Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΣΑΜΑΡΑ - μια ακόμα "εξέγερση"

Περισσότερο από θρίαμβος του Αντώνη Σαμαρά, ήταν βαριά ήττα της Ντόρας Μπακογιάννη. Περισσότερο κι από ήττα της Μπακογιάννη, ήταν αποδοκιμασία ενός όλο και πιο ολιγαρχικού και διεφθαρμένου συστήματος εξουσίας, μια “εξέγερση” της ελληνικής κοινωνίας, η τρίτη σε διάστημα πέντε χρόνων.¨Οποιος συζητάει με “μεγαλοσχήμονες” αυτής εδώ της χώρας, μένει έκπληκτος για την πλήρη αδυναμία τους να καταλάβουν τι γίνεται, να αφουγκρασθούν τον λαό της και τις ανάγκες του. ¨Οσο περισσότερο “ελέγχουν” την πολιτική, την οικονομία, τα media, τόσο περισσότερο μοιάζουν να μην μπορούν ούτε να καταλάβουν, ούτε και να ελέγξουν τίποτα. Οι ‘Ελληνες, ίσως ο πιο πολιτικοποιημένος λαός της υφηλίου, διατηρούν ακόμα το υπέροχο ένστικτό τους, έστω κι ακρωτηριασμένο από τόσων χρόνων αποβλακωτική προσπάθεια της ιδιωτικής τηλεόρασης, αλλά και τις βλαβερές συνέπειες της … “μάσας”, του ακαλαίσθητου καταναλωτισμού μας. (Ηταν μεγάλη ζημιά στην ιστορία μας η Μικρασιατική, δεν συγκρίνεται όμως, στις συνέπειές της, με την … Μικροαστική Καταστροφή!)

Τύφλα νάχουν τα γκάλοπ, τύφλα και οι εταιρείες πολιτικού σχεδιασμού, αποδεικνύεται ότι φόρο βλακείας τους πληρώνουν οι πολιτικοί μας. Ο έλεγχος των ΜΜΕ, των δημοσιογράφων και της προπαγάνδας τους είναι ασφαλώς μεγάλο όπλο. Στομώνει όμως από υπερβολική χρήση, ο “υπερέλεγχος” της “πληροφόρησης” την κάνει αναξιόπιστη, υποψιάζοντας τους υποψήφιους “καταναλωτές” της. Η γριούλα των 93 χρονώ που κάθεται δύο ώρες στην ουρά για να ψηφίσει βραδιάτικα, έχει μια συναισθηματική και ηθική νοημοσύνη που δεν μπορούν ούτε να φανταστούντα τζιμάνια της πολιτικής και της “επικοινωνίας”, ξέρει κάτι που αυτοί θα πεθάνουν αγνοώντας.

Είναι η τρίτη φορά μέσα σε πέντε χρόνια που ο ελληνικός λαός παρεμβαίνει ξαφνικά και δυναμικά, εκεί που κανείς δεν τον περιμένει και “τους χαλάει τη σούπα”. Η πρώτη ήταν το δημοψήφισμα του 2004 στην Κύπρο, όταν οι ψηφοφόροι απέρριψαν με 76% ένα σχέδιο που υποστηρίχθηκε, τότε, μετά μανίας από τη μεγάλη πλειοψηφία, σχεδόν όλες τις πολιτικές δυνάμεις και τα μέσα (αφήστε τι λένε τώρα) και ήταν σίγουροι ότι θα περάσει, ακόμα και δυο μήνες πριν το δημοψήφισμα. Η δεύτερη ήταν η τρομακτική και βίαιη, ακόμα περισσότερο καθώς ήταν τυφλή και βουβή, εξέγερση της ελληνικής νεολαίας τον Δεκέμβριο του 2008, η πιο συγκλονιστική μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποκάλυψε το αβυσσαλέο μίσος των νέων απέναντι σε ένα σάπιο και χρεωκοπημένο σύστημα εξουσίας. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν μόνο το έναυσμά της, η πραγματική αιτία ήταν πολύ βαθύτερη. Την εξέγερση κατέστησε αναπόφευκτη ο Κώστας Καραμανλής τον Σεπτέμβριο του 2008, όταν υπεράσπισε, ενώπιον του ελληνικού λαού, τον Ρουσσόπουλο και τον Βουλγαράκη. Κι αυτή, ξεσπώντας, προδιέγραψε την αναπόφευκτη πτώση του δέκαμήνες αργότερα.

Δεν είναι μόνο η “αντιολιγαρχική” διάθεση που διακρίνεται εύκολα στον θρίαμβο Σαμαρά. Είναι και η ανάδυση του εθνικού στοιχείου, μιας ταυτότητας που ανθίσταται στις επιθέσεις που δέχεται από τους εγχώριους υποτακτικούς μιας ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης (που συχνά κυριαρχούν στο επίσημο εκπαιδευτικό και εκδοτικό “σύστημα”) και επιζεί της απέχθειας μιας ελίτ που αναζητά τόσο περισσότερο σωτηρία στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον, όσο πιο καταστροφικός είναι ο απολογισμός της δράσης της στη χώρα. Καλώς ή κακώς οι ¨Ελληνες αντελήφθησαν την Κυρία Μπακογιάννη ως ευνοούμενη επιλογή της Ουάσιγκτον κι αυτό, που εκείνη ίσως το νόμισε πλεονέκτημα, απεδείχθη ικανό να την καταστρέψει. Ο αντιαμερικανισμός, που ενοχλεί πολλούς καλοβολεμένους ¨Ελληνες, είναι τελικά πιο σίγουρη επένδυση από τον επαρχιώτικο φιλοαμερικανισμό. Μάλιστα, αν ο εκάστοτε Αμερικανός Πρέσβης συνεχίζει να μας απευθύνεται όπως απευθύνονται στους ιθαγενείς, έχει εξασφαλίσει τη … σταθερότητα των αισθημάτων μας απέναντι στην … τρεκλίζουσα τώρα Υπεδύναμη (να υιοθετήσετε ελαστικές μορφές εργασίας, μας παρότρυνε στην τελευταία ομιλία του, λες και πήγαμε εμείς να του πούμε πώς να φτιάξει το Χάρλεμ και τα συσσίτια των αστέγων).

Σε συνθήκες οξείας οικονομικής κρίσης και απροθυμίας της ΕΕ να κάνει κάτι περισσότερο από το να εγγυάται τα κέρδη της χρηματιστικής μερίδας του κεφαλαίου, η εθνική ταυτότητα γίνεται περισσότερο, όχι λιγότερο αναγκαία και δημοφιλής. Δεν υφίσταται απολύτως κανένα άλλο πλαίσιο υποτυπώδους έστω δημοκρατικού ελέγχου της εξουσίας και κοινωνικής προστασίας. Πολύ περισσότερο ισχύει αυτό σε μια χώρα που αντιμετωπίζει απτή, μετρήσιμη, ορατή απειλή από τον Εβρο μέχρι τη Λευκωσία. Δεν γίνεται ίσως καλά αντιληπτή από τους θαμώνεςτου Ντα Κάπο, με τη φασαρία που γίνεται στην Πλατεία, διακρίνεται όμως δια γυμνού οφθαλμού από όσους πίνουν τον καφέ τους στην Ικαρία, την Κάλυμνο, το Αγαθονήσι. Δεν ήταν ασφαλώς τυχαίο που πολλοί ΠΑΣΟΚοι και Αριστεροί είδαν με ενθουσιασμό το αποτέλεσμα της ΝΔ, μερικοί, λέγεται, δέχτηκαν ακόμα και να γραφτούν στο κόμμα αυτό, συμβάλλοντας στην ήττα της Ντόρας. Ο “νοήμων Πολίτης” εμπιστεύτηκε την κεντροαριστερά για μια φιλολαϊκότερη πολιτική, δεν είχε άλλωστε κι άλλη λύση. Της έθεσε όμως, σχεδόν ταυτόχρονα, δια της εκλογής Σαμαρά, ένα ισχυρό ανάχωμα σε τυχόν φιλοδοξίες γρήγορου, όπως όπως, κλεισίματος μειζόνων εθνικών θεμάτων. Στο χέρι της κετροαριστεράς είναι τώρα να παραλάβει και να διαβάσει το μήνυμα, επί ποινή συντριβής αν κάνει λάθος…Πάλι οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ την πάτησαν, νομίζοντας ότι, εξοβελίζοντας την εξωτερική πολιτική από τη δημόσια συζήτηση, ή παρουσιάζοντας ως αυτονόητες επιλογές που μόνο τέτοιες δεν είναι, εμποδίζουν και τους πολίτες να τη σκέφτονται.

Στην εκλογή Σαμαρά, όπως και στις εντυπωσιακές πολιτικο-εκλογικές μετακινήσεις που προηγήθηκαν (κατάρρευση ΠΑΣΟΚ, εκτόξευση και κατακρήμνιση ΣΥΡΙΖΑ, πλήρης κατάρρευση της κυβέρνησης Καραμανλή σε ένα χρόνο), διακρίνεται η βιαιότητα της κρίσης που ήδη πλήττει τη χώρα και θα την πλήξει ακόμα πιο έντονα στο άμεσο μέλλον. Διακρίνεται επίσης η απεγνωσμένη αναζήτηση Πολιτικής. Οι ψηφοφόροι δεν συγκινήθηκαν προ διετίας από τα “στρογγυλέμματα” Βενιζέλου, τους κινητοποίησε όμως ο πολιτικός λόγος του Σαμαρά. Το στοίχημα, και για τον Γιώργο Παπανδρέου και για τον Αντώνη Σαμαρά, είναι να καβαλικέψουν το τσουνάμι που τους οδήγησε στην εξουσία ή στον προθάλαμό της. Θάναι δύσκολο, γιατί η ελληνική πολιτική τάξη έχει ξεμάθει τη δουλειά. Αν δεν πετύχουν, η πτώση μπορεί να είναι πιο εντυπωσιακή και γρήγορη από την άνοδο. O θρίαμβος πλησίασε πολύ την … τραγωδία. Η κοινή γνώμη θα αναζητήσει με πολύ μεγαλύτερη βιαιότητα εναλλακτικές λύσεις.
Hellenic Nexus, Ιανουάριος 2010