Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μπορεί να σωθεί η Ελλάδα, ο
ελληνικός λαός, το ελληνικό κράτος; Και αν ναι, πώς;
Αμείλικτο, στο φως των
αντικειμενικών στοιχείων, το ερώτημα έρχεται και ξανάρχεται, τρία χρόνια μετά
την είσοδο της χώρας, διά της Δανειακής και των Μνημονίων, σε αυτό που ο Τζορτζ
Σόρος (ορθώς) αποκάλεσε «σπείρα θανάτου». Το δεύτερο κράτος με Έλληνες
τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του, η Κύπρος, μπήκε στην ίδια και χειρότερη «σπείρα» εδώ και λίγους
μήνες.
Το 2010, θυμίζουμε, υπέρ του
Μνημονίου τάχθηκε φανατικά όλο σχεδόν το κατεστημένο της χώρας, πολιτικοί
παράγοντες των δύο κομμάτων εξουσίας, οικονομικοί παράγοντες, οικονομολόγοι,
εκδότες, δημοσιογράφοι κ.λπ. Η ΝΔ –είναι αλήθεια– τάχθηκε κατά. Αλλά στο φως
όσων ακολούθησαν ελέγχεται η ειλικρίνειά της. Άλλωστε, αμφισβήτησε το Μνημόνιο,
ουδέποτε όμως το θεμέλιό του, την πρόταση για αποπληρωμή πάση θυσία ενός μη
βιώσιμου χρέους.
Σήμερα δύσκολα βρίσκει κανείς
υποστηρικτές του Μνημονίου. Το πολύ-πολύ το χαρακτηρίζουν «αναγκαίο κακό» – που
ισοδυναμεί με το να δικαιολογείς μια δολοφονία λέγοντας ότι το θύμα θα πέθαινε
έτσι κι αλλιώς κάποτε. Το ΔΝΤ, ακόμα και η Μέρκελ, λένε «κάναμε λάθος» – αλλά κανείς
δεν διορθώνει αυτό το λάθος, παρά τις τραγικές συνέπειες για τον ελληνικό λαό.
Η αμείλικτη πραγματικότητα
«Τα γεγονότα είναι
πεισματάρικα», ήταν μια φράση που έμεινε διάσημη του Λένιν. Δεν θα κάνουμε εδώ
τον (αναγκαίο) πλήρη απολογισμό του Μνημονίου, ενός από τα σημαντικότερα
οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά πειράματα της ευρωπαϊκής ιστορίας. Θα
σταθούμε μόνο στα πιο κεντρικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν ότι το Μνημόνιο είναι ίσως το πιο αποτυχημένο οικονομικό πρόγραμμα της παγκόσμιας ιστορίας, αν το κρίνουμε ως «πρόγραμμα
σωτηρίας» της χώρας, αλλά το πιο επιτυχές, αν το κρίνουμε ως πρόγραμμα
καταστροφής της – κάτι που ο γράφων υποστήριξε ευθύς εξαρχής, άρα μπορούσαν να
το ξέρουν και αυτοί που το εφάρμοσαν ή, τουλάχιστον, να το διαπιστώσουν σε μια
χρονική στιγμή.
Τι δείχνουν τα στοιχεία
Η ελληνική οικονομία έχασε
μέχρι τώρα το 23% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος της
και η πτώση συνεχίζεται με ετήσιο ρυθμό 5%-6%. Αυτοί οι αριθμοί είναι οι
χειρότεροι στη δυτική οικονομική ιστορία σε ειρηνική περίοδο, χειρότεροι από τα
ιστορικά ρεκόρ του Μεγάλου Κραχ στις ΗΠΑ (1929-1933) και της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, πριν από την άνοδο του Χίτλερ. Το οικονομικό κόστος που κατέβαλε ο ελληνικός λαός υπερέβη
ήδη το κόστος ενός εμφύλιου πολέμου μεσαίας κλίμακας.
Σε ό,τι αφορά στο δεύτερο πιο
κεντρικό μέγεθος της οικονομίας, την ανεργία,
έφτασε επισήμως το 27%, στην πραγματικότητα όμως υπερβαίνει το 40%. Στους νέους
κινείται επισήμως στο 60% και πραγματικά παραπάνω. Θα χρειαστούν δύο με τρεις
δεκαετίες ισχυρής ανάπτυξης και ευνοϊκό παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον για να
αναπληρωθεί το ενάμισι εκατομμύριο χαμένες θέσεις εργασίας.
Ακόμα κι αν περιοριζόμαστε σε
αυτά προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι
η Ελλάδα υπέστη ήδη –εν ονόματι της σωτηρίας της!– μια από τις μεγαλύτερες
οικονομικές καταστροφές στην παγκόσμια ιστορία (η δε Κύπρος μπήκε επίσης στον
ίδιο και χειρότερο δρόμο). Αν αυτά είχαν γίνει στην Ιαπωνία, η μνημονιακή
πολιτική τάξη εκεί θα είχε κάνει ομαδικό χαρακίρι. Αλλά και η «αντιμνημονιακή» θα έκανε σοβαρή αυτοκριτική, γιατί δεν
μπόρεσε να τα σταματήσει.
Στο μέλλον τα εγχειρίδια οικονομικών θα αρχίζουν με
ένα κεφάλαιο για το «ελληνικό πρόγραμμα», με τον τίτλο «Τι δεν πρέπει να κάνει
μια κυβέρνηση» ή «Τι πρέπει να κάνετε σε μια χώρα, αν θέλετε να την
καταστρέψετε».
Κοινωνικό Ολοκαύτωμα
Δυστυχώς ο κατάλογος με τα
αποτελέσματα της τριετίας του Μνημονίου είναι πολύ μεγαλύτερος από τα δύο
μεγέθη που αναφέραμε. Για όσα γίνονται στην Ελλάδα ισχύει απολύτως η φράση του
μεγάλου Γάλλου γενετιστή Ζακάρ: «Το κυριότερο εμπόδιο για να αντιληφθούμε την
πραγματικότητα είναι τα όρια της φαντασίας μας».
Αξίζει να σημειώσουμε
ενδεικτικά την κατεδάφιση του υποτυπώδους και προβληματικού κοινωνικού κράτους
που δημιουργήθηκε αρχίζοντας με τις μεταρρυθμίσεις του Βενιζέλου το 1919,
προχωρώντας στην ίδρυση του ΙΚΑ από τον Μεταξά και φτάνοντας στο ΕΣΥ και την
όλη αναδιανεμητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ μετά το 1981 – έστω και στηριγμένη σε
σαθρά θεμέλια. Σε τρία χρόνια, ο
ελληνικός λαός έχασε σχεδόν τα κοινωνικά επιτεύγματα ενός αιώνα. Αξίζει να
σημειωθεί ότι ακόμα το σύστημα υγείας και ασφάλισης της χώρας, στενάζοντας και
αγκομαχώντας, λειτουργεί υποτυπωδώς – το οικοδόμημα ανατινάχτηκε, αλλά δεν
έπεσε ακόμα. Όταν πέσει, θα διαπιστώσουμε την ακριβή έκταση της καταστροφής.
Πάνω από μισό εκατομμύριο
άνθρωποι σιτίζονται σε συσσίτια, χιλιάδες σπρώχνονται στην αυτοκτονία ή χάνουν
τη ζωή τους από πλημμελή περίθαλψη, το γενικό επίπεδο υγείας του πληθυσμού
επιδεινώνεται, η κατάθλιψη παίρνει μαζικό χαρακτήρα. Διεξάγεται συστηματική
προσπάθεια απόκρυψης της κοινωνικής πραγματικότητας, που ομολόγησε, άλλωστε, ανενδοίαστα,
το ΕΣΡ εντέλλοντας τα Μέσα να μην προβάλλουν εικόνες κοινωνικής αθλιότητας.
Όταν έγινε η «τρομοκρατική
επίθεση» με δύο νεκρούς στη Βοστώνη, το θέμα κυριάρχησε στα ελληνικά ΜΜΕ και
όλα τα κόμματα εξέδωσαν ανακοινώσεις καταδίκης – υποβάλλοντας σέβη στην «Πρεσβεία». Πέρασε όμως στα «ψιλά» η
αυτοκτονία οχτώ Ελλήνων το προηγηθέν Σαββατοκύριακο, μεταξύ τους και μιας
κοπελίτσας είκοσι χρόνων που αυτοπυρπολήθηκε.
Το «πρόγραμμα χειραγώγησης»
του ελληνικού λαού περιλαμβάνει και το πιο ύπουλο κομμάτι που είναι η εξοικείωση και αποδοχή της οργανωμένης
φρίκης, είδος εκπαίδευσης των ανθρώπων να αποδεχτούν σταδιακά τη μετατροπή τους
σε δούλους και ζώα και της χώρας σε καταστρεφόμενη αποικία χρέους, με
μηχανισμούς που περιγράφουν συγγραφείς όπως οι Κάφκα και Όργουελ.
Δεν θα συνεχίσουμε. Ο
κατάλογος των επιπτώσεων της ασκηθείσης πολιτικής είναι ατελείωτος, η Ελλάδα
διαθέτει σήμερα πολύ χειρότερο κράτος από το 2009, οι κοινωνικές ανισότητες
εκτινάχθηκαν, καταστράφηκε κάθε έννοια κοινωνικής, άρα και εθνικής συνοχής, η
ίδια η ιδέα του κράτους και του έθνους, ολοένα και μεγαλύτερες μάζες ενεργών,
δυναμικών και μορφωμένων νέων εγκαταλείπουν τη χώρα, οι λεγόμενες
«μεταρρυθμίσεις» μοιάζουν όλο και περισσότερο με δράση «σχιζοφρενούς δολοφόνου
με το πριόνι». Με ευθύνη πρωτίστως των ίδιων των Ελλήνων πολιτικών, ενεργούντων
ως οργάνων του διεθνούς συστήματος που επιτίθεται στον ελληνικό λαό και στις
χώρες του, κατέστη πολιτικά αποδεκτή η –αδιανόητη προ τριών ετών– δυνατότητα εκδίωξης της Ελλάδας από
την Ευρωζώνη ή/και την ΕΕ.
Αύξηση του χρέους!
Επισημαίνουμε ότι αυτή η
πολιτική δεν αντιμετώπισε τα
προβλήματα που υποτίθεται ότι επεχείρησε να λύσει και τα οποία επικαλέστηκε για
να εφαρμοστεί. Το ελληνικό χρέος παρέμεινε ίδιο σε απόλυτους αριθμούς και
εκτοξεύτηκε σε σχετικούς από 120% σε σχεδόν 180% του ΑΕΠ – είναι τώρα απολύτως
βέβαιο ότι δεν θα πληρωθεί ποτέ. Αυτό που μένει να εξακριβωθεί είναι αν θα
απομείνει τίποτα από την Ελλάδα, αν συνεχίζει την προσπάθεια να το αποπληρώσει.
Άλλαξε όμως η φύση του
χρέους· από χρέος προς ιδιώτες, που ήταν πολύ ευκολότερο να αμφισβητηθεί, έγινε
χρέος σε κράτη. Από χρέος υπαγόμενο στο ελληνικό Δίκαιο, στην ελληνική Βουλή
και τα Δικαστήρια, έγινε χρέος καθοριζόμενο από το αγγλικό αποικιακό Δίκαιο και
οι διαφορές αναφορικά με την πληρωμή του υπήχθησαν σε ξένα δικαστήρια. Οι
δανειακές συμβάσεις που συνομολογήθηκαν περιέλαβαν σειρά καθαρά αποικιακούς
όρους, οδηγώντας, σε συνδυασμό με το φαύλο κύκλο προσπάθειας αποπληρωμής μη
βιώσιμου χρέους, στην έμμεση πλην ουσιαστική κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος
και της ελληνικής κρατικής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας στον «κανιβαλισμό» της
ελληνικής οικονομίας, κοινωνίας και κράτους.
Ταυτόχρονα, εκτοξεύτηκαν τα
κάθε είδους χρέη πάντων υπέρ πάντων, με μια γενικευμένη στάση πληρωμών κράτους
και ιδιωτών. Το μεγάλο «αναπτυξιακό» έργο που εξήγγειλε η κυβέρνηση είναι η
μετασκευή στρατιωτικών και άλλων εγκαταστάσεων σε φυλακές-στρατόπεδα για
οφειλέτες προς το Δημόσιο, παγκόσμιας πρωτοτυπίας «γκουλάγκ» για τους νέους
δούλους της αναδυόμενης «Ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας του Χρήματος», δηλαδή της
παγκοσμιοποίησης.
Το άλλο μεγάλο ζήτημα, το
έλλειμμα του προϋπολογισμού, βελτιώθηκε λίγο και κυρίως στα χαρτιά, αφού
στηρίζεται σε άτυπη στάση πληρωμών του Δημοσίου. Το εμπορικό ισοζύγιο, κύριος
δείκτης της ανταγωνιστικότητας της χώρας, βελτιώθηκε μεν αλλά βελτιώθηκε λόγω
καταβαράθρωσης των εισαγωγών και όχι λόγω ιδιαίτερης αύξησης των εξαγωγών.
Η Ελλάδα δεν υφίσταται μόνο τεράστια οικονομική -
κοινωνική και στη συνέχεια, αναπόφευκτα, γεωπολιτική ζημιά, χωρίς καμία
προοπτική ανάκαμψης. Το χειρότερο είναι ότι ο ελληνικός λαός χάνει το κράτος
του, δηλαδή τη δυνατότητα αξιοπρεπούς ύπαρξης σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης.
Γίνεται «κοινότητα σε αναζήτηση κηδεμόνα».
Τι πρέπει να γίνει
Για να αντιμετωπιστεί η συνεχιζόμενη,
όλο και πιο απειλητική εθνική τραγωδία, είναι φανερό ότι χρειάζεται:
α) Η αντικατάσταση ενός πολιτικού προσωπικού που
πρόδωσε, κατέστρεψε και λεηλάτησε τη χώρα και η εμφάνιση ενός ηγετικού
υποκειμένου, ικανού να αναλάβει την προσπάθεια σωτηρίας της. Αυτό το υποκείμενο
πρέπει να νιώθει αποφασισμένο να φτάσει όπου χρειαστεί για να σώσει τη χώρα,
γιατί μόνο έτσι μπορεί να εμπνεύσει.
Τα πολιτικά εργαλεία της
μεταπολιτευτικής Ελλάδας, απάτες, κυρίως, και δημαγωγίες, οι πολιτικαντισμοί,
το ανδρεοπαπανδρεϊκό στιλ δημαγωγίας έχουν χρεοκοπήσει. Τα αναλυτικά και
πολιτικά εργαλεία όλων των πολιτικών
δυνάμεων σήμερα, πλην της Χρυσής Αυγής, ανταποκρίνονται ακόμα στην εποχή προ
καταστροφής, είναι φτιαγμένα σε μια και για μια εποχή σχετικά ακμάζοντος
νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, και μάλιστα για την ιδιαίτερη, ελληνική
«κλεπτοκρατική» εκδοχή του, όχι για μια χώρα σε κατάσταση «Βαϊμάρης»,
μεταβαίνουσας από το νεοφιλελεύθερο στον «καπιταλισμό της καταστροφής». Μόνο πολιτικό όπλο σωτηρίας της χώρας στις
σημερινές συνθήκες είναι η Αλήθεια, το πιο αποτελεσματικό και επικίνδυνο γι’
αυτόν που το χρησιμοποιεί από όλα τα πολιτικά όπλα.
Για να ηγηθεί ένας ηγέτης ή
μια πολιτική δύναμη μιας προσπάθειας σωτηρίας της χώρας με κάποιες αξιώσεις,
πρέπει να πει στον ελληνικό λαό, και να το πιστεύει: «Θα ζήσουμε με ψωμί κι
αλάτι, θα κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι, θα μοιράσουμε το φαΐ και τη δουλειά,
δεν θα αφήσουμε κανέναν αβοήθητο, χωρίς ψωμί, στέγη και φάρμακα, αλλά θα σηκώσουμε
πάλι τη χώρα μας όρθια και θα την κάνουμε καλύτερη». Οποιαδήποτε προσπάθεια εξωραϊσμού της κατάστασης και δημιουργίας
αυταπατών είναι χειρότερη από λάθος, είναι έγκλημα στις σημερινές συνθήκες και
μπορεί να οδηγήσει σε καταστάσεις χειρότερες από της Αιγύπτου.
Για να μπορέσει, φυσικά, να
πει τέτοια πράγματα οποιοσδήποτε ηγέτης ή πολιτική δύναμη οφείλει να δίνει ο
ίδιος πρώτος το παράδειγμα αλληλεγγύης και αυταπάρνησης που ζητάει από την
κοινωνία – χρειάζεται μια συστηματική και διαπαιδαγωγική προσπάθεια απόκρουσης
των επιρροών της εγχώριας ολιγαρχίας, του διεθνούς παράγοντα και της κουλτούρας
και των επιμέρους συμφερόντων που φέρουν αυτές τις επιρροές.
β) Η
δημιουργία μιας ευρείας πολιτικής - κοινωνικής συμμαχίας,
ενός είδους νέου «ΕΑΜ», τηρουμένων των αναλογιών, ενός μετώπου κοινωνικής -
εθνικής σωτηρίας. Το μέτωπο αυτό πρέπει να στηριχτεί στη μεγάλη πλειοψηφία της
κοινωνίας, των κατώτερων και μεσαίων στρωμάτων που καταστρέφονται από την
κρίση, στη μειοψηφία του κεφαλαίου που έχει παραγωγική τάση και στο μέτωπο των μορφωμένων ανθρώπων με περίσσευμα συνείδησης και πατριωτισμού.
Μια τέτοια συμμαχία, ένα
τέτοιο μέτωπο, δεν μπορεί να συγκροτηθεί στη βάση της υπεράσπισης κάθε είδους
μικρών και μεγάλων προνομίων, αντικοινωνικών «συνηθειών» κ.λπ. Δεν είναι δυνατό
να πληρώνουν την κρίση μόνο μισθωτοί και συνταξιούχοι, ιδιοκτήτες ακινήτων και
αδύναμα τμήματα του πληθυσμού που χρήζουν προστασίας. Δεν είναι δυνατόν να
περιοριζόμαστε σε ρητορικές κατά της φοροδιαφυγής, αφήνοντάς τη στο απυρόβλητο
και επιβαρύνοντας ταυτόχρονα με ληστρικούς, δημευτικούς φόρους μόνο όσους δεν
μπορούν να κρύψουν τα εισοδήματά τους ή τα ακίνητά τους και οι άλλοι να μην
πληρώνουν τίποτα. Με δυο λόγια, χρειάζεται επανίδρυση όχι μόνο του κράτους,
αλλά της ίδιας της χώρας, που κατάντησε ένα απέραντο «λαμογιστάν, εργολαβιστάν,
ρουσφετιστάν», οργανωμένο γύρω από
τη διαπλοκή και την πελατεία, προτού πέσει και για να πέσει θύμα των Αγορών.
Θα μου πείτε, είναι δυνατόν
κοινωνικά στρώματα και άτομα που κερδίζουν από αυτή την κλίμακα διάχυτων
προνομίων να συστρατευτούν σε τέτοιο πρόγραμμα; Είναι δυνατόν, και μόνο τώρα
είναι. Γιατί ο κίνδυνος της καταστροφής είναι πολύ μεγάλος για τη συντριπτική
πλειοψηφία, παρά και τη σχετικά προνομιούχο θέση μερικών, ώστε να κάνει
συμφέρουσα την κατάργηση των προνομίων με αντάλλαγμα ένα εθνικό σχέδιο σωτηρίας
και αναγέννησης που δεν αφήνει κανέναν αβοήθητο και προσφέρει ελπίδα και
προοπτική.
γ) Η
εκπόνηση προγράμματος κοινωνικής - εθνικής αναγέννησης, που
πρέπει ασφαλώς να στηρίζεται σε πολύ υψηλή τεχνοκρατική προσπάθεια, για την
οποία δεν επαρκούν οι δυνάμεις οποιουδήποτε κόμματος. Χρειάζεται κινητοποίηση
όλων των διαθέσιμων Ελλήνων επιστημόνων και ξένη βοήθεια. Αλλά πρόγραμμα δεν
είναι μόνο τεχνοκρατική επεξεργασία ούτε
μπορεί να φτιαχτεί μόνο από ειδικούς. Πρέπει να αντανακλά επεξεργασίες σε κάθε
χώρο δουλειάς και κοινωνικής οργάνωσης από ανθρώπους που ξέρουν τι γίνεται και
μπορεί να γίνει σε κάθε τομέα, συλλογική κινητοποίηση της κοινωνίας, να γίνει
κτήμα της προτού αναλάβει κάποιος να το εφαρμόσει. Καμιά «αντιμνημονιακή»
κυβέρνηση, παραλαμβάνοντας διαλυμένο κράτος σε συνθήκες σφοδρότατης εσωτερικής
/ διεθνούς σύγκρουσης, δεν θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα περισσότερο από μερικούς μήνες απλώς εκδίδοντας
διοικητικές αποφάσεις και ψηφίζοντας νόμους, αν οι πολιτικές δυνάμεις που τη
συγκροτούν δεν φροντίσουν εκ των
προτέρων να έχουν αναπτύξει ισχυρούς δεσμούς αλληλεπίδρασης και να έχουν
κινητοποιήσει την κοινωνία.
Ένας από τους λίγους
νικηφόρους επαναστάτες και μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές ιδιοφυίες όλων των
εποχών, ο Λένιν, είχε περιγράψει ως εξής τους Μπολσεβίκους των οποίων ηγείτο:
«Διακρίνονται από την ικανότητα να διεισδύουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, να
τα επηρεάζουν και να επηρεάζονται από
αυτά».
Ένα κίνημα παραγωγικών και καταναλωτικών συνεταιρισμών
είναι τελείως αναγκαίο για την οργάνωση του αγώνα για επιβίωση, αλλά και την
εκπαίδευση του Έλληνα σε συλλογική αντιμετώπιση των προβλημάτων
δ) Μια ευρωπαϊκή και διεθνής εκστρατεία υπεράσπισης της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ευρώπης, η
προσπάθεια σύμπηξης συμμαχιών προς όλα τα σημεία του ορίζοντα, με προτεραιότητα
αφενός στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς, αφετέρου στη Ρωσία, την Κίνα και όλη την ομάδα των BRIICS.
Και οι τέσσερις αυτές
προϋποθέσεις είναι αναγκαίες συνθήκες, τίποτα
λιγότερο δεν μπορεί να σώσει
την Ελλάδα.
Η χώρα πρέπει να ετοιμαστεί
για να πάει σε στάση πληρωμών, να διαχειριστεί κατάσταση έκτακτης οικονομικής ανάγκης και
προσωρινής διοικητικής οικονομίας «πολεμικού τύπου», για την επιβίωση του λαού
και τη σωτηρία του κράτους, ακόμη και εισαγωγή
προσωρινού εσωτερικού μέσου πληρωμής, όχι όμως με δική της
πρωτοβουλία, και μόνο αν το απαιτήσουν οι περιστάσεις.
Για το θέμα του ευρώ
Δεν έχει κανένα νόημα η αποχώρηση από το ευρώ με δική μας πρωτοβουλία. Άλλο αν
τελικά δεν μας αφήσουν άλλη λύση. Η έξοδος από το ευρώ δεν θα λύσει κανένα
πρόβλημα· αντίθετα, θα καταλύσει νέα φάση καταστροφής, ενισχύοντας τις τάσεις
χαοτικής αποσύνθεσης του ευρωπαϊκού πλαισίου.
Εύκολα μπορεί κανείς να
φανταστεί στις σημερινές συνθήκες την εισαγωγή νέου νομίσματος να οδηγεί σε
άμεση καταστροφική κατάρρευση της αξίας του και αναγκαστική πρόσδεση σε άλλο
νόμισμα. Δεν πρέπει, εξάλλου, να θεωρηθεί τελείως αθώα η «διασπορά» ιδεών, όπως
πρόσδεση στο δολάριο ΗΠΑ, στο σέκελ Ισραήλ (για την Κύπρο), την αγγλική λίρα. Με δήθεν «ωραίο σύνθημα» την αποκατάσταση
της «εθνικής νομισματικής κυριαρχίας», κινδυνεύουμε να βρεθούμε από
υποπροτεκτοράτο εντός ΕΕ, όχι ανεξάρτητο εθνικό κράτος, αλλά αποικία υπό πολύ
χειρότερους όρους του άξονα ΗΠΑ - Ισραήλ ή ΗΠΑ - Ισραήλ - Τουρκίας.
Το επιχείρημα ότι ανακτούμε
«εθνική νομισματική κυριαρχία» δεν λαμβάνει υπόψη την πραγματική κατάσταση και
το συσχετισμό δυνάμεων. Για να μην πούμε ότι δύσκολα φανταζόμαστε ένα κράτος
που δεν μπορεί να ανοίξει μια λακκούβα στο δρόμο να εισάγει νέο νόμισμα γρήγορα
και υπό συγκρουσιακές συνθήκες.
Δεν έχουμε κανέναν απολύτως λόγο να φύγουμε από το
ευρώ (τα περί προσωρινής ή
συμφωνημένης αποχώρησης μοιάζουν αστειότητες - γιατί η Γερμανία, που αρνείται
να χρηματοδοτήσει την οικοδόμηση, θα χρηματοδοτήσει την αποσύνθεση της Ευρώπης;
- αν δεν υποκρύπτουν άλλες σκοπιμότητες.)
Η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης
είναι μόνο ένα από τα ελληνικά προβλήματα, προβλήματα που λύνονται μόνο με μια
υποτίμηση, που σε μεγάλο βαθμό ήδη έγινε ως «εσωτερική».
Το κεντρικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει
σήμερα η Ελλάδα είναι το μη βιώσιμο χρέος. Δεν θα γίνει βιώσιμο αν κάνουμε απλά εξωτερική νομισματική
υποτίμηση, καταβάλλοντας ταυτόχρονα όλο το κόστος μιας πολύ δύσκολης
νομισματικής μεταβολής και το γεωπολιτικό κόστος - ρίσκο. Κανείς από τους προτείνοντες ηρωική έξοδο από το ευρώ δεν εξηγεί τι θα
γίνει με το χρέος!
Προσωπικά, βρίσκω πολύ
παράξενο πολιτικές δυνάμεις που δεν τόλμησαν επί δεκαετίες να τα βάλουν με τα
κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας, τη λεηλασία του ΕΣΥ, τη φοροδιαφυγή γιατρών,
δικηγόρων, ελεύθερων επαγγελματιών και ένα σωρό άλλα έρχονται τώρα με περισσή
ευκολία να περιγράψουν φαντασιακές επαναστάσεις εναντίον όλου του παγκόσμιου
συστήματος. Επανάσταση χρειαζόμαστε, δεν χρειαζόμαστε υπεκφυγές και
προβοκάτσιες.
Έχουμε καταβάλει, ίσως κακώς,
αλλά το καταβάλαμε, τεράστιο τίμημα για την ένταξή μας στην Ευρωζώνη και την
Ευρωπαϊκή Ένωση. Καλώς ή κακώς βρεθήκαμε εκεί μέσα και διαθέτουμε σειρά
θεσμικών και πολιτικών όπλων που απορρέουν από τη συμμετοχή μας και τα οποία
δεν έχουμε χρησιμοποιήσει. Αποχωρώντας με δική μας πρωτοβουλία,
αυτοαφοπλιζόμεθα. Γιατί να το κάνουμε;
Γιατί, προτού το κάνουμε, δεν
θέτουμε με όλη τη δύναμη των επιχειρημάτων που μπορούμε να βρούμε και όλα τα
θεσμικά όπλα στη διάθεσή μας –οι μισές αποφάσεις στην ΕΕ και όλες οι αποφάσεις
του Eurogroup είναι ομόφωνες– το ελληνικό πρόβλημα ζητώντας
μορατόριουμ στο Μνημόνιο, διακοπή της αποπληρωμής του χρέους, ρήτρα ανάπτυξης,
έκτακτη αναπτυξιακή - ανθρωπιστική βοήθεια, επικαλούμενοι
-
την άνευ
προηγουμένου οικονομική και ανθρωπιστική καταστροφή,
-
το γεγονός ότι η
συνομολόγηση της Δανειακής και του Μνημονίου από διαδοχικές ελληνικές
κυβερνήσεις ήταν προϊόν πολιτικής απάτης («λεφτά υπάρχουν»,
«αναδιαπραγμάτευση»),
-
-
και διεθνούς,
επαρκώς αποδείξιμης σήμερα, συνωμοσίας για να βρεθεί η Ελλάδα στην κατάσταση
που βρέθηκε το Μάιο του 2010 και να έρθει το ΔΝΤ στην Ευρώπη όπως και τα
-
-
εκλογικό
αποτέλεσμα του Ιουνίου του 2012, αποτέλεσμα απαράδεκτου, πρωτοφανούς και ωμού
διεθνούς εκφοβισμού του ελληνικού λαού.
Όμως όλα αυτά θέλουν
προετοιμασία. Εκτιμούμε απαράδεκτο το γεγονός ότι οι αντιμνημονιακές δυνάμεις
της χώρας και η πνευματική της ηγεσία δεν φρόντισαν να είναι ήδη πανέτοιμες για
τη διεθνή νομική και πολιτική υπεράσπιση της ελληνικής υπόθεσης, γιατί δεν
εξαπέλυσαν τεράστια διεθνή εκστρατεία πριν από τις γερμανικές εκλογές για την
υπεράσπιση του ελληνικού και των ευρωπαϊκών λαών. Ακόμα και μέσα στον Αύγουστο,
οι αντιμνημονιακοί βουλευτές θα ’πρεπε, με τη βοήθεια και των ομογενών μας, να
πλημμυρίσουν την Ευρώπη και τη Γερμανία με στοιχεία και επιχειρήματα.
konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό
«Επίκαιρα», τον Ιούλιο 2013
