ΞΑΝΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε κατάσταση τυρβώδους ροής, αυτό που συμβαίνει αν ανοίξετε τέρμα τη βρύση, μπαίνει η ελληνική κοινωνία, αντιμέτωπη με σκληρές επιλογές, αφού μάταια προσπάθησε να τις αποφύγει. Στην ανάγκη αποφάσεων χωρίς δυνατότητα εκ των προτέρων υπολογισμού των συνεπειών εστίασε το τραγικό του ανθρώπου ο Μαρξ, ένας «μαρξιστής» στον αντίποδα των ιδεολογικών «επιγόνων» του, στον Περισσό και αλλού.

«Ο κ. Μάνος υποστηρίζει ότι πρέπει να μείνουμε στο ευρώ πάση θυσία. Εσείς τι λέτε;», με ρώτησαν τις προάλλες σε μια ραδιοφωνική συζήτηση. Τους απήντησα ότι μπορώ να συμφωνήσω (ή να διαφωνήσω) με τον κ. Μάνο, υπό έναν όρο. ‘Ότι ο ίδιος είναι όντως διατεθειμένος να τελειώσει τις μέρες του χωρίς την περιουσία του, τρώγοντας στο συσσίτιο της Εκκλησίας, χωρίς τα φάρμακα που χρειάζεται και περνώντας τις νύχτες του στα παγκάκια, όπως ο κύριος που είχε γίνει πια κλοσάρ, όταν τον τράκαρα τις προάλλες σε ένα περίπτερο της Αγίας Παρασκευής, που δεν είναι δα και η χειρότερη συνοικία της Αθήνας. Γιατί αυτό είναι περίπου το τίμημα όχι της παραμονής στο ευρώ, όπως ανακριβώς και παραπλανητικά υποστηρίζει, αλλά το τίμημα συνέχισης της «μνημονιακής τροχιάς», που οργανώνει ακριβώς και την έξοδο από το ευρώ.

Τον έκοψα με το μάτι τον άνθρωπο, καθώς πλησίαζε να ρωτήσει κάτι τον περιπτερά. Τούκανα νόημα να πάει πρώτος. Με κύτταξε κατάπληκτος, σα να τούλεγα κάτι απολύτως παράλογο και αρνήθηκε. Είχε αποδεχτεί πια ότι ανήκει ανέκκλητα σε μια τάξη πιο κάτω από τους ανθρώπους. «Κοιμάται πίσω, στο παγκάκι», απάντησε πριν τον ρωτήσω ο Σπύρος, βιαστικός να αποφύγει την αμηχανία και τις ενοχές μιας θλιβερής συζήτησης. Καθώς τον προσπέρναγα δεύτερη φορά, ο κλοσάρ έφτυσε στο δρόμο. Αναρωτήθηκα αν μούπε κάτι.

Κακώς ο κ. Τσίπρας εστιάζει τους φιλλιπικούς του στη «λιτότητα». Στην Ευρώπη, η λιτότητα είναι μία επιλογή, εκεί δεν καταλαβαίνουν ότι στην Ελλάδα δεν πρόκειται περί λιτότητος, αλλά περί «ευθανασίας». Δυστυχώς κι εμείς ελάχιστη προσπάθεια κάναμε να το εξηγήσουμε. Ακούνε λιτότητα και καταλαβαίνουν ότι θα παίρνουν σύνταξη στα 62. Δεν αντιλαμβάνονται μια ζωή που δεν θα έχεις ουσιαστικά σύνταξη και περίθαλψη και ο μισός πληθυσμός θάναι άνεργος. Ούτε φαντάζονται μια χώρα που τα μαγαζιά της κλείνουν καθημερινά το ένα μετά το άλλο και οι τράπεζές της είναι έτοιμες να χρεωκοπήσουν.

Ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του, η «ελίτ» πολύ περισσότερο, περιλαμβανομένης της αριστεράς, δεν θέλησε να συνειδητοποιήσει εγκαίρως τον ακραία ριζοσπαστικό χαρακτήρα του προγράμματος που υιοθετήθηκε, με ευθύνη ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ και ΠΑΣΟΚ τον Μάιο 2012 και συνεχίστηκε, με ευθύνη της ΝΔ, τον Νοέμβριο του 2012. Προγράμματος ανάλογου της πολιτικής του καγκελλαρίου Μπρούνινγκ (1930-33) που οδήγησε τη Γερμανία στον Χίτλερ. Δύο χρόνια μετά την έναρξη του «προγράμματος σωτηρίας», η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα διάλυσης. ‘Οποιος και να κερδίσει τις εκλογές, απέχουμε πιθανώς (πολλές) εβδομάδες ή (λίγους) μήνες από το σημείο κατάρρευσης, με τη μορφή τραπεζικού κραχ, πλήρους κατάρρευσης εσόδων, εσωτερικής στάσης πληρωμών ή έκτακτης ανθρωπιστικής ενεργειακής κρίσης.

Σήμερα, αχνοφαίνεται μια ελπίδα μεταβολής των ευρωπαϊκών συσχετισμών. Η εκμετάλλευση της μεταβολής αυτής, που είναι η καλύτερη διαθέσιμη ελπίδα αποφυγής μιας πολύ μεγαλύτερης καταστροφής, προϋποθέτει την αλλαγή του πολιτικού προσωπικού που διοίκησε και κατέστρεψε την Ελλάδα. Δύσκολα φαντάζεται κανείς όσους οδήγησαν τη χώρα στο σημείο αυτό, να μπορούν να τη «σώσουν». Υπάρχει και ένας πολύ πιο συγκεκριμένος «τεχνικός» λόγος. Δεν μπορούν πολιτικοί που είναι φακελωμένοι και από Ζήμενς και από αμερικανικές υπηρεσίες και ένας Θεός ξέρει από ποιόν άλλο, να κάνουν διαπραγμάτευση. Η παραμονή του ‘Ακη, της συζύγου του και μόνο αυτών στη φυλακή, χρησιμεύει ως μία πολύ παραστατική υπενθύμιση στους ‘Ελληνες πολιτικούς ότι «χρωστάνε».

Τέτοιο προσωπικό δύσκολα μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο από το να συμφωνήσει σε μερικά ψίχουλα από τους Ευρωπαίους, ψίχουλα που θα καθυστερήσουν ίσως τον θάνατο, δεν θα τον αποτρέψουν όμως, σπαταλώντας και μια μεγάλη ευκαιρία. Η Ελλάδα θα έχει νομιμοποιήσει τη συνέχιση της μνημονιακής τροχιάς, ώσπου χρειαστεί να τη διακόψει με εξέγερση, χάος, αναρχία ή κάτι άλλο, καθιστώντας ευκολότερη την αποβολή της από την Ευρώπη.

Επιπλέον, το ελληνικό πρόβλημα δεν οφείλεται αποκλειστικά στο Μνημόνιο και η χώρα θα πρέπει να επιβιώσει ακόμα και αν επέλθει αναγκαστική ρήξη με Ευρώπη και δανειστές. Ο «κλεπτοκρατικός καπιταλισμός» είναι στη ρίζα του ελληνικού προβλήματος, διευκόλυνε την επίθεση των αγορών και είναι μια σημαντική πηγή πόρων αν χτυπηθεί. Αλλά δεν μπορεί να χτυπηθεί από το πολιτικό προσωπικό που τον διαχειρίστηκε. Επί των ημερών του Μνημονίου αυξήθηκε η φοροδιαφυγή και κατρακύλησε η Ελλάδα στη διεθνή κατάταξη διαφθοράς, ακριβώς γιατί το Μνημόνιο στηρίχτηκε στα κατ’ εξοχήν «κλεπτοκρατικά» συμφέροντα για να περάσει. Ατυχώς από μια άποψη, στις εκλογές της 17ης Ιουνίου δεν καλούμεθα να επιλέξουμε κόμμα ή ιδεολογία αλλά όχημα σωτηρίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φιλοδόξησε να βρεθεί στη θέση. Βρέθηκε από τη δύναμη των πραγμάτων. Κατέκτησε τη δεύτερη θέση στις εκλογές όχι γιατί την επεδίωξε, αλλά γιατί τον έσπρωξε η επιτακτική συνειδητοποίηση από τον ελληνικό λαό ανάγκης άμεσης διακοπής της μνημονιακής τροχιάς. Το επικοινωνιακό ταλέντο ενός νέου ηγέτη, απαλλαγμένου από τα λάθος μπαγκάζια των προηγούμενων «γενεών της ήττας» της ελληνικής αριστεράς, του επέτρεψε να ανακαλύψει για λογαριασμό της αριστεράς τη χαμένη γοητεία της πολιτικής. Την ώρα όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει από την επικοινωνία στην πολιτική, η Ελλάδα μπαίνει από την πολιτική στην ιστορία και χρειάζεται ένα θαύμα για να προλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ την φάση.

Του την έχουν άλλωστε πολλαπλά στημένη. Τέσσερις μέρες μετά τις εκλογές, ο άτυπος «πρύτανης» της «μνημονιακής δημοσιογραφίας» εξηγούσε ότι ο τρόπος να καταστρέψουμε την αριστερά, είναι να την αφήσουμε να κυβερνήσει. Αυτό είναι το plan B του Μνημονίου. Να προκαλέσει, ίσως και αμέσως μετά μια εκλογική νίκη, την αναμενόμενη κατάρρευση και να δοκιμάσει να τη χρεώσει στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα.

Γι’ αυτό και η ελληνική αριστερά έχει κάτι λιγότερο από ένα μήνα για να αρθεί, όσο μπορεί, στο ύψος των περιστάσεων, για να κάνει το θαύμα που απαιτούν οι περιστάσεις. Χρειάζονται άνθρωποι με φαντασία, αποφασιστικότητα, τεχνοκρατική-επιστημονική επάρκεια να διαμορφώσουν το περίγραμμα των λύσεων, αλλά και σχέδια για την απευκταία περίπτωση των χειρότερων ενδεχομένων. Χρειάζεται επιστράτευση κάθε πατριωτικής εφεδρείας από τους ‘Ελληνες της Ελλάδας και του εξωτερικού, ανεξαρτήτως ιδιαίτερων ιδεολογικο-πολιτικών διαδρομών, ακόμη και ξένων ειδικών και επιστημόνων που θα μπορούσαν και θα ήθελαν να βοηθήσουν τη χώρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει ότι δεν μπορεί να βγάλει τέτοιο πρόβλημα μόνος του, με το στελεχιακό δυναμικό που διαθέτει. Πρέπει να ενεργήσει ανάλογα με το πρόβλημα που αντιμετωπίζει, όχι να περιορίζει το πρόβλημα στα πλαίσια των δυνατοτήτων του. Χρειάζεται κυβέρνηση σωτηρίας και ανόρθωσης της χώρας, αντιμνημονιακή και αντικλεπτοκρατική μάλλον, παρά «κυβέρνηση της αριστεράς» με τη στενή έννοια του όρου, αναντίστοιχη προς την συγκυρία. Χρειάζεται μετασχηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε πλατύ δημοκρατικό και λαϊκό κίνημα. Χρειάζεται τρομερή κινητοποίηση σε όλη την Ευρώπη και σε όλα τα σημεία του ορίζοντα, τουλάχιστο ανάλογη αυτής που σημειώθηκε ως αλληλεγγύη στη δημοκρατική Ισπανία (1936-39). Χρειάζεται αποσαφήνιση διαπραγματευτικής και πολιτικής στρατηγικής, διεθνείς συμμαχίες και με δυνάμεις πολύ μακριά από τη «ριζοσπαστική αριστερά».

Ακόμα και τώρα, στο πάρα πέντε μιας μείζονος, εθνικής καταστροφής του ελληνισμού, παίζουμε ακόμα άθλια προεκλογικά παιχνίδια από τηλεοράσεων, που θα ενταθούν δυστυχώς στη διάρκεια του επόμενου μήνα πριν από την εκλογική αναμέτρηση, όχι γιατί το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν καταλαβαίνει την κρισιμότητα του προβλήματος, αλλά γιατί γνωρίζει τη δική του ανεπάρκεια να το αντιμετωπίσει. Οι ‘Ελληνες πολίτες πρέπει να ασκήσουν τη μεγαλύτερη δυνατή πίεση, όσο και όπου μπορούν, στις πολιτικές τους ηγεσίες να αφήσουν τις καταστροφικές ιδιοτέλειες τους, δρώντας με κριτήριο τη σωτηρία της χώρας. Από τους Τιτανικούς, λίγοι είναι οι επιζώντες.

Konstantakopoulos.blogspot.com
24.5.2012