Πόλεμος για το απόρρητο τηλεγράφημα της Κλίντον
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
‘Εμμεσο πλην σαφές «πράσινο φως» της Ουασιγκτον σε ισραηλινή στρατιωτική επίθεση κατά της Τεχεράνης, πρέπει να θεωρηθεί το έγγραφο Κλίντον που δημοσιεύουμε σήμερα. Επιβεβαιώνει κάτι που γνωρίζουμε άλλωστε από πληθώρα άλλων ενδείξεων, ότι βρισκόμαστε ίσως στο κρισιμότερο σημείο της παγκόσμιας κατάστασης μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, καθώς οι περισσότεροι διεθνείς αναλυτές πιστεύουν ότι πόλεμος κατά του Ιράν, ενδεχομένως με χρήση πυρηνικών όπλων, μπορεί να εξελιχθεί σε μείζονα, “ιδιότυπη” παγκόσμια σύρραξη, βυθίζοντας στο χάος τη Μέση Ανατολή και εμπλέκοντας πολλά κράτη.
H αυτοκρατορία μοιάζει έτοιμη να “αντεπιτεθεί” κατά όσων αμφιοσβητούν την εξουσία τους σε Μέση Ανατολή και Λατινική Αμερική, αλλά εμμέσως και κατά της Ρωσίας και της Κίνας, αν κρίνει κανείς από το άκρως απόρρητο κρυπτογραφημένο τηλεγράφημα που αποκαλύπτουμε. Το έστειλε στις 10.8 η Χίλλαρυ Κλίντον στην αμερικανική Πρεσβεία στο Ισραήλ. Το τηλεγράφημα αναρτήθηκε στο cryptome.org, συνήθως πολύ αξιόπιστη ιστοσελίδα που “ειδικεύεται” στις διαρροές επισήμων εγγράφων, προκαλώντας συχνά τη μήνι των αρχών και μεγάλων εταιρειών όπως η Microsoft. Η αμερικανική κυβέρνηση δεν επιβεβαίωσε, ούτε διέψευσε μέχρι στιγμής την εγκυρότητα του τηλεγραφήματος.
Είναι αλήθεια ότι, παρά την επιβεβαιωμένη εγκυρότητα και αξιοπιστία της πηγής, υπάρχει πάντα περίπτωση παραπληροφόρησης. Στην περίπτωσή μας θα μπορούσε να αποσκοπεί είτε στην πίεση σε Ιράν- Βενεζουέλα, αλλά η μέθοδος δεν απέδωσε στο παρελθόν, είτε, αντιθέτως, στη δημιουργία κλίματος διαρκών προειδοποιήσεων για τον ‘λύκο που έρχεται να φάει τα πρόβατα’, ώστε, όταν έρθει. να έχουν όλοι αποκοιμηθεί. Ο Κ.τ.Ε. πιστεύει ότι έχει υποχρέωση να δημοσιεύσει το κείμενο, λόγω της αξιοπιστίας της πηγής, γιατί συνάδει με πληθώρα άλλων πρόσφατων ενδείξεων, γιατί αξιόπιστες πηγές σε Ουάσιγκτον, Λονδίνο και αραβικές χώρες εκτιμούν εξαιρετικά πιθανή επίθεση του Ισραήλ και, κυρίως, γιατί το κόστος της μη προειδοποίησης είναι απείρως μεγαλύτερο του κόστους εσφαλμένης προειδοποίησης. Μετά από αυτά που συνέβησαν τη τελευταία δεκαετία στη Μέση Ανατολή, το βάρος της απόδειξης ότι δεν ετοιμάζουν αφρόνως νέο, πολύ φοβερότερο Αρμαγγεδώνα πέφτει στις κυβερνήσεις Ισραήλ και ΗΠΑ, όχι στους δημοσιογράφους…
Η Κλίντον αλλάζει ελαφρώς τη δικαιολόγηση ενδεχόμενου πολέμου. Δεν κάνει λόγο για προσπάθεια απόκτησης πυρηνικών όπλων, αλλά της ικανότητας παραγωγής τους. Παρακάμπτει έτσι και εξουδετερώνει την εκτίμηση των αμερικανικών υπηρεσιών (2008), ότι το Ιράν δεν διαθέτει πρόγραμμα κατασκευής πυρηνικών όπλων, “κατεβάζοντας» θεαματικά το κατώφλι χρήσης στρατιωτικών μέσων κατά του Ιράν. Ως προσπάθεια απόκτησης ικανότητας μπορεί να ερμηνευθεί και οποιοδήποτε ειρηνικό πυρηνικό πρόγραμμα.
Η αναφορά στην καλύτερη εκτίμηση των ΗΠΑ, πιθανότατα παραπέμπει σε νέα εκτίμηση του συνόλου των αμερικανικών υπηρεσιών (Intelligence Estimate), που κατέληξε σε συμπέρασμα ότι ένας πόλεμος μπορεί να οδηγήσει τελικά σε νίκη, νοούμενη ως αλλαγή καθεστώτος. Με τον τρόπο αυτό η Αμερικανίδα Υπουργός Εξωτερικών παρακάμπτει το δεύτερο μεγάλο επιχείρημα κατά του πολέμου, ότι δηλαδή ενδέχεται να οδηγήσει σε χαοτικές καταστάσεις, πλήττοντας τελικά περισσότερο παρά ωφελώντας τα αμερικανικά συμφέροντα.
Το αίτημα γρήγορης απάντησης ώστε να δοθούν κατάλληλες οδηγίες στις δυνάμεις οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είμαστε σε φάση τοποθέτησης δυνάμεων εν όψει επίθεσης. Το έγγραφο συνιστά επίσης αίτηση βοήθειας προς το Ισραήλ να συνδράμει ενεργά στην προσπάθεια ανατροπής του Τσάβες. Το Ισραήλ έχει αναμειχθεί στο παρελθόν ενισχύοντας, εκπαιδεύοντας, παρέχοντας τεχνογνωσία και εξοπλίζοντας φιλοαμερικανικές δυνάμεις στην Λατινική Αμερική (π.χ. Κόντρας στη Νικαράγουα).
Πριν δύο χρόνια, ένας συνασπισμός ισχυρών δυνάμεων του αμερικανικού βαθέος κράτους, των προοδευτικότερων δυνάμεων των ΗΠΑ, ορισμένων σημαντικών παραγόντων του παγκόσμιου εβραϊσμού πέτυχαν α) να νικήσει ο Ομπάμα την Κλίντον στις προκριματικές και β) να αποτραπεί ο πόλεμος που σχεδίαζαν Ισραήλ και Τσένευ. Η Αμερική όμως είναι ένα πράγμα που το κάνεις ότι θέλεις, καυχήθηκε ο Βενιαμίν Νετανιάχου. Τώρα, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης που αναζητεί διέξοδο, οι πιο αντιδραστικές, σκληροπυρηνικές δυνάμεις των ΗΠΑ, η ηγεσία του εβραϊκού λόμπυ και το Ισραήλ του Νετανιάχου, συσπειρωμένοι γύρω από τον αντιπρόεδρο Μπάιντεν και την Χίλλαρυ αντεπιτίθενται, με προφανή κίνδυνο να βάλουν φωτιά σε όλη τη διεθνή κατάσταση.
Οι εξελίξεις αφορούν άμεσα Ελλάδα και Κύπρο. Τελευταίως διαβάζουμε πολλούς θερμοκέφαλους αρθρογράφους, ενθουσιασμένους από την προοπτική «αντιτουρκικής συμμαχίας» με το Ισραήλ. Ονειρεύονται αντιτουρκικό πάρτυ, κινδυνεύουν όμως να ξυπνήσουν σε έναν πολεμικό εφιάλτη, έναν τυχοδιωκτισμό με όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, τη Ρωσία και την Κίνα απέναντι. ‘Ισως δεν θάταν άσκοπο να θυμηθούμε πως κάποτε μας ενεθάρρυναν οι Αγγλογάλλοι να τα βάλουμε με τον Κεμάλ, για να καταλήξουν να κόβουν τα χέρια των Ελλήνων που πάσχιζαν να ανέβουν στα καράβια τους για να σωθούν στη Σμύρνη του 1922.
Konstantakopoulos.blogspot.com
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ΑΠΟ ΥΠΕΞ WASHDC
ΠΡΟΣ ΑΜΕΡΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΕΛ ΑΒΙΒ ΑΜΕΣΗΣ ΕΠΙΔΟΣΗΣ 9798
ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΟ
ΟΧΙΔΙΑΝΟΜΗ
Ε.Ο. 12958 ΑΠΟΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΣ 08/08/2020
TAGS: MARR, MASS, MCAP, MNUC, MOPS, PBTS, PGOV, PHUM, PINR, PINS, PNAT, PREF, PREL, PROP US IS IR CO CS VE
ΘΕΜΑ: ΔΙΔΥΜΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ: ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΣΕ ΙΡΑΝ ΚΑΙ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ
Χαρακτηρισμένο από: ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ HILLARY R. CLINTON ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ 1.4 (Β) (C) ΚΑΙ (D)
1 (ΑΚΡ ΑΠ) ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ΔΡΑΣΗΣ. ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ 6.
2. (ΑΚΡ ΑΠ) ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΥΡΗΝΙΚΩΝ ΟΠΛΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΡΑΝ, ΟΤΙ ΤΟ ΙΡΑΝ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΠΥΡΗΝΙΚΩΝ ΟΠΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΝΑ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙ, ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΘΕΤΕΙ ΜΙΑ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΑΠΕΙΛΗ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ, ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ, ΟΤΙ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΘΑ ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΟ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΠΥΡΗΝΙΚΩΝ ΟΠΛΩΝ ΑΠΌ ΤΟ ΙΡΑΝ.
3. (ΑΚΡ ΑΠ) ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΜΑΣ ΟΤΙ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΠΛΗΓΜΑ ΘΑ ΕΘΕΤΕ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ ΜΙΑ ΑΛΥΣΣΙΔΑ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΟΔΗΓΟΥΣΑΝ ΑΘΡΟΙΣΤΙΚΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΟΥ ΙΡΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ, ΤΙΣ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ‘Η ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑ: ΑΥΤΟ ΘΑ ΒΑΘΑΙΝΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΟΎΣΕ ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗ ΝΟΤΙΟ ΑΣΙΑ, ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΧΗ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
4. (ΑΚΡ ΑΠ) ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ΜΙΑ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΟΤΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΟΥ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑΝΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ ΣΥΝΙΣΤΑ ΜΙΑ ΑΠΕΙΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΛΟΜΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ, ΟΠΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΚΑΘΩΣ Ο ΤΣΑΒΕΣ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΠΛΗΣΙΕΣΤΕΡΑ ΣΤΟ ΙΡΑΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ, ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΜΙΑ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΑΓΩΓΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΛΟΜΒΙΑΝΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΕΜΠΟΡΙΑ ΠΑΡΑΝΟΜΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ.
5 (ΑΚΡ ΑΠ) ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ. ΕΝΤΟΥΤΟΙΣ, ΑΝ ΤΟ ΒΕΝΕΖΟΥΑΛΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΕΤΥΧΕΙ ΝΑ ΜΑΤΑΙΩΣΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΕΣ ΝΑ ΔΡΑΣΟΥΝ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΛΟΜΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΣΤΑ ΡΙΚΑ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΚΤΙΒΙΣΤΕΣ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΘΕΣΟΥΝ ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΠΟΥ ΘΕΤΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΟΥ ΟΥΓΚΟ ΤΣΑΒΕΣ ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΤΗ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΗΜΙΣΦΑΙΡΙΟ.
ΑΙΤΗΜΑ ΔΡΑΣΗΣ
6. (ΑΚΡ ΑΠ) ΑΙΤΟΥΜΕΝΗ ΔΡΑΣΗ. Η ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙ ΜΕ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΥΣ ΤΟΥ ΑΡΜΟΖΟΝΤΟΣ ΥΨΗΛΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΜΑΣ ΝΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΕΠΙΦΕΡΟΥΜΕ ΘΕΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΚΑΙ ΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ. Η ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΕΙ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΟΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΣΕ ΑΥΤΟ. ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ, Η ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΧΕΔΙΑΣΕΙ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟΤΗΤΑ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΩΝ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ. ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΘΑ ΕΚΤΙΜΟΥΣΑΝ ΜΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥ ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ. ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΘΑ ΕΚΤΙΜΟΥΣΑΝ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΥΝΤΟΜΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΑΞΟΥΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΣΤΟ ΙΡΑΝ ΚΑΙ ΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ. ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΕΣ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΜΕ ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΑΜΟΙΒΑΙΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΙΑΣΑΦΗΝΙΣΗ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΣΗΜΕΙΩΝ.
ΚΛΙΝΤΟΝ
Κόσμος του Επενδυτή, 28.08.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010
Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010
H TΟΥΡΚΙΑ "ΑΙΡΕΙ" ΤΟ "CASUS BELLI" ΚΑΙ ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΛΟΜΠΥ ΑΠΟΒΙΒΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Για απάλειψη της αναφοράς στο casus belli απέναντι στην Ελλάδα από το Πολιτικό ‘Eγγραφο του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, που θα συνταχθεί και εγκριθεί το ερχόμενο φθινόπωρο, έκανε λόγο ο τουρκικός τύπος τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης. Η είδηση προκάλεσε αίσθηση στην Αθήνα, αφού η τουρκική απειλή πολέμου, σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων, συνιστά, εδώ και 15 χρόνια, την πιο επίσημη και απροσχημάτιστη εκδήλωση τουρκικής επιθετικότητας απέναντι στη χώρα μας.
Πρέπει βέβαια να επισημανθεί στο σημείο αυτό ότι η απάλειψη από το ‘Eγγραφο της αναφοράς στο casus belli, έχει ασφαλώς μια πολιτική σημασία, αν υλοποιηθεί, δεν συνεπάγεται όμως και άρση του ίδιου του casus belli, το οποίο δεν έχει διατυπωθεί δια του Εγγράφου του Συμβουλίου, εσωτερικού κρατικού εγγράφου του τουρκικού κράτους, αλλά με απόφαση της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης. ¨Όπως υπογραμμίζουν στελέχη του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, τόσο από την άποψη του τουρκικού εσωτερικού δικαίου, όσο και του διεθνούς δικαίου, η απόφαση της Εθνοσυνέλευσης υπερέχει οποιουδήποτε άλλου εγγράφου και πρέπει αυτή να καταργηθεί, για να καταργηθεί και το casus belli. Μια απάλειψη της αναφοράς στο ‘Eγγραφο θα ήταν οπωσδήποτε μια θετική εξέλιξη, ένα καλό σήμα, δεν θα έλυνε όμως το πρόβλημα.
Σύμφωνα με την εκδοχή της Τζουμχουριέτ, το νέο έγγραφο που τώρα τελεί υπό διαμόρφωση, “η Ρωσία, το Ιράν, το Ιράκ και η Ελλάδα παύουν να συνιστούν απειλή” για την Τουρκία. Η διατύπωση αυτή συνιστά σε μεγάλο βαθμό απλή αναγνώριση της πραγματικότητας – σε ότι αφορά τη χώρα μας όχι μόνο απειλή δεν συνιστά, αλλά και είναι τελείως αμφίβολο αν ποτέ θα αποφάσιζε να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα που της παρέχει η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, επεκτείνοντας στα 12 μίλια τα χωρικά της ύδατα. Συνιστά επίσης και υιοθέτηση της νέας προσέγγισης του Ερντογάν στην εξωτερική πολιτική, που υπαγορεύεται εν πολλοίς και από εσωτερικούς λόγους – να υποβαθμίσει τις εξωτερικές απειλές, ώστε να αφαιρέσει ατού από τη κεμαλική στρατιωτική γραφειοκρατία με την οποία συγκρούεται.
Συνιστά εν τέλει και έναν εξορθολογισμό της τουρκικής στρατηγικής, υπογραμμίζουν αναλυτές στην ‘Aγκυρα, αφού, όντως, η πραγματική και κρίσιμη απειλή για το τουρκικό κράτος μπορεί να προέλθει, όπως ορθώς υπογραμμίζεται και στη νέα εκδοχή του σχεδίου, από το κουρδικό εθνικό κίνημα. Στην πραγματικότητα, και πέραν όλων των άλλων, η Τουρκία χρειάζεται τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με όλους τους γείτονές της, προκειμένου να στρέψει τις δυνάμεις της εναντίον των Κούρδων και να τους απομονώσει από διεθνή στηρίγματα, ή και από την απλή δυνατότητα ακόμα και της πιο περιορισμένης χρήσης του εδάφους γειτονικών χωρών.
Υψηλά ιστάμενοι αξιωματούχοι πάντως των ελληνικών Υπουργείων Εξωτερικών και ‘Aμυνας παραμένουν επιφυλακτικοί. Υπογραμμίζουν ότι δεν μπορούν να σχολιάζουν διαρροές σε εφημερίδες και χρειάζεται να δουν και τι όντως τελικά θα εγκριθεί. Υπενθυμίζουν εξάλλου, ότι η τουρκική έμπρακτη συμπεριφορά στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο συνιστά ουσιαστικά και επιβεβαίωση σειράς τουρκικών διεκδικήσεων και απαγόρευση ντε φάκτο στην Ελλάδα να ασκήσει την κυριαρχία της. Θα ήταν ασφαλώς πολύ καλό, λένε, να παύσουν να μας απειλούν και επισήμως με πόλεμο, εν τέλει όμως το πρόβλημα για την Ελλάδα είναι ότι παρεμποδίζουν την κυριαρχία της. ‘Aλλωστε, όπως υπογραμμίζει ανώτερος ελληνας στρατιωτικός, η επιθετικότητα δεν τεκμαίρεται μόνο από τα έγγραφα, αλλά και από την πρακτική διάταξη των ενόπλων δυνάμεων. Με τουρκικό στρατό κατοχής στην Κύπρο και τον μεγαλύτερο αποβατικό στόλο του κόσμου απέναντι από τα ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, παραμένει κανείς κάπως επιφυλακτικός, αν μη τι άλλο, απέναντι στις προθέσεις της ‘’Αγκυρας. Επιπλέον, η κατάσταση αυτή αναγκάζει την Αθήνα να διατηρεί ένα καταστρεπτικά υψηλό επίπεδο εξοπλισμών…
Το μότο Νταβούτογλου για μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες είναι μια θαυμάσια προοπτική, υποστηρίζουν οι ίδιοι αναλυτές, το ερώτημα όμως, που ήδη ανέδειξε η σχεδόν αποτυχία της τουρκοαρμενικής προσέγγισης, είναι οι όροι υπό τους οποίους αντιλαμβάνεται ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών τα μηδενικά προβλήματα, γιατί φυσικά ένας τρόπος να έχει κανείς μηδενικά προβλήματα, είναι αν οι γείτονες της Τουρκίας αποδεχθούν τις θέσεις της! Αν π.χ. η Αθήνα παραιτηθεί του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών της υδάτων ή ανακήρυξης ΑΟΖ, ή δεχθεί να ασκήσει τα δικαιώματά της κατά περιορισμένο τρόπο που να ικανοποιεί τις απαιτήσεις της Αγκυρας, δεν υπάρχει φυσικά λόγος να υπάρχει casus belli, η κατάργησή του όμως σε αυτή την περίπτωση δεν θα ήταν υποχώρηση της Τουρκίας, αλλά μάλλον της Ελλάδας. Ο Τούρκος Υπουργός, στο βιβλίο του για το “Στρατηγικό Βάθος”, εκφράζει με ήκκιστα διπλωματικό τρόπο, περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε προκάτοχό του, ακριβώς γιατί δεν δεσμεύεται, όπως εκείνοι, από την ανάγκη υπεράσπισης της παράδοσης της κεμαλικής διπλωματίας, την προτίμησή του τόσο στην αλλαγή του στάτους κβο της Λωζάννης για το Αιγαίο, όσο και στην ανάγκη ελέγχου της Κύπρου. Το πραγματικό ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει η Αθήνα, είναι πως θα μπορούσε να προκύψει μια διαφορετική αντιμετώπιση της Τουρκίας προς την Ελλάδα, όχι πως θα γινόταν πιο ευέλικτη και πολιτικά ευφυής η επιδίωξη των παραδοσιακών επιδιώξεων της Αγκυρας, τονίζουν οι ίδιοι αναλυτές.
Το αμερικανοεβραϊκό λόμπυ “αποβιβάζεται” στην Κύπρο
Μεγάλη κινητικότητα στο τρίγωνο Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ
Σε μια πολύ ασυνήθιστη κίνηση ο Ελληνας πρωθυπουργός έδωσε στο Ισραήλ την άδεια να χρησιμοποιήσει για άσκηση τους ρωσικούς πυραύλους Eς 300, που βρίσκονται στην Κρήτη, αναφέρει η συνήθως πολύ καλά ενημερωμένη ισραηλινή ιστοσελίδα Debka, ενώ αξιωματούχοι στην Αθήνα αρνούνται να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν την είδηση. “Παρακολουθούμε με μεγάλη προσοχή τις εξελίξεις”, ήταν από την πλευρά τους, το σχόλιο ρωσικών στρατιωτικών πηγών. Η εξάσκηση με τους Ες 300 έχει σημασία για το Ισραήλ για την περίπτωση μιας επίθεσης κατά του Ιράν, στην ανάγκη της οποίας, ή, εναλλακτικά, ενός ναυτικού αποκλεισμού, αναφέρθηκε αυτή την εβδομάδα, για πρώτη φορά, ένας Υπουργός της κυβέρνησης Νετανιάχου.
Στο μεταξύ, η ιδέα μιας τριμερούς συνάντησης Νετανιάχου-Παπανδρέου-Χριστόφια συζητήθηκε στις ελληνοισραηλινές συνομιλίες της περασμένης εβδομάδας, χωρίς όμως να έχει ληφθεί ακόμη καμμιά απόφαση, υπογραμμίζουν καλά ενημερωμένες διπλωματικές πηγές. Για πρώτη φορά εξάλλου εμφανίσθηκαν στο Συνέδριο Αποδήμων Κυπρίων εκπρόσωποι του αμερικανοεβραϊκού λόμπυ. Η εμφάνισή τους προκάλεσε αντιφατικά αισθήματα στη Μεγαλόνησο, όπου άλλοι μεν ελπίζουν ότι η συμμαχία με το εβραϊκό στοιχείο θα δυναμώσει τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων υπέρ της Κύπρου, άλλοι δε ανησυχούν ότι μπορεί να δοθεί η εντύπωση μιας πολύ πομπώδους, ελάχιστα διακριτικής προσέγγισης, που μπορεί να δώσει την εντύπωση μιας τυχοδιωκτικής πολιτικής χωρίς αρχές – αλλά και χωρίς συγκεκριμένα ανταλλάγματα για την κυπριακή και ελληνική πλευρά.
Από την ελληνική πλευρά έπεσαν ακόμα δύο ιδέες, η υποστήριξη και από το Ισραήλ της Ολυμπιακής Εκεχειρίας και η ενδεχόμενη ανάπτυξη ελληνικών και κυπριακών ειρηνευτικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, αμφότερες όμως απερρίφθησαν χωρίς πολύ συζήτηση από τιν ισραηλινή πλευρά, υποστηρίζουν οι ίδιες πηγές.
Στο μεταξύ την Αθήνα, τη Λευκωσία και το Ισραήλ επισκέφθηκε ο David Harris της American Jewish Committee, που συναντήθηκε με τον κ. Παπανδρέου στην ελληνική πρωτεύουσα. Ο κ. Harris πραγματοποιεί αναγνώριση εδάφους στα τρία κράτη και εξετάζει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Από την πλευρά του, ο Yπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ κ. Λίμπερμαν αναφέρθηκε στην ανάγκη σύσφιγξης των σχέσεων με Κύπρο, Ελλάδα, Βουλγαρία καιΡουμανία.
Τόσο το αμερικανοεβραϊκό λόμπυ, όσο και το Ισραήλ, επιδιώκουν να βρουν τρόπους αντίδρασης στη διαφαινόμενη ρήξη με την Τουρκία, να την πιέσουν και να την υποκαταστήσουν, όσο και αν είναι αυτό δυνατό. Από την πλευρά της η Ουάσιγκτον ενθαρρύνει έντονα την ανάπτυξη των σχέσεων Λευκωσίας και Αθήνας με το Ισραήλ, ταυτόχρονα όμως δεν έχει απομακρυνθεί ούτε κεραία από τη βασική της πολιτική στην περιοχή, την έμφαση δηλαδή στην ανάγκη ταχείας επίλυσης των ελληνοτουρκικών ζητημάτων και του κυπριακού, ώστε να διευκολυνθεί η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, αναφέρουν καλά πληροφορημένες διπλωματικές πηγές στην Ουάσιγκτον. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν συμμαχία Ελλάδας και Κύπρου με Ισραήλ, θέλουν όμως ταυτόχρονα και ελληνοτουρκική φιλία και προσέγγιση.
Ανώτερος αξιωματούχος του κυπριακού Υπουργείου Εξωτερικών εμφανίζεται πάντως έντονα σκεπτικιστής ως προς όλη αυτή την κινητικότητα. Ασφαλώς είναι τεράστια η δύναμη του αμερικανοεβραϊκού λόμπυ και είναι καλύτερα να τάχει κανείς καλά και όχι άσχημα με αυτό, το ερώτημα όμως παραμένει με ποιο στόχο, με ποιο κόστος και με ποια ανταλλάγματα. Ο ίδιος πιστεύει ότι μετά την αποτυχία να βρεθεί λύση με τον Ταλάτ και την ανατροπή του τελευταίου, η επίσημη κυπριακή πολιτική βρίσκεται σε αδιέξοδο, πόσο μάλλον που ο ίδιος ο Πρόεδρος Χριστόφιας διαπραγματεύεται επί βάσεως που βρίσκει αντίθετα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα και τον πληθυσμό του νησιού!
Χαρακτηριστικό του στρατηγικού κομφούζιου που επικρατεί είναι το γεγονός ότι η κυπριακή παροικία στις ΗΠΑ κατέβαλε ιδιαίτερη προσπάθεια για να στείλει η Χίλαρυ Κλίντον μήνυμα στο συνέδριο της κυπριακής διασποράς, όταν όμως έστειλε απογοητεύθηκε. Η Αμερικανίδα Υπουργός Εξωτερικών, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έκανε διάκριση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και κάλεσε τους Ελληνοκυπρίους να υιοθετήσουν τις “σκληρές αποφάσεις” που απαιτούνται.
Kόσμος του Επενδυτή, 28.08.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Για απάλειψη της αναφοράς στο casus belli απέναντι στην Ελλάδα από το Πολιτικό ‘Eγγραφο του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, που θα συνταχθεί και εγκριθεί το ερχόμενο φθινόπωρο, έκανε λόγο ο τουρκικός τύπος τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης. Η είδηση προκάλεσε αίσθηση στην Αθήνα, αφού η τουρκική απειλή πολέμου, σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων, συνιστά, εδώ και 15 χρόνια, την πιο επίσημη και απροσχημάτιστη εκδήλωση τουρκικής επιθετικότητας απέναντι στη χώρα μας.
Πρέπει βέβαια να επισημανθεί στο σημείο αυτό ότι η απάλειψη από το ‘Eγγραφο της αναφοράς στο casus belli, έχει ασφαλώς μια πολιτική σημασία, αν υλοποιηθεί, δεν συνεπάγεται όμως και άρση του ίδιου του casus belli, το οποίο δεν έχει διατυπωθεί δια του Εγγράφου του Συμβουλίου, εσωτερικού κρατικού εγγράφου του τουρκικού κράτους, αλλά με απόφαση της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης. ¨Όπως υπογραμμίζουν στελέχη του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, τόσο από την άποψη του τουρκικού εσωτερικού δικαίου, όσο και του διεθνούς δικαίου, η απόφαση της Εθνοσυνέλευσης υπερέχει οποιουδήποτε άλλου εγγράφου και πρέπει αυτή να καταργηθεί, για να καταργηθεί και το casus belli. Μια απάλειψη της αναφοράς στο ‘Eγγραφο θα ήταν οπωσδήποτε μια θετική εξέλιξη, ένα καλό σήμα, δεν θα έλυνε όμως το πρόβλημα.
Σύμφωνα με την εκδοχή της Τζουμχουριέτ, το νέο έγγραφο που τώρα τελεί υπό διαμόρφωση, “η Ρωσία, το Ιράν, το Ιράκ και η Ελλάδα παύουν να συνιστούν απειλή” για την Τουρκία. Η διατύπωση αυτή συνιστά σε μεγάλο βαθμό απλή αναγνώριση της πραγματικότητας – σε ότι αφορά τη χώρα μας όχι μόνο απειλή δεν συνιστά, αλλά και είναι τελείως αμφίβολο αν ποτέ θα αποφάσιζε να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα που της παρέχει η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, επεκτείνοντας στα 12 μίλια τα χωρικά της ύδατα. Συνιστά επίσης και υιοθέτηση της νέας προσέγγισης του Ερντογάν στην εξωτερική πολιτική, που υπαγορεύεται εν πολλοίς και από εσωτερικούς λόγους – να υποβαθμίσει τις εξωτερικές απειλές, ώστε να αφαιρέσει ατού από τη κεμαλική στρατιωτική γραφειοκρατία με την οποία συγκρούεται.
Συνιστά εν τέλει και έναν εξορθολογισμό της τουρκικής στρατηγικής, υπογραμμίζουν αναλυτές στην ‘Aγκυρα, αφού, όντως, η πραγματική και κρίσιμη απειλή για το τουρκικό κράτος μπορεί να προέλθει, όπως ορθώς υπογραμμίζεται και στη νέα εκδοχή του σχεδίου, από το κουρδικό εθνικό κίνημα. Στην πραγματικότητα, και πέραν όλων των άλλων, η Τουρκία χρειάζεται τις καλύτερες δυνατές σχέσεις με όλους τους γείτονές της, προκειμένου να στρέψει τις δυνάμεις της εναντίον των Κούρδων και να τους απομονώσει από διεθνή στηρίγματα, ή και από την απλή δυνατότητα ακόμα και της πιο περιορισμένης χρήσης του εδάφους γειτονικών χωρών.
Υψηλά ιστάμενοι αξιωματούχοι πάντως των ελληνικών Υπουργείων Εξωτερικών και ‘Aμυνας παραμένουν επιφυλακτικοί. Υπογραμμίζουν ότι δεν μπορούν να σχολιάζουν διαρροές σε εφημερίδες και χρειάζεται να δουν και τι όντως τελικά θα εγκριθεί. Υπενθυμίζουν εξάλλου, ότι η τουρκική έμπρακτη συμπεριφορά στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο συνιστά ουσιαστικά και επιβεβαίωση σειράς τουρκικών διεκδικήσεων και απαγόρευση ντε φάκτο στην Ελλάδα να ασκήσει την κυριαρχία της. Θα ήταν ασφαλώς πολύ καλό, λένε, να παύσουν να μας απειλούν και επισήμως με πόλεμο, εν τέλει όμως το πρόβλημα για την Ελλάδα είναι ότι παρεμποδίζουν την κυριαρχία της. ‘Aλλωστε, όπως υπογραμμίζει ανώτερος ελληνας στρατιωτικός, η επιθετικότητα δεν τεκμαίρεται μόνο από τα έγγραφα, αλλά και από την πρακτική διάταξη των ενόπλων δυνάμεων. Με τουρκικό στρατό κατοχής στην Κύπρο και τον μεγαλύτερο αποβατικό στόλο του κόσμου απέναντι από τα ελληνικά νησιά στο Αιγαίο, παραμένει κανείς κάπως επιφυλακτικός, αν μη τι άλλο, απέναντι στις προθέσεις της ‘’Αγκυρας. Επιπλέον, η κατάσταση αυτή αναγκάζει την Αθήνα να διατηρεί ένα καταστρεπτικά υψηλό επίπεδο εξοπλισμών…
Το μότο Νταβούτογλου για μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες είναι μια θαυμάσια προοπτική, υποστηρίζουν οι ίδιοι αναλυτές, το ερώτημα όμως, που ήδη ανέδειξε η σχεδόν αποτυχία της τουρκοαρμενικής προσέγγισης, είναι οι όροι υπό τους οποίους αντιλαμβάνεται ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών τα μηδενικά προβλήματα, γιατί φυσικά ένας τρόπος να έχει κανείς μηδενικά προβλήματα, είναι αν οι γείτονες της Τουρκίας αποδεχθούν τις θέσεις της! Αν π.χ. η Αθήνα παραιτηθεί του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών της υδάτων ή ανακήρυξης ΑΟΖ, ή δεχθεί να ασκήσει τα δικαιώματά της κατά περιορισμένο τρόπο που να ικανοποιεί τις απαιτήσεις της Αγκυρας, δεν υπάρχει φυσικά λόγος να υπάρχει casus belli, η κατάργησή του όμως σε αυτή την περίπτωση δεν θα ήταν υποχώρηση της Τουρκίας, αλλά μάλλον της Ελλάδας. Ο Τούρκος Υπουργός, στο βιβλίο του για το “Στρατηγικό Βάθος”, εκφράζει με ήκκιστα διπλωματικό τρόπο, περισσότερο ίσως από οποιονδήποτε προκάτοχό του, ακριβώς γιατί δεν δεσμεύεται, όπως εκείνοι, από την ανάγκη υπεράσπισης της παράδοσης της κεμαλικής διπλωματίας, την προτίμησή του τόσο στην αλλαγή του στάτους κβο της Λωζάννης για το Αιγαίο, όσο και στην ανάγκη ελέγχου της Κύπρου. Το πραγματικό ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει η Αθήνα, είναι πως θα μπορούσε να προκύψει μια διαφορετική αντιμετώπιση της Τουρκίας προς την Ελλάδα, όχι πως θα γινόταν πιο ευέλικτη και πολιτικά ευφυής η επιδίωξη των παραδοσιακών επιδιώξεων της Αγκυρας, τονίζουν οι ίδιοι αναλυτές.
Το αμερικανοεβραϊκό λόμπυ “αποβιβάζεται” στην Κύπρο
Μεγάλη κινητικότητα στο τρίγωνο Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ
Σε μια πολύ ασυνήθιστη κίνηση ο Ελληνας πρωθυπουργός έδωσε στο Ισραήλ την άδεια να χρησιμοποιήσει για άσκηση τους ρωσικούς πυραύλους Eς 300, που βρίσκονται στην Κρήτη, αναφέρει η συνήθως πολύ καλά ενημερωμένη ισραηλινή ιστοσελίδα Debka, ενώ αξιωματούχοι στην Αθήνα αρνούνται να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν την είδηση. “Παρακολουθούμε με μεγάλη προσοχή τις εξελίξεις”, ήταν από την πλευρά τους, το σχόλιο ρωσικών στρατιωτικών πηγών. Η εξάσκηση με τους Ες 300 έχει σημασία για το Ισραήλ για την περίπτωση μιας επίθεσης κατά του Ιράν, στην ανάγκη της οποίας, ή, εναλλακτικά, ενός ναυτικού αποκλεισμού, αναφέρθηκε αυτή την εβδομάδα, για πρώτη φορά, ένας Υπουργός της κυβέρνησης Νετανιάχου.
Στο μεταξύ, η ιδέα μιας τριμερούς συνάντησης Νετανιάχου-Παπανδρέου-Χριστόφια συζητήθηκε στις ελληνοισραηλινές συνομιλίες της περασμένης εβδομάδας, χωρίς όμως να έχει ληφθεί ακόμη καμμιά απόφαση, υπογραμμίζουν καλά ενημερωμένες διπλωματικές πηγές. Για πρώτη φορά εξάλλου εμφανίσθηκαν στο Συνέδριο Αποδήμων Κυπρίων εκπρόσωποι του αμερικανοεβραϊκού λόμπυ. Η εμφάνισή τους προκάλεσε αντιφατικά αισθήματα στη Μεγαλόνησο, όπου άλλοι μεν ελπίζουν ότι η συμμαχία με το εβραϊκό στοιχείο θα δυναμώσει τον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων υπέρ της Κύπρου, άλλοι δε ανησυχούν ότι μπορεί να δοθεί η εντύπωση μιας πολύ πομπώδους, ελάχιστα διακριτικής προσέγγισης, που μπορεί να δώσει την εντύπωση μιας τυχοδιωκτικής πολιτικής χωρίς αρχές – αλλά και χωρίς συγκεκριμένα ανταλλάγματα για την κυπριακή και ελληνική πλευρά.
Από την ελληνική πλευρά έπεσαν ακόμα δύο ιδέες, η υποστήριξη και από το Ισραήλ της Ολυμπιακής Εκεχειρίας και η ενδεχόμενη ανάπτυξη ελληνικών και κυπριακών ειρηνευτικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, αμφότερες όμως απερρίφθησαν χωρίς πολύ συζήτηση από τιν ισραηλινή πλευρά, υποστηρίζουν οι ίδιες πηγές.
Στο μεταξύ την Αθήνα, τη Λευκωσία και το Ισραήλ επισκέφθηκε ο David Harris της American Jewish Committee, που συναντήθηκε με τον κ. Παπανδρέου στην ελληνική πρωτεύουσα. Ο κ. Harris πραγματοποιεί αναγνώριση εδάφους στα τρία κράτη και εξετάζει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες. Από την πλευρά του, ο Yπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ κ. Λίμπερμαν αναφέρθηκε στην ανάγκη σύσφιγξης των σχέσεων με Κύπρο, Ελλάδα, Βουλγαρία καιΡουμανία.
Τόσο το αμερικανοεβραϊκό λόμπυ, όσο και το Ισραήλ, επιδιώκουν να βρουν τρόπους αντίδρασης στη διαφαινόμενη ρήξη με την Τουρκία, να την πιέσουν και να την υποκαταστήσουν, όσο και αν είναι αυτό δυνατό. Από την πλευρά της η Ουάσιγκτον ενθαρρύνει έντονα την ανάπτυξη των σχέσεων Λευκωσίας και Αθήνας με το Ισραήλ, ταυτόχρονα όμως δεν έχει απομακρυνθεί ούτε κεραία από τη βασική της πολιτική στην περιοχή, την έμφαση δηλαδή στην ανάγκη ταχείας επίλυσης των ελληνοτουρκικών ζητημάτων και του κυπριακού, ώστε να διευκολυνθεί η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, αναφέρουν καλά πληροφορημένες διπλωματικές πηγές στην Ουάσιγκτον. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θέλουν συμμαχία Ελλάδας και Κύπρου με Ισραήλ, θέλουν όμως ταυτόχρονα και ελληνοτουρκική φιλία και προσέγγιση.
Ανώτερος αξιωματούχος του κυπριακού Υπουργείου Εξωτερικών εμφανίζεται πάντως έντονα σκεπτικιστής ως προς όλη αυτή την κινητικότητα. Ασφαλώς είναι τεράστια η δύναμη του αμερικανοεβραϊκού λόμπυ και είναι καλύτερα να τάχει κανείς καλά και όχι άσχημα με αυτό, το ερώτημα όμως παραμένει με ποιο στόχο, με ποιο κόστος και με ποια ανταλλάγματα. Ο ίδιος πιστεύει ότι μετά την αποτυχία να βρεθεί λύση με τον Ταλάτ και την ανατροπή του τελευταίου, η επίσημη κυπριακή πολιτική βρίσκεται σε αδιέξοδο, πόσο μάλλον που ο ίδιος ο Πρόεδρος Χριστόφιας διαπραγματεύεται επί βάσεως που βρίσκει αντίθετα τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα και τον πληθυσμό του νησιού!
Χαρακτηριστικό του στρατηγικού κομφούζιου που επικρατεί είναι το γεγονός ότι η κυπριακή παροικία στις ΗΠΑ κατέβαλε ιδιαίτερη προσπάθεια για να στείλει η Χίλαρυ Κλίντον μήνυμα στο συνέδριο της κυπριακής διασποράς, όταν όμως έστειλε απογοητεύθηκε. Η Αμερικανίδα Υπουργός Εξωτερικών, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έκανε διάκριση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και κάλεσε τους Ελληνοκυπρίους να υιοθετήσουν τις “σκληρές αποφάσεις” που απαιτούνται.
Kόσμος του Επενδυτή, 28.08.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010
Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ...ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ!
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Το ΠΑΣΟΚ τρέμει, πολύ φυσιολογικά, τις περιφερειακές εκλογές. Η βάση του πλήττεται άγρια από την κυβερνητική, δηλαδή την πολιτική της τρόικας, όπου μας παρέδωσε χωρίς καμία διαπραγμάτευση και στρατηγική. Ούτε οι Υπουργοί μπορούν να εξηγήσουν πώς η πολιτική που ασκούν κατ’ επιταγήν των ξένων, θα οδηγήσει τη χώρα σε κάποια διέξοδο, όχι σε μεγαλύτερες καταστροφές. Το μόνο τους επιχείρημα είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, για τη σωτηρία πρέπει πρώτα να πεθάνει ο άρρωστος! Η πολιτική τους κινείται στον αντίποδα του πολιτικού προγράμματος με το οποίο κέρδισαν τις εκλογές, συνιστά υφαρπαγή της λαϊκής εντολής. Στον ελληνικό λαό θάπρεπε, αυτοί που κυβερνούν εν ονόματί του, να δώσουν τουλάχιστο το δικαίωμα να αποφασίσει για την τύχη του!
Περισσότερο από το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή, είναι όμως η λεγόμενη ριζοσπαστική αριστερά που κινδυνεύει να την πάθει στις επικείμενες εκλογές, γνωρίζοντας ιστορικής σημασίας Βατερλώ! Η βαθύτατη κρίση του πολιτικού συστήματος, κράτους και κοινωνικού σχηματισμού, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η κρίση χρέους, θάπρεπε νάναι ιστορική ευκαιρία για τη ριζοσπαστική αριστερά, αν είχε το μυαλό και την ψυχή, τη vis vitalis να το κάνει, για να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό ή τουλάχιστο να πρωταγωνιστήσει στην προσπάθεια αποτροπής των κοινωνικών και εθνικών καταστροφών. Παραδόξως, μοιάζει να πλήττεται εκείνη περισσότερο από την κρίση, ή τουλάχιστο να μην μπορεί να αποκομίσει τα κέρδη που δικαιολογημένα θα περίμενε.
Η οργή, αγανάκτηση και απελπισία που αργά αλλά σταθερά συγκεντρώνεται στα έγκατα της κοινωνίας, κινδυνεύει να διοχετευθεί σε αποχή χωρίς πολιτικό αποτέλεσμα. ‘Η, αν προκαλέσει εξέγερση, να μην οδηγήσει σε λύση. ‘Oπως άλλωστε συνέβη με τη φοβερή αλλά ολότελα μηδενιστική, ανήμπορη να παράγει διέξοδο, εξέγερση της ελληνικής νεολαίας πριν από δύο χρόνια, προειδοποίηση από τότε για τα μελλούμενα να συμβούν.
Το παράδοξο ανάμεσα στην ένταση της κρίσης και τα αποτελέσματά της για τον χώρο της αριστεράς είναι φαινομενικό. Ακριβώς γιατί η κρίση είναι τόσο βαθειά, φωτίζει ανελέητα, όχι μόνο το μικρό μέγεθος των κυβερνώντων, αλλά και την ανεπάρκεια των υπολοίπων. Η κρίση ανεβάζει δραματικά τον πήχυ των απαιτήσεων, το μέτρο κρίσης για όλες τις πολιτικές δυνάμεις, που παύουν σταδιακά να μετριούνται κυρίως με συμπάθεια, αντιπάθεια, γενικές ιδεολογικές αναφορές, και αρχίζουν, όλο και περισσότερο, να συγκρίνονται με τις δραματικές ανάγκες κοινωνίας και έθνους.
Η δυστοκία, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, εξεύρεσης ενός υποψηφίου περιφερειάρχη που να συμπυκνώνει το μήνυμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, είναι το τελευταίο σύμπτωμα της δικής της κρίσης, της δυσκολίας και απροθυμίας της να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών, της βάσης της και των πολύ ευρύτερων στρωμάτων, που κάποια στιγμή προ διετίας στράφηκαν προς αυτήν και αναζητούν όλο και απελπισμένα διέξοδο. Με τη σειρά της, αυτή η δυστοκία μπορεί να γίνει καταλύτης περαιτέρω διάλυσης, πολυδιάσπασης ενός ιστορικού χώρου, σύμπτωμα του ελληνικού αδιεξόδου, της αδυναμίας δηλαδή της κοινωνίας μας να παράγει την αντίσταση και τις προτάσεις που χρειάζεται για να σωθεί η χώρα, τα πολιτικά εργαλεία, ιδέες, ηγεσίες. Το μεγαλύτερο δώρο στο ΠΑΣΟΚ και το σημαντικότερο, εξ αντιδιαστολής, επιχείρημα υπέρ του, είναι η αδυναμία όλης της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων, να παράγουν αξιόπιστο πολιτικό λόγο και αποτελεσματική, ενωτική δράση. Και μάλιστα σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας, μια στιγμή που τα πιο αδικημένα κοινωνικά στρώματα, η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, το έθνος ως συλλογικότητα, έχουν απελπιστική ανάγκη πολιτικών απαντήσεων στην κρίση, που να τους επιτρέψουν να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο του Μνημονίου και της υποδούλωσης. Χρειάζονται δηλαδή ένα αξιόπιστο, εναλλακτικό εθνικό σχέδιο.
Οι λόγοι των δυσκολιών της αριστεράς είναι πολυσύνθετοι. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και το ΚΚΕ είχαν/έχουν μια διαπραγματευτική δομή προγράμματος, που προϋπέθετε ουσιαστικά την ευστάθεια, όχι την κρίση του συστήματος. Προτάσεις όπως η αύξηση του βασικού μισθού στα 1300 ευρώ, 100.000 νέες προσλήψεις στο δημόσιο, η περιγραφή της κρίσης χρέους ως κατασκευασμένης, σήμαιναν ότι το σύστημα μπορούσε να συνεχίσει να δουλεύει όπως δούλευε, με μια διόρθωση όμως επί το φιλολαϊκότερο και προοδευτικότερο. Προϋπέθετε το “λεφτά υπάρχουν”, μια απάτη που επέτρεψε μεν στο ΠΑΣΟΚ να κερδίσει τις εκλογές, για την αριστερά όμως μεταφράστηκε σε δραματική μείωση πολιτικής αξιοπιστίας.
¨Ωσπου να μεταρρυθμισθεί η ΕΕ, μεταρρύθμιση που προϋποθέτει μεγάλες εξεγέρσεις σε βασικές ευρωπαϊκές χώρες, ή να γίνει η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση, οι διεθνείς συνθήκες είναι αρκετά δεδομένες και πιεστικές. Για να βρεθούν τα λεφτά, να μη χτυπηθούν δηλαδή άγρια τα εργαζόμενα και πιο αδικημένα κοινωνικά στρώματα της Ελλάδας για να πληρωθούν οι δανειστές της και να διατηρηθεί η προοτική της χώρας, ο μόνος πραγματικός δρόμος ήταν αφενός μια σκληρότερη διαπραγμάτευση με την ΕΕ, αφετέρου η εσωτερική αναδιανομή εις βάρος των προνομιούχων και εν πολλοίς παρασιτικών στρωμάτων. Που είναι ασφαλώς το μεγάλο κεφάλαιο, είναι όμως και ευρύτατη μερίδα της μεσαίας τάξης.
Η διαφθορά στην Ελλάδα δεν είναι απλή παρενέργεια του καπιταλισμού, είναι ο τρόπος ύπαρξής του. Η αριστερά όμως εγκατέλειψε τον αγώνα εναντίον της στην αρμοδιότητα Τριανταφυλλόπουλου. Δεν θέλησε, πρακτικά και θεωρητικά, να αντιμετωπίσει τους ιδιαίτερους μηχανισμούς εκμετάλλευσης και απαγωγής υπεραξίας που χαρακτηρίζουν τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Κοροϊδεύει τον εαυτό του ή την κοινωνία, όποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί να είναι στην Ελλάδα ριζοσπάστης ή αντικαπιταλιστής, χωρίς να θίγει το πώς λειτουργούν τα νοσοκομεία, πως απονέμεται η ιατρική, χτίζονται τα αυθαίρετα, πόθεν τα εισοδήματα των μεσαίων, το όργιο της αυτοδιοικητικής διαφθοράς, ενίοτε και με συμμετοχή αριστερών δημάρχων και τόσα άλλα!
Η αριστερά προτίμησε να μην τα κακώς κείμενα, δεν πίστεψε ότι μπορεί να αντιτάξει συλλογικότητες στον έξαλλο ατομικισμό που κατέστρεψε τη χώρα, όπως δεν πίστεψε ότι μπορεί η ίδια, στη δική της μικροκλίμακα, να εμπιστευθεί την εξουσία των ηγετών και στελεχών της σε ένα δημοκρατικά οργανωμένο κίνημα, που πήγε κάποια στιγμή, από τη δύναμη των πραγμάτων, να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Που είναι η δράση της αριστεράς υπέρ των καταναλωτικών και παραγωγικών συνεταιρισμών, οι προτάσεις της για αυτοδιαχείριση της Ολυμπιακής, όταν τέθηκε το θέμα, ή για την μετατροπή του Ταχυδρομικού Ταμιευτήριου σε τράπεζα των ασφαλισμένων;
Δεύτερον, αν κάτι απέδειξε περίτρανα η κρίση, είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις πολιτική στην Ελλάδα, χωρίς άποψη για την εξωτερική πολιτική και τη διεθνή θέση της. Ποιες είναι οι απόψεις, που είναι η δράση της αριστεράς για το σχέδιο Ανάν, τα ελληνοτουρκικά και την ένταξη της Τουρκίας, τις σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα, την επικείμενη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο μιας κυρίως αμερικανικής, βρετανικής, εβραϊκής παγκοσμιοποίησης και του Ισραήλ; Πόσες ουσιαστικές πρωτοβουλίες πήρε σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την συγκρότηση μιας πανευρωπαϊκής πολιτικής απάντησης στην επίθεση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου στο ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος μέσω της Ελλάδας; Οι Ευρωπαίοι όλο και περισσότερο ασφυκτιούν μέσα στο Μάαστριχτ. Αλά το όχι στην Ευρώπη των τραπεζών, δυσκολεύεται να μετατραπεί σε συγκεκριμένα θετικά μεταβατικά συνθήματα, δηλαδή συνθήματα που να φαίνονται αρκούντως λογικά στους εργαζόμενους και αρκούντως δύσκολα στα όργανα των τραπεζών που διοικούν την Ευρώπη.
Για να μην αυτοδιαλυθεί σε απωθητικούς “εμφύλιους της καρέκλας”, να γίνει πόλος έλξης των ευρύτατων στρωμάτων που αναζητούν απελπισμένα λύση, η Αριστερά οφείλει να απαντήσει με πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα και ουσιαστικό, όχι βερμπαλιστικό ριζοσπαστισμό στα προβλήματα της κοινωνίας. Δεν μπορεί τα στελέχη της να δείχνουν ότι ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για το ατομικό τους μέλλον απότι για την οργάνωση του αγώνα του ελληνικού λαού, ούτε να μας προτείνουν τη φυγή σε ένα απροσδιόριστο χιλιαστικό “σοσιαλιστικό μέλλον”.
Η επιλογή των προσώπων μεγάλη πολιτική σημασία. Θα ήταν ασφαλώς προτιμότερο να είναι πρόσωπα που να εκφράζουν την αντίσταση στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ, όπως οι τρεις βουλευτές που καταψήφισαν το Μνημόνιο. Σε μια χώρα πάντως με το επίπεδο αμοιβαίας αλληλοεξαπάτησης της Ελλάδας, το ήθος είναι καθεαυτό μεγαλύτερη πολιτική αξία από οποιεσδήποτε πολιτικές θέσεις. Ο κόσμος δεν αποστρέφεται τον δικομματισμό αναζητώντας αριστερές ίντριγκες ή αριστερά λαμόγια! Η βάση της αριστεράς δεν υπάρχει για να συνεχίζουν οι ηγέτες της την καρριέρα τους. Χρειάζεται καθαρούς ανθρώπους, που να αντιπαραθέτουν έμπρακτα τη δική τους ηθική και προσωπική στάση ζωής στον πολιτισμό της ρεμούλας, της απάτης, της κοροϊδίας που κατέστρεψε τη χώρα και άφησε ανυπεράσπιστη την κοινωνία μας. Μόνο πάνω σε άλλο ήθος, σε άλλη ηθική, μπορεί να θεμελιωθεί ένα νέο πολιτικό διάβημα.
Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα gremistis.blogspot.com
Το ΠΑΣΟΚ τρέμει, πολύ φυσιολογικά, τις περιφερειακές εκλογές. Η βάση του πλήττεται άγρια από την κυβερνητική, δηλαδή την πολιτική της τρόικας, όπου μας παρέδωσε χωρίς καμία διαπραγμάτευση και στρατηγική. Ούτε οι Υπουργοί μπορούν να εξηγήσουν πώς η πολιτική που ασκούν κατ’ επιταγήν των ξένων, θα οδηγήσει τη χώρα σε κάποια διέξοδο, όχι σε μεγαλύτερες καταστροφές. Το μόνο τους επιχείρημα είναι ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, για τη σωτηρία πρέπει πρώτα να πεθάνει ο άρρωστος! Η πολιτική τους κινείται στον αντίποδα του πολιτικού προγράμματος με το οποίο κέρδισαν τις εκλογές, συνιστά υφαρπαγή της λαϊκής εντολής. Στον ελληνικό λαό θάπρεπε, αυτοί που κυβερνούν εν ονόματί του, να δώσουν τουλάχιστο το δικαίωμα να αποφασίσει για την τύχη του!
Περισσότερο από το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή, είναι όμως η λεγόμενη ριζοσπαστική αριστερά που κινδυνεύει να την πάθει στις επικείμενες εκλογές, γνωρίζοντας ιστορικής σημασίας Βατερλώ! Η βαθύτατη κρίση του πολιτικού συστήματος, κράτους και κοινωνικού σχηματισμού, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η κρίση χρέους, θάπρεπε νάναι ιστορική ευκαιρία για τη ριζοσπαστική αριστερά, αν είχε το μυαλό και την ψυχή, τη vis vitalis να το κάνει, για να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό ή τουλάχιστο να πρωταγωνιστήσει στην προσπάθεια αποτροπής των κοινωνικών και εθνικών καταστροφών. Παραδόξως, μοιάζει να πλήττεται εκείνη περισσότερο από την κρίση, ή τουλάχιστο να μην μπορεί να αποκομίσει τα κέρδη που δικαιολογημένα θα περίμενε.
Η οργή, αγανάκτηση και απελπισία που αργά αλλά σταθερά συγκεντρώνεται στα έγκατα της κοινωνίας, κινδυνεύει να διοχετευθεί σε αποχή χωρίς πολιτικό αποτέλεσμα. ‘Η, αν προκαλέσει εξέγερση, να μην οδηγήσει σε λύση. ‘Oπως άλλωστε συνέβη με τη φοβερή αλλά ολότελα μηδενιστική, ανήμπορη να παράγει διέξοδο, εξέγερση της ελληνικής νεολαίας πριν από δύο χρόνια, προειδοποίηση από τότε για τα μελλούμενα να συμβούν.
Το παράδοξο ανάμεσα στην ένταση της κρίσης και τα αποτελέσματά της για τον χώρο της αριστεράς είναι φαινομενικό. Ακριβώς γιατί η κρίση είναι τόσο βαθειά, φωτίζει ανελέητα, όχι μόνο το μικρό μέγεθος των κυβερνώντων, αλλά και την ανεπάρκεια των υπολοίπων. Η κρίση ανεβάζει δραματικά τον πήχυ των απαιτήσεων, το μέτρο κρίσης για όλες τις πολιτικές δυνάμεις, που παύουν σταδιακά να μετριούνται κυρίως με συμπάθεια, αντιπάθεια, γενικές ιδεολογικές αναφορές, και αρχίζουν, όλο και περισσότερο, να συγκρίνονται με τις δραματικές ανάγκες κοινωνίας και έθνους.
Η δυστοκία, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, εξεύρεσης ενός υποψηφίου περιφερειάρχη που να συμπυκνώνει το μήνυμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, είναι το τελευταίο σύμπτωμα της δικής της κρίσης, της δυσκολίας και απροθυμίας της να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών, της βάσης της και των πολύ ευρύτερων στρωμάτων, που κάποια στιγμή προ διετίας στράφηκαν προς αυτήν και αναζητούν όλο και απελπισμένα διέξοδο. Με τη σειρά της, αυτή η δυστοκία μπορεί να γίνει καταλύτης περαιτέρω διάλυσης, πολυδιάσπασης ενός ιστορικού χώρου, σύμπτωμα του ελληνικού αδιεξόδου, της αδυναμίας δηλαδή της κοινωνίας μας να παράγει την αντίσταση και τις προτάσεις που χρειάζεται για να σωθεί η χώρα, τα πολιτικά εργαλεία, ιδέες, ηγεσίες. Το μεγαλύτερο δώρο στο ΠΑΣΟΚ και το σημαντικότερο, εξ αντιδιαστολής, επιχείρημα υπέρ του, είναι η αδυναμία όλης της αντιπολίτευσης και των συνδικάτων, να παράγουν αξιόπιστο πολιτικό λόγο και αποτελεσματική, ενωτική δράση. Και μάλιστα σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας, μια στιγμή που τα πιο αδικημένα κοινωνικά στρώματα, η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας, το έθνος ως συλλογικότητα, έχουν απελπιστική ανάγκη πολιτικών απαντήσεων στην κρίση, που να τους επιτρέψουν να ξεφύγουν από τον φαύλο κύκλο του Μνημονίου και της υποδούλωσης. Χρειάζονται δηλαδή ένα αξιόπιστο, εναλλακτικό εθνικό σχέδιο.
Οι λόγοι των δυσκολιών της αριστεράς είναι πολυσύνθετοι. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και το ΚΚΕ είχαν/έχουν μια διαπραγματευτική δομή προγράμματος, που προϋπέθετε ουσιαστικά την ευστάθεια, όχι την κρίση του συστήματος. Προτάσεις όπως η αύξηση του βασικού μισθού στα 1300 ευρώ, 100.000 νέες προσλήψεις στο δημόσιο, η περιγραφή της κρίσης χρέους ως κατασκευασμένης, σήμαιναν ότι το σύστημα μπορούσε να συνεχίσει να δουλεύει όπως δούλευε, με μια διόρθωση όμως επί το φιλολαϊκότερο και προοδευτικότερο. Προϋπέθετε το “λεφτά υπάρχουν”, μια απάτη που επέτρεψε μεν στο ΠΑΣΟΚ να κερδίσει τις εκλογές, για την αριστερά όμως μεταφράστηκε σε δραματική μείωση πολιτικής αξιοπιστίας.
¨Ωσπου να μεταρρυθμισθεί η ΕΕ, μεταρρύθμιση που προϋποθέτει μεγάλες εξεγέρσεις σε βασικές ευρωπαϊκές χώρες, ή να γίνει η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση, οι διεθνείς συνθήκες είναι αρκετά δεδομένες και πιεστικές. Για να βρεθούν τα λεφτά, να μη χτυπηθούν δηλαδή άγρια τα εργαζόμενα και πιο αδικημένα κοινωνικά στρώματα της Ελλάδας για να πληρωθούν οι δανειστές της και να διατηρηθεί η προοτική της χώρας, ο μόνος πραγματικός δρόμος ήταν αφενός μια σκληρότερη διαπραγμάτευση με την ΕΕ, αφετέρου η εσωτερική αναδιανομή εις βάρος των προνομιούχων και εν πολλοίς παρασιτικών στρωμάτων. Που είναι ασφαλώς το μεγάλο κεφάλαιο, είναι όμως και ευρύτατη μερίδα της μεσαίας τάξης.
Η διαφθορά στην Ελλάδα δεν είναι απλή παρενέργεια του καπιταλισμού, είναι ο τρόπος ύπαρξής του. Η αριστερά όμως εγκατέλειψε τον αγώνα εναντίον της στην αρμοδιότητα Τριανταφυλλόπουλου. Δεν θέλησε, πρακτικά και θεωρητικά, να αντιμετωπίσει τους ιδιαίτερους μηχανισμούς εκμετάλλευσης και απαγωγής υπεραξίας που χαρακτηρίζουν τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Κοροϊδεύει τον εαυτό του ή την κοινωνία, όποιος ισχυρίζεται ότι μπορεί να είναι στην Ελλάδα ριζοσπάστης ή αντικαπιταλιστής, χωρίς να θίγει το πώς λειτουργούν τα νοσοκομεία, πως απονέμεται η ιατρική, χτίζονται τα αυθαίρετα, πόθεν τα εισοδήματα των μεσαίων, το όργιο της αυτοδιοικητικής διαφθοράς, ενίοτε και με συμμετοχή αριστερών δημάρχων και τόσα άλλα!
Η αριστερά προτίμησε να μην τα κακώς κείμενα, δεν πίστεψε ότι μπορεί να αντιτάξει συλλογικότητες στον έξαλλο ατομικισμό που κατέστρεψε τη χώρα, όπως δεν πίστεψε ότι μπορεί η ίδια, στη δική της μικροκλίμακα, να εμπιστευθεί την εξουσία των ηγετών και στελεχών της σε ένα δημοκρατικά οργανωμένο κίνημα, που πήγε κάποια στιγμή, από τη δύναμη των πραγμάτων, να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Που είναι η δράση της αριστεράς υπέρ των καταναλωτικών και παραγωγικών συνεταιρισμών, οι προτάσεις της για αυτοδιαχείριση της Ολυμπιακής, όταν τέθηκε το θέμα, ή για την μετατροπή του Ταχυδρομικού Ταμιευτήριου σε τράπεζα των ασφαλισμένων;
Δεύτερον, αν κάτι απέδειξε περίτρανα η κρίση, είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις πολιτική στην Ελλάδα, χωρίς άποψη για την εξωτερική πολιτική και τη διεθνή θέση της. Ποιες είναι οι απόψεις, που είναι η δράση της αριστεράς για το σχέδιο Ανάν, τα ελληνοτουρκικά και την ένταξη της Τουρκίας, τις σχέσεις με τη Ρωσία και την Κίνα, την επικείμενη μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο μιας κυρίως αμερικανικής, βρετανικής, εβραϊκής παγκοσμιοποίησης και του Ισραήλ; Πόσες ουσιαστικές πρωτοβουλίες πήρε σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την συγκρότηση μιας πανευρωπαϊκής πολιτικής απάντησης στην επίθεση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου στο ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος μέσω της Ελλάδας; Οι Ευρωπαίοι όλο και περισσότερο ασφυκτιούν μέσα στο Μάαστριχτ. Αλά το όχι στην Ευρώπη των τραπεζών, δυσκολεύεται να μετατραπεί σε συγκεκριμένα θετικά μεταβατικά συνθήματα, δηλαδή συνθήματα που να φαίνονται αρκούντως λογικά στους εργαζόμενους και αρκούντως δύσκολα στα όργανα των τραπεζών που διοικούν την Ευρώπη.
Για να μην αυτοδιαλυθεί σε απωθητικούς “εμφύλιους της καρέκλας”, να γίνει πόλος έλξης των ευρύτατων στρωμάτων που αναζητούν απελπισμένα λύση, η Αριστερά οφείλει να απαντήσει με πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα και ουσιαστικό, όχι βερμπαλιστικό ριζοσπαστισμό στα προβλήματα της κοινωνίας. Δεν μπορεί τα στελέχη της να δείχνουν ότι ενδιαφέρονται πολύ περισσότερο για το ατομικό τους μέλλον απότι για την οργάνωση του αγώνα του ελληνικού λαού, ούτε να μας προτείνουν τη φυγή σε ένα απροσδιόριστο χιλιαστικό “σοσιαλιστικό μέλλον”.
Η επιλογή των προσώπων μεγάλη πολιτική σημασία. Θα ήταν ασφαλώς προτιμότερο να είναι πρόσωπα που να εκφράζουν την αντίσταση στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ, όπως οι τρεις βουλευτές που καταψήφισαν το Μνημόνιο. Σε μια χώρα πάντως με το επίπεδο αμοιβαίας αλληλοεξαπάτησης της Ελλάδας, το ήθος είναι καθεαυτό μεγαλύτερη πολιτική αξία από οποιεσδήποτε πολιτικές θέσεις. Ο κόσμος δεν αποστρέφεται τον δικομματισμό αναζητώντας αριστερές ίντριγκες ή αριστερά λαμόγια! Η βάση της αριστεράς δεν υπάρχει για να συνεχίζουν οι ηγέτες της την καρριέρα τους. Χρειάζεται καθαρούς ανθρώπους, που να αντιπαραθέτουν έμπρακτα τη δική τους ηθική και προσωπική στάση ζωής στον πολιτισμό της ρεμούλας, της απάτης, της κοροϊδίας που κατέστρεψε τη χώρα και άφησε ανυπεράσπιστη την κοινωνία μας. Μόνο πάνω σε άλλο ήθος, σε άλλη ηθική, μπορεί να θεμελιωθεί ένα νέο πολιτικό διάβημα.
Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα gremistis.blogspot.com
Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010
Ποιός κυβερνά αυτή τη χώρα;
O TOMMASO PADOA-SCIOPPA και ο τέταρτος δρόμος προς την … παγκοσμιοποίηση: η Ελλάδα, ως η πρώτη "αποικία" της "Παγκοσμιοποίησης" (*)
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μέλος της διευθύνουσας επιτροπής της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, μέλος της επίλεκτης Ομάδας των Τριάντα που δημιούργησε το ίδρυμα Ροκφέλλερ, βετεράνος του ΔΝΤ, δημιουργός της “Ευρώπης των τραπεζών“, που ίδρυσε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, ο Ιταλός Tommaso_Padoa-Schioppa, που διορίστηκε στη θέση “οικονομικού συμβούλου” του ΓΑΠ μόνο “κεντροαριστερός χαφ”, όπως τον παρουσίασε μερίδα του ελληνικού τύπου, δεν μπορεί να θεωρηθεί, ενώ είναι τελείως αμφίβολο αν, ένας άνθρωπος με αυτές τις διασυνδέσεις και τον διεθνή ρόλο, έρχεται ως απλός σύμβουλος στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ο κ. Σκιόπα είναι ένα πολύ κεντρικό πρόσωπο της πιο “σκληρής”, “αντιδραστικής” θα λέγαμε κάποτυε πτέρυγας του παγκόσμιου οικονομικού κατεστημένου, της “Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης”, μιας παγκόσμιας “Aριστοκρατίας του Χρήματος”, αυτής ακριβώς που επετέθη στη χώρα μας από το περασμένο φθινόπωρο, σε μια προσπάθεια να μεταβάλλει την Ελλάδα σε πεδίο δοκιμής για την καταστροφή του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, δηλαδή του πολιτισμού μας, και του κράτους-έθνους, δηλαδή της δημοκρατίας. Διερωτάται κανείς για τους λόγους που επέβαλαν στον και Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς τον διορισμό ενός τέτοιου προσώπου…
Η τοποθέτηση του Ιταλού συμβούλου είναι η τελευταία σε μια “απόβαση” ξένων συμβούλων στην Ελλάδα, που αφορά σχεδόν όλους τους τομείς κυβερνητικής και κρατικής δράσης και δεν έχει προηγούμενο στην ΕΕ, αλλά και στη νεώτερη ελληνική ιστορία, με εξαίρεση πολύ “ειδικές” και “σκοτεινές” περιόδους της.
Ορισμένοι μάλιστα σχολιαστές ακόμα και του κατεστημένου και μάλλον φιλοκυβερνητικού τύπου έθεσαν ήδη ζητήματα λειτουργίας πολιτεύματος, κρατικής ασφάλειας, εθνικής ανεξαρτησίας. Το κλασικό ερώτημα “Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;” επανέφερε από τις στήλες της Ελευθεροτυπίας ο Κώστας Τσουπαρόπουλος. Σε ποιόν ανήκει η Ελλάδα, ρώτησε από το Βήμα ο Δημήτρης Ψυχογιός. Για τη “Διεθνή των Συμβούλων” έκανε λόγο σκωπτικά ο Ιορδανίδης της Καθημερινής. Ακόμα και κυβερνητικά στελέχη διερωτώνται π.χ. από πού πηγάζει η εμπιστοσύνη που φαίνεται να έχει ο Πρωθυπουργός σε αυτή τη στρατιά παράξενων “ειδικών”.
Η εμφάνιση αυτών των δεκάδων συμβούλων έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία γιατί κανείς δεν φαίνεται, ούτε στο κόμμα, ούτε στο κράτος να επιτελεί ουσιαστικά καθήκοντα σχεδιασμού. Οι υποτιθέμενοι σύμβουλοι δεν βοηθάνε επομένως ένα οποιοδήποτε ελληνικό, εθνικό σχέδιο να πραγματοποιηθεί – σχεδιάζουν και αποφασίζουν οι ίδιοι. Μακάρι να λαθεύουμε, αλλά με δεδομένο το ποιοί είναι αυτοί οι σύμβουλοι, τις απόψεις και τις εθνικότητές τους, μοιάζει η Ελλάδα να έχει επιλεγεί ως είδος “αποικίας” της (αγγλωσαξωνικής και αμερικανοεβραϊκής κυρίως) “Παγκοσμιοποίησης”, χώρος ενός σημαντικού πειράματος για την εξέλιξη των ανθρώπινων πολιτικών δομών.
Σκιόπα – ο άνθρωπος που καταστρέφει τις κυβερνήσεις που συμμετέχει…
Για να ξαναγυρίσουμε στον κ. Σκιόπα, η μόνη σχέση του με την “κεντροαριστερά”, αν οι όροι έχουν πια κάποια σημασία σε αυτές τις εποχές της μεγάλης παρακμής, κατάπτωσης και εκφυλισμού, είναι ότι υπηρέτησε ως Υπουργός Οικονομικών του Ρομάνο Πρόντι. Αυτός είναι κάποιο είδος “κεντροαριστερού”, φοβούμεθα όμως ότι τον χαρακτηρίζει πολύ περισσότερο είναι η προϋπηρεσία του στην διαβόητη Goldman Sachs. (Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι η τράπεζα αυτή, πρωτεργάτης των μεγαλύτερων καταστροφών της παγκόσμιας οικονομικής ιστορίας, κατάφερε το περασμένο φθινόπωρο το ακατόρθωτο: να είναι, με το αζημίωτο, ο κεντρικός σύμβουλος της Ελλάδας για θέματα χρέους και ιδιωτικοποιήσεων, ο κύριος συνομιλητής του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, και, ταυτόχρονα, ο αρχιτέκτων της κερδοσκοπικής επίθεσης στην αγορά CDS εναντίον της Ελλάδας! Η ελληνική κυβέρνηση πληροφορήθηκε με έξη μήνες καθυστέρηση τον ρόλο της, ακόμα και τότε όμως τοποθέτησε τον άνθρωπό της, τον κ. Χριστοδούλου, αν και τελούντα υπό έρευνα από τις αρχές των ΗΠΑ, ως επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους)
Ως Υπουργός του Πρόντι, ο Σκιόπα έκανε ότι μπορούσε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των τραπεζών, εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα λιτότητας και δημοσιονομικής εξυγίανσης που κατέστρεψε την ιταλική κεντροαριστερά και κατέστησε τον Μπερλουσκόνι αναμφισβήτητο κυρίαρχο της ιταλικής πολιτικής σκηνής. Πρόλαβε πάντως, προτού … συντρίψει την κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε, να αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης, να παγώσει τους μισθούς, να μετατρέψει δεκάδες χιλιάδες μόνιμες θέσεις εργασίας σε προσωρινές συμβάσεις, να μειώσει τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων και τις κοινωνικές δαπάνες και να θεσμοθετήσει πάνω από 60 νέους φόρους. Προσπάθησε, χωρίς να το καταφέρει, να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις και να πουλήσει την Αλιτάλια.
Οι λονδρέζικοι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς τον χαρακτήρισαν ως τον χειρότερο Υπουργό Οικονομικών της Ευρώπης! ‘Οσο για την ιταλική Τζορνάλε μας προειδοποίησε κι αυτή με σαφήνεια: “Δεν θα πάρει πολύ στους ‘Eλληνες για να ανακαλύψουν ότι ο Σκιόπα δεν είναι o Προμηθέας που χαρίζει τη φωτιά της ανάκαμψης, αλλά η ‘Ατροπος, η Μοίρα που κόβει το νήμα της οικονομικής επιβίωσης. Αν δεν τον ξαναβάλουν στο πρώτο καράβι να τον στείλουν πίσω…μπορεί να φτάσει η στιγμή που θα γίνει ο τάφος των ελληνικών πορτοφολιών”. Με τον Σκιόπα να ενισχύει τις … ντόπιες προσπάθειες, σε λίγο δεν θα φτάνουν τα παγκάκια και τα πευκάκια της Ελλάδας για τους συνταξιούχους και τους ανέργους της…
…Και τοποτηρητής της Διεθνούς των Τραπεζών
Ο κ. Σκιόπα όμως δεν είναι ένας κοινός νεοφιλελεύθερος διαχειριστής. Συμμετέχει στο επιτελείο των πιο αντιδραστικών παγκόσμιων θεσμών, που επιδιώκουν και ουδόλως το κρύβουν την οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, με την κατάργηση του έθνους-κράτους, που συνιστά το μόνο υπαρκτό πλαίσιο άσκησης δημοκρατίας, και την απόδοση της αρμοδιότητας οικονομικής πολιτικής σε υπερεθνικούς οργανισμούς που εκπροσωπούν την ολιγαρχία του χρήματος, σε τράπεζες και σε επιχειρήσεις. Για τους Ρότσιλντ, Ροκφέλερ κλπ., η δημοκρατία, όση υπήρξε τέλος πάντων μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ήταν τελικά μια … δυσάρεστη παρένθεση, που καιρός είναι να κλείσει.
Ο κ. Σκιόπα υπήρξε εκ των πρωτεργατών της ευρωπαϊκής νομισματικής ενοποίησης τύπου Μάαστριχτ, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η εγγύηση των αποδόσεων του χρηματιστικού κεφαλαίου και η απαγόρευση κεϋνσιανών διορθώσεων και πολιτικών, που θα μπορούσαν να ενοχλήσουν τους εκπροσώπους της πιο τερατώδους και ολοκληρωτικής ολιγαρχίας του Χρήματος, που εμφανίστηκε σε όλη την Ιστορία του ανθρώπινου γένους. Το Μάαστριχτ, όπως έχουμε τώρα την ευκαιρία να διαπιστώσουμε, συνιστά την πιο ακραία, εξτρεμιστικά μονεταριστική και νεοφιλελεύθερη οικονομική δομή που δημιουργήθηκε ποτέ στην ιστορία. Αυτή η δομή, μαζί με τη θεσμοποίηση της απόλυτης ελευθερίας των ροών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, επιβάλει την κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, δηλαδή του πολιτισμού.
Εκτός από πρωτεργάτης του Μάαστριχτ και βετεράνος του ΔΝΤ, ο “Ιταλός φίλος” του Γιώργου Παπανδρέου, διαθέτει και πολλές άλλες ενδιαφέρουσες ιδιότητες. Είναι μέλος της οργανωτικής επιτροπής της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, που αποσκοπεί στην εδραίωση της αμερικανικής ηγεμονίας παγκοσμίως, δια της υποταγής της Ευρώπης στις ΗΠΑ και δια της διεθνούς επικράτησης των νεοφιλελεύθερων δογμάτων.
Είναι επίσης ένας από τους Τριάντα.
Η Ομάδα των Τριάντα: Διευθυντήριο της παγκοσμιοποίσης
Εκτός από την Μπίλντεμπεργκ, ο Σκιόπα συμμετέχει στην “Oμάδα των Τριάντα”, που έχει ιδρύσει, με παραπλήσιους της Μπίλντεμπεργκ σκοπούς, με περισσότερο όμως οικονομικό-νομισματικό και λιγότερο πολιτικό περιεχόμενο, το ίδρυμα Ροκφέλλερ, συντονίζοντας τους εκπροσώπους τριάντα από τις μεγαλύτερες τράπεζες του πλανήτη, ή άτομα στενά συνδεδεμένα μαζί τους. Τις απόψεις και τα σχέδια αυτής της ομάδας, που, δυστυχώς για μας, ήρθε να εφαρμόσει στο πειραματόζωο Ελλάς, ιδίως με την πρωτοφανή ανάμειξη του ΔΝΤ στα ζητήματα της ευρωζώνης, διατύπωσε ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ: “Ολοι χρειάζονται το ΔΝΤ γιατί, δίχως αυτό, η παγκόσμια οικονομία, δεν θα μπορούσε να γίνει ένα εξιδανικευμένο όραμα απόλυτα ρευστών, άψογα ενημερωμένων και πλήρως αρρύθμιστων αγορών κεφαλαίου” (Wall Street Journal, 1.5.1998)
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το τμήμα του διεθνούς κατεστημένου που επιδιώκει το πέρασμα της εξουσίας από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις των εθνών κρατών στα θεσμικά ή λιγότερο θεσμοποιημένα κέντρα του χρηματιστικού κεφαλαίου και της αυτοκρατορικής ισχύος, στυλοβάτες ενός υπό εκκόλαψη παγκόσμιου ολοκληρωτισμού.
Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι, λέει ο λαός. Μια ματιά στην “παρέα” του Σκιόπα στην Ομάδα των Τριάντα είναι απολύτως αποκαλυπτική για το είδος των δυνάμεων που εκπροσωπεί ο σύμβουλος του κ. Παπανδρέου. Επικεφαλής είναι ο Πωλ Βόλκερ, ο άνθρωπος που γκρέμισε την ιδέα της ρύθμισης στην οικονομία των ΗΠΑ, καταστρέφοντας το αμερικανικό κεϋνσιανό ισοδύναμο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Ο Βόλκερ υπήρξε ο κύριος αρχιτέκτονας της οικονομικής πολιτικής του (περίπου ακροδεξιού) προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν, μαζί με τον Μάρτιν Φελντστάιν, επίσης μέλος των Τριάντα. Οι περισσότεροι από δαύτους είναι πρώην ή νυν διευθυντικά στελέχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της οργάνωσης που έχει καταστρέψει τις περισσότερες οικονομίες παγκοσμίως (στη Ρωσία αίφνης, οι συνέπειες της δράσης και των συνταγών του ΔΝΤ ήταν, κρινόμενες από την πτώση της παραγωγής, των επενδύσεων, του προσδόκιμου ζωής κλπ. ανάλογες ή χειρότερες από τα αποτελέσματα της εισβολής του Χίτλερ στη Σοβιετική ¨Ενωση το 1941!)
Στην ομάδα των τριάντα συμμετέχουν επίσης μια σειρά από “μπουμπούκια” του νεοφιλελευθερισμού, όπως ο πρωτεργάτης της πολωνικής θεραπείας-σοκ Μπαλσερόβιτς ή οι “ξεθεμελιωτές” των κοινωνιών του Μεξικού και της Βραζιλίας Ζεντίγιο και Νέτο. Συμμετέχουν επίσης οι εκπρόσωποι των μεγαλύτερων παγκοσμίως αμερικανικών και αμερικανοεβραϊκών τραπεζών, όπως π.χ. ο Τζέικομπ Φρένκελ, αντιπρόεδρος της διαβόητης για τον ρόλο της το 2008, ΑΙG, o ‘Αντριου Κρόκετ, πρόεδρος της JP Morgan Chase της οικογένειας Ροκφέλερ, ο Sir David Walker, ανώτερος σύμβουλος της Morgan Stanley, ο Gerg Hausler, πρώην στέλεχος της Λαζάρ, ο Μάριο Ντράγκι, κυβερνήτης της Τράπεζας της Ιταλίας και βετεράνος της Goldman Sachs. Kαι επειδή “η Γκόλντμαν είναι παντού”, δεν είναι μόνο με τους διάφορους ανθρώπους της στην Επιτροπή των Τριάντα, είναι και με τον ίδιο τον διευθύνοντα σύμβουλό της Gerald Corrigan που συμμετέχει. ¨Όπως επίσης συμμετέχει ο βετεράνος του ΔΝΤ και νυν επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας του Ισραήλ Στάνλει Φίσερ και ο πρώην Υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής Ντομίνγκο Καβάλιο, γνωστός για τη συμβολή του στην καταστροφή της πατρίδας του!
Πολύ παράξενες λοιπόν οι παρέες του κεντροαριστερού μας χαφ. Μας έλεγαν πριν από τις εκλογές για μια επιτροπή προοδευτικών οικονομολόγων, Στίγκλιτζ, Γκαλμπρέιθ, Σεν και βρεθήκαμε τελικά με ότι πιο αντιδραστικό υπάρχει παγκοσμίως! Στη νεώτερη ελληνική ιστορία, μετά τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους, αλλά και στα ευρωπαϊκά χρονικά, δεν νομίζουμε ότι υπήρξε ποτέ τόσο κραυγαλέα αντίθεση κυβερνητικής ρητορείας και πράξης, όσο στη σημερινή σοσιαλιστική Ελλάδα.
Μερικά έθνη πιο … ίσα από τα άλλα
Οι θεσμοί στους οποίους συμμετέχει ο Σκιόπα, παρά την ιταλική του καταγωγή, είναι κυρίως αμερικανικοί και αμερικανοεβραϊκοί, οι πιο εξτρέμ θεσμοί και οργανώσεις της παγκοσμιοποίησης. Σπανίως και μόνο επικουρικά συμμετέχουν σε αυτούς εκπρόσωποι άλλων εθνοτήτων. Μιλάνε για πολυεθνικότητα, αλλά είναι μια άκρως αγγλοσαξωνική και εβραϊκή πολυεθνικότητα.
Πρέπει να υπογραμμίσουμε, στο σημείο αυτό, ότι δεν εντυπωσιάζει μόνο ο αριθμός των συμβούλων του ‘Eλληνα πρωθυπουργού και οι ιδέες τους, ακριβώς στον αντίποδα αυτών που υποστηρίζει δημόσια ο κ. Παπανδρέου. Εντυπωσιάζει και ο ακραία επιλεκτικός χαρακτήρας της εθνικής τους προέλευσης, όπως και του συνόλου των διεθνών επαφών του ‘Eλληνα Πρωθυπουργού. Πρέπει να ψάξουμε με το φανάρι για να βρούμε σε αυτές, αν βρούμε, κανένα Γάλλο, Γερμανό ή Ρώσο. Αντίθετα έχει πλημμυρίσει ο κόσμος από Αγγλοσάξωνες και Εβραίους. Ακόμα και η Επιτροπή του για τη μεταρρύθμιση της κυβέρνησης και του Γραφείου του αποτελείται από έναν Αμερικανό, έναν (εβραϊκής καταγωγής) Σουηδό, ένα Βρετανό και έναν Αυστραλό. ‘Oχι μόνο είναι ξένοι, αλλά δεν είναι τουλάχιστο Γερμανοί ή Γάλλοι, οι δύο εθνότητες που επηρέασαν αποφασιστικά τη συγκρότηση του νεώτερου ελληνικού κράτους. Τι είδους έργο είναι δυνατόν να προσφέρουν αυτοί οι άνθρωποι στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας ή στην ελληνική δημόσια διοίκηση; Υπάρχουν άλλες χώρες που χρησιμοποίησαν τόσους ξένους ειδικούς; Η κατάσταση αρχίζει και θυμίζει τους Αμερικανούς στην Ελλάδα του εμφυλίου, ή τη Ρωσία μετά την πτώση του κομμουνισμού, όταν είχε αποβιβαστεί μια ταξιαρχία ξένων (που κατέστρεψαν τελικά τη χώρα).
Διερωτάται κανείς γιατί ο κ. Παπανδρέου έχει ελάχιστες έως μηδενικές επαφές με Γάλλους, Γερμανούς, Ρώσους, Κινέζους, ‘Αραβες, μη φιλοαμερικανούς τριτοκοσμικούς, γιατί ο διεθνής του ορίζοντας μοιάζει τόσο απελπιστικά αμερικανικός και παγκοσμιοποιημένος. Ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος, η Ελλάδα έχει άλλες ανάγκες και κινδυνεύει όπως πορεύεται να πάθει στο τέλος ασφυξία και να πεθάνει.
(*) To άρθρο αυτό είχε γραφτεί όταν η εφημερίδα Ελεύθερος (25.8.2010) δημοσίευσε άρθρο Ιταλού γερουσιαστή καταπέλτη για τις παρελθούσες δραστηριότητες του κ. Σκιόπα και της συζύγου του, δημιουργού, κατά το άρθρο, και πρύτανη του Σιωνιστικού Πανεπιστημίου της Ιταλίας.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 26.8.2010
konstantakopoulos.blogspot.com
Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μέλος της διευθύνουσας επιτροπής της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, μέλος της επίλεκτης Ομάδας των Τριάντα που δημιούργησε το ίδρυμα Ροκφέλλερ, βετεράνος του ΔΝΤ, δημιουργός της “Ευρώπης των τραπεζών“, που ίδρυσε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, ο Ιταλός Tommaso_Padoa-Schioppa, που διορίστηκε στη θέση “οικονομικού συμβούλου” του ΓΑΠ μόνο “κεντροαριστερός χαφ”, όπως τον παρουσίασε μερίδα του ελληνικού τύπου, δεν μπορεί να θεωρηθεί, ενώ είναι τελείως αμφίβολο αν, ένας άνθρωπος με αυτές τις διασυνδέσεις και τον διεθνή ρόλο, έρχεται ως απλός σύμβουλος στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ο κ. Σκιόπα είναι ένα πολύ κεντρικό πρόσωπο της πιο “σκληρής”, “αντιδραστικής” θα λέγαμε κάποτυε πτέρυγας του παγκόσμιου οικονομικού κατεστημένου, της “Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης”, μιας παγκόσμιας “Aριστοκρατίας του Χρήματος”, αυτής ακριβώς που επετέθη στη χώρα μας από το περασμένο φθινόπωρο, σε μια προσπάθεια να μεταβάλλει την Ελλάδα σε πεδίο δοκιμής για την καταστροφή του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, δηλαδή του πολιτισμού μας, και του κράτους-έθνους, δηλαδή της δημοκρατίας. Διερωτάται κανείς για τους λόγους που επέβαλαν στον και Πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς τον διορισμό ενός τέτοιου προσώπου…
Η τοποθέτηση του Ιταλού συμβούλου είναι η τελευταία σε μια “απόβαση” ξένων συμβούλων στην Ελλάδα, που αφορά σχεδόν όλους τους τομείς κυβερνητικής και κρατικής δράσης και δεν έχει προηγούμενο στην ΕΕ, αλλά και στη νεώτερη ελληνική ιστορία, με εξαίρεση πολύ “ειδικές” και “σκοτεινές” περιόδους της.
Ορισμένοι μάλιστα σχολιαστές ακόμα και του κατεστημένου και μάλλον φιλοκυβερνητικού τύπου έθεσαν ήδη ζητήματα λειτουργίας πολιτεύματος, κρατικής ασφάλειας, εθνικής ανεξαρτησίας. Το κλασικό ερώτημα “Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;” επανέφερε από τις στήλες της Ελευθεροτυπίας ο Κώστας Τσουπαρόπουλος. Σε ποιόν ανήκει η Ελλάδα, ρώτησε από το Βήμα ο Δημήτρης Ψυχογιός. Για τη “Διεθνή των Συμβούλων” έκανε λόγο σκωπτικά ο Ιορδανίδης της Καθημερινής. Ακόμα και κυβερνητικά στελέχη διερωτώνται π.χ. από πού πηγάζει η εμπιστοσύνη που φαίνεται να έχει ο Πρωθυπουργός σε αυτή τη στρατιά παράξενων “ειδικών”.
Η εμφάνιση αυτών των δεκάδων συμβούλων έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία γιατί κανείς δεν φαίνεται, ούτε στο κόμμα, ούτε στο κράτος να επιτελεί ουσιαστικά καθήκοντα σχεδιασμού. Οι υποτιθέμενοι σύμβουλοι δεν βοηθάνε επομένως ένα οποιοδήποτε ελληνικό, εθνικό σχέδιο να πραγματοποιηθεί – σχεδιάζουν και αποφασίζουν οι ίδιοι. Μακάρι να λαθεύουμε, αλλά με δεδομένο το ποιοί είναι αυτοί οι σύμβουλοι, τις απόψεις και τις εθνικότητές τους, μοιάζει η Ελλάδα να έχει επιλεγεί ως είδος “αποικίας” της (αγγλωσαξωνικής και αμερικανοεβραϊκής κυρίως) “Παγκοσμιοποίησης”, χώρος ενός σημαντικού πειράματος για την εξέλιξη των ανθρώπινων πολιτικών δομών.
Σκιόπα – ο άνθρωπος που καταστρέφει τις κυβερνήσεις που συμμετέχει…
Για να ξαναγυρίσουμε στον κ. Σκιόπα, η μόνη σχέση του με την “κεντροαριστερά”, αν οι όροι έχουν πια κάποια σημασία σε αυτές τις εποχές της μεγάλης παρακμής, κατάπτωσης και εκφυλισμού, είναι ότι υπηρέτησε ως Υπουργός Οικονομικών του Ρομάνο Πρόντι. Αυτός είναι κάποιο είδος “κεντροαριστερού”, φοβούμεθα όμως ότι τον χαρακτηρίζει πολύ περισσότερο είναι η προϋπηρεσία του στην διαβόητη Goldman Sachs. (Να θυμίσουμε στο σημείο αυτό ότι η τράπεζα αυτή, πρωτεργάτης των μεγαλύτερων καταστροφών της παγκόσμιας οικονομικής ιστορίας, κατάφερε το περασμένο φθινόπωρο το ακατόρθωτο: να είναι, με το αζημίωτο, ο κεντρικός σύμβουλος της Ελλάδας για θέματα χρέους και ιδιωτικοποιήσεων, ο κύριος συνομιλητής του Πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, και, ταυτόχρονα, ο αρχιτέκτων της κερδοσκοπικής επίθεσης στην αγορά CDS εναντίον της Ελλάδας! Η ελληνική κυβέρνηση πληροφορήθηκε με έξη μήνες καθυστέρηση τον ρόλο της, ακόμα και τότε όμως τοποθέτησε τον άνθρωπό της, τον κ. Χριστοδούλου, αν και τελούντα υπό έρευνα από τις αρχές των ΗΠΑ, ως επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημοσίου Χρέους)
Ως Υπουργός του Πρόντι, ο Σκιόπα έκανε ότι μπορούσε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των τραπεζών, εφαρμόζοντας ένα πρόγραμμα λιτότητας και δημοσιονομικής εξυγίανσης που κατέστρεψε την ιταλική κεντροαριστερά και κατέστησε τον Μπερλουσκόνι αναμφισβήτητο κυρίαρχο της ιταλικής πολιτικής σκηνής. Πρόλαβε πάντως, προτού … συντρίψει την κυβέρνηση στην οποία συμμετείχε, να αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης, να παγώσει τους μισθούς, να μετατρέψει δεκάδες χιλιάδες μόνιμες θέσεις εργασίας σε προσωρινές συμβάσεις, να μειώσει τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων και τις κοινωνικές δαπάνες και να θεσμοθετήσει πάνω από 60 νέους φόρους. Προσπάθησε, χωρίς να το καταφέρει, να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις και να πουλήσει την Αλιτάλια.
Οι λονδρέζικοι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς τον χαρακτήρισαν ως τον χειρότερο Υπουργό Οικονομικών της Ευρώπης! ‘Οσο για την ιταλική Τζορνάλε μας προειδοποίησε κι αυτή με σαφήνεια: “Δεν θα πάρει πολύ στους ‘Eλληνες για να ανακαλύψουν ότι ο Σκιόπα δεν είναι o Προμηθέας που χαρίζει τη φωτιά της ανάκαμψης, αλλά η ‘Ατροπος, η Μοίρα που κόβει το νήμα της οικονομικής επιβίωσης. Αν δεν τον ξαναβάλουν στο πρώτο καράβι να τον στείλουν πίσω…μπορεί να φτάσει η στιγμή που θα γίνει ο τάφος των ελληνικών πορτοφολιών”. Με τον Σκιόπα να ενισχύει τις … ντόπιες προσπάθειες, σε λίγο δεν θα φτάνουν τα παγκάκια και τα πευκάκια της Ελλάδας για τους συνταξιούχους και τους ανέργους της…
…Και τοποτηρητής της Διεθνούς των Τραπεζών
Ο κ. Σκιόπα όμως δεν είναι ένας κοινός νεοφιλελεύθερος διαχειριστής. Συμμετέχει στο επιτελείο των πιο αντιδραστικών παγκόσμιων θεσμών, που επιδιώκουν και ουδόλως το κρύβουν την οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης, με την κατάργηση του έθνους-κράτους, που συνιστά το μόνο υπαρκτό πλαίσιο άσκησης δημοκρατίας, και την απόδοση της αρμοδιότητας οικονομικής πολιτικής σε υπερεθνικούς οργανισμούς που εκπροσωπούν την ολιγαρχία του χρήματος, σε τράπεζες και σε επιχειρήσεις. Για τους Ρότσιλντ, Ροκφέλερ κλπ., η δημοκρατία, όση υπήρξε τέλος πάντων μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ήταν τελικά μια … δυσάρεστη παρένθεση, που καιρός είναι να κλείσει.
Ο κ. Σκιόπα υπήρξε εκ των πρωτεργατών της ευρωπαϊκής νομισματικής ενοποίησης τύπου Μάαστριχτ, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η εγγύηση των αποδόσεων του χρηματιστικού κεφαλαίου και η απαγόρευση κεϋνσιανών διορθώσεων και πολιτικών, που θα μπορούσαν να ενοχλήσουν τους εκπροσώπους της πιο τερατώδους και ολοκληρωτικής ολιγαρχίας του Χρήματος, που εμφανίστηκε σε όλη την Ιστορία του ανθρώπινου γένους. Το Μάαστριχτ, όπως έχουμε τώρα την ευκαιρία να διαπιστώσουμε, συνιστά την πιο ακραία, εξτρεμιστικά μονεταριστική και νεοφιλελεύθερη οικονομική δομή που δημιουργήθηκε ποτέ στην ιστορία. Αυτή η δομή, μαζί με τη θεσμοποίηση της απόλυτης ελευθερίας των ροών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, επιβάλει την κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, δηλαδή του πολιτισμού.
Εκτός από πρωτεργάτης του Μάαστριχτ και βετεράνος του ΔΝΤ, ο “Ιταλός φίλος” του Γιώργου Παπανδρέου, διαθέτει και πολλές άλλες ενδιαφέρουσες ιδιότητες. Είναι μέλος της οργανωτικής επιτροπής της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, που αποσκοπεί στην εδραίωση της αμερικανικής ηγεμονίας παγκοσμίως, δια της υποταγής της Ευρώπης στις ΗΠΑ και δια της διεθνούς επικράτησης των νεοφιλελεύθερων δογμάτων.
Είναι επίσης ένας από τους Τριάντα.
Η Ομάδα των Τριάντα: Διευθυντήριο της παγκοσμιοποίσης
Εκτός από την Μπίλντεμπεργκ, ο Σκιόπα συμμετέχει στην “Oμάδα των Τριάντα”, που έχει ιδρύσει, με παραπλήσιους της Μπίλντεμπεργκ σκοπούς, με περισσότερο όμως οικονομικό-νομισματικό και λιγότερο πολιτικό περιεχόμενο, το ίδρυμα Ροκφέλλερ, συντονίζοντας τους εκπροσώπους τριάντα από τις μεγαλύτερες τράπεζες του πλανήτη, ή άτομα στενά συνδεδεμένα μαζί τους. Τις απόψεις και τα σχέδια αυτής της ομάδας, που, δυστυχώς για μας, ήρθε να εφαρμόσει στο πειραματόζωο Ελλάς, ιδίως με την πρωτοφανή ανάμειξη του ΔΝΤ στα ζητήματα της ευρωζώνης, διατύπωσε ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ: “Ολοι χρειάζονται το ΔΝΤ γιατί, δίχως αυτό, η παγκόσμια οικονομία, δεν θα μπορούσε να γίνει ένα εξιδανικευμένο όραμα απόλυτα ρευστών, άψογα ενημερωμένων και πλήρως αρρύθμιστων αγορών κεφαλαίου” (Wall Street Journal, 1.5.1998)
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το τμήμα του διεθνούς κατεστημένου που επιδιώκει το πέρασμα της εξουσίας από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις των εθνών κρατών στα θεσμικά ή λιγότερο θεσμοποιημένα κέντρα του χρηματιστικού κεφαλαίου και της αυτοκρατορικής ισχύος, στυλοβάτες ενός υπό εκκόλαψη παγκόσμιου ολοκληρωτισμού.
Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι, λέει ο λαός. Μια ματιά στην “παρέα” του Σκιόπα στην Ομάδα των Τριάντα είναι απολύτως αποκαλυπτική για το είδος των δυνάμεων που εκπροσωπεί ο σύμβουλος του κ. Παπανδρέου. Επικεφαλής είναι ο Πωλ Βόλκερ, ο άνθρωπος που γκρέμισε την ιδέα της ρύθμισης στην οικονομία των ΗΠΑ, καταστρέφοντας το αμερικανικό κεϋνσιανό ισοδύναμο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Ο Βόλκερ υπήρξε ο κύριος αρχιτέκτονας της οικονομικής πολιτικής του (περίπου ακροδεξιού) προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν, μαζί με τον Μάρτιν Φελντστάιν, επίσης μέλος των Τριάντα. Οι περισσότεροι από δαύτους είναι πρώην ή νυν διευθυντικά στελέχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της οργάνωσης που έχει καταστρέψει τις περισσότερες οικονομίες παγκοσμίως (στη Ρωσία αίφνης, οι συνέπειες της δράσης και των συνταγών του ΔΝΤ ήταν, κρινόμενες από την πτώση της παραγωγής, των επενδύσεων, του προσδόκιμου ζωής κλπ. ανάλογες ή χειρότερες από τα αποτελέσματα της εισβολής του Χίτλερ στη Σοβιετική ¨Ενωση το 1941!)
Στην ομάδα των τριάντα συμμετέχουν επίσης μια σειρά από “μπουμπούκια” του νεοφιλελευθερισμού, όπως ο πρωτεργάτης της πολωνικής θεραπείας-σοκ Μπαλσερόβιτς ή οι “ξεθεμελιωτές” των κοινωνιών του Μεξικού και της Βραζιλίας Ζεντίγιο και Νέτο. Συμμετέχουν επίσης οι εκπρόσωποι των μεγαλύτερων παγκοσμίως αμερικανικών και αμερικανοεβραϊκών τραπεζών, όπως π.χ. ο Τζέικομπ Φρένκελ, αντιπρόεδρος της διαβόητης για τον ρόλο της το 2008, ΑΙG, o ‘Αντριου Κρόκετ, πρόεδρος της JP Morgan Chase της οικογένειας Ροκφέλερ, ο Sir David Walker, ανώτερος σύμβουλος της Morgan Stanley, ο Gerg Hausler, πρώην στέλεχος της Λαζάρ, ο Μάριο Ντράγκι, κυβερνήτης της Τράπεζας της Ιταλίας και βετεράνος της Goldman Sachs. Kαι επειδή “η Γκόλντμαν είναι παντού”, δεν είναι μόνο με τους διάφορους ανθρώπους της στην Επιτροπή των Τριάντα, είναι και με τον ίδιο τον διευθύνοντα σύμβουλό της Gerald Corrigan που συμμετέχει. ¨Όπως επίσης συμμετέχει ο βετεράνος του ΔΝΤ και νυν επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας του Ισραήλ Στάνλει Φίσερ και ο πρώην Υπουργός Οικονομικών της Αργεντινής Ντομίνγκο Καβάλιο, γνωστός για τη συμβολή του στην καταστροφή της πατρίδας του!
Πολύ παράξενες λοιπόν οι παρέες του κεντροαριστερού μας χαφ. Μας έλεγαν πριν από τις εκλογές για μια επιτροπή προοδευτικών οικονομολόγων, Στίγκλιτζ, Γκαλμπρέιθ, Σεν και βρεθήκαμε τελικά με ότι πιο αντιδραστικό υπάρχει παγκοσμίως! Στη νεώτερη ελληνική ιστορία, μετά τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους, αλλά και στα ευρωπαϊκά χρονικά, δεν νομίζουμε ότι υπήρξε ποτέ τόσο κραυγαλέα αντίθεση κυβερνητικής ρητορείας και πράξης, όσο στη σημερινή σοσιαλιστική Ελλάδα.
Μερικά έθνη πιο … ίσα από τα άλλα
Οι θεσμοί στους οποίους συμμετέχει ο Σκιόπα, παρά την ιταλική του καταγωγή, είναι κυρίως αμερικανικοί και αμερικανοεβραϊκοί, οι πιο εξτρέμ θεσμοί και οργανώσεις της παγκοσμιοποίησης. Σπανίως και μόνο επικουρικά συμμετέχουν σε αυτούς εκπρόσωποι άλλων εθνοτήτων. Μιλάνε για πολυεθνικότητα, αλλά είναι μια άκρως αγγλοσαξωνική και εβραϊκή πολυεθνικότητα.
Πρέπει να υπογραμμίσουμε, στο σημείο αυτό, ότι δεν εντυπωσιάζει μόνο ο αριθμός των συμβούλων του ‘Eλληνα πρωθυπουργού και οι ιδέες τους, ακριβώς στον αντίποδα αυτών που υποστηρίζει δημόσια ο κ. Παπανδρέου. Εντυπωσιάζει και ο ακραία επιλεκτικός χαρακτήρας της εθνικής τους προέλευσης, όπως και του συνόλου των διεθνών επαφών του ‘Eλληνα Πρωθυπουργού. Πρέπει να ψάξουμε με το φανάρι για να βρούμε σε αυτές, αν βρούμε, κανένα Γάλλο, Γερμανό ή Ρώσο. Αντίθετα έχει πλημμυρίσει ο κόσμος από Αγγλοσάξωνες και Εβραίους. Ακόμα και η Επιτροπή του για τη μεταρρύθμιση της κυβέρνησης και του Γραφείου του αποτελείται από έναν Αμερικανό, έναν (εβραϊκής καταγωγής) Σουηδό, ένα Βρετανό και έναν Αυστραλό. ‘Oχι μόνο είναι ξένοι, αλλά δεν είναι τουλάχιστο Γερμανοί ή Γάλλοι, οι δύο εθνότητες που επηρέασαν αποφασιστικά τη συγκρότηση του νεώτερου ελληνικού κράτους. Τι είδους έργο είναι δυνατόν να προσφέρουν αυτοί οι άνθρωποι στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας ή στην ελληνική δημόσια διοίκηση; Υπάρχουν άλλες χώρες που χρησιμοποίησαν τόσους ξένους ειδικούς; Η κατάσταση αρχίζει και θυμίζει τους Αμερικανούς στην Ελλάδα του εμφυλίου, ή τη Ρωσία μετά την πτώση του κομμουνισμού, όταν είχε αποβιβαστεί μια ταξιαρχία ξένων (που κατέστρεψαν τελικά τη χώρα).
Διερωτάται κανείς γιατί ο κ. Παπανδρέου έχει ελάχιστες έως μηδενικές επαφές με Γάλλους, Γερμανούς, Ρώσους, Κινέζους, ‘Αραβες, μη φιλοαμερικανούς τριτοκοσμικούς, γιατί ο διεθνής του ορίζοντας μοιάζει τόσο απελπιστικά αμερικανικός και παγκοσμιοποιημένος. Ο κόσμος είναι πολύ πιο περίπλοκος, η Ελλάδα έχει άλλες ανάγκες και κινδυνεύει όπως πορεύεται να πάθει στο τέλος ασφυξία και να πεθάνει.
(*) To άρθρο αυτό είχε γραφτεί όταν η εφημερίδα Ελεύθερος (25.8.2010) δημοσίευσε άρθρο Ιταλού γερουσιαστή καταπέλτη για τις παρελθούσες δραστηριότητες του κ. Σκιόπα και της συζύγου του, δημιουργού, κατά το άρθρο, και πρύτανη του Σιωνιστικού Πανεπιστημίου της Ιταλίας.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 26.8.2010
konstantakopoulos.blogspot.com
Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010
ΑΟΖμη διπλωματία: Τα κοιτάσματα της Μεσογείου και η σχέση Ελλάδας-Κύπρου και Ισραήλ
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πολύ μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου εντόπισε σε τμήμα της κυπριακής ΑΟΖ και στην περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, η αμερικανική εταιρεία Noble Energy, που τα παρουσίασε πρόσφατα στο Χιούστον του Τέξας.
Αυτά όμως είναι και τα μόνα κοιτάσματα που ερευνώνται προς το παρόν, αφού η κυβέρνηση Χριστόφια μοιάζει να έχει “παγώσει” τον δεύτερο διαγωνισμό που επρόκειτο να προκηρύξει. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες ακόμα πιο πλούσια κοιτάσματα πιθανολογούνται στην περιοχή της κυπριακής ΑΟΖ δυτικά του νησιού και προς το Καστελόριζο, κοιτάσματα που προφανώς συνεχίζονται και εκεί που θα μπορούσε η Ελλάδα να κηρύξει τη δική της ΑΟΖ.
Η Αθήνα όμως έχει αρνηθεί μέχρι τώρα να κάνει χάραξη της ΑΟΖ, που πρότεινε η Λευκωσία και οι δύο πρωτεύουσες κινούνται με όλο και πιο ήπιους, συμβιβαστικούς τόνους στο θέμα. Το αποτέλεσμα είναι βεβαίως να έχει πλήρως αποθρασυνθεί η ‘Aγκυρα, όχι μόνο αποτρέποντας κυπριακές έρευνες, αλλά κάνοντας η ίδια στην ελληνική και κυπριακή υφαλοκρηπίδα.
Cyprus A και η περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ
Το κοίτασμα στο “οικόπεδο 12” της κυπριακής ΑΟΖ, που η εταιρεία βάφτισε Cyprus A, υπολογίζεται ότι περιέχει περί τα 300 δισεκατομμύρια κ.μ. Με τους σημερινούς ρυθμούς κατανάλωσης, καλύπτει τις ενεργειακές ανάγκες της Κύπρου για έναν αιώνα.
Σύμφωνα με τον κυπριακό “Φιλελεύθερο”, οι επενδύσεις έρευνας και ανάπτυξης του Cyprus A αναμένονται ανάλογες των δαπανών για το γειτνιάζον ισραηλινό Tamar, δηλαδή 15 δολλάρια ανά 1000 κ.μ. και συνολικά 4,5 δις δολλάρια και αναμενόμενη ημερήσια παραγωγή φυσικού αερίου περί τα 40 εκατ. κ.μ., σταθερά για είκοσι τουλάχιστο χρόνια. Με σημερινές τιμές, το ετήσιο όφελος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα μπορούσε να ξεπερνά το μισό δις δολλάρια.
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας χρονιάς η Noble Energy πιστοποίησε με γεωτρήσεις την ύπαρξη δύο πολύ μεγάλων κοιτασμάτων σε γειτονική περιοχή κοντύτερα στο Ισραήλ. Πρόκειται για το κοίτασμα Tamar, με 240 δις κ.μ. ανακτήσιμα αποθέματα και το Dalit με 15 δις. Στη συνέχεια η Noble έκανε τριδιάστατη σεισμική καταγραφή στα δύο κοιτάσματα και στα γειτονικά, περιλαμβανομένου του οικοπέδου 12, από τα οποία αποδείχθηκε με βεβαιότητα η ύπαρξη σημαντικών κοιτασμάτων αερίου στη μείζονα περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Τα πιθανώς πολύ μεγάλα κοιτάσματα είναι το Leviathan και το Cyprus A, που παρουσιάζει εξάλλου μεγάλη γεωφυσική, γεωλογική και διατρητική συγγένεια με τα ήδη ανακαλυφθέντα Tamar Dalit, συγγένεια που συνηγορεί υπέρ του ενδιαφέροντος και των άλλων κοιτασμάτων. Κατ΄ αναλογίαν, υποστηρίζει ο Φιλελεύθερος, αναμένεται για μεν το Leviathan ένα απόθεμα της τάξης των 300 δις κ.μ., για δε το Dalit ένα ύψος αποθεμάτων 300 δις κ.μ.
Στο μεταξύ, η ισραηλινή κρατική εταιρεία φυσικού αερίου Delek που συνεργάζεται με τη Νοble ανακοίνωσε ότι αύξησε τις μετοχές της στην αμερικανική εταιρεία στο 4%. Η Delek ζήτησε επίσης έγκριση για να ασκήσει δικαίωμα που απορρέει από τη συμφωνία με τη Noble για να συμμετάσχει στο κεφάλαιό της σχετικά με το οικόπεδο 12. Μέχρι στιγμής, η κυπριακή κυβέρνηση δεν αποφάσισε να δώσει την απαραίτητη έγκριση.
Kυπριακή ‘μετριοπάθεια’
Αν εξαιρέσουμε πάντως το οικόπεδο 12, η κυβέρνηση Χριστόφια έχει αποφύγει να προχωρήσει προς το παρόν στην δεύτερη φάση του διεθνούς διαγωνισμού, που προγραμματιζόταν για τον Ιανουάριο 2009. Η αναβολή εντάσσεται στα πλαίσια της ακραίας μετριοπάθειας που επιδεικνύει η Λευκωσία, στη λογική “να μη χαλάσει το κλίμα των διαπραγματεύσεων και να μη δημιουργηθούν προβλήματα με την Τουρκία”.
Στο παρελθόν, η αποφασιστική στάση της κυβέρνησης Παπαδόπουλου με Υπουργό Εξωτερικών τον Γιώργο Λιλλήκα, επέτρεψε την οριοθέτηση της κυπριακής ΑΟΖ με τον Λίβανο και την Αίγυπτο, την υπογραφή συμφωνίας συνεκμετάλλευσης με το Κάιρο, στην περιοχή επαφής της αιγυπτιακής και κυπριακής ΑΟΖ, τη συνεννόηση με το Ισραήλ, που αρνείται μεν να οριοθετήσει επισήμως ΑΟΖ γιατί αρνείται να σταθεροποιήσει τα εν γένει σύνορά του, δεν έχει όμως αντίρρηση για να γίνει η εκμετάλλευση με εκατέρωθεν συμφωνίες και με συνεκμετάλλευση στη ζώνη επαφής.
Η κυβέρνηση Παπαδόπουλου-Λιλλήκα επιπλέον αντέδρασε τότε έντονα στην απειλητική παρουσία του τουρκικού ναυτικού και τις απειλές του κ. Ερντογάν, μπλοκάροντας το κεφάλαιο Ενέργεια των ευρωτουρκικών σχέσεων και τις σχέσεις της Τουρκίας με τον αμυντικό οργανισμό της ΕΕ, γεγονός που στοίχισε πολύ μεγάλα ποσά στην ‘Aγκυρα. ‘Εκτοτε όμως, Λευκωσία και Αθήνα ανοίγουν τα κεφάλαια το ένα μετά το άλλο, παρόλο που η ‘Aγκυρα αναβαθμίζει το επίπεδο των προκλήσεών της, “ανταμοίβοντας” ουσιαστικά αυτή την αναβάθμιση!
Συμμαχία με το Ισραήλ; ¨Αξονες και Αγωγοί
Με την ευκαιρία πάντως και της ανακάλυψης των κοιτασμάτων στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου και του Ισραήλ, ξανάρχισε το απίστευο γαϊτανάκι διαφόρων δημοσιογράφων, σχολιαστών, αυτοχρησθέντων αναλυτών και δεν συμμαζεύεται, σε Ελλάδα και Κύπρο, που πλασάρουν τις τεράστιες αρετές μιας υπό εκκόλαψη “στρατηγικής συμμαχίας” Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας. Δεν ξέρουμε αν αυτή η ξαφνική εμφάνιση πληθώρα αναλύσεων, που δεν στηρίζονται σε κανένα απολύτως στοιχείο, βοηθάει την οικονομική κατάσταση ή την καριέρα όσων τις γράφουν. Το βέβαιο είναι ότι ουδείς έχει περιγράψει το γιατί χρειάζεται μια στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, προκειμένου να αντληθούν οι υδρογονάνθρακες από την περιοχή της Κύπρου. Υπάρχει ενδεχομένως ένα κοινό συμφέρον συνεννόησης για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων στο μέσο της απόστασης Κύπρου και Ισραήλ, καλοδεχούμενη η υποστήριξη της διεθνούς νομιμότητας από όλους, του Ισραήλ περιλαμβανομένου, ποιό όμως είναι το ακριβές περιεχόμενο όρων όπως “στρατηγική συμμαχία”, ή ”στρατηγική προσέγγιση” που “εκτοξεύονται”;
Αυτό που θάχε όντως μεγάλο στρατηγικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα και για την Κύπρο, αλλά που, παραδόξως δεν το πολυσκέφτονται οι διάφοροι στρατηγικοί μας εγκέφαλοι, θα ήταν η μεταφορά αερίου υποθαλασσίως από την Ασία στην Ελλάδα με παράκαμψη της Τουρκίας και ποικίλες δυνητικές διαδρομές και πηγές προέλευσης. Μέχρι τώρα όμως και με την εξαίρεση του αγωγού South Stream, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν πολιτική αγωγών, αλλά περιορίζονταν, με την καθοδήγηση της Ουάσιγκτον, να σιγοντάρουν τους αγωγούς που περνούσαν μέσω Τουρκίας, αγωγοί που είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση της ενεργειακής εξάρτησης της Ελλάδας από μια χώρα που την απειλεί, όπως και την αύξηση της στρατηγικής αξίας της ‘Aγκυρας. Ϊσως τώρα, που για δικούς του λόγους το Ισραήλ και οι Αμερικανοεβραίοι δεν καλοβλέπουν την Τουρκία, να μπορέσει και η Αθήνα να σκεφτεί διαφορετικά. ‘H μήπως είμαστε πολύ αισιόδοξοι;
Κόσμος του Επενδυτή, 21.8.2010
konstantakopoulos.blogspot.com
Πολύ μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου εντόπισε σε τμήμα της κυπριακής ΑΟΖ και στην περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, η αμερικανική εταιρεία Noble Energy, που τα παρουσίασε πρόσφατα στο Χιούστον του Τέξας.
Αυτά όμως είναι και τα μόνα κοιτάσματα που ερευνώνται προς το παρόν, αφού η κυβέρνηση Χριστόφια μοιάζει να έχει “παγώσει” τον δεύτερο διαγωνισμό που επρόκειτο να προκηρύξει. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες ακόμα πιο πλούσια κοιτάσματα πιθανολογούνται στην περιοχή της κυπριακής ΑΟΖ δυτικά του νησιού και προς το Καστελόριζο, κοιτάσματα που προφανώς συνεχίζονται και εκεί που θα μπορούσε η Ελλάδα να κηρύξει τη δική της ΑΟΖ.
Η Αθήνα όμως έχει αρνηθεί μέχρι τώρα να κάνει χάραξη της ΑΟΖ, που πρότεινε η Λευκωσία και οι δύο πρωτεύουσες κινούνται με όλο και πιο ήπιους, συμβιβαστικούς τόνους στο θέμα. Το αποτέλεσμα είναι βεβαίως να έχει πλήρως αποθρασυνθεί η ‘Aγκυρα, όχι μόνο αποτρέποντας κυπριακές έρευνες, αλλά κάνοντας η ίδια στην ελληνική και κυπριακή υφαλοκρηπίδα.
Cyprus A και η περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ
Το κοίτασμα στο “οικόπεδο 12” της κυπριακής ΑΟΖ, που η εταιρεία βάφτισε Cyprus A, υπολογίζεται ότι περιέχει περί τα 300 δισεκατομμύρια κ.μ. Με τους σημερινούς ρυθμούς κατανάλωσης, καλύπτει τις ενεργειακές ανάγκες της Κύπρου για έναν αιώνα.
Σύμφωνα με τον κυπριακό “Φιλελεύθερο”, οι επενδύσεις έρευνας και ανάπτυξης του Cyprus A αναμένονται ανάλογες των δαπανών για το γειτνιάζον ισραηλινό Tamar, δηλαδή 15 δολλάρια ανά 1000 κ.μ. και συνολικά 4,5 δις δολλάρια και αναμενόμενη ημερήσια παραγωγή φυσικού αερίου περί τα 40 εκατ. κ.μ., σταθερά για είκοσι τουλάχιστο χρόνια. Με σημερινές τιμές, το ετήσιο όφελος της Κυπριακής Δημοκρατίας θα μπορούσε να ξεπερνά το μισό δις δολλάρια.
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας χρονιάς η Noble Energy πιστοποίησε με γεωτρήσεις την ύπαρξη δύο πολύ μεγάλων κοιτασμάτων σε γειτονική περιοχή κοντύτερα στο Ισραήλ. Πρόκειται για το κοίτασμα Tamar, με 240 δις κ.μ. ανακτήσιμα αποθέματα και το Dalit με 15 δις. Στη συνέχεια η Noble έκανε τριδιάστατη σεισμική καταγραφή στα δύο κοιτάσματα και στα γειτονικά, περιλαμβανομένου του οικοπέδου 12, από τα οποία αποδείχθηκε με βεβαιότητα η ύπαρξη σημαντικών κοιτασμάτων αερίου στη μείζονα περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Τα πιθανώς πολύ μεγάλα κοιτάσματα είναι το Leviathan και το Cyprus A, που παρουσιάζει εξάλλου μεγάλη γεωφυσική, γεωλογική και διατρητική συγγένεια με τα ήδη ανακαλυφθέντα Tamar Dalit, συγγένεια που συνηγορεί υπέρ του ενδιαφέροντος και των άλλων κοιτασμάτων. Κατ΄ αναλογίαν, υποστηρίζει ο Φιλελεύθερος, αναμένεται για μεν το Leviathan ένα απόθεμα της τάξης των 300 δις κ.μ., για δε το Dalit ένα ύψος αποθεμάτων 300 δις κ.μ.
Στο μεταξύ, η ισραηλινή κρατική εταιρεία φυσικού αερίου Delek που συνεργάζεται με τη Νοble ανακοίνωσε ότι αύξησε τις μετοχές της στην αμερικανική εταιρεία στο 4%. Η Delek ζήτησε επίσης έγκριση για να ασκήσει δικαίωμα που απορρέει από τη συμφωνία με τη Noble για να συμμετάσχει στο κεφάλαιό της σχετικά με το οικόπεδο 12. Μέχρι στιγμής, η κυπριακή κυβέρνηση δεν αποφάσισε να δώσει την απαραίτητη έγκριση.
Kυπριακή ‘μετριοπάθεια’
Αν εξαιρέσουμε πάντως το οικόπεδο 12, η κυβέρνηση Χριστόφια έχει αποφύγει να προχωρήσει προς το παρόν στην δεύτερη φάση του διεθνούς διαγωνισμού, που προγραμματιζόταν για τον Ιανουάριο 2009. Η αναβολή εντάσσεται στα πλαίσια της ακραίας μετριοπάθειας που επιδεικνύει η Λευκωσία, στη λογική “να μη χαλάσει το κλίμα των διαπραγματεύσεων και να μη δημιουργηθούν προβλήματα με την Τουρκία”.
Στο παρελθόν, η αποφασιστική στάση της κυβέρνησης Παπαδόπουλου με Υπουργό Εξωτερικών τον Γιώργο Λιλλήκα, επέτρεψε την οριοθέτηση της κυπριακής ΑΟΖ με τον Λίβανο και την Αίγυπτο, την υπογραφή συμφωνίας συνεκμετάλλευσης με το Κάιρο, στην περιοχή επαφής της αιγυπτιακής και κυπριακής ΑΟΖ, τη συνεννόηση με το Ισραήλ, που αρνείται μεν να οριοθετήσει επισήμως ΑΟΖ γιατί αρνείται να σταθεροποιήσει τα εν γένει σύνορά του, δεν έχει όμως αντίρρηση για να γίνει η εκμετάλλευση με εκατέρωθεν συμφωνίες και με συνεκμετάλλευση στη ζώνη επαφής.
Η κυβέρνηση Παπαδόπουλου-Λιλλήκα επιπλέον αντέδρασε τότε έντονα στην απειλητική παρουσία του τουρκικού ναυτικού και τις απειλές του κ. Ερντογάν, μπλοκάροντας το κεφάλαιο Ενέργεια των ευρωτουρκικών σχέσεων και τις σχέσεις της Τουρκίας με τον αμυντικό οργανισμό της ΕΕ, γεγονός που στοίχισε πολύ μεγάλα ποσά στην ‘Aγκυρα. ‘Εκτοτε όμως, Λευκωσία και Αθήνα ανοίγουν τα κεφάλαια το ένα μετά το άλλο, παρόλο που η ‘Aγκυρα αναβαθμίζει το επίπεδο των προκλήσεών της, “ανταμοίβοντας” ουσιαστικά αυτή την αναβάθμιση!
Συμμαχία με το Ισραήλ; ¨Αξονες και Αγωγοί
Με την ευκαιρία πάντως και της ανακάλυψης των κοιτασμάτων στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου και του Ισραήλ, ξανάρχισε το απίστευο γαϊτανάκι διαφόρων δημοσιογράφων, σχολιαστών, αυτοχρησθέντων αναλυτών και δεν συμμαζεύεται, σε Ελλάδα και Κύπρο, που πλασάρουν τις τεράστιες αρετές μιας υπό εκκόλαψη “στρατηγικής συμμαχίας” Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας. Δεν ξέρουμε αν αυτή η ξαφνική εμφάνιση πληθώρα αναλύσεων, που δεν στηρίζονται σε κανένα απολύτως στοιχείο, βοηθάει την οικονομική κατάσταση ή την καριέρα όσων τις γράφουν. Το βέβαιο είναι ότι ουδείς έχει περιγράψει το γιατί χρειάζεται μια στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ, προκειμένου να αντληθούν οι υδρογονάνθρακες από την περιοχή της Κύπρου. Υπάρχει ενδεχομένως ένα κοινό συμφέρον συνεννόησης για την εκμετάλλευση κοιτασμάτων στο μέσο της απόστασης Κύπρου και Ισραήλ, καλοδεχούμενη η υποστήριξη της διεθνούς νομιμότητας από όλους, του Ισραήλ περιλαμβανομένου, ποιό όμως είναι το ακριβές περιεχόμενο όρων όπως “στρατηγική συμμαχία”, ή ”στρατηγική προσέγγιση” που “εκτοξεύονται”;
Αυτό που θάχε όντως μεγάλο στρατηγικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα και για την Κύπρο, αλλά που, παραδόξως δεν το πολυσκέφτονται οι διάφοροι στρατηγικοί μας εγκέφαλοι, θα ήταν η μεταφορά αερίου υποθαλασσίως από την Ασία στην Ελλάδα με παράκαμψη της Τουρκίας και ποικίλες δυνητικές διαδρομές και πηγές προέλευσης. Μέχρι τώρα όμως και με την εξαίρεση του αγωγού South Stream, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν πολιτική αγωγών, αλλά περιορίζονταν, με την καθοδήγηση της Ουάσιγκτον, να σιγοντάρουν τους αγωγούς που περνούσαν μέσω Τουρκίας, αγωγοί που είχαν ως αποτέλεσμα την αύξηση της ενεργειακής εξάρτησης της Ελλάδας από μια χώρα που την απειλεί, όπως και την αύξηση της στρατηγικής αξίας της ‘Aγκυρας. Ϊσως τώρα, που για δικούς του λόγους το Ισραήλ και οι Αμερικανοεβραίοι δεν καλοβλέπουν την Τουρκία, να μπορέσει και η Αθήνα να σκεφτεί διαφορετικά. ‘H μήπως είμαστε πολύ αισιόδοξοι;
Κόσμος του Επενδυτή, 21.8.2010
konstantakopoulos.blogspot.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)