Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Τη συμφωνία του κ. Χριστόφια σε κάποιας μορφής διαμεσολαβητικό ρόλο του ΟΗΕ στις συνομιλίες απέσπασε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, κατά την τρίτη συνάντηση, που είχε στη Γενεύη, με τους ηγέτες των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, από τότε που επαναλήφθηκαν οι συνομιλίες για το κυπριακό. (Βεβαίως ο όρος «εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων» δεν είναι απολύτως ακριβής, στο μέτρο που ο κ. ‘Ερογλου εκλέγεται στην πραγματικότητα από το άθροισμα Τουρκοκυπρίων και Τούρκων εποίκων).
Οι συνομιλίες διεξήχθησαν υπό το γενικό «μότο» του «να τελειώνουμε επιτέλους με το κυπριακό» και υπό τη σκιά των δηλώσεων του απεσταλμένου του ΓΓ του ΟΗΕ Nτάουνερ, που χαρακτήρισε απογοητευτική την κατάσταση, λέγοντας ότι οι συνομιλίες εξελίσσονται όσο πιο αργά μπορούν για να μη σταματήσουν ολότελα. Τελευταία στιγμή επιστρατεύτηκε και ο Μπαρόζο, που ζήτησε με δηλώσεις του επιτάχυνση.
Η επιθυμία του «διεθνούς παράγοντα», όπως είθισται να αποκαλούν στην Κύπρο τους Αγγλοαμερικανούς, είναι την προεδρία της ΕΕ να αναλάβει, το δεύτερο εξάμηνο του 2012, η «Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία» αντί της σημερινής «Κυπριακής Δημοκρατίας» και, επίσης και κυρίως, να ξεμπλοκαριστεί η πορεία της ‘Αγκυρας προς την ΕΕ. Η πίεση που μπορούν να ασκήσουν τώρα είναι περιορισμένη, ενδέχεται όμως να αυξηθεί σημαντικότατα αν αλλάξουν οι πολιτικές δυνάμεις στην εξουσία σε Βερολίνο και Παρίσι, ενδεχόμενο απολύτως ρεαλιστικό.
Χρονοδιάγραμμα, με την ασφυκτική έννοια του όρου, δεν ορίστηκε, εκφράστηκε όμως η προσδοκία ουσιώδους σύγκλισης στα θεμελιώδη ζητήματα μέχρι τον Οκτώβριο, όποτε και ορίστηκε νέα τριμερής συνάντηση στη Νέα Υόρκη, με τους δύο ηγέτες να αρχίζουν πάλι ένα μαραθώνιο συναντήσεων εντός του θέρους. Μετά από αυτή τη σύγκλιση, αν επιτευχθεί, θα ανοίξει ο δρόμος για μια τελική “διεθνή διάσκεψη”, την ιδέα της οποίας ανανέωσε πάλι με τις δηλώσεις του ο Μπαν Κι Μουν, χωρίς όμως να προσδιορίσει την ακριβή σύνθεσή της.
Η τουρκική πλευρά προτείνει τη συμμετοχή Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων και των τριών προστατιδών των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου. Η Λευκωσία δεν θέλει ισότιμη συμμετοχή του ψευδοκράτους και της Δημοκρατίας και εισηγείται τη συμμετοχή και των πέντε μονίμων μελών του ΣΑ.
Επικριτικές φωνές για την διεθνή διάσκεψη, υπό οποιαδήποτε σύνθεση, ακούγονται πάντως και μεταξύ ορισμένων Ελληνοκυπρίων, που θεωρούν ότι η σύγκλισή της, ανεξαρτήτως συνθέσεως, συνεπάγεται προκαταβολική αναγνώριση μειωμένου διεθνούς στάτους για το κυπριακό κράτος. Είναι αντίθετοι σε οποιαδήποτε αναγνώριση συστήματος εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων, τα οποία ακριβώς χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την εισβολή του 1974. ‘Αλλωστε, όποιος απαιτεί τέτοια δικαιώματα επί ενός κράτους, προφανώς δεν αποκλείει την χρήση τους, ούτε το αντιμετωπίζει ως κράτος πλήρους κυριαρχίας.
Τα παραπάνω προκύπτουν από τις επίσημες δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Τόσο ο κ. Χριστόφιας, όσο και ο κ. ‘Ερογλου απέφυγαν δηλώσεις μετά τις συνομιλίες και δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος για το τι άλλο πιθανώς συμφωνήθηκε στη διάρκειά τους. ‘Ηδη, οι πρώτες επιφυλάξεις διατυπώθηκαν στην ίδια την Κύπρο από το συγκυβερνόν Δημοκρατικό Κόμμα και την αντιπολιτευόμενη σοσιαλιστική ΕΔΕΚ, τα κυπριακά κόμματα αναμένεται όμως να τοποθετηθούν πλήρως μετά την ενημέρωση από τον Πρόεδρο.
Ενσωματώνοντας στην πολιτική του ορισμένες από τις κριτικές που ασκήθηκαν στο σχέδιο Ανάν, ο κ. Χριστόφιας έχει ταχθεί υπέρ «λύσης από τους Κύπριους για τους Κύπριους», «κυπριακής ιδιοκτησίας» όπως την λέει, ενώ αρνείται ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα. Η προσπάθεια του Λονδίνου, και κατ’ επέκτασιν του Μπαν Κι Μουν, είναι να βρεθεί μια φόρμουλα να υπερκερασθούν αυτοί οι διαδικαστικοί φραγμοί και αυτό επιχειρήθηκε και εν μέρει έγινε στη Γενεύη, αφενός με την αποδοχή της συμβολής του ΟΗΕ, αφετέρου με την εισήγηση ενός άτυπου χρονοδιαγράμματος μέχρι τον Οκτώβριο, για συμφωνία στα θεμελιώδη, που θα ανοίξει τον δρόμο για διάσκεψη.
Λεκτικά, ο Μπαν Κι Μουν έκανε βέβαια μια παραχώρηση στη Λευκωσία, σεβόμενος, δεν είχε άλλωστε και άλλη επιλογή, την αρχή της «κυπριακής ιδιοκτησίας», αμέσως μετά προτείνοντας όμως κάποιας μορφής διαμεσολάβηση του ΟΗΕ, πρόταση που απεδέχθησαν οι Χριστόφιας και ‘Ερογλου. Αν και απομένει να διευκρινισθεί η μορφή, πιθανότατα θα πρόκειται για «γεφυρωτικές προτάσεις» του κ. Ντάουνερ.
Το πρόβλημα είναι ότι ο κ. Ντάουνερ δεν είναι στην πραγματικότητα ουδέτερος, «έντιμος μεσολαβητής» όπως παρουσιάζεται. Επιπλέον, οι προτάσεις του φέρουν το βάρος και κύρος προτάσεων του ΟΗΕ, καθιστώντας δυσχερή την ελεύθερη απόρριψή τους. Last but not least, η λογική του Ντάουνερ, όπως και του ντε Σότο πριν από αυτόν, δεν είναι να γίνονται προτάσεις συμβατές με την ύπαρξη Κυπριακής Δημοκρατίας ως κανονικού κράτους ή τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Λέγονται «γεφυρωτικές» γιατί αναζητούν μονίμως τον «μέσο όρο», χωρίς να ασχολούνται με το κατά πόσον ο «μέσος όρος» οδηγεί σε δίκαιη και ευσταθή λύση ή λύση σύμφωνη με τα ψηφίσματα. Ακριβώς γι’ αυτό, η μέθοδος αυτή παρήγαγε στο παρελθόν το κατά Δημήτρη Τσάτσο «συνταγματικό τέρας» του σχεδίου Ανάν.
Η κατάσταση αυτή αντανακλά, σύμφωνα με νομικούς κύκλους στη Λευκωσία, την θεμελιώδη ασάφεια επί της οποίας βασίζονται οι διεξαγόμενες συνομιλίες, τόσο επί της διαδικασίας, όσο και επί της ουσίας:
- η τουρκική πλευρά ζητάει έναν συνεταιρισμό δύο κρατών, υπό τη γενική εγγύηση και το δικαίωμα επέμβασης της Τουρκίας
- η επίσημη Λευκωσία αναζητά έναν αδύνατο συμβιβασμό μεταξύ της τουρκικής θέσης και των στοιχειωδών χαρακτηριστικών ενός κανονικού κράτους, γεγονός που την οδηγεί σε παγκόσμιες «πρωτοτυπίες», αν όχι «παραδοξότητες», όπως η εκ περιτροπής προεδρία του κράτους, η στάθμιση των ψήφων ανάλογα με την εθνότητα των εκλογέων και η ύπαρξη ξένων δικαστών, παρά την ρητή δέσμευση περί του αντιθέτου του κ. Χριστόφια. (Το νέο κράτος δεν θα διαθέτει επίσης το πιο βασικό χαρακτηριστικό των κρατών, το δικαίωμα της αυτοάμυνας και ένοπλες δυνάμεις).
- η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων θέλει μεν λύση, απορρίπτει όμως τις προτάσεις της ηγεσίας της. Επιθυμεί κυρίως να αποφύγει, εν ονόματι της λύσης, την απώλεια της προστασίας του σχετικά κανονικού κράτους υπό το οποίο ζει επί 35 χρόνια.
‘Όπως είναι δομημένη η διαδικασία, οι προτάσεις Ντάουνερ δεν μπορούν να οδηγήσουν πουθενά αλλού παρά στην μετατόπιση των θέσεων Χριστόφια προς τις τουρκικές θέσεις, τη στιγμή μάλιστα που ήδη αυτές οι προτάσεις απορρίπτονται από τους Ελληνοκυπρίους!
Με άλλα λόγια, η διαδικασία είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να οδηγεί σε μόνιμη διολίσθηση προς την τουρκική πλευρά του μέσου όρου της αναζητούμενης λύσης. Με τη Λευκωσία να αποκλείει, ότι και να γίνει, τη διακοπή των συνομιλιών ή την έγερση άλλων ζητημάτων, που θα μπορούσαν να πιέσουν την Τουρκία, όπως η απαίτηση αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων, η διαδικασία όπως είναι σήμερα είτε πάει σε αδιέξοδο, είτε θα παράγει λύση, όπως και στο παρελθόν, που θα υποστηρίζεται από την κυπριακή κυβέρνηση και θα απορρίπτεται από τους Ελληνοκυπρίους. Προς το παρόν συνιστά απλά μια αφόρητη βυζαντινολογία, μπορεί όμως σε δεδομένη στιγμή να αποκτήσουν αυτές οι παραδοξότητες και αντιφάσεις δραματική πολιτική σημασία.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 9.7.2011
Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011
Σάββατο 9 Ιουλίου 2011
H ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Αποφράς ημέρα στην ελληνική ιστορία πρέπει να θεωρηθεί η 29η Ιουνίου, ημέρα ψήφισης από τους “155” του “μεσοπρόθεσμου προγράμματος”. Προγράμματος που δεν μπορεί δυστυχώς κανείς να το χαρακτηρίσει διαφορετικά, παρά ως πρόγραμμα δολοφονίας της Ελλάδας, του ελληνικού λαού και κράτους, της ελληνικής οικονομίας και δημοκρατίας. Και την ψήφισή του τίποτε άλλο από παράδοση, συνθηκολόγηση στον οικονομικό, χρηματοπιστωτικό κατακτητή. Κανείς ¨Ελληνας δεν μπορεί να διαβάσει καν αυτό το πρόγραμμα, χωρίς να ντραπεί, όπως προσφυώς είπε στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας. Κι αν ένας, έστω, αναγνώστης μας, διαφωνεί με την κατηγορηματικότητα των εκφράσεων που χρησιμοποιούμε, τον καλούμε, πριν κρίνει εμάς, να μπει στον κόπο να το διαβάσει.
Βασιζόμενη στη συνεργασία της κυβέρνησης και στηριζόμενη στην ψήφο των βουλευτών, εκμεταλλευόμενη και την θερινή άμβλυνση των πολιτικών αντανακλαστικών εδώ και διεθνώς, η τρόικα θα επιτεθεί πιθανότατα στην Ελλάδα μέσα στον Ιούλιο και τον Αύγουστο, με έναν ορυμαγδό μέτρων και λεηλασιών, με τον ίδιο τρόπο που τα τανκς του Γκουντέριαν της επετέθησαν την άνοιξη του 1941. Η μορφή της ασκούμενης βίας έχει αλλάξει, όχι η τελική επιδίωξη, η υποδούλωση της χώρας, η μετατροπή της σε άθλια αποικία της παγκοσμιοποίησης, η χρήση της Ελλάδας για την πειθάρχηση όλης της ευρωζώνης, τη μετατροπή επίσημα της ΕΕ σε δικτατορία των αγορών, του διεθνούς, και σε μεγάλο βαθμό εξωευρωπαϊκού, χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Η τρόικα δεν είναι παρά η εμπροσθοφυλακή του νέου ολοκληρωτισμού που επελαύνει από την Ελλάδα κατά της Ευρώπης, κατά δηλαδή των πολιτικών και κοινωνικών κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών μετά τη Γαλλική Επανάσταση και, ιδίως, την νίκη επί του Χίτλερ το 1945. Η διαφορά με το 1941 είναι ότι η κυβέρνηση της Αθήνας έκανε τώρα ότι μπορούσε για να προκαλέσει και διευκολύνει αυτή την επίθεση, για να οργανώσει την ήττα, υποδούλωση και καταστροφή του ελληνικού λαού.
Aπό τον Γλέζο στον Κουρουμπλή
Την ώρα που η Εξουσία αδίστακτα επέβαλε, τρομοκρατώντας, εκβιάζοντας, δωροδοκώντας με αξιώματα, στο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας να αυτοκτονήσει και στους βουλευτές να κλείσουν τα μάτια τους μπροστά στο εθνικό συμφέρον και τη δημοκρατική τάξη, χρειάστηκε ένας τυφλός για να δει την αλήθεια. Αστραπή φωτός στην πιο βαθιά νύχτα της Ελλάδας, η ψήφος του Παναγιώτη Κουρουμπλή έχει την ίδια βαρύτητα και σημασία που είχε το κατέβασμα της σημαίας των Ναζί από την Ακρόπολη, έστω κι αν ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ δεν χρειάστηκε, ευτυχώς, να διακινδυνεύσει τη ζωή του. Εύφημο μνεία θα αποδώσει η Ιστορία και στους βουλευτές της ΝΔ Σπ. Γαληνό και Π. Καμμένο, που καταψήφισαν στο σύνολό του τον εφαρμοστικό νόμο.
¨Όπως σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας, ο ελληνικός λαός, εφευρέτης της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, ο λαός που έκανε τη δεύτερη μεγαλύτερη Επανάσταση στην Ευρώπη, μετά τη Γαλλική, και προέταξε την ισχυρότερη αντίσταση στον Χίτλερ, σχετικά με το μέγεθος της χώρας του, ήταν παρών αγωνιζόμενος έξω από τον χώρο του εγκλήματος.
Απλοί άνθρωποι, νέοι και γέροι, συνταξιούχοι και μεροκαματιάρηδες υπερασπίστηκαν τη χώρα τους την ώρα που ασελγούσαν πάνω της στο εσωτερικό της Βουλής. Αντιστάθηκαν επίμονα και ηρωϊκά στην πιο εκτεταμένη χρήση αστυνομικής βίας μετά τη στρατιωτική δικτατορία και στη συνδυασμένη προβοκατόρικη δράση παρακρατικών και αστυνομίας.
Το μεσοπρόθεσμο δεν είναι μια πολιτική που μπορεί κάποιος να τη θεωρήσει καλή και κάποιος κακή. Ούτε καν οι προτείναντες και ψηφίσαντες αυτή την πολιτική δεν υποστήριξαν, όπως έλεγαν πέρυσι, ότι πρόκειται, καθ¨ οιονδήποτε τρόπο, για πρόγραμμα σωτηρίας, έστω οδυνηρής, για τη χώρα. Μια πολιτικός που φαινόταν να διατηρεί έως τώρα κάποια επίφαση σοβαρότητας, όπως η Βάσω Παπανδρέου, δήλωσε μάλιστα ότι ψηφίζει ναι, γιατί προτιμά το μαχαίρι από το πιστόλι!
Διαδρομές της Προδοσίας
Οι εκλογές όμως δεν γίνονται για να διαλέξουν οι βουλευτές το όπλο εκτέλεσης του ελληνικού λαού, της οικονομίας, του κράτους, της χώρας, του έθνους. Μόνο ως προδοσία μπορούν να χαρακτηρισθούν παρόμοιες πράξεις.
Η απόφαση των 155 είναι νομότυπη, δεν είναι νόμιμη. Είναι νομότυπη όσο ήταν και η ψήφος των Αποστατών, που παραβίασαν κάθε αρχή λαϊκής κυριαρχίας και του Συντάγματος, στηρίζοντας, με την ψήφο τους, το πραξικόπημα του Βασιληά, του Παλατιού και των ΗΠΑ, το 1965, πραξικόπημα που έγινε για να οδηγήσει και οδήγησε στη δικτατορία του 1967 και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Η ψήφιση του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου συνιστά ευθεία παραβίαση της λαϊκής εντολής, πολιτικό πραξικόπημα ακριβώς ανάλογο εκείνου του 1965. Είναι νομότυπη, αλλά νομότυπη ήταν επίσης και η ανάλογης ηθικο-πολιτικής αξίας συνθηκολόγηση του στρατηγού Τσολάκογλου, το 1941.
Εδώ βέβαια τελειώνουν οι ιστορικές αναλογίες. Η συνθηκολόγηση Τσολάκογλου είχε μεγάλη ηθικο-ψυχολογική, περιορισμένη όμως πρακτική σημασία. Η Ελλάδα είχε ήδη ηττηθεί ουσιαστικά από τον ‘Aξονα. Εδώ υπήρχαν τεράστια περιθώρια διαπραγμάτευσης, γιατί δεν ήταν έτοιμοι Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες και Βερολίνο να διακινδυνεύσουν μια παγκόσμια οικονομική κρίση και μια κρίση της ΕΕ για να περάσει το μεσοπρόθεσμο! Μόνο ηλίθιοι ή απατεώνες μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο. Είναι λοιπόν διπλά και τριπλά προδότες οι σημερινοί, γιατί συνθηκολόγησαν χωρίς να έχουν ηττηθεί, προκαλώντας με τη συνθηκολόγηση την ήττα.
Σε ότι αφορά το 1965, η Αποστασία οδήγησε όντως, τελικά, στην απώλεια της μισής Κύπρου το 1974. Αλλά ακόμα και αυτή η τραγική απώλεια μπορεί να αποδειχθεί τίποτα μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί, όχι η μισή Κύπρος, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα.
Αεροπειρατεία ενός κράτους
Οι τελευταίες εξελίξεις μοιάζουν, δυστυχώς, να επιβεβαιώνουν όσους υποστηρίζουν ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια καλή ή μια κακή κυβέρνηση, έχουμε να κάνουμε με μια “οθόνη”, που αποκρύπτει την “κατάληψη”, στην πραγματικότητα, του ελληνικού κυβερνητικού και κρατικού μηχανισμού από αλλότριες δυνάμεις, που χρησιμοποιώντας το όνομα του Πρωθυπουργού μπόρεσαν να ελέγξουν το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας και, στη συνέχεια, την κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος, προκαλώντας και εκμεταλλευόμενοι την κρίση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην ελληνική ιστορία, ούτε είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που εμφανίζονται τέτοιες τάσεις. Το αντίθετο. Η ειδοποιός διαφορά όμως της σημερινής ελληνικής περίπτωσης, είναι η ολοκληρωτική αποξένωση της κυβέρνησης από την ελληνική κοινωνία. Ούτε οι κυβερνήσεις των Αποστατών, ούτε η Χούντα του Παπαδόπουλου, ήταν καθ¨ οιονδήποτε τρόπο αντιπροσωπευτικές του ελληνικού λαού ή ανεξάρτητες κατ¨ελάχιστον έναντι των Ξένων. Ακόμα κι αυτές όμως είχαν κάποιο όριο στο τι μπορούσαν να κάνουν, γι¨αυτό και χρειάστηκε να έρθει ο Ιωαννίδης για να ολοκληρωθεί το έγκλημα.
Η κυβέρνηση είναι ειλικρινής λέγοντας ότι δεν την ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος. Δεν την ενδιαφέρει γιατί δεν αναφέρεται στον ελληνικό λαό, ούτε δίνει σε αυτόν λογαριασμό, ούτε κυβερνά καν η ίδια. ¨Άλλες δυνάμεις κυβερνούν εδώ, μη ελληνικές. Η κυβέρνηση λειτουργεί εν τέλει, συνειδητά ή όχι, αλλά αυτό έχει δευτερεύουσα σημασία, ως εντεταλμένο απόσπασμα του επελαύνοντος “ολοκληρωτισμού των αγορών”, ενός διεθνούς πραξικοπήματος που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, για την πλήρη επικράτηση του χρηματιστικού κεφαλαίου επί των κρατών. Λειτουργώντας έτσι δεν οργανώνει μόνο την αποικιοποίηση, υποδούλωση και καταστροφή της Ελλάδας, έχει καταστεί και παράγων πανευρωπαϊκής αποσταθεροποίησης.
Στο τέλος μάλιστα κινδυνεύει, αυτή η κυβέρνηση, τόσο ανίκανη να διαμεσολαβήσει μεταξύ ελληνικού λαού και διεθνούς συστήματος, να γίνει μπούμερανγκ και για τις δυνάμεις που τη χρησιμοποιούν. Στο μέτρο ιδίως που αδυνατεί να παγιώσει την κυριαρχία τους στη χώρα, οδηγώντας είτε σε εξέγερση, είτε σε εθνική κατάρρευση. Τότε, μπορούν να ενεργοποιηθούν οι δυνάμεις του Χάους, που θέλουν την καταστροφή της ΕΕ και δεν αρκούνται στον μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό, αλλά προτιμούν τον … κανονικό!
Υπάρχει ελπίδα;
Θεωρητικά τουλάχιστον, μια τόσο απελπιστική κατάσταση προσφέρει δια της ακρότητός της και τη μόνη δημοκρατική λύση. Τη μετατροπή της Ελλάδας σε φορέα του αιτήματος για μια οργανωμένη απάντηση της Ευρώπης στις αγορές, κάτι που μπορεί να ενδιαφέρει όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Η πρώτη προϋπόθεση για να συμβεί κάτι τέτοιο έχει παρουσιαστεί: είναι η πολιτική αφύπνιση του ελληνικού λαού, το μεγαλειώδες κίνημα των Πλατειών. Αυτό που καθυστερεί όμως επικίνδυνα είναι η εμφάνιση ηγεσιών, ιδεών, προγραμμάτων, η πολιτική και προγραμματική συγκρότηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων, η διεθνής τους δικτύωση.
Δεν αρκούν το 2011 αγριοφωνάρες και γενικόλογες καταγγελίες, χρειαζόμαστε συγκροτημένες ιδέες και προγράμματα. Δεν είναι αξιόπιστος, κάποιος που φιλοδοξεί να σώσει την Ελλάδα, αν εξωραϊζει την πραγματικότητά της. Δεν κάνουν για ηγέτες φθαρμένα και ανακυκλούμενα υλικά και πρόσωπα, ακόμα όμως περιμένουμε την εμφάνιση αξιόπιστων ηγεσιών, ικανών να αναλάβουν το τιτάνιο έργο της σωτηρίας της χώρας. ¨Οσο για τις κρίσιμης σημασίας διεθνείς συμμαχίες των κάθε λογής αντιμνημονιακών, του ελληνικού λαού, η κατάσταση είναι μέχρι τώρα απελπιστική.
Οι δυνάμεις που επιτίθενται στον ελληνικό λαό το γνωρίζουν, γι¨αυτό και επιχειρούν να κάνουν ότι περισσότερο μπορούν όσο πιο γρήγορα γίνεται, εκμεταλλευόμενες την ύπαρξη της τωρινής κυβέρνησης, όσο υπάρχει, και το καλοκαίρι.
ΥΓ. Δεν αντιλαμβανόμαστε τι εξυπηρετούν οι ανακοινώσεις των κομμάτων της αριστεράς εναντίον των αποδοκιμασιών και προπηλακισμών βουλευτών και Υπουργών. Δεν έχουν ασφαλώς λόγο να υποστηρίξουν τέτοιες εκδηλώσεις ή να τις οργανώσουν ή να πάρουν την ευθύνη τους. Αλλά αν οι βουλευτές και οι υπουργοί δεν θέλουν αποδοκιμασίες, μπορούν κάλλιστα και απλούστατα να τις αποφύγουν, τιμώντας τον όρκο τους.
Επίκαιρα, 7.7.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Αποφράς ημέρα στην ελληνική ιστορία πρέπει να θεωρηθεί η 29η Ιουνίου, ημέρα ψήφισης από τους “155” του “μεσοπρόθεσμου προγράμματος”. Προγράμματος που δεν μπορεί δυστυχώς κανείς να το χαρακτηρίσει διαφορετικά, παρά ως πρόγραμμα δολοφονίας της Ελλάδας, του ελληνικού λαού και κράτους, της ελληνικής οικονομίας και δημοκρατίας. Και την ψήφισή του τίποτε άλλο από παράδοση, συνθηκολόγηση στον οικονομικό, χρηματοπιστωτικό κατακτητή. Κανείς ¨Ελληνας δεν μπορεί να διαβάσει καν αυτό το πρόγραμμα, χωρίς να ντραπεί, όπως προσφυώς είπε στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας. Κι αν ένας, έστω, αναγνώστης μας, διαφωνεί με την κατηγορηματικότητα των εκφράσεων που χρησιμοποιούμε, τον καλούμε, πριν κρίνει εμάς, να μπει στον κόπο να το διαβάσει.
Βασιζόμενη στη συνεργασία της κυβέρνησης και στηριζόμενη στην ψήφο των βουλευτών, εκμεταλλευόμενη και την θερινή άμβλυνση των πολιτικών αντανακλαστικών εδώ και διεθνώς, η τρόικα θα επιτεθεί πιθανότατα στην Ελλάδα μέσα στον Ιούλιο και τον Αύγουστο, με έναν ορυμαγδό μέτρων και λεηλασιών, με τον ίδιο τρόπο που τα τανκς του Γκουντέριαν της επετέθησαν την άνοιξη του 1941. Η μορφή της ασκούμενης βίας έχει αλλάξει, όχι η τελική επιδίωξη, η υποδούλωση της χώρας, η μετατροπή της σε άθλια αποικία της παγκοσμιοποίησης, η χρήση της Ελλάδας για την πειθάρχηση όλης της ευρωζώνης, τη μετατροπή επίσημα της ΕΕ σε δικτατορία των αγορών, του διεθνούς, και σε μεγάλο βαθμό εξωευρωπαϊκού, χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.
Η τρόικα δεν είναι παρά η εμπροσθοφυλακή του νέου ολοκληρωτισμού που επελαύνει από την Ελλάδα κατά της Ευρώπης, κατά δηλαδή των πολιτικών και κοινωνικών κατακτήσεων των ευρωπαϊκών λαών μετά τη Γαλλική Επανάσταση και, ιδίως, την νίκη επί του Χίτλερ το 1945. Η διαφορά με το 1941 είναι ότι η κυβέρνηση της Αθήνας έκανε τώρα ότι μπορούσε για να προκαλέσει και διευκολύνει αυτή την επίθεση, για να οργανώσει την ήττα, υποδούλωση και καταστροφή του ελληνικού λαού.
Aπό τον Γλέζο στον Κουρουμπλή
Την ώρα που η Εξουσία αδίστακτα επέβαλε, τρομοκρατώντας, εκβιάζοντας, δωροδοκώντας με αξιώματα, στο μεγαλύτερο κόμμα της χώρας να αυτοκτονήσει και στους βουλευτές να κλείσουν τα μάτια τους μπροστά στο εθνικό συμφέρον και τη δημοκρατική τάξη, χρειάστηκε ένας τυφλός για να δει την αλήθεια. Αστραπή φωτός στην πιο βαθιά νύχτα της Ελλάδας, η ψήφος του Παναγιώτη Κουρουμπλή έχει την ίδια βαρύτητα και σημασία που είχε το κατέβασμα της σημαίας των Ναζί από την Ακρόπολη, έστω κι αν ο Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ δεν χρειάστηκε, ευτυχώς, να διακινδυνεύσει τη ζωή του. Εύφημο μνεία θα αποδώσει η Ιστορία και στους βουλευτές της ΝΔ Σπ. Γαληνό και Π. Καμμένο, που καταψήφισαν στο σύνολό του τον εφαρμοστικό νόμο.
¨Όπως σε όλες τις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας, ο ελληνικός λαός, εφευρέτης της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, ο λαός που έκανε τη δεύτερη μεγαλύτερη Επανάσταση στην Ευρώπη, μετά τη Γαλλική, και προέταξε την ισχυρότερη αντίσταση στον Χίτλερ, σχετικά με το μέγεθος της χώρας του, ήταν παρών αγωνιζόμενος έξω από τον χώρο του εγκλήματος.
Απλοί άνθρωποι, νέοι και γέροι, συνταξιούχοι και μεροκαματιάρηδες υπερασπίστηκαν τη χώρα τους την ώρα που ασελγούσαν πάνω της στο εσωτερικό της Βουλής. Αντιστάθηκαν επίμονα και ηρωϊκά στην πιο εκτεταμένη χρήση αστυνομικής βίας μετά τη στρατιωτική δικτατορία και στη συνδυασμένη προβοκατόρικη δράση παρακρατικών και αστυνομίας.
Το μεσοπρόθεσμο δεν είναι μια πολιτική που μπορεί κάποιος να τη θεωρήσει καλή και κάποιος κακή. Ούτε καν οι προτείναντες και ψηφίσαντες αυτή την πολιτική δεν υποστήριξαν, όπως έλεγαν πέρυσι, ότι πρόκειται, καθ¨ οιονδήποτε τρόπο, για πρόγραμμα σωτηρίας, έστω οδυνηρής, για τη χώρα. Μια πολιτικός που φαινόταν να διατηρεί έως τώρα κάποια επίφαση σοβαρότητας, όπως η Βάσω Παπανδρέου, δήλωσε μάλιστα ότι ψηφίζει ναι, γιατί προτιμά το μαχαίρι από το πιστόλι!
Διαδρομές της Προδοσίας
Οι εκλογές όμως δεν γίνονται για να διαλέξουν οι βουλευτές το όπλο εκτέλεσης του ελληνικού λαού, της οικονομίας, του κράτους, της χώρας, του έθνους. Μόνο ως προδοσία μπορούν να χαρακτηρισθούν παρόμοιες πράξεις.
Η απόφαση των 155 είναι νομότυπη, δεν είναι νόμιμη. Είναι νομότυπη όσο ήταν και η ψήφος των Αποστατών, που παραβίασαν κάθε αρχή λαϊκής κυριαρχίας και του Συντάγματος, στηρίζοντας, με την ψήφο τους, το πραξικόπημα του Βασιληά, του Παλατιού και των ΗΠΑ, το 1965, πραξικόπημα που έγινε για να οδηγήσει και οδήγησε στη δικτατορία του 1967 και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974. Η ψήφιση του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου συνιστά ευθεία παραβίαση της λαϊκής εντολής, πολιτικό πραξικόπημα ακριβώς ανάλογο εκείνου του 1965. Είναι νομότυπη, αλλά νομότυπη ήταν επίσης και η ανάλογης ηθικο-πολιτικής αξίας συνθηκολόγηση του στρατηγού Τσολάκογλου, το 1941.
Εδώ βέβαια τελειώνουν οι ιστορικές αναλογίες. Η συνθηκολόγηση Τσολάκογλου είχε μεγάλη ηθικο-ψυχολογική, περιορισμένη όμως πρακτική σημασία. Η Ελλάδα είχε ήδη ηττηθεί ουσιαστικά από τον ‘Aξονα. Εδώ υπήρχαν τεράστια περιθώρια διαπραγμάτευσης, γιατί δεν ήταν έτοιμοι Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες και Βερολίνο να διακινδυνεύσουν μια παγκόσμια οικονομική κρίση και μια κρίση της ΕΕ για να περάσει το μεσοπρόθεσμο! Μόνο ηλίθιοι ή απατεώνες μπορούν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο. Είναι λοιπόν διπλά και τριπλά προδότες οι σημερινοί, γιατί συνθηκολόγησαν χωρίς να έχουν ηττηθεί, προκαλώντας με τη συνθηκολόγηση την ήττα.
Σε ότι αφορά το 1965, η Αποστασία οδήγησε όντως, τελικά, στην απώλεια της μισής Κύπρου το 1974. Αλλά ακόμα και αυτή η τραγική απώλεια μπορεί να αποδειχθεί τίποτα μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί, όχι η μισή Κύπρος, αλλά ολόκληρη η Ελλάδα.
Αεροπειρατεία ενός κράτους
Οι τελευταίες εξελίξεις μοιάζουν, δυστυχώς, να επιβεβαιώνουν όσους υποστηρίζουν ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια καλή ή μια κακή κυβέρνηση, έχουμε να κάνουμε με μια “οθόνη”, που αποκρύπτει την “κατάληψη”, στην πραγματικότητα, του ελληνικού κυβερνητικού και κρατικού μηχανισμού από αλλότριες δυνάμεις, που χρησιμοποιώντας το όνομα του Πρωθυπουργού μπόρεσαν να ελέγξουν το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας και, στη συνέχεια, την κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος, προκαλώντας και εκμεταλλευόμενοι την κρίση.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην ελληνική ιστορία, ούτε είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που εμφανίζονται τέτοιες τάσεις. Το αντίθετο. Η ειδοποιός διαφορά όμως της σημερινής ελληνικής περίπτωσης, είναι η ολοκληρωτική αποξένωση της κυβέρνησης από την ελληνική κοινωνία. Ούτε οι κυβερνήσεις των Αποστατών, ούτε η Χούντα του Παπαδόπουλου, ήταν καθ¨ οιονδήποτε τρόπο αντιπροσωπευτικές του ελληνικού λαού ή ανεξάρτητες κατ¨ελάχιστον έναντι των Ξένων. Ακόμα κι αυτές όμως είχαν κάποιο όριο στο τι μπορούσαν να κάνουν, γι¨αυτό και χρειάστηκε να έρθει ο Ιωαννίδης για να ολοκληρωθεί το έγκλημα.
Η κυβέρνηση είναι ειλικρινής λέγοντας ότι δεν την ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος. Δεν την ενδιαφέρει γιατί δεν αναφέρεται στον ελληνικό λαό, ούτε δίνει σε αυτόν λογαριασμό, ούτε κυβερνά καν η ίδια. ¨Άλλες δυνάμεις κυβερνούν εδώ, μη ελληνικές. Η κυβέρνηση λειτουργεί εν τέλει, συνειδητά ή όχι, αλλά αυτό έχει δευτερεύουσα σημασία, ως εντεταλμένο απόσπασμα του επελαύνοντος “ολοκληρωτισμού των αγορών”, ενός διεθνούς πραξικοπήματος που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, για την πλήρη επικράτηση του χρηματιστικού κεφαλαίου επί των κρατών. Λειτουργώντας έτσι δεν οργανώνει μόνο την αποικιοποίηση, υποδούλωση και καταστροφή της Ελλάδας, έχει καταστεί και παράγων πανευρωπαϊκής αποσταθεροποίησης.
Στο τέλος μάλιστα κινδυνεύει, αυτή η κυβέρνηση, τόσο ανίκανη να διαμεσολαβήσει μεταξύ ελληνικού λαού και διεθνούς συστήματος, να γίνει μπούμερανγκ και για τις δυνάμεις που τη χρησιμοποιούν. Στο μέτρο ιδίως που αδυνατεί να παγιώσει την κυριαρχία τους στη χώρα, οδηγώντας είτε σε εξέγερση, είτε σε εθνική κατάρρευση. Τότε, μπορούν να ενεργοποιηθούν οι δυνάμεις του Χάους, που θέλουν την καταστροφή της ΕΕ και δεν αρκούνται στον μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό, αλλά προτιμούν τον … κανονικό!
Υπάρχει ελπίδα;
Θεωρητικά τουλάχιστον, μια τόσο απελπιστική κατάσταση προσφέρει δια της ακρότητός της και τη μόνη δημοκρατική λύση. Τη μετατροπή της Ελλάδας σε φορέα του αιτήματος για μια οργανωμένη απάντηση της Ευρώπης στις αγορές, κάτι που μπορεί να ενδιαφέρει όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Η πρώτη προϋπόθεση για να συμβεί κάτι τέτοιο έχει παρουσιαστεί: είναι η πολιτική αφύπνιση του ελληνικού λαού, το μεγαλειώδες κίνημα των Πλατειών. Αυτό που καθυστερεί όμως επικίνδυνα είναι η εμφάνιση ηγεσιών, ιδεών, προγραμμάτων, η πολιτική και προγραμματική συγκρότηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων, η διεθνής τους δικτύωση.
Δεν αρκούν το 2011 αγριοφωνάρες και γενικόλογες καταγγελίες, χρειαζόμαστε συγκροτημένες ιδέες και προγράμματα. Δεν είναι αξιόπιστος, κάποιος που φιλοδοξεί να σώσει την Ελλάδα, αν εξωραϊζει την πραγματικότητά της. Δεν κάνουν για ηγέτες φθαρμένα και ανακυκλούμενα υλικά και πρόσωπα, ακόμα όμως περιμένουμε την εμφάνιση αξιόπιστων ηγεσιών, ικανών να αναλάβουν το τιτάνιο έργο της σωτηρίας της χώρας. ¨Οσο για τις κρίσιμης σημασίας διεθνείς συμμαχίες των κάθε λογής αντιμνημονιακών, του ελληνικού λαού, η κατάσταση είναι μέχρι τώρα απελπιστική.
Οι δυνάμεις που επιτίθενται στον ελληνικό λαό το γνωρίζουν, γι¨αυτό και επιχειρούν να κάνουν ότι περισσότερο μπορούν όσο πιο γρήγορα γίνεται, εκμεταλλευόμενες την ύπαρξη της τωρινής κυβέρνησης, όσο υπάρχει, και το καλοκαίρι.
ΥΓ. Δεν αντιλαμβανόμαστε τι εξυπηρετούν οι ανακοινώσεις των κομμάτων της αριστεράς εναντίον των αποδοκιμασιών και προπηλακισμών βουλευτών και Υπουργών. Δεν έχουν ασφαλώς λόγο να υποστηρίξουν τέτοιες εκδηλώσεις ή να τις οργανώσουν ή να πάρουν την ευθύνη τους. Αλλά αν οι βουλευτές και οι υπουργοί δεν θέλουν αποδοκιμασίες, μπορούν κάλλιστα και απλούστατα να τις αποφύγουν, τιμώντας τον όρκο τους.
Επίκαιρα, 7.7.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011
H MΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΚΥΠΡΑΙΟΥ ΣΤΟΝ ΕΞΑΝΤΑ
«Ήταν κάπου 9 το πρωί στις 15 Ιουνίου, όταν έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα. Αποφάσισα να μη βγω στον κεντρικό χώρο της πλατείας αλλά στην έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, είδα στη Βασιλίσσης Σοφίας κάτι που με «πάγωσε».
Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.
Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε. Αυτοί τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα είπα μέσα μου.
Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».
Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά ενισχυμένων στολών που φορούσαν.
Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος, άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική και χωρίς στόχευση. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο. Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».
Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.
Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία.
Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο. Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.
Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.
Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.
Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω φωτογραφίες.
Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.
Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».
Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.
Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.
Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα νόμιζα πως ήμουν νεκρός.
Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.
Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.
«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.
Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.
Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.
Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.
Εκεί όμως μας περίμενε μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη.
Μια ομάδα δειλών (ας μου επιτραπεί η έκφραση) της «Ομάδας Δέλτα» με μηχανές μας περικυκλώνει, όπως οι Ινδιάνοι τη μονάδα του στρατηγού Κάστερ.
Άρχισαν να μας βρίζουν και να μας χτυπούν. Προσπαθώντας να καλύψω έναν άγουρο έφηβο, ήταν δεν ήταν 15 ετών, δέχθηκα απανωτά χτυπήματα στη μέση και τα πόδια, με τις μηχανές να έρχονται επάνω μας με φόρα και μερικά μέτρα πριν από εμάς οι οδηγοί τους να φρενάρουν απότομα.
Κανονικός τραμπουκισμός και «νόμιμη» βία.
Χωρίς ακοή, χτυπημένος και να σφαδάζω από τους πόνους έφτασα στον «Ευαγγελισμό». Όμως δεν εφημέρευε και έπρεπε να πάω στον «Ερυθρό». Στην κατάσταση που ήμουν, ούτε ένα ασθενοφόρο δεν υπήρχε να με μεταφέρει.
Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στον Ερυθρό. Οι γιατροί και το προσωπικό της κλινικής ΩΡΛ και οι παθολόγοι ήταν το λιγότερο άψογοι.
Πέρασα δέκα εφιαλτικές ημέρες προσπαθώντας να σώσουν οι γιατροί την ακοή στο δεξί αυτί, πρωτοστατούντος του καθηγητή κ. Βαθυλάκη. Δυστυχώς όμως η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη.
Είχε επέλθει πλήρης κώφωση και στα δύο αυτιά. Είχε καταστραφεί πλήρως το βασικό όργανο ακοής ο κοχλίας και στις δύο πλευρές του κεφαλιού.
Ήμουν κωφός.
Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Άφησαν ανάπηρο έναν πολίτη. Και αυτός ήμουν εγώ.
Ο ευαίσθητος και δημοκράτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χ. Παπουτσής δεν καταδέχθηκε ούτε μια συγνώμη να ζητήσει. Ούτε φυσικά ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Λ. Οικονόμου.
Θα σκέφτηκαν πως ανήκω στις «παράπλευρες απώλειες». Και στα ολιγαρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει «συγνώμη» αλλά το: «καλά να πάθεις».
Νομίζω όμως πως ακόμα το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία.
Τώρα καλούμαι να ζήσω διαφορετικά. Μια διαφορετική ζωή, χωρίς ακοή, με κατεστραμμένα το μέλλον και τα όνειρά μου από τη μανιακή βία των ΜΑΤ, που ένας Θεός ξέρει τι εντολές είχαν.
Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω, το: «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία».
Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.
Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε. Αυτοί τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα είπα μέσα μου.
Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».
Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά ενισχυμένων στολών που φορούσαν.
Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος, άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική και χωρίς στόχευση. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο. Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».
Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.
Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία.
Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο. Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.
Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.
Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.
Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω φωτογραφίες.
Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.
Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».
Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.
Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.
Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα νόμιζα πως ήμουν νεκρός.
Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.
Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.
«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.
Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.
Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.
Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.
Εκεί όμως μας περίμενε μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη.
Μια ομάδα δειλών (ας μου επιτραπεί η έκφραση) της «Ομάδας Δέλτα» με μηχανές μας περικυκλώνει, όπως οι Ινδιάνοι τη μονάδα του στρατηγού Κάστερ.
Άρχισαν να μας βρίζουν και να μας χτυπούν. Προσπαθώντας να καλύψω έναν άγουρο έφηβο, ήταν δεν ήταν 15 ετών, δέχθηκα απανωτά χτυπήματα στη μέση και τα πόδια, με τις μηχανές να έρχονται επάνω μας με φόρα και μερικά μέτρα πριν από εμάς οι οδηγοί τους να φρενάρουν απότομα.
Κανονικός τραμπουκισμός και «νόμιμη» βία.
Χωρίς ακοή, χτυπημένος και να σφαδάζω από τους πόνους έφτασα στον «Ευαγγελισμό». Όμως δεν εφημέρευε και έπρεπε να πάω στον «Ερυθρό». Στην κατάσταση που ήμουν, ούτε ένα ασθενοφόρο δεν υπήρχε να με μεταφέρει.
Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στον Ερυθρό. Οι γιατροί και το προσωπικό της κλινικής ΩΡΛ και οι παθολόγοι ήταν το λιγότερο άψογοι.
Πέρασα δέκα εφιαλτικές ημέρες προσπαθώντας να σώσουν οι γιατροί την ακοή στο δεξί αυτί, πρωτοστατούντος του καθηγητή κ. Βαθυλάκη. Δυστυχώς όμως η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη.
Είχε επέλθει πλήρης κώφωση και στα δύο αυτιά. Είχε καταστραφεί πλήρως το βασικό όργανο ακοής ο κοχλίας και στις δύο πλευρές του κεφαλιού.
Ήμουν κωφός.
Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Άφησαν ανάπηρο έναν πολίτη. Και αυτός ήμουν εγώ.
Ο ευαίσθητος και δημοκράτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χ. Παπουτσής δεν καταδέχθηκε ούτε μια συγνώμη να ζητήσει. Ούτε φυσικά ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Λ. Οικονόμου.
Θα σκέφτηκαν πως ανήκω στις «παράπλευρες απώλειες». Και στα ολιγαρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει «συγνώμη» αλλά το: «καλά να πάθεις».
Νομίζω όμως πως ακόμα το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία.
Τώρα καλούμαι να ζήσω διαφορετικά. Μια διαφορετική ζωή, χωρίς ακοή, με κατεστραμμένα το μέλλον και τα όνειρά μου από τη μανιακή βία των ΜΑΤ, που ένας Θεός ξέρει τι εντολές είχαν.
Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω, το: «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία».
Τρίτη 5 Ιουλίου 2011
Η ΕΛΛΑΔΑ, Η ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ "ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑΣ"
Ο νέος χρηματοπιστωτικός ολοκληρωτισμός
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Mε τη φωτιά παίζουν oι “ηγέτες” της Ευρώπης και, ακόμα περισσότερο, της Ελλάδας. Αποδεικνύοντας καθημερινά ότι δεν είναι παρά μυωπικά και ιδιοτελή ανθρωπάκια, στη συνειδητή ή μη συνειδητή υπηρεσία των τραπεζών. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψει κανείς τον διαρκώς αυξανόμενο παραλογισμό της ευρωπαϊκής και ελληνικής πολιτικής, που είναι και η πιο σίγουρη ένδειξη επικείμενης μείζονος καταστροφής.
Η ελληνική κυβέρνηση (και οι δύο όροι χρειάζονται στην πραγματικότητα εισαγωγικά) διακρίνεται από το κλασικό σύνδρομο της Μαρίας Αντουανέττας, αλλά από το ίδιο σύνδρομο μοιάζουν να καταλαμβάνονται τώρα και οι ηγεσίες των υπολοίπων χωρών της ΕΕ. Τα πολιτικά αντανακλαστικά των ευρωπαϊκών ηγεσιών δεν είναι καλύτερα από αυτά που τις χαρακτήρισαν στις παραμονές της δολοφονίας του Αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο του 1914 ή της ανόδου του Χίτλερ το 1933, έστω κι αν ο πόλεμος που απειλεί την Ευρώπη είναι κυρίως οικονομικός.
Πραξικόπημα στην ΕΕ και μεσοπρόθεσμο
Οι αποφάσεις του Eurogroup της 20ής Ιουνίου, που ελήφθησαν με τη συμμετοχή της “ελληνικής” κυβέρνησης, συνιστούν πρωτοφανές στην ιστορία της ΕΕ θεσμικό πραξικόπημα. Το Συμβούλιο Υπουργών της Ευρωζώνης εξέδωσε εντολή σε εκλεγμένο κοινοβούλιο για το τι θα ψηφίσει, παραβιάζοντας κατάφωρα τις θεμελιώδεις αρχές του δικαίου και την πολιτική βάση και ιδεολογία της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής ¨Ενωσης. Οι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού εκβιάζονται με ωμό τρόπο να ψηφίσουν αντίθετα με τη βούληση του ελληνικού λαού και σύμφωνα με τις επιταγές των τραπεζών, επιταγές μετασχηματισμένες από την κυβέρνηση και την ΕΕ σε πρόγραμμα “δανειοδότησης” της Ελλάδας. H ‘Ενωση αποκαλύπτεται όχι ένωση ευρωπαϊκών λαών, αλλά μηχανισμός επιβολής δικτατορίας των αγορών επ¨ αυτών, με τη διαμεσολάβηση της Γερμανίας, της Κομισιόν και της ΕΚΤ. Και, το χειρότερο από όλα, κανείς, σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν δείχνει να συνειδητοποιεί και να επισημαίνει τη σημασία όσων συμβαίνουν, ούτε καν οι “αντιμνημονιακές” δυνάμεις στην Ελλάδα.
Δεν γνωρίζουμε, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα αποτελέσματα του ευρωπαϊκού και κυβερνητικού εκβιασμού. Αν δηλαδή ψηφίσθηκε το μεσοπρόθεσμο και ποια είναι η ένταση και έκταση των αντιδράσεων του ελληνικού λαού και τι έχει πράξει η κυβέρνηση, ίσως η πιο τυχοδιωκτική της ελληνικής ιστορίας, ο αντιπρόεδρος της οποίας έφθασε, εμμέσως πλην σαφώς, να επισείσει την απειλή στρατιωτικής δικτατορίας και εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ.
Ακόμα όμως κι αν περάσει το μεσοπρόθεσμο είναι θέμα χρόνου και μάλλον λίγου η κατάρρευσή του. Ο ελληνικός λαός δεν έχει άλλο δρόμο για να επιζήσει και να υπερασπιστεί τη χώρα του από την ανατροπή αυτής της πολιτικής και θα την ανατρέψει. Ακόμα κι αν δεν το κάνει ο ίδιος, είναι φανερό ότι κάποια στιγμή θα καταρρεύσουν πλήρως οι στοιχειώδεις κρατικές λειτουργίες και τα δημόσια έσοδα και η χώρα θα οδηγηθεί σε ανεξέλεγκτη, άναρχη χρεωκοπία σε χαοτικές συνθήκες.
Θα ήταν ασφαλώς καλύτερα να βρεθούν πολιτικές δυνάμεις που να ηγηθούν του έθνους σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, θα ήταν πολύ καλύτερα αν διαθέταμε ένα αντιμνημονιακό μέτωπο για τη σωτηρία της Ελλάδας, με αξιόπιστη ηγεσία, δημοκρατική εσωτερική οργάνωση και σοβαρές ιδέες. Αντιμέτωποι όμως με ένα πρόγραμμα οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής καταστροφής της Ελλάδας, όπως είναι το μεσοπρόθεσμο, δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε.
Οι τράπεζες ως φορέας ολοκληρωτισμού
Πέραν όμως της δημοκρατικής ουσίας που πλήττεται βάναυσα με τις αποφάσεις και τους εκβιασμούς του Eurogroup, υπάρχει και μια άλλη πτυχή. Ευρωπαίοι και ¨Ελληνες πολιτικοί εκβιάζουν τον ελληνικό λαό για ποιο λόγο; Για να περάσει ένα πρόγραμμα που όλοι πιστεύουν ότι θα φέρει ταχύτερα την Ελλάδα όχι σε οποιαδήποτε σωτηρία, αλλά στην καθολική χρεωκοπία.
Αντιμετωπίζουν μία χώρα μέλος της ΕΕ με τον ίδιο τρόπο που μια δανείστρια τράπεζα αντιμετωπίζει μια υπό εκκαθάριση επιχείρηση: προσημείωση ακινήτων, τοποθέτηση επιτρόπου, μείωση λειτουργικού κόστους με απολύσεις και μείωση αποδοχών, εκποίηση στο άψε σβήσε περιουσιακών στοιχείων, ξεζούμισμα παντός είδους και, τελικά, κλείσιμο της επιχείρησης.
Γιατί το κάνουν αυτό; ¨Όχι γιατί είναι απαραίτητο βέβαια στα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της ΕΕ ή έστω των πλουσιότερων μελών της. ¨Όχι γιατί δεν αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο. Αλλά γιατί τους είναι περίπου αδύνατο να θίξουν καθ¨οιονδήποτε τρόπο τα συμφέροντα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, πραγματικού “Kράτους πίσω από τα Κράτη”. Bάζουν την Ευρώπη στην τροχιά της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία της, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτοεγκλωβίζονται σε εκβιασμούς που κάποια στιγμή κινδυνεύουν να σκάσουν στα μούτρα τους, με τον ίδιο τρόπο που ένα ήσσονος σημασίας γεγονός, όπως η δολοφονία του Αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο, προκάλεσε τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πόλεμος θα είναι οικονομικός αυτή τη φορά, όχι στρατιωτικός, τουλάχιστο στην αρχή, δεν θα έχει όμως λιγότερο καταστρεπτικά αποτελέσματα.
Πρόκειται για το ισοδύναμο των συμφωνιών του Μονάχου που υπέγραψαν Γαλλία και Αγγλία για να κατευνάσουν τον Χίτλερ. Τον ρόλο του Χίτλερ σήμερα, ως παγκόσμιας δύναμης καταστροφής, παίζει το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Αν όμως εξακολουθήσουμε να πηγαίνουμε εκεί που μας πηγαίνουν, το όλο ευρωπαϊκό μεταπολεμικό εγχείρημα θα απειληθεί με κατάρρευση και η διεθνής οικονομία μπορεί να αντιμετωπίσει κρίση πολύ σοβαρότερη αυτής του 1929. Γιατί οι σημερινές οικονομίες είναι πολύ πιο χρηματιστικοποιημένες από τις προπολεμικές.
Σενάριο διάλυσης της ΕΕ
Yπερβολές μπορείτε να πείτε. Πράγματι, θα ήταν ανόητος όποιος θα προσπαθούσε να προβλέψει με ακρίβεια την εξέλιξη τριών ταυτόχρονων και βαθύτατων κρίσεων, δηλαδή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, της κρίσης της δυτικής ηγεμονίας και της κρίσης της ΕΕ. Θα ήταν όμως δέκα ή εκατό φορές πιο ανόητος όποιος αρνούνταν να συνειδητοποιήσει το πραγματικο διακύβευμα. Καλύτερα να κινητοποιείται κανείς “υπερβολικά” εναντίον υπαρκτών απειλών, παρά να παρηγορείται με την ψεύτικη βεβαιότητα ενός κόσμου που καταρρέει. Και ο κόσμος της “ευτυχούς παγκοσμιοποίησης” και του νεοφιλελευθερισμού κατέρρευσε τον Οκτώβριο του 2008, όπως ορθώς αλλά παραδόξως διέγνωσε σε ένα άρθρο του ο αντιδραστικός αλλά όχι κουτός Γιόσκα Φίσερ.
Η Ευρωπαϊκή ¨Ενωση απειλείται με κατάρρευση ανάλογη αυτής της Σοβιετικής, πριν από 20 χρόνια, γιατί ούτε η πολιτική ηγεσία των μελών της καταφέρνει, ούτε οι θεσμοί της είναι φτιαγμένοι για να λαμβάνουν ικανοποιητικά υπόψιν τους το γενικό ευρωπαϊκό συμφέρον και τα συμφέροντα των κρατών μελών της.
Η δομή είναι έτσι κατασκευασμένη ώστε να παρέχει κυρίως σιδηρές εγγυήσεις για την αξία και την απόδοση του χρήματος, που είναι η πραγματική συντακτική αρχή επί της οποίας θεμελιώνεται το σύστημα του Μάαστριχτ. Ταυτόχρονα, δεν λαμβάνει υπόψιν τα συμφέροντα των επιμέρους εθνών και κοινωνιών. Το δομικό αυτό “έλλειμμα” καθιστά περισσότερο, όχι λιγότερο σημαντικό τον ρόλο των εθνικών κυβερνήσεων, αφού αυτές είναι οι μόνες που μπορεί να υπερσασπίσουν τα πιο ζωτικά συμφέροντα των λαών τους.
Η Ελλάδα ως παράγων καταστροφής
Η απερίγραπτη κυβέρνηση Παπανδρέου, Βενιζέλου, Πάγκαλου, μη υπερασπιζόμενη το έθνος της, αλλά δρώντας ως εγχώριο απόσπασμα, είδος “αποικιακής διοίκησης” της τρόικας, συμβάλλει καθοριστικά όχι μόνο στην καταστροφή της Ελλάδας, αλλά και στο ευρωπαϊκό χάος.
Για να βγει η Ελλάδα από αυτή την κατάσταση χρειάζεται να χρησιμοποιήσει τρία όπλα ταυτόχρονα:
- την απειλή μιας επιθετικής χρεωκοπίας και της πολιτικής κρίσης που θα καταλύσει μια τέτοια χρεωκοπία στην ΕΕ
- το τεράστιο γεωπολιτικό χαρτί της
- να γίνει θετικά φορέας ενός οράματος ριζικής επανίδρυσης της ΕΕ γύρω από την επιστροφή στη ρύθμιση και φορολόγηση του κεφαλαίου, την απαγόρευση των παραγώγων, τον κεϋνσιανισμό, τον λελογισμένο προστατευτισμό, μια πολιτική ευρωπαϊκής συνοχής, την οικοδόμηση ενός ανεξάρτητου πυλώνα ενός πολυπολικού διεθνούς συστήματος.
Δραχμή και Ευρώ
Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό της χώρας με ελάχιστες, πολύ περιορισμένες εξαιρέσεις, είναι απελπιστικά επαρχιωτικό στον ορίζοντά του, διαποτισμένο μέχρι το μεδούλι από την ιδεολογία της “Ψωροκώσταινας”, ανίκανο να σκεφθεί σε διεθνείς όρους. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, συμβαίνει ακόμα και στους αντιμνημονιακούς κύκλους, όπου συναντά κανείς ενίοτε και την οπισθοδρομική βασικά ιδέα της οικειοθελούς εξόδου από το ευρώ, το ψυχολογικό υπόβαθρο της οποίας είναι ο συντηρητισμός (η Ευρώπη δεν αλλάζει) και η εθνική αυτοϋποτίμηση.
Φυσικά, μπορεί να χρειαστεί σε συνθήκες καταστροφής να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη. Προτού φτάσουμε εκεί, θάπρεπε όμως να προσπαθήσουμε να συνδέσουμε τον αγώνα του ελληνικού λαού κατά του επελαύνοντος χρηματιστικού ολοκληρωτισμού με τα προβλήματα και τη συνείδηση των ευρωπαϊκών λαών, να προσπαθήσουμε, χωρίς να φεύγουμε από το εθνικό πεδίο, να μεταφέρουμε τη μάχη στην κλίμακα που να μπορεί να δοθεί, οι πολιτικές μας επιδιώξεις να είναι ικανές να οικοδομήσουν τις απαραίτητες συμμαχίες. Μέχρι τώρα δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτα σε αυτή την κατεύθυνση και ο χρόνος τελειώνει. Θα γίνει αύριο εξέγερση στην Ελλάδα και δεν θα καταλαβαίνει σχεδόν κανείς στον κόσμο τι προτείνουν οι εξεγερμένοι...
Konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Επίκαιρα” της 30.6.2011
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Mε τη φωτιά παίζουν oι “ηγέτες” της Ευρώπης και, ακόμα περισσότερο, της Ελλάδας. Αποδεικνύοντας καθημερινά ότι δεν είναι παρά μυωπικά και ιδιοτελή ανθρωπάκια, στη συνειδητή ή μη συνειδητή υπηρεσία των τραπεζών. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψει κανείς τον διαρκώς αυξανόμενο παραλογισμό της ευρωπαϊκής και ελληνικής πολιτικής, που είναι και η πιο σίγουρη ένδειξη επικείμενης μείζονος καταστροφής.
Η ελληνική κυβέρνηση (και οι δύο όροι χρειάζονται στην πραγματικότητα εισαγωγικά) διακρίνεται από το κλασικό σύνδρομο της Μαρίας Αντουανέττας, αλλά από το ίδιο σύνδρομο μοιάζουν να καταλαμβάνονται τώρα και οι ηγεσίες των υπολοίπων χωρών της ΕΕ. Τα πολιτικά αντανακλαστικά των ευρωπαϊκών ηγεσιών δεν είναι καλύτερα από αυτά που τις χαρακτήρισαν στις παραμονές της δολοφονίας του Αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο του 1914 ή της ανόδου του Χίτλερ το 1933, έστω κι αν ο πόλεμος που απειλεί την Ευρώπη είναι κυρίως οικονομικός.
Πραξικόπημα στην ΕΕ και μεσοπρόθεσμο
Οι αποφάσεις του Eurogroup της 20ής Ιουνίου, που ελήφθησαν με τη συμμετοχή της “ελληνικής” κυβέρνησης, συνιστούν πρωτοφανές στην ιστορία της ΕΕ θεσμικό πραξικόπημα. Το Συμβούλιο Υπουργών της Ευρωζώνης εξέδωσε εντολή σε εκλεγμένο κοινοβούλιο για το τι θα ψηφίσει, παραβιάζοντας κατάφωρα τις θεμελιώδεις αρχές του δικαίου και την πολιτική βάση και ιδεολογία της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής ¨Ενωσης. Οι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού εκβιάζονται με ωμό τρόπο να ψηφίσουν αντίθετα με τη βούληση του ελληνικού λαού και σύμφωνα με τις επιταγές των τραπεζών, επιταγές μετασχηματισμένες από την κυβέρνηση και την ΕΕ σε πρόγραμμα “δανειοδότησης” της Ελλάδας. H ‘Ενωση αποκαλύπτεται όχι ένωση ευρωπαϊκών λαών, αλλά μηχανισμός επιβολής δικτατορίας των αγορών επ¨ αυτών, με τη διαμεσολάβηση της Γερμανίας, της Κομισιόν και της ΕΚΤ. Και, το χειρότερο από όλα, κανείς, σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν δείχνει να συνειδητοποιεί και να επισημαίνει τη σημασία όσων συμβαίνουν, ούτε καν οι “αντιμνημονιακές” δυνάμεις στην Ελλάδα.
Δεν γνωρίζουμε, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα αποτελέσματα του ευρωπαϊκού και κυβερνητικού εκβιασμού. Αν δηλαδή ψηφίσθηκε το μεσοπρόθεσμο και ποια είναι η ένταση και έκταση των αντιδράσεων του ελληνικού λαού και τι έχει πράξει η κυβέρνηση, ίσως η πιο τυχοδιωκτική της ελληνικής ιστορίας, ο αντιπρόεδρος της οποίας έφθασε, εμμέσως πλην σαφώς, να επισείσει την απειλή στρατιωτικής δικτατορίας και εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ.
Ακόμα όμως κι αν περάσει το μεσοπρόθεσμο είναι θέμα χρόνου και μάλλον λίγου η κατάρρευσή του. Ο ελληνικός λαός δεν έχει άλλο δρόμο για να επιζήσει και να υπερασπιστεί τη χώρα του από την ανατροπή αυτής της πολιτικής και θα την ανατρέψει. Ακόμα κι αν δεν το κάνει ο ίδιος, είναι φανερό ότι κάποια στιγμή θα καταρρεύσουν πλήρως οι στοιχειώδεις κρατικές λειτουργίες και τα δημόσια έσοδα και η χώρα θα οδηγηθεί σε ανεξέλεγκτη, άναρχη χρεωκοπία σε χαοτικές συνθήκες.
Θα ήταν ασφαλώς καλύτερα να βρεθούν πολιτικές δυνάμεις που να ηγηθούν του έθνους σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, θα ήταν πολύ καλύτερα αν διαθέταμε ένα αντιμνημονιακό μέτωπο για τη σωτηρία της Ελλάδας, με αξιόπιστη ηγεσία, δημοκρατική εσωτερική οργάνωση και σοβαρές ιδέες. Αντιμέτωποι όμως με ένα πρόγραμμα οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής καταστροφής της Ελλάδας, όπως είναι το μεσοπρόθεσμο, δεν έχουμε την πολυτέλεια να περιμένουμε.
Οι τράπεζες ως φορέας ολοκληρωτισμού
Πέραν όμως της δημοκρατικής ουσίας που πλήττεται βάναυσα με τις αποφάσεις και τους εκβιασμούς του Eurogroup, υπάρχει και μια άλλη πτυχή. Ευρωπαίοι και ¨Ελληνες πολιτικοί εκβιάζουν τον ελληνικό λαό για ποιο λόγο; Για να περάσει ένα πρόγραμμα που όλοι πιστεύουν ότι θα φέρει ταχύτερα την Ελλάδα όχι σε οποιαδήποτε σωτηρία, αλλά στην καθολική χρεωκοπία.
Αντιμετωπίζουν μία χώρα μέλος της ΕΕ με τον ίδιο τρόπο που μια δανείστρια τράπεζα αντιμετωπίζει μια υπό εκκαθάριση επιχείρηση: προσημείωση ακινήτων, τοποθέτηση επιτρόπου, μείωση λειτουργικού κόστους με απολύσεις και μείωση αποδοχών, εκποίηση στο άψε σβήσε περιουσιακών στοιχείων, ξεζούμισμα παντός είδους και, τελικά, κλείσιμο της επιχείρησης.
Γιατί το κάνουν αυτό; ¨Όχι γιατί είναι απαραίτητο βέβαια στα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της ΕΕ ή έστω των πλουσιότερων μελών της. ¨Όχι γιατί δεν αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο. Αλλά γιατί τους είναι περίπου αδύνατο να θίξουν καθ¨οιονδήποτε τρόπο τα συμφέροντα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, πραγματικού “Kράτους πίσω από τα Κράτη”. Bάζουν την Ευρώπη στην τροχιά της μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία της, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτοεγκλωβίζονται σε εκβιασμούς που κάποια στιγμή κινδυνεύουν να σκάσουν στα μούτρα τους, με τον ίδιο τρόπο που ένα ήσσονος σημασίας γεγονός, όπως η δολοφονία του Αρχιδούκα Φερδινάνδου στο Σεράγεβο, προκάλεσε τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πόλεμος θα είναι οικονομικός αυτή τη φορά, όχι στρατιωτικός, τουλάχιστο στην αρχή, δεν θα έχει όμως λιγότερο καταστρεπτικά αποτελέσματα.
Πρόκειται για το ισοδύναμο των συμφωνιών του Μονάχου που υπέγραψαν Γαλλία και Αγγλία για να κατευνάσουν τον Χίτλερ. Τον ρόλο του Χίτλερ σήμερα, ως παγκόσμιας δύναμης καταστροφής, παίζει το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Αν όμως εξακολουθήσουμε να πηγαίνουμε εκεί που μας πηγαίνουν, το όλο ευρωπαϊκό μεταπολεμικό εγχείρημα θα απειληθεί με κατάρρευση και η διεθνής οικονομία μπορεί να αντιμετωπίσει κρίση πολύ σοβαρότερη αυτής του 1929. Γιατί οι σημερινές οικονομίες είναι πολύ πιο χρηματιστικοποιημένες από τις προπολεμικές.
Σενάριο διάλυσης της ΕΕ
Yπερβολές μπορείτε να πείτε. Πράγματι, θα ήταν ανόητος όποιος θα προσπαθούσε να προβλέψει με ακρίβεια την εξέλιξη τριών ταυτόχρονων και βαθύτατων κρίσεων, δηλαδή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, της κρίσης της δυτικής ηγεμονίας και της κρίσης της ΕΕ. Θα ήταν όμως δέκα ή εκατό φορές πιο ανόητος όποιος αρνούνταν να συνειδητοποιήσει το πραγματικο διακύβευμα. Καλύτερα να κινητοποιείται κανείς “υπερβολικά” εναντίον υπαρκτών απειλών, παρά να παρηγορείται με την ψεύτικη βεβαιότητα ενός κόσμου που καταρρέει. Και ο κόσμος της “ευτυχούς παγκοσμιοποίησης” και του νεοφιλελευθερισμού κατέρρευσε τον Οκτώβριο του 2008, όπως ορθώς αλλά παραδόξως διέγνωσε σε ένα άρθρο του ο αντιδραστικός αλλά όχι κουτός Γιόσκα Φίσερ.
Η Ευρωπαϊκή ¨Ενωση απειλείται με κατάρρευση ανάλογη αυτής της Σοβιετικής, πριν από 20 χρόνια, γιατί ούτε η πολιτική ηγεσία των μελών της καταφέρνει, ούτε οι θεσμοί της είναι φτιαγμένοι για να λαμβάνουν ικανοποιητικά υπόψιν τους το γενικό ευρωπαϊκό συμφέρον και τα συμφέροντα των κρατών μελών της.
Η δομή είναι έτσι κατασκευασμένη ώστε να παρέχει κυρίως σιδηρές εγγυήσεις για την αξία και την απόδοση του χρήματος, που είναι η πραγματική συντακτική αρχή επί της οποίας θεμελιώνεται το σύστημα του Μάαστριχτ. Ταυτόχρονα, δεν λαμβάνει υπόψιν τα συμφέροντα των επιμέρους εθνών και κοινωνιών. Το δομικό αυτό “έλλειμμα” καθιστά περισσότερο, όχι λιγότερο σημαντικό τον ρόλο των εθνικών κυβερνήσεων, αφού αυτές είναι οι μόνες που μπορεί να υπερσασπίσουν τα πιο ζωτικά συμφέροντα των λαών τους.
Η Ελλάδα ως παράγων καταστροφής
Η απερίγραπτη κυβέρνηση Παπανδρέου, Βενιζέλου, Πάγκαλου, μη υπερασπιζόμενη το έθνος της, αλλά δρώντας ως εγχώριο απόσπασμα, είδος “αποικιακής διοίκησης” της τρόικας, συμβάλλει καθοριστικά όχι μόνο στην καταστροφή της Ελλάδας, αλλά και στο ευρωπαϊκό χάος.
Για να βγει η Ελλάδα από αυτή την κατάσταση χρειάζεται να χρησιμοποιήσει τρία όπλα ταυτόχρονα:
- την απειλή μιας επιθετικής χρεωκοπίας και της πολιτικής κρίσης που θα καταλύσει μια τέτοια χρεωκοπία στην ΕΕ
- το τεράστιο γεωπολιτικό χαρτί της
- να γίνει θετικά φορέας ενός οράματος ριζικής επανίδρυσης της ΕΕ γύρω από την επιστροφή στη ρύθμιση και φορολόγηση του κεφαλαίου, την απαγόρευση των παραγώγων, τον κεϋνσιανισμό, τον λελογισμένο προστατευτισμό, μια πολιτική ευρωπαϊκής συνοχής, την οικοδόμηση ενός ανεξάρτητου πυλώνα ενός πολυπολικού διεθνούς συστήματος.
Δραχμή και Ευρώ
Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό της χώρας με ελάχιστες, πολύ περιορισμένες εξαιρέσεις, είναι απελπιστικά επαρχιωτικό στον ορίζοντά του, διαποτισμένο μέχρι το μεδούλι από την ιδεολογία της “Ψωροκώσταινας”, ανίκανο να σκεφθεί σε διεθνείς όρους. Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις, συμβαίνει ακόμα και στους αντιμνημονιακούς κύκλους, όπου συναντά κανείς ενίοτε και την οπισθοδρομική βασικά ιδέα της οικειοθελούς εξόδου από το ευρώ, το ψυχολογικό υπόβαθρο της οποίας είναι ο συντηρητισμός (η Ευρώπη δεν αλλάζει) και η εθνική αυτοϋποτίμηση.
Φυσικά, μπορεί να χρειαστεί σε συνθήκες καταστροφής να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη. Προτού φτάσουμε εκεί, θάπρεπε όμως να προσπαθήσουμε να συνδέσουμε τον αγώνα του ελληνικού λαού κατά του επελαύνοντος χρηματιστικού ολοκληρωτισμού με τα προβλήματα και τη συνείδηση των ευρωπαϊκών λαών, να προσπαθήσουμε, χωρίς να φεύγουμε από το εθνικό πεδίο, να μεταφέρουμε τη μάχη στην κλίμακα που να μπορεί να δοθεί, οι πολιτικές μας επιδιώξεις να είναι ικανές να οικοδομήσουν τις απαραίτητες συμμαχίες. Μέχρι τώρα δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτα σε αυτή την κατεύθυνση και ο χρόνος τελειώνει. Θα γίνει αύριο εξέγερση στην Ελλάδα και δεν θα καταλαβαίνει σχεδόν κανείς στον κόσμο τι προτείνουν οι εξεγερμένοι...
Konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Επίκαιρα” της 30.6.2011
Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011
"Κλινικά νεκρές" οι συνομιλίες για το κυπριακό
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Να διατηρήσουν “ζωντανή” μια ημιθανή διαδικασία “επίλυσης” θα επιχειρήσουν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, ο Πρόεδρος Χριστόφιας και ο εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων ¨Ερογλου, συναντώμενοι στη Γενεύη στις 7 Ιουλίου. Και οι τρεις άλλωστε έχουν σοβαρούς, αν και διαφορετικούς λόγους να το πράξουν.
Ενόψει της συνάντησης θα γίνουν επαφές για την εξεύρεση μιας φόρμουλας για το περιουσιακό (που Βρετανοί διπλωμάτες χαρακτηρίζουν τώρα ως “κλειδί της λύσης”) με τον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, με τη συμμετοχή υψηλόβαθμων Κυπρίων διπλωματών και συμβούλων του Προέδρου. Ταυτόχρονα, επιχειρείται στη Λευκωσία μια συμφωνία-σύγκλιση των δύο πλευρών έστω στο δευτερεύον θέμα της δύναμης των τριών αστυνομιών στη μελλοντική Κύπρο, ώστε να παρουσιάσουν κάτι θετικό στη Γενεύη, χωρίς όμως διαφαινόμενη επιτυχία. Οι διακοινοτικές είναι “κλινικά νεκρές”, λέει Κύπριος διπλωμάτης.
Πρόταση για διεθνή διάσκεψη
Κανείς όμως δεν θέλει να το πει. Ο ΓΓ του ΟΗΕ επιθυμεί να διατηρήσει ζωντανή τη διαδικασία, χρησιμοποιώντας το αδιέξοδο και την απροθυμία της Λευκωσίας να το παραδεχθεί προς την κατεύθυνση διεθνούς διάσκεψης (με Ελλάδα, Βρετανία, Τουρκία). H Λευκωσία δεν αποδέχεται τη διάσκεψη, αφήνει όμως ένα παράθυρο ανοιχτό για τη σύγκλισή της, εφόσον οι δύο πλευρές καταλήξουν προηγουμένως σε συμφωνία για την εσωτερική πτυχή, προκειμένου να αποφασισθεί η εξωτερική πτυχή, το θέμα δηλαδή των εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων που προβλέπουν οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου.
Μια τέτοια ιδέα προκαλεί λιγότερες αντιδράσεις στο εσωτερικό, παρόλο που και στο ζήτημα δεν λείπουν οι επικριτικές φωνές όσων θεωρούν γενικώς επιβλαβή μια διεθνή διάσκεψη παρόμοιας σύνθεσης. Υποστηρίζουν ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι οφείλουν, ελευθέρως, να αποφασίσουν αν θέλουν ξένες εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα και να ανακοινώσουν απλώς την απόφασή τους στις “προστάτιδες δυνάμεις”, που δύσκολα θα μπορούσαν πολιτικά να την απορρίψουν. Η διάσκεψη, με τέτοια σύνθεση, δεν μπορεί παρά να διαιωνίσει το καθεστώς σχεδόν αποικίας που προέβλεπαν η Ζυρίχη και το Λονδίνο το 1960 ή το σχέδιο Ανάν το 2004.
Back to Annan Plan
Ο Μπαν Κι Μουν επεδίωξε τη Γενεύη για να προωθήσει, όσο είναι δυνατόν, την πολιτική επίλυσης του ζητήματος σε μια βάση ουσιαστικά παρόμοια με αυτή του σχεδίου Ανάν. Αυτή είναι και η επιδίωξη του Λονδίνου που επιθυμεί σφόδρα, και το έχει δηλώσει, να υπάρξει νέο κυπριακό κράτος, το “κράτος της λύσης”, προτού η Λευκωσία αναλάβει την προεδρία της ΕΕ, το δεύτερο εξάμηνο του 2012.
¨Εχει παρατηρηθεί άλλωστε εμπειρικά, ότι η διαδικασία των “διακοινοτικών” οδηγεί πάντα σε “διολίσθηση” των ελληνικών θέσεων, που ενίοτε αποτυπώνεται ακόμη και σε ψηφίσματα του ΟΗΕ, ενώ ουδέποτε οι αποτυχίες χρεώνονται από τη “διεθνή κοινότητα” στην τουρκική πλευρά. Συνέβη πριν την εκπόνηση του σχεδίου Ανάν, συμβαίνει και τώρα. Είναι ίσως λογικό αποτέλεσμα μιας διαπραγματευτικής τακτικής που, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, αντιλαμβάνεται τη διαπραγμάτευση όχι ως προσπάθεια άσκησης πίεσης της μίας πλευράς στην άλλη, όπως σε όλο τον πλανήτη, αλλά ως περίπου διαδικασία άρσης “παρεξήγησης”, στην οποία πρέπει κανείς να “μαλακώνει” διαρκώς το κλίμα, να μην “τσακώνεται”, να μην απειλεί και να μην φεύγει, αν χρειάζεται, από τη διαπραγμάτευση. Η Τουρκία πάντως μοιάζει να πιστεύει τα ακριβώς αντίθετα. Γι¨αυτό και αν υπάρχει “συμμετρία” των τριών πλευρών, που θέλουν διακαώς τη συνέχιση της διαδικασίας, δεν υπάρχει τέτοια “συμμετρία” ούτε ως προς τις μεθόδους, ούτε ως προς τα κέρδη ή τις ζημίες κάθε μιας.
Από την πλευρά του, ο Δημήτρης Χριστόφιας ουδέποτε παραιτήθηκε, και το δηλώνει με σαφήνεια, από την επιδίωξη να γίνει “Πρόεδρος της λύσης”, αποσπώντας ίσως και το βραβείο Νόμπελ που υπαινίχθηκε κάποια στιγμή ο Εconomist ότι μπορεί να του δοθεί. Tώρα βέβαια είναι πιο επιφυλακτικός και προσεκτικός, αφού οι παραχωρήσεις που έκανε στις διαπραγματεύσεις δεν είχαν στην πράξη άλλο αποτέλεσμα από τουρκοκυπριακή και τουρκική σκλήρυνση αφενός, αφετέρου την βουβή, πλην πραγματική “εξέγερση” της ελληνοκυπριακής κοινής γνώμης, που απορρίπτει διαρρήδην τις προτάσεις του σε όλες τις σχετικές δημοσκοπήσεις!
‘Aλλα θέλουν οι Κύπριοι, άλλα προτείνει ο Χριστόφιας!
Η αντίθεση της κυπριακής κοινής γνώμης στις προτάσεις του Προέδρου παράγει σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα στο εσωτερικό της Κύπρου. ¨Ηταν άμεσα υπεύθυνη για την αποχώρηση των Σοσιαλιστών από την κυβέρνηση, ανάγκασε και το δεξιό ΔΗΣΥ, που δεν είναι καθόλου μακριά από τη φιλοσοφία λύσης του κ. Χριστόφια, να ταχθεί εναντίον των προτάσεων και οδήγησε στην εκλογή του Γιαννάκη Ομήρου αντί του Μάριου Κάρογιαν στην Προεδρία της Βουλής.
Μακροχρόνια, η αντίθεση λαϊκής βούλησης και κυβερνητικής πολιτικής στο κεντρικό εθνικό θέμα της Κύπρου, υπογραμμίζουν πολιτικοί παρατηρητές στο νησί, εμπεριέχει πολύ σημαντικότερους πολιτικο-διπλωματικούς κινδύνους για την Δημοκρατία. Οι προτάσεις Χριστόφια δεσμεύουν, τουλάχιστο πολιτικά, τη Λευκωσία και συνιστούν πρόσθετο εμπόδιο αν αύριο θέλει να θέσει διεθνώς το κυπριακό σε μια βάση που να συνάδει περισσότερο με τη βούληση του κυπριακού λαού. Στην περίπτωση που ο Ερντογάν αποφασίσει, για δικούς του λόγους, να αλλάξει το παιχνίδι, και αποδεχθεί μια λύση στη βάση των “συγκλίσεων” Χριστόφια-Tαλάτ, τότε η Κύπρος θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση. Ακόμα και μια ήσσων, δευτερεύουσα παραχώρηση, όπως η απόδοση στον ΟΗΕ της περίκλειστης Αμμοχώστου, θα μπορούσε να τη φέρει σε πολύ δύσκολη θέση, με τον τρόπο που έχει οργανωθεί το “πολιτικο-διπλωματικό παιχνίδι”.
Αυτοί όμως είναι ή τουλάχιστον εμφανίζονται στα μάτια της κυπριακής πολιτικής τάξης ως “μακροχρόνιοι” κίνδυνοι. Συνήθως στην Κύπρο, όπως και στην Ελλάδα, η πολιτική έχει βραχύ ορίζοντα σχεδιασμού, γεγονός που οδηγεί άφευκτα στη μετατόπιση στο μέλλον του “λογαριασμού” που καταβάλλεται σε κάθε φάση για την αποτροπή προβλημάτων. ¨Όταν έρχεται όμως η στιγμή να πληρωθεί, όπως με το σχέδιο Ανάν είναι υπέρογκος.
Η διαχείριση γίνεται με άμεσο χρονικό ορίζοντα. Και σε αυτό το πλαίσιο, ακόμα κι αν ο Κύπριος Πρόεδρος έχανε όντως όλες τις ελπίδες του για λύση, δεν διαθέτει ούτως ή άλλως σχέδιο Β¨, εναλλακτική στρατηγική δηλαδή, αφού δεν προτίθεται να διακόψει επ¨ουδενί τις συνομιλίες, αρνείται να κάνει δημοψήφισμα μεταξύ των Ελληνοκυπρίων για τις προτάσεις του, όπως του ζητούν αντιπολιτευόμενα κόμματα, ή να θέσει σε άλλη βάση το κυπριακό, ζητώντας αίφνης την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων όπως πρότειναν οι Οικολόγοι στο τελευταίο Εθνικό Συμβούλιο.
Κύπρος: καταδικασμένη να διακινδυνεύει το κράτος της
Ο κ. Χριστόφιας μοιάζει έτσι καταδικασμένος να παραμένει στις συνομιλίες και να υφίσταται πιέσεις, επιδιώκοντας να μη χρεωθεί ο ίδιος το ναυάγιο, να μην αποδεχθεί όρους που θα τον εκθέσουν στα μάτια της κοινής του γνώμης και να προχωρήσει όσο μπορεί τη λύση όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται. Ούτε όμως ο ¨Ερογλου θέλει να αναλάβει την ευθύνη της διακοπής συνομιλιών, το πρακτικό αποτέλεσμα των οποίων είναι άλλωστε η διαρκής μετατόπιση του άξονά τους προς τις τουρκικές θέσεις.
Η κατάσταση αυτή, όπως και, κυρίως, η πλήρης ασάφεια και σύγχυση, αλλά και το χάσμα “ελίτ” και “λαού”, ως προς τον επιδιωκόμενο στρατηγικό στόχο, συνεπάγεται μεγάλες απώλειες ευκαιριών και εξίσου μεγάλους κινδύνους για την ελληνική πλευρά, υπογραμμίζουν διπλωματικοί παρατηρητές σε Λευκωσία και Αθήνα.
Το κυπριακό, η εισβολή και κατοχή τμήματος της Κύπρου, παραμένει πάντα το μεγαλύτερο διπλωματικό αγκάθι για την ‘Aγκυρα και, εξ αντιδιαστολής, το μεγαλύτερο διπλωματικό χαρτί Λευκωσίας και Αθήνας. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η εξάρτηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας από την επίλυση του κυπριακού θα μπορούσε να οδηγήσει ενδεχομένως σε λύση, αν υπήρχε ηγεσία να διαπραγματευθεί. Επειδή η ηγεσία που υπήρχε δεν μπορούσε-ήθελε να διαπραγματευθεί ένα ικανοποιητικό σχέδιο, η σύνδεση κατέληξε σε άσκηση πίεσης επί των ελληνικών συμφερόντων, παίρνοντας τη μορφή του σχεδίου Ανάν!
Ακόμα και η ίδια η απόρριψη του σχεδίου θα μπορούσε να αποτελέσει εφαλτήριο για την επανατοποθέτηση του ζητήματος και μια στρατηγική σύγκλιση με τις “τουρκοσκεπτικιστικές”δυνάμεις που εμφανίσθηκαν στο γαλλικό και γερμανικό πολιτικό προσκήνιο (Βιλπέν, Μέρκελ, Σαρκοζί). Aυτό δεν έγινε και τώρα η Λευκωσία κινδυνεύει, από του χρόνου, να υποστεί νέες, ισχυρές πιέσεις να λύσει όπως όπως το κυπριακό, από τις ενδεχόμενες σοσιαλιστικές διάδοχες καταστάσεις σε Παρίσι και Βερολίνο. “Χωρίς κέρδος κέρατα”, που λέει και ο λαός, παρατηρεί πικρά πρώην κυβενρητικό στέλεχος στη Λευκωσία.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 2.7.2011
Να διατηρήσουν “ζωντανή” μια ημιθανή διαδικασία “επίλυσης” θα επιχειρήσουν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, ο Πρόεδρος Χριστόφιας και ο εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων ¨Ερογλου, συναντώμενοι στη Γενεύη στις 7 Ιουλίου. Και οι τρεις άλλωστε έχουν σοβαρούς, αν και διαφορετικούς λόγους να το πράξουν.
Ενόψει της συνάντησης θα γίνουν επαφές για την εξεύρεση μιας φόρμουλας για το περιουσιακό (που Βρετανοί διπλωμάτες χαρακτηρίζουν τώρα ως “κλειδί της λύσης”) με τον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, με τη συμμετοχή υψηλόβαθμων Κυπρίων διπλωματών και συμβούλων του Προέδρου. Ταυτόχρονα, επιχειρείται στη Λευκωσία μια συμφωνία-σύγκλιση των δύο πλευρών έστω στο δευτερεύον θέμα της δύναμης των τριών αστυνομιών στη μελλοντική Κύπρο, ώστε να παρουσιάσουν κάτι θετικό στη Γενεύη, χωρίς όμως διαφαινόμενη επιτυχία. Οι διακοινοτικές είναι “κλινικά νεκρές”, λέει Κύπριος διπλωμάτης.
Πρόταση για διεθνή διάσκεψη
Κανείς όμως δεν θέλει να το πει. Ο ΓΓ του ΟΗΕ επιθυμεί να διατηρήσει ζωντανή τη διαδικασία, χρησιμοποιώντας το αδιέξοδο και την απροθυμία της Λευκωσίας να το παραδεχθεί προς την κατεύθυνση διεθνούς διάσκεψης (με Ελλάδα, Βρετανία, Τουρκία). H Λευκωσία δεν αποδέχεται τη διάσκεψη, αφήνει όμως ένα παράθυρο ανοιχτό για τη σύγκλισή της, εφόσον οι δύο πλευρές καταλήξουν προηγουμένως σε συμφωνία για την εσωτερική πτυχή, προκειμένου να αποφασισθεί η εξωτερική πτυχή, το θέμα δηλαδή των εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων που προβλέπουν οι συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου.
Μια τέτοια ιδέα προκαλεί λιγότερες αντιδράσεις στο εσωτερικό, παρόλο που και στο ζήτημα δεν λείπουν οι επικριτικές φωνές όσων θεωρούν γενικώς επιβλαβή μια διεθνή διάσκεψη παρόμοιας σύνθεσης. Υποστηρίζουν ότι Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι οφείλουν, ελευθέρως, να αποφασίσουν αν θέλουν ξένες εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα και να ανακοινώσουν απλώς την απόφασή τους στις “προστάτιδες δυνάμεις”, που δύσκολα θα μπορούσαν πολιτικά να την απορρίψουν. Η διάσκεψη, με τέτοια σύνθεση, δεν μπορεί παρά να διαιωνίσει το καθεστώς σχεδόν αποικίας που προέβλεπαν η Ζυρίχη και το Λονδίνο το 1960 ή το σχέδιο Ανάν το 2004.
Back to Annan Plan
Ο Μπαν Κι Μουν επεδίωξε τη Γενεύη για να προωθήσει, όσο είναι δυνατόν, την πολιτική επίλυσης του ζητήματος σε μια βάση ουσιαστικά παρόμοια με αυτή του σχεδίου Ανάν. Αυτή είναι και η επιδίωξη του Λονδίνου που επιθυμεί σφόδρα, και το έχει δηλώσει, να υπάρξει νέο κυπριακό κράτος, το “κράτος της λύσης”, προτού η Λευκωσία αναλάβει την προεδρία της ΕΕ, το δεύτερο εξάμηνο του 2012.
¨Εχει παρατηρηθεί άλλωστε εμπειρικά, ότι η διαδικασία των “διακοινοτικών” οδηγεί πάντα σε “διολίσθηση” των ελληνικών θέσεων, που ενίοτε αποτυπώνεται ακόμη και σε ψηφίσματα του ΟΗΕ, ενώ ουδέποτε οι αποτυχίες χρεώνονται από τη “διεθνή κοινότητα” στην τουρκική πλευρά. Συνέβη πριν την εκπόνηση του σχεδίου Ανάν, συμβαίνει και τώρα. Είναι ίσως λογικό αποτέλεσμα μιας διαπραγματευτικής τακτικής που, κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, αντιλαμβάνεται τη διαπραγμάτευση όχι ως προσπάθεια άσκησης πίεσης της μίας πλευράς στην άλλη, όπως σε όλο τον πλανήτη, αλλά ως περίπου διαδικασία άρσης “παρεξήγησης”, στην οποία πρέπει κανείς να “μαλακώνει” διαρκώς το κλίμα, να μην “τσακώνεται”, να μην απειλεί και να μην φεύγει, αν χρειάζεται, από τη διαπραγμάτευση. Η Τουρκία πάντως μοιάζει να πιστεύει τα ακριβώς αντίθετα. Γι¨αυτό και αν υπάρχει “συμμετρία” των τριών πλευρών, που θέλουν διακαώς τη συνέχιση της διαδικασίας, δεν υπάρχει τέτοια “συμμετρία” ούτε ως προς τις μεθόδους, ούτε ως προς τα κέρδη ή τις ζημίες κάθε μιας.
Από την πλευρά του, ο Δημήτρης Χριστόφιας ουδέποτε παραιτήθηκε, και το δηλώνει με σαφήνεια, από την επιδίωξη να γίνει “Πρόεδρος της λύσης”, αποσπώντας ίσως και το βραβείο Νόμπελ που υπαινίχθηκε κάποια στιγμή ο Εconomist ότι μπορεί να του δοθεί. Tώρα βέβαια είναι πιο επιφυλακτικός και προσεκτικός, αφού οι παραχωρήσεις που έκανε στις διαπραγματεύσεις δεν είχαν στην πράξη άλλο αποτέλεσμα από τουρκοκυπριακή και τουρκική σκλήρυνση αφενός, αφετέρου την βουβή, πλην πραγματική “εξέγερση” της ελληνοκυπριακής κοινής γνώμης, που απορρίπτει διαρρήδην τις προτάσεις του σε όλες τις σχετικές δημοσκοπήσεις!
‘Aλλα θέλουν οι Κύπριοι, άλλα προτείνει ο Χριστόφιας!
Η αντίθεση της κυπριακής κοινής γνώμης στις προτάσεις του Προέδρου παράγει σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα στο εσωτερικό της Κύπρου. ¨Ηταν άμεσα υπεύθυνη για την αποχώρηση των Σοσιαλιστών από την κυβέρνηση, ανάγκασε και το δεξιό ΔΗΣΥ, που δεν είναι καθόλου μακριά από τη φιλοσοφία λύσης του κ. Χριστόφια, να ταχθεί εναντίον των προτάσεων και οδήγησε στην εκλογή του Γιαννάκη Ομήρου αντί του Μάριου Κάρογιαν στην Προεδρία της Βουλής.
Μακροχρόνια, η αντίθεση λαϊκής βούλησης και κυβερνητικής πολιτικής στο κεντρικό εθνικό θέμα της Κύπρου, υπογραμμίζουν πολιτικοί παρατηρητές στο νησί, εμπεριέχει πολύ σημαντικότερους πολιτικο-διπλωματικούς κινδύνους για την Δημοκρατία. Οι προτάσεις Χριστόφια δεσμεύουν, τουλάχιστο πολιτικά, τη Λευκωσία και συνιστούν πρόσθετο εμπόδιο αν αύριο θέλει να θέσει διεθνώς το κυπριακό σε μια βάση που να συνάδει περισσότερο με τη βούληση του κυπριακού λαού. Στην περίπτωση που ο Ερντογάν αποφασίσει, για δικούς του λόγους, να αλλάξει το παιχνίδι, και αποδεχθεί μια λύση στη βάση των “συγκλίσεων” Χριστόφια-Tαλάτ, τότε η Κύπρος θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση. Ακόμα και μια ήσσων, δευτερεύουσα παραχώρηση, όπως η απόδοση στον ΟΗΕ της περίκλειστης Αμμοχώστου, θα μπορούσε να τη φέρει σε πολύ δύσκολη θέση, με τον τρόπο που έχει οργανωθεί το “πολιτικο-διπλωματικό παιχνίδι”.
Αυτοί όμως είναι ή τουλάχιστον εμφανίζονται στα μάτια της κυπριακής πολιτικής τάξης ως “μακροχρόνιοι” κίνδυνοι. Συνήθως στην Κύπρο, όπως και στην Ελλάδα, η πολιτική έχει βραχύ ορίζοντα σχεδιασμού, γεγονός που οδηγεί άφευκτα στη μετατόπιση στο μέλλον του “λογαριασμού” που καταβάλλεται σε κάθε φάση για την αποτροπή προβλημάτων. ¨Όταν έρχεται όμως η στιγμή να πληρωθεί, όπως με το σχέδιο Ανάν είναι υπέρογκος.
Η διαχείριση γίνεται με άμεσο χρονικό ορίζοντα. Και σε αυτό το πλαίσιο, ακόμα κι αν ο Κύπριος Πρόεδρος έχανε όντως όλες τις ελπίδες του για λύση, δεν διαθέτει ούτως ή άλλως σχέδιο Β¨, εναλλακτική στρατηγική δηλαδή, αφού δεν προτίθεται να διακόψει επ¨ουδενί τις συνομιλίες, αρνείται να κάνει δημοψήφισμα μεταξύ των Ελληνοκυπρίων για τις προτάσεις του, όπως του ζητούν αντιπολιτευόμενα κόμματα, ή να θέσει σε άλλη βάση το κυπριακό, ζητώντας αίφνης την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων όπως πρότειναν οι Οικολόγοι στο τελευταίο Εθνικό Συμβούλιο.
Κύπρος: καταδικασμένη να διακινδυνεύει το κράτος της
Ο κ. Χριστόφιας μοιάζει έτσι καταδικασμένος να παραμένει στις συνομιλίες και να υφίσταται πιέσεις, επιδιώκοντας να μη χρεωθεί ο ίδιος το ναυάγιο, να μην αποδεχθεί όρους που θα τον εκθέσουν στα μάτια της κοινής του γνώμης και να προχωρήσει όσο μπορεί τη λύση όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται. Ούτε όμως ο ¨Ερογλου θέλει να αναλάβει την ευθύνη της διακοπής συνομιλιών, το πρακτικό αποτέλεσμα των οποίων είναι άλλωστε η διαρκής μετατόπιση του άξονά τους προς τις τουρκικές θέσεις.
Η κατάσταση αυτή, όπως και, κυρίως, η πλήρης ασάφεια και σύγχυση, αλλά και το χάσμα “ελίτ” και “λαού”, ως προς τον επιδιωκόμενο στρατηγικό στόχο, συνεπάγεται μεγάλες απώλειες ευκαιριών και εξίσου μεγάλους κινδύνους για την ελληνική πλευρά, υπογραμμίζουν διπλωματικοί παρατηρητές σε Λευκωσία και Αθήνα.
Το κυπριακό, η εισβολή και κατοχή τμήματος της Κύπρου, παραμένει πάντα το μεγαλύτερο διπλωματικό αγκάθι για την ‘Aγκυρα και, εξ αντιδιαστολής, το μεγαλύτερο διπλωματικό χαρτί Λευκωσίας και Αθήνας. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η εξάρτηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας από την επίλυση του κυπριακού θα μπορούσε να οδηγήσει ενδεχομένως σε λύση, αν υπήρχε ηγεσία να διαπραγματευθεί. Επειδή η ηγεσία που υπήρχε δεν μπορούσε-ήθελε να διαπραγματευθεί ένα ικανοποιητικό σχέδιο, η σύνδεση κατέληξε σε άσκηση πίεσης επί των ελληνικών συμφερόντων, παίρνοντας τη μορφή του σχεδίου Ανάν!
Ακόμα και η ίδια η απόρριψη του σχεδίου θα μπορούσε να αποτελέσει εφαλτήριο για την επανατοποθέτηση του ζητήματος και μια στρατηγική σύγκλιση με τις “τουρκοσκεπτικιστικές”δυνάμεις που εμφανίσθηκαν στο γαλλικό και γερμανικό πολιτικό προσκήνιο (Βιλπέν, Μέρκελ, Σαρκοζί). Aυτό δεν έγινε και τώρα η Λευκωσία κινδυνεύει, από του χρόνου, να υποστεί νέες, ισχυρές πιέσεις να λύσει όπως όπως το κυπριακό, από τις ενδεχόμενες σοσιαλιστικές διάδοχες καταστάσεις σε Παρίσι και Βερολίνο. “Χωρίς κέρδος κέρατα”, που λέει και ο λαός, παρατηρεί πικρά πρώην κυβενρητικό στέλεχος στη Λευκωσία.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 2.7.2011
Κυριακή 3 Ιουλίου 2011
ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ: ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
‘Hταν Ιούλιος του 1991, σε μια δεξίωση του Σοβιετικού Προέδρου Μιχαήλ Γκορμπατσώφ στη Μόσχα, όταν είδα νάρχεται καταπάνω μου, εξοργισμένος και φουριόζος, ένας Αυστριακός φίλος, ανταποκριτής στην ΕΣΣΔ της κρατικής ραδιοτηλεόρασης της χώρας του. Μόλις είχε γυρίσει από τη Βιέννη. Αγανακτισμένος και σοκαρισμένος, μου διηγήθηκε μια συζήτηση που είχε με έναν Υπουργό της κυβέρνησής του, που έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση για τον επερχόμενο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Με τον πόλεμο, προέβλεπε ο Υπουργός, θα κλείσει η σιδηροδρομική και οδική σύνδεση μέσω Γιουγκοσλαβίας και οι Αυστριακοί θα βγάλουν τρελλά λεφτά γιατί έχουν συμφωνήσει τον εκσυγχρονισμό των βουλγαρικών σιδηροδρόμων. Δεν καταστρέφεις τον κόσμο μόνο για το κέφι σου ή τις φαντασιώσεις μιας αναβίωσης των Αψβούργων, συνήθως κυττάς να βγάλεις και κάτι.
Μάρτυς ορισμένων τέτοιων περιστατικών, λόγω ενδιαφέροντος και επαγγελματικής ιδιότητος, τα έχω αποθηκεύσει στη μνήμη μου, μη ξεχαστώ κι εγώ από την παραπλανητική ρητορεία των κυρίαρχων, και αγνοήσω την αποτρόπαιη πραγματικότητα του “προϊστορικού”, βάρβαρου κόσμου μας. Συνάντησα άλλωστε έκτοτε πολλές φορές αυτό τον θανατηφόρο συνδυασμό ιδιοτέλειας και μυωπίας που οδηγεί στις μεγάλες καταστροφές. Νομίζω ότι τον διακρίνω και στον τρόπο που οι ευρωπαϊκές ελίτ, περιλαμβανομένης της ελληνικής, αντιμετωπίζουν το ελληνικό-ευρωπαϊκό ζήτημα, αυξάνοντας την πιθανότητα “πολέμων χρέους” στην Ευρώπη, που θα καταστρέψουν τις κοινωνίες μας, καθιστώντας τες έρμαια του αναδυόμενου “Κράτους των Αγορών”, με τον ίδιο μηχανισμό που οι “στρατιωτικοί πόλεμοι” του 20ού άφησαν την ήπειρο έρμαιο των ΗΠΑ.
Το παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας
Η Γιουγκοσλαβία του Τίτο ήταν μια ιδιότυπη σύνθεση μέσα στην αντίφαση. Μεταξύ σχεδίου και αγοράς, σοσιαλισμού και καπιταλισμού, ελευθερίας και αυταρχισμού, Ανατολής και Δύσης. Προσπάθησε να αποφύγει τον τερατώδη δρόμο του σοβιετικού Λεβιάθαν, εισάγοντας την αυτοδιαχείριση και καθιστάμενη σύμβολο του αντισταλινικού κομμουνισμού (ως γραμματέας της Τετάρτης Διεθνούς, ο δικός μας Μιχάλης Ράπτης οργάνωνε τότε “ταξιαρχίες νέων” από όλο τον κόσμο να τη βοηθήσουν). Το Κόμμα όμως διατήρησε ζηλότυπα την πολιτική εξουσία, αρνούμενο να γενικεύσει την ιδέα πέραν του εργοστασιακού επιπέδου. Αργότερα, η είσοδος του ΔΝΤ υπονόμευσε συστηματικά τα “σοσιαλιστικά” στοιχεία της γιουγκοσλαβικής οικονομίας, αλλά και ευνόησε από τότε τις φυγόκεντρες τάσεις, που οδήγησαν στην τραγωδία της δεκαετίας του 1990. Ο Τάκης Μπενάς, που συμμετείχε σε μια αντιπροσωπεία του ΚΚΕεσ. που είδε τον Τίτο πριν τον θάνατό του, διηγείται την ομολογία του Γιουγκοσλάβου ηγέτη ότι το πείραμα απέτυχε.
Τα κριτήρια βέβαια της Ιστορίας δεν είναι τα ίδια με αυτά της Πολιτικής. Απέτυχε μεν ως πείραμα εγκαθίδρυσης μιας ιδανικής κοινωνίας, η Γιουγκοσλαβία υπήρξε όμως ένα σχετικά ελπιδοφόρο πείραμα, σχετικής τουλάχιστον ελευθερίας για τον λεγόμενο “σοσιαλιστικό κόσμο”, που ασφαλώς θα μελετήσει προσεκτικά η ανθρωπότητα, αν ξαναθέσει το ζήτημα της οικονομικής δημοκρατίας. ¨Ηταν επίσης ένα πολύ επιτυχές πείραμα ειρηνικής και δημοκρατικής εθνικής συνύπαρξης, με την εξαίρεση ίσως των Αλβανών. Τη θαύμαζαν σε Ανατολή και Δύση, τη θεωρούσαν το “στολίδι των Βαλκανίων”.
Αυτά, μέχρι το 1990, όταν “αυτοκτόνησε” o “σοβιετικός κομμουνισμός”, ανατρέποντας τις βασικές ισορροπίες που είχαν προκύψει στο έδαφος της νίκης επί του φασισμού, το 1945. Δηλαδή τη γεωπολιτική ισορροπία Ανατολής και Δύσης και την κοινωνική ισορροπία Κεφαλαίου και Εργασίας. Η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού στο οικονομικό επίπεδο, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και της διεθνούς αριστεράς στο πολιτικό, τροποποίησαν δραματικά τα παγκόσμια δεδομένα, ξεκινώντας μια σειρά από “μετασεισμούς”, οδηγώντας στους διαδοχικούς αραβικούς πολέμους και, τώρα, στο εγχείρημα κατεδάφισης της κοινωνικής, δημοκρατικής Ευρώπης που άρχισε από την Ελλάδα. Μαζί με τις παγκόσμιες ισορροπίες, κατέρρευσε και το σύμβολό τους, η γιουγκοσλαβική τους “συμπύκνωση”.
Οι έμποροι των Εθνών
Η ιθύνουσα, όλο και περισσότερο αστικοποιούμενη, γραφειοκρατία γρήγορα διασπάστηκε, μεταξύ όσων επεδίωκαν να διατηρήσουν μια ισχυρή εθνική εξουσία, στη μετάβαση προς τον καπιταλισμό και όσων προσανατολίστηκαν σε μια πλήρως εθελόδουλη ένταξη στο δυτικό σύστημα. Οι δύο πτέρυγες βρήκαν νομιμοποιητική βάση στις εκατέρωθεν εθνικές ταυτότητες. Δεν θα είχαν όμως φτάσει εύκολα στον εμφύλιο, αν οι γραφειοκρατίες των “περιφερειακών” Δημοκρατιών δεν έβρισκαν πρόθυμο στήριγμα στη Γερμανία και το Βατικανό. Αν κάποιοι θα έπρεπε να δικαστούν για το έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία, αυτοί θα ήταν, πριν από όλους, ο Κολ, ο Γκένσερ και ο Ιωάννης-Παύλος.
Τον Δεκέμβριο του 1991, εκμεταλλευόμενη το κενό εξουσίας στη Μόσχα, η Γερμανία επέβαλε στην ΕΟΚ την αναγνώριση των ομόσπονδων Δημοκρατιών ως ανεξαρτήτων κρατών. Η μετατροπή των εσωτερικών διοικητικών ορίων σε διεθνή σύνορα, δεν ήταν μόνο μια κραυγαλέα παραβίαση των συμφωνιών του Ελσίνκι, κατέστησε και αναπόφευκτους τους πολέμους που ακολούθησαν. Μέσα στα νέα κράτη ζούσαν συμπαγείς σερβικοί πληθυσμοί, που φυσικά δεν θα αποδέχονταν ποτέ ειρηνικά ότι … μετανάστευσαν ξαφνικά στο … εξωτερικό!
Η Γερμανία όμως δεν σκέφτηκε, ξεκινώντας ουσιαστικά τον πόλεμο, αν μπορεί όντως να τον τελειώσει. Αυτός ο τρόπος δράσης είναι «κλασικός» για αυτή τη χώρα, αφού συνέβη και με τους δύο παγκόσμιους πολέμους και με τον οικονομικό πόλεμο κατά της Ελλάδας το 2009-10 και ερμηνεύεται από ιδιαίτερους ιστορικούς και ψυχολογικούς όρους. Παραδόξως μάλιστα, υπάρχει μεγάλη ομοιότητα μεταξύ σερβικής και γερμανικής αλαζονείας, αμφότερες κυττάνε τις μικρότερες δυνάμεις, αγνοώντας τις μεγαλύτερες που καραδοκούν!
Το αποτέλεσμα ήταν ότι, η πρώτη πράξη γερμανικής και, κατ’ επέκτασιν, ευρωπαϊκής «στρατηγικής ενηλικίωσης» μετά το τέλος του “Ψυχρού Πολέμου” δεν κατέληξε πουθενά αλλού παρά στην … πανηγυρική επιστροφή των Αμερικανών στα Βαλκάνια! Και οι Αμερικανοί αντάμειψαν τη γερμανική στρατηγική ηλιθιότητα κολακεύοντας τον γερμανικό ραβανσισμό – τα γερμανικά αεροπλάνα ήταν τα πρώτα που βομβάρδισαν το Βελιγράδι της αντίστασης στον φασισμό! Ακόμα και ο Γιόσκα Φίσερ σόκαρε έναν συνομιλητή του, νυν Πρωθυπουργό στην Ευρώπη, όταν εξέφρασε χαρά για τον πόλεμο στον Κόσοβο, με το επιχείρημα “είναι ο πρώτος πόλεμος που θα κερδίσουμε”.
Πολύ πιο μαθημένη από τους Γερμανούς στο παιχνίδι της κυριαρχίας, η Θάτσερ αναγνώρισε ότι τα Βαλκάνια έγιναν, με αυτούς τους πολέμους, το πειραματόζωο της νέας παγκόσμιας τάξης, στην πραγματικότητα μιας αυτοκρατορίας του χάους και του κατακερματισμού.
Τα ερείπια που καπνίζουν
Σήμερα, το κάποτε στολίδι των Βαλκανίων είναι ένας σωρός από εθνικά και κοινωνικά ερείπια, μια σειρά μικροκρατών, έρμαιων των διεθνών δυνάμεων. Πέντε «κράτη» φύτρωσαν στο έδαφος ενός. Καμιά από τις πέντε χώρες, ούτε καν οι πιο εύπορες Σλοβενία και Κροατία, δεν έχουν φτάσει ακόμα το ΑΕΠ του 1990! Το διεθνές έγκλημα απέκτησε πολύ βολικά «δουκάτα» στο Κόσοβο και το Μαυροβούνιο. Αφού γνώρισαν την κρίση του τιτοϊκού πολυεθνικού «σοσιαλισμού» και τις οδύνες των νεοφιλελεύθερων «θεραπειών-σοκ» και των εμφύλιων συρράξεων, οι Γιουγκοσλάβοι πλήττονται τώρα από την κρίση του καπιταλισμού και τον απατηλό χαρακτήρα του ευρωπαϊκού ονείρου. Τα Βαλκάνια στο σύνολό τους, έγιναν μια μαύρη τρύπα του διεθνούς συστήματος, που περιμένει τη σωτηρία της.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Kόσμος του Επενδυτή, 25.6.2011
‘Hταν Ιούλιος του 1991, σε μια δεξίωση του Σοβιετικού Προέδρου Μιχαήλ Γκορμπατσώφ στη Μόσχα, όταν είδα νάρχεται καταπάνω μου, εξοργισμένος και φουριόζος, ένας Αυστριακός φίλος, ανταποκριτής στην ΕΣΣΔ της κρατικής ραδιοτηλεόρασης της χώρας του. Μόλις είχε γυρίσει από τη Βιέννη. Αγανακτισμένος και σοκαρισμένος, μου διηγήθηκε μια συζήτηση που είχε με έναν Υπουργό της κυβέρνησής του, που έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση για τον επερχόμενο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία. Με τον πόλεμο, προέβλεπε ο Υπουργός, θα κλείσει η σιδηροδρομική και οδική σύνδεση μέσω Γιουγκοσλαβίας και οι Αυστριακοί θα βγάλουν τρελλά λεφτά γιατί έχουν συμφωνήσει τον εκσυγχρονισμό των βουλγαρικών σιδηροδρόμων. Δεν καταστρέφεις τον κόσμο μόνο για το κέφι σου ή τις φαντασιώσεις μιας αναβίωσης των Αψβούργων, συνήθως κυττάς να βγάλεις και κάτι.
Μάρτυς ορισμένων τέτοιων περιστατικών, λόγω ενδιαφέροντος και επαγγελματικής ιδιότητος, τα έχω αποθηκεύσει στη μνήμη μου, μη ξεχαστώ κι εγώ από την παραπλανητική ρητορεία των κυρίαρχων, και αγνοήσω την αποτρόπαιη πραγματικότητα του “προϊστορικού”, βάρβαρου κόσμου μας. Συνάντησα άλλωστε έκτοτε πολλές φορές αυτό τον θανατηφόρο συνδυασμό ιδιοτέλειας και μυωπίας που οδηγεί στις μεγάλες καταστροφές. Νομίζω ότι τον διακρίνω και στον τρόπο που οι ευρωπαϊκές ελίτ, περιλαμβανομένης της ελληνικής, αντιμετωπίζουν το ελληνικό-ευρωπαϊκό ζήτημα, αυξάνοντας την πιθανότητα “πολέμων χρέους” στην Ευρώπη, που θα καταστρέψουν τις κοινωνίες μας, καθιστώντας τες έρμαια του αναδυόμενου “Κράτους των Αγορών”, με τον ίδιο μηχανισμό που οι “στρατιωτικοί πόλεμοι” του 20ού άφησαν την ήπειρο έρμαιο των ΗΠΑ.
Το παράδειγμα της Γιουγκοσλαβίας
Η Γιουγκοσλαβία του Τίτο ήταν μια ιδιότυπη σύνθεση μέσα στην αντίφαση. Μεταξύ σχεδίου και αγοράς, σοσιαλισμού και καπιταλισμού, ελευθερίας και αυταρχισμού, Ανατολής και Δύσης. Προσπάθησε να αποφύγει τον τερατώδη δρόμο του σοβιετικού Λεβιάθαν, εισάγοντας την αυτοδιαχείριση και καθιστάμενη σύμβολο του αντισταλινικού κομμουνισμού (ως γραμματέας της Τετάρτης Διεθνούς, ο δικός μας Μιχάλης Ράπτης οργάνωνε τότε “ταξιαρχίες νέων” από όλο τον κόσμο να τη βοηθήσουν). Το Κόμμα όμως διατήρησε ζηλότυπα την πολιτική εξουσία, αρνούμενο να γενικεύσει την ιδέα πέραν του εργοστασιακού επιπέδου. Αργότερα, η είσοδος του ΔΝΤ υπονόμευσε συστηματικά τα “σοσιαλιστικά” στοιχεία της γιουγκοσλαβικής οικονομίας, αλλά και ευνόησε από τότε τις φυγόκεντρες τάσεις, που οδήγησαν στην τραγωδία της δεκαετίας του 1990. Ο Τάκης Μπενάς, που συμμετείχε σε μια αντιπροσωπεία του ΚΚΕεσ. που είδε τον Τίτο πριν τον θάνατό του, διηγείται την ομολογία του Γιουγκοσλάβου ηγέτη ότι το πείραμα απέτυχε.
Τα κριτήρια βέβαια της Ιστορίας δεν είναι τα ίδια με αυτά της Πολιτικής. Απέτυχε μεν ως πείραμα εγκαθίδρυσης μιας ιδανικής κοινωνίας, η Γιουγκοσλαβία υπήρξε όμως ένα σχετικά ελπιδοφόρο πείραμα, σχετικής τουλάχιστον ελευθερίας για τον λεγόμενο “σοσιαλιστικό κόσμο”, που ασφαλώς θα μελετήσει προσεκτικά η ανθρωπότητα, αν ξαναθέσει το ζήτημα της οικονομικής δημοκρατίας. ¨Ηταν επίσης ένα πολύ επιτυχές πείραμα ειρηνικής και δημοκρατικής εθνικής συνύπαρξης, με την εξαίρεση ίσως των Αλβανών. Τη θαύμαζαν σε Ανατολή και Δύση, τη θεωρούσαν το “στολίδι των Βαλκανίων”.
Αυτά, μέχρι το 1990, όταν “αυτοκτόνησε” o “σοβιετικός κομμουνισμός”, ανατρέποντας τις βασικές ισορροπίες που είχαν προκύψει στο έδαφος της νίκης επί του φασισμού, το 1945. Δηλαδή τη γεωπολιτική ισορροπία Ανατολής και Δύσης και την κοινωνική ισορροπία Κεφαλαίου και Εργασίας. Η άνοδος του νεοφιλελευθερισμού στο οικονομικό επίπεδο, η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και της διεθνούς αριστεράς στο πολιτικό, τροποποίησαν δραματικά τα παγκόσμια δεδομένα, ξεκινώντας μια σειρά από “μετασεισμούς”, οδηγώντας στους διαδοχικούς αραβικούς πολέμους και, τώρα, στο εγχείρημα κατεδάφισης της κοινωνικής, δημοκρατικής Ευρώπης που άρχισε από την Ελλάδα. Μαζί με τις παγκόσμιες ισορροπίες, κατέρρευσε και το σύμβολό τους, η γιουγκοσλαβική τους “συμπύκνωση”.
Οι έμποροι των Εθνών
Η ιθύνουσα, όλο και περισσότερο αστικοποιούμενη, γραφειοκρατία γρήγορα διασπάστηκε, μεταξύ όσων επεδίωκαν να διατηρήσουν μια ισχυρή εθνική εξουσία, στη μετάβαση προς τον καπιταλισμό και όσων προσανατολίστηκαν σε μια πλήρως εθελόδουλη ένταξη στο δυτικό σύστημα. Οι δύο πτέρυγες βρήκαν νομιμοποιητική βάση στις εκατέρωθεν εθνικές ταυτότητες. Δεν θα είχαν όμως φτάσει εύκολα στον εμφύλιο, αν οι γραφειοκρατίες των “περιφερειακών” Δημοκρατιών δεν έβρισκαν πρόθυμο στήριγμα στη Γερμανία και το Βατικανό. Αν κάποιοι θα έπρεπε να δικαστούν για το έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία, αυτοί θα ήταν, πριν από όλους, ο Κολ, ο Γκένσερ και ο Ιωάννης-Παύλος.
Τον Δεκέμβριο του 1991, εκμεταλλευόμενη το κενό εξουσίας στη Μόσχα, η Γερμανία επέβαλε στην ΕΟΚ την αναγνώριση των ομόσπονδων Δημοκρατιών ως ανεξαρτήτων κρατών. Η μετατροπή των εσωτερικών διοικητικών ορίων σε διεθνή σύνορα, δεν ήταν μόνο μια κραυγαλέα παραβίαση των συμφωνιών του Ελσίνκι, κατέστησε και αναπόφευκτους τους πολέμους που ακολούθησαν. Μέσα στα νέα κράτη ζούσαν συμπαγείς σερβικοί πληθυσμοί, που φυσικά δεν θα αποδέχονταν ποτέ ειρηνικά ότι … μετανάστευσαν ξαφνικά στο … εξωτερικό!
Η Γερμανία όμως δεν σκέφτηκε, ξεκινώντας ουσιαστικά τον πόλεμο, αν μπορεί όντως να τον τελειώσει. Αυτός ο τρόπος δράσης είναι «κλασικός» για αυτή τη χώρα, αφού συνέβη και με τους δύο παγκόσμιους πολέμους και με τον οικονομικό πόλεμο κατά της Ελλάδας το 2009-10 και ερμηνεύεται από ιδιαίτερους ιστορικούς και ψυχολογικούς όρους. Παραδόξως μάλιστα, υπάρχει μεγάλη ομοιότητα μεταξύ σερβικής και γερμανικής αλαζονείας, αμφότερες κυττάνε τις μικρότερες δυνάμεις, αγνοώντας τις μεγαλύτερες που καραδοκούν!
Το αποτέλεσμα ήταν ότι, η πρώτη πράξη γερμανικής και, κατ’ επέκτασιν, ευρωπαϊκής «στρατηγικής ενηλικίωσης» μετά το τέλος του “Ψυχρού Πολέμου” δεν κατέληξε πουθενά αλλού παρά στην … πανηγυρική επιστροφή των Αμερικανών στα Βαλκάνια! Και οι Αμερικανοί αντάμειψαν τη γερμανική στρατηγική ηλιθιότητα κολακεύοντας τον γερμανικό ραβανσισμό – τα γερμανικά αεροπλάνα ήταν τα πρώτα που βομβάρδισαν το Βελιγράδι της αντίστασης στον φασισμό! Ακόμα και ο Γιόσκα Φίσερ σόκαρε έναν συνομιλητή του, νυν Πρωθυπουργό στην Ευρώπη, όταν εξέφρασε χαρά για τον πόλεμο στον Κόσοβο, με το επιχείρημα “είναι ο πρώτος πόλεμος που θα κερδίσουμε”.
Πολύ πιο μαθημένη από τους Γερμανούς στο παιχνίδι της κυριαρχίας, η Θάτσερ αναγνώρισε ότι τα Βαλκάνια έγιναν, με αυτούς τους πολέμους, το πειραματόζωο της νέας παγκόσμιας τάξης, στην πραγματικότητα μιας αυτοκρατορίας του χάους και του κατακερματισμού.
Τα ερείπια που καπνίζουν
Σήμερα, το κάποτε στολίδι των Βαλκανίων είναι ένας σωρός από εθνικά και κοινωνικά ερείπια, μια σειρά μικροκρατών, έρμαιων των διεθνών δυνάμεων. Πέντε «κράτη» φύτρωσαν στο έδαφος ενός. Καμιά από τις πέντε χώρες, ούτε καν οι πιο εύπορες Σλοβενία και Κροατία, δεν έχουν φτάσει ακόμα το ΑΕΠ του 1990! Το διεθνές έγκλημα απέκτησε πολύ βολικά «δουκάτα» στο Κόσοβο και το Μαυροβούνιο. Αφού γνώρισαν την κρίση του τιτοϊκού πολυεθνικού «σοσιαλισμού» και τις οδύνες των νεοφιλελεύθερων «θεραπειών-σοκ» και των εμφύλιων συρράξεων, οι Γιουγκοσλάβοι πλήττονται τώρα από την κρίση του καπιταλισμού και τον απατηλό χαρακτήρα του ευρωπαϊκού ονείρου. Τα Βαλκάνια στο σύνολό τους, έγιναν μια μαύρη τρύπα του διεθνούς συστήματος, που περιμένει τη σωτηρία της.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Kόσμος του Επενδυτή, 25.6.2011
Σάββατο 2 Ιουλίου 2011
Απρόσμενοι σύμμαχοι για την Ελλάδα
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Επιτέλους ξυπνάνε! Για τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής βιομηχανίας και ευρωπαϊκής αριστεράς ο λόγος, που δείχνουν τώρα να βγαίνουν κάπως, για πρώτη φορά, από την πολύχρονη “χειμερία νάρκη” τους, κινητοποιούμενες από την ανάγκη να αποτρέψουν, για δικούς τους λόγους, μια ενδεχόμενη καταστροφή της Ελλάδας και, δι’ αυτής, της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης.
Ιστορική εξέλιξη που έρχεται, και αυτή, να συμβάλλει στη σημαντικότατη πλέον αύξηση διαπραγματευτικής ισχύος, που προσφέρει αντικειμενικά στην Αθήνα ο ρόλος της ως καταλύτη της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Εφόσον χρησιμοποιηθεί υποκειμενικά, γιατί, μη χρησιμοποιούμενος, έχει αντίστροφο αποτέλεσμα.
Ιστορική επίσης γιατί υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι, η πιο ριζοσπαστική πτέρυγα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, με έδρα εκτός και ισχυρά ερείσματα εντός ηπειρωτικής Ευρώπης, παίζει με την ιδέα να χρησιμοποιήσει την κρίση για τη διάλυση του ευρώ και της ΕΕ, σε μια παγκόσμια, ταυτόχρονη “επίθεση”, με μεθόδους blitzkrieg, που περιλαμβάνει την ανανέωση μεγάλων πολεμικών σχεδίων στη Μέση Ανατολή κατά του Ιράν (που ήδη προετοιμάζουν οι εξελίξεις σε Λιβύη και Συρία) και την προσπάθεια ανατροπής του Βλαντιμίρ Πούτιν στη Ρωσία.
Δηλώσεις στήριξης
Αποφασιστικά υπέρ της διαγραφής ελληνικού χρέους τάχθηκε με δηλώσεις του ο Oskar Lafontaine, πρώην ηγέτης του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, πρώην Υπουργός Οικονομικών και νυν ηγέτης του ριζοσπαστικού “Αριστερού Κόμματος”.
Υπέρ μιας “πραγματικής διαγραφής ελληνικού χρέους” και μιας “ασπίδας διάσωσης” επισφαλών τραπεζών, ετάχθη και ο σοσιαλδημοκράτης πρώην Υπουργός Οικονομικών και πιθανός μέλλων Καγκελλάριος Πέερ Στάινμπρουκ. “Mια ήπια ανδιάρθρωση μέσω επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής ή μείωσης των επιτοκίων θα δώσει μόνο μια μικρή ανάσα”, υπογραμμίζει ο Σοσιαλδημοκράτης πολιτικός, για τον οποίο “χωρίς διαγραφή χρεών, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να απαλλαγεί από τις συμφορές της”.
Υπέρ της αλληλεγγύης στην Ελλάδα, ιδίως αν οδηγηθεί σε στάση πληρωμών, ετάχθη με δραματική έκκληση ο πρώην σοσιαλδημοκράτης Καγκελλάριος και μια από τις σημαντικότερες μορφές της μεταπολεμικής Ευρώπης Χέλμουτ Σμίτ, που υπερασπίζεται, με άρθρο του στην Tσάιτ την Ελλάδα, κοιτίδα, όπως γράφει, πιο περήφανος και ενσυνείδητος για μας από εμάς, των ιδεών της Δημοκρατίας, της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Ο Χέλμουτ Σμιτ ζητά από την Ευρωπαϊκή ¨Ενωση να καταρτίσει ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα βοήθειας που να ακολουθεί βασικούς άξονες όπως “απασχόληση, παραγωγικότητα, λαϊκό εισόδημα”.
Ο Σμιτ προτείνει μάλιστα, αλλά και ο Σόιμπλε, ένα πρόγραμμα παραγωγής ανανεώσιμης ενέργειας από τον ήλιο και τον άνεμο, που θα καταστήσει εξαγωγέα ρεύματος την Ελλάδα. Αρχίζουν δηλαδή εμπειρικά, συνειδητοποιώντας το βάθος της κρίσης και την πιθανότητα να οδηγήσει την Ελλάδα σε κρίση τύπου Βαϊμάρης, να σκέφτονται σε πιο κεϋνσιανούς, “βιομηχανικούς”, “παραγωγικούς”, μη “χρηματιστικούς” όρους.
‘Eντονη κριτική στην ασκούμενη και προτεινόμενη ευρωπαϊκή πολιτική άσκησαν επίσης, με κοινή δήλωσή τους, Γερμανοί και Γάλλοι σοσιαλιστές ευρωβουλευτές, αν και δεν θέτουν, όπως θα υπαγόρευσε η λογική, στο κέντρο της έκκλησής τους, άμεσα και συγκεκριμένα το ελληνικό θέμα, περιοριζόμενοι σε έμμεση και γενική περιγραφή, που περιλαμβάνει πάντως την πρόταση για ευρωoμόλογα και αναπτυξιακές προτάσεις. Ριζοσπαστικές θέσεις εδώ και καιρό υιοθετούν εξάλλου δύο ιστορικές μορφές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και πρώην Πρωθυπουργοί, ο Γάλλος Λιονέλ Ζοσπέν και ο Πορτογάλλος Μάριο Σοάρες. Ο τελευταίος είχε μάλιστα καλέσει, πριν τις τελευταίες εκλογές, σε ενιαίο μέτωπο αντίστασης στις γερμανικές πιέσεις τις τρεις τότε σοσιαλιστικές κυβερνήσεις της Νότιας Ευρώπης.
‘Εντονη κριτική στην ευρωπαϊκή πολιτική έναντι της Ελλάδας άσκησε εκ νέου ο Πράσινος ευρωβουλευτής Ντανιέλ Κον-Mπεντίτ, που εγκάλεσε Βερολίνο και Παρίσι για πιέσεις στην Αθήνα να αγοράσει οπλικά συστήματα και υπογράμμισε την οργανική σχέση ελληνικής και ευρωπαϊκής διαφθοράς και “κλεπτοκρατίας”.
Οι κοινωνικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα έπαιξαν επίσης τον ρόλο τους, υπενθυμίζοντας στους Ευρωπαίους ότι παίζουν ενδεχομένως με τη φωτιά και φέρνοντας το πρώτο πρακτικό αποτέλεσμα με την πρόταση Γιουνκέρ για κατάργηση της ελληνικής συμμετοχής στο ΕΣΠΑ.
¨Ολοι ξέρουν πια το πρόβλημα. Ακόμη και ο αμερικανός Υπουργός Οικονομικών Τίμοθυ Γκάιτνερ, βετεράνος κι αυτός της Goldman Sachs, προτίμησε να μη θέσει ο ίδιος σε αμφισβήτηση το προσωπικό του κύρος. Ερωτηθείς, σε εκδήλωση της Wall Street Journal, αν κάτοχοι ελληνικών ομολόγων πρέπει να υποστούν “κούρεμα” ή ζημιές στην επένδυσή τους, προτίμησε να πει “δεν υπάρχει εύκολη απάντηση”. Για να ζητήσει όμως η ¨Αγκελα Μέρκελ αναδιάρθρωση του χρέους πρέπει να το ζητήσει πρώτα η Αθήνα, υπογραμμίζουν γερμανικοί οικονομικοί παράγοντες.
Υπό τον τίτλο “Eξουσία των Ραντιέρηδων” ο Πωλ Κρούγκμαν διερωτάται από τις στήλες των New York Times, τι βρίσκεται πίσω από την παράλυση της οικονομικής πολιτικής σε Ευρώπη και ΗΠΑ, για να απαντήσει:
“Η ανταπόκριση στην πίεση ομάδων συμφερόντων. Συνειδητά ή όχι, οι διαμορφωτές πολιτικής εξυπηρετούν σχεδόν αποκλειστικά τα συμφέροντα των ραντιέρηδων – αυτών που βγάζουν πολύ χρήμα από περιουσία, που δάνεισαν πολύ χρήμα στο παρελθόν, συχνά αφρόνως, αλλά προστατεύονται τώρα από τις απώλειες εις βάρος όλων των άλλων”.
Kαι το άρθρο του διαπρεπούς οικονομολόγου καταλήγει:
“Φιλικές προς τους πιστωτές πολιτικές καταστρέφουν την οικονομία. Είναι ένα παιχνίδι αρνητικού αθροίσματος, στο οποίο η προσπάθεια να προστατευθούν οι ραντιέρηδες από κάθε απώλεια, επιβάλλει πολύ μεγαλύτερες απώλειες σε όλους τους άλλους. Ο μόνος δρόμος προς αληθινή ανάκαμψη είναι να σταματήσουμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι”.
Σωτηρία ή συντριβή
Είναι όμως προφανές ότι κανείς δεν θα σταματήσει να παίζει το παιχνίδι, αν δεν αναγκαστεί να σταματήσει. Κι ο ¨Αγιος φοβέρα θέλει, πόσο μάλλον που μόνο ¨Αγιοι δεν εμπλέκεται στην υπόθεση που εξετάζουμε. Αντικειμενικά, η ελληνική εξέλιξη, χωρίς να κάνει τίποτα η Αθήνα, δημιουργεί τεράστια πίεση σε όλο το διεθνές σύστημα. Το σύστημα θα τη διοχετεύσει στον πιο αδύνατο κρίκο. Θα συντρίψει δηλαδή την Ελλάδα, για να μη τεθεί σε κίνδυνο η σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα, εκτός αν η Ελλάδα βρει τη δύναμη να πει σταματήστε, δεν υποχωρώ ούτε εκατοστό πιο πέρα. Οπότε θα αναγκαστούν να πιέσουν άλλους, εν προκειμένω τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Βιομήχανοι κατά χρηματιστών και τα σχέδια του Ισραήλ
Το ότι αυτό είναι απολύτως εφικτό το δείχνει και η αξιοσημείωτη δήλωση διευθυντικών στελεχών πενήντα
από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της Ευρώπης, που δημοσιεύτηκε ταυτόχρονα στη γαλλική Monde και τη γερμανική οικονομική Χάντελσμπλατ, καλώντας να αντιμετωπισθεί η ελληνική κρίση, υπογραμμίζοντας τη σημασία του ευρώ και της ΕΕ και, ουσιαστικά, επιχειρώντας να θέσει φραγμό στα παιχνίδια με την ευρωπαϊκή ιδέα.
Είναι μια ιστορική δήλωση, στο μέτρο που επί δεκαετίες, το βιομηχανικό κεφάλαιο υποχωρούσε διαρκώς απέναντι στο χρηματιστικό, αλλά και γιατί η κρίση μπορεί να ενεργοποιήσει ή να χρησιμοποιηθεί για να εντείνει τις φυγόκεντρες, διαλυτικές τάσεις στην ΕΕ. Το βλέπουμε στη χονδροειδή προσπάθεια του Spiegel να υπονομεύσει το ευρώ τοποθετώντας τους Γερμανούς κατά “λάθος αντιπάλου”. ‘H στον τύπο της Μεγάλης Βρετανίας, μιας χώρας που ουδέποτε πολυχώνεψε την ευρωπαϊκή ιδέα και είναι σήμερα ο κατεξοχήν Δούρειος ‘Iππος των χρηματιστών στην Ευρώπη. Το ζητάει όμως ίσως, κι αυτό είναι πιο σοβαρό, και η ίδια η αμερικανική οικονομία, που κινδυνεύει με σοβαρή μείωση της χρηματοδότησής της, αν δεν αποκατασταθεί η παγκόσμια νομισματική κυριαρχία του δολλαρίου. ‘Iσως, η υπόθεση Στρως-Καν δεν είναι άσχετη με σοβαρές συγκρούσεις για το παγκόσμιο νόμισμα και σχεδιασμούς για τη Μέση Ανατολή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, αν ενεργοποιηθούν σενάρια διάλυσης της ΕΕ, θα εξασθενήσουν αναπόφευκτα τον ρόλο κεντρικών ευρωπαϊκών κρατών, όπως η Γερμανία και η Γαλλία. Θα “πολώσουν” επίσης περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες προς εξωευρωπαϊκές δυνάμεις. Στην περίπτωση αυτή θα πολλαπλασιασθεί η σημασία του νέου ισραηλινού στρατηγικού σχεδίου για τη δημιουργία “ζώνης επιρροής”, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο ανώτερου κυβερνητικού παράγοντα στην Αθήνα, που επιχειρείται να περιλάβει Κύπρο, Ελλάδα, να μπει στα Βαλκάνια και να “κυκλώσει” τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι
τον Κάυκασο.
Κόσμος του Επενδυτή, 25.6.2011
Επιτέλους ξυπνάνε! Για τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής βιομηχανίας και ευρωπαϊκής αριστεράς ο λόγος, που δείχνουν τώρα να βγαίνουν κάπως, για πρώτη φορά, από την πολύχρονη “χειμερία νάρκη” τους, κινητοποιούμενες από την ανάγκη να αποτρέψουν, για δικούς τους λόγους, μια ενδεχόμενη καταστροφή της Ελλάδας και, δι’ αυτής, της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης.
Ιστορική εξέλιξη που έρχεται, και αυτή, να συμβάλλει στη σημαντικότατη πλέον αύξηση διαπραγματευτικής ισχύος, που προσφέρει αντικειμενικά στην Αθήνα ο ρόλος της ως καταλύτη της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Εφόσον χρησιμοποιηθεί υποκειμενικά, γιατί, μη χρησιμοποιούμενος, έχει αντίστροφο αποτέλεσμα.
Ιστορική επίσης γιατί υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι, η πιο ριζοσπαστική πτέρυγα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, με έδρα εκτός και ισχυρά ερείσματα εντός ηπειρωτικής Ευρώπης, παίζει με την ιδέα να χρησιμοποιήσει την κρίση για τη διάλυση του ευρώ και της ΕΕ, σε μια παγκόσμια, ταυτόχρονη “επίθεση”, με μεθόδους blitzkrieg, που περιλαμβάνει την ανανέωση μεγάλων πολεμικών σχεδίων στη Μέση Ανατολή κατά του Ιράν (που ήδη προετοιμάζουν οι εξελίξεις σε Λιβύη και Συρία) και την προσπάθεια ανατροπής του Βλαντιμίρ Πούτιν στη Ρωσία.
Δηλώσεις στήριξης
Αποφασιστικά υπέρ της διαγραφής ελληνικού χρέους τάχθηκε με δηλώσεις του ο Oskar Lafontaine, πρώην ηγέτης του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, πρώην Υπουργός Οικονομικών και νυν ηγέτης του ριζοσπαστικού “Αριστερού Κόμματος”.
Υπέρ μιας “πραγματικής διαγραφής ελληνικού χρέους” και μιας “ασπίδας διάσωσης” επισφαλών τραπεζών, ετάχθη και ο σοσιαλδημοκράτης πρώην Υπουργός Οικονομικών και πιθανός μέλλων Καγκελλάριος Πέερ Στάινμπρουκ. “Mια ήπια ανδιάρθρωση μέσω επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής ή μείωσης των επιτοκίων θα δώσει μόνο μια μικρή ανάσα”, υπογραμμίζει ο Σοσιαλδημοκράτης πολιτικός, για τον οποίο “χωρίς διαγραφή χρεών, η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να απαλλαγεί από τις συμφορές της”.
Υπέρ της αλληλεγγύης στην Ελλάδα, ιδίως αν οδηγηθεί σε στάση πληρωμών, ετάχθη με δραματική έκκληση ο πρώην σοσιαλδημοκράτης Καγκελλάριος και μια από τις σημαντικότερες μορφές της μεταπολεμικής Ευρώπης Χέλμουτ Σμίτ, που υπερασπίζεται, με άρθρο του στην Tσάιτ την Ελλάδα, κοιτίδα, όπως γράφει, πιο περήφανος και ενσυνείδητος για μας από εμάς, των ιδεών της Δημοκρατίας, της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού. Ο Χέλμουτ Σμιτ ζητά από την Ευρωπαϊκή ¨Ενωση να καταρτίσει ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα βοήθειας που να ακολουθεί βασικούς άξονες όπως “απασχόληση, παραγωγικότητα, λαϊκό εισόδημα”.
Ο Σμιτ προτείνει μάλιστα, αλλά και ο Σόιμπλε, ένα πρόγραμμα παραγωγής ανανεώσιμης ενέργειας από τον ήλιο και τον άνεμο, που θα καταστήσει εξαγωγέα ρεύματος την Ελλάδα. Αρχίζουν δηλαδή εμπειρικά, συνειδητοποιώντας το βάθος της κρίσης και την πιθανότητα να οδηγήσει την Ελλάδα σε κρίση τύπου Βαϊμάρης, να σκέφτονται σε πιο κεϋνσιανούς, “βιομηχανικούς”, “παραγωγικούς”, μη “χρηματιστικούς” όρους.
‘Eντονη κριτική στην ασκούμενη και προτεινόμενη ευρωπαϊκή πολιτική άσκησαν επίσης, με κοινή δήλωσή τους, Γερμανοί και Γάλλοι σοσιαλιστές ευρωβουλευτές, αν και δεν θέτουν, όπως θα υπαγόρευσε η λογική, στο κέντρο της έκκλησής τους, άμεσα και συγκεκριμένα το ελληνικό θέμα, περιοριζόμενοι σε έμμεση και γενική περιγραφή, που περιλαμβάνει πάντως την πρόταση για ευρωoμόλογα και αναπτυξιακές προτάσεις. Ριζοσπαστικές θέσεις εδώ και καιρό υιοθετούν εξάλλου δύο ιστορικές μορφές της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και πρώην Πρωθυπουργοί, ο Γάλλος Λιονέλ Ζοσπέν και ο Πορτογάλλος Μάριο Σοάρες. Ο τελευταίος είχε μάλιστα καλέσει, πριν τις τελευταίες εκλογές, σε ενιαίο μέτωπο αντίστασης στις γερμανικές πιέσεις τις τρεις τότε σοσιαλιστικές κυβερνήσεις της Νότιας Ευρώπης.
‘Εντονη κριτική στην ευρωπαϊκή πολιτική έναντι της Ελλάδας άσκησε εκ νέου ο Πράσινος ευρωβουλευτής Ντανιέλ Κον-Mπεντίτ, που εγκάλεσε Βερολίνο και Παρίσι για πιέσεις στην Αθήνα να αγοράσει οπλικά συστήματα και υπογράμμισε την οργανική σχέση ελληνικής και ευρωπαϊκής διαφθοράς και “κλεπτοκρατίας”.
Οι κοινωνικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα έπαιξαν επίσης τον ρόλο τους, υπενθυμίζοντας στους Ευρωπαίους ότι παίζουν ενδεχομένως με τη φωτιά και φέρνοντας το πρώτο πρακτικό αποτέλεσμα με την πρόταση Γιουνκέρ για κατάργηση της ελληνικής συμμετοχής στο ΕΣΠΑ.
¨Ολοι ξέρουν πια το πρόβλημα. Ακόμη και ο αμερικανός Υπουργός Οικονομικών Τίμοθυ Γκάιτνερ, βετεράνος κι αυτός της Goldman Sachs, προτίμησε να μη θέσει ο ίδιος σε αμφισβήτηση το προσωπικό του κύρος. Ερωτηθείς, σε εκδήλωση της Wall Street Journal, αν κάτοχοι ελληνικών ομολόγων πρέπει να υποστούν “κούρεμα” ή ζημιές στην επένδυσή τους, προτίμησε να πει “δεν υπάρχει εύκολη απάντηση”. Για να ζητήσει όμως η ¨Αγκελα Μέρκελ αναδιάρθρωση του χρέους πρέπει να το ζητήσει πρώτα η Αθήνα, υπογραμμίζουν γερμανικοί οικονομικοί παράγοντες.
Υπό τον τίτλο “Eξουσία των Ραντιέρηδων” ο Πωλ Κρούγκμαν διερωτάται από τις στήλες των New York Times, τι βρίσκεται πίσω από την παράλυση της οικονομικής πολιτικής σε Ευρώπη και ΗΠΑ, για να απαντήσει:
“Η ανταπόκριση στην πίεση ομάδων συμφερόντων. Συνειδητά ή όχι, οι διαμορφωτές πολιτικής εξυπηρετούν σχεδόν αποκλειστικά τα συμφέροντα των ραντιέρηδων – αυτών που βγάζουν πολύ χρήμα από περιουσία, που δάνεισαν πολύ χρήμα στο παρελθόν, συχνά αφρόνως, αλλά προστατεύονται τώρα από τις απώλειες εις βάρος όλων των άλλων”.
Kαι το άρθρο του διαπρεπούς οικονομολόγου καταλήγει:
“Φιλικές προς τους πιστωτές πολιτικές καταστρέφουν την οικονομία. Είναι ένα παιχνίδι αρνητικού αθροίσματος, στο οποίο η προσπάθεια να προστατευθούν οι ραντιέρηδες από κάθε απώλεια, επιβάλλει πολύ μεγαλύτερες απώλειες σε όλους τους άλλους. Ο μόνος δρόμος προς αληθινή ανάκαμψη είναι να σταματήσουμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι”.
Σωτηρία ή συντριβή
Είναι όμως προφανές ότι κανείς δεν θα σταματήσει να παίζει το παιχνίδι, αν δεν αναγκαστεί να σταματήσει. Κι ο ¨Αγιος φοβέρα θέλει, πόσο μάλλον που μόνο ¨Αγιοι δεν εμπλέκεται στην υπόθεση που εξετάζουμε. Αντικειμενικά, η ελληνική εξέλιξη, χωρίς να κάνει τίποτα η Αθήνα, δημιουργεί τεράστια πίεση σε όλο το διεθνές σύστημα. Το σύστημα θα τη διοχετεύσει στον πιο αδύνατο κρίκο. Θα συντρίψει δηλαδή την Ελλάδα, για να μη τεθεί σε κίνδυνο η σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα, εκτός αν η Ελλάδα βρει τη δύναμη να πει σταματήστε, δεν υποχωρώ ούτε εκατοστό πιο πέρα. Οπότε θα αναγκαστούν να πιέσουν άλλους, εν προκειμένω τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα.
Βιομήχανοι κατά χρηματιστών και τα σχέδια του Ισραήλ
Το ότι αυτό είναι απολύτως εφικτό το δείχνει και η αξιοσημείωτη δήλωση διευθυντικών στελεχών πενήντα
από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της Ευρώπης, που δημοσιεύτηκε ταυτόχρονα στη γαλλική Monde και τη γερμανική οικονομική Χάντελσμπλατ, καλώντας να αντιμετωπισθεί η ελληνική κρίση, υπογραμμίζοντας τη σημασία του ευρώ και της ΕΕ και, ουσιαστικά, επιχειρώντας να θέσει φραγμό στα παιχνίδια με την ευρωπαϊκή ιδέα.
Είναι μια ιστορική δήλωση, στο μέτρο που επί δεκαετίες, το βιομηχανικό κεφάλαιο υποχωρούσε διαρκώς απέναντι στο χρηματιστικό, αλλά και γιατί η κρίση μπορεί να ενεργοποιήσει ή να χρησιμοποιηθεί για να εντείνει τις φυγόκεντρες, διαλυτικές τάσεις στην ΕΕ. Το βλέπουμε στη χονδροειδή προσπάθεια του Spiegel να υπονομεύσει το ευρώ τοποθετώντας τους Γερμανούς κατά “λάθος αντιπάλου”. ‘H στον τύπο της Μεγάλης Βρετανίας, μιας χώρας που ουδέποτε πολυχώνεψε την ευρωπαϊκή ιδέα και είναι σήμερα ο κατεξοχήν Δούρειος ‘Iππος των χρηματιστών στην Ευρώπη. Το ζητάει όμως ίσως, κι αυτό είναι πιο σοβαρό, και η ίδια η αμερικανική οικονομία, που κινδυνεύει με σοβαρή μείωση της χρηματοδότησής της, αν δεν αποκατασταθεί η παγκόσμια νομισματική κυριαρχία του δολλαρίου. ‘Iσως, η υπόθεση Στρως-Καν δεν είναι άσχετη με σοβαρές συγκρούσεις για το παγκόσμιο νόμισμα και σχεδιασμούς για τη Μέση Ανατολή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, αν ενεργοποιηθούν σενάρια διάλυσης της ΕΕ, θα εξασθενήσουν αναπόφευκτα τον ρόλο κεντρικών ευρωπαϊκών κρατών, όπως η Γερμανία και η Γαλλία. Θα “πολώσουν” επίσης περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες προς εξωευρωπαϊκές δυνάμεις. Στην περίπτωση αυτή θα πολλαπλασιασθεί η σημασία του νέου ισραηλινού στρατηγικού σχεδίου για τη δημιουργία “ζώνης επιρροής”, για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο ανώτερου κυβερνητικού παράγοντα στην Αθήνα, που επιχειρείται να περιλάβει Κύπρο, Ελλάδα, να μπει στα Βαλκάνια και να “κυκλώσει” τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι
τον Κάυκασο.
Κόσμος του Επενδυτή, 25.6.2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)