ΕΛΛΑΔΑ, ΤΡΟΪΚΑ ΚΑΙ "ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ"

Απόσπασμα από τη συνέντευξη τύπου του αντιπροέδορυ της κυβέρνησης Ευάγγελου Βενιζέλου, 22.10.2013

Δ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: Αυτό που θα ήθελα να ρωτήσω, γιατί κάνατε αναφορά στην εθνική συναίνεση, μιλήσατε για την ανάγκη συσπείρωσης, αισιοδοξίας, ασφάλειας κτλ., υπάρχει ένα ζήτημα. Το ζήτημα είναι ότι καλώς ή κακώς, έχουμε υποστεί τα τελευταία 3,5 χρόνια τη μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή στην ιστορία του δυτικού καπιταλισμού σε καιρό ειρήνης, μεγαλύτερη από το μεγάλο κραχ του ’29, μεγαλύτερη από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.

Τα νούμερα τα ξέρετε καλύτερα από μένα, μείον το 25% του ΑΕΠ, κατάρρευση της μεταποιητικής βιομηχανίας, 1,5 εκατομμύρια ανέργους που χρειαζόμαστε 30 χρόνια για να τους βρούμε απασχόληση στο 1/3, δηλαδή ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα και μια οικονομική καταστροφή.

Το ερώτημα είναι το εξής: Εγώ δε λέω αν είναι σωστό ή όχι, να μη μπούμε σ’ αυτή τη συζήτηση, έγινε αυτό το πράγμα. Υπάρχει κάποιο όριο; Διότι καλώς διαμαρτύρεστε για τη Χρυσή Αυγή, για το ένα, για το άλλο, εγώ θα έλεγα ότι μ’ αυτά τα οικονομικά στοιχεία και λίγα είναι τ’ αποτελέσματα και οι αντιδράσεις.

Σε ποιο σημείο θα βάλετε την κόκκινη γραμμή που θα πάτε στην τρόικα και θα πείτε «παιδιά, θέλετε δε θέλετε αυτή η ιστορία πρέπει να σταματήσει, δε μπορεί να καταστραφεί μια ευρωπαϊκή χώρα»;

ΕΥ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Κατ' αρχάς τη γραμμή την έχουμε θέσει και την έχουμε θέσει με πολύ σαφή τρόπο. Το γεγονός ότι την τεκμηριώνουμε με επιχειρήματα, δε σημαίνει ότι τη μεταθέτουμε τη γραμμή αυτή. Η γραμμή είναι σταθερή και καθαρή. Την έχω πει κατ’ επανάληψη. Όμως η ερώτησή σας εμπεριέχει μια επικίνδυνη ιστορική αφαίρεση.

Λέτε, έγιναν αυτά –και πράγματι έγιναν, η Ελλάδα υπέστη πολύ μεγάλες πιέσεις, αδικίες και οι Έλληνες υπέστησαν περιορισμούς, αναγκάστηκαν να υποβληθούν σε θυσίες, έχουν μπει όλες οι οικογένειες στην Ελλάδα σε μια πολύ μεγάλη περιπέτεια.

Τι θα συνέβαινε εάν δεν είχαμε κάνει την επιλογή της συμφωνίας με τη Ευρωζώνη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, εάν δεν υπήρχαν τα δάνεια, εάν δεν υπήρχαν τα προγράμματα στήριξης; Τι θα είχε συμβεί; Τι θα είχε συμβεί σε μια χώρα η οποία είχε πρωτογενές έλλειμμα 12% και αδυναμία δανεισμού και δε μπορούσε να πληρώσει μισθούς, συντάξεις ή τα κονδύλια λειτουργίας των σχολείων και των νοσοκομείων;

Θα είχε συμβεί η απόλυτη εθνική καταστροφή. Η απόλυτη κατάρρευση του κοινωνικού ιστού. Η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Η κατάρρευση του παραγωγικού συστήματος της χώρας. Θα είχαν κλείσει στη μεγάλη τους πλειονότητα οι ελληνικές επιχειρήσεις. Οι Έλληνες έχουν ζήσει μια καταστροφή, έχουν αποφύγει μια τρισχειρότερη καταστροφή αλλά φυσικά αυτό δεν είναι βίωμα, είναι επιχείρημα. Και ο καθένας ξέρει το βίωμά του και το σταυρό που σηκώνει.

Όμως όταν μιλάμε πολιτικά, ιστορικά, υπεύθυνα, είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε στον πολίτη την αλήθεια. Και ο πολίτης που τώρα είναι οργισμένος και που βεβαίως καταλογίζει σ’ εμάς την ευθύνη για τις δύσκολες αποφάσεις, θα σκεφτεί κάποια στιγμή ψυχραιμότερα, θα αντιληφθεί ότι οι δύσκολες αποφάσεις ελήφθησαν με κόστος και με πόνο, προκειμένου ν’ αποφευχθούν τραγικές, καταστροφικές καταστάσεις χωρίς κανείς να παίρνει την ευθύνη της απόφασης.

Γιατί χωρίς απόφαση, άμοιροι, άβουλοι και μοιραίοι, θα πηγαίναμε στο μηδέν. Πράγματι, είναι εξαιρετικά κακό να χάνεις το 25% του ΑΕΠ αλλά το να χάσεις το 75% και ν’ αγωνίζεσαι να κρατήσεις το 25% θα ήταν τρισχειρότερο. Ναι, είναι πάρα πολύ κακό να χάνεις το 30% με 35% του μέσου διαθεσίμου εισοδήματος, αλλά για φανταστείτε ν’ αγωνίζεσαι να κρατήσεις το 10% ή το 15% του εισοδήματος σε μια χώρα που θα είχε γίνει κρανίου τόπος. Γιατί; Γιατί υπήρξαν τραγικά λάθη συσσωρευμένα, διαχρονικά, αλλά δεν ασχολούμαστε μ’ αυτά, ασχολούμαστε από τη στιγμή που έπρεπε να ληφθούν οι δύσκολες αποφάσεις και μετά.

Μα αυτό είναι απόλυτα άδικο. Πιστεύετε ότι υπάρχει έστω και ένας ο οποίος θα ήθελε να είναι αντιπαθής, ο οποίος θα ήθελε να ταυτίσει τ’ όνομά του με δυσάρεστες αποφάσεις; Ποιος δε θέλει να τον αγαπούν και να τον χειροκροτούν;

Και να σας πω και κάτι προσωπικό; Τον Ιούνιο του 2011 δε θα μπορούσα ν’ αρνηθώ ν’ αναλάβω το βάρος του Υπουργείου Οικονομικών και να διαφυλάξω τον εαυτό μου ως εθνική εφεδρεία στο μέτωπο μιας δημαγωγικής πρότασης για δήθεν άλλη λύση;

Ποιος δε θα δεχόταν μια τέτοια εκδοχή από ένα χώρο κεντροαριστερό; Όλοι θα τη δέχονταν. Για ελάτε στη θέση των ανθρώπων που απαντούν σε υπαρξιακά διλήμματα, μοναδικές στιγμές ιστορικές, με κριτήριο το εθνικό συμφέρον.

Η εύκολη δημαγωγία οδηγεί στον ακραίο τυχοδιωκτισμό και στην πραγματικότητα αυτό είναι το πολιτικό μέτωπο που έχει χαραχθεί τώρα. Λοιπόν, θα δώσουμε τη μάχη στο μέτωπο αυτό. Υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που δεν καταλαβαίνουν, υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που μας κατηγορούν, που μας λοιδορούν ,που μας ψέγουν.

Θα έρθει η στιγμή που θα καταλάβουν. Θα καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός, θα σκεφτούν όλοι ψυχραιμότερα και πιο δίκαια. Γιατί τώρα ούτε δικαιοσύνη υπάρχει, ούτε ψυχραιμία.

Σας ευχαριστώ πολύ.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Μας λένε «να σεβόμαστε τη δικαιοσύνη». Αλλά και οι κρίνοντες κρίνονται, έλεγε για τους δικαστές ο Γεώργιος Παπανδρέου. Οι πρώτοι που πρέπει να σέβονται τον ρόλο τους είναι οι ίδιοι, ένα σώμα με τη βεβαρημένη ιστορία του ελληνικού δικαστικού σώματος, που παρήγαγε μεν τις τεράστιες μορφές ενός Τσερτσέτη και ενός Σαρτζετάκη, συνεισέφερε όμως και τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου ως πρώτο Πρωθυπουργό της Χούντας που επέβαλαν οι ΗΠΑ, ενώ δεν βρήκε ακόμα το ελαχιστότατο θάρρος που θα χρειαζόταν για την αναψηλάφηση της υπόθεσης Πολκ, καίριας για την ξένη εξάρτηση της Ελλάδας.

 

Καταλαβαίνω ασφαλώς τη δυσκολία της υπόθεσης της ΧΑ, τα προβλήματα που θέτει στους λειτουργούς, τις τεράστιες αντιφατικές πιέσεις που δέχονται. Αλλά ο τρόπος που θα χειρισθούν αυτή την υπόθεση, θα αφήσει βαθύ αποτύπωμα στην κατάσταση της δημοκρατίας, μπορεί να παίξει μακροχρόνια σπουδαίο ρόλο ακόμα και για το αν θα οδηγηθούμε σε ανοιχτή ή συγκαλυμμένη δικτατορία, σε εμφύλιο χαμηλής ή υψηλής έντασης. Δυστυχώς, οι δυνατότητες αυτές ενυπάρχουν στην πορεία που εγκαινίασαν Μνημόνια και Δανειακές τον Μάιο 2010.

 

Τα λέω γιατί δεν αντιλαμβάνομαι πως γίνεται τα πιο ευαίσθητα ντοκουμέντα της δικογραφίας της ΧΑ να βρίσκουν το δρόμο από την ανάκριση στα μέσα της διαπλοκής και της διαφθοράς, ώστε να δημιουργούνται οι εντυπώσεις που επιδιώκει η κυβέρνηση και οι ξένοι προϊστάμενοί της, πιστωτές και προστάτες. Εκτιμώ ότι, με αφορμή και ευκαιρία την ΧΑ, άρχισε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο παιχνίδι με τους θεσμούς, τη νομιμότητα και τη δημοκρατία. Οι Χρυσαυγίτες είναι απεχθείς σε πολύ μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης που τους καταδικάζει – υπάρχουν όμως κύκλοι που θέλουν να χρησιμοποιήσουν αυτή την απέχθεια για να καταστρέψουν ανενόχλητοι βασικούς κανόνες της αστικής δημοκρατίας. Χρειάζονται την καταστροφή ακόμη και αυτής της καχεκτικής αστικής δημοκρατίας που διαθέτουμε, γιατί ακόμα κι αυτή είναι δύσκολα συμβιβάσιμη, μακροχρόνια, με  το καθεστώς καταστροφής και υποδούλωσης που οργανώνουν Μνημόνια και Δανειακές, το καθεστώς «αποικίας χρέους».

 

Ούτε μου αρέσει η ιστορία με τις «εγκληματικές οργανώσεις». Η ΧΑ είναι φασίστες, όχι συμμορία κοινού εγκλήματος. Οι διαμαρτυρόμενοι στις Σκουριές βιαιοπράγησαν, αλλά διαμαρτύρονται για την καταστροφή που υφίστανται, δεν είναι εγκληματική οργάνωση, όπως παραπέμπονται. Θα ήθελα να ρωτήσω τους  δικαστές που παρέπεμψαν τους πολίτες της Χαλκιδικής αν οι ίδιοι δέχονται να ποτίζουν τα παιδιά τους αρσενικό. Μήπως άραγε η καναδική εταιρεία αξίζει περισσότερο τον χαρακτηρισμό «εγκληματική οργάνωση» από τους διαδηλωτές; Μήπως δεν θα άξιζαν τέτοιο χαρακτηρισμό το ΠΑΣΟΚ, των Τσοχατζόπουλου και Τσουκάτου (Σημίτη) ή το ΤΑΙΠΕΔ και ο κ. Στουρνάρας, ή οι ίδιες οι μνημονιακές κυβερνήσεις;

 

Τυφλή και παράλυτη, η δικαιοσύνη έκανε ένα χρόνο χωρίς να δικάσει τον Κασιδιάρη για το ξύλο στην Κανέλλη παρά την άρση της ασυλίας του. Ξαφνικά, έβγαλε φτερά στα πόδια της. Τώρα ζητάει την άρση ασυλίας βουλευτή της ΧΑ για στάση (!!!) – επειδή επέμεινε να κάνει διαδήλωση στη Λάρισα το 2010! Και μοιάζει, αν κρίνουμε εκ των διαρροών στον τύπο, έτοιμη να κατηγορήσει τον αρχηγό του τρίτου κόμματος στη χώρα για ηθική αυτουργία σε δολοφονία, με μόνο «στοιχείο»   τις καταθέσεις ανωνύμων μαρτύρων. «Εκ πηγών μας», «εκ πληροφοριών της υπηρεσίας» έλεγαν οι Μπάμπαλης, Μάλλιος, Λάμπρου στα δικαστήρια και τα στρατοδικεία – το μόνο παράξενο είναι ότι τώρα, για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, είναι ακροδεξιοί που υφίστανται τέτοιες μεθόδους από μια «σκληρή δεξιά» στην εξουσία! (1)

 

Θα μου πείτε ότι δεν σας αρέσει ο Μιχαλολιάκος και η Χρυσή Αυγή. Αν όμως δεχτώ ως τελείως δικαιολογημένη την απαρέσκεια, ακόμα και την απέχθεια που μπορεί να νοιώθετε, θα σας ρωτήσω κι εγώ με τη σειρά μου: τι οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες ‘Ελληνες στην αγκαλιά τους; Γιατί έφυγαν μαζικά από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, γιατί δεν προτίμησαν τον ΣΥΡΙΖΑ, τι, στην κοινωνική κατάσταση και στην πολιτική των κομμάτων, τους έκανε να νοιώσουν ότι δεν έχουν άλλο καταφύγιο από τη Χρυσή Αυγή, τον Μιχαλολιάκο και τον Κασιδιάρη; Γιατί και σήμερα, υπό συνθήκες εντατικού ψυχολογικού πολέμου (τύπου Γκέμπελς !) από τα κανάλια, ένα αξιοσημείωτο ποσοστό οπαδών της ΧΑ δηλώνει πιστό στην επιλογή του και ένα 20% λέει ότι δεν πρόκειται για εγκληματική οργάνωση; Αν κάποιος δεν μπορεί να δώσει μια σοβαρή, πειστική απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, τότε δεν καταλαβαίνει σε ποια χώρα ζει, δεν νοιώθει τον ελληνικό λαό, τα αισθήματα και τα προβλήματά του. Μόνο απαντώντας σε αυτά τα ερωτήματα, θα μπορούσε να καταπολεμήσει την επιρροή και την ιδεολογία της ΧΑ, αν υποθέσουμε ότι αυτός είναι σκοπός της επιχείρησης, όχι κάνοντας λάστιχο τη νομοθεσία.

 

Κλασικός και μεταμοντέρνος φασισμός

 

Πόσο σοβαρά να πάρουμε τους κυβερνητικούς «αντιφασίστες», όταν, λίγες εβδομάδες προτού επιδοθούν στην επίθεση στη ΧΑ, αρκετοί από δαύτους ομολογούσαν δημόσια ότι τους απασχολεί το ενδεχόμενο συνεργασίας μαζί της, «αν σοβαρευτεί» κάπως; Τι συνέβη λοιπόν ξαφνικά και η ΝΔ στράφηκε με τέτοια δριμύτητα εναντίον της; Γιατί, πρώτη φορά στην ιστορία του, το ελληνικό κράτος και οι υπηρεσίες του, τόσο στενά δεμένες με την άκρα δεξιά καθ’ όλη την ιστορία τους, στρέφονται ξαφνικά εναντίον της; Γιατί ο «καιρός» μας έχει τόσο εντυπωσιακά «γυρίσματα».

 

Υπογραμμίσαμε επανειλημμένα τις ομοιότητες Ελλάδας και Βαϊμάρης, υποστηρίζοντας ότι δεχόμαστε, με το Μνημόνιο και τις Δανειακές, πιέσεις ανάλογης έντασης με αυτές που υπέστη η Γερμανία από τη Συνθήκη των Βερσαλλιών. Υπάρχουν όμως και σπουδαίες διαφορές. Η Ελλάδα δεν διαθέτει την βάση να αναπτύξει ολοκληρωτισμό με αξιώσεις, όπως ο χιτλερικός, ούτε μοιάζουν οι διεθνείς συνθήκες. Σε αντίθεση με τον μεσοπόλεμο, ο αληθινός σημερινός ολοκληρωτισμός δεν οργανώνεται από φασιστικά ή εθνικιστικά κινήματα, οργανώνεται από το χρηματιστικό κεφάλαιο και τα κολοσσιαία μέσα χειραγώγησης κοινωνιών και πολιτικών συστημάτων που διαθέτει. Γι’ αυτό μπορεί τη μια να χρησιμοποιήσει, την άλλη να καταπνίξει την α’ ή β’ ακροδεξιά χρησιμοποιώντας μάλιστα αυτή την κατάπνιξη για τις ανάγκες οικοδόμησης του «νέου, θαυμαστού κόσμου» του. Περισσότερο από οικονομικό πρόγραμμα καταστροφής, το Μνημόνιο είναι ισοδύναμο της πολιτικής του Δικαστηρίου στη Δίκη του Κάφκα, είναι τρόπος να γίνει ο ελληνικός λαός αντικείμενο, να καταστραφεί η ικανότητά του να δρα ως υποκείμενο, η ικανότητά του να λέει όχι.

 

Ο πρώην Υπουργός της ΔΗΜΑΡ Ρουπακιώτης μίλησε για την τεράστια πίεση των αμερικανοεβραϊκών οργανώσεων για τη ΧΑ. Πιστεύουν ειλικρινά οι Εβραίοι ότι θα ανακόψουν τον όποιο αντισημιτισμό απαγορεύοντας τη ΧΑ; Μπορεί, αν και τους έχω για πολύ ευφυείς και εξαιρετικά πολύπειρους. Γνωρίζουν ότι κατασταλτικά μέτρα καθιστούν περισσότερο, όχι λιγότερο δημοφιλή ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα. ‘Ισως ασπάζονται την μακιαβελική άποψη: καλύτερα να μας φοβούνται, παρά να μας αγαπάνε.

 

Χρυσαυγιάς: προσωρινός απολογισμός

 

Αντί όμως για δίκες προθέσεων, είναι προτιμότερο να κάνουμε αποτίμηση αποτελεσμάτων, ώστε να αποφύγουμε και τους ανόητους ή ιδιοτελείς, έτοιμους να μας επιπλήξουν γιατί φανταζόμαστε συνωμοσίες (στις οποίες και οι ίδιοι συμμετέχουν, απλώς σε ρόλο γελοίου κολαούζου συνήθως). ‘Εως τώρα, η υπόθεση της ΧΑ είχε τα εξής αποτελέσματα:

 

      -     εξέτρεψε τη συζήτηση από τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός

 

-          Φοβούμαστε ότι μάλλον διεύρυνε παρά περιόρισε και κυρίως «τσιμέντωσε» τον στενό πυρήνα των οπαδών της, αν και μένει να δούμε σε βάθος χρόνου την εξέλιξη της επιρροής της

 

-          μας εξοικείωσε με και νομιμοποίησε μια ισχυρή επίθεση κατά της δημοκρατίας, ιδίως με τις συλλήψεις και το τρομοκρατικό θέαμα της σιδηροδέσμιας μεταφοράς βουλευτών

 

 

     Για τους Πιστωτές και τους Προστάτες, υπάρχει ένα, και μόνο, ένα εφιαλτικό σενάριο. Να παρουσιαστεί ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα και μια κυβέρνηση στην Ελλάδα που να πει με τρόπο συγκροτημένο στην Ευρώπη «κύριοι, ιδού τα στοιχεία, ιδού οι αποδείξεις, έχετε καταστρέψει μια ευρωπαϊκή χώρα για να εξυπηρετήσετε τραπεζικά συμφέροντα. Σταματάμε το πρόγραμμα, ζητάμε έκτακτη ανθρωπιστική βοήθεια, ολική αλλαγή πολιτικής»

 

      Οτιδήποτε άλλο είναι προτιμότερο για τους Πιστωτές. Οι Πιστωτές χρειάζονται μια καχεκτική, άνευρη, απροετοίμαστη και γλυκανάλατη (ή μια σεχταριστική, «αντιευρωπαϊκή», «αριστερίστικη») αριστερά, όπως χρειάζονται και έναν ελληνικό εθνισμό-εθνικισμό με ακροδεξιές αποχρώσεις. Φοβούνται μόνο ένα έλλογο, ευρωπαϊκό και δημοκρατικό υποκείμενο, με εκτίμηση και εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Τους κάνει και ο αυταρχισμός στην Ελλάδα και οι εμφυλιοπολεμικές ή χαώδεις καταστάσεις.

 

(1)   Τα της ΧΑ υποκρύπτουν βαθύτατη ειρωνεία. Αγωνιστής κατά του Χίτλερ, «πρώην ΕΑΜοβούλγαρος κομμουνιστοσυμμορίτης», εννέα φορές καταδικασθείς εις θάνατον, ο – λοιδωρηθείς από τη Χρυσή Αυγή και διαρκώς μαχόμενος εναντίον της - Μανώλης Γλέζος τάσσεται κατά της απαγόρευσής της. Την οποία αγωνίζεται να πετύχει ο πρώην τσεκουροφόρος, ακροδεξιός και χουντικός Υπουργός της κυβέρνησης, που υποδύεται τώρα τον αντιφασίστα δημοκράτη.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 10.10.2013

BACK TO RUSSIA, Ελλάδα και Κύπρος

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ και οι συνέπειες για την Ελλάδα και την Κύπρο

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Το νέο, θεμελιώδες δεδομένο της διεθνούς κατάστασης, όπως διαμορφώνεται μετά τις συριακές περιπέτειες αυτού του καλοκαιριού, είναι η επιστροφή της Ρωσίας του Πούτιν στην παγκόσμια σκηνή, μετά από μια «έκλειψη» που, όχι μόνο βάσταξε ένα τέταρτο αιώνα, αλλά και παρολίγον να οδηγήσει στη διάλυση της ίδιας της Ρωσικής Ομοσπονδίας και την εξαφάνισή της από την παγκόσμια σκηνή.

 

Για πρώτη φορά μετά το 1989-91, μετά δηλαδή από την «κατάρρευση-αυτοκτονία» του «υπαρκτού σοσιαλισμού», της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ, εμφανίζεται τώρα ένα «αντίπαλο δέος» προς την «Ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης», δηλαδή προς το σχέδιο μιας παγκόσμιας δικτατορίας της χρηματιστικής ολιγαρχίας, των ΗΠΑ και των πιο σκοτεινών, ακραίων, αντιδραστικών δυνάμεων που παρήγαγε η ιστορία του ανθρωπίνου γένους, μέσα στον ίδιο τον πυρήνα της εξουσίας των τραπεζών και της υπερδύναμης. (1)

 

Με την παρέμβασή του στο συριακό, ο Πούτιν πέτυχε τρία πράγματα:

 

-        ανέκοψε, τουλάχιστο προσωρινά, την σειρά πολέμων, στη Μέση Ανατολή και επέκεινα, που προβλέπει το συνεχιζόμενο εδώ και πολλά χρόνια πρόγραμμα νεοσυντηρητικών και Νετανιάχου, πρόγραμμα που δεν είναι παρά μια γιγαντιαία επιχείρηση επαναποικιοποίησης της Μέσης Ανατολής, προθάλαμος με τη σειρά της, μιας επιχείρησης καθυπόταξης ή συντριβής Ρωσίας-Κίνας και επιβολής πλανητικής δικτατορίας (2)

 

-        ανταποκρίθηκε στο βαθύ, ισχυρό αίτημα της παγκόσμιας κοινής γνώμης, να υπάρξει αντίβαρο στον πλανητικό, όλο και λιγότερο «δημοκρατικό» (βλ. και τις εξελίξεις με τη στρατιωτική δικτατορία στην Αίγυπτο) ολοκληρωτισμό Δυτικών και Ισραηλινών. Ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν εξέφρασε με την παρέμβασή του στη Μέση Ανατολή τη συνείδηση της ανθρωπότητας (3)

 

-        βοήθησε τη σχετικά πιο «δημοκρατική», πιο «εθνική» πτέρυγα (χρησιμοποιούμε τους όρους σχηματικά και όχι κατά κυριολεξία), εκπροσωπούμενη από τον Πρόεδρο Ομπάμα, τις ένοπλες δυνάμεις και την κοινή γνώμη στο εσωτερικό των ίδιων των ΗΠΑ εναντίον του, συσπειρωμένου πίσω από την πλειοψηφία της ηγεσίας του ισραηλινό λόμπυ στις ΗΠΑ (ιδίως AIPAC και Εθνική Εβραϊκή Επιτροπή)   «κόμματος του πολέμου» - το λέμε γιατί δεν εκπροσωπεί κατ’ ανάγκην την πλειοψηφία των Εβραίων, στις ΗΠΑ ή διεθνώς

 

Φυσικά, δεν πρέπει να θεωρήσουμε ότι η υπόθεση έχει τελειώσει, ούτε καν σε ότι αφορά τη Συρία , τον Λίβανο και το Ιράν, πόσο μάλλον τις νέες παγκόσμιες ισορροπίες. Μάλλον τώρα αρχίζει, γιατί ασφαλώς το «κόμμα του πολέμου», ισχυρότατο στις ΗΠΑ, πλήρως κυρίαρχο στη Γαλλία, με μια διπλωματία που είναι τώρα παράρτημα ουσιαστικά του ισραηλινού λόμπυ της χώρας, "κόμμα" εκφραζόμενο από τους κυβερνώντες Ισραηλινούς ιέρακες, δεν πρόκειται να «παραδοθεί» τόσο εύκολα.

 

Επιπλέον, συνεχίζει να υφίσταται μια μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στην «αντιαυτοκρατορική», «αντιιμπεριαλιστική», «πολυπολική» ροπή του ρωσικού καθεστώτος και την νεοκαπιταλιστική φύση του, την κοινωνική (ταξική) του διάρθρωση και την ιδεολογία του.

 

Με αυτές τις δύο επιφυλάξεις, τα όσα ήδη συνέβησαν δεν παύουν να σηματοδοτούν μια μείζονα μεταβολή της διεθνούς κατάστασης και μια ριζική βελτίωση των όρων υπό τους οποίους δρουν μικρές χώρες και λαοί, ιδίως η Ελλάδα και η Κύπρος που, εκτός του ότι βρίσκονται στην τομή της περιοχής δράσης του «γεωπολιτικού» (μέση Ανατολή) και του «οικονομικού αναθεωρητισμού» (Ευρώπη), έχουν απελπιστική ανάγκη συμμάχων για να αντιμετωπίσουν την σοβαρότατη επίθεση εναντίον τους.

 

Η Ρωσία είναι μείζων εν δυνάμει σύμμαχος της Ελλάδας και την Κύπρου. Και γι’ αυτό ακριβώς, Δυτικοί (Αμερικανοί και ‘Αγγλοι) και Ισραηλινοί έχουν λυσσάξει να διακόψουν κάθε αξιοσημείωτη σχέση μεταξύ Λευκωσίας και Μόσχας, Αθήνας και Μόσχας.

 

Δυστυχώς βέβαια, ο οικονομικός και πολιτικός πόλεμος κατά του ελληνικού έθνους, κατά της Ελλάδας και της Κύπρου είναι ένας πόλεμος μονομερής. Οι ελλαδικές και κυπριακές «ελίτ» έχουν προσχωρήσει στον αντίπαλο, λειτουργούν ως δυνάμεις υποδούλωσης και αυτοκαταστροφής του ελληνισμού δια των Μνημονίων και Δανειακών, αλλά και ενός νέου σχεδίου Ανάν που ετοιμάζεται για την Κύπρο. Ο ελληνικός λαός τελεί υπό συνθήκες σύγχυσης και απελπισίας, στην Ελλάδα έχει εξοικειωθεί με τη διαδικασία καταστροφής της χώρας, ελπίζοντας ότι δεν θα συμβεί στο τέλος το μεγάλο κραχ, στην Κύπρο τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού μη αντιλαμβανόμενο καν τι συμβαίνει, τελεί σε συνθήκες, φοβούμεθα, πλήρους αποβλάκωσης και σύγχυσης, ως αποτέλεσμα του τρομερού σοκ του Μαρτίου.

 

Για να περιγράψουμε τη θεμελιώδη σημερινή ψυχολογία του ελληνικού λαού και, εν μέρει, των ηγεσιών του, ακόμα περισσότερο των Ελληνοκυπρίων, υποκείμενων και στον ταυτόχρονο τρόμο από τη διάλυση της πολύ ισχυρότερης από το δικό τους μικρό και απειλούμενο κράτος, «μητέρας-πατρίδας», νομίζω πως είναι εξαιρετικά χρήσιμη η περιγραφή των ναζιστικών μεθόδων ανάκρισης από τον δημοφιλή σοβιετικό συγγραφέα Γιούλιαν Σεμιόνωφ:

 

“Η φοβερή μηχανή της Γκεστάπο λειτουργούσε με βάση μια απλή αρχή: Ακόμα και στο χείλος του χαμού ο άνθρωπος ελπίζει σε μια αίσια έκβαση. Ο Χάιντριχ (Νο 2 στην ιεραρχία των Ες-Ες, μετά τον Χίμλερ, σ.σ.), είπε κάποτε στους γύρω του: «Συμβουλεύω τον καθένα από σας να επισκεφθεί τα τμήματα των κλινικών μας όπου βρίσκονται άρρωστοι με καρκίνο. Θα προσέξετε ένα ενδιαφέρον φαινόμενο «απώθησης», όταν ο άρρωστος δεν θέλει ή μάλλον δεν μπορεί να εκτιμήσει αντικειμενικά την κατάστασή του…Ο δικός μας κρατούμενος εγκληματίας είναι ακριβώς σαν τον άρρωστο με καρκίνο. ‘Οσο περισσότερο τον παιδεύετε τόσο πιο εύκολα θα τον λυγίσετε, γιατί θα ζει με την αυταπάτη της απελευθέρωσης»”

 

(«Διατάσσεσαι να επιζήσεις», Αθήνα, 1986, «Σύγχρονη Εποχή», δεύτερη έκδοση, σελ 96, η υπογράμμιση δική μας)  

 

Στις συνθήκες αυτές, το σημερινό ελληνικό ζήτημα τείνει να γίνει ένα μεταμοντέρνο «1974 από την ανάποδη» που εξελίσσεται σε «1821 από την ανάποδη» (ειδικά για την Κύπρο «1955 από την ανάποδη»), μια κατάλυση δηλαδή του σχεδίου των προγόνων μας του 19^ου και 18^ου αιώνα, σχεδίου δημιουργίας ενός ελληνικού ανεξάρτητου, κυρίαρχου και δημοκρατικού κράτους.

 

 

 

 

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 

1.   Το 1989-91 σημειώνεται ταυτόχρονο και ιστορικά σπανιότατο απόγειο τριών «κύκλων»: α) ενός κύκλου γεωπολιτικής «μονοπολικής» ισχύος, γύρω από τις ΗΠΑ, με ελάχιστα προηγούμενα στην ιστορία, β)  ενός κύκλου επικράτησης των αγορών και του χρήματος επί των κρατών, γ) ενός κύκλου ελάχιστης έως μηδενικής αμφισβήτησης της κρατούσης τάξεως, αμφισβήτησης που απετέλεσε σχεδόν μόνιμο χαρακτηριστικό όλης της ιστορίας του καπιταλισμού.

 

Παράλληλα όμως με την εμφάνιση ενός πρωτοφανούς έντασης «αυτοκρατορικού φαινομένου», «κυκλικού» παρ’ όλα αυτά στον χαρακτήρα του, έχουμε και ένα εξελικτικό στοιχείο, δηλαδή την τρομακτική έκρηξη της επιστημονικής και τεχνολογικής δύναμης του ανθρώπου, με ότι σημαίνει αυτό για την επιρροή στο ίδιο το DNA, τον ανθρώπινο εγκέφαλο, τη χειραγώγηση κοινωνιών, τη μεταβολή του κλίματος και όλων τελικά των δεδομένων που καθόρισαν τους όρους και τις προϋποθέσεις ύπαρξης του ανθρώπινου γένους από τότε που εμφανίστηκε. Ο 21^ος αιώνας είναι ίσως ο τελευταίος αιώνας του Ανθρώπου όπως τον ξέραμε.

 

2.   Οι πόλεμοι αυτοί άρχισαν με το Αφγανιστάν το 2001 και συνεχίστηκαν με το Ιράκ το 2003, τον Λίβανο το 2006, τη Λιβύη το 2010 και τη Συρία και την Αίγυπτο τώρα, χωρίς να λογαριάσουμε τα αφρικανικά μέτωπα (όπως το Σουδάν ή το Μαλί). Στην πραγματικότητα, οφείλουμε μάλλον να αρχίσουμε το μέτρημα από τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου στα 1991 και, βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάμε το γενικό «πεδίο δοκιμής» που υπήρξε επί δέκα χρόνια η διαμελισθείσα και καταστραφείσα Γιουγκοσλαβία. Τώρα, είναι νομίζουμε προφανές ότι δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με την εξέταση της ρητορείας που συνόδευσε αυτές τις επεμβάσεις (ανάγκη επιβολής της «δημοκρατίας», δήθεν ύπαρξη όπλων μαζικής καταστροφής, απειλή ισλαμισμού κλπ.). Στην πραγματικότητα οι ιδέες αυτών των πολέμων έχουν παρουσιασθεί πολύ πριν πραγματοποιηθούν οι ίδιοι οι πόλεμοι, σε κείμενα του ισραηλινού Γινόν (δεκαετία του 1980), στις μελέτες των Περλ, Βούλφοβιτς και λοιπών νεοσυντηρητικών, υπό τη σκέπη του ίδιου του Νετανιάχου, στη δεκαετία του 1990, στη μελέτη για τον αμερικανικό 21^ο αιώνα κλπ. Οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί ανακοίνωσαν εξάλλου έναν κατάλογο χωρών και καθεστώτων που ήθελαν να πλήξουν, αρχίζοντας από τη Μέση Ανατολή και φτάνοντας στην Κορέα. Στην πραγματικότητα, οι ιδέες αυτές δεν αντανακλούν παρά την εξέλιξη του πιο εξτρεμιστικού, ολοκληρωτικού ρεύματος μέσα στο παγκόσμιο καπιταλιστικό κατεστημένο, που είχε εκδηλωθεί ήδη επί Ψυχρού Πολέμου, σπρώχνοντας στη σύγκρουση με την ΕΣΣΔ, όπως εκφράστηκε γύρω από το περιοδικό Commentary. 

 

3.    ‘Ηδη το 2003, η προοπτική της εισβολής στο Ιράκ προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Ευρώπης τότε, του «άξονα» Σιράκ-Σρέντερ-Πούτιν. Μιλώντας στο  Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το 2003, ο τότε Γάλλος Υπουργός Εξωτερικών Ντομινίκ ντε Βιλπέν, εξέφρασε τη συνείδηση της ανθρωπότητας, αντιτιθέμενος στα πολεμοχαρή σχέδια του Τζωρτζ Μπους του νεώτερου. Την επαύριο αυτής της ομιλίας, η Γαλλία, η Γερμανία, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο θεμελίωναν μια πλήρως ανεξάρτητη αμυντική δομή.

 

Αυτή όμως η πρώτη αντίδραση της ανθρωπότητας έμεινε χωρίς συνέχεια. Σιράκ και Σρέντερ τρόμαξαν από το ίδιο τους το θάρρος. Η Γαλλία, η Γερμανία και η Ρωσία απέτυχαν να αποτρέψουν αποτελεσματικά την εισβολή των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο Ιράκ κι όταν αυτή τελικά πραγματοποιήθηκε νομιμοποίησαν την ίδια και την προκύψασα στρατιωτική κατοχή του Ιράκ και το καθεστώς που επέβαλε. Τα ευρωπαϊκά αμυντικά σχέδια ξαναγύρναγαν σύντομα στη ΝΑΤΟΪκή «στρούγκα». Ο Σιράκ πέρασε το υπόλοιπο της θητείας του μετανοώντας γονυκλινής ενώπιον της Ουάσιγκτον, ο Σρέντερ εγκατέλειψε την πολιτική αντίθεσης στις ΗΠΑ, η υποχωρητικότητα όμως του Γάλλου Προέδρου και του Γερμανού Καγκελλαρίου δεν έκανε τίποτα άλλο από το να αποθρασύνει έτι περαιτέρω τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. Το ισραηλινό λόμπυ στη Γαλλία μάλιστα έκανε  κανονική αεροπειρατεία στο ίδιο το κόμμα του Ντε Γκωλ προτού καταλάβει ολοκληρωτικά και το Και ντ’ Ορσέ – μετά την εκλογή του Σαρκοζί κι ακόμα περισσότερο των απερίγραπτων Ολάντ και Φαμπιούς, η χώρα του Ναπολέοντα και του Ταλλεϋράνδου, του Ντε Γκωλ και του Μιτεράν, γνωρίζει μια άνευ προηγουμένου ιστορική παρακμή και εκφράζεται από ανθρώπους σαν τον … Μπερνάρ Ανρί- Λεβί, αν όχι απευθείας τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου!

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

22 Σεπτεμβρίου 2013

Hellenic Nexus, Oκτώβριος 2013

ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

Αριστερά, δεξιά και το παράδειγμα της Βαϊμάρης

 

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Είναι δυνατόν, εν έτει 2013, να χρειαζόμαστε εντατικά μαθήματα για το τι συνέβη, και τι συνέπειες είχε αυτό που συνέβη, στη μεσοπολεμική Γερμανία, της Βαϊμάρης και του Χίτλερ; Πρέπει άραγε να αρχίσουμε τώρα να (ξανα)διαβάζουμε Φρομ, Γκερέν, Τρότσκυ, Ράιχ (*); Φαίνεται ότι όντως χρειάζεται, όσο τραγικά απελπιστικό κι αν μοιάζει τέτοιο συμπέρασμα.

 

Αντί οι πολιτικές δυνάμεις, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, καλλιτέχνες, «διανοούμενοι» (τρομάρα τους), Εκκλησία, φορείς άπαντες νάχουν βγει στα κάγκελλα, πανευρωπαϊκώς και παγκοσμίως, να λένε «μπάστα, δολοφονείτε μια χώρα», να κατηγορούν για γενοκτονία, κοινωνικό ολοκαύτωμα τις ηγεσίες Ευρωπαίων και ΔΝΤ, υπεύθυνες για το αποδείξιμα χειρότερο, καταστροφικότερο οικονομικό πρόγραμμα της ιστορίας, θα αρχίσουμε τώρα να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας; Αυτό άραγε χρειάζονται ο ελληνικός λαός και η Ελλάδα;

 

Υποστηρίξαμε εδώ και τρία χρόνια την άποψη ότι βρισκόμαστε, στην Ελλάδα, αντιμέτωποι με κρίση «τύπου Βαϊμάρης», προκληθείσα από το Μνημόνιο και τις Δανειακές, από τις μεθόδους που επελέγησαν για την αντιμετώπιση (δήθεν) της ελληνικής κρίσης. Η κρίση της δημοκρατίας της Βαϊμάρης (1919-33) στη Γερμανία, προέκυψε ως άμεσο αποτέλεσμα του εξαναγκασμού της να καταβάλει τερατώδεις πολεμικές αποζημιώσεις για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε συνδυασμό με τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης του 1929. Η γερμανική κοινωνία συνεθλίβη από την εξωτερική οικονομική πίεση και κατευθύνθηκε τελικά στο ναζισμό.

 

Η γερμανική άρχουσα τάξη, μη μπορώντας να διαχειρισθεί την κατάσταση, συγκατατέθηκε και ενίσχυσε παρασκηνιακά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Μια τέτοια άνοδος θα ήταν όμως αδύνατη αν η γερμανική αριστερά δεν αρνούνταν στην πραγματικότητα να αγωνιστεί για την εξουσία, προσφέροντας τη δική της διέξοδο στον γερμανικό λαό. Για να εκφραστούμε σε «ορολογία Κομιντέρν», ο «δεξιός οπορτουνισμός» των σοσιαλιστών συνέκλινε με τον «αριστερό οπορτουνισμό» των σταλινικών, προκαλώντας την ιστορικά σημαντικότερη ήττα των σοσιαλιστικών προσδοκιών που δημιούργησε η Ρωσική Επανάσταση στην Ευρώπη, ήττα της ίδιας της ιδέας του σοσιαλισμού και οδηγώντας την ήπειρο σε τρομακτικό πόλεμο. Αφού κατέστρεψε την Ευρώπη και, παρολίγον, την ΕΣΣΔ, η χιτλερική Γερμανία κατεστράφη και η ίδια.

 

Ελλάδα: ομοιότητες και αναλογίες

 

Στην Ελλάδα, η εφαρμοζόμενη μετά το 2010 πολιτική οδηγεί σε ακραία πορεία καταστροφής της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, υπονόμευση των όρων αναπαραγωγής του κοινωνικού σχηματισμού και της αστικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μαζική μετανάστευση της νεολαίας, καταστροφή του ελληνικού έθνους-κράτους, μετατροπή του σε αποικία χρέους, υπό διοίκηση κυβέρνησης ελεγχόμενης από τους πιστωτές. Ομοίως και χειρότερα στην Κύπρο. Μνημόνια και Δανειακές καταλαμβάνουν τη θέση της Συνθήκης των Βερσαλλιών.

 

Διάφοροι υποτιθέμενοι «φίλοι», «της αριστεράς», που προσπαθούν να είναι/φαίνονται διανοούμενοι, όχι μόνο σταλινικοί ιντριγκαδόροι, όπως συχνά μαθαίνει κανείς να είναι μετά από πολλά χρόνια ως στέλεχος του ενός και μόνου «Κόμματος», κατηγορούν εδώ και καιρό τον γράφοντα για «συνωμοσιολογία» και «κινδυνολογία», ίσως μάλιστα  τα πιστεύουν κιόλας. Μας κατηγορούν στο παρασκήνιο βέβαια, ποτέ δημοσίως, αφού είναι φυτά «εσωτερικού χώρου». Προτιμούν να λένε στους πολιτικούς ηγέτες της αριστεράς τα καθησυχαστικά που, υποθέτουν, θέλουν να ακούνε, καταρτίζοντας οι ίδιοι (παντελώς ανόητες) προσωπικές στρατηγικές (στο πλαίσιο καταστρεφόμενης χώρας). Ουδέποτε τους άρεσε όταν επισημαίναμε τον δραματικό χαρακτήρα της κατάστασης ή τον ριζικό χαρακτήρα που επιβάλλει η αντιμετώπισή της.

 

Ενοχλούνται επίσης, για λόγους που γνωρίζουν καλύτερα από μας, για τη σημασία που αποδίδουμε στην «Αυτοκρατορία του Χρήματος», τη χρηματιστική ολιγαρχία και τον «τοκογλυφικό» ιμπεριαλισμό της – θέλουν να περιορίζουν αυστηρά την όποια κριτική σε Μέρκελ-Γερμανία, να μιλάνε μόνο εναντίον της λιτότητας, δεν τους αρέσει να αναφέρεσαι στον ρόλο τραπεζών όπως η Goldman Sachs, αρχιτέκτων του νέου ολοκληρωτισμού ή των ΗΠΑ, δύναμης με δεσπόζουσα επιρροή στο ΔΝΤ και στα της Μεσογείου.

 

Το ότι οι προβλέψεις μας για την ελληνική/ευρωπαϊκή κρίση επαληθεύονται (δυστυχέστατα!), το ότι συμβαίνουν πράγματα που, αν λέγαμε ότι θα συμβούν λίγα χρόνια πριν, θα μας έπαιρναν για τρελλούς, ουδόλως τους επηρεάζει. Οι ίδιοι δεν είναι «συνωμωσιολόγοι», είναι συνωμότες – συμμετέχουν ενεργά σε ιδιοτελείς μικρο-συνωμοσίες, που τους οδηγούν συνήθως με τη μεγαλύτερη ευκολία στο να «κολλάνε» κατά καιρούς, στους πιο διαφορετικούς πολιτικούς και ιδέες. Προτιμούν να διατυπώνουν όσο πιο ανώδυνες θεωρίες μπορούν, προσαρμοσμένες όχι στην (τραγική) αντικειμενική πραγματικότητα και τις ανάγκες αντιμετώπισής της, αλλά στις ψυχολογικές ανάγκες πολιτικών που συμβουλεύουν.

 

Βαϊμάρη plus

 

Η Ελλάδα δεν γίνεται «Βαϊμάρη» γιατί ανήκει στην ΕΕ, γράφει ο Ρότζερ Κοέν, διαψεύδοντας την πραγματικότητα στους Νιου Γιορκ Τάιμς. Γίνεται

Βαϊμάρη, ακριβώς γιατί ανήκει στην ΕΕ, θα μπορούσε ίσως να του απαντήσει ο Αλαβάνος.

 

Και οι δύο έχουν άδικο. Η Ελλάδα δεν γίνεται «Βαϊμάρη» εξαιτίας της ΕΕ, αλλά γιατί η ίδια επέτρεψε στην ΕΕ να ενεργήσει όπως ενήργησε στην κρίση. Ασφαλώς η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ είναι εμπόδιο, ανεπαρκές όμως τελικά, στη «Βαϊμαροποίησή» της. Συμβαίνει και το αντίστροφο – η «Βαϊμαροποίηση» είναι τρόπος τελικής αποβολής της Ελλάδας από την ΕΕ. Δεν πρέπει να θεωρούμε αυτό το ενδεχόμενο αδύνατο ούτε για την Ελλάδα, ούτε για την Κύπρο. Και δεν είναι θετικό, πέραν των άλλων, γιατί εδώ δεν έχουμε στοιχειωδώς λειτουργούν έθνος-κράτος στο οποίο θα «γυρίσουμε» φεύγοντας από ευρωζώνη/ΕΕ. Η συμμετοχή μας είναι στοιχείο ισχύος, όχι αδυναμίας  του κράτους μας στις συγκεκριμένες συνθήκες,  και είναι το κράτος μας που βάλλεται/αμφισβητείται η κυριαρχία του.

 

Σε Ελλάδα/Κύπρο δεν έχουμε απλώς κρίση τύπου Βαϊμάρης, αλλά «Βαιμάρη plus», με έντονη γεωπολιτική διάσταση. Που δεν συναντάμε σε κανένα άλλο σημείο της ευρωπαϊκής περιφέρειες, όπως πουθενά δεν συναντάμε τα φοβερά νούμερα του οικονομικού κραχ (ΑΕΠ/ανεργία) Eλλάδας και (προβλεπόμενα) Κύπρου.

 

Η Ελλάδα δεν έχει τη γεωπολιτική αυτονομία της μεσοπολεμικής Γερμανίας, ή της Ρωσίας του 1917. Το τέλος αυτής της ιστορίας μπορεί να μας γυρίσει από την οικονομική σε καθαρά εθνική καταστροφή με πιθανότερο σημείο αρχικής εκδήλωσης την Κύπρο.   

 

Φυσικά, όλες οι αναλογίες έχουν όρια. Ο γερμανικός εθνικισμός μπορούσε να επιδιώξει την κατάκτηση της Ευρώπης. Ως εθνικιστές εμείς μόνο τους ξένους θα μπορούσαμε να σφάξουμε – αν δοκιμάζαμε να τα βάλουμε με την Τουρκία στις σημερινές συνθήκες όχι μόνο θα τρώγαμε τα μούτρα μας, θα βάζαμε την τελική ταφόπλακα στο σχέδιο του 1821, ανεξάρτητου/κυρίαρχου ελληνικού κράτους.

 

Το αναγκαίο «εθνικο-απελευθερωτικό» υποκείμενο

 

Υποστηρίξαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μόνο δύο δρόμους να διαλέξει μετεκλογικά: Είτε να συμβάλει στην εμφάνιση  αποτελεσματικού, συνεπούς κοινωνικο-εθνικού αντιμνημονιακού πολιτικού υποκειμένου, ικανού να οργανώσει και να ηγηθεί, σε συμμαχία με κάθε πατριωτική δύναμη στη χώρα, την πάλη λαού και  έθνους για τη σωτηρία της Ελλάδας, είτε να μην το επιδιώξει/καταφέρει, με τη χώρα να κυλάει σε καταστροφικές εξελίξεις, όπως εμφύλιες, φυλετικές ή εξωτερικές συρράξεις, χαμηλής ή υψηλής έντασης.

 

Λέμε ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτόν ανέδειξε το εκλογικό αποτέλεσμα και ο συσχετισμός πολιτικών δυνάμεων στη χώρα. Θεωρητικά θα μπορούσε να είναι και άλλο υποκείμενο, αλλά δεν το βλέπουμε πρακτικά.

 

Το τελευταίο που χρειάζονται οι πιστωτές είναι μια ελληνική (κυπριακή) Δημοκρατία που διεκδικεί τα δικαιώματά της στην Ευρώπη ορθολογικά και συγκροτημένα. Χρειάζονται είτε υποδουλωμένη, πειθήνια Ελλάδα, είτε Ελλάδα χάους και αίματος. Από τις ελληνικές πολιτικές δυνάμεις, την ικανότητά τους να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, θα κριθεί το αποτέλεσμα.

 

(*) Τις καλύτερες αναλύσεις για τον γερμανικό μεσοπόλεμο, την άνοδο του φασισμού και την τεράστια, ιστορική ευθύνη Αριστεράς και Στάλιν, έγραψε ο Τρότσκι. Τα σχετικά κείμενά του θεωρούνται κλασικά, ως εγχειρίδια πολιτικής τακτικής/στρατηγικής και ερμηνευτικά εργαλεία για την καταστροφή του γερμανικού σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Δημοσιεύτηκαν στην ολότητά τους σε δύο τόμους, με τους τίτλους «Και τώρα;», «Γερμανία: Φασισμός και Εργατικό Κίνημα», από τις εκδόσεις «Πρωτοποριακή Βιβλιοθήκη». Ο ‘Εριχ Φρομ συνδέει την ψυχολογία των Γερμανών εργατών με την νίκη του φασισμού, σε μια εργασία που βρέθηκε στα χαρτιά του – ο ίδιος δεν τη δημοσίευσε όσο ζούσε, λόγω του «εκρηκτικού», «αιρετικού» χαρακτήρα της. Ο Ντανιέλ Γκερέν έγραψε ένα εξαιρετικό οδοιπορικό, μετά δύο ταξίδια στη Γερμανία στα 1931-32, όπως και μια μελέτη για τη σχέση του φασισμού με τις μεγάλες επιχειρήσεις. Κλασική είναι η συγκλονιστική μελέτη της μαζικής ψυχολογίας του φασισμού από τον Βίλχελμ Ράιχ. Ενδιαφέρον έχει και το κεφάλαιο για τον αντισημητισμό, στη Διαλεκτική του Διαφωτισμού (Χορκχάιμερ-Αντόρνο).

 

 

Konstantakopoulos.blogsot.com

 

Δημοσιεύτηκε, με λίγο διαφορετικό τίτλο, στο περιοδικό Επίκαιρα (26.9.2013)

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ

Βαρειά ήττα ‘Αγκυρας, Νετανιάχου και Γαλλίας

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Για πρώτη φορά μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, το 1989, και τη συνακόλουθη έκπτωση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και της ΕΣΣΔ, μια μείζων στρατιωτική επέμβαση της Δύσης σταματά λόγω δύο παραγόντων. Αφενός της αντίθεσης της Ρωσίας, επικεφαλής σειράς σημαντικών κρατών του πλανήτη, και της διεθνούς (και δυτικής) κοινής γνώμης. Αφετέρου, της απροθυμίας του ίδιου του Προέδρου των ΗΠΑ και τμήματος του βαθέος κράτους των ΗΠΑ να προχωρήσουν. Ο Πούτιν προσέφερε σε έναν εγκλωβισμένο Πρόεδρο Ομπάμα μια οδό διαφυγής, αποσπώντας σε αντάλλαγμα πρωτοφανή, στα μεταψυχροπολεμικά χρονικά, αναγνώριση του παγκόσμιου ρόλου της Ρωσίας.

 

Δεν μπορούμε βεβαίως να είμαστε σίγουροι για τη συνέχεια της σύγκρουσης του Ομπάμα με το δικό του «κόμμα του πολέμου», ούτε για το αν έλαβε η Μόσχα επαρκείς εγγυήσεις μη επίθεσης και σε μεταγενέστερο στάδιο, κατά της Δαμασκού και της Τεχεράνης, ούτε αν θα φροντίσει πλέον να «οχυρώσει» αμυντικά τους δύο συμμάχους της, σε βαθμό που να αποτρέπει μια επίθεση εναντίον τους. Σε τελική ανάλυση από το τι θα γίνει στο μέλλον, αν δηλαδή θα επανέλθουν τα σενάρια επίθεσης κατά της Συρίας και του Ιράν ή θα ενταφιασθούν οριστικά, θα εξαρτηθεί η ουσιαστική αποτίμηση της συμφωνίας ΗΠΑ-Ρωσίας για τη Συρία. Είναι όμως γεγονός ότι ήδη έχουμε μια μείζονος πολιτικής σημασίας υποχώρηση της φιλοπόλεμης δυναμικής και μια εξίσου μείζονος σημασίας, μερική τουλάχιστον, αποκατάσταση του ρόλου της Ρωσίας ως παγκόσμιας δύναμης – και μια αντίστοιχη έκλειψη της Δυτικής Ευρώπης.

 

Ο Μπαράκ  Ομπάμα ήρθε στην εξουσία αντιπροσωπεύοντας δυνάμεις που διαμορφώθηκαν σε αντίθεση προς την εκστρατεία στο Ιράκ και το όλο αυτοκρατορικό πρόγραμμα των νεοσυντηρητικών και του Νετανιάχου. Μετά την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας – που χρησίμευσε ως πειραματόζωο και πεδίο δοκιμής, κάτι που ομολόγησε η ίδια η Μάργκαρετ Θάτσερ στα απομνημονεύματά της - η εκστρατεία στο Ιράκ, όπως και οι επεμβάσεις στο Αφγανιστάν, τον Λίβανο, τη Λιβύη, τη Συρία, μαζί και η προετοιμασία και απειλή μιας επέμβασης στο Ιράν, δεν ήταν παρά τμήμα του ευρύτερου, περιφερειακού και παγκόσμιου προγράμματος που συνέταξαν και δημοσιοποίησαν, ήδη από το 1996, οι νεοσυντηρητικοί και ο Νετανιάχου. Επρόκειτο για πρόγραμμα καταστροφής σειράς καθεστώτων αλλά και χωρών συνάμα της Μέσης Ανατολής. Προτεραιότητα δόθηκε στα κάπως ανεξάρτητα από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ καθεστώτα, που ονομάστηκαν «άξονας του κακού» (Ιράν, Ιράκ, Λιβύη, Χεζμπολά). Προβλέφθηκε όμως η τελική καταστροφή και των «φιλικών» προς τις ΗΠΑ και το Ισραήλ καθεστώτων, στα πλαίσια της δημιουργίας της «ευρείας Μέσης Ανατολής», μέσω του αποδυνάμωσης και του κατακερματισμού όλων των οντοτήτων της περιοχής.

 

Οι στρατηγικές αυτές έχουν περιγραφεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα άρθρα του ισραηλινού Γινόν, στην περίφημη μελέτη «A Clean Break: Α new strategy for securing the Realm» (of Israel), που προβλέπει το σενάριο των πολέμων τύπου Ιράκ, συντάχθηκε από τον Ρίτσαρντ Περλ και την ομάδα του και παραδόθηκε στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου τον Ιούλιο 1996. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός υιοθέτησε αρκετές από τις εισηγήσεις και τις περιέλαβε στην ομιλία που έκανε αμέσως μετά στο αμερικανικό Κονγκρέσσο και πραγματοποιήθηκαν κατά τον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου. Αργότερα, η μελέτη για τον «αμερικανικό Εικοστό Αιώνα» συνέθεσε τις ιδέες των νεοσυντηρητικών για τη Μέση Ανατολή με τις ιδέες για την μεταψυχροπολεμική παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ που περιλαμβάνουν οι εκθέσεις Τζερεμάια και Βούλφοβιτς.

 

Η ριζική αναδιαμόρφωση της Μέσης Ανατολής προοριζόταν να οικοδομήσει μια νέα, πλανητική εξουσία των Ηνωμένων Πολιτειών και, πίσω τους, των περισσότερο αφανών δυνάμεων της παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας (των ίδιων ακριβώς που έβαλαν στο στόχαστρο των οικονομικών και γεωπολιτικών τους επιθέσεων την Ελλάδα και την Κύπρο). Μέσω της «ευρείας Μέσης Ανατολής» επιχειρήθηκε και επιχειρείται η οικοδόμηση της «Αυτοκρατορίας» (Empire), μια ιδέα που έγινε εξαιρετικά δημοφιλής στις ΗΠΑ γύρω στα 2003 με 2004, για να υποχωρήσει κάπως μπροστά στην παραδειγματική αντίσταση των Ιρακινών πατριωτών, που, με τεράστιο κόστος, αυταπάρνηση και ηρωϊσμό απέδειξαν στις ΗΠΑ ότι δεν είναι περίπατος η κατάκτηση του κόσμου, παρόλο το γεγονός ότι δεν υπήρχε πια Σοβιετική ‘Ενωση.

 

Αν θέλετε να βρείτε τις πραγματικές ρίζες αυτών των ιδεών πρέπει να πάτε στην εξτρεμιστική τάση του αμερικανικού κατεστημένου, που έσπρωχνε σε προληπτικό πυρηνικό πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ τις δεκαετίες μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο – αυτούς που εκπροσωπήθηκαν από τον Τέλλερ, τον Βοχσλέττερ, τον Ρέιγκαν μέχρι τους μαθητές τους Περλ και Βούλφοβιτς και ολόκληρο το ρεύμα γύρω από το περιοδικό Commentary. Τα πρόσωπα αυτά έχουν εμπνεύσει την ιστορική ταινία-ανατομία του ψυχρού πολέμου, το «ΣΟΣ, Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» (Dr. Strangelove), του Στάνλει Κιούμπρικ, σκηνοθέτη που μας έχει προσφέρει επίσης μια ανατριχιαστική ανατομία της παγκόσμιας άρχουσας τάξης με την τελευταία ταινία του, τα «Μάτια ερμητικά κλειστά». Για την ολοκληρωτική τάση του καπιταλισμού, η περίοδος που άνοιξε με την διάλυση της ΕΣΣΔ συνιστά τη μεγάλη ευκαιρία για την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας – και για την καταστροφή των κρατών ως μορφωμάτων περιορισμένης έστω λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, είτε με στρατιωτικά μέσα (Μέση Ανατολή), είτε με οικονομικο-πολιτικά (Ευρώπη). ‘Oπως το διετύπωσε ο ρεπουμπλικάνος ιδεολόγος Τσαρλς Κραουτχάμερ «είμαστε (οι Αμερικανοί μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ) στο σημείο που ήταν οι Ρωμαίοι μετά την καταστροφή της Καρχηδόνας».

 

Το φαινόμενο Ομπάμα γεννήθηκε από την αντίθεση σε αυτές τις πολιτικές, αλλά και στην προσπάθεια «αεροπειρατείας» της εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών από το «κόμμα του πολέμου». Το γεγονός όμως ότι ο Πρόεδρος εγκλωβίστηκε στην επέμβαση στη Λιβύη, που εξελίχθηκε σε επιχείρηση καταστροφής της χώρας και αναγκάστηκε στη συνέχεια να υποστηρίξει το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο και την επέμβαση στη Συρία, δείχνει πόσο ισχυρό είναι αυτό το κόμμα. Ανάλογα ζητήματα αντιμετώπισε και ο Τζων Κέννεντι, που έδωσε μεγάλη μάχη για να μπορέσει να σταματήσει τους ιέρακες που ήθελαν να προχωρήσουν σε πόλεμο για την Κούβα, το 1962 – και πιθανώς πλήρωσε και αυτό το θέμα με τη ζωή του.

 

Το 1962, ο Χρουστσώφ είχε κατηγορηθεί ότι υποχώρησε προ των ΗΠΑ (γεγονός που συνετέλεσε ίσως και στη δική του πτώση δύο χρόνια αργότερα). Στην πραγματικότητα δεν υποχώρησε. Η Ουάσιγκτων αφήρεσε τότε τους πυραύλους Πολάρις από την Τουρκία και υποσχέθηκε να μην επαναλάβει την απόπειρα εισβολής στο νησί του Κάστρο. Μπορεί οι Κέννεντι να σκοτώθηκαν  και ο Χρουστσώφ να έπεσε, αλλά η αποφυγή ενός πυρηνικού πολέμου έβαλε τις βάσεις για το σύστημα ελέγχου των εξοπλισμών που οικοδομήθηκε στη δεκαετία του 1970.

 

‘Οσο για τους διαρκώς «προθύμους» των Αθηνών και της Λευκωσίας, που συμπεριφέρονται ως διαρκείς «δούλοι» του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ, και μάλιστα της πιο εξτρεμιστικής πτέρυγας, αγνοούν δυστυχώς ότι οι δουλοκτήτες συνήθως δεν νοιώθουν καμιά ευγνωμοσύνη προς τους δούλους, μάλλον περιφρόνηση εκδηλώνουν. Για την Ελλάδα και την Κύπρο η ήττα του αυτοκρατορικού εξτρεμισμού – που είναι ταυτόχρονα μεγάλη ήττα της ‘Αγκυρας – θα μπορούσε, θεωρητικά, να είναι και μια ιστορική ευκαιρία να οικοδομήσουν ξανά τις κατεστραμμένες συμμαχίες τους με τους Ρώσους και τους ‘Αραβες, περισσότερο απαραίτητες από ποτέ άλλοτε, καθώς η κυριαρχία, αν όχι η ίδια η επιβίωση των δύο κρατών τελούν τώρα υπό θανάσιμη απειλή. Ποιος να τα σκεφτεί όμως αυτά και ποιος να τα κάνει;

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

Επίκαιρα, 19.9.2013

Νομιμότητα, "νομιμότητα" και Αριστερά

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Πολλές φορές σημειώσαμε ότι το γελοίο κυνηγάει το τραγικό και ανάποδα σε αυτή την έρημη χώρα, που οι δυνάμεις της δεν μοιάζουν μέχρι τώρα, μακάρι να διαψευστούμε, ικανές να τη σώσουν από τη φοβερή τραγωδία που της ενέσκηψε.  

 

Αυτό είναι το μόνο σχόλιο που μπορούμε να κάνουμε αναφορικά με την … εσχάτη προδοσία επί τη οποία διαβάζουμε ότι καταδιώκονται οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Φαίνεται ότι, πριν την τελική μας καταστροφή, αποφασίσαμε να εξευτελίσουμε όσο μπορούμε και όλες τις έννοιες, της δικαιοσύνης και  της σοβαρότητας περιλαμβανομένων. Τέλος πάντων περιμένουμε από τις δικαστικές αρχές να μας παρουσιάσουν τουλάχιστο τα τεκμήρια αρχής τελέσεως του αδικήματος, ένα μάρτυρα με όνομα και πρόσωπο βρε αδερφέ, το οπλοστάσιο. Γιατί μέχρι τώρα, η σοβαρότητα των κατηγοριών είναι αντιστρόφως ανάλογη προς τα εμφανιζόμενα στοιχεία και ο τρόπος χειρισμού από μέρους των αρχών μόνο σεβασμό δεν προκαλεί (εκθέσεις της ΕΥΠ στις εφημερίδες, δικογραφία στις τηλεοράσεις και πλείστα άλλα κωμικοτραγικά – άντε, άλλη μια φορά μας βλέπω να γινόμαστε ξανά, ως χώρα, ρεζίλι στας Ευρώπας!)

 

Η Αριστερά ως «εθνικό υποκείμενο»

 

Τα δικαιώματα και οι πρόνοιες του νόμου, ας το πούμε άλλη μια φορά, δεν προορίζονται για τους φίλους και τους ομοϊδεάτες μας, προορίζονται για όλους. Το ηθικό και πολιτικό ανάστημα ενός εκάστου πολιτικού και κάθε παράταξης δεν μετριέται στα εύκολα, στα δύσκολα φαίνεται. Η Αριστερά θα δείξει αν είναι μεγάλη ή αν είναι μικρή, από την ικανότητά της να παίρνει δύσκολες θέσεις, όχι συμβατικές και συστημικές, να διαμαρτύρεται για παράδειγμα ακόμα κι όταν θύματα παραβιάσεων της νομιμότητας πέφτουν ορκισμένοι αντίπαλοί της τους οποίους απεχθάνεται. Τόπαμε το περασμένο Σάββατο, το λέμε και σήμερα. Η ηγεσία της αριστεράς πρέπει να βρει το θάρρος, το μεγαλείο να καταδικάσει ευθαρσώς, στεντορεία τη φωνή, όλες τις παραβιάσεις της νομιμότητας και της δημοκρατίας των οποίων σήμερα μπορεί να πέφτει θύμα η Χρυσή Αυγή, με τον ίδιο ακριβώς αποφασιστικό τρόπο που καταδικάζει την παράνομη δράση της και ζητάει την τιμωρία της. Η τιμωρία πρέπει να αφορά συγκεκριμένες και αποδεδειγμένες κακουργηματικές πράξεις. Δεν γίνεται ένα κόμμα να απαγορεύεται ουσιαστικά ως εγκληματικό, προτού καν ένα μέλος του καταδικασθεί για συγκεκριμένο κακούργημα! Μόνο έτσι η Αριστερά μπορεί να φύγει από τη μιζέρια μιας κομματικής, παραταξιακής θέσης, να υψωθεί στη θέση εθνικού υποκειμένου, που έχει απελπιστικά ανάγκη ο ελληνικός λαός και γι’ αυτό την εκτόξευσε εκεί που βρέθηκε το 2012, όχι γιατί ξαφνικά αγάπησε τα στελέχη της.  

 

Η Αριστερά πρέπει να το κάνει αυτό και για έναν ακόμα λόγο. Για να μπορεί να καταπολεμά αύριο αποτελεσματικά τη Χρυσή Αυγή, την πράξη και τις ιδέες της. Γιατί με τον τρόπο που επέλεξε η εκτελεστική, η τηλεοπτική και, όπως όλα δείχνουν, η διεθνής εξουσία να καταπολεμήσουν την ελληνική ακροδεξιά, το αποτέλεσμα θα είναι να τσιμεντώσουν τη βάση της. ‘Οταν βλέπουν τους «δημοσιογράφους» του Μνημονίου να μιλάνε, με αφορμή τις συλλήψεις των Χρυσαυγιτών, για «θρίαμβο της δημοκρατίας», οι μισοί ‘Ελληνες λένε «δεν θέλουμε τέτοιο θρίαμβο της δημοκρατίας»»

 

Που «πατάει» η Χρυσή Αυγή

 

Το επαναλαμβάνουμε. Η εξάπλωση της ΧΑ πατάει πάνω στην καταστροφή μιας κοινωνίας και μιας χώρας – δεν ανακάλυψε ο κ. Μιχαλολιάκος κάποιο έντομο που κάνει τους ‘Ελληνες να τον ψηφίζουνε. Η δύναμη που ανεβάζει τη Χρυσή Αυγή είναι η ίδια που εκτόξευσε τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι η θηριώδης, στοιχειακή δύναμη που ξεπηδά από τα ερείπια της χώρας μας, προκύπτει από τη συντριβή της ελληνικής κοινωνίας, της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων. Αν αυτό γίνεται Χρυσή Αυγή, ΣΥΡΙΖΑ, Καμμένος ή κάτι άλλο, αυτό εξαρτάται από διάφορους παράγοντες. Η ΧΑ δεν θα ήταν τόσο ισχυρή, αν δεν πατούσε επίσης στα ελλείμματα της Αριστεράς και των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Δεν είναι αίφνης πολιτική για το μεταναστευτικό ούτε ο καιροσκοπισμός (να μην έχει κάποιος πολιτική), ούτε τα αφ’ υψηλού μαθήματα ηθικής και ανθρωπισμού προς κατοίκους των φτωχών συνοικιών. Δεν γίνεται, ακόμα και σήμερα, που οι ‘Ελληνες δεχόμαστε μια τέτοια επίθεση, τα μισά στελέχη της αριστεράς (καθόλου η βάση της!) να θεωρούν περίπου βρισιά τη λέξη έθνος και τα παράγωγά της. ‘Εχουμε επανειλημμένως υποστηρίξει ότι οι δημοσκοπήσεις στέλνουν σοβαρό μήνυμα που θα έπρεπε να πάρει πολύ σοβαρά υπόψιν της η ηγεσία της αριστεράς. Οι άνθρωποι της λένε «δεν σε εμπιστευόμαστε», «προσπάθησε περισσότερο», στη δημοσκοπική στασιμότητα κρύβεται μια σοβαρή προειδοποίηση. Τα ηγετικά στελέχη της αριστεράς θάπρεπε να σκύψουν απάνω στην προειδοποίηση αυτή και να διερωτηθούν τι δεν κάνουν καλά. Το μόνο αποτέλεσμα αυτής της προειδοποίησης που και εμείς κάναμε με αφορμή τις δημοσκοπήσεις, ήταν να μας θεωρήσουν περίπου εχθρούς ορισμένοι από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, άνθρωποι τελείως ασυνήθιστοι, καθώς φαίνεται, στην ανοιχτή, ειλικρινή συζήτηση που επιβάλλει, αν μη τι άλλο, ο τραγικός χαρακτήρας της κατάστασης που ζούμε και των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε. Δυστυχώς, ένα είδος μεταμοντέρνου σταλινισμού επιβιώνει για τα καλά σε ορισμένα τμήματα της ελληνικής αριστεράς, παρά τις δεκαετίες που πέρασαν από τον θάνατο του πατερούλη – και ορισμένοι έχουν μπερδέψει δυστυχώς τους φίλους και τους εχθρούς.

 

Το πρώτο βήμα

 

Από την αρχή της κρίσης υποστηρίζουμε ότι, από την ίδια του τη φύση, το πρόγραμμα Μνημονίων-Δανειακών είναι πρόγραμμα καταστροφής της αστικής δημοκρατίας, της ελληνικής κοινωνίας, του ελληνικού κράτους και έθνους. Μας είπαν κινδυνολόγους, συνωμοσιολόγους και διάφορα άλλα, για τον απλούστατο λόγο ότι φοβούνται, δεν θέλουν να αναλάβουν τις δυσκολίες και τα ρίσκα αντιμετώπισης του πραγματικού και δύσκολου προβλήματος, προτιμούν να κάνουν ότι δεν το βλέπουν, ότι δεν υπάρχει. Δυστυχώς όμως, δυστυχέστατα, οι δικές μας, όχι οι δικές τους αναλύσεις επιβεβαιώνονται – scripta manent. Τις προάλλες βγήκε μια από τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, η JP Morgan, να μας πει ότι η δημοκρατία και τα «αντιφασιστικά συντάγματα» είναι το πρόβλημα στη Νότιο Ευρώπη.

 

Αλλά δεν μπορεί να γίνει δικτατορία με σημαία τα Μνημόνια, την καταστροφή του ελληνικού λαού, την υποδούλωση της Ελλάδας. Πρέπει σταδιακά να εισαχθούν, να γίνουν αποδεκτά, να νομιμοποιηθούν τα στοιχεία ενός αυταρχισμού. Η Χρυσή Αυγή, λόγω της ιδεολογίας της, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αποδιοπομπαίος τράγος και τα εναντίον της μέτρα ως το πρώτο βήμα προς τη Δικτατορία που, το ξαναλέμε, η φύση του Προγράμματος Καταστροφής και Υποδούλωσης της Ελλάδας και της Κύπρου εμπεριέχει οργανικά, προς την οποία ρέπει μακροχρόνια αφεύκτως, μη διακοπτόμενο, αυτό το πρόγραμμα. Κι αυτή δεν θα είναι η δικτατορία της Χρυσής Αυγής, θα είναι η δικτατορία των Πιστωτών, των Προστατών και των Εφιαλτών που μας κυβερνάνε για δικό τους λογαριασμό.

 

Διεθνής πολιτικός λόγος

 

Να σημειώσουμε επίσης ότι είναι μεγάλη ανάγκη η αριστερά να αποκτήσει επιτέλους διεθνή πολιτικό λόγο. Δεν μπορεί να θεωρείται πάλι διεθνώς ότι η ύπαρξη της ΧΑ οφείλεται στον ελληνικό λαό. Κάποιος πρέπει να πει «μη διαμαρτύρεστε, μη σχολιάζετε αυτά που γίνονται στην Ελλάδα, αυτό είναι το αποτέλεσμα της δικής σας πολιτικής. Εσείς, με το δικό σας πρόγραμμα “σωτηρίας”, με ένα Μνημόνιο που δεν διαφέρει από τη συνθήκη των Βερσαλλιών, μας έχετε κάνει Βαϊμάρη». Για να διεκδικήσει εξουσία στην Ελλάδα, με ελπίδα μη άμεσης καταστροφής, η αριστερά δεν χρειάζεται να γίνει αποδεκτή από τις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις της Ευρώπης (από τις οποίες άλλωστε δεν θα γίνει ποτέ αποδεκτή), πρέπει, αντίθετα, να αποκτήσει διεθνή πολιτικό λόγο και να χαλάσει το σύμπαν για όσα γίνονται στη χώρα. Δεν πρέπει να καθησυχάσει, πρέπει να ανησυχήσει, πρέπει να κατατρομάξει. Είναι απαράδεκτο και θα έχει τραγικές συνέπειες το γεγονός ότι, τρισήμισυ χρόνια μετά την έναρξη της μνημονιακής καταστροφής, η Ελλάδα, ο ελληνικός λαός έχουν μείνει διεθνώς χωρίς υπεράσπιση.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

«Δρόμος της Αριστεράς», 12.10.2013

Χρυσαυγιάδος το ανάγνωσμα

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Σε όλο και πιο επικίνδυνη, καταστροφική τροχιά μπαίνουν οι (συνδεόμενες και συναρτημένες) εξελίξεις σε Ελλάδα (και Κύπρο), και σε ότι αφορά την εσωτερική και σε ότι αφορά την εξωτερική τους διάσταση.

 

Στο επίπεδο της κλονιζόμενης και απειλούμενης, από τα Μνημόνια και τις Δανειακές, εναπομείνασας δημοκρατίας, η θεατρική μεταφορά εκλεγμένων βουλευτών σιδηροδέσμιων στα κρατητήρια, χωρίς την άδεια της Βουλής, πρώτη φορά μετά την 21^η Απριλίου 1967, δημιουργεί, αν μη τι άλλο, δυσάρεστους συνειρμούς, ανεξαρτήτως της ριζικής διαφωνίας που μπορεί κάποιος να έχει με τις ιδέες των οπαδών του Χίτλερ και του Παπαδόπουλου.

 

Φυσικά πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά τυχόν συντελεσθέντα κακουργήματα, αλλά είναι κρίσιμης σημασίας, ιδίως σήμερα, ιδίως σε μια χώρα με την τραγική ιστορία και στη σημερινή συγκυρία της Ελλάδας, η απαρέγκλιτη, σχολαστική τήρηση όλων των συνταγματικών προνοιών, η ουσιαστική τήρηση της δημοκρατικής αρχής. Η δημοκρατία ισχύει για όλους, περιλαμβανομένων αυτών με τους οποίους μπορεί να διαφωνούμε, να μας απωθούν, ακόμα και να τους σιχαινόμαστε, αλλοιώς δεν είναι δημοκρατία.

 

Αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό γιατί τα Μνημόνια, οι Δανειακές, η καταστροφή και υποδούλωση της χώρας φέρουν μαζί τους τα σπέρματα της εμφύλιας σύρραξης, στην οποία αφεύκτως, όλο και ταχύτερα πλησιάζουμε, όσο δεν καταφέρνουμε να παράγουμε τις πολιτικές, κοινωνικές, εθνικές δυνάμεις, που χρειαζόμαστε για να δώσουμε τον αγώνα για τη σωτηρία του ελληνικού λαού. Η τήρηση, σε αυτές τις συνθήκες, του πνεύματος και του γράμματος του συντάγματος, ο σεβασμός της νομιμότητας και βασικών θεσμών όπως η βουλευτική ασυλία είναι πρωταρχικής σημασίας για τη διατήρηση ενός από τους τελευταίους κώδικες ειρηνικής συνύπαρξης των Ελλήνων.

 

Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ευσταθεί η (ευφυής) νομική κατασκευή του διαρκούς, επ’ άπειρον αυτόφωρου, που εμφάνισαν οι Εισαγγελείς, καμία θεμιτή ανάγκη δεν επέβαλε την παράκαμψη της Βουλής. Δεν γνωρίζουμε αν ο κ. Πρωθυπουργός ήθελε την ηγεσία της ΧΑ στη φυλακή προτού πάρει το αεροπλάνο για την Ουάσιγκτον ή κάτι άλλο πρυτάνευσε στη σκέψη όσων αποφάσισαν τέτοιο τρόπο δράσης. Δεν περιποιεί όμως τιμή στη δημοκρατία, συνιστά αντίθετα εξαιρετικά επικίνδυνο προηγούμενο, η σύλληψη βουλευτών χωρίς να προηγηθεί άρση της ασυλίας. Η σύλληψη ηγεσίας κόμματος είναι ακραίο μέτρο, πρέπει να γίνεται με την άδεια της Βουλής, για συγκεκριμένες πράξεις, με πολύ σοβαρά στοιχεία. Θα δημιουργήσει μείζονα συνταγματικά προβλήματα και βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την ευρωπαϊκή συνταγματική παράδοση.

 

Δεν επιτρέπεται ομοίως η ποινική δίωξη να χρησιμοποιείται ως υποκατάστατο απαγόρευσης κόμματος, ούτε να γίνεται κοπτοραπτική νομοθεσίας και συντάγματος για να παραχαραχθεί ουσιαστικά το εκλογικό αποτέλεσμα, να σταματήσει αίφνης η χρηματοδότηση κόμματος ή να αποφευχθούν επαναληπτικές εκλογές όπου το επιβάλλει ο νόμος ή για να παραβιασθεί το πνεύμα και το γράμμα του συντάγματος. Είναι απαράδεκτο να απαγορεύεται από τον Πρόεδρο της Βουλής η είσοδος μη συλληφθέντων βουλευτών στα γραφεία τους ή να διαγράφει η ΝΔ τον συνήγορο Κασιδιάρη για τις νομικές απόψεις του!

 

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής έχει βαθιές κοινωνικές ρίζες. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί με κατασταλτικά μέτρα, όπως δεν εμποδίστηκε με τέτοια μέτρα η εξάπλωση του κομμουνισμού.

 

Τέτοιες μέθοδοι δεν θα συμβάλλουν στην καταπολέμηση, αλλά μάλλον στην ενίσχυση της απήχησης της ΧΑ, μεταβάλλοντάς την στην κοινωνική συνείδηση, τουλάχιστον μερικά, από «θύτη» - όπως ήταν την επαύριο της δολοφονίας Φύσσα - σε «θύμα». Ελπίζουμε, η υπόθεση αυτή να μη γίνει απαρχή μείζονος ανωμαλίας και περιπετειών από το μνημονιακό καθεστώς, που δεν του αρέσει, ενοχλείται, όταν το αποκαλούν «κατοχική κυβέρνηση», αλλά δεν κάνει παρά ότι το προστάζει η Τρόικα των Πιστωτών (*)

 

Ακόμα και δεχόμενοι ότι στελέχη της Χρυσής Αυγής έχουν εγκληματική δράση, που πρέπει καθεαυτή να διωχθεί παραδειγματικά, η Χρυσή Αυγή δεν παύει να είναι πολιτικό κίνημα, υποστηριζόμενο από εκατοντάδες χιλιάδες ‘Ελληνες, είτε μας αρέσουν, είτε δεν μας αρέσουν οι ιδέες του. Η απήχησή της δεν οφείλεται στη δημοτικότητα του Χίτλερ και του Παπαδόπουλου, γιατί τότε οι οπαδοί της θα την ανακάλυπταν νωρίτερα. ‘Εχει απήχηση όχι εξαιτίας, αλλά παρά τις ιδέες της. Και την έχει γιατί προσφέρει μια απάντηση, λάθος κατά τη γνώμη μας, αλλά απάντηση σε υπαρκτά ζητήματα, όπως η άναρχη μετανάστευση και διάρρηξη του πολεοδομικού και κοινωνικού ιστού των μεγάλων αστικών κέντρων, η Μνημονιακή Καταστροφή και Υποδούλωση, η ανάγκη υπεράσπισης του ελληνικού έθνους από τον πόλεμο που του γίνεται.

 

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο «μικρός φασισμός» του κ. Μιχαλολιάκου δεν μπορεί να καταπολεμηθεί από τους εκπροσώπους του «μεγάλου», των Μνημονίων και του τραπεζικού νέο-ολοκληρωτισμού, εκπρόσωποι άλλωστε του οποίου επεδείκνυαν απόλυτη ανοχή επί χρόνια προς την ΧΑ και αντιμετώπιζαν μέχρι πρόσφατα το ενδεχόμενο συνεργασίας μαζί της «αν σοβαρευθεί». Πότε ακριβώς ανακάλυψαν ότι είναι εγκληματική οργάνωση; Πόσο μάλλον που, το Μνημόνιο, μπορεί να μην έχει μαχαιρώματα στην καμπούρα του, έχει όμως χιλιάδες αυτοκτονίες, χιλιάδες ή δεκάδες χιλιάδες νεκρούς εμμέσως, από μη ικανοποιητική περίθαλψη π.χ., δύο ή τρεις κατεστραμμένες από την ανεργία γενηές νέων Ελλήνων, εκατομμύρια κατεστραμμένες ζωές και, κυρίως, τη ματαίωση της προοπτικής μιας χώρας, ενός λαού, ενός έθνους.

 

Η αριστερά θα μπορούσε να γίνει αυτή ο κύριος υποδοχές των αγανακτισμένων, επαναστατημένων, καταστρεφόμενων κοινωνικών στρωμάτων, αν διέθετε αναγνώριζε το πρόβλημα και αποκτούσε πολιτική για το μεταναστευτικό (αν είχε τέτοια πολιτική θα κέρδιζε τις εκλογές του 2012), αν εμφανιζόταν πιο αξιόπιστο από σήμερα αντιμνημονιακό-αντισυστημικό εργαλείο, αν είχε ορθά τοποθετηθεί στο ζήτημα του ‘Εθνους και δεν το απέφευγε. Αυτό το τελευταίο σημείο είναι κομβικό. Χωρίς σωστή αντίληψη της σχέσης κοινωνικού-εθνικού, είναι αδύνατο για την ελληνική αριστερά, στις σημερινές συνθήκες, να αποφύγει μεσοπρόθεσμα βαρύτατη πολιτική ήττα, ίσως τη βαρύτερη της ιστορίας της. Το εθνικό είναι το κλειδί της ηγεμονίας στην Ελλάδα σήμερα.

 

Σε μια κρίση τύπου Βαϊμάρης, υπογραμμίσαμε πέρυσι, σε ένα άρθρο μας αμέσως μετά τις εκλογές, η σχετική άνοδος των ποσοστών ενός κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περιορισμένη σημασία, όπως καμία σημασία δεν είχαν οι εκλογικές επιδόσεις Σοσιαλιστών και Κομμουνιστών στη Γερμανία πριν το 1933. Μεγαλύτερη σημασία έχει η τελική ικανότητά του να ηγηθεί του πολέμου για τη σωτηρία της χώρας. Από την άποψη αυτή, πολύ ορθότερο κριτήριο επιτυχίας ή αποτυχίας ενός κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο λόγος της μεταβολής της απήχησής του προς την μεταβολή της απήχησης του άλλου αντισυστημικού πόλου. Και τα ποιοτικά ασφαλώς χαρακτηριστικά αυτής της απήχησης, αν πρόκειται δηλαδή μόνο για παθητική εκδήλωση πρόθεσης ψήφου ή «μάχιμη», ενεργό συμμετοχή. Το ότι 9-10% των ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ του 2012 «μετεγράφησαν» στη Χρυσή Αυγή, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δεν μπορεί να θεωρηθεί θετικό σημάδι για την αριστερά. Η άνοδος της ΧΑ πρέπει, εν μέρει, να θεωρηθεί και καθρέφτης των όποιων λαθών ή αδυναμιών της αριστεράς και να χρησιμεύσει ως σοβαρή προειδοποίηση για την Κουμουνδούρου.

 

Κατά τα άλλα, η υπόθεση «Χρυσή Αυγή» ήδη χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τους μνημονιακούς και τα Μέσα της διαπλοκής και της διαφθοράς, για να σταματήσει οποιαδήποτε συζήτηση μειζόνων θεμάτων και καταστροφικών εξελίξεων και στην εσωτερική κατάσταση και στην εξωτερική θέση και πολιτική της Ελλάδας. Κινδυνεύουμε τώρα, εκτός των άλλων, με τούτα και με κείνα, να στρέψουμε τη συλλογική μας προσοχή στα θέματα της ποινικής δίωξης βουλευτών, όχι στο κοινωνικό ολοκαύτωμα, τη λεηλασία, υποδούλωση και καταστροφή της Ελλάδας και της Κύπρου και το πως θα τα σταματήσουμε.

 

(*) Τρόικα, ειρήσθω εν παρόδω, που δεν αποτελείται μόνο από τη Γερμανία, όπως θέλουν λίαν επιμόνως να μας πείσουν όσοι επιδιώκουν  να αθωώσουν το ΔΝΤ, τις ΗΠΑ, με τον δεσπόζοντα ρόλο τους στο Ταμείο και τις μεγάλες ξένες τράπεζες όπως η Goldman Sachs, για τη συμμετοχή τους  στην ελληνική τραγωδία. 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα (3.10.2013) με τον τίτλο "Χρυσή Αυγή, Δημοκρατία και Αριστερά"

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΔΙΧΑΖΕΤΑΙ

Συρία, Ιράν, Ισραήλ… - αυτοκαταστρεφόμενη ανθρωπότητα

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Η αντιπαράθεση οπαδών και αντιπάλων μιας στρατιωτικής επέμβασης κατά της Συρίας συνεχίζεται, περισσότερο άδηλη από ποτέ, καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές. Θυμίζει κάπως την περίφημη συνέλευση των Αθηναίων που αποφάσισε τελικά την εκστρατεία στη Σικελία, όπως τη διαιώνισε ο Θουκυδίδης.

 

Αν η έκβαση αυτής της πολύ-επίπεδης σύγκρουσης, στον ίδιο τον πυρήνα του άρχοντος κατεστημένου, αλλά και στους κόλπους της παγκόσμιας κοινής γνώμης, παραμένει αβέβαιη, ορισμένα συμπεράσματα ήδη επιβάλλονται, άλλα αισιόδοξα και ελπιδοφόρα, άλλα λίαν θλιβερά και απαισιόδοξα.

 

Από τον Χίτλερ στον Ομπάμα

 

Δυτικοί και Ισραηλινοί συγκρίνουν συχνά τους ‘Αραβο-μουσουλμάνους αντιπάλους τους με τον Χίτλερ. Το έκαναν στο παρελθόν με τον Νάσσερ, τον Καντάφι, τον Σαντάμ, τον Αχμαντινετζάντ, το κάνουν τώρα με τον ‘Ασαντ. Δεν έχουμε λόγο να υποστηρίξουμε τους ηγέτες αυτούς, αλλά δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι υπερασπίστηκαν τον κόσμο τους, τους λαούς που εκπροσώπησαν, ακόμη και μετερχόμενοι ενίοτε απαράδεκτων ή και εγκληματικών μεθόδων. Μήπως άλλωστε υπήρξαν πιο αποδεκτές, πιο δημοκρατικές, υπερασπίσιμες,  οι μέθοδοι των δυτικών αποικιοκρατών, που ματοκύλισαν τόσες φορές την ανθρωπότητα και ιδίως τη Μέση Ανατολή, ένοχοι αμέτρητων πραξικοπημάτων, δολοφονιών και εισβολών και δίνουν τώρα μαθήματα δημοκρατίας;

 

Και μιας και γίνεται λόγος για Χίτλερ, είναι ασφαλώς αλήθεια πως τα εγκλήματα των Ες-Ες, της Γκεστάπο, της Λουφτβάφε εξασφάλισαν στο ναζιστικό καθεστώς μοναδική θέση στην ιστορία εγκληματικών καθεστώτων. Κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει το όργιο που εξαπέλυσε ο φασισμός κατά των ευρωπαϊκών λαών. Αν και εντυπωσιάζει η μονομερής, εκ των υστέρων έμφαση, στα φασιστικά εγκλήματα και η αποσιώπηση άλλων εξίσου μεγάλων. Στα εκατομμύρια θύματα ενός πλήρως αδικαιολόγητου Βερντέν μπορεί να βρει κανείς τις ρίζες του ‘Αουσβιτς και του Γκουλάγκ, όχι το ανάποδο.

 

Διανοούμενοι και επιστήμονες θα συζητάνε για δεκαετίες ακόμα γιατί ο γερμανικός λαός πήγε στον φασισμό στη δεκαετία του 1930. Εντούτοις, πήγε, δεν μπορούμε να το ξεχνάμε, έστω κι αν δεν μπορεί να θεωρηθεί δικαιολογία, στο πλαίσιο της σύνθλιψης της χώρας του από τους νικητές του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου δια της Συνθήκης των Βερσαλλιών («Μνημονίου» της εποχής εκείνης!). Σήμερα, ποια ανάγκη ακριβώς σπρώχνει τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ισραήλ και τους συμμάχους τους να συντρίβουν τη μία αραβο-μουσουλμανική χώρα μετά την άλλη, να έχουν ήδη καταστρέψει το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία και παρ’ ολίγον τον Λίβανο, μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, να απειλούν το Ιράν, χωρίς καν να λογαριάσουμε τους αφρικανικούς διαμελισμούς και τις τραγωδίες (Μάλι, Σουδάν);

 

Ξυπνήσανε Ρώσους και Κινέζους

 

Αυτά βλέπουν οι ηγεσίες Ρωσίας και Κίνας, αναγκασμένες πλέον να θέσουν το ερώτημα «μετά τη Δαμασκό και την Τεχεράνη, ποιος έχει σειρά;». Κι επειδή μια πιθανή απάντηση είναι «Μόσχα και Πεκίνο», βλέπουμε τώρα αυτές τις δύο δυνάμεις να απαλλάσσονται από τις τεράστιες αυταπάτες που συνόδευσαν, πριν από ένα τέταρτο αιώνα, την «αυτοκτονία-κατάρρευση» του σοβιετικού κομμουνισμού. Αλλά και τις έντονες φιλοαμερικανικές-φιλοδυτικές τάσεις που διαποτίζουν, ακόμα κι όταν δεν εκδηλώνονται, τις ισχυρότατες, πλην ασταθείς και ανασφαλείς «νεοκαπιταλιστικές» ολιγαρχίες τους, που θεωρούν ενστικτωδώς τη Δύση εγγυητή της ιδιοκτησίας και των δικαιωμάτων τους.

 

Πριν από είκοσι χρόνια, δεν υπήρχαν πιο φιλοαμερικανικές χώρες στον κόσμο από τη Ρωσία και την Κίνα. «Νοιώθω υπεύθυνος όχι μόνο απέναντι στον ρωσικό, αλλά και απέναντι στον αμερικανικό λαό για την επιτυχία των μεταρρυθμίσεων», έλεγε ο Μπαρίς Γέλτσιν απευθυνόμενος στο αμερικανικό Κονγρέσσο, που τον επευφημούσε όρθιο άπειρες φορές, όταν επισκέφθηκε την Αμερική στα 1992. Ειδικά η Ρωσία διέλυσε μόνη της την εξωτερική (Σύμφωνο της Βαρσοβίας) και την εσωτερική (ΕΣΣΔ) αυτοκρατορία της για να δει τελικά το ΝΑΤΟ, όχι μόνο να μπαίνει για τα καλά στο έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά να ξαναρχίζει τον ψυχρό πόλεμο που εκείνη σταμάτησε μονομερώς, από την Τασκένδη, το Κίεβο και την Τιφλίδα, αντί για την Καμπούλ, το Βερολίνο και την ‘Αγκυρα. Σήμερα, η Ρωσία έχει έξη στρατιωτικές βάσεις στο εξωτερικό και οι ΗΠΑ 1200! Η Ουάσιγκτον αποκήρυξε το θεμέλιο του συστήματος ελέγχου των εξοπλισμών, τη συνθήκη ΑΒΜ, που απαγόρευσε τα αντιβαλλιστικά όπλα και ξοδεύει σε πολεμικές δαπάνες όσα όλες οι άλλες χώρες του πλανήτη μαζί, ενώ επιχειρεί να μεταβάλλει κάθε επιστημονική γνώση, κάθε επιστημονικό κλάδο, ακόμα και τις κοινωνικές ή τις νευρο-επιστήμες σε όπλο. Προετοιμάζεται δηλαδή για έναν παγκόσμιο πόλεμο χωρίς ιστορικό προηγούμενο  - να τον διεξάγει ή να τον νικήσει χωρίς καν να τον διεξάγει, μόνο με την απειλή. Το τελευταίο που θα ήθελε ο Πούτιν θα ήταν ο νέος «Ψυχρός Πόλεμος» που ξεπροβάλλει, αλλά δύσκολα βλέπει κανείς πως θα μπορέσει να τον αποφύγει, διατηρώντας ταυτόχρονα για τη χώρα του ένα μίνιμουμ αξιοπρέπειας και ασφάλειας.

 

Ευρωπαϊκή παρακμή

 

Αλλά δεν είναι μόνο η Ρωσία, η Κίνα, ο Τρίτος Κόσμος, τα δισεκατομμύρια του πλανήτη που διερωτώνται που το πάνε τα αφεντικά του. Είναι και η ίδια η Δύση, η κοινή γνώμη που φαίνεται να υπάρχει ακόμα παρά τον έλεγχο και την προδοσία των ελίτ. Υπάρχει το Βερολίνο, βαθιά εχθρικό απέναντι στην αμερικανική παντοκρατορία (αλλά που βέβαια η ανεξαρτησιακή του ροπή και οποιοσδήποτε διεθνής ρόλος του υπονομεύονται από την υποταγή του στο Χρήμα και τον αυταρχισμό έναντι των Ευρωπαίων εταίρων του).

 

Αντίθετα, η Γαλλία, η εξωτερική πολιτική της οποίας έχει πλήρως παραδοθεί στο ισχυρότατο ισραηλινό λόμπυ της – τόσο ισχυρό που απαγόρευσε οποιαδήποτε συζήτηση για την ύπαρξη και τον ρόλο του – ζει μια βαθειά ιστορική παρακμή χωρίς προηγούμενο για μια χώρα μιας ασύλληπτης κουλτούρας όπως η γαλλική, πρωτοπορία της δημοκρατικής Ευρώπης από την εποχή κιόλας του Διαφωτισμού και της μεγάλης Επανάστασης των Ιακωβίνων και του Ροβεσπιέρου. Διερωτάται κανείς που πήγε, που χάθηκε ακόμα η Γαλλία του Ντε Γκωλ, αλλά και του Σιράκ και του Βιλπέν, η Γαλλία των διαρκών επαναστάσεων και της αλληλεγγύης προς την επαναστατημένη Αλγερία και το Βιετνάμ, η Γαλλία που αγωνίστηκε για μια Ευρώπη «από τον  Ατλαντικό ως τα Ουράλια».

 

Τα αφεντικά του πλανήτη

 

Από μια άποψη πιο ενδιαφέρον είναι όμως να δει κανείς τι γίνεται στα πραγματικά κέντρα της Αυτοκρατορίας, που δεν είναι άλλα από την Ουάσιγκτων και τη Νέα Υόρκη, το City και το Τελ-Αβίβ. Από τη μια μεριά διαπιστώνουμε ότι η δυτική δημοκρατία και οι πολίτες της αντιστέκονται ακόμα στον τρομερό νέο ολοκληρωτισμό, παρά τον όλο και πιο ασφυκτικό έλεγχο των ίδιων των ελίτ και την όλο και πιο έντονη ολιγαρχοποίηση των δυτικών κοινωνιών. Σε καμιά χώρα του κόσμου δεν πολυπιστεύουν τα ψέμματα που τους ξεφουρνίζουν οι δυτικοί ηγέτες για τη Συρία, και πάντως πουθενά στη Δύση οι δημοσκοπήσεις δεν εμφανίζουν πλειοψηφία υπέρ της επέμβασης στη Συρία, το αντίθετο. (Υπέρ τέτοιας επέμβασης τάσσεται μόνο η πλειοψηφία των Ισραηλινών, χωρίς όμως δική τους συμμετοχή).

 

Από την άλλη βλέπουμε να συνεχίζεται στο εσωτερικό του πυρήνα της αυτοκρατορικής εξουσίας η σύγκρουση ανάμεσα στο κόμμα του πολέμου, της καταστροφής και του χάους και το κόμμα της σταθερότητας. Αρκεί να προσέξει κανείς λίγο το πρόσωπο του Ομπάμα στην τηλεόραση, για να αντιληφθεί ότι ασκεί μια πολιτική που δεν πιστεύει. Διερωτάται κανείς με τρόμο ποια είναι η τόσο ισχυρή, σκοτεινή δύναμη που επιβάλλει την ατζέντα της στον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών και που οδηγεί όλη την ανθρωπότητα.

 

Τα είκοσι ανθρωπάκια

 

Μια ανθρωπότητα, η ηγεσία της οποίας συνεχίζει την ατζέντα πολέμων που μας ανακοίνωσαν προ δεκαπενταετίας τουλάχιστο οι νεοσυντηρητικοί, θέτει ως επιδίωξη την καταστροφή των σπουδαιότερων κοινωνικών και πολιτιστικών της κατακτήσεων, απειλεί την ίδια τη δυνατότητα του ανθρώπινου γένους να επιβιώσει. Μερικές δεκαετίες πια πριν από ένα πλανητικό κραχ που μοιάζει μαθηματικά βέβαιο, αναπόφευκτο, οι πολιτικοί μας, όπως οι «ισχυροί 20», που μαζεύτηκαν  την περασμένη βδομάδα στην Αγία Πετρούπολη, μοιάζουν, όσο ποτέ άλλοτε, ασήμαντα, γελοία ανθρωπάκια, όργανα ενός συστήματος που υποτίθεται ότι διοικούν και που, αν αφεθεί στον εαυτό του, μεταβάλλει τον 21^ο σε «αιώνα των καταστροφών».

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Eπίκαιρα, 12.9.2013