Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η ειδεχθής δολοφονία του Βορειοηπειρώτη Αριστοτέλη Γκούμα από τη Χειμάρρα, που τον διαμέλισε Αλβανός εθνικιστής με το αυτοκίνητό του γιατί μιλούσε ελληνικά, ήρθε να επιβεβαιώσει το πολύ εχθρικό έως ρατσιστικό, φασίζον κλίμα εις βάρος των Ελλήνων που επικρατεί σε μεγάλο τμήμα του αλβανικού πληθυσμού. Μερικές μέρες αργότερα σημειώθηκε επίσης δεύτερο κρούσμα, όταν μια παρέα Αλβανών ξυλοκόπησε άσχημα σε μια παραλία έναν ‘Eλληνα, όταν διαπίστωσε ότι δεν μιλάει αλβανικά, ενώ σε ένα τρίτο επεισόδιο ρίχτηκαν εκφοβιστικοί πυροβολισμοί στο σπίτι του δολοφονηθέντος!
Το χειρότερο όμως είναι ο τρόπος που χειρίσθηκαν το θέμα οι αλβανικές αρχές και τα πολιτικά κόμματα της γείτονος, κατηγορώντας αρχικά τους ‘Eλληνες γιατί … διαμαρτυρήθηκαν και αποδεικνύοντας έτσι, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι το περιστατικό δεν ήταν μια τυχαία εξτρεμιστική πράξη, αλλά προϊόν ενός έντονου, διαρκούς και συνειδητά καλλιεργούμενου ανθελληικού κλίματος! Χρειάστηκε η επέμβαση της ελληνικής κυβέρνησης για να αποδοκιμασθεί το επεισόδιο, να ληφθούν τα δέοντα μέτρα κατά των δραστών και να εκδώσουν καταδικαστικές αποφάσεις τα αλβανικά κόμματα. Μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ επέκρινε μάλιστα τον Πρωθυπουργό Μπερίσα, γιατί είπε το αυτονόητο, χαρακτηρίζοντας τη δολοφονία πράξη “ακραίου και τυφλού φανατισμού”! Oι Σοσιαλιστές καταδίκασαν μεν φραστικά τη δολοφονία, την απέδωσαν όμως στη γενική εγκληματικότητα, αθωώνοντας έτσι τα εθνικιστικά-ρατσιστικά κίνητρα των δραστών.
Οι εκπρόσωποι άλλωστε των ίδιων των αλβανικών κομμάτων στην περιοχή, αλλά και οι αλβανικές εφημερίδες συνέχισαν στη γραμμή των επικρίσεων των διαμαρτυρομένων ‘Ελλήνων, που ουσιαστικά συνεπάγεται εμμέσως μεν, ουσιαστικά δε τη δικαιολόγηση και κάλυψη της δολοφονίας. Αυτό που έγινε ωχριά μπροστά σε αυτά που κάνουν στους Αλβανούς μετανάστες στην Ελλάδα, υποστήριξαν πολλές εφημερίδες, ενώ το αλβανικό ίντερνετ πλημμύρισε από σχόλια που κήρυσσαν εθνικό ήρωα τον δολοφόνο και αξίωναν το διωγμό των Ελλήνων από τη Χειμάρρα.
Ο αλβανικός εθνικιστικός παροξυσμός στη Χειμάρρα συνδέεται πιθανώς και με την επανιδιωτικοποίηση της κρατικής γης μιας περιοχής που συνιστά το τουριστικό φιλέτο της Αλβανίας. Συνδέεται επιπλέον με τη σταδιακή έγερση ζητήματος Τσαμουριάς, διεκδικήσεων δηλαδή εις βάρος της Ελλάδος. Ενθαρυμμένος από τις επιτυχίες στο Κόσοβο και τη στήριξη των ΗΠΑ και της Τουρκίας, ο αλβανικός εθνικισμός επιδεικνύει όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους “σκλαβωμένους αδελφούς” του Μαυροβουνίου, του Πρέσεβο και του Μπουγιάνοβιτς στη Νότιο Σερβία, της δυτικής ΠΓΔΜ και, βεβαίως, της Ηπείρου.
Προ ημερών ομάδα βουλευτών, που δραστηριοποιούνται διεθνώς για το θέμα των Τσάμηδων έγιναν δεκτοί από τον Πρωθυπουθγό Μπερίσα, που αποδέχθηκε αίτημα για την ανέγερση νεκροταφείου στα σύνορα με την Ελλάδα για τους 2500 Τσάμηδες που, όπως υποστηρίζουν, εκτελέσθηκαν από τον ΕΔΕΣ το 1945, λόγω της συνεργασίας των Τσάμηδων με τις ναζιστικές αρχές κατοχής. Θεωρείται θέμα χρόνου η συμπερίληψη του θέματος των Τσάμηδων στην ατζέντα της αλβανικής διπλωματίας.
Τα προβλήματα της μειονότητας και των Τσάμηδων έρχονται εξάλλου να προστεθούν στην ακύρωση από την Αλβανία της συμφωνίας για την υφαλοκρηπίδα που είχε υπογράψει με την Ελλάδα και στην παροχή διευκολύνσεων στο τουρκικό ναυτικό, που του επιτρέπουν να δημιουργεί δεύτερο μέτωπο στα μετόπισθεν της Ελλάδας. Αυτά όλα ενώ η Αθήνα υποστηρίζει με ακραίο ενθουσιασμό, φανατισμό και δογματισμό την ένταξη των Τιράνων στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, προκαλώντας και τη δυσφορία πολλών εταίρων μας στην ΕΕ, που θεωρούν παραλογισμό αυτή τη στιγμή τη συνέχιση μιας διεύρυνσης, που είναι ελάχιστα δημοφιλής και στην οποία πολλοί αποδίδουν την σημερινή κρίση της Ευρώπης.
Για πολλούς διπλωμάτες μας, οι εξελίξεις αυτές, μαζί και η δημογραφική συρρίκνωση και παρακμή του ελληνισμού της Αλβανίας, έρχονται να πιστοποιήσουν πέραν κάθε αμφιβολίας, όπως υπογραμμίζουν, τη χρεωκοπία της πολιτικής που άσκησε η Αθήνα επί δύο δεκαετίες και την ανάγκη πλήρους επανεξέτασης και αναθεώρησής της!
Kόσμος του Επενδυτή, 21.8.2010
konstantakopoulos.blogspot.com
Τρίτη 31 Αυγούστου 2010
Κυριακή 29 Αυγούστου 2010
Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Κίνδυνος εμπλοκής της Αθήνας στον σχεδιαζόμενο πόλεμο με Ιράν: Η παγίδα Νετανιάχου στον Γιώργο Παπανδρέου
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Την ενεργό, άμεση εμπλοκή της Ελλάδας (όπως και της Βουλγαρίας) στον Μεγάλο Πόλεμο κατά του Ιράν για την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής (και προοπτικά την παγκόσμια κυριαρχία), που σχεδιάζει εδώ και χρόνια η ισραηλινή και αμερικανική ακροδεξιά, επιδιώκει από τον Γιώργο Παπανδρέου ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου.
Αυτό υποστηρίζουν άριστα ενημερωμένες διπλωματικές πηγές. Λόγω της φύσεως του θέματος, λόγω επίσης του ότι οι μακρότατες, διάρκειας χωρίς προηγούμενο στα διεθνή διπλωματικά χρονικά, συνομιλίες Παπανδρέου-Νετανιάχου, διεξάγονται χωρίς την παρουσία Ελλήνων διπλωματών και ούτε καν των στενότερων συνεργατών των δύο ανδρών, δεν κατέστη δυνατόν να επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες αυτές από τρίτες, ανεξάρτητες πηγές.
Εκτιμήσαμε όμως ότι η ουδέποτε μέχρι τώρα διαψευσθείσα αξιοπιστία των πηγών μας και λόγοι εθνικού συμφέροντος επιβάλουν την δημοσιοποίηση των πληροφοριών που μας έδωσαν. Ελπίζουμε, χωρίς να το πιστεύουμε, ότι οι πληροφορίες μας είναι ανακριβείς, κυρίως όμως αυτό που ελπίζουμε είναι ότι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν θα δώσει στον κ. Νετανιάχου όσα επίμονα του απαιτεί. (Δεν θέλουμε άλλωστε να ξεχάσουμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι γιος του Ανδρέα Παπανδρέου, στο όνομα του οποίου πίνουν ακόμα νερό σε όλη την Ανατολή, και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ο κ. Νετανιάχου είναι, αντίθετα, ο ηγέτης της ισραηλινής άκρας δεξιάς, ο χρηματοδότης του νεοσυντηρητικού σχεδίου για την Αμερική του 21ου αιώνα και των μελετών Περλ και Βούλφοβιτς που οδήγησαν στο δεκαετές ματοκύλισμα της Μέσης Ανατολής)
Μέσω Ελλάδας ο βομβαρδισμός της Τεχεράνης;
Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, αυτό που ζητάει το Ισραήλ από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία είναι να επιτρέψουν στην πολεμική του αεροπορία να στήσει αερογέφυρα στον ελληνικό και βουλγαρικό εναέριο χώρο, προκειμένου να επιτεθεί στο Βόρειο Ιράν και την Τεχεράνη, μέσω Μαύρης Θάλασσας και Γεωργίας. Επιθυμεί επίσης να έχει και χερσαίες διευκολύνσεις, τεχνικές και ανεφοδιασμού, για το άνοιγμα του βορείου αεροπορικού μετώπου που σχεδιάζει.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε φυσικά αν θα πραγματοποιηθεί τελικά η επίθεση κατά του Ιράν. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι προετοιμάζεται επίμονα και μεθοδικά εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά και ότι τυχόν ικανοποίηση των ισραηλινών αιτημάτων από την κυβέρνηση Παπανδρέου θα ισοδυναμεί νομικά και ουσιαστικά, εφόσον γίνει η επίθεση, με κήρυξη πολέμου της Ελλάδας κατά του Ιράν, όπως υπογραμμίζουν έγκριτοι νομικοί. Η Αθήνα θα καθίστατο, σε μια τέτοια περίπτωση, συνένοχος ενός από τα μεγαλύτερα διεθνή πολιτικά εγκλήματα της Ιστορίας, παραβιάζοντας κατάφωρα τη διεθνή έννομη τάξη, τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και το ελληνικό Σύνταγμα, και μεταβαλλόμενη σε ενδεχόμενο στόχο αντιποίνων.
Η περίπτωση του Ιράν, αξίζει να σημειωθεί, είναι πολύ διαφορετική και πολύ σοβαρότερη ακόμα και από τις περιπτώσεις του Ιράκ, του Αφγανιστάν ή της Γιουγκοσλαβίας. Μια ενδεχόμενη επίθεση κατά του Ιράν, μετά από τις εισβολές στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τον Λίβανο και τη Γάζα, κινδυνεύει να αποδειχθεί η σταγόνα που θα ξεχειλίσει οριστικά το ποτήρι οποιασδήποτε εναπομένουσας σταθερότητας στη Μέση Ανατολή και διεθνώς. Θα έχει ανυπολόγιστες παγκόσμιες συνέπειες, κινδυνεύοντας να εξελιχθεί σε ιδιότυπη παγκόσμια σύρραξη, που μπορεί να πάρει τη μορφή γενικευμένης σύγκρουσης Δυτικών και Μουσουλμάνων.
Αν πιστέψουμε εξάλλου τον μεγάλο αμερικανικό τύπο, στα επιχειρησιακά σχέδια της επίθεσης κατά του Ιράν, περιλαμβάνεται και η πιθανή χρήση τακτικών ατομικών όπλων για πρώτη φορά μετά τη Χιροσίμα. Αυτό, αν γίνει, θα σημάνει το πέρασμα ενός ηθικο-πολιτικού και στρατιωτικού κατωφλίου για ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια χρήση θα απαλλάξει εκατομμύρια ανθρώπων από κάθε είδους ηθικό φραγμό και αναστολή για την χρήση μεθόδων τρομοκρατίας, ακόμα και με μέσα μαζικής καταστροφής και, αν δεν οδηγήσει στο τέλος του κόσμου, μπορεί πάντως να οδηγήσει στο τέλος της αμερικανικής και της ισραηλινής υπερδύναμης, με τον τρόπο που η Σικελική Εκστρατεία τερμάτισε την Αθηναϊκή Ηγεμονία. Αυτοί ακριβώς είναι και οι λόγοι που οδήγησαν τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και ένα σημαντικό τμήμα όχι μόνο του αμερικανικού, αλλά και του διεθνούς εβραϊκού κατεστημένου, να συμμαχήσουν και να αποτρέψουν τον πόλεμο που ετοιμάζονταν να εξαπολύσουν Τζωρτζ Μπους και Ντικ Τσένευ.
Στο σενάριο ειδικά που θέλει να ενεργοποιήσει ο κ. Νετανιάχου για επίθεση μέσω Ελλάδας, δεν θα είναι μια μεγάλη συμμαχία, όπως το ΝΑΤΟ, που θα επιτεθεί συνολικά κατά του Ιράν. Ελλάδα, Βουλγαρία και Γεωργία θα θεωρηθούν από την Τεχεράνη, από το ενάμισυ δισεκατομμύριο Μουσουλμάνων και από την παγκόσμια κοινή γνώμη ως οι κύριοι συναυτουργοί του ισραηλινού εγκλήματος, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια του ελληνικού λαού και τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας.
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΡΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΕΡΑΝΗ
H ισραηλινή αεροπορία έχει τέσσερις διαδρομές για να προσεγγίσει και να βομβαρδίσει το Ιράν:
Α. μέσω του Ιράκ, ο εναέριος χώρος του οποίου ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Στην περίπτωση αυτή, η Ουάσιγκτον θα είναι αυτόχρημα συνεργός στην επίθεση, κάτι που δεν επιθυμεί για πολιτικούς λόγους
Β. μέσω της Σαουδικής Αραβίας, η ηγεσία της οποίας γνωρίζει ότι διακινδυνεύει την ίδια την επιβίωσή της αν δώσει τον εναέριο χώρο της για επίθεση κατά του Ιράν
Γ. μέσω της Τουρκίας, κάτι που αποκλείει όμως η σημερινή στάση της ‘Aγκυρας
Δ. μέσω της Γεωργίας, μιας χώρας που ελέγχεται απολύτως από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το βόρειο Ιράν. Μόνο που η ισραηλινή αεροπορία πρέπει να μπορεί να φτάσει στη Γεωργία κι αυτό μπορεί να γίνει είτε μέσω της Τουρκίας, είτε μέσω της Ελλάδας και της Βουλγαρίας.
Αυτός ακριβώς είναι ο παράγων που εξηγεί τις ασυνήθιστα πυκνές επαφές του κ. Παπανδρέου με τον κ. Νετανιάχου. Οι δύο Πρωθυπουργοί συναντήθηκαν τρεις φορές σε διάστημα έξη μηνών, ενώ ο κ. Παπανδρέου δεν έκανε παρά μόνο από ένα ταξίδι στο Παρίσι και το Βερολίνο, παρόλο που η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης! Ο ’Ελληνας Πρωθυπουργόις ταξίδεψε πρόσφατα και στη Σόφια, στην οποία πήγε αυγουστιάτικα και ο Πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες. Επισήμως, για να συζητήσει με τους Βούλγαρους, αν πιστέψουμε τις επίσημες ανακοινώσεις, για το πως οι δύο χώρες θα συνεργασθούν καλλιεργώντας βιολογικά ραπανάκια και πως η Σόφια του Μπόικο Μπορίσωφ, της Μαφίας και των καμπαρέ, θα … πρωταγωνιστήσει στην … επίλυση του μεσανατολικού και τη συμφιλίωση Εβραίων και Παλαιστινίων!
ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΣΑΑΚΑΣΒΙΛΙ ΚΑΙ ΡΟΝΤΟΣ
Δεινοί έμποροι και διαπραγματευτές, με ασυνήθιστες ικανότητες παραπλάνησης και μεγάλη συλλογικότητα που δεν διαθέτουμε εμείς οι ‘Eλληνες, οι Εβραίοι είναι, μαζί με τους Κύπριους, από τους πλέον επίφοβους διαπραγματευτές στον κόσμο. Ο ίδιος ο Νετανιάχου καυχήθηκε δημόσια ότι έχει περίπου στο τσεπάκι του τους Αμερικανούς Προέδρους. Είναι φανερό ότι θέλει, προτού φύγει από το πολιτικό προσκήνιο, να έχει καταστρέψει ολοσχερώς το Ιράν (δεν προκάλεσε βέβαια κοτζάμ εισβολή στο Ιράκ μόνο και μόνο για να δυναμώσει την Τεχεράνη) και να έχει μπλέξει για τα καλά τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια φλεγόμενη από άκρου εις άκρο Μέση Ανατολή.
Μαιτρ στην παραπλάνηση, οι Ισραηλινοί έχουν στήσει και μερικές από τις πιο αριστοτεχνικές παγίδες της ιστορίας, ιδίως όταν έχουν να κάνουν με χώρες και ελίτ σε κατάσταση γενικευμένης αποσύνθεσης.
Ορισμένες μαρτυρίες τους εμπλέκουν μάλιστα και στην παραπλάνηση, που θεωρείται κυρίως βέβαια αμερικανικό έργο, το 1974, του Ιωαννίδη, που επείσθη ότι επρόκειτο να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα. Σήμερα η ημισέληνος κυματίζει περίπου στο μισό νησί. Οι υπερπατριώτες της ΕΟΚΑ Β’ που στρατολόγησε η Μοσσάντ και η CIA στο νησί όχι μόνο κατάφεραν να φέρουν τους Τούρκους στην Κύπρο, αλλά και παραμένουν ακόμα αδιόρθωτοι, στην καλύτερη περίπτωση, νεροκουβαλητές των ίδιων ξένων συμφερόντων, εκστρατεύοντας τώρα υπέρ μιας κυπρο-ισραηλινής συμμαχίας και επικρίνοντας αναδρομικά τον Μακάριο. Μερικές φορές αναρωτιέται κανένας αν είναι η βλακεία ή η προδοσία ο χειρότερος εχθρός των Ελλήνων.
Πριν από δύο χρόνια και αφού έκαναν τη Γεωργία προτεκτοράτο τους, οι Ισραηλινοί έσπρωξαν τον Σαακασβίλι σε μια αυτοκτονική επίθεση εναντίον της Ρωσίας. Το αποτέλεσμα ήταν η απολύτως προβλέψιμη από όλους, πλην του ίδιου του Γεωργιανού ηγέτη, καταστροφή της Γεωργίας, οι ίδιοι πέτυχαν όμως δύο σημαντικά πράγματα:
- έδωσαν ένα απτό παράδειγμα στη Μόσχα για τις δυνατότητες που έχουν να αποσταθεροποιήσουν ενόπλως την πρώην ΕΣΣΔ, αν όχι να προκαλέσουν νέο ψυχρό πόλεμο και επομένως ένα εξ αντιδιαστολής κίνητρο στη ρωσική διπλωματία να είναι πιο προσεκτική στις συναλλαγές και την υποστήριξή της προς την Τεχεράνη
- έσπρωξαν τη Ρωσία στην αναγνώριση Οσσετίας και Αμπχαζίας, αναγνώριση που παγίωσε την ισραηλινή επιρροή στην υπόλοιπη Γεωργία και αφαίρεσε από τη Μόσχα το μόνο μοχλό πίεσης επί της Τιφλίδας, την απειλή δηλαδή ότι θα αναγνωρίσει τις δύο αυτόνομες περιοχές.
Σε αυτό το σατανικό, παγκόσμιας σημασίας και εμβέλειας σχέδιο, φαίνεται ότι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο ο κ. ‘Αλεξ Ρόντος, εξ απορρήτων του … Γιώργου Παπανδρέου, που δείχνει να τον περιβάλλει με την απεριόριστη εμπιστοσύνη του, κατά τρόπο που εμείς τουλάχιστο δυσκολευόμαστε να ερμηνεύσουμε. Να σημειώσουμε ότι ο κ. Ρόντος πρωταγωνίστησε σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων στα Βαλκάνια, εναντίον της Ρωσίας, στον Καύκασο και τη Μέση Ανατολή την τελευταία δεκαετία, χρησιμοποιώντας ευρέως το όνομα Παπανδρέου. Τρεις μήνες πριν από τον πόλεμο στη Γεωργία, τον … προέβλεψε (!!!), από τις στήλες της Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν. Τέτοια οξυδέρκεια!
Καμιά φάκα δεν θάπιανε ποντίκια, αν δεν είχε και κάποιο τυρί. Στην τωρινή περίπτωση, το “τυρί” που μας προτείνουν είναι η σύμπηξη μιας στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας. Είναι όμως καλό αυτό το τυρί, ή μήπως είναι δηλητηριασμένο και πεθάνουμε αν το φάμε;
Ο ΑΞΟΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Η τελευταία “μεγάλη ιδέα” που διατρέχει το ελληνικό εκσυγχρονιστικό κατεστημένο, αλλά επίσης σημαντικούς κύκλους της ελληνικής και κυπριακής δεξιάς και ακροδεξιάς, είναι η σύμπηξη μιας συμμαχίας με το “πανίσχυρο” Ισραήλ, που θα μας λύσει όλα τα προβλήματα με την Τουρκία! Mόνο που βέβαια ουδέποτε οι ευφάνταστοι προπαγανδιστές αυτής της ιδέας δεν μπορούν να αποδείξουν τον ισχυρισμό τους, να μας δείξουν δηλαδή τα ανταλλάγματα που παίρνει η Ελλάδα για την πολιτική της.
Πολύ ωραία. Επί μιάμισυ δεκαετία, το νέο, εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ υποστήριξε ότι η λύση των εθνικών προβλημάτων μας είναι να τα βρούμε με την Τουρκία κι ότι η άνοδος των ισλαμιστών του Ερντογάν, εις βάρος των κεμαλιστών, θα οδηγούσε σε αδιατάρακτη φιλία, ειρήνη και συνεργασία Ελλάδα και Τουρκία. Στη βάση αυτού του θεωρήματος, το κυβερνών νέο ΠΑΣΟΚ μεταξύ άλλων: α) συμμετείχε σε ένα μεγάλο, διεθνές πολιτικό έγκλημα, την σύλληψη και παράδοση του ηγέτη της κουρδικής επανάστασης στην Τουρκία, υπό την άμεση καθοδήγηση των αμερικανικών και ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, β) αναγνώρισε υπό την πίεση Ολμπράιτ ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο στην ‘Αγκυρα, γ) υποχρέωσε την Κύπρο να ακυρώσει την αγορά ρωσικών αντιαεροπορικών όπλων, δ) υποστήριξε ενθουσιωδώς την ένταξη στην ΕΕ της απειλούσης στο Αιγαίο και κατέχουσας στην Κύπρο Τουρκίας.
Η πολιτική αυτή κατέληξε στη σύνταξη του σχεδίου Ανάν, που προέβλεπε τη διάλυση του κυπριακού κράτους και τη μετατροπή του σε είδος μεταμοντέρνου προτεκτοράτου, υπό τη διοίκηση ξένων δικαστών. Τις βασικές ιδέες για τη δομή αυτού του σχεδίου εισηγούνται για πρώτη φορά οι Ισραηλινοί ειδικοί που συμμετέχουν σε ειδικό φόρουμ για τα ελληνοτουρκικά που συνέρχεται τρεις φορές το 2001, στην Ουάσιγκτον, την Αθήνα και το Ισραήλ, οργανωμένο από το ίδρυμα Κόκκαλη. Η βασική ιδέα των Ισραηλινών ήταν, υπογραμμίζει ο Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Αλέξανδρος Κούτσης, που συμμετείχε σε ένα από αυτά τα συνέδρια, το πώς, δια των ρυθμίσεων του σχεδίου θα κρατήσουν υπό δυτικό-ισραηλινό έλεγχο την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αποτρέποντας την είσοδο τρίτων δυνάμεων.
Είναι λοιπόν δυνατό οι ‘Eλληνες πολιτικοί που, αποδεχόμενοι τις εισηγήσεις και συμβουλές αυτές, έκαναν και μέχρι τώρα κάνουν αυτή την πολιτική φιλίας και συμφιλίωσης με τους ισλαμιστές του Ερντογάν, να μας λένε τώρα ξαφνικά ότι θέλουν να κάνουν συμμαχία με το Ισραήλ εναντίον του Ερντογάν; Είναι αυτό εθνική πολιτική, ή είναι, αντίθετα, εθνική προσαρμογή στις μεταβαλλόμενες ανάγκες του αμερικανοεβραϊκού κατεστημένου της Ουάσιγκτον; Που το 2001 ήθελε να στηρίξει τον Ερντογάν και την ελληνοτουρκική φιλία, ενώ τώρα θέλει να στριμώξει τον Ερντογάν και δια της Ελλάδος. ‘Exουν την παραμικρή σχέση με οποιαδήποτε ελληνική, εθνική στρατηγική, αυτές οι επιλογές;
Ασφαλώς δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι πιο παλαιστίνια από τους παλαιστινίους. Μια εξισορρόπηση της μεσανατολικής της πολιτικής; επιβαλλόταν εδώ και πολύ καιρό. Αλλά αυτό που έγινε μετά το 1996 δεν ήταν εξισορρόπηση, ήταν η επιστροφή της ελληνικής ελίτ από τη σχετική ανεξαρτησία του Ανδρέα Παπανδρέου στη “συνήθη” κατάσταση υποτέλειας και εξάρτησης προς τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τις Βρυξέλλες, η επιστροφή στα γνωστά “φαναριώτικα” ρεφλέξ του συμβιβασμού και του κατευνασμού κάθε αφεντικού, ρεφλέξ που διαφοροποιούν τις ελίτ του πρώην οθωμανικού χώρου, από τις γνήσια ευρωπαϊκές, κυρίαρχες ελίτ.
Επί Κώστα Καραμανλή, η ελληνοισραηλινή συνεργασία παίρνει ποιοτικά ανώτερο χαρακτήρα, με τη μυστική συμφωνία που επέτρεπε στην ισραηλινή αεροπορία να πραγματοποιεί ασκήσεις προσομοίωσης βομβαρδισμού του Ιράν στον ελληνικό χώρο δοκιμάζοντας μάλιστα τα ρωσικά αντιαεροπορικά ΤΟΡ και Ες 300 που διαθέτουμε. Το κέρδος του Ισραήλ από τη συνεργασία ήταν κολοσσιαίο. Κανείς αντίθετα, δεν εξήγησε ποτέ τι κέρδισε η Ελλάδα από αυτή την ιστορία, εκτός του να αρχίσει να μπαίνει στο “κάδρο” του μουσουλμανικού κόσμου ως εχθρική χώρα. Στη διετία που μεσολάβησε από τις πρώτες ασκήσεις των Ισραηλινών στο Αιγαίο, οι τελευταίοι παρέδωσαν στην Τουρκία τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη, πολύ επικίνδυνα για τα ελληνικά νησιά!
Βεβαίως κάθε χώρα έχει ανάγκη συμμάχων. Γιατί όμως Αθήνα και Λευκωσία απέρριψαν διαρρήδην τις προσπάθειες Βιλπέν, Σαρκοζί, Μέρκελ και άλλων να προτάξουν τα ελληνικού και κυπριακού ενδιαφέροντος θέματα για να αρθρώσουν το όχι που θέλουν να πουν στην τουρκική ένταξη; Να μια πολύ πιο φυσιολογική συμμαχία, με τις κεντρικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, που δεν τη θέλει όμως η Ελλάδα και η Κύπρος! ‘Oπως δεν θέλει και πολλά πάρε-δώσε με τη Ρωσία του Πούτιν, πολύ πιο φυσιολογικό σύμμαχο της Ελλάδας.
Μας λένε ότι τι αμερικανοϊσραηλίνό λόμπυ θα κινητοποιηθεί τώρα υπέρ των εθνικών μας δικαίων. Μάλιστα. ¨Εχουν όμως εθνικές επιδιώξεις η Ελλάδα και η Κύπρος, για να έχει νόημα αυτή η κινητοποίηση; Η Αθήνα θέλει να ρωτήσει τη Χάγη αν είναι ελληνικό το Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι. Ο κ. Χριστόφιας προτείνει ένα εκ περιτροπής κράτος στο νησί, που απορρίπτουν τα υπόλοιπα κόμματα και ο πληθυσμός του! Χρειαζόμαστε πραγματικά συμμάχους για τέτοιους είδους επιδιώξεις;
Υπάρχουν βεβαίως και διάφοροι ανεγκέφαλοι, που προφητεύουν κάθε τόσο ότι είμαστε στα πρόθυρα της διάλυσης της Τουρκίας, με τη βοήθεια ασφαλώς της συμμαχίας με το Ισραήλ. Αυτό που έχει σίγουρα διαλυθεί εδώ και πολύ καιρό είναι το μυαλό μας και οποιοδήποτε εθνικό σχέδιο, γι¨αυτό και καταλήξαμε πρόσφατα στην αγκάλη του ΔΝΤ.
Ας δοκιμάσουμε όμως προς στιγμήν να πάρουμε στα σοβαρά τα λεγόμενα. Αν αύριο, επιστρέψουν στην εξουσία οι κεμαλιστές, και τα ξαναφτιάξουν με το Ισραήλ, τι θα κάνουν οι Ναπολέοντες και οι Μέτερνιχ; Αν στο μεταξύ ο Ερντογάν με το κύρος που τώρα διαθέτει στον μουσουλμανικό κόσμο πείσει είκοσι ή τριάντα χώρες να αναγνωρίσουν την ΤΔΒΚ, τι θα κάνουν τότε οι κουτοπόνηροι, ιδιοτελείς φωστήρες της Λευκωσίας; Αν αντίθετα, ο μουσουλμανικός κόσμος πιάσει φωτιά και γίνει η Τουρκία Ιράν, θα επιθυμούσαμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή μιας τέτοιας σύγκρουσης;
Ρωτήστε τους οπαδούς του ελληνοϊσραηλίνού άξονα και περιμένετε απαντήσεις. Δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει καμιά συζήτηση, υπάρχει μόνο πρωτογονισμός και ιδιοτέλεια, υπάρχει η έλξη της δύναμης και η συνήθεια της υποτέλειας. Ο γράφων δεν έχει καμία αντίρρηση για την ανάπτυξη των ελληνοισραηλινών σχέσεων, αρκεί να μην είναι λεόντεια η βάση τους, να είναι ισορροπημένες και να μη διαταράσσουν βάναυσα την διεθνή εικόνα και ακτινοβολία της Ελλάδας.
Γιατί εκτός από τον ρεαλισμό της δύναμης, υπάρχει επίσης στη διεθνή πολιτική η δύναμη της ηθικής και η σοφία της ιστορίας, αλλοιώς οι Αμερικανοί θα κέρδιζαν, δεν θα έφευγαν ντροπιασμένοι από το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν αύριο. Οι ‘Eλληνες δεν είμαστε Σταυροφόροι, ζούμε χιλιάδες χρόνια εδώ και θέλουμε να ζήσουμε άλλα τόσα. Δεν μπορούμε να αντέξουμε τη συσπείρωση πίσω από την Τουρκία όλου του Ισλάμ και αυτό θα καταφέρουμε στο τέλος όπως πάμε κι αφού θα έχουμε διασπαθίσει όλο το τεράστιο αυτό κεφάλαιο που δημιούργησε ιδίως ο Ανδρέας Παπανδρέου με την πολιτική του, μια πολιτική που μιμείται τώρα ο Ταγίπ Ερντογάν!
Αλλά δεν ήταν μόνο ο Ανδρέας. Αν υπάρχει ένα ζήτημα που συσπείρωσε τους περισσότερους ¨Ελληνες πολιτικούς, πολύ διαφορετικούς κατά τα άλλα μεταξύ τους, ήταν η ανάγκη εξισορρόπησης, καλών σχέσεων με τον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Καραμανλής, Γρίβας, Μακάριος, Λυσσαρίδης, Μιχάλης Ράπτης, ακόμα και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος κατάλαβαν, ένοιωσαν τη σημασία του αραβικού κόσμου, κατάλαβαν ότι για την Ελλάδα η Ανατολή είναι η πολιτιστική ενδοχώρα της, η ήπια ισχύς της, το δικό της στρατηγικό βάθος. Δεν έχουμε πυραύλους, δεν είμαστε δισεκατομμύρια, δεν έχουμε υψηλή τεχνολογία. Είμαστε όμως η χώρα του Παρθενώνα και του Περικλή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Πρωταγόρα, που γέννησε την ελευθερία και τη δημοκρατία, ο λαός του 1821, του 1941-44, του 1955-59. Αυτό είναι το κεφάλαιό μας και καλό είναι, στα πλαίσια ασφαλώς κάποιου ρεαλισμού που η ζώη επιβάλλει, να κυττάμε να μη το βρωμίσουμε, να το παραδώσουμε αλώβητο στις επόμενες γενηές των Ελλήνων
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Eπίκαιρα, στις 19.8.2010
Konstantakopοulos.blogspot.com
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Την ενεργό, άμεση εμπλοκή της Ελλάδας (όπως και της Βουλγαρίας) στον Μεγάλο Πόλεμο κατά του Ιράν για την κατάκτηση της Μέσης Ανατολής (και προοπτικά την παγκόσμια κυριαρχία), που σχεδιάζει εδώ και χρόνια η ισραηλινή και αμερικανική ακροδεξιά, επιδιώκει από τον Γιώργο Παπανδρέου ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου.
Αυτό υποστηρίζουν άριστα ενημερωμένες διπλωματικές πηγές. Λόγω της φύσεως του θέματος, λόγω επίσης του ότι οι μακρότατες, διάρκειας χωρίς προηγούμενο στα διεθνή διπλωματικά χρονικά, συνομιλίες Παπανδρέου-Νετανιάχου, διεξάγονται χωρίς την παρουσία Ελλήνων διπλωματών και ούτε καν των στενότερων συνεργατών των δύο ανδρών, δεν κατέστη δυνατόν να επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες αυτές από τρίτες, ανεξάρτητες πηγές.
Εκτιμήσαμε όμως ότι η ουδέποτε μέχρι τώρα διαψευσθείσα αξιοπιστία των πηγών μας και λόγοι εθνικού συμφέροντος επιβάλουν την δημοσιοποίηση των πληροφοριών που μας έδωσαν. Ελπίζουμε, χωρίς να το πιστεύουμε, ότι οι πληροφορίες μας είναι ανακριβείς, κυρίως όμως αυτό που ελπίζουμε είναι ότι ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας δεν θα δώσει στον κ. Νετανιάχου όσα επίμονα του απαιτεί. (Δεν θέλουμε άλλωστε να ξεχάσουμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι γιος του Ανδρέα Παπανδρέου, στο όνομα του οποίου πίνουν ακόμα νερό σε όλη την Ανατολή, και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Ο κ. Νετανιάχου είναι, αντίθετα, ο ηγέτης της ισραηλινής άκρας δεξιάς, ο χρηματοδότης του νεοσυντηρητικού σχεδίου για την Αμερική του 21ου αιώνα και των μελετών Περλ και Βούλφοβιτς που οδήγησαν στο δεκαετές ματοκύλισμα της Μέσης Ανατολής)
Μέσω Ελλάδας ο βομβαρδισμός της Τεχεράνης;
Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, αυτό που ζητάει το Ισραήλ από την Ελλάδα και τη Βουλγαρία είναι να επιτρέψουν στην πολεμική του αεροπορία να στήσει αερογέφυρα στον ελληνικό και βουλγαρικό εναέριο χώρο, προκειμένου να επιτεθεί στο Βόρειο Ιράν και την Τεχεράνη, μέσω Μαύρης Θάλασσας και Γεωργίας. Επιθυμεί επίσης να έχει και χερσαίες διευκολύνσεις, τεχνικές και ανεφοδιασμού, για το άνοιγμα του βορείου αεροπορικού μετώπου που σχεδιάζει.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε φυσικά αν θα πραγματοποιηθεί τελικά η επίθεση κατά του Ιράν. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι προετοιμάζεται επίμονα και μεθοδικά εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά και ότι τυχόν ικανοποίηση των ισραηλινών αιτημάτων από την κυβέρνηση Παπανδρέου θα ισοδυναμεί νομικά και ουσιαστικά, εφόσον γίνει η επίθεση, με κήρυξη πολέμου της Ελλάδας κατά του Ιράν, όπως υπογραμμίζουν έγκριτοι νομικοί. Η Αθήνα θα καθίστατο, σε μια τέτοια περίπτωση, συνένοχος ενός από τα μεγαλύτερα διεθνή πολιτικά εγκλήματα της Ιστορίας, παραβιάζοντας κατάφωρα τη διεθνή έννομη τάξη, τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και το ελληνικό Σύνταγμα, και μεταβαλλόμενη σε ενδεχόμενο στόχο αντιποίνων.
Η περίπτωση του Ιράν, αξίζει να σημειωθεί, είναι πολύ διαφορετική και πολύ σοβαρότερη ακόμα και από τις περιπτώσεις του Ιράκ, του Αφγανιστάν ή της Γιουγκοσλαβίας. Μια ενδεχόμενη επίθεση κατά του Ιράν, μετά από τις εισβολές στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τον Λίβανο και τη Γάζα, κινδυνεύει να αποδειχθεί η σταγόνα που θα ξεχειλίσει οριστικά το ποτήρι οποιασδήποτε εναπομένουσας σταθερότητας στη Μέση Ανατολή και διεθνώς. Θα έχει ανυπολόγιστες παγκόσμιες συνέπειες, κινδυνεύοντας να εξελιχθεί σε ιδιότυπη παγκόσμια σύρραξη, που μπορεί να πάρει τη μορφή γενικευμένης σύγκρουσης Δυτικών και Μουσουλμάνων.
Αν πιστέψουμε εξάλλου τον μεγάλο αμερικανικό τύπο, στα επιχειρησιακά σχέδια της επίθεσης κατά του Ιράν, περιλαμβάνεται και η πιθανή χρήση τακτικών ατομικών όπλων για πρώτη φορά μετά τη Χιροσίμα. Αυτό, αν γίνει, θα σημάνει το πέρασμα ενός ηθικο-πολιτικού και στρατιωτικού κατωφλίου για ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια χρήση θα απαλλάξει εκατομμύρια ανθρώπων από κάθε είδους ηθικό φραγμό και αναστολή για την χρήση μεθόδων τρομοκρατίας, ακόμα και με μέσα μαζικής καταστροφής και, αν δεν οδηγήσει στο τέλος του κόσμου, μπορεί πάντως να οδηγήσει στο τέλος της αμερικανικής και της ισραηλινής υπερδύναμης, με τον τρόπο που η Σικελική Εκστρατεία τερμάτισε την Αθηναϊκή Ηγεμονία. Αυτοί ακριβώς είναι και οι λόγοι που οδήγησαν τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες και ένα σημαντικό τμήμα όχι μόνο του αμερικανικού, αλλά και του διεθνούς εβραϊκού κατεστημένου, να συμμαχήσουν και να αποτρέψουν τον πόλεμο που ετοιμάζονταν να εξαπολύσουν Τζωρτζ Μπους και Ντικ Τσένευ.
Στο σενάριο ειδικά που θέλει να ενεργοποιήσει ο κ. Νετανιάχου για επίθεση μέσω Ελλάδας, δεν θα είναι μια μεγάλη συμμαχία, όπως το ΝΑΤΟ, που θα επιτεθεί συνολικά κατά του Ιράν. Ελλάδα, Βουλγαρία και Γεωργία θα θεωρηθούν από την Τεχεράνη, από το ενάμισυ δισεκατομμύριο Μουσουλμάνων και από την παγκόσμια κοινή γνώμη ως οι κύριοι συναυτουργοί του ισραηλινού εγκλήματος, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια του ελληνικού λαού και τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας.
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΔΡΟΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΕΡΑΝΗ
H ισραηλινή αεροπορία έχει τέσσερις διαδρομές για να προσεγγίσει και να βομβαρδίσει το Ιράν:
Α. μέσω του Ιράκ, ο εναέριος χώρος του οποίου ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Στην περίπτωση αυτή, η Ουάσιγκτον θα είναι αυτόχρημα συνεργός στην επίθεση, κάτι που δεν επιθυμεί για πολιτικούς λόγους
Β. μέσω της Σαουδικής Αραβίας, η ηγεσία της οποίας γνωρίζει ότι διακινδυνεύει την ίδια την επιβίωσή της αν δώσει τον εναέριο χώρο της για επίθεση κατά του Ιράν
Γ. μέσω της Τουρκίας, κάτι που αποκλείει όμως η σημερινή στάση της ‘Aγκυρας
Δ. μέσω της Γεωργίας, μιας χώρας που ελέγχεται απολύτως από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ και βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το βόρειο Ιράν. Μόνο που η ισραηλινή αεροπορία πρέπει να μπορεί να φτάσει στη Γεωργία κι αυτό μπορεί να γίνει είτε μέσω της Τουρκίας, είτε μέσω της Ελλάδας και της Βουλγαρίας.
Αυτός ακριβώς είναι ο παράγων που εξηγεί τις ασυνήθιστα πυκνές επαφές του κ. Παπανδρέου με τον κ. Νετανιάχου. Οι δύο Πρωθυπουργοί συναντήθηκαν τρεις φορές σε διάστημα έξη μηνών, ενώ ο κ. Παπανδρέου δεν έκανε παρά μόνο από ένα ταξίδι στο Παρίσι και το Βερολίνο, παρόλο που η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης! Ο ’Ελληνας Πρωθυπουργόις ταξίδεψε πρόσφατα και στη Σόφια, στην οποία πήγε αυγουστιάτικα και ο Πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες. Επισήμως, για να συζητήσει με τους Βούλγαρους, αν πιστέψουμε τις επίσημες ανακοινώσεις, για το πως οι δύο χώρες θα συνεργασθούν καλλιεργώντας βιολογικά ραπανάκια και πως η Σόφια του Μπόικο Μπορίσωφ, της Μαφίας και των καμπαρέ, θα … πρωταγωνιστήσει στην … επίλυση του μεσανατολικού και τη συμφιλίωση Εβραίων και Παλαιστινίων!
ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ, ΣΑΑΚΑΣΒΙΛΙ ΚΑΙ ΡΟΝΤΟΣ
Δεινοί έμποροι και διαπραγματευτές, με ασυνήθιστες ικανότητες παραπλάνησης και μεγάλη συλλογικότητα που δεν διαθέτουμε εμείς οι ‘Eλληνες, οι Εβραίοι είναι, μαζί με τους Κύπριους, από τους πλέον επίφοβους διαπραγματευτές στον κόσμο. Ο ίδιος ο Νετανιάχου καυχήθηκε δημόσια ότι έχει περίπου στο τσεπάκι του τους Αμερικανούς Προέδρους. Είναι φανερό ότι θέλει, προτού φύγει από το πολιτικό προσκήνιο, να έχει καταστρέψει ολοσχερώς το Ιράν (δεν προκάλεσε βέβαια κοτζάμ εισβολή στο Ιράκ μόνο και μόνο για να δυναμώσει την Τεχεράνη) και να έχει μπλέξει για τα καλά τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια φλεγόμενη από άκρου εις άκρο Μέση Ανατολή.
Μαιτρ στην παραπλάνηση, οι Ισραηλινοί έχουν στήσει και μερικές από τις πιο αριστοτεχνικές παγίδες της ιστορίας, ιδίως όταν έχουν να κάνουν με χώρες και ελίτ σε κατάσταση γενικευμένης αποσύνθεσης.
Ορισμένες μαρτυρίες τους εμπλέκουν μάλιστα και στην παραπλάνηση, που θεωρείται κυρίως βέβαια αμερικανικό έργο, το 1974, του Ιωαννίδη, που επείσθη ότι επρόκειτο να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα. Σήμερα η ημισέληνος κυματίζει περίπου στο μισό νησί. Οι υπερπατριώτες της ΕΟΚΑ Β’ που στρατολόγησε η Μοσσάντ και η CIA στο νησί όχι μόνο κατάφεραν να φέρουν τους Τούρκους στην Κύπρο, αλλά και παραμένουν ακόμα αδιόρθωτοι, στην καλύτερη περίπτωση, νεροκουβαλητές των ίδιων ξένων συμφερόντων, εκστρατεύοντας τώρα υπέρ μιας κυπρο-ισραηλινής συμμαχίας και επικρίνοντας αναδρομικά τον Μακάριο. Μερικές φορές αναρωτιέται κανένας αν είναι η βλακεία ή η προδοσία ο χειρότερος εχθρός των Ελλήνων.
Πριν από δύο χρόνια και αφού έκαναν τη Γεωργία προτεκτοράτο τους, οι Ισραηλινοί έσπρωξαν τον Σαακασβίλι σε μια αυτοκτονική επίθεση εναντίον της Ρωσίας. Το αποτέλεσμα ήταν η απολύτως προβλέψιμη από όλους, πλην του ίδιου του Γεωργιανού ηγέτη, καταστροφή της Γεωργίας, οι ίδιοι πέτυχαν όμως δύο σημαντικά πράγματα:
- έδωσαν ένα απτό παράδειγμα στη Μόσχα για τις δυνατότητες που έχουν να αποσταθεροποιήσουν ενόπλως την πρώην ΕΣΣΔ, αν όχι να προκαλέσουν νέο ψυχρό πόλεμο και επομένως ένα εξ αντιδιαστολής κίνητρο στη ρωσική διπλωματία να είναι πιο προσεκτική στις συναλλαγές και την υποστήριξή της προς την Τεχεράνη
- έσπρωξαν τη Ρωσία στην αναγνώριση Οσσετίας και Αμπχαζίας, αναγνώριση που παγίωσε την ισραηλινή επιρροή στην υπόλοιπη Γεωργία και αφαίρεσε από τη Μόσχα το μόνο μοχλό πίεσης επί της Τιφλίδας, την απειλή δηλαδή ότι θα αναγνωρίσει τις δύο αυτόνομες περιοχές.
Σε αυτό το σατανικό, παγκόσμιας σημασίας και εμβέλειας σχέδιο, φαίνεται ότι έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο ο κ. ‘Αλεξ Ρόντος, εξ απορρήτων του … Γιώργου Παπανδρέου, που δείχνει να τον περιβάλλει με την απεριόριστη εμπιστοσύνη του, κατά τρόπο που εμείς τουλάχιστο δυσκολευόμαστε να ερμηνεύσουμε. Να σημειώσουμε ότι ο κ. Ρόντος πρωταγωνίστησε σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων στα Βαλκάνια, εναντίον της Ρωσίας, στον Καύκασο και τη Μέση Ανατολή την τελευταία δεκαετία, χρησιμοποιώντας ευρέως το όνομα Παπανδρέου. Τρεις μήνες πριν από τον πόλεμο στη Γεωργία, τον … προέβλεψε (!!!), από τις στήλες της Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν. Τέτοια οξυδέρκεια!
Καμιά φάκα δεν θάπιανε ποντίκια, αν δεν είχε και κάποιο τυρί. Στην τωρινή περίπτωση, το “τυρί” που μας προτείνουν είναι η σύμπηξη μιας στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ κατά της Τουρκίας. Είναι όμως καλό αυτό το τυρί, ή μήπως είναι δηλητηριασμένο και πεθάνουμε αν το φάμε;
Ο ΑΞΟΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Η τελευταία “μεγάλη ιδέα” που διατρέχει το ελληνικό εκσυγχρονιστικό κατεστημένο, αλλά επίσης σημαντικούς κύκλους της ελληνικής και κυπριακής δεξιάς και ακροδεξιάς, είναι η σύμπηξη μιας συμμαχίας με το “πανίσχυρο” Ισραήλ, που θα μας λύσει όλα τα προβλήματα με την Τουρκία! Mόνο που βέβαια ουδέποτε οι ευφάνταστοι προπαγανδιστές αυτής της ιδέας δεν μπορούν να αποδείξουν τον ισχυρισμό τους, να μας δείξουν δηλαδή τα ανταλλάγματα που παίρνει η Ελλάδα για την πολιτική της.
Πολύ ωραία. Επί μιάμισυ δεκαετία, το νέο, εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ υποστήριξε ότι η λύση των εθνικών προβλημάτων μας είναι να τα βρούμε με την Τουρκία κι ότι η άνοδος των ισλαμιστών του Ερντογάν, εις βάρος των κεμαλιστών, θα οδηγούσε σε αδιατάρακτη φιλία, ειρήνη και συνεργασία Ελλάδα και Τουρκία. Στη βάση αυτού του θεωρήματος, το κυβερνών νέο ΠΑΣΟΚ μεταξύ άλλων: α) συμμετείχε σε ένα μεγάλο, διεθνές πολιτικό έγκλημα, την σύλληψη και παράδοση του ηγέτη της κουρδικής επανάστασης στην Τουρκία, υπό την άμεση καθοδήγηση των αμερικανικών και ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, β) αναγνώρισε υπό την πίεση Ολμπράιτ ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο στην ‘Αγκυρα, γ) υποχρέωσε την Κύπρο να ακυρώσει την αγορά ρωσικών αντιαεροπορικών όπλων, δ) υποστήριξε ενθουσιωδώς την ένταξη στην ΕΕ της απειλούσης στο Αιγαίο και κατέχουσας στην Κύπρο Τουρκίας.
Η πολιτική αυτή κατέληξε στη σύνταξη του σχεδίου Ανάν, που προέβλεπε τη διάλυση του κυπριακού κράτους και τη μετατροπή του σε είδος μεταμοντέρνου προτεκτοράτου, υπό τη διοίκηση ξένων δικαστών. Τις βασικές ιδέες για τη δομή αυτού του σχεδίου εισηγούνται για πρώτη φορά οι Ισραηλινοί ειδικοί που συμμετέχουν σε ειδικό φόρουμ για τα ελληνοτουρκικά που συνέρχεται τρεις φορές το 2001, στην Ουάσιγκτον, την Αθήνα και το Ισραήλ, οργανωμένο από το ίδρυμα Κόκκαλη. Η βασική ιδέα των Ισραηλινών ήταν, υπογραμμίζει ο Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Αλέξανδρος Κούτσης, που συμμετείχε σε ένα από αυτά τα συνέδρια, το πώς, δια των ρυθμίσεων του σχεδίου θα κρατήσουν υπό δυτικό-ισραηλινό έλεγχο την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου αποτρέποντας την είσοδο τρίτων δυνάμεων.
Είναι λοιπόν δυνατό οι ‘Eλληνες πολιτικοί που, αποδεχόμενοι τις εισηγήσεις και συμβουλές αυτές, έκαναν και μέχρι τώρα κάνουν αυτή την πολιτική φιλίας και συμφιλίωσης με τους ισλαμιστές του Ερντογάν, να μας λένε τώρα ξαφνικά ότι θέλουν να κάνουν συμμαχία με το Ισραήλ εναντίον του Ερντογάν; Είναι αυτό εθνική πολιτική, ή είναι, αντίθετα, εθνική προσαρμογή στις μεταβαλλόμενες ανάγκες του αμερικανοεβραϊκού κατεστημένου της Ουάσιγκτον; Που το 2001 ήθελε να στηρίξει τον Ερντογάν και την ελληνοτουρκική φιλία, ενώ τώρα θέλει να στριμώξει τον Ερντογάν και δια της Ελλάδος. ‘Exουν την παραμικρή σχέση με οποιαδήποτε ελληνική, εθνική στρατηγική, αυτές οι επιλογές;
Ασφαλώς δεν μπορεί η Ελλάδα να είναι πιο παλαιστίνια από τους παλαιστινίους. Μια εξισορρόπηση της μεσανατολικής της πολιτικής; επιβαλλόταν εδώ και πολύ καιρό. Αλλά αυτό που έγινε μετά το 1996 δεν ήταν εξισορρόπηση, ήταν η επιστροφή της ελληνικής ελίτ από τη σχετική ανεξαρτησία του Ανδρέα Παπανδρέου στη “συνήθη” κατάσταση υποτέλειας και εξάρτησης προς τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τις Βρυξέλλες, η επιστροφή στα γνωστά “φαναριώτικα” ρεφλέξ του συμβιβασμού και του κατευνασμού κάθε αφεντικού, ρεφλέξ που διαφοροποιούν τις ελίτ του πρώην οθωμανικού χώρου, από τις γνήσια ευρωπαϊκές, κυρίαρχες ελίτ.
Επί Κώστα Καραμανλή, η ελληνοισραηλινή συνεργασία παίρνει ποιοτικά ανώτερο χαρακτήρα, με τη μυστική συμφωνία που επέτρεπε στην ισραηλινή αεροπορία να πραγματοποιεί ασκήσεις προσομοίωσης βομβαρδισμού του Ιράν στον ελληνικό χώρο δοκιμάζοντας μάλιστα τα ρωσικά αντιαεροπορικά ΤΟΡ και Ες 300 που διαθέτουμε. Το κέρδος του Ισραήλ από τη συνεργασία ήταν κολοσσιαίο. Κανείς αντίθετα, δεν εξήγησε ποτέ τι κέρδισε η Ελλάδα από αυτή την ιστορία, εκτός του να αρχίσει να μπαίνει στο “κάδρο” του μουσουλμανικού κόσμου ως εχθρική χώρα. Στη διετία που μεσολάβησε από τις πρώτες ασκήσεις των Ισραηλινών στο Αιγαίο, οι τελευταίοι παρέδωσαν στην Τουρκία τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη, πολύ επικίνδυνα για τα ελληνικά νησιά!
Βεβαίως κάθε χώρα έχει ανάγκη συμμάχων. Γιατί όμως Αθήνα και Λευκωσία απέρριψαν διαρρήδην τις προσπάθειες Βιλπέν, Σαρκοζί, Μέρκελ και άλλων να προτάξουν τα ελληνικού και κυπριακού ενδιαφέροντος θέματα για να αρθρώσουν το όχι που θέλουν να πουν στην τουρκική ένταξη; Να μια πολύ πιο φυσιολογική συμμαχία, με τις κεντρικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, που δεν τη θέλει όμως η Ελλάδα και η Κύπρος! ‘Oπως δεν θέλει και πολλά πάρε-δώσε με τη Ρωσία του Πούτιν, πολύ πιο φυσιολογικό σύμμαχο της Ελλάδας.
Μας λένε ότι τι αμερικανοϊσραηλίνό λόμπυ θα κινητοποιηθεί τώρα υπέρ των εθνικών μας δικαίων. Μάλιστα. ¨Εχουν όμως εθνικές επιδιώξεις η Ελλάδα και η Κύπρος, για να έχει νόημα αυτή η κινητοποίηση; Η Αθήνα θέλει να ρωτήσει τη Χάγη αν είναι ελληνικό το Φαρμακονήσι και το Αγαθονήσι. Ο κ. Χριστόφιας προτείνει ένα εκ περιτροπής κράτος στο νησί, που απορρίπτουν τα υπόλοιπα κόμματα και ο πληθυσμός του! Χρειαζόμαστε πραγματικά συμμάχους για τέτοιους είδους επιδιώξεις;
Υπάρχουν βεβαίως και διάφοροι ανεγκέφαλοι, που προφητεύουν κάθε τόσο ότι είμαστε στα πρόθυρα της διάλυσης της Τουρκίας, με τη βοήθεια ασφαλώς της συμμαχίας με το Ισραήλ. Αυτό που έχει σίγουρα διαλυθεί εδώ και πολύ καιρό είναι το μυαλό μας και οποιοδήποτε εθνικό σχέδιο, γι¨αυτό και καταλήξαμε πρόσφατα στην αγκάλη του ΔΝΤ.
Ας δοκιμάσουμε όμως προς στιγμήν να πάρουμε στα σοβαρά τα λεγόμενα. Αν αύριο, επιστρέψουν στην εξουσία οι κεμαλιστές, και τα ξαναφτιάξουν με το Ισραήλ, τι θα κάνουν οι Ναπολέοντες και οι Μέτερνιχ; Αν στο μεταξύ ο Ερντογάν με το κύρος που τώρα διαθέτει στον μουσουλμανικό κόσμο πείσει είκοσι ή τριάντα χώρες να αναγνωρίσουν την ΤΔΒΚ, τι θα κάνουν τότε οι κουτοπόνηροι, ιδιοτελείς φωστήρες της Λευκωσίας; Αν αντίθετα, ο μουσουλμανικός κόσμος πιάσει φωτιά και γίνει η Τουρκία Ιράν, θα επιθυμούσαμε να είμαστε στην πρώτη γραμμή μιας τέτοιας σύγκρουσης;
Ρωτήστε τους οπαδούς του ελληνοϊσραηλίνού άξονα και περιμένετε απαντήσεις. Δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει καμιά συζήτηση, υπάρχει μόνο πρωτογονισμός και ιδιοτέλεια, υπάρχει η έλξη της δύναμης και η συνήθεια της υποτέλειας. Ο γράφων δεν έχει καμία αντίρρηση για την ανάπτυξη των ελληνοισραηλινών σχέσεων, αρκεί να μην είναι λεόντεια η βάση τους, να είναι ισορροπημένες και να μη διαταράσσουν βάναυσα την διεθνή εικόνα και ακτινοβολία της Ελλάδας.
Γιατί εκτός από τον ρεαλισμό της δύναμης, υπάρχει επίσης στη διεθνή πολιτική η δύναμη της ηθικής και η σοφία της ιστορίας, αλλοιώς οι Αμερικανοί θα κέρδιζαν, δεν θα έφευγαν ντροπιασμένοι από το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Αφγανιστάν αύριο. Οι ‘Eλληνες δεν είμαστε Σταυροφόροι, ζούμε χιλιάδες χρόνια εδώ και θέλουμε να ζήσουμε άλλα τόσα. Δεν μπορούμε να αντέξουμε τη συσπείρωση πίσω από την Τουρκία όλου του Ισλάμ και αυτό θα καταφέρουμε στο τέλος όπως πάμε κι αφού θα έχουμε διασπαθίσει όλο το τεράστιο αυτό κεφάλαιο που δημιούργησε ιδίως ο Ανδρέας Παπανδρέου με την πολιτική του, μια πολιτική που μιμείται τώρα ο Ταγίπ Ερντογάν!
Αλλά δεν ήταν μόνο ο Ανδρέας. Αν υπάρχει ένα ζήτημα που συσπείρωσε τους περισσότερους ¨Ελληνες πολιτικούς, πολύ διαφορετικούς κατά τα άλλα μεταξύ τους, ήταν η ανάγκη εξισορρόπησης, καλών σχέσεων με τον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Καραμανλής, Γρίβας, Μακάριος, Λυσσαρίδης, Μιχάλης Ράπτης, ακόμα και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος κατάλαβαν, ένοιωσαν τη σημασία του αραβικού κόσμου, κατάλαβαν ότι για την Ελλάδα η Ανατολή είναι η πολιτιστική ενδοχώρα της, η ήπια ισχύς της, το δικό της στρατηγικό βάθος. Δεν έχουμε πυραύλους, δεν είμαστε δισεκατομμύρια, δεν έχουμε υψηλή τεχνολογία. Είμαστε όμως η χώρα του Παρθενώνα και του Περικλή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Πρωταγόρα, που γέννησε την ελευθερία και τη δημοκρατία, ο λαός του 1821, του 1941-44, του 1955-59. Αυτό είναι το κεφάλαιό μας και καλό είναι, στα πλαίσια ασφαλώς κάποιου ρεαλισμού που η ζώη επιβάλλει, να κυττάμε να μη το βρωμίσουμε, να το παραδώσουμε αλώβητο στις επόμενες γενηές των Ελλήνων
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Eπίκαιρα, στις 19.8.2010
Konstantakopοulos.blogspot.com
Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010
ΤΟ ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ STRATFOR
Ελλάδα, Τουρκία,Ισραήλ, Δύση
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
H τελευταία έκθεση του STATFOR για την Ελλάδα υποστηρίζει ότι η χώρα μας έχει χάσει κάθε γεωπολιτική σημασία. Η Αθήνα καλείται να μάθει να ζει εντός των γεωπολιτικών της δυνατοτήτων, δηλαδή ως αποικία.
Η έκθεση μοιάζει να επιβεβαιώνει ότι η Ελλάδα έχει “στοχοποιηθεί” όχι μόνο γεωοικονομικά, αλλά και γεωπολιτικά, κάτι άλλωστε αναμενόμενο, δεδομένης της εμπλοκής κεντρικών “αυτοκρατορικών” στρατηγικών και ζωτικών ελληνικών εθνικών συμφερόντων στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Καθώς άλλωστε ξεδιπλώνεται η γεωοοικονομική επίθεση της παγκοσμιοποίησης κατά του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, είναι πολύ λογικό να περιμένουμε και επίθεση κατά του ίδιου του θεσμού του έθνους κράτους, που μπορεί μεν να είναι ανεπαρκής, δεν παύει όμως να είναι η τελείως απαραίτητη βάση αντίστασης στην παγκοσμιοποιητική αποσάθρωση και το μόνο υπαρκτό επίπεδο κάποιου δημοκρατικού ελέγχου της εξουσίας και κάποιας κοινωνικής προστασίας. Λόγω των δομικών προβλημάτων της, η Ελλάδα μπορεί να γίνει στόχος τέτοιας επίθεσης, ουσιαστικής δηλαδή προσπάθειας κατάργησης του έθνους κράτους, με την διατήρηση μόνο των τυπικών χαρακτηριστικών του.
Ως αναλυτικό κείμενο, η έκθεση του STRATFOR είναι χαμηλού επιπέδου, ενδεικτική ίσως και της προϊούσας παρακμής του διανοητικού επιπέδου των αμερικανικών
υπηρεσιών και των κύκλων που συνδέονται με αυτές. Είναι γελοίο να
υποστηρίζεται π.χ. ότι η γεωγραφική διαμόρφωση της Ελλάδας είναι
εμπόδιο στην ταχυδρομική υπηρεσία και τη συλλογή φόρων! ‘Η να
παραλείπεται από την ανασκόπηση της ελληνικής ιστορίας η χιλιετής … λεπτομέρεια της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας!
Πιθανώς η έκθεση συνετάγη βιαστικά και πρόχειρα, ώστε να χρησιμεύσει σε
μια καμπάνια ψυχολογικού πολέμου εναντίον του ελληνικού
λαού και της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, αλλά και διεθνούς δυσφήμησης
της Ελλάδας. Να έχουμε δηλαδή μια επανάληψη όσων ζήσαμε πρόσφατα με τη διεθνή
επίθεση κατά της χώρας για τις οικονομικές επιδόσεις της, τη διαφθορά και την
κακοδιοίκησή της.
Τότε, η επιδίωξη ήταν να πεισθούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα
άλλο από το να οδηγηθούμε στη λαιμητόμο της τρόικας, αλλά και να
δικαιολογηθεί η καμπάνια των αγορών και της Μέρκελ εναντίον μιας
ευρωπαϊκής χώρας. Τώρα, η επιδίωξη είναι να πεισθούμε, και μαζί μας όλος
ο κόσμος, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ότι η γεωπολιτική αξία του
«οικοπέδου» Ελλάς έχει εκμηδενισθεί, δεν μας μένει παρά να σκάσουμε και να υποταγούμε, όπως στην οικονομία δεν έχουμε άλλη λύση από το να κάνουμε ακριβώς ότι μας λένε. Χρεωκοπημένοι οικονομικά, χρεωκοπημένοι και γεωπολιτικά.
Το ότι αυτό επιχειρείται με πολύ χονδροειδή τρόπο, δείχνει πόσο λίγη εκτίμηση έχει η Ουάσιγκτον στην ελληνική πολιτική ηγεσία και το ελληνικό κρατικό σύστημα. Μεταχειρίζονται, ίσως όχι άδικα, τους πολιτικούς, τους αξιωματούχους και τους ειδικούς
μας ως άσχετους, τρομοκρατημένους ιθαγενείς. Γνωρίζουν επίσης ότι έχουν να κάνουν με μια εξαιρετικά υποτελή ελίτ της κακιάς ώρας, που μετράει την αξία της στον καθρέφτη του «ενδιαφέροντος» που προκαλεί στους «κυρίαρχους», στα «αφεντικά», στην Ουάσιγκτον, όπως μετράει την αξία της στην οικονομική διαχείριση ανάλογα με το πώς τη βλέπουν οι αγορές, εξ ου και αναγορεύει σε κριτήριο την αξιοπιστία έναντι των αγορών.
Ουδέν αναληθέστερον όμως - η ίδια η ύπαρξη της έκθεσης προδίδει την
τεράστια γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας, που χρησιμοποιούμενη ως
χαρτί από την Αθήνα, αν ξαναβρεί κάποτε μια μορφή, ένα βαθμό λαϊκής
κυριαρχίας, εθνικής ανεξαρτησίας και σοβαρότητας, θα μπορούσε όχι μόνο
να ανατάξει το διεθνές της στάτους, αλλά ίσως και να βοηθήσει στα
οικονομικά της προβλήματα. Για ποιο λόγο άλλωστε το STRATFOR αφιερώνει μια μελέτη στην εξουδετερωμένη πλέον στρατηγική αξία της Ελλάδας? Το ίδιο εντάσσει τη μονογραφία του σε μια σειρά μονογραφιών κρατών ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας, στη συνέχεια όμως το ξεχνάει για να μας πει ότι η Ελλάδα δεν έχει πια καμμιά τέτοια σημασία!
Η Ελλάδα και η Κύπρος, τα δύο κράτη που κατοικούνται κατά πλειοψηφία από ‘Ελληνες, ελέγχουν μια ζώνη της Ανατολικής Μεσογείου, από την έξοδο των
Στενών και τη Θεσαλλονίκη, μέχρι τη διώρυγα του Σουέζ και το Ισραήλ, που
είναι ένα από τα στρατηγικότερα σημεία της υφηλίου. Η «ελληνική» αυτή ζώνη
ελέγχει τα μετόπισθεν του Ισραήλ, την πρόσβαση του σλαβικού
κόσμου στη Μεσόγειο, και της «Γαλλογερμανίας» στη Μέση Ανατολή.
Γι’ αυτό, Εγγλέζοι και Αμερικανοί μετά, παθαίνουν, εδώ και δύο αιώνες,
υστερία κάθε φορά που υποπτεύονται συμμαχία Μόσχας-Αθήνας. Η Τουρκία
έχει μεγαλύτερη στρατηγική αξία, αλλά χωρίς την Ελλάδα, η αξία αυτή πέφτει
στο μισό. Η Σούδα και το Ακρωτήρι είναι τα βασικότερα στηρίγματα της
δυτικής στρατιωτικής προσπάθειας στη Μέση Ανατολή. Οι δύο χώρες είναι
μέλη της ΟΝΕ, η Ελλάδα και του ΝΑΤΟ, και διαθέτουν το θεσμικό χαρτί της ψήφου τους σε οργανισμούς που λειτουργούν με ομοφωνία, ενώ η Ελλάδα διαθέτει μια τεράστια
πολιτιστική ήπια ισχύ, ως σχεδόν κοιτίδα του πολιτισμού. Η περιοχή διαθέτει πιθανότατα τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων, ενώ παίζει σημαντικό ρόλο στα δίκτυα μεταφοράς τους. Η Ελλάδα είναι κρίσιμης σημασίας πελάτης των αμερικανικών και ευρωπαϊκών πολεμικών βιομηχανιών και εμπλέκεται σε δύο από τις βασικότερες αυτοκρατορικές στρατηγικές: την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και την ολοκλήρωση του ελέγχου των Βαλκανίων στα πλαίσια μιας στρατηγικής νεοαναχαίτισης της Ρωσίας (στο ελληνικό βέτο άλλωστε έχει προσκρούσει η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια).
Αν δεχθούμε την άποψη του STRATFOR, τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να κλείσει τη βάση της Σούδας και ούτε γάτα, ούτε ζημιά, ή η Κύπρος να δώσει μια βάση στο ρωσικό ναυτικό χωρίς αυτό να ενδιαφέρει κανένα. Θα μπορούσαμε να αγοράσουμε ρωσικά οπλικά συστήματα για την άμυνά μας. Ακόμα και ένα παιδί δέκα χρονώ καταλαβαίνει ότι η πρόσδεση της Αθήνας στη δυτική συμμαχία είναι εξαιρετικά κρίσιμης σημασίας για τη συμμαχία, πολύ περισσότερο από ότι για την Αθήνα. Μόνο μια Ελλάδα διατεθειμένη να εισπράξει χωρίς αντίρρηση κάθε είδους καρπαζιές θα εκμηδένιζε η ίδια την τεράστια στρατηγική της αξία. Μήπως αυτή είναι η ανομολόγητη επιδίωξη των συντακτών της έκθεσης; Να μας οδηγήσουν δηλαδή στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο εκτός από το να παραδοθούμε στις επιταγές των ΗΠΑ και του Ισραήλ;
Η άποψη των αναλυτών του stratfor ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει τα υλικά μέσα για να συντηρήσει την αεροναυτική δύναμη που της επιτρέπει να αμύνεται στο Αιγαίο, που ορθώς η έκθεση χαρακτηρίζει στρατηγική καρδιά της Ελλάδας, είναι απολύτως εσφαλμένη. Αν η Αθήνα βρει την ανεξαρτησία της, μπορεί να βρει τρόπο να αμυνθεί όχι μόνο με πολύ λιγότερο κόστος, αλλά και μετατρέποντας τις αμυντικές δαπάνες σε εργαλείο βιομηχανικής πολιτικής και πολυδιάστατης διπλωματίας. Θα έπρεπε άλλωστε εδώ και καιρό να συνδέσει οποιαδήποτε περαιτέρω πρόοδο στις ελληνοτουρκικές και ευρωτουρκικές σχέσεις με ένα πολυετές μορατόριουμ στην αγορά μειζόνων εξοπλιστικών συστημάτων από Ελλάδα και Τουρκία, που θα ήταν μια πολύ σοβαρότερη πολιτική από χαζοχαρούμενα και επικίνδυνα παιχνίδια με την εθνική κυριαρχία σε Αιγαίο και Κύπρο και τις αβαθείς κατά καιρούς «προσεγγίσεις» των δύο πρωτευουσών.
Οι ιδέες του STRATFOR θυμίζουν λίγο τις «ιδέες» που έριχναν διάφοροι Αμερικανοί επίσημοι και ανεπίσημοι στην αναμπομπούλα της σοβιετικής διάλυσης, προτείνοντας την αγορά από τις ΗΠΑ πότε της Σιβηρίας και πότε των σοβιετικών ατομικών όπλων. Τώρα εκμεταλλεύονται τη σύγχυση της ελληνικής κοινωνίας και την ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση, στην καλύτερη περίπτωση, της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, επιδιώκοντας ρυθμίσεις που θα αφαιρέσουν από τον ελληνικό λαό την κυριαρχία που σήμερα ασκεί νομίμως στην Αν. Μεσόγειο και τα Βαλκάνια.
¨Οσο για την άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να μοιράσει το Αιγαίο με την Τουρκία, οι συντάκτες της έκθεσης δεν μπορούν να αγνοούν πως οι ¨Ελληνες βλέπουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η έντονη προβολή ως αναπόφευκτων τέτοιων ιδεών, μάλλον επιδιώκει να βάλει στα κεφάλια μας την ιδέα ότι, για να αποφύγουμε ένα τέτοιο μοίρασμα και όντας παντελώς χρεωκοπημένοι, δεν μας μένει παρά μία και μοναδική λύση: να αποδεχθούμε τον ρόλο όχι συμμάχων, αλλά πειθήνιων οργάνων της αμερικανικής και ισραηλινής πολιτικής. Η έκθεση υποστηρίζει ότι η Ευρώπη θα πετάξει την Ελλάδα έξω σε μια διετία, δεν μας εξηγεί όμως από πού της προκύπτει και αυτό και μια τέτοια αδιαφορία των Ευρωπαίων για τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο. Δεν εξετάζει άλλωστε καθόλου τον ρωσικό ή τον κινέζικο παράγοντα. ¨Όμως και η Μόσχα και το Πεκίνο ενδιαφέρονται και πολύ μάλιστα για την περιοχή μας.
Η περιγραφή μιας ανάδελφης Ελλάδας, που δεν έχει τα μέσα να υπερασπισθεί τον εαυτό της και να ασκήσει εξωτερική πολιτική είναι ανακριβής, δεν είναι όμως χωρίς σημασία, το αντίθετο. Περιγράφει όχι την πραγματικότητα, αλλά τον κίνδυνο για μας και την επιδίωξη για τους συντάκτες. Επιχειρώντας να τσακίσει την ελληνική αυτοπεποίθηση και να εντείνει τη σύγχυση της Αθήνας , θέλει να μεταβάλλει την πρόβλεψη σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και θέλει βεβαίως να αποτρέψει την πιθανότητα, μέσα στην περίοδο αναταραχής και κρίσης που μπαίνει η Ελλάδα, να αναζητήσει ανεπιθύμητες για τα αμερικανικά κέντρα ισχύος διεξόδους.
Τρία συμπεράσματα οφείλει να βγάλει η Αθήνα. Πρώτον, ότι δεν μπορεί να θεωρεί δεδομένη ούτε καν τη στοιχειώδη συμμαχική αλληλεγγύη, άρα πρέπει να αναπτύξει εναλλακτικούς άξονες πολιτικής. Δεύτερον, ότι επείγει μια γενναία, χωρίς παρωπίδες αναθεώρηση των βασικών αξόνων της εξωτερικής της πολιτικής μετά το 1996, που δεν έχουν άλλωστε αποδώσει παρά αποτυχίες. Τρίτον, ότι η χώρα χρειάζεται συμμάχους και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν είναι δυνατόν να πάθει στρατηγική ασφυξία, γιατί δεν αρέσουν στους αμερικανούς φίλους των κυβερνώντων μας οι αγωγοί και τα όπλα από τη Ρωσία, τα δάνεια από την Κίνα, οι ανεξάρτητες σχέσεις με την παληά Ευρώπη, τον αραβομουσουλμανικό κόσμο, τους Κούρδους, τον τρίτο κόσμο. Δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα, εκτός από το δύσκολα αποκρυπτόμενο δέος μας απέναντι στον Ερντογάν και τον φόβο μας απέναντι στην Τουρκία, να αφομοιώσουμε και τους λόγους των τουρκικών διπλωματικών επιτυχιών. Οι λόγοι αυτοί πρέπει να αναζητηθούν στη σχετική ανεξαρτησία της ¨Αγκυρας και στη σύνδεση της πολιτικής της με το βαθύ κύμα ανάδυσης των μη δυτικών κέντρων ισχύος, όπως ο μουσουλμανικός και ο τρίτος κόσμος ή η Ρωσία.
Το STRATFOR θέλει να μας πείσει ότι έχουμε κιόλας χάσει, για να μην δώσουμε τον αγώνα. Στο χέρι μας είναι, ακόμα, να αποφύγουμε την μείζονα εθνική καταστροφή που περιγράφει ως ήδη συντελεσθείσα. Δυστυχώς βέβαια, μεγαλύτερος κίνδυνος εθνικής ασφάλειας για τον ελληνικό λαό και από τα STATFOR, και από την Τουρκία και από τις αγορές, είναι συχνά ο τρόπος που οι ‘Ελληνες πολιτικοί διαχειρίζονται τη στρατηγική αξία και την εξωτερική πολιτική της χώρας, ο ευρωατλαντικός στραβισμός τους, επωφελής για τους ίδιους, εξαιρετικά επικίνδυνος για τη χώρα. Αυτά που η έκθεση υποστηρίζει ότι ήδη έγιναν, μπορούν να γίνουν. Η Ελλάδα μπορεί να «τελειώσει», καθώς δέχεται ταυτόχρονη γεωοικονομική και γεωπολιτική επίθεση, με μια οικονομία/κοινωνία υπό κατάρρευση, με την εθνική συνοχή της υπό απειλή και με ένα πολιτικό σύστημα που οργανώνει την υποδούλωση της χώρας διεθνώς, τη λεηλασία της εσωτερικώς. Ο ελληνικός λαός, το ελληνικό κράτος, το ελληνικό έθνος αντιμετωπίζουν ίσως τη σοβαρότερη απειλή στους δύο αιώνες της ανεξαρτησίας. Πρώτο βήμα για να την αντιμετωπίζουν είναι να συνειδητοποιήσουν τον κίνδυνο και δεύτερο το ότι έχουν πολλά όπλα στα χέρια τους. Η πολιτική ηγεσία της χώρας οφείλει, αντί να μεταφέρει τις γεωοικονομικές και τις γεωπολιτικές πιέσεις στο εσωτερικό, να δρα υπέρ της χώρας διεθνώς!
Ιούλιος 2010
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus, τεύχος Αυγούστου 2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
H τελευταία έκθεση του STATFOR για την Ελλάδα υποστηρίζει ότι η χώρα μας έχει χάσει κάθε γεωπολιτική σημασία. Η Αθήνα καλείται να μάθει να ζει εντός των γεωπολιτικών της δυνατοτήτων, δηλαδή ως αποικία.
Η έκθεση μοιάζει να επιβεβαιώνει ότι η Ελλάδα έχει “στοχοποιηθεί” όχι μόνο γεωοικονομικά, αλλά και γεωπολιτικά, κάτι άλλωστε αναμενόμενο, δεδομένης της εμπλοκής κεντρικών “αυτοκρατορικών” στρατηγικών και ζωτικών ελληνικών εθνικών συμφερόντων στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια. Καθώς άλλωστε ξεδιπλώνεται η γεωοοικονομική επίθεση της παγκοσμιοποίησης κατά του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, είναι πολύ λογικό να περιμένουμε και επίθεση κατά του ίδιου του θεσμού του έθνους κράτους, που μπορεί μεν να είναι ανεπαρκής, δεν παύει όμως να είναι η τελείως απαραίτητη βάση αντίστασης στην παγκοσμιοποιητική αποσάθρωση και το μόνο υπαρκτό επίπεδο κάποιου δημοκρατικού ελέγχου της εξουσίας και κάποιας κοινωνικής προστασίας. Λόγω των δομικών προβλημάτων της, η Ελλάδα μπορεί να γίνει στόχος τέτοιας επίθεσης, ουσιαστικής δηλαδή προσπάθειας κατάργησης του έθνους κράτους, με την διατήρηση μόνο των τυπικών χαρακτηριστικών του.
Ως αναλυτικό κείμενο, η έκθεση του STRATFOR είναι χαμηλού επιπέδου, ενδεικτική ίσως και της προϊούσας παρακμής του διανοητικού επιπέδου των αμερικανικών
υπηρεσιών και των κύκλων που συνδέονται με αυτές. Είναι γελοίο να
υποστηρίζεται π.χ. ότι η γεωγραφική διαμόρφωση της Ελλάδας είναι
εμπόδιο στην ταχυδρομική υπηρεσία και τη συλλογή φόρων! ‘Η να
παραλείπεται από την ανασκόπηση της ελληνικής ιστορίας η χιλιετής … λεπτομέρεια της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας!
Πιθανώς η έκθεση συνετάγη βιαστικά και πρόχειρα, ώστε να χρησιμεύσει σε
μια καμπάνια ψυχολογικού πολέμου εναντίον του ελληνικού
λαού και της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, αλλά και διεθνούς δυσφήμησης
της Ελλάδας. Να έχουμε δηλαδή μια επανάληψη όσων ζήσαμε πρόσφατα με τη διεθνή
επίθεση κατά της χώρας για τις οικονομικές επιδόσεις της, τη διαφθορά και την
κακοδιοίκησή της.
Τότε, η επιδίωξη ήταν να πεισθούμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα
άλλο από το να οδηγηθούμε στη λαιμητόμο της τρόικας, αλλά και να
δικαιολογηθεί η καμπάνια των αγορών και της Μέρκελ εναντίον μιας
ευρωπαϊκής χώρας. Τώρα, η επιδίωξη είναι να πεισθούμε, και μαζί μας όλος
ο κόσμος, ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, ότι η γεωπολιτική αξία του
«οικοπέδου» Ελλάς έχει εκμηδενισθεί, δεν μας μένει παρά να σκάσουμε και να υποταγούμε, όπως στην οικονομία δεν έχουμε άλλη λύση από το να κάνουμε ακριβώς ότι μας λένε. Χρεωκοπημένοι οικονομικά, χρεωκοπημένοι και γεωπολιτικά.
Το ότι αυτό επιχειρείται με πολύ χονδροειδή τρόπο, δείχνει πόσο λίγη εκτίμηση έχει η Ουάσιγκτον στην ελληνική πολιτική ηγεσία και το ελληνικό κρατικό σύστημα. Μεταχειρίζονται, ίσως όχι άδικα, τους πολιτικούς, τους αξιωματούχους και τους ειδικούς
μας ως άσχετους, τρομοκρατημένους ιθαγενείς. Γνωρίζουν επίσης ότι έχουν να κάνουν με μια εξαιρετικά υποτελή ελίτ της κακιάς ώρας, που μετράει την αξία της στον καθρέφτη του «ενδιαφέροντος» που προκαλεί στους «κυρίαρχους», στα «αφεντικά», στην Ουάσιγκτον, όπως μετράει την αξία της στην οικονομική διαχείριση ανάλογα με το πώς τη βλέπουν οι αγορές, εξ ου και αναγορεύει σε κριτήριο την αξιοπιστία έναντι των αγορών.
Ουδέν αναληθέστερον όμως - η ίδια η ύπαρξη της έκθεσης προδίδει την
τεράστια γεωπολιτική σημασία της Ελλάδας, που χρησιμοποιούμενη ως
χαρτί από την Αθήνα, αν ξαναβρεί κάποτε μια μορφή, ένα βαθμό λαϊκής
κυριαρχίας, εθνικής ανεξαρτησίας και σοβαρότητας, θα μπορούσε όχι μόνο
να ανατάξει το διεθνές της στάτους, αλλά ίσως και να βοηθήσει στα
οικονομικά της προβλήματα. Για ποιο λόγο άλλωστε το STRATFOR αφιερώνει μια μελέτη στην εξουδετερωμένη πλέον στρατηγική αξία της Ελλάδας? Το ίδιο εντάσσει τη μονογραφία του σε μια σειρά μονογραφιών κρατών ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας, στη συνέχεια όμως το ξεχνάει για να μας πει ότι η Ελλάδα δεν έχει πια καμμιά τέτοια σημασία!
Η Ελλάδα και η Κύπρος, τα δύο κράτη που κατοικούνται κατά πλειοψηφία από ‘Ελληνες, ελέγχουν μια ζώνη της Ανατολικής Μεσογείου, από την έξοδο των
Στενών και τη Θεσαλλονίκη, μέχρι τη διώρυγα του Σουέζ και το Ισραήλ, που
είναι ένα από τα στρατηγικότερα σημεία της υφηλίου. Η «ελληνική» αυτή ζώνη
ελέγχει τα μετόπισθεν του Ισραήλ, την πρόσβαση του σλαβικού
κόσμου στη Μεσόγειο, και της «Γαλλογερμανίας» στη Μέση Ανατολή.
Γι’ αυτό, Εγγλέζοι και Αμερικανοί μετά, παθαίνουν, εδώ και δύο αιώνες,
υστερία κάθε φορά που υποπτεύονται συμμαχία Μόσχας-Αθήνας. Η Τουρκία
έχει μεγαλύτερη στρατηγική αξία, αλλά χωρίς την Ελλάδα, η αξία αυτή πέφτει
στο μισό. Η Σούδα και το Ακρωτήρι είναι τα βασικότερα στηρίγματα της
δυτικής στρατιωτικής προσπάθειας στη Μέση Ανατολή. Οι δύο χώρες είναι
μέλη της ΟΝΕ, η Ελλάδα και του ΝΑΤΟ, και διαθέτουν το θεσμικό χαρτί της ψήφου τους σε οργανισμούς που λειτουργούν με ομοφωνία, ενώ η Ελλάδα διαθέτει μια τεράστια
πολιτιστική ήπια ισχύ, ως σχεδόν κοιτίδα του πολιτισμού. Η περιοχή διαθέτει πιθανότατα τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων, ενώ παίζει σημαντικό ρόλο στα δίκτυα μεταφοράς τους. Η Ελλάδα είναι κρίσιμης σημασίας πελάτης των αμερικανικών και ευρωπαϊκών πολεμικών βιομηχανιών και εμπλέκεται σε δύο από τις βασικότερες αυτοκρατορικές στρατηγικές: την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και την ολοκλήρωση του ελέγχου των Βαλκανίων στα πλαίσια μιας στρατηγικής νεοαναχαίτισης της Ρωσίας (στο ελληνικό βέτο άλλωστε έχει προσκρούσει η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια).
Αν δεχθούμε την άποψη του STRATFOR, τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να κλείσει τη βάση της Σούδας και ούτε γάτα, ούτε ζημιά, ή η Κύπρος να δώσει μια βάση στο ρωσικό ναυτικό χωρίς αυτό να ενδιαφέρει κανένα. Θα μπορούσαμε να αγοράσουμε ρωσικά οπλικά συστήματα για την άμυνά μας. Ακόμα και ένα παιδί δέκα χρονώ καταλαβαίνει ότι η πρόσδεση της Αθήνας στη δυτική συμμαχία είναι εξαιρετικά κρίσιμης σημασίας για τη συμμαχία, πολύ περισσότερο από ότι για την Αθήνα. Μόνο μια Ελλάδα διατεθειμένη να εισπράξει χωρίς αντίρρηση κάθε είδους καρπαζιές θα εκμηδένιζε η ίδια την τεράστια στρατηγική της αξία. Μήπως αυτή είναι η ανομολόγητη επιδίωξη των συντακτών της έκθεσης; Να μας οδηγήσουν δηλαδή στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο εκτός από το να παραδοθούμε στις επιταγές των ΗΠΑ και του Ισραήλ;
Η άποψη των αναλυτών του stratfor ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει τα υλικά μέσα για να συντηρήσει την αεροναυτική δύναμη που της επιτρέπει να αμύνεται στο Αιγαίο, που ορθώς η έκθεση χαρακτηρίζει στρατηγική καρδιά της Ελλάδας, είναι απολύτως εσφαλμένη. Αν η Αθήνα βρει την ανεξαρτησία της, μπορεί να βρει τρόπο να αμυνθεί όχι μόνο με πολύ λιγότερο κόστος, αλλά και μετατρέποντας τις αμυντικές δαπάνες σε εργαλείο βιομηχανικής πολιτικής και πολυδιάστατης διπλωματίας. Θα έπρεπε άλλωστε εδώ και καιρό να συνδέσει οποιαδήποτε περαιτέρω πρόοδο στις ελληνοτουρκικές και ευρωτουρκικές σχέσεις με ένα πολυετές μορατόριουμ στην αγορά μειζόνων εξοπλιστικών συστημάτων από Ελλάδα και Τουρκία, που θα ήταν μια πολύ σοβαρότερη πολιτική από χαζοχαρούμενα και επικίνδυνα παιχνίδια με την εθνική κυριαρχία σε Αιγαίο και Κύπρο και τις αβαθείς κατά καιρούς «προσεγγίσεις» των δύο πρωτευουσών.
Οι ιδέες του STRATFOR θυμίζουν λίγο τις «ιδέες» που έριχναν διάφοροι Αμερικανοί επίσημοι και ανεπίσημοι στην αναμπομπούλα της σοβιετικής διάλυσης, προτείνοντας την αγορά από τις ΗΠΑ πότε της Σιβηρίας και πότε των σοβιετικών ατομικών όπλων. Τώρα εκμεταλλεύονται τη σύγχυση της ελληνικής κοινωνίας και την ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση, στην καλύτερη περίπτωση, της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, επιδιώκοντας ρυθμίσεις που θα αφαιρέσουν από τον ελληνικό λαό την κυριαρχία που σήμερα ασκεί νομίμως στην Αν. Μεσόγειο και τα Βαλκάνια.
¨Οσο για την άποψη ότι η Ελλάδα πρέπει να μοιράσει το Αιγαίο με την Τουρκία, οι συντάκτες της έκθεσης δεν μπορούν να αγνοούν πως οι ¨Ελληνες βλέπουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Η έντονη προβολή ως αναπόφευκτων τέτοιων ιδεών, μάλλον επιδιώκει να βάλει στα κεφάλια μας την ιδέα ότι, για να αποφύγουμε ένα τέτοιο μοίρασμα και όντας παντελώς χρεωκοπημένοι, δεν μας μένει παρά μία και μοναδική λύση: να αποδεχθούμε τον ρόλο όχι συμμάχων, αλλά πειθήνιων οργάνων της αμερικανικής και ισραηλινής πολιτικής. Η έκθεση υποστηρίζει ότι η Ευρώπη θα πετάξει την Ελλάδα έξω σε μια διετία, δεν μας εξηγεί όμως από πού της προκύπτει και αυτό και μια τέτοια αδιαφορία των Ευρωπαίων για τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο. Δεν εξετάζει άλλωστε καθόλου τον ρωσικό ή τον κινέζικο παράγοντα. ¨Όμως και η Μόσχα και το Πεκίνο ενδιαφέρονται και πολύ μάλιστα για την περιοχή μας.
Η περιγραφή μιας ανάδελφης Ελλάδας, που δεν έχει τα μέσα να υπερασπισθεί τον εαυτό της και να ασκήσει εξωτερική πολιτική είναι ανακριβής, δεν είναι όμως χωρίς σημασία, το αντίθετο. Περιγράφει όχι την πραγματικότητα, αλλά τον κίνδυνο για μας και την επιδίωξη για τους συντάκτες. Επιχειρώντας να τσακίσει την ελληνική αυτοπεποίθηση και να εντείνει τη σύγχυση της Αθήνας , θέλει να μεταβάλλει την πρόβλεψη σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και θέλει βεβαίως να αποτρέψει την πιθανότητα, μέσα στην περίοδο αναταραχής και κρίσης που μπαίνει η Ελλάδα, να αναζητήσει ανεπιθύμητες για τα αμερικανικά κέντρα ισχύος διεξόδους.
Τρία συμπεράσματα οφείλει να βγάλει η Αθήνα. Πρώτον, ότι δεν μπορεί να θεωρεί δεδομένη ούτε καν τη στοιχειώδη συμμαχική αλληλεγγύη, άρα πρέπει να αναπτύξει εναλλακτικούς άξονες πολιτικής. Δεύτερον, ότι επείγει μια γενναία, χωρίς παρωπίδες αναθεώρηση των βασικών αξόνων της εξωτερικής της πολιτικής μετά το 1996, που δεν έχουν άλλωστε αποδώσει παρά αποτυχίες. Τρίτον, ότι η χώρα χρειάζεται συμμάχους και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν είναι δυνατόν να πάθει στρατηγική ασφυξία, γιατί δεν αρέσουν στους αμερικανούς φίλους των κυβερνώντων μας οι αγωγοί και τα όπλα από τη Ρωσία, τα δάνεια από την Κίνα, οι ανεξάρτητες σχέσεις με την παληά Ευρώπη, τον αραβομουσουλμανικό κόσμο, τους Κούρδους, τον τρίτο κόσμο. Δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα, εκτός από το δύσκολα αποκρυπτόμενο δέος μας απέναντι στον Ερντογάν και τον φόβο μας απέναντι στην Τουρκία, να αφομοιώσουμε και τους λόγους των τουρκικών διπλωματικών επιτυχιών. Οι λόγοι αυτοί πρέπει να αναζητηθούν στη σχετική ανεξαρτησία της ¨Αγκυρας και στη σύνδεση της πολιτικής της με το βαθύ κύμα ανάδυσης των μη δυτικών κέντρων ισχύος, όπως ο μουσουλμανικός και ο τρίτος κόσμος ή η Ρωσία.
Το STRATFOR θέλει να μας πείσει ότι έχουμε κιόλας χάσει, για να μην δώσουμε τον αγώνα. Στο χέρι μας είναι, ακόμα, να αποφύγουμε την μείζονα εθνική καταστροφή που περιγράφει ως ήδη συντελεσθείσα. Δυστυχώς βέβαια, μεγαλύτερος κίνδυνος εθνικής ασφάλειας για τον ελληνικό λαό και από τα STATFOR, και από την Τουρκία και από τις αγορές, είναι συχνά ο τρόπος που οι ‘Ελληνες πολιτικοί διαχειρίζονται τη στρατηγική αξία και την εξωτερική πολιτική της χώρας, ο ευρωατλαντικός στραβισμός τους, επωφελής για τους ίδιους, εξαιρετικά επικίνδυνος για τη χώρα. Αυτά που η έκθεση υποστηρίζει ότι ήδη έγιναν, μπορούν να γίνουν. Η Ελλάδα μπορεί να «τελειώσει», καθώς δέχεται ταυτόχρονη γεωοικονομική και γεωπολιτική επίθεση, με μια οικονομία/κοινωνία υπό κατάρρευση, με την εθνική συνοχή της υπό απειλή και με ένα πολιτικό σύστημα που οργανώνει την υποδούλωση της χώρας διεθνώς, τη λεηλασία της εσωτερικώς. Ο ελληνικός λαός, το ελληνικό κράτος, το ελληνικό έθνος αντιμετωπίζουν ίσως τη σοβαρότερη απειλή στους δύο αιώνες της ανεξαρτησίας. Πρώτο βήμα για να την αντιμετωπίζουν είναι να συνειδητοποιήσουν τον κίνδυνο και δεύτερο το ότι έχουν πολλά όπλα στα χέρια τους. Η πολιτική ηγεσία της χώρας οφείλει, αντί να μεταφέρει τις γεωοικονομικές και τις γεωπολιτικές πιέσεις στο εσωτερικό, να δρα υπέρ της χώρας διεθνώς!
Ιούλιος 2010
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus, τεύχος Αυγούστου 2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Τρίτη 24 Αυγούστου 2010
ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ: ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΙΡΑΝ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Στη σύμπηξη μιας νέας “στρατηγικής συμμαχίας” Ελλάδας και Ισραήλ, που περιλαμβάνει το δικαίωμα υπέρπτησης της ελληνικής επικράτειας από την ισραηλινή πολεμική αεροπορία, κατέληξε η επίσκεψη του Βενιαμίν Νετανιάχου στην Ελλάδα την περασμένη εβδομάδα, σύμφωνα με την εκτίμηση τόσο της εγκυρότερης ισραηλινής εφημερίδας, της Χάαρετζ όσο και Ελλήνων κυβερνητικών αξιωματούχων.
Η επίσκεψη του Ισραηλινού Πρωθυπουργού ήταν η πρώτη που έγινε ποτέ και ασφαλώς προσλαμβάνει ιστορική σημασία. Η επίσκεψη έγινε σε χρόνο-ρεκόρ σε ανταπόδοση επίσκεψης που πραγματοποίησε ο’Eλληνας Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου, επίσης για πρώτη φορά στην ιστορία, στο κράτος του Ισραήλ, στα τέλη Ιουλίου.
Είχε προηγηθεί μία ημίωρη συνάντηση και συζήτηση των δύο ανδρών σε εστιατόριο της Μόσχας προ μηνών, όταν επεσκέπτεντο αμφότεροι τη ρωσική πρωτεύουσα.
Η επίσκεψη προκάλεσε παγκόσμιο ενδιαφέρον δεδομένου ότι η Ελλάδα ήταν, παραδοσιακά, και ιδίως επί Ανδρέα Παπανδρέου, η ευρωπαϊκή χώρα που είχε τις καλύτερες σχέσεις με τους ‘Αραβες και τις λιγότερες έως ανύπαρκτες με το Ισραήλ. Αλλά και το πολιτικό στίγμα των δύο Πρωθυπουργών δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικό: Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, με φιλειρηνικό προφίλ και γιος του σωτήρα του Αραφάτ ο κ. Γ. Παπανδρέου, ηγέτης της σκληρής και άκρας ισραηλινής δεξιάς, αρχιτέκτων της νεοσυντηρητικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή και ενθουσιώδης οπαδός του πολέμου με το Ιράν, ο κ. Νετανιάχου.
Οι δύο πρωθυπουργοί συζήτησαν όλο το φάσμα των διμερών σχέσεων και το παλαιστινιακό. Είχε προγραμματισθεί να συναντηθούν μόνοι τους για δεκαπέντε λεπτά, τελικά όμως συναντήθηκαν χωρίς την παρουσία τρίτων για δύο ολόκληρες ώρες, χρόνος ρεκόρ στην παγκόσμια διπλωματική ιστορία, περιλαμβανομένων των συναντήσεων κορυφής ΗΠΑ-ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Περαιτέρω συζήτηση έγινε κατά τη διάρκεια μίνι κρουαζιέρας στον Πόρο με τη συμμετοχή του Υπουργού ‘Aμυνας Βαγγέλη Βενιζέλου, του αναπληρωτή του Πάνου Μπεγλίτη και του κ. Δρούτσα.
Η ελληνική κυβέρνηση κατέβαλε ιδιαίτερη προσπάθεια να καθησυχάσει τις αραβικές πρωτεύουσες και να πείσει ότι η προσέγγιση με το Ισραήλ δεν είναι εχθρική πράξη προς τους ‘Aραβες και την Τουρκία. Ο κ. Παπανδρέου επικοινώνησε πριν την επίσκεψη με τον επικεφαλής της Παλαιστινιακής Αρχής κ. Αμπάς και τον Αιγύπτιο Πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ, ενώ και ο κ. Δρούτσας τόνισε ότι ο προγραμματισμός για βελτίωση των ελληνοισραηλινών σχέσεων ανάγεται ήδη στο 1999, όταν ανέλαβε για πρώτη φορά Υπουργός Εξωτερικών ο κ. Παπανδρέου.
Kατ’ ιδίαν βέβαια, έλληνες κυβερνητικοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν ενίοτε το αντίθετο, εξηγώντας ότι η σύγκρουση Ισραήλ-Τουρκίας είναι μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα. Υπογραμμίζουν επίσης ότι η Αθήνα πρέπει επιτέλους να αποενοχοποιηθεί εν σχέσει με τις σχέσεις της με το Ισραήλ.
Βεβαίως, ο διεθνής τύπος ερμηνεύει τον ελληνοισραηλινό έρωτα με τον τουρκοισραηλινό καυγά, ενώ ορισμένα συντηρητικά αραβικά έντυπα, όπως η Αλ Χαγιάτ, δεν κρύβουν μια ορισμένη δυσφορία με τα τεκταινόμενα και δεν παραλείπουν να συστήσουν στον αραβικό κόσμο, ως απάντηση την περαιτέρω σύσφιγξη των σχέσεών του με την Τουρκία.
Δεν έχουν γίνει πάντως γνωστές πολλές λεπτομέρειες της σχεδιαζόμενης στρατιωτικής συνεργασίας, που θα απασχολήσει επίσης τον κ. Βενιζέλο κατά την επίσκεψη που αποφασίστηκε να πραγματοποιήσει σύντομα στο Ισραήλ. Η ελληνοϊσραηλινή συνεργασία στον τομέα αυτό άρχισε εντατικά προ δύο ετών, επί κυβέρνησης Καραμανλή, τότε μάλιστα δημοσίευμα των Νιου Γιορκ Τάιμς προκάλεσε διεθνή πάταγο όταν υποστήριξε ότι η Ελλάδα διέθεσε τον εναέριο χώρο και την αεροπορία της για να ασκηθούν 100 ισραηλινά μαχητικά σε προσομοίωση επίθεσης κατά του Ιράν. Οι ασκήσεις αυτές είχαν όμως και το επιπλέον πλεονέκτημα για τους Ισραηλινούς να δοκιμάζουν τα ρωσικά αντιαεροπορικά που διαθέτει η Ελλάδα, όπως και το Ιράν! Η συνεργασία αυτή υπήρξε πολύτιμη για τους Ισραηλινούς, ουδόλως όμως τους εμπόδισε να εφοδιάσουν στη συνέχεια την Τουρκία με μη επανδρωμένα αναγνωριστικά Heron, που οι ‘Eλληνες στρατιωτικοί έπρεπε μετά να αντιμετωπίσουν πάνω από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου!
Ανώτεροι αξιωματικοί της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας δηλώνουν πάντως ευτυχείς για τις δυνατότητες που τους παρέχει η ελληνοισραηλινή συνεργασία, ελπίζοντας μάλιστα δια της συνεργασίας αυτής να λύσουν και το πρόβλημα 60 F-16, που πήρε η Ελλάδα, χωρίς σύστημα αυτοπροστασίας. Στο σημείο αυτό βεβαίως, ο δημοσιογράφος και ο σχολιαστής δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την εξέλιξη μιας χώρας, η οποία ξοδεύει το μισό της προϋπολογισμό και τσακίζει τις κοινωνικές της δαπάνες πότε για να αγοράσει αεροπλάνα που δεν μπορούν να αμυνθούν, πότε άρματα μάχης με ρωγμές και πότε υποβρύχια που γέρνουν. Και της οποίας η ανώτερη στρατιωτική ηγεσία, που έχει υπογράψει τα πρακτικά παραλαβής όλων αυτών των σιδερικών, αντί να ζητήσει εγκαίρως από αυτούς που τα πούλησαν να τα δώσουν κανονικά, ελπίζει τώρα να έρθει ένα τρίτο κράτος, με το αζημίωτο, ζητώντας και άλλα ανταλλάγματα, να διορθώσει τις συνήθως ιδιοτελείς πομπές των Ελλήνων πολιτικών και στρατιωτικών!
Σε ότι αφορά το παλαιστινιακό, ο κ. Νετανιάχου ξεκαθάρισε εκ νέου από την Αθήνα ότι δεν δέχεται κανενός είδους “προαπαιτούμενο” στην έναρξη συνομιλιών με τους Παλαιστινίους. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι διατεθειμένος να σταματήσει την ανέγερση εποικισμών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, ούτε να αποδεχθεί ως βάση των συνομιλιών το ανακοινωθέν του Κουαρτέτου του περασμένου Μαρτίου, που κάνει λόγο για τα σύνορα του 1967 και δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Επιστρέφοντας άλλωστε από την Αθήνα στο Ισραήλ, ο κ. Νετανιάχου επανέλαβε αυτές τις θέσεις στον αμερικανό απεσταλμένο κ. Μίτσελ, τερματίζοντας έτσι άδοξα τη νιοστή προσπάθεια αμερικανικής μεσολάβησης…Οι θέσεις αυτές πάντως έχουν εντείνει την διεθνή απομόνωση του Ισραήλ και τις εναντίον του επικρίσεις και από την παγκόσμια εβραϊκή διασπορά, συνήθως φιλελεύθερων αντιλήψεων, που δυσκολεύεται πολύ να δικαιολογήσει πρακτικές απαρτχάιντ ή επιθέσεις σε ακτιβιστές. Προχθεσινή δημοσκόπηση έδειξε περισσότερους από τους μισούς αμερικανούς πολίτες να πιστεύουν ότι ο Νετανιάχου δεν θέλει την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, εύρημα πολύ εντυπωσιακό με δεδομένη την υποστήριξη των ΗΠΑ προς το Ισραήλ. Βεβαίως, αυτές οι παρατηρήσεις δεν αφορούν ούτε την ηγεσία των εβραϊκών οργανώσεων, που είναι στο πλευρό του Νετανιάχου, ούτε την τεράστια επιρροή που εξακολουθούν να διαθέτουν στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα, αναγκάζοντας ακόμα και τους Προέδρους των ΗΠΑ σε συχνά ταπεινωτικές υποχωρήσεις, ιδίως σε χρονιές εκλογών, όπως αυτή που διανύουμε.
Μεγάλη έμφαση δόθηκε πάντως και στα ζητήματα οικονομικής, τεχνολογικής και τουριστικής συνεργασίας που είναι και τα πιο ενδιαφέροντα για την Ελλάδα και όπου η διμερής συνεργασία μπορεί να είναι εξαιρετικά επωφελής για την ελληνική πλευρά. Η Αθήνα ελπίζει να υποδεχθεί ήδη τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, μήνα διακοπών για τους Ισραηλινούς, αρκετές χιλιάδες τουρίστες από το Ισραήλ, που προτιμούν να μην πάνε στην Τουρκία λόγω του βεβαρημένου πολιτικού κλίματος με την ‘Aγκυρα.
Σενάρια βομβαρδισμού μέσω Ελλάδας-Βουλγαρίας
¨Αριστα πληροφορημένες πηγές υποστηρίζουν ότι οι Ισραηλινοί επιδιώκουν να αποκτήσουν δικαιώματα υπέρπτησης του ελληνικού και βουλγαρικού εναέριου χώρου, σχεδιάζοντας να τα χρησιμοποιήσουν, αν χρειασθεί, στα πλαίσια της συνεχιζόμενης εδώ και χρόνια προετοιμασίας μιας επίθεσης κατά του Ιράν.
Οι πηγές μας έχουν αποδειχθεί στο παρελθόν εξαιρετικά αξιόπιστες, η φύση όμως του θέματος καθιστά εξαιρετικά δυσχερή την επιβεβαίωση των πληροφοριών από άλλες πληγές.
Για να επιτεθεί στο Ιράν, η ισραηλινή αεροπορία πρέπει να χρησιμοποιήσει έναν από τους εξής τέσσερις διαύλους:
- το Ιράκ, ο εναέριος χώρος του οποίου ελέγχεται από τις ΗΠΑ, που δεν θέλουν να θεωρηθούν συνυπεύθυνες της ισραηλινής επίθεσης
- τη Σαουδική Αραβία, η ηγεσία της οποίας δεν επιθυμεί να συνεργήσει σε μια τέτοια επίθεση
- την Τουρκία, η οποία, είναι προφανές σήμερα, δεν θα επιτρέψει τη διέλευση της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας
- τη Γεωργία του Σαακασβίλι, που τελεί υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των Αμερικανών και Ισραηλινών συμβούλων του και των υπηρεσιών και, όπου, σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν ήδη εγκατασταθεί επιχειρησιακές βάσεις στήριξης της ισραηλινής αεροπορίας, όπως έχουν σταλεί και στο Αζερμπαϊτζάν ομάδες συλλογής πληροφοριών. Με δεδομένη όμως την τουρκική στάση, ο μόνος δρόμος για να πάει η ισραηλινή πολεμική αεροπορία στη Γεωργία είναι μέσω Ελλάδας και Βουλγαρίας.
Να σημειώσουμε ότι πρόσφατα (λίγο μετά τον κ. Παπανδρέου) επεσκέφθη τη Σόφια στις 11 Αυγούστου ο Πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες. Η επίσημη δικαιολογία της επίσκεψης, γεωργική και τουριστική συνεργασία, είναι αστεία.
Κυβερνητικοί παράγοντες διαψεύδουν αυτά τα σενάρια και υποστηρίζουν ότι θα ληφθούν όλα τα δέοντα μέτρα ώστε η στρατιωτική συνεργασία να μην οδηγήσει σε επικίνδυνες καταστάσεις, αρνούνται όμως κατά τα άλλα να συζητήσουν λεπτομέρειες και να αποκλείσουν ενδεχόμενα.
Σενάρια πολέμου με το Ιράν και ένταση μεταξύ Ομπάμα-Ερντογάν
Το θέμα ενός πολέμου κατά του Ιράν παραμένει ανοιχτό εδώ και χρόνια και αναζωπυρώθηκε πρόσφατα με άρθρο του Ατλάντικ Μάνθλυ και δηλώσεις του επιφανούς νεοσυντηρητικού Τζων Μπόλτον. Είναι ένα τεράστιο ζήτημα παγκόσμιας σημασίας, στο οποίο, υπογραμμίζοιυν διπλωμάτες στην Ελλάδα, η Αθήνα δεν έχει δυνατότητα να αναμειχθεί με ασφάλεια. Την υπερβαίνει πάρα πολύ και, λένε, το καλύτερο που θάχε να κάνει θάταν να μείνει μακριά από μια φωτιά που, αν ανάψει, μπορεί να εξελιχθεί στην πιο επικίνδυνη πολεμική σύγκρουση μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε γενική σύρραξη Μουσουλμάνων και Δύσης με πιθανή χρήση και πυρηνικών όπλων. Πιο έξυπνη και πιο ρεαλιστική είναι, πιστεύουν, στο ζήτημα αυτό, η στάση του “επιτήδειου ουδέτερου”.
Απομένει να δούμε πως θα εξελιχθεί το Μεγάλο Παιχνίδι στο τετράγωνο Τεχεράνη-Τελ Αβίβ-Ουάσιγκτον-Αγκυρα και πως θα λειτουργήσει η ελληνική παρεμβολή. Την περασμένη Δευτέρα, η εφημερίδα Φαϊνάνσιαλ Τάιμς δημοσίευσε ένα πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ που μιλούσε για τελεσίγραφο των ΗΠΑ προς την Αγκυρα. Κατά την εφημερίδα ο Πρόεδρος Ομπάμα προειδοποίησε προσωπικά τον Ταγίπ Ερντογάν ότι, αν δεν επαναπροσανατολισθεί εν σχέσει με το Ισραήλ και το Ιράν, θα έχει δυσκολίες να του εγκρίνει το Κογκρέσσο την αγορά μη επανδρωμένων αναγνωριστικών αεροσκαφών, που χρειάζεται για την αντικουρδική του καμπάνια.
Ουάσιγκτον και Αγκυρα διέψευσαν το δημοσίευμα, γεγονός όμως είναι ότι η κατάσταση που έχει τώρα διαμορφωθεί μεταξύ των τριών ισχυρών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής, Ιράν, Τουρκίας και Ισραήλ, αποκτά σταδιακά εκρηκτικό χαρακτήρα. Η τουρκική ηγεσία δεν πρόκειται να διευκολύνει μια ισραηλινή επίθεση κατά του Ιράν και για ιδεολογικούς λόγους και για λόγους εθνικού συμφέροντος.
Ο τουρκικός στρατός διατηρεί ακόμα περίπου άθικτο τον πυρήνα της συνεργασίας του με τον ισραηλινό, είναι όμως πολιτικά όλο και δυσκολότερη η συνύπαρξη μιας έντονης στρατιωτικής συνεργασίας και ο πολιτικός ρόλος που παίζει τώρα ο Ταγίπ Ερντογάν διερμηνεύοντας τα αισθήματα του συνόλου μουσουλμανικού κόσμου, αν όχι και της παγκόσμιας κοινής γνώμης, έναντι της πολιτικής του Ισραήλ, παίζοντας ένα ρόλο που μοιάζει με αυτόν που έπαιξε, στη δεκαετία του 1980, ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Kόσμος του Επενδυτή, 21.8.2010
Στη σύμπηξη μιας νέας “στρατηγικής συμμαχίας” Ελλάδας και Ισραήλ, που περιλαμβάνει το δικαίωμα υπέρπτησης της ελληνικής επικράτειας από την ισραηλινή πολεμική αεροπορία, κατέληξε η επίσκεψη του Βενιαμίν Νετανιάχου στην Ελλάδα την περασμένη εβδομάδα, σύμφωνα με την εκτίμηση τόσο της εγκυρότερης ισραηλινής εφημερίδας, της Χάαρετζ όσο και Ελλήνων κυβερνητικών αξιωματούχων.
Η επίσκεψη του Ισραηλινού Πρωθυπουργού ήταν η πρώτη που έγινε ποτέ και ασφαλώς προσλαμβάνει ιστορική σημασία. Η επίσκεψη έγινε σε χρόνο-ρεκόρ σε ανταπόδοση επίσκεψης που πραγματοποίησε ο’Eλληνας Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου, επίσης για πρώτη φορά στην ιστορία, στο κράτος του Ισραήλ, στα τέλη Ιουλίου.
Είχε προηγηθεί μία ημίωρη συνάντηση και συζήτηση των δύο ανδρών σε εστιατόριο της Μόσχας προ μηνών, όταν επεσκέπτεντο αμφότεροι τη ρωσική πρωτεύουσα.
Η επίσκεψη προκάλεσε παγκόσμιο ενδιαφέρον δεδομένου ότι η Ελλάδα ήταν, παραδοσιακά, και ιδίως επί Ανδρέα Παπανδρέου, η ευρωπαϊκή χώρα που είχε τις καλύτερες σχέσεις με τους ‘Αραβες και τις λιγότερες έως ανύπαρκτες με το Ισραήλ. Αλλά και το πολιτικό στίγμα των δύο Πρωθυπουργών δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικό: Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, με φιλειρηνικό προφίλ και γιος του σωτήρα του Αραφάτ ο κ. Γ. Παπανδρέου, ηγέτης της σκληρής και άκρας ισραηλινής δεξιάς, αρχιτέκτων της νεοσυντηρητικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή και ενθουσιώδης οπαδός του πολέμου με το Ιράν, ο κ. Νετανιάχου.
Οι δύο πρωθυπουργοί συζήτησαν όλο το φάσμα των διμερών σχέσεων και το παλαιστινιακό. Είχε προγραμματισθεί να συναντηθούν μόνοι τους για δεκαπέντε λεπτά, τελικά όμως συναντήθηκαν χωρίς την παρουσία τρίτων για δύο ολόκληρες ώρες, χρόνος ρεκόρ στην παγκόσμια διπλωματική ιστορία, περιλαμβανομένων των συναντήσεων κορυφής ΗΠΑ-ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Περαιτέρω συζήτηση έγινε κατά τη διάρκεια μίνι κρουαζιέρας στον Πόρο με τη συμμετοχή του Υπουργού ‘Aμυνας Βαγγέλη Βενιζέλου, του αναπληρωτή του Πάνου Μπεγλίτη και του κ. Δρούτσα.
Η ελληνική κυβέρνηση κατέβαλε ιδιαίτερη προσπάθεια να καθησυχάσει τις αραβικές πρωτεύουσες και να πείσει ότι η προσέγγιση με το Ισραήλ δεν είναι εχθρική πράξη προς τους ‘Aραβες και την Τουρκία. Ο κ. Παπανδρέου επικοινώνησε πριν την επίσκεψη με τον επικεφαλής της Παλαιστινιακής Αρχής κ. Αμπάς και τον Αιγύπτιο Πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ, ενώ και ο κ. Δρούτσας τόνισε ότι ο προγραμματισμός για βελτίωση των ελληνοισραηλινών σχέσεων ανάγεται ήδη στο 1999, όταν ανέλαβε για πρώτη φορά Υπουργός Εξωτερικών ο κ. Παπανδρέου.
Kατ’ ιδίαν βέβαια, έλληνες κυβερνητικοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν ενίοτε το αντίθετο, εξηγώντας ότι η σύγκρουση Ισραήλ-Τουρκίας είναι μια πολύ μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα. Υπογραμμίζουν επίσης ότι η Αθήνα πρέπει επιτέλους να αποενοχοποιηθεί εν σχέσει με τις σχέσεις της με το Ισραήλ.
Βεβαίως, ο διεθνής τύπος ερμηνεύει τον ελληνοισραηλινό έρωτα με τον τουρκοισραηλινό καυγά, ενώ ορισμένα συντηρητικά αραβικά έντυπα, όπως η Αλ Χαγιάτ, δεν κρύβουν μια ορισμένη δυσφορία με τα τεκταινόμενα και δεν παραλείπουν να συστήσουν στον αραβικό κόσμο, ως απάντηση την περαιτέρω σύσφιγξη των σχέσεών του με την Τουρκία.
Δεν έχουν γίνει πάντως γνωστές πολλές λεπτομέρειες της σχεδιαζόμενης στρατιωτικής συνεργασίας, που θα απασχολήσει επίσης τον κ. Βενιζέλο κατά την επίσκεψη που αποφασίστηκε να πραγματοποιήσει σύντομα στο Ισραήλ. Η ελληνοϊσραηλινή συνεργασία στον τομέα αυτό άρχισε εντατικά προ δύο ετών, επί κυβέρνησης Καραμανλή, τότε μάλιστα δημοσίευμα των Νιου Γιορκ Τάιμς προκάλεσε διεθνή πάταγο όταν υποστήριξε ότι η Ελλάδα διέθεσε τον εναέριο χώρο και την αεροπορία της για να ασκηθούν 100 ισραηλινά μαχητικά σε προσομοίωση επίθεσης κατά του Ιράν. Οι ασκήσεις αυτές είχαν όμως και το επιπλέον πλεονέκτημα για τους Ισραηλινούς να δοκιμάζουν τα ρωσικά αντιαεροπορικά που διαθέτει η Ελλάδα, όπως και το Ιράν! Η συνεργασία αυτή υπήρξε πολύτιμη για τους Ισραηλινούς, ουδόλως όμως τους εμπόδισε να εφοδιάσουν στη συνέχεια την Τουρκία με μη επανδρωμένα αναγνωριστικά Heron, που οι ‘Eλληνες στρατιωτικοί έπρεπε μετά να αντιμετωπίσουν πάνω από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου!
Ανώτεροι αξιωματικοί της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας δηλώνουν πάντως ευτυχείς για τις δυνατότητες που τους παρέχει η ελληνοισραηλινή συνεργασία, ελπίζοντας μάλιστα δια της συνεργασίας αυτής να λύσουν και το πρόβλημα 60 F-16, που πήρε η Ελλάδα, χωρίς σύστημα αυτοπροστασίας. Στο σημείο αυτό βεβαίως, ο δημοσιογράφος και ο σχολιαστής δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την εξέλιξη μιας χώρας, η οποία ξοδεύει το μισό της προϋπολογισμό και τσακίζει τις κοινωνικές της δαπάνες πότε για να αγοράσει αεροπλάνα που δεν μπορούν να αμυνθούν, πότε άρματα μάχης με ρωγμές και πότε υποβρύχια που γέρνουν. Και της οποίας η ανώτερη στρατιωτική ηγεσία, που έχει υπογράψει τα πρακτικά παραλαβής όλων αυτών των σιδερικών, αντί να ζητήσει εγκαίρως από αυτούς που τα πούλησαν να τα δώσουν κανονικά, ελπίζει τώρα να έρθει ένα τρίτο κράτος, με το αζημίωτο, ζητώντας και άλλα ανταλλάγματα, να διορθώσει τις συνήθως ιδιοτελείς πομπές των Ελλήνων πολιτικών και στρατιωτικών!
Σε ότι αφορά το παλαιστινιακό, ο κ. Νετανιάχου ξεκαθάρισε εκ νέου από την Αθήνα ότι δεν δέχεται κανενός είδους “προαπαιτούμενο” στην έναρξη συνομιλιών με τους Παλαιστινίους. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι διατεθειμένος να σταματήσει την ανέγερση εποικισμών στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη, ούτε να αποδεχθεί ως βάση των συνομιλιών το ανακοινωθέν του Κουαρτέτου του περασμένου Μαρτίου, που κάνει λόγο για τα σύνορα του 1967 και δεν αναγνωρίζει την προσάρτηση της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Επιστρέφοντας άλλωστε από την Αθήνα στο Ισραήλ, ο κ. Νετανιάχου επανέλαβε αυτές τις θέσεις στον αμερικανό απεσταλμένο κ. Μίτσελ, τερματίζοντας έτσι άδοξα τη νιοστή προσπάθεια αμερικανικής μεσολάβησης…Οι θέσεις αυτές πάντως έχουν εντείνει την διεθνή απομόνωση του Ισραήλ και τις εναντίον του επικρίσεις και από την παγκόσμια εβραϊκή διασπορά, συνήθως φιλελεύθερων αντιλήψεων, που δυσκολεύεται πολύ να δικαιολογήσει πρακτικές απαρτχάιντ ή επιθέσεις σε ακτιβιστές. Προχθεσινή δημοσκόπηση έδειξε περισσότερους από τους μισούς αμερικανούς πολίτες να πιστεύουν ότι ο Νετανιάχου δεν θέλει την ειρήνη στη Μέση Ανατολή, εύρημα πολύ εντυπωσιακό με δεδομένη την υποστήριξη των ΗΠΑ προς το Ισραήλ. Βεβαίως, αυτές οι παρατηρήσεις δεν αφορούν ούτε την ηγεσία των εβραϊκών οργανώσεων, που είναι στο πλευρό του Νετανιάχου, ούτε την τεράστια επιρροή που εξακολουθούν να διαθέτουν στο αμερικανικό πολιτικό σύστημα, αναγκάζοντας ακόμα και τους Προέδρους των ΗΠΑ σε συχνά ταπεινωτικές υποχωρήσεις, ιδίως σε χρονιές εκλογών, όπως αυτή που διανύουμε.
Μεγάλη έμφαση δόθηκε πάντως και στα ζητήματα οικονομικής, τεχνολογικής και τουριστικής συνεργασίας που είναι και τα πιο ενδιαφέροντα για την Ελλάδα και όπου η διμερής συνεργασία μπορεί να είναι εξαιρετικά επωφελής για την ελληνική πλευρά. Η Αθήνα ελπίζει να υποδεχθεί ήδη τον ερχόμενο Σεπτέμβριο, μήνα διακοπών για τους Ισραηλινούς, αρκετές χιλιάδες τουρίστες από το Ισραήλ, που προτιμούν να μην πάνε στην Τουρκία λόγω του βεβαρημένου πολιτικού κλίματος με την ‘Aγκυρα.
Σενάρια βομβαρδισμού μέσω Ελλάδας-Βουλγαρίας
¨Αριστα πληροφορημένες πηγές υποστηρίζουν ότι οι Ισραηλινοί επιδιώκουν να αποκτήσουν δικαιώματα υπέρπτησης του ελληνικού και βουλγαρικού εναέριου χώρου, σχεδιάζοντας να τα χρησιμοποιήσουν, αν χρειασθεί, στα πλαίσια της συνεχιζόμενης εδώ και χρόνια προετοιμασίας μιας επίθεσης κατά του Ιράν.
Οι πηγές μας έχουν αποδειχθεί στο παρελθόν εξαιρετικά αξιόπιστες, η φύση όμως του θέματος καθιστά εξαιρετικά δυσχερή την επιβεβαίωση των πληροφοριών από άλλες πληγές.
Για να επιτεθεί στο Ιράν, η ισραηλινή αεροπορία πρέπει να χρησιμοποιήσει έναν από τους εξής τέσσερις διαύλους:
- το Ιράκ, ο εναέριος χώρος του οποίου ελέγχεται από τις ΗΠΑ, που δεν θέλουν να θεωρηθούν συνυπεύθυνες της ισραηλινής επίθεσης
- τη Σαουδική Αραβία, η ηγεσία της οποίας δεν επιθυμεί να συνεργήσει σε μια τέτοια επίθεση
- την Τουρκία, η οποία, είναι προφανές σήμερα, δεν θα επιτρέψει τη διέλευση της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας
- τη Γεωργία του Σαακασβίλι, που τελεί υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των Αμερικανών και Ισραηλινών συμβούλων του και των υπηρεσιών και, όπου, σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν ήδη εγκατασταθεί επιχειρησιακές βάσεις στήριξης της ισραηλινής αεροπορίας, όπως έχουν σταλεί και στο Αζερμπαϊτζάν ομάδες συλλογής πληροφοριών. Με δεδομένη όμως την τουρκική στάση, ο μόνος δρόμος για να πάει η ισραηλινή πολεμική αεροπορία στη Γεωργία είναι μέσω Ελλάδας και Βουλγαρίας.
Να σημειώσουμε ότι πρόσφατα (λίγο μετά τον κ. Παπανδρέου) επεσκέφθη τη Σόφια στις 11 Αυγούστου ο Πρόεδρος του Ισραήλ Σιμόν Πέρες. Η επίσημη δικαιολογία της επίσκεψης, γεωργική και τουριστική συνεργασία, είναι αστεία.
Κυβερνητικοί παράγοντες διαψεύδουν αυτά τα σενάρια και υποστηρίζουν ότι θα ληφθούν όλα τα δέοντα μέτρα ώστε η στρατιωτική συνεργασία να μην οδηγήσει σε επικίνδυνες καταστάσεις, αρνούνται όμως κατά τα άλλα να συζητήσουν λεπτομέρειες και να αποκλείσουν ενδεχόμενα.
Σενάρια πολέμου με το Ιράν και ένταση μεταξύ Ομπάμα-Ερντογάν
Το θέμα ενός πολέμου κατά του Ιράν παραμένει ανοιχτό εδώ και χρόνια και αναζωπυρώθηκε πρόσφατα με άρθρο του Ατλάντικ Μάνθλυ και δηλώσεις του επιφανούς νεοσυντηρητικού Τζων Μπόλτον. Είναι ένα τεράστιο ζήτημα παγκόσμιας σημασίας, στο οποίο, υπογραμμίζοιυν διπλωμάτες στην Ελλάδα, η Αθήνα δεν έχει δυνατότητα να αναμειχθεί με ασφάλεια. Την υπερβαίνει πάρα πολύ και, λένε, το καλύτερο που θάχε να κάνει θάταν να μείνει μακριά από μια φωτιά που, αν ανάψει, μπορεί να εξελιχθεί στην πιο επικίνδυνη πολεμική σύγκρουση μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε γενική σύρραξη Μουσουλμάνων και Δύσης με πιθανή χρήση και πυρηνικών όπλων. Πιο έξυπνη και πιο ρεαλιστική είναι, πιστεύουν, στο ζήτημα αυτό, η στάση του “επιτήδειου ουδέτερου”.
Απομένει να δούμε πως θα εξελιχθεί το Μεγάλο Παιχνίδι στο τετράγωνο Τεχεράνη-Τελ Αβίβ-Ουάσιγκτον-Αγκυρα και πως θα λειτουργήσει η ελληνική παρεμβολή. Την περασμένη Δευτέρα, η εφημερίδα Φαϊνάνσιαλ Τάιμς δημοσίευσε ένα πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ που μιλούσε για τελεσίγραφο των ΗΠΑ προς την Αγκυρα. Κατά την εφημερίδα ο Πρόεδρος Ομπάμα προειδοποίησε προσωπικά τον Ταγίπ Ερντογάν ότι, αν δεν επαναπροσανατολισθεί εν σχέσει με το Ισραήλ και το Ιράν, θα έχει δυσκολίες να του εγκρίνει το Κογκρέσσο την αγορά μη επανδρωμένων αναγνωριστικών αεροσκαφών, που χρειάζεται για την αντικουρδική του καμπάνια.
Ουάσιγκτον και Αγκυρα διέψευσαν το δημοσίευμα, γεγονός όμως είναι ότι η κατάσταση που έχει τώρα διαμορφωθεί μεταξύ των τριών ισχυρών δυνάμεων της Μέσης Ανατολής, Ιράν, Τουρκίας και Ισραήλ, αποκτά σταδιακά εκρηκτικό χαρακτήρα. Η τουρκική ηγεσία δεν πρόκειται να διευκολύνει μια ισραηλινή επίθεση κατά του Ιράν και για ιδεολογικούς λόγους και για λόγους εθνικού συμφέροντος.
Ο τουρκικός στρατός διατηρεί ακόμα περίπου άθικτο τον πυρήνα της συνεργασίας του με τον ισραηλινό, είναι όμως πολιτικά όλο και δυσκολότερη η συνύπαρξη μιας έντονης στρατιωτικής συνεργασίας και ο πολιτικός ρόλος που παίζει τώρα ο Ταγίπ Ερντογάν διερμηνεύοντας τα αισθήματα του συνόλου μουσουλμανικού κόσμου, αν όχι και της παγκόσμιας κοινής γνώμης, έναντι της πολιτικής του Ισραήλ, παίζοντας ένα ρόλο που μοιάζει με αυτόν που έπαιξε, στη δεκαετία του 1980, ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Kόσμος του Επενδυτή, 21.8.2010
Σάββατο 21 Αυγούστου 2010
ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΨΥΞΗ ΘΕΛΟΥΝ ΤΟΝ ΦΑΚΕΛΛΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πλήρη άρνηση της Αθήνας να συνδράμει το έργο της συνάντησε μέχρι στιγμής η Επιτροπή για τον Φάκελλο της Κύπρου που συγκρότησε η κυπριακή Βουλή των Αντιπροσώπων για να διερευνήσει την τραγωδία του 1974. Η επιτροπή, της οποίας προεδρεύει ο Κύπριος σοσιαλιστής Βουλευτής Μαρίνος Σιζόπουλος απευθύνθηκε επανειλημμένως, δια του Προέδρου της Κυπριακής Βουλής, σε διαδοχικούς Προέδρους της ελληνικής Βουλής (Ψαρούδα-Μπενάκη, Σιούφα, Πετσάλνικο) και στα Υπουργεία Εξωτερικών και ‘Aμυνας, ζητώντας τη συνδρομή τους, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το αίτημα επανέφεραν στο ανώτερο επίπεδο και ο προηγούμενος και ο νυν Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Παπαδόπουλος και Χριστόφιας προς τους κ.κ. Καραμανλή και Παπανδρέου, πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Η Αθήνα δεν αρνείται ακριβώς, αλλά δεν πράττει και τίποτα για να ικανοποιήσει το κυπριακό αίτημα.
Πολλοί στη Λευκωσία εικάζουν ότι ο πραγματικός λόγος της ελλαδικής άρνησης είναι ότι κάποιοι στην Αθήνα, και υπό τη σημερινή και υπό την προηγούμενη κυβέρνηση, θα προτιμούσαν να μην αποκαλυφθεί ποτέ πλήρως και πάντως επισήμως, το μέγεθος της αμερικανικής εμπλοκής στα γεγονότα του 1974, ο ρόλος της αμερικανικής κυβέρνησης και των υπηρεσιών της στην ανατροπή του Μακαρίου, την τουρκική εισβολή που ακολούθησε και την απόφαση των αρχηγών των τριών επιτελείων να μην υπακούσουν τον Ιωαννίδη και να μην αντιδράσουν στην εισβολή, ενεργώντας ως όργανα της πρεσβείας των ΗΠΑ και της CIA, και όχι ως ‘Eλληνες αξιωματικοί.
Βεβαίως, το πράγμα είναι κάπως αστείο, γιατί όχι μόνο έχει ουσιαστικά αποδειχθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος των ΗΠΑ, αλλά και γιατί αξιωματούχοι των ΗΠΑ έχουν ζητήσει συγγνώμη! Πρόσφατα π.χ., η εφημερίδα “Ελευθεροτυπία” δημοσίευσε έναν τόμο με ορισμένες από τις βασικότερες καταθέσεις των πρωταγωνιστών που επίσης τα επιβεβαιώνουν, σε επιμέλεια Βίκτωρα Νέτα, ενώ οι Κύπριοι δημοσιογράφοι και ερευνητές Κώστας Βενιζέλος και Μιχάλης Ιγνατίου έχουν κατά καιρούς παρουσιάσει έγγραφα που κατατείνουν στην ίδια κατεύθυνση. Για τους φιλοαμερικανούς όμως των Αθηνών και της Λευκωσίας, η προσπάθεια κάλυψης των ΗΠΑ, έστω και άχρηστη στην πραγματικότητα για τη διαμόρφωση της ελληνικής ιστορικής συνείδησης, παραμένει επαρκώς χρήσιμη για να δείχνουν οι ίδιοι τον φιλοαμερικανισμό τους.
Ανεξαρτήτως πάντως της ελλαδικής άρνησης, η κυπριακή Επιτροπή έχει ήδη συγκεντρώσει επαρκή στοιχεία που τεκμηριώνουν την ύπαρξη σχεδίων για την ανατροπή του Μακαρίου ήδη από το 1965 και αναμένεται ότι θα φωτίσουν περαιτέρω και σημαντικά την ιστορική έρυενα, υπογραμμίζουν κύκλοι που έχουν γνώση των εργασιών της. Η άρνηση του Γεώργιου Παπανδρέου να αποδεχθεί το σχέδιο ‘Ατσεσον ήταν η άμεση αιτία της ανατροπής του και δρομολόγησε την πορεία προς τη δικτατορία. Αλλά και η συνειδητοποίηση από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο των αμερικανικών προθέσεων, που τον οδήγησε σε διακοπή της συνεργασίας με την ΕΟΚΑ Β’, καθώς και η άρνησή του να επιτρέψει τον εφοδιασμό του Ισραήλ κατά τον πόλεμο του 1973, έστρεψε τις αμερικανικές υπηρεσίες και τα ισραηλινά συμφέροντα εναντίον του, ευνοώντας την ανατροπή του από τον Ιωαννίδη.
“Κόσμος του Επενδυτή”, 13.8.2010
konstantakopoulos.blogspot.com
Πλήρη άρνηση της Αθήνας να συνδράμει το έργο της συνάντησε μέχρι στιγμής η Επιτροπή για τον Φάκελλο της Κύπρου που συγκρότησε η κυπριακή Βουλή των Αντιπροσώπων για να διερευνήσει την τραγωδία του 1974. Η επιτροπή, της οποίας προεδρεύει ο Κύπριος σοσιαλιστής Βουλευτής Μαρίνος Σιζόπουλος απευθύνθηκε επανειλημμένως, δια του Προέδρου της Κυπριακής Βουλής, σε διαδοχικούς Προέδρους της ελληνικής Βουλής (Ψαρούδα-Μπενάκη, Σιούφα, Πετσάλνικο) και στα Υπουργεία Εξωτερικών και ‘Aμυνας, ζητώντας τη συνδρομή τους, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το αίτημα επανέφεραν στο ανώτερο επίπεδο και ο προηγούμενος και ο νυν Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Παπαδόπουλος και Χριστόφιας προς τους κ.κ. Καραμανλή και Παπανδρέου, πάλι χωρίς αποτέλεσμα. Η Αθήνα δεν αρνείται ακριβώς, αλλά δεν πράττει και τίποτα για να ικανοποιήσει το κυπριακό αίτημα.
Πολλοί στη Λευκωσία εικάζουν ότι ο πραγματικός λόγος της ελλαδικής άρνησης είναι ότι κάποιοι στην Αθήνα, και υπό τη σημερινή και υπό την προηγούμενη κυβέρνηση, θα προτιμούσαν να μην αποκαλυφθεί ποτέ πλήρως και πάντως επισήμως, το μέγεθος της αμερικανικής εμπλοκής στα γεγονότα του 1974, ο ρόλος της αμερικανικής κυβέρνησης και των υπηρεσιών της στην ανατροπή του Μακαρίου, την τουρκική εισβολή που ακολούθησε και την απόφαση των αρχηγών των τριών επιτελείων να μην υπακούσουν τον Ιωαννίδη και να μην αντιδράσουν στην εισβολή, ενεργώντας ως όργανα της πρεσβείας των ΗΠΑ και της CIA, και όχι ως ‘Eλληνες αξιωματικοί.
Βεβαίως, το πράγμα είναι κάπως αστείο, γιατί όχι μόνο έχει ουσιαστικά αποδειχθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος των ΗΠΑ, αλλά και γιατί αξιωματούχοι των ΗΠΑ έχουν ζητήσει συγγνώμη! Πρόσφατα π.χ., η εφημερίδα “Ελευθεροτυπία” δημοσίευσε έναν τόμο με ορισμένες από τις βασικότερες καταθέσεις των πρωταγωνιστών που επίσης τα επιβεβαιώνουν, σε επιμέλεια Βίκτωρα Νέτα, ενώ οι Κύπριοι δημοσιογράφοι και ερευνητές Κώστας Βενιζέλος και Μιχάλης Ιγνατίου έχουν κατά καιρούς παρουσιάσει έγγραφα που κατατείνουν στην ίδια κατεύθυνση. Για τους φιλοαμερικανούς όμως των Αθηνών και της Λευκωσίας, η προσπάθεια κάλυψης των ΗΠΑ, έστω και άχρηστη στην πραγματικότητα για τη διαμόρφωση της ελληνικής ιστορικής συνείδησης, παραμένει επαρκώς χρήσιμη για να δείχνουν οι ίδιοι τον φιλοαμερικανισμό τους.
Ανεξαρτήτως πάντως της ελλαδικής άρνησης, η κυπριακή Επιτροπή έχει ήδη συγκεντρώσει επαρκή στοιχεία που τεκμηριώνουν την ύπαρξη σχεδίων για την ανατροπή του Μακαρίου ήδη από το 1965 και αναμένεται ότι θα φωτίσουν περαιτέρω και σημαντικά την ιστορική έρυενα, υπογραμμίζουν κύκλοι που έχουν γνώση των εργασιών της. Η άρνηση του Γεώργιου Παπανδρέου να αποδεχθεί το σχέδιο ‘Ατσεσον ήταν η άμεση αιτία της ανατροπής του και δρομολόγησε την πορεία προς τη δικτατορία. Αλλά και η συνειδητοποίηση από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο των αμερικανικών προθέσεων, που τον οδήγησε σε διακοπή της συνεργασίας με την ΕΟΚΑ Β’, καθώς και η άρνησή του να επιτρέψει τον εφοδιασμό του Ισραήλ κατά τον πόλεμο του 1973, έστρεψε τις αμερικανικές υπηρεσίες και τα ισραηλινά συμφέροντα εναντίον του, ευνοώντας την ανατροπή του από τον Ιωαννίδη.
“Κόσμος του Επενδυτή”, 13.8.2010
konstantakopoulos.blogspot.com
Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010
ΚΥΠΡΙΑΚΟ: ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πιέσεις και επικρίσεις από όλες τις πλευρές, εσωτερικά και εξωτερικά, δέχεται τώρα ο Κύπριος Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας. Ο μόνος που του λέει καλά λόγια και τον στηρίζει είναι ο ‘Ελληνας Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, που επανέλαβε την υποστήριξή του κατά την τελευταία του επίσκεψη στην Κύπρο, με αφορμή το ταξίδι του στο Ισράηλ.
Η μόνη ελπίδα του κ. Χριστόφια να “ανασάνει” κάπως πολιτικά είναι τώρα η επίσκεψη στην Κύπρο του Ρώσου Προέδρου Ντιμίτρι Μεντβιέντιεφ που έχει προγραμματισθεί για τον Οκτώβριο.
Στο εσωτερικό, όλα τα κόμματα ασκούν σφοδρή κριτική στον κ. Χριστόφια, ενώ και το δικό του, το ΑΚΕΛ, βλέπει με δέος στις δημοσκοπήσεις τη μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού να διαφωνεί κατηγορηματικά τόσο με την πολιτική του Προέδρου τόσο στο κυπριακό, όσο και με τον χειρισμό των εσωτερικών ζητημάτων.
Η Βρετανία, στη συμμαχία με την οποία βάσισε τη στρατηγική του ο Πρόεδρος της Κύπρου, υποστηρίζει από την πλευρά της με φανατισμό τα τουρκικά συμφέροντα και ιδίως την ένταξη της ‘Αγκυρας στην ΕΕ. Οι ίδιες οι διακοινοτικές συνομιλίες καθεαυτές συνεχίζονται μεν, οι προτάσεις όμως που καταθέτει ο νέος Τουρκοκύπριος ηγέτης, ο κ. ‘Eρογλου, είναι η μια πιο εξωφρενική από την άλλη. Στο περιουσιακό π.χ., αν εφαρμοσθούν όσα προτείνει η τουρκοκυπριακή πλευρά, είναι ζήτημα αν θα επιστραφεί το 15% των διαρπαγεισών ελληνοκυπριακών περιουσιών, ενώ από την αποζημίωση που θα πάρουν οι υπόλοιποι, θα πρέπει να αφαιρεθούν τα ποσά που τους κατέλαβε η Κυπριακή Δημοκρατία. Με άλλα λόγια, και εφόσον ισχύσουν αυτά, η βοήθεια του κυπριακού κράτους προς τους πρόσφυγες, θα έχει χρησιμεύσει ως … επιδότηση της αρπαγής των ελληνοτουρκικών περιουσιών από τους Τούρκους!
Μερικοί παράγοντες της αντιπολίτευσης πάντως χαρακτηρίζουν ως απολύτως φυσιολογικές τις προτάσεις ¨Ερογλου. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει όριο στις υποχωρήσεις, λένε, είναι πολύ ορθολογικό και για την ¨Αγκυρα και για την τουρκοκυπριακή διοίκηση να τεντώνει επ¨άπειρον το σκοινί των απαιτήσεών της.
Ο κ. Χριστόφιας απευθύνθηκε με επιστολή, που δημοσιεύθηκε ολόκληρη στον Πολίτη της Λευκωσίας, προς τους Ευρωπαίους ομολόγους του της ΕΕ, ζητώντας τους να τον βοηθήσουν να εφαρμόσει τις τελευταίες, διαδικαστικές προτάσεις του. Σε ολόκληρη την μακροσκελή αυτή επιστολή δεν υπάρχει ούτε μια φράση που να συνιστά κριτική στην τουρκική στάση ή μια τοποθέτηση αρχής που να συνιστά επιχείρημα υπέρ των ελληνικών θέσεων. Προφανώς, σημειώνουν διπλωμάτες στην κυπριακή πρωτεύουσα, η Λευκωσία θεωρεί ότι η ακραία υποχωρητικότητα συνιστά τη μόνη ενδεδειγμένη τακτική, μέχρι τώρα όμως τα παραγόμενα αποτελέσματα δεν φαίνεται να επιβεβαιώνουν την επιλογή.
¨Οσο για την Τουρκία δεν παρέλειψε τις τελευταίες μέρες να στείλει το Πίρι Ρέις για έρευνες εντός της κυπριακής ΑΟΖ, ίσως για να μην μένει “παραπονεμένη” η Κυπριακή Δημοκρατία ότι παραβιάζονται μόνο τα δικαιώματα της Ελληνικής. Πάντως, αυτή τη φορά η Λευκωσία δεν προέβη στο παραμικρό διάβημα. Αντίθετα, διαμαρτυρήθηκε η Αθήνα, όταν το Πίρι Ρέις, ενώ είχε κατεύθυνση για Πάφο, άλλαξε ξαφνικά πορεία και κατευθύνθηκε προς τη Ρόδο, όπου γευμάτιζαν οι κ.κ. Νταβούτογλου και Δρούτσας!!! Μερικές φορές, με τα ελληνοτουρκικά και κυπροτουρκικά, διερωτάται κανείς αν πρέπει να βάλει τα γέλια ή τα κλάματα!
Κόσμος του Επενδυτή, 13.8.2010
konstantakopoulos.blogspot.com
Πιέσεις και επικρίσεις από όλες τις πλευρές, εσωτερικά και εξωτερικά, δέχεται τώρα ο Κύπριος Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας. Ο μόνος που του λέει καλά λόγια και τον στηρίζει είναι ο ‘Ελληνας Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, που επανέλαβε την υποστήριξή του κατά την τελευταία του επίσκεψη στην Κύπρο, με αφορμή το ταξίδι του στο Ισράηλ.
Η μόνη ελπίδα του κ. Χριστόφια να “ανασάνει” κάπως πολιτικά είναι τώρα η επίσκεψη στην Κύπρο του Ρώσου Προέδρου Ντιμίτρι Μεντβιέντιεφ που έχει προγραμματισθεί για τον Οκτώβριο.
Στο εσωτερικό, όλα τα κόμματα ασκούν σφοδρή κριτική στον κ. Χριστόφια, ενώ και το δικό του, το ΑΚΕΛ, βλέπει με δέος στις δημοσκοπήσεις τη μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού να διαφωνεί κατηγορηματικά τόσο με την πολιτική του Προέδρου τόσο στο κυπριακό, όσο και με τον χειρισμό των εσωτερικών ζητημάτων.
Η Βρετανία, στη συμμαχία με την οποία βάσισε τη στρατηγική του ο Πρόεδρος της Κύπρου, υποστηρίζει από την πλευρά της με φανατισμό τα τουρκικά συμφέροντα και ιδίως την ένταξη της ‘Αγκυρας στην ΕΕ. Οι ίδιες οι διακοινοτικές συνομιλίες καθεαυτές συνεχίζονται μεν, οι προτάσεις όμως που καταθέτει ο νέος Τουρκοκύπριος ηγέτης, ο κ. ‘Eρογλου, είναι η μια πιο εξωφρενική από την άλλη. Στο περιουσιακό π.χ., αν εφαρμοσθούν όσα προτείνει η τουρκοκυπριακή πλευρά, είναι ζήτημα αν θα επιστραφεί το 15% των διαρπαγεισών ελληνοκυπριακών περιουσιών, ενώ από την αποζημίωση που θα πάρουν οι υπόλοιποι, θα πρέπει να αφαιρεθούν τα ποσά που τους κατέλαβε η Κυπριακή Δημοκρατία. Με άλλα λόγια, και εφόσον ισχύσουν αυτά, η βοήθεια του κυπριακού κράτους προς τους πρόσφυγες, θα έχει χρησιμεύσει ως … επιδότηση της αρπαγής των ελληνοτουρκικών περιουσιών από τους Τούρκους!
Μερικοί παράγοντες της αντιπολίτευσης πάντως χαρακτηρίζουν ως απολύτως φυσιολογικές τις προτάσεις ¨Ερογλου. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει όριο στις υποχωρήσεις, λένε, είναι πολύ ορθολογικό και για την ¨Αγκυρα και για την τουρκοκυπριακή διοίκηση να τεντώνει επ¨άπειρον το σκοινί των απαιτήσεών της.
Ο κ. Χριστόφιας απευθύνθηκε με επιστολή, που δημοσιεύθηκε ολόκληρη στον Πολίτη της Λευκωσίας, προς τους Ευρωπαίους ομολόγους του της ΕΕ, ζητώντας τους να τον βοηθήσουν να εφαρμόσει τις τελευταίες, διαδικαστικές προτάσεις του. Σε ολόκληρη την μακροσκελή αυτή επιστολή δεν υπάρχει ούτε μια φράση που να συνιστά κριτική στην τουρκική στάση ή μια τοποθέτηση αρχής που να συνιστά επιχείρημα υπέρ των ελληνικών θέσεων. Προφανώς, σημειώνουν διπλωμάτες στην κυπριακή πρωτεύουσα, η Λευκωσία θεωρεί ότι η ακραία υποχωρητικότητα συνιστά τη μόνη ενδεδειγμένη τακτική, μέχρι τώρα όμως τα παραγόμενα αποτελέσματα δεν φαίνεται να επιβεβαιώνουν την επιλογή.
¨Οσο για την Τουρκία δεν παρέλειψε τις τελευταίες μέρες να στείλει το Πίρι Ρέις για έρευνες εντός της κυπριακής ΑΟΖ, ίσως για να μην μένει “παραπονεμένη” η Κυπριακή Δημοκρατία ότι παραβιάζονται μόνο τα δικαιώματα της Ελληνικής. Πάντως, αυτή τη φορά η Λευκωσία δεν προέβη στο παραμικρό διάβημα. Αντίθετα, διαμαρτυρήθηκε η Αθήνα, όταν το Πίρι Ρέις, ενώ είχε κατεύθυνση για Πάφο, άλλαξε ξαφνικά πορεία και κατευθύνθηκε προς τη Ρόδο, όπου γευμάτιζαν οι κ.κ. Νταβούτογλου και Δρούτσας!!! Μερικές φορές, με τα ελληνοτουρκικά και κυπροτουρκικά, διερωτάται κανείς αν πρέπει να βάλει τα γέλια ή τα κλάματα!
Κόσμος του Επενδυτή, 13.8.2010
konstantakopoulos.blogspot.com
Τρίτη 17 Αυγούστου 2010
ΕΥΦΑΝΤΑΣΤΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ
Προβοκάτσιες χαμηλής έντασης
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Για πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του 1820 η Ελλάδα δεν διαθέτει σχεδόν καμιά στρατηγική αξία και συμμάχους, είναι αληθινά μόνη. Πρέπει να το αποδεχθεί και να μάθει να ζει εντός των γεωπολιτικών της δυνατοτήτων, που σημαίνει είτε να τα βρει με την Τουρκία, είτε να γίνει χρήσιμη σε κάποια μεγάλη δύναμη. ¨Ετσι κι αλλοιώς οδηγείται σε πτώχευση και αποσταθεροποίηση και δεν διαθέτει τα μέσα για την αεροναυτική άμυνα του Αιγαίου. ¨Οσο για την Κύπρο, είναι εκτός των ελληνικών ζωτικών συμφερόντων!
Τάδε έφη το βορειομερικανικό think tank Stratfor, που διευθύνει από το 1996 ένας ουγγροεβραίος μετανάστης στις ΗΠΑ, ο Τζωρτζ Φρήντμαν, με λαμπρή καριέρα στις παρυφές του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος και στους ακαδημαϊκούς κύκλους που συνεργάζονται με αυτό.
Το Stratfor, με προφανείς δεσμούς με το αμερικανικό βαθύ κράτος, είναι αρκετά γνωστό διεθνώς, έχει όμως κατηγορηθεί ενίοτε και για στοχευμένη παραπληροφόρηση. Για παράδειγμα προέβλεπε επί σειρά ετών την πτώση του Ούγκο Τσάβες, ως γνωστόν όμως ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας παραμένει στη θέση του, το δε αμερικανικό ινστιτούτο βρήκε τώρα, κατά τα φαινόμενα, άλλους στόχους. Να σημειώσουμε επίσης ότι ο συντάκτης της έκθεσης για την Ελλάδα προέρχεται από τη Σλοβενία, ένα από τα κετεξοχήν “κράτη Σόρος” της κατά Ράμσφελντ Νέας Ευρώπης, με μια πολιτική ελίτ εκπαιδευμένη, μετά την αποσταθεροποίηση του κομμουνισμού, στην αποσταθεροποίηση της “παληάς” γαλλογερμανικής Ευρώπης, στην οποία ανήκει και η Ελλάδα, αν κριθεί από την πολιτική της παράδοση.
Τούτων λεχθέντων, η έκθεση δεν παύει να έχει τη σημασία της. Η Ελλάδα δεν είναι Βενεζουέλα, είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και η επίθεση εναντίον της, γιατί επίθεση είναι η πρόβλεψη για γεωπολιτική, μετά την οικονομική χρεωκοπία, είναι εκτός κανόνων συμπεριφοράς στην ατλαντική οικογένεια. Η ελληνική οικονομική κρίση έχει ανοίξει την όρεξη. Η έκθεση είναι ενδεικτική των απειλών και πιέσεων που θα δεχθεί η Ελλάδα και η Κύπρος από τους υποτιθέμενους συμμάχους τους, προκειμένου να συγκατατεθούν σε κλείσιμο κακήν κακώς του κυπριακού, ώστε να φύγει το σημαντικότερο εμπόδιο στην τουρκική ένταξη στην ΕΕ, αλλά και “ρυθμίσεις” στο Αιγαίο και τα Βαλκάνια. Οι πιέσεις αυτές άλλωστε είναι ήδη ορατές με την τουρκική αεροναυτική δράση στο Αιγαίο, την απειλή έναρξης εμπορίου της ΕΕ με τα κατεχόμενα και τις πιέσεις για όπως-όπως λύση του κυπριακού, εντός του έτους.
Η ίδια η έκθεση βρίθει αντιφάσεων και ουδόλως τεκμηριώνει επαρκώς τα συμπεράσματά της. Μοιάζει να έχει συνταχθεί βιαστικά και πρόχειρα, περισσότερο ως εργαλείο ψυχολογικού πολέμου κατά της ελληνικής ηγεσίας, ώστε να πεισθεί ότι δεν έχει άλλη λύση, ότι έχει χάσει τη μάχη προτού τη δώσει καλά-καλά, αλλά και ενός διεθνούς πολέμου για συκοφάντηση της Ελλάδας, απομείωση της αξίας της στο διεθνές σύστημα και απομόνωσής της, που έρχεται να προστεθεί στην καταστροφή της διεθνούς εικόνας της χώρας με αφορμή τα προβλήματα διαφθοράς και κακοδιοίκησης.
Αν όμως η Ελλάδα δεν έχει πλέον γεωπολιτική αξία, τι κάνει το STRATFOR όχι μόνο να ασχολείται μαζί της, αλλά και να εκδίδει μια ειδική μονογραφία, ενταγμένη στη σειρά μονογραφιών που, όπως λέει το ίδιο, αφιερώνει σε περιοχές ιδιαίτερης σημασίας για το διεθνές σύστημα; ¨Η πόσο σοβαρή είναι μια ανασκόπηση της ελληνικής ιστορίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, που παραλείπει, ως περίπου ασήμαντη, την χιλιόχρονη … “λεπτομέρεια” της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας;
Σύμφωνα με την έκθεση, η Ελλάδα έχει καταστεί στρατηγικά ασήμαντη για τη Δύση μετά το 1989, οι Ευρωπαίοι θα την παρατήσουν στην πρώτη ευκαιρία, όσο για τους Ρώσους ή τους Κινέζους δεν υπάρχουν καν στην εικόνα. Αν κάτι δείχνει αυτή η περιγραφή, υπογραμμίζουν έμπειροι διπλωμάτες, είναι ότι ορισμένοι στην Ουάσιγκτον μας περνάνε για χαχόλους. Η Ελλάδα και η Κύπρος ελέγχουν την πρόσβαση της Ρωσίας στις θερμές θάλασσες και τον έλεγχο της Γαλλογερμανίας στη Μέση Ανατολή. Μόνο ένας αγράμματος μπορεί να θεωρήσει μια τέτοια περιοχή, που πιθανώς διαθέτει και σημαντικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων ως στρατηγικά ασήμαντη. Χωρίς να υπολογίσουμε το θεσμικό χαρτί που διαθέτουν ως μέλος του ΝΑΤΟ η Ελλάδα, της ΕΕ αμφότερες.
Το αποδεικνύει άλλωστε, υπογραμμίζουν οι ίδιες πηγές, ο ρόλος της Σούδας και του Ακρωτηρίου στις επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, ο ρόλος της Θεσαλλονίκης στην επέμβαση στο Κόσοβο. Η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια έχει σταματήσει λόγω ελληνικού βέτο και η επέκταση της ΕΕ προς την Τουρκία λόγω κυπριακού βέτο. Οι ελληνορωσικές συμφωνίες για τους αγωγούς και την αγορά θωρακισμένων προκάλεσαν πανικό στην Ουάσιγκτον. Η στρατηγική αξία της Τουρκίας για τη δυτική συμμαχία περιορίζεται δραστικά αν δεν συνεργασθεί η Ελλάδα. Η ρωσική στρατηγική, το κινεζικό εμπόριο, η γαλλική διπλωματία δείχνουν έντονα και συχνά πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα – είναι άλλο θέμα βεβαίως αν και κατά πόσο το αξιοποιεί η Αθήνα.
Κατά την έκθεση η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει χρήσιμη σε μία ή περισσότερες μεγάλες δυνάμεις γιατί είναι απίθανο να ξαναρχίσει η σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων στα Βαλκάνια. Ουδέν αναληθέστερον όμως. Ούτε καν επί προεδρίας Μπορίς Γέλτσιν, δεν σταμάτησε ο έντονος αμερικανο-ρωσικός ανταγωνισμός στη χερσόνησο. Μια μόνιμη εξάλου πηγή τριβών μεταξύ Παρισιού-Βερολίνου αφενός, Ουάσιγκτον αφετέρου, αφορά την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, ζήτημα που εμπλέκεται άμεσα με την ελληνική και κυπριακή εξωτερική πολιτική.
¨Οσο για την άποψη ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της άμυνας του Αιγαίου, θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι είναι οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές βιομηχανίες που δύσκολα θα άντεχαν τη διακοπή των ελληνικών παραγγελιών ή τη στροφή της Ελλάδας σε άλλες πηγές προμήθειας. Μια ελληνοτουρκική σύρραξη εξάλλου θα ήταν καταστρεπτική για τα παγκόσμια συμφέροντα των ΗΠΑ, για το ΝΑΤΟ και για την Τουρκία.
¨Όχι μόνο η στρατηγική αξία της Ελλάδας και της Κύπρου δεν έχουν μειωθεί, αλλά και είναι ακριβώς η πηγή πολλών προβλημάτων μας, αλλά και το μεγάλο χαρτί των εκάστοτε κυβερνήσεων της Αθήνας. Η έκθεση προσπαθεί χονδροειδώς να πείσει την Ελλάδα ότι η ήττα έχει συντελεσθεί προτού δοθεί οποιαδήποτε μάχη. Αν μας μαθαίνει κάτι είναι ότι όντως μπορούν να συμβούν καταστροφές, αν η Ελλάδα δεν διαθέτει ισχυρές παράπλευρες συμμαχίες. Η ίδια η έκθεση πιστοποιεί ότι υπάρχει πάντα μια σημαντική πτέρυγα του δυτικού κατεστημένου που δεν συμπεριφέρεται έναντι της Ελλάδας με τρόπο που ταιριάζει σε σύμμαχο. Αυτή η διαπίστωση, μόνιμη σταθερά της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, είναι που έκανε τον πατέρα του σημερινού Πρωθυπουργού να διακηρύξει την ανάγκη πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, μιας ιδέας που άλλωστε υιοθέτησαν με τον τρόπο τους πολλοί ¨Ελληνες και Κύπριοι πολιτικοί, της αριστεράς ή της δεξιάς, αντιμέτωποι με τις ασφυκτικές πιέσεις των υποτιθέμενων συμμάχων. Την ίδια πολιτική, της σχετικής χειραφέτησης από τις ΗΠΑ, ακολούθησε η Τουρκία των Γκιουλ, Ερντογάν και Νταβούτογλου, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Δημοσιεύτηκε στον “Kόσμο του Επενδυτή”, 13.8.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Για πρώτη φορά μετά τη δεκαετία του 1820 η Ελλάδα δεν διαθέτει σχεδόν καμιά στρατηγική αξία και συμμάχους, είναι αληθινά μόνη. Πρέπει να το αποδεχθεί και να μάθει να ζει εντός των γεωπολιτικών της δυνατοτήτων, που σημαίνει είτε να τα βρει με την Τουρκία, είτε να γίνει χρήσιμη σε κάποια μεγάλη δύναμη. ¨Ετσι κι αλλοιώς οδηγείται σε πτώχευση και αποσταθεροποίηση και δεν διαθέτει τα μέσα για την αεροναυτική άμυνα του Αιγαίου. ¨Οσο για την Κύπρο, είναι εκτός των ελληνικών ζωτικών συμφερόντων!
Τάδε έφη το βορειομερικανικό think tank Stratfor, που διευθύνει από το 1996 ένας ουγγροεβραίος μετανάστης στις ΗΠΑ, ο Τζωρτζ Φρήντμαν, με λαμπρή καριέρα στις παρυφές του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος και στους ακαδημαϊκούς κύκλους που συνεργάζονται με αυτό.
Το Stratfor, με προφανείς δεσμούς με το αμερικανικό βαθύ κράτος, είναι αρκετά γνωστό διεθνώς, έχει όμως κατηγορηθεί ενίοτε και για στοχευμένη παραπληροφόρηση. Για παράδειγμα προέβλεπε επί σειρά ετών την πτώση του Ούγκο Τσάβες, ως γνωστόν όμως ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας παραμένει στη θέση του, το δε αμερικανικό ινστιτούτο βρήκε τώρα, κατά τα φαινόμενα, άλλους στόχους. Να σημειώσουμε επίσης ότι ο συντάκτης της έκθεσης για την Ελλάδα προέρχεται από τη Σλοβενία, ένα από τα κετεξοχήν “κράτη Σόρος” της κατά Ράμσφελντ Νέας Ευρώπης, με μια πολιτική ελίτ εκπαιδευμένη, μετά την αποσταθεροποίηση του κομμουνισμού, στην αποσταθεροποίηση της “παληάς” γαλλογερμανικής Ευρώπης, στην οποία ανήκει και η Ελλάδα, αν κριθεί από την πολιτική της παράδοση.
Τούτων λεχθέντων, η έκθεση δεν παύει να έχει τη σημασία της. Η Ελλάδα δεν είναι Βενεζουέλα, είναι μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και η επίθεση εναντίον της, γιατί επίθεση είναι η πρόβλεψη για γεωπολιτική, μετά την οικονομική χρεωκοπία, είναι εκτός κανόνων συμπεριφοράς στην ατλαντική οικογένεια. Η ελληνική οικονομική κρίση έχει ανοίξει την όρεξη. Η έκθεση είναι ενδεικτική των απειλών και πιέσεων που θα δεχθεί η Ελλάδα και η Κύπρος από τους υποτιθέμενους συμμάχους τους, προκειμένου να συγκατατεθούν σε κλείσιμο κακήν κακώς του κυπριακού, ώστε να φύγει το σημαντικότερο εμπόδιο στην τουρκική ένταξη στην ΕΕ, αλλά και “ρυθμίσεις” στο Αιγαίο και τα Βαλκάνια. Οι πιέσεις αυτές άλλωστε είναι ήδη ορατές με την τουρκική αεροναυτική δράση στο Αιγαίο, την απειλή έναρξης εμπορίου της ΕΕ με τα κατεχόμενα και τις πιέσεις για όπως-όπως λύση του κυπριακού, εντός του έτους.
Η ίδια η έκθεση βρίθει αντιφάσεων και ουδόλως τεκμηριώνει επαρκώς τα συμπεράσματά της. Μοιάζει να έχει συνταχθεί βιαστικά και πρόχειρα, περισσότερο ως εργαλείο ψυχολογικού πολέμου κατά της ελληνικής ηγεσίας, ώστε να πεισθεί ότι δεν έχει άλλη λύση, ότι έχει χάσει τη μάχη προτού τη δώσει καλά-καλά, αλλά και ενός διεθνούς πολέμου για συκοφάντηση της Ελλάδας, απομείωση της αξίας της στο διεθνές σύστημα και απομόνωσής της, που έρχεται να προστεθεί στην καταστροφή της διεθνούς εικόνας της χώρας με αφορμή τα προβλήματα διαφθοράς και κακοδιοίκησης.
Αν όμως η Ελλάδα δεν έχει πλέον γεωπολιτική αξία, τι κάνει το STRATFOR όχι μόνο να ασχολείται μαζί της, αλλά και να εκδίδει μια ειδική μονογραφία, ενταγμένη στη σειρά μονογραφιών που, όπως λέει το ίδιο, αφιερώνει σε περιοχές ιδιαίτερης σημασίας για το διεθνές σύστημα; ¨Η πόσο σοβαρή είναι μια ανασκόπηση της ελληνικής ιστορίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, που παραλείπει, ως περίπου ασήμαντη, την χιλιόχρονη … “λεπτομέρεια” της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας;
Σύμφωνα με την έκθεση, η Ελλάδα έχει καταστεί στρατηγικά ασήμαντη για τη Δύση μετά το 1989, οι Ευρωπαίοι θα την παρατήσουν στην πρώτη ευκαιρία, όσο για τους Ρώσους ή τους Κινέζους δεν υπάρχουν καν στην εικόνα. Αν κάτι δείχνει αυτή η περιγραφή, υπογραμμίζουν έμπειροι διπλωμάτες, είναι ότι ορισμένοι στην Ουάσιγκτον μας περνάνε για χαχόλους. Η Ελλάδα και η Κύπρος ελέγχουν την πρόσβαση της Ρωσίας στις θερμές θάλασσες και τον έλεγχο της Γαλλογερμανίας στη Μέση Ανατολή. Μόνο ένας αγράμματος μπορεί να θεωρήσει μια τέτοια περιοχή, που πιθανώς διαθέτει και σημαντικά κοιτάσματα υδρογονανθράκων ως στρατηγικά ασήμαντη. Χωρίς να υπολογίσουμε το θεσμικό χαρτί που διαθέτουν ως μέλος του ΝΑΤΟ η Ελλάδα, της ΕΕ αμφότερες.
Το αποδεικνύει άλλωστε, υπογραμμίζουν οι ίδιες πηγές, ο ρόλος της Σούδας και του Ακρωτηρίου στις επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, ο ρόλος της Θεσαλλονίκης στην επέμβαση στο Κόσοβο. Η επέκταση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια έχει σταματήσει λόγω ελληνικού βέτο και η επέκταση της ΕΕ προς την Τουρκία λόγω κυπριακού βέτο. Οι ελληνορωσικές συμφωνίες για τους αγωγούς και την αγορά θωρακισμένων προκάλεσαν πανικό στην Ουάσιγκτον. Η στρατηγική αξία της Τουρκίας για τη δυτική συμμαχία περιορίζεται δραστικά αν δεν συνεργασθεί η Ελλάδα. Η ρωσική στρατηγική, το κινεζικό εμπόριο, η γαλλική διπλωματία δείχνουν έντονα και συχνά πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα – είναι άλλο θέμα βεβαίως αν και κατά πόσο το αξιοποιεί η Αθήνα.
Κατά την έκθεση η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει χρήσιμη σε μία ή περισσότερες μεγάλες δυνάμεις γιατί είναι απίθανο να ξαναρχίσει η σύγκρουση μεγάλων δυνάμεων στα Βαλκάνια. Ουδέν αναληθέστερον όμως. Ούτε καν επί προεδρίας Μπορίς Γέλτσιν, δεν σταμάτησε ο έντονος αμερικανο-ρωσικός ανταγωνισμός στη χερσόνησο. Μια μόνιμη εξάλου πηγή τριβών μεταξύ Παρισιού-Βερολίνου αφενός, Ουάσιγκτον αφετέρου, αφορά την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, ζήτημα που εμπλέκεται άμεσα με την ελληνική και κυπριακή εξωτερική πολιτική.
¨Οσο για την άποψη ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της άμυνας του Αιγαίου, θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι είναι οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές βιομηχανίες που δύσκολα θα άντεχαν τη διακοπή των ελληνικών παραγγελιών ή τη στροφή της Ελλάδας σε άλλες πηγές προμήθειας. Μια ελληνοτουρκική σύρραξη εξάλλου θα ήταν καταστρεπτική για τα παγκόσμια συμφέροντα των ΗΠΑ, για το ΝΑΤΟ και για την Τουρκία.
¨Όχι μόνο η στρατηγική αξία της Ελλάδας και της Κύπρου δεν έχουν μειωθεί, αλλά και είναι ακριβώς η πηγή πολλών προβλημάτων μας, αλλά και το μεγάλο χαρτί των εκάστοτε κυβερνήσεων της Αθήνας. Η έκθεση προσπαθεί χονδροειδώς να πείσει την Ελλάδα ότι η ήττα έχει συντελεσθεί προτού δοθεί οποιαδήποτε μάχη. Αν μας μαθαίνει κάτι είναι ότι όντως μπορούν να συμβούν καταστροφές, αν η Ελλάδα δεν διαθέτει ισχυρές παράπλευρες συμμαχίες. Η ίδια η έκθεση πιστοποιεί ότι υπάρχει πάντα μια σημαντική πτέρυγα του δυτικού κατεστημένου που δεν συμπεριφέρεται έναντι της Ελλάδας με τρόπο που ταιριάζει σε σύμμαχο. Αυτή η διαπίστωση, μόνιμη σταθερά της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, είναι που έκανε τον πατέρα του σημερινού Πρωθυπουργού να διακηρύξει την ανάγκη πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, μιας ιδέας που άλλωστε υιοθέτησαν με τον τρόπο τους πολλοί ¨Ελληνες και Κύπριοι πολιτικοί, της αριστεράς ή της δεξιάς, αντιμέτωποι με τις ασφυκτικές πιέσεις των υποτιθέμενων συμμάχων. Την ίδια πολιτική, της σχετικής χειραφέτησης από τις ΗΠΑ, ακολούθησε η Τουρκία των Γκιουλ, Ερντογάν και Νταβούτογλου, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Δημοσιεύτηκε στον “Kόσμο του Επενδυτή”, 13.8.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κυριακή 15 Αυγούστου 2010
ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Χιλιάδες Πόντιοι, και όχι μόνο, από την Ελλάδα, τη Ρωσία και τη Γεωργία κατευθύνονται τώρα προς την Παναγία Σουμελά, στην περιοχή Τραπεζούντος, όπου την ερχόμενη Κυριακή θα χοροστατήσει, για πρώτη φορά μετά την καταστροφή του 1922, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Θα συνοδεύεται από τους εκπροσώπους της Ρωσικής Εκκλησίας, τον Αρχιεπίσκοπο του Βολοκαλάμσκ και της Ελληνικής Εκκλησίας, τον Μητροπολίτη Δράμας.
Η σταυροπηγιακή Μονή της Παναγίας Σουμελά, κοντά στην Τραπεζούντα, ιδρύθηκε τον 4ο αιώνα και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της ελληνικής και χριστιανικής ιστορίας, σύμβολο της μακραίωνης ακτινοβολίας του ποντιακού ελληνισμού και του πολιτισμού του, με κέντρο την Τραπεζούντα. Η Μονή καταστράφηκε τον 7ο αιώνα για να ξαναχτιστεί τον 10ο, ενώ διατήρησε ιδιαίτερα προνόμια επί τουρκοκρατίας. Κατεστράφη και εγκατελείφθη με την Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922-23. Στο Βέρμιο της Μακεδονίας ιδρύθηκε μια ανάλογη Μονή εις ανάμνησή της. Αναστηλωμένη με τη βοήθεια της ΟΥΝΕΣΚΟ, η Μονή είναι στο κέντρο μιας περιοχής που κατοικείται κατά πλειοψηφία από εξισλαμισθέντες ελληνικούς πληθυσμούς και δέχεται ετησίως περίπου ένα εκατομμύριο τουρίστες.
Η λειτουργία της ερχόμενης Κυριακής έχει προκαλέσει κύμα ενθουσιασμού μεταξύ των ποντιακών πληθυσμών Ελλάδας, Ρωσίας και Γεωργίας. Σε μεγάλο βαθμό η άδεια των τουρκικών αρχών οφείλεται στην αποφασιστικότητα και δράση του Προέδρου του παγκόσμιου συντονιστικού οργάνου των Ποντίων, Ιβάν Σαββίδη. Ο κ. Σαββίδης είναι και βουλευτής της ρωσικής Δούμας, που εκλέγεται με το κόμμα του Πούτιν “Ενωμένη Ρωσία”. Το γεγονός αυτό βοήθησε στο να κινητοποιηθούν και οι δυνάμεις της ρωσικής διπλωματίας συνηγορώντας υπέρ της απαίτησης να δοθεί, όπως και εδόθη, από το τουρκικό κράτος, η άδεια της λειτουργίας.
Η αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα Σαββίδη είναι ένα εξαιρετικό μάθημα για το τι θα μπορούσε να κάνει και δεν κάνει η ελληνική διπλωματία, που ουσιαστικά δεν πιέζει στο παραμικρό θέμα την ‘Aγκυρα. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε όσους, στο ποντιακό κίνημα, βλέπουν με καχυποψία οποιαδήποτε σχέση με τη Ρωσία, αλλά και όσους, στο Φανάρι, δεν μπορούν ούτε να “μυρίσουν” Ρώσους, να επιτίθενται τώρα στον Σαββίδη. Αλλά βέβαια δεν θάμαστε ‘Ελληνες, αν δεν συνέβαιναν κι αυτά! Είναι αλήθεια ότι ο Πρόεδρος των Ποντίων διακρίνεται ενίοτε για τον κάπως απότομο χαρακτήρα του. Η βαθύτερη όμως αιτία της ρήξης δεν είναι άλλη από τη μόνιμη τάση υποταγής στην υπερατλαντική “σύμμαχο”, που διακρίνει το ελλαδικό και, καμμιά φορά περισσότερο, το κατεστημένο της Κωνσταντινούπολης.
Η λειτουργία προκάλεσε πάντως την οργή των Τούρκων εθνικιστών της περιοχής, που οργανώνουν για τις 15 Αυγούστου ημερίδα με θέμα “Ο Πορθητής, η ¨Αλωση και ο Νομάρχης Τραπεζούντας Τζεμάλ ‘Αζμι”. Ο ‘Αζμι πρωταγωνίστησε στις σφαγές των Αρμενίων και των Ρωμιών και καταδικάστηκε σε θάνατο το 1919.
Οι κάτοικοι πάντως της περιοχής, που βλέπουν να ανθεί ο τουρισμός, ζητάνε αντίθετα να δευρυνθεί η περίοδος λειτουργίας της Μονής (oι Πόντιοι ζητάνε την εγκατάσταση εκ νέου μοναχών και την επαναλειτουργία της υπό το Οικουμενικό Πατριαρχείο). Δέκα χλμ. ανατολικά και δέκα δυτικά της Μονής υπάρχουν εξάλλου δύο ακόμα ιστορικές μονές, που δεν έχουν ακόμα αναστηλωθεί: του Αγίου Ιωάννη Βαζελών του 3ου αιώνα και του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα, του 5ου αιώνα.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 13.8.2010
Χιλιάδες Πόντιοι, και όχι μόνο, από την Ελλάδα, τη Ρωσία και τη Γεωργία κατευθύνονται τώρα προς την Παναγία Σουμελά, στην περιοχή Τραπεζούντος, όπου την ερχόμενη Κυριακή θα χοροστατήσει, για πρώτη φορά μετά την καταστροφή του 1922, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Θα συνοδεύεται από τους εκπροσώπους της Ρωσικής Εκκλησίας, τον Αρχιεπίσκοπο του Βολοκαλάμσκ και της Ελληνικής Εκκλησίας, τον Μητροπολίτη Δράμας.
Η σταυροπηγιακή Μονή της Παναγίας Σουμελά, κοντά στην Τραπεζούντα, ιδρύθηκε τον 4ο αιώνα και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της ελληνικής και χριστιανικής ιστορίας, σύμβολο της μακραίωνης ακτινοβολίας του ποντιακού ελληνισμού και του πολιτισμού του, με κέντρο την Τραπεζούντα. Η Μονή καταστράφηκε τον 7ο αιώνα για να ξαναχτιστεί τον 10ο, ενώ διατήρησε ιδιαίτερα προνόμια επί τουρκοκρατίας. Κατεστράφη και εγκατελείφθη με την Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922-23. Στο Βέρμιο της Μακεδονίας ιδρύθηκε μια ανάλογη Μονή εις ανάμνησή της. Αναστηλωμένη με τη βοήθεια της ΟΥΝΕΣΚΟ, η Μονή είναι στο κέντρο μιας περιοχής που κατοικείται κατά πλειοψηφία από εξισλαμισθέντες ελληνικούς πληθυσμούς και δέχεται ετησίως περίπου ένα εκατομμύριο τουρίστες.
Η λειτουργία της ερχόμενης Κυριακής έχει προκαλέσει κύμα ενθουσιασμού μεταξύ των ποντιακών πληθυσμών Ελλάδας, Ρωσίας και Γεωργίας. Σε μεγάλο βαθμό η άδεια των τουρκικών αρχών οφείλεται στην αποφασιστικότητα και δράση του Προέδρου του παγκόσμιου συντονιστικού οργάνου των Ποντίων, Ιβάν Σαββίδη. Ο κ. Σαββίδης είναι και βουλευτής της ρωσικής Δούμας, που εκλέγεται με το κόμμα του Πούτιν “Ενωμένη Ρωσία”. Το γεγονός αυτό βοήθησε στο να κινητοποιηθούν και οι δυνάμεις της ρωσικής διπλωματίας συνηγορώντας υπέρ της απαίτησης να δοθεί, όπως και εδόθη, από το τουρκικό κράτος, η άδεια της λειτουργίας.
Η αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα Σαββίδη είναι ένα εξαιρετικό μάθημα για το τι θα μπορούσε να κάνει και δεν κάνει η ελληνική διπλωματία, που ουσιαστικά δεν πιέζει στο παραμικρό θέμα την ‘Aγκυρα. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε όσους, στο ποντιακό κίνημα, βλέπουν με καχυποψία οποιαδήποτε σχέση με τη Ρωσία, αλλά και όσους, στο Φανάρι, δεν μπορούν ούτε να “μυρίσουν” Ρώσους, να επιτίθενται τώρα στον Σαββίδη. Αλλά βέβαια δεν θάμαστε ‘Ελληνες, αν δεν συνέβαιναν κι αυτά! Είναι αλήθεια ότι ο Πρόεδρος των Ποντίων διακρίνεται ενίοτε για τον κάπως απότομο χαρακτήρα του. Η βαθύτερη όμως αιτία της ρήξης δεν είναι άλλη από τη μόνιμη τάση υποταγής στην υπερατλαντική “σύμμαχο”, που διακρίνει το ελλαδικό και, καμμιά φορά περισσότερο, το κατεστημένο της Κωνσταντινούπολης.
Η λειτουργία προκάλεσε πάντως την οργή των Τούρκων εθνικιστών της περιοχής, που οργανώνουν για τις 15 Αυγούστου ημερίδα με θέμα “Ο Πορθητής, η ¨Αλωση και ο Νομάρχης Τραπεζούντας Τζεμάλ ‘Αζμι”. Ο ‘Αζμι πρωταγωνίστησε στις σφαγές των Αρμενίων και των Ρωμιών και καταδικάστηκε σε θάνατο το 1919.
Οι κάτοικοι πάντως της περιοχής, που βλέπουν να ανθεί ο τουρισμός, ζητάνε αντίθετα να δευρυνθεί η περίοδος λειτουργίας της Μονής (oι Πόντιοι ζητάνε την εγκατάσταση εκ νέου μοναχών και την επαναλειτουργία της υπό το Οικουμενικό Πατριαρχείο). Δέκα χλμ. ανατολικά και δέκα δυτικά της Μονής υπάρχουν εξάλλου δύο ακόμα ιστορικές μονές, που δεν έχουν ακόμα αναστηλωθεί: του Αγίου Ιωάννη Βαζελών του 3ου αιώνα και του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα, του 5ου αιώνα.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 13.8.2010
Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010
ΕΛΛΑΔΑ-ΚΟΣΟΒΟ: ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΣΕ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com
Tην ελληνική παρουσία στην περιοχή τόνισε ο Αν. ΥΠΕΞ Δημήτρης Δρούτσας, επισκεπτόμενος Βελιγράδι και Πρίστινα αμέσως μετά την έκδοση της γνωμοδότησης του Διεθνούς Δικαστηρίου για την αποσχισθείσα σερβική επαρχία.
Η Αθήνα διατηρεί άριστες σχέσεις και με την Πρίστινα και με το Βελιγράδι. Βραχυπρόθεσμα, επιδιώκει να συμβάλει στη μη εκδήλωση περαιτέρω πολωτικών συμπεριφορών, που θα βάθαιναν το χάσμα. Η Σερβία ετοιμάζεται για τη μάχη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Στο Κόσοβο τo μόνο που συζητάνε και που θεωρεί ρεαλιστικό ο δυτικός παράγων, είναι η απόδοση κάποιου καθεστώτος αυτονομίας στην Μιτρόβιτσα. Μεσοπρόθεσμα, η ελληνική στρατηγική είναι η ένταξη των δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ μέχρι το 2014. Η αρνητική εκδοχή του μηνύματος είναι: “αν δεν κάνετε κάτι, δεν βλέπετε Ευρώπη”.
Βεβαίως οι Αλβανοκοσοβάροι έχουν τη δική τους αντίληψη για τη … φιλία και τις καλές σχέσεις. ‘Ετσι, προ ημερών, ο “Yπουργός Περιβάλλοντος” του Κοσόβου δεν παρέλειψε να παρευρεθεί στα κατεχόμενα στους … εορτασμούς για την επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο!
Κόσοβο και σερβική εθνική ιδεολογία
Το θέμα του Κοσόβου αγγίζει όμως τον πυρήνα της σερβικής εθνικής ιδεολογίας. ‘Ενας Πρόεδρος που θα νομιμοποιούσε την απόσπασή του, θα υπέγραφε πιθανώς την θανατική του καταδίκη, πολιτικά, αν όχι και φυσικά. Οι πρωταγωνιστές της εικοσαετούς, ανηλεούς αντισερβικής εκστρατείας κέρδισαν, η συντριβή όμως του σερβικού έθνους παραδόξως του αφαιρεί και οποιονδήποτε σοβαρό λόγο συμβιβασμού! Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται και για τους Σέρβους που τάχασαν σχεδόν όλα, η διατήρηση της “ψυχής” τους, των ιστορικών τίτλων “ιδιοκτησίας” του Κοσόβου, είναι περίπου το μόνο που τους έχει απομείνει, αν θέλουν να υπάρχουν ως έθνος. Διατηρούν εξάλλου την υποστήριξη της Μόσχας (όσο δεν εντάσσονται στο ΝΑΤΟ), του Πεκίνου, μεγάλου μέρους του εκτός Δύσης κόσμου και πέντε κρατών της ΕΕ.
Απομένει το δέλεαρ της ευρωπαϊκής προοπτικής. H αξία της όμως μοιάζει ξεθωριασμένη λόγω των προβλημάτων της ΕΕ, τόσο ορατών σε Λεττονία, Ουγγαρία, Ρουμανία και, προπάντων. Ελλάδα. Τα περισσότερα μέλη της ΕΕ άλλωστε δεν εκδηλώνουν κανένα ενθουσιασμό για τη συνέχιση μιας διεύρυνσης που συνέβαλε στο να καταστήσει περίεργο, ακυβέρνητο “μωσαϊκό” την ‘Eνωση, εντείνοντας την κρίση της και διαψεύδοντας προσδοκίες που ενέπνευσε.
Τούτων δοθέντων, απομένει να δούμε αν η πληγή του Κοσόβου είναι το τελευταίο εμπόδιο προς την εμπέδωση μιας ευρωπαϊκής νέας τάξης ή, αντίθετα, ένα τραύμα έτοιμο να αναζωπυρώσει, σε δεδομένη στιγμή, τοπικές εθνοτικές συγκρούσεις και την προαιώνια σύγκρουση Ρώσων/Δυτικών στα Βαλκάνια. Mετά από όσα έγιναν, η διχοτόμηση του Κοσόβου και η αναγνώριση στους Σέρβους του ίδιου δικαιώματος του οποίου κάνουν χρήση οι Αλβανοκοσοβάροι, μοιάζει η μόνη λογική και σταθερή λύση, η μόνη που δεν θα συνιστούσε επικράτηση του ενός επί του άλλου. Αλλά δεν είναι επιθυμητή από τις ΗΠΑ. Ενδεχομένως, υποστηρίζουν οι πιο καχύποπτοι από τους διπλωμάτες μας, γιατί η Ουάσιγκτον επιδιώκει κάθε επιμέρους ρύθμιση να φέρει τον σπόρο μιας ελεγχόμενης αστάθειας, μιας δυνατότητας μελλοντικής κρίσης, που θα καθιστά αιωνίως αναγκαία την αμερικανική παρουσία στη ΝΑ Ευρώπη.
Τι πρέπει να κάνει η Αθήνα;
Ισχυρές πιέσεις αναμένεται να ασκήσουν στην Αθήνα οι ΗΠΑ για την αναγνώριση του Κοσόβου. Μεταξύ των Ελλήνων διπλωματών βρίσκει κανείς σήμερα εκπροσώπους τριών “σχολών σκέψης”:
Πρώτον, όσοι θεωρούν ότι την Ελλάδα συμφέρει ότι συμφέρει και την Ουάσιγκτον, σε αυτό και σε όλα τα θέματα. Υποστηρίζουν ότι η Αθήνα πρέπει να παραμερίσει ευαισθησίες και κληρονομιές του παρελθόντος και να ευθυγραμμίσει την πολιτική της με τους πλούσιους και ισχυρούς
Δεύτερον, όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να γίνει, για λόγους ελληνικού εθνικού συμφέροντος, μια κίνηση εξισορρόπησης προς τη μεριά των Αλβανών, που να λαμβάνει υπ’ όψιν της τις εξελίξεις στη χερσόνησο και την αυξανόμενη ισχύ και επιρροή του αλβανικού στοιχείου, που τείνει να γίνει προνομιακός βραχίονας Αμερικανών και Τούρκων στη χερσόνησο του Αίμου.
Τρίτον, όσους θεωρούν επικίνδυνο παραλογισμό την αναγνώριση του Κοσόβου από την Ελλάδα, τη στιγμή που η Αθήνα παραμένει δύναμη του στάτους κβο, αντιμέτωπη με κάποιας μορφής αναθεωρητικές απειλές στις μισές ελληνικές περιφέρειες και με ψευδοκράτος στην Κύπρο. Υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα, και μετά την απόφαση του Δικαστηρίου, δεν μπορεί, πολιτικοδιπλωματικά, να σηκώσει το βάρος μιας τέτοιας αντίφασης, αφού βασίζει όλη την εξωτερική της πολιτική στο διεθνές δίκαιο.
Οι ίδιοι κύκλοι εκτιμούν ότι έχει επέλθει εδώ και πολύ καιρό και με το παραπάνω εξισορρόπηση της βαλκανικής πολιτικής της Αθήνας. Μια αναγνώριση του Κοσόβου δεν θα είχε σπουδαία αποτελέσματα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, γιατί θα γινόταν αντιληπτή από τους Αλβανούς ως κίνηση υπαγορευμένη από τις ΗΠΑ. Αντίθετα, θα τραυμάτιζε βαθιά, εις το διηνεκές τις ελληνοσερβικές σχέσεις, γιατί οι Σέρβοι θα την θεωρούσαν πισώπλατη μαχαιριά. Το ζήτημα του Κοσόβου, τονίζουν, δεν είναι τρέχον ζήτημα διπλωματίας ή στρατηγικής. Αφορά την ιστορία και το μέλλον των Βαλκανίων, τη βαθύτερη ιστορική συνείδηση των λαών τους, σχέσεις μεταξύ των εθνών τους που πηγαίνουν αιώνες πίσω και θα πάνε αιώνες μπροστά, υπερβαίνοντας τρέχουσες διαχειρίσεις. Αν η Ελλάδα δεν μπορεί να ταυτισθεί με τη Σερβία ή τη Ρωσία, χρειάζεται απελπιστικά καλές σχέσεις μαζί τους και την παρουσία τους, επί ποινή στρατηγικής ασφυξίας.
Κόσμος του Επενδυτή, 7.8.2010
konstantakopoulos.blogspot.com
Tην ελληνική παρουσία στην περιοχή τόνισε ο Αν. ΥΠΕΞ Δημήτρης Δρούτσας, επισκεπτόμενος Βελιγράδι και Πρίστινα αμέσως μετά την έκδοση της γνωμοδότησης του Διεθνούς Δικαστηρίου για την αποσχισθείσα σερβική επαρχία.
Η Αθήνα διατηρεί άριστες σχέσεις και με την Πρίστινα και με το Βελιγράδι. Βραχυπρόθεσμα, επιδιώκει να συμβάλει στη μη εκδήλωση περαιτέρω πολωτικών συμπεριφορών, που θα βάθαιναν το χάσμα. Η Σερβία ετοιμάζεται για τη μάχη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Στο Κόσοβο τo μόνο που συζητάνε και που θεωρεί ρεαλιστικό ο δυτικός παράγων, είναι η απόδοση κάποιου καθεστώτος αυτονομίας στην Μιτρόβιτσα. Μεσοπρόθεσμα, η ελληνική στρατηγική είναι η ένταξη των δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ μέχρι το 2014. Η αρνητική εκδοχή του μηνύματος είναι: “αν δεν κάνετε κάτι, δεν βλέπετε Ευρώπη”.
Βεβαίως οι Αλβανοκοσοβάροι έχουν τη δική τους αντίληψη για τη … φιλία και τις καλές σχέσεις. ‘Ετσι, προ ημερών, ο “Yπουργός Περιβάλλοντος” του Κοσόβου δεν παρέλειψε να παρευρεθεί στα κατεχόμενα στους … εορτασμούς για την επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο!
Κόσοβο και σερβική εθνική ιδεολογία
Το θέμα του Κοσόβου αγγίζει όμως τον πυρήνα της σερβικής εθνικής ιδεολογίας. ‘Ενας Πρόεδρος που θα νομιμοποιούσε την απόσπασή του, θα υπέγραφε πιθανώς την θανατική του καταδίκη, πολιτικά, αν όχι και φυσικά. Οι πρωταγωνιστές της εικοσαετούς, ανηλεούς αντισερβικής εκστρατείας κέρδισαν, η συντριβή όμως του σερβικού έθνους παραδόξως του αφαιρεί και οποιονδήποτε σοβαρό λόγο συμβιβασμού! Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται και για τους Σέρβους που τάχασαν σχεδόν όλα, η διατήρηση της “ψυχής” τους, των ιστορικών τίτλων “ιδιοκτησίας” του Κοσόβου, είναι περίπου το μόνο που τους έχει απομείνει, αν θέλουν να υπάρχουν ως έθνος. Διατηρούν εξάλλου την υποστήριξη της Μόσχας (όσο δεν εντάσσονται στο ΝΑΤΟ), του Πεκίνου, μεγάλου μέρους του εκτός Δύσης κόσμου και πέντε κρατών της ΕΕ.
Απομένει το δέλεαρ της ευρωπαϊκής προοπτικής. H αξία της όμως μοιάζει ξεθωριασμένη λόγω των προβλημάτων της ΕΕ, τόσο ορατών σε Λεττονία, Ουγγαρία, Ρουμανία και, προπάντων. Ελλάδα. Τα περισσότερα μέλη της ΕΕ άλλωστε δεν εκδηλώνουν κανένα ενθουσιασμό για τη συνέχιση μιας διεύρυνσης που συνέβαλε στο να καταστήσει περίεργο, ακυβέρνητο “μωσαϊκό” την ‘Eνωση, εντείνοντας την κρίση της και διαψεύδοντας προσδοκίες που ενέπνευσε.
Τούτων δοθέντων, απομένει να δούμε αν η πληγή του Κοσόβου είναι το τελευταίο εμπόδιο προς την εμπέδωση μιας ευρωπαϊκής νέας τάξης ή, αντίθετα, ένα τραύμα έτοιμο να αναζωπυρώσει, σε δεδομένη στιγμή, τοπικές εθνοτικές συγκρούσεις και την προαιώνια σύγκρουση Ρώσων/Δυτικών στα Βαλκάνια. Mετά από όσα έγιναν, η διχοτόμηση του Κοσόβου και η αναγνώριση στους Σέρβους του ίδιου δικαιώματος του οποίου κάνουν χρήση οι Αλβανοκοσοβάροι, μοιάζει η μόνη λογική και σταθερή λύση, η μόνη που δεν θα συνιστούσε επικράτηση του ενός επί του άλλου. Αλλά δεν είναι επιθυμητή από τις ΗΠΑ. Ενδεχομένως, υποστηρίζουν οι πιο καχύποπτοι από τους διπλωμάτες μας, γιατί η Ουάσιγκτον επιδιώκει κάθε επιμέρους ρύθμιση να φέρει τον σπόρο μιας ελεγχόμενης αστάθειας, μιας δυνατότητας μελλοντικής κρίσης, που θα καθιστά αιωνίως αναγκαία την αμερικανική παρουσία στη ΝΑ Ευρώπη.
Τι πρέπει να κάνει η Αθήνα;
Ισχυρές πιέσεις αναμένεται να ασκήσουν στην Αθήνα οι ΗΠΑ για την αναγνώριση του Κοσόβου. Μεταξύ των Ελλήνων διπλωματών βρίσκει κανείς σήμερα εκπροσώπους τριών “σχολών σκέψης”:
Πρώτον, όσοι θεωρούν ότι την Ελλάδα συμφέρει ότι συμφέρει και την Ουάσιγκτον, σε αυτό και σε όλα τα θέματα. Υποστηρίζουν ότι η Αθήνα πρέπει να παραμερίσει ευαισθησίες και κληρονομιές του παρελθόντος και να ευθυγραμμίσει την πολιτική της με τους πλούσιους και ισχυρούς
Δεύτερον, όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να γίνει, για λόγους ελληνικού εθνικού συμφέροντος, μια κίνηση εξισορρόπησης προς τη μεριά των Αλβανών, που να λαμβάνει υπ’ όψιν της τις εξελίξεις στη χερσόνησο και την αυξανόμενη ισχύ και επιρροή του αλβανικού στοιχείου, που τείνει να γίνει προνομιακός βραχίονας Αμερικανών και Τούρκων στη χερσόνησο του Αίμου.
Τρίτον, όσους θεωρούν επικίνδυνο παραλογισμό την αναγνώριση του Κοσόβου από την Ελλάδα, τη στιγμή που η Αθήνα παραμένει δύναμη του στάτους κβο, αντιμέτωπη με κάποιας μορφής αναθεωρητικές απειλές στις μισές ελληνικές περιφέρειες και με ψευδοκράτος στην Κύπρο. Υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα, και μετά την απόφαση του Δικαστηρίου, δεν μπορεί, πολιτικοδιπλωματικά, να σηκώσει το βάρος μιας τέτοιας αντίφασης, αφού βασίζει όλη την εξωτερική της πολιτική στο διεθνές δίκαιο.
Οι ίδιοι κύκλοι εκτιμούν ότι έχει επέλθει εδώ και πολύ καιρό και με το παραπάνω εξισορρόπηση της βαλκανικής πολιτικής της Αθήνας. Μια αναγνώριση του Κοσόβου δεν θα είχε σπουδαία αποτελέσματα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, γιατί θα γινόταν αντιληπτή από τους Αλβανούς ως κίνηση υπαγορευμένη από τις ΗΠΑ. Αντίθετα, θα τραυμάτιζε βαθιά, εις το διηνεκές τις ελληνοσερβικές σχέσεις, γιατί οι Σέρβοι θα την θεωρούσαν πισώπλατη μαχαιριά. Το ζήτημα του Κοσόβου, τονίζουν, δεν είναι τρέχον ζήτημα διπλωματίας ή στρατηγικής. Αφορά την ιστορία και το μέλλον των Βαλκανίων, τη βαθύτερη ιστορική συνείδηση των λαών τους, σχέσεις μεταξύ των εθνών τους που πηγαίνουν αιώνες πίσω και θα πάνε αιώνες μπροστά, υπερβαίνοντας τρέχουσες διαχειρίσεις. Αν η Ελλάδα δεν μπορεί να ταυτισθεί με τη Σερβία ή τη Ρωσία, χρειάζεται απελπιστικά καλές σχέσεις μαζί τους και την παρουσία τους, επί ποινή στρατηγικής ασφυξίας.
Κόσμος του Επενδυτή, 7.8.2010
Τρίτη 10 Αυγούστου 2010
Κυπριακό: Γιουρούσια από φθινόπωρο
Εντυπωσιακή αντικυπριακή-φιλοτουρκική συμμαχία
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com
Στρατηγική … Κιουταχή εναντίον του Μεσολογγίου στην ελληνική Επανάσταση, θυμίζει τώρα η τουρκική πολιτική έναντι της Κύπρου. Η μία “πολιορκία” διαδέχεται την άλλη, κάποια στιγμή το “κάστρο” θα πέσει, σκέφτονται ίσως στην ‘Αγκυρα, τουλάχιστο θα παύσουν τα εμπόδια στην ενταξιακή πορεία.
Ενθαρρυμένη από το ότι δεν υπέστη την παραμικρή κύρωση τον περασμένο Δεκέμβριο, παρόλο που αρνείται την εκπλήρωση όλων των υποχρεώσεών της, η ‘Aγκυρα ετοιμάζει τώρα μεγάλη πολιτικο-διπλωματική επίθεση κατά της Κύπρου το φθινόπωρο.
Καλά πληροφορημένοι διπλωματικοί κύκλοι στις Βρυξέλλες υπογραμμίζουν ότι η Τουρκία επιδιώκει κατ’ ελάχιστον, να “αποενοχοποιηθεί” για την εισβολή-κατοχή, αναγκάζοντας τη Λευκωσία (και την Αθήνα) να άρει το βέτο σε κεφάλαια της ευρωτουρκικής διαπραγμάτευσης. Το βέτο είναι το ισχυρότερο διπλωματικό χαρτί σήμερα της Κύπρου (και της Ελλάδας).
Κατά μέγιστο, λένε οι ίδιες πηγές, η Τουρκία επιδιώκει να επιτραπεί το εμπόριο κατεχομένων και ΕΕ, ενώ, σε ότι αφορά την ουσία του κυπριακού αποβλέπει, δεν το κρύβει άλλωστε, είτε σε λύση τύπου Ανάν, είτε σε δύο κράτη. Ο ατλαντικός παράγων υποστηρίζει την πρώτη λύση, γιατί προτιμά μπερδεμένη κυριαρχία, με τον ίδιο διαιτητή, από δύο αμιγώς εθνικές κυριαρχίες.
Η Τουρκία εξασφάλισε, κατά τα φαινόμενα, την υποστήριξη της Κομισιόν, του Προέδρου του ευρωκοινοβουλίου, του συνόλου της “ατλαντικής” Ευρώπης και, σε έναν βαθμό, του ΓΓ του ΟΗΕ. ‘Οσο για την ενθουσιώδη στήριξη της Βρετανίας σε κάθε αντικυπριακό σχέδιο και φιλοτουρκική κίνηση δεν χρειάζεται καν να την αναφέρουμε, εκδηλώνεται πιο συχνά απότι βρέχει στο Λονδίνο. Eίναι χαρακτηριστική η μνημειώδης έλλειψη στοιχειώδους τακτ που επέδειξε προ ημερών ο κ. Κάμερον, επιλέγοντας την ‘Αγκυρα για να επικρίνει, εμμέσως πλην σαφώς, τους υποτιθέμενους εταίρους του στην ‘Ενωση, Γαλλία, Γερμανία και Κύπρο!
Η εντυπωσιακή φιλοτουρκική και αντικυπριακή συμμαχία συγκροτήθηκε στη βάση της “ανάγκης” στήριξης πάση θυσία (Κύπρου και Ελλάδας) της τουρκικής ένταξης, το κυριότερο εμπόδιο της οποίας παραμένει το κυπριακό. Oι “σύμμαχοι” δεν ζητούν από την ‘Aγκυρα να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, να αναγνωρίσει την Κύπρο, να αποσύρει τον στρατό της, αλλά πιέζουν και εκβιάζουν το θύμα της τουρκικής εισβολής, τη Λευκωσία, να κλείσει το θέμα όπως-όπως, εις βάρος των Ελληνοκυπρίων, συντριπτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού, και της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του μελλοντικού επανενωμένου κράτους.
Στις Βρυξέλλες πιστεύουν, ακριβέστερα κάνουν ότι πιστεύουν, πως το κυπριακό δεν λύνεται γιατί δεν θέλουν οι Κύπριοι (το ίδιο πιστεύουν και πολλοί στην Αθήνα). ‘Oπως κάθε ψέμμα και αυτό δεν στερείται κάποιου στοιχείου αλήθειας. Μόνο που οι Κύπριοι δεν θέλουν, αν και όσο δεν θέλουν λύση, γιατί συνήθως αυτά που τους προτείνονται είναι εξωφρενικές ρυθμίσεις χωρίς διεθνές προηγούμενο που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο το κράτος και την ασφάλειά τους. Αν σε κάτι έχουν, και έχουν, σοβαρή ευθύνη οι εκάστοτε κυπριακές πολιτικές ηγεσίες είναι κυρίως γιατί δεν αρθρώνουν, δεν διεκδικούν και δεν προβάλλουν με την απαραίτητη σαφήνεια μια συμβιβαστική μεν, δημοκρατική δε λύση του κυπριακού, που να ανταποκρίνεται τα ελάχιστα αποδεκτά από τον κυπριακό λαό και την κοινή λογική. Και με το ελαφρυντικό πάντα, για νάμαστε δίκαιοι, ότι η Κύπρος παραμένει μικρό, τραυματισμένο, απειλούμενο κράτος.
Στις Βρυξέλλες πάντως τείνουν ευήκοο ους στον Νταβούτογλου, που δηλώνει προς τους Ευρωπαίους, περίπου ως νέος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής: “Διαλέξτε αν θα πάτε με την ισχυρή Τουρκία ή τη μικρή Κύπρο”. Βεβαίως, σχολιάζει έμπειρος διπλωμάτης, “για να πούμε και του στραβού το δίκηο, η κρίση μεγαλείου δεν θα εκδηλωνόταν τόσο εύκολα αν κάποιος του απαντούσε, αλλά ουδείς φαίνεται διατεθειμένος να το πράξει, ούτε καν μεταξύ των άμεσα ενδιαφερομένων!” Εκ του ασφαλούς “εκστρατεύει” o ιδεολόγος του “νεοωθωμανισμού”.
Κατά έγκυρες πληροφορίες από τις Βρυξέλλες, τις βαλίτσες τους για την Κύπρο ετοιμάζουν για το φθινόπωρο ο Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μπούγιεκ και ο Επίτροπος Φούλε, αμφότεροι από την “αμερικανική” Νέα Ευρώπη, Πολωνία και Τσεχία. Οι επισκέψεις αποβλέπουν στον εκβιασμό της Κύπρου να κάνει περαιτέρω παραχωρήσεις για να “λυθεί” το κυπριακό, υπό την δαμόκλειο σπάθη έγκρισης του απευθείας εμπόριου της ΕΕ με τα κατεχόμενα. Ο κανονισμός του απευθείας εμπορίου είναι ηθικο-πολιτικά, νομικά και από άποψη κοινοτικής αλληλεγγύης απαράδεκτος. Αντιμετωπίζει τα κατεχόμενα από τον τουρκικό στρατό κυπριακά εδάφη όχι ως κατεχόμενο ευρωπαϊκό έδαφος, αλλά ως τρίτη χώρα, με την οποία επιτρέπεται κανονικά το εμπόριο, παρά τα κατηγορηματικά ψηφίσματα του ΟΗΕ και την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
Ο Μπαρόζο, παρά τη στήριξη που προσέφεραν πρόσφατα στην επανεκλογή του Λευκωσία και Αθήνα, υπήρξε σαφής επ’ αυτού, εξηγώντας ξερά στον κ. Χριστόφια τον Ιούνιο, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές στη Λευκωσία, ότι δεν προτίθεται να παγώσει έστω το ζήτημα του κανονισμού. Μόλις προ ημερών, η εκπρόσωπος του Επιτρόπου Διεύρυνσης ‘Aντζελα Φιλότε, προέβη στη πρωτοφανή δήλωση ότι δεν υπάρχει κανένα κώλυμμα, από πλευράς γενικού διεθνούς δικαίου, για τη χρήση των κατειλημμένων από τον τουρκικό στρατό κυπριακών λιμανιών της Αμμοχώστου, της Κερύνειας και του Καραβοστασίου. Το μόνο που απέφυγε μέχρι στιγμής να ζητήσει από τη Λευκωσία η Κομισιόν, είναι να καταβάλει η Κύπρος αποζημίωση στην Τουρκία για τα έξοδα του στρατού κατοχής.
Από μέρους του ΟΗΕ υφίσταται η “απειλή” ότι ο Γραμματέας Μπαν Κι Μουν, που θεωρείται ευρέως ο πιο εξαρτημένος στην ιστορία του Οργανισμού, θα αποδώσει, με έκθεσή του τον Νοέμβριο, ευθύνες για το αδιέξοδο στις συνομιλίες, συστήνοντας άρση της απομόνωσης. Η ευθύνη ανήκει σαφώς στην τουρκική πλευρά, με δεδομένη όμως τη δράση και διεθνή επιρροή της τουρκικής διπλωματίας και των δυτικών συμμάχων της, η Λευκωσία “τρέμει”, υπογραμμίζουν πολιτικοί παρατηρητές στην κυπριακή πρωτεύουσα, το περιεχόμενο της έκθεσης.
Ο κ. Χριστόφιας και η Κύπρος έχουν ασφαλώς τεράστια όπλα στα χέρια τους, που θα μπορούσαν να σταματήσουν εν τη γενέσει τους τις μεθοδεύσεις αυτές, αυτά τα όπλα όμως θα σήμαιναν το λιγότερο πολύ σκληρή διαπραγμάτευση ή και ρήξη. Ο ‘Eρογλου έχει προσφέρει ήδη, με τις προτάσεις του, λένε Κύπριοι διπλωμάτες, στον κ. Χριστόφια όλους τους λόγους του κόσμου να διακόψει τις διαπραγματεύσεις, καταγγέλλοντας διεθνώς την Τουρκία και, κυρίως, να διακόψει πλήρως το περαιτέρω άνοιγμα κεφαλαίων της ενταξιακής διαπραγμάτευσης. Δεν χρειάζεται καν να τα κάνει αυτά, αρκεί να απειλήσει πειστικά τους εταίρους στην ΕΕ ότι θα τα κάνει αν επιμένουν να τον στριμώχνουν. Μόνο που τέτοια ριζικά μέτρα είναι τελείως εκτός προθέσεων και νοοτροπίας του Προέδρου, υπογραμμίζουν πολιτικοί παρατηρητές στη Λευκωσία.
Απομένει να δούμε ποια εναλλακτική διαθέτει, αν διαθέτει, η κυπριακή ηγεσία. Προς το παρόν, η κατάσταση που διαμορφώνεται τροφοδοτεί περαιτέρω την “κονιορτοποίηση” του εσωτερικού μετώπου και τις ούτως ή άλλως κάκιστες σχέσεις των κομμάτων μεταξύ τους. Οι επικρίσεις στο ΑΚΕΛ πέφτουν βροχή, ακόμα και από το ΔΗΚΟ. Την Τρίτη, το Εθνικό Συμβούλιο αναλώθηκε κυρίως στον καυγά του Προέδρου του ΔΗΣΥ Νίκου Αναστασιάδη με τον Πρόεδρο Χριστόφια. Θα συνεχισθεί την Πέμπτη, με πιθανότητες επίτευξης μίνιμουμ συνεννόησης περίπου μηδέν.
Τα κόμματα πλην ΑΚΕΛ κατηγορούν τον Πρόεδρο για αυθαιρεσία, επειδή υποβάλλει προτάσεις που δεσμεύουν την Κύπρο χωρίς προηγούμενη διαβούλευση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, προτάσεις με τις οποίες διαφωνεί κατηγορηματικά η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών (εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφος, παραμονή 50.000 εποίκων). Επικρίνουν επίσης την κυβέρνηση ως υπεύθυνη της σημερινής διεθνούς κατάστασης, ενώ ενίοτε διατυπώνονται και βαρύτεροι υπαινιγμοί για μυστικές συμφωνίες στο παρασκήνιο, ώστε να ανοίξουν και άλλα κεφάλαια των ευρωτουρκικών, ή ακατανόητη αδράνεια στο ζήτημα του κανονισμού εμπορίου. Ο κανονισμός μπορούσε πολύ ευκολότερα να σταματήσει προτού τον προωθήσει η Κομισιόν στο ευρωκοινοβούλιο. Η Λευκωσία όμως δεν έπραξε τίποτα και εκ των υστέρων ισχυρίσθηκε ότι δεν το είχε πάρει είδηση. Παρόλο που το κυπριακό ΥΠΕΞ, η Κυπρία Επίτροπος, η κυπριακή βουλή και προεδρία, όπως και όλα τα άλλα κράτη μέλη της ΕΕ, είχαν εγκαίρως και επισήμως ειδοποιηθεί.
Κόσμος του Επενδυτή, 7,7,2010
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com
Στρατηγική … Κιουταχή εναντίον του Μεσολογγίου στην ελληνική Επανάσταση, θυμίζει τώρα η τουρκική πολιτική έναντι της Κύπρου. Η μία “πολιορκία” διαδέχεται την άλλη, κάποια στιγμή το “κάστρο” θα πέσει, σκέφτονται ίσως στην ‘Αγκυρα, τουλάχιστο θα παύσουν τα εμπόδια στην ενταξιακή πορεία.
Ενθαρρυμένη από το ότι δεν υπέστη την παραμικρή κύρωση τον περασμένο Δεκέμβριο, παρόλο που αρνείται την εκπλήρωση όλων των υποχρεώσεών της, η ‘Aγκυρα ετοιμάζει τώρα μεγάλη πολιτικο-διπλωματική επίθεση κατά της Κύπρου το φθινόπωρο.
Καλά πληροφορημένοι διπλωματικοί κύκλοι στις Βρυξέλλες υπογραμμίζουν ότι η Τουρκία επιδιώκει κατ’ ελάχιστον, να “αποενοχοποιηθεί” για την εισβολή-κατοχή, αναγκάζοντας τη Λευκωσία (και την Αθήνα) να άρει το βέτο σε κεφάλαια της ευρωτουρκικής διαπραγμάτευσης. Το βέτο είναι το ισχυρότερο διπλωματικό χαρτί σήμερα της Κύπρου (και της Ελλάδας).
Κατά μέγιστο, λένε οι ίδιες πηγές, η Τουρκία επιδιώκει να επιτραπεί το εμπόριο κατεχομένων και ΕΕ, ενώ, σε ότι αφορά την ουσία του κυπριακού αποβλέπει, δεν το κρύβει άλλωστε, είτε σε λύση τύπου Ανάν, είτε σε δύο κράτη. Ο ατλαντικός παράγων υποστηρίζει την πρώτη λύση, γιατί προτιμά μπερδεμένη κυριαρχία, με τον ίδιο διαιτητή, από δύο αμιγώς εθνικές κυριαρχίες.
Η Τουρκία εξασφάλισε, κατά τα φαινόμενα, την υποστήριξη της Κομισιόν, του Προέδρου του ευρωκοινοβουλίου, του συνόλου της “ατλαντικής” Ευρώπης και, σε έναν βαθμό, του ΓΓ του ΟΗΕ. ‘Οσο για την ενθουσιώδη στήριξη της Βρετανίας σε κάθε αντικυπριακό σχέδιο και φιλοτουρκική κίνηση δεν χρειάζεται καν να την αναφέρουμε, εκδηλώνεται πιο συχνά απότι βρέχει στο Λονδίνο. Eίναι χαρακτηριστική η μνημειώδης έλλειψη στοιχειώδους τακτ που επέδειξε προ ημερών ο κ. Κάμερον, επιλέγοντας την ‘Αγκυρα για να επικρίνει, εμμέσως πλην σαφώς, τους υποτιθέμενους εταίρους του στην ‘Ενωση, Γαλλία, Γερμανία και Κύπρο!
Η εντυπωσιακή φιλοτουρκική και αντικυπριακή συμμαχία συγκροτήθηκε στη βάση της “ανάγκης” στήριξης πάση θυσία (Κύπρου και Ελλάδας) της τουρκικής ένταξης, το κυριότερο εμπόδιο της οποίας παραμένει το κυπριακό. Oι “σύμμαχοι” δεν ζητούν από την ‘Aγκυρα να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της, να αναγνωρίσει την Κύπρο, να αποσύρει τον στρατό της, αλλά πιέζουν και εκβιάζουν το θύμα της τουρκικής εισβολής, τη Λευκωσία, να κλείσει το θέμα όπως-όπως, εις βάρος των Ελληνοκυπρίων, συντριπτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού, και της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας του μελλοντικού επανενωμένου κράτους.
Στις Βρυξέλλες πιστεύουν, ακριβέστερα κάνουν ότι πιστεύουν, πως το κυπριακό δεν λύνεται γιατί δεν θέλουν οι Κύπριοι (το ίδιο πιστεύουν και πολλοί στην Αθήνα). ‘Oπως κάθε ψέμμα και αυτό δεν στερείται κάποιου στοιχείου αλήθειας. Μόνο που οι Κύπριοι δεν θέλουν, αν και όσο δεν θέλουν λύση, γιατί συνήθως αυτά που τους προτείνονται είναι εξωφρενικές ρυθμίσεις χωρίς διεθνές προηγούμενο που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο το κράτος και την ασφάλειά τους. Αν σε κάτι έχουν, και έχουν, σοβαρή ευθύνη οι εκάστοτε κυπριακές πολιτικές ηγεσίες είναι κυρίως γιατί δεν αρθρώνουν, δεν διεκδικούν και δεν προβάλλουν με την απαραίτητη σαφήνεια μια συμβιβαστική μεν, δημοκρατική δε λύση του κυπριακού, που να ανταποκρίνεται τα ελάχιστα αποδεκτά από τον κυπριακό λαό και την κοινή λογική. Και με το ελαφρυντικό πάντα, για νάμαστε δίκαιοι, ότι η Κύπρος παραμένει μικρό, τραυματισμένο, απειλούμενο κράτος.
Στις Βρυξέλλες πάντως τείνουν ευήκοο ους στον Νταβούτογλου, που δηλώνει προς τους Ευρωπαίους, περίπου ως νέος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής: “Διαλέξτε αν θα πάτε με την ισχυρή Τουρκία ή τη μικρή Κύπρο”. Βεβαίως, σχολιάζει έμπειρος διπλωμάτης, “για να πούμε και του στραβού το δίκηο, η κρίση μεγαλείου δεν θα εκδηλωνόταν τόσο εύκολα αν κάποιος του απαντούσε, αλλά ουδείς φαίνεται διατεθειμένος να το πράξει, ούτε καν μεταξύ των άμεσα ενδιαφερομένων!” Εκ του ασφαλούς “εκστρατεύει” o ιδεολόγος του “νεοωθωμανισμού”.
Κατά έγκυρες πληροφορίες από τις Βρυξέλλες, τις βαλίτσες τους για την Κύπρο ετοιμάζουν για το φθινόπωρο ο Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μπούγιεκ και ο Επίτροπος Φούλε, αμφότεροι από την “αμερικανική” Νέα Ευρώπη, Πολωνία και Τσεχία. Οι επισκέψεις αποβλέπουν στον εκβιασμό της Κύπρου να κάνει περαιτέρω παραχωρήσεις για να “λυθεί” το κυπριακό, υπό την δαμόκλειο σπάθη έγκρισης του απευθείας εμπόριου της ΕΕ με τα κατεχόμενα. Ο κανονισμός του απευθείας εμπορίου είναι ηθικο-πολιτικά, νομικά και από άποψη κοινοτικής αλληλεγγύης απαράδεκτος. Αντιμετωπίζει τα κατεχόμενα από τον τουρκικό στρατό κυπριακά εδάφη όχι ως κατεχόμενο ευρωπαϊκό έδαφος, αλλά ως τρίτη χώρα, με την οποία επιτρέπεται κανονικά το εμπόριο, παρά τα κατηγορηματικά ψηφίσματα του ΟΗΕ και την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου.
Ο Μπαρόζο, παρά τη στήριξη που προσέφεραν πρόσφατα στην επανεκλογή του Λευκωσία και Αθήνα, υπήρξε σαφής επ’ αυτού, εξηγώντας ξερά στον κ. Χριστόφια τον Ιούνιο, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές στη Λευκωσία, ότι δεν προτίθεται να παγώσει έστω το ζήτημα του κανονισμού. Μόλις προ ημερών, η εκπρόσωπος του Επιτρόπου Διεύρυνσης ‘Aντζελα Φιλότε, προέβη στη πρωτοφανή δήλωση ότι δεν υπάρχει κανένα κώλυμμα, από πλευράς γενικού διεθνούς δικαίου, για τη χρήση των κατειλημμένων από τον τουρκικό στρατό κυπριακών λιμανιών της Αμμοχώστου, της Κερύνειας και του Καραβοστασίου. Το μόνο που απέφυγε μέχρι στιγμής να ζητήσει από τη Λευκωσία η Κομισιόν, είναι να καταβάλει η Κύπρος αποζημίωση στην Τουρκία για τα έξοδα του στρατού κατοχής.
Από μέρους του ΟΗΕ υφίσταται η “απειλή” ότι ο Γραμματέας Μπαν Κι Μουν, που θεωρείται ευρέως ο πιο εξαρτημένος στην ιστορία του Οργανισμού, θα αποδώσει, με έκθεσή του τον Νοέμβριο, ευθύνες για το αδιέξοδο στις συνομιλίες, συστήνοντας άρση της απομόνωσης. Η ευθύνη ανήκει σαφώς στην τουρκική πλευρά, με δεδομένη όμως τη δράση και διεθνή επιρροή της τουρκικής διπλωματίας και των δυτικών συμμάχων της, η Λευκωσία “τρέμει”, υπογραμμίζουν πολιτικοί παρατηρητές στην κυπριακή πρωτεύουσα, το περιεχόμενο της έκθεσης.
Ο κ. Χριστόφιας και η Κύπρος έχουν ασφαλώς τεράστια όπλα στα χέρια τους, που θα μπορούσαν να σταματήσουν εν τη γενέσει τους τις μεθοδεύσεις αυτές, αυτά τα όπλα όμως θα σήμαιναν το λιγότερο πολύ σκληρή διαπραγμάτευση ή και ρήξη. Ο ‘Eρογλου έχει προσφέρει ήδη, με τις προτάσεις του, λένε Κύπριοι διπλωμάτες, στον κ. Χριστόφια όλους τους λόγους του κόσμου να διακόψει τις διαπραγματεύσεις, καταγγέλλοντας διεθνώς την Τουρκία και, κυρίως, να διακόψει πλήρως το περαιτέρω άνοιγμα κεφαλαίων της ενταξιακής διαπραγμάτευσης. Δεν χρειάζεται καν να τα κάνει αυτά, αρκεί να απειλήσει πειστικά τους εταίρους στην ΕΕ ότι θα τα κάνει αν επιμένουν να τον στριμώχνουν. Μόνο που τέτοια ριζικά μέτρα είναι τελείως εκτός προθέσεων και νοοτροπίας του Προέδρου, υπογραμμίζουν πολιτικοί παρατηρητές στη Λευκωσία.
Απομένει να δούμε ποια εναλλακτική διαθέτει, αν διαθέτει, η κυπριακή ηγεσία. Προς το παρόν, η κατάσταση που διαμορφώνεται τροφοδοτεί περαιτέρω την “κονιορτοποίηση” του εσωτερικού μετώπου και τις ούτως ή άλλως κάκιστες σχέσεις των κομμάτων μεταξύ τους. Οι επικρίσεις στο ΑΚΕΛ πέφτουν βροχή, ακόμα και από το ΔΗΚΟ. Την Τρίτη, το Εθνικό Συμβούλιο αναλώθηκε κυρίως στον καυγά του Προέδρου του ΔΗΣΥ Νίκου Αναστασιάδη με τον Πρόεδρο Χριστόφια. Θα συνεχισθεί την Πέμπτη, με πιθανότητες επίτευξης μίνιμουμ συνεννόησης περίπου μηδέν.
Τα κόμματα πλην ΑΚΕΛ κατηγορούν τον Πρόεδρο για αυθαιρεσία, επειδή υποβάλλει προτάσεις που δεσμεύουν την Κύπρο χωρίς προηγούμενη διαβούλευση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, προτάσεις με τις οποίες διαφωνεί κατηγορηματικά η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών (εκ περιτροπής προεδρία, σταθμισμένη ψήφος, παραμονή 50.000 εποίκων). Επικρίνουν επίσης την κυβέρνηση ως υπεύθυνη της σημερινής διεθνούς κατάστασης, ενώ ενίοτε διατυπώνονται και βαρύτεροι υπαινιγμοί για μυστικές συμφωνίες στο παρασκήνιο, ώστε να ανοίξουν και άλλα κεφάλαια των ευρωτουρκικών, ή ακατανόητη αδράνεια στο ζήτημα του κανονισμού εμπορίου. Ο κανονισμός μπορούσε πολύ ευκολότερα να σταματήσει προτού τον προωθήσει η Κομισιόν στο ευρωκοινοβούλιο. Η Λευκωσία όμως δεν έπραξε τίποτα και εκ των υστέρων ισχυρίσθηκε ότι δεν το είχε πάρει είδηση. Παρόλο που το κυπριακό ΥΠΕΞ, η Κυπρία Επίτροπος, η κυπριακή βουλή και προεδρία, όπως και όλα τα άλλα κράτη μέλη της ΕΕ, είχαν εγκαίρως και επισήμως ειδοποιηθεί.
Κόσμος του Επενδυτή, 7,7,2010
Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010
ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟΣ: ΛΑΘΕΜΕΝΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Σε ένα άρθρο μας που δημοσιεύτηκε στα προηγούμενα “Επίκαιρα”, υποστηρίξαμε ότι η Ελλάδα και η Κύπρος αντιμετωπίζουν άμεσα το φάσμα εθνικών καταστροφών όχι μικρότερων από αυτές που υφίστανται ήδη στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα.
Η κυρίαρχη τάση παραμένει η ίδια και στον τομέα της οικονομικής και στον τομέα της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Είναι η υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς μισοαποικίας, αντίστοιχο με αυτό που προβλέπει το Μνημόνιο. Η ελληνική πολιτική ελίτ, αδύναμη ή απρόθυμη να λύσει τα προβλήματα της χώρας κινητοποιώντας τις δυνάμεις του ελληνικού λαού, τείνει τώρα να δώσει τα κλειδιά του κράτους σε ξένες δυνάμεις ή/και “αγορές”. Όμως η οικονομική κρίση, αν δυσκολεύει μια δυναμική εξωτερική πολιτική, την κάνει περισσότερο, όχι λιγότερο αναγκαία.
Οι όροι του Μνημονίου, αν και δύσκολα, παραμένουν, έστω με κόστος, αντιστρέψιμοι, αν κάποια στιγμή κινητοποιηθεί η ελληνική κοινωνία, συνειδητοποιώντας την εθνική ανάγκη να επαναδιαπραγματευθεί τους επαχθείς, αντικοινωνικούς και αντιαναπτυξιακούς όρους του δανεισμού της και εφόσον δεν έχει πλήρως, μέχρι τότε, λεηλατηθεί η περιουσία και τα αναπτυξιακά εργαλεία του ελληνικού δημοσίου.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τυχόν απώλειες της ελληνικής κυριαρχίας στην Κύπρο και το Αιγαίο. Εκεί, ότι θα χαθεί, θα χαθεί για πάντα. Και με δεδομένη τη γεωπολιτική του ελληνικού χώρου, θα είναι πολύ δύσκολη η επιβίωσή του, με μορφή τουλάχιστον σχετικά ανεξάρτητου κράτους, μετά την απώλεια της Κύπρου ή και του Αιγαίου.
Ο “εχθρός” εντός των τειχών
Στο προηγούμενο άρθρο μας υπογραμμίσαμε ότι ο κεντρικός μηχανισμός, η αιτία μιας ενδεχόμενης μείζονος ήττας στην εξωτερική πολιτική Ελλάδας και Κύπρου, δεν έχει να κάνει ούτε με την οικονομική κρίση της Ελλάδας, ούτε με τον συσχετισμό δυνάμεων Ελλάδας-Τουρκίας. Εμπεριέχεται αντιθέτως στις ίδιες τις ρυθμίσεις που επιδιώκουν Αθήνα και Λευκωσία, στον τρόπο που οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Χριστόφια πολιτεύονται. Ο “εχθρός” είναι, τρόπον τινά, εντός των πυλών, ή πάντων ο εντός των πυλών είναι πιο επικίνδυνος από τον εκτός!
Κράτος-παραδοξότητα η ελληνική πρόταση στην Κύπρο
Στο ζήτημα του κυπριακού, που είναι η καρδιά της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, επιδίωξη του Κυπρίου Προέδρου είναι η δημιουργία ενός παράξενου, sui generis μορφώματος, που ισοδυναμεί με ασταθές προτεκτοράτο. Θα πρόκειται για ένα κράτος του οποίου θα προεδρεύει εναλλάξ ‘Ελληνας και Τούρκος Πρόεδρος, θα υπάρχει εναλλάξ ελληνική και τουρκική πλειοψηφία στον μηχανισμό λύσης των αντιθέσεων, η ψήφος των πολιτών θα σταθμίζεται ανάλογα με την εθνότητά τους (!!!), το δε μόρφωμα δεν θα διαθέτει το κύριο χαρακτηριστικό των κρατών, το δικαίωμα της αυτοάμυνας και το μέσο της, τις ένοπλες δυνάμεις. Ξένος δικαστής θα έχει καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας.
Αυτές είναι οι προτάσεις Χριστόφια με τις οποίες διαφωνεί ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος της Κύπρου, περιλαμβανομένων των κομμάτων χάρη στις ψήφους των οποίων εξελέγη ο Kύπριος Πρόεδρος, και, όπερ και σοβαρότερο, η κοινή γνώμη, ο λαός που θα κληθεί να ζήσει σε αυτό το κράτος! Βρισκόμαστε έτσι, εκτός των άλλων, στον τραγέλαφο, άλλα να θέλουν οι Κύπριοι πολίτες κι άλλα να διαπραγματεύεται η ηγεσία τους, με προφανώς πολύ επικίνδυνες τελικές συνέπειες. Στην πραγματικότητα άλλωστε, οι προτάσεις Χριστόφια νομιμοποιούν τη διχοτόμηση εν ονόματι της αποτροπής της, αφού προβλέπουν ουσιαστικά τη διάλυση της σημερινής Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της από δύο ξεχωριστά κρατίδια σε ασταθή ισορροπία μεταξύ τους.
Μια τέτοια λύση είναι καταστροφική όχι τόσο γιατί δεν αποκαθιστά τη δικαιοσύνη, αλλά γιατί στερεί τους Ελληνοκυπρίους, 82% του πληθυσμού του νησιού, από την προστασία ενός κανονικού κράτους, που είναι η κυριότερη προϋπόθεση για την ασφαλή επιβίωσή τους. Και όταν λέμε κανονικό κράτος εννοούμε βέβαια την αρχή της πλειοψηφίας, που μπορεί να περιορίζεται αλλά όχι να καταργείται και το δικαίωμα και μέσο άσκησης κυριαρχίας και αυτοάμυνας. Από την άποψη αυτή, μια τέτοια λύση είναι πολύ χειρότερη και από την πλήρη διχοτόμηση, που συνιστά μεν ακρωτηριασμό της Κύπρου, έχει όμως τουλάχιστο το πλεονέκτημα να αφήνει τους Ελληνοκύπριους υπό την προστασία κανονικού και αναγνωρισμένου κράτους.
Αν οι Ελληνοκύπριοι, προκειμένου να λύσουν το κυπριακό και να ικανοποιήσουν τη μειονότητα του 18%, θεωρούν ότι πρέπει όντως να εισάγουν τόσο ειδικές ad hoc ρυθμίσεις, όπως αυτές του σχεδίου Ανάν ή των προτάσεων Χριστόφια, που δεν βρίσκει κανείς παρά στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (εκεί όμως τουλάχιστο βομβάρδισαν τους Σέρβους για τις δεχθούν, δεν τις πρότειναν μόνοι τους!), τότε ας τις προτείνουν για την τουρκοκυπριακή ζώνη. Ας μην εφαρμόζεται εκεί η αρχή της πλειοψηφίας, ας περιορίσουν εκεί την κυριαρχία της, ας βάλουν εκεί τους ξένους δικαστές και τις εναλλάξ παραδοξότητες. Είναι δυνατόν όμως να θέλουν να καταργήσουν την κυριαρχία τους επί αυτών των ιδίων, στην ίδια την κοινή ζώνη και στο σύνολο του κράτους;
Πρέπει να τονισθεί ότι το κυπριακό δεν αφορά μια τοπική κυπριακή ρύθμιση. Αφορά τα ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδας, όχι μόνο γιατί το νησί κατοικείται από ¨Ελληνες και η Ελλάδα είναι εγγυήτρια δύναμη, αλλά κυρίως γιατί τυχόν ασταθής ρύθμιση θα καταστήσει την Αθήνα εσαεί όμηρο της καλής θέλησης Ουάσιγκτον, ¨Αγκυρας, Λονδίνου, αν όχι και Ισραήλ, για να μη βρεθεί με μισό εκατομμύριο πρόσφυγες στον Πειραιά.
Παραπομπή στη Χάγη
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στο Αιγαίο με την ελληνική “στρατηγική”. Η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι διαπραγματεύεται με την Τουρκία την σύνταξη συνυποσχετικού για την προσφυγή στη Χάγη προς οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, κάτι που διαψεύδει η ‘Aγκυρα, κάνοντας λόγο για διάλογο εφ’ όλης της ύλης. Η θέση αυτή διατυπώθηκε από την ελληνική διπλωματία στη δεκαετία του 1970, όταν δηλαδή δεν ίσχυε η συνθήκη για το δίκαιο της θάλασσας, δεν είχε κατοχυρωθεί η έννοια της ΑΟΖ, δεν είχαν διατυπωθεί εδαφικές διεκδικήσεις σε νησιά του Αιγαίου και δεν είχε ψηφισθεί τουρκική απειλή πολέμου για την επέκταση των χωρικών υδάτων.
Υπό τις σημερινές συνθήκες, και εφόσον η Τουρκία δεν αίρει τις εδαφικές διεκδικήσεις, τυχόν προσφυγή στη Χάγη θα συμπαρασύρει την εξέταση της κυριαρχίας επί των νήσων και βραχονησίδων που διεκδικεί η ¨Αγκυρα. Αν γίνει με το σημερινό εύρος χωρικών υδάτων συνομολογεί παραίτηση της Αθήνας από το δικαίωμα επέκτασής τους. ¨Οσο για την αμεροληψία του Δικαστηρίου της Χάγης, και μόνο η τελευταία απόφασή του για το Κόσοβο καθιστά περιττή τη συζήτηση, για όσους τουλάχιστον δεν επιδιώκουν την εξαπάτηση του ελληνικού λαού.
Με το στανιό η Τουρκία στην ΕΕ
Με ιδιαίτερο φανατισμό η κυβέρνηση Παπανδρέου υποστηρίζει επίσης τη διεύρυνση της ΕΕ στα Βαλκάνια και την Τουρκία. Η θέση αυτή του ΠΑΣΟΚ, ειρήσθω εν παρόδω, είναι ένας σημαντικός λόγος που είναι τόσο εχθρική απέναντι στην κυβέρνηση της Αθήνας η Γερμανή Καγκελλάριος Μέρκελ, με τις συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε.
Η διαρκής ευρωπαϊκή διεύρυνση είναι μια κεντρική ατλαντική-νεοφιλελεύθερη πολιτική, που οδηγεί στην πολιτική διάλυση της Ευρώπης, ενισχύοντας τις τάσεις κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους. ¨Ηδη άλλωστε η μεγάλη διεύρυνση στην Ανατολική Ευρώπη περίπου διέλυσε την ΕΕ, ενώ, αν κρίνουμε από τα όσα συμβαίνουν σε Ελλάδα, Ουγγαρία, Λεττονία, Ρουμανία κλπ. είναι αμφίβολο το αν συμβάλλει στην ευημερία των εντασσομένων. ‘Ενα μεγάλο στρατηγικό πλεονέκτημα της Ελλάδας είναι ότι ανήκει σε μια ισχυρή λέσχη όπου δεν ανήκει η Τουρκία, πλεονέκτημα που ακυρώνει όμως η τουρκική ένταξη. Αν άλλωστε το κριτήριο της εμπειρίας ωφελεί σε κάτι, τότε διαπιστώνουμε εύκολα ότι, από το 1999, που η Αθήνα υποστηρίζει την ένταξη της ‘Αγκυρας, πολλαπλασιάστηκαν και οι τουρκικές διεκδικήσεις και οι αγγλοαμερικανικές απαιτήσεις να λυθούν όπως-όπως κυπριακό και ελληνοτουρκικά.
Θα επιχειρήσουμε να δείξουμε σε επόμενο άρθρο γιατί οι αρνητικές συνέπειες λάθος στρατηγικών πολλαπλασιάζονται από τον τρόπο που επιχειρούν να τις υλοποιήσουν οι κυβερνήσεις Χριστόφια και Παπανδρέου, αφοπλίζοντας το ελλαδικό και κυπριακό διπλωματικό οπλοστάσιο και κινδυνεύοντας να προκαλέσουν εντός του επομένου εξαμήνου τη σοβαρότερη πολιτικο-διπλωματική ήττα του ελληνισμού μετά το 1974.
Επίκαιρα, 5.8.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Σε ένα άρθρο μας που δημοσιεύτηκε στα προηγούμενα “Επίκαιρα”, υποστηρίξαμε ότι η Ελλάδα και η Κύπρος αντιμετωπίζουν άμεσα το φάσμα εθνικών καταστροφών όχι μικρότερων από αυτές που υφίστανται ήδη στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα.
Η κυρίαρχη τάση παραμένει η ίδια και στον τομέα της οικονομικής και στον τομέα της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής. Είναι η υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς μισοαποικίας, αντίστοιχο με αυτό που προβλέπει το Μνημόνιο. Η ελληνική πολιτική ελίτ, αδύναμη ή απρόθυμη να λύσει τα προβλήματα της χώρας κινητοποιώντας τις δυνάμεις του ελληνικού λαού, τείνει τώρα να δώσει τα κλειδιά του κράτους σε ξένες δυνάμεις ή/και “αγορές”. Όμως η οικονομική κρίση, αν δυσκολεύει μια δυναμική εξωτερική πολιτική, την κάνει περισσότερο, όχι λιγότερο αναγκαία.
Οι όροι του Μνημονίου, αν και δύσκολα, παραμένουν, έστω με κόστος, αντιστρέψιμοι, αν κάποια στιγμή κινητοποιηθεί η ελληνική κοινωνία, συνειδητοποιώντας την εθνική ανάγκη να επαναδιαπραγματευθεί τους επαχθείς, αντικοινωνικούς και αντιαναπτυξιακούς όρους του δανεισμού της και εφόσον δεν έχει πλήρως, μέχρι τότε, λεηλατηθεί η περιουσία και τα αναπτυξιακά εργαλεία του ελληνικού δημοσίου.
Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τυχόν απώλειες της ελληνικής κυριαρχίας στην Κύπρο και το Αιγαίο. Εκεί, ότι θα χαθεί, θα χαθεί για πάντα. Και με δεδομένη τη γεωπολιτική του ελληνικού χώρου, θα είναι πολύ δύσκολη η επιβίωσή του, με μορφή τουλάχιστον σχετικά ανεξάρτητου κράτους, μετά την απώλεια της Κύπρου ή και του Αιγαίου.
Ο “εχθρός” εντός των τειχών
Στο προηγούμενο άρθρο μας υπογραμμίσαμε ότι ο κεντρικός μηχανισμός, η αιτία μιας ενδεχόμενης μείζονος ήττας στην εξωτερική πολιτική Ελλάδας και Κύπρου, δεν έχει να κάνει ούτε με την οικονομική κρίση της Ελλάδας, ούτε με τον συσχετισμό δυνάμεων Ελλάδας-Τουρκίας. Εμπεριέχεται αντιθέτως στις ίδιες τις ρυθμίσεις που επιδιώκουν Αθήνα και Λευκωσία, στον τρόπο που οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Χριστόφια πολιτεύονται. Ο “εχθρός” είναι, τρόπον τινά, εντός των πυλών, ή πάντων ο εντός των πυλών είναι πιο επικίνδυνος από τον εκτός!
Κράτος-παραδοξότητα η ελληνική πρόταση στην Κύπρο
Στο ζήτημα του κυπριακού, που είναι η καρδιά της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης, επιδίωξη του Κυπρίου Προέδρου είναι η δημιουργία ενός παράξενου, sui generis μορφώματος, που ισοδυναμεί με ασταθές προτεκτοράτο. Θα πρόκειται για ένα κράτος του οποίου θα προεδρεύει εναλλάξ ‘Ελληνας και Τούρκος Πρόεδρος, θα υπάρχει εναλλάξ ελληνική και τουρκική πλειοψηφία στον μηχανισμό λύσης των αντιθέσεων, η ψήφος των πολιτών θα σταθμίζεται ανάλογα με την εθνότητά τους (!!!), το δε μόρφωμα δεν θα διαθέτει το κύριο χαρακτηριστικό των κρατών, το δικαίωμα της αυτοάμυνας και το μέσο της, τις ένοπλες δυνάμεις. Ξένος δικαστής θα έχει καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις της δικαστικής εξουσίας.
Αυτές είναι οι προτάσεις Χριστόφια με τις οποίες διαφωνεί ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος της Κύπρου, περιλαμβανομένων των κομμάτων χάρη στις ψήφους των οποίων εξελέγη ο Kύπριος Πρόεδρος, και, όπερ και σοβαρότερο, η κοινή γνώμη, ο λαός που θα κληθεί να ζήσει σε αυτό το κράτος! Βρισκόμαστε έτσι, εκτός των άλλων, στον τραγέλαφο, άλλα να θέλουν οι Κύπριοι πολίτες κι άλλα να διαπραγματεύεται η ηγεσία τους, με προφανώς πολύ επικίνδυνες τελικές συνέπειες. Στην πραγματικότητα άλλωστε, οι προτάσεις Χριστόφια νομιμοποιούν τη διχοτόμηση εν ονόματι της αποτροπής της, αφού προβλέπουν ουσιαστικά τη διάλυση της σημερινής Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της από δύο ξεχωριστά κρατίδια σε ασταθή ισορροπία μεταξύ τους.
Μια τέτοια λύση είναι καταστροφική όχι τόσο γιατί δεν αποκαθιστά τη δικαιοσύνη, αλλά γιατί στερεί τους Ελληνοκυπρίους, 82% του πληθυσμού του νησιού, από την προστασία ενός κανονικού κράτους, που είναι η κυριότερη προϋπόθεση για την ασφαλή επιβίωσή τους. Και όταν λέμε κανονικό κράτος εννοούμε βέβαια την αρχή της πλειοψηφίας, που μπορεί να περιορίζεται αλλά όχι να καταργείται και το δικαίωμα και μέσο άσκησης κυριαρχίας και αυτοάμυνας. Από την άποψη αυτή, μια τέτοια λύση είναι πολύ χειρότερη και από την πλήρη διχοτόμηση, που συνιστά μεν ακρωτηριασμό της Κύπρου, έχει όμως τουλάχιστο το πλεονέκτημα να αφήνει τους Ελληνοκύπριους υπό την προστασία κανονικού και αναγνωρισμένου κράτους.
Αν οι Ελληνοκύπριοι, προκειμένου να λύσουν το κυπριακό και να ικανοποιήσουν τη μειονότητα του 18%, θεωρούν ότι πρέπει όντως να εισάγουν τόσο ειδικές ad hoc ρυθμίσεις, όπως αυτές του σχεδίου Ανάν ή των προτάσεων Χριστόφια, που δεν βρίσκει κανείς παρά στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη (εκεί όμως τουλάχιστο βομβάρδισαν τους Σέρβους για τις δεχθούν, δεν τις πρότειναν μόνοι τους!), τότε ας τις προτείνουν για την τουρκοκυπριακή ζώνη. Ας μην εφαρμόζεται εκεί η αρχή της πλειοψηφίας, ας περιορίσουν εκεί την κυριαρχία της, ας βάλουν εκεί τους ξένους δικαστές και τις εναλλάξ παραδοξότητες. Είναι δυνατόν όμως να θέλουν να καταργήσουν την κυριαρχία τους επί αυτών των ιδίων, στην ίδια την κοινή ζώνη και στο σύνολο του κράτους;
Πρέπει να τονισθεί ότι το κυπριακό δεν αφορά μια τοπική κυπριακή ρύθμιση. Αφορά τα ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδας, όχι μόνο γιατί το νησί κατοικείται από ¨Ελληνες και η Ελλάδα είναι εγγυήτρια δύναμη, αλλά κυρίως γιατί τυχόν ασταθής ρύθμιση θα καταστήσει την Αθήνα εσαεί όμηρο της καλής θέλησης Ουάσιγκτον, ¨Αγκυρας, Λονδίνου, αν όχι και Ισραήλ, για να μη βρεθεί με μισό εκατομμύριο πρόσφυγες στον Πειραιά.
Παραπομπή στη Χάγη
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στο Αιγαίο με την ελληνική “στρατηγική”. Η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι διαπραγματεύεται με την Τουρκία την σύνταξη συνυποσχετικού για την προσφυγή στη Χάγη προς οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, κάτι που διαψεύδει η ‘Aγκυρα, κάνοντας λόγο για διάλογο εφ’ όλης της ύλης. Η θέση αυτή διατυπώθηκε από την ελληνική διπλωματία στη δεκαετία του 1970, όταν δηλαδή δεν ίσχυε η συνθήκη για το δίκαιο της θάλασσας, δεν είχε κατοχυρωθεί η έννοια της ΑΟΖ, δεν είχαν διατυπωθεί εδαφικές διεκδικήσεις σε νησιά του Αιγαίου και δεν είχε ψηφισθεί τουρκική απειλή πολέμου για την επέκταση των χωρικών υδάτων.
Υπό τις σημερινές συνθήκες, και εφόσον η Τουρκία δεν αίρει τις εδαφικές διεκδικήσεις, τυχόν προσφυγή στη Χάγη θα συμπαρασύρει την εξέταση της κυριαρχίας επί των νήσων και βραχονησίδων που διεκδικεί η ¨Αγκυρα. Αν γίνει με το σημερινό εύρος χωρικών υδάτων συνομολογεί παραίτηση της Αθήνας από το δικαίωμα επέκτασής τους. ¨Οσο για την αμεροληψία του Δικαστηρίου της Χάγης, και μόνο η τελευταία απόφασή του για το Κόσοβο καθιστά περιττή τη συζήτηση, για όσους τουλάχιστον δεν επιδιώκουν την εξαπάτηση του ελληνικού λαού.
Με το στανιό η Τουρκία στην ΕΕ
Με ιδιαίτερο φανατισμό η κυβέρνηση Παπανδρέου υποστηρίζει επίσης τη διεύρυνση της ΕΕ στα Βαλκάνια και την Τουρκία. Η θέση αυτή του ΠΑΣΟΚ, ειρήσθω εν παρόδω, είναι ένας σημαντικός λόγος που είναι τόσο εχθρική απέναντι στην κυβέρνηση της Αθήνας η Γερμανή Καγκελλάριος Μέρκελ, με τις συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε.
Η διαρκής ευρωπαϊκή διεύρυνση είναι μια κεντρική ατλαντική-νεοφιλελεύθερη πολιτική, που οδηγεί στην πολιτική διάλυση της Ευρώπης, ενισχύοντας τις τάσεις κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους. ¨Ηδη άλλωστε η μεγάλη διεύρυνση στην Ανατολική Ευρώπη περίπου διέλυσε την ΕΕ, ενώ, αν κρίνουμε από τα όσα συμβαίνουν σε Ελλάδα, Ουγγαρία, Λεττονία, Ρουμανία κλπ. είναι αμφίβολο το αν συμβάλλει στην ευημερία των εντασσομένων. ‘Ενα μεγάλο στρατηγικό πλεονέκτημα της Ελλάδας είναι ότι ανήκει σε μια ισχυρή λέσχη όπου δεν ανήκει η Τουρκία, πλεονέκτημα που ακυρώνει όμως η τουρκική ένταξη. Αν άλλωστε το κριτήριο της εμπειρίας ωφελεί σε κάτι, τότε διαπιστώνουμε εύκολα ότι, από το 1999, που η Αθήνα υποστηρίζει την ένταξη της ‘Αγκυρας, πολλαπλασιάστηκαν και οι τουρκικές διεκδικήσεις και οι αγγλοαμερικανικές απαιτήσεις να λυθούν όπως-όπως κυπριακό και ελληνοτουρκικά.
Θα επιχειρήσουμε να δείξουμε σε επόμενο άρθρο γιατί οι αρνητικές συνέπειες λάθος στρατηγικών πολλαπλασιάζονται από τον τρόπο που επιχειρούν να τις υλοποιήσουν οι κυβερνήσεις Χριστόφια και Παπανδρέου, αφοπλίζοντας το ελλαδικό και κυπριακό διπλωματικό οπλοστάσιο και κινδυνεύοντας να προκαλέσουν εντός του επομένου εξαμήνου τη σοβαρότερη πολιτικο-διπλωματική ήττα του ελληνισμού μετά το 1974.
Επίκαιρα, 5.8.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010
ΠΡΟΣ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟ: Η απόφαση για το Κόσοβο
To Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ως όργανο του ΝΑΤΟ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com
Βαρυσήμαντη για το παγκόσμιο σύστημα δικαίου και τα άμεσα ελληνικά/κυπριακά συμφέροντα υπήρξε η απόφαση, ακριβέστερα συμβουλευτική γνώμη προς τη ΓΣ του ΟΗΕ για την ανεξαρτησία του Κοσόβου που εξέδωσε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, τονίζουν ¨Ελληνες διπλωμάτες.
Η απόφαση υποστηρίζει ότι η ανεξαρτησία προήλθε από τη δράση μιας “εσωτερικής οντότητας” και όχι ενός κράτους, η νομιμότητά της δεν υπάγεται επομένως στο διεθνές δίκαιο, που ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ κρατών και του οποίου θεμελιώδης λίθος, καθ¨ όλη τη μεταπολεμική περίοδο, αποτυπωμένος στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ ήταν ο σεβασμός της εδαφικής ακεραιότητας.
¨Όπως δήλωσε στην παρέμβασή της η Αλβανία, η ανακήρυξη ανεξαρτησίας θα ήταν σοβαρή παράβαση του διεθνούς νόμου, αν είχε παίξει αποφασιστικό ρόλο η επέμβαση τρίτων χωρών, κάτι που δεν συνέβη. Στη δήλωσή τους τα Τίρανα και στην απόφασή του το Δικαστήριο “ξέχασαν’ τη μικρή … λεπτομέρεια ότι η ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου, δεν υπήρξε προϊόν αλβανικής επανάστασης, αλλά μαζικής στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ, χωρίς άδεια του ΟΗΕ. Το Δικαστήριο, αν και όργανο υποτίθεται του ΟΗΕ, αγνόησε την απόφαση 1244 του ΣΑ, κατά την οποία το Κόσοβο παραμένει τμήμα της τότε Γιουγκοσλαβίας και νυν Σερβίας!
Η απόφαση ήταν στην πραγματικότητα αναμενόμενη και προδιαγεγραμμένη. Μια απόφαση που θα κήρυσσε παράνομη την ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου θα συνιστούσε μείζονα αποδοκιμασία ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Ορισμένοι κύκλοι μάλιστα της σερβικής αντιπολίτευσης, κατηγορούν τον φιλοαμερικανό Πρόεδρο της Σερβίας και τους συμβούλους του, ότι χειρίσθηκε το ζήτημα με τρόπο που να οδηγήσει στην παραπομπή στο Δικαστήριο και σε μια παρόμοια απόφαση, προκειμένου να δημιουργήσει προηγούμενο που να τον διευκολύνει στην πρόθεση συνθηκολόγησής του έναντι της Δύσης. Γεγονός είναι πάντως ότι η τακτική Τάντιτς δεν φαίνεται να αποδίδει παρά καινούριες “σφαλιάρες” για το έθνος του. Αλλά και η δυτική προσέγγιση του “πάρτα όλα Αλβανέ, μην παίρνεις τίποτα Σέρβε”, επίσης τελικά κινδυνεύει να προκαλέσει νέο γύρο αστάθειας.
Η απόφαση συνιστά ορόσημο της απομάκρυνσης από το σύστημα δικαίου που αντανακλούσε το αποτέλεσμα του Παγκοσμίου Πολέμου και στο οποίο έπαιζε κεντρικό ρόλο η εδαφική ακεραιότητα, κυριαρχία και ανεξαρτησία των κρατών. Το νέο “σύστημα” αντανακλά τη νίκη ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Δύσης στον ψυχρό πόλεμο. Η νέα τάξη πραγμάτων δεν διακρίνεται τόσο από διαφορετικούς κανόνες δικαίου, όσο από την νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας και της σχετικότητας στις διεθνείς σχέσεις. Δεν εφαρμόζονται νέες αρχές, εφαρμόζονται οι αρχές ανάλογα με τη θέληση του Ηγεμόνα: μοιάζει το διεθνές ισοδύναμο μιας μετάβασης από τη συνταγματική στην ελέω Θεού μοναρχία, υποστηρίζει έγκριτος ¨Ελληνας συνταγματολόγος.
Η περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας είναι το καλύτερο παράδειγμα, αφού σε κάθε φάση του δράματός της χρησιμοποιούνταν διαφορετικά κριτήρια από τη διεθνή κοινότητα. Για να διαλυθεί η πολυεθνική Γιουγκοσλαβία, χρησιμοποιήθηκε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, αλλά για να μην κάνουν χρήση του οι Σέρβοι της Βοσνίας βομβαρδίστηκαν από το ΝΑΤΟ. Οι Κροάτες και οι Αλβανοκοσοβάροι είχαν δικαίωμα απόσπασης από τη Γιουγκοσλαβία, όχι όμως οι Σέρβοι από την Κροατία ή το Κόσοβο. Η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Αλβανών συνιστά λόγο ανεξαρτησίας, είναι ελεύθερη όμως η εθνοκάθαρση των Σέρβων του Κοσόβου και της Κροατίας. Ο μόνος κοινός παρονομαστής των κριτηρίων είναι η επιθυμία τιμωρίας και καταστροφής των Σέρβων, μετατροπής τους σε παράδειγμα συνεπειών της απειθαρχίας και δημιουργίας μιας σειράς μη βιώσιμων, συχνά εγκληματικών, απολύτως εξαρτημένων μικροκρατών στα Βαλκάνια.
Ειρήσθω εν παρόδω, η απόφαση κατέδειξε, ακόμα μια φορά, υπογραμμίζουν έγκριτοι νομικοί, τον σχετικό χαρακτήρα και αξία του Διεθνούς Δικαστηρίου, περισσότερο πολιτικού, παρά δικαιοδοτικού οργάνου. Αυτό είναι γνωστό από την ιστορία, με πιο ακραία περίπτωση τις αποφάσεις για τη Ναμίμπια, που προκάλεσαν μποϋκοτάζ από τις αφρικανικές χώρες, αναγκάζοντας τελικά το Δικαστήριο σε αυτοκριτική και συγγνώμη! Σπανίως αυτά δεδομένα λαμβάνονται υπόψιν από όσους εν Αθήναις το έχουν αναγορεύσει σε κύριο εργαλείο απόκρουσης των τουρκικών διεκδικήσεων.
Η απόφαση συνιστά εξαιρετικά επικίνδυνο προηγούμενο για τα ελληνικά συμφέροντα στην Κύπρο, λόγω της προφανούς αναλογίας Κοσόβου/ΤΔΒΚ. Την αναλογία επεσήμαναν στις παρεμβάσεις τους στη Χάγη η Αυστρία, που ετάχθη υπέρ του Κοσόβου, υπογραμμίζοντας ότι η ΤΔΒΚ διαφέρει γιατί ανακηρύχθηκε με δράση της Τουρκίας, αλλά και η Ρωσία που τάχθηκε κατά της ανεξαρτησίας Κοσόβου, επικαλούμενη ακριβώς τον κίνδυνο να αποτελέσει προηγούμενο για περιπτώσεις όπως η Κύπρος.
Το γεγονός ότι ο διεθνής τύπος προτιμά να αναφέρεται στην περίπτωση μερικών δεκάδων χιλιάδων Τουρκοκυπρίων και όχι στα πολύ σημαντικότερα παραδείγματα 40 εκατ. Κούρδων χωρίς κράτος ή των Παλαιστινίων, πρέπει να θεωρηθεί ένδειξη κυοφορούμενων αντικυπριακών σχεδίων. ¨Ηδη, ορισμένοι Τούρκοι σχολιαστές καλούν την ¨Αγκυρα να εκμεταλλευθεί την απόφαση στο κυπριακό.
Η διαδικασία συζήτησης στο Δικαστήριο προκάλεσε μεγάλο αριθμό συχνά έντονων και σημαντικών παρεμβάσεων από δεκάδες κράτη. Η Κίνα μάλιστα έκανε για πρώτη φορά και προφορική παράσταση, υπογραμμίζοντας ότι η εδαφική ακεραιότητα των κρατών είναι ο θεμέλιος λίθος του διεθνούς δικαίου και τονίζοντας ότι επέτρεψε την υπερψήφιση της απόφασης 1244 για το Κόσοβο, γιατί προέβλεπε ρητά την παραμονή του εντός της τότε Γιουγκοσλαβίας και νυν Σερβίας.
Στην ακροαματική διαδικασία παρενέβησαν σχεδόν όλες οι χώρες της ΝΑ Ευρώπης, πλην Ελλάδος, παρά τον ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια που οι ελληνικές κυβερνήτες αρέσκονται να αποδίδουν στον εαυτό τους. Κροατία, Αλβανία, Βουλγαρία ετάχθησαν υπέρ του Κοσόβου, Κύπρος και Ρουμανία εναντίον. Η Κύπρος επανέλαβε μετά την έκδοση της απόφασης ότι εξακολουθεί να αναγνωρίζει το Κόσοβο ως τμήμα της Σερβίας, σε αντίθεση με την Αθήνα που προτίμησε μάλλον ασαφή θέση.
Την ανεξαρτησία υποστήριξαν με παρεμβάσεις τους οι ΗΠΑ, οι μεγάλες δυτικές χώρες και μερικές μουσουλμανικές, οι τελευταίες για λόγους μάλλον μουσουλμανικής ή αλληλεγγύης προς τις ΗΠΑ. Το πιο αστείο από τα επιχειρήματα που διατυπώθηκαν ήταν αυτό των ίδιων των Κοσοβάρων, που υποστήριξαν ότι μοναδικός σκοπός των διαπραγματεύσεων ήταν να συμφωνήσουν οι Σέρβοι με την ανεξαρτησία! Γερμανοί και Ολλανδοί επικαλέσθηκαν, σε μια προσπάθεια απόδοσης στοιχειώδους συνοχής στην άποψή τους, στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης. Το Βερολίνο, που πρωταγωνίστησε στην αιματηρή γιουγκοσλαβική διάλυση, ανεκάλυψε μάλιστα και ένα καινοφανές “κριτήριο αποτελεσματικότητας”, υποστηρίζοντας ότι το Κόσοβο έχει “ιδιότητες οικοδόμησης έθνους”.
Οι Βρετανοί, που γνωρίζουν τι μπορεί να σημαίνει η επίκλησή του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση παγκοσμίως, ήταν πολύ ασαφέστεροι στη θέση τους, κάνοντας λόγο για το κοινό ευρωπαϊκό μέλλον Κοσόβου και Σερβίας. Οι ΗΠΑ ζήτησαν από το Δικαστήριο περίπου να κάνει ότι θέλει, αλλά να μην πειράξει τη δήλωση ανεξαρτησίας του Κοσόβου. Στο νομικό μέρος είπαν ότι το Κόσοβο ήταν εσωτερική περιοχή της Σερβίας και άρα δεν ισχύει για αυτό η υποχρέωση των κρατών σε σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας άλλων κρατών (σύμφωνα με αυτή τη λογική μπορεί κάθε επαρχία κράτους να κηρύσσει, με την υποστήριξη τρίτων κρατών, την ανεξαρτησία της, αρκεί να διαλέγει “σωστά” με ποιους θα συμμαχήσει). Μόνο η Ισπανία, από τα μεγάλα δυτικά κράτη, αντιτάχθηκε στην ανεξαρτησία του Κοσόβου, προφανώς λόγου και του φόβου για τη δική της ακεραιότητα.
Εκτός Δύσης και ορισμένων Μουσουλμάνων Συμμάχων της, η Ρωσία, η Κίνα, τα κράτη της Λατινικής Αμερικής, αλλά και το αφρικανικό Μπουρούντι, με μακρά και πικρή πείρα δυτικών επεμβάσεων, υπερασπίστηκαν σθεναρά την αρχή της εδαφικής ακεραιότητας, υπογραμμίζοντας ότι το δικαίωμα αυτοδιάθεσης ισχύει μόνο στα πλαίσια αντιαποικιακών αγώνων. Στις παρεμβάσεις τους ήταν πολύ έκδηλος ο φόβος για την εξέλιξη ενός κόσμου χωρίς δίκαιο, όπου μια συμμαχία ισχυρών κρατών διεκδικεί για τον εαυτό της το δικαίωμα να επεμβαίνει όπου και όπως νομίζει, χωρίς συμφωνία του ΟΗΕ, για να ξαναγράφει τα σύνορα, την ιστορία και την τύχη του κόσμου.
Κόσμος του Επενδυτή, 31.7.2010
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com
Βαρυσήμαντη για το παγκόσμιο σύστημα δικαίου και τα άμεσα ελληνικά/κυπριακά συμφέροντα υπήρξε η απόφαση, ακριβέστερα συμβουλευτική γνώμη προς τη ΓΣ του ΟΗΕ για την ανεξαρτησία του Κοσόβου που εξέδωσε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, τονίζουν ¨Ελληνες διπλωμάτες.
Η απόφαση υποστηρίζει ότι η ανεξαρτησία προήλθε από τη δράση μιας “εσωτερικής οντότητας” και όχι ενός κράτους, η νομιμότητά της δεν υπάγεται επομένως στο διεθνές δίκαιο, που ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ κρατών και του οποίου θεμελιώδης λίθος, καθ¨ όλη τη μεταπολεμική περίοδο, αποτυπωμένος στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ ήταν ο σεβασμός της εδαφικής ακεραιότητας.
¨Όπως δήλωσε στην παρέμβασή της η Αλβανία, η ανακήρυξη ανεξαρτησίας θα ήταν σοβαρή παράβαση του διεθνούς νόμου, αν είχε παίξει αποφασιστικό ρόλο η επέμβαση τρίτων χωρών, κάτι που δεν συνέβη. Στη δήλωσή τους τα Τίρανα και στην απόφασή του το Δικαστήριο “ξέχασαν’ τη μικρή … λεπτομέρεια ότι η ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου, δεν υπήρξε προϊόν αλβανικής επανάστασης, αλλά μαζικής στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ, χωρίς άδεια του ΟΗΕ. Το Δικαστήριο, αν και όργανο υποτίθεται του ΟΗΕ, αγνόησε την απόφαση 1244 του ΣΑ, κατά την οποία το Κόσοβο παραμένει τμήμα της τότε Γιουγκοσλαβίας και νυν Σερβίας!
Η απόφαση ήταν στην πραγματικότητα αναμενόμενη και προδιαγεγραμμένη. Μια απόφαση που θα κήρυσσε παράνομη την ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου θα συνιστούσε μείζονα αποδοκιμασία ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Ορισμένοι κύκλοι μάλιστα της σερβικής αντιπολίτευσης, κατηγορούν τον φιλοαμερικανό Πρόεδρο της Σερβίας και τους συμβούλους του, ότι χειρίσθηκε το ζήτημα με τρόπο που να οδηγήσει στην παραπομπή στο Δικαστήριο και σε μια παρόμοια απόφαση, προκειμένου να δημιουργήσει προηγούμενο που να τον διευκολύνει στην πρόθεση συνθηκολόγησής του έναντι της Δύσης. Γεγονός είναι πάντως ότι η τακτική Τάντιτς δεν φαίνεται να αποδίδει παρά καινούριες “σφαλιάρες” για το έθνος του. Αλλά και η δυτική προσέγγιση του “πάρτα όλα Αλβανέ, μην παίρνεις τίποτα Σέρβε”, επίσης τελικά κινδυνεύει να προκαλέσει νέο γύρο αστάθειας.
Η απόφαση συνιστά ορόσημο της απομάκρυνσης από το σύστημα δικαίου που αντανακλούσε το αποτέλεσμα του Παγκοσμίου Πολέμου και στο οποίο έπαιζε κεντρικό ρόλο η εδαφική ακεραιότητα, κυριαρχία και ανεξαρτησία των κρατών. Το νέο “σύστημα” αντανακλά τη νίκη ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Δύσης στον ψυχρό πόλεμο. Η νέα τάξη πραγμάτων δεν διακρίνεται τόσο από διαφορετικούς κανόνες δικαίου, όσο από την νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας και της σχετικότητας στις διεθνείς σχέσεις. Δεν εφαρμόζονται νέες αρχές, εφαρμόζονται οι αρχές ανάλογα με τη θέληση του Ηγεμόνα: μοιάζει το διεθνές ισοδύναμο μιας μετάβασης από τη συνταγματική στην ελέω Θεού μοναρχία, υποστηρίζει έγκριτος ¨Ελληνας συνταγματολόγος.
Η περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας είναι το καλύτερο παράδειγμα, αφού σε κάθε φάση του δράματός της χρησιμοποιούνταν διαφορετικά κριτήρια από τη διεθνή κοινότητα. Για να διαλυθεί η πολυεθνική Γιουγκοσλαβία, χρησιμοποιήθηκε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, αλλά για να μην κάνουν χρήση του οι Σέρβοι της Βοσνίας βομβαρδίστηκαν από το ΝΑΤΟ. Οι Κροάτες και οι Αλβανοκοσοβάροι είχαν δικαίωμα απόσπασης από τη Γιουγκοσλαβία, όχι όμως οι Σέρβοι από την Κροατία ή το Κόσοβο. Η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Αλβανών συνιστά λόγο ανεξαρτησίας, είναι ελεύθερη όμως η εθνοκάθαρση των Σέρβων του Κοσόβου και της Κροατίας. Ο μόνος κοινός παρονομαστής των κριτηρίων είναι η επιθυμία τιμωρίας και καταστροφής των Σέρβων, μετατροπής τους σε παράδειγμα συνεπειών της απειθαρχίας και δημιουργίας μιας σειράς μη βιώσιμων, συχνά εγκληματικών, απολύτως εξαρτημένων μικροκρατών στα Βαλκάνια.
Ειρήσθω εν παρόδω, η απόφαση κατέδειξε, ακόμα μια φορά, υπογραμμίζουν έγκριτοι νομικοί, τον σχετικό χαρακτήρα και αξία του Διεθνούς Δικαστηρίου, περισσότερο πολιτικού, παρά δικαιοδοτικού οργάνου. Αυτό είναι γνωστό από την ιστορία, με πιο ακραία περίπτωση τις αποφάσεις για τη Ναμίμπια, που προκάλεσαν μποϋκοτάζ από τις αφρικανικές χώρες, αναγκάζοντας τελικά το Δικαστήριο σε αυτοκριτική και συγγνώμη! Σπανίως αυτά δεδομένα λαμβάνονται υπόψιν από όσους εν Αθήναις το έχουν αναγορεύσει σε κύριο εργαλείο απόκρουσης των τουρκικών διεκδικήσεων.
Η απόφαση συνιστά εξαιρετικά επικίνδυνο προηγούμενο για τα ελληνικά συμφέροντα στην Κύπρο, λόγω της προφανούς αναλογίας Κοσόβου/ΤΔΒΚ. Την αναλογία επεσήμαναν στις παρεμβάσεις τους στη Χάγη η Αυστρία, που ετάχθη υπέρ του Κοσόβου, υπογραμμίζοντας ότι η ΤΔΒΚ διαφέρει γιατί ανακηρύχθηκε με δράση της Τουρκίας, αλλά και η Ρωσία που τάχθηκε κατά της ανεξαρτησίας Κοσόβου, επικαλούμενη ακριβώς τον κίνδυνο να αποτελέσει προηγούμενο για περιπτώσεις όπως η Κύπρος.
Το γεγονός ότι ο διεθνής τύπος προτιμά να αναφέρεται στην περίπτωση μερικών δεκάδων χιλιάδων Τουρκοκυπρίων και όχι στα πολύ σημαντικότερα παραδείγματα 40 εκατ. Κούρδων χωρίς κράτος ή των Παλαιστινίων, πρέπει να θεωρηθεί ένδειξη κυοφορούμενων αντικυπριακών σχεδίων. ¨Ηδη, ορισμένοι Τούρκοι σχολιαστές καλούν την ¨Αγκυρα να εκμεταλλευθεί την απόφαση στο κυπριακό.
Η διαδικασία συζήτησης στο Δικαστήριο προκάλεσε μεγάλο αριθμό συχνά έντονων και σημαντικών παρεμβάσεων από δεκάδες κράτη. Η Κίνα μάλιστα έκανε για πρώτη φορά και προφορική παράσταση, υπογραμμίζοντας ότι η εδαφική ακεραιότητα των κρατών είναι ο θεμέλιος λίθος του διεθνούς δικαίου και τονίζοντας ότι επέτρεψε την υπερψήφιση της απόφασης 1244 για το Κόσοβο, γιατί προέβλεπε ρητά την παραμονή του εντός της τότε Γιουγκοσλαβίας και νυν Σερβίας.
Στην ακροαματική διαδικασία παρενέβησαν σχεδόν όλες οι χώρες της ΝΑ Ευρώπης, πλην Ελλάδος, παρά τον ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια που οι ελληνικές κυβερνήτες αρέσκονται να αποδίδουν στον εαυτό τους. Κροατία, Αλβανία, Βουλγαρία ετάχθησαν υπέρ του Κοσόβου, Κύπρος και Ρουμανία εναντίον. Η Κύπρος επανέλαβε μετά την έκδοση της απόφασης ότι εξακολουθεί να αναγνωρίζει το Κόσοβο ως τμήμα της Σερβίας, σε αντίθεση με την Αθήνα που προτίμησε μάλλον ασαφή θέση.
Την ανεξαρτησία υποστήριξαν με παρεμβάσεις τους οι ΗΠΑ, οι μεγάλες δυτικές χώρες και μερικές μουσουλμανικές, οι τελευταίες για λόγους μάλλον μουσουλμανικής ή αλληλεγγύης προς τις ΗΠΑ. Το πιο αστείο από τα επιχειρήματα που διατυπώθηκαν ήταν αυτό των ίδιων των Κοσοβάρων, που υποστήριξαν ότι μοναδικός σκοπός των διαπραγματεύσεων ήταν να συμφωνήσουν οι Σέρβοι με την ανεξαρτησία! Γερμανοί και Ολλανδοί επικαλέσθηκαν, σε μια προσπάθεια απόδοσης στοιχειώδους συνοχής στην άποψή τους, στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης. Το Βερολίνο, που πρωταγωνίστησε στην αιματηρή γιουγκοσλαβική διάλυση, ανεκάλυψε μάλιστα και ένα καινοφανές “κριτήριο αποτελεσματικότητας”, υποστηρίζοντας ότι το Κόσοβο έχει “ιδιότητες οικοδόμησης έθνους”.
Οι Βρετανοί, που γνωρίζουν τι μπορεί να σημαίνει η επίκλησή του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση παγκοσμίως, ήταν πολύ ασαφέστεροι στη θέση τους, κάνοντας λόγο για το κοινό ευρωπαϊκό μέλλον Κοσόβου και Σερβίας. Οι ΗΠΑ ζήτησαν από το Δικαστήριο περίπου να κάνει ότι θέλει, αλλά να μην πειράξει τη δήλωση ανεξαρτησίας του Κοσόβου. Στο νομικό μέρος είπαν ότι το Κόσοβο ήταν εσωτερική περιοχή της Σερβίας και άρα δεν ισχύει για αυτό η υποχρέωση των κρατών σε σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας άλλων κρατών (σύμφωνα με αυτή τη λογική μπορεί κάθε επαρχία κράτους να κηρύσσει, με την υποστήριξη τρίτων κρατών, την ανεξαρτησία της, αρκεί να διαλέγει “σωστά” με ποιους θα συμμαχήσει). Μόνο η Ισπανία, από τα μεγάλα δυτικά κράτη, αντιτάχθηκε στην ανεξαρτησία του Κοσόβου, προφανώς λόγου και του φόβου για τη δική της ακεραιότητα.
Εκτός Δύσης και ορισμένων Μουσουλμάνων Συμμάχων της, η Ρωσία, η Κίνα, τα κράτη της Λατινικής Αμερικής, αλλά και το αφρικανικό Μπουρούντι, με μακρά και πικρή πείρα δυτικών επεμβάσεων, υπερασπίστηκαν σθεναρά την αρχή της εδαφικής ακεραιότητας, υπογραμμίζοντας ότι το δικαίωμα αυτοδιάθεσης ισχύει μόνο στα πλαίσια αντιαποικιακών αγώνων. Στις παρεμβάσεις τους ήταν πολύ έκδηλος ο φόβος για την εξέλιξη ενός κόσμου χωρίς δίκαιο, όπου μια συμμαχία ισχυρών κρατών διεκδικεί για τον εαυτό της το δικαίωμα να επεμβαίνει όπου και όπως νομίζει, χωρίς συμφωνία του ΟΗΕ, για να ξαναγράφει τα σύνορα, την ιστορία και την τύχη του κόσμου.
Κόσμος του Επενδυτή, 31.7.2010
Τρίτη 3 Αυγούστου 2010
H ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Σε ένα ξέσπασμα θυμού, ο συνήθως πολύ πειθαρχικός και συγκρατημένος Υπουργός Μεταφορών Δημήτρης Ρέππας είπε, απευθυνόμενος στον “Υπερπρωθυπουργό”, εκ της ιδιότητός του ως “τοποτηρητή” της τρόικας, Γιώργο Παπακωνσταντίνου ότι “οι ιδέες, το ΠΑΣΟΚ και η Ελλάδα” θα υπάρχουν και μετά το μνημόνιο.
Oρθότερο θα ήταν νάλεγε ότι “οι ιδέες, το ΠΑΣΟΚ και η Ελλάδα” πρέπει να υπάρχουν και μετά το Μνημόνιο. Οι ιδέες μοιάζουν πεθαμένες εδώ και πολύ καιρό, το ΠΑΣΟΚ δύσκολα βλέπει κανείς πως θα επιβιώσει μετά από αυτή την περιπέτεια, ενώ ζητούμενο παραμένει δυστυχώς και η ύπαρξη της Ελλάδας, με τη μορφή τουλάχιστο που τη γνωρίσαμε κατά τον 20ό αιώνα. Μόνο μια πολύ ισχυρή, εναργής και έγκαιρη επέμβαση του ελληνικού λαού και τμημάτων τουλάχιστον της πολιτικής ελίτ του, αν εκδηλωθεί, θα μπορέσει να αποτρέψει κατστροφικές εξελίξεις.
Ο ελληνικός λαός βρίσκεται σήμερα ενώπιον κινδύνων μεγαλύτερων, όχι μικρότερων, από αυτούς που αντιμετώπισε το καλοκαίρι του 1974. Αναφερόμαστε, στο άρθρο αυτό, αποκλειστικά στους εξωτερικούς κινδύνους, όχι στην βαθιά εσωτερική, οικονομική και ευρωπαϊκή-διεθνή κρίση. Που, όχι μόνο συνιστούν από μόνες τους σοβαρότατες απειλές για την Ελλάδα, αλλά και αλληλεπιδρούν πολύπλευρα με τις εξωτερικές απειλές.
Στην Κύπρο απειλείται η ίδια η υπόσταση του κυπριακού κράτους, στην Ελλάδα η κυριαρχία, η ανεξαρτησία και διπλωματική ισχύς του ελληνικού. Αν η υπαγωγή σε διεθνή οικονομική εποπτεία κλονίζει όση “εσωτερική” λαϊκή κυριαρχία διαθέτουμε, οι κυοφορούμενες “ρυθμίσεις” σε Αιγαίο-Κύπρο απειλούν την “εξωτερική” κυριαρχία, ασφάλεια και ζωτικά εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Κύπρος και Ελλάδα βρίσκονται σήμερα σε καμπή ανάλογη, ίσως πιο επικίνδυνη, από αυτή που βρέθηκαν παραμονές του αμερικανοχουντικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, το 1974.
Το 1973-74, η Τουρκία άνοιγε τον κύκλο των διεκδικήσεων, αμφισβητώντας το καθεστώς της Λωζάννης στο Αιγαίο και καταλαμβάνοντας τη μισή Κύπρο. Τώρα, επιδιώκει να ολοκληρώσει τον κύκλο, επιβάλλοντας τελικά τις ρυθμίσεις που επιδιώκει σε Αιγαίο, Κύπρο, Θράκη. Τέτοιες ρυθμίσεις οδηγούν στο τέλος του νεοελληνικού (και κυπριακού) κράτους, με τη μορφή τουλάχιστο που τα γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα.
Η Άγκυρα επιδιώκει επίσης να άρει με τον τρόπο αυτό το κυριότερο εμπόδιο για την ένταξή της στην ΕΕ, που είναι το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές διαφορές. Μια τέτοια ένταξη θα αφαιρούσε από την Ελλάδα ένα σημαντικό στρατηγικό της πλεονέκτημα: ότι ανήκει σε μια ισχυρή Ένωση, στην οποία δεν ανήκει η Τουρκία.
Αυτό που κάνει ακόμα πιο επικίνδυνες για την Ελλάδα αυτές τις πολιτικές, είναι το ότι συνδέονται όχι μόνο με τον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά και με την έμμονη ιδέα και επιδίωξη της Δύσης, υπό τη μορφή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στο παρελθόν, υπό τη μορφή μιας άλλης, πιο πολυεθνικής “Αυτοκρατορίας” σήμερα (στον ηγετικό πυρήνα της οποίας συμμετέχουν ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ, διεθνείς τράπεζες κ.α.), να ελέγξει απολύτως τον άφθαστης στρατηγικής αξίας ελληνικό και κυπριακό χώρο, να τον στερήσει από τα μέσα της ανεξαρτησίας του, αποτρέποντας και οποιαδήποτε προσέγγιση με τη Ρωσία. Μια τέτοια προσέγγιση είναι ο διαχρονικός εφιάλτης Λονδίνου και Ουάσιγκτον, τουλάχιστο επί δύο αιώνες. Ειρήσθω εν παρόδω, τα δύο αυτά κέντρα ποτέ δεν αντιμετώπισαν το ελληνικό και το τουρκικό έθνος ως πλήρη, ‘κανονικά’ τμήματα της Δύσης, με τελευταία εκδήλωση αυτής της τάσης τις ιδέες Χάντιγκτον.
Επιπλέον, η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ συνιστά κεντρική αμερικανική στρατηγική που αποσκοπεί, αφενός να ολοκληρώσει τη διάλυση της Ευρώπης, αφετέρου να αυξήσει την εξάρτηση του τουρκικού κράτους από τις δυτικές δομές. Επειδή αυτή η ένταξη προκαλεί αντιδράσεις σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ιδίως Γαλλία και Γερμανία, προσφέρει στην Αθήνα τη δυνατότητα σύναψης ισχυρών συμμαχιών. Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό, γιατί η τουρκική ένταξη έχει μετατραπεί, εκτός από μεγάλη ιδέα του Σταίητ Ντηπάρτμεντ, και σε μεγάλη ιδέα της ελληνικής κυβέρνησης!
Η φανατική, δογματική, άνευ ανταλλαγμάτων ελληνική προσήλωση στην τουρκική ένταξη , έχει ως αποτέλεσμα μεγάλη απομόνωση της Αθήνας. Η Ελλάδα έχει καταφέρει να αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση και από αυτούς που ωφελούνται από την πολιτική της (HΠΑ, Βρετανία, Τουρκία) και από τον γαλλογερμανικό άξονα!
Η σύνδεση των τουρκικών με ευρύτερες “αυτοκρατορικές” στρατηγικές κάνει ασφαλώς πιο δύσκολα και περίπλοκα τα πράγματα, δεν στερεί όμως τον ελληνικό λαό και τα κράτη του από τις απαραίτητες δυνάμεις για να αμυνθούν στην Τουρκία. Μια τέτοια άμυνα δεν προσκρούει στην έλλειψη μέσων ή στον συσχετισμό δυνάμεων, ακόμα και σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Προσκρούει αφενός μεν στο φοβικό σύνδρομο έναντι της Άγκυρας, αφετέρου δε και κυρίως στη διαχρονική απροθυμία, για να το πούμε ευγενικά, των ελληνικών-κυπριακών ελίτ να συγκρουσθούν σε οποιοδήποτε ζήτημα με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, ακόμα κι όταν κινδυνεύουν θανάσιμα ζωτικά ελληνικά συμφέροντα!
Η κατάσταση είναι σήμερα πιο επικίνδυνη από το παρελθόν, και γιατί τα μέσα είναι διαφορετικά από το 1973-74. Τώρα, δεν έχουμε να κάνουμε με τον κίνδυνο μιας στρατιωτικής εισβολής, που είναι φυσικά μια τραγική εξέλιξη, αλλά κινητοποιεί τον λαό που δέχεται την επίθεση και προκαλεί την διεθνή κοινή γνώμη. Αντιμετωπίζουμε μια ειρηνική, πολύ πιο έμμεση, και γι΄ αυτό πολύ πιο επικίνδυνη, πολιτικο-διπλωματική και ιδεολογική επίθεση, η απάντηση στην οποία εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις ιδιότητες, ιδιαίτερα τον βαθμό ανεξαρτησίας των ηγεσιών Ελλάδας-Κύπρου. Εκεί όμως είναι συνήθως η αχίλλειος πτέρνα της Ελλάδας.
Το 1973-74, οι Αγγλοαμερικανοί χρησιμοποίησαν τους Έλληνες “εθνικόφρονες” και “ενωτικούς”, εναντίον του έθνους και της ένωσης. Κορόιδεψαν τον Ιωαννίδη με τον ίδιο τρόπο που οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί σύμβουλοί του κορόιδεψαν τον Σαακασβίλι το 2008 (μια υπόθεση μάλιστα στην οποία ενεπλάκη κατά τα φαινόμενα και ο φίλος και συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου, ΄Αλεξ Ρόντος). Και στις δύο περιπτώσεις, έσπρωξαν δύο εθνικιστές ηγέτες σε μια εξτρεμιστική περιπέτεια, που κατέστρεψε μεν τις χώρες τους, εξυπηρέτησε όμως τα δικά τους συμφέροντα.
Αν τότε χρησιμοποίησαν τον εθνικισμό, τώρα επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τον “διεθνισμό”, τον “κοσμοπολιτισμό”, τη διάθεση προσέγγισης με την Τουρκία, το κύρος της κυπριακής αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ και του ονόματος Παπανδρέου, για την πραγματοποίηση σκοπών που είναι θεμελιωδώς αντίθετοι με τους ίδιους τους ιστορικούς λόγους γέννησης και ύπαρξης Αριστεράς και ΠΑΣΟΚ. Τα μέσα και οι δυνάμεις είναι πολύ διαφορετικά, η επιδίωξη όμως παραμένει η ίδια: η απόσπαση της Κύπρου και του Αιγαίου από την κυριαρχία του ελληνικού λαού, που νομίμως και δικαίως την ασκεί ή την διεκδικεί.
Στον Ιωαννίδη και τον Σαακασβίλι υποσχέθηκαν την εκπλήρωση εθνικών πόθων, όπως η ένωση Ελλάδας-Κύπρου ή η αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Γεωργίας. Στους Παπανδρέου και Χριστόφια υπόσχονται Βραβεία Νόμπελ για την λύση του Κυπριακού και τη νέα ελληνοτουρκική φιλία. Επιδιώκουν να κρύψουν την ουσία των ρυθμίσεων που θέλουν να “πουλήσουν” στον ελληνικό λαό πίσω από φιλειρηνικές ουτοπίες.
Δεν λείπουν και οι, συνήθως υφέρπουσες απειλές, που αφήνεται να εννοηθούν, όπως με την τελευταία έκθεση του STRATFOR, για το κόστος μιας αντίστασης. Παρόλο που όλη η νεώτερη ελληνική ιστορία είναι αψευδής μάρτυς του πως η έλλειψη ανεξαρτησίας και η άκριτη, πειθήνια ταύτιση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας με δυτικά συμφέροντα, υπήρξε η άμεση αιτία για τις μεγαλύτερες καταστροφές της ελληνικής ιστορίας, περιλαμβανομένου του εμφυλίου, των συνθηκών Ζυρίχης/Λονδίνου και της εισβολής του 1974. Τα “Nαι” των ηγετών του πλήρωσε πολύ ακριβά ένας λαός που επανειλημμένα μεγαλούργησε με τα “’Oχι” του.
Μια προσεκτική ματιά στις συζητούμενες ρυθμίσεις για την Κύπρο και το Αιγαίο επιβεβαιώνει ότι πίσω από το “τυρί” της ειρήνης και της φιλίας, κρύβεται μια θανάσιμη “φάκα” για τον ελληνικό λαό. Γι΄ αυτά όμως σε επόμενο άρθρο.
Επίκαιρα, 29.7.2010
konstantakopoulos.blogspot.com
Σε ένα ξέσπασμα θυμού, ο συνήθως πολύ πειθαρχικός και συγκρατημένος Υπουργός Μεταφορών Δημήτρης Ρέππας είπε, απευθυνόμενος στον “Υπερπρωθυπουργό”, εκ της ιδιότητός του ως “τοποτηρητή” της τρόικας, Γιώργο Παπακωνσταντίνου ότι “οι ιδέες, το ΠΑΣΟΚ και η Ελλάδα” θα υπάρχουν και μετά το μνημόνιο.
Oρθότερο θα ήταν νάλεγε ότι “οι ιδέες, το ΠΑΣΟΚ και η Ελλάδα” πρέπει να υπάρχουν και μετά το Μνημόνιο. Οι ιδέες μοιάζουν πεθαμένες εδώ και πολύ καιρό, το ΠΑΣΟΚ δύσκολα βλέπει κανείς πως θα επιβιώσει μετά από αυτή την περιπέτεια, ενώ ζητούμενο παραμένει δυστυχώς και η ύπαρξη της Ελλάδας, με τη μορφή τουλάχιστο που τη γνωρίσαμε κατά τον 20ό αιώνα. Μόνο μια πολύ ισχυρή, εναργής και έγκαιρη επέμβαση του ελληνικού λαού και τμημάτων τουλάχιστον της πολιτικής ελίτ του, αν εκδηλωθεί, θα μπορέσει να αποτρέψει κατστροφικές εξελίξεις.
Ο ελληνικός λαός βρίσκεται σήμερα ενώπιον κινδύνων μεγαλύτερων, όχι μικρότερων, από αυτούς που αντιμετώπισε το καλοκαίρι του 1974. Αναφερόμαστε, στο άρθρο αυτό, αποκλειστικά στους εξωτερικούς κινδύνους, όχι στην βαθιά εσωτερική, οικονομική και ευρωπαϊκή-διεθνή κρίση. Που, όχι μόνο συνιστούν από μόνες τους σοβαρότατες απειλές για την Ελλάδα, αλλά και αλληλεπιδρούν πολύπλευρα με τις εξωτερικές απειλές.
Στην Κύπρο απειλείται η ίδια η υπόσταση του κυπριακού κράτους, στην Ελλάδα η κυριαρχία, η ανεξαρτησία και διπλωματική ισχύς του ελληνικού. Αν η υπαγωγή σε διεθνή οικονομική εποπτεία κλονίζει όση “εσωτερική” λαϊκή κυριαρχία διαθέτουμε, οι κυοφορούμενες “ρυθμίσεις” σε Αιγαίο-Κύπρο απειλούν την “εξωτερική” κυριαρχία, ασφάλεια και ζωτικά εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού.
Κύπρος και Ελλάδα βρίσκονται σήμερα σε καμπή ανάλογη, ίσως πιο επικίνδυνη, από αυτή που βρέθηκαν παραμονές του αμερικανοχουντικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, το 1974.
Το 1973-74, η Τουρκία άνοιγε τον κύκλο των διεκδικήσεων, αμφισβητώντας το καθεστώς της Λωζάννης στο Αιγαίο και καταλαμβάνοντας τη μισή Κύπρο. Τώρα, επιδιώκει να ολοκληρώσει τον κύκλο, επιβάλλοντας τελικά τις ρυθμίσεις που επιδιώκει σε Αιγαίο, Κύπρο, Θράκη. Τέτοιες ρυθμίσεις οδηγούν στο τέλος του νεοελληνικού (και κυπριακού) κράτους, με τη μορφή τουλάχιστο που τα γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα.
Η Άγκυρα επιδιώκει επίσης να άρει με τον τρόπο αυτό το κυριότερο εμπόδιο για την ένταξή της στην ΕΕ, που είναι το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές διαφορές. Μια τέτοια ένταξη θα αφαιρούσε από την Ελλάδα ένα σημαντικό στρατηγικό της πλεονέκτημα: ότι ανήκει σε μια ισχυρή Ένωση, στην οποία δεν ανήκει η Τουρκία.
Αυτό που κάνει ακόμα πιο επικίνδυνες για την Ελλάδα αυτές τις πολιτικές, είναι το ότι συνδέονται όχι μόνο με τον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά και με την έμμονη ιδέα και επιδίωξη της Δύσης, υπό τη μορφή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στο παρελθόν, υπό τη μορφή μιας άλλης, πιο πολυεθνικής “Αυτοκρατορίας” σήμερα (στον ηγετικό πυρήνα της οποίας συμμετέχουν ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ, διεθνείς τράπεζες κ.α.), να ελέγξει απολύτως τον άφθαστης στρατηγικής αξίας ελληνικό και κυπριακό χώρο, να τον στερήσει από τα μέσα της ανεξαρτησίας του, αποτρέποντας και οποιαδήποτε προσέγγιση με τη Ρωσία. Μια τέτοια προσέγγιση είναι ο διαχρονικός εφιάλτης Λονδίνου και Ουάσιγκτον, τουλάχιστο επί δύο αιώνες. Ειρήσθω εν παρόδω, τα δύο αυτά κέντρα ποτέ δεν αντιμετώπισαν το ελληνικό και το τουρκικό έθνος ως πλήρη, ‘κανονικά’ τμήματα της Δύσης, με τελευταία εκδήλωση αυτής της τάσης τις ιδέες Χάντιγκτον.
Επιπλέον, η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ συνιστά κεντρική αμερικανική στρατηγική που αποσκοπεί, αφενός να ολοκληρώσει τη διάλυση της Ευρώπης, αφετέρου να αυξήσει την εξάρτηση του τουρκικού κράτους από τις δυτικές δομές. Επειδή αυτή η ένταξη προκαλεί αντιδράσεις σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ιδίως Γαλλία και Γερμανία, προσφέρει στην Αθήνα τη δυνατότητα σύναψης ισχυρών συμμαχιών. Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό, γιατί η τουρκική ένταξη έχει μετατραπεί, εκτός από μεγάλη ιδέα του Σταίητ Ντηπάρτμεντ, και σε μεγάλη ιδέα της ελληνικής κυβέρνησης!
Η φανατική, δογματική, άνευ ανταλλαγμάτων ελληνική προσήλωση στην τουρκική ένταξη , έχει ως αποτέλεσμα μεγάλη απομόνωση της Αθήνας. Η Ελλάδα έχει καταφέρει να αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση και από αυτούς που ωφελούνται από την πολιτική της (HΠΑ, Βρετανία, Τουρκία) και από τον γαλλογερμανικό άξονα!
Η σύνδεση των τουρκικών με ευρύτερες “αυτοκρατορικές” στρατηγικές κάνει ασφαλώς πιο δύσκολα και περίπλοκα τα πράγματα, δεν στερεί όμως τον ελληνικό λαό και τα κράτη του από τις απαραίτητες δυνάμεις για να αμυνθούν στην Τουρκία. Μια τέτοια άμυνα δεν προσκρούει στην έλλειψη μέσων ή στον συσχετισμό δυνάμεων, ακόμα και σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Προσκρούει αφενός μεν στο φοβικό σύνδρομο έναντι της Άγκυρας, αφετέρου δε και κυρίως στη διαχρονική απροθυμία, για να το πούμε ευγενικά, των ελληνικών-κυπριακών ελίτ να συγκρουσθούν σε οποιοδήποτε ζήτημα με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, ακόμα κι όταν κινδυνεύουν θανάσιμα ζωτικά ελληνικά συμφέροντα!
Η κατάσταση είναι σήμερα πιο επικίνδυνη από το παρελθόν, και γιατί τα μέσα είναι διαφορετικά από το 1973-74. Τώρα, δεν έχουμε να κάνουμε με τον κίνδυνο μιας στρατιωτικής εισβολής, που είναι φυσικά μια τραγική εξέλιξη, αλλά κινητοποιεί τον λαό που δέχεται την επίθεση και προκαλεί την διεθνή κοινή γνώμη. Αντιμετωπίζουμε μια ειρηνική, πολύ πιο έμμεση, και γι΄ αυτό πολύ πιο επικίνδυνη, πολιτικο-διπλωματική και ιδεολογική επίθεση, η απάντηση στην οποία εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις ιδιότητες, ιδιαίτερα τον βαθμό ανεξαρτησίας των ηγεσιών Ελλάδας-Κύπρου. Εκεί όμως είναι συνήθως η αχίλλειος πτέρνα της Ελλάδας.
Το 1973-74, οι Αγγλοαμερικανοί χρησιμοποίησαν τους Έλληνες “εθνικόφρονες” και “ενωτικούς”, εναντίον του έθνους και της ένωσης. Κορόιδεψαν τον Ιωαννίδη με τον ίδιο τρόπο που οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί σύμβουλοί του κορόιδεψαν τον Σαακασβίλι το 2008 (μια υπόθεση μάλιστα στην οποία ενεπλάκη κατά τα φαινόμενα και ο φίλος και συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου, ΄Αλεξ Ρόντος). Και στις δύο περιπτώσεις, έσπρωξαν δύο εθνικιστές ηγέτες σε μια εξτρεμιστική περιπέτεια, που κατέστρεψε μεν τις χώρες τους, εξυπηρέτησε όμως τα δικά τους συμφέροντα.
Αν τότε χρησιμοποίησαν τον εθνικισμό, τώρα επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τον “διεθνισμό”, τον “κοσμοπολιτισμό”, τη διάθεση προσέγγισης με την Τουρκία, το κύρος της κυπριακής αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ και του ονόματος Παπανδρέου, για την πραγματοποίηση σκοπών που είναι θεμελιωδώς αντίθετοι με τους ίδιους τους ιστορικούς λόγους γέννησης και ύπαρξης Αριστεράς και ΠΑΣΟΚ. Τα μέσα και οι δυνάμεις είναι πολύ διαφορετικά, η επιδίωξη όμως παραμένει η ίδια: η απόσπαση της Κύπρου και του Αιγαίου από την κυριαρχία του ελληνικού λαού, που νομίμως και δικαίως την ασκεί ή την διεκδικεί.
Στον Ιωαννίδη και τον Σαακασβίλι υποσχέθηκαν την εκπλήρωση εθνικών πόθων, όπως η ένωση Ελλάδας-Κύπρου ή η αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Γεωργίας. Στους Παπανδρέου και Χριστόφια υπόσχονται Βραβεία Νόμπελ για την λύση του Κυπριακού και τη νέα ελληνοτουρκική φιλία. Επιδιώκουν να κρύψουν την ουσία των ρυθμίσεων που θέλουν να “πουλήσουν” στον ελληνικό λαό πίσω από φιλειρηνικές ουτοπίες.
Δεν λείπουν και οι, συνήθως υφέρπουσες απειλές, που αφήνεται να εννοηθούν, όπως με την τελευταία έκθεση του STRATFOR, για το κόστος μιας αντίστασης. Παρόλο που όλη η νεώτερη ελληνική ιστορία είναι αψευδής μάρτυς του πως η έλλειψη ανεξαρτησίας και η άκριτη, πειθήνια ταύτιση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας με δυτικά συμφέροντα, υπήρξε η άμεση αιτία για τις μεγαλύτερες καταστροφές της ελληνικής ιστορίας, περιλαμβανομένου του εμφυλίου, των συνθηκών Ζυρίχης/Λονδίνου και της εισβολής του 1974. Τα “Nαι” των ηγετών του πλήρωσε πολύ ακριβά ένας λαός που επανειλημμένα μεγαλούργησε με τα “’Oχι” του.
Μια προσεκτική ματιά στις συζητούμενες ρυθμίσεις για την Κύπρο και το Αιγαίο επιβεβαιώνει ότι πίσω από το “τυρί” της ειρήνης και της φιλίας, κρύβεται μια θανάσιμη “φάκα” για τον ελληνικό λαό. Γι΄ αυτά όμως σε επόμενο άρθρο.
Επίκαιρα, 29.7.2010
konstantakopoulos.blogspot.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)