Κύπρος, Γεωπολιτική των Μνημονίων και Αριστερά

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Συχνά δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Κι όταν ακόμα το κάνουμε, δεν νοιώθουμε τι πραγματικά συμβαίνει με το «μέσα μυαλό», πόσο τραγική δηλαδή είναι η στιγμή που ζούμε στην ιστορία του ελληνισμού. Προτιμάμε να ξεχνάμε τι σημαίνει για την προοπτική τη δική μας και του έθνους μας ο συμπολίτης μας που πέφτει στις γραμμές του ηλεκτρικού ή απαγχονίζεται από ένα δέντρο.

 

Πριν δέκα χρόνια, απορρίπτοντας το σχέδιο Ανάν, ο κυπριακός λαός απέτρεψε την καταστροφή του, του κράτους, των δικαιωμάτων, της κυριαρχίας του! Το πρόβλημα με το σχέδιο δεν ήταν ότι έδινε πολλά στους Τούρκους και λίγα στους ‘Ελληνες – που τόκανε. ‘Ηταν, όπως και με το σχέδιο που περιγράφει αναπόφευκτα το ανακοινωθέν ‘Ερογλου-Αναστασιάδη, ότι, εν ονόματι της επίλυσης καταργούσε το κράτος, μετέτρεπε ξανά την Κύπρο σε αποικία. Προέβλεπε ότι μια σειρά ξένων αξιωματούχων θα έπαιρναν όλες τις αποφάσεις, υποκαθιστώντας νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική εξουσία. Θα τους διόριζε ο Ανάν, στην πραγματικότητα δηλαδή ΗΠΑ και Βρετανία κυρίως (όπως και το Ισραήλ στο μέτρο που επηρεάζει τη διπλωματία τους), και οι οποίοι, με τη σειρά τους, θα εξέλεγαν τους διαδόχους τους!

 

Το 2004 αποφύγαμε την καταστροφή του κυπριακού ελληνισμού, όχι όμως, το 2010, την καταστροφή της Ελλάδας με την εισαγωγή ενός εξίσου αποικιακού/ολοκληρωτικού συστήματος Δανειακών-Μνημονίων. Τώρα, οι μέθοδοι ήταν οικονομικές, όχι διεθνοπολιτικές, το αποτέλεσμα όμως ήταν το ίδιο. Η αφαίρεση από τον ελληνικό λαό των δικαιωμάτων, της κυριαρχίας του.

 

Λαοί υποδουλώθηκαν για να μην καταστραφούν, καταστράφηκαν για να μην υποδουλωθούν. Οι ‘Ελληνες, σε Ελλάδα και Κύπρο, έχουμε τώρα το θλιβερό προνόμιο να υποτασσόμεθα καταστρεφόμενοι, να καταστρεφόμεθα υποδουλωνόμενοι. Το σύστημα των Δανειακών-Μνημονίων εγκατέστησε νεοαποικιακή σχέση, όπου τα διακυβέρνηση Ελλάδας και Κύπρου δεν την ανέλαβε τρόικα ξένων δικαστών, όπως στο σχέδιο Ανάν, αλλά τρόικα πιστωτών. Σε ατμόσφαιρα που θυμίζει όλο και περισσότερο τη «Δίκη» του Κάφκα, ένα νεοολοκληρωτικό καθεστώς επιβάλλεται σταδιακά, κάτω από το παραμένον, όλο και πιο τυπικό, στερημένο πραγματικού νοήματος, «κουκούλι» της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

 

Η Ελλάδα υπέστη ήδη μία από τις μεγαλύτερες υλικές καταστροφές στην ιστορία του βιομηχανικού κόσμου, σε όρους ΑΕΠ, ανεργίας, επενδύσεων κλπ. Χάνουμε, ανεχόμενοι την κατάσταση, ένα μεγάλο μέρος από ότι μας έχει μείνει των ιδιοτήτων του ανθρώπου και του πολίτη. ‘Ένα κράτος που δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του, χάνει τη νομιμότητά του. Η ίδια η ιδέα του έθνους χάνει το νόημά της, όταν το έθνος δεν μπορεί να σώσει από την καταστροφή τα πιο αδύνατα τμήματά του.

 

Δεν απειλούμεθα τώρα μόνο με ακόμα μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική καταστροφή, αλλά το κακό ξαναγυρνάει εκεί που άρχισε. Ο κίνδυνος οριστικής απώλειας του κυπριακού κράτους είναι μεγάλος και άμεσος. Χωρίς κράτος στην Κύπρο, οι ‘Ελληνες δεν θα επιβιώσουν στο νησί. Η Ελλάδα θα καταστεί οριστικά όμηρος των δυνάμεων που θα το ελέγξουν, γιατί από αυτές θα εξαρτάται η επιβίωση όσων Ελληνοκυπρίων απομείνουν. Η καταστροφή στην Κύπρο θα γίνει προάγγελος μιας βιβλικής καταστροφής της Ελλάδας.

 

‘Ενας τριπλός πόλεμος

 

Ο ελληνικός λαός αντιμετωπίζει τριπλό πόλεμο, «πόλεμο χρέους», πόλεμο γεωπολιτικό - ποτέ η Δύση δεν αποδέχτηκε πλήρως την κυριαρχία και ανεξαρτησία του, πόλεμο «ιδεολογικό», «εθνικό», «πολιτιστικό» από την πιο ακραία, ρατσιστική πτέρυγα των θεωρητικών και … πρακτικών του ιμπεριαλισμού, από τον Ντισραέλι έως τον Χάντιγκτον, που τον θεωρούν λαό κατώτερο, άξιο να κυριαρχείται.

 

Αντιμέτωπος με τέτοια, «υπαρξιακή» απειλή, στην πρώτη γραμμή, θέλοντας και μη, αγώνα για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους, όπως τα γνωρίσαμε στην Ελλάδα μετά το 1974, στην Ευρώπη μετά το 1945, αλλά και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων των εθνών, από μια ολοκληρωτική αυτοκρατορία της παγκοσμιοποίησης που του επιτίθεται ανελέητα, ο ελληνικός λαός θα μπορέσει να αγωνιστεί αποτελεσματικά μόνο συγκροτώντας ένα ευρύτατο παλλαϊκό-πανεθνικό μέτωπο κοινωνικής-εθνικής σωτηρίας και αναγέννησης, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, και με ισχυρές συμμαχίες εντός και εκτός ΕΕ. Η ανάγκη συγκρότησης τέτοιου μετώπου δεν προσδιορίζεται από τις ιδεολογικο-πολιτικές προτιμήσεις μας, αλλά από τη φύση της απειλής, που δεν αφορά μόνο τη σχετική θέση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, αλλά τη θέση του έθνους διεθνώς, την ίδια τη συγκροτημένη του ύπαρξη.

 

Προς το παρόν δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε τον ατομικισμό, την ιδιοτέλεια και τον οπορτουνισμό που μας χαρακτηρίζει, ιδίως τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, ενώ πληρώνουμε δεκαετίες βαθειάς ηθικής και πνευματικής παρακμής. Η κοινωνική παθητικότητα κυριάρχησε την τελευταία διετία. ‘Όχι μόνο λόγω φόβου ή καιροσκοπισμού. Αλλά και γιατί ο ελληνικός λαός δεν είναι χαζός. ‘Εχουνε γελάσει πολλές φορές τους ανθρώπους. Κι αυτοί «κόβουνε» τους υποψήφιους ηγέτες και εθνοσωτήρες τους και καταλαβαίνουν αν είναι επαρκείς ή ελλιποβαρείς, αν αγωνίζονται με ειλικρίνεια να διορθώσουν τις αναπόφευκτες ανεπάρκειές τους, ή πασχίζουν να τις κρύψουν.

                                                      

Σαφείς θέσεις για μια νικηφόρα αριστερά

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ εννεαπλασίασε τις δυνάμεις του μεταξύ του θέρους 2011 και 2012, γιατί έβαλε υποψηφιότητα να εκφράσει τις ανάγκες του απειλούμενου έθνους, να γίνει ηγεμονικό πολιτικό υποκείμενο. Θα ήταν σήμερα κυβέρνηση με μεγάλη πλειοψηφία αν είχε σαφείς θέσεις στα εθνικά, αν είχε πειστική και «ψυχωμένη» στάση στα θέματα οικονομίας-χρέους. Μπορεί και σήμερα να το κάνει, υποτάσσοντας την επικοινωνία στην πολιτική, την πολιτική στην ιστορία, αποδεχόμενος ειλικρινά το τραγικό της στιγμής και την έκταση της καταστροφής που πρέπει, εκ των πραγμάτων, να διαχειριστεί, είτε του αρέσει, είτε όχι.

 

Για να είσαι σήμερα και στην Ελλάδα αριστερός, να υπερασπιστείς δηλαδή τις λαϊκές τάξεις, πρέπει να υπερασπιστείς τη χώρα σου, το έθνος σου, να είσαι πατριώτης. Δεν μπορείς να είσαι ούτε και διεθνιστής,  μη υπερασπιζόμενος τον αγώνα του ελληνικού λαού εναντίον της ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης. Ισχύει βέβαια και το αντίστροφο. Δεν μπορείς να υπερασπιστείς τα εθνικά συμφέροντα-δικαιώματα του ελληνικού λαού διεθνώς, υποκύπτοντας στα μνημόνια, συνηγορώντας στη μετατροπή Ελλάδας και Κύπρου σε αποικίες χρέους. Αγωνιζόμενος με συνέπεια εναντίον του νέου ολοκληρωτισμού, ο ελληνικός λαός θα βρει και αναγκαίους συμπαραστάτες, λόγω της αληθινά πανευρωπαϊκής και παγκόσμιας σημασίας τέτοιου αγώνα.

 

(*) Το άρθρο αυτό στηρίζεται στα βασικά σημεία της εισήγησης του συγγραφέα στη συζήτηση για την Κύπρο και τη γεωπολιτική των Μνημονίων, που οργάνωσαν στο Πάντειο Πανεπιστήμιο κινήσεις της πατριωτικής αριστεράς στις 2 Ιουλίου, με τη συμμετοχή επίσης των Γιώργου Λιλλήκα από την Κύπρο, Γεράσιμου Αρσένη, Ηλία Νικολόπουλου και Θέμου Στοφορόπουλου, από την Ελλάδα. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» (5.7.2014) και «Φιλελεύθερος» Λευκωσίας (12.7.2014)