Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ

H EΛΛΑΔΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η παρ’ ολίγον εκτροπή απετράπη. Το «καυτό λάδι» του Μνημονίου, που κατέστρεψε ήδη δύο ιστορικά κόμματα της μεταπολίτευσης, ήταν αποτρεπτικό για να τρομάξει όσους «αντιμνημονιακούς» μπήκαν στον πειρασμό να πλησιάσουν έστω, τα δάχτυλα των ποδιών τους, στον Ρουβίκωνα.

Η λαϊκή αντίδραση απέτρεψε Κουβέλη και Καμμένο, να υποκύψουν τελικά στον πειρασμό και στις πιέσεις συμμετοχής στα αμφίβολα σχήματα που προσπάθησε να «συναρμολογήσει».αιφνιδιασμένο από το αποτέλεσμα, το «Κόμμα του Μνημονίου» και οι ποικίλες ξένες δυνάμεις, που κοντεύουν να τρακάρουν στην προσπάθεια να ελέγξουν την έρημη, προδφομένη χώρα των Ελλήνων. ‘Οσο για την ηγεσία του ΚΚΕ και τους ατυχείς οπαδούς της, ο Περισσός προ πολλού αποφάσισε να μείνει με κάθε κόστος κλεισμένος στο φρούριό του, περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία και αποφεύγοντας να ανακατευτεί στη μάχη που θα κρίνει το μέλλον της Ελλάδας.

Λέμε ευτυχώς απετράπη εκτροπή, όχι γιατί μας αρέσουν οι επαναλαμβανόμενες εκλογές, αλλά γιατί ο σχηματισμός μιας «μπάσταρδης» κυβέρνησης δεν θα ωφελούσε σε τίποτα μια χώρα που αντιμετωπίζει διλήμματα ζωής ή θανάτου. Πολύ περισσότερο σήμερα, γιατί η Ελλάδα διαθέτει μια ιστορική, ίσως ανεπανάληπτη ευκαιρία, με την αλλαγή των ευρωπαϊκών συσχετισμών και την άνοδο της γαλλικής αριστεράς στην εξουσία, να αναζητήσει μια όχι καταστροφική διέξοδο από την κρίση της. Πρέπει όμως η Ελλάδα νάχει εκπρόσωπο, αλλοιώς χάθηκε, θα κάνει ζημιά και στην Ευρώπη. Πρέπει να αποφασίσει αν θα εμπιστευτεί ξανά τους προηγούμενους «διαπραγματευτές», τα δύο κόμματα που την κυβέρνησαν και συνήψαν τις συμφωνίες, ή θα δώσει εντολή σε άλλη δύναμη να παίξει αυτό τον ρόλο.

Ο ελληνικός λαός είναι υποχρεωμένος να πάρει τώρα μια ιστορική απόφαση για την πορεία που θα ακολουθήσει, για το μέλλον των παιδιών του, απόφαση που δεν μπορεί να αναβάλει χωρίς ίσως μοιραίες συνέπειες για την τύχη της χώρας. Και πρέπει να την πάρει ο ίδιος. ‘Αλλωστε, ακόμα κι αν ο Τσίπρας αίφνης, για να μη μιλήσουμε για τους άλλους, μεταμορφωνόταν αύριο στον ικανότερο πολιτικό του κόσμου, δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα, αν δεν είχε πίσω του μια κοινωνία συνειδητοποιημένη και αποφασισμένη. Ο ελληνικός λαός οφείλει είτε να επιβεβαιώσει το μετέωρο βήμα της 6ης Μαίου, δίνοντας σαφή εντολή εξόδου από το μνημόνιο, δηλαδή στα διαθέσιμα για να κάνουν αυτό το έργο πολιτικά εργαλεία, είτε πρέπει να ξαναγυρίσει στις δυνάμεις που τον οδήγησαν στην κααστροφή.

Ούτε μπορούμε να ελπίζουμε σε αποκατάσταση του βιοτικού επιπέδου του 2008. Λεφτά δεν υπάρχουν. Πιθανότατα θα χρειαστούν νέες θυσίες και η Ελλάδα θα περάσει από σοκ. Το ζήτημα είναι οι θυσίες να πιάσουν τόπο, αντίθετα με αυτές που έγιναν τη τελευταία διετία, καταστρέφοντας τη χώρα. Δεύτερο να είναι κοινωνικά δίκαιες και αναπτυξιακά προσανατολισμένες, όχι οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που κατάντησαν παγκοσμίως «κωδικός όρος» που επιτρέπει να προτείνεις οποιαδήποτε ιδιοτελή ανοησία βαφτίζοντάς την «μεταρρύθμιση». Τρίτο, να δημιουργηθεί ένα μίνιμουμ δίχτυ ασφάλειας για τους κοινωνικά ασθενέστερους, να μην πεινάσει και να μη μείνει χωρίς περίθαλψη ούτε ένας ‘Ελληνας.

Η μέθοδος που χρησιμοποίησε η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» για να θέσει την Ελλάδα σε αυτοκαταστροφική «δίνη θανάτου» (κατά Σόρος), χρησιμποιώντας την ως καταλύτη ευρωπαϊκής καταστροφής, προσομοιάζει με την «αλλαγή προσήμου» στη θεωρία καταστροφών. Ο Παπανδρέου, ως ασύνειδο και άρα αποτελεσματικότερο εργαλείο εντόπισε την ιδιοσυχνότητα και ενεργοποίησε τη διαδικασία κατάρρευσης. Ο Αλέξης Τσίπρας, αν κερδίσει τις εκλογές, πρέπει να βρει με το ένστικτό του τη «συχνότητα εκτόξευσης» της χώρας, που θα της επιτρέψει να αντιστρέψει τη σημερινή θέση της ως «μαύρης τρύπας» της Ευρώπης.

Βασικό στοιχείο ενός νέου «συμβολαίου τιμής» είναι η αποφασιστική ρήξη, η πλήρης αντιστροφή της κουλτούρας της απάτης που χαρακτήρισε όλη τη μεταπολίτευση. Ειλικρίνεια, ειλικρίνεια, ειλικρίνεια είναι το δυσάρεστο, αλλά τελείως απαραίτητο φάρμακο, το βασικό συστατικό οποιασδήποτε προσπάθειας αναγέννησης της χώρας, το θεμέλιο, το τσιμέντο της νέας σχέσης που θα πρέπει να οικοδομηθεί ανάμεσα στην κοινωνία και την ηγεσία της, σε διαρκή αλληλεπίδραση.

Για να σωθεί η χώρα πρέπει επίσης να αντλήσει από τη βαθύτερη ιστορική και πολιτιστική της ταυτότητα, κοιτίδα της δημοκρατίας και της ελευθερίας, ιστορικός αντίπαλος του Χρήματος, δίνοντας έλλογη και συγκεκριμένη έκφραση στις ιστορικές μας καταβολές. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελέσει τον πυρήνα μιας νέας κυβέρνησης, θα δοκιμασθεί αμέσως σε δύο θέματα:

- τον τρόπο που θα διαπραγματευθεί με την Ευρώπη καθιστώντας την Ελλάδα από πρόβλημα πρωταγωνιστή της λύσης
- τον τρόπο που θα διαχειρισθεί την εσωτερική σταθερότητα της χώρας

Μερικοί συγκρίνουν, αν όχι τον ίδιο τον Τσίπρα, τουλάχιστο τη θέση του, με αυτήν του Ανδρέα Παπανδρέου το 1977. Η αναλογία έχει στοιχεία αλήθειας, υπάρχουν όμως και μεγάλες, σημαντικές διαφορές, όχι μόνο στα πρόσωπα, αλλά και στις καταστάσεις. Εδώ έχουμε να κάνουμε με διαδικασία απότομων ρήξεων, όχι σταδιακή αντικατάσταση (που εξελίχθηκε τελικά σε υποκατάσταση) του παληού με το νέο, σε σχετικά σταθερό περιβάλλον.

Αυτά όλα είναι δύσκολα, μοιάζουν ίσως με ανέφικτες χίμαιρες και όνειρα θαυμάτων. ‘Ισως. Αλλά ξανακάναμε οι ‘Ελληνες θαύματα στην ιστορία μας και πάντως μόνο ένα θαύμα μοιάζει να μπορεί να μας σώσει, στο σημείο που ήρθαμε. Δοκιμάσαμε άλλωστε και την άλλη μέθοδο, το «Ναι σε όλα» και έτσι φτάσαμε στο σημείο νάρχεται ο κ. Παπαδήμος και οι συν’ αυτώ και να μας τρομοκρατούν με θρασύ κυνισμό ότι τελειώνουν τα ταμειακά διαθέσιμα, χρεωκοπεί το κράτος, καταρρέουν οι τράπεζες. Δηλαδή, αυτοί που μας έφεραν ως εδώ, γιατί δεν βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ τη χώρα, μας ζητάνε να τους εμπιστευθούμε για να μας σώσουν από τις καταστροφές που η πολιτική τους έφερε ante portas.

Βρισκόμαστε στη θέση ασθενούς που αντιμετωπίζει μια αρρώστια σοβαρότερη από όσο θέλει να αποδεχθεί. Ακολουθήσαμε τη μνημονιακή ιατρική επί δύο χρόνια και το αποτέλεσμα δεν είναι ενθαρρυντικό. Οι καλύτεροι γιατροί του κόσμου λένε ότι το πρόγραμμα μας οδηγεί στην καταστροφή. Τώρα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα κάνουμε την εγχείρηση που μας συστήνουν ο γιατροί, ή θα ζήσουμε όσο μας μένει.

Ο ισχύων εκλογικός νόμος είναι παραμορφωτικός της λαϊκής βούλησης, παραδόξως όμως, επιτρέπει μια μερική, εκ των υστέρων διόρθωση της βαριάς εκτροπής που απετέλεσε η υιοθέτηση των Μνημονίων. Διαλέγοντας πρώτο κόμμα, αποφασίζουμε αν θέλουμε να δοκιμάσουμε την έξοδο από το Μνημόνιο λέγοντας οριστικό αντίο στο δικομματισμό και ολοκληρώνοντας το μετέωρο ακόμα βήμα της 6ης Μαίου ή αν προτιμάμε μια γεύση από τα ίδια.

Θα πείτε ίσως, σου φαίνονται οι του ΣΥΡΙΖΑ έτοιμοι, ώριμοι, προετοιμασμένοι να κυβερνήσουν; Φυσικά και δεν μου φαίνονται. Εσείς βλέπετε κάποιον καλύτερο διαθέσιμο να κάνει αυτή τη δουλειά; Μια κοινωνία, ένα έθνος πούφτασε στο βάθος της δικιάς μας παρακμής, πως θάβγαζε κάτι πολύ καλύτερο. Μόνο η Αθηνά ξεπήδησε από το κεφάλι του Δία με την πανοπλία της.

Γράφοντας για τον Ολάντ στον Νουβέλ Ομπσερβατέρ, ο Ζαν Ντανιέλ, παραδέχεται ότι κι αυτός, όπως και άλλοι σχολιαστές έπεσαν έξω αμφιβάλλοντας για τις πιθανότητές του. Προσθέτει όμως ότι δεν έπεσαν έξω επειδή είχαν άδικο, αλλά γιατί ο Ολάντ μπόρεσε να ακούσει αυτά που του λέγανε.

Ο Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διάλεξαν ρόλο, τους επιβλήθηκε από τη φοβερή δύναμη της Ιστορίας. ‘Εχουν ένα δύσκολο μονοπάτι να περπατήσουν, όπου ο θρίαμβος και η καταστροφή απέχουν ελάχιστα. Η τελική επιτυχία τους, θα εξαρτηθεί από την ταχύτητα με την οποία θα εκπαιδεύονται από και θα διορθώνουν τα αναπόφευκτα λάθη τους! Αξίζουν μια ευκαιρία και δεν είναι σίγουρο ότι θα υπάρξει άλλη.
Konstantakopoulos.blogspot.com

16.5.2012