Η ΕΛΛΑΔΑ, Η ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ "ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑΣ"

Ο νέος χρηματοπιστωτικός ολοκληρωτισμός

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


Mε τη φωτιά παίζουν oι “ηγέτες” της Ευρώπης και, ακόμα περισσότερο, της Ελλάδας. Αποδεικνύοντας καθημερινά ότι δεν είναι παρά μυωπικά και ιδιοτελή ανθρωπάκια, στη συνειδητή ή μη συνειδητή υπηρεσία των τραπεζών. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψει κανείς τον διαρκώς αυξανόμενο παραλογισμό της ευρωπαϊκής και ελληνικής πολιτικής, που είναι και η πιο σίγουρη ένδειξη επικείμενης μείζονος καταστροφής.

Η ελληνική κυβέρνηση (και οι δύο όροι χρειάζονται στην πραγματικότητα εισαγωγικά) διακρίνεται από το κλασικό σύνδρομο της Μαρίας Αντουανέττας, αλλά από το ίδιο σύνδρομο μοιάζουν να καταλαμβάνονται τώρα και οι ηγεσίες των υπολοίπων χωρών της ΕΕ. Τα πολιτικά αντανακλαστικά των ευρωπαϊκών ηγεσιών δεν είναι καλύτερα από αυτά που τις χαρακτήρισαν στις παραμονές της δολοφονίας του Αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο του 1914 ή της ανόδου του Χίτλερ το 1933, έστω κι αν ο πόλεμος που απειλεί την Ευρώπη είναι κυρίως οικονομικός.

Πραξικόπημα στην ΕΕ και μεσοπρόθεσμο

Οι αποφάσεις του Eurogroup της 20ής Ιουνίου, που ελήφθησαν με τη συμμετοχή της “ελληνικής” κυβέρνησης, συνιστούν πρωτοφανές στην ιστορία της ΕΕ θεσμικό πραξικόπημα. Το Συμβούλιο Υπουργών της Ευρωζώνης εξέδωσε εντολή σε εκλεγμένο κοινοβούλιο για το τι θα ψηφίσει, παραβιάζοντας κατάφωρα τις θεμελιώδεις αρχές του δικαίου και την πολιτική βάση και ιδεολογία της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής ¨Ενωσης. Οι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού εκβιάζονται με ωμό τρόπο να ψηφίσουν αντίθετα με τη βούληση του ελληνικού λαού και σύμφωνα με τις επιταγές των τραπεζών, επιταγές μετασχηματισμένες από την κυβέρνηση και την ΕΕ σε πρόγραμμα “δανειοδότησης” της Ελλάδας. H ‘Ενωση αποκαλύπτεται όχι ένωση ευρωπαϊκών λαών, αλλά μηχανισμός επιβολής δικτατορίας των αγορών επ¨ αυτών, με τη διαμεσολάβηση της Γερμανίας, της Κομισιόν και της ΕΚΤ. Και, το χειρότερο από όλα, κανείς, σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν δείχνει να συνειδητοποιεί και να επισημαίνει τη σημασία όσων συμβαίνουν, ούτε καν οι “αντιμνημονιακές” δυνάμεις στην Ελλάδα.

Δεν γνωρίζουμε, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα αποτελέσματα του ευρωπαϊκού και κυβερνητικού εκβιασμού. Αν δηλαδή ψηφίσθηκε το μεσοπρόθεσμο και ποια είναι η ένταση και έκταση των αντιδράσεων του ελληνικού λαού και τι έχει πράξει η κυβέρνηση, ίσως η πιο τυχοδιωκτική της ελληνικής ιστορίας, ο αντιπρόεδρος της οποίας έφθασε, εμμέσως πλην σαφώς, να επισείσει την απειλή στρατιωτικής δικτατορίας και εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ.

Ακόμα όμως κι αν περάσει το μεσοπρόθεσμο είναι θέμα χρόνου και μάλλον λίγου η κατάρρευσή του. Ο ελληνικός λαός δεν έχει άλλο δρόμο για να επιζήσει και να υπερασπιστεί τη χώρα του από την ανατροπή αυτής της πολιτικής και θα την ανατρέψει. Ακόμα κι αν δεν το κάνει ο ίδιος, είναι φανερό ότι κάποια στιγμή θα καταρρεύσουν πλήρως οι στοιχειώδεις κρατικές λειτουργίες και τα δημόσια έσοδα και η χώρα θα οδηγηθεί σε ανεξέλεγκτη, άναρχη χρεωκοπία σε χαοτικές συνθήκες.

Θα ήταν ασφαλώς καλύτερα να βρεθούν πολιτικές δυνάμεις που να ηγηθούν του έθνους σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, θα ήταν πολύ καλύτερα αν διαθέταμε ένα αντιμνημονιακό μέτωπο για τη σωτηρία της Ελλάδας, με αξιόπιστη ηγεσία, δημοκρατική εσωτερική οργάνωση και σοβαρές ιδέες. Αντιμέτωποι όμως με ένα πρόγραμμα οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής καταστροφής της Ελλάδας, όπως είναι το μεσοπρόθεσμο, δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε.

Οι τράπεζες ως φορέας ολοκληρωτισμού

Πέραν όμως της δημοκρατικής ουσίας που πλήττεται βάναυσα με τις αποφάσεις και τους εκβιασμούς του Eurogroup, υπάρχει και μια άλλη πτυχή. Ευρωπαίοι και ¨Ελληνες πολιτικοί εκβιάζουν τον ελληνικό λαό για ποιο λόγο; Για να περάσει ένα πρόγραμμα που όλοι πιστεύουν ότι θα φέρει ταχύτερα την Ελλάδα όχι σε οποιαδήποτε σωτηρία, αλλά στην καθολική χρεωκοπία.

Αντιμετωπίζουν μία χώρα μέλος της ΕΕ με τον ίδιο τρόπο που μια δανείστρια τράπεζα αντιμετωπίζει μια υπό εκκαθάριση επιχείρηση: προσημείωση ακινήτων, τοποθέτηση επιτρόπου, μείωση λειτουργικού κόστους με απολύσεις και μείωση αποδοχών, εκποίηση στο άψε σβήσε περιουσιακών στοιχείων, ξεζούμισμα παντός είδους και, τελικά, κλείσιμο της επιχείρησης.

Γιατί το κάνουν αυτό; ¨Όχι γιατί είναι απαραίτητο βέβαια στα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της ΕΕ ή έστω των πλουσιότερων μελών της. ¨Όχι γιατί δεν αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο. Αλλά γιατί τους είναι περίπου αδύνατο να θίξουν καθ¨οιονδήποτε τρόπο τα συμφέροντα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, πραγματικού “Kράτους πίσω από τα Κράτη”. Bάζουν την Ευρώπη στην τροχιά της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία της, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτοεγκλωβίζονται σε εκβιασμούς που κάποια στιγμή κινδυνεύουν να σκάσουν στα μούτρα τους, με τον ίδιο τρόπο που ένα ήσσονος σημασίας γεγονός, όπως η δολοφονία του Αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο, προκάλεσε τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πόλεμος θα είναι οικονομικός αυτή τη φορά, όχι στρατιωτικός, τουλάχιστο στην αρχή, δεν θα έχει όμως λιγότερο καταστρεπτικά αποτελέσματα.

Πρόκειται για το ισοδύναμο των συμφωνιών του Μονάχου που υπέγραψαν Γαλλία και Αγγλία για να κατευνάσουν τον Χίτλερ. Τον ρόλο του Χίτλερ σήμερα, ως παγκόσμιας δύναμης καταστροφής, παίζει το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Αν όμως εξακολουθήσουμε να πηγαίνουμε εκεί που μας πηγαίνουν, το όλο ευρωπαϊκό μεταπολεμικό εγχείρημα θα απειληθεί με κατάρρευση και η διεθνής οικονομία μπορεί να αντιμετωπίσει κρίση πολύ σοβαρότερη αυτής του 1929. Γιατί οι σημερινές οικονομίες είναι πολύ πιο χρηματιστικοποιημένες από τις προπολεμικές.

Σενάριο διάλυσης της ΕΕ

Yπερβολές μπορείτε να πείτε. Πράγματι, θα ήταν ανόητος όποιος θα προσπαθούσε να προβλέψει με ακρίβεια την εξέλιξη τριών ταυτόχρονων και βαθύτατων κρίσεων, δηλαδή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, της κρίσης της δυτικής ηγεμονίας και της κρίσης της ΕΕ. Θα ήταν όμως δέκα ή εκατό φορές πιο ανόητος όποιος αρνούνταν να συνειδητοποιήσει το πραγματικο διακύβευμα. Καλύτερα να κινητοποιείται κανείς “υπερβολικά” εναντίον υπαρκτών απειλών, παρά να παρηγορείται με την ψεύτικη βεβαιότητα ενός κόσμου που καταρρέει. Και ο κόσμος της “ευτυχούς παγκοσμιοποίησης” και του νεοφιλελευθερισμού κατέρρευσε τον Οκτώβριο του 2008, όπως ορθώς αλλά παραδόξως διέγνωσε σε ένα άρθρο του ο αντιδραστικός αλλά όχι κουτός Γιόσκα Φίσερ.

Η Ευρωπαϊκή ¨Ενωση απειλείται με κατάρρευση ανάλογη αυτής της Σοβιετικής, πριν από 20 χρόνια, γιατί ούτε η πολιτική ηγεσία των μελών της καταφέρνει, ούτε οι θεσμοί της είναι φτιαγμένοι για να λαμβάνουν ικανοποιητικά υπόψιν τους το γενικό ευρωπαϊκό συμφέρον και τα συμφέροντα των κρατών μελών της.

Η δομή είναι έτσι κατασκευασμένη ώστε να παρέχει κυρίως σιδηρές εγγυήσεις για την αξία και την απόδοση του χρήματος, που είναι η πραγματική συντακτική αρχή επί της οποίας θεμελιώνεται το σύστημα του Μάαστριχτ. Ταυτόχρονα, δεν λαμβάνει υπόψιν τα συμφέροντα των επιμέρους εθνών και κοινωνιών. Το δομικό αυτό “έλλειμμα” καθιστά περισσότερο, όχι λιγότερο σημαντικό τον ρόλο των εθνικών κυβερνήσεων, αφού αυτές είναι οι μόνες που μπορεί να υπερσασπίσουν τα πιο ζωτικά συμφέροντα των λαών τους.

Η Ελλάδα ως παράγων καταστροφής

Η απερίγραπτη κυβέρνηση Παπανδρέου, Βενιζέλου, Πάγκαλου, μη υπερασπιζόμενη το έθνος της, αλλά δρώντας ως εγχώριο απόσπασμα, είδος “αποικιακής διοίκησης” της τρόικας, συμβάλλει καθοριστικά όχι μόνο στην καταστροφή της Ελλάδας, αλλά και στο ευρωπαϊκό χάος.

Για να βγει η Ελλάδα από αυτή την κατάσταση χρειάζεται να χρησιμοποιήσει τρία όπλα ταυτόχρονα:

- την απειλή μιας επιθετικής χρεωκοπίας και της πολιτικής κρίσης που θα καταλύσει μια τέτοια χρεωκοπία στην ΕΕ

- το τεράστιο γεωπολιτικό χαρτί της

- να γίνει θετικά φορέας ενός οράματος ριζικής επανίδρυσης της ΕΕ γύρω από την επιστροφή στη ρύθμιση και φορολόγηση του κεφαλαίου, την απαγόρευση των παραγώγων, τον κεϋνσιανισμό, τον λελογισμένο προστατευτισμό, μια πολιτική ευρωπαϊκής συνοχής, την οικοδόμηση ενός ανεξάρτητου πυλώνα ενός πολυπολικού διεθνούς συστήματος.

Δραχμή και Ευρώ

Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό της χώρας με ελάχιστες, πολύ περιορισμένες εξαιρέσεις, είναι απελπιστικά επαρχιωτικό στον ορίζοντά του, διαποτισμένο μέχρι το μεδούλι από την ιδεολογία της “Ψωροκώσταινας”, ανίκανο να σκεφθεί σε διεθνείς όρους. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, συμβαίνει ακόμα και στους αντιμνημονιακούς κύκλους, όπου συναντά κανείς ενίοτε και την οπισθοδρομική βασικά ιδέα της οικειοθελούς εξόδου από το ευρώ, το ψυχολογικό υπόβαθρο της οποίας είναι ο συντηρητισμός (η Ευρώπη δεν αλλάζει) και η εθνική αυτοϋποτίμηση.

Φυσικά, μπορεί να χρειαστεί σε συνθήκες καταστροφής να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη. Προτού φτάσουμε εκεί, θάπρεπε όμως να προσπαθήσουμε να συνδέσουμε τον αγώνα του ελληνικού λαού κατά του επελαύνοντος χρηματιστικού ολοκληρωτισμού με τα προβλήματα και τη συνείδηση των ευρωπαϊκών λαών, να προσπαθήσουμε, χωρίς να φεύγουμε από το εθνικό πεδίο, να μεταφέρουμε τη μάχη στην κλίμακα που να μπορεί να δοθεί, οι πολιτικές μας επιδιώξεις να είναι ικανές να οικοδομήσουν τις απαραίτητες συμμαχίες. Μέχρι τώρα δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτα σε αυτή την κατεύθυνση και ο χρόνος τελειώνει. Θα γίνει αύριο εξέγερση στην Ελλάδα και δεν θα καταλαβαίνει σχεδόν κανείς στον κόσμο τι προτείνουν οι εξεγερμένοι...


Konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Επίκαιρα” της 30.6.2011