ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ 5Ης ΙΟΥΛΙΟΥ

H EΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ 5^Ης ΙΟΥΛΙΟΥ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε αυτά τα χώματα που σήμερα ζούμε και περπατάμε, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο «ιδεολόγος» της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ο φιλόσοφος Πρωταγόρας διακήρυξε «Πάντων μέτρον ‘Ανθρωπος».

Ο ελληνικός λαός, σε ένα από τα πιο κρίσιμα και δραματικά σταυροδρόμια μιας ιστορίας πολλών χιλιάδων χρόνων, για την οποία δικαιολογημένα πρέπει να νοιώθει περήφανος, καλείται, την ερχόμενη Κυριακή, να αποφασίσει πάλι αν πάντων μέτρον άνθρωπος, ή πάντων μέτρον χρήμα, όπως είναι το κεντρικό «σύνθημα» και «πιστεύω» της παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας, των ευρωπαϊκών «ελίτ» και των εγχώριων παραφυάδων που του επιτίθενται. Και, δια μέσου αυτού, στις κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις όλων των Ευρωπαίων μετά τη νίκη του 1945 επί του φασισμού, αν όχι μετά από τη Γαλλική Επανάσταση.

Για τους ανθρώπους, τις κοινωνίες, τα έθνη έρχονται μερικές στιγμές που πρέπει να αποφασίσουν «με ποιόν θα πάνε και ποιόν θα αφήσουν». Η στιγμή αυτή ήρθε για τον ελληνικό λαό. ‘Ηρθε η στιγμή να αποφασίσει οριστικά ότι χάθηκε η «Αλεξάνδρεια» μερικών δεκαετιών σχετικά ήρεμης και δημοκρατικής ευημερίας, που ακολούθησαν την πτώση της δικτατορίας το 1974 και την ένταξη στην ΕΟΚ το 1981. Το πραγματικό ερώτημα μπροστά του είναι αν θα εγκαταλείψει  με αξιοπρέπεια αυτή την Αλεξάνδρεια, όπως τον καλεί ο μεγάλος Ποιητής του, αν θα πάρει τον δύσκολο και επικίνδυνο δρόμο για ένα καινούριο μέλλον, μια καινούρια προοπτική για τη χώρα του ή αν θα διαλυθεί υποδουλωνόμενος.

1940, 2004, 2015

Η σημασία της απάντησης που θα δώσουν οι ‘Ελληνες στο τελεσίγραφο των δανειστών δεν είναι μικρότερη από τη σημασία της απάντησης που έδωσαν στο τελεσίγραφο του Μπενίτο Μουσολίνι, στις 28 Οκτωβρίου του 1940, οδηγώντας στην πρώτη νίκη των Συμμάχων στον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο και σε μια κρίσιμη ίσως για την ίδια την έκβαση του πολέμου καθυστέρηση της γερμανικής επίθεσης κατά της ΕΣΣΔ. Και που ανάγκασε τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, έναν άνθρωπο που φημιζόταν για την εύστοχη ακρίβεια των λόγων του, καθόλου φίλο των Ελλήνων, να πει: «δεν είναι οι ‘Ελληνες που αγωνίζονται σαν ήρωες, είναι οι ήρωες που αγωνίζονται σαν ‘Ελληνες».

Δεν έδωσε ο ελληνισμός αυτή την απάντηση στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι γιατί συμπαθούσε  την ηγεσία του, ούτε γιατί βρισκόταν σε καλύτερη θέση από ότι σήμερα. Ούτε αντέταξε τη σημαντικότερη, αναλογικά με το μέγεθος της χώρας του,  αντίσταση σε όλη την κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη, γιατί τον ευνοούσαν οι συνθήκες και δεν είχε τίποτα να χάσει. Τάκανε αυτά, γιατί ένοιωθε, βαθιά μέσα του, ότι δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς αξιοπρέπεια. ‘Εχουμε, ως λαός, του κόσμου τα ελαττώματα. Αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μερικές δεκαετίες καταναλωτισμού έφτασαν να υπονομεύσουν το φιλότιμο που μας διακρίνει στις κρίσιμες στιγμές.

Η σημασία ενός ‘Όχι το 2015 δεν είναι επίσης μικρότερη από τη σημασία του ‘Όχι που αντέταξαν οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας στο δημοψήφισμα του 2004, αρνούμενοι να υποταγούν στις παγκόσμιες πιέσεις για αποδοχή ενός σχεδίου που καταργούσε το ανεξάρτητο και δημοκρατικό κράτος τους. Δεν είναι μικρότερη από τη σημασία του ‘Όχι των Γάλλων και Ολλανδών (δημοψήφισμα του 2005), των Ιρλανδών (δημοψήφισμα του 2008) και των Ισλανδών (2010) στον «ευρωφιλελευθερισμό», έστω και αν αυτά τα ‘Όχι, εκτός του ισλανδικού,  προδόθηκαν μετά από τις ηγεσίες τους.

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των ‘Όχι, παρά τις διαφορές των περιστάσεων, ήταν η αντίθεση των λαών στην κατάλυση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας τους και της δημοκρατίας, στο μόνο πλαίσιο που αυτή εξακολουθεί κάπως να υφίσταται στον σημερινό κόσμο, στο επίπεδο του έθνους-κράτους. Αυτό επεχείρησε να κάνει το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, το ίδιο η ευρωπαϊκή συνταγματική συνθήκη στην Ευρώπη.

Αξιοπρέπεια

Αυτό που μας ρωτάει τώρα η Ιστορία, μέσω του ερωτήματος για την αποδοχή ή όχι του τελεσιγράφου των δανειστών, είναι αν εξακολουθούμε ή όχι να θεωρούμε την εθνική και ατομική μας αξιοπρέπεια, ως τη βασική αξία που επέτρεψε την επιβίωση του λαού μας και του πολιτισμού του, εν μέσω απίστευτων ηττών, απειλών και καταστροφών, επί μερικές χιλιάδες χρόνια. Πολλές φορές ηττηθήκαμε στο διάβα της Ιστορίας μας. Ποτέ όμως δεν υποδουλωθήκαμε με τη δική μας υπογραφή – γι’ αυτό ακριβώς υπάρχει σήμερα ελληνικό κράτος, έστω αυτό το μίζερο, άθλιο, αλλά το μόνο κράτος που διαθέτουμε. Θα υποφέρουμε ασφαλώς αν αντισταθούμε στη θέληση των ισχυρών. Αλλά που ακριβώς θα βρεθούμε χωρίς δικό μας κράτος, στο πέλαγος μιας βάρβαρης και ολοκληρωτικής παγκοσμιοποίησης, που προκαλεί την καταστροφή ολόκληρων εθνών;

Την Κυριακή δεν καλούμεθα μόνο να αποφασίσουμε αν αποδεχόμαστε το τελεσίγραφο των δανειστών. Καλούμεθα να αποφασίσουμε αν θεωρούμε την ύπαρξη στοιχειωδώς ανεξάρτητου και δημοκρατικού κράτους ως τη βασικότερη προϋπόθεση της εθνικής μας επιβίωσης. 

Πολλές φορές στην ιστορία λαοί κλήθηκαν να επιλέξουν μεταξύ καταστροφής και υποδούλωσης. Οι πιστωτές δεν μας θέτουν καν ενώπιον τέτοιου ερωτήματος. Θέλουν και την καταστροφή μας και την υποταγή μας! Το μόνο που μας «προσφέρουν» είναι η συνέχιση ενός «προγράμματος» που έχει ήδη προκαλέσει την αναμφισβήτητα, την αποδεδειγμένα, όπως παραδέχονται σχεδόν όλοι οι μεγάλοι οικονομολόγοι της Ευρώπης, της Αμερικής και της Ρωσίας, μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική και πολιτική καταστροφή στην Δυτική Ευρώπη μετά το 1945. Αντί να απολογούνται για μια τέτοια καταστροφή που προκάλεσαν, εμποδίζουν τώρα την ελληνική κυβέρνηση να πάρει έστω και στοιχειώδη μέτρα για να έχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι λίγο φαί να φάνε, φάρμακα που χρειάζονται, ηλεκτρικό και θέρμανση, μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους, σκοτώνουν την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού. Σε αυτά τα χέρια αφήσαμε να πέσει η σημερινή Ευρώπη!

Η διάψευση των αυταπατών

Πολλοί, της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβανομένης, έτρεφαν μέχρι τώρα τεράστιες ψευδαισθήσεις και, δυστυχώς, δεν έχουν απαλλαγεί από δαύτες ούτε και σήμερα. Πίστευαν ότι η ελληνική καταστροφή δεν είναι παρά μια «παρεξήγηση», ένα «λάθος» των κυρίαρχων ευρωπαϊκών ελίτ. Αλλά μετά την Δευτέρα 22 Ιουνίου και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις θα έπρεπε να έχουν τελειώσει. Η ελληνική κυβέρνηση κατέθεσε στους «θεσμούς» μια πρόταση που εντασσόταν, δυστυχώς, απολύτως στη λογική του προγράμματος, που συνιστούσε μεγάλη απομάκρυνση από τις κύριες εξαγγελίες, επί τη βάσει των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές. Αν γινόταν αποδεκτή, δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα. Για πολλούς, ήταν μια απαράδεκτη πρόταση «συνθηκολόγησης».

Πως αντιμετωπίστηκε από τους «πιστωτές» αυτή η πρόταση; Εξέφρασαν αρχικά την ικανοποίησή τους, γιατί επιτέλους ο «κακομαθημένος» ηγέτης μιας «κακομαθημένης» χώρας αρχίζει και «λογικεύεται». Μετά άρχισαν να του ζητάνε όλο και περισσότερες παραχωρήσεις! Του είπαν περίπου «δεν πιάνουμε αιχμαλώτους, θέλουμε πλήρη παράδοση και την αυτοκτονία σου»

Ενώπιον της πολιτικής αυτοκτονίας που ζητούσαν από  τον ίδιο και της εθνικής-κοινωνικής αυτοκτονίας που ζητούσαν από τη χώρα, ο Αλέξης Τσίπρας και οι στενότεροι συνεργάτες του, που μόνο ρήξη δεν ήθελαν και δεν ετοίμαζαν (αντίθετα κατηγορούσαν όλους όσους τους λέγαμε μετ’ επιμονής να ετοιμάζονται για τα χειρότερα), κατέφυγαν – ορθώς - στην προκήρυξη δημοψηφίσματος, μιας ιδέας που «κυκλοφορούσε» από το 2012 στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι τώρα η ώρα του ελληνικού λαού να απαντήσει αν δέχεται ή όχι το τελεσίγραφο. Ελπίζουμε ότι θα το απορρίψει με συντριπτική πλειοψηφία, αν και η επαμφοτερίζουσα στάση της ίδιας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η αδυναμία της να  υπερασπιστεί αποτελεσματικά την ίδια την επιλογή της κινδυνεύει να έχει καταστροφικά αποτελέσματα, ενισχύοντας τις αμφιβολίες και τον φόβο του πληθυσμού.

Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιληφθούν ότι έχουν διαβεί τον Ρουβίκωνα. Τον διέβησαν όταν ζήτησαν την ψήφο του ελληνικού λαού για να σταματήσουν την καταστροφική μνημονιακή πορεία. Τον διέβησαν ξανά όταν αποφάσισαν να πάνε σε δημοψήφισμα. Με αυτόν τον τρόπο έκοψαν τις γέφυρες. Θα πνιγούν και θα μας πνίξουν αν δοκιμάσουν να πάνε πίσω.

Αν τώρα κυττάξουν πίσω, έστω κι εκεί που βρίσκονταν πριν από μια βδομάδα, θα παραλύσουν όπως η γυναίκα του Λωτ. Αν συνθηκολογήσουν, αν παραιτηθούν από τις συνέπειες των επιλογών που ήδη έκαναν, τότε δεν θα ηττηθούν απλώς, θα προσθέσουν τη γελοιοποίηση στην ήττα.

Ας μην έχει αυταπάτες ο Αλέξης Τσίπρας. Αν δειλιάσει τώρα, δεν θα του επιτρέψουν ούτε καν την σχετικά ήρεμη αποστρατεία του Γιώργου Παπανδρέου, που ήταν και παραμένει ένας άνθρωπος της «οικογένειας», του «διεθνούς συστήματος». Θα τον ξευτελίσουν και θα τον ρίξουν στα σκυλιά, για να αποδείξουν σε όλους τους Ευρωπαίους πολιτικούς και σε όλους τους λαούς της Ευρώπης, τι παθαίνουν όσοι δοκιμάζουν να αμφισβητήσουν τα αφεντικά.

‘Ένα δρόμο μόνο έχει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Να απαλλαγεί από όποιες ψευδαισθήσεις μπορεί ακόμα να έχει και να ολοκληρώσει το βήμα που έκανε, παίρνοντας όλα τα μέτρα που χρειάζεται, για να οργανώσει τον αγώνα του ελληνικού λαού για τη σωτηρία της χώρας του, εξηγώντας στους ‘Ελληνες τι κάνει και γιατί το κάνει. Το ξαναείπαμε το ξαναλέμε: δεν κάνεις την έξοδο του Μεσολλογίου καλώντας για ουζάκια στην παραλία του Αιτωλικού. Α la guerre comme a la guerre, στον πόλεμο όπως στον πόλεμο, έλεγε ο Ναπολέων. Και η Ελλάδα είναι σε πόλεμο από το 2010, μόνο που μέχρι τώρα διάλεξε να μην απαντάει!

Ελπίζουμε ότι οι ‘Ελληνες πολίτες θα απαντάνε με περηφάνια στα παιδιά τους όταν θα τους ρωτήσουν κάποτε αν αποδέχθηκαν, οι ίδιοι  προσωπικά, το τελεσίγραφο της τρόικας το 2015. Ελπίζουμε επίσης ότι η ηγεσία που τώρα βρίσκεται εκ των πραγμάτων επικεφαλής της χώρας θα αποδειχθεί αντάξια της ιστορικής πρόκλησης.

Αθήνα, 30 Ιουνίου 2015

Konstantakopoulos.blogspot.com