Χρυσαυγιάδος το ανάγνωσμα

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Σε όλο και πιο επικίνδυνη, καταστροφική τροχιά μπαίνουν οι (συνδεόμενες και συναρτημένες) εξελίξεις σε Ελλάδα (και Κύπρο), και σε ότι αφορά την εσωτερική και σε ότι αφορά την εξωτερική τους διάσταση.

 

Στο επίπεδο της κλονιζόμενης και απειλούμενης, από τα Μνημόνια και τις Δανειακές, εναπομείνασας δημοκρατίας, η θεατρική μεταφορά εκλεγμένων βουλευτών σιδηροδέσμιων στα κρατητήρια, χωρίς την άδεια της Βουλής, πρώτη φορά μετά την 21^η Απριλίου 1967, δημιουργεί, αν μη τι άλλο, δυσάρεστους συνειρμούς, ανεξαρτήτως της ριζικής διαφωνίας που μπορεί κάποιος να έχει με τις ιδέες των οπαδών του Χίτλερ και του Παπαδόπουλου.

 

Φυσικά πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά τυχόν συντελεσθέντα κακουργήματα, αλλά είναι κρίσιμης σημασίας, ιδίως σήμερα, ιδίως σε μια χώρα με την τραγική ιστορία και στη σημερινή συγκυρία της Ελλάδας, η απαρέγκλιτη, σχολαστική τήρηση όλων των συνταγματικών προνοιών, η ουσιαστική τήρηση της δημοκρατικής αρχής. Η δημοκρατία ισχύει για όλους, περιλαμβανομένων αυτών με τους οποίους μπορεί να διαφωνούμε, να μας απωθούν, ακόμα και να τους σιχαινόμαστε, αλλοιώς δεν είναι δημοκρατία.

 

Αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό γιατί τα Μνημόνια, οι Δανειακές, η καταστροφή και υποδούλωση της χώρας φέρουν μαζί τους τα σπέρματα της εμφύλιας σύρραξης, στην οποία αφεύκτως, όλο και ταχύτερα πλησιάζουμε, όσο δεν καταφέρνουμε να παράγουμε τις πολιτικές, κοινωνικές, εθνικές δυνάμεις, που χρειαζόμαστε για να δώσουμε τον αγώνα για τη σωτηρία του ελληνικού λαού. Η τήρηση, σε αυτές τις συνθήκες, του πνεύματος και του γράμματος του συντάγματος, ο σεβασμός της νομιμότητας και βασικών θεσμών όπως η βουλευτική ασυλία είναι πρωταρχικής σημασίας για τη διατήρηση ενός από τους τελευταίους κώδικες ειρηνικής συνύπαρξης των Ελλήνων.

 

Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ευσταθεί η (ευφυής) νομική κατασκευή του διαρκούς, επ’ άπειρον αυτόφωρου, που εμφάνισαν οι Εισαγγελείς, καμία θεμιτή ανάγκη δεν επέβαλε την παράκαμψη της Βουλής. Δεν γνωρίζουμε αν ο κ. Πρωθυπουργός ήθελε την ηγεσία της ΧΑ στη φυλακή προτού πάρει το αεροπλάνο για την Ουάσιγκτον ή κάτι άλλο πρυτάνευσε στη σκέψη όσων αποφάσισαν τέτοιο τρόπο δράσης. Δεν περιποιεί όμως τιμή στη δημοκρατία, συνιστά αντίθετα εξαιρετικά επικίνδυνο προηγούμενο, η σύλληψη βουλευτών χωρίς να προηγηθεί άρση της ασυλίας. Η σύλληψη ηγεσίας κόμματος είναι ακραίο μέτρο, πρέπει να γίνεται με την άδεια της Βουλής, για συγκεκριμένες πράξεις, με πολύ σοβαρά στοιχεία. Θα δημιουργήσει μείζονα συνταγματικά προβλήματα και βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την ευρωπαϊκή συνταγματική παράδοση.

 

Δεν επιτρέπεται ομοίως η ποινική δίωξη να χρησιμοποιείται ως υποκατάστατο απαγόρευσης κόμματος, ούτε να γίνεται κοπτοραπτική νομοθεσίας και συντάγματος για να παραχαραχθεί ουσιαστικά το εκλογικό αποτέλεσμα, να σταματήσει αίφνης η χρηματοδότηση κόμματος ή να αποφευχθούν επαναληπτικές εκλογές όπου το επιβάλλει ο νόμος ή για να παραβιασθεί το πνεύμα και το γράμμα του συντάγματος. Είναι απαράδεκτο να απαγορεύεται από τον Πρόεδρο της Βουλής η είσοδος μη συλληφθέντων βουλευτών στα γραφεία τους ή να διαγράφει η ΝΔ τον συνήγορο Κασιδιάρη για τις νομικές απόψεις του!

 

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής έχει βαθιές κοινωνικές ρίζες. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί με κατασταλτικά μέτρα, όπως δεν εμποδίστηκε με τέτοια μέτρα η εξάπλωση του κομμουνισμού.

 

Τέτοιες μέθοδοι δεν θα συμβάλλουν στην καταπολέμηση, αλλά μάλλον στην ενίσχυση της απήχησης της ΧΑ, μεταβάλλοντάς την στην κοινωνική συνείδηση, τουλάχιστον μερικά, από «θύτη» - όπως ήταν την επαύριο της δολοφονίας Φύσσα - σε «θύμα». Ελπίζουμε, η υπόθεση αυτή να μη γίνει απαρχή μείζονος ανωμαλίας και περιπετειών από το μνημονιακό καθεστώς, που δεν του αρέσει, ενοχλείται, όταν το αποκαλούν «κατοχική κυβέρνηση», αλλά δεν κάνει παρά ότι το προστάζει η Τρόικα των Πιστωτών (*)

 

Ακόμα και δεχόμενοι ότι στελέχη της Χρυσής Αυγής έχουν εγκληματική δράση, που πρέπει καθεαυτή να διωχθεί παραδειγματικά, η Χρυσή Αυγή δεν παύει να είναι πολιτικό κίνημα, υποστηριζόμενο από εκατοντάδες χιλιάδες ‘Ελληνες, είτε μας αρέσουν, είτε δεν μας αρέσουν οι ιδέες του. Η απήχησή της δεν οφείλεται στη δημοτικότητα του Χίτλερ και του Παπαδόπουλου, γιατί τότε οι οπαδοί της θα την ανακάλυπταν νωρίτερα. ‘Εχει απήχηση όχι εξαιτίας, αλλά παρά τις ιδέες της. Και την έχει γιατί προσφέρει μια απάντηση, λάθος κατά τη γνώμη μας, αλλά απάντηση σε υπαρκτά ζητήματα, όπως η άναρχη μετανάστευση και διάρρηξη του πολεοδομικού και κοινωνικού ιστού των μεγάλων αστικών κέντρων, η Μνημονιακή Καταστροφή και Υποδούλωση, η ανάγκη υπεράσπισης του ελληνικού έθνους από τον πόλεμο που του γίνεται.

 

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο «μικρός φασισμός» του κ. Μιχαλολιάκου δεν μπορεί να καταπολεμηθεί από τους εκπροσώπους του «μεγάλου», των Μνημονίων και του τραπεζικού νέο-ολοκληρωτισμού, εκπρόσωποι άλλωστε του οποίου επεδείκνυαν απόλυτη ανοχή επί χρόνια προς την ΧΑ και αντιμετώπιζαν μέχρι πρόσφατα το ενδεχόμενο συνεργασίας μαζί της «αν σοβαρευθεί». Πότε ακριβώς ανακάλυψαν ότι είναι εγκληματική οργάνωση; Πόσο μάλλον που, το Μνημόνιο, μπορεί να μην έχει μαχαιρώματα στην καμπούρα του, έχει όμως χιλιάδες αυτοκτονίες, χιλιάδες ή δεκάδες χιλιάδες νεκρούς εμμέσως, από μη ικανοποιητική περίθαλψη π.χ., δύο ή τρεις κατεστραμμένες από την ανεργία γενηές νέων Ελλήνων, εκατομμύρια κατεστραμμένες ζωές και, κυρίως, τη ματαίωση της προοπτικής μιας χώρας, ενός λαού, ενός έθνους.

 

Η αριστερά θα μπορούσε να γίνει αυτή ο κύριος υποδοχές των αγανακτισμένων, επαναστατημένων, καταστρεφόμενων κοινωνικών στρωμάτων, αν διέθετε αναγνώριζε το πρόβλημα και αποκτούσε πολιτική για το μεταναστευτικό (αν είχε τέτοια πολιτική θα κέρδιζε τις εκλογές του 2012), αν εμφανιζόταν πιο αξιόπιστο από σήμερα αντιμνημονιακό-αντισυστημικό εργαλείο, αν είχε ορθά τοποθετηθεί στο ζήτημα του ‘Εθνους και δεν το απέφευγε. Αυτό το τελευταίο σημείο είναι κομβικό. Χωρίς σωστή αντίληψη της σχέσης κοινωνικού-εθνικού, είναι αδύνατο για την ελληνική αριστερά, στις σημερινές συνθήκες, να αποφύγει μεσοπρόθεσμα βαρύτατη πολιτική ήττα, ίσως τη βαρύτερη της ιστορίας της. Το εθνικό είναι το κλειδί της ηγεμονίας στην Ελλάδα σήμερα.

 

Σε μια κρίση τύπου Βαϊμάρης, υπογραμμίσαμε πέρυσι, σε ένα άρθρο μας αμέσως μετά τις εκλογές, η σχετική άνοδος των ποσοστών ενός κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περιορισμένη σημασία, όπως καμία σημασία δεν είχαν οι εκλογικές επιδόσεις Σοσιαλιστών και Κομμουνιστών στη Γερμανία πριν το 1933. Μεγαλύτερη σημασία έχει η τελική ικανότητά του να ηγηθεί του πολέμου για τη σωτηρία της χώρας. Από την άποψη αυτή, πολύ ορθότερο κριτήριο επιτυχίας ή αποτυχίας ενός κόμματος όπως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο λόγος της μεταβολής της απήχησής του προς την μεταβολή της απήχησης του άλλου αντισυστημικού πόλου. Και τα ποιοτικά ασφαλώς χαρακτηριστικά αυτής της απήχησης, αν πρόκειται δηλαδή μόνο για παθητική εκδήλωση πρόθεσης ψήφου ή «μάχιμη», ενεργό συμμετοχή. Το ότι 9-10% των ψηφοφόρων ΣΥΡΙΖΑ του 2012 «μετεγράφησαν» στη Χρυσή Αυγή, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, δεν μπορεί να θεωρηθεί θετικό σημάδι για την αριστερά. Η άνοδος της ΧΑ πρέπει, εν μέρει, να θεωρηθεί και καθρέφτης των όποιων λαθών ή αδυναμιών της αριστεράς και να χρησιμεύσει ως σοβαρή προειδοποίηση για την Κουμουνδούρου.

 

Κατά τα άλλα, η υπόθεση «Χρυσή Αυγή» ήδη χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τους μνημονιακούς και τα Μέσα της διαπλοκής και της διαφθοράς, για να σταματήσει οποιαδήποτε συζήτηση μειζόνων θεμάτων και καταστροφικών εξελίξεων και στην εσωτερική κατάσταση και στην εξωτερική θέση και πολιτική της Ελλάδας. Κινδυνεύουμε τώρα, εκτός των άλλων, με τούτα και με κείνα, να στρέψουμε τη συλλογική μας προσοχή στα θέματα της ποινικής δίωξης βουλευτών, όχι στο κοινωνικό ολοκαύτωμα, τη λεηλασία, υποδούλωση και καταστροφή της Ελλάδας και της Κύπρου και το πως θα τα σταματήσουμε.

 

(*) Τρόικα, ειρήσθω εν παρόδω, που δεν αποτελείται μόνο από τη Γερμανία, όπως θέλουν λίαν επιμόνως να μας πείσουν όσοι επιδιώκουν  να αθωώσουν το ΔΝΤ, τις ΗΠΑ, με τον δεσπόζοντα ρόλο τους στο Ταμείο και τις μεγάλες ξένες τράπεζες όπως η Goldman Sachs, για τη συμμετοχή τους  στην ελληνική τραγωδία. 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα (3.10.2013) με τον τίτλο "Χρυσή Αυγή, Δημοκρατία και Αριστερά"