Δανειακή Σύμβαση: Η τρίτη (και φαρμακερή) απόπειρα κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας από την ίδρυσή της και η στάση του ΑΚΕΛ

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Οι αποφάσεις που καλείται να λάβει η κυπριακή Βουλή των Αντιπροσώπων δεν συνιστούν μια επιλογή α’ ή β’ οικονομικής πολιτικής. Ισοδυναμούν με έμμεση κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και επομένως, καμία Βουλή, καμμιά κυβέρνηση, κανείς Πρόεδρος δεν έχουν δικαίωμα να τις πάρουν, πολύ περισσότερο όταν εξελέγησαν υπό τελείως διαφορετικές συνθήκες και χωρίς να έχουν ζητήσει καμία εντολή για αυτά τα οποία πράττουν. Αντίθετα, ο σημερινός ιδίως Πρόεδρος δεσμεύτηκε ρητά, μερικές μέρες προ της εκλογής του, ότι δεν θα συγκατατεθεί σε «κούρεμα καταθέσεων», όπως έπραξε μερικές μόνο μέρες μετά την εκλογή του. Η σημασία της αθέτησης τέτοιας δέσμευσης είναι τέτοια για τη μοίρα του κυπριακού λαού που ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί πλέον να παραμένει Πρόεδρος της Δημοκρατίας που πρόδωσε και κατέστρεψε, με τους συγγενείς του μάλιστα να διώχνουν από την Κύπρο τα κεφάλαιά τους προ της λήψης των αποφάσεων κουρέματος. Ούτε είναι λογικό πολιτικοί ηγέτες και δυνάμεις να τάσσονται εναντίον των Μνημονίων και των Δανειακών, χωρίς να ζητάνε ταυτόχρονα την άμεση παραίτηση του Αναστασιάδη και της κυβέρνησής του. Τέτοιες πολιτικές δεν έχουν νόημα και λογική, δεν μπορούν να οδηγήσουν πουθενά, αντανακλούν την έλλειψη συνείδησης της πραγματικής κατάστασης ή την απροθυμία να γίνουν αυτά που πρέπει να γίνουν για να αντιμετωπισθεί.

 

Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι αντικείμενο επιβουλής από τη Βρετανία και τους διαδόχους και συμμάχους της στην αποικιοκρατία, καθ’ όλη την ιστορική της διαδρομή, ακόμη και πριν εγκαθιδρυθεί! ‘Ηδη, στις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, την «Ανταλκίδειο Ειρήνη», όπως την ονόμασε, σε μια ιστορική αγόρευσή του στη Βουλή των Ελλήνων, ο Πρόεδρος της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού, συμφωνίες που χαρακτήρισαν ως το πιο παράλογο σύνταγμα του κόσμου, μαζί με το κενυάτικο, οι πιο διακεκριμένοι Βρετανοί συνταγματολόγοι, ενυπήρχε ο σπόρος του κυπριακού, με τη μορφή που το ξέρουμε μετά το 1963.

 

Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι η στρατηγική σημασία του νησιού, που έκανε τη Βρετανία και τους διαδόχους και συμμάχους της να μην θέλουν να αποδεχθούν ούτε τα πιο στοιχειώδη, έστω και τυπικά, δικαιώματα αυτοδιάθεσης και αυτοκυβέρνησης στον κυπριακό λαό. Το αν η ελληνική πλευρά έδρασε σωστά, έκανε ή δεν έκανε λάθη, πως πολιτεύτηκε, είναι σοβαρό θέμα προς συζήτηση, δεν αλλάζει όμως την ουσία του ζητήματος, που είναι ένα καθαρά αποικιακό ζήτημα. Συνήθως άλλωστε, η συζήτηση αυτή, που ασφαλώς θα έπρεπε να γίνει, με όρους μεγαλύτερης όμως σοβαρότητας, και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, χρησιμεύει για να συσκοτίσει τον πραγματικό χαρακτήρα του κυπριακού. Το ίδιο και η συζήτηση για τις σχέσεις με τους Τουρκοκύπριους.

 

Η κυπριακή δεξιά, δίνοντας αποκλειστική έμφαση στην ελληνοτουρκική διαμάχη όχι μόνο απέφυγε να αναγνωρίσει τον αποικιακό χαρακτήρα του κυπριακού, αλλά και συχνά μετεβλήθη σε εργαλείο των αποικιοκρατών, αντανακλώντας κοινωνικές τάξεις που συνδέοντας στενά με αγγλικά και δυτικά συμφέροντα. Το ΑΚΕΛ, δίνοντας μονομερώς έμφαση στις σχέσεις με τους Τουρκοκυπρίους, κατέληξε επίσης να μην βλέπει και να μη θέλει να δει τον αποικιακό χαρακτήρα της υπόθεσης, καταλήγοντας, σε ορισμένες περιπτώσεις, σε αντικειμενική σύγκλιση με την πολιτική του Λονδίνου. ‘Ηταν πολύ λάθος, εγκληματικός σε ορισμένες περιπτώσεις, ο τρόπος που αντιμετωπίσθηκαν οι Τουρκοκύπριοι από τους Ελληνοκύπριους, ή δυνάμεις μεταξύ των Ελληνοκυπρίων. Το να ανάγεται όμως μόνο εκεί το κυπριακό, είναι σαν να δικαιολογούμε τον Χίτλερ για την επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία, λόγω των προβλημάτων που αντιμετώπιζαν οι Σουδήτες.

 

Ακριβώς η αποικιακή φύση του κυπριακού προβλήματος ανάγκασε δυνάμεις με τελείως διαφορετική προδιάθεση, όπως ο ίδιος ο Μακάριος, δεξιός, φιλοαμερικανός και αντικομμουνιστής, να στραφούν προς εναλλακτικές συμμαχίες, τη Ρωσία, την Κίνα, τους Αδέσμευτους, τους αντιαποικιακούς ‘Αραβες και τριτοκοσμικούς όταν θέλησαν να υπερασπιστούν το κράτος που κατάφερε να δημιουργήσει η επανάσταση της ΕΟΚΑ.

 

Η Κυπριακή Δημοκρατία παρολίγον να καταλυθεί το 1974, με την απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή, δύο φάσεις ενός έργου που οργάνωσε ο Χένρι Κίσσινγκερ, έχοντας κατά νου τη διαδοχή του Μακαρίου από τον Κληρίδη, επικεφαλής ενός ελληνοτουρκικού και ΝΑΤΟϊκού κρατικού «υβριδίου» στην Κύπρο. Τριάντα χρόνια αργότερα, το 2004, το ίδιο έργο επανελήφθη με τελείως διαφορετικά μέσα, την επιβολή ενός σχεδίου λύσης του κυπριακού το οποίο κατέλυε το ίδιο το κυπριακό κράτος, δηλαδή το δικαίωμα του κυπριακού λαού να αυτοκυβερνάται (σχέδιο Ανάν). Σήμερα, γίνεται η τρίτη και σοβαρότερη απόπειρα κατάλυσης του κυπριακού κράτους δια της Δανειακής Σύμβασης.

 

Η Κυπριακή Δημοκρατία, συνομολογώντας ένα τέτοιο δάνειο, που είναι προφανές ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει, δεν θα σωθεί από την οικονομική κρίση. Θα παραδώσει την κρατική κυριαρχία της στους Πιστωτές και οι Πιστωτές θα την χρησιμοποιήσουν για να κάνουν αυτό που πάντα ήθελαν, δηλαδή να καταργήσουν το κυπριακό κράτος, το οποίο θα μεταβληθεί σε αποικία χρέους. Η μοίρα του κυπριακού λαού θα εξαρτηθεί από την καλή διάθεση των Πιστωτών και δεν έχουν καμία καλή διάθεση.

 

Η προσπάθεια να εμφανισθεί το σημερινό κυπριακό πρόβλημα ως κύρια, αν όχι αποκλειστικά πρόβλημα νομίσματος είναι λάθος, επικίνδυνη και παραπλανητική. Κακώς η ολομέλεια της ΚΕ του ΑΚΕΛ εστιάζει μονομερώς την τελευταία απόφασή της εκεί. Αν η Κύπρος εξαναγκασθεί να φύγει από το ευρώ ή και την ΕΕ, για να υπερασπιστεί το κράτος της, χίλιες φορές να το κάνει. Γιατί να το κάνει με δική της πρωτοβουλία, χωρίς να έχει δώσει καμία μάχη στην Ευρώπη, χωρίς να αποπειραθεί να εξηγήσει καν τι συμβαίνει στο νησί; Γιατί να απεμπολήσει εκ των προτέρων, τα θεσμικά και πολιτικά εργαλεία που έχει ως μέλος της ευρωζώνης και της ΕΕ; Είναι άραγε τυχαίο, δεν υποκρύπτει πιθανή γεωπολιτική σκοπιμότητα, το ότι κυρίως οικονομολόγοι του αγγλοσαξωνικού κόσμου, προερχόμενοι μερικές φορές από τα κύρια αποικιακά πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα της Μεγάλης Βρετανίας, προωθούν την ιδέα αποχώρησης της Ελλάδας και της Κύπρου από το ευρώ;

 

Μήπως ο κυπριακός λαός και τα μέλη του ΑΚΕΛ πρέπει να γνωρίζουν την περίφημη «επιστημονική μελέτη» και ποιοι τη συνέταξαν.

 

Για να υπερασπιστεί η Κυπριακή Δημοκρατία το κράτος της πρέπει να κάνει έξη πράγματα που δεν τα λέει η ΚΕ του ΑΚΕΛ. Πρώτον, να προκαλέσει την κανονική χρεωκοπία των τραπεζών, κατά το παράδειγμα της Ισλανδίας, αν δεν υπάρχει άλλη λύση και μέχρι τώρα δεν έχει εμφανισθεί. Δεύτερο, να αποκαλύψει ποιοι παράγοντες του τραπεζικού τομέα, σε συνεργασία με ποιες ξένες τράπεζες και δυνάμεις, οργάνωσαν τη μεγάλη απάτη με τις κυπριακές τράπεζες, ένα από τα μεγαλύτερα κόλπα στην παγκόσμιο οικονομική ιστορία και να ζητήσει την άμεση δίωξή τους. Τρίτο, να απαιτήσουν την άμεση απομάκρυνση Αναστασιάδη και τη διεξαγωγή εκλογών, όπου πρέπει να συγκροτηθεί μέτωπο εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας. Τέταρτο, να μην αφήσουν πρωτεύουσα της Ευρώπης και του κόσμου που να μη μεταφέρουν τον αγώνα τους. Παρεμπιπτόντως αυτό είναι και η προϋπόθεση για να διεξάγεις επιτυχώς διαπραγμάτευση που λέει ότι θέλει το ΑΚΕΛ για συντεταγμένη έξοδο από το ευρώ. Πέμπτο, να εξηγήσουν στο κυπριακό λαό ότι ούτε ένας Κύπριος δεν θα μείνει χωρίς φαί, κατάλυμα και φάρμακα, αλλά όλοι οι Κύπριοι θα υποφέρουν για να σώσουν τη χώρα τους και τους εαυτούς τους. ‘Εκτο, να ετοιμάσει σχέδιο εισαγωγής, αν χρειαστεί εσωτερικού μέσου πληρωμής και έκτακτης οικονομικής ανάγκης πολεμικής περιόδου.

 

Θα με πείτε αιθεροβάμονα. Δεν θα χρειαστούν όμως παρά μερικοί μήνες, για να διαπιστώσει και ο τελευταίος Κύπριος τη φύση του Ολοκαυτώματος που του ετοιμάζουν. Αυτή είναι η πραγματική εναλλακτική.

 

Βέβαια, αυτά απαιτούν να συγκρουστείς με όλο το σάπιο σύστημα της κυπριακής ολιγαρχίας και με ισχυρές διεθνείς δυνάμεις. Είναι προφανώς ευκολότερο να πετάς εύκολα συνθήματα όπως «έξοδος από το ευρώ» και στην Κύπρο και στην Ελλάδα. Κινδυνεύοντας να μετατραπείς ο ίδιος στο planB των πιστωτών.

 

Αθήνα, 30.4.2013

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΩΣ ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΝ

Eπισπεύδει τη Σταύρωση ο «Εφιάλτης»-Αναστασιάδης. Περνάει Μνημόνιο - Δανειακές Μεγάλη Βδομάδα!

 

 

‘Ένα δάνειο-αυτοκτονία για την Κύπρο

 

Ισλανδία της Μεσογείου – μόνη λύση για τη Μεγαλόνησο

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Φίλοι ανησυχούν για κίνδυνο επαναφοράς του σχεδίου Ανάν. Κάνουν λάθος. Το σχέδιο Ανάν είναι ήδη εδώ, ονομάζεται Μνημόνιο και Δανειακή. Υποχρεώνοντας το κυπριακό κράτος να συνάψει ένα δάνειο για να σώσει τράπεζες που δεν σώζονται, μετατρέπει το ήδη πολύ σοβαρό πρόβλημα των μη βιώσιμων τραπεζών σε πρόβλημα μη βιώσιμου κράτους.

 

Η ουσία του σχεδίου Ανάν ήταν η κατάλυση της νόμιμης εξουσίας του κυπριακού λαού, του κράτους και της δημοκρατίας του, προς όφελος μιας Τρόικας «Ξένων Δικαστών» που θα διόριζε ο Διεθνής Παράγων και θα διόριζαν τους διαδόχους τους. (Ποτέ το σχέδιο Ανάν δεν έδωσε στην Τουρκία την Κύπρο).

 

Η παγκόσμια σημασία της ρύθμισης Ανάν συνίστατο στο ότι οι πολίτες μιας νεώτερης αστικής δημοκρατίας συνομολογούσαν μόνοι τους την απεμπόληση του νόμιμου δικαιώματος αυτοκυβέρνησής τους, κάτι που δεν συνέβη στην αποικιοκρατία, εισάγοντας στην Ευρώπη του 21^ου αιώνα καινούριο μοντέλο ολοκληρωτισμού. Τη δουλειά αυτή θα κάνει τώρα το Μνημόνιο.

 

Η τρόικα είναι μια καταπληκτική εφεύρεση. Αν κάποιος διέτασσε να βγουν από τα σπίτια τους και να τρώνε σε συσσίτια οι μισοί Κύπριοι, να ρίχνουν έναν αριθμό κάθε μέρα από τις ταράτσες, να καταστραφεί ότι απομένει από την οικονομία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τους θεσμοί δημόσιας υγείας-εκπαίδευσης, οπωσδήποτε θα γινόταν μια λαϊκή εξέγερση. Αν εισέβαλαν ξένα στρατεύματα κάποιοι θα αντιστέκονταν.

 

Η τρόικα όμως μπορεί να τα κάνει όλα αυτά, μπορεί να καταστρέψει και υποδουλώσει την Κύπρο, λέγοντας ότι τη σώζει! Με την ανακοίνωση των αποφάσεών του, Eurogroup και ΔΝΤ, κατέστρεψαν τις κυπριακές τράπεζες. Τώρα χρησιμοποιούν την πρώτη καταστροφή για να προκαλέσουν τη δεύτερη – την καταστροφή του κράτους – προτού καταλάβουν οι Κύπριοι τι συμβαίνει.

 

Η Λευκωσία, αντί να χρεωκοπήσει κανονικά τις τράπεζες, μην αποζημιώνοντας καν ξένους κεφαλαιούχους και κρατώντας τους λίγους πόρους που της απομένουν για να επιβιώσει φτωχικά (έτσι κι αλλοιώς η φτώχεια είναι αναπόφευκτη), αλλά διατηρώντας μια προοπτική για το κράτος της, όπως έκανε η Ισλανδία, καλείται να συνάψει ένα δάνειο που δεν θα σώσει μεν τις τράπεζες, θα καταστρέψει όμως το κράτος και την κοινωνία.

 

Μη βιώσιμο χρέος σημαίνει δανειακές υποχρεώσεις που δεν μπορείς να εξυπηρετήσεις ότι κι αν κάνεις. Σε αντάλλαγμα ξεπουλάς περιουσία και κρατική κυριαρχία, αλλά το χρέος αυξάνεται, δεν μειώνεται, λόγω της ύφεσης που προκαλεί το πρόγραμμα. Αυτό συνέβη στην Ελλάδα, μετασχηματίζοντάς την σε «αποικία χρέους» από ανεξάρτητο-κυρίαρχο κράτος, μέσω του Μνημονίου και των διεθνών νομικών δεσμεύσεων (Δανειακές, μετατροπή χρέους προς ιδιώτες σε χρέος προς κράτη, αγγλικό δίκαιο).

 

Παράλληλα μπήκε μια σοβαρή σφήνα μεταξύ Λευκωσίας και Μόσχας, να μην μπορέσει η Κύπρος ποτέ να βρει διεθνές στήριγμα ανεξαρτησίας της. Η συνέχεια είναι προφανής και σύντομη. Θα πουν στους πεινώντες να τους δώσουν τα πετρέλαια του νησιού, μπας και επιζήσουν. Ακόμη όμως και για να το κάνουν, οφείλουν «να τα βρουν» με τους Τουρκοκύπριους, να διαλύσουν το κράτος τους με παραλλαγή του σχεδίου Ανάν, καθιστάμενοι «κοινότητα εις αναζήτηση (και μη ανεύρεση) διεθνούς κηδεμόνα». (Ειρήσθω εν παρόδω, η διχοτόμηση, απώλεια της μισής είναι χίλιες φορές καλύτερη από το σχέδιο Ανάν, απώλεια ολόκληρης της Κύπρου).

 

Σταδιακά, ένα διαρκώς μεγαλύτερο μέρος του γηγενούς ελληνικού πληθυσμού θα εγκαταλείπει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το νησί, όπου θα διατηρηθεί η «ταμπέλα» «Κυπριακή Δημοκρατία», χωρίς να είναι ούτε Κυπριακή, ούτε Δημοκρατία. Καταστρεφόμενες, Κύπρος και Ελλάδα θα καταστούν το πρώτο υπόδειγμα θεμελιώδους σημασίας για τον νέο ολοκληρωτικό κόσμο και την παγκόσμια τάξη στην ίδια την Ευρώπη. Μια πάμπλουτη ελληνόφωνη ολιγαρχία, αυτή που εκπροσωπεί ο Αναστασιάδης σήμερα, θα επιστατήσει σε αυτή τη διαδικασία, όπως ακριβώς οι πάμπλουτες ολιγαρχίες των ελληνιστικών βασιλείων τα παρέδιδαν μόνες τους στη Ρώμη – είχαμε μάλιστα τότε παράγει και τον έξοχο θεωρητικό της υποτέλειας Αίλιο τον Αριστείδη.

 

Αυτό είναι το πρόγραμμα. Αναζητείται ηγέτης, κοινωνία, λαός να το διακόψουν και να το κάνουν επίσης με τρόπο έξυπνο κι ετοιμασμένο, όπως ο Δαυίδ πολέμησε τον Γολιάθ ή ο Πάρις σκότωσε τον Αχιλλέα, γιατί οι μόνοι μέχρι στιγμής που έχουν σχέδια, και Α και Β και Γ και δεν ξέρω πόσα ακόμα, σε Ελλάδα και Κύπρο, είναι οι Πιστωτές, το υποκείμενο του νέου, ευρωπαϊκού και παγκόσμιου ολοκληρωτισμού. Εμείς, σαν μυρμήγκια που ετοιμάζονται να τα πατήσουν, λέμε σαχλαμάρες, κομμάτια και θρύψαλα μιας Αλεξάνδρειας που δεν υπάρχει πια, βλέποντας τη σκιά από τη μπότα που θέλει να μας λειώσει.

 

Ολίγη γεωπολιτική

 

Το σχέδιο δεν είναι μόνο οικονομικο-πολιτικό, είναι και γεωπολιτικό. Μπροστά στα μάτια μας σχηματίζεται μια ζώνη τουρκο-ισραηλινής συγκυριαρχίας υπό αμερικανική καθοδήγηση στη Μεσόγειο. Η Ελλάδα δίνει μεν τις ΔΕΣΠΑ και ΔΕΣΦΑ στους Ρώσους (κάτι είναι κι αυτό, προκειμένου να πάνε στους Αζέρους), αλλά ενταφιάζει, σε «αντάλλαγμα» προς τις ΗΠΑ, τον αγωγό South Stream μετά και τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Με άλλα λόγια, καταστρέφει ένα ενεργειακό σχέδιο που θα μπορούσε να είναι εργαλείο ελληνικής ανεξαρτησίας για να λάβει σε αντάλλαγμα το δικαίωμα να καλέσει Ρώσους στη λεηλασία της!

 

Περί ευρώ

 

Η παληά λίρα της Κύπρου είναι οφθαλμαπάτη, όπως και η κυπριακή ακμή του παρελθόντος. Κι εγώ είχα διάφορες επιλογές όταν ήμουνα είκοσι χρονώ, δεν τις έχω σήμερα. Ο μόνος λόγος για να βγει η Κύπρος από το ευρώ, είναι αν υποχρεωθεί να το κάνει, για να αποφύγει τον δανεισμό και πρέπει τότε να το κάνει, αφού εξαντλήσει όλα τα άλλα μέσα κι αφού βρει τη φωνή της και δώσει τιτάνιο πολιτικό αγώνα μέσα στην ‘Ενωση, της οποίας τυγχάνει μέλος, υπέρ των δικαίων της.

 

Καλά κάνει και τα σκέφτεται και τα μελετά το ΑΚΕΛ του Κυπριανού, αν και εμένα με ανησυχούσε πάντα η στατιστική σύμπτωση με ιδέες που θα άρεσαν, για διάφορους λόγους, στο Λονδίνο και τους Αγγλοσάξωνες. Ο ΓΓ του ΑΚΕΛ εμφανίζεται επίσης λαύρος κατά της Γερμανίας, αλλά σαν κάπως να ξεχνάει τον ρόλο του ΔΝΤ. Σε όσους υποστηρίζουν ότι το Ισραήλ μπορεί να λειτουργήσει ως σύμμαχος, δεν έχω αντίρρηση να δοκιμαστεί η εκτίμησή τους. Ας του ζητήσουν οι Κύπριοι συνδρομή, τώρα που αντιμετωπίζουν τέτοια θανάσιμη απειλή. Είναι μια χώρα με τεράστια  επιρροή στις μεγάλες παγκόσμιες τράπεζες, την ΕΕ και τις ΗΠΑ. ‘Οσο για τις ιδέες του Αρχιεπισκόπου, τι να πούμε και τι να σχολιάσουμε εμείς, συνήθως είναι πολύ καλός δείκτης τι να μην κάνουμε.

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

«To Παρόν της Κυριακής», 28.4.2013

Mη βιώσιμο χρέος – το «απόλυτο όπλο» καταστροφής

Aπολογισμός και προοπτικές μετά την κυπριακή καταστροφή

                     

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Κonstantakopoulos.blogspot.com

 

Το κυριότερο χαρακτηριστικό της κατάστασης που ζούμε σε Ελλάδα και Κύπρο είναι ότι δεν καταλαβαίνουμε τι και γιατί συμβαίνει, ή πάντως το καταλαβαίνουμε πολύ λίγο. Στην Ελλάδα σε λίγο δεν θα έχουμε μισθούς και συντάξεις, ο μισός πληθυσμός είναι ήδη άνεργος, η ελληνική οικονομία είναι ένα κουφάρι. Οι ‘Ελληνες μεταναστεύουν με όλο και ταχύτερους ρυθμούς από δύο κράτη που σταδιακά παύουν να υπάρχουν. Είναι τόσο απίστευτα αυτά, που δεν πιστεύουμε ότι συμβαίνουν, προτού συμβούν και σε μας τους ίδιους – αλλά, τότε, είναι πια αργά για να αντιδράσουμε. ‘Ένα περιβάλλον ολοκληρωτισμού εγκαθίσταται σε μια χώρα όπου οι τηλεοράσεις αναστάτωσαν τους τηλεθεατές με τους τρεις νεκρούς της Βοστώνης (και τα κόμματα, ακόμα και της αριστεράς έσπευσαν να βγάλουν ανακοινώσεις, υποβάλλοντας τα σέβη τους στις ΗΠΑ), αλλά δεν είπαν κουβέντα για τους οκτώ ‘Ελληνες αυτόχειρες, μεταξύ των οποίων και μια κοπελίτσα που αυτοπυρπολήθηκε, στις 48 ώρες που προηγήθηκαν της βόμβας στις ΗΠΑ. ‘Όχι μόνο ζούμε ήδη σε περιβάλλον δικτατορίας, είναι πολύ πιο αποτελεσματική (και αόρατη) από αυτές που γνωρίσαμε, όσοι γνωρίσαμε.

 

Ειδικά στην Κύπρο, προκαλεί κατάπληξη η έλλειψη ικανοποιητικής  κατανόησης του τι συμβαίνει από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού του νησιού. Από τον Νοέμβριο του 2002, στηριζόμενοι στις πρώτες πληροφορίες για το τι θα περιείχε το σχέδιο Ανάν, υπογραμμίσαμε, στον «Κόσμο του Επενδυτή», ότι πρόκειται για σχέδιο που αποβλέπει στην κατάλυση του κυπριακού κράτους – αυτό που πετυχαίνει δηλαδή ένας εισβολέας με χρήση στρατιωτικής βίας. Σχέδιο αποκαλυπτικό και πρωτοποριακό για τον επερχόμενο, παγκόσμιο ολοκληρωτισμό.

 

 

Το κυπριακό ως αποικιακό πρόβλημα και η μετααποικιακή κουλτούρα Κύπρου/Ελλάδας

 

Στου κουφού την πόρτα, βέβαια, όσο θέλεις βρόντα. Η κρατική κουλτούρα είναι τελείως υποτυπώδης σε Κύπρο και Ελλάδα, με αποτέλεσμα να συζητάμε στα σοβαρά να δεχτούμε τέτοια τέρατα. Επιπλέον, επειδή ζούμε επί δεκαετίες σε συνθήκες μιας, φαινομενικά, κάπως κυρίαρχης κρατικής υπόστασης, δεν καταλαβαίνουμε τι μπορεί να σημαίνει να μην υπάρχει – τη θεωρούμε αυτονόητη, όπως και τον αέρα. Αν μας τον κόψουν καταλαβαίνουμε πολύ γρήγορα τι σημαίνει, αλλά είναι αργά.

 

Υπάρχει και ένας άλλος λόγος που η πολιτική ελίτ δεν ήθελε να ακούσει σε Κύπρο-Ελλάδα. Το σχέδιο Ανάν δεν έδινε τη Κύπρο στην Τουρκία. Την έδινε στην Αγγλία, την Αμερική και, εμμέσως, στο Ισραήλ, δια της επιρροής που έχει στις δύο προηγούμενες, ιδίως αναφορικά με την πολιτική και διπλωματία τους στη Μεσόγειο. Ο μηχανισμός που το έκανε αυτό, ήταν η «τρόικα» των ξένων δικαστών και μια σειρά άλλες «τρόικες», την πραγματική λειτουργία των οποίων αναλύσαμε σε δύο βιβλία και που δεν διαφέρουν στην πραγματικότητα πολύ από το Δικαστήριο στη «Δίκη» του Κάφκα ή τον «Δικτάτορα» του Καρλ Σμιτ (1). Αλλά βέβαια, η κυπριακή και ελλαδική πολιτική ελίτ δεν είχε καμιά όρεξη να τα βάλει με παγκόσμιους «νταβατζήδες» - από τους δεσμούς με τους οποίους, άλλωστε, αντλεί εν πολλοίς τις αμύθητες περιουσίες που απέκτησε, διαχειριζόμενη τα δύο κράτη.

 

Γι΄αυτό και η μεγάλη πλειοψηφία ακόμα και των επικριτών του σχεδίου Ανάν, με ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις, μιλούσε κυρίως για «τουρκοποίηση» του νησιού, αποφασισμένη να παραμείνει τυφλή στον κυριαρχικό ρόλο της Βρετανίας και των ΗΠΑ, στο (δια του σχεδίου Ανάν και από τότε) έμμεσο βέτο του Ισραήλ στους όρους εκμετάλλευσης κυπριακών υδρογονανθράκων και στον αποκλεισμό κάθε αυτόνομης ευρωπαϊκής στρατιωτικής παρουσίας από το νησί.

 

Η αναμφισβήτητη ιστορική αλήθεια είναι ότι ουδέποτε η «Αυτοκρατορία», υπό όλες τις μορφές και όλα τα κέντρα της, βρετανική, αμερικανική ή χρηματιστική, δεν αποδέχθηκε ότι είναι ποτέ δυνατόν οι κάτοικοι του νησιού της Κύπρου, με τέτοια τεράστια στρατηγική σημασία, να παίζουν οποιονδήποτε ρόλο στη διακυβέρνησή του. Δεν θέλουν να δώσουν το νησί ούτε στους ‘Ελληνες, ούτε στους Τούρκους. Για τον εαυτό τους το θέλουν. Κι αν το πάρουν, δεν νομίζω ότι οι ‘Ελληνες τουλάχιστον θα έχουν πολύ μέλλον επάνω του, ούτε και καλό μέλλον. Η ελληνοτουρκική διαμάχη είναι ασφαλώς κρίσιμος παράγων, είναι δευτερογενής όμως – κατ’ ουσίαν, το κυπριακό πρόβλημα ήταν πρωτογενώς και παραμένει πάντα, σε μεγάλο βαθμό, αποικιακό πρόβλημα.

 

 

Παγίδες και προδοσίες

 

Το σχέδιο Ανάν ήταν μια φάκα χωρίς τυρί – το εκπληκτικό ήταν ότι παρολίγον να την καταπιούμε ακόμα κι έτσι! Μετά, παρουσιάστηκαν διάφορα άλλα «τυριά»: πρώτον, η δυνατότητα του απερίγραπτου Δημήτρη Χριστόφια να γίνει Πρόεδρος και να λύσει, τρομάρα του, το κυπριακό, ελπίζοντας και «Νόμπελ Ειρήνης», στηρίζοντας την επιδίωξη της Αγγλίας να απαλλαγεί από τον Παπαδόπουλο. ‘Όταν όλοι έτρεχαν και τον «έγλυφαν», γράψαμε ένα βιβλίο 350 σελίδων (2) προειδοποιώντας τον ότι, με αυτή την πολιτική, κινδυνεύει να καταστρέψει την κυπριακή αριστερά, βάζοντας τις βάσεις της καταστροφής του κυπριακού κράτους. Δυστυχώς, κατάφερε και τα δύο σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό.

 

Μετά ήρθαν οι ΑΟΖ, τα πετρέλαια και η συμμαχία με το Ισραήλ. Προειδοποιήσαμε πάλι ότι πρόκειται περί γιγαντιαίας φάκας για να αντιμετωπισθούμε περίπου ως τρελλοί. Μέχρι προ έξη μηνών η Κύπρος εθεωρείτο υπόδειγμα επιτυχούς πολιτικής. Σήμερα, το τόσο επιτυχές κυπριακό κράτος πνέει τα λοίσθια, Ισραήλ και Τουρκία είναι περισσότερο σύμμαχοι από ποτέ και τα πετρέλαια όλοι καταλαβαίνουμε καλά ποιος θα τα πάρει. Η όλη στρατηγική σύλληψη «ΑΟΖ, πετρέλαια, Ισραήλ», μάλλον θα πρέπει να καταχωρηθεί στα μεγαλύτερα παραδείγματα στρατηγικής τύφλωσης στην παγκόσμια ιστορία, για να μην πούμε τίποτα βαρύτερο και θεωρηθούμε αγενείς. (Και θα πρέπει να περιμένουμε μάλλον τους ιστορικούς του μέλλοντος να ψάξουν τι ακριβώς συνέβη στο Μαρί, προσκομίζοντας περισσότερα στοιχεία από όσα εμείς διαθέτουμε).  

 

Μεσολάβησε η μεγάλη απάτη και προδοσία με τον χρηματοπιστωτικό τομέα του νησιού που άλλοι είναι αρμοδιότεροι ημών να ερευνήσουν και αναλύσουν. Πάντως είναι προφανές ότι το ΑΚΕΛ, στο μέτρο που εκφράζει ιστορικά και εκ των πραγμάτων, τις λαϊκές τάξεις στην Κύπρο απέτυχε οικτρά να υπερασπιστεί τα πιο ζωτικά, θεμελιώδη συμφέροντά τους.

 

Απομένει τώρα να κάνει «ταμείο» η Αυτοκρατορία. Πρώτον να καταλύσει το κυπριακό κράτος βάζοντάς το στον μηχανισμό εξυπηρέτησης μη βιώσιμου χρέους. Δεύτερο να το εξαναγκάσει σε ένα νέο σχέδιο Ανάν. Θα έχει έτσι δύο τρόικες, την «τρόικα Ανάν» και την «τρόικα Μνημονίου». Τρίτον να του πάρει τα πετρέλαια. Τέταρτον, να βρει έναν τρόπο να σπάσει (νομίμως) τον τσαμπουκά της ελληνοκυπριακής πλειοψηφίας και να την αναγκάσει, σιγά-σιγά, να τα μαζεύει και να αναχωρεί. ‘Οσοι μείνουν, θα γίνουν όμηροι προς εκβιασμό της μητροπολιτικής Ελλάδας.

 

Μη βιώσιμο χρέος: «ατομικό όπλο» της Αυτοκρατορίας

 

Για τους λόγους αυτούς είναι ζήτημα επιβίωσης του κυπριακού ελληνισμού να μην μπει στον μηχανισμό μη βιώσιμου χρέους, ενός χρέους που ο Ανδρέας Παπανδρέου μεγαλοφυώς προέβλεψε ότι ή θα το καταστρέψει το έθνος ή θα καταστραφεί από αυτό (αν και δεν έκανε και πολύ πράγματα, το αντίθετο, προς αποφυγή αυτής της καταστροφής)

 

Τι σημαίνει μη βιώσιμο χρέος; Σημαίνει ότι έχεις εισόδημα 2000 ευρώ και πρέπει να πληρώνεις κάθε μήνα 3000. Αν επιμείνεις να το πληρώνεις, πρέπει να αρχίσεις να ξεπουλάς περιουσία, μετά να πουλάς το νεφρό σου ή στο τέλος να στέλνεις την κόρη σου στο μπαρ να βγάζει μεροκάματο. Δεν μιλάμε καν για «αποικία χρέους». Είναι «καταστρεφόμενη και λεηλατούμενη αποικία χρέους».

 

Για να το κάνουμε λιανά. Αν έχεις τρία σπίτια και χρωστάς ένα, πουλάς ένα και ξεχρεώνεις την τράπεζα. Αν έχεις ένα σπίτι και χρωστάς τρία, πουλάς το ένα, κρύβεις τα λεφτά και κηρύσσεις χρεωκοπία.

 

Αυτά δεν είναι πρωτοτυπία. Το μη βιώσιμο χρέος ήταν το κλασικό όπλο των τσιφλικάδων που χρέωναν τους ακτήμονες, τους έπαιρναν τις περιουσίες, τους έπαιρναν τις κόρες και τους έκαναν κολλήγους. Το εθνικό έγκλημα των Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά ήταν αυτό που λένε για επιτυχία τους, η «μη χρεωκοπία» της Ελλάδας.

 

Επειδή Ελλάδα και Κύπρος είναι μέλη της ευρωζώνης και της ΕΕ, μιας υπερεθνικής οντότητας δηλαδή με πολλά σχεδόν κρατικά χαρακτηριστικά, προ της χρεωκοπίας, όφειλε να μεσολαβήσει ένα ενδιάμεσο, αλλά πολύ σημαντικό στάδιο, αυτό της διαπραγμάτευσης που δεν έγινε ή/και, εναλλακτικά, της αναζήτησης άλλης πηγής εξωτερικού δανεισμού (Ρωσία, Κίνα π.χ.). Βεβαίως, όταν λέμε διαπραγμάτευση δεν εννοούμε παρακάλια και γονυκλισίες, εννοούμε με χρήση όλων των πολιτικών και θεσμικών εργαλείων που παρέχει η ιδιότητα του μέλους της ευρωζώνης και της ΕΕ, μια διαπραγμάτευση βέβαια που, για να την κάνεις, πρέπει να αισθάνεσαι ο ίδιος Ευρωπαίος, υπό την καλύτερη έννοια του όρου, δηλαδή κυρίαρχο, αυτεξούσιο υποκείμενο. ‘Όχι κουτσαβάκης που τον κάλεσαν στα «τραπέζια των δυνατών» και δεν μπορεί να τους κάνει τον έξυπνο, όπως περίπου είπε, το 2008, ο υποψήφιος της κυπριακής δεξιάς κριτικάροντας τον Παπαδόπουλο.

 

‘Όταν λέμε επίσης αναζήτηση διεθνών συμμαχιών, δεν εννοούμε μια κυβέρνηση που θέλει να δώσει την Κύπρο στο ΝΑΤΟ, τα πετρέλαια στο Ισραήλ και κοροϊδεύει την παγκόσμια κοινωνία με δήθεν αποστολές στη Μόσχα.

 

Αν οι διαδικασίες αυτές αποδεικνυόντουσαν άκαρπες, τότε θα πηγαίναμε σε στάση πληρωμών και, ενδεχομένως εισαγωγή μέσου πληρωμής, αν δεν μπορούσε να γίνει αλλοιώς. Γιατί αυτό που ξεχνάνε οι υπέρμαχοι της εξόδου από το ευρώ, είναι ότι η λίρα ήταν καλό νόμισμα όταν το έκοβε ένα κράτος σε ακμή, όχι ένα κατεστραμμένο κράτος. Κι ότι επίσης νόμισμα σημαίνει και κράτος. Ο σκοπός δεν είναι να φύγουμε από μια απαράδεκτη ΕΕ για να βρεθούμε, καταστρεφόμενοι, στην αγκαλιά μιας ζώνης τουρκο-ισραηλινής επιρροής και αιματηρού χάους, υπό αμερικανική επικυριαρχία, που φτιάχνεται τώρα μπροστά στα μάτια μας στη Μεσόγειο.

 

Φυσικά, η χρεωκοπία δεν είναι διόλου ευχάριστη κατάσταση και σημαίνει απότομη πτώση του βιοτικού επιπέδου, ενώ και η έξοδος από το ευρώ συνιστά και βαριά γεωπολιτική επιλογή. Φυσικά πρέπει να έχει κανείς προετοιμαστεί για όλα αυτά με πολλούς πολιτικούς και οικονομικούς τρόπους, αντί να χάφτει μύγες με ανοιχτό το στόμα, απορώντας τι είναι όλα αυτά που γίνονται. Αλλά είναι η μόνη που επιτρέπει τελικά την επιβίωση, σε τέτοια κατάσταση. Μόνο κάποιος πραγματικά αποφασισμένος να φτάσει μέχρις εκεί, θα μπορούσε ίσως να την αποφύγει.

 

Περιττό να επισημάνουμε ότι είναι πιο πιθανό να γίνω εγώ αστροναύτης και να κάνω κρουαζιέρες στον Πλούτωνα, παρά να σωθεί η Κύπρος με τον «Υπερεφιάλτη» Αναστασιάδη και το τραπεζικό προσωπικό της νήσου στις θέσεις τους.

 

 

 

(1) «Η Αρπαγή της Κύπρου», (Λιβάνης, 2004), Η Κύπρος σε παγίδα» (Λιβάνης, 2008)

 

(2) «Η Κύπρος σε παγίδα» (Λιβάνης, 2008)

 

Δημοσιεύτηκε στον «Δρόμο της Αριστεράς», 27.4.2013

Γιατί έσπασε ο άξονας Λευκωσίας-Μόσχας

Συνέντευξη του Αλεξάντρ Ντούγκιν στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

 

Συνέντευξη στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

 

Πρώτη φορά από την έναρξη της κυπριακής κρίσης, ένας υψηλά ιστάμενος παράγων της ρωσικής πολιτικής, ο Αλεξάντρ Ντούγκιν, «εξ απορρήτων» του Προέδρου Πούτιν, αν τουλάχιστον πιστέψουμε τον αγγλοσαξωνικό τύπο, λύνει τη σιωπή του αποκαλύπτοντας «τι παίχτηκε» μεταξύ Λευκωσίας και Μόσχας και στέλνοντας ένα έμμεσο πλην σαφές μήνυμα προς Κύπρο-Ελλάδα. Οι απαντήσεις του είναι αποκαλυπτικές για το πως βλέπουν τις κυπριακές εξελίξεις διαφορετικές τάσεις μέσα στην ρωσική ελίτ, τάσεις που εκδηλώθηκαν στην αποκλίνουσα ρωσική συμπεριφορά στη Λιβύη και τη Συρία. Ο κ. Ντούγκιν εκφράζει μάλλον πεσιμιστικές προβλέψεις για τις αμερικανικές επιδιώξεις στη Αν. Μεσόγειο, προβλέποντας χαοτικές καταστάσεις σε όλα τα κράτη της περιοχής, περιλαμβανομένων Ελλάδας και Κύπρου.    

 

Επικεφαλής της έδρας κοινωνιολογίας των διεθνών σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Λομονόσωφ (ρωσικό «Χάρβαρντ»), ο Ντούγκιν θεωρείται από τους σημαντικότερους «ιδεολόγους» της Ρωσίας του Πούτιν. Είναι ο ιδρυτής της σύγχρονης ρωσικής γεωπολιτικής, αρχιτέκτων της «πατριωτικής», «ευρασιατικής» στροφής του Ρώσου Προέδρου. Τα βιβλία του, μεταφρασμένα σε πολλές γλώσσες, διδάσκονται στις στρατιωτικές ακαδημίες της Ρωσίας (και της Τουρκίας). Έχει δώσει διαλέξεις σε Σταίητ Ντηπάρτμεντ και Πεντάγωνο, ενώ ασκεί μεγάλη επιρροή στους κύκλους στρατού και υπηρεσιών.    

 

Για τους ‘Ελληνες έχει τεράστια σημασία να αντιληφθούμε τι ακριβώς «παίζεται» στα διεθνή κέντρα, με τα οποία η Αθήνα δεν επικοινωνεί παρά υποτυπωδώς και δεν αναπτύσσει στρατηγικό διάλογο, περιοριζόμενη κυρίως σε «φωτογραφήσεις» πολιτικών για εσωτερική κατανάλωση, τη στιγμή που η Ελλάδα βρίσκεται σε πρωτοφανή κρίση και αποτελεί μια από τις πρώτες προτεραιότητες της πολιτικής όλων των μεγάλων δυνάμεων! Από μόνη της, η κατάσταση αυτή μπορεί να προκαλέσει και έχει ήδη προκαλέσει τεράστια καταστροφή σε μια χώρα, η ιστορία της οποίας ήταν, κατά πολύ μεγάλο ποσοστό, αντανάκλαση γεωπολιτικών ανταγωνισμών.  

 

Η σχέση Κύπρου-Ρωσίας υπήρξε διαχρονικά ζωτικής σημασίας ακόμα και για την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η παρέμβαση της Μόσχας στον Τζόνσον, κατόπιν παράκλησης του Μακαρίου, που διεβίβασε στον Χρουστσώφ ο Λυσσαρίδης, και στη συνέχεια του Τζόνσον στον Ινονού, απέτρεψε την τουρκική εισβολή το 1964. Η Μόσχα υποστήριξε μόνιμα την Κύπρο στον ΟΗΕ εμποδίζοντας με βέτο την επίσημη υιοθέτηση του σχεδίου Ανάν ως πλαισίου λύσης. Η Ρωσία ήταν η μόνη δύναμη που δέχτηκε να εφοδιάσει την Κύπρο με απαραίτητο αμυντικό εξοπλισμό που δεν έδιναν άλλοι.  

 

Δις διαταράχτηκε έντονα η ρωσο-κυπριακή σχέση με τραγικές συνέπειες. Η πρώτη το 1974, όταν η ελληνική κυβέρνηση, υπό τον Ιωαννίδη, οργάνωσε το πραξικόπημα. Η δεύτερη πρόσφατα, με την χρηματιστική κρίση. Την πρώτη φορά, το αποτέλεσμα ήταν η εισβολή και κατοχή της μισής Κύπρου. Τι θα γίνει τώρα απομένει να δούμε. Το βέβαιο πάντως, διαπιστωμένο από ιστορική εμπειρία δύο αιώνων, είναι ότι Λευκωσία και Αθήνα δεν μπορούν να ασκήσουν διπλωματία μη λαμβάνοντας υπόψιν τον παράγοντα «Ρωσία» – ακριβέστερα μπορούν, με καταστρεπτικά όμως αποτελέσματα.

 

Ερ. Η κυβέρνηση Χριστόφια είχε ζητήσει από τη Ρωσία ένα μικρό για τα δεδομένα σας δάνειο που θα μπορούσε ίσως να εμποδίσει ή καθυστερήσει την πτώση της Κύπρου υπό τον έλεγχο της «τρόικας».  Θεωρείτε ορθή την απόφαση, στο φως όσων ακολούθησαν;

 

Απ. Στο μέτρο που αντιλαμβάνομαι, ο κ. Χριστόφιας ήταν ένας περισσότερο ή λιγότερο κατάλληλος πολιτικός ηγέτης, που διέπραξε όμως σοβαρά τακτικά λάθη. Η Ρωσία τον υποστήριξε μέχρις ενός σημείου. ‘Ισως, έπρεπε να είμαστε πιο συνεπείς και επίμονοι…Αλλά, από τη στιγμή που έγινε σαφές ότι ο Χριστόφιας επρόκειτο να χάσει τις εκλογές, η Μόσχα συμπεριφέρθηκε με ρεαλιστικό, πραγματιστικό τρόπο. Αναγνωρίζω ότι ήταν σφάλμα μας. Το Κρεμλίνο δεν διέγνωσε εγκαίρως τη σημασία της γεωπολιτικής μάχης για την Κύπρο. ‘Ετσι, ο ερχομός του Αναστασιάδη υπήρξε πραγματική καταστροφή για Κυπρίους, ‘Ελληνες και Ρώσους. Ο έλεγχος του νησιού, με στρατηγική σημασία-κλειδί πέρασε, όπως είπατε, σε τρίτο μέρος, την τρόικα. Μπορώ να το εξηγήσω αυτό μόνο με τον πρώιμο εισέτι χαρακτήρα γεωπολιτικής συνείδησης της κυβέρνησης Πούτιν, με τη μεγάλη αδράνεια της ρωσικής διπλωματίας και, ποιος ξέρει, με μια αποτελεσματική στρατηγική αντεπιχείρηση της ατλαντικής πτέρυγας της ρωσικής ελίτ, που δεν την έχει πλήρως εκκαθαρίσει ο Πούτιν.  Το βλέπουμε στην προσπάθεια ορισμένων ομάδων, που εκπροσωπεί αυτός ο Σεργκέι Καραγκάνωφ, επισκεπτόμενο μέλος του αμερικανικού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR), να πείσουν τον Πούτιν να μην αναμειχθεί στις κυπριακές υποθέσεις και να μείνει μακριά από την ελληνική πολιτική…Θάπρεπε να είχαμε προβλέψει το δραματικό αποτέλεσμα…Δεν το προβλέψαμε. Δεν θα δικαιολογήσω την παθητικότητά μας

 

Ερ. Μετά τις πρόσφατες αποφάσεις του Eurogroup και το ανεπιτυχές ταξίδι του Κυπρίου Υπουργού Οικονομικών στη Μόσχα, πολλοί ‘Ελληνες συμπέραναν ότι η Ρωσία δεν μπορεί ή θέλει να βοηθήσει δύο κράτη σε οικτρή κατάσταση.

 

Απ. Νομίζω ότι, δυστυχώς, όλη η ιστορία με τον Αναστασιάδη και την κυβέρνησή του είναι μια επιτυχής ατλαντική συνωμοσία. ‘Όλα όσα κάνει ο Αναστασιάδης μετά την εκλογή του δείχνουν ότι χειραγωγείται από εξωτερικές δυνάμεις που επιδιώκουν να θέσουν την Κύπρο υπό τον άμεσο έλεγχο των ΗΠΑ και της παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας. Τα δήθεν βήματα προς τη Ρωσία είναι κοροϊδία. Ο κ. Σαρρής, που ήδη άλλωστε απομακρύνθηκε, έμεινε στη Μόσχα παίζοντας ένα είδος θεάτρου, αρνούμενος όλες τις πραγματικές ρωσικές προτάσεις στον τομέα της οικονομίας, των δανείων κλπ. Αυτοί που ήρθαν σε επαφή μαζί του συμπέραναν ότι πραγματική του επιδίωξη ήταν να παραστήσει ότι έχει μια δραστηριότητα, ενώ όλες οι πραγματικές αποφάσεις του κυπριακού κράτους λαμβάνονταν αλλού.

 

Η δική μου εκτίμηση είναι ότι υπάρχει στρατηγική των ΗΠΑ και των παγκοσμιοποιητικών κύκλων για την πρόκληση χάους σε Ελλάδα και Κύπρο, να εκραγεί η κοινωνική-οικονομική κατάσταση και να οδηγηθούν και τα δύο κράτη, με ισχυρές ορθόδοξες χριστιανικές ταυτότητες, υπό τον άμεσο έλεγχο Αμερικανών στρατηγικών και της χρηματιστικής ολιγαρχίας. Αυτό προϋποθέτει την εξασθένιση και το σπάσιμο όλων των υπαρχόντων δεσμών με την Ρωσία, «χερσαία δύναμη» σε όρους γεωπολιτικής. Αυτό επηρεάζει καταρχήν όλα τα κοινά σχέδια στον τομέα ενεργειακού εφοδιασμού. Τα περισσότερα σχετικά σχέδια σαμποταρίστηκαν από την ελληνική πλευρά εναντίον των ελληνικών συμφερόντων, με την άμεση παρέμβαση των ατλαντιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ.

 

Ερ. Ανακοινώνοντας την απόφασή του, Eurogroup και ΔΝΤ κατέστρεψαν σχεδόν κυπριακές τράπεζες, οικονομία και κράτος. Τι είναι, πόλεμος; ‘Εχει μέλλον το εθνικό κράτος;

 

Απ. Η περίπτωση της Κύπρου αποδεικνύει τον εξαιρετικά τρωτό χαρακτήρα της κυριαρχίας στην μεταμοντέρνα εποχή της παγκοσμιοποίησης. Δεν θέτει τοπικά αλλά παγκόσμια προβλήματα. Μπορούμε να διατηρήσουμε την ίδια την αρχή του εθνικού Κράτους ή έφτασε πράγματι ο καιρός της παγκόσμιας κυβέρνησης, περάσαμε ήδη το σημείο μη επιστροφής;

 

Από τη δική μου άποψη, το εθνικό Κράτος δεν μπορεί να σταθεί πια – ή μπορεί, αλλά όχι πολύ. Οι μέρες του είναι μετρημένες. Το αληθινό πρόβλημα είναι αλλού: η μέλλουσα παγκόσμια τάξη θα είναι μονοπολική, στα χέρια της παγκόσμιας, κυρίως δυτικής χρηματιστικής ολιγαρχίας, ή πολυπολική. Τα BRICS είναι είδος προπλάσματος για αυτό που μπορεί να γίνει. Υπάρχουν χώρες με περιορισμένη ελευθερία επιλογών, σταθερά ενσωματωμένες στην παγκόσμια Δύση ή άλλες καταδικασμένες να πάνε στην πολυπολική λέσχη. Υπάρχουν αυτές που μπορούν να διαλέξουν. Κύπρος και Ελλάδα   ανήκουν στην τελευταία κατηγορία. Η συμπερίληψή τους στο παγκόσμιο, αμερικανο-κεντρικό ατλαντικό σύστημα συνιστά μια ορισμένη βία, ένα είδος γεωπολιτικού «βιασμού». Η Ευρασία προτείνει αξιοπρεπή και ελεύθερη συμμαχία. Αλλά συμφωνώ, όπως είπα και προηγουμένως, ότι η Ρωσία πρέπει να φερθεί και εκείνη με την Κύπρο και την Ελλάδα κατά πολύ έξυπνο και αξιόπιστο τρόπο…

 

Ερ. Αν πέσει κι ο ‘Ασαντ, μοιάζει σαν η ρωσική στρατηγική παρουσία να εξοβελίζεται από τη Μεσόγειο…

 

Απ. Πρόκειται για συνεχιζόμενη επίθεση εναντίον μας και του πολυπολικού παγκόσμιου σχεδίου μας. Αμφιβάλω ότι το σχέδιο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, που πραγματοποιείται κάτω από τα μάτια μας, μπορεί να οδηγήσει σε σταθερότητα. Οι ΗΠΑ ποντάρουν στο χάος. Δεν υπάρχει θετική επιδίωξη. Η Τουρκία, επεμβαίνοντας στη Συρία και την αραβική περιοχή προετοιμάζει την δική της διάσπαση. Το Ισραήλ θα διαλυθεί από τις εσωτερικές του αντιθέσεις. Φοβάμαι ότι η ίδια μοίρα αιματηρής καταστροφής περιμένει όλα τα άλλα κράτη της ανατολικής Μεσογείου. Η Λιβύη, μετά το τέλος του Καντάφι, δεν είναι πιο δημοκρατική και ειρηνική, ούτε και το Ιράκ. Στην αμερικανική στρατηγική αιματηρής αναταραχής δεν είναι εύκολο να αντιπαραθέσεις κάτι. Η παληά στρατηγική ισορροπίας των δυνάμεων δεν μπορεί να σταθεί αιώνια, η εντροπία διαβρώνει καθεστώτα που εγκαθιδρύθηκαν σε άλλες εποχές. Η Ρωσία πρέπει να προσπαθήσει να σκεφτεί κάτι εντελώς νέο, το ευρασιατικό ανάλογο του σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής, στην αντίθετη κατεύθυνση. Μας λείπει τώρα αυτό και χάνουμε πολύτιμο χρόνο.  

 

Ερ. Τουρκία, Ισραήλ, Ιράν, Κούρδοι…’Ολα αλλάζουν ταχύτατα.

 

Απ. Η κύρια τάση σε Τουρκία και Ισραήλ είναι τώρα ατλαντική. Η Τουρκία χρησιμοποίησε την ιστορία του «Μαβί Μαρμαρά» για να ενισχύσει, στην κατεύθυνση που υπέδειξαν οι ΗΠΑ, την επιρροή της στον αραβικό κόσμο προετοιμάζοντας την επέμβαση στη Συρία. Το Ισραήλ τη χρησιμοποίησε για να προσεγγίσει Ελλάδα-Κύπρο, προς κύριο συμφέρον των ατλαντιστών. Η συμφιλίωση Τουρκίας-Ισραήλ είναι λογική, γιατί οι δύο χώρες πέτυχαν στο μεσοδιάστημα της υποτιθέμενης «διαμάχης» τους, τις τακτικές, αλλά στην πραγματικότητα αμερικανικές επιδιώξεις τους. Ισραήλ και Τουρκία ακολουθούν οδικό χάρτη τρίτης πλευράς. Αυτά είναι βήματα προετοιμασίας εισβολής στο Ιράν, μετά την πτώση του καθεστώτος ‘Ασσαντ.

 

Θεωρώ μάλλον αδύνατη την κουρδο-τουρκική συμφιλίωση. Κούρδοι και  Τούρκοι είναι υπό αμερικανική καθοδήγηση, αλλά τη χρησιμοποιούν για αντίθετους σκοπούς. Η Τουρκία να ενισχύσει την εθνική συνοχή της, οι Κούρδοι να δημιουργήσουν εθνικό κράτος. Το τουρκικό Κουρδιστάν δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τη διαδικασία. Νωρίτερα ή αργότερα, η ‘Αγκυρα θα καταβάλει όλο το τίμημα του ατλαντισμού της.

 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real.news, 21.4.2013

 

ΜΕΤΑΞΥ ΔΑΝΤΗ ΚΑΙ ΚΑΦΚΑ

Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΤΑ ΔΟΚΑΝΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ - ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΚΛΗΡΟ ΜΑΘΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Είναι μόνο με πολύ μεγάλη θλίψη που διαπιστώνει κανείς την αδυναμία/απροθυμία των ποικίλων «ελίτ» σε Κύπρο-Ελλάδα να αντιληφθούν τι ακριβώς και γιατί συμβαίνει στις δύο χώρες και πως πρέπει να αντιμετωπισθεί. Κατάσταση που προκαλεί σύγχυση στον ελληνικό λαό, συμβάλλοντας στην κοινωνική, ηθική, ψυχολογική και εθνική αποσύνθεσή του. Αλλά και καθιστά αδύνατη την άμυνα έναντι του ακήρυκτου, μη συμβατικού, μη στρατιωτικού, αλλά πολύ πραγματικού πολέμου που δέχεται ο ίδιος, η δημοκρατία του, τα δύο κράτη του.

 

Είναι εξόχως λυπηρό να βλέπει κανείς το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού της Κύπρου και τον κυπριακό λαό να έχουν πιαστεί σε βαθύτατο ύπνο, μη αντιλαμβανόμενοι, ακόμα και σήμερα, τι ακριβώς συμβαίνει. Κι όμως, εδώ και πάνω από μια δεκαετία επιχειρήθηκε, με άλλη μέθοδο, η αρπαγή του κυπριακού κράτους, όχι από την Τουρκία, αλλά από την «Αυτοκρατορία». Οι Κύπριοι διέκριναν συνεχώς «τυριά» πίσω από διαδοχικές, κολοσσιαίες «φάκες» που στήθηκαν στο δρόμο τους, για τους φέρουν τελικά εδώ που τους έφεραν, όπως την προτροπή Αγγλοαμερικανών στους «κομμουνιστές» να ανατρέψουν τον Παπαδόπουλο, ή τις εύκολες υποσχέσεις για υποθαλάσσιους θησαυρούς και νέους συμμάχους, για την αξία των οποίων, ο γράφων τουλάχιστον, εγκαίρως προειδοποίησε. Ούτε καν από την ελλαδική μνημονιακή καταστροφή δεν έβγαλαν συμπέρασμα! Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι.

 

Μιλάμε φυσικά για το τμήμα των «ελίτ» Ελλάδας-Κύπρου, που διατηρεί ακόμα κάποια ψήγματα πατριωτισμού, μια επαφή και αναφορά στο λαό και τη χώρα του,  κάποια ηθική και ιδεολογία. Δεν μιλάμε για το δυστυχώς συντριπτικότερο,  πάμπλουτο τμήμα τους, που συμπεριφέρεται σήμερα, περί τον Αναστασιάδη στη Λευκωσία, την «τρικομματική» στην Αθήνα, όπως οι ολιγαρχίες των ελληνικών και ελληνιστικών πόλεων κατά τη ρωμαϊκή κατάκτηση. Δεν μιλάμε για τους ανθρώπους του Χρήματος, του Νταβός, που διοικούν σήμερα Ελλάδα-Κύπρο για λογαριασμό των ξένων, με στήριγμα τη διαφθορά ενός τμήματος της κοινωνίας, την απελπισία και αδυναμία ενός άλλου, με κατ’ εξοχήν όπλο τους την παραπλάνηση και την αποθάρρυνση του λαού, την εξατομίκευση, την ιδιώτευση, την πολιτική (ιδίως τηλεοπτική) αποβλάκωση και αποεθνικοποίηση της ελληνικής νεολαίας.

 

Νέες Τάξεις στο Καθαρτήριο του Μνημονίου

 

Ζούμε σήμερα, λαός και «ελίτ», όλο και περισσότερο εντός εικονικότητος («virtuality») και όχι πραγματικότητος (reality). Ακούμε τα ραδιόφωνά μας να αναφέρονται δια μακρών σε τρεις νεκρούς μιας βόμβας στις ΗΠΑ, όχι όμως στους χιλιάδες αυτόχειρες, τα θύματα του Μνημονίου, δολοφονημένους από τις πολιτικές Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά. Οι παληές τάξεις που ξέραμε και αντιστοιχούσαν σε μια θέση σε ένα σύστημα που λειτουργούσε, μπαίνουν στο αποτρόπαιο «μίξερ»  του Μνημονίου που, όπως το Καθαρτήριο του Δάντη, θέλει να μας στριμώξει σε τρεις νέες βασικές τάξεις, προσδιορισμένες όλο και περισσότερο από τη θέση τους στη Δίνη του Θανάτου, μέσα σε ένα «κλίμα» που θυμίζει Κάφκα, ‘Οργουελ ή Ζαμιάτιν:

 

α) τους «υπάνθρωπους», κατεστραμμένους συμπολίτες μας που παραιτήθηκαν πια από τη διεκδίκηση της ανθρώπινης ιδιότητας,

 

β) τα «γαϊδούρια», όσους επιβιώνουν ακόμα προστατεύοντας όσο μπορούν τα λεφτά που τυχόν έχουν και ένα Εγώ όλο και φτωχότερο, καθώς το απαλλάσσουν βιαστικά από τα τελευταία ίχνη ανθρωπισμού, αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, συναισθηματικής και ηθικής νοημοσύνης, νομίζοντας ότι θα γλυτώσουν

 

γ) τα «καθάρματα», αυτούς που εκμεταλλεύονται και οργανώνουν την καταστροφή.

 

Μετά από τρία χρόνια Μνημονίου, η ελληνική οικονομία και το ελληνικό κράτος μοιάζουν κουφάρια, απομιμήσεις οικονομίας και κράτους, δέρμα ενός φιδιού που δεν υπάρχει πια. Τώρα, η Κύπρος κινδυνεύει να καταστραφεί πολύ πιο γρήγορα από την Ελλάδα.

 

 

Μη βιώσιμο χρέος: «ατομικό όπλο» του Χρήματος. Γιατί το Μνημόνιο θα καταστρέψει την Κύπρο

 

Ας υποθέσουμε ότι έχετε εισόδημα 2000 ευρώ που ανταποκρίνεται περίπου στις ανάγκες σας. Αν πληρώνετε 200 ή 300 ευρώ για αποπληρωμή δανείου, κανένα πρόβλημα. Αν πληρώνετε 1000 ευρώ τον μήνα, θα έχετε σοβαρά προβλήματα, αλλά μπορείτε ενδεχομένως να επιβιώσετε, πολύ φτωχότερος και πολύ στριμωγμένος. Αν πρέπει να πληρώνετε 3000 ευρώ τον μήνα και επιμένετε να τα πληρώνετε, τότε θα πουλήσετε ότι έχετε και δεν έχετε σε περιουσιακά στοιχεία, μετά το νεφρό σας, μετά θα βγάλετε την κόρη και τη γυναίκα σας στη Συγγρού. Την τελευταία επιλογή έκαναν για την Ελλάδα οι μνημονιακοί υπό τον έλεγχο των ξένων τον Μάιο του 2010 και επιβεβαιώνουν έκτοτε σε κάθε επίσκεψη της τρόικας.  

 

Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα. ‘Εχετε τρία σπίτια και χρωστάτε την αξία ενός. Πουλάτε ένα από τα τρία, κάτι που δεν σας ευχαριστεί και δίνετε τα λεφτά στην τράπεζα. Αν όμως χρωστάτε τρία και έχετε ένα τι πρέπει να κάνετε; Να το πουλήσετε, να κρύψετε τα λεφτά και να πείτε στην τράπεζα «δεν έχω να σε πληρώσω. ‘Ελα αν θες να δούμε τι θα κάνουμε».

 

Αυτό σημαίνει μη βιώσιμο χρέος. Είναι η κλασική διαδικασία με την οποία οι τσιφλικάδες καταχρέωναν τους ακτήμονες, τους έπαιρναν τα χτήματα και τις κόρες και τους έκαναν δούλους. Κακώς η Ελλάδα έφτασε στη χρεωκοπία τον Μάιο του 2010, στην αδυναμία δηλαδή επαναχρηματοδότησης του χρέους της. Αυτή όμως είναι μια αντικειμενική κατάσταση, που δεν αλλάζει με τα λόγια. Από τη στιγμή που έφτασε έπρεπε να αναγνωρίσει την πραγματικότητα και να την αντιμετωπίσει ορθολογικά: να καλέσει τους πιστωτές σε διακανονισμό, ζητώντας νέα διευθέτηση. Αυτό για το οποίο περηφανεύονται Παπανδρέου, Παπαδήμος και Σαμαράς, ότι δηλαδή απέφυγαν τη χρεωκοπία, είναι ακριβώς το μείζον εθνικό έγκλημα το οποίο διέπραξαν. (1)

 

Μνημόνιο και Δανειακές δεν έκαναν μετά παρά να οργανώσουν όχι καν την «αποικία χρέους» που εγκαθιδρύθηκε έτσι, αλλά μια καταστρεφόμενη αποικία χρέους, μια κατά Σόρος «δίνη θανάτου» (2). Αύξαιναν διαρκώς το χρέος, την πτώση του ΑΕΠ και την ανεργία, εξασθενώντας τη χώρα και καταργώντας κοινωνικά δικαιώματα, μελλοντικές δυνατότητες (αποθεματικά), εγκαθιδρύοντας διαρκή μηχανισμό μεταφοράς περιουσίας και κρατικής κυριαρχίας, διαλύοντας την κοινωνική-εθνική συνοχή και την ιδέα τους ακόμα!

 

Γι’ αυτό η Κύπρος δεν πρέπει να δανειστεί για να «σώσει» τις ήδη νεκρές τράπεζές της. Δανειζόμενη θα καταργήσει το κράτος της, βασική προϋπόθεση επιβίωσης του πληθυσμού της, μετατρεπόμενη στο πρώτο «αεθνικό» «κράτος» της παγκοσμιοποίησης. Γι’ αυτό η Ελλάδα πρέπει να διακόψει το Μνημόνιο.

 

Προτού τα κάνουν αυτά, Ελλάδα και Κύπρος, και είναι πολύ κρίσιμο αυτό, οφείλουν να χρησιμοποιήσουν όλα τα πολιτικά-θεσμικά όπλα που απορρέουν από την ιδιότητά τους ως μελών ευρωζώνης/ΕΕ, αλλά και να εξαντλήσουν όλα τα περιθώρια συμμαχιών με Ρωσία, Κίνα κ.α.. Δυστυχώς, η κυπριακή καταστροφή βρήκε, όπως ήδη σημειώσαμε, σε βαθύτατο ύπνο, πλήρη έλλειψη οποιασδήποτε κατανόησης/προετοιμασίας την Κύπρο, με τον Αναστασιάδη στη θέση Προέδρου!

 

Η κυπριακή τραγωδία είναι σκληρό μάθημα για όσους θέλουν ή αναγκαστούν να διακόψουν τα Μνημόνια στην Ελλάδα, τόσο οπαδούς του “plan A”, όσο και του “plan B”, που άλλωστε μόνο εν συνθέσει κάνουν νόημα. Δεν μπορείς να θέτεις τέτοιες επιδιώξεις, χωρίς σοβαρότατη προετοιμασία εγχώρια και διεθνή, χωρίς προγενέστερη πανευρωπαϊκή πολιτική-επικοινωνιακή αντεπίθεση, χωρίς πολύ σοβαρή νομική προετοιμασία, χωρίς διεθνείς «φίλους» που να μην αποδειχθούν «φίδια».

 

 

 

Σημειώσεις

 

1. Και στο οποίο συμμετείχε απολύτως, ειρήσθω εν παρόδω, εκτός των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και θεσμών, το ΔΝΤ, που ασφαλώς γνώριζε το μη βιώσιμο του ελληνικού χρέους και, εμμέσως πλην σαφώς, αν μη τι άλλο δια της ανοχής της, η Ουάσιγκτον, που, και δεσπόζουσα επιρροή στο Ταμείο διαθέτει και δεν είναι απλός «τουρίστας» στη Μεσόγειο. Ο ρόλος του ΔΝΤ ήταν καθοριστικός και στην περίπτωση της κυπριακής καταστροφής, κάτι που, όλως παραδόξως, δεν σημειώνουν οι (ορθώς) λάβροι επικριτές (αποκλειστικώς) της πολιτικής Μέρκελ-Σόιμπλε

 

2. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, γιατί αποκαλύπτει πιθανώς το plan B των πιστωτών, μια μη σχεδιασμένη, μη επαρκώς προετοιμασμένη έξοδο από Μνημόνιο και ευρώ, σε χαοτικές συνθήκες, για λόγους βαθύτερων γεωπολιτικών επιδιώξεων. Δεν πρέπει να θεωρούνται τυχαίες διάφορες ιδέες που «πέφτουν» κατά καιρούς για σύνδεση της νέας δραχμής με το δολλάριο, νομισματική ένωση Κύπρου-Ισραήλ ή αποβολή Ελλάδας και ένταξη Τουρκίας στην ΕΕ.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα», 18.4.2013

ΕΥΡΩ 'Η ΔΡΑΧΜΗ: ΜΙΑ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΦΑΛΜΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Δύο βασικές τάσεις αναπτύχθηκαν στη διάρκεια της κρίσης απέναντι στο ευρώ και την ΕΕ (με διάφορες επί μέρους παραλλαγές):

 

-          κάνουμε ότι μας λένε, για να μείνουμε στο ευρώ

 

-          φεύγουμε από το ευρώ, για να μην κάνουμε ότι μας λένε

 

Αμφότερες αντανακλούν την προσπάθεια των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων να αποφύγουν, όχι να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της χώρας. Αμφότερες παραπλανούν ως προς την ουσία του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε. Εκφράζουν βαθειά ηττοπάθεια, υποβόσκοντα ρεύματα εθνικής μειονεξίας, επαρχιωτισμού και ραγιαδισμού ακόμα, που διατρέχουν κοινωνικό σώμα, πολιτική τάξη και «διανοούμενους», από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Βαθειά έλλειψη εκτίμησης στις δυνατότητες του ελληνικού και όλων των ευρωπαϊκών λαών να αντισταθούν στον επελαύνοντα «χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό». Στη συζήτηση αντανακλάται επίσης η εξαιρετικά επικίνδυνη έλλειψη οποιασδήποτε σοβαρότητας που χαρακτηρίζει τη δημόσια ζωή της Ελλάδας. 

 

Περί σοβαρότητος

 

Το τελευταίο διάστημα απευθύνθηκα σε αρκετούς οικονομολόγους σε Ελλάδα και Κύπρο για να πληροφορηθώ διάφορες λεπτομέρειες κρίσιμης σημασίας για τη λειτουργία της ΕΚΤ και της ΕΕ, τις δικές τους δυνατότητες και τις δικές μας σε περίπτωση «μπρα-ντε-φερ». Διαπίστωσα έντρομος αυτό που είχα διαπιστώσει επανειλημμένα στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής με τον οποίο ασχολήθηκα επαγγελματικά πολλά χρόνια. Είτε πρόκειται για το ευρώ, είτε για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα, ο καθένας στην Ελλάδα λέει κυριολεκτικά ότι του κατεβαίνει στο κεφάλι, συνήθως ότι φαίνεται χρήσιμο να πει, ιδίως οι πολιτικοί. Το ελληνικό κράτος, σε επίπεδο Πρωθυπουργού, βασικών Υπουργών, των υπηρεσιών ασφαλείας κλπ, όπως και οι κομματικές ηγεσίες,  λειτουργούν πολύ χειρότερα από το ΙΚΑ. Κι αν από σύμπτωση, υπάρχει κάποιος που επιμένει στη σοβαρότητα και επιστημονική γνώση, το «σύστημα» γενικευμένης αναξιοκρατίας και «κολλητών» τον θεωρεί επικίνδυνο και τον απομονώνει. Προσωπικά, απορώ πως υπάρχει ακόμα ελληνικό κράτος, έστω και υπό την παρούσα, ημιθανή κατάσταση.

 

Γι’ αυτό είναι κρίσιμης, εθνικής σημασίας, θα κρίνει ενδεχομένως την ίδια τους την επιβίωση, τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ, ή ομάδες ανεξάρτητων διανοουμένων-επιστημόνων, να καταρτίσουν επειγόντως σοβαρές μελέτες για το θέμα της ΕΚΤ, της ρευστότητας κλπ., διάφορα σενάρια, γιατί πολύ συζητάμε εν Ελλάδι περί σχεδίων Α’ και Β’, φοβούμαι όμως ότι οι μόνοι που έχουν πραγματικά σχέδια και Α’ και Β’ και πολλά περισσότερα είναι η Μέρκελ, το ΔΝΤ, οι ΗΠΑ, το Ισραήλ, η ΕΚΤ, η Goldman Sachs κλπ.

 

Ας χρησιμεύσει σε κάτι η πρόσφατη κυπριακή τραγωδία, όταν όλο το πολιτικό-τεχνοκρατικό προσωπικό (πλην των συνεργασθέντων στο έγκλημα) πιάστηκε σε βαθύτατο ύπνο και επιχειρεί τώρα, ως ζαλισμένο κοτόπουλο, να αντισταθεί, χωρίς να το πολυκαταφέρνει, στην ισχυρότερη επίθεση που δέχεται το κυπριακό κράτος και οι Ελληνοκύπριοι στην ιστορία τους, χωρίς καλά-καλά να καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Η Κύπρος απέδειξε επίσης ότι ήταν αφελείς οι εκτιμήσεις όσων στελεχών στην Ελλάδα εκτιμούσαν ότι πάει, τελείωσε, με το πρώτο θα υποχωρήσει η Μέρκελ, χρειαζόμαστε μόνο σχέδιο Α. Στον πιθανώς περιορισμένο πλέον χρόνο που απομένει έως μια πιθανή σύγκρουση Ελλάδας και πιστωτών, οφείλει να γίνει τεράστια προσπάθεια σε τεχνοκρατικό, εσωτερικό και διεθνές πολιτικό επίπεδο για να μη διαλυθεί η χώρα πηγαίνοντας στην αναπόφευκτη σύγκρουση. Το παρόν επίπεδο ετοιμασίας πόρρω απέχει από το ελάχιστο αναγκαίο για τέτοια σύγκρουση. Σε τέτοιο ζήτημα δεν επιτρέπονται εξωραϊσμοί και σαχλαμαροειδείς δικαιολογίες. Η σύγκρουση πρέπει να γίνει, γιατί αλλοιώς θα πεθάνουμε ως λαός, αλλά με την καλύτερη δυνατή προετοιμασία.

 

Προϋποθέσεις «σχεδίου Α» 

 

α) ύπαρξη σχεδίου Β και αποφασιστικότητας να εφαρμοσθεί αν δεν πετύχει το Α

 

β) αποφασισμένη ηγεσία και αποφασισμένος λαός, με ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους, για να φτάσουν, αν χρειαστεί, ακόμα και σε εισαγωγή διοικητικής οικονομίας έκτακτης ανάγκης πολεμικής περιόδου, αυτής δηλαδή που θα εφήρμοζε η χώρα σε περίπτωση μαζικής στρατιωτικής εισβολής

 

γ) ανάπτυξη από τώρα οικονομικών μορφών αλληλέγγυας-συνεταιριστικής οικονομίας και δικτύων επιβίωσης του πληθυσμού

 

δ) τεράστια πανευρωπαϊκή πολιτική καμπάνια, εξάντληση κάθε δυνατότητας οικοδόμησης διεθνών συμμαχιών

 

 

Τρία (σωστά αλλά παραπλανητικά!) επιχειρήματα κατά του ευρώ

 

1. Η συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ, η απαγόρευση υποτίμησης και η όλη οικονομική δομή του Μάαστριχτ πλήττουν την ελληνική οικονομία

 

Απολύτως ορθό ως μακροχρόνια τάση. Αν μπορούσαμε να πάμε σε κατάσταση «κανονικού» έθνους-κράτους με δυνατότητα υποτίμησης, αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει στην οικονομική ανόρθωση.

 

Δυστυχώς όμως, δεν είναι αυτό το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε πλέον. Η επίθεση κατά της ελληνικής οικονομίας, και ευρύτερα, του πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας, δεν χρησιμοποιεί τη συναλλαγματική ισοτιμία, ούτε κάποιους κανόνες του Μάαστριχτ. Χρησιμοποιεί το μη βιώσιμο χρέος, που θα γίνει πολλαπλασίως μη βιώσιμο σε συνθήκες εθνικού νομίσματος, τις αποικιοκρατικού χαρακτήρα δεσμεύσεις των Δανειακών Συμβάσεων που υπογράψαμε και την άρνηση χρηματοδότησης από τις «αγορές». Κανένα από αυτά δεν θα λύσει η έξοδος από το ευρώ, ιδίως σε συνθήκες μείζονος εσωτερικής και διεθνούς σύγκρουσης που θα προσθέσει ασφαλώς καθεαυτή μεγάλο οικονομικό κόστος. Υπάρχουν επίσης περίπλοκα νομικά-πολιτικά προβλήματα γύρω από τη συμμετοχή στην ίδια την  ΕΕ σε μια τέτοια περίπτωση. Ενώ δικαιολογείται η πιο μεγάλη επιφύλαξη για τις ικανότητες ενός κράτους που δεν μπορεί να τρυπήσει μια λακκούβα σε ένα δρόμο να εισάγει ταχέως και συγκρουσιακά εθνικό νόμισμα. (Αφήνουμε εδώ σημαντικές γεωπολιτικές διαστάσεις)

 

Προφανώς το ευρώ είναι κακό νόμισμα. Δεν συζητάμε όμως να μπούμε, αλλά πώς να βγούμε. Ευκολότατο να μη βγάλεις την οδοντόκρεμα από το σωληνάριο, άντε όμως να τη ξαναβάλεις μέσα. Το 1999 είχαμε διάφορες επιλογές. Δεν έχουμε τις ίδιες το 2013.

 

2. Eurogroup/ΕΕ μας καταστρέφουν

 

Απολύτως ορθό. Μόνο που οι αποφάσεις τους είναι ομόφωνες και φέρουν, φαρδιές-πλατιές, τις υπογραφές των ελληνικών κυβερνήσεων! ‘Ελληνες Πρωθυπουργοί και Υπουργοί ανέλαβαν για λογαριασμό της χώρας την πλήρη ευθύνη για την κατάσταση στην οποία βρέθηκε το 2009-10 με τεράστιες οικονομικές, πολιτικές και νομικές συνέπειες (και οι δηλώσεις αυτές θα εμφανισθούν ασφαλώς σε οποιαδήποτε διεθνή δικαστική διαμάχη αύριο με τους πιστωτές).

 

Καλό είναι να κατηγορούμε τη Μέρκελ, αλλά είναι κυρίως δουλειά των ελληνικών κυβερνήσεων να υπερασπίζονται τον ελληνικό λαό. ‘Όχι μόνο δεν το έπραξαν, αλλά ανέλαβαν την ευθύνη, την «ιδιοκτησία» των (Οργουελικής εμπνεύσεως) «προγραμμάτων σωτηρίας». Στο κάτω-κάτω της γραφής, θα μπορούσαν να πουν «δεν συμφωνούμε, είμαστε μικρή χώρα, δεν μπορούμε να κάνουμε αλλοιώς, θα εφαρμόσουμε όσα λέτε, αλλά έχετε την ευθύνη για ότι συμβεί».

 

3. Αν πούμε όχι, θα μας κόψουν τη χρηματοδότηση και θα μας πετάξουν έξω

 

Αυτό είναι το επιχείρημα που αποκαλύπτει καλύτερα το βάθος της ηττοπάθειας και έλλειψης εθνικής αυτοεκτίμησης. Το αν μπορούν να το κάνουν δεν έχει να κάνει μόνο με το καταστατικό της ΕΚΤ, αλλά και με την πολιτική ατμόσφαιρα στην Ευρώπη. Σε μια χώρα που έχει ασμένως αποδεχθεί τον ρόλο διεφθαρμένου, τεμπέλη μπαταχτζή (ή του κακόφημου πλυντήριου μαφιόζων για την Κύπρο), ασφαλώς μπορούν να το κάνουν. Γι’ αυτό συνιστά «έγκλημα» ότι και οι πολιτικές δυνάμεις που αντιτίθενται στο Μνημόνιο κάνουν πολιτική κυρίως εντός και όχι εκτός της χώρας κι όταν πάνε εκτός δεν την κάνουνε καλά.

 

Ας υποθέσουμε όμως ότι το επιχείρημα είναι σωστό. Γιατί δεν είναι προτιμότερο να αναλάβουν αυτοί την πρωτοβουλία και ευθύνη διάλυσης της ευρωζώνης; Γιατί πρέπει να φύγουμε εμείς, με τη σημαία της δραχμής; Φεύγοντας από το ευρώ ή/και την ΕΕ δεν θα παύσουμε να αντιμετωπίζουμε τη συνασπισμένη δύναμη των «αγορών» και των γεωπολιτικών δυνάμεων πίσω τους. Ο τρόπος που θέτουμε το ζήτημά έχει μεγάλη σημασία για τη δυνατότητα συμμαχίας των ευρωπαϊκών λαών. Η δική μας δουλειά είναι να δώσουμε τον αγώνα εν ονόματι της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και κατά του «τραπεζικού ολοκληρωτισμού», όχι εν ονόματι μιας σχεδόν ανέφικτης «εθνικής αυτάρκειας», που θα την επιλέγαμε μόνο ως λύση ύστατης ανάγκης επιβίωσης. Γιατί, προτού φύγουμε, δεν χρησιμοποιούμε το σύνολο των σπουδαίων πολιτικών και θεσμικών εργαλείων που παρέχει η συμμετοχή στην ΕΕ, γιατί δεν αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας ως ισότιμο μέλος και όχι ως κουτσαβάκη που τούκαναν τιμή να τον δεχτούνε «στα σαλόνια τους» οι Ευρωπαίοι;

 

Δυστυχώς, αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε όπως πορευόμαστε, μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, και θα φύγουμε και θα το κάνουμε με τους χειρότερους δυνατούς όρους. Ο χρόνος τελειώνει.

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 7.4.2013

Καταστροφή ενός έθνους, καταστροφή μιας ηπείρου

                         

 

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Η απόφαση του Eurogroup (δηλαδή όλων των κυβερνήσεων της ευρωζώνης, περιλαμβανομένης της κυπριακής και της ελληνικής), της ΕΚΤ, της Κομισιόν και του ΔΝΤ για την Κύπρο θα περάσει ίσως στην ιστορία ως η ταχύτερη καταστροφή κράτους – τύφλα νάχει ο Γκουντέριαν, με τους αστραπιαίους πολέμους του. Ταυτόχρονα, η απόφαση του Eurogroup για την Κύπρο έθεσε τα θεμέλια για την πιθανή τελική καταστροφή της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, βάζοντάς την πιθανώς σε τροχιά δύσκολα αντιστρέψιμης πορείας προς την τελική διάλυση. Μια τέτοια διάλυση, υπό τις διαγραφόμενες συνθήκες, κινδυνεύει να οδηγήσει τον κόσμο πιο πίσω από τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση.

 

Κατά πάσα πιθανότητα, μια τέτοια διάλυση, επερχόμενη, θα οδηγήσει στον κατακερματισμό της ‘Ενωσης σε μια σειρά αδύναμα κρατίδια, ταχέως φτωχοποιούμενα, υποχείρια της «Αυτοκρατορίας του χρήματος» και των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ελλάδα θα κινδυνεύσει μεσοπρόθεσμα με διαμελισμό, ενώ ότι απομένει από την Κύπρο θα απορροφηθεί από το Ισραήλ, αφού η Τουρκία πάρει ένα γερό κομμάτι.

 

‘Όπως σε κάθε φάση της ευρωπαϊκής κρίσης, ελπίζει κανείς σε μια εναργή παρέμβαση της ανθρώπινης βούλησης που θα αντιστρέψει την πορεία. Δυστυχώς όμως οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν παρακμάσει εδώ και πολλές δεκαετίες, τα ρεύματα της ριζοσπαστικής αμφισβήτησης, πάνω στα οποία στηρίχτηκε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχουν σιγήσει ή έχουν εκφυλισθεί, κι όταν οι λαοί νοιώσουν ότι πεθαίνουν, και αναζητήσουν πολιτικές και διανοητικές ηγεσίες για να οργανώσουν τις άμυνές τους δύσκολα θα τις βρουν, εκτός των άλλων, γιατί επί δεκαετίες συντελείται μια διαδικασία ελέγχου των ελίτ.

 

Στην πραγματικότητα ο Γκουντέριαν και ο Χίτλερ μοιάζουν ανόητοι μπροστά στα πραξικοπήματα που οργανώνει σήμερα το «Χρήμα». Τότε, τουλάχιστον, καταλαβαίναμε ότι μια χώρα καταλαμβάνεται από τον στρατό μιας άλλης. Τώρα, καταλύεται το κράτος υιοθετώντας «προγράμματα σωτηρίας» (!) και χωρίς το πολιτικό προσωπικό και οι πολίτες να παίρνουν χαμπάρι τι έχει συμβεί.

 

Η ταχύτατη, με ένα μόνο «χτύπημα», καταστροφή της Κύπρου συνιστά

 

Α) καινούριο σταθμό στην τελειοποίηση της μεθόδου «Σοκ και Δέους»,

 

Β) εκδήλωση της λανθάνουσας γεωπολιτικής τάσης της ευρωπαϊκής κρίσης

 

Γ) νέο, τρίτο σταθμό, μετά τη Λήμαν Μπράδερς και τα Μνημόνια, στο «διαρκές πραξικόπημα» του «τραπεζικού ολοκληρωτισμού», του Χρήματος, εναντίον των κανόνων του «κανονικού» καπιταλισμού και της αστικής δημοκρατίας, δηλωτικό της μετάβασης από τον «νεοφιλελεύθερο» στον «καπιταλισμό της καταστροφής», από την αστική δημοκρατία προς τον μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό, ενδιάμεσο πιθανώς σταθμό προς πλήρη ολοκληρωτισμό

 

Πόλεμος

 

Από την αρχή της κρίσης τονίσαμε ότι πρόκειται περί πολέμου με μη στρατιωτικά μέσα, αλλά πληρούντος απολύτως τον σχετικό ορισμό του Κλαούζεβιτς. Τον πόλεμο εξαπέλυσε η παγκόσμια, χρηματιστική ιδίως ολιγαρχία εναντίον των λαών της Ευρώπης, εναντίον της μεταπολεμικής Ευρωπαϊκής δημοκρατίας και των κοινωνικών επιτευγμάτων των ευρωπαϊκών λαών. ‘Αρχισε μέσω της Ελλάδας, χωρίς να περιορίζεται σε αυτή. Είναι ταυτόχρονα και πόλεμος ειδικά κατά του ελληνικού λαού, για λόγους τόσο γεωπολιτικούς, όσο και «ιδεολογικούς» (που έχουν να κάνουν με ότι συμβολίζει αυτός ο λαός και ο ιδιαίτερος ρόλος του στην Ιστορία, από τα αρχαία χρόνια, αλλά και η ανθεκτικότητα, στο χρόνο, του «αντιστασιακού» κυττάρου του, όπως εκδηλώθηκε στις τρεις μεγάλες, παγκόσμιας σημασίας, Επαναστάσεις του νεώτερου ελληνισμού, το 1821, το 1941-45, το 1955-59). ‘Ένα από τα κύρια όπλα αυτού του πολέμου είναι η ψυχολογία, η εξαιρετικά, όλο και πιο επεξεργασμένη τακτική του «Σοκ και Δέους», κατά τον τόσο επιτυχή τίτλο του ομώνυμου βιβλίου της Ναόμι Κλάιν, τακτική που χρησιμοποιείται τώρα στην περίπτωση της Κύπρου.

 

Κάθε «Αυτοκρατορία» στην Ιστορία απέβλεπε στην περιφερειακή ή και παγκόσμια, ει δυνατόν, επικράτηση. Κάθε μια το έκανε όμως με τη δική της ιδεολογία, τα ιδιαίτερα μέσα και «όπλα» της. Η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» χαρακτηρίζεται από τη χρήση μη πολεμικών, αν και εξίσου θανατηφόρων όπλων. Αν άλλες αυτοκρατορίες, από τον Ιούλιο Καίσαρα έως το Τρίτο Ράιχ του Χίτλερ εμφάνιζαν την ισχύ τους και δήλωναν τις προθέσεις τους, ετούτη εδώ κρύβεται πίσω από τη δράση κρατικών και πολιτικών υποκειμένων, βασίζεται στην εντυπωσιακή διείσδυσή της στις κρατικές, πολιτικές, οικονομικές, εκδοτικές και πολιτιστικές δομές όλου σχεδόν του πλανήτη, στηρίζεται στη δημιουργία μιας πλαστής, εικονικής πραγματικότητας, χρησιμοποιώντας την απίστευτη πρόοδο των κοινωνικών επιστημών, της βιολογίας και των νευροεπιστημών, της θεωρίας της πληροφορίας και των μαθηματικών θεωριών του Χάους για να δημιουργήσει «εικονικές πραγματικότητες» στους λαούς και ιδιαίτερα στις ελίτ.

 

Υπερ-εφιάλτες

 

Ακόμα και όσοι χρησιμοποιούν στην Ελλάδα τον όρο «αποικία χρέους» δεν τον αντιλαμβάνονται σε βάθος, εξακολουθούν να δρουν λες και υπάρχουν τα κράτη με τη μορφή που τα ξέραμε πριν τα 2010. Ζούμε ήδη στο «ισοδύναμο» ξένης κατοχής, αλλά δεν μπορούμε να το νοιώσουμε, γιατί δεν επιβάλλεται άμεσα, με τη δύναμη των τανκς και των πολυβόλων. ‘Όμως οι «ελληνικές κυβερνήσεις» έπαψαν προ πολλού να είναι «ελληνικές». Και οι τρεις Πρωθυπουργοί της Ελλάδας μετά το 2009 χειραγωγούνταν/χειραγωγούνται άμεσα και προσωπικά από ανθρώπους του διεθνούς συστήματος στο άμεσο περιβάλλον τους, που είναι άλλωστε γνωστοί σε όποιον θέλει να τους μάθει. Το ίδιο συμβαίνει με τον «υπερ-Εφιάλτη» του Ελληνισμού, τον Νίκο Αναστασιάδη. Συγκρίνετε  τα διαγγέλματα Γιώργου Παπανδρέου από το Καστελόριζο και Νίκου Αναστασιάδη μετά το πρώτο Eurogroup και θα διακρίνετε ότι έχουν γραφτεί από το ίδιο χέρι, χέρι όχι πολιτικού συμβούλου, αλλά του επιτελείου ψυχολογικού-πολιτικού πολέμου που επιδιώκει την καταστροφή της Ελλάδας.

 

Συνήθως, οι Αυτοκρατορίες συνέτριβαν μέχρι τώρα τους αντιπάλους τους με τη δύναμη της ισχύος τους ή τον φόβο που προκαλούσαν. Αυτή εδώ παραπλανά τα προς καταστροφή ή υποταγή υποκείμενα ώστε να οδηγηθούν μόνα τους εκεί που επιδιώκεται να οδηγηθούν χωρίς να το αντιληφθούν. Η επίθεση και καταστροφή της ΕΣΣΔ, που εμφανίστηκε όμως ως κατάρρευση ενός υποκειμένου ανίκανου να λύσει τα πολλά του προβλήματα είναι το πρώτο ιστορικό παράδειγμα της νέας εποχής. Δεν σκοτώνουμε τους δεινόσαυρους, αλλάζουμε το κλίμα και πεθαίνουν, έλεγε ο Καρότιτς, εκ των πρωτεργατών της (οργανωμένης από το Ιδεολογικό Τμήμα της Κεντρικής Επιτροπής, αλλά σχεδιασμένης από τον Σόρος) σοβιετικής «γκλάσνοστ».

 

Το παράδειγμα της «περεστρόικα»

 

Η Σοβιετική ‘Ενωση ήταν το πρώτο κράτος στον κόσμο που δεν έπεσε με ξένη εισβολή ή με επανάσταση, αλλά τόριξε η ίδια η ηγεσία του, υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ και του Χρήματος, μέσω της τηλεόρασης! Τις προάλλες, βλέποντας τον Ζαχαρία Κουλία και τον Νίκο Κουτσού να μένουν μόνοι στη Βουλή των Αντιπροσώπων να υπερασπίζονται την Κυπριακή Δημοκρατία, θυμήθηκα την αντίστοιχη σκηνή στο ρωσικό κοινοβούλιο, τον Ιανουάριο του 1992. «Καλά τρελλαθήκατε;», έλεγε ο συνταγματάρχης ‘Αλκσνις στους βουλευτές, «είστε με τα σωστά σας, θα διαλύσετε τη Σοβιετική ‘Ενωση;». Κι όμως, σαν ζόμπι, οι Ρώσοι βουλευτές, ανάμεσά τους κι ο κομμουνιστής Ζιουγκάνωφ αν θυμάμαι καλά, ψήφισαν για να επικυρώσουν το πραξικόπημα του Γέλτσιν, εγκαινιάζοντας τη μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική, «γεωπολιτική» και πολιτιστική καταστροφή στην ιστορία της βιομηχανικής εποχής!

 

Σοκ και Δέος

 

Σε κάθε επεισόδιο του πολέμου που έχει εξαπολυθεί, τα σοκ είναι τόσο φοβερά που δεν επιτρέπουν στον εγκεφαλικό φλοιό να αντιδράσει φυσιολογικά και λογικά. Στη συνέχεια ο «εχθρός», οι επιτιθέμενες δυνάμεις, υπό τη γενική «καθοδήγηση» της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας, χρησιμοποιούν τα ίδια τα φαινόμενα τρόμου, πανικού και σύγχυσης που προκαλούν, για να περάσουν την ατζέντα τους! Η πραγματικότητα είναι τόσο απίστευτη κα τραγική, που δημιουργεί η ίδια κίνητρο για λάθος αντίληψή της και λάθος αντίδραση. Αφού κατατρομοκρατούν και χρεωκοπούν μια χώρα, όπως έκαναν με την Ελλάδα τον Μάιο του 2010 και την Κύπρο τον Μαρτιο 2013, μετά λένε «προσοχή να μη χρεωκοπήσουμε». Εν ονόματι της «μη χρεωκοπίας», υπογράφονται δύσκολα αναστρέψιμες, αποικιακές δανειακές συμβάσεις και αρχίζει η διαρκής μεταφορά δημόσιας και ιδιωτικής ιδιοκτησίας και κρατικής κυριαρχίας στους Δανειστές, ενώ μπαίνει σε εφαρμογή ο υφεσιακός μηχανισμός  της «δίνης θανάτου». Τώρα σκότωσαν τις κυπριακές τράπεζες και προσπαθούν να βάλουν το κυπριακό κράτος σε τροχιά αυτοκτονίας για να μην πεθάνει! Συχνά κι εγώ ακόμα αντιλαμβάνομαι με απελπισία, αμηχανία και οδύνη, ότι τα άρθρα μου φορμάρουν μάλλον τη σκέψη του «εχθρού», παρά μπορούν να χρησιμεύσουν στα ανάπηρα υποκείμενα που καταντήσαμε.

 

Εμπεδώνεται μια διαρκής «διαλεκτική του τρόμου και της σύγχυσης», καταστρέφεται το νόημα και το υποκείμενο, δημιουργείται μια ατμόσφαιρα αντίστοιχη με αυτή που περιγράφει ο Φραντς Κάφκα στη «Δίκη», το απελπιστικό αριστούργημα που κινδυνεύει να αποδειχθεί μεγαλοφυής προφητεία.

 

Κάθε νέο επεισόδιο στον πόλεμο αυτό προσφέρει τη δυνατότητα τελειοποίησης της μεθόδου και συλλογής πολύτιμων πληροφοριών για την αναζήτηση νέων μεθόδων κυριαρχίας και επιβολής, που συγκροτούν σταδιακά τις μορφές του νέου ολοκληρωτισμού, μέσα στις δομές της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας, συμβιώνοντας για ένα διάστημα μαζί τους, προτού επικρατήσουν τελειωτικά.

 

Για το λόγο αυτό οι αναγνώστες πρέπει να διατηρούν όσο το δυνατό ψυχρό τον εγκέφαλό τους, να τον απομονώσουν όσο γίνεται από τον ψυχισμό τους, γιατί έχει σημασία να καταλάβουμε τι γίνεται. Φυσικά, η πραγματικότητα είναι πολύ τραγική και ανεπιθύμητη, αλλά πρέπει να βρούμε τον τρόπο να την αντιμετωπίσουμε ορθολογικά και συλλογικά.

 

Μια καλή ιδέα θα ήταν επίσης να μη βλέπετε τουλάχιστο τηλεόραση, που είναι ένα από τα βασικά όπλα του εχθρού. Ενημερωθείτε από άλλα μέσα και προσπαθείστε να δουλεύετε όσο περισσότερο μπορείτε με το μυαλό και τη λογική σας λειτουργία. Καλό θα ήταν να κινητοποιηθούν και οι πατριώτες και ανθρωπιστές ψυχίατροι, νευρολόγοι και ειδικοί στον ψυχολογικό πόλεμο, όσοι έχουν συνείδηση της κατάστασης, για να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες αυτού του πρωτοφανούς στην ιστορία πειράματος και προγράμματος χειραγώγησης της κοινωνίας, και επίσης, του ειδικού προγράμματος χειραγώγησης των ελίτ.

 

Αν και δεν σας κρύβω μια ορισμένη απαισιοδοξία – τόσο η ελλαδική, όσο και η κυπριακή κοινωνία έχουν σαπίσει σε τέτοιο βαθμό, που θα δυσκολευτούν πολύ να προτάξουν οποιαδήποτε αντίσταση στην καταστροφή τους. Κυττάξτε γύρω σας: πόσοι, ακόμα κι από αυτούς που οικτίρουν την απουσία αντιδράσεων ή τον ασύλληπτο εγωϊσμό μιας καταρρέουσας κοινωνίας, διαθέτουν δέκα ευρώ, δύο ώρες ή αναλαμβάνουν οποιονδήποτε κίνδυνο για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους της ή τη χώρα τους. Προσέξτε πόσο προσεκτικά προσπαθούν, ακόμα και τώρα, ακόμα και εντός των αντιμνημονιακών, να χτίσουν καριέρα. ‘Ισως μας αξίζει όντως, με μια ευρύτερη έννοια, αυτό που μας συμβαίνει. Αν και δυστυχώς την πληρώνουν πάλι τα φτωχότερα και πιο αδύναμα, και τελικώς αποδεικνυόμενα πιο έντιμα, «υγιή» και κυρίως αξιοπρεπή στρώματα της κοινωνίας  - επιβεβαιώνεται στην πράξη η άποψη ότι η αξιοπρέπεια είναι συνήθως  αντιστρόφως ανάλογη προς τα ευρώ που έχει κανείς στην τσέπη του ή τα ακίνητα στο όνομά του. Είπαμε, να μη βλέπουμε μόνο το ταξικό, χωρίς το εθνικό, αλλά δεν υπάρχει και πολύ εθνικό χωρίς ταξικό – το «έθνος» το υπερασπίζονται συνήθως οι πληβείοι.

 

Κύπρος – πρώτος απολογισμός

 

Υπογραμμίσαμε εδώ και μήνες από τις στήλες αυτού του περιοδικού, ότι η εκλογή Αναστασιάδη θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστροφή, το τέλος της Κυπριακής Δημοκρατίας, και χρησιμοποιούμε τον όρο κατά κυριολεξία και όχι καθ’ υπερβολήν, με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον μιας ήδη ημικατεστραμμένης Ελλάδας. Ούτε κι εμείς όμως περιμέναμε τέτοιο ρεκόρ – δεν θυμόμαστε άλλον πολιτικό ή κρατικό ηγέτη στην παγκόσμιο ιστορία που να πρόδωσε και να κατέστρεψε τη χώρα του δεκαπέντε μέρες μετά την εκλογή του.

 

Το Eurogroup, δηλαδή οι Υπουργοί Οικονομικών όλων των κυβερνήσεων της ευρωζώνης, περιλαμβανομένης της κυπριακής και της ελληνικής, από κοινού με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έλαβαν τη γνωστή απόφαση για το κούρεμα των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες. Από μόνη της, η ανακοίνωση των αποφάσεων του Eurogroup σήμανε την καταστροφή του κυπριακού τραπεζικού τομέα και την έναρξη μιας διαδικασίας που, πολύ σύντομα, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει στην καταστροφή του κυπριακού κράτους και να βάλει σε άμεσο κίνδυνο τον ελληνικό κυπριακό λαό, συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της νήσου. Αυτό συνέβη γιατί, απλούστατα, κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, ιδιώτης ή διαχειριστής κεφαλαίων, δεν διατηρεί τα λεφτά του σε τράπεζες αν του ανακοινώσουν ότι τα κουρεύουν 30% και ότι αυτές οι τράπεζες αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα. Με το που ακούει τέτοια είδηση παίρνει τα λεφτά του την επομένη και φεύγει.

 

Υπό τη πίεση του κυπριακού λαού, που ένοιωσε τι συμβαίνει, η Βουλή των Αντιπροσώπων είπε ένα σπουδαίο ‘Όχι. Αλλά η Βουλή δεν διέθετε ούτε την ελάχιστη κατανόηση του τι συμβαίνει, ούτε αξιόπιστη στρατηγική, ούτε διεθνείς συμμαχίες και στρατηγική, ούτε την αποφασιστικότητα να δώσει τον αγώνα μέχρι το τέλος με ότι αυτό συνεπάγεται. Καταλήξαμε έτσι στη δεύτερη, χειρότερη από την πρώτη απόφαση του Eurogroup, που πάρθηκε μάλιστα – δεν ξέρω αν είναι συμπτωματικό – την 25^η Μαρτίου.

 

Τι θα γίνει στη συνέχεια; ‘Όταν ανοίξουν οι τράπεζες θα καταστραφούν διότι κάθε λογικός άνθρωπος και διαχειριστής κεφαλαίων θα πάρει τα λεφτά του και θα φύγει. Δεν μπορούν να σωθούν με εθνικά μέσα, γιατί έχουν καταστραφεί, αν δοκιμάσουν να κάνουν κάτι τέτοιο οι Κύπριοι θα χάσουν και τα εθνικά μέσα τους. Πρέπει να χρεωκοπήσουν κανονικά και να μη φορτωθεί το κυπριακό κράτος ούτε ένα ευρώ για τη διάσωσή τους. Αλλά το κυπριακό κράτος αποφάσισε να πάρει 10 δισεκετομμύρια δάνειο που δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει και φυσικά θα βάλει υποθήκη τους ενεργειακούς του πόρους και θα περιλάβει στη συμφωνία τους γνωστούς αποικιακούς όρους.

 

Αύριο, όταν οι Κύπριοι θα πεινάνε, θα τους πούνε «δεν έχετε άλλη λύση, δώστε μας τα πετρέλαια», αλλά για να γίνει εκμετάλλευση των πετρελαίων πρέπει να λύσετε τα κυπριακό – ήδη αυτή τη θέση υιοθετεί το Στέητ Ντηπάρτμεντ. Η Κύπρος θα γίνει και «αποικία χρέους», όπως η Ελλάδα και «μεταμοντέρνο προτεκτοράτο» ΗΠΑ, Βρετανίας και Ισραήλ, όπως προέβλεπε το Ανάν. Υπό αίρεση είναι αν θα μείνουν και πόσοι ‘Ελληνες στο νησί. Προφανώς θα μείνει βεβαίως αφενός μια αποικιακή διοίκηση και αφετέρου μια ομάδα Ελληνοκυπρίων, είτε γιατί δεν θα μπορούν να φύγουν, είτε γιατί θα χρειάζονται για να εκβιάζεται με την τύχη τους η Ελλάδα. Το Ισραήλ, η Τουρκία, οι ΗΠΑ και η Βρετανία θα διαμελίσουν τα ιμάτια του νησιού.

 

Εδώ και πολύ καιρό, η κατάσταση στην Ελλάδα και την Κύπρο επέβαλε τη δημιουργία ενός «ισοδύναμου» του ΕΑΜ, τηρουμένων των αναλογιών και του είδους του πολέμου και της κατοχής που αντιμετωπίζουμε.

 

Ευρώ και Ευρώπη

 

Υπογραμμίσαμε επίσης επανειλημμένα και θέλουμε να το τονίσουμε και πάλι, χωρίς να μπούμε εδώ αναλυτικά στη συζήτηση ότι η έξοδος της Ελλάδας ή της Κύπρου δεν είναι η όπτιμουμ λύση, η αιχμή της επίθεσης δεν είναι ούτε το ευρώ, ούτε το Μάαστριχτ, αλλά το χρέος και οι δανειακές, και αυτά δεν φεύγουν με τη δική μας αποχώρηση από την ευρωζώνη , που πιθανώς μπορεί να εξελιχθεί σε αποχώρηση και από την ‘Ενωση. Ταυτόχρονα, τουλάχιστο αντικειμενικά, ένα τέτοιο σύνθημα εξυπηρετεί ενδεχομένως τις πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις του Χρήματος και τις γεωπολιτικές επιδιώξεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ στη Μεσόγειο, επιδιώξεις που είναι θανάσιμα αντίθετες με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα.  

 

Θεωρούμε ύποπτο τον μονομερή, αδιάκριτο αντιγερμανισμό, που αθωώνει ταυτόχρονα το ΔΝΤ και παραβλέπει ότι στη Γερμανία πιθανώς δεν κυβερνά πλέον η γερμανική δεξιά αλλά η Goldman Sachs μέσω και των Χριστιανοδημοκρατών και των Σοσιαλδημοκρατών!  Οι δικές μας διαφορές με την ΕΕ είναι για τους ακριβώς αντίθετους λόγους απ΄αυτούς για τους οποίους την εχθρεύονται οι Αμερικανοί και το βαθύ Χρήμα.

 

Είμαστε επομένως υπέρ του «σχεδίου Α», γιατί, ακόμα κι αν δεν πετύχει τελικά, μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε συμμαχίες με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς, απαραίτητες για να αντιμετωπίσουμε έναν εχθρό τόσο ισχυρό όσο η συμμαχία των «Αγορών» με το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Εδώ και καιρό όμως υπογραμμίσαμε ότι τέτοιο σχέδιο προϋποθέτει πρώτον μια πανευρωπαϊκή καμπάνια εναντίον του «τραπεζικού ολοκληρωτισμού» και των υποτελών σε αυτόν ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, δεύτερον ένα σχέδιο Β, που να κάνει αξιόπιστο το σχέδιο Α.

 

Δυστυχώς καμία προσπάθεια δεν έγινε προς αυτή την κατεύθυνση από ένα απελπιστικά επαρχιακό, εξαρτημένο και καθυστερημένο πολιτικό προσωπικό σε Ελλάδα και Κύπρο. Ακόμα και σήμερα, την Κύπρο την υποστηρίζει καλύτερα διεθνώς ο Υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου. Το μόνο που μας έχει μείνει είναι να παίζουμε τον ρόλο διεθνούς κλωτσοσκουφιού.

 

Σήμερα, οι Κύπριοι είναι υποχρεωμένοι, αν θέλουν να σωθούν και να σώσουν το κράτος και τους εαυτούς τους, να ετοιμαστούν άμεσα για την εισαγωγή άλλου μέσου πληρωμής αν χρειαστεί, να χρεωκοπήσουν με τους δικούς τους όρους τις τράπεζες, όπως ένας τραυματίας κόβει τα πόδια του αν προσβληθούν από γάγγραινα, για να μην πεθάνει, να αρχίσουν άμεσα πανευρωπαϊκή πολιτική καμπάνια αντεπίθεσης και να προσανατολιστούν σε αλληλέγγυο στρατιωτικό μοντέλο επιβίωσης. Το λιγότερο που θάπρεπε να κάνουνε θάταν να κλείσουνε τους τραπεζίτες τους σε σκοτεινά μπουντρούμια, υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες και να πετάξουνε στη θάλασσα τον Εφιάλτη πούχει στρογγυλοκαθήσει στο Προεδρικό Μέγαρο, έτοιμο να κάνει ότι γίνεται ακόμα για να καταστρέψει τη χώρα του.

 

Αθήνα, 25 Μαρτίου 2013

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Hellenic Nexus, Aπρίλιος 2013