Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μου θυμίζετε έναν χαρακτήρα του Μπουνιουέλ, είπα στον Βάσκο ευρωβουλευτή που καθόταν απέναντί μου στο τραπέζι, πριν μερικούς μήνες, εντυπωσιασμένος ευχάριστα από τη γνησιότητα της αστικής αξιοπρέπειας που απέπνεε ή, ίσως, ποιος ξέρει, γιατί ένοιωθα ότι ο χαρακτήρας του επεβίωνε του αξιώματός του. Και, όντως, μου θύμιζε ένα πρόσωπο στην «Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας». Του άρεσε του συνομιλητή μου που ήξερα τον Μπουνιουέλ, άρχισε να μιλάει για τους μεγάλους του ισπανικού κινηματογράφου, τούπα κι εγώ ότι με συγκινεί τώρα λιγότερο η στράτευση «με το ζόρι» του μεγάλου σουρεαλιστή, ίσως απαραίτητη στον καιρό της, απότι, ας πούμε, το ταλέντο ενός Οφίλς. Βοηθούσε βλέπετε και το καλό κρασί, φαινόταν ευχαριστημένος πούφευγε λίγο από την απίστευτη ανοητολογία και κοινοτυπία των σημερινών Ευρωπαίων πολιτικών, για να κουβεντιάσει πράγματα κάποιας αξίας. Φεύγοντας με κύτταξε με μια ήρεμη μελαγχολία, ίσως γιατί πίστευε ότι ήταν ολότελα ανήμπορος και μούπε σε έναν τόνο κάπως οριστικό: «Καρικατούρες εθνών είμαστε!» Το επανέλαβε δυό-τρεις φορές το μήνυμα, με επιμονή σχεδόν Ροβινσώνα Κρούσου, σα να φοβόταν ότι μπορεί να μην του έδινα την πρέπουσα σημασία, λες και ήλπιζε ότι εγώ μπορούσα κάτι να το κάνω.
Δεν χρειαζόταν. Θυμήθηκα πολλές φορές τις «καρικατούρες» του, παρακολουθώντας την εξέλιξη μιας ευρωπαϊκής κρίσης, που τείνει να γίνει μητέρα όλων των κρίσεων. Εντυπωσιασμένος όχι μόνο από τη σοβαρότητά της, αλλά περισσότερο από το πώς ξεγύμνωσε τη γελοιότητα, την παρακμή, πιο επικίνδυνη από την ίδια την κρίση, ευρωπαϊκών θεσμών και πολιτικών. Τι να πει κανείς, πώς να χαρακτηρίσει π.χ. έναν αξιωματούχο όπως τον ‘Ολι Ρεν, κοτζάμ Επίτροπο, πούρθε να πει στη Βουλή ότι χαλάει τις Κυριακές του με την Ελλάδα; Προφανώς, δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην ‘Ενωση, στην ηγεσία της οποίας συμμετέχει. Αντιστρόφως, τι μέλλον έχει μια ‘Ενωση με ανθρώπους όπως ο Ρεν στην ηγεσία της;
Μάλλον κανένα, είναι η εκτίμηση του δημογράφου Εμμανουέλ Τοντ, ενός από τους «τελευταίους διανοούμενους» στη χώρα του Ντεκάρτ. Εισηγητής της φόρμουλας του «κοινωνικού ρήγματος», υποσχόμενος τη γεφύρωση του οποίου κέρδισε ο Ζακ Σιράκ τις προεδρικές εκλογές του 1995, ο Τοντ δίνει σήμερα μόνο 10% πιθανότητα στη μη διάλυση της ευρωζώνης! Σε συνέντευξή του στο «Μαριάν», με τίτλο «Να μη γονατίσουμε μπροστά στη Γερμανία», ασκεί δριμύτατη κριτική στη στάση Σαρκοζί απέναντι στο Βερολίνο και τους επαίνους Φιγιόν για τη γερμανική λιτότητα. Το να τη θεωρούμε μοντέλο, λέει, με πρόσχημα ότι δεν πρέπει να κληρονομήσουμε το εθνικό μας χρέος στα παιδιά μας, ισοδυναμεί με το να τους κληρονομήσουμε μια κοινωνία χωρίς βιομηχανία, κάτι που είναι πολύ χειρότερο. Και αμφισβητεί τη μακροχρόνια βιωσιμότητα των γερμανικών εξαγωγών όχι στην Ευρώπη, αλλά απέναντι στις αναδυόμενες χώρες. Εφαρμοζόμενη στη Γαλλία, η πολιτική γερμανικής λιτότητας, ισχυρού νομίσματος και μια «θανάσιμη διαδικασία αποχρέωσης» θα αποτελειώσει τη βιομηχανία, υπογραμμίζει, πόσο μάλλον εφαρμοζόμενη σε μια χώρα με δείκτη γεννήσεων 2 έναντι 1,3 της γηράσκουσας Γερμανίας.
Στο ερώτημα αν υπάρχει έξοδος από τον ευρωπαϊκό εφιάλτη, απαντάει: «Οι χαρακτήρες των εθνών ριζοσπαστικοποιούνται από τις ελεύθερες ανταλλαγές που αντιπαραθέτουν έθνη και κουλτούρες. Θα αρκούσε στην πραγματικότητα να δημιουργηθεί ένας οικονομικός χώρος στον οποίο οι μισθοί θα προστατεύονταν και η ζήτηση θα αυξανόταν, για να σταματήσουν οι διαφορές Γάλλων και Γερμανών (αλλά επίσης Ιταλών και Ισπανών, Πολωνών και Πορτογάλλων κλπ.) να οδηγούν σε εμπορικούς πολέμους. Στα πράγματα, ο παροξυσμός των εθνικών διαφορών οδηγεί στην έκρηξη του ευρώ. Θα μπορούσαμε όμως να βγούμε από τα πάνω από αυτή την κρίση, με την εγκαθίδρυση ενός ευρωπαϊκού προστατευτισμού, μόνου ικανού να σώσει το κοινό νόμισμα και που θα μπορούσε να ευνοήσει τη γερμανική βιομηχανία…Δυστυχώς όμως πάμε στην έκρηξη του ευρώ».
Ορισμένοι στο Παρίσι φοβούνται ότι μπορεί η Γερμανία νάχει στο νου της την δική της έξοδο από το ευρώ, με αφορμή π.χ. μια ενδεχόμενη ισπανική κρίση την άνοιξη (ήδη ο Θαπατέρο μιάζει να δρομολογεί την αποχώρησή του από τα δύσκολα!) και τα κολοσσιαία ποσά που θα απαιτηθούν τότε. Είτε το πιστεύουν, είτε το αφήνουν να επικρέμαται ως Δαμόκλειος Σπάθη, χρησιμοποιούν τον φόβο ως πρόσχημα για να ευθυγραμμίσουν την γαλλική πολιτική της Γαλλίας πίσω από τη Γερμανία. Είναι τέτοια η μανία της καταπολέμησης των ελλειμμάτων, ειλικρινής ή, το πιθανότερο, εμπνευσμένη από το χρηματιστικό κεφάλαιο, που θέλει να κατοχυρωθεί απέναντι στο ενδεχόμενο «σεισάχθειας», μερικής διαγραφής του χρέους, που καταλήγουν ακόμα και μεγάλα ονόματα να διηγούνται ανοησίες. ‘Όπως ο Αλάν Μινκ, σύμβουλος του Σαρκοζί, που ήδη φλερτάρει με τη Μαρτίν Ομπρί, του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Είπε ότι ο πατέρας του, 102 χρόνων, νοσηλεύθηκε στην εντατική επί 15 μέρες και διερωτήθηκε αν δεν πρέπει αυτό να μας προβληματίσει και να αντληθούν πόροι από την περιουσία ή την κληρονομιά του ασθενούς. Το πολύ γαρ του χρέους. μωραίνει άνθρωπο… Μια τέτοια ατμόσφαιρα πρωτοφανούς σύγχυσης στο παζάρι βλέπει και η… αλεπού, ο Στρως Καν δηλαδή, κι ετοιμαζεται για προεδρικός υποψήφιος. ‘Όπως εξομολογήθηκε τελευταία σε συνεργάτη του, από τη μια η γαλλική ελίτ τον χρειάζεται για να καθυστερήσει δυο-τρία χρόνια την κοινωνική έκρηξη που φοβάται, από την άλλη οι Σοσιαλιστές θα τον ακολουθήσουν, παρόλο που δεν απουσιάζουν όσοι ειρωνεύονται τα «σοσιαλιστικά διαπιστευτήρια» του επικεφαλής του ΔΝΤ!
‘Οσο όμως περισσότερο οι γαλλικές ελίτ επικαλούνται τις γερμανικές επιτυχίες ή τον φόβο μοναχικής πορείας του Βερολίνου, τόσο τροφοδοτούν, άθελά τους, τα «αντιευρωπαϊκά» αισθήματα, ξυπνώντας και την τεράστια, αν και μη ομολογούμενη, λανθάνουσα επιφύλαξη των Γάλλων απέναντι στους Γερμανούς. Η κόρη του Λε Πέν, με 17% πρόθεση ψήφου και 30% θετική εικόνα στην κοινή γνώμη (!) άρπαξε τη μπάλα στον αέρα και εκστρατεύει υπέρ εξόδου από το ευρώ. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στην άκροδεξιά, ο προβληματισμός για το ευρώ είναι πολύ ευρύτερος, σε σημείο που η Φιγκαρό να νοιώσει την ανάγκη να κάνει πρώτο της θέμα τις «καταστροφές» που θα επέφερε γαλλική επιστροφή στο φράγκο.
Πολλοί παρατηρητές δεν συμμερίζονται εκτιμήσεις για γερμανική πρόθεση «αποχώρησης», ή δημιουργίας δύο ευρωζωνών, βόρειας και νότιας, με τη Γαλλία στη δεύτερη. Υπενθυμίζουν τα τεράστια πολιτικά και οικονομικά κέρδη του Βερολίνου από ευρωζώνη και ΕΕ και το κόστος ενδεχόμενης διάλυσής της. (Αυτό, βέβαια, δεν ισχύει αναγκαστικά για ενδεχόμενη «αποβολή» Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλλίας). Το Βερολίνο, λένε, δεν θέλει να διαλύσει, θέλει να κυριαρχήσει στην ευρωζώνη. Θέλει να επιβάλει και μέχρι τώρα επιβάλει τους δικούς του κανόνες, χρησιμοποιώντας εκτεταμένα τις μεθόδους του εκβιασμού και συμμαχώντας με το «διάβολο» των «αγορών», που χρησιμοποίησε ως «χωροφυλακή» της ευρωζώνης. Μόνο που είναι πάντα πολύ ακριβό το τίμημα για τον Φάουστ. Τι ακριβώς κάνουμε; διερωτάται τώρα η οικονομική Χάντελσμπλατ. Μήπως επιβάλουμε στην περιφέρεια όρους σαν εκείνους που επέβαλαν σε μας οι νικητές του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου (προκαλώντας τον 2ο);
‘Όπως βέβαια έγινε τόσο πολλές φορές στην ιστορία, το γερμανικό σχέδιο μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα. Κάποιος από τους εκβιαζόμενους, μπορεί να μην πάει πάσο και να τινάξει όλη τη «μπάγκα» στον αέρα, δεδομένης της τεράστιας αλληλεξάρτησης ακόμα και πολύ μεγάλων από πολύ μικρούς «παίκτες». ‘Όχι μόνο είναι τρομερές οι κοινωνικές συνέπειες των προγραμμάτων λιτότητας, αλλά δεν εξασφαλίζουν καν την αποπληρωμή του χρέους, με αποτέλεσμα οι «αγορές», ανήσυχες για τα χαρτιά στα θησαυροφυλάκιά τους, να συνεχίζουν να πιέζουν σπρεντ, επιτόκια, αξιολογήσεις πιστοληπτικής ικανότητας και αγορά CDS. ‘Ηδη, η εμπιστοσύνη στο ευρώ και η συνοχή της ΕΕ έχουν δεχθεί το μεγαλύτερο πλήγμα της ιστορίας τους.
Επιπλέον, όλες οι γερμανικές ιδέες δεν αντιμετωπίζουν δύο βασικά προβλήματα της ευρωζώνης: πρώτον, την αδυναμία της να διατηρήσει μακροχρόνια ανάπτυξη και ευημερία, χωρίς επαναρρύθμιση του κεφαλαίου και προστασία απέναντι σε ζώνες πολύ χαμηλότερων αμοιβών, δεύτερον, ότι δεν είναι μακροχρόνια διατηρήσιμη μια κατάσταση που οδηγεί σε διαρκή απόκλιση Βορρά και Νότου της Ευρώπης, μόνιμου πλεονάσματος από δω, ελλείμματος από κει, κάτι που επεσήμανε με έμφαση ο Κέυνς ήδη στη διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς. H Ευρώπη χειάζεται επιεγόντως Κέυνς, \η λατρεία όμως των αγορών και τα συμφέροντα των παικτών, στα κέντρα εξουσίας, την εμποδίζει, μέχρι τώρα, να τον ξαναανακαλύψει.
Νέες προβοκάτσιες της Μπιλντ με την Ελλάδα
Ξανά με τη χώρα μας τάβαλε η Μπιλντ, που επανειλημμένα έχει επικριθεί, μάλλον σωστά, ως η βρομερότερη εφημερίδα στον κόσμο. «Αν μείνει η Ελλάδα, γκρεμίζεται το ευρώ» τιτλοφορεί το θέμα της, για το οποίο αφορμή δίνουν οι εκτιμήσεις στελέχους της εταιρείας Pimco, από τους μεγαλύτερους επενδυτές σε ομόλογα, σύμφωνα με τις οποίες είναι απαραίτητη η «προσωρινή» έξοδος Ελλάδας, Ιρλανδίας και Πορτογαλλίας από την ευρωζώνη. Η εκτίμηση αναφέρεται σε τρεις χώρες, η Μπιλντ όμως, που πρωταγωνίστησε στις περσινές συκοφαντικές καμπάνιες κατά της Ελλάδας, μας έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση.
Διαγραφή χρεών και κόντρα ΕΚΤ-Ιρλανδίας
Η συνθήκη του Μάαστριχτ προβλέπει την «ανεξαρτησία» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από τα κράτη-μέλη της ΕΕ, κατ’ επέκτασιν, και από τους λαούς της Ευρώπης! Βεβαίως πολλοί αμφιβάλλουν για το κατά πόσον η ανεξάρτητη από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις τράπεζα του κ. Τρισέ, είναι τόσο ανεξάρτητη όσο ισχυρίζεται και από τους κατόχους χρηματιστικού κεφαλαίου, αν δηλαδή δεν παίζει τον ρόλο «συλλογικού τραπεζίτη» της Ευρώπης.
Η κρίση όμως, όσο βαθαίνει, τόσο και αποκαλύπτει την πραγματική λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών. Γιατί, όπως φαίνεται, δεν είναι η ανεξαρτησία της ΕΚΤ που κινδυνεύει από τα κράτη, αλλά μάλλον η ανεξαρτησία των κρατών που κινδυνεύει από την ΕΚΤ, αφανές και μη εκλεγόμενο μεν, πραγματικό δε κέντρο της ευρωπαϊκής εξουσίας. Η κρίση στις σχέσεις ανάμεσα στο ίδρυμα του κ. Τρισέ και το Δουβλίνο αποδεικνύει του λόγου του ασφαλές.
Με μια πρωτοφανή, και ως προς τη μορφή, και ως προς το περιεχόμενο «απανταχούσα», η ΕΚΤ απαιτεί από την ιρλανδική κυβέρνηση «αποσαφήνιση» για το ότι το άρθρο 61 του ιρλανδικού νομοσχέδιου για τη «σταθεροποίηση των πιστωτικών ιδρυμάτων» δεν θα βλάψει «τα δικαιώματα της ΕΚΤ». Το άρθρο 61 προβλέπει ότι η ιρλανδική κυβέρνηση, που προτίθεται να εθνικοποιήσει όλες τις τράπεζες του νησιού, θα μπορεί να επιβάλει το «κούρεμα» (hair-cut) που επιθυμεί στους κατόχους χρέους, χρέους μετασχηματίσιμου σε μετοχές. Με άλλα λόγια, από τη στιγμή που θα τεθεί σε ισχύ ο νόμος, θα μπορεί να υποτιμηθεί όλο το χρέος των τραπεζών.
Μόνο που η ΕΚΤ αποδέχεται τους τίτλους αυτού του χρέους ως εγγυήσεις για τις πιστωτικές διευκολύνσεις της. Δεν είναι γνωστό πόσους τέτοιους τίτλους διαθέτει σήμερα η ΕΚΤ, ενώ εκφράζονται και αμφιβολίες για τον ισολογισμό της ιρλανδικής κεντρικής τράπεζας που, εδώ κι ένα μήνα, τροφοδοτεί με μεγάλη ρευστότητα τις τράπεζες. Ο Gilles Moec της Deutsche Bank πιστεύει ότι υπάρχει «εν δυνάμει τρύπα», τόσο στον ισολογισμό της Ιρλανδικής, όσο και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και εξηγεί με το ιρλανδικό νομοσχέδιο την απόφαση της ΕΚΤ να αυξήσει το κεφάλαιό της κατά πέντε δις. Το μήνυμα ελήφθη πάντως στο Δουβλίνο, που υπόσχεται τροποποίηση του επίμαχου άρθρου. Ανεξάρτητα όμως από το τι θα γίνει, καθίσταται όλο και πιο προφανές για μεγάλο αριθμό παρατηρητών ότι είναι και αδύνατη και μη ορθή, από άποψη και δικαιοσύνης και οικονομικής αποτελεσματικότητας, η αποπληρωμή του συνόλου του «βουνού χρέους» και ότι, η λογικότερη λύση, θα ήταν η παραγραφή μέρους του. Κάτι, βεβαίως, που ουδόλως καθησυχάζει τις «αγορές».
Κόσμος του Επενδυτή, 24.12.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010
Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
ΝΕΟΙ ΘΡΙΑΜΒΟΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Επίκαιρα, 22.12.2010
Χαίρομαι τον Πρωθυπουργό. ‘Ότι και να συμβαίνει στη χώρα, εκείνος παρουσιάζεται, όπως καλή ώρα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ τις προάλλες, γεμάτος αισιοδοξία και πεποίθηση ότι κάνει το σωστό και σώζει την Ελλάδα. Φίλοι που έχουν την ευκαιρία να τον βλέπουν κάπου-κάπου, μου λένε ότι μόνο μια πίκρα έχει: πιστεύει ότι οι ‘Ελληνες είμαστε αγνώμονες, δεν του αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες που κάνει για μας.
Τι να πω εγώ τώρα; Η πραγματικότητα με υπερβαίνει, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Αν πάντως, λέω, αν, έχει βρεθεί, εκεί κατά Αμερική μεριά, ίσως και Ισραήλ, δεν ξέρω, κάνα φάρμακο, κάνα σπρέι, κάνα χάπι που κάνει τον άνθρωπο διαρκώς αισιόδοξο και σίγουρο, ε, είναι κρίμα να το κρατάνε οι πολιτικοί μας για τον εαυτό τους. Αδέρφια, το χρειαζόμαστε και μεις! Γιατί μας αφήνετε με τα Λεξοτανίλ και τα αντικαταθλιπτικά; Και δεν κάνουν και τίποτα, αν ξεχαστείς και δεις ειδήσεις στις 8.
Ακούγοντας τον Πρωθυπουργό, άρχισα να αμφιβάλλω για την ψυχική μου υγεία. Μήπως πάσχω από «καταστροφίτιδα» κι εγώ, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ (αυτό δεν προσήψε ο Παπανδρέου στον Τσίπρα;) Μήπως έχω υπερευαισθησία; Μπας και με επηρέασαν οι φυλλάδες πούγραψαν ότι διπλασιάστηκαν επί μνημονίου οι αυτοκτονίες; Μήπως ζηλεύω Δρούτσα και Γερουλάνο, θάθελα νάμαι στη θέση τους και όχι στη δική μου; Μήπως είμαι αντιδραστικός;
Αυτά σκεφτόμουν με ανησυχία, που έγινε πανικός όταν, κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση, έπεσα στον κ. Μακρυπίδη του ΠΑΣΟΚ. Αγόρευε στη Βουλή περιγράφοντας πως, αυτός ο προϋπολογισμός, αφού περάσουν οι πρώτες δυσκολίες, θα οδηγήσει την Ελλάδα στην απογείωση. Οι τελευταίες αντιστάσεις μου κατέρρευσαν. Κατάλαβα ότι, για να φοβάμαι ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει το φάσμα της καταστροφής, ενώ η χώρα ετοιμάζεται να απογειωθεί, δεν πάσχω προφανώς από απλή ψυχική διαταραχή. Βρίσκομαι στα πρόθυρα βαριάς και βαθιάς, ίσως ανεπίστρεπτης νοητικής διαταραχής. Χάνω τον πυρήνα της προσωπικότητάς μου. Θυμήθηκα ότι, πολλά χρόνια πριν, η σοβιετική ψυχιατρική είχε ανακαλύψει αυτό τον μηχανισμό ψυχικού νοσήματος και έχωνε στα τρελλάδικα όσους πίστευαν ότι υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε παράδεισο και υπαρκτό. ‘Ηταν οπωσδήποτε πρόοδος, εν σχέσει με τον αστικό στρατό, όπου σε έκλειναν στο πειθαρχείο αν δεν φώναζες «πετάει ο γάιδαρος». Το χειρότερο από όλα δεν σας τόπα: μετά την αγόρευση Μακρυπίδη, βρήκα εξαιρετικά συμπαθή και λογικό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Αποφάσισα να αντισταθώ. Πήρα μία-μία τις εφημερίδες των τελευταίων ημερών και τις ξαναδιάβασα με άλλο μάτι. Σιγά-σιγά ξεδιπλώθηκε μπροστά μου η νέα πραγματικότητα, η νέα Ελλάδα που ετοιμάζεται να απογειωθεί. Δεν υπήρχε μέρα που η ελπίδα δεν ξεφύτρωνε όχι από μία, από πολλές ειδήσεις. Τι να πρωτοπρολάβει κανείς; Τέτοιο ανορθωτικό έργο δεν έγινε ποτέ στην ιστορία της χώρας, ούτε επί Βενιζέλου. ‘Όχι ένα άρθρο, τόμοι επί τόμων θα χρειάζονταν για να παρουσιάσουν τόσα πολλά που γίνονται για την Ελλάδα. Και θα γινόντουσαν και περισσότερα, αν ορισμένοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν έβαζαν εμπόδια στην κυβέρνηση, όπως όταν εμπόδισαν τον κ. Παπακωνσταντίνου να χαρίσει 20 και πλέον δις βεβαιωμένων φόρων, να ανασάνει η οικονομία! Μόνο την περαίωση κατάφερε τελικά να περαιώσει, αυτό το τεράστιο πλυντήριο, και δεν είναι βέβαια μικρό κατόρθωμα. Αν ο Τσάβες μιλάει για σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, εδώ θα μιλήσουμε για καταπολέμηση φοροδιαφυγής τον 22ο.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, το αυτοκίνητο. Με κάποια καθυστέρηση, είναι αλήθεια, η κυβέρνηση στράφηκε αποφασιστικά στην ανάπτυξη, ενισχύοντας παραγωγή και ευημερία των Ελλήνων, με ένα νέο πρόγραμμα απόσυρσης αυτοκινήτων και μείωσης της φορολογίας στα πολυτελή. Είναι αδύνατον να περιγραφούν οι πολλές ευεργετικές συνέπειες αυτού του μέτρου. Πρώτον, ενισχύονται οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, που θα γλυκάνει την Μέρκελ και θα οδηγήσει περισσότερους Γερμανούς τουρίστες στην Ελλάδα. Η Αθήνα δείχνει έμπρακτα αλληλεγγύη με τον γερμανικό λαό, αποφεύγοντας να εμποδίζει, με επαχθείς φόρους και απουσία κρατικών κινήτρων αγοράς αυτοκινήτων, την αιμοδότηση των εταίρων μας με ελληνικό εθνικό πλούτο, ή ότι έχει απομείνει τέλος πάντων. Χτυπάει έτσι εμπράκτως, με το γενναίο παράδειγμα της πολιτικής για το αυτοκίνητο, και τους τσιφούτηδες εθνικιστές, και τους ανυπόφορους λαϊκιστές και τους μίζερους γκρινιάρηδες, τους μικροσυνταξιούχους δηλαδή, ανάπηρους, τυφλούς, πολύτεκνους και άλλες ενοχλητικές κατηγορίες, που, αντί να διαμαρτύρονται για τις περικοπές, καλό θα ήταν να αποβάλουν τη νοοτροπία επιδοτούμενου επαίτη.
Με την ευκαιρία να πούμε κι αυτό. Καιρός είναι να στραφούν οι αόμματοι και τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην υγιή επιχειρηματικότητα, αντί να τα περιμένουν όλα από το κράτος, αιώνιοι τεμπέληδες. ‘Οσο για τους πολύτεκνους, τι διάολο, με τόσο εργατικό δυναμικό που διαθέτουν, στα επιδόματα πρέπει να στηρίζονται; Για τα ΚΑΠΗ τι να πω εγώ; Τάπε όλα ο κ. Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, εντοπίζοντας στον θεσμό αυτό, που, εδώ που τα λέμε κακώς υπάρχει, ένα από τα βασικά δεινά της ελληνικής οικονομίας. Ο κ. Προβόπουλος βούλωσε έτσι το στόμα των ανεκδιήγητων δημαγωγών, πούχουν βάλει στο στόχαστρο τους τραπεζίτες (ευτυχώς πήρανε την Κατσέλη από αυτό το υπουργείο και ησύχασαν), τους λαθρεμπόρους, συγνώμη εμπόρους καυσίμων και διάφορες άλλες παραγωγικές κατηγορίες. Πάντως εγώ τον κ. Διοικητή, με αυτές τις καταπληκτικές, τόσο οξυδερκείς και διεισδυτικές αναλύσεις, τον κόβω να γίνεται ο δεύτερος ‘Ελληνας, μετά τον Πισσαρίδη, με Βραβείο Νόμπελ Οικονομίας.
Τέλος πάντων, ας ξαναγυρίσουμε στο αυτοκίνητο. Επιτέλους σας έλεγα, η κυβέρνηση αποκατέστησε την πιο βασική εθνική μας αξία, τον συνεκτικό ιστό των λαϊκών, μικροαστικών και νεοπλουτικών οραμάτων μας και τη θέση που πρέπει να έχει, στην κοινωνία και την οικονομία, η συμπαθής τάξη των εισαγωγέων αυτοκινήτων. Γιατί μπορεί σήμερα να έχουμε τον μεγαλύτερο στόλο Καγιέν κατ’ άτομο, αλλά δύσκολο τόχεις να παρακμάσεις αύριο; Πως θα ανέβουμε τις κακοτράχαλες ραχούλες του Κολωνακίου, χωρίς αυτά τα θηριώδη, κατάμαυρα τζιπ, τι τζιπ, θωρακισμένα είναι, με αισθητική νεκροφόρας και βιάγκρα στο συρταράκι του συνοδηγού;
Οι εισαγωγείς αυτοκινήτων και οι εργολάβοι οικοδομών έφτιαξαν το μεγαλείο, το απίστευτο κάλλος, την εξαίρετη οικολογία της μεταπολεμικής Αθήνας και Ελλάδας, αυτοί έστρωσαν με άφθονο μπετόν και άσφαλτο τα στέρεα θεμέλια της μεταπολεμικής ευημερίας που και σήμερα απολαμβάνουμε. Αυτοί συνέβαλαν, όσο κανείς άλλος, στη μοναδική σε όλη την Ευρώπη πολεοδομική/οικολογική καινοτομία του λεκανοπεδίου της Αττικής. Αυτές οι κοινωνικές κατηγορίες, μαζί ασφαλώς με τους διαπλεκόμενους εργολήπτες, μας έσωσαν από τη γελοιότητα των εκτεταμένων σιδηροδρομικών δικτύων, στην οποία κατέφυγαν όλες οι καθυστερημένες ευρωπαϊκές χώρες. (Ευτυχώς και σε αυτόν τον τομέα πρωτοπορεί παγκοσμίως η κυβέρνηση, καταργώντας όσα μπορεί από τα δρομολόγια). Είναι ντροπή για τη χώρα να εμφανίζεται αγνώμων, έναντι κοινωνικών κατηγοριών που, κανονικά, πρέπει να θεωρούνται εθνικοί ευεργέτες.
Στο σημείο αυτό βέβαια πρέπει να πούμε ότι αυτές οι τεράστιες πρόοδοι απλώς συνεχίζονται με την κυβέρνηση Παπανδρέου. Η τιμή για την υποστήριξη αυτών των πολιτικών ανήκει διαχρονικά σε όλο το πολιτικό φάσμα, ακόμα και στην αριστερά, που ξέρει να ιεραρχεί και δεν είχε ποτέ αμφιβολία τι θα διαλέξει μεταξύ του ονείρου του έλληνα μικροαστού (και του δικού της) και των ανοησιών διαφόρων οικολογούντων. Η Αθήνα στα αυτοκίνητα, η Ελλάδα στους εισαγωγείς και τους εργολάβους, θα μπορούσε νάναι το έμβλημα αυτής της ευρύτατης συναίνεσης, με ή χωρίς μνημόνιο.
‘Ισως βέβαια, ακόμα πιο σπουδαία πρωτοβουλία της κυβέρνησης, είναι η απόφαση να πουλήσει το δημόσιο. Και πρώτα-πρώτα τα κρατικά λαχεία. Σίγουρο και άκοπο χρήμα; καλύτερα να το πάρει κανένας «επενδυτής», να του κάνει χρηστή χρήση, παρά να πηγαίνουν τα λεφτά στο δημόσιο, να διαφθείρονται οι υπάλληλοι με μισθούς και οι συνταξιούχοι με συντάξεις. Καταπληκτική κι η άλλη ιδέα της κυβέρνησης: να ξαναγυρίσει την ΟΥΛΕΝ.
Παλληκάρια μη σταματάτε! Μη σας αποτρέπει τίποτα! Είναι δύσκολος και ανηφορικός ο δρόμος που πήρατε για τη σωτηρία της Πατρίδας, αλλά είναι ωραίος ο αγώνας! Μη σταματάτε! Μη σας εμποδίσουν οι γνωστές συκοφαντίες, ότι τάχα μου προβλέπετε γρήγορα να τελειώνει το έργο και βιάζεστε να κάνετε τη μεγάλη μπάζα, προτού φύγετε στο εξωτερικό. Μη σας αποτρέπουν οι εκδηλώσεις του όχλου, όταν ξεμοναχιάζει πολιτικούς ή εργατοπατέρες. Μπροστά, να σώσετε την πατρίδα.
‘Ενας από τους ευφυέστερους και πιο αδίστακτους Υπουργούς αυτής της κυβέρνησης λέγεται ότι εξομολογήθηκε τον φόβο του: Αν αποτύχουμε, θα πάμε στο Γουδί. Μήπως, έτσι που πάμε, χρειαστεί στο τέλος να πούμε «από το στόμα σου και στου λαού τ’ αυτί»;
konstantakopoulos.blogspot.com
Επίκαιρα, 22.12.2010
Χαίρομαι τον Πρωθυπουργό. ‘Ότι και να συμβαίνει στη χώρα, εκείνος παρουσιάζεται, όπως καλή ώρα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ τις προάλλες, γεμάτος αισιοδοξία και πεποίθηση ότι κάνει το σωστό και σώζει την Ελλάδα. Φίλοι που έχουν την ευκαιρία να τον βλέπουν κάπου-κάπου, μου λένε ότι μόνο μια πίκρα έχει: πιστεύει ότι οι ‘Ελληνες είμαστε αγνώμονες, δεν του αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες που κάνει για μας.
Τι να πω εγώ τώρα; Η πραγματικότητα με υπερβαίνει, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Αν πάντως, λέω, αν, έχει βρεθεί, εκεί κατά Αμερική μεριά, ίσως και Ισραήλ, δεν ξέρω, κάνα φάρμακο, κάνα σπρέι, κάνα χάπι που κάνει τον άνθρωπο διαρκώς αισιόδοξο και σίγουρο, ε, είναι κρίμα να το κρατάνε οι πολιτικοί μας για τον εαυτό τους. Αδέρφια, το χρειαζόμαστε και μεις! Γιατί μας αφήνετε με τα Λεξοτανίλ και τα αντικαταθλιπτικά; Και δεν κάνουν και τίποτα, αν ξεχαστείς και δεις ειδήσεις στις 8.
Ακούγοντας τον Πρωθυπουργό, άρχισα να αμφιβάλλω για την ψυχική μου υγεία. Μήπως πάσχω από «καταστροφίτιδα» κι εγώ, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ (αυτό δεν προσήψε ο Παπανδρέου στον Τσίπρα;) Μήπως έχω υπερευαισθησία; Μπας και με επηρέασαν οι φυλλάδες πούγραψαν ότι διπλασιάστηκαν επί μνημονίου οι αυτοκτονίες; Μήπως ζηλεύω Δρούτσα και Γερουλάνο, θάθελα νάμαι στη θέση τους και όχι στη δική μου; Μήπως είμαι αντιδραστικός;
Αυτά σκεφτόμουν με ανησυχία, που έγινε πανικός όταν, κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση, έπεσα στον κ. Μακρυπίδη του ΠΑΣΟΚ. Αγόρευε στη Βουλή περιγράφοντας πως, αυτός ο προϋπολογισμός, αφού περάσουν οι πρώτες δυσκολίες, θα οδηγήσει την Ελλάδα στην απογείωση. Οι τελευταίες αντιστάσεις μου κατέρρευσαν. Κατάλαβα ότι, για να φοβάμαι ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει το φάσμα της καταστροφής, ενώ η χώρα ετοιμάζεται να απογειωθεί, δεν πάσχω προφανώς από απλή ψυχική διαταραχή. Βρίσκομαι στα πρόθυρα βαριάς και βαθιάς, ίσως ανεπίστρεπτης νοητικής διαταραχής. Χάνω τον πυρήνα της προσωπικότητάς μου. Θυμήθηκα ότι, πολλά χρόνια πριν, η σοβιετική ψυχιατρική είχε ανακαλύψει αυτό τον μηχανισμό ψυχικού νοσήματος και έχωνε στα τρελλάδικα όσους πίστευαν ότι υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε παράδεισο και υπαρκτό. ‘Ηταν οπωσδήποτε πρόοδος, εν σχέσει με τον αστικό στρατό, όπου σε έκλειναν στο πειθαρχείο αν δεν φώναζες «πετάει ο γάιδαρος». Το χειρότερο από όλα δεν σας τόπα: μετά την αγόρευση Μακρυπίδη, βρήκα εξαιρετικά συμπαθή και λογικό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Αποφάσισα να αντισταθώ. Πήρα μία-μία τις εφημερίδες των τελευταίων ημερών και τις ξαναδιάβασα με άλλο μάτι. Σιγά-σιγά ξεδιπλώθηκε μπροστά μου η νέα πραγματικότητα, η νέα Ελλάδα που ετοιμάζεται να απογειωθεί. Δεν υπήρχε μέρα που η ελπίδα δεν ξεφύτρωνε όχι από μία, από πολλές ειδήσεις. Τι να πρωτοπρολάβει κανείς; Τέτοιο ανορθωτικό έργο δεν έγινε ποτέ στην ιστορία της χώρας, ούτε επί Βενιζέλου. ‘Όχι ένα άρθρο, τόμοι επί τόμων θα χρειάζονταν για να παρουσιάσουν τόσα πολλά που γίνονται για την Ελλάδα. Και θα γινόντουσαν και περισσότερα, αν ορισμένοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν έβαζαν εμπόδια στην κυβέρνηση, όπως όταν εμπόδισαν τον κ. Παπακωνσταντίνου να χαρίσει 20 και πλέον δις βεβαιωμένων φόρων, να ανασάνει η οικονομία! Μόνο την περαίωση κατάφερε τελικά να περαιώσει, αυτό το τεράστιο πλυντήριο, και δεν είναι βέβαια μικρό κατόρθωμα. Αν ο Τσάβες μιλάει για σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, εδώ θα μιλήσουμε για καταπολέμηση φοροδιαφυγής τον 22ο.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, το αυτοκίνητο. Με κάποια καθυστέρηση, είναι αλήθεια, η κυβέρνηση στράφηκε αποφασιστικά στην ανάπτυξη, ενισχύοντας παραγωγή και ευημερία των Ελλήνων, με ένα νέο πρόγραμμα απόσυρσης αυτοκινήτων και μείωσης της φορολογίας στα πολυτελή. Είναι αδύνατον να περιγραφούν οι πολλές ευεργετικές συνέπειες αυτού του μέτρου. Πρώτον, ενισχύονται οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, που θα γλυκάνει την Μέρκελ και θα οδηγήσει περισσότερους Γερμανούς τουρίστες στην Ελλάδα. Η Αθήνα δείχνει έμπρακτα αλληλεγγύη με τον γερμανικό λαό, αποφεύγοντας να εμποδίζει, με επαχθείς φόρους και απουσία κρατικών κινήτρων αγοράς αυτοκινήτων, την αιμοδότηση των εταίρων μας με ελληνικό εθνικό πλούτο, ή ότι έχει απομείνει τέλος πάντων. Χτυπάει έτσι εμπράκτως, με το γενναίο παράδειγμα της πολιτικής για το αυτοκίνητο, και τους τσιφούτηδες εθνικιστές, και τους ανυπόφορους λαϊκιστές και τους μίζερους γκρινιάρηδες, τους μικροσυνταξιούχους δηλαδή, ανάπηρους, τυφλούς, πολύτεκνους και άλλες ενοχλητικές κατηγορίες, που, αντί να διαμαρτύρονται για τις περικοπές, καλό θα ήταν να αποβάλουν τη νοοτροπία επιδοτούμενου επαίτη.
Με την ευκαιρία να πούμε κι αυτό. Καιρός είναι να στραφούν οι αόμματοι και τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην υγιή επιχειρηματικότητα, αντί να τα περιμένουν όλα από το κράτος, αιώνιοι τεμπέληδες. ‘Οσο για τους πολύτεκνους, τι διάολο, με τόσο εργατικό δυναμικό που διαθέτουν, στα επιδόματα πρέπει να στηρίζονται; Για τα ΚΑΠΗ τι να πω εγώ; Τάπε όλα ο κ. Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, εντοπίζοντας στον θεσμό αυτό, που, εδώ που τα λέμε κακώς υπάρχει, ένα από τα βασικά δεινά της ελληνικής οικονομίας. Ο κ. Προβόπουλος βούλωσε έτσι το στόμα των ανεκδιήγητων δημαγωγών, πούχουν βάλει στο στόχαστρο τους τραπεζίτες (ευτυχώς πήρανε την Κατσέλη από αυτό το υπουργείο και ησύχασαν), τους λαθρεμπόρους, συγνώμη εμπόρους καυσίμων και διάφορες άλλες παραγωγικές κατηγορίες. Πάντως εγώ τον κ. Διοικητή, με αυτές τις καταπληκτικές, τόσο οξυδερκείς και διεισδυτικές αναλύσεις, τον κόβω να γίνεται ο δεύτερος ‘Ελληνας, μετά τον Πισσαρίδη, με Βραβείο Νόμπελ Οικονομίας.
Τέλος πάντων, ας ξαναγυρίσουμε στο αυτοκίνητο. Επιτέλους σας έλεγα, η κυβέρνηση αποκατέστησε την πιο βασική εθνική μας αξία, τον συνεκτικό ιστό των λαϊκών, μικροαστικών και νεοπλουτικών οραμάτων μας και τη θέση που πρέπει να έχει, στην κοινωνία και την οικονομία, η συμπαθής τάξη των εισαγωγέων αυτοκινήτων. Γιατί μπορεί σήμερα να έχουμε τον μεγαλύτερο στόλο Καγιέν κατ’ άτομο, αλλά δύσκολο τόχεις να παρακμάσεις αύριο; Πως θα ανέβουμε τις κακοτράχαλες ραχούλες του Κολωνακίου, χωρίς αυτά τα θηριώδη, κατάμαυρα τζιπ, τι τζιπ, θωρακισμένα είναι, με αισθητική νεκροφόρας και βιάγκρα στο συρταράκι του συνοδηγού;
Οι εισαγωγείς αυτοκινήτων και οι εργολάβοι οικοδομών έφτιαξαν το μεγαλείο, το απίστευτο κάλλος, την εξαίρετη οικολογία της μεταπολεμικής Αθήνας και Ελλάδας, αυτοί έστρωσαν με άφθονο μπετόν και άσφαλτο τα στέρεα θεμέλια της μεταπολεμικής ευημερίας που και σήμερα απολαμβάνουμε. Αυτοί συνέβαλαν, όσο κανείς άλλος, στη μοναδική σε όλη την Ευρώπη πολεοδομική/οικολογική καινοτομία του λεκανοπεδίου της Αττικής. Αυτές οι κοινωνικές κατηγορίες, μαζί ασφαλώς με τους διαπλεκόμενους εργολήπτες, μας έσωσαν από τη γελοιότητα των εκτεταμένων σιδηροδρομικών δικτύων, στην οποία κατέφυγαν όλες οι καθυστερημένες ευρωπαϊκές χώρες. (Ευτυχώς και σε αυτόν τον τομέα πρωτοπορεί παγκοσμίως η κυβέρνηση, καταργώντας όσα μπορεί από τα δρομολόγια). Είναι ντροπή για τη χώρα να εμφανίζεται αγνώμων, έναντι κοινωνικών κατηγοριών που, κανονικά, πρέπει να θεωρούνται εθνικοί ευεργέτες.
Στο σημείο αυτό βέβαια πρέπει να πούμε ότι αυτές οι τεράστιες πρόοδοι απλώς συνεχίζονται με την κυβέρνηση Παπανδρέου. Η τιμή για την υποστήριξη αυτών των πολιτικών ανήκει διαχρονικά σε όλο το πολιτικό φάσμα, ακόμα και στην αριστερά, που ξέρει να ιεραρχεί και δεν είχε ποτέ αμφιβολία τι θα διαλέξει μεταξύ του ονείρου του έλληνα μικροαστού (και του δικού της) και των ανοησιών διαφόρων οικολογούντων. Η Αθήνα στα αυτοκίνητα, η Ελλάδα στους εισαγωγείς και τους εργολάβους, θα μπορούσε νάναι το έμβλημα αυτής της ευρύτατης συναίνεσης, με ή χωρίς μνημόνιο.
‘Ισως βέβαια, ακόμα πιο σπουδαία πρωτοβουλία της κυβέρνησης, είναι η απόφαση να πουλήσει το δημόσιο. Και πρώτα-πρώτα τα κρατικά λαχεία. Σίγουρο και άκοπο χρήμα; καλύτερα να το πάρει κανένας «επενδυτής», να του κάνει χρηστή χρήση, παρά να πηγαίνουν τα λεφτά στο δημόσιο, να διαφθείρονται οι υπάλληλοι με μισθούς και οι συνταξιούχοι με συντάξεις. Καταπληκτική κι η άλλη ιδέα της κυβέρνησης: να ξαναγυρίσει την ΟΥΛΕΝ.
Παλληκάρια μη σταματάτε! Μη σας αποτρέπει τίποτα! Είναι δύσκολος και ανηφορικός ο δρόμος που πήρατε για τη σωτηρία της Πατρίδας, αλλά είναι ωραίος ο αγώνας! Μη σταματάτε! Μη σας εμποδίσουν οι γνωστές συκοφαντίες, ότι τάχα μου προβλέπετε γρήγορα να τελειώνει το έργο και βιάζεστε να κάνετε τη μεγάλη μπάζα, προτού φύγετε στο εξωτερικό. Μη σας αποτρέπουν οι εκδηλώσεις του όχλου, όταν ξεμοναχιάζει πολιτικούς ή εργατοπατέρες. Μπροστά, να σώσετε την πατρίδα.
‘Ενας από τους ευφυέστερους και πιο αδίστακτους Υπουργούς αυτής της κυβέρνησης λέγεται ότι εξομολογήθηκε τον φόβο του: Αν αποτύχουμε, θα πάμε στο Γουδί. Μήπως, έτσι που πάμε, χρειαστεί στο τέλος να πούμε «από το στόμα σου και στου λαού τ’ αυτί»;
konstantakopoulos.blogspot.com
Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010
ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
Στις 27.11 δημοσιεύσαμε, από κοινού με τον Σταύρο Λυγερό, ένα άρθρο για τις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις στον Κ.τ.Ε. Το άρθρο προκάλεσε την οργίλη απάντηση του Υπουργείου Εξωτερικών, δύο μέρες αργότερα, και την ανταπάντησή μας, στην οποία το Υπουργείο είχε την ευφυία να μην ξανααπαντήσει. Αναρτούμε στη συνέχεια τα δύο άρθρα και την ανακοίνωση του Υπουργείου.
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
ΣΤΟ ΦΩΣ ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ
(Κόσμος του Επενδυτή 27.11.2010)
Σε πολύ πιο προχωρημένο στάδιο απ’ ότι αναγνωρίζει δημοσίως η κυβέρνηση Παπανδρέου βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας-Τουρκίας για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσογείου. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από πρόσφατο (1η Νοεμβρίου 2010) άκρως απόρρητο έγγραφο της Δ1 Διεύθυνσης του Υπουργείου Εξωτερικών (ΟΗΕ, Διεθνείς Οργανισμοί και Διασκέψεις), τα κυριότερα αποσπάσματα του οποίου δημοσιεύει σήμερα ο “Κόσμος του Επενδυτή”.
Το έγγραφο με τίτλο «Απεικόνιση των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην ανατολική Μεσόγειο» έχει αποδέκτη τον Α’ Γενικό Διευθυντή (αρμόδιος για τις Πολιτικές Υποθέσεις) κ. Τρύφωνα Παρασκευόπουλο και κοινοποιείται στο γραφείο του υπουργού κ. Δημήτρη Δρούτσα. Συντάχθηκε για να απαντήσει σε ερωτήματα που έχουν εγερθεί στην πορεία των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών, γεγονός που επιτρέπει την εξαγωγή συμπερασμάτων για για τη βάση και το περιεχόμενο των διμερών διαπραγματεύσεων.
Η πρώτη αποκάλυψη είναι ότι η τουρκική πλευρά απαιτεί η διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στην ανατολική Μεσόγειο να είναι ξεχωριστή από τη διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Δεν πρόκειται για διαδικαστικό ζήτημα. Ουσιαστικά, η Άγκυρα επιχειρεί να αποσυνδέσει το νησιώτικο σύμπλεγμα του Καστελορίζου από τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα και να το εμφανίσει σαν αποκομμένες νησίδες, οι οποίες επικάθινται σε τουρκική υφαλοκρηπίδα, προκειμένου να αμφισβητήσει το νομικό δικαίωμα αυτών των νησιών να έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).
Ας σημειωθεί ότι η γεωγραφική θέση του Καστελορίζου και της Στρογγύλης επηρεάζει καθοριστικά τα όρια της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο. Για την ακρίβεια (όπως φαίνεται και στον συνημμένο χάρτη) επιτρέπει στην Ελλάδα να διεκδικήσει την εκμετάλλευση μία μεγάλης θαλάσσιας έκτασης, στο υπέδαφος της οποίας υπάρχουν σοβαρότατες ενδείξεις πως υπάρχουν πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Το εν λόγω έγγραφο εκφράζει κατηγορηματική αντίθεση στο ενδεχόμενο ξεχωριστής διαπραγμάτευσης για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου. Πηγές που είναι σε θέση να γνωρίζουν, ισχυρίζονται ότι η κατηγορηματική αυτή θέση, όπως και μία σειρά ακόμα θέσεις που εκφράζονται στο έγγραφο έχουν ενοχλήσει το γενικό διευθυντή πολιτικών υποθέσεων και το γενικό γραμματέα του υπουργείου Εξωτερικών κ. Ιωάννη-Αλέξιο Ζέππο. Σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες, οι δύο ανωτέρω αξιωματούχοι ήθελαν ανεπίσημες απαντήσεις κι όχι μία αναλυτική έγγραφη και τεκμηριωμένη απάντηση, η οποία εκ των πραγμάτων δημιουργεί υπηρεσιακό προηγούμενο. Αυτό δεν θα είχε σημασία εάν η ελληνική πλευρά ήταν αποφασισμένη να απορρίψει κατηγορηματικά την τουρκική απαίτηση για ξεχωριστή διαπραγμάτευση, όπως και άλλες απαιτήσεις. Καλό θα ήταν επ’ αυτού να υπάρξει επίσημη απάντηση από το υπουργείο Εξωτερικών.
Από το κείμενο εμμέσως πλην σαφώς τεκμαίρεται ότι η όλη διαπραγμάτευση διεξάγεται επί της βασικής διεκδίκησης της Τουρκίας, που είναι η άρνηση αναγνώρισης του δικαιώματος των νησιών να έχουν υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Η Άγκυρα επιδιώκει να επιβάλλει ως βάση της διαπραγμάτευσης την αρχή της "ευθυδικίας", η οποία παρακάμπτει τις γενικές αρχές του Δικαίου της Θάλασσας. Το έγγραφο δίνει τεκμηριωμένη απάντηση, επικαλούμενο την υφιστάμενη νομολογία και τις διαφοροποιήσεις που έχουν σημειωθεί στον τρόπο αντιμετώπισης τέτοιων ζητημάτων από το Διεθνές Δικαστήριο.
Μεγάλη εντύπωση προξενεί το γεγονός ότι, ενώ η Τουρκία κινητοποιεί κάθε είδους πραγματικό, πολιτικό και νομικό όπλο, μεγιστοποιώντας τις διεκδικήσεις της, η ελληνική πλευρά συμπεριφέρεται με εγκληματική αμέλεια, αν πρόκειται μόνο για αμέλεια. Είναι απολύτως ενδεικτικό ότι δεν έχει περάσει στην ελληνική νομοθεσία το σύγχρονο ορισμό της υφαλοκρηπίδας, που έχει προκύψει από τη συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας. Αν και έχει όχι μόνο εθνικό συμφέρον, αλλά και σχετική συμβατική υποχρέωση, διατηρεί μέχρι σήμερα τον πολύ πιο περιοριστικό ορισμό του 1958, ο οποίος περιορίζει την υφαλοκρηπίδα μέχρι το σημείο που το βάθος φθάνει τα 200 μέτρα. Ας σημειωθεί ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος επικαλέσθηκε προσφάτως τον εθνικά ασύμφορο και νομικά ξεπερασμένο αυτόν ορισμό, γεγονός που εκ των πραγμάτων αποδυναμώνει την ελληνική διαπραγματευτική θέση.
Μία δεύτερη "αμέλεια" είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει υποβάλλει χάρτες με τα υποθετικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ στα αρμόδια όργανα του ΟΗΕ, παρότι η Υδρογραφική Υπηρεσία του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού έχει ετοιμάσει τέτοιους χάρτες. Έχει υποβάλει μόνο τις συμφωνίες με την Ιταλία και την Αλβανία, οι οποίες αφορούν το Ιόνιο. Είναι αξιοσημείωτο ότι για τις υπόλοιπες θαλάσσιες περιοχές υπάρχουν χάρτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και χάρτες τρίτων χωρών, οι οποίοι απεικονίζουν τα υποθετικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ, χρησιμοποιώντας την αρχή της μέσης γραμμής.
Στο έγγραφο διατυπώνεται η γενική εκτίμηση ότι η πάγια ελληνική θέση είναι νομικά ισχυρή. Το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει ρητά ότι δεν έχουν δικαίωμα υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ μόνο οι ακατοίκητοι «βράχοι». Σ’ ορισμένες περιπτώσεις έχει υιοθετηθεί και η αρχή της αναλογικότητας, η οποία περιορίζει την υφαλοκρηπίδα απομονωμένων νησίδων, όταν η εφαρμογή του κανόνα της μέσης γραμμής προκαλεί μεγάλη δυσαναλογία στην κατανομή της υφαλοκρηπίδας μεταξύ μίας νησίδας και του παρακείμενου ηπειρωτικού κράτους.
Ήταν στοιχειώδες η Ελλάδα να εισέλθει σ’ αυτές τις διαπραγματεύσεις, διεκδικώντας όσα της εξασφαλίζει η ευνοϊκότερη ερμηνεία του Δικαίου της Θάλασσας. Αντ’ αυτού, εισήλθε με με μειωμένες απαιτήσεις. Γιατί έχει ουσιαστικά αποδεχθεί αιγιαλίτιδα ζώνη πολλαπλού εύρους κι όχι 12 μιλίων, όπως της επιτρέπει το διεθνές δίκαιο; Γιατί διαπραγματεύεται περιορισμούς στην υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ και δεν αφήνει το Διεθνές Δικαστήριο να προσαρμόσει τα όρια, εάν και όπου αυτό κρίνει αναγκαίο;
Ουσιαστικά, έτσι όπως διεξάγεται η διαπραγμάτευση αφορά μόνο ελληνικά δικαιώματα και οδηγεί, σχεδόν αναπόφευκτα, σε απεμπόληση ενός μέρους τους. Για να έχει νόημα μια τέτοια διαπραγμάτευση, θα έπρεπε έχει τεθεί ως προκαταρκτικός όρος η εγκατάλειψη εκ μέρους της Τουρκίας της θεωρίας των "γκρίζων ζωνών", με βάση την οποία όχι μόνο αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία σ’ ένα απροσδιόριστο αριθμό νησίδων, αλλά και ορισμένες εξ αυτών τις χαρακτηρίζει ρητά τουρκικές (π.χ. το κατοικημένο Αγαθονήσι). Εάν δεν ακυρωθεί η αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας είναι εθνικά βλαπτική και πρακτικά αδύνατη η διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΓΓΡΑΦΟΥ
Για το Καστελλόριζο
«Στο πλαίσιο της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών με την Τουρκία δεν είναι σκόπιμο να γίνεται διάκριση μεταξύ της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου και της υφαλοκρηπίδας της ανατολικής Μεσογείου, όπως επιδιώκεται από την τουρκική πλευρά… Τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας επί της υφαλοκρηπίδας της ανατολικής Μεσογείου θα πρέπει να ενταχθούν στη συνολική διαπραγμάτευση (ή δικαστική επίλυση της διαφοράς) με την Τουρκία. Ενδεχόμενη δε αποσπασματική εξέταση της υφαλοκρηπίδας του Καστελλορίζου δεν θα είναι προς όφελος της χώρας… Σε μία τέτοια περίπτωση, είναι σχεδόν βέβαιη η αναγνώριση "μειωμένης επήρειας" στο Καστελλόριζο, ενώ θα έχει χαθεί το διαπραγματευτικό χαρτί των χωρικών υδάτων, αλλά και το ενδεχόμενο "συμψηφισμού" με τις διεκδικήσεις μας στο Αιγαίο».
«Το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελλόριζου, το οποίο αποτελείται συνολικά από 13 νησιά, νησίδες και βράχους, δεν είναι απομονωμένο – γεωγραφικά και διοικητικά ανήκει στα Δωδεκάνησα. Αυτή η πραγματικότητα αποτυπώνεται στην οριοθετική γραμμή του ιταλο-τουρκικού Πρακτικού του Δεκεμβρίου του 1932, το οποίο συμπληρώνει την ιταλο-τουρκική συμφωνία της Αγκυρας της 4ης Ιανουαρίου 1932, οριοθετώντας τα χωρικά ύδατα της Δωδεκανήσου με τις απέναντι ακτές της Ανατολίας».
«Για λόγους πρακτικούς είναι ορθότερο να αντιμετωπίζονται ως ενιαίο σύνολο τα θαλάσσια όρια της Ελλάδας με την Τουρκία από τις εκβολές του ¨Εβρου μέχρι το Καστελλόριζο».
«Όσον αφορά τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην ανατολική Μεσόγειο, όλο το ανατολικό όριο επηρεάζεται από τη νήσο Στρογγύλη του συμπλέγματος του Καστελλορίζου… Η Ελλάδα και η Κύπρος θα έχουν κοινά όρια υφαλοκρηπίδας μόνον εάν η οριοθετική γραμμή ης ελληνο-τουρκικής υφαλοκρηπίδας χαραχθεί με βάση τη μέση γραμμή μεταξύ των τουρκικών ακτών και της νήσου Στρογγύλης».
«Δεδομένης της γενικότητας της διατύπωσης του άρθρου 83 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά και λόγω των διακυμάνσεων της νομολογίας και της αντίληψης των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων ότι κάθε υπόθεση αποτελεί ένα unicum, δεν είναι δυνατόν να προβλεφθεί με ακρίβεια η επήρεια που θα αποδοθεί στο σύμπλεγμα του Καστελλόριζου σε ενδεχόμενη δικαστική επίλυση της διαφοράς οριοθέτησης με την Τουρκία».
Aιγιαλίτιδα ζώνη και υφαλοκρηπίδα
«Το δικαίωμα στην αιγιαλίτιδα ζώνη υπερισχύει κατ’ αρχήν του δικαιώματος σε υφαλοκρηπίδα έτσι ώστε να μην τίθεται ζήτημα περιορισμού της αιγιαλίτιδας ζώνης λόγω αλληλοεπικάλυψης με την υφαλοκρηπίδα γειτονικού κράτους, όπως υποστηρίζει η Τουρκία». Η Τουρκία, δηλαδή, επιδιώκει να μειώσει την αιγιαλίτιδα ζώνη ελληνικών νησιών, με το επιχείρημα ότι επικάθονται σε τουρκική υφαλοκρηπίδα!
Μεθοδολογία οριοθέτησης
«Έχει ενοποιηθεί το εθιμικό με το συμβατικό δίκαιο της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ… Η έννοια των "σχετικών περιστάσεων" (που δικαιολογούν την εφαρμογή της αρχής της ευθυδικίας) λειτουργεί ως εξαίρεση στην αρχή της ίσης απόστασης (μέσης γραμμής), που έχει καθιερωθεί πλέον ως βασική μέθοδος οριοθέτησης».
«’Εχει αποκρυσταλλωθεί η μεθοδολογία οριοθέτησης. Σε πρώτο στάδιο χαράσσεται προσωρινά η γραμμή της ίσης απόστασης και στη συνέχεια εξετάζεται η ύπαρξη τυχόν περιστάσεων, που επιβάλλουν τη μετατόπιση της γραμμής, προκειμένου να επιτευχθεί ένα δίκαιο αποτέλεσμα. Ειδικότερα ως προς τις περιπτώσεις κρατών με αντικείμενες ακτές, το Διεθνές Δικαστήριο έχει αποδεχθεί ήδη από το 1985 στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας Λιβύης-Μάλτας ότι η χάραξη της μέσης γραμμής αποτελεί κατ’ αρχήν τη δίκαιη λύση. Ωστόσο, στην πρόσφατη απόφασή του στην υπόθεση Θαλάσσιας Οριοθέτησης στη Μαύρη Θάλασσα το Δικαστήριο προσέθεσε ένα τρίτο στάδιο στη διαδικασία οριοθέτησης, στο πλαίσιο του οποίου απέδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην έννοια της "αναλογικότητας", δηλαδή της αναλογίας μεταξύ του μήκους των ακτών και της υφαλοκρηπίδας/AOZ που αντιστοιχεί σε κάθε κράτος… Η εν λόγω αναβάθμιση του κριτηρίου της αναλογικότητας δημιουργεί προβληματισμό, ενώ μειώνει ακόμα περισσότερο το βαθμό προβλεψιμότητας».
«Περισσότερο από το 1/3 των εθνικών νομοθεσιών σχετικά με την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ προβλέπει ότι, εκκρεμούσης της οριοθέτησης, τα εξωτερικά όρια των εν λόγω ζωνών προσδιορίζονται βάσει της αρχής της ίσης απόστασης».
"Αμέλειες" ελληνικών κυβερνήσεων
«Η ελληνική υφαλοκρηπίδα στο σύνολό της έχει απεικονισθεί χαρτογραφικά σε θεματικούς χάρτες μελετών της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του ΓΕΝ… όπως αυτά καθορίζονται βάσει της αρχής της ίσης απόστασης… Με εξαίρεση την οριοθετική γραμμή της υφαλοκρηπίδας του Ιονίου βάσει της ελληνο-ιταλικής συμφωνίας του 1977, δεν έχουν κατατεθεί τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας σε διεθνείς οργανισμούς. To ίδιο ισχύει και για τα όρια των ελληνικών χωρικών υδάτων, τα οποία, ωστόσο, αποτυπώνονται από το 2006 και εφεξής σε επίσημους ελληνικούς ναυτικούς χάρτες».
«Σύμφωνα με το άρθρο 16(1) της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, τα παράκτια κράτη οφείλουν να απεικονίζουν σε ναυτικούς χάρτες μεγάλης κλίμακας, αφενός τις ευθείες γραμμές βάσης και τις ειδικές περιπτώσεις παρέκκλισης από την "κανονική γραμμή βάσης" (όπως κλείσιμο των κόλπων) για τη μέτρηση του εύρους της αιγιαλίτιδας ζώνης και τα όρια που προκύπτουν από αυτές και, αφετέρου, τη χάραξη της οριοθετικής γραμμής της αιγιαλίτιδας ζώνης με γειτονικά κράτη. Τα παράκτια κράτη υποχρεούνται να προσδώσουν επαρκή δημοσιότητα στους εν λόγω χάρτες και να καταθέσουν αντίγραφό τους ή πίνακα των σχετικών γεωγραφικών συντεταγμένων στον Γενικό Γραμματέα των ΗΕ… Η Ελλάδα δεν έχει υιοθετήσει σύστημα ευθειών βάσης, παρά το γεγονός ότι οι όροι που ισχύουν εθιμικά από το 1951 και ενσωματώθηκαν στη Σύμβαση συντρέχουν σε πολλές περιοχές της χώρας… Αντίστοιχη υποχρέωση προβλέπεται στο άρθρο 84 της Σύμβασης σχετικά με την απεικόνιση εξωτερικού ορίου και τη χάραξη της οριοθετικής γραμμής της υφαλοκρηπίδας… Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στο άρθρο 75 της Σύμβασης προβλέπεται αντίστοιχη ρύθμιση για το εξωτερικό όριο και την οριοθέτηση της ΑΟΖ».
«Παρά το γεγονός ότι δεν έχουν κατατεθεί επίσημα στο Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, οι γεωγραφικές συντεταγμένες του ανατολικού ορίου στην ανατολική Μεσόγειο έχουν γνωστοποιηθεί στη νορβηγική και την αμερικανική πλευρά στο πλαίσιο διαμαρτυριών μας για τη διενέργεια θαλασσίων ερευνών στην περιοχή. Έχουν εγχειρισθεί σχετικοί χάρτες και γεωγραφικές συντεταγμένες στην Αίγυπτο και στη Λιβύη αντιστοίχως στο πλαίσιο των διμερών διαπραγματεύσεων για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών.
«Η ελληνική νομοθεσία εξακολουθεί να αναφέρεται στα κριτήρια της Σύμβασης της Γενεύης για την υφαλοκρηπίδα (1958), δηλαδή το κριτήριο του ισοβαθούς των 200 μέτρων και το κριτήριο της εκμετάλλευσης για τον προσδιορισμό του εξωτερικού ορίου της υφαλοκρηπίδας. Αντίθετα, η Σύμβαση, η οποία σύμφωνα με τη ρητή διάταξη του άρθρου 311 (1) "υπερισχύει των Συμβάσεων της Γενεύης της 29ης Απριλίου του 1958 για το Δίκαιο της Θάλασσας", προβλέπει ότι νομικός τίτλος επί της υφαλοκρηπίδας εντός του ορίου των 200 ν.μιλίων είναι το κριτήριο της απόστασης. Την εθιμική υπόσταση του εν λόγω κανόνα έχει αποδεχθεί η διεθνής νομολογία ήδη από τη δεκαετία του 1980... Θα ήταν σκόπιμο να εναρμονισθεί η ελληνική νομοθεσία με τις διατάξεις (της Σύμβασης), υιοθετώντας τον ευμενέστερο για τα ελληνικά συμφέροντα ορισμό της υφαλοκρηπίδας βάσει του κριτηρίου της απόστασης. Το ίδιο ισχύει και για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, εφόσον η ελληνική νομοθεσία απλώς παραπέμπει στους κανόνες του διεθνούς δικαίου, χωρίς ουδεμία αναφορά στην αρχή της ίσης απόστασης… Στην απόφαση Οριοθέτησης μεταξύ του Μπαρμπάντος και του Τρινιντάντ και Τομπάγκο, το Διαιτητικό Δικαστήριο απέδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην εθνική νομοθεσία των διαδίκων κρατών στο πλαίσιο της αποσαφήνισης των θέσεών τους ως προς τη μέθοδο οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ».
«Κατά την πρόσφατη ερευνητική δραστηριότητα του αμερικανικού ωκεανογραφικού πλοίου R/V NAUTILUS… καταστήσαμε σαφές στην αμερικανική πλευρά ότι δεν δύναται να διενεργήσει έρευνες στα υποθαλλάσια όρη του Αναξίμανδρου χωρίς την άδεια των ελληνικών αρχών, εφόσον η προτεινόμενη περιοχή διεξαγωγής των ερευνών περιελάμβανε και περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας... Η αμερικανική πλευρά επαναπροσδιόρισε τις περιοχές διεξαγωγής των ερυενών… γεγονός που επιβεβαίωσε η Αμερικανική Πρεσβεία με ρηματική διακοίνωση».
«Τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας βάσει της αρχής της ίσης απόστασης εμφανίζονται σε διεθνείς βάσεις δεδομένων στο διαδίκτυο… αλλά και σε χάρτες του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος και της Ευρωπαϊκής ¨Ενωσης ως υποθετικά όρια ΑΟΖ… αναγνωρίζοντας πλήρη επήρρεια σε όλα τα ελληνικά νησιά… Μάλιστα, σε πρόσφατο χάρτη εργασίας του Δικτύου Natura 2000, πέραν του υφισταμένου ορίου των χωρικών υδάτων και των υποθετικών ορίων ΑΟΖ, απεικονίζεται με διακεκομμένη γραμμή και το όριο των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μίλια»
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Αθήνα, 29 Νοεμβρίου 2010
Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με δημοσίευμα της εφημερίδας «Ο Κόσμος του Επενδυτή» και τίτλο «Στο φως οι μυστικές διαπραγματεύσεις», ο Εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών κ. Γρ. Δελαβέκουρας ανέφερε τα εξής:
“Η εφημερίδα “Ο Κόσμος του Επενδυτή” και οι συντάκτες του άρθρου “Στο φως οι μυστικές διαπραγματεύσεις” προχώρησαν στην επιλεκτική δημοσιοποίηση αποσπασμάτων σημειώματος της Δ1 Διεύθυνσης του Υπουργείου Εξωτερικών με βαθμό ασφαλείας “Άκρως Απόρρητο”, διαστρεβλώνοντας και ερμηνεύοντας αυθαίρετα το περιεχόμενό και το σκοπό σύνταξης του εγγράφου, προκειμένου να παραπληροφορήσουν την κοινή γνώμη, παραβιάζοντας κατάφωρα τη δημοσιογραφική δεοντολογία.
Ταυτόχρονα, δημοσιοποίησαν πληροφορίες που τα συμφέροντα της Ελλάδας επιβάλλουν να τηρηθούν απόρρητες απέναντι σε ξένη κυβέρνηση και υπονόμευσαν τη διπλωματική προσπάθεια της χώρας. Εγκαλούν μάλιστα την Υπηρεσιακή ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών επειδή εξετέλεσε τα αυτονόητα καθήκοντα που της έχουν ανατεθεί. Το θέμα της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών της χώρας είναι εξαιρετικά τεχνικό και σύνθετο, αλλά και ζωτικής σημασίας για να αντιμετωπίζεται με τέτοια ελαφρότητα.
Το εν λόγω έγγραφο ουδεμία σχέση έχει με τη διαδικασία των διερευνητικών επαφών. Το έγγραφο, όπως είναι σε θέση να γνωρίζουν οι συντάκτες, προκλήθηκε από σχετικό ερώτημα της Υπηρεσιακής ηγεσίας που υποβλήθηκε με επίσημη αλληλογραφία, κοινοποιούμενη σε σειρά αποδεκτών, με σκοπό τη διερεύνηση ορισμένων τεχνικών και νομικών παραμέτρων που αφορούν την υφαλοκρηπίδα προκειμένου να διαμορφωθεί καταλλήλως η ελληνική απάντηση σε αβάσιμους τουρκικούς ισχυρισμούς σε διαμαρτυρίες μας περί παραβίασης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Το έγγραφο αποτυπώνει τη νομική εκτίμηση της Δ1 Διευθύνσεως, στο πλαίσιο των καθηκόντων της και συνεκτιμήθηκε κατά τη διατύπωση της ελληνικής απάντησης. Επομένως, είναι ανακριβές, αυθαίρετο και παραπλανητικό το συμπέρασμα των συντακτών ότι το έγγραφο συντάχθηκε για να απαντήσει σε ερωτήματα που έχουν εγερθεί στην πορεία των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών, όπως και ο υπαινιγμός ότι η Υπηρεσιακή ηγεσία ήθελε ανεπίσημες απαντήσεις και όχι μια αναλυτική έγγραφη και τεκμηριωμένη απάντηση. Ομοίως, οι ισχυρισμοί για «εγκληματική αμέλεια» της ελληνικής πλευράς είναι κενοί περιεχομένου και σκοπό έχουν τη δημιουργία εντυπώσεων. Στοιχειώδεις νομικές γνώσεις, αλλά και επισημάνσεις στο ίδιο το έγγραφο, τις οποίες οι συντάκτες απέκρυψαν, αναιρούν τους ισχυρισμούς αυτούς.
Η θεωρία περί «μυστικής διπλωματίας», που κατά κανόνα βασίζεται στην ημιμάθεια και τις υπεραπλουστεύσεις, εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τη διαιώνιση μιας φοβικής αντίληψης για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας. Η Ελλάδα ωστόσο έχει ισχυρές θέσεις που βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο. Το Υπουργείο Εξωτερικών διαχειρίζεται τα εθνικά θέματα με αποκλειστική μέριμνα την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας και των δικαιωμάτων της χώρας μας, όπως καθορίζονται από το Διεθνές Δίκαιο. Με αυτοπεποίθηση και ανοικτό τρόπο ασκεί την εξωτερική πολιτική στο πλαίσιο των παγίων θέσεων της χώρας μας, αλλά και με νέες ιδέες που διαμορφώνουν καλύτερες συνθήκες για την προώθηση των συμφερόντων μας.
Όπως πάντα, ο Υπουργός Εξωτερικών θα ενημερώσει αναλυτικά για όλα τα θέματα που σχετίζονται με τη Διεύρυνση της ΕΕ και τις σχετικές ιδέες της Ελλάδας, αλλά και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις την αρμόδια Επιτροπή της Βουλής και το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής».
ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ ΣΑΝ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΕΝΟΧΗΣ
(Κόσμος του Επενδυτή, 4.12.2010)
Στο προηγούμενο φύλλο του, ο “ΚτΕ” δημοσίευσε αποσπάσματα άκρως απόρρητου εγγράφου με τίτλο «Απεικόνιση ορίων ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην ανατολική Μεσόγειο». Σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική του, το Υπουργείο Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) εξέδωσε μακροσκελή και γεμάτη υβριστικούς χαρακτηρισμούς ανακοίνωση-απάντηση. Το περιεχόμενό της μαρτυράει ότι τόσο ο υπουργός κ. Δρούτσας, που την ενέκρινε, όσο και οι "ηρακλειδείς του στέμματος" κ.κ. Ζέππος (γενικός γραμματέας) και Παρασκευόπουλος (γενικός διευθυντής πολιτικών υποθέσεων), που την υπαγόρευσαν, έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Προφανώς έχουν τους λόγους τους.
Το ΥΠΕΞ συνομολογεί την αυθεντικότητα του εγγράφου, αλλά κατηγορεί την εφημερίδα ότι προέβη σε «επιλεκτική δημοσιοποίηση αποσπασμάτων». Πράγματι, δημοσιεύσαμε όσα αποσπάσματα είχαν πολιτικό ενδιαφέρον, δεδομένου ότι ήταν πρακτικά αδύνατον να δημοσιευθεί ολόκληρο ένα έγγραφο 17 πυκνογραμμένων σελίδων, που ένα μεγάλο τμήμα του ανέλυε τη διεθνή νομολογία.
Η ηγεσία του ΥΠΕΞ περιλούζει την εφημερίδα και τους συντάκτες και επιχειρεί να διδάξει δημοσιογραφική δεοντολογία! («Διαστρεβλώνοντας και ερμηνεύοντας αυθαίρετα το περιεχόμενό και το σκοπό σύνταξης του εγγράφου, προκειμένου να παραπληροφορήσουν την κοινή γνώμη, παραβιάζοντας κατάφωρα τη δημοσιογραφική δεοντολογία»). Μας κατηγορεί, επίσης, ότι αποκρύψαμε. Προκαλούμε το ΥΠΕΞ να δώσει στη δημοσιότητα απόσπασμα του εγγράφου, που να αναιρεί αυτά που ήδη δημοσιεύσαμε. Προκαλούμε να αναφέρει ένα συγκεκριμένο παράδειγμα διαστρέβλωσης ή παραπληροφόρησης. Δεν είμαστε εμείς που διαστρεβλώνουμε και παραπληροφορούμε. Είναι οι θλιβεροί συντάκτες της ανακοίνωσης που κάνουν δίκη προθέσεων και συκοφαντούν ασυστόλως, κρυπτόμενοι πίσω από ένα κρατικό θεσμό.
Αν πάντως επιμένουν ότι η δημοσιοποίση αποσπασμάτων αλλοιώνει έστω και κατά ένα γιώτα ή μία κεραία το περιεχόμενο του εγγράφου, ευχαρίστως να το δημοσιεύσουμε ολόκληρο για να γελάσει και το “παρδαλό κατσίκι”. Eάν θέλουν, ας το ζητήσουν και θα το πράξουμε.
Η ηγεσία του ΥΠΕΞ μας κατηγορεί περίπου για εθνική προδοσία! «Ταυτόχρονα, δημοσιοποίησαν πληροφορίες που τα συμφέροντα της Ελλάδας επιβάλλουν να τηρηθούν απόρρητες απέναντι σε ξένη κυβέρνηση και υπονόμευσαν τη διπλωματική προσπάθεια της χώρας»! Προκαλούμε το ΥΠΕΞ να αναφέρει έστω και ένα παράδειγμα για να τεκμηριώσει το γελοίο και συκοφαντικό ισχυρισμό του, που αποκλειστικό σκοπό έχει να δημιουργήσει εντυπώσεις.
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν δημοσιοποιήσαμε καμμία πληροφορία, που να αφορά ελληνικούς χειρισμούς. Αποκαλύψαμε ότι η Ελλάδα δεν έχει καταθέσει, (όπως έχει δικαίωμα, συμφέρον, αλλά και συμβατική υποχρέωση) χάρτες με την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ της στον ΟΗΕ και δεν έχει προσαρμόσει την εθνική νομοθεσία στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία ευνοεί καταφανώς τις εθνικές θέσεις. Προφανώς αυτή η πληροφορία είναι γνωστή στην Τουρκία και στα άλλα κράτη, αλλά όχι στην ελληνική κοινή γνώμη. Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, ότι ενώ η εφημερίδα είχε πάρει το δρόμο για το τυπογραφείο, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε στη Βουλή ότι θα προσαρμόσει την ελληνική νομοθεσία, δικαιώνοντας την κριτική μας.
Αποκαλύψαμε, επίσης, την απαίτηση της Τουρκίας να εξαιρεθεί από την τρέχουσα διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας το σύμπλεγμα του Καστελλορίζου. Προφανώς η τουρκική απαίτηση είναι γνωστή στην Άγκυρα, αλλά όχι και στην ελληνική κοινή γνώμη. Με τη δημοσίευση του εγγράφου κλείνει οριστικά ο δρόμος για ενδεχόμενη υποχώρηση στην τουρκική απαίτηση. Ίσως, ορισμένοι να ήθελαν αυτό το δρόμο ανοικτό.
Όπως μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης, το ύφος της ανακοίνωσης απάδει σε κρατική υπηρεσία και δη στο ΥΠΕΞ. Θα ήταν, όμως, υπερβολή να χρεώσουμε τον δυστυχή πελταστή κ. Δελαβέκουρα, ο οποίος, ως εκπρόσωπος του υπουργείου, υπογράφει την ανακοίνωση. Η προφανής αιτία του εκνευρισμού των κ.κ. Ζέππου και Παρασκευόπουλου είναι η κριτική που τους ασκήσαμε. Το ομολογούν, άλλωστε και στην ανακοίνωση: «Εγκαλούν, μάλιστα, την υπηρεσιακή ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών επειδή εξετέλεσε τα αυτονόητα καθήκοντα που της έχουν ανατεθεί».
Επειδή είναι γνωστή η διαδρομή και το ήθος του καθενός, είναι θράσσος και γελοιότητα να μας παραδίδουν μαθήματα εθνικής ευθύνης τόσο ο κ. Δρούτσας όσο και οι εκλεκτοί του. Παρακάμπτουμε το γεγονός ότι ο υπουργός δεν έχει ακόμα δώσει εξηγήσεις για σοβαρές ανακρίβειες, που έχει συμπεριλάβει στο βιογραφικό του. Ανακρίβειες, που σε άλλες χώρες θα τον είχαν υποχρεώσει σε παραίτηση.
Το σημαντικότερο είναι ότι ο κ. Δρούτσας ανέλαβε επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, χωρίς να έχει αφήσει προσωπικό ίχνος στη δημόσια ζωή και χωρίς να έχει αυτοδύναμο πολιτικό εκτόπισμα. Ίσως, διαθέτει άλλα μη ορατά προσόντα, που εμείς αγνοούμε και που δεν διαπιστώσαμε στον ένα χρόνο που βρίσκεται στην κορυφή του ΥΠΕΞ. Αυτό που θυμούνται, πάντως, οι Ελληνοκύπριοι είναι οι πολύ στενές σχέσεις του με τον αρχιτέκτονα του σχεδίου Ανάν Βρετανό διπλωμάτη λόρδο Χάνεϊ και ο προκλητικός ρόλος του στην επιχείρηση επιβολής του καταστροφικού αυτού σχεδίου.
Για το βίο και την πολιτεία των κ.κ. Ζέππου και Παρασκευόπουλου θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά. Προς το παρόν, περιοριζόμαστε στο ότι και οι δύο έχουν διακριθεί στην λεπτή τέχνη να πηγαίνουν πάντα με τα νερά των εκάστοτε υπουργών. Όσο κι αν ψάξαμε δεν βρήκαμε ούτε μία φορά, που να έχουν εκφράσει αντίθετη άποψη απ’ αυτή που ήθελαν να ακούσουν οι προϊστάμενοί τους. Θα είχε ενδιαφέρον να μας αναφέρουν έστω και μία και εμείς θα ανασκευάσουμε.
Στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι «το θέμα της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών της χώρας είναι εξαιρετικά τεχνικό και σύνθετο, αλλά και ζωτικής σημασίας για να αντιμετωπίζεται με τέτοια ελαφρότητα». Εδώ σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Δεν κάνουν τον κόπο να αναφέρουν ποιά είναι η ελαφρότητα και πώς εκδηλώνεται. Απλώς προσθέτουν έναν ακόμα συκοφαντικό χαρακτηρισμό. Στην πραγματικότητα, το εδάφιο αυτό αποκαλύπτει μία νοοτροπία, που θεωρεί ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι αποκλειστική αρμοδιότητα ενός "ιερατείου" κι όχι των κοινών θνητών. Η ολιγαρχική αυτή αντίληψη ουκ ολίγες φορές κυοφόρησε εθνικές ήττες.
«Το εν λόγω έγγραφο ουδεμία σχέση έχει με τη διαδικασία των διερευνητικών επαφών. Το έγγραφο, όπως είναι σε θέση να γνωρίζουν οι συντάκτες, προκλήθηκε από σχετικό ερώτημα της υπηρεσιακής ηγεσίας… με σκοπό τη διερεύνηση ορισμένων τεχνικών και νομικών παραμέτρων, που αφορούν την υφαλοκρηπίδα, προκειμένου να διαμορφωθεί καταλλήλως η ελληνική απάντηση σε αβάσιμους τουρκικούς ισχυρισμούς σε διαμαρτυρίες μας περί παραβίασης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας». «Είναι ανακριβές, αυθαίρετο και παραπλανητικό το συμπέρασμα των συντακτών ότι το έγγραφο συντάχθηκε για να απαντήσει σε ερωτήματα που έχουν εγερθεί στην πορεία των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών».
Εδώ η ηγεσία του ΥΠΕΞ παίζει την κολοκυθιά. Ομολογεί ότι το έγγραφο ζητήθηκε για να διαμορφωθεί η ελληνική απάντηση σε τουρκικούς ισχυρισμούς για την υφαλοκρηπίδα. Χαρακτηρίζει, όμως, παραπλανητικό να το συσχετίζουμε με τις διερευνητικές επαφές, παρ’ ότι επισήμως, το αντικείμενο των διερευνητικών επαφών είναι ακριβώς η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας! Θέλει η ηγεσία του ΥΠΕΞ να πιστέψουμε ότι στις διερευνητικές επαφές οι Τούρκοι δεν προβάλλουν τους πάγιους ισχυρισμούς τους; Έλεος! Υποτιμούν τη νοημοσύνη των αναγνωστών, αλλά δεν σκέφτονται τα γέλια που η ανακοίνωσή τους προκάλεσε στην Άγκυρα;
Παρακάτω, διαβάζουμε ότι «οι ισχυρισμοί για "εγκληματική αμέλεια" της ελληνικής πλευράς είναι κενοί περιεχομένου και σκοπό έχουν τη δημιουργία εντυπώσεων». Πράγματι, εδώ έχουν κάποιο δίκιο. Θέλαμε να δημιουργήσουμε σωστές και ακριβείς εντυπώσεις στην ελληνική κοινή γνώμη, ελπίζοντας ότι κατ’ αυτό τον τρόπο θα πιεσθούν οι αρμόδιοι να κάνουν αυτά που δεν έχουν κάνει μέχρι τώρα: να προσαρμόσουν την ελληνική νομοθεσία στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, να καταθέσουν τους χάρτες στον ΟΗΕ, να προχωρήσουν σε οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία.
Και η ανακοίνωση συνεχίζει: «Η θεωρία περί "μυστικής διπλωματίας", που κατά κανόνα βασίζεται στην ημιμάθεια και τις υπεραπλουστεύσεις, εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τη διαιώνιση μιας φοβικής αντίληψης για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας». Τόσες βρισιές σε μία φράση! Είναι αλήθεια ότι διαβάζοντας αυτή την ανακοίνωση φοβόμαστε μήπως ο Ελληνισμός ξαναβρεθεί αντιμέτωπος με διπλωματικά τερατουργήματα, όπως το σχέδιο Ανάν, το ανακοινωθέν της Μαδρίτης κλπ. Δυστυχώς, τα κείμενα αυτά δεν έγιναν δεκτά από ημιμαθείς, αλλά από γνώστες, που προτίμησαν να ξεχάσουν τις γνώσεις τους. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η ηγεσία του ΥΠΕΞ, που έσπευσε να εκδώσει αυτή την ανακοίνωση, τηρεί σιγή ιχθύος για επανειλημμένα δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία συζητείται μεγάλη έκπτωση από το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια.
Η ηγεσία του ΥΠΕΞ, βεβαίως, δεν παρέλειψε να δώσει εύσημα στον εαυτό της. Όταν συμβαίνουν όσα συμβαίνουν στα εθνικά μέτωπα, όμως, τέτοιου είδους αυτοέπαινοι είναι πρόκληση. Ελπίζουμε ότι η αλαζονεία δεν είναι εκδήλωση ένοχης συνείδησης, αλλά μόνο ανασφάλειας.
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
ΣΤΟ ΦΩΣ ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ
(Κόσμος του Επενδυτή 27.11.2010)
Σε πολύ πιο προχωρημένο στάδιο απ’ ότι αναγνωρίζει δημοσίως η κυβέρνηση Παπανδρέου βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας-Τουρκίας για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσογείου. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από πρόσφατο (1η Νοεμβρίου 2010) άκρως απόρρητο έγγραφο της Δ1 Διεύθυνσης του Υπουργείου Εξωτερικών (ΟΗΕ, Διεθνείς Οργανισμοί και Διασκέψεις), τα κυριότερα αποσπάσματα του οποίου δημοσιεύει σήμερα ο “Κόσμος του Επενδυτή”.
Το έγγραφο με τίτλο «Απεικόνιση των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην ανατολική Μεσόγειο» έχει αποδέκτη τον Α’ Γενικό Διευθυντή (αρμόδιος για τις Πολιτικές Υποθέσεις) κ. Τρύφωνα Παρασκευόπουλο και κοινοποιείται στο γραφείο του υπουργού κ. Δημήτρη Δρούτσα. Συντάχθηκε για να απαντήσει σε ερωτήματα που έχουν εγερθεί στην πορεία των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών, γεγονός που επιτρέπει την εξαγωγή συμπερασμάτων για για τη βάση και το περιεχόμενο των διμερών διαπραγματεύσεων.
Η πρώτη αποκάλυψη είναι ότι η τουρκική πλευρά απαιτεί η διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στην ανατολική Μεσόγειο να είναι ξεχωριστή από τη διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Δεν πρόκειται για διαδικαστικό ζήτημα. Ουσιαστικά, η Άγκυρα επιχειρεί να αποσυνδέσει το νησιώτικο σύμπλεγμα του Καστελορίζου από τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα και να το εμφανίσει σαν αποκομμένες νησίδες, οι οποίες επικάθινται σε τουρκική υφαλοκρηπίδα, προκειμένου να αμφισβητήσει το νομικό δικαίωμα αυτών των νησιών να έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).
Ας σημειωθεί ότι η γεωγραφική θέση του Καστελορίζου και της Στρογγύλης επηρεάζει καθοριστικά τα όρια της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο. Για την ακρίβεια (όπως φαίνεται και στον συνημμένο χάρτη) επιτρέπει στην Ελλάδα να διεκδικήσει την εκμετάλλευση μία μεγάλης θαλάσσιας έκτασης, στο υπέδαφος της οποίας υπάρχουν σοβαρότατες ενδείξεις πως υπάρχουν πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Το εν λόγω έγγραφο εκφράζει κατηγορηματική αντίθεση στο ενδεχόμενο ξεχωριστής διαπραγμάτευσης για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου. Πηγές που είναι σε θέση να γνωρίζουν, ισχυρίζονται ότι η κατηγορηματική αυτή θέση, όπως και μία σειρά ακόμα θέσεις που εκφράζονται στο έγγραφο έχουν ενοχλήσει το γενικό διευθυντή πολιτικών υποθέσεων και το γενικό γραμματέα του υπουργείου Εξωτερικών κ. Ιωάννη-Αλέξιο Ζέππο. Σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες, οι δύο ανωτέρω αξιωματούχοι ήθελαν ανεπίσημες απαντήσεις κι όχι μία αναλυτική έγγραφη και τεκμηριωμένη απάντηση, η οποία εκ των πραγμάτων δημιουργεί υπηρεσιακό προηγούμενο. Αυτό δεν θα είχε σημασία εάν η ελληνική πλευρά ήταν αποφασισμένη να απορρίψει κατηγορηματικά την τουρκική απαίτηση για ξεχωριστή διαπραγμάτευση, όπως και άλλες απαιτήσεις. Καλό θα ήταν επ’ αυτού να υπάρξει επίσημη απάντηση από το υπουργείο Εξωτερικών.
Από το κείμενο εμμέσως πλην σαφώς τεκμαίρεται ότι η όλη διαπραγμάτευση διεξάγεται επί της βασικής διεκδίκησης της Τουρκίας, που είναι η άρνηση αναγνώρισης του δικαιώματος των νησιών να έχουν υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Η Άγκυρα επιδιώκει να επιβάλλει ως βάση της διαπραγμάτευσης την αρχή της "ευθυδικίας", η οποία παρακάμπτει τις γενικές αρχές του Δικαίου της Θάλασσας. Το έγγραφο δίνει τεκμηριωμένη απάντηση, επικαλούμενο την υφιστάμενη νομολογία και τις διαφοροποιήσεις που έχουν σημειωθεί στον τρόπο αντιμετώπισης τέτοιων ζητημάτων από το Διεθνές Δικαστήριο.
Μεγάλη εντύπωση προξενεί το γεγονός ότι, ενώ η Τουρκία κινητοποιεί κάθε είδους πραγματικό, πολιτικό και νομικό όπλο, μεγιστοποιώντας τις διεκδικήσεις της, η ελληνική πλευρά συμπεριφέρεται με εγκληματική αμέλεια, αν πρόκειται μόνο για αμέλεια. Είναι απολύτως ενδεικτικό ότι δεν έχει περάσει στην ελληνική νομοθεσία το σύγχρονο ορισμό της υφαλοκρηπίδας, που έχει προκύψει από τη συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας. Αν και έχει όχι μόνο εθνικό συμφέρον, αλλά και σχετική συμβατική υποχρέωση, διατηρεί μέχρι σήμερα τον πολύ πιο περιοριστικό ορισμό του 1958, ο οποίος περιορίζει την υφαλοκρηπίδα μέχρι το σημείο που το βάθος φθάνει τα 200 μέτρα. Ας σημειωθεί ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος επικαλέσθηκε προσφάτως τον εθνικά ασύμφορο και νομικά ξεπερασμένο αυτόν ορισμό, γεγονός που εκ των πραγμάτων αποδυναμώνει την ελληνική διαπραγματευτική θέση.
Μία δεύτερη "αμέλεια" είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει υποβάλλει χάρτες με τα υποθετικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ στα αρμόδια όργανα του ΟΗΕ, παρότι η Υδρογραφική Υπηρεσία του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού έχει ετοιμάσει τέτοιους χάρτες. Έχει υποβάλει μόνο τις συμφωνίες με την Ιταλία και την Αλβανία, οι οποίες αφορούν το Ιόνιο. Είναι αξιοσημείωτο ότι για τις υπόλοιπες θαλάσσιες περιοχές υπάρχουν χάρτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και χάρτες τρίτων χωρών, οι οποίοι απεικονίζουν τα υποθετικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ, χρησιμοποιώντας την αρχή της μέσης γραμμής.
Στο έγγραφο διατυπώνεται η γενική εκτίμηση ότι η πάγια ελληνική θέση είναι νομικά ισχυρή. Το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει ρητά ότι δεν έχουν δικαίωμα υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ μόνο οι ακατοίκητοι «βράχοι». Σ’ ορισμένες περιπτώσεις έχει υιοθετηθεί και η αρχή της αναλογικότητας, η οποία περιορίζει την υφαλοκρηπίδα απομονωμένων νησίδων, όταν η εφαρμογή του κανόνα της μέσης γραμμής προκαλεί μεγάλη δυσαναλογία στην κατανομή της υφαλοκρηπίδας μεταξύ μίας νησίδας και του παρακείμενου ηπειρωτικού κράτους.
Ήταν στοιχειώδες η Ελλάδα να εισέλθει σ’ αυτές τις διαπραγματεύσεις, διεκδικώντας όσα της εξασφαλίζει η ευνοϊκότερη ερμηνεία του Δικαίου της Θάλασσας. Αντ’ αυτού, εισήλθε με με μειωμένες απαιτήσεις. Γιατί έχει ουσιαστικά αποδεχθεί αιγιαλίτιδα ζώνη πολλαπλού εύρους κι όχι 12 μιλίων, όπως της επιτρέπει το διεθνές δίκαιο; Γιατί διαπραγματεύεται περιορισμούς στην υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ και δεν αφήνει το Διεθνές Δικαστήριο να προσαρμόσει τα όρια, εάν και όπου αυτό κρίνει αναγκαίο;
Ουσιαστικά, έτσι όπως διεξάγεται η διαπραγμάτευση αφορά μόνο ελληνικά δικαιώματα και οδηγεί, σχεδόν αναπόφευκτα, σε απεμπόληση ενός μέρους τους. Για να έχει νόημα μια τέτοια διαπραγμάτευση, θα έπρεπε έχει τεθεί ως προκαταρκτικός όρος η εγκατάλειψη εκ μέρους της Τουρκίας της θεωρίας των "γκρίζων ζωνών", με βάση την οποία όχι μόνο αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία σ’ ένα απροσδιόριστο αριθμό νησίδων, αλλά και ορισμένες εξ αυτών τις χαρακτηρίζει ρητά τουρκικές (π.χ. το κατοικημένο Αγαθονήσι). Εάν δεν ακυρωθεί η αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας είναι εθνικά βλαπτική και πρακτικά αδύνατη η διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΓΓΡΑΦΟΥ
Για το Καστελλόριζο
«Στο πλαίσιο της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών με την Τουρκία δεν είναι σκόπιμο να γίνεται διάκριση μεταξύ της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου και της υφαλοκρηπίδας της ανατολικής Μεσογείου, όπως επιδιώκεται από την τουρκική πλευρά… Τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας επί της υφαλοκρηπίδας της ανατολικής Μεσογείου θα πρέπει να ενταχθούν στη συνολική διαπραγμάτευση (ή δικαστική επίλυση της διαφοράς) με την Τουρκία. Ενδεχόμενη δε αποσπασματική εξέταση της υφαλοκρηπίδας του Καστελλορίζου δεν θα είναι προς όφελος της χώρας… Σε μία τέτοια περίπτωση, είναι σχεδόν βέβαιη η αναγνώριση "μειωμένης επήρειας" στο Καστελλόριζο, ενώ θα έχει χαθεί το διαπραγματευτικό χαρτί των χωρικών υδάτων, αλλά και το ενδεχόμενο "συμψηφισμού" με τις διεκδικήσεις μας στο Αιγαίο».
«Το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελλόριζου, το οποίο αποτελείται συνολικά από 13 νησιά, νησίδες και βράχους, δεν είναι απομονωμένο – γεωγραφικά και διοικητικά ανήκει στα Δωδεκάνησα. Αυτή η πραγματικότητα αποτυπώνεται στην οριοθετική γραμμή του ιταλο-τουρκικού Πρακτικού του Δεκεμβρίου του 1932, το οποίο συμπληρώνει την ιταλο-τουρκική συμφωνία της Αγκυρας της 4ης Ιανουαρίου 1932, οριοθετώντας τα χωρικά ύδατα της Δωδεκανήσου με τις απέναντι ακτές της Ανατολίας».
«Για λόγους πρακτικούς είναι ορθότερο να αντιμετωπίζονται ως ενιαίο σύνολο τα θαλάσσια όρια της Ελλάδας με την Τουρκία από τις εκβολές του ¨Εβρου μέχρι το Καστελλόριζο».
«Όσον αφορά τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην ανατολική Μεσόγειο, όλο το ανατολικό όριο επηρεάζεται από τη νήσο Στρογγύλη του συμπλέγματος του Καστελλορίζου… Η Ελλάδα και η Κύπρος θα έχουν κοινά όρια υφαλοκρηπίδας μόνον εάν η οριοθετική γραμμή ης ελληνο-τουρκικής υφαλοκρηπίδας χαραχθεί με βάση τη μέση γραμμή μεταξύ των τουρκικών ακτών και της νήσου Στρογγύλης».
«Δεδομένης της γενικότητας της διατύπωσης του άρθρου 83 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά και λόγω των διακυμάνσεων της νομολογίας και της αντίληψης των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων ότι κάθε υπόθεση αποτελεί ένα unicum, δεν είναι δυνατόν να προβλεφθεί με ακρίβεια η επήρεια που θα αποδοθεί στο σύμπλεγμα του Καστελλόριζου σε ενδεχόμενη δικαστική επίλυση της διαφοράς οριοθέτησης με την Τουρκία».
Aιγιαλίτιδα ζώνη και υφαλοκρηπίδα
«Το δικαίωμα στην αιγιαλίτιδα ζώνη υπερισχύει κατ’ αρχήν του δικαιώματος σε υφαλοκρηπίδα έτσι ώστε να μην τίθεται ζήτημα περιορισμού της αιγιαλίτιδας ζώνης λόγω αλληλοεπικάλυψης με την υφαλοκρηπίδα γειτονικού κράτους, όπως υποστηρίζει η Τουρκία». Η Τουρκία, δηλαδή, επιδιώκει να μειώσει την αιγιαλίτιδα ζώνη ελληνικών νησιών, με το επιχείρημα ότι επικάθονται σε τουρκική υφαλοκρηπίδα!
Μεθοδολογία οριοθέτησης
«Έχει ενοποιηθεί το εθιμικό με το συμβατικό δίκαιο της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ… Η έννοια των "σχετικών περιστάσεων" (που δικαιολογούν την εφαρμογή της αρχής της ευθυδικίας) λειτουργεί ως εξαίρεση στην αρχή της ίσης απόστασης (μέσης γραμμής), που έχει καθιερωθεί πλέον ως βασική μέθοδος οριοθέτησης».
«’Εχει αποκρυσταλλωθεί η μεθοδολογία οριοθέτησης. Σε πρώτο στάδιο χαράσσεται προσωρινά η γραμμή της ίσης απόστασης και στη συνέχεια εξετάζεται η ύπαρξη τυχόν περιστάσεων, που επιβάλλουν τη μετατόπιση της γραμμής, προκειμένου να επιτευχθεί ένα δίκαιο αποτέλεσμα. Ειδικότερα ως προς τις περιπτώσεις κρατών με αντικείμενες ακτές, το Διεθνές Δικαστήριο έχει αποδεχθεί ήδη από το 1985 στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας Λιβύης-Μάλτας ότι η χάραξη της μέσης γραμμής αποτελεί κατ’ αρχήν τη δίκαιη λύση. Ωστόσο, στην πρόσφατη απόφασή του στην υπόθεση Θαλάσσιας Οριοθέτησης στη Μαύρη Θάλασσα το Δικαστήριο προσέθεσε ένα τρίτο στάδιο στη διαδικασία οριοθέτησης, στο πλαίσιο του οποίου απέδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην έννοια της "αναλογικότητας", δηλαδή της αναλογίας μεταξύ του μήκους των ακτών και της υφαλοκρηπίδας/AOZ που αντιστοιχεί σε κάθε κράτος… Η εν λόγω αναβάθμιση του κριτηρίου της αναλογικότητας δημιουργεί προβληματισμό, ενώ μειώνει ακόμα περισσότερο το βαθμό προβλεψιμότητας».
«Περισσότερο από το 1/3 των εθνικών νομοθεσιών σχετικά με την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ προβλέπει ότι, εκκρεμούσης της οριοθέτησης, τα εξωτερικά όρια των εν λόγω ζωνών προσδιορίζονται βάσει της αρχής της ίσης απόστασης».
"Αμέλειες" ελληνικών κυβερνήσεων
«Η ελληνική υφαλοκρηπίδα στο σύνολό της έχει απεικονισθεί χαρτογραφικά σε θεματικούς χάρτες μελετών της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του ΓΕΝ… όπως αυτά καθορίζονται βάσει της αρχής της ίσης απόστασης… Με εξαίρεση την οριοθετική γραμμή της υφαλοκρηπίδας του Ιονίου βάσει της ελληνο-ιταλικής συμφωνίας του 1977, δεν έχουν κατατεθεί τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας σε διεθνείς οργανισμούς. To ίδιο ισχύει και για τα όρια των ελληνικών χωρικών υδάτων, τα οποία, ωστόσο, αποτυπώνονται από το 2006 και εφεξής σε επίσημους ελληνικούς ναυτικούς χάρτες».
«Σύμφωνα με το άρθρο 16(1) της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, τα παράκτια κράτη οφείλουν να απεικονίζουν σε ναυτικούς χάρτες μεγάλης κλίμακας, αφενός τις ευθείες γραμμές βάσης και τις ειδικές περιπτώσεις παρέκκλισης από την "κανονική γραμμή βάσης" (όπως κλείσιμο των κόλπων) για τη μέτρηση του εύρους της αιγιαλίτιδας ζώνης και τα όρια που προκύπτουν από αυτές και, αφετέρου, τη χάραξη της οριοθετικής γραμμής της αιγιαλίτιδας ζώνης με γειτονικά κράτη. Τα παράκτια κράτη υποχρεούνται να προσδώσουν επαρκή δημοσιότητα στους εν λόγω χάρτες και να καταθέσουν αντίγραφό τους ή πίνακα των σχετικών γεωγραφικών συντεταγμένων στον Γενικό Γραμματέα των ΗΕ… Η Ελλάδα δεν έχει υιοθετήσει σύστημα ευθειών βάσης, παρά το γεγονός ότι οι όροι που ισχύουν εθιμικά από το 1951 και ενσωματώθηκαν στη Σύμβαση συντρέχουν σε πολλές περιοχές της χώρας… Αντίστοιχη υποχρέωση προβλέπεται στο άρθρο 84 της Σύμβασης σχετικά με την απεικόνιση εξωτερικού ορίου και τη χάραξη της οριοθετικής γραμμής της υφαλοκρηπίδας… Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στο άρθρο 75 της Σύμβασης προβλέπεται αντίστοιχη ρύθμιση για το εξωτερικό όριο και την οριοθέτηση της ΑΟΖ».
«Παρά το γεγονός ότι δεν έχουν κατατεθεί επίσημα στο Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, οι γεωγραφικές συντεταγμένες του ανατολικού ορίου στην ανατολική Μεσόγειο έχουν γνωστοποιηθεί στη νορβηγική και την αμερικανική πλευρά στο πλαίσιο διαμαρτυριών μας για τη διενέργεια θαλασσίων ερευνών στην περιοχή. Έχουν εγχειρισθεί σχετικοί χάρτες και γεωγραφικές συντεταγμένες στην Αίγυπτο και στη Λιβύη αντιστοίχως στο πλαίσιο των διμερών διαπραγματεύσεων για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών.
«Η ελληνική νομοθεσία εξακολουθεί να αναφέρεται στα κριτήρια της Σύμβασης της Γενεύης για την υφαλοκρηπίδα (1958), δηλαδή το κριτήριο του ισοβαθούς των 200 μέτρων και το κριτήριο της εκμετάλλευσης για τον προσδιορισμό του εξωτερικού ορίου της υφαλοκρηπίδας. Αντίθετα, η Σύμβαση, η οποία σύμφωνα με τη ρητή διάταξη του άρθρου 311 (1) "υπερισχύει των Συμβάσεων της Γενεύης της 29ης Απριλίου του 1958 για το Δίκαιο της Θάλασσας", προβλέπει ότι νομικός τίτλος επί της υφαλοκρηπίδας εντός του ορίου των 200 ν.μιλίων είναι το κριτήριο της απόστασης. Την εθιμική υπόσταση του εν λόγω κανόνα έχει αποδεχθεί η διεθνής νομολογία ήδη από τη δεκαετία του 1980... Θα ήταν σκόπιμο να εναρμονισθεί η ελληνική νομοθεσία με τις διατάξεις (της Σύμβασης), υιοθετώντας τον ευμενέστερο για τα ελληνικά συμφέροντα ορισμό της υφαλοκρηπίδας βάσει του κριτηρίου της απόστασης. Το ίδιο ισχύει και για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, εφόσον η ελληνική νομοθεσία απλώς παραπέμπει στους κανόνες του διεθνούς δικαίου, χωρίς ουδεμία αναφορά στην αρχή της ίσης απόστασης… Στην απόφαση Οριοθέτησης μεταξύ του Μπαρμπάντος και του Τρινιντάντ και Τομπάγκο, το Διαιτητικό Δικαστήριο απέδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην εθνική νομοθεσία των διαδίκων κρατών στο πλαίσιο της αποσαφήνισης των θέσεών τους ως προς τη μέθοδο οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ».
«Κατά την πρόσφατη ερευνητική δραστηριότητα του αμερικανικού ωκεανογραφικού πλοίου R/V NAUTILUS… καταστήσαμε σαφές στην αμερικανική πλευρά ότι δεν δύναται να διενεργήσει έρευνες στα υποθαλλάσια όρη του Αναξίμανδρου χωρίς την άδεια των ελληνικών αρχών, εφόσον η προτεινόμενη περιοχή διεξαγωγής των ερευνών περιελάμβανε και περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας... Η αμερικανική πλευρά επαναπροσδιόρισε τις περιοχές διεξαγωγής των ερυενών… γεγονός που επιβεβαίωσε η Αμερικανική Πρεσβεία με ρηματική διακοίνωση».
«Τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας βάσει της αρχής της ίσης απόστασης εμφανίζονται σε διεθνείς βάσεις δεδομένων στο διαδίκτυο… αλλά και σε χάρτες του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος και της Ευρωπαϊκής ¨Ενωσης ως υποθετικά όρια ΑΟΖ… αναγνωρίζοντας πλήρη επήρρεια σε όλα τα ελληνικά νησιά… Μάλιστα, σε πρόσφατο χάρτη εργασίας του Δικτύου Natura 2000, πέραν του υφισταμένου ορίου των χωρικών υδάτων και των υποθετικών ορίων ΑΟΖ, απεικονίζεται με διακεκομμένη γραμμή και το όριο των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μίλια»
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Αθήνα, 29 Νοεμβρίου 2010
Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με δημοσίευμα της εφημερίδας «Ο Κόσμος του Επενδυτή» και τίτλο «Στο φως οι μυστικές διαπραγματεύσεις», ο Εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών κ. Γρ. Δελαβέκουρας ανέφερε τα εξής:
“Η εφημερίδα “Ο Κόσμος του Επενδυτή” και οι συντάκτες του άρθρου “Στο φως οι μυστικές διαπραγματεύσεις” προχώρησαν στην επιλεκτική δημοσιοποίηση αποσπασμάτων σημειώματος της Δ1 Διεύθυνσης του Υπουργείου Εξωτερικών με βαθμό ασφαλείας “Άκρως Απόρρητο”, διαστρεβλώνοντας και ερμηνεύοντας αυθαίρετα το περιεχόμενό και το σκοπό σύνταξης του εγγράφου, προκειμένου να παραπληροφορήσουν την κοινή γνώμη, παραβιάζοντας κατάφωρα τη δημοσιογραφική δεοντολογία.
Ταυτόχρονα, δημοσιοποίησαν πληροφορίες που τα συμφέροντα της Ελλάδας επιβάλλουν να τηρηθούν απόρρητες απέναντι σε ξένη κυβέρνηση και υπονόμευσαν τη διπλωματική προσπάθεια της χώρας. Εγκαλούν μάλιστα την Υπηρεσιακή ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών επειδή εξετέλεσε τα αυτονόητα καθήκοντα που της έχουν ανατεθεί. Το θέμα της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών της χώρας είναι εξαιρετικά τεχνικό και σύνθετο, αλλά και ζωτικής σημασίας για να αντιμετωπίζεται με τέτοια ελαφρότητα.
Το εν λόγω έγγραφο ουδεμία σχέση έχει με τη διαδικασία των διερευνητικών επαφών. Το έγγραφο, όπως είναι σε θέση να γνωρίζουν οι συντάκτες, προκλήθηκε από σχετικό ερώτημα της Υπηρεσιακής ηγεσίας που υποβλήθηκε με επίσημη αλληλογραφία, κοινοποιούμενη σε σειρά αποδεκτών, με σκοπό τη διερεύνηση ορισμένων τεχνικών και νομικών παραμέτρων που αφορούν την υφαλοκρηπίδα προκειμένου να διαμορφωθεί καταλλήλως η ελληνική απάντηση σε αβάσιμους τουρκικούς ισχυρισμούς σε διαμαρτυρίες μας περί παραβίασης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Το έγγραφο αποτυπώνει τη νομική εκτίμηση της Δ1 Διευθύνσεως, στο πλαίσιο των καθηκόντων της και συνεκτιμήθηκε κατά τη διατύπωση της ελληνικής απάντησης. Επομένως, είναι ανακριβές, αυθαίρετο και παραπλανητικό το συμπέρασμα των συντακτών ότι το έγγραφο συντάχθηκε για να απαντήσει σε ερωτήματα που έχουν εγερθεί στην πορεία των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών, όπως και ο υπαινιγμός ότι η Υπηρεσιακή ηγεσία ήθελε ανεπίσημες απαντήσεις και όχι μια αναλυτική έγγραφη και τεκμηριωμένη απάντηση. Ομοίως, οι ισχυρισμοί για «εγκληματική αμέλεια» της ελληνικής πλευράς είναι κενοί περιεχομένου και σκοπό έχουν τη δημιουργία εντυπώσεων. Στοιχειώδεις νομικές γνώσεις, αλλά και επισημάνσεις στο ίδιο το έγγραφο, τις οποίες οι συντάκτες απέκρυψαν, αναιρούν τους ισχυρισμούς αυτούς.
Η θεωρία περί «μυστικής διπλωματίας», που κατά κανόνα βασίζεται στην ημιμάθεια και τις υπεραπλουστεύσεις, εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τη διαιώνιση μιας φοβικής αντίληψης για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας. Η Ελλάδα ωστόσο έχει ισχυρές θέσεις που βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο. Το Υπουργείο Εξωτερικών διαχειρίζεται τα εθνικά θέματα με αποκλειστική μέριμνα την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας και των δικαιωμάτων της χώρας μας, όπως καθορίζονται από το Διεθνές Δίκαιο. Με αυτοπεποίθηση και ανοικτό τρόπο ασκεί την εξωτερική πολιτική στο πλαίσιο των παγίων θέσεων της χώρας μας, αλλά και με νέες ιδέες που διαμορφώνουν καλύτερες συνθήκες για την προώθηση των συμφερόντων μας.
Όπως πάντα, ο Υπουργός Εξωτερικών θα ενημερώσει αναλυτικά για όλα τα θέματα που σχετίζονται με τη Διεύρυνση της ΕΕ και τις σχετικές ιδέες της Ελλάδας, αλλά και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις την αρμόδια Επιτροπή της Βουλής και το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής».
ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ ΣΑΝ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΕΝΟΧΗΣ
(Κόσμος του Επενδυτή, 4.12.2010)
Στο προηγούμενο φύλλο του, ο “ΚτΕ” δημοσίευσε αποσπάσματα άκρως απόρρητου εγγράφου με τίτλο «Απεικόνιση ορίων ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην ανατολική Μεσόγειο». Σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική του, το Υπουργείο Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) εξέδωσε μακροσκελή και γεμάτη υβριστικούς χαρακτηρισμούς ανακοίνωση-απάντηση. Το περιεχόμενό της μαρτυράει ότι τόσο ο υπουργός κ. Δρούτσας, που την ενέκρινε, όσο και οι "ηρακλειδείς του στέμματος" κ.κ. Ζέππος (γενικός γραμματέας) και Παρασκευόπουλος (γενικός διευθυντής πολιτικών υποθέσεων), που την υπαγόρευσαν, έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Προφανώς έχουν τους λόγους τους.
Το ΥΠΕΞ συνομολογεί την αυθεντικότητα του εγγράφου, αλλά κατηγορεί την εφημερίδα ότι προέβη σε «επιλεκτική δημοσιοποίηση αποσπασμάτων». Πράγματι, δημοσιεύσαμε όσα αποσπάσματα είχαν πολιτικό ενδιαφέρον, δεδομένου ότι ήταν πρακτικά αδύνατον να δημοσιευθεί ολόκληρο ένα έγγραφο 17 πυκνογραμμένων σελίδων, που ένα μεγάλο τμήμα του ανέλυε τη διεθνή νομολογία.
Η ηγεσία του ΥΠΕΞ περιλούζει την εφημερίδα και τους συντάκτες και επιχειρεί να διδάξει δημοσιογραφική δεοντολογία! («Διαστρεβλώνοντας και ερμηνεύοντας αυθαίρετα το περιεχόμενό και το σκοπό σύνταξης του εγγράφου, προκειμένου να παραπληροφορήσουν την κοινή γνώμη, παραβιάζοντας κατάφωρα τη δημοσιογραφική δεοντολογία»). Μας κατηγορεί, επίσης, ότι αποκρύψαμε. Προκαλούμε το ΥΠΕΞ να δώσει στη δημοσιότητα απόσπασμα του εγγράφου, που να αναιρεί αυτά που ήδη δημοσιεύσαμε. Προκαλούμε να αναφέρει ένα συγκεκριμένο παράδειγμα διαστρέβλωσης ή παραπληροφόρησης. Δεν είμαστε εμείς που διαστρεβλώνουμε και παραπληροφορούμε. Είναι οι θλιβεροί συντάκτες της ανακοίνωσης που κάνουν δίκη προθέσεων και συκοφαντούν ασυστόλως, κρυπτόμενοι πίσω από ένα κρατικό θεσμό.
Αν πάντως επιμένουν ότι η δημοσιοποίση αποσπασμάτων αλλοιώνει έστω και κατά ένα γιώτα ή μία κεραία το περιεχόμενο του εγγράφου, ευχαρίστως να το δημοσιεύσουμε ολόκληρο για να γελάσει και το “παρδαλό κατσίκι”. Eάν θέλουν, ας το ζητήσουν και θα το πράξουμε.
Η ηγεσία του ΥΠΕΞ μας κατηγορεί περίπου για εθνική προδοσία! «Ταυτόχρονα, δημοσιοποίησαν πληροφορίες που τα συμφέροντα της Ελλάδας επιβάλλουν να τηρηθούν απόρρητες απέναντι σε ξένη κυβέρνηση και υπονόμευσαν τη διπλωματική προσπάθεια της χώρας»! Προκαλούμε το ΥΠΕΞ να αναφέρει έστω και ένα παράδειγμα για να τεκμηριώσει το γελοίο και συκοφαντικό ισχυρισμό του, που αποκλειστικό σκοπό έχει να δημιουργήσει εντυπώσεις.
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν δημοσιοποιήσαμε καμμία πληροφορία, που να αφορά ελληνικούς χειρισμούς. Αποκαλύψαμε ότι η Ελλάδα δεν έχει καταθέσει, (όπως έχει δικαίωμα, συμφέρον, αλλά και συμβατική υποχρέωση) χάρτες με την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ της στον ΟΗΕ και δεν έχει προσαρμόσει την εθνική νομοθεσία στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία ευνοεί καταφανώς τις εθνικές θέσεις. Προφανώς αυτή η πληροφορία είναι γνωστή στην Τουρκία και στα άλλα κράτη, αλλά όχι στην ελληνική κοινή γνώμη. Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, ότι ενώ η εφημερίδα είχε πάρει το δρόμο για το τυπογραφείο, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε στη Βουλή ότι θα προσαρμόσει την ελληνική νομοθεσία, δικαιώνοντας την κριτική μας.
Αποκαλύψαμε, επίσης, την απαίτηση της Τουρκίας να εξαιρεθεί από την τρέχουσα διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας το σύμπλεγμα του Καστελλορίζου. Προφανώς η τουρκική απαίτηση είναι γνωστή στην Άγκυρα, αλλά όχι και στην ελληνική κοινή γνώμη. Με τη δημοσίευση του εγγράφου κλείνει οριστικά ο δρόμος για ενδεχόμενη υποχώρηση στην τουρκική απαίτηση. Ίσως, ορισμένοι να ήθελαν αυτό το δρόμο ανοικτό.
Όπως μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης, το ύφος της ανακοίνωσης απάδει σε κρατική υπηρεσία και δη στο ΥΠΕΞ. Θα ήταν, όμως, υπερβολή να χρεώσουμε τον δυστυχή πελταστή κ. Δελαβέκουρα, ο οποίος, ως εκπρόσωπος του υπουργείου, υπογράφει την ανακοίνωση. Η προφανής αιτία του εκνευρισμού των κ.κ. Ζέππου και Παρασκευόπουλου είναι η κριτική που τους ασκήσαμε. Το ομολογούν, άλλωστε και στην ανακοίνωση: «Εγκαλούν, μάλιστα, την υπηρεσιακή ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών επειδή εξετέλεσε τα αυτονόητα καθήκοντα που της έχουν ανατεθεί».
Επειδή είναι γνωστή η διαδρομή και το ήθος του καθενός, είναι θράσσος και γελοιότητα να μας παραδίδουν μαθήματα εθνικής ευθύνης τόσο ο κ. Δρούτσας όσο και οι εκλεκτοί του. Παρακάμπτουμε το γεγονός ότι ο υπουργός δεν έχει ακόμα δώσει εξηγήσεις για σοβαρές ανακρίβειες, που έχει συμπεριλάβει στο βιογραφικό του. Ανακρίβειες, που σε άλλες χώρες θα τον είχαν υποχρεώσει σε παραίτηση.
Το σημαντικότερο είναι ότι ο κ. Δρούτσας ανέλαβε επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, χωρίς να έχει αφήσει προσωπικό ίχνος στη δημόσια ζωή και χωρίς να έχει αυτοδύναμο πολιτικό εκτόπισμα. Ίσως, διαθέτει άλλα μη ορατά προσόντα, που εμείς αγνοούμε και που δεν διαπιστώσαμε στον ένα χρόνο που βρίσκεται στην κορυφή του ΥΠΕΞ. Αυτό που θυμούνται, πάντως, οι Ελληνοκύπριοι είναι οι πολύ στενές σχέσεις του με τον αρχιτέκτονα του σχεδίου Ανάν Βρετανό διπλωμάτη λόρδο Χάνεϊ και ο προκλητικός ρόλος του στην επιχείρηση επιβολής του καταστροφικού αυτού σχεδίου.
Για το βίο και την πολιτεία των κ.κ. Ζέππου και Παρασκευόπουλου θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά. Προς το παρόν, περιοριζόμαστε στο ότι και οι δύο έχουν διακριθεί στην λεπτή τέχνη να πηγαίνουν πάντα με τα νερά των εκάστοτε υπουργών. Όσο κι αν ψάξαμε δεν βρήκαμε ούτε μία φορά, που να έχουν εκφράσει αντίθετη άποψη απ’ αυτή που ήθελαν να ακούσουν οι προϊστάμενοί τους. Θα είχε ενδιαφέρον να μας αναφέρουν έστω και μία και εμείς θα ανασκευάσουμε.
Στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι «το θέμα της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών της χώρας είναι εξαιρετικά τεχνικό και σύνθετο, αλλά και ζωτικής σημασίας για να αντιμετωπίζεται με τέτοια ελαφρότητα». Εδώ σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Δεν κάνουν τον κόπο να αναφέρουν ποιά είναι η ελαφρότητα και πώς εκδηλώνεται. Απλώς προσθέτουν έναν ακόμα συκοφαντικό χαρακτηρισμό. Στην πραγματικότητα, το εδάφιο αυτό αποκαλύπτει μία νοοτροπία, που θεωρεί ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι αποκλειστική αρμοδιότητα ενός "ιερατείου" κι όχι των κοινών θνητών. Η ολιγαρχική αυτή αντίληψη ουκ ολίγες φορές κυοφόρησε εθνικές ήττες.
«Το εν λόγω έγγραφο ουδεμία σχέση έχει με τη διαδικασία των διερευνητικών επαφών. Το έγγραφο, όπως είναι σε θέση να γνωρίζουν οι συντάκτες, προκλήθηκε από σχετικό ερώτημα της υπηρεσιακής ηγεσίας… με σκοπό τη διερεύνηση ορισμένων τεχνικών και νομικών παραμέτρων, που αφορούν την υφαλοκρηπίδα, προκειμένου να διαμορφωθεί καταλλήλως η ελληνική απάντηση σε αβάσιμους τουρκικούς ισχυρισμούς σε διαμαρτυρίες μας περί παραβίασης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας». «Είναι ανακριβές, αυθαίρετο και παραπλανητικό το συμπέρασμα των συντακτών ότι το έγγραφο συντάχθηκε για να απαντήσει σε ερωτήματα που έχουν εγερθεί στην πορεία των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών».
Εδώ η ηγεσία του ΥΠΕΞ παίζει την κολοκυθιά. Ομολογεί ότι το έγγραφο ζητήθηκε για να διαμορφωθεί η ελληνική απάντηση σε τουρκικούς ισχυρισμούς για την υφαλοκρηπίδα. Χαρακτηρίζει, όμως, παραπλανητικό να το συσχετίζουμε με τις διερευνητικές επαφές, παρ’ ότι επισήμως, το αντικείμενο των διερευνητικών επαφών είναι ακριβώς η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας! Θέλει η ηγεσία του ΥΠΕΞ να πιστέψουμε ότι στις διερευνητικές επαφές οι Τούρκοι δεν προβάλλουν τους πάγιους ισχυρισμούς τους; Έλεος! Υποτιμούν τη νοημοσύνη των αναγνωστών, αλλά δεν σκέφτονται τα γέλια που η ανακοίνωσή τους προκάλεσε στην Άγκυρα;
Παρακάτω, διαβάζουμε ότι «οι ισχυρισμοί για "εγκληματική αμέλεια" της ελληνικής πλευράς είναι κενοί περιεχομένου και σκοπό έχουν τη δημιουργία εντυπώσεων». Πράγματι, εδώ έχουν κάποιο δίκιο. Θέλαμε να δημιουργήσουμε σωστές και ακριβείς εντυπώσεις στην ελληνική κοινή γνώμη, ελπίζοντας ότι κατ’ αυτό τον τρόπο θα πιεσθούν οι αρμόδιοι να κάνουν αυτά που δεν έχουν κάνει μέχρι τώρα: να προσαρμόσουν την ελληνική νομοθεσία στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, να καταθέσουν τους χάρτες στον ΟΗΕ, να προχωρήσουν σε οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία.
Και η ανακοίνωση συνεχίζει: «Η θεωρία περί "μυστικής διπλωματίας", που κατά κανόνα βασίζεται στην ημιμάθεια και τις υπεραπλουστεύσεις, εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τη διαιώνιση μιας φοβικής αντίληψης για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας». Τόσες βρισιές σε μία φράση! Είναι αλήθεια ότι διαβάζοντας αυτή την ανακοίνωση φοβόμαστε μήπως ο Ελληνισμός ξαναβρεθεί αντιμέτωπος με διπλωματικά τερατουργήματα, όπως το σχέδιο Ανάν, το ανακοινωθέν της Μαδρίτης κλπ. Δυστυχώς, τα κείμενα αυτά δεν έγιναν δεκτά από ημιμαθείς, αλλά από γνώστες, που προτίμησαν να ξεχάσουν τις γνώσεις τους. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η ηγεσία του ΥΠΕΞ, που έσπευσε να εκδώσει αυτή την ανακοίνωση, τηρεί σιγή ιχθύος για επανειλημμένα δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία συζητείται μεγάλη έκπτωση από το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια.
Η ηγεσία του ΥΠΕΞ, βεβαίως, δεν παρέλειψε να δώσει εύσημα στον εαυτό της. Όταν συμβαίνουν όσα συμβαίνουν στα εθνικά μέτωπα, όμως, τέτοιου είδους αυτοέπαινοι είναι πρόκληση. Ελπίζουμε ότι η αλαζονεία δεν είναι εκδήλωση ένοχης συνείδησης, αλλά μόνο ανασφάλειας.
Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010
ΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΕΝΟΣ "ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ 1922"
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δημοσιεύτηκε στα Επίκαιρα της 15.12.2010
Η πρωτοβουλία του Μίκη για ένα Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών είναι η τελευταία, πλέον υποσχόμενη, λόγω εμβέλειας και προσωπικότητας του μουσικοσυνθέτη, από πολλές προσπάθειες, πρωτοβουλίες, κινήσεις για συγκρότηση “αντιμνημονιακού” χώρου, κινήματος, μετώπου, ή ότι άλλο θέλετε, αν όχι για την ανασυγκρότηση της ευρύτερης αριστεράς, με όποια σημασία αποδίδει κανείς στη λέξη, στους καιρούς της μεγάλης σύγχυσης.
Παραμένει βέβαια ερώτημα αν ωρίμασαν οι συνθήκες. Όχι οι αντικειμενικές, αυτές είναι υπερώριμες. Οι υπoκειμενικές αργούν, η διαμόρφωση αναγκαίας κοινωνικής συνείδησης. Η κοινή γνώμη υπόκειται σε μπαράζ πολύ καλά οργανωμένου ψυχολογικού πολέμου, προορισμένου να την τρομάξει και ενοχοποιήσει, ώστε να διοχετεύσει την οργή σε κατάθλιψη αντί εξέγερσης. Ορισμένα γεγονότα, όπως το επεισόδιο της Μαρφίν, τον Μάιο, εμβάλουν σε προβληματισμό ως προς την πιθανότητα μεγάλων “συνωμοσιών” στην ελληνική κρίση. Η κοινή γνώμη αποστρέφεται, όπως έδειξαν οι εκλογές, το πολιτικό σύστημα, μόνο ένα 20% στηρίζει την κυβέρνηση. Αλλά δεν νοιώθει αξιόπιστη εναλλακτική απέναντι σε μια κρίση που ήδη εξελίσσεται σε “κοινωνικό 1922”, από τις μεγαλύτερες κρίσεις στους δύο αιώνες ανεξαρτησίας.
Στη θηλειά των δανειστών
Η ταχύτητα συγκρότησης “αντιμνημονιακού” πόλου και η αξιοπιστία του θα επηρεάσει τις πιθανότητες επιβίωσης του ελληνισμού, με τη μορφή κάπως συγκροτημένου, στοιχειωδώς ανεξάρτητου και δημοκρατικού κράτους των Ελλήνων, που θα αποκαταστήσει την εσωτερική του και θα διαφυλάξει την εξωτερική του κυριαρχία. Αυτό είναι το αληθινό διακύβευμα της κρίσης. Η παρούσα κυβέρνηση θα πέσει, αργά ή γρήγορα, ίσως άσχημα, είναι πιθανότατο ότι το ΠΑΣΟΚ θα τερματίσει σύντομα τον βίο του, το ερώτημα είναι πόση Ελλάδα θα υπάρχει, ποιους βαθμούς ελευθερίας θάχει, στο τέλος της πρώτης φάσης του τραγικού ‘πειράματος’. Η απαλλαγή της Ελλάδας από την ασφυκτική θηλειά των Δανειστών και των πολιτικών που τους υπηρετούν, είναι βασική προϋπόθεση για τη σωτηρία της. Ακόμα περισσότερο, τέτοια προϋπόθεση είναι η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας και περηφάνειας του ελληνικού λαού.
Τέτοιο εγχείρημα δεν έχει καμιά πιθανότητα επιτυχίας, περιοριζόμενο σε αμυντικούς αγώνες, μη μετατρεπόμενο σε βαθύ λαϊκό κίνημα αναγέννησης. Είναι αδύνατη η επιστροφή στην κατάσταση πραγμάτων προ Μαίου 2010 ή Οκτωβρίου 2009. Μόνο μια πολύ πιο κινητοποιημένη κοινωνία, μια πολύ διαφορετική χώρα θα μπορούσαν να σταματήσουν την κατρακύλα, διεκδικώντας την επιστροφή της Ελλάδας, προοπτικά, στην οικογένεια των κάπως ανεξάρτητων-δημοκρατικών κρατών.
Η Διεθνής των Τραπεζών, σε συμμαχία με τη Γερμανία, χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως υπόδειγμα φτωχοποίησης και ολοκληρωτικής εκτροπής στην ευρωπαική περιφέρεια, αν όχι, μακροπρόθεσμα, για την υποταγή και καταστροφή του έθνους-κράτους. Μπόρεσε όμως να το κάνει γιατί συνέτρεχαν δύο προυποθέσεις: βαθύτατη δομική κρίση πολιτικής, κράτους, κοινωνικού σχηματισμού, ηγεσία χωρίς διανοητική και ηθικοψυχολογική διάθεση και δυνατότητα άμυνας.
Αντιστρόφως, δεν μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση από το Μνημόνιο, χωρίς παράλληλη αντιμετώπιση των βαθύτατων προβλημάτων της χώρας, χωρίς γνήσιο εκσυγχρονισμό, δηλαδή βαθύ εκδημοκρατισμό. Αυτό δεν σημαίνει μόνο αντίστροφη της συντελούμενης εσωτερική αναδιανομή, απαλλαγή από παρασιτικές, κλεπτοκρατικές λειτουργίες κυρίαρχων στρωμάτων, αλλά και απαλλαγή λαϊκών στρωμάτων από τις νοοτροπίες που τους καλλιέργησαν τα πρώτα.
Η πρωτοβουλία Μίκη θα κριθεί εκεί που κρίθηκαν - και απέτυχαν - πολλές άλλες, με κορυφαίες την προσπάθεια συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ και τα εγχειρήματα κοινής εκλογικής καθόδου: στον ενωτικό/δημοκρατικό χαρακτήρα της, στην αξιοπιστία/σοβαρότητα προσώπων, δράσης, προτάσεων.
Ενότητα και συνεργασία
Δεν μπορεί κάποιος να πείσει την κοινωνία να τον ακολουθήσει εναντίον του μνημονίου, όταν δεν μπορεί, ούτε για δέκα λεπτά, να υποτάξει το πάθος του για μικροεξουσία, το δευτερεύον στο πρωτεύον. Η κάθοδος μιας πλειάδας αριστερών αντιμνημονιακών υποψηφίων
στις εκλογές, ήταν τεράστιο δώρο στο ΠΑΣΟΚ και σίγουρος τρόπος εξασφάλισης της ήττας. Μοιάζει οι ηγέτες της αριστεράς να φοβούνται ενδόμυχα περισσότερο την πιθανότητα νίκης τους, και των ευθυνών που συνεπάγεται, από την επικράτηση του μνημονίου.
Η ηγεσία του ΚΚΕ κατηγορεί όλους τους άλλους ως προδότες, αποφεύγοντας ακόμα και μια διαδήλωση στον ίδιο τόπο και την ίδια ώρα. Βοηθάει αυτό νέους, συνταξιούχους και εργαζόμενους, που βλέπουν τη ζωή τους να καταστρέφεται; Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ εφευρίσκουν ή μεγαλοποιούν πολιτικές διαφορές, για να δικαιολογήσουν τους εμφύλιους της καρέκλας, συνομολογώντας ότι επενδύουν πολύ λιγότερο σε οποιονδήποτε αγώνα κατά του μνημονίου και πολύ περισσότερο στην κομματική εξουσία. Ακόμα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να βρει πιο χρήσιμο τρόπο ύπαρξης από το να μας αυτοσυστήνεται ως οιωνεί επαναστατική πρωτοπορεία, που δεν έχει να προτείνει τίποτα λιγότερο, και με κάθε σοβαρότητα, από το να μην πληρώσουμε αύριο δεκάρα τσακιστή, να βγούμε από το ευρώ, να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες χωρίς αποζημίωση και να αυξήσουμε μισθούς και συντάξεις.
Αντιλαμβάνομαι ότι η κριτική είναι ίσως σκληρή και ενοχλητική, ελπίζω όμως ότι δεν είναι άδικη. Στο σημείο που έφτασε η Ελλάδα και η αριστερά της, τίποτα λιγότερο από την αλήθεια δεν μπορεί να τις βοηθήσει.
«Δημοκρατικό έλλειμμα»
Αν η ενότητα είναι το ένα πρόβλημα, το άλλο είναι η δημοκρατία. Για να έχει μέλλον η κίνηση του Μίκη ή οποιαδήποτε άλλη, πρέπει να σέβεται απόλυτα, ολοκληρωτικά και αυθεντικά τη δημοκρατία, να στηρίζεται πραγματικά σε ανεξάρτητους πολίτες, να συνιστά τομή με τη γραφειοκρατική, ιντριγκαδόρικη πρακτική που κυριάρχησε ιστορικά και συχνά κυριαρχεί και σήμερα στην κουλτούρα και στην πρακτική του ΠΑΣΟΚ, της αριστεράς, των συνδικάτων και απετέλεσε βασική αιτία ηττών και εκφυλισμού.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εμπιστευθεί τους χιλιάδες ανένταχτους που αγκάλιασαν το εγχείρημα προ τριετίας, αν τους άφηνε να εκλέξουν ηγέτες και να αποφασίσουν πολιτικές, ίσως θάβγαινε κάτι. Πάντως δύσκολα φαντάζεται κανείς απλούς αριστερούς αγωνιστές ή τους δημοκρατικά εκλεγμένους εκπροσώπους τους, να μπορούν να κάνουν τόσα πολλά πολιτικά λάθη, όσα διέπραξαν σε τόσο λίγο χρόνο, οι ηγέτες της συμμαχίας.
Ελπίζει κανείς, στο εγχείρημα Μίκη, να μην καταφέρουν διάφορα, κατά το μάλλον ή ήττον, χρεωκοπημένα πρόσωπα, που αναπόφευκτα αναζητούν σε μια μεγάλη μορφή κύρος και αναγνώριση που τους αρνήθηκε η κοινωνία, να παρεμβληθούν, βραχυκυκλώνοντας πάλι την οργάνωση μιας γνήσια λαϊκής πρωτοβουλίας.
Το ζήτημα της δημοκρατίας, της ευθύνης και της συμμετοχής που τη συνοδεύουν, είναι άλλωστε στο κέντρο του προβλήματος μιας χώρας, που έδωσε μεν ηρωϊκούς εθνικούς αγώνες, δεν κατάφερε όμως ποτέ να ξεπεράσει ολότελα την παράδοση της τουρκοκρατίας στην εσωτερική διοίκηση, όπως μαρτυράνε λέξεις σαν το ρουσφέτι και το μπαχτσίσι, την παράδοση του αρχηγισμού και της οικογενειοκρατίας, που δεν μπόρεσε να στηρίξει ανεξάρτητους πολίτες και θεσμούς. Η αυταρχική παράδοση εμπότισε τη δεξιά, εμπότισε όμως και την αριστερά.
Αξιοπιστία
Οποιαδήποτε προσπάθεια ανάταξης της χώρας και αντίστασης στο Μνημόνιο, προϋποθέτει ανάκτηση αξιοπιστίας αυτών που θα ηγηθούν, σοβαρότητα λόγων και πράξεων, ικανότητα παραγωγής νέου εθνικού, δημοκρατικού, κοινωνικού σχέδιου. Χρειάζεται όμως και να δουν έμπρακτα οι άνθρωποι ότι η συλλογική δράση και αλληλεγγύη μπορεί να επιφέρει καρπούς σε μια γειτονιά, σε ένα νοσοκομείο, με ένα συνεταιρισμό ή μια κίνηση αλληλεγγύης. Υπάρχει στην Ελλάδα μια (ιδιοτελής) κουλτούρα της ευκολίας και του αφηρημένου. Υπάρχει η τάση να ζητάμε απλώς από το γκουβέρνο, αποφεύγοντας να οργανώσουμε την πάλη της κοινωνίας στα συγκεκριμένα, στα μικρά και στοιχειακά. Τα τελευταία ίχνη αποτελεσματικότητας αυτής της μεθόδου εξαφανίστηκαν όμως με την εμφάνιση ενός γκουβέρνου που αδιαφορεί για το πολιτικό του κόστος, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους Δανειστές. Ούτε μπορεί κανείς να ξεσηκώσει ένα λαό εναντίον ισχυρών διεθνών δυνάμεων, αν δεν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του και αν δεν του έχει εμπνεύσει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του; Πως θα το κάνει αυτό μια κοινωνία που δεν μπορεί να λύσει ούτε ένα πρόβλημα μιας γειτονιάς;
Μέχρι πριν από μερικούς μήνες ακόμα, μεγάλο τμήμα της αριστεράς δεν είχε καν αναγνωρίσει την κρίση χρέους. ‘Ελεγε ότι είναι φτιαχτή και πρότεινε περίπου διπλασιασμό της ελάχιστης αμοιβής και πλήθος διορισμών στο δημόσιο. Ο βερμπαλιστικός μαξιμαλισμός, αν όχι ανοητολογία, δεν βοηθάει παρά τον Παπανδρέου να εμφανίζεται, εξ αντιδιαστολής, σοβαρός και αξιόπιστος. Τώρα μερικοί βρίσκουν εύκολα συνθήματα, όπως ότι δεν χρωστάμε τίποτα, θα πάμε αύριο από το ευρώ στον παράδεισο της δραχμής, θα εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες χωρίς αποζημίωση. ‘Αλλοι, προτείνουν κάποια μορφή λαϊκής εξουσίας, εξασφαλίζουν όμως ότι δεν θάρθει ποτέ, μην κάνοντας τίποτα για να γεφυρώσουν το σήμερα με την ασαφή ουτοπία τους.
Είναι βέβαιο ότι η χώρα πρέπει να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση χρέους. Δεν αποφεύγεται και δεν πρέπει να αποφευχθεί. Κι αυτή, όμως, για να γίνει προς όφελος της χώρας, προϋποθέτει την εμφάνιση μιας κυβέρνησης που να μπορεί να διαπραγματευθεί και μιας κοινωνίας ικανής να την πιέσει και ελέγξει. Δεν είναι σοβαρό να διεκδικήσει η Ελλάδα να μην πληρώσει τίποτα.
Είναι συζητήσιμο αν θα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ μακροπρόθεσμα, αν δεν αλλάξουν οι κανόνες του. Αλλά μόνο τη Μέρκελ και τις ΗΠΑ θα εξυπηρετήσει φεύγοντας σήμερα. Γιατί, πριν φτάσουμε σε μια τόσο δραματική και αβέβαιη χειρονομία, δεν εξαντλούμε τα περιθώρια διαπραγμάτευσης και πίεσης, δεν ζητάμε επανεξέταση των ληστρικών συμβάσεων, τις αποζημιώσεις που δικαιούμεθα, δεν χρησιμοποιούμε τα πολλά μέσα που διαθέτουμε ως μέλη της ευρωζώνης; Γιατί δεν επιδιώκουμε, τώρα, που πρώτη φορά υπάρχει αντικειμενική δυνατότητα, τη δημιουργία ευρωπαϊκού κινήματος ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης της ΕΕ;
Γιατί, πριν αρχίσουμε την επανάσταση, δεν ολοκληρώνουμε την εσωτερική υποτίμηση, στο σκέλος τιμών, κερδών, παραοικονομίας; Γιατί δεν επιδιώκουμε να σπάσουμε τα καρτέλ με καταναλωτικούς συνεταιρισμούς; Γιατί μιλάμε τόσο πολύ για τα επιτόκια δανεισμού και τόσο λίγο για το πασίγνωστο λαθρεμπόριο καυσίμων ή αφήνουμε τόσους γιατρούς, ενίοτε κι αριστερούς, τρομάρα τους, να μεταφέρουν στους ασθενείς όλο το κόστος της κρίσης; Γιατί κανείς δεν προσπαθεί να φτιάξει ένα κίνημα κατά της διαφθοράς στα νοσοκομεία, γιατί δεν ζητάμε να αγοράσει εκατό τομογράφους ο Ευαγγελισμός, αντί να πλουτίζει τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων; Και χίλια μύρια όσα άλλα.
Είναι δυνατόν μια χώρα, ένας λαός, να τα βάλει με το παγκόσμιο σύστημα, να ζητήσει από τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε τον λογαριασμό, χωρίς προηγουμένως νάχει καθήσει στο σκαμνί τους δικούς του κλέφτες και απατεώνες, χωρίς να μπορέσει να λύσει το παραμικρό πρόβλημα στη μικροκλίμακα της καθημερινής ζωής του πολίτη, στήνοντας δίκτυα αλληλεγγύης στους συνανθρώπους μας που υποφέρουν, σε αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα περίθαλψης ή δεν μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους φροντιστήριο; Εκεί μπορεί να ξαναφτιαχτεί μια αριστερά άξια του ονόματος και των προσδοκιών που καλλιέργησε, όχι στους οπωσδήποτε αναγκαίους φιλιππικούς εναντίον του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, χωρίς όμως συγκεκριμένες προτάσεις και μεταβατικό πρόγραμμα. Διερωτάται μερικές φορές κανείς, αν η επαναστατική ρητορεία δεν χρησιμοποιείται απλά για να μην οργανωθούν αυτά τα, τόσο δύσκολα προφανώς, “μικρά” και συγκεκριμένα, που μπορούν όμως να γίνουν πολύ μεγάλης εμβέλειας παραδείγματα. Βάζοντας το κάρο πριν το άλογο, εξασφαλίζει κανείς ότι δεν θα ξεκινήσει ποτέ. Και πάντως, πρέπει να μπορέσει να δέσει τα παπούτσια του, πριν ξεκινήσει το μαραθώνιο.
Konstantakopoulos.blogspot.com
.
Δημοσιεύτηκε στα Επίκαιρα της 15.12.2010
Η πρωτοβουλία του Μίκη για ένα Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών είναι η τελευταία, πλέον υποσχόμενη, λόγω εμβέλειας και προσωπικότητας του μουσικοσυνθέτη, από πολλές προσπάθειες, πρωτοβουλίες, κινήσεις για συγκρότηση “αντιμνημονιακού” χώρου, κινήματος, μετώπου, ή ότι άλλο θέλετε, αν όχι για την ανασυγκρότηση της ευρύτερης αριστεράς, με όποια σημασία αποδίδει κανείς στη λέξη, στους καιρούς της μεγάλης σύγχυσης.
Παραμένει βέβαια ερώτημα αν ωρίμασαν οι συνθήκες. Όχι οι αντικειμενικές, αυτές είναι υπερώριμες. Οι υπoκειμενικές αργούν, η διαμόρφωση αναγκαίας κοινωνικής συνείδησης. Η κοινή γνώμη υπόκειται σε μπαράζ πολύ καλά οργανωμένου ψυχολογικού πολέμου, προορισμένου να την τρομάξει και ενοχοποιήσει, ώστε να διοχετεύσει την οργή σε κατάθλιψη αντί εξέγερσης. Ορισμένα γεγονότα, όπως το επεισόδιο της Μαρφίν, τον Μάιο, εμβάλουν σε προβληματισμό ως προς την πιθανότητα μεγάλων “συνωμοσιών” στην ελληνική κρίση. Η κοινή γνώμη αποστρέφεται, όπως έδειξαν οι εκλογές, το πολιτικό σύστημα, μόνο ένα 20% στηρίζει την κυβέρνηση. Αλλά δεν νοιώθει αξιόπιστη εναλλακτική απέναντι σε μια κρίση που ήδη εξελίσσεται σε “κοινωνικό 1922”, από τις μεγαλύτερες κρίσεις στους δύο αιώνες ανεξαρτησίας.
Στη θηλειά των δανειστών
Η ταχύτητα συγκρότησης “αντιμνημονιακού” πόλου και η αξιοπιστία του θα επηρεάσει τις πιθανότητες επιβίωσης του ελληνισμού, με τη μορφή κάπως συγκροτημένου, στοιχειωδώς ανεξάρτητου και δημοκρατικού κράτους των Ελλήνων, που θα αποκαταστήσει την εσωτερική του και θα διαφυλάξει την εξωτερική του κυριαρχία. Αυτό είναι το αληθινό διακύβευμα της κρίσης. Η παρούσα κυβέρνηση θα πέσει, αργά ή γρήγορα, ίσως άσχημα, είναι πιθανότατο ότι το ΠΑΣΟΚ θα τερματίσει σύντομα τον βίο του, το ερώτημα είναι πόση Ελλάδα θα υπάρχει, ποιους βαθμούς ελευθερίας θάχει, στο τέλος της πρώτης φάσης του τραγικού ‘πειράματος’. Η απαλλαγή της Ελλάδας από την ασφυκτική θηλειά των Δανειστών και των πολιτικών που τους υπηρετούν, είναι βασική προϋπόθεση για τη σωτηρία της. Ακόμα περισσότερο, τέτοια προϋπόθεση είναι η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας και περηφάνειας του ελληνικού λαού.
Τέτοιο εγχείρημα δεν έχει καμιά πιθανότητα επιτυχίας, περιοριζόμενο σε αμυντικούς αγώνες, μη μετατρεπόμενο σε βαθύ λαϊκό κίνημα αναγέννησης. Είναι αδύνατη η επιστροφή στην κατάσταση πραγμάτων προ Μαίου 2010 ή Οκτωβρίου 2009. Μόνο μια πολύ πιο κινητοποιημένη κοινωνία, μια πολύ διαφορετική χώρα θα μπορούσαν να σταματήσουν την κατρακύλα, διεκδικώντας την επιστροφή της Ελλάδας, προοπτικά, στην οικογένεια των κάπως ανεξάρτητων-δημοκρατικών κρατών.
Η Διεθνής των Τραπεζών, σε συμμαχία με τη Γερμανία, χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως υπόδειγμα φτωχοποίησης και ολοκληρωτικής εκτροπής στην ευρωπαική περιφέρεια, αν όχι, μακροπρόθεσμα, για την υποταγή και καταστροφή του έθνους-κράτους. Μπόρεσε όμως να το κάνει γιατί συνέτρεχαν δύο προυποθέσεις: βαθύτατη δομική κρίση πολιτικής, κράτους, κοινωνικού σχηματισμού, ηγεσία χωρίς διανοητική και ηθικοψυχολογική διάθεση και δυνατότητα άμυνας.
Αντιστρόφως, δεν μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση από το Μνημόνιο, χωρίς παράλληλη αντιμετώπιση των βαθύτατων προβλημάτων της χώρας, χωρίς γνήσιο εκσυγχρονισμό, δηλαδή βαθύ εκδημοκρατισμό. Αυτό δεν σημαίνει μόνο αντίστροφη της συντελούμενης εσωτερική αναδιανομή, απαλλαγή από παρασιτικές, κλεπτοκρατικές λειτουργίες κυρίαρχων στρωμάτων, αλλά και απαλλαγή λαϊκών στρωμάτων από τις νοοτροπίες που τους καλλιέργησαν τα πρώτα.
Η πρωτοβουλία Μίκη θα κριθεί εκεί που κρίθηκαν - και απέτυχαν - πολλές άλλες, με κορυφαίες την προσπάθεια συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ και τα εγχειρήματα κοινής εκλογικής καθόδου: στον ενωτικό/δημοκρατικό χαρακτήρα της, στην αξιοπιστία/σοβαρότητα προσώπων, δράσης, προτάσεων.
Ενότητα και συνεργασία
Δεν μπορεί κάποιος να πείσει την κοινωνία να τον ακολουθήσει εναντίον του μνημονίου, όταν δεν μπορεί, ούτε για δέκα λεπτά, να υποτάξει το πάθος του για μικροεξουσία, το δευτερεύον στο πρωτεύον. Η κάθοδος μιας πλειάδας αριστερών αντιμνημονιακών υποψηφίων
στις εκλογές, ήταν τεράστιο δώρο στο ΠΑΣΟΚ και σίγουρος τρόπος εξασφάλισης της ήττας. Μοιάζει οι ηγέτες της αριστεράς να φοβούνται ενδόμυχα περισσότερο την πιθανότητα νίκης τους, και των ευθυνών που συνεπάγεται, από την επικράτηση του μνημονίου.
Η ηγεσία του ΚΚΕ κατηγορεί όλους τους άλλους ως προδότες, αποφεύγοντας ακόμα και μια διαδήλωση στον ίδιο τόπο και την ίδια ώρα. Βοηθάει αυτό νέους, συνταξιούχους και εργαζόμενους, που βλέπουν τη ζωή τους να καταστρέφεται; Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ εφευρίσκουν ή μεγαλοποιούν πολιτικές διαφορές, για να δικαιολογήσουν τους εμφύλιους της καρέκλας, συνομολογώντας ότι επενδύουν πολύ λιγότερο σε οποιονδήποτε αγώνα κατά του μνημονίου και πολύ περισσότερο στην κομματική εξουσία. Ακόμα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να βρει πιο χρήσιμο τρόπο ύπαρξης από το να μας αυτοσυστήνεται ως οιωνεί επαναστατική πρωτοπορεία, που δεν έχει να προτείνει τίποτα λιγότερο, και με κάθε σοβαρότητα, από το να μην πληρώσουμε αύριο δεκάρα τσακιστή, να βγούμε από το ευρώ, να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες χωρίς αποζημίωση και να αυξήσουμε μισθούς και συντάξεις.
Αντιλαμβάνομαι ότι η κριτική είναι ίσως σκληρή και ενοχλητική, ελπίζω όμως ότι δεν είναι άδικη. Στο σημείο που έφτασε η Ελλάδα και η αριστερά της, τίποτα λιγότερο από την αλήθεια δεν μπορεί να τις βοηθήσει.
«Δημοκρατικό έλλειμμα»
Αν η ενότητα είναι το ένα πρόβλημα, το άλλο είναι η δημοκρατία. Για να έχει μέλλον η κίνηση του Μίκη ή οποιαδήποτε άλλη, πρέπει να σέβεται απόλυτα, ολοκληρωτικά και αυθεντικά τη δημοκρατία, να στηρίζεται πραγματικά σε ανεξάρτητους πολίτες, να συνιστά τομή με τη γραφειοκρατική, ιντριγκαδόρικη πρακτική που κυριάρχησε ιστορικά και συχνά κυριαρχεί και σήμερα στην κουλτούρα και στην πρακτική του ΠΑΣΟΚ, της αριστεράς, των συνδικάτων και απετέλεσε βασική αιτία ηττών και εκφυλισμού.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εμπιστευθεί τους χιλιάδες ανένταχτους που αγκάλιασαν το εγχείρημα προ τριετίας, αν τους άφηνε να εκλέξουν ηγέτες και να αποφασίσουν πολιτικές, ίσως θάβγαινε κάτι. Πάντως δύσκολα φαντάζεται κανείς απλούς αριστερούς αγωνιστές ή τους δημοκρατικά εκλεγμένους εκπροσώπους τους, να μπορούν να κάνουν τόσα πολλά πολιτικά λάθη, όσα διέπραξαν σε τόσο λίγο χρόνο, οι ηγέτες της συμμαχίας.
Ελπίζει κανείς, στο εγχείρημα Μίκη, να μην καταφέρουν διάφορα, κατά το μάλλον ή ήττον, χρεωκοπημένα πρόσωπα, που αναπόφευκτα αναζητούν σε μια μεγάλη μορφή κύρος και αναγνώριση που τους αρνήθηκε η κοινωνία, να παρεμβληθούν, βραχυκυκλώνοντας πάλι την οργάνωση μιας γνήσια λαϊκής πρωτοβουλίας.
Το ζήτημα της δημοκρατίας, της ευθύνης και της συμμετοχής που τη συνοδεύουν, είναι άλλωστε στο κέντρο του προβλήματος μιας χώρας, που έδωσε μεν ηρωϊκούς εθνικούς αγώνες, δεν κατάφερε όμως ποτέ να ξεπεράσει ολότελα την παράδοση της τουρκοκρατίας στην εσωτερική διοίκηση, όπως μαρτυράνε λέξεις σαν το ρουσφέτι και το μπαχτσίσι, την παράδοση του αρχηγισμού και της οικογενειοκρατίας, που δεν μπόρεσε να στηρίξει ανεξάρτητους πολίτες και θεσμούς. Η αυταρχική παράδοση εμπότισε τη δεξιά, εμπότισε όμως και την αριστερά.
Αξιοπιστία
Οποιαδήποτε προσπάθεια ανάταξης της χώρας και αντίστασης στο Μνημόνιο, προϋποθέτει ανάκτηση αξιοπιστίας αυτών που θα ηγηθούν, σοβαρότητα λόγων και πράξεων, ικανότητα παραγωγής νέου εθνικού, δημοκρατικού, κοινωνικού σχέδιου. Χρειάζεται όμως και να δουν έμπρακτα οι άνθρωποι ότι η συλλογική δράση και αλληλεγγύη μπορεί να επιφέρει καρπούς σε μια γειτονιά, σε ένα νοσοκομείο, με ένα συνεταιρισμό ή μια κίνηση αλληλεγγύης. Υπάρχει στην Ελλάδα μια (ιδιοτελής) κουλτούρα της ευκολίας και του αφηρημένου. Υπάρχει η τάση να ζητάμε απλώς από το γκουβέρνο, αποφεύγοντας να οργανώσουμε την πάλη της κοινωνίας στα συγκεκριμένα, στα μικρά και στοιχειακά. Τα τελευταία ίχνη αποτελεσματικότητας αυτής της μεθόδου εξαφανίστηκαν όμως με την εμφάνιση ενός γκουβέρνου που αδιαφορεί για το πολιτικό του κόστος, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους Δανειστές. Ούτε μπορεί κανείς να ξεσηκώσει ένα λαό εναντίον ισχυρών διεθνών δυνάμεων, αν δεν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του και αν δεν του έχει εμπνεύσει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του; Πως θα το κάνει αυτό μια κοινωνία που δεν μπορεί να λύσει ούτε ένα πρόβλημα μιας γειτονιάς;
Μέχρι πριν από μερικούς μήνες ακόμα, μεγάλο τμήμα της αριστεράς δεν είχε καν αναγνωρίσει την κρίση χρέους. ‘Ελεγε ότι είναι φτιαχτή και πρότεινε περίπου διπλασιασμό της ελάχιστης αμοιβής και πλήθος διορισμών στο δημόσιο. Ο βερμπαλιστικός μαξιμαλισμός, αν όχι ανοητολογία, δεν βοηθάει παρά τον Παπανδρέου να εμφανίζεται, εξ αντιδιαστολής, σοβαρός και αξιόπιστος. Τώρα μερικοί βρίσκουν εύκολα συνθήματα, όπως ότι δεν χρωστάμε τίποτα, θα πάμε αύριο από το ευρώ στον παράδεισο της δραχμής, θα εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες χωρίς αποζημίωση. ‘Αλλοι, προτείνουν κάποια μορφή λαϊκής εξουσίας, εξασφαλίζουν όμως ότι δεν θάρθει ποτέ, μην κάνοντας τίποτα για να γεφυρώσουν το σήμερα με την ασαφή ουτοπία τους.
Είναι βέβαιο ότι η χώρα πρέπει να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση χρέους. Δεν αποφεύγεται και δεν πρέπει να αποφευχθεί. Κι αυτή, όμως, για να γίνει προς όφελος της χώρας, προϋποθέτει την εμφάνιση μιας κυβέρνησης που να μπορεί να διαπραγματευθεί και μιας κοινωνίας ικανής να την πιέσει και ελέγξει. Δεν είναι σοβαρό να διεκδικήσει η Ελλάδα να μην πληρώσει τίποτα.
Είναι συζητήσιμο αν θα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ μακροπρόθεσμα, αν δεν αλλάξουν οι κανόνες του. Αλλά μόνο τη Μέρκελ και τις ΗΠΑ θα εξυπηρετήσει φεύγοντας σήμερα. Γιατί, πριν φτάσουμε σε μια τόσο δραματική και αβέβαιη χειρονομία, δεν εξαντλούμε τα περιθώρια διαπραγμάτευσης και πίεσης, δεν ζητάμε επανεξέταση των ληστρικών συμβάσεων, τις αποζημιώσεις που δικαιούμεθα, δεν χρησιμοποιούμε τα πολλά μέσα που διαθέτουμε ως μέλη της ευρωζώνης; Γιατί δεν επιδιώκουμε, τώρα, που πρώτη φορά υπάρχει αντικειμενική δυνατότητα, τη δημιουργία ευρωπαϊκού κινήματος ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης της ΕΕ;
Γιατί, πριν αρχίσουμε την επανάσταση, δεν ολοκληρώνουμε την εσωτερική υποτίμηση, στο σκέλος τιμών, κερδών, παραοικονομίας; Γιατί δεν επιδιώκουμε να σπάσουμε τα καρτέλ με καταναλωτικούς συνεταιρισμούς; Γιατί μιλάμε τόσο πολύ για τα επιτόκια δανεισμού και τόσο λίγο για το πασίγνωστο λαθρεμπόριο καυσίμων ή αφήνουμε τόσους γιατρούς, ενίοτε κι αριστερούς, τρομάρα τους, να μεταφέρουν στους ασθενείς όλο το κόστος της κρίσης; Γιατί κανείς δεν προσπαθεί να φτιάξει ένα κίνημα κατά της διαφθοράς στα νοσοκομεία, γιατί δεν ζητάμε να αγοράσει εκατό τομογράφους ο Ευαγγελισμός, αντί να πλουτίζει τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων; Και χίλια μύρια όσα άλλα.
Είναι δυνατόν μια χώρα, ένας λαός, να τα βάλει με το παγκόσμιο σύστημα, να ζητήσει από τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε τον λογαριασμό, χωρίς προηγουμένως νάχει καθήσει στο σκαμνί τους δικούς του κλέφτες και απατεώνες, χωρίς να μπορέσει να λύσει το παραμικρό πρόβλημα στη μικροκλίμακα της καθημερινής ζωής του πολίτη, στήνοντας δίκτυα αλληλεγγύης στους συνανθρώπους μας που υποφέρουν, σε αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα περίθαλψης ή δεν μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους φροντιστήριο; Εκεί μπορεί να ξαναφτιαχτεί μια αριστερά άξια του ονόματος και των προσδοκιών που καλλιέργησε, όχι στους οπωσδήποτε αναγκαίους φιλιππικούς εναντίον του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, χωρίς όμως συγκεκριμένες προτάσεις και μεταβατικό πρόγραμμα. Διερωτάται μερικές φορές κανείς, αν η επαναστατική ρητορεία δεν χρησιμοποιείται απλά για να μην οργανωθούν αυτά τα, τόσο δύσκολα προφανώς, “μικρά” και συγκεκριμένα, που μπορούν όμως να γίνουν πολύ μεγάλης εμβέλειας παραδείγματα. Βάζοντας το κάρο πριν το άλογο, εξασφαλίζει κανείς ότι δεν θα ξεκινήσει ποτέ. Και πάντως, πρέπει να μπορέσει να δέσει τα παπούτσια του, πριν ξεκινήσει το μαραθώνιο.
Konstantakopoulos.blogspot.com
.
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
Ευρωπαϊκή 'Ενωση στα πρότυπα της ... Σοβιετικής
Ο γαλλογρμανικός άξονας προτείνει πρόγραμμα μαζικής φτωχοποίησης της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ξυπνώντας τους Σοσιαλδημοκράτες από τη χειμερία νάρκη και ρσικάροντας τη διάλυση της Ευρωζώνης
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com
Θα υπερασπιστούμε το ευρώ με όλες μας τις δυνάμεις, γιατί το ευρώ είναι η Ευρώπη. Μέρκελ, Σαρκοζί και Σόιμπλε δεν κουράστηκαν να το επαναλαμβάνουν τις τελευταίες μέρες, σε μια προσπάθεια να κατευνάσουν τις «αγορές» και να αποκαταστήσουν μια επίφαση έστω σταθερότητας, ενόψει της συνόδου κορυφής που συνέρχεται σήμερα, σε κλίμα πρωτοφανούς «νευρικής κρίσης». Και μόνο όμως η προσφυγή σε παρόμοιες δηλώσεις, που κανονικά θα εθεωρούντο τετριμμένες, μάλλον επιβεβαιώνει, παρά διαψεύδει τους μεγάλους φόβους που προκαλεί και το δομικό πρόβλημα της ΕΕ, που αποκάλυψε η κρίση, και ο χαοτικός, ιδιοτελής και κοντόφθαλμος τρόπος που το χειρίζονται οι ηγέτες της Ευρώπης. (Το γεγονός άλλωστε ότι Γαλλία και Γερμανία προχωράνε γρήγορα σε ενοποιήσεις φορολογίας και άλλα μέτρα ενέτεινε μάλλον την καχυποψία ορισμένων για τις προθεσεις ή τα όρια του Βερολίνου)
Αν δηλαδή μπορούμε να μιλήσουμε για ηγέτες με οποιαδήποτε έννοια της λέξης: γενεές δεκατέσσερις πέρασε πρόσφατα όλους τους Ευρωπαίους πολιτικούς, μιλώντας με έντονα απαξιωτικούς όρους και εξαιρώντας μόνο τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου Γιουνκέρ, ο πρώην Καγκελλάριος Χέλμουτ Σμίτ, μια από τις τελευταίες μεγάλες μορφές της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Από ορισμένες απόψεις τουλάχιστο, η κατάσταση στην ΕΕ αρχίζει να θυμίζει την κατάσταση που επικρατούσε στην ΕΣΣΔ, καθώς έμπαινε από τη μπρεζνιεφική παρακμή σε μια περεστρόικα, που γρήγορα έγινε καταστρόικα. ‘Ενας από τους λόγους που διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, ήταν ότι κανείς δεν περίμενε στ’ αλήθεια ότι μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Αυτό ακριβώς και το κατέστησε δυνατό! Στη σημερινή ΕΕ κανένας δεν φαίνεται διατεθειμένος να παραμερίσει έστω και ελάχιστα τα ιδιαίτερα συμφέροντά του, επενδύοντας στην Ενωση ως σύνολο. Ηγετικές δυνάμεις, λόγω μεγέθους, η Γερμανία και η πειθήνια ακολουθούσα Γαλλία, δεν έχουν να προτείνουν τίποτα άλλο από αιματηρή λιτότητα, τιμωρητικά επιτόκια, ενίοτε και αρκετή περιφρόνηση για τα πιο αδύνατα μέλη. Το πρόγραμμα μοιάζει να είναι η μαζική φτωχοποίηση της ευρωπαϊκής περιφέρειας και όχι μόνο, αφού, όπως είπε ο κ. Μπαρόζο, «όλοι ξέρουν ότι οι επόμενες γενηές θα ζήσουν χειρότερα». Μπορεί όμως να επιβιώσει πολύ μια Ενωση που δεν έχει καλύτερο όραμα από το «να φτωχύνουμε, να γίνουμε Κινέζοι, να σώσουμε τις τράπεζες»; Και που, νεοφιλελεύθερη ούσα, ζηλεύει μόνο τα χαμηλά μεροκάματα των νεοκούληδων, κάνοντας ότι δεν βλέπει το ισχυρό κράτος του Μέσου Βασίλειου.
Πολλοί αμφιβάλλουν για το αποτέλεσμα και πρώτοι αυτοί, για τον κατευνασμό των οποίων φτιάχτηκε αυτό το πρόγραμμα λιτότητας! Οι «αγορές», όπως ευσχήμως ονομάζονται οι κάτοχοι χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι ευφυέστερες των πολιτικών που τις εξυπηρετούν. Δεν έχουν κανένα λόγο να βαυκαλίζονται,εις βάρος της απόδοσης των κεφαλαίων τους! Φοβούνται ότι η λιτότητα θα κλονίσει τη συνοχή στην ΕΕ, θα τη ρίξει σε μεγαλύτερη ύφεση και μπορεί να οδηγήσει τελικά σε ανεξέλεγκτες πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις, με τελικό αποτέλεσμα να οξυνθεί, αντί να αμβλυνθεί η κρίση χρέους.
Η νέα, μετά τις εκλογές, ιρλανδική κυβέρνηση, δεν θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της τωρινής, προβλέπει ο Τζωρτζ Σόρος στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς (14.12), σε ένα άρθρο που φέρει τον τίτλο «Να σώσουμε τις τράπεζες πρώτα και μετά τα κράτη» και αποπνέει έντονη ανησυχία για το μέλλον τους. Αύξηση ιδίων κεφαλαίων ζητάει επειγόντως η ΕΚΤ, ενώ ένας οίκος αξιολόγησης απειλεί τώρα με υποτίμηση τους ισπανικούς τίτλους. Ο Πρωθυπουργός της Πορτογαλίας αναζητεί επειγόντως δανεικά στην Κίνα και τη Βραζιλία. Η νεολαία ξεσηκώνεται βίαια στην Ιταλία, μετά τη Γαλλία και τη Βρετανία, και παρακολουθείται πολύ προσεκτικά η αύξηση της κοινωνικής δυσφορίας στην Ελλάδα. Οι Ελβετοί της Τemps αυτοσυγχαίρονται γιατί δεν άκουσαν όσους έλεγαν τη χώρα πολύ μικρή για να μείνει εκτός ΕΕ και αυτοθαυμάζονται για τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού τους. ‘Όπως πάει η ΕΚΤ, αγοράζοντας όλο και περισσότερα κρατικά ομόλογα, σε λίγο θα γίνει ιδιοκτήτρια της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλλίας σημειώνει η εφημερίδα, που, θέλοντας να δείξει στους αναγνώστες την ευρωπαϊκή κατάσταση, συγχαίρει τον Γάλλο πρωθυπουργό Φιγιόν, γιατί πρόλαβε να ανακοινώσει ο ίδιος και όχι ξένοι την περικοπή των γαλλικών συντάξεων.
Η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή, που κατάφερε να ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη τους τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες. Μετά τον Σουλτς, που τάχθηκε υπέρ της έκδοσης ευρωομολόγων, ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Σταινμάγιερ αρθρογράφησε στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, υποστηρίζοντας ότι δεν φτάνουν τα ευρωομόλογα και χρειάζεται αλλαγή μοντέλου.
Την ίδια εφημερίδα, όργανο των αγορών του Σίτυ, και όχι τη Μοντ, τη Βελτ, ή τη Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε είχαν επιλέξει επίσης ο Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και ο Υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας, για να λανσάρουν τα ευρωομόλογα. Δείγμα ευρωπαϊκής παρακμής, αλλά και δείγμα του πόσο σχεδόν όλοι οι πολιτικοί της Ευρώπης έγιναν τώρα ‘δούλοι΄ των αγορών.
Αν οι Γερμανοί αρχίζουν να ξυπνάνε, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους Γάλλους σοσιαλιστές, που μοιάζουν να κλίνουν προς έναν κατεξοχήν άνθρωπο των αγορών, τον Ντομινίκ Στρως Καν, για προεδρικό υποψήφιο. Σημαντική εξαίρεση, ο πρώην πρωθυπουργός Λιονέλ Ζοσπέν με το άρθρο που συνυπογράφει στη Μοντ με τον διάσημο οικονομολόγο Αλιετά. Οι αρθρογράφοι προχωρούν πέραν της τρεχούσης κρίσεως, όχι μόνο αποδοκιμάζοντας τη λιτότητα και τη μανία των ελλειμμάτων, αλλά και υποβάλλοντας σε συντριπτική κριτική το όλο νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα που χτίστηκε σε τέσσερις δεκαετίες.
Απομένει να δούμε κατά πόσον το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες διαθέτουν ακόμα κάποια ζωντάνια και κάποια ικανότητα αυτοδιόρθωσης και οικονομικής/κοινωνικής καινοτομίας. Η αναλογία στις δομές με τη διαλυθείσα τελικά Σοβιετική ‘Ενωση, που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου είναι περισσότερο εκτεταμένη από όσο θα φανταζόταν κανείς.
Στην ΕΣΣΔ, το επίσημο δόγμα ήταν ο «μαρξισμός-λενινισμός», στην ΕΕ είναι ο νεοφιλελευθερισμός και η λατρεία των αγορών – όπως κάθε μονόδρομος, κάθε κλειστό, αυτοαναφορικό μοντέλο οδηγεί σε αδιέξοδο. Ο ίδιος ο Σόρος εντοπίζει, ως βασική παράμετρο της κρίσης, δίπλα στην κρίση των τραπεζών, την κρίση της μακροοικονομικής σκέψης. Στην ΕΣΣΔ ο έλεγχος της εξουσίας επί της κοινωνίας απέτρεπε κάθε διόρθωση, κάθε ανάδραση – το ίδιο συμβαίνει στην Ευρώπη όπου οι «αγορές» έχουν σχεδόν ολοκληρώσει τον έλεγχο πολιτικών, θεσμών, ΜΜΕ, Διανοουμένων. Οι μεταρρυθμιστές του Γκορμπατσώφ αναζητούσαν αναγνώριση από το δυτικό κόσμο, όχι από τα ορατά αποτελέσματα στο εσωτερικό, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναζητούν την επιδοκιμασία των αγορών, στον πυρήνα των οποίων είναι μια φούχτα αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών και οίκων αξιολόγησης. Η μόνη και όχι ασήμαντη διαφορά ΕΕ και ΕΣΣΔ, από την άποψη που εξετάζουμε εδώ, είναι ότι η πρώτη έχει διατηρήσει τις βασικές πολιτικές ελευθερίες, που είχε εξαφανίσει η δεύτερη. ‘Ισως αυτό επιτρέψει μια διόρθωση, ως αποτέλεσμα της δράσης λαϊκών και δημοκρατικών δυνάμεων, αν προλάβουν να συγκροτηθούν.
Κόσμος του Επενδυτή, 17.12.2010
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com
Θα υπερασπιστούμε το ευρώ με όλες μας τις δυνάμεις, γιατί το ευρώ είναι η Ευρώπη. Μέρκελ, Σαρκοζί και Σόιμπλε δεν κουράστηκαν να το επαναλαμβάνουν τις τελευταίες μέρες, σε μια προσπάθεια να κατευνάσουν τις «αγορές» και να αποκαταστήσουν μια επίφαση έστω σταθερότητας, ενόψει της συνόδου κορυφής που συνέρχεται σήμερα, σε κλίμα πρωτοφανούς «νευρικής κρίσης». Και μόνο όμως η προσφυγή σε παρόμοιες δηλώσεις, που κανονικά θα εθεωρούντο τετριμμένες, μάλλον επιβεβαιώνει, παρά διαψεύδει τους μεγάλους φόβους που προκαλεί και το δομικό πρόβλημα της ΕΕ, που αποκάλυψε η κρίση, και ο χαοτικός, ιδιοτελής και κοντόφθαλμος τρόπος που το χειρίζονται οι ηγέτες της Ευρώπης. (Το γεγονός άλλωστε ότι Γαλλία και Γερμανία προχωράνε γρήγορα σε ενοποιήσεις φορολογίας και άλλα μέτρα ενέτεινε μάλλον την καχυποψία ορισμένων για τις προθεσεις ή τα όρια του Βερολίνου)
Αν δηλαδή μπορούμε να μιλήσουμε για ηγέτες με οποιαδήποτε έννοια της λέξης: γενεές δεκατέσσερις πέρασε πρόσφατα όλους τους Ευρωπαίους πολιτικούς, μιλώντας με έντονα απαξιωτικούς όρους και εξαιρώντας μόνο τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου Γιουνκέρ, ο πρώην Καγκελλάριος Χέλμουτ Σμίτ, μια από τις τελευταίες μεγάλες μορφές της ευρωπαϊκής πολιτικής.
Από ορισμένες απόψεις τουλάχιστο, η κατάσταση στην ΕΕ αρχίζει να θυμίζει την κατάσταση που επικρατούσε στην ΕΣΣΔ, καθώς έμπαινε από τη μπρεζνιεφική παρακμή σε μια περεστρόικα, που γρήγορα έγινε καταστρόικα. ‘Ενας από τους λόγους που διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, ήταν ότι κανείς δεν περίμενε στ’ αλήθεια ότι μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Αυτό ακριβώς και το κατέστησε δυνατό! Στη σημερινή ΕΕ κανένας δεν φαίνεται διατεθειμένος να παραμερίσει έστω και ελάχιστα τα ιδιαίτερα συμφέροντά του, επενδύοντας στην Ενωση ως σύνολο. Ηγετικές δυνάμεις, λόγω μεγέθους, η Γερμανία και η πειθήνια ακολουθούσα Γαλλία, δεν έχουν να προτείνουν τίποτα άλλο από αιματηρή λιτότητα, τιμωρητικά επιτόκια, ενίοτε και αρκετή περιφρόνηση για τα πιο αδύνατα μέλη. Το πρόγραμμα μοιάζει να είναι η μαζική φτωχοποίηση της ευρωπαϊκής περιφέρειας και όχι μόνο, αφού, όπως είπε ο κ. Μπαρόζο, «όλοι ξέρουν ότι οι επόμενες γενηές θα ζήσουν χειρότερα». Μπορεί όμως να επιβιώσει πολύ μια Ενωση που δεν έχει καλύτερο όραμα από το «να φτωχύνουμε, να γίνουμε Κινέζοι, να σώσουμε τις τράπεζες»; Και που, νεοφιλελεύθερη ούσα, ζηλεύει μόνο τα χαμηλά μεροκάματα των νεοκούληδων, κάνοντας ότι δεν βλέπει το ισχυρό κράτος του Μέσου Βασίλειου.
Πολλοί αμφιβάλλουν για το αποτέλεσμα και πρώτοι αυτοί, για τον κατευνασμό των οποίων φτιάχτηκε αυτό το πρόγραμμα λιτότητας! Οι «αγορές», όπως ευσχήμως ονομάζονται οι κάτοχοι χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι ευφυέστερες των πολιτικών που τις εξυπηρετούν. Δεν έχουν κανένα λόγο να βαυκαλίζονται,εις βάρος της απόδοσης των κεφαλαίων τους! Φοβούνται ότι η λιτότητα θα κλονίσει τη συνοχή στην ΕΕ, θα τη ρίξει σε μεγαλύτερη ύφεση και μπορεί να οδηγήσει τελικά σε ανεξέλεγκτες πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις, με τελικό αποτέλεσμα να οξυνθεί, αντί να αμβλυνθεί η κρίση χρέους.
Η νέα, μετά τις εκλογές, ιρλανδική κυβέρνηση, δεν θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της τωρινής, προβλέπει ο Τζωρτζ Σόρος στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς (14.12), σε ένα άρθρο που φέρει τον τίτλο «Να σώσουμε τις τράπεζες πρώτα και μετά τα κράτη» και αποπνέει έντονη ανησυχία για το μέλλον τους. Αύξηση ιδίων κεφαλαίων ζητάει επειγόντως η ΕΚΤ, ενώ ένας οίκος αξιολόγησης απειλεί τώρα με υποτίμηση τους ισπανικούς τίτλους. Ο Πρωθυπουργός της Πορτογαλίας αναζητεί επειγόντως δανεικά στην Κίνα και τη Βραζιλία. Η νεολαία ξεσηκώνεται βίαια στην Ιταλία, μετά τη Γαλλία και τη Βρετανία, και παρακολουθείται πολύ προσεκτικά η αύξηση της κοινωνικής δυσφορίας στην Ελλάδα. Οι Ελβετοί της Τemps αυτοσυγχαίρονται γιατί δεν άκουσαν όσους έλεγαν τη χώρα πολύ μικρή για να μείνει εκτός ΕΕ και αυτοθαυμάζονται για τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού τους. ‘Όπως πάει η ΕΚΤ, αγοράζοντας όλο και περισσότερα κρατικά ομόλογα, σε λίγο θα γίνει ιδιοκτήτρια της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλλίας σημειώνει η εφημερίδα, που, θέλοντας να δείξει στους αναγνώστες την ευρωπαϊκή κατάσταση, συγχαίρει τον Γάλλο πρωθυπουργό Φιγιόν, γιατί πρόλαβε να ανακοινώσει ο ίδιος και όχι ξένοι την περικοπή των γαλλικών συντάξεων.
Η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή, που κατάφερε να ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη τους τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες. Μετά τον Σουλτς, που τάχθηκε υπέρ της έκδοσης ευρωομολόγων, ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Σταινμάγιερ αρθρογράφησε στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, υποστηρίζοντας ότι δεν φτάνουν τα ευρωομόλογα και χρειάζεται αλλαγή μοντέλου.
Την ίδια εφημερίδα, όργανο των αγορών του Σίτυ, και όχι τη Μοντ, τη Βελτ, ή τη Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε είχαν επιλέξει επίσης ο Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και ο Υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας, για να λανσάρουν τα ευρωομόλογα. Δείγμα ευρωπαϊκής παρακμής, αλλά και δείγμα του πόσο σχεδόν όλοι οι πολιτικοί της Ευρώπης έγιναν τώρα ‘δούλοι΄ των αγορών.
Αν οι Γερμανοί αρχίζουν να ξυπνάνε, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους Γάλλους σοσιαλιστές, που μοιάζουν να κλίνουν προς έναν κατεξοχήν άνθρωπο των αγορών, τον Ντομινίκ Στρως Καν, για προεδρικό υποψήφιο. Σημαντική εξαίρεση, ο πρώην πρωθυπουργός Λιονέλ Ζοσπέν με το άρθρο που συνυπογράφει στη Μοντ με τον διάσημο οικονομολόγο Αλιετά. Οι αρθρογράφοι προχωρούν πέραν της τρεχούσης κρίσεως, όχι μόνο αποδοκιμάζοντας τη λιτότητα και τη μανία των ελλειμμάτων, αλλά και υποβάλλοντας σε συντριπτική κριτική το όλο νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα που χτίστηκε σε τέσσερις δεκαετίες.
Απομένει να δούμε κατά πόσον το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες διαθέτουν ακόμα κάποια ζωντάνια και κάποια ικανότητα αυτοδιόρθωσης και οικονομικής/κοινωνικής καινοτομίας. Η αναλογία στις δομές με τη διαλυθείσα τελικά Σοβιετική ‘Ενωση, που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου είναι περισσότερο εκτεταμένη από όσο θα φανταζόταν κανείς.
Στην ΕΣΣΔ, το επίσημο δόγμα ήταν ο «μαρξισμός-λενινισμός», στην ΕΕ είναι ο νεοφιλελευθερισμός και η λατρεία των αγορών – όπως κάθε μονόδρομος, κάθε κλειστό, αυτοαναφορικό μοντέλο οδηγεί σε αδιέξοδο. Ο ίδιος ο Σόρος εντοπίζει, ως βασική παράμετρο της κρίσης, δίπλα στην κρίση των τραπεζών, την κρίση της μακροοικονομικής σκέψης. Στην ΕΣΣΔ ο έλεγχος της εξουσίας επί της κοινωνίας απέτρεπε κάθε διόρθωση, κάθε ανάδραση – το ίδιο συμβαίνει στην Ευρώπη όπου οι «αγορές» έχουν σχεδόν ολοκληρώσει τον έλεγχο πολιτικών, θεσμών, ΜΜΕ, Διανοουμένων. Οι μεταρρυθμιστές του Γκορμπατσώφ αναζητούσαν αναγνώριση από το δυτικό κόσμο, όχι από τα ορατά αποτελέσματα στο εσωτερικό, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναζητούν την επιδοκιμασία των αγορών, στον πυρήνα των οποίων είναι μια φούχτα αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών και οίκων αξιολόγησης. Η μόνη και όχι ασήμαντη διαφορά ΕΕ και ΕΣΣΔ, από την άποψη που εξετάζουμε εδώ, είναι ότι η πρώτη έχει διατηρήσει τις βασικές πολιτικές ελευθερίες, που είχε εξαφανίσει η δεύτερη. ‘Ισως αυτό επιτρέψει μια διόρθωση, ως αποτέλεσμα της δράσης λαϊκών και δημοκρατικών δυνάμεων, αν προλάβουν να συγκροτηθούν.
Κόσμος του Επενδυτή, 17.12.2010
Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010
ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΚΟΜΙΣΙΟΝ: ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ GOLDMAN SACHS
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Σοβαρές επιφυλάξεις, αν όχι θυμηδία, προκάλεσε η “γνωμάτευση” της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ της αγοράς ασφαλίστρων αντιστάθμισης κινδύνου (CDS) και της μεγάλης ανόδου των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών κρατών την περασμένη άνοιξη.
Με άλλα λόγια, ήρθε η Κομισιόν και μας είπε ότι, αίφνης, η Goldman Sachs, που μαγείρευε τα ελληνικά στοιχεία και ήταν ένας από τους κύριους συμβούλους της ελληνικής κυβέρνησης για τη διαχείριση του χρέους και τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν ήξερε τι γινότανε στην Ελλάδα, το κατάλαβε ξαφνικά και τίναξε, μαζί με τις συναδέλφους της, τα επιτόκια στον ουρανό.
Τελείως τυχαία διάλεξε τον προεκλογικό Σεπτέμβριο του 2009 για να δημιουργήσει κονσόρτσιουμ 12 τραπεζών που άνοιξαν λογαριασμό χρεωκοπίας της Ελλάδας στην αγορά CDS, μια αγορά που η Κομισιόν και οι άλλοι αρμόδιοι διεθνείς θεσμοί έχουν επιτρέψει να λειτουργεί χωρίς καμία ρύθμιση και σε πλήρη αδιαφάνεια. ¨Οσο για τους Σόρος, Πόλσον και δεν συμμαζεύεται, οι συναντήσεις των οποίων έγιναν γνωστές από τον τύπο, προφανώς αντήλασαν ανέκδοτα και αστειάκια.
Αν κάτι μοιάζουν να υποδεικνύουν τα συμπεράσματα της έρευνας, είναι αυτό που ήδη γίνεται απολύτως σαφές σε μεγάλη μερίδα Ευρωπαίων πολιτών: ότι η ΕΕ, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός κεντρικών τραπεζών, κυβερνήσεων, πολιτικών και media εκφράζουν όχι τους Ευρωπαίους πολίτες, αλλά τις μεγάλες διεθνείς τράπεζες και τους πάσης φύσεως κατόχους χρηματιστικού κεφαλαίου. Η αμερικανική μάλιστα Goldman Sachs είναι η πρωτοπόρος, αφού “έχωσε” τους ανθρώπους της σε όλα τα κρίσιμα πόστα του ευρωπαϊκού τραπεζικού οικοδομήματος, περιλαμβανομένου του ¨Οτμαρ Ϊσσινγκ, εκ των αρχιτεκτόνων του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος.
Σαράντα χρόνια αποφορολόγησης, απορρύθμισης, απελευθέρωσης του χρηματιστικού κεφαλαίου, “εισοδισμού” στο πολιτικό σύστημα, οδήγησε στη δημιουργία ενός τέρατος, μιας γιγαντιαίας φούσκας χρήματος και κερδών, που δεν ανταποκρίνεται σε παραχθέντα ή προεξοφλούμενα υλικά αγαθά, και με το οποίο καμιά πολιτική εξουσία δεν είναι πια σε θέση να τα βάλει, αν υποθέσουμε ότι το θέλει. Μη δυνάμενο να απειληθεί, κινδυνεύει να γίνει μήτρα ολοκληρωτισμού, πολέμου ή αποσύνθεσης μέσα στο χάος των κοινωνιών μας. Ακόμα κι ο Ομπάμα, που επιχειρεί να εφαρμόσει κάποια ίχνη κευνσιανισμού, μοιάζει οικτρά αδύναμος μπροστά στο τέρας: παρέτεινε προ ημερών τις φοροαπαλλαγές των υπερπλούσιων.
Η ΕΕ θα μπορούσε να τα βάλει μαζί του αν γινόταν αληθινή πολιτική ένωση, και όχι ένωση των τραπεζών, όπως είναι σήμερα. Αυτό θα σήμαινε αλλαγή μοντέλου, πρόγραμμα ευρωπαϊκών επενδύσεων, επαναρρύθμιση και επαναφορολόγηση κεφαλαίων, εξωτερικός προστατευτισμός. Χωρίς αυτά, με καταλύτη τις επιθέσεις στη μία μετά την άλλη χώρα (ήδη προστίθεται το Βέλγιο στον κατάλογο των υποψηφίων, αρχίζουν οι πρώτοι ψίθυροι για τη Γαλλία, ανεβαίνουν τα γερμανικά επιτόκια και πέφτουν οι γερμανικές εξαγωγές) και στη βάση της αρχής των συγκοινωνούντων δοχείων, σε συνθήκες ελεύθερου παγκόσμιου ανταγωνισμού, η Ευρώπη οδηγείται στον τρίτο κόσμο, με εξίσωση προς τα κάτω των οικονομικών, κοινωνικών, οικολογικών στάνταρτς. Θα χρειαζόντουσαν πολιτικοί σεισμοί για να αλλάξει πορεία και, επί του παρόντος, δεν υφίστανται τα υποκείμενα. Βεβαίως η κατάσταση μπορεί να αλλάξει με απρόβλεπτο τρόπο, όταν η καταστροφή μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων και ολόκληρων κρατών περάσει ένα κρίσιμο σημείο.
Η πρόταση Γιουνκέρ για τα ευρωομόλογα δεν θα έλυνε ασφαλώς το πρόβλημα, αφού θα εξακολουθούσαν να δρουν οι μακροχρόνιοι παράγοντες που τροφοδοτούν την τάση μετανάστευσης της παραγωγής σε ζώνες χαμηλού κόστους. Αλλά θα συνιστούσε τουλάχιστο ανακουφιστική ένεση, επιβράδυνση της δίνης της κρίσης χρέους.
Η Γερμανία όμως δεν θέλει να βάλει το χέρι στην τσέπη. Θέλει, αντίθετα, να χρησιμοποιήσει τα πλεονάσματά της για να αγοράσει ότι αξίζει στην Ευρώπη, κατοχυρώνοντας την οικονομική κυριαρχία της και εντείνοντας την αποικιοποίηση της ευρωπαικής περιφέρειας. Αλλά έτσι παροξύνει την κρίση και υπονομεύει την πολιτική της ηγεμονία στην Ευρώπη. Το πιθανότερο είναι ότι, όπως έπραξε με την Ελλάδα, θα παρέμβει μόνο στο και πέντε και με τέτοιο τρόπο, που δεν θα έχει και σπουδαίο όφελος.
Η γερμανική ελίτ μοιάζει όμηρος των επιλογών που έκανε και η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι τις έκανε αυτές τις επιλογές ακριβώς για να απαλλαγεί κάποτε από τον μακροχρόνιο ζυγό των ΗΠΑ. Αποδέχθηκε πλήρως τον αγγλοαμερικανικό καπιταλισμό-καζίνο και τους κανόνες του, ξεχνώντας ότι κανείς πελάτης δεν κέρδισε ποτέ τον ιδιοκτήτη του καζίνου. Και θέλοντας όλα τα πλεονεκτήματα, αλλά καμμιά από τις ευθύνες της Ευρώπης στέλνει πιθανώς την ευρωπαική περιφέρεια στην αγκαλιά της Ουάσιγκτον, ίσως, ποιος ξέρει, και του Πεκίνου αύριο.
Δησιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 11.12.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Σοβαρές επιφυλάξεις, αν όχι θυμηδία, προκάλεσε η “γνωμάτευση” της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ της αγοράς ασφαλίστρων αντιστάθμισης κινδύνου (CDS) και της μεγάλης ανόδου των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών κρατών την περασμένη άνοιξη.
Με άλλα λόγια, ήρθε η Κομισιόν και μας είπε ότι, αίφνης, η Goldman Sachs, που μαγείρευε τα ελληνικά στοιχεία και ήταν ένας από τους κύριους συμβούλους της ελληνικής κυβέρνησης για τη διαχείριση του χρέους και τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν ήξερε τι γινότανε στην Ελλάδα, το κατάλαβε ξαφνικά και τίναξε, μαζί με τις συναδέλφους της, τα επιτόκια στον ουρανό.
Τελείως τυχαία διάλεξε τον προεκλογικό Σεπτέμβριο του 2009 για να δημιουργήσει κονσόρτσιουμ 12 τραπεζών που άνοιξαν λογαριασμό χρεωκοπίας της Ελλάδας στην αγορά CDS, μια αγορά που η Κομισιόν και οι άλλοι αρμόδιοι διεθνείς θεσμοί έχουν επιτρέψει να λειτουργεί χωρίς καμία ρύθμιση και σε πλήρη αδιαφάνεια. ¨Οσο για τους Σόρος, Πόλσον και δεν συμμαζεύεται, οι συναντήσεις των οποίων έγιναν γνωστές από τον τύπο, προφανώς αντήλασαν ανέκδοτα και αστειάκια.
Αν κάτι μοιάζουν να υποδεικνύουν τα συμπεράσματα της έρευνας, είναι αυτό που ήδη γίνεται απολύτως σαφές σε μεγάλη μερίδα Ευρωπαίων πολιτών: ότι η ΕΕ, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός κεντρικών τραπεζών, κυβερνήσεων, πολιτικών και media εκφράζουν όχι τους Ευρωπαίους πολίτες, αλλά τις μεγάλες διεθνείς τράπεζες και τους πάσης φύσεως κατόχους χρηματιστικού κεφαλαίου. Η αμερικανική μάλιστα Goldman Sachs είναι η πρωτοπόρος, αφού “έχωσε” τους ανθρώπους της σε όλα τα κρίσιμα πόστα του ευρωπαϊκού τραπεζικού οικοδομήματος, περιλαμβανομένου του ¨Οτμαρ Ϊσσινγκ, εκ των αρχιτεκτόνων του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος.
Σαράντα χρόνια αποφορολόγησης, απορρύθμισης, απελευθέρωσης του χρηματιστικού κεφαλαίου, “εισοδισμού” στο πολιτικό σύστημα, οδήγησε στη δημιουργία ενός τέρατος, μιας γιγαντιαίας φούσκας χρήματος και κερδών, που δεν ανταποκρίνεται σε παραχθέντα ή προεξοφλούμενα υλικά αγαθά, και με το οποίο καμιά πολιτική εξουσία δεν είναι πια σε θέση να τα βάλει, αν υποθέσουμε ότι το θέλει. Μη δυνάμενο να απειληθεί, κινδυνεύει να γίνει μήτρα ολοκληρωτισμού, πολέμου ή αποσύνθεσης μέσα στο χάος των κοινωνιών μας. Ακόμα κι ο Ομπάμα, που επιχειρεί να εφαρμόσει κάποια ίχνη κευνσιανισμού, μοιάζει οικτρά αδύναμος μπροστά στο τέρας: παρέτεινε προ ημερών τις φοροαπαλλαγές των υπερπλούσιων.
Η ΕΕ θα μπορούσε να τα βάλει μαζί του αν γινόταν αληθινή πολιτική ένωση, και όχι ένωση των τραπεζών, όπως είναι σήμερα. Αυτό θα σήμαινε αλλαγή μοντέλου, πρόγραμμα ευρωπαϊκών επενδύσεων, επαναρρύθμιση και επαναφορολόγηση κεφαλαίων, εξωτερικός προστατευτισμός. Χωρίς αυτά, με καταλύτη τις επιθέσεις στη μία μετά την άλλη χώρα (ήδη προστίθεται το Βέλγιο στον κατάλογο των υποψηφίων, αρχίζουν οι πρώτοι ψίθυροι για τη Γαλλία, ανεβαίνουν τα γερμανικά επιτόκια και πέφτουν οι γερμανικές εξαγωγές) και στη βάση της αρχής των συγκοινωνούντων δοχείων, σε συνθήκες ελεύθερου παγκόσμιου ανταγωνισμού, η Ευρώπη οδηγείται στον τρίτο κόσμο, με εξίσωση προς τα κάτω των οικονομικών, κοινωνικών, οικολογικών στάνταρτς. Θα χρειαζόντουσαν πολιτικοί σεισμοί για να αλλάξει πορεία και, επί του παρόντος, δεν υφίστανται τα υποκείμενα. Βεβαίως η κατάσταση μπορεί να αλλάξει με απρόβλεπτο τρόπο, όταν η καταστροφή μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων και ολόκληρων κρατών περάσει ένα κρίσιμο σημείο.
Η πρόταση Γιουνκέρ για τα ευρωομόλογα δεν θα έλυνε ασφαλώς το πρόβλημα, αφού θα εξακολουθούσαν να δρουν οι μακροχρόνιοι παράγοντες που τροφοδοτούν την τάση μετανάστευσης της παραγωγής σε ζώνες χαμηλού κόστους. Αλλά θα συνιστούσε τουλάχιστο ανακουφιστική ένεση, επιβράδυνση της δίνης της κρίσης χρέους.
Η Γερμανία όμως δεν θέλει να βάλει το χέρι στην τσέπη. Θέλει, αντίθετα, να χρησιμοποιήσει τα πλεονάσματά της για να αγοράσει ότι αξίζει στην Ευρώπη, κατοχυρώνοντας την οικονομική κυριαρχία της και εντείνοντας την αποικιοποίηση της ευρωπαικής περιφέρειας. Αλλά έτσι παροξύνει την κρίση και υπονομεύει την πολιτική της ηγεμονία στην Ευρώπη. Το πιθανότερο είναι ότι, όπως έπραξε με την Ελλάδα, θα παρέμβει μόνο στο και πέντε και με τέτοιο τρόπο, που δεν θα έχει και σπουδαίο όφελος.
Η γερμανική ελίτ μοιάζει όμηρος των επιλογών που έκανε και η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι τις έκανε αυτές τις επιλογές ακριβώς για να απαλλαγεί κάποτε από τον μακροχρόνιο ζυγό των ΗΠΑ. Αποδέχθηκε πλήρως τον αγγλοαμερικανικό καπιταλισμό-καζίνο και τους κανόνες του, ξεχνώντας ότι κανείς πελάτης δεν κέρδισε ποτέ τον ιδιοκτήτη του καζίνου. Και θέλοντας όλα τα πλεονεκτήματα, αλλά καμμιά από τις ευθύνες της Ευρώπης στέλνει πιθανώς την ευρωπαική περιφέρεια στην αγκαλιά της Ουάσιγκτον, ίσως, ποιος ξέρει, και του Πεκίνου αύριο.
Δησιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 11.12.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010
ΑΙΓΑΙΟ-ΚΥΠΡΟΣ: Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
To κράτος είναι ο εχθρός. Δεν πρόκειται για σύνθημα αναρχικών, ούτε για ρητορεία εξεγερμένων επαναστατών. Πρόκειται για το πρόγραμμα της πιο μαύρης αντίδρασης που έχει εμφανισθεί στην παγκόσμια σκηνή από τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης, των “δολοφόνων με άσπρα κολλάρα”, ΔΝΤ και ΕΚΤ, ΗΠΑ και ΕΕ. Αυτή είναι η ουσία του πολέμου χρέους που εξαπέλυσαν από κοινού, Γερμανία και αγορές, κατά των κρατών της Νότιας Ευρώπης, οικονομικού ισοδύναμου των στρατιωτικών μεθόδων που μετήλθε η “Αυτοκρατορία” (των Τραπεζών, των ΗΠΑ, του Ισραήλ, της Βρετανίας), εναντίον των αραβομουσουλμανικών κρατών την περασμένη δεκαετία.
“To δημόσιο είναι ο μεγάλος ασθενής”, δηλώνει ο, κατά τους γερμανικούς “Φαϊνάνσιαλ Τάιμς”, άνθρωπός τους στην Ελλάδα Γιώργος Παπανδρέου, ο Πρόεδρος μιας εξαμερικανισμένης Διεθνούς, ακολουθούμενος από ένα πλήθος ανιστόρητων, ιδιοτελών και διεφθαρμένων νεοφιλελεύθερων και από μια “συμμαχία προθύμων”, από Κουβέλη-Κύρκο μέχρι Καρατζαφέρη-Μητσοτάκη.
Κράτος και κοινωνία είναι όντως μεγάλοι ασθενείς στην Ελλάδα: αν έχαιραν υγείας η σημερινή κυβέρνηση θάπεφτε σε ένα μήνα, σωστότερα δεν θάχε ποτέ εκλεγεί! Οι κατ¨ εξοχήν υπεύθυνοι για την αρρώστια, είναι αυτοί ακριβώς που την επικαλούνται τώρα: τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα 35 χρόνια και την κυβερνούν και σήμερα, με την αξιοσημείωτη διαφορά ότι αυτή η κυβέρνηση είναι η πρώτη που εκδηλώνει περίπου ανοιχτά τόση περιφρόνηση για την Ελλάδα και τον λαό της. ¨Όπως επίσης μια άρχουσα τάξη κλεπτοκρατών ραντιέρηδων που, αφού απομύζησαν, επί δεκαετίες, διαλύοντας για να λεηλατήσουν το ελληνικό δημόσιο, τώρα, των ξένων τα ρήματα πειθόμενοι, θέλουν να το ξεπαστρέψουν, αφήνοντας στο ελληνικό κράτος μόνο περιορισμένες λειτουργίες αποικιακής διοίκησης των ιθαγενών.
Το ελληνικό κράτος χρειάζεται απελπιστικά ριζική μεταρρύθμιση, εκσυγχρονισμό με την αυθεντική έννοια, δηλαδή εκδημοκρατισμό. Αντί όμως να χρησιμοποιούμε τις αδυναμίες και τα προβλήματά του για να το διαλύσουμε, κάνοντάς το όργανο ξένων δυνάμεων, ο ελληνικός λαός χρειάζεται να το ξανακάνει δικό του εργαλείο. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται το κράτος του, ένα κράτος βέβαια πολύ διαφορετικό από αυτό που διαθέτει, για να αμυνθεί απέναντι στην κοινωνική βία των αγορών, να προστατεύσει δημοκρατικά δικαιώματα και εθνική κυριαρχία από τις επιβουλές γειτονικών και πιο μακρινών δυνάμεων, που, από την ιστορία ξέρουμε, πάντα επιβουλεύτηκαν τον άφθαστης στρατηγικής, γεωπολιτικής και γεωοικονομικής, όπως φαίνεται, αξίας, χώρο που κατοικούν σήμερα οι ‘Eλληνες, από τον Βαρδάρη και τον ¨Εβρο μέχρι τo Ριζοκάρπασο και την Λάρνακα.
Αν η ανάλυσή μας για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και στη Νότιο Ευρώπη είναι σωστή, είναι απίθανη η περίπτωση να μην επιδιώξουν οι δυνάμεις της Αυτοκρατορίας να εκμεταλλευθούν την παρούσα τόσο ευνοϊκή συγκυρία, όπως και την ταυτόχρονη παρουσία δύο πολιτικών “τύπου Γκορμπατσώφ” στην εξουσία, σε Αθήνα και Λευκωσία, για να μην επιχειρήσουν να περάσουν, στο Αιγαίο, την Αν. Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, τις γεωπολιτικές ρυθμίσεις που επιδιώκουν εδώ και δεκαετίες, αφαιρώντας, οριστικά ει δυνατόν, δηλαδή ντε γιούρε, από τον ελληνικό λαό, τα νόμιμα δικαιώματα κυριαρχίας του στον χώρο που κατοικεί.
Κανονικά, το πολιτικό συμφέρον του ΠΑΣΟΚ επιβάλλει, λόγω του τεράστιου κόστους που συνεπάγεται η οικονομική πολιτική, να μην ανοίξει θέματα εξωτερικής πολιτικής. Η ηγεσία όμως του κόμματος είναι τύπου Γκορμπατσώφ, έχει καταστήσει πρόγραμμά της την αυτοκαταστροφή της δομής της οποίας ηγείται: κατασκεύασε μια ψυχολογική πραγματικότητα που πιστεύει και την εξυπηρετεί, αναμένει αναγνώριση από διεθνείς δυνάμεις και όχι από το λαό, δεν διαθέτει επαρκή κατανόηση της χώρας και του διεθνούς περιβάλλοντος, τις κυρίαρχες δυνάμεις του οποίου θαυμάζει άκριτα, δεν διαθέτει εθνικό σχέδιο. Ο Παπανδρέου δεν είναι “πράκτορας” όπως πιστεύουν μερικοί, ούτε και ο Γκορμπατσώφ ήταν στον καιρό του: πιστεύει ειλικρινά στην πολιτική του, κάτι που τον καθιστά απείρως πιο επικίνδυνο για τον εαυτό του, το κόμμα του και την Ελλάδα. Φυσικά, το ότι δεν Γκορμπατσώφ και Παπανδρέου (ή Χριστόφιας) δεν είναι οι πράκτορες, δεν σημαίνει ότι αυτοί που τους συμβούλευαν και συμβουλεύουν δεν είναι.
Η «Διεθνής των Συμβούλων» (Ρόντος, Στρως-Καν, Τσιόπα, ‘Αξελροντ και δεν συμμαζεύεται), δεν θέλει να θέσει σε κίνδυνο την κυβέρνηση με επικίνδυνες πρωτοβουλίες στα εθνικά. Από την άλλη γνωρίζει ότι έχει ημερομηνία λήξης και πρέπει να κάνει ότι έχει να κάνει όσο διαθέτει ακόμα πολιτικές δυνάμεις. ‘Oσο ο ελληνικός λαός παραμένει σε μεγάλη σύγχυση, όσο παλεύουν μέσα στην ψυχή του ισχυρότατες αντίθετες δυνάμεις, όπως έδειξε η αμφισημία των δημοτικών εκλογών: το απαράμιλλο πολιτικό του ένστικτο και κάποιο σύνδρομο του Κολοκοτρώνη από τη μια, οι τεράστιες παραδόσεις ραγιαδισμού, ευτελούς ιδιοτέλειας, φόβου και ενοχών από την άλλη. ‘Oσο, κυρίως, δεν συγκροτείται πολιτική εναλλακτική, αριστερή ή δεξιά. Αυτός είναι ο παράγων που σπρώχνει ίσως τη “Διεθνή” και αυτή την Αθήνα να ανοίξει τα καυτά ζητήματα του Αιγαίου στο άμεσο μέλλον. (Και υπό τον όρο ότι οι σχεδιασμοί αυτοί δεν θα ναυαγήσουν επί του απέραντου μαξιμαλίσμού της Αγκυρας).
Πετρέλαια και Αιγαίο: το τυρί και η φάκα
¨¨Ολο και περισσότερες πληροφορίες συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να προχωρήσει σε μείζονος, στρατηγικής σημασίας ρυθμίσεις στο Αιγαίο. Οι άξονες των ρυθμίσεων περιλαμβάνουν σχέδια “συνεκμετάλλευσης” του πετρελαϊκού πλούτου που εικάζεται ότι υπάρχει σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, αρχής γενομένης, σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, με την περιοχή μεταξύ Κρήτης και Ρόδου, περιοχή τα οικονομικά δικαιώματα επί της οποίας ανήκουν καθ¨ ολοκληρίαν και πέραν οποιασδήποτε αμφιβολίας στην Ελλάδα. Το νομικό καθεστώς της περιοχής δεν θα διευκρινισθεί, θα αφεθεί για το μέλλον, αλλά θα παύσει όντως και να έχει μεγάλη σημασία, αφού τα τουρκικά κέρδη από την συνεκμετάλλευση θα ισοδυναμούν και παραπάνω με το οικονομικό αποτέλεσμα που θα είχε η αποδοχή των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο!(1)
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται επίσης να αποποιηθεί, ανατολικώς του 25ου μεσημβρινού, του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, που της παρέχουν οι διεθνείς συνθήκες, να μειώσει τον ελληνικό εναέριο χώρο, να αποποιηθεί των δικαιωμάτων σε ΑΟΖ που παρέχει επίσης στην Ελλάδα το διεθνές δίκαιο, ενώ πιέζεται από την Αγκυρα να παραιτηθεί των σημαντικότατων δικαιωμάτων στη Θάλασσα της Λυκίας που θεμελιώνει για την Ελλάδα η κυριαρχία στο Καστελλόριζο. Και, αφού κάνει αυτές τις παραχωρήσεις στην Τουρκία, ενδεχομένως να προσφύγει στη Χάγη, επί των υπολοίπων διεκδικήσεων της! Το όλον θα συμπληρωθεί με ένα σύστημα ΝΑΤΟϊκής συνδιαχείρησης των δραστηριοτήτων των πολεμικών αεροποριών στο Αιγαίο.
Πρόκειται ουσιαστικά για την μετατροπή του νησιωτικού όγκου της Ελλάδας σε ζώνη περιορισμένης κυριαρχίας, γιγαντιαία ‘Ιμια, μια περιοχή όλο και πιο πολυεθνική στις δραστηριότητές της, και προοπτικά, ποιος ξέρει, κατοικούμενη από ένα πολύ πιο “πολύχρωμo» απότι σήμερα εθνικό μωσαϊκό.
Φυσικά, η παρούσα κυβέρνηση και, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, η “Διεθνής των Συμβούλων” που την “μανατζάρει”, έχει αποδείξει, πέραν αμφιβολίας, τις εξαιρετικές ικανότητές της, βοηθούσης και της αφλογιστίας αριστεράς και δεξιάς, να βαφτίζει το κρέας ψάρι και τις εθνικές καταστροφές σωτηρίες της πατρίδας (ποιάς ακριβώς παραμένει ερώτημα, εδώ η αλήθεια και οι Ερινύες παίζουν κρυφτούλι με το ψέμμα και την προδοσία, προτιμώντας τον όρο πατρίδα από τον όρο Ελλάδα).
Δεν θα μας πει ποτέ η κυβέρνηση ότι παραχωρεί ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Τουρκία, τις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες ή το ΝΑΤΟ. Θα παρουσιάσει την αποποίηση του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια ως εθνική επιτυχία επέκτασής τους στα εννιά! Θα κάνει λόγο για μια νέα εποχή ειρήνης και ευημερίας, εκμεταλλευόμενη τον φόβο που η ίδια και η πολιτική της δημιούργησε στον ‘Eλληνα (μετρώντας χάσαμε τον λογαριασμό, αλλά ο κ. Παπανδρέου πρέπει νάπε ως και σαράντα φορές τη λέξη χρεωκοπία στη δίωρη διακαναλική) για να κάμψει την ευθυκρίσία και το φρόνημα των Ελλήνων πολιτών. Μια μερίδα των οποίων θα σκεφθεί τα οφέλη από την εκμετάλλευση των πετρελαίων, όχι το ότι η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, θα εκμηδενίσει τελικά και αυτά! (Aντίστοιχο παιχνίδι παίζεται και στην Κύπρο από το Ισραήλ).
Ιστορικός ή ανιστόρητος συμβιβασμός;
Μήπως όμως δεν πρέπει επιτέλους να κάνουμε έναν συμβιβασμό με την Τουρκία; ‘Όπως όμως έλεγε ο Λένιν υπάρχουν συμβιβασμοί και συμβιβασμοί. Ακόμα και μια μερική παραχώρηση εθνικών δικαιωμάτων θα μπορούσε να γίνει δεκτή, αν οδηγούσε πράγματι σε περιβάλλον ειρήνης, φιλίας, συνεργασίας και ασφάλειας, αν γινόταν κατανοητή από την άλλη πλευρά ως χειρονομία καλής θέλησης και όχι ως επιβράβευση του τσαμπουκά της. Καμμία από τις προϋποθέσεις αυτές δεν συντρέχει σήμερα.
Οι παραχωρήσεις που σχεδιάζει η κυβέρνηση θα επιβεβαιώσουν ακόμα μια φορά το διαρκές συμπέρασμα του τουρκικού κράτους μετά το 1922, ότι με τους ‘Ελληνες περνάει ο τσαμπουκάς: εκδίωξη χωρίς συνέπειες των Ελλήνων από την Πόλη, την ‘Ιμβρο και την Τένεδο στη δεκαετία του ’50 και του ’60, εισβολή στην Κύπρο το 1974 που κατέληξε στην πρόταση αυτοδιάλυσης του κυπριακού κράτους ως λύση του κυπριακού, το 2004, αμφισβήτηση του καθεστώτος της Λωζάννης στο Αιγαίο που κατέληξε στην ενθουσιώδη υποστήριξη Αθήνας και Λευκωσίας προς την τουρκική υποψηφιότητα στην ΕΕ και μύρια όσα άλλα. Μια ακόμα, μείζων ελληνική παραχώρηση, θα τροφοδοτήσει αναπόφευκτα νέες τουρκικές ορέξεις σε Αιγαίο, Θράκη, Κύπρο.
Οι όροι συνεκμετάλλευσης θα είναι πιθανότατα αποικιακοί. Αντί να ωφελήσουν τη χώρα, θα εντείνουν την καταστροφική πορεία της προς προτεκτοροποίηση.
Οι συζητούμενες ρυθμίσεις είναι ασαφείς. Η φιλία προϋποθέτει καλούς λογαριασμούς. Στην ιστορία των των ελληνοτουρκικών, η ‘ δημιουργική ασάφεια’ των ρυθμίσεων υπήρξε πάντα εργαλείο εξωτερικών δυνάμεων που θέλουν να κυριαρχήσουν σε ολόκληρη την περιοχή και κατεξοχήν μηχανισμός επανέναρξης του ανταγωνισμού.
Αν η ελληνική αριστερά-κεντροαριστερά θέσει το όποιο κύρος διαθέτει στην υπηρεσία τέτοιων, καθαρά ιμπεριαλιστικών σχεδίων, θα προσυπογράψει η ίδια την καταδίκη της. Αντί να προσφέρει υπηρεσία στον ελληνικό, ή τον τουρκικό λαό, θα ενισχύσει εξ αντιδιαστολής αλλά αποφασιστικά, καθαρά φασιστικές, εθνικιστικές, ακροδεξιές τάσεις στον ελληνικό χώρο.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1) μιλώντας στη βουλή, ο κ. Παπανδρέου απέκλεισε, τουλάχιστο υπό τους σημερινούς όρους συμφωνία συνεκμετάλλευσης. Βεβαίως τίποτα δεν αποκλείει να επανέρθει το θέμα στο άμεσο μέλλον, προς το παρόν όμως το βάρος πέφτει στις διερευνητικές επαφές. Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, η Αθήνα, παρά τη διάθεσή της να κλείσει τα ελληνοτουρκικά, εξακολουθεί να βρίσκεται προ τόσο εξωφρενικών τουρκικών απαιτήσεων που την έχουν τρομάξει.
Δρόμος της Αριστεράς, 4.12.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
To κράτος είναι ο εχθρός. Δεν πρόκειται για σύνθημα αναρχικών, ούτε για ρητορεία εξεγερμένων επαναστατών. Πρόκειται για το πρόγραμμα της πιο μαύρης αντίδρασης που έχει εμφανισθεί στην παγκόσμια σκηνή από τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης, των “δολοφόνων με άσπρα κολλάρα”, ΔΝΤ και ΕΚΤ, ΗΠΑ και ΕΕ. Αυτή είναι η ουσία του πολέμου χρέους που εξαπέλυσαν από κοινού, Γερμανία και αγορές, κατά των κρατών της Νότιας Ευρώπης, οικονομικού ισοδύναμου των στρατιωτικών μεθόδων που μετήλθε η “Αυτοκρατορία” (των Τραπεζών, των ΗΠΑ, του Ισραήλ, της Βρετανίας), εναντίον των αραβομουσουλμανικών κρατών την περασμένη δεκαετία.
“To δημόσιο είναι ο μεγάλος ασθενής”, δηλώνει ο, κατά τους γερμανικούς “Φαϊνάνσιαλ Τάιμς”, άνθρωπός τους στην Ελλάδα Γιώργος Παπανδρέου, ο Πρόεδρος μιας εξαμερικανισμένης Διεθνούς, ακολουθούμενος από ένα πλήθος ανιστόρητων, ιδιοτελών και διεφθαρμένων νεοφιλελεύθερων και από μια “συμμαχία προθύμων”, από Κουβέλη-Κύρκο μέχρι Καρατζαφέρη-Μητσοτάκη.
Κράτος και κοινωνία είναι όντως μεγάλοι ασθενείς στην Ελλάδα: αν έχαιραν υγείας η σημερινή κυβέρνηση θάπεφτε σε ένα μήνα, σωστότερα δεν θάχε ποτέ εκλεγεί! Οι κατ¨ εξοχήν υπεύθυνοι για την αρρώστια, είναι αυτοί ακριβώς που την επικαλούνται τώρα: τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα 35 χρόνια και την κυβερνούν και σήμερα, με την αξιοσημείωτη διαφορά ότι αυτή η κυβέρνηση είναι η πρώτη που εκδηλώνει περίπου ανοιχτά τόση περιφρόνηση για την Ελλάδα και τον λαό της. ¨Όπως επίσης μια άρχουσα τάξη κλεπτοκρατών ραντιέρηδων που, αφού απομύζησαν, επί δεκαετίες, διαλύοντας για να λεηλατήσουν το ελληνικό δημόσιο, τώρα, των ξένων τα ρήματα πειθόμενοι, θέλουν να το ξεπαστρέψουν, αφήνοντας στο ελληνικό κράτος μόνο περιορισμένες λειτουργίες αποικιακής διοίκησης των ιθαγενών.
Το ελληνικό κράτος χρειάζεται απελπιστικά ριζική μεταρρύθμιση, εκσυγχρονισμό με την αυθεντική έννοια, δηλαδή εκδημοκρατισμό. Αντί όμως να χρησιμοποιούμε τις αδυναμίες και τα προβλήματά του για να το διαλύσουμε, κάνοντάς το όργανο ξένων δυνάμεων, ο ελληνικός λαός χρειάζεται να το ξανακάνει δικό του εργαλείο. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται το κράτος του, ένα κράτος βέβαια πολύ διαφορετικό από αυτό που διαθέτει, για να αμυνθεί απέναντι στην κοινωνική βία των αγορών, να προστατεύσει δημοκρατικά δικαιώματα και εθνική κυριαρχία από τις επιβουλές γειτονικών και πιο μακρινών δυνάμεων, που, από την ιστορία ξέρουμε, πάντα επιβουλεύτηκαν τον άφθαστης στρατηγικής, γεωπολιτικής και γεωοικονομικής, όπως φαίνεται, αξίας, χώρο που κατοικούν σήμερα οι ‘Eλληνες, από τον Βαρδάρη και τον ¨Εβρο μέχρι τo Ριζοκάρπασο και την Λάρνακα.
Αν η ανάλυσή μας για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και στη Νότιο Ευρώπη είναι σωστή, είναι απίθανη η περίπτωση να μην επιδιώξουν οι δυνάμεις της Αυτοκρατορίας να εκμεταλλευθούν την παρούσα τόσο ευνοϊκή συγκυρία, όπως και την ταυτόχρονη παρουσία δύο πολιτικών “τύπου Γκορμπατσώφ” στην εξουσία, σε Αθήνα και Λευκωσία, για να μην επιχειρήσουν να περάσουν, στο Αιγαίο, την Αν. Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, τις γεωπολιτικές ρυθμίσεις που επιδιώκουν εδώ και δεκαετίες, αφαιρώντας, οριστικά ει δυνατόν, δηλαδή ντε γιούρε, από τον ελληνικό λαό, τα νόμιμα δικαιώματα κυριαρχίας του στον χώρο που κατοικεί.
Κανονικά, το πολιτικό συμφέρον του ΠΑΣΟΚ επιβάλλει, λόγω του τεράστιου κόστους που συνεπάγεται η οικονομική πολιτική, να μην ανοίξει θέματα εξωτερικής πολιτικής. Η ηγεσία όμως του κόμματος είναι τύπου Γκορμπατσώφ, έχει καταστήσει πρόγραμμά της την αυτοκαταστροφή της δομής της οποίας ηγείται: κατασκεύασε μια ψυχολογική πραγματικότητα που πιστεύει και την εξυπηρετεί, αναμένει αναγνώριση από διεθνείς δυνάμεις και όχι από το λαό, δεν διαθέτει επαρκή κατανόηση της χώρας και του διεθνούς περιβάλλοντος, τις κυρίαρχες δυνάμεις του οποίου θαυμάζει άκριτα, δεν διαθέτει εθνικό σχέδιο. Ο Παπανδρέου δεν είναι “πράκτορας” όπως πιστεύουν μερικοί, ούτε και ο Γκορμπατσώφ ήταν στον καιρό του: πιστεύει ειλικρινά στην πολιτική του, κάτι που τον καθιστά απείρως πιο επικίνδυνο για τον εαυτό του, το κόμμα του και την Ελλάδα. Φυσικά, το ότι δεν Γκορμπατσώφ και Παπανδρέου (ή Χριστόφιας) δεν είναι οι πράκτορες, δεν σημαίνει ότι αυτοί που τους συμβούλευαν και συμβουλεύουν δεν είναι.
Η «Διεθνής των Συμβούλων» (Ρόντος, Στρως-Καν, Τσιόπα, ‘Αξελροντ και δεν συμμαζεύεται), δεν θέλει να θέσει σε κίνδυνο την κυβέρνηση με επικίνδυνες πρωτοβουλίες στα εθνικά. Από την άλλη γνωρίζει ότι έχει ημερομηνία λήξης και πρέπει να κάνει ότι έχει να κάνει όσο διαθέτει ακόμα πολιτικές δυνάμεις. ‘Oσο ο ελληνικός λαός παραμένει σε μεγάλη σύγχυση, όσο παλεύουν μέσα στην ψυχή του ισχυρότατες αντίθετες δυνάμεις, όπως έδειξε η αμφισημία των δημοτικών εκλογών: το απαράμιλλο πολιτικό του ένστικτο και κάποιο σύνδρομο του Κολοκοτρώνη από τη μια, οι τεράστιες παραδόσεις ραγιαδισμού, ευτελούς ιδιοτέλειας, φόβου και ενοχών από την άλλη. ‘Oσο, κυρίως, δεν συγκροτείται πολιτική εναλλακτική, αριστερή ή δεξιά. Αυτός είναι ο παράγων που σπρώχνει ίσως τη “Διεθνή” και αυτή την Αθήνα να ανοίξει τα καυτά ζητήματα του Αιγαίου στο άμεσο μέλλον. (Και υπό τον όρο ότι οι σχεδιασμοί αυτοί δεν θα ναυαγήσουν επί του απέραντου μαξιμαλίσμού της Αγκυρας).
Πετρέλαια και Αιγαίο: το τυρί και η φάκα
¨¨Ολο και περισσότερες πληροφορίες συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να προχωρήσει σε μείζονος, στρατηγικής σημασίας ρυθμίσεις στο Αιγαίο. Οι άξονες των ρυθμίσεων περιλαμβάνουν σχέδια “συνεκμετάλλευσης” του πετρελαϊκού πλούτου που εικάζεται ότι υπάρχει σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, αρχής γενομένης, σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, με την περιοχή μεταξύ Κρήτης και Ρόδου, περιοχή τα οικονομικά δικαιώματα επί της οποίας ανήκουν καθ¨ ολοκληρίαν και πέραν οποιασδήποτε αμφιβολίας στην Ελλάδα. Το νομικό καθεστώς της περιοχής δεν θα διευκρινισθεί, θα αφεθεί για το μέλλον, αλλά θα παύσει όντως και να έχει μεγάλη σημασία, αφού τα τουρκικά κέρδη από την συνεκμετάλλευση θα ισοδυναμούν και παραπάνω με το οικονομικό αποτέλεσμα που θα είχε η αποδοχή των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο!(1)
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται επίσης να αποποιηθεί, ανατολικώς του 25ου μεσημβρινού, του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, που της παρέχουν οι διεθνείς συνθήκες, να μειώσει τον ελληνικό εναέριο χώρο, να αποποιηθεί των δικαιωμάτων σε ΑΟΖ που παρέχει επίσης στην Ελλάδα το διεθνές δίκαιο, ενώ πιέζεται από την Αγκυρα να παραιτηθεί των σημαντικότατων δικαιωμάτων στη Θάλασσα της Λυκίας που θεμελιώνει για την Ελλάδα η κυριαρχία στο Καστελλόριζο. Και, αφού κάνει αυτές τις παραχωρήσεις στην Τουρκία, ενδεχομένως να προσφύγει στη Χάγη, επί των υπολοίπων διεκδικήσεων της! Το όλον θα συμπληρωθεί με ένα σύστημα ΝΑΤΟϊκής συνδιαχείρησης των δραστηριοτήτων των πολεμικών αεροποριών στο Αιγαίο.
Πρόκειται ουσιαστικά για την μετατροπή του νησιωτικού όγκου της Ελλάδας σε ζώνη περιορισμένης κυριαρχίας, γιγαντιαία ‘Ιμια, μια περιοχή όλο και πιο πολυεθνική στις δραστηριότητές της, και προοπτικά, ποιος ξέρει, κατοικούμενη από ένα πολύ πιο “πολύχρωμo» απότι σήμερα εθνικό μωσαϊκό.
Φυσικά, η παρούσα κυβέρνηση και, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, η “Διεθνής των Συμβούλων” που την “μανατζάρει”, έχει αποδείξει, πέραν αμφιβολίας, τις εξαιρετικές ικανότητές της, βοηθούσης και της αφλογιστίας αριστεράς και δεξιάς, να βαφτίζει το κρέας ψάρι και τις εθνικές καταστροφές σωτηρίες της πατρίδας (ποιάς ακριβώς παραμένει ερώτημα, εδώ η αλήθεια και οι Ερινύες παίζουν κρυφτούλι με το ψέμμα και την προδοσία, προτιμώντας τον όρο πατρίδα από τον όρο Ελλάδα).
Δεν θα μας πει ποτέ η κυβέρνηση ότι παραχωρεί ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Τουρκία, τις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες ή το ΝΑΤΟ. Θα παρουσιάσει την αποποίηση του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια ως εθνική επιτυχία επέκτασής τους στα εννιά! Θα κάνει λόγο για μια νέα εποχή ειρήνης και ευημερίας, εκμεταλλευόμενη τον φόβο που η ίδια και η πολιτική της δημιούργησε στον ‘Eλληνα (μετρώντας χάσαμε τον λογαριασμό, αλλά ο κ. Παπανδρέου πρέπει νάπε ως και σαράντα φορές τη λέξη χρεωκοπία στη δίωρη διακαναλική) για να κάμψει την ευθυκρίσία και το φρόνημα των Ελλήνων πολιτών. Μια μερίδα των οποίων θα σκεφθεί τα οφέλη από την εκμετάλλευση των πετρελαίων, όχι το ότι η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, θα εκμηδενίσει τελικά και αυτά! (Aντίστοιχο παιχνίδι παίζεται και στην Κύπρο από το Ισραήλ).
Ιστορικός ή ανιστόρητος συμβιβασμός;
Μήπως όμως δεν πρέπει επιτέλους να κάνουμε έναν συμβιβασμό με την Τουρκία; ‘Όπως όμως έλεγε ο Λένιν υπάρχουν συμβιβασμοί και συμβιβασμοί. Ακόμα και μια μερική παραχώρηση εθνικών δικαιωμάτων θα μπορούσε να γίνει δεκτή, αν οδηγούσε πράγματι σε περιβάλλον ειρήνης, φιλίας, συνεργασίας και ασφάλειας, αν γινόταν κατανοητή από την άλλη πλευρά ως χειρονομία καλής θέλησης και όχι ως επιβράβευση του τσαμπουκά της. Καμμία από τις προϋποθέσεις αυτές δεν συντρέχει σήμερα.
Οι παραχωρήσεις που σχεδιάζει η κυβέρνηση θα επιβεβαιώσουν ακόμα μια φορά το διαρκές συμπέρασμα του τουρκικού κράτους μετά το 1922, ότι με τους ‘Ελληνες περνάει ο τσαμπουκάς: εκδίωξη χωρίς συνέπειες των Ελλήνων από την Πόλη, την ‘Ιμβρο και την Τένεδο στη δεκαετία του ’50 και του ’60, εισβολή στην Κύπρο το 1974 που κατέληξε στην πρόταση αυτοδιάλυσης του κυπριακού κράτους ως λύση του κυπριακού, το 2004, αμφισβήτηση του καθεστώτος της Λωζάννης στο Αιγαίο που κατέληξε στην ενθουσιώδη υποστήριξη Αθήνας και Λευκωσίας προς την τουρκική υποψηφιότητα στην ΕΕ και μύρια όσα άλλα. Μια ακόμα, μείζων ελληνική παραχώρηση, θα τροφοδοτήσει αναπόφευκτα νέες τουρκικές ορέξεις σε Αιγαίο, Θράκη, Κύπρο.
Οι όροι συνεκμετάλλευσης θα είναι πιθανότατα αποικιακοί. Αντί να ωφελήσουν τη χώρα, θα εντείνουν την καταστροφική πορεία της προς προτεκτοροποίηση.
Οι συζητούμενες ρυθμίσεις είναι ασαφείς. Η φιλία προϋποθέτει καλούς λογαριασμούς. Στην ιστορία των των ελληνοτουρκικών, η ‘ δημιουργική ασάφεια’ των ρυθμίσεων υπήρξε πάντα εργαλείο εξωτερικών δυνάμεων που θέλουν να κυριαρχήσουν σε ολόκληρη την περιοχή και κατεξοχήν μηχανισμός επανέναρξης του ανταγωνισμού.
Αν η ελληνική αριστερά-κεντροαριστερά θέσει το όποιο κύρος διαθέτει στην υπηρεσία τέτοιων, καθαρά ιμπεριαλιστικών σχεδίων, θα προσυπογράψει η ίδια την καταδίκη της. Αντί να προσφέρει υπηρεσία στον ελληνικό, ή τον τουρκικό λαό, θα ενισχύσει εξ αντιδιαστολής αλλά αποφασιστικά, καθαρά φασιστικές, εθνικιστικές, ακροδεξιές τάσεις στον ελληνικό χώρο.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
1) μιλώντας στη βουλή, ο κ. Παπανδρέου απέκλεισε, τουλάχιστο υπό τους σημερινούς όρους συμφωνία συνεκμετάλλευσης. Βεβαίως τίποτα δεν αποκλείει να επανέρθει το θέμα στο άμεσο μέλλον, προς το παρόν όμως το βάρος πέφτει στις διερευνητικές επαφές. Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, η Αθήνα, παρά τη διάθεσή της να κλείσει τα ελληνοτουρκικά, εξακολουθεί να βρίσκεται προ τόσο εξωφρενικών τουρκικών απαιτήσεων που την έχουν τρομάξει.
Δρόμος της Αριστεράς, 4.12.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010
Βολιδοσκοπήσεις για το Αιγαίο
Eπίκαιρα, 2.12.2010
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Με την παρέμβασή του στη Βουλή, ο Πρωθυπουργός διέψευσε ότι είμαστε κοντά σε συμφωνία για την συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων με την Τουρκία. Το τελευταίο διάστημα, συγκλίνουσες πληροφορίες για μια τέτοια συμφωνία έρχονται από πολλές και διαφορετικές πηγές, ελληνικούς πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους, πηγές στη Ουάσιγκτον, αλλά και δημόσιες δηλώσεις Αμερικανών και Τούρκων ιθυνόντων.
Η διάψευση του κ. Παπανδρέου έβαλε πάγο στις σχετικές φημολογίες, με το ρεκόρ όμως που έχει ο ‘Ελληνας Πρωθυπουργός τον τελευταίο χρόνο σε δηλώσεις που διαψεύδονται προτού αλέκτωρ λαλήσαι, οι περισσότεροι παρατηρητές διατήρησαν τις επιφυλάξεις τους. Ο ίδιος άλλωστε, εξηγώντας γιατί είναι αντίθετος τώρα με τη συνεκμετάλλευση, αναφέρθηκε στην παραμονή του casus belli εν ισχύ και στη μη επίτευξη συμφωνίας για την υφαλοκρηπίδα. Υπό το φως αυτών των διευκρινίσεων, οι δηλώσεις του μπορούν να θεωρηθούν αντίδραση στον τουρκικό μαξιμαλισμό και απαίτηση να υποχωρήσει τουλάχιστον η ‘Αγκυρα σε ορισμένες όρους, που θα κάνουν τη σχετική συμφωνία ευπαρουσίαστη στον ελληνικό λαό και δεν θα θέσουν σε κίνδυνο μια κυβέρνηση που, ήδη, παίζει με τη φωτιά στα μέτωπα της κοινωνίας και της οικονομίας. Παρά τη διαπιστωμένη πειθαρχία τους, άλλωστε, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ηλίθιοι, γνωρίζουν ότι διακινδυνεύουν την ύπαρξη της κυβέρνησης, αν όχι και του κόμματός τους, ανοίγοντας στην παρούσα κατάσταση και εθνικά θέματα.
Δεν υπάρχει σοβαρή αμφιβολία ότι ο κ. Παπανδρέου εξακολουθεί να πιστεύει ειλικρινά ότι τα θέματα κυριαρχίας είναι δευτερεύουσας σημασίας εν σχέσει με το όφελος από την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών. ‘Εχει αποδείξει επανειλημμένως και έμπρακτα την άποψή του αυτή στο παρελθόν ως Υπουργός Εξωτερικών, με κορυφαία στιγμή την φανατική υπεράσπιση του σχεδίου Ανάν, σχεδίου που “έλυνε” το κυπριακό καταλύοντας την Κυπριακή Δημοκρατία, παρόλο που μια σειρά διακεκριμένων συνταγματολόγων και διεθνολόγων είχε χαρακτηρίσει το σχέδιο αυτό τέρας, κρινόμενο από πλευράς διεθνούς, ευρωπαϊκού και συνταγματικού δικαίου. Παπανδρέου, Σημίτης, Μητσοτάκης, Μπακογιάννη, Κύρκος πιστεύουν, από κοινού με την Ουάσιγκτον και την Αγκυρα, ότι ο ελληνικός «εθνικισμός» είναι η αιτία του κακού και θεωρούν ότι πρέπει επιτέλους να γυρίσουμε σελίδα στα ελληνοτουρκικά, καθιστάμενοι, έστω και με έναν όχι πολύ αξιοπρεπή τρόπο, «αξιοπρεπές» μέλος της διεθνούς (δυτικής) κοινότητας. Μόνο που η σελίδα που θέλουν να γυρίσουν, περιέχει και κάμποσα μείζονα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού.
Η παρουσία εξάλλου δύο πολιτικών “τύπου Γκορμπατσώφ” στην εξουσία, σε Αθήνα και Λευκωσία, δύο πολιτικών δηλ. που αναμένουν αναγνώριση περισσότερο από το διεθνή παράγοντα και λιγότερο από τον ελληνικό λαό και είναι ικανοί να καταλύσουν αυτοκαταστροφικές διαδικασίες στις δομές των οποίων ηγούνται και που βρίσκονται υπό την προφανή και άμεση επιρροή μιας “Διεθνούς των Συμβούλων” (Rondos, Axelrod, Stauss-Cahn,Chioppa και άλλοι, ων ουκ έστι αριθμός), εκτιμάται από τον «διεθνή», δηλαδή αμερικανικό, αγγλικό και ισραηλινό παράγοντα, ως μοναδική, ιστορική ευκαιρία που δύσκολα θα ξαναπαρουσιασθεί.
Οι δυνάμεις αυτές είναι οι ίδιες που, σε συμμαχία με τη Γερμανία, έχουν βάλει στο στόχαστρο το ελληνικό κράτος στην εσωτερική του λειτουργία, δυστυχώς με τη συνδρομή της ελληνικής κυβέρνησης, καταφέρνοντας μάλιστα να αφαιρέσουν από τον ελληνικό λαό σημαντικό τμήμα της εσωτερικής του κυριαρχίας, μέσω του Μνημονίου. Αυτές θέλουν διακαώς να αφαιρέσουν από τα δύο κράτη του ελληνικού λαού στην Ανατολική Μεσόγειο και την «εξωτερική» κυριαρχία τους. Τον έλεγχο δηλαδή που δικαιούνται, βάσει του διεθνούς δικαίου, στο στρατηγικό και οικονομικό “φιλέτο” της Ανατολικής Μεσογείου, που εκτείνεται από τη Θεσσαλονίκη και την Αλεξανδρούπολη, μέχρι την Πάφο και το Ριζοκάρπασο.
Προτιμούν μάλιστα να κάνει τις παραχωρήσεις το, έστω και εκφυλισμένο σήμερα, κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου με το σύνθημα «Η Ελλάδα στους ‘Ελληνες», γιατί έτσι θα καταστήσουν πολύ δυσκολότερη και στο μέλλον την αναγέννηση του ελληνικού λαού. Δεν επιθυμούν να θέσουν σε κίνδυνο την μακροημέρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου, από την άλλη όμως γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση αυτή θα εξαντλήσει αργά ή γρήγορα τα αποθέματά της και η όποια καθυστέρηση μπορεί να αποβεί μοιραία για τις επιδιώξεις τους.
Το δίλημμα όμως εντείνεται γιατί η ‘Αγκυρα, για ακόμα μια φορά, δεν επιθυμεί να κάνει την παραμικρή υποχώρηση, αλλά και προσθέτει διαρκώς νέους όρους. ‘Όπως προκύπτει, εμμέσως πλην σαφώς, από έγγραφο της Δ1 Διεύθυνσης του Υπουργείου Εξωτερικών, που δημοσιεύτηκε το περασμένο Σάββατο στον “Κόσμο του Επενδυτή”, η Τουρκία αμφισβητεί τώρα όχι μόνο το δικαίωμα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα, αλλά και το δικαίωμα σε χωρικά ύδατα, με το επιχείρημα ότι επικάθηνται σε τουρκική υφαλοκρηπίδα. Θέλει επίσης να ξεχωρίσει το Καστελόριζο από το Αιγαίο, ώστε να εισπράξει με πολιτικό τρόπο τις ελληνικές παραχωρήσεις στο Αιγαίο, όπου η ελληνική θέση είναι νομικά πανίσχυρη, και μετά να διαπραγματευθεί το θέμα του Καστελόριζου όπου μπορεί ενδεχομένως να βρει και ορισμένα νομικά επιχειρήματα. Το αποτέλεσμα είναι οι Τούρκοι διπλωμάτες να προκαλούν απελπισία ακόμα και σε ανθρώπους όπως οι υπηρεσιακοί παράγοντες, στους οποίους έχει ανατεθεί το ξεμπέρδεμα του ελληνοτουρκικού καβαριού και που μόνο για υπερβολική μαχητικότητα έναντι της Τουρκίας δεν μπορούν να κατηγορηθούν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι τουρκικές αυτές απαιτήσεις, που συνοδεύονται πάντα από μόνιμες και έμπρακτες αμφισβητήσεις, με υπερπτήσεις και εικονικούς βομβαρδισμούς, κυριαρχίας ελληνικών νησιών όπως το Αγαθονήσι εγείρονται ενώ ήδη η Αθήνα φέρεται ήδη να έχει απεμπολήσει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης σημαντικό μέρος των δικαιωμάτων της στο Αιγαίο. Αν πιστέψουμε τις επιλεκτικές διαρροές σε εφημερίδες, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, από κυβερνητικές πηγές η Ελλάδα μοιάζει να συμφωνεί με την μη επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια, όπως έχει δικαίωμα, αλλά σε ένα σύστημα διαφορικών χωρικών υδάτων που ξεκινά από τα 12 στο Ιόνιο και φτάνει τα 6 στο Αν. Αιγαίο.
Φυσικά, μια τέτοια παραχώρηση, αν τελικά πραγματοποιηθεί, θα παρουσιασθεί στην κοινή γνώμη ως εθνική επιτυχία επέκτασης των χωρικών υδάτων ανά περιοχή από τα έξη που είναι σήμερα, όχι ως απεμπόληση του νομικά ισχυρότατου δικαιώματος στα 12. ‘Όπως και η συνεκμετάλλευση υδρογονανθράκων, που βρίσκονται επί ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ως νέα εποχή φιλίας και ευημερίας – μήπως άλλωστε το Μνημόνιο δεν είναι “η σωτηρία της πατρίδας” και «ευτυχία»; Η ικανότητα της παρούσης κυβέρνησης να βαφτίζει το κρέας ψάρι δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στη νεώτερη ελληνική πολιτική ιστορία…
Στην πραγματικότητα, αν αυτές οι ιδέες υλοποιηθούν, θα οδηγήσουν σε μια γιγαντιαία ‘Ιμια στο Αιγαίο, ανατολικώς του 25ου Μεσημβρινού και στη Θάλασσα της Λυκίας, που συνδέει Ελλάδα και Κύπρο. Στη ζώνη αυτή η κυριαρχία θα μοιράζεται μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και αμερικανικών εταιρειών και οι στρατιωτικές δραστηριότητες θα αποφασίζονται από το ΝΑΤΟ. Μια γκρίζα, πολυεθνική κυριαρχία, που ίσως θα ανοίξει σταδιακά το δρόμο και σε μια πιο πολυεθνική σύσταση του πληθυσμού…
Μήπως όμως είναι δεν είναι σκόπιμο να γίνουν κάποιες παραχωρήσεις στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο, προκειμένου να σταματήσει ο ανταγωνισμός των δύο κρατών και να μπορέσουν να εκμεταλλευθούν τα πετρέλαια; Θα μπορούσε να διερωτηθεί ένας καλόπιστος αναγνώστης. Παραχωρήσεις όμως, και μάλιστα τέτοιας κλίμακας χωρίς αντάλλαγμα δεν οδηγούν σε παύση του ανταγωνισμού, αλλά δημιουργούν προϋποθέσεις για συνέχισή του. Η Τουρκία θα εμπεδώσει ακόμα μια φορά το συμπέρασμα που βγάζει συνεχώς από το 1922 και μετά: ότι με τους ‘Ελληνες περνάει ο «τσαμπουκάς». Θα εμφανισθεί πάλι με ανανεωμένες διεκδικήσεις, είτε στο ίδιο το Αιγαίο, είτε στη Θράκη και την Κύπρο.
Δεύτερον, είναι αμφίβολο ότι οποιαδήποτε εκμετάλλευση πετρελαίων υπό παρόμοιους όρους θα γίνει με όρους επωφελείς για τον ελληνικό λαό. ‘Ένα παρόμοιο σχήμα θα εντείνει τις ήδη ισχυρές τάσεις καθολικής προτεκτοροποίησης της Ελλάδας, θα μειώσει, δηλαδή, δεν θα αυξήσει τη δυνατότητα του ελληνικού λαού να κάνει κουμάντο στη χώρα του και στους φυσικούς της πόρους.
Τρίτο, η ασάφεια των εισαγόμενων ρυθμίσεων, όπως έχει αποδειχθεί κατά κόρον στο παρελθόν, είναι ο κατ’ εξοχήν μηχανισμός που χρησιμοποιούν τρίτες δυνάμεις για να κυριαρχήσουν στην όλη περιοχή και το κατ’ εξοχήν πεδίο επανέναρξης του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού.
‘Όπως όμως καταδεικνύει ο τορπιλισμός της ελληνορωσικής προσέγγισης, η παρά φύσιν συμμαχία με τον Νετανιάχου, η αποξένωση από τη μητροπολιτική Ευρώπη, η παρούσα κυβέρνηση διακρίνεται για μια πολύ ιδιόρρυθμη αντίληψη και της εθνικής κυριαρχίας και του εθνικού συμφέροντος. Ας ελπίσουμε ότι ο Θεός θα βάλει το χέρι του. ‘Η ο συνδυασμός τουρκικής αδιαλλαξίας, ΠΑΣΟΚικού ενστίκτου αυτοσυντήρησης και πολιτικού ενστίκτου του ελληνικού λαού θα προφυλάξει την Ελλάδα από μια πολύ επικίνδυνη περιπέτεια.
konstantakopoulos.blogspot.com
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Με την παρέμβασή του στη Βουλή, ο Πρωθυπουργός διέψευσε ότι είμαστε κοντά σε συμφωνία για την συνεκμετάλλευση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων με την Τουρκία. Το τελευταίο διάστημα, συγκλίνουσες πληροφορίες για μια τέτοια συμφωνία έρχονται από πολλές και διαφορετικές πηγές, ελληνικούς πολιτικούς και επιχειρηματικούς κύκλους, πηγές στη Ουάσιγκτον, αλλά και δημόσιες δηλώσεις Αμερικανών και Τούρκων ιθυνόντων.
Η διάψευση του κ. Παπανδρέου έβαλε πάγο στις σχετικές φημολογίες, με το ρεκόρ όμως που έχει ο ‘Ελληνας Πρωθυπουργός τον τελευταίο χρόνο σε δηλώσεις που διαψεύδονται προτού αλέκτωρ λαλήσαι, οι περισσότεροι παρατηρητές διατήρησαν τις επιφυλάξεις τους. Ο ίδιος άλλωστε, εξηγώντας γιατί είναι αντίθετος τώρα με τη συνεκμετάλλευση, αναφέρθηκε στην παραμονή του casus belli εν ισχύ και στη μη επίτευξη συμφωνίας για την υφαλοκρηπίδα. Υπό το φως αυτών των διευκρινίσεων, οι δηλώσεις του μπορούν να θεωρηθούν αντίδραση στον τουρκικό μαξιμαλισμό και απαίτηση να υποχωρήσει τουλάχιστον η ‘Αγκυρα σε ορισμένες όρους, που θα κάνουν τη σχετική συμφωνία ευπαρουσίαστη στον ελληνικό λαό και δεν θα θέσουν σε κίνδυνο μια κυβέρνηση που, ήδη, παίζει με τη φωτιά στα μέτωπα της κοινωνίας και της οικονομίας. Παρά τη διαπιστωμένη πειθαρχία τους, άλλωστε, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ηλίθιοι, γνωρίζουν ότι διακινδυνεύουν την ύπαρξη της κυβέρνησης, αν όχι και του κόμματός τους, ανοίγοντας στην παρούσα κατάσταση και εθνικά θέματα.
Δεν υπάρχει σοβαρή αμφιβολία ότι ο κ. Παπανδρέου εξακολουθεί να πιστεύει ειλικρινά ότι τα θέματα κυριαρχίας είναι δευτερεύουσας σημασίας εν σχέσει με το όφελος από την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών. ‘Εχει αποδείξει επανειλημμένως και έμπρακτα την άποψή του αυτή στο παρελθόν ως Υπουργός Εξωτερικών, με κορυφαία στιγμή την φανατική υπεράσπιση του σχεδίου Ανάν, σχεδίου που “έλυνε” το κυπριακό καταλύοντας την Κυπριακή Δημοκρατία, παρόλο που μια σειρά διακεκριμένων συνταγματολόγων και διεθνολόγων είχε χαρακτηρίσει το σχέδιο αυτό τέρας, κρινόμενο από πλευράς διεθνούς, ευρωπαϊκού και συνταγματικού δικαίου. Παπανδρέου, Σημίτης, Μητσοτάκης, Μπακογιάννη, Κύρκος πιστεύουν, από κοινού με την Ουάσιγκτον και την Αγκυρα, ότι ο ελληνικός «εθνικισμός» είναι η αιτία του κακού και θεωρούν ότι πρέπει επιτέλους να γυρίσουμε σελίδα στα ελληνοτουρκικά, καθιστάμενοι, έστω και με έναν όχι πολύ αξιοπρεπή τρόπο, «αξιοπρεπές» μέλος της διεθνούς (δυτικής) κοινότητας. Μόνο που η σελίδα που θέλουν να γυρίσουν, περιέχει και κάμποσα μείζονα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού.
Η παρουσία εξάλλου δύο πολιτικών “τύπου Γκορμπατσώφ” στην εξουσία, σε Αθήνα και Λευκωσία, δύο πολιτικών δηλ. που αναμένουν αναγνώριση περισσότερο από το διεθνή παράγοντα και λιγότερο από τον ελληνικό λαό και είναι ικανοί να καταλύσουν αυτοκαταστροφικές διαδικασίες στις δομές των οποίων ηγούνται και που βρίσκονται υπό την προφανή και άμεση επιρροή μιας “Διεθνούς των Συμβούλων” (Rondos, Axelrod, Stauss-Cahn,Chioppa και άλλοι, ων ουκ έστι αριθμός), εκτιμάται από τον «διεθνή», δηλαδή αμερικανικό, αγγλικό και ισραηλινό παράγοντα, ως μοναδική, ιστορική ευκαιρία που δύσκολα θα ξαναπαρουσιασθεί.
Οι δυνάμεις αυτές είναι οι ίδιες που, σε συμμαχία με τη Γερμανία, έχουν βάλει στο στόχαστρο το ελληνικό κράτος στην εσωτερική του λειτουργία, δυστυχώς με τη συνδρομή της ελληνικής κυβέρνησης, καταφέρνοντας μάλιστα να αφαιρέσουν από τον ελληνικό λαό σημαντικό τμήμα της εσωτερικής του κυριαρχίας, μέσω του Μνημονίου. Αυτές θέλουν διακαώς να αφαιρέσουν από τα δύο κράτη του ελληνικού λαού στην Ανατολική Μεσόγειο και την «εξωτερική» κυριαρχία τους. Τον έλεγχο δηλαδή που δικαιούνται, βάσει του διεθνούς δικαίου, στο στρατηγικό και οικονομικό “φιλέτο” της Ανατολικής Μεσογείου, που εκτείνεται από τη Θεσσαλονίκη και την Αλεξανδρούπολη, μέχρι την Πάφο και το Ριζοκάρπασο.
Προτιμούν μάλιστα να κάνει τις παραχωρήσεις το, έστω και εκφυλισμένο σήμερα, κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου με το σύνθημα «Η Ελλάδα στους ‘Ελληνες», γιατί έτσι θα καταστήσουν πολύ δυσκολότερη και στο μέλλον την αναγέννηση του ελληνικού λαού. Δεν επιθυμούν να θέσουν σε κίνδυνο την μακροημέρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου, από την άλλη όμως γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση αυτή θα εξαντλήσει αργά ή γρήγορα τα αποθέματά της και η όποια καθυστέρηση μπορεί να αποβεί μοιραία για τις επιδιώξεις τους.
Το δίλημμα όμως εντείνεται γιατί η ‘Αγκυρα, για ακόμα μια φορά, δεν επιθυμεί να κάνει την παραμικρή υποχώρηση, αλλά και προσθέτει διαρκώς νέους όρους. ‘Όπως προκύπτει, εμμέσως πλην σαφώς, από έγγραφο της Δ1 Διεύθυνσης του Υπουργείου Εξωτερικών, που δημοσιεύτηκε το περασμένο Σάββατο στον “Κόσμο του Επενδυτή”, η Τουρκία αμφισβητεί τώρα όχι μόνο το δικαίωμα των νησιών σε υφαλοκρηπίδα, αλλά και το δικαίωμα σε χωρικά ύδατα, με το επιχείρημα ότι επικάθηνται σε τουρκική υφαλοκρηπίδα. Θέλει επίσης να ξεχωρίσει το Καστελόριζο από το Αιγαίο, ώστε να εισπράξει με πολιτικό τρόπο τις ελληνικές παραχωρήσεις στο Αιγαίο, όπου η ελληνική θέση είναι νομικά πανίσχυρη, και μετά να διαπραγματευθεί το θέμα του Καστελόριζου όπου μπορεί ενδεχομένως να βρει και ορισμένα νομικά επιχειρήματα. Το αποτέλεσμα είναι οι Τούρκοι διπλωμάτες να προκαλούν απελπισία ακόμα και σε ανθρώπους όπως οι υπηρεσιακοί παράγοντες, στους οποίους έχει ανατεθεί το ξεμπέρδεμα του ελληνοτουρκικού καβαριού και που μόνο για υπερβολική μαχητικότητα έναντι της Τουρκίας δεν μπορούν να κατηγορηθούν.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι τουρκικές αυτές απαιτήσεις, που συνοδεύονται πάντα από μόνιμες και έμπρακτες αμφισβητήσεις, με υπερπτήσεις και εικονικούς βομβαρδισμούς, κυριαρχίας ελληνικών νησιών όπως το Αγαθονήσι εγείρονται ενώ ήδη η Αθήνα φέρεται ήδη να έχει απεμπολήσει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης σημαντικό μέρος των δικαιωμάτων της στο Αιγαίο. Αν πιστέψουμε τις επιλεκτικές διαρροές σε εφημερίδες, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, από κυβερνητικές πηγές η Ελλάδα μοιάζει να συμφωνεί με την μη επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια, όπως έχει δικαίωμα, αλλά σε ένα σύστημα διαφορικών χωρικών υδάτων που ξεκινά από τα 12 στο Ιόνιο και φτάνει τα 6 στο Αν. Αιγαίο.
Φυσικά, μια τέτοια παραχώρηση, αν τελικά πραγματοποιηθεί, θα παρουσιασθεί στην κοινή γνώμη ως εθνική επιτυχία επέκτασης των χωρικών υδάτων ανά περιοχή από τα έξη που είναι σήμερα, όχι ως απεμπόληση του νομικά ισχυρότατου δικαιώματος στα 12. ‘Όπως και η συνεκμετάλλευση υδρογονανθράκων, που βρίσκονται επί ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ως νέα εποχή φιλίας και ευημερίας – μήπως άλλωστε το Μνημόνιο δεν είναι “η σωτηρία της πατρίδας” και «ευτυχία»; Η ικανότητα της παρούσης κυβέρνησης να βαφτίζει το κρέας ψάρι δεν έχει ιστορικό προηγούμενο στη νεώτερη ελληνική πολιτική ιστορία…
Στην πραγματικότητα, αν αυτές οι ιδέες υλοποιηθούν, θα οδηγήσουν σε μια γιγαντιαία ‘Ιμια στο Αιγαίο, ανατολικώς του 25ου Μεσημβρινού και στη Θάλασσα της Λυκίας, που συνδέει Ελλάδα και Κύπρο. Στη ζώνη αυτή η κυριαρχία θα μοιράζεται μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και αμερικανικών εταιρειών και οι στρατιωτικές δραστηριότητες θα αποφασίζονται από το ΝΑΤΟ. Μια γκρίζα, πολυεθνική κυριαρχία, που ίσως θα ανοίξει σταδιακά το δρόμο και σε μια πιο πολυεθνική σύσταση του πληθυσμού…
Μήπως όμως είναι δεν είναι σκόπιμο να γίνουν κάποιες παραχωρήσεις στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο, προκειμένου να σταματήσει ο ανταγωνισμός των δύο κρατών και να μπορέσουν να εκμεταλλευθούν τα πετρέλαια; Θα μπορούσε να διερωτηθεί ένας καλόπιστος αναγνώστης. Παραχωρήσεις όμως, και μάλιστα τέτοιας κλίμακας χωρίς αντάλλαγμα δεν οδηγούν σε παύση του ανταγωνισμού, αλλά δημιουργούν προϋποθέσεις για συνέχισή του. Η Τουρκία θα εμπεδώσει ακόμα μια φορά το συμπέρασμα που βγάζει συνεχώς από το 1922 και μετά: ότι με τους ‘Ελληνες περνάει ο «τσαμπουκάς». Θα εμφανισθεί πάλι με ανανεωμένες διεκδικήσεις, είτε στο ίδιο το Αιγαίο, είτε στη Θράκη και την Κύπρο.
Δεύτερον, είναι αμφίβολο ότι οποιαδήποτε εκμετάλλευση πετρελαίων υπό παρόμοιους όρους θα γίνει με όρους επωφελείς για τον ελληνικό λαό. ‘Ένα παρόμοιο σχήμα θα εντείνει τις ήδη ισχυρές τάσεις καθολικής προτεκτοροποίησης της Ελλάδας, θα μειώσει, δηλαδή, δεν θα αυξήσει τη δυνατότητα του ελληνικού λαού να κάνει κουμάντο στη χώρα του και στους φυσικούς της πόρους.
Τρίτο, η ασάφεια των εισαγόμενων ρυθμίσεων, όπως έχει αποδειχθεί κατά κόρον στο παρελθόν, είναι ο κατ’ εξοχήν μηχανισμός που χρησιμοποιούν τρίτες δυνάμεις για να κυριαρχήσουν στην όλη περιοχή και το κατ’ εξοχήν πεδίο επανέναρξης του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού.
‘Όπως όμως καταδεικνύει ο τορπιλισμός της ελληνορωσικής προσέγγισης, η παρά φύσιν συμμαχία με τον Νετανιάχου, η αποξένωση από τη μητροπολιτική Ευρώπη, η παρούσα κυβέρνηση διακρίνεται για μια πολύ ιδιόρρυθμη αντίληψη και της εθνικής κυριαρχίας και του εθνικού συμφέροντος. Ας ελπίσουμε ότι ο Θεός θα βάλει το χέρι του. ‘Η ο συνδυασμός τουρκικής αδιαλλαξίας, ΠΑΣΟΚικού ενστίκτου αυτοσυντήρησης και πολιτικού ενστίκτου του ελληνικού λαού θα προφυλάξει την Ελλάδα από μια πολύ επικίνδυνη περιπέτεια.
konstantakopoulos.blogspot.com
Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010
ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Υπάρχει τρόπος να λυθεί το κυπριακό και τι είδους λύση επιθυμούν, αν επιθυμούν, οι ίδιοι οι Κύπριοι; Συμφωνούν με το περίγραμμα τουλάχιστο της λύσης που συζητούσαν δύο χρόνια οι κ.κ. Χριστόφιας και Ταλάτ και τώρα συζητούν Χριστόφιας και ¨Ερογλου, ή μήπως θέλουν κάτι τελείως διαφορετικό; Θέλουν να ζήσουν μαζί Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι, κι αν δεν θέλουν συμφωνούν σε ένα οριστικό διαζύγιο; Τι περιμένουν από τα κόμματα και από τους Προέδρους τους;
Οι απαντήσεις σε αυτά και άλλα, παρόμοια ερωτήματα, δεν είναι εύκολο να δοθούν, πόσο μάλλον που στην καθ’ ημάς Ανατολή δεν περισσεύει, ούτε στο δημόσιο, ούτε στον ιδιωτικό λόγο, ευθύτητα και ορθολογισμός – αντίθετα, κυριαρχεί συχνά μια “καθωσπρεπική” υποκρισία, υπεύθυνη, ειρήσθω εν παρόδω, και για ένα τμήμα τουλάχιστο της άπωσης που προκαλεί στην κοινή γνώμη το κυπριακό.
Μια μεγάλη έρευνα της εταιρείας RAI μεταξύ των Ελληνοκυπρίων, για λογαριασμό της εφημερίδας Φιλελεύθερος, δεν μας δίνει ασφαλώς πλήρη απάντηση σε αυτά και άλλα ερωτήματα, ρίχνει όμως αρκετό φως και βοηθάει να καταλάβουμε πως πραγματικά σκέπτονται σήμερα οι Ελληνοκύπριοι, μακριά από χιλιοπαιγμένα κλισέ.
Είναι για παράδειγμα πολύ εντυπωσιακό το ποσοστό των Ελληνοκυπρίων που δεν επιθυμεί να έχει Τουρκοκύπριο προϊστάμενο (58%) , γείτονα (43%), συνάδελφο (40%) ή φίλο (39%). H πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων αποδέχεται Τουρκοκύπριους ως γείτονες, συναδέλφους, φίλους, όχι όμως ως προϊστάμενους. Το 65% δεν θα επέστρεφε για μόνιμη εγκατάσταση στο υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση σπίτι ή περιουσία του.
Οι αριθμοί αυτοί θέτουν ουσιαστικά σε αμφισβήτηση την ύπαρξη πραγματικής διάθεσης συνύπαρξης των δύο κοινοτήτων εντός του ιδίου κράτους. Στην καλύτερη περίπτωση αντανακλούν δυσπιστία, στη χειρότερη διάθεση κυριαρχίας. Σε κάθε περίπτωση καταδεικνύουν, πρώτον, ότι ο πλήρης διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων επί 36 χρόνια τις αποξένωσε, δεύτερον, ότι η επίσημη πολιτική επαναπροσέγγισης δεν αντιμετώπισε τις πραγματικές αιτίες της αμοιβαίας δυσπιστίας, αλλά μεταβλήθηκε σε είδος υποκριτικής, ηθικοπλαστικής τελετουργίας, μια ακόμα έκφραση του φαινομένου πολλαπλών επιπέδων συνείδησης, που γίνεται εύκολα αντιληπτό σε οποιονδήποτε μελετητή της κυπριακής κοινωνικής ψυχολογίας.
¨Ένα δεύτερο εντυπωσιακό συμπέρασμα είναι το τεράστιο χάσμα μεταξύ πολιτικής ηγεσίας και πλειοψηφίας λαού στα πιο κρίσιμα εθνικά θέματα, χάσμα που, εξ όσων τουλάχιστο γνωρίζουμε, δεν έχει ποτέ σημειωθεί σε τέτοια έκταση και κατά τρόπο τόσο ανοιχτό και διαρκή στην κυπριακή ιστορία. Οι Ελληνοκύπριοι απορρίπτουν με συντριπτική πλειοψηφία (76%) και σε αυτή, όπως και σε όλες τις άλλες δημοσκοπήσεις που έχουν γίνει, εδώ και δύο χρόνια, το ίδιο το θεμέλιο της λύσης που προτείνει ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας στις συνομιλίες με τους Τουρκοκύπριους: την υποχρεωτική εναλλαγή Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στη θέση του Προέδρου. Απορρίπτουν επίσης με 91% (!) την παραμονή εποίκων sto νησί (ο Κύπριος Πρόεδρος απεδέχθη 50.000 προτού αρχίσουν καν οι συνομιλίες)
Προφανώς, οι Ελληνοκύπριοι, 82% του κυπριακού πληθυσμού, δεν μπορούν να δεχθούν ότι κατά καιρούς θα κυβερνά Τουρκοκύπριος το όλο κράτος και ταυτίζουν μια τέτοια κατάσταση με περιοδική απώλεια της κυριαρχίας τους, δηλαδή κατά διαστήματα υπαγωγή στην κυριαρχία της μειοψηφίας. Πρέπει, στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε ότι το δημοψήφισμα του 2004 υπήρξε σταθμός στην κυπριακή ιστορία, όχι μόνο γιατί απέτρεψε την κατάλυση του κυπριακού κράτους. Αλλά και γιατί φώτισε, για πρώτη φορά, στον δημόσιο διάλογο, τα μείζονα ζητήματα κράτους και κυριαρχίας, που συχνά απεκρύβησαν στον δημόσιο λόγο πολιτικών, που προτιμούν συνήθως να περιπλέκουν τις υποχωρήσεις τους σε μια ακατανόητη νομική αργκό και ιδιαίτερους “προνεωτερικούς” κώδικες, που τελικά μπερδεύουν μερικές φορές και τους ίδιους.
Εν έτει πάντως 2010 και εντός της ΕΕ, η κυπριακή κοινωνία είναι επαρκώς μοντέρνα για να μη συμφωνεί με την κατάργηση του κανονικού κράτους, την προστασία του οποίου απολαμβάνει σήμερα στις ελεύθερες περιοχές, προς όφελος μιας μετααποικιακής ρύθμισης που δεν απαντάται πουθενά στον κόσμο, πλην ίσως της Βοσνίας ή του Ανατολικού Τιμόρ! Το ζήτημα όμως είναι τι ακριβώς κάνει και γιατί επιμένει σε μια ρύθμιση που απορρίπτει η μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού, περιλαμβανομένων και των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ, ο Πρόεδρος της Κύπρου, δεσμεύοντας τους Ελληνοκύπριους σε μια ανεπιθύμητη κρατική ρύθμιση.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι βέβαια ότι οι χειρισμοί του Προέδρου Χριστόφια στο κυπριακό αφήνουν ανικανοποίητο το 59% του πληθυσμού, ποσοστό εξαιρετικά υψηλό και επικίνδυνο για την ασφάλεια ενός μικρού και απειλούμενου νησιού, όπου απαιτείται ένας υψηλός βαθμός κατανόησης και συμφωνίας ελίτ και κοινωνίας. Το 75% των ελληνοκυπρίων δεν πιστεύει ότι το κυπριακό θα λυθεί ως αποτέλεσμα των διεξαγόμενων τώρα συνομιλιών.
Το 63% των Ελληνοκυπρίων εξακολουθεί να υποστηρίζει τη διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία, ως μορφή λύσης, που είναι η επίσημη επιδίωξη της ελληνοκυπριακής πλευράς και η θέση του ΟΗΕ, ποσοστό πάντως που μειώθηκε κατά περίπου 10% την τελευταία χρονιά. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς είναι αυτή η ομοσπονδία! Το μόνο ολοκληρωμένο σχέδιο τέτοιας ομοσπονδίας ήταν το σχέδιο Ανάν, που απερρίφθη μετά πολλών επαίνων από το 76% του πληθυσμού. ‘Eνα 20% των Ελληνοκυπρίων υποστηρίζει λύση δύο κρατών, ποσοστό εντυπωσιακά υψηλό, αφού ουδείς Κύπριος πολιτικός υποστηρίζει δημοσίως μια τέτοια λύση και αρκετοί την θεωρούν συνώνυμη προδοσίας (oi περισσότεροι πολιτικοί πάντως την υποστηρίζουν στις … ιδιωτικές συνομιλίες τους!). Τέλος ένα 7% υποστηρίζει άλλη λύση, η μορφή της οποίας δεν διευκρινίζεται στη δημοσκόπηση, λογικά όμως δεν μπορεί να είναι παρά η επιδίωξη του ενιαίου κράτους (ή, οριακά, η επιστροφή στη Ζυρίχη)
Oi Eλληνοκύπριοι δεν εμπιστεύονται καθόλου Βρετανούς, Αμερικανούς και ΟΗΕ στο κυπριακό, ενώ εμπιστεύονται τους Ρώσους. Θέλουν επίσης, κατά 73%, βελτίωση των σχέσεων με το Ισραήλ. Το 66% πιστεύει ότι η Κύπρος ωφελήθηκε από την ένταξη στην ΕΕ και το 56% ότι η Λευκωσία πρέπει να πάψει να στηρίζει την τουρκική ένταξη. Το 46% θέλει (43% όχι) ένταξη στο ΝΑΤΟ και το 77% στον Συνεταιρισμο για την Ειρήνη.
Τέλος, οι Ελληνοκύπριοι δεν χρησιμοποιούν το ρουσφέτι. ¨Ετσι τουλάχιστον απαντάνε στη δημοσκόπηση. ¨Οποιος θέλει τους πιστεύει.
Κόσμος του επενδυτή, 20.11.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Υπάρχει τρόπος να λυθεί το κυπριακό και τι είδους λύση επιθυμούν, αν επιθυμούν, οι ίδιοι οι Κύπριοι; Συμφωνούν με το περίγραμμα τουλάχιστο της λύσης που συζητούσαν δύο χρόνια οι κ.κ. Χριστόφιας και Ταλάτ και τώρα συζητούν Χριστόφιας και ¨Ερογλου, ή μήπως θέλουν κάτι τελείως διαφορετικό; Θέλουν να ζήσουν μαζί Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι, κι αν δεν θέλουν συμφωνούν σε ένα οριστικό διαζύγιο; Τι περιμένουν από τα κόμματα και από τους Προέδρους τους;
Οι απαντήσεις σε αυτά και άλλα, παρόμοια ερωτήματα, δεν είναι εύκολο να δοθούν, πόσο μάλλον που στην καθ’ ημάς Ανατολή δεν περισσεύει, ούτε στο δημόσιο, ούτε στον ιδιωτικό λόγο, ευθύτητα και ορθολογισμός – αντίθετα, κυριαρχεί συχνά μια “καθωσπρεπική” υποκρισία, υπεύθυνη, ειρήσθω εν παρόδω, και για ένα τμήμα τουλάχιστο της άπωσης που προκαλεί στην κοινή γνώμη το κυπριακό.
Μια μεγάλη έρευνα της εταιρείας RAI μεταξύ των Ελληνοκυπρίων, για λογαριασμό της εφημερίδας Φιλελεύθερος, δεν μας δίνει ασφαλώς πλήρη απάντηση σε αυτά και άλλα ερωτήματα, ρίχνει όμως αρκετό φως και βοηθάει να καταλάβουμε πως πραγματικά σκέπτονται σήμερα οι Ελληνοκύπριοι, μακριά από χιλιοπαιγμένα κλισέ.
Είναι για παράδειγμα πολύ εντυπωσιακό το ποσοστό των Ελληνοκυπρίων που δεν επιθυμεί να έχει Τουρκοκύπριο προϊστάμενο (58%) , γείτονα (43%), συνάδελφο (40%) ή φίλο (39%). H πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων αποδέχεται Τουρκοκύπριους ως γείτονες, συναδέλφους, φίλους, όχι όμως ως προϊστάμενους. Το 65% δεν θα επέστρεφε για μόνιμη εγκατάσταση στο υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση σπίτι ή περιουσία του.
Οι αριθμοί αυτοί θέτουν ουσιαστικά σε αμφισβήτηση την ύπαρξη πραγματικής διάθεσης συνύπαρξης των δύο κοινοτήτων εντός του ιδίου κράτους. Στην καλύτερη περίπτωση αντανακλούν δυσπιστία, στη χειρότερη διάθεση κυριαρχίας. Σε κάθε περίπτωση καταδεικνύουν, πρώτον, ότι ο πλήρης διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων επί 36 χρόνια τις αποξένωσε, δεύτερον, ότι η επίσημη πολιτική επαναπροσέγγισης δεν αντιμετώπισε τις πραγματικές αιτίες της αμοιβαίας δυσπιστίας, αλλά μεταβλήθηκε σε είδος υποκριτικής, ηθικοπλαστικής τελετουργίας, μια ακόμα έκφραση του φαινομένου πολλαπλών επιπέδων συνείδησης, που γίνεται εύκολα αντιληπτό σε οποιονδήποτε μελετητή της κυπριακής κοινωνικής ψυχολογίας.
¨Ένα δεύτερο εντυπωσιακό συμπέρασμα είναι το τεράστιο χάσμα μεταξύ πολιτικής ηγεσίας και πλειοψηφίας λαού στα πιο κρίσιμα εθνικά θέματα, χάσμα που, εξ όσων τουλάχιστο γνωρίζουμε, δεν έχει ποτέ σημειωθεί σε τέτοια έκταση και κατά τρόπο τόσο ανοιχτό και διαρκή στην κυπριακή ιστορία. Οι Ελληνοκύπριοι απορρίπτουν με συντριπτική πλειοψηφία (76%) και σε αυτή, όπως και σε όλες τις άλλες δημοσκοπήσεις που έχουν γίνει, εδώ και δύο χρόνια, το ίδιο το θεμέλιο της λύσης που προτείνει ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας στις συνομιλίες με τους Τουρκοκύπριους: την υποχρεωτική εναλλαγή Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στη θέση του Προέδρου. Απορρίπτουν επίσης με 91% (!) την παραμονή εποίκων sto νησί (ο Κύπριος Πρόεδρος απεδέχθη 50.000 προτού αρχίσουν καν οι συνομιλίες)
Προφανώς, οι Ελληνοκύπριοι, 82% του κυπριακού πληθυσμού, δεν μπορούν να δεχθούν ότι κατά καιρούς θα κυβερνά Τουρκοκύπριος το όλο κράτος και ταυτίζουν μια τέτοια κατάσταση με περιοδική απώλεια της κυριαρχίας τους, δηλαδή κατά διαστήματα υπαγωγή στην κυριαρχία της μειοψηφίας. Πρέπει, στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε ότι το δημοψήφισμα του 2004 υπήρξε σταθμός στην κυπριακή ιστορία, όχι μόνο γιατί απέτρεψε την κατάλυση του κυπριακού κράτους. Αλλά και γιατί φώτισε, για πρώτη φορά, στον δημόσιο διάλογο, τα μείζονα ζητήματα κράτους και κυριαρχίας, που συχνά απεκρύβησαν στον δημόσιο λόγο πολιτικών, που προτιμούν συνήθως να περιπλέκουν τις υποχωρήσεις τους σε μια ακατανόητη νομική αργκό και ιδιαίτερους “προνεωτερικούς” κώδικες, που τελικά μπερδεύουν μερικές φορές και τους ίδιους.
Εν έτει πάντως 2010 και εντός της ΕΕ, η κυπριακή κοινωνία είναι επαρκώς μοντέρνα για να μη συμφωνεί με την κατάργηση του κανονικού κράτους, την προστασία του οποίου απολαμβάνει σήμερα στις ελεύθερες περιοχές, προς όφελος μιας μετααποικιακής ρύθμισης που δεν απαντάται πουθενά στον κόσμο, πλην ίσως της Βοσνίας ή του Ανατολικού Τιμόρ! Το ζήτημα όμως είναι τι ακριβώς κάνει και γιατί επιμένει σε μια ρύθμιση που απορρίπτει η μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού, περιλαμβανομένων και των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ, ο Πρόεδρος της Κύπρου, δεσμεύοντας τους Ελληνοκύπριους σε μια ανεπιθύμητη κρατική ρύθμιση.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι βέβαια ότι οι χειρισμοί του Προέδρου Χριστόφια στο κυπριακό αφήνουν ανικανοποίητο το 59% του πληθυσμού, ποσοστό εξαιρετικά υψηλό και επικίνδυνο για την ασφάλεια ενός μικρού και απειλούμενου νησιού, όπου απαιτείται ένας υψηλός βαθμός κατανόησης και συμφωνίας ελίτ και κοινωνίας. Το 75% των ελληνοκυπρίων δεν πιστεύει ότι το κυπριακό θα λυθεί ως αποτέλεσμα των διεξαγόμενων τώρα συνομιλιών.
Το 63% των Ελληνοκυπρίων εξακολουθεί να υποστηρίζει τη διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία, ως μορφή λύσης, που είναι η επίσημη επιδίωξη της ελληνοκυπριακής πλευράς και η θέση του ΟΗΕ, ποσοστό πάντως που μειώθηκε κατά περίπου 10% την τελευταία χρονιά. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει τι ακριβώς είναι αυτή η ομοσπονδία! Το μόνο ολοκληρωμένο σχέδιο τέτοιας ομοσπονδίας ήταν το σχέδιο Ανάν, που απερρίφθη μετά πολλών επαίνων από το 76% του πληθυσμού. ‘Eνα 20% των Ελληνοκυπρίων υποστηρίζει λύση δύο κρατών, ποσοστό εντυπωσιακά υψηλό, αφού ουδείς Κύπριος πολιτικός υποστηρίζει δημοσίως μια τέτοια λύση και αρκετοί την θεωρούν συνώνυμη προδοσίας (oi περισσότεροι πολιτικοί πάντως την υποστηρίζουν στις … ιδιωτικές συνομιλίες τους!). Τέλος ένα 7% υποστηρίζει άλλη λύση, η μορφή της οποίας δεν διευκρινίζεται στη δημοσκόπηση, λογικά όμως δεν μπορεί να είναι παρά η επιδίωξη του ενιαίου κράτους (ή, οριακά, η επιστροφή στη Ζυρίχη)
Oi Eλληνοκύπριοι δεν εμπιστεύονται καθόλου Βρετανούς, Αμερικανούς και ΟΗΕ στο κυπριακό, ενώ εμπιστεύονται τους Ρώσους. Θέλουν επίσης, κατά 73%, βελτίωση των σχέσεων με το Ισραήλ. Το 66% πιστεύει ότι η Κύπρος ωφελήθηκε από την ένταξη στην ΕΕ και το 56% ότι η Λευκωσία πρέπει να πάψει να στηρίζει την τουρκική ένταξη. Το 46% θέλει (43% όχι) ένταξη στο ΝΑΤΟ και το 77% στον Συνεταιρισμο για την Ειρήνη.
Τέλος, οι Ελληνοκύπριοι δεν χρησιμοποιούν το ρουσφέτι. ¨Ετσι τουλάχιστον απαντάνε στη δημοσκόπηση. ¨Οποιος θέλει τους πιστεύει.
Κόσμος του επενδυτή, 20.11.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010
ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕΡΚΕΛ - ΣΑΡΚΟΖΙ ΓΙΑ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
Ελλάδα: στη δίνη (τηλε)κατευθυνόμενης (αυτο)καταστροφής
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Την αναδιάρθωση του ελληνικού χρέους σε ποσοστό 30% έχουν καταρχήν συμφωνήσει η ‘Aγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί. Αυτό αναφέρουν άριστα ενημερωμένες πηγές στη Γαλλία, που υπογραμμίζουν ότι, και στη Γερμανία και στη Γαλλία, είναι πλέον κοινός τόπος ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της, πόσο μάλλον υποβαλλόμενη στην καταστροφική για την ελληνική οικονομία και κοινωνία κούρα του Μνημονίου! Οι πάντες προβλέπουν ότι, ακόμα κι αν αυτή η “κούρα” εφαρμοσθεί μέχρι τέλους χωρίς “ατύχημα”, χωρίς δηλαδή μια λαϊκή εξέγερση ή μια απότομη αναγκαστική χρεωκοπία, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα αυξηθεί θεαματικά, οι πιο πρόσφατες μάλιστα εκτιμήσεις κάνουν λόγο για ποσοστό 170% στο τέλος της τριετίας, που καθιστά όνειρο θερινής νυκτός την αποπληρωμή.
Αυτό αναγνώρισε εμμέσως πλην σαφώς και η Γερμανή Καγκελλάριος, τονίζοντας ότι πρέπει να πληρώσουν και οι ιδιώτες, δηλαδή οι δανειστές, δήλωση που προκάλεσε τη μήνι του … ‘Eλληνα Πρωθυπουργού. Ο κ. Παπανδρέου μοιάζει να συνεχίζει δυστυχώς την αλήστου μνήμης παράδοση της ‘αψόγου στάσεως”, έναντι των διεθνών τραπεζών και του κύριου εκπροσώπου τους Ντομινίκ Στρως-Καν, ελπίζοντας ίσως, με αυτό τον τρόπο, ότι η χώρα θα επανέλθει σε κανονική κατάσταση. ‘Oπως μάλιστα υποστηρίζουν συνεργάτες του, είναι πολύ πικραμένος γιατί οι ‘Ελληνες δεν του αναγνωρίζουν τις προσπάθειες που κάνει υπέρ των. Αν όντως αυτό συμβαίνει, ακόμα μια σοβαρή ένδειξη για επικίνδυνους παραλογισμούς που περπιδημούν στους κυβερνητικούς κύκλους, κινδυνεύοντας να κάνουν πολύ σοβαρότερη μια ήδη πολύ σοβαρή κρίση.
‘Iσως βέβαια, στην κυβέρνηση, που ποτέ δεν διακρίθηκε για ιδιαίτερες σχέσεις και κατανόηση της Ευρώπης, θέλουν να πιστεύουν ακόμα ότι ο κ. Στρως-Καν είναι Γάλλος σοσιαλιστής και όχι ένας τραπεζίτης, στενά συνδεόμενος με τον σκληρό πυρήνα των ισχυρότερων διεθνών τραπεζών γύρω από τη Goldman Sachs, ιδιοκτησίας της αμερικανοεβραϊκής ελίτ των ΗΠΑ. Οι συμβουλές του προς τον κ. Παπανδρέου δεν αποσκοπούν να βοηθήσουν την Ελλάδα και μπορούν μόνο να την καταστρέψουν. Το γεγονός ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, το αποδέχεται στην πραγματικότητα και ο κ. Στρως-Καν, αφού κάνει λόγο για χρονική παράταση της αποπληρωμής. Αυτό που θέλει, από κοινού με τον Τρσέ και την αμερικανική κυβέρνηση, είναι να αποφύγει πάση θυσία να θίξει τα κέρδη των δανειστών της Ελλάδας. Κάτι που, μάλλον λογικά, δεν βρίσκει σύμφωνο το Βερολίνο και το Παρίσι.
Είναι η δεύτερη φορά που ο επικεφαλής του ΔΝΤ ξεγελάει την Αθήνα. Η πρώτη ήταν όταν διαβεβαίωνε ότι το ΔΝΤ έχει αλλάξει και δεν επιβάλλει πολύ σκληρούς όρους, με αποτέλεσμα ο κ. Παπανδρέου να βάζει στο τραπέζι το πιστόλι της προσφυγής του ΔΝΤ για να εκβιάσει τους Ευρωπαίους που, δήθεν, δεν το ήθελαν, απειλούσαμε δηλαδή να αυτοκτονήσουμε, μήπως και δεν μας σκοτώσουν! Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να έχει το θλιβερό προνόμιο να γίνει η πρώτη χώρα στην παγκόσμια οικονομική ιστορία με τρεις και όχι έναν μόνο “νταβατζή” στο κεφάλι της: ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΕΕ.
Ειρήσθω εν παρόδω, η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης επιβεβαιώνει, και αυτή, ότι η Αθήνα δεν εξάντλησε κανένα από τα χαρτιά της διαπραγματευόμενη το Μνημόνιο, αν υποθέσουμε ότι έγινε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, γιατί όλες οι πληροφορίες αναφέρουν ότι επρόκειτο μάλλον για … καθαρογραφή των όρων. Και, κυρίως, δεν εξάντλησε το μεγάλο χαρτί της, ότι δηλαδή μια χρεωκοπία της θα οδηγούσε στην πιθανή χρεωκοπία των δανειστών της, προκαλώντας παγκόσμια οικονομική κρίση. Τόπε άλλωστε, με τη συνήθη ευθύτητα της φυλής του, ο Γερμανός Επίτροπος στην ΕΕ, όταν δήλωσε προ μηνών ότι η Μέρκελ έπαιξε ένα παιχνίδι πόκερ και το κέρδισε.
Φυσικά δεν είναι καλό να χρησιμοποιεί κανείς πυρηνικά όπλα, πραγματικά ή οικονομικά. Είναι χρήσιμο όμως, όταν τον στριμώχνουν στο καναβάτσο και απειλούν τη ζωή του, να υπενθυμίζει την ύπαρξή τους, να απειλεί κατά τρόπο αξιόπιστο τη χρήση τους. Δεν είναι καθόλου καλό να βρίσκεται κανείς στη θέση του Σαμψών, αλλά αν βρεθεί η τακτική του είναι η μόνη διαθέσιμη. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν το έπραξε, μετεβλήθη σταδιακά, ιδίως μετά το Νταβός, στον κατεξοχήν φορέα επιβολής στην Ελλάδα των καταστροφικών για τη χώρα όρων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και της γερμανικής κυβέρνησης.
Για να το κάνει αυτό πίστεψε η ίδια και προπαγάνδισε, στο εσωτερικό και διεθνώς, το ιδεολόγημα ότι κυρίως και αποκλειστικά υπεύθυνη για τα ελληνικά προβλήματα χρέους είναι η ίδια η Ελλάδα, ιδεολόγημα που κατέστρεψε τη διεθνή εικόνα της χώρας, αλλά και αποτέλειωσε την αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού. Είμαστε οι τελευταίοι που θα αρνηθούμε τη συμβολή της αδυναμίας των ελληνικών δομών, ιδίως στο ότι η χώρα μας βρέθηκε στη διόλου αξιοζήλευτη θέση της πρωτοπορείας και του πειραματόζωου για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας κρίσης χρέους, ούτε και την πρώτης εθνικής προτεραιότητας ανάγκη αντιμετώπισης των ελληνικών, εσωτερικών προβλημάτων. Αλλά είναι απλώς γελοίο να υποστηρίζει κανείς ότι μια κρίση χρέους που πλήττει, σε διάφορους βαθμούς, την Ιρλανδία, την Πορτογαλλία, την Ισπανία, αλλά και την ίδια τη Γερμανία, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, οφείλεται στο ότι είναι τεμπέληδες οι δημόσιοι υπάλληλοι της Ελλάδας και μπορεί να λυθεί αν τους κόψουμε τις αποδοχές ή τους απολύσουμε.
Αυτοί βέβαια που τα λένε αυτά δεν είναι τόσο ανόητοι όσο θέλουν να πιστεύουμε, αλλά επιχειρούν, επιτυχώς μέχρι τώρα, να διαχύσουν την ενοχή στο σύνολο του ελληνικού λαού, ώστε η οργή να μη μετατραπεί σε εξέγερση, αλλά να τροφοδοτήσει την κατάθλιψη, την παραίτηση, τον κυνισμό, την εμφύλια σύγκρουση του “ο καθένας για τον εαυτό του” που οδηγεί στο να “φάμε ο ένας τον άλλο”, την αποσύνθεση της όποιας εμπιστοσύνης στο ελληνικό κράτος, σε ένα ελληνικό εθνικό σχέδιο. Αυτές οι μέθοδοι, που πιθανώς υποβλήθηκαν από τους επικοινωνιακούς συμβούλους του Πρωθυπουργού, εικάζουμε, αλλά δεν είμαστε βέβαιοι, την εταιρεία του Ντέιβιντ ‘Aξελροντ, για τις δικές τους παγκόσμιας εμβέλειας επιδιώξεις, και διαχύθηκαν στην ελληνική κοινωνία από τη δικτατορία των τηλεοράσεων, είχαν ως αποτέλεσμα το 80% των Ελλήνων νέων να θέλει, όχι να αγωνιστεί, όπως κάνουν π.χ. οι Γάλλοι νέοι, αλλά να μεταναστεύσει.
Αυτό που θάπρεπε κανονικά να ενδιαφέρει την Ελλάδα δεν είναι να μην γίνει αναδιάρθρωση, αλλά οι όροι υπό τους οποίους θα γίνει. Είναι βέβαιο ότι οι όροι που θα επιχειρηθεί να επιβληθούν θα είναι δρακόντειοι, αν μη τι άλλο για να αποθαρρυνθούν επίδοξοι μιμητές. Θα περιλάβουν πιθανώς την κατάργηση όποιων ασθενών υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους αφήσει πίσω της η λαίλαπα του μνημονίου, την ουσιαστική απαλλοτρίωση, έναντι πινακίου φακής της χώρας, της δημόσιας περιουσίας και του κράτους της, και, πιθανώς, μείζονες παραχωρήσεις εθνικών δικαιωμάτων, που μπορούν να ζητηθούν κάτω από το τραπέζι.
Αν ο κ. Παπανδρέου χρειάζεται, και μάλλον χρειάζεται, κι αν τον αντέχει έναν καυγά με τον Μέρκελ, δεν χρειάζεται να παίρνει το μέρος των τραπεζών και των ΗΠΑ. Μπορεί να κάνει αυτό τον καυγά στο έδαφος που η Ελλάδα είναι πολιτικά ισχυρότερη. Μπορεί να προχωρήσει σε λογιστικό έλεγχο (auditing) του χρέους, για να διαπιστώσουμε πως έχει συναφθεί, τι είναι όλα αυτά τα σουάπς και άλλα προϊόντα, ποιος και υπό ποίες συνθήκες τα συνομολόγησε. Μπορεί να επανεξετασθούν οι συμβάσεις της Ziemens και των άλλων γερμανικών εταιρειών που λεηλάτησαν, επί είκοσι χρόνια, την ελληνική αγορά, αντί να διευκολύνεται ο τρίτος κατηγορούμενος της εταιρείας να το σκάει από τη χώρα. Μπορούμε να ζητήσουμε επιτέλους τις πολεμικές αποζημιώσεις, την επιστροφή του ελληνικού χρυσού που άρπαξαν οι Ναζί. Θα μπορούσε ο κ. Παπανδρέου να επιχειρήσει να θεμελιώσει μια ‘Eνωση των Νοτίων, ένα μπλοκ των μελών της ΕΕ που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα. Θα μπορούσε να απευθυνθεί στο σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών, που βλέπουν με έντονη ανησυχία τη μετατροπή της ΕΕ σε ένωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, δικτατορία των τραπεζών επί των κρατών. Πολύ δύσκολα και πολύ αιματηρά όλα αυτά, η εναλλακτική όμως είναι η καταστροφή της Ελλάδας.
Είναι σωστές, πολύ ανεπαρκείς όμως οι προτάσεις της Σοσιαλιστικής Διεθνούς για εισαγωγή φόρου Τόμπιν ή έκδοση ευρωομολόγων. Αν ήταν Σοσιαλιστική και όχι Αμερικανική θα έπρεπε, εδώ και πολύ καιρό, να ζητήσει την επιστροφή στο σύστημα ρύθμισης της οικονομίας που λειτουργούσε πριν από τα σαράντα χρόνια απορύθμισης. Αυτά οδήγησαν στην ανάδυση του τέρατος του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και μας σπρώχνουν τώρα σε μια κρίση χειρότερη από το 1929. Αυτά που προτείνονται, και από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί και από τον Παπανδρέου και από τον Τρισέ, είναι απλά μερεμέτια, λύσεις της κακιάς ώρας που όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι δεν θα πάνε πουθενά, θα χειροτερεύσουν την κρίση. Ο καρκίνος δεν αντιμετωπίζεται με ασπιρίνες.
Eπίκαιρα, 25.11.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Την αναδιάρθωση του ελληνικού χρέους σε ποσοστό 30% έχουν καταρχήν συμφωνήσει η ‘Aγκελα Μέρκελ και ο Νικολά Σαρκοζί. Αυτό αναφέρουν άριστα ενημερωμένες πηγές στη Γαλλία, που υπογραμμίζουν ότι, και στη Γερμανία και στη Γαλλία, είναι πλέον κοινός τόπος ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει τα χρέη της, πόσο μάλλον υποβαλλόμενη στην καταστροφική για την ελληνική οικονομία και κοινωνία κούρα του Μνημονίου! Οι πάντες προβλέπουν ότι, ακόμα κι αν αυτή η “κούρα” εφαρμοσθεί μέχρι τέλους χωρίς “ατύχημα”, χωρίς δηλαδή μια λαϊκή εξέγερση ή μια απότομη αναγκαστική χρεωκοπία, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ θα αυξηθεί θεαματικά, οι πιο πρόσφατες μάλιστα εκτιμήσεις κάνουν λόγο για ποσοστό 170% στο τέλος της τριετίας, που καθιστά όνειρο θερινής νυκτός την αποπληρωμή.
Αυτό αναγνώρισε εμμέσως πλην σαφώς και η Γερμανή Καγκελλάριος, τονίζοντας ότι πρέπει να πληρώσουν και οι ιδιώτες, δηλαδή οι δανειστές, δήλωση που προκάλεσε τη μήνι του … ‘Eλληνα Πρωθυπουργού. Ο κ. Παπανδρέου μοιάζει να συνεχίζει δυστυχώς την αλήστου μνήμης παράδοση της ‘αψόγου στάσεως”, έναντι των διεθνών τραπεζών και του κύριου εκπροσώπου τους Ντομινίκ Στρως-Καν, ελπίζοντας ίσως, με αυτό τον τρόπο, ότι η χώρα θα επανέλθει σε κανονική κατάσταση. ‘Oπως μάλιστα υποστηρίζουν συνεργάτες του, είναι πολύ πικραμένος γιατί οι ‘Ελληνες δεν του αναγνωρίζουν τις προσπάθειες που κάνει υπέρ των. Αν όντως αυτό συμβαίνει, ακόμα μια σοβαρή ένδειξη για επικίνδυνους παραλογισμούς που περπιδημούν στους κυβερνητικούς κύκλους, κινδυνεύοντας να κάνουν πολύ σοβαρότερη μια ήδη πολύ σοβαρή κρίση.
‘Iσως βέβαια, στην κυβέρνηση, που ποτέ δεν διακρίθηκε για ιδιαίτερες σχέσεις και κατανόηση της Ευρώπης, θέλουν να πιστεύουν ακόμα ότι ο κ. Στρως-Καν είναι Γάλλος σοσιαλιστής και όχι ένας τραπεζίτης, στενά συνδεόμενος με τον σκληρό πυρήνα των ισχυρότερων διεθνών τραπεζών γύρω από τη Goldman Sachs, ιδιοκτησίας της αμερικανοεβραϊκής ελίτ των ΗΠΑ. Οι συμβουλές του προς τον κ. Παπανδρέου δεν αποσκοπούν να βοηθήσουν την Ελλάδα και μπορούν μόνο να την καταστρέψουν. Το γεγονός ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, το αποδέχεται στην πραγματικότητα και ο κ. Στρως-Καν, αφού κάνει λόγο για χρονική παράταση της αποπληρωμής. Αυτό που θέλει, από κοινού με τον Τρσέ και την αμερικανική κυβέρνηση, είναι να αποφύγει πάση θυσία να θίξει τα κέρδη των δανειστών της Ελλάδας. Κάτι που, μάλλον λογικά, δεν βρίσκει σύμφωνο το Βερολίνο και το Παρίσι.
Είναι η δεύτερη φορά που ο επικεφαλής του ΔΝΤ ξεγελάει την Αθήνα. Η πρώτη ήταν όταν διαβεβαίωνε ότι το ΔΝΤ έχει αλλάξει και δεν επιβάλλει πολύ σκληρούς όρους, με αποτέλεσμα ο κ. Παπανδρέου να βάζει στο τραπέζι το πιστόλι της προσφυγής του ΔΝΤ για να εκβιάσει τους Ευρωπαίους που, δήθεν, δεν το ήθελαν, απειλούσαμε δηλαδή να αυτοκτονήσουμε, μήπως και δεν μας σκοτώσουν! Το τελικό αποτέλεσμα ήταν η Ελλάδα να έχει το θλιβερό προνόμιο να γίνει η πρώτη χώρα στην παγκόσμια οικονομική ιστορία με τρεις και όχι έναν μόνο “νταβατζή” στο κεφάλι της: ΕΚΤ, ΔΝΤ, ΕΕ.
Ειρήσθω εν παρόδω, η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης επιβεβαιώνει, και αυτή, ότι η Αθήνα δεν εξάντλησε κανένα από τα χαρτιά της διαπραγματευόμενη το Μνημόνιο, αν υποθέσουμε ότι έγινε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, γιατί όλες οι πληροφορίες αναφέρουν ότι επρόκειτο μάλλον για … καθαρογραφή των όρων. Και, κυρίως, δεν εξάντλησε το μεγάλο χαρτί της, ότι δηλαδή μια χρεωκοπία της θα οδηγούσε στην πιθανή χρεωκοπία των δανειστών της, προκαλώντας παγκόσμια οικονομική κρίση. Τόπε άλλωστε, με τη συνήθη ευθύτητα της φυλής του, ο Γερμανός Επίτροπος στην ΕΕ, όταν δήλωσε προ μηνών ότι η Μέρκελ έπαιξε ένα παιχνίδι πόκερ και το κέρδισε.
Φυσικά δεν είναι καλό να χρησιμοποιεί κανείς πυρηνικά όπλα, πραγματικά ή οικονομικά. Είναι χρήσιμο όμως, όταν τον στριμώχνουν στο καναβάτσο και απειλούν τη ζωή του, να υπενθυμίζει την ύπαρξή τους, να απειλεί κατά τρόπο αξιόπιστο τη χρήση τους. Δεν είναι καθόλου καλό να βρίσκεται κανείς στη θέση του Σαμψών, αλλά αν βρεθεί η τακτική του είναι η μόνη διαθέσιμη. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν το έπραξε, μετεβλήθη σταδιακά, ιδίως μετά το Νταβός, στον κατεξοχήν φορέα επιβολής στην Ελλάδα των καταστροφικών για τη χώρα όρων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και της γερμανικής κυβέρνησης.
Για να το κάνει αυτό πίστεψε η ίδια και προπαγάνδισε, στο εσωτερικό και διεθνώς, το ιδεολόγημα ότι κυρίως και αποκλειστικά υπεύθυνη για τα ελληνικά προβλήματα χρέους είναι η ίδια η Ελλάδα, ιδεολόγημα που κατέστρεψε τη διεθνή εικόνα της χώρας, αλλά και αποτέλειωσε την αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού. Είμαστε οι τελευταίοι που θα αρνηθούμε τη συμβολή της αδυναμίας των ελληνικών δομών, ιδίως στο ότι η χώρα μας βρέθηκε στη διόλου αξιοζήλευτη θέση της πρωτοπορείας και του πειραματόζωου για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας κρίσης χρέους, ούτε και την πρώτης εθνικής προτεραιότητας ανάγκη αντιμετώπισης των ελληνικών, εσωτερικών προβλημάτων. Αλλά είναι απλώς γελοίο να υποστηρίζει κανείς ότι μια κρίση χρέους που πλήττει, σε διάφορους βαθμούς, την Ιρλανδία, την Πορτογαλλία, την Ισπανία, αλλά και την ίδια τη Γερμανία, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, οφείλεται στο ότι είναι τεμπέληδες οι δημόσιοι υπάλληλοι της Ελλάδας και μπορεί να λυθεί αν τους κόψουμε τις αποδοχές ή τους απολύσουμε.
Αυτοί βέβαια που τα λένε αυτά δεν είναι τόσο ανόητοι όσο θέλουν να πιστεύουμε, αλλά επιχειρούν, επιτυχώς μέχρι τώρα, να διαχύσουν την ενοχή στο σύνολο του ελληνικού λαού, ώστε η οργή να μη μετατραπεί σε εξέγερση, αλλά να τροφοδοτήσει την κατάθλιψη, την παραίτηση, τον κυνισμό, την εμφύλια σύγκρουση του “ο καθένας για τον εαυτό του” που οδηγεί στο να “φάμε ο ένας τον άλλο”, την αποσύνθεση της όποιας εμπιστοσύνης στο ελληνικό κράτος, σε ένα ελληνικό εθνικό σχέδιο. Αυτές οι μέθοδοι, που πιθανώς υποβλήθηκαν από τους επικοινωνιακούς συμβούλους του Πρωθυπουργού, εικάζουμε, αλλά δεν είμαστε βέβαιοι, την εταιρεία του Ντέιβιντ ‘Aξελροντ, για τις δικές τους παγκόσμιας εμβέλειας επιδιώξεις, και διαχύθηκαν στην ελληνική κοινωνία από τη δικτατορία των τηλεοράσεων, είχαν ως αποτέλεσμα το 80% των Ελλήνων νέων να θέλει, όχι να αγωνιστεί, όπως κάνουν π.χ. οι Γάλλοι νέοι, αλλά να μεταναστεύσει.
Αυτό που θάπρεπε κανονικά να ενδιαφέρει την Ελλάδα δεν είναι να μην γίνει αναδιάρθρωση, αλλά οι όροι υπό τους οποίους θα γίνει. Είναι βέβαιο ότι οι όροι που θα επιχειρηθεί να επιβληθούν θα είναι δρακόντειοι, αν μη τι άλλο για να αποθαρρυνθούν επίδοξοι μιμητές. Θα περιλάβουν πιθανώς την κατάργηση όποιων ασθενών υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους αφήσει πίσω της η λαίλαπα του μνημονίου, την ουσιαστική απαλλοτρίωση, έναντι πινακίου φακής της χώρας, της δημόσιας περιουσίας και του κράτους της, και, πιθανώς, μείζονες παραχωρήσεις εθνικών δικαιωμάτων, που μπορούν να ζητηθούν κάτω από το τραπέζι.
Αν ο κ. Παπανδρέου χρειάζεται, και μάλλον χρειάζεται, κι αν τον αντέχει έναν καυγά με τον Μέρκελ, δεν χρειάζεται να παίρνει το μέρος των τραπεζών και των ΗΠΑ. Μπορεί να κάνει αυτό τον καυγά στο έδαφος που η Ελλάδα είναι πολιτικά ισχυρότερη. Μπορεί να προχωρήσει σε λογιστικό έλεγχο (auditing) του χρέους, για να διαπιστώσουμε πως έχει συναφθεί, τι είναι όλα αυτά τα σουάπς και άλλα προϊόντα, ποιος και υπό ποίες συνθήκες τα συνομολόγησε. Μπορεί να επανεξετασθούν οι συμβάσεις της Ziemens και των άλλων γερμανικών εταιρειών που λεηλάτησαν, επί είκοσι χρόνια, την ελληνική αγορά, αντί να διευκολύνεται ο τρίτος κατηγορούμενος της εταιρείας να το σκάει από τη χώρα. Μπορούμε να ζητήσουμε επιτέλους τις πολεμικές αποζημιώσεις, την επιστροφή του ελληνικού χρυσού που άρπαξαν οι Ναζί. Θα μπορούσε ο κ. Παπανδρέου να επιχειρήσει να θεμελιώσει μια ‘Eνωση των Νοτίων, ένα μπλοκ των μελών της ΕΕ που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα. Θα μπορούσε να απευθυνθεί στο σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών, που βλέπουν με έντονη ανησυχία τη μετατροπή της ΕΕ σε ένωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, δικτατορία των τραπεζών επί των κρατών. Πολύ δύσκολα και πολύ αιματηρά όλα αυτά, η εναλλακτική όμως είναι η καταστροφή της Ελλάδας.
Είναι σωστές, πολύ ανεπαρκείς όμως οι προτάσεις της Σοσιαλιστικής Διεθνούς για εισαγωγή φόρου Τόμπιν ή έκδοση ευρωομολόγων. Αν ήταν Σοσιαλιστική και όχι Αμερικανική θα έπρεπε, εδώ και πολύ καιρό, να ζητήσει την επιστροφή στο σύστημα ρύθμισης της οικονομίας που λειτουργούσε πριν από τα σαράντα χρόνια απορύθμισης. Αυτά οδήγησαν στην ανάδυση του τέρατος του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και μας σπρώχνουν τώρα σε μια κρίση χειρότερη από το 1929. Αυτά που προτείνονται, και από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί και από τον Παπανδρέου και από τον Τρισέ, είναι απλά μερεμέτια, λύσεις της κακιάς ώρας που όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι δεν θα πάνε πουθενά, θα χειροτερεύσουν την κρίση. Ο καρκίνος δεν αντιμετωπίζεται με ασπιρίνες.
Eπίκαιρα, 25.11.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)