Η παγίδα του εύκολου "αντιγερμανισμού" - και τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε τον περασμένο Νοέμβριο με αφορμή ένα άρθρο στο "Βήμα" και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα"

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Να φύγουμε αυτοβούλως από το ευρώ τινάζοντας στον αέρα την ευρωζώνη, έγραψε ένας αρθρογράφος. Δεν θα ήταν παράξενο, αν ανήκε στους λαύρους «αντιευρωπαϊστές», αριστεράς ή δεξιάς. Μόνο που προέρχεται από το κέντρο ενός κατεστημένου που, έως πρόσφατα, και επί δεκαετίες, έκανε «θρησκεία» του την «Ευρώπη», και θα την ξανακάνει, αν περάσουμε τον «κάβο της δόσης». Θρησκεία για το πόπολο αφού, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις στη χώρα «μας», ‘Αγγλους, Αμερικανούς και άλλους βρίσκεις από κάτω! Μοιραζόμαστε με τους Ευρωπαίους την ξεφτίλα να δωροδοκούν αυτοί τους πολιτικούς μας, για να τους εκβιάζουν μετά οι υπηρεσίες των άλλων. Στην Ελλάδα μπορείς κάλλιστα να λατρεύεις την Ευρώπη και, όταν σβήνουν τα φώτα, να κάνεις σεξ με την Αμερική (ή και οποιονδήποτε άλλον – στην Αθηνάς δεν κάνουν face control). Κατά βάθος όμως, «νταβατζή» και όχι απλό πελάτη, διαλέγεις ανάλογα με την αίσθηση της εικαζόμενης ισχύος του. Και είναι γνωστό ποιος είναι ο διαχρονικός μας νταβατζής.

 

Επειδή δύσκολα γίνεσαι Παπαφλέσσας στα εξήντα, ή Σαμουήλ, που ετοιμάζει Αρκάδι πίνοντας φρέντο στην Πλατεία Κολωνακίου, υποθέτω ότι πρόκειται για απειλή συναρμολογημένη εκ του προχείρου, την τελευταία στιγμή, υπό το κράτος του πανικού μη καταβολής της δόσης. Την τελευταία στιγμή για όσους την εκφέρουν, καθόλου την τελευταία στιγμή για όσους επεξεργάζονται, εδώ και πολλά χρόνια, για λογαριασμό του Χρήματος και μιας μερίδας του αμερικανικού κατεστημένου, τα σχέδια καταστροφής της Ελλάδας και δι’ αυτής της Ευρώπης, σχέδια που πιθανώς περιλαμβάνουν μια ανεξέλεγκτη, κακά προετοιμασμένη ελληνογερμανική σύγκρουση, που γίνεται όλο και πιο αναπόφευκτη (1).

 

Γίνεται όλο και πιθανότερο, ότι θα πρέπει να πάμε σε μεγάλη σύγκρουση με το Βερολίνο, για να επιβιώσουμε ως έθνος. Να το κάνουμε, όχι όμως για να ωφεληθούν άλλοι, κι αφού κάνουμε ότι μπορούμε για να προετοιμαστούμε με κάθε δυνατό τρόπο, όχι να πάει ο ελληνικός λαός σα το σκυλί στ’ αμπέλι.

 

Αφήνουμε αυτό το «αυτοβούλως» του αρθρογράφου – κάναμε ποτέ τίποτα «αυτοβούλως», να το κάνουμε τώρα; Για ποιό λόγο μας προτείνει να απειλήσουμε να καταστρέψουμε το σύμπαν; Δεν το λέει, είναι προφανές όμως, η απειλή εκφέρεται για να πάρουμε τη δόση, δηλαδή να παραμείνουμε εντός επιταχυνόμενης αυτοκαταστροφικής τροχιάς! Και λέγοντας τι, εν ονόματι ποιάς πολιτικής ιδέας θα «τινάξουμε στον αέρα» την ευρωζώνη, ψύλλοι που γίναμε ελέφαντες; Εμείς δεν είμαστε, «αυτοβούλως», που αποδεχτήκαμε την πλήρη ενοχή μας για όσα μας συμβαίνουν; Εμείς δεν αυξήσαμε, μόνοι μας, το έλλειμμα του 2009, εμείς δεν κακολογήσαμε με όλους τους δυνατούς τρόπους τη χώρα μας; Εμείς δεν φτάσαμε χωρίς αντίδραση την Ελλάδα στο σημείο που βρέθηκε το Μάιο 2010; Ο κ. Παπανδρέου και ο κ. Σαμαράς δεν διακήρυξαν ότι το χρέος είναι βιώσιμο, όταν όλος ο κόσμος – και οι αγορές – πίστευαν το αντίθετο, ώστε να μη ζημιωθούν οι τραπεζίτες; Παπανδρέου και Σαμαράς δεν υπόσχονταν ότι θα ικανοποιηθούν οι αξιώσεις των τραπεζών από την Ελλάδα εις το ακέραιο; (κι αυτό δεν κάνουμε άλλωστε έκτοτε, ίσως ελπίζοντας ότι δεν θα μείνει συνταξιούχος που να μην αυτοκτονήσει ή αποβιώσει ελλείψει περίθαλψης και νέος να μη φύγει μετανάστης;) Ο Παπανδρέου δεν ήταν που αγωνίστηκε να φέρει το ΔΝΤ στην Ευρώπη, η σύσταση και κάθε πράξη της κυβέρνησής του δεν ελέγχθηκε από τον Σόρος; Ο Παπαδήμος, με τη στήριξη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, δεν εισήγαγε το αγγλικό δίκαιο, αφαιρώντας από την Ελλάδα το μεγαλύτερο νομικό όπλο της; Εμείς δεν υπογράψαμε τα πιο απίστευτα νομικά κείμενα, δένοντας χεροπόδαρα την Ελλάδα στους πιστωτές και πανηγυρίσαμε από πάνω για το μνημόνιο; – που θα έπρεπε «να το εφεύρουμε αν δεν μας το επέβαλαν» (Παπανδρέου); Οι πολιτικοί μας δεν κατέστησαν πρώτοι πολιτικά εφικτό το αδιανόητο, θέτοντας, με δική τους πρωτοβουλία, υπό αίρεση τη συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη;

 

‘Εχουμε κάνει κάτι για να μη πιστεύει ο Γερμανός υπάλληλος στο σούπερ μάρκετ ότι θέλουμε να του φάμε τα λεφτά για να πίνουμε ουζάκια στις παραλίες; Το 90% των Ελλήνων που έχουν πρόσβαση στα διεθνή μέσα, προσπαθούν να κερδίσουν την αναγνώριση των Ευρωπαίων βρίζοντας τη χώρα τους. Διεθνώς και στη Γερμανία, αν κάποιος υπερασπίζεται την Ελλάδα είναι ξένοι και Γερμανοί από μόνοι τους, περισσότερο από μας τους ίδιους. ‘Εχουμε κάνει τίποτα για να καταπολεμήσουμε τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά και την κλεπτοκρατία, για να έχουμε μια χώρα υπερασπίσιμη; ‘Εχουμε μεταφέρει στο εξωτερικό την πραγματικότητα της «νεκρής χώρας» που εμφανίζουν οι δρόμοι των πόλεών μας, το τι και κυρίως το γιατί συμβαίνει με τους νεφροπαθείς, τους άστεγους, τους άπορους, τους ανθρώπους που αυτοκτονούν κλπ. Περισσότερα κάνουν μερικοί φιλότιμοι ξένοι δημοσιογράφοι, από όλους τους ‘Ελληνες μαζί. ‘Εχουμε εξηγήσει τις βαθύτερες αιτίες του ελληνικού «κοινωνικού ολοκαυτώματος», έχουμε διατυπώσει συγκροτημένη αντιπρόταση στο Μνημόνιο και στα επιχειρήματα των υπερασπιστών του; Παραπονείται ο Σαμαράς ότι μας θέλουν Ιφιγένεια, αλλά εμείς προσφερθήκαμε για τον ρόλο. Μετά τρία χρόνια ανελέητου επικοινωνιακού πολέμου κατά της Ελλάδας, χωρίς καμμία προσπάθεια απάντησης και αντίδρασης, με τη συνδρομή στην επίθεση των ελληνικών ελίτ, η χώρα βρίσκεται σήμερα στο σημείο που βρέθηκε η Σερβία και το Ιράκ προτού τις βομβαρδίσουν.

 

‘Ερχεται τώρα ο αρθρογράφος μας, που υπερασπίζεται τρεις δεκαετίες κάθε ευρωπαϊκή επιλογή και επί τριετία το Μνημόνιο, και μας προτείνει να γίνουμε Αρκάδι, ελπίζοντας να γίνει πειστικός! Γιατί όμως, προτού αυτοκτονήσουμε, παίζοντας το παιχνίδι των πιο ριζοσπαστικών δυνάμεων Χρήματος και ΗΠΑ, δεν δοκιμάζουμε μια φορά να γίνουμε Ευρωπαίοι αντί για ευρωπαϊστές, να σταματήσουμε, μια φορά, την ελληνική σπεσιαλιτέ του δούλου και του ραγιά; Γιατί, προτού «φύγουμε αυτοβούλως» από το ευρώ, «τινάζοντας στον αέρα» την ευρωζώνη – και τον εαυτό μας - δεν εξαντλούμε προηγουμένως όλα τα πολιτικά και θεσμικά μέσα που διαθέτουμε στο εσωτερικό της ευρωζώνης που βρεθήκαμε, μπορεί κακώς, αλλά βρεθήκαμε; Γιατί, αντί να καταργούμε τη δημοκρατία μας, ψηφίζοντας την καταστροφή μας στη Βουλή, δεν πάμε να ζητήσουμε ευθαρσώς και τεκμηριωμένα μια άλλη πολιτική για την Ελλάδα, για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και μια άλλη πολιτική για την Ευρώπη, γιατί δεν οργανώνουμε ένα πλέγμα συμμαχιών με όποιον μπορούμε, μια τεράστια διεθνή καμπάνια «Save Europe, save Greece, stop the Banks», γιατί δεν προετοιμάζουμε plan B; Γιατί δεν σπάμε το κεφάλι μας να προτείνουμε, μαζί με ένα OSI, μια λύση που να εξυπηρετεί το σύνολο της ηπείρου, ή, τουλάχιστο, να βάζει τις βάσεις μιας συμμαχίας της περιφέρειας, γιατί δεν προσπαθούμε να αποσυναρμολογήσουμε την παγίδα που έχουμε βρεθεί;

 

Εκ γενετής δούλος, το ελληνικό κράτος δεν αντιλαμβάνεται ότι η προετοιμασία της διαπραγμάτευσης περιλαμβάνει την προετοιμασία της ρήξης, ότι δεν πας στο ένα χωρίς νάχεις έτοιμο το άλλο, για τον απλούστατο λόγο ότι μια διαπραγμάτευση, αν είναι διαπραγμάτευση, και όχι προσπάθεια εξευμενισμού του αφέντη, όπως την αντιλαμβάνονται οι ‘Ελληνες πολιτικοί, μπορεί να μην καταλήξει. Ο Δαυίδ για να νικήσει τον Γολιάθ πρέπει, πρώτον, να είναι παλληκάρι, δεύτερο, να μη διαθέτει μυαλό αμοιβάδας. Και η διαπραγμάτευση και η ρήξη με τις κυρίαρχες δυνάμεις της «Ευρω-Γερμανίας», προϋποθέτουν σαφή πολιτικο-στρατηγική πρόταση και στόχευση, και για το ελληνικό και για το ευρωπαϊκό, σοβαρή πολιτική πρόταση για την αναδιοργάνωση της ελληνικής οικονομίας, κοινωνίας, κράτους, μια αληθινή επανάσταση δηλαδή, αναζήτηση κάθε διαθέσιμης συμμαχίας, αλλά συμμαχίας, όχι προσκόλλησης ή υποταγής, υψηλό βαθμό κατανόησης του διεθνούς περιβάλλοντος, προετοιμασία σε βάθος, του λαού και της χώρας, εναλλακτικά σχέδια δράσης. ‘Εχει απομείνει εξαιρετικά λίγος χρόνος για τεράστια καθήκοντα.

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Γερμανία, μόνο από τα μεγάλα ευρωπαϊκά έθνη χωρίς νικηφόρα επανάσταση στη νεώτερη ιστορία της, διαχρονικά το μάλλον αυταρχικό σχέδιο των ιθυνουσών της τάξεων ή των κατακτητών της, εξελίσσεται τώρα στο «πρόβλημα» της ηπείρου. Αυτό όμως δεν καθιστά αυτομάτως φίλους τους άλλους διεθνώς διαθέσιμους «νταβατζήδες», έστω κι αν μπορούν και πρέπει να επιδιωχθούν κάθε είδους τακτικές «συμμαχίες» και ελιγμοί. Καλό είναι που θυμόμαστε τη γερμανική κατοχή, καλό είναι όμως να θυμόμαστε το σύνολο της ιστορίας μας – εμφύλιο, ναπάλμ, πως έφυγε ο Καραμανλής, κυπριακό, δικτατορία, τις δυνάμεις πίσω από τον Κίσσιγκερ κλπ. ‘Οποιος θυμάται τα μισά, κακός είναι ο σκοπός του.  

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

(1) ‘Όπως και στην περίπτωση της ΕΣΣΔ, δεν μπορείς να καταστρέψεις εύκολα μια μεγάλη δομή εκ των έξω. Ούτε μπορείς να παρουσιάσεις ανοιχτά ένα πρόγραμμα που προβλέπει τη μετατροπή της Ευρώπης σε δικτατορία των «αγορών» ή, εναλλακτικά, τη διάλυσή της και την κατεδάφιση των κοινωνικών, πολιτικών, πολιτιστικών κατακτήσεων εβδομήντα χρόνων, της αστικής δημοκρατίας και του Διαφωτισμού. Για να πετύχεις μια τέτοια, κολοσσιαίας ιστορικής σημασίας επιδίωξη, πρέπει να θέσεις επιδέξια την προς καταστροφή δομή, δια της επιρροής που διαθέτεις, και εκμεταλλευόμενος την ανώτερη «στρατηγική ευφυία» σου, θα έλεγε (και στην πραγματικότητα είπε) ο Σόρος, σε τροχιά αυτοκαταστροφής, «δίνη θανάτου», δια του παροξυσμού των εσωτερικών της αντιθέσεων, οδηγώντας την ενώπιον προβλημάτων που αδυνατεί να αντιμετωπίσει και καταρρέει «μόνη» της. Πρέπει να είσαι στραβός για να μη βλέπεις ότι υπάρχει σήμερα ένα πανίσχυρο παγκόσμιο κόμμα, πιο ισχυρό από κυβερνήσεις, κράτη και πολιτικές δυνάμεις, η «Αυτοκρατορία του Χρήματος», παρούσα στην Ελλάδα, στα άδυτα της ΕΚΤ, όλων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και θεσμών, παρούσα επίσης παγκοσμίως, ακόμα και στην Κίνα. Μέχρι και η επιθεώρηση «American Interest», που διευθύνει ο Φουκουγιάμα, το κατάλαβε, έστω και πολύ καθυστερημένα, αφιερώνοντας ένα ολόκληρο τεύχος στην προτροπή «Μην ακολουθείτε το Χρήμα». Αυτή θα ωφεληθεί, στις σημερινές συνθήκες, από μια ανεξέλεγκτη, κακά προετοιμασμένη ελληνογερμανική σύγκρουση, που γίνεται όλο και περισσότερο αναπόφευκτη, καθώς όλοι οι επιμέρους παίκτες οδηγούνται από την ανάγκη τους, όπως οι ίδιοι την καταλαβαίνουν, να παίξουν ρόλους σε έργο που ο στρατηγικός παίκτης σκηνοθετεί. Η Ελλάδα έχει ήδη εισέλθει στην τελευταία φάση προ ενός Κραχ, ικανού να εγκαινιάσει την είσοδο της Ευρώπης στην τελευταία φάση αυτοκαταστροφής.