Από την Αφροδίτη στον Εφιάλτη

Από την Αφροδίτη στον Εφιάλτη

 

 

 

 

Δεν πρόλαβαν να τελειώσουν οι προεδρικές εκλογές και άρχισαν τα όργανα. Μνημόνιο βεβαίως – αλλά και σχέδιο Ανάν, ζητούν οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, κατ’ εξοχήν όργανο της «Διεθνούς του Χρήματος». Κι από δίπλα το Ισραήλ, που, αφού έβαλε πολλαπλώς στο χέρι την Κυπριακή Δημοκρατία, τώρα χρησιμοποιεί τον «άξονα» με Κύπρο και Ελλάδα ως διαπραγματευτικό χαρτί απέναντι στην Τουρκία!

 

Δεν θα θέλαμε να είμαστε απαισιόδοξοι, αλλά φοβούμαστε ότι το κυπριακό κράτος μπήκε ήδη στην τελευταία φάση της ύπαρξής του. Ελπίζουμε ολόψυχα να διαψευστούμε και κανείς δεν ξέρει ένας άνθρωπος ή ένας λαός τι μπορεί να κάνει αντιμέτωπος με το τέλος του, αλλά φοβούμεθα ότι θα είναι θαύμα αυτή τη φορά αν γλυτώσει τον θάνατο. ‘Όπως όλα τα όντα, έτσι και τα κράτη μπορούν να πεθάνουν. Ειδικά, αν τα μυαλά των υπηκόων τους, αλλά και των πολιτικών τους, είναι αυτά που είναι.

 

Το να κάνει κανείς λάθη είναι ανθρώπινο. Το να έχει μπροστά στα μάτια του την εμπειρία της καταστροφής, της κοινωνικής τραγωδίας και της υποδούλωσης που επέφερε το Μνημόνιο και οι Δανειακές Συμβάσεις στην Ελλάδα και να θέλει να την επαναλάβει, αυτό πια είναι άξιο ειδικής επιστημονικής μελέτης που εκφεύγει των δυνατοτήτων του γράφοντος.

 

Θα μου πείτε τι μπορεί να κάνει η Κύπρος. Απαντώ οτιδήποτε εκτός από το να υποταγεί σε Τρόικες και Μνημόνια. Ας χρεωκοπήσουν οι τράπεζές της, ας προπωλήσει τους υδρογονάνθρακές της, όπως πρότεινε  ο Λιλλήκας. Αν πέσουν στον ζυγό της τρόικας, οι ‘Ελληνες της Κύπρου δεν έχουν μέλλον. Κι αν τους επιτρέψουν να παραμείνουν στο νησί, οι «Προστάτες» που κοντεύουν να τρακάρουν πια, τόσοι πολλοί που είναι, ως διαρκώς συρρικνούμενη, εξαθλιούμενη πλειοψηφία, θα είναι είδος ομήρων, να χρησιμοποιούνται ως όπλο κατά της Ελλάδας.

 

‘Ελεγα τις προάλλες σε ένα φίλο «ας υποθέσουμε ότι μαζεύεται, μια γροθιά, η πολιτική ηγεσία της Κύπρου και πάει στον Νετανιάχου και τη Μέρκελ, και τους λέει παιδιά εμείς θα τη πάμε τη χώρα σε χρεωκοπία και ξεχάστε κάθε σχέση με το Ισραήλ, αν δε βρούμε μια λογική λύση, δεν θα μπορούσαν να διαπραγματευθούν μια αξιοπρεπή και βιώσιμη λύση – έτσι και αλλοιώς είναι ελάχιστα τα λεφτά». «Μπορεί», μου απάντησε, «άμα όμως πας και τα πεις αυτά στην Κύπρο, θα σε πάρουνε με τις πέτρες».

 

Δυστυχώς, ούτε καν αυτό θα γίνει. Στο τρελοκομείο θα με κλείσουνε. Καταντήσαμε να θεωρείται τρέλλα ο αυτοσεβασμός ατόμων και κρατών εν Ελλάδι και εν Κύπρω.

 

Το 2004, το κυπριακό κράτος γλύτωσε στο παραπέντε, τούτη τη φορά όμως έχει συνδυασμό παραγόντων, έχει το νέο σχέδιο Ανάν, έχει το Μνημόνιο, έχει και το Ισραήλ, που σταδιακά οικειοποιείται τις πιο ζωτικές λειτουργίες του κυπριακού κράτους. ‘Όπως δυστυχώς προβλέψαμε, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί να κάνει συμμαχίες, μόνο νταβατζήδες μπορεί να βρει.   

 

Αλλά δεν είναι μόνο οι σοβαρότατες, αντικειμενικές απειλές. Είναι και η εσωτερική, ηθική αποσύνθεση. Και τα τρία μεγάλα ρεύματα που συγκρότησαν την κυπριακή παράδοση μοιάζουν τώρα να πνέουν τα λοίσθια. Ο μετεξελιχθείς κυπριακός «κομμουνισμός», ιδιότυπο ισοδύναμο της σοσιαλδημοκρατίας στο νησί και σπουδαία κοινωνική παράδοση, μοιάζει πολυτραυματισμένος. Ο «εθνικισμός» παραδόθηκε στην ξενόδουλη και προδοτική του πτέρυγα. Ακόμα κι ο Αρχιεπίσκοπος, φορέας της παράδοσης που κράτησε την κυπριακή ταυτότητα ανά τους αιώνες, υπογράφει στους Ραβίνους την ανασκευή του κατά Ματθαίον στο εξωτερικό, φλερτάρει εμμέσως με την παράδοση της ΕΟΚΑ Β' στο εσωτερικό!

 

Απομένει τα μειοψηφικό ρεύμα που στοιχήθηκε πίσω από την υποψηφιότητα Λιλλήκα και οι Σοσιαλιστές του κόμματος που ίδρυσε κάποτε ο «Γιατρός» και κάποιοι από το ΕΥΡΩΚΟ. ‘Όπως φαίνεται, στην μεγάλη πλειοψηφία τους, αποφάσισαν να απόσχουν ή να ρίξουν λευκό στις εκλογές, έστω και με κίνδυνο να δουν με 70% τον Αναστασιάδη.

 

Δεν ξέρω, μπορεί να έχουν δίκηο, φοβάμαι όμως ότι δίνουν μεγαλύτερη σημασία από όση πρέπει στις διαφορές τους με το ΑΚΕΛ και μικρότερη στον κίνδυνο της κοινωνικής και εθνικής καταστροφής. ‘Εχουν πολύ δίκηο σε πολλά που προσάπτουν στην ηγεσία της κυπριακής αριστεράς. Από την άλλη μεριά, ασφαλώς υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε ένα κόμμα όπως το ΑΚΕΛ, που, αν μη τι άλλο λόγω της λαϊκής του βάσης, της ιδεολογίας και του διεθνούς προσανατολισμού του, μπορεί μεν να κάνει μεγάλη ζημιά, αλλά δεν μπορεί να προδώσει, με την έννοια που μπορεί – και έκανε, προ του 1974 και το 2004 – η εθνικόφρων δεξιά του Αναστασιάδη.

 

‘Ισως θα μπορούσαν να έχουν συνδέσει την ψήφο τους με κάποια κριτήρια και απαιτήσεις από τον Μαλά. Προφανώς, ο Μαλάς δεν μπορεί να εκλεγεί. Αλλά πρέπει να ξαναρχίσει ο διάλογος μεταξύ της βάσης τουλάχιστον του ΑΚΕΛ και του «σοσιαλιστικού» και «ενδιάμεσου» χώρου, πρέπει να εκφραστεί κάπως η λαϊκή και εθνική ενότητα που είναι απαραίτητο να υπάρξει, μήπως και γλυτώσει η Κύπρος την τραγωδία που την περιμένει.