρέπειά τους δεν χάνουν, και στις δυσκολότερες συνθήκες, το δικαίωμα να αποκτήσουν κράτος. Λαοί με κράτος, αλλά χωρίς αξιοπρέπεια, χάνουν στο τέλος και το κράτος τους, στη χειρότερη περίπτωση το παραδίδουν μόνοι τους.

 

Παγκοσμιοποίηση και «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» των Ελλήνων

 

Πλησιάζουμε τώρα, ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος, σε Ελλάδα και Κύπρο, ένα από τα κρισιμότερα σημεία της εθνικής μας ύπαρξης στα νεώτερα χρόνια. Η «παγκοσμιοποίηση», δικτατορία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και των εθνών που κυριαρχούν επ’ αυτού, μας ζητάει να αυτοκτονήσουμε. Να αυτοκτονήσουμε οικονομικά και κοινωνικά, συνεχίζοντας την πορεία των Μνημονίων και των Δανειακών που ακολουθούμε στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια και στην οποία μπήκε ήδη και η Κύπρος. Να αυτοκτονήσουμε γεωπολιτικά, υπογράφοντας οι ίδιοι την αυτοκατάλυση του κράτους μας στην Κύπρο, παραιτούμενοι δηλαδή οικειοθελώς και τυπικά από το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, στην αυτοκυβέρνηση, από το θεμελιώδες δικαίωμα που διακήρυξε η νεώτερη εποχή μετά την αγγλική, την αμερικανική, τη γαλλική, την ελληνική επανάσταση και μετά τη νίκη επί του Χίτλερ, το 1945, και τις επαναστάσεις των αποικιών που ακολούθησαν. Να αυτοκτονήσουμε τέλος ηθικά και «ιδεολογικά», γιατί όλα αυτά καλούμεθα να τα αποδεχθούμε οικειοθελώς, να μετατραπούμε μόνοι μας σε δούλους.

 

Δεν είναι του παρόντος η αναζήτηση των αιτίων που μας έβαλαν σε αυτή τη θέση. Τα όσα συμβαίνουν με τον ελληνικό λαό υπερβαίνουν κατά πολύ τη σημασία της Ελλάδας και της Κύπρου καθ’ εαυτών. Σχετίζονται με παγκόσμιας σημασίας διακυβεύματα, όπως το μέλλον του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, ο έλεγχος της Μεσογείου, της Νότιας Ευρώπης και της Εγγύς Ανατολής από τις «ναυτικές δυνάμεις», όπως επίσης και η επιδίωξη μιας μείζονος, «πολιτιστικής» νίκης του Χρήματος επί του Ανθρώπου, προάγγελου ενός νέου ολοκληρωτικού «τεχνομεσαίωνα», μπροστά στον οποίο θα ωχριούν οι μυστικές αστυνομίες του Χίτλερ ή του Στάλιν. Συνιστούν ένα δεύτερο κύμα «παγκόσμιας αντεπανάστασης», μετά τη διάλυση της Σοβιετικής ‘Ενωσης και του γραφειοκρατικού «σοσιαλισμού» της, προς όφελος όχι κάποιας «δημοκρατίας», αλλά της κυριαρχίας μιας μαφιόζικης μετακομμουνιστικής Ολιγαρχίας.

 

Μια κατάσταση όπως αυτή που ζει σήμερα ο ελληνικός λαός σε Ελλάδα και Κύπρο επιβάλλει μια εθνική παλιγγενεσία για να αντιμετωπισθεί, αλλά χρειάζεται ταυτόχρονα και ισχυρές διεθνείς συμμαχίες, που προϋποθέτουν βαθειά κατανόηση της σημασίας όσων συμβαίνουν. Γεγονός είναι πάντως ότι τα ψέμματα τελείωσαν. ‘Η ο ελληνικός λαός θα αγωνιστεί σοβαρά, και με ότι απαιτεί αυτός ο αγώνας, εναντίον της προοπτικής του «θανάτου» του, ως συγκροτημένου έθνους με κρατικές υποστάσεις,  ή θα γνωρίσει το τέλος του νεώτερου εθνικού παραδείγματος, όπως κάποτε τέλειωσαν η αρχαία και η μεσαιωνική Ελλάδα ή ο μικρασιατικός ελληνισμός, θα γίνει ο «πιλότος» της εισόδου σε ένα μετανεωτερικό, ολοκληρωτικό «τεχνο-Μεσαίωνα». Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

 

Το γράψαμε αρκετές φορές από τις στήλες των «Επικαίρων». Το διακύβευμα στην Κύπρο δεν είναι καν η σωτηρία του κυπριακού κράτους, είναι η επιβίωση των Ελλήνων στο νησί, γιατί οι ‘Ελληνες δεν θα επιβιώσουν χωρίς στοιχειώδη κρατική προστασία, σε συνθήκες μεταμοντέρνου προτεκτοράτου όπως αυτό που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν. Είναι επίσης το μέλλον της μητροπολιτικής Ελλάδας, που πλήττεται ήδη άγρια από Μνημόνια και Δανειακές, την άνευ προηγουμένου οικονομική και κοινωνική καταστροφή που σημειώθηκε τα περασμένα τέσσερα χρόνια, χωρίς καν σαφή και άμεση προοπτική ανόρθωσης και δύσκολα θα αντέξει επιπλέον και την αφομοίωση των γεωπολιτικών, διεθνοπολιτικών και ηθικοπολιτικών συνεπειών μιας καταστροφής του κυπριακού ελληνισμού.

 

Κοινό ανακοινωθέν: ένας κυπριακός ζουρλομανδύας!

 

Να τονίσουμε ακόμα μια φορά, στο σημείο αυτό, ότι, προβλέποντας την απόλυτη ισότητα Ελληνοκυπρίων και

Τουρκοκυπρίων και των δύο συνιστώντων κρατών τους και απαγορεύοντας τον σχηματισμό οποιασδήποτε πλειοψηφίας, το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη-‘Ερογλου αναγκαστικά οδηγεί είτε σε μη κυβερνήσιμο «ζουρλομανδύα», όπως αυτόν που προέβλεπαν οι συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ (προϋπόθεση βοσνιοποίησης ή κοσοβαροποίης`ς), είτε σε ξένους επιδιαιτητές, που θα ασκούν την έμμεση, αλλά πραγματική εξουσία στο νησί. Οδηγούμεθα δηλαδή, σε κάθε περίπτωση, σε απώλεια του διεθνώς αναγνωρισμένου, ανεξάρτητου, κυρίαρχου και δημοκρατικού χαρακτήρα της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπό την οποία διαβιούν σήμερα οι Ελληνοκύπριοι (82% του νόμιμου κυπριακού πληθυσμού). Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι δεν θα «κλείσουμε», θα ξανανοίξουμε το κυπριακό υπό πολύ χειρότερες όρους και στη χειρότερη – και για οικονομικούς λόγους – δυνατή συγκυρία.

 

Σε μια ομοσπονδία υπάρχει ο κανόνας της ισοτιμίας μεταξύ των ομοσπόνδων υποκειμένων, υπάρχει όμως και ο κανόνας της ισότητας όλων των πολιτών, όπως στις ΗΠΑ, όπου με τη μία μέθοδο συγκροτείται η Βουλή των Αντιπροσώπων και με την άλλη η Γερουσία. Αντίστοιχα εφαρμόζονταν στην ΕΣΣΔ με το Σοβιέτ των Εθνοτήτων. Το ανακοινωθέν δεν εκφράζει άλλωστε παρά την πραγματικότητα δύο εθνοτήτων, τα αμοιβαία αισθήματα των οποίων κυμαίνονται από την πιο απόλυτη δυσπιστία, στην καλύτερη περίπτωση, έως την αβυσσαλέα εχθρότητα, στη χειρότερη, εθνοτήτων που δίνουν ψεύτικους δημόσιους όρκους πίστης η μία στην άλλη. Υπό παρόμοιες συνθήκες συνιστά επικίνδυνη διαστρέβλωση της πραγματικότητας να μιλάμε για προωθούμενη ενοποίηση του νησιού και μάλιστα με τόσο προβληματικές νομικές ακροβασίες. Ακόμα και η καλύτερη συμφωνία, θέλει σημαντικά αποθέματα καλής πίστης και διάθεσης για να εφαρμοστεί. ‘Όχι η πιθανώς χειρότερη στον κόσμο!

 

Στο παρελθόν, η κατάλυση της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας ενός κράτους γινόταν με τη μέθοδο της εισβολής, των πραξικοπημάτων κλπ. Στην ιστορία της Κύπρου καθόλου δεν έλειψαν και εισβολές, και πραξικοπήματα και εθνοκαθάρσεις. Το κυπριακό προκάλεσε την επιβολή της χούντας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα το 1967 και την πτώση της το 1974. Τώρα όμως δοκιμάζεται μια καινούρια μέθοδος, όπως και στην Ελλάδα, η «υποβοηθούμενη αυτοκτονία» δηλαδή, με την κεντρικής σημασίας συνδρομή της εγχώριας ελίτ, εν προκειμένω εκπροσωπούμενης από τον Νίκο Αναστασιάδη, που παίζει τώρα στη Μεγαλόνησο τον ίδιο καταστροφικό της «πατρίδας του» και των «συμπατριωτών» του ρόλο που έπαιξε στην Ελλάδα ο Γιώργος Παπανδρέου. Για το θέμα αυτό, των ιδιοτήτων της κυπριακής ελίτ, όπως και του ψυχολογικού πολέμου κατά των Κυπρίων πολιτών, θα επανέλθουμε σε επόμενο άρθρο, γιατί είναι πολύ ουσιώδεις παράμετροι της κατάστασης.

 

konstantakopoulos.blogspot.com

Επίκαιρα, 27.2.2014

Ελλάδα-Κύπρος: καταστροφή ενός έθνους

http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1116082&srv=364

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ 

 

 

 

                             «Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία παύει

                                      να είναι αυτοκρατορία, με την

                                      Ουκρανία υποταγμένη, η

                                      Ρωσία γίνεται αυτόματα

                                      αυτοκρατορία»                                          

 

                                  Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Το 1991, ήμουν ανταποκριτής στη Μόσχα όταν ο Pablo (Μιχάλης Ράπτης) μου ζήτησε να κάνω έναν απολογισμό της σοβιετικής κατάρρευσης, για το περιοδικό που έβγαζε η τάση του στο Παρίσι, το  Sous le drapeau du Socialisme. Υποστήριξα στο άρθρο αυτό (αρ.122, αναδημοσιεύτηκε πρόσφατα από τη γαλλική επιθεώρηση Utopie Critique, αρ. 50), ότι «ο ψυχρός πόλεμος δεν τελείωσε, αλλά θα ξεκινήσει πάλι, αυτή τη φορά όχι από το Βερολίνο και την Καμπούλ, αλλά από το Κίεβο και την Τασκένδη».

 

Αυτό ακριβώς βλέπουμε τώρα να γίνεται στην Ουκρανία, στην καρδιά της πρώην Σοβιετικής ‘Ενωσης, ίσως μάλιστα να μην περιορισθούμε σε απολύτως «ψυχρές» μορφές σύγκρουσης, αλλά τότε, το 1991, δεν ήταν καθόλου αυτονόητο. ‘Ολος ο κόσμος μιλούσε για την οριστική νίκη της «οικονομίας της αγοράς», της «ειρήνης», της «δημοκρατίας», που σηματοδοτούσε το «τέλος της ιστορίας» (Φουκουγιάμα) και μια νεοκαντιανή «αιώνια ειρήνη»  (Χάμπερμας). Ακόμα και πρώην μαρξιστές έμοιαζαν έτοιμοι να θεωρήσουν όλη σχεδόν την ανθρώπινη (προ)ιστορία των ατέλειωτων ταξικών και εθνικών συγκρούσεων, της απίστευτης βαρβαρότητας που ξεπηδάει από την επιδίωξη του πλούτου και της εξουσίας, ως είδος «παρένθεσης», προορισμένης να εξαφανισθεί γρήγορα ενώπιον του ανατέλλοντος «καλύτερου δυνατού κόσμου», όπως τον περιέγραφαν, περισσότερο από τους ίδιους τους καπιταλιστές, διάφοροι πρώην αριστεροί, «μανούλες» στην εφεύρεση εξωραϊστικών εκφράσεων, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν.

 

«Νέα παγκόσμια τάξη»: από τη δημοκρατία στον ολοκληρωτισμό

 

Ο λόγος που μπόρεσα να κάνω την ορθή όπως απεδείχθη και, φοβούμαι, θα αποδειχθεί περισσότερο, πρόβλεψη, είναι, πρώτον, γιατί δεν είχα καμμία εκτίμηση ούτε στις «δημοκρατικές αρετές» (υπαρκτές μόνο υπό απειλή) του ύστερου καπιταλισμού, ούτε στον σταθεροποιητικό του ρόλο, δεύτερον, γιατί διατήρησα πάντα μια πολύ κριτική στάση απέναντι στο σοβιετικό καθεστώς, γεγονός που επέτρεψε στο μυαλό και την όποια κριτική μου ικανότητα να παραμείνουν στη θέση τους παρά τον συγκλονισμό της σοβιετικής κατάρρευσης. Αντίθετα, διάφοροι λάτρεις του σταλινομπρεζνιεφισμού πέρασαν με εκπληκτική ταχύτητα στον νεοφιλελευθερισμό και αντικομμουνισμό.

 

Τα λέω αυτά και σήμερα σε φίλους της επίσημης ελληνικής αριστεράς που πιστεύουν, μετά την εκλογική εκτόξευση του 2012, ή εξαιτίας της, ότι ο κόσμος πάει προς το πολύ καλύτερο και αρνούνται να παραδεχτούν και να προετοιμαστούν κατάλληλα για την σκληρότατη πραγματικότητα ενός τρομερού οικονομικού-«ιδεολογικού» πολέμου που αποβλέπει στην καταστροφή και υποδούλωση Ελλάδας (και Κύπρου). Δυστυχώς, στην Ελλάδα, στη Μέση Ανατολή,  στη Γιουγκοσλαβία, στη Φουκουσίμα και σε πολλά άλλα μέρη ζούμε όχι στον «καλύτερο», αλλά συχνά στον «χειρότερο δυνατό κόσμο». Η σοβιετική κατάρρευση οδήγησε στην αποχαλίνωση του δυτικού καπιταλισμού, την εμφάνιση σε καθαρότερη μορφή των ολοκληρωτικών του τάσεων, υπό τη μορφή μιας παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος και των ‘Οπλων. Παραδόξως όμως, ο μαρξισμός, η πιο επαναστατική θεωρία της ιστορίας, τροφοδοτεί συχνά τον πιο απίθανο συντηρητισμό στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς που του ορκίζονται πίστη.

 

Νέος ψυχρός (δυνητικά θερμός) πόλεμος

 

Υπάρχουν στην Ουκρανία, όπως και στην Αραβία τεράστιες εσωτερικές αντιθέσεις, χωρίς τις οποίες τα γεγονότα εκεί δεν εξηγούνται. Αλλά δεν μπορούν επίσης να γίνουν κατανοητά εκτός του διεθνούς πλαισίου: της προσπάθειας της «Αυτοκρατορίας» να αποτρέψει με κάθε μέσο την υλοποίηση του ρωσικού σχεδίου «Ευρασιατικής ‘Ενωσης», στη θέση της πρώην Σοβιετικής. ‘Ηδη πέρυσι η Κλίντον δήλωσε ότι η Ουάσιγκτων αναζητά αποτελεσματικούς τρόπους διακοπής ή επιβράδυνσης της δημιουργίας Ευρασιατικής ‘Ενωσης. (Δεν μπορούμε βέβαια να αποκλείσουμε τελείως ότι η «φράξια» Κλίντον, ελάχιστα ευτυχής με τις εξελίξεις σε Συρία και Ιράν, βρήκε στην Ουκρανία την ευκαιρία να «αντεπιτεθεί», ενεργοποιώντας όμως κάτι που αποτελεί συνολική δυτική στρατηγική επιδίωξη).

 

Για την «Αυτοκρατορία», ούτε αυτό θα ήταν αρκετό. Στο Drang nach Osten, που ξεκινά από το Λβιβ και το Κίεβο, τελικό επιδιωκόμενο «έπαθλο» είναι η ίδια η Μόσχα, η ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν. Η «παγκοσμιοποίηση», δικτατορία του Χρηματιστικού κεφαλαίου και των εθνών που κυριαρχούν σε αυτό, δεν θα συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο.

 

Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι μια σειρά δυτικών πολιτικών ταξίδεψαν μέχρι το Κίεβο να στηρίξουν τη αντιπολίτευση, περιλαμβανομένης και της σημαντικής ακροδεξιάς, καθαρά εθνικιστικής, ναζιστικής συνιστώσας της. ‘Όλα τα μέσα μοιάζουν κατάλληλα «για να σταματήσουμε και να απωθήσουμε» τη Ρωσία. Το είδος των δυνάμεων που υποστηρίζουν τώρα οι Δυτικοί στην Ουκρανία, είναι ένδειξη όχι τοπικής ή περιφερειακής, αλλά αληθινά παγκόσμιας  σημασίας για το που πάει ο σύγχρονος καπιταλισμός, πόσο ασυμβίβαστος τείνει να αποδειχθεί με τη δημοκρατία. Αυτό αφορά ζωτικά και εμάς, αντιμέτωπους με πρωτοφανή επίθεση στο έθνος-κράτος μας και όποια τέλος πάντων δημοκρατία διαθέτουμε.

 

‘Ηδη, προ πενταετίας, μια πρώτη «γενική δοκιμή», αλλά και προειδοποίηση προς τη Μόσχα, για τη manu militari, αν χρειασθεί, αποτροπή της σύστασης Ευρασιατικής ‘Ενωσης, σημειώθηκε στη Γεωργία με τον πόλεμο στον οποίο οι ξένοι σύμβουλοί του έσπρωξαν τον Σαακασβίλι. Σήμερα η «Αυτοκρατορία» επανέρχεται δριμύτερη ενθαρρύνοντας κάθε είδους δυνάμεις διατεθειμένες να σπρώξουν στο χάος τη δεύτερη σε μέγεθος και σημασία, μετά την ίδια τη Ρωσία, από τις πρώην Δημοκρατίες της Σοβιετικής ‘Ενωσης.

 

Ουκρανία: μητέρα όλων των αντιφάσεων

 

Η Ουκρανία είναι στρατηγικά τοποθετημένη μεταξύ  Δυτικής Ευρώπης και Ρωσίας, φιλοξενώντας και την κύρια βάση του ρωσικού στόλου στη Μαύρη Θάλασσα. Η Ρωσία δεν μπορεί σχεδόν να συνυπάρξει ως κράτος με μια εχθρική Ουκρανία. Θα κάνει τα πάντα για να μην πέσει υπό τον έλεγχο εχθρικών, «αυτοκρατορικών» δυνάμεων. Δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να την κερδίσει, αλλά μπορεί να αποτρέψει την «κατάκτησή» της από τους δυτικούς.

 

Από τις μεγαλύτερες και φτωχότερες χώρες της Ευρώπης, η Ουκρανία παραμένει η «μητέρα» όλων των τεράστιων αντιθέσεων, ανάμεσα στη ρωσική, βιομηχανική ανατολή (Ντονιέτσκ, Χάρκοβο), την αντιρωσική, αγροτική δύση του Λβιβ, την ορθοδοξία και τον ουνιατισμό, τα ανδραγαθήματα της αντίστασης στους ναζί και τα εγκλήματα των φιλοναζιστών του Μπαντέρα, την εργατική τάξη και τους μικρο-μεσοαστούς. Βαθειά, εκ κατασκευής πολυεθνική όπως και η ίδια η Ρωσική Ομοσπονδία, η Ουκρανία θυμάται την καταπίεση τεσσάρων αιώνων της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (που αφορούσε όμως όλους και όχι μόνο Ουκρανούς), την βαναυσότητα με την οποία ο Στάλιν αφάνισε αγρότες και διανοουμένους της. Αλλά θυμάται επίσης ότι υπήρξε τμήμα της σοβιετικής εποποιίας, με εκπληκτικά επιτεύγματα και εκπληκτικά εγκλήματα. Το να χωρίσεις την Ουκρανία από τη Ρωσία είναι σα να θέλεις να κόψεις στα δύο τον Γκόγκολ.

 

Οι δυσκολίες όμως του Πούτιν στην Ουκρανία αντανακλούν επίσης την μεγάλη εγγενή αντίφαση του ρωσικού καθεστώτος, που αποκατέστησε μεν το αίσθημα ασφάλειας, αξιοπρέπειας, εκτίμησης στην ίδια τους τη χώρα των Ρώσων πολιτών, σταματώντας την πορεία προς τη διάλυσή της και καθιστώντας εκ νέου τη Μόσχα σπουδαίο διεθνή παίκτη, δεν μπόρεσε όμως, ακόμα (;) να προσφέρει εναλλακτικό όραμα, διαφοροποιούμενο ουσιαστικά από τον μαφιόζικο-ολιγαρχικό μετασοβιετικό καπιταλισμό. Η Σοβιετική ‘Ενωση δεν ήταν μόνο γεωπολιτική-κρατική ισχύς, ήταν και ενσάρκωση, αυθεντική ή όχι, μιας ιδεολογίας και κοσμοαντίληψης. Η Ευρασιατική ‘Ενωση χρειάζεται περισσότερη πολιτική, ιδεολογία, κοινωνικό όραμα, κοινότητα εχθρού, για να αποκτήσει πιο στέρεη υπόσταση. 

 

Ουκρανία, Ελλάδα, Ρωσία

 

Το τι θα γίνει πάντως στην Ουκρανία έχει τεράστια σημασία για μας, όπως και το τι θα γίνει στην Ελλάδα έχει τεράστια σημασία για τους Ρώσους. Παραδόξως ελάχιστοι άνθρωποι σε Ελλάδα και Ρωσία το καταλαβαίνουν αυτό βαθιά. Είτε γιατί βρισκόμαστε μπροστά σε νέες μορφές πολέμων, όπως οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι χρέους, των οποίων δεν κατανοούμε καλά τη σημασία. Είτε γιατί προτιμάμε να μην αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα των τόσο τρομερών, δύσκολων, επικίνδυνων  προβλήματα που μπλέξαμε. Ελλάδα και Ουκρανία είναι δύο από τα σημαντικότερα «μέτωπα» για την επιβολή «νέας παγκόσμιας τάξης». Το τι θα συμβεί εκεί θα έχει τεράστιες, άμεσες και έμμεσες συνέπειες, σε Ελλάδα και Ρωσία, παρά την ασυμμετρία των μεγεθών. Ποτέ δεν χρειαζόμαστε τόσο πολύ αίσθηση, επίγνωση της διεθνούς πραγματικότητας, ιστορικότητα, ποτέ δεν είχαμε τόση λίγη.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 30.1.2014

Κυπριακό - το νέο σχέδιο Ανάν

ΜΙα συνέντευξη για το κυπριακό από το 40ό λεπτό

https://www.youtube.com/watch?v=C4wlhmeIdyE&feature=share&list=UUYuyGrDHv3JR05Mrv8-zvOg

ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!

Λευκωσία: ο Εφιάλτης στο Προεδρικό

 

‘Εμμεση αναγνώριση κατεχομένων, αυτοκατάλυση της Δημοκρατίας: τα κυπριακά πειράματα με το κράτος

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Αφού εξαπάτησε τους συμπολίτες του και εξευτέλισε όσους τον εμπιστεύτηκαν, συγκατατιθέμενος στο κούρεμα των καταθέσεων και μετατρέποντας τη χώρα του σε καταστρεφόμενη «αποικία χρέους», ο Πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης εξαπέλυσε τώρα και δεύτερη, δυνάμει θανάσιμη επίθεση στο κράτος που διευθύνει, παραβιάζοντας εκ νέου, όπως και για τις καταθέσεις, τις ρητές δεσμεύσεις του και ξεκινώντας μια διαδικασία fast track κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, δια της επαναφοράς του απορριφθέντος το 2004 σχεδίου Ανάν.

 

‘Ηδη, ένας τουλάχιστο Κύπριος πολιτικός, ο κ. Λιλλήκας της «Συμμαχίας Πολιτών», ζητάει το αυτονόητο: την παραίτηση του Προέδρου και την προκήρυξη νέων εκλογών, ώστε να δοθεί στον κυπριακό λαό η δυνατότητα να αποφασίσει αν συμφωνεί με μια πολιτική που κινείται στον αντίποδα των προεκλογικών δεσμεύσεων του Προέδρου Αναστασιάδη.

 

Το ερώτημα είναι, βέβαια, αν οι Κύπριοι πολίτες θα προλάβουν να απομακρύνουν τον κ. Αναστασιάδη από το Προεδρικό, προτού καταστρέψει το κράτος τους – και κανείς δεν γνωρίζει την απάντηση. Το μόνο βέβαιο είναι ότι, με τον συγκεκριμένο Πρόεδρο να το κυβερνά, τα «ψωμιά» του κυπριακού κράτους και των Ελληνοκυπρίων είναι μάλλον μετρημένα.

 

Ποτέ άλλοτε μετά το 1960, ούτε καν κατά το ματωμένο 1974, δεν διέτρεχαν τόσο σοβαρό και άμεσο κίνδυνο το κυπριακό κράτος και οι ‘Ελληνες της Κύπρου. Και, όπως τόσο συχνά στην ιστορία των Ελλήνων, η κύρια απειλή προέρχεται μάλλον από την ηγεσία τους, παρά από τους ισχυρότατους ξένους, που δεν θα μπορούσαν να κάνουν ούτε το ένα εκατοστό όσων κάνουν, χωρίς την πρόθυμη συνέργεια των ελληνικών, ελλαδικών τε και κυπριακών «ελίτ».

 

Ο κίνδυνος μια εθνική να συμπληρώσει την ήδη συντελεσθείσα (και προβλεπόμενη μεγαλύτερη) κοινωνικο-οικονομική καταστροφή στην Κύπρο είναι άμεσος. Οι συνέπειες μιας τέτοιας ρύθμισης δεν θα περιοριστούν εξάλλου στο νησί. Θα επεκταθούν στη μητροπολιτική Ελλάδα, που πλήττεται και αυτή από τη σοβαρότερη κρίση που διήλθε ως ανεξάρτητο κράτος, μετά την επίθεση του φασιστικού «Τρίτου Ράιχ», στη δεκαετία του 1940. Είναι τόσο μεγάλο αυτό που μας απειλεί και ήδη μας καταστρέφει πολύπλευρα ως έθνος, που δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να το συλλάβουμε στην ολότητά του και να το αντιμετωπίσουμε, προτιμάμε να κουρνιάζουμε έκαστος στη γωνίτσα μας.

 

«Κοινή δήλωση»: το περίγραμμα νέου σχεδίου Ανάν

 

Η βάση στην οποία ο Αναστασιάδης, με την υποστήριξη της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, συμφωνεί τώρα να ξαναρχίσει τις συνομιλίες με τους Τουρκοκυπρίους για την επανένωση του νησιού, είναι ακριβώς η βάση του απορριφθέντος από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών,  στο δημοψήφισμα του 2004, σχεδίου Ανάν. Δηλαδή η βάση της κατάλυσης του δημοκρατικού, κυρίαρχου, ανεξάρτητου χαρακτήρα του κυπριακού κράτους, που θα μετατραπεί, αν αυτά ισχύσουν, σε μεταμοντέρνο προτεκτοράτο και «αεθνικό κράτος», κατά την έκφραση του αμερικανού Πρέσβη στην Αθήνα Μοντήγκλ Στερνς, «κράτους» ελεγχόμενου πλήρως από την «Αυτοκρατορία», τους «Πιστωτές» και τους «Προστάτες».

 

Περιγράφεται άλλωστε επαρκώς αυτό το δήθεν «κράτος» στην κοινή δήλωση που επρόκειτο να υπογράψουν ‘Ερογλου και Αναστασιάδης την περασμένη Τρίτη, καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές. Από το σχέδιο αυτού του ανακοινωθέντος, που ήδη γνωρίζουμε, προκύπτει ότι στην Κύπρο θα δημιουργηθεί ένα νέο «κράτος» που θα συνίσταται από το νυν «ψευδοκράτος» που δημιούργησε, εισβάλλοντας, ο τουρκικός στρατός (εμμέσως αναγνωριζόμενο για πρώτη φορά) και την Δημοκρατία, υποβιβαζόμενη σε ελληνοκυπριακό κρατίδιο (και αποδεχόμενη έτσι ότι δεν εκφράζει παρά την ελληνοκυπριακή κοινότητα, της οποίας μάλιστα τα μέλη έχουν περιορισμένα δικαιώματα έναντι των Τουρκοκυπρίων πολιτών, με έναν Τουρκοκύπριο να «βαρύνει» στο νέο «κράτος», όσο τέσσερις Ελληνοκύπριοι!).

 

Επί δεκαετίες, η Λευκωσία έδινε σκληρότατες διπλωματικές, νομικές και πολιτικές μάχες παγκοσμίως για να διαφυλάξει την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως μόνης νόμιμης κρατικής εξουσίας στο νησί και το κατάφερε. Τώρα έρχεται η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία να αυτοκαταλυθεί, αφενός μετατρεπόμενη σε συνιστών ελληνοκυπριακό κρατίδιο, αφετέρου αναγνωρίζοντας, εμμέσως πλην σαφώς, το ψευδοκράτος που δημιούργησε ο τουρκικός στρατός, υπό τη μορφή «συνιστώντος κράτους»!

 

Επί δεκαετίες, η Λευκωσία διεκδικούσε την μία και μοναδική κυριαρχία, τη μία υπηκοότητα και τη μία διεθνή προσωπικότητα στο νησί – διεκδικούσε δηλαδή ένα και όχι δύο κράτη. Σήμερα, όλα αυτά γράφονται μεν στο ανακοινωθέν (όπως γράφονταν και στο σχέδιο Ανάν), αμέσως μετά όμως, υπονομεύονται με άλλες πρόνοιες, όπως η κυριαρχία που πηγάζει από Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους και όχι τον κυπριακό λαό, ένα κράτος που συντίθεται από δύο, την ιδιότητα του πολίτη εκάστου συνιστώντος κράτους, κ.ο.κ.

 

Επικίνδυνα πειράματα με την κρατική κυριαρχία

 

Μια λύση όπως αυτή που περιγράφει το κοινό ανακοινωθέν είναι πολύ χειρότερη και από την καθαρή διχοτόμηση και από το σημερινό status quo. Μπορεί  ασφαλώς μια μειοψηφία να διεκδικεί περιορισμούς στην άσκηση της κυριαρχίας της πλειοψηφίας σε διάφορα θέματα και ειδικές ρήτρες προστασίας. Αλλά δεν είναι λογικό αυτές οι πρόνοιες να οδηγούν σε πλήρη κατάργηση του δικαιώματος της πλειοψηφίας να κυβερνά, δηλαδή της δημοκρατίας! Η απόλυτη ισότητα πλειοψηφίας-μειοψηφίας που προβλέπει ρητά και με όλους τους τρόπους η «κοινή δήλωση» ‘Ερογλου-Αναστασιάδη, οδηγεί πρακτικά είτε σε μη-κράτος, σε δημιουργία δηλαδή προϋποθέσεων μιας νέας Βοσνίας στο νησί, είτε σε κράτος κυβερνώμενο από ξένους διαιτητές, όπως προέβλεπε το σχέδιο Ανάν. Οι Χριστόφιας και Ταλάτ ειδικώς είχαν καταλήξει σε ένα μείγμα και ζουρλομανδύα και  διαιτησίας ξένων!

 

Οι Ελληνοκύπριοι έχουν δύο δυνατότητες. Η μία να διεκδικήσουν ένα ενιαίο κράτος που θα διατηρεί τα βασικά χαρακτηριστικά του κράτους, αναγνωρίζοντας έστω ευρύτατα δικαιώματα στους Τουρκοκύπριους. Η δεύτερη είναι να αναζητήσουν ένα οδυνηρό μεν, πολιτισμένο δε διαζύγιο από τη μειονότητα. Αυτό που πάνε να κάνουν είναι το χειρότερο δυνατό: διατηρούν μια εσωτερική δομή διχοτόμησης, αλλά καταργούν τα ουσιαστικά χαρακτηριστικά κράτους υπό τα οποία διαβιούν σήμερα. Αλλά χωρίς κανονικό κράτος, δεν μπορεί να υπάρξει καμία προστασία για τους Ελληνοκύπριους στο νησί. Χωρίς κράτος, ο ελληνικός πληθυσμός που το κατοικεί εδώ και χιλιάδες χρόνια θα αρχίσει να το εγκαταλείπει, όπως ήδη άλλωστε κάνουν, σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς, οι πιο μορφωμένοι, ενεργητικοί και νέοι ‘Ελληνες και από την Κύπρο και από την Ελλάδα. Και όσοι μείνουν θα χρησιμεύσουν ως όμηροι για τον έλεγχο της Ελλάδας

 

Η γεωπολιτική του κυπριακού

 

Αν «όλα πάνε καλά», αφενός με τους Κυπρίους, αφετέρου με τους Τούρκους και τις σχέσεις τους με το Ισραήλ, τότε το όλο αυτό «κράτος» προορίζεται από τις ΗΠΑ, μαζί με όσους κατοίκους του δεν διαλέξουν τη φυγή, να γίνει αναπόσπαστο τμήμα μιας υπό διαμόρφωση ζώνης αμερικανο-ισραηλινο-τουρκικής κυριαρχίας στην Αν. Μεσόγειο και τη Νότιο Ευρώπη, που θα αποκλείσει οριστικά κάθε ρωσική παρουσία στην περιοχή και θα παρεμβληθεί μεταξύ Μέσης Ανατολής και Ευρώπης. Μια Κύπρος – προτεκτοράτο που θα αποβεί επίσης χρησιμότατος μοχλός εκβιασμού και ελέγχου της μητροπολιτικής Ελλάδας. Πιθανά «σενάρια» εκδίωξης Ελλάδας ή/και Κύπρου από το ευρώ ή/και την ΕΕ θα μπορούσαν να συγκλίνουν στην ίδια κατεύθυνση.

 

Η Αθήνα θα παραμείνει σε κάθε περίπτωση εσαεί όμηρος μιας παρόμοιας, εξωφρενικής «λύσης» του κυπριακού, γιατί καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν θα μπορεί να μείνει αδιάφορη στην τύχη των Ελλήνων της Κύπρου. Αλλά η τύχη αυτή θα είναι αποκλειστικά στα χέρια των «Προστατών», των διεθνών «νταβατζήδων» και της Τουρκίας, αν οι  Κύπριοι στερηθούν της προστασίας «κανονικού» κράτους, ενός κράτους δηλαδή δημοκρατικού, όπου θα ισχύει στα κεντρικά τουλάχιστο θέματα ο κανόνας της πλειοψηφίας, και κράτους που θα διαθέτει δικό του στρατό και δικαίωμα αυτοάμυνας, το πιο βασικό δηλαδή από τα δικαιώματα που αναγνωρίζει ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ στα κράτη-μέλη του. Αν δεν υπάρχουν αυτά, το μόνο που θα μπορούν να κάνουν οι ‘Ελληνες της Κύπρου και η κυβέρνηση της Αθήνας, θα είναι να γλύφουν γονατιστοί τις μπότες όλων των μεγάλων δυνάμεων μπας και τους λυπηθούνε. Και η Κύπρος, που υπήρξε πρωτοπόρα στον παγκόσμιο ξεσηκωμό κατά της αποικιοκρατίας, θα γίνει τώρα πρωτοπόρα στην υποδούλωση των Ελλήνων.

 

Η Κύπρος του Αναστασιάδη, όπως δυστυχώς και η Ελλάδα των Μνημονίων, θυμίζουν τώρα την εποχή των ελληνιστικών βασιλείων που οι ολιγαρχίες τους παρέδιδαν αυτοβούλως στους Ρωμαίους, με την ελπίδα, που δεν επιβεβαιωνόταν πάντα, ότι αυτοί θα τους αφήσουν τις περιουσίες τους ή και θα τους αναθέσουν πάλι τη διοίκηση των νέων κτήσεών τους. Ο ελληνικός λαός, μετά από μια παρατεταμένη περίοδο επίχρυσης παρακμής και σαπίλας, τείνει τώρα να γίνει άβουλο πιόνι στα χέρια απολύτως διεφθαρμένων «ηγετών» που δρουν υπό την καθοδήγηση και για λογαριασμό ξένων δυνάμεων.

 

Η στρατηγική των τετελεσμένων

 

Ο διεθνής παράγων και η εσωτερική ολιγαρχία έχουν βγάλει τα διδάγματά τους από την εμπειρία του 2004. Τώρα δεν υποτιμούν τον αντίπαλο, δεν περιφρονούν την αντίσταση που ενδεχομένως μπορεί να προβάλλει τελικά ο κυπριακός λαός. ‘Ερχονται με πολύ πιο επεξεργασμένη τακτική και στρατηγική.

 

‘Ένα στοιχείο αυτής της τακτικής είναι τα τετελεσμένα. Το έπραξαν στον οικονομικό τομέα, αιφνιδιάζοντας τους πάντες με το κούρεμα καταθέσεων, το κάνουν και εδώ. Ήδη πολύ προτού φτάσουμε στα δημοψηφίσματα, στην αρχή της διαδικασίας, ο Αναστασιάδης υπέγραψε με τη μορφή κοινής δήλωσης το περίγραμμα του σχεδίου λύσης, ειδικά τα σημεία εκείνα που καταργούν τον κυρίαρχο, ανεξάρτητο και δημοκρατικό χαρακτήρα του κράτους, αναγνωρίζουν συνιστώντα κράτη και τον θεμελιωδώς αποικιακό χαρακτήρα της λύσης. Αυτό το χαρτί θα μείνει ανεξαρτήτως της τελικής ή όχι απόρριψης σε δημοψήφισμα, δυσχεραίνοντας οποιαδήποτε αυριανή αμφισβήτηση του αποικιακού χαρακτήρα της λύσης.

 

Είναι επίσης πιθανό ότι θα έχουμε, αν το επιτρέψει η τουρκική ανελαστικότητα, και μια προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού επί χάρτου, με την επαναφορά της πρότασης επιστροφής Αμμοχώστου, με την οποία θα επιδιωχθεί

 

-        να λυθεί το κυπριακό επί χάρτου, με την άρση κάθε αποκλεισμού των κατεχομένων

 

-        να καταρρεύσει το εσωτερικό μέτωπο αντίστασης

 

-        να εμφανισθεί η Τουρκία ως φιλειρηνική δύναμη και να αθωωθεί για την εισβολή και κατοχή της  μισής Κύπρου

 

-        να αφοπλισθεί Κύπρος και Ελλάδα από το ισχυρότερο διπλωματικό όπλο τους, όσα από τα «μικρά βέτο» του Παπαδόπουλου στην τουρκική ενταξιακή πορεία παραμένουν ενεργά

 

Καθώς η οικονομική κατάσταση θα χειροτερεύει και το Μνημόνιο θα αδυνατίζει οικονομικά και θα αφοπλίζει νομικά το κυπριακό κράτος, στον πληθυσμό θα αρχίσουν να λένε ότι πρέπει να συγκατατεθεί στην λύση του κυπριακού, για να μπορέσει επιτέλους να έχει ωφελήματα από τους υδρογονάνθρακες.

 

Οικονομικά συντετριμμένος, σε βαθιά σύγχυση και πανικό εξαιτίας της απίστευτης έκτασης της προδοσίας των ηγετών του (το απίστευτο των όσων συμβαίνουν και ειδικά όσων κάνει ο Αναστασιάδης είναι τελείως κεντρικό στοιχείο του εξαιρετικά σύνθετου ψυχολογικού πολέμου που διεξάγεται), συγκλονισμένος από το όσα συμβαίνουν σε Κύπρο και σε Ελλάδα, ελπίζεται ότι ο κυπριακός λαός θα καταλήξει τελικά να βάλει ο ίδιος τη θηλειά στον λαιμό του, προσυπογράφοντας την αυτοκτονία του κράτους του, που κέρδισε με το αίμα των αγωνιστών της ΕΟΚΑ και όσων αντιστάθηκαν στο χουντικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή. Ελπίζει κανείς, παρόλα αυτά, καθώς το νησί προσεγγίζει στο σημείο μηδέν, να βρεθούν οι δυνάμεις μιας σωτήριας εθνικής, παλλαϊκής έγερσης, και στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 13 Φεβρουαρίου 2014

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Τεράστιες ευκαιρίες, θανάσιμοι κίνδυνοι

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Στο έξοχο βιβλίο του «Λέων ο Αφρικανός», ο Αμίν Μααλούφ βάζει ένα χαρακτήρα του να απευθύνεται στον ήρωα του μυθιστορήματος και να του λέει: «Η τύχη σου χαμογέλασε, νεαρέ μου φίλε, και χαίρομαι τόσο για σένα σα να ήσουν γιος μου. Αλλά πρόσεχε, γιατί τα πλούτη και η δύναμη είναι εχθροί της καλής κρίσης».                                                                               

                                                      

                            

Οι προσεχείς εκλογές θα αποτελέσουν πιθανώς θρίαμβο, το λιγότερο μια σαφή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στο μέτρο τουλάχιστο που το επιτρέψουν τα επίσης ισχυρά ρεύματα προς αποχή και Χρυσή Αυγή. Αυτό αντίθετα που δεν μπορούμε να προβλέψουμε με κάποια βεβαιότητα είναι άλλο: θα αποτελέσει άραγε το εκλογικό αποτέλεσμα προοίμιο μιας ιστορικής, όσο και ανέλπιστης επιτυχίας της ελληνικής αριστεράς, ή, μήπως, κινδυνεύει να οδηγήσει σε μια τραγωδία την ίδια και τον ελληνικό λαό; Ελάχιστες ώρες απέχει το «Ωσαννά» από το «Σταύρωσον, Σταύρωσον Αυτόν». Καταλαβαίνουμε ότι το τελευταίο που ασφαλώς θα ήθελαν τα περισσότερα στελέχη της αριστεράς είναι να έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο τέτοιες προοπτικές και μόνο. Το τι θέλουν όμως δεν έχει απολύτως καμία σημασία. Οι δυνατότητές τους είναι αντικειμενικά προσδιορισμένες από τη φύση του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα και τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Αυτά έφεραν εξάλλου την αριστερά στον προθάλαμο της εξουσίας.

 

‘Όπως έγινε με τις εκλογικές νίκες της ΝΔ το 2004 και του ΠΑΣΟΚ το 2009, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα αντανακλά βασικά την κατάρρευση των αντιπάλων του. Βεβαίως πολλά ηγετικά του στελέχη δεν θέλουν να το παραδεχτούν, νομίζουμε όμως ότι είναι πολύ πιο ωφέλιμο και για τους ίδιους και τον ελληνικό λαό να ξεκινάνε αναγνωρίζοντας και αποδεχόμενοι την πραγματικότητα, ώστε να τη βελτιώσουν.

 

Αυτό το ψυχανεμίζεται ενστικτωδώς η μάζα των ψηφοφόρων, γι’ αυτό και νοιώθει κανείς το ρεύμα (έστω πολύ μικρότερο αυτού που η κατάσταση της χώρας θάπρεπε να δώσει) υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, ταυτόχρονα όμως νοιώθει και την απουσία ενθουσιασμού, την ενδόμυχη, ενστικτώδη επιφύλαξη του λαού, την ανησυχία της ίδιας της κομματικής βάσης της αριστεράς για το τι πρόκειται να γίνει. Αν εξαιρέσουμε τους όχι λίγους που οσμίστηκαν εξουσία και τρέχουν να διαγκωνιστούν για να «πιάσουν στασίδι», οι γνήσιοι οπαδοί των ιδεών της αριστεράς – όχι του τελευταίου 18μήνου - παραμένουν πολύ επιφυλακτικοί, συχνά απογοητευμένοι. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τους προσάπτει μερικές φορές «γκρίνια», καλύτερα όμως θάκανε να σταθεί πιο προσεκτικά και να ακούσει αυτή τη «γκρίνια».

 

Τεράστια η ευκαιρία, θανάσιμοι οι κίνδυνοι

 

Η ευκαιρία που θεωρητικά διαθέτει σήμερα η ελληνική «κομμουνιστογενής» αριστερά (και οι λοιπές αντιμνημονιακές δυνάμεις) είναι η σπουδαιότερη που παρουσιάστηκε μετά τη δεκαετία του 1940, μια από αυτές τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται μια φορά στα πενήντα ή εκατό χρόνια. Αν όμως δεν τα καταφέρει, ή, ακόμα χειρότερα, αν συμβιβαστεί χωρίς να δώσει αποφασιστικά και σοβαρά τον αγώνα για τη σωτηρία της Ελλάδας, τότε η ήττα και η καταστροφή της μπορεί να είναι χειρότερη, «πληρέστερη» και από αυτήν την τρομερή που υπέστη στη δεκαετία του 1940. Θα κινδυνεύσει να «ταφεί» κι αυτή κάτω από τα ερείπια της Ελλάδας, αφού φορτωθεί, ως μη όφειλε, μια τρομακτική ιστορική ευθύνη.

 

Οι ισχυρές διεθνείς δυνάμεις που επιτίθενται, εδώ και τέσσερα χρόνια, και έχουν σχεδόν καταστρέψει τη χώρα μας, ενώ απειλούν τώρα και την Κύπρο, θα θελήσουν ασφαλώς να χρησιμοποιήσουν την άνοδο της αριστεράς για να φορτώσουν σε αυτή την ευθύνη της τελικής καταστροφής και, πιθανώς, της αποβολής της Ελλάδας, κακήν-κακώς και υπό δυσμενέστατους όρους, από την Ευρώπη. Για να παραδειγματιστούν έτσι και όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί.

 

Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης

 

Οι Γερμανοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν προειδοποιήσει την ηγεσία του ότι το Βερολίνο δεν θα αστειευθεί με μια κυβέρνηση αριστεράς, αντι-μνημονίου στην Αθήνα. Θα επιχειρήσει να συντρίψει την Ελλάδα και να τη διώξει, κακήν-κακώς, από την Ευρώπη, φορτώνοντας μάλιστα τη σχετική ευθύνη στην ελληνική αριστερά. Θα είναι καλύτερα, αν η ηγεσία του πάρει απολύτως σοβαρά αυτές τις προειδοποιήσεις και ετοιμαστεί πολύ εντατικά για το χειρότερο, όχι για το καλύτερο σενάριο. Πολλοί μπορεί εξάλλου να έχουν συμφέρον από μια τέτοια εξέλιξη.

 

Από τη μια έχουμε το τμήμα των ευρωπαϊκών ελίτ που θεωρεί ότι η Ευρώπη παραάπλωσε και είναι καιρός να «μαζευτεί» (περιλαμβάνει και Γάλλους, όχι μόνο Γερμανούς). Από την άλλη, ένα τμήμα του βαθέος κράτους των ΗΠΑ και της Αυτοκρατορίας του Χρήματος, που θέλουν να εξασθενήσουν ευρώ και Γερμανία (και οποιαδήποτε ευρωπαϊκή στρατηγική παρουσία στην Αν. Μεσόγειο). Μπορεί λοιπόν Σκύλλα και Χάρυβδη να συγκλίνουν εναντίον μας, εξαιτίας του διαφορετικού τρόπου που η κάθε μια τους αντιλαμβάνεται τα συμφέροντά της, αλλά και να στείλουν παραπλανητικά σήματα στις ελληνικές ηγεσίες.

 

Επιπλέον, μπορεί η Ελλάδα να είναι «συστημικός κίνδυνος», όπως δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει καθησυχαστικά η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ, εντούτοις αυτό δεν σημαίνει ότι θα προτιμήσει εύκολα να ανακρούσει πρύμνα και να αλλάξει άρδην την πολιτική της, η δεσμευμένη σε μια πολιτική επί πολλά πλέον χρόνια και υποχείριο σε μεγάλο βαθμό του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου ηγεσία της «Ευρωγερμανίας».

 

Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς ότι δεν πρέπει ο ελληνικός λαός να συγκρουστεί με τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρωγερμανίας (ούτε και ότι έχει δίκηο η μειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ που, αν η πλειοψηφία εξωραϊζει τις δυσκολίες του σχεδίου Α, αυτή εξωραίζει το σχέδιο Β). Ο ελληνικός λαός είναι υποχρεωμένος να το κάνει για την ίδια του την επιβίωση, δεν μας άφησαν άλλη επιλογή κι όσο αργούμε τόσο τα πράγματα δυσκολεύουν και χειροτερεύουν. Το χρέος δεν είναι βιώσιμο, η χώρα καταστρέφεται καθημερινά. Και πρέπει να προετοιμαστεί να το κάνει με τη μεγαλύτερη δυνατή σοβαρότητα. Μέχρι τώρα όμως δεν βλέπουμε δυστυχώς μια κατ’ ελάχιστον επαρκή προετοιμασία, από τις δυνάμεις που επιδιώκουν να σταματήσουν τη μνημονιακή πορεία καταστροφής, ίσως ούτε και επαρκή συνείδηση του προβλήματος ενίοτε. Μια αριστερά που δεν ετοιμάζεται για την αναπόφευκτη σύγκρουση, είναι όμως καταδικασμένη σε ρόλο Ιδανικού Αυτόχειρα.

 

Ψυχολογία, πολιτική και χάος

 

Είναι τόσο μεγάλες οι απειλές για την αριστερά και τη χώρα, οι αντικειμενικές απαιτήσεις από οποιονδήποτε σκέφτεται να καθήσει στην «ηλεκτρική καρέκλα» της κυβερνητικής εξουσίας, που στελέχη της ενίοτε κάνουν «αυτοπλύση εγκεφάλου» προσφεύγοντας σε μια πλήρως αθεμελίωτη και αντιπαραγωγική «αισιοδοξία». Είναι μεγάλος ο πειρασμός, σε τέτοιες συνθήκες, να τροποποιεί κανείς τα δεδομένα του προβλήματος στη φαντασία του, για να το κάνει ευκολότερα αντιμετωπίσιμο. Είναι εξίσου μεγάλος να πιστέψει «από μηχανής θεούς» ή προβοκάτορες, εξειδικευμένους στη χειραγώγηση.

 

Είναι συνήθεια στην Ελλάδα να μιλάμε για σχέδια Α, σχέδια Β, πρωτοβουλίες που θέλουμε να πάρουμε, ανύπαρκτα προγράμματα και επεξεργασίες που δήθεν καθοδηγούν τη δράση μας. Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο θλιβερή. Μέχρι τώρα, την πλήρη, σχεδόν αποκλειστική πρωτοβουλία την έχει ο «εχθρός», οι δυνάμεις δηλαδή που επιτίθενται οικονομικά, πολιτικά, επικοινωνιακά στον ελληνικό λαό και στις δύο χώρες του, με την αμέριστη συμπαράσταση του μεγαλύτερου μέρους της ελλαδικής και κυπριακής ολιγαρχίας (που τώρα βέβαια, κατάπληκτη, διαπιστώνει ότι και η ίδια είναι στόχος!)

 

Τι θέλουν οι δυνάμεις που επιτίθενται. Προτιμούν μια αριστερά που έρχεται στην εξουσία και υποτάσσεται, συνθηκολογεί, δίνοντας ένα ακόμα βαρύτατο χτύπημα στο ηθικό, στη δυνατότητα αντίστασης του ελληνικού λαού, στην ίδια την ιδέα του ελληνικού κράτους και έθνους, της δυνατότητας δηλαδή του ελληνικού λαού να υπάρχει σχετικά ελεύθερος! Σήμερα, οι ‘Ελληνες πολίτες ζουν σε καθεστώς πλήρους ανασφάλειας, μη γνωρίζοντας οι περισσότεροι αν θα έχουν φαί να φάνε, δουλειά να ζήσουν, περίθαλψη αρρωσταίνοντας, σύνταξη όταν γεράσουν. Δεν ξέρουν αν θάχουν αύριο χώρα και κράτος. Οι ‘Ελληνες ζουν σήμερα, σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς, την ίδια ανασφάλεια που έζησαν οι Γερμανοί το 1945, οι Σοβιετικοί το 1990. Προσπαθούν να την κρύψουν από τον εαυτό τους, αλλά η προϊούσα κοινωνική καταστροφή δεν τους το επιτρέπει.

 

Αν δεν πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο σενάριο, τότε ο «εχθρός» προτιμά μια αριστερά που έρχεται στην εξουσία και συντρίβεται, κατά προτίμηση μόνη της, μέσω μιας αυτοεπαγόμενης χαοτικής περιδίνησης, λόγω μη συνεκτικού στρατηγικού διαβήματος. Δύο σπουδαία ιστορικά παραδείγματα αυτοδιάλυσης μας προσφέρει η ομάδα των σοβιετικών μεταρρυθμιστών υπό τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και η ομάδα του εξίσου απερίγραπτου Γιωργάκη Παπανδρέου. Και οι δύο ομάδες δεν είχαν συνείδηση της πραγματικότητας, των προβλημάτων και των στρατηγικών συνεπειών των ίδιων των δικών τους επιλογών. Αυτό τις κατέστησε ιδανικές «έξυπνες βόμβες» που ανατίναξαν τις δομές των οποίων ηγούντο (σοβιετικό κράτος-κόμμα, ΠΑΣΟΚ και ελληνικό έθνος-κράτος αντίστοιχα), με την παρότρυνση ασφαλώς των ανθρώπων της Αμερικής και του Σόρος, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ακριβώς τι κάνουν και τι συνέπειες θα έχει αυτό που κάνουν (κάτι που τις έκανε στην πραγματικότητα περισσότερο, όχι λιγότερο αποτελεσματικές στην καταστροφή του συστήματός τους).   

 

Η προετοιμασία μιας σύγκρουσης

 

Τι σημαίνει όμως προετοιμασία για σύγκρουση; Σημαίνει ότι καλείς σε συγκρότηση παλλαϊκού – πανεθνικού μετώπου για την κοινωνική και εθνική σωτηρία και ανασυγκρότηση της χώρας. Σημαίνει ότι βρίσκεις τρόπους να κινητοποιήσεις κάθε ζωντανή ικμάδα του έθνους και σύμμαχό σου από το εξωτερικό, χωρίς να τους υποχρεώνεις να δώσουν προηγουμένως κομματικά-ιδεολογικά διαπιστευτήρια κι ότι χρησιμοποιείς την ίδια τη μάζα που σούρχεται «ριζοσπαστικοποιούμενη» εναντίον του δικού σου γραφειοκρατικού μηχανισμού, που, αν τον αφήσεις στα ένστικτά του, θα σε καταστρέψει. Σημαίνει ότι οργανώνεις πλατύ κίνημα καταναλωτικών και παραγωγικών συνεταιρισμών, ότι βοηθάς με κάθε δυνατό τρόπο τη συλλογική οργάνωση των ανθρώπων. Σημαίνει ότι καταρτίζεις πρόγραμμα, όχι ευχολόγιο, που να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και να μπορεί κατ’ αρχήν να εφαρμοσθεί. Σημαίνει ότι προετοιμάζεις τον λαό, λέγοντάς του την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, ότι δηλαδή θα πρέπει, αν χρειαστεί, να «ζήσει με ψωμί κι αλάτι», να «κάνει το σκατό του παξιμάδι», για να σώσει τη χώρα του και να τη ξανασηκώσει όρθια, ότι μπορεί, για τις ανάγκες του πολέμου να χρειαστεί να πέσει προσωρινά ακόμα το μέσο βιοτικό επίπεδο, αλλά δεν θα υπάρξει ούτε ένας άνθρωπος χωρίς ένα πιάτο φαί, στέγη και περίθαλψη, μια πολιτικο-επικοινωνιακή στρατηγική αντίστροφη προς αυτή που ακολουθεί έως τώρα. Η αριστερά χρειάζεται έναν πολιτικό λόγο που να προδίδει ενσυναίσθηση της χώρας και των ανθρώπων της, επίγνωση των προβλημάτων και των αισθημάτων, όχι μια ξύλινη γλώσσα. Φυσικά, για να τα λες αυτά, πρέπει να δίνεις πρώτος το παράδειγμα, πρέπει τα στελέχη σου να ζουν όπως ο ελληνικός λαός του οποίου θέλουν να ηγηθούν, πρέπει να παρθούν και να εφαρμοστούν τα πιο αυστηρά μέτρα εναντίον των «επαγγελματικών κινδύνων της εξουσίας», όπως τους ονόμαζε ο Ρακόφσκι, του τελείως αναπόφευκτου κινδύνου στελέχη της αριστεράς να μπουν στον πειρασμό του πλούτου.

 

Νομική και διεθνής προετοιμασία

 

Το καλοκαίρι του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ απηύθυνε μια επιστολή στον Μπαρόζο, λέγοντας ότι το εκλογικό αποτέλεσμα του Μαίου «απονομιμοποίησε» το Μνημόνιο. Δυστυχώς τα επιχειρήματα δεν ήταν καθόλου πειστικά, και από νομική και από πολιτική άποψη. Η Ελλάδα έχει υπογράψει «τα κέρατά της». Για να αρνηθεί την υπογραφή της, οφείλει να ξαναδιαβάσει προσεκτικά όλες τις συνθήκες της ΕΕ και του ΟΗΕ, εντοπίζοντας και το παραμικρό επιχείρημα για να στηριχθεί, να υπενθυμίσει ότι το αρχικό Μνημόνιο στηρίχτηκε στη μεγαλύτερη πολιτική απάτη όλης της ευρωπαϊκής ιστορίας (το Λεφτά Υπάρχουν του Γιώργου Παπανδρέου) και ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου- Παπακωνσταντίνου και πολύ περισσότερο Παπαδήμου δεν είχε νόμιμη εντολή να υπογράψει τα όσα υπέγραψε. Οφείλει επίσης να καταγγείλει τις όποιες συμφωνίες υπέγραψε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου ως αποτέλεσμα ωμού εκβιασμού του εκλογικού σώματος από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (Ιούνιος 2012) και ως αποτέλεσμα νέας παραπλάνησης του εκλογικού σώματος («επαναδιαπραγμάτευση»). Ελπίζουμε ότι θα συγκροτηθεί τελικά αυτή η επιτροπή για το χρέος που ακούγεται εδώ και καιρό, και ότι θα κληθούν να συμμετάσχουν οι καλύτεροι  τεχνοκράτες από το εσωτερικό και διεθνώς. Το ίδιο πρέπει να γίνει με την μελέτη των ενδεχομένων μιας σύγκρουσης, του τρόπου λειτουργίας της ΕΚΤ κλπ. Μια γκαρσονιέρα θέλεις να πουλήσεις και ρωτάς ένα δικηγόρο, ένα συμβολαιογράφο, ένα μηχανικό. Είναι δυνατόν να παίζεις την τύχη της χώρας στα ζάρια, να παίρνεις αποφάσεις για το έθνος στο γόνατο;

 

‘Εχουμε επίσης αναφερθεί επανειλημμένα στην ανάγκη πανευρωπαϊκής και παγκόσμιας καμπάνιας υπέρ της Ελλάδας, πολύ σοβαρότερης και με πολύ πιο διεισδυτικά επιχειρήματα από οτιδήποτε έχει γίνει μέχρι τώρα. Χωρίς μια τέτοια, γιγάντια προσπάθεια να αλλάξει τα κλίμα για την Ελλάδα στην Ευρώπη και διεθνώς, με σοβαρά επιχειρήματα. Πρέπει σε κάθε ευκαιρία να υπενθυμίζεται η τρομερή καταστροφή Ελλάδας και Κύπρου, αλλά και να μην περιορίζεται η αριστερά σε μια μονότονη «αντιλιτότητα» με όρκους πίστης στον Κέινς και – πολύ λιγότερο δικαιολογημένους και πάντως καθόλου αποτελεσματικούς – στον Ομπάμα. Χρειάζεται η εκπόνηση ενός ολοκληρωμένου πολιτικο-οικονομικού προγράμματος για την Ευρώπη, με απάντηση και στο ευρωπαϊκό ερώτημα «που θα βρεθούνε τα λεφτά». Χωρίς αυτά, η Αθήνα και μια αριστερή κυβέρνηση κινδυνεύουν να χάσουν 10-0 προτού μπουν στο γήπεδο.

 

Μόνο αντιτάσσοντας στον καταθλιπτικό συσχετισμό δύναμης μιας πολιτική πρόκληση ισχυρότερη, ένα διεθνή πολιτικό λόγο υπέρτερο αυτού που εκπέμπουν Βερολίνο, Παρίσι, Φραγκφούρτη, μπορεί να έχει ελπίδα νίκης, ή τουλάχιστον ικανοποιητικού συμβιβασμού, η Ελλάδα

 

Στους μήνες πούρχονται θα ξέρουμε αν η αριστερά, οι λοιποί αντιμνημονιακοί και η χώρα στο σύνολό της έχει τις δυνάμεις, τους ανθρώπους, τις ιδέες που χρειάζεται για μια τέτοια σύγκρουση, αποφασιστικής σημασίας για την ίδια την ύπαρξη και το μέλλον της Ελλάδας.

 

20 Ιανουαρίου 2014

 

konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύτηκε στο "Hellenic Nexus", τεύχος Φεβρουαρίου 2014

Και εθνική μετά την οιονομική καταστροφή

 

 

                                      «Αν η Κύπρος χαθεί, και η

                                        Ελλάδα θα χαθεί»

                                        Ανδρέας Παπανδρέου

                                    

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Με μια εθνική τραγωδία άμεσα, τώρα, κινδυνεύει να ολοκληρωθεί η οικονομική και κοινωνική καταστροφή που πλήττει, εδώ και τέσσερα χρόνια, τον ελληνικό λαό σε Ελλάδα και Κύπρο, μετατρέποντας τα δύο κράτη σε «αποικίες χρέους» της «παγκοσμιοποίησης»,  αφαιρώντας τους δηλαδή όση εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία διέθεταν προ της κρίσεως και υπονομεύοντας τον δημοκρατικό τους χαρακτήρα. Στην Κύπρο αύριο, στην Ελλάδα μεθαύριο, ο ελληνικός λαός κινδυνεύει με οριστική απώλεια των … κεκτημένων του 1821 και του 1955, των κρατών του δηλαδή!

 

Ο κίνδυνος στην Κύπρο δεν είναι τόσο η «διχοτόμηση», όπως ήταν στις δεκαετίες του 1960 και 1970. Ο αληθινός κίνδυνος είναι η οριστική κατάργηση του δημοκρατικού χαρακτήρα, της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας του κυπριακού κράτους, εν ονόματι μιας δήθεν επανένωσης, όπως παρολίγον να συμβεί το 2004 με το υποστηριχθέν φανατικά από τους Αγγλοαμερικανούς και το εγχώριο κατεστημένο σχέδιο Ανάν.

 

Ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, υπερβαίνοντας και αυτό το ιστορικό ρεκόρ της απάτης ΓΑΠ («Λεφτά υπάρχουν»), έδωσε την περασμένη άνοιξη καίριο πλήγμα στο κράτος του επιτρέποντας ένα κούρεμα καταθέσεων, που είχε αποκλείσει κατηγορηματικά πριν και μετά την εκλογή του και υπογράφοντας στη συνέχεια μια δανειακή σύμβαση που υπονομεύει την κυριαρχία, ανεξαρτησία και δημοκρατία στην Κύπρο. Τώρα, ο «’Αδης», όπως τον αποκαλούν οι πιο μαχητικοί επικριτές του, δίκην «Υπερεφιάλτη», ολοκληρώνει το κακό επαναφέροντας τις πρόνοιες του σχεδίου Ανάν, που δεσμεύτηκε να μην κάνει, μέσω ενός «κοινού ανακοινωθέντος» που ετοιμάζεται να υπογράψει από κοινού με τον ηγέτη των Τουρκοκυπρίων κ. ‘Ερογλου. ‘Εχουμε, φαίνεται, βαλθεί ως ‘Ελληνες, να ξεπεράσουμε κάθε παγκόσμιο ρεκόρ υποτέλειας!

 

Κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας

 

Τι γράφει αυτό το «κοινό ανακοινωθέν», σύμφωνα τουλάχιστο με όσες πληροφορίες έχουν δει το φως της δημοσιότητας; ‘Όπως και το σχέδιο Ανάν αναφέρεται αρχικά σε αυτές τις ωραίες αρχές, της ενιαίας κυριαρχίας, ιθαγένειας κλπ. Μετά, τις αναιρεί μία προς μία προβλέποντας ότι θα υπάρχει μεν η «μία ιθαγένεια» θα υπάρχουν όμως και οι ιδιότητες του πολίτη ενός εκάστου των συνιστώντων κρατών, ότι η κυριαρχία θα εκπηγάζει όχι από τον κυπριακό λαό αλλά «ισότιμα από τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους» και από τα δύο «συνιστώντα κράτη». Με άλλα λόγια, το νέο κράτος δεν θα είναι συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας που ιδρύθηκε το 1960, ούτε πραγμάτωση του δικαιώματος του κυπριακού λαού στην αυτοδιάθεση, αλλά της θέλησης της Κυπριακής Δημοκρατίας – υποβιβαζόμενης σε ελληνοκυπριακό κρατίδιο - και του ψευδοκράτους που ίδρυσε, εισβάλλων στην Κύπρο, ο τουρκικός στρατός. Πρόκειται για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και επειδή, δεδομένης της απόλυτης και απολύτως αντιδημοκρατικής ισότητας πλειοψηφίας και μειοψηφίας, το νέο «κράτος» δεν θα είναι κυβερνήσιμο, πιθανώς θα προβλεφθεί τελικά μηχανισμός επιδιαιτησίας (όπως οι ξένοι δικαστές του σχεδίου Ανάν) που θα παίρνουν τις αποφάσεις – δηλαδή η Κύπρος θα ξαναγίνει αποικία των Αγγλοαμερικανών.

 

Σε αντίθεση με την προηγούμενη απόπειρα κατάλυσης της Δημοκρατίας, το 2004, με το σχέδιο Ανάν, αυτά δεν παρουσιάζονται στο τέλος, αλλά στην αρχή της διαπραγμάτευσης! ‘Ένα ανακοινωθέν δεν έχει ασφαλώς την οριστική νομική βαρύτητα μιας διεθνούς σύμβασης, δεν παύει όμως να είναι ένα επίσημο κείμενο που υπογράφεται από τους εκπροσώπους της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Ελληνοκυπρίων και το οποίο μπορεί να επικαλείται εις το διηνεκές η άλλη πλευρά. ‘Όλα φυσικά μπορούν κάποια στιγμή να αμφισβητηθούν, είναι όμως πολύ πιο εύκολο να μην υπογραφούν, από το να υπογράφονται και να απορρίπτονται στο τέλος. Κανένα κράτος, κανένα έθνος, κανένας λαός με στοιχειώδη αξιοπρέπεια δεν υπογράφει τέτοια πράγματα δια των εκπροσώπων του. Και κανείς λαός που ανέχεται επί μακρόν τέτοια αναξιοπρέπεια από τους ηγέτες του δεν επιβιώνει ελεύθερος επί μακρόν.

 

Αν οι νομικοί όροι που αναφέραμε παραπάνω σας φαίνονται «κορακίστικα», δεν παύουν να έχουν όμως μεγάλη σημασία στην πράξη, εξ ου και η επιμονή Τούρκων και του «διεθνούς παράγοντα» στη συμφωνία των Ελληνοκυπρίων. Στην πραγματικότητα, οι Τουρκοκύπριοι, ακριβέστερα η Τουρκία και οι εξ αυτής έποικοι θα διατηρήσουν το κρατίδιο που τώρα διαθέτουν στον βορρά του νησιού, ίσως επιστρέφοντας μερικές, λίγες περιοχές και θα ασκούν εκεί, πρακτικά ανεμπόδιστοι, την κυριαρχία που ασκούν και σήμερα. Ταυτόχρονα όμως θα αποκτήσουν δικαιώματα «συνιδιοκτήτη» 50% επί του όλου κράτους, της Κυπριακής Δημοκρατίας που είναι σήμερα στα χέρια των Ελληνοκυπρίων, συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού (82%). Φυσικά, κάθε μειοψηφία έχει δικαίωμα συμμετοχής στη διακυβέρνηση του κράτους της και δικαίωμα ιδιαίτερων προνοιών για την προστασία της. Δεν μπορούν όμως τα δικαιώματα της μειοψηφίας να ακυρώσουν τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα της πλειοψηφίας, το δικαίωμα δηλαδή να διαθέτει ένα κάπως κανονικό κράτος, όπου να ισχύει ο κανόνας της πλειοψηφίας και το δικαίωμα της αυτοάμυνας!

 

‘Οροι νέας «Βοσνίας»

 

Τέτοιου είδους σχέδια κινδυνεύουν όχι να λύσουν, αλλά να ξανανοίξουν στην πραγματικότητα το «παγωμένο» σήμερα κυπριακό, υπό πολύ δυσμενέστερες συνθήκες, δημιουργώντας όρους νέας «Βοσνίας» στο νησί, αν κάτι τέτοιο χρειασθεί  στον διεθνή παράγοντα. Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, η στέρηση των Ελληνοκυπρίων από το κράτος τους θα συμβάλλει πιθανότατα στη μετανάστευση όσων τουλάχιστο μπορούν να φύγουν, θα οδηγηθούμε σταδιακά σε μια «Κύπρο χωρίς ‘Ελληνες», όπου άλλωστε οδηγούμεθα και με οικονομικά μέσα.

 

Περιττό να σημειώσουμε ότι μια τέτοια «λύση» του κυπριακού θα «ομηροποιήσει» τη μητροπολιτική Ελλάδα. Καμμιά κυβέρνηση στην Αθήνα δεν μπορεί να αδιαφορήσει για την τύχη του εναπομείναντος κυπριακού ελληνισμού, που θα γίνει έτσι ένα επιπλέον όργανο ελέγχου της Ελλάδας από την Τουρκία και τους δυτικούς και άλλους «προστάτες» της Κύπρου.

 

Η ελλαδική αριστερά (για το ΑΚΕΛ τι να πούμε, φέρει βαρύτατες ιστορικές ευθύνες η ηγεσία του για το σημείο που βρίσκεται το νησί) θα έχει κάποιο μέλλον μόνο αν αντιληφθεί εγκαίρως την εθνική σημασία της πολύπλευρης επίθεσης που δέχεται ο ελληνικός λαός και τα δύο κράτη του. «Το εθνικό είναι και λαϊκό, το λαϊκό και εθνικό», καταπώς έλεγε ο Γληνός στο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ».

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

«Δρόμος της Αριστεράς», 8.2.2014

Κύπρος - Α(ναστασιά)δης

http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1113631&srv=364

ΚΥΠΡΟΣ ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!

Η Κύπρος είναι εδώ!

ΚΥΠΡΟΣ ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!

(Αυτ)απάτες υδρογονανθράκων

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Σειρά εξωφρενικών προτάσεων/ιδεών για το κυπριακό διακινούνται σε Λευκωσία και Αθήνα. Αν πραγματοποιηθούν, συνεπάγονται οριστική καταστροφή του κυπριακού κράτους, ως έστω ελάχιστα κυρίαρχου, ανεξάρτητου, δημοκρατικού, οδηγούν μεσοπρόθεσμα στον τερματισμό χιλιάδων χρόνων ελληνικής παρουσίας στην Κύπρο (οι ‘Ελληνες δεν θα παραμείνουν στο νησί στερούμενοι κρατικής προστασίας, ήδη άλλωστε εξαναγκάζονται με οικονομικές μεθόδους σε μετανάστευση), συνιστούν ανυπολόγιστη καταστροφή για τη μητροπολιτική Ελλάδα. Μετά την οικονομική καταστροφή Ελλάδας-Κύπρου από τα Μνημόνια, την απώλεια του μεγαλύτερου μέρους της ανεξαρτησίας-κυριαρχίας τους, την μετατροπή σε «αποικίες χρέους», ήρθε η ώρα «γεωπολιτικών» Μνημονίων να αποτελειώσουν τον ελληνισμό, όχι σε απροσδιόριστο μέλλον, αλλά τώρα, ίσως μέσα στο 2014.

 

Πιστεύουμε ότι δεν διαφεύγει του Πρωθυπουργού η καθοριστική σημασία της Μεγαλονήσου για τον ελληνισμό συνολικά και το προσωπικό του μέλλον. (Νομίζουμε επίσης ότι θα ήταν ευχής έργο να αρχίσει από την τραγικά πληττόμενη Κύπρο τις διεθνείς περιοδείες του ο Αλέξης Τσίπρας. Η αριστερά πρέπει επίσης να ασχοληθεί πολύ εντατικότερα με το κυπριακό, κύριο ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής). Η καταστροφή του ανεξάρτητου, δημοκρατικού, κυρίαρχου χαρακτήρα του κυπριακού κράτους θα καταστήσει την Ελλάδα όμηρο των δυνάμεων που θα ελέγξουν την Κύπρο - καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να αγνοήσει τη μοίρα των Ελληνοκυπρίων. Ο στρατιωτικός-στρατηγικός συσχετισμός Ελλάδας/Τουρκίας θα επιδεινωθεί σημαντικά. Το σημαντικότερο ελληνικό στρατηγικό ατού, ο έλεγχος του νησιού της Αφροδίτης, απαράμιλλης στρατηγικής αξίας, θα χαθεί για πάντα. Τυχόν απώλεια της Μεγαλονήσου δεν θα είναι παρά προθάλαμος οριστικής καταστροφής του κράτους που προέκυψε από το 1821, όπως προφητικά διείδε ο Ανδρέας Παπανδρέου («Αν η Κύπρος χαθεί και η Ελλάδα θα χαθεί»). Θα οδηγήσει ασφαλώς σε καταστροφή τους Ελλαδίτες πολιτικούς που τυχόν συσχετισθούν με τέτοια εξέλιξη.

 

Ελπίζουμε να μη μας πείτε «υπερβολικούς». Ανήκουμε στις ελάχιστες «Κασσάνδρες» που διέγνωσαν εγκαίρως τον χαρακτήρα της διεθνούς επίθεσης κατά των δύο ελληνικών κρατών, που εκδηλώθηκε ιδίως με το σχέδιο Ανάν, το 2004, μετά με τα Μνημόνια-Δανειακές και, δυστυχέστατα, επιβεβαιωνόμαστε μέχρι τώρα διαρκώς. Ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει, αλλά «τα γραπτά μένουν», «τα γεγονότα είναι πεισματάρικα». ‘Όταν γράφαμε, προ ετών, περίπου μόνοι, ότι τα κυπριακά πετρέλαια κινδυνεύουν να αποδειχθούν «κατάρα», όχι «ευλογία», ότι πρέπει να έχουμε σχέσεις με το Ισραήλ, άλλου τύπου όμως και όχι μονόπλευρες, οι συντριπτικά περισσότεροι μας κύτταζαν συγκαταβατικά, σαν να είχαμε τρελλαθεί. ‘Εγραφαν κι έλεγαν ότι η Κύπρος θα γίνει πάμπλουτο Κουβέιτ, πανίσχυρη χώρα που θα δείξει στην Τουρκία «πόσα απίδια χωράει ο σάκος».

 

Εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σε αποικίες χρέους

 

Σήμερα, η κυπριακή οικονομία και το κράτος κείτονται σε ερείπια, πνέουν τα λοίσθια.  Ο κυπριακός ελληνισμός αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη απειλή της ιστορίας του! Κι αντί αυτά να προκαλέσουν τον αναγκαίο αναστοχασμό και συνολική, στρατηγική επανατοποθέτηση, βλέπουμε πάλι μια απίστευτα ιδιοτελή, εξαρτημένη, αντεθνική άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό του νησιού να πιάνονται από την ύπαρξη υδρογονανθράκων όπως ο πνιγμένος από τα μαλλιά του, διασπείροντας τις (αυτ)απάτες τους στον εν απελπισία τελούντα πληθυσμό. Στην πραγματικότητα, όσο μεγαλύτερα είναι τα κοιτάσματα, τόσο αγριότερες θα είναι οι προσπάθειες των ξένων, που επιβουλεύονται πάντα το νησί και δεν αποδέχτηκαν ποτέ την ανεξαρτησία του, να το αρπάξουν. Είναι θανάσιμο (και ιδιοτελές στην περίπτωσή μας) «λάθος» να μην καταλαβαίνει κανείς ποιος και γιατί είναι εχθρός, ποιος είναι φίλος.

 

Ακριβώς η ύπαρξη υδρογονανθράκων, ήταν μια αιτία επιπλέον που έσπρωξαν την Κύπρο να αποκτήσει μη βιώσιμο χρέος, να γίνει «αποικία χρέους», να υποχρεωθεί να δίνει όλο και περισσότερα από τα έσοδά της, χωρίς ποτέ να ξεχρεώνει, όπως οι κολλήγοι που χρεώνονταν στους κοτζαμπάσηδες. Το φαινόμενο της τοκογλυφίας είναι οδυνηρά πασίγνωστο στην κυπριακή ιστορία. Αυτή η μέθοδος εφαρμόστηκε/εφαρμόζεται τώρα στο νησί από τους «Πιστωτές» και τους «Προστάτες», με τη συνδρομή των πάμπλουτων και απάτριδων ολιγαρχών της, υποδουλώνοντας δια της  καταστροφής, καταστρέφοντας δια της υποδούλωσης. (Το ίδιο, ότι δηλαδή υπάρχει «μαγική λύση» στο ελληνικό πρόβλημα, με την απόδοση των πετρελαίων νοτίως της Κρήτης στη Noble, προσπαθούν τώρα κάποιοι να πείσουν τον ΣΥΡΙΖΑ). Στην πραγματικότητα, η αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού Μνημονίων-Δανειακών είναι προϋπόθεση επωφελoύς εκμετάλλευσης ορυκτών σε Ελλάδα και Κύπρο. Σε συνθήκες οικονομικά-νομικά ισοδύναμες προς κατοχή, η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων συνιστά λεηλασία εθνικού πλούτου και μελλοντικών γενεών. Τα ορυκτά, οι πόροι, ο στρατηγικός χώρος, η γεωπολιτική υπεραξία που πάνε μαζί πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την ανάκτηση της ανεξαρτησίας-κυριαρχίας του ελληνικού λαού, όχι την υποδούλωση και εκμετάλλευσή του.

 

Βάστα Ταγίπ: Ο Ερντογάν σώζει την Κύπρο από τους ηγέτες της!

 

Η σύγκρουση εξουσίας στην ‘Αγκυρα και η σύγκρουση Ερντογάν-Εβραίων, ανέστειλαν, άγνωστο πόσο,  την επιδίωξη λύσης στο κυπριακό, γλυτώνοντάς μας, προς ώρας, από την είσοδο στην … καταληκτική φάση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ιστορικό έργο που ήρθε να πραγματοποιήσει ο Αναστασιάδης, πρωταγωνιστής το 2004 του «Ναι» στο σχέδιο Ανάν κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αν ο Χριστόφιας απεδείχθη «Γκορμπατσώφ», μη μπορώντας να φτάσει μέχρι την τελική κατάλυση του κράτους, όπως ο Γκορμπατσώφ έβαλε τις βάσεις αλλά δεν μπόρεσε να διαλύσει την ΕΣΣΔ, χρειάστηκε να έρθει μετά ο Γέλτσιν για να τελειώσει τη δουλειά, έτσι και τον Αναστασιάδη τον προορίζουν για ρόλο «Γέλτσιν», τον άνθρωπο δηλαδή που θα καρφώσει το φέρετρο της Κύπρου).

 

Προσωρινώς λοιπόν ο Ταγίπ μας έσωσε, αλλά είναι αδύνατο ένα κράτος να διατηρηθεί επ’ άπειρον, επειδή η Τουρκία ή το Ισραήλ δεν είναι ακόμα έτοιμοι να υπογράψουν τη συνθηκολόγηση των Ελληνοκυπρίων! Από την ημέρα εκλογής του Αναστασιάδη συνέβησαν, μεταξύ άλλων, τα εξής:

 

Οι «δρόμοι της αυτοκτονίας»

 

-          προτάθηκε η επιστροφή Αμμοχώστου με αντάλλαγμα, λέγεται, το άνοιγμα του αεροδρομίου Τύμπου και την κατάργηση των βέτο στην ευρωτουρκική διαπραγμάτευση. Αυτά πρακτικά σημαίνουν την λύση του κυπριακού επί του εδάφους, γιατί αθωώνεται πολιτικά η Τουρκία, αίρεται κάθε αποκλεισμός και οποιαδήποτε ουσιαστική κύρωση προς το ψευδοκράτος. Σε σχέση με τις προτάσεις αυτές, Αναστασιάδη-Κασσουλίδη, η διχοτόμηση είναι πολύ καλύτερη, γιατί τουλάχιστον δεν αφήνει νομικο-πολιτικά περιθώρια διεκδίκησης της νότιας Κύπρου από τους Τούρκους! ‘Οσο για τα βέτο στην ευρωτουρκική διαπραγμάτευση είναι το σημαντικότερο διπλωματικό όπλο που διαθέτουν σήμερα Κύπρος και Ελλάδα έναντι της Τουρκίας, της Ευρώπης, του άξονα ΗΠΑ-Βρετανίας και του Ισραήλ. Γιατί να το προσφέρουν, χωρίς ουσιαστικό αντάλλαγμα, αλλά προωθώντας και την καταστροφική, για Ελλάδα, Κύπρο και Ευρώπη, προοπτική τουρκικής ένταξης; (‘Ηδη ήρθη ένα, χωρίς αντάλλαγμα!)

 

-          αφέθηκε να εννοηθεί, ιδίως από την Αθήνα, ότι αρκεί ακόμα και συμφωνία σε κοινό ανακοινωθέν εν όψει επανέναρξης των συνομιλιών για να αρθούν τα βέτο, στη σημασία των οποίων αναφερθήκαμε παραπάνω

 

-          συζητήθηκε και έγινε σε κάποια στιγμή δεκτή η συμπερίληψη στο υπό έκδοση κοινό ανακοινωθέν (που τελικά δεν εκδόθηκε) ρυθμίσεων που υπονομεύουν την ενιαία και μοναδική κυριαρχία και την ενιαία ιθαγένεια του κυπριακού κράτους. Προτού δηλαδή καν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις, έρχονται οι εκπρόσωποι των Ελληνοκυπρίων και της Κυπριακής Δημοκρατίας να συμφωνήσουν ότι η κυριαρχία πηγάζει από δύο λαούς και όχι από έναν, να απορρίψουν μόνοι τους δηλαδή την διεθνώς αναγνωρισμένη νομική και πολιτική βάση ύπαρξης και νομιμότητας του κυπριακού κράτους! Τώρα τι να πούμε εμείς και τι να σχολιάσουμε; Ούτε βαριά ηττημένα κράτη δεν αποδέχονται τέτοια πράγματα! Αυτή η «μεθοδολογία» είχε χρησιμοποιηθεί και στο σχέδιο Ανάν, που άρχιζε ανακηρύσσοντας στα πρώτα μισά άρθρα του την «Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία» και μετά, στα υπόλοιπα μισά, την αποδομούσε, την διχοτομούσε, καταργούσε το δημοκρατικό της χαρακτήρα και την έκανε αγγλοαμερικανική (όχι τουρκική) αποικία δια των περίφημων «τριών δικαστών».

 

-          η Λευκωσία φλερτάρει με την μεταφορά αερίου μέσω Τουρκίας και την αναγνώριση Κοσόβου

 

Το μόνο που χρειάζεται τώρα είναι να περιμένουμε να αποσαφηνισθεί η κατάσταση στην ‘Αγκυρα, να συμφωνήσουν ίσως ΗΠΑ, Ισραήλ και Τουρκία, για να μάθουμε από ποιους δρόμους θα προχωρήσει η καταστροφή της Κύπρου.

 

Το αναγκαίο μέτωπο κοινωνικής-εθνικής απελευθέρωσης

 

Στο τραγικό σημείο που οδηγηθήκαν τα πράγματα, από ένα απείρως εξαρτημένο, διεφθαρμένο, ανίκανο πολιτικο-ηγετικό προσωπικό Κύπρου και Ελλάδας, μόνο ένα παλλαϊκό-πανεθνικό μέτωπο, κοινωνικής και εθνικής σωτηρίας και απελευθέρωσης, σε Ελλάδα και Κύπρο, αντίστοιχο, τηρουμένων των αναλογιών, και ανεξαρτήτως ιδεολογικών προτιμήσεων, της ΕΑΜικής εποποιίας, θα μπορούσε να σώσει τον ελληνικό λαό. Μπορεί όμως να παραχθεί κάτι τέτοιο από την καταστρεφόμενη τώρα «μικροαστική θάλασσα» δύο χωρών σε βαθιά σήψη και παρακμή επί δεκαετίες; Θα το ξέρουμε ίσως στους επόμενους, λίγους μήνες.

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

Eπίκαιρα, 9.1.2014