Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΕ

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η έκθεση της ευρωβουλευτού Constance Le Grip και του βουλευτού Herni Plagnol, της οποίας παραθέτουμε τις προτάσεις για την αναμόρφωση της λειτουργίας του ευρώ και της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, υποβλήθηκε στη γαλλική προεδρία προκειμένου να χρησιμεύσει ως βάση των προτάσεων του Παρισιού στους εταίρους του στην ΕΕ.

Η έκθεση υπογραμμίζει τη σοβαρότητα της κρίσης που αντιμετωπίζει η ‘Ενωση, κάνοντας λόγο για «ανολοκλήρωτη» νομισματική ένωση, μεγάλη απομάκρυνση των ευρωπαϊκών θεσμών από τους πολίτες, το ποσοστό των οποίων που αντιμετωπίζει αρνητικά την ‘Ενωση και το ευρώ αυξάνεται σταθερά, ακόμα και στις χώρες που ξεκίνησαν το ευρωπαϊκό εγχείρημα. Υπογραμμίζει ότι η διεύρυνση σε χώρες με πολύ διαφορετικά επίπεδα κατέστησε πολύ δύσκολα «κυβερνήσιμη» την ‘Ενωση, ενώ υπενθυμίζει ότι ήταν η Γαλλία και Γερμανία που παραβίασαν το 2003 το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Η έκθεση των δύο βουλευτών προτείνει σειρά μέτρων, τονίζοντας πάντως ότι το «υπέρτατο συμφέρον της Γαλλίας» είναι η «αποφυγή με κάθε κόστος της δημιουργίας ενός χάσματος ανάμεσα στην οικονομική και χρηματιστική πορεία των δύο χωρών» (Γαλλίας και Γερμανίας). Η έκθεση υπογραμμίζοντας ότι η πιο επείγουσα επιδίωξη είναι η ανάταξη των δημόσιων οικονομικών, ενώ επισημαίνει τον διαρκή χαρακτήρα της κρίσης και ότι εξακολουθούν να υφίστανται κίνδυνοι για το ευρώ. Η όλη έκθεση διαπνέεται από μια προσπάθεια συγκερασμού των γερμανικών «δημοσιονομικών εμμονών» και του γαλλικού ενδιαφέροντος για οικονομική διακυβέρνηση και ανάπτυξη.

Οι συντάκτες της έκθεσης ζητάνε να σταματήσει να θεωρείται «ταμπού» το πρόβλημα διαφορών ανταγωνιστικότητας στο εσωτερικό της ευρωζώνης και να ενθαρρυνθούν οι πολιτικές σύγκλισης. Πρώτη προτεραιότητα της ΕΕ θάπρεπε νάναι η επένδυση στις αποφασιστικές για το μέλλον των ευρωπαϊκών οικονομιών τεχνολογίες, κάτι που δεν συμβιβάζεται με τον σημερινό προϋπολογισμό της. Χρειάζεται αναθεώρηση όλης της δομής του με αύξηση των ιδίων πόρων και της ικανότητας επένδυσης. Επειδή όμως δεν υπάρχει συμφωνία σε αυτό το θέμα, η έκθεση προτείνει τη σύγκληση μιας Συνέλευσης, όπως και θεσμοθέτηση μακροοικονομικής συζήτησης στο ευρωκοινοβούλιο.
Οι προτάσεις της έκθεσης περιλαμβάνουν τη δημιουργία ευρωπαϊκού Υπουργείου Οικονομικών για τη διαχείριση του δημόσιου χρέους, αλλά και μέτρα για την εποπτεία του ιδιωτικού χρέους και του τραπεζικού τομέα. Περιλαμβάνουν την έκδοση ευρωομολόγων για τον δανεισμό ενάρετων χωρών και των μη ενάρετων μέχρι του ποσοστού χρέους που επιβάλλουν οι συνθήκες.

Η μεσοπρόθεσμη ανόρθωση της ‘Ενωσης στηρίζεται στη λογική των «ομόκεντρων κύκλων». Ο πρώτος είναι το δίδυμο Γαλλία/Γερμανία, που προτείνεται αφενός να πάρουν περαιτέρω μέτρα οικονομικής και κοινωνικής σύγκλισης και να ενσωματώσουν έτι περαιτέρω τις δομές τους, αλλά και να προχωρήσουν σε κοινές επενδύσεις με ορίζοντα το 2020, χάρη σε κοινό δάνειο. Στη συνέχεια υπάρχει ένας κύκλος, κάπως απροσδιόριστος, χωρών της ευρωζώνης που μπορούν να ανταποκριθούν στις δεσμεύσεις, ακολουθεί το σύνολο της ευρωζώνης και, τέλος, η Ευρώπη των 27. Εκτός από τα πρώτα αναπτυξιακά μέτρα που προτείνονται, εισάγεται και το στοιχείο της προστασίας στρατηγικών κλάδων της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Οι συντάκτες προτείνουν την ενθάρρυνση της ΕΚΤ να συνεχίσει την πολιτική διευκόλυνσης της επαναχρηματοδότησης του τραπεζικού τομέα και βτου χρέους των κρατών που δεν έχουν πρόσβαση στις αγορές και τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, για να «συνοδεύει» τις χώρες που δυσκολεύονται στις διαρθρωτικές προσαρμογές τους.

Για τη σύνταξη της έκθεσης οι συγγραφείς της απευθύνθηκαν σε δεκάδες προσωπικότητες από εννέα χώρες της ΕΕ (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Δανία, Ισπανία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πολωνία, Βρετανία).

OI ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ



Πρόταση Νο.1
Να δίνεται η δυνατότητα στην Eurostat να προβαίνει ελεύθερα και ανά πάσα στιγμή στη διενέργεια ερευνών σε ένα ή περισσότερα κράτη-μέλη.
Ενίσχυση των δυνατοτήτων ρύθμισης και εποπτείας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας όσον αφορά τον τραπεζικό τομέα.
Διεύρυνση των κριτηρίων εκτίμησης της ικανότητας μίας οικονομίας να ανταπεξέλθει στην αποπληρωμή των χρεών της και των πιθανών καταστροφών του τραπεζικού τομέα, λαμβανομένου υπόψη και του ιδιωτικού χρέους.

Πρόταση Νο.2
Οι κυρώσεις σε περίπτωση παραβιάσεων του Συμφώνου Σταθερότητας δεν θα πρέπει να είναι αυτόματες, αλλά να εγκρίνονται βάσει της ειδικής πλειοψηφίας του Συμβουλίου των υπουργών Οικονομικών, οι θέσεις να δημοσιοποιούνται.
Αντί των δύσκολα εφαρμόσιμων οικονομικών κυρώσεων, θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε πολιτικές κυρώσεις, που θα μπορούν να φθάνουν μέχρι και στην αναστολή του δικαιώματος ψήφου.

Πρόταση Νο.3
Εφαρμογή μέσα στο 2011 του “Ευρωπαϊκού Εξαμήνου” για ην σύνδεση των εθνικών κοινοβουλίων στην επανεξέταση από τους υπουργούς Οικονομικών των προϋπολογισμών κάθε κράτους-μέλους. Συστήνουμε κάθε κοινοβούλιο να αποφασίζει κυρίαρχα τη δική του συζήτηση στη βάση του καθορισμένου χρόνου συζήτησης και έγκρισης του προϋπολογισμού του. .

Πρόταση Νο.4
Διασφάλιση της διαφάνειας και της δημοσιότητας των συστάσεων της Επιτροπής και των γνωμών του Συμβουλίου υπουργών Οικονομικών, μετά την συλλογική εξέταση των δημοσιονομικών προοπτικών κάθε κράτους, για να δοθεί πλήρης αποτελεσματικότητα στο «κατονόμασε και ντρόπιασε» (naming and shaming).

Πρόταση Νο.5
Συνίσταται στα μέλη της ευρωζώνης να εισάγουν στις εθνικές νομοθεσίες τους μία συνταγματική υποχρέωση για τον έλεγχο του ελλείμματος και του χρέους, ώστε να γίνονται σεβαστές οι υποχρεώσεις τους από τη συμμετοχή στην νομισματική ένωση.

Πρόταση Νο.6
Να διεξάγεται, κάθε χρόνο, στην έναρξη του “Ευρωπαϊκού Εξαμήνου” μία διάσκεψη για τα δημοσιονομικά, μαζί με τους προέδρους και τους γενικούς εισηγητές (rapporteurs généraux) των αρμόδιων επιτροπών των εθνικών κοινοβουλίων και του Ευρωκοινοβουλίου.
Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβούλιου θα πρέπει να κηρύσσει κάθε χρόνο την έναρξη των εργασιών του Ευρωκοινοβουλίου με μία ομιλία για την Κατάσταση της ‘Ενωσης και για τις οικονομικές και δημοσιονομικές προοπτικές της, την οποία θα ακολουθεί συζήτηση και ψηφοφορία.

Πρόταση Νο.7
Δημιουργία ενός Συμβουλίου Σοφών, που θα αποτελείται από διεθνώς αναγνωρισμένους οικονομολόγους, οι οποίοι θα μπορεί να επιστρατεύονται από τους κοινοτικούς θεσμούς ή να παρεμβαίνουν σε όλα τα θέματα που άπτονται της ανταγωνιστικότητας της Ένωσης. Οι σοφοί θα έχουν επίσης το δικαίωμα να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και οι απόψεις τους θα πρέπει να δημοσιοποιούνται.

Πρόταση Νο.8
Οι αρχηγοί των κυβερνήσεων και των κρατών της ευρωζώνης θα πρέπει να συναντώνται τακτικά, για να συζητούν τα βασικά θέματα που αφορούν στην οικονομική πολιτική της ΟΝΕ.
Το Eurogroup θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να συζητά θέματα που θεωρούνται ευαίσθητα για την ευρωζώνη, στη βάση μία κατευθυντήριας έκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Πρόταση Νο.9
Ανάθεση εντολής στον πρόεδρο του Eurogroup να είναι ο εκπρόσωπος, σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για επικοινωνία, σε περίπτωση μίας κρίσης στην ευρωζώνη,
Ενθάρρυνση της ΕΚΤ να συνεχίσει, εφόσον είναι απαραίτητο, την πολιτική που στοχεύσει στην διευκόλυνση της αναχρηματοδότησης των τραπεζών και του δημόσιου χρέους των κρατών, που δεν έχουν πλέον πρόσβαση στις αγορές,
Περιορισμός στα απολύτως απαραίτητα των αναθεωρήσεων των Συνθηκών της Ένωσης για τη στήριξη του ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας πέραν του 2013, Αύξηση των πόρων του ευρωπαϊκού ταμείου χρηματοπιστωτικής σταθερότητας και την μετατροπή του σε ένα γνήσιο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, ικανού να βοηθά τα κράτη που αντιμετωπίζουν προβλήματα στις προσπάθειες δομικής αναπροσαρμογής.

Πρόταση Νο.10
Ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς, ώστε να φθάσει στο σημείο της επιπρόσθετης ανάπτυξης,
Ενθάρρυνση των ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων στο να συμβάλλουν στην επιτυχία της του ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την έρευνα
Ενίσχυση του δημοκρατικού ελέγχου των κοινοτικών δαπανών, με την εκχώρηση στο Ευρωκοινοβούλιο του δικαιώματος να αναθέτει ελέγχους, που θα κάνει το Ελεγκτικό Συνέδριο.

Πρόταση Νο.11
Σύσταση μίας Συνθήκης, στο ίδιο μοντέλο που βασίστηκε η σκέψη για την σύνταξη ενός συντάγματος για την Ένωση, με στόχο την επανεξέταση της δομής του προϋπολογισμού της Ε.Ε. με το πέρας του 2020. Αυτή η Συνθήκη θα πρέπει να περιλαμβάνει προτάσεις για την αύξηση του μεριδίου των ιδίων πόρων στον προϋπολογισμό της Ένωσης και για την ανακατανομή των δαπανών.
Δημιουργία ενός ταμείου για την ανταγωνιστικότητα της Ένωσης, που θα προορίζεται για τη ενθάρρυνση της καινοτομίας και της έρευνας στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις κι ενός ταμείου που θα προορίζεται για την απόκτηση στρατηγικών τίτλων.
Εξέταση ενός μεγάλου ευρωπαϊκού δανείου για επενδύσεις στην έρευνα, στις υποδομές, στο περιβάλλον και στις τεχνολογίες επικοινωνίας και πληροφοριών.

Πρόταση Νο.12
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αναθέτει εντολή στους υπουργούς Οικονομικών και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να εξετάσουν την πιθανότητα δημιουργίας ενός “Ευρωπαϊκού Υπουργείου Οικονομικών” που θα είναι υπεύθυνο για την από κοινού διαχείριση των δημοσίων χρεών των κρατών της ευρωζώνης. Αρχικά, οι εκδόσεις ομολόγων από το ευρωπαϊκό υπουργείο θα περιορίζονται για τα ενάρετα κράτη-μέλη ή θα έχουν όριο το ποσό του χρέους που εξουσιοδοτείται από τις δεσμεύσεις του Συμφώνου Σταθερότητας.
Ανάθεση με επιστοσύνη στο Eurogroup της μέριμνας για την επίτευξης συναίνεσης όσον αφορά τις προϋποθέσεις στην έκδοση ευρωομολόγων, που θα δώσουν στην Ένωση μία πραγματική ικανότητα δανεισμού, που θα συμβάλει στην αναγκαία οικονομική επανεκκίνηση, μέσω επενδύσεων.

Πρόταση Νο.13
Ανάθεση με εμπιστοσύνη σε μία αντιπροσωπεία των επιτροπών κοινωνικών υποθέσεων και οικονομικών των κοινοβουλίων της Γερμανίας και της Γαλλίας της μέριμνας για τον καθορισμό ενός χρονοδιαγράμματος για την δημοσιονομική και κοινωνική σύγκλιση, με ορίζοντα το 2020. Ενθάρρυνση του δικαιώματος κοινοβουλευτικών πρωτοβουλιών για συζήτηση επί των προτάσεων κοινής νομοθεσίας στα κοινοβούλια της Γερμανίας και της Γαλλίας.

Πρόταση Νο.14
Για την επανεκκίνηση της βιομηχανικής και τεχνολογικής συνεργασίας μεταξύ της Γερμανίας και της Γαλλίας, να συγκληθεί μία 30μελής ομάδα ερευνητών, επιχειρηματιών και συνδικαλιστών των δύο χωρών, παρουσία των ηγετών των κυβερνήσεων, για να αποφασιστεί ένα κοινό πρόγραμμα επενδύσεων, που θα καθορίζεται από ένα νομοθετικό πλαίσιο και θα χρηματοτοδείται από κοινό αμοιβαίο δανεισμό της Γερμανίας και της Γαλλίας.
Το σχήμα μπορεί στη συνέχεια να ακολουθήσουν κράτη που είναι ικανά να αποδεχθούν τους ίδιους περιορισμούς: Αυστρία, Μπενελούξ, Ολλανδία, Ιταλία κλπ. Ο στόχος αυτής της πρωτοπορείας, που απαρτίζεται κατά μία έννοια από την “καρδιά της Ευρώπης” είναι να έχει την δυνατότητα να οδηγήσει την Ένωση στον δρόμο της πραγματικής οικονομικής ομοσπονδίας, σε συγκεκριμένα σχέδια, με αρκετά περιορισμένο αριθμό, αλλά με κρίσιμο κεφάλαιο και ισχυρή ορατότητα.

Πρόταση Νο.15
Ανάθεση εντολής στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων, που αποτελείται από τους Υπουργούς Εξωτερικών, να καθορίσουν τα κοινά συμφέροντα που η Ένωση θέλει να προασπιστεί στην παγκοσμιοποίηση. Οι υπουργοί θα εξετάζουν κυρίως θέματα για την βεβαίωση μίας κοινοτικής προτίμησης στην προστασία των στρατηγικών βιομηχανιών μας, μίας καλύτερης αμοιβαιότητας στις συναλλαγές μας με τρίτες χώρες, όσον αφορά στον σεβασμό των κοινωνικών και περιβαλλοντικών κανόνων, για το ευκταίο μίας ενεργού ευρωπαϊκής κοινότητας.

Κόσμος του Επενδυτή, 22.01.2010


Konstantakopoulos.blogspot.com

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΣ

Υπέρ και κατά μιας σχέσης σε μια πολύ επικίνδυνη περιοχή

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η μεταστάθμευση ελληνικών πολεμικών αεροσκαφών και πλοίων σε ισραηλινές βάσεις και λιμάνια είναι, σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές, μία μόνο, από πληθώρα «δελεαστικών» (ή σχεδιασμένων να φανούν) προτάσεων/«ιδεών», που έρριξαν στο τραπέζι των συζητήσεων με τους επισήμους Ελλάδας και Κύπρου οι Ισραηλινοί ιθύνοντες. Ακολουθεί συντόμως το αμερικανοεβραϊκό Λόμπι, η ηγεσία του οποίου αναμένεται στην Αθήνα τον ερχόμενο μήνα, μαζί και η στενά συνδεόμενη Υπουργός Εξωτερικών Χίλλαρυ Κλίντον.

‘Ελληνες αξιωματούχοι, εξοικειωμένοι με τις ελληνοισραηλινές διαπραγματεύσεις, μιλάνε για μαζική «επίθεση φιλίας» του Ισραήλ, «στοχευμένη», εκτιμούν, στην εκμετάλλευση της βαθειάς οικονομικής/γεωπολιτικής ανασφάλειας που διατρέχουν σήμερα Ελλάδα/Κύπρο. Αναγνωρίζουν ότι σάστισαν με την πυκνότητα των ισραηλινών «ιδεών», που, χωρίς να είναι πάντα επαρκώς συγκεκριμένες, δημιούργησαν την ατμόσφαιρα που νοιώθουν όλοι οι επισκέπτες οποιουδήποτε παζαριού της Ανατολής. Οι έμποροι μοιάζουν διατεθειμένοι να ικανοποιήσουν όλα τα γούστα και τις ανάγκες του υποψήφιου πελάτη, προς τον οποίο επιδεικνύουν πολύ μεγάλη εκτίμηση, συμπεριφερόμενοι ως παληοί ανιδιοτελείς φίλοι. Ευφυή κατά τα άλλα άτομα, είναι πολύ δύσκολο να φύγουν χωρίς να αγοράσουν κάτι ή και να δώσουν όσα λεφτά κρατάνε πάνω τους.

Μεταξύ των Ελλήνων στρατιωτικών, αξιωματούχων, διπλωματών, που έγιναν κοινωνοί των ισραηλινών ιδεών, άλλοι τις αντιμετωπίζουν ενθουσιωδώς, άλλοι αμήχανα, ορισμένοι καχύποπτα. Οι πλέον εχέφρονες αναγνωρίζουν ότι η ρήξη Ισραήλ/Τουρκίας και η ανάγκη των Ισραηλινών να βρουν οδό εξαγωγής των ενεργειακών πόρων δημιουργούν ιστορικές ευκαιρίες για την ελληνική/κυπριακή πολιτική, αλλά και εξίσου μεγάλους κινδύνους. Το Ισραήλ, υπογραμμίζουν, δεν είναι μια χώρα σαν τις άλλες. Οι παγίδες ελλοχεύουν σε κάθε στροφή.

Ισραηλινές στρατηγικές

Η ισραηλινή «επίθεση φιλίας και συνεργασίας» γίνεται στη γραμμή παγίων γεωπολιτικών επιδιώξεων του Τελ Αβίβ έναντι Κύπρου/Ελλάδας, που το Ισραήλ ήθελε ανέκαθεν να αποτελέσουν στρατηγικές του εφεδρείες – μάλιστα, ο ιδρυτής του σιωνιστικού κινήματος Θεόδωρος Χερτζλ είχε κάποτε αντιμετωπίσει την ιδέα ίδρυσης του Ισραήλ στην Κύπρο. Το ισραηλινό άνοιγμα δεν γίνεται μόνο προς Αθήνα/Λευκωσία. Εντάσσεται σε στρατηγική δημιουργίας φιλικού προς το Ισραήλ τόξου, που ξεκινάει από Λευκωσία, μπαίνει σε βάθος στα Βαλκάνια και Μολδαβία, καταλήγοντας στον Καύκασο, κυκλώνοντας την Τουρκία. Συγκροτούμενο αυξάνει τη δυνατότητα του Ισραήλ είτε να διαπραγματευθεί, είτε να αναχαιτίσει την Τουρκία του Ερντογάν. ‘Ένα τέτοιο τόξο μπορεί να χρησιμεύσει και ως βόρειος διάδρομος επίθεσης κατά του Ιράν, μέσω της Μαύρης Θάλασσας και ως ζώνη στρατηγικής ισραηλινής επιρροής του Ισραήλ. Ταυτόχρονα, ο «διάδρομος» Κύπρου ή/και Ελλάδας προσλαμβάνει καθοριστική σημασία για τις εξαγωγές των τεραστίων κοιτασμάτων αερίου του Ισραήλ, ακόμα μεγαλύτερης σημασίας μετά την επιδείνωση των ισραηλινο-τουρκικών σχέσεων και την επανάσταση στην Τυνησία, που μπορεί να προοιωνίζεται έκρηξη του λανθάνοντος αιγυπτιακού ηφαιστείου.

Πέρυσι, έκθεση του αμερικανοεβραϊκού «Στράτφορ» προεξοφλούσε ότι η Ελλάδα «τελείωσε» γεωπολιτικά/οικονομικά και έχασε το Αιγαίο. Εκτός, έλεγε, αν η Αθήνα τεθεί υπό την «προστασία» τρίτης δύναμης. Αυτή δεν κατονομαζόταν, προφανώς όμως δεν ήταν ευρωπαϊκή, ούτε η Ρωσία ή Κίνα. Δεν μπορείτε να αμυνθείτε μόνοι σας, δεν σας αρέσει ο νεοοθωμανισμός, ελάτε στην αγκαλιά μου, φαινόταν να λέει ο συντάκτης. Περίπου τα ίδια έλεγε ο επικεφαλής του Στράτφορ σε πρόσφατη συνέντευξή του στη Ρουμανία, με την οποία το Ισραήλ αναπτύσσει πολύ προχωρημένη στρατιωτική συνεργασία:. Η Ρουμανία δεν έχει σημασία για ΕΕ και ΝΑΤΟ, μην περιμένετε τίποτα από αυτούς. ‘Αφηνε τους αναγνώστες να απαντήσουν μόνοι στο ερώτημα για ποιόν έχουν σημασία.

Στρατιωτική συνεργασία

Πέραν της μεταστάθμευσης αεροσκαφών, του ελλιμενισμού πλοίων και της αεροναυτικής συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, οι ισραηλινές προτάσεις περιλαμβάνουν μεταξύ πολλών άλλων την προμήθεια συστημάτων αυτοπροστασίας για τα αεροσκάφη F-16, χωρίς τα οποία είναι σχεδόν άχρηστα. (Μοιάζει απίστευτο, αλλά η Ελλάδα αγόρασε τα πανάκριβα αεροπλάνα, χωρίς να φροντίσει για την προστασία τους! ‘Ετσι κυβερνάται η χώρα). Πρότειναν επίσης προμήθεια στην Ελλάδα πυρομαχικών αρμάτων και αεροπορικών βομβών μεγάλης ακτίνας δράσης για F-16. Πληροφορίες τους φέρουν να ενδιαφέρονται να αγοράσουν τα ΕΑΣ, μία από τις δύο μεγάλες αμυντικές βιομηχανίες της χώρας.

Oι δύο πολεμικές αεροπορίες πραγματοποίησαν ήδη δύο κοινές ασκήσεις υψηλού επιπέδου και προγραμματίζουν τρίτη στο Ισραήλ. Οι Ισραηλινοί ασκήθηκαν, με μεγάλη επιτυχία, στον βομβαρδισμό ακριβείας από μεγάλη απόσταση στο κύριο πεδίο βολής της ελληνικής Αεροπορίας (Κρανέα). Οι ασκήσεις αποκαλύφθηκαν από άρθρο των Νιου Γιορκ Τάιμς, που τις εμφάνισε ως προσομοίωση βομβαρδισμού του Ιράν.

Τους ‘Ελληνες αξιωματικούς ενδιαφέρει πολύ η δυνατότητα συνάσκησης με μια από τις ισχυρότερες αεροπορίες στον κόσμο. Ηγετικά στελέχη όμως της Π.Α. διερωτώνται «αν πάμε να εγκατασταθούμε στα αεροδρόμιά τους, πως θα τους αρνηθούμε αύριο να εγκατασταθούν στα δικά μας;» Για πολλά στελέχη της Αεροπορίας και του Ναυτικού, που νοιώθουν ματαιωμένα από την κατάσταση της χώρας ή την εξωτερική της πολιτική, η συνεργασία με το Ισραήλ συνιστά «αχτίδα ελπίδας μέσα στην απελπισία», σύμφωνα με την έκφραση εν ενεργεία στελέχους. Θέλουν να προβάλλουν την ελληνική ισχύ στη Μεσόγειο αν και, καμιά φορά, μοιάζουν έτοιμοι να αντιστρέψουν τη φόρμουλα Κλαούζεβιτς: ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα.

Υπέρ και κατά

Η μεταστάθμευση αεροσκαφών και χρήση ισραηλινών λιμένων προσφέρουν σπουδαίο τακτικό πλεονέκτημα και στην Ελλάδα και στο Ισραήλ, επιτρέποντας στην Αθήνα να καλύψει ευκολότερα την Κύπρο σε περίπτωση πολέμου. Η πραγματική χρήση τέτοιων διευκολύνσεων σε πόλεμο εξαρτάται από την τότε βούληση των εμπλεκομένων – και αν υπάρχει βούληση γίνεται και χωρίς συμφωνία. Το κυρίως πρόβλημα είναι όμως ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο με ένα σωρό κόσμο που κινδυνεύει να θεωρήσει σε κάποια στιγμή τον σύμμαχο του εχθρού του εχθρό του! Ουδείς γνωρίζει ποιος θα κερδίσει στο τέλος και αν η χώρα αυτή θα υπάρχει, με τη μορφή που τη ξέρουμε, μετά από 50 χρόνια. Ταυτοχρόνως διαθέτει μια υπεροχή στην στρατηγική και τις πληροφορίες έναντι της Ελλάδας, που καθιστά την Αθήνα απλώς ανήμπορη να ελέγξει τις κάθε φορά επιδιώξεις των δυνητικών «συμμάχων» της και σχεδόν αδύνατη την ανάπτυξη ισότιμης στρατηγικής σχέσης.

‘Ελληνες αναλυτές αναφέρουν το παράδειγμα της «στρατηγικής σχέσης» Γεωργίας-Ισραήλ. Επί του κ. Σαακασβίλι, οι Ισραηλινοί εφοδίασαν με όπλα και εκατοντάδες συμβούλους τον γεωργιανό στρατό. Βασικοί Υπουργοί είχαν διπλή υπηκοότητα, γεωργιανή και ισραηλινή. ‘Ολοι αυτοί ουδόλως απέτρεψαν τον κ. Σαακασβίλι να κάνει πόλεμο κατά της Ρωσίας, που απέβη καταστροφικός για τη Γεωργία, αλλά χρησιμοποιήθηκε για να αποτρέψει τη Μόσχα από την πώληση S300 στο Ιράν. Περίπου αυτό που συνέβη με τον Δημήτριο Ιωαννίδη, το 1974, αλλά και με τον Σαντάμ, που Ισραήλ-ΗΠΑ έσπρωξαν κατά του Ιράν.

Η Αθήνα απέφυγε στο παρελθόν πολύ πιο ασφαλή αμυντικά μέτρα στην Αν. Μεσόγειο, όπως την εγκατάσταση S300 στην Κύπρο, συνοδευόμενη από ρωσικές εγγυήσεις ασφαλείας. Ματαιώνει κάθε φορά δικές της αεροναυτικές ασκήσεις στην περιοχή. Γιατί να πάει τώρα στο άλλο άκρο με το Ισραήλ, διερωτώνται διπλωμάτες.
‘Οσοι από τους ‘Ελληνες στρατιωτικούς διαφωνούν με τις πολύ στενές επαφές με το Ισραήλ υπογραμμίζουν επίσης ότι το μοντέλο της ισραηλινής ισχύος δεν μπορεί να μεταφερθεί στην Ελλάδα. Το ισραηλινό σχέδιο βασίζεται στην συντριπτική ισχύ. Η Ελλάδα δεν είναι «σταυροφορικό» κράτος, δεν απετέλεσε ποτέ τμήμα του ευρωπαϊκού αποικιακού στοιχείου, ούτε θέλει να κατακτήσει μια τεράστια περιοχή. Χρειάζεται όπλα για να αμύνεται, αλλά η «ήπια ισχύς», το «στρατηγικό βάθος», η πολιτικο-ιδεολογική «ασπίδα» της είναι το όνομά της, η ηθικο-πολιτιστική ακτινοβολία της κοιτίδας των σημαντικότερων επιτευγμάτων του πολιτισμού. Η ελληνοϊσραηλινή συνεργασία μπορεί να είναι επωφελής και όχι καταστροφική για Ελλάδα (και Κύπρο) υπό δύο αυστηρές προϋποθέσεις: α) ότι η Ελλάδα δεν θα μπει επ’ ουδενί στο «κάδρο», στην «εικόνα του εχθρού» των Μουσουλμάνων και β) ότι θα τηρήσει απόσταση ασφαλείας από τη ζώνη συγκέντρωσης των παγκόσμιων αντιθέσεων και πεδίο «πολέμου πολιτισμών», που είναι η Μέση Ανατολή.

Ενεργειακή συνεργασία

Η μόνη συγκεκριμένη πρόταση είναι η κατασκευή στην Κύπρο σταθμού υγροποίησης αερίου, που θα μεταφέρεται με ελληνόκτητα πλοία διεθνώς, σε Ευρώπη/Ινδία. Το Ισραήλ δεν επιθυμεί τέτοιο σταθμό επί του εδάφους του γιατί μπορεί να αποτελέσει πολεμικό στόχο και γιατί φοβάται μελλοντικό εμπάργκο.

Με το κοίτασμα Λεβιάθαν υπάρχουν προβλήματα με τον Λίβανο. Χριστόφιας και Χαρίρι δεν τα βρήκαν τον Νοέμβριο και, στη συνέχεια, ο Λιβανέζος Πρωθυπουργός πήγε στη Μόσχα, όπου του υποσχέθηκαν στρατιωτική και τεχνολογική συνδρομή στην εξόρυξη των αποθεμάτων. Ο Αχμαντινετζάντ κάλεσε τον Λίβανο να μη φοβάται γιατί το Ιράν θα σταθεί πίσω του. Ορισμένοι αναλυτές θεωρούν ότι τα σημαντικά ενεργειακά αποθέματα στα ανοιχτά της Γάζας συνδέονται με την ισραηλινή επίθεση το 2009. ‘Ολη η περιοχή παραμένει υποψήφια για νέους πολέμους και εξεγέρσεις.

Ορισμένοι αναλυτές διερωτώνται μήπως η Κύπρος θα έπρεπε να είναι πιο πολυμερής στην πρόσκληση ξένου ενδιαφέροντος για τα δικά της κοιτάσματα, προσκαλώντας, πλήν της αμερικανοεβραϊκών συμφερόντων Νομπλ, ρωσικές, γαλλικές, κινεζικές εταιρείες π.χ. και διατηρώντας μεγαλύτερο βαθμό ανεξαρτησίας και περισσότερα περιθώρια ελιγμών.

Ο προτεινόμενος σταθμός κυρίως εξαρτά την Κύπρο από το Ισραήλ και την αμυντική του ομπρέλλα. Αγωγός μέχρι τους Καλούς Λιμένες της Κρήτης ή την ηπειρωτική Ελλάδα έχει πολύ περισσότερο στρατηγικό νόημα, γιατί συνδέει την Κύπρο με την Ελλάδα και αμφότερες με την Ευρώπη. Είναι και περισσότερο ασφαλής για την Κύπρο. Στα προβλήματά του συγκαταλέγονται το μεγάλο βάθος νοτίως της Κύπρου και ενδεχόμενες αντιρρήσεις της Τουρκίας, αν η ‘Αγκυρα αμφισβητήσει ότι η περιοχή που θα περάσει ο αγωγός, μεταξύ Καστελλόριζου και Αιγύπτου, υπάγεται σε ελληνική δικαιοδοσία. Το σχέδιο ενός τέτοιου αγωγού φαίνεται ότι οι Ισραηλινοί έχουν εγείρει, με γενικούς όρους, προς το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, το Υπουργείο Ενέργειας δεν έχει όμως συγκεκριμένη πρόταση. Δεν είναι βέβαιο ότι πράγματι τους ενδιαφέρει.

Η διευκόλυνση του Ισραήλ να εξάγει τα αποθέματά του είναι πολύ μεγάλης οικονομικής και στρατηγικής αξίας, κυρίως όμως για το Ισραήλ. Για την Ελλάδα και την Κύπρο, περισσότερο ενδιαφέρον έχει η εξόρυξη τυχόν δικών τους κοιτασμάτων. Αν όμως συγκατατεθούν στα ισραηλινά σχέδια, θάπρεπε να πάρουν πολύ μεγάλα ανταλλάγματα με δεδομένο το ισραηλινό κέρδος. Η όλη σχέση με το Ισραήλ θα ήταν πολύ περισσότερο φυσική, αν ήταν πιο ισορροπημένη η ελληνική και πολυδιάστατη η ελληνική και κυπριακή εξωτερική πολιτική

Konstantakopoulos.blogspot.com

Κόσμος του Επενδυτή, 22.1.2010

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

ΠΟΙΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΣΥΖΕΥΞΗ;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Γρήγορη επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών, αιώνια φιλία και ειρήνη, μείωση αμυντικών δαπανών, υποσχέθηκε η ελληνική κυβέρνηση, ευθυγραμμιζόμενη με τις ΗΠΑ και ανατρέποντας πλήρως, το 1996-99, την πολιτική Ανδρέα Παπανδρέου έναντι της Τουρκίας. Το αποτέλεσμα δεν άργησε να φανεί. Η ‘Αγκυρα έλαβε πράσινο φως για την Ευρώπη και τα τεράστια οφέλη από την πολιτικο-διπλωματική υποστήριξη του παραδοσιακού της εχθρού. Τρία χρόνια μετά, η ελληνοτουρκική προσέγγιση γέννησε το σχέδιο Ανάν (τις βασικές γραμμές του οποίου εισηγήθηκαν Ισραηλινοί ειδικοί), πρόταση κατάργησης του κυπριακού κράτους που απετράπη τελικά με το δημοψήφισμα του 2004. Δέκα χρόνια μετά το Ελσίνκι, οι εξοπλισμοί συνεχίζονται, η Τουρκία έγινε διπλωματική υπερδύναμη, οι λουόμενοι στη Λούτσα παρακολουθούν τις περατζάδες των τουρκικών πολεμικών, οι ψαράδες στο Αγαθονήσι έχουν την ευτυχία να βουτάνε απάνω τους τουρκικά μαχητικά.

Το 2009, το ΠΑΣΟΚ μας διαβεβαίωσε ότι λεφτά υπάρχουν και υποσχέθηκε την ανόρθωση της «πατρίδας». Μερικούς μήνες αργότερα, η ελληνική κυβέρνηση, στο χείλος της χρεωκοπίας, συνθηκολογούσε άτακτα ενώπιον Γερμανίας και τραπεζών, εκχωρώντας σημαντικότατο τμήμα της εθνικής κυριαρχίας της «πατρίδας». Το κόμμα που ιδρύθηκε διεκδικώντας “εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση”, πρωταγωνιστεί στην κατεδάφιση και των τριών αρχών του. ¨Όπως μάλιστα λέει ο κ. Σαχινίδης, όχι τυχαία, αφού το ΔΝΤ ήταν εδώ από τις 5.10.2009. Η αμερικανοεβραϊκή τράπεζα Goldman Sachs επίσης, αφού, κύριος σύμβουλος της ελληνικής κυβέρνησης, ενορχήστρωσε την ανθελληνική επίθεση, ανοίγοντας στην αγορά CDS λογαριασμό χρεωκοπίας μερικές εβδομάδες πριν τις εκλογές.

Τώρα, η ίδια κυβέρνηση αιφνιδιάζει για τρίτη φορά την ελληνική πολιτική σκηνή και την παγκόσμια κοινή γνώμη, με μια μείζονα στροφή της εξωτερικής πολιτικής δεκαετιών. Αγκαλιάζει μια από τις πιο εξτρεμιστικές, ίσως την πιο απομονωμένη στην ιστορία του Ισραήλ κυβέρνηση, οργανώνει κοινά Υπουργικά Συμβούλια Ελλάδας-Ισραήλ, διευρύνει θεαματικά τη στρατιωτική συνεργασία.. Η Κύπρος του Χριστόφια ακολουθεί από κοντά, κατά την έγκυρη μάλιστα ισραηλινή ιστοσελίδα Debka, που σχετίζεται με βετεράνους των υπηρεσιών τους, o ‘Ελληνας πρωθυπουργός επενέβη με διαβήματά του στον Κύπριο Πρόεδρο (όπως και στις κυβερνήσεις Μάλτας και Λιβάνου) για να μην επιτρέψει σε πλοία του “στολίσκου της ελευθερίας” να αποπλεύσουν από κυπριακά λιμάνια (το γιατί φροντίζουν να διαρρέυσει αυτή η πληροφορία, είτε είναι αληθινή, είτε όχι, είναι πολύ ενδιαφέρον ερώτημα). ‘Όταν το ισραηλινό ναυτικό επετέθη στα πλοία, επί των οποίων επέβαιναν αρκετοί ‘Ελληνες, η παγκόσμια κοινή γνώμη συγκλονίστηκε από κύμα αγανάκτησης κατά του Ισραήλ και ο παγκόσμιος εβραϊσμός διχάστηκε βαθύτατα. Η μόνη διαφοροποίηση ήταν η απεινής καταδίωξη, λίγες ώρες πριν την επίθεση, των ακτιβιστών, μεταξύ των οποίων ‘Ελληνες και Ευρωπαίοι βουλευτές, από την αστυνομία και το λιμενικό του κ. Χριστόφια. Καλούμενοι να ερμηνεύσουν τη στάση τους, Κύπριοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι έλεγαν ενοχλημένοι “και τι έκαναν οι ¨Αραβες για μας;”, μη αντιλαμβανόμενοι την εντύπωση που προκαλούσε η ιδιοτέλειά τους. Δεν μπορεί μια χώρα να διαμαρτύρεται επί δεκαετίες ότι είναι θύμα εισβολής-κατοχής, αλλά να μη την ενοχλούν εισβολή και κατοχή επί άλλου λαού, πολύ περισσότερο λαού που θεωρείται μάρτυρας στην παγκόσμια συλλογική συνείδηση. Αν μη τι άλλο, η γυναίκα του Καίσαρος πρέπει να φαίνεται τίμια.

Το τυρί και η φάκα

‘Όπως στα παραδείγματα που αναφέραμε, της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και του “προγράμματος σωτηρίας” που κατέληξε στο Μνημόνιο, η νέα φιλοισραηλινή πολιτική Αθήνας-Λευκωσίας συνοδεύεται από μεγάλες υποσχέσεις, προσδοκίες και φαντασιώσεις, αλλά και από διαφαινόμενη άγνοια κινδύνου. Τότε ήταν τα λεφτά της μείωσης εξοπλισμών, τώρα τα λεφτά από τους υδρογονάνθρακες Τότε ήταν η αιώνια ειρήνη και φιλία με την Τουρκία, τώρα είναι η στρατιωτική ενδυνάμωση της Ελλάδας κατά της Τουρκίας! Τότε οι σκεπτικιστές λοιδωρούνταν ως εθνικιστές, τώρα ως ιδεοληπτικοί φιλοπαλαιστίνιοι. Το 1999-2004 είχε χαθεί το μέτρο, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Καμιά σοβαρή συζήτηση δεν έγινε στη χώρα. ¨Ενας από τους λόγους που δεν γίνεται συζήτηση είναι ότι οι καινοτομίες της ελληνικής πολιτικής δεν φαίνεται να είναι προϊόν διανοητικών/πολιτικών επεξεργασιών στο εσωτερικό της χώρας, εμείς τουλάχιστο δεν γνωρίζουμε τέτοιες, αλλά μάλλον προϊόν εισαγωγής, όπως συνέβη και με την ελληνοτουρκική προσέγγιση και με την πολιτική πούφτασε στο Μνημόνιο.

Να θυμίσουμε ότι, αντίθετα με ότι πρεσβεύουν ευτελείς, ιδιοτελείς, υποτελείς “νεοραγιάδες”/“νεοφαναριώτες”, οι μεγάλες εθνικές καταστροφές όπως η Μικρασιατική, ο Εμφύλιος, οι διωγμοί στην Τουρκία, η κυπριακή τραγωδία, δεν σημειώθηκαν σε περιόδους εθνικής έξαρσης ή σύγκρουσης με τους ισχυρούς, αλλά, αντίθετα, σε εποχές πλήρους ταύτισης και υποτέλειας προς αυτούς! Αν αυτά συνέβησαν σε περιόδους παντοδυναμίας της βρετανικής και αμερικανικής ηγεμονίας ή ανόδου της ισραηλινής, πολύ μεγαλύτερες μπορούν να σημειωθούν σε περιόδους κρίσης τους, αν και το ελληνικό πολιτικό προσωπικό είναι τόσο βολεμένο στη θέση υποτελούς, που δεν μπορεί να φανταστεί καν ότι μπορεί να περιέλθει σε κρίση η ηγεμονία ΗΠΑ, Ισραήλ, Βρετανίας. Το τουρκικό δεν είναι, διαθέτει αξιοθαύμαστη αυτονομία και έχει δίκηο ο Νταβούτογλου όταν αποδίδει μέρος των διπλωματικών επιτυχιών των ισλαμιστών στη σχετική έστω χειραφέτησή τους από την Ουάσιγκτων.

Υπερατλαντικοί σχεδιασμοί

Δυστυχώς, όλες οι ενδείξεις συνηγορούν ότι η νέα ελληνοϊσραηλινή ανατροπή δεν υπαγορεύεται από ενδογενείς αναλύσεις ή στρατηγικές, αλλά από προσαρμογή στην ηγεμονική θέληση. Η θέληση είναι όμως αμφίσημη. Στην Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ δεν έχουν παραιτηθεί από την προσπάθεια να φέρουν την Τουρκία στον «ίσιο δρόμο», ακόμα και το Ισραήλ ταλαντεύεται ανάμεσα στο συγκρουσιακό και το συνεργατικό στοιχείο. Το σουρεαλιστικό αποτέλεσμα είναι να διατηρεί η Αθήνα και την παληά πολιτική της «προσέγγισης» με την Τουρκία και μια πολιτική προσέγγισης με το Ισραήλ, που, τουλάχιστον στρατιωτικά, θα ερμηνευθεί αναπόφευκτα από την ‘Αγκυρα ως κατευθυνόμενη εναντίον της. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η μία από τις δύο πολιτικές μπορεί νάχει αποτέλεσμα, δεν μπορούν να έχουν και οι δύο μαζί!

Δεν διαφωνούμε με το ότι Ελλάδα-Κύπρος πρέπει να αναπτύξουν ευρύτερες σχέσεις με το εβραϊκό κράτος. Μεγάλες δυνατότητες ανοίγονται στην ενέργεια, ίσως και σε μορφές στρατιωτικής συνεργασίας και άλλους τομείς. Αθήνα και Λευκωσία, αντιμέτωπες με τουρκική γεωπολιτική πίεση, είναι λογικό να εκμεταλλευθούν τη σύγκρουση ¨Αγκυρας και Τελ Αβίβ, όπως το Τελ Αβιβ θέλει να εκμεταλλευθεί, για τους δικούς του σκοπούς, όσο και όπως το κρίνει σκόπιμο, την ελληνοτουρκική διένεξη. Δυστυχώς, η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να είναι μόνο άσκηση ηθικής, οφείλει να είναι και πραγματιστική, όχι όμως μέχρι του σημείου να αγνοεί πλήρως αρχές και ηθική. Τρομάζει όμως στο ελληνοισραηλινό ειδύλλιο η έλλειψη μέτρου και ισορροπίας, ο πανηγυρικός χαρακτήρας της ασκούμενης πολιτικής, η διαφαινόμενη αδυναμία εντοπισμού σοβαρών κινδύνων, η υποψία ετερόφωτης πολιτικής και άνισης σχέσης. Το παιχνίδι στη Μέση Ανατολή είναι για πολύ δυνατούς παίκτες, όχι για μια πολιτική τάξη που συχνά απέδειξε ότι δεν αξίζει ούτε τον χαρακτηρισμό της παιδικής χαράς! (Και για να μη θεωρούμεθα ισοπεδωτικοί και άδικοι, υπενθυμίζουμε εδώ τους Τιτανικούς του κ. Παπακωνσταντίνου, την κ. Νταλάρα που αγνοεί πόσους νόμιμους μετανάστες έχει η Ελλάδα, τους διαλόγους του κ. Χρυσοχοϊδη, ή την Κα Μπιρμπίλη που εισηγείται νομοσχέδιο για τις ΑΟΖ χωρίς προσυνεννόηση με το Πεντάγωνο)

Προσωπικά, εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο την ασφάλεια της χώρας μου στο σπουδαίο όνομά της σε όλη την Ανατολή, στο πολιτικό κεφάλαιο που συσσώρευσαν Ανδρέας Παπανδρέου, Γρίβας, Μακάριος, Λυσσαρίδης, Ράπτης, οι πάντες σχεδόν,
ακόμα και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος (!), και που αφρόνως σκορπίζουν στους πέντες ανέμους οι κυβερνήσεις των τελευταίων 15 χρόνων, παρά στις ανύπαρκτες ικανότητες του κ. Χρυσοχοϊδη και των υπηρεσιών του.

Κρίσιμα ερωτήματα

Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Υπάρχουν μεγάλες προσδοκίες για το κυπριακό “οικόπεδο 12” που θα ψάξει η αμερικανοεβραϊκή Νομπλ. Δεν θάταν όμως καλύτερα να ενεργοποιηθούν και ρωσικές, γαλλικές, κινέζικες εταιρείες στην κυπριακή ΑΟΖ, να ανοίξει το παιχνίδι; Γιατί μόνο μια εταιρεία αμερικανοεβραϊκών συμφερόντων;

Οι Ισραηλινοί δεν θέλουν σταθμό υγροποίησης του αερίου στο έδαφός τους, γιατί αποτελεί πολεμικό στόχο. Δεν αποτελεί τέτοιο στόχο κατασκευαζόμενος στην Κύπρο; Πρέπει η Κύπρος να εισάγει το πρόβλημα ασφάλειας του Ισραήλ;

¨Ενας αγωγός Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα έχει πολύ μεγαλύτερο στρατηγικό ενδιαφέρον από την υγροποίηση και, επιπλέον, συνδέει Ελλάδα και Κύπρο, αντί να ενισχύει την τάση μετατροπής της Κύπρου σε Σιγκαπούρη υπό ισραηλινή “προστασία” και τελική εφεδρεία των Ισραηλινών. Αλλά και εκεί υπάρχουν περίπλοκα προβλήματα με την ΑΟΖ και θέματα κόστους. Επιπλέον, διερωτάται κανείς γιατί πρέπει η Ελλάδα να οργανώσει τη μεταφορά των ισραηλινών αποθεμάτων, προτού ψάξει για δικά της στη Νότιο Κρήτη.

Να σημειώσουμε ότι τα όρια του κοιτάσματος Λεβιάθαν έχουν προκαλέσει ψυχρότητα μεταξύ Λιβάνου και Κύπρου, με τον Χαρίρι να σπεύδει στη Μόσχα προς αναζήτηση στρατιωτικής υποστήριξης που του παρέσχον απλόχερα Πούτιν και Μεντβέντιεφ. Προβλήματα μπορεί να ανακύψουν και με την Αίγυπτο και τους Παλαιστινίους. Είπαμε να βρούμε στηρίγματα κατά της Τουρκίας, δεν είναι όμως σκόπιμο να γίνουμε τμήμα του μεσανατολικού.

Η στρατιωτική συνεργασία έχει προκαλέσει μεγάλο ενδιαφέρον σε ΓΕΑ και ΓΕΝ, τα οποία οι Ισραηλινοί δελεάζουν με προτάσεις παροχής διευκολύνσεων και συνεργασίας στην Αν. Μεσόγειο. Προς το παρόν, οι ισραηλινές δυνάμεις ασκούνται στον ελληνικό χώρο, και, ενδεχομένως, οργανώνουν διάδρομο μελλοντικής επίθεσης κατά Ιράν μέσω Βαλκανίων, Μαύρης Θάλασσας, Υπερκαυκασίας. Δεν πιστεύω κανένας σοβαρός άνθρωπος να θέλει την Ελλάδα εμπλεκόμενη καθ οιονδήποτε τρόπο σε τέτοιες συρράξεις.

Μεταστάθμευση αεροσκαφών ή πλοίων στο Ισραήλ, αν υποθέσουμε ότι αυτά τα εννοούν και δεν τα λένε απλώς για να ανοίξουν την όρεξη, μπορεί να είναι χρησιμότατη σε περίπτωση σύρραξης με την Τουρκία. Σε τέτοια περίπτωση θα το κάνει το Ισραήλ αν έχει μπει το ίδιο σε πόλεμο, κι αν έχει μπει θα το κάνει έτσι κι αλλοιώς. Ακυρώσαμε την παραγγελία ρωσικών αμυντικών όπλων Ες 300 και τις εγγυήσεις ασφαλείας που τα συνόδευαν, δεν στέλνουμε αεροσκάφη και πλοία στην Κύπρο, προτείνουμε μόνοι μας τον αφοπλισμό του νησιού σε περίπτωση λύσης και βρήκαμε τώρα ξαφνικά το θάρρος να φτάσουμε στο Ισραήλ, χώρα που είναι σε περίπου διαρκή πόλεμο με τους γείτονές του; ¨Όλα αυτά εντάσσονται σε κάποιο διεθνοπολιτικό και στρατηγικό σχεδιασμό; Ποιος έχει κάνει, στην Ελλάδα, τέτοιο σχεδιασμό;

Τα κοινά υπουργικά συμβούλια με την Τουρκία και το Ισραήλ στερούνται σοβαρότητας. Το έκαναν Γαλλία και Γερμανία σηματοδοτώντας την πορεία ενσωμάτωσης, εμείς σκεφτόμαστε ομοσπονδία με Τουρκία και Ισραήλ; Στερούνται σοβαρότητας, όχι όμως και συνεπειών στη διεθνή πολιτική, γιατί σηματοδοτούν διεθνώς συμμαχική σχέση με μια χώρα καταδικασμένη στη συνείδηση της διεθνούς κοινότητας. Το παλαιστινιακό έχει κεντρική πολιτική σημασία για ενάμισυ δισεκατομμύριο Μουσουλμάνους, οι χώρες των οποίων, όπως η Τυνησία σήμερα και η Αίγυπτος αύριο, μπαίνουν σε εποχή μείζονος αναταραχής. Παρά τον ευρωατλαντικό στραβισμό της τελευταίας 15ετίας, η Ελλάδα περιέπεσε μόνο σε κατάσταση κάποιας αποξένωσης, δεν είμαστε τμήμα της εικόνας του εχθρού, έχουμε εγκάρδιο παρελθόν, υποφέραμε, δεν υπήρξαμε τμήμα του σταυροφορικού και του αποικιοκρατικού σχεδίου. Συμφέρει Ελλάδα και Κύπρο να συσπειρώσουν όλο το Ισλάμ πίσω από την Τουρκία, να γίνουν τμήμα της εικόνας του εχθρού; Τι θα κάνουμε αν αύριο Τελ Αβίβ και ‘Αγκυρα τα ξαναβρούν;

Δεν είμαστε εναντίον της ανάπτυξης σχέσεων με το Ισραήλ, ισότιμων όμως, αμοιβαία επωφελών, με περιορισμό των δυνητικών κινδύνων. Φοβόμαστε ότι αυτή η ιστορία άρχισε με άσχημο και επικίνδυνο τρόπο, χωρίς να εντάσσεται σε οποιαδήποτε εθνική στρατηγική. Ούτε αντιλαμβανόμαστε γιατί η κυβέρνηση πάγωσε και τορπίλισε τις πολύ πιο φυσιολογικές σχέσεις με τη Μόσχα, συνέβαλε στην ψυχρότητα με το Βερολίνο, αλλά είναι τόσο ενθουσιασμένη με αυτές τις παράξενες συμμαχίες. Πάν μέτρον άριστον, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, αν ήταν όντως.

ΥΓ Ο φίλος του κ. Παπανδρέου ‘Αλεξ Ρόντος υπήρξε σύμβουλος του Γεωργιανού Προέδρου Σαακασβίλι, τμήμα μιας πολυάριθμης κοινοπραξίας Αμερικανών και Ισραηλινών συμβούλων, που ενθάρρυναν τον γεωργιανό εθνικισμό, όπως ακριβώς ενθάρρυναν τον «εθνικιστή» Δημήτριο Ιωαννίδη το 1974 και με ανάλογες για τη χώρα του συνέπειες. Η Γεωργία έκανε έναν πόλεμο κατά της Ρωσίας που δεν μπορούσε παρά να χάσει, για να μπορέσουν Ισραήλ και ΗΠΑ να τιθασσεύσουν μερικές από τις γεωπολιτικές φιλοδοξίες του Πούτιν.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Επίκαιρα, 20.1.2011

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Του Δημήτρη Κωνστντακόπουλου

Στη στήριξη των Εγγλέζων υπολόγιζε, από τους Γερμανούς την έλαβε η Κύπρος του Δημήτρη Χριστόφια. Η Καγκελλάριος Μέρκελ διάλεξε τη Λευκωσία για να στείλει ένα, “γερμανικής σαφήνειας’ και μεγάλης σημασίας μήνυμα, με πολλούς αποδέκτες: άμεσα προς την ‘Αγκυρα, έμμεσα προς την Ουάσιγκτον, τον ατλαντικό άξονα, εντός και εκτός ΕΕ, που υποστηρίζει την τουρκική ένταξη, αλλά και προς τις δυνάμεις στο εσωτερικό της Γερμανίας και του δικού της κόμματος, που δεν συμμερίζονται τις επιφυλάξεις Μέρκελ και για την ένταξη και για τη “πολυεθνικότητα”. Η οργίλη απάντηση του Ερντογάν στις δηλώσεις της, ότι περίπου δεν ξέρει τι λέει, ολοκλήρωσε το εγχείρημα, συσπειρώνοντας τους Γερμανούς πίσω της.

Πέρυσι, η Κυρία Μέρκελ χρησιμοποίησε την κρίση χρέους για να δείξει ποιος κάνει κουμάντο στα εσωτερικά της Ευρώπης. Με την επίσκεψη και τις σαφείς δηλώσεις της στη Λευκωσία, από όπου κάλεσε ξερά την ¨Αγκυρα να συμμορφωθεί με τους όρους της ¨Ενωσης, έστειλε το ίδιο μήνυμα σε ότι αφορά τις εξωτερικές σχέσεις της ΕΕ, αλλά και τον νέο γεωπολιτικό ηγετικό ρόλο, που φιλοδοξεί να παίξει.

Δύο μέρες πριν την επίσκεψη, ο χριστιανοδημοκράτης Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της γερμανικής Βουλής είχε ζητήσει ταϊβανοποίηση της Κύπρου, επισημαίνοντας τους πονοκεφάλους που δημιουργεί το κυπριακό σε ζητήματα, όπως η συνεργασία ΕΕ-ΝΑΤΟ. Οι δηλώσεις του προκάλεσαν ανησυχία στη Λευκωσία για το μήνυμα που θα μετέφερε η Μέρκελ. Η Καγκελλάριος, όχι μόνο διέψευσε τις ανησυχίες, αλλά με τις δηλώσεις της έκανε ένα βήμα παραπάνω. ‘Εγινε η πρώτη ξένη ηγέτης που επαίνεσε τη στάση της Λευκωσίας, αποδίδοντας, εμμέσως πλην σαφώς, ευθύνη για το ουσιαστικό αδιέξοδο στην “τουρκική πλευρά”. (Xρησιμοποιώντας μάλιστα τον όρο τουρκική και όχι τουρκοκυπριακή).

Η Μέρκελ δεν επανέφερε τις απόψεις της για μη ένταξη της Τουρκίας, δεν είχε άλλωστε λόγο να το πράξει. Περιορίστηκε, πολύ αποτελεσματικότερα, στην υπενθύμιση των ρητών υποχρεώσεων που αγνοεί η ¨Αγκυρα και, εμμέσως πλην σαφώς, της ευθύνης της για το άλυτο κυρπιακό. Δεν έκανε έτσι μόνο επίδειξη διπλωματικής “πυγμής”, αλλά και “βούλωσε” το στόμα της ενδοκομματικής, ενδογερμανικής και ενδοευρωπαϊκής αντιπολίτευσης προς τις θέσεις της. ¨Όπως και όσων, πολλών στην Ευρώπη, επιμένουν διαρκώς σε κάποια διευκόλυνση της Τουρκίας.

Για τον κ. Χριστόφια, που αντιμετωπίζει το υποκινούμενο από Λονδίνο και Ουάσιγκτων “πρέσσινγκ” του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ και βουλευτικές εκλογές τον Μάιο, εν μέσω θύελλας επικρίσεων για τη διαπραγματευτική του τακτική και τις θέσεις του στο κυπριακό, οι δηλώσεις Μέρκελ ήταν “μάννα εξ ουρανού”.

Παίρνοντας θάρρος από την Καγκελλάριο, ενδεχομένως και με αναπτερωμένη αυτοπεποίθηση, λόγω του κυπροισραηλινού “ειδυλλίου”, ο Κύπριος Πρόεδρος χρησιμοποίησε, ενώπιον της Μέρκελ, τους όρους κατοχή-εισβολή, που δεν πολυσυνήθιζε σε ανάλογες περιστάσεις. Αυξημένη αυτοπεποίθηση επιδεικνύει και ο Υπουργός Εξωτερικών κ. Κυπριανού, που έθεσε θέμα αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία, με συνέντευξή του σε γερμανική εφημερίδα. Στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, ο Πρόεδρος επικαλούνταν την μη απαίτηση αναγνώρισης της Δημοκρατίας, ως δείγμα μετριοπάθειας και διαλλακτικότητας.

Γερμανική ενηλικίωση

Υποχρεωμένη σε γεωπολιτική ανυπαρξία επί Ψυχρού Πολέμου, η Γερμανία έδειξε τις φιλοδοξίες της αμέσως μετά την ενοποίηση, αναγνωρίζοντας τις γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες, με καταστροφικά αποτελέσματα. Στολίδι των Βαλκανίων, η χώρα του Τίτο ρήμαξε από τους πολέμους με τελικό αποτέλεσμα την εμπέδωση της αμερικανικής επικυριαρχίας στα Βαλκάνια. Για πολλά χρόνια, οι γερμανικές φιλοδοξίες καθηλώθηκαν και πάλι στο έδαφος, με μόνη εξαίρεση την, χωρίς συνέχεια, αντίθεση στην εισβολή του Ιράκ και το επιτυχές σχέδιο του γερμανορωσικού αγωγού Nordstream.

H επίσκεψη στην Κύπρο μοιάζει να επιβεβαιώνει την απόφαση, τουλάχιστο της Μέρκελ, να διεκδικήσει τη διεθνή θέση που πιστεύει ότι ανταποκρίνεται στην οικονομική ισχύ της χώρας της και έναν ηγετικό ρόλο ως προς τις εξωτερικές σχέσεις της ΕΕ. Δεν είναι χωρίς σημασία ότι το κάνει στην Αν. Μεσόγειο, περιοχή που οι Ευρωπαίοι είχαν σιωπηρά αναγνωρίσει ως αμερικανοβρετανικής ΅ευθύνης΅ και ότι το κάνει με τρόπο ελάχιστα ευχάριστο σε Ουάσιγκτον-Λονδίνο. Αν διάλεξε την ΑγιαΣοφιά για να αρχίσει το τουρ της Κωνσταντινούπολης πριν μερικούς μήνες, διάλεξε τώρα την (ή την διάλεξε αυτή) “πράσινη γραμμή” που εμπνεύστηκαν οι Βρετανοί στη Λευκωσία, καρδιά του Λεβάν, πύλη της Μέσης Ανατολής, σημείο συνάντησης ή σύγκρουσης Ανατολής-Δύσης, Ευρώπης-Ασίας, Ισλάμ-Χριστιανισμού, για να στείλει το μήνυμα μιας νέας Γερμανίας. Τόκανε μερικούς μήνες μόνο μετά την επίσκεψη του Γερμανού Πάπα στο νησί που κάποτε κατέκτησε ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος.

Μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας

Δεν είναι η πρώτη φορά που δυνάμεις της μητροπολιτικής Ευρώπης “ανακαλύπτουν” το κυπριακό και δείχνουν διάθεση στήριξης της Λευκωσίας στην επιβολή εντονότερων όρων στην ¨Αγκυρα. Η ίδια η Μέρκελ τόκανε πριν γίνει Καγκελλάριος, ο Γάλλος πρωθυπουργός Βιλπέν προσπάθησε το 2005 να αναστείλει την έναρξη συνομιλιών με την Τουρκία, όσο δεν αναγνωρίζει την Κύπρο, αργότερα Σαρκοζί, Ζισκάρ και άλλοι απευθύνθηκαν σε Λευκωσία-Αθήνα. Οι Ευρωπαίοι αντίπαλοι της ένταξης ήταν διατεθειμένοι να δώσουν μεγάλη υποστήριξη στις ελληνικές θέσεις σε κυπριακό και Αιγαίο, αναζητώντας τρόπο μετατροπής σε όχι του ναι στην τουρκική ένταξη. Η εισβολή-κατοχή της Κύπρου είναι το πιο βαρύ επιχείρημα. Κύπρος και Ελλάδα είτε φοβήθηκαν να το κάνουν, είτε εκτίμησαν ότι η συνέχιση της τουρκικής ενταξιακής πορείας, έστω και χωρίς, έως τώρα, εκπλήρωση υποχρεώσεών της ή υποχωρήσεις της, είναι προς ελληνικό όφελος. Η ¨Αγκυρα προσέλαβε αυτή τη στάση ως προϊόν φόβου, όπως επιβεβαίωσε ο κ. Μπαγκίς τις προάλλες, απειλώντας Ελληνοκυπρίους, και εμμέσως Αθήνα, με τις “συνέπειες” διακοπής της ενταξιακής πορείας.

Η κατάσταση ενδέχεται να μεταβληθεί σημαντικά, αν αλλάξει χέρια η εξουσία σε Γερμανία και Γαλλία, κάτι όχι απίθανο. Η ευρωπαϊκή σοσιαλιστική αριστερά και οι Πράσινοι παραμένουν δεσμευμένοι στην τουρκική ένταξη, παρόλο που μια σαφής πλειοψηφία Ευρωπαίων πολιτών δεν θέλει ούτε να ακούσει για νέες εντάξεις στην ΕΕ. Ιδίως σε περιβάλλον οικονομικής κρίσης και χρήσης των νέων χωρών για την αποδόμηση του δυτικοευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους. Κύπρος και Ελλάδα πάντως είναι “στριμωγμένες’ σε μια περιοχή τεράστιας στρατηγικής σημασίας, μεταξύ Σλάβων, Ευρώπης και Ανατολής, όπου παρουσιάζονται μεγάλες ευκαιρίες, αλλά είναι δύσκολη η επιβίωση χωρίς μεγάλες στρατηγικές βάθους.

ΠΛΑΦΟΝ ΣΕ ΕΙΔΗ ΠΡΩΤΗς ΑΝΑΓΚΗΣ ΑΠΌ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ

Μια σημαντική πρωτοβουλία, για όλη τη χειμαζόμενη από την οικονομική και κοινωνική κρίση Ευρωπαϊκή ¨Ενωση, πήρε η κυβέρνηση Χριστόφια, επιβάλλοντας πλαφόν στις τιμές του ψωμιού, του γάλακτος και του νερού στην Κύπρο, αφού προηγουμένως είχε εξασφαλίσει την συγκατάθεση των 26 εταίρων της, όπως επιβάλουν οι κανόνες της ΕΕ. Παρόλο που αφορά μόνο τρία προϊόντα, η απόφαση είναι επαναστατική για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ως πρώτο δείγμα προσφυγής σε στοιχειώδεις μορφές οικονομικής ρύθμισης, τελείως απαραίτητες απέναντι στην καταστροφική ασυδοσία των “απελευθερωμένων” αγορών. Η συγκατάθεση των Ευρωπαίων δημιουργεί επίσης ένα προηγούμενο που μπορούν τώρα να χρησιμοποιήσουν και άλλες χώρες της ΕΕ.



Kόσμος του Επενδυτή, 15.1.2011
konstantakopoulos.blogspot.com

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

ΚΥΠΡΟΣ/ΙΣΡΑΗΛ: Ο Λεβιάθαν και η γυναίκα του Καίσαρος

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ανακάλυψη από την αμερικανοεβραϊκή Νόμπλ τεραστίων κοιτασμάτων αερίου στην ισραηλινή περιοχή Λεβιάθαν και η προσδοκία αντίστοιχων στο κυπριακό οικόπεδο 12 της κυπριακής ΑΟΖ θα έχει, επιβεβαιούμενη, τεράστια μακροχρόνια σημασία για τα μεσογειακά πολιτικο-στρατηγικά δεδομένα. Προς το παρόν όμως μάλλον “εξιτάρει” δυσανάλογα κοινή γνώμη και διάφορους αυτοσχέδιους ή υστερόβουλους “αναλυτές”. Αν υπάρχουν οι ποσότητες, τίθεται θέμα μεταφοράς στην Ευρώπη που ενδιαφέρει το Βερολίνο. Προς το παρόν, δεν υπάρχει πάντως ένδειξη ότι το ζήτημα αυτό έχει ενταχθεί στον τρέχοντα γερμανικό πολιτικό σχεδιασμό.

Είναι καταρχήν προς το συμφέρον Ελλάδας-Κύπρου η εξόρυξη πόρων που διαθέτουν, όσο και η διαμεσολάβηση στη μεταφορά τους. Είναι περισσότερο προς το συμφέρον του Ισραήλ, που έχει πολύ περισσότερο ανάγκη τους ¨Ελληνες από το αντίστροφο. Το σχέδιο υποθαλάσσιου αγωγού προς Ελλάδα θα είχε μεγάλο στρατηγικό νόημα. Προς το παρόν, η μόνη πρόταση είναι της ισραηλινής Ντέλεκ για την κατασκευή σταθμού υγροποίησης αερίου στην Κύπρο. Το Ισραήλ δεν θέλει τέτοιο σταθμό, λόγω κινδύνου αν γίνει στόχος επίθεσης. Μια τέτοια συμφωνία όμως μεταφέρει τον κίνδυνο στην Κύπρο.

Αλλά η συμμαχία με το Ισραήλ τείνει τώρα να προσλάβει στην Κύπρο χαρακτήρα περίπου νέας “εθνικής ιδέας”, βασισμένης σε μεγάλες υπερβολές και αγνοούσας σοβαρούς κινδύνους. Οι ιδεολογικές καταβολές του Προέδρου συνιστούν κάποιο φρένο, ανεπαρκές όμως όπως φάνηκε με τη Γάζα. Η νέα ιδέα βασίζεται στην προσδοκία τεραστίων οικονομικών ωφελημάτων από τα κοιτάσματα και στο βαθύτατο κυπριακό “φοβικό σύνδρομο” και συνακόλουθο ‘έλλειμμα αυτοπεποίθησης’, από το οποίο ανακουφίζει η ιδέα “συμμαχίας” με το ισχυρό και δυτικότροπο Ισραήλ. Σε ορισμένους ακραίους εθνικιστικούς κύκλους, με πολύ περιορισμένη ευτυχώς απήχηση, δημιουργείται προσδοκία καταστροφής και διαμελισμού της Τουρκίας!

Μάταια, οι πιο σώφρονες προειδοποιούν ότι το άνοιγμα προς το Ισραήλ απαιτεί πολύ μεγάλη προσοχή και μαεστρία. Η τωρινή κατάσταση στη Μέση Ανατολή, η ηγεμονία του Ισραήλ επ¨ αυτής, αν όχι και η μακροημέρευσή του σε βάθος δεκαετιών, μόνο βέβαιες δεν θεωρούνται. Για τουρκο-περσική κυριαρχία στη Μέση Ανατολή (που ενίσχυσε σημαντικά η σταδιακή ελληνική αποστασιοποίηση, επί σειρά ετών), κάνει λόγο το αμερικανικό Foreign Policy. Το σύνολο των μουσουλμανικών λαών “πίνουν νερό” τώρα στα ονόματα των Ερντογάν, Νασράλα και Αχμαντινετζάντ, ενώ η ακροδεξιά πολιτική Νετανιάχου διχάζει βαθιά τον παγκόσμιο εβραϊσμό.

Κάθε προσέγγιση με το Ισραήλ, υπογραμμίζουν Κύπριοι διπλωμάτες, σε περίοδο κρίσης και όχι ανόδου της αμερικανικής ηγεμονίας, θέτει περίπλοκα ζητήματα ασφάλειας, κινδύνων για την ακόμα θετικότατη πολιτικο-πολιτιστική εικόνα του ελληνισμού στην Ανατολή, που είναι η κατά Nye “ήπια ισχύς” του και το “στρατηγικό βάθος” του. Μια συστράτευση όλου του Ισλάμ πίσω από την Τουρκία δεν είναι κάτι που ακριβώς θα μας ωφελήσει, υπογραμμίζουν οι σκεπτικιστές, που υπενθυμίζουν το προειδοποιητικό “σήμα” της συριακής αναγνώρισης της “Μακεδονίας”. Τυχόν ανατροπή της κυβέρνησης Νετανιάχου και άνοδος του Καντίμα, μπορεί να οδηγήσει σε νέα επαναπροσέγγιση με την ¨Αγκυρα.

Χρειάζεται μεγάλη επιδεξιότητα, προσοχή, συγκεκριμένη επιλογή τομέων συνεργασίας, υποστηρίζουν βετεράνοι Κύπριοι πολιτικοί. Ιδίως όταν μια χώρα, που στήριξε την πολιτική της σε αρχές και ηθική, συνεργάζεται με κράτος διεθνώς στιγματισμένο για πρακτικές κατοχής και απαρτχάιντ. Η στάση των Κυπρίων απέναντι στους Παλαιστινίους, παγκόσμια αναγνωρισμένο σύμβολο λαού-μάρτυρα, λίγο θα επηρεάσει την τύχη των τελευταίων, θα επηρεάσει όμως βαθύτατα και μόνιμα την εικόνα της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τους Κυπρίους.

Κόσμος του Επενδυτή, 15.1.2010
Konstantakopoulos.blogspot.c

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

Χρέος και Διαφθορά

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Να τιμωρηθεί επιτέλους κάποιος, ζητάει ο Κάρολος Παπούλιας. “Ούτε ένας ΅στη φυλακή;” διερωτάται από τις στήλες της Realnews ο Νίκος Χατζηνικολάου, που θέλει Παπανδρέου και Σαμαρά να στείλουν δύο-τρεις «πράσινους» και δύο- τρεις «μπλε» φυλακή και κατασχέσεις περιουσιών ανεξαρτήτως ποινικών παραγραφών. «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα», φώναζαν εξαγριωμένοι οι διαδηλωτές, μουτζώνοντας τη Βουλή τον Μάιο. Τρεις-τέσσερις φυλακή καλοκαίρι του 2010, υποσχέθηκε, λέγεται, ο Πρωθυπουργός στο ΔΝΤ. Τα ίδια έλεγε στις Βρυξέλλες ο Παπακωνσταντίνου. Αλλά ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί ή δεν θέλει να το πράξει.

Η Ελλάδα κατρακύλισε αρκετές θέσεις στην κατάταξη διαφθοράς χωρών
της Διεθνούς Διαφάνειας στη διάρκεια ενός έτους. Ο τρίτος εμπλεκόμενος στο μεγάλο σκάνδαλο υψηλά ιστάμενος υπάλληλος της Ziemens, αναχώρησε κανονικά για τη Γερμανία, χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς, αν και υπό «επιτήρηση». Οι εξεταστικές επιτροπές κατέληξαν φαρσοκωμωδία και απάτη.

Οι κ.κ. Παπούλιας και Χατζηνικολάου θα μείνουν μάλλον με την απορία. Αν Παπανδρέου και Σαμαράς δεν κάνουν τίποτα, υποθέτουμε δεν είναι γιατί δεν το σκέφτηκαν, αλλά γιατί οι εγκληματήσαντες και δωροδοκηθέντες δεν είναι δυο-τρεις, είναι «χίλιοι δεκατρείς». Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει το «μάρμαρο». ‘Εχουν τον τρόπο να απειλήσουν, να εκβιάσουν, να πάρουν κι άλλους μαζί τους. Αν οι πολιτικοί αρχίσουν να ξηλώνουν το πουλόβερ, κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς πουλόβερ, κόμματα, υπουργούς, βουλευτές. Αντί να αποδείξουν τη δυνατότητα αυτοκάθαρσης του πολιτικού συστήματος, θα αποκαλύψουν την έκταση της ηθικοπολιτικής του αποσύνθεσης. Λέγοντας «μαζί τα φάγαμε», ο κ. Πάγκαλος θέλει να αποτρέψει την επικίνδυνη αναζήτηση αυτών που «τα έφαγαν». Υπάρχει όμως και ένας επιπλέον λόγος που το πολιτικό σύστημα δεν θέλει κάθαρση: δεν μπορεί να αποκαλύψει τη διαφθορά χωρίς να θίξει σπουδαία συμφέροντα ξένων τραπεζών, εταιρειών, κυβερνήσεων και δανειστών μας. Η εσωτερική διαφθορά και η ξένη εξάρτηση των ελληνικών “ελίτ” είναι στενότατα συνδεδεμένες. ¨Οταν ετέθη, πριν από πολλά χρόνια, θέμα κατάσχεσης του Ινστιτούτου Γκαίτε για αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου, ένας Γερμανός διπλωμάτης δήλωσε στη Γκάρντιαν: Ας το κάνουν αυτό οι ‘Eλληνες και θα δούμε κι εμείς που πάνε τα ΚΠΣ.

Υπάρχει μια πτυχή της διαφθοράς που έχει αποσιωπηθεί, αν και, ή ακριβώς γιατί, έχει κεντρική σημασία για την Ελλάδα, όχι ηθικοπολιτική, αλλά οικονομική και αφορά άμεσα τη διαχείριση της θηλειάς του χρέους. Στις άλλες υπερχρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες και τις ΗΠΑ, η κρίση χρέους προέκυψε κυρίως γιατί τα κράτη ανέλαβαν να σώσουν ιδιωτικές τράπεζες, καλύπτοντας απώλειες που προέκυψαν από αγορές αμερικανικών τοξικών προϊόντων (αποτέλεσμα απάτης μεγάλων τραπεζών και οίκων αξιολόγησης με τα ενυπόθηκα στεγαστικά) και από τραπεζικά «κόλπα», που συχνά ήταν ξεγυρισμένες απάτες. Το ιδιωτικό χρέος έγινε δημόσιο, π.χ. στην Ιρλανδία, και μετά η ΕΕ, για να είναι σίγουρη ότι η ζημιά θα πληρωθεί από τους Ιρλανδούς φορολογούμενους και όχι βρετανικές και γερμανικές τράπεζες, υποχρέωσαν το Δουβλίνο να καταφύγει στον μηχανισμό «σωτηρίας». Τεράστιες πιέσεις ασκήθηκαν και στους Ισλανδούς, για να πληρώσουν τα χρέη των τραπεζιτών, το σχέδιο όμως ματαιώθηκε λόγω λαϊκών αντιδράσεων.

Να σημειώσουμε ότι το συσσωρευμένο σήμερα παγκόσμιο χρέος είναι αδύνατο να αποπληρωθεί κανονικά, εκτός αν σημειωθεί τρομακτικό παγκόσμιο αναπτυξιακό μπουμ που ουδείς προβλέπει. Μακροχρονίως μπορεί να οδηγήσει σε πολεμική ή οικολογική καταστροφή, ή σε «Σεισάχθεια». Το πρόβλημα θα είναι μαζί μας για πολλά χρόνια. Οι μεγάλες τράπεζες κέρδισαν τον πρώτο γύρο, σε Ελλάδα-Ιρλανδία, βρισκόμαστε όμως στην αρχή του παιχνιδιού. Ακόμα κι αν όντως εφαρμοσθούν τα προγράμματα «σωτηρίας», κάτι εξαιρετικά αβέβαιο, οδηγούν σε αύξηση χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, καθιστώντας δυσχερέστερη την αποπληρωμή! Είναι αναπόφευκτο στην πορεία να τεθεί θέμα νομιμότητας του χρέους. ‘Ηδη, προτού στεγνώσει το μελάνι του Μνημονίου της, η ιρλανδική κυβέρνηση προώθησε νομοσχέδιο που προβλέπει δυνατότητα διαγραφής του χρέους προς τις τράπεζες, προκαλώντας οργισμένη αντίδραση της ΕΚΤ.

Που πήγαν όμως τα λεφτά του ελληνικού χρέους; Για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις στους «κοπρίτες», απαντάει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Αντίθετα με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που θεωρεί «κοπρίτες» τους πολιτικούς του, ο κ. αντιπρόεδρος πιστεύει ότι «κοπρίτες» είναι οι ‘Ελληνες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι. Ειρήσθω εν παρόδω, και «με όλο το σεβασμό», που λέει κι ο Λαζόπουλος, η διατήρησή του σε αυτή τη θέση από τον κ. Παπανδρέου, μας υποχρεώνει να διερωτηθούμε αν η κτηνώδης αισθητική και το ύφος του αντιπροέδρου του, δεν αντανακλούν εντέλει την αλήθεια πίσω από τα χαμόγελα του Πρωθυπουργού. Αν κυττάξει όμως κανείς τους εθνικούς λογαριασμούς, θα διαπιστώσει επί πολλά έτη διαρκή μείωση μισθών και συντάξεων, αλλά και των απολαβών των δημοσίων υπαλλήλων ως ποσοστού του ΑΕΠ. Κι εδώ δηλαδή μας λέει πάλι ψέμματα η κυβέρνηση. Δεν πήγαν στους μισθούς τα λεφτά των δανείων. Που πήγαν τότε; Γνωρίζουμε π.χ. ότι χρησιμοποιήθηκαν για να καταστήσουν δυνατή την εκτεταμένη φοροδιαφυγή, πρωτοφανή σε όλη την Ευρώπη, της ελληνικής μεσαίας και ανώτερης τάξης. Αλλά αυτό είναι όμως μόνο μέρος της απάντησης.

Κατά καιρούς δημοσιεύτηκαν τρομακτικά νούμερα για το κόστος της διαφθοράς στην Ελλάδα (όπως και για το ύψος των καταθέσεων Ελλήνων στις ελβετικές τράπεζες). Κατά τον προεκλογικό αγώνα του 2004, η αντιπολιτευόμενη τότε ΝΔ υπολόγιζε το κόστος αυτό σε πάνω από 10% του ΑΕΠ, πρόσφατα αναφέρθηκε ένα ποσοστό 8%. Εμείς τουλάχιστο δεν γνωρίζουμε πως γίνονται και πόσο αξιόπιστοι είναι τέτοιοι υπολογισμοί. Προφανώς όμως είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό του ΑΕΠ που “τρώγεται”, κατά συνέπεια και των δανείων που κατευθύνθηκαν ή κατευθύνονται εκεί. (Μιλάμε πάντα για το άμεσο κόστος, όχι για το πολλαπλάσιο έμμεσο της διαφθοράς, την αποδιοργάνωση του εθνικού σχεδιασμού, που οδήγησε π.χ. την Ελλάδα να επισκευάζει διαρκώς δύο εθνικές οδούς που δεν τελειώνουν ποτέ, παραμένοντας η μόνη ευρωπαϊκή χώρα χωρίς τραίνα).

Μιια εταιρεία όμως σαν τη Ζiemens δεν είναι ο … Ερυθρός Σταυρός. Δεν «λαδώνει» έναν πολιτικό, έναν βουλευτή, ένα κόμμα, ένα δικαστή, έναν κρατικό αξιωματούχο ή ένα δημοσιογράφο, τους «πάντες» δηλαδή στην Ελλάδα, όπως είπε σε μια συνέντευξή του, εμφανώς σοκαρισμένος, ο πρόεδρος της αρμόδιας εξεταστικής κ. Βαλυράκης, ας πούμε με 100.000 ή 1.000.000 ευρώ, για λόγους συμπάθειας και φιλανθρωπίας. Αλλά γιατί, ως αποτέλεσμα του «λαδώματος», έχει πολλαπλάσια κέρδη εις βάρος του ελληνικού Δημόσιου. Να ένας, όχι μόνος, αλλά σημαντικός προορισμός των χρημάτων που «φάγαμε μαζί»: τα θησαυροφυλάκια μεγάλων γερμανικών και γαλλικών εταιρειών και αμερικανικών τραπεζών!

Επ’ αυτής της πτυχής αιδήμων σιωπή. Ουδείς δείχνει διάθεση να συνδέσει το υπέρογκο δημόσιο διεθνές χρέος της Ελλάδας με τις παράνομες δραστηριότητες ξένων κυβερνήσεων και εταιρειών, σε συνεργασία με ελληνικά πολιτικά κόμματα και ‘Ελληνες κρατικούς λειτουργούς, δικαστικούς, αξιωματούχους. Πολύ περισσότερο να ανοίξει ξανά τα λογιστικά βιβλία του ελληνικού κράτους ή να επανεξετάσει τις άπειρες συμβάσεις στις οποίες διοχετεύθηκαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια και ένα σημαντικό τμήμα των ελληνικών προϋπολογισμών. Κι αυτό παρόλο που είναι συχνή διεθνής πρακτική κράτη με τη θηλειά του χρέους στον λαιμό τους, όπως πρόσφατα ο Ισημερινός του Προέδρου Κορέα, να ξετινάζουν όλους τους λογαριασμούς, με σημαντικό όφελος για την εθνική οικονομία τους. (Τώρα βέβαια, θα μου πείτε, εδώ δεν είναι «τρίτος κόσμος» να κάνουμε τέτοια πράγματα. Οι πολιτικοί μας, όρα Παπακωνσταντίνου ή Αλογοσκούφη, είναι βέροι Ευρωπαίοι. Για να το αποδείξουν τρέχουν κάθε τόσο στον «δάσκαλο» να καρφώσουν τον συμμαθητή τους ότι δεν είναι. ‘Ωσπου βαρέθηκε ο «δάσκαλος» και σταύρωσε τη χώρα)

Αυτά είναι πασίγνωστα στο εξωτερικό, όπου γελάνε με τους εγχώριους φιλιππικούς κατά της διαφθοράς, που προσέλαβαν πέρυσι τη μορφή διεθνούς αυτομαστιγώματος και αυτοεξευτιλισμού. Δεν άντεξε άλλωστε και το είπε σχεδόν, σε στιγμή σπάνιας ειλικρίνειας ο πρόεδρος της ευρωζώνης Γιουνκέρ: όλοι ήξεραν τι γίνεται στην Ελλάδα, αλλά δεν μιλούσαν για να μη διαταράξουν τις γαλλογερμανικές εξαγωγές.

Οι ξένες κυβερνήσεις είναι σοβαρότερες από όσο ελπίζουν ποτέ να γίνουν οι ελληνικές. Φρόντισαν, συντάσσοντας το Μνημόνιο, να προφυλαχθούν από μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις, θέτοντας όρο που απαγορεύει τον συμψηφισμό της «βοήθειας» με ελληνικές ανταπαιτήσεις, δηλαδή απαιτήσεις από παράνομες και καταχρηστικές συμβάσεις και τις γερμανικές αποζημιώσεις, που επίσης δεν διανοούνται να ζητήσουν οι κυβερνώντες μας.

Η άρνηση του ελληνικού πολιτικού και ευρύτερου κρατικού συστήματος να αντιμετωπίσει ριζικά το φαινόμενο της διαφθοράς του (και να απαιτήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις), πέραν των άλλων σοβαρών συνεπειών για τη χώρα, αυξάνει ευθέως το προς πληρωμή χρέος, φέρνοντας εγγύτερα τη χρεωκοπία. Οι κυβερνήσεις των μεγάλων κρατών θα συνεχίσουν άλλωστε να αντιμετωπίζουν μόνο περιφρονητικά τους εκπροσώπους ενός πολιτικού συστήματος που ‘λάδωναν’. Ούτε η χώρα μπορεί να ασκήσει πολιτική, να διαπραγματευθεί, όταν ξένες κυβερνήσεις, υπηρεσίες ή εταιρείες διαθέτουν τις αποδείξεις δωροδοκίας των Ελλήνων πολιτικών ή αξιωματούχων. Η διεθνής εικόνα της Ελλάδας θα παραμείνει η εικόνα διεφθαρμένης και κακοδιοίκητης χώρας «κοπριτών», όπως τη θέλει ο Νο2 της κυβέρνησης Παπανδρέου. Η εγκληματική διαχείριση του προβλήματος αυτού, έρχεται έτσι να προστεθεί στην εξίσου εγκληματική μη διαπραγμάτευση των όρων αποπληρωμής του χρέους, που οδήγησε σε ένα μνημόνιο που είναι αδύνατο να εφαρμοσθεί, χωρίς να καταστραφεί η χώρα, και το οποίο μετατρέπει χρέος προς τράπεζες σε ενυπόθηκο χρέος προς κράτη και την ΕΚΤ, σφίγγοντας περισσότερο τη θηλειά στον λαιμό της χώρας.

Είναι ασφαλώς πολύ δύσκολη, σχεδόν αδύνατη η καταπολέμηση της διαφθοράς, όπως είναι πολύ δύσκολο να σταθεί η Ελλάδα όρθια απέναντι σε ισχυρότατες διεθνείς δυνάμεις. Αλλά η μόνη εναλλακτική που έχουμε, είναι να παρακολουθήσουμε μοιρολατρικά την καταστροφή του ελληνικού κράτους και του ελληνικού λαού.

ΥΓ. Χάρηκα πολύ με τις διαφημίσεις ευρωπαϊκών πολυτελών αυτοκινήτων στις τηλεοράσεις αυτές τις μέρες, που έκαναν μνεία των δύο έως επτάμισυ χιλιάδων ευρώ που χαρίζει στους υποψήφιους αγοραστές το Υπουργείο Οικονομικών με την απόσυρση. Επιτέλους, φτηνότερα αυτοκίνητα για τον λαό, βοήθεια στη χειμαζόμενη ευρωπαϊκή, ιδίως γερμανική βιομηχανία, νέα γενναία συμβολή στο πολεοδομικό και οικολογικό μεγαλείο της Αθήνας. Πιάσανε επιτέλους τόπο οι περικοπές στις υπερβολικές συντάξεις των 500 ευρώ, στα επιδόματα αναπήρων και πολυτέκων, στα τζάμπα εισιτήρια για τους τυφλούς. Μπράβο!

konstantakopoulos.blogspot.com

περιοδικό Επίκαιρα, 13 Ιαν. 2011

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ Ε.Ε. ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΟΙ ΗΠΑ

Η τελευταία έκθεση του Ιδρύματος Carnegie για τις σχέσεις Τουρκίας-ΕΕ:
Ζητείται πλήρης ΄συνεργασία σε θέματα αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής, λόγος στην στην ¨Αγκυρα για τη βαλκανική και μεσανατολική πολιτική και για τις επιχειρήσεις της ΕΕ και να βγουν από την ατζέντα του στρατηγικού διαλόγου Αιγαίο και Κύπρος.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τη θεσμοθέτηση τακτικών συναντήσεων κορυφής Τουρκίας και Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, ενός «στρατηγικού διαλόγου» Βρυξελλών και ‘Αγκυρας, από τον οποίο θα αποκλεισθούν προκαταβολικά θέματα όπως το κυπριακό και οι τουρκικές απειλές κατά της Ελλάδας, και τη σχεδόν πλήρη συμμετοχή της Τουρκίας στις δραστηριότητες άμυνας και ασφάλειας της ΕΕ προτείνει με έκθεσή του για τις ευρωτουρκικές σχέσεις το Carnegie Endowment, το σημαντικότερο ίσως think tank των Ηνωμένων Πολιτειών για θέματα εξωτερικής πολιτικής. Η έκθεση φέρει τον τίτλο «Ο δρόμος μπροστά για την Τουρκία και την ΕΕ. ‘Ενας στρατηγικός διάλογος για την Εξωτερική Πολιτική». Την έκθεση του αμερικανικού ιδρύματος υπογράφουν οι Heather Grabbe, επικεφαλής του ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Ανοιχτής Κοινωνίας (Σόρος) και Sinan Ulgen, πανεπιστημιακός από την Τουρκία

Η διαδικασία που προτείνει το αμερικανικό ινστιτούτο θα είναι συμπληρωματική και υποβοηθητική, όχι αντίθετη, με την εν εξελίξει ενταξιακή διαπραγμάτευση ΕΕ-Τουρκίας και θα χρησιμεύει ως ένα χρήσιμο by-pass της, για να προωθηθούν ιδίως θέματα στρατηγικής συνεργασίας σε περιφερειακές διαμάχες, εν αναμονή ξεμπλοκαρίσματος της τουρκικής ενταξιακής πορείας που έχει τώρα «κολλήσει» στην άρνηση της ‘Αγκυρας να ανοίξει τα λιμάνια και αεροδρόμιά της στα κυπριακά σκάφη και το βέτο που έχει θέσει η Κυπριακή Δημοκρατία, ήδη επί Προεδρίας Παπαδόπουλου, σε αριθμό κεφαλαίων.

Ταυτόχρονα, η έκθεση του Carnegie ζητά να επισπευσθεί τουλάχιστο το άνοιγμα του κεφαλαίου 23 για τα ζητήματα δικαστηρίων και θεμελιωδών δικαιωμάτων και το κεφάλαιο 15 για την ενέργεια. Για το άνοιγμα των δύο αυτών κεφαλαίων ασκούνται και αναμένονται να ασκηθούν ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις στον Πρόεδρο Χριστόφια.

Αν όλα αυτά γίνουν, τότε η Τουρκία θα απολαύσει από τώρα μεγάλο μέρος των δυνατοτήτων και δικαιωμάτων που έχουν τα μέλη της ΕΕ, καθιστάμενο όχι απλά μέλος, αλλά μέλος με βαρύνοντα λόγο στην εξωτερική-αμυντική και ενεργειακή πολιτική της Ευρώπης, χωρίς τις αντίστοιχες υποχρεώσεις. Θα απαλλαγεί επίσης από οποιαδήποτε υποχρέωση στα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό, με την Αθήνα και τη Λευκωσία να μην μπορούν να θέσουν κανένα από τα ζητήματα ασφαλείας που τους δημιουργεί ως προϋποθέσεις περαιτέρω προόδου. Θα καταστεί επίσης πολύ δυσχερέστερο απότι σήμερα, με το σύνολο των δεσμών που σταδιακά υφαίνουν Βρυξέλλες και ‘Αγκυρα να ειπωθεί από την ΕΕ το ‘Όχι στην τουρκική ένταξη, που επιθυμεί να πει μερίδα του ευρωπαϊκού πολιτικού προσωπικού και η πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών. Ακόμα όμως και αν δεν ενταχθεί τελικά η ‘Αγκυρα, θα έχει δημιουργηθεί ένα πλέγμα σχέσεων Τουρκίας-ΕΕ, που θα εμπλέκει επαρκώς τις δύο πλευρές αμοιβαία και προφανώς αποτελεί τη δεύτερη καλύτερη εναλλακτική για τις ΗΠΑ, που ελπίζεται να μη συναντήσει τα εμπόδια της καθεαυτό ένταξης.

Τέτοιο μοντέλο έχει εμφανισθεί επίσης με το Ισραήλ, στο οποίο, χωρίς καν να υπάρχει επισήμως, προοπτική ένταξης στην ΕΕ, έχουν αναγνωρισθεί, με σειρά συμφωνιών αρκετές από τις οποίες παρέμειναν μυστικές, ή πάντως δεν έτυχαν δημόσιας εξέτασης, πολλά από τα δικαιώματα συμμετοχής στις διαδικασίες της ΕΕ, που επιφυλάσσονται μόνο για τα μέλη.

Αξίζει να υπενθυμίσουμε, στο σημείο αυτό, ότι πρόταση για τη σύγκληση συνάντησης κορυφής Τουρκίας-ΕΕ, εκτός από το Carnegie, έχει διατυπώσει και ο ‘Ελληνας Υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας. Σε αντίθεση όμως με το πιο μακροχρόνιο και θεσμοποιημένο πλαίσιο των συναντήσεων κορυφής, όπως το σκιαγραφεί το αμερικανικό ίδρυμα, ο κ. Δρούτσας προτείνει μια συνάντηση με ρητό αντικείμενο τον αποσαφήνιση της ίδιας της ενταξιακής προοπτικής της ‘Αγκυρας και ενός νέου «οδικού χάρτη».

Δεν χρειαζόταν να έρθει η έκθεση, αλλά κι αυτή μας υπενθυμίζει με τον τρόπο της τη μεγάλη αντίφαση στην οποία, εκτιμούν υψηλόβαθμα στελέχη του Υπουργείου Εξωτερικών, έχουν εγκλωβιστεί Αθήνα και Λευκωσία. Υποστηρίζουν με φανατισμό την (αγγλοαμερικανικής προελεύσεως και μη δημοφιλή μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών) ιδέα της συμμετοχής της Τουρκίας στην ΕΕ, με μια σχεδόν μεταφυσική πεποίθηση ότι θα βελτιώσει τις σχέσεις με την ¨Αγκυρα. ¨Όπως αποδεικνύουν όμως, αν μη τι άλλο, οι διαρκείς διελεύσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από τα ελληνικά νησιά, οι ευεργετικές συνέπειες αυτής της πολιτικής, χάρι στην οποία κερδίζουμε την αντιπάθεια του Βερολίνου και του Παρισιού, παραμένουν αόρατες. Αθήνα και Λευκωσία, υποστηρίζουν τα ίδια στελέχη του Υπουργείου Εξωτερικών, πρέπει επιτέλους να αποφασίσουν: είναι η Τουρκία ή δεν είναι δύναμη στρατιωτικής κατοχής στην Κύπρο και απειλής στο Αιγαίο, ή είναι φίλη χώρα με την οποία μας χωρίζουν κάποιες μικροπαρεξηγήσεις και να ενεργήσουν ανάλογα. Πόσο μάλλον που το ζήτημα της συμμετοχής ή όχι της Τουρκίας στην ΕΕ και των σχέσεων της ¨Αγκυρας μαζί της θα έχει καθοριστική σημασία για τα δύο ελληνικά κράτη.

Carnegie, think tanks και «ΜΚΟ»

. Το Carnegie, όπως προαναφέραμε, είναι ένα από τα σημαντικότερα, ίσως το σημαντικότερο think tank των ΗΠΑ σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Από τα «σπλάχνα» του έχουν προκύψει μια σειρά διεθνών «μη κυβερνητικών» οργανώσεων (που χρηματοδοτούνται πάντως γενναία από κυβερνήσεις, όπως και από μεγάλες πολυεθνικές) και οι οποίες έχουν περισσότερες ελευθερίες από το Carnegie να διαμορφώνουν πλαίσια πολιτικής για τις επί τόπου ατλαντικές δυνάμεις του πλανήτη. Η πιο γνωστή από αυτές τις δήθεν ΜΚΟ, είναι η International Crisis Group, που σχεδιάστηκε από ανθρώπους του Carnegie με «μαμή» τον Τζωρτζ Σόρος και θεωρείται σήμερα κύριος άτυπος «σύμβουλος» του ΝΑΤΟ. Η ICG ήταν ο αρχιτέκτονας του πολέμου στο Κόσοβο με διακηρυγμένο σκοπό από την αρχή την απόσπαση της επαρχίας αυτής από τη Σερβία. Μετά το δημοψήφισμα του 2004 στην Κύπρο, η ICG εκπόνησε και δημοσίευσε ένα σχέδιο «άρσης του αδιεξόδου» στο κυπριακό, που περιελάμβανε την αντικατάσταση Παπαδόπουλου, την αποκήρυξη του ενιαίου αμυντικού δόγματος, την άρση του «αποκλεισμού» των κατεχομένων και την επαναφορά παραλλαγής του Σχεδίου Ανάν. Με τους ίδιους κύκλους συνδέεται επίσης μια άλλη φιλόδοξη ΜΚΟ, το European Council of Foreign Relations, που σε έκθεσή του, το 2007, χαρακτήριζε Ελλάδα και Κύπρο «Δούρειους ‘Ιππους» της της Ρωσίας στην ΕΕ!

Πρόκειται για ένα νεφέλωμα οργανώσεων, που, ξεκινώντας από την Ουάσιγκτων διακτινίζεται σε όλο τον πλανήτη, περίπου ως άτυπη «Διεθνής της Αυτοκρατορίας» - η ICG π.χ. διαθέτει παρατηρητήρια σε 60 χώρες. Στις ίδιες τις ΗΠΑ, αυτά τα think tank διασφαλίζουν τη στρατηγική συνέχεια της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που δεν είναι πάντα εύκολο να εξασφαλισθεί από ένα πολιτικό και κρατικό σύστημα που υπόκειται σε μορφές δημόσιου ελέγχου και εναλλαγής στην εξουσία. Εκτός ΗΠΑ, εξασφαλίζει (συχνά και με τη χρήση διαφόρων «ιθαγενών», δήθεν εθνικών ινστιτούτων εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής), τη συγκεκριμενοποίηση και εφαρμογή των τακτικών που θα εξυπηρετήσουν τις στρατηγικές επιδιώξεις. Οι δήθεν ΜΚΟ δεν έχουν τις δεσμεύσεις και «ανελαστικότητες» και δεν υπόκεινται στους ελέγχους των δημόσιων φορέων. Ο πολλαπλασιασμός ατύπων οργανισμών χάραξης
και εφαρμογής πολιτικής εντάσσεται στη γενικότερη τάση ιδιωτικοποίησης του κράτους, περιλαμβανομένης της εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, που αποτελεί, εδώ και 40 χρόνια, το «μεγάλο όραμα» της επελαύνουσας στον πλανήτη «νεοφιλελεύθερης (αντ)επανάστασης».

Πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι αυτό το νεφέλωμα ανθρώπων, δικτύων και οργανώσεων, που συνιστά το ευρωτλαντικό λόμπυ έχει ως κύρια επιδίωξη την «ενότητα της Ατλαντικής Συμμαχίας», όπως αποκαλεί ευσχήμως την αποτροπή και της παραμικρής ευρωπαϊκής φιλοδοξίας αυτονόμησης από ΝΑΤΟ και ΗΠΑ. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν στη δημιουργία της ICG, στήριξαν την απόρριψη από τους Μουσουλμάνους της Βοσνίας σχεδίου καντονοποίησης που είχε καταρτίσει η ΕΕ, προκειμένου να μην λύσουν οι Ευρωπαίοι το βοσνιακό, αλλά να ανοίξει ο δρόμος για τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και την υπό αμερικανική διεύθυνση διάσκεψη του Ντέιτον.

Νέα ευρωτουρκική δομή

Ανεξαρτήτως προόδου στα τουρκοενταξιακά, Τουρκία και ΕΕ πρέπει, κατά την έκθεση, να εντατικοποιήσουν και συστηματοποιήσουν τη συνεργασία τους σε τομείς-κλειδιά, και, πρώτα από όλα, στην εξωτερική και την πολιτική ασφάλειας. Μια καλή βάση γι¨αυτό είναι ο διάλογος και η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ της Λαίδης ¨Αστον και του Αχμέτ Νταβούτογλου, γύρω από τα θέματα Μέσης Ανατολής, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Καυκάσου και Βαλκανίων. Ο διάλογος αυτός πρέπει να διευρυνθεί με τη συμμετοχή των ΥΠΕΞ της ΕΕ και ανώτερων διπλωματών. Κατ¨ ουσίαν, ο διάλογος αυτός θα υποκαταστήσει τη διαπραγμάτευση επί των κεφαλαίων 30 και 31 (εξωτερικά και αμυντικά), που προσκρούει στα ελληνοτουρκικά και το κυπριακό

Η έκθεση προειδοποιεί ρητά εναντίον τυχόν υιοθέτησης τριμερούς φόρμουλας ΕΕ-Ρωσία-Τουρκία. Είναι σαφές ότι, ακόμα και αν χρειάζεται να το πουν περιφραστικά και επικαλούμενοι ότι πρόσχημα μπορούν να βρουν, για τους συντάκτες η μεν Τουρκία είναι πολύτιμος δυτικός σύμμαχος, η δε Ρωσία δυνητικός αντίπαλος. Στη γλώσσα της ίδιας της έκθεσης: “Η Τουρκία είναι περισσότερο από ΅στρατηγικός εταίρος΅, το καθεστώς δηλαδή που η ΕΕ έχει αποδώσει στη Ρωσία”

Η έκθεση τονίζει ότι η στενή οικονομική και διπλωματική συνεργασία στη Μέση Ανατολή θα ωφελήσει τόσο τους Ευρωπαίους, όσο και τους Τούρκους. Παράλληλα, ένας δομημένος διάλογος για την εξωτερική πολιτική θα συμβάλει στην απορρόφηση των απογοητεύσεων της ενταξιακής διαδικασίας. Η ¨Αγκυρα, υπογραμμίζει η έκθεση, θα κερδίσει έναν ρόλο στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα για τις περιοχές που είναι γειτονικές προς την Τουρκία. ¨Ενας ισχυρός διάλογος Τουρκίας-ΕΕ θα συμβάλει στη μείωση του φόβου ότι η ¨Αγκυρα απομακρύνεται από τη Δύση.

Ο δομημένος διάλογος θα πρέπει να πάρει τη μορφή:

- ετήσιας συνάντηση κορυφής για στρατηγικά θέματα, που θα οργανώσει ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, με συμμετοχή του Προέδρου και του Πρωθυπουργού της Τουρκίας

- θεσμοθετημένου διάαλόγου των 27 ΥΠΕΞ με τον Τούρκο για μισή ή μία μέρα, δύο φορές τον χρόνο και μάλιστα προτού συναντηθούν μεταξύ τους οι 27, στις λεγόμενες συναντήσεις Gymnich. Εφιστάται η προσοχή της Λαίδης ¨Αστον να επιβάλλει σιδηρά πειθαρχία και να μην επιτρέπει να εισπηδούν στην συζήτηση διμερή θέματα (λέγε με Ελλάδα ή Κύπρο)

- συναντήσεων εργασίας, που θα εμπλέκουν τους 27 πολιτικούς διευθυντές των Υπουργείων Εξωτερικών. Είναι χρήσιμη η τουρκική πρόταση τακτικού διαλόγου με την Πολιτική και Επιτροπή Ασφάλειας, πόσο μάλλον που η Επιτροπή αυτή θα ασχολείται συστηματικά με ζητήματα περιοχών όπου η Τουρκία επιδιώκει μεγαλύτερη ανάμειξη, όπως τα Βαλκάνια. Η “διαχείριση κρίσεων και επέμβαση” στα Βαλκάνια, είναι ένας από τους “τομείς-κλειδια΄του στρατηγικού διαλόγου” κατά το έγγραφο.

Συνεργασία στην ¨Αμυνα και Ασφάλεια

Η έκθεση διεκτραγωδεί δια μακρών τις δυσκολίες που έχουν προκαλέσει σε αυτό τον τομέα τα αμοιβαία βέτο Τουρκίας και Κύπρου και εισηγείται:

- Ανάμειξη της ¨Αγκυρας στον σχεδιασμό, εφαρμογή και παροχή δυνάμεων για επιχειρήσεις υπό την ΕΕ

- Πλήρη και εντατική συμμετοχή της Τουρκίας στις διαβουλεύσεις της CDSP, ιδίως στο επίπεδο του Πολιτικού και Συμβουλίου Ασφάλειας και της Στρατιωτικής Επιτροπής

- Διαβούλευση με την Τουρκία όταν η ΕΕ αντιμετωπίζει δράση κοντά στην Τουρκία ή σε περιοχές στρατηγικής σημασίας για αυτή

- Κατάργηση διάκρισης στρατιωτικών και πολιτικών επιχειρήσεων και αυξημένες διμερείς επαφές για διαχείριση κρίσεων

- Τουρκική παρουσία στο αρχηγείο επιχειρήσεων της ΕΕ, εφόσον η Τουρκία συμβάλει

- Τουρκική συμμετοχή στο έργο της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Υπηρεσίας

- Συμφωνία Ασφάλειας Τουρκίας και ΕΕ για το μοίρασμα πληροφοριών και την ασφάλεια επικοινωνιών

- Δημιουργία Επιτροπής Συμβαλλόντων στις επιχειρήσεις στο επιχειρησιακό πεδίο που θα αποφασίζει για την καθημερινή διαχείριση και τον στρατηγικό προσανατολισμό της επιχείρησης κλπ.

Αν διερωτάσθε κατά πόσον η Λαίδη ¨Αστον θα έχει το δικαίωμα να φτερνίζεται χωρίς να εγκρίνει την ενέργεια αυτή ο Πρωθυπουργός Ερντογάν, ο Πρόεδρος; Γκιουλ και το Γενικό Επιτελείο, σας απαντούμε ευθέως ότι δεν το γνωρίζουμε, γιατί η έκθεση δεν το διευκρινίζει.


Και η ενταξιακή πορεία;

Η έκθεση του Carnegie δεν παραλείπει να αναφέρει τα εμπόδια που έχουν προκληθεί στην τουρκική ενταξιακή διαδικασία εξαιτίας ιδίως του άλυτου κυπριακού και της άρνησης της ¨Αγκυρας να εφαρμόσει το τελωνειακό πρωτόκολλο. Βεβαίως, ουδεμία αναφορά γίνεται στις τουρκικές ευθύνες ή στην εξωφρενική κατάσταση μιας υποψήφιας χώρας μέλους που κατέχει στρατιωτικά έδαφος ενός κράτους της ΕΕ το οποίο μάλιστα δεν αναγνωρίζει. Στην πραγματικότητα, το παράδοξο δεν είναι που δεν ανοίγουν τα μισά κεφάλαια της διαπραγμάτευσης, παράδοξο είναι ότι άρχισαν υπό αυτές τις συνθήκες οι διαπραγματεύσεις, Παράδοξο αρκούντως εξευτελιστικό για την ΕΕ, όπως και για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Ανεξαρτήτως καθυστερήσεων πάντως, η έκθεση ξεκαθαρίζει ότι, παρά τα κυπριακά εμπόδια, τις διενέξεις με το Ισραήλ, τα γαλλογερμανικά εμπόδια, η ένταξη της ‘Αγκυρας παραμένει κεντρική επιδίωξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο χρόνος λειτουργεί υπέρ της ένταξης, υποστηρίζει η έκθεση, που υποστηρίζει ότι μπορούν να συμβούν διάφορα, όπως μια λύση του κυπριακού (δεν κάνει όμως καμία μνεία του πως ελπίζει ότι θα επέλθει) ή μια αλλαγή Προέδρου στο Παρίσι το 2012.

Η πιθανότητα να ενταχθεί η Τουρκία στην ΕΕ μοιάζει πολύ απομακρυσμένη σήμερα. Δεν πρέπει όμως κανείς να υποτιμά αφενός τον θεσμικό αυτοματισμό της ΕΕ, αφετέρου τις δυσκολίες που έχει οποιοδήποτε μέλος της ΕΕ να πει ένα ξεκάθαρο όχι. ¨Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Επίτροπος Μπολκενστάιν, φεύγοντας θυμωμένος από τη συνεδρίαση της Κομισιόν που αποφάσισε την ανακήρυξη της Τουρκίας, σε υποψήφια για την ΕΕ, “η Ευρώπη έχει χάσει την ικανότητα να λέει όχι”

Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι τόσο ο Ομπάμα, όσο και ο Υπουργός ‘Αμυνας Γκέιτς, απαντώντας το 2010 στα αντιτουρκικά σχόλια με αφορμή τη στροφή προς το Ιράν και τη σύγκρουση στη Γάζα, κατηγόρησαν τους Ευρωπαίους ότι ευθύνονται για την ανατολική στροφή της ‘Αγκυρας, κωλυσιεργώντας να υποδεχθούν την Τουρκία στην αγκαλιά τους.

Παρά την ανησυχία της Ουάσιγκτων και του Ισραήλ για τις αναπτυσσόμενες σχέσεις της ‘Αγκυρας με την Τεχεράνη, τη Μόσχα, τη Χαμάς και τη Χεζμπολά, οι ΗΠΑ δεν μπορούν εύκολα να πουν «χάσαμε την Τουρκία» και να ενεργήσουν ανάλογα, χωρίς τον κίνδυνο να βρεθούν απομονωμένες, κατά τρόπο που δεν βρέθηκαν ποτέ, σε όλο τον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Θα ήταν άλλωστε επιπόλαιο να συμπεράνουν από τώρα «ότι έχασαν την Τουρκία». Πολλοί παρατηρητές πιστεύουν μάλιστα ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, ο Ερντογάν είπε στο Ισραήλ αυτά που ήθελε να πει ο Ομπάμα αλλά δεν μπορούσε. Το ισραηλινό λόμπυ παραμένει πάντα ισχυρότατη συνιστώσα του αυτοκρατορικού πυρήνα εξουσίας, η πολιτική όμως ενός Ισραήλ που, διπλωματικά απομονωμένο περισσότερο από ποτέ άλλοτε στην ιστορία του, κυβερνώμενο ουσιαστικά από την άκρα δεξιά, ονειρευόμενο διαρκώς νέους πολέμους, έχει δημιουργήσει τεράστια υπόκωφη αντιπάθεια, αλλά και σοβαρές διαμάχες στο εσωτερικό του ισχυρότατου εβραϊσμού της διασποράς. (Φαινόμενα που πρέπει επίσης να πάρουν υπόψιν τους διάφοροι φιλόδοξοι, αλλά απλοϊκοί «σχεδιαστές» πολιτικής στη Λευκωσία, υπογραμμίζουν πεπειραμένοι διπλωμάτες.)

Η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θεωρείται πάντα από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία ο αποτελεσματικότερος τρόπος να “δεθεί” η ¨Αγκυρα στις δυτικές πολιτικές δομές, να δοθεί η χαριστική βολή σε κάθε λανθάνουσα ευρωπαϊκή φιλοδοξία αληθινής πολιτικής ένωσης και χειραφέτησης από την Ουάσιγκτων. Συνολικά, η διεύρυνση της ΕΕ έχει μέχρι τώρα αποβεί το κεντρικό εργαλείο των ΗΠΑ για τη γεωπολιτική εξάρτηση της Ευρώπης από το ΝΑΤΟ και των νεοφιλελεύθερων, που επιδιώκουν, με τη συμπερίληψη όλο και ευρύτερων χωρών χαμηλού εργατικού κόστους, αντί να κάνουν τη Βουλγαρία Ελλάδα και την Ελλάδα Γαλλία, να πετύχουν το αντίστροφο, να διαλύσουν το κοινωνικό κράτος και τον πολιτισμό της Ευρώπης, όπερ και καταφέρνουν μέχρι τώρα, με τίμημα τη μεγαλύτερη κρίση της ΕΕ από την ίδρυσή της.

Τώρα γιατί στην Ελλάδα, πολλές βιομηχανίες της οποίας μετανάστευσαν στη Βουλγαρία μετά την ένταξη της τελευταίας, δεν έγινε ποτέ καμία σοβαρή συζήτηση για τη σκοπιμότητα της διεύρυνσης, ανάγεται μάλλον στην γνωστή ελληνική παθολογία. Ο κ. Δρούτσας πάντως, εκτός από τη συνάντηση
Κορυφής Τουρκίας-ΕΕ, προτείνει και συνάντηση κορυφής για τα δυτικά Βαλκάνια, το 2014, επί ελληνικής προεδρίας, τη “Θεσσαλονίκη ΙΙ”. Οι προτάσεις αυτές του επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας έχουν εντυπωσιάσει τους πάντες, ιδίως στην Ευρώπη όπου, αντιμέτωποι με τη σοβαρότατη κρίση της υπάρχουσας ΕΕ, το μόνο για το οποίο δεν θέλουν να ακούνε, είναι για την ένταξη νέων μελών!

Κόσμος του Επενδυτή, 8 Ιανουαρίου 2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011

ΦΟΒΟΥ ΤΗΝ ΜΕΡΚΕΛ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΥΣΑ...

Κρίσιμη επίσκεψη πραγματοποιεί αύριο η Μέρκελ στην Λευκωσία, την πρώτη Γερμανού Καγκελλαρίου στον μισό αιώνα ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Μέρκελ θα παραμείνει μερικές ώρες στο νησί και δεν θα μεταβεί στο κατεχόμενο μέρος του.

Η επίσκεψη αντανακλά την επιθυμία της Γερμανίας να παίξει πολύ ενεργότερο απότι στον παρελθόν σε θέση ηγέτη της Ευρώπης, περιλαμβανομένων και περιοχών όπως η Αν. Μεσόγειος, που εθεωρούντο προνομιακός χώρος επιρροής ΗΠΑ, Βρετανίας και Ισραήλ. Αντανακλά επίσης, μαζί με την πολύ ασυνήθιστη “επιδημία” επισκέψεων στο νησί (Πάπας, ¨Ασαντ, Μεντβέντεφ και επίκειται Σαρκοζί) τη σημασία που προσλαμβάνει η Κύπρος, λόγω τόσο του αδιεξόδου στις ευρωτουρκικές ενταξιακές συνομιλίες, όσο, ίσως, και των υδρογονανθράκων που φαίνεται να εντοπίσθηκαν στην κυπριακή και ισραηλινή ΑΟΖ. Η επίσκεψη γίνεται επίσης ενώ πυκνώνουν οι ενδείξεις για ενδεχόμενο νέο πόλεμο του Ισραήλ σε Λίβανο και Γάζα.

Οι ενδείξεις για τις προθέσεις του Βερολίνου είναι αντιφατικές. Η Γερμανία τελεί υπό την πίεση Ερντογάν που ζητά από τη Μέρκελ να κάνει κάτι ώστε να “μπορέσει” να ανοίξει τα λιμάνια και να ξεμπλοκάρουν οι συνομιλίες για το κυπριακό, δηλαδή να άρει τον “αποκλεισμό” των κατεχομένων. Tεράστιες πιέσεις ασκούνται στον Χριστόφια να ανοίξει το κεφάλαιο “ενέργεια” των ενταξιακών της Τουρκίας, στο οποίο έθεσε βέτο ο Παπαδόπουλος.

Παραμονές της επίσκεψης, ο Γερμανός Πρέσβης στη Λευκωσία επιβεβαίωσε την αρχή της κοινοτικής αλληλεγγύης έναντι όλων των μελών της ΕΕ. Ταυτόχρονα όμως ο Πρόεδρος της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερμανικής Βουλής, που ανήκει στην αντίπαλη της Μέρκελ σε ότι αφορά την Τουρκία, μερίδα του κυβερνώντος κόμματος, ζήτησε την εφαρμογή μοντέλου Ταϊβάν στην Κύπρο και πρόσθεσε ότι το άλυτο κυπριακό δημιουργεί προβλήματα στη σχέση ΕΕ-ΝΑΤΟ.

Γαλλία, Γερμανία και άλλοι απευθύνθηκαν επανειλημμένως, μετά το 2004 στη Λευκωσία (και Αθήνα) επιχειρώντας να χρησιμοποιήσουν το κυπριακό για να αλλάξουν σε όχι το ναι που είπαν στην τουρκική ένταξη. “Θα κάνουμε ότι μας πουν οι Κύπριοι”. Γι¨αυτή τη δήλωση κατηγορούν οι Τούρκοι σχολιαστές τον στρατηγικό εγκέφαλο της CDU ‘Eλμαρ Μπροκ. Οι Κύπριοι (και η Αθήνα) δεν θέλησαν τη μπάλα που τους έστειλαν Βερολίνο και Παρίσι. Ο κίνδυνος είναι τώρα Γαλλογερμανοί, αν πουν εκείνοι το όχι, να θελήσουν χρυσώσουν εις βάρος Κύπρου-Ελλάδας το τουρκικό χάπι. Η επίσκεψη Μέρκελ θα είναι αποφασιστική για το που το πάνε οι Γερμανοί, αλλά και τι σκέφτεται ο Χριστόφιας.
konstantakopoulos.blogspot.com

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

To κυπριακό ως πρόβλημα αυτοδιάθεσης

To κυπριακό ως πρόβλημα αυτοδιάθεσης

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τι είναι το κυπριακό; Εθνοτική σύγκρουση; Σύγκρουση Ελλάδας και Τουρκίας, εκδήλωση ελληνικού ή τουρκικού ιμπεριαλισμού; Πρόβλημα εισβολής ή διάθεσης των Ελληνοκυπρίων να επικρατήσουν επί των Τουρκοκυπρίων; Σύγκρουση εθνικισμών; Γιατί ένα ζήτημα που “δεν πουλάει”, “κούρασε”, που τόσο πολλοί
θάθελαν να αφήσουν πίσω τους, επανέρχεται εκεί που κανείς δεν το περιμένει, παίζοντας καταλυτικό ρόλο στην πολιτική ζωή και τη διεθνή θέση της Ελλάδας, “κυρίαρχη λεπτομέρεια” της Αν. Μεσογείου, όπως το ονόμασε ο συντάκτης ενός εγγράφου στα Wikileaks”;

Η Mεγάλη (σκόπιμη) Σύγχυση

Οι περισσότεροι ασχολούμενοι με το κυπριακό δίνουν απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, όχι στη βάση επιχειρημάτων ή ανάλυσης, αλλά με τσιτάτα και κλισέ, που μας μαθαίνουν περισσότερα για τις προθέσεις τους, παρά για την ουσία του ζητήματος και τους τρόπους αντιμετώπισης. Οι περισσότεροι συσκοτίζουν συστηματικά τις ρίζες του προβλήματος, γιατί δεν θέλουν να τις αντιμετωπίσουν, και αρκετοί συχνά σπέρνουν σύγχυση με σκοπό να περάσουν πολιτικές που θα ήταν, υπό άλλες συνθήκες, αδιανόητες. Το κάνουν για τα αίτια του κυπριακού, το κάνουν και για τις προτεινόμενες λύσεις του.
Μάταια ο γράφων επιχειρούσε, στις συνεντεύξεις που πήρε από τους προεδρικούς υποψηφίους το 2008, να αποσπάσει αίφνης μια έστω ελάχιστα σαφή απάντηση στο ερώτημα ποιός και με ποιά μέσα θα ασκεί την εξουσία, στα πλαίσια της λύσης που έκαστος επεδίωκε, παρόλο που αυτό το ερώτημα είναι το πρώτο που απαντά ένα σύνταγμα. ¨Οσο για τη διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία, που λένε ότι επιδιώκουν σχεδόν οι πάντες, ουδείς, πλην Κόφι Ανάν, στο διαβόητο σχέδιό του, δεν την περιέγραψε ποτέ με στοιχειώδη σαφήνεια. Μια μέρα το ΡΙΚ ρώτησε τους τηλεθεατές αν ξέρουν τι σημαίνει αυτή, η πάγια, κύρια επιδίωξη του κυπριακού κράτους. Το 80% απήντησε αρνητικά!

Η υστερόβουλα καλλιεργημένη επί δεκαετίες, σε Ελλάδα και Κύπρο, σύγχυση για την ουσία του θέματος, η αναφορά στο κυπριακό κυρίως μέσω μπερδεμένων και ακατάληπτων νομικών όρων, η γενικευμένη προσφυγή στις, τόσο οικείες στην πολιτική κουλτούρα του νησιού, αλλά και της Ελλάδας, μεθόδους των υπαινιγμών και της απάτης, συνιστά τεράστιο εμπόδιο στην αποτελεσματική διεκδίκηση των θεμελιωδών δικαίων του κυπριακού λαού και πηγή μεγάλου κινδύνου για τον ελληνικό λαό.

Αν δεν υπήρχε τέτοια σύγχυση, θα ήταν αδιανόητη η εμφάνιση του τερατώδους σχεδίου Ανάν, ίσως του χειρότερου συντάγματος στην παγκόσμια ιστορία, που κατέλυε κάθε μορφή δημοκρατικού, ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, υπάγοντας άμεσα τους Κυπρίους στην εξουσία Λονδίνου και Ουάσιγκτων. Ούτε θα αφηνόταν χωρίς πολιτική υπεράσπιση διεθνώς, το λαϊκό όχι στο δημοψήφισμα του 2004. (1)

Η ενοχλητική σκιά της Αυτοκρατορίας

Ο απλός και ανύποπτος παρατηρητής θα διαπιστώσει εύκολα ότι το κυπριακό είναι λίγο από όλα όσα αναφέραμε στην πρώτη παράγραφο. Εμφανίζεται σήμερα, κυρίως, ως παγωμένη σύγκρουση Κύπρου-Ελλάδας με την Τουρκία και το δημιούργημά της, την ΤΔΒΚ. Τα φαινόμενα όμως απατούν. Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε τη σημασία και αυτονομία της ελληνοτουρκικής διαμάχης, στις διάφορες μορφές που πήρε, δεν είναι αυτή η πρωτογενής σύγκρουση. Αν και σημαντική, είναι δευτερογενής.

Η πρωτογενής αιτία δημιουργίας του κυπριακού, αλλά και ο παράγων που σήμερα το επικαθορίζει αποφασιστικά είναι άλλος: η επιθυμία της βρετανικής Αυτοκρατορίας στο παρελθόν, μιας άλλης σήμερα (HΠΑ, Ισραήλ, Βρετανία, διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και διεθνή media) (2) να ελέγξουν το άφθαστης στρατηγικής και πλέον, και οικονομικής, λόγω των υδρογονανθράκων, σημασίας νησί, αρνούμενοι στους κατοίκους του το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Και ο μόνος λόγος που πολιτικές δυνάμεις Ελλάδας-Κύπρου δεν το αναγνωρίζουν, είναι γιατί είναι οι ίδιες εξαρτημένες.

Στις πολύ δημοκρατικές διεθνείς συνθήκες που προέκυψαν από τη σοβιετική νίκη το 1945, τον θρίαμβο του Μάο, την εθνική αφύπνιση και εξέγερση των αποικιών, τη βρετανική παρακμή, το Λονδίνο δεν είχε, στη δεκαετία του 1950, τα πολιτικο-στρατιωτικά μέσα να καταστείλει την αντιαποικιακή Επανάσταση της ΕΟΚΑ, υλοποιώντας την επιδίωξη που έθεσε επισήμως, στη Βουλή των Κοινοτήτων, ο Υπουργός Αποικιών: να μην αναγνωρισθεί ποτέ στους Κυπρίους δικαίωμα αυτοδιάθεσης.

Ο Υπουργός είχε σοβαρότατους λόγους. Το νησί είχε και έχει τεράστια στρατηγική αξία. Απέναντι από Σουέζ, Ισραήλ, Λίβανο, Τζεϊχάν, συνέχεια Κρήτης και Καστελόριζου, ελέγχει την Αν. Μεσόγειο. Είναι το φυσικό ορμητήριο για τις δυτικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή και στρατηγική εφεδρεία του Ισραήλ. Είναι πολύτιμο κέντρο επικοινωνιών-παρακολουθήσεων της ευρείας Μέσης Ανατολής. Διαθέτει μεγάλους ενεργειακούς πόρους. ¨Εχει όμως και ένα σοβαρό μειονέκτημα: κατοικείται κατά 82% από ¨Ελληνες!

Στη δεκαετία του 1950, για να αντιμετωπίσει την ΕΟΚΑ και να κρατήσει υπό έλεγχο το νησί, το Λονδίνο έβαλε στην εξίσωση δύο παράγοντες: Τουρκία-Τουρκοκύπριους αφενός, τους νικητές του ελληνικού εμφυλίου αφετέρου, δηλαδή το απολύτως εξαρτημένο από Αγγλία-ΗΠΑ ελληνικό πολιτικό προσωπικό. ¨Εχουμε δύο πνεύμονες, Αγγλία και Αμερική, είπε ο Γεώργιος Παπανδρέου, όταν ο Δήμαρχος Λευκωσίας του ενεχείρισε τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος υπέρ της Ενωσης που οργάνωσε η κυπριακή εκκλησία, και κινδυνεύουμε από ασφυξία αν τους χάσουμε.

Χρειάστηκε να περάσουν δεκαπέντε χρόνια, για να δει, αυτός ο κατεξοχήν άνθρωπος των ‘Αγγλων στην Ελλάδα και οργανωτής για λογαριασμό τους, από το 1943, του εμφύλιου, τους Αμερικανούς να τον ανατρέπουν μέσω Ανακτόρων και Μητσοτάκη, για να αντιληφθεί στο πετσί του ότι οι “πνεύμονες” χρησίμευαν μάλλον να πνίγουν την Ελλάδα, παρά να της επιτρέπουν να αναπνέει.

Oι ‘Ελληνες πολιτικοί κλήθηκαν να προτιμήσουν τα στρατηγικά συμφέροντα της Αυτοκρατορίας από τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, που συνέπιπταν με τη δημοκρατική αρχή της αυτοδιάθεσης. Αυτός ήταν ο λόγος που οι ΗΠΑ στήριξαν την ανάδειξη Καραμανλή, την αποστασία και τα πραξικοπήματα του 1967 και του 1973. Δυστυχώς, δυστυχέστατα, αυτός μας φαίνεται επίσης ο μόνος λόγος για τον οποίο ΗΠΑ- Βρετανία “λύσσαξαν” (από κοινού με τους κ.κ. Μητσοτάκη, Μπακογιάννη, Παπανδρέου), να ανατραπεί το 2008 ο Παπαδόπουλος, έστω και αν αυτό σήμαινε να ανεχθούν, κατά τρόπο εξαιρετικά παράδοξο, την άνοδο ενός, κατά δήλωσή του, αριστερού και κομμουνιστικού κόμματος όπως το ΑΚΕΛ, στην εξουσία μιας στρατηγικής χώρας-μέλους της ΕΕ! Αν κάποιος διαθέτει μια καλύτερη ερμηνεία αυτής της παραδοξότητας, καλοδεχούμενη.

Το Λονδίνο πίσω από τη διένεξη

Το 1831, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι της Κύπρου ενώθηκαν στην εξέγερση εναντίον της καταπιεστικής εξουσίας του σουλτάνου, με την υποστήριξη, φαίνεται, του προξένου της Γαλλίας, μιας χώρας αποικιακής μεν, αλλά σχετικά δημοκρατικότερης από τη Βρετανία. Η τελευταία έθεσε υπό την εξουσία της το νησί τον Ιούλιο του 1878 και, ήδη τον Σεπτέμβριο, δημιούργησε συμβούλιο διακυβέρνησης, η δομή του οποίου μοιάζει απελπιστικά με τη δομή εξουσίας του … σχεδίου Ανάν, 130 χρόνια αργότερα. Υπερεκπροσωπείται η μουσουλμανική μειοψηφία, υποεκπροσωπείται η πλειοψηφία, ώστε οι Βρετανοί, μέλη του συμβουλίου, μπορούν να πλειοψηφούν αθροιζόμενοι με τη μειοψηφία. Η μειοψηφία απέκτησε ισχυρό κίνητρο συνεργασίας με τον αποικιοκράτη, η πλειοψηφία ισχυρό λόγο δυσφορίας με τη μειοψηφία.

Από το 1878 μέχρι σήμερα, κύριος άξονας της βρετανικής πολιτικής στην Κύπρο παραμένει η χρήση των δικαιωμάτων της μειοψηφίας για να ακυρωθούν βασικά δικαιώματα της πλειοψηφίας. Φυσικά τα δικαιώματα της μειοψηφίας οφείλουν να γίνονται σεβαστά, μέχρι του σημείου εκείνου όμως που δεν ανατρέπουν και καταστρατηγούν τα δικαιώματα της πλειοψηφίας. Η γηραιά Αλβιών δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τους Τουρκοκυπρίους. Ενδιαφέρθηκε να τους χρησιμοποιήσει, για να αφαιρέσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, το θεμέλιο της απαίτησης του κυπριακού λαού να κάνει ο ίδιος κουμάντο στο νησί του και, άρα, να μην κάνει η Βρετανία.

Το μοντέλο του 1878, πολιτική και ενίοτε θεσμική ενσάρκωση της αρχής “διαίρει και βασίλευε”, επανεμφανίζεται ως βρετανική απάντηση στο αίτημα αυτοδιάθεσης των Κυπρίων, που παίρνει, απολύτως φυσιολογικά, τη μορφή του αιτήματος για ένωση με την Ελλάδα, στη δεκαετία του 1950. Η Βρετανία εισηγείται στην Τουρκία να εκδηλώσει ενδιαφέρον για την Κύπρο, ενώ είχε αποποιηθεί οποιωνδήποτε διεκδικήσεων με τη συνθήκη της Λωζάννης. Σε βρετανούς διπλωμάτες αποδίδεται η έμπνευση της βομβιστικής απόπειρας στο σπίτι του Κεμάλ, στη Θεσσαλονίκη, και του πογκρόμ των Ελλήνων της Πόλης που ακολούθησε. Το 1958, οι βρετανικές υπηρεσίες προκαλούν την πρώτη σφαγή Ελληνοκυπρίων από Τουρκοκύπριους. Εντείνουν τη δυσφορία μεταξύ των δύο κοινοτήτων, στρατολογώντας Τουρκοκυπρίους στην εφεδρική αστυνομία, υπεύθυνη για τις διώξεις και βασανισμούς Ελληνοκυπρίων και φυσιολογικό στόχο της ΕΟΚΑ.

Για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι, αλλά στους οποίους οπωσδήποτε βάρυνε η απροθυμία της εξαρτημένης ελληνικής ηγεσίας να στηρίξει τον κυπριακό αγώνα, ο Μακάριος δέχτηκε το 1958 την ανεξαρτησία έναντι της ένωσης. Οι Βρετανοί, αφού εγκολπώθηκαν την παραχώρηση, αφοσιώθηκαν έκτοτε στο να στερήσουν το υπό δημιουργία κράτος κάθε πραγματικού περιεχομένου κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, όπερ επέτυχαν μέσω των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, που Καραμανλής και Αβέρωφ επέβαλαν στον Αρχιεπίσκοπο, παρά την αντίρρηση των εκπροσώπων της εξέγερσης Λυσσαρίδη και Παπαδόπουλου.

Οι συμφωνίες φτιάχτηκαν για να μη μπορούν να εφαρμοσθούν, ώστε η εσωτερική διαμάχη να υπονομεύσει τη δυνατότητα του νέου κράτους να λειτουργήσει, αναγκάζοντας αμφότερες τις κοινότητες να προστρέχουν στη βρετανική επιδιαιτησία. Κορυφαίοι Βρετανοί συνταγματολόγοι χαρακτήρισαν το κυπριακό σύνταγμα το πλέον δυσεφάρμοστο παγκοσμίως, μετά το κενυάτικο. Προβλεπόταν δικαίωμα βέτο της μειοψηφίας σε όλα σχεδόν τα θέματα. Τέτοιο καθεστώς δεν μπορούσε να λειτουργήσει – όπως σε Ινδίες, Αραβία, Αφρική, οι Βρετανοί κατόρθωσαν να προκαλέσουν μια αιματηρή εθνοτική διαμάχη, που έδωσε τελικά, μαζί με το made in USA πραξικόπημα του 1974, το αναγκαίο πρόσχημα για την τουρκική εισβολή.

Στο μέλλον δια του παρελθόντος

Δεν μπορούμε να το δείξουμε στο πλαίσιο ενός σύντομου άρθρου, οι διαφορές όμως στην ιστορική ανάγνωση του κυπριακού απηχούν διαφορές στον τρόπο που η ελληνική ελίτ αντιμετωπίζει το διαχρονικό πρόβλημα εξάρτησης Ελλάδας-Κύπρου από τα παγκόσμια ιμπεριαλιστικά κέντρα. Στη συζήτηση για την ιστορία κρύβεται μια συζήτηση για το μέλλον, για την πολιτική.

Οι εκπρόσωποι του ελληνικού νεοραγιαδισμού, όπως ο Αβέρωφ, προωθούσαν πάντα τη θεωρία των χαμένων ευκαιριών – φταίει το ξερό ελληνικό κεφάλι που δημιουργήθηκε και παραμένει άλυτο το κυπριακό. Βασιζόμενοι σε μια τέτοια ιστορική ερμηνεία, ζητούσαν και ζητάνε τον κατευνασμό ΗΠΑ, Βρετανίας, Τουρκίας και Τουρκοκυπρίων, μέχρι του σημείου να καταργήσουν, εν ονόματι της μειοψηφίας, το κυπριακό κράτος, όπως συνέβη με το σχέδιο Ανάν, όπως πολύ φοβόμαστε ότι μπορεί να συμβεί με τις συμφωνίες Χριστόφια-Ταλάτ και όπως είναι η διαχρονική ιμπεριαλιστική επιδίωξη.

Στα χρόνια μας επιχειρούν να στήσουν μια κολοσσιαία απάτη, παρουσιάζοντας ως προοδευτική πολιτική τον ραγιαδισμό. Υποστηρίζουν μερικοί ότι ο διεθνισμός επιβάλλει παραίτηση από τα εθνικά δικαιώματα, παραίτηση που βεβαίως δεν γίνεται υπέρ οποιασδήποτε μειοψηφίας ή του παγκόσμιου σοσιαλισμού, που δεν θα τη χρειαζόταν αν υπήρχε, αλλά υπέρ της Αυτοκρατορίας.

Αν ο διεθνισμός των λαών έχει νόημα στην εποχή μας, τι άλλο μπορεί να είναι αυτό το νόημα από την υπεράσπιση των εθνών και των κρατών τους, απέναντι σε ένα σχέδιο που επιδιώκει να τα υποτάξει και να τα διαλύσει, από την ένωσή τους εναντίον της επιγδίωξης μιας παγκόσμιας Δικτατορίας; Αλλά μια τέτοια ένωση προυποθέτει τη δίκαιη, δεν μπορεί να στηριχθεί στην άδικη επίλυση των διαφορών τους.

Το να φύγει κάποιος από το πλαίσιο του δικού του έθνους για να συμπαραταχθεί στον αδικούμενο αδύναμο ενός άλλου έθνους που καταπιέζει είναι όντως πράξη μεγάλης γενναιότητας. Το να θυσιάσει θεμιτά εθνικά δικαιώματα του δικού του έθνους, για να γίνει αρεστός στους Αγγλοαμερικανούς, μοιάζει μάλλον πράξη δουλικότητας, αν όχι προδοσίας.

¨Οσες πολιτικές δυνάμεις υπερασπίστηκαν κατά καιρούς το κυπριακό κράτος, υλική πραγμάτωση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού, χρειάστηκε, ακόμα κι όταν δεν τόθελαν αρχικά, να αντισταθούν σε Ουάσιγκτων και Λονδίνο και να πάρουν συχνά το δρόμο για Μόσχα, Παλαιστίνη, Παρίσι ή Πεκίνο. Δυστυχώς όμως, είναι πολλοί οι εκπρόσωποι μιας νεοπλουτικής και απίστευτα επαρχιακής πολιτικής ελίτ, σε Ελλάδα και Κύπρο, που προτιμούν (με το αζημίωτο) τα αγγλοαμερικανικά σαλόνια και τα ελβετικά σαλέ.

1. Για το σχέδιο Ανάν, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, Η Αρπαγή της Κύπρου (το σχέδιο Ανάν ως εργαλείο της αμερικανικής στρατηγικής), Λιβάνης, Αθήνα 2004, Μίκη Θεοδωράκη, Γιατί ξαναλέμε όχι στο σχέδιο Ανάν, Καθημερινή, 3.5.2004. Επειδή αυτοί οι συγγραφείς μπορεί να θεωρηθούν εθνικιστές και μάλιστα Ελληνες, που είναι πολύ πιο επιβαρυντικό, παραπέμπουμε τον αναγνώστη στις Διαιρέσεις της Κύπρου, μιας από τις μεγάλες μορφές της διεθνούς, μαρξιστικής νέας αριστεράς, του Πέρι Αντερσον (εκδόσεις Αγρα).

2. Το βασικό περίγραμμα των ιδεών που οδήγησαν αργότερα στο σχέδιο Ανάν, πρωτοπαρουσιάστηκαν από Ισραηλινούς σε σεμινάρια για το κυπριακό που οργάνωσε το ιδρυμα Κόκκαλη, όπως μας διαβεβαίωσε ο ειδικός για τη Μέση Ανατολή Καθηγητής του Παντείου Αλέξανδρος Κούτσης, που συμμετείχε σε ένα από αυτά.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύτηκε στον Δρόμο της Αριστεράς, 20.12.2010

Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011

Το κυπριακό σε στρατηγικό αδιέξοδο

Toυ Δημήτρη Κωνταντακόπουλου

«Κουλουβάχατα» έγινε πάλι η κυπριακή πολιτική ζωή, με το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, πλην ΑΚΕΛ, να επιτίθενται στον Πρόεδρο. Αφορμή το ότι ο κ. Χριστόφιας φάνηκε να «συμψηφίζει» τη διάλυση από τις κατοχικές δυνάμεις της Χριστουγεννιάτικης Λειτουργίας στο Ριζοκάρπασο και τα επεισόδια Ελληνοκυπρίων χούλιγκαν εις βάρος τουρκικής ομάδας μπάσκετ στις ελεύθερες περιοχές. Είδε τον ενδοκυπριακό καυγά ο Ερντογάν κι άρπαξε τη μπάλα στον αέρα, αρχίζοντας καμπάνια εναντίον των Ελληνοκυπρίων «ρατσιστών».

Ο κ. Χριστόφιας πιστεύει, και το εκφράζει σε κάθε ευκαιρία, ότι ο «ελληνικός εθνικισμός» είναι βασικό πρόβλημα. Μόνο που αυτό δεν το συμμερίζεται ούτε καν όλο το κόμμα του, με αποτέλεσμα κάθε τόσο να έρχεται σε σύγκρουση με το λαϊκό αίσθημα, ακόμα και το συγκυβερνόν ΔΗΚΟ. Μέχρι τώρα, ο Πρόεδρος δεν έχει βρει τρόπο να «συνθέτει», ως αρχηγός του κυπριακού κράτους, και να εκφράζει ως εθνικός ηγέτης τον λαό του. ‘Όταν κριτική εκπλήσσεται, καταγγέλλει «συνωμοσίες», αντιδρά θυμωμένα.

Η κυπριακή πολιτική κουλτούρα βασίζεται περισσότερο σε σιωπή και υπονοούμενα παρά στον Λόγο, η κριτική θεωρείται συχνά ασέβεια. Πολύ περισσότερο στο εσωτερικό ενός κόμματος με «στρατιωτική» πειθαρχία, όπως το ΑΚΕΛ. Αυτό όμως που είναι ανεκτό από κομματικά μέλη/στελέχη δεν είναι από την κοινωνία, ειδικά όταν ο Πρόεδρος συγκρούεται μετωπικά με τα αισθήματα των ψηφοφόρων. Το αποτέλεσμα είναι, με Πρόεδρο τον ηγέτη του, για πρώτη φορά στην ιστορία, το ΑΚΕΛ να μοιάζει πολιτικά πιο απομονωμένο από ποτέ!

Οι διαρκείς πολιτικοί μικροκαυγάδες, που χαρακτήρισαν την προεδρική τριετία του κ. Χριστόφια, διαλύοντας σχεδόν τη συμμαχία, με την οποία εξελέγη, αντανακλούν βαθύτερη κρίση και στρατηγικό αδιέξοδο. Για τους πολιτικούς της είναι ευκολότερο να τσακώνονται παρά να συζητάνε. Η πραγματική συζήτηση είναι μεγάλη δοκιμασία, σημαίνει αντιμετώπιση δύσκολων προβλημάτων και άρση αντιφάσεων, τη διατήρηση των οποίων θεωρούν χρήσιμη.

Τρία σχεδόν χρόνια μετά την εκλογή του κ. Χριστόφια, που υποσχέθηκε σύντομη λύση του κυπριακού, χωρίς επαναφορά του σχεδίου Ανάν ή κάποιας παραλλαγής του, αφήνοντας να εννοηθεί ότι το πρόβλημα είναι ο «αδιάλλακτος», «σκληρός εθνικιστής» Παπαδόπουλος, η Λευκωσία βρίσκεται σε τραγελαφική θέση. Παρά σημαντικότατες παραχωρήσεις, ή εξαιτίας τους, η τουρκική πλευρά σκλήρυνε τη στάση της, καθιστώντας φυσιολογικά αδύνατη τη συμφωνία. Ακόμα όμως κι αν γινόταν δυνατή η επίτευξή της, θα γινόταν σε βάση που μοιάζει αρκετά με το σχέδιο Ανάν και που απορρίπτει διαρρήδην η μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού (εκ περιτροπής προεδρία κλπ.)!

Σα να μην έφταναν αυτά, ουδείς στη «διεθνή κοινότητα», παρά τις μεγάλες ελληνικές παραχωρήσεις, αποδίδει ευθύνες στην τουρκική πλευρά. Πιέζουν αντίθετα την Κύπρο για άνοιγμα περαιτέρω κεφαλαίων της ενταξιακής διαπραγμάτευσης Τουρκίας-ΕΕ, ιδίως του κεφαλαίου για την ενέργεια και την απειλούν με άρση του «αποκλεισμού» των κατεχομένων. Αντί να απολογείται διεθνώς η ‘Αγκυρα, για την εισβολή και συνεχιζόμενη κατοχή, κατηγορούνται οι Ελληνοκύπριοι ως μη επιθυμούντες λύση. Το χειρότερο; Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση, ούτε και η Αθήνα (που τηρεί αποστάσεις ασφαλείας από το κυπριακό, μετά το κάζο του 2004) έχουν κάποια σαφή ιδέα πώς μπορούν να ξεφύγουν από το αδιέξοδο και δεν διανοούνται καν ότι μπορεί η ελληνοκυπριακή πλευρά να αποχωρήσει από τις συνομιλίες, καταγγέλλοντας την τουρκική αδιαλλαξία. Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τώρα τις κυπριακές πολιτικές δυνάμεις, είναι οι επιδόσεις τους στις βουλευτικές εκλογές του προσεχούς Μαίου.

Μην έχοντας αποτέλεσμα να παρουσιάσει και υποκείμενος συχνά σε πανταχόθεν κριτική, ο Πρόεδρος σκέφτηκε ίσως ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Κάλεσε όσους διαφωνούν με τη «διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία» να έχουν το θάρρος να το πουν. Αν έμενε εκεί, θα κέρδιζε τις εντυπώσεις, αλλά δεν άντεξε και πρόσθεσε τη φρασούλα «ως ωραίοι ‘Ελληνες». Προκάλεσε νέα πολιτική θύελλα και επικρίσεις εναντίον του, η έκφραση θεωρηθείσα δηλωτική προεδρικής αλλεργίας προς οτιδήποτε ελληνικό!

Επί της ουσίας, αμφότερες οι πλευρές της διαμάχης έχουν κάποιο δίκηο με το μέρος τους. Πολλοί Ελληνοκύπριοι δυσφορούν με την «διζωνική-δικοινοτική», οι περισσότεροι όμως δεν ξέρουν πώς να απαλλαγούν από μια παραχώρηση που έχουν κάνει προ πολλών ετών, ούτε και τι να βάλουν στη θέση της. Από την άλλη, δεν λείπουν εκείνοι που επικαλούνται τη διζωνική-δικοινοτική και την «αρχή» της πολιτικής ισότητας για να καταργήσουν την αρχή της πλειοψηφίας, που είναι όμως το μόνο γνωστό θεμέλιο της δημοκρατίας. Κατέληξαν έτσι να θέσουν όλο τον κυπριακό πληθυσμό υπό τη διακυβέρνηση τριών ξένων αξιωματούχων (σχέδιο Ανάν) ή να τους Ελληνοκύπριους, συντριπτική πλειοψηφία (82%), υπό την «εκ περιτροπής» εκτελεστική εξουσία της μειοψηφίας (συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ). ‘Όπως πολλοί πολιτικοί διεθνώς, έτσι και στην Κύπρο υποτιμούν τους πολίτες και τους νομίζουν «χαχόλους». Το δημοψήφισμα του 2004 και οι δημοσκοπήσεις τώρα τους διαψεύδουν όμως.

Οι κυπριακές πολιτικές δυνάμεις παραμένουν πολωμένες βαθύτερα ανάμεσα στους οπαδούς λύσεων που υπονομεύουν τον κυρίαρχο και δημοκρατικό χαρακτήρα της Κυπριακής Δημοκρατίας και αυτών που είναι μάλλον απρόθυμοι για λύση. Αμφότεροι οι πόλοι αποκρύπτουν συνήθως την πραγματική τους ατζέντα σε μια αχλύ νομικών όρων, αφόρητη βυζαντινολογία και επικλήσεις γενικών ηθικών αρχών.

Ενδεικτικό των πολλαπλών επιπέδων συνείδησης είναι ότι μεγάλος αριθμός Κυπρίων πολιτικών πρώτης γραμμής τάσσεται υπέρ της διχοτόμησης, ιδιωτικώς όμως, δεν το προτείνουν δημοσίως! Η λύση αυτή, συνοδευόμενη από σημαντικά εδαφικά και άλλα ανταλλάγματα και εγγυήσεις, παραμένει οδυνηρή και συνώνυμη εσχάτης προδοσίας για μερίδα Κυπρίων. Δεν στερείται όμως ίσως κάποιας λογικής, στο μέτρο που δεν εμφανίζεται μεγάλη διάθεση και δυνατότητα συνύπαρξης Ελληνοκυπρίων/Τουρκοκυπρίων. Το μεγάλο της πλεονέκτημα είναι ότι αφήνει τους Ελληνοκύπριους με ένα διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος, χωρίς περιορισμούς στην άσκηση κυριαρχίας και τις δυσκολίες πολυεθνικών πειραμάτων. Η άποψη ότι η Τουρκία θα καταρρεύσει ή θα διαμελισθεί, κάποια στιγμή, με την οποία το ισραηλινό λόμπυ ζυμώνει διάφορους ακροδεξιούς ανεγκέφαλους, δεν μοιάζει σοβαρή, πιθανότερο μοιάζει να υπογράψει κάποιος στο μέλλον ένα σχέδιο Ανάν β’ ή γ’. Ούτε διαπιστώνει κανείς, εν Κύπρω ή εν Ελλάδι, μαχητικές κοινωνίες έτοιμες για μακρούς αγώνες.

Στο μέτρο που οι Ελληνοκύπριοι δεν επιθυμούν, όπως έχουν κάθε δικαίωμα, μια τέτοια λύση, «οριστικού διαζυγίου», θα μπορούσαν π.χ. να σκεφθούν την εισαγωγή ανισότητας, ασυμμετρίας στο ομοσπονδιακό σύστημα, μεταξύ των δύο ζωνών και των δικαιωμάτων τους. Η πλήρης εξίσωση πλειοψηφίας και μειοψηφίας, στη βαθμίδα των τελικών αποφάσεων, που προβλέπουν όλα τα σχέδια λύσης, γίνεται εν ονόματι της ισότητας, αλλά εμπεδώνει την ανισότητα. Δεν μπορεί να θεωρείται ισότητα η εξίσωση 82% και 18%. Η παραχώρηση δικαιώματος περιορισμένης κρατικής συγκρότησης στην τουρκοκυπριακή ζώνη, με περιορισμό της κυριαρχίας του κεντρικού κράτους στη ζώνη αυτή, πρέπει να συνοδεύεται από διατήρηση των βασικών χαρακτηριστικών «κανονικού κράτους» για το κεντρικό κράτος, με διατήρηση του κανόνα της πλειοψηφίας στα πιο βασικά θέματα και όργανα, όρος που είναι conditio sine qua non για την ασφάλεια των Ελληνοκυπρίων. Αν αίφνης θεωρηθεί πρέπουσα η εισαγωγή ξένου δικαστή-διαιτητή, αυτός ο θεσμός θα ισχύει μόνον για την τουρκοκυπριακή ζώνη, όχι για το κεντρικό κράτος ή την ελληνοκυπριακή ζώνη. Δεν μπορεί πάντως να βρεθεί λύση με τη στέρηση της συντριπτικής πλειοψηφίας από τα βασικότερα δικαιώματά της, με την κατάργηση της δημοκρατίας. Ούτε με τη διαρκή προσαρμογή στις διαθέσεις του εισβολέα και της «διεθνούς κοινότητας». ‘Όπως σημείωσε, κάπως ωμά είναι αλήθεια, αλλά όχι εντελώς αδικαιολόγητα, ένας σχολιαστής «η τουρκική αδιαλλαξία δεν είναι παρά ο καθρέφτης της ελληνικής ξεφτίλας». Το βέβαιο πάντως είναι ότι, Κύπρος και Ελλάδα, κινδυνεύουν να καταβάλουν βαρύτατο τίμημα στο μέλλον για την αδυναμία των πολιτικών μας να αναπτύξουν αυτόνομη στρατηγική σκέψη και κουλτούρα εκφραστών κυρίαρχου/ανεξάρτητου κράτους και όχι παρία του «διεθνούς παράγοντα» και ειδικά την επίμονη, συνεχή άρνησή τους να αντιμετωπίσουν σοβαρά το κυπριακό.

konstantakopoulos.blogspot.com

Κόσμος του Επενδυτή, 31.12.2010

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

"ΠΑΡΑΦΡΩΝ" ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ελληνική αεροπορία θα συμμετάσχει στους εορτασμούς για τα 100 χρόνια της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας, δήλωσε ο Τούρκος Υπουργός ‘Αμυνας. Εμείς τώρα τι να δηλώσουμε; ‘Όπως και με τόσα άλλα έργα αυτής της κυβέρνησης, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, η σοβαρότητα των ιθυνόντων, εν προκειμένω του Υπουργείου ‘Αμυνας, ξεπερνάει το φτωχό και ταπεινό μυαλό μας. Τι θα γιορτάσουν μαζί με τους Τούρκους οι ‘Ελληνες αεροπόροι; Την κατάρριψη του Ηλιάκη, το casus belli ή την κατοχή της Κύπρου;

Στο μεταξύ για την Τουρκία ετοιμάζει τις βαλίτσες του ο κ. Παπανδρέου. Θα μιλήσει στην ετήσια σύνοδο των Τούρκων πρέσβεων. Για ποιο λόγο εκτιμά σκόπιμη μια τέτοια ομιλία ο Πρωθυπουργός και οι διάφοροι σύμβουλοί του, θα σας γελάσουμε. Ούτε γνωρίζουμε, ούτε μπορούμε να φαντασθούμε.

Αυτό όμως μπορεί να έχει τεράστια σημασία είναι το αν θα υπογράψει ο κ. Παπανδρέου Διακήρυξη Αρχών για το Αιγαίο και τι θα περιέχει μια τέτοια Διακήρυξη. Αυτό που περιμένει ο ελληνικός λαός είναι κυρίως η κατάργηση του casus belli, η παραίτηση από τις εδαφικές αξιώσεις στα νησιά, η απομάκρυνση του τουρκικού αποβατικού στόλου από τις μικρασιατικές ακτές, η απόσυρση του στρατού κατοχής από την Κύπρο. αυτά δεν θα τα πάρει. Στην καλύτερη περίπτωση θα έχουμε ένα γενικόλογο κείμενο υπέρ της φιλίας, που θα εξισώνει πρακτικά αδικοπραγούντα και αδικούμενο. Στη χειρότερη, θα τεθούν πάλι σε αμφισβήτηση ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, όπως με το υπερατλαντικής εμπνεύσεως ανακοινωθέν της Μαδρίτης. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, εκεί, κατά Μαξίμου μεριά, νάχει απομείνει κανένας σύμβουλος με λίγο μυαλό και αίσθηση της σοβαρότητας των πραγμάτων.

Αν πάντως ο μέχρι τώρα διπλωματικός απολογισμός της κυβέρνησης είναι κάποιας μορφής ένδειξη για το μέλλον, τότε επιβάλλεται η μεγαλύτερη ανησυχία. Τι θα pλέγατε για παράδειγμα, αν έθετα υπό την κρίση σας το εξής «θεώρημα»:

«Η Τουρκία επιδιώκει, πάση θυσία, να απαγορεύσει στην Ελλάδα να ασκήσει το δικαίωμά της σε επέκταση των χωρικών υδάτων της και ανακήρυξη Αυτόνομης Οικονομικής Ζώνης. Επιδιώκει να εκτουρκίσει το σύνολο της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, να καταστρέψει τις ενεργειακές, εξοπλιστικές και πολιτικές σχέσεις Αθήνας και Μόσχας, υποκαθιστώντας την Ελλάδα ως προνομιακός εταίρος της Ρωσίας. Η ‘Αγκυρα θα ευχόταν επίσης, ει δυνατόν, την ένταξη της Τουρκίας και την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ».

Αν ρωτούσα τη γνώμη σας για αυτό το «θεώρημα», το πιθανότερο είναι ότι θα συμφωνούσατε ανεπιφύλακτα. Αν σας ρωτούσα κατά πόσον οι ΗΠΑ σιγοντάρουν ορισμένες τουλάχιστον από τις επιδιώξεις αυτές, θα μου απαντούσατε ότι πιθανώς μπορεί να συμβαίνει. Αν σας ρωτούσα κατά πόσον αυτές μπορούν να είναι οι επιδιώξεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα αποτελέσματά της, θα με κυττούσατε, υποθέτω, δύσπιστα και απορημένα, προσπαθώντας να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ και αν μιλάω σοβαρά. Και εγώ θα σας συνιστούσα, από την πλευρά μου, αντί να κυττάτε εμένα με δυσπιστία και απορία, να εξαντλήσετε τη δυσπιστία και την προσοχή σας παρακολουθώντας τις πράξεις, δηλώσεις και παραλείψεις της διπλωματίας μας. Ας εξετάσουμε καλύτερα τι συγκεκριμένα πράττουν και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τη σιβυλλική δήλωση Νταβούτογλου: «’Ηδη κάνουμε δουλειές (με την ελληνική κυβέρνηση) στο Αιγαίο» (we do business).

Χωρικά ύδατα, ΑΟΖ, συνεκμετάλλευση

Η «καρδιά» των ελληνοτουρκικών διαφορών συνίσταται αφενός στο κυπριακό, αφετέρου στη, λόγω και έργω, περιλαμβανομένης και απειλής πολέμου, αμφισβήτηση από την ‘Αγκυρα, μετά το 1973, του καθεστώτος του Αιγαίου που προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάννης, όπως και των δικαιωμάτων που παρέχει στην Ελλάδα η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (χωρικά ύδατα 12 μιλίων και ΑΟΖ). Σύμφωνα με αρκετά δημοσιεύματα, που δεν διέψευσε μέχρι τώρα το Υπουργείο Εξωτερικών, η διαπραγμάτευση του θέματος των χωρικών υδάτων ξεκίνησε, δεν κατέληξε καν, από την απεμπόληση του δικαιώματος στα 12 μίλια! Και θα είχε ίσως προχωρήσει πολύ περισσότερο, `αν η ‘Αγκυρα δεν έθετε και άλλους εξωφρενικούς όρους, όπως η άρνηση στα νησιά, όχι μόνο δικαιώματος υφαλοκρηπίδας, αλλά και χωρικών υδάτων. ‘Όπως επίσης η τουρκική απαίτηση να κατοχυρωθούν πρώτα οι ελληνικές παραχωρήσεις στο Αιγαίο, όπου η νομική θέση της Αθήνας είναι πανίσχυρη και μόνο μετά να συζητηθεί θέμα Αν. Μεσογείου, όπου η Ελλάδα είναι νομικά λιγότερο ισχυρή. Ελπίζουμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, αλλά οι παρελθούσες επιδόσεις πολιτικών και διπλωματίας δεν εμπνέουν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη.

Οι επιφορτισθέντες πάντως από τον κ. Δρούτσα με την ευθύνη χειρισμού του θέματος τρεις υψηλόβαθμοι διπλωμάτες, επιθυμούν φυσικά να φέρουν σε αίσιο πέρας την «αποστολή», είναι όμως πολύ έμπειροι για να μη γνωρίζουν ότι ακροβατούν επί πολύ ολισθηρού εδάφους, διαπραγματευόμενοι εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη παράδοση δεκαετιών επιείκειας στην Ελλάδα, που μπορεί όμως να αποδειχθεί παραπλανητική. Με την κρίση που διέρχεται η χώρα, κάπου, κάποτε, κάποια «στάμνα» θα σπάσει στο τέλος. Η παραχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι κακούργημα για τον ελληνικό νόμο και ονομάζεται εσχάτη προδοσία.

Τα σχέδια συνεκμετάλλευσης, από κοινού με την Τουρκία, υδρογονανθράκων που βρίσκονται βασικά στην ελληνική υφαλοκρηπίδα τα διέψευσε ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου πρόσφατα. Κανονικά, μια τέτοια δήλωση του Πρωθυπουργού θα ήταν επαρκής για να σταματήσει όποια συζήτηση. Αλλά βέβαια ο αριθμός δηλώσεών του που διαψεύδονται σχεδόν άμεσα είναι τόσο μεγάλος, που δεν βάζει κανείς εύκολα το χέρι του στη φωτιά…

Συνεχιζόμενος εκτουρκισμός Πομάκων

Σε ότι αφορά τώρα τη Θράκη, τι να πρωτοπεί κανείς; Αντί η ‘Αγκυρα να είναι διεθνώς κατηγορούμενη για τη βίαιη εκδίωξη των Ελλήνων, κατηγορεί εκείνη την Ελλάδα για κακή συμπεριφορά έναντι των Μουσουλμάνων. Την ίδια στιγμή το ελληνικό κράτος υποχρεώνει τους Πομάκους να μαθαίνουν στο σχολείο τούρκικα, που δεν είναι η μητρική τους γλώσσα, δεν τους παρέχει επαρκή εκπαίδευση στα ελληνικά και δεν τους παρέχει καμμία εκπαίδευση στα πομάκικα, παραβιάζοντας τη Συνθήκη της Λωζάννης και τα βασικά τους δικαιώματα και συμβάλλοντας αποφασιστικά στον μακροχρόνιο εκτουρκισμό τους. ‘Αμα έχεις τέτοιο κράτος, τι να τις κάνεις τις εξωτερικές απειλές;

Ρώσοι και Αραβομουσουλμάνοι

Το 95% των Ελλήνων αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς τη σημασία των καλών σχέσεων με τη Μόσχα. Σε αυτό το ποσοστό όμως δεν περιλαμβάνεται προφανώς η κυβέρνηση. Ο κ. Παπανδρέου αμφισβήτησε, ήδη πριν εκλεγεί, τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, που πνέει τώρα τα λοίσθια και ο κ. Βενιζέλος ακύρωσε τη συμφωνία προμήθειας ρωσικών θωρακισμένων. Η ‘Αγκυρα προχωράει τον ανταγωνιστικό του ελληνοβουλγαρικού αγωγό Σαμψούντα-Τσεϊχάν, έχει υπογράψει ένα πλήθος συμφωνιών με τη Μόσχα και έχει αντικαταστήσει, για πρώτη φορά μετά από μισό αιώνα, την Ελλάδα, στη θέση στρατηγικού, ή πάντως προνομιακού εταίρου τόσο στον ρωσικό χώρο, όσο και στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Φυσικά, η στρατηγική ασφυξία της Ελλάδας δεν έχει συνέπειες μόνο στη διεθνή θέση της χώρας, αλλά και στους βαθμούς ελευθερίας που διαθέτει για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και τις πιέσεις Δανειστών και «Προστατών».

Να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, να μπει η Τουρκία στην ΕΕ και ο ρόλος του Ρουμπινίς στην ΕΟΚ τότε και ήδη ΕΕ, αμφισβητείται σήμερα διεθνώς η σκοπιμότητα συμμετοχής της στην ευρωζώνη. Μακροχρόνια, κι αν δεν μεταβληθούν ουσιαστικά οι όροι λειτουργίας του κοινού νομίσματος, το ζήτημα αυτό θα τεθεί αναπόφευκτα. Αλλά διερωτάται κανείς για ποιο λόγο θέτει τώρα διαρκώς το θέμα αυτό ο ιρανοεβραϊκής καταγωγής, με προϋπηρεσία σε ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και Τράπεζα του Ισραήλ, οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, που δέχθηκε προ ημερών επισήμως ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας στο Μέγαρο Μαξίμου! (Ποιος σύμβουλος ακριβώς εισηγήθηκε το ραντεβού με τη μορφή αυτή στον κ. Παπανδρέου;). Στις 27.1.2010, την ίδια μέρα που η Goldman Sachs επετίθετο στην Ελλάδα δια των Financial Times, o Ρουμπινί δημοσίευε άρθρο με τίτλο: «Η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει».

Ενώ έχει αρχίσει και συζητείται η σκοπιμότητα συμμετοχής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η ελληνική κυβέρνηση τι εξήγγειλε; Εκστρατεία για την πραγματοποίηση συνόδου κορυφής Τουρκίας-ΕΕ, με σκοπό να επαναβεβαιωθεί η ευρωπαϊκή δέσμευση για την τουρκική ένταξη και να υπάρξει νέα εταιρική σχέση. Η Αθήνα παραμένει, μαζί με το Λονδίνο και την Ουάσιγκτων, φανατική οπαδός μιας διεύρυνσης, που ευθύνεται αποφασιστικά, μαζί με τη διαρκή «απελευθέρωση των αγορών», για την σοβαρότατη κρίση ΕΕ και Ελλάδας. Παραμένει επίσης φανατική οπαδός ειδικά της ένταξης της Τουρκίας που, αν γίνει, θα αφαιρέσει το κυριότερο στρατηγικό πλεονέκτημα της Αθήνας στον ανταγωνισμό της με την ‘Αγκυρα. Δεν την έχει πτοήσει ούτε καν η εμπειρία 11 ετών εφαρμογής αυτής της πολιτικής, που οδήγησε μόνο σε σκλήρυνση την Τουρκία. Ούτε και το ότι η ελληνική υποστήριξη στην τουρκική ένταξη είναι ο ασφαλέστερος και περισσότερο επιβλαβής για την Ελλάδα τρόπος να γίνουν έξαλλοι με την Αθήνα σε Βερολίνο και Παρίσι.

Eπίκαιρα, 30.12.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Είχε δημοσιευθεί το άρθρο όταν ανακοινώθηκε από το Υπουργείο ‘Αμυνας ο διορισμός επιτροπής για το πρόγραμμα προμήθειας ρωσικών θωρακισμένων (η προηγούμενη τέτοια επιτροπή καταργήθηκε πρόσφατα, άνευ εξηγήσεων). Απομένει να διαπιστώσουμε στην πράξη τι εντέλει εννοούν οι «αρμόδιοι».