ΜΙΖΕΣ, ΕΥΡΩΠΗ (ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ)

Η Οσμή της Αποσύνθεσης

ΜΙΖΕΣ, ΕΥΡΩΠΗ (ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ)

Το ελληνικό «στρατιωτικο-μεσιτικό» σύμπλεγμα

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Σοκάρει ξανά, η έκταση της διαφθοράς και αποσύνθεσης, η σαπίλα που κατέκλυσε τα πάντα, πνίγοντας όλους μας σε αυτή τη χώρα, στον τομέα τώρα της άμυνας, όπως σε τόσους άλλους προηγουμένως. ‘Οσους από μας, τουλάχιστον, διατηρούν ακόμα μια ικανότητα να σοκάρονται, μια αίσθηση αξιοπρέπειας, επίγνωση της καταστροφής που συντελέστηκε, συντελείται, προβλέπεται στη χώρα.  

 

Αποκαλύπτεται ξανά η «κλεπτοκρατική» φύση του ελληνικού καπιταλισμού (μαζί με την συνακόλουθη «ανατολίτικη», «οθωμανική» φύση του κράτους και μη παραγωγική φύση της οικονομίας), η λεηλασία ως οργανικό στοιχείο της νεοελληνικής οικονομίας-κοινωνίας, πηγή προέλευσης της συντριπτικής μερίδας του πλούτου, καθοριστική της κοινωνικής «ιδεολογίας», «κουλτούρας». Η μετεμφυλιακή Ελλάδα έκρυβε το ερώτημα «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;», η μεταπολιτευτική έκρυβε το «από πού έρχονται και που πάνε τα λεφτά;», πως χτίζονται δηλαδή οι πολυκατοικίες και οι βίλλες, που βρέθηκαν οι καταθέσεις στο εξωτερικό κ.ο.κ. (1)  

 

Η ύπαρξη «κλεπτοκρατικής» άρχουσας, κρατικής, πολιτικής τάξης, εύκολα εκβιάσιμης και εύκολα δυνάμενης να κατηγορηθεί ήταν ένας (όχι ο μόνος) λόγος που επελέγη η Ελλάδα, από μια συμμαχία «αγορών»-Γερμανίας, ως πρώτο θύμα, πειραματόζωο και προνομιακό εργαλείο κατεδάφισης των δημοκρατικών και κοινωνικών στοιχείων της Ευρώπης. Οι αριθμοί, το 2009-10, ήταν ίσως χειρότεροι στην Ιρλανδία. Αν όμως άρχιζε από κει η επίθεση των αγορών, κινδύνευαν να αναδειχθούν οι ευθύνες του χρηματοπιστωτικού τομέα. Στην Ελλάδα μπορούσε η ευθύνη εύκολα και πειστικά να αποδοθεί στο ελληνικό μπάχαλο, τη διαφθορά, την κακοοργάνωση, τη φοροδιαφυγή, τις απάτες και τις ρεμούλες. ‘Όχι μόνο το εκβιάσιμο πολιτικο-κρατικό προσωπικό δεν μπορούσε να αντιτάξει σοβαρή αντίσταση, το εξαιρετικά χαμηλό μορφωτικό του επίπεδο (π.χ. ΓΑΠ) το διευκόλυνε, μαζί με την απουσία ηθικής «σπονδυλικής στήλης», να παίρνει καταστροφικές αποφάσεις χωρίς επίγνωση των συνεπειών τους. Διαφθορά και διαπλοκή, αξεδιάλυτα εγχώρια και διεθνής στην ουσία τους, έπαιξαν τεράστιο, αποφασιστικό ρόλο στο ελληνικό πρόβλημα.  

 

Η ζημιά που προκλήθηκε στην Ελλάδα δεν πρέπει να συγχέεται με τις «μίζες», ήδη εκτιμώμενες σε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ! Οι μίζες είναι ελάχιστο τμήμα του τιμήματος της χώρας! Στον αμυντικό τομέα π.χ. αγοράστηκαν όπλα που δεν λειτουργούσαν, που όχι μόνο δεν χρειαζόμαστε, αλλά συνέτειναν  στην ισχυροποίηση της εξάρτησης, χωρίς να κάνουν αξιόπιστη την άμυνα. «Κερδίσαμε τον πόλεμο, χάνοντας την ειρήνη», ξοδεύοντας τον μισό εθνικό πλούτο σε στρατιωτικές δαπάνες, χωρίς να γίνει βιομηχανική-τεχνολογική επένδυση, άξια λόγου αμυντική βιομηχανία. Τα ίδια συνέβησαν σε όλους τους τομείς. Με το ζόρι κατασκευάσαμε στην Αθήνα το 2000 δύο γραμμές ενός μετρό που συζητάμε από το 1920, αλλά απαγόρευαν την κατασκευή του εισαγωγείς αυτοκινήτων και εργολάβοι. Η Ελλάδα παραμένει σήμερα η μόνη ευρωπαϊκή χώρα ουσιαστικά χωρίς σιδηρόδρομους! Τεράστιες καθ’ εαυτές, οι άμεσες οικονομικές συνέπειες της διαφθοράς ωχριούν ενώπιον των έμμεσων, πολύ γενικότερων διαλυτικών συνεπειών της στη χώρα, σε όλους τους τομείς της εθνικής ζωής, την αποσύνθεση κάθε δυνατότητας εθνικού προγραμματισμού, εύρυθμης κρατικής λειτουργίας, την απομείωση του ηθικο-κοινωνικού κεφαλαίου της χώρας και την βαθειά κρίση επαγγελματισμού που την χαρακτήρισε.

 

Το «στρατιωτικο-μεσιτικό» σύμπλεγμα

 

Στη δεκαετία του 1980, ο γράφων εργάσθηκε στο Υπουργείο ‘Αμυνας για ένα πρόγραμμα «ελληνοποίησης» των προμηθειών. Υποστηρίξαμε τότε ότι θα μπορούσαμε, κατ’ αναλογίαν προς το αμερικανικό «στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα», να μιλήσουμε στην Ελλάδα για «στρατιωτικο-μεσιτικό σύμπλεγμα». Βρίσκεται στον πυρήνα του «καθεστώτος», είναι το πιο αφανές αλλά από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του «συστήματος διαπλοκής-διαφθοράς», βασική λειτουργία του οποίου ήταν η λεηλασία της Ελλάδας εσωτερικά, η εξάρτησή της εξωτερικά. Το «στρατιωτικο-μεσιτικό σύμπλεγμα» είναι κύριος οργανωτής λεηλασίας και ξένης εξάρτησης.

 

Γι’ αυτό και είναι εξόχως σημαντικό το κόμμα, που η απελπισία των Ελλήνων έκανε αξιωματική αντιπολίτευση και πιθανότατα θα κάνει αύριο κυβέρνηση, να χαλάσει τον κόσμο, και εσωτερικά και διεθνώς, για τα όσα αποκαλύπτονται, ζητώντας την παραδειγματική τιμωρία όλων των ενόχων και υποσχόμενο να την κάνει πράξη από την πρώτη μέρα της διακυβέρνησής του. ‘Οφειλε να ζητήσει όχι μόνο την παραίτηση της κυβέρνησης (όπως έκανε για την ΕΡΤ), σε «χαρακίρι» έπρεπε να καλέσει τα δύο «κόμματα εξουσίας», σε «επανάσταση» τους πολίτες. Δεν μας είναι πολύ κατανοητοί οι μάλλον «χαμηλοί τόνοι» που επέλεξε για ένα τόσο καθοριστικό θέμα ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

Μίζες και χρέος

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιποί «αντιμνημονιακοί» έχουν μία ακόμα υποχρέωση, κρίσιμης εθνικής σημασίας. Πρέπει άμεσα να απευθυνθούν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, την Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το Συμβούλιο της Ευρώπης, ίσως και τις αρμόδιες επιτροπές του ΟΗΕ, ζητώντας τη σύσταση ειδικής διεθνούς ανεξάρτητης επιτροπής εμπειρογνωμόνων και προσωπικοτήτων εγνωσμένου κύρους, που θα εκτιμήσει το φαινόμενο της διαφθοράς και λεηλασίας της Ελλάδας, τους υπεύθυνους, τα αποτελέσματά του, το κόστος του, τη συμβολή του στη δημιουργία του ελληνικού χρέους. Είναι ασφαλώς υπεύθυνη η ελληνική διαφθορά και διαπλοκή, εξίσου υπεύθυνες όμως στη δημιουργία του ελληνικού προβλήματος είναι οι ευρωπαϊκές εταιρείες και κυβερνήσεις, όπως και τα όργανα της ΕΕ που έκαναν τα στραβά μάτια, για να στηρίξουν πολιτικά τις ομογάλακτες «ελίτ» τους στην Αθήνα. Αυτά πρέπει επιτέλους να καταγγελθούν στην Ευρώπη από την αξιωματική αντιπολίτευση, όπως επίσης, ιδιαίτερα, το γεγονός ότι η συμμαχία Μέρκελ και Goldman Sachs προφανώς χρησιμοποιεί τα τεκμήρια της διαφθοράς για να εκβιάζει τους έλληνες πολιτικούς να αποδεχθούν καταστροφικές για τη χώρα ρυθμίσεις, που αντιβαίνουν τις ίδιες τις συνθήκες της ΕΕ και του ΟΗΕ, τις αρχές του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας, του διεθνούς δικαίου. Πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ζητήσει από την κυβέρνηση Μέρκελ την έκδοση των υπευθύνων της διαφθοράς και την απόδοση όλων των στοιχείων για δωροληψίες Ελλήνων πολιτικών και αξιωματούχων. Αυτά όλα έχει αργήσει απελπιστικά να τα πει διεθνώς και να τα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οφείλει να τα κάνει, γιατί συνιστούν κρίσιμα ηθικά, πολιτικά, διαπραγματευτικά όπλα. Αν δεν τα πράξει αυτά και πολλά ακόμα, αν πάει αύριο με τον σημερινό βαθμό προετοιμασίας, δηλαδή «γυμνός στα αγκάθια» της «Μεγάλης Διαπραγμάτευσης» που θα κρίνει το μέλλον της Ελλάδας, τα αποτελέσματα θα είναι τραγικά για τον ελληνικό λαό και την ίδια την αριστερά!

 

Την άνοιξη του 2011, ο τότε Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και Πρόεδρος του Eurogroup Ζαν-Κλωντ Γιουνκέρ, είχε βρει το θάρρος (που ίσως πλήρωσε απομακρυνόμενος από τις δύο θέσεις) να πει ότι ξέραμε πολύ καλά τι συνέβαινε στην Ελλάδα, αλλά δεν κάναμε τίποτα γιατί Γαλλία και Γερμανία έκαναν εξαγωγές. Γιατί δεν πηγαίνει να τον βρει μια αντιπροσωπεία «αντιμνημονιακών Ελλήνων» να του ζητήσει συμπαράσταση κι από αυτόν, κι από τον Σμιτ, κι από τον Ντελόρ, τον Σοάρες, τον Γκρας και από ένα σωρό άλλο κόσμο;  Τι περιμένουν ακριβώς οι πάσης φύσεως αντιμνημονιακοί για να κινητοποιηθούν διεθνώς; Αύριο θα είναι πολύ αργά.

 

 

 

 

(1)   Ανήκουμε στους ελάχιστους, που επεσήμαναν από πολλών ετών την «κλεπτοκρατική» φύση του ελληνικού καπιταλισμού, όπως π.χ. ο μαρξιστής σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου (κατά την πρώτη, «ηρωϊκή» εποχή), καθηγητής Petras, ο Κώστας Χρυσόγονος, ο Σταύρος Λυγερός. Η αριστερά προτίμησε να μη θίξει ουσιαστικά το φαινόμενο, τον «συγκεκριμένο χαρακτήρα του συγκεκριμένου καπιταλισμού», καταδεικνύοντας τον ρόλο της ανώτερης διαπλοκής-διαφθοράς ή καυτηριάζοντας την συμπεριφορά των μεσαίων στρωμάτων (γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, τεχνίτες κ.ο.κ.). Προσκεκλημένος, ως «ανένταχτος», σε μια συζήτηση για το δέον πρόγραμμα της αριστεράς, στην Επιτροπή Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, τον Νοέμβριο 2008, ο γράφων υπογράμμισε ότι μια ριζοσπαστική θεώρηση οφείλει να φύγει από την «ΠΑΣΟΚικού», «συνδικαλιστικού» τύπου δημαγωγία («λεφτά υπάρχουν», εύκολα αιτήματα μαζικών προσλήψεων και αυξήσεων), να στραφεί αποφασιστικά εναντίον του απέραντου «εργολαβιστάν, λαμογιστάν, ρουσφετιστάν» και να έχει εξωτερική πολιτική. Δυστυχώς αποτύχαμε να πείσουμε για την άποψή μας, αλλά και για την ανάγκη συζήτησης αυτών των όψεων της ελληνικής κοινωνίας, που τη διαχωρίζουν από μια «τυπική» χώρα του δυτικοευρωπαϊκού καπιταλισμού, έστω και μία από τις συνιστώσες της αριστεράς, ούτε καν αυτούς που πήραν την πρωτοβουλία να μας καλέσουν! Πετύχαμε αντίθετα το … ακατόρθωτο, να ενώσουμε όλους εναντίον μας και εναντίον της ίδιας της ιδέας συζήτησης της «πραγματικής» ελληνικής πραγματικότητας. Είναι αλήθεια ότι η αριστερά δεν είναι χειρότερη από τους άλλους, ούτε και βρέθηκε ποτέ στο κέντρο του συστήματος εξουσία-εξάρτηση-λεηλασία. Αυτό όμως δεν την απαλλάσσει από την ευθύνη κριτικής αυτού του συστήματος, άνευ της οποίας άλλωστε κανείς δεν τη χρειάζεται στην πραγματικότητα!

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 16.1.2014

ΚΥΠΡΟΣ ΧΩΡΙΣ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !

Η Κύπρος είναι εδώ!

(Αυτ)απάτες υδρογονανθράκων

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Σειρά εξωφρενικών προτάσεων/ιδεών για το κυπριακό διακινούνται σε Λευκωσία και Αθήνα. Αν πραγματοποιηθούν, συνεπάγονται οριστική καταστροφή του κυπριακού κράτους, ως έστω ελάχιστα κυρίαρχου, ανεξάρτητου, δημοκρατικού, οδηγούν μεσοπρόθεσμα στον τερματισμό χιλιάδων χρόνων ελληνικής παρουσίας στην Κύπρο (οι ‘Ελληνες δεν θα παραμείνουν στο νησί στερούμενοι κρατικής προστασίας, ήδη άλλωστε εξαναγκάζονται με οικονομικές μεθόδους σε μετανάστευση), συνιστούν ανυπολόγιστη καταστροφή για τη μητροπολιτική Ελλάδα. Μετά την οικονομική καταστροφή Ελλάδας-Κύπρου από τα Μνημόνια, την απώλεια του μεγαλύτερου μέρους της ανεξαρτησίας-κυριαρχίας τους, την μετατροπή σε «αποικίες χρέους», ήρθε η ώρα «γεωπολιτικών» Μνημονίων να αποτελειώσουν τον ελληνισμό, όχι σε απροσδιόριστο μέλλον, αλλά τώρα, ίσως μέσα στο 2014.

 

Πιστεύουμε ότι δεν διαφεύγει του Πρωθυπουργού η καθοριστική σημασία της Μεγαλονήσου για τον ελληνισμό συνολικά και το προσωπικό του μέλλον. (Νομίζουμε επίσης ότι θα ήταν ευχής έργο να αρχίσει από την τραγικά πληττόμενη Κύπρο τις διεθνείς περιοδείες του ο Αλέξης Τσίπρας. Η αριστερά πρέπει επίσης να ασχοληθεί πολύ εντατικότερα με το κυπριακό, κύριο ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής). Η καταστροφή του ανεξάρτητου, δημοκρατικού, κυρίαρχου χαρακτήρα του κυπριακού κράτους θα καταστήσει την Ελλάδα όμηρο των δυνάμεων που θα ελέγξουν την Κύπρο - καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να αγνοήσει τη μοίρα των Ελληνοκυπρίων. Ο στρατιωτικός-στρατηγικός συσχετισμός Ελλάδας/Τουρκίας θα επιδεινωθεί σημαντικά. Το σημαντικότερο ελληνικό στρατηγικό ατού, ο έλεγχος του νησιού της Αφροδίτης, απαράμιλλης στρατηγικής αξίας, θα χαθεί για πάντα. Τυχόν απώλεια της Μεγαλονήσου δεν θα είναι παρά προθάλαμος οριστικής καταστροφής του κράτους που προέκυψε από το 1821, όπως προφητικά διείδε ο Ανδρέας Παπανδρέου («Αν η Κύπρος χαθεί και η Ελλάδα θα χαθεί»). Θα οδηγήσει ασφαλώς σε καταστροφή τους Ελλαδίτες πολιτικούς που τυχόν συσχετισθούν με τέτοια εξέλιξη.

 

Ελπίζουμε να μη μας πείτε «υπερβολικούς». Ανήκουμε στις ελάχιστες «Κασσάνδρες» που διέγνωσαν εγκαίρως τον χαρακτήρα της διεθνούς επίθεσης κατά των δύο ελληνικών κρατών, που εκδηλώθηκε ιδίως με το σχέδιο Ανάν, το 2004, μετά με τα Μνημόνια-Δανειακές και, δυστυχέστατα, επιβεβαιωνόμαστε μέχρι τώρα διαρκώς. Ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει, αλλά «τα γραπτά μένουν», «τα γεγονότα είναι πεισματάρικα». ‘Όταν γράφαμε, προ ετών, περίπου μόνοι, ότι τα κυπριακά πετρέλαια κινδυνεύουν να αποδειχθούν «κατάρα», όχι «ευλογία», ότι πρέπει να έχουμε σχέσεις με το Ισραήλ, άλλου τύπου όμως και όχι μονόπλευρες, οι συντριπτικά περισσότεροι μας κύτταζαν συγκαταβατικά, σαν να είχαμε τρελλαθεί. ‘Εγραφαν κι έλεγαν ότι η Κύπρος θα γίνει πάμπλουτο Κουβέιτ, πανίσχυρη χώρα που θα δείξει στην Τουρκία «πόσα απίδια χωράει ο σάκος».

 

Εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σε αποικίες χρέους

 

Σήμερα, η κυπριακή οικονομία και το κράτος κείτονται σε ερείπια, πνέουν τα λοίσθια.  Ο κυπριακός ελληνισμός αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη απειλή της ιστορίας του! Κι αντί αυτά να προκαλέσουν τον αναγκαίο αναστοχασμό και συνολική, στρατηγική επανατοποθέτηση, βλέπουμε πάλι μια απίστευτα ιδιοτελή, εξαρτημένη, αντεθνική άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό του νησιού να πιάνονται από την ύπαρξη υδρογονανθράκων όπως ο πνιγμένος από τα μαλλιά του, διασπείροντας τις (αυτ)απάτες τους στον εν απελπισία τελούντα πληθυσμό. Στην πραγματικότητα, όσο μεγαλύτερα είναι τα κοιτάσματα, τόσο αγριότερες θα είναι οι προσπάθειες των ξένων, που επιβουλεύονται πάντα το νησί και δεν αποδέχτηκαν ποτέ την ανεξαρτησία του, να το αρπάξουν. Είναι θανάσιμο (και ιδιοτελές στην περίπτωσή μας) «λάθος» να μην καταλαβαίνει κανείς ποιος και γιατί είναι εχθρός, ποιος είναι φίλος.

 

Ακριβώς η ύπαρξη υδρογονανθράκων, ήταν μια αιτία επιπλέον που έσπρωξαν την Κύπρο να αποκτήσει μη βιώσιμο χρέος, να γίνει «αποικία χρέους», να υποχρεωθεί να δίνει όλο και περισσότερα από τα έσοδά της, χωρίς ποτέ να ξεχρεώνει, όπως οι κολλήγοι που χρεώνονταν στους κοτζαμπάσηδες. Το φαινόμενο της τοκογλυφίας είναι οδυνηρά πασίγνωστο στην κυπριακή ιστορία. Αυτή η μέθοδος εφαρμόστηκε/εφαρμόζεται τώρα στο νησί από τους «Πιστωτές» και τους «Προστάτες», με τη συνδρομή των πάμπλουτων και απάτριδων ολιγαρχών της, υποδουλώνοντας δια της  καταστροφής, καταστρέφοντας δια της υποδούλωσης. (Το ίδιο, ότι δηλαδή υπάρχει «μαγική λύση» στο ελληνικό πρόβλημα, με την απόδοση των πετρελαίων νοτίως της Κρήτης στη Noble, προσπαθούν τώρα κάποιοι να πείσουν τον ΣΥΡΙΖΑ). Στην πραγματικότητα, η αποτίναξη του αποικιοκρατικού ζυγού Μνημονίων-Δανειακών είναι προϋπόθεση επωφελoύς εκμετάλλευσης ορυκτών σε Ελλάδα και Κύπρο. Σε συνθήκες οικονομικά-νομικά ισοδύναμες προς κατοχή, η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων συνιστά λεηλασία εθνικού πλούτου και μελλοντικών γενεών. Τα ορυκτά, οι πόροι, ο στρατηγικός χώρος, η γεωπολιτική υπεραξία που πάνε μαζί πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την ανάκτηση της ανεξαρτησίας-κυριαρχίας του ελληνικού λαού, όχι την υποδούλωση και εκμετάλλευσή του.

 

Βάστα Ταγίπ: Ο Ερντογάν σώζει την Κύπρο από τους ηγέτες της!

 

Η σύγκρουση εξουσίας στην ‘Αγκυρα και η σύγκρουση Ερντογάν-Εβραίων, ανέστειλαν, άγνωστο πόσο,  την επιδίωξη λύσης στο κυπριακό, γλυτώνοντάς μας, προς ώρας, από την είσοδο στην … καταληκτική φάση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ιστορικό έργο που ήρθε να πραγματοποιήσει ο Αναστασιάδης, πρωταγωνιστής το 2004 του «Ναι» στο σχέδιο Ανάν κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αν ο Χριστόφιας απεδείχθη «Γκορμπατσώφ», μη μπορώντας να φτάσει μέχρι την τελική κατάλυση του κράτους, όπως ο Γκορμπατσώφ έβαλε τις βάσεις αλλά δεν μπόρεσε να διαλύσει την ΕΣΣΔ, χρειάστηκε να έρθει μετά ο Γέλτσιν για να τελειώσει τη δουλειά, έτσι και τον Αναστασιάδη τον προορίζουν για ρόλο «Γέλτσιν», τον άνθρωπο δηλαδή που θα καρφώσει το φέρετρο της Κύπρου).

 

Προσωρινώς λοιπόν ο Ταγίπ μας έσωσε, αλλά είναι αδύνατο ένα κράτος να διατηρηθεί επ’ άπειρον, επειδή η Τουρκία ή το Ισραήλ δεν είναι ακόμα έτοιμοι να υπογράψουν τη συνθηκολόγηση των Ελληνοκυπρίων! Από την ημέρα εκλογής του Αναστασιάδη συνέβησαν, μεταξύ άλλων, τα εξής:

 

Οι «δρόμοι της αυτοκτονίας»

 

-          προτάθηκε η επιστροφή Αμμοχώστου με αντάλλαγμα, λέγεται, το άνοιγμα του αεροδρομίου Τύμπου και την κατάργηση των βέτο στην ευρωτουρκική διαπραγμάτευση. Αυτά πρακτικά σημαίνουν την λύση του κυπριακού επί του εδάφους, γιατί αθωώνεται πολιτικά η Τουρκία, αίρεται κάθε αποκλεισμός και οποιαδήποτε ουσιαστική κύρωση προς το ψευδοκράτος. Σε σχέση με τις προτάσεις αυτές, Αναστασιάδη-Κασσουλίδη, η διχοτόμηση είναι πολύ καλύτερη, γιατί τουλάχιστον δεν αφήνει νομικο-πολιτικά περιθώρια διεκδίκησης της νότιας Κύπρου από τους Τούρκους! ‘Οσο για τα βέτο στην ευρωτουρκική διαπραγμάτευση είναι το σημαντικότερο διπλωματικό όπλο που διαθέτουν σήμερα Κύπρος και Ελλάδα έναντι της Τουρκίας, της Ευρώπης, του άξονα ΗΠΑ-Βρετανίας και του Ισραήλ. Γιατί να το προσφέρουν, χωρίς ουσιαστικό αντάλλαγμα, αλλά προωθώντας και την καταστροφική, για Ελλάδα, Κύπρο και Ευρώπη, προοπτική τουρκικής ένταξης; (‘Ηδη ήρθη ένα, χωρίς αντάλλαγμα!)

 

-          αφέθηκε να εννοηθεί, ιδίως από την Αθήνα, ότι αρκεί ακόμα και συμφωνία σε κοινό ανακοινωθέν εν όψει επανέναρξης των συνομιλιών για να αρθούν τα βέτο, στη σημασία των οποίων αναφερθήκαμε παραπάνω

 

-          συζητήθηκε και έγινε σε κάποια στιγμή δεκτή η συμπερίληψη στο υπό έκδοση κοινό ανακοινωθέν (που τελικά δεν εκδόθηκε) ρυθμίσεων που υπονομεύουν την ενιαία και μοναδική κυριαρχία και την ενιαία ιθαγένεια του κυπριακού κράτους. Προτού δηλαδή καν αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις, έρχονται οι εκπρόσωποι των Ελληνοκυπρίων και της Κυπριακής Δημοκρατίας να συμφωνήσουν ότι η κυριαρχία πηγάζει από δύο λαούς και όχι από έναν, να απορρίψουν μόνοι τους δηλαδή την διεθνώς αναγνωρισμένη νομική και πολιτική βάση ύπαρξης και νομιμότητας του κυπριακού κράτους! Τώρα τι να πούμε εμείς και τι να σχολιάσουμε; Ούτε βαριά ηττημένα κράτη δεν αποδέχονται τέτοια πράγματα! Αυτή η «μεθοδολογία» είχε χρησιμοποιηθεί και στο σχέδιο Ανάν, που άρχιζε ανακηρύσσοντας στα πρώτα μισά άρθρα του την «Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία» και μετά, στα υπόλοιπα μισά, την αποδομούσε, την διχοτομούσε, καταργούσε το δημοκρατικό της χαρακτήρα και την έκανε αγγλοαμερικανική (όχι τουρκική) αποικία δια των περίφημων «τριών δικαστών».

 

-          η Λευκωσία φλερτάρει με την μεταφορά αερίου μέσω Τουρκίας και την αναγνώριση Κοσόβου

 

Το μόνο που χρειάζεται τώρα είναι να περιμένουμε να αποσαφηνισθεί η κατάσταση στην ‘Αγκυρα, να συμφωνήσουν ίσως ΗΠΑ, Ισραήλ και Τουρκία, για να μάθουμε από ποιους δρόμους θα προχωρήσει η καταστροφή της Κύπρου.

 

Το αναγκαίο μέτωπο κοινωνικής-εθνικής απελευθέρωσης

 

Στο τραγικό σημείο που οδηγηθήκαν τα πράγματα, από ένα απείρως εξαρτημένο, διεφθαρμένο, ανίκανο πολιτικο-ηγετικό προσωπικό Κύπρου και Ελλάδας, μόνο ένα παλλαϊκό-πανεθνικό μέτωπο, κοινωνικής και εθνικής σωτηρίας και απελευθέρωσης, σε Ελλάδα και Κύπρο, αντίστοιχο, τηρουμένων των αναλογιών, και ανεξαρτήτως ιδεολογικών προτιμήσεων, της ΕΑΜικής εποποιίας, θα μπορούσε να σώσει τον ελληνικό λαό. Μπορεί όμως να παραχθεί κάτι τέτοιο από την καταστρεφόμενη τώρα «μικροαστική θάλασσα» δύο χωρών σε βαθιά σήψη και παρακμή επί δεκαετίες; Θα το ξέρουμε ίσως στους επόμενους, λίγους μήνες.

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

Eπίκαιρα,9.1.2014

ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΔΡΑΧΜΗ

 

Μια παραπλανητική συζήτηση, ένα λάθος σύνθημα, μια πιθανή «τελική προβοκάτσια»

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Το ζήτημα του ευρώ είναι από τα σημαντικότερα που αντιμετωπίζει η χώρα, θέμα που μπορεί να επηρεάσει για πολλές δεκαετίες τη θέση της, και οικονομικά και γεωπολιτικά. Εντούτοις το θέμα αυτό αντιμετωπίζεται και συζητείται με χαρακτηριστική ελαφρότητα και επιπολαιότητα, εν μέσω σύγχυσης και προσπαθειών παραπλάνησης (που ενδεχομένως κατευθύνονται από ισχυρά όσο και αφανή διεθνή κέντρα).

 

Μερικά από τα ερωτήματα που τέθηκαν στη σχετική συζήτηση είναι τα εξής:

 

-          Μας συμφέρει η έξοδος από την ΟΝΕ (ή/και την ΕΕ), είναι η εισαγωγή της νέας δραχμής η λύση στα προβλήματά μας;

-          Ποιες θα είναι οι πιθανές συνέπειες μιας εξόδου από το ευρώ (ή/και την ΕΕ);

-          Είναι δυνατόν να καταγγελθεί το μνημόνιο και οι δανειακές και να μείνουμε στην  ευρωζώνη;

-          Πρέπει να ζητήσουμε να φύγουμε από το μνημόνιο εντός ευρωζώνης, ή να επιδιώξουμε να φύγουμε από την ευρωζώνη;

-          Ποιες είναι οι πιθανές γεωπολιτικές συνέπειες μιας εξόδου από το ευρώ; Θα γίνουμε περισσότερο ανεξάρτητο κράτος ή μήπως γίνουμε καταστρεφόμενο προτεκτοράτο ενός άξονα «ναυτικών δυνάμεων» (ΗΠΑ-Ισραήλ-Βρετανία, ίσως και Τουρκία);

 

Θα επιδιώξουμε να αντιμετωπίσουμε μερικά από αυτά τα ερωτήματα, όσο βέβαια είναι δυνατό στα πλαίσια ενός κατ’ ανάγκη σύντομου άρθρου.

 

1. Είναι πρόβλημα το ευρώ;

 

Αναντίρρητα, μόνο που δεν είναι το μόνο, ούτε το οξύτερο. Το ευρώ και η όλη δομή της ΕΕ συνέβαλαν για να βρεθούμε στην κατάσταση που βρεθήκαμε τον Μάιο 2010, αλλά σε αυτό συνέβαλε και πληθώρα άλλων παραγόντων (παγκοσμιοποίηση, φούσκα χρέους, εσωτερικές επιδόσεις ελληνικού «κλεπτοκρατικού καπιταλισμού», ύπαρξη μιας εξαιρετικά διεφθαρμένης, εξαρτημένης και ανίκανης πολιτικής τάξης και κρατικής ελίτ). Δεν μας εμπόδισε η ισοτιμία του ευρώ να φτιάξουμε χωματερές, ούτε επέβαλε να πηγαίνουν όλα σχεδόν τα λεφτά των ευρωπαϊκών κονδυλίων στον κορβανά της διαφθοράς και της διαπλοκής. Δεν μας υποχρέωσε το ευρώ ή η συμμετοχή στην ΕΕ να ξοδέψουμε όσα ξοδέψαμε για τους Ολυμπιακούς, για να δώσουμε μερικά από τα άπειρα παραδείγματα που θα μπορούσαμε να επικαλεσθούμε. Κυρίως όμως, δεν ήταν το Μάαστριχτ ή κάποιος υποχρεωτικός ευρωπαϊκός μηχανισμός που μας ανάγκασε να εκλέξουμε έναν τόσο απερίγραπτο τύπο όπως ο Γιώργος Παπανδρέου ως Πρωθυπουργό και να πάμε στα Μνημόνια και τις Δανειακές. Οικεία βουλήσει και πανηγυρίζοντες προσχωρήσαμε!

 

2. Η εισαγωγή εθνικού νομίσματος θα βοηθήσει την ανταγωνιστικότητα;

 

Ναι, γιατί το νόμισμα αυτό θα υποτιμηθεί πιθανότατα αμέσως και πολύ. Μόνο που ήδη έχουμε κάνει μια μεγάλη εσωτερική υποτίμηση της αμοιβής και κάθε προστασίας της εργασίας και όλων των κοινωνικών μισθών. Σκοπεύουμε να φτάσουμε σε επίπεδο Νίγηρα με νέες υποτιμήσεις;

 

Αλλά η ανταγωνιστικότητα δεν είναι μόνο τεχνική συνάρτηση της ισοτιμίας του νομίσματος, είναι πολύ περισσότερα. Παραδόξως, αυτό το απέδειξε το ίδιο το Μνημόνιο. Η εσωτερική υποτίμηση (που είναι και αυτή μορφή υποτίμησης) είχε πολύ λιγότερα οφέλη για την ελληνική οικονομία, από όσα περίμενε αίφνης το ΔΝΤ.

 

3. Η εισαγωγή εθνικού νομίσματος έχει μόνο πλεονεκτήματα;

 

Φανταστείτε προς στιγμήν τι προσπάθεια θα χρειαστεί ένα ανάπηρο, κατεστραμμένο κράτος για να εισάγει νέο νόμισμα σε συνθήκες διεθνούς σύγκρουσης, όταν δεν μπορεί να σκάψει μια λακούβα σε έναν δρόμο. Υπάρχουν σοβαρά πολιτικά και νομικά ζητήματα για την αποχώρηση της Ελλάδας από την ΟΝΕ. Οι περισσότεροι αναλυτές υποστηρίζουν ότι πρέπει να φύγει και από την ΕΕ. Προφανώς μια τέτοια διαδικασία θα την κάνει και πιο ευάλωτη στις γεωπολιτικές πιέσεις από όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα. Επιπλέον, η αποχώρηση υπό συγκρουσιακούς όρους από το ευρώ, κινδυνεύει να προκαλέσει υπερπληθωρισμό και τιμωρητικές επιθέσεις των αγορών.

 

‘Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι πρέπει να μείνουμε πάση θυσία στο ευρώ. Σημαίνουν όμως ότι δεν πρέπει να θεωρούμε περίπατο την έξοδό μας.

 

4. Είναι η ανταγωνιστικότητα το πρόβλημα;

 

Είναι, αλλά για «κανονικά» κράτη και οικονομίες. Η Ελλάδα δεν είναι πλέον. Αντιμετωπίζει ένα σοβαρότερο πρόβλημα από την ισοτιμία του νομίσματός της, έχει μετατραπεί σε (καταστρεφόμενη) αποικία χρέους. Το βουνό του μη βιώσιμου χρέους, που καταστρέφεται για να αποπληρώσει, οι αποικιακές δεσμεύσεις των δανειακών συμβάσεων που έχει υπογράψει και η καταστροφή της διεθνούς εικόνας της είναι τα προβλήματά της. Πρέπει ασφαλώς να γίνει ανταγωνιστική, αλλά αυτό δεν φτάνει, αφού, όσο ανταγωνιστική κι αν γίνει, δεν θα μπορέσει να ξεπληρώσει το χρέος της. Η Ελλάδα έχει πάθει έμφραγμα και πεθαίνει, αν και αρνούμαστε να το πιστέψουμε. Πρέπει το ταχύτερο να τη σώσουμε από το έμφραγμα και, αφού το κάνουμε, να τη γιατρέψουμε κι από τις άλλες αρρώστιες της.

 

      .5.   Τι πρέπει να κάνουμε;

 

Χρειαζόμαστε επειγόντως διαγραφή χρέους, αναθεώρηση των δανειακών συμβάσεων, ρήτρα ύφεσης, εγγυήσεις, ανθρωπιστική και αναπτυξιακή βοήθεια. Αν δεν μας τα δώσουν πρέπει να τα πάρουμε μόνοι μας οργανώνοντας στάση πληρωμών, καταγγέλλοντας τις ηγεσίες της ΕΕ, αντιδρώντας με όλα τα πολιτικο-θεσμικά μέσα στη διάθεσή μας, ως μελών της ΟΝΕ και της ΕΕ, περιλαμβανομένου του μπλοκαρίσματος της λειτουργίας της ‘Ενωσης, που σε πολλά ζητήματα λειτουργεί πάντα με την αρχή της ομοφωνίας.

 

       6. Καλύτερα μέσα ή έξω;

 

Αυτά όλα είναι πολύ πιο εύκολο να τα ζητήσουμε και να τα διαπραγματευτούμε εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ, παρά ζητώντας να φύγουμε. Φεύγοντας από την ευρωζώνη (ως ανεπρόκοποι, αποτυχημένοι «μπαταχτζήδες») δεν μεταβάλλεται το χρέος (που παγιώθηκε σε ευρώ με το αγγλικό δίκαιο), ούτε παύουν να ισχύουν οι αποικιακές συμβάσεις, ούτε βελτιώνεται η ισχύς της χώρας.

 

‘Αλλωστε αν έχουμε αρκετό θάρρος για να επαναστατήσουμε κατά του … παγκόσμιου καπιταλισμού, θα βρούμε οπωσδήποτε αρκετό για να κάνουμε μπάχαλο την ΟΝΕ και την ΕΕ, αν δεν μας προσφέρουν ικανοποιητική λύση επιβίωσης.

 

Καλώς ή κακώς, βρεθήκαμε σε ένα από τα ισχυρότερα κλαμπ παγκοσμίως. Προτού σηκωθούμε και φύγουμε, μοιάζει πιο λογικό και έξυπνο να χαλάσουμε τον κόσμο εκεί μέσα, ζητώντας μια άλλη λύση για την Ελλάδα και μια άλλη πολιτική για την Ευρώπη και διεκδικώντας τα δικαιώματά μας ως ισότιμου κράτους-μέλους. Γιατί να διευκολύνουμε τη Μέρκελ φεύγοντας μόνοι μας. Ας αναλάβει αυτή, αν θέλει, το κόστος της εκδίωξής μας και της κρίσης που αναπόφευκτα θα προκαλέσει σε όλο το οικοδόμημα. Στο βάθος, το σύνθημα αποχώρησης από το ευρώ αντανακλά βαθιά πεποίθηση εθνικής κατωτερότητας και ηττοπάθεια. Επαναλαμβάνουμε. Το πρόβλημά μας είναι το μη βιώσιμο χρέος και πώς να ξαναφέρουμε την Ελλάδα στη  ζωή. Αν η Μέρκελ διαγράψει τα χρέη μας για να φύγουμε από το ευρώ γιατί όχι; Αμφιβάλλουμε πάντως ότι η Γερμανία, αν δεν χρηματοδοτεί την οικοδόμηση, θα χρηματοδοτήσει την αποσύνθεση της ευρωζώνης.

 

             7. Ψυχολογία «ραγιά» και «ιδεολογία Ψωροκώσταινας»

 

Κατά βάθος, «ευρωπαϊστές» και «αντιευρωπαϊστές» ξεκινάνε συχνά και οι μεν και οι δε από την ψυχολογία του ραγιά και την ιδεολογία «της Ψωροκώσταινας». Οι μεν λένε «να κάνουμε ότι μας λένε, για να μη μας πετάξουν έξω», οι δε απαντάνε «να φύγουμε για να μην κάνουμε αυτά που λένε». Και στις δύο περιπτώσεις, η Ελλάδα δεν ενεργεί ως υποκείμενο, αλλά ως υποδεέστερη οντότητα. Να μην το ξεχνάμε άλλωστε: Μνημόνια, Δανειακές και PSI δεν προέκυψαν αυτομάτως από κάποια κείμενα ή μηχανισμούς της ΕΕ – για να επιβληθούν χρειάστηκε και προσφέρθηκε η ενθουσιώδης υποστήριξη και οι υπογραφές διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων, που δεν είναι λιγότερο υπεύθυνες από την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ για την καταστροφή της χώρας

 

           8. Δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτα αν διακόψουμε το Μνημόνιο;

 

Αυτή είναι η θέση της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ, που υποστηρίζει ότι δεν μπορούν να μας πετάξουν έξω, ότι είμαστε συστημικός κίνδυνος κι ότι θα είναι καταστροφή γι’ αυτούς η αποχώρησή μας. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οι άρχουσες τάξεις της Ευρωγερμανίας και η Αυτοκρατορία του παγκόσμιου Χρήματος δεν θα αποδεχθούν με τόση ευκολία μια απείθαρχη Ελλάδα. Εν πάση περιπτώσει κανείς δεν μπορεί να βασιστεί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και να μην προετοιμάζεται και για το αναγκαίο, αν δεν πετύχει το σχέδιο Α, σχέδιο Β. Η ύπαρξη και η ατσαλένια, γνωστή στον αντίπαλο, αποφασιστικότητα να εφαρμοσθεί το σχέδιο Β’, σε περίπτωση αποτυχίας της διαπραγμάτευσης, είναι στοιχειώδης προϋπόθεση για να γίνει διαπραγμάτευση.

 

Η ΕΚΤ μπορεί να αποφασίσει τη διακοπή της χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών προκαλώντας έμφραγμα στην ελληνική οικονομία και υποχρεώνοντας ενδεχομένως, από ένα σημείο και πέρα, στην εισαγωγή εσωτερικού μέσου πληρωμής. Το αν θα το κάνει ή όχι, εξαρτάται από το πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη. Γι’ αυτό και απαιτείται, όσο είναι καιρός, η οργάνωση μιας πολύ μεγάλης και ποιοτικά πολύ ικανοποιητικής καμπάνιας υπεράσπισης της Ελλάδας (και της Κύπρου) διεθνώς, αλλά και η ανάπτυξη ενός πυκνότατου διεθνούς δικτύου επαφών και συμμαχιών, και μέσα στη Γερμανία, με επιχειρήματα βαθιά και «πανευρωπαϊκά», που θα δημιουργήσουν προσκόμματα και κόστος αν αύριο η γερμανική κυβέρνηση ή η ΕΚΤ αποφασίσουν να στραφούν κατά της Ελλάδας. ‘Εχει ήδη χαθεί «υπερπολύτιμος» χρόνος και ο ελληνικός λαός ενδέχεται να πληρώσει πολύ ακριβά αυτή την παράλειψη, που δείχνει μη επίγνωση της οξύτητας του προβλήματος που θα αντιμετωπίσει μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση αύριο

 

Για να σωθεί η Ελλάδα χρειάζεται να γίνει πόλεμος. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ετοιμαστεί με τη μεγαλύτερη δυνατή σοβαρότητα και επιμονή, προετοιμάζοντας και εμψυχώνοντας τον ελληνικό λαό και δραστηριοποιούμενη επιτέλους στο εξωτερικό. Δεν ωφελεί σε τίποτα να εξωραϊζει την πραγματικότητα, καθησυχάζοντας εαυτήν και την κοινωνία.

 

        Νόμισμα, ‘Εθνος, Παγκοσμιοποίηση

 

       ‘Όπως προκύπτει από τα όσα προαναφέρθηκαν, είναι σφάλμα να αναγορεύεται σε «φετίχ» το νόμισμα. Η λογική όμως επιβάλει να δοθεί η μάχη εντός Ευρώπης, προτού πάμε σε αποχωρήσεις ή «αποβολές». Ας αναλάβει, αν θέλει, η Γερμανία της Μέρκελ και η Κομισιόν του Μπαρόζο την ευθύνη «αποβολής» της Ελλάδας και μιας πρωτοφανούς στην ιστορία της ΕΕ κρίσης. Η θέση να ζητήσουμε μόνοι μας να φύγουμε είναι «αριστερίστικη», δήθεν «επαναστατική» θέση, που απομακρύνει την αριστερά από την εξουσία, αλλά μπορεί να νομιμοποιήσει άλλες γεωπολιτικές προβοκάτσιες.

   

         Στην πραγματικότητα δεν αντιμετωπίζουμε απλά μια «δυσλειτουργία» της ‘Ενωσης, ούτε καν μια απλή προσπάθεια της Γερμανίας να μας επιβληθεί, ένα 4^ο Ράιχ, μια γερμανική Ευρώπη, όπως ισχυρίζονται όσοι βλέπουν τον μικρό, για να μη δουν τον μεγάλο «νταβατζή». Αντιμετωπίζουμε κάτι πολύ πιο θεμελιώδες: α) την επίθεση της Αυτοκρατορίας του Χρήματος κατά όλης της Ευρώπης, που άρχισε από την Ελλάδα, β) την επιλογή των ιθυνουσών τάξεων της Ευρωγερμανίας να «ενώσουν» την Ευρώπη κάτω και όχι ανθιστάμενες στην ηγεμονία των Αγορών.

 

         Ταυτόχρονα, στην περίπτωση Ελλάδας και Κύπρου έχουμε, κρυμμένες στις οικονομικές σκοπιμότητες, και τις γνωστές γεωπολιτικές επιδιώξεις των διαφόρων «Προστατών» (ΗΠΑ, Βρετανία, Χρήμα) να ελέγξουν ασφυκτικά τον ελληνικό χώρο, καταργώντας ει δυνατόν την ανεξαρτησία και κυριαρχία των δύο κρατών του, όπως φάνηκε ανάγλυφα στην απόπειρα κατάλυσης του κυπριακού κράτους με το σχέδιο Ανάν.

 

          Επιπλέον, είναι πιθανό Ελλάδα και Κύπρος να χρησιμοποιούνται σε ευρύτερες στρατηγικές που αποβλέπουν στη διάλυση της ΕΕ. (*)

 

           Πρέπει λοιπόν να υπερασπίσουμε το έθνος που απειλείται σήμερα από την παγκοσμιοποίηση, από τη δικτατορία δηλ. του χρηματιστικού κεφαλαίου και των εθνών που το ελέγχουν, γιατί κανείς άλλος δεν θα το κάνει στη θέση μας, γιατί είναι το μόνο επίπεδο όπου μπορεί να πραγματοποιηθεί μια κάποια κοινωνική και οικονομική δημοκρατία, για να σταματήσουμε τον επελαύνοντα ολοκληρωτισμό. Απέναντί του, το έθνος είναι απαραίτητη μεν, ανεπαρκής δε βάση άμυνας. Η δραχμή, η λίρα, η πεσέτα, μοιάζουν λίγο με τα ξύλινα τείχη των αρχαίων Αθηναίων. Αντιπροσωπεύουν το απερχόμενο παρελθόν των εθνών – κρατών. Χρειαζόμαστε μια συμμαχία εθνών και ένα άλλο πρόγραμμα για την Ευρώπη για να αντιμετωπίσουμε  αποτελεσματικά την Αυτοκρατορία του Χρήματος και τις ευρωπαϊκές πραγματώσεις της. Και είναι πιο αποτελεσματικό και δημιουργεί έδαφος συμμαχιών να δώσουμε τη μάχη για τη σωτηρία μας εν ονόματι της Ευρώπης, όχι κατ’ αντίθεση προς την ιδέα της.

        

 

        (*) Είναι πιθανό να έχουμε σύγκλιση σε ένα σχέδιο «αποβολής» Ελλάδας και Κύπρου από την ευρωζώνη ή/και την ΕΕ διαφορετικών δυνάμεων για διαφορετικούς λόγους. Η γερμανική συστημική ακροδεξιά που νομίζει ότι δεν χρειάζεται τους «ανεπρόκοπους Νότιους», κύκλοι του βαθέος συστήματος των ΗΠΑ ή ριζοσπαστικές δυνάμεις του Χρήματος, που μπορεί να θέλουν να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα και την Κύπρο για να ξεκινήσουν μια κρίση που υπερβαίνει την πολιτική δυνατότητα της ΕΕ να την αντιμετωπίσει και επομένως οδηγεί στη διάλυση του ευρώ, αν όχι της ΕΕ. Το μοντέλο αυτό χρησιμοποιήθηκε στην περίπτωση της ΕΣΣΔ, όταν επιμέρους τακτικοί παίκτες σπρώχτηκαν καταλλήλως σε τροχιές αποσταθεροποίησης του συστήματος, των οποίων αγνοούσαν τις στρατηγικές συνέπειες και κατέληξαν να γίνουν είδος «έξυπνων βομβών» που ανατίναξαν το ίδιο το σύστημά τους. Εμείς τουλάχιστο δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι σχεδιάζεται σε αυτό το επίπεδο των παγκόσμιων εξουσιών, αλλά δεν νομίζουμε φρόνιμο να αποκλείσουμε προκαταβολικά την ύπαρξη τέτοιων επιδιώξεων.

 

konstantakopoulos.blogspot.com

Hellenic Nexus, Ιανουάριος 2013

3 + 3 σενάρια για την ευρωπαϊκή και ελληνική (ελλαδική και κυπριακή) κρίση

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Είπαμε, τελειώνοντας το 2013 και ανατέλλοντος του 2014, να επιχειρήσουμε ολίγη «μελλοντολογία». Τρία ζητήματα έχουν σήμερα ζωτικότατη σημασία για τον κόσμο μας: οι ανθρωπογενείς κλιματικές αλλαγές, που απειλούν τους όρους ύπαρξης της ανθρωπότητας, η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, όπου παίζεται εμμέσως το ζήτημα της παγκόσμιας κυριαρχίας (και σημειώνεται μια πολύ ενδιαφέρουσα σύγκρουση μεταξύ, αφενός μιας συμμαχίας ΗΠΑ-Ρωσίας, αφετέρου του Ισραήλ των γερακιών) και, τέλος, η ευρωπαϊκή κρίση, αποφασιστικής σημασίας και για την παγκόσμια οικονομία και για την πορεία του πλανήτη.

 

Στο παρόν κείμενο θα επιχειρήσουμε να οριοθετήσουμε, σε γενικές γραμμές, τρία σενάρια που μπορεί, κατά τη γνώμη μας, να ακολουθήσουν τα ευρωπαϊκά πράγματα και τρία σενάρια που, αντιστοίχως προς τα γενικότερα, μπορούν να ακολουθήσουν τα ελληνικά, μαζί και να προσδιορίσουμε τις πολιτικές και ιδεολογικές δυνάμεις που πρωταγωνιστούν επικρατούντος ενός εκάστου σεναρίου.

 

Σε μια σειρά από άρθρα μας, εύκολα προσβάσιμα στην ιστοσελίδα μας (konstantakopoulos.blogspot.com) έχουμε υποστηρίξει από το 2010 γιατί, κατά την εκτίμησή μας, η ελληνική κρίση είναι “τύπου Βαϊμάρης plus”, α) θέτοντας σε αμφισβήτηση την αναπαραγωγή του κοινωνικού σχηματισμού, της δημοκρατίας και του ελληνικού κράτους-έθνους, β) επάγοντας συστημική κρίση της ΕΕ, γ) γιατί περιέχει και ισχυρή γεωπολιτική συνιστώσα εξ ου και το “plus”. Δεν θα επαναλάβουμε εδώ αυτές τις αναλύσεις, που είναι η προϋπόθεση όσων ακολουθούν.

 

Η «χαοτική», «μη γραμμική» φύση της ευρωπαϊκής κρίσης δεν επιτρέπει εύκολους ντετερμινισμούς. Μας αναγκάζει σε μια κατ’ ανάγκη γενική σκιαγράφηση, μέσω «σεναρίων», των περιοχών στις οποίες μπορούν να κινηθούν και να καταλήξουν οι «εξισώσεις» της ελληνικής/ευρωπαϊκής κρίσης.

 

1^ο σενάριο: Δικτατορία του Χρήματος υπό γερμανική διεύθυνση

 

Το πρώτο σενάριο είναι αυτό που επιδιώκεται να επιβληθεί από τις κυρίαρχες σήμερα δυνάμεις στην Ευρώπη, με τα μέτρα που παίρνονται από το 2010, για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους από μια συμμαχία του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και των ανώτερων τάξεων της «Ευρωγερμανίας».

 

Το σενάριο αυτό προβλέπει τη σταδιακή πλήρη επιβολή αυτής της συμμαχίας σε όλη την ήπειρο, τουλάχιστο στην ευρωζώνη και την μετατροπή των φτωχότερων περιοχών όπως η Ελλάδα σε είδος ευρωπαϊκού Τρίτου Κόσμου, ενώ η Κύπρος θα απειληθεί με επίσημη διάλυση του κράτους της, κατά το πρότυπο του σχεδίου Ανάν. Τα ευρωπαϊκά κράτη παύουν σταδιακά να είναι ανεξάρτητα και κυρίαρχα, στο βαθμό και με την έννοια που ήταν έως τώρα, μετατρεπόμενα, λιγότερο ή περισσότερο, σε αποικίες χρέους. Σταδιακά καταργείται η δημοκρατία, με τα εθνικά κοινοβούλια και τις κυβερνήσεις να μπορούν να αποφασίσουν μόνο για θέματα όπως το χρώμα των ταξί (ήδη στην Ελλάδα προσεγγίσαμε στο σημείο αυτό). Η οικονομική πολιτική ασκείται από τα όργανα της ΕΕ με τις «Αγορές» δρώσες ως γενικοί προσδιοριστικοί παράγοντες.

 

 

 

Μιλάμε για μετατροπή της Ευρώπης σε «δικτατορία του Χρήματος», για «Ευρώπη του χρήματος» μάλλον παρά για «γερμανική Ευρώπη». Η Γερμανία παίζει αξιοσημείωτο ρόλο στο σχήμα αυτό, ως «διαχειριστής» του, από κοινού με τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και αποσπά μια υπεραξία από αυτή τη διαχείριση, δεν είναι όμως ο «ιδιοκτήτης» του. Τέτοιος «ιδιοκτήτης» παραμένει το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, συχνότερα ελεγχόμενο από κέντρα εκτός Ευρώπης (Σίτυ, Νέα Υόρκη κ.α.). Ο τρόπος επιβολής του «νόμου» επί των εθνών δεν είναι οι στρατιωτικές-αστυνομικές επιχειρήσεις, όπως στο Γ’ Ράιχ, είναι η άσκηση της εξουσίας επί του χρήματος, ο σταδιακός, όλο και μεγαλύτερος μονοπωλιακός έλεγχος του Χρήματος, η οικονομική, όχι η αστυνομική και στρατιωτική βία. Οι κανόνες της αυτοκρατορίας επιβάλλονται ως χρηματικοί κανόνες (π.χ. επιβολή οικονομικής πολιτικής μέσω δημοσιονομικών περιορισμών, κοινωνικής μέσω οικονομικής πολιτικής κ.ο.κ.)

 

Η διάκριση γερμανικού και χρηματικού Ράιχ είναι τελείως κρίσιμη και για την αποκρυστάλλωση μιας εθνικής στρατηγικής και γιατί επιτρέπει να αποφεύγουμε χονδροειδείς παγίδες και προβοκάτσιες, όπως να θεωρήσουμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, το ΔΝΤ, η Βρετανία, το Ισραήλ είναι π.χ. σύμμαχοι της Ελλάδας. Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό μπορεί να πέσει πολύ εύκολα σε αυτές τις παγίδες, για δύο λόγους. Πρώτον, έχει τρομερή ενστικτώδη διάθεση να βρει «νταβατζή», «προστάτη», δεν έχει καμιά εμπιστοσύνη στη χώρα και στον εαυτό του (το τελευταίο ορθότατα). Δεύτερο, η κατάσταση της χώρας είναι τόσο απελπιστική, που ο «πνιγμένος» τείνει «να πιάνεται από τα μαλλιά του».

 

Φαινομενικά, το σενάριο αυτό μοιάζει το πιθανότερο, αν στηριχθούμε στην εμπειρία των τελευταίων τεσσάρων ετών, στον τρόπο με τον οποίο, η μία μετά την άλλη, οι χώρες της περιφέρειας, με επικεφαλής την πρωτοπορούσα στο σπορ της υποτέλειας  ελληνική ηγεσία. Η Αθήνα έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το σπορ, νομιμοποιώντας έτσι αδιανόητα για την Ευρώπη πράγματα, περιλαμβανομένης της εισόδου του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη. Αν οι σημαντικότεροι θεσμοί του δυτικού κόσμου, όπως το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, φτάνουν να αυτογελοιοποιούνται με τις προσκλήσεις στον Γιώργο Παπανδρέου, προφανώς το κάνουν γιατί η παγκοσμιοποίηση, η παγκόσμια δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου και των εθνών που κυριαρχούν επ’ αυτού, του οφείλει πάρα πολλά. 

 

Παρά όμως τις έως τώρα σημαντικές επιτυχίες του σχεδίου, η ολιγαρχική και (γερμανική) εθνικιστική φύση του το καθιστά εξαιρετικά δυσάρεστο για την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών λαών-εθνών που δύσκολα θα δεχθούν να βαδίσουν αυτό τον δρόμο μέχρι τέλους. Ακόμα και η ίδια η Γερμανία δεν αποκλείεται να «τσινίσει», γιατί θέλει να εφαρμόζει τη δικτατορία των αγορών σε όλη την Ευρώπη, αλλά να μπορεί να εξαιρείται η ίδια (βλ. τραπεζική ένωση).

 

Η προσπάθεια κατασκευής ενός «δεύτερου ιμπεριαλισμού», δίπλα στον αμερικανικό, κινδυνεύει να αποτύχει, και λόγω της αντίδρασης των λαϊκών τάξεων και των υπόλοιπων εθνών της Ευρώπης, και γιατί δρα στο περιβάλλον μιας αγγλοσαξωνικής παγκοσμιοποίησης και ενός καπιταλισμού-καζίνου, ενώ αγνοεί τα κύρια πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ευρώπης. Στη σημερινή πολιτική του Βερολίνου, διακρίνει κανείς καθαρά την κληρονομιά ενός σαδιστικού «μεταναζισμού» (που εκδικείται Σέρβους, ‘Ελληνες, Γάλλους και μπορεί να εκδικηθεί αύριο και τους Ρώσους αν του δοθεί η δυνατότητα). Διακρίνει κανείς επίσης, στην περίπτωση Μέρκελ, τόσο την άγνοια της σημασίας και κληρονομιάς της Ευρώπης, όσο και την κληρονομιά του ανατολικογερμανικού σταλινισμού και της υφέρπουσας αμερικανολατρείας των πρώην σοβιετικών δορυφόρων. Η επανένωση της Γερμανίας οδήγησε παραδόξως (;) στην αναβίωση, υπό μεταμοντέρνο ένδυμα, της πιο επαρχιακής και καθυστερημένης μορφής γερμανικού εθνικισμού.  

 

Μια τέτοια («πρωτο-ολοκληρωτική») Ευρώπη θα δυσκολευτεί πολύ να γίνει μακροχρόνια ανεξάρτητη απέναντι στις ΗΠΑ και στο Χρήμα, ή να κάνει μια «πολιτική Ραππάλο» απέναντι στη Ρωσία. Τα έθνη της, οι παραδοσιακοί φορείς της ισχύος της, κινδυνεύουν να μεταβληθούν σε σκιές του εαυτού τους αλλά και η ίδια η Γερμανία, λόγω της βεβαρυμένης ιστορίας της και της ιστορικο-συναισθηματικής «αναπηρίας» της πολύ δύσκολα θα μπορέσει να παίξει τον παγκόσμιο ρόλο που χρειάζεται και με τον οποίο μεγαλούργησε η Ευρώπη. Ας θυμηθούμε τον ρόλο που έπαιξε ο ντε Γκωλ, οι εξεγερμένοι του Μαίου 1968, η σοσιαλδημοκρατία του Πάλμε, η συμμαχία Σρέντερ-Σιράκ κατά του πολέμου στο Ιράκ, για να αναφέρουμε μερικά σκόρπια ιστορικά παραδείγματα κι ας συγκρίνουμε με τις απίστευτες σημερινές ευρωπαϊκές ηγεσίες-υπαλλήλους του χρήματος, τους ΓΑΠ, Μέρκελ, Ολάντ κλπ.

 

Το σχέδιο μιας ευρωπαϊκής «δικτατορίας του Χρήματος» κινδυνεύει επίσης να δημιουργήσει μια οργανικά φιλοαμερικανική «νέα Ευρώπη» εντός της Ευρώπης, κάτι αντίστοιχο προς το σχέδιο που εφήρμοσε η Ουάσιγκτον το 2003, όταν κινητοποίησε Ανατολικευρωπαίους, Βρετανούς και την Ιβηρική κατά της αντίθετη; στον πόλεμο στο Ιράκ Γαλλο-Γερμανίας. Αυτή όμως η νέα Ευρώπη θα είναι πολύ πιο στέρεα από αυτή που επιχειρήθηκε να φτιαχτεί το 2003, γιατί θα στηρίζεται στις οικονομικές ανάγκες της Ευρώπης, όχι απλώς στις πελατειακές σχέσεις φιλοαμερικανικών πολιτικών ελίτ. Για όλους αυτούς τους λόγους, το σενάριο αυτό έχει αυξημένες πιθανότητες να οδηγήσει σε «αντιγερμανική εξέγερση» την ευρωπαϊκή περιφέρεια, που ενδέχεται να υπονομεύσει τελικά τη γερμανική ηγεμονία στην ΕΕ, αναζητώντας συμμάχους στις ΗΠΑ, το Ισραήλ, ίσως, αν και λιγότερο πιθανό, και τη Ρωσία.

 

Συνοψίζοντας, αν το σχέδιο πετύχει θα συνιστά κολοσσιαία παγκόσμια πρόοδο του ολοκληρωτισμού. Αντί μιας ανεξάρτητης Ευρώπης, είναι πιθανότερο να φτιάξει μια Ευρώπη προσκολλημένη στο άρμα του Χρήματος και των ΗΠΑ, στα πλαίσια μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας «του χρήματος και των αμερικανικών όπλων», της οποίας η Ευρώπη θα είναι μια σημαντική υποδομή. Αν το πρώτο σενάριο δεν πετύχει, τότε θα ενεργοποιήσει ένα από τα δύο σενάρια που παρουσιάζουμε στη συνέχεια.

 

Δεύτερο σενάριο: ευρωπαϊκή καταστροφή

 

Η κατάρρευση της ευρωζώνης ή/και της ΕΕ μπορεί να ακολουθήσει την ίδια τροχιά με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. ‘Όπως και η τελευταία, έτσι και η ΕΕ είναι μια μεγάλη, αλλά εξαιρετικά τρωτή δομή, αν μη τι άλλο λόγω του πολυεθνικού χαρακτήρα της. ‘Ηδη, η αποδόμηση κρατών-μελών, όπως η Ελλάδα, οδηγεί σε οριακές καταστάσεις. Μια οποιαδήποτε χώρα μπορεί να προκαλέσει σοβαρή κρίση στο όλο οικοδόμημα αν αμφισβητήσει τις «μνημονιακές» πολιτικές. Η Ελλάδα είναι υποψήφια λόγω της τεράστιας καταστροφής της, αλλά η κρίση θα μπορούσε να προέλθει και από σχετικά ισχυρότερες χώρες όπως η Γαλλία ή η Ιταλία. ‘Ηδη μια μειοψηφική προς το παρόν, αλλά σημαντική μερίδα του γαλλικού κεφαλαίου προσανατολίζεται στην αποχώρηση από το ευρώ.

 

Η ισορροπία επί τη βάσει της οποίας λειτουργούσε επί δεκαετίες η ΕΕ, έχει σχεδόν καταστραφεί, ή, πάντως, απαιτεί κινητοποίηση πολύ μεγαλύτερων μέσων για να διατηρηθεί. Η εξέγερση μιας οποιασδήποτε χώρας μπορεί να αντιμετωπισθεί με τη συνήθη γερμανική έλλειψη ευελιξίας, με αποτέλεσμα η όλη δομή να μπει σε χαοτική περιδίνηση. ‘Ετσι όπως χειρίστηκε τα πράγματα, το Βερολίνο έχει προσφέρει εξάλλου και στο παγκόσμιο Χρήμα και στις ΗΠΑ, προφανείς μοχλούς αποσταθεροποίησης της ευρωζώνης και της ΕΕ, αν το επιθυμήσουν.

 

Μια χαοτική κατάρρευση θα προκαλέσει (δικαιολογήσει) δεύτερο, ισχυρότερο και βαθύτερο κύμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε το 2008. Θα πιέσει επίσης έντονα το «πλανητικό καθεστώς» της «παγκοσμιοποίησης», κατά τρόπο πολύ συγκρίσιμο με όσα συνέβησαν πριν από τον πρώτο και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον τα ευρωπαϊκά κράτη θα αρχίσουν οικονομικούς και χρηματιστικούς πολέμους μεταξύ τους, υποτιμώντας υπό καταστροφικές διεθνείς συνθήκες τα νέα νομίσματά τους, ώστε να προσελκύσουν τμήμα της μειούμενης ζήτησης. Θα εμφανισθούν ενδεχομένως αυταρχικά καθεστώτα σε ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη, θα ενισχυθεί η άκρα δεξιά, θα μειωθεί σημαντικά η διεθνής απήχηση των δημοκρατικών, αριστερών και κοινωνικών ιδεών, των οποίων, τρόπον τινά, η Ευρώπη είναι η «πατρίδα». Κάθε ευρωπαϊκό έθνος θα ενδιαφέρεται πια για τα δικά του στενά προβλήματα και εύκολα θα γίνεται υποχείριο εξωευρωπαϊκών δυνάμεων και του χρήματος.

 

Μια τέτοια, χαοτική κατάσταση, θα μειώσει αποφασιστικά τη διεθνή επιρροή της Ευρώπης, των ευρωπαϊκών λαών και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και θα δημιουργήσει ευνοϊκές συνθήκες για μεγάλους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς, όπως στη Μέση Ανατολή.

 

Το σενάριο αυτό, μοιάζει το πιο απίθανο από τα τρία, λόγω των καταστρεπτικών συνεπειών του, αλλά δεν είναι στην πραγματικότητα. ‘Όπως απέδειξε το παράδειγμα της ταχείας και τόσο απρόσμενης σοβιετικής κατάρρευσης, μια φαινομενικά μεγάλη  και πανίσχυρη δομή, μπορεί εύκολα να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, αν τεθεί ενώπιον προβλημάτων που αδυνατεί να λύσει. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μέθοδο ανάλογη με αυτή που χρησιμοποιείται από τη θεωρία καταστροφών, για την ανατίναξη, μέσω ταλαντώσεων στην ιδιοσυχνότητά τους, των βασικών αρμών μιας οικοδομής (ομοιάζει επίσης με τη μέθοδο της «αλλαγής προσήμου» στην κυβερνητική).  

 

Υπάρχουν λόγοι για τους οποίους μπορεί να συγκλίνουν σε τέτοιο σενάριο η συστημική ακροδεξιά της Γερμανίας, που θέλει να πετάξει εκτός ΕΕ τη «σαβούρα» (με τον ίδιο τρόπο που ο ρωσικός εθνικισμός υπό τόσο τη γελτσινική όσο και την αντίπαλη μορφή συνέκλιναν το 1990 στη διάλυση της ΕΣΣΔ), και κύκλοι του βαθέος χρήματος και της βαθιάς Αμερικής, που δεν επιθυμούν ύπαρξη ενωμένης Ευρώπης υπό γερμανική ηγεσία, δεν θέλουν ανταγωνιστικό νόμισμα προς το δολάριο, θέλουν χαοτικές συνθήκες για να κατεδαφίσουν συθέμελα το δυτικό κοινωνικό κράτος και δεν χρειάζονται την ΕΕ όπως την εποχή που υπήρχε ο «σοβιετικός κομμουνισμός». Το βασικότερο αντικίνητρο είναι ο κίνδυνος μιας μεγάλης κρίσης της όλης δυτικής  ηγεμονίας, ως αποτέλεσμα ενός ευρωπαϊκού χάους. Πολλά θα εξαρτηθούν και από το βάθος της μεγάλης παγκόσμιας κρίσης που πιθανότατα έρχεται.

 

Τρίτο σενάριο: μια ευρωπαϊκή «επανάσταση» κατά του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού

 

Το τρίτο σενάριο προϋποθέτει την ανάδυση «νοήμονος» αντιπαγκοσμιοποιητικού υποκειμένου υψηλού επιπέδου, που θα συνδυάσει τις καλύτερες πνευματικές και πολιτικές (σοσιαλιστικές και γκωλικές) παραδόσεις της ηπείρου, επιχειρώντας να την ενώσει εναντίον των «αγορών» και της Αυτοκρατορίας, εισάγοντας νέο μοντέλο για την ΕΕ, χτυπώντας τις αγορές με απαγόρευση παραγώγων, διαχωρισμό παραγωγικών/αποταμιευτικών τραπεζών και άλλα μέτρα ελέγχου του χρηματοπιστωτικού τομέα, επιστροφή στη σταδιακή επαναφορολόγηση του κεφαλαίου, επανάκτηση του νομισματικού-χρηματικού εργαλείου, επιστροφή σε λελογισμένο προστατευτισμό (οικονομικό «πολυπολισμό»), νέο μοντέλο που θα συνδυάσει ίσως κάποια μορφή κεϋνσιανισμού, οικολογία και νέο υπόδειγμα πολιτισμού και κατανάλωσης, «πολυπολικό» στη γεωπολιτική του διάσταση.  

 

Τέτοιο σενάριο απαιτεί, για να πραγματοποιηθεί, μια σειρά εξεγέρσεων στην Ευρώπη, αναγκαίων για να θα φωτίσουν το δρόμο για τη σωτηρία του πολιτισμού μας.

 

Το σενάριο αυτό μοιάζει πολύ δύσκολο με τα παρόντα δεδομένα, αλλά δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την αλλαγή των δεδομένων, λόγω του βάθους της κρίσης, βάθους ίσως μεγαλύτερου και αυτής που γνώρισε, η Ευρώπη και ο κόσμος, μεταξύ 1914 και 1945, αφού τώρα δεν παίζεται μόνο το πολιτικό και κοινωνικό καθεστώς, αλλά η ίδια η επιβίωση της ανθρωπότητας. Η Ευρώπη διαθέτει διανοητικές δυνάμεις για να πραγματοποιήσει μια τέτοια υπέρβαση, όπως απέδειξε π.χ. η εκπληκτική πνευματική ατμόσφαιρα που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος του 2005 στη Γαλλία, ελπίζει κανείς μια εικόνα από ένα μέλλον πολύ πιο συνειδητής ανθρωπότητας.

 

Είναι αλήθεια ότι ο έλεγχος και η προδοσία των ελίτ μοιάζει να έχει αποκεφαλίσει τώρα τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ταυτόχρονα όμως, η παρούσα οικονομική και κοινωνική κρίση δημιουργεί τεράστιο κίνητρο αντίστασης. Εάν παρήγετο το αναγκαίο ηγετικό υποκείμενο, θα μπορούσε εύκολα να κερδίσει την υποστήριξη ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων σε όλη την Ευρώπη. Η μεγάλη πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών, περιλαμβανομένων των Γερμανών και των Γάλλων, αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς τι πάει να γίνει. Δεν θα επέλεγαν σε καμία περίπτωση Μέρκελ ή Λεπέν, αν είχαν αξιόπιστες αντι-ολοκληρωτικές εναλλακτικές, αν δηλαδή δεν είχαν ελεγχθεί μέσω της εξαγοράς και των μυστικών επιχειρήσεων ελέγχου ο πάσης φύσεως ελίτ από το Χρήμα.

 

Εν πάσει περιπτώσει, είτε σας φαίνεται πιθανό, είτε απίθανο, το τρίτο αυτό σενάριο είναι η μόνη δυνατότητα για την αποφυγή μιας τρομακτικής ιστορικής οπισθοδρόμησης, δυνητικά ικανής να θέσει σε αμφισβήτηση όλα τα ανθρώπινα επιτεύγματα της νεώτερης εποχής, αν όχι την επιβίωσή μας ως Γένους.

 

Η Ελλάδα ως fractal της παγκόσμιας κρίσης

 

Η Ελλάδα υπήρξε ο αρχικός καταλύτης της ευρωπαϊκής κρίσης και παραμένει (πλέον από κοινού με την Κύπρο) από τους πιθανότερους καταλύτες των επόμενων φάσεών της, αφενός λόγω συγκέντρωσης εδώ σειράς κρισιακών παραγόντων, αφετέρου λόγω μετατροπής της σε «μαύρη τρύπα» του ευρωπαϊκού συστήματος. Το ευρωπαϊκό σύστημα δεν προέβλεψε την ύπαρξη κρατών των οποίων οι ελίτ δεν τις υπερασπίζονται καθόλου, αποδέχονται πράγματα που είναι απολύτως αδιανόητα για άλλα ευρωπαϊκά κράτη, στερούνται οποιασδήποτε κουλτούρας κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους. Γι’ αυτό η εμφάνιση ενός πολιτικού που δεν υπερασπίζεται, αλλά επιτίθεται στη χώρα του, όπως ο ΓΑΠ, επέτρεψε την κατάλυση μιας διαδικασίας δυνητικής αυτοκαταστροφής όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της ίδιας της Ευρώπης, ομοιάζουσας με εκείνη που έβαλε σε κίνηση ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ στην ΕΣΣΔ και η οποία προκάλεσε την ταχεία κατάρρευση της σοβιετικής υπερδύναμης.

 

Επιπλέον η Ελλάδα μοιάζει και μικρογραφία, fractal, για να χρησιμοποιήσουμε την τοπολογία του χάους, της ευρωπαϊκής κατάστασης. Προπορευόμενη κατά μία φάση, η ελληνική κρίση μας πληροφορεί για το δυνατό μέλλον της ευρωπαϊκής.

 

Για την Ελλάδα μπορούμε να αντιστοιχίσουμε τρία σενάρια στα τρία ευρωπαϊκά που περιγράψαμε παραπάνω:

 

Α) Η Ελλάδα (και η Κύπρος) συνεχίζουν να πραγματοποιούν συλλογική αυτοκτονία ως κράτη δια της συνέχισης των προγραμμάτων που συνομολογήθηκαν τον Μάιο 2010 (Μάρτιο 2013 αντίστοιχα), παρά τα καταστροφικά αποτελέσματά τους. Αυτό το σενάριο μετατρέπει (έχει ήδη μετατρέψει) Ελλάδα και Κύπρο σε αποικίες χρέους. Γεωπολιτικά οι δύο χώρες τίθενται υπό τον όλο και ασφυκτικότερο έλεγχο ΗΠΑ- Ισραήλ, υπό όρους καθαρά προτεκτοράτων. ΗΠΑ και Ισραήλ θα αποφασίσουν τελικά και το αν και πόση επιρροή θα έχει η ‘Αγκυρα σε Ελλάδα και Κύπρο ή και ποιο κομμάτι τους της επιτραπεί ενδεχομένως να πάρει. Η Κυπριακή Δημοκρατία θα παύσει και τυπικά, το πιθανότερο, να υπάρχει ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, με μορφή σχεδίου Ανάν, εκτός αν ΗΠΑ και Ισραήλ αποφασίσουν διαφορετικά. Ο ελληνικός πληθυσμός θα μεταναστεύσει σταδιακά εκτός Κύπρου, όπως ήδη συμβαίνει με πολύ μεγάλη μερίδα του νέου, μορφωμένου και πιο δυναμικού και ικανού πληθυσμού της μητροπολιτικής Ελλάδας. Η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει πιθανώς έντονες, διαλυτικές γεωπολιτικές πιέσεις σε Θράκη, Αιγαίο, Κρήτη. Η όποια στρατηγική επιρροή της Ευρώπης στα Βαλκάνια και την Αν. Μεσόγειο θα μειωθεί δραματικά, προς όφελος των ΗΠΑ, του Ισραήλ, ενδεχομένως και της Τουρκίας. Μακροχρόνια η μετανάστευση του ελληνικού πληθυσμού θα δημιουργήσει τις συνθήκες για μια Ελλάδα και μια Κύπρο «χωρίς ‘Ελληνες».

 

Β) Το δεύτερο σενάριο είναι μια κακά προετοιμασμένη σύγκρουση της Ελλάδας ή και της Κύπρου με τις ευρωπαϊκές δομές, ή μια κατάρρευση των ζωτικών λειτουργιών του ενός ή και των δύο κρατών, ή μια εμφύλια ή εξωτερική σύρραξη. Τέτοιες εξελίξεις είτε θα οδηγήσουν σε επιστροφή, υπό δυσμενέστερους όρους στο πρώτο σενάριο, της πειθηνίως καταστρεφόμενης και υποδουλούμενης αποικίας χρέους, είτε στην αποχώρηση/αποβολή κακήν κακώς Ελλάδας και Κύπρου από ευρωζώνη ή και ΕΕ. Η αποχώρηση αυτή, με τις πολιτικές, νομικές και οικονομικές της παρενέργειες, παρά τους περί του αντιθέτου ευσεβείς πόθους, ενεργοποιεί το πιθανότερο μεγάλη ευρωπαϊκή κρίση που μπορεί να φτάσει μέχρι τη χαοτική διάλυση της ευρωζώνης/ΕΕ.

 

Τα γεωπολιτικά αποτελέσματα του δεύτερου σεναρίου πηγαίνουν στην ίδια κατεύθυνση, αλλά με πολύ μεγαλύτερη ένταση απότι του πρώτου.  

 

Γ) Το τρίτο σενάριο είναι μια «ορθολογική εξέγερση» της Ελλάδας (και της Κύπρου) που βρίσκει συμμάχους μέσα στην Ευρώπη για να σταματήσει το ελληνικό πρόγραμμα καταστροφής, αλλά και έξω από την Ευρώπη να τη βοηθήσουν να επιβιώσει χρηματοπιστωτικά (κυρίως Ρωσία ή άλλες χώρες των BRIICS). Υπό την πίεση τέτοιας ελληνικής εξέγερσης η ΕΕ αναγκάζεται να τροποποιήσει την προσέγγισή της στην κρίση χρέους και να αναζητήσει εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης της κρίσης αλλά και της δικής της λειτουργίας. Με δύο λόγια η Ελλάδα καταλύει το τρίτο γενικό σενάριο και επιχειρεί να εντάξει σε αυτό το δικό της γενικό πρόβλημα.

 

Το πρώτο σενάριο είναι αυτό που εφαρμόζουν στην Ευρώπη οι δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες, απολύτως παραδομένες πλέον στο χρήμα και στη χώρα μας η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Το δεύτερο σενάριο ταιριάζει στον ακροδεξιό εθνικισμό, ενδεχομένως μετά από μια πανωλεθρία μιας αριστεράς που έρχεται στην εξουσία χωρίς σοβαρή προετοιμασία και στρατηγική. Για το τρίτο σενάριο απαιτείται η εμφάνιση του αναγκαίου υποκειμένου, που στην Ελλάδα θα μπορούσαν να είναι ενδεχομένως και υπό προϋποθέσεις ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ΑΝΕΛ και, μαζί τους, ένα πολύ ευρύτερο, «ΕΑΜικού τύπου» (τηρουμένων των αναλογιών και αντίστοιχο προς τα σημερινά προβλήματα) μέτωπο εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας.

 

Ο Στρατός και η Εκκλησία είναι πιθανό να κληθούν σε μια ορισμένη φάση να αναπληρώσουν το κύρος που έχουν χάσει τα πολιτικά κόμματα, ιδίως αν τα πράγματα ακολουθήσουν τη δεύτερη χαοτική καμπύλη.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 31.12.2013

ΣΥΡΙΖΑ: ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΚΑΙ ΠΑΓΙΔΕΣ

 

Ανάγκη σπουδαίας προετοιμασίας πριν τις εκλογές

ΣΥΡΙΖΑ: ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΚΑΙ ΠΑΓΙΔΕΣ

Προς κορύφωση η τραγωδία

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Η ασκούμενη οικονομική πολιτική στην Ευρώπη είναι αντίθετη προς την κοινή λογική, εξανέστη πρόσφατα ο Αλέξης Τσίπρας. Αφού αυτό συμβαίνει επί μακρόν και συστηματικά, δεν είναι δηλαδή κάποιο λάθος ή στιγμιαίο «ατύχημα», η υφέρπουσα «λογική» της ασκούμενης πολιτικής είναι η καταστροφή της κοινωνικής δομής. Προς όφελος όχι κάποιας νέας, ανώτερης τάξης, αλλά της αταξίας των αγορών, «αυτορρύθμισης» στο κατώτερο σημείο οργάνωσης (ατομική δουλεία, κοινωνικός-εθνικός θάνατος). Παράλογη στο υπάρχον  «σύστημα συντεταγμένων», η πολιτική γίνεται «λογική», αν σκοπεύει την καταστροφή του προηγούμενου συστήματος.  

 

Αυτό γίνεται πολύ εύκολα κατανοητό από μαθητές του Χέγγελ ή των φιλοσόφων της υποψίας (Μαρξ, Φρόιντ, Νίτσε), ακόμα και της σκέψης ενός Ηράκλειτου ή της Φυσικής μετά τον Λαπλάς. Αδύνατο να το καταλάβουν μεταμοντέρνοι και γραφειοκράτες – για αυτούς, απλούστατα, δεν μπορεί να υπάρξει εξέλιξη, ο κόσμος τους (θέλουν να) είναι αιώνιος.  

 

Εδώ και καιρό με τρομάζουν ορισμένα που ακούω από αριστερούς φίλους. ‘Ενας με διαβεβαίωνε ότι είμαστε «συστημικός κίνδυνος» για τη Γερμανία και δεν μπορεί να μας διώξει από το ευρώ. Δηλαδή, του λέω, πως το βλέπεις; Βγαίνει ο Τσίπρας στην Ελλάδα, λέει η Μέρκελ «α, έκανα λάθος και τώρα θα το διορθώσω, πάρτε και εκατό δις να πορεύεστε» ; «Δεν έχεις δίκηο», μου απήντησε ενοχλημένος, αλλά εξηγήσεις δεν μούδωσε.   

 

‘Ενας άλλος φίλος μούπε ότι θα στηρίξουν την Ελλάδα για γεωπολιτικούς λόγους. «Μάλιστα», του απήντησα, «αν υπήρχε κίνδυνος να πάει η Ελλάδα με τη Ρωσία ή να γίνει κάτι μείζον, ανεπιθύμητο, εξαιτίας του τρόπου που μας συμπεριφέρονται, αυτό θα δημιουργούσε κίνητρο για διόρθωση πολιτικής. Αλλά έχουν φροντίσει να μην υπάρχει τέτοια πιθανότητα».

 

Ο τρίτος ανακάλυψε ένα άρθρο του φίλου Ζακ Σαπίρ. Τον γνώρισα το 2005 στο γαλλικό ευρωδημοψήφισμα. Φανταιζί οικονομολόγος, με αντισυμβατική και συχνά ενδιαφέρουσα σκέψη. Ισχυρίστηκε, σε ένα άρθρο του 2012, ότι μπορεί, με μια ερμηνεία διατάξεων, ένα μέλος της ευρωζώνης να κόψει δεκάευρα. Συγγνώμη, αλλά αυτά είναι σαχλαμάρες. Ανεξαρτήτως και του τι προβλέπουν οι διατάξεις, δεν θα πληρώσει η Ελλάδα το χρέος της τυπώνοντας χαρτιά και πληθωρίζοντας το ευρωπαϊκό νόμισμα! Κι ανησυχώ ιδιαίτερα ακούγοντας από πρόσωπα σε υπεύθυνα πόστα τέτοιες ανοησίες, γιατί σημαίνουν ότι πηγαίνουμε ντουγρού σε καταστροφή.

 

‘Αλλη ελπίδα ορισμένων είναι οι Αμερικανοί, ανέκαθεν κέντρο του «ραγιάδικου φαντασιακού». Την άποψη την έχω σχολιάσει επανειλημμένα για τους αναγνώστες των Επικαίρων και δεν θα ξαναγυρίσω τώρα στο θέμα. Οι Αμερικανοί θέλουν να κοντύνουν τη Γερμανία, ίσως και να διαλύσουν το ευρώ. Μπορεί  να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα εναντίον του Βερολίνου. Αλλά οι διακινούμενες «ιδέες» περί χρηματοδότησης της Αθήνας από τη FED είναι αρλούμπες. Μήπως ξεχάσαμε ότι οι «αγορές» μας έβαλαν στα μνημόνια, με την ενθουσιώδη συμβολή της εξαιρετικά φιλοαμερικανικής κυβέρνησης ΓΑΠ. Η πιθανότητα να βοηθήσουν ουσιαστικά οι ΗΠΑ μια ελληνική αριστερή κυβέρνηση είναι μικρότερες από την πιθανότητα προσεδάφισης Αρειανών στο Σύνταγμα. Η προσδοκώμενη αμερικανική «βοήθεια» θα αποδειχθεί εφάμιλλη της βοήθειας του σχοινιού στον κρεμασμένο. Το ΔΝΤ μιλάει μεν για (χρήσιμη) αναδιάρθρωση χρέους, αναδιάρθρωση όμως πολύ μικρή για να το ελαφρύνει ουσιαστικά και συνοδευόμενη από συνέχιση των καταστροφικών «μεταρρυθμίσεων».

 

Αυτοκρατορία και Αριστερά

 

Ελπίζουμε τέτοιες «ιδέες», ευσεβείς πόθοι στην καλύτερη, πιθανώς προβοκάτσιες στη χειρότερη, να μην κατισχύσουν στη στρατηγική της αριστεράς και των λοιπών «αντιμνημονιακών». Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε, η τελική καταστροφή του ελληνικού λαού, της Ελλάδας, της αριστεράς, θα έπαιρνε ελάχιστο χρόνο. Μόνο προετοιμαζόμενη πολύπλευρα, σοβαρότατα και έξυπνα, εσωτερικά και διεθνώς, για την αναπόφευκτη μεγάλη σύγκρουση μπορεί η αριστερά να έχει ελπίδα επιβίωσης και επιτυχίας.

 

Τα καταστροφικά σχέδια της Αυτοκρατορίας του Χρήματος δεν επιβάλλονται με πολέμους ή επαναστάσεις. Επιβάλλονται με οικονομικά και, ακόμα περισσότερο, διανοητικά-ψυχολογικά μέσα, με παραπλάνηση λαών αλλά και ηγεσιών που, πολύ εξειδικευμένα προγράμματα χειραγώγησης εγκλωβίζουν σε αυτοκαταστροφικές τροχιές και εικονικές πραγματικότητες, καθιστώντας τες ασυνείδητα εργαλεία καταστροφής/αυτοκαταστροφής, είδος «έξυπνων πυραύλων» που ανατινάζουν το ίδιο τους το σύστημα, βοηθούντων και ανθρώπων που «φυτεύονται» στο περιβάλλον τους. Ειρήσθω εν παρόδω, η κατασκευή εικονικών πραγματικοτήτων είναι, λέγεται, η σημαντικότερη δουλειά της NSA και ενός γαλαξία περιφερειακών της δομών. Αλλά δεν είναι οι ΗΠΑ ούτε ο μόνος, ούτε πάντα ο πιο επίφοβος «παίκτης».

 

Ιστορική υπενθύμιση: από τον Στάλιν στον Γκορμπατσώφ, από τον Μακάριο στον Χριστόφια

 

Αυτά άλλωστε δεν είναι καινούρια. Ποιος δεν θυμάται την αμερικανίδα πρέσβειρα στο Κουβέιτ, που έπεισε τον Σαντάμ ότι θα μπορούσε, χωρίς αντίδραση των ΗΠΑ, να εισβάλλει στο εμιράτο, αλλά όταν εκείνος εισέβαλε, οι ΗΠΑ οργάνωσαν τον εναντίον του πόλεμο; Ποιος δεν θυμάται τη «συμπάθεια» των Αμερικανών προς τον  Μιλόσεβιτς, μεσούσης της σύγκρουσης με το Βερολίνο, προτού καταλήξουν στον βομβαρδισμό του; Ποιός δεν θυμάται τον Γεωργιανό Πρόεδρο Σαακασβίλι, που μια στρατιά Αμερικανών και Ισραηλινών συμβούλων τον έπεισε να ξεκινήσει πόλεμο με τη Ρωσία; Μεταξύ τους και ο ‘Αλεξ Ρόντος, άνθρωπος πούρθε στην Ελλάδα να «απολυμάνει» το περιβάλλον του μέλλοντος Πρωθυπουργού, με σκοπό να γίνει κύριος «επόπτης», «καθοδηγητής»  του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου, αρχιτέκτων και του σχεδίου Ανάν της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και του σχεδίου ελληνοϊσραηλινής συμμαχίας και της ελληνικής μνημονιακής πορείας. Ποιος δεν θυμάται που κατέληξε η γλυκιά απάτη του «Λεφτά υπάρχουν»;

 

Ποιος δεν θυμάται τον βρετανό Πρέσβη στη Λευκωσία που ενθάρρυνε τον Μακάριο να ζητήσει αναθεώρηση του συντάγματος του 1960, κάνοντας και ιδιόχειρες σημειώσεις στο περιθώριο του σχεδίου - μόλις ανακοίνωσε το σχέδιο ο Αρχιεπίσκοπος, προκάλεσε  την πρώτη (light) διχοτόμηση της Κύπρου. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την αμερικανική ενθάρρυνση προς τον Ιωαννίδη «σκότωσε τον Μακάριο και είναι δική σου η Κύπρος». Βραβεία Νόμπελ υποσχέθηκαν στον Χριστόφια για να παίξει το παιχνίδι των Αγγλοαμερικάνων ανατρέποντας τον Παπαδόπουλο, τώρα όμως δεν μπορεί να κυκλοφορήσει στην Κύπρο, έγινε το πιο μισητό πρόσωπο στο νησί.

 

Τα μακράν μεγαλύτερα, κυριολεκτικά κοσμοϊστορικά φιάσκα της ιστορίας τάπαθαν αριστεροί ηγέτες. Ο Στάλιν πίστεψε τον Χίτλερ και δεν ετοίμασε την άμυνα της ΕΣΣΔ, που υπέστη τρομακτικές καταστροφές και παρολίγον να ηττηθεί το 1941-42. Ο Γκορμπατσώφ και οι μεταρρυθμιστές του πίστεψαν τη Θάτσερ, τους Αμερικανούς και τον Σόρος, με αποτέλεσμα να διαλύσουν σε έξη χρόνια μια Αυτοκρατορία που διοικούσε τον μισό πλανήτη.

 

Θυμάμαι τον τελευταίο σοβιετικό ηγέτη – δούλευα τότε ανταποκριτής στη Μόσχα - πούδωσε στους Αμερικανούς και τον καπιταλισμό τη μεγαλύτερη και ευκολότερη νίκη της Ιστορίας, να κυκλοφορεί στο Λονδίνο το 1991, εκλιπαρώντας λίγα λεφτά από τους G7, να πληρώσει μισθούς και συντάξεις κι αυτούς να μη του τα δίνουνε! Τον θυμάμαι ένα βράδυ, δυό χρόνια αργότερα, αφού είχε κιόλας ανατραπεί, στο δείπνο ενός Ιταλού συναδέλφου, να περιγράφει τα σχέδιά του για εκλογική κάθοδο (όπου τελικά πήρε 1%) και τη Ραίσα δίπλα του, να μας κυττάει με μια βουβή ικεσία στο βλέμμα της, «πείτε του να μην το κάνει». Σε αντίθεση με τον Γκορμπατσώφ, που, σαν τον δικό μας Γιωργάκη, κυκλοφορεί πάντα αμέριμνος της καταστροφής που προκάλεσε, διαφημίζοντας πίτσες και τσάντες πολυτελείας, η Ραίσα είχε από τότε νομίζω συνειδητοποιήσει την τεράστια ιστορική τραγωδία στην οποία αυτή κι ο άντρας της πρωταγωνίστησαν. Γι’ αυτό πέθανε λίγα χρόνια αργότερα. (*)

 

Για να ξαναγυρίσουμε στα δικά μας και στα τωρινά, μόνο μια σοβαρότατη, «πολεμική» προετοιμασία, εσωτερική και διεθνής, μπορεί να επιτρέψει στην ελληνική αριστερά και το σύνολο των αντιμνημονιακών, πατριωτικών δυνάμεων της χώρας να διατηρήσουν ελπίδα και προοπτική, αποφεύγοντας μια πολύ μεγάλη καταστροφή. Ο χρόνος τελειώνει, η τραγωδία οδηγείται στην κορύφωση.

 

 

 

 

(*) Ελάχιστη είναι η απόσταση από τον θρίαμβο στην τραγωδία, από το «Ωσαννά» στο «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν». Στη διάρκεια του εμφυλίου εκατοντάδες ή χιλιάδες διάλεξαν να πεθάνουν στο απόσπασμα φωνάζοντας «Ζήτω ο Ζαχαριάδης». Γι’ αυτούς, στο όνομά του συμπυκνωνόταν η Ελλάδα, το ΚΚΕ, η Σοβιετική ‘Ενωση, ο σοσιαλισμός. Μια βραδιά ήρθαν στο σπίτι μου στη Μόσχα οι δυό του γιοί, αποφασισμένοι επιτέλους να σπάσουν τη σιωπή τους και μούπαν, μπροστά στο δηοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι, όχι σα συνέντευξη, αλλά με την κατάνυξη μιας de profundis εξομολόγησης, πως κρεμάστηκε ο πατέρας τους, το είδωλο της ελληνικής αριστεράς, όταν δεν πήρε ικανοποιητική απάντηση στα γράμματα πούστειλε στο Κόμμα και τη γυναίκα του από τη σοβιετική του εξορία στο Σουργκούτ. Ο ελληνικός λαός (και μάλιστα η βάση της αριστεράς) δεν αξίζει σε κάθε περίπτωση να επαναλάβει μια καινούρια τραγική εκδοχή της ιστορίας του.

 

Επίκαιρα, 24.12.2013

 

ANTIMNHMONIO

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Η έκταση της καταστροφής που προκάλεσε στην Ελλάδα (και πιθανότατα θα προκαλέσει στην Κύπρο) η πολιτική των Μνημονίων-Δανειακών, είναι πια ανυπολόγιστη. Θα χρειαστούν δεκαετίες για να μπορέσει η χώρα να συνέλθει, αν συνέλθει. Ο κίνδυνος ακόμα μεγαλύτερων οικονομικών, αλλά και γεωπολιτικών, «ολικών» καταστροφών παραμένει ισχυρός, αρχής γενομένης από την Κύπρο, η μοίρα της οποίας φαίνεται τώρα να αποφασίζεται σε περίπλοκη διαπραγμάτευση μεταξύ Τουρκίας, ΗΠΑ και Ισραήλ, χωρίς τη συμμετοχή των «ενδιαφερομένων», του κυπριακού πληθυσμού, που θα πληροφορηθεί, εν ευθέτω χρόνω, τις σχετικές αποφάσεις (και χωρίς να μπορούμε να αποκλείσουμε, σε μακροχρόνια βάση, άλλες «απώλειες» σε Θράκη, Αιγαίο, Κρήτη). Η Ελλάδα, κι από πίσω η Κύπρος, υπήρξαν τα πρώτα θύματα της επίθεσης του Χρήματος κατά της Ευρώπης - και της προσπάθειας των αρχουσών τάξεων της «Ευρωγερμανίας» να ενώσουν την ήπειρο, όχι ανθιστάμενες, αλλά υποτασσόμενες στις «Αγορές». Αλλά ταυτόχρονα, στις οικονομικές κρύβονται γεωπολιτικές και ιδεολογικές σκοπιμότητες, στην περιοχή της Αν. Μεσογείου.

 

Τελευταία ευκαιρία

 

Εντός του 2014, θα ξανατεθεί πιθανώς στην ΕΕ το «ελληνικό». Είναι κρισιμότατο να υπάρξει στην Αθήνα κυβέρνηση διεκδικούσα αξιόπιστα, στηριζόμενη σε ισχυρά επιχειρήματα, βαθειά επίγνωση της ευρωπαϊκής κατάστασης, εσωτερικό συσχετισμό ισχύος, όσους συμμάχους βρει, τη διακοπή του εφαρμοζόμενου γενοκτονικού προγράμματος, ρήτρα ύφεσης, πρόγραμμα μαζικής απασχόλησης ανέργων, έκτακτη ανθρωπιστική-αναπτυξιακή βοήθεια (Σχέδιο Μάρσαλ), υπερασπιζόμενη τη χώρα, αναδεικνύοντας την έκταση των καταστροφών που προκάλεσαν τα πιο αποτυχημένα οικονομικά προγράμματα της παγκόσμιας ιστορίας (ή τα επιτυχέστερα, κρινόμενα όχι ως προγράμματα σωτηρίας, αλλά καταστροφής). Θεμελιώνοντας το γιατί η πολιτική που ασκείται εις βάρος ενός κράτους-μέλους της ‘Ενωσης είναι εις βάρος των συμφερόντων όλων των ευρωπαϊκών λαών. Αυτή θα είναι ίσως μια από τις τελευταίες ευκαιρίες μας, ίσως η τελευταία, να αποφύγουμε ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές, να χρησιμοποιήσουμε τις δυνατότητες που απορρέουν από τη συμμετοχή στην ΕΕ και να μείνουμε εντός δημοκρατικού-ειρηνικού πλαισίου. Αν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις μας εξακολουθήσουν να συμφωνούν με τα εγκλήματα εις βάρος του ελληνικού λαού, ευχαριστώντας τους εγκληματίες, δεν θα μπορούμε στο τέλος ούτε να διαμαρτυρηθούμε. ‘Οσο παρατείνεται εξάλλου η παρούσα κατάσταση, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος «γεωπολιτικών καταστροφών».

 

Ο αναπόφευκτος «πόλεμος»

 

Κυβέρνηση που θα πάρει τον δρόμο της διεκδίκησης θα μπει αμέσως σε σφοδρότατη σύγκρουση, μεγάλο «πόλεμο» με την «Ευρωγερμανία» και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και πρέπει να προετοιμασθεί από τώρα. Πρέπει να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό και να τον προετοιμάσει, δεν μπορεί να αντιμετωπίζει τέτοιο θέμα ως ήρεμη κυβερνητική εναλλαγή κομμάτων εξουσίας. Δεν επιτρέπεται η παραμικρή αυταπάτη επ’ αυτού. Οποιαδήποτε τέτοια αυταπάτη θα αποδειχθεί θανάσιμη. Δεν υπάρχουν «από μηχανής Θεοί» εντός ή εκτός ΕΕ κι όποιος διαβεβαιώνει για το αντίθετο, είναι είτε αφελής, είτε προβοκάτορας, θέλει δηλαδή ενδεχομένως να σπρώξει απροετοίμαστη, χωρίς σχέδιο την αριστερά στην εξουσία και να την καταστρέψει, αποδίδοντας στις ιδέες της την ευθύνη τελικής καταστροφής της χώρας και αποβολής της κακήν κακώς από την ΕΕ.

 

Ο ελληνικός λαός πρέπει να πάει σε σύγκρουση με τις άρχουσες τάξεις της Ευρωγερμανίας, το παγκόσμιο Χρήμα και τα εσωτερικά στηρίγματά τους, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, έτοιμος, αν χρειαστεί, για στάση πληρωμών και μπλοκάρισμα της λειτουργίας της ΕΕ, έτοιμος να μοιραστεί εν ανάγκη λεφτά, τρόφιμα, φάρμακα και τη δουλειά στην πατρίδα, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να τη σώσει και να σωθεί κι ο ίδιος. Δεν είμαστε δυστυχώς σήμερα σε καλύτερη κατάσταση από τους πολιορκημένους στο Μεσολόγγι, ίσως μάλιστα είμαστε σε χειρότερη, γιατί δεν έχουμε πλήρη επίγνωση.

 

Για να έχει πιθανότητες επιτυχίας το σχέδιο Α’, πρέπει να υπάρχει σχέδιο Β’ και κυρίως νάναι έκδηλη η αποφασιστικότητα εφαρμογής του, αλλοιώς η διαπραγμάτευση θα τελειώσει προτού αρχίσει. Δυστυχώς, μέχρι τώρα, οπαδοί του Α και του Β σχεδίου, μάλλον κλίνουν τη λέξη σχέδιο παρά σχεδιάζουν οτιδήποτε! Αυτό πρέπει να αλλάξει χθες.

 

Το απαραίτητο μέτωπο εθνικής-κοινωνικής σωτηρίας

 

Μόνο συγκρότηση του πλατύτερου δυνατού μετώπου εθνικής-κοινωνικής σωτηρίας Ελλάδας και Κύπρου, δημοκρατικά οργανωμένου, χωρίς ιδεολογικο-πολιτικούς αποκλεισμούς, με μέγιστη τεχνοκρατική και πολιτική σοβαρότητα, βαθιά συναίσθηση της διαπλοκής ευρωπαϊκής και ελληνικής κρίσης, και της γεωπολιτικής πτυχής της τελευταίας, ικανότητα να κινηθεί διεθνώς, μπορεί ίσως να σταματήσει την καταστροφική πορεία, επιχειρώντας να αρχίσει την ανόρθωση της χώρας. (Δεν εννοούμε ασφαλώς, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ένα συνονθύλευμα «προσωπικοτήτων» και «παραγόντων», που κυνηγάνε ανελέητα την καλύτερη πολυθρόνα στο κατάστρωμα του Τιτανικού).

 

Παραμένει δυστυχώς συζητήσιμο αν η ελληνική κοινωνία, ακόμα και σε συνθήκες τόσο ακραίων καταστροφών, μπορεί να παράξει τέτοιο υποκείμενο. Η μακροχρόνια πνευματική-ηθική παρακμή μας, η έκταση των πάσης φύσεως διαφθοράς και ιδιοτέλειας, η καθολική σχεδόν εθνική αρχή «άλλα λέμε, άλλα κάνουμε, άλλα σκεφτόμαστε» διεισδύει παντού, αναπαράγεται διαρκώς, καταστρέφει τα πάντα. Αυτό απέδειξε και η εμπειρία τριάμισυ χρόνων ποικίλων «αντιμνημονιακών» κινήσεων και η δυσκολία του ΣΥΡΙΖΑ, αφότου αχνοφάνηκε η προοπτική εξουσίας, να προσανατολισθεί στο βασικό ζήτημα που έχει να λύσει και όχι σε επί μέρους ατζέντες (δυσκολία που «αντανακλάται» στη δημοσκοπική του στασιμότητα, «κραυγή αγωνίας» της κοινωνίας προς την ηγεσία της αριστεράς, που μοιάζει ενίοτε να αντιλαμβάνεται ως εχθρούς τους ασκούντες κριτική και φίλους της τους κόλακες).

 

Με τα σημερινά δεδομένα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι στο κέντρο της προσπάθειας σύμπηξης τέτοιου μετώπου, που να απλώνεται σε όλη την κοινωνία. Παρά τη δημοσκοπική στασιμότητα και τις ισχυρές τάσεις προς την αποχή και τη Χρυσή Αυγή, η πιθανότητα να κερδίσει τις εκλογές η αξιωματική αντιπολίτευση παραμένει  πολύ μεγάλη λόγω απελπισίας του ελληνικού λαού. ‘Άλλο βέβαια μια ψήφος απελπισίας και άλλο ψήφος προσχώρησης και εμπιστοσύνης, αυτό όμως εξαρτάται από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως με ότι δείχνει να απασχολεί πολλά στελέχη του, το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι να κερδίσει τις εκλογές, είναι να κυβερνήσει με επιτυχία σώζοντας τη χώρα και μη καταστρεφόμενος ο ίδιος εν μέσω των ερειπίων της – αυτές είναι οι δύο μόνες δυνατότητες που διαθέτει, δεν μπορεί απλώς να αποτύχει! Μεταξύ των «Πιστωτών» και των «Προστατών» δεν λείπουν εξάλλου οι δυνάμεις που θα επιδιώξουν να φορτώσουν στην αριστερά και τις ιδέες της την ευθύνη ιστορικής καταστροφής, κάνοντας την Ελλάδα παράδειγμα προς αποφυγή, για όποιον άλλο Ευρωπαίο επιδιώξει να αποφύγει στο μέλλον τη σκλαβιά των αγορών.

 

Ανάγκη μιας «επαναστατικής» πολιτικής

 

Σε μια κατάσταση τόσο απελπιστική όσο η ελληνική τώρα, δεν υπάρχουν ούτε εύκολες λύσεις, ούτε ημίμετρα. Για να νικήσει ο Δαυίδ τον Γολιάθ, να βρει ο Πάρις τη φτέρνα του Αχιλλέα, χρειάζεται να στοχεύσουν ακριβώς, χρειάζεται να βρουν τη μοναδική «συχνότητα σωτηρίας», διαφυγής και σε έναν κυκλώνα τόσο βαρύ όσον αυτό που μας χτύπησε, αυτή είναι το «μάτι» του. Χρειαζόμαστε μια ολική αλλαγή παραδείγματος, ένα «γκέσταλτ» όπως λένε οι Γερμανοί, ριζική αλλαγή του νεοελληνικού πολιτικού υποδείγματος (περιλαμβανομένων των παλαιο- και νεοπασοκικών υποδειγμάτων, τύπου «Τσοβόλα δώστα όλα», «λεφτά υπάρχουν»). Μόνο η αλήθεια, η δικαιοσύνη και ο πατριωτισμός μπορούν να στηρίξουν τέτοιο, σωτήριο διάβημα. Αντίθετα με ότι πιστεύουν οι επαγγελματίες της πολιτικής, η αλήθεια είναι πανίσχυρο όπλο – και το πιο επικίνδυνο για όποιον το χρησιμοποιεί!  Χρειάζεται επίσης «έξυπνη δύναμη» (smart power), μόνο αντίδοτο σε τόσο καταθλιπτικό συσχετισμό οικονομικής/πολιτικής ισχύος.

 

Η καμπάνια του κ. Τσίπρα, ως υποψηφίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, για τη θέση του Προέδρου της Κομισιόν, είναι και μια πολύ μεγάλη, ίσως η τελευταία πριν τις εκλογές, ευκαιρία, να γίνει πανευρωπαϊκά γνωστός ως φορέας νέων ιδεών για την Ελλάδα και την Ευρώπη, αν καταφέρει να υπερβεί το στενό «μαντρί» της συγκεκριμένης παράταξης, και την περιορισμένη ρητορεία της «αντι-λιτότητας», απευθυνόμενος σε όλη την Ευρώπη, αντιτάσσοντας στη Μέρκελ και τις αγορές μια πολιτική πρόκληση τουλάχιστο εξίσου σοβαρή με αυτή που εκείνες θέτουν στους Ευρωπαίους. Τόχουμε πει εξάλλου και γράψει από αυτές εδώ τις στήλες άπειρες φορές, και πολλοί άλλοι ομοίως το επεσήμαναν, χρειάζεται πολύ σοβαρή, στοχοπροσηλωμένη οικονομολογική, νομική, διεθνοπολιτική προετοιμασία, συζήτηση με την κοινωνία, σοβαρή προγραμματική πρόταση. Χρειάζεται άνοιγμα για την κοινωνία, όχι παροξυσμός «ιδιοκτησιακού ρεφλέξ» επίδοξων κυβερνητικών στελεχών. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βγει από τη σημερινή του κατάσταση, πέφτοντας με τα μούτρα σε τέτοια προσπάθεια, αν θέλει να σώσει τη χώρα και να μην καταστραφεί κι ο ίδιος εν μέσω των ερειπίων της.

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 19.12.2013