ΘΑΝΑΣΙΜΕΣ ΠΑΓΙΔΕΣ, ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΕΜΠΛΟΚΕΣ

Ελλάδα, Κύπρος, Μέση Ανατολή

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Σκηνικό έντασης στήνουν οι δυτικές δυνάμεις που επεμβαίνουν στη Συρία, προετοιμάζοντας είτε άμεση στρατιωτική επέμβαση, είτε παροξυσμό του «ισλαμιστικού χάους» στη χώρα.

 

‘Ηδη, ο Ομπάμα βρίσκεται στα χνάρια του Μπους, διασπείροντας τις (κατά πάσα πιθανότητα) γνωστές ψευδολογίες περί όπλων μαζικής καταστροφής που ακούσαμε πριν από την αμερικανο-αγγλική εισβολή στο Ιράκ. Το σενάριο είναι τώρα ότι η κυβέρνηση της Δαμασκού τρελλάθηκε κάνοντας χρήση χημικών. Αν και όταν αποφασίσουν ότι έχουν  «αποδείξεις» θα βομβαρδίσουν ή θα εισβάλουν.

 

Η Συρία δεν έχει βέβαια ανάγκη χημικά για να καταστραφεί. Την καταστρέφει καθημερινά μια καθαρά τρομοκρατική εκστρατεία των πιο εξτρεμιστικών ισλαμιστικών δυνάμεων που ενισχύουν ανοιχτά Τουρκία, Κατάρ, Γαλλία, Βρετανία,  ΗΠΑ (έστω και κάπως πιο απρόθυμα). Η θεωρία ότι το Ισραήλ διαφωνεί με όλα αυτά, που ακούμε από ‘Ελληνες «αναλυτές», δεν αποδεικνύει τίποτα περισσότερο παρά ότι η ανθρώπινη βλακεία συνιστά το καλύτερο μέτρο του απείρου (Σταντάλ).

Η Ουάσιγκτον ισχυρίζεται ότι δεν παρέχει στρατιωτική υποστήριξη στη συριακή αντιπολίτευση, περιλαμβανομένου του Μετώπου Αλ Νούσρα, που τάσσεται υπέρ της Αλ Κάιντα, αλλά επιτρέπει στους μεσανατολίτες συμμάχους της να το κάνουν.  

Αφού μας έπρηξαν επί δεκαετία με τον «τρομοκρατικό» κίνδυνο, τώρα οι Αμερικανοί υποστηρίζουν μια «αντιπολίτευση», χάρη στη δράση της οποίας, έγραφαν πρόσφατα οι New York Times, «οι περιοχές υπό ανταρτικό έλεγχο είναι γεμάτες ισλαμικά δικαστήρια με δικηγόρους και κληρικούς και μαχόμενες ταξιαρχίες των οποίων ηγούνται εξτρεμιστές…Πουθενά στην ελεγχόμενη από τους αντάρτες Συρία δεν υπάρχει αξιόλογη κοσμική δύναμη μαχητών”. Οι ίδιες οι ΗΠΑ χαρακτήρισαν τον Δεκέμβριο το Μέτωπο Αλ Νούσρα «τρομοκρατική οργάνωση», που έχει ήδη οργανώσει 600 βομβιστικές τρομοκρατικές επιθέσεις, στις οποίες τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν «αρκετοί αθώοι Σύριοι». 

Πιέσεις σε Αθήνα-Λευκωσία για ανάμειξη

 

Σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον, εντείνονται οι πιέσεις σε Ελλάδα και Κύπρο να συμφωνήσουν σε διάφορες ενέργειες, όλες σφόδρα βλαπτικές ελληνικών εθνικών συμφερόντων και πολύ επικίνδυνες.

 

Στην κατάσταση που τελούν σήμερα Ελλάδα και Κύπρος, υποκείμενες στον «αναθεωρητισμό» των αγορών, το τελευταίο που χρειάζεται ο ελληνικός λαός είναι η εμπλοκή του, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, και στο μεσανατολικό ηφαίστειο.

 

Το ελληνικό Υπουργείο ‘Αμυνας δέχεται ισχυρές πιέσεις, σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, για διάφορες ενέργειες που μπορεί να φτάσουν, εκτιμούν επιτελείς του ΓΕΕΘΑ, ακόμα και σε εμπλοκή ελληνικού ιπτάμενου προσωπικού σε επιχειρήσεις στη Συρία, σε περίπτωση που υπάρξει ανοιχτή εξωτερική επέμβαση – δεν θέλουμε στο σημείο αυτό να μπούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς μπορεί να γίνουν αυτά και ελπίζουμε ότι δεν θα χρειαστεί. Η ιδέα, όπως είναι φυσικό, δεν αρέσει καθόλου στους ‘Ελληνες στρατιωτικούς, ούτε στον κ. Παναγιωτόπουλο. Αν μη τι άλλο, η απώλεια έστω και ενός αξιωματικού, θα τους έφερνε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Η ελληνική αεροπορία δεν επιχειρεί εδώ και πολλά χρόνια στην Κύπρο, γιατί έτσι ζήτησαν οι Αμερικανοί, είναι δυνατόν να εμπλακεί τώρα σε τέτοιες υποθέσεις, διερωτώνται ανώτεροι αξιωματικοί.

 

Εκεί που η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να υποκύψει, εκτιμούν υψηλά ιστάμενοι διπλωματικοί παράγοντες, είναι το αίτημα υποδοχής πολύ μεγάλου αριθμού Χριστιανών προσφύγων από τη Συρία, που πιθανώς θα εγκαταλείψουν τη χώρα, ιδιαίτερα αν οι επεμβαίνουσες δυτικές δυνάμεις δώσουν στους εξτρεμιστές ισλαμιστές τη δυνατότητα να προκαλέσουν ένα αιματηρό χάος, εκκαθαρίζοντας τη Συρία από τους «απίστους».

 

Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να ευνοήσει ένα τέτοιο «ξεκαθάρισμα» - τα αντίθετο. Επιπλέον είναι μια κατεστραμμένη χώρα που δεν μπορεί να διαθρέψει τον δικό της πληθυσμό, όχι να υποδεχθεί δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Τους Χριστιανούς πάντως δεν τους διώχνει ο ‘Ασαντ, η αντιπολίτευση τους διώχνει, ενισχυόμενη από Τουρκία, Κατάρ, Γαλλία, Αγγλία, ΗΠΑ. Ας επωμισθούν αυτοί το βάρος περίθαλψης των προσφύγων που δημιουργούν, στα πλαίσια της συνεχιζόμενης, από το 200,1 γιγαντιαίας επιχείρησης επανααποικιοποίησης της Μέσης Ανατολής και δημιουργίας, manu militari και προνομιακή μέθοδο το Χάος, της «ευρείας Μέσης Ανατολής».

 

‘Αντε βέβαια τώρα να βρει το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών και η κυβέρνηση γλώσσα να τα πουν αυτά. Η Αθήνα έκλεισε την ελληνική πρεσβεία στη Δαμασκό και τη συριακή εδώ, ενέργεια απολύτως αντίθετη με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, που υπαγορεύθηκε από τους Δυτικούς. Δεν λέμε να υποστηρίξει η Αθήνα τον ‘Ασαντ, αλλά τέλος πάντων, τι συμφέρον έχει να σταματάει την επικοινωνία που οφείλει να έχει και με το καθεστώς και με την αντιπολίτευση;

 

Ευτυχώς τουλάχιστον που οι υπηρεσιακοί παράγοντες του Υπουργείου Εξωτερικών αντιστάθηκαν, ο κ. Αβραμόπουλος τους υποστήριξε και η Ελλάδα ψήφισε υπέρ των Παλαιστινίων στον ΟΗΕ. Γιατί και εδώ ασκήθηκαν αφόρητες πιέσεις στην Αθήνα ιδίως από το Ισραήλ. Η μόνιμη υποχωρητικότητα της Ελλάδας σε όλα τα θέματα, έχει δημιουργήσει και στους ξένους αίσθηση ξέφραγου αμπελιού, με αποτέλεσμα να θεωρούν αυτονόητο δικαίωμά τους να υπαγορεύουν την ελληνική κρατική πολιτική σε όλους τους τομείς.

 

Η αμερικανική κυβέρνηση ζητά επίσης διεύρυνση των διευκολύνσεων που παρέχονται από τη βάση της Σούδας, ακόμα κι αν χρειαστεί νομοθετική τροποποίηση της συμφωνίας που διέπει τη λειτουργία της, στα πλαίσια των πολεμικών προετοιμασιών για Συρία, Λίβανο και Ιράν, τελευταία φάση του πολέμου εναντίον του «’Αξονα του Κακού», που ξεκίνησαν Μπέντζαμιν Νετανιάχου και αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, για να συνεχίσουν τώρα Ολλάντ, Κάμερον και (έστω πιο απρόθυμα) Ομπάμα. Η Σούδα όμως τους χρειάζεται και για τις επεμβάσεις τους στην Αφρική, στο κέρας της οποίας έχει μεταβεί τώρα, ως ειδικός απεσταλμένος της ΕΕ, ο ‘Αλεξ Ρόντος.

 

Ταυτόχρονα, το (πανταχού παρόν στο νησί) ισραηλινό λόμπυ έχει δραστηριοποιηθεί έντονα στην Κύπρο υποστηρίζοντας ότι η Λευκωσία πρέπει να δώσει όσες περισσότερες διευκολύνσεις μπορεί σε περίπτωση επίθεσης κατά του Ιράν.

 

Διπλωματική αυτοκτονία

 

Πίσω από όλα αυτά τα αιτήματα, δεν είναι όμως μόνο η εξυπηρέτηση άμεσων επιδιώξεων των ΗΠΑ, αλλά και παράπλευρες - και μακροχρόνια πιο σοβαρές -   στρατηγικές επιδιώξεις, ειδικότερα η καταστροφή των σχέσεων Ελλάδας και Κύπρου με παραδοσιακούς τους συμμάχους, η διπλωματική τους απομόνωση, ώστε να πέσουν ευκολότερα θύματα των επιθέσεων εναντίον τους, οικονομικών ή γεωπολιτικών, και να τεθούν υπό άμεσο, ασφυκτικό έλεγχο.

 

Η πολιτική αυτή άρχισε από το 1996. Απεσταλμένος του Γιώργου Παπανδρέου στο Βελιγράδι ο ‘Αλεξ Ρόντος (που κατέληξε σε μερικά χρόνια μάλλον να «εποπτεύει» παρά να «συμβουλεύει» τον γιο του Ανδρέα Παπανδρέου, αρχιτέκτων μεταξύ άλλων τόσο του σχεδίου Ανάν, όσο και της διαχείρισης της πορείας προς το Μνημόνιο-ΔΝΤ), δεν φρόντισε μόνο να συμβάλλει στην ανατροπή Μιλόσεβιτς, βάζοντας τρικλοποδιά στους Ρώσους. Τα «διαφήμισε» επί πλέον όσα έκανε στον Μίχα της Ελευθεροτυπίας, καταστρέφοντας μια κι έξω την όποια εμπιστοσύνη μεταξύ Μόσχας-Αθήνας και Βελιγραδίου-Αθήνας. Μετά, δεν φτάνει που βοηθήσαμε να παραδοθεί ο Οτσαλάν στην ‘Αγκυρα, το κάναμε μέσω Ελλάδας, να καταστραφεί μια για πάντα η σχέση Ελλήνων και Κούρδων. Πέρυσι, παρολίγον να υπογραφεί συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας με το Αζερμπαϊτζάν και να δώσουμε μάλιστα και όπλα στο Μπακού, που όχι μόνο είναι «στρατιωτική προέκταση» της Τουρκίας, όχι μόνο έχει σχεδόν αναγνωρίσει το ψευδοκράτος, αλλά και είναι ο βασικός εχθρός των Αρμενίων, ενός λαού με τους οποίους μας ενώνουν πατροπαράδοτοι δεσμοί και ισχυρή φιλία.

 

Και μιας και μιλήσαμε για το Αζερμπαϊτζάν. Είναι απολύτως ακατανόητο και το να συζητά ακόμα η Ελλάδα να παραδώσει σε αυτή τη χώρα τη διαχείριση του δικτύου φυσικού αερίου. ‘Οσο για τα οφέλη του αγωγού ΤΑΡ είναι ασφαλώς υπαρκτά για το Αζερμπαϊτζάν, την Τουρκία και την Αλβανία, την Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα καταλάβει τι θα την ωφελήσει – και γιατί έχουν μπλοκάρει οι ελληνορωσικοί αγωγοί, που μάλιστα ήταν δική μας πρόταση! Ελπίζουμε τουλάχιστον ο Αντώνης Σαμαράς, αφού αποφάσισε να επισκεφθεί το Αζερμπαϊτζάν, να πάει και στην Αρμενία για λόγους στοιχειώδους αβρότητος, αλλά και εξυπηρέτησης του πιο ζωτικού ελληνικού εθνικού συμφέροντος. Ελπίζουμε, τι άλλο να κάνουμε σε αυτή τη χώρα πούγινε χώρος.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 9.5.2013

В Греции правит «долгократия»

 Константакопулос - греческий журналист и писатель, специализирующийся на международной политике.

Изучал физику в Афинском университете, получил магистерскую степень по теории информации в Реннском университете во Франции. Занимал пост специального советника премьер-министра Греции Андреаса Папандреу по вопросам отношений Восток-Запад и контролю за вооружениями. С 1989 по 1999 годы был главным корреспондентом Афинского агентства новостей в Москве, одновременно представляя ряд других греческих и немецких средств массовой информации. Много путешествовал, освещая кризисы в бывшем СССР, Западной Европе, на Кипре и Ближнем Востоке.

В Греции и на Кипре мы сталкиваемся не с чем иным, как с попыткой финансовых сил фундаментальным образом изменить социальный и политический балансы, которые установились в Европе после Второй мировой войны.

Константакопулос - автор книги о взаимоотношениях между Коммунистическими партиями Греции и Советского Союза, а также двух книг по кипрской проблеме, одна из которых посвящена роли Кипра в политике США в Европе и на Ближнем Востоке, другая - левому движению на острове. Член редакционного комитета международного периодического журнала «Критическая утопия» (Utopie Critique) и научного совета французского периодического журнала «Свободная мысль» (La pensee libre). Активно участвует в политической деятельности, в частности был избран секретарем Движения независимых граждан «Искра», созданным бойцом Сопротивления и всемирно известным композитором Микисом Теодоракисом.

- Димитрис, какой, в общих чертах, Вы видите современную ситуацию в Греции?

- К сожалению, Греция и Кипр, второе государство, населённое по большей части греками, находятся сейчас в весьма затруднительной ситуации. Это не обычный финансовый, экономический или социальный кризис. Это нечто намного глубже: здесь мы сталкиваемся не с чем иным, как с попыткой определенных глобальных финансовых кругов фундаментальным образом изменить социальный и политический баланс, который установился в Европе после Второй мировой войны.

Именно после Второй мировой войны в Европе сложился некий исторический компромисс между трудящимися и капиталом. У нас было построено общество, которое, конечно, не являлось раем на Земле, но в нём все же были по-настоящему признаны, может быть, первый раз в истории, права трудящихся.Также Европа, по крайней мере, в её западной части, всегда была континентом, который, несмотря на свою принадлежность к блоку НАТО и свою позицию в Холодной войне, играл роль фактора сдерживания самых экстремистских замыслов, инициированных теми или иными представителями глобальной олигархической элиты и ее империалистских проектов. Это земля, на которой Шарль де Голь провозглашал «Европу от Атлантики до Урала».

Сейчас мы наблюдаем попытки радикальных изменений не только в социальной ситуации, но и в геополитической, которая, по большому счёту, является продолжением последствий распада СССР.

Мы можем много рассуждать об опыте Советского Союза, и в особенности о том, как он был опрокинут, разрушен. Я считаю, что сегодня очевидно, в силу той логики, по какому сценарию стали развиваться последующие события, крах СССР не пошёл на пользу никому, и в первую очередь народам бывшего СССР.Ведь некоторые успехи в социальной политике Греции также были результатом баланса между Соединенными Штатами и Советским Союзом. Теперь же один из полюсов равновесия уничтожен, и в итоге мы наблюдаем в Европе своего рода социальный коллапс.

Самое важное то, что в этой ситуации мы имеем дело не просто со сбоем в функционировании социальных или экономических механизмов. То, что происходит - это прямая атака на принцип суверенности Государства и на саму демократию.

В нынешних условиях греческий парламент, фактически, ничего не способен решать самостоятельно.

Мы пребываем в ситуации «долго-кратии», «управления через долги» - если уж выбирать термин для описания сложившегося положения. Это означает, что хотя в Грецию не осуществляется военное вторжение, нет никакой военной оккупации, однако тройка кредиторов (Евросоюз, Европейский центральный банк, Международный валютный фонд), за которыми стоят силы глобальной финансовой элиты, полностью контролируют страну во всех смыслах. Греция полностью разрушена - это даже не развитая колония, это разрушенная колония.Греция и Кипр занимают очень важное геополитическое положение. В современной истории они играли значительную роль, которая заключалась в том, что греческое пространство, я имею в виду все греческое стратегическое пространство, то есть Грецию и Кипр, соединяло Россию с «мировым Морем», - выражаясь в геополитических терминах. Кроме того, Греция соединяет Европу и Ближний Восток. В терминах Бжезинского, Греция и Кипр - это центр шахматной доски, вокруг которого расположены Ближний Восток, Россия, Европа и Средиземноморье. Понятно, что контроль над центром имеет стратегическую важность.

Напомню, что, например, Адольф Гитлер перед тем, как нападать на СССР, потратил много ценного времени и ресурсов на оккупацию Балкан и Греции. Возможно, из-за этого он в итоге и проиграл войну. В свою очередь Уинстон Черчилль перед тем, как началась Холодная война, шёл на большие уступки Иосифу Сталину только ради того, чтобы контролировать Грецию.

Итак, я считаю, что происходящее сейчас в Греции и на Кипре имеет огромное экономическое, финансовое, цивилизационное, а также геополитическое значение. Это так же важно, как в своё время была важна гражданская война в Испании. То, что происходит сейчас в Греции и на Кипре, представляет собой яркое предупреждение относительно того, что случится с Европой после этого.

- Может ли это быть своего рода первой стадией полного исчезновения Европы как геополитического единства? Можем ли мы расценивать кризис в Греции как начало конца той Европы, какой мы её сейчас знаем - как единой Европы?

- Существуют различные проекты по преображению Европы. Один из них - это трансформация Европы в территорию, находящуюся под прямой диктатурой рынка. Если Вы тщательно проанализируете Маастрихтский договор («Договор о Европейском Союзе»), то Вы увидите, что он фактически зафиксировал нововведения в мироустройстве. Например, Европейский Центральный Банк получил мандат, позволяющий ему ради борьбы с инфляцией идти практически на любые меры. Это означает не просто выбор экономической политики, именно он определяет методику строительства Евросоюза. Сам Евросоюз строится вокруг денег как высшей ценности, вокруг финансов как высшей власти.

Маастрихтский договор позиционировался как способ интеграции, как объединение народов Европы. Но это ведь неправда, потому что, как мы видим, под прикрытием евроинтеграции национальный суверенитет из каждой страны, из каждого национального правительства уходит в пользу какой-то неизвестной инстанции. На уровне ЕС не существует никакого по- настоящему демократического органа. Равно как и на уровне Европейского ЦБ.

Максимум, на что согласятся США в отношении Европы - это небольшая территория, переполненная своими собственными проблемами, не позволяющими ей стать фундаментом для больших проектов.

Когда мы говорим, что ЕЦБ независим, в реальности мы видим, что он независим только от народов и национальных правительств. Но он при этом полностью зависим от больших финансов. Под большими финансами я подразумеваю, например, группу Goldman & Sachs - один из крупнейших в мире коммерческих банков, финансовый конгломерат, который однако не является европейским ни по одному из параметров. Это американский банк. G&S обладает гигантским влиянием на практически все политические и финансовые структуры в Европе. Он контролирует множество финансовых структур в Европе, да и сам Европейский Союз как таковой. Новый глава ЕЦБ Марио Драги - давний сотрудник Goldman & Sachs. Я мог бы привести множество примеров, когда европейская пресса говорит об этом влиянии. Если мы хотим узнать, какова на самом деле европейская политика, истинная повестка дня, нам надо анализировать не то, что говорят социал-демократы, христианские демократы, правые, левые и т. д., нам надо исследовать, что считают Рокфеллеры, Ротшильды, представили больших финансов и крупных финансовых династий в Европе. Только их мнение ценно, только их интересы по-настоящему учитываются. Мы живем в эпоху абсолютной доминации крупных финансов.

Европа сейчас может пойти в двух направлениях.

Либо Европа превратится в зону прямой диктатуры рынков, или что тоже самое, диктатуры больших финансов, что будет означать отказ от какой бы то ни было политической идеологии, от политического смысла у ЕС. Но Европейский Союз был основан как мирный демократический союз, как объединение для совместного развития, процветания и, может быть, как формирования силы, призванной постепенно выйти из-под контроля Соединенных Штатов. Значит, превращение в диктатуру рынков означает отрицание изначального политического смыла ЕС.

Вторая возможность - Европа просто-напросто взорвется из-за накопленных внутренних противоречий. Вероятность этого сегодня весьма велика. И я могу легко распознать те же самые тенденции, которые двадцать лет назад я наблюдал при распаде СССР. Такие структуры как СССР или Евросоюз трудно разрушить с помощью прямого внешнего вторжения, но это довольно легко можно осуществить с помощью финансовых технологий. Деньги могут использоваться как организованная форма финансовых рынков, как политические, стратегические пути для влияния на решения большинства европейских парламентов. Деньги, капитал могут действовать не просто как дополнительная сила, но как прямое политическое могущество. Так вот, крупные финансы способны, заняв консолидированную позицию, оказать решающее влияние на политические структуры европейского руководства таким образом, чтобы сделать внутренние противоречия в сфере экономики еще более острыми, и привести тем самым ситуацию к взрыву.

Я полагаю, что большие финансы и США могут иметь веские причины стремиться к разрушению Европы.

Изначально ЕС был полезен для США как противовес Советскому Союзу, он был некой сплачивающей организацией Западной Европы против Восточной. Сегодня же раз коммунизма больше нет, то и существование ЕС теряет свое значение.Во-вторых, США никогда не соглашались и не согласятся с идеей независимой Европы, сильной Европы, объединенной Европы. У Европы есть потенциал, чтобы стать сильной, независимой, могущественной, а следовательно, превратиться когда-нибудь в мощного геостратегического конкурента для США. США, естественно, этого не хотят допустить. Такой независимый геополитически Евросоюз мог бы теоретически заключить альянс с Россией. Вы представляете себе, какой кошмар это было для американцев.

В-третьих, Европейский Союз - противоречивая структура. Она демократическая по своей идеологии, но недемократическая по своему функционированию. Это противоречие, которое должно быть так или иначе решено. Нечто аналогичное существовало и в СССР. Это было социалистическое государство по идеологии, но не слишком социалистическое в реальности. Для решения этого противоречия было два пути: либо превратить номинально социалистическое общество в реально социалистическое, либо разрушить его совсем, отказавшись даже от фасада социалистической идеологии в пользу т. н. мафиозной «демократии».

Поэтому, если бы кто-то хотел нанести удар по государству всеобщего благосостояния (welfare state), построенному после Второй мировой войны, то это следует сделать, уничтожив саму Европу, заставив государства снова жестко и эгоистично конкурировать друг с другом, привлекая для этого какие-то внешние внеевропейские силы для защиты и помощи.

И четвертое соображение: едва ли США смогут далее обеспечивать свое мировое господство, если они потеряют свою долларовую монополию, когда доллар является по сути мировой резервной валютой. Поддержание этой монополии в долгосрочной перспективе является жизненным интересом США.

В такой ситуации максимум, на что они могли бы пойти, это на существование малой и весьма проблематичной Европы, начисто лишенной каких бы то ни было намеков на превращение в большую силу.

Источник: evrazia.org
Беседовал Александр Дугин

Συρία, Κύπρος και Ευρώ

 

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Το ΝΑΤΟ ολοκληρώνει την τεχνική προετοιμασία στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία, ενώ, αν πιστέψουμε την ισραηλινή ιστοσελίδα Debka, που φημολογείται ότι συνδέεται με μυστικές υπηρεσίες, ο Πούτιν προειδοποίησε με έντονο τρόπο ΗΠΑ και Ισραήλ εναντίον τέτοιας προοπτικής, διατάσσοντας επιτάχυνση παραδόσεων ρωσικών όπλων στη Δαμασκό. Οι Αμερικανοί πιέζουν ταυτόχρονα τον Ερντογάν να δεχθεί στάθμευση ισραηλινών αεροσκαφών στη χώρα του. Η συριακή πολιτική της Τουρκίας δημιουργεί όμως έντονα πολιτικά προβλήματα στους Ισλαμιστές, ιδίως μετά την ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στη Δαμασκό.

 

Θυμίζουμε ότι κλιμάκωση της συριακής σύρραξης ενέχει τον κίνδυνο καταστροφής του συριακού χριστιανισμού. Η κοινότητα των Σύρων Χριστιανών, όπως και η αποδεκατισθείσα/μεταναστεύσασα κοινότητα των Χριστιανών του Ιράκ ήταν οι δύο αρχαιότερες στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και η παρουσία τους παράγων «ειρήνης των πολιτισμών». Απορεί κανείς και με την ελληνική στάση, ιδίως στο θέμα της απαγωγής. Έλληνικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στη Συρία και κουρδικές πηγές διερωτώνται γιατί το ΥΠΕΞ δεν συνεργάζεται μαζί τους.

 

Η προετοιμασία της επέμβασης περιλαμβάνει την Ελλάδα, από την οποία ζητείται η συνδρομή σε υποδοχή πολύ μεγάλου αριθμού προσφύγων, η χρησιμοποίηση Ελλήνων πιλότων της Πολεμικής Αεροπορίας, χωρίς ελληνικά σήματα στους βομβαρδισμούς και η αναβάθμιση της Σούδας μεταξύ άλλων. Σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν βγει επίσης στην «πιάτσα» προς άγραν συνταξιούχων πιλότων, που εξαθλιώνονται εξαιτίας των συντάξεων πείνας. Οι ‘Ελληνες πιλότοι θεωρούνται οι καλύτεροι στο ΝΑΤΟ. Πληροφορίες αξιόπιστων πηγών, που χρήζουν όμως περαιτέρω επιβεβαίωσης, κάνουν λόγο εξάλλου για συμφωνία χρήσης από το Ισραήλ των αεροδρομίων Πάφου και Δυτικής Ελλάδας για σκοπούς διασποράς, σε περίπτωση πολύ μεγάλου πολέμου κατά του Ιράν, με ότι αυτό συνεπάγεται για  Ελλάδα-Κύπρο.

 

Τα συμβαίνοντα στη Συρία, μετά τη Λιβύη και την Αφρική, επιβεβαιώνουν ότι αυτό που παρακολουθούμε δεν είναι τόσο παροξυσμός εσωτερικών προβλημάτων χωρών και καθεστώτων, που ασφαλώς υπάρχουν, αλλά η χρήση τους στα πλαίσια της μεγαλύτερης νεοαποικιακής επιχείρησης της νεώτερης εποχής, της δημιουργίας και του ελέγχου (μέσω αιματηρού χάους) της «ευρείας Μέσης Ανατολής», εγχείρημα που άρχισε με τους πολέμους σε Αφγανιστάν-Ιράκ.

 

Η κατάσταση είναι δυνητικά τόσο εκρηκτική, που ο Μπρεζίνσκι, εκφραστής των «περιστεριών» στη Μέση Ανατολή, εχθρικός προς την επιρροή Νετανιάχου στην αμερικανική πολιτική, ζήτησε δημόσια αυτοσυγκράτηση από τον Ομπάμα, «χαμογελαστό Πρόεδρο που βομβαρδίζει». Τόνισε επίσης την ανάγκη αποφυγής κλιμάκωσης «κυβερνοπολέμων», όπως αυτός που διεξήχθη με αποστολή ιών στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν.

 

Οι εξελίξεις θέτουν εκ νέου επί τάπητος το ερώτημα κατά πόσον, πίσω από τους «οικονομικούς πολέμους» κατά Ελλάδας και Κύπρου υπάρχει (και ποια) κρυμμένη «γεωπολιτική ατζέντα», που μπορεί να σχετίζεται τόσο με το εγχείρημα στη Μέση Ανατολή, όσο και με πιθανή επιδίωξη δημιουργίας μηχανισμών διάλυσης  της ΕΕ (σε αντιδραστική κατεύθυνση) ή πάντως ελέγχου τυχόν τέτοιας διάλυσης. Και ατζέντα άλλωστε να μην υπάρχει, υπάρχουν γεωπολιτικές συνέπειες και πολύ μεγάλες. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε πολλά πράγματα για τη Συρία, περιοριζόμενοι στις σχέσεις των κοινοτήτων της, για την Κύπρο επικεντρωνόμενοι αποκλειστικά στις σχέσεις Ελληνοκυπρίων/Τουρκοκυπρίων ή την Ελλάδα, ξεχνώντας την ιστορία και γεωγραφία της.

 

Η ιστορική εμπειρία είναι εξόχως διαφωτιστική επ’ αυτού. Από την εποχή των Σταυροφόρων, ο έλεγχος του ελληνικού χώρου θεωρήθηκε απαραίτητη προϋπόθεση υποψήφιων κατακτητών είτε της ισλαμικής, είτε της ρωσικής Ανατολής. Ο Χίτλερ έχασε πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις στον σκοπό αυτό, προτού στραφεί κατά της Ρωσίας (1941). Ο Τσώρτσιλ το 1944 τάδωσε όλα στον Στάλιν για να πάρει τον έλεγχο της Ελλάδας, προτού η Δύση εξαπολύσει τον Ψυχρό Πόλεμο. Ολόκληρη η μεταπολεμική πολιτική μας ιστορία, ιδίως το ελληνικό (1967) και το κυπριακό πραξικόπημα (1974), ερμηνεύονται επαρκώς από την προσπάθεια ελέγχου της Κύπρου.  

 

‘Όχι μόνο η ρωσική παρουσία είναι παγίως και εντελώς ανεπιθύμητη από τους Δυτικούς σε Ελλάδα-Κύπρο, αλλά και οι Ευρωπαίοι γίνονται δεκτοί μόνο ως οικονομική, όχι ως στρατηγική παρουσία από τις ΗΠΑ, που μας θεωρούν αποκλειστικό στρατηγικό τους χώρο. Βασικός λόγος εχθρότητας προς τον πρεσβύτερο Καραμανλή ήταν τα ανοίγματα στον Ντε Γκωλ (1962). Τα ‘Ιμια (1996) πιθανώς σχεδιάστηκαν όχι μόνο για να συρθεί η Αθήνα σε διαπραγμάτευση για Αιγαίο-Κύπρο, αλλά και να δοθεί κατάλληλο μήνυμα προς Σημίτη-Γερμανία, για το ποιος κάνει εν τέλει κουμάντο εδώ – κάτι που σχεδόν διατύπωσε ανοιχτά στις Βρυξέλλες τότε ο Χόλμπρουκ.

 

Με δεδομένο το βάθος της ελληνικής κρίσης, χωρίς προηγούμενο για ειρηνική περίοδο στη δυτική οικονομική ιστορία, και το ακόμα μεγαλύτερο της επερχόμενης κυπριακής, χωρίς σύγκριση με οτιδήποτε συμβαίνει οπουδήποτε αλλού, εγείρεται το ερώτημα κατά πόσον υπάρχουν στρατηγικές που επιδιώκουν να πλήξουν, μέσω Ελλάδας-Κύπρου, το όλο εγχείρημα ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ο συγκεκριμένος τύπος ενοποίησης είναι απαράδεκτος και αντιδραστικός, το πραγματικό πολιτικό ζήτημα είναι όμως που και πως θα πάμε φεύγοντας από εδώ, πως θα πάμε σε καλύτερη, όχι σε χειρότερη κατάσταση.

 

Δεν είναι δυνατόν επομένως το ζήτημα του νομίσματος να εξετάζεται μόνο ως τεχνικό θέμα συναλλαγματικής ισοτιμίας, χωρίς επίγνωση του μεγέθους των στρατηγικών συνεπειών, ούτε η παγκόσμια κρίση και η παγκοσμιοποίηση να ανάγονται/περιορίζονται σε ζήτημα αρχιτεκτονικής του ευρώ. Κάνοντάς το κινδυνεύουμε να λειτουργήσουμε ως «χρήσιμοι ηλίθιοι». Θα επιστρέψουμε όμως στο θέμα λόγω της τεράστιας σημασίας του.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

«Αυγή της Κυριακής», 12.5.2012

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Φοβού τους Δαναούς και δώρα (μη) φέροντας

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

«Αν ζήσει κανένας σας να θυμάται τα λόγια αυτά. Οι Εγγλέζοι θα σας σφάξουν όλους σαν αρνιά, εγώ στα χέρια τους δε θα πέσω, γιατί τα βουνά με ξέρουν. Με την πέτρα προσκέφαλο, την ψείρα συντροφιά, την κάπα σκέπασμα δε θα με ιδούνε ζωντανό στα χέρια τους. Αυτό θέλω να το θυμάστε αν κανένας σας ζήσει.»

Αυτά είπε, απελπισμένος, ο αρχηγός ενός από τα μεγαλύτερα επαναστατικά κινήματα της Ευρώπης στον Εικοστό Αιώνα, ο ‘Αρης Βελουχιώτης, στους «καπετάνιους» του ΕΛΑΣ στη Λαμία, τον Νοέμβριο 1944.

 

Μπορεί να προσάψει κανείς ότι θέλει στον Βελουχιώτη, όχι όμως απουσία στρατηγικού, «γεωπολιτικού» ενστίκτου και βαθιάς ιστορικής γνώσης. Σε αντίθεση με τον «κούτβικο», «υπαλληλικό» πυρήνα του ΠΓ, ο Άρης διέγνωσε με πλήρη καθαρότητα τις αληθινές προθέσεις και τους πάγιους στρατηγικούς σχεδιασμούς της «συμμάχου Αγγλίας», που, μετά το 1947, διαδέχεται, υιοθετώντας τις επιδιώξεις της, η Αμερική, αποφασισμένες αμφότερες να φτάσουν τον εμφύλιο και την καταστροφή της αριστεράς μέχρι το τέλος. Τόσο, που δολοφόνησαν το 1948 τον σπουδαίο Αμερικανό δημοσιογράφο του CBS Τζωρτζ Πολκ, να μη μεταφέρει ποτέ στον Μάρκο τις προτάσεις ειρήνευσης δεξιών πολιτικών.  

 

Οι ‘Ελληνες κατέπληξαν τον κόσμο με την αντίσταση σε ‘Αξονα και Γερμανία. Ο Τσώρτσιλ είπε ότι «οι ήρωες πολεμάνε σαν ‘Ελληνες». Η ελληνική αντίσταση επηρέασε την έκβαση της παγκόσμιας σύγκρουσης σώζοντας πιθανώς τη Μόσχα. Ο Γοργοπόταμος έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ήττα του Ρόμμελ. Σε «αντάλλαγμα», ο Τσώρτσιλ σχεδιάζει από την αρχή του πολέμου, την επανακατάκτηση της Ελλάδας από την Αγγλία, μέσω του εμφυλίου (1943-49). Το 1947, η Αγγλία παραδίδει τα αυτοκρατορικά σκήπτρα και βάρη στην Αμερική, που φτάνει στο τέλος τη «δουλειά». 

 

 

Για να γίνουν αυτά συνέτρεξαν δύο προϋποθέσεις. Πρώτον, μια απολύτως ανίκανη (στην καλύτερη περίπτωση) ηγεσία στο ΚΚΕ και μια απολύτως εξαρτημένη αστική πολιτική ηγεσία – η Ελλάδα δεν παρήγαγε ούτε Τίτο, ούτε Ντε Γκωλ. Δεύτερο, ο Τσώρτσιλ εξασφάλισε εκ των προτέρων τη συγκατάθεση του Κρεμλίνου. ‘Ενας από τους δύο μεταφραστές των Στάλιν-Μόλοτωφ στις συνομιλίες με τους Τσώρτσιλ-‘Ηντεν, τον  Οκτώβριο 1944 στη Μόσχα, ο Βαλεντίν Μπερεζκόφ, συνόψισε ως εξής, σε μια συνέντευξη προς τον γράφοντα που δημοσιεύτηκε στα «Νέα», την ουσία των συνομιλιών:

 

«Ο Τσώρτσιλ ήθελε τόσο πολύ την Ελλάδα και ήξερε ότι δεν μπορούσε να την έχει χωρίς τη Μόσχα, που οι ‘Αγγλοι μας έδωσαν ότι άλλο ζητήσαμε στα Βαλκάνια»   

 

Το γενικό στρατηγικό πλαίσιο

 

Κάναμε το flashback, όχι αναζητώντας δόξα ιστορικού, αλλά γιατί όποιος ξεχνάει την ιστορία του κινδυνεύει να την επαναλάβει, έστω και ως φάρσα, όποιος ξεχνάει τη γεωγραφία του κινδυνεύει να την υποστεί. Οι πάγιες, στρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ παραμένουν απαράλλαχτες μετά το 1947. Διάφορες «εξυπνάδες», που υπερατλαντικά κέντρα τώρα διαχέουν στο μάλλον «σαλεμένο» μυαλό του ελληνικού πολιτικού, ιδίως κυβερνητικού προσωπικού, όπως ότι η Αμερική δεν ενδιαφέρεται για την Ευρώπη, θα γίνει ενεργειακά αυτάρκης και δεν ασχολείται με τη Μέση Ανατολή, ή η ασυνάρτητη «θεωρία» των «ναυτικών δυνάμεων», δεν αποδεικνύουν τίποτα άλλο παρά τον προχωρημένο βαθμό αποσύνθεσης του έθνους. Που δεν είναι μόνο υλική. Προηγείται και την ετοιμάζει η πνευματική.

 

Η κατανόηση του γενικού στρατηγικού πλαισίου έχει απολύτως ζωτική σημασία, για να αντιληφθεί κανείς τα όρια εντός των οποίων η Αθήνα θα μπορούσε, μόνο διαθέτουσα εξαιρετικά ευφυή στρατηγική να εκμεταλλευθεί τυχόν, κάπως, προς ώφελός της, την όποια αντίθεση Ουάσιγκτον-Βερολίνου (το ίδιο συμβαίνει με τις αντιθέσεις Soros-Γερμανίας, Χρήματος-Κράτους στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ισραηλινού λόμπυ και «εβραιοσκεπτικιστών» στις ΗΠΑ, λανθάνοντος γερμανικού εθνικισμού και Goldman Sachs, SPD και Χριστιανοδημοκρατών, ΔΝΤ-Βερολίνου, ευρωπαϊκού Νότου και Βορρά κλπ.), χωρίς όμως πολλές ελπίδες/αυταπάτες και χωρίς, κυρίως, να βρεθεί να παίζει ρόλο «χρήσιμου ηλίθιου» (Ντοστογιέφσκι). Δύσκολο ασφαλώς το εγχείρημα, αυτή είναι όμως η πραγματικότητα.

 

Η βούληση των ΗΠΑ και του ΔΝΤ – Χάας και κυπριακό

 

Για λόγους που δεν θα συζητήσουμε εδώ, το αμερικανικό κράτος λέει συχνά την αλήθεια στο επίσημο επίπεδο. Το Μνημόνιο δεν είναι διαπραγματεύσιμο, δήλωσε πρόσφατα ο Ρίτσαρντ Χάας, Πρόεδρος του αμερικανικού CFR (Καθημερινή, 21.4.2013) . Αυτή είναι η πραγματική θέση των ΗΠΑ. Θα ήταν πολύ κρίσιμο, δυνητικά θανάσιμο λάθος να την παρερμηνεύσουμε. Αυτή προσδιορίζει, τουλάχιστον αρχικά, τη (μη) δυνατότητα να στηριχτούμε στα σοβαρά στους Αμερικανούς κατά της Γερμανίας. Για να τροποποιηθεί κάπως η στάση τους, θα χρειαζόταν κινητοποίηση πολύ ειδικών επιχειρημάτων που αφορούν στρατηγικά τους συμφέροντα και γενικές αρχές, όπως και να γίνει σαφές στην Ουάσιγκτον το κόστος από τις ελληνικές εξελίξεις. Η ελληνική ομογένεια θα μπορούσε επίσης υπό όρους - που δεν συντρέχουν σήμερα - να κινητοποιηθεί. 

 

Την αληθινή αμερικανική βούληση τη διαπιστώσαμε στην Κύπρο. Οι Αμερικανοί προφανώς γνώριζαν και δεν έκαναν τίποτα για να εμποδίσουν τις αποφάσεις του Eurogroup και του ΔΝΤ, που κατέστρεψαν εν μια νυκτί ένα υποτίθεται φιλικό κράτος, με τρόπο που καμιά πολεμική επιχείρηση στην ιστορία δεν κατάφερε τόσο εύκολα και ανώδυνα για τον επιτιθέμενο.

 

Προτού καλά-καλά ληφθούν οι αποφάσεις, η Ουάσιγκτον έσπευσε να υποστηρίξει ότι «και οι δύο πλευρές έχουν δικαίωμα στους υδρογονάνθρακες», επισημαίνοντας ταυτόχρονα την ανάγκη λύσης του κυπριακού, δηλαδή επαναφοράς του σχεδίου Ανάν. Το ΔΝΤ, στο οποίο οι ΗΠΑ διαθέτουν δεσπόζουσα επιρροή, έπαιξε καθοριστικό ρόλο, επιμένοντας στη «βιωσιμότητα» του χρέους, για να καταλήξει η υπόθεση εκεί που κατέληξε. Μετά, το Ταμείο συνυπέγραψε τη θανατική καταδίκη.

 

Πρόωρες εκλογές και Αμερικανοί

 

Η προϊούσα κατάρρευση της χώρας και η πιθανότητα μιας κοινωνικής έκρηξης συντηρούν πάντα, μαζί με την πίεση της αντιπολίτευσης, την πιθανότητα πρόωρων εκλογών στις αναλύσεις/προβλέψεις που γίνονται για την Ελλάδα εσωτερικά και διεθνώς.

 

Οι ΗΠΑ μπορούν, αν το επιδιώξουν, να ανακατευτούν επίσης σε αυτό το παιχνίδι, είτε στηρίζοντας τη μακροημέρευση της κυβέρνησης Σαμαρά, είτε σπρώχνοντας σε πρόωρες εκλογές, αν κρίνουν πως είναι προς στρατηγικό τους όφελος και δεν διακινδυνεύουν εκείνες πολλά πράγματα. Η Ουάσιγκτον (που δεν πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε ως περιοριζόμενη στην κυβέρνηση Ομπάμα), όπως και ισχυροί παγκοσμιοποιητικοί κύκλοι, «τύπου Σόρος», διαθέτουν πάντα (δυστυχέστατα) ισχυρότερα από ποτέ εργαλεία «πρόκλησης πολιτικών εξελίξεων» στο εσωτερικό (ή εκμετάλλευσης της α’ ή β’ εξέλιξης).

 

Αυτοί οι κύκλοι θα μπορούσαν να σπρώξουν σε τέτοια κατεύθυνση ακόμα πριν από τις γερμανικές εκλογές του προσεχούς φθινοπώρου, αν, π.χ., σε ένα από τα σενάρια που εξετάζονται, αποφάσιζαν ότι θέλουν να ρίξουν τη Μέρκελ, ενισχύοντας ενδεχομένως τους Σοσιαλδημοκράτες, που ιστορικά ήταν στην Ευρώπη βασική φιλοαμερικανική δύναμη από τον μεσοπόλεμο ήδη. ‘Η αν ήθελαν να προχωρήσουν, μέσω μιας «ελληνικής έκρηξης», στο επόμενο στάδιο της (εκτιμούμε καθόλου αυθόρμητης και αυτόματης) ευρωπαϊκής κρίσης.

 

Για να σκεφθούν κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να εξασφαλίσουν όμως δύο προϋποθέσεις, με ικανοποιητικό βαθμό βεβαιότητας. Πρώτον την προηγούμενη καταστροφή, σε επαρκή βαθμό, των ελληνορωσικών σχέσεων, για να μην οδηγηθούν σε τελείως ανεπιθύμητες γεωπολιτικές εξελίξεις. Το επιδιώκουν, το λένε ανοιχτά και απροκάλυπτα και το κάνουν, εδώ και πολλά χρόνια. Δεύτερον, να είναι σίγουροι ότι οι εκλογές δεν θα οδηγήσουν σε επιτυχές αντιμνημονιακό πείραμα της Αριστεράς, που θα εμπέδωνε την επιρροή της στη χώρα.

 

«Οι Αμερικανοί όχι μόνο δεν θέλουν επιτυχία ενός αριστερού πειράματος στην Ελλάδα, θέλουν, ει δυνατόν, να την εξαφανίσουν και από  το τελευταίο σημείο της ελληνικής επικράτειας, να τελειώνουν μια για πάντα με αυτή την ελληνική “ιδιαιτερότητα”», μας λέει βαθύς γνώστης της αμερικανικής πολιτικής, συντηρητικών πολιτικών πεποιθήσεων. Ο ίδιος μας υπενθυμίζει το προηγούμενο του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, που ενεθάρρυναν και υποστήριξαν για να ανατρέψουν τον Παπαδόπουλο, προβλέποντας, ορθώς, ότι θα προκαλέσει έτσι μόνο του την τελική καταστροφή του, όπως και έγινε.

 

Στο χέρι της ελληνικής Αριστεράς (και όλων των «αντιμνημονιακών» δυνάμεων) είναι η ανάπτυξη, με τη βοήθεια όλων των διαθέσιμων εθνικών δυνάμεων και όλων των δυνατών διεθνών στηριγμάτων, των κατάλληλων πολιτικών και διεθνών στρατηγικών, για την αντιμετώπιση της τόσο σύνθετης και περίπλοκης πρόκλησης που αντιμετωπίζει η χώρα. Αν δεν το καταφέρει, οι εθνικές και κοινωνικές συνέπειες θα είναι περισσότερο από τραγικές (και η ήττα της ίδιας της αριστεράς βαρύτερη ίσως οποιασδήποτε υπέστη στην ιστορία της).  

 

 

konstantakopoulos.blogspot.com

 

Eπίκαιρα, 2.5.2013

ΒΥΘΙΖΕΤΑΙ Ο SOUTH STREAM!

Γεωπολιτικές του Μνημονίου

Ελλάδα, Ρωσία και Αζερμπαϊτζάν

Τουρκο-ισραηλινή «αποκλειστική ζώνη» η Νότια Ευρώπη!

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

«Ενταφιάζεται» οριστικά, κατά τα φαινόμενα, το σχέδιο διέλευσης από την Ελλάδα του μείζονος, κρίσιμης στρατηγικής σημασίας αγωγού αερίου South Stream (με επιπλέον άμεση, μεγάλη και προφανή αμυντική σημασία για την ελληνική Θράκη, όπως άλλωστε και το σχέδιο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη).

 

Αυτό αναφέρουν έγκυρες πληροφορίες από κυβερνητικές πηγές. Ελπίζουμε να μην είναι ακριβείς και υπάρχει ακόμη λίγος χρόνος για να διορθώσει μια μείζονα, καταστροφική για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα επιλογή, ο κ. Σαμαράς. Φοβούμεθα όμως ότι και οι πληροφορίες είναι ακριβείς και ο Πρωθυπουργός δεν προτίθεται να δυσαρεστήσει την Ουάσιγκτον. Δυστυχώς, οι «μνημονιακοί» κυβερνήτες μας δεν έχουν εισέτι αφομοιώσει ένα βασικό συμπέρασμα από την εμπειρία του κ. Γ. Παπανδρέου – ότι είναι αναλώσιμοι, ότι κι αν κάνουν. Η ζημιά βέβαια θα είναι στρατηγικής σημασίας, δεδομένου ότι η Ελλάδα απομονώνεται διεθνώς όλο και περισσότερο, τείνοντας να γίνει «μαύρη τρύπα» του διεθνούς συστήματος.

 

Αυτή άλλωστε είναι και η επιδίωξη των Ηνωμένων Πολιτειών, υπό την σκέπη των οποίων δημιουργείται τώρα μια ζώνη τουρκο-ισραηλινής στρατηγικής επικυριαρχίας στη Νότιο Ευρώπη, απαραίτητη για λόγους που έχουν να κάνουν τόσο με το «πρόγραμμα πολέμων» της Μέσης Ανατολής, όσο και τον απρόβλεπτο χαρακτήρα της κρίσης στην ΕΕ. Προς κατάπληξη βέβαια των επίδοξων «Κλαούζεβιτς» της «Φαιδράς Πορτοκαλέας», οπαδών αλλοπρόσαλλων «θεωριών εισαγωγής», για «ιθαγενείς», περί «ναυτικών δυνάμεων», «θεωριών» αντίθετων προς όλη την ελληνική ιστορική εμπειρία. Νόμιζαν ότι έγιναν «στρατηγικοί σύμμαχοι» του Ισραήλ και προσπαθούν τώρα να μας πείσουν ότι δεν βλέπουμε αυτό που βλέπουμε μεταξύ Τελ Αβίβ και ‘Αγκυρας.

 

South Stream έναντι ΔΕΠΑ/ΔΕΣΦΑ

 

Ο αγωγός South Stream ήταν μια στρατηγικά ευφυής ελληνική πρόταση, σπάνια για τα δεδομένα της συνήθως λειτουργούσης με διάφορα «λογισμικά εισαγωγής» Αθήνας, που έγινε το 2006 και ήδη υλοποιείται, αλλά χωρίς την Ελλάδα, μέσω Βουλγαρίας προς Κεντρική Ευρώπη! Συνδύασε την πρακτική ανάγκη της Μόσχας να μην εξαρτώνται οι εξαγωγές φυσικού αερίου προς την Ευρώπη από την Ουκρανία και της Αθήνας (και Ευρώπης) να μην εξαρτώνται από την Τουρκία. Ήταν ένας αγωγός παράλληλος προς τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, που συνέδεε οικονομικά αλλά και στρατηγικά Ελλάδα και Ρωσία και επέτρεψε τη θεαματική και πολλά υποσχόμενη προσέγγιση Αθήνας και Μόσχας, Καραμανλή και Πούτιν. Ο αγωγός όμως, όπως και η όλη ελληνορωσική προσέγγιση υπονομεύθηκαν εκ των ένδον, και από τους ατλαντιστές της ΝΔ και από το - υπό στενό έλεγχο ΗΠΑ και Σόρος - ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέυ.

 

Πέρυσι, κατά τη συνάντηση Σαμαρά-Πούτιν, ο Ρώσος Πρόεδρος επανέφερε το θέμα λέγοντας στον μετέπειτα Πρωθυπουργό ότι πρέπει να αποφασίσει σύντομα αν θα συμπεριληφθεί τελικά η Ελλάδα στη διαδρομή του αγωγού. Ο κ. Σαμαράς εκδήλωσε ένα αόριστο ενδιαφέρον, που δεν πολυέπεισε τους Ρώσους. Εντούτοις, ο κ. Πούτιν διατηρεί μέχρι σήμερα ανοιχτή την προσφορά, λόγω του ειδικού ενδιαφέροντός του για την Ελλάδα. Οι δυνάμεις που συσπειρώνονται γύρω του θεωρούν, «τρόπον τινά», ιδεολογική «μήτρα» του δικού τους «ρωσισμού» και της ορθοδοξίας την Ελλάδα, για την οποία ενδιαφέρονται και για σοβαρούς γεωπολιτικούς λόγους. ‘Ελα ντε όμως που οι ‘Ελληνες πολιτικοί ονειρεύονται μεν ‘αγάπες με τη Ρωσία’, δημοφιλείς στην κοινή γνώμη, δεν θέλουν όμως και να δυσαρεστήσουν τους υπερατλαντικούς «προστάτες».

 

Η εμπλοκή με τις ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ

 

Στο μεσοδιάστημα είχαμε την σκανδαλώδη εξέλιξη του διαγωνισμού για την ιδιωτικοποίηση των ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ, στον οποίο έγιναν σοβαρές αντιδεοντολογικές παρεμβάσεις για να μην κατακυρωθούν οι δύο εταιρείες στους Ρώσους πλειοδότες, κατόπιν σχεδόν «γκανγκστερικά» διατυπωμένων αμερικανικών απαιτήσεων. Η κυβέρνηση Σαμαρά βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση γιατί οι Ρώσοι κερδίζουν με το σπαθί τους αυτό τον διαγωνισμό. Τυχόν επιμονή της να μην τον κατακυρώνει στους Ρώσους και να προτιμήσει άλλες προτάσεις, θα σήμαινε εσωτερικό και διεθνές ρεζίλι, αλλά και θα την εξέθετε πλέον στον κίνδυνο μιας ανοιχτής ρωσικής εχθρότητας και επιδείνωσης των διμερών σχέσεων, ίσως και αντιποίνων (π.χ. στον τουρισμό). Πόσο μάλλον που οι Αμερικανοί και οι φίλοι τους δεν ήθελαν μεν να πάρουν οι Ρώσοι τις δύο εταιρείες, αλλά αρνιόντουσαν να κάνουν και καλύτερες προσφορές. Τζάμπα ιμπεριαλισμός!

 

Ενώπιον του αδιεξόδου, οι ΗΠΑ ήραν το βέτο που είχαν θέσει, αν και δεν είχαν κανένα δικαίωμα, στην κατακύρωση του διαγωνισμού στους Ρώσους, με αντάλλαγμα όμως, επιμένουν οι πληροφορίες μας, τη δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης να μην προχωρήσει η διέλευση του South Stream μέσω της Ελλάδας. Η Αμερική έδωσε κάτι που δεν της ανήκει (ομαλή κατακύρωση στον πλειοδότη του διαγωνισμού), παίρνοντας για «αντάλλαγμα» κάτι που επίσης δεν της ανήκει (απαγόρευση στην Ελλάδα να αναπτύσσει σχέσεις με τη Ρωσία)! Και πιθανόν ελπίζει να αποτρέψει τελικά την παραχώρηση ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ μέσω της Επιτροπής Ανταγωνισμού της ΕΕ, στην οποία κυριαρχούν μάλλον ατλαντικά παρά ευρωπαϊκά συμφέροντα και σαφώς αντιρωσικά «ένστικτα».

 

Αυτή η «ανταλλαγή» όμως είναι εις βάρος των ζωτικότερων ελληνικών συμφερόντων. Η Αθήνα δίνει κάτι πολύ μεγάλης, στρατηγικής, αμυντικής και οικονομικής σημασίας για την ίδια, για να πάρει κάτι μάλλον ζημιογόνο, την ιδιωτικοποίηση δύο εταιρειών που θα μπορούσαν να γίνουν μοχλός ανόρθωσης της χώρας και που έχει κάθε λόγο να διατηρήσει υπό εθνικό έλεγχο, έστω προχωρώντας σε στρατηγικές συνεργασίες με ξένες εταιρείες και κράτη.

 

Επιπλέον, μπορεί έτσι να αποφεύγεται μια επιδείνωση των ελληνορωσικών σχέσεων, χάνουν όμως το στρατηγικό βάθος που θα μπορούσαν να προσλάβουν, σπάζοντας κάπως την πρωτοφανή διπλωματική, στρατηγική, αμυντική, οικονομική απομόνωση της χώρας,  χωρίς ιστορικό προηγούμενο μετά το έτος 1922 - ακόμα και τότε, δεν είχε λάβει τις σημερινές διαστάσεις «στρατηγικής ασφυξίας». ‘Ολοι ανεξαιρέτως οι αξιόλογοι ‘Ελληνες πολιτικοί μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο απέδωσαν εξαιρετικά μεγάλη σημασία στις σχέσεις με τη Μόσχα, Μαρκεζίνης, οι δύο Καραμανλήδες, Παπανδρέου, Γρίβας, Μακάριος, Λυσσαρίδης, Παπαδόπουλος, Κυπριανού. Ακόμα κι αν αρκετοί από αυτούς ξεκίνησαν ως ακραίοι φιλοαμερικανοί, καταλάβαιναν ότι χρειάζονταν κάποιο αντιστάθμισμα για να μην τους πνίξει ο ατλαντικός βρόγχος. Προφανώς κάτι θα ένοιωθαν όλοι αυτοί από ιστορία και γεωπολιτική.

 

Η μόνη επιλογή που ταιριάζει στα πιο ζωτικά εθνικά συμφέροντα, για να μην πούμε τις ανάγκες επιβίωσης της Ελλάδας, είναι να συνεχιστεί η ελληνορωσική προσέγγιση από εκεί ακριβώς που την άφησε ο Καραμανλής, να κατασκευασθεί ο αγωγός South Stream στη νότια εκδοχή του, να εντατικοποιηθούν οι ελληνορωσικές σχέσεις σε όλους τους τομείς, περιλαμβανομένου του αμυντικού, να μην περάσει ο πλειοψηφικός έλεγχος της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ σε ξένα κράτη και ιδιωτικά συμφέροντα, αλλά να παραμείνουν υπό ελληνικό έλεγχο, ως εργαλείο ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας και αναγέννησης της χώρας.

 

 

Καύκασος – «κατεδάφιση» όποιας έννοιας εθνικής στρατηγικής

 

Ενώ αυτά συμβαίνουν στα ελληνορωσικά, η κυβέρνηση αναβαθμίζει παντοιοτρόπως τις σχέσεις της με το … Αζερμπαϊτζάν, χώρα-προέκταση της Τουρκίας, που έχει σχεδόν αναγνωρίσει το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος και αντιμετωπίζει τους ‘Ελληνες διπλωμάτες στο Μπακού περίπου ως εκπροσώπους εχθρικής δύναμης. Υποβαθμίζοντας παράλληλα, αν μη τι άλλο εξ αντιδιαστολής, τις σχέσεις με την Αρμενία και το Ιράν, δύο από τους πλέον παραδοσιακούς φίλους της Αθήνας. Ο Υπουργός Εξωτερικών θα επισκεφθεί το Μπακού. ‘Iσως θα έπρεπε τουλάχιστο να προγραμματίσει σύντομα και μια επίσκεψη στην Αρμενία, για μια στοιχειώδη εξισορρόπηση.

 

Το Αζερμπαϊτζάν ενισχύεται παντοιοτρόπως και εξοπλίζεται σαν αστακός από ΗΠΑ-Ισραήλ, ως αιχμή πιθανής επίθεσης κατά του Ιράν και ως δυνητικό αντιρωσικό δόρυ στον Καύκασο, προκαλώντας έντονη ανησυχία στην περίκλειστη Αρμενία. Πέρυσι, ματαιώθηκε τελευταία στιγμή η σύναψη στρατιωτικής συμφωνίας Ελλάδας-Αζερμπαϊτζάν, που προέβλεπε μάλιστα και παροχή ελληνικής εξοπλιστικής βοήθειας στο Μπακού! Το Αζερμπαϊτζάν μπορεί να ενισχυθεί εξοπλιστικά με χίλιους δυο τρόπους, δεν χρειάζεται την Ελλάδα. Το σχέδιο εκείνο δεν απέβλεπε παρά να υπονομεύσει τις ελληνοαρμενικές σχέσεις, απομονώνοτας τις δύο χώρες. Την ίδια ώρα, οι ελληνοαρμενικές στρατιωτικές σχέσεις παραμένουν ουσιαστικά παγωμένες.

 

Εδώ και χρόνια, η Ελλάδα συστηματικά μπερδεύει φίλους και εχθρούς, επιδιδόμενη, με αυτοκαταστροφική μανία, στην υπονόμευση πατροπαράδοτων συμμαχιών και φιλιών. Καμιά χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει επί μακρόν τέτοιας αυτοκαταστροφής.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Eπίκαιρα, 25.4.2013