ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ 'Η θΕΑΤΡΟ;

ΜΠΑΝ ΚΙ ΜΟΥΝ, ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ, ΤΑΛΑΤ




Στη Λευκωσία βρίσκεται τώρα ο ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν. Μόνο που σημαντικά ερωτηματικά εγείρονται για μια διαδικασία «λύσης του κυπριακού», που, όπως και η προηγούμενη (1999-2002, επί κυβερνήσεων Κληρίδη-Σημίτη), πιθανώς εξελίσσεται σε προσπάθεια εξαπάτησης του κυπριακού λαού.

Τότε, το σχέδιο Ανάν ήταν το (περίπου) αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων Κληρίδη-Ντενκτάς και Παπανδρέου-Τζεμ, που εδόθη στον Ανάν για λόγους προστασίας των αυτουργών του και αυξημένου κύρους επί των ατυχών Κυπρίων πολιτών (ατυχών γιατί δεν είναι πολύ σύνηθες, διαδοχικές ηγεσίες του κράτους στο οποίο ζεις να θέλουν να το διαλύσουν, πρόκειται μάλλον περί παγκοσμίου πρωτοτυπίας!)

Μιλάμε για ενδεχόμενο, προσυμφωνημένο «θέατρο», γιατί δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι ο Μπαν Κι Μουν επιβάλλει στην κυπριακή κυβέρνηση την παρουσία του, όπως περίπου αφήνει να εννοηθεί η Λευκωσία. Και γιατί δεν είναι σοβαρό να ζητάει ο Ταλάτ τον ουρανό με τα άστρα (με το τελευταίο του έγγραφο), να συγκεντρώνει εκεί και όχι στις προτάσεις Χριστόφια την προσοχή, να αποσύρει στη συνέχεια τις πιο εξωφρενικές δήθεν απαιτήσεις του ώστε να «συγκλίνουν» οι δύο πλευρές στις παγκοσμίως εξωφρενικές, κατάλληλες για Γκίνες, παραχωρήσεις Χριστόφια, τύπου εκ περιτροπής προεδρίας! Αν οι κ.κ. Χριστόφιας και Α. Κυπριανού δεν εξαπατούν απλώς τους πολίτες και τα μέλη του κόμματός τους, όπως μοιάζει σαφώς πιθανότερο, τότε τους ασκούν μια απαράδεκτη πίεση στην οποία δεν ανθίστανται.



Σε ελαφρώς «σουρεάλ» συνθήκες, χωρίς πολύ σαφές εισέτι περιεχόμενο, επισκέπτεται από σήμερα τη Λευκωσία ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, για να «στηρίξει τις προσπάθειες εξεύρεσης λύσης». Ο ΓΓ θα έχει χωριστές και κοινές συναντήσεις με Χριστόφια και Ταλάτ.

Επισήμως, η κυπριακή κυβέρνηση καλωσόρισε την επίσκεψη, ο εκπρόσωπος όμως του ΑΚΕΛ Χρίστος Χριστοφίδης ξεκαθάρισε ότι δεν ενεθάρρυνε η Λευκωσία τον ΓΓ να έρθει! Την Τετάρτη το πρωί ο ΓΓ του κόμματος ‘Αντρος Κυπριανού περίπου διηρωτάτο τι έρχεται να κάνει ο Μπαν Κι Μουν στο νησί, έως το απόγευμα όμως της ίδιας μέρας φαίνεται ότι το κατάλαβαν στο κόμμα. Η εφημερίδα «Σημερινή» υποστήριξε ότι η κυβέρνηση επεχείρησε να αποτρέψει την επίσκεψη με το επιχείρημα ότι δεν έχει σημειωθεί πρόοδος στις διαπραγματεύσεις που θα την καθιστούσε χρήσιμη, ο ΓΓ του ΟΗΕ όμως (δηλ. η Βρετανία και οι ΗΠΑ, που τον επηρεάζουν αποφασιστικά στο κυπριακό) επέμεινε και θα έλθει! (‘Αλλοι, με δεδομένο και το κλίμα έντονων εσωτερικών αντιπαραθέσεων και αμοιβαίας καχυποψίας που επικρατεί υποπτεύονται «συμπαιγνία» Λευκωσίας και ΟΗΕ ή ότι ο κ. Χριστόφιας έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο από όσο επίσημα ομολογείται στις διαπραγματεύσεις).

Στους καχύποπτους, η όλη υπόθεση θύμισε Ανάν το 2004, όταν ο τότε ΓΓ καλούσε με ιταμό ύφος Παπαδόπουλο και Ντενκτάς στη Νέα Υόρκη, θέτοντάς τους μάλιστα προκαταβολική προϋπόθεση να συμφωνήσουν με τις προτάσεις του. Να σημειωθεί ότι ο Μπαν Κι Μουν θεωρείται πιο εξαρτημένος από την αμερικανική διπλωματία απότι ο Ανάν. Η αναγγελία της επίσκεψης συνέπεσε με την απόφαση Χριστόφια-Ταλάτ να παρατείνουν τις «υπερεντατικές» συνομιλίες τους για το κεφάλαιο «διακυβέρνηση».

Τα πολιτικά κόμματα υπεδέχθησαν στο σύνολό τους πολύ ψυχρά την αναγγελία της επίσκεψης. Φοβούνται ότι ο ΓΓ προτίθεται να «κατοχυρώσει» ελληνικές παραχωρήσεις, όπως την κατά καιρούς υποχρεωτική ανάληψη της προεδρίας του κράτους από εκπρόσωπο της τουρκικής μειονότητας, τη στάθμιση των ψήφων ανάλογα με την εθνικότητα των κατοίκων (οι τουρκικές ψήφοι θα βαρύνουν πολλαπλάσια των ελληνικών), την παραμονή εποίκων, την αποστρατιωτικοποίηση. Ακόμη κι αν δεν το κάνει αυτό θα θέσει σε ίση μοίρα τουρκική και ελληνική πλευρά. Να σημειωθεί ότι οι παραπάνω παραχωρήσεις υποστηρίζονται μόνο από τον Χριστόφια και το ΑΚΕΛ, ενώ αμφίθυμη στάση τηρεί ο ΔΗΣΥ. Τα υπόλοιπα κόμματα διαφωνούν, όπως διαφωνεί σταθερά και η μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού, σε επανειλημμένες δημοσκοπήσεις, εγείροντας σπουδαίο ερώτημα ως προς την ίδια τη νομιμοποίηση των προτάσεων αυτών.

Η κυβέρνηση πάντως τονίζει ότι «τίποτα δεν έχει συμφωνηθεί, όσο δεν συμφωνούνται όλα». ‘Ηδη όμως, ο κ. Χριστόφιας επισημοποίησε τις προτάσεις με επιστολή του προς σειρά αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων. Η επιστολή δεν δεσμεύει νομικά, δεσμεύει όμως ηθικο-πολιτικά τους Ελληνοκύπριους, υπογραμμίζουν έγκριτοι νομικοί. Επιδίωξη του Λονδίνου και της ‘Αγκυρας, προσθέτουν, είναι να καταγραφούν οι ελληνικές παραχωρήσεις ως «σημεία συγκλίσεων» Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε έκθεση του ΟΗΕ ή ανακοινωθέν του Γενικού Γραμματέα και, ει δυνατόν, να επισημοποιηθούν με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Αντίστοιχη προσπάθεια είχε καταβάλει η βρετανική και τουρκική διπλωματία ώστε να εγκριθεί το σχέδιο Ανάν από τον ΟΗΕ, προσπάθεια που ναυάγησε τότε λόγω ρωσικού βέτο, σήμερα όμως οι σχέσεις Λευκωσίας-Μόσχας δεν είναι στο ίδιο επίπεδο.

‘Ολο και πιο εχθρικές γίνονται στο μεταξύ οι σχέσεις των συγκυβερνώντων, με τους Σοσιαλδημοκράτες να σκέπτονται σοβαρότερα το ενδεχόμενο αποχώρησής τους, ενώ και η αντιπολίτευση (ΔΗΣΥ, ΕΥΡΩΚΟ) υψώνει τους τόνους. Η διαμάχη με το ΑΚΕΛ πήρε και προσωπικό χαρακτήρα. ‘Όταν ο Πρόεδρος της ΕΔΕΚ Γιαννάκης Ομήρου δήλωσε ότι το τελευταίο έγγραφο Ταλάτ «κονιορτοποίησε» τη βάση των συνομιλιών, ο κ. Χριστόφιας του απήντησε ότι «η βάση κονιορτοποιήθηκε στο μυαλό του…»!

Τόσο οι ηγέτες του ΑΚΕΛ, όσο και η εφημερίδα του κόμματος χαρακτηρίζονται τώρα από προφανή, εντονότατο εκνευρισμό, χάνουν την ψυχραιμία τους και προσφεύγουν συχνά σε ασυνήθιστο για το κόμμα αυτό υβρεολόγιο, στις καλύτερες παραδόσεις του «σταλινο-μπρεζνιεφισμού», εναντίον όσων τυχαίνει να διαφωνούν με την πολιτική Χριστόφια. ‘Όπως σημειώνουν καλά πληροφορημένες πηγές στη Λευκωσία, αυτό οφείλεται πιθανώς στην ύπαρξη σοβαρής εσωτερικής «αντιπολίτευσης» στο ΑΚΕΛ, που εκτιμά ότι οι επιλογές Χριστόφια-Κυπριανού στο κυπριακό έχουν οδηγήσει σε μετωπικό, εξαιρετικά επικίνδυνο αδιέξοδο στο κυπριακό.

1958-2008: ΜΙΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΙΚΗΣ ΟΛΙΣΘΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΩΝ

Από τη δεκαετία του 1950, η Βρετανία ακολουθεί μια πολύ δομημένη στρατηγική, αντιμέτωπη με το αίτημα αυτοδιάθεσης του λαού της αποικίας της. Η πολιτική και ηθική θεμελίωση των αιτημάτων του κυπριακού λαού, εκ των οποίων 82% είναι ‘Ελληνες, ήταν πάντα πολύ ισχυρή, σχεδόν ακλόνητη. Τα δικαιώματα αυτοδιάθεσης, αυτοκυβέρνησης, αυτοάμυνας, ο κανόνας της πλειοψηφίας (δημοκρατία) είναι τα θεμέλια του ίδιου του δικαίου στην Ευρώπη, από την εποχή τουλάχιστον του Βολταίρου και του Ρουσσώ, παγκοσμίως μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, έστω και αν η σημασία τους δεν γίνεται πλήρως κατανοητή εις την καθ’ ημάς Ανατολή, πάντα έντονα επηρεασμένη από την κληρονομιά του Οθωμανικού πολιτισμού. Η Βρετανία δεν μπορούσε να βρει σοβαρή πολιτική βάση αμφισβήτησής τους. Για να τα ματαιώσει κινητοποίησε αφενός τον τουρκικό παράγοντα, αφετέρου την υποχωρητικότητα και τους δεσμούς εξάρτησης της ελληνοκυπριακής και ελλαδικής «ελίτ». Οι κυριότεροι σταθμοί αυτής της πορείας ήταν:

- στη δεκαετία του 1950 ο Ευάγγελος Αβέρωφ αναγνώρισε στην Τουρκία ρόλο στην Κύπρο, παρότι η ‘Αγκυρα είχε παραιτηθεί οποιασδήποτε αξιώσεως με τη συνθήκη της Λωζάννης

- το 1958, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος παρητήθη του δικαιώματος ενώσεως με την Ελλάδα, πιθανώς με αντάλλαγμα την υπόσχεση της Βρετανίας ότι θα στηρίξει ανεξαρτησία. Ανεξαρτησία εδόθη αλλά τόσο υπονομευμένη που δεν άντεξε στο πλήρωμα του χρόνου

- το 1960, η φιλοαμερικανική κυβέρνηση της Αθήνας πίεσε τους Κυπρίους να δεχθούν τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου (την «Ανταλκίδειο Ειρήνη» κατά Ηλία Ηλιού), στις διατάξεις των οποίων είχε «εγγραφεί» ο μηχανισμός πρόκλησης των διακοινοτικών ταραχών, αλλά και οι εγγυήσεις που επικαλέσθηκε η Τουρκία για να εισβάλει το 1974

- το 1977-79, οι Μακάριος και Κυπριανού απεδέχθησαν την ιδέα της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με την υπόσχεση λύσης του κυπριακού. Η διζωνική, δικοινοτική έμεινε, για τη λύση του κυπριακού ζητήθηκαν όμως πολύ περισσότερες παραχωρήσεις

- το 2008, λίγο μετά την εκλογή Χριστόφια, το Λονδίνο ζήτησε και έλαβε (μνημόνιο Χριστόφια-Γκόρντον Μπράουν) την αναγνώριση από τη Λευκωσία των «υποχρεώσεων που απορρέουν από τις συνθήκες Λονδίνου και Ζυρίχης» (εγγυήσεις, βάσεις κλπ.)

- τώρα, με την εκ περιτροπής προεδρία, η ελληνική συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού παραιτείται της ισχύος του κανόνα της πλειοψηφίας και τίθεται, κατά καιρούς, υπό την εξουσία Προέδρου προερχόμενου αναγκαστικά από τη μειονότητα

TO ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Οι εκδόσεις "Στοχαστής" σας προσκαλούν την Τετάρτη 27.1.2010 στις 7.30 μμ, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20, στην εκδήλωση που οργανώνουν με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου του Γ.Δ. Ζιούτου "Το Διεθνές Εργατικό Κίνημα στον 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα". Την παρουσίαση του βιβλίου θα κάνουν ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργος Κουκουλές, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, ο καθηγητής του ΕΜΠ και διευθυντής του περιοδικού «Θέσεις» Γιάννης Μηλιός και ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο συγγραφέας και διευθυντής των εκδόσεων "Στοχαστής" και του περιοδικού "Τετράδια" Λουκάς Αξελός.

O ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΕΙ ΤΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΑΜΥΝΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΩΝ...

...και ενταφιάζει τη λύση ΅από τους Κύπριους για τους Κύπριους΅, προκαλώντας ενθουσιασμό στον Γιώργο Καρατζαφέρη!

Η ιδιοκτησία είναι το θεμέλιο του «δυτικού πολιτισμού». Και είναι γι’ αυτόν τον λόγο που το Βρετανικό Εφετείο, όσο κι αν ενδεχομένως το ήθελε, και παρόλη την προσβλητική για τους ‘Ελληνες συνηγορία της συζύγου του πρώην Βρετανού Πρωθυπουργού Μπλερ, δεν μπορούσε παρά να δικαιώσει τον Ελληνοκύπριο Μελέτη Αποστολίδη εναντίον του ζεύγους ‘Οραμς. Το ζεύγος οικειοποιήθηκε και χρησιμοποίησε την περιουσία ‘Οραμς στα κατεχόμενα.

Η απόφαση του Εφετείου απέδειξε ότι οι πολίτες ενδιαφέρονται περισσότερο για τα δικαιώματά τους από τις κυβερνήσεις, αλλά και έσπειρε τον πανικό και στην ‘Αγκυρα και στην κατεχόμενη Λευκωσία, που ήλπιζαν, μέχρι τώρα, να οικειοποιηθούν από το παράθυρο, μέσω δγλαδή ρυθμίσεων που θα συμφωνούνταν στις διαπραγματεύσεις για τη λύση του κυπριακού, μεγάλο μέρος των αρπαγμένων ελληνοκυπριακών περιουσιών στον βορρά. ‘Ηδη, ενθαρρυμένοι από την επιτυχία Αποστολίδη, και άλλοι πρόσφυγες προσανατολίζονται σε δικαστικές προσφυγές εναντίον όσων ξένων υπηκόων έχουν οικειοποιηθεί ελληνικές περιουσίες στα κατεχόμενα.

Στροφή 180ο μοιρών έναντι της Αθήνας πραγματοποίησε στο μεταξύ ο Κύπριος Πρόεδρος Χριστόφιας, ζητώντας τη συνδρομή Ελλαδιτών νομικών από το Υπουργείο Εξωτερικών στη διαπραγματευτική του ομάδα, αλλά και αναζητώντας στην Αθήνα ευρύτερη στήριξη προς τον ίδιο και τη συνεχιζόμενη διαδικασία διακοινοτικών. (Στην Κύπρο, ο κ. Χριστόφιας έχει επικριθεί από τα «συγκυβερνώντα» κόμματα για την απουσία εκπροσώπων τους στη διαπραγματευτική του ομάδα και για την επικράτηση στους κόλπους της οπαδών του απορριφθέντος σχεδίου Ανάν).

Στήριξη παρείχε απλόχερα στον κ. Χριστόφια, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, η ελληνική κυβέρνηση (όπως και οι κ.κ. Τσίπρας και Καρατζαφέρης με πολύ θερμές δηλώσεις υποστήριξης προς τον ίδιο και την πολιτική του). Ταυτόχρονα, η Αθήνα τόνισε ότι πρέπει να συνεχισθούν οπωσδήποτε οι διαπραγματεύσεις, έστω κι αν ο Ταλάτ υποβάλει εξωφρενικές προτάσεις.

Ο κ. Χριστόφιας χρειάζεται πολιτική στήριξη και γιατί μοιάζει τώρα παντελώς απομονωμένος στο εσωτερικό της Κύπρου και γιατί οι διακοινοτικές συνομιλίες έχουν οδηγηθεί σε περίπου ναυάγιο. Ο ΓΓ του ΑΚΕΛ μάλιστα ‘Αντρος Κυπριανού, ενθουσιασμένος από την υποστήριξη Καρατζαφέρη, έσπευσε να επαναλάβει τις δηλώσεις του στην Κύπρο, υπό μορφήν μαθήματος προς τα πολιτικά κόμματα της νήσου για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται.

Μέχρι τώρα, ο κ. Χριστόφιας εμφανιζόταν πολύ επιφυλακτικός έναντι της ανάμειξης της «μητέρας-πατρίδας» στο κυπριακό και τόνιζε, σε όλους τους τόνους, ότι επιδιώκει λύση «από τους Κύπριους για τους Κύπριους». Ορισμένες μάλιστα από τις τοποθετήσεις του, όπως στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2008, ότι η Ελλάδα (υπό δικτατορία επιβληθείσα από τις ΗΠΑ τελούσα) ευθύνεται για το πραξικόπημα του 1974, είχαν προκαλέσει την έντονη ενόχληση της τότε Υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη.

Ο Κύπριος Πρόεδρος, εκτός των νομικών συμβουλών, συμφώνησε με τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας για συντονισμό της επικοινωνιακής παρουσίας των δύο κρατών διεθνώς και κάλεσε επίσης τον Γιώργο Παπανδρέου να επισκεφθεί την Κύπρο και να συμμετάσχει σε σύσκεψη με τα κυπριακά πολιτικά κόμματα, αποδεχόμενος σχετική πρόταση των Κυπρίων Σοσιαλιστών της ΕΔΕΚ. Την κάθοδο Παπανδρέου στην Κύπρο, που αναμένεται κάποια στιγμή μετά τον δεύτερο γύρο «εντατικών διαπραγματεύσεων», χαιρέτισε ο κυπριακός πολιτικός κόσμος, το ΕΥΡΩΚΟ όμως ζήτησε η σύσκεψη να γίνει στην Αθήνα με συμμετοχή και των ελλαδικών πολιτικών κομμάτων.

Η απόφαση Παπανδρέου να αποδεχθεί την πρόσκληση Χριστόφια φαίνεται να … διέσωσε και την κυπριακή συγκυβέρνηση, αφού οι σοσιαλιστές της ΕΔΕΚ, εφέροντο, σύμφωνα με πληροφορίες από καλά ενημερωμένες πηγές, έτοιμοι να την εγκαταλείψουν καταγγέλλοντας τις «επικίνδυνες» θέσεις Χριστόφια στο κυπριακό. Εν όψει όμως επίσκεψης Παπανδρέου, δεν φαίνεται τελικά πιθανή μια αποχώρηση των Κυπρίων Σοσιαλιστών.

Ο κ. Χριστόφιας πάντως και το ΑΚΕΛ μοιάζουν τώρα πλήρως απομονωμένοι στην Κύπρο, αφού με τις προτάσεις και τους χειρισμούς τους διαφωνούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, συγκυβερνώσες και αντιπολιτευόμενες, πλην του κόμματός του, όπως και η κοινή γνώμη, αν κρίνουμε από επανειλημμένες δημοσκοπήσεις. Το γεγονός αυτό δεν τον απέτρεψε πάντως από το να επισημοποιήσει περαιτέρω μείζονες παραχωρήσεις προς την ‘Αγκυρα, όπως την εκ περιτροπής προεδρία και τη σταθμισμένη ψήφο, με επιστολές που έστειλε προς τις κυβερνήσεις των μεγάλων δυνάμεων. Συμπολίτευση και αντιπολίτευση τον επέκριναν δριμύτατα για την ενέργειά του αυτή, αλλά και για τις αναφορές στο σχέδιο Ανάν που περιέχει η επιστολή του.

Η επιστολή Χριστόφια είναι μια προσπάθεια να «πεισθεί» η «διεθνής κοινότης» ότι οι Ελληνοκύπριοι είναι πιο διαλλακτικοί από τους Τουρκοκύπριους. ‘Όπως σημειώνουν όμως διπλωμάτες και πολιτικοί που διαφωνούν με τον Κύπριο Πρόεδρο, τα Υπουργεία Εξωτερικών των μεγάλων δυνάμεων γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει στην Κύπρο, δεν περιμένουν επιστολές για να το μάθουν. Αυτό που κάνουν αντίθετα οι επιστολές, υποστηρίζουν διαπρεπείς νομικοί που επικρίνουν τη «γραμμή» Χριστόφια, είναι ότι, προτάσεις όπως η εκ περιτροπής άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας, «κατεδαφίζουν» τα σημαντικότερα «διπλωματικά οχυρά» των Ελλήνων της Κύπρου, όπως τις παγκοσμίως παραδεδεγμένες αρχές της ισότητας, της δημοκρατίας και της πλειοψηφίας, των δικαιωμάτων αυτοκυβέρνησης, αυτοδιάθεσης και αυτοάμυνας, που συνιστούν το θεμέλιο του δικαίου και του πολιτισμού μετά τουλάχιστο τη Γαλλική Επανάσταση.

Σε συνθήκες μεγάλης σύγχυσης πραγματοποιείται τη Δευτέρα ο δεύτερος γύρος των «εντατικών». Σύγχυσης γιατί ο Δημήτρης Χριστόφιας δηλώνει ότι δεν κάνει δεκτό προς συζήτηση το έγγραφο Ταλάτ και χαρακτηρίζει τις διαπραγματεύσεις «ελεύθερη συζήτηση», ότι μπορεί να σημαίνει αυτό, ενώ ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ τον διαψεύδει δηλώνοντας ότι γίνονται διαπραγματεύσεις επί του εγγράφου του. ‘Ότι θέλετε πιστεύετε…

Δύο γραμμές στον ΣΥΡΙΖΑ

"ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ" ΚΑΤΑ "ΕΘΝΙΚΗΣ" ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ


Μια έκπληξη περίμενε τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτη Λαφαζάνη σε πρόσφατη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Μια συμμαχία «δεξιών ανανεωτών» και «αριστεριστών αντιεθνικιστών» του προσήψε τις θέσεις που πήρε στη Βουλή και τον κατηγόρησε ότι δεν θέλει την Τουρκία στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Αφορμή δύο ερωτήσεις που υπέβαλε στον Πρωθυπουργό και Υπουργό Εξωτερικών, ρωτώντας τον γιατί η ‘Αγκυρα συνεχίζει ενταξιακές διαπραγματεύσεις χωρίς να συμμορφώνεται με τα πλεόν στοιχειώδη προαπαιτούμενα, όπως η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η εφαρμογή του τελωνειακού πρωτοκόλλου. Αλλά δεν ήταν μόνο οι δύο ερωτήσεις που είχαν ενοχλήσει. ‘Ηταν επίσης η παρουσία του κ. Λαφαζάνη σε δημόσια συζήτηση με τον πρώην Υπουργό Εξωτερικών της Κύπρου Γιώργο Λιλλήκα και διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα. Για το ΑΚΕΛ, που δεν ξέχασε ποτέ τη σταλινο-μπρεζνιεφική οργανωτική νοοτροπία, ο Λιλλήκας είναι «αποστάτης» και ο κ. Χριστόφιας του έχει υποσχεθεί ότι ο «λαός του ΑΚΕΛ» θα περάσει από πάνω του σαν «οδοστρωτήρας». Μιλώντας στην εν λόγω συζήτηση, ο κ. Λαφαζάνης υπογράμμισε ότι η διεύρυνση της ΕΕ παρακολουθεί ουσιαστικά τον ΝΑΤΟϊκό σχεδιασμό και εξελίσσεται, με τους όρους που γίνεται, σε κοινωνική καταστροφή, ενώ ετάχθη υπέρ του «παγώματος» των ενταξιακών διαπραγματεύσεων υπό τις παρούσες συνθήκες.

Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ο κ. Λαφαζάνης απάντησε κάπως ειρωνικά στους επικριτές του. Κυττάξτε, τους είπε περίπου, η συζήτηση για το αν η Τουρκία πρέπει να μπει ή να μη μπει στην ΕΕ είναι για σοβαρές χώρες. Εδώ κουβεντιάζουμε αν τηρεί ή δεν τηρεί τουλάχιστο τις δεσμεύσεις και υποχρεώσεις της. Οι επικριτές του φρόντισαν να διοχετεύσουν την υπόθεση στις εφημερίδες, με την παραπλανητική προσθήκη ότι ο Αλέξης Τσίπρας επέκρινε, και αυτός, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, κάτι που δεν συνέβη.

Τα ίδια είχαν γίνει και το περασμένο καλοκαίρι. ‘Όταν ο τότε Πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος, αντιδρώντας στην κλιμάκωση των τουρκικών προκλήσεων πάνω από το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι και στη διαιώνιση του παραλογισμού της μη αναγνώρισης και κατοχής της Κύπρου και του casus belli, ζήτησε πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας έπεσαν να τον φάνε από το κόμμα του. Ο κ. Μπαλάφας με δηλώσεις του ζήτησε τότε να μην οξύνουμε τα ελληνοτουρκικά (λες και μπορούσε να το κάνει αυτό ο Αλαβάνος!), ο κ. Τριγάζης έγραψε δύο σελίδες άρθρο στην Αυγή για να πει όλο κι όλο ότι πρέπει να συνεχισθεί η πορεία της Τουρκίας προς την πλήρη ένταξη και ο «αντιεθνικιστής» κ. Θεοδωρίδης ζήτησε περίπου να τα δώσουμε όλα στην ‘Αγκυρα και να αφοπλισθούμε μονομερώς έναντι της Τουρκίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Θεοδωρίδης συνυπέγραψε το 2006 με τον Γιάννη Μηλιό και τη Σίσσυ Βωβού άρθρο, που η «Αυγή» και η «Εποχή» πρόβαλαν δεόντως στην πρώτη σελίδα και χωρίς αντίλογο, άρθρο το οποίο ουσιαστικά υιοθετεί, και στα ελληνοτουρκικά και στο κυπριακό, όλη την επιχειρηματολογία, της κακιάς ώρας κατά τα άλλα, του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, για να ζητήσει εν κατακλείδι την άρση του “εμπάργκο” στην “Βόρειο Κύπρο”, ουσιαστικά δηλαδή την αναγνώριση της “ΤΔΒΚ”. Αντίθετα, η «Εποχή», που έχει καταστήσει, από τότε που βγήκε, έμβλημά της την ελεύθερη διακίνηση όλων των ιδεών και τον ελεύθερο διάλογο στην αριστερά, αρνήθηκε να δημοσιεύσει άρθρο επικριτικό του ΑΚΕΛ, με το επιχείρημα ότι θέλει να διατηρήσει ένα επίπεδο σχέσεων με το κόμμα αυτό!

Υπάρχει βλέπετε μια κάπως … παραδοσιακή Αριστερά, η Αριστερά του ΕΑΜ, του ‘Αρη και του Γλέζου, της ΕΔΑ και των διαδηλώσεων για την ένωση με την Κύπρο, μια Αριστερά που υπάρχει ακόμα καταναλώνοντας, όχι μόνο τη συμπαράταξή της με τους κοινωνικά αδύναμους, αλλά και το τεράστιο πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο της μεγαλειώδους Εθνικής Ατίστασης και των αγώνων της ενάντια στην ξένη εξάρτηση της Ελλάδας. Υπάρχει όμως και μία άλλη αριστερά, που … θεωρεί περίπου τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ως εγκληματία πολέμου! Ο βουλευτής Δρίτσας π.χ., που εξελέγη με τα χρώματα του ΣΥΡΙΖΑ, πήγε στη Βουλή τις προάλλες για να υποστηρίξει την καινοφανή για αριστερό και «αντιιμπεριαλιστή» βουλευτή άποψη ότι, για την κυπριακή τραγωδία, ευθύνονται οι «τουρκοφάγοι» και «υπερπατριώτες» ‘Ελληνες. Δεν φτάνει δηλαδή που στον ελληνικό λαό επεβλήθη από τις ΗΠΑ δικτατορία το 1967 για να γίνει το πραξικόπημα και η εισβολή στην Κύπρο, θα φορτώσουμε τώρα στους ‘Ελληνες την ευθύνη για όσα έκανε η CIA το 1967 και το 1974? Στην αγγλική και την αμερικανική πρεσβεία τρίβουν πάντως, όπως είναι φυσικό, τα χέρια τους με τέτοιες θέσεις.

Αυτή η αριστερά είναι μια ντε φάκτο αμερικανική αριστερά, αφού συμφωνεί, σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα, με όσα ζητά η Ουάσιγκτον στην περιοχή μας (όπως η κρατούσα, τάση στο ΑΚΕΛ τείνει δυστυχώς να μετατραπεί σε όργανο της βρετανικής πολιτικής). Από την υποστήριξη, βρέξει χιονίσει, της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ, που είναι και μια κεντρική ατλαντική, αλλά και κεντρική νεοφιλελεύθερη πολιτική, έως την ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος - που εύκολα φαντάζεται κανείς σε ποια «δημοκρατία» θα οδηγήσει. Είναι αυτή η αμερικανική «αριστερά» που ωρυόταν στο παρελθόν για τα «εγκλήματα των Σέρβων», δεν έκανε όμως τίποτα για να αποτρέψει τα σχέδια μεγάλου, ακόμα και ατομικού πολέμου κατά της Τεχεράνης. Που υποστηρίζει ότι το μόνο που έχει σημασία είναι ο “ταξικός” αγώνας και θεωρεί απαράδεκτη κάθε αναφορά στο έθνος. Λες και μπορεί ένας αριστερός να εξεγείρεται για την καταπίεση μιας τάξης από μια άλλη, αλλά να αδιαφορεί για την καταπίεση ενός έθνους από ένα άλλο!

Αυτή η «αμερικανική αριστερά» εκτείνεται από την «ανανεωτική πτέρυγα» μέχρι τους "αντιεθνικιστές αριστεριστές”. Δεν θέλουμε να τους το προσάψουμε ως πρόθεση, γεγονός όμως είναι ότι το το "αντιεθνικιστικό" χαρτί θάταν μεγάλο ατού σε ένα αλισβερίσι με το κατεστημένο μιας χώρας που ελάχιστη διάθεση έχει να την υπερασπίσει, ιδίως πηγαίνοντας κόντρα στις ΗΠΑ και τους φίλους τους εν Ευρώπη. Οι ΅αντιεθνικιστές αριστεριστές΅ διανοούμενοι, δεν μας έχουν καταπλήξει με τις μαρξιστικές αναλύσεις τους, ούτε για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, ούτε για τις νέες μορφές του μεταψυχροπολεμικού «ανθρωπιστικού ιμπεριαλισμού». Το μόνο που μας προσφέρουν είναι μια εκτός τόπου και χρόνου ΅διεθνιστική΅ ιδεοληψία, η μεταφορά δηλαδή σε τελείως διαφορετικές συνθήκες διάφορων τέτοιων υποτίθεται «διεθνιστικών» σχημάτων.

Μπορεί η επιρροή αυτής της συμμαχίας να είναι μειοψηφική στην βάση της Αριστεράς, είναι όμως δυσανάλογα μεγάλη στην «γραμμή» του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, έχει καθοριστική επιρροή στην «Αυγή» και την «Εποχή» και συντριπτική υποστήριξη μεταξύ των «αριστερών» πανεπιστημιακών – τόσο «αριστερών» και τόσο «επιστημόνων» που, στην περίπτωση του σχεδίου Ανάν δεν μπορούσαν να κάνουν απλή πρόσθεση και αφαίρεση και ετάχθησαν υπέρ ενός σχεδίου που μετέτρεπε την πλειοψηφία του πληθυσμού σε μειοψηφία στα όργανα αποφάσεων! Τέτοιο ήθος, τέτοια επιστήμη, τέτοια αριστεροσύνη!

Το 2004, η γραμμή υπέρ του σχεδίου Ανάν πέρασε με λίγες ψήφους διαφορά στην Κεντρική Επιτροπή του Συνασπισμού. Είχαν τότε αντιταχθεί στο σχέδιο μια πλειάδα στελεχών του Κόμματος, με επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Τα στελέχη αυτά κέρδισαν και την πλειοψηφία στο συνέδριο που ακολούθησε. Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν λειτουργούν με πολιτική, αλλά με λογική καρτέλ μηχανισμών. Οι «ανανεωτές» πήραν τον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και καμία συζήτηση δεν έγινε έκτοτε, ούτε στον ΣΥΝ, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ για τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, όπως και για όλα τα θέματα.

Τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής δεν είναι όμως δευτερεύοντα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Η ελληνική αριστερά, αν είναι ακόμα ζωντανή, αν είναι αριστερά, δεν πρόκειται να γλυτώσει από το πρόβλημα με ασκήσεις οπορτουνισμού, ούτε μπορεί να περιορισθεί στην οικονομική και κοινωνική θεματολογία, αν υποθέσουμε ότι κι εκεί τα πάει καλύτερα. Οι εξελίξεις στο κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά πλησίασαν στο σημείο που θα απειλήσουν ευθέως την κυριαρχία του ελληνικού και κυπριακού κράτους. Οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας, οι πληβείοι της, αυτοί άλλωστε που εντέλει την υπεράσπισαν από το 1821 μέχρι
το 2004, είναι κυρίως αυτοί που έχουν ανάγκη τα δύο κράτη τους, μοναδικό υπαρκτό σήμερα πλαίσιο άσκησης κάποιου δημοκρατικού ελέγχου της εξουσίας και κάποιας κοινωνικής προστασίας για τον ελληνικό λαό.

περιοδικό "Επίκαιρα", 21.1.2010

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Οι εκδόσεις "Στοχαστής" σας προσκαλούν την Τετάρτη 27.1.2010 στις 7.30 μμ, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20, στην εκδήλωση που οργανώνουν με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου του Γ.Δ. Ζιούτου "Το Διεθνές Εργατικό Κίνημα στον 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα". Την παρουσίαση του βιβλίου θα κάνουν ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργος Κουκουλές, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, ο καθηγητής του ΕΜΠ και διευθυντής του περιοδικού «Θέσεις» Γιάννης Μηλιός και ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο συγγραφέας και διευθυντής των εκδόσεων "Στοχαστής" και του περιοδικού "Τετράδια" Λουκάς Αξελός.

Σε αδιέξοδο ο Χριστόφιας - σε σημείο μηδέν το κυπριακό

Με τον Πρόεδρο Παπούλια συναντάται σήμερα ο Δημήτρης Χριστόφιας για να κάνει ανασκόπηση, με την ελληνική πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, της πρώτης φάσης των εντατικών διαπραγματεύσεων με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Αν κρίνουμε όμως από τα γνωστά μέχρι τώρα αποτελέσματα, δεν φαίνεται καμιά συμφωνία στον ορίζοντα αλλά και, αν επέλθει συμφωνία, σχεδόν αποκλείεται η έγκρισή της από τα υπόλοιπα κόμματα και τους πολίτες σε δημοψήφισμα. Δύο χρόνια μετά την εκλογή του στο ύπατο αξίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Δημήτρης Χριστόφιας αντιμετωπίζει τώρα σειρά προβλημάτων και αδιεξόδων, που προβληματίζουν, αν δεν διχάζουν και την ηγεσία του ΑΚΕΛ.

Ο “διεθνής παράγων”, στις πιέσεις του οποίου επί της ‘Αγκυρας υπολόγιζε το ΑΚΕΛ, και έναντι του οποίου έκανε μεγάλες παραχωρτήσεις με το μνημόνιο Χριστόφια-Γκόρντον Μπράουν, μάλλον μετατοπίστηκε σε πιο φιλοτουρκικές θέσεις, πιέζοντας περισσότερο τη Λευκωσία, όπως π.χ. να ανοίξει το κεφάλαιο “ενέργεια”. Οι ΑΚΕΛιστές ήλπιζαν ότι η “συνύπαρξή” τους με τους Τουρκοκυπρίους του Ταλάτ, στην εξουσία από τη μια και την άλλη πλευρά της πράσινης γραμμής, θα επέτρεπε τη λύση του κυπριακού, λύση για τη διευκόλυνση της οποίας ο Κύπριος Πρόεδρος έκανε σειρά μειζόνων παραχωρήσεων (εκ περιτροπής προεδρία, στάθμιση ψήφου, παραμονή 50.000 εποίκων). O Mεχμέτ Αλί Ταλάτ ανταπέδωσε παρουσιάζοντας προ εβδομάδος έγγραφο προτάσεων που ζητάει τον ΅ουρανό με τα¨άστρα΅, πλήρη δηλαδή διαρχία μειοψηφίας και πλειοψηφίας και κρατική δομή συνομοσπονδίας. Το πιο εξωφρενικό είναι η απαίτησή του οι πολίτες της Τουρκίας να απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματα που απολαμβάνουν, ως πολίτες της ΕΕ, οι ¨Ελληνες στην Κύπρο. ¨Ετσι, οι Τούρκοι της Τουρκίας θα έχουν δικαίωμα να εγκαθίστανται οπουδήποτε στην Κύπρο και να αποκτούν περιουσία, δικαιώματα που δεν προβλέπονται για όλους τους Ελληνοκύπριους στις γενέτειρές τους!!!

Οι προτάσεις Ταλάτ απερρίφθησαν στο σύνολό τους και από τον Πρόεδρο και από όλα τα κυπριακά κόμματα. Εντούτοις, ο κ. Χριστόφιας δεν απευθύνθηκε στον ΟΗΕ και την ΕΕ, όπως του ζήτησαν τα άλλα συγκυβερνώντα κόμματα, ούτε εκμεταλλεύθηκε την τουρκική αδιαλλαξία για να αποσύρει τις ελληνικές προτάσεις για τη διακυβέρνηση του νέου κράτους (εκ περιτροπής προεδρία, σταθνισμένη ψήφος κλπ.) Ο ηγέτης του ΑΚΕΛ, υποστηρίζουν παρατηρητές στη Λευκωσία, έχει εγκλωβισθεί σε μονόδρομο, εκτιμώντας ότι είναι καταστροφή να αφήσει τις συνομιλίες ή να απευθυνθεί στη διεθνή κοινή γνώμη και τη διεθνή κοινότητα καταγγέλοντας τον Ταλάτ και την Τουρκία.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η εκ περιτροπής προεδρία και η παραμονή 50.000 εποίκων είναι σημεία με τα οποία διαφωνεί περί το 70% των Ελληνοκυπρίων, καθιστώντας απίθανη την υιοθέτηση ενός σχεδίου λύσης. ¨Όλα άλλωστε τα κυπριακά κόμματα πλην του ΑΚΕΛ είναι αντίθετα με την εκ περιτροπής προεδρία, γεγονός που θέτει εν αμφιβόλω και τη νομιμότητα της υποβολής προτάσεων που εκφράζουν μόνο το κόμμα του από τον κ. Χριστόφια. Παρά τις κριτικές όμως που δέχτηκε από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων, ο Κύπριος Πρόεδρος όχι μόνο επέμεινε στις προτάσεις του, αλλά και τις υπέβαλε εκ νέου την περασμένη Τρίτη, στη διάρκεια των εντατικών διαπραγματεύσεων. Αυτό δεν συνιστά μεν νομική δέσμευση, συνιστά όμως ηθικοπολιτική δέσμευση για τους Ελληνοκυπρίους.

Σα να μην έφταναν οι απογοητεύσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, ήρθε η σύληση του τάφου του αείμνηστου Προέδρου Παπαδόπουλου, η καταστροφή σημαιών στους τάφους των Προέδρων Παπαδόπουλου και Κυπριανού, τα συνθήματα ΅η Κύπρος είναι τουρκική΅ στο Προεδρικό Μέγαρο και, τέλος, η δολοφονία του εκδότη Χατζηκωστή, για να διαλύσει ότι απέμενε από θετικό κλίμα. Απομένει τώρα να δούμε ποια θα είναι η συμβουλή της Αθήνας προς τον κ. Χριστόφια. Η ελληνική κυβέρνηση εκτιμά ως βήμα οπισθοδρόμησης τις τελευταίες προτάσεις Ταλάτ, έχει αποφύγει όμως μέχρι σήμερα να πάρει θέση ως προς την ουσία των προτάσεων του Κυπρίου Προέδρου.

Κόσμος του Επενδυτή, 16.1.2010

Δολοφονία Χατζηκωστή

¨Ένα μήνα μετά την απαγωγή της σορού του Προέδρου Παπαδόπουλου και την αναγραφή φιλοτουρκικών συνθημάτων στο Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας και τον Τύμβο της Μακεδονίτισσας, και αφού μεσολάβησε μια ακόμη επίθεση στους τάφους των πρώην Προέδρων Παπαδόπουλου (ξανά) και Κυπριανού, η δολοφονία ενός από τους σημαντικότερους και ισχυρότερους Κύπριους εκδότες, του ¨Αντη Χατζηκωστή πάγωσε το παγκύπριο. Ας ελπίσουμε “o ‘Aντης νάναι ο τελευταίος”, εύχεται τώρα, μιλώντας στους επισκέπτες του, ο χαροκαμένος πατέρας του. Η δολοφονία του Κύπριου μεγαλοεκδότη όμως σόκαρε, πανικόβαλε, συγκλόνισε όλη την Κύπρο.

Της θύμισε ξαφνικά το τραγικό της παρελθόν, που προηγήθηκε του 1974, παρελθόν που προτιμούσε να ξεχάσει. Της έθεσε μια σειρά κρίσιμα ερωτηματικά για την ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας και τις δυνάμεις που, ενδεχομένως, την έχουν βάλει στο στόχαστρο. Δίχασε τις πολιτικές δυνάμεις της και τον δημοσιογραφικό της κόσμο που ξεκίνησαν έναν υστερόβουλο ΅πόλεμο ερμηνειών΅ προτού καλα’καλά σηκώσουν το πτώμα από το πεζοδρόμιο.
¨Ενας καταταραγμένος Πρόεδρος του ΔΗΣΥ, ο Νίκος Αναστασιάδης, αν και στον αντίποδα των ιδεών Χατζηκωστή στα εθνικά, διερωτάτο συντετριμμένος μπροστά στις κάμερες: “Που πάμε? Δε μας αφήνουν πια ήσυχους ούτε ζωντανούς, ούτε πεθαμένους!” Κι ο γιατρός Βάσσος Λυσσαρίδης δήλωνε στην πρώτη του αντίδραση: «Αυτό το έγκλημα, έχω την εντύπωση ότι δεν είναι έγκλημα μόνο ενάντια στην οικογένεια, αλλά είναι ενάντια σε ολόκληρο τον κυπριακό λαό. Μαζί με την συμπάθεια και την συμπαράστασή μας, είναι και η οργή την οποία εκφράζουμε, για να αντιμετωπίσουμε αυτής της μορφής τα απαίσια εγκλήματα, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο για το κυπριακό πρόβλημα».

Τον Κύπριο εκδότη δολοφόνησε την περασμένη Δευτέρα το βράδυ, ένας πληρωμένος εκτελεστής, αν κρίνουμε από τις επιδόσεις του από τους καλύτερους στο είδος του. Ο δολοφόνος χρειάστηκε μόνο δύο σφαίρες για να αφήσει νεκρό χωρίς αμφιβολία το θύμα του και να εξαφανισθεί ανενόχλητος μαζί με τον οδηγό και τη μοτοσικλέτα του, ίσως και έναν τρίτο τσιλιαδόρο. Το φονικό έγινε σε ένα από τα καλύτερα φρουρούμενα σημεία της Λευκωσίας, μερικές δεκάδες μέτρα από τις Πρεσβείες των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Γαλλίας, αλλά και την έδρα της κυπριακής ΚΥΠ.

Πράος, ευγενικός, χωρίς έχθρες και γνωστές, μεγάλες συγκρούσεις, ο ‘Αντης Χατζηκωστής ήταν από τους ισχυρότερους ανθρώπους στην Κύπρο. Το εκδοτικό συγκρότημα ΔΙΑΣ, του οποίου ήταν Διευθύνων Σύμβουλος, διαθέτει 25 εκδόσεις, μεταξύ των οποίων η καθημερινή εφημερίδα Σημερινή, το Ράδιο Πρώτο και το ΣίγμαTV. Ούτε ο ‘Αντης, ούτε o πατέρας του Κωστής, δημιουργός και ιδιοκτήτης του συγκροτήματος ΔΙΑΣ, δεν είχαν φρούρηση και δεν συμπεριφέρονταν όπως επιχειρηματίες που έχουν ανοιχτούς και επικίνδυνους λογαριασμούς. Στο γραφείο του ¨Αντη στη Λευκωσία έμπαινε κανείς με τη μεγαλύτερη ευκολία, όπως, ακόμα πιο εύκολα, συναντούσε τον πατέρα του στο κέντρο της Αθήνας.

Η δολοφονία ισχυρού εκδότη είναι κάτι εξαιρετικά σπάνιο στα διεθνή χρονικά. Εγείρει όμως ακόμα μεγαλύτερα ερωτηματικά, όταν το θύμα έπαιξε και παίζει κεντρικό πολιτικό ρόλο. Αυτό συνέβαινε με τους δύο Χατζηκωστήδες, πατέρα και γιο, και το συγκρότημά τους ΔΙΑΣ. Το συγκρότημα έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόρριψη του σχεδίου Ανάν και εθεωρείτο, μαζί με τον Φιλελεύθερο και τον Αντέννα Κύπρου, το σημαντικότερο δυνητικό εμπόδιο στην επαναφορά μιας παραλλαγής του.

Η Σημερινή ήταν η μόνη εφημερίδα που άσκησε, από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του σχεδίου Ανάν, τον Νοέμβριο 2002, καταλυτική κριτική εναντίον του. Εκ των υστέρων ο καθένας λέει ότι θέλει. Γιατί μπορεί το σχέδιο να καταψηφίσθηκε από το 76% στο δημοψήφισμα, προς μεγάλη πίκρα Μπους, Μπλερ κλπ, όταν όμως πρωτοπαρουσιάστηκε, έφταναν τα δάχτυλα του ενός χεριού για να μετρήσει κανείς τους επώνυμους που το αντιστρατεύτηκαν στη Λευκωσία. Κεντρικό ρόλο μεταξύ αυτών είχε ο Κώστας Χατζηκωστής με το συγκρότημά του. Είναι αμφίβολο ότι, ακόμα κι ο (νεκρός σήμερα και απαχθείς μετά θάνατον!) Τάσσος Παπαδόπουλος θάφτανε στο σημείο να πει το ιστορικό ¨Όχι του, αν δεν υπήρχαν ο (συντετριμμένος σήμερα) Χατζηκωστής, o (βαριά άρρωστος σήμερα) Nίκος Κουτσού και ο θρυλικός “Γιατρός” Βάσσος Λυσσαρίδης.

H … Aυτοκρατορία δεν τα ξεχνάει κάτι τέτοια…Στο βιβλίο που εξέδωσε μετά το δημοψήφισμα, ο αρχιτέκτονας της βρετανικής πολιτικής στην Κύπρο, Λόρδος Ντέιβιντ Χάνεΐ (πασίγνωστος για τη δήλωση: “θα τους το βάζουμε και θα τους το ξαναβάζουμε σε δημοψήφισμα μέχρι να πούνε ναι”) απέδωσε την ευθύνη του ΟΧΙ του 2004 στους “gugle δημοσιογράφους του Νότου” (κοπάδι από χήνες).

Η γραμμή του ΔΙΑ, του Φιλελεύθερου και του Αντέννα ενοχλούσΕ πολύ τον απεσταλμένο του ΟΗΕ Αλεξάντρ Ντάουνερ και τόπε σε μια ιδιωτική συγκέντρωση με αποτέλεσμα μεγάλο σκάνδαλο. Ο κ. Ντάουνερ, που έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο, ως Αυστραλός ΥΠΕΞ στην εισβολή στο Ιράκ, κατηγορήθηκε από τον κυπριακό τύπο ως συνέταιρος ιδιωτικής εταιρείας που ΅στεγάζει΅ διαπρεπείς βετεράνους της βρετανικής MI6 και ως συνδεόμενος με αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Τρεις φορές το περασμένο καλοκαίρι, ο Ντάουνερ προσπάθησε, χωρίς αποτέλεσμα, να δει τον Κώστα και τελικά απευθύνθηκε στον ¨Αντη Χατζηκωστή, σε μια προσπάθεια επηρεασμού της γραμμής του ΔΙΑ. Ενόψει της συνάντησής του ζήτησε από έναν υφιστάμενό του αξιωματούχο ΅του ΟΗΕ΅ ένα σημείωμα αξιολόγησης των συνομιλητών του που όμως διέρρευσε στο διαδίκτυο και δημοσιεύτηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο σε άρθρο της Κυρίας Αργυρού με τον χαρακτηριστικό τίτλο «UNFICYP και Πλατφόρμα του ΝΑΙ στοχοποιούν πολιτικούς και δημοσιογράφους» και υπότιτλο ΅Οι στόχοι τους: Στο μάτι της υπόσκαψης και εξουδετέρωσης: Δίας, ΑΝΤ1, Φιλελεύθερος΅. Το άρθρο περιέχει κσι την ακόπλουθη αναφορά στο συγκρότημα ΔΙΑΣ από το σημείωμα για τον Ντάουνερ, αναφορά η σύνταξη της οποίας δεν μπορεί κανονικά να έχει καμιά σχέση με τη δουλειά του ΟΗΕ:

…Τα πρώτα τέσσερα είναι ανοικτά πολιτικοποιημένα και η υπερβολικά “πατριωτική” π.χ. Σημερινή, εθεωρείτο φιλo-ΔΗΣΥκή, αλλά εγκατέλειψε το κόμμα μετά που το τελευταίο υποστήριξε το Σχέδιο Ανάν. ΄Ομως, ακόμα ενσυνείδητα τείνει να απευθύνεται στους αναγνώστες που ανήκουν στην σκληρότερη πτέρυγα του κόμματος αυτού. Κατά παράδοση και γραμμή επικριτική του ΑΚΕΛ, η εφημερίδα βλέπει τον εαυτό της ως ένα αγκάθι στο πλευρό του Προέδρου Χριστόφια. Από τότε που η Κύπρος έγινε μέλος της ΕΕ, η εφημερίδα υιοθέτησε την άποψη ότι το Κυπριακό χρειάζεται Ευρωπαική λύση. Η εφημερίδα είναι πολύ καλά σχεδιασμένη, όμως το γράψιμο της ορισμένες φορές είναι φτωχό, και γενικά αποκαλυπτική. Εκτός του Κυπριακού, η άλλη κύρια εμμονή της εφημερίδας είναι η άμυνα και ασφάλεια. Δίχως έκπληξη είναι αντιβρετανική και αντιαμερικανική. ΄Επαιξε κύριο ρόλο στο να υποστηρίζει τους ισχυρισμούς του Παπαδόπουλου το 2005 ότι οι Αμερικανοί χρηματοδότησαν την καμπάνια για το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα το 2004 μέσω της UNOPS και τα δι-κοινοτικά προγράμματα. Για μέρες δημοσίευε αποκαλύψεις σχετικά με ποίες κυπριακές οργανώσεις και ιδιώτες είχαν πωλήσει τις υπηρεσίες τους στους Αμερικανούς.

Ο πόλεμος για την ερμηνεία

Δεν είχε καλά’καλά ξεψυχήσει ο δολοφονηθείς εκδότης, όταν άρχισε η σύγκρουση για τα ελατήρια της δολοφονίας του. Η ίδια η Σημερινή απάντησε στους δολοφόνους με τον χαρακτηριστικό τίτλο ΅΅Δεν θα μας τρομάξετε΅. ΅Η δολοφονία του ¨Αντη Χατζηκωστή σχψεδιάστηκε και εκτελέστηκε για να βγει από τη μέση το συγρκότημα ΔΙΑΣ. Για να εξουδετερωθεί, με δολοφονημένο το γιό του, ο Κώστας Χατζηκωστής…Για να στείλουν σαφές μήνυμα και στον Φιλελεύθερο. Και στον Αντέννα΅, έγραψε ο Λάζαρος Μαύρος στη Σημερινή της Τετάρτης. Ενώ έσπευσε να οικτίρει τη στάση των αρχών να αποκλείουν προκαταβολικά οποιοδήποτε πολιτικό κίνητρο ή διασύνδεση, προδιαγράφοντας, εμμέσως πλην σαφώς, την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουν οι αστυνομικές έρευνες.

Σύμφωνα με την άποψη αυτή, η δολοφονία Χατζηκωστή είναι μια ισχυρή προειδοποίηση σε οποιονδήποτε θελήσει να παίξει τον ρόλο του δολοφονηθέντος και του πατέρα στην απόρριψη ενός νέου σχεδίου λύσης. Αλλά και προσπάθεια δημιουργίας ανώμαλου και εμφυλιοπολεμικού κλίματος, απαραίτητου για να περάσουν λύσεις που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι απορρίπτονται. Κατά τους οπαδούς αυτής της ερμηνείας, είναι γελοία η διακίνηση της άποψης περί μαφιόζικου εγκλήματος. Οι μαφίες είναι η κατεξοχήν interface των μυστικών υπηρρεσιών, μεταξύ των οποίων και των τελικών εκτελεστών μεσολαβούν τρία έως τέσσερα επίπεδα, καθιστώντας αδύνατο τον εντοπισμό των σχεδιαστών, πολύ περισσότερο βέβαια αν οι αρχές δεν θέλουν να τους εντοπίσουν.

Στον αντίποδα η ανανική και φιλοβρετανική εφημερίδα ΅Πολίτης΅ απέκλεισε από την πρώτη στιγμή κάθε πολιτικό κίνητρο και μίλησε για οικονομικές διαφορές του θύματος, ακολουθούμενη από την Χαραυγή και την Αλήθεια, αν και με λιγότερη ζέση. Ο Πολίτης πάντως φημίζεται για την ακρότητα των απόψεών του και την έλλειψη σοβαρότητας όταν χρειάζεται να χτυπήσει τους απορριπτικούς. Στην υπόθεση της κλοπής της σορού Παπαδόπουλου, μεταξύ των άλλων που εξέτασε ήταν και η περίπτωση να οργάνωσε την απαγωγή των λειψάνων του ο ίδιος ο αείμνηστος Πρόεδρος, προ του θανάτου του!
Σύμφωνα με τις φήμες που κυκλοφορούν τώρα μετ¨επιτάσεως στη Λευκωσία, η δολοφονία κάπως σχετίζεται με οικονομικές διαφορές του θύματος με μέτοχο της τηλεόρασης Σίγμα, αν και δεν είναι κατανοητό το τι περίμενε αυτό το άτομο πληρώνοντας για την εκτέλεση του ¨Αντη από τον οποίο ήθελε χρήματα.

Ακόμα τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας δεν επιτρέπουν την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων, πόσο μάλλον που είναι εξώφθαλμη η εξ αρχής μεροληπτική διάθεση πολιτικών κομμάτων και των ίδιων των κυπριακών αρχών. Πλέον νηφάλιοι πάντως παρατηρητές στη Λευκωσία υποστηρίζουν ότι οι δύο εκδοχές δεν είναι τόσο αλληλοαποκλειόμενες, όσο φαίνονται εκ πρώτης όψεως. Συνδέουν τις διαφορές των μετόχων με προσπάθειες ξένων να πάρουν, όχι βέβαια για οικονομικούς λόγους, τον έλεγχο του ΔΙΑ. Και υποστηρίζουν ότι μπορεί κάλλιστα μια συνωμοσία ξένων υπηρεσιών να καμουφλαρισθεί ως έγκλήμα κοινού ποινικού δικαίου. Απομένει να αναμείνουμε τα πορίσματα των ανακρίσεων, χωρίς να είναι βέβαιο ότι η υπόθεση θα διευκρινισθεί τελικά. ¨Αλλωστε ούτε και η σορός Παπαδόπουλου βρέθηκε. Αν πρόκειται για υπόθεση κοινού ποινικού δικαίου θα διαλευκανθεί τις επόμενες μέρες. Αλλοιώς, αυξάνονται, δυστυχέστατα, οι πιθανότητες να μιλάμε για μια μείζονος σημασίας πολιτική δολοφονία.

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΗ: ΑΡΧΗ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΤΑ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η τρομοκρατία στην υπηρεσία ενός νέου σχεδίου Ανάν


¨Ολες σχεδόν οι ενδείξεις που διαθέτουμε συνηγορούν υπέρ του πολιτικού χαρακτήρα της δολοφονίας του Κύπριου εκδότη ¨Αντη Χατζηκωστή, αποκλείοντας παράλληλα άλλες εκδοχές. Με την επιφύλαξη ότι νέα στοιχεία δεν θα έλθουν να ανατρέψουν την εικόνα, τα εξής συμπεράσματα προκύπτουν:

Το συγκρότημα ΔΙΑΣ και ειδικά η εφημερίδα Σημερινή, υπό την διεύθυνση των ¨Αντη και Κώστα Χατζηκωστή έπαιξαν μοναδικό ρόλο στην κινητοποίηση της κυπριακής κοινής γνώμης εναντίον του σχεδίου Ανάν. Η δολοφονία του ¨Αντη είναι μια ισχυρότατη προειδοποίηση του ΅διεθνούς παράγοντα΅ σε όποιον θα ήθελε να επαναλάβει το ¨Όχι του 2004, αλλά και στον ίδιο τον Πρόεδρο Χριστόφια, αν τυχόν αρνηθεί να ολοκληρώσει τη δουλειά για την οποία η εκλογή του στην Προεδρία έγινε διεθνώς ανεκτή. Προειδοποίηση για το πολιτικό και εκδοτικό προσωπικό, εκφοβισμός για την κοινή γνώμη, η άριστα οργανωμένη, τόσο επαγγελματική εκτέλεση Χατζηκωστή βαθαίνει και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της κυπριακής ελίτ. Προοιωνίζεται ανώμαλες εξελίξεις σε Κύπρο και Ελλάδα…
Ολόκληρο το άρθρο θα δημοσιευθεί στα Επίκαιρα της Παρασκευής 15.1

144 ΩΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΤΟ (...μισό!) ΚΥΠΡΙΑΚΟ

(Σημείωση: το άρθρο που ακολουθεί είχε γραφτεί και δημοσιευτεί όταν έγιναν γνωστές οι νέες, εξωφρενικές προτάσεις με τις οποίες προσήλθε στη διαπραγμάτευση ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά το αδιέξοδο και την αποτυχία της στρατηγικής Χριστόφια και ΑΚΕΛ)

Αμφιβολίες, σύγχυση και αμφισβητήσεις στη Λευκωσία

Σε κλίμα έντονης σύγχυσης, εσωτερικής διάσπασης των Ελληνοκυπρίων και σοβαρών ερωτηματικών ως προς την αποδοχή από την κοινή γνώμη της προτεινόμενης από τον Κύπριο Πρόεδρο διάρθρωσης του νέου κράτους, πραγματοποιείται την επόμενη εβδομάδα στη Λευκωσία ο πρώτος από δύο τριήμερους γύρους εντατικών διαπραγματεύσεων Χριστόφια-Ταλάτ.

Οι συνομιλίες, που αφορούν την «καρδιά» της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης παρακολουθούνται με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και από την κυβέρνηση και από την αξιωματική αντιπολίτευση στην Αθήνα, οι ηγέτες των οποίων θα συναντηθούν με τον κ. Χριστόφια στο ενδιάμεσο των δύο γύρων. «Πρέπει να φύγουμε από τον βάλτο, ας γίνει μια κίνηση να ξεβαλτώσουμε», λέει χαρακτηριστικά κυβερνητικό στέλεχος, που εκτιμά ότι πρέπει να ξεπεραστεί η «απροθυμία», που διακρίνει, των Κυπρίων για λύση. Ο νέος Πρόεδρος της ΝΔ κ. Σαμαράς δίνει αντίθετα έμφαση στην ανάγκη να αποφευχθεί μια καταστροφική λύση και προειδοποίησε επανειλημμένως και εμφατικά για την ανάγκη απόρριψης μιας παραλλαγής του σχεδίου Ανάν.

Ανεξάρτητα πάντως από το τι κάνουν και λένε οι Κύπριοι πολιτικοί, όπως και από τις «επίσημες» εκδηλώσεις «φιλίας και αγάπης» και τα αντίστοιχα κάπως «ηθικοπλαστικά» κηρύγματα, αμφότερες οι κοινότητες εμφανίζονται πολύ επιφυλακτικές απέναντι στην υπό διαπραγμάτευση λύση. Πρόσφατη δημοσκόπηση στα κατεχόμενα έδειξε ότι το 70% του πληθυσμού δεν εμπιστεύεται καθόλου τους Ελληνοκύπριους! Οι τελευταίοι επιθυμούν μεν λύση, φοβούνται όμως, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, ότι προτάσεις όπως η εκ περιτροπής προεδρία, η σταθμισμένη ψήφος, η παραμονή εποίκων θα τους στερήσουν από το κράτος που σήμερα έχουν και θεωρούν κύρια εγγύηση ασφάλειας και επιβίωσης.

«Είμαι αποφασισμένος για λύση», δηλώνει σε όλους τους τόνους ο Πρόεδρος Χριστόφιας, απαντώντας σε όσους, ακόμα και από την συγκυβέρνηση, τον επικρίνουν για τους χειρισμούς του (σε μια περίπτωση μάλιστα, του αντιπροέδρου του Σοσιαλιστικού Κόμματος, φτάνοντας στο σημείο να συζητάνε την ανάγκη παραίτησής του, με το επιχείρημα ότι εξελέγη και με τις δικές τους ψήφους!).

«Ομοσπονδία ή διχοτόμηση» είναι το σύνθημα της επικοινωνιακής «αντεπίθεσης» του ΑΚΕΛ, προκειμένου να ανατρέψει τις τάσεις που επικρατούν στην ελληνοκυπριακή κοινή γνώμη. Οι επικριτές του θυμίζουν, από την πλευρά τους, τα προηγούμενα ‘Ιμβρου και Τενέδου, αλλά και τη μη εφαρμογή από την Τουρκία σειράς συμφωνιών για την Κύπρο, ακόμη και της πιο πρόσφατης των κ.κ. Χριστόφια και Ταλάτ για τον Λημνίτη. Η ‘Αγκυρα δεν έχει τηρήσει ούτε και την αναληφθείσα έναντι της ΕΕ δέσμευση για το τελωνειακό πρωτόκολλο.

Οι ηγέτες των δύο «κοινοτήτων» θα πραγματοποιήσουν δύο τριήμερους εντατικούς γύρους τον Ιανουάριο, με σκοπό να οριστικοποιήσουν τις συγκλίσεις σε τρία από τα έξη κεφάλαια των διαπραγματεύσεων (διακυβέρνηση, οικονομία, θέματα ΕΕ). Στα άλλα τρία κεφάλαια (εδαφικό, εγγυήσεις-ασφάλεια, περιουσιακό) οι αποκλίσεις είναι τόσο μεγάλες που πιθανώς παραπέμπονται για μετά τις προγραμματισμένες για τον Απρίλιο «εκλογές» στο κατεχόμενο από τον τουρκικό στρατό βόρειο τμήμα της νήσου.

Επιδίωξη των δύο ηγετών είναι να παρουσιάσουν ένα «αξιοπρεπές» πακέτο που να επιτρέπει κάποια αισιοδοξία για την τελική κατάληξη των συνομιλιών, ενόψει ακριβώς των «εκλογών» στο ψευδοκράτος, βοηθώντας τον Ταλάτ να κερδίσει τις εκλογές και δεσμεύοντας επαρκώς τον ‘Ερογλου. Ο κ. Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ εκτιμούν ότι μόνο με τον Ταλάτ και το κόμμα του, που έχουν παντοιοτρόπως στηρίξει, πολιτικά και οικονομικά, επί πάρα πολλά χρόνια, μπορούν να λύσουν το κυπριακό. Στην οπτική τους, οι παραχωρήσεις που έχουν κάνει αποσκοπούν ακριβώς στο να καταστήσουν ευκολότερη την υπεράσπιση από τον κ. Ταλάτ ενός σχεδίου λύσης. Η άρρητη προϋπόθεση αυτής της στρατηγικής είναι ότι ο κ. Ταλάτ και το κόμμα του συμπεριφέρονται και θα το κάνουν πάντα, πρώτα ως αριστεροί και μετά ως Τούρκοι, κάτι όμως που δύσκολα επιβεβαιώνεται εμπειρικά. Ο δεύτερος στόχος είναι ο εξευμενισμός του «διεθνούς παράγοντα», χωρίς τον οποίο, δηλώνει με κάθε ευκαιρία και με περισσή σαφήνεια, ο ΓΓ του ΑΚΕΛ ‘Αντρος Κυπριανού, δεν υπάρχει λύση του κυπριακού.

Οι επικριτές της πολιτικής Χριστόφια υποστηρίζουν ότι το κυπριακό δεν είναι πρόβλημα ψυχολογίας και συμπάθειας ηγετών, αλλά ανελέητος ανταγωνισμός για ισχύ και κυριαρχία στην Αν. Μεσόγειο. ‘Αλλωστε, προσθέτουν, το γεγονός ότι ο σκληρός κ. ‘Ερογλου δείχνει να κερδίζει στις προτιμήσεις ως αποτέλεσμα μιας περιόδου μονομερών ελληνικών παραχωρήσεων επιβεβαιώνει το σφάλμα της ακολουθούμενης προσέγγισης. Οι περισσότεροι αναλυτές θεωρούν δευτερευούσης σημασίας τις όποιες διαφοροποιήσεις Ταλάτ-‘Ερογλου. Εκτιμούν ότι η ‘Αγκυρα κάνει κουμάντο στα κατεχόμενα. Οι πιο καχύποπτοι μάλιστα θεωρούν το όλο σκηνικό «στημένο» από την Τουρκία, με τους Ταλάτ και ‘Ερογλου στον ρόλο του «καλού» και του «κακού μπάτσου».

Το ΑΚΕΛ απαντά στις επικρίσεις υποστηρίζοντας ότι όσοι τις διατυπώνουν «δεν θέλουν λύση» ή «δεν θέλουν ομοσπονδία» και ότι τις παραχωρήσεις αυτές έχουν ήδη κάνει προηγούμενοι Πρόεδροι. Μιλάει επίσης για «προσπάθεια απαξίωσης» και «φίμωσης» της διαπραγματευτικής ομάδας και ειδικά του «αρχιτέκτονα» του σχεδίου διεθνολόγου Τουμάζου Τσιελεπή (υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν το 2004 είναι σήμερα ο κύριος σύμβουλος του κ. Χριστόφια).

Οι κύριες κριτικές που δέχεται ο Κύπριος Πρόεδρος, συχνά από τα θεωρητικώς συγκυβερνώντα κόμματα, είναι τρεις. Επί της διαπραγματευτικής τακτικής του προσάπτουν ότι σπεύδει να ολοκληρώσει, με ελληνικές παραχωρήσεις, τις συγκλίσεις σε τρία κεφάλαια, χωρίς να αναμένει τουρκικές παραχωρήσεις στα υπόλοιπα τρία. Επί της ουσίας, τα συγκυβερνώντα κόμματα ελέγχουν τον κ. Χριστόφια για την υιοθέτηση της εκ περιτροπής προεδρίας και την αποδοχή της παραμονής 50.000 εποίκων. Επί της διαδικασίας, οι συγκυβερνώντες προσάπτουν στον κ. Χριστόφια ότι, ενώ εξελέγη με τις ψήφους τους, διαπραγματεύεται μόνος του, χωρίς να διαβουλεύεται άλλα κόμματα για τις προτάσεις που καταθέτει.

Οι αντίπαλοι της «διζωνικής-δικοινοτικής» υποστηρίζουν ότι οι προτάσεις επιβεβαιώνουν τον φόβο τους ότι η «ομοσπονδία» δεν είναι παρά συγκαλυμμένη μορφή διχοτόμησης, με όλα τα μειονεκτήματα, κανένα όμως από τα πλεονεκτήματα της διχοτόμησης. Αλλά και όσοι είναι κατ’ αρχήν σύμφωνοι με τη «διζωνική-δικοινοτική», διαφωνούν με το σύστημα οργάνωσης της κεντρικής εξουσίας.

Στη δημοκρατία κυβερνάει η πλειοψηφία, υποστηρίζει ο επίτιμος Πρόεδρος των Σοσιαλιστών Βάσος Λυσαρίδης. Αλλά η αποσαφήνιση των σχέσεων πλειοψηφίας (82%) και μειοψηφίας (18%) είναι η «καρδιά» του κυπριακού. Η Ζυρίχη προέβλεπε βέτο της μειοψηφίας, καθιστώντας ακυβέρνητο το κράτος. Το σχέδιο Ανάν έδινε την τελική εξουσία στο νησί σε τρεις ξένους δικαστές που εξέλεγαν τους διαδόχους τους. Το υπό διαπραγμάτευση σχέδιο Χριστόφια-Ταλάτ δίνει τόσο την εκτελεστική εξουσία, όσο και την πλειοψηφία στον μηχανισμό λύσης των διαφορών, εκ περιτροπής, σε ‘Ελληνες και Τούρκους, ενώ προβλέπει ξένο δικαστή ως τελικό διαιτητή της δικαστικής εξουσίας. Αν μη τι άλλο, κανείς δεν θα μπορέσει να κατηγορήσει τους ‘Ελληνες για έλλειψη πρωτοτυπίας (μερικοί θάλεγαν παραδοξολογίας) στα θέματα συνταγματικού δικαίου…






Το χρονοδιάγραμμα

Ο πρώτος γύρος εντατικών διαπραγματεύσεων θα γίνει στις 11-13.1 και ο δεύτερος στις 25-27.1. Στο μεσοδιάστημα ο κ. Χριστόφιας θα επισκεφθεί την Αθήνα για συνομιλίες με τον κ. Παπανδρέου, οι κ.κ. Ιακώβου και Ναμί θα επεξεργάζονται σημεία των συγκλίσεων, ενώ προγραμματίζεται επίσκεψη του ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν στη Λευκωσία στις 2 Φεβρουαρίου, εφόσον όλα πάνε καλά. Μετά την άρνηση του κ. Χριστόφια να συνάψει ενδιάμεση συμφωνία που επεδίωκε το Λονδίνο, οι Βρετανοί θάθελαν τουλάχιστον ο ΟΗΕ να καταγράψει τα σημεία σύγκλισης σε κάποιο ντοκουμέντο του. Μέχρι τώρα, οι διαπραγματεύσεις γίνονται στη βάση «τίποτα δεν έχει συμφωνηθεί, έως ότου συμφωνηθούν όλα». Η καταγραφή σε ντοκουμέντο του ΟΗΕ των συγκλίσεων στα τρία συζητούμενα κεφάλαια, θα «οριστικοποιήσει» τις ελληνικές παραχωρήσεις, χωρίς όμως να έχει κερδίσει η ελληνική πλευρά κανένα αντάλλαγμα.

"Κόσμος του Επενδυτή", 8.1.2010

ΚΥΠΡΙΑΚΟ: ΜΕΤΑΞΥ ΗΤΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ

H διαλεκτική οικονομικής κρίσης και εξωτερικής πολιτικής

Η ελληνική κοινωνία συνειδητοποιεί σταδιακά την έκταση της οικονομικής κατάρρευσης που την απειλεί, αν και δεν έχει μάλλον συνειδητοποιήσει πλήρως ότι θα ζήσει σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο κατανάλωσης. Το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι η πτώση αυτού του επιπέδου, αλλά ποιός θα πληρώσει τη νύφη, αν θα διατηρηθεί ένα μίνιμουμ κοινωνικής συνοχής και αν η χώρα θα ξαναβρεί παραγωγικό βηματισμό, ξεπερνώντας τη βαθύτατη πολιτισμική κρίση της. Αν κρίνουμε από το επίπεδο της πολιτικής και πνευματικής «ηγεσίας», μάλλον επιβάλλεται κάποιος σκεπτικισμός.

Αυτό που δεν έχει συνειδητοποιήσει η κοινή γνώμη, βοηθούσης της «συνωμοσίας σιωπής» των «Μέσων», είναι η σοβαρότητα δύο επιπλέον κρίσεων που απειλούν σοβαρά τη χώρα: της πολύ άμεσης απειλής για την εθνική κυριαρχία της και της οικολογικής κρίσης. Το συνολικό κοκτέιλ είναι ίσως το χειρότερο που εμφανίσθηκε μεταπολεμικά στην Ελλάδα.

Η ελληνική εθνική κυριαρχία δεν απειλείται τόσο από την οικονομική κατάσταση, τουλάχιστον άμεσα, όπως υποστήριξε ο Πρωθυπουργός, όσο μπορεί να απειληθεί, πολύ αμεσότερα, εντός του 2010, από πολιτικές επιλογές Λευκωσίας και Αθήνας. ‘Οσο για την άποψη ότι δεν μπορούμε, λόγω οικονομίας, να ασκήσουμε εξωτερική πολιτική, που ανοήτως (στην καλύτερη περίπτωση) διακινείται από κυβερνητικούς παράγοντες και σχολιαστές, ας μας επιτραπεί να την αντιστρέψουμε. Μη προστατεύοντας την ελληνική εθνική κυριαρχία δεν θα λύσουμε ούτε τα οικονομικά μας προβλήματα. Μια χώρα-προτεκτοράτο, υπό γεωπολιτική ομηρία, θα τη λεηλατήσουν και οικονομικά. (Μήπως άλλωστε κερδίσαμε τίποτα άλλο εκτός από «σφαλιάρες», και οικονομικές και γεωπολιτικές, από το ότι Τουρκία, Βρετανία και ΗΠΑ είναι περίπου αποκλειστικοί εταίροι μιας Ελλάδας που «σνομπάρει» Γαλλία, Γερμανία και Ρωσία;). Η φύση και αμεσότητα των προβλημάτων και απειλών που αντιμετωπίζει η χώρα είναι τέτοια που, ή θα μπορέσει να τα αντιμετωπίσει όλα, ή θα γνωρίσει εθνική καταστροφή. Και νάθελε, δεν διαθέτει την πολυτέλεια να διαλέξει ποιο πρόβλημα θα αντιμετωπίσει.

Κυπριακό: η καρδιά του ελληνοτουρκικού προβλήματος

Παρά τη σοβαρότητα των ζητημάτων στο Αιγαίο, τα Βαλκάνια, τη Θράκη, είναι εκτός συνόρων που η Ελλάδα αντιμετωπίζει στην πραγματικότητα τον σοβαρότερο, δυνητικά θανάσιμο κίνδυνο για την κυριαρχία της: στην Κύπρο, «καρδιά» της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης.

Κύπρος και Ελλάδα είναι νομικά ανεξάρτητα κράτη, στην πραγματικότητα όμως η ύπαρξη και ασφάλειά τους είναι απολύτως αλληλένδετες, το ένα κράτος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο, είτε αυτό αρέσει στις ελληνιές κυβερνήσεις, είτε όχι. Στην Κύπρο ζουν σχεδόν ένα εκατομμύριο ‘Ελληνες, για τους οποίους, όσο κι αν θέλει, δεν μπορεί καμιά κυβέρνηση στην Αθήνα να αδιαφορήσει. Δεν μπορεί να ασκήσει πολιτική στο Αιγαίο, τη Θράκη ή οπουδήποτε αλλού, αν, ασκώντας την, κινδυνεύει να απειλήσει την ασφάλεια των Ελληνοκυπρίων.

Η ανάγκη κράτους και η κληρονομιά του 2004

Ο κύριος παράγων που διασφαλίζει την επιβίωση των Ελληνοκυπρίων μετά το 1974, είναι η ύπαρξη συντεταγμένου, διεθνώς αναγνωρισμένου κράτους. Κατά δεύτερο λόγο, είναι η αβεβαιότητα της ‘Αγκυρας για το κατά πόσο μια προέλαση στην Κύπρο θα προκαλέσει στρατιωτική απάντηση της Αθήνας. Φυσικά, μπορεί μια δύναμη να εισβάλει σε ένα ανεξάρτητο, διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος, καταβάλει όμως, σε αυτή την περίπτωση συνήθως αποτρεπτικό πολιτικό κόστος. Είναι, αντίθετα, πολύ πιο εύκολο να προκαλέσει κρίση χρησιμοποιώντας αδόκιμες ρυθμίσεις. Αυτό έκανε η Τουρκία στην Κύπρο το 1974, εκμεταλλευόμενη τους όρους των συνθηκών της Ζυρίχης και του Λονδίνου, ενώ δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στον τρόπο που παρέκαμψε τις συμβατικές της υποχρεώσεις για να εκδιώξει τους ‘Ελληνες της Πόλης, της ‘Ιμβρου και της Τενέδου. Αν οι ‘Ελληνες της Κύπρου φύγουν από το καθεστώς «κανονικού» κράτους, που διαθέτουν σήμερα, για να υπαχθούν σε καθεστώς ιδιόμορφων «ρυθμίσεων», όπως αυτές που περιείχοντο στο σχέδιο Ανάν ή συζητώνται τώρα στις διαπραγματεύσεις της Λευκωσίας, αποποιούμενοι οι ίδιοι του δικαιώματος αυτοκυβέρνησης και αυτοάμυνας, θα διακινδυνεύσουν είτε να έχουν την μοίρα των ελληνικών μειονοτήτων στον τουρκικό χώρο, είτε να χρησιμοποιηθούν ως όμηροι για να υποχρεωθεί η Αθήνα (αν όχι και οι Βρυξέλλες) να ακολουθήσει τις επιταγές της ‘Αγκυρας (και της Ουάσιγκτον).

Το 2004, ο κυπριακός λαός διέσωσε το κράτος του και μαζί την Ελλάδα καταψηφίζοντας το σχέδιο Ανάν, σχέδιο που η πατρότητά του αποδόθηκε στον ΓΓ του ΟΗΕ, μόνο και μόνο γιατί κυπριακή και ελληνική κυβέρνηση, που το εκπόνησαν, δεν είχαν το θάρρος να το παρουσιάσουν οι ίδιες. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών, οικονομικών και εκδοτικών ελίτ υποστήριξε αυτό το σχέδιο. Αυτές οι «ελίτ», της κακιάς ώρας, είναι, δυστυχώς, σαν τους Βουρβώνους: δεν ξεχνάνε τίποτα και δεν μαθαίνουν τίποτα. Το σοκ του 2004 όφειλε να τις οδηγήσει σε μια γενναία επανεξέταση του συνόλου της πολιτικής τους στο κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά. Εκείνες έβγαλαν όμως κυρίως ένα συμπέρασμα: ότι πρέπει, την επόμενη φορά, να είναι πιο προσεκτικές. Η «τέχνη» που ξέρουνε καλά, αυτή στην οποία εκπαιδεύτηκαν και αυτή που άσκησαν όλη τους τη ζωή, δεν είναι να λύνουν μεγάλα προβλήματα, είναι κυρίως να κοροϊδεύουν τους ψηφοφόρους. Αυτό κάνουν συνήθως στην εσωτερική πολιτική, αυτό κάνουν και στην εξωτερική. Μόνο που ο μεν κόσμος δεν είναι λούνα παρκ, οι δε διεθνείς συμφωνίες και τα συντάγματα έχουν τεράστιες επιπτώσεις, δεν είναι απλά χαρτιά που μπορεί να γράφει κανείς ότι θέλει.

Μετατροπή της Τουρκίας σε «θύμα»

Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, συμβαίνουν τώρα τα εξής στο κυπριακό:

- Ελλάδα και Κύπρος έχουν επιτρέψει την έναρξη διαπραγματεύσεων τουλάχιστον στα μισά κεφάλαια μεταξύ Τουρκίας και ΕΕ (προχθές μάλιστα άνοιξαν ακόμα ένα) συνομολογώντας σιωπηρά ότι η στρατιωτική κατοχή της Κύπρου, η μη αναγνώρισή της και η στρατιωτική απειλή κατά της Ελλάδας είναι εντέλει μάλλον δευτερεύουσες διαφορές.

- Η Τουρκία, δύναμη που εισέβαλε στην Κύπρο, αλωνίζει την υφήλιο, διακηρύσσοντας σε όλους τους τόνους και σε όλα τα forum ότι οι Ελληνοκύπριοι ευθύνονται για το κυπριακό, επειδή καταψήφισαν το σχέδιο Ανάν. Κανείς δεν τους απαντά, αφού ούτε η ελληνική, ούτε η κυπριακή κυβέρνηση έχουν την παραμικρή διάθεση να υπερασπισθούν πολιτικά το ‘Όχι του κυπριακού λαού. Μια σοβαρή διεθνής πολιτική ήττα ήδη συντελείται.

- Ο κ. Χριστόφιας διαπραγματεύεται στη Λευκωσία σε μια βάση που έχει αποφασίσει αυθαιρέτως ο ίδιος, χωρίς να ρωτήσει καν τα συγκυβερνώντα κόμματα, βάση που απορρίπτει ο πληθυσμός σύμφωνα με επανειλημμένες δημοσκοπήσεις.

Που οδηγούν οι προτάσεις Χριστόφια

Τι προτείνει ο κ. Χριστόφιας στις συνομιλίες; Αντί το υπό δημιουργία κράτος να τίθεται υπό την τελική εξουσία τριών ξένων δικαστών που διόριζε ο Ανάν, όπως προβλεπόταν στο απορριφθέν σχέδιο, τώρα η εκτελεστική εξουσία δίδεται εναλλάξ σε εκπροσώπους της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας, με άλλα λόγια κατά περιόδους η Κύπρος θα έχει υποχρεωτικά Τούρκο Πρόεδρο. Κανείς όμως δεν απαντάει στο ερώτημα τι θα συμβεί αν ξεσπάσει μια κρίση, ανάλογη εκείνων του 1963 ή του 1974 με Τούρκο Πρόεδρο. Γιατί δεν θα κάνει αυτό που έκανε ο Μακάριος τότε, θα εξακολουθήσει δηλαδή να εκπροσωπεί εκείνος το κράτος, αναγνωριζόμενος διεθνώς;

Υποτίθεται ότι ο κύριος λόγος για την επιδίωξη της λύσης είναι η αποφυγή οριστικοποίησης της διχοτόμησης. Αυτό όμως που πραγματικά συζητείται είναι η δημιουργία δύο κρατών, με τη δική του αστυνομία το καθένα. Στην πραγματικότητα βέβαια αυτές οι αστυνομίες θα είναι καμουφλαρισμένες παραστρατιωτικές δυνάμεις και θα ασκούν την πραγματική κυριαρχία, ότι και να γράφει σχετικά η συμφωνία. Το υποτιθέμενο κοινό κράτος θα είναι αποστρατιωτικοποιημένο, δεν θα έχει δηλαδή το δικαίωμα της αυτοάμυνας και το μέσο της, ένοπλες δυνάμεις.

Οι κύριες αλλαγές που θα επιφέρουν αυτές οι προτάσεις, αν αποτελέσουν βάση επίλυσης του κυπριακού, είναι ότι θα υποβαθμίσουν την σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία σε κρατίδιο κατά καιρούς υποκείμενο σε τουρκική εκτελεστική εξουσία, νομιμοποιώντας μια κατάσταση που θα έχει όλα τα μειονεκτήματα, αλλά κανένα από τα πλεονεκτήματα της διχοτόμησης.

Το ΑΚΕΛ είδε το 2008 το τυρί (της διακυβέρνησης), χωρίς να δει τη φάκα (του τι θέλουν από αυτό οι ‘Αγγλοι). Υποστηρίζει βέβαια ότι λόγω των υποχωρήσεων του παρελθόντος δεν μπορεί να λυθεί το κυπριακό παρά μόνο στη βάση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, την οποία ερμηνεύει παράγοντα τα ως ανωτέρω και πολλά άλλα τερατουργήματα, χωρίς προηγούμενο στην παγκόσμια συνταγματική ιστορία. Ακόμα όμως κι αν αποδεχθούμε αυτή την ιδέα, διερωτάται κανείς γιατί δεν περιορίζει τους ανήκουστους πειραματισμούς του στη ζώνη που προορίζεται για τους Τουρκοκύπριους., Ας περιορισθεί σε αυτή τη ζώνη η κυριαρχία της Δημοκρατίας, ας διατηρηθεί όμως αλώβητη στην ελληνοκυπριακή ζώνη, γιατί αυτή είναι εν τέλει η βασική συνθήκη επιβίωσης των Ελληνοκυπρίων και ασφάλειας της Ελλάδας.

Από αυτή την ιστορία μπορεί να προκύψει είτε μια σοβαρή εθνική ήττα είτε μια εθνική καταστροφή. Η ήττα έχει ήδη εν πολλοίς συντελεσθεί με την αποδοχή από την ελληνική πλευρά προτάσεων που ισοδυναμούν ουσιαστικά με παραίτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού (82%) των δικαιωμάτων αυτοκυβέρνησης και αυτοάμυνας. Θα μετατραπεί σε εθνική καταστροφή, και για την Κύπρο και για την Ελλάδα, αν λύσεις, όπως αυτές που συζητώνται, υιοθετηθούν τελικά.

"Επίκαιρα", 30.12.2009

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΣΑΜΑΡΑ - μια ακόμα "εξέγερση"

Περισσότερο από θρίαμβος του Αντώνη Σαμαρά, ήταν βαριά ήττα της Ντόρας Μπακογιάννη. Περισσότερο κι από ήττα της Μπακογιάννη, ήταν αποδοκιμασία ενός όλο και πιο ολιγαρχικού και διεφθαρμένου συστήματος εξουσίας, μια “εξέγερση” της ελληνικής κοινωνίας, η τρίτη σε διάστημα πέντε χρόνων.¨Οποιος συζητάει με “μεγαλοσχήμονες” αυτής εδώ της χώρας, μένει έκπληκτος για την πλήρη αδυναμία τους να καταλάβουν τι γίνεται, να αφουγκρασθούν τον λαό της και τις ανάγκες του. ¨Οσο περισσότερο “ελέγχουν” την πολιτική, την οικονομία, τα media, τόσο περισσότερο μοιάζουν να μην μπορούν ούτε να καταλάβουν, ούτε και να ελέγξουν τίποτα. Οι ‘Ελληνες, ίσως ο πιο πολιτικοποιημένος λαός της υφηλίου, διατηρούν ακόμα το υπέροχο ένστικτό τους, έστω κι ακρωτηριασμένο από τόσων χρόνων αποβλακωτική προσπάθεια της ιδιωτικής τηλεόρασης, αλλά και τις βλαβερές συνέπειες της … “μάσας”, του ακαλαίσθητου καταναλωτισμού μας. (Ηταν μεγάλη ζημιά στην ιστορία μας η Μικρασιατική, δεν συγκρίνεται όμως, στις συνέπειές της, με την … Μικροαστική Καταστροφή!)

Τύφλα νάχουν τα γκάλοπ, τύφλα και οι εταιρείες πολιτικού σχεδιασμού, αποδεικνύεται ότι φόρο βλακείας τους πληρώνουν οι πολιτικοί μας. Ο έλεγχος των ΜΜΕ, των δημοσιογράφων και της προπαγάνδας τους είναι ασφαλώς μεγάλο όπλο. Στομώνει όμως από υπερβολική χρήση, ο “υπερέλεγχος” της “πληροφόρησης” την κάνει αναξιόπιστη, υποψιάζοντας τους υποψήφιους “καταναλωτές” της. Η γριούλα των 93 χρονώ που κάθεται δύο ώρες στην ουρά για να ψηφίσει βραδιάτικα, έχει μια συναισθηματική και ηθική νοημοσύνη που δεν μπορούν ούτε να φανταστούντα τζιμάνια της πολιτικής και της “επικοινωνίας”, ξέρει κάτι που αυτοί θα πεθάνουν αγνοώντας.

Είναι η τρίτη φορά μέσα σε πέντε χρόνια που ο ελληνικός λαός παρεμβαίνει ξαφνικά και δυναμικά, εκεί που κανείς δεν τον περιμένει και “τους χαλάει τη σούπα”. Η πρώτη ήταν το δημοψήφισμα του 2004 στην Κύπρο, όταν οι ψηφοφόροι απέρριψαν με 76% ένα σχέδιο που υποστηρίχθηκε, τότε, μετά μανίας από τη μεγάλη πλειοψηφία, σχεδόν όλες τις πολιτικές δυνάμεις και τα μέσα (αφήστε τι λένε τώρα) και ήταν σίγουροι ότι θα περάσει, ακόμα και δυο μήνες πριν το δημοψήφισμα. Η δεύτερη ήταν η τρομακτική και βίαιη, ακόμα περισσότερο καθώς ήταν τυφλή και βουβή, εξέγερση της ελληνικής νεολαίας τον Δεκέμβριο του 2008, η πιο συγκλονιστική μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποκάλυψε το αβυσσαλέο μίσος των νέων απέναντι σε ένα σάπιο και χρεωκοπημένο σύστημα εξουσίας. Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου ήταν μόνο το έναυσμά της, η πραγματική αιτία ήταν πολύ βαθύτερη. Την εξέγερση κατέστησε αναπόφευκτη ο Κώστας Καραμανλής τον Σεπτέμβριο του 2008, όταν υπεράσπισε, ενώπιον του ελληνικού λαού, τον Ρουσσόπουλο και τον Βουλγαράκη. Κι αυτή, ξεσπώντας, προδιέγραψε την αναπόφευκτη πτώση του δέκαμήνες αργότερα.

Δεν είναι μόνο η “αντιολιγαρχική” διάθεση που διακρίνεται εύκολα στον θρίαμβο Σαμαρά. Είναι και η ανάδυση του εθνικού στοιχείου, μιας ταυτότητας που ανθίσταται στις επιθέσεις που δέχεται από τους εγχώριους υποτακτικούς μιας ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης (που συχνά κυριαρχούν στο επίσημο εκπαιδευτικό και εκδοτικό “σύστημα”) και επιζεί της απέχθειας μιας ελίτ που αναζητά τόσο περισσότερο σωτηρία στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον, όσο πιο καταστροφικός είναι ο απολογισμός της δράσης της στη χώρα. Καλώς ή κακώς οι ¨Ελληνες αντελήφθησαν την Κυρία Μπακογιάννη ως ευνοούμενη επιλογή της Ουάσιγκτον κι αυτό, που εκείνη ίσως το νόμισε πλεονέκτημα, απεδείχθη ικανό να την καταστρέψει. Ο αντιαμερικανισμός, που ενοχλεί πολλούς καλοβολεμένους ¨Ελληνες, είναι τελικά πιο σίγουρη επένδυση από τον επαρχιώτικο φιλοαμερικανισμό. Μάλιστα, αν ο εκάστοτε Αμερικανός Πρέσβης συνεχίζει να μας απευθύνεται όπως απευθύνονται στους ιθαγενείς, έχει εξασφαλίσει τη … σταθερότητα των αισθημάτων μας απέναντι στην … τρεκλίζουσα τώρα Υπεδύναμη (να υιοθετήσετε ελαστικές μορφές εργασίας, μας παρότρυνε στην τελευταία ομιλία του, λες και πήγαμε εμείς να του πούμε πώς να φτιάξει το Χάρλεμ και τα συσσίτια των αστέγων).

Σε συνθήκες οξείας οικονομικής κρίσης και απροθυμίας της ΕΕ να κάνει κάτι περισσότερο από το να εγγυάται τα κέρδη της χρηματιστικής μερίδας του κεφαλαίου, η εθνική ταυτότητα γίνεται περισσότερο, όχι λιγότερο αναγκαία και δημοφιλής. Δεν υφίσταται απολύτως κανένα άλλο πλαίσιο υποτυπώδους έστω δημοκρατικού ελέγχου της εξουσίας και κοινωνικής προστασίας. Πολύ περισσότερο ισχύει αυτό σε μια χώρα που αντιμετωπίζει απτή, μετρήσιμη, ορατή απειλή από τον Εβρο μέχρι τη Λευκωσία. Δεν γίνεται ίσως καλά αντιληπτή από τους θαμώνεςτου Ντα Κάπο, με τη φασαρία που γίνεται στην Πλατεία, διακρίνεται όμως δια γυμνού οφθαλμού από όσους πίνουν τον καφέ τους στην Ικαρία, την Κάλυμνο, το Αγαθονήσι. Δεν ήταν ασφαλώς τυχαίο που πολλοί ΠΑΣΟΚοι και Αριστεροί είδαν με ενθουσιασμό το αποτέλεσμα της ΝΔ, μερικοί, λέγεται, δέχτηκαν ακόμα και να γραφτούν στο κόμμα αυτό, συμβάλλοντας στην ήττα της Ντόρας. Ο “νοήμων Πολίτης” εμπιστεύτηκε την κεντροαριστερά για μια φιλολαϊκότερη πολιτική, δεν είχε άλλωστε κι άλλη λύση. Της έθεσε όμως, σχεδόν ταυτόχρονα, δια της εκλογής Σαμαρά, ένα ισχυρό ανάχωμα σε τυχόν φιλοδοξίες γρήγορου, όπως όπως, κλεισίματος μειζόνων εθνικών θεμάτων. Στο χέρι της κετροαριστεράς είναι τώρα να παραλάβει και να διαβάσει το μήνυμα, επί ποινή συντριβής αν κάνει λάθος…Πάλι οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ την πάτησαν, νομίζοντας ότι, εξοβελίζοντας την εξωτερική πολιτική από τη δημόσια συζήτηση, ή παρουσιάζοντας ως αυτονόητες επιλογές που μόνο τέτοιες δεν είναι, εμποδίζουν και τους πολίτες να τη σκέφτονται.

Στην εκλογή Σαμαρά, όπως και στις εντυπωσιακές πολιτικο-εκλογικές μετακινήσεις που προηγήθηκαν (κατάρρευση ΠΑΣΟΚ, εκτόξευση και κατακρήμνιση ΣΥΡΙΖΑ, πλήρης κατάρρευση της κυβέρνησης Καραμανλή σε ένα χρόνο), διακρίνεται η βιαιότητα της κρίσης που ήδη πλήττει τη χώρα και θα την πλήξει ακόμα πιο έντονα στο άμεσο μέλλον. Διακρίνεται επίσης η απεγνωσμένη αναζήτηση Πολιτικής. Οι ψηφοφόροι δεν συγκινήθηκαν προ διετίας από τα “στρογγυλέμματα” Βενιζέλου, τους κινητοποίησε όμως ο πολιτικός λόγος του Σαμαρά. Το στοίχημα, και για τον Γιώργο Παπανδρέου και για τον Αντώνη Σαμαρά, είναι να καβαλικέψουν το τσουνάμι που τους οδήγησε στην εξουσία ή στον προθάλαμό της. Θάναι δύσκολο, γιατί η ελληνική πολιτική τάξη έχει ξεμάθει τη δουλειά. Αν δεν πετύχουν, η πτώση μπορεί να είναι πιο εντυπωσιακή και γρήγορη από την άνοδο. O θρίαμβος πλησίασε πολύ την … τραγωδία. Η κοινή γνώμη θα αναζητήσει με πολύ μεγαλύτερη βιαιότητα εναλλακτικές λύσεις.
Hellenic Nexus, Ιανουάριος 2010

EΛΛΑΔΑ-ΚΥΠΡΟΣ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΤΑΞΙΑΚΩΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ

Βάση διαπραγμάτευσης στην Κύπρο αντίθετη με τη λαϊκή θέληση!

Στο άνοιγμα ενός ακόμη κεφαλαίου των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας (περιβάλλον) συγκατατέθηκαν οι κυβερνήσεις Κύπρου και Ελλάδας, παρά την συνέχιση της μη εκπλήρωσης των υποχρεώσεών της από την Τουρκία και τις διαρκείς δηλώσεις και «προειδοποιήσεις» Λευκωσίας και Αθήνας ότι πρέπει η ‘Αγκυρα να τηρήσει τις «υποχρεώσεις» της. Υπάρχει βεβαίως πάντα μια απειλή για μπλοκάρισμα άλλων κεφαλαίων στο μέλλον, γεγονός όμως είναι ότι η ‘Αγκυρα έχει καταφέρει να ανοίξει αρκετά κεφάλαια της διαπραγμάτευσης, χωρίς καν να αναγνωρίζει ένα μέλος της ‘Ενωσης, τμήμα του οποίου κατέχει στρατιωτικά και απειλώντας ένα άλλο. Κοινοτικοί αξιωματούχοι εκτιμούν ότι πρόκειται για όχι αμελητέο κατόρθωμα της ‘Αγκυρας, που κατάφερε μάλιστα να εμφανίζεται διεθνώς μάλλον ως τιμητής παρά ως απολογούμενη για τη στρατιωτική κατοχή της Κύπρου.

Τουρκία και Βρετανία (προνομιακός εταίρος και συνομιλητής και της κυπριακής και της ελληνικής κυβέρνησης) αντέδρασαν στη χειρονομία αυτή καλής θέλησης Κύπρου και Ελλάδας με … δηλώσεις εναντίον τους! Ο κ. Νταβούτογλου επέκρινε την «ελληνοκυπριακή διοίκηση», όπως ονομάζει την κυπριακή κυβέρνηση, επέμεινε σε λύση δύο κρατών σε βάση διζωνικότητας και κάλεσε την ΕΕ να μην επιτρέψει άλλο στη Λευκωσία να κάνει κατάχρηση των δικαιωμάτων που απορρέουν από τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Με μονομερή δήλωση που κατέθεσε στην ΕΕ, η βρετανική κυβέρνηση κάλεσε ουσιαστικά την Ελλάδα και την Κύπρο να λύσουν τις «διμερείς διαφορές» τους με την Τουρκία και τα Σκόπια, χωρίς να απασχολούν με αυτές την ΕΕ και τόνισε τη στρατηγική σημασία της διεύρυνσης και ειδικά της τουρκικής ένταξης.

Πρακτικά ανενόχλητη, η Τουρκία κατηγορεί, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, σε κάθε διεθνές forum, τους Ελληνοκυπρίους ως υπεύθυνους της μη λύσης του κυπριακού, επικαλούμενη το δημοψήφισμα του 2004, χωρίς να της απαντάει κανείς από την ελληνική πλευρά και χωρίς κανείς να εξηγεί τους λόγους για τους οποίους το 76% των Ελληνοκυπρίων απέρριψε το σχέδιο Ανάν. Για όποιο λόγο και αν γίνεται αυτό, σημειώνουν στελέχη του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, δημιουργεί σταδιακά προϋποθέσεις μιας σοβαρής διεθνούς ήττας Κύπρου και Ελλάδας.

Κατεξοχήν όργανο του City και του βρετανικού «αυτοκρατορικού πνεύματος», ο Economist πιστεύει ότι είναι απαραίτητη η άμεση λύση του κυπριακού, στις πρώτες εβδομάδες ή μήνες του 2010, εισηγούμενος την άσκηση ισχυρότερων πιέσεων στους Ελληνοκυπρίους, ιδίως μέσω Ελλάδος. Ο κ. Χριστόφιας αποδέχθηκε από την πλευρά του την εντατικοποίηση των συνομιλιών στις αρχές Ιανουαρίου και την μεταφορά τους στην οικία του αντιπροσώπου του ΟΗΕ κ. Ζεριχούν, σε μια κυπριακή εκδοχή «Καμπ Ντέιβιντ». ‘Όμως και τα δικά του περιθώρια είναι περιορισμένα, καθώς βρίσκεται υπό την όλο και ισχυρότερη πίεση της κοινής γνώμης και των συγκυβερνώντων κομμάτων.

Νέες δημοσκοπήσεις εμφανίζουν τους Ελληνοκύπριους πολύ εχθρικούς προς το ίδιο το θεμέλιο της λύσης που προτείνει στις διαπραγματεύσεις ο Κύπριος Πρόεδρος, την εκ περιτροπής δηλ. άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας στο νησί από εκπρόσωπο της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι με την πρόταση αυτή διαφωνούν και τα συγκυβερνώντα κόμματα, χάρη στις ψήφους των οποίων εξελέγη ο σημερινός Πρόεδρος, γεγονός που δεν συμβάλει στη συνοχή της ελληνοκυπριακής πολιτικής.

Είναι συζητήσιμο αν συμφωνεί και το ίδιο το κόμμα του Προέδρου με την πρόταση αυτή, αναφέρουν καλά πληροφορημένοι κύκλοι της κυπριακής αριστεράς, που επισημαίνουν σχετικές διαφορές στις αποχρώσεις μεταξύ του Νίκου Κατσουρίδη, πιο παραδοσιακού αριστερού πολιτικού και του ‘Αντρου Κυπριανού, που τονίζει ότι το κυπριακό μπορεί και πρέπει να λυθεί στη βάση όσων «συμφωνήθηκαν με τον διεθνή παράγοντα». Βέβαια, δεδομένης της υπερσυγκεντρωτικής δομής του ΑΚΕΛ, οι τυχόν διαφωνούντες καταπίνουν συνήθως τη γλώσσα τους, κάτι που συνέβη αμέτρητες φορές στην ιστορία των κομμάτων σοβιετικού τύπου, ακολουθώντας πειθαρχικά τον Γραμματέα.

Διαπιστώνοντας τη δυσκολία κατάληξης σε λύση στις πρώτες εβδομάδες ή μήνες του 2010, το Λονδίνο θα ήθελε τουλάχιστο την επίτευξη μιας προσωρινής συμφωνίας, που θα αποτύπωνε ήδη όσες ελληνικές παραχωρήσεις έχουν γίνει ήδη, υποστηρίζουν καλά ενημερωμένες πηγές στη Λευκωσία. Ο κ. Χριστόφιας απέκλεισε όμως τη σύναψη ενδιάμεσης συμφωνίας. Τώρα, επιδίωξη του Λονδίνου είναι, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, να καταγραφούν τουλάχιστο σε έκθεση προόδου του ΟΗΕ οι εκατέρωθεν θέσεις συμφωνίας. ‘Όπως σημειώνουν οι ίδιες πηγές, η καταγραφή αυτή θεωρείται στρατηγικής σημασίας από τη Βρετανία, γιατί εμπεριέχει θέσεις που μόνο με την υπογραφή των Ελληνοκυπρίων μπορούν να επιβληθούν, όπως η αποποίηση από την πλειοψηφία του πληθυσμού του δικαιώματος διακυβέρνησης του κράτους (εκ περιτροπής προεδρία).

Στο μεταξύ, «κουλουβάχατα» έχει γίνει η εσωτερική κατάσταση στο νησί και οι σχέσεις των συγκυβερνώντων κομμάτων, που επικρίνουν το ΑΚΕΛ για τα αποτελέσματα των Βρυξελών και τη στάση στις διαπραγματεύσεις. Ζητούν σύγκλιση σε διαρκή συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου πριν και κατά τη διάρκεια των εντατικών διαπραγματεύσεων και αλλαγή της χρονικής ιεράρχησης των θεμάτων. Σε αυτά προσετέθησαν και έντονες επικρίσεις των «συμμάχων» του κ. Χριστόφια για απαξιωτικές δηλώσεις του κορυφαίου συμβούλου του στο κυπριακό Τουμάζου Τσιελεπή (οπαδού στο παρελθόν του σχεδίου Ανάν) κατά του Βάσσου Λυσσαρίδη.

Το κλίμα είχε ήδη επιβαρυνθεί με την εισέτι ανεξιχνίαστη υπόθεση της κλοπής της σορού του αείμνηστου Προέδρου Παπαδόπουλου, αλλά και τα μειωτικά για τον ίδιο και την οικογένειά του σχόλια και υπονοούμενα. Η δήλωση του Γραμματέα του ΑΚΕΛ κ.Κυπριανού ότι, διάφοροι μπλόγκερς και σατιρικά έντυπα δημιουργούν «κλίμα» για τη φυσική εξόντωση του Προέδρου Χριστόφια, θα προσέθετε κανονικά και μια σκαμπρόζικη νότα στην όλη υπόθεση. Ενέτεινε όμως την ανησυχία των νηφαλιότερων, που θυμούνται καλά ότι των εθνικών καταστροφών στην κυπριακή και ελληνική ιστορία προηγήθηκαν πάντα αδελφοκτόνοι διχασμοί ή και εμφύλιοι, πυροδοτημένοι συνήθως από προβοκάτσιες ξένων υπηρεσιών.