TO ΙΣΡΑΗΛ ΒΟΥΛΙΑΞΕ ΣΤΗ ΓΑΖΑ - και η Κύπρος στα ρηχά

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


Μια από τις μεγαλύτερες ηθικοπολιτικές ήττες της ιστορίας του υπέστη αυτή την εβδομάδα το εβραϊκό κράτος. Η επίθεση των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στα πλοία του «στολίσκου της ελευθερίας», που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στην αποκλεισμένη Γάζα, και στον οποίο επέβαιναν βουλευτές, ευρωβουλευτές, βραβεία Νόμπελ κλπ., η σφαγή αόπλων ακτιβιστών στα διεθνή ύδατα της Μεσογείου, η κακομεταχείριση, τα βασανιστήρια, ο άγριος ξυλοδαρμός ακτιβιστών, μεταξύ των οποίων ο συντονιστής του ελληνικού τμήματος της «Ελεύθερης Γάζας» καθηγητής Βαγγέλης Πισσίας, από τον οποίο αφαιρέθηκαν μάλιστα τα φάρμακα που λάμβανε (ο καθηγητής δεχόταν και στην Αθήνα δολοφονικές απειλές πριν από την αναχώρηση του στολίσκου), κατέδειξαν, ακόμα μια φορά και πέραν αμφιβολίας, στην παγκόσμια κοινή γνώμη, τον αληθινό χαρακτήρα του κράτους του Ισραήλ και της πολιτικής του.
\
Η αποφασιστική αντίδραση της ‘Αγκυρας στην επίθεση, οδήγησε σε έντονη τουρκο-ισραηλινή διαμάχη, ταυτόχρονα όμως «εκτόξευσε» την Τουρκία στη θέση του κύριου υπερασπιστή των Μουσουλμάνων, αλλά και διερμηνευτή των αισθημάτων όλης της ανθρωπότητας έναντι της συμπεριφοράς του Ισραήλ. Πόσο μάλλον με έναν Ομπάμα που δεν τολμάει ούτε να ανοίξει το στόμα να ασκήσει λίγο και καθήκοντα αρχηγού υπερδύναμης βρε αδερφέ!, Αντιθέτως η Αθήνα δεν κέρδισε απολύτως τίποτα από την μέχρι παρεξηγήσεως μετρημένη αντίδρασή της, τόσο της κυβέρνησης όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που έμοιαζαν να ντρέπονται και να φοβούνται μαζί μήπως παρεξηγηθούν κάνοντας κριτική στο Ισραήλ και τους χαμηλούς τόνους που επέλεξε η Αθήνα, παρόλο που μεταξύ των πλοίων που δέχθηκαν επίθεση ήταν και δύο ελληνικά.

Τη στιγμή που μασκοφόροι Ισραηλινοί στρατιώτες κακοποιούσαν άγρια ‘Ελληνες πολίτες, ο αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας μίλησε για «δυσανάλογη» βία, λες και το πρόβλημα ήταν η δυσαναλογία και όχι η βία. Το Υπουργείο Εξωτερικών είχε κλείσει και δεν απαντούσε για αρκετές ώρες τη Δευτέρα το πρωί. Ούτε σκέψη για ανάκληση των πρεσβευτών, όπως έπραξε π.χ. η Μαδρίτη και η Στοκχόλμη, καμία έντονη απάντηση στην Τουρκία, όπως αυτή του Ιρλανδού Πρωθυπουργού. Και μάλιστα, όταν επικεφαλής της σφαγής ήταν ο Υπουργός ‘Αμυνας του Ισραήλ Εχούντ Μπάρακ, αντιπρόεδρος του κ. Παπανδρέου στη Σοσιαλιστική Διεθνή. (Να σημειώσουμε επίσης ότι αρχίζει και γίνεται ακατανόητη η τακτική των υπό τον κ. Χρυσοχοϊδη αστυνομικών δυνάμεων να διαλύουν, άνευ λόγου, ειρηνικές διαδηλώσεις πολιτών που ασκούν συνταγματικό τους δικαίωμα, όπως έξω από την Πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα. Η τακτική αυτή δεν θα συσπειρώσει τους φιλήσυχους πολίτες, για τον απλούστατο λόγο ότι οι «φιλήσυχοι πολίτες» συμφωνούν με τους διαδηλωτές και είναι συχνότατα οι ίδιοι διαδηλωτές)

Στην Κύπρο τα πράγματα κατέληξαν πολύ χειρότερα, σε μεγάλο φιάσκο, που μπορεί να έχει σοβαρότατες διπλωματικές επιπλοκές για την Κυπριακή Δημοκρατία και τραυμάτισε σοβαρά το κύρος της.

Ερντογάν σε στυλ Ανδρέα

Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, με τη δυναμική πολιτική της, σε στυλ Ανδρέα Παπανδρέου, κέρδισε πάλι την παράσταση, εμφανιζόμενη ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης και εκφραστής όχι μόνο του μουσουλμανικού κόσμου, αλλά και όλης της πολιτισμένης ανθρωπότητας που έχει πλέον αγανακτήσει βαθιά με τη επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά και την ατιμωρησία του Ισραήλ.

Τόσο με την πρόσφατη συμφωνία με το Ιράν και τη Βραζιλία, όσο και με την υπόθεση της Γάζας, η ‘Αγκυρα απέκτησε ένα κολοσσιαίο πολιτικο-διπλωματικό κεφάλαιο. Φυσικά, στην κατηγορία που θέλει να παίξει υφίσταται και κινδύνους, μέχρι τώρα όμως εμφανίζεται μια χώρα που μετετράπη σε μερικά χρόνια από περιφερειακό εργαλείο δεύτερης κατηγορίας της αμερικανικής πολιτικής σε διεθνή πολιτικο-διπλωματικό παίκτη πρώτης γραμμής.

‘Όπως και στην περίπτωση των σχέσεων με τη Ρωσία του Πούτιν, όπου ο κ. Ερντογάν διδάχτηκε από και αντέγραψε στην πρώτη ευκαιρία τα ανοίγματα Καραμανλή, έτσι και στην περίπτωση της Γάζας εκμεταλλεύθηκε μια ελληνική σε μεγάλο βαθμό πρωτοβουλία και την χρησιμοποίησε για τους δικούς της σκοπούς.

Ελληνικά ήταν τα δύο πρώτα πλοία που έσπασαν τον αποκλεισμό της Γάζας το 2008 και με τη γαλανόλευκη υψωμένη μπήκαν στο λιμάνι της Γάζας, προκαλώντας παραλήρημα ενθουσιασμού σε εκατοντάδες εκατομμύρια Μουσουλμάνων που παρακολουθούσαν ζωντανά την αναμετάδοση της σκηνής – που όμως, όπως αναμενόταν, προκάλεσε πολύ μικρότερο ενδιαφέρον των ελληνικών τηλεοράσεων! Η ελληνική αυτή κίνηση διέθετε όμως περιορισμένα μέσα και συνέπεσε με μια περίοδο που οι ιθύνοντες των Αθηνών ενδιαφέρονταν και ενδιαφέρονται περισσότερο για την εύνοια του Ισραήλ παρά των Αράβων, μια περίοδο εντεινόμενης ελληνικής κρίσης και απίστευτης κακομοιριάς ενός πολιτικού και διπλωματικού συστήματος που δύσκολα μπορούσε να πάρει οποιαδήποτε πρωτοβουλία..

Μετά το 1996, οι ελληνικές κυβερνήσεις, πάσχουσες από «ευρωατλαντικό στραβισμό» διασπάθισαν το τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο που κατέλειπε στην Ελλάδα ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη διεθνή πολιτική του. Την περίοδο αυτή η Αθήνα επέστρεψε όλο και περισσότερο στον συνήθη ρόλο του προβλέψιμου «καλού παιδιού» Αμερικανών και Ευρωπαίων. Την ίδια περίοδο η Τουρκία κάνει το αντίθετο. Εγκαινιάζει, μετά το 2003, μια πολιτική «χειραφέτησης», με τα λόγια του Αχμέτ Νταβούτογλου, από την Ουάσιγκτον. Πέραν του ότι πήρε υπόψιν της καλύτερα τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα, η πολιτική Νταβούτογλου, πήρε επίσης καλύτερα υπόψιν της τη σχετική μείωση του ειδικού βάρους της Δύσης και την άνοδο τρίτων παικτών, όπως η Ρωσία, το Ισλάμ, η Κίνα κλπ. Η ‘Αγκυρα έπαιξε και κέρδισε.

Την ίδια περίοδο, το αμερικανικό κατεστημένο διχάζεται βαθιά μετά τις ήττες σε Ιράκ και Λίβανο. Μια μερίδα του αντιλαμβάνεται τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχει η ασφυκτική πρόσδεση των ΗΠΑ στο άρμα του Ισραήλ. Ο Νετανιάχου ήταν ο σχεδιαστής των πολέμων στη Μέση Ανατολή και ο χρηματοδότης του βασικού θινκ τανκ που στελέχωσε την κυβέρνηση Μπους. ‘Εχει επιλέξει έναν ακροδεξιό φασίστα ως Υπουργό Εξωτερικών και είναι οπαδός του διαρκούς πολέμου, κατά των Παλαιστινίων και κατά του Ιράν ει δυνατόν, έστω και με ατομικά όπλα. Ο Ομπάμα όμως δεν μπορεί να πει στο Ισραήλ αυτά που θέλει να του πει – έχει ανάγκη την Τουρκία για να τα λέει. ‘Όπως επίσης έχει ανάγκη μιας μετριοπαθούς ισλαμικής δύναμης, για να αντισταθμίζει την επιρροή του Ιράν και των ριζοσπαστών ισλαμιστών, μετά την ουσιαστική παρακμή των αραβικών καθεστώτων. ‘Όλα αυτά ισοδυναμούν με σημαντικό λαισέ πασσέ για τους Τούρκους.

Ελλάδα/Ισραήλ: η «ιδέα» μιας συμμαχίας

Εδώ και χρόνια η Αθήνα έχει εγκαταλείψει αποφασιστικά την πάγια πολιτική της στη Μέση Ανατολή, υπέρ μιας σύσφιγξης των σχέσεων με το Ισραήλ, σύμβολο της οποίας έγιναν οι μεγάλες ελληνοισραηλινές ασκήσεις προσομοίωσης μιας επίθεσης κατά του Ιράν.

Η πολιτική αυτή συνιστά τομή εν σχέσει με όλη την ελληνική πολιτική μετά το 1950. Αν υπάρχει ένα θέμα που να το καταλάβαιναν με τον ίδιο τρόπο σχεδόν όλοι οι ‘Ελληνες και Κύπριοι πολιτικοί είναι το θέμα της ανάγκης να στηριχθούν Αθήνα και Λευκωσία στους ‘Αραβες, στους Ρώσους, στους Ευρωπαίους, για να αντιμετωπίσει την καταθλιπτική πίεση των ΗΠΑ. Τόσο διαφορετικά πρόσωπα όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο στρατηγός Γρίβας και ο Βάσσος Λυσσαρίδης, ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο) και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Μακάριος, ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος καταλάβαιναν αυτή τη στοιχειώδη γεωπολιτική και ιστορική αλήθεια, που μόνο τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχουν αρχίσει να μην καταλαβαίνουν πολλοί φωστήρες μας. ‘Όμως, αν η Ελλάδα και η Κύπρος, με την πολιτική τους, συσπειρώσουν όλο το Ισλάμ πίσω από την Τουρκία, ακόμα και ένα παιδί καταλαβαίνει τους μεγάλους κινδύνους που αναλαμβάνουν!

Μέχρι τώρα ουδείς αρμόδιος έχει εξηγήσει τι οφέλη μπορεί να έχει η Ελλάδα από τη στρατιωτική και άλλη συνεργασία με το Ισραήλ και από την εγκατάλειψη της παραδοσιακής πολιτικής στενών σχέσεων με τους ‘Αραβες και τους Ιρανούς. ‘Όπως λέει πεπειραμένος διπλωμάτης: «Οι ‘Ελληνες ζήσαμε χιλιάδες χρόνια εδώ και θέλουμε να ζήσουμε άλλα τόσα. Δεν είμαστε κράτος Σταυροφόρων, ούτε συνεργαστήκαμε ποτέ με Σταυροφόρους»

Κυπριακά παρατράγουδα

«Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι», δήλωσε ο Βάσσος Λυσσαρίδης πληροφορούμενος την ισραηλινή επίθεση κατά του στολίσκου της ελευθερίας.

Ο Λυσσαρίδης είναι ένα όνομα που παραμένει χαραγμένο στη μνήμη των λαών της ανατολής. Αλλά ο «Γιατρός» δεν επαρκεί για να άρει τις αμαρτίες όλων μας, τη βλακεία μας και την ακόμα μεγαλύτερη ιδιοτέλειά μας.

Μέχρι τώρα, η κυβέρνηση Χριστόφια όχι μόνο επέτρεψε να αναχωρήσουν από την Κύπρο τα κατά καιρούς πλοία της «ελέυθερης Γάζας», αλλά και φρόντιζε την ασφάλειά τους με βατραχανθρώπους κλπ., δεδομένης της μακράς εμπειρίας διεθνών τρομοκρατικών επιχειρήσεων των ισραηλινών υπηρεσιών.

Αυτή τη φορά όμως ο Χριστόφιας λύγισε προ των ισραηλινών πιέσεων και απαγόρευσε, με μια αμφισβητούμενης νομιμότητας διαταγή, τον κατάπλου και απόπλου των πλοίων. Η κυπριακή «ελεύθερη Γάζα», επικεφαλής της οποίας ήταν το ίδιο το … κυβερνών ΑΚΕΛ με τον ευρωβουλευτή του, δεν πήρε και πολύ στα σοβαρά τη διαταγή. Συνέχισε την προετοιμασία και περίμενε την ομάδα των ξένων που θα επιβιβαζόταν στην Κύπρο.

Πρέπει να σημειωθεί ότι στην Κύπρο προγραμματιζόταν να έρθει μια επιτροπή βουλευτών, ευρωβουλευτών και προσωπικοτήτων από την Ευρώπη, που δεν ήθελαν να ταξιδεύουν πολλές μέρες. Η συμμετοχή τους στην αποστολή ήταν κρίσιμη, γιατί ήταν η «ασπίδα» της, λόγω των αξιωμάτων που κατείχαν.

Η λύση που βρέθηκε λοιπόν, αφού η κυβέρνηση αρνιόταν τον ελλιμενισμό των πλοίων, ήταν η αντιπροσωπεία να νοικιάσει βάρκες και να βγει στα ανοιχτά για να επιβιβαστεί στα πλοία. Το Ισραήλ άσκησε νέες πιέσεις στον Χριστόφια ο οποίος απαγόρευσε, τελείως παρανόμως, ακόμα και την ενοικίαση βαρκών από τους Ευρωπαίους βουλευτές και ευρωβουλευτές!!!

Το αποτέλεσμα; Δεκάδες άνθρωποι της κυπριακής ΚΥΠ, περιπολικά της αστυνομίας, φουσκωτά του Λιμενικού, ελικόπτερα κλπ. περικύκλωσαν ασφυκτικά την ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία και την ακολουθούσαν παντού όπου πήγαινε! Βουλευτής του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τάσος Κουράκης πήγε στην Κύπρο ως θαυμαστής του Χριστόφια και γύρισε από το νησί σοκαρισμένος και αφού η κυπριακή αστυνομία απείλησε να τον συλλάβει! ‘Όπως λέει ο ίδιος: «’Ενοιωσα σαν τρομοκράτης, με τα ελικόπτερα από πάνω, τα φουσκωτά με τους ενόπλους, την καταδίωξη. Απείλησαν τους βαρκάρηδες ότι δεν θα ξαναδουλέψουν αν μας πάνε στα ανοιχτά. Κατάλαβα ότι παρακολουθούσαν το τηλέφωνό μου, γιατί κανόνισα ένα ραντεβού με έναν βαρκάρη σε μια ερημική παραλία κι όταν πήγα βρήκα φουσκωτά με ενόπλους να με περιμένουν. Δοκίμασα να τηλεφωνήσω στον Λυσσαρίδη και μου μπλόκαραν ηλεκτρονικά το τηλέφωνο».

Μετά από αρκετές ώρες εξωφρενικής συμπεριφοράς των κυπριακών αρχών έναντι μιας ομάδας δεκάδων Ευρωπαίων βουλευτών και ευρωβουλευτών, η πλειοψηφία των ξένων ακτιβιστών πέρασε στα κατεχόμενα και αναζήτησε από κει μέσο για να μεταβεί στο στολίσκο. Αρκετοί Ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι, που ουδέποτε έχουν πάει στα κατεχόμενα να διαδηλώσουν αίφνης κατά της κατοχής, αλλά πηγαίνουν τακτικότατα να παίζουν στα καζίνα, άρχισαν να κατηγορούν τους ξένους ακτιβιστές ότι δεν αγωνίζονται κατά της κατοχής της Κύπρου και να επαναλαμβάνουν κατηγορίες και ισχυρισμούς εναντίον της όλης κίνησης «Ελεύθερη Γάζα», που δεν τόλμησε να αναφέρει ούτε η Μοσσάντ.

Το χειρότερο από όλα, το πλέον επονείδιστο, ήταν η άρνηση των κυπριακών αρχών να προστρέξουν σε βοήθεια δύο πλοίων του στολίσκου που παρέπλεαν την Κύπρο κινδύνευσαν να βυθισθούν. Οι αρμόδιοι, λειτουργώντας πρακτικά ως υπάλληλοι μάλλον Ισραηλινών παρά Κυπριακών υπηρεσιών, όχι μόνο αρνήθηκαν να τους βοηθήσουν, αλλά τους είπαν και να πάνε στην κατεχόμενη Αμμόχωστο!

Ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Λιλλήκας υπογραμμίζει ότι η στρατηγική της υποχώρησης σε όλες τις ξένες πιέσεις, των ισραηλινών πιέσεων περιλαμβανομένων, θα οδηγήσει σε διπλωματική καταστροφή την
Κύπρο, π.χ. αν η Τουρκία επιδιώξει την ψήφιση ευνοϊκού για τις θέσεις της ψηφίσματος από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

«Από την πρώτη στιγμή του αγώνα για την ανεξαρτησία μας, όταν η ΕΟΚΑ του Γρίβα ανατίναζε αγγλικά αεροπλάνα που πήγαιναν να βομβαρδίσουν την Αίγυπτο του Νάσερ, η αλληλεγγύη Κυπρίων και Αράβων απετέλεσε τη θεμελιώδη ιστορική ασπίδα του κυπριακού λαού και της Κυπριακής Δημοκρατίας απέναντι στους εχθρούς της», υπογραμμίζει βετεράνος πολιτικός του νησιού. «Αν χάσουμε τους φίλους, αν χάσουμε το όνομά μας, θα χαθούμε στο τέλος και οι ίδιοι, θα πληρώσουμε πανάκριβο τίμημα για τις ανιστόρητες συμμαχίες. ‘Όπως άλλωστε γράφει και ο Ντέιβιντ Ιγκνάτιους στη Ουάσιγκτον Ποστ, θέλοντας να εξηγήσει πως οι ξυπόλητοι Ιρακινοί, Λιβανέζοι, Αφγανοί νίκησαν τους Αυτοκράτορες, η αξιοπρέπεια είναι πολύ ισχυρό πολεμικό όπλο». Πόσο μάλλον για έναν ολιγάριθμο λαό, που επικαλείται διαρκώς το δίκαιο, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε. Εκτός αν η επίκληση είναι μόνο εικονική…
Δημοσιεύτηκε στον «Κόσμο του Επενδυτή», 5.6.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com