ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ

Ενημέρωση, PSI, Μνημόνιο και Δανειακή

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Οι επόμενες μέρες και εβδομάδες είναι ίσως οι κρισιμότερες στην ιστορία του νεώτερου ελληνισμού. Φαίνεται ίσως υπερβολικό, απίστευτο αυτό που γράφουμε και γι’ αυτό ακριβώς δυσκολευόμαστε όλοι μας να το πιστέψουμε και να το καταλάβουμε με το “μέσα μυαλό”, αντιδρώντας ανάλογα, δυστυχώς όμως μόνο υπερβολικό δεν είναι. ‘Oχι υπερβολικά δεν είναι αυτά που γράφουμε, απίστευτα και εξωφρενικά είναι όσα ετοιμάζεται να υπογράψει και φοβερά αυτά που θα συμβούν, ως αποτέλεσμα της υπογραφής της, η κυβέρνηση Παπαδήμου, με τη στήριξη τριών κομμάτων που τελούν σήμερα υπό την άμεση χειραγώγηση της “Διεθνούς του Χρήματος” και των ανθρώπων της για την Ελλάδα (Soros, Rontos και δεν συμμαζεύεται).

Η προσπάθεια να κρατηθεί η χώρα, τεχνητά, σε κατάσταση δήθεν μη χρεωκοπίας, έχει ως αποτέλεσμα να καταρρέουν πλέον τώρα όχι τα δημόσια οικονομικά, αλλά η ίδια, η ελληνική οικονομία, κοινωνία, το πολιτικό σύστημα και το κράτος. Η Ελλάδα σπάει όλα τα ρεκόρ μπαίνοντας σε πέμπτο χρόνο βαριάς ύφεσης, έλλειμμα και χρέος εκτινάχθηκαν στα ουράνια, μαζί με τους ανέργους και τους αστέγους στα συσσίτια, οι μισοί νέοι δεν έχουν δουλειά. Το πολιτικό σύστημα έχει πάθει ισοδύναμο “τήξης αντιδραστήρα” σε πυρηνικό εργοστάσιο. ‘Oτι και αν βάλουν τώρα μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους θα το υπογράψουν, ακόμα κι ότι η Ελλάδα γίνεται τμήμα της Ακτής Ελεφαντοστού. Οι ίδιοι οι πολιτικοί έχασαν την αίσθηση του γελοίου, του εθνικού και της πραγματικότητας. Πιθανώς οδηγούμεθα στο σύντομο μέλλον σε κατάσταση “κενού εξουσίας”, που δεν έχουμε ξαναζήσει μετά το καλοκαίρι του 1974, ίσως υπό δυσμενέστερες, λιγότερο ελεγχόμενες συνθήκες από τότε και μαζί, στην έξοδο, κακήν κακώς από το ευρωπαϊκό πλαίσιο και ότι αυτό συνεπάγεται (Mπορεί βέβαια να μεσολαβήσει και ένα ακόμα κυβερνητικό πείραμα σωτηρίας, υπό τις σημερινές προδιαγραφές εξίσου καταστροφικό με τα προηγούμενα)

Το 1974, η Αμερική δεν ήθελε να καταστρέψει τη χώρα μας, ήθελε να πετύχει τις ρυθμίσεις που χρειαζόταν στην Κύπρο και τις πέτυχε, εν μέρει τουλάχιστο, απαλλασσόμενη ταυτόχρονα από μια δικτατορία στην Ελλάδα που είχε εξαντλήσει τη χρησιμότητά της. Το 2012, μια μείζων οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην Ελλάδα μπορεί να χρησιμέψει στην Αυτοκρατορία του Χρήματος, για να τρομοκρατήσει όλους τους Ευρωπαίους, να βάλει την ΕΕ στο δρόμο της διάλυσης, να μετατρέψει τη χώρα μας σε πεδίο δοκιμής νέων, πιο αυταρχικών μορφών και τρόπων διακυβέρνησης ή και διάλυσης των εθνών. Επειδή όμως είναι τραπεζίτες, κάτοχοι κεφαλαίου αυτοί που τώρα κινούν τα νήματα, η τακτική τους είναι το πασίγνωστο μότο της Goldman Sachs: “‘Aρπαξε το τσεκ πριν σκάσει το καρπούζι”. Εμείς είμαστε το καρπούζι κι όσο δεν υπογράφουμε το τσεκ κερδίζουμε χρόνο. Το πρώτο από τα τσεκ είναι το αγγλικό δίκαιο για τα ομόλογα, το δεύτερο η δανειακή σύμβαση και η αυτόματη μεταφορά περιουσίας σε τιμές ξεπουλήματος με τη δανειακή σύμβαση και το μηχανισμό ΕFSF, το όλο πακέτο συνοδευόμενο από τις λεπτομερείς οδηγίες οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής αυτοκτονίας, που περιγράφει το δεύτερο μνημόνιο, αυτό που συζητείται τώρα με την τρόικα.

‘Eνας φίλος μου από την ηγεσία της αριστεράς μούπε να μη τα λέω έτσι, για να μην απογοητευθεί ο κόσμος όταν γίνουν. Παραδέχομαι ότι δεν είναι ευχάριστη η θέση του Λεωνίδα κι εύχομαι να μη βρισκόμαστε σε αυτή. Αλλά αν βρισκόμαστε, τι πρέπει να κάνει ο Λεωνίδας; Χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχαν, πιθανώς, Μαραθώνας και Σαλαμίνα. Σε αντίθεση με το μνημόνιο, που ήταν σοβαρότατη, καταστροφική πολιτική, αλλά πολιτική αντιστρέψιμη με απλή απόφαση της Βουλής, η μετατροπή των ομολόγων με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών και η ψήφιση της νέας δανειακής, με την απαραίτητη για τη κύρωση διεθνών συνθηκών ενισχυμένη πλειοψηφία, συνεπάγονται έμμεση αυτοκατάλυση του ελληνικού κράτους. Υπάγοντας το χρέος, με την υπογραφή της, στο αγγλικό δίκαιο, καθιστώντας το χρέος προς ιδιώτες, χρέος σε κράτη και διεθνείς οργανισμούς, χωρίς να λαμβάνει σε αντάλλαγμα βιώσιμη συμφωνία χρέους, η Ελλάδα κάνει αυτό που έκανε η ΕΑΜική αντίσταση στη Βάρκιζα: δίνει τα όπλα της και την πολιτική της νομιμότητα, χωρίς να εξασφαλίζει την ειρήνη. Φέρνει έτσι πιο κοντά και τη σύγκρουση και την ήττα, στον οικονομικό πόλεμο που δέχεται και αύριο και στους υπόλοιπους.

Μια απεργία διαρκείας των δηνμοσιογράφων;

Είναι σε αυτές τις συνθήκες που, στο χώρο των δημοσιογράφων, ακούγονται ιδέες για γενική απεργία διαρκείας. Εννοείται, οι δημοσιογράφοι έχουν όλους τους λόγους του κόσμου να κινητοποιηθούν, λόγους που αφορούν τους ίδιους και τις επιχειρήσεις που τους απασχολούν, αλλά και λόγους πολύ γενικότερους, που αφορούν την ίδια την επιβίωση του ελληνικού λαού και τη σωτηρία του κράτους του, που είναι η κυριότερη συνθήκη για την επιβίωση αυτή. Μάλιστα, έχουν αργήσει τραγικά να κινητοποιηθούν, όπως και η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, ίσως πολλοί ενδόμυχα ελπίζοντας ότι θα τη γλυτώσουν, ή ότι δεν τους αφορά προσωπικά ή κλαδικά το εφαρμοζόμενο πρόγραμμα. Θεραπευόμαστε όλοι, σιγά-σιγά, από τις αυταπάτες, μόνο που η θεραπεία πηγαίνει πολύ πιο αργά από την καταστροφή.

Εκατοντάδες από τους καλύτερους δημοσιογράφους της χώρας μένουν σήμερα άνεργοι, ιστορικά μέσα κλείνουν. O δημοσιογραφικός κλάδος είναι από τους σκληρότερα πληττόμενους από την κρίση. Οι πρωτοβουλίες για απεργία εκφράζουν την αφύπνιση μαχητικής τάσης για αντίσταση και η εμφάνιση τέτοιων τάσεων είναι σωτήρια. Αυτοί που συνήθως ασκούν κριτική στις απεργιακές κινητοποιήσεις, το κάνουν συνήθως από τη σκοπιά εργοδοτικών συμφερόντων ή λόγω της βαθιάς ανάγκης τους να ελπίζουν ότι τα προβλήματα θα περάσουν μόνα τους κι ότι είναι απλό όνειρο ο εφιάλτης που ζούμε. Για τον ίδιο λόγο που ξυπνάμε για να γλυτώσουμε το άγχος του εφιάλτη, για τον ίδιο κοιμόμαστε όρθιοι απέναντι στις δυσάρεστες πραγματικότητες.

Τα ΜΜΕ είναι για τις κοινωνίες ότι το νευρικό σύστημα για τον άνθρωπο, του επιτρέπουν να αντιληφθεί, να σκεφτεί και να αντιδράσει. Τα μέσα είναι επίσης, στη σημερινή παρακμή της δημοκρατίας μας, το πεδίο οργάνωσης της δημόσιας συζήτησης, δηλαδή της όποιας δημοκρατικής λειτουργίας έχει απομείνει στην κοινωνία μας. Το κάνουν βέβαια με παραμορφωμένο και συχνά επιβλαβή τρόπο, αλλά το κάνουν. Χρειαζόμαστε βελτίωση του νευρικού συστήματος, ίσως νέο νευρικό σύστημα, αλλά χρειαζόμαστε νευρικό σύστημα. Τα ελληνικά ΜΜΕ καταρρέουν εξαιτίας της γενικής ασκούμενης πολιτικής, της ποιότητάς τους και της ύφεσης, όπως καταρρέει όλη η χώρα, συν τις συνέπειες από το Internet. Αλλά καταρρέουν και εξαιτίας μιας επιλεκτικής επίθεσης, που αποσκοπεί στην καταστροφή του ελληνικού λαού, γι’ αυτό και καταρρέουν περισσότερο και ιδίως, όσα διατηρούν κάποια ανεξαρτησία, ενώ επιβιώνουν καλύτερα τα πάσης φύσεως “troika news”.

Στον χώρο των επαγγελματιών της ενημέρωσης υπάρχουν δύο τάσεις. Μία, παραδοσιακά επιχειρεί να λύσει τα προβλήματα συναλλασσόμενη με την εργοδοσία και το πολιτικό σύστημα. Η δεύτερη αντανακλά την ογκούμενη πεποίθηση ότι o κλάδος δεν θα σωθεί χωρίς αγώνα. Η δεύτερη είναι η μόνη που μπορεί να έχει αποτέλεσμα στην περίοδο αυτή. Η ιδέα μιας μαχητικής κινητοποίησης είναι η μόνη σωστή και για τη συλλογική και για την ατομική επιβίωση της μεγάλης πλειοψηφίας των δημοσιογράφων.

Η κινητοποίηση όμως δεν χρειάζεται να είναι μόνο μαχητική, πρέπει να είναι και έξυπνη, να δημιουργεί δηλαδή περισσότερα προβλήματα στον “εχθρό” απότι στον κινητοποιούμενο. Στην περίπτωση αυτή υπάρχει ένας “εχθρός”, με τη μορφή συγκεκριμένων εργοδοτών και της εκδοτικής βιομηχανίας συνολικά, που εκμεταλλεύεται την κρίση για μείωση εργατικού κόστους και δικαιωμάτων. Πολύ φυσικό να θέλεις να τον εξαναγκάσεις να κάνει υποχωρήσεις στερώντας τον από έσοδα. Πίσω του όμως, υπάρχει ένας άλλος “εχθρός”, πολύ σοβαρότερος και γενικότερος, και αυτός είναι η καταστροφική επίθεση της τρόικας κατά της Ελλάδας, με τη βοήθεια των μνημονιακών πολιτικών και των δανειακών συμβάσεων. Και η πιο μαχητική απεργία δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα στη συγκυρία που διαμορφώνει η καταστροφική πολιτική του μνημονίου, μηχανήματος δημιουργίας ύφεσης, αν δεν συμβάλει στην ανατροπή της. Ακόμα κι αν κερδίσουν μερικά ευρώ σήμερα οι δημοσιογράφοι, θα τα χάσουν αναπόφευκτα αύριο. Oι ‘Eλληνες πολίτες δεν κινδυνεύουν να χάσουν μόνο τα ευρώ τους, κινδυνεύουν να χάσουν και τη χώρα τους, και το κινδυνεύουν τώρα, αυτές τις μέρες και βδομάδες. Κανένας επί μέρους κλάδος δεν θα σωθεί, κανένας ‘Eλληνας δεν θα σωθεί, αν δεν αλλάξει τώρα η πολιτική καταστροφής της χώρας που υπαγορεύεται από το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο, πολύ περισσότερο αν υπογραφούν αυτά που πάνε να υπογράψουν.

Θα ήταν αυτοκαταστροφικό για έναν κλάδο όπως οι δημοσιογράφοι να μη λάβουν υπόψιν τους τι γίνεται στη χώρα. Οι απεργιακές και όλες οι κινητοποιήσεις τους πρέπει να το παίρνουν υπόψιν τους. Θυμόμαστε καλά πόσο αρνητικό ρόλο, ουσιαστικά απεργοσπαστικό, έπαιξαν οι πρώτες απεργίες της ΕΣΗΕΑ και των εργαζόμενων στις μεταφορές το 2010 και βοήθησαν να περάσει το μνημόνιο. Οι απεργίες των μεταφορών εμπόδισαν το λαό της Αττικής να μαζευτεί στο Σύνταγμα. Η σιωπή των ΜΜΕ έγινε σιωπή των αμνών, έδωσε την εντύπωση ότι είχαμε μια ακόμα αργία και όχι τη μαχητική εκδήλωση του ελληνικού λαού για τη σωτηρία της χώρας του.

Αυτά πρέπει να ληφθούν υπόψιν στον σχεδιασμό των κινητοποιήσεων. Δεν πρέπει, τη στιγμή που, Παπαδήμος και Βενιζέλος υπογράφουν ενδεχομένως τη συνθηκολόγηση της χώρας δια του αγγλικού δικαίου και του PSI, ή διαπραγματεύονται με την τρόικα την καταστροφή της χώρας, τα μέσα να βρίσκονται σε απεργία διαρκείας, να μην υπάρχει ούτε αυτή η έστω λειψή και παραπλανητική ενημέρωση που παίρνει ο ελληνικός λαός και να βρεθεί ξαφνικά η Ελλάδα σε κατάσταση καταστολής την ώρα που την εγχειρίζουνε!

Φίλοι μου απαντάνε ότι θα υπάρξει εναλλακτική ενημέρωση. Σπουδαίο, αλλά να το δούμε. Δεν πρόκειται το μέσο ελληνικό νοικοκυριό να ψάχνει στο Internet στις οκτώ το βράδυ παιδιά, ας είμαστε σοβαροί, θα αποκοιμηθεί βλέποντας σήριαλ, την ώρα που κατακρεουργούν την πατρίδα του. Οι δημοσιογράφοι θάπρεπε να έχουν επιχειρήσει να οργανώσουν, με επαγγελματικό και δημοκρατικά ελεγχόμενο από τους ίδιους τρόπους την ενημέρωση προ πολλού. Μπορούσαμε και έπρεπε να σπάσουμε τους τροϊκανούς κι αν ο δημοσιογραφικός κλάδος είναι αποφασισμένος να το κάνει, έχει χίλιους δυο τρόπους να αντισταθεί. Αξιόλογες προσπάθειες κάνουν ήδη οι απεργοί της Ελευθεροτυπίας και του Κόσμου του Επενδυτή. Είμαστε όμως ακόμα στα σπάργανα. Δεν μπορούμε ακόμα να υποκαταστήσουμε το σύστημα ΜΜΕ της χώρας. Σε αυτές τις συνθήκες εθνικής κρίσης δεν πρέπει να κλείσει η όποια ενημέρωση διαθέτουμε, όπως δεν κάνει απεργία η πυροσβεστική την ώρα της φωτιάς. Σβήνει τη φωτιά και ταυτόχρονα συλλαμβάνει, αν μπορεί, τους εμπρηστές. Πρέπει λοιπόν να κινητοποιηθούν οι δημοσιογράφοι, πρέπει να πιέσουν τους εργοδότες, πρέπει όμως να εντάξουν τον αγώνα τους στον ευρύτερο αγώνα για την επιβίωση του ελληνικού λαού και τη σωτηρία του κράτους του. Πρέπει να σπάσουν μέσα τους την ηττοπάθεια, ότι δεν βγαίνει τίποτα με τα γενικά και ας σώσουμε τουλάχιστο ότι μπορούμε εμείς για να τη βοηθήσουν να σπάσει και στο λαό. Αυτό είναι το κύριο όπλο στον ψυχολογικό πόλεμο εναντίον μας. Και θάπρεπε προ πολλού να χαλάσουν τον κόσμο μέσω των συναδέλφων τους στην Ευρώπη, τροφοδοτώντας τους καθημερινά με υλικό και εξηγώντας τους γιατί δεν είμαστε η εξαίρεση, αλλά το μέλλον τους.

ΥΓ. Είχε γραφτεί αυτό το άρθρο όταν παρολίγον να σπάσω την τηλεόραση, προσπαθώντας να παρακολουθήσω ένα δελτίο ειδήσεων, την Παρασκευή το βράδυ. Χρυσοπληρωμένοι δήθεν δημοσιογράφοι-παρουσιαστές και δήθεν σχολιαστές, εξηγούσαν στους ‘Eλληνες γιατί πρέπει να αυτοκτονήσουν για να μην πεθάνουν, όπως πρακτικά και κυριολεκτικά άρχισε να συμβαίνει όλο και πιο συχνά στις πλατείες και τους δρόμους μας με τους αστέγους. Το debate ήταν άψογο. Ο ένας “σχολιαστής” έλεγε ότι “πρέπει να υπογράψουμε, δεν γίνεται αλλοιώς” και ο άλλος απαντούσε “πρέπει να υπογράψουμε, δεν γίνεται αλλοιώς”. Σοβιετική τηλεόραση σχολίασε ένας φίλος, αλλά δεν ήταν έτσι η σοβιετική τηλεόραση, εκείνη ήταν ειλικρινής, έλεγε αυτή είναι η άποψη, πάει και τελείωσε. Εδώ λένε ότι κάνουν και αντικειμενική συζήτηση, φιλοξενώντας διαφορετικούς ανθρώπους να λένε τα ίδια πράγματα στον καταστρεφόμενο λαό μιας χώρας που συμβάλλουν στην καταστροφή της. Διερωτώμαι αυτοί οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν που βρίσκονται, έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα, δεν φοβούνται έστω τα αισθήματα που αναπόφευκτα δημιουργούν στους συμπολίτες τους, συμβάλλοντας συνειδητά στη δολοφονία της χώρας τους και του λαού τους. Μπορεί να δικαιολογηθεί άγνοια το 2012;

Προς στιγμήν σκέφτηκα μήπως κάνω λάθος λέγοντας να μην κλείσουν τέτοια μέσα για γενικότερους λόγους. Επανελέγχοντας όμως τη σκέψη μου κατέληξα ότι είναι σωστή. Είναι άλλωστε τόσο τερατώδη αυτά που προαναγγέλλονται, που, όση προπαγάνδα κι αν κάνουν, και μόνο η αναφορά τους προσθέτει ένα στοιχείο αστάθειας στην κυβέρνηση των τριών χρεωκοπημένων. Επιπλέον μια απεργία διαρκείας θα φίμωνε και τα λίγα μέσα που εξακολουθούν να προσφέρουν κάτι στον ελληνικό λαό. Αν κάτι όμως φανερώνει το παράδειγμα που έφερα, είναι πόσο σημαντικό είναι για τους δημοσιογράφους και για τον ελληνικό λαό στο σύνολό του να περάσει στην αντεπίθεση. Να οργανώσει όσο και όπου μπορεί την ενημέρωση και τα επιχειρήματα που χρειάζεται. Να προσφέρει στην ελληνική κοινωνία την έλλογη αυτοπεποίθηση που, τόσο τραγικά, της λείπει αυτή την ώρα. Αυτό θα έτσουζε πολύ περισσότερο και τους εργοδότες από μια απεργία.

Δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας των συντακτών του Κόσμου του Επενδυτή, ergazomenoiependyti.wordpress.com