Κύπρος: βρετανικές προβοκάτσιες μέσα στο καλοκαίρι

Κύπρος: βρετανικές προβοκάτσιες με το ευρώ μέσα στο καλοκαίρι



Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου



Ο πιο ασφαλής δείκτης προσέγγισης μεγάλων καταστροφών είναι η «τρικυμία εν κρανίω», η μεγάλη σύγχυση που χαρακτηρίζει τις διάφορες ελίτ και την κοινωνία στο αμέσως προηγούμενο διάστημα. Αν αυτό είναι σωστό, τότε οι μεγάλες, ιστορικές καταστροφές που συνέβησαν σε Ελλάδα και Κύπρο τα τελευταία χρόνια, δεν ήταν παρά η αρχή του παιχνιδιού – τα χειρότερα έπονται! Αν, τουλάχιστον, δεν κάνουμε κάτι για να τα σταματήσουμε!



Γνωρίζω ότι πολλοί φίλοι ή «φίλοι», ιδίως της αριστεράς, μου προσάπτουν «καταστροφισμό». Εν ιλίγγω εισέτι, μετά τη μετεωρική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ το 2012, αλλά και με ενδόμυχο, ανομολόγητο αλλά μέγα φόβο για τις δυσκολίες μπροστά τους, δεν θέλουν να τους χαλάμε τη «ζαχαρένια», μιαν ανυπόστατη δηλαδή αισιοδοξία, που δεν στηρίζεται πουθενά, έχει το προσόν να είναι ευχάριστη, αλλά και το μεγάλο μειονέκτημα να μην επιτρέπει τη σωστή προετοιμασία και δράση για αντιμετώπιση μιας τραγικής εθνικής και διεθνούς πραγματικότητας. Δεν σκέφτονται ότι αυτοί που τους γεμίζουν αισιόδοξα σενάρια, δεν είναι στην πραγματικότητα παρά αυτοί που προγραμματίζουν τον χαμό τους.



Σε μια κατάσταση εξάλλου που θυμίζει «εθνική άνοια», πλήρη εξαφάνιση δηλαδή της ήδη εξαιρετικά περιορισμένης ικανότητας διεύθυνσης της Ελλάδας και της Κύπρου από τις άρχουσες τάξεις και το πολιτικό προσωπικό, είναι πολύ εύκολο στους φορείς επιρροής του Χρήματος, των ΗΠΑ και της Βρετανίας να διεισδύουν στο πολιτικό και κρατικό προσωπικό, ενσταλάσοντάς του ιδέες, δημιουργώντας του «εικονικές πραγματικότητες», εξαρτώντας το ψυχολογικά και χειραγωγώντας το προς τις κατευθύνσεις που θέλουν. ‘Ετσι μπήκαμε στα Μνημόνια, έτσι κατεστράφη η κυπριακή οικονομία και έτσι ετοιμάζεται ο «Αναστασιάδης-‘Αδης» να διαλύσει το κυπριακό κράτος, κάνοντας αυτό που δεν κατάφερε το 2004!



Λονδίνο, Κύπρος και ευρώ



Εκμεταλλευόμενο τις συνθήκες αυτές και την οικονομική κατάσταση της Κύπρου, το Λονδίνο, σύμφωνα με εξαιρετικά αξιόπιστες πληροφορίες, έχει επιδιώξει να σπρώξει σημαντικούς παράγοντες του νησιού στην κατεύθυνση εξόδου της Κυπριακής Δημοκρατίας από την ευρωζώνη (ΟΝΕ).



Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, οι παράγοντες αυτές ετοιμάζονται να εκδηλωθούν δημόσια στο άμεσο μέλλον.



Αξίζει να σημειωθεί ότι το ζήτημα μιας πιθανής εξόδου από το ευρώ παίχτηκε και κατά τις ημέρες της επίθεσης κατά των κυπριακών τραπεζών. Γρήγορα όμως, οι περισσότεροι πολιτικοί που φλέρταραν με την ιδέα την εγκατέλειψαν. Το ΑΚΕΛ, που αυτοπαρουσιάζεται ως ‘αριστερό΄ και «αντιιμπεριαλιστικό» κόμμα, στην πράξη όμως είναι βαθιά συντηρητικό και συχνότατα φιλοαγγλικό, επέμεινε κάπως περισσότερο. Παρήγγειλε μάλιστα και μία «μελέτη» για να «αποδείξει» την αξία μιας εξόδου από το ευρώ. Η μελέτη έγινε, ήταν κάτω του μετρίου και η ιδέα σταδιακά εγκαταλείφθηκε. Τώρα όμως φαίνεται να ανανεώνεται το ενδιαφέρον, τη ευγενή φροντίδει της παλαιάς αποικιακής δύναμης.



Είναι συζητήσιμο το αν Ελλάδα και Κύπρος έπρεπε να έχουν ενταχθεί στην ευρωζώνη. Ούτε η Ελλάδα, ούτε η Κύπρος πρέπει να παραμείνουν στην ΟΝΕ μεσοπρόθεσμα, αν η ΟΝΕ δεν μεταρρυθμιστεί βαθιά. Αυτή η ευρωζώνη είναι μια απόλυτη καταστροφή για τις μισές τουλάχιστον ευρωπαϊκές χώρες.



Αλλά το πραγματικό ερώτημα που αντιμετωπίζουν οι χρεωκοπημένες, αν και δε το λένε, Ελλάδα και Κύπρος είναι άλλο: είναι το χρέος. Αυτό που καταστρέφει τις δύο χώρες είναι η προσπάθεια αποπληρωμής ενός μη βιώσιμου χρέους. Αυτό που τις υποδουλώνει είναι οι δανειακές συμβάσεις που έχουν υπογράψει. Χρειάζεται λοιπόν η Ελλάδα και η Κύπρος, πιθανώς εν συμμαχία και με άλλες δυνάμεις στο εσωτερικό της ΕΕ, να ζητήσουν διαγραφή χρέους, έκτακτη ανθρωπιστική-αναπτυξιακή βοήθεια, ριζική τροποποίηση των αποικιακών και καταστρεπτικών όρων των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, σύσταση ανεξάρτητης επιτροπής για να εξετάσει το όλο ζήτημα του χρέους.



Αυτοί που υποστηρίζουν την έξοδο από την ευρωζώνη ως πανάκεια, δεν εξηγούν πως η Ελλάδα ή η Κύπρος θα διευκολυνθούν στις παραπάνω τελείως ζωτικές επιδιώξεις τους φεύγοντας από την ΟΝΕ, κατ’ ουσίαν και από την ΕΕ. Γιατί η Ελλάδα και η Κύπρος θα ήταν, εκτός ΟΝΕ ή και ΕΕ, σε καλύτερη κατάσταση να ζητήσουν διαγραφή χρέους και αναπτυξιακή βοήθεια ή να επιβάλλουν κόστος στη Μέρκελ αν δεν ικανοποιούσε τα αιτήματά τους; Δεν εξηγούν επίσης πως αυτές οι δύο χώρες θα μπορέσουν μόνες τους να αντισταθούν στη συνδυασμένη «τιμωρητική» επίθεση των παγκόσμων αγορών και της Γερμανίας, ούτε σε ποιες γεωπολιτικές συμμαχίες σκέφτονται να στηριχτούν για να το πράξουν.



Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν ψευτοεπαναστατικό τυχοδιωκτισμό. Η πλειοψηφία όσων τον υποστηρίζουν, το κάνει είτε γιατί δεν πιστεύουν ότι θα κληθούν να διαχειριστούν το ενδεχόμενο, είτε γιατί στηρίζονται ή έτσι νομίζουν από εξωτερικές δυνάμεις. Δεν μας λένε όμως αν οι φίλοι που τους τα λένε αυτά έχουν και μερικές δεκάδες δις να χρηματοδοτήσουν τις περιπέτειες της εξόδου ή θα παράξουν εγγυήσεις απέναντι στην Τουρκία.



Η πραγματικά «επαναστατική» πολιτική και αυτή που χρειαζόμαστε είναι άλλη. Να χρησιμοποιήσουμε τα υπάρχοντα ακόμα πολύ μεγάλα θεσμικά και πολιτικά εργαλεία που διαθέτουν Ελλάδα και Κύπρος όντας μέλη της ΕΕ και της ΟΝΕ για να τους το κάνουμε μπάχαλο ζητώντας διαφορετική μεταχείριση, όχι να φύγουμε για να τους εξυπηρετήσουμε.



(Φυσικά, για να γίνει αυτό, θα πρέπει να έχει προηγηθεί μια τεράστια διεθνής καμπάνια υπεράσπισης της Ελλάδας και της Κύπρου διεθνώς και στιγματισμού της ακολουθούμενης πολιτικής. Συνιστά έγκλημα των «αντιμνημονιακών» δυνάμεων ότι δεν έχουν κάνει σχεδόν τίποτα σε αυτή την κατεύθυνση, ένα έγκλημα που κινδυνεύουν και οι ίδιες και ο ελληνικός λαός να πληρώσουν πάρα πολύ ακριβά.)



Βεβαίως μπαίνοντας σε μια σύγκρουση με τους Πιστωτές, Ελλάδα και Κύπρος θα κινδυνεύσουν να δεχτούν πολύ ισχυρές πιέσεις και διακοπή χρηματοδότησης και ίσως τελικά να αναγκαστύν να φύγουν από την ΟΝΕ, κάτι για το οποίο οφείλουν να είναι έτοιμες – άλλο όμως να το προκαλέσουν οι ίδιες. Η άποψη που ευδοκιμεί για παράδειγμα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι όλα αυτά δεν πρέπει, επ’ ουδενί, να οδηγήσουν σε αμφισβήτηση της ελληνικής συμμετοχής στην ΟΝΕ, είναι μια άποψη εξίσου τυχοδιωκτική με την άποψη ότι πρέπει να ξεκινήσουμε τη σύγκρουση φεύγοντας από την ΟΝΕ! Οποιαδήποτε διαπραγμάτευση προυποθέτει plan B. O ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται και Plan A και Plan B. Προς το παρόν έχει δύο τάσεις, μία με A χωρίς Β και μία με Β χωρίς Α!



Στην Κύπρο βέβαια το ΑΚΕΛ μας λέει ότι θα φύγει το νησί από την ΟΝΕ σε συμφωνία με τη Μέρκελ και όχι σε συνθήκες σύγκρουσης. Για κάποιο λόγο που διαφεύγει από το φτωχό μας μυαλό, οι ηγέτες της «κυπριακής αριστεράς» πιστεύουν φαίνεται ότι μια Γερμανία που δεν θέλει να χρηματοδοτήσει την οικοδόμηση της ΟΝΕ, θα χρηματοδοτήσει τη διάλυσή της!



Στην πραγματικότητα, το κοινό ψυχολογικό υπόβαθρο και των οπαδών της παραμονής πάση θυσία στο ευρώ και των οπαδών της εξόδου είναι ένα: ο τρόμος και η απροθυμία απέναντι στην αναγκαία για την επιβίωση του ελληνισμού ορθολογική οργάνωση της αναγκαίας σύγκρουσης με τους Πιστωτές.



Γεωπολιτικές συνέπειες



Το θέμα του ευρώ όμως δεν περιορίζεται στην οικονομία. Είναι και σπουδαίο γεωπολιτικό ζήτημα. Η Κύπρος, φεύγοντας από την ΟΝΕ και ουσιαστικά την ΕΕ, χάνει ένα παράγοντα εθνικής ισχύος (συμμετοχή σε ένα ισχυρό διεθνές κλαμπ) και απομακρύνεται περαιτέρω και από την Ελλάδα. Αλλά η Κύπρος είναι ένα νησί μικρό και υπό διαρκή απειλή, άμεσα από την Τουρκία, έμμεσα και πιο σοβαρά από τις μεγάλες δυνάμεις που θέλουν απόλυτο έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου. Χωρίς την ΕΕ, με την Ελλάδα στην κατάσταση που είναι, απομακρυνόμενο έτι περαιτέρω από την Αθήνα, με τις σχέσεις με τη Ρωσία σε ιστορικό ναδίρ (και με ένα πολιτικό προσωπικό που ρέπει παθολογικά προς την προδοσία) τι προοπτικές έχει η Κύπρος; Μία και μοναδική: να παραδοθεί στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και το Ισραήλ (αν όχι ΚΑΙ την Τουρκία), αποδεχόμενη τη διάλυση του κυπριακού κράτους, ελπίζοντας ότι αυτές οι δυνάμεις θα επιτρέψουν στους ‘Ελληνες να συνεχίσουν να ζουν στο νησί. Σπουδαία προοπτική!



Τυχόν έξοδος της Κύπρου από την ΟΝΕ, ως δήθεν απάντηση στο οικονομικό πρόβλημα, θα εντείνει τις τάσεις αποχώρησης και της Ελλάδας και θα ισχυροποιήσει τον εκβιασμό προς την Αθηνα «ή μένετε και κάνετε ότι σας ζητάμε, ή φύγετε!». Τα προβλήματα εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής της Ελλάδας θα οξυνθούν πολύ περισσότερο και η δυσκολία αμυντικής κάλυψης της Κύπρου. Η Τουρκία θα απαλλαγεί των «κυπρογενών» υποχρεώσεών της, που είναι οι μόνες που της τέθηκαν στο δρόμο για την πλήρη ένταξη.



Είναι φανερό από όλα όσα κάνει ο Κάμερον ότι η Βρετανία επιθυμεί να πλήξει το Βερολίνο και την ΕΕ που φοβάται πως, παρά τον φιλελεύθερο χαρακτήρα των οικονομικών της πολιτικών, μπορεί δυνητικά να εξελιχθεί σε γερμανική Ευρώπη, αποκτώντας ανεξαρτησία από τον αγγλοσαξωνικό ατλαντικό άξονα Ουάσιγκτων-Λονδίνο.



Ουδέποτε άλλωστε Βρετανοί και Αμερικανοί είδαν με πολύ καλό μάτι την ανάμειξη των ηπειρωτικών ευρωπαϊκών δυνάμεων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.



Το ζήτημα όμως για μας τους ‘Ελληνες δεν είναι να κάνουμε τη βρωμοδουλειά των Αγγλοαμερικάνων για να βρεθούμε τελικά στο πουθενά. Οι λόγοι που εμεις έχουμε εναντίον της ΕΕ με τη σημερινή δομη της είναι ακριβώς οι αντίθετοι από αυτούς των Αγγλοαμερικανών, Και όλοι οι Κύπριοι θα όφειλαν να γνωρίζουν ότι το Λονδίνο είναι αδύνατο να σκεφτεί κάτι καλό για αυτούς!



Οι φυσιολογικοί σύμμαχοι του ελληνικου λαού δεν βρίσκονται στον αγγλοσαξωνικό ατλαντικό άξονα. Είναι αφενός οι λαοί της Ευρώπης που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με μας, αφετέρου οι δυνάμεις που επιχειρούν να αντισταθούν στην παγκοσμιοποίηση έστω και αν το κάνουν ασυνεπώς (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Ιράν, Νότιος Αφρικής, Λατινική Αμερική).



Τα κυπριακά οικονομικά μεγέθη είναι πολύ μικρά και η γεωπολιτική αξία της Κύπρου τεράστια. Αν υπήρχαν ηγέτες με τη στόφα ενός Μακαρίου ή ενός Γρίβα, ενός Λυσσαρίδη ή ενός Παπαδόπουλου, κι αν είχαν πίσω τους μια κοινωνία που πολεμάει για την ελευθερία της, με το θάρρος που επέδειξε στη δεκαετία του 1950, θα είχαν ήδη πάει προ πολλού να βρουν τον Πούτιν κι όποιους άλλους μπορούν να βοηθήσουν για να σωθεί η πατρίδα τους από την φοβερή απειλή.



ΥΓ. Βεβαίως, ακόμα μια φορά, τα συμβαίνοντα στην Κύπρο επιβεβαιώνουν τη στρατηγική τύφλωση της παρούσας γερμανικής ηγεσίας που, παραδίδοντας την Ευρώπη στη δικτατορία των αγορών, σκάβει τον δικό της λάκκο, σπρώχνοντας ευρωπαϊκούς λαούς που απέβλεψαν εδώ και αιώνες στην Ευρώπη, στην αγκαλιά των Αγγλοαμερικανών! Η στρατηγική μωρία της Μέρκελ και του Σόιμπλε δεν έχουν προηγούμενο παρά στη στρατηγική μωρία που χαρακτήρισε το Βερολίνο πριν από τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.



3 Αυγούστου 2014

Konstantakopoulos.blogspot.com