ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΤΡΟΪΚΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο ελληνικός λαός οφείλει μάλλον ευγνωμοσύνη στην τρόικα και τους εκπροσώπους της. Οι σαφέστατες και ειλικρινείς δηλώσεις τους στις 11.2, περιλαμβανομένου και του ύφους τους, δηλώσεις που τόσο θόρυβο προκάλεσαν, και την υποτιθέμενη «αγανάκτηση» της κυβέρνησης, συνιστούν μείζονα συμβολή στην υπόθεση της αφύπνισης των Ελλήνων πολιτών από τις αυταπάτες τους, αφύπνιση που, με τη σειρά της, συνιστά βασική προϋπόθεση σωτηρίας της χώρας.

Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στην τρόικα γιατί μας εξήγησε με αφοπλιστική σαφήνεια ότι η επόμενη «φάση» του «προγράμματος» είναι η λεηλασία της χώρας, η μετατροπή της σε «Μπανανία». Γιατί επιβεβαίωσε ότι στην κυβέρνηση μπορεί να μην αρέσουν οι «ιδιωτικοποιήσεις», δεν έχει όμως ούτε ένα επιχείρημα όταν μιλάει μαζί της και, από την αρχή μέχρι το τέλος, συμφωνεί και εφαρμόζει. Γιατί, επίσης, αποκάλυψε ότι τις ιδέες αυτές δεν τις φέρνει μόνο εκείνη στην Ελλάδα, αλλά τις ακούει και από όλη την ελληνική (παριστάνουσα) «ελίτ». ‘Εχει παραγίνει με την «κουλτούρα της απάτης», που έχει διαπεράσει όλο το σώμα της εθνικής ζωής και συνιστά κεντρική αιτία και σύμπτωμα της κρίσης. Τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που «διαφωνούν» αλλά ψηφίζουν, την αξιωματική αντιπολίτευση που προτείνει, εδώ κι ένα χρόνο, το ίδιο πρόγραμμα λεηλασίας, «καταγγέλλοντας» όμως τον κ. Παπανδρέου ότι δεν διαφωνεί με αυτό! Η καλλιέργεια σκόπιμης σύγχυσης, τα απίστευτα ψέμματα, οι ασυνέπειες και η δημαγωγία, έχουν εξυπηρετήσει επί δεκαετίες την επιβίωση του πολιτικού συστήματος. ‘Όλα όμως έχουν ένα τέλος. Η μόνη πρόβλεψη του Πρωθυπουργού που θα επαληθευθεί στο τέλος είναι το αμίμητο: «θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες».

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός είναι ότι η πραγματικότητα είναι τόσο δυσάρεστη που την αρνείται, με έναν κλασικό για την ανθρώπινη ψυχολογία αγχολυτικό μηχανισμό. ‘Όπως ο άνθρωπος που βλέπει εφιάλτη, ξυπνάει για να απαλλαγεί από ανυπόφορο άγχος, ο άνθρωπος που βλέπει εφιάλτη στον ξύπνιο του μπαίνει στον πειρασμό, όπως και η στρουθοκάμηλος, να χώνει το κεφάλι του στην άμμο, αποφεύγοντας προβλήματα που τον υπερβαίνουν.

Σε αυτόν ακριβώς τον μηχανισμό στηρίζεται η κυβέρνηση και το διεθνές «σύστημα», που την «καθοδηγεί» και κηδεμονεύει, για να περάσει την πολιτική του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Προσπαθεί να την παρουσιάσει ως μια οδυνηρή μεν, αλλά αναγκαία θεραπεία, που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να ξαναβγεί κάποτε «στις αγορές», να ξαναγίνει ένα κάπως «κανονικό κράτος». Και όχι βέβαια σαν αυτό που όντως είναι: ένα πρόγραμμα συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας, που συντρίβει τη ραχοκοκαλλιά της ελληνικής οικονομίας, κοινωνίας και κράτους, διάλυσης του (υποτυπώδους) κοινωνικού κράτους, λεηλασίας της χώρας και αποικιοποίησής της, με τρόπο που μπορεί να εξελιχθεί σε καταστροφή μεγαλύτερη της Μικρασιατικής. Γιατί τότε χάθηκε η μισή Ελλάδα, τώρα θα χαθεί η υπόλοιπη, δηλαδή η δυνατότητα ύπαρξης ενός κάπως ανεξάρτητου και κυρίαρχου ελληνικού κράτους, προϋπόθεσης για την αξιοπρεπή επιβίωση του ελληνικού λαού. Από την άποψη αυτή η τρόικα μας βοηθάει να καταλάβουμε που πάει το πράγμα (και τι ακριβώς τους λένε το πολιτικό μας προσωπικό και η «ελίτ» της χώρας).

Το πρόγραμμα «ιδιωτικοποιήσεων» που ανακοίνωσε η τρόικα, είναι εξωφρενικού μεγέθους. Πρακτικά σημαίνει την πλήρη λεηλασία της χώρας, οποιασδήποτε αξίας έχει μείνει στα χέρια του ελληνικού κράτους και μπορεί να του χρησιμεύσει για άσκηση πολιτικής, στην ανάπτυξη, στην κοινωνική του πολιτική. Πρόκειται για το αντίστοιχο διαδικασίας «εκκαθάρισης» χρεωκοπημένης επιχείρησης. Σε αντίθεση μάλιστα με την εκκαθάριση ιδιωτικών επιχειρήσεων, εδώ, πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα έχει η εξυπηρέτηση των διεθνών τραπεζών. Στον κόσμο που ετοιμάζουν, και με το «ελληνικό πείραμα», όλα τα επαγγέλματα έχουν κάποιο ρίσκο, εκτός από ένα: του τραπεζίτη, του κατόχου χρήματος. Μπορεί να κάνει ότι θέλει, χωρίς καμιά απολύτως συνέπεια. Να σημειώσουμε επίσης ότι η κατεπείγουσα εκποίηση, κακήν κακώς, και σε συνθήκες εθνικής καταστροφής, της δημόσιας περιουσίας, σημαίνει πρακτικά και «σκότωμά» της.

Επιπλέον, στην Ελλάδα δεν έχουμε σοβαρούς καπιταλιστικούς ομίλους. Πρακτικά, η ιδιοκτησία της χώρας θα περάσει σε ξένους, ολοκληρώνοντας μια πορεία αποικιοποίησής της, που θα τη κάνει πολύ σύντομα είδος «Μπανανίας» της Ευρώπης, κάτι σαν τη Γουατεμάλα της «Γιουνάιτεντ Φρουτ». Τέτοιο πρόγραμμα μαζικής φτωχοποίησης και αποικιοποίησης, δύσκολα πραγματοποιείται χωρίς να απειλήσει εν τέλει και τη δημοκρατία, ενδεχόμενο στο οποίο αναφέρθηκε πέρυσι, σε μια δήλωση που δεν προσέχτηκε, ο κ. Μπαρόζο. Και επειδή, σε αντίθεση με τη Γουατεμάλα, η Ελλάδα αντιμετωπίζει και σοβαρό εθνικό πρόβλημα, δεν θα μπορέσει να υπερασπίσει στο τέλος και την εξωτερική της κυριαρχία, στο Αιγαίο, την Κύπρο, τη Θράκη κλπ. ‘Αλλωστε, οι κύριοι της τρόικας δεν έκρυψαν, στην περίφημη συνέντευξή τους, ότι έχουν άποψη και για τις ελληνικές στρατιωτικές δαπάνες.

Βεβαίως ήδη ακούμε τις ανοησίες των Ελλήνων νεοφιλελεύθερων, της πλέον γελοίας και καθυστερημένης εκδοχής νεοφιλελεύθερων, που, ευρισκόμενοι πνευματικά «πίσω από τις αρκούδες», ή απλά ενδιαφερόμενοι μόνο για τα ιδιοτελή συμφέροντά τους, ισχυρίζονται ότι ο ελληνικός λαός θα βρει την υγειά του, όχι φτιάχνοντας το κράτος, αλλά διαλύοντας και αυτό το ελαττωματικό κράτος που έχει. Το λένε μάλιστα αυτά όχι στη αρχή του νεοφιλελεύθερου κύκλου, που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είχε ίσως κάποιο νόημα, αλλά στο τέλος του, εν τω μέσω μιας σοβαρότατης παγκόσμιας κρίσης, όταν οι ιδιωτικές τράπεζες κινητοποιούν τα κράτη για να τις σώσουν! Ποιος όμως έχει πρόβλημα στον σημερινό κόσμο; Αυτοί ακριβώς που γενίκευσαν τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Ποιοι τα καταφέρνουν σχετικά καλύτερα; Η Κίνα, το κράτος της οποίας είναι πίσω από κάθε σχεδόν οικονομική δραστηριότητα, η Γερμανία, που προστάτευσε ζωτικές κρατικές λειτουργίες. Γιατί είναι καλό για τη γερμανική κρατική τηλεφωνική εταιρεία να αγοράζει τον ελληνικό ΟΤΕ, γιατί εθεωρείτο καλό για την Ελλάδα να αγοράζει ο ΟΤΕ τις τηλεπικοινωνίες Ρουμανίας ή Αρμενίας, και είναι τώρα καλό να ξεπουλήσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε ως συλλογική περιουσία του ελληνικού λαού;

Φυσικά είναι καλό. Είναι καλό για όσους μας έχουν δανείσει. Εμείς θα είχε νόημα να το κάνουμε, υπό δύο όμως προϋποθέσεις: α) ότι θα διατηρούσε η χώρα μια μίνιμουμ δυνατότητα ανεξαρτησίας και πολιτικής, β) ότι θα ξεμπερδεύαμε με το πρόβλημα χρέους/ελλειμμάτων. Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει. ‘Όχι μόνο θα ακρωτηριαστούμε, αλλά θα δυσκολέψουμε και την επιβίωσή μας. Το αντίστοιχο στην ιατρική θα ήταν να αρχίσουμε να αφαιρούμε από έναν ασθενή τα όργανα που νοσούν!

‘Εχουμε επισημάνει, και εμείς και πολλοί άλλοι, ότι, σε αντίθεση με τα περισσότερα θέματα, όπου μπορούν να υπάρχουν πολλές απόψεις, το ζήτημα του Μνημονίου δεν επιδέχεται πολλές απαντήσεις. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα αφήσει τη χώρα σε πολύ δυσκολότερη κατάσταση από αυτή που τη βρήκε! Δεν υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο που να μείωσε το έλλειμμα με τους ρυθμούς που δεσμεύτηκε ο Παπακωνσταντίνου. Δεν υπάρχει άλλη χώρα συγκρίσιμη με την Ελλάδα που να μπόρεσε να πληρώσει κανονικά χρέος 150% και απάνω του ΑΕΠ. Και είναι αλφάβητο της οικονομικής επιστήμης ότι εφαρμογή δραστικής λιτότητας σε περίοδο κρίσης μετατρέπει την ύφεση σε κραχ, κατά τον κλασικό μηχανισμό του 1929-31, χώρια οι κοινωνικές, πολιτικές, εθνικές συνέπειες, ακόμα και οι συνέπειες στην υγεία του πληθυσμού. Στη χώρα μας είμαστε υποχρεωμένοι να ανακαλύπτουμε συχνά την πυρίτιδα. Θα είχε βγάλει το ΔΝΤ τη φήμη που έχει, αν δεν προκαλούσε παντού τα ίδια αποτελέσματα, αν δεν φτάναμε να έχουμε έκρηξη φυματίωσης στην Αν. Ευρώπη και χολέρας στο Περού; Πρέπει να είσαι ή τελείως απληροφόρητος ή απατεώνας ή ηλίθιος για να πιστεύεις στις ευεργετικές συνέπειες ενός Ταμείου, που, αφού κατέστρεψε τον Τρίτο Κόσμο και τον πρώην «σοσιαλιστικό», συνεχίζει τώρα το θεάρεστο έργο του στην περιφέρεια της ευρωζώνης.

Η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει με βεβαιότητα ακολουθώντας αυτές τις συνταγές, είναι άλλωστε κοινό μυστικό διεθνώς, το γράψαμε κι εμείς από αυτές εδώ τις στήλες, ότι δεν μπορεί να πληρωθεί ποτέ αυτό το βουνό χρέους. Ουδείς, των κατόχων ελληνικών ομολόγων περιλαμβανομένων, δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα πληρωθούν στην αξία τους. Βερολίνο και Παρίσι έχουν ήδη συμφωνήσει σε κούρεμα περί το 30%. Σε συνέντευξή του στον γράφοντα, τον Ιούλιο του 2010, ο μεγάλος οικονομολόγος Γκαλμπρέιθ, φίλος του κ. Παπανδρέου, δήλωσε ότι «όλοι ξέρουν ότι αυτό θα γίνει». Αν όμως είναι έτσι, προς τι οι θυσίες στο μεσοδιάστημα και προς τι το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου; Πρώτον, για να οργανωθεί η αναδιάρθρωση του χρέους κατά τον πλέον συμφερότερο και ασφαλέστερο τρόπο για τη συμμαχία «αγορών»-Γερμανίας. Δεύτερο, για να χρησιμοποιηθεί η Ελλάδα, όπως ήδη χρησιμοποιείται, για την πειθάρχηση, από την ίδια συμμαχία, όλης της Ευρώπης. «Κυττάξτε την Ελλάδα, κυττάξτε τι παθαίνουν όσα παιδιά δεν κάθονται καλά», λένε Μέρκελ, Σαρκοζί, Τρισέ, Στρως-Καν και Γκόλντμαν Ζακς, στα υπόλοιπα «παιδιά» της «ευρωπαϊκής τάξης».

Το Μνημόνιο δεν θα θεραπεύσει την Ελλάδα από το πρόβλημα ελλειμμάτων/χρέους. Αυτό που κάνει είναι να την υποβιβάζει σε χώρα-αποικία, προκαλώντας ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα με την προσπάθεια να οδηγήσει, εν ονόματι της «ανταγωνιστικότητας», την αμοιβή και προστασία της εργασίας και το κοινωνικό κράτος σε επίπεδα Κίνας ή Βουλγαρίας. Η Ελλάδα οφείλει να επαναδιαπραγματευθεί τη δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου, να οργανώσει, εκείνη και όχι οι πιστωτές, την αναδιάρθρωση του χρέους, να φτιάξει συμμαχίες εντός και εκτός Ευρώπης, να υπερασπιστεί πολιτικά τον εαυτό της διεθνώς, εν ανάγκη να φτάσει, αν όλα τα άλλα μέσα αποδειχθούν ατελέσφορα, και στο ύστατο όπλο της στάσης πληρωμών, με την παράλληλη χρήση όλων των θεσμικών και πολιτικών δυνατοτήτων που παρέχει στη χώρα η ιδιότητά της ως μέλους της ΟΝΕ. Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση, κάθε άλλο, με την ανάγκη ριζικής μεταρρύθμισης του κράτους και της εσωτερικής ελληνικής δομής, που δεν είναι αιτία της κρίσης, αλλά βοήθησε στο να βρεθούμε στην «πρώτη γραμμή». Ούτε βεβαίως με τη ανάγκη προβολής μιας σοβαρής εναλλακτικής λύσης στην κρίση που προκάλεσε η «υπερφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση» σε όλη την Ευρώπη. Ως Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο κ. Παπανδρέου όφειλε να πρωταγωνιστεί στην εξεύρεση μιας κεϋνσιανής, αναπτυξιακής, προοδευτικής, συνολικής διεξόδου από την ευρωπαϊκή κρίση, αντί να κάνει την Ελλάδα «πιλότο», «πειραματόζωο» ενός νέου ολοκληρωτισμού, εκθέτοντάς την στον κίνδυνο μη αντιστρέψιμης εθνικής καταστροφής.

Epikaira, 17.2.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com