Χαιρετίζουμε τους δεκάδες, ίσως εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, κυρίως νέους μας, που μαζεύτηκαν στις πλατείες όλων των μεγάλων πόλεων, διαδηλώνοντας την αγανάκτησή τους για το Μνημόνιο-μνημόσυνο, ζητώντας να φύγει η Κυβέρνηση της Ντροπής και όλο το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε δημόσια αξιώματα, καταστρέφοντας, λεηλατώντας και υποδουλώνοντας την Ελλάδα. Η θέση όλων αυτών δεν είναι στη Βουλή, είναι στη φυλακή.
Χαιρετίζουμε τις πρώτες Γενικές Συνελεύσεις που πραγματοποιούνται στο κέντρο των πόλεών μας, τον αμεσοδημοκρατικό χαρακτήρα που πασχίζει να ανακαλύψει το πρωτοφανέρωτο κίνημα των νέων μας.
Χαιρετίζουμε τους εργαζόμενους των δημόσιων επιχειρήσεων, που άρχισαν από χτες διαδηλώσεις, απεργίες και καταλήψεις, υπερασπιζόμενοι το κράτος μας, που χρειάζεται απελπιστικά, όχι την κατεδάφιση που προγραμματίζει το ΔΝΤ, αλλά τη ριζική του βελτίωση και μεταρρύθμιση. Με τις κινητοποιήσεις τους, οι εργαζόμενοι του Ταμιευτήριου, της ΔΕΗ, του ΟΠΑΠ υπερασπίζονται τη δική μας περιουσία, την περιουσία του ελληνικού λαού, που επιχειρούν τώρα να λεηλατήσουν οι ξένες τράπεζες, μέσω μιας κυβέρνησης-μαριονέττας τους στην Αθήνα.
Ο παραδειγματικά ειρηνικός χαρακτήρας των διαδηλώσεων απέδειξε ότι, όταν η αστυνομία και οι προβοκάτορες δεν έχουν πάρει εντολή να επέμβουν, δεν ανοίγει μύτη. Καλούμε τους Ελληνες αστυνομικούς να μη δεχτούν να γίνουν τα όργανα των σκοτεινών δυνάμεων που θα θελήσουν ασφαλώς, σε κάποια στιγμή, να ματοκυλίσουν τους νέους μας και τους εργαζόμενους. Η θέση τους, το καθήκον τους και το συμφέρον τους είναι στο πλευρό του ελληνικού λαού, της ειρηνικής του διαμαρτυρίας και διεκδίκησης, είναι στο πλευρό της Ελλάδας και των ξένων δυνάμεων που υπαγορεύουν στη σημερινή κυβέρνηση την πολιτική της.
‘Ένα χρόνο μετά την ψήφιση του Μνημονίου, και οι πέτρες ακόμα ομολογούν την αποτυχία του. Μετά από αυτή την εμπειρία δεν δικαιολογείται πλέον καμιά αυταπάτη. Ο δρόμος που πήρε και συνεχίζει η κυβέρνηση Παπανδρέου, υπό την καθοδήγηση των ξένων τραπεζών και υπηρεσιών, της Goldman Sachs και των Ευρωπαίων υπαλλήλων της, οδηγεί στην καταστροφή της Ελλάδας. Είναι επιτακτική ανάγκη να σταματήσει τώρα, είναι επιτακτική ανάγκη να φύγουν τώρα. Κάθε μέρα που περνάει οι πράξεις τους ομολογούν πόσο επικίνδυνοι είναι για τη χώρα.
Διερωτώμεθα γιατί ο Εισαγγελέας δεν έχει επέμβει ακόμα εναντίον του Υπουργού Οικονομικών, για τις νέες δηλώσεις του περί επικείμενης χρεωκοπίας και άδειων ταμείων. Γιατί δεν έχει επέμβει για τις δηλώσεις περί εξόδου από το ευρώ του Προέδρου του ΣΕΒ και της Επιτρόπου. Γιατί δεν έχει επέμβει για τη μαζική τρομοκρατία, με την οποία, μια χρεωκοπημένη κυβέρνηση, σε συνεργασία και καθ’ υπαγόρευση της τρόικας, επιχειρεί ακόμα μια φορά να εκβιάσει τον ελληνικό λαό. Με τους Τιτανικούς, με τις εντατικές, με όλα αυτά που βγαίνουν και λένε για να τρομάξουν τους ‘Ελληνες, κατάφεραν να εξευτελίσουν τη χώρα διεθνώς και να την οδηγήσουν πραγματικά στο χείλος της χρεωκοπίας. Αν ένας διευθυντής επιχείρησης μιλούσε για την επιχείρησή του με τον τρόπο που ο Πρωθυπουργός και οι Υπουργοί του μιλάνε για την Ελλάδα, θα σάπιζε τώρα πίσω από τα κάγκελλα της φυλακής καταδικασμένος για βαριά απιστία.
Απευθυνόμαστε και στους λαούς της Ευρώπης. Ο αγώνας μας δεν είναι μόνο αγώνας για την Ελλάδα, είναι αγώνας για μια ελεύθερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική Ευρώπη. Μην πιστεύετε τις κυβερνήσεις σας, που λένε ότι τάχα εσείς βοηθάτε την Ελλάδα με τα λεφτά σας. Μην πιστεύετε τα χονδροειδή, εξωφρενικά ψέμματα των βρώμικων εφημερίδων, που θέλουν να σας πείσουν ότι το πρόβλημα δηιουργήθηκε δήθεν γιατί οι ¨Ελληνες είναι τεμπέληδες, όταν δουλεύουν, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, περισσότερο από όλους τους Ευρωπαίους! Την κρίση δεν την προκάλεσαν οι εργαζόμενοι, την προκάλεσε και τη χρησιμοποιεί το μεγάλο χρηματιστικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί στις υπηρεσία του.
Τις μεγάλες τράπεζες και μόνο αυτές βοηθάνε τα προγράμματα τους, δήθεν σωτηρίας, αυτές ακριβώς που επέβαλαν μέσω των πολιτικών και των κυβερνήσεων που έχουν εξαγοράσει, το οικονομικό μοντέλο που οδήγησε στη σημερινή κρίση. Δεν υπάρχει καμιά άλλη λύση από τη ριζική αναδιάρθρωση του χρέους όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά όλης της Ευρώπης. Δεν μπορεί οι τράπεζες και οι κάτοχοι χρήματος, που προκάλεσαν τηνξ κρίση, να μην πληρώσουν ούτε ένα ευρώ για τις ζημιές που επέφεραν! Δεν μπορεί οι τραπεζίτες νάναι το μοναδικό ασφαλές επάγγελμα στον κόσμο! Δεν υπάρχει καμμιά άλλη λύση από την αντικατάσταση του σημερινού οικονομικού μοντέλου της Ευρώπης, που είναι φτιαγμένο για να δημιουργεί χρέος, με επιστροφή στον κεϋνσιανισμό και τον προστατευτισμό, με δραστικό επανέλεγχο του Χρήματος. ¨Η τα Κράτη μας θα κυριαρχήσουν στις αγορές, ή αυτές θα τα καταπιούν, και μαζί τους η Δημοκρατία και όλα τα επιτεύγματα του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Η Δημοκρατία γεννήθηκε στην Αθήνα, όταν ο Σόλων διέγραψε τα χρέη των φτωχών στους πλούσιους. Ας μην επιτρέψουμε τώρα στις Τράπεζες να καταστρέψουν την ευρωπαϊκή Δημοκρατία, για να αποσπάσουν τα μυθώδη ποσά που οι ίδιες δημιούργησαν ως χρέος. Πως μπορεί να προτείνεται, για να διοικήσει την Κεντρική Τράπεζα της Ευρώπης, ένας άνθρωπος της Goldman Sachs; Τι είδους κυβερνήσεις, τι είδους πολιτικούς έχουμε στην Ευρώπη;
Δεν σας ζητάμε να υποστηρίξετε τον αγώνα μας για λόγους αλληλεγγύης, ούτε γιατί στα δικά μας χώματα γεννήθηκε ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, ο Περικλής και ο Πρωταγώρας, οι ιδέες της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας και της Ευρώπης. Δεν ζητάμε ιδιαίτερη μεταχείριση γιατί υποστήκαμε, ως χώρα, μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην Ευρώπη αγωνιζόμενοι για να μην επικρατήσει στην ήπειρό μας ο φασισμός.
Σας ζητάμε να το κάνετε για το δικό σας συμφέρον. Αν αφήσετε τώρα την ελληνική, την ιρλανδική, την πορτογαλική, την ισπανική κοινωνία να καταστραφούν, στο βωμό του Χρέους και των Τραπεζών, θα έρθει σύντομα η δική σας σειρά. Δεν θα ευημερήσετε εν μέσω ευρωπαίκών κοινωνικών ερειπίων.
Εμείς αργήσαμε, αλλά ξυπνήσαμε. Ξυπνείστε κι εσείς. Ας φτιάξουμε μαζί μια νέα Ευρώπη της ανάπτυξης, της δημοκρατίας, της ευημερίας, της ειρήνης, αντάξια της ιστορίας, των αγώνων, του πνεύματός της. Αντισταθείτε στον ολοκληρωτισμό των αγορών, που απειλεί να διαλύσει την Ευρώπη κάνοντάς την Τρίτο Κόσμο, να βάλει τον ένα ευρωπαϊκό λαό εναντίον του άλλου, να καταστρέψει την ήπειρό μας, ξανακάνοντας επίκαιρο τον φασισμό.
Αθήνα, 26 Μαίου 2011
Η Συμβουλευτική Επιτροπή της Κίνησης Aνεξαρτήτων Πολιτών “Σπίθα”
Δευτέρα 30 Μαΐου 2011
Σάββατο 28 Μαΐου 2011
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ
‘Oταν η Αθήνα τάσσεται υπέρ των τοκογλύφων και αδειάζει τον Σόιμπλε.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
“Δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε, αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε”. “Νομίζαμε ότι είμαστε μόνοι, αλλά είμαστε πολλοί”. “Eυρωπαίοι ξεσηκωθείτε”, “Eίμαστε ζωντανοί”. “Δεν θα γίνουμε δούλοι των αγορών”. “H νεολαία μας δείχνει το δρόμο”.
Κυττάω τους νέους της Ισπανίας, τα λιγοστά πλάνα που μας δείχνει, με το σταγονόμετρο, η τηλεόραση του λαμογιστάν. Ζηλεύω τη Μαδρίτη, που οι νέοι της έκαναν πρωτεύουσα της ευρωπαϊκής αξιοπρέπειας. Αναπνέω λεύτερα, ξεχνάω μια στιγμή την Αθήνα των ραγιάδων, τη “θανατίλα” που σε πνίγει, στη δουλοπρεπή Ελλάδα αυτής της κυβέρνησης, των Μητσοτάκηδων, των Προβόπουλων, των Δασκαλόπουλων, των Παπαδόπουλων και δε συμμαζεύεται (*). Που, αν μπορούσαν, θα εισήγαγαν και τον θεσμό της δουλείας στη χώρα και που την εξευτελίζουν διεθνώς, εδώ και ενάμισυ χρόνο. Τη “σοσιαλιστική” Ελλάδα, που έγινε ο πανευρωπαϊκός Δούρειος ‘Iππος ΔΝΤ και Goldman Sachs.
Ο Θαπατέρο, ο Σόκρατες, ο Παπανδρέου πληρώνουν τώρα το τίμημα της δειλίας τους και της παράδοσής τους στις αγορές, κι ακόμα είμαστε στην πολύ αρχή. Η ευρωπαϊκή ιστορία θα τους γράψει στα πιο μαύρα κατάστιχα, για τον ρόλο που έπαιξαν όταν η μεγάλη παγκόσμια κρίση χτύπησε τις πιο αδύνατες χώρες της ευρωζώνης. Κάποτε, οι (ψευτο)επαναστάτες του ΠΑΣΟΚ βρίσκανε πολύ δεξιό τον Μάριο Σοάρες. Σήμερα, ο βετεράνος σοσιαλιστής οικτίρει τους συντρόφους του, που κυβερνούν τρεις χώρες της Νότιας Ευρώπης, γιατί δεν έκαναν μέτωπο αντίστασης στη Μέρκελ.
To διορθωτικό βήμα του Βερολίνου
Το 2009-10, η Γερμανία συμμάχησε με το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο για να πειθαρχήσει την ευρωζώνη. Επρόκειτο για βαρύ στρατηγικό σφάλμα του Βερολίνου, από τα τόσο συνήθη στη γερμανική ιστορία. Τώρα, οι Γερμανοί αρχίζουν να ψυχανεμίζονται ότι, ενώ αυτοί νόμιζαν ότι έσπρωχναν στην παγίδα τους τους απείθαρχους εταίρους τους στην Ευρώπη, στην πραγματικότητα έπεφταν οι ίδιοι στην παγίδα του Λόιντ Μπλακφέιν και της τράπεζάς του, του Σόρος, του Πόλσον και των άλλων μεγάλων εγκληματιών του «καπιταλισμού της καταστροφής». Βλέπουν ότι, αντί να κάνουν την περιφέρεια αποικία της Γερμανίας, κινδυνεύουν να κάνουν την Ευρώπη αποικία της Γκόλντμαν. Βλέπουν, ένα χρόνο μετά το ελληνικό μνημόνιο-μνημόσυνο, την κρίση να βαθαίνει, το χρέος να αυξάνεται, την Ελλάδα πιο κοντά στη χρεωκοπία, την ¨Ενωση πιο κοντά στη διάλυση.
Επιπλέον οι Γερμανοί τρομοκρατούνται από τη δύναμη που απέκτησε στο κέντρο της παγκόσμιας εξουσίας το τέρας του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Εμείς σκεφτόμαστε ακόμα με τα εργαλεία του παρελθόντος, νομίζουμε ότι έχουμε να κάνουμε με κράτη και μεγάλες δυνάμεις, με τις αυτοκρατορίες και τους ανταγωνισμούς τους. Δύσκολα καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό εικονικά, ότι πίσω τους διαγράφεται η σκιά ενός παγκόσμιου υπερκράτους, μιας Αριστοκρατίας του Χρήματος, απέναντι στις βλέψεις της οποίας προσπαθούν να προβάλλουν κάποια αντίσταση ότι απέμεινε από ανεξάρτητα κράτη στις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Ρωσία, την Κίνα.
Δέσμιοι των αγορών, του νεοφιλελευθερισμού και του Μάαστριχτ, οι Γερμανοί δεν μπορούν και δεν θέλουν να αναπτύξουν, ακόμα τουλάχιστο, τη ριζικά διαφορετική στρατηγική που απαιτεί η αντιμετώπιση της οικονομικής και της ευρωπαϊκής κρίσης, της κρίσης χρέους και του έρποντος ολοκληρωτισμού των αγορών. Αρχίζει όμως μια μερίδα τους να κάνει τα πρώτα δειλά, αλλά σημαντικά διορθωτικά βήματα, και τα βήματα είναι υπέρ της Αθήνας. Ποιόν βρίσκουν απέναντι; Την ελληνική κυβέρνηση (και οι δύο λέξεις σε εισαγωγικά), που δεν θέλει να δυσαρεστήσει το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και ιδίως την πιο ριζοσπαστική, αμερικανοεβραϊκή του “φράξια”! Σε αυτό το εξωφρενικό σημείο βρισκόμαστε, ο εχθρός εντός να είναι πολύ φοβερότερος από τον εχθρό εκτός των πυλών!
Η Ελλάδα στο πλευρό των τραπεζών
Oι Γερμανοί διαπιστώνουν το προφανές, αυτό δηλαδή που καταλαβαίνει και ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών. Αν ήταν δύσκολο να πληρωθεί το ελληνικό χρέος πριν από το Μνημόνιο, είναι αδύνατο να πληρωθεί ένα χρόνο μετά. Το χρέος αυξήθηκε, η οικονομία βυθίστηκε σε πρωτοφανή ύφεση. Τα μόνο που κατάφερε το Μνημόνιο είναι, πρώτον, να αυξήσει το χρέος, δεύτερον να εξασφαλίσει με το δάνειο την τροφοδοσία από τα κράτη, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, όχι της ελληνικής οικονομίας αλλά των διεθνών τραπεζών, με λίαν επικερδή μάλιστα τοκογλυφικά επιτόκια, τρίτον να επιτείνει την ελληνική αδυναμία και άρα, την πιθανότητα να δεχθεί η Αθήνα νέα μέτρα εθνικού αυτοχειριασμού, σαν αυτά που προτείνει τώρα η κυβέρνηση. Το ελληνικό χρέος αυξάνεται, η Ελλάδα είναι πιο κοντά στη χρεωκοπία, η Ευρώπη πιο κοντά στη διάλυση, οι αγορές κάνουν πάρτυ και ετοιμάζονται να κατασπαράξουν την ελληνική δημόσια περιουσία, δηλαδή την περιουσία του ελληνικού λαού, όπως κάποτε οι τσιφλικάδες έπνιγαν στα δάνεια τους κολλήγους και τους έκαναν δουλοπάροικους. Μια κατεστραμμένη, ημιθανής Ελλάδα θα μείνει εσαεί στο έλεος των αγορών και μαζί της η Ευρώπη, που οι αγορές μπορούν να την κρατάνε κι αυτή όμηρο της απειλής να “χρεωκοπήσουν” ένα μέλος της.
Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας, ο Σόιμπλε έριξε την ιδέα της αναδιάρθρωσης, της διαγραφής μέρους του χρέους, πιο υπαινικτικά στις δημόσιες τοποθετήσεις του, πιο ανοιχτά στο παρασκήνιο. Να απαλλάξουμε τους ¨Ελληνες από ένα σημαντικό μέρος του χρέους, το μισό π.χ.. Να βάλουμε τις τράπεζες, που με τις απάτες τους άλλωστε ξεκίνησαν την οικονομική κρίση, να πληρώσουν κι αυτές, να συμμετάσχουν στα ρίσκα των επενδυτικών τους επιλογών. Δεν μπορεί να κινητοποιούνται οι προϋπολογισμοί για να σώζονται οι τράπεζες και να αφήνουμε τα κράτη να χρεωκοπούν. Αυτή ήταν η λογική του Σόιμπλε και μιας σημαντικής μερίδας του γερμανικού πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου.
Η ιδέα ξεσήκωσε, όπως ήταν φυσικό, θύελλα αντιδράσεων από τους τραπεζίτες, ακόμα και την Ντώυτσε Μπανκ που, για πρώτη φορά στη γερμανική ιστορία, συγκρούεται τώρα με τη Μέρκελ. Ο Γαλλοεβραίος Πρόεδρος της ΕΚΤ Τρισέ απειλεί θεούς και δαίμονες, το ίδιο και το ΔΝΤ. Θα περίμενε όμως κανείς τουλάχιστο τον Γιώργο Παπανδρέου να αρπάξει σαν τρελλός την ευκαιρία, γιατί βέβαια τέτοιες ευκαιρίες παρουσιάζονται σπάνια και διαρκούν λίγο. Αντί γι¨αυτό, η ελληνική κυβέρνηση απέρριψε διαρρήδην την πρόταση, πιστή στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο που την ελέγχει και άφησε στο κενό τους Γερμανούς οπαδούς της αναδιάρθρωσης. Ο Σόιμπλε αναδιπλώνεται. Αν τα θύματα των τοκογλύφων επιμένουν να τους πληρώσουν στο ακέραιο, οι τρίτοι δεν μπορούν να έχουν αντιρρήσεις!
Περίπου τρελλαμένος με όσα γίνονται, ο αρχισυντάκτης της μεγαλύτερης οικονομικής εφημερίδας της Γερμανίας, της “Χάντελσμπλατ”, δημοσιεύει μια ανοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας, πολύ ευγενική και κολακευτική, που, αφού τον επαινεί για το “θάρρος” του, για τα μέτρα που πήρε κλπ. του λέει “σταμάτα πια”, τον εκλιπαρεί κυριολεκτικά να παραδεχτεί την πραγματικότητα, ότι δεν θα πληρωθεί το χρέος με όσα κάνει και να σταματήσει μια αδιέξοδη πολιτική προτού οδηγήσει οριστικά την Ελλάδα στον γκρεμό (απειλώντας και όλη την ΕΕ).
Στου κουφού την πόρτα όμως όσο θέλεις βρόντα. Τουλάχιστο μετά τον Φεβρουάριο 2010, η ελληνική κυβέρνηση, τρομοκρατημένη από την πιθανότητα πολιτικής χρεωκοπίας και αντιμέτωπη με προκλήσεις πολύ υπέρτερες των δυνατοτήτων και προσόντων της, παραδόθηκε ψυχί τε και σώματι στις αγορές, δείχνει μάλιστα πολύ ευτυχής στην υποτιθέμενη “ασφάλεια” της ζωής υπό την κηδεμονία των Αμερικανοεβραίων τραπεζιτών και των Ευρωπαίων υπαλλήλων τους. ‘Iσως και να πιστεύει όντως ότι “σώζει” τη χώρα.
Το Βερολίνο προσαρμόζεται εξ ανάγκης στις αγορές, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορούν να είναι οι Γερμανοί πιο ¨Ελληνες από τους ¨Ελληνες! Σήμερα, έχουμε φτάσει στο σημείο Σπήγκελ και Χάντελσμπλατ να υπερασπίζονται τον ελληνικό λαό απέναντι στις κατηγορίες της τεμπελιάς και των προνομίων, που διατυπώνει η Μέρκελ, ακολουθώντας στο ζήτημα αυτό τους Έλληνες Υπουργούς και πολιτικούς και τον ΣΕΒ. Τέτοια ξεφτίλα! Φτάσαμε επίσης στο σημείο, όχι τυχαία, να είναι το Σπήγκελ που να μιλάει για τα 600 δισεκατομμύρια που έχουν στην Ελβετία οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες της ελληνικής “συμφοράς”, οι πολιτικοί και οι κρατικοί αξιωματούχοι που επέβλεψαν και επέτρεψαν τη λεηλασία και καταστροφή της χώρας μας. Και που είναι πάντα στη Βουλή και τις θέσεις τους, όχι στη φυλακή όπως πρέπει!
Αθήνα: πορεία προς καταστροφή
Η παρούσα κυβέρνηση είναι έξοχη στο σερβίρισμα του φαγητού που μαγειρεύουν οι μάγειροι των αγορών και που έρχεται ως πακέτο, μαζί με την ΅επικοινωνία΅κλπ., μέσω της Διεθνούς των Συμβούλων του Πρωθυπουργού. Δεν πρόκειται όμως περί φαγητού, αλλά περί δηλητηρίου. Το χρηματιστικό κεφάλαιο έχει επιλέξει όχι την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά τη χρήση της για να επιτύχει τις πολιτικο-οικονομικές του επιδιώξεις. Θέλει να κάνει τη Βουλγαρία Κίνα, την Ελλάδα και τη Νότια Ευρώπη Βουλγαρία και θέλει να το κάνει χωρίς κραδασμούς.
Αμφιβάλλουμε πολύ ότι θα πετύχει αυτό το τελευταίο. Αν ο ελληνικός λαός δεν ανατρέψει αυτές τις πολιτικές, η παρούσα κυβέρνηση θα έχει προσφέρει, πριν από την αναπόφευκτη πτώση της, μια τελευταία, σπουδαία υπηρεσία στους διεθνείς τραπεζίτες, με τα μέτρα που παίρνει, βάζοντας όμως τα θεμέλια για έναν εμφύλιο πόλεμο ή μια εθνική καταστροφή στην Ελλάδα. ¨Όπως και το μνημόνιο, έτσι και τα μέτρα που προτείνει αυτές τις μέρες η κυβέρνηση, κατ¨εντολήν των ξένων, δεν έχουν φτιαχτεί για να πετύχουν. ¨Εχουν φτιαχτεί για να αποτύχουν, φέροντας σε χειρότερη θέση τη χώρα, αφού προηγουμένως της αρπάξουν ότι έχει και δεν έχει.
(*) Το άρθρο αυτό γράφτηκε πριν από την ιστορική εξέγερση της ελληνικής νεολαίας και το κύμα διαδηλώσεων, απεργιών και καταλήψεων κατά των “αποκρατικοποιήσεων”
Konstantakopoulos.blogspot.com
Επίκαιρα, 26.5.2011
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
“Δεν θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε, αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε”. “Νομίζαμε ότι είμαστε μόνοι, αλλά είμαστε πολλοί”. “Eυρωπαίοι ξεσηκωθείτε”, “Eίμαστε ζωντανοί”. “Δεν θα γίνουμε δούλοι των αγορών”. “H νεολαία μας δείχνει το δρόμο”.
Κυττάω τους νέους της Ισπανίας, τα λιγοστά πλάνα που μας δείχνει, με το σταγονόμετρο, η τηλεόραση του λαμογιστάν. Ζηλεύω τη Μαδρίτη, που οι νέοι της έκαναν πρωτεύουσα της ευρωπαϊκής αξιοπρέπειας. Αναπνέω λεύτερα, ξεχνάω μια στιγμή την Αθήνα των ραγιάδων, τη “θανατίλα” που σε πνίγει, στη δουλοπρεπή Ελλάδα αυτής της κυβέρνησης, των Μητσοτάκηδων, των Προβόπουλων, των Δασκαλόπουλων, των Παπαδόπουλων και δε συμμαζεύεται (*). Που, αν μπορούσαν, θα εισήγαγαν και τον θεσμό της δουλείας στη χώρα και που την εξευτελίζουν διεθνώς, εδώ και ενάμισυ χρόνο. Τη “σοσιαλιστική” Ελλάδα, που έγινε ο πανευρωπαϊκός Δούρειος ‘Iππος ΔΝΤ και Goldman Sachs.
Ο Θαπατέρο, ο Σόκρατες, ο Παπανδρέου πληρώνουν τώρα το τίμημα της δειλίας τους και της παράδοσής τους στις αγορές, κι ακόμα είμαστε στην πολύ αρχή. Η ευρωπαϊκή ιστορία θα τους γράψει στα πιο μαύρα κατάστιχα, για τον ρόλο που έπαιξαν όταν η μεγάλη παγκόσμια κρίση χτύπησε τις πιο αδύνατες χώρες της ευρωζώνης. Κάποτε, οι (ψευτο)επαναστάτες του ΠΑΣΟΚ βρίσκανε πολύ δεξιό τον Μάριο Σοάρες. Σήμερα, ο βετεράνος σοσιαλιστής οικτίρει τους συντρόφους του, που κυβερνούν τρεις χώρες της Νότιας Ευρώπης, γιατί δεν έκαναν μέτωπο αντίστασης στη Μέρκελ.
To διορθωτικό βήμα του Βερολίνου
Το 2009-10, η Γερμανία συμμάχησε με το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο για να πειθαρχήσει την ευρωζώνη. Επρόκειτο για βαρύ στρατηγικό σφάλμα του Βερολίνου, από τα τόσο συνήθη στη γερμανική ιστορία. Τώρα, οι Γερμανοί αρχίζουν να ψυχανεμίζονται ότι, ενώ αυτοί νόμιζαν ότι έσπρωχναν στην παγίδα τους τους απείθαρχους εταίρους τους στην Ευρώπη, στην πραγματικότητα έπεφταν οι ίδιοι στην παγίδα του Λόιντ Μπλακφέιν και της τράπεζάς του, του Σόρος, του Πόλσον και των άλλων μεγάλων εγκληματιών του «καπιταλισμού της καταστροφής». Βλέπουν ότι, αντί να κάνουν την περιφέρεια αποικία της Γερμανίας, κινδυνεύουν να κάνουν την Ευρώπη αποικία της Γκόλντμαν. Βλέπουν, ένα χρόνο μετά το ελληνικό μνημόνιο-μνημόσυνο, την κρίση να βαθαίνει, το χρέος να αυξάνεται, την Ελλάδα πιο κοντά στη χρεωκοπία, την ¨Ενωση πιο κοντά στη διάλυση.
Επιπλέον οι Γερμανοί τρομοκρατούνται από τη δύναμη που απέκτησε στο κέντρο της παγκόσμιας εξουσίας το τέρας του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Εμείς σκεφτόμαστε ακόμα με τα εργαλεία του παρελθόντος, νομίζουμε ότι έχουμε να κάνουμε με κράτη και μεγάλες δυνάμεις, με τις αυτοκρατορίες και τους ανταγωνισμούς τους. Δύσκολα καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά είναι σε μεγάλο βαθμό εικονικά, ότι πίσω τους διαγράφεται η σκιά ενός παγκόσμιου υπερκράτους, μιας Αριστοκρατίας του Χρήματος, απέναντι στις βλέψεις της οποίας προσπαθούν να προβάλλουν κάποια αντίσταση ότι απέμεινε από ανεξάρτητα κράτη στις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Ρωσία, την Κίνα.
Δέσμιοι των αγορών, του νεοφιλελευθερισμού και του Μάαστριχτ, οι Γερμανοί δεν μπορούν και δεν θέλουν να αναπτύξουν, ακόμα τουλάχιστο, τη ριζικά διαφορετική στρατηγική που απαιτεί η αντιμετώπιση της οικονομικής και της ευρωπαϊκής κρίσης, της κρίσης χρέους και του έρποντος ολοκληρωτισμού των αγορών. Αρχίζει όμως μια μερίδα τους να κάνει τα πρώτα δειλά, αλλά σημαντικά διορθωτικά βήματα, και τα βήματα είναι υπέρ της Αθήνας. Ποιόν βρίσκουν απέναντι; Την ελληνική κυβέρνηση (και οι δύο λέξεις σε εισαγωγικά), που δεν θέλει να δυσαρεστήσει το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και ιδίως την πιο ριζοσπαστική, αμερικανοεβραϊκή του “φράξια”! Σε αυτό το εξωφρενικό σημείο βρισκόμαστε, ο εχθρός εντός να είναι πολύ φοβερότερος από τον εχθρό εκτός των πυλών!
Η Ελλάδα στο πλευρό των τραπεζών
Oι Γερμανοί διαπιστώνουν το προφανές, αυτό δηλαδή που καταλαβαίνει και ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών. Αν ήταν δύσκολο να πληρωθεί το ελληνικό χρέος πριν από το Μνημόνιο, είναι αδύνατο να πληρωθεί ένα χρόνο μετά. Το χρέος αυξήθηκε, η οικονομία βυθίστηκε σε πρωτοφανή ύφεση. Τα μόνο που κατάφερε το Μνημόνιο είναι, πρώτον, να αυξήσει το χρέος, δεύτερον να εξασφαλίσει με το δάνειο την τροφοδοσία από τα κράτη, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, όχι της ελληνικής οικονομίας αλλά των διεθνών τραπεζών, με λίαν επικερδή μάλιστα τοκογλυφικά επιτόκια, τρίτον να επιτείνει την ελληνική αδυναμία και άρα, την πιθανότητα να δεχθεί η Αθήνα νέα μέτρα εθνικού αυτοχειριασμού, σαν αυτά που προτείνει τώρα η κυβέρνηση. Το ελληνικό χρέος αυξάνεται, η Ελλάδα είναι πιο κοντά στη χρεωκοπία, η Ευρώπη πιο κοντά στη διάλυση, οι αγορές κάνουν πάρτυ και ετοιμάζονται να κατασπαράξουν την ελληνική δημόσια περιουσία, δηλαδή την περιουσία του ελληνικού λαού, όπως κάποτε οι τσιφλικάδες έπνιγαν στα δάνεια τους κολλήγους και τους έκαναν δουλοπάροικους. Μια κατεστραμμένη, ημιθανής Ελλάδα θα μείνει εσαεί στο έλεος των αγορών και μαζί της η Ευρώπη, που οι αγορές μπορούν να την κρατάνε κι αυτή όμηρο της απειλής να “χρεωκοπήσουν” ένα μέλος της.
Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας, ο Σόιμπλε έριξε την ιδέα της αναδιάρθρωσης, της διαγραφής μέρους του χρέους, πιο υπαινικτικά στις δημόσιες τοποθετήσεις του, πιο ανοιχτά στο παρασκήνιο. Να απαλλάξουμε τους ¨Ελληνες από ένα σημαντικό μέρος του χρέους, το μισό π.χ.. Να βάλουμε τις τράπεζες, που με τις απάτες τους άλλωστε ξεκίνησαν την οικονομική κρίση, να πληρώσουν κι αυτές, να συμμετάσχουν στα ρίσκα των επενδυτικών τους επιλογών. Δεν μπορεί να κινητοποιούνται οι προϋπολογισμοί για να σώζονται οι τράπεζες και να αφήνουμε τα κράτη να χρεωκοπούν. Αυτή ήταν η λογική του Σόιμπλε και μιας σημαντικής μερίδας του γερμανικού πολιτικο-οικονομικού κατεστημένου.
Η ιδέα ξεσήκωσε, όπως ήταν φυσικό, θύελλα αντιδράσεων από τους τραπεζίτες, ακόμα και την Ντώυτσε Μπανκ που, για πρώτη φορά στη γερμανική ιστορία, συγκρούεται τώρα με τη Μέρκελ. Ο Γαλλοεβραίος Πρόεδρος της ΕΚΤ Τρισέ απειλεί θεούς και δαίμονες, το ίδιο και το ΔΝΤ. Θα περίμενε όμως κανείς τουλάχιστο τον Γιώργο Παπανδρέου να αρπάξει σαν τρελλός την ευκαιρία, γιατί βέβαια τέτοιες ευκαιρίες παρουσιάζονται σπάνια και διαρκούν λίγο. Αντί γι¨αυτό, η ελληνική κυβέρνηση απέρριψε διαρρήδην την πρόταση, πιστή στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο που την ελέγχει και άφησε στο κενό τους Γερμανούς οπαδούς της αναδιάρθρωσης. Ο Σόιμπλε αναδιπλώνεται. Αν τα θύματα των τοκογλύφων επιμένουν να τους πληρώσουν στο ακέραιο, οι τρίτοι δεν μπορούν να έχουν αντιρρήσεις!
Περίπου τρελλαμένος με όσα γίνονται, ο αρχισυντάκτης της μεγαλύτερης οικονομικής εφημερίδας της Γερμανίας, της “Χάντελσμπλατ”, δημοσιεύει μια ανοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας, πολύ ευγενική και κολακευτική, που, αφού τον επαινεί για το “θάρρος” του, για τα μέτρα που πήρε κλπ. του λέει “σταμάτα πια”, τον εκλιπαρεί κυριολεκτικά να παραδεχτεί την πραγματικότητα, ότι δεν θα πληρωθεί το χρέος με όσα κάνει και να σταματήσει μια αδιέξοδη πολιτική προτού οδηγήσει οριστικά την Ελλάδα στον γκρεμό (απειλώντας και όλη την ΕΕ).
Στου κουφού την πόρτα όμως όσο θέλεις βρόντα. Τουλάχιστο μετά τον Φεβρουάριο 2010, η ελληνική κυβέρνηση, τρομοκρατημένη από την πιθανότητα πολιτικής χρεωκοπίας και αντιμέτωπη με προκλήσεις πολύ υπέρτερες των δυνατοτήτων και προσόντων της, παραδόθηκε ψυχί τε και σώματι στις αγορές, δείχνει μάλιστα πολύ ευτυχής στην υποτιθέμενη “ασφάλεια” της ζωής υπό την κηδεμονία των Αμερικανοεβραίων τραπεζιτών και των Ευρωπαίων υπαλλήλων τους. ‘Iσως και να πιστεύει όντως ότι “σώζει” τη χώρα.
Το Βερολίνο προσαρμόζεται εξ ανάγκης στις αγορές, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορούν να είναι οι Γερμανοί πιο ¨Ελληνες από τους ¨Ελληνες! Σήμερα, έχουμε φτάσει στο σημείο Σπήγκελ και Χάντελσμπλατ να υπερασπίζονται τον ελληνικό λαό απέναντι στις κατηγορίες της τεμπελιάς και των προνομίων, που διατυπώνει η Μέρκελ, ακολουθώντας στο ζήτημα αυτό τους Έλληνες Υπουργούς και πολιτικούς και τον ΣΕΒ. Τέτοια ξεφτίλα! Φτάσαμε επίσης στο σημείο, όχι τυχαία, να είναι το Σπήγκελ που να μιλάει για τα 600 δισεκατομμύρια που έχουν στην Ελβετία οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες της ελληνικής “συμφοράς”, οι πολιτικοί και οι κρατικοί αξιωματούχοι που επέβλεψαν και επέτρεψαν τη λεηλασία και καταστροφή της χώρας μας. Και που είναι πάντα στη Βουλή και τις θέσεις τους, όχι στη φυλακή όπως πρέπει!
Αθήνα: πορεία προς καταστροφή
Η παρούσα κυβέρνηση είναι έξοχη στο σερβίρισμα του φαγητού που μαγειρεύουν οι μάγειροι των αγορών και που έρχεται ως πακέτο, μαζί με την ΅επικοινωνία΅κλπ., μέσω της Διεθνούς των Συμβούλων του Πρωθυπουργού. Δεν πρόκειται όμως περί φαγητού, αλλά περί δηλητηρίου. Το χρηματιστικό κεφάλαιο έχει επιλέξει όχι την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά τη χρήση της για να επιτύχει τις πολιτικο-οικονομικές του επιδιώξεις. Θέλει να κάνει τη Βουλγαρία Κίνα, την Ελλάδα και τη Νότια Ευρώπη Βουλγαρία και θέλει να το κάνει χωρίς κραδασμούς.
Αμφιβάλλουμε πολύ ότι θα πετύχει αυτό το τελευταίο. Αν ο ελληνικός λαός δεν ανατρέψει αυτές τις πολιτικές, η παρούσα κυβέρνηση θα έχει προσφέρει, πριν από την αναπόφευκτη πτώση της, μια τελευταία, σπουδαία υπηρεσία στους διεθνείς τραπεζίτες, με τα μέτρα που παίρνει, βάζοντας όμως τα θεμέλια για έναν εμφύλιο πόλεμο ή μια εθνική καταστροφή στην Ελλάδα. ¨Όπως και το μνημόνιο, έτσι και τα μέτρα που προτείνει αυτές τις μέρες η κυβέρνηση, κατ¨εντολήν των ξένων, δεν έχουν φτιαχτεί για να πετύχουν. ¨Εχουν φτιαχτεί για να αποτύχουν, φέροντας σε χειρότερη θέση τη χώρα, αφού προηγουμένως της αρπάξουν ότι έχει και δεν έχει.
(*) Το άρθρο αυτό γράφτηκε πριν από την ιστορική εξέγερση της ελληνικής νεολαίας και το κύμα διαδηλώσεων, απεργιών και καταλήψεων κατά των “αποκρατικοποιήσεων”
Konstantakopoulos.blogspot.com
Επίκαιρα, 26.5.2011
Παρασκευή 27 Μαΐου 2011
ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
Zάγκρεμπ, Κροατία, του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η ώρα είναι περασμένες έντεκα. Οι διαβάτες έχουν αραιώσει πολύ εδώ, στην κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ. Οι παρέες και τα ζευγαράκια πληρώνουν και φεύγουν. Τα γκαρσόνια ανυπομονούν να τελειώσουν τη δουλειά, να πάνε για ύπνο. Η κίνηση πέφτει, η ησυχία διαδέχεται τα ακούσματα του πλήθους, στο σκοτάδι μιας γλυκιάς, ανοιξιάτικης νύχτας. ‘Οσο αραιώνει το πλήθος, τόσο το μάτι δεν μπορεί να αποφύγει τις σιωπηρές φιγούρες. ‘Oπως τον ηλικιωμένο κύριο που στέκεται διστακτικός μπροστά στη βιτρίνα με τα σάντουιτς του “ξενυχτάδικου”, μετρώντας και ξαναμετρώντας προσεκτικά τα λιγοστά του κέρματα. Τους απόμαχους της ζωής, που έχουν περικυκλώσει όλους τους κάδους των σκουπιδιών της πλατείας, εξετάζοντας σχολαστικά το περιεχόμενό τους. Πρόσωπα-σύμβολα της νέας Φτώχειας που απλώνει τις θανατερές φτερούγες της πάνω από την Ευρώπη, εκπρόσωποι όχι ενός λυπηρού “περιθωρίου”, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, αλλά του «μέλλοντος» που μας ετοιμάζουν οι τραπεζίτες της. “¨Ολοι ξέρουμε ότι οι επόμενες γενηές θα ζήσουν χειρότερα από μας”, δήλωσε μια μέρα ο Πρόεδρος της Κομισιόν Μπαρόζο, χωρίς ίσως να συνειδητοποιεί τις εκρηκτικές συνέπειες της δήλωσής του. ¨Οσο για μένα, εκπλήσσομαι με το πόσο λίγη σημασία δίνουμε όλοι μας σε αυτά που λέει, όπως πέρυσι το καλοκαίρι, πούκανε μια περίεργη αναφορά στο ενδεχόμενο νέων δικτατοριών στη Νότιο Ευρώπη.
Η Κροατία ετοιμάζεται τώρα να μπει, επιτέλους, στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Η γειτονική Ρουμανία είναι ήδη μέσα στον νεοφιλελεύθερο «παράδεισο». Την παραμονή των Χριστουγέννων, η τηλεόραση του Βουκουρεστίου μετέδιδε ζωντανά την ομιλία του Πρωθυπουργού. Απέκρουε στη Βουλή την πρόταση μομφής της αντιπολίτευσης. Ξαφνικά, μια κραυγή ακούστηκε από τα θεωρεία: «Πήρατε το φαί από το στόμα των παιδιών μας». Υπακούοντας στο νόμο της τέχνης τους, οι κάμερες στράφηκαν ακαριαία στον 40χρονο τεχνικό της ρουμανικής ΕΡΤ που πηδούσε εκείνη τη στιγμή στο κενό, φορώντας ένα μπλουζάκι πούγραφε: «Κλέψατε το μέλλον των παιδιών μας».
Τελικά, ο Αντριάν Σουμπαρού μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και γλύτωσε. Πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού δεν άντεξε τις τελευταίες περικοπές κατά 25% των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και των κοινωνικών επιδομάτων που έπαιρναν οικογένειες με ανάπηρα παιδιά, όπως η δική του. Είκοσι χρόνια μετά από την πτώση του «κομμουνισμού» του Τσαουσέσκου, η Ρουμανία έχει δύο εκατομμύρια λιγότερους κατοίκους από τότε και τους μισούς εργάτες. Σήμερα, το 61% των Ρουμάνων λέει στις δημοσκοπήσεις ότι ζει «πολύ χειρότερα» απότι στο παληό καθεστώς, το 84% θεωρεί ότι κακώς εκτελέσθηκε ο Τσαουσέσκου και η γυναίκα του χωρίς τίμια δίκη και το 60% λυπάται για τον θάνατό του. Το 45% των Ρουμάνων εκτιμά ότι θάταν καλύτερα αν δεν είχε γίνει η αντικομουνιστική επανάσταση του 1989 και το 59% θεωρούν τον κομμουνισμό καλή ιδέα που, όμως, «δεν εφαρμόστηκε σωστά», κατά το 44%.
Νοσταλγία
Με το προηγούμενο καθεστώς, οι Ρουμάνοι είχαν σταθερή δουλειά, δεν πλήρωναν σχεδόν τίποτα για τη στέγη που παρείχε το κράτος, είχαν δωρεάν ιατρική περίθαλψη και επιδοτούμενες διακοπές στη Μαύρη Θάλασσα. Σήμερα, ζουν σε μια χώρα που μπορεί να είναι μεν μέλος της ΕΕ, την κυβερνά όμως η Μαφία, υπόκεινται στην κατεδάφιση των δημόσιων και κοινωνικών δαπανών, κατ΄ εντολήν της Κομισιόν, ξένοι ελέγχουν τις τράπεζες και μεσαίες τάξεις δεν υπάρχουν. Μια παρασιτική νεοπλουτίστικη τάξη επιδεικνύει την ακαλαισθησία και την αμορφωσιά της σε μια θάλασσα φτώχειας και εξαθλίωσης, όπου θεωρείται φυσικό για τις φοιτήτριες να εκδίδονται για να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές τους.
Ο δεσποτικός «κομμουνισμός» αντικαταστάθηκε από έναν εξίσου, ή περισσότερο άγριο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, είδος μετάβασης από μια δήθεν «προλεταριακή» δικτατορία σε μια μαφιόζικη δήθεν «δημοκρατία». Η «διαφθορά» δεν είναι παρενέργεια, είναι ουσία ενός συστήματος που στηρίχτηκε στην «πρωταρχική συσσώρευση» του κεφαλαίου δια λεηλασίας του δημόσιου πλούτου. Μαυροβούνιος, ελληνικής καταγωγής συγγραφέας, ο Ανδρέας Νικολαϊδης
μας εξηγεί με την ακόλουθη ιστορία τη φύση του μετασχηματισμού:
«‘Όταν επιβλήθηκαν οι κυρώσεις στη Σερβία και το Μαυροβούνιο, κάμποσοι Μαυροβούνιοι πήγαιναν στην Ιταλία, έκλεβαν, γυρνούσαν και πουλούσαν τα κλοπιμαία. Μια μέρα, η αστυνομία έπιασε έναν και τον πλάκωσε στο ξύλο στην ανάκριση. Αν και ταλαιπωρημένος, ο κλέφτης φώναξε στους αστυνομικούς που τον έδερναν: «Εμένα μπορείτε να με σκοτώσετε, όχι όμως την ιδέα της ελεύθερης αγοράς!»
Μια καταστροφική μετάβαση
Η «μετάβαση» δεν κατέστρεψε μόνο τη Ρουμανία, αλλά σχεδόν όλες τις κοινωνίες των πρώην ανατολικών χωρών. Είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση και το αποδειχθέν πλαστό όνειρο «ελευθερία και δολλάρια», οι πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες, εκτός της Πολωνίας, δεν κατάφεραν να φτάσουν το ακαθάριστο εθνικό προϊόν που είχαν τότε, υπογραμμίζει ο Βούλγαρος ακαδημαϊκός Ροσσέν Βασίλιεφ σε έναν έξοχο απολογισμό της «μετάβασης» στο Global Research. Προτού συνέλθουν από τα δεινά της κατάρρευσης, οι χώρες αυτές βρίσκονται τώρα αντιμέτωπες με την κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού! Η Κροατία χρωστούσε τρία δισεκατομμύρια δολλάρια όταν διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία. Σήμερα χρωστάει πάνω από ογδόντα!
Μετά το «όνειρο» της Δύσης και του καπιταλισμού, ξεφτίζει τώρα και το δίδυμο «αδελφάκι» του, το ευρωπαϊκό «όνειρο». Η ‘Ενωση απαιτεί από την Κροατία, εν όψει ένταξης, να κλείσει ή πουλήσει τα κρατικά ναυπηγεία, τελευταίο βιομηχανικό «στολίδι» που της απέμεινε, καταργώντας τις κρατικές επιδοτήσεις, εν ονόματι της «αρχής» του «ελεύθερου, ανόθευτου ανταγωνισμού». Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις μόνο 40% των Κροατών είναι υπέρ της ένταξης, 40% εναντίον, 20% δεν απαντά. «Αν ψηφίσω Ναι στο δημοψήφισμα, θα το κάνω μόνο γιατί δεν ξέρω που πάει το ‘Όχι, δεν είναι σαφής η εναλλακτική», μου λέει η δημοσιογράφος Λιούμπιτσα Λέτινιτς, του καναλιού 3, που μοιάζει πολύ σκεπτική με την ΕΕ. Κι αφού δώσει αυτή την απάντηση, το ξανασκέφτεται και αντιστρέφει το θεώρημα: «’Η μπορεί να ψηφίσω όχι γι’ αυτό ακριβώς, να δω τι θα γίνει!»
Πρωτεύουσα της αμιφισβήτησης και η 'άμεση δημοκρατία"
«Μοιρασμένη» ανάμεσα στους Ουστάσι και τους παρτιζάνους του Τίτο στον Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κροατία χρωστάει την ύπαρξή της ως κράτος όχι μόνο στα προβλήματα της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και την εγκληματική πολιτική Γερμανίας, Αυστρίας και Βατικανού στα Βαλκάνια, που ήθελαν τα δικά τους προτεκτοράτα. Τα σύνορά της, τα χρωστάει στην επέμβαση των ΗΠΑ που έπεισαν τον Μιλόσεβιτς να αφήσει ανυπεράσπιστους τους Σέρβους σε Σλαβονία και Κράινα. Είναι αντικομμουνιστική, δεξιά, συντηρητική και θρησκευόμενη. Είναι δηλαδή το τελευταίο μέρος που περιμένει κανείς σήμερα να βρει αριστερούς και δη νέους. Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξή μου την Τρίτη, καθώς, προερχόμενος από μια Ελλάδα που αναζητά κανείς «με το ντουφέκι» νέους στις εκδηλώσεις της αριστεράς ή της «αμφισβήτησης», αντίκρισα εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες νεαρούς να συνωστίζονται για να μπουν στον κεντρικό κινηματογράφο του Ζάγκρεμπ, το «Κινό Ευρόπα» (πρώην «Μπαλκάν»!), όπου ετοιμαζόταν να μιλήσει ο κάπως εκκεντρικός Σλαβόι Ζίζεκ, λαύρος επικριτής του νεοφιλελευθερισμού και ανερχόμενος τώρα «σταρ» της ευρωπαϊκής «αμφισβήτησης».
Και δεν είναι μόνο αυτός. Το Ζάγκρεμπ έγινε, για δύο εβδομάδες, η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της αμφισβήτησης, με μια σειρά παράλληλων, «ομόκεντρων» εκδηλώσεων, που συγκέντρωσαν μια πλειάδα διανοουμένων από τα Βαλκάνια, την Ευρώπη, και εκτός αυτής. Στο κέντρο τους το «Φεστιβάλ Ανατρεπτικών Ταινιών», το τέταρτο που οργανώνεται μετά το 2008, φέτος με τον τίτλο «μια αίσθηση ιστορίας και η ηθική της αντίστασης στον τρίτο κόσμο». Τα προηγούμενα αφορούσαν το 1968, την Πολιτιστική Επανάσταση και τον σοσιαλισμό. Λες και ξαναφυτρώνει τώρα ο σπόρος που άφησαν, στη δεκαετία του ¨70, οι λαμπροί διανοούμενοι της, μόλις ανεκτής από το καθεστώς, επιθεώρησης Praxis. ‘Ένα νέο κίνημα σπουδάζουσας νεολαίας, αλλά με ευρύτερη απήχηση στους πολίτες αναπτύσσεται τώρα στην Κροατία. Αποφεύγει τους «Σοσιαλιστές», που δεν έχουν τίποτα το σοσιαλιστικό, δεν θέλει επιστροφή στον κλασικό «κομμουνισμό», συγκεντρώνεται κυρίως γύρω από την ιδέα της «’Αμεσης Δημοκρατίας», περισσότερο μορφή απόρριψης ενός χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος, παρά συγκεκριμένη ακόμα ιδέα κοινωνικής αναδιοργάνωσης. Δουλεύει πολύ με «κοινωνικά μέσα», όπως το Facebook.
Στο Ζάγκρεμπ ήρθαν, μίλησαν, αντήλλαξαν απόψεις και συχνά συγκρούσθηκαν, συζητώντας για την κρίση Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης, τις αραβικές επαναστάσεις, τον πόλεμο στη Λιβύη, άνθρωποι όπως ο «τριτοκοσμικός» οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν, στενός φίλος του Ανδρέα και ιδρυτής του «Παγκόσμιου Εναλλακτικού Φόρουμ», ο φιλόσοφος ‘Ιστβαν Μέζαρος, ο Ντέιβιντ Χάρβευ, ο Μπάουμαν, ο Αντόνιο Νέγκρι, θρυλική, ανώδυνη όμως λένε τώρα οι επικριτές του, μορφή της ιταλικής «αυτονομίας», το ευρωπαϊκό δίκτυο Transform, διανοούμενοι από όλες σχεδόν τις βαλκανικές χώρες και πολλές ευρωπαϊκές (από την Ελλάδα, ο Χάρης Γκολέμης του Ινστιτούτου Πουλαντζά και ο γράφων), αλλά και αρκετοί μη Ευρωπαίοι, που επέκριναν σφοδρά τους τελευταίους για τις πολύ περιορισμένες διαμαρτυρίες τους για το νέο πόλεμο στη Λιβύη. Το θέμα της ένταξης ή μη στην ΕΕ δίχασε σφόδρα τους εκπρόσωπους της σλοβένικης και κροάτικης «νέας αριστεράς», όπως και ευρύτερα η στάση που πρέπει να τηρήσει η αριστερά απέναντι στο ευρώ. ¨Εκκληση για “μέτωπο των χρεωμένων” έκαναν οι Πορτογάλλοι. «Η Ευρώπη κουράστηκε, της λείπει ο δυναμισμός», ήταν το συμπέρασμα των εκπροσώπων του κορεατικού Ινστιτούτου ‘Ερευνας για τον 21ο αιώνα.
Ζαγκρέμπ ίσον Μαγκρέμπ, παίζει με τις λέξεις ο Κροάτης Σρέτσκο Χόρβατ, που περιμένει, όπως και ο Ζίζεκ, μια «κοινωνική ανάφλεξη» στα Βαλκάνια, ανάλογη της βορειοαφρικανικής. Υπενθυμίζει τις μεγάλες διαδηλώσεις στη Ρουμανία, τους νεκρούς διαδηλωτές στην Αλβανία, το μεγάλο φοιτητικό κίνημα και τις καταλήψεις πανεπιστημίων στην Κροατία, τα αντίστοιχα κινήματα στη Βοσνία. Ο Julian Assange έχει προβλέψει ότι θα προκληθεί επανάσταση στα Βαλκάνια, όταν δημοσιεύσει στα Wikileaks τα ντοκουμέντα που αφορούν τη χερσόνησο.
Πρόκειται μάλλον για «υπεραισιόδοξες», «βιαστικές” εκτιμήσεις, που δεν παίρνουν ίσως υπόψιν τους ότι, σε αντίθεση με την Αραβία, όπου η «δημοκρατία» μπορούσε να αποκρυσταλλώσει τον αγώνα κατά της τυραννίας, το «εναλλακτικό σχέδιο» για τις χώρες των Βαλκανίων δεν έχει καν παρουσιασθεί. Αντανακλούν όμως τον όλο και πιο ανυπόφορο χαρακτήρα των κοινωνικών πιέσεων, την κατάρρευση του ονείρου, την εμφάνιση μιας γενηάς που δεν επιδιώκει μόνο νάχει λεφτά στην τσέπη, θέλει να αφήσει κάποιο αποτύπωμα στην ιστορία.
Κόσμος του Επενδυτή, 21.11.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Η ώρα είναι περασμένες έντεκα. Οι διαβάτες έχουν αραιώσει πολύ εδώ, στην κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ. Οι παρέες και τα ζευγαράκια πληρώνουν και φεύγουν. Τα γκαρσόνια ανυπομονούν να τελειώσουν τη δουλειά, να πάνε για ύπνο. Η κίνηση πέφτει, η ησυχία διαδέχεται τα ακούσματα του πλήθους, στο σκοτάδι μιας γλυκιάς, ανοιξιάτικης νύχτας. ‘Οσο αραιώνει το πλήθος, τόσο το μάτι δεν μπορεί να αποφύγει τις σιωπηρές φιγούρες. ‘Oπως τον ηλικιωμένο κύριο που στέκεται διστακτικός μπροστά στη βιτρίνα με τα σάντουιτς του “ξενυχτάδικου”, μετρώντας και ξαναμετρώντας προσεκτικά τα λιγοστά του κέρματα. Τους απόμαχους της ζωής, που έχουν περικυκλώσει όλους τους κάδους των σκουπιδιών της πλατείας, εξετάζοντας σχολαστικά το περιεχόμενό τους. Πρόσωπα-σύμβολα της νέας Φτώχειας που απλώνει τις θανατερές φτερούγες της πάνω από την Ευρώπη, εκπρόσωποι όχι ενός λυπηρού “περιθωρίου”, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, αλλά του «μέλλοντος» που μας ετοιμάζουν οι τραπεζίτες της. “¨Ολοι ξέρουμε ότι οι επόμενες γενηές θα ζήσουν χειρότερα από μας”, δήλωσε μια μέρα ο Πρόεδρος της Κομισιόν Μπαρόζο, χωρίς ίσως να συνειδητοποιεί τις εκρηκτικές συνέπειες της δήλωσής του. ¨Οσο για μένα, εκπλήσσομαι με το πόσο λίγη σημασία δίνουμε όλοι μας σε αυτά που λέει, όπως πέρυσι το καλοκαίρι, πούκανε μια περίεργη αναφορά στο ενδεχόμενο νέων δικτατοριών στη Νότιο Ευρώπη.
Η Κροατία ετοιμάζεται τώρα να μπει, επιτέλους, στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Η γειτονική Ρουμανία είναι ήδη μέσα στον νεοφιλελεύθερο «παράδεισο». Την παραμονή των Χριστουγέννων, η τηλεόραση του Βουκουρεστίου μετέδιδε ζωντανά την ομιλία του Πρωθυπουργού. Απέκρουε στη Βουλή την πρόταση μομφής της αντιπολίτευσης. Ξαφνικά, μια κραυγή ακούστηκε από τα θεωρεία: «Πήρατε το φαί από το στόμα των παιδιών μας». Υπακούοντας στο νόμο της τέχνης τους, οι κάμερες στράφηκαν ακαριαία στον 40χρονο τεχνικό της ρουμανικής ΕΡΤ που πηδούσε εκείνη τη στιγμή στο κενό, φορώντας ένα μπλουζάκι πούγραφε: «Κλέψατε το μέλλον των παιδιών μας».
Τελικά, ο Αντριάν Σουμπαρού μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και γλύτωσε. Πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού δεν άντεξε τις τελευταίες περικοπές κατά 25% των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και των κοινωνικών επιδομάτων που έπαιρναν οικογένειες με ανάπηρα παιδιά, όπως η δική του. Είκοσι χρόνια μετά από την πτώση του «κομμουνισμού» του Τσαουσέσκου, η Ρουμανία έχει δύο εκατομμύρια λιγότερους κατοίκους από τότε και τους μισούς εργάτες. Σήμερα, το 61% των Ρουμάνων λέει στις δημοσκοπήσεις ότι ζει «πολύ χειρότερα» απότι στο παληό καθεστώς, το 84% θεωρεί ότι κακώς εκτελέσθηκε ο Τσαουσέσκου και η γυναίκα του χωρίς τίμια δίκη και το 60% λυπάται για τον θάνατό του. Το 45% των Ρουμάνων εκτιμά ότι θάταν καλύτερα αν δεν είχε γίνει η αντικομουνιστική επανάσταση του 1989 και το 59% θεωρούν τον κομμουνισμό καλή ιδέα που, όμως, «δεν εφαρμόστηκε σωστά», κατά το 44%.
Νοσταλγία
Με το προηγούμενο καθεστώς, οι Ρουμάνοι είχαν σταθερή δουλειά, δεν πλήρωναν σχεδόν τίποτα για τη στέγη που παρείχε το κράτος, είχαν δωρεάν ιατρική περίθαλψη και επιδοτούμενες διακοπές στη Μαύρη Θάλασσα. Σήμερα, ζουν σε μια χώρα που μπορεί να είναι μεν μέλος της ΕΕ, την κυβερνά όμως η Μαφία, υπόκεινται στην κατεδάφιση των δημόσιων και κοινωνικών δαπανών, κατ΄ εντολήν της Κομισιόν, ξένοι ελέγχουν τις τράπεζες και μεσαίες τάξεις δεν υπάρχουν. Μια παρασιτική νεοπλουτίστικη τάξη επιδεικνύει την ακαλαισθησία και την αμορφωσιά της σε μια θάλασσα φτώχειας και εξαθλίωσης, όπου θεωρείται φυσικό για τις φοιτήτριες να εκδίδονται για να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές τους.
Ο δεσποτικός «κομμουνισμός» αντικαταστάθηκε από έναν εξίσου, ή περισσότερο άγριο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, είδος μετάβασης από μια δήθεν «προλεταριακή» δικτατορία σε μια μαφιόζικη δήθεν «δημοκρατία». Η «διαφθορά» δεν είναι παρενέργεια, είναι ουσία ενός συστήματος που στηρίχτηκε στην «πρωταρχική συσσώρευση» του κεφαλαίου δια λεηλασίας του δημόσιου πλούτου. Μαυροβούνιος, ελληνικής καταγωγής συγγραφέας, ο Ανδρέας Νικολαϊδης
μας εξηγεί με την ακόλουθη ιστορία τη φύση του μετασχηματισμού:
«‘Όταν επιβλήθηκαν οι κυρώσεις στη Σερβία και το Μαυροβούνιο, κάμποσοι Μαυροβούνιοι πήγαιναν στην Ιταλία, έκλεβαν, γυρνούσαν και πουλούσαν τα κλοπιμαία. Μια μέρα, η αστυνομία έπιασε έναν και τον πλάκωσε στο ξύλο στην ανάκριση. Αν και ταλαιπωρημένος, ο κλέφτης φώναξε στους αστυνομικούς που τον έδερναν: «Εμένα μπορείτε να με σκοτώσετε, όχι όμως την ιδέα της ελεύθερης αγοράς!»
Μια καταστροφική μετάβαση
Η «μετάβαση» δεν κατέστρεψε μόνο τη Ρουμανία, αλλά σχεδόν όλες τις κοινωνίες των πρώην ανατολικών χωρών. Είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση και το αποδειχθέν πλαστό όνειρο «ελευθερία και δολλάρια», οι πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες, εκτός της Πολωνίας, δεν κατάφεραν να φτάσουν το ακαθάριστο εθνικό προϊόν που είχαν τότε, υπογραμμίζει ο Βούλγαρος ακαδημαϊκός Ροσσέν Βασίλιεφ σε έναν έξοχο απολογισμό της «μετάβασης» στο Global Research. Προτού συνέλθουν από τα δεινά της κατάρρευσης, οι χώρες αυτές βρίσκονται τώρα αντιμέτωπες με την κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού! Η Κροατία χρωστούσε τρία δισεκατομμύρια δολλάρια όταν διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία. Σήμερα χρωστάει πάνω από ογδόντα!
Μετά το «όνειρο» της Δύσης και του καπιταλισμού, ξεφτίζει τώρα και το δίδυμο «αδελφάκι» του, το ευρωπαϊκό «όνειρο». Η ‘Ενωση απαιτεί από την Κροατία, εν όψει ένταξης, να κλείσει ή πουλήσει τα κρατικά ναυπηγεία, τελευταίο βιομηχανικό «στολίδι» που της απέμεινε, καταργώντας τις κρατικές επιδοτήσεις, εν ονόματι της «αρχής» του «ελεύθερου, ανόθευτου ανταγωνισμού». Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις μόνο 40% των Κροατών είναι υπέρ της ένταξης, 40% εναντίον, 20% δεν απαντά. «Αν ψηφίσω Ναι στο δημοψήφισμα, θα το κάνω μόνο γιατί δεν ξέρω που πάει το ‘Όχι, δεν είναι σαφής η εναλλακτική», μου λέει η δημοσιογράφος Λιούμπιτσα Λέτινιτς, του καναλιού 3, που μοιάζει πολύ σκεπτική με την ΕΕ. Κι αφού δώσει αυτή την απάντηση, το ξανασκέφτεται και αντιστρέφει το θεώρημα: «’Η μπορεί να ψηφίσω όχι γι’ αυτό ακριβώς, να δω τι θα γίνει!»
Πρωτεύουσα της αμιφισβήτησης και η 'άμεση δημοκρατία"
«Μοιρασμένη» ανάμεσα στους Ουστάσι και τους παρτιζάνους του Τίτο στον Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κροατία χρωστάει την ύπαρξή της ως κράτος όχι μόνο στα προβλήματα της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και την εγκληματική πολιτική Γερμανίας, Αυστρίας και Βατικανού στα Βαλκάνια, που ήθελαν τα δικά τους προτεκτοράτα. Τα σύνορά της, τα χρωστάει στην επέμβαση των ΗΠΑ που έπεισαν τον Μιλόσεβιτς να αφήσει ανυπεράσπιστους τους Σέρβους σε Σλαβονία και Κράινα. Είναι αντικομμουνιστική, δεξιά, συντηρητική και θρησκευόμενη. Είναι δηλαδή το τελευταίο μέρος που περιμένει κανείς σήμερα να βρει αριστερούς και δη νέους. Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξή μου την Τρίτη, καθώς, προερχόμενος από μια Ελλάδα που αναζητά κανείς «με το ντουφέκι» νέους στις εκδηλώσεις της αριστεράς ή της «αμφισβήτησης», αντίκρισα εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες νεαρούς να συνωστίζονται για να μπουν στον κεντρικό κινηματογράφο του Ζάγκρεμπ, το «Κινό Ευρόπα» (πρώην «Μπαλκάν»!), όπου ετοιμαζόταν να μιλήσει ο κάπως εκκεντρικός Σλαβόι Ζίζεκ, λαύρος επικριτής του νεοφιλελευθερισμού και ανερχόμενος τώρα «σταρ» της ευρωπαϊκής «αμφισβήτησης».
Και δεν είναι μόνο αυτός. Το Ζάγκρεμπ έγινε, για δύο εβδομάδες, η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της αμφισβήτησης, με μια σειρά παράλληλων, «ομόκεντρων» εκδηλώσεων, που συγκέντρωσαν μια πλειάδα διανοουμένων από τα Βαλκάνια, την Ευρώπη, και εκτός αυτής. Στο κέντρο τους το «Φεστιβάλ Ανατρεπτικών Ταινιών», το τέταρτο που οργανώνεται μετά το 2008, φέτος με τον τίτλο «μια αίσθηση ιστορίας και η ηθική της αντίστασης στον τρίτο κόσμο». Τα προηγούμενα αφορούσαν το 1968, την Πολιτιστική Επανάσταση και τον σοσιαλισμό. Λες και ξαναφυτρώνει τώρα ο σπόρος που άφησαν, στη δεκαετία του ¨70, οι λαμπροί διανοούμενοι της, μόλις ανεκτής από το καθεστώς, επιθεώρησης Praxis. ‘Ένα νέο κίνημα σπουδάζουσας νεολαίας, αλλά με ευρύτερη απήχηση στους πολίτες αναπτύσσεται τώρα στην Κροατία. Αποφεύγει τους «Σοσιαλιστές», που δεν έχουν τίποτα το σοσιαλιστικό, δεν θέλει επιστροφή στον κλασικό «κομμουνισμό», συγκεντρώνεται κυρίως γύρω από την ιδέα της «’Αμεσης Δημοκρατίας», περισσότερο μορφή απόρριψης ενός χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος, παρά συγκεκριμένη ακόμα ιδέα κοινωνικής αναδιοργάνωσης. Δουλεύει πολύ με «κοινωνικά μέσα», όπως το Facebook.
Στο Ζάγκρεμπ ήρθαν, μίλησαν, αντήλλαξαν απόψεις και συχνά συγκρούσθηκαν, συζητώντας για την κρίση Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης, τις αραβικές επαναστάσεις, τον πόλεμο στη Λιβύη, άνθρωποι όπως ο «τριτοκοσμικός» οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν, στενός φίλος του Ανδρέα και ιδρυτής του «Παγκόσμιου Εναλλακτικού Φόρουμ», ο φιλόσοφος ‘Ιστβαν Μέζαρος, ο Ντέιβιντ Χάρβευ, ο Μπάουμαν, ο Αντόνιο Νέγκρι, θρυλική, ανώδυνη όμως λένε τώρα οι επικριτές του, μορφή της ιταλικής «αυτονομίας», το ευρωπαϊκό δίκτυο Transform, διανοούμενοι από όλες σχεδόν τις βαλκανικές χώρες και πολλές ευρωπαϊκές (από την Ελλάδα, ο Χάρης Γκολέμης του Ινστιτούτου Πουλαντζά και ο γράφων), αλλά και αρκετοί μη Ευρωπαίοι, που επέκριναν σφοδρά τους τελευταίους για τις πολύ περιορισμένες διαμαρτυρίες τους για το νέο πόλεμο στη Λιβύη. Το θέμα της ένταξης ή μη στην ΕΕ δίχασε σφόδρα τους εκπρόσωπους της σλοβένικης και κροάτικης «νέας αριστεράς», όπως και ευρύτερα η στάση που πρέπει να τηρήσει η αριστερά απέναντι στο ευρώ. ¨Εκκληση για “μέτωπο των χρεωμένων” έκαναν οι Πορτογάλλοι. «Η Ευρώπη κουράστηκε, της λείπει ο δυναμισμός», ήταν το συμπέρασμα των εκπροσώπων του κορεατικού Ινστιτούτου ‘Ερευνας για τον 21ο αιώνα.
Ζαγκρέμπ ίσον Μαγκρέμπ, παίζει με τις λέξεις ο Κροάτης Σρέτσκο Χόρβατ, που περιμένει, όπως και ο Ζίζεκ, μια «κοινωνική ανάφλεξη» στα Βαλκάνια, ανάλογη της βορειοαφρικανικής. Υπενθυμίζει τις μεγάλες διαδηλώσεις στη Ρουμανία, τους νεκρούς διαδηλωτές στην Αλβανία, το μεγάλο φοιτητικό κίνημα και τις καταλήψεις πανεπιστημίων στην Κροατία, τα αντίστοιχα κινήματα στη Βοσνία. Ο Julian Assange έχει προβλέψει ότι θα προκληθεί επανάσταση στα Βαλκάνια, όταν δημοσιεύσει στα Wikileaks τα ντοκουμέντα που αφορούν τη χερσόνησο.
Πρόκειται μάλλον για «υπεραισιόδοξες», «βιαστικές” εκτιμήσεις, που δεν παίρνουν ίσως υπόψιν τους ότι, σε αντίθεση με την Αραβία, όπου η «δημοκρατία» μπορούσε να αποκρυσταλλώσει τον αγώνα κατά της τυραννίας, το «εναλλακτικό σχέδιο» για τις χώρες των Βαλκανίων δεν έχει καν παρουσιασθεί. Αντανακλούν όμως τον όλο και πιο ανυπόφορο χαρακτήρα των κοινωνικών πιέσεων, την κατάρρευση του ονείρου, την εμφάνιση μιας γενηάς που δεν επιδιώκει μόνο νάχει λεφτά στην τσέπη, θέλει να αφήσει κάποιο αποτύπωμα στην ιστορία.
Κόσμος του Επενδυτή, 21.11.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Πέμπτη 26 Μαΐου 2011
"EΞΕΓΕΡΣΗ" ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΠΛΩΜΑΤΩΝ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΗ θ. ΔΑΣΚΑΡΟΛΗ, ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο
«Παπατράκ» προκάλεσε στο κτίριο της Βασιλίσσης Σοφίας η πρόσφατη επιστολή του Προέδρου της ‘Ενωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων, Πρέσβη Θεόδωρου Δασκαρόλη, προς τα μέλη του συνδικάτου των διπλωματικών, με την οποία εγκαλούσε την κυβέρνηση, μεταξύ άλλων, για παραμερισμό του διπλωματικού σώματος, ενώ επικαλούνταν και τα έγγραφα του Wikileaks, για να την κατηγορήσει για χρήση «εξωθεσμικών» διαύλων σε κρίσιμους τομείς της εξωτερικής πολιτικής. Οι διπλωμάτες μας θεωρούνται παραδοσιακά ένα «προνομιούχο», πολύ πειθαρχικό σώμα, που βλέπει τον εαυτό του πλησιέστερα στην εξουσία παρά στον λαό. Γι’ αυτό και έκανε μεγάλη αίσθηση η κριτική που ασκήθηκε. Μερικοί την απέδωσαν στις οικονομικές διεκδικήσεις των διπλωματών, που διαμαρτύρονται για τις περικοπές αμοιβών, αλλά και τις σχεδιαζόμενες διπλωματικών αντιπροσωπειών.
Στην πραγματικότητα, το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Στη Γαλλία αίφνης, στην πρώτη γραμμή αντιδράσεων στην εξουσία είναι οι … αστυνομικοί, οι δικαστές, οι διπλωμάτες, οι στρατιωτικοί, τα στρώματα δηλαδή που συνδέονται περισσότερο με αυτήν. ‘Ισως, ο βαθύτερος λόγος είναι η πίεση της «φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης» επί των κρατών, πίεση στην οποία δεν αντιδρούν, αλλά συμβάλλουν οι πλήρως ελεγχόμενες πλέον, από το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, ηγεσίες τους – στο Παρίσι αίφνης ο Σαρκοζί «ενταφίασε» τη γκωλική παράδοση, με την επανένταξη στο ΝΑΤΟ και τον πόλεμο κατά της Λιβύης. Η Ελλάδα πιέστηκε επιτυχώς, εδώ και χρόνια, να είναι «μαλακή» έναντι της τουρκικής γεωπολιτικής απειλής, παρολίγον μάλιστα να διαλύσει και το κυπριακό κράτος με το σχέδιο Ανάν, το 2004. Ενώ, μετά το 2010, μπήκε σε οικονομικό καθεστώς «ημιαποικίας». Είναι φυσικό και αναμενόμενο για τις ανάγκες τέτοιας πολιτικής να «παραμερίζεται» η «κανονική» θεσμική λειτουργία της διπλωματίας (και των ενόπλων δυνάμεων), αλλά και να εκδηλώνονται δυσφορία και αντιδράσεις από τους κρατικούς λειτουργούς, στο μέτρο που διατηρούν ακόμα μια δημοκρατική και εθνική αναφορά.
Σε μια εποχή που ολοένα και περισσότεροι ΄Ελληνες πολίτες οδηγούνται σε εξαθλίωση, μερικοί θα πουν πολυτέλεια για την Ελλάδα να συντηρεί τόσες Πρεσβείες στο εξωτερικό;
Στα χρόνια της μεγάλης δοκιμασίας, οι συμπολίτες μας έχουν κάθε δικαίωμα στη συλλογική, εθνική αξιοπρέπεια. Οι Διπλωματικές και Προξενικές μας Αρχές είναι οι βασικοί φορείς του κυριαρχικού δικαιώματος της χώρας στη διπλωματική εκπροσώπηση. Μια αλόγιστη κατάργησή τους, θα εξοικονομήσει ελάχιστα και θα έχει τεράστιο διπλωματικό και πολιτικό κόστος για τη χώρα: τη διεθνή απομόνωσή της, σε μια εποχή που χρειάζεται την εξωστρέφεια, περισσότερο παρά ποτέ.
Δεν μπορούν να γίνουν κάποιες οικονομίες;
Η συντήρησή των Πρεσβειών και Προξενείων μας, δεν ξεπερνάει τα 37 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Έχουμε υποβάλει εδώ και πολύν καιρό ως ΕΔΥ προτάσεις που βοηθούν στην εξοικονόμηση πόρων, στην ενίσχυση της διαφἀνειας της οικονομικής διαχείρισης, στην άμεση αξιοποίηση των δυνατοτήτων επέκτασης και αύξησης της Προξενικής Διατίμησης που θα αποφέρει πολλαπλασιασμό των προξενικών εισπράξεων προς όφελος του Δημοσίου. Καμία από αυτές τις προτάσεις δεν έχει προωθηθεί. Είναι απίθανο: ενώ περικόπτονται μισθοί και συντάξεις, η κυβέρνηση αρνείται τη δυνατότητα αύξησης των δημοσίων εσόδων που της προτείνεται. Εν πάση περιπτώσει, είμαστε έτοιμοι να επεξεργαστούμε και άλλες προτάσεις με γνώμονα τον εξορθολογισμό της λειτουργίας των Αρχών μας στο εξωτερικό. Όπως και πρόσφατα ορθώς ανέφερε ο εκπρόσωπος Τύπου του Υπουργείου μας, κ. Δελαβέκουρας, η εξωτερική πολιτική δεν αποτιμάται με αυστηρά λογιστικά κριτήρια.
Οι πολυτελείς Πρεσβευτικές Κατοικίες;
Οι Πρεσβευτικές Κατοικίες δεν είναι καταλύμματα που δωρεάν παρέχει το κράτος σε βαθμοφόρους, αλλά εργαλεία δουλειάς ενταγμένα στην ευπρόσωπη διπλωματική εκπροσώπηση της χώρας, σύμφωνα με τις διεθνείς προδιαγραφές. Πρόκειται για δημόσια κτίρια που οι συνάδελφοι τα διαχειρίζονται για όσο διάστημα διαρκεί η θητεία τους στη συγκεκριμένη χώρα. Αυτά τα μέσα, που σε σύγκριση με όσα παρέχουν άλλες χώρες, είναι ισχνά, προσπαθούμε να τα αξιοποιούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, συμπληρώνοντάς σε πάμπολλες περιπτώσεις εξ ιδίων, όσο βεβαίως έχουμε ακόμη τη δυνατότητα να το κάνουμε, έχοντας να αντιμετωπίσουμε την εξοντωτική, αντισυνταγματική και καταχρηστική φορολόγησή μας για ποσά που αφορούν δαπάνες και όχι αμοιβές. Μην ξεχνάτε ότι έχουμε υποστεί περικοπές των αποδοχών μας κατά 35%, τις μεγαλύτερες που έχει υποστεί Κλάδος του Δημοσίου.
Υπάρχουν όμως κατά καιρούς πολλά παράπονα πολιτών για τις Πρεσβείες και τα Προξενεία μας.
Είναι απόλυτα θεμιτό να έχει κανείς υψηλές απαιτήσεις από μας. Κάθε σοβαρή καταγγελία πρέπει να ερευνάται. Ο σωστός κρατικός λειτουργός -γι'αυτό άλλωστε η ΕΔΥ έχει κερδίσει δικαίωμα δημοσίου λόγου και κοινωνικής αναφοράς -- έχει πάντοτε συνεἰδηση της ολότητας και ποτέ δεν θα επιβαρύνει περιττά ή θα στραφεί εναντίον του κοινωνικού συμφέροντος.
Σε πρόσφατες δηλώσεις σας ασκήσατε δριμύτατη κριτική στην κυβέρνηση. Τους θεωρείτε «προδότες» δηλαδή;
Ποτέ δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο. Ως εκλεγμένος εκπρόσωπος του Σὠματος των Ελλήνων διπλωματών, κατ'εξοχήν επαγγελματιών διαπραγματευτών, δεν μπορώ όμως παρά, επί προσωπικής βἀσεως, να σχολιάσω ότι κυβερνητικές δηλώσεις περί "μειωμένης εθνικής κυριαρχίας" ή δαιμονοποίησης της χώρας ως "κοιτίδας της διαφθοράς" δεν διευκολύνουν ακριβώς τη διαπραγματευτική θέση της στην εξαιρετικά τραχειά, όπως αποδεικνύεται, διεθνή κονίστρα. Αν ένας διπλωμάτης είχε προβεί δημοσία σε παρόμοιους χαρακτηρισμούς, θα είχε άμεσα ανακληθεί και θα τού είχαν επιβληθεί πειθαρχικές κυρώσεις. Η κυβέρνηση, μέσα σε ένα κλίμα επικοινωνιακού πανικού, ενδιαφέρθηκε μόνο να αφαιρεθεί το τμήμα του γνωστού ντοκυμανταίρ που αποκαλύπτει τη συνάντηση του Πρωθυπουργού με τον κ.Στρώς Καν. Για το υπόλοιπο κομμάτι, όπου ο Γάλλος πολιτικός καθυβρίζει συλλήβδην τους Έλληνες περἰπου ως κοπρολάγνους, το επικοινωνιακό κυβερνητικό επιτελείο μοιάζει να αδιαφορεί. Κανονικά, θα έπρεπε να είχαν δοθεί πάραυτα οδηγίες για διενέργεια έντονου διπλωματικού διαβήματος. Ακόμη και εἀν, το διάβημα αυτό δεν ευδοκούσε, θα καταγραφόταν τουλάχιστον ως κίνηση δηλωτική, ότι οι Έλληνες δεν ανέχονται προσβολές. Ως φαίνεται, έχουν αμβλυνθεί κάποια αντανακλαστικἀ. Χωρίς αίσθηση αξιοπρέπειας όμως, πώς επανακτάται η διεθνής αξιοπιστία;
Είναι σωστό να είναι μυστική η διπλωματία;
Ενδεχομένως, ως προς τους χειρισμούς, ναι, θα πρέπει να τηρείται κάποια εμπιστευτικότητα, όχι όμως ως προς τους στόχους και τα αποτελέσματα μιας διαπραγμάτευσης. Λόγου χάρη, μετά από 50 γύρους ελληνο-τουρκικών διερευνητικών επαφών, θα περίμενε κανείς τον καιρό της "open governance" να υπάρξει κάποια ενημέρωση για τα μέχρι τώρα αποτελέσματα. Ομολογουμένως, η ασκούμενη διπλωματία από κυβερνητικούς παράγοντες, φαίνεται να τηρείται μεν μυστική από τους θεσμικούς της λειτουργούς, τους διπλωμάτες, και την κοινή γνώμη, να κοινολογείται δε, ως άμεση προτεραιότητα σε επιλεγμένες ξένες Πρεσβείες.
Δεν είναι δυνατόν να έχει διπλωματικές ικανότητες ένας πολιτικός; Γιατί να χρειάζεται τους διπλωμάτες;
Για τον ίδιο λόγο που δεν μπορεί να χαραχτεί πολιτική Υγείας, χωρίς τη συνδρομή των γιατρών. Πάρτε για παράδειγμα μόνον, την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου διακυβεύονται συμφέροντα για την Ελλάδα. Όση μεγαλοφυϊα και να διαθέτει ένας πολιτικός, οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες και απρόβλεπτες, ώστε η κατανόησή τους και μόνο, επιβάλει στενή παρακολούθηση, φυσική παρουσία, επιτελικό σχεδιασμό, συλλογική προσπάθεια.
Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για την ΑΟΖ…
Το θέμα ἐχει αναλυθεί εκτενώς από έγκριτους αρθρογράφους και δεν θα ήθελα να υπεισέλθω. Δεν ωφελεί, νομίζω, να "φετιχοποιούμε"το ζήτημα. Έχει βέβαια παρατηρηθεί μια νοοτροπία που διαποτίζει όλο το πολιτικό μας σύστημα, η διεκδίκηση ενός δικαιὠματος να εξισώνεται αυτομάτως με τη δημιουργία προβλήματος. Κακά τα ψέμματα, μια χώρα κερδίζει τον διεθνή σεβασμό, όταν ασκεἰ τα δικαιώματά της και αξιοποιεί τις γεω-στρατηγικές της δυνατότητες.
Είναι ελίτ οι διπλωμάτες;
Οι Έλληνες διπλωμάτες είμαστε ένα επίλεκτο Σὠμα κρατικών λειτουργών, ένα είδος ιπποτών αν θέλετε, ταγμένων στην υπεράσπιση της θεσμικής ακεραιότητας της εξωτερικής πολιτικής, ως δημόσιου αγαθού. Ούτε συμπράξαμε, ούτε ομοτράπεζοι είμασταν στο μεγάλο φαγοπότι της κλεπτοκρατίας που ρήμαξε τον τόπο. Η κυβέρνηση, με μοχλό τον οικονομικό στραγγαλισμό μας, μας αντιμετωπίζει σαν ενοχλητικό βάρος, κατά το ίδιο μέτρο που το πολιτικό σύστημα ευτέλισε κάθε αξία και παραγωγική δραστηριότητα, τα τελευταία χρὀνια. Η διπλωματία ως θεσμός ἐχει καταβολές στην ελληνική αρχαιότητα.
Αυτό ακούγεται ως υπολανθάνουσα αριστοκρατική αντίληψη...
Αν το λέτε αυτό με κοινωνικούς όρους, τα τελευταία 30 χρόνια, η σύνθεση των στελεχών ελληνικοὐ Διπλωματικού Σώματος προέρχεται από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Αν ως ευπατριδισμό προσδιορίζετε την φιλοδοξία να θέτουμε ψηλά τον πήχυ του δημοσίου λειτουργήματος, αυτό δεν βλάπτει κανέναν και πάντως όχι, το συμφέρον του ελληνικού λαού.
Επίκαιρα, 19.05.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
«Παπατράκ» προκάλεσε στο κτίριο της Βασιλίσσης Σοφίας η πρόσφατη επιστολή του Προέδρου της ‘Ενωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων, Πρέσβη Θεόδωρου Δασκαρόλη, προς τα μέλη του συνδικάτου των διπλωματικών, με την οποία εγκαλούσε την κυβέρνηση, μεταξύ άλλων, για παραμερισμό του διπλωματικού σώματος, ενώ επικαλούνταν και τα έγγραφα του Wikileaks, για να την κατηγορήσει για χρήση «εξωθεσμικών» διαύλων σε κρίσιμους τομείς της εξωτερικής πολιτικής. Οι διπλωμάτες μας θεωρούνται παραδοσιακά ένα «προνομιούχο», πολύ πειθαρχικό σώμα, που βλέπει τον εαυτό του πλησιέστερα στην εξουσία παρά στον λαό. Γι’ αυτό και έκανε μεγάλη αίσθηση η κριτική που ασκήθηκε. Μερικοί την απέδωσαν στις οικονομικές διεκδικήσεις των διπλωματών, που διαμαρτύρονται για τις περικοπές αμοιβών, αλλά και τις σχεδιαζόμενες διπλωματικών αντιπροσωπειών.
Στην πραγματικότητα, το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Στη Γαλλία αίφνης, στην πρώτη γραμμή αντιδράσεων στην εξουσία είναι οι … αστυνομικοί, οι δικαστές, οι διπλωμάτες, οι στρατιωτικοί, τα στρώματα δηλαδή που συνδέονται περισσότερο με αυτήν. ‘Ισως, ο βαθύτερος λόγος είναι η πίεση της «φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης» επί των κρατών, πίεση στην οποία δεν αντιδρούν, αλλά συμβάλλουν οι πλήρως ελεγχόμενες πλέον, από το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, ηγεσίες τους – στο Παρίσι αίφνης ο Σαρκοζί «ενταφίασε» τη γκωλική παράδοση, με την επανένταξη στο ΝΑΤΟ και τον πόλεμο κατά της Λιβύης. Η Ελλάδα πιέστηκε επιτυχώς, εδώ και χρόνια, να είναι «μαλακή» έναντι της τουρκικής γεωπολιτικής απειλής, παρολίγον μάλιστα να διαλύσει και το κυπριακό κράτος με το σχέδιο Ανάν, το 2004. Ενώ, μετά το 2010, μπήκε σε οικονομικό καθεστώς «ημιαποικίας». Είναι φυσικό και αναμενόμενο για τις ανάγκες τέτοιας πολιτικής να «παραμερίζεται» η «κανονική» θεσμική λειτουργία της διπλωματίας (και των ενόπλων δυνάμεων), αλλά και να εκδηλώνονται δυσφορία και αντιδράσεις από τους κρατικούς λειτουργούς, στο μέτρο που διατηρούν ακόμα μια δημοκρατική και εθνική αναφορά.
Σε μια εποχή που ολοένα και περισσότεροι ΄Ελληνες πολίτες οδηγούνται σε εξαθλίωση, μερικοί θα πουν πολυτέλεια για την Ελλάδα να συντηρεί τόσες Πρεσβείες στο εξωτερικό;
Στα χρόνια της μεγάλης δοκιμασίας, οι συμπολίτες μας έχουν κάθε δικαίωμα στη συλλογική, εθνική αξιοπρέπεια. Οι Διπλωματικές και Προξενικές μας Αρχές είναι οι βασικοί φορείς του κυριαρχικού δικαιώματος της χώρας στη διπλωματική εκπροσώπηση. Μια αλόγιστη κατάργησή τους, θα εξοικονομήσει ελάχιστα και θα έχει τεράστιο διπλωματικό και πολιτικό κόστος για τη χώρα: τη διεθνή απομόνωσή της, σε μια εποχή που χρειάζεται την εξωστρέφεια, περισσότερο παρά ποτέ.
Δεν μπορούν να γίνουν κάποιες οικονομίες;
Η συντήρησή των Πρεσβειών και Προξενείων μας, δεν ξεπερνάει τα 37 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Έχουμε υποβάλει εδώ και πολύν καιρό ως ΕΔΥ προτάσεις που βοηθούν στην εξοικονόμηση πόρων, στην ενίσχυση της διαφἀνειας της οικονομικής διαχείρισης, στην άμεση αξιοποίηση των δυνατοτήτων επέκτασης και αύξησης της Προξενικής Διατίμησης που θα αποφέρει πολλαπλασιασμό των προξενικών εισπράξεων προς όφελος του Δημοσίου. Καμία από αυτές τις προτάσεις δεν έχει προωθηθεί. Είναι απίθανο: ενώ περικόπτονται μισθοί και συντάξεις, η κυβέρνηση αρνείται τη δυνατότητα αύξησης των δημοσίων εσόδων που της προτείνεται. Εν πάση περιπτώσει, είμαστε έτοιμοι να επεξεργαστούμε και άλλες προτάσεις με γνώμονα τον εξορθολογισμό της λειτουργίας των Αρχών μας στο εξωτερικό. Όπως και πρόσφατα ορθώς ανέφερε ο εκπρόσωπος Τύπου του Υπουργείου μας, κ. Δελαβέκουρας, η εξωτερική πολιτική δεν αποτιμάται με αυστηρά λογιστικά κριτήρια.
Οι πολυτελείς Πρεσβευτικές Κατοικίες;
Οι Πρεσβευτικές Κατοικίες δεν είναι καταλύμματα που δωρεάν παρέχει το κράτος σε βαθμοφόρους, αλλά εργαλεία δουλειάς ενταγμένα στην ευπρόσωπη διπλωματική εκπροσώπηση της χώρας, σύμφωνα με τις διεθνείς προδιαγραφές. Πρόκειται για δημόσια κτίρια που οι συνάδελφοι τα διαχειρίζονται για όσο διάστημα διαρκεί η θητεία τους στη συγκεκριμένη χώρα. Αυτά τα μέσα, που σε σύγκριση με όσα παρέχουν άλλες χώρες, είναι ισχνά, προσπαθούμε να τα αξιοποιούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, συμπληρώνοντάς σε πάμπολλες περιπτώσεις εξ ιδίων, όσο βεβαίως έχουμε ακόμη τη δυνατότητα να το κάνουμε, έχοντας να αντιμετωπίσουμε την εξοντωτική, αντισυνταγματική και καταχρηστική φορολόγησή μας για ποσά που αφορούν δαπάνες και όχι αμοιβές. Μην ξεχνάτε ότι έχουμε υποστεί περικοπές των αποδοχών μας κατά 35%, τις μεγαλύτερες που έχει υποστεί Κλάδος του Δημοσίου.
Υπάρχουν όμως κατά καιρούς πολλά παράπονα πολιτών για τις Πρεσβείες και τα Προξενεία μας.
Είναι απόλυτα θεμιτό να έχει κανείς υψηλές απαιτήσεις από μας. Κάθε σοβαρή καταγγελία πρέπει να ερευνάται. Ο σωστός κρατικός λειτουργός -γι'αυτό άλλωστε η ΕΔΥ έχει κερδίσει δικαίωμα δημοσίου λόγου και κοινωνικής αναφοράς -- έχει πάντοτε συνεἰδηση της ολότητας και ποτέ δεν θα επιβαρύνει περιττά ή θα στραφεί εναντίον του κοινωνικού συμφέροντος.
Σε πρόσφατες δηλώσεις σας ασκήσατε δριμύτατη κριτική στην κυβέρνηση. Τους θεωρείτε «προδότες» δηλαδή;
Ποτέ δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο. Ως εκλεγμένος εκπρόσωπος του Σὠματος των Ελλήνων διπλωματών, κατ'εξοχήν επαγγελματιών διαπραγματευτών, δεν μπορώ όμως παρά, επί προσωπικής βἀσεως, να σχολιάσω ότι κυβερνητικές δηλώσεις περί "μειωμένης εθνικής κυριαρχίας" ή δαιμονοποίησης της χώρας ως "κοιτίδας της διαφθοράς" δεν διευκολύνουν ακριβώς τη διαπραγματευτική θέση της στην εξαιρετικά τραχειά, όπως αποδεικνύεται, διεθνή κονίστρα. Αν ένας διπλωμάτης είχε προβεί δημοσία σε παρόμοιους χαρακτηρισμούς, θα είχε άμεσα ανακληθεί και θα τού είχαν επιβληθεί πειθαρχικές κυρώσεις. Η κυβέρνηση, μέσα σε ένα κλίμα επικοινωνιακού πανικού, ενδιαφέρθηκε μόνο να αφαιρεθεί το τμήμα του γνωστού ντοκυμανταίρ που αποκαλύπτει τη συνάντηση του Πρωθυπουργού με τον κ.Στρώς Καν. Για το υπόλοιπο κομμάτι, όπου ο Γάλλος πολιτικός καθυβρίζει συλλήβδην τους Έλληνες περἰπου ως κοπρολάγνους, το επικοινωνιακό κυβερνητικό επιτελείο μοιάζει να αδιαφορεί. Κανονικά, θα έπρεπε να είχαν δοθεί πάραυτα οδηγίες για διενέργεια έντονου διπλωματικού διαβήματος. Ακόμη και εἀν, το διάβημα αυτό δεν ευδοκούσε, θα καταγραφόταν τουλάχιστον ως κίνηση δηλωτική, ότι οι Έλληνες δεν ανέχονται προσβολές. Ως φαίνεται, έχουν αμβλυνθεί κάποια αντανακλαστικἀ. Χωρίς αίσθηση αξιοπρέπειας όμως, πώς επανακτάται η διεθνής αξιοπιστία;
Είναι σωστό να είναι μυστική η διπλωματία;
Ενδεχομένως, ως προς τους χειρισμούς, ναι, θα πρέπει να τηρείται κάποια εμπιστευτικότητα, όχι όμως ως προς τους στόχους και τα αποτελέσματα μιας διαπραγμάτευσης. Λόγου χάρη, μετά από 50 γύρους ελληνο-τουρκικών διερευνητικών επαφών, θα περίμενε κανείς τον καιρό της "open governance" να υπάρξει κάποια ενημέρωση για τα μέχρι τώρα αποτελέσματα. Ομολογουμένως, η ασκούμενη διπλωματία από κυβερνητικούς παράγοντες, φαίνεται να τηρείται μεν μυστική από τους θεσμικούς της λειτουργούς, τους διπλωμάτες, και την κοινή γνώμη, να κοινολογείται δε, ως άμεση προτεραιότητα σε επιλεγμένες ξένες Πρεσβείες.
Δεν είναι δυνατόν να έχει διπλωματικές ικανότητες ένας πολιτικός; Γιατί να χρειάζεται τους διπλωμάτες;
Για τον ίδιο λόγο που δεν μπορεί να χαραχτεί πολιτική Υγείας, χωρίς τη συνδρομή των γιατρών. Πάρτε για παράδειγμα μόνον, την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου διακυβεύονται συμφέροντα για την Ελλάδα. Όση μεγαλοφυϊα και να διαθέτει ένας πολιτικός, οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες και απρόβλεπτες, ώστε η κατανόησή τους και μόνο, επιβάλει στενή παρακολούθηση, φυσική παρουσία, επιτελικό σχεδιασμό, συλλογική προσπάθεια.
Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για την ΑΟΖ…
Το θέμα ἐχει αναλυθεί εκτενώς από έγκριτους αρθρογράφους και δεν θα ήθελα να υπεισέλθω. Δεν ωφελεί, νομίζω, να "φετιχοποιούμε"το ζήτημα. Έχει βέβαια παρατηρηθεί μια νοοτροπία που διαποτίζει όλο το πολιτικό μας σύστημα, η διεκδίκηση ενός δικαιὠματος να εξισώνεται αυτομάτως με τη δημιουργία προβλήματος. Κακά τα ψέμματα, μια χώρα κερδίζει τον διεθνή σεβασμό, όταν ασκεἰ τα δικαιώματά της και αξιοποιεί τις γεω-στρατηγικές της δυνατότητες.
Είναι ελίτ οι διπλωμάτες;
Οι Έλληνες διπλωμάτες είμαστε ένα επίλεκτο Σὠμα κρατικών λειτουργών, ένα είδος ιπποτών αν θέλετε, ταγμένων στην υπεράσπιση της θεσμικής ακεραιότητας της εξωτερικής πολιτικής, ως δημόσιου αγαθού. Ούτε συμπράξαμε, ούτε ομοτράπεζοι είμασταν στο μεγάλο φαγοπότι της κλεπτοκρατίας που ρήμαξε τον τόπο. Η κυβέρνηση, με μοχλό τον οικονομικό στραγγαλισμό μας, μας αντιμετωπίζει σαν ενοχλητικό βάρος, κατά το ίδιο μέτρο που το πολιτικό σύστημα ευτέλισε κάθε αξία και παραγωγική δραστηριότητα, τα τελευταία χρὀνια. Η διπλωματία ως θεσμός ἐχει καταβολές στην ελληνική αρχαιότητα.
Αυτό ακούγεται ως υπολανθάνουσα αριστοκρατική αντίληψη...
Αν το λέτε αυτό με κοινωνικούς όρους, τα τελευταία 30 χρόνια, η σύνθεση των στελεχών ελληνικοὐ Διπλωματικού Σώματος προέρχεται από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Αν ως ευπατριδισμό προσδιορίζετε την φιλοδοξία να θέτουμε ψηλά τον πήχυ του δημοσίου λειτουργήματος, αυτό δεν βλάπτει κανέναν και πάντως όχι, το συμφέρον του ελληνικού λαού.
Επίκαιρα, 19.05.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Τετάρτη 25 Μαΐου 2011
Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΕ ΚΡΙΣΗ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Το ωράριο των φαρμακείων είναι, αν δεν το γνωρίζετε, σοβαρό πρόβλημα και προφανώς γι’ αυτό η τρόικα έκανε παρατήρηση στην ελληνική κυβέρνηση για τη μη απελευθέρωση! Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν. Εν μέσω ενός οικονομικού Αρμαγεδδώνα που ενέσκηψε μετά το 2008 στις δυτικές οικονομίες και την ΕΕ, και που μόνο παροδικός δεν φαίνεται να είναι, οι εκπρόσωποι ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ βρίσκουν χρόνο να ασχοληθούν με αυτά τα σπουδαία προβλήματα, θυμίζοντας ότι ο τυφλός φανατισμός δεν γνωρίζει ιδεολογικά όρια, για να μην πούμε ότι είναι ίδιον κάθε «ολοκληρωτικού συστήματος». Οι νεοφιλελεύθεροι διεθνείς οικονομικοί τεχνοκράτες θυμίζουν μερικές φορές, με το δογματισμό και τη σχολαστικότητά τους, το ιδεολογικό τμήμα του ΚΚΣΕ ή τους «μαρξιστές-λενινιστές» του ΚΚΕ-ΜΛ!
Μια ματιά αν ρίξει κανείς τώρα στα μισά μέλη της ευρωζώνης, στην ΕΕ, αλλά και στην αμερικανική οικονομία, απελπίζεται με τον βραχυπρόθεσμο, εμβαλωματικό και μονίμως καθυστερημένο χαρακτήρα των μέτρων που υιοθετούνται για την αντιμετώπιση μιας σοβαρότατης δομικής κρίσης. ‘Όπως συμπεραίνει σχεδόν σύσσωμος ο οικονομικός τύπος της ηπείρου, κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι μεταθέτουν στο μέλλον το πρόβλημα, αυξάνοντας το κόστος της αντιμετώπισής του και εντείνοντας τους παράγοντες ακριβώς που προκαλούν την κρίση χρέους.
Η γαλλική Φιγκαρό εξανίσταται αίφνης γιατί προτείνεται περισσότερη λιτότητα στην Ελλάδα, τη στιγμή που ήδη το πρώτο κύμα έχει οδηγήσει την ελληνική οικονομία σε μεγάλη ύφεση, καθιστώντας οξύτερο το πρόβλημα χρέους. Συγκρίνει σε άρθρο της τις «συνταγές» που εφαρμόζονται με την πρακτική των μεσαιωνικών γιατρών, που πίστευαν ότι με τις διαρκείς αφαιρέσεις αίματος από τον ασθενή, θα τον έκαναν καλά! Το αποτέλεσμα ήταν να πεθάνει μια ώρα αρχύτερα και πιο οδυνηρά. Η Φιγκαρό δεν είναι ούτε καμιά αριστερή εφημερίδα, ούτε καμιά εφημερίδα «εναντίον των αγορών». Είναι η πιο ιστορική, έγκυρη και σοβαρή έκφραση του γαλλικού συντηρητισμού.
Η κρίση είναι και ευκαιρία, λένε πολλοί, και θεωρητικά μπορεί να είναι. Προς το παρόν όμως. μόνο αυτό δεν συμβαίνει, εκτός τουλάχιστο όσων ανοίγουν λογαριασμούς CDS, για να ασφαλισθούν «έναντι κινδύνων που δεν αναλαμβάνουν», όπως σημειώνει εύστοχα ένας Γερμανός σχολιαστής. Τάσεις πολιτικού και οικονομικού ορθολογισμού εμφανίζονται, είναι αλήθεια στην Ευρώπη, παραμένουν όμως εξαιρετικά περιορισμένες. Αντίθετα, εντείνονται στην ΕΕ οι τάσεις «ομαδικού εγωϊσμού», όπως με τις αφόρητες πιέσεις στο εν κρίσει Δουβλίνο να αυξήσει τη φορολογία, αλλά και η προσφυγή σε πολιτικές, που εντείνοντας την ύφεση και το αναπτυξιακό έλλειμμα της Ευρώπης, οδηγούν στην καταστροφή ή εξασθένιση των μεσαίων τάξεων και ωθούν σταδιακά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες σε ανισορροπία και εξτρεμισμό. ‘Οσο για τις ευρωπαϊκές εξουσίες, αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν στις ίδιες τις οικονομικές δομές το πρόβλημα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να προτείνουν μια ελάχιστα ικανοποιητική απάντηση στο πρόβλημα του χρέους. Πολύ περισσότερο, να σχεδιάσουν βαθειές τομές που θα χρειάζονταν για να οικοδομηθεί ένα άλλο σύστημα που να παράγει ανάπτυξη και όχι χρέος. Ελπίζει κανείς να βρουν τη διεισδυτικότητα και το κουράγιο ενός Ρούζβελτ και της Νιου Ντηλ, και να μην χρειαστούμε μια καταστροφή ανάλογη του παγκοσμίου πολέμου, που χρειάστηκε τελικά, στον 20ό αιώνα, για να ρυθμισθεί κάπως η οικονομία μεταπολεμικά.
Πολιτικά, μόνο δύο πολιτικοί σε όλη την Ευρώπη έχουν «βγει μπροστά» μέχρι τώρα, προβάλλοντας την ανάγκη ευρωπαϊκής πολιτικής εξουσίας για να διαχειρισθεί το κοινό νόμισμα και να αντιμετωπίσει τις αδηφάγες, ουδέποτε ικανοποιούμενες «αγορές». Ο ένας είναι ο πρώην Πρωθυπουργός του Βελγίου και υπέρμαχος της ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας από τις ΗΠΑ, ο Γκι Φερχόφσταντ. Ο άλλος είναι ο εκ των ηγετών της εξέγερσης του 1968, ο Πράσινος Κον Μπεντίτ, που έχει μεν μισοαποκηρύξει την «επαναστατική» κληρονομιά του, διατηρεί όμως από αυτή την εμπειρία μια έντονη πολιτική προσωπικότητα.
Αλλά τέτοιες τάσεις είναι μικρή μειοψηφία. Η μεγάλη, συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτικών μοιάζει αδρανής από φόβο ή αμηχανία, κάνοντας τον (νεοφιλελεύθερο) σταυρό της για να γίνει ένα θαύμα, ενώ πολλαπλασιάζονται οι φωνές, περιθωριακές ακόμα, αλλά ισχυροποιούμενες, που θέλουν έξοδο των χωρών τους από το ευρώ, όπως η Λεπέν στη Γαλλία, ή συζητούν έξοδο της Ελλάδας, σε πρώτη φάση βεβαίως.
Στον καθεαυτό οικονομικό τομέα, οι τάσεις κάποιου, πολύ δειλού ακόμα, «οικονομικού ορθολογισμού», εμφανίζονται, όχι τυχαία, στην ίδια την ηγετική δύναμη της Ευρώπης στη Γερμανία. ‘Όχι τυχαία γιατί η Γερμανία διατηρεί ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανικής της ακμής, σε αντίθεση με τη Γαλλία που έχασε τη μισή βιομηχανία της με την «παγκοσμιοποίηση», αλλά και νοιώθει αρκετά ισχυρή, απελευθερωμένη τώρα από ιστορικές και γεωπολιτικές δουλείες. Αντιλαμβάνεται ταυτόχρονα ότι οι «αγορές» συνιστούν απειλή και για την ίδια, με την τεράστια ισχύ που έχουν αποκτήσει. Πέρυσι, προσπάθησε να επιβάλει κάποιους περιορισμούς στις ακάλυπτες αγορές χρηματοπιστωτικών προϊόντων. Φέτος, προτείνει δειλά μια καθαρή αναδιάρθρωση του χρέους, με κούρεμα των ομολόγων, που μειώνοντας τον «βραχνά» του χρέους θα μπορούσε να εγκαινιάσει ένα «νέο ξεκίνημα», όπως η σεισάχθεια στην Αθήνα του Σόλωνα, κύριος σταθμός στην ανάδυση της δημοκρατίας, όπως το χρέος κινδυνεύει τώρα να γίνει σταθμός στην καταστροφή της.
Οι επενδυτές πρέπει να συμμετέχουν στο ρίσκο των επιλογών τους, είναι μια φράση που ακούγεται, όλο και πιο συχνά, στη Γερμανία. Παρά άλλωστε την σχεδόν ρατσιστική επίθεση κατά της Ελλάδας από μεγάλη μερίδα των γερμανικών μέσων, παρά το έντονο αίσθημα ότι δεν μπορεί το Βερολίνο να υποτάσσεται άλλο στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών, παρά και την έκδηλη απροθυμία ενεργού αλληλεγγύης προς τους εταίρους της, η πλειοψηφία της γερμανικής ελίτ αντιλαμβάνεται ότι η διάλυση της ΕΕ θα σημάνει σημαντική μείωση της ισχύος και μεγάλα προβλήματα για την ίδια τη Γερμανία. Το άρθρο του Σπήγκελ που προκάλεσε τον μεγάλο πανικό την τελευταία εβδομάδα, έμεινε γνωστό για τις εικασίες περί εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, κυρίως όμως ήταν μια συντριπτική έκθεση των λόγων που θα ήταν, ένα τέτοιο ενδεχόμενο, καταστροφή και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.
Παρόλο που πολλοί παρατηρητές, ιδίως στη χώρα μας, αποδίδουν τις διαφορές ως προς την αναδιάρθρωση και ιδιαίτερα το «κούρεμα» σε επιμέρους ιδιοτελή συμφέροντα, μια τέτοια ερμηνεία συνιστά μόνο τμήμα της απάντησης. Γιατί μια απόφαση υπέρ ή κατά του «κουρέματος» εντάσσεται εκ των πραγμάτων στην αρχή διαφορετικών στρατηγικών υπέρβασης της κρίσης. Οι οπαδοί της αναδιάρθρωσης υποστηρίζουν, με το δίκηο τους, ότι δεν υπάρχει άλλη εφικτή λύση γιατί το «βουνό» όχι μόνο του ελληνικού, αλλά του διεθνούς χρέους δεν μπορεί να πληρωθεί. Η δε προσπάθεια να πληρωθεί κινδυνεύει να οδηγήσει σε κατάρρευση πολιτικών, κοινωνικών και ευρωπαϊκών δομών, όπως σημειώνει η γερμανική Χάντελσμπλατ στο προχθεσινό της φύλλο.
Από την άλλη, οι αντίπαλοι της αναδιάθρωσης, κυρίως οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες, αντιτείνουν ΄ότι η αναδιάθρωση των χρεών της Ελλάδας π.χ. θα οδηγήσει πιθανότατα σε ντόμινο, λειτουργώντας ως προηγούμενο και για άλλες χώρες της ευρωζώνης. Ταυτόχρονα θα σπάσει ένα «ταμπού», μια θεμελιώδη αρχή, πάνω στην οποία βασίζεται η λειτουργία του σύγχρονου οικονομικού συστήματος και που είναι η εγγύηση του κεφαλαίου (αυτή ακριβώς η αρχή αντανακλάται και στην αυστηρά «αντιπληθωριστική» εντολή με την οποία δεσμεύει, ανεξαρτήτως οικονομικής συγκυρίας, η συνθήκη του Μάαστριχτ την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα). Αν θιγεί όμως αυτή η «αρχή», λένε οι επικριτές των αναδιαρθρώσεων, θα οδηγηθούμε σε πολύ μεγάλη κρίση του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Δυστυχώς δεν γίνεται να έχει κανείς και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Το 2008, οι αμερικανικές αρχές άφησαν την τράπεζα Λήμαν Μπράδερς να χρεωκοπήσει, εφαρμόζοντας την οδυνηρή, αλλά κλασική μέθοδο «οικονομικής θεραπείας» του καπιταλισμού, που είναι η χρεωκοπία. Στη συνέχεια όμως, επικαλούμενοι τον κίνδυνο γενικής κατάρρευσης, κινητοποίησαν τεράστιους κρατικούς πόρους, στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, για να διασώσουν τον χρηματοπιστωτικό τομέα και να τονώσουν τη ζήτηση, χωρίς όμως να πράξουν το παραμικρό για την «επιδιόρθωση» των δομικών ανεπαρκειών που απέδειξε η κρίση.
Είναι ειρωνικό, αλλά και βαθιά τραγικό, ότι η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης, μπορεί τώρα να «διαβαστεί» και ως συζήτηση περί του αν είναι προτιμότερο να κινδυνεύσουν με χρεωκοπία τα κράτη και προοπτικά η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση ή οι τράπεζες.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 14.5.2011
Το ωράριο των φαρμακείων είναι, αν δεν το γνωρίζετε, σοβαρό πρόβλημα και προφανώς γι’ αυτό η τρόικα έκανε παρατήρηση στην ελληνική κυβέρνηση για τη μη απελευθέρωση! Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν. Εν μέσω ενός οικονομικού Αρμαγεδδώνα που ενέσκηψε μετά το 2008 στις δυτικές οικονομίες και την ΕΕ, και που μόνο παροδικός δεν φαίνεται να είναι, οι εκπρόσωποι ΔΝΤ, ΕΕ και ΕΚΤ βρίσκουν χρόνο να ασχοληθούν με αυτά τα σπουδαία προβλήματα, θυμίζοντας ότι ο τυφλός φανατισμός δεν γνωρίζει ιδεολογικά όρια, για να μην πούμε ότι είναι ίδιον κάθε «ολοκληρωτικού συστήματος». Οι νεοφιλελεύθεροι διεθνείς οικονομικοί τεχνοκράτες θυμίζουν μερικές φορές, με το δογματισμό και τη σχολαστικότητά τους, το ιδεολογικό τμήμα του ΚΚΣΕ ή τους «μαρξιστές-λενινιστές» του ΚΚΕ-ΜΛ!
Μια ματιά αν ρίξει κανείς τώρα στα μισά μέλη της ευρωζώνης, στην ΕΕ, αλλά και στην αμερικανική οικονομία, απελπίζεται με τον βραχυπρόθεσμο, εμβαλωματικό και μονίμως καθυστερημένο χαρακτήρα των μέτρων που υιοθετούνται για την αντιμετώπιση μιας σοβαρότατης δομικής κρίσης. ‘Όπως συμπεραίνει σχεδόν σύσσωμος ο οικονομικός τύπος της ηπείρου, κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι μεταθέτουν στο μέλλον το πρόβλημα, αυξάνοντας το κόστος της αντιμετώπισής του και εντείνοντας τους παράγοντες ακριβώς που προκαλούν την κρίση χρέους.
Η γαλλική Φιγκαρό εξανίσταται αίφνης γιατί προτείνεται περισσότερη λιτότητα στην Ελλάδα, τη στιγμή που ήδη το πρώτο κύμα έχει οδηγήσει την ελληνική οικονομία σε μεγάλη ύφεση, καθιστώντας οξύτερο το πρόβλημα χρέους. Συγκρίνει σε άρθρο της τις «συνταγές» που εφαρμόζονται με την πρακτική των μεσαιωνικών γιατρών, που πίστευαν ότι με τις διαρκείς αφαιρέσεις αίματος από τον ασθενή, θα τον έκαναν καλά! Το αποτέλεσμα ήταν να πεθάνει μια ώρα αρχύτερα και πιο οδυνηρά. Η Φιγκαρό δεν είναι ούτε καμιά αριστερή εφημερίδα, ούτε καμιά εφημερίδα «εναντίον των αγορών». Είναι η πιο ιστορική, έγκυρη και σοβαρή έκφραση του γαλλικού συντηρητισμού.
Η κρίση είναι και ευκαιρία, λένε πολλοί, και θεωρητικά μπορεί να είναι. Προς το παρόν όμως. μόνο αυτό δεν συμβαίνει, εκτός τουλάχιστο όσων ανοίγουν λογαριασμούς CDS, για να ασφαλισθούν «έναντι κινδύνων που δεν αναλαμβάνουν», όπως σημειώνει εύστοχα ένας Γερμανός σχολιαστής. Τάσεις πολιτικού και οικονομικού ορθολογισμού εμφανίζονται, είναι αλήθεια στην Ευρώπη, παραμένουν όμως εξαιρετικά περιορισμένες. Αντίθετα, εντείνονται στην ΕΕ οι τάσεις «ομαδικού εγωϊσμού», όπως με τις αφόρητες πιέσεις στο εν κρίσει Δουβλίνο να αυξήσει τη φορολογία, αλλά και η προσφυγή σε πολιτικές, που εντείνοντας την ύφεση και το αναπτυξιακό έλλειμμα της Ευρώπης, οδηγούν στην καταστροφή ή εξασθένιση των μεσαίων τάξεων και ωθούν σταδιακά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες σε ανισορροπία και εξτρεμισμό. ‘Οσο για τις ευρωπαϊκές εξουσίες, αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν στις ίδιες τις οικονομικές δομές το πρόβλημα, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να προτείνουν μια ελάχιστα ικανοποιητική απάντηση στο πρόβλημα του χρέους. Πολύ περισσότερο, να σχεδιάσουν βαθειές τομές που θα χρειάζονταν για να οικοδομηθεί ένα άλλο σύστημα που να παράγει ανάπτυξη και όχι χρέος. Ελπίζει κανείς να βρουν τη διεισδυτικότητα και το κουράγιο ενός Ρούζβελτ και της Νιου Ντηλ, και να μην χρειαστούμε μια καταστροφή ανάλογη του παγκοσμίου πολέμου, που χρειάστηκε τελικά, στον 20ό αιώνα, για να ρυθμισθεί κάπως η οικονομία μεταπολεμικά.
Πολιτικά, μόνο δύο πολιτικοί σε όλη την Ευρώπη έχουν «βγει μπροστά» μέχρι τώρα, προβάλλοντας την ανάγκη ευρωπαϊκής πολιτικής εξουσίας για να διαχειρισθεί το κοινό νόμισμα και να αντιμετωπίσει τις αδηφάγες, ουδέποτε ικανοποιούμενες «αγορές». Ο ένας είναι ο πρώην Πρωθυπουργός του Βελγίου και υπέρμαχος της ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας από τις ΗΠΑ, ο Γκι Φερχόφσταντ. Ο άλλος είναι ο εκ των ηγετών της εξέγερσης του 1968, ο Πράσινος Κον Μπεντίτ, που έχει μεν μισοαποκηρύξει την «επαναστατική» κληρονομιά του, διατηρεί όμως από αυτή την εμπειρία μια έντονη πολιτική προσωπικότητα.
Αλλά τέτοιες τάσεις είναι μικρή μειοψηφία. Η μεγάλη, συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτικών μοιάζει αδρανής από φόβο ή αμηχανία, κάνοντας τον (νεοφιλελεύθερο) σταυρό της για να γίνει ένα θαύμα, ενώ πολλαπλασιάζονται οι φωνές, περιθωριακές ακόμα, αλλά ισχυροποιούμενες, που θέλουν έξοδο των χωρών τους από το ευρώ, όπως η Λεπέν στη Γαλλία, ή συζητούν έξοδο της Ελλάδας, σε πρώτη φάση βεβαίως.
Στον καθεαυτό οικονομικό τομέα, οι τάσεις κάποιου, πολύ δειλού ακόμα, «οικονομικού ορθολογισμού», εμφανίζονται, όχι τυχαία, στην ίδια την ηγετική δύναμη της Ευρώπης στη Γερμανία. ‘Όχι τυχαία γιατί η Γερμανία διατηρεί ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανικής της ακμής, σε αντίθεση με τη Γαλλία που έχασε τη μισή βιομηχανία της με την «παγκοσμιοποίηση», αλλά και νοιώθει αρκετά ισχυρή, απελευθερωμένη τώρα από ιστορικές και γεωπολιτικές δουλείες. Αντιλαμβάνεται ταυτόχρονα ότι οι «αγορές» συνιστούν απειλή και για την ίδια, με την τεράστια ισχύ που έχουν αποκτήσει. Πέρυσι, προσπάθησε να επιβάλει κάποιους περιορισμούς στις ακάλυπτες αγορές χρηματοπιστωτικών προϊόντων. Φέτος, προτείνει δειλά μια καθαρή αναδιάρθρωση του χρέους, με κούρεμα των ομολόγων, που μειώνοντας τον «βραχνά» του χρέους θα μπορούσε να εγκαινιάσει ένα «νέο ξεκίνημα», όπως η σεισάχθεια στην Αθήνα του Σόλωνα, κύριος σταθμός στην ανάδυση της δημοκρατίας, όπως το χρέος κινδυνεύει τώρα να γίνει σταθμός στην καταστροφή της.
Οι επενδυτές πρέπει να συμμετέχουν στο ρίσκο των επιλογών τους, είναι μια φράση που ακούγεται, όλο και πιο συχνά, στη Γερμανία. Παρά άλλωστε την σχεδόν ρατσιστική επίθεση κατά της Ελλάδας από μεγάλη μερίδα των γερμανικών μέσων, παρά το έντονο αίσθημα ότι δεν μπορεί το Βερολίνο να υποτάσσεται άλλο στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών, παρά και την έκδηλη απροθυμία ενεργού αλληλεγγύης προς τους εταίρους της, η πλειοψηφία της γερμανικής ελίτ αντιλαμβάνεται ότι η διάλυση της ΕΕ θα σημάνει σημαντική μείωση της ισχύος και μεγάλα προβλήματα για την ίδια τη Γερμανία. Το άρθρο του Σπήγκελ που προκάλεσε τον μεγάλο πανικό την τελευταία εβδομάδα, έμεινε γνωστό για τις εικασίες περί εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, κυρίως όμως ήταν μια συντριπτική έκθεση των λόγων που θα ήταν, ένα τέτοιο ενδεχόμενο, καταστροφή και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.
Παρόλο που πολλοί παρατηρητές, ιδίως στη χώρα μας, αποδίδουν τις διαφορές ως προς την αναδιάρθρωση και ιδιαίτερα το «κούρεμα» σε επιμέρους ιδιοτελή συμφέροντα, μια τέτοια ερμηνεία συνιστά μόνο τμήμα της απάντησης. Γιατί μια απόφαση υπέρ ή κατά του «κουρέματος» εντάσσεται εκ των πραγμάτων στην αρχή διαφορετικών στρατηγικών υπέρβασης της κρίσης. Οι οπαδοί της αναδιάρθρωσης υποστηρίζουν, με το δίκηο τους, ότι δεν υπάρχει άλλη εφικτή λύση γιατί το «βουνό» όχι μόνο του ελληνικού, αλλά του διεθνούς χρέους δεν μπορεί να πληρωθεί. Η δε προσπάθεια να πληρωθεί κινδυνεύει να οδηγήσει σε κατάρρευση πολιτικών, κοινωνικών και ευρωπαϊκών δομών, όπως σημειώνει η γερμανική Χάντελσμπλατ στο προχθεσινό της φύλλο.
Από την άλλη, οι αντίπαλοι της αναδιάθρωσης, κυρίως οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες, αντιτείνουν ΄ότι η αναδιάθρωση των χρεών της Ελλάδας π.χ. θα οδηγήσει πιθανότατα σε ντόμινο, λειτουργώντας ως προηγούμενο και για άλλες χώρες της ευρωζώνης. Ταυτόχρονα θα σπάσει ένα «ταμπού», μια θεμελιώδη αρχή, πάνω στην οποία βασίζεται η λειτουργία του σύγχρονου οικονομικού συστήματος και που είναι η εγγύηση του κεφαλαίου (αυτή ακριβώς η αρχή αντανακλάται και στην αυστηρά «αντιπληθωριστική» εντολή με την οποία δεσμεύει, ανεξαρτήτως οικονομικής συγκυρίας, η συνθήκη του Μάαστριχτ την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα). Αν θιγεί όμως αυτή η «αρχή», λένε οι επικριτές των αναδιαρθρώσεων, θα οδηγηθούμε σε πολύ μεγάλη κρίση του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Δυστυχώς δεν γίνεται να έχει κανείς και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Το 2008, οι αμερικανικές αρχές άφησαν την τράπεζα Λήμαν Μπράδερς να χρεωκοπήσει, εφαρμόζοντας την οδυνηρή, αλλά κλασική μέθοδο «οικονομικής θεραπείας» του καπιταλισμού, που είναι η χρεωκοπία. Στη συνέχεια όμως, επικαλούμενοι τον κίνδυνο γενικής κατάρρευσης, κινητοποίησαν τεράστιους κρατικούς πόρους, στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, για να διασώσουν τον χρηματοπιστωτικό τομέα και να τονώσουν τη ζήτηση, χωρίς όμως να πράξουν το παραμικρό για την «επιδιόρθωση» των δομικών ανεπαρκειών που απέδειξε η κρίση.
Είναι ειρωνικό, αλλά και βαθιά τραγικό, ότι η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης, μπορεί τώρα να «διαβαστεί» και ως συζήτηση περί του αν είναι προτιμότερο να κινδυνεύσουν με χρεωκοπία τα κράτη και προοπτικά η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση ή οι τράπεζες.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 14.5.2011
Τετάρτη 18 Μαΐου 2011
Η αυτοκρατορία του Χάους
Τί κρύβεται στο παρασκήνιο της συζήτησης περί εξόδου της χώρας από το ευρώ και που οδηγείται Ελλάδα και Ευρώπη με τους επαναλαμβανόμενους «Μνημονιακούς κύκλους».
H Αθήνα ενδεχομένως πιέζεται να προχωρήσει στην μετατροπή του συνόλου του χρέους σε ενυπόθηκο, να πουλήσουμε δηλαδή όχι μόνο ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, αλλά και κάθε μέλλον αυτής της χώρας.
Όσο η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα του χρέους με μερική διαγραφή του, τόσο θα μεταβάλλεται σταδιακά σε «Τρίτο Κόσμο», συμμετέχοντας στη μαζική «φτωχοποίηση» των Ευρωπαίων σε καιρό ειρήνης.
TOΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
konstantakopoulos.blogspot.com
Το ζήτημα της εξόδου –ή της «αποβολής»– της Ελλάδας από το ευρώ επανήλθε για πολλοστή φορά στο προσκήνιο, ενδεχομένως για λόγους άσκησης πίεσης στο κυβερνών κόμμα. Που καλείται τώρα να πάρει και να εφαρμόσει νέα μέτρα «ακρωτηριασμού» του ελληνικού κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας, που επιθυμεί η τρόικα, περιλαμβανομένης της εκποίησης ή υποθήκευσης σημαντικών τμημάτων της δημόσιας περιουσίας. Η οποία εκποίηση εμφανίζεται τώρα ως «μαγική» λύση, όπως και το Μνημόνιο πέρσι, του οποίου ήδη ομολογείται από όλους η παταγώδης αποτυχία και η επιδείνωση, αντί βελτίωσης, του προβλήματος χρέους της χώρας.
Φυσικά πρόκειται περί ιδιοτελών και υστερόβουλων ανοησιών, διαχεόμενων στο εσωτερικό της χώρας από το ευρύτερο νεοφιλελεύθερο «Κόμμα του Μνημονίου». Η εκποίηση θα ήταν όντως λύση υπό δύο προϋποθέσεις: Να ξαναφέρναμε μέσω αυτής το χρέος σε ικανοποιητικό επίπεδο, να έμενε μια βιώσιμη Ελλάδα στο τέλος της διαδικασίας. Καμία από τις δύο δεν συντρέχει. Οι προτεινόμενες ιδιωτικοποιήσεις θα αυξήσουν χρέος και έλλειμμα, στερώντας το κράτος από πολύτιμα έσοδα έναντι ασήμαντου ανταλλάγματος. Θα στερήσουν, επίσης, την Ελλάδα από τις τελευταίες υποδομές και τις βασικές επιχειρήσεις της που παραμένουν υπό εθνικό έλεγχο. Δεν θα εξυπηρετήσουν παρά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που έχουν δανείσει την Ελλάδα και τις ξένες δυνάμεις που θέλουν να την ελέγξουν, χρησιμοποιώντας την οικονομική αποικιοποίηση ή/και καταστροφή της.
Το ΠΑΣΟΚ δυσκολεύεται, ολοένα και περισσότερο, να υιοθετήσει μέτρα που πλέον δεν μπορεί να «χωνέψει» το ίδιο, συνειδητοποιώντας ότι συνιστούν αυτοχειριασμό. Όσο κι αν διάφοροι λόγοι εξηγούν την αξιοσημείωτη πειθαρχία με την οποία το κυβερνών κόμμα βαδίζει κατευθείαν στον γκρεμό, αυξάνονται όσοι στις τάξεις του συνειδητοποιούν ότι οι ίδιοι και το κόμμα τους δεν έχουν απολύτως κανένα μέλλον. Το κύμα λαϊκών αποδοκιμασιών που ξεσπά, κάθε φορά που εμφανίζονται δημοσίως ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και οι βουλευτές, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο μετά την αποστασία του 1965. Αλλά δεν θα είναι τίποτα συγκρινόμενο με όσα θα συμβούν σε αυτή τη χώρα όταν ο ελληνικός λαός συνειδητοποιήσει πλήρως την έκταση των ερειπίων που θα του κληροδοτήσει η παρούσα κυβέρνηση. Όσο μεγαλύτερο χρόνο παραμείνει η παρούσα κυβέρνηση στην εξουσία, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η τελική καταστροφή και τόσο μεγαλύτερο και το τίμημα που θα καταβάλουν όσοι συνήργησαν σε αυτή.
Ενυπόθηκο χρέος
Το ίδιο «σενάριο», πιθανής αναδιάρθρωσης του χρέους και εξόδου από το ευρώ, «παίχτηκε» κατά καιρούς και με τρόπο περίπου πανομοιότυπο, στη διάρκεια της όλης ελληνικής κρίσης. Από τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης Παπανδρέου, οι εγχώριες κυβερνητικές δηλώσεις –«Τιτανικοί», Εντατικές κ.λπ.–, οι καμπάνιες των διεθνών media κατά της Ελλάδας και των άλλων «γουρουνιών» της Ευρωζώνης και η δράση των «αγορών» στην αγορά CDS συνέκλιναν και συνδυάστηκαν με σκοπό –ή τουλάχιστον αποτέλεσμα– να δημιουργήσουν το απαραίτητο πολιτικο-ψυχολογικό κλίμα για να περάσουν αδιανόητα μέτρα αναπτυξιακού και κοινωνικού ακρωτηριασμού στην Ελλάδα πρώτα και αλλού στη συνέχεια, αλλά και να δικαιολογηθεί η, επίσης αδιανόητη μέχρι πρότινος, είσοδος του ΔΝΤ στην Ευρώπη.
Ακόμη χειρότερα, η Αθήνα ενδεχομένως πιέζεται ώστε να προχωρήσει, το ταχύτερο δυνατό, η κυβέρνηση Παπανδρέου στην εγκληματική πράξη –μερικοί θα την ονόμαζαν ίσως «προδοτική»– που συνιστά η μετατροπή του συνόλου του χρέους της χώρας σε ενυπόθηκο προς εξασφάλιση των δανειστών της. Δεν θα πουλούσαμε, δηλαδή, μόνο ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, θα πουλούσαμε και κάθε μέλλον αυτής της χώρας. Έναν τέτοιο κίνδυνο επεσήμανε ήδη ο Βασίλειος Μαρκεζίνης σε συνέντευξή του στον Κόσμο του Επενδυτή, το περασμένο Σάββατο, ενώ στην ίδια κατεύθυνση συγκλίνουν και δηλώσεις Ιταλών αξιωματούχων. Δεν αποκλείεται να ξαναδούμε την Goldman Sachs, ή κάποια «συνάδελφό» της, να μας προτείνει πάλι τα περίτεχνα swaps που εισήγαγε ο Σημίτης και συνέχισε ο Καραμανλής, υπό την εποπτεία του βετεράνου της αμερικανοεβραϊκής τράπεζας κ. Χριστοδούλου, τον οποίο η κυβέρνηση Παπανδρέου συνεχίζει και σήμερα να έχει υπεύθυνο διαχείρισης του δημόσιου χρέους.
Σε ξένες τράπεζες οι ελληνικές καταθέσεις
Αυτό που δεν σκέφτηκαν –στην καλύτερη περίπτωση, που δεν είμαστε βέβαιοι ότι ισχύει– οι αρχιτέκτονες αυτής της μεθόδου είναι ότι, μαζί με τις αντιστάσεις της ελληνικής κοινωνίας, κατέστρεψαν και την ελληνική οικονομία. Η οικονομία είναι κατά το ήμισυ ψυχολογία. Πανικό στον πανικό, τρόμαξαν μεν οι Έλληνες, πήραν όμως μεγάλο μέρος των καταθέσεών τους έξω. Πολλοί ομολογιούχοι επεχείρησαν, επίσης, να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα, έστω και με ζημία, ασκώντας πίεση στα επιτόκια και τα CDS. Θα περάσουν πολλά χρόνια προτού οποιοσδήποτε ξένος επενδυτής, έχων σώας τας φρένας, αποφασίσει να επενδύσει στη χώρα. Το Βερολίνο, που πούλησε, όπως ο Φάουστ, την ψυχή του στο διάβολο των «αγορών» για να «πειθαρχήσει» την Ευρωζώνη, κινδυνεύει στο τέλος να βρεθεί με μια ανεξέλεγκτη κρίση, που θα ξεπεράσει την ικανότητα διαχείρισης που διαθέτει και θα του κοστίσει πολύ περισσότερο, πολιτικά, οικονομικά ίσως και στρατηγικά.
Το ερώτημα είναι πόσο καιρό ακόμα θα είναι δυνατό να παίζεται αυτό το «κυκλικό» παιχνίδι πανικού, κάμψης αντιστάσεων, υποτιθέμενης «σωτηρίας» και ανακούφισης γιατί «επιζήσαμε» άλλη μια φορά. Κάθε νέος «γύρος» εξαντλεί τόσο τα οικονομικά περιθώρια της χώρας, που απειλείται κάθε τόσο να γίνει «Lehman Brothers» για να βάλει μυαλό, όσο και τα πολιτικά περιθώρια διαχείρισης της ελληνικής κρίσης. Αυξάνεται ο κίνδυνος οι «κύκλοι» να σπάσουν κάποια στιγμή ανεξέλεγκτα.
Το σενάριο εξόδου από το ευρώ
Η συζήτηση περί εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, εκτός από άσκηση πίεσης στην Αθήνα, μπορεί επίσης να τροφοδοτείται από κερδοσκοπικές επιδιώξεις, από (μειοψηφικούς) γερμανικούς κύκλους που θα ήθελαν να «ξεφορτωθούν» την αδύναμη περιφέρεια, κύκλους που επιδιώκουν να ελέγξουν το γεωπολιτικό χώρο ή δυνάμεις που επιθυμούν την πλήρη αποκατάσταση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού. (Η τεράστια παρασκηνιακή επιρροή του αμερικανικού κατεστημένου και, πρώτα από όλα, του ισραηλινού λόμπι των ΗΠΑ στην κυβέρνηση Παπανδρέου ενδέχεται, επίσης, να έχει βάλει το χεράκι της, αφού είναι σε θέση να χρησιμοποιούν έντεχνα την Αθήνα για δικές τους επιδιώξεις, χωρίς καν αυτή να αντιλαμβάνεται πως τη χρησιμοποιούν.)
Όσο καιρό η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει ριζικά το πρόβλημα του χρέους, με μορφή μερικής διαγραφής του συνόλου του, αλλά και της «επανίδρυσής» της, ώστε να πάει σε διαφορετικό οικονομικό μοντέλο –κεϋνσιανισμός, με πολιτική ανάπτυξης και συνοχής, συν προστατευτισμός, συν επανακοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα–, μοντέλου που να μην παράγει δομικά χρέος αλλά ανάπτυξη και συνοχή, θα τίθεται πρακτικά προ του εξής διλήμματος:
• είτε να μεταβάλλεται σταδιακά σε «Τρίτο Κόσμο», κατεδαφίζοντας το κοινωνικό της κράτος υπό τη δικτατορία της Γερμανίας και των «αγορών»
• είτε να αποσυντεθεί μέσα στο χάος, τροφοδοτώντας και ολοκληρωτικές τάσεις, απαραίτητες για την καταστροφή της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, που μακροχρόνια είναι απαραίτητη για να περάσει, εντέλει, ένα πρωτοφανές πρόγραμμα μαζικής «φτωχοποίησης» των Ευρωπαίων σε καιρό ειρήνης
Δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο ότι οι (μετα)φασίστες της Μαρίν Λεπέν έχουν καταστήσει την έξοδο από το ευρώ κεντρικό τους σύνθημα. Η Ελλάδα, δυστυχώς, είναι η πρώτη υποψήφια για να εισάγει το χάος στην Ευρώπη. (Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε ότι η χώρα μας, βρίσκεται και σε εξαιρετικά κρίσιμη γεωπολιτικά και γεωοικονομικά περιοχή, όπου διασταυρώνονται παγκόσμιες στρατηγικές και ισχυρές μεταναστευτικές ροές και εντάσεις.)
Αν δεν αναπτυχτεί, ταυτόχρονα και σύντομα, και ελληνική και ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση, η τελευταία κινδυνεύει να γίνει ανεξέλεγκτη και καταστροφική. Προς το παρόν όμως, οι πολιτικές ηγεσίες σε Ελλάδα και Ευρώπη αδυνατούν όχι μόνο να παράγουν ικανοποιητικές απαντήσεις, αλλά ακόμα και ορθή διάγνωση του προβλήματος. Αφήνουν έτσι την πρωτοβουλία στις δυνάμεις του Χάους και της Αποσύνθεσης, που δεν είναι άλλες από το «παγκόσμιο τέρας» του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, που παρήγαγαν τέσσερις δεκαετίες neοφιλελευθερισμού, «απελευθερώσεων», «απορρυθμίσεων», «αποφορολόγησης», η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η εξαγορά και συνθηκολόγηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό οργανώνει την κρίση, για να κατεδαφίσει τις κοινωνικές κατακτήσεις, τον πολιτισμό και τη δημοκρατία της Ευρώπης, μετακυλίοντας στους ευρωπαϊκούς λαούς όλο το βάρος του χρέους που δημιούργησε και εμπεδώνοντας την εξουσία μιας «Ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης».
Epikaira, 5.5.2011
H Αθήνα ενδεχομένως πιέζεται να προχωρήσει στην μετατροπή του συνόλου του χρέους σε ενυπόθηκο, να πουλήσουμε δηλαδή όχι μόνο ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, αλλά και κάθε μέλλον αυτής της χώρας.
Όσο η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα του χρέους με μερική διαγραφή του, τόσο θα μεταβάλλεται σταδιακά σε «Τρίτο Κόσμο», συμμετέχοντας στη μαζική «φτωχοποίηση» των Ευρωπαίων σε καιρό ειρήνης.
TOΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
konstantakopoulos.blogspot.com
Το ζήτημα της εξόδου –ή της «αποβολής»– της Ελλάδας από το ευρώ επανήλθε για πολλοστή φορά στο προσκήνιο, ενδεχομένως για λόγους άσκησης πίεσης στο κυβερνών κόμμα. Που καλείται τώρα να πάρει και να εφαρμόσει νέα μέτρα «ακρωτηριασμού» του ελληνικού κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας, που επιθυμεί η τρόικα, περιλαμβανομένης της εκποίησης ή υποθήκευσης σημαντικών τμημάτων της δημόσιας περιουσίας. Η οποία εκποίηση εμφανίζεται τώρα ως «μαγική» λύση, όπως και το Μνημόνιο πέρσι, του οποίου ήδη ομολογείται από όλους η παταγώδης αποτυχία και η επιδείνωση, αντί βελτίωσης, του προβλήματος χρέους της χώρας.
Φυσικά πρόκειται περί ιδιοτελών και υστερόβουλων ανοησιών, διαχεόμενων στο εσωτερικό της χώρας από το ευρύτερο νεοφιλελεύθερο «Κόμμα του Μνημονίου». Η εκποίηση θα ήταν όντως λύση υπό δύο προϋποθέσεις: Να ξαναφέρναμε μέσω αυτής το χρέος σε ικανοποιητικό επίπεδο, να έμενε μια βιώσιμη Ελλάδα στο τέλος της διαδικασίας. Καμία από τις δύο δεν συντρέχει. Οι προτεινόμενες ιδιωτικοποιήσεις θα αυξήσουν χρέος και έλλειμμα, στερώντας το κράτος από πολύτιμα έσοδα έναντι ασήμαντου ανταλλάγματος. Θα στερήσουν, επίσης, την Ελλάδα από τις τελευταίες υποδομές και τις βασικές επιχειρήσεις της που παραμένουν υπό εθνικό έλεγχο. Δεν θα εξυπηρετήσουν παρά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που έχουν δανείσει την Ελλάδα και τις ξένες δυνάμεις που θέλουν να την ελέγξουν, χρησιμοποιώντας την οικονομική αποικιοποίηση ή/και καταστροφή της.
Το ΠΑΣΟΚ δυσκολεύεται, ολοένα και περισσότερο, να υιοθετήσει μέτρα που πλέον δεν μπορεί να «χωνέψει» το ίδιο, συνειδητοποιώντας ότι συνιστούν αυτοχειριασμό. Όσο κι αν διάφοροι λόγοι εξηγούν την αξιοσημείωτη πειθαρχία με την οποία το κυβερνών κόμμα βαδίζει κατευθείαν στον γκρεμό, αυξάνονται όσοι στις τάξεις του συνειδητοποιούν ότι οι ίδιοι και το κόμμα τους δεν έχουν απολύτως κανένα μέλλον. Το κύμα λαϊκών αποδοκιμασιών που ξεσπά, κάθε φορά που εμφανίζονται δημοσίως ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί και οι βουλευτές, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο μετά την αποστασία του 1965. Αλλά δεν θα είναι τίποτα συγκρινόμενο με όσα θα συμβούν σε αυτή τη χώρα όταν ο ελληνικός λαός συνειδητοποιήσει πλήρως την έκταση των ερειπίων που θα του κληροδοτήσει η παρούσα κυβέρνηση. Όσο μεγαλύτερο χρόνο παραμείνει η παρούσα κυβέρνηση στην εξουσία, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η τελική καταστροφή και τόσο μεγαλύτερο και το τίμημα που θα καταβάλουν όσοι συνήργησαν σε αυτή.
Ενυπόθηκο χρέος
Το ίδιο «σενάριο», πιθανής αναδιάρθρωσης του χρέους και εξόδου από το ευρώ, «παίχτηκε» κατά καιρούς και με τρόπο περίπου πανομοιότυπο, στη διάρκεια της όλης ελληνικής κρίσης. Από τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης Παπανδρέου, οι εγχώριες κυβερνητικές δηλώσεις –«Τιτανικοί», Εντατικές κ.λπ.–, οι καμπάνιες των διεθνών media κατά της Ελλάδας και των άλλων «γουρουνιών» της Ευρωζώνης και η δράση των «αγορών» στην αγορά CDS συνέκλιναν και συνδυάστηκαν με σκοπό –ή τουλάχιστον αποτέλεσμα– να δημιουργήσουν το απαραίτητο πολιτικο-ψυχολογικό κλίμα για να περάσουν αδιανόητα μέτρα αναπτυξιακού και κοινωνικού ακρωτηριασμού στην Ελλάδα πρώτα και αλλού στη συνέχεια, αλλά και να δικαιολογηθεί η, επίσης αδιανόητη μέχρι πρότινος, είσοδος του ΔΝΤ στην Ευρώπη.
Ακόμη χειρότερα, η Αθήνα ενδεχομένως πιέζεται ώστε να προχωρήσει, το ταχύτερο δυνατό, η κυβέρνηση Παπανδρέου στην εγκληματική πράξη –μερικοί θα την ονόμαζαν ίσως «προδοτική»– που συνιστά η μετατροπή του συνόλου του χρέους της χώρας σε ενυπόθηκο προς εξασφάλιση των δανειστών της. Δεν θα πουλούσαμε, δηλαδή, μόνο ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, θα πουλούσαμε και κάθε μέλλον αυτής της χώρας. Έναν τέτοιο κίνδυνο επεσήμανε ήδη ο Βασίλειος Μαρκεζίνης σε συνέντευξή του στον Κόσμο του Επενδυτή, το περασμένο Σάββατο, ενώ στην ίδια κατεύθυνση συγκλίνουν και δηλώσεις Ιταλών αξιωματούχων. Δεν αποκλείεται να ξαναδούμε την Goldman Sachs, ή κάποια «συνάδελφό» της, να μας προτείνει πάλι τα περίτεχνα swaps που εισήγαγε ο Σημίτης και συνέχισε ο Καραμανλής, υπό την εποπτεία του βετεράνου της αμερικανοεβραϊκής τράπεζας κ. Χριστοδούλου, τον οποίο η κυβέρνηση Παπανδρέου συνεχίζει και σήμερα να έχει υπεύθυνο διαχείρισης του δημόσιου χρέους.
Σε ξένες τράπεζες οι ελληνικές καταθέσεις
Αυτό που δεν σκέφτηκαν –στην καλύτερη περίπτωση, που δεν είμαστε βέβαιοι ότι ισχύει– οι αρχιτέκτονες αυτής της μεθόδου είναι ότι, μαζί με τις αντιστάσεις της ελληνικής κοινωνίας, κατέστρεψαν και την ελληνική οικονομία. Η οικονομία είναι κατά το ήμισυ ψυχολογία. Πανικό στον πανικό, τρόμαξαν μεν οι Έλληνες, πήραν όμως μεγάλο μέρος των καταθέσεών τους έξω. Πολλοί ομολογιούχοι επεχείρησαν, επίσης, να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα, έστω και με ζημία, ασκώντας πίεση στα επιτόκια και τα CDS. Θα περάσουν πολλά χρόνια προτού οποιοσδήποτε ξένος επενδυτής, έχων σώας τας φρένας, αποφασίσει να επενδύσει στη χώρα. Το Βερολίνο, που πούλησε, όπως ο Φάουστ, την ψυχή του στο διάβολο των «αγορών» για να «πειθαρχήσει» την Ευρωζώνη, κινδυνεύει στο τέλος να βρεθεί με μια ανεξέλεγκτη κρίση, που θα ξεπεράσει την ικανότητα διαχείρισης που διαθέτει και θα του κοστίσει πολύ περισσότερο, πολιτικά, οικονομικά ίσως και στρατηγικά.
Το ερώτημα είναι πόσο καιρό ακόμα θα είναι δυνατό να παίζεται αυτό το «κυκλικό» παιχνίδι πανικού, κάμψης αντιστάσεων, υποτιθέμενης «σωτηρίας» και ανακούφισης γιατί «επιζήσαμε» άλλη μια φορά. Κάθε νέος «γύρος» εξαντλεί τόσο τα οικονομικά περιθώρια της χώρας, που απειλείται κάθε τόσο να γίνει «Lehman Brothers» για να βάλει μυαλό, όσο και τα πολιτικά περιθώρια διαχείρισης της ελληνικής κρίσης. Αυξάνεται ο κίνδυνος οι «κύκλοι» να σπάσουν κάποια στιγμή ανεξέλεγκτα.
Το σενάριο εξόδου από το ευρώ
Η συζήτηση περί εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, εκτός από άσκηση πίεσης στην Αθήνα, μπορεί επίσης να τροφοδοτείται από κερδοσκοπικές επιδιώξεις, από (μειοψηφικούς) γερμανικούς κύκλους που θα ήθελαν να «ξεφορτωθούν» την αδύναμη περιφέρεια, κύκλους που επιδιώκουν να ελέγξουν το γεωπολιτικό χώρο ή δυνάμεις που επιθυμούν την πλήρη αποκατάσταση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού. (Η τεράστια παρασκηνιακή επιρροή του αμερικανικού κατεστημένου και, πρώτα από όλα, του ισραηλινού λόμπι των ΗΠΑ στην κυβέρνηση Παπανδρέου ενδέχεται, επίσης, να έχει βάλει το χεράκι της, αφού είναι σε θέση να χρησιμοποιούν έντεχνα την Αθήνα για δικές τους επιδιώξεις, χωρίς καν αυτή να αντιλαμβάνεται πως τη χρησιμοποιούν.)
Όσο καιρό η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει ριζικά το πρόβλημα του χρέους, με μορφή μερικής διαγραφής του συνόλου του, αλλά και της «επανίδρυσής» της, ώστε να πάει σε διαφορετικό οικονομικό μοντέλο –κεϋνσιανισμός, με πολιτική ανάπτυξης και συνοχής, συν προστατευτισμός, συν επανακοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού τομέα–, μοντέλου που να μην παράγει δομικά χρέος αλλά ανάπτυξη και συνοχή, θα τίθεται πρακτικά προ του εξής διλήμματος:
• είτε να μεταβάλλεται σταδιακά σε «Τρίτο Κόσμο», κατεδαφίζοντας το κοινωνικό της κράτος υπό τη δικτατορία της Γερμανίας και των «αγορών»
• είτε να αποσυντεθεί μέσα στο χάος, τροφοδοτώντας και ολοκληρωτικές τάσεις, απαραίτητες για την καταστροφή της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, που μακροχρόνια είναι απαραίτητη για να περάσει, εντέλει, ένα πρωτοφανές πρόγραμμα μαζικής «φτωχοποίησης» των Ευρωπαίων σε καιρό ειρήνης
Δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαίο ότι οι (μετα)φασίστες της Μαρίν Λεπέν έχουν καταστήσει την έξοδο από το ευρώ κεντρικό τους σύνθημα. Η Ελλάδα, δυστυχώς, είναι η πρώτη υποψήφια για να εισάγει το χάος στην Ευρώπη. (Δεν πρέπει, επίσης, να ξεχνάμε ότι η χώρα μας, βρίσκεται και σε εξαιρετικά κρίσιμη γεωπολιτικά και γεωοικονομικά περιοχή, όπου διασταυρώνονται παγκόσμιες στρατηγικές και ισχυρές μεταναστευτικές ροές και εντάσεις.)
Αν δεν αναπτυχτεί, ταυτόχρονα και σύντομα, και ελληνική και ευρωπαϊκή απάντηση στην κρίση, η τελευταία κινδυνεύει να γίνει ανεξέλεγκτη και καταστροφική. Προς το παρόν όμως, οι πολιτικές ηγεσίες σε Ελλάδα και Ευρώπη αδυνατούν όχι μόνο να παράγουν ικανοποιητικές απαντήσεις, αλλά ακόμα και ορθή διάγνωση του προβλήματος. Αφήνουν έτσι την πρωτοβουλία στις δυνάμεις του Χάους και της Αποσύνθεσης, που δεν είναι άλλες από το «παγκόσμιο τέρας» του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, που παρήγαγαν τέσσερις δεκαετίες neοφιλελευθερισμού, «απελευθερώσεων», «απορρυθμίσεων», «αποφορολόγησης», η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η εξαγορά και συνθηκολόγηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό οργανώνει την κρίση, για να κατεδαφίσει τις κοινωνικές κατακτήσεις, τον πολιτισμό και τη δημοκρατία της Ευρώπης, μετακυλίοντας στους ευρωπαϊκούς λαούς όλο το βάρος του χρέους που δημιούργησε και εμπεδώνοντας την εξουσία μιας «Ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης».
Epikaira, 5.5.2011
Παρασκευή 13 Μαΐου 2011
ΜΠΡΑΒΟ ΤΙΝΑ! Η κυρία Μπιρμπίλη και ο πόλεμος κυβέρνησης κατά χώρας
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μπράβο Τίνα! Για την Υπουργό Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη ο λόγος, που δεν φοβήθηκε να διαφωνήσει με τον τοποτηρητή της τρόικας «Υπερυπουργό» Οικονομικών, τόσο ως προς τη μαζική και φτηνή νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, όσο και ως προς την πώληση, τουλάχιστον τώρα, της ΔΕΗ. Με τη στάση της, η Υπουργός έβαλε τα «γυαλιά» σε πολλούς άρρενες συναδέλφους της οι οποίοι, αφού έκαναν καριέρα και περιουσία ως βουλευτές, στελέχη και Υπουργοί του «Σοσιαλιστικού» Κινήματος, τώρα, πέραν της γραφικής «μουρμούρας» τους, μιας κατά το μάλλον ή ήττον γελοίας προσπάθειας, δήθεν «διαφοροποίησης», στηρίζουν με την ψήφο και τις πράξεις μια πολιτική εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού, που θέλει να γυρίσει την Ελλάδα σε καθεστώς θλιβερής αποικίας, τύπου Ούλεν και Πάουερ.
Απομένει βέβαια να δούμε κατά πόσον η Υπουργός θα μείνει μέχρι τέλους συνεπής στις απόψεις της, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο γράφων το εύχεται, αλλά φυσικά δεν μπορεί διόλου να το προεξοφλήσει. Η σπονδυλική στήλη, όπως και η αξιοπρέπεια, παραμένουν ουσιώδες εν μεγίστη ανεπαρκεία στην κυβέρνηση, το πολιτικό προσωπικό, την κρατική ηγεσία, τις πάσης φύσεως «ελίτ» της χώρας. Και μόνο άλλωστε η χρήση του όρου ελίτ για να περιγράψει αυτό το απίστευτο συνονθύλευμα, φτάνει για να δείξει το βάθος της ελληνικής κρίσης.
Μερικοί θεωρούν την Τίνα κάπως «εξωτική», «αλλοπαρμένη», της προσάπτουν εκκεντρικότητα, καταθλιπτικό χαρακτήρα, πως ντύθηκε στην ορκωμοσία της και δεν ξέρω τι άλλο. Μπορεί νάναι έτσι. Εγώ προτιμώ την «εκκεντρικότητά» της από τη σοβαροφάνεια των συναδέλφων της, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα, γραβατωμένοι και υποτίθεται σοβαροί, μέσα στα υπουργικά και βουλευτικά κουστούμια και τις λιμουζίνες τους, να επιδεικνύουν ασύστολα θράσος και αναισθησία. Να λένε π.χ., ότι εργάζονται για τη «σωτηρία της χώρας», την ώρα που στέλνουν, με την πολιτική που στηρίζουν και εφαρμόζουν, τους γέροντες αυτής της χώρας να ψάχνουν απεγνωσμένα στους κάδους των σκουπιδιών για να επιζήσουν στην Ελλάδα του Μνημονίου. Τέτοιο ήθος, τέτοια δημοκρατία, τέτοιος σοσιαλισμός!
Στην πραγματικότητα δεν είναι τυχαίο ότι η εντονότερη μέχρι τώρα αντίσταση στον Υπουργό Οικονομικών προήλθε από μία «εκκεντρική», «μη επαγγελματία» πολιτικό. Σε καταστάσεις σαν τη σημερινή, όταν ένα έθνος ολάκερο βαδίζει, με παραλυμένη τη βούλησή του, ακόμα και το συλλογική ένστικτο επιβίωσης, χωρίς φρένο και αντίδραση στην (αυτο)καταστροφή του, μόνο από μικρό κι από τρελλό μπορεί να ακούσεις την αλήθεια. Ακριβώς γιατί περιγράφει τέτοιες καταστάσεις, έμεινε κλασικό ανά τους αιώνες το παιδί του ‘Αντερσεν που φώναξε «Ο Βασιληάς είναι γυμνός». Πρέπει νάσαι λίγο «αλλοπαρμένος» για να πεις ένα όχι. Οι υπόλοιποι, οι «μη αλλοπαρμένοι», συνδυάζουν την πειθαρχία του προβάτου, που βαδίζει όπου το πάει ο τσομπάνης, με την ιδιοτέλεια και την απάτη που χαρακτηρίζουν τους επαγγελματίες της πολιτικής.
Υπάρχει κάτι τραγικό στις ομόκεντρες αυτοκαταστροφικές δίνες του Πρωθυπουργού και των «μοιραίων και άβουλων» που τον ακολουθούν, της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ, της Ελλάδας (μπορεί και της ΕΕ στο τέλος). «Είναι τρέλλα, αλλά έχει μέθοδο», λέει ο Πολώνιος στον ‘Αμλετ. «Αυτοί θα κάνουν όλα όσα είπαν ότι δεν θα κάνουν», προέβλεψε για την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, πριν από ένα χρόνο, σε μια συζήτηση, ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου. Και επαληθεύθηκε μέχρι τώρα με μαθηματική ακρίβεια. ‘Ολοι μαζί βαδίζουν στη δική τους και τη δική μας καταστροφή με παραδειγματική για τις περιστάσεις πειθαρχία. Χρειάζεται να είναι μία Υπουργός «αλλοπαρμένη» για να μπορέσει να σκεφτεί κάτι τελείως στοιχειώδες, που δεν μπορούν να σκεφτούν τόσοι και τόσοι στην ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος: ότι θέλει να μείνει στην ιστορία ως Υπουργός Περιβάλλοντος, όχι ως Υπουργός της Καταστροφής του!
Γιατί αυτό της ζητάει ο Υπουργός Οικονομικών, που συμπεριφέρεται απέναντι στους μεν συναδέλφους του περίπου ως λοχίας, με τη δύναμη που του προσφέρει η ιδιότητα του επιτηρητή, στη δε ελληνική οικονομία ως «σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι», κόβοντας ότι δαπάνη βρει και όπου τη βρει, χωρίς κανένα σχέδιο και καμιά φροντίδα για το μέλλον της χώρας, μαζεύοντας λεφτά με τους πιο καταστροφικούς τρόπους και ξεπουλώντας ότι πιο χρήσιμο και αναγκαίο έχει το κράτος στην ιδιοκτησία του. Βέβαια, για να πούμε και του «στραβού το δίκηο», από μία άποψη ορθώς κάνει, γιατί αυτή είναι η ουσιώδης λογική του Μνημονίου, προγράμματος καταστροφής και όχι σωτηρίας της Ελλάδας. Από την άποψη αυτή τουλάχιστο, ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι περισσότερο συνεπής με τον εαυτό του απόσο οι δυσφορούντες αλλά ψηφίζοντες, και άρα συνυπεύθυνοι για την καταστροφή, συνάδελφοί του στη Βουλή, την κυβέρνηση, την κρατική ηγεσία.
Το Μνημόνιο, τον βάναυσα αντισυνταγματικό χαρακτήρα του οποίου επεσήμαναν πάλι πρόσφατα δύο τόσο σημαντικοί δάσκαλοι, όπως ο Γιώργος Κασιμάτης και ο Κώστας Μπέης, δεν έχει απλώς αποτύχει. Η αποτυχία του είναι κολοσσιαία και τρομακτική, όλοι το ξέρουν και βεβαίως οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι. Σε σημείο πούρχεται τώρα το Βερολίνο, που επέβαλε, μαζί με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, και με την ενθουσιώδη συνεργασία της Αθήνας, αυτό το απίθανο πρόγραμμα και λέει δεν βγαίνει, πρέπει να διαγραφεί το μισό χρέος της Ελλάδας, προτιμώντας τα μεγάλα ρίσκα της αναδιάρθρωσης, από τον τεράστιο πολιτικο-οικονομικό κίνδυνο χρεωκοπίας μιας χώρας-μέλους της ΕΕ.
Οι μόνοι που δεν θέλουν να παραδεχτούν την αλήθεια, γιατί τρέμουν, όχι τη χρεωκοπία της Ελλάδας, αλλά την αναπόφευκτη δική τους, είναι οι κυβερνητικοί. Πανικόβλητοι από την υστέρηση των εσόδων, από το κραχ που έχουν οι ίδιοι προκαλέσει με την πολιτική τους στην ελληνική οικονομία, πιάνονται τώρα από τα μαλλιά τους, όπως οι πνιγμένοι, προσπαθώντας να μαζέψουν ψίχουλα αριστερά και δεξιά, «καρατομώντας» κράτος, οικονομία, κοινωνία. την ίδια ώρα που έχουν οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε εκρηκτική αποσύνθεση. Ουδέποτε είχαν εθνικό σχέδιο σωτηρίας και αναγέννησης της χώρας. Τώρα ακόμα λιγότερο. Αντί να φτιάξουν ένα άθλιο δημόσιο, το ξεπουλάνε στους ξένους. Αντί να κάνουν τις αμυντικές δαπάνες εργαλείο βιομηχανικής πολιτικής και διπλωματικής ισχυροποίησης, διαλύουν το στρατό και την αμυντική ικανότητα της χώρας. Αντί να εκπονήσουν, έστω και τώρα, ένα γενναίο, ειλικρινές, δίκαιο πρόγραμμα εξόδου της χώρας από την τραγική κατάσταση που βρέθηκε, στηρίζονται και χρησιμοποιούν τις χειρότερες όψεις του ‘Ελληνα και της Ελλάδας.
Με τη μαζική νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, η κυβέρνηση Παπανδρέου επιβραβεύει την παρανομία και την καταστροφή του φυσικού πλούτου, που θα μπορούσε να είναι και τεράστιας σημασίας οικονομικός πόρος, όπως έχουμε την τάση να ξεχνάμε στην «Ελλάδα της ‘κονόμας». Προηγουμένως, με την περαίωση, δικαίωσε και επιβράβευσε τη φοροδιαφυγή, βασικό μηχανισμό εκμετάλλευσης των Ελλήνων εργαζομένων και διαστρέβλωσης της οικονομίας. Σε μια χώρα που κατεστράφη μεταπολεμικά από τους εισαγωγείς αυτοκινήτων και τους εργολάβους οικοδομών (και μεταπολιτευτικά από τους εργολήπτες), που έχει συγκεντρώσει το μισό πληθυσμό της σε μια Αθήνα «ωρολογιακή βόμβα», η κυβέρνηση δεν βρήκε τίποτα καλύτερο να κάνει από το να δώσει κίνητρα δια της αποσύρσεως στους ‘Ελληνες να αγοράσουν περισσότερα ΙΧ, στην υγεία των γερμανικών βιομηχανιών, περιορίζοντας ταυτόχρονα, αντί να εκσυγχρονίσει, ακόμη και αυτό το ισχαιμικό σιδηροδρομικό δίκτυο που διαθέτει η χώρα. ‘Οσο για την καταπολέμηση της διαφθοράς, πως θα μπορούσε να την πετύχει μια πολιτική τάξη που λαδωνόταν en masse από τη Ζήμενς; Πολύ φυσιολογικά, η σχετική κυβερνητική καμπάνια κατέληξε, όπως και οι προεκλογικές υποσχέσεις της ΝΔ προηγουμένως, στο «ανέκδοτο του αιώνα», προσφέροντάς μας άφθονο και ανούσιο θέαμα δια των «εξεταστικών», την ίδια ώρα που η κυβέρνηση άφηνε τον τρίτο ύποπτο στέλεχος της Ζήμενς να διαφύγει κανονικά από τη χώρα, σα να μη τρέχει τίποτα. Δεν υπάρχει σχεδόν τομέας της κυβερνητικής πολιτικής, όπου οι αρμόδιοι να μην εκδήλωσαν ακραία περιφρόνηση προς τη χώρα και τον λαό τους.
Η χειρότερη ζημιά που έκαναν ήταν η ηθική. Η κυβέρνηση υπονόμευσε κάθε είδους εθνική αυτοπεποίθηση, κάθε είδους εμπιστοσύνη στο κράτος και οποιοδήποτε συλλογικό σχέδιο, που είναι η πιο ουσιαστική προϋπόθεση για την ανόρθωση της χώρας. Τρομοκράτησε και ενοχοποίησε τους ‘Ελληνες, αποσυνέθεσε, με το παράδειγμά της, κάθε ελπίδα στη χώρα. Καλλιέργησε και στηρίχτηκε στην καταστροφική για όλους ιδιοτέλεια ατόμων και στρωμάτων, τον κοινωνικό «αυτοματισμό». ‘Εβγαλε στην επιφάνεια τη χειρότερη όψη του ‘Ελληνα, αντί να κινητοποιήσει την καλύτερη. Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι για το πόσο καταλαβαίνουν τα στελέχη αυτής της κυβέρνησης τον ρόλο που παίζουν, είναι πιθανότατο όμως ότι καταλαβαίνουν πολύ καλά τι κάνουν οι αναρίθμητοι ξένοι σύμβουλοι του Πρωθυπουργού.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Eπίκαιρα, 5.5.2011
Μπράβο Τίνα! Για την Υπουργό Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη ο λόγος, που δεν φοβήθηκε να διαφωνήσει με τον τοποτηρητή της τρόικας «Υπερυπουργό» Οικονομικών, τόσο ως προς τη μαζική και φτηνή νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, όσο και ως προς την πώληση, τουλάχιστον τώρα, της ΔΕΗ. Με τη στάση της, η Υπουργός έβαλε τα «γυαλιά» σε πολλούς άρρενες συναδέλφους της οι οποίοι, αφού έκαναν καριέρα και περιουσία ως βουλευτές, στελέχη και Υπουργοί του «Σοσιαλιστικού» Κινήματος, τώρα, πέραν της γραφικής «μουρμούρας» τους, μιας κατά το μάλλον ή ήττον γελοίας προσπάθειας, δήθεν «διαφοροποίησης», στηρίζουν με την ψήφο και τις πράξεις μια πολιτική εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού, που θέλει να γυρίσει την Ελλάδα σε καθεστώς θλιβερής αποικίας, τύπου Ούλεν και Πάουερ.
Απομένει βέβαια να δούμε κατά πόσον η Υπουργός θα μείνει μέχρι τέλους συνεπής στις απόψεις της, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο γράφων το εύχεται, αλλά φυσικά δεν μπορεί διόλου να το προεξοφλήσει. Η σπονδυλική στήλη, όπως και η αξιοπρέπεια, παραμένουν ουσιώδες εν μεγίστη ανεπαρκεία στην κυβέρνηση, το πολιτικό προσωπικό, την κρατική ηγεσία, τις πάσης φύσεως «ελίτ» της χώρας. Και μόνο άλλωστε η χρήση του όρου ελίτ για να περιγράψει αυτό το απίστευτο συνονθύλευμα, φτάνει για να δείξει το βάθος της ελληνικής κρίσης.
Μερικοί θεωρούν την Τίνα κάπως «εξωτική», «αλλοπαρμένη», της προσάπτουν εκκεντρικότητα, καταθλιπτικό χαρακτήρα, πως ντύθηκε στην ορκωμοσία της και δεν ξέρω τι άλλο. Μπορεί νάναι έτσι. Εγώ προτιμώ την «εκκεντρικότητά» της από τη σοβαροφάνεια των συναδέλφων της, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα, γραβατωμένοι και υποτίθεται σοβαροί, μέσα στα υπουργικά και βουλευτικά κουστούμια και τις λιμουζίνες τους, να επιδεικνύουν ασύστολα θράσος και αναισθησία. Να λένε π.χ., ότι εργάζονται για τη «σωτηρία της χώρας», την ώρα που στέλνουν, με την πολιτική που στηρίζουν και εφαρμόζουν, τους γέροντες αυτής της χώρας να ψάχνουν απεγνωσμένα στους κάδους των σκουπιδιών για να επιζήσουν στην Ελλάδα του Μνημονίου. Τέτοιο ήθος, τέτοια δημοκρατία, τέτοιος σοσιαλισμός!
Στην πραγματικότητα δεν είναι τυχαίο ότι η εντονότερη μέχρι τώρα αντίσταση στον Υπουργό Οικονομικών προήλθε από μία «εκκεντρική», «μη επαγγελματία» πολιτικό. Σε καταστάσεις σαν τη σημερινή, όταν ένα έθνος ολάκερο βαδίζει, με παραλυμένη τη βούλησή του, ακόμα και το συλλογική ένστικτο επιβίωσης, χωρίς φρένο και αντίδραση στην (αυτο)καταστροφή του, μόνο από μικρό κι από τρελλό μπορεί να ακούσεις την αλήθεια. Ακριβώς γιατί περιγράφει τέτοιες καταστάσεις, έμεινε κλασικό ανά τους αιώνες το παιδί του ‘Αντερσεν που φώναξε «Ο Βασιληάς είναι γυμνός». Πρέπει νάσαι λίγο «αλλοπαρμένος» για να πεις ένα όχι. Οι υπόλοιποι, οι «μη αλλοπαρμένοι», συνδυάζουν την πειθαρχία του προβάτου, που βαδίζει όπου το πάει ο τσομπάνης, με την ιδιοτέλεια και την απάτη που χαρακτηρίζουν τους επαγγελματίες της πολιτικής.
Υπάρχει κάτι τραγικό στις ομόκεντρες αυτοκαταστροφικές δίνες του Πρωθυπουργού και των «μοιραίων και άβουλων» που τον ακολουθούν, της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ, της Ελλάδας (μπορεί και της ΕΕ στο τέλος). «Είναι τρέλλα, αλλά έχει μέθοδο», λέει ο Πολώνιος στον ‘Αμλετ. «Αυτοί θα κάνουν όλα όσα είπαν ότι δεν θα κάνουν», προέβλεψε για την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, πριν από ένα χρόνο, σε μια συζήτηση, ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου. Και επαληθεύθηκε μέχρι τώρα με μαθηματική ακρίβεια. ‘Ολοι μαζί βαδίζουν στη δική τους και τη δική μας καταστροφή με παραδειγματική για τις περιστάσεις πειθαρχία. Χρειάζεται να είναι μία Υπουργός «αλλοπαρμένη» για να μπορέσει να σκεφτεί κάτι τελείως στοιχειώδες, που δεν μπορούν να σκεφτούν τόσοι και τόσοι στην ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος: ότι θέλει να μείνει στην ιστορία ως Υπουργός Περιβάλλοντος, όχι ως Υπουργός της Καταστροφής του!
Γιατί αυτό της ζητάει ο Υπουργός Οικονομικών, που συμπεριφέρεται απέναντι στους μεν συναδέλφους του περίπου ως λοχίας, με τη δύναμη που του προσφέρει η ιδιότητα του επιτηρητή, στη δε ελληνική οικονομία ως «σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι», κόβοντας ότι δαπάνη βρει και όπου τη βρει, χωρίς κανένα σχέδιο και καμιά φροντίδα για το μέλλον της χώρας, μαζεύοντας λεφτά με τους πιο καταστροφικούς τρόπους και ξεπουλώντας ότι πιο χρήσιμο και αναγκαίο έχει το κράτος στην ιδιοκτησία του. Βέβαια, για να πούμε και του «στραβού το δίκηο», από μία άποψη ορθώς κάνει, γιατί αυτή είναι η ουσιώδης λογική του Μνημονίου, προγράμματος καταστροφής και όχι σωτηρίας της Ελλάδας. Από την άποψη αυτή τουλάχιστο, ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι περισσότερο συνεπής με τον εαυτό του απόσο οι δυσφορούντες αλλά ψηφίζοντες, και άρα συνυπεύθυνοι για την καταστροφή, συνάδελφοί του στη Βουλή, την κυβέρνηση, την κρατική ηγεσία.
Το Μνημόνιο, τον βάναυσα αντισυνταγματικό χαρακτήρα του οποίου επεσήμαναν πάλι πρόσφατα δύο τόσο σημαντικοί δάσκαλοι, όπως ο Γιώργος Κασιμάτης και ο Κώστας Μπέης, δεν έχει απλώς αποτύχει. Η αποτυχία του είναι κολοσσιαία και τρομακτική, όλοι το ξέρουν και βεβαίως οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι. Σε σημείο πούρχεται τώρα το Βερολίνο, που επέβαλε, μαζί με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, και με την ενθουσιώδη συνεργασία της Αθήνας, αυτό το απίθανο πρόγραμμα και λέει δεν βγαίνει, πρέπει να διαγραφεί το μισό χρέος της Ελλάδας, προτιμώντας τα μεγάλα ρίσκα της αναδιάρθρωσης, από τον τεράστιο πολιτικο-οικονομικό κίνδυνο χρεωκοπίας μιας χώρας-μέλους της ΕΕ.
Οι μόνοι που δεν θέλουν να παραδεχτούν την αλήθεια, γιατί τρέμουν, όχι τη χρεωκοπία της Ελλάδας, αλλά την αναπόφευκτη δική τους, είναι οι κυβερνητικοί. Πανικόβλητοι από την υστέρηση των εσόδων, από το κραχ που έχουν οι ίδιοι προκαλέσει με την πολιτική τους στην ελληνική οικονομία, πιάνονται τώρα από τα μαλλιά τους, όπως οι πνιγμένοι, προσπαθώντας να μαζέψουν ψίχουλα αριστερά και δεξιά, «καρατομώντας» κράτος, οικονομία, κοινωνία. την ίδια ώρα που έχουν οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε εκρηκτική αποσύνθεση. Ουδέποτε είχαν εθνικό σχέδιο σωτηρίας και αναγέννησης της χώρας. Τώρα ακόμα λιγότερο. Αντί να φτιάξουν ένα άθλιο δημόσιο, το ξεπουλάνε στους ξένους. Αντί να κάνουν τις αμυντικές δαπάνες εργαλείο βιομηχανικής πολιτικής και διπλωματικής ισχυροποίησης, διαλύουν το στρατό και την αμυντική ικανότητα της χώρας. Αντί να εκπονήσουν, έστω και τώρα, ένα γενναίο, ειλικρινές, δίκαιο πρόγραμμα εξόδου της χώρας από την τραγική κατάσταση που βρέθηκε, στηρίζονται και χρησιμοποιούν τις χειρότερες όψεις του ‘Ελληνα και της Ελλάδας.
Με τη μαζική νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, η κυβέρνηση Παπανδρέου επιβραβεύει την παρανομία και την καταστροφή του φυσικού πλούτου, που θα μπορούσε να είναι και τεράστιας σημασίας οικονομικός πόρος, όπως έχουμε την τάση να ξεχνάμε στην «Ελλάδα της ‘κονόμας». Προηγουμένως, με την περαίωση, δικαίωσε και επιβράβευσε τη φοροδιαφυγή, βασικό μηχανισμό εκμετάλλευσης των Ελλήνων εργαζομένων και διαστρέβλωσης της οικονομίας. Σε μια χώρα που κατεστράφη μεταπολεμικά από τους εισαγωγείς αυτοκινήτων και τους εργολάβους οικοδομών (και μεταπολιτευτικά από τους εργολήπτες), που έχει συγκεντρώσει το μισό πληθυσμό της σε μια Αθήνα «ωρολογιακή βόμβα», η κυβέρνηση δεν βρήκε τίποτα καλύτερο να κάνει από το να δώσει κίνητρα δια της αποσύρσεως στους ‘Ελληνες να αγοράσουν περισσότερα ΙΧ, στην υγεία των γερμανικών βιομηχανιών, περιορίζοντας ταυτόχρονα, αντί να εκσυγχρονίσει, ακόμη και αυτό το ισχαιμικό σιδηροδρομικό δίκτυο που διαθέτει η χώρα. ‘Οσο για την καταπολέμηση της διαφθοράς, πως θα μπορούσε να την πετύχει μια πολιτική τάξη που λαδωνόταν en masse από τη Ζήμενς; Πολύ φυσιολογικά, η σχετική κυβερνητική καμπάνια κατέληξε, όπως και οι προεκλογικές υποσχέσεις της ΝΔ προηγουμένως, στο «ανέκδοτο του αιώνα», προσφέροντάς μας άφθονο και ανούσιο θέαμα δια των «εξεταστικών», την ίδια ώρα που η κυβέρνηση άφηνε τον τρίτο ύποπτο στέλεχος της Ζήμενς να διαφύγει κανονικά από τη χώρα, σα να μη τρέχει τίποτα. Δεν υπάρχει σχεδόν τομέας της κυβερνητικής πολιτικής, όπου οι αρμόδιοι να μην εκδήλωσαν ακραία περιφρόνηση προς τη χώρα και τον λαό τους.
Η χειρότερη ζημιά που έκαναν ήταν η ηθική. Η κυβέρνηση υπονόμευσε κάθε είδους εθνική αυτοπεποίθηση, κάθε είδους εμπιστοσύνη στο κράτος και οποιοδήποτε συλλογικό σχέδιο, που είναι η πιο ουσιαστική προϋπόθεση για την ανόρθωση της χώρας. Τρομοκράτησε και ενοχοποίησε τους ‘Ελληνες, αποσυνέθεσε, με το παράδειγμά της, κάθε ελπίδα στη χώρα. Καλλιέργησε και στηρίχτηκε στην καταστροφική για όλους ιδιοτέλεια ατόμων και στρωμάτων, τον κοινωνικό «αυτοματισμό». ‘Εβγαλε στην επιφάνεια τη χειρότερη όψη του ‘Ελληνα, αντί να κινητοποιήσει την καλύτερη. Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι για το πόσο καταλαβαίνουν τα στελέχη αυτής της κυβέρνησης τον ρόλο που παίζουν, είναι πιθανότατο όμως ότι καταλαβαίνουν πολύ καλά τι κάνουν οι αναρίθμητοι ξένοι σύμβουλοι του Πρωθυπουργού.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Eπίκαιρα, 5.5.2011
Τρίτη 10 Μαΐου 2011
Β. ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ: Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟ
Ο τίτλος του «Σερ» που του απένειμε η Βασίλισσα της Αγγλίας είναι ένας μόνο από τους πολλούς, εξαιρετικά τιμητικούς τίτλους που απονεμήθηκαν στον Βασίλειο Μαρκεζίνη και που θα χρειαζόμαστε ολόκληρη τη σελίδα για να τους αναφέρουμε, ατά τη διάρκεια μιας μακράς ακαδημαϊκής πορείας που τον οδήγησε σε μια επίλεκτη θέση στην αφρόκρεμα της διεθνούς νομικής επιστήμης. ‘Ανθρωπος με πολύπλευρα ενδιαφέροντα, μεταξύ των οποίων μια πολύ προσωπική, ψυχαναλυτική ματιά στην τέχνη, πέρασε όλη την καριέρα του στο εξωτερικό, για να «τραβηχτεί» τώρα όλο και περισσότερο από την «Ιθάκη» του, την Ελλάδα και τα προβλήματά της, στην οποία αφιερώνει το τελευταίο βιβλίο του «Ελλάδα των Κρίσεων», που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Ερ. «Ελλάδα των Κρίσεων». Γιατί πληθυντικός;
Απ. ‘Εχουμε τη μοναδική ατυχία να αντιμετωπίζουμε πολλές κρίσεις. Κάθε μία μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή. ‘Εχουμε κρίση οικονομική, μεταναστευτική, μειονοτική, εξωτερική...
Ερ. Το Αιγαίο;
Απ. Κυρίως, αλλά μετά θα ακολουθήσει η Θράκη, με απώτερο σκοπό να δημιουργηθεί νέο κρατίδιο με το μοντέλο του Κοσσυφοπεδίου.
Ερ. Ξεχάσατε την οικολογική. Η ΝΑ Ευρώπη θα πληγεί ιδιαίτερα από ερημοποίηση και θερμοκήπιο.
Απ. Αναμφισβήτητα. Πρέπει όμως στο σημείο που είμαστε να αναζητήσουμε ισορροπία αναπτυξιακής και οικολογικής πολιτικής. Γιατί αυτή τη στιγμή προτεραιότητα έχει το αναπτυξιακό. Επιπλέον όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε την «κρίση εμπιστοσύνης», δηλαδή τη βαθιά υποψία που τρέφει ο κόσμος προς την κυβέρνηση, το κράτος, τους πολιτικούς, τη δυνατότητα να μας βγάλουν από την κρίση που μας έφεραν.
Ερ. Ο κ. Παπανδρέου θα σας έλεγε ότι τροφοδοτείτε απαισιοδοξία…
Απ. Σωστή θεραπεία προϋποθέτει σωστή διάγνωση. Η κυβέρνηση κάνει λάθος διάγνωση και αλλάζει συνέχεια διάγνωση. Λίγο μετά τη θριαμβολογία της 25.3, ο Πρωθυπουργός είπε, στις 15.4, ότι είμαστε στην εντατική. Το πρόβλημα του είναι η αξιοπιστία. Μας λένε ότι πότε υπάρχουν, ποτέ δεν υπάρχουν λεφτά, δεν θα μπούμε στο ΔΝΤ αλλά μπαίνουμε, κάναμε 100% όσα μας ζήτησαν, μετά κάναμε 80% κ.ο.κ.… Μου λέτε εμένα για απαισιοδοξία, όταν περάσαμε όλο τον περασμένο μήνα σε μοναδική «μαυρίλα», εν μέρει καλλιεργημένη από την κυβέρνηση.
Ερ. Που αποδίδετε τις αντιφάσεις;
Απ. Στην επικοινωνιακή πολιτική, το πιο πετυχημένο κομμάτι της κυβερνητικής πολιτικής. Τρομάζεις τον κόσμο, τον πειθαρχείς, μετά λες “τα κατάφερα”. Είναι αμερικανικό μοντέλο. Οι προεδρικοί υποψήφιοι λένε πριν την αναμέτρηση «ο δικός μας είναι σοβαρότερος, ο άλλος τα καταφέρνει καλύτερα, θα χάσουμε». Κατεβάζεις τις προσδοκίες, μετά ανεβαίνεις. Προ ενός έτους υπήρχε μελαγχολία ακολουθούμενη από τεχνητή αισιοδοξία για έξη μήνες, με τον κόσμο σε ηρεμία. Ξανάγινε ο κύκλος για τρεις μήνες. Οι δημοσιογράφοι ήταν αισιόδοξοι στις 25.3, έγιναν μετά απαισιόδοξοι, στις 15.4 ξαναμπήκαμε στην «εντατική».
Ερ. Μήπως αποδίδετε πολλά στην επικοινωνία; Η Ελλάδα αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα χρέους, η κυβέρνηση λέει ότι χωρίς όσα έκανε θα οδηγούμαστε σε χρεωκοπία…
Απ. Το χρέος αυξήθηκε στο διάστημα άσκησης της πολιτικής αυτής. Δεν δέχομαι καθόλου ότι ήταν η μόνη δυνατή πολιτική. Απέβλεπε κυρίως στη συρρίκνωση εξόδων. ‘Εγινε εις βάρος της απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, όχι στον δημόσιο.
Ερ. ‘Εγινε μεγάλο ζήτημα ο δημόσιος τομέας.
Απ. Βρήκαμε τους δημόσιους υπαλλήλους 765.000. ‘Ένα χρόνο μετά είπανε ότι μειώθηκαν κατά 0,7%, αλλά συνταξιοδοτήθηκαν 40-45.000. ‘Αρα, από τη μια φεύγουν, από την άλλη προσλαμβάνονται από το ΠΑΣΟΚ (πιθανώς επί συμβάσει). Για να ξαναγυρίσω στο βασικό ερώτημα, του Μνημονίου, κατά τη γνώμη μου δεν ήταν η μόνη πολιτική. Χάσαμε τρεις μήνες αρχικά, δεν βγήκαμε στις αγορές όταν ήταν χαμηλά τα επιτόκια. με χαμηλά επιτόκια. Δεν έγιναν σωστές διαπραγματεύσεις. Κυττάξτε πως έγιναν οι διαπραγματεύσεις στην Ιρλανδία και την Ισλανδία. Εδώ δέχτηκαν ότι είπε η τρόικα. Η Ιρλανδία, ακόμα περισσότερο η Ισλανδία απέσπασαν πολύ καλύτερους όρους. Κόβοντας έξοδα, κόψαμε τα έσοδα, οδηγηθήκαμε σε ύφεση, διπλασιάσαμε την ανεργία.
Ερ. Το πρόγραμμα των 50 δις;
Απ. Δεν είναι ρεαλιστικό και μάλιστα με την ταχύτητα που θέλει η τρόικα. Θα οδηγηθούν σε άλλο σχέδιο, μορφή αναδιάρθρωσης, παρόλο που δεν τους αρέσει να την αποκαλούν έτσι. Σε μια δημοκρατία αυτά πρέπει να συζητώνται, για να μην πω ότι πρέπει να συμφωνούνται μεταξύ των μεγάλων κομμάτων τουλάχιστο, ει δυνατόν όλων. Υπάρχουν διάφορες μορφές αναδιάρθρωσης: επιμήκυνση, μείωση επιτοκίων, «κούρεμα». ‘Όλα έχουν κόστος. Προσωπικά νομίζω, όπως πολλοί ξένοι και διακεκριμένοι ‘Ελληνες, ότι το «κούρεμα» δεν αποφεύγεται, παρά τις δυσάρεστες συνέπειες, αν δεν γίνει με σωστή διαπραγμάτευση και σωστή συμφωνία.
Ερ. Γιατί;
Απ. ‘Ένα χρέος 160% του ΑΕΠ δεν ξεπληρώνεται. Δεν έχουμε έσοδα. Το 2010 βρεθήκαμε με 24,5 δις έλλειμμα περισσότερο απότι προβλέψαμε. Για να πληρωθούν τα τοκοχρεωλύσια χρειαζόμαστε ανάπτυξη 6-7% για 10 χρόνια. Καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν τόκανε. Εμείς θα το κάνουμε, πηγαίνοντας από ύφεση σε μεγαλύτερη ύφεση; Θα πάμε εκεί. Αλλά, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, θα περάσουμε από στάδιο επιμήκυνσης. Νομίζω ότι η κυβέρνηση ψάχνει έναν τύπο, θέλει να δημιουργήσει μια εταιρεία, που θα επιτρέπει το swap, την ανταλλαγή ομολόγων έναντι μετοχών της εταιρείας, που θα είναι ασφαλισμένες με την υποθήκη κρατικών περιουσιακών στοιχείων, ώστε νάναι σίγουροι οι ομολογιούχοι ότι θα πάρουν τα λεφτά τους. Κάτι τέτοιο θα υποθηκεύσει την Ελλάδα. Θα ευχαριστήσει πολύ τους πιστωτές.
Ερ. Εννοείτε ότι πέραν των 110 δις του Μνημονίου που είναι ενυπόθηκα, χωρίς ρήτρες συνταγματικής προστασίας του κράτους, θα γίνει όλο το χρέος ενυπόθηκο;
Απ. Κυττάξτε, δεν πρέπει να απλοποιούμε, γιατί όλο το θέμα είναι στις λεπτομέρειες. Αυτή όμως είναι η εντύπωσή μου. Σε αντάλλαγμα της επιμήκυνσης, έχω την εντύπωση ότι οι ξένοι ζητάνε δύο πράγματα. Πρώτο, να αναμορφώσουμε το κράτος, να περιορίσουμε τη γραφειοκρατία, να διευκολύνουμε τις επενδύσεις. Δεύτερο, να μπορούν να κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία, να γίνουν τα ομόλογά τους «προστατευμένα ομόλογα» (protected bonds). Και τα 400 δις. Αυτό όμως είναι πολύ επικίνδυνη λύση, εκτός αν είμαστε βέβαιοι ότι θα ξεπληρώσουμε. Γιατί κινδυνεύουμε, όπως μερικοί άνθρωποι που παίρνουν δάνεια, μετά δεν μπορούν να πληρώσουν και χάνουν το σπίτι. Δηλαδή, να μην οδηγηθούμε μόνο σε στάση πληρωμών, αλλά σε απώλεια της πατρίδας. ‘Ηδη ικανός αριθμός συνταγματολόγων κρίνει το Μνημόνιο αντισυνταγματικό. Αν όντως πάνε εκεί που πληροφορούμαι, αν είναι σωστές οι πληροφορίες μου, οι συνέπειες θάναι πολύ μεγαλύτερες.
Ερ. Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα για να βελτιώσει τους όρους δανεισμού; Ορισμένοι προτείνουν την απειλή επιθετικής χρεωκοπίας, με ότι θα σήμαινε για ΕΕ και παγκόσμια οικονομία ή την απαγόρευση γεωπολιτικής χρήσης του χώρου. Δεν είναι επικίνδυνες πολιτικές.
Απ. Δεν μου αρέσουν οι απειλές, ιδίως στην κατάσταση αυτή. Αλλά πρέπει να γίνει διαπραγμάτευση, με κάθε μέσο. Καμία κυβέρνηση δεν χρησιμοποίησε π.χ. τα γερμανικά πολεμικά χρέη. Γιατί; Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε. Αλλά δεν είμαστε τώρα σε θέση, ούτε είναι καλός διαπραγματευτικός τρόπος οι απειλές, χρειαζόμαστε πειθώ. Πριν ένα χρόνο, αν απειλούσαμε, θα τιναζόταν στον αέρα η οικονομία. Τώρα δεν γνωρίζω, έχουν κάπως τακτοποιήσει τα προβλήματά τους.
Ερ. Ξεκινήσατε καμπάνια για την ΑΟΖ
Απ. Πράγματι, δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο δεν ανακηρύσσουμε ΑΟΖ και δεν την οριοθετούμε με την Κύπρο. Θα βρισκόμαστε σε πολύ ισχυρότερη διπλωματική θέση. Τώρα τι να σας πω; Ακούω τις διάφορες εξηγήσεις του κ. Δρούτσα και απελπίζομαι.
Ερ. Θα σας ευχαριστούσε η ενεργός πολιτική;
Απ. ‘Όχι. Είμαι στην πολιτική, γράφω, μιλάω. Δεν έχω λόγο να κομματικοποιηθώ. ‘Ότι προσφέρω βασίζεται στο ότι είμαι ελεύθερος, δεν εξαρτώμαι, δεν πληρώνομαι από κανένα. Δεν είναι απαραίτητο να συμβάλει κανείς παίρνοντας καρέκλα, μπορεί δίνοντας γνώμη. Λένε μερικοί κυβέρνηση συνεργασίας, γιατί θέλουν καρέκλα. Το θέμα είναι να βρεθούν νέοι που να μας βγάλουν από την κατάσταση που μας έφεραν όλοι.
Ερ. Πως;
Απ. Δεν ξέρω. Αν δεν βγει ήρεμα, θα βγει στο πεζοδρόμιο.
Ερ. Περιμένετε εξέγερση;
Απ. Ελπίζω ειλικρινά να την αποφύγουμε. Γιατί λύσεις από το πεζοδρόμιο είναι αιματηρές, κοστίζουν πολύ, το κράτος χρειάζεται πολύ χρόνο να συνέλθει.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 7.5.2011
Ο τίτλος του «Σερ» που του απένειμε η Βασίλισσα της Αγγλίας είναι ένας μόνο από τους πολλούς, εξαιρετικά τιμητικούς τίτλους που απονεμήθηκαν στον Βασίλειο Μαρκεζίνη και που θα χρειαζόμαστε ολόκληρη τη σελίδα για να τους αναφέρουμε, ατά τη διάρκεια μιας μακράς ακαδημαϊκής πορείας που τον οδήγησε σε μια επίλεκτη θέση στην αφρόκρεμα της διεθνούς νομικής επιστήμης. ‘Ανθρωπος με πολύπλευρα ενδιαφέροντα, μεταξύ των οποίων μια πολύ προσωπική, ψυχαναλυτική ματιά στην τέχνη, πέρασε όλη την καριέρα του στο εξωτερικό, για να «τραβηχτεί» τώρα όλο και περισσότερο από την «Ιθάκη» του, την Ελλάδα και τα προβλήματά της, στην οποία αφιερώνει το τελευταίο βιβλίο του «Ελλάδα των Κρίσεων», που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Ερ. «Ελλάδα των Κρίσεων». Γιατί πληθυντικός;
Απ. ‘Εχουμε τη μοναδική ατυχία να αντιμετωπίζουμε πολλές κρίσεις. Κάθε μία μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή. ‘Εχουμε κρίση οικονομική, μεταναστευτική, μειονοτική, εξωτερική...
Ερ. Το Αιγαίο;
Απ. Κυρίως, αλλά μετά θα ακολουθήσει η Θράκη, με απώτερο σκοπό να δημιουργηθεί νέο κρατίδιο με το μοντέλο του Κοσσυφοπεδίου.
Ερ. Ξεχάσατε την οικολογική. Η ΝΑ Ευρώπη θα πληγεί ιδιαίτερα από ερημοποίηση και θερμοκήπιο.
Απ. Αναμφισβήτητα. Πρέπει όμως στο σημείο που είμαστε να αναζητήσουμε ισορροπία αναπτυξιακής και οικολογικής πολιτικής. Γιατί αυτή τη στιγμή προτεραιότητα έχει το αναπτυξιακό. Επιπλέον όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε την «κρίση εμπιστοσύνης», δηλαδή τη βαθιά υποψία που τρέφει ο κόσμος προς την κυβέρνηση, το κράτος, τους πολιτικούς, τη δυνατότητα να μας βγάλουν από την κρίση που μας έφεραν.
Ερ. Ο κ. Παπανδρέου θα σας έλεγε ότι τροφοδοτείτε απαισιοδοξία…
Απ. Σωστή θεραπεία προϋποθέτει σωστή διάγνωση. Η κυβέρνηση κάνει λάθος διάγνωση και αλλάζει συνέχεια διάγνωση. Λίγο μετά τη θριαμβολογία της 25.3, ο Πρωθυπουργός είπε, στις 15.4, ότι είμαστε στην εντατική. Το πρόβλημα του είναι η αξιοπιστία. Μας λένε ότι πότε υπάρχουν, ποτέ δεν υπάρχουν λεφτά, δεν θα μπούμε στο ΔΝΤ αλλά μπαίνουμε, κάναμε 100% όσα μας ζήτησαν, μετά κάναμε 80% κ.ο.κ.… Μου λέτε εμένα για απαισιοδοξία, όταν περάσαμε όλο τον περασμένο μήνα σε μοναδική «μαυρίλα», εν μέρει καλλιεργημένη από την κυβέρνηση.
Ερ. Που αποδίδετε τις αντιφάσεις;
Απ. Στην επικοινωνιακή πολιτική, το πιο πετυχημένο κομμάτι της κυβερνητικής πολιτικής. Τρομάζεις τον κόσμο, τον πειθαρχείς, μετά λες “τα κατάφερα”. Είναι αμερικανικό μοντέλο. Οι προεδρικοί υποψήφιοι λένε πριν την αναμέτρηση «ο δικός μας είναι σοβαρότερος, ο άλλος τα καταφέρνει καλύτερα, θα χάσουμε». Κατεβάζεις τις προσδοκίες, μετά ανεβαίνεις. Προ ενός έτους υπήρχε μελαγχολία ακολουθούμενη από τεχνητή αισιοδοξία για έξη μήνες, με τον κόσμο σε ηρεμία. Ξανάγινε ο κύκλος για τρεις μήνες. Οι δημοσιογράφοι ήταν αισιόδοξοι στις 25.3, έγιναν μετά απαισιόδοξοι, στις 15.4 ξαναμπήκαμε στην «εντατική».
Ερ. Μήπως αποδίδετε πολλά στην επικοινωνία; Η Ελλάδα αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα χρέους, η κυβέρνηση λέει ότι χωρίς όσα έκανε θα οδηγούμαστε σε χρεωκοπία…
Απ. Το χρέος αυξήθηκε στο διάστημα άσκησης της πολιτικής αυτής. Δεν δέχομαι καθόλου ότι ήταν η μόνη δυνατή πολιτική. Απέβλεπε κυρίως στη συρρίκνωση εξόδων. ‘Εγινε εις βάρος της απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, όχι στον δημόσιο.
Ερ. ‘Εγινε μεγάλο ζήτημα ο δημόσιος τομέας.
Απ. Βρήκαμε τους δημόσιους υπαλλήλους 765.000. ‘Ένα χρόνο μετά είπανε ότι μειώθηκαν κατά 0,7%, αλλά συνταξιοδοτήθηκαν 40-45.000. ‘Αρα, από τη μια φεύγουν, από την άλλη προσλαμβάνονται από το ΠΑΣΟΚ (πιθανώς επί συμβάσει). Για να ξαναγυρίσω στο βασικό ερώτημα, του Μνημονίου, κατά τη γνώμη μου δεν ήταν η μόνη πολιτική. Χάσαμε τρεις μήνες αρχικά, δεν βγήκαμε στις αγορές όταν ήταν χαμηλά τα επιτόκια. με χαμηλά επιτόκια. Δεν έγιναν σωστές διαπραγματεύσεις. Κυττάξτε πως έγιναν οι διαπραγματεύσεις στην Ιρλανδία και την Ισλανδία. Εδώ δέχτηκαν ότι είπε η τρόικα. Η Ιρλανδία, ακόμα περισσότερο η Ισλανδία απέσπασαν πολύ καλύτερους όρους. Κόβοντας έξοδα, κόψαμε τα έσοδα, οδηγηθήκαμε σε ύφεση, διπλασιάσαμε την ανεργία.
Ερ. Το πρόγραμμα των 50 δις;
Απ. Δεν είναι ρεαλιστικό και μάλιστα με την ταχύτητα που θέλει η τρόικα. Θα οδηγηθούν σε άλλο σχέδιο, μορφή αναδιάρθρωσης, παρόλο που δεν τους αρέσει να την αποκαλούν έτσι. Σε μια δημοκρατία αυτά πρέπει να συζητώνται, για να μην πω ότι πρέπει να συμφωνούνται μεταξύ των μεγάλων κομμάτων τουλάχιστο, ει δυνατόν όλων. Υπάρχουν διάφορες μορφές αναδιάρθρωσης: επιμήκυνση, μείωση επιτοκίων, «κούρεμα». ‘Όλα έχουν κόστος. Προσωπικά νομίζω, όπως πολλοί ξένοι και διακεκριμένοι ‘Ελληνες, ότι το «κούρεμα» δεν αποφεύγεται, παρά τις δυσάρεστες συνέπειες, αν δεν γίνει με σωστή διαπραγμάτευση και σωστή συμφωνία.
Ερ. Γιατί;
Απ. ‘Ένα χρέος 160% του ΑΕΠ δεν ξεπληρώνεται. Δεν έχουμε έσοδα. Το 2010 βρεθήκαμε με 24,5 δις έλλειμμα περισσότερο απότι προβλέψαμε. Για να πληρωθούν τα τοκοχρεωλύσια χρειαζόμαστε ανάπτυξη 6-7% για 10 χρόνια. Καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν τόκανε. Εμείς θα το κάνουμε, πηγαίνοντας από ύφεση σε μεγαλύτερη ύφεση; Θα πάμε εκεί. Αλλά, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, θα περάσουμε από στάδιο επιμήκυνσης. Νομίζω ότι η κυβέρνηση ψάχνει έναν τύπο, θέλει να δημιουργήσει μια εταιρεία, που θα επιτρέπει το swap, την ανταλλαγή ομολόγων έναντι μετοχών της εταιρείας, που θα είναι ασφαλισμένες με την υποθήκη κρατικών περιουσιακών στοιχείων, ώστε νάναι σίγουροι οι ομολογιούχοι ότι θα πάρουν τα λεφτά τους. Κάτι τέτοιο θα υποθηκεύσει την Ελλάδα. Θα ευχαριστήσει πολύ τους πιστωτές.
Ερ. Εννοείτε ότι πέραν των 110 δις του Μνημονίου που είναι ενυπόθηκα, χωρίς ρήτρες συνταγματικής προστασίας του κράτους, θα γίνει όλο το χρέος ενυπόθηκο;
Απ. Κυττάξτε, δεν πρέπει να απλοποιούμε, γιατί όλο το θέμα είναι στις λεπτομέρειες. Αυτή όμως είναι η εντύπωσή μου. Σε αντάλλαγμα της επιμήκυνσης, έχω την εντύπωση ότι οι ξένοι ζητάνε δύο πράγματα. Πρώτο, να αναμορφώσουμε το κράτος, να περιορίσουμε τη γραφειοκρατία, να διευκολύνουμε τις επενδύσεις. Δεύτερο, να μπορούν να κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία, να γίνουν τα ομόλογά τους «προστατευμένα ομόλογα» (protected bonds). Και τα 400 δις. Αυτό όμως είναι πολύ επικίνδυνη λύση, εκτός αν είμαστε βέβαιοι ότι θα ξεπληρώσουμε. Γιατί κινδυνεύουμε, όπως μερικοί άνθρωποι που παίρνουν δάνεια, μετά δεν μπορούν να πληρώσουν και χάνουν το σπίτι. Δηλαδή, να μην οδηγηθούμε μόνο σε στάση πληρωμών, αλλά σε απώλεια της πατρίδας. ‘Ηδη ικανός αριθμός συνταγματολόγων κρίνει το Μνημόνιο αντισυνταγματικό. Αν όντως πάνε εκεί που πληροφορούμαι, αν είναι σωστές οι πληροφορίες μου, οι συνέπειες θάναι πολύ μεγαλύτερες.
Ερ. Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα για να βελτιώσει τους όρους δανεισμού; Ορισμένοι προτείνουν την απειλή επιθετικής χρεωκοπίας, με ότι θα σήμαινε για ΕΕ και παγκόσμια οικονομία ή την απαγόρευση γεωπολιτικής χρήσης του χώρου. Δεν είναι επικίνδυνες πολιτικές.
Απ. Δεν μου αρέσουν οι απειλές, ιδίως στην κατάσταση αυτή. Αλλά πρέπει να γίνει διαπραγμάτευση, με κάθε μέσο. Καμία κυβέρνηση δεν χρησιμοποίησε π.χ. τα γερμανικά πολεμικά χρέη. Γιατί; Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε. Αλλά δεν είμαστε τώρα σε θέση, ούτε είναι καλός διαπραγματευτικός τρόπος οι απειλές, χρειαζόμαστε πειθώ. Πριν ένα χρόνο, αν απειλούσαμε, θα τιναζόταν στον αέρα η οικονομία. Τώρα δεν γνωρίζω, έχουν κάπως τακτοποιήσει τα προβλήματά τους.
Ερ. Ξεκινήσατε καμπάνια για την ΑΟΖ
Απ. Πράγματι, δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο δεν ανακηρύσσουμε ΑΟΖ και δεν την οριοθετούμε με την Κύπρο. Θα βρισκόμαστε σε πολύ ισχυρότερη διπλωματική θέση. Τώρα τι να σας πω; Ακούω τις διάφορες εξηγήσεις του κ. Δρούτσα και απελπίζομαι.
Ερ. Θα σας ευχαριστούσε η ενεργός πολιτική;
Απ. ‘Όχι. Είμαι στην πολιτική, γράφω, μιλάω. Δεν έχω λόγο να κομματικοποιηθώ. ‘Ότι προσφέρω βασίζεται στο ότι είμαι ελεύθερος, δεν εξαρτώμαι, δεν πληρώνομαι από κανένα. Δεν είναι απαραίτητο να συμβάλει κανείς παίρνοντας καρέκλα, μπορεί δίνοντας γνώμη. Λένε μερικοί κυβέρνηση συνεργασίας, γιατί θέλουν καρέκλα. Το θέμα είναι να βρεθούν νέοι που να μας βγάλουν από την κατάσταση που μας έφεραν όλοι.
Ερ. Πως;
Απ. Δεν ξέρω. Αν δεν βγει ήρεμα, θα βγει στο πεζοδρόμιο.
Ερ. Περιμένετε εξέγερση;
Απ. Ελπίζω ειλικρινά να την αποφύγουμε. Γιατί λύσεις από το πεζοδρόμιο είναι αιματηρές, κοστίζουν πολύ, το κράτος χρειάζεται πολύ χρόνο να συνέλθει.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 7.5.2011
Κυριακή 8 Μαΐου 2011
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ "ΦΟΥΚΟΥΣΙΜΑ" ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΙΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΣΕ ΚΡΙΣΗ
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
«Nα βγούμε από το ευρώ», είναι ο τίτλος του ογκώδους βιβλίου του Ζακ Νικονόφ που εμφανίστηκε την στα παρισινά βιβλιοπωλεία από τις διόλου περιθωριακές εκδόσεις Fayard. «Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι», θα αντιτείνουν μερικοί, το ενδιαφέρον όμως είναι ότι την ιδέα μιας εξόδου από το ευρώ δεν την προβάλλει μόνο η «μεταφασιστική» ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν, αλλά ένας διανοούμενος της «εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης». Που αμφισβητεί και την ίδια την ιδέα του γαλλογερμανικού «άξονα», κεντρικού πυλώνα της γαλλικής στρατηγικής μετά τον πόλεμο.
Το βιβλίο έχει τουλάχιστο την αρετή ότι σπάει ένα «ταμπού», διευκολύνοντας τη συζήτηση. Κατά τα άλλα εκφράζει μια μειοψηφία, και μέσα στους κύκλους του συγγραφέα του. Ο Michel Husson π.χ., από τους γνωστότερους οικονομολόγους της «ριζοσπαστικής αριστεράς», υποστηρίζει ότι έξοδος από το ευρώ θα προκαλούσε σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου της χώρας που θα την έκανε, αφήνοντάς την «βορά» των αγορών. Η εμφάνιση και απήχηση όμως τέτοιων ιδεών, και στην αριστερά, προστίθεται σε μια πληθώρα ενδείξεων για το βάθος της ευρωπαϊκής κρίσης προσανατολισμού και τον αποσυνθετικό χαρακτήρα που κυριαρχεί βασικά μέχρι τώρα. Τη διάγνωση κάνουν και οι πιο mainstream Ευρωπαίοι πολιτικοί, όπως ο Friedrich Merz, πρώην επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας της γερμανικής δεξιά, που υπογραμμίζει σε πρωτοσέλιδο άρθρο του στην «Χάντελσμπλατ», υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η Ευρώπη καυγαδίζει, η Γερμανία κοιτάζει» και τον υπότιτλο «Ευρω-κρίση, διάσωση Ελλάδας, εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο: γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση απέτυχε σε όλες τις τρέχουσες κρίσεις»:
«Δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί το γεγονός ότι η Ευρώπη, ή μάλλον καλύτερα η ΕΕ, είναι βουτηγμένη βαθειά στην κρίση…Το μεγαλύτερο έλλειμμα της ΕΕ είναι η δραματική αδυναμία ηγεσίας του πολιτικού της κόσμου. Ιδιαίτερα σε καιρούς με τόσες προκλήσεις, η Ευρώπη θα χρειαζόταν μια Κομισιόν, ικανή να επιδείξει ισχύ και όραμα για την ανάπτυξη του 21ου αιώνα... Οι υπερχρεωμένες χώρες της Νομισματικής Ένωσης, δεν χρειάζονται απλώς δάνεια, τα οποία το μόνο που πετυχαίνουν είναι να αυξάνουν το χρέος τους ακόμη περισσότερο. Χρειάζονται κυρίως βοήθεια προκειμένου να δημιουργήσουν ανταγωνιστική οικονομία. Ποιός θα δώσει αυτή τη βοήθεια, αν όχι μια ισχυρή Ευρώπη;»
Τι σημαίνει όμως «ισχυρή Ευρώπη» και από πού μπορεί να προκύψει; Δεν ξέρουμε αν θα είναι «ισχυρή», διερωτάται όμως κανείς αν θα είναι ευρωπαϊκή μια ‘Ενωση, για τη διοίκηση της Κεντρικής Τράπεζας της οποίας προτείνεται τώρα ο Μάριο Ντράγκι, κατ’ εξοχήν άνθρωπος της Goldman Sachs, ναυαρχίδας του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, άμεσα υπεύθυνου για την παγκόσμια κρίση! Την υποψηφιότητα Ντράγκι στηρίζει πλέον ο Σαρκοζί, που, κάτι με τη Λιβύη, κάτι με τον Ντράγκι, επιχειρεί ίσως να καλοπιάσει ισχυρές διεθνείς/οικονομικές δυνάμεις, στην απέλπιδα προσπάθειά του να κρατηθεί στην Προεδρία της Γαλλίας, την ώρα που ένας άλλος άνθρωπος των διεθνών Τραπεζών, ο Στρως-Καν ετοιμάζεται να ξεκινήσει την πορεία προς τα Ηλύσια.
Αν ο Σαρκοζί υποστηρίζει τον Ντράγκι και ο Στρως Καν πολιορκεί το κάποτε προπύργιο της ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας, το Βερολίνο, με την υποστήριξη του ευρωκοινοβουλίου, ετοιμάζεται να επιβάλλει ένα εξωφρενικό σχέδιο δημοσιονομικής «πειθάρχησης» της Ευρώπης, που θα την μετατρέψει σε φυλακή, και πιθανώς σε φυλακή σε εξέγερση! Παρουσιάζεται τώρα ως «οικονομικό θαύμα» το «γερμανικό μοντέλο»: μια πολύ καχεκτική οικονομική ανάπτυξη, που συνοδεύεται από μακροχρόνια καθήλωση των εργατικών αμοιβών, αλλά και διαρκή επέκταση των συμβάσεων πρόσκαιρης και ελαστικής εργασίας. Εκατομμύρια νέοι Γερμανοί απασχολούνται για τετρακόσια ή πεντακόσια ευρώ και χωρίς προοπτική εξεύρεσης κανονικής δουλειάς. Ζούνε κάπως, με τη βοήθεια των γονιών που διαθέτουν ακόμα κάποιες φυσιολογικές αμοιβές και τις υψηλές κοινωνικές παροχές της χώρας τους. Ακόμα κι εδώ όμως, στην καρδιά της Ευρώπης κι όχι στη φτωχή περιφέρεια, καταργούνται με γρήγορους ρυθμούς οι βασικές σταθερές του μεταπολεμικού καπιταλισμού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Και παρουσιάζεται αυτό ως περίπου πρότυπο! Χώρια το ότι δεν μπορεί να γενικευθεί στην Ευρώπη, για λόγους … αριθμητικής: δεν μπορεί όλες οι χώρες να είναι πλεονασματικές ταυτοχρόνως
Με τέτοια ηγεσία, το μότο «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» τείνει να γίνει κύριο σύνθημα, ακόμα κι αν δεν διακηρύσσεται, πολιτικών ομάδων, κοινωνικών τάξεων, εθνών, περιοχών. Ο Μπερλουσκόνι ξεφορτώνεται τους βορειοαφρικανούς πρόσφυγες βγάζοντάς τους χαρτιά, ο Σαρκοζί απαντά απειλώντας με αναστολή της συνθήκης Σένγκεν. Στη Γαλλία, κατ’ εξοχήν πολιτικό εργαστήρι της ηπείρου, το Εθνικό Μέτωπο, υπό την ηγεσία της κόρης του Λεπέν, με σύνθημα έξοδο από το ευρώ και επιστροφή σε ένα φαντασιακό «έθνος-κράτος», που δεν υπάρχει, μετατρέπεται σε μείζονα πολιτική δύναμη, ευθέως ανταγωνιστική Δεξιάς και Σοσιαλιστών. Το ακολουθεί μια πλειάδα ακροδεξιών κινήσεων στην Ευρώπη, ιδίως Βόρειο, που πηγαίνει διαρκώς καλύτερα εκλογικά, απειλώντας με διεμβολισμό ένα μισοχρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα, χωρίς απαντήσεις στην κρίση, όταν δεν είναι τμήμα της.
Εκφράζουν συχνά, αυτές οι κινήσεις, έναν «εγωϊσμό των ευπόρων», που θέλουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, φορτώνοντας την κρίση στις φτωχότερες χώρες, στους μετανάστες, σε οποιονδήποτε τέλος πάντων, αρκεί να μη θιγούν οι ίδιοι. Αγνοούν, ή κάνουν ότι αγνοούν, την αλληλεξάρτηση Βόρειας και Νότιας Ευρώπης, πλουσίων και φτωχών σε κάθε χώρα, της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου. Στη Φινλανδία θέλουν επιστροφή στο «αληθινό» έθνος τους, στη Βόρειο Ιταλία «να μην πληρώνουν» για τη Νότια κ.ο.κ.
Θάταν όμως πολύ ελλιπής αυτή η περιγραφή αν περιορίζαμε στον «ομαδικό εγωϊσμό» την αιτία ισχυροποίησης αυτών των ρευμάτων. Είναι προϊόν επίσης της αυξανόμενης δυσφορίας, ανησυχίας, απογοήτευσης ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων, που ταυτίζουν, άλλοτε δικαιολογημένα και άλλοτε αδικαιολόγητα, τα προβλήματα και την ανασφάλειά τους με το ευρωπαϊκό σχέδιο, με την «υπαρκτή Ευρώπη», που νοιώθουν επίσης ότι τους έχει αφαιρέσει την κυριαρχία, προς όφελος μιας απρόσωπης και ανεξέλεγκτης γραφειοκρατίας, στην υπηρεσία των κατόχων του χρήματος. Η αφαίρεση εθνικής κυριαρχίας έγινε με την επίκληση της ανάγκης υπερεθνικής ολοκλήρωσης που θα εξασφάλιζε την ευημερία όλων. Η μεν ευημερία όμως μάλλον οπισθοχωρεί, η δε πραγματική εξουσία στην Ευρώπη δεν συγκεντρώνεται σε οποιαδήποτε υπερεθνική δημοκρατική δομή, αλλά στους εκπροσώπους μιας «αριστοκρατίας του χρήματος», που, αφού κατάφερε να ανεξαρτοποιηθεί από κάθε πολιτικό έλεγχο, ανεξαρτοποιήθηκε και από την υλική παραγωγή και εξαρτά πλέον αυτή την πολιτική. Αποτρόπαιος στην κοινωνική, αναρχικός στην οικονομική λειτουργία του, ο κλασικός «φιλελεύθερος» καπιταλισμός διέθετε ακόμα τη δικλείδα της χρεωκοπίας των επιχειρήσεων. Τώρα, η απαγόρευση χρεωκοπίας των τραπεζών, αληθινών φορέων της εξουσίας, απειλεί με χρεωκοπία κράτη και κοινωνίες! Η θεμελίωση της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης πάνω στις «αρχές» του «ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού», της αντιπληθωριστικής πολιτικής, που εγγυάται την απόδοση του χρήματος και στην αρχή της μη αλληλεγγύης, του no bail out, που επανέρχεται σε κάθε ευρωπαϊκή συνθήκη, περιλαμβανομένης της Λισσαβώνας (άρθρο 125), φέρει τον σπόρο της αποσύνθεσης και της αυτοκαταστροφής. Ενστικτωδώς, λαοί και κοινωνικές ομάδες, θέλουν να ξαναγίνουν αφεντικά στη ζωή και στον τόπο τους, έστω κι αν κινδυνεύουν να διαπιστώσουν στο τέλος, όπως και οι οπαδοί των μεσοπολεμικών προγόνων της σημερινής ακροδεξιάς, πόσο οικτρά τους ξεγέλασαν.
Οι αποσυνθετικές φωνές κυριαρχούν στη σημερινή Ευρώπη, είναι όμως πολύ νωρίς να προδικάσει κανείς το αποτέλεσμα. Η κρίση είναι τόσο σοβαρή και βαθειά, ο κίνδυνος οικονομικών, κοινωνικών ή χρηματοπιστωτικών «Φουκουσίμα», τόσο μεγάλος, που θάταν πολύ επιπόλαιο να κρίνει κανείς από το αρχικό σημείο το αποτέλεσμα. Υπάρχουν άλλωστε λίγες, αλλά σοβαρές φωνές, υπέρ μιας ριζικής αλλαγής μοντέλου, της επιστροφής στην ρύθμιση, ενός νέου ευρωπαϊκού προγράμματος επενδύσεων και συνοχής, που να στηρίζεται σε πολύ μεγαλύτερο ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, συνοδευόμενο από προστατευτισμό. Προς την κατεύθυνση αυτή π.χ. κινούνται Γάλλοι διανοούμενοι όπως ο Εμμανουέλ Τοντ, βετεράνοι σοσιαλιστές όπως ο Ζοσπέν και ο Σοάρες (που έχει μάλιστα προτείνει στους Σοσιαλιστές της Νότιας Ευρώπης σύμπηξη μετώπου αντίστασης στη Γερμανία), η Μοντ Ντιπλοματίκ που «εισάγει» στην Ευρώπη τις κεϋνσιανές ιδέες του Γκαλμπρέιθ. Η ίδια η κρίση θα προσφέρει ίσως τη δυνατότητα σταδιακού μετασχηματισμού αυτής της ζύμωσης σε πολιτική πράξη.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 28.4.2011
«Nα βγούμε από το ευρώ», είναι ο τίτλος του ογκώδους βιβλίου του Ζακ Νικονόφ που εμφανίστηκε την στα παρισινά βιβλιοπωλεία από τις διόλου περιθωριακές εκδόσεις Fayard. «Πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι», θα αντιτείνουν μερικοί, το ενδιαφέρον όμως είναι ότι την ιδέα μιας εξόδου από το ευρώ δεν την προβάλλει μόνο η «μεταφασιστική» ακροδεξιά της Μαρίν Λεπέν, αλλά ένας διανοούμενος της «εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης». Που αμφισβητεί και την ίδια την ιδέα του γαλλογερμανικού «άξονα», κεντρικού πυλώνα της γαλλικής στρατηγικής μετά τον πόλεμο.
Το βιβλίο έχει τουλάχιστο την αρετή ότι σπάει ένα «ταμπού», διευκολύνοντας τη συζήτηση. Κατά τα άλλα εκφράζει μια μειοψηφία, και μέσα στους κύκλους του συγγραφέα του. Ο Michel Husson π.χ., από τους γνωστότερους οικονομολόγους της «ριζοσπαστικής αριστεράς», υποστηρίζει ότι έξοδος από το ευρώ θα προκαλούσε σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου της χώρας που θα την έκανε, αφήνοντάς την «βορά» των αγορών. Η εμφάνιση και απήχηση όμως τέτοιων ιδεών, και στην αριστερά, προστίθεται σε μια πληθώρα ενδείξεων για το βάθος της ευρωπαϊκής κρίσης προσανατολισμού και τον αποσυνθετικό χαρακτήρα που κυριαρχεί βασικά μέχρι τώρα. Τη διάγνωση κάνουν και οι πιο mainstream Ευρωπαίοι πολιτικοί, όπως ο Friedrich Merz, πρώην επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας της γερμανικής δεξιά, που υπογραμμίζει σε πρωτοσέλιδο άρθρο του στην «Χάντελσμπλατ», υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η Ευρώπη καυγαδίζει, η Γερμανία κοιτάζει» και τον υπότιτλο «Ευρω-κρίση, διάσωση Ελλάδας, εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο: γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση απέτυχε σε όλες τις τρέχουσες κρίσεις»:
«Δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί το γεγονός ότι η Ευρώπη, ή μάλλον καλύτερα η ΕΕ, είναι βουτηγμένη βαθειά στην κρίση…Το μεγαλύτερο έλλειμμα της ΕΕ είναι η δραματική αδυναμία ηγεσίας του πολιτικού της κόσμου. Ιδιαίτερα σε καιρούς με τόσες προκλήσεις, η Ευρώπη θα χρειαζόταν μια Κομισιόν, ικανή να επιδείξει ισχύ και όραμα για την ανάπτυξη του 21ου αιώνα... Οι υπερχρεωμένες χώρες της Νομισματικής Ένωσης, δεν χρειάζονται απλώς δάνεια, τα οποία το μόνο που πετυχαίνουν είναι να αυξάνουν το χρέος τους ακόμη περισσότερο. Χρειάζονται κυρίως βοήθεια προκειμένου να δημιουργήσουν ανταγωνιστική οικονομία. Ποιός θα δώσει αυτή τη βοήθεια, αν όχι μια ισχυρή Ευρώπη;»
Τι σημαίνει όμως «ισχυρή Ευρώπη» και από πού μπορεί να προκύψει; Δεν ξέρουμε αν θα είναι «ισχυρή», διερωτάται όμως κανείς αν θα είναι ευρωπαϊκή μια ‘Ενωση, για τη διοίκηση της Κεντρικής Τράπεζας της οποίας προτείνεται τώρα ο Μάριο Ντράγκι, κατ’ εξοχήν άνθρωπος της Goldman Sachs, ναυαρχίδας του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, άμεσα υπεύθυνου για την παγκόσμια κρίση! Την υποψηφιότητα Ντράγκι στηρίζει πλέον ο Σαρκοζί, που, κάτι με τη Λιβύη, κάτι με τον Ντράγκι, επιχειρεί ίσως να καλοπιάσει ισχυρές διεθνείς/οικονομικές δυνάμεις, στην απέλπιδα προσπάθειά του να κρατηθεί στην Προεδρία της Γαλλίας, την ώρα που ένας άλλος άνθρωπος των διεθνών Τραπεζών, ο Στρως-Καν ετοιμάζεται να ξεκινήσει την πορεία προς τα Ηλύσια.
Αν ο Σαρκοζί υποστηρίζει τον Ντράγκι και ο Στρως Καν πολιορκεί το κάποτε προπύργιο της ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας, το Βερολίνο, με την υποστήριξη του ευρωκοινοβουλίου, ετοιμάζεται να επιβάλλει ένα εξωφρενικό σχέδιο δημοσιονομικής «πειθάρχησης» της Ευρώπης, που θα την μετατρέψει σε φυλακή, και πιθανώς σε φυλακή σε εξέγερση! Παρουσιάζεται τώρα ως «οικονομικό θαύμα» το «γερμανικό μοντέλο»: μια πολύ καχεκτική οικονομική ανάπτυξη, που συνοδεύεται από μακροχρόνια καθήλωση των εργατικών αμοιβών, αλλά και διαρκή επέκταση των συμβάσεων πρόσκαιρης και ελαστικής εργασίας. Εκατομμύρια νέοι Γερμανοί απασχολούνται για τετρακόσια ή πεντακόσια ευρώ και χωρίς προοπτική εξεύρεσης κανονικής δουλειάς. Ζούνε κάπως, με τη βοήθεια των γονιών που διαθέτουν ακόμα κάποιες φυσιολογικές αμοιβές και τις υψηλές κοινωνικές παροχές της χώρας τους. Ακόμα κι εδώ όμως, στην καρδιά της Ευρώπης κι όχι στη φτωχή περιφέρεια, καταργούνται με γρήγορους ρυθμούς οι βασικές σταθερές του μεταπολεμικού καπιταλισμού και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Και παρουσιάζεται αυτό ως περίπου πρότυπο! Χώρια το ότι δεν μπορεί να γενικευθεί στην Ευρώπη, για λόγους … αριθμητικής: δεν μπορεί όλες οι χώρες να είναι πλεονασματικές ταυτοχρόνως
Με τέτοια ηγεσία, το μότο «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» τείνει να γίνει κύριο σύνθημα, ακόμα κι αν δεν διακηρύσσεται, πολιτικών ομάδων, κοινωνικών τάξεων, εθνών, περιοχών. Ο Μπερλουσκόνι ξεφορτώνεται τους βορειοαφρικανούς πρόσφυγες βγάζοντάς τους χαρτιά, ο Σαρκοζί απαντά απειλώντας με αναστολή της συνθήκης Σένγκεν. Στη Γαλλία, κατ’ εξοχήν πολιτικό εργαστήρι της ηπείρου, το Εθνικό Μέτωπο, υπό την ηγεσία της κόρης του Λεπέν, με σύνθημα έξοδο από το ευρώ και επιστροφή σε ένα φαντασιακό «έθνος-κράτος», που δεν υπάρχει, μετατρέπεται σε μείζονα πολιτική δύναμη, ευθέως ανταγωνιστική Δεξιάς και Σοσιαλιστών. Το ακολουθεί μια πλειάδα ακροδεξιών κινήσεων στην Ευρώπη, ιδίως Βόρειο, που πηγαίνει διαρκώς καλύτερα εκλογικά, απειλώντας με διεμβολισμό ένα μισοχρεωκοπημένο πολιτικό σύστημα, χωρίς απαντήσεις στην κρίση, όταν δεν είναι τμήμα της.
Εκφράζουν συχνά, αυτές οι κινήσεις, έναν «εγωϊσμό των ευπόρων», που θέλουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, φορτώνοντας την κρίση στις φτωχότερες χώρες, στους μετανάστες, σε οποιονδήποτε τέλος πάντων, αρκεί να μη θιγούν οι ίδιοι. Αγνοούν, ή κάνουν ότι αγνοούν, την αλληλεξάρτηση Βόρειας και Νότιας Ευρώπης, πλουσίων και φτωχών σε κάθε χώρα, της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου. Στη Φινλανδία θέλουν επιστροφή στο «αληθινό» έθνος τους, στη Βόρειο Ιταλία «να μην πληρώνουν» για τη Νότια κ.ο.κ.
Θάταν όμως πολύ ελλιπής αυτή η περιγραφή αν περιορίζαμε στον «ομαδικό εγωϊσμό» την αιτία ισχυροποίησης αυτών των ρευμάτων. Είναι προϊόν επίσης της αυξανόμενης δυσφορίας, ανησυχίας, απογοήτευσης ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων, που ταυτίζουν, άλλοτε δικαιολογημένα και άλλοτε αδικαιολόγητα, τα προβλήματα και την ανασφάλειά τους με το ευρωπαϊκό σχέδιο, με την «υπαρκτή Ευρώπη», που νοιώθουν επίσης ότι τους έχει αφαιρέσει την κυριαρχία, προς όφελος μιας απρόσωπης και ανεξέλεγκτης γραφειοκρατίας, στην υπηρεσία των κατόχων του χρήματος. Η αφαίρεση εθνικής κυριαρχίας έγινε με την επίκληση της ανάγκης υπερεθνικής ολοκλήρωσης που θα εξασφάλιζε την ευημερία όλων. Η μεν ευημερία όμως μάλλον οπισθοχωρεί, η δε πραγματική εξουσία στην Ευρώπη δεν συγκεντρώνεται σε οποιαδήποτε υπερεθνική δημοκρατική δομή, αλλά στους εκπροσώπους μιας «αριστοκρατίας του χρήματος», που, αφού κατάφερε να ανεξαρτοποιηθεί από κάθε πολιτικό έλεγχο, ανεξαρτοποιήθηκε και από την υλική παραγωγή και εξαρτά πλέον αυτή την πολιτική. Αποτρόπαιος στην κοινωνική, αναρχικός στην οικονομική λειτουργία του, ο κλασικός «φιλελεύθερος» καπιταλισμός διέθετε ακόμα τη δικλείδα της χρεωκοπίας των επιχειρήσεων. Τώρα, η απαγόρευση χρεωκοπίας των τραπεζών, αληθινών φορέων της εξουσίας, απειλεί με χρεωκοπία κράτη και κοινωνίες! Η θεμελίωση της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης πάνω στις «αρχές» του «ελεύθερου και ανόθευτου ανταγωνισμού», της αντιπληθωριστικής πολιτικής, που εγγυάται την απόδοση του χρήματος και στην αρχή της μη αλληλεγγύης, του no bail out, που επανέρχεται σε κάθε ευρωπαϊκή συνθήκη, περιλαμβανομένης της Λισσαβώνας (άρθρο 125), φέρει τον σπόρο της αποσύνθεσης και της αυτοκαταστροφής. Ενστικτωδώς, λαοί και κοινωνικές ομάδες, θέλουν να ξαναγίνουν αφεντικά στη ζωή και στον τόπο τους, έστω κι αν κινδυνεύουν να διαπιστώσουν στο τέλος, όπως και οι οπαδοί των μεσοπολεμικών προγόνων της σημερινής ακροδεξιάς, πόσο οικτρά τους ξεγέλασαν.
Οι αποσυνθετικές φωνές κυριαρχούν στη σημερινή Ευρώπη, είναι όμως πολύ νωρίς να προδικάσει κανείς το αποτέλεσμα. Η κρίση είναι τόσο σοβαρή και βαθειά, ο κίνδυνος οικονομικών, κοινωνικών ή χρηματοπιστωτικών «Φουκουσίμα», τόσο μεγάλος, που θάταν πολύ επιπόλαιο να κρίνει κανείς από το αρχικό σημείο το αποτέλεσμα. Υπάρχουν άλλωστε λίγες, αλλά σοβαρές φωνές, υπέρ μιας ριζικής αλλαγής μοντέλου, της επιστροφής στην ρύθμιση, ενός νέου ευρωπαϊκού προγράμματος επενδύσεων και συνοχής, που να στηρίζεται σε πολύ μεγαλύτερο ευρωπαϊκό προϋπολογισμό, συνοδευόμενο από προστατευτισμό. Προς την κατεύθυνση αυτή π.χ. κινούνται Γάλλοι διανοούμενοι όπως ο Εμμανουέλ Τοντ, βετεράνοι σοσιαλιστές όπως ο Ζοσπέν και ο Σοάρες (που έχει μάλιστα προτείνει στους Σοσιαλιστές της Νότιας Ευρώπης σύμπηξη μετώπου αντίστασης στη Γερμανία), η Μοντ Ντιπλοματίκ που «εισάγει» στην Ευρώπη τις κεϋνσιανές ιδέες του Γκαλμπρέιθ. Η ίδια η κρίση θα προσφέρει ίσως τη δυνατότητα σταδιακού μετασχηματισμού αυτής της ζύμωσης σε πολιτική πράξη.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 28.4.2011
Δευτέρα 2 Μαΐου 2011
ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Συνήγορος του πολίτη ή των τραπεζών; ‘Όταν το ΠΑΣΟΚ ανακαλύπτει τα «σκάνδαλα» του συνδικαλισμού!
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
To ΠΑΣΟΚ στηρίχτηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα για να έρθει στην εξουσία, έκανε ότι μπορούσε για να το διαφθείρει και, τώρα, έρχεται να χρησιμοποιήσει την όποια, υπαρκτή ή ανύπαρκτη διαφθορά του, στον πόλεμο που διεξάγει, κατ΄επιταγήν της τρόικας, εναντίον του ελληνικού κράτους!
Πέρυσι, τα ωρυόμενα ΜΜΕ της διαπλοκής και το «Κόμμα του Μνημονίου» έλεγαν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν ενάμισυ ή δύο εκατομμύρια πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι κοπρίτες, κατά το ύφος και ήθος που επέλεξε ο αντιπρόεδρος του κ. Παπανδρέου. ‘Εγινε απογραφή και τι μάθαμε; Οι πολιτικοί δημόσιοι υπάλληλοι ήταν, 384.000 (περιλαμβανομένων των δικαστικών), οι συμβασιούχοι περίπου 55.000, οι ιερείς 13.000, περίπου 20.000 διάφοροι αιρετοί άρχοντες (αυτοδιοίκηση) και μετακλητοί υπάλληλοι Βουλής/κυβέρνησης και 180.000 το προσωπικό στρατού και σωμάτων ασφαλείας. Η Ελλάδα είναι τελευταία μεταξύ των κρατών του ΟΟΣΑ σε αριθμό απασχολούμενων και σε όγκο μισθοδοσίας δημοσίων υπαλλήλων (παρόλο που χρειάζεται μεγάλες ένοπλες δυνάμεις).
Επρόκειτο για ξεγυρισμένη και θρασύτατη απάτη, που στήθηκε για να απομονωθούν και να χτυπηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Θρασύτατη, γιατί, ανεξαρτήτως αριθμού υπαλλήλων και αποδοχών τους, αν κάποιος ευθύνεται για την κατάσταση του δημοσίου είναι αυτοί που, αφού κατέστρεψαν την Ελλάδα, υποδύονται τους σωτήρες της. Δεν άσκησαν εξουσία οι γραμματείς και οι κλητήρες στη χώρα, εξουσία άσκησαν επί δεκαετίες οι Παπανδρέου, Πάγκαλοι, Παπακωνσταντίνου και οι όμοιοί τους από το άλλο κόμμα αναξίας. Επί των ημερών τους, οι λίγοι, είναι αλήθεια, υπάλληλοι που επεχείρησαν να κάνουν τη δουλειά τους, πιστοί στους νόμους, βρήκαν άσχημο μπελά, αφού μπήκαν στα πόδια της κλεπτοκρατίας (όπως και της εξάρτησης), τις δραστηριότητες της οποίας «ανέχεται” και “συντονίζει” με το αζημίωτο, το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Η αποδιοργάνωση του δημοσίου ήταν αναγκαία και ικανή συνθήκη, άλλη όψη του νομίσματος της λεηλασίας (και της ξένης εξάρτησης) του δημοσίου. Δεν καθόρισαν οι υπάλληλοι τη φύση του κράτους, η φύση του κράτους προσδιόρισε τον χαρακτήρα των υπαλλήλων που χρειαζόταν. Αυτά, για να μην χάσουμε, εκτός από τη χώρα, και το μυαλό μας.
Το «Μνημόνιο πίσω από το Μνημόνιο»
Την ίδια τακτική συκοφαντικών επιθέσεων και αμαλγαμάτων προς παραπλάνηση του ελληνικού λαού είδαμε και σε πολλούς άλλους τομείς. Στην πραγματικότητα εφαρμόζεται ένα «Μνημόνιο πίσω από το Μνημόνιο», σύνθετο πρόγραμμα διαχείρισης των κοινωνικών αντιδράσεων στο Μνημόνιο, που στηρίζεται στην πείρα δεκαετιών επεμβάσεων του ΔΝΤ, της CIA και άλλων ανάλογων ιδρυμάτων στις χώρες του τρίτου και δεύτερου κόσμου. Το εφαρμόζει η κυβέρνηση, άλλοτε συνειδητά, άλλοτε όχι, υπό την επίβλεψη ενός ολόκληρου «λόχου» ξένων συμβούλων του Πρωθυπουργού. Η λογική των προγραμμάτων αυτών στηρίζεται σε μακροχρόνιες συνωμοσίες ελέγχου των πολιτικών και των media, σε βάθος χρήση μεθόδων κοινωνικής ψυχολογίας και πολύ μεγάλες απάτες, στις οποίες οι πολιτικοί μας ειδικεύονταν και από μόνοι τους, πριν εμφανισθεί το ΔΝΤ. Εκμεταλλεύονται τα υπαρκτά προβλήματα μιας κοινωνίας όχι για να τα αντιμετωπίσουν, αλλά για να καταστρέψουν την ικανότητα των ανθρώπων να σκεφθούν και να δράσουν ορθολογικά. Σου λένε π.χ. υπάρχουν τόσες χιλιάδες αναπηρικές συντάξεις-μαϊμούδες, όχι για να επαναφέρουν τη νομιμότητα, αλλά για να υπονομεύσουν την έννοια του κοινωνικού δικαιώματος, κόβοντας τελικά τα επιδόματα των αληθινών ανάπηρων!
Οι μέθοδοι αυτές προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα του να αποσυνθέσουν μια δομή χωρίς αντίσταση. Το πιο κλασικό παράδειγμα είναι η αυτοκαταστροφή της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ από την ηγεσία τους. Η ουσία της μεθόδου έγκειται στο να βάλει το ίδιο το «ανοσοποιητικό σύστημα» του οργανισμού, τα πρόσωπα, τους θεσμούς, τα κόμματα, τα media που εμπιστεύεται μια κοινωνία για να αμυνθεί και να προστατευθεί, να δράσουν εναντίον του, αυτοκαταστροφικά, με τον τρόπο που δρουν στον άνθρωπο τα αυτοάνοσα νοσήματα. Ονόματα όπως Παπανδρέου, ΠΑΣΟΚ κλπ. επέχουν θέση υπερασπιστών του λαού και του έθνους στο συλλογικό ασυνείδητο. Η ζημιά που μπορούν να κάνουν στον λαό, στο έθνος είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη αυτής που θα μπορούσε να ονειρευθεί αίφνης ο κ. Μητσοτάκης, που κατέχει μια πολύ διαφορετική θέση στο συλλογικό ασυνείδητο. Οι «σοσιαλιστές» είναι πολύ αποτελεσματικότεροι στην κατεδάφιση των κοινωνιών, όπως και οι “εθνικιστές” στην υπονόμευση εθνικών συμφερόντων.
Πόλεμος κατά του κράτους
Στην πρώτη φάση, το Μνημόνιο διέλυσε το ελληνικό κοινωνικό κράτος, με τίμημα όχι μόνο κοινωνικό, αλλά και ένα κραχ της ελληνικής οικονομίας από το οποίο ένας Θεός ξέρει πότε και αν θα μπορέσει να συνέλθει. Αυτό το κραχ κάνει τη χώρα πολύ πιο αδύνατη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα χρέους και ελλειμμάτων που επιχειρεί, υποτίθεται, να λύσει το Μνημόνιο, κάνει δηλαδή την Ελλάδα περισσότερο, όχι λιγότερο εξαρτημένη από εξωτερικό δανεισμό και δανειστές! Το επιβεβαιώνουν σπρεντς και επιτόκια, κατάρρευση των εσόδων, αύξηση του χρέους, η πολύπλευρη αποσύνθεση της χώρας σε όλους τους τομείς.
Τώρα, το πρόγραμμα περνάει στη δεύτερη φάση, την επίθεση στις τελευταίες εναπομείνασες λειτουργίες του ελληνικού κράτους και βασικούς τομείς της ιδιοκτησίας του, το περίφημο πρόγραμμα των 50 δισεκατομμυρίων, γι’ αυτό και άρχισαν οι νέες “αποκαλύψεις”, αυτή τη φορά με όποιο δάνειο «κύρος» διαθέτει ο Συνήγορος του Πολίτη, εναντίον του συνδικάτου της ΔΕΗ, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Δεν θα τις συζητήσουμε επί της ουσίας. Υποθέτουμε ότι πολλά τρωτά μπορεί να ανακαλύψει κανείς στη λειτουργία του συνδικαλισμού, ο σκοπός όμως της επίθεσης κατά της ΓΕΝΟΠ δεν είναι ούτε η εξυγίανσή του, ούτε καν να πεισθούν οι καλόπιστοι. Με την εμπειρία που έχει πλέον ο μέσος ‘Ελληνας και στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, τον απασχολούν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τα συνδικαλιστικά πεπραγμένα της ΓΕΝΟΠ. Τότε ποιος είναι ο σκοπός της επίθεσης;
Πρώτον, αποσκοπεί στο να δώσει προσχήματα ώστε να ανεχθούν τουλάχιστο την κυβερνητική επίθεση στο ελληνικό κράτος, κατ’ επιταγή της τρόικας, τα μεσαία ιδίως, αλλά όχι μόνο στρώματα, που ελπίζουν, στην απελπισία και την όχι ευφυή ιδιοτέλειά τους, να τη βγάλουν «καθαρή» εν μέσω μιας διαλυόμενης χώρας, δεν πιστεύουν ότι έχουν δύναμη να αντιδράσουν συλλογικά στη λαίλαπα και δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Δεύτερο, αποσκοπεί στο να στερήσει προκαταβολικά τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ από την έξωθεν καλή μαρτυρία, ώστε να τους απομονώσει όταν έρθει η στιγμή της σύγκρουσης. Τρίτο, είναι πολύ πιθανό ότι παίζεται ένα παιχνίδι εκβιασμών των συνδικαλιστών, ώστε να αντιτάξουν μόνο εικονική αντίδραση (ή να προχωρήσουν, αντίθετα, σε πολύ έντονες, χωρίς σωστή κλιμάκωση και ελκυστικό πολιτικό περιεχόμενο κινητοποιήσεις, που θα οδηγήσουν σε παράδοση).
Η «μάχη της ΔΕΗ» τείνει, στις συνθήκες αυτές, να προσλάβει μεγάλη σημασία, πολύ ευρύτερη αυτής της (ήδη μεγάλης) της ίδιας της επιχείρησης, στη νέα σύγκρουση για το κράτος. Αν η Ελλάδα επιτρέψει την εκποίηση των βασικών περιουσιακών στοιχείων της, των τελευταίων μεγάλων υπό ελληνικό έλεγχο επιχειρήσεων, σίγουρων πηγών εσόδων όπως τα λαχεία ή τα αεροδρόμια, τη διάλυση του στρατού της στην οποία προσανατολίζεται, κατ’ επιταγήν της τρόικα, η κυβέρνηση, όταν θα πέσει αυτή η κυβέρνηση η χώρα δεν θα έχει που να στηριχθεί, θα καταβάλλει φοβερό τίμημα για να απελευθερωθεί ξανά, αν ποτέ τα καταφέρει. Επιπλέον είναι αστείο να λέγεται ότι με μερικά δισεκατομμύρια που θα βγουν από αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις, (αν βγουν, γιατί μέχρι τώρα τα συνοδευτικά προγράμματα τους στοίχιζαν πολύ περισσότερο από τα έσοδά τους), θα αντιμετωπισθεί ένα χρέος 340 δις! Αντίθετα, θα ακρωτηριασθεί η χώρα, οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά.
Η Ελλάδα δεν διαθέτει μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Χρειάζεται περισσότερο από ποτέ δημόσιες επιχειρήσεις για να υπάρξει ως χώρα και κράτος, όχι θλιβερή αποικία, στο έλεος Γερμανίας, Τουρκίας, Ισραήλ και ΗΠΑ. Είναι γελοίοι ή ιδιοτελείς όσοι θέλουν να δώσουν τη χαριστική βολή στον κρατικό ρόλο στην οικονομία τη στιγμή που, μετά το 2008, κλείνει ένας τριακονταετής νεοφιλελεύθερος κύκλος. Οι ίδιες οι τράπεζες αναζητούν στα κράτη σωτηρία! Πέραν του κράτους του, ο ελληνικός λαός δεν έχει απολύτως κανένα θεσμικό πλαίσιο στοιχειωδώς δημοκρατικό να τον προστατεύει εσωτερικά και εξωτερικά.
Η «μπάλα» είναι στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Θα εξακολουθήσουν να στηρίζουν πολιτικές που υπονομεύουν την ίδια την υπόσταση του ελληνικού κράτους; Τι νόημα έχει η διεισδυτική κριτική του τελευταίου στελέχους που φαίνεται να διαθέτει λίγο πολιτικό μυαλό σε αυτό το κόμμα, της Βάσως Παπανδρέου, αν δεν συνοδεύεται από πράξεις; Η «μπάλα» είναι ευρύτερα και στους ‘Ελληνες πολίτες, που θέλουν να γίνει επανάσταση, αλλά να την κάνει κάποιος άλλος και να μην απειλήσει τις καταθέσεις τους. ‘Οσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουν ότι η χώρα βαδίζει σε καταστροφή πολύ μεγαλύτερη αυτής του 1922 και αντιδράσουν ανάλογα, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες σωτηρίας, τόσο μικρότερο το κόστος της.
Επίκαιρα, 28.4.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
To ΠΑΣΟΚ στηρίχτηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα για να έρθει στην εξουσία, έκανε ότι μπορούσε για να το διαφθείρει και, τώρα, έρχεται να χρησιμοποιήσει την όποια, υπαρκτή ή ανύπαρκτη διαφθορά του, στον πόλεμο που διεξάγει, κατ΄επιταγήν της τρόικας, εναντίον του ελληνικού κράτους!
Πέρυσι, τα ωρυόμενα ΜΜΕ της διαπλοκής και το «Κόμμα του Μνημονίου» έλεγαν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν ενάμισυ ή δύο εκατομμύρια πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι κοπρίτες, κατά το ύφος και ήθος που επέλεξε ο αντιπρόεδρος του κ. Παπανδρέου. ‘Εγινε απογραφή και τι μάθαμε; Οι πολιτικοί δημόσιοι υπάλληλοι ήταν, 384.000 (περιλαμβανομένων των δικαστικών), οι συμβασιούχοι περίπου 55.000, οι ιερείς 13.000, περίπου 20.000 διάφοροι αιρετοί άρχοντες (αυτοδιοίκηση) και μετακλητοί υπάλληλοι Βουλής/κυβέρνησης και 180.000 το προσωπικό στρατού και σωμάτων ασφαλείας. Η Ελλάδα είναι τελευταία μεταξύ των κρατών του ΟΟΣΑ σε αριθμό απασχολούμενων και σε όγκο μισθοδοσίας δημοσίων υπαλλήλων (παρόλο που χρειάζεται μεγάλες ένοπλες δυνάμεις).
Επρόκειτο για ξεγυρισμένη και θρασύτατη απάτη, που στήθηκε για να απομονωθούν και να χτυπηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Θρασύτατη, γιατί, ανεξαρτήτως αριθμού υπαλλήλων και αποδοχών τους, αν κάποιος ευθύνεται για την κατάσταση του δημοσίου είναι αυτοί που, αφού κατέστρεψαν την Ελλάδα, υποδύονται τους σωτήρες της. Δεν άσκησαν εξουσία οι γραμματείς και οι κλητήρες στη χώρα, εξουσία άσκησαν επί δεκαετίες οι Παπανδρέου, Πάγκαλοι, Παπακωνσταντίνου και οι όμοιοί τους από το άλλο κόμμα αναξίας. Επί των ημερών τους, οι λίγοι, είναι αλήθεια, υπάλληλοι που επεχείρησαν να κάνουν τη δουλειά τους, πιστοί στους νόμους, βρήκαν άσχημο μπελά, αφού μπήκαν στα πόδια της κλεπτοκρατίας (όπως και της εξάρτησης), τις δραστηριότητες της οποίας «ανέχεται” και “συντονίζει” με το αζημίωτο, το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Η αποδιοργάνωση του δημοσίου ήταν αναγκαία και ικανή συνθήκη, άλλη όψη του νομίσματος της λεηλασίας (και της ξένης εξάρτησης) του δημοσίου. Δεν καθόρισαν οι υπάλληλοι τη φύση του κράτους, η φύση του κράτους προσδιόρισε τον χαρακτήρα των υπαλλήλων που χρειαζόταν. Αυτά, για να μην χάσουμε, εκτός από τη χώρα, και το μυαλό μας.
Το «Μνημόνιο πίσω από το Μνημόνιο»
Την ίδια τακτική συκοφαντικών επιθέσεων και αμαλγαμάτων προς παραπλάνηση του ελληνικού λαού είδαμε και σε πολλούς άλλους τομείς. Στην πραγματικότητα εφαρμόζεται ένα «Μνημόνιο πίσω από το Μνημόνιο», σύνθετο πρόγραμμα διαχείρισης των κοινωνικών αντιδράσεων στο Μνημόνιο, που στηρίζεται στην πείρα δεκαετιών επεμβάσεων του ΔΝΤ, της CIA και άλλων ανάλογων ιδρυμάτων στις χώρες του τρίτου και δεύτερου κόσμου. Το εφαρμόζει η κυβέρνηση, άλλοτε συνειδητά, άλλοτε όχι, υπό την επίβλεψη ενός ολόκληρου «λόχου» ξένων συμβούλων του Πρωθυπουργού. Η λογική των προγραμμάτων αυτών στηρίζεται σε μακροχρόνιες συνωμοσίες ελέγχου των πολιτικών και των media, σε βάθος χρήση μεθόδων κοινωνικής ψυχολογίας και πολύ μεγάλες απάτες, στις οποίες οι πολιτικοί μας ειδικεύονταν και από μόνοι τους, πριν εμφανισθεί το ΔΝΤ. Εκμεταλλεύονται τα υπαρκτά προβλήματα μιας κοινωνίας όχι για να τα αντιμετωπίσουν, αλλά για να καταστρέψουν την ικανότητα των ανθρώπων να σκεφθούν και να δράσουν ορθολογικά. Σου λένε π.χ. υπάρχουν τόσες χιλιάδες αναπηρικές συντάξεις-μαϊμούδες, όχι για να επαναφέρουν τη νομιμότητα, αλλά για να υπονομεύσουν την έννοια του κοινωνικού δικαιώματος, κόβοντας τελικά τα επιδόματα των αληθινών ανάπηρων!
Οι μέθοδοι αυτές προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα του να αποσυνθέσουν μια δομή χωρίς αντίσταση. Το πιο κλασικό παράδειγμα είναι η αυτοκαταστροφή της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ από την ηγεσία τους. Η ουσία της μεθόδου έγκειται στο να βάλει το ίδιο το «ανοσοποιητικό σύστημα» του οργανισμού, τα πρόσωπα, τους θεσμούς, τα κόμματα, τα media που εμπιστεύεται μια κοινωνία για να αμυνθεί και να προστατευθεί, να δράσουν εναντίον του, αυτοκαταστροφικά, με τον τρόπο που δρουν στον άνθρωπο τα αυτοάνοσα νοσήματα. Ονόματα όπως Παπανδρέου, ΠΑΣΟΚ κλπ. επέχουν θέση υπερασπιστών του λαού και του έθνους στο συλλογικό ασυνείδητο. Η ζημιά που μπορούν να κάνουν στον λαό, στο έθνος είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη αυτής που θα μπορούσε να ονειρευθεί αίφνης ο κ. Μητσοτάκης, που κατέχει μια πολύ διαφορετική θέση στο συλλογικό ασυνείδητο. Οι «σοσιαλιστές» είναι πολύ αποτελεσματικότεροι στην κατεδάφιση των κοινωνιών, όπως και οι “εθνικιστές” στην υπονόμευση εθνικών συμφερόντων.
Πόλεμος κατά του κράτους
Στην πρώτη φάση, το Μνημόνιο διέλυσε το ελληνικό κοινωνικό κράτος, με τίμημα όχι μόνο κοινωνικό, αλλά και ένα κραχ της ελληνικής οικονομίας από το οποίο ένας Θεός ξέρει πότε και αν θα μπορέσει να συνέλθει. Αυτό το κραχ κάνει τη χώρα πολύ πιο αδύνατη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα χρέους και ελλειμμάτων που επιχειρεί, υποτίθεται, να λύσει το Μνημόνιο, κάνει δηλαδή την Ελλάδα περισσότερο, όχι λιγότερο εξαρτημένη από εξωτερικό δανεισμό και δανειστές! Το επιβεβαιώνουν σπρεντς και επιτόκια, κατάρρευση των εσόδων, αύξηση του χρέους, η πολύπλευρη αποσύνθεση της χώρας σε όλους τους τομείς.
Τώρα, το πρόγραμμα περνάει στη δεύτερη φάση, την επίθεση στις τελευταίες εναπομείνασες λειτουργίες του ελληνικού κράτους και βασικούς τομείς της ιδιοκτησίας του, το περίφημο πρόγραμμα των 50 δισεκατομμυρίων, γι’ αυτό και άρχισαν οι νέες “αποκαλύψεις”, αυτή τη φορά με όποιο δάνειο «κύρος» διαθέτει ο Συνήγορος του Πολίτη, εναντίον του συνδικάτου της ΔΕΗ, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Δεν θα τις συζητήσουμε επί της ουσίας. Υποθέτουμε ότι πολλά τρωτά μπορεί να ανακαλύψει κανείς στη λειτουργία του συνδικαλισμού, ο σκοπός όμως της επίθεσης κατά της ΓΕΝΟΠ δεν είναι ούτε η εξυγίανσή του, ούτε καν να πεισθούν οι καλόπιστοι. Με την εμπειρία που έχει πλέον ο μέσος ‘Ελληνας και στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, τον απασχολούν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τα συνδικαλιστικά πεπραγμένα της ΓΕΝΟΠ. Τότε ποιος είναι ο σκοπός της επίθεσης;
Πρώτον, αποσκοπεί στο να δώσει προσχήματα ώστε να ανεχθούν τουλάχιστο την κυβερνητική επίθεση στο ελληνικό κράτος, κατ’ επιταγή της τρόικας, τα μεσαία ιδίως, αλλά όχι μόνο στρώματα, που ελπίζουν, στην απελπισία και την όχι ευφυή ιδιοτέλειά τους, να τη βγάλουν «καθαρή» εν μέσω μιας διαλυόμενης χώρας, δεν πιστεύουν ότι έχουν δύναμη να αντιδράσουν συλλογικά στη λαίλαπα και δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Δεύτερο, αποσκοπεί στο να στερήσει προκαταβολικά τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ από την έξωθεν καλή μαρτυρία, ώστε να τους απομονώσει όταν έρθει η στιγμή της σύγκρουσης. Τρίτο, είναι πολύ πιθανό ότι παίζεται ένα παιχνίδι εκβιασμών των συνδικαλιστών, ώστε να αντιτάξουν μόνο εικονική αντίδραση (ή να προχωρήσουν, αντίθετα, σε πολύ έντονες, χωρίς σωστή κλιμάκωση και ελκυστικό πολιτικό περιεχόμενο κινητοποιήσεις, που θα οδηγήσουν σε παράδοση).
Η «μάχη της ΔΕΗ» τείνει, στις συνθήκες αυτές, να προσλάβει μεγάλη σημασία, πολύ ευρύτερη αυτής της (ήδη μεγάλης) της ίδιας της επιχείρησης, στη νέα σύγκρουση για το κράτος. Αν η Ελλάδα επιτρέψει την εκποίηση των βασικών περιουσιακών στοιχείων της, των τελευταίων μεγάλων υπό ελληνικό έλεγχο επιχειρήσεων, σίγουρων πηγών εσόδων όπως τα λαχεία ή τα αεροδρόμια, τη διάλυση του στρατού της στην οποία προσανατολίζεται, κατ’ επιταγήν της τρόικα, η κυβέρνηση, όταν θα πέσει αυτή η κυβέρνηση η χώρα δεν θα έχει που να στηριχθεί, θα καταβάλλει φοβερό τίμημα για να απελευθερωθεί ξανά, αν ποτέ τα καταφέρει. Επιπλέον είναι αστείο να λέγεται ότι με μερικά δισεκατομμύρια που θα βγουν από αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις, (αν βγουν, γιατί μέχρι τώρα τα συνοδευτικά προγράμματα τους στοίχιζαν πολύ περισσότερο από τα έσοδά τους), θα αντιμετωπισθεί ένα χρέος 340 δις! Αντίθετα, θα ακρωτηριασθεί η χώρα, οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά.
Η Ελλάδα δεν διαθέτει μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Χρειάζεται περισσότερο από ποτέ δημόσιες επιχειρήσεις για να υπάρξει ως χώρα και κράτος, όχι θλιβερή αποικία, στο έλεος Γερμανίας, Τουρκίας, Ισραήλ και ΗΠΑ. Είναι γελοίοι ή ιδιοτελείς όσοι θέλουν να δώσουν τη χαριστική βολή στον κρατικό ρόλο στην οικονομία τη στιγμή που, μετά το 2008, κλείνει ένας τριακονταετής νεοφιλελεύθερος κύκλος. Οι ίδιες οι τράπεζες αναζητούν στα κράτη σωτηρία! Πέραν του κράτους του, ο ελληνικός λαός δεν έχει απολύτως κανένα θεσμικό πλαίσιο στοιχειωδώς δημοκρατικό να τον προστατεύει εσωτερικά και εξωτερικά.
Η «μπάλα» είναι στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Θα εξακολουθήσουν να στηρίζουν πολιτικές που υπονομεύουν την ίδια την υπόσταση του ελληνικού κράτους; Τι νόημα έχει η διεισδυτική κριτική του τελευταίου στελέχους που φαίνεται να διαθέτει λίγο πολιτικό μυαλό σε αυτό το κόμμα, της Βάσως Παπανδρέου, αν δεν συνοδεύεται από πράξεις; Η «μπάλα» είναι ευρύτερα και στους ‘Ελληνες πολίτες, που θέλουν να γίνει επανάσταση, αλλά να την κάνει κάποιος άλλος και να μην απειλήσει τις καταθέσεις τους. ‘Οσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουν ότι η χώρα βαδίζει σε καταστροφή πολύ μεγαλύτερη αυτής του 1922 και αντιδράσουν ανάλογα, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες σωτηρίας, τόσο μικρότερο το κόστος της.
Επίκαιρα, 28.4.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)