Τρίτη επιστολή προς Κύπριο φίλο (Ελλάδα, Κύπρος και ευρώ)

 

Αγαπητέ Γιόζεφ Κ.

 

Μου τηλεφωνείς, με ξεχνάς, μου ξανατηλεφωνείς. Μου ξαναλές ότι είχα δίκηο στις προβλέψεις μου κι ότι εσείς είχατε άδικο που με λέγατε «Κασσάνδρα», «απαισιόδοξο», «ακραίο», «ιδιόρρυθμο», ότι «δεν ξέρω το κυπριακό». Σημασία δεν έχει όμως ποιος, όσο γιατί είχε δίκηο. Φοβάμαι, ότι, ακόμα και σήμερα δεν έχει γίνει πλήρως αντιληπτό γιατί το μοντέλο που χρησιμοποίησα παρήγαγε, δυστυχέστατα, σωστές προβλέψεις. Θα αναγκαστώ να επανέλθω όταν βρω λίγο χρόνο.

 

Μου θυμίζεις κάπως τις βόλτες του Ρασκόλνικωφ κοντά στο σπίτι της γριάς. Μου ζητάς τη γνώμη μου, αλλά νομίζω πως ξέρεις ταυτόχρονα πως δεν μπορείς να την εφαρμόσεις. Κάθε φορά που στη λέω σε ακούω απογοητευμένο: σαν να περίμενες κάτι πιο εύκολο. Δεν ξέρω αν έχει νόημα, αλλά θα σου την ξαναπώ, να έχω τουλάχιστο ήσυχη τη συνείδησή μου.

 

1. Η Κυπριακή Δημοκρατία και ο κυπριακός λαός έχουν δεχθεί μια επίθεση ήδη πολύ χειρότερη από αυτή του 1974. Η απόφαση του Eurogroup, του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ, με την προφανή ανοχή, αν όχι τίποτα περισσότερο, των ΗΠΑ και του Ισραήλ, κατέστρεψε, άμα τη ανακοινώσει της, τις κυπριακές τράπεζες και την κυπριακή οικονομία, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο την επιβίωση του κυπριακού λαού και του κράτους του.

 

Η οικονομική επίθεση θα ακολουθηθεί άμεσα από γεωπολιτική. Η επιδίωξη των επιτιθέμενων δυνάμεων δεν είναι μόνο ή κυρίως η αρπαγή των ενεργειακών και χρηματοπιστωτικών πόρων της Κύπρου. Είναι:

 

Α. Η καταστροφή του κυπριακού κράτους και ο ολοκληρωμένος στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου, προοπτικά με μετανάστευση του ελληνικού πληθυσμού και ποσοστιαία δημογραφική του συρρίκνωση. (‘Ότι αυτή είναι η πραγματική επιδίωξη τεκμαίρεται από την ανάλυση του σχεδίου Ανάν, βλ. σχετικά «Αρπαγή της Κύπρου» (Λιβάνης, Αθήνα 2004) και «Η Κύπρος σε Παγίδα» (Λιβάνης, Αθήνα 2008), καθώς και άρθρα δημοσιευμένα στην ιστοσελίδα konstantakpoulos.blogspot.com)

 

Β. η οριστική αποβολή της Ρωσίας από την Ανατολική Μεσόγειο, που συνεπάγεται στρατηγικής σημασίας ήττα της Μόσχας. Μια τέτοια εξέλιξη διευκολύνει αφενός τον σχεδιαζόμενο μεγάλο πόλεμο κατά του Ιράν, αφετέρου την πάγια στρατηγική περικύκλωσης της Ρωσίας.

 

Θυμίζουμε ότι ο Χίτλερ έχασε πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις για να καταλάβει τα Βαλκάνια, προτού επιτεθεί στη Σοβιετική ‘Ενωση. Ο Τσώρτσιλ έκανε τα πάντα για να αποσπάσει από τον Στάλιν την Ελλάδα, προτού πάει στον ψυχρό πόλεμο εναντίον του. Η ανεξαρτησία της Κύπρου ήταν ο εφιάλτης του Χένρι Κίσσινγκερ. Συνήθως βέβαια η Μόσχα κατάλαβε λιγότερο από τους Δυτικούς τη σημασία του ελληνικού χώρου.

 

 

2. Η Κύπρος βρίσκεται σήμερα στην κατάσταση τραυματία που τα δυο του πόδια έχουν υποστεί γάγγραινα. Πρέπει να βρει το κουράγιο να τα κόψει. Αν δεν τα κόψει, θα πεθάνει. Αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο, σε κάποιον που βρίσκεται σε μια τέτοια θέση να συνειδητοποιήσει τον τραγικό χαρακτήρα του διλήμματος και, ακόμα περισσότερο, να εφαρμόσει ψύχραιμα την αναγκαία συνταγή.

 

Ποια είναι αυτά τα δύο «πόδια»; Το ένα είναι το πολιτικό σύστημα και το σύστημα διοίκησης των τραπεζών σας. Το δεύτερο είναι ο ίδιος ο τραπεζικός τομέας.

 

3. Δεν μπορεί το κυπριακό κράτος να επιβιώσει με επικεφαλής τον Αναστασιάδη και ένα απολύτως σάπιο σύστημα πολιτικής και διοίκησης των τραπεζών. Αν οι Κύπριοι θέλουν να επιβιώσουν πρέπει να μαζευτούν έξω από το Προεδρικό Μέγαρο και να μη φύγουν προτού φύγει ο Αναστασιάδης ή πάντως να βρουν κάποιο τρόπο να απαλλάξουν το νησί από τον Πρόεδρο και τη διοικούσα κλίκα.

 

Η εξουσία πρέπει να περάσει άμεσα σε μια επιτροπή εθνικής σωτηρίας, που νομίζω, πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε τον Γιατρό Βάσσο Λυσσαρίδη, φορέα ύψιστης ηθικής νοημοσύνης, με φιλοσοφική κατανόηση του κυπριακού, διαχρονική ενσάρκωση του αγωνιζόμενου λαού και έθνους, τον Πρόεδρο της Βουλής, τον Γιώργο Λιλλήκα και τον Νικόλα Παπαδόπουλο, εκπροσώπους του ΑΚΕΛ και της Εκκλησίας, τον Νίκο Κουτσού και τον Ζαχαρία Κουλία, και επίσης εκπροσώπους της νέας γενηάς που πρωταγωνίστησε στις κινητοποιήσεις κατά Αναστασιάδη, και που έχει περισσότερο μυαλό και περισσότερη ψυχή από όλους μαζί τους Κύπριους πολιτικούς. Οι λόγοι που όλοι αυτοί πρέπει να σχηματίσουν μια Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας μου φαίνονται τόσο προφανείς που δεν θα χρονοτριβήσω εξηγώντας τους.

 

4. Πρέπει να το πάρουμε αμέσως απόφαση ότι οι τράπεζες πέθαναν και μαζί τους το βιοτικό επίπεδο που συνήθισαν οι Κύπριοι επί δεκαετίες, όπως παίρνουμε απόφαση ότι ένα αγαπημένο πρόσωπο έχει παύσει να υπάρχει. Ο μόνος τρόπος για να σωζόντουσαν ίσως,  πάλι με μεγάλες απώλειες, θα ήταν μια ισχυρή πολιτική και οικονομική εγγύηση μιας μεγάλης δύναμης (ΕΕ, Ρωσία, Κίνα). Δεν μπορούν πλέον να σωθούν με εσωτερικά μέσα, εθνικό δανεισμό και δωρεές, προπώληση εσόδων υδρογονανθράκων κλπ. Θα είναι έγκλημα να διατεθούν αυτοί οι πόροι για έναν ανέφικτο σκοπό. Θα τους χρειασθεί η Κύπρος για να επιζήσει.

 

Το αυτό συμβαίνει και με τον δανεισμό από την τρόικα, που άλλωστε δημιουργεί αυτός καθ’ εαυτός προϋποθέσεις για περαιτέρω καταστροφή της κυπριακής οικονομίας και κοινωνίας, της δημοκρατίας και, συντόμως, των προϋποθέσεων ύπαρξης του κυπριακού κράτους, 

 

Πρέπει να καταρτισθεί πρόγραμμα τύπου Ισλανδίας, χρεωκοπίας των τραπεζών προς όφελος του κυπριακού λαού και κράτους κατ’ αρχήν. Το όποιο κούρεμα (και το αντίστοιχο ύψος του) οφείλει να μην εξυπηρετεί τον ανέφικτο στόχο διάσωσης του τραπεζικού τομέα και εξυπηρέτησης του μελλοντικού χρέους προς την τρόικα, αλλά την ολοκληρωμένη αντιμετώπιση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

 

‘Ετσι κι αλλοιώς, οι σχέσεις με τους ξένες καταθέτες έχουν καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Δεν έχει νόημα να διατεθούν πόροι εκεί, τη στιγμή κατά την οποία τίθεται σε κίνδυνο η ασφάλεια του πληθυσμού και του κράτους και η μελλοντική τους επιβίωση, μέσα από την ανάληψη βαρών προς τρόικα ή καταθέτες, που δεν θα γίνει δυνατό να αποπληρωθούν.

 

Γι’ αυτό λέμε καλύτερα τώρα η χειρουργική επέμβαση μια κι έξω, παρά ο διαρκής ακρωτηρισμός του ασθενούς, με πιθανότατο αποτέλεσμα την κατάληξή του.

 

Οι παραπάνω παρατηρήσεις είναι γενικές, ποιοτικές παρατηρήσεις. Είναι φανερό ότι χρειάζεται η εξειδίκευση και μελέτη, για την οποία είναι απαραίτητες η καλή γνώση της λειτουργίας των κυπριακών τραπεζών και συναφών παραγόντων. Και σε αυτόν τον τομέα, όσο και σε όλους τους άλλους τομείς πολιτικής, κεντρική επιδίωξη στην οποία πρέπει να υποτάσσονται όλες οι άλλες είναι η διαφύλαξη και αύξηση της κυριαρχίας του κυπριακού κράτους, της κοινωνικής συνοχής και των διεθνών βαθμών ελευθερίας του.

 

5. Πρέπει να κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση έκτακτης οικονομικής ανάγκης και να εφαρμοσθούν διοικητικά μέτρα πολεμικής περιόδου για την επιβίωση του πληθυσμού, όσο καιρό χρειαστεί. Πρέπει να ενθαρρυνθούν κοινωνικές και συνεταιριστικές μορφές οικονομικής οργάνωσης, προσανατολισμένες στις ανάγκες του νησιού, τη διατροφή του κλπ.

 

6. Πρέπει να γίνει αμέσως μια γιγαντιαία διεθνής πολιτική-επικοινωνιακή αντεπίθεση, στη γραμμή, προσαρμοσμένη στο τωρινό πρόβλημα, της ‘Εκκλησης για τη Σωτηρία των Λαών της Ευρώπης του Οκτωβρίου 2011, που υπέγραψαν ο Μίκης, ο Γλέζος, ο Τσίπρας, ο Λαφοντέν, ο Μελανσόν και πολλοί άλλοι.

 

Οι ‘Ελληνες ανακαλύψαμε τον Λόγο, τη μεγαλύτερη επανάσταση στην διανοητική εξέλιξη του ανθρώπου, αλλά χάσαμε την ικανότητα να τον χρησιμοποιούμε, παρεκτός για να κοροϊδεύουμε αλλήλους και, τελικά, μόνο τον εαυτό μας. Για να μην πάμε στον Λογγίνο, ή στον Λακάν που είπε «είμαστε αυτό που λέμε», να πως περιγράφει τη διπλωματία της χώρας που ίδρυσε με την Επανάστασή της τη σύγχρονη Ευρώπη, το πρότυπο των επαναστατών του 1821, ο παληός σύντροφος του Τσε και σύμβουλος του Μιτεράν Regis Debre στην τελευταία Monde Diplomatique:

 

«H γαλλική διπλωματία από τον Σατωβριάνδο έως τον Ρομάν Γκαρύ, είχε την κουλτούρα του δίκαιου λόγου και το φιλολογικό γούστο, δηλαδή την τέχνη να αποκαλεί μια γάτα γάτα. Ο πρώτος χρόνος μιας εξωτερικής δράσης είναι τα λόγια. Η φόρμουλα που ξυπνάει. Η ωμή κουβέντα. Αυτήν εφάρμοζαν ευχάριστα ο Ντε Γκωλ κι ο Μιτεράν»

 

Εντάξει, δεν θα πιάσουμε τώρα τις κορυφές της γαλλικής κουλτούρας και πολιτικής, αλλά, βρε αδερφέ, η Κύπρος δεν εξήγησε ούτε καν το ‘Όχι το 2004 με όρους διεθνώς καταληπτούς (και πληρώνει βαρύτατο τίμημα σήμερα). Εδώ και δύο εβδομάδες δέχεται παγκόσμια επικοινωνιακή επίθεση και δεν υπερασπίζεται τον εαυτό της. Καλύτερα την υπερασπίζεται ο Υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου!

 

Πρέπει αμέσως να αρχίσουν επαφές με όλες τις χώρες της περιφέρειας και να ζητηθεί έκτακτη σύγκληση του Συμβουλίου Κορυφής με θέμα την καταστροφή της Κύπρου εξαιτίας των αποφάσεων του Γιούρογκρουπ.

 

Στην κυπριακή παράδοση, ιστορικοί λόγοι δίδαξαν την αξία των φραγκολεβαντίνικων τρόπων και της απόκρυψης αντί της έκφρασης. Αυτά μπορεί να είχαν κάποια αξία στην εποχή των αυοκρατοριών του παρελθόντος, είναι καταστροφικά όμως στις σημερινές διεθνείς συνθήκες. Μόνο φωνάζοντας, όχι σιωπώντας μπορεί να σωθεί η Κύπρος.

 

7. Πρέπει να γίνει προετοιμασία πρακτική, νομική, οικονομική για εισαγωγή εσωτερικού μέσου πληρωμής, αν χρειαστεί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι το ζήτημα του νομίσματος είναι βαθιά πολιτικό και στρατηγικό ζήτημα. ‘Ένα νόμισμα αντανακλά την παρούσα ισχύ του κράτους που το εκδίδει.

 

Η εισαγωγή εσωτερικού μέσου πληρωμής είναι αναγκαστικό μέτρο, δεν είναι η προτιμητέα λύση υπό τις παρούσες συνθήκες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Κύπρος δέχεται διπλή επίθεση οικονομική και γεωπολιτική. Ο σκοπός δεν είναι να τη βγάλουμε από την Ευρώπη για να την κάνουμε καταστρεφόμενο προτεκτοράτο του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ, ούτε για να απορροφηθεί από ένα «μεγάλο Ισραήλ» που ονειρευόταν στα προφητικά και πολύ οξυδερκή βιβλία του ο Θεόδωρος Χερτζλ

 

Το ζήτημα του ευρώ είναι πολύ μεγάλο και έχει διάφορες πτυχές για να το εξαντλήσουμε εδώ. Η άποψή μας ήταν πάντα υπέρ της σύνθεσης σχεδίου Α και Β, γιατί το σχέδιο Β είναι προϋπόθεση για να πετύχει το σχέδιο Α. Αλλά βέβαια καθυστερήσαμε πολύ και δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορέσουμε να μείνουμε με αξιοπρεπείς όρους, όπως πάμε, και στο ευρώ και στην ΕΕ.

 

Τα δύο τρίτα των μελών του ΔΣ της ΕΚΤ δικαιούνται για παράδειγμα να διακόψουν τη χρηματοδότηση. Αλλά το αν μπορούν να το κάνουν, εξαρτάται από την πολιτική κατάσταση. Επί τρία χρόνια καταστρέφεται η Ελλάδα κι εμείς δεν κάνουμε σχεδόν τίποτα διεθνώς για να την υπερασπίσουμε και να αποδώσουμε εκεί που ανήκει την ευθύνη της ευρωπαϊκής κρίσης.

 

8. Για να γίνουν αυτά χρειάζεται η κατεπείγουσα δημιουργία μιας υψηλοτάτου επιπέδου τεχνοκρατικής βάσης από ‘Ελληνες και ξένους ειδικούς στα ευρωπαϊκά, τα τραπεζικά, το διεθνές δίκαιο, τη γεωπολιτική, την επικοινωνία, που θα λειτουργούν υπό στιβαρή πολιτική διεύθυνση

 

10. Πρέπει να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια με τη Ρωσία και τους BRICS. Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη ούτε στη Ρωσία, ούτε σε κανέναν άλλο. Δεν μπορούμε να είμαστε εκ των προτέρων σίγουροι για το αν θα θελήσει να μας βοηθήσει η Ρωσία. Αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε βοήθεια από τη Μόσχα, όταν εκλέγουμε έναν Πρόεδρο που θέλει να δώσει την Κύπρο στο ΝΑΤΟ, τα πετρέλαια στο Ισραήλ και να βγάλει τους Ρώσους από την Κύπρο! Δεν έπαθε μαζοχισμό ο Πούτιν.

 

Θυμίζω ότι τα σχέδια ελληνορωσικής προσέγγισης (π.χ. S300, Καραμανλής) ναυάγησαν στην εδώ μεριά. Ούτε είναι δυνατόν να κάνει κάποιος διεθνή πολιτική αν δεν ξέρει τα τελείως στοιχειώδη, όπως π.χ. ότι η Ρωσία του Πούτιν θέλει πολυπολισμό, δηλαδή άμυνα απέναντι στον αναθεωρητισμό της Αυτοκρατορίας, τις πιο ακραίες δυνάμεις της οποίας εκφράζει το Ισραήλ επί Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Σπανίως μπορούμε να τάχουμε όλα σε αυτή τη ζωή και είναι βασικό για να επιβιώσουμε να καταλαβαίνουμε τη διαφορά φίλου και εχθρού.

 

Δεν θέλω τώρα να σου θυμίσω ότι με κυττάζατε σαν τρελλό όταν σας έλεγα ότι η υπόθεση «πετρέλαια και συμμαχία με το Ισραήλ» μου μοιάζει τεράστια παγίδα. Που ακριβώς είμαστε τώρα;

 

11. Οι υδρογονάνθρακες μπορούν να βοηθήσουν στην ανόρθωση της Κύπρου μελλοντικά μόνο αν διατηρηθεί το κυρίαρχο κράτος και δεν μετατραπεί σε «αποικία χρέους» ή δεν διαλυθεί με λύσεις τύπου Ανάν

 

Δύο εναλλακτικές

 

Αν δεν γίνουν αυτά, τι θα γίνει; Ποιες είναι οι εναλλακτικές σας;

 

1.   Θα συνάψετε ένα δάνειο που δεν θα μπορέσετε να πληρώσετε, θα αναλάβει η Τρόικα τη διοίκησή σας, μια Τρόικα που δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει από το «Δικαστήριο» του Φραντς Κάφκα και θα γίνετε (καταστρεφόμενη) αποικία χρέους. Καθώς θα καταστρέφεστε και θα πεινάτε, θα σας πουν «α, έχετε πετρέλαια, δώστε τα». Αλλά, ακόμα και για να τους τα δώσετε, πρέπει να λύσετε το κυπριακό, σας τόπε ήδη το Σταίητ Ντηπάρτμεντ! Το κυπριακό θα το λύσετε με ένα σχέδιο Ανάν, δηλαδή καταργώντας το κράτος σας. Θα φύγετε «προθύμως» από το νησί σας όσοι μπορείτε και όσοι μείνετε θα ζείτε μια άθλια ζωή και θα εκβιάζουν διαρκώς την Ελλάδα με τη μοίρα σας

 

     2.  Αν σπάσετε απροετοίμαστα τη σχέση με την ευρωζώνη, χωρίς τεχνική, γεωπολιτική, πολιτική, νομική προετοιμασία, θα έχετε πάλι σοβαρά προβλήματα. Με μια λίρα που θα βυθίζεται, δεν μπορώ να αποκλείσω να εμφανισθεί πάλι το σχέδιο νομισματικής ένωσης με το Ισραήλ, δηλαδή απορρόφησης του κυπριακού κράτους. Πως στο διάβολο, αναρωτιέμαι, ήρθε προ εβδομάδων σε κάποιον, πριν την κρίση, κι έγραψε άρθρο προτείνοντας τέτοια νομισματική ένωση;

 

 

ΥΓ. Με την ευκαιρία σου στέλνω και ένα άρθρο με προβληματισμούς για τη σχέση Ελλάδας και ευρώ που ίσως σε ενδιαφέρει. Τόγραψα πριν από τα τελευταία γεγονότα και θα τόγραφα διαφορετικά σήμερα, νομίζω ότι παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον

 

ΕΛΛΑΔΑ, ΔΑΝΕΙΑΚΗ-ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩ

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Κάθε φορά που σημειώνεται μια «σύγκρουση» με την τρόικα, είτε πραγματική, είτε εικονική, προς εσωτερική κατανάλωση, διάφορες ετερόκλιτες φωνές υψώνονται υπέρ της εξόδου από το ευρώ ή/και την ΕΕ.

 

Αν όμως η έξοδος είναι «όπτιμουμ λύση» για τη χώρα, πως συμβαίνει να είναι και η προτιμητέα λύση των πιο αντιδραστικών κύκλων του γερμανικού εθνικισμού, μερίδας του αγγλοσαξωνικού τύπου, που συνδέεται με το «βαθύ» Χρήμα ή του γαλλικού νεοφασισμού; Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί;

 

Εκπλήσσεται κανείς διαβάζοντας στους Financial Times ότι η Ελλάδα θα τα πήγαινε μια χαρά εκτός ευρώ (κι ακόμα περισσότερο βλέποντας να «τσιτάρουν» τέτοια άρθρα αριστεροί, που θάπρεπε, αν μη τι άλλο, να είναι πιο υποψιασμένοι). Οι Financial Times, κατεξοχήν όργανο των χρηματιστών του City, πρωταγωνίστησαν στην κερδοσκοπική επίθεση που οδήγησε την Ελλάδα στο Μνημόνιο. Τώρα θέλουν το καλό μας;

 

Χρήμα και Αμερικανοί κατά Ευρώπης

 

Τις προάλλες, βρετανικά δημοσιεύματα «απεκάλυπταν» τον αμερικανικό ρόλο στη δημιουργία της ΕΟΚ, μεταπολεμικά. Κομίζουν γλαύκα ες Αθήνας. ‘Οσοι ήθελαν να ξέρουν είχαν τη δυνατότητα να γνωρίζουν τι έκαναν οι Αμερικανοί στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ερώτημα που δεν απαντάνε τόσο ετεροχρονισμένες «αποκαλύψεις» είναι τι θέλουν να κάνουν τώρα, όχι το 1950, οι Αμερικανοί (όπως και το τι θέλει να κάνει το, πρωτοφανώς αυτονομημένο από κράτη, παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο).

 

Τώρα, η Ουάσιγκτον δεν αντιμετωπίζει την ΕΣΣΔ, βασικό λόγο που την έκανε να ευνοήσει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Αντίθετα, αντιμετωπίζει μακροχρόνια τον κίνδυνο, η σταθεροποίηση του ευρώ ως παγκόσμιου αποθεματικού, να υποσκάψει κάθε δυνατότητα μελλοντικής χρηματοδότησης της αμερικανικής οικονομίας. Προφανώς επίσης δεν θέλει (και το έχει πει) ύπαρξη ενός πολιτικά ισχυρού, δυνητικά αυτόνομου πόλου παγκόσμιας ισχύος.

 

Τα προβλήματα που έχουν με τη Ευρώπη οι  ΗΠΑ και οι διεθνείς τράπεζες είναι τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έχουμε εμείς μαζί της. Αν, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να υπάρξει τακτική σύγκλιση, η Ελλάδα, και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί, για να σωθούν, πρέπει να επεξεργαστούν τελείως άλλου τύπου πολιτικές και οικονομικές στρατηγικές. ‘Οχι να παίξουν τον ρόλο «χρήσιμων ηλίθιων» για λογαριασμό Ουάσιγκτον και Goldman Sachs.

 

Δυστυχώς, μέχρι τώρα την πρωτοβουλία την έχουν είτε η Μέρκελ, είτε το ΔΝΤ. Αυτοί συζητάνε μεταξύ τους, συμφωνούν ή τσακώνονται. Ούτε η επίσημη Ελλάδα, ούτε και η αντιμνημονιακή Ελλάδα (και υπόλοιπη Ευρώπη) παρουσίασαν εναλλακτικό σχέδιο αξιώσεων και πήραν τις  πρωτοβουλίες που όφειλαν για να το θέσουν στην ατζέντα. Αν η συζήτηση στην Ευρώπη μείνει σε αυτά τα πλαίσια και η ελληνική κατάσταση συνεχίσει να εξελίσσεται όπως εξελίσσεται, μια μείζων εθνική καταστροφή είναι ante portas, ίσως εντός του έτους.

 

Αν κάτι αποδεικνύει η ελληνική συζήτηση περί ευρώ, είναι δυστυχώς η απίστευτη πνευματική παρακμή, το πόσο λίγο εξακολουθούμε, τρία χρόνια μετά την υπογραφή της Δανειακής, να αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα, όχι να φτάσουμε στο σημείο εκπόνησης αξιόπιστων «στρατηγικών σωτηρίας».

 

Με την εμπειρία που αποκτήσαμε, είναι σχεδόν προφανές ότι ήταν ενδεχομένως μείζον σφάλμα η προσχώρηση στο ευρώ, μάλιστα με την ισοτιμία και τους όρους που τη διαχειριστήκαμε (εδώ που τα λέμε δεν μας φταίει ούτε μόνο η Ευρώπη, ούτε μόνο οι «αγορές» γιατί βρισκόμαστε σε τόσο κακό χάλι, μη μπορώντας να μαζέψουμε τα σκουπίδια από τα πεζοδρόμια. Μην τρελλαθούμε. Ακριβώς γιατί η χώρα μετατράπηκε σε απίστευτο μπάχαλο ανίκανων και δωροδοκούμενων υπαλλήλων και πολιτικών, την έβαλαν τόσο εύκολα στο χέρι τραπεζίτες και Μέρκελ – αυτά δεν ήταν γραμμένα στο Μάαστριχτ!).

 

Χρέος, μνημόνιο, δανειακές: ελληνικό έμφραγμα

 

Το ευρώ είναι μεγάλο πρόβλημα για την Ελλάδα και όχι μόνο.  Η διαφορά είναι ότι αντιμετωπίζουμε πολύ μεγαλύτερο και πιο άμεσο πρόβλημα. ‘Όταν ένας ασθενής πάθει έμφραγμα, δεν προσπαθείς να τον θεραπεύσεις από άλλη σοβαρή ασθένεια. Τον κρατάς στη ζωή πρώτα και μετά βλέπεις τι θα κάνεις. Κι αν έχεις επιλογές στη θεραπεία του εμφράγματος, διαλέγεις τη θεραπεία που στρατηγικά θα βοηθήσει στην αντιμετώπιση και των άλλων προβλημάτων του ασθενούς.

 

Το «έμφραγμα», στην ελληνική περίπτωση, δεν λέγεται ευρώ, ούτε ΕΕ. Λέγεται μη βιώσιμο χρέος και Δανειακή-Μνημόνια. Αυτά έβαλαν την Ελλάδα σε δίνη θανάτου από την οποία πρέπει να βγει. Επειδή ζούμε σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, είμαστε μικρή χώρα και αντιμετωπίζουμε το θηρίο του αυτονομημένου διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, των «αγορών», η optimum στρατηγική είναι να συνδράμουμε με τις τακτικές μας, με την πολιτική μας, τα αιτήματα, συνθήματα και επιδιώξεις, τη δράση και τα επιχειρήματά μας στην οικοδόμηση ενιαίου μετώπου ευρωπαϊκών λαών για την προστασία, όχι τη κατεδάφιση της Ευρώπης. Η Ευρώπη του Μάαστριχτ είναι  απολύτως απαράδεκτη και αναποτελεσματική δομή. Το πολιτικό ζήτημα είναι όμως να μεταβούμε σε καλύτερη, όχι σε χειρότερη κατάσταση.

 

Επιστροφή στο έθνος-κράτος;

 

Συνιστά μάλλον δείγμα μεγάλης καθυστέρησης, να προσδοκούμε ικανοποιητική λύση με την επιστροφή στο «έθνος-κράτος» και στα στενά του ιστορικά περιθώρια. (Αφού μάλιστα έχουμε φροντίσει να το αποδιαλύσουμε, μια λακκούβα δεν μπορούμε να σκάψουμε στο δρόμο, πόσο εύκολα θα εισάγουμε, σε συνθήκες σύγκρουσης και κρίσης, εσωτερικό μέσο πληρωμής ή άλλο νόμισμα;) Βεβαίως θα γυρίσουμε στο «έθνος-κράτος» αν δεν μπορούμε να επιβιώσουμε αλλοιώς, θα ζήσουμε «με ψωμί κι αλάτι», για να ανορθώσουμε το κράτος και να σώσουμε το λαό μας, ακόμα και τότε όμως, σε αυτή τη λύση ανάγκης, πρέπει να το κάνουμε εν ονόματι, όχι κατά της ευρωπαϊκής ιδέας, έχοντας σφυρηλατήσει το μάξιμουμ δυνατών συμμαχιών, εντός και εκτός Ευρώπης.

 

Χωρίς αμφιβολία, το σύστημα «Δανειακή-Μνημόνιο» πρέπει να διακοπεί άμεσα και να διαγραφεί άμεσα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο. Η έξοδος από το ευρώ δεν λύνει το πρόβλημα, γιατί οι μεν συμβάσεις θα εξακολουθήσουν να έχουν νομική ισχύ, το δε χρέος θα παραμένει μη βιώσιμο. Η υποτίμηση του νομίσματος, στις συγκεκριμένες συνθήκες, θα οδηγήσει άμεσα εκεί που μας οδηγεί και το Μνημόνιο, αλλά το χρέος, που κατά εγκληματικό τρόπο μετετράπη σε χρέος προς κράτη και υπό αγγλικό αποικιακό δίκαιο, όχι μόνο θα παραμείνει στη θέση του, θα διπλασιασθεί πιθανώς ως ποσοστό του ΑΕΠ!

 

Η υποτίμηση έχει νόημα όταν είσαι ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Δεν έχει νόημα όταν μεταβλήθηκες ήδη σε αποικία χρέους.

 

Ρήξη εντός ευρώ

 

Συμφέρει επομένως την Ελλάδα, προτού οδηγηθεί στα plan B και ακραία μέτρα (για τα οποία οφείλει να προετοιμάζεται παράλληλα, αλλά όταν λέει ένας λογικός άνθρωπος plan B εννοεί Β, όχι Α!), να επιχειρήσει τη ρήξη εντός και όχι εκτός ευρώ, χρησιμοποιώντας όλα τα πολιτικά και θεσμικά μέσα που διαθέτει εκ της ιδιότητός της ως μέλους ευρωζώνης και ΕΕ, ζητώντας από τους εταίρους της διακοπή του προγράμματος για λόγους επιβίωσης του ελληνικού λαού και ασφάλειας του κράτους του, αλλά και διαπιστωμένης αποτυχίας, εξηγώντας με σαφήνεια ότι, σε αντίθετη περίπτωση, θα αναγκαστεί με μεγάλη λύπη η Ελλάδα να λάβει όλα τα προσήκοντα μέτρα για να σώσει τον ελληνικό λαό και το κράτος του.

 

Πρέπει να κάνει αυτή τη ρήξη εν ονόματι της Ευρώπης και όχι εναντίον της, ζητώντας τη μεταφορά του χρέους στους ώμους αυτών που το δημιούργησαν, δηλαδή των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Οφείλει προπάντων να κάνει ότι μπορεί για να μετακυλίσει την πολιτική ευθύνη για τις συνέπειες της κρίσης στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στην ίδια τη Μέρκελ, τις τράπεζες κλπ.

 

Δεν μπορούμε να αποφύγουμε ρήξη με τη Γερμανία. Αλλά πρέπει να την κάνουμε όσο πιο έξυπνα μπορούμε και αφού την προετοιμάσουμε. Δυστυχώς, όχι μόνο ο αστικός πολιτικός κόσμος, που έχει πλήρως συνθηκολογήσει με τους Πιστωτές, στερούμενος πλέον σπονδυλικής στήλης, αλλά και οι αντιμνημονιακές δυνάμεις ελάχιστα πράγματα έκαναν προς αυτή την κατεύθυνση προετοιμασίας, γεγονός που συνεπάγεται κίνδυνο ήττας και πολύ μεγαλύτερης καταστροφής για την Ελλάδα από αυτή που έχει ήδη υποστεί.

 

 

 

Σημείωση: Για όσους δεν το θυμούνται, ο Γιόζεφ Κ. είναι ο κατηγορούμενος στη «Δίκη» του Κάφκα

 

Konstantakopoulos