Κυπριακο: παληές κ;αι νέες "στρατηγικές" (επικίνδυνα παιχνίδια με την κυριαρχία)

Κυπριακό: Παληές και νέες «στρατηγικές» (Επικίνδυνα παιχνίδια με την κυριαρχία)



Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου



Μια νέα στρατηγική για το κυπριακό θα συζητήσει, λέγεται, το Εθνικό Συμβούλιο της Κύπρου, υπό την προεδρία του Νίκου Αναστασιάδη.



Τα ερώτημα βέβαια είναι στρατηγική για να πετύχουμε τι; Το 1999-2000, με την πρεμούρα της ‘Αγκυρας να ξεμπλοκάρει η Αθήνα την ενταξιακή της πορεία, υπήρξε η μεγαλύτερη, ίσως μόνη ευκαιρία λύσης του κυπριακού μετά το 1974. Τι έκαναν τότε οι ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας; Διαπραγματεύτηκαν την αυτοδιάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας! Τώρα τι ακριβώς περιμένουμε να γίνει, στη χειρότερη ίσως στιγμή που βρέθηκε ο ελληνισμός τους δύο τελευταίους αιώνες; Να λύσουμε το κυπριακό; Μάλλον κατενάτσιο χρειαζόμαστε, παρά επιδίωξη οποιασδήποτε λύσης.



Αν θέλουμε πράγματι να κάνουμε μπορούμε να ξεκινήσουμε ζητώντας το πιο στοιχειώδες και αληθινό ΜΟΕ και παύοντας να συζητάμε διάφορες επικίνδυνες ιδέες, όπως το πακέτο Αμμοχώστου. Την άμεση αποχώρηση από την Κύπρο του τουρκικού στρατού κατοχής και την αντικατάστασή του από μια ευρωπαϊκή ειρηνευτική δύναμη, χωρίς συμμετοχή ελλαδικών ή κυπριακών δυνάμεων. Αλλά εδώ δεν βάζουμε ούτε τη συντήρηση των εκκλησιών και των νεκροταφείων ως προϋπόθεση για οτιδήποτε, αποχώρηση στρατού θα ζητήσουμε;



Η Κύπρος είναι ίσως το μοναδικό κράτος στον κόσμο που υπέστη εισβολή και κατοχή, προσπαθεί όμως τώρα όχι να αποκαταστήσει την κυριαρχία της στα καταληφθέντα εδάφη, αλλά να … δώσει και τα υπόλοιπα! Αυτό είναι κατά κυριολεξία το νόημα όλων των σχεδίων λύσης που συζητήθηκαν/συζητούνται, προϊόντων ανεπαρκών, διεφθαρμένων, εξαρτημένων ηγεσιών σε Κύπρο και Ελλάδα.



Βέβαια, εδώ που τα λέμε, ο Νίκος Αναστασιάδης, οφείλουμε να το παραδεχτούμε, ξεχωρίζει από όλους όσους προσπάθησαν να καταλύσουν το κυπριακό κράτος με διάφορες «διζωνικές – δικοινοτικές» ομοσπονδίες και σχέδια Ανάν. Δεν επιτίθεται μόνο στη βασική συνταγματική δομή του κράτους, υπογράφοντας τη συμφωνία με τον ‘Ερογλου. Επετέθη επιτυχώς και στις βάσεις της οικονομικής ανεξαρτησίας του πέρυσι, ενώ ασχολείται ενεργά και με την καταστροφή της βασικότερης εξωτερικής συμμαχίας, με τη Μόσχα, που προστάτευσε, μερικές φορές περισσότερο από την Αθήνα, την Κυπριακή Δημοκρατία στον μισό αιώνα ύπαρξής της. ‘Οποιος διαβάσει την τελευταία ρωσική ανακοίνωση για τον ανεκδιήγητο Μακάριο Δρουσιώτη, θα καταλάβει ότι οι σχέσεις Λευκωσίας-Μόσχας κρέμονται κυριολεκτικά από μια κλωστή. Αν οι Κύπριοι πολίτες δεν βρουν τρόπο να σταματήσουν εγκαίρως τη δράση του Προέδρου, θα χάσουν την πατρίδα τους μετά βεβαιότητος, όχι σε βάθος χρόνου, πιθανώς τους επόμενους μήνες.



Το κυπριακό κράτος, βασικότερη προϋπόθεση για την επιβίωση του ελληνισμού στο νησί, κινδυνεύει τώρα από όλες τις πλευρές: συνταγματική συγκρότηση, διεθνείς σχέσεις, οικονομική καταστροφή-υποδούλωση!



Υποκείμενοι σε πολύχρονο μπαράζ αποβλακωτικής πλύσης εγκεφάλου και μπουρδολογίας από πολιτικούς που συζητάνε απίστευτα πράγματα όπως … σταθμισμένη ψήφο, αναλόγως εθνικότητος των ψηφοφόρων (!), συγκρότηση πλειοψηφιών εναλλάξ ή με … κλήρωση στα ανώτατα δικαστήρια, συμμετοχή ξένων αξιωματούχων στις κρισιμότερες λειτουργίες και πολλά άλλα απερίγραπτα και σουρεαλιστικά, αρκετοί Κύπριοι πολίτες, ακόμα και καταψηφίσαντες το έκτρωμα Ανάν, δεν συνειδητοποιούν τι ακριβώς θα συμβεί με παρόμοιες λύσεις. Νομίζουν ότι θα προσθέσουν μια κακή, άδικη λύση στο εθνικό με τους Τουρκοκύπριους. Δεν συνειδητοποιούν ότι θα χάσουν το δικό τους, κυπριακό κράτος, τις υπηρεσίες, τα δικαιώματά τους, θα βρεθούν σε μεταμοντέρνα αποικία του διεθνούς παράγοντα, που θέλει το νησί για «πάρτη του», χειρότερη από τις παραδοσιακές αποικίες.



Οι συντριπτικά περισσότεροι Κύπριοι πέρασαν τη ζωή τους στο σχετικά σταθερό κυπριακό κράτος μετά το 1974. Τους είναι εξαιρετικά δύσκολο να φαντασθούν, έστω θεωρητικά, το τερατώδες αποτέλεσμα εφαρμογής «λύσης» τύπου Ανάν σε συνδυασμό με μνημόνια: τη σταδιακή απομάκρυνσή του ελληνικού πληθυσμού από το νησί, προκειμένου να μείνει χωρίς σαφή πληθυσμιακή πλειοψηφία δυνάμενη να διεκδικήσει, ξανά στο μέλλον, τη διακυβέρνησή του.



Είναι εκπληκτικό να βλέπει κανείς τις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις σε Κύπρο (και Ελλάδα) να υποστηρίζουν ενεργά, εν ονόματι αποφυγής της διχοτόμησης, «διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα», μορφή «light» διχοτόμησης σε ελληνικό/τουρκικό κράτος, που έχει όλα τα μειονεκτήματα, κανένα όμως από τα πλεονεκτήματα της κανονικής διχοτόμησης.



Μια κανονική, πλήρης διχοτόμηση, θα άφηνε τουλάχιστο τους Ελληνοκυπρίους με «κανονικό» κράτος, την ανεξαρτησία, κυριαρχία, τους βαθμούς ελευθερίας που έχουν, στον κόσμο που ζούμε, τα συνήθη κράτη και τη δυνατότητα, τουλάχιστο, να συνάψουν κανονική στρατιωτική συμμαχία με την Ελλάδα, τη Ρωσία ή όποιον άλλο θέλουν. Θα τους αφήσει δηλαδή με κράτος σαν αυτό που ήταν και παραμένει η Κύπρος μετά το 1974.



Ας υποθέσουμε όμως προς στιγμήν ότι δεχόμαστε τη διζωνική – δικοινοτική ή ότι άλλο θέλετε, ότι δεν θεωρούμε σκόπιμο να την αποκηρύξουμε. Παραμένει εντούτοις ένα ερώτημα. Μπορούμε να αποδεχθούμε, εν ονόματι αυτής της αποικιακής παγίδας, την κατάργηση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση/αυτοκυβέρνηση για τους Ελληνοκύπριους, συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού; Μπορούμε να τους στερήσουμε τη δυνατότητα να ζουν σε δημοκρατία όπου θα ισχύει βασικά ο κανόνας «ένας άνθρωπος, μία ψήφος»;



Οι Τουρκοκύπριοι ισχυρίζονται ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στην πλειοψηφία και δεν θέλουν να ασκεί επ’ αυτών την κυριαρχία και τα δικαιώματά της. Τόγραψαν στο ανακοινωθέν Αναστασιάδη-‘Ερογλου. Αν στην Κύπρο, δεν μπορεί η μειοψηφία να υποταγεί στην πλειοψηφία, ρωτάμε, γίνεται άραγε να υποτάσσεται η πλειοψηφία στη μειοψηφία; Αυτό ακριβώς γινόταν/γίνεται δυνατό με το σχέδιο Ανάν (ξένοι δικαστές και αξιωματούχοι δυνάμενοι να αποφασίζουν), τις «συγκλίσεις» Χριστόφια-Ταλάτ (εναλλάξ πλειοψηφίες στα δικαστήρια), τις νυν προτάσεις Αναστασιάδη (σχηματισμοί πλειοψηφίας με κλήρωση!).



Οι ‘Ελληνοκύπριοι, συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, θα υπάγονται στις δικές τους αποφάσεις ή στις αποφάσεις τρίτων, ως προς τα κύρια τουλάχιστο ζητήματα; Το κράτος τους θα έχει τα χαρακτηριστικά, εξουσίες, δικαιώματα που έχει σήμερα και αναγνωρίζει στα μέλη του ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, όπως το δικαίωμα της αυτοάμυνας; Θα υπάρχει κυπριακός στρατός και αστυνομία με δικαίωμα προστασίας της ανεξαρτησίας και επιβολής της κυριαρχίας της Δημοκρατίας; Θα έχουν τρίτες χώρες δικαίωμα επέμβασης στο νησί; Θα ισχύει, για τα κεντρικά τουλάχιστο θέματα, η αρχή «ένας άνθρωπος, μία ψήφος»; Θα μιλάμε δηλαδή για κράτος ή κατάλυση κράτους;



Ούτε είναι παρηγοριά η «αδιαλλαξία» Ερντογάν-‘Ερογλου για την οποία οφείλουμε να τους είμαστε ευγνώμονες, αφού αποτρέπει την κατάργηση της Δημοκρατίας (σε αυτό το χάλι βρισκόμαστε, σε Κύπρο και Ελλάδα!). Η «αδιαλλαξία» τη μια υπάρχει και την άλλη εξαφανίζεται, όπως το 2004.



Θεωρούμε απίθανο στις σημερινές συνθήκες, προγράμματος διαρκούς οικονομικής καταστροφής-υποδούλωσης Κύπρου και Ελλάδας (μνημόνια-δανειακές) και ιστορικά πρωτοφανούς διπλωματικής απομόνωσης Λευκωσίας-Αθήνας, να μην ασκηθούν νέες πιέσεις, να μη γίνουν νέες συνωμοσίες για να περάσει σχέδιο Ανάν από τις διεθνείς δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν τόσο έντονα προ δεκαετίας για να ξαναπάρουν την αποικία τους. Κι αν τυχόν απορριφθεί πάλι από τους Ελληνοκύπριους, θα γίνει προσπάθεια να βρεθεί άλλη λύση που να τους αφήσει χωρίς κανονικό κράτος και δυνατότητα ανάπτυξης πλήρων σχέσεων με Ελλάδα, Ρωσία κλπ. Το κυπριακό μόνο δευτερογενώς είναι ελληνοτουρκικό ζήτημα. Πρωτογενώς είναι και παραμένει αποικιακό, αντανακλά αφενός την προσπάθεια της «Αυτοκρατορίας» να ελέγξει το νησί, αφετέρου την ύπαρξη μη ανθιστάμενης άρχουσας τάξης σε Κύπρο-Ελλάδα.



Οι «εποικοδομητικές ασάφειες» βολεύουν τον δυνατό, αποικιοκράτες και Τουρκία. Φόρμουλες όπως οι διζωνικές-δικοινοτικές είναι όλες εισαγωγής, από Λονδίνο και Ουάσιγκτων, δεν τις σκέφτηκαν τα μυαλά των ραγιάδων. Το όπλο του αδύνατου είναι η σαφήνεια των ρυθμίσεων, η προστασία του νόμου και του δικαίου. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι οι Κύπριοι δεν θέλουν ή δεν θεωρούν δυνατό να αποκηρύξουν τη διζωνική-δικοινοτική, είναι αδιανόητο να μην θεωρείται αυτονόητος ο σεβασμός, στο πλαίσιο οποιασδήποτε λύσης, των αρχών του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Είναι αδιανόητο να μην ξεκινάμε από την αδιαπραγμάτευτη θέση ότι, στην Κύπρο, η λύση πρέπει να προβλέπει, σε κάθε περίπτωση, ότι οι Ελληνοκύπριοι θα ζουν υπό την προστασία κράτους που θα σέβεται τον κανόνα της πλειοψηφίας και το δικαίωμα της αυτοάμυνας, χωρίς εγγυήσεις και χωρίς δικαίωμα επέμβασης τρίτων κρατών. Αλλοιώς οδηγούμε σε καταστροφή την Κύπρο και ανήκεστο βλάβη την Ελλάδα



Konstantakopoulos.blogspot.com



Ελευθεροτυπία, 30.9.2014

Ολοκληρωτισμού το ανάγνωσμα

 

 

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Ξανάδα τις προάλλες το «Καπό», από τις βαθύτερες και συγκλονιστικότερες ταινίες για το ολοκαύτωμα, του Τζούλιο Ποντεκόρβο, σκηνοθέτη και της περίφημης «Μάχης του Αλγερίου». Πραγματεία για την ανθρώπινη φύση, η ταινία αποπνέει αισιοδοξία μέσα από την πιο σκληρή, ανυπόφορη «μαυρίλα» απελπισία που φαντάζεται κανείς, με τη θυσία του Εγώ για το Εμείς από την Εβραία ηρωίδα, την Εντίτ, που πεθαίνει «για να ζήσει», ακολουθώντας το νεύμα του ‘Ερωτα, του κατεξοχήν αισθήματος της ζωής.  

 

Βέβαια σε πιάνει ανυπόφορη απελπισία, με το ζόρι μπορείς να παρακολουθήσεις την ταινία. Απελπισία για τον τόσο βασανιστικό χαμό  των θυμάτων, αλλά, αν το σκεφτείς, και για τη δεύτερη εκτέλεση από όσους χρησιμοποιούν τη μνήμη τους ως «άδεια σφαγής». Ζούμε σε κόσμο που νομοθετεί την τιμωρία της άρνησης των γενοκτονιών του παρελθόντος, αλλά δεν ενοχλείται από τις γενοκτονίες του παρόντος, όπως αυτή του Ισραήλ στη Γάζα. Φρικιούμε για τον αποκεφαλισμό ενός δημοσιογράφου, όχι για την ισοπέδωση μιας πολυκατοικίας.

 

Γενοκτονίες και ολοκληρωτισμοί

 

Γελοίοι, «εισαγωγής» νόμοι, που τιμωρούν «ανορθόδοξες» σκέψεις και απόψεις, έστω και απαράδεκτες, θα χρησιμοποιηθούν ασφαλώς για την επικράτηση νέου ολοκληρωτισμού του Χρήματος. Ωχριούν μπροστά του Ναζισμοί και Φασισμοί του Μεσοπολέμου. Μελετήστε τη νομοθέτηση αυστηρότερης «κριτικής του πολιτεύματος», την παρακολούθηση όλων των οικονομικών συναλλαγών και την ψηφιοποίηση όλων των πληροφοριών. Είμαστε το πειραματόζωο του νέου ολοκληρωτισμού.

 

‘Οσο για τους Εβραίους, όπως και τους Γερμανούς, η αδυναμία να ξεπεράσουν τον εαυτό τους μεταβολίζοντας την ιστορία τους, ο ατέρμων εγκλωβισμός σε ρόλο ή θύτη ή θύματος, η αδυναμία να βγάλουν συμπέρασμα από την τόσο δραματική ιστορία τους, εμβάλλει σε μάλλον απαισιόδοξους προβληματισμούς για τον άνθρωπο και το μέλλον του. Ακούγοντας στην ταινία το φοβερό «Achtung» («Προσοχή» στα γερμανικά), θυμήθηκα πριν πολλά χρόνια που διασχίζαμε, ένα γκρουπ δημοσιογράφων, το ισραηλινό check point για να πάμε στο αρχηγείο του πολιορκημένου Αραφάτ στη Ραμάλα. Κατάπληκτος, είδα σε ένα τσιμεντόλιθο στην άκρη του δρόμου, εκεί που περνάει ένας γερμανόφωνος το χρόνο, γραμμένη με κόκκινη μπογιά τη λέξη «Achtung», συμβολίζοντας την είσοδο στο «παλαιστινιακό γκέτο της Βαρσοβίας». «Επανάληψη του τραύματος», θάλεγε ένας ψυχαναλυτής, «φέρεσαι όπως σου φέρθηκαν», μόνο που κάνοντάς το σε αθώους εξισώνεσαι ηθικά με τους δημίους.

 

 

Γενοκτονίες και μνημόνια

 

Με την ευκαιρία να πούμε ότι δεν διορθώνει τον γενικώς απαράδεκτο νόμο η συμπερίληψη εμμέσως και γενοκτονιών των Χριστιανών, που ζήτησε μια ομάδα βουλευτών της ΝΔ. Η όλη ιδέα ποινικοποίησης μιας ιστορικής συζήτησης είναι γελοία και απαράδεκτη, ανεξάρτητα ποιους αφορά.

 

Πιο εκτεταμένη από τη γενοκτονία των Εβραίων ή των Ποντίων ήταν πιθανώς η γενοκτονία των Ινδιάνων της Βόρειας και Νότιας Αμερικής. Ελπίζω να μη με βάλει κανείς φυλακή γιατί ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Ελπίζω επίσης να μη μου κάνει κανείς μήνυση γιατί αποκαλώ τα Μνημόνια γενοκτονίες και κοινωνικό ολοκαύτωμα των Ελλήνων. Ευαίσθητοι για την προ αιώνος σφαγή, οι βουλευτές μας δεν είχαν πρόβλημα να υπερψηφίσουν τους νόμους που έστειλαν στην αυτοκτονία χιλιάδες συμπολίτες μας, στο θάνατο λόγω πλημμελούς  περίθαλψης δεκάδες χιλιάδες, νόμους που κατέστρεψαν εκατομμύρια ανθρώπους και την προοπτική της χώρας μας.

 

 

«Ισλαμικός κίνδυνος»: ο αποκεφαλισμός της λογικής

 

Πέρυσι, ένας «τζιχαντιστής» έφαγε την καρδιά ενός στρατιώτη στη Συρία. Το περιστατικό μεταδόθηκε μεν, δεν «έπαιξε» όμως ιδιαίτερα στα δυτικά ΜΜΕ. Τότε οι «τζιχαντιστές» ήταν φίλοι που πολεμούσαν τον ‘Ασαντ.

 

Ποτέ, τους τελευταίους τρεις αιώνες, τα δυτικά ΜΜΕ δεν ελέγχθηκαν τόσο ασφυκτικά από τις ολιγαρχίες του Χρήματος, ποτέ δεν υπήρξαν τόσο «πλουραλιστικά ολοκληρωτικά». Διαβάζει κανείς τη Monde, καμάρι κάποτε, «πολιτιστικό στολίδι» της παγκόσμιας δημοσιογραφίας και θλίβεται για το σημερινό κατάντημά της. Ακόμα και ο βρετανικός Guardian, όαση κριτικής σκέψης, υπέκυψε στην παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα στο ουκρανικό. 

 

Πέρυσι οι «τζιχαντιστές» ήταν αγαπημένα παιδιά Δυτικών και Ισραήλ, που βοηθούσαν εμμέσως ή έδιναν πράσινο φως στην υποστήριξη, χρηματοδότηση και εξοπλισμό τους από την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Φέτος έγιναν «υπ’ αρ. 1 κίνδυνος» και οι άτυχοι δημοσιογράφοι χρησίμευσαν, δια του αποκεφαλισμού τους, να οδηγηθεί σε παροξυσμό η παγκόσμια καμπάνια για τον απειλούντα δήθεν έκαστο εξ ημών, μη Μουσουλμάνων, «ισλαμικό κίνδυνο». Μια καμπάνια που άρχισε το 2001 συνοδεύοντας τον αμερικανο-ισραηλινό «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που «ξεπάτωσε» όλο τον αραβικό κόσμο.

 

Εγώ δηλαδή ο ‘Ελληνας πολίτης δεν κινδυνεύω από τη δράση του ΔΝΤ και της ΕΕ, από την παγκόσμια αυτοκρατορία του Χρήματος, δεν απειλούμαι από την Τουρκία και τη Γερμανία, από τον νέο πόλεμο στην Ευρώπη, δεν πρέπει να με ανησυχούν οι ΗΠΑ, που οργάνωσαν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και θέλουν να διαλύσουν το κυπριακό κράτος με σχέδιο Ανάν, ή τις απειλές για το κλίμα. ‘Όχι. Κινδυνεύω να με αποκεφαλίσουν οι «τζιχαντιστές» κανίβαλοι πετώντας ως εδώ από τις ερήμους της Μεσοποταμίας!

 

 

Το Κοράνι και ο πολιτισμός

 

Πληρωμένοι κονδυλοφόροι και σχολιαστές, σκηνοθέτες του κινηματογράφου και των τηλεοράσεων, ανέλαβαν να μας εξηγήσουν τον οπισθοδρομικό χαρακτήρα του Ισλάμ και την ευθύνη του Κορανίου για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Φαίνεται, οι μέθοδοι της Ιεράς Εξέτασης ή ο θάνατος δια βομβαρδισμού των παιδιών της Γάζας και η παρακολούθηση του θεάματος τρώγοντας ποπ κορν είναι πιο πολιτισμένα μέσα από τους αποκεφαλισμούς! Καμιά ιδιαίτερη συγκίνηση δεν προκάλεσε στις τηλεοράσεις μας η πυρπόληση ίσως εκατό ανθρώπων ζωντανών στο κτίριο των συνδικάτων της Οδησσού, υπό τις ενθουσιώδεις επευφημίες των Ουκρανών Χριστιανών Ναζί και φίλων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Τραγικά καθυστερημένοι αυτοί οι Μουσουλμάνοι, δεν ξέρουν πόσο διασκεδαστικό είναι να ανεβαίνεις 10.000 μέτρα και να εξοντώνεις από κει πάνω ένα αφγανικό χωριό ή πόσο πολιτισμένο να λειτουργείς στρατόπεδα συγκέντρωσης και βασανισμού σε Γκουαντάναμο, Μπαγκράμ κι ένα σωρό άλλα μέρη. Το ‘Αουσβιτς μας μάρανε, δεν βλέπουμε τι κάνουμε στον πλανήτη (τα γράφω τώρα, πριν με πιάσει ο νόμος!)

 

Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί και Νετανιάχου εφαρμόζουν τη «μεγάλη στρατηγική» που επεξεργάστηκαν από κοινού στην ομάδα «για έναν αμερικανικό 21^ο αιώνα». Ως αποτέλεσμα κατεστράφησαν οι τρεις σημαντικότερες και πιο προοδευμένες αραβικές χώρες (Ιράκ, Λιβύη, Συρία) και μια τέταρτη μισοκαταστράφηκε (Αίγυπτος). (‘Ασε τα αφρικανικά κράτη που κατέστρεψαν και για τα οποία δεν ενδιαφέρεται ούτε ο Θεός ή για τη Γεωργία που προκάλεσαν καταστροφική σύρραξη, ή τα εξίσου καταστροφικά με τους πολέμους αποτελέσματα των οικονομικών πολιτικών   που εφήρμοσε το ΔΝΤ σε Βαλκάνια και πρ. ΕΣΣΔ). Εκατομμύρια νεκρών και προσφύγων, μια τεράστια περιοχή του κόσμου που μετετράπη σε No Man’s Land. Αυτός είναι ο αληθινός απολογισμός της δυτικής πολιτικής στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Αν ο δυτικός κόσμος ελπίζει στα αλήθεια ότι μπορεί να κάνει αυτά τα πράγματα και να μην υποστεί καμία συνέπεια, τότε έχει μπει όντως στην τροχιά της τελικής παρακμής του – και το πραγματικό διακύβευμα είναι να μην πάρει όλη την ανθρωπότητα μαζί του.

 

Αυτές οι δυνάμεις ξεσήκωσαν το σύμπαν για τον «ισλαμικό κίνδυνο» προωθώντας σε μας, τους εν όλω και μεγαλύτερη αποβλακώσει δυτικούς «πολίτες» την ατζέντα του «Πολέμου των Πολιτισμών». Ο πραγματικός, τεράστιος κίνδυνος για την ανθρωπότητα, είναι όμως η ανάδυση μιας ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας του Χρήματος, της Παγκοσμιοποίησης, πρωτοφανούς ισχύος, η τελική επικράτηση της οποίας θα οδηγήσει στον αφανισμό μικρά έθνη όπως το δικό μας.

 

Ισλαμισμός και Αυτοκρατορία

 

Εδώ και έναν αιώνα οι ‘Αγγλοι ενίσχυαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους εναντίον του αραβικού εθνικισμού και σοσιαλισμού και απαγόρευαν, το 1925, στα κορίτσια της Αιγύπτου να πηγαίνουν σχολείο. Το Ισραήλ συνέβαλε αποφασιστικά στη δημιουργία της Χαμάς εναντίον της PLO, για να πάρει με το μέρος του τους Δυτικούς κατά των Παλαιστινίων. H αυτοκρατορία ενίσχυσε τις πιο φανατικές και οπισθοδρομικές εκδοχές ισλαμισμού και για μη σταθεί ποτέ στα πόδια του ο αραβομουσουλμανικός κόσμος, και να τη βοηθάει στις επιδιώξεις της (π.χ. την ανατροπή του ‘Ασαντ) και για να χρησιμεύει ως κατάλληλος αντίπαλος, ικανός με τις οπισθοδρομικές και βάρβαρες μορφές του να συσπειρώσει εμάς, τους  αποβλακωμένους δυτικούς χαχόλους πίσω από τους τραπεζίτες και τα αφεντικά μας.

 

Αφού πολέμησαν ανηλεώς επί έναν αιώνα τον μαρτυρικό λαό των Κούρδων κι αφού εξόπλισαν τον Σαντάμ για να τους εξοντώσει, τώρα χρησιμοποιούν τα έργα των προστατευόμενών τους τζιχαντιστών για να δικαιολογήσουν τον εξοπλισμό των Κούρδων, διαμελίζοντας οριστικά το Ιράκ και δημιουργώντας μια «πραιτωριανή», αυτοκρατορική δύναμη στην καρδιά του αραβικού κόσμου. Θα μπορέσουν άραγε οι Κούρδοι να αποφύγουν τέτοιο ρόλο, που θα τους οδηγήσει σε μείζονα, διαρκή σύγκρουση με το αραβικό έθνος;

 

Προ δύο δεκαετιών μας έλεγαν ότι η σοβιετική πτώση οδηγεί στον «καλύτερο δυνατό κόσμο». Μάλλον στον «χειρότερο» μας πήγε. Μόνη ίσως ελπίδα στον κατάμαυρο ορίζοντα, η ανάδυση, παρά τον ασταθή και ασυνεπή χαρακτήρα της, μιας Ρωσίας-αντίβαρου, επικεφαλής ενός συνασπισμού δυνάμεων, αν μπορέσει/θελήσει να σπάσει την ολοκληρωτική  παγκοσμιοποίηση. Ex oriente lux (εξ ανατολών το φως);

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 11.9.2014

 

ΣΥΡΙΖΑ: Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Δύσκολες απαντήσεις σε αμείλικτα ερωτήματα

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Από το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» έως την κριτική των Μαρξ και ‘Ενγκελς στα προγράμματα Γκότα και  Ερφούρτης, από τις αποφάσεις των τεσσάρων πρώτων συνεδρίων της Κομμουνιστικής Διεθνούς μέχρι το «Μεταβατικό Πρόγραμμα» του Τρότσκι, το ζήτημα του «προγράμματος» είχε πάντα κεντρική θέση στο αριστερό-σοσιαλιστικό κίνημα.

 

Μιλάμε βέβαια για την εποχή της ανόδου του εργατικού κινήματος και των μεγάλων επαναστάσεων σε Ευρώπη, Ρωσία, Κίνα, Κούβα, όχι την περίοδο της παρακμής και ήττας, μετά τη δεκαετία του 1970 και, ιδίως, την σοβιετική «κατάρρευση-αυτοκτονία», το 1989-91, που βιώθηκε ευρύτατα ως απόδειξη αδυναμίας δημιουργίας εναλλακτικής κοινωνίας.

 

Στην Ελλάδα ούτε και στην περίοδο της ακμής το επίσημο, κομμουνιστικό, βαθιά σταλινικό ως επί το πλείστον κίνημα, ουδέποτε είχε αξιόλογη πολιτικο-πνευματική παραγωγή, γεγονός όχι άσχετο με τη συντριπτική ήττα του τεράστιου ΕΑΜικού επαναστατικού κινήματος υπό τον έλεγχο των «Κούτβηδων» του ΚΚΕ.

 

Στην ιστορία της ελληνικής αριστεράς, όπως και της δεξιάς, συναντάμε βαθύτατη ξένη εξάρτηση, αδυναμία αυτόνομης παραγωγής ιδεών, τον ίδιο «μεταπρατικό» χαρακτήρα που βρίσκουμε στην οικονομία και την έλλειψη του απαραίτητου για πνευματική παραγωγή δημοκρατικού πνεύματος, αντίστοιχα προς τον αυταρχισμό που επικρατεί στην πολιτική μέχρι το 1974. Μετά το 1974-81 έρχονται τα λεφτά και αλλάζουν οι … μηχανισμοί της παρακμής! Μόνο σε πολιτικούς και διανοούμενους που βρίσκονται σε αντίθεση με τις εκάστοτε κομματικής ηγεσίες, βρίσκεις πολύ αξιόλογη πνευματική (και «προγραμματική») παραγωγή. Στον Πουλιόπουλο, τον Μάξιμο, τον Ράπτη (Pablo), τον Πουλαντζά κ.α. Υπήρξαν μεταπολεμικά λαμπροί αριστεροί δημοσιογράφοι – όλοι τους έκαναν καριέρα και αναδείχθηκαν στον «αστικό», όχι στον κομματικό τύπο.  

 

Τις τελευταίες δεκαετίες, τα αριστερά προγράμματα όλων των αποχρώσεων «δεν διαβάζονταν». Λίγες έως καθόλου πρωτότυπες, αυθεντικά ριζοσπαστικές ιδέες, καμιά αξιόλογη πρόβλεψη ή προειδοποίηση για την πορεία που έπαιρνε σταδιακά η χώρα, την κρίση χρέους φερ’ ειπείν. Ακόμα και την άνοιξη 2010, ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε το χρέος «δράκο του παραμυθιού»! ‘Ενας μακρύς κατάλογος «συνδικαλιστικών» διεκδικήσεων, παραλλαγές του «λεφτά υπάρχουν», χωρίς κριτική ανάλυση-τοποθέτηση απέναντι στις ιδιαίτερες διαδρομές της υπεραξίας στον ελληνικό «κλεπτοκρατικό» καπιταλισμό, απέραντο «εργολαβιστάν, λαμογιστάν, ρουσφετιστάν». Ελάχιστα έως καθόλου κριτική στάση απέναντι στο περίπλοκο «υφαντό» της ξένης εξάρτησης.

 

Το μνημόνιο αλλάζει τα δεδομένα

 

Τα προγράμματα γραφόντουσαν για να μην εφαρμοστούν και ουδείς τους απέδιδε πολύ σημασία. Μετά το 2012 το ζήτημα του προγράμματος απέκτησε άλλη διάσταση. Το κύριο επιχείρημα επί του οποίου κρίνεται η εκλογική επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αξιοπιστία. ‘Ολοι προτιμούν Ελλάδα χωρίς περικοπές, με περισσότερες κοινωνικές δαπάνες και μεγαλύτερες αμοιβές. Το μνημονιακό επιχείρημα είναι ότι αυτό δεν γίνεται, δεν υπάρχουν λεφτά, θα μας διώξουν από το ευρώ αν επιμείνουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε μέχρι τώρα να το  ανατρέψει επαρκώς και πειστικά, γι’ αυτό καθηλώθηκε εκλογικά σε μια κατάσταση που θα μπορούσε να αποσπάσει όχι 27% αλλά 47% ή 57%.   

 

Η εκτόξευση την περίοδο 2011-12 που ούτε περίμεναν, ούτε προέβλεπαν τα ηγετικά στελέχη του (άλλο αν οικοδόμησαν εκ των υστέρων τον ψυχολογικής μάλλον παρά πολιτικής χρησιμότητας «μύθο» τους) οφείλεται σε σειρά παράγοντες. Ο Αλέξης Τσίπρας, αγνοώντας τις απόψεις των οικονομολόγων και γραφειοκρατών του κόμματος, υιοθέτησε τότε τις κάπως «επαναστατικές», «εθνικοαπελευθερωτικής» λογικής ιδέες του Κινήματος Ανεξαρτήτων Πολιτών «Σπίθα» για το αγγλικό δίκαιο ως εργαλείο υποδούλωσης της χώρας, επηρεάστηκε στην πολιτική του από το σύνθημα της «Σπίθας», για «ενιαίο μέτωπο από τον Καμμένο μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ» για να σωθεί η χώρα, υιοθέτησε τη ριζοσπαστική κριτική στην «Ευρώπη του Χρήματος», τις προτάσεις της «’Εκκλησης για τη σωτηρία των ευρωπαϊκών λαών». Στάθηκε επίσης ικανός να αναπτύξει «αυθορμητισμό», πηγαία ανάδραση με τη λαϊκή βάση, συνδυάζοντας νεανικό «ακτιβιστικό» και αντιγραφειοκρατικό πνεύμα με βαθειά ριζοσπαστική κριτική. Η «Σπίθα» του πρότεινε μάλιστα να αναλάβει την ηγεσία, μαζί με τον Θεοδωράκη και τον Καμμένο, για να συμβολίσει τον χαρακτήρα «εθνικού μετώπου», μαζικού κινήματος που θα δοκίμαζε να ανατρέψει στο δρόμο την εφαρμογή του αγγλικού δικαίου, αντί να περιμένει τις εκλογές για να κερδίσει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μια πρόταση που, αν συμφωνούσαν οι γραφειοκράτες, ή οι όποιοι επηρεάζοντες, θα μπορούσε να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων.  

 

Τα γράφουμε αυτά όχι για ιστορικούς λόγους, θα χρειαστεί κάποτε να γίνει κι αυτό, αλλά για να φωτίσουμε δια της αντιπαραβολής τους λόγους ορμητικής ανόδου και στασιμότητας.

 

Προσπάθειες «καθησυχασμού»

 

Μετά το 2012, ο πολιτικός λόγος μετατοπίζεται σταδιακά και ανεπαίσθητα από τον «επαναστατικό», «εθνικοαπελευθερωτικό» προηγούμενο πυρήνα, με σοβαρό βέβαια, όχι «τσαρλατανικό» περιεχόμενο, σε λόγο αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, αβάσιμο όταν έχεις να μοιράσεις πείνα αντί πλεονάσματος. Υιοθετείται στυλ «καθώς πρέπει» κοινοβουλευτικού κόμματος που θέλει να πείσει ότι μπορεί κι αυτό να κυβερνήσει, λόγος που, για να «καθησυχάσει», καταλήγει να λειτουργεί ως γιγαντιαίο Lexotanil για την κοινωνία, ενισχύοντας τη μετάπτωση από «εξεγερσιακή» σε «υπναλέα» κατάσταση. «Καθωσπρεπισμός» και «σοσιαλδημοκρατία» συνδυάζονται δυστυχώς με έλλειψη φαντασίας. Εξαφανίζονται η αυθεντικότητα και ο αυθορμητισμός της προηγούμενης περιόδου, δεν αντανακλάται στις δηλώσεις η έκφραση πόνου και πάθους για τη χώρα και τους ανθρώπους της.

 

Τέτοιος πολιτικός λόγος «αντιστοιχεί», στην καλύτερη περίπτωση, σε σταθερή κατάσταση, όχι σε χώρα σε «σπείρα θανάτου». Αντί να καθησυχάσει τους μικροαστούς, τους αφαιρεί λόγους να δοκιμάσουν ίσως πιο ριζοσπαστικά «πειράματα». Και με δεδομένη τη «νεαντερντάλεια» πολιτική της υπόλοιπης αριστεράς (ΚΚΕ, Ανταρσία κ.α.), στέλνει στη ΧΑ τα πιο εξοργισμένα στρώματα. Πόσο μάλλον που η τελευταία έχει, εκτός του αντιμνημονιακού, ξεκάθαρο «εθνικό» σήμα, ενώ υπόσχεται και Νέμεσι.

 

Η σταθερότητα/αξιοπιστία συνιστούν την αχίλλειο πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ αυτή την περίοδο, με τους οικονομολόγους του να αντιφάσκουν και  το κόμμα να μην απαντάει συνολικά τι θα κάνει αν οι πιστωτές δεν ικανοποιήσουν τα αιτήματά του. Σε περιόδους βαθειάς κρίσης είναι συχνό φαινόμενο μαζικές μετατοπίσεις από την άκρα αριστερά στην άκρα δεξιά και τανάπαλιν και έλξη του λαού προς όποιον δείχνει σταθερός. Τα μεσοστρώματα π.χ. μετατοπίστηκαν μαζικά από το ΕΑΜ/ΚΚΕ το 1944 στα αστικά κόμματα το 1945, όταν διαπίστωσαν ότι το ΚΚ δεν ξέρει τι θέλει και παίζει με την εξουσία. «Θα μπορέσει ο Τσίπρας να κρατήσει σταθερό το τιμόνι του κινήματος εναντίον της λιτότητας;», ήταν το ερωτηματικό που έθεσαν τρεις αμερικανοί δημοσιογράφοι που ήρθαν στην Αθήνα μεταξύ Μαίου και Ιουνίου 2012, για να «ακτινογραφήσουν» Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ για τους New York Times.  Το δεύτερο ερώτημα που έθεσαν ήταν «έχει ο ΣΥΡΙΖΑ ιδέες για την Ελλάδα;»

 

‘Εχει λοιπόν μεγάλο ενδιαφέρον και σημασία το Πρόγραμμα που ετοιμάζει η υπό τον Γιάννη Δραγασάκη επιτροπή και ιδίως οι απαντήσεις που θα δώσει στο κρίσιμο ερώτημα τι θα γίνει με το χρέος, τι θα κάνει μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση αν ο Ευρωπαίοι αρνηθούν ουσιαστική αναδιάρθρωση του χρέους και ρήτρα ανάπτυξης, ποιό είναι το σχέδιο Β. Αλλά και τις όποιες ιδέες του ΣΥΡΙΖΑ για την αναμόρφωση της χώρας. Ελπίζουμε το νέο πρόγραμμα να μην ακολουθήσει την πεπατημένη του αόριστου ευχολογίου.

 

Από τις στήλες των «Επικαίρων» επαναλάβαμε άπειρες φορές ότι είναι αδύνατο να γίνει οποιαδήποτε απόπειρα διαπραγμάτευσης με την Ευρώπη, χωρίς προσπάθεια ανάπτυξης κολοσσιαίου κινήματος ενημέρωσης-συμπαράστασης προς την Ελλάδα διεθνώς. Χωρίς αυτό, χωρίς πολύ πιο σύνθετο και ισχυρό διεθνή πολιτικό λόγο από τον υπάρχοντα,  όλο το διάβημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι στον αέρα. Η αμφισβήτηση δανειακών και μνημονίων, η διεκδίκηση ρητρών ανάπτυξης, η προετοιμασία προσφυγής σε στάση πληρωμών απαιτούν νομική, πολιτική, διεθνοπολιτική προετοιμασία που απέχει ακόμα πολύ από οτιδήποτε έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Λυπούμεθα να τα επαναλαμβάνουμε αυτά, αλλά δεν υπάρχει ίσως ζήτημα πιο κρίσιμο από αυτό για τις τύχες της  Ελλάδας και της αριστεράς.

 

Είναι μείζον σφάλμα να δηλώνεται, σε συνθήκες βαθειάς εθνικής καταστροφής, ότι «ανήκουμε εις την Δύσιν» ότι κι αν γίνει. Σήμερα, η εμφάνιση εναλλακτικού πόλου στο παγκόσμιο σύστημα είναι γεγονός. Η Ελλάδα πρέπει να εξετάσει τις δυνατότητες που έχει. Δυστυχώς, όχι ευτυχώς. Μακάρι να μην ήταν στην ανάγκη. Το «μέτωπο» πρέπει να ανοίξει μέσα στην Ευρώπη, όταν όμως μιλάμε για σωτηρία της χώρας καμμιά εναλλακτική δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να αποκλείεται.

 

Είναι επίσης απορίας άξιο γιατί το κόμμα δεν προσπάθησε να αναπτύξει ένα απαραίτητο δίκτυο καταναλωτικών-παραγωγικών συνεταιρισμών. Με δεδομένες άλλωστε τις πολύ περιορισμένες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ για την αντιμετώπιση εξόχως περίπλοκων, πρωτότυπων και δύσκολων προβλημάτων, υποστηρίξαμε πέρυσι ότι θα έπρεπε να πάρει πρωτοβουλία για την σύγκλιση θεματικών συνδιασκέψεων για επιμέρους προγραμματικές πτυχές, αλλά και για να βρει και να κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις που μπορούν να βοηθήσουν. Την ιδέα υιοθέτησε ο Αλέξης Τσίπρας, δεν πραγματοποιήθηκε όμως. Τώρα υπόσχεται ότι θα πραγματοποιηθεί ο Γιάννης Δραγασάκης. Μακάρι. Μακάρι επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ να «ανοίξει», εγκαταλείποντας τη νοοτροπία των «δικών μας», των στελεχών «που αποφασίζουν για όλα» (Στάλιν), συνήθως χωρίς να ξέρουν για τίποτα, για να πάει στην «αλήθεια που βρίσκεται στην αντίφαση» (Ζωρές) και είναι «επαναστατική» (Γκράμσι). Η λογική του ελέγχου πνίγει την ελεύθερη/ανεξάρτητη σκέψη, τη δημοκρατία, τη συλλογικότητα και την αξιοκρατία. Μόνο αναπτύσσοντας τέτοιες ιδιότητες η αριστερά μπορεί (ακόμα) να θριαμβεύσει. Χωρίς αυτές υφίσταται ο κίνδυνος σύντομης και τραγικής αποτυχίας. Λυπούμεθα που ενοχλούμε τους παθολογικά και επικίνδυνα αισιόδοξους - αλλά οι πραγματικοί φίλοι είναι μόνο οι ειλικρινείς.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 4.9.2014

Ουκρανία και ΣΥΡΙΖΑ

 

Μια ιστορική ευκαιρία για τον Τσίπρα

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Οι εξελίξεις στην Ουκρανία προσέφεραν μια σπάνια, ιστορική ευκαιρία στην Ελλάδα. Δυστυχώς ούτε η κυβερνώσα δεξιά, ούτε όμως και η αντιπολιτευόμενη αριστερά την εκμεταλλεύθηκαν. ‘Ισως η τελευταία και ο Αλέξης Τσίπρας έχουν ακόμα ένα παράθυρο ευκαιρίας να παίξουν σπουδαίο, πανευρωπαϊκής και  παγκόσμιας σημασίας ρόλο, που θα είναι εξαιρετικά χρήσιμος και σημαντικός για την αριστερά, αν κληθεί αύριο να κυβερνήσει ή να διακόψει τα Μνημόνια. Εφόσον μπορέσει να εκφράσει ευρύτατες δυνάμεις στην Ευρώπη και παγκοσμίως, που ανησυχούν σφόδρα με την εξέλιξη της κρίσης στην Ουκρανία και τους κινδύνους που συνεπάγεται για την παγκόσμια ειρήνη και οικονομία.

 

Η Ελλάδα και όλες οι πολιτικές της δυνάμεις όφειλαν και οφείλουν να αντιταχθούν αποφασιστικά στον πόλεμο κατά της Ρωσίας που ξεκίνησαν οι πιο εξτρεμιστικές δυτικές δυνάμεις (μια συμμαχία νεοσυντηρητικών και Μπρζεζίνσκι που κατάφεραν μάλιστα προς στιγμήν να περιθωριοποιήσουν σε μεγάλο βαθμό Μέρκελ και Ομπάμα), αντί να ψηφίζουμε κυρώσεις οι οποίες στρέφονται εναντίον του εαυτού μας, της Ευρώπης και της παγκόσμιας ειρήνης, πρωταγωνιστώντας σε ένα  φιλοαμερικανικό ντελίριο.

 

Ο Τσίπρας θα έπρεπε να ταχθεί επικεφαλής της προσπάθειας να εγκαταλείψει η ευρωπαϊκή αριστερά τη στάση «ίσων αποστάσεων» και «ήξεις αφίξεις ουκ εν πολέμω θνήξεις», αναλαμβάνοντας εκείνη μεγάλη διεθνή πρωτοβουλία να σταματήσει τώρα η άτυπη παγκόσμια σύρραξη που πάει να αρχίσει στην Ευρώπη και να λυθεί δημοκρατικά και ειρηνικά το ουκρανικό. Μια τέτοια λύση δεν μπορεί να παραγνωρίσει τις επιθυμίες των λαών και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση που κήρυξε η Ρωσική Επανάσταση του 1917 και οι μεγάλες αντιαποικιακές επαναστάσεις. Αν η «ριζοσπαστική αριστερά» εξακολουθήσει να αφήνει και αυτό το μείζον για το μέλλον της Ευρώπης θέμα στην «εθνικιστική» ακροδεξιά, τότε δεν θα πρέπει να παραπονείται αν αύριο ηττηθεί και περιθωριοποιηθεί σε όλη την Ευρώπη, της Ελλάδας περιλαμβανομένης.

 

Οι επιδιώξεις του πολέμου

 

Ο πόλεμος δεν ξεκίνησε με ρωσική πρωτοβουλία αλλά με αιματηρό πραξικόπημα στο Κίεβο, με την επίσημη αμερικανική ενθάρρυνση, επιδοκιμασία και πρακτική βοήθεια, με ναζιστικές «ομάδες κρούσης», πραξικόπημα που ακύρωσε ευρωπαϊκή μεσολάβηση για ειρηνική επίλυση. Αναφερθήκαμε σε άρθρα μας στον τρόπο διάλυσης της ΕΣΣΔ, τη νομιμότητα των συνόρων, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και δεν θα επανέλθουμε εδώ. Από τη στιγμή που η Δύση επεδίωξε επιβολή φιλο-ναζιστικού, αντιρωσικού  καθεστώτος στην Ουκρανία δεν μπορεί να ζητάμε από τη Μόσχα να το δεχθεί και τους ρωσικούς πληθυσμούς να αποδεχθούν αδιαμαρτύρητα υπαγωγή τους σε πολλαπλά μη νομιμοποιούμενη εξουσία και στα πλαίσια παράλογων συνόρων που κατέλειπε η μη δημοκρατική σοβιετική διάλυση του 1991. ‘Αλλωστε ο πόλεμος δεν γίνεται για τη Μαριούπολη, αλλά με σχεδόν διακηρυγμένες επιδιώξεις:

 

 α) την αποτροπή δημιουργίας Ευρασιατικής ‘Ενωσης από τις μεγαλύτερες πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες, δηλαδή μιας πολύ φυσιολογικής διαδικασίας υπερεθνικής ολοκλήρωσης, αντίστοιχης με την ΕΕ ή τις λατιοναμερικανικές ολοκληρώσεις,

 

β) την ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν, αν όχι τη φυσική εξόντωση των Ρώσων «εθνικιστών» που κυβερνούν στο Κρεμλίνο και την τοποθέτηση υποτελών στη Δύση ηγετών, ανάλογων με τους Μαφιόζους που κυβέρνησαν τη χώρα στα χρόνια του Γέλτσιν, με την ενθουσιώδη στήριξη και ενθάρρυνση των δυτικών πρωτευουσών. Η Δύση επιδιώκει τη δημιουργία συνθηκών εμφυλίου στην πρ. ΕΣΣΔ και, μακροπρόθεσμα, τη διάσπαση της Ρωσίας σε τέσσερα χαλαρά συνδεόμενα κράτη (αυτό περιγράφει ήδη το 1994 ο Μπρζεζίνσκι στη Μεγάλη Σακικέρα)

 

γ) την καταστροφή των σχέσεων Ευρώπης – Ρωσίας, κύριας προϋπόθεσης για την όποια ανεξαρτησία της Ευρώπης από τις ΗΠΑ

 

Τυχόν επιτυχία τέτοιων σχεδίων, μετά την πρωτοφανή καταστροφή από τις ίδιες δυνάμεις του αραβικού κόσμου και της μισής Αφρικής, μετά και την επίθεση κατά του κοινωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας,

συνιστούν γιγαντιαίο βήμα προς πλανητική επικράτηση, περιλαμβανομένης της Ευρώπης, της δικτατορίας μιας «ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας του Χρήματος, της παγκοσμιοποίησης». Μπροστά της ωχριούν οι μεσοπολεμικοί Ναζισμοί και Φασισμοί, τόσο χοντροκομμένοι μπροστά στον επελαύνοντα Τεχνομεσαίωνα.  Θα μείνει βέβαια η Κίνα, απομονωμένη όμως και μόνη δύσκολα θα αντέξει τελικά κι αυτή την πίεση ενός εχθρικού περιβάλλοντος. Φυσικά, σε τέτοιο περιβάλλον δεν θα επιβιώσει κανένα μικρό έθνος, ούτε και το δικό μας – ήδη, κι αν δεν ξεσηκωθούμε σύντομα στην Ευρώπη, εξελισσόμεθα σε «υπολείμματα εθνών».

 

Η σύγκρουση ανάμεσα στους προλετάριους του Ντονμπάς και τους φασίστες του Κιέβου έχει τη σημασία που είχαν στον καιρό τους οι μάχες της Βορείου Ηπείρου, της Κρήτης, του Λένινγκραντ, του Στάλινγκραντ. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Δεν μπορεί αριστερός να μη το καταλαβαίνει.

 

Ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική

 

Θα μου πείτε τώρα η μικρή Ελλαδίτσα, ο μικρός ΣΥΡΙΖΑ θα πάνε να δυσαρεστήσουν κοτζάμ υπερδύναμη. Δεν υπάρχει δυστυχώς άλλος τρόπος να μεγαλώσεις σε τούτη τη γωνιά του κόσμου. Η Ελλάδα δεν μπορεί δηλαδή να σηκώσει το «βάρος» ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής, αλλά μπορεί να σηκώσει το βάρος της υποτέλειας, νέων οικονομικών αντιμέτρων, επιδείνωσης της ευρωπαϊκής οικονομίας, να απαγορεύει στον εαυτό της (και η Κύπρος) στρατιωτικές σχέσεις με τη Μόσχα, δυνητικό ανάχωμα σε τουρκο-αμερικανικές απειλές; Δεν έχει η Αθήνα περιθώριο ανεξάρτητης πολιτικής, αλλά έχει περιθώριο να βλέπει την ‘Αγκυρα να παίρνει όλο το «παιχνίδι» με τους Ρώσους; Αν δεχθούμε τέτοια λογική, σημαίνει ότι έχουμε τελειώσει ως χώρα και δεν μπορούμε να επιδιώξουμε την αποκατάσταση της πληγείσης με τις Δανειακές ανεξαρτησίας μας. Γίναμε το πρώτο έθνος-ζητιάνος στην ήπειρο.  

 

‘Επαθε τίποτα η Ελλάδα, εκτός του να γίνει «διπλωματική υπερδύναμη», από τις πρωτοβουλίες του Ανδρέα Παπανδρέου (άρνηση κυρώσεων για Τζάμπο, «’Εξη», Αραφάτ); ‘Επαθε η Τουρκία αρνούμενη χρήση εδάφους της για εισβολή στο Ιράκ, κατασκευάζοντας αγωγό με τη Ρωσία, επικρίνοντας σφόδρα το Ισραήλ;  

 

Η πειθήνια ευθυγράμμιση της ελληνικής διπλωματίας με την Ουάσιγκτον δεν εντυπωσιάζει. Εκπλήσσει όμως η εντυπωσιακή αδράνεια του ΣΥΡΙΖΑ (παρά την αρκετά καλή θέση του), αδράνεια ακόμα και στο ανθρωπιστικό θέμα καταδίκης των ωμοτήτων κατά των Ρώσων αμάχων, τη στιγμή μάλιστα που ζητάμε … ρωσική συμπαράσταση στους ροδακινοπαραγωγούς!!!

 

Με την ευκαιρία, επισημαίνουμε ότι ορισμένοι αριστεροί (νομίζουμε όχι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ) τρέφουν αβάσιμες αυταπάτες, θανατηφόρες ψευδαισθήσεις ως προς τον ενδεχόμενο ρόλο των ΗΠΑ απέναντι σε αριστερή κυβέρνηση. Ξέχασαν ότι ο τελευταίος αριστερός ηγέτης που πίστευε ότι θα τον βοηθήσει η Αμερική να φτιάξει τη χώρα του λεγόταν Γκορμπατσώφ. Με ανάλογες «ιδέες» διέλυσε την πατρίδα του σε έξη χρόνια (εδώ δεν θα χρειαζόταν ούτε εξάμηνο), μετατρεπόμενος ο ίδιος, από Πρόεδρος υπερδύναμης και «αρχιερέας» του παγκόσμιου κομμουνισμού σε διεθνή πιτσαδόρο (Η γυναίκα του, που κατάλαβε τι έκαναν, πέθανε από τη στενοχώρια της). Ο Δημήτρης Χριστόφιας πίστεψε ότι, αν ανέτρεπε τον Παπαδόπουλο, θα τον βοηθούσαν οι ‘Αγγλοι να λύσει το Κυπριακό παίρνοντας Νόμπελ (και οι Ισραηλινοί να εκμεταλλευθεί τα πετρέλαια). Τώρα δεν μπορεί να κυκλοφορήσει καλά-καλά στην Κύπρο - τον αποφεύγουν και οι σύντροφοί του. ‘Ολοι ξέρουμε άλλωστε τι συνέβη στην Ελλάδα και το ΠΑΣΟΚ με τον έξαλλο «φαν» των ΗΠΑ Γιώργο Παπανδρέου και την ομάδα του. Ελπίζουμε ότι δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε διαρκώς την ιστορία μας!

 

Συμβιβασμοί και συμβιβασμοί

 

Ο γράφων δεν αγνοεί την ανάγκη ελιγμών, συμβιβασμών, «εκμετάλλευσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων» (όχι εκμετάλλευσης από αυτές!). Υπάρχουν όμως συμβιβασμοί και συμβιβασμοί. Υπάρχει Μπρεστ-Λιτόφσκ (που έγινε μετά, όχι πριν την επανάσταση!), υπάρχει και Βάρκιζα.

 

‘Ένα είναι βέβαιο. Δεν συνιστά τακτική να κάνεις προκαταβολικά παραχωρήσεις για να εξευμενίσεις τα αφεντικά. Τις ενθυλακώνουν και σε πετάνε σα «στυμμένη λεμονόκουπα». Μια μικρή χώρα πρέπει να είναι απρόβλεπτη, τόνισε ο Ανδρέας Παπανδρέου στη πρώτη του, ιστορική συνέντευξη ως Πρωθυπουργός, στο αμερικανικό Time, το 1981.

 

Για να ανατρέψει Μνημόνια και Δανειακές, να ανακτήσει τη χαμένη εθνική ανεξαρτησία, κυριαρχία και αξιοπρέπειά της, η Ελλάδα (και η Κύπρος) έχει ανάγκη, εκτός όλων των άλλων, μεγάλου κινήματος υπεράσπισής της στην Ευρώπη (για το οποίο δεν έγινε τίποτα επί μία τετραετία και χωρίς το οποίο η όλη πολιτική της αριστεράς είναι απολύτως «στον αέρα»), όπως χρειάζεται και γεωπολιτικούς συμμάχους εκτός Ευρώπης. Μόνο αν η Ελλάδα δεν θεωρηθεί δεδομένη υπάρχει περίπτωση να την «προσέξουνε» και να μην τη συντρίψουνε, μόνο αν γίνει εκφραστής πολύ ευρύτερων των δικών της αναγκών και προβλημάτων μπορεί να φτιάξει συμμαχίες. Μια μεγάλη πανευρωπαϊκή πρωτοβουλία για την ειρήνη στην Ευρώπη του Τσίπρα θα είχε ιστορική σημασία για τον ίδιο, την αριστερά, την Ελλάδα.  

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

Δημοσιεύτηκε στον Δρόμο της Αριστεράς, 6.9.2014

Ελληνική "γεωπολιτική αυτοκτονία" σε περιβάλλον αρχόμενης παγκόσμιας σύρραξης

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Αν έχει απομείνει κουκούτσι μυαλού στο ελληνικό (και κυπριακό) πολιτικό προσωπικό, οφείλει να ενεργήσει άμεσα τροποποιώντας ριζικά την πολιτική πλήρους και καθολικής συμπόρευσης με τις δυνάμεις που αρχίζουν τώρα στην Ευρώπη (μετά τη Μέση Ανατολή και την Αφρική) άτυπο, πλην πραγματικό «τρίτο (ή τέταρτο αν προτιμάτε) παγκόσμιο πόλεμο», έστω κι αν η ύπαρξη πυρηνικών όπλων εμποδίζει μάλλον την πλήρη ανάπτυξή του. Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να πάρουν άμεσα πρωτοβουλία για διακοπή της ψυχρο- και θερμο-πολεμικής κλιμάκωσης στην Ευρώπη. Αν το κάνουν θα βρουν απροσδόκητους συμμάχους διεθνώς.

 

Μετά την οικονομική, όσα συμβαίνουν συνεπάγονται τη γεωπολιτική «αυτοκτονία» του ελληνισμού, της Ελλάδας και της Κύπρου. Εδώ και πεντακόσια, αν όχι χίλια χρόνια, το «σχέδιο» της νεώτερης Ελλάδας, σχέδιο δημοκρατικό και «αντισταυροφορικό», «σχέδιο των ξεσηκωμένων» για τους μαθητές του Σβορώνου, στηρίζεται εξωτερικά σε δύο «πνεύμονες»:

 

α) στην «ομόδοξη» Ρωσία, γεωπολιτικό αντίβαρο της Τουρκίας, αλλά και μιας Δύσης που υπήρξε για τους ‘Ελληνες, όπως και για τους Ρώσους «μεγάλος δάσκαλος κι ακόμα μεγαλύτερος εχθρός» (Τρότσκι, Εισαγωγή στην Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης)

 

β) στον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό (που κινδυνεύει κι αυτός να μας τελειώσει, αρχής γενομένης από τα Μνημόνια και τις Δανειακές)

 

Γι’ αυτό λέμε ότι η συστηματική καταστροφή των ελληνορωσικών και κυπρορωσικών σχέσεων τα τελευταία χρόνια (όπως και η παραίτησή μας από τα πλήρη δικαιώματα των κρατών μελών της ευρωζώνης και της ΕΕ με την υπογραφή των Δανειακών και των Μνημονίων) συνιστά ολοκλήρωση της οικονομικής και με γεωπολιτική αυτοκτονία του ελληνικού λαού. Πρόκειται για «αλλαγή καθεστώτος». Το καθεστώς που αρχίζει από δω να «αλλάζει» είναι το αστικό δημοκρατικό πολίτευμα και η οργάνωση των λαών στα σχετικά δημοκρατικά έθνη-κράτη, που προέκυψαν από τη Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση και τα κινήματα που ενέπνευσε διεθνώς, περιλαμβανομένου του δικού μας 1821.

 

Η άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό Ελλάδας και Κύπρου έχουν «παραδοθεί», έχουν «λιώσει», όπως η καρδιά των αντιδραστήρων στα σοβαρά πυρηνικά δυστυχήματα. Δεν υπερασπίζονται το Κράτος, αλλά χωρίς Κράτος δεν επιβιώνει Γένος σε αυτό το σημείο του πλανήτη, υπό συνθήκες παγκοσμιοποίησης και μαζικών μεταναστευτικών ροών. Ακόμα και στην εποχή της αμερικανοκίνητης στρατιωτικής δικτατορίας είχαμε περισσότερη εθνική αυτονομία από όση διαθέτουμε σήμερα! Ο Παπαδόπουλος αρνήθηκε να δώσει διευκολύνσεις στους Αμερικανούς για την επίθεση στους ‘Αραβες.

 

Θα μου πείτε, δηλαδή θα μου πει η άρχουσα τάξη που κάνει κουμάντο, δηλητηριάζοντας όλο το έθνος με την ευτέλειά της, μπορεί να πάει η Ελλάδα κόντρα στους δυνατούς; Μα τι άλλο έκανε αίφνης ο Ανδρέας Παπανδρέου στον οποίο, πολλά μπορεί να προσάψει κανείς, κατάφερε όμως να εκτινάξει μια μικρή χώρα στο επίκεντρο των παγκόσμιων εξελίξεων αρνούμενος, σε ανάλογη περίπτωση, να συνυπογράψει τις κυρώσεις για το νοτιοκορεατικό Τζάμπο και πρωτοστατώντας  στην περίφημη «Πρωτοβουλία των ‘Εξη» για τα πυρηνικά; ‘Η που έστειλε ελληνικά πλοία να απελευθερώσουν από την Βυρηττό τον πολιορκημένο Αραφάτ και τους πολεμιστές του. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν έπαθε τίποτα κάνοντάς τα αυτά, «διπλωματική υπερδύναμη» έγινε τότε. ‘Οσο για την παγκόσμια δραστηριότητα και ακτινοβολία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και του «Γιατρού» Βάσσου Λυσσαρίδη, μέχρι τώρα φωτίζει και προστατεύει την Κύπρο η λάμψη της.   

 

‘Εχουμε άλλωστε το παράδειγμα, δίπλα μας, της Τουρκίας που κάνει ότι γουστάρει, απαγορεύει στους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν το έδαφός της για την εισβολή στο Ιράκ, φτιάχνει, παρά τις πιέσεις, τον αγωγό αερίου Blue Stream, επιτίθεται στο Ισραήλ για την πολιτική του στα κατεχόμενα και δεν παθαίνει τίποτα, αυξάνει την ισχύ και το κύρος της με αυτές τις ενέργειες. Σε αντίθεση με τις διαρκώς υποτελείς Ελλάδα και Κύπρο που έχουν τώρα το θλιβερό προνόμιο να καταστρέφονται υποτασσόμενες, να υποτάσσονται καταστρεφόμενες. Στην ιστορία υπάρχουν πολλοί που υπετάγησαν για να μην καταστραφούν, κατεστράφησαν για να μην υποταγούν. Εδώ συνδυάσαμε και τα δύο.

 

Η ιστορία μας δεν μας προσφέρει μόνο την πείρα του Ανδρέα και του Μακάριου. Πολεμήσαμε τους Μπολσεβίκους στην Ουκρανία και σε αντάλλαγμα έγινε αποδεκτή από τους Αγγλογάλους η σφαγή των χριστιανών της Μικρασίας. Πολεμήσαμε τον κομμουνισμό στην Κορέα και σε αντάλλαγμα κρέμασαν τον Καραολή και τον Δημητρίου και έβαλαν τους Τούρκους να διώξουν τους ‘Ελληνες από την Πόλη. Κάναμε, ως πειθαρχικοί «ευρολιγούρηδες», ότι ακριβώς μας πρόσταξαν οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο και τώρα μας καταστρέφουν παραδειγματικά. Αυτός είναι ο ρεαλισμός της υποτέλειας.   

 

Μπορεί, θα αναρωτηθείτε, αλλά δεν μπορούν να το πουν οι κυβερνώντες, μια «αποικία χρέους» να ασκήσει ανεξάρτητη πολιτική; Μα ασκώντας την ακριβώς και μόνο ασκώντας την μπαίνει στο δρόμο της  απελευθέρωσης και από την οικονομική αποικιοκρατία, αλλά και σφυρηλατεί απαραίτητες για να το κάνει συμμαχίες εντός και εκτός Ευρώπης.

 

Με την ευκαιρία θυμίζουμε ότι και η αντιπολίτευση πρέπει να «ξυπνήσει». Δεν γνωρίζουμε που οφείλεται ο «ύπνος» της, μάλλον «λήθαργος» περί τα ρωσο-ουκρανικά, αλλά πρέπει να σταματήσει. Μιλάμε για τη μεγαλύτερη παγκόσμια κρίση μετά την πτώση της ΕΣΣΔ με τεράστιες στρατηγικές-οικονομικές επιπτώσεις. Τι κάνει άραγε και η «ευρωπαϊκή αριστερά»; Γιατί τηρεί ουσιαστικά στάση ίσων αποστάσεων; Είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνεις τη διαφορά ανάμεσα σε μια νίκη των ανθρακωρύχων του Ντονιέτσκ και στην επικράτηση των φασιστών του Κιέβου και του Λβωφ, όπως μερικοί δεν καταλάβαιναν τη διαφορά ανάμεσα στη νίκη των σοβιετικών και στη νίκη των ναζί, του Χίτλερ και του Στάλιν στη δεκαετία του 1940; Με τέτοια (μη) πολιτική, κινδυνεύει να αποδειχθεί θέμα λίγου χρόνου να οικειοποιηθεί και εκφράσει το μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής αμφισβήτησης  η «εθνικιστική» άκρα δεξιά. 

 

Τελειώνουμε υπενθυμίζοντας ότι οι «ουκρανικές» δυνάμεις, δηλαδή οι φασιστικές μιλίτσιες που οργανώνει το αμερικανικό κράτος και παρακράτος (Blackwater κλπ. δεν υπάρχει άλλωστε καν ουκρανικό κράτος στην πραγματικότητα) διεξάγουν απαίσια πογκρόμ όπως την ενθουσιώδη πυρπόληση ζωντανών ίσως και εκατό διαδηλωτών στο κτίριο των συνδικάτων της Οδησσού, ή τον αδιάκριτο σκοτωμό περαστικών στη Μαριούπολη, ή τον βομβαρδισμό κατοικημένων περιοχών. Μήπως το ελληνικό κράτος, οι πολιτικές δυνάμεις, η Εκκλησία πρέπει κάτι να πουν για όλα αυτά (πέραν και ανεξαρτήτως της άποψης που έχει ο καθείς για την ουσία της διαμάχης); Η αλληλεγγύη, η συμπαράσταση, πόσο μάλλον ο «διεθνισμός» δεν μπορούν να είναι μονόδρομος! Ούτε μπορούμε να ζητάμε και να μη δίνουμε.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Δημοσιεύτηκε στην Αυγή, 5.9.2014