Kυπριακή και ελληνική κρίση

Οι προοπτικές για την Κύπρο, το μπορεί και τι πρέπει να γίνει, τι σημαίνει μη βιώσιμο χρέος, ο ρωσικός και αμερικανικός παράγοντας, γιατί δεν είναι λύση για τη Ελλάδα οι υδρογονάνθρακες. Συνέντευξη του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου μετά τη δεύτερη απόφαση του Eurogroup στον ραδιοσταθμό SKY του Ηρακλείου

http://www.mediafire.com/download.php?whpyc5hcau93j4a

Η απάτη με την ΑΟΖ - τα ντοκουμέντα

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Για περισσότερο από δύο χρόνια, υποστηρίζεται, από μια πληθώρα άρθρων και εκπομπών, αλλά και πολιτικών δυνάμεων, η εξής «θεωρία»: χρειαζόμαστε κατεπειγόντως ανακήρυξη  ΑΟΖ που είναι «απαραίτητη» για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Διαθέτουμε τεράστια κοιτάσματα που πρέπει άμεσα να εκμεταλλευθούμε, παρά το καθεστώς «μη βιώσιμου χρέους» και Δανειακών Συμβάσεων, με τη βοήθεια του Ισραήλ και, τελευταίως, φρεγατών και F-15! ‘Ένα αληθινό, διακομματκό μάλιστα, «λόμπυ» «της ΑΟΖ και των πετρελαίων», εσχάτως και των όπλων, συγκροτήθηκε για να υπερασπίσει αυτή την ιδέα.

 

Tο να έχει κανείς την α’ ή β’ άποψη για τα ελληνοτουρκικά, τα ελληνοϊσραηλινά ή τα ενεργειακά είναι απολύτως θεμιτό σε μια δημοκρατία. ‘Εστω κι αν στην Ελλάδα των συνωστιζόμενων προσωπικών φιλοδοξιών ατόμων, συχνά τελείως ακατάλληλων για τους ρόλους στους οποίους αποβλέπουν, ενίοτε εξαρτημένων από διεθνή συμφέροντα, όποιον πληρώνει καλύτερα τέλος πάντων, δεν μπορεί δυστυχώς να γίνει σοβαρή συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα.

 

Αυτό που δεν είναι θεμιτό, είναι να διασπείρονται ανακρίβειες και ψεύδη. Και όταν αυτά αποκαλύπτονται, από ανθρώπους που αγαπάνε την αλήθεια και την πατρίδα τους, να συνεχίζεται η αναπαραγωγή τους, μαζί και η αναπαραγωγή συκοφαντιών και απειλών εναντίον τους. ‘Ολοι κάνουμε λάθη ή καλοπίστως παραπλανώμεθα. Αν δεν έχουμε το θάρρος να κάνουμε την αυτοκριτική μας, τουλάχιστο ας σιωπούμε. Κρείττον σιγάν, έλεγαν οι Αρχαίοι.

 

Το «θεμελιώδες ψέμμα»

 

‘Ολη η θεωρία που προαναφέραμε θεμελιώθηκε επί ενός κραυγαλέου ψέμματος, ότι χρειαζόμαστε ΑΟΖ για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων (στο οποίο προσετέθη μια ολόκληρη σειρά ανακριβών ή παραπλανητικών ισχυρισμών).

 

Στο άρθρο 77 της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, προβλέπεται ρητώς ότι η κυριότητα και το αποκλειστικό δικαίωμα έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων παρέχεται από την υφαλοκρηπίδα που εκτείνεται τουλάχιστο όσο και η ΑΟΖ  (200 ν.μ.), είναι φυσικό δικαίωμα των κρατών και δεν χρειάζεται καμία ανακήρυξη, υπάρχει αφ’ εαυτής.

 

Οι «ΑΟΖολογούντες», καλύτερα «ΑΟΖοπαραπλανούντες», ισχυρίζονται ότι η σύμβαση του 1982 ξεπέρασε την έννοια της υφαλοκρηπίδας όπως περιγράφεται στη σύμβαση του 1958. Αυτό όμως που παραλείπουν να πουν είναι ότι δεν το έκανε με τη θέσπιση της ΑΟΖ, αλλά με τη θέσπιση της νέας έννοιας υφαλοκρηπίδας, όπως την περιγράψαμε στην προηγούμενη παράγραφο.

 

Το ζήτημα βέβαια, και με την υφαλοκρηπίδα και με την ΑΟΖ, είναι ότι, για να ασκήσεις τα δικαιώματα που απορρέουν από τις έννοιες αυτές, πρέπει να οριοθετήσεις πρώτα με τα αντικείμενα κράτη και το κριτήριο δεν είναι μόνο η «μέση γραμμή», όπως υποστηρίζουν οι «ΑΟΖολογούντες». Εκεί κόλλησε, από τη δεκαετία του 1970, το θέμα με την Τουρκία στο Αιγαίο.

 

Τι λένε οι νομικοί

 

‘Εστω και πολύ καθυστερημένα, σήμερα έχουν ανασκευάσει το προφανές ψέμμα των «ΑΟΖολογούντων», σχεδόν όλοι οι ασχολούμενοι με το θέμα.    

 

« Χρειάζεται να κηρύξουμε ΑΟΖ για να μπορέσουμε να εκμεταλλευθούμε πετρέλαιο ή φυσικό αέριο που βρίσκεται έξω από την ελληνική αιγιαλίτιδα ζώνη;», ρωτά το περιοδικό «Επίκαιρα» (τεύχος 127, 22 Μαρτίου 2012) τον κ. Συρίγο που απαντά: «Κατηγορηματικά όχι! Οι πόροι αυτοί βρίσκονται στο υπέδαφος κάτω από το βυθό της θάλασσας και καλύπτονται πλήρως από το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας.» Ο κ. Συρίγος διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι  Γενικός Γραμματέας του  Υπουργείου Εσωτερικών σήμερα. ‘Εχει κάνει διδακτορικό στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Μπρίστολ με θέμα «Νομική και Διπλωματία στο Αιγαίο». Τιμήθηκε από το Δ’ Σώμα Στρατού και το ΓΕΣ για τη συμβολή του στα ζητήματα μειονότητος στη Θράκη και σύνταξης ελληνο-πομακικού λεξικού

Ο Καθηγητής Τσάλτας, πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου πρώην Υπουργός Περιβάλλοντος, υποστηρίζει στο Βήμα 19.2.2013

«Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια έχουμε πάθει κάτι που αποκαλώ “ΑΟΖίτιδα”. Είναι γνωστό ότι η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σχετίζεται με την κήρυξη της υφαλοκρηπίδας και όχι της ΑΟΖ, αν και συνηθίζεται η ΑΟΖ να ταυτίζεται με την υφαλοκρηπίδα. Η ΑΟΖ είναι εξίσου σημαντικός θεσμός και είναι σπουδαίο κληροδότημα το να κηρυχθεί, αλλά δεν έχει σχέση με ό,τι βρίσκεται κάτω από τον βυθό, σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας».

Ο ίδιος γράφει στο περιοδικό Φόρειν Αφαίρς (ελληνική έκδοση, Απρίλιος 2012)

«Θα πρέπει να γίνει σαφές ότι η μη ανακήρυξη ΑΟΖ από πλευράς Ελλάδας δεν περιορίζει ούτε στο ελάχιστον τα πλήρη κυριαρχικά δικαιώματά της στον υποθαλάσσιο χώρο (βυθό και υπέδαφος), τα οποία κατοχυρώνονται πλήρως από το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας…Τα κυριαρχικά δικαιώματα επί της υφαλοκρηπίδας υφίστανται για το παράκτιο κράτος εξ υπαρχής (ab initio) και αυτοδίκαια (ipso facto) ανεξάρτητα από την όποια ρητή διακήρυξη (βλ. άρθρο 77 της Σύμβασης του 1982) [20], ενώ, σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να επεκταθούν και πέραν του ορίου των 200 ναυτικών μιλίων της ΑΟΖ. Με απλά λόγια, όλα τα παράκτια κράτη διαθέτουν υφαλοκρηπίδα τόσο για τα ηπειρωτικά τους εδάφη όσο και για τα νησιωτικά, ενώ ΑΟΖ διαθέτουν μόνον εκείνα που το επιθυμούν. Άλλωστε, όπως σαφέστατα διαπίστωσε το Διεθνές Δικαστήριο το 1985 στην υπόθεση οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας Λιβύης – Μάλτας, «…τα δικαιώματα στον υποθαλάσσιο χώρο (βυθό και υπέδαφος) της ΑΟΖ ορίζονται σε πλήρη αναφορά με το καθεστώς της υφαλοκρηπίδας».

“Ολες οι πληροφορίες από την κυβέρνηση συγκλίνουν ότι οδεύουμε προς ανακήρυξη ΑΟΖ. Γιατί σ" αυτή τη συγκυρία;» Την ερώτηση αυτή υποβάλλει η «Εφημερίδα των Συντακτών» στον  Χρήστο Ροζάκη, Πρόεδρο του Διοικητικού Δικαστηρίου του Συμβουλίου της Ευρώπης, πρώην αντιπρόεδρο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, πρώην Υφυπουργό Εξωτερικών, που  υπογραμμίζει

«Φαντάζομαι διότι τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει η αντίληψη ότι η ΑΟΖ δίνει μια δυνατότητα για την προώθηση των εθνικών συμφερόντων, κυρίως στο επίπεδο της άντλησης των πλουτοπαραγωγικών πόρων του υπεδάφους και φυσικά της εξερεύνησης που θα προηγηθεί στις θαλάσσιες περιοχές που γειτνιάζουν με την Ελλάδα. Τώρα, κατά πόσον αυτό αποτελεί πραγματικά μια απάντηση στο πρόβλημα είναι συζητήσιμο, διότι η δυνατότητα αυτών των ενεργειών μπορεί θαυμάσια να στηριχτεί στην υφαλοκρηπίδα, η οποία είναι ακριβώς ο βυθός και το υπέδαφος στα οποία το κράτος έχει αποκλειστικά δικαιώματα εξερεύνησης και εκμετάλλευσης”...

“Η Ελλάδα δεσμεύεται από τη Σύμβαση του 1982, η οποία έχει μάλιστα μετατραπεί και σε εθνικό δίκαιο. Σύμφωνα με το άρθρο 74, οριοθέτηση σε περίπτωση όπου είναι αντικείμενα γειτονικά κράτη, γίνεται με συμφωνία, στη βάση του Διεθνούς Δικαίου.”

“Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας καθ" εαυτή δεν προβλέπει μονομερείς ενέργειες στο θέμα της ΑΟΖ»

Στην ίδια συνέντευξη τονίζει ότι προϋπόθεση οριοθέτησης είναι η αποσαφήνιση του εύρους των χωρικών υδάτων

Ο πρώην Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών και Καθηγητής Στέλιος Περράκης υπογραμμίζει, κατά τη «Νέα Κρήτη» (18.2.2013)

 

«Στην υφαλοκρηπίδα περισσότερο απ' ό,τι στην ΑΟΖ στηρίζονται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, όπως υποστήριξε ο καλεσμένος του Γιώργου Σαχίνη στην εκπομπή "Αντιθέσεις" … ο Στέλιος Περράκης, τονίζοντας ότι μπορεί η ΑΟΖ να είναι ένα χρήσιμο εργαλείο, όμως στην περίπτωση της Ελλάδας η διασφάλιση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων διεθνώς στηρίζεται πρώτιστα στην υφαλοκρηπίδα!

 

Σύμφωνα με τον ίδιο, κυριαρχικά δικαιώματα, είτε τα ασκεί είτε όχι, έχει κάθε παράκτια χώρα στην υφαλοκρηπίδα της. «Η υφαλοκρηπίδα έχει τους πόρους. Ο βυθός και το υπέδαφος. Εκεί θα γίνει η έρευνα. Εκεί θα γίνει η εκμετάλλευση, νότια της Κρήτης αύριο. Ή οπουδήποτε αλλού. Εκεί θα μπει το τρυπάνι»... Ο κ. Περράκης σημείωσε, εξάλλου, ότι η θέση της Ελλάδας και οι γειτονίες διαμορφώνουν την αναγκαιότητα διευθέτησης των ζωτικών χώρων μέσω υφαλοκρηπίδας.

 

«Η συνθήκη λέει σε εκατό μέρη», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε, ότι «όταν έχεις να οριοθετήσεις, όταν έχεις να κηρύξεις ΑΟΖ, πρέπει να συνεννοηθείς με αυτόν που είναι δίπλα σου και απέναντί σου.»

 

Αντίστοιχα επιχειρήματα αναπτύσσουν ο γνωστός και σεβαστός Καθηγητής Αντώνης Μπρεδήμας, ο «θρύλος» της ελληνικής διιπλωματίας Πρέσβης Στοφορόπουλος, ο πρώην Υπουργός Σάκης Πεπονής (που θεωρεί μάλιστα ότι η ΑΟΖ υστερεί της υφαλοκρηπίδας). Την άποψη αυτή έχουν αποδεχθεί και οι γνωστότεροι διπλωματικοί συντάκτες της χώρας, όπως η Κύρα Αδάμ, ο Νίκος Μελέτης, ο Σταύρος Λυγερός.

 

Τι άλλο πρέπει λοιπόν να ειπωθεί και να γραφεί, για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η ΑΟΖολογία είναι μια απάτη, πιθανώς αντάξια του «Λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου που μας οδήγησε στα Μνημόνια και τις Δανειακές; Τι άλλο χρειάζεται για να αρχίσουμε να θέτουμε το ερώτημα, ποιες εσωτερικές και διεθνείς δυνάμεις, μετά την οικονομική πολιτική, αποφάσισαν να παίξουν με τον ελληνικό λαό και τη μοίρα του και στην εξωτερική και αμυντική πολιτική, με τα ζητήματα της ειρήνης και του πολέμου; Και γιατί, όλοι αυτοί, οι συχνά όψιμοι «υπερπατριώτες», στήριξαν σε ένα κραυγαλέο ψέμμα μια ολόκληρη πολιτική καμπάνια;

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Δημοσιεύτηκε στην «Αυγή της Κυριακής», 23-24.3.2013

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΚΥΠΡΙΟ ΦΙΛΟ

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Χτες μου ζητούσες γνώμες και βοήθεια. Σήμερα χάθηκες. Κι όταν σε βρήκα μούπες μαγκωμένος «περίμενα ακόμα χειρότερα». Μα τι περίμενες; Να αρχίσουν να μας εκτελούν στις πλατείες; Να ζητήσει η τρόικα να δώσει ένα νεφρό κάθε οικογένεια;

 

Δεν χρειάζεται. Πεθαίνουμε μόνοι μας στην Ελλάδα, κι αύριο θα πεθαίνετε κι εσείς, πέφτοντας από τις ταράτσες ή υποκύπτοντας στην καταστροφή του συστήματος υγείας ή στη στεναχώρια μας. Το μέλλον μας το περιγράφουν τα παιδιά της Νίκαιας που ζωγραφίζουν μαύρο τον ήλιο. ‘Όπως όμως οι καρκινοπαθείς, δεν θέλουμε να πιστέψουμε ότι τελειώνει η Κύπρος και η Ελλάδα.

 

Υπάρχει, ξέρεις, μια στιγμή στην ιστορία των ανθρώπων και των εθνών που η ήρα χωρίζεται από το στάρι, πρέπει να αποφασίσεις με ποιόν θα πάς και ποιόν θα αφήσεις. Σήμερα ήρθε αυτή η στιγμή. ‘Η πας με τον Τσολάκογλου, με τις κυβερνώσες δηλαδή δυνάμεις σε Κύπρο και Ελλάδα, ή βγαίνεις στο βουνό και φωνάζεις το ‘Όχι. Το ενδιάμεσο τι νόημα μπορεί να έχει; Να καταλήξεις ένας περιφερόμενος καραγκιόζης, σαν τον αρχηγό της ΔΗΜΑΡ και τόσους ακόμα γελοίους; Στάπα και χθες. Στην κατάσταση που βρίσκεται ο ελληνικός λαός χρειάζεται η κραυγή του Κολοκοτρώνη, του ΕΑΜ, της ΕΟΚΑ: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».

 

Τρία χρόνια μετά την εξαπόλυση του πολέμου κατά του ελληνικού λαού, έκανε επιτέλους σήμερα μια δήλωση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Κάρολος Παπούλιας χαρακτηρίζοντας «μη ανεκτή» και «επιλεκτική» την «απόφαση της ΕΕ» για την Κύπρο, απόφαση που πήραν, προκλητικότατα, ανήμερα της εθνικής γιορτής. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Η απόφαση αυτή φέρνει βέβαια φαρδιά πλατιά τις υπογραφές της κυπριακής και της ελληνικής κυβέρνησης – οι αποφάσεις του Eurogroup λαμβάνονται ομόφωνα.

 

Αν η Κύπρος εφαρμόσει αυτή την απόφαση θα καταστραφεί σε πολύ συντομότερο χρονικό διάστημα από την Ελλάδα. Δεν σώζονται πια οι τράπεζες. Δεν έχει νόημα να συνάπτει δάνεια η Κύπρος για να τις σώσει, καθιστάμενη «αποικία χρέους», υποχρεωμένη να εξυπηρετεί μη βιώσιμο χρέος. Και θάναι μεγάλο έγκλημα να διατεθούν σε αυτό το σκοπό εθνικοί πόροι που θα χρειαστούν για την επιβίωση του ελληνικού κυπριακού λαού.

 

Μούπες χτες ότι πολλοί με λέγατε κάπως ιδιόρρυθμο, αλλά δυστυχώς επιβεβαιώθηκα. Προειδοποίησα όντως, το 2008, στο βιβλίο μου «Η Κύπρος σε παγίδα» ότι η διάσπαση της κυπριακής κεντροαριστεράς και η ανατροπή Παπαδόπουλου προς όφελος της Αγγλίας, η διάσπαση «εθνικού» και «κοινωνικού», θα οδηγήσει σε μεγάλη οικονομική και κοινωνική καταστροφή σε Κύπρο και Ελλάδα. Η καταστροφή ήρθε. Προειδοποίησα ότι το Μνημόνιο θα καταστρέψει την Ελλάδα τρεις μήνες προτού καν έρθει το Μνημόνιο και αυτό συμβαίνει. Προειδοποίησα ότι μια μεγάλη παγίδα βρίσκεται πίσω από τα πετρέλαια, το Ισραήλ (και την «ΑΟΖολογία» στην Ελλάδα) και ότι για το 90% των χωρών που βρήκαν πετρέλαια απεδείχθησαν κατάρα, όχι ευλογία. Μου λέγατε ότι έχω πολύ περίεργες απόψεις, ότι βρήκατε ένα σπουδαίο σύμμαχο κατά της Τουρκίας στο Ισραήλ και το κλειδί του υπερπλουτισμού με τα πετρέλαια. Καλύτερα με τους πλούσιους και δυνατούς, παρά με τους φτωχούς Παλαιστίνιους, μου λέγατε, καθώς διασκορπίζατε το πολιτικό κεφάλαιο της Κύπρου, επικαλούμενοι αυτό που εγώ ονομάζω «Θουκυδίδη των λαμογίων». Περισσότερο θα σεβόταν την Κύπρο και την Ελλάδα ο Νετανιάχου, καλύτερες σχέσεις θα φτιάχναμε με το Ισραήλ, αν οι κυβερνήσεις και πολιτικές μας δυνάμεις σέβονταν περισσότερο τη δική τους και την εθνική μας αξιοπρέπεια.

 

 Που βρίσκεστε τώρα; ‘Όχι μόνο θα σας πάρουν τα πετρέλαια, αλλά ήδη σας εκβιάζουν, προτού προλάβει να στεγνώσει το μελάνι του Eurogroup, να «λύσετε» το κυπριακό πριν διανοηθείτε να ασχοληθείτε με τα κοιτάσματα. Θα σας πουν αύριο «πεινάτε, χρειάζεστε τα πετρέλαια, λύστε επιτέλους το ρημάδι το κυπριακό να σας δώσουμε κάτι». ‘Οσο για τον Νετανιάχου μεταβλήθηκε τώρα στον καλύτερο σύμμαχο της Τουρκίας.

 

Ποτέ στην ιστορία της νεώτερης Ελλάδας και της Κύπρου, δεν είχαμε τόσο άσχημες σχέσεις με όλα ταυτόχρονα τα διεθνή κέντρα ισχύος, ποτέ η εικόνα μας δεν ήταν τόσο άσχημη διεθνώς. Μη μαχόμενοι δεν βελτιώνουμε τις διεθνείς  μας σχέσεις. Αφήνουμε ανενόχλητες και αναπάντητες τις διεθνείς επιθέσεις εναντίον μας, δεν βρίσκουμε συμμάχους γιατί δεν δίνουμε καμιά μάχη.

 

Δεν χαίρομαι καθόλου, όπως καταλαβαίνεις, γιατί «επιβεβαιώνομαι». Δεν υπάρχει καμιά χαρά στον ρόλο της Κασσάνδρας, που δεν μπόρεσε να σώσει τελικά ούτε την πόλη της, ούτε τη λευτεριά της, ούτε και τη ζωή της – από το μαχάιρι της Κλυταιμνήστρας πήγε. Δεν επιβεβαιώνομαι γιατί είμαι πιο έξυπνος από σας, αλλά γιατί φαίνεται ότι διέβλεψα τις πραγματικές προθέσεις των εχθρών μας και το στρατηγικό σχέδιο που υπήρχε πίσω από το «σχέδιο Ανάν», την «Αρπαγή της Κύπρου», πίσω από την ανατροπή Παπαδόπουλου και πίσω από τις απατηλές ψευτοφιλίες. Το αναλυτικό μοντέλο επβεβαιώνεται, όχι εγώ και το μοντέλο είναι ότι επιχειρείται η καταστροφή του ελληνικού χώρου, όπωφς και της Ευρώπης.

 

Δεν θέλατε να το πιστέψετε, θέλατε να νομίζετε ότι ζείτε στον «καλύτερο δυνατό κόσμο», ακόμα κι όταν δίπλα σας, το ένα μετά το άλλο, τα κράτη διαλύονταν, όταν εισέβαλαν στον Λίβανο, όταν κατέστρεφαν τη Λιβύη και λυντσάριζαν γελώντας τον Καντάφι, όταν κατέστρεφαν τη Συρία. Δεν σας άρεσε να διεξάγετε τον πόλεμο που σας κήρυξαν και γι’ αυτό σας έπιασαν στον ύπνο, παρόλο πούταν, τόσο καιρό, φανερό τι σας ετοίμαζαν. Προτιμάτε να μιλάτε μόνο για την Τουρκία, γιατί δεν θέλετε να τα χαλάσετε με τις άλλες ισχυρότατες δυνάμεις που επιβουλεύονται το νησί. Θέλουμε να είμαστε σπουδαίοι εθνικόφρονες, αλλά στηριζόμενοι πάντα σε κάποιον νταβατζή. Οι απαιτήσεις όμως όλων των νταβατζήδων είναι μεγάλες, θα έλεγα απεριόριστες, ιδίως όταν δεν βρίσκουν αντίσταση.

 

Ακόμα και σήμερα, δεν έχετε καν ζητήσει να παραιτηθεί αυτός ο φοβερός Αναστασιάδης, που πρόλαβε, δεκαπέντε μέρες μετά την εκλογή του να καταστρέψει τη χώρα. Του επιτρέπετε ακόμα να κυκλοφορεί ελεύθερος στο νησί, αντί να απαγορεύσετε ακόμα και στο αεροπλάνο του να επιστρέψει στην Κύπρο.

 

Τώρα, μια λύση έχετε. Να πάτε σε σπαρτιάτικο μοντέλο πολεμικής οικονομίας, «πολεμικού κομμουνισμού». Μαζεύτε τα τζιπ και όλα τα υπόλοιπα τεκμήρια του νεοπλουτισμού και της κατανάλωσης και καύτε τα, ή φτιάξτε ένα μεγάλο μνημείο για το τραπεζικό μοντέλο που κατέρρευσε. Κυττάξτε να επιβιώσετε, γίνετε μια γροθιά όλοι μαζί, οργανώστε μια πολιτική και επικοινωνιακή αντεπίθεση σε όλη την Ευρώπη, ετοιμαστείτε να εκδώσετε νέο μέσο πληρωμής, αλλά μην πάρετε εσείς την πρωτοβουλία να φύγετε από το ευρώ ή την ΕΕ, εξαντλήστε κάθε περιθώριο με τη Ρωσία κα την Κίνα. Χρησιμοποιείστε όλα τα θεσμικά μέσα που διαθέτετε στην ‘Ενωση. Στάπα και χτες αναλυτικά.

 

Μου παραπονιέστε για τους Ρώσους. Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη στους Ρώσους, αλλά δεν έχω και καμία στους δικούς μας. Δεν έχω πεισθεί ότι ο κ. Σαρρής πρότεινε κάτι σοβαρό στη Μόσχα. Και φαντάζομαι ότι ο κ. Πούτιν δεν φλέγεται από ενθουσιασμό να βοηθήσει έναν Πρόεδρο που εξελέγη υποσχόμενος να δώσει την Κύπρο στο ΝΑΤΟ και τα πετρέλαια στο Ισραήλ. Πιο λογικό μου φαίνεται να πάει να τα πάρει απευθείας από το Ισραήλ και μάλλον αυτό έκανε η ΓΚΑΖΠΡΟΜ! Ούτε ο κ. Αναστασιάδης έχει ως αποστολή να φέρει τη Ρωσία στην Κύπρο, η αποστολή του είναι να τη διώξει και δεν το έκρυψε, το διατυμπάνιζε στη Μοντ προεκλογικώς.

 

Είναι αλήθεια ότι η Ρωσία έχει μερικές φορές τους «τρόπους» της αρκούδας και μόνο άγνωστες δεν της είναι οι έννοιες του κυνισμού και της προδοσίας. Θάπρεπε, το πιστεύω όχι μόνο γιατί είμαι ‘Ελληνας, να παίξει πιο ενεργό ρόλο, προς πολύ ζωτικό δικό της συμφέρον στην Κύπρο και την Ελλάδα, ανεξάρτητα από το τι κάνουν οι δικές μας ηγεσίες. Και ο Χίτλερ που χρονοτρίβησε στα Βαλκάνια προτού επιτεθεί στη Ρωσία και ο Τσώρτσιλ που έκανε το ίδιο προτού εξαπολύσει τον ψυχρό πόλεμο, είχαν βαθύτερη κατανόηση από το Κρεμλίνο της στρατηγικής σημασίας του ελληνικού χώρου. Μπορεί να ήταν Ρώσος ο Κουτούζωφ, το ρωσικό πνεύμα όμως συνήθως νοιώθει πιο άνετα με τον Σουβούρωφ.

 

Αλλά πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι όλες σχεδόν οι προσπάθειες ελληνορωσικής προσέγγισης μετά τον ψυχρό πόλεμο ναυάγησαν βασικά  από τη βαθιά, προδοτική εξάρτηση των ελληνικών πολιτικών ελίτ από τους Αμερικανούς (S300, ενεργειακή και εξοπλιστική προσέγγιση Καραμανλή, επιθέσεις Παπανδρέου κατά Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης). Ο ‘Αντρος Κυπριανού και ο Γιώργος Λιλλήκας περιμένουν ακόμα τις επιστολές Αναστασιάδη προς Πούτιν και μάλλον θα τις περιμένουν για πάντα. Ας κάνει η Κύπρος το βήμα και μετά ας κατηγορήσουμε τη Ρωσία ότι δεν ανταποκρίνεται. Το κυπριακό κράτος απειλείται με διάλυση σε εβδομάδες ή σε μήνες. ‘Όχι το ρωσικό. Με τους Κινέζους επίσης τι έγινε;

 

Δεν μπορώ πια, ομολογώ, να ακούω αηδίες, Τι δούλεμα είναι αυτό με τις 100.000 ευρώ πάλι; Θα τις πάρουνε αυτές, αλλά δεν θα έχουν μετά δουλειά, σύνταξη, περίθαλψη και χώρα; Τι θα τις κάνουν τις 100.000; Θα τις πάρουν να φύγουν να ψάχνουν για καμμιά δουλειά γκαρσονιού Κύριος οίδε σε ποια ήπειρο του πλανήτη μας;

 

Θάχα κι άλλα να σου γράψω αλλά τι νόημα έχει. Τα ξέρεις, στην Ελλάδα ζεις, έχεις την εμπειρία του Μνημονίου. Με την Κύπρο θάναι πολύ χειρότερα και πολύ πιο γρήγορα τα πράγματα. Στην πραγματικότητα δεν έχω να σου πω παρά τρία τιμημένα γράμματα: ΟΧΙ.

 

Aθήνα, 25 Μαρτίου 2013

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

 

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΕ ΚΥΠΡΙΟ ΦΙΛΟ

 

 

                                                         Διέταξα: «Τσεκούρι και φωτιά εις τους προσκυνημένους!» Και έτσι επέρασαν εις το Λιβάρτζι. Τότε έστειλεν ο Μπραϊμης καταπατητάδες, να ιδή πού είμαι και τί ασκέρι έχω, και έδωσε ενός Ρωμιού τριακόσια μπαρμπούτια, δια να μάθη πού είμαι και να μου ριχθή επάνω, και εγώ τον έπιασα και έστειλα εις την δημοσιά και τον εκρέμασα, εις τα Καλάβρυτα, δύο ώρες απ' έξω. Τον εκρέμασα με ένα χαρτί που έλεγε το φταίξιμό του: «Προδότης του Έθνους.»

                                                Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

 

«Στον πόλεμο, όπως στον πόλεμο»

 

                                 Ναπολέων

 

 

              Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

‘Ενας φίλος από την Κύπρο, κλαίγοντας και σε κατάσταση σοκ, μου ζήτησε τη γνώμη μου για το τι πρέπει να γίνει. Του απήντησα τα εξής:

 

Αν μέσα στις επόμενες ώρες, το ηγετικό προσωπικό της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν αντιδράσει σε αυτό που συμβαίνει, αν υποχωρήσει στους εκβιασμούς, αν ανοίξει τις τράπεζες χωρίς μια πλήρη συμφωνία που θα εγγυάται απολύτως τη βιωσιμότητα του κράτους, η Κυπριακή Δημοκρατία και οι Ελληνοκύπριοι έχουν τελειώσει. Με ότι αυτό θα συνεπάγεται και για την Ελλάδα.

 

Ο εχθρός στηρίζεται στον αιφνιδιασμό, στο σοκ, στη σύγχυση. Πρέπει να του επιστρέψουμε τα όπλα του. Κάθε δισταγμός σε μια τέτοια κατάσταση θα αποβεί μοιραίος.

 

 

Το 2004 έλεγαν στους Κύπριους: «αν δεν ψηφίσετε το σχέδιο Ανάν (δηλαδή αν δεν διαλύσετε το κράτος σας) θα γνωρίσετε μια νέα Μικρασιατική Καταστροφή». Τώρα, το ψυχολογικό πρόβλημα είναι πιο δύσκολο. Οι Κύπριοι πρέπει να παραδεχτούν ότι έχουν ήδη καταστραφεί κι ότι πρέπει να πολεμήσουν για να μη μετατραπεί η καταστροφή της οικονομίας σε καταστροφή της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Ελληνοκυπρίων, συντριπτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού. Αν δεν το αντιληφθούν τις επόμενες ώρες δύσκολα θα μπορέσουν αργότερα να αντιστρέψουν την κατάσταση.

 

Οι αποφάσεις του Eurogroup, ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ ήταν ένα πρωτοφανές κερδοσκοπικό πλήγμα στην οικονομία ενός κράτους-μέλους της ΕΕ, αφού απετέλεσαν ανοιχτή πρόσκληση στους καταθέτες να πάρουν την επόμενη μέρα τα λεφτά τους και να φύγουν. Πρέπει να καταγγελθεί διεθνώς ως τέτοιο. Αν υπήρχαν προβλήματα με τον τραπεζικό τομέα της Κύπρου, δεν ήταν λύση η εξόντωσή του.

 

Ο τραπεζικός τομέας της Κύπρου έχει καταρρεύσει. Δεν σώζεται, εκτός αν μια ισχυρή δύναμη, η ΕΕ, η Ρωσία ή η Κίνα αποφασίσουν να παράσχουν μια πολιτικο-οικονομική εγγύηση συγκρίσιμη με το πλήγμα που επέφεραν οι Ευρωπαίοι Υπουργοί Οικονομικών και το ΔΝΤ. ‘Οσο δυσάρεστο και αν είναι, η Κύπρος οφείλει, αν δεν έχει τέτοιες εγγυήσεις να συγκεντρωθεί στην επιβίωση όχι των τραπεζών, αλλά του πληθυσμού και του κράτους σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης.

 

Η Ελλάδα οφείλει να εγκαταλείψει την πολιτική Βρούτου και να συμπαρασταθεί στην απειλούμενη Κυπριακή Δημοκρατία. Ευκαιρία να θέσει και το δικό της πρόβλημα στην Ευρώπη, αντί να συνεχίζει την πολιτική αυτοκτονίας που επιβάλλουν Μνημόνια και Δανειακές. ‘Αρνηση της κυβέρνησης να το πράξει είναι προδοσία πολύ χειρότερη αυτής του 1974.

 

‘Οσο διαρκεί η σύγκρουση η Κύπρος πρέπει να εισάγει διοικητική οικονομία εκτάκτου ανάγκης, πολεμικής περιόδου, για την επιβίωση του πληθυσμού και του κράτους, και να προετοιμαστεί άμεσα για την εισαγωγή άλλου νομίσματος, όχι με δική της πρωτοβουλία, αλλά εάν καταστεί αναπόφευκτο. Χρειάζεται σχολαστική προσοχή στη νομική τεκμηρίωση από πλευρά διεθνούς κα ευρωπαϊκού δικαίου όλων των ρυθμίσεων που θα γίνουν, με πιθανή επίκληση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, κινδύνου για την επιβίωση του πληθυσμού και την ασφάλεια του κράτους. Μια ειδική νομική ομάδα με τους καλύτερους ειδικούς πρέπει να λειτουργεί σε διαρκή βάση και να ξετινάξει όλα τα κείμενα στα οποία μπορούν να στηριχθούν οι ενέργειες της Δημοκρατίας, ιδίως ευρωπαϊκές συνθήκες και αποφάσεις του ΟΗΕ. Κάθε κίνηση πρέπει να στηρίζεται νομικά, αλλά και πολιτικά-επικοινωνιακά, με ευρύτερης αξίας επιχειρήματα, που να απευθύνονται στα συμφέροντα όλης της Ευρώπης και όχι μόνο της Κύπρου.

 

Ο ελληνικός λαός στο σύνολό του πρέπει να αντιληφθεί ότι έχει πέσει θύμα πολέμου κι ότι αν δεν απαντήσει σε αυτόν τον πόλεμο θα χαθεί οριστικά. Δεν του προτείνεται κανένας λογικός συμβιβασμός. Αυτό που του προτείνεται είναι η συνέχιση της καταστροφής του ελληνικού έθνους. Τα μνημόνια και οι δανειακές δεν είναι απλά προγράμματα οικονομικής πολιτικής. Είναι εργαλεία βαθιού μετασχηματισμού του κράτους και μετατροπής του σε αποικία χρέους, μέσω του μηχανισμού «μη βιώσιμου χρέους», της απαγόρευσης χρεωκοπίας και των νομικών δεσμεύσεων των δανειακών. Δεν αντιμετωπίζουμε μια ανοιχτή στρατιωτική κατοχή, αντιμετωπίζουμε όμως το ισοδύναμό της με οικονομικο-νομικά μέσα και χρειάζεται να οργανώσουμε τον «αντικατοχικό» αγώνα όχι με στρατιωτικά, αλλά με τα προσήκοντα σε μια τέτοια κατάσταση μέσα. Πριν από όλα όμως πρέπει να καταλάβουμε τι έχει συμβεί στην Ελλάδα και τι επιχειρείται να επιβληθεί στην Κύπρο.

 

Ο Νίκος Αναστασιάδης εξαπάτησε τους ψηφοφόρους, παραβίασε κατάφωρα τη λαϊκή εντολή, με τη συνδρομή των λοιπών Ευρωπαίων Υπουργών, του ΔΝΤ και των ευρωπαϊκών θεσμών και πρόδωσε τη χώρα του. Πρέπει να φύγει άμεσα από τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο Πρόεδρος της Βουλής, οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων και οι ανθυποψήφιοί του οφείλουν να ενημερώσουν  για όλα αυτά τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων της ΕΕ, εξηγώντας τους ότι ο άνθρωπος αυτός δεν μπορεί να εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία και καθιστώντας τους υπεύθυνους για την δική τους συμμετοχή. Αυτό που έγινε στην Κύπρο ονομάζεται πραξικόπημα, όπως πραξικόπημα ήταν η συνομολόγηση της Δανειακής και του Μνημονίου στην Ελλάδα. Πρέπει να δημιουργήσουν άμεσα επιτροπή εθνικής σωτηρίας για να διαχειριστούν τις τύχες των Ελλήνων και της Δημοκρατίας.

 

Οφείλουν οι Κύπριοι να απευθυνθούν στους ευρωπαίκούς λαούς και να εξηγήσουν ότι αυτό που έγινε είναι ένα πραξικόπημα κατά των θεμελιωδέστερων αξιών και τρόπων λειτουργίας της Ευρώπης, ότι δεν έχει να κάνει με τα επιμέρους προβλήματα του κυπριακού τραπεζικού τομέα, αλλά εντάσσεται στα πλαίσια μιας επίθεσης της χρηματιστικής ολιγαρχίας στο ένα μετά το άλλο ευρωπαϊκό κράτος, εξηγώντας ότι η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση λέγεται Ευρωπαϊκή, όχι Γαλλική, Γερμανική, Τραπεζική. Πρέπει να εξηγήσουν ότι το Eurogroup, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η Κομισιόν, ανακοινώνοντας τις αποφάσεις τους, κάλεσαν ουσιαστικά τους καταθέτες να αποχωρήσουν άμεσα από τις τράπεζες της Κύπρου, κατέστρεψαν δηλαδή τον κυπριακό τραπεζικό τομέα και την οικονομία του νησιού. Πρέπει να απευθύνονται προς τους Ευρωπαίους επικαλούμενοι όχι μόνο τα δικά τους δίκαια, αλλά τις ευρύτερες αρχές και το συφμέρον της Ευρώπης.

 

ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΙ ΚΥΠΡΙΟΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΟΥΣ ‘Η ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΟΥΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ ΤΗ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥΣ. Οι κλειστές τράπεζες δεν είναι πρόβλημα μόνο για την Κύπρο, είναι πρόβλημα για όλο τον πλανήτη. Οποιοδήποτε σχέδιο γίνει τυχόν δεκτό πρέπει να προβλέπει «ρήτρες αποφυγής κραχ» (λόγω του επικοινωνιακού πλήγματος) και «ρήτρες ανάπτυξης» (σε περίπτωση που η Κύπρος γνωρίσει υφεσιακή βουτιά). Δεν πρέπει ομοίως να διαθέσουν εθνικούς πόρους για σωτηρία τραπεζών, αφού δεν θα μπορέσουν να τις σώσουν. Αν πάρουν σε αυτές τις συνθήκες δάνειο για τη σωτηρία των τραπεζών, θα είναι μη βιώσιμο, δηλαδή θα εγκατασταθεί ο βασικός μηχανισμός διαρκούς ύφεσης, λεηλασίας, φτωχο[ποίησης και αποικιοποίησης. Τα ζήσαμε τρία χρόνια στην Ελλάδα, αρκετά με τα πειράματα.

 

Αν δεν μπορεί να βρεθεί άλλη λύση, οι τράπεζες να οδηγηθούν σε χρεωκοπία. Η Κύπρος να προετοιμάζεται άμεσα, από σήμερα Κυριακή, για εισαγωγή άλλου νομίσματος, αλλά να μη το εισάγει με δική της πρωτοβουλία. Να χρησιμοποιήσει όλα τα θεσμικά μέσα που διαθέτει ως μέλος της ΕΕ αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις. Αλλά κάθε κίνηση πρέπει να συνοδεύεται από πολιτική και επικοινωνιακή κάλυψη υψηλοτάτου επιπέδου. Χρειάζεται στο πραξικόπημα της ΕΕ και του ΔΝΤ, να αντιταχθεί άμεσα μια πανευρωπαϊκή πολιτική πρόκληση τουλάχιστον εξίσου υψηλού επιπέδου προς την ένταση του χτυπήματος.

 

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτή είναι μια λύση σύγκρουσης, μη συμβατικού, με μη στρατιωτικά μέσα πολέμου. Είμαι ο τελευταίος που θα ήθελε μια τέτοια σύγκρουση, αλλά δεν βλέπω πως μπορεί κανείς να την αποφύγει. Η διαθέσιμη εναλλακτική είναι μια καταστροφή ταχύτερη από της Ελλάδας, η διάλυση, πολύ σύντομα, του κυπριακού κράτους με μια νέα, χειρότερη μορφή του σχεδίου Ανάν, η αρπαγή των πετρελαίων και αερίων της Κύπρου. Μας τάπανε ήδη άλλωστε κι από Στέητ Ντηπάρτμεντ κι από Ντώυτσε Μπανκ και από αλλού. ‘Ένα μέρος των Ελληνοκυπρίων θα παραμείνει στο νησί, είδος ομήρων για να εκβιάζεται η Ελλάδα.

 

Η κατάσταση δεν χωρεί ημίμετρα. ‘Η πας σε πόλεμο, ή παραδίδεσαι, χωρίς ουσιαστικά πιθανότητες να σου επιδείξουν κάποιο έλεος. Κι αν πας στον πόλεμο, το αποφασίζεις και δεν γυρνάς πια ποτέ το κεφάλι πίσω, γιατί στο κόβουνε.

 

Αθήνα, 24 Μαρτίου 2013

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

21.3.1821 - 25.3.2013: Τίτλοι τέλους;

 

25.3.1821-25.3.2013: Τίτλοι τέλους;

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

‘Όταν ο Ιμπραήμ αποβιβάστηκε στην Πελοπόννησο και η ελληνική επανάσταση απειλήθηκε με αφανισμό, φώναξαν τον Κολοκοτρώνη να «καθαρίσει». «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», ήταν το σύνθημα του Γέρου του Μωριά.

 

Δεν ξέρουμε αν μπορεί να σωθεί η Κύπρος και τι μπορεί να σωθεί πια, είμαστε όμως βέβαιοι ότι δεν μπορεί η Κυπριακή Δημοκρατία να επιβιώσει ενός Προέδρου που πρόδωσε και κατέστρεψε το κράτος του δεκαπέντε ημέρες μετά την εκλογή του. Αυτό είναι παγκόσμιο ρεκόρ. Είναι δυνατόν να μην έχει απαιτηθεί με όλα τα μέσα, από όλους, ακόμα κι από το δικό του κόμμα, αν έχει ίχνος πατριωτισμού και αξιοπρέπειας, η παραίτησή του και αυτός ο άνθρωπος, μαζί με τον απερίγραπτο Υπουργό Οικονομικών, να διαπραγματεύονται με τους Ευρωπαίους ή τους Ρώσους τη «σωτηρία» της χώρας του από την καταστροφή που ο ίδιος προκάλεσε; Αν δεν θέλουν να το κάνουν αυτό ας φωνάξουν οι Κύπριοι τον Σόιμπλε να τους διοικήσει απευθείας. Καλύτερα θα τα κατάφερνε.

 

Είναι δυνατόν να θέλουν οι Κύπριοι να σωθούν και να μην έχουν ακόμα συγκροτήσει ένα πολιτικό κέντρο ικανό να ηγηθεί του «υπέρ πάντων αγώνος», ένα παλλαϊκό μαζικό κίνημα, με μια υψηλού επιπέδου τεχνοκρατική στήριξη οικονομική, επικοινωνιακή, νομική, γεωπολιτική;

 

Πρέπει σήμερα κιόλας να διώξουν τονΑναστασιάδη από το Προεδρικό Μέτωπο και η καινούρια ηγεσία να κάνει μια έκκληση στους ευρωπαϊκούς λαούς (και προς τον ρωσικό) και τον ανθρωπισμό τους εξηγώντας ότι ήδη κατεστράφη, με τις αποφάσεις του Eurogroup, του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της ΕΚΤ η οικονομία ενός μικρού, δοιχτομημένου και ημικατεχόμενου κράτους-μέλους της ΕΕ, ότι απειλείται ακόμα και η επιβίωση του κυπριακού λαού και η ασφάλεια του κράτους του. Να ζητήσει η Λευκωσία έκτακτη σύγκλιση του Συμβουλίου της ΕΕ με αντικείμενο την καταστροφή της. Φυσικά ήταν πρόβλημα η υπερδιόγκωση του τραπεζικού τομέα στην Κύπρο και η ακόμα μεγαλύτερη στο Λουξεμβούργο και τη Μάλτα. Αλλά η δολοφονία δεν μπορεί να θεωρηθεί θεραπεία!

 

Ο κυπριακός τραπεζικός τομέας είναι αδύνατο να σωθεί. Ας σωθεί τουλάχιστο το κυπριακό κράτος. Να χρεωκοπήσουν κανονικά οι τράπεζες χωρίς να φορτωθεί το κράτος ένα τεράστιο για τα δεδομένα του δάνειο. Να μη χρησιμοποιηθεί ούτε λεπτό από το ταμείο αλληλεγγύης ή τα ασφαλιστικά ταμεία για τη σωτηρία των τραπεζών.

 

Στη συνέχεια επισημαίνουμε μερικά σημεία που αφορούν την εξελισσόμενη ταχύτατα κυπριακή κρίση. Αυτό όμως που μας τρομάζει περισσότερο είναι η αδυναμία συγκρότησης επαρκούς κατανόησης της πολύ σύνθετης κατάστασης σε οποιοδήποτε σημείο του κρατικού και πολιτικού συστήματος της Κύπρου και της Ελλάδας. Ακόμα κι αν εμείς κάνουμε λάθος στη μια ή την άλλη εκτίμησή μας, διερωτώμεθα γιατί κανείς αρμόδιος, σε Κύπρο και Ελλάδα, να βγαίνει να πει κάτι που να κάνει νόημα, να εξηγεί τι προσπαθούμε να κάνουμε και πως

 

Μερικά σημεία για το κυπριακό

 

1.   Τη μεγαλύτερη ίσως προδοσία της ιστορίας του γνωρίζει αυτές τις μέρες ο ελληνικός λαός. Το κυπριακό κράτος έχει προδοθεί στο κέντρο και στην κορυφή του, όπως και το ελληνικό. Μετατρέποντας το ‘Όχι (που επέβαλε προς στιγμήν η αυθόρμητη λαϊκή αντίδραση) σε Ναι, το κυπριακό κράτος (η ύπαρξη του οποίου είναι προϋπόθεση ασφαλούς και αξιοπρεπούς επιβίωσης του ελληνισμού στο νησί) θα οδηγηθεί σε αυτοκατάργηση, της οποίας πολύ δύσκολα θα επιβιώσει και το ελληνικό κράτος. Θα διατηρηθούν οι ταμπέλες «Ελληνική Δημοκρατία», «Κυπριακή Δημοκρατία», θα εξαφανιστεί όμως το περιεχόμενό τους. ‘Ηδη, όλοι οι διεθνείς παίκτες τοποθετούνται στο αύριο της μη ύπαρξης Ελλάδας και παίρνουν θέσεις για τον διαμοιρασμό των ιματίων Κύπρου και Ελλάδας. Ο ελληνικός λαός και τα κράτη του συνθλίβονται, όπως η Πολωνία του 1939, οικονομικά ανάμεσα στη Γερμανία και τις «αγορές», γεωπολιτικά ανάμεσα στην Τουρκία και το Ισραήλ.

 

     2.   ‘Όπως και σε όλες τις περιπτώσεις εφαρμογής του δόγματος «Σοκ και Δέους», ο εκβιασμός στηρίζεται σε ένα επείγον δίλημμα. Στην περίπτωσή μας λένε, πρέπει να ανοίξουν οι τράπεζες την Τρίτη και μέχρι τότε να έχει βρεθεί λύση. Αν δεν ανοίξουν τις τράπεζες, απαιτώντας βιώσιμο σχέδιο σωτηρίας όχι μόνο τραπεζών, αλλά και κράτους και απειλώντας, σε ενάντια περίπτωση, με χρεωκοπία, oι Κύπριοι δεν αναλαμβάνουν σπουδαίο κίνδυνο, γιατί έχουν ήδη υποστεί σε μεγάλο βαθμό χρεωκοπία (Θα πρέπει βέβαια να εξετάσουν όλες τις κινήσεις τους σχολαστικά από πλευράς ευρωπαϊκού δικαίου, πρέπει, όσο είναι δυνατόν, να παραμείνουν εντός ορίων ευρωπαϊκού δικαίου).

 

Δεν είναι όμως καθόλου βέβαιο πως ο τραπεζικός τομέας σε όλη την Ευρώπη, οι περίφημες «αγορές» θα απορροφήσουν ομαλά την κατάσταση. Αν επιπλέον προχωρήσουν σε πολιτική αντεπίθεση στην Ευρώπη, θα δημιουργήσουν και πολιτικό πρόβλημα στις ευρωπαϊκές ηγεσίες που τους επιτίθενται. Δυστυχώς όμως δεν έχουν εμφανισθεί ικανά υποκείμενα να χαράξουν και εφαρμόσουν στρατηγική.

 

Αν όμως αντίθετα η Κύπρος ανοίξει τις τράπεζες χωρίς εγγυημένο από την Ευρώπη σχέδιο που να εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα του κράτους της, όχι των τραπεζών δεν θα έχει κράτος. Πριν ανοίξουν οι τράπεζες, οφείλει να έχει καταρτισθεί και συμφωνηθεί ολόκληρο το σχέδιο που θα επιτρέπει τη βιωσιμότητα του κυπριακού κράτους, ότι κι αν γίνει, ότι και αν απειληθεί, όσος χρόνος κι αν χρειαστεί.

 

    3.  Οι δυνάμεις που αντιτάχθηκαν στην αρχική απόφαση Αναστασιάδη, όπως το ΑΚΕΛ και η ΕΔΕΚ, οπισθοχωρούν πανικόβλητες υπό την πίεση των μνημονιακών, ακριβώς γιατί δεν κατάφεραν να αναπτύξουν ικανοποιητική στρατηγική. Τι νόημα έχει το λευκό, που επέτρεψε πρακτικά το ναι του Αναστασιάδη στις τελευταίες ψηφοφορίες (η υπόθεση κρίθηκε για μια ψήφο και επί ισοψηφίας οι «αντιμνημονιακοί» είχαν τη νικώσα ψήφο του Προέδρου της Βουλής) ‘Οσο για το ΔΗΚΟ ξαναγύρισε στη θέση που έχει από πολύ καιρό επιλέξει, όταν υποστήριζε την υποψηφιότητα Χριστόφια και, αργότερα, την υποψηφιότητα Αναστασιάδη.

 

      4. Σε μια τόσο άσχημη κατάσταση κανείς δεν θα έπρεπε να απορρίψει εκ των προτέρων συμβιβασμούς, ακόμα και συμβιβασμούς που δεν θα δεχόταν υπό άλλες συνθήκες. Αλλά αυτό που προτείνεται σε Κύπρο (και Ελλάδα) δεν είναι συμβιβασμοί. Είναι η εθελούσια προσυπογραφή της καταδίκης τους και η ανάληψη προκαταβολικά της ευθύνης από μας. Είναι ήδη πολύ δύσκολο έως αδύνατο να αντιστραφεί η συντελεσθείσα σε Κύπρο και Ελλάδα καταστροφή, είναι δύσκολο να αποτραπεί ακόμα και η επερχόμενη, πολύ μεγαλύτερη. Αλλά για αυτό ακριβώς δεν χάνουμε απολύτως τίποτα ανθιστάμενοι. Μη ανθιστάμενοι ζημιώνουμε και κάθε μελλοντική, μακροχρόνια προοπτική.

 

5. ‘Όπως συνέβη πάντα, και στις πιο σκοτεινές εποχές του Γένους των Ανθρώπων και της ιστορίας των Εθνών, υπάρχουν κάποιοι που μένουν όρθιοι, διατηρώντας αναμμένη τη φωτιά του Προμηθέα. Αυτή είναι σήμερα η περίπτωση των βουλευτών Ζαχαρία Κουλία και Νίκου Κουτσού.

 

6. Το 2004, κορόιδευαν τον κυπριακό λαό λέγοντάς του ότι, αν ψηφίσει ‘Όχι στο σχέδιο Ανάν, θα προκαλέσει νέα «Μικρασιατική Καταστροφή». Καμία τέτοια καταστροφή δεν συντελέσθηκε. Σήμερα οι ίδιοι κάνουν το αντίστροφο. ‘Εχουν ήδη προκαλέσει την

καταστροφή και ισχυρίζονται ότι θα την αποφύγουμε με ένα Ναι που θα μας αποτελειώσει.

 

7. Ο τραπεζικός τομέας της Κύπρου, στον οποίο στηριζόταν κυρίως η οικονομία της, έχει ήδη σχεδόν καταστραφεί  και η προσπάθεια διάσωσής του είναι σχεδόν μάταιη (και ο τουριστικός τομέας είναι επίσης απίθανο να μην πληγεί). Τα ποσά και οι τεχνικές λύσεις που συζητώνται είναι άνευ αντικειμένου, οικονομετρικές ανοησίες, γιατί βεβαίως το κόστος από τις ανακοινώσεις του Eurogroup και το συνακόλουθο «πλήγμα εμπιστοσύνης», αλλά και τη συνεχιζόμενη συζήτηση περί του «υπέρογκου» του τραπεζικού τομέα είναι πιθανώς δεκάδες δισεκατομμύρια. Το Eurogroup (μαζί με το ΔΝΤ, την Κομισιόν και την ΕΚΤ) με τις αποφάσεις του έχει καλέσει σχεδόν επισήμως όποιον έχει λεφτά στις κυπριακές τράπεζες να τα πάρει και να φύγει. Για ποια σωτηρία συζητάμε;

 

8. Θα είναι εγκληματικό να διατεθούν τα λεφτά των Κυπρίων πατριωτών και των ασφαλιστικών ταμείων και των εσόδων των υδρογονανθράκων στη σωτηρία των τραπεζών, αν δεν μπορούν να σωθούν οι τράπεζες. Θα τα χρειαστεί ο κυπριακός λαός για να ζήσει.

 

9. Η μερική σωτηρία του τραπεζικού τομέα απαιτεί τουλάχιστο ισχυρή οικονομική και πολιτική στήριξη. Με την Ευρώπη όμως η κυπριακή ηγεσία δεν διαπραγματεύεται (για να διαπραγματευθεί θα έπρεπε οπωσδήποτε να απειλήσει) και με τη Ρωσία επίσης δεν προσπάθησε καν. ‘Οποια κριτική μπορεί και πρέπει να γίνει στη ρωσική πολιτική θάπρεπε να δοκιμάσουμε πρώτα σοβαρά αυτόν τον δρόμο και δεν το κάναμε. Η αποστολή Σαρρή στη Μόσχα σχεδιάστηκε για να μην πετύχει, όπως και το ταξίδι Παπανδρέου στη Ρωσία, τον Φεβρουάριο 2010. Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς ότι αν δοκιμάζαμε μια τέτοια πολιτική θα πετύχαινε. Αλλά δεν μπορούμε να κατηγορούμε τη Ρωσία γιατί αρνήθηκε κάτι που δεν προτείναμε.

 

10. Η Κύπρος, οι δυνάμεις που εκφράζουν τον κυπριακό λαό δηλαδή όφειλαν από τη πρώτη στιγμή να έχουν ζητήσει την παραίτηση Αναστασιάδη ή, τουλάχιστον, να τον θέσουν υπό κηδεμονία. Ταυτόχρονα όφειλαν, από την πρώτη μέρα της επίθεσης του Eurogroup, να προχωρήσουν σε μείζονα πολιτική αντεπίθεση σε όλη την Ευρώπη, εξηγώντας ότι αυτό είναι ένα πλήγμα κατά μιας μικρής χώρας, που καταργεί ουσιαστικά τη δημοκρατία στην Ευρώπη, αφού αποσυνθέτει, δεν ενισχύει το ευρωπαϊκό πολιτικό σχέδιο και με δεδομένο ότι ο κ. Αναστασιάδης εξελέγη με τη ρητή δέσμευση να κάνει τα αντίθετα από αυτά που έκανε. ‘Ετσι η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη έχει μείνει στο έλεος της έμφασης στο «κυπριακό πλυντήριο χρήματος», των κατηγοριών περί «ρωσικής ολιγαρχίας», ενώ ακόμη και ο Σόιμπλε έχει το θράσος να εμφανίζεται σε όλη την Ευρώπη ως «προστάτης των φτωχών» λέγοντας ότι δεν ήθελε το κούρεμα καταθέσεων κάτω των 100.000 ευρώ υπέρ του οποίου τάχθηκε ο Σαρρής, η Κομισιόν και η ΕΚΤ.

 

11.  Το αυτό ισχύει και για την Ελλάδα. Μια σειρά προσωπικοτήτων από όλη την Ευρώπη, μεταξύ των οποίων οι Μανώλης Γλέζος, Μίκης Θεοδωράκης, Αλέξης Τσίπρας από την Ελλάδα, ο Λαφονταίν από τη Γερμανία, ο Μελανσόν από τη Γαλλία συνυπέγραψαν μια δραματική έκκληση για τη γενοκτονία του ελληνικού λαού και το μέλλον της Ευρώπης, με τον τίτλο «’Εκκληση για τη σωτηρία των λαών της Ευρώπης», ήδη από τον Οκτώβριο του 2011. Τι έγινε μετά; Τίποτα! 

 

12. Οποιαδήποτε συμφωνία συναφθεί με την Ευρώπη πρέπει να πληροί τρεις προϋποθέσεις: να είναι πλήρης, όχι να αφήνει το μέλλον στην καλή θέληση των πιστωτών, να περιέχει ρήτρα αποφυγής καταστροφής και ρήτρα ανάπτυξης. Δηλαδή να αναλάβει η ΕΚΤ και η ΕΕ ότι θα παράσχουν τα αναγκαία κεφάλαια για αποφυγή κραχ αν, όταν ανοίξουν οι τράπεζες και εξαιτίας των ενεργειών τους, φύγει το μεγαλύτερο μέρος των κατατεθειμένων κεφαλαίων. Δεύτερο αναπτυξιακή βοήθεια, μέτρα προστασίας και διακοπή μνημονιακών πολιτικών, σε περίπτωση που η Κύπρος γνωρίσει υφεσιακή βουτιά και έκρηξη ανεργίας μετά την συνομολόγηση και εφαρμογή Μνημονίου.

 

Αν η Κύπρος δεν τα πάρει αυτά να προετοιμαστεί να γίνει Ισλανδία, χρεωκοπώντας κανονικά τις τράπεζες για να μη χρεωκοπήσει η ίδια ενδεχομένως εισάγοντας και εσωτερικό αρχικά μέσο πληρωμής, όχι με δική της πρωτοβουλία. Πρέπει να χρησιμοποιήσει και όλα τα θεσμικά εργαλεία που διαθέτει ως μέλος της ΕΕ, αλλά για να τα χρησιμοποιήσει, πρέπει προηγουμένως να έχει προχωρήσει σε πανευρωπαϊκή και παγκόσμια πολιτική-επικοινωνιακή αντεπίθεση. Κανονικά, οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου έπρεπε ήδη να έχουν ζητήσει σύγκληση έκτακτης συνόδου κορυφής της ΕΕ με θέμα «Η καταστροφή δύο μελών της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης από τα μέτρα που πήρε η ‘Ενωση για τη σωτηρία τους».

 

 

13. Κλείνοντας παραθέτουμε μια σειρά διεθνών ειδήσεων και δηλώσεων, που δεν νομίζουμε ότι χρειάζονται πολύ σχολιασμό:

 

- ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου τηλεφώνησε στον Ερντογάν να του ζητήσει συγγνώμη για το «Μαβί Μαρμαρά», παρουσία του αμερικανού Προέδρου Μπάρακ Ομπάμα (αναζητούνται τώρα οι νέοι «Κλαούζεβιτς» Ελλάδας και Κύπρου)

 

  -  η αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Βίβιαν Ρέντινγκ δήλωσε ότι «λυπάται» γιατί «οι ‘Ελληνες υποφέρετε», «παρόλο που δεν το αξίζετε». «’όμως», συνέχισε «είναι γεγονός και πρέπει να το περάσουμε μαζί για να βγείτε από την κρίση». Και πρόσθεσε «έχετε πρόβλημα με την τρόικα, όμως η τρόικα είναι δημόσιοι υπάλληλοι  που κάνουν αναλύσεις. Τις αποφάσεις τις παίρνουν υπουργοί σας, ο υπουργός Οικονομικών».

 

- ο πρώην Καγκελλάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ ζήτησε την επείγουσα ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση

 

Θεσσαλονίκη, 23.3.2013

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Μεταξύ Βρυξελλών και Μόσχας, ΗΠΑ και Ρωσίας Capital.gr

Παρασκευή, 22 Μαρτίου 2013

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου Οι επόμενες μέρες είναι καθοριστικής σημασίας για την ίδια τη μελλοντική ύπαρξη του κυπριακού, αλλά και του ελληνικού κράτους, με δεδομένους τους πολύπλευρους εθνικούς, γεωπολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς Ελλάδας και Κύπρου. Ελλάδα και Κύπρος δεν αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα οικονομικής ή κοινωνικής ή πολιτικής κρίσης, ή μια συγκεκριμένη εξωτερική απειλή. Αντιμετωπίζουν έναν οικονομικό, πολιτικό και γεωπολιτικό πόλεμο, έναν κλονισμό βασικών προϋποθέσεων ύπαρξης των δύο κρατών. Αντιμετωπίζουν δηλαδή ένα ζήτημα ζωής ή θανάτου, είτε αυτό μας αρέσει, είτε όχι. Kαι μόνο ανακοινώνοντας τις αποφάσεις του, το Eurogroup είπε στους καταθέτες να φύγουν από την Κύπρο. ‘Επληξε πολύ σοβαρά, δυνητικά θανάσιμα και τις κυπριακές τράπεζες και το κυπριακό κράτος (δεδομένου του ρόλου του χρηματοπιστωτικού τομέα). ‘Επληξε επίσης τις κυπρο-ρωσικές σχέσεις, που υπήρξαν καθοριστικής σημασίας για την ίδια την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας από τότε που ιδρύθηκε. Θυμίζουμε ότι η Μόσχα περενέβη στον Τζόνσον για να αποτρέψει την εισβολή Ινονού στην Κύπρο (1964), υποστήριξε πάντα, ακόμα και με βέτο, τις κυπριακές θέσεις στον ΟΗΕ και προσέφερε στη Λευκωσία τα όπλα που της ζήτησε. Χωρίς τη Ρωσική Ομοσπονδία, είναι πολύ δύσκολο ακόμα και να υπάρξει η Κυπριακή Δημοκρατία. Αλλά και η ίδια η Ελλάδα δύσκολα θα επιβιώσει μιας κυπριακής καταστροφής. Μόνο μια «αντιστήριξη» εξίσου ισχυρή προς την επίθεση που δέχτηκε, μπορεί τώρα να περιορίσει τις συνέπειες της επελθούσης καταστροφής. Στις συγκεκριμένες συνθήκες μια συνολική συμφωνία με τη Ρωσία του Πούτιν, οικονομική, ενεργειακή και αμυντική, μπορεί να προσφέρει τη λύση ανάγκης που χρειάζεται για την ύπαρξή της η Κυπριακή Δημοκρατία. Διαφορετικά πρέπει να πάμε σε άλλα, πολύ πιο δύσκολα σενάρια, αποφεύγοντας πάντως λύσεις ελληνικού τύπου (Μνημόνια-Δανειακές). Μεταξύ της βιωσιμότητας του κράτους και της βιωσιμότητας των τραπεζών, η Κύπρος πρέπει, όπως και η Ισλανδία, να διαλέξει τη βιωσιμότητα του κράτους και να αφήσει εν ανάγκη τις τράπεζες να χρεωκοπήσουν. Τα πέντε ή έξη δισ. που μπορεί ίσως να μαζέψει από εθνικούς πόρους δεν πρέπει να διατεθούν στη σωτηρία των τραπεζών, αν δεν είναι βέβαιο ότι μπορούν να σωθούν, γιατί θα χρειαστούν για να ζήσει η Κύπρος. Αλλά μια λύση με τη Ρωσία προσκρούει στο πρόσωπο του Νίκου Αναστασιάδη, που έστειλε, σύμφωνα με πολύ αξιόπιστες πληροφορίες από τη ρωσική πρωτεύουσα, τον Υπουργό Οικονομικών του στη Μόσχα, όχι για να αναζητήσει βοήθεια, αλλά για να τορπιλίσει μια ουσιαστική συμφωνία με τη Ρωσία, αρνούμενος να επεκτείνει τις συζητήσεις πέραν του αιτήματος αναδιάρθρωσης προηγούμενου ρωσικού δανείου. Η αποστολή Σαρρή στη Μόσχα θυμίζει το ταξίδι Παπανδρέου τον Φεβρουάριο 2010 –έγινε για «ξεάρφωμα», όχι με πραγματική βούληση στήριξης στη Ρωσία. Ο Πρόεδρος της Βουλής, οι ανθυποψήφιοι του κ. Αναστασιάδη, το Κυπριακό Εθνικό Συμβούλιο οφείλουν να απαιτήσουν τη συνδιαχείριση του κυπριακού. Αν το αφήσουν στον Πρόεδρο, μετά από όσα έπραξε, έχουν συνυπογράψει τη θανατική καταδίκη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Φυσικά, τίποτα δεν εμποδίζει τη Λευκωσία να ζητήσει τη συνδρομή της ΕΕ και οφείλει να το κάνει. ‘Όχι όμως με τον τρόπο που το κάνει και με τις γελοιότητες που συζητώνται. Αν μιλήσουμε με οικονομικούς όρους, το κόστος των ανακοινώσεων του Eurogroup είναι δεκάδες δισεκατομμύρια για την Κύπρο κι αν τεθεί σε κίνδυνο το κυπριακό κράτος είναι «άπειρο». Η Κυπριακή Βουλή όφειλε ήδη να έχει απευθυνθεί σε όλα τα όργανα της ΕΕ και όλα τα κοινοβούλια, καταγγέλλοντας στους δριμύτερους δυνατούς τόνους την πρωτοφανή επίθεση της ‘Ενωσης (και του ΔΝΤ) κατά ενός μέλους της και την εξίσου πρωτοφανή κατάφωρη παραβίαση των θεμελιωδέστερων δημοκρατικών αρχών (ο κ. Αναστασιάδης εξελέγη Πρόεδρος δεσμευόμενος δημόσια και κατηγορηματικά ότι δεν θα συμφωνήσει σε κούρεμα καταθέσεων). Η κυπριακή και η ελληνική κυβέρνηση οφείλουν να ζητήσουν έκτακτη σύγκλιση του Συμβουλίου Κορυφής της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, να καταγγείλουν τις αποφάσεις και να ζητήσουν την αλληλεγγύη των εταίρων τους. Αυτό σημαίνει ένα πρόγραμμα με ρητή, δεσμευτική «ρήτρα στήριξης», αν εξαιτίας των ενεργειών της ΕΕ αντιμετωπίσει κίνδυνο άμεσης οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης η Κύπρος και μια ρητή, δεσμευτική «ρήτρα ανάπτυξης» αν αντιμετωπίσει υφεσιακή βουτιά εξαιτίας όλων αυτών. Αν η Κύπρος δεν τα πάρει, δεν έχει λόγο να πάει σε τρόικες, δεν έχει λόγο να ανοίξει τις τράπεζές της, δεν έχει λόγο να μην εφαρμόσει την «πολιτική άδειας καρέκλας» του Ντε Γκωλ παραλύοντας τη λειτουργία της ‘Ενωσης, μέχρις ότου ικανοποιηθούν οι όροι της. Αντιλαμβανόμεθα ότι αυτά μπορεί να φαίνονται «εξτρεμιστικά». Η εναλλακτική είναι μια εθνική τραγωδία, σε Κύπρο και Ελλάδα, χωρίς ιστορικό προηγούμενο. «Στον πόλεμο όπως στον πόλεμο» (“A la guerre, comme a la guerre”) έλεγε ο Ναπολέων. Δεν θα έπρεπε να φτάσουμε και δεν θα φτάναμε σε αυτή τη θέση, αν είχαμε προτάξει στοιχειώδη αντίσταση και είχαμε επιδείξει μίνιμουμ αξιοπρέπειας και σοβαρότητας. Τώρα όμως φτάσαμε και δεν έχουμε άλλη λύση από το να απαντήσουμε στον πόλεμο με πόλεμο, όχι κατά, αλλά στο όνομα της ευρωπαϊκής ιδέας και της δημοκρατίας. Η Κύπρος δεν έχει λόγο να φύγει με δική της πρωτοβουλία από το ευρώ, αλλά πρέπει να είναι έτοιμη να το κάνει αν εξαναγκαστεί. Πρέπει να μείνει στην ευρωζώνη και στην ΕΕ, για να χρησιμοποιήσει όμως όλα τα θεσμικά και πολιτικά μέσα που διαθέτει, για να το κάνει «μπάχαλο». Η Ελλάδα πρέπει να θέσει παράλληλα και το δικό της πρόβλημα, δεδομένης της άνευ προηγουμένου οικονομικής καταστροφής, ανθρωπιστικής κρίσης και απειλής για την ασφάλειά της που αντιμετωπίζει μετά από τρία χρόνια εφαρμογής του Μνημονίου. Αν οι κυπριακές τράπεζες ανοίξουν χωρίς να έχει εξασφαλισθεί η βιωσιμότητα, όχι πλέον των τραπεζών, αλλά του κράτους, με ένα «πρόγραμμα σωτηρίας» ελληνικού τύπου, η καταστροφή που θα ακολουθήσει δεν θα έχει πολλά ιστορικά προηγούμενα και θα είναι πιθανώς πολύ ταχύτερη από την ελληνική. Ακόμη και αν η ΕΚΤ καλύψει τη φυγή κεφαλαίων προσφέροντας ρευστότητα, είναι σαφές ότι ο τράπεζες και το κράτος θα έχουν μεταβληθεί σε «κουφάρι» απολύτως ελεγχόμενο, ιδιοκτησία κατ’ ουσίαν της ΕΚΤ και των Πιστωτών της Κύπρου. Ακολουθώντας ένα τέτοιο δρόμο, στην Κύπρο θα επιβληθεί, το έχουν ήδη αναγγείλει άλλωστε, παράλληλα με ένα «πρόγραμμα σωτηρίας» που θα τη μεταβάλλει σε ιδιότυπη, οικονομική «αποικία χρέους», ένα σχέδιο λύσης χειρότερο από το Ανάν, που θα προβλέπει την ουσιαστική αυτοδιάλυση του κυπριακού κράτους, τη μετατροπή του σε «μεταμοντέρνο προτεκτοράτο». Τέτοιων «λύσεων» θα είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσει μακροχρόνια ο ελληνισμός της Κύπρου. Και θα κινδυνεύσει να επιβεβαιωθεί ο Ανδρέας Παπανδρέου που, στην ιστορική ομιλία του στη Βουλή των Ελλήνων για το κυπριακό, τον Μάρτιο του 1987, διακήρυξε ότι «αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα». Αντιλαμβάνομαι ότι σε μερικούς όλα αυτά φαίνονται «υπερβολικά» –όπως και στους Τρώες φαινόταν «υπερβολική» η Κασσάνδρα. Φοβούμαι ότι προκύπτουν σχεδόν μαθηματικά από την ανάλυση της κατάστασης. Είναι αυτή τη στιγμή τελείως απαραίτητο να αντιληφθεί ο ελληνικός λαός, η άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό των δύο χωρών την ακριβή φύση και εμβέλεια της απειλής προκειμένου να υπάρξει μια ελπίδα αποφυγής μιας εθνικής τραγωδίας χωρίς ιστορικό προηγούμενο. ‘Αλλωστε, πόσοι από αυτούς που ενίοτε χαρακτηρίζουν τον γράφοντα Κασσάνδρα προέβλεψαν τα πρωτοφανή που συνέβησαν στην Ελλάδα και την Ευρώπη τα τελευταία τρία χρόνια. Αν δεν τα προέβλεψαν δεν είναι γιατί είναι χαζοί, αλλά γιατί πιστεύουν ρητά ή ενδόμυχα στη σταθερότητα του οικονομικού και ευρωπαϊκού συστήματος, σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από βαθιά ρήξη παγκόσμιου παραδείγματος. Νομίζουν ότι ζούμε ένα «λάθος», μια «κρίση» που, αργά ή γρήγορα, θα διορθωθεί. Δεν μπορούν και δεν θέλουν να πιστέψουν ότι ζούμε τη μετάβαση από τον νεοφιλελεύθερο στον «καπιταλισμό της καταστροφής», από τον κλασικό καπιταλισμό στη «φεουδαρχία του Χρήματος», από την «αστική δημοκρατία» σε μια «ολοκληρωτική αυτοκρατορία της παγκοσμιοποίησης». Μόνο τοποθετούμενοι στο έδαφος της πραγματικότητας, όσο απειλητική κι αν δείχνει, μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε. Η απόφαση του Eurogroup είναι το τρίτο «πραξικόπημα» του Χρήματος, κατά των θεμελίων του «κανονικού» καπιταλισμού, από τότε που άρχισε η κρίση (με πρώτο την απαγόρευση χρεωκοπίας των τραπεζών μετά τη Λήμαν Μπράδερς και δεύτερο τον εξαναγκασμό των κρατών σε χρεωκοπία δια των Μνημονίων και Δανειακών, με παράλληλη ημικατάργηση της δημοκρατίας). Οι ευθύνες της γερμανικής ηγεσίας είναι τεράστιες, ο πραγματικός ρόλος της όμως μοιάζει μάλλον αυτός του «χρήσιμου ηλίθιου» για λογαριασμό του «κόμματος» της Goldman Sachs, της αληθινής «αυτοκρατορίας του Χρήματος». Ενώ είναι πιθανό, αλλά δεν είμαστε βέβαιοι, ότι έχει ξανασχηματισθεί μία τεράστια «φούσκα χρήματος», Βερολίνο και Ουάσιγκτον το γνωρίζουν και προσπαθούν οι μεν να τη «σκάσουν στα μούτρα» των δε. Αν αυτό είναι σωστό σημαίνει ότι πρέπει να μπούμε σε πρόγραμμα σωτηρίας, έκτακτης οικονομικής και κοινωνικής ανάγκης, των κρατών και των κοινωνιών μας από μείζονα επικείμενη καταστροφή. Δυστυχώς βέβαια το πολιτικό και κρατικό προσωπικό που διαθέτουμε χαρακτηρίζεται από πολύ μεγάλο βαθμό εξάρτησης, αδυναμία συνειδητοποίησης του διακυβεύματος, απουσία διανοητικών εργαλείων κατάλληλων για την αντιμετώπιση τόσο σύνθετης κατάστασης και, επιπλέον, τελεί σε κατάστασης σύγχυσης, τρόμου και πανικού. * Ο κ. Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος είναι Δημοσιογράφος και συγγραφέας. ‘Εχει γράψει, μεταξύ άλλων, «Η αρπαγή της Κύπρου», (Λιβάνης 2004) και «Η Κύπρος σε παγίδα» (Λιβάνης 2008). Εργάσθηκε ως ειδικός συνεργάτης στο Γραφείο του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου (1985-88) και ως διευθυντής του Γραφείου του ΑΠΕ στη Μόσχα (1989-99). Konstantakopoulos.blogspot.com

Μια στρατηγική πρόκληση για τη Ρωσία και την Ελλάδα και πως πρέπει να απαντήσουν (μέρος πρώτο)

 

Μέρος Πρώτο: η συνάντηση οικονομίας και γεωπολιτικής  στην Ανατολική Μεσόγειο

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Ο πρόεδρος Πούτιν χαρακτήρισε τα μέτρα του Eurogroup για την Κύπρο ως «επικίνδυνα» και «αντιεπαγγελματικά». Η ρωσική ηγεσία επέκρινε την έλλειψη προηγούμενης συνεννόησης από την ΕΕ με τη Μόσχα.

 

Η απόφαση του Eurogroup, με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, της Κομισιόν και της ΕΚΤ, έπληξε άμεσα την εμπιστοσύνη στην κυπριακή οικονομία, οδηγώντας σε πιθανή κατάρρευσή της αλλά και απειλώντας την ίδια την υπόσταση του κυπριακού κράτους. Μετά το ελληνικό Μνημόνιο είναι ευθεία επίθεση στα δύο ελληνικά κράτη. Προφανώς δεν εξηγείται μόνο από το μεγάλο μέγεθος του τραπεζικού τομέα της Κύπρου – ούτε έχει νόημα να μικρύνει με τέτοιο τρόπο αυτός ο τομέας. Αν αυτό ήταν το πρόβλημα, θα έπρεπε, πριν ασχοληθεί με την Κύπρο, το Eurogroup να ασχοληθεί με το Λουξεμβούργο και την Μάλτα για παράδειγμα.

 

Τα μέτρα του Eurogroup έχουν μια ιδιαίτερη προφανή γεωπολιτική διάσταση. Για δεύτερη φορά επιλέγεται για χτύπημα ο ελληνικός χώρος. Τα πληττόμενα κεφάλαια είναι ελληνικά, κυπριακά και ρωσικά. Πλήττεται η σχέση Κύπρου-Ρωσίας και εμμέσως η σχέση Ρωσίας-Γερμανίας. Φαίνεται να επιβεβαιώνεται η εκτίμηση όσων θεωρούν την γερμανική ηγεσία ως «χρήσιμο ηλίθιο» της βαθύτερης στρατηγικής του Χρήματος και το Κρεμλίνο του Βλαδίμηρου Πούτιν αναρωτιέται με το δίκηο του αν αυτή είναι η Γερμανία του Ραπάλο ή του Ρίμπεντροπ-Μόλοτωφ. Μάλλον είναι η Γερμανία των ηλιθίων.

 

Το μικρό νησί της Κύπρου έχει γίνει, εδώ και μερικές μέρες, το επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης. Η σημασία της κρίσης αυτής είναι τεράστια, και οικονομική και γεωπολιτική, αντιστρόφως ανάλογη προς το μέγεθος του νησιού. Θα επηρεάσει άμεσα το μέλλον της Ελλάδας και όλης της Ευρώπης, αλλά και την εξέλιξη της παγκόσμιας οικονομικής κατάστασης. Θα επηρεάσει πιθανώς επίσης την μεσανατολική κατάσταση, με δεδομένη τη στρατηγική σημασία του νησιού

 

Τα μέτρα του Eurogroup έπληξαν ήδη σοβαρά την εμπιστοσύνη προς την οικονομία της Κύπρου και έθεσαν σε αμφιβολία την ίδια τη «βιωσιμότητα» του κυπριακού κράτους. Μια εξέγερση όμως του κυπριακού λαού υποχρέωσε την κυπριακή ηγεσία να μην τα υιοθετήσει τελικά και να δηλώσει ότι θα αναζητήσει λύση και προς την κατεύθυνση της Ρωσίας.

 

Από την στιγμή που μια τέτοια προοπτική κατέστη πιθανή, σημαντικότατες δυνάμεις του διεθνούς συστήματος κινητοποιήθηκαν στην Κύπρο, την Ελλάδα, τη Ρωσία και την Ευρώπη για να την αποτρέψουν, εκτιμώντας, ορθά, αφενός ότι θα συνιστούσε μείζονα στρατηγική επιτυχία της Ρωσίας, αφετέρου ότι θα ανέτρεπε τον στρατηγικό σχεδιασμό πίσω από το «κυπριακό πραξικόπημα» με όργανο το Eurogroup.

 

Η στρατηγική σημασία Κύπρου και Ελλάδας

 

Η Κύπρος βρίσκεται σε ένα από τα στρατηγικότερα σημεία της υφηλίου, δίπλα από το Ισραήλ, απέναντι από το Τζεϊχάν, τον Λίβανο και τη Συρία, ενώ ελέγχει την έξοδο του Σουέζ. Για όλες τις επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή ο έλεγχος της Κύπρου είναι απαραίτητος κι αυτός ήταν ο λόγος που επιβλήθηκαν από τη CIA οι «μαύροι συνταγματάρχες» στην Ελλάδα το 1967 και οργανώθηκε στη συνέχεια από αυτούς το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, το 1974.

 

Η στρατηγική σημασία της Κύπρου δεν διέφυγε από την ηγεσία των Βρετανών, που ανέμειξαν την Τουρκία για να κάμψουν το αίτημα εθνικής αυτοδιάθεσης των Κυπρίων, το 80% των οποίων είναι ‘Ελληνες, των ΗΠΑ, που έκαναν ότι μπορούσαν για να ανατρέψουν και να σκοτώσουν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, από την ηγεσία του Ισραήλ και, προτού αυτό υπάρξει από το σιωνιστικό κίνημα και από τον Νικήτα Χρουστσώφ που παρενέβη στις ΗΠΑ το 1964, οδηγώντας σε αποτροπή της σχεδιαζόμενης από τον Ινονού στρατιωτικής εισβολής το 1964.

 

Ο ευρύτερος «ελληνικός χώρος» Ελλάδα και Κύπρος έχει ιδιαίτερη στρατηγική σημασία γιατί είναι το κέντρο μιας κατά Μπρεζίνσκι «σκακιέρας», ελέγχοντας την πρόσβαση της Ρωσίας στις «θερμές θάλασσες», συνδέοντας Ευρώπη και Μέση Ανατολή και δεσπόζοντας στην Ανατολική Μεσόγειο.

 

Αυτό δεν διέφυγε από τον Αδόλφο Χίτλερ που προτίμησε να καθυστερήσει την επίθεση στη Σοβιετική ‘Ενωση για να ελέγξει προηγουμένως την Ελλάδα, χάνοντας πολύτιμο χρόνο, απώλεια που συνέβαλε πιθανώς στην τελική ήττα του.

 

Αυτό δεν διέφυγε ούτε και από τον Ουίνστον Τσώρτσιλ που ταξίδεψε, τον Οκτώβριο του 1944 στη Μόσχα και έδωσε τα πάντα στους Ρώσους για να πάρει σε αντάλλαγμα τον έλεγχο της Ελλάδας.

 

Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων αυτών, η Μόσχα πήρε όλα όσα ήθελε στα υπόλοιπα Βαλκάνια, σε αντάλλαγμα της «άδειας» προς τον Τσώρτσιλ να κάνει ότι θέλει στην Ελλάδα για να ανακτήσει τον έλεγχο της χώρας. Πιθανώς η σοβιετική ηγεσία εκείνης της εποχής ήλπιζε ότι με τον τρόπο αυτό θα έθετε τις βάσεις μιας σταθερής μεταπολεμικής συνεννόησης με τους συμμάχους της στον «μεγάλο πατριωτικό πόλεμο». Τελικά όμως, το μόνο που έγινε ήταν ο ελληνικός εμφύλιος να εγκαινιάσει τον Ψυχρό Πόλεμο. Μια πολύ φιλορωσική χώρα όπως η Ελλάδα του 1944 πέρασε, δια πυρός και σιδήρου, στην αμερικανική σφαίρα επιρροής. Η Ρωσία συμπεριέλαβε με το ζόρι την τόσο εχθρική Πολωνία στη δική της σφαίρα επιρροής, νομίζοντας ότι θα προστατευθεί έτσι από μια μελλοντική επίθεση και στην πραγματικότητα διευκολύνοντάς την τελικά όταν έγινε το 1989.

 

Ο ελληνικός λαός είναι ο φιλικότερος προς τη Ρωσία εντός της δυτικής (με πολιτική έννοια) Ευρώπης και ο ιδεολόγος του επερχόμενου «πολέμου των πολιτισμών» Σάμιουελ Χάντιγκτον τον έβαλε στην ίδια κατηγορία με τους Ρώσους. Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι, για πρώτη φορά στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι διαδηλωτές που ξεχύθηκαν στους δρόμους της Λευκωσίας διαμαρτυρόμενοι για τις αποφάσεις του Eurogroup έφεραν αυθορμήτως τη ρωσική σημαία!

 

Ταυτόχρονα, η Ελλάδα έχει μια ιδιάζουσα «πολιτιστική υπεραξία» και παγκόσμια ακτινοβολία, ως πατρίδα βασικών εννοιών για τον ανθρώπινο πολιτισμό

 

Στους δύο αιώνες που ακολούθησαν την ελληνική Επανάσταση του 1821, η ελληνική ιστορία ήταν κυρίως αντανάκλαση της προσπάθειας της Αυτοκρατορίας να μην υπάρξει ελληνικό ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. «Μια ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός, η Ελλάδα θα είναι είτε ρωσική, είτε αγγλική. Δεν πρέπει να είναι ρωσική, άρα θα είναι αγγλική», έγραφε στην κυβέρνησή του το 1844 ο Βρετανός Πρέσβης στην Αθήνα Sir Edmund Lyons το 1844, διατυπώνοντας με τη φόρμουλα αυτή την στρατηγική εξίσωση που καθόρισε τον ελληνικό χώρο, οδηγώντας επί διακόσια χρόνια στην ύπαρξη ενός τύποις ανεξάρτητου, ουσία ημιανεξάρτητου μορφώματος, σε άνιση ισορροπία μεταξύ της Αυτοκρατορίας και της Ρωσίας.

 

Η καταστροφή του ελληνικού και κυπριακού κράτους που οργανώνουν το ελληνικό Μνημόνιο και οι Δανειακές και το κούρεμα των κυπριακών τραπεζών, συνιστά βίαιη γεωπολιτική μεταβολή της άνισης αυτής στρατηγικής ισορροπίας στην Ανατολική Μεσόγειο, που, αν και γίνεται μέχρι στιγμής με ειρηνικά μέσα, δεν θα είναι λιγότερο, μπορεί να είναι και περισσότερο σημαντική από το αποτέλεσμα των πολέμων στη Λιβύη και τη Συρία, αν φτάσουν στην πτώση του καθεστώτος ‘Ασαντ και την καταστροφή της Χεζμπολά στον Λίβανο.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Aθήνα, 18 Μαρτίου 2013

ΣΕ "ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ" Ο ΣΑΡΡΗΣ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ;

Πληροφορίες από ιδιαίτερα αξιόπιστες πηγές στη ρωσική πρωτεύουσα εγείρουν σοβαρά ερωτήματα ως προς το τι πήγε ακριβώς να κάνει ο Υπουργός Οικονομικών Μιχάλης Σαρρής στη Μόσχα για να ζητήσει και να πάρει ρωσική βοήθεια ή για να τη σαμποτάρει.

 

Σύμφωνα με τις πληροφορίες αυτές, ο κ. Σαρρής συζητά μόνο την αναδιάρθρωση του προηγούμενου ρωσικού δανείου προς την Κύπρο, αφού ο κ. Αναστασιάδης δεν επιθυμεί να φύγει από τα πλαίσια της τρόικας. Δεν συζητά καν την ανακεφαλαιοποίηση των δύο προβληματικών τραπεζών, παρόλο που οι άτυπες ρωσο-κυπριακές συνομιλίες για το θέμα αυτό προχώρησαν ήδη πάρα πολύ στη Λευκωσία. Ο κ. Σαρρής δεν συζητά επίσης συμμετοχή της Ρωσίας στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αερίου (φαίνεται ότι ανήκουν ήδη σε άλλους), ούτε και ενδεχόμενες διευκολύνσεις άλλης μορφής προς τη Ρωσία στη Μεσόγειο.

 Η Μόσχα είναι έτοιμη να υποδεχθεί τον κ. Αναστασιάδη, αλλά, όπως σημειώνουν Ρώσοι αξιωματούχοι, μια τέτοια επίσκεψη θα είχε νόημα μόνο αν υπήρχε κάτι συγκεκριμένο.

Από την πλευρά τους οι Ευρωπαίοι και η Κομισιόν προτείνoυν στη Μόσχα να συμμετάσχει με κεφάλαια στη "διάσωση" της Κύπρου, αρνούνται όμως στους Ρώσους να συμμετάσχουν στη διαχείριση του προγράμματος, να γίνει δηλαδή η τρόικα "κουαρτέτο".

Τόσο οι προτάσεις Αναστασιάδη, όσο και οι προτάσεις Μπαρόζο χαρακτηρίζονται από Ρώσους αναλυτές ως κινούμενες στα όρια του προσβλητικού.

Το Κρεμλίνο είναι στο μεταξύ έξαλλο με τη συμπεριφορά του Βερολίνου και της ΕΕ και την αποφυγή συνεννόησης με τη Μόσχα

Παρά την καταστροφή που έχει ήδη υποστεί με τις αποφάσεις του Eurogroup, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Κομισιόν, η πολιτική τάξη της Λευκωσίας, εν απολύτω εξαρτήσει αλλά και πανικώ τελούσα, και παρά την τεράστια λαϊκή πίεση που δέχεται, επιμένει να υπακούει πειθήνια στις εντολές των δυνάμεων ακριβώς που επετέθησαν στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Ταυτόχρονα, ισχυρότατες διεθνείς δυνάμεις που θέλουν να αποτρέψουν οποιαδήποτε συμφωνία με τη Ρωσία και παρέμβαση της Μόσχας, αλλά και ει δυνατόν να καταστρέψουν τις σχέσεις Ρωσίας και Κύπρου, οργάνωσαν τεράστια καμπάνια παραπληροφόρησης ως προς το πραγματικό περιεχόμενο των κυπρο-ρωσικών συνομιλιών και της ρωσικής πολιτικής στο θέμα, σε ΜΜΕ της Κύπρου, της Ελλάδας και της Ρωσίας.

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

konstantakopoulos.blogspot.com