ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

“Δεν θα πεθάνουμε για το Ντάντσιχ», έλεγαν οι Γάλλοι πριν εβδομήντα χρόνια. «Δεν θα πληρώσουμε για τους ‘Ελληνες», λένε σήμερα οι Γερμανοί. Κι αν στο μεταξύ, η δύναμη του χρήματος αντικατέστησε τη δύναμη των όπλων στην Ευρώπη, δεν την έκανε λιγότερο θανατηφόρα (και τελικά αυτοκαταστροφική).

Η επίθεση κατά της Ελλάδας από ισχυρές “γεωοικονομικές” δυνάμεις, τις δυνάμεις του πλήρως απελευθερωμένου χρηματιστικού κεφαλαίου, μιας υπό εκκόλαψη Αυτοκρατορίας του Χρήματος, έχει μια τεράστια, παγκόσμια σημασία, που υπερβαίνει κατά πολύ το μέγεθος αυτής της μικρής χώρας. Είναι η πρώτη από μια σειρά μαχών, που θα καθορίσουν το μέλλον των ευρωπαϊκών κρατών και εθνών, το μέλλον της ιδέας μιας ενωμένης, ανεξάρτητης, κοινωνικής Ευρώπης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού μας.

Το ερώτημα που επιχειρείται να απαντηθεί στην Ελλάδα είναι ποιος θα πληρώσει το συσσωρευθέν χρέος της παγκόσμιας οικονομίας, περιλαμβανομένου του χρέους που συσσωρεύθηκε για τη σωτηρία των μεγάλων τραπεζών το 2008. Θα το πληρώσει ο πληθυσμός των ανεπτυγμένων χωρών, με την κατάργηση των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων τριών αιώνων, του ευρωπαϊκού πολιτισμού δηλαδή; Θα το πληρώσουν οι τρίτες χώρες; Θα το πληρώσουμε με την καταστροφή του περιβάλλοντος; Θα κυριαρχήσουν οι τράπεζες στα κράτη ή τα κράτη στις τράπεζες;

Θα μπορέσει η Ευρώπη να ξανακυριαρχήσει στο τέρας του χρηματιστικού κεφαλαίου, επαναφέροντας ρυθμίσεις ροών κεφαλαίου, λελογισμένου προστατευτισμού, αναπτυξιακή πολιτική, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση ενός πολυπολικού κόσμου, δίνοντας έτσι ένα παράδειγμα παγκόσμιας αξίας, ή θα καταστραφεί σε άγριες εσωτερικές διαμάχες, στερεώνοντας τον παραπαίοντα ηγεμονικό ρόλο των ΗΠΑ σήμερα, ίσως άλλων αύριο, αν όχι παγκόσμιο ή περιφερειακούς ολοκληρωτισμούς;

Η ελληνική κρίση

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ‘Ενωσή τους, που διέθεσαν κολοσσιαία ποσά για τη σωτηρία των τραπεζών, επιβάλλουν τώρα στην Ελλάδα τη λήψη μέτρων που συνιστούν τη μεγαλύτερη κοινωνική οπισθοδρόμηση στην ιστορία της χώρας, με την εξαίρεση της γερμανικής κατοχής του 1941-44, αλλά και την σπρώχνουν στη μεγαλύτερη ύφεση εδώ και δεκαετίες, στερώντας την από κάθε αναπτυξιακή προοπτική για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Κάτι που, en passant, κινδυνεύει να καταστήσει αδύνατη την αποπληρωμή του χρέους της, κινδυνεύει δηλ. να κάνει την Ελλάδα Λήμαν Μπράδερς της νέας φάσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που άρχισε το 2008.

‘Εχουμε φτάσει στο σημείο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να δανείζει τις ευρωπαϊκές τράπεζες με 1%, προκειμένου αυτές να δανείσουν με 6% ή 7% το ελληνικό κράτος. Συμβάλλοντας έτσι στην κερδοσκοπική επίθεση εναντίον της Ελλάδας και του ευρώ, επικεφαλής της οποίας είναι οι … αμερικανικές
Τράπεζες, και πρώτη μεταξύ όλων η Γκόλντμαν Ζακς (αλλά στην οποία επίσης συμμετέχουν και μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες)! Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αρνούνται ταυτόχρονα να εκδώσουν ευρωομόλογα, που θα επέτρεπαν στην Ελλάδα να δανειστεί με λογικούς όρους.


Πως η ελληνική ηγεσία οργανώνει την ήττα της χώρας

Η ελληνική πολιτική ελίτ, από τη δική της πλευρά, αδυνατεί εδώ και καιρό να συμπεριφερθεί ως εθνική ελίτ, έχοντας εναποθέσει την οικονομική πολιτική της χώρας στις Βρυξέλλες και την εξωτερική στην Ουάσιγκτων. «Πρέπει να ευθυγραμμίσουμε τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα με τα συμφέροντα των πλουσίων και των ισχυρών», ήταν το δόγμα του Πρωθυπουργού Σημίτη, που διαδέχθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1996. Δεδομένου ότι τα εθνικά συμφέροντα έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα, το έργο που ανέθεσε στον εαυτό της, δια του «νέου ΠΑΣΟΚ», η ελληνική ελίτ, έμοιαζε με αυτό του Προκρούστη. Σήμερα, η ελληνική κοινωνία καλείται να πληρώσει το τίμημα.

Σπάνια στην ελληνική ιστορία το χάσμα ήταν τόσο αβυσσαλέο όσο σήμερα ανάμεσα στην ελίτ και την πολιτική τάξη από τη μια, τα λαϊκά στρώματα από την άλλη. Σπάνια η ελληνική ελίτ είχε χάσει τόσο πολύ την ικανότητα να σκέφτεται σε όρους του έθνους που εκπροσωπεί και οι διανοούμενοι της δεν είχαν τόσο πολύ “εξαγορασθεί” από τις δυνάμεις είτε του “ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού”, είτε της πιο κλασικής στην Ελλάδα υποτέλειας στην Ουάσιγκτον (ενίοτε και με ολίγο άρωμα «αριστερού αντιεθνικισμού»). Αλλά και σπάνια οι υποκείμενες τάξεις ήταν τόσο στερημένες δυνατότητας άρθρωσης πολιτικού λόγου και ιδεολογικής απάντησης στην επίθεση που δέχονται.

Επί τουλάχιστο ένα τέταρτο αιώνα, στην Ελλάδα και όχι μόνο, κατεδαφίζονται συστηματικά όλες οι συλλογικές αξίες, είτε της αριστεράς είτε της δεξιάς, είτε της παράδοσης είτε της νεωτερικότητας. Οι αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης και του σοσιαλισμού, οι αξίες του έθνους, του πατριωτισμού και του χριστιανισμού λοιδωρούνται και εξευτελίζονται στην πράξη.

Ο ‘Ελληνας Φάουστ έδωσε την ψυχή του για ένα τζιπ 4χ4. Τώρα και το τζιπ και πολύ περισσότερα του παίρνουνε, και κυρίως από αυτούς που δεν φταίνε τίποτα, από εκατομμύρια εργατικών και εντίμων Ελλήνων, που δεν έκαναν περιουσίες από το τίποτα και που έμειναν παγωμένοι, χωρίς τρόπο άμυνας, χωρίς αναλυτικά εργαλεία να καταλάβουν τι συμβαίνει, καθώς το τσουνάμι των “αγορών“ ετοιμάζεται να καταστρέψει, ιδίως αν δεν αντιδράσουν άμεσα, μαζικά, δυναμικά, συγκροτημένα, τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, σε μια Ελλάδα και μια Ευρώπη που κυριαρχείται από ένα ξετσίπωτο Εγώ.

Ούτε η αριστερά, ούτε τα συνδικάτα, ούτε η «εθνική» δεξιά σε ελληνικό, όπως και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι προετοιμασμένες για αυτό που έρχεται. Η δομή των αιτημάτων τους παρέμενε μέχρι πρόσφατα, αν όχι και σήμερα, μια καλύτερη αναδιανομή για τους μεν, μια στοιχειώδης υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων για τους δε. Προϋποθέτει κατ’ ουσίαν τη βιωσιμότητα του συστήματος που θεωρητικώς αντιμάχονται. Δεν είναι το αίτημα μιας ριζικής αναμόρφωσης του συστήματος, ένας αυθεντικός ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός.

Στην Ελλάδα, η Γκόλντμαν Ζακς οργάνωνε την επίθεση κατά της χώρας, ανοίγοντας, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του Σεπτεμβρίου, λογαριασμό για την ελληνική χρεωκοπία στην αγορά CDS. Την ίδια ώρα το μεν ΠΑΣΟΚ υποσχόταν μια νεοκεϋνσιανή διαχείριση, με το σύνθημα Παπανδρέου «υπάρχουν λεφτά», αν και επρόκειτο πιθανώς για απλή απάτη, τμήμα διεθνούς συνωμοσίας για να φθάσει η χώρα στο ΔΝΤ, τα δε κόμματα της αριστεράς ζητούσαν μεγάλες αυξήσεις και διορισμό εκατό χιλιάδων νέων δημοσίων υπαλλήλων, αντί να προειδοποιήσουν για την κρίση χρέους, την πιθανότητα επίθεσης στη χώρα και να προτείνουν μέτρα αντιμετώπισής της! Στελέχη και ηγεσίες ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, “επαναστατικής” αριστεράς και συνδικάτων, δεν είχαν ούτε μισή ουσιαστική κουβέντα να πουν για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, ούτε μισή πρωτοβουλία να πιστωθούν.

Υποσυνείδητα, αριστερά και συνδικάτα πίστευαν περισσότερο από τους τραπεζίτες στην ευστάθεια του συστήματος κι οπωσδήποτε δεν είχαν καμία διάθεση και αυτοπεποίθηση να ασχοληθούν με τη ριζική μεταρρύθμισή του. Είχαν προ πολλού ενσωματωθεί κατ’ ουσίαν σε αυτό και ενδόμυχα πίστευαν ότι ζούσαν στον καλύτερο δυνατό κόσμο, από τον οποίο, όχι από κάποια «επαναστατική δράση των μαζών», περίμεναν να τους αναγνωρίσει τη χρησιμότητά τους. Τώρα, καθώς οι πολύ πιο ρεαλιστικές τράπεζες περνάνε στην κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας, αλλά και των ευρωπαϊκών κρατών, από τα οποία αφαιρούν όλο το περιεχόμενο, αφήνοντας μόνο την ταμπέλα, όσες πολιτικές δυνάμεις της ηπείρου δεν έχουν ακόμα παραδοθεί στο χρηματιστικό κεφάλαιο, μοιάζουν ιδεολογικά, πολιτικά και ψυχολογικά αφοπλισμένες.

«Παράφρων» μεταβλητή της ιστορίας, η κυβέρνηση διαχειρίζεται την κρίση κατά χαοτικό τρόπο που την βαθαίνει και την καθιστά πολύ πιο επικίνδυνη, μέσω μια σειράς μηχανισμών που θυμίζουν έντονα τον μηχανισμό αυτοκτονίας του σοβιετικού συστήματος. Δεν γνωρίζουμε τη συμβολή σε αυτό το αποτέλεσμα του τεραστίου αριθμού ατύπων Αμερικανών συμβούλων, που έχουν διεισδύσει στα άδυτα των αδύτων όλων των τομέων της ελληνικής εξουσίας. Η κυβέρνηση εκλαμβάνει τους εχθρούς ως φίλους και τους φίλους ως εχθρούς, αντί να αναζητά πολιτική υποστήριξη στα λαϊκά στρώματα της χώρας που παραδοσιακά στήριξαν το ΠΑΣΟΚ, αναζητά αναγνώριση και αξιοπιστία στις δυνάμεις που επιτίθενται στη χώρα. Το γεγονός ότι είναι το ΠΑΣΟΚ που ασκεί αυτή την πολιτική έχει προκαλέσει τεράστια σύγχυση στην κοινωνία και έχει συμβάλει στην παράλυση που έχει προκαλέσει ένας πιθανώς σχεδιασμένος ψυχολογικός πόλεμος που συνεχίζεται επί μήνες κατά του ελληνικού λαού, σε μια προσπάθεια να του καταστρέψει την αυτοπεποίθηση και την εκτίμηση στη χώρα και το έθνος του. Η εχθρική προς το έθνος ιδεολογία του μεταΠΑΣΟΚ, στην οποία δυστυχώς προσχώρησε ένα τμήμα της αριστεράς, και ένα άλλο δεν την πολέμησε, είναι το κερασάκι στην τούρτα, αφού η επίθεση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου στρέφεται καταρχήν και κατεξοχήν εναντίον του κράτους έθνους, με την απομύζηση όλων των δημοκρατικών, αναδιανεμητικών και κοινωνικά προστατευτικών λειτουργιών που του έχουν απομείνει.

Ο ηγετικός πυρήνας της σημερινής κυβέρνησης αποτελείται από “ανθρώπους του Νταβός”, και μάλιστα της πιο φιλοαμερικανικής και «αντιεθνικιστικής» εκδοχής που έχει ποτέ παρουσιασθεί στην Ελλάδα (επικεφαλής μάλιστα ενός πολύ «εθνικού» και αντιαμερικανικού κόμματος, σε μια από τις αναμέτρητες αντιφάσεις που αναδεικνύει η ελληνική κρίση.) ‘Όταν λέμε «άνθρωποι του Νταβός» εννοούμε άνθρωποι που όντως πιστεύουν στη ρητορεία του Νταβός, και νομίζουν ότι θα κερδίσουν την εύνοια του Νταβός με την επανάληψη αυτής της ρητορείας. Που παίζουν δηλαδή πόκερ με κοράκια, νομίζοντας ότι είναι φίλοι τους που τους μαθαίνουν χαρτιά. Διακρίνονται από την τραγική όσο και γελοία αυταπάτη ότι θα τους λυπηθούν τα διεθνή
Κέντρα που τους θεωρούν δικούς τους.

Πέραν του ότι μπέρδεψε εχθρούς και φίλους, η σημερινή κυβέρνηση δεν πολυπιστεύει στη χώρα και δεν μπορεί να οργανώσει την άμυνά της, όπως φαίνεται ούτε τους όρους της παράδοσής της δεν μπορεί καλά-καλά να διαπραγματευθεί. Χρειάστηκε πχ. να μάθει από τους Νιου Γιορκ Τάιμς, τη Λιμπερασιόν, το Μαριάν, τον γαλλικό και ελληνικό τύπο, ότι ο βασικός της διεθνής οικονομικός σύμβουλος, η αμερικανοεβραϊκή τράπεζα Γκόλντμαν Ζακς είχε οργανώσει την κερδοσκοπική επίθεση κατά της Ελλάδας και ότι είναι μια τράπεζα-βαμπίρ, που καταστρέφει τους πελάτες της αφού τους απομυζήσει!

Χωρίς αμφιβολία η Ελλάδα, για λόγους ιστορικούς, είναι η χώρα με τις πιο αδύνατες δομές στην ευρωζώνη και η μόνη μαζί με την Κύπρο (με την οποία άλλωστε αλληλεξαρτάται απολύτως) που αντιμετωπίζει εξωτερική απειλή. Η ιδιαίτερη ιστορία και τα προβλήματα της Ελλάδας την κάνουν αρκετά ξεχωριστή περίπτωση στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, όχι όμως ακριβώς εξαίρεση. Αντίθετα, είναι εδώ το πεδίο όπου, ακριβώς εξαιτίας των «ιδιορρυθμιών» της χώρας, των ειδικών προβλημάτων και της αδυναμίας των δομών της, εξαιτίας επίσης της υποχρέωσής της να «σηκώνει» το γεωπολιτικό και οικονομικό βάρος αντιμετώπισης μιας αναθεωρητικής Τουρκίας δίπλα της, εμφανίζονται με μεγαλύτερη ένταση και σαφήνεια τάσεις που είναι παρούσες σε όλη την Ευρώπη. Οι ιδιαιτερότητες της Ελλάδας φωτίζουν καλύτερα τη δράση των μεγάλων δυνάμεων που έχουν τεθεί σε κίνηση. Η ελληνική κρίση καταδεικνύει έτσι, με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο τον ακραίο παραλογισμό στον οποίο έχει οδηγήσει τόσο η πλήρης απελευθέρωση του χρηματιστικού κεφαλαίου, των ανταλλαγών εμπορευμάτων και των ροών κεφαλαίου, που οικοδομείται παγκοσμίως εδώ και 30 χρόνια, όσο και η, κρίσιμης σημασίας, ευρωπαϊκή της πραγμάτωση, η υπαρκτή ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Θα αποτελέσει φοβερή τραγωδία για τον ελληνικό λαό αν, εξαιτίας του χαοτικού και εγκληματικού τρόπου με τον οποίο η ελληνική ηγεσία αντιμετωπίζει την κρίση, η καταστροφή της Ελλάδας προσφέρει την αναγκαία ενέργεια για μια μεταρρύθμιση της ευρωζώνης, που θάναι πολύ καθυστερημένη για να επωφεληθεί η Ελλάδα.


Γερμανία κατά Ευρώπης

Πριν από είκοσι χρόνια, άρτι ενοποιηθείσα, η Γερμανία, στην πρώτη πράξη “στρατηγικής ενηλικίωσής” της, “αποτέλειωσε” την πολυεθνική, ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία, επιβάλλοντας στους εταίρους της την αναγνώριση των τελείως αυθαίρετων και μη αποδεκτών συνόρων των Δημοκρατιών της. Το αποτέλεσμα ήταν, πρώτον, μια αλυσσίδα πολέμων που κατέστρεψαν τη Βαλκανική, χωρίς να λύσουν κανένα της πρόβλημα, δεύτερο, ο θάνατος, εν τη γενέσει της, της κοινής εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής της Ευρώπης και, τρίτο, η πανηγυρική επιστροφή των ΗΠΑ σε ρόλο απολύτου κυρίαρχου στη ΝΑ Ευρώπη.

‘Όλα αυτά όμως θα μοιάζουν με απλό πταίσμα, συγκρινόμενα με όσα μπορεί να συμβούν τώρα, ως αποτέλεσμα του δογματικού και ακραία εγωϊστικού και κοντόφθαλμου τρόπου με τον οποίο το Βερολίνο, υπερασπίζεται τους κανόνες του Μάαστριχτ, διατεθειμένο, κατά τα φαινόμενα, να ρίξει έναν ή περισσότερους εταίρους του, και μάλιστα του “σκληρού πυρήνα”, της Ευρωζώνης, στον “Καιάδα” μιας οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.

Τώρα, με την “ελληνική”, αύριο με την “ισπανική”, “πορτογαλλική” ή κάποια άλλη κρίση, το διακύβευμα δεν είναι απλώς η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική και η μοίρα των Βαλκανίων, αλλά η ίδια η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης που κινδυνεύει να πεθάνει, μαζί με το κοινό νόμισμά της, όπως ήδη σημειώνουν οι πιο οξυδερκείς πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές στην Ευρώπη και διεθνώς. Αν το 1990-91, η γερμανική πολιτική εδραίωσε τον… ρόλο των ΗΠΑ στην ΝΑ Ευρώπη, η σημερινή γερμανική πολιτική οδηγεί στην σταθεροποίηση για δεκαετίες του κλονιζόμενου σήμερα ηγεμονικού τους ρόλου στα ευρωπαϊκά, αν όχι παγκόσμια πράγματα. Αλλά και στερεί την Ευρώπη από την πιθανότητα να παίξει, στηριγμένη στις ιδέες και τον πολιτισμό της, ένα πρωτοποριακό ρόλο στην τόσο απαραίτητη αναμόρφωση του παγκόσμιου συστήματος.

Τέτοια κολοσσιαία, ιστορικά σφάλματα δεν είναι πρωτόγνωρα στη γερμανική ιστορία: σήμερα το Βερολίνο υπερεκτιμά την οικονομική του δύναμη, όπως υπερτίμησε τη στρατιωτική του στις δεκαετίες του 1910 και 1930, συμβάλλοντας στην καταστροφή της Ευρώπης και της ίδιας της Γερμανίας με τους δύο παγκοσμίους πολέμους. {1}

Το Βερολίνο είναι το κυρίως ωφελημένο από την καθιέρωση του κοινού νομίσματος και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ, αρνείται όμως τώρα να “βάλει το χέρι στην τσέπη” για να στηρίξει τους πιο αδύναμους. Δεν υπερασπίζεται την Ευρώπη ούτε εξωτερικά, απέναντι στις επιθέσεις των κυριαρχούμενων από τους Αγγλοαμερικανούς διεθνών τραπεζών και του χρηματιστικού κεφαλαίου, που ονομάζονται ευσχήμως “αγορές”. Δεν την υπερασπίζεται ούτε εσωτερικά, όχι μόνο αρνούμενη να συμπαρασταθεί, αλλά και λοιδορώντας έναν υποτιθέμενο εταίρο της, την Ελλάδα, τη στιγμή που αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης.

Η Γερμανία έχει δίκηο όταν υποστηρίζει ότι, ενεργώντας έτσι, υπερασπίζεται τους κανόνες του Μάαστριχτ, που απαγορεύουν κάθε αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια μεταξύ των μελών της ΕΕ και επιβάλλουν, εις τον αιώνα τον άπαντα, μια νομισματική πολιτική που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Οι κανόνες αυτοί ανταποκρίνονται στα γερμανικά συμφέροντα, όπως τα αντιλαμβάνονται οι κυρίαρχοι τουλάχιστο κύκλοι του Βερολίνου και, κυρίως, ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των τραπεζών και εν γένει κατόχων χρηματιστικού κεφαλαίου. Τα δικά τους κέρδη εγγυάται το Μάαστριχτ, σε συνδυασμό με το οικοδόμημα πλήρους απελευθέρωσης των ανταλλαγών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, που απαγορεύουν άμεσα και έμμεσα στους Ευρωπαίους να ασκήσουν πληθωριστική, κεϋνσιανή, αντικυκλική πολιτική όταν χρειάζεται, αλλά και να αμυνθούν απέναντι στον εξωτερικό οικονομικό ανταγωνισμό, από τις ΗΠΑ ή την Κίνα.

Υποστηρίζοντας όμως, ορθώς, ότι τη σημερινή πολιτική της την υπαγορεύει το ίδιο το Μάαστριχτ, που πρέπει να τηρείται ως Ευαγγέλιο, το Βερολίνο αποκαλύπτει άθελά του τον τερατώδη χαρακτήρα του σημερινού ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος, κοινή λογική φτάνει, για να καταλάβει ότι καμιά ‘Ενωση, κανενός είδους, ανθρώπων, λαών, κρατών, οτιδήποτε, δεν μπορεί να μακροημερεύσει στηριγμένη στην … απαγόρευση της αλληλεγγύης! Οι λαοί της Ευρώπης δεν συγκατατέθηκαν στην ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης για να … καταστραφούν, συγκατατέθηκαν για να αποκτήσουν περισσότερη ασφάλεια και ευημερία.

Στέλνοντας τους εταίρους της να … κόψουν το κεφάλι τους στην πρώτη δυσκολία, η γερμανική ηγεσία απονομιμοποιεί η ίδια, σε μεγάλο βαθμό, και την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης και την ιδέα του κοινού νομίσματος και τη δική της φιλοδοξία να ηγείται της Ευρώπης. Τι νόημα έχει μια ‘Ενωση που κινητοποίησε όλα της τα μέσα για να σώσει τις τράπεζες που προκάλεσαν την κρίση του 2008 και αρνείται να το κάνει για να σώσει έναν ευρωπαϊκό λαό, που απειλείται από τις διασωθείσες με δημόσιο χρήμα τράπεζες; Ο μόνος λόγος που απομένει στα πληττόμενα μέλη της ευρωζώνης να παραμένουν σε αυτή, είναι ο φόβος από τις συνέπειες μιας αποχώρησης (και διάφορα ιδιοτελή συμφέροντα ιθυνόντων κύκλων τους). Για πόσο καιρό όμως θα είναι επαρκής, ιδίως στην πιθανή περίπτωση εμβάθυνσης της οικονομικής κρίσης, που θα οδηγήσει σε “λατινοαμερικανοποίηση” μεγάλων περιοχών της Ευρώπης; ‘Όπως και στον Εικοστό Αιώνα, η Γερμανία θα πληρώσει και η ίδια τελικά το τίμημα του εγωϊσμού της, πολιτικά υπονομεύοντας τον ρόλο της, οικονομικά στραγγαλίζοντας τους αγοραστές των προϊόντων της. Αλλά κινδυνεύει να το συνειδητοποιήσει όταν θα είναι πολύ αργά για να επανορθώσει. (3)

Είναι προφανές ότι η ελληνική κρίση δεν έχει να κάνει μόνο ή κύρια με τα πολύ σοβαρά εσωτερικά προβλήματα της χώρας και το ίδιο το υπάρχον πολιτικό της σύστημα, πηγή απέραντης διαφθοράς και ίσως σημαντικότερη από την Τουρκία απειλή για τη χώρα. Αυτοί είναι παράγοντες που προσδιορίζουν τη μορφή, τον χρόνο εκδήλωσης, τις δυνατότητες απάντησης στην κρίση, δεν είναι όμως εκεί το αίτιό της, όπως αποδεικνύει η εμφάνισή της στην Ισπανία, την Πορτογαλία και αλλού. Στην Ελλάδα μπορεί να εκδηλώνεται ως κρίση δημόσιου χρέους, στην Ισπανία ιδιωτικού, εκδηλώνεται όμως παντού. Αντανακλά την μακροχρόνια αδυναμία των πιο αδύνατων μελών της ‘Ενωσης να ανταπεξέλθουν στο περιβάλλον αφενός μιας νομισματικής πολιτικής κομμένης και ραμμένης στα μέτρα της Γερμανίας και των διεθνών τραπεζών, αφετέρου στην άρση κάθε εξωτερικού προστατευτικού φραγμού της ευρωζώνης.

Η «εσωτερική» λειτουργία του κοινού νομίσματος, ελλείψει αντισταθμιστικών μηχανισμών, οδηγεί σε διαρκή μεταφορά υπεραξίας από τον ευρωπαϊκό νότο στον βορρά. Η «εξωτερική» λειτουργία μιας ευρωζώνης που έχει οικειοθελώς απαγορεύσει στον εαυτό της κάθε προστασία από τον βορειοαμερικανικό και κινεζικό ανταγωνισμό, οδηγεί στην καταστροφή της ευρωπαϊκής παραγωγικής ικανότητας, αρχής γενομένης από τους πιο αδύνατους. Η βιομηχανία μας μεταναστεύει από τη Βόρειο Ελλάδα στα Βαλκάνια, οι τουρίστες αποφεύγουν τη χώρα του ακριβού ευρώ, προτιμώντας τα τουρκικά παράλια (4). Το πρόβλημα θα επιδεινωθεί με τον τερματισμό οσονούπω των πολιτικών συνοχής. Το ελληνικό δομικό πρόβλημα ασφαλώς παρόξυνε την ευρωπαϊκή κρίση και μας έφερε στο επίκεντρό της, αλλά δεν είναι αυτό που δημιούργησε την κρίση.

Τα προβλήματα αυτά δεν τα αντιμετωπίζει μόνο η Νότια Ευρώπη, τα διακρίνει και τα αντιμετωπίζει και η περισσότερο κεντρική, μητροπολιτική Γαλλία. Και είναι αυτή η χώρα, η πολιτική, αν η Γερμανία είναι η βιομηχανική, καρδιά της Ευρώπης που, φυσιολογικά, τα νοιώθει πιο γρήγορα. Είναι στη ρίζα της απόρριψης από τον γαλλικό λαό του ευρωσυντάγματος το 2005. Σημαντικοί Γάλλοι διανοούμενοι, όπως οι Τοντ, Σαπίρ, Κασσέν κ.α. έκτοτε έχουν επισημάνει το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η ευρωζώνη, ως ειδική, ευρωπαϊκή εφαρμογή του καθεστώτος πλήρους απελευθέρωσης των ανταλλαγών και του χρήματος, πρωτόλεια μορφή μιας ολοκληρωτικής “Αυτοκρατορίας του Χρήματος” που καλείται να συμπληρώσει και να συνοδεύσει την πιο κλασική “Aυτοκρατορία των ‘Οπλων”, που σταμάτησε η αντίσταση των Μουσουλμάνων στο Ιράκ, τον Λίβανο το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη. Για «αυτοκρατορία» άλλωστε δεν έκανε ήδη λόγο ο κ. Μπαρόζο και για τις υπηρεσίες του στη στήριξη της αμερικανικής επίθεσης κατά του Ιράκ δεν έγινε κυρίως και θλιβερά γνωστός;

Μέχρι τώρα, οι ιδέες μεταρρύθμισης της ευρωζώνης δεν μπορούσαν να εφαρμοσθούν, γιατί δεν υπήρχε πίσω τους επαρκής πολιτική βούληση. Θα είναι μεγάλη κατάρα, τραγωδία για τον ελληνικό λαό αν, εξαιτίας του τρόπου που το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται τη χώρα, πληρώσει με το τίμημα της καταστροφής του την αναγκαία ενέργεια για μια μεταρρύθμιση του ευρώ, που ίσως θα γίνει, αν γίνει, όταν θα είναι πολύ αργά για να επωφεληθούμε από αυτή.

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Σε ότι αφορά πάντως τη γεωπολιτική διάσταση του ζητήματος, οι Γερμανοί ιθύνοντες μοιάζουν να μην αντιλαμβάνονται τα διδάγματα της δικής τους ιστορίας, της αδυναμίας τους δηλαδή, στις δεκαετίες που προηγήθηκαν του α’ παγκοσμίου πολέμου να εισπράξουν τα οφέλη από τις επιστημονικές και τεχνολογικές προόδους τους. Ο Καπιταλισμός-καζίνο, που δημιούργησε η απορρύθμιση των τελευταίων δεκαετιών και στον οποίο συγκατατέθηκαν με ιδιοτέλεια και χαρακτηριστική έλλειψη στρατηγικής οξυδέρκειας, είναι αγγλοαμερικανικό παιδί. Κανείς παίκτης, όσο καλός και δυνατός κι αν είναι, δεν κέρδισε ποτέ τον ιδιοκτήτη του καζίνου!

Διερωτάται κανείς αν υπάρχει ένας στρατηγικός σχεδιασμός πίσω από την κρίση που ξέσπασε τώρα με το ευρώ, τη στιγμή που βρισκόταν στο κατώφλι του να γίνει παγκόσμιο αποθεματικό. Πόσο μάλλον όταν η Goldman Sachs ήταν πίσω από την επίθεση κατά της Ελλάδας. Συγκατατιθέμενοι με το Μάαστριχτ σε μια Ευρώπη-«δικτατορία των τραπεζών», οι Γερμανοί επωφελήθηκαν από την οικονομική τους υπεροχή, επέτρεψαν όμως ταυτόχρονα να στηθεί μια τεράστια δυνητική παγίδα, που τώρα ενεργοποιήθηκε, κατά της ενωμένης Ευρώπης. Επόμενο όμως και πολύ λογικό ήταν να συμβούν αυτά τα πράγματα, όταν αρχιτέκτονας της ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής δεν ήταν άλλος από τον άνθρωπο της Γκόλντμαν Ζακς ‘Οτμαρ ‘Ισσινγκ!

Βλέπουμε ίσως λοιπόν σήμερα να ξεδιπλώνεται ο στρατηγικός σχεδιασμός, αυτός δηλαδή που ολοκληρώνει γεωπολιτική και γεωοικονομία, πίσω από την αρχιτεκτονική του Μάαστριχτ. Η κρίση ήταν εγγεγραμμένη στο Μάαστριχτ, με δύο ακραίες απολήξεις. Είτε τη μετατροπή της Ευρώπης σε υποτελή ολοκληρωτική δομή, είτε τη διάλυσή της στα εξ ων συνετέθη, ή πάντως την παραμονή της σε μια κατάσταση σπαραγμού από τα εσωτερικά της προβλήματα, που την εμποδίζει να αυτονομηθεί από τις ΗΠΑ και να επιβληθεί στο παγκόσμιο, ιδίως, αλλά όχι μόνο αμερικανοεβραϊκό χρηματιστικό κεφάλαιο.

Η πολιτική του Βερολίνου μοιάζει να κυριαρχείται από την ελπίδα ότι θα τα καταφέρει καλύτερα με την παγκοσμιοποίηση, παρά διεκδικώντας για λογαριασμό μιας αναμορφωμένης Ευρώπης πραγματική ισοτιμία με τις ΗΠΑ, στα πλαίσια ενός πολυπολικού κόσμου ρυθμισμένων ροών κεφαλαίου και εμπορίου. ‘Ισως ακριβώς γιατί ακόμα είναι ισχυρή η ανάμνηση των ηττών του όταν επεδίωξε ανοιχτά την ηγεμονία του. Μοιάζει όμως έτσι να λησμονεί ότι η παγκοσμιοποίηση κυριαρχείται από τον χρηματοπιστωτικό τομέα και όχι από τη βιομηχανία που είναι το δικό της πλεονέκτημα. Κινδυνεύει στο τέλος να βρεθεί στην ίδια θέση με αυτή που βρέθηκε περί τα τέλη του «μεγάλου» φιλελεύθερου αιώνα, στις παραμονές του α’ παγκοσμίου πολέμου.

Οι Γερμανοί ιθύνοντες σκέπτονται πιθανώς ότι μια «αποβολή» ή ο εξαναγκασμός σε αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, θα μπορούσε να είναι μια λύση, που θα επέτρεπε αφενός να «παραδειγματισθούν» τα υπόλοιπα μέλη της, αφετέρου θα αύξαινε την ομοιογένεια ενός σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα που έχει «ξεχειλώσει». Η ιδέα μιας «Ευρώπης πολλών ταχυτήτων» και ομόκεντρων κύκλων, όπως την εξέφρασε στο παρελθόν ο Karl Lammers, παραμένει δημοφιλής στη Γερμανία. Μόνο που οι κύκλοι μπορεί να αποδειχθούν τελικά ετερόκεντροι.

Βεβαίως, για την Ελλάδα, αλλά και άλλα μέλη της ευρωζώνης το πρόβλημα θα τεθεί αφ’ εαυτού και μάλλον γρηγορότερα και όχι αργότερα. Μόνο αν η ευρωζώνη μεταρρυθμισθεί σύντομα και σε βάθος έχει νόημα η παραμονή της Ελλάδας και άλλων κρατών. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μία ή περισσότερες αποχωρήσεις θα έχουν για τη Γερμανία τα πλεονεκτήματα στα οποία ίσως αποβλέπει.

Το Βερολίνο θα διακινδυνεύσει, με μια τέτοια πολιτική, να βυθίσει την ευρωζώνη και την ΕΕ σε τρομερή κρίση. Ταυτόχρονα , θα οδηγήσει σε μείζονα στρατηγική ήττα της Ευρώπης στην Ανατολική Μεσόγειο, συμβάλλοντας στην κεντρική αμερικανική στρατηγική επιδίωξη στην περιοχή. Που είναι η συγκρότηση μιας αμερικανοτουρκικής ζώνης επιρροής από την Αδριατική μέχρι τον Καύκασο και την Κύπρο. Μια τέτοια ζώνη, στην οπτική «κατάληψης του κέντρου» της «στρατηγικής σκακιέρας» κατά Μπρζεζίνσκι, θα παρεμβάλλεται μεταξύ Ευρώπης και υδρογονανθράκων της Μέσης Ανατολής, μεταξύ Ρωσίας και «θερμών θαλασσών». Θα συμμετέχει επιπλέον στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Θα είναι δηλαδή ένα από τα κέντρα μιας Ευρασίας κυριαρχούμενης από τις ΗΠΑ, ένα μέσο «στρατηγικής παράλυσης» της Ευρώπης και μια βάση για την αναχαίτιση της Ρωσίας. Θάπρεπε στην Ευρώπη να γνωρίζουμε, αλλά είναι συζητήσιμο αν θέλουμε να το γνωρίζουμε, από την εποχή των εκθέσεων Βούλφοβιτς και Τζερεμάια, ότι κεντρική στρατηγική επιδίωξη της Ουάσιγκτον είναι η μη ανάδειξη ανταγωνιστικών προς αυτή δυνάμεων, με την εφαρμογή πολιτικών που θέτουν από τώρα εμπόδια σε μια τέτοια μελλοντική ανάδειξη, όπως και η παρεμβολή εμποδίων σε συνεργασίες ή συμμαχίες πόλων του διεθνούς συστήματος. (2)

Αθήνα, 20 Μαρτίου 2010
Konstantakopoulos.blogspot.com



Σημειώσεις

Και στον προηγούμενο αιώνα και τώρα, η γερμανική εργατική τάξη ακολουθεί δυστυχώς με παραδειγματική πειθαρχία την ιθύνουσα τάξη της, ακολουθεί μια πολιτική προδοσίας των ταξικών συμφερόντων της που θα πληρώσει πολύ ακριβά, όπως και στο παρελθόν. Τα γερμανικά συνδικάτα αποδέχονται τη συμπίεση των αμοιβών, έναντι της διατήρησης της απασχόλησης, αδιαφορώντας για το μακροχρόνιο αδιέξοδο. Η πειθαρχία, ως ενσάρκωση κοινωνικού ορθολογισμού, η μεγαλύτερη επιτυχία των Γερμανών μοιάζει να γίνεται πάλι διαβατήριο αυτοκαταστροφής με έναν τρόπο που μόνο ένας Χέγγελ θα μπορούσε να περιγράψει! Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ επίσης έχει περιγράψει πολύ καλά πως κάποτε οι Εβραίοι αδιαφόρησαν γι’ αυτό που πάθαιναν οι κομμουνιστές, οι εργάτες γι’ αυτό που συνέβαινε στους Εβραίους, ώσπου στο τέλος δεν υπήρχε κανείς να υπερασπίσει τους ίδιους.

H ψυχανάλυση θα μπορούσε να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τον μηχανισμό με τον οποίο μια συντριβή, του τύπου που υπέστησαν οι Γερμανοί το 1945, μοιάζει να τους στέρησε τη δυνατότητα να χωνέψουν, να μεταβολίσουν την ιστορία των τραγωδιών που υπέστησαν και επεφύλαξαν στη διαδρομή τους. Μοιάζει έτσι να μην μπορούν να μεταβάλουν ουσιαστικά τα αυτό και ετεροκαταστροφικά χαρακτηριστικά τους, που τους οδηγούν να επαναλαμβάνουν με άλλο τρόπο τον εαυτό τους. Η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση έχουν την οικονομική ισχύ να συντρίψουν την Ελλάδα, όπως οι ναζί το έκαναν το 1941. Μόνο που οι συνέπειες για την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, όταν θάρθουν, δεν θα είναι λιγότερο σημαντικές, λιγότερο καταστροφικές από αυτές που υπέστη η Σοβιετική ‘Ενωση για τη συντριβή της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας. Εξαιτίας του 1956 και του 1968 δεν υπάρχει σήμερα η ΕΣΣΔ και το ΚΚΣΕ!

Η καμπάνια εναντίον των «τεμπέληδων Ελλήνων» στον γερμανικό και δευτερευόντως βρετανικό τύπο πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις και έναν χαρακτήρα καθαρά σαδιστικό και ρατσιστικό. Από την καμπάνια αυτή μαθαίνουμε όμως περισσότερα για τη Γερμανία και λιγότερα για την Ελλάδα. Το περιοδικό Φόκους π.χ. χρησιμοποίησε την Αφροδίτη της Μήλου για να λοιδωρήσει και να εξευτελίσει τους ‘Ελληνες. Η ανθρωπότητα όμως, όσο υπάρχει, είναι πιθανότερο να θυμάται την Αφροδίτη της Μήλου παρά το εμπορικό κέντρο της Σόνυ που διάλεξε να χτίσει η Γερμανία στη θέση του τείχους, σύμβολο ενός εγωϊστικού, απόλυτου Τίποτα που απειλεί τώρα να σκοτώσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ευτυχώς βέβαια, υπάρχουν και μερικοί Γερμανοί που σώζουν την τιμή της πατρίδας τους, όπως ο Λόταρ Μπίσκι, συμπρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που καυτηρίασε αυτή την καμπάνια ως δηλωτική της «κακής πλευράς» του έθνους του, αυτής που θα προτιμούσαμε όλοι να μας δοθεί μια ευκαιρία να ξεχάσουμε.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η καμπάνια αυτή που επιτίθεται στα σύμβολα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, της χώρας που είτε αρέσει στους Γερμανούς, είτε όχι, γέννησε τις ιδέες της Πόλης, του Πολίτη, της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, είναι η πιο βαθειά ένδειξη ότι έχουμε μπει σε μια περίοδο πορείας προς την βαρβαρότητα. Μετά την αμφισβήτηση των αξιών και επιτευγμάτων της Ρωσικής Επανάστασης, του σοσιαλισμού, των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιακών κινημάτων, βαδίζουμε προς την αμφισβήτηση του Διαφωτισμού και της Αστικής Δημοκρατίας. Ποια Δημοκρατία άλλωστε όταν οι πιο κρίσιμες αποφάσεις για τον ελληνικό λαό λαμβάνονται εκτός Ελλάδας;

Ο γερμανικός τύπος αναφέρεται εκτενώς στα προβλήματα διοίκησης και διαφθοράς της Ελλάδας, πολύ λιγότερο όμως στις εκτεταμένες δωροδοκίες της εταιρείας Ζήμενς προς τα δύο μεγάλα ελληνικά κόμματα. Χάρη σε αυτές η Γερμανία πήρε πλήθος δημοσίων έργων, εξαγόρασε τις καλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις, εφοδίασε τον ελληνικό στρατό με άρματα Λέοπαρντ που θα έκαναν ευτυχή τον Γκουντέριαν, αλλά δεν είναι πολύ χρήσιμα στους ‘Ελληνες στρατηγούς. Ακόμα και τώρα, οι Γερμανοί υποχρέωσαν την πανικόβλητη κυβέρνηση μιας απειλούμενης χώρας να αγοράσει από τα ναυπηγεία τους ένα υποβρύχιο που οι ‘Ελληνες στρατιωτικοί αρνούνταν να πάρουν γιατί γέρνει, αλλά και ζήτησαν, σε αντάλλαγμα των όποιων δανείων ή εγγυήσεων συγκατατεθούν τελικά να δώσουν, προνομιακή μεταχείριση στα ζητήματα ανανεώσιμων ενεργειών και το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας.

Ο γερμανικός τύπος παραλείπει επίσης να αναφερθεί στο ότι η Γερμανία δεν έχει καταβάλει αποζημιώσεις στη χώρα για τις φοβερές καταστροφές που υπέστη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε καν επέστρεψε τον χρυσό και αρχαιότητες που πήρε. ‘Όταν στις αρχές της δεκαετίας τα θύματα των ναζί απείλησαν με κατάσχεση το κτίριο του Ινστιτούτου Γκαίτε στην Αθήνα, ένας οργισμένος Γερμανός διπλωμάτης απειλούσε, με δήλωσή του στη Γκάρντιαν, ότι αν οι ‘Ελληνες επιμείνουν στην κατάσχεση, θα δούμε κι εμείς που πηγαίνουν τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης. Η ελληνική διαφθορά για την οποία τόσο αγανακτούν σήμερα στη Γερμανία, όχι μόνο ήταν πασίγνωστη στο Βερολίνο, αλλά και ήταν και προνομιακό εργαλείο γερμανικής πολιτικής και ελληνικής υποτέλειας.

(2) Η επιστροφή της Ελλάδας στο καθεστώς αμερικανικής αποικίας είναι το βέβαιο αποτέλεσμα τυχόν υλοποίησης αυτού του σεναρίου. Κι αυτό όχι στην χειρότερη περίπτωση. Η χειρότερη περίπτωση είναι η σταδιακή μεταβολή της Ελλάδας από χώρα σε χώρο, όπου οι κοινωνικές καταστροφές, οι πιέσεις στην εθνική συνοχή, η μετανάστευση των Ελλήνων θα την μετατρέψουν σταδιακά σε μια πολυεθνική αποθήκη ανθρώπων, μια «βάση κινέζικων μεροκάματων» χρήσιμη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αφαιρώντας από τον ελληνικό λαό ουσιαστικά, αν όχι και τυπικά, την κυριαρχία σε ένα από τα στρατηγικότερα μέρη της υφηλίου.

Η Ελλάδα καλείται ήδη εδώ και πάνω από μία δεκαετία να υποστεί όχι μόνο τις οικονομικές και κοινωνικές, αλλά επίσης και τις στρατηγικές συνέπειες της διαρκούς διεύρυνσης της ΕΕ, «λύνοντας» με παραχωρήσεις ελληνικής κυριαρχίας και την αυτοδιάλυση του κυπριακού κράτους τις ελληνοτουρκικές «διαφορές», κύριο εμπόδιο στον δρόμο της ‘Αγκυρας προς την ΕΕ. Η αντιμετώπιση όμως της τουρκικής απειλής ήταν, υποτίθεται, ένας από τους βασικούς λόγους της ελληνικής ένταξης στην ΕΕ και την ευρωζώνη, αλλά και η αιτία τεράστιων εξοπλιστικών δαπανών της Ελλάδας.

Μια από τις καταπληκτικές, εξωφρενικές όψεις της ελληνικής υποτέλειας είναι ότι η Αθήνα υποστήριξε με φανατισμό και εναντίον των εθνικών και κοινωνικών συμφερόντων της την αμερικανική και νεοφιλελεύθερη πολιτική διεύρυνσης της ΕΕ και μάλιστα προς την Τουρκία. ‘Όταν μάλιστα η Μέρκελ και οι Γάλλοι, θέλοντας να αλλάξουν το ναι που είχαν πει στην τουρκική ένταξη, απευθύνθηκαν στον Καραμανλή και τον Παπαδόπουλο, προτείνοντας να χρησιμοποιήσουν τα ελληνικά και κυπριακά θέματα για να σταματήσουν την Τουρκία, Αθήνα και Λευκωσία προτίμησαν την υποτέλεια. Αργότερα ήρθε ο Παπανδρέου του οποίου είναι κεντρική μεγάλη ιδέα η τουρκική ένταξη!

Με δύο λόγια τι έγινε; Το Βερολίνο, καταλαβαίνοντας ότι μετά τη μεγάλη διεύρυνση η ΕΕ γίνεται «κουρελού», άρχισε, με τρόπο είναι αλήθεια αντιφατικό, να οργανώνει την άμυνα της Ευρώπης όπως η ίδια την καταλαβαίνει. Θα μπορούσε η άμυνα αυτή να περνάει από το Αιγαίο και τη Λευκωσία, οι επαρχιώτες όμως Ελλάδας και Κύπρου δεν θέλησαν αυτή τη συμμαχία, προτιμώντας τον αιώνιο ρόλο τοποτηρητή της αγγλοαμερικανικής αποικίας που τους αρέσει για τους ίδιους και τη χώρα τους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι διευκόλυναν το Βερολίνο να σκεφτεί ότι ίσως θα μπορούσε να πετάξει το ελληνικό έρμα για να στερεώσει ότι μείνει στον ευρωπαϊκό σκληρό πυρήνα, χάνοντας μια Ελλάδα που, έτσι κι αλλοιώς δεν είχε. Ακόμα και αν δεν μας πετάξει εκτός άλλωστε, μας χρησιμοποιεί ήδη ως σάκο του μποξ, σε συμμαχία με τις “αγορές” και καταστροφικές συνέπειες για το μέλλον της Ελλάδας.








Konstantakopoulos.blogspot.com