ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Αριστερά, Καμμένος και Τσίπρας

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Θύελλα προκάλεσε η δήλωση Τσίπρα ότι θα στηριζόταν και στον Καμμένο για ψήφο ανοχής σε κυβέρνηση καταγγελίας του Μνημονίου.

Στη «βάση», η δήλωση πέρασε καλά, αν και όχι το παράδειγμα με Παπαρήγα πρωθυπουργό. Εκατομμύρια ‘Ελληνες αγωνιούν αν θάχουν αύριο φαί, δουλειά, σύνταξη, το σπίτι τους, δεν έχουν να πληρώσουν νοίκι και φροντιστήρια. Ουδόλως τους απασχολεί αν θα βγει ο κ. Παπαδημούλης βουλευτής, το ποσοστό του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να καταλάβουν τι στο καλό μπορεί να εννοεί το ΚΚΕ όταν λέει ότι δεν είναι αριστερό, αλλά κομμουνιστικό! ‘Ολο και περισσότεροι πιστεύουν ότι τα Μνημόνια έβαλαν τη χώρα σε τροχιά καταστροφής και την έδωσαν στην τρόικα. Θάθελαν να σταματήσουν το πρόγραμμα, παίρνοντας πίσω τη χώρα τους.

Το μνημονιακό πρόγραμμα, από τη φύση του, ή το παίρνεις ή το αφήνεις. Η αρμοδιότητα ενός Πρωθυπουργού δεν είναι πολύ μεγαλύτερη από το δικαίωμα να βάφει τα ταξί κόκκινα ή μπλε. Αν κάποιος πιστεύει, κόντρα στα 4/5 της παγκόσμιας οικονομολογίας και τη δική του εμπειρία του ότι αυτό είναι πρόγραμμα σωτηρίας, πρέπει να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ/ΝΔ, δύο κόμματα που κανονικά θάπρεπε να συγχωνευθούν.

Αν δεν το πιστεύει, τότε χρειάζεται κυβέρνηση που να πάει, όσο είναι καιρός, πριν δηλαδή την ολική επερχόμενη καταστροφή, να πει στην Ευρώπη «ως εδώ». Χρειάζεται κάποιος να ξαναδιαπραγματευτεί σκληρά και σοβαρά τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας. Αυτό δεν μπορούν να το κάνουν τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας, που καταρρέουν μαζί με την Ελλάδα. Χρειάζεται να φτιάξουν κυβέρνηση όσοι αντιδρούν στο Μνημόνιο. Και, φυσικά, δεν είναι τόσο απλό όσο ανευθύνως και επικινδύνως το παρουσιάζουν, αντί να προετοιμάσουν το λαό για τον πόλεμο που αναγκαστικά αρχίζει και τους εαυτούς τους γι’ αυτό πούχουν να κάνουν. ‘Όμως δεν υπάρχει άλλος τρόπος. ‘Ετσι κι αλλοιώς, η Ελλάδα είναι κατεστραμμένη εντός μνημονίου και μάλιστα χάνοντας, εκτός από τα άλλα και την αξιοπρέπεια. Θα υποχρεωθεί τελικά να συγκρουσθεί, όχι με δική τη πρωτοβουλία και με χειρότερους από σήμερα όρους και συνέπειες.

Οι καταστρεφόμενοι ‘Ελληνες δεν ενδιαφέρονται αν θα σχηματιστεί κυβέρνηση «αριστεράς» ή «δεξιάς», θέλουν κυβέρνηση που θα σώσει τους ίδιους και τη χώρα . Αυτό απασχολεί τη «βάση», η πλειοψηφία όμως στελεχών, βουλευτών, υποψηφίων, περί άλλα τυρβάζει, ζουν σε άλλο κόσμο από τον πολίτη, για την καριέρα τους νοιάζονται. Η προοπτική να μπούνε στο δρόμο της Μέρκελ και των Τραπεζών, να εκπροσωπήσουν τον ελληνικό λαό απέναντι στα διεθνή τέρατα που του επιτίθενται, αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση μιας χώρας στην κατάσταση που είναι σήμερα η Ελλάδα μάλλον τους τρομοκρατεί, παρά τους συγκινεί.

Το «κατεστημένο» κατηγόρησε τον Τσίπρα για «ανίερες συμμαχίες». ‘Όταν σχημάτιζαν την κυβέρνηση Παπαδήμου (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), ουδόλως ενοχλούντο από «ιδεολογικές διαφορές»! Μπορούν να συμμαχούν και με το διάβολο για να εξυπηρετήσουν Μνημόνιο και Τρόικα, οι αντίπαλοι όμως δεν πρέπει να συνεργαστούν για να απαλλάξουν τον ελληνικό λαό από Μνημόνιο και Τρόικα.

Τα κίνητρα αυτών των επιθέσεων είναι προφανή. Πιο αποκαλυπτικές είναι όμως οι δημόσιες δηλώσεις και ο υπόγειος πόλεμος που δέχτηκε ο Τσίπρας από τμήμα της ίδιας της αριστεράς, ακόμα και δικά του στελέχη, πούπεσαν «να τον φάνε». Οι «εξ επαγγέλματος αριστεροί», «ριζοσπάστες», «επαναστάτες» διέγνωσαν, από ένστικτο, ότι ακόμα κι αυτό, το πολύ περιορισμένο βήμα του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ προς την επανα-ανακάλυψη της πολιτικής απειλούσε τη «βολή» τους, την ήρεμη ζωή τους, με σφοδρές ασφαλώς κριτικές, μακριά όμως από συγκεκριμένους, επικίνδυνους αγώνες κατά των Μνημονίων. Προ του εύρους των αντιδράσεων κι ο ίδιος ο Τσίπρας άρχισε να αναδιπλώνεται.

Κι ο ίδιος ο Καμμένος, αν κρίνουμε από τις αμήχανες αντιδράσεις του, δεν έχει αποφασίσει οριστικά σε ποιά «βάρκα» θα πατήσει τιθέμενος προ διλήμματος: στη «βάρκα» της υπέρβασης ή στη «δεξιά ταυτότητα».

Πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, για να μην αναφερθούμε στις ηγεσίες ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ξιφούλκησαν κατά Τσίπρα, επικαλούμενοι «ιδεολογική άβυσσο» με τον Καμμένο, το «παρελθόν» του αντάρτη της ΝΔ, το αδύνατο προγραμματικής σύγκλισης ΣΥΡΙΖΑ-«Ανεξάρτητων Ελλήνων».

Βετεράνοι του ελληνικού αριστερού κινήματος υπενθυμίζουν πάντως ότι τα στελέχη που διαρρυγνύουν σήμερα τα ιμάτιά τους για όποια αντιμνημονιακή συνεργασία «αριστεράς» και «δεξιάς», του ΚΚΕ περιλαμβανομένου, πρωταγωνίστησαν ή συμφώνησαν το 1989 στη συμμαχία ΚΚΕ-ΣΥΝ-Μητσοτάκη και δεν αποκήρυξαν ποτέ την επιλογή τους.

Θυμίζουν ότι και ο Μητσοτάκης είχε παρελθόν, μάλλον σημαντικότερο από τον Καμμένο. Το 1965 στήριξε, για λογαριασμό Ανακτόρων/Ουάσιγκτον την κυβέρνηση των αποστατών, ανατρέποντας τον Γεώργιο Παπανδρέου, εμποδίζοντας τις εκλογές, και δίνοντας την ευκαιρία να επιβληθεί η δικτατορία και να πάμε στην κυπριακή τραγωδία. Τι ακριβώς έκανε ο Καμμένος, που να μπορεί να συγκριθεί, έστω και από μακριά, με το «παρελθόν Μητσοτάκη», παρελθόν που δεν εμπόδισε την Αριστερά να συνεργασθεί μαζί του; ‘Η μήπως η επιδίωξη να σταματήσει η δια των Μνημονίων καταστροφή της Ελλάδας είναι λιγότερο σημαντική ή καλή, από την (ειρήσθω βλακώδη) προσπάθεια να μπει φυλακή ο Ανδρέας Παπανδρέου και να διαμοιρασθούν τα ιμάτια του ΠΑΣΟΚ;

‘Οσο για τις «προγραμματικές διαφορές» μακάρι να κολλούσε εκεί η συνεργασία, λένε οι ίδιοι βετεράνοι. Γιατί θα σήμαινε αυτό ότι όντως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «Ανεξάρτητοι ‘Ελληνες» έχουν κάνει σοβαρή προγραμματική δουλειά, μια δουλειά που, αν υπήρχε, θα την είχαμε ακούσει. Αυτό που καθιστά αναγκαία τη ευρύτερη δυνατή σύγκλιση και συνεργασία των αντιμνημονιακών δυνάμεων, δεν είναι η ανύπαρκτη προγραμματική τους επάρκεια, αλλά γιατί αυτή συνιστά το ανεπαρκές μεν, αλλά πρακτικά όμως μόνο, άμεσα διαθέσιμο εργαλείο αποτροπής της άνευ προηγουμένου κοινωνικής-εθνικής καταστροφής, πούναι γραμμένη στις «εξισώσεις» των Μνημονίων. Και μαζί, μιας εξόδου από το ευρώ, που θα γίνει όμως με τους όρους των Πιστωτών και προς όφελος της πιο ριζοσπαστικής πτέρυγας των αγορών, που επιδιώκει τη διάλυση της Ευρώπης και του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ που θέλει να εμφανισθεί ως «σωτήρας» μας, αρπάζοντας τους ενεργειακούς μας πόρους, κάνοντάς μα προτεκτοράτο και αρχίζοντας από εδώ τη διάλυση της Ευρώπης.

Μπορεί να εμπιστευτεί κανείς τον Καμμένο, διερωτώνται καλόπιστα αριστεροί φίλοι, σκεπτικοί για ορισμένες δηλώσεις συνεργατών του που έθεσαν εν αμφιβόλω την «αντιμνημονιακή» συνέπεια του ρεύματος, τον «νεοφιλελευθερσιμό» του, και ορισμένες, αν μη τι άλλο, παράξενες «γεωπολιτικές ιδέες» του. Θάμαστε άδικοι με τον βουλευτή της ΝΔ, αν δεν του αναγνωρίζαμε το θάρρος που επέδειξε αντιστρατευόμενος τα Μνημόνια. Θάμαστε αφελείς αν δηλώναμε βέβαιοι για τη μελλοντική του πορεία.

Το πρόβλημα όμως της Αριστεράς, δεν είναι το πρόσωπο Καμμένος. Είναι το όλο ρεύμα οπαδών της ΝΔ που «απελευθερώνονται» από αυτό το κόμμα, εξαιτίας της στάσης του και, πολύ φυσικά, έλκονται κατ’ αρχήν, από έναν πολιτικό που προέρχεται από την μέχρι χθες παράταξή τους. Η Αριστερά δεν μπορεί να ζητάει πιστοποιητικό προσχώρησης στον ΣΥΡΙΖΑ, για να συνεργαστεί μαζί τους. Η συνεργασία σήμερα, διευκολύνει τη διαφοροποίηση αύριο, αν η ηγεσία των Ανεξαρτήτων Ελλήνων αποδείξει, στην πράξη, ότι δεν είναι αυτό που προβάλλει. Η πολιτική ενιαίου μετώπου δεν είναι πολιτική δημοσίων σχέσεων, αλλά πολιτική σχεδιασμένη να δώσει τη δυνατότητα εξέλιξης, δια της εμπειρίας, της συνείδησης των κοινωνικών στρωμάτων που «ριζοσπαστικοποιούνται» (γι’ αυτό είναι και τελείως λάθος ο τρόπος αντιπαράθεσης με τη Χρυσή Αυγή).

Το πρόβλημα είναι επίσης ότι, αν τη Δευτέρα, οι μνημονιακές δυνάμεις δεν έχουν αριθμητική ή πολιτική δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης, Αριστερά και αντιμνημονιακοί οφείλουν να δώσουν απάντηση στον ελληνικό λαό. Μπορεί τώρα να ανεβαίνει η Αριστερα, αν αδυνατεί όμως να προσφέρει διέξοδο μέσα σε μια τέτοια τραγωδία, το τέλος της θάναι κοντά.