Ελλάδα, Κύπρος, Ρωσία και Αριστερά

 

 

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Την αλληλεγγύη του Κρεμλίνου προς τον ελληνικό λαό ζήτησε, με επιστολή προς τον Πούτιν, ο Μανώλης Γλέζος. Την αλληλεγγύη της Ρωσίας προς την Κύπρο ονειρεύτηκαν πολλοί Κύπριοι τον Μάρτιο του 2013, όταν η ΕΕ, το ΔΝΤ και η … κυπριακή κυβέρνηση Αναστασιάδη (!) επετέθησαν στις κυπριακές τράπεζες κατάσχοντας τα χρήματα των Ρώσων ιδίως καταθετών! Ο Μίκης Θεοδωράκης εξήγησε επανειλημμένως ότι θεωρεί τη Μόσχα απαραίτητο σύμμαχο μιας Ελλάδας που αμφισβητεί τα Μνημόνια και τις Δανειακές.

 

Ελλάδα και Κύπρος – εφόσον θελήσουν να ξαναγίνουν λίγο ανεξάρτητα κράτη - και η Ρωσία είναι προφανείς δυνητικοί σύμμαχοι, όχι μόνο εξαιτίας «κοινής πίστης» και πατροπαράδοτων δεσμών αλλά και λόγω αντικειμενικής σύμπτωσης συμφερόντων και … κοινών εχθρών! Η Ελλάδα και η Κύπρος απειλήθηκαν στο παρελθόν γεωπολιτικά και απειλούνται σήμερα, και οικονομικά και γεωπολιτικά, από τους υποτιθέμενους εταίρους και συμμάχους τους. ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ενορχήστρωσαν την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα, το πραξικόπημα στην Κύπρο και την τουρκική εισβολή. Η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, από κοινού με τις παγκόσμιες «μεγατράπεζες», ενορχήστρωσαν την επίθεση κατά της ελλαδικής και κυπριακής οικονομίας.

 

Φυσικά, κάθε είδους προσέγγιση, συνεργασία ή συμμαχία ελέγχεται και επαληθεύεται στην πράξη, ούτε μπορεί να θεωρηθεί εκ των προτέρων δεδομένος και βέβαιος ο ρόλος που θα θελήσει να παίξει η Μόσχα σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση της Αθήνας και της Λευκωσίας με τους Πιστωτές. Αυτά τα πράγματα όμως δεν πέφτουν από τον ουρανό. Προετοιμάζονται συστηματικά και μακροπρόθεσμα, κάτι που δεν κάνει καμία πολιτική δύναμη σε Ελλάδα ή Κύπρο.

 

Πολλοί αυτοσχέδιοι «Κλαούζεβιτς» του ελλαδικού και κυπριακού «Λαμογιστάν», πρόθυμα και προσχηματικά, ισχυρίζονται ότι η Ρωσία δεν είναι αξιόπιστος σύμμαχος – ενώ οι άλλοι είναι, καθώς φαίνεται, αξιόπιστοι εχθροί!

Εντούτοις, οι μεγάλες προσεγγίσεις των τελευταίων δεκαετιών (Κύπρος με τους S300, Ελλάδα με αγωγούς και στρατιωτική συνεργασία) δεν προσέκρουσαν σε κάποια τάση των Ρώσων να μας … «πουλήσουν» - το αντίθετο.  Προσέκρουσαν στην ενδημική διαφθορά και ξένη εξάρτηση και «τηλεκαθοδήγηση» των ελληνικών πολιτικών ελίτ. Η απομόνωση από τη Ρωσία και η καταστροφή, κατά το δυνατόν, των ελληνορωσικών και κυπρορωσικών  σχέσεων προηγήθηκε της επιβολής των Μνημονίων και Δανειακών. ‘Εγινε και για να μπορέσουν οι «εταίροι» και «σύμμαχοι» να επιτεθούν με ασφάλεια στην Ελλάδα και την Κύπρο, χωρίς να διακινδυνεύσουν μείζονα στρατηγικά τους συμφέροντα, στην περίπτωση που αντιδρούσαμε προσεγγίζοντας τη Μόσχα.

 

Βέβαια, η αλληλεγγύη μεταξύ λαών, κρατών και εθνών δεν μπορεί να είναι μονομερής, ούτε οι σχέσεις αναπτύσσονται με τη χαρακτηριστική ελαφρότητα, τον καιροσκοπισμό (για να μην πούμε τίποτα χειρότερο) και τον βραχυπρόθεσμο και επαρχιακό χαρακτήρα που δυστυχώς χαρακτηρίζει όχι μόνο το πολιτικό «κατεστημένο» σε Ελλάδα και Κύπρο, αλλά, συχνά, και όσους φιλοδοξούν να το αντικαταστήσουν.

 

Δεν ακούσαμε για παράδειγμα ισχυρές φωνές τους περασμένους μήνες να καταδικάζουν τις πρωτοφανείς ωμότητες των ουκρανικών δυνάμεων εναντίον των Ρώσων και «ρωσόφιλων» της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας, όπως τον θάνατο ζωντανών ίσως και εκατό διαδηλωτών σε κτίριο της Οδησσού, τη σφαγή στη Μαριούπολη και πολλά άλλα. Καλά καλά δεν καλύφθηκαν καν από τα ελληνικά ΜΜΕ. Αν οι ελλαδικές και κυπριακές πολιτικές δυνάμεις και προσωπικότητες είχαν επιδείξει την αλληλεγγύη τους στους σφαζόμενους ρωσικούς πληθυσμούς, με άλλο κύρος θα μπορούσαν σήμερα να απευθυνθούν στη Ρωσία.

 

Από την ελλαδική και κυπριακή διπλωματία δεν περιμέναμε ασφαλώς να κάνουν τίποτα άλλο από ότι συνηθίζουν, να υπηρετούν πειθήνια τους ξένους εις βάρος των εθνικών συμφερόντων. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως ή η κυπριακή αντιπολίτευση, θα μπορούσαν να υιοθετήσουν σαφέστερες θέσεις στο ουκρανικό και να αναλάβουν πιο ενεργητικές πρωτοβουλίες σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Ιδίως θα έπρεπε να εκφράσουν με έντονο τρόπο τον αποτροπιασμό του για τις σφαγές και τα εγκλήματα.

 

Και τώρα δεν είναι αργά. Η ευρωπαϊκή αριστερά είναι καιρός να αναλάβει, και μπορεί να το κάνει με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ, πανευρωπαϊκή πρωτοβουλία, που να μην περιοριστεί άλλωστε στις τάξεις της, για την άμεση κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία, όπου αρχίζει ένα ευρωπαϊκό Βιετνάμ και ένας νέος (ελπίζουμε, αλλά δεν είμαστε βέβαιοι, μόνο) Ψυχρός Πόλεμος, για την άμεση κατάργηση όλων των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, για την ενημέρωση μιας ευρωπαϊκής κοινής γνώμης που βομβαρδίζεται καθημερινά από μια απίστευτη μαύρη προπαγάνδα κατά της Ρωσίας.

 

Δεν μπορεί η λεγόμενη «ριζοσπαστική αριστερά» να αφήνει το μονοπώλιο της λογικής και του φιλειρηνισμού στην Μαρίν Λεπέν και τον Φάραντζ και μετά να διαμαρτύρεται για την άνοδο σε όλη την ήπειρο της άκρας δεξιάς! Ταυτόχρονα πρέπει να αναληφθεί μια πρωτοβουλία κορυφαίων προσωπικοτήτων εγνωσμένου κύρους από την Ελλάδα, την Κύπρο και την Ευρώπη για να στηλιτευθούν διεθνώς τα εγκλήματα του καθεστώτος που τοποθέτησαν στο Κίεβο οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, με τη βοήθεια της ΕΕ και των ναζιστικών ομάδων κρούσης.

 

Ποτέ στην ιστορία τους, Ελλάδα και Κύπρος δεν ήταν διεθνώς τόσο απομονωμένες και εξαρτημένες όσο σήμερα. Αυτό δημιουργεί πρόσθετες «υποχρεώσεις» στις αντιπολιτεύσεις των δύο χωρών. Αλλά κάτι τέτοιο απαιτεί σοβαρότητα, μακροχρόνιο σχεδιασμό και ειλικρινή αναγνώριση της τραγικής πραγματικότητας Ελλάδας και Κύπρου, περιλαμβανομένων των δυσκολιών – αλλά και των ευκαιριών (!) – στην εξωτερική πολιτική.

 

Ελευθεροτυπία, 13.8.2014