ΣΜΥΡΝΗ 1922 - ΕΛΛΑΔΑ 2012

Αθήνα, Μνημόνιο και Γερμανία

 

 

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Δείτε το ντοκιμαντέρ για την «καταστροφή της Σμύρνης». Kατάλληλη απάντηση στη «ντροπή» μιας ορισμένης, υποτιθέμενης «αριστεράς», τη βουλευτή της ΔΗΜΑΡ σήμερα Μαρία Ρεπούση. Την αποκαλούμε έτσι όχι για τις απόψεις που δικαιούται να εκφράζει. Αλλά για την σκοπούμενη πλαστογράφηση ιστορικού υλικού. Δεν πρόκειται άλλωστε περί απόψεων. Κανένα άτομο δεν μπορεί να έχει ταυτόχρονα την άποψη ότι επιβάλλεται διαστρέβλωση πληροφοριών για τη σφαγή των Ελλήνων για να προστατευθεί η «ψυχή» των μαθητών, αλλά να θέλει διδαχή του ολοκαυτώματος στα νήπια! Τι ακόμα θα δούμε και θα ακούσουμε σε μια χώρα, που το γελοίο ανταγωνίζεται επάξια το τραγικό;

 

Η ταινία είναι σημαντική υπενθυμίζοντας, με τρόπο δίκαιο, το 1922, χωρίς το οποίο είναι απλώς ακατανόητες ελληνική ιστορία και ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κυρίως αποκαλύπτοντας τη διαχρονικότητα των σταθερών συμπεριφοράς άρχουσας τάξης και πολιτικού προσωπικού μας. Τότε, αυτά τα χαρακτηριστικά οδήγησαν στο τέλος μιας τρισχιλιετούς παρουσίας στη Μικρασία, σήμερα απειλούν να αφανίσουν το ελληνικό κράτος. Οι κυβερνήσεις των εγγονών του «Γέρου της Δημοκρατίας» και της Πηνελόπης Δέλτα, όχι μόνο δεν ήταν/είναι καλύτερες από τις, απολύτως υπεύθυνες για την καταστροφή, ελληνικές κυβερνήσεις της εποχής, τείνουν να αποδειχθούν πολύ χειρότερες, τελευταίος σταθμός μιας μακράς εκφυλιστικής πορείας. Και το ελληνικό κοινωνικό ολοκαύτωμα χειρότερο από το εθνικό του 1922.  

 

Η κατάρα της εξάρτησης

 

Η ξένη εξάρτηση, ο ετεροκαθορισμός παραμένει κύριο χαρακτηριστικό. Ακόμα και μια προσωπικότητα όπως ο Βενιζέλος, με την ορμή της κρητικής επανάστασης και τον ριζοσπαστισμό του Στρατιωτικού Συνδέσμου πίσω του, τεράστια μόρφωση και διεθνή εμβέλεια, παραμένει βαθιά εξαρτημένος από τη «σύμμαχο» Αγγλία, αδυνατεί να χαράξει εθνική στρατηγική, πάρεξ σε συνεννόηση με το Λονδίνο. Στέλνει την αφρόκρεμα του στρατού στην Κριμαία να αποδεκατιστεί και να ντροπιαστεί από τους Μπολσεβίκους. Για να πάμε μετά χωρίς σχέδιο στη Σμύρνη, αδιαφορώντας για τις σοβιετικές νύξεις μεσολάβησης προς τον Κεμάλ, αλλά και την πραγματική ελληνική κατάσταση μετά από δεκαετή πολεμική προσπάθεια. Για αυτούς που διαδέχτηκαν τον Βενιζέλο, προκαλώντας την καταστροφή, δεν έχει καν νόημα να μιλήσει κανείς.

 

Αν συνέβαιναν τέτοια ακόμα και με Βενιζέλο, αντιλαμβάνεται κανείς τι συμβαίνει με το σημερινό προσωπικό, που δεν μπορεί όχι να σταθεί στα πόδια του διεθνώς, αλλά βλέπει τη Μέρκελ περίπου όπως τα νήπια τη νηπιαγωγό ή οι θαυμαστές τους σταρ όταν τους ζητάνε αυτόγραφο (αποκαλυπτική η περιγραφή από τον κ. Στυλιανίδη της «συνομιλίας» του με την Καγκελλάριο). Αν εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε ότι είμαστε ένα τίποτα, γιατί θα μας περάσουν οι άλλοι για κάτι παραπάνω; Χωρίς ανόρθωση του αυτοσεβασμού του, είναι αδύνατη η ανόρθωση του έθνους.

 

Από την εγκατάλειψη της Σμύρνης στην εγκατάλειψη της Ελλάδας

 

‘Εστω, η Αθήνα παρασύρθηκε σε μια καταστροφική εκστρατεία στην Ανατολή, που οδηγούσε αναπόφευκτα σε ήττα. Τι εξυπηρετούσε η «καμμένη γη»; Γιατί δεν ανασυντάχθηκε ο στρατός μπροστά στη Σμύρνη να προστατεύσει τους κατοίκους; Γιατί την κοπάνησαν Διοικητής και στόλος; Γιατί δεν επιστράτευαν, δεν μοίραζαν όπλα στους κατοίκους να αμυνθούν; Γιατί δεν έλαβαν πρόνοια, αφού άφησαν χωρίς άμυνα την πόλη, να οργανώσουν τουλάχιστον την εκκένωση κατοίκων/προσφύγων; Αυτά δεν ήταν λάθη, ήταν εγκλήματα, όπως εγκλήματα ήταν η υπογραφή μνημονίου-δανειακής, η μετατροπή του δικαίου των ομολόγων σε αγγλικό, το PSI ως έγινε. Είναι έγκλημα ότι, ενώ κράτη, εταιρείες, οργανισμοί παγκοσμίως έχουν plan B για την Ελλάδα, η μόνη που δεν καταρτίζει είναι η ίδια, όπως δεν έφτιαξε άμυνα μπροστά στη Σμύρνη. Θα μου πείτε βέβαια, δεν έχουν ούτε plan A, plan Β και C θα έχουν;     

 

Ακόμα και λίγες μέρες προ καταστροφής, κάτοικοι της Σμύρνης και κυβέρνηση αρνιόντουσαν μαζικά την πραγματικότητα, άρνηση που χαρακτηρίζει σήμερα ελληνικό λαό και πολιτικό σύστημα, όντας το καλύτερο μέτρο μεγέθους επερχόμενης καταστροφής. Ακόμα και σε στελέχη της αντιπολίτευσης παρατηρούμε έκρηξη ατομικών ή στρατηγικών ομάδας. Των οικιών ημών εμπιπραμένων, υμείς άδετε.

 

Οι πολιτικοί μας σέβονται απεριόριστα τους ξένους και «τιμούν μέχρι τέλους» (Ελλάδας και Ελλήνων) την υπογραφή τους, χωρίς ίχνος διαπραγμάτευσης. Τι αξίζουν οι «σύμμαχοι» το είδαμε το 1922 – με καυτό νερό έβραζαν στη θάλασσα και έκοβαν τα χέρια προσφύγων που έψαχναν σωτηρία στα καράβια τους.

 

Πειθήνιοι έναντι των ξένων, επιδεικνύουν διαχρονικά μια, μοναδική ίσως στην Ευρώπη, απόλυτη αναισθησία απέναντι στα πιο στοιχειώδη εθνικά συμφέροντα και πλήρη αναλγησία απέναντι στον λαό τους. Την αναισθησία, αναλγησία και πλήρη έλλειψη πολιτισμού και ηθικής όσων πλήττουν σήμερα κατά προτεραιότητα και ανελέητα φτωχούς, άρρωστους, ηλικιωμένους. Τις επιδόσεις αυτές επανέλαβαν το 1941-44, είτε συνθηκολογώντας με τους Γερμανούς, είτε ακολουθώντας πιστά την Αγγλία, με αποτέλεσμα την ανάδειξη του ΚΚΕ-ΕΑΜ σε πλειοψηφική-ηγεμονική δύναμη και έναν εμφύλιο πόλεμο, το «αόρατο» αλλά ανυπολόγιστο κόστος του οποίου πληρώνουμε ακριβά σήμερα.

 

Επίσημη υποβάθμιση της Ελλάδας

 

Ακούει σήμερα χωρίς αντίδραση ο Πρωθυπουργός την Μέρκελ, και δια της σιωπής του συγκατατίθεται, να επικυρώνει ενώπιόν του την πολιτική «μετάταξη» της Ελλάδας σε χώρα περιορισμένης κυριαρχίας/δικαιωμάτων, μέλος δεύτερης κατηγορίας της ΕΕ. Αυτό ακριβώς έκανε λέγοντας «εύχομαι και ελπίζω να παραμείνει η Ελλάδα». Το θεώρησαν «στήριξη», γιατί αποδέχτηκαν προηγουμένως την ιδιότητα του «μετεξεταστέου», λες και θα μπορούσε να έρθει και να πει ότι δεν θα παραμείνουμε! Υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα που να μπορεί η Μέρκελ να κάνει τέτοια δήλωση; Θεωρείται χάρη η συμμετοχή στο ευρώ ή την ΕΕ; Είναι Ευρωπαϊκή ή Γερμανική ‘Ενωση, είναι κάπου γραμμένο κάτι τέτοιο; Μία δήλωση όφειλε και δεν έκανε η Μέρκελ: «Η Ελλάδα ήταν, είναι και θα παραμείνει μέλος της ευρωζώνης».

 

Δεν αγνοούμε την αντικειμενική κατάσταση και τον συσχετισμό δύναμης, αλλά δεν βελτιώνει καθόλου ούτε τη μία, ούτε τον άλλο, η αυτοτοποθέτησή μας σε θέση «ευρωπαίου ζητιάνου» και «μετανοούσας Μαγδαληνής». Ηττώμενοι προκαταβολικά στο μυαλό μας, προετοιμάζουμε την πραγματική ήττα. Αποδεχόμενοι θέση β’ κατηγορίας στην ΕΕ, αυτοστερούμεθα των θεσμικών και πολιτικών όπλων που διαθέτουμε, όντας μέλη της ευρωζώνης και της ΕΕ. Και τα κάνει αυτά μια κυβέρνηση που έθεσε ως κύρια προτεραιότητα την παραμονή της χώρας στο ευρώ!

 

Προς καταστροφική έξοδο από την Ευρώπη

 

Με τη στάση μας δημιουργούμε τις προϋποθέσεις να μας πετάξουν έξω από την Ευρώπη, φορτώνοντάς μας την ευθύνη, όπως θα γίνει τελικά υπό τους χειρότερους δυνατούς όρους. Θα γίνει, πρώτον, γιατί το μνημονιακό πρόγραμμα καταστρέφοντας την οικονομία δεν αφήνει κανένα περιθώριο ύπαρξης εντός ευρωζώνης, ενώ καθιστά διαρκώς μεγαλύτερο το κόστος ενδεχόμενης διάσωσης, δεύτερο, γιατί, αποδεχόμενοι μόνοι μας το πρόγραμμα καταστροφής ως πρόγραμμα σωτηρίας, αποδεχόμαστε και την ευθύνη της καταστροφής. Με τη «στρατηγική του ζητιάνου» που ακολουθούμε εξαρχής, ενοχλούμε τον κόσμο και χειροτερεύουμε τα πράγματα χωρίς να ζητάμε τίποτα. Το πιθανότερο τελικό αποτέλεσμα θάναι μια γερή κλωτσιά. 

 

Με τη βία φτιάχτηκαν οι πρώτοι δούλοι, αλλά η δειλία τους διαιώνισε, έγραψε ο Ρουσώ. Κι ακόμα «ο ισχυρότερος δεν είναι ποτέ τόσο δυνατός ώστε να μείνει για πάντα κυρίαρχος, αν δεν μετατρέψει την ισχύ του σε δίκαιο και την υποταγή σε καθήκον». Αυτό κάνουν τώρα οι αγορές και οι ανώτερες τάξεις της Γερμανο-Ευρώπης, αλλά η συμφωνία και η συγκατάθεση των ελληνικών κυβερνήσεων, του ελληνικού κράτους, τους είναι ακόμα απαραίτητη, για πολιτικούς/θεσμικούς λόγους. Η Αθήνα την προσφέρει απλόχερα. Αν οι βάρβαροι υποτάσσονταν στους ‘Ελληνες γιατί δεν μπορούσαν να προφέρουν τη λέξη όχι («δια το μη δύνασθαι την ου συλλαβήν λέγειν»), με τους νέους ‘Ελληνες οι όροι αντιστράφηκαν. Δεν υποτασσόμεθα απλώς, όπως το ’40 ή στο κυπριακό. Υποτασσόμεθα καταστρεφόμενοι. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε μη βιώσιμο προτεκτοράτο, πιθανώς «πρωτιά» στην ιστορία της αποικιοκρατίας. Δεν γινόμαστε Βουλγαρία/Ρουμανία, αλλά Βουλγαρία/Ρουμανία με τεράστιο χρέος! Ακόμα κι αποφεύγοντας τους ορατούς κινδύνους κατάρρευσης της δημοκρατίας, εμφύλιων/φυλετικών πολέμων κ.ά.

 

Δεν είναι τυχαίες οι νύξεις της τρόικα για τα νησιά, οι προσβλητικές επισκέψεις στο ΥΕΘΑ. Δείχνουν που πάει, από φύση και πρόθεση, το μνημονιακό πρόγραμμα σταδιακής αφαίρεσης, με οικονομικές μεθόδους, των μέσων κυριαρχίας ενός, τύποις ακόμα, ανεξάρτητου-κυρίαρχου ελληνικού κράτους. Για την Ελλάδα σήμερα, το μνημονιακό πρόγραμμα και οι ιδιότητες της ελίτ συνιστούν δέκα, εκατό φορές πιο σπουδαία απειλή από οποιαδήποτε μπορεί να προβάλλει η Τουρκία.

 

Συγκατατιθέμενη η Αθήνα στη συνέχιση του προγράμματος, χάνει την ευνοϊκή συγκυρία της αμερικανικής προεκλογικής εκστρατείας, αντί να κινητοποιήσει υπέρ αυτής το συμφέρον του Ομπάμα. ‘Όπως πάει θα χάσει και τη συγκυρία των γερμανικών εκλογών. Η κυβέρνηση, «μπαίνοντας στα παπούτσια της Μέρκελ» νομίζει ότι δεν πρέπει να ζητήσει τίποτα πριν από αυτές. Αν είναι αλήθεια ότι η Καγκελλάριος δεν θέλει να ζητήσει τίποτα παραπάνω προεκλογικά για την Ελλάδα από τους ψηφοφόρους της, είναι ακόμα περισσότερο αλήθεια ότι η Μέρκελ δεν μπορεί να πάει σε εκλογές με την Ευρώπη να γίνεται μπάχαλο στις παραμονές! Η ελληνική «στρατηγική του ζητιάνου» ενισχύει στην πραγματικότητα τη δύναμη και τον ρυθμιστικό ρόλο των πιο αντιδραστικών ευρωπαϊκών δυνάμεων, του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού, ακριβώς γιατί επιτρέπει στη Μέρκελ να τις ικανοποιεί, στραγγαλίζοντας την Ελλάδα χωρίς να καταβάλλει πολιτικό κόστος.

Mόνος δρόμος η διακοπή των Μνημονίων 

Το πρόγραμμα πρέπει να διακοπεί το συντομότερο, έστω με τίμημα  ανοιχτή ρήξη με τους κυρίαρχους κύκλους της Ευρώ-Γερμανίας. Δεν είναι λύση οι επιμηκύνσεις που ζητάει το ΔΝΤ από την αρχή του χρόνου και υπέβαλε στην ελληνική κυβέρνηση να ζητήσει. Το OSI, που επίσης ζητά το ΔΝΤ, είναι απαραίτητο στοιχείο της λύσης, αλλά όχι επαρκές – και αν το κάνουν όπως το PSI θα αποδειχθεί πάλι καταστροφικό.

 

Μια τέτοια «ρήξη» προϋποθέτει, για να έχει πιθανότητα επιτυχίας, πολύ σοβαρή προετοιμασία διεθνώς και εσωτερικά, αλλοιώς θα αποδειχθεί η ολοκλήρωση της  καταστροφής. Σήμερα, τέτοια προετοιμασία δεν κάνει η κυβέρνηση (και πρέπει κατεπειγόντως να αρχίσει η αντιπολίτευση, που ήδη έχει χάσει πολύ και πολύτιμο χρόνο, από κοινού με όλες τις ζωντανές δυνάμεις κοινωνίας και έθνους). Θα αναφερθούμε στις προϋποθέσεις  τέτοιας ρήξης σε άλλο άρθρο.

 

«Eπίκαιρα», 25.10.2012

 

Konstantakopoulos.blogspot.com