Γιατί ΔΕΝ πρέπει τώρα να επιστραφεί η Αμμόχωστος!

«Κίνδυνος-θάνατος»

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Διαλέξαμε επίτηδες τον παραπάνω «προκλητικό» τίτλο για να τονίσουμε τον εξαιρετικά επικίνδυνο χαρακτήρα της ανακίνησης θέματος Αμμοχώστου στις παρούσες συνθήκες, χαρακτήρα που αναγνωρίζουν πολλοί σώφρονες και πατριώτες αναλυτές των κυπριακών πραγμάτων, δεν θέλουν όμως να το πουν, για να μην έρθουν σε σύγκρουση με το κοινό αίσθημα πολλών προσφύγων από την Αμμόχωστο, αλλά και να μην κατηγορηθούν ότι δεν θέλουν λύση του κυπριακού και άλλα πολλά.

 

Η ανακίνηση τώρα θέματος Αμμοχώστου, ακόμη κι όταν γίνεται από την κυπριακή κυβέρνηση, δεν απηχεί παρά τη στρατηγική του «διεθνούς παράγοντα» που είναι να δημιουργηθούν, μετά τις οικονομικές, οι ψυχολογικές και διεθνοπολιτικές συνθήκες για «λύση» τύπου Ανάν του κυπριακού εντός του έτους, με κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, ξεμπλοκάρισμα της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας, γεωπολιτικό αφοπλισμό Κύπρου και Ελλάδας και, φυσικά, διαρπαγή του στρατηγικού χώρου και των υδρογονανθράκων.

 

Ουδείς αρνείται ότι η επιστροφή της Αμμοχώστου στους κατοίκους της θα ήταν ευχής έργο, έστω και υπό την αιγίδα του ΟΗΕ (*). Το ερώτημα είναι με ποιο αντάλλαγμα θα γίνει η επιστροφή και αν θα εξυπηρετήσει τον «υπέρ πάντων αγώνα» που οι Ελληνοκύπριοι είναι τώρα υποχρεωμένοι να δώσουν για την επιβίωση τη δική τους και του κράτους τους.  

 

Αμμόχωστος και τουρκική ένταξη

 

Κατ’ ελάχιστον, η επιστροφή της Αμμοχώστου θα συνοδευθεί από άνοιγμα των μπλοκαρισμένων κεφαλαίων της τουρκικής ενταξιακής διαπραγμάτευσης. ‘Όμως, τα «μικρά βέτο» του Τάσσου Παπαδόπουλου είναι σήμερα, σε μια στιγμή δηλαδή θανάσιμου κινδύνου για το κυπριακό και το ελλαδικό κράτος το κυριότερο διπλωματικό όπλο Λευκωσίας και Αθήνας. ‘Όχι μόνο έναντι της Τουρκίας, αλλά και έναντι ΗΠΑ και Βρετανίας, που επιθυμούν διακαώς την ένταξη της ‘Αγκυρας. Επίσης παρέχει δυνατότητα συμμαχιών με ευρωπαϊκές δυνάμεις που αντιτίθενται στην τουρκική ένταξη.

 

Ελλάδα και Κύπρος κατάφεραν το ακατόρθωτο υποστηρίζοντας την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Πρώτον, υποστήριξαν μια πολιτική εις βάρος Ελλάδας, Κύπρου και Ευρώπης. Δεύτερο, όχι μόνο σπατάλησαν μια πιθανή ιστορική ευκαιρία να ανταλλάξουν το ναι στην τουρκική ένταξη με ικανοποιητική λύση κυπριακού-ελληνοτουρκικών, αλλά παρολίγον να διαλύσουν και το κυπριακό κράτος δια του σχεδίου Ανάν. Ικανοποίησαν τον διαχρονικό «νταβατζή», τον άξονα (στο θέμα αυτό) ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκία, κερδίζοντας μόνο την περιφρόνησή του. Την ίδια περιφρόνηση και αντιπάθεια κέρδισαν και από τις δυνάμεις σε Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία κλπ. που ήταν αντίθετες προς την τουρκική ένταξη, περιλαμβανομένων της Μέρκελ, του Σόιμπλε και ολόκληρης της γαλλογερμανικής δεξιάς. Η κατάσταση αυτή διευκόλυνε σημαντικά την εξαπόλυση του οικονομικού πολέμου κατά της  Αθήνας το 2010 και της Λευκωσίας το 2013. Δεν υπάρχουν πολλά παραδείγματα τόσο αυτοκτονικής πολιτικής στην παγκόσμια διπλωματική ιστορία.

 

Ο ελληνικός λαός υπέστη ήδη κολοσσιαίες καταστροφές στην Ελλάδα και στην Κύπρο και απειλείται με πολύ μεγαλύτερες. Είναι καιρός να σταματήσουν τα αστεία, που δεν έχουν άλλωστε τίποτα αστείο – συνιστούν πράξεις προδοσίας, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Το ελάχιστο που πρέπει να κάνει η Τουρκία για να ξεμπλοκάρουμε την ενταξιακή πορεία είναι η πλήρης, νομική και πραγματική αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για να μη πούμε ότι κανονικά οφείλει επίσης να αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής, να άρει την απειλή πολέμου κατά της Ελλάδας και τις εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της.

 

Αν οι κ.κ. Κασουλίδης ή Αναστασιάδης έχουν τόση «καούρα» για «Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», το πρώτο τέτοιο μέτρο οφείλει να είναι η αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής από την Κύπρο και η αντικατάστασή τους από ευρωπαϊκή δύναμη, χωρίς συμμετοχή Κύπρου και Ελλάδας. Είναι απορίας άξιο πως, σαράντα χρόνια μετά την εισβολή, αυτό το τόσο προφανές και αυτονόητο, δεν έχει μπει στην ατζέντα ελλαδικής και κυπριακής διπλωματίας, αλλά ούτε καν μιας συμμαχίας πολιτικών δυνάμεων ή προσωπικοτήτων σε Ελλάδα και Κύπρο. Λαοί, κράτη, άτομα, ηγέτες που δεν σέβονται τον εαυτό τους, δεν μπορούν να περιμένουν σεβασμό από άλλους. Τώρα έρχεται ολοταχώς ο μεγάλος λογαριασμός δεκαετιών υποχωρητικότητας, ραγιαδισμού, ενδοτισμού και προσπαθειών να «εξευμενιστεί» (αν όχι ανοιχτά να εξυπηρετηθεί) ο «ξένος παράγων», η πολιτική δηλαδή που οδήγησε Ελλάδα και Κύπρο στα πρόθυρα ολοκληρωτικής καταστροφής.

 

Το σχέδιο Ανάν στην πράξη

 

Αν τώρα η επιστροφή της Αμμοχώστου περιλάβει και το άνοιγμα του αεροδρομίου Τύμπου στα κατεχόμενα, θα έχουμε πράξη δολοφονίας της Κυπριακης Δημοκρατίας. Θα έχει «λυθεί» το κυπριακό επί του εδάφους, θα έχει αθωωθεί πλήρως η Τουρκία για την εισβολή, ντε φάκτο αναγνωρισθεί το δημιούργημα του τουρκικού στρατού στην Κύπρο, η «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου» και θα έχει επιβληθεί η λύση χωρίς δημοψηφίσματα.

 

Δεν είναι μόνο ότι τέτοια κατάσταση αποκλείει οποιαδήποτε στοιχειωδώς αξιοπρεπή λύση του κυπριακού στο μέλλον, ούτε μόνο ότι αναβαθμίζει δραματικά την τουρκική παρουσία στην Κύπρο. Είναι κάτι άλλο. Το κυπριακό άλυτο, με τη μορφή που έχει σήμερα, δεν είναι μόνο πρόβλημα για τη Λευκωσία, είναι επίσης πρόβλημα για την ‘Αγκυρα, πρόβλημα για τον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ και δυνατότητα για το Βερολίνο. Είναι πρόβλημα, είναι όμως και όπλο για την Κύπρο για τους λόγους που περιγράψαμε. Θα είναι διπλά εγκληματικό μέτρο λοιπόν να προχωρήσει οποιοδήποτε σχέδιο για την Αμμόχωστο, σε κατάσταση που η Κυπριακή Δημοκρατία, στα πρόθυρα ολοκληρωτικής καταστροφής, υποκείμενη σε οικονομικό πόλεμο που την καταστρέφει ταχύτατα, οικονομικά και κοινωνικά, την καθιστά αποικία χρέους και την έχει ήδη φέρει σε κατάσταση χειρότερη από το 1974, έχει ζωτική ανάγκη να παίξει έξυπνα όλα τα χαρτιά για να ξαναγίνει βιώσιμο κράτος με βιώσιμο χρέος. Η Αμμόχωστος οφείλει να επιστραφεί άνευ ανταλλαγμάτων, ή στα πλαίσια αξιοπρεπούς-βιώσιμης λύσης.

 

Πόλεμος

 

Στην πραγματικότητα, η έγερση ζητήματος Αμμοχώστου εντάσσεται στα πλαίσια του οικονομικού και γεωπολιτικού πολέμου κατά του ελληνικού λαού, το διακύβευμα του οποίου (ύπαρξη συγκροτημένων κρατών στην Ελλάδα και Κύπρο και αξιοπρεπής επιβίωση των Ελλήνων στα δύο κράτη) έχει συνειδητοποιηθεί λίγο στην Ελλάδα και σχεδόν καθόλου στην Κύπρο. Η επίθεση κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας θα εξελιχθεί γρήγορα, θα είναι πολύμορφη, θα χρησιμοποιήσει εκτεταμένα μορφές παραπλάνησης, όπως φρούδες ελπίδες για τη δυνατότητα διάσωσης των κυπριακών τραπεζών (70-75 εκατομμύρια την ημέρα φεύγουν τώρα από την Τράπεζα Κύπρου) και τους υδρογονάνθρακες (η επωφελής εκμετάλλευση των οποίων προϋποθέτει κράτος με βιώσιμο χρέος και ένταξη της σε ευρύτερη, και γεωπολιτική στρατηγική σωτηρίας και απελευθέρωσης, αλλοιώς θα καταστρέψει/υποδουλώσει το νησί).

 

Δεν μπορούμε στα πλαίσια ενός άρθρου να δώσουμε τη γενική εικόνα αυτού του (ενιαίου) πολέμου κατά του ελληνικού λαού που εξαπολύθηκε αφενός από τη συμμαχία Αγορών και ανώτερων τάξεων της Ευρωγερμανίας κατά του ελληνικού λαού (φανερά) και, πιο συγκαλυμμένα, από τη «γεωπολιτική τριάδα» (ΗΠΑ-Βρετανία-Χρήμα), που ανέκαθεν επεδίωκαν τον πληρέστερο δυνατό έλεγχο όλου του ελληνικού χώρου και την καταστροφή ειδικά του κυπριακού κράτους (σχέδιο Ανάν).

 

Η επίθεση κατά της Κύπρου σηματοδοτεί νέο στάδιο σε αυτό τον πόλεμο και το πέρασμα από την καθαρά οικονομική στη γεωπολιτική ατζέντα. Προηγήθηκε η οικονομική καταστροφή (Μνημόνιο) και υποδούλωση (Δανειακή Σύμβαση, τρόικα) της Ελλάδας, όπου μπήκαμε ήδη στη φάση λεηλασίας δημόσιας και ιδιωτικής (ακίνητα) περιουσίας και γεωπολιτικού αφοπλισμού, λεηλασίας της μητροπολιτικής Ελλάδας (καταστροφή ελληνορωσικών σχέσεων, ματαίωση ελληνορωσικών ενεργειακών σχεδίων, που πρότεινε η Αθήνα, απόδοση του ελέγχου της ελληνικής ενεργειακής υποδομής σε Τουρκία και Ισραήλ, δια του Αζερμπαϊτζάν). Τώρα ήρθε η ώρα της Κύπρου, στρατηγικά σημαντικότερου και πιο τρωτού σημείου του ελληνισμού, η καταστροφή της οποίας, αν δεν ανακοπεί, μπορεί να επιταχύνει και τη διάλυση της μητροπολιτικής Ελλάδας.

 

(*) Δεν ασχολούμαστε σε αυτό το άρθρο με τα πολλά οικονομικά προβλήματα επιστροφής μιας πόλης-φαντάσματος και, κυρίως, το ποιος θα πληρώσει την ανοικοδόμησή της, που ίσως θα στοιχίσει περισσότερο από την εξυπαρχής οικοδόμηση μιας νέας πόλης. Αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουν ισχυρά οικονομικά συμφέροντα και ότι έχουν αδικηθεί οι πρόσφυγες, το ζήτημα των οποίων έπρεπε να είχε αντιμετωπισθεί τελείως διαφορετικά μετά το 1974. ‘Όλα αυτά όμως ωχριούν ενώπιον του τεραστίου διακυβεύματος της υπόθεσης «Αμμόχωστος» για την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Ελληνοκυπρίων.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

«Επίκαιρα», 5 Ιουλίου 2013

Ελλάδα, Κύπρος: Δύο κράτη, ένας λαός

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Θέλω να αρχίσω αυτό το άρθρο, αφιερώνοντάς το στους ανθρώπους του Δεύτερου και του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, που μας έδωσαν, όσο τους το επέτρεψαν, τα δύο καλύτερα, πιστεύω, μουσικά προγράμματα στην Ελλάδα,  από τα καλύτερα στην Ευρώπη. Βιώνω τη διακοπή τους ως πράξη βιασμού. Βρίσκω πολύ δυσάρεστο και πολύ φυσικό ότι τα σταμάτησε η κυβέρνηση της Τρόικας και του Μνημονίου, αφήνοντάς μας στο έλεος των «νταβατζήδων» της ψευτο-ενημέρωσης και της βαρβαρικής «ψυχαγωγίας».

 

Το Μνημόνιο δολοφονεί την Ελλάδα κι αν αυτή δυσκολεύεται ακόμα να βρει λόγια και όπλα να αντισταθεί στην επίθεση που δέχεται, έχει απελπιστικά ανάγκη την καταπληκτική μουσική και ποιητική της παράδοση για να υπάρξει. Είναι κρίμα που η ηγεσία των δημοσιογράφων δεν μπόρεσε/θέλησε να κάνει σε μεγαλύτερο βαθμό το «κίνημα της ΕΡΤ» και τις συχνότητές της φωνή όλου του λαού, κέντρο αντίστασης μιας κοινωνίας που καταστρέφεται και οργανωτή σε βάθος συζήτησης για την προοπτική της χώρας. Εργαζόμενοι στην ΕΡΤ και εργαζόμενοι στη χώρα είναι κρίμα ότι δεν πολυκατάφεραν να τα κάνουν αυτά. Μπορεί να μην το ομολογούμε, αλλά ως χώρα, παρόλο που αντιμετωπίζουμε μια σπάνιας καθολικότητας καταστροφή, κυριαρχούμεθα πάντα, στην καλύτερη περίπτωση από το «σώζων εαυτόν σωθήτω», στη χειρότερη από θανάσιμη δόση καιροσκοπισμού, ιδιοτέλειας και ευτέλειας, ενίοτε και μεταξύ «αντιμνημονιακών».   

                                                            

Ελλάδα και Κύπρος

 

‘Όταν λέμε χώρα εννοούμε Ελλάδα και Κύπρο, παρά την ύπαρξη δύο ανεξάρτητων κρατών. ‘Όχι γιατί είμαστε κάποιας μορφής «εθνικιστές», αλλά γιατί έχουμε βαθειά συνείδηση του αλληλένδετου της μοίρας του ελληνικού λαού. Την ίδια βαθειά συνείδηση έχει ο ιμπεριαλισμός, για να ξαναπούμε τα πράγματα με το όνομά τους, είτε μιλάμε για Βρετανική, είτε για «Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης». Αυτοί δεν μπερδεύονται, ποτέ δεν μπερδεύτηκαν. Η αποκοπή Κύπρου και Ελλάδας υπήρξε ανέκαθεν κεντρική στρατηγική επιλογή τους.  

 

Η επιλογή τους είναι, αντιστρόφως, ο καλύτερος δάσκαλος για μας. Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να ενεργούν διεθνώς με όλους τους τρόπους σαν να είναι ένα κράτος. Πρέπει να το κάνουν οι κυβερνήσεις, αν δεν θέλουν αυτές πρέπει να το κάνουν οι λαοί και οι δυνάμεις που διακηρύσσουν ότι θέλουν διακοπή των Μνημονίων και κοινωνική-εθνική αναγέννηση. Πολύ περισσότερο σήμερα, καθώς ο ελληνικός λαός δέχεται, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, μια από τις φονικότερες επιθέσεις στην ιστορία του από την «Παγκοσμιοποίηση», έναν οικονομικό και «πληροφοριακό» πόλεμο, που οδήγησε ήδη σε σχεδόν κατάλυση της ελλαδικής και κυπριακής εθνικής κυριαρχίας δια των Δανειακών και των Μνημονίων, στη μετατροπή των δύο κρατών σε «αποικίες χρέους», υπό διαμόρφωση πρότυπα νέου, μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού, σε ιδιότυπο καθεστώς ισοδύναμου ξένης κατοχής από τους Πιστωτές. ‘Ολος ο ευρωπαϊκός Νότος υποφέρει, αλλά Ελλάδα και Κύπρος υποφέρουν κατά τρόπο κρίσιμο για την επιβίωση των δύο κρατών και, στην περίπτωση ιδίως της Κύπρου, δέχονται άμεση γεωπολιτική απειλή.

 

Νέο σχέδιο Ανάν, σχέσεις με Ισραήλ

 

Δεν εννοούμε την οπωσδήποτε σοβαρή, αλλά σχετικά περιορισμένη τουρκική απειλή, όσο την προσπάθεια της «γεωπολιτικής τρόικας» (ΗΠΑ, Βρετανία, Χρήμα) να ελέγξουν το νησί και, δι’ αυτού, την Ελλάδα. Αυτοί ήταν που έβαλαν τον παράγοντα Τουρκία στο παιχνίδι για να μην γίνει η ‘Ενωση, αυτοί οργάνωσαν τα δύο πραξικοπήματα (1967, 1974) και την εισβολή για να το ελέγξουν, αυτοί έφτιαξαν το σχέδιο Ανάν, της αφοπλισμένης Κύπρου υπό την «Τρόικα» των «τριών ξένων δικαστών», αυτοί ετοιμάζονται να το επαναφέρουν εντός του τρέχοντος έτους, μαζί με σειρά άλλων μέτρων που θα το καθιστούν αναπόφευκτο, με ή χωρίς δημοψήφισμα.

 

Θα ήταν γελοίο, αν δεν ήταν τραγικό να βλέπει κανείς σήμερα την ελληνική κυβέρνηση να κάνει κοινά Υπουργικά Συμβούλια με την Τουρκία ή το Ισραήλ και να μην κάνει με την Κύπρο! Είναι εξίσου τραγικό να βλέπουμε τις ισραηλινές δυνάμεις να εμφανίζονται ή να επιχειρούν στο νησί, να μην εμφανίζονται όμως οι ελληνικές, καθώς Αθήνα και Λευκωσία έχουν καλύτερες στρατιωτικές σχέσεις με το Τελ Αβίβ παρά μεταξύ τους! Για περισσότερο από δέκα χρόνια, η ελληνική αεροπορία και το ναυτικό δεν εμφανίζονται στην Κύπρο και ματαιώνουν τις ασκήσεις που προβλέπει το «ενιαίο αμυντικό δόγμα», για να μην «προκαλούν» την Τουρκία. Φαίνεται όμως ότι, με την ίδια ευκολία που «κατεβάζουμε τα βρακιά» απέναντι στην ‘Αγκυρα, όταν μας το ζητήσει ο «διεθνής παράγων», με την ίδια ακριβώς κάνουμε «τον μάγκα» αν μας το ζητήσει δύναμη που εκτιμάμε πιο δυνατή (ή, για να είμαστε ωμά ακριβείς, πιο επωφελής για την καριέρα και την τσέπη των πολιτικών μας!) Αποφασίσαμε τώρα να κάνουμε κοινά γυμνάσια Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ με σενάριο την προστασία του οικοπέδου 12 της Noble. Η οποία Noble, πίσω από την πλάτη μας, και αντίθετα με τις δημόσιες διακηρύξεις της, εργάζεται, σύμφωνα με εγκυρότατες πληροφορίες, για τη μεταφορά μέσω Τουρκίας στην Ευρώπη του φυσικού αερίου!

 

Στοιχειωδώς ανεξάρτητα και κυρίαρχα κράτη, όταν συνεργάζονται, πολύ περισσότερο «συμμαχούν», δίνουν και παίρνουν (quid pro quo). Είναι προφανές και αυτονόητο ότι το Ισραήλ θα προστατεύσει τις εγκαταστάσεις της Noble. Δεν εξαρτάται αυτό από τη δική μας συμμετοχή. Ούτε η Τουρκία θα αποπειραθεί ποτέ να πλήξει αυτές τις εγκαταστάσεις, εκτός ενός σεναρίου, αν κάποιος αποφασίσει να στήσει μια μεγάλη διεθνή προβοκάτσια. Κάνοντας κοινές ασκήσεις με το Ισραήλ του προσφέρουμε πολύτιμη διπλωματική αναγνώριση, διακινδυνεύουμε μεγάλο κόστος στις σχέσεις μας με την αραβο-μουσουλμανική θάλασσα που μας περιβάλλει, του επιτρέπουμε να μας «μελετήσει», χωρίς να κερδίζουμε το παραμικρό. Γιατί, αφού τα κάνουμε αυτά, δεν του ζητάμε ασκήσεις που να περιλάβουν π.χ., στο σενάριό τους, την υπεράσπιση της ελεύθερης Κύπρου;  

 

Μερικοί αναγνώστες μας «προσάπτουν» ότι είμαστε κατά της συνεργασίας με το Ισραήλ. Κάνουν λάθος. Είμαστε κατά της υποταγής στο Ισραήλ, όπως είμαστε επίσης κατά της υποταγής στη Ρωσία, την Αμερική ή οποιονδήποτε άλλο. Θέλουμε συνεργασία, όχι ασκήσεις υποτέλειας. Το Ισραήλ είναι μια «κρυμμένη υπερδύναμη», με τεράστια πρόσβαση στο παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο, στο ΔΝΤ, στην ΕΕ, στις πολιτικές και εκδοτικές ελίτ όλου του πλανήτη. Θα έκανε πολύ νόημα να ζητήσουμε τη συνδρομή του - και έχει αυτή τη δυνατότητα - για να μας προστατεύσει από τον οικονομικό πόλεμο που δεχόμαστε. Αν το Ισραήλ σκέφτεται με όρους ιστορικούς και όχι βραχυπρόθεσμου στρατηγικού κέρδους, αυτό θα έκανε. Ακόμα κι αν οι ‘Ελληνες χαθούμε, η Ιστορία θα μετρήσει στο τέλος τους ρόλους πούπαιξε ο καθένας. Κι αν υπάρχει ένας λαός που θάπρεπε να ξέρει, από την ίδια του την τραγική πείρα, τη δύναμη της Ιστορίας να κάνει τους τελευταίους πρώτους και τούμπαλιν, αυτός θάπρεπε να είναι οι Εβραίοι.

 

Ο άξονας Λευκωσία-Μόσχα

 

Τα ίδια που λέμε για το Ισραήλ, ισχύουν και για τη Ρωσία, τον δυνητικά σημαντικότερο γεωπολιτικό σύμμαχο Κύπρου και Ελλάδας. Το ζήτημα και πάλι δεν είναι να συμμετάσχουν και Ρώσοι στη λεηλασία της Ελλάδας δια των ιδιωτικοποιήσεων, έστω κι αν είναι πολύ προτιμότερο να πάρει τον ΔΕΣΦΑ η Μόσχα παρά η … Τουρκία δια του Αζερμπαϊτζάν! Να δοθούν στους Ρώσους διευκολύνσεις που χρειάζονται στην αεροπορική βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» και το ναύσταθμο του Μαρί. Για να κάνουν νόημα αυτές όμως οι σχέσεις, πρέπει να αποτελέσουν οργανικό τμήμα μιας ελληνο-ρωσικής συμμαχίας, που να αποβλέπει στην απελευθέρωση και σωτηρία των δύο κρατών μας. Κάτι που (πρέπει να) ενδιαφέρει ζωτικά το Κρεμλίνο, για το οποίο η όποια οικονομική αξία φερ’ ειπείν της Ελλάδας είναι μηδαμινή συγκρινόμενη με το διακύβευμα, τη σημασία για την διεθνή τάξη και την ίδια τη Ρωσία, της ύπαρξης των δύο κρατών, Ελλάδας και Κύπρου, ως στοιχειωδώς ανεξάρτητων και κυρίαρχων.

 

Ο άξονας Ρωσίας-Κύπρου είναι σήμερα η πιο άμεση δυνατότητα της Λευκωσίας να πετύχει τη σωτηρία της. Οι «άλλοι» έκαναν και θα κάνουν οτιδήποτε περνάει από το χέρι τους για να τον τορπιλίσουν. Το κυριότερο χαρτί που έχουν να παίξουν για να το πετύχουν, είναι το πολιτικό προσωπικό και η ιθύνουσα τάξη Λευκωσίας και Αθήνας, άμεσα, πολύπλευρα, βαθιά εξαρτημένοι σήμερα, όσο σπάνια στην ελληνική ιστορία.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

Επίκαιρα, 27.6.2013

ΕΛΛΑΔΑ, ΡΩΣΙΑ, ΤΟΥΡΚΙΑ και άλλες καταστροφές

 

 

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, είπε ο Ιησούς στην επί του ‘Ορους ομιλία (σύμφωνα τουλάχιστο με τον Ματθαίο, γιατί κατά τον Λουκά είπε το, πιο «κομμουνιστικό», μακάριοι οι πτωχοί).

 

Γεγονός είναι ότι, όλο και περισσότερο, ζώντας στους καιρούς του Μνημονίου, μούρχεται στο μυαλό η κατά Ματθαίο φράση και την επαναλαμβάνω σε όσους με ρωτάνε αν είμαι καλά. Συνειδητοποιώ απελπισμένος ότι δεν έχουμε μόνο να κάνουμε με βαθειά, ακραία διαδικασία αντικειμενικής, υλικής αποσύνθεσης και καταστροφής ενός ‘Εθνους. Αλλά και με διαδικασία πνευματικής, ψυχικής, ηθικής αποσύνθεσης. Παραμένει έτσι ανοιχτό θέμα, αν η αντικειμενική καταστροφή θα προκαλέσει τελικά μια σωτήρια έγερση ή τον θάνατο (μπορεί και αυτοκτονία) του υποκειμένου. Κάποιος έγραψε «όταν δεν μπορείς να ζήσεις όπως σκέφτεσαι, καταλήγεις να σκέφτεσαι όπως ζεις». Στη «Δίκη», το μεγάλο έργο του Κάφκα, που είναι must για μνημονιακούς καιρούς, ο κατηγορούμενος στο τέλος αποδέχεται χωρίς αντίσταση την αυθαίρετη εκτέλεσή του από ένα αυθαίρετο Δικαστήριο (Τρόικα θα το λέγαμε σήμερα).

 

‘Ετσι φτάσαμε σήμερα στην Ελλάδα στο σημείο, στον δημόσιο πολιτικό λόγο, όχι να συζητάμε για ποιο λόγο ξεπουλάμε (σε εξωφρενικά χαμηλές τιμές) στρατηγικούς οικονομικούς τομείς, χωρίς τον έλεγχο και τη χρήση των οποίων δεν θα υπάρξει Ελλάδα, και σε συνθήκες μάλιστα μη βιωσίμου χρέους (δηλαδή οξύνοντας και όχι αμβλύνοντας το πρόβλημα χρέους που αντιμετωπίζουμε), αλλά γιατί δεν μπορούμε να τους ξεπουλήσουμε! Στην δε Κύπρο, ο κ. Αναστασιάδης βιάζεται να ολοκληρώσει την καταστροφή του κράτους του – σύμφωνα με πολύ αξιόπιστες πληροφορίες από τη Νέα Υόρκη διαβίβασε ήδη νέες, ακόμα πιο υποχωρητικές προτάσεις (ναι, μπορεί να γίνει κι αυτό) για το κυπριακό, εν αγνοία του Εθνικού Συμβουλίου. Στην Κύπρο, όπως και στην Ελλάδα, είναι τόσο απίστευτα αυτά που κάνουν ο ιθύνοντες, ώστε οι πολίτες δεν μπορούν/θέλουν να πιστέψουν ότι γίνονται.

 

Γιατί ο Πούτιν εξοργίστηκε με την Αθήνα

 

Ρώσος αξιωματούχος του ενεργειακού τομέα, στον οποίο θέσαμε τα ερωτήματα για την κατάληξη της υπόθεσης ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ μας έδωσε τη δική του εκδοχή, μια εκδοχή πολύ διαφορετική από αυτή που υποστηρίζει η κυβέρνηση. Μας εξήγησε δια μακρών τα προβλήματα των χρεών προς τη ΔΕΠΑ, της άρνησης του ελληνικού κράτους να εγγυηθεί την αποπληρωμή τους, της μη ενεργοποίησης της Αθήνας σε επίπεδο ΕΕ για να καμφθούν οι αντιρρήσεις της Επιτροπής Ανταγωνισμού, του μη ξεκάθαρου νομικού διαχωρισμού μεταξύ ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ και υπερασπίστηκε την επιλογή Πούτιν να περιοριστεί στον λόγο του και να μην υπογράψει από τώρα σύμβαση για τις μελλοντικές τιμές αερίου προς την Ελλάδα. Αλλά το κύριο ζήτημα, μας είπε, δεν ήταν η ΔΕΠΑ, που στην πραγματικότητα είναι «ένα γραφείο» και η αξία της εξαρτάται από την παροχή ρωσικού αερίου. Το όντως στρατηγικό θέμα είναι η ΔΕΣΦΑ. Κι ενώ είχαμε διάφορες διαβεβαιώσεις ότι εκεί το παιχνίδι  θα παιζόταν τίμια, αντιληφθήκαμε ότι η Αθήνα έδινε διαρκείς διαβεβαιώσεις, με αποκορύφωμα το ταξίδι στο Μπακού, προς τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, το Ισραήλ και το Αζερμπαϊτζάν, ότι η ΔΕΣΦΑ, που ελέγχει τις υποδομές αερίου, δεν θα καταλήξει σε καμία περίπτωση στη Ρωσία».

 

Ο ίδιος αξιωματούχος συνέχισε: «Ο κ. Πούτιν δέχτηκε τον κ. Σαμαρά πριν τις εκλογές του 2012 και ήταν πολύ σαφής μαζί του. Του είπε «καταλαβαίνω τις δυσκολίες σου, καταλαβαίνω απολύτως τις πιέσεις που ενδεχομένως δέχεστε. Αν θέλετε να συνεργαστούμε, ελάτε να δούμε τι θα κάνουμε, πως μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε. Αν δεν θέλετε πάλι, έχει καλώς. Αλλά θέλουμε να ξέρουμε τι μας γίνεται και τι κάνουμε». Επέτρεψε μάλιστα να δημοσιευθούν φωτογραφίες μαζί του, μια μορφή διακριτικής υποστήριξης. Η απάντηση Σαμαρά ήταν θετική, η συνέχεια όμως όχι.» Ο ίδιος αξιωματούχος υπενθυμίζει δήλωση του κ. Πούτιν την περασμένη άνοιξη, ότι «Θα πρέπει να γίνει μάθημα στην Ελλάδα η κυπριακή κρίση και να προσέξουν ιδιαίτερα την κατάληξη του διαγωνισμού των εταιρειών ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ στην Ελλάδα όπου η Ρωσία έχει προσφέρει το μεγαλύτερο τίμημα»

 

‘Όχι στη Ρωσία, ναι στην Τουρκία!

 

Ελληνικοί κυβερνητικοί κύκλοι υποστηρίζουν ότι δεν ξέρουν τι έγινε, ότι φταίνε οι Βρυξέλλες, ενώ πιο περιφερειακά, ισχυρίζονται ότι τα βρήκαν οι Αμερικανοί με τους Ρώσους, μέχρι ότι πήραν ανταλλάγματα στη Συρία, ότι έπαψαν να ενδιαφέρονται για την Ελλάδα (!!!) και δεν ξέρω τι άλλη θεωρία. Είναι δύσκολο φυσικά να γνωρίζει κανείς όλες τις λεπτομέρειες τόσο κρίσιμων διαπραγματεύσεων. Αλλά δύο πράγματα δεν επιδέχονται αμφισβήτηση σχετικά με τις ελληνορωσικές σχέσεις και έχουν αποδειχθεί με συντριπτικό τρόπο σε άπειρες περιπτώσεις τα τελευταία 25 χρόνια και επί Γέλτσιν και επί Πούτιν (S300, Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, South Stream, θωρακισμένα κλπ): α) η Ρωσία θέλει πάρα πολύ σχέσεις με την Ελλάδα και την Κύπρο, κάτι που δεν θέλουν οι ΗΠΑ, που θα προτιμούσαν, αν μπορούσαν, να διακόψουν και την ταχυδρομική επικοινωνία Ελλάδας-Ρωσίας και Κύπρου-Ρωσίας, β) οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν ένα βαθμό εξάρτησης και υποτέλειας που δεν επιτρέπει την ευόδωση ουδενός ελληνορωσικού σχεδίου. Και την Τουρκία πίεσαν ασφυκτικά οι Αμερικανοί να μη γίνει ο αγωγός Blue Stream, και η Τουρκία είναι χώρα εξαρτημένη, και οι δικοί της πολιτικοί βρήκαν μπελά (Γιλμάζ και αργότερα κεμαλιστές στρατιωτικοί), αλλά η Τουρκία τον έφτιαξε τελικά τον αγωγό!

 

Σε ότι αφορά εξάλλου τη Συρία και τις αμερικανορωσικές σχέσεις, μόνο χειρότερο δεν θα μπορούσε να είναι το κλίμα. Σε αντίθεση με τη Λιβύη, η Μόσχα αποφάσισε ότι δεν θα αφήσει τη Συρία, γεγονός που, μαζί με τη συνδρομή της λιβανικής Χεζμπολά και του Ιράν στον ‘Ασαντ του επέτρεψε να κρατήσει και να νικάει στον πόλεμο. Την ίδια ώρα, η απομάκρυνση Σουρκώφ από το Κρεμλίνο και η επίθεση Πούτιν στην ολιγαρχία δείχνουν να επιβεβαιώνουν τη «σκλήρυνση», «ριζοσπαστικοποίηση» της ρωσικής πολιτικής. Αν υπήρχαν εθνικές ηγεσίες σε Ελλάδα-Κύπρο και είχαν σχέδιο σωτηρίας του ελληνικού λαού και των δύο κρατών του, θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν επιδέξια το «ξύπνημα» της «ρωσικής αρκούδας»

 

Με τούτα και με κείνα έχουμε μείνει με τους Αζέρους να διεκδικούν έναντι εξευτελιστικού τιμήματος τη ΔΕΣΦΑ. ‘Εχουμε ξαναγράψει στα Επίκαιρα για το θέμα αυτό. Το Αζερμπαϊτζάν είναι στρατηγική προέκταση της Τουρκίας. Είναι δυνατόν, είναι λογικό η Ελλάδα να παραχωρήσει στην Τουρκία τον έλεγχο των ενεργειακών

της υποδομών; Να γιατί ξεκινήσαμε αυτό το άρθρο εκφράζοντας την απογοήτευση και την απελπισία μας για τις πιθανότητες σωτηρίας του ελληνικού λαού από την (πολύ χειρότερη όσων ήδη συνέβησαν) τραγωδία που ετοιμάζεται.

 

ΕΡΤ όπως Ελλάδα

 

Είναι αλήθεια βέβαια, ότι κάπου-κάπου εμφανίζονται σημεία αισιοδοξίας, όπως π.χ. η γενική «εξέγερση» για την ΕΡΤ. Το λέμε όχι γιατί την θεωρούμε υπόδειγμα ενημέρωσης, αλλά γιατί θεωρούμε δημοκρατικά-εθνικά απαράδεκτο να μένει η χώρα, έστω και μια μέρα, στο έλεος μιας δράκας επιχειρηματικών-τραπεζικών συμφερόντων, που οργάνωσαν, εδώ και 25 χρόνια, μια επιχείρηση αποβλάκωσης-εκβαρβαρισμού του ελληνικού λαού. Η βύθιση όλου του δημοσιογραφικού κλάδου σε καθεστώς τεράστιας ανεργίας και ανασφάλειας εξάλλου, θα αποτελειώσει την όποια, ήδη πολύ περιορισμένη, διάθεση/δυνατότητα των δημοσιογράφων να αντισταθούν κάπως, κάπου-κάπου, στην προσπάθεια χρήσης τους για σκοπούς χειραγώγησης.

 

Στην πραγματικότητα, το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι μικρογραφία του όλου προγράμματος που εφαρμόζεται, προγράμματος που αφαιρεί από την ελληνική κοινωνία τους όρους αναπαραγωγής της, από την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία τις οικονομικές προϋποθέσεις ύπαρξής της, μετατρέποντας το ελληνικό κράτος σε «αποικία χρέους» (τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για την Κύπρο). Κλείνουν την ΕΡΤ γιατί κλείνουν την Ελλάδα.

 

Η «εξέγερση» αποδεικνύει ότι μπορεί να ανατραπεί το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα αν κινητοποιηθεί ο ελληνικός λαός. Αλλά για να γίνει αυτό επιτυχώς, να μην οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή, χρειάζεται σοβαρό πρόγραμμα, ψυχωμένη ηγεσία, διεθνείς συμμαχίες και αλήθεια, αλήθεια, αλήθεια…

 

Η πρωτοφανής έκταση εξάλλου των διεθνών αντιδράσεων, δείχνει τι θα μπορούσαμε να έχουμε πετύχει αν ενημερώναμε σοβαρά την Ευρώπη κι όλο τον κόσμο για το τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα, στην οικονομία, τα σχολεία, τα νοσοκομεία της, ως αποτέλεσμα προγράμματος οικονομικής εξόντωσης της χώρας και γενοκτονίας του λαού της. ‘Εστω και σήμερα, δεν είναι αργά

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 20.6.2013

 

 

 

 

H ΤΕΛΙΚΗ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

 

 

                                                     «Αν η Κύπρος χαθεί, και η Ελλάδα θα χαθεί»

                                                      Ανδρέας Παπανδρέου, Μάρτιος 1987, ομιλία στη

                                                      Βουλή των Ελλήνων με την οποία διακήρυξε το

                                                      ελληνικό casus belli σε περίπτωση νέας τουρκικής

                                                      προέλασης

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Μετά την προδοσία της Κυπριακής Δημοκρατίας από την ηγεσία της, που είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή της οικονομίας του νησιού (αποφάσεις Eurogroup-ΔΝΤ  με πλήρη συμμετοχή Αναστασιάδη), μετά την ημικατάργηση και μετατροπή του κυπριακού κράτους σε «αποικία χρέους» υπό διοίκηση Τρόικας (Δανειακή και Μνημόνιο), το κακό κινδυνεύει τώρα να «τριτώσει», με ρυθμίσεις ντε φάκτο αποδοχής των τουρκικών τετελεσμένων του 1974 και άρσης βέτο στην τουρκική ενταξιακή πορεία, δηλαδή μείζονος διεθνούς διπλωματικού αφοπλισμού της Κύπρου (και της Ελλάδας)

 

Η κατάσταση στην Κύπρο είναι σήμερα χειρότερη από το 1974, επισημαίνει ο επικεφαλής της «Συμμαχίας Πολιτών», πρώην ΥΠΕΞ και προεδρικός υποψήφιος Γιώργος Λιλλήκας. Το 1974 κατελήφθη τμήμα της Δημοκρατίας, τώρα είναι ολόκληρη που καταλύεται, δημιουργούνται προϋποθέσεις μαζικής μετανάστευσης Ελληνοκυπρίων, το διεθνές κλίμα είναι εξαιρετικά δυσμενές για τους ‘Ελληνες. Ακόμη και στις πιο δραματικές στιγμές του 1974, ζώντος του Μακαρίου, επεβίωσε δι’ αυτού και της αντίστασης των δημοκρατικών πολιτών το κυπριακό κράτος. Με τον Αναστασιάδη στο πηδάλιο απειλείται βραχυπρόθεσμα με πλήρη αφανισμό.

 

Η «τρίτη φάση του κακού» θα συμβεί αν προχωρήσει το άνοιγμα, με διάφορα προσχήματα και δήθεν «ανταλλάγματα», του λιμανιού της Αμμοχώστου και του αεροδρομίου της Τύμπου στο εμπόριο προϊόντων από τα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη και για άλλες χρήσεις. Αυτό σχεδιάζει η κυβέρνηση Αναστασιάδη, σε συνεργασία, ορθότερα κατ’ εντολήν του «διεθνούς παράγοντα», επιχειρώντας να το παρουσιάσει ως «Μέτρο Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης». Ο αποκλεισμός του άμεσου εμπορίου των κατεχομένων και η αναστολή της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας είναι το τελευταίο όπλο της Λευκωσίας. ‘Όχι μόνο για να επιμείνει στην άρση των συνεπειών της εισβολής του 1974, αλλά και, ακόμα πιο σπουδαίο, να αποκρούσει τις προσπάθειες συνολικής κατάλυσης της κυριαρχίας της Δημοκρατίας και στα ελεύθερα σήμερα εδάφη της. Η αναστολή της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας συνιστά επίσης το σημαντικότερο διπλωματικό χαρτί και της Λευκωσίας και της Αθήνας έναντι της Τουρκίας, σε μια φάση πρωτοφανούς, καθολικής εξασθένισης του ελληνισμού (μόνη πιθανή αναλογία η κατάσταση κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο).  

 

Ο διεθνής παράγων (η «Γεωπολιτική Τριάδα», Αγγλία, Αμερική, Χρήμα) βιάζεται. Θέλει να εκμεταλλευθεί το μομέντουμ που προκαλεί η παράλυση-παράδοση της πλειοψηφίας του πολιτικού προσωπικού – με την εξαίρεση των πιο ριζοσπαστικών, εθνικών αντιμνημονιακών δυνάμεων, μετά το πρώτο σοκ της επίθεσης στις τράπεζες. Αλλά και την κατάσταση μεγάλης σύγχυσης, υφέρποντος τρόμου, μαζικής άρνησης πραγματικότητας που προκάλεσε στον κυπριακό πληθυσμό η πρωτοφανής έκταση και της εθνικής προδοσίας και του χτυπήματος σε βάρος της Κύπρου της 17^ης Μαρτίου, που αυτή η προδοσία έκανε δυνατό. Είναι τόσο μεγάλη και η προδοσία και το χτύπημα, αλλά και τόσο δύσκολα και οδυνηρά τα προβλήματα που τώρα τίθενται, ώστε ο μέσος άνθρωπος δεν θέλει ενδόμυχα να πιστέψει αυτό που βλέπει και παραλύει («σύνδρομο στρουθοκαμήλου», που διαπιστώσαμε και στην Ελλάδα και συνιστά οργανικό στοιχείο των σύνθετων προγραμμάτων χειραγώγησης, «Σοκ και Δέους», που οδηγούν σε «υποβοηθούμενη αυτοκτονία», μετά την Ελλάδα, και την Κύπρο).

 

Eurogroup, ΕΚΤ και ΔΝΤ (για όσους θέλουν να βλέπουν μόνο Μέρκελ, παραμένοντας τυφλοί στον ρόλο της Χρηματοκρατίας και ΗΠΑ), κατάφεραν, αφού εξασφάλισαν την απαραίτητη συνεργασία του Αναστασιάδη, να κλονίσουν συθέμελα την εμπιστοσύνη στις κυπριακές τράπεζες και άρα τις ίδιες τις τράπεζες μέσα σε δύο ώρες. Δεδομένης της σημασίας του τραπεζικού τομέα στην οικονομία του νησιού, αυτό ισοδυναμούσε με ημικαταστροφή της Κύπρου. ‘Ηταν η ταχύτερη και αποτελεσματικότερη πολεμική επιχείρηση της ιστορίας. Ο «εισβολέας» μάλιστα εμφανίστηκε ως «σωτήρας». Απουσία θωρακισμένων και αεροπορικών βομβαρδισμών, ο «εχθρός» παραμένει αόρατος, το θύμα της εισβολής δεν κινητοποιεί άμυνα, ενοχοποιείται μάλιστα το ίδιο και  διαπομπεύεται διεθνώς. Τύφλα νάχουν Χίτλερ και Γκουντέριαν. 

 

Αφού κατέστρεψαν τις τράπεζες, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη σωτηρία τους (χωρίς άλλη, ισχυρή εξωτερική στήριξη, για την οποία είχαν προκαταβολικά φροντίσει να μη μπορεί να δοθεί και να μη δοθεί, πάλι με τη σύμπραξη της ηγεσίας Αναστασιάδη), εμπόδισαν τη Λευκωσία να τις χρεωκοπήσει κανονικά. Φόρτωσαν δηλαδή ένα μεγάλο μέρος των υποχρεώσεων της «Λαϊκής» στην «Τράπεζα Κύπρου», που απειλείται τώρα και αυτή και στη συνέχεια τα τραπεζικά χρέη φορτώνονται στο κράτος, που γίνεται το ίδιο «μη βιώσιμο». Το χρέος δεν θα πληρωθεί μεν ποτέ, θα οδηγήσει όμως αφενός σε λεηλασία των υδρογονανθράκων (το λιγότερο) και αφετέρου, πολύ περισσότερο και σπουδαιότερο, στην αρπαγή του ίδιου του κράτους, της βασικότερης δηλαδή προϋπόθεσης συνέχισης της παρουσίας των Ελλήνων στην Κύπρο. ‘Όπως και στην περίπτωση της Ελλάδας, κάθε δόση θα συνοδεύεται και από μια καινούρια μεταφορά περιουσίας και κυριαρχίας προς τους Πιστωτές, καθιστώντας τελικά απλό τύπο, υστερόγραφο στην τραγωδία, την αυτοδιάλυση του κυπριακού κράτους με νέο σχέδιο Ανάν, το πρόπλασμα του οποίου εμπεριέχεται ήδη στο προσφάτως παραδοθέν έγγραφο  Ντάουνερ (συγκλίσεις Ταλάτ-Χριστόφια). ‘Ηδη άλλωστε, προτού έρθει το «κανονικό», γεωπολιτικό προτεκτοράτο, εκτελεστική και νομοθετική εξουσία στη Λευκωσία ασκούνται από την Τρόικα με τους Υπουργούς του Αναστασιάδη και την πλειοψηφία της Βουλής απλούς ιμάντες μεταβίβασης και «κυπροποίησης» των εντολών του νέου αποικιοκράτη. Η ακραία κοινωνική εξαθλίωση που αναμένεται να είναι πολύ ταχύτερη θα χρησιμοποιηθεί για να διευκολύνει την τελική εθνική παράδοση.   

 

Η τύχη της υπόσχεσης Αναστασιάδη στους ψηφοφόρους ότι δεν θα επαναφέρει το σχέδιο Ανάν θα είναι η ίδια με αυτή της υπόσχεσης ότι δεν θα δεχθεί κούρεμα καταθέσεων. ‘Όπως ήδη πιστοποιούν οι έως τώρα εξελίξεις, η Λευκωσία ξεπερνάει το προηγούμενο ιστορικό ρεκόρ προδοσίας και απάτης, αυτά δηλαδή που συνέβησαν στην Ελλάδα αρχίζοντας με το «Λεφτά υπάρχουν» και καταλήγοντας σε Μνημόνιο, Δανεικές, ΔΝΤ. Τέτοιες εξελίξεις στην Κύπρο θα εντείνουν, με τη σειρά τους, τις καταστροφικές διαδικασίες στην ίδια την Ελλάδα. Σε όλη την Ευρώπη, ακόμα και στις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες, δεν βρίσκει κανείς χώρες με τέτοιας έντασης υποτέλεια όσο Ελλάδα και Κύπρος σήμερα. Η ελληνική «ελίτ» θυμίζει τις ολιγαρχίες των ελληνιστικών βασιλείων που παρέδιδαν αυτοβούλως τα κράτη τους στη Ρώμη και η κοσμοαντίληψή τους τις ιδέες του Αίλιου του Αριστείδη, του μεγάλου Αρχαίου θεωρητικού της υποτέλειας.

 

Το να σωθεί η Κύπρος, σε αυτή την κατάσταση, που σημαίνει όχι να επιστρέψει σε κάτι που να μοιάζει με το επίπεδο ευημερίας που απήλαυσε (ανέφικτο), αλλά να διατηρήσει ένα βαθμό ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, να αποκρούσει τις προσπάθειες ολοκληρωτικής κατάλυσης του κράτους της, διατηρώντας μια προοπτική κοινωνικής και εθνικής αναγέννησης, δεν είναι απλή υπόθεση – δεν έχει όμως άλλη εναλλακτική. Πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξει το ταχύτερο και ολοκληρωτικά το διοικούν πολιτικό προσωπικό που έχει προφανώς απωλέσει κάθε έννοια δημοκρατικής νομιμοποίησης (ούτε ο Αναστασιάδης, ούτε οι βουλευτές εξελέγησαν με εντολή να κάνουν αυτά που έκαναν, ο Πρόεδρος μάλιστα εξελέγη υποσχόμενος ρητά να μην τα κάνει).  Πρέπει όλη η κυπριακή κοινωνία να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς γίνεται και τι διακυβεύεται. Χρειάζεται μια αλληλέγγυα, κινητοποιημένη κοινωνία, και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, όπως, τηρουμένων των αναλογιών, αυτή που έδωσε το παγκόσμιας ακτινοβολίας και σημασίας ελληνικό έπος της Εθνικής Αντίστασης (1941-44). Χρειάζεται ανάπτυξη κάθε είδους εξωτερικών σχέσεων και συμμαχιών, προς όλα τα σημεία του ορίζοντα, και ιδίως προς την κατεύθυνση των ευρωπαϊκών λαών και της Ρωσίας. Χρειάζεται Κύπρος και Ελλάδα να ενεργούν πρακτικά, για όλους τους σκοπούς, ως ένα κράτος, ο κυπριακός και ο λαός της Ελλάδας να γίνουν μια γροθιά για να σωθούν. Χρειάζεται να είναι κανείς έτοιμος και προετοιμασμένος να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα, περιλαμβανομένου και του ακραίου μέσου της στάσης πληρωμών, χωρίς την αξιόπιστη απειλή του οποίου είναι αδύνατη και οποιαδήποτε διαπραγμάτευση ή συμβιβασμός, ετοιμασία για πιθανή εισαγωγή εσωτερικού μέσου πληρωμής και προσωρινή διοικητική οικονομία επιβίωσης. Χρειάζεται ψυχωμένη ηγεσία με περίπου «ιεραποστολική» ψυχοσύνθεση, πίστη, «ιδεολογία». Χρειάζεται κινητοποίηση όλων των δυνάμεων του ελληνικού έθνους, σε Κύπρο, Ελλάδα και παγκοσμίως.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 13.6.2013

 

 

 

 

 

ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ 'Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ;

«Μέτωπο του Νότου» ή «Μέτωπο για την Ευρώπη»;

 

Κρίσιμες διαφορές

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Ο Σαμίρ Αμίν, από τους γνωστότερους διεθνώς «οικονομολόγους της ανάπτυξης» (φίλος και σύμβουλος κάποτε του Ανδρέα Παπανδρέου), μου διηγήθηκε μια μέρα ένα διάλογο που είχε με τον Ζακ Ντελόρ. Ο Αμίν θεωρούσε «παλαβό» να φτιάξεις νόμισμα χωρίς κράτος – ήταν, έλεγε, σα να βάζεις το κάρο μπροστά από το άλογο. Μια μέρα, μετά από ένα σεμινάριο, ο Ντελόρ,  τον πήρε κατά μέρος και τον κάλεσε να κουβεντιάσουν. «Σαμίρ», του είπε, «δεν είμαι χαζός. Ξέρω ότι το νόμισμα προϋποθέτει κράτος. ‘Όταν έρθει η κρίση, οι Ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να το φτιάξουν».

 

Φοβάμαι ότι αμφότεροι λογάριασαν χωρίς τον «ξενοδόχο», τις «Αγορές», την «Αυτοκρατορία του Χρήματος». Το δικό τους «κράτος», η «εξουσία» κρύβεται επιμελώς πίσω από την έλλειψη «κανονικού», «συνηθισμένου» κράτους στην ΕΕ. Αυτό ορίζουν, με μαθηματική ακρίβεια, οι αλγόριθμοι του Μάαστριχτ και των μεταγενέστερων κειμένων που συμπλήρωσαν τη συνθήκη, όπως η ρήτρα μη διάσωσης (no bailout), η πρόβλεψη «ανεξαρτησίας» της ΕΚΤ, η διαρκής αντιπληθωριστική εντολή.

 

Ο «νομοθέτης», που ο Αμίν βρίσκει μουρλό και ο Ντελόρ ατελή, μοιάζει να προέβλεψε θαυμάσια και εγκαίρως που θα φτάσουμε εν μέσω παγκοσμιοποίησης. Δεν προβλέπει μηχανισμό και μέσο κοινωνικής προστασίας των Ευρωπαίων πολιτών, προέβλεψε πολύ καιρό πριν ότι κάποια χώρα θα χρειαστεί βοήθεια απέναντι στις αγορές και την απαγόρευσε. Ποιος είναι πρακτικά αυτός ο νομοθέτης; Ο ‘Οτμαρ ‘Ισσινγκ είναι ο αρχιτέκτονας του ευρώ, σύμβουλος της Goldman Sachs Europe και η πρώτη γερμανική «αυθεντία» στα νομισματικά. Τον Μάρτιο του 2010, επενέβη στη συζήτηση για την Ελλάδα με ένα θορυβώδες άρθρο στους Financial Times εναντίον κάθε βοήθειας προς την  Αθήνα, κρύβοντας τη σχέση του με τη Goldman.

 

Ανεξάρτητη ΕΚΤ, σημαίνει ανεξάρτητη από λαούς, κυβερνήσεις, κράτη. Ποιος διοικεί την EKT; Ο Μάριο Ντράγκι, πρώην ηγετικό στέλεχος της Goldman. Ο κατάλογος των πρώην στελεχών της «Εταιρείας», με κεντρικές θέσεις στο πολιτικο-οικονομικό οικοδόμημα της ΕΕ και των κρατών-μελών δεν έχει τελειωμό. Αντιπληθωριστική εντολή προς την ΕΚΤ σημαίνει εγγύηση της αξίας του Χρήματος. Ο τελευταίος κανόνας φαίνεται βέβαια πως έχει εξαιρέσεις, αν κρίνουμε από τη κατάσχεση καταθέσεων – η εξαίρεση όμως επιβεβαιώνει τη δυνατότητα κάποιου να αποφασίζει κατ’ εξαίρεση. Τον κατ’ εξαίρεση αποφασίζοντα ορίζει ως Δικτάτορα ο Καρλ Σμιτ.

 

Το πραγματικό «νόημα» της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι η απουσία ή, καλύτερα, οικειοποίηση και εν συνεχεία καταστροφή-αντιστροφή του νοήματος. Η ΕΕ δεν μπορούσε να «πουληθεί» ως Αυτοκρατορία και μάλιστα του Χρήματος, των Τραπεζών. «Πουλήθηκε» ως ζώνη ευημερίας, δημοκρατίας, ειρήνης και ελευθερίας τείνουσα προς Ομοσπονδία. Στην πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική κατασκευή. Το νόημά της κρύβεται στην απουσία/απαγόρευση κοινωνικής και φορολογικής εναρμόνισης και προστατευτισμού.

 

Tο μόνο που μας εμποδίζει να το αντιληφθούμε είναι η έλλειψη φαντασίας. Ενστικτωδώς, το μυαλό συγκρίνει την ΕΕ με κράτος, δεν την αντιλαμβάνεται ως οργανωτή διάλυσης κρατών, ακριβέστερα, της ριζικής τροποποίησης της κρατικής λειτουργίας, ώστε να μην έχει κανένα στοιχείο άσκησης λαϊκής κυριαρχίας, αλλά να γίνει μηχανισμός άσκησης χρηματικής κυριαρχίας.

 

Είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε γιατί δεν είμαστε προετοιμασμένοι να το δούμε. Περιμένουμε την πληροφορία στα γράμματα, όχι στα κενά μεταξύ τους. Αναγνωρίζουμε τη σημασία του λόγου, όχι της σιωπής.  

 

Από νήπια εξοικειωθήκαμε με την έννοια του κράτους, ακούμε Ελλάδα, Τουρκία, Γερμανία, Ρωσία, Αμερική. Αυτός είναι ο τρόπος να καταλαβαίνουμε ιστορία και κόσμο. ‘Όταν όμως έρχεται μια ιδιωτική εταιρεία, η Standard&Poors, τον Αύγουστο 2011 και υποβαθμίζει την πιστοληπτική ικανότητα του ισχυρότερου κράτους, των ΗΠΑ, ποιος είναι το πραγματικό κράτος, το αφεντικό, ποιος ασκεί εξουσία, ποιος κρατεί; Η πραγματικότητα αλλάζει ριζικά, εξακολουθούμε όμως να κινούμεθα σε «εικονική πραγματικότητα», μιλώντας μόνο για «αμερικανική αυτοκρατορία» ή για «Δ’ Ράιχ». Κάνουμε λόγο, κάπως υπερβολικά, για «γερμανική Ευρώπη» ή μετακίνηση ισχύος από το κέντρο στην περιφέρεια (BRICS π.χ.), δεν προσέχουμε την ίσως πολύ ουσιωδέστερη μετακίνηση ισχύος από εργοστάσια σε τράπεζες, από πολιτική σε χρήμα, από παραγωγή σε τοκογλυφία, από καπιταλισμό σε μεταμοντέρνα φεουδαρχία, από την αμερικανική στη χρηματιστική αυτοκρατορία, όπως κάποτε από την βρετανική στην αμερικανική.

 

Επειδή συγκρίνουμε ασυνείδητα την ΕΕ με κράτος σαν αυτά που ξέρουμε, τη βρίσκουμε «ατελή». Για παράδειγμα, η «ολοκλήρωση», «απελευθέρωση» της «εσωτερικής αγοράς» έχει κάνει θαύματα, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τη φορολογική-κοινωνική εναρμόνιση, που έχει απαγορευθεί. Είναι άραγε αυτό «ατέλεια» της δομής ή μήπως πρόκειται για άλλη δομή;

 

Αν κάποιος σκοπεύει να φτιάξει υπερεθνικό κράτος, μια ομοσπονδία που να μοιάζει κάπως με τα γνωστά μας κράτη, τότε όντως πρόκειται για μεγάλη ατέλεια. Αν κάποιος θέλει να κατεδαφίσει το υπάρχον ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος, χωρίς να το πει, τότε βρήκε τη μέθοδο. Η «απελευθέρωση των αγορών», χωρίς παράλληλη εξασφάλιση μίνιμουμ κοινωνικών και φορολογικών στάνταρτς, όπως και των μέσων για να υπάρξουν, οδηγεί από μόνη της στην εξίσωση των στάνταρτς προς τα κάτω. Αυτός είναι ο οικονομικός-κοινωνικός ρόλος της «διαρκούς διεύρυνσης» της ΕΕ σε όλο και φτωχότερες χώρες, χωρίς άλλες αντισταθμιστικές πολιτικές (όπως π.χ. πολιτικές συνοχής και σχέδια Μάρσαλ). Να λοιπόν πως, ένα σχήμα που «πουλήθηκε» και «νομιμοποιήθηκε» ως εργαλείο άμυνας των ευρωπαϊκών λαών έναντι της παγκοσμιοποίησης, ή ως μέσο ανόδου του βιοτικού επιπέδου των φτωχότερων, μετατρέπεται στο αντίθετό του, όπως έχουμε τη δυστυχία να βιώνουμε τώρα στην Ελλάδα.

 

Μιλάμε εδώ και χρόνια για «έλλειμμα δημοκρατίας» στην Ευρώπη, πάλι κρίνοντας το ευρωπαϊκό οικοδόμημα ως «ατελές» κράτος, σαν τα κράτη που ξέρουμε δηλαδή. Αλλά στην Ευρώπη δεν υπάρχει «έλλειμμα αποφάσεων», «εξουσίας». Υπάρχουν θεσμοί, λαμβάνονται αποφάσεις, ασκείται εξουσία. Το 70-80% των πάσης φύσεως νομοθετημάτων και κανονιστικών διατάξεων των μελών της ΕΕ αποφασίζονται στις Βρυξέλλες. Εν ονόματι της «υπερεθνικής ολοκλήρωσης» ένα μεγάλο μέρος της (ήδη λειψής σε εθνικό επίπεδο) «λαϊκής κυριαρχίας» εξαφανίζεται, χωρίς να επανεμφανισθεί σε κανένα δημοκρατικό υπερεθνικό επίπεδο. Το οικειοποιούνται αφανείς δυνάμεις. Μόνο μια πολύ μακρινή, απολύτως έμμεση, καθαρά τυπική σχέση συνδέει τα μέλη της Κομισιόν, τον διοικητικό της μηχανισμό, την ΕΚΤ με τους ψηφοφόρους, ενώ το ευρωκοινοβούλιο είναι μια παρωδία κοινοβουλίου, θέτοντας το ερώτημα «ποιος ασκεί την εξουσία».

 

Είναι αλήθεια ότι η Γερμανία διατηρεί ακόμα σχετική ισχύ, εξουσία στην ΕΕ. ‘Ισως και δύο-τρία ακόμα κράτη έχουν μια διαρκώς συρρικνούμενη ισχύ στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Σημαίνει άραγε όμως αυτό ότι κυριαρχούν στην Ευρώπη, ή ότι πάμε προς «γερμανική» Ευρώπη;

 

Κατ’ αρχήν, ακόμα και η Γερμανία είναι υπονομευμένη εσωτερικά από το Χρήμα, όπως απέδειξε, κατά τρόπο εντυπωσιακό, η πρόσφατη έκθεση του Υπουργείου Οικονομικών, μετά από αίτημα του «Αριστερού Κόμματος» (Linke) για τις σχέσεις κυβέρνησης - Goldman Sachs. Aν έχει κάποιο «εθνικισμό» σήμερα η Γερμανία, είναι ο «εθνικισμός του ευρώ». Το ευρώ όμως δεν οργανώνει την κυριαρχία της Γερμανίας, αλλά του Χρήματος.

 

Η δομή είναι βεβαίως έτσι φτιαγμένη που στηρίζεται στην ανισοποίηση των αποτελεσμάτων της παγκοσμιοποίησης επί των ευρωπαϊκών κρατών. Υπάρχουν μονίμως κερδισμένοι, χαμένοι και πολύ χαμένοι. Πϊσω από τον υπαρκτό ανταγωνισμό των ευρωπαϊκών κρατών κρύβεται η προώθηση των παγκόσμιων συμφερόντων της Χρηματοκρατίας, που οδηγεί συνολικά σε εξασθένιση, ενδεχομένως και σε καταστροφή της ΕΕ.

 

Γι’ αυτό δεν χρειαζόμαστε τόσο «συμμαχία του Νότου κατά του Βορρά», όσο «συμμαχία για την Ευρώπη των λαών κόντρα στις αγορές». Ακόμη κι αν πρακτικά το δεύτερο σχήμα μοιάζει κάπως «ουτοπικό», ακόμα κι αν καταλήξει να είναι κυρίως «του Νότου», δημιουργεί καλύτερες και ευρύτερες προοπτικές. Κάνει, αν προτιμάτε, πιο αποτελεσματικό τον αγώνα των Νοτίων.

 

Προς το παρόν βέβαια δεν έχουμε τίποτα. ‘Ενας ένας οι ευρωπαϊκοί λαοί πηγαίνουν στην καταστροφή τους, με πρώτο τον ελληνικό, χωρίς να παράγονται πολιτικές δυνάμεις και ιδέες ικανές να ηγηθούν του Αγώνα κατά του Χρηματοπιστωτικού Ολοκληρωτισμού. Συζητάμε για plan Α και Β, οι μόνοι όμως με τέτοια plans είναι δυστυχώς οι Πιστωτές. Υποθέτουμε ότι το Α είναι η συνέχιση της μνημονιακής καταστροφής (μετατροπή της ΕΕ σε δικτατορία των αγορών), το Β η διακοπή της χωρίς κατάλληλη προετοιμασία (διάλυση της ΕΕ σε δυσμενέστατες συνθήκες για τους λαούς). Ο Θεός ας φωτίσει όσους μπορούν να επηρεάσουν.

 

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Eπίκαιρα, 30.5.2013

Τα μνημόνια δεν βγαίνουν

http://www.neakriti.gr/?page=newsdetail&DocID=1053270&srv=266

Ελλάδα-Γερμανία: Μία ερώτηση, δύο απαντήσεις

 

 

Απόσπασμα από την κοινή συνέντευξη του Γερμανού Υπουργού Εξωτερικών και του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης Βαγγέλη Βενιζέλου

Αθήνα, 3.7.2013

 

Δ. Κωνσταντακόπουλος (Επίκαιρα): Κύριε Υπουργέ καλώς ήρθατε στην Ελλάδα. Κι επειδή αναφερθήκατε στην Κασσάνδρα, να σας θυμίσω με την ευκαιρία ότι η Κασσάνδρα είχε δίκηο, δεν είχε άδικο. Σε αυτή τη χώρα από τότε που άρχισε το πρόγραμμα βοήθειας το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν έχει μειωθεί κατά 23%, ποσοστό που είναι μεγαλύτερο από το μεγάλο κραχ του 1929–1933 στις ΗΠΑ και από αυτό που πέτυχε ο Καγκελάριος Μπρούνινγκ στη Γερμανία πριν από την άνοδο του Χίτλερ εφαρμόζοντας ακριβώς την ίδια πολιτική. Η χώρα αυτή έχει 1.500.000 ανέργους και θα χρειαστεί 20 με 30 χρόνια θυελλώδους ανάπτυξης για να ξαναγυρίσει εκεί που ήταν. Γνωρίζει μια πραγματική οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει αν θέλατε να καταστρέψετε τη χώρα και όχι να τη βοηθήσετε;

 

G. Westerwelle: Κατ’ αρχήν σας ευχαριστώ πολύ για την ερώτησή σας που ταυτόχρονα είναι μια έκκληση την οποία μπορώ να κατανοήσω πολύ καλά. Η Ελλάδα διανύει το έκτο έτος της ύφεσης. Έχει απολέσει το 25% περίπου της οικονομικής της δύναμης και αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να εργαστούμε, ούτως ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση στην Ελλάδα. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσω επενδύσεων. Και επενδύσεις είναι το αποτέλεσμα μεταρρυθμίσεων και αύξησης της ανταγωνιστικότητας. 

Οι υποδομές είναι ένα πραγματικά καθοριστικό κεφάλαιο κατά την άποψή μας. Ο αγωγός φυσικού αερίου κατά την άποψή μας θα επιφέρει μια σημαντική ευκαιρία για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Για παράδειγμα, τα προγράμματα τα οποία έχουν συμφωνηθεί σήμερα στο Βερολίνο με έναν προϋπολογισμό 8 δισ. ευρώ. 

Και επίσης θεωρώ ότι είναι πραγματικά αναγκαίο οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις να εξασφαλίσουν μία καλύτερη πρόσβαση στις πιστώσεις. Και σε αυτό το σημείο είχαμε πραγματικά πολύ καλές συνομιλίες. 

Πώς είναι δυνατόν να προχωρήσουμε σε ίδρυση επιχειρήσεων και πώς μπορεί να βελτιωθεί η πρόσβαση σε κονδύλια των μικρομεσαίων ή μεσαίων επιχειρήσεων. Έχουμε τη δική μας Επενδυτική Τράπεζα, με την οποία είχαμε πολλές θετικές εμπειρίες και θέλουμε να έχουμε μία ανταλλαγή απόψεων σε σχέση με το τι μπορεί να μεταφερθεί κι εδώ στην Ελλάδα και να εφαρμοστεί εδώ στην Ελλάδα από τους Έλληνες φίλους μας. 

Βεβαίως, θέλουμε να υποστηρίξουμε και την ελληνική πολιτική όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα. Μιλήσαμε για ένα ευρύ φάσμα μέτρων και θα συνεχίσουμε αυτές τις συζητήσεις και στο μέλλον.

Αλλά θα ήθελα να κάνω και μία παρατήρηση γενικής φύσεως. Γνωρίζω τι γράφουν εν μέρει στην Ελλάδα και τι σκέφτονται οι Έλληνες πολίτες. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω για το εξής: Εμείς οι Γερμανοί γνωρίζουμε πολύ καλά τι θυσίες κάνετε, πόσο τεράστιος είναι ο μόχθος του ελληνικού λαού και οι θυσίες. Αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι εάν αντέξετε σ' αυτό το μεταρρυθμιστικό μονοπάτι, πιστεύω ότι αυτό θα σηματοδοτήσει τη στιγμή της γέννησης μίας νέας ανάκαμψης για την ελληνική οικονομία. Και αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να δώσει κανείς στην ελληνική νεολαία για το μέλλον της. 

Εμείς στη Γερμανία γνωρίζουμε επίσης ότι στο διηνεκές δεν θα πάνε καλά τα πράγματα για τη γερμανική οικονομία, εάν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν βρίσκονται σε καλή οικονομική κατάσταση, γιατί θεωρούμε ότι υπάρχει κοινός πολιτισμό και κοινό πεπρωμένο των λαών κι αυτό είναι το πνεύμα που διέπει το γερμανικό λαό. 

 

Ευ. Βενιζέλος: Να κάνω κι εγώ μια παρατήρηση εν είδει απάντησης στην ερώτηση. Έχω ασκήσει υπό άλλες ιδιότητες και ασκώ και σήμερα πολύ έντονη κριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στους Ευρωπαίους εταίρους μας γιατί άργησαν να αντιδράσουν στην κρίση. Αντέδρασαν με έναν τρόπο ο οποίος είναι εξαιρετικά συντηρητικός και γιατί πάρα πολλές αποφάσεις των ευρωπαϊκών οργάνων λαμβάνονται, αλλά αμέσως μετά τίθενται σε αμφισβήτηση και δεν εφαρμόζονται. 

Το Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής σε πολύ μεγάλο βαθμό επιβλήθηκε στην Ελλάδα, γιατί η Ελλάδα είχε ανάγκη από τη βοήθεια, δηλαδή από το δάνειο των εταίρων της. Εάν δεν κάναμε την επιλογή αυτή –που ήταν μια δύσκολη, σκληρή επιλογή– η άλλη επιλογή ήταν η απόλυτη καταστροφή. Η άλλη επιλογή δεν ήταν ύφεση 25% σε 6 χρόνια, αλλά μία ραγδαία επιδείνωση σε λίγες εβδομάδες της ελληνικής οικονομίας, μια πολύ μεγαλύτερη ύφεση μέσα σε ημέρες. Η άλλη επιλογή θα σήμαινε την καταστροφή του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Θα σήμαινε ότι εξανεμίζονται οι καταθέσεις όλων των ελληνικών οικογενειών, ότι η ανεργία ξεπερνά κατά πολύ αυτό το δραματικό ποσοστό στο οποίο βρίσκεται σήμερα, ιδίως για τους νέους, ότι ακυρώνονται οι ακίνητες περιουσίες των Ελλήνων, ότι κλείνουν σωρηδόν οι ελληνικές επιχειρήσεις, ιδίως οι  μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. 

Αυτό το αποφύγαμε. Δεν το έζησε ο ελληνικός λαός. Θα μπορούσαμε, εάν υπήρχε ένα άλλο διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον, να κάνουμε μια πολύ πιο ήπια και αργή προσαρμογή, αλλά αυτό θα σήμαινε ότι χρειαζόμαστε και μεγαλύτερο δάνειο από τους εταίρους μας. 

Είμαστε τώρα εδώ που είμαστε και οι Έλληνες έχουν υποστεί και υφίστανται μεγάλες θυσίες. Οι συνέπειες είναι αρνητικές. Τώρα όμως έχουμε διαμορφώσει μια εξαιρετικά στέρεη βάση για την ελληνική πραγματική οικονομία. Έχουμε ένα υγιές τραπεζικό σύστημα, έχουμε ένα πολύ πιο ανταγωνιστικό περιβάλλον. Έχουμε μια αγορά που λειτουργεί με καθαρούς και ανταγωνιστικούς όρους. Άρα η νέα γενιά στην Ελλάδα βρίσκει ένα περιβάλλον που της επιτρέπει να δημιουργήσει με τις ικανότητές της. 

Δεν πρόκειται να λύσουμε  φυσικά το πρόβλημα της ανεργίας μέσα από τους θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Θέλει ισχυρή παρέμβαση, ευρωπαϊκή και κρατική. Συζητήσαμε με τον κ. Westerwelle για τη σημασία που έχουν τα νέα ευρωπαϊκά προγράμματα και πρέπει πόροι από τα Διαρθρωτικά Ταμεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πόροι που υπάρχουν για την Ελλάδα να διευκολυνθούμε ώστε να μεταφερθούν στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο, γιατί πρέπει να χρηματοδοτήσουμε προγράμματα απασχόλησης νέων ανέργων και προγράμματα στήριξης επιχειρήσεων να διατηρήσουν τους εργαζόμενούς τους. Αυτό είναι και για μας η πρώτη προτεραιότητα γιατί έτσι διαφυλάσσεται η κοινωνική συνοχή. 

Άρα λοιπόν αν θέλουμε να κάνουμε μία ιστορική αποτίμηση δεν πρέπει να συγκρίνουμε τη σημερινή κατάσταση με μια κατάσταση ιδανική, γιατί δυστυχώς δεν είχαμε ποτέ την πολυτέλεια να κάνουμε μια ιδανική επιλογή. Το δίλημμα ήταν ανάμεσα σε μια κακή και μια ακόμη χειρότερη λύση και νομίζω ότι τελικά διαλέξαμε αυτό που ήταν το λιγότερο κακό, το λιγότερο επώδυνο και αυτό που δίνει όσο γίνεται πιο γρήγορα μια νέα ευκαιρία, μια νέα ιστορική ευκαιρία στους Έλληνες πολίτες, ιδίως στους νέους Έλληνες πολίτες.