Από τον Βολταίρο στον "Ολλαντρέου": Η εξαφάνιση της Γαλλίας

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

‘Ηταν δικτατορία κι εγώ, στις αρχές του γυμνασίου, ανακάλυπτα πίσω από την … «κανονική», τη δεύτερη σειρά βιβλίων στη βιβλιοθήκη των γονιών μου. Εκεί βρήκα και το βιβλίο του Paul Nizan για τους τρεις μεγάλους υλιστές φιλόσοφους της αρχαιότητας, Δημόκριτο, Επίκουρο και Λουκρήτιο. Προσπάθησα - με αξιοσημείωτο πείσμα - να καταλάβω τι έγραφε, πολύ φοβάμαι όμως ότι δεν πήρα χαμπάρι πολλά πράγματα, παρεξόν ένοιωσα διαισθητικά κάπως τη σημασία αυτών των ογκόλιθων στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης. Νοσταλγώ ακόμα εκείνη την εποχή που έφτιαχνα στο μυαλό μου τον χάρτη του κόσμου, των σημασιών και των νοημάτων του – αλλά και που υπήρχαν ακόμα τόσα πράγματα που άξιζαν την απαγόρευση των λογοκριτών και την καταδίωξη των αστυνομικών.

 

‘Ηταν μια εποχή που ο δυτικός κόσμος εξεστράτευε για να υπερασπιστεί τον Σολζενίτσιν, τον Ζαχάρωφ, τον Σινιάφσκι και τον Ντάνιελ, που μπορούσατε να διαφωνείτε μαζί τους, αλλά που είχαν ιδέες και απόψεις, που πίστευαν σε κάτι και συνέχιζαν τη  μεγάλη παράδοση αφοσίωσης στις ιδέες της τής ρώσικης ιντελιγκέντσιας. Σήμερα δεν βρίσκω πιο χτυπητή απόδειξη της δυτικής παρακμής από τη συνέντευξη του αντι-πουτινικού μαφιόζου ολιγάρχη, του Χοντορκόφσκι, που πέρασε τις προάλλες από τον ραδιοφωνικό σταθμό France Culture (Γαλλία-Κουλτούρα). Μα είναι δυνατόν κάτι τέτοιο σε μια χώρα με την ιστορία και τον πολιτισμό της Γαλλίας; Είναι δυνατόν ο Μonde να αφιερώνει τώρα κύρια άρθρα στον Χοντορκόφσκι ή να υποστηρίζει ως περίπου «ήρωες της δημοκρατίας» τους Ουκρανούς «βασιληάδες της σοκολάτας», όπως έκανε την περασμένη δεκαετία με τους μαφιόζους του Κοσόβου;

 

Συμμαθητής και φίλος του Ζαν Πωλ Σαρτρ, ταλαντευόμενος στα νιάτα του ανάμεσα στην άκρα αριστερά και την άκρα δεξιά, ο Nizan έγραψε το περίφημο «’Αντεν-Αραβία» και έγινε ένας από τους «αστέρες» της γαλλικής κομμουνιστικής δημοσιογραφίας-διανόησης στον μεσοπόλεμο, προτού το σύμφωνο Στάλιν-Χίτλερ (Μολότωφ-Ρίμπεντροπ, 1939) τον οδηγήσει σε παραίτηση από το ΚΚΓ. Δύο χρόνια αργότερα θα σκοτωθεί πολεμώντας τον γερμανικό φασισμό στη Δουγκέρκη. Το σύμφωνο, μνημείο στρατηγικής τύφλωσης όλων των εποχών, ενδεικτικό των τρομερών αυταπατών του Κρεμλίνου για τη φύση του χιτλερισμού, το μόνο που κατάφερε ήταν να διευκολύνει τη γερμανική επίθεση κατά της ΕΣΣΔ, η οποία παρολίγον να χαθεί το 1941, έχοντας στο  μεταξύ αποδιοργανώσει και δυσφημίσει το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

 

‘Όλα αυτά είναι κάπως ανάκατα στο μυαλό μου το περασμένο Σάββατο καθώς πίνω τον καφέ μου στο Ντανφέρ Ροσερό, έχοντας απέναντί μου τον εγγονό του Nizan, τον δημογράφο, ανθρωπολόγο και κοινωνιολόγο Εμανουέλ Τοντ, από τους γνωστότερους σήμερα αιρετικούς διανοούμενους της Γαλλίας. «Οι γαλλικές ελίτ είναι υπεύθυνες», μου λέει, «για αυτό που γίνεται στην Ευρώπη. Χωρίς αυτές δεν θα μπορούσε να επιβάλλει η Γερμανία την κυριαρχία της». Συμφωνώ μαζί του, αλλά δεν μπορούμε, του λέω, να μιλάμε μόνο για γερμανική κυριαρχία, χωρίς να μιλάμε για την παγκόσμια ολιγαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Μέρκελ και Σόιμπλε δεν θα μπορούσαν να επιβληθούν σε όλη την Ευρώπη αν δεν δρούσαν σε συμφωνία με την παγκόσμια «Αυτοκρατορία του Χρήματος», όπως και η τελευταία δεν θα μπορούσε να επιβάλλει τα σχέδιά της χωρίς τη Γερμανία. ‘Αλλωστε, όταν η Μέρκελ μιλάει για «δημοκρατία σύμφωνη με την αγορά» δεν απευθύνεται μόνο στους άλλους Ευρωπαίους, εννοεί και τη Γερμανία, έστω κι αν το συγκεκριμένο ζώο θέλει να παραμείνει «πιο ίσο από τα άλλα». Αλλά ο Τοντ πιστεύει ότι ο καπιταλισμός είναι κυρίως «εθνικός».

 

Είναι γεγονός ότι στην πατρίδα του Βολταίρου και του Ουγκώ, του Μαλρώ και του Σαρτρ, απαγορεύεται σήμερα να θίξεις δύο θέματα: να υποστηρίξεις τους Ρώσους στο ουκρανικό αντιτασσόμενος στη δυτική πολιτική, να μιλήσεις για αυτοκρατορίες του χρήματος, για το Χρήμα ως πολιτική, όχι μόνο οικονομική οντότητα. Στην πρώτη περίπτωση κινδυνεύεις να κατηγορηθείς για πράκτορας του Πούτιν, εθνικιστής, σταλινικός, ακροδεξιός, οπισθοδρομικός.  Στη δεύτερη για αντισημίτης, χειρότερο από όλες τις άλλες κατηγορίες μαζί! (Με αυτά βέβαια ο κόσμος γύρισε την πλάτη του στις εφημερίδες, στράφηκε στο ‘Ιντερνετ για την ενημέρωσή του και, αξιοσημείωτο τμήμα, στη Λε Πεν για σωτηρία! Το πολύ της προπαγάνδας σκοτώνει γαρ αξιοπιστία «διανοουμένων», δημοσιογράφων και πολιτικών). Πριν από τρία χρόνια, αν κάποιος ταύτιζε χρηματιστικό κεφάλαιο με Εβραίους επικρινόταν ως αντισημίτης. Τώρα συμβαίνει αυτό, συμβαίνει όμως και το αντίστροφο! ‘Οσοι κατηγορούν το Χρήμα σήμερα στη Γαλλία εύκολα επικρίνονται ως αντισημίτες! Προσωπικά τόχω πει και τόχω γράψει, αλλά στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Η κατάχρηση της κατηγορίας του αντισημιτισμού έχει καταλήξει βασικός παράγων που συμβάλλει στον αντισημιτισμό!

 

Πέρυσι, ο François Delapierre, ηγετικό στέλεχος του «Κόμματος της Αριστεράς» κατηγόρησε τον τότε Υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας Μοσκοβισί δημόσια ότι ανήκει στα «17 καθάρματα του Eurogroup» πούπιασαν από τον λαιμό την Κύπρο. Οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον επικεφαλής του Κόμματος της Αριστεράς, Ζαν-Πιερ Μελανσόν, αν συμφωνεί. Αυτός απάντησε ότι ο Μοσκοβισί «δεν σκέφτεται γαλλικά, σκέφτεται σε όρους διεθνούς χρήματος (finance)». Το αποτέλεσμα; Του «την έπεσε» ολόκληρη η ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Δεν ενοχλήθηκε γιατί είπε τους Ευρωπαίους Υπουργούς Οικονομικών καθάρματα, αλλά γιατί έκανε δήθεν αντισημιτικούς υπαινιγμούς, υποστηρίζοντας ότι ο (Εβραίος) Μοσκοβισί είναι με το χρήμα. Ο Μελανσόν ανταπάντησε ότι αυτό που τον απασχολεί δεν είναι το θρήσκευμα του Υπουργού, όσο ότι οι νίκες του χρηματιστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα και την Κύπρο ανοίγουν τον δρόμο στην επίθεση κατά της δικής του χώρας, της Γαλλίας.

 

Ο Τοντ έφτιαξε έναν χάρτη για τη νέα «γερμανική αυτοκρατορία» στην Ευρώπη, ταξινομώντας τις χώρες ανάλογα με τον βαθμό και το είδος ελέγχου από τη Γερμανία. Του λέω ότι έκανα κι εγώ μια ταξινόμηση ανάλογα με το βαθμό καταστροφής κάθε ευρωπαϊκού έθνους-κράτους από το Χρήμα («Πόλεμοι του χρέους», Επίκαιρα, τεύχη 210-213). Συμφωνούμε να επιχειρήσουμε μια σύνθεση των δύο ταξινομήσεων.

 

Να η κατάταξη που πρότεινα:

Κύπρος: καταστρεφόμενη οικονομικά (εντός «σπείρας θανάτου» κατά Σόρος) και απειλούμενη με γεωπολιτική καταστροφή και τυπική κατάλυση κράτους αποικία χρέους

Ελλάδα: καταστρεφόμενη αποικία χρέους (σπείρα θανάτου)

Πορτογαλία, Ιρλανδία: σταθεροποιημένες αποικίες χρέους

Ιταλία, Ισπανία: ντε φάκτο, όχι όμως ντε γιούρε αποικίες χρέους

 

Ο Τοντ ανήκει στους ελάχιστους Γάλλους διανοούμενους που έχει το θάρρος να αντιταχθεί στη δυτική πολιτική στην Ουκρανία (έστω κι αν θέλει και εδώ να εστιάζει κυρίως στις γερμανικές ευθύνες – για πολλούς αναλυτές υπήρξε μάλλον πρωταγωνιστικός ο ρόλος των ΗΠΑ και ειδικά των νεοσυντηρητικών στο ουκρανικό).  «Το έκανα συνειδητά», μου λέει, «με αυτά που είπα στην τηλεόραση για τη Ρωσία, σχεδόν ευχόμενος τη νίκη της, πέρασα τον Ρουβίκωνα». Εξίσου σκληρή ήταν και η επίθεση του Τοντ στην εφημερίδα «Μοντ», που τη χαρακτηρίζει περίπου θεμέλιο της παραπληροφόρησης. «Ο αγγλοσαξωνικός τύπος», μου λέει, «επιτίθεται στους Ρώσους, αλλά τουλάχιστον αυτός αναφέρει τα γεγονότα, κάτι που δεν κάνει ο γαλλικός».

 

Δεν πρόκειται δυστυχώς μόνο για τον γαλλικό τύπο. Ο γερμανικός μιλάει επίσης για τη Ρωσία περίπου όπως μίλαγε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη Νορβηγία, ετοιμάζονται να γυρίσουν σε τηλεοπτικό σήριαλ την κατάληψη της χώρας από τους Ρώσους! Αυτό είναι επικοινωνιακή προετοιμασία πολέμου, που γίνεται με όλα τα μέσα πλην των στρατιωτικών, αφού η Ρωσία έχει πυρηνικό οπλοστάσιο.

 

Η εσωτερική «ολοκλήρωση» της πολιτικής μετάβασης στην ολιγαρχία και τον ολοκληρωτισμό συνδυάζεται με εξωτερική πολιτική στην υπηρεσία της Αυτοκρατορίας. ‘Ενας πρώην τραπεζίτης του ομίλου Ρότσιλντ είναι Υπουργός Οικονομικών της «σοσιαλιστικής» Γαλλίας του Ολάντ. «Από τον Σαρτρ στους Ρότσιλντ» επιγράφεται μια μελέτη για την πορεία της ιστορικής εφημερίδας που ίδρυσε ο Σαρτρ, της Liberation («Απελευθέρωση»). Την ίδια ώρα που ο Μάης του 1968 μετατρέπεται στην άρνησή του, η αντιϊμπεριαλιστική επιθεώρηση που ίδρυσε ο Σαρτρ, οι «Σύγχρονοι Καιροί» (Temps Modernes) αρχίζουν το τελευταίο τεύχος τους με ένα άρθρο που υπερασπίζεται το «δικαίωμα» του Ισραήλ να επεμβαίνει στη Γάζα. Κάποτε Γάλλοι αριστεροί και «αριστεριστές», μαζί και ο δικός μας Pablo,  ενίσχυαν παντοιοτρόπως την αλγερίνικη επανάσταση – σήμερα, διϋλίζουν τον κόνωπα κάθε πραγματικού ή κυρίως υποτιθέμενου «τριτοκοσμικού», σερβικού, ιρανικού, αραβικού ή ρωσικού «εγκλήματος», καταπίνοντας την κάμηλο της παραδειγματικής καταστροφής από τη Γαλλία, της δεξιάς και της «αριστεράς», μιας ολόκληρης και από τις πιο προοδευτικότερες αραβικές χώρες, της Λιβύης, προκειμένου να τιμωρηθεί το καθεστώς του Καντάφι που τόλμησε, πριν από 45 χρόνια, να αμφισβητήσει την κυριαρχία των Λευκών στη Μαύρη ‘Ηπειρο και των δυτικών στην Αραβία. «Ζούμε την παρακμή του δυτικού, του ευρωπαϊκού πολιτισμού», συνοψίζει ο Ρεζίς Ντεμπρέ όταν τον ρωτώ για την κατάσταση της Γαλλίας και της αριστεράς της. Ελπίζω να μην έχει δίκηο, θα προτιμούσα να πιστέψω την προφητεία που μου κάνει η Σούζαν Τζωρτζ, ότι η Γαλλία βρίσκεται σε περίπου «προεπαναστατική» ή πάντως «προεξεγερσιακή» κατάσταση.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Επίκαιρα, 20.11.2014