Το κυνήγι της αλεπούς

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Ανησυχούν, λένε, στην κυβέρνηση, γιατί ο Ομπάμα δεν θέλει να συναντηθεί ούτε δύο λεπτά με τον Πρωθυπουργό. Ξύνω κι εγώ το κεφάλι μου να βρω τι καλό έχει κάνει (ή τι κακό δεν συμφωνεί να κάνει) ο Αντώνης Σαμαράς και δεν τον δέχονται οι Αμερικανοί. Πάντως, ομολογώ ότι έχει ανέβει στην εκτίμησή μου.

 

Ελπίζω να μην πάει να μιλήσει και στην συνάθροιση του ισραηλινού λόμπυ που έχει προγραμματίσει, εφόσον το λόμπυ αυτό δεν του κλείνει, όπως ασφαλώς μπορεί να κάνει, το πολυπόθητο ραντεβού με τον Πρόεδρο (αν και, κατά τη γνώμη μας, αυτό που εκκρεμεί είναι μάλλον το ραντεβού των Ελλήνων πολιτικών με την Ιστορία, τον λαό και το έθνος τους, από αυτούς όμως κρύβονται).

 

Το λέμε αυτό γιατί οι εκπρόσωποι της Ελλάδας πρέπει να βλέπουν τους πάντες και να συνάπτουν σχέσεις ή και συμμαχίες ακόμα, αλλά όλα αυτά πρέπει να γίνονται σε συνθήκες ισοτιμίας και αυτοσεβασμού – και μόνο αυτό δεν συμβαίνει συνήθως. Το θέμα άλλωστε δεν είναι ποιόν βλέπει κανείς, είναι τι του λέει. Τι θα πει π.χ. ότι ο Ισραηλινός Υπουργός ‘Αμυνας δεν έχει χρόνο να μετακινηθεί εκείνος στην Αθήνα και θα πρέπει να τρέχει να τον βρει στο Ισραήλ ο Παναγιωτόπουλος; Αν έχει για το Ισραήλ σημασία η σχέση με την Αθήνα, ας βρει το Ισραήλ τον χρόνο. Μέχρι τότε, μπορεί και η Ελλάδα να δείξει υπομονή. Η διπλωματία είναι, σε μεγάλο βαθμό, τέχνη της σημειολογίας.

 

Δεν είμαι «αντιαμερικανός», αν και αμφιβάλλω ότι με πιστεύετε. Θαυμάζω ειλικρινά πολλά χαρακτηριστικά των ΗΠΑ και όψεις της λαϊκής τους κουλτούρας, μεταξύ άλλων την απλότητα που διακρίνει τους Αμερικανούς και τον σεβασμό τους προς το συλλογικό τους σχέδιο. Αν δεν είχαν το χρήμα για Θεό τους, θα ήταν ο πιο έτοιμος λαός στην υφήλιο για τον σοσιαλισμό. Αλλά δεν βλέπω ούτε μισό καλό να έκαναν στη χώρα μου από το 1947, ούτε μισό λόγο για τον οποίο θα έκαναν ένα τέτοιο καλό στο μέλλον – ίσως έχω «εμμονές», αλλά θυμάμαι ότι ήταν πίσω από τον εμφύλιο, τη δικτατορία και τη διχοτόμηση της Κύπρου. Αν κάποιος πιστεύει το αντίθετο, ας μας πει ένα επιχείρημα βρε αδερφέ, εκτός από το να προβάλλει τη φυσική έλξη του Ραγιά προς τον Αφέντη, της κοπέλας προς τον νταβατζή της.

 

Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα αντιμετωπίζει μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές της ιστορίας της, μαζί και ευθεία απειλή για την κρατική της υπόσταση. Επ’ αυτών πρέπει οι ‘Ελληνες πολιτικοί να ζητήσουν από τη «μεγάλη σύμμαχο» να τοποθετηθεί - μια Ουάσιγκτων που, στις επίσημες ανακοινώσεις της, επιμένει στην ανάγκη συνέχισης των «μεταρρυθμίσεων», που είναι, στη σύγχρονη οργουελιανή γλώσσα, ο κωδικός όρος για τη συνέχιση της μνημονιακής καταστροφής. Αν χρειάζεται να συγκρουσθούμε με τη γερμανική κυβέρνηση για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, τότε να το κάνουμε και να το κάνουμε εν ονόματι της Ευρώπης, όχι για να παίξουμε όμως πάλι τον ρόλο  «χρήσιμου ηλίθιου» για τα αμερικανικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο.

 

Ορθώς τα βάζουμε με τη Γερμανία, ξεχάσαμε όμως κάπως εύκολα ότι την επίθεση κατά της Ελλάδας ξεκίνησε, το 2009, μια αμερικανική τράπεζα, η Goldman Sachs και μια «ελληνική κυβέρνηση» παντελώς ελεγχόμενη από τις ΗΠΑ και δυνάμεις τύπου Soros. Για την Ουάσιγκτον, είναι απολύτως ανεπιθύμητη και η ευρωπαϊκή στρατηγική παρουσία εδώ και οποιαδήποτε σχέση με τη Ρωσία. ‘Εχει δικό της στρατηγικό συμφέρον και στον ελληνογερμανικό καυγά και στην εκδίωξη της Ρωσίας από τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο, γεγονός που θέτει δύσκολα προβλήματα στρατηγικής, αν κάποιο θαύμα μετέβαλε την Ελλάδα σε υποκείμενο, από διεθνές κλωτσοσκούφι που είναι σήμερα.

 

Πως δηλαδή θα αποσυναρμολογήσουμε το «κυνήγι της αλεπούς» που σκηνοθέτησαν εις βάρος μας, βάζοντάς μας να τσακωθούμε με την Ευρώπη, να αποξενωθούμε από Ρωσία, Κίνα, Άραβες, Κούρδους, Σέρβους, Ιρανούς, Αρμένιους κλπ., ώστε να καταλήξουμε μόνοι μας καταστρεφόμενο προτεκτοράτο που θα αναζητήσει τη θέση του, αν το αφήσουν να επιβιώσει στα σημερινά του σύνορα, εντός μιας Μεσογείου που τείνει να γίνει τουρκο-ισραηλινή ζώνη επιρροής υπό ηγεμονία των ΗΠΑ.

 

Ρωσική «αφύπνιση» - μια ευκαιρία για την Ελλάδα

 

Λέγεται πάντως ότι η κυβέρνηση εξέφρασε κάποιο ενδιαφέρον για συμμετοχή της Ελλάδας στον South Stream, τον μόνο από τους αγωγούς που είναι προς ελληνικό όφελος και που εμείς τον προτείναμε. Κάτι είναι κι αυτό. Η Ρωσία σήμερα είναι το κύριο εναπομένον δυνητικό αντιστάθμισμα στην πίεση που ασκείται σε Ελλάδα και Κύπρο τόσο από πλευράς Γερμανίας της Μέρκελ, όσο και, ευρύτερα, των «ναυτικών δυνάμεων», δηλαδή της αμερικανικής και της χρηματιστικής αυτοκρατορίας.

 

Αν εμφανιζόντουσαν σε Ελλάδα και Κύπρο πολιτικές ηγεσίες ικανές να αναλάβουν το τιτάνιο έργο ανόρθωσης των δύο χωρών, χωρίς να τις ρίξουν στα βράχια, τότε η Μόσχα, ίσως και το Πεκίνο, θα μπορούσαν να είναι σύμμαχοι. Μάλιστα, η σημερινή συγκυρία σε Ρωσία και Μέση Ανατολή θα ήταν ιδιαίτερα πρόσφορη.

 

Στη Ρωσία, η «εθνικιστική» πτέρυγα του καθεστώτος φαίνεται να πέτυχε μια ίσως στρατηγική νίκη επί της «φιλελεύθερης», με την παραίτηση του Σουρκώφ, πρώην επικεφαλής της προεδρικής διοίκησης. Δυνάμεις όπως αυτές που εκφράζει ο Ντούγκιν, τις ιδέες του οποίου οι αναγνώστες των «Επικαίρων» είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν σε πρόσφατη συνέντευξη, δείχνουν να επηρρεάζουν τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, το Κρεμλίνο. Ταυτόχρονα, συγκλίνουσες πληροφορίες από τη Ρωσία και από το Ισραήλ, κάνουν λόγο για πολύ έντονη διαμάχη του Νετανιάχου με τον Πούτιν στο Σότσι.

 

Ο Ρώσος Πρόεδρος φέρεται να εξήγησε στον Ισραηλινό Πρωθυπουργό ότι παραβίασε τις συμφωνίες επιτιθέμενος στη Δαμασκό. Ως απάντηση η Μόσχα έστειλε ήδη αντιαεροπορικούς-αντιβαλλιστικούς πυραύλους Ες300 στη Συρία. Στην απειλή των Ισραηλινών ότι θα τους καταστρέψουν, η απάντηση των Ρώσων είναι «δοκιμάστε».

 

Για πρώτη φορά από το 1973, σημειώνεται παρόμοια όξυνση μεταξύ Μόσχας, Δυτικών και Ισραηλινών. Αυτό αυξάνει κατακόρυφα τη στρατηγική σημασία της Κύπρου και της Ελλάδας. ‘Ενας τέτοιος παράγων θα μπορούσε να αξιοποιηθεί για το μεγάλο παιχνίδι που απαιτούν οι περιστάσεις και η σωτηρία των δύο χωρών. Αλλά είπαμε. Για να παιχτεί οποιοδήποτε στρατηγικό παιχνίδι χρειάζεται πολιτική ηγεσία με γνώση, ανεξαρτησία και θάρρος. ‘Αντε βρέστηνα!

 

Ιράν και Ισραήλ: Πυροβολώντας τα πόδια μας

 

‘Όχι μόνο δεν υπάρχει προσωπικό που να χαράξει στρατηγική και να διευρύνει τις συμμαχίες της χώρας, κάνουμε και το αντίθετο. Η Κύπρος του Αναστασιάδη, κατάφερε το ακατόρθωτο, να χαλάσει, αυτή τη στιγμή τις σχέσεις της με το Ιράν, εκδίδοντας στις ΗΠΑ Ιρανό υπήκοο που κατηγορείται για παραβίαση των κυρώσεων. Σε απάντηση, η Τεχεράνη ανακάλεσε τον Πρέσβη της από τη Λευκωσία.

 

Το Ιράν όμως είναι μια πολύ φιλική χώρα προς την Κύπρο και την Ελλάδα, αλλά και η μόνη που δέχεται να μας εξάγει, επί πιστώσει, καύσιμα. Αυτός που επιδιώκει να έχουμε κακές σχέσεις με την Τεχεράνη, είναι οι ίδιοι που απεργάζονται την καταστροφή μας.

 

Εξαιρετικά συζητήσιμης αξίας, αν όχι αντίθετη με το ελληνικό εθνικό συμφέρον είναι και η προγραμματιζόμενη για το φθινόπωρο άσκηση Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ στην Αν. Μεσόγειο. Στο ζήτημα αυτό όμως και στο σύνολο των ελληνοισραηλινών σχέσεων, που οφείλουν επίσης, όπως και η όλη ελληνική εξωτερική πολιτική να τεθούν στη βάση του αμοιβαίου ωφέλους, θα επανέλθουμε σε πρώτη ευκαιρία.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύτηκε στα «Επίκαιρα», 24.5.2013

Το μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι πίσω από την ελληνική κριση

Καταστροφή ενός ‘Εθνους

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Η ταχύτητα καταστροφής του ελληνικού λαού, της οικονομίας, της ηθικο-πνευματικής του κατάστασης, της δημοκρατίας του, των δύο κρατών του (Ελλάδας-Κύπρου) κόβει την ανάσα όποιου την καταλαβαίνει βαθειά.

 

Αυτό θάπρεπε κανονικά να προκαλέσει προ πολλού θυελλώδεις, «επαναστατικές» αντιδράσεις. Αν δεν τόκανε συντρέχουν πολλοί λόγοι, ένας εκ των οποίων είναι ακριβώς η έκταση/βάθος της καταστροφής, η ένταση της απειλής. Ενεργοποιούν «σύνδρομο στρουθοκαμήλου», ενδόμυχη άρνηση πραγματικότητας, αυτοπλύση εγκεφάλου κοινής γνώμης και πολιτικών ελίτ. ‘Η μπορεί να ενεργοποιήσουν άλλες αντιδράσεις (αναζήτηση μαγικών λύσεων - υδρογονάνθρακες, παροχέτευση εκλυόμενης ενέργειας σε λάθος στόχους - ΑΟΖ ή μετανάστες, χωρίς να υποτιμούμε το μεταναστευτικό, εγκλωβισμός σε εμφύλιες διαμάχες). Αυτά ενισχύονται από το ότι τα διανοητικά-πολιτικά εργαλεία μας φτιάχτηκαν σε μια και για μια εποχή σχετικά ακμαίου καπιταλισμού, σχετικά ανεξάρτητων-κυρίαρχων κρατών, όχι του νέου μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού, που καταλαβαίνουμε μόνο εγκεφαλικά, δεν μπορούμε στα αλήθεια να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει. Επίσης ενισχύονται από πάμπολλους φορείς ξένων συμφερόντων στο σάπιο ελληνικό εποικοδόμημα.

 

Ο Πούτιν και το Μεγάλο Παιχνίδι

 

Ελλάδα και Κύπρος δεν είναι μόνο σημεία εκδήλωσης μειζόνων οικονομικών- κοινωνικών κρίσεων, σημεία «συγκέντρωσης» της ευρωπαϊκής κρίσης. Η ελλαδική και κυπριακή κρίση κρύβουν ιστορικής σημασίας, μεγάλο γεωπολιτικό παιχνίδι, για το μέλλον της Ευρώπης, τις σχέσεις με τα Ρωσία και τη Μέση Ανατολή

 

Μείζονος σημασίας είναι η πρόσφατη διπλή εξέλιξη με τα ενεργειακά: πλήρης απομόνωση της Ελλάδας από τη Ρωσία και ταυτόχρονη απόδοση της ελληνικής ενεργειακής υποδομής, εμμέσως πλην σαφώς, σε Τουρκία και Ισραήλ. Η ελληνική ενεργειακή υποδομή πραγματώνει τη γεωπολιτική υπεραξία  της Ελλάδας, από τα τελευταία χαρτιά που έχει - ακόμα - να παίξει η χώρα για τη σωτηρία της.

 

Σύμφωνα με την εκδοχή καλά πληροφορημένων ρωσικών πηγών, και τη μόνη ευλογοφανή από τις υπάρχουσες, όταν ο Πρωθυπουργός επισκέφθηκε τη Μόσχα, ο Πούτιν ήταν σαφής μαζί του: «Καταλαβαίνουμε τις δυσκολίες, τις πιέσεις που φοβάστε και σας ασκούνται, δεν σας παρεξηγούμε αν δεν θέλετε συνεργασία. Αν πάλι θέλετε συνεργασία ελάτε να δούμε τι θα κάνουμε. Αυτό κυρίως που θέλουμε είναι να ξέρουμε τι μας γίνεται και να γίνεται ότι συμφωνούμε».

 

Για τη Ρωσία η εταιρεία που έχει όντως στρατηγική σημασία είναι η ΔΕΣΦΑ, που ελέγχει τις υποδομές αερίου. Η Μόσχα εκτίμησε ότι η Αθήνα παίζει διπλό παιχνίδι. Της δίνει μια ΔΕΠΑ, χωρίς ιδιαίτερη αξία και με πολλά προβλήματα, εγγυώμενη ταυτόχρονα σε Αμερικανούς και Ισραηλινούς ότι οι δεν θα βάλει πόδι στη ΔΕΣΦΑ. Το ταξίδι του Πρωθυπουργού στο Μπακού ήταν το τελευταίο βήμα που έπεισε το Κρεμλίνο ότι η Αθήνα «την πούλησε» οδηγώντας στην απόφαση Πούτιν να αδειάσει με ωμό τρόπο την ελληνική κυβέρνηση, επιταχύνοντας μια κρίση που κατά βάθος η Μόσχα δεν επιθυμεί, εκτιμώντας και φοβούμενη χαοτική κατάσταση σε Ελλάδα και Ευρώπη προς όφελος των Αγγλοσαξώνων.

 

Το αποτέλεσμα είναι: Αφενός αποκόπτεται η Ελλάδα από ένα κύριο δυνητικό γεωπολιτικό  αντιστήριγμα, τη Ρωσία. Αφετέρου περνάει στον έλεγχο του Αζερμπαϊτζάν η ενεργειακή μας υποδομή. Η χώρα αυτή ελέγχεται πρωτευόντως από την Τουρκία, της οποίας συνιστά «στρατηγική προέκταση» και δευτερευόντως από το Ισραήλ, του οποίου είναι βόρεια αιχμή του αντι-ιρανικού δόρατος. Μετά την Τουρκία, είναι η χώρα που διατηρεί τις καλύτερες σχέσεις στον κόσμο, σχεδόν αναγνώρισε την «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου», το «ψευδοκράτος» που δημιούργησε ο τουρκικός στρατός κατοχής.  

 

Την ίδια ώρα που συμβαίνουν αυτά στην Ελλάδα, ο Πρόεδρος της Κύπρου, «Υπερεφιάλτης» Νίκος Αναστασιάδης, αφού πρόδωσε, κατέστρεψε οικονομικά και υποδούλωσε δια της Δανειακής το κράτος του, ετοιμάζεται τώρα να το διαλύσει και τυπικά. Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες από τη Νέα Υόρκη, έχει διαβιβάσει «ατύπως» και χωρίς ενημέρωση του Εθνικού Συμβουλίου, σειρά ακραία υποχωρητικών προτάσεων προς την άλλη πλευρά.

 

Ανάγκη διεθνούς κινητοποίησης

 

Υπάρχει μέσα σε όλη αυτή τη διεθνή μαυρίλα, κάτι πολύ θετικό. Η διεθνής κινητοποίηση εναντίον του κλεισίματος της ΕΡΤ. Η κινητοποίηση αυτή είναι πολύ καλό παράδειγμα του τι μπορεί να γίνει αν ξυπνήσουμε, αν ξυπνήσουν δηλαδή οι αντίπαλοι του Μνημονίου στην Ελλάδα. Το ίδιο πούγινε με και για την ΕΡΤ, πρέπει να γίνει για τα ελληνικά νοσοκομεία, τα σχολεία, την οικονομική καταστροφή και το κοινωνικό ολοκαύτωμα, που προκαλεί η πολιτική όχι μόνο της Μέρκελ, αλλά επίσης του ΔΝΤ, των μεγάλων τραπεζών και, εμμέσως, των ΗΠΑ. (Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι συνιστά πολύ μεγάλη, δυνητικά θανάσιμη αυταπάτη να θεωρηθούν σύμμαχοι της Ελλάδας ΔΝΤ και ΗΠΑ.)

 

Πρέπει να τεθεί το ελληνικό στην Ευρώπη και τον κόσμο και να συνδεθεί με μια γνήσια και σοβαρή εναλλακτική για την Ευρώπη – η (ορθή) κριτική στη λιτότητα εξαντλεί πλέον τη χρησιμότητά της, δεν επαρκεί, γιατί εδώ μιλάμε όχι για επιλογή πολιτικής εντός πλαισίου, αλλά για την τύχη του πλαισίου, της αστικής δημοκρατίας και των σχέσεων μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών. Η παγκοσμιποίηση απειλεί την ύπαρξη του κράτους-έθνους και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και την επιβίωση του ελληνικού λαού, δεν υποβαθμίζει απλά τις υποκείμενες τάξεις.

 

Αυτή τη στιγμή υπάρχουν πρακτικά και ενεργοποιούνται δύο σχέδια στην Ευρώπη, με κύριο εργαλείο το ελληνικό και κυπριακό μνημόνιο. Το ένα είναι η ολοκλήρωση της θεσμικής μετατροπής της ΕΕ σε δικτατορία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου υπό γερμανική πρωτοκαθεδρία, αν και δεν είναι καθόλου βέβαιο σε ποιο βαθμό κυβερνά τη Γερμανία η Γερμανία και όχι η Goldman Sachs. Το δεύτερο είναι η διάσπαση της Ευρώπης σε σειρά αλληλοανταγωνιζόμενα και καταστρεφόμενα - με διαφορετικούς ρυθμούς - κράτη, υποχείρια ΗΠΑ και Χρήματος. Γι’ αυτό και εκτιμάμε ως πολιτικό λάθος το σύνθημα «συμμαχία του Νότου». Χρειάζεται συμμαχία για μια «κοινωνική, δημοκρατική Ευρώπη, ανεξάρτητη και πολυπολική, εναντίον του Χρηματοπιστωτικού Ολοκληρωτισμού», έστω και αν κυρίως βασιστεί στους Νότιους. Τα γερμανικά συνδικάτα ζητάνε άλλωστε σχέδιο Μάρσαλ και σπανίως κουβεντιάζουμε μαζί τους, με τον Σμιτ ή το γερμανικό παραγωγικό κεφάλαιο. Αντίθετα όλο ειδικοί και αληθινά κίτρινες εφημερίδες της Αγγλοσαξωνίας, όπως οι «Καιροί του Χρήματος» (Financial Times) μας εξηγούν γιατί θα ευημερήσουμε φεύγοντας από το ευρώ.

 

Μόνο τοποθετούμενος κανείς σε τέτοιο, γενικό διεθνές πλαίσιο μπορεί να ασκήσει  πραγματικά πολιτική και να δοκιμάσει να αρχίσει τον δύσκολο, «υπέρ πάντων» αγώνα για τη σωτηρία του ελληνικού λαού.  

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

«Δρόμος της Αριστεράς», 21.6.2013

ΕΡΤ όπως Ελλάδα

EΡΤ όπως Ελλάδα

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Αποφασίζοντας το κλείσιμο της ΕΡΤ, κυβέρνηση-τρόικα ανέλαβαν σειρά από ρίσκα. Τάβαλαν με το σύνολο σχετικά ισχυρού στρώματος με διεθνείς διασυνδέσεις. Προκάλεσαν γενικότατη ανησυχία διαταράσσοντας την εικονική «κανονικότητα», που χρησιμοποιεί το Μνημόνιο (εναλλάσσοντάς την με δόσεις τρόμου), για να συνεχίζεται – ξαφνικά, όλοι συνειδητοποίησαν ότι η χώρα δεν πάει καθόλου καλά κι ότι, από τη μια μέρα στην άλλη, μπορεί να βρεθούν στον δρόμο. Τρίτο, κατάφεραν ισχυρότατο πλήγμα στη δημοκρατία. ‘Ότι κι αν προσάψει κανείς στην ΕΡΤ, η παράδοση σε μια δράκα αδίστακτων τραπεζικών-επιχειρηματικών συμφερόντων (και πίσω τους στην τρόικα) του μονοπωλίου της ενημέρωσης, της διαμόρφωσης συνειδήσεων δηλαδή και της χειραγώγησης συμπεριφορών, που είναι κεντρική εξουσία στην «τηλεοπτική δικτατορία» των «εφήμερων εντυπώσεων» που εξελίχθηκε το πολίτευμά μας, συνιστά μείζον βήμα προς τον ολοκληρωτισμό. Η βύθιση του δημοσιογραφικού κλάδου, ότι κι αν του προσάψει κανείς, σε καθεστώς υψηλότατης ανεργίας και γενικευμένης ανασφάλειας εξουδετερώνει κάθε αντίσταση στη χειραγώγηση της πληροφορίας.

 

‘Όλα αυτά δεν θα έφταναν ίσως για να προκαλέσουν την «εξέγερση της ΕΡΤ», αν δεν μεσολαβούσε κάτι άλλο. Η ΕΡΤ συμβολίζει στο συλλογικό ασυνείδητο την ίδια την Ελλάδα. Το κλείσιμό της σημαίνει κλείσιμο της χώρας, καταστροφή δηλαδή του τελευταίου αρχετυπικού στηρίγματος κάθε πολίτη. Οι ‘Ελληνες προσάπτουν πολλά στη δημόσια ραδιοτηλεόραση που διαθέτουν και συνολικά στο κράτος τους. Αλλά δεν είναι λύση το κλείσιμο του κράτους, ο θάνατος δεν είναι θεραπεία! Η απόφαση για την ΕΡΤ, σημαντικότατη καθ’ εαυτή, δεν είναι παρά απεικόνιση της όλης διαδικασίας «θανάτου» της χώρας που οργανώνουν Μνημόνιο και Δανειακές. Η ελληνική κοινωνία χάνει τις προϋποθέσεις αναπαραγωγής της, η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία τους οικονομικούς όρους διαιώνισής της, το κράτος γίνεται αποικία χρέους.

 

Είναι σημαντικό να τα λέμε αυτά γιατί, στις σημερινές συνθήκες, όπως και το 1944, όταν έγραφε ο Γληνός ότι «το λαϊκό γίνεται και εθνικό, το εθνικό γίνεται και λαϊκό» («Τι είναι και τι θέλει τοΕΑΜ»), χωρίς σύνθεση του κοινωνικού και του εθνικού η χώρα θα οδηγηθεί σε χάος ή/και εμφύλια σύρραξη.

 

Γι’ αυτούς τους λόγους, η «εξέγερση της ΕΡΤ» εμπεριέχει, τηρουμένων πολλών αναλογιών, δυνατότητα εξέλιξης στο ανάλογο, στις πολύ διαφορετικές σημερινές συνθήκες, με το Πολυτεχνείο του 1973. Οι εργαζόμενοί της, έχουν, τώρα, ισχυρότατο κομμάτι τηλεοπτικής ισχύος και έσπασαν, προς το παρόν, το τηλεοπτικό μονοπώλιο του μνημονιακού προγράμματος χειραγώγησης μυαλών και ψυχών. Το αν θα γίνει αυτό, και δεν θα ξεφουσκώσει και συντριβεί το κίνημα, εξαρτάται από το κατά πόσο μια “αυτοδιαχειριζόμενη” ΕΡΤ θα γίνει φωνή της Ελλάδας που δεν έχει, φωνή όλων των κοινωνικών στρωμάτων, από το κατά πόσο θα οργανώσει μια υποδειγματική συζήτηση ενώπιον του λαού για το τι έγινε, που πάει, που πρέπει να πάει η χώρα. Και κυρίως, σε τελική ανάλυση, από το αν θα υπάρξει πειστική, αξιόπιστη, σαφής, αποφασισμένη προοπτική για την Ελλάδα, χωρίς την οποία και οι ορθότερες κριτικές θα παραμείνουν στείρες, ενώ μια πολύ μεγαλύτερη τραγωδία θα καταστεί αναπόφευκτη. Δεν είμαστε σε «κανονική» κατάσταση, δεν επαρκούν προγράμματα ήδη ανεπαρκή σε πολύ καλύτερους καιρούς. Χρειάζονται πολύ περισσότερα από όσα έγιναν, για να δώσει με πιθανότητες ο ελληνικός λαός τη μάχη για τη σωτηρία της πατρίδας του (και της Κύπρου).

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Αυγή, 17.6.2013

 

Μια συζήτηση για την Ελλάδα και την ΕΡΤ

Συζήτηση στο πρόγραμμα Ανιχνεύσεις (16.6.2013)

Από την Επανάσταση του Ρε στην Κύπρο των Μνημονίων

 

 

Λευκωσία, του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Με ξαφνιάζει με αυτό που λέει, ανήμερα στα γενέθλιά του. Ακόμα περισσότερο με το πυρακτωμένο βλέμμα που μου ρίχνει, λες και φοβάται ότι η φράση του δεν χωράει το νόημά της, ότι μπορεί να μου διαφύγει ίσως η σημασία της επιθυμίας που διατυπώνει. «Θάθελα να ζω εκείνη την εποχή, θάθελα νάμουν οπαδός του Αλέξη», λέει και επαναλαμβάνει, τονίζοντας μια-μια τις λέξεις, ο «Γιατρός» Βάσος Λυσσαρίδης.  

 

Μα τι μπορεί να κάνει, διερωτώμαι, αξιοζήλευτη τη θέση των οπαδών και του ίδιου του Αλέξη «Ρε», ιπποκόμου που τέθηκε επικεφαλής μιας από τις πρώτες, μεγαλύτερες και βαθύτερες επαναστάσεις δουλοπάροικων στη μεσαιωνική Ευρώπη; Το «Χρονικό του Μαχαιρά» περιγράφει πως έσυραν σε κακοτράχαλο δρόμο τον Αλέξη Ρε («βασιληά») δεμένο από μια βοϊδάμαξα, τούβαλαν καυτές βελόνες, μύριζε ο αέρας γύρω-γύρω την τσίκνα του κορμιού που καιγόταν, τον έφτυναν και τον έβριζαν, ώσπου να τον οδηγήσουν, αγέρωχο και χαμογελαστό στην αγχόνη.

 

Ενσάρκωση της διαχρονικής συνείδησης του μαχόμενου Ελληνισμού, έθνους των εξεγερμένων κατά τον μαρξιστή ιστορικό Νίκο Σβορώνο, ο «Γιατρός» Βάσος Λυσσαρίδης πρωτοστατεί τώρα, μαζί με μια ομάδα νέων Κυπρίων, γύρω από την διαδικτυακή επιθεώρηση «Εμπροσθοφύλακας», στην προσπάθεια να ανασυρθεί από την εθνική λήθη η Επανάσταση του Ρε, που, έναν αιώνα πριν από τον Πόλεμο των Χωρικών στη Γερμανία και τρεις πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, έσπασε στην Κύπρο την παντοδυναμία της ευρωπαϊκής μεσαιωνικής φεουδαρχίας,

 

Οι Κύπριοι χωρικοί, που η ζωή τους εκείνη την εποχή δεν διέφερε σε τίποτα από αυτή του ζώου, ξεσηκώθηκαν, ανέτρεψαν τη Φραγκοκρατία, μοίρασαν τη γη στους αγρότες, εγκαθιδρύοντας στο νησί ένα λαοκρατικό καθεστώς και ανακηρύσσοντας αρχηγό τους τον Αλέξη. Για τον «Γιατρό», ο Αλέξης είναι μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της παγκόσμιας ιστορίας. Δεν κρύβει τον θαυμασμό του για το πώς κατάφερε, στις συνθήκες της μεσαιωνικής Ευρώπης, να φτιάξει ένα τόσο προοδευτικό καθεστώς, που να διατηρηθεί έστω και μερικούς μήνες.

 

Η αντίδραση δεν άργησε να έρθει από όλη την Ευρώπη και την Αγία ‘Εδρα, πούστειλαν ισχυρές δυνάμεις ιπποτικών ταγμάτων να πνίξουν στο αίμα την εξέγερση στην Κύπρο, προτού αποτελέσει διεθνές παράδειγμα. (Διερωτώμαι μήπως δεν είναι τυχαία η προσπάθεια «αναβίωσης» σήμερα, που μοιάζει να ξαναμπαίνουμε στη φεουδαρχία με άλλη μορφή, των μεσαιωνικών ιππποτικών ταγμάτων). Δεν τους έφτασε αυτό, θέλησαν να σβήσουν και την ανάμνηση της εξέγερσης. Θατόχαν πετύχει αν δεν τη διέσωζε άθελά του ο Μαχαιράς, εκπρόσωπος της ελληνόφωνης ολιγαρχίας του νησιού (τείχες Γιάννη, τείχα πάντα) στην προσπάθειά του να καταπολεμήσει τις ιδέες των εξεγερμένων δουλοπάροικων και να συκοφαντήσει τον αγώνα τους.

 

‘Ισως, ο Γιατρός ζηλεύει τον Ρε για αυτό που ο ίδιος λέει στον τελευταίο στοίχο του ποιήματος που αφιέρωσε στον θάνατό του:

 

                              «Από δω και μπρος

                             Ρε θάναι ο λαός σκλαβωμένος

                             ή λεύτερος

                             Σιωπή

                             Περνάει ο Ρε λαός»

 

‘Ισως πάλι, θεωρεί ότι ακόμα κι ο θάνατος από τον εχθρό είναι προτιμότερος από την ατμόσφαιρα της προδοσίας και της εθελοδουλείας, της παραίτησης και της αυτοκτονίας. Μήπως είναι καλύτερα να περιστοιχίζεσαι από εχθρούς, παρά κοριούς, ποντίκια και κατσαρίδες; 

 

Γεγονός είναι ότι, Ποίηση και Ιστορία μοιάζουν, προς το παρόν, μοναδικά καταφύγια εν μέσω ενός εθνικού ζόφου, όταν η Πολιτική στέκεται (ακόμα;) ανήμπορη ή απρόθυμη να διατυπώσει το πρόταγμα των καιρών και οι περισσότεροι επιλέγουν την αυταπάτη κάπως εύκολων λύσεων, αρνούμενοι να εγκαταλείψουν την Αλεξάνδρεια που χάθηκε.

 

Το κυπριακό πολιτικό προσωπικό, όσο δεν έχει μπει στην υπηρεσία του «κατακτητή», του νέου αποικοκράτη της «Χρηματοκρατίας», όπως την αποκαλεί ο Λυσσαρίδης, εξακολουθεί να βρίσκεται σε συνθήκες σοκ, αμηχανίας, σύγχυσης γύρω από το τι πραγματικά συμβαίνει στο νησί και πως μπορεί να αντιμετωπισθεί.

 

Μετά την οικονομική καταστροφή της 17^ης Μαρτίου, τώρα ακολουθεί και η εθνική. Στις 29 Μαίου, επέτειο της ‘Αλωσης της Πόλης, θα πραγματοποιηθεί η πρώτη συνάντηση Αναστασιάδη-‘Ερογλου, για να μπουν οι βάσεις της νέας προσπάθειας «λύσης του κυπριακού». Σκοπός της διαδικασίας είναι να μπει η Κυπριακή Δημοκρατία, ήδη υπό τον έλεγχο της Τρόικας των Πιστωτών και υπό τον έλεγχο της Τρόικας των Δικαστών που προέβλεπε το σχέδιο Ανάν.

 

Το αναφέρουμε γιατί είναι πολλές οι «συμπτώσεις» για να θεωρηθούν τέτοιες. Μήπως δεν ήταν στις 21 Απριλίου του 2004 που είχε αρχικά προσδιορισθεί το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν; Η δικτατορία όμως της 21.4.67 έγινε για να «λυθεί» το κυπριακό, να καταλυθεί δηλαδή η Κυπριακή Δημοκρατία, αυτό ακριβώς που επεδίωκε το σχέδιο Ανάν.

 

Οι «συμπτώσεις» αποκαλύπτουν πιθανότατα ύπαρξη σχεδίου χειραγώγησης της εθνικής συνείδησης, γιατί, όπως και οι αναφορές στο 1974 του Παπανδρέου από το Καστελόριζο και του Αναστασιάδη μετά το κούρεμα, συγκλίνουν στην υπενθύμιση και ενστάλλαξη στο εθνικό ασυνείδητο ιστορικών ιστορικών τραυμάτων και ηττών. Προορίζονται να τροφοδοτήσουν το ψυχολογικό υπόστρωμα του φόβου, για να μην υπάρξει εξέγερση του ελληνικού λαού, σε Κύπρο ή Ελλάδα, εναντίον μιας πορείας υποδούλωσης και καταστροφής. Ταυτόχρονα, η σημειολογία που χρησιμοποιούν και η σημασία που αποδίδουν στα σύμβολα, είναι ενδεικτικές ίσως της αληθινής φύσης των δυνάμεων που έχουν σχεδιάσει τον πόλεμο κατά του ελληνικού λαού και των δύο κρατών του, συναντώντας, προς το παρόν, μάλλον περιορισμένες αντιστάσεις.

 

Ακόμα και οι πιο ριζοσπαστικές, «αντιμνημονιακές» δυνάμεις στην Κύπρο, απολύτως απροετοίμαστες, όπως απεδείχθη, για αυτό που συνέβη, δυσκολεύονται ακόμα να συνειδητοποιήσουν τι ακριβώς έχει συμβεί, ότι δηλαδή έχει ήδη σχεδόν καταλυθεί η κυριαρχία της Δημοκρατίας δια της ανάληψης υποχρέωσης εξυπηρέτησης μη βιωσίμου χρέους και των νομικών κειμένων που τη συνοδεύουν, Μνημονίων και Δανειακών. Δεν μπορούν να αποδεχθούν πλήρως ότι ο χρηματοπιστωτικός τομέας της κυπριακής οικονομίας έχει χαθεί και δεν πρέπει να διατεθεί κανείς πόρος, ούτε να φορτωθεί το κράτος κανένα νέο φορτίο για τον σώσουν.  Ούτε ότι βρίσκονται ενώπιον πολέμου εναντίον του κράτους. Βαυκαλίζονται π.χ. ότι θα ξεφύγουν αργότερα από τα Μνημόνια, αλλά τα Μνημόνια φτιάχτηκαν για να κάνουν όλο και πιο δύσκολο να ξεφεύγεις, εισάγουν νέο καθεστώς και δημιουργούν τις προϋποθέσεις διαιώνισής του, δεν είναι προσωρινά.

 

Πολύ περισσότερο δυσκολεύονται να επεξεργασθούν στρατηγική και τα αντίστοιχα πολιτικά συνθήματα, που να ανταποκρίνονται στον ολοκληρωτικό χαρακτήρα και την ταχύτητα του πολέμου που εξαπολύθηκε κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

Μόνο όντας κανείς διατεθειμένος να φτάσει σε στάση πληρωμών και χρεωκοπία, και για τις τράπεζες και για το κράτος του ακόμα, σε ότι αφορά τουλάχιστο τις υποχρεώσεις προς τους διεθνείς Πιστωτές, μόνο αν είναι διατεθειμένος να μπει σε σύγκρουση με τις ισχυρές διεθνείς δυνάμεις που επιτίθενται, μπορεί να σώσει το κράτος του ή να ελπίσει σε κάποιο αξιοπρεπή συμβιβασμό.  

 

Βεβαίως αυτός είναι επικίνδυνος και οδυνηρός δρόμος, αλλά ο θάνατος της κοινωνίας και του κράτους πρέπει να θεωρείται δεδομένος σε συνθήκες Μνημονίου. Είναι ακόμα πιο επικίνδυνος αν επί μακρόν δεν έχεις πάρει καν χαμπάρι τι συμβαίνει, δεν έχεις προετοιμαστεί ο ίδιος και δεν έχεις προετοιμάσει τον λαό σου, δεν έχεις οργανώσει τις διεθνείς συμμαχίες σου, δεν έχεις υπερασπιστεί τη χώρα σου και την υπόθεσή της διεθνώς. Υπό την έννοια αυτή, τα συμβάντα στην Κύπρο τους δύο τελευταίους μήνες συνιστούν σοβαρή προειδοποίηση, που πρέπει να μελετηθεί και να παρθεί πολύ σοβαρά υπόψιν από τον ΣΥΡΙΖΑ ή οποιονδήποτε άλλο θέλει να διακόψει το ελληνικό μνημονιακό πρόγραμμα.

 

Η προσπάθεια της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και άλλων δυνάμεων να αποφύγουν αυτό το πρόβλημα θέτοντας ζήτημα νομίσματος είναι μια επικίνδυνη υπεκφυγή. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις και το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Κύπρος δεν είναι η συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματός της. ‘Οσο για την αποκατάσταση της νομισματικής κυριαρχίας, αυτή έχει να κάνει με το μη βιώσιμο χρέος μάλλον παρά το νόμισμα.

 

Συμμετέχοντας στην ευρωζώνη και την ΕΕ, η Λευκωσία διαθέτει νομικά, θεσμικά, πολιτικά όπλα που δεν έχει χρησιμοποιήσει. Δεν έχει λόγο να τα απεμπολήσει με δική της πρωτοβουλία, αν δεν λάβει τουλάχιστο μια συμφωνία χρηματοδότησης που να επιτρέπει τη βιωσιμότητα του κυπριακού κράτους. Αλλά το κυπριακό ζήτημα εμπεριέχει πολλές και περίπλοκες πτυχές και θα χρειαστεί να επανέλθουμε.

 

Επίκαιρα, 17.5.2013 

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

Το μνημονιακό μέλλον της Κύπρου και η ελληνική εμπειρία

Ομιλία σε εκδήλωση της "Συμμαχίας Πολιτών" στη Λεμεσό, 5 Ιουνίου 2013

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=f1zMRaY_nss

Ούτε Α, ούτε Β, σχέδιο Σ (σοβαρότητα, σταθερότητα, σωτηρία)

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Υπάρχει ένα σχέδιο που θα μπορούσαμε να το πούμε Σ, ή θα μπορούσαμε να το πούμε Ε, γιατί θα ήταν ο Εφιάλτης των Πιστωτών και όσων οργάνωσαν τον πόλεμο κατά του ελληνικού λαού. Το σχέδιο αυτό είναι το μόνο που έχει μια πιθανότητα να γλυτώσει τη χώρα, όχι με την έννοια να την επαναφέρει στο σημείο που βρισκόταν το 2009-10, αλλά τουλάχιστον, αφενός να αποτρέψει την πολύ μεγαλύτερη καταστροφή που ετοιμάζεται για Ελλάδα-Κύπρο, αφετέρου να αφήσει ανοιχτή προοπτική για το μέλλον τους.

 

Προϋποθέτει την εμφάνιση ηγετικού υποκειμένου ικανού να το εφαρμόσει και μια κοινωνία που να μπορεί να κάνει αυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν Γκεστάλτ, δηλαδή μια απότομη και κυρίως πλήρη αντιστροφή παραδείγματος. ‘Όταν βρεθείς σε αδυσώπητο κυκλώνα, μπορείς να βγεις μόνο από το μάτι του, όταν είσαι αντιμέτωπος με ισχυρότατη θύελλα μπορεί να βγεις μόνο πηγαίνοντας ακριβώς (για να μη σε πλαγιοκοπήσει) κόντρα στον άνεμο, πρέπει να χτυπήσεις πρώτα το ισχυρότερο, όχι το ασθενέστερο σημείο του αντιπάλου, εναλάσσοντας επιδέξια την αποφασιστικότητα του Αχιλλέα  και την πανουργία του Οδυσσέα. Οι «ιδιοσυχνότητες σωτηρίας» είναι ακριβώς αντίθετες με τις «ιδιοσυχνότητες καταστροφής».

 

Ο χρόνος όμως και οι δυνατότητες εμφάνισης τέτοιου υποκειμένου και εφαρμογής τέτοιου πλάνου εξαντλούνται ταχέως. ‘Ισως η χώρα δεν μπορεί να το παράξει. ‘Ισως δεν έχει τα μέσα, ίσως δεν καταλαβαίνει την ανάγκη. Αν συνεχίσουμε όπως πάμε σήμερα, κινδυνεύουμε να χάσουμε σύντομα τις τελευταίες δυνατότητες των δύο κρατών μας, Ελλάδας και Κύπρου, να αντισταθούν στην καταστροφική δίνη, αν όχι τα ίδια τα κράτη.

 

Ο Εφιάλτης των Πιστωτών

 

Ποιος είναι ο «Εφιάλτης των Πιστωτών»; Να έρθει αύριο η ελληνική κυβέρνηση, αφού έχει κάνει ότι μπορεί για να αλλάξει το κλίμα στην Ευρώπη κι αφού έχει καταστήσει σαφή την αποφασιστικότητά της να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα στη διάθεσή της, περιλαμβανομένης της ψήφου της στα όργανα της ΕΕ και άλλων διεθνών οργανισμών, ισχυρή και υποστηριζόμενη από τον ελληνικό λαό, και να πει στην Ευρώπη:

 

«Κύριοι έχουμε καταστρέψει με τις αποφάσεις μας δύο χώρες-μέλη της ΕΕ, την Ελλάδα και την Κύπρο. Ιδού τα στοιχεία, ιδού οι εκθέσεις των διεθνών οργανισμών, οι δηλώσεις οικονομολόγων και πολιτικών, τα συμπεράσματα των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Παραδώσαμε την εξουσία που μας εμπιστεύθηκαν οι Ευρωπαίοι πολίτες στους εκπροσώπους του χρηματοπιστωτικού τομέα και μάλιστα ενός τομέα που εδρεύει συνήθως μάλλον στο Σίτυ και τη Νέα Υόρκη, παρά σε μας. Ταυτόχρονα, έχουμε προκαλέσει τεράστια, ανυπολόγιστη ζημιά στο ευρωπαϊκό μας σπίτι, στην αλληλεγγύη μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών, στο σχέδιο ευημερίας και ειρήνης που επιχειρήσαμε να αντιπαραθέσουμε στα ερείπια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μαζί και στο παγκόσμιο κύρος της ΕΕ, δώσαμε τεράστια ικανοποίηση σε όσες δυνάμεις ενδέχεται να απεργάζονται την εξασθένιση ή την καταστροφή της ηπείρου μας. Αρχίζουμε όπως πάμε έναν τρίτο, οικονομικό παγκόσμιο πόλεμο. Η Ελλάδα πάντως δεν μπορεί να συγκατατεθεί στη συνέχιση μιας πορείας καταστροφής της. Ζητάμε τη διακοπή του μνημονίου λόγω ανθρωπιστικής καταστροφής και κινδύνων για την ασφάλεια του κράτους μας, ζητάμε ρήτρα μη περαιτέρω καταστροφής, γιατί δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε περαιτέρω κατάρρευση του ΑΕΠ, της απασχόλησης και κοινωνικών παροχών απαραίτητων για την διατροφή, την υγεία και την επιβίωση του  ελληνικού πληθυσμού, ζητάμε τη βοήθειά σας για να αντιμετωπίσουμε αυτή την καταστροφή».

 

Πολλά άλλα θα μπορούσαν να προστεθούν σε μια τέτοια τοποθέτηση. Για να μπορέσει να την κάνει ένας Πρωθυπουργός πρέπει να έχει δίπλα του μια ομάδα οικονομολόγων, πολιτικών συμβούλων, διεθνολόγων και νομικών που να έχει δουλέψει μήνες το πιο δύσκολο, όχι το πιο εύκολο σενάριο. Τα επιχειρήματα πρέπει να είναι ποιοτικώς καλύτερα από αυτά της επιστολής ΣΥΡΙΖΑ προς Μπαρόζο, μεταξύ των δύο εκλογών, που δεν ήταν δυστυχώς πολύ ικανοποιητικά και εντός θέματος.

 

Μια υψηλοτάτου επιπέδου τεχνοκρατική προετοιμασία είναι απαραίτητη, αλλά δεν είναι επαρκής από μόνη της. ‘Οποιος κάνει μια τέτοια παρέμβαση πρέπει να συμπεριφέρεται ως Ευρωπαίος, να έχει βαθιά γνώση του αντικειμένου και, κυρίως, την απαιτούμενη «ψυχή», να έχει μεταμορφωθεί δηλαδή σε φορέα ιστορικής συνείδησης. Πρέπει να μπορεί να μετατρέψει την τραγωδία της χώρας σε πρόβλημα των εταίρων και συνομιλητών του, για δικούς τους, όχι για ελληνικούς λόγους.

 

Η απαραίτητη αντιστροφή πολιτικής κουλτούρας και πράξης

 

Για να είναι Ε (Εφιάλτης των πιστωτών), το σχέδιο Σ περιλαμβάνει μερικά στοιχεία που είναι απολύτως απαραίτητα όπως μια ριζική, σοκαριστική στροφή από την επικοινωνία στην πολιτική, από τον πολιτικάντικο στον λόγο της Αλήθειας, από το Φαίνεσθαι στο Είναι. Αντίθετα με ότι έχει διδάξει στους πολιτικούς μας η μεταπολίτευση και όχι μόνο, η αλήθεια (και οι ιδέες) είναι ισχυρότατο όπλο, πολύ ισχυρότερο από οποιοδήποτε πολιτικό όπλο και «τεχνολογία» ή επικοινωνιακό τρυκ και φανερά ικανό να ανατρέψει και το καλύτερο γκάλοπ (γιατί τα γκάλοπ είναι φωτογραφίες του παρελθόντος, εξ ορισμού ανίκανες να περιγράψουν ανατροπές). Φυσικά, η αλήθεια μπορεί να τυφλώσει όποιον την κυττάει στα μάτια ή να κάψει όποιον τη χρησιμοποιήσει. Παραμένει όμως το απόλυτο όπλο. Σε μια κατάσταση όπως αυτή που βρίσκονται σήμερα Ελλάδα και Κύπρος απλούστατα δεν υπάρχει άλλο όπλο.

 

Ας ανοίξουμε μια παρένθεση δίνοντας δύο παραδείγματα. Τις προάλλες ήρθε το ΔΝΤ να μας πει ότι φοροδιαφεύγουν οι γιατροί και οι δικηγόροι. Βρείτε μου εσείς ένα πολιτικό κόμμα που να κατονόμασε τη φοροδιαφυγή στην Ελλάδα, να μην την καυτηρίασε μόνο γενικά για να την αποδεχθεί ειδικά, να τόλμησε να συγκρουστεί με τη δική του πολιτικο-εκλογική βάση.

 

Θα μου πείτε «γίνονται αυτά;». Ακριβώς γιατί «δεν γίνονται» κοντεύουμε να πεθάνουμε. Η Ελλάδα ήταν και παραμένει απέραντο «εργολαβιστάν, λαμογιστάν, ρουσφετιστάν» κι αυτός ήταν ένας λόγος που επελέγη ως πρώτος στόχος της επίθεσης των αγορών. Δεν μπορεί να υπάρξει κανένα - και από κανέναν - εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, χωρίς κριτική ανάλυση και ανελέητη πάλη εναντίον ενός συστήματος που, ακόμα και στις σημερινές συνθήκες, εξακολουθεί να δηλητηριάζει την ελληνική κοινωνία με τους τρόπους, τις συνενοχές και τη διαρκώς αναπαραγόμενη κουλτούρα του.

 

Δεύτερο παράδειγμα: ήρθε το ΔΝΤ (Καθημερινή, 24.5.2013) και είπε ουσιαστικά «έπρεπε να κάνετε αναδιάρθρωση χρέους το 2010, πριν από το πρόγραμμα», δηλαδή, επί το ελληνικότερο, είπε «έπρεπε να χρεωκοπήσετε». Φυσικά, οι εκ των υστέρων «αλήθειες» του ΔΝΤ είναι εξόχως ύποπτες, ακόμα και σήμερα όμως η «μη χρεωκοπία» παραμένει εθνικός στόχος ενώ είναι το πρώτο και κύριο εθνικό έγκλημα. Η χρεωκοπία είναι αντικειμενική κατάσταση, δεν εξαρτάται από τις σαχλαμάρες που μπορεί να λέει κάποιος. ‘Η ένα άτομο, μια επιχείρηση, ένα κράτος μπορούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους ή δεν μπορούν – αυτό ορίζει τη χρεωκοπία. Από τη στιγμή που η Ελλάδα έφτασε, κακώς, αλλά έφτασε σε αδυναμία επαναχρηματοδότησης με αξιοπρεπείς όρους του χρέους της έπρεπε να απειλήσει με χρεωκοπία, δηλαδή στάση πληρωμών, και να την κάνει, αν δεν βρισκόταν άλλη λύση. ‘Όχι να πάει να υπογράψει όρους που ήταν αδύνατο να εκπληρώσει και που άφησαν κουφάρι την ελληνική οικονομία.

 

Και μελλοντικά, το πρώτο που οφείλει να κάνει μια ελληνική κυβέρνηση που θέλει να σταματήσει την καταστροφή, είναι να ζητήσει τη δημιουργία μιας ανεξάρτητης επιτροπής προσωπικοτήτων, που θα αναζητήσουν τα αίτια και τους τρόπους δημιουργίας του ελληνικού χρέους και της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους.

 

Για να μπορέσει κάποιος να διακόψει το Μνημόνιο και να ζητήσει κάτι βιώσιμο σε αντάλλαγμα, πρέπει να είναι έτοιμος να φτάσει σε στάση πληρωμών και πρέπει να το έχει καταστήσει σαφές και στους Πιστωτές και στον ελληνικό λαό. Δεν γίνεται να κάνεις την έξοδο του Μεσολογγίου, υποσχόμενος βόλτα στην παραλία του Αιτωλικού. Και για να μην μετατραπεί αυτή η διακοπή σε τυχοδιωκτισμό, οφείλει να διαθέσει και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών του στην κατάλληλη προετοιμασία της, κινητοποιώντας το σύνολο των πατριωτικών δυνάμεων εντός και εκτός Ελλάδας (και Κύπρου), και των δυνητικών διεθνών συμμάχων, ανεξαρτήτως «προελεύσεως και καταγωγής», όχι βεβαίως σε βάση τυχόν κοινοβουλευτικής αριθμητικής, όσο στη βάση ενός σπουδαίου προγράμματος που θα επιβάλλει την ηγεμονία.

 

Για να μπορείς να πας, και επομένως να μπορείς να απειλήσεις με στάση πληρωμών, πρέπει να είσαι έτοιμος να περάσεις ακόμα και σε διοικητική οικονομία έκτακτης οικονομικής ανάγκης, ανεχόμενος απότομη πτώση του μέσου βιοτικού επιπέδου, αλλά δημιουργώντας ταυτόχρονα και δίκτυ ασφαλείας για το σύνολο του πληθυσμού, στηριζόμενος στα πιο φτωχά στρώματα, θίγοντας κατ’ ανάγκη άλλα κατ’ αναλογία με την ευμάρειά τους και δημιουργώντας συνθήκες μαχόμενης λαϊκής-εθνικής ενότητας, ανασυγκροτώντας δηλαδή το εν αποσυνθέσει κοινωνικό και εθνικό υποκείμενο. Οφείλεις επίσης να είσαι έτοιμος να πας σε εσωτερικό μέσο πληρωμής αν απαιτηθεί.

 

Τα πλάνα της Αυτοκρατορίας

 

Οι «Πιστωτές» και όλοι οι υπόλοιποι «διεθνείς νταβατζήδες» γνωρίζουν τους κινδύνους που ανέλαβαν ξεκινώντας την καταστροφή μιας ευρωπαϊκής χώρας και πλέον και μιας δεύτερης, της Κύπρου. Υπάρχει ένα στοιχείο φούσκας στην αυτοπεποίθησή τους και στο όλο πρόγραμμα, όπως υπήρξε όταν εισέβαλαν στο Ιράκ. Γνωρίζουν ότι, αν οι ευρωπαϊκοί λαοί αντιληφθούν τι ακριβώς είναι το πρόγραμμα, αν κινητοποιηθούν εναντίον του και αν παράγουν εναλλακτική μπορούν να τους διαλύσουν πολιτικά ή πάντως να τους δημιουργήσουν πολύ μεγάλα προβλήματα.

 

Για τον λόγο αυτό φρόντισαν, πρώτον, να απομονώσουν διεθνώς εκ των προτέρων την Ελλάδα και την Κύπρο, ιδίως υπονομεύοντας κάθε σχέση με τη Ρωσία και άλλους εναλλακτικούς πόλους, να μην έχει δηλαδή που να στραφεί και, αν φτάσουμε σε ρήξη με την Ευρώπη, να ξαναγυρίσουμε στην «αγκαλιά» της «μαμάς Αμερικής» και της υπό διαμόρφωση τουρκο-ισραηλινής ζώνης υπό επικυριαρχία των ΗΠΑ στη Μεσόγειο. Δεύτερο, προηγήθηκε σκληρή διεθνής επικοινωνιακή επίθεση κατά της Ελλάδας. Ακόμα και σήμερα, προσπαθούν με κάθε τρόπο να καταστρέψουν την εικόνα της Ελλάδας και, ευρύτερα, των Νοτίων. Η ΕΚΤ π.χ. παρήγγειλε μια μελέτη για τον ιδιωτικό πλούτο των Ελλήνων, έβαλε μέσα τα σπίτια μας, έβγαλε το συμπέρασμα ότι είμαστε πιο πλούσιοι από τους Γερμανούς. Δεν έκανε φυσικά μια έρευνα για το ποιες είναι οι επιπτώσεις του Μνημονίου στην υγεία του ελληνικού πληθυσμού. Δεν την ενδιαφέρει τι γίνεται πραγματικά. Την ενδιαφέρει να αποσείσει την ευθύνη από πάνω της και να βάλει τον ένα ευρωπαϊκό λαό εναντίον του άλλου.

 

Το 2008, όλος ο πλανήτης κατηγορούσε τις τράπεζες ως υπεύθυνες της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Μέσα σε δύο χρόνια οι πάντες έχουν ξεχάσει τις ευθύνες αυτές και οι ευρωπαϊκοί λαοί, αντί να απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις τους την αποφασιστική σύγκρουση με τον χρηματοπιστωτικό τομέα, έχουν μετατραπεί σε χρήσιμους, αλληλοσπαρασσόμενους ηλίθιους, όπως δύο φορές συνέβη, με τραγικές συνέπειες για την ήπειρο και τον πλανήτη, μέσα στον Εικοστό Αιώνα.

 

Ο Μοντγκόμερι νίκησε τον Ρόμελ με το βιβλίο του τελευταίου στο προσκεφάλι του. Συζητάμε πάρα πολύ στην Ελλάδα για το τι πρέπει να κάνουμε, χωρίς να λέμε και τίποτα συνήθως, σκεφτόμαστε πολύ λίγο τι μπορεί να θέλουν από μας. Οι Πιστωτές, οι ισχυρές διεθνείς δυνάμεις που μας επιτίθενται, γνωρίζουν ότι αν τεθεί με τους όρους που σκιαγραφήσαμε πολύ πρόχειρα παραπάνω το ελληνικό και ευρωπαϊκό πρόβλημα, θα έχουν σοβαρό, μείζον πολιτικό ζήτημα. Τα τελευταία πράγματα που χρειάζονται είναι α) να αποδοθεί στο Μνημόνιο η καταστροφή της Ελλάδας, β) να εξετασθούν οι ευθύνες του χρηματοπιστωτικού τομέα, γ) να αντιμετωπισθεί ορθολογικά και να τεθεί πολιτικά, έστω ως διεκδίκηση, το ζήτημα της αναμόρφωσης και επομένως ισχυροποίησης της ευρωπαϊκής δομής σε μια διαφορετική κατεύθυνση, ένα νέο ευρωπαϊκό σχέδιο.

 

Αυτοί προετοιμάζονται από τώρα και για το Point Zero και για τη Day After και για μια «ελληνική άνοιξη», την οποία, αν προκύψει, θα ήθελαν να απαχθεί όπως η αραβική. Δεν μπορούμε στα πλαίσια ενός σύντομου άρθρου να αναφερθούμε αναλυτικά στα ενδεχόμενα σχέδιά τους. Θα κάνουμε μόνο μια πρόχειρη άσκηση «πολιτικής φαντασίας» για το τι μπορεί να περιέχουν:

 

α. εξασθένιση, παρεκτροπή ή και διάσπαση της ελληνικής αριστεράς, σε μια πτέρυγα που θα αντιμετωπίζει ως ευκολότερα από ότι είναι τα προβλήματα της χώρας και σε μια που θα φεύγει σε φαντασιακό αριστερισμό (αναπαράγοντας τα, εκτός των άλλων και ανέφικτα, σχέδια ενός «νέο-ΠΑΣΟΚ» και ενός «νέο-ΚΚΕ»)

 

β. μια ελληνοτουρκική κρίση, που θα μπορούσε να θέσει το ελληνικό υπό τελείως διαφορετική μορφή στην Ευρώπη

 

γ. να σπρώξει το πολιτικό προσωπικό και την κοινωνία σε μια σειρά δήθεν λύσεις που δεν υπάρχουν. Ο κίνδυνος αυτός είναι πολύ μεγάλος, γιατί στην πραγματικότητα φοβόμαστε να αντιτάξουμε συγκροτημένη εθνική αντίσταση, έχουμε ευρύ ιδιοτελές συμφέρον να μην τον κάνουμε και δεν είμαστε προετοιμασμένοι για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Στις συνθήκες αυτές, υπάρχουν τρεις τυπικές ψυχολογικές αντιδράσεις: α. σύνδρομο της στρουθοκαμήλου (άρνηση αναγνώρισης του προβλήματος και κινητοποίησης), β. σύνδρομο του αιθεροβάμονος, πίστη σε φαντασιώσεις και οάσεις στα εκατό μέτρα, γ. το σύνδρομο του ταύρου που διοχετεύει την οργή του σε άλλη κατεύθυνση από την κύρια απειλή.

 

Παράδειγμα του α μοντέλου είναι η μεταφυσική πίστη ότι το Μνημόνιο και τα αποτελέσματά του θα εξαφανιστούν από μόνα τους, χωρίς σκληρή σύγκρουση. Παράδειγμα του β’ η πίστη ότι θα λύσουμε το πρόβλημά μας με τους υδρογονάνθρακες ή τη βοήθεια της Αμερικής. Σε συνθήκες μη βιωσίμου χρέους και δανειακών συμβάσεων, η εκμετάλλευση όσων υδρογονανθράκων τυχόν βρεθούν συνιστά λεηλασία και των επόμενων γενεών. Παράδειγμα του γ’ μοντέλου η διοχέτευση της επιθετικότητας σε παραδοσιακό εχθρό (Τουρκία) ή τους μετανάστες – χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι η Τουρκία και το μεταναστευτικό δεν συνιστούν μεγάλα προβλήματα, το ζήτημα όμως είναι πως μπορεί να τα εκμεταλλευθούν οι αντίπαλοι για να νικήσουν.

 

Από την άποψη αυτή, το σύνθημα ‘Εξω από το Ευρώ, μπορεί επίσης να εξελιχθεί σε μείζονα προβοκάτσια. Το όπλο με το οποίο μας επιτίθεται η συμμαχία αγορών και ιθυνουσών τάξεων της Ευρω-Γερμανίας δεν είναι το ευρώ, ούτε οι κανόνες της ΕΕ. Είναι το μη βιώσιμο χρέος που υπάρχει εντός ή εκτός ευρώ και ΕΕ. Αυτό είναι τώρα το κεντρικό πρόβλημα, όχι η ισοτιμία του νομίσματός μας. Φεύγοντας αυτή τη στιγμή από το ευρώ ή/και την ΕΕ παραιτούμεθα όμως μεγάλων θεσμικών και πολιτικών όπλων που ακόμα διαθέτουμε για να αμυνθούμε, αυξάνοντας και τα γεωπολιτικά μας ρίσκα. Αν χρειαστεί, να εισάγουμε μέσο πληρωμής για να αμυνθούμε σε περίπτωση διακοπής της χρηματοδότησης από την ΕΚΤ. Αλλά γιατί να τους απαλλάξουμε με δική μας πρωτοβουλία από τον μπελά «Ελλάδα». Εμείς πρέπει, αντίθετα, να κάνουμε αυτό τον μπελά δικό τους.

 

26.5.2013

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nexus, τεύχος Ιουνίου 2013

ΡΩΣΙΑ, ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΣ

 

 

Μια συνέντευξη του Αλεξάντρ Ντούγκιν στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

(konstantakopoulos.blogspot.com)

 

 

 

Ο Αλεξάντρ Ντούγκιν είναι ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς φιλοσόφους και κορυφαίος γεωπολιτικός της Ρωσίας του Πούτιν, με μεγάλη και ανερχόμενη επιρροή στο Κρεμλίνο. Το βιβλίο του «Τέταρτη Πολιτική Θεωρία» θα εκδοθεί σύντομα στα ελληνικά από τις εκδόσεις «’Εσοπτρο».

 

Η Ελλάδα και  η Κύπρος πέφτουν σήμερα θύματα ενός οικονομικού-πολιτικού-επικοινωνιακού πολέμου που απειλεί την εθνική τους κυριαρχία. Ταυτόχρονα όμως πέφτουν θύματα και ενός λανθάνοντος, «γεωπολιτικού» πολέμου, που αποσκοπεί ενδεχομένως να τις βγάλει βίαια από την Ευρώπη, για να τις τοποθετήσει, ως «καταστρεφόμενες αποικίες» στον χώρο μιας υπό διαμόρφωση ζώνης τουρκο-ισραηλινής κυριαρχίας στη Μεσόγειο, υπό γενική αμερικανική εποπτεία (μια εξέλιξη που διαψεύδει παταγωδώς, ειρήσθω εν παρόδω, όλες τις ιστορίες και απίθανες θεωρίες που ακούμε επί χρόνια για οριστικές ρήξεις Τουρκίας και Ισραήλ και για τεράστιες δυνατότητες της ελληνοισραηλινής «συμμαχίας»).

 

Σε αυτήν ακριβώς τη συγκυρία, ο ρόλος της Ρωσίας προσλαμβάνει ζωτική σημασία για τις τύχες του ελληνικού λαού. Απευθυνθήκαμε λοιπόν στον κ. Ντούγκιν για να έχουμε από πρώτο χέρι μια ιδέα του πως βλέπουν στο Κρεμλίνο τις εξελίξεις στην περιοχή μας, αλλά και ευρύτερα, τις παγκόσμιες εξελίξεις, τον ρόλο της Γερμανίας, την πιθανότητα μιας «Γιάλτας» στη Μέση Ανατολή, αλλά και τις δικές του, ιδιαίτερες απόψεις για την πορεία της Ρωσίας και του κόσμου. ‘Ένα τμήμα της συνέντευξης που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real.news.

 

 

 

 

 

 

Ερ. Η προηγούμενη, αριστερή κυβέρνηση Χριστόφια στην Κύπρο ζήτησε ένα μάλλον μικρό για τα ρωσικά δεδομένα δάνειο από την κυβέρνησή σας που δεν 

δόθηκε τελικά και το οποίο θα μπορούσε ίσως να εμποδίσει ή καθυστερήσει την πτώση της Κύπρου υπό τον έλεγχο, που μερικοί αναλυτές φτάνουν να χαρακτηρίζουν έως και «αποικιακό», της «τρόικας» (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ). Γιατί; Θεωρείτε ορθή την απόφαση, στο φως των όσων ακολούθησαν;

 

Απ. Στο μέτρο που αντιλαμβάνομαι, ο κ. Χριστόφιας ήταν ένας περισσότερο ή λιγότερο κατάλληλος πολιτικός ηγέτης της Κύπρου, που διέπραξε όμως ορισμένα σοβαρά τακτικά λάθη. Η Ρωσία τον υποστήριξε μέχρις ενός σημείου. ‘Ισως, έπρεπε να είμαστε πιο συνεπείς και επίμονοι…Αλλά, από τη στιγμή που έγινε σαφές ότι ο Χριστόφιας επρόκειτο να χάσει τις εκλογές, η Μόσχα συμπεριφέρθηκε με ρεαλιστικό, πραγματιστικό τρόπο. Αναγνωρίζω ότι ήταν σφάλμα μας. Το Κρεμλίνο δεν διέγνωσε εγκαίρως τη σημασία της γεωπολιτικής μάχης για την Κύπρο. ‘Ετσι, ο ερχομός του Αναστασιάδη υπήρξε μια πραγματική καταστροφή για τους Κυπρίους, τους ‘Ελληνες και τους Ρώσους. Ο έλεγχος αυτού του νησιού με στρατηγική σημασία-κλειδί πέρασε, όπως είπατε, σε τρίτο μέρος – την τρόικα. Μπορώ να το εξηγήσω αυτό μόνο με τον πρώιμο εισέτι χαρακτήρα γεωπολιτικής συνείδησης της κυβέρνησης Πούτιν, με τη μεγάλη αδράνεια της ρωσικής διπλωματίας και, ποιος ξέρει, με μια αποτελεσματική στρατηγική αντεπιχείρηση της ατλαντικής πτέρυγας της ρωσικής ελίτ, που δεν την έχει πλήρως εκκαθαρίσει ο Πούτιν.  Το βλέπουμε στην προσπάθεια ορισμένων ομάδων, που εκπροσωπεί αυτός ο Σεργκέι Καραγκάνωφ, επισκεπτόμενο μέλος του αμερικανικού Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων, να πείσουν τον Πούτιν να μην αναμειχθεί στις κυπριακές υποθέσεις και να μείνει μακριά από την ελληνική πολιτική…Θάπρεπε να είχαμε προβλέψει το δραματικό αποτέλεσμα…Δεν το προβλέψαμε. Δεν θα δικαιολογήσω την παθητικότητά μας

 

Ερ. Μετά τις πρόσφατες αποφάσεις του Eurogroup για την Κύπρο και το ανεπιτυχές ταξίδι του Κυπρίου Υπουργού Οικονομικών στη Μόσχα, πολλοί σε Ελλάδα και Κύπρο κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η Ρωσία δεν μπορεί ή δεν θέλει να βοηθήσει δύο κράτη σε οικτρή κατάσταση.

 

Απ. Νομίζω ότι, δυστυχώς, όλη η ιστορία με τον Αναστασιάδη και την κυβέρνησή του είναι ένα είδος επιτυχούς ατλαντικής συνωμοσίας. ‘Όλα όσα κάνει ο Αναστασιάδης μετά την εκλογή του δείχνουν ότι χειραγωγείται από εξωτερικές δυνάμεις που επιδιώκουν να θέσουν την Κύπρο υπό τον άμεσο έλεγχο των ΗΠΑ και της παγκόσμιας ολιγαρχίας. Τα δήθεν βήματα προς τη Ρωσία είναι κοροϊδία. Ο κ. Σαρρής, που ήδη άλλωστε απομακρύνθηκε, έμεινε στη Μόσχα παίζοντας ένα είδος θεάτρου, αρνούμενος όλες τις πραγματικές ρωσικές προτάσεις στον τομέα της οικονομίας, των δανείων κλπ. Αυτοί που ήρθαν σε επαφή μαζί του συμπέραναν ότι η πραγματική του επιδίωξη ήταν να παραστήσει ότι έχει μια δραστηριότητα, ενώ όλες οι πραγματικές αποφάσεις του κυπριακού κράτους λαμβάνονταν αλλού. Η δική μου εκτίμηση είναι ότι υπάρχει στρατηγική των ΗΠΑ και των παγκοσμιοποιητικών κύκλων για την πρόκληση χάους στην Ελλάδα και την Κύπρο, να εκραγεί η κοινωνική και οικονομική κατάσταση και να οδηγηθούν και τα δύο αυτά κράτη, με ισχυρές ορθόδοξες χριστιανικές ταυτότητες, υπό τον άμεσο έλεγχο των Αμερικανών στρατηγικών και της χρηματιστικής ολιγαρχίας. Αυτό προϋποθέτει την εξασθένιση και το σπάσιμο όλων των υπαρχόντων δεσμών με την ηπειρωτική Ρωσία, μια «χερσαία δύναμη». Αυτό επηρεάζει καταρχήν όλα τα κοινά σχέδια στον τομέα ενεργειακού εφοδιασμού. Τα περισσότερα σχετικά σχέδια σαμποταρίστηκαν από την ελληνική πλευρά εναντίον των ελληνικών συμφερόντων, με την άμεση παρέμβαση των ατλαντιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ.  

 

Ερ. Εξαγγέλλοντας τις αποφάσεις για τις κυπριακές τράπεζες, οι Υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης, Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ κατέφεραν τρομερό πλήγμα στην αξιοπιστία του κυπριακού χρηματοπιστωτικού τομέα και την κυπριακή οικονομία συνολικά. Η Κύπρος συνετρίβη με «πληροφοριακά»-χρηματιστικά μέσα, με τρόπο που κανείς στρατηγός δεν θα μπορούσε να πετύχει με στρατιωτικά μέσα. Τι είναι αυτό, νέα μορφή πολέμου; Πως μπορεί κανείς να αμυνθεί σε τέτοιους πολέμους;

 

Απ. ‘Εχετε δίκηο. Αντιμετωπίζουμε νέες μορφές πολέμου. Σε τελική ανάλυση, τα μέσα δεν έχουν σημασία, ο σκοπός έχει και ο σκοπός σε κάθε πόλεμο είναι ο έλεγχος. Αν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς άμεση αναμέτρηση, αν ο ηττημένος δεν τον αντιληφθεί καν, η νίκη είναι ακόμα μεγαλύτερη. Στον κόσμο μας, το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι ο πυρήνας της οικονομίας, η βάση της περιβόητης μετα-βιομηχανικής κοινωνίας, η πηγή της εξουσίας, περιλαμβανομένης της πολιτικής εξουσίας. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει χωρίς ανατροπή της όλης παγκόσμιας εξουσίας της χρηματιστικής ολιγαρχίας και της πλανητικής, φιλελεύθερης παγκόσμιας τάξης. Η λογική τους είναι η διαρκής εκθετική ανάπτυξη της οικονομίας της αγοράς που καταστρέφει κάθε άλλο στοιχείο οικονομίας κάτι που ισοδυναμεί στην πράξη με την εξαγορά της παγκόσμιας οικονομίας και βιομηχανίας σε πολύ χαμηλές τιμές. Το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο είναι διεθνές από τη φύση του και μπορεί πάντα να παρουσιάζει τις αξιώσεις του σε οποιαδήποτε εθνικά οργανωμένη οικονομία. Η περίπτωση της Κύπρου αποδεικνύει σαφώς τον εξαιρετικά τρωτό χαρακτήρα της κυριαρχίας στην μεταμοντέρνα εποχή της παγκοσμιοποίησης και θέτει όχι τοπικά αλλά παγκόσμια προβλήματα. Μπορούμε να διατηρήσουμε την ίδια την αρχή του εθνικού Κράτους ή έφτασε πράγματι ο καιρός της παγκόσμιας κυβέρνησης και περάσαμε ήδη το σημείο μη επιστροφής;

 

Από τη δική μου άποψη, το εθνικό Κράτος δεν μπορεί να σταθεί πια – ή μπορεί, αλλά όχι για πολύ. Οι μέρες του είναι μετρημένες. Το αληθινό πρόβλημα είναι αλλού: η μέλλουσα παγκόσμια τάξη θα είναι μονοπολική (ή παγκόσμια στα χέρια της παγκόσμιας – κυρίως δυτικής – χρηματιστικής ολιγαρχίας) ή πολυπολική (τα BRICS είναι ένα είδος προπλάσματος για αυτό που μπορεί να γίνει). Υπάρχουν χώρες με περιορισμένη ελευθερία επιλογών, σταθερά ενσωματωμένες στην παγκόσμια Δύση ή άλλες καταδικασμένες να πάνε στην πολυπολική λέσχη. Υπάρχουν άλλες που μπορούν να διαλέξουν. Πιστεύω ότι η Κύπρος και η Ελλάδα   ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Η περίληψή τους στο παγκόσμιο, αμερικανο-κεντρικό ατλαντικό σύστημα συνιστά μια ορισμένη βία, ένα είδος γεωπολιτικού «βιασμού». Η Ευρασία προτείνει μια αξιοπρεπή και ελεύθερη συμμαχία. Αλλά συμφωνώ, όπως είπα και προηγουμένως, ότι η Ρωσία πρέπει να φερθεί και εκείνη με την Κύπρο και την Ελλάδα κατά πολύ έξυπνο και αξιόπιστο τρόπο…

 

Ερώτ. Η Λιβύη κατεστράφη, η Συρία δέχεται επίθεση, οι δύο φιλικότερες προς τη Ρωσία χώρες της ΕΕ, Ελλάδα και Κύπρος είναι σε διαδικασία καταστροφής ή/και πλήρους «αποικιοποίησης», το Ισραήλ και η Τουρκία ξαναφτιάχνουν τη συμμαχία τους. Από την άποψη της ρωσικής στρατηγικής παρουσίας στη Μεσόγειο, μοιάζει να πλησιάζουμε στο σημείο που ακολούθησε τον Κριμαϊκό Πόλεμο. Πως αντιλαμβάνεται η Μόσχα αυτή την κατάσταση;

 

Απάντ. Εκτιμάμε ότι πρόκειται για συνεχιζόμενη επίθεση εναντίον μας και εναντίον του πολυπολικού παγκόσμιου σχεδίου μας. Αμφιβάλω ότι το σχέδιο της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, που πραγματοποιείται κάτω από τα μάτια μας, μπορεί να οδηγήσει σε κάποια σταθερότητα. Είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ ποντάρουν στο χάος. Δεν υπάρχει θετική επιδίωξη. Η Τουρκία, επεμβαίνοντας στη Συρία και την αραβική περιοχή προετοιμάζει την ίδια τη δική της διάσπαση. Το Ισραήλ θα διαλυθεί από τις εσωτερικές του αντιθέσεις. Φοβάμαι ότι η ίδια μοίρα αιματηρής καταστροφής περιμένει όλα τα άλλα κράτη της ανατολικής Μεσογείου. Η Λιβύη, μετά το τέλος του Καντάφι, δεν είναι πιο δημοκρατική και ειρηνική, ούτε και το Ιράκ. Οι φίλοι των ΗΠΑ χάνουν όσο χάνουν και οι περιφερειακοί τους αντίπαλοι. Στην αμερικανική στρατηγική αιματηρής αναταραχής δεν είναι εύκολο να αντιπαραθέσεις κάτι. Η παληά στρατηγική της ισορροπίας των δυνάμεων δεν μπορεί να σταθεί αιώνια, η εντροπία διαβρώνει καθεστώτα που εγκαθιδρύθηκαν σε άλλες εποχές και υπό διαφορετικές συνθήκες. Η Ρωσία πρέπει να προσπαθήσει να σκεφτεί κάτι εντελώς νέο, το ευρασιατικό ανάλογο του σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής, αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση. Μας λείπει τώρα αυτό και χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να ποντάρουμε στην αντι-αμερικανοτελλουροκρατική αντιφιλελεύθερη επανάσταση – κάτι σαν μια τέταρτη πολιτική θεωρία εναντίον της πρώτης, του φιλελευθερισμού και πέρα από την δεύτερη, τον κομμουνισμό, και την τρίτη, τον εθνικισμό. Μόνο προς αυτή την κατεύθυνση μπορούμε να προτείνουμε μια αληθινή εναλλακτική λύση. Αλλά αυτό απαιτεί επανάσταση, ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο, ευρασιατική επανάσταση.

 

Ερ. Ποιοι είναι οι λόγοι της τουρκο-ισραηλινής επανασυμφιλίωσης; Βλέπετε πιθανότητα μιας πλέον έντονης στρατιωτικής καμπάνιας εναντίον της Συρίας ή του Ιράν;  

 

Απ. Το Ισραήλ και η Τουρκία είναι δυνάμεις Rimland, έτσι, θεωρητικά, και οι δύο γεωπολιτικοί προσανατολισμοί, θαλασσοκρατία και τελλουροκρατία, είναι δυνατοί. Αλλά τώρα η κύρια τάση και στις δύο χώρες είναι ατλαντική. Αυτό δεν άλλαξε κατά τη λεγόμενη «ψυχρή» περίοδο των σχέσεών τους, μετά την ιστορία με το Μαβί Μαρμαρά. Η Τουρκία τη χρησιμοποίησε για να ενισχύσει, στην κατεύθυνση που υπέδειξαν οι ΗΠΑ, την επιρροή της στον αραβικό κόσμο προετοιμάζοντας την επέμβαση στη Συρία. Το Ισραήλ χρησιμοποίησε την ίδια ευκαιρία για να έρθει πιο κοντά στην Ελλάδα και την Κύπρο, επίσης προς κύριο συμφέρον του ατλαντικού οράματος. Η συμφιλίωσή τους είναι λογική, γιατί ήδη, και οι δύο χώρες πέτυχαν στο μεσοδιάστημα της υποτιθέμενης «διαμάχης» τις τακτικές, αλλά στην πραγματικότητα αμερικανικές επιδιώξεις τους.

Στην Τουρκία υπάρχει ένα σημαντικό τμήμα ευρασιατιστών, αλλά ο Ερντογάν κατέφερε σε αυτόν τον κύκλο, που κυρίως περιστρεφόταν γύρω από το στρατιωτικό Επιτελείο, ένα θανάσιμο πλήγμα με την υπόθεση Εργκενεκόν. ‘Ετσι, το Ισραήλ και η Τουρκία ακολουθούν τον οδικό χάρτη μιας τρίτης πλευράς.

‘Όλα αυτά, προφανώς, είναι βήματα προετοιμασίας της εισβολής στο Ιράν. Μετά την πτώση του καθεστώτος ‘Ασσαντ θα έρθει η ώρα του Ιράν.

 

Ερ. Πως εκτιμάτε τις προοπτικές της τουρκο-κουρδικής συμφλίωσης;

 

Απ. Σε ότι αφορά την τουρκο-κουρδική συμφιλίωση, τη θεωρώ μάλλον αδύνατη. Τόσο οι Κούρδοι, όσο και οι Τούρκοι είναι υπό αμερικανική καθοδήγηση, αλλά τη χρησιμοποιούν για αντίθετους σκοπούς. Η Τουρκία θέλει να ενισχύσει την εθνική συνοχή της, οι Κούρδοι να δημιουργήσουν το εθνικό κράτος του Κουρδιστάν, αρχίζοντας από το Βόρειο Ιράκ και φτάνοντας στις περιοχές του Ιρανών Κούρδων, σε περίπτωση επίθεσης κατά του Ιράν. Είναι φανερό όμως ότι το τουρκικό Κουρδιστάν δεν μπορεί να εξαιρεθεί από τη διαδικασία και, νωρίτερα ή αργότερα, η ‘Αγκυρα θα υποχρεωθεί να καταβάλει όλο το τίμημα του ατλαντισμού της.

 

Ερ. Η πολιτική Ομπάμα θα μπορούσε να προσφέρει κάποια βάση κατανόησης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στη Μέση Ανατολή; Υπό ποίες συνθήκες θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο;

 

Απ. Είναι απολύτως αδύνατο. Δεν έχουμε τίποτα το κοινό με την αμερικανική στρατηγική. Οι σχέσεις μας βασίζονται στο παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Οι αντιλήψεις μας για την κατάσταση στον κόσμο είναι ανάποδες. Η αμερικανική θεώρηση αντιπαρατίθεται στην πολυπολική θεώρηση της Μόσχας γενικά και στις λεπτομέρειες. Παίζουμε σκάκι. Μια φορά ρώτησα τον κ. Brzezinski τι νομίζει για τον δεύτερο παίκτη στη σκακιέρα της Ευρασίας, όπως την ονόμασε στο διάσημο βιβλίο του. Απάντησε, και νομίζω ειλικρινά, «ποτέ δεν σκέφτηκα τον δεύτερο παίκτη»…’Ετσι οι ΗΠΑ παίζουν και για τα δύο μέρη. Μια τέτοια στάση αποκλείει τη Ρωσία a priori. Η μόνη αποδεκτή από την Ουάσιγκτον ρωσική πολιτική είναι η αμερικανική πολιτική. Ο Πούτιν δεν είναι όμως τέτοιο είδος ανθρώπου. Είναι ρεαλιστής. Κατά συνέπεια, οι συνθήκες αμερικανο-ρωσικής κατανόησης στη Μέση Ανατολή, όπως και αλλού, είναι ανύπαρκτες.

 

Ερ. Τι πιστεύετε για τις γερμανο-ρωσικές σχέσεις. Θα ακολουθήσουν μακροχρόνια το μοντέλο του Ραπάλο ή του Ρίμπεντροπ-Μολότωφ; Η ευρωπαϊκή πολιτική του Βερολίνου θυμίζει πια αυτά που έκαναν το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, δημιουργώντας συνθήκες ενδο-ευρωπαϊκών πολέμων χρέους που μπορούν να καταστρέψουν την ήπειρο και να δημιουργήσουν τις συνθήκες της κυριαρχίας της από εξωτερικές δυνάμεις. Ταυτόχρονα, πολλοί παρατηρητές έχουν σοκαριστεί από τις πρόσφατες αποκαλύψεις στη Γερμανία για την εξαιρετικά στενή σχέση μεταξύ της Καγκελλαρίου Μέρκελ και της Goldman Sachs. Διερωτάται κανείς για την επιρροή του Χρήματος στα Κράτη. Το Βερολίνο μπορεί, υπό παρόμοιες συνθήκες, να εξελιχθεί σε εταίρο της Μόσχας στην «πολυπολικότητα»;

 

Απ. Η γεωπολιτική σήμερα δεν είναι γραμμικό, αλλά πολυεπίπεδο σύνθετο παιχνίδι. Υπάρχουν παράγοντες που ανήκουν στην ίδια πολιτική οντότητα αλλά συμπεριφέρονται με πολύ διαφορετικό τρόπο και ακολουθούν αρκετά διαφορετικούς τρόπους.

Υπάρχουν οι  ΗΠΑ ως εθνικό κράτος, ο μονοπολισμός, η εικόνα της Αμερικής που υπερασπίζονται οι πολύ διάσημοι έως πρόσφατα, αλλά τώρα κάπως ξεχασμένοι νεοσυντηρητικοί. Είναι ο ανοιχτός, απερίφραστος ατλαντισμός. ‘Ότι είναι καλό για τις ΗΠΑ είναι καλό για τους υπόλοιπους. Αυτό είναι ένα επίπεδο παγκόσμιας δράσης και δεν θάπρεπε να το ξεγράψουμε πρόωρα. Οι ΗΠΑ παραμένουν υπερδύναμη, είναι σε παρακμή, αλλά μια τέτοια παρακμή μπορεί να διαρκέσει αρκετό χρόνο. Πριν από την οριστική τους εξαφάνιση, οι ΗΠΑ μπορούν να κάνουν μεγάλη ζημιά.

Υπάρχει και η παγκόσμια ολιγαρχία, που αντιπροσωπεύεται από τους Ρότσιλντ, τους Σόρος και άλλες ισχυρές, παγκόσμιες χρηματιστικές ομάδες. Η Goldman Sachs είναι μάλλον στο πλευρό τους. Αυτοί οι κύκλοι είναι πλήρως διεθνείς, προτιμάνε για ορισμένες επιχειρήσεις τους την Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα το αρχηγείο τους είναι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, πέραν των στηλών του Γιβραλτάρ, στο βασίλειο των δαιμόνων της ύλης κατά τον Πρόκλο.

Είναι πιθανό ότι αυτές οι δύο ομάδες έχουν κάποιες διαφορές ως προς το μέλλον της παγκόσμιας τάξης και τους τρόπους επιβολής της. Αλλά μοιράζονται το ίδιο σύστημα αξιών και την εμμονή στη φιλελεύθερη, καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση. Οι διαφορές τους αφορούν το timing και τις μεθόδους.

Σε ότι αφορά την ΕΕ, από τη μια μεριά είναι ατλαντικό δημιούργημα – φιλελεύθερη-καπιταλιστική ζώνη του ΝΑΤΟ και κοινωνία ελεύθερης αγοράς που βασίζεται στην ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Είναι ένα είδος επέκτασης των δύο ηγετικών ομάδων των ΗΠΑ. Οι αμερικανικές χρηματιστικές ομάδες ελέγχουν το ευρωπαϊκό χρηματιστικό σύστημα, οι αμερικανοί στρατιωτικοί στρατηγικοί κυβερνούν το ΝΑΤΟ.

 

Η άλλη πλευρά της Ευρώπης είναι η αδύνατη πλευρά της ηπειρωτικής, καθαρά ευρωπαϊκής ταυτότητας, περισσότερο προς την αριστερά ή προς το γκωλικό όραμα μιας ανεξάρτητης, κυρίαρχης Ευρώπης από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια. Είναι η Ευρωπαϊκή Ευρώπη, παράλληλη Ευρώπη, δυστυχώς περισσότερο εικονική παρά πραγματική.

 

Που λοιπόν τοποθετούμε τη Γερμανία σε αυτό το πολυεπίπεδο τοπίο;  Πολιτικά και στρατιωτικά δεν είναι ελεύθερη, εξαρτάται από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Οικονομικά είναι πολύ περισσότερο ανεξάρτητη, αλλά κι αυτό μέχρις ενός σημείου. ‘Ετσι, σε όλα τα παιχνίδια, η Γερμανία είναι υποχρεωμένη να ακολουθεί  πολύ περισσότερο από τη Γαλλία ατλαντικές ντιρεκτίβες. Στη γερμανική οικονομία υπάρχει κάποιος τομέας με ορατά χαρακτηριστικά χερσαίας δύναμης. Η Γερμανία έχει την τάση να αναπτύσσει οικονομική συνεργασία με τη Ρωσία, προσπαθεί να σώσει το ευρώ, καταλαβαίνει τον εαυτό της ως πόλο της ενωμένης Ευρώπης, ως εικονικής πιθανότητας μέλλουσας γεωπολιτικής αναγέννησης. Αλλά το Βερολίνο εξαρτάται σε πολλούς κύριους τομείς από τις ΗΠΑ, όπως και όλες οι άλλες χώρες της ΕΕ. Στην Ελλάδα η Γερμανία παίζει το παιχνίδι που αντανακλά τη διπλή της ιδιότητα. ‘Αλλοτε ακολουθεί αμερικανικές εντολές των δύο κέντρων αποφάσεων, άλλοτε προσπαθεί να σώσει την ευρωπαϊκή ενότητα από την κατάρρευση του ευρώ που η Ουάσιγκτον θεωρεί ως ένα από τα πιθανά σενάρια στο εγγύς μέλλον.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ο άλλος παγκόσμιος γεωπολιτικός ρόλος στο πρόσωπο της Ευρασίας. Θα έδινε σε όλο το ευρωπαϊκό σύστημα τη διάσταση αληθινής ελευθερίας που κατά μοιραίο τρόπο του λείπει τώρα. Αν η Ρωσία και ενδεχομένως η Κίνα, παραμείνουν παθητικές, τα χέρια των ΗΠΑ και της παγκόσμιας ολιγαρχίας στην Ευρώπη η αλλού είναι ελεύθερα να παίξουν ακριβώς όπως περιέγραψε ο Brzezinski, κινώντας λευκά και μαύρα αλλά και πιόνια διαφόρων, πιο ενδιάμεσων χρωμάτων.

 

Ερ. Ο Πρόεδρος Ομπάμα ανέβαλε την πραγματοποίηση του αντιπυραυλικού προγράμματος. Ταυτόχρονα εξήγγειλε ένα μεγάλο κρατικό πρόγραμμα έρευνας, το BRAIN (μυαλό, εγκέφαλος), για να μελετήσει το ανθρώπινο μυαλό και τη συμπεριφορά του, επικαλούμενος ιατρικούς και οικονομικούς λόγους. Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι θα μπορέσουν κάποτε να ελέγξουν τη χρήση των τεχνολογικών προϊόντων τους, θα υπάρξει κάποιος αποτελεσματικός τρόπος να εμποδιστεί η χρήση της Επιστήμης ως όπλου;

 

Απ. Η επιστήμη πάντα χρησίμευσε ως όπλο και τα ανθρώπινα μυαλά μελετήθηκαν πάντα ξεκινώντας από τους πρώτους ‘Ελληνες φιλόσοφους. Νομίζω ότι οι ΗΠΑ εργάζονται παράλληλα σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Προς τη σκληρή ισχύ, που περιλαμβάνει νέους τύπους «έξυπνων όπλων» και «πολέμου δικτύων» και προς την ήπια ισχύ, πόλεμο πληροφορίας, ψυχολογικό, «κωδικοποίηση» μαζών κλπ. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε μια τέτοια διαδικασία με ειρηνικά μέσα. Ο πόλεμος είναι στην ανθρώπινη φύση, όπως και η επιθυμία της γνώσης. Θα ακολουθήσουμε το δρόμο της αυτοκαταστροφής μέχρι το τέλος, αλλά αντί να αποδεχτούμε αυτή τη μοίρα, θα μπορούσαμε να ξεσηκωθούμε εναντίον του status quo, εναντίον της ηγεμονίας, εναντίον της παγκόσμιας κυριαρχίας, του υλισμού και του καπιταλισμού. Η επιστήμη είναι τέχνη υπό την έννοια του Χάιντεγκερ. Για να βγούμε από τον έλεγχό της πρέπει να αλλάξουμε το καθεστώς της ύπαρξής μας, να υπάρξουμε αυθεντικά. Ο Heidegger το ονομάζει Er-eignis, το Γεγονός. Πολιτικά μπορεί να ονομαστεί Παγκόσμια Επανάσταση. Είναι πνευματική αναζήτηση, όχι τεχνική.

 

 

 

Ερ. Μιλήσατε για χερσαία δύναμη, χρησιμοποιώντας έναν όρο οικείο στους «γεωπολιτικούς». O Θουκυδίδης είχε πει «μέγα το της θαλάσσης κράτος». Εσείς ως «γεωπολιτικός», που βλέπετε τη θέση της Ελλάδας;

 

Απ. Ασχολούμαι επί δεκαετίες με τη γεωπολιτική και ίδρυσα τη σύγχρονη ρωσική γεωπολιτική. Ερεύνησα πολύ την ελληνική γεωπολιτική ταυτότητα, αρχαία και σύγχρονη. Τα βασικά κείμενα της γεωπολιτικής, αρχίζοντας από τον Mackinder, βλέπουν ως ουσιαστικά διπλή την ελληνική γεωπολιτική ταυτότητα: Αθηναϊκή θαλασσοκρατία εναντίον σπαρτιατικής τελλουροκρατίας. Η διαλεκτική φύση της ελληνικής ιστορίας καθορίζεται από αμφότερες τις αρχές της Θάλασσας και της Στεριάς. Στον Πελοποννησιακό Πόλεμο ο Θουκυδίδης αναπτύσσει τη διαλεκτική του στόλου, κύριου όπλου της αθηναϊκής αυτοκρατορίας και του πεζικού, ισχυρού σημείου της Σπάρτης. Η θαλασσοκρατία συνδέεται με τη δημοκρατία, η τελλουροκρατία με την αριστοκρατία. Αν θεωρήσουμε, ενάντια στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, ότι η δημοκρατία είναι η απόλυτη μορφή πολιτικής πηγαίνουμε σε μια θαλασσοκρατική άποψη, αν προτιμήσουμε τους ευγενείς, την πνευματική παράδοση και την ιεραρχία πηγαίνουμε στη Χερσαία Δύναμη και η Σπάρτη είναι το ιδεώδες.

 

Στο σχόλιο του για τον πλατωνικό διάλογο «Κριτία», τμήμα του σχολίου του για τον «Τίμαιο», ο νεοπλατωνικός Πρόκλος ανέπτυξε μια πολύ σημαντική γεωπολιτική αντίληψη σχετικά με τη συμβολική λειτουργία των Αθηναίων ως ουσιαστικά χερσαίας δύναμης κατά των Ατλαντίδων ως ουσιαστικά ναυτικής δύναμης, κατά τη διάρκεια του Μυθικού Πολέμου. Σύμφωνα με τον Πρόκλο, οι ‘Ελληνες, και ειδικά οι Αθηναίοι, είναι οι εκπρόσωποι τριών αρχών:

 

Πρώτον, του παραδείγματος της Θεάς της Σοφίας, του Πολέμου και της ίδιας της Αθήνας

 

Δεύτερο, του δημιουργού, μορφοποιού ‘Ηφαιστου, που πραγματοποιεί τη σκέψη της Θεάς

 

Τρίτο, της Μάνας Γης, της Ξηράς.

 

Μαζί, τα στοιχεία αυτά συγκροτούν τον αθηναϊκό λαό κατ΄ αντιπαράθεση προς τους Ατλαντίδες, που έλκουν τις ρίζες τους από τους Τιτάνες και συνδέονται με το στοιχείο του Νερού, της Θαλάσσιας Δύναμης. Μεταξύ τους υπάρχουν οι Ηράκλειες Στήλες του Γιβραλτάρ, που χωρίζουν το βασίλειο των Θεών και το βασίλειο των Δαιμόνων της κόλασης. Αυτή ήταν αρχικά η έννοια του εμβλήματος των δύο Στηλών, Nec plus ultra. Στο δολλάριο των ΗΠΑ υπάρχει το ίδιο έμβλημα, αλλά παραλείπεται το “Nec” και έχουμε “Plus Ultra”. Ο Πρόκλος περιγράφει τον λαό της Ατλαντίδας ως τυπικά θαλασσοκρατικό, που βασίζεται στην υλικότητα, τον πλούτο, την εφευρετικότητα, ένα είδος κοινωνίας στο στυλ της Καρχηδόνας. Τα χαρακτηριστικά των Αθηναίων είναι τα αντίθετα, είναι ευγενείς, ιεραρχικά προσανατολισμένοι και στην πλευρά της τιμής και του θάρρους. Πέραν των Ηράκλειων Στηλών είναι ο τομέας του ψεύδους, της υλικότητας, του υπολογισμού, των αναπτυγμένων μηχανών, της βίας – η δύναμη της ύβρεως. Αυτό το κομμάτι της ιερής γεωγραφίας είναι υπό την Εκάτη, Θεά της Κόλασης. Υποθέτω ότι όλοι οι ‘Ελληνες αναγνωρίζουν στο ‘Αγαλμα της Ελευθερίας στην Νέα Υόρκη τα χαρακτηριστικά καρφιά της Εκάτης. Για τον Πρόκλο, η αθηναϊκή γη δεν είναι η Δύση, η Δύση είναι η Ατλαντίδα, δεν είναι ούτε η Ανατολή, η Περσία, η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου, το Axis Mundi. Το πεπρωμένο της είναι ο πόλεμος για τη θεία Δικαιοσύνη και την αγάπη της Σοφίας.

Σε όρους μοντέρνας γεωπολιτικής αντίληψης, η Ελλάδα συνιστά τμήμα της ζώνης Rimland ή αυτού που ο Mackinder ονόμασε «εσωτερική ημισέληνο». Η γεωπολιτική της ταυτότητα ονομάζεται «εσωτερική» και είναι ουσιαστικά ανοιχτή. Η Ελλάδα μπορεί να διαλέξει ανάμεσα στη Χερσαία Δύναμη, την Ευρασία, και τη Θαλάσσια, το ΝΑΤΟ. Προφανώς, οι άλλοι γεωπολιτικοί παίκτες ενδιαφέρονται να προσελκύσουν την Ελλάδα – κάθε πλευρά χρησιμοποιεί τις μεθόδους της.

Το θαλασσοκρατικό λόμπυ στην Ελλάδα επιμένει στη «μοναδική» της ταυτότητα, προϋποθέτοντας τη θαλασσοκρατική κατεύθυνση, βάζοντας την Ελλάδα στο στρατόπεδο των ΗΠΑ, του Ισραήλ και άλλων ατλαντικών κρατών και αντιπαραθέτοντάς την στη Ρωσία ή/και τη Γερμανία (όπως κατά καιρούς και στην Τουρκία). Εξ όσων γνωρίζω, ο κύριος εισηγητής της θαλασσοκρατίας στην Ελλάδα είναι ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο σύμβουλος του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Νομίζω ότι είναι μια αρκετά υποκειμενική και αυθαίρετη εκτίμηση.  Ασφαλώς η Ελλάδα μπορεί να επιλέξει να είναι θαλασσοκρατική ή μάλλον να γίνει θαλασσοκρατική, να συμπεριφερθεί ως θαλασσοκρατική και υπάρχουν ορισμένα επιχειρήματα υπέρ. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ προφανώς υποστηρίζουν έναν τέτοιο προσανατολισμό. Αυτό όμως δεν είναι πεπρωμένο, ούτε ταυτότητα, είναι επιλογή. Η Ελλάδα μπορεί να είναι θαλασσοκρατική, όπως και τελλουροκρατική. Από την ίδια εξαρτάται και τον λαό της. Το Βυζάντιο ήταν μια τελλουροκρατική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και η σύγχρονη Ελλάδα ποτέ δεν βασίστηκε ουσιαστικά στον πολεμικό της στόλο. Υπάρχει βέβαια ένας πολύ μεγάλος εμπορικός στόλος, αλλά δεν ξέρω αν είναι στα χέρια της Ελλάδας ή μέσον επιρροής των Ναυτικών Δυνάμεων επί της Ελλάδας. Η νεώτερη Ελλάδα μάλλον ηπειρωτικά ήταν προσανατολισμένη και η αριστερά της προς την ευρασιατική Σοβιετική ‘Ενωση. Οι εθνικές δυνάμεις της Ελλάδας ήταν μάλλον ενδοκεντρικές και μάλλον τελλουροκρατικές – η ελληνική παράδοση, οι εθνικές αξίες, η Ορθόδοξη Εκκλησία κλπ. Μόνο ο φιλελευθερισμός, η παγκοσμιοποίηση και η κατεύθυνση προς τις ΗΠΑ είναι τυπικά θαλασσοκρατικά. ‘Όλα αυτά όμως είναι αντικείμενο επιλογής.

 

Ερ. Μοιάζετε σκεπτικός απέναντι στην ίδια την έννοια της Προόδου. Αν όχι η πρόοδος, ποιο νόημα ή πίστη μπορεί να διατηρήσει την ανθρωπότητα;

 

Απ. Η πρόοδος είναι μια εσφαλμένη ιδέα. Βασίζεται στην υπόθεση ότι το είναι εξαρτάται από τον χρόνο. Δεν αποδεικνύεται αυτό, είναι ένας ιρασιοναλιστικός μύθος. Είναι ανήθικο να θεωρούμε το μέλλον καλύτερο από το παρελθόν, ταπεινώνει το παρελθόν. Επί πλέον, η αντίληψη της Προόδου, ως δυτική και ευρωπαϊκή χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται για να επιβεβαιώσει την ανωτερότητα της αναπτυγμένης Μοντέρνας Δύσης έναντι της υπανάπτυκτης (προμοντέρνας) Ανατολής και των υπολοίπων. Αυτή η στάση είναι ρατσιστική. Η αιτία όλων των κακών είναι ακριβώς ο μοντερνιστικός, ευρωκεντρικός οικουμενισμός. Στο επίπεδο των αξιών εκδηλώνεται σήμερα στη ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του φιλελευθερισμού, του ατομικισμού, του καπιταλισμού κλπ. Γεωπολιτικά, ενσαρκώνεται στην παγκόσμια χρηματιστιή ολιγαρχία και στην μονοπολική αυτοκρατορική ηγεμονία των ΗΠΑ. Αυτοανακηρύσσονται η «κορυφή της προόδου». Για μένα είναι το βάθος της αβύσσου.

Η ιδεολογία μου είναι η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία πέραν των κλασικών μορφών της νεωτερικότητας (φιλελευθερισμός, κομμουνισμός και εθνικισμός). Η πίστη μου είναι στον Χριστό και την αιωνιότητα, στην έλευσή του, το πάθος του και την ανάστασή του.

Πιστεύω επίσης στην αξία της Ιερής Αυτοκρατορίας και τη συμφωνία των εξουσιών – της Εκκλησίας και του Κράτους.

Πιστεύω στον άνθρωπο και την ελευθερία του και την ικανότητά του να παλέψει εναντίον του κόσμου του Αντίχριστου στον οποίο ακριβώς ζούμε.

Ομολογώ ότι δέχτηκα την Πίστη μου  από τους ‘Ελληνες, από τους μεγάλους δασκάλους πούφεραν το Φως της Αλήθειας στο λαό μου πριν χίλια χρόνια. Παραμένω πολύ ευγνώμων.

‘Ολοι οι έντιμοι άνθρωποι στον κόσμο είναι ‘Ελληνες. Αν ο Ιησούς Χριστός μας έσωσε μια για πάντα, ο Πλάτων μας δίδαξε να σκεφτόμαστε σωστά.

 

Ερ. Τον 5^ο αιώνα π.Χ., ο ‘Ανθρωπος δημιούργησε το θαύμα της πόλης της Αθηνάς, αρχίζοντας με τον αγώνα κατά του Χρήματος. Μήπως το Χρήμα παίρνει τώρα, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, την εκδίκησή του από τον ‘Ανθρωπο; Που μπορεί ο  ‘Ανθρωπος να κυττάξει για σωτηρία;

 

Απ. Ακριβώς! Συμμερίζομαι αυτή την ερμηνεία του τι συμβαίνει. Το Χρήμα είναι η ύλη, η αρχή της διαίρεσης. Η ψηφιοποίηση του Χρήματος είναι ένα βήμα ακόμα προς την πραγματική του φύση. Ο Πλωτίνος ονόμασε την ύλη το «ον του μη όντος», ή, αλλού, το «φάντασμα της μάζας». Η τάξη του Χρήματος είναι μια ακραία μορφή παρακμής, αποανθρωποίησης και παγκόσμιας παραίσθησης. Είναι η πιο άδικη και διεφθαρμένη μορφή ύπαρξης. Το Χρήμα είναι το όριο της παρακμής και αποσύνθεσης. Δεν είναι απλό εργαλείο, είναι το ίδιο το μεταφυσικό κακό. Ο πολιτισμός που θέτει τον εαυτό του υπό τη δύναμη του Χρήματος θα χαθεί, όπως χάθηκε η Ατλαντίδα. Αλλά παραμένω πεπεισμένος ότι οι αγώνες του Ανθρώπου εναντίον του Χρήματος, του αυθεντικού Dasein εναντίον του Gestell, της τέχνης, της αθηναϊκής τάξης πραγμάτων εναντίον της ατλαντικής γοητείας, δεν τερματίστηκε. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε αλλού στον κόσμο. Μιλώντας σε νεοπλατωνικούς όρους: είμαστε στην ακραία φάση της προόδου, της εξόδου από τη νοητική Αρχή προς την υλική περιφέρεια. Ο σύγχρονος κόσμος είναι βαθιά ηλίθιος και κοινότυπος. Είναι υλικός κόσμος, αποστασία, αντίχριστος. Αλλά είναι και η τελευταία έκκληση να γυρίσουμε στο καθεστώς της ύπαρξης. Είναι ο καιρός της επιστροφής, της Μεγάλης Στροφής (Kehre) και του Γεγονότος (Er-eignis), ο καιρός του ‘Αλλου Ξεκινήματος (AndereAnfang). Το πρώτο ξεκίνημα, το ξεκίνημα της φιλοσοφίας ως προορισμού του ανθρώπου έγινε στην Ελλάδα. Ας το επαναλάβουμε ακόμα μια φορά. Για τον ‘Ανθρωπο εναντίον της τάξης του Χρήματος.

 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nexus, τεύχος Μαίου 2012