Πως η φαντασίωση του Δ’, «οικονομικού» Ράιχ, καταστρέφει την Ελλάδα, την Ευρώπη και την ίδια τη Γερμανία.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Η Γερμανία βρίσκεται σήμερα στο κρισιμότερο σημείο της ιστορίας της. Θεωρητικώς τουλάχιστον, έχει ιστορική ευκαιρία να αναδειχθεί σε «δημοκρατικό», «καλό» Ηγεμόνα της ηπείρου, ηγούμενη των ευρωπαϊκών λαών στην προσπάθεια να σωθεί η ιδέα της Ευρώπης, της συνεργασίας των λαών της και, μαζί, τα ιστορικής, πανανθρώπινης σημασίας δημοκρατικά, κοινωνικά, πολιτιστικά επιτεύγματα των ευρωπαϊκών λαών μετά τον πόλεμο, από τον επελαύνοντα «ολοκληρωτισμό» των Αγορών.
Με τον τρόπο όμως που χειρίζεται μέχρι τώρα την κρίση, το Βερολίνο κινδυνεύει να επαναλάβει τον χειρότερο ιστορικό εαυτό του, οδηγώντας την ‘Ενωση στη διάλυση, το ευρώ σε εξαφάνιση, την Ευρώπη σε ιστορική οπισθοδρόμηση, προάγγελο παγκόσμιας βαρβαρότητας, τη διεθνή οικονομία σε κρίση χειρότερη από αυτή του 1929 και, την ίδια τη Γερμανία, σε μια ήττα, όχι στρατιωτική αυτή τη φορά, αλλά πολιτική, ηθική, γεωπολιτική, στρατηγική, σημαντικότερη από αυτή του 1945.
Μόνο η αδράνεια του μυαλού και η άρνησή μας να αποδεχθούμε οδυνηρές αλήθειες, μας εμποδίζει να αντιληφθούμε πλήρως και να ενσωματώσουμε τις συνέπειες του γεγονότος ότι βρισκόμαστε πιθανώς ενώπιον ενός ενδοευρωπαϊκού «τρίτου παγκόσμιου πολέμου», πολιτικο-οικονομικού και όχι στρατιωτικού (τουλάχιστον αρχικά), που κινδυνεύει να εμπεδώσει την παγκόσμια κυριαρχία των «Αγορών», μιας αυτοκρατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, εν συμμαχία με τα αμερικανικά όπλα, οι προϋποθέσεις για την εμφάνιση της οποίας έχουν τεθεί οικονομικά με την επέλαση της απορρύθμισης επί 40 χρόνια και τη «χρηματιστική μετάλλαξη» του καπιταλισμού που προκάλεσε, γεωπολιτικά και ιδεολογικά με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
O θρίαμβος των αγορών
Το 2008, ο Πρόεδρος της Goldman Sachs Lloyd Blankfein, γνωστός για τη φράση του «κάνω το έργο του Θεού», δεν μπορούσε να κοιμηθεί τα βράδυα, τρέμοντας για την τύχη των τραπεζών. Ο προκάτοχός του στην Goldman, που είχε στο μεταξύ «μεταγραφεί» στην κυβέρνηση, Πόλσον, Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Μπους, παρακαλούσε γονατιστός το Κογκρέσσο να σώσει τις Τράπεζες με τα λεφτά των φορολογουμένων.
Τρία χρόνια αργότερα, όχι μόνο σώθηκαν οι Τράπεζες και τα φανταστικά τους κέρδη, αλλά είναι ο Πρόεδρος της Γαλλίας που, λέγεται, το πρώτο πράγμα που ρωτάει κάθε πρωϊ, δεν είναι η υγεία του νεογέννητου παιδιού του, αλλά τι έκαναν οι οίκοι με το γαλλικό ΑΑΑ! Οι τράπεζες συντάσσουν τα ευρωπαϊκά σχέδια «σωτηρίας που καταστρέφει» την Ελλάδα δια του International Institute of Finance, oι «αγορές» στοίχειωσαν το μυαλό των πολιτικών κι αντί να «ρυθμίζονται» από τα κράτη τα «ρυθμίζουν» αυτές. Αποφασίζουν το μέγεθος και την πολιτική τους, το ύψος κοινωνικών δαπανών, σε πόσο βαθιά ύφεση θα πέσουν και αν, τελικά, θα πάρουμε κάποια σύνταξη ή θα πεθάνουμε φτωχοί και αβοήθητοι, έχοντας να διαλέξουμε μεταξύ τροφής και φαρμάκων. Η Wall Street Journal δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της για την κατάρρευση της ιδέας ενός ευρωπαϊκού «υπερέθνους» και την ιστορική ευκαιρία, όπως εκτιμά, για την κατεδάφιση του κράτους πρόνοιας σε Ευρώπη και ΗΠΑ.
Αυτοκρατορία και Ευρώπη
Ακόμα κι αυτά όλα δεν είναι όμως τίποτα μπροστά σε αυτό που, πλέον, η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» αποκτά την πρακτική δυνατότητα να κάνει, να κυριαρχήσει δηλαδή στην Ευρώπη, αλλάζοντας ίσως, αν χρειαστεί, το πολίτευμά της, και ενδεχομένως διαλύοντας την ‘Ενωση αν αυτή δεν υποταγεί πλήρως, κάτι που θα απαλλάξει και τις ΗΠΑ από τη σοβαρή αμφισβήτηση της παγκόσμιας νομισματικής κυριαρχίας του δολλαρίου, χωρίς την οποία δεν είναι εξασφαλισμένη η χρηματοδότηση της οικονομίας τους. Οι «αγορές» ποτέ δεν πολυσυμπάθησαν την ΕΕ γιατί εμπεριέχει τη δυνατότητα πολιτικής ολοκλήρωσης, κι αυτές δεν συμπαθούν κανενός είδος κράτος, πολύ περισσότερο μεγάλο κράτος και μάλιστα υπό γερμανική επιρροή! Πάντα άλλωστε, η κυριαρχία εξωευρωπαϊκών δυνάμεων επί της Ευρώπης επιτεύχθηκε με την εκμετάλλευση των αντιθέσεών της. Οι ευρωπαϊκοί λαοί έβγαλαν ο ένας τα μάτια του άλλου, όπως ακριβώς αρχίζουν να κάνουν και τώρα, οικονομικά και πολιτικά. Αυτός ήταν ο τρόπος με τον οποίο η ήπειρος που γέννησε όλες τις ιδέες της νεώτερης εποχής καταστράφηκε και κυριαρχήθηκε, με αποκορύφωμα τους δύο παγκοσμίους πολέμους. Αυτό το πρότυπο κινδυνεύει να επαναλάβει τώρα.
Τη βασική ευθύνη έχει η Γερμανία, στην οποία επετράπη μεν να αναπτυχθεί οικονομικά μετά το 1945, της επεβλήθη ιδιόμορφη «λοβοτομή» από τους νικητές και της φορτώθηκαν περισσότερες από τις αμαρτίες που της αναλογούσαν. Το Βερντέν προηγήθηκε του Νταχάου και του Γκουλάγκ και οι Βερσαλλίες του Χίτλερ, ούτε ήταν μικρά εγκλήματα η ισοπέδωση των γερμανικών και ιαπωνικών πόλεων άνευ στρατιωτικού λόγου. Αυτή η «λοβοτομή» την εμποδίζει, ακόμη και σήμερα, να «μεταβολίσει» την ιστορία της, καθιστάμενη εκ νέου «κανονική χώρα», σε συνδυασμό βέβαια με την ιδιοτέλειά της, την ανασφάλειά της, την εσωτερική της υπονόμευση από τους ανθρώπους των αγορών, τους ‘Ισσινγκ και τους ‘Ακερμαν. Το έθνος που παρήγαγε Χέγγελ, Μαρξ, Κλαούζεβιτς, Χαουζχόφερ, αδυνατεί και φοβάται να σκεφθεί με ιστορικούς-στρατηγικούς όρους, τρέμοντας μήπως ξανακατηγορηθεί. Σε μια αντιστροφή που θα άφηνε κατάπληκτο τον Φρόιντ, εφαρμόζει σήμερα στην Ελλάδα ακριβώς την πολιτική που άσκησαν οι νικητές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στη Γερμανία με τη συνθήκη των Βερσαλλιών. Διακινδυνεύει να προκαλέσει καταστροφές ανάλογες με εκείνες που τότε προκλήθηκαν και να πραγματοποιήσει τελικά τους χειρότερους φόβους της. Το Βερολίνο έχει ίσως τη δύναμη να καταστρέψει την Ελλάδα, όχι τη δύναμη να αποφύγει το τεράστιο, όχι μόνο οικονομικό, κυρίως πολιτικό και γεωπολιτικό fall out. Τότε, οι πάντες θα σκεφτούν και πολλοί θα πουν: «Οι Γερμανοί δεν άλλαξαν. Παραμένουν οι ίδιοι. Δεν μπορεί να τους εμπιστεύεται κανείς». Αυτό θα είναι ένα νέο, ιδεολογικό 1945.
Μια τέτοια κατάληξη, που δεν μπορεί να αποκλεισθεί, θα συνιστά ιστορικό, παγκόσμιας εμβέλειας θρίαμβο της Αυτοκρατορίας που, Βρετανική παληότερα, Αμερικανική μετά το 1947, όλο και περισσότερο χρηματοπιστωτική σήμερα, παρά τις διαδοχικές μεταλλάξεις της, εκφράζεται πάντα από την ιστορική φράση του Λόρδου Ισμέι, γραμματέα της Ατλαντικής Συμμαχίας, που συνόψισε σε δέκα λέξεις την αποστολή του ΝΑΤΟ: «Nα κρατάει τους Αμερικανούς μέσα, τους Ρώσους έξω, τους Γερμανούς κάτω».
Γερμανία και Ευρώπη
Σε αντίθεση με το 1914 και το 1939, όταν τα γερμανικά σχέδια κυριαρχίας αφορούσαν μόνο τον γερμανικό λαό και οδηγούσαν σε ευθεία σύγκρουση με όλα τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη, σήμερα, η ιδέα της σωτηρίας όλης της Ευρώπης από τη οπισθοδρόμηση και τη διάλυση που ετοιμάζει η παγκόσμια «Αυτοκρατορία του Χρήματος» είναι μια ιδέα που μπορεί να δώσει τεράστια πολιτική ισχύ σε όποιον την ενστερνισθεί. Οι επιτυχείς ηγεμονίες δεν έχουν μόνο «μπαστούνι», αλλά και «καρότο», κάποιο όφελος για τους ηγεμονευόμενους. ‘Ηταν ένας Πρώσσος, ο Κλαούζεβιτς, που είδε, πίσω από τις νίκες του Ναπολέοντα, την ισχύ των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης. Η Ρωσία έπαιξε έναν τελείως δυσανάλογο παγκόσμιο ρόλο καθιστάμενη φορέας του «σοσιαλισμού», «κοσμικής θρησκείας» του 20ού αιώνα για εκατομμύρια ανθρώπους. Η αμερικανική αυτοκρατορία στηρίχτηκε στη δύναμη του φιλελεύθερου παραδείγματος, του ιδεώδους του «ελεύθερου, αυτεξούσιου ατόμου».
Παραμένοντας εγωϊστικά και επαρχιακά κλεισμένος στο δικό του έθνος ο γερμανικός εθνικισμός απέτυχε και αυτοκαταστράφηκε όχι γιατί υπήρξε, αλλά γιατί το «σχέδιό» του παρέμεινε «μπαστούνι χωρίς καρότο» για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, γιατί βασίστηκε στην υπερεκτίμηση της στρατιωτικής άλλοτε, της οικονομικής σήμερα ισχύος του, γιατί οι Γερμανοί νομίζουν τους άλλους Ευρωπαίους ως «αποτυχημένους ή ατελείς Γερμανούς», δεν μπορούν να αντιληφθούν την αναποτελεσματικότητα της μονομερούς έμφασης στη στρατιωτική ή την οικονομική βία για την «πειθάρχηση» της ηπείρου. Οι ηγεμονίες που διήρκεσαν και είχαν αποτελέσματα ήταν αυτές που είχαν καρότο, περιλαμβάνοντας κάποιο όφελος και για τους ηγεμονευόμενους.
Με όραμα «καταστραφείτε για να πληρώσετε τα χρέη σας», ούτε Ευρώπη θα υπάρξει και αν υπάρξει θα είναι θνησιγενής. Με όραμα επανέλεγχος του χρήματος, επιστροφή στον Κέινς, προστασία του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων, οικολογία και ανεξαρτησία, ίσως θα μπορούσε να υπάρξει ελπίδα, μοιάζει τώρα να πιστεύει ένας αυξανόμενος αριθμός Ευρωπαίων διανοουμένων. Αρκεί η ωρίμανση των ιδεών να μην γίνει πιο αργά από ανεπίστρεπτες καταστροφές.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 28 Οκτωβρίου 2011
Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011
Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011
Το φάντασμα της Βαϊμάρης
Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Ο θάνατος του 50χρονου διαδηλωτή ήρθε να υπενθυμίσει τη σοβαρότητα της «καθεστωτικής», «συστημικής» κρίσης της χώρας. Παράξενο δεν είναι που συνέβη, αλλά το ότι είχαμε μόνο αυτόν μέχρι τώρα.
Η κατακόρυφη αύξηση της οργής διευρυνόμενης μερίδας της κοινωνίας πλησιάζει στο «σημείο βρασμού», εξαιτίας των καταστρεπτικών συνεπειών της οικονομικής πολιτικής για όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα. Δεν χρειάζεται κανείς σήμερα οικονομικές στατιστικές ή πολλά λόγια για να καταλάβει τι γίνεται. Αρκεί να κυττάξει τους ηλικιωμένους που ψάχνουν σκυμμένοι στα βουνά των σκουπιδιών.
Ιδιαίτερα εκρηκτική είναι η προσθήκη, στην ανέχεια και τον φόβο, της αίσθησης βαθιάς αδικίας και ματαιότητας της ασκούμενης πολιτικής, ή εκτιμήσεων για «προδοσία» της χώρας, που συνέχουν διευρυνόμενα τμήματα των κατώτερων και μεσαίων τάξεων. Αν υπήρχε αξιόπιστη ηγεσία με πειστικές προγραμματικές ιδέες, θα είχε γίνει ήδη επανάσταση στην Ελλάδα!
Τσολάκογλου, Γουδί και ΜΑΤ
Αυτά δεν έχουν εμφανισθεί, η εναλλακτική παραμένει ασαφής, η πλειοψηφία των ΜΜΕ είτε «αμβλύνει» τη δυσαρέσκεια, είτε «παρεκτρέπει» το δημόσιο διάλογο σε ασήμαντα «ψευδογεγονότα», όπως η «επιστολή των τριών», έτσι δεν έχει ξεσπάσει ακόμα συγκεντρωμένα και πολιτικά η κοινωνική οργή. Εκδηλώθηκε όμως ήδη με τις αποδοκιμασίες των πολιτικών όταν εμφανίζονται, φαινόμενο που έχει να παρουσιαστεί στην Ελλάδα από την αποστασία του 1965. Εκδηλώνεται επίσης με τις όλο και συχνότερη χρήση, δεξιά και αριστερά, όρων όπως «Τσολάκογλου» ή «Γουδί». Οδήγησε στις τεράστιες διαδηλώσεις της Τετάρτης, πρωτοφανείς μετά το 1974. Εκδηλώνεται με τις εκτεταμένες καταλήψεις κρατικών κτιρίων και απεργίες, που συνιστούν «εξέγερση χαμηλής έντασης», παραλύοντας κρίσιμο τμήμα της κρατικής λειτουργίας.
Η αποδοκιμασία είναι τόσο βαθιά και έντονη που καθιστά αδύνατη την άσκηση εξουσίας χωρίς πρόκληση επεισοδίων στο Σύνταγμα. Αν δεν γίνονταν επεισόδια, προσφέροντας το πρόσχημα γενικευμένης ρίψης ασφυξιογόνων αερίων αιωρούμενων επί ημέρες (πιθανότατα οδήγησαν στον προχθεσινό θάνατο), οι πολίτες θα είχαν προ πολλού καταλάβει και παραμείνει στο κέντρο της Αθήνας, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας. Από βοηθητικός μηχανισμός επιβολής της τάξης, τα ΜΑΤ μετεβλήθησαν σε πυλώνα της εξουσίας εξίσου σημαντικό με τη «δεδηλωμένη»!
Το φάντασμα της Βαϊμάρης
«Οι οικονομικές προϋποθέσεις της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας έχουν καταστραφεί», λέει ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες σκεπτόμενους ‘Ελληνες πολιτικούς, «βετεράνος» της συντηρητικής παράταξης. Τις προάλλες, μιλώντας σε έναν Γερμανό που παίζει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του «ελληνικού», επεχείρησα να τον «σοκάρω» παραλληλίζοντας την Ελλάδα με τη Βαϊμάρη. Με σόκαρε όμως αυτός απαντώντας απαθώς: «Δεν έχετε δίκηο. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι χειρότερη από τη Βαϊμάρη. Η οικονομία σας βυθίζεται πιο γρήγορα από τη γερμανική το 1930-33».
Δεν είναι ο μόνος που το πιστεύει. Ο «πατέρας» του ευρώ Ζακ Ντελόρ δήλωσε ότι το «φάρμακο» που χορηγείται στην Ελλάδα είναι δηλητήριο. Ο εκδότης της σημαντικότερης ευρωπαϊκής οικονομικής εφημερίδας, Handelsblatt, συνέκρινε, μιλώντας στον «Κ.τ.Ε.», την ασκούμενη πολιτική με το σχέδιο Μοργκεντάου, που εφήρμοσαν οι ΗΠΑ στη Γερμανία μετά το 1945, για να καταστρέψουν τη βιομηχανία και τεχνολογία της, πριν το αλλάξουν με το Μάρσαλ. Τέσσερις από τους πέντε «σοφούς» της γερμανικής κυβέρνησης για την οικονομία υποστήριξαν δημοσίως ότι το πρόγραμμα «δεν βγαίνει». Παγκοσμίως, η ελληνική κυβέρνηση είναι περίπου μόνη της να υποστηρίζει ότι «σώζει» τη χώρα.
Φυσικά, και ευτυχώς, δεν υπάρχει Χίτλερ έτοιμος. Ούτε συγκρούονται στους δρόμους ένοπλες ομάδες ακροαριστερών/ακροδεξιών. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος ακολουθεί, δεν προηγείται της αντικειμενικής πραγματικότητας. Ζούμε ακόμα σε προ κρίσης διανοητικό/συναισθηματικό χρόνο. Για να μη γίνει όμως η Ελλάδα, εκτός άλλων, και «πειραματόζωο» διεθνών δυνάμεων που θάθελαν να δοκιμάσουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα αυταρχικές μεθόδους συνοδείας ενός προγράμματος πρωτοφανούς μαζικής φτωχοποίησης, χρειάζεται τιτάνια προσπάθεια της άρχουσας ελίτ να παράγει πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας – ή, αν δεν είναι δυνατό, η εμφάνιση νέας ηγεσίας/ιδεών από τα σπλάχνα της κοινωνίας, τις δυνάμεις που αντιτίθενται στο Μνημόνιο και τα παράγωγά του και κινητοποιούνται εναντίον αυτής της πολιτικής. Δυστυχώς, προς το παρόν, η μεν πολιτική και ευρύτερη άρχουσα «ελίτ» βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης ή απροθυμίας-αδυναμίας να παράγει λύση, οι δε «αντιμνημονιακοί» χαρακτηρίζονται από εντεινόμενες εσωτερικές αντιθέσεις. Οι αποσυνθετικές δυνάμεις κυριαρχούν στη χώρα, ο χρόνος που απομένει δεν είναι ούτε ουδέτερος, ούτε πολύς.
Τυχοδιώκτες, Ρόντος και Ισραήλ
Πανικόβλητες από τo φόβο δικής τους χρεωκοπίας, ομάδες στο εσωτερικό του πολιτικού προσωπικού τείνουν ευήκοο ους σε επικίνδυνα σενάρια «νικηφόρων εξωτερικών περιπετειών» με τη συνδρομή του Ισραήλ στη Μεσόγειο, που “φαντασιώνονται” ίσως ότι θα μπορούσαν, έτσι, να αποκαταστήσουν το κύρος τους στο εσωτερικό. Η επανεμφάνιση του Ρόντου, ανθρώπου που συνδέθηκε με την ανατροπή του Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία και τον πόλεμο στην Γεωργία, υπό τη μη διαψευσθείσα ιδιότητα «συμβούλου του Πρωθυπουργού», προκάλεσε συναγερμό σε ορισμένες πρεσβείες. Ελπίζει κανείς ότι έχει απομείνει κάποιο ίχνος κοινότατης λογικής και ελάχιστου πατριωτισμού στους ΅αρμόδιους»…
Λύσεις πάντα υπάρχουν και στις δυσκολότερες καταστάσεις για έθνη αποφασισμένα να επιβιώσουν, έστω και με μεγάλο κόστος. Η Ελλάδα διαθέτει σημαντικότατα οικονομικά και γεωπολιτικά χαρτιά. Χρειάζεται όμως τεράστια εθνική υπέρβαση και μεγάλο θάρρος για να βρεθούν και να αρχίσουν να εφαρμόζονται οι λύσεις.
‘Αρνηση
¨Εχω ένα φίλο πολύ κοντά στα κέντρα της εξουσίας, που απέφευγα να του τηλεφωνήσω για μήνες, να μη κακοκαρδιστούμε άσκοπα. Πριν μερικές μέρες που επικοινωνήσαμε, άκουσα έναν έξαλλο άνθρωπο, αγνακτισμένο με όλα και όλους. Απέφευγα να του πω ολοκληρωμένα τη γνώμη μου, όταν ξαφνικά με ανάγκασε εκείνος, ρωτώντας με ευθέως: «Πρέπει ο Παπανδρέου να κάνει εκλογές;»
Αφού με ρωτούσε, αναγκάστηκα να του πω μια γνώμη, όσο πιο ήπια μπορούσα, τόσο ταραγμένος που ήταν: «Αμφιβάλλω ότι οι εκλογές θα λύσουν το πρόβλημα, αμφιβάλλω για όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Αλλά δεν μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα με 90% του κόσμου απέναντι». Προσπάθησε να μου πει ότι δεν είναι έτσι, ότι άλλη κατάσταση είναι εκτός Αθηνών κλπ. Κατεπλάγην από το σοκ που προκάλεσα λέγοντας κάτι τόσο απλό και αυτονόητο.
Το 1974, μετά από μια πολιτική κυριαρχία που διήρκεσε ουσιαστικά σαράντα χρόνια, η παράταξη της «εθνικόφρονος δεξιάς» γνώρισε, με την κυπριακή τραγωδία, μια ιστορική ήττα από την οποία δεν επέπρωτο να συνέλθει, έστω κι αν χρειάστηκαν ακόμα επτά χρόνια για να έρθει το ΠΑΣΟΚ. Απαντώντας στο κενό εξουσίας και κατεύθυνσης, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης παρήγαγε το ΠΑΣΟΚ ως εσωτερικό εργαλείο μεταρρύθμισης και κοινωνικής «αναδιανομής», την ευρωπαϊκή ένταξη ως διεθνή στρατηγική. ‘Οπως η Δεξιά εν μέσω των καπνιζόντων κυπριακών ερειπίων, έτσι και το ΠΑΣΟΚ πεθαίνει σήμερα εν μέσω των ερειπίων του ελληνικού κοινωνικού ιστού και του υποτυπώδους κράτους πρόνοιας που απέκτησε η χώρα στον 20ό αιώνα, ενώ κλονίζεται η ευρωπαϊκή ένταξη. Πολλοί καρκινοπαθείς δεν ρωτάνε τον γιατρό γιατί ξέρουν την απάντηση. Πολλοί πολιτικοί, από αυτούς που κυβέρνησαν τρεις δεκαετίες, δεν θέλουν να πιστέψουν ότι ήρθε το τέλος τους, ότι αναίρεσαν οι ίδιοι τους βαθύτερους λόγους ύπαρξης της παράταξής τους. Παράγουν άρθρα, ζητάνε πρωτοβουλίες, θέλουν «κυβερνήσεις σωτηρίας» χωρίς μέθοδο σωτηρίας, επιχειρούν να ξαναστήσουν μια άσχετη δικομματική αντιπαράθεση, αναζητούν αφορμές να διαπληκτιστούν στο κοινοβούλιο, για να αποφύγουν την «ταμπακέρα». Εντείνουν την κρίση στη χώρα και επιτείνουν έτσι τη σύγχυση σε έναν λαό που πενθεί τη χώρα του, τρέμει από την αγωνία του, εκρήγνυται από την οργή του.
Το ΚΚΕ ξαναδιαγράφει τον ‘Αρη Βελουχιώτη!
Τρομοκρατημένος ο Περισσός τόσο από την πιθανότητα εξέγερσης, όσο και από την πιθανότητα να στραφεί ο ελληνικός λαός στα αριστερά, πήρε σειρά μέτρων. Τάχθηκε υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, που δεν είναι δημοφιλής θέση και αποτρέπει κάθε συνεργασία της αριστεράς. Αψηφώντας τη γελοιότητα, ξαναδιέγραψε τον ‘Αρη Βελουχιώτη, αναγνωρίζοντας όμως ότι είχε δίκηο για τη Βάρκιζα! Προειδοποίησε έτσι τα μέλη του να υπακούουν τυφλά, ακόμα κι αν το Κόμμα τραβάει ολόισια σε καταστροφή. Τρίτον, αποφάσισε να αποδώσει στον εαυτό του καθήκοντα προστασίας της τάξης, δεχόμενο εύσημα του Πρωθυπουργού.
Αν η παρουσία κουκουλοφόρων στην Αθήνα δημιουργεί σύγχυση , η απουσία τους στην επαρχία αποσαφηνίζει τα πράγματα. Στα Γιάννενα, το ΠΑΜΕ κατέλαβε την κεντρική πλατεία, απαγορεύοντας στην τριπλάσια διαδήλωση των συνδικάτων και των υπολοίπων να πάνε. Το αποτέλεσμα ήταν, αντί οι διαδηλωτές ενωμένοι να διαμαρτύρονται κατά της κυβέρνησης, να συγκρούονται μεταξύ τους.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 22 Οκτωβρίου 2011
Ο θάνατος του 50χρονου διαδηλωτή ήρθε να υπενθυμίσει τη σοβαρότητα της «καθεστωτικής», «συστημικής» κρίσης της χώρας. Παράξενο δεν είναι που συνέβη, αλλά το ότι είχαμε μόνο αυτόν μέχρι τώρα.
Η κατακόρυφη αύξηση της οργής διευρυνόμενης μερίδας της κοινωνίας πλησιάζει στο «σημείο βρασμού», εξαιτίας των καταστρεπτικών συνεπειών της οικονομικής πολιτικής για όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα. Δεν χρειάζεται κανείς σήμερα οικονομικές στατιστικές ή πολλά λόγια για να καταλάβει τι γίνεται. Αρκεί να κυττάξει τους ηλικιωμένους που ψάχνουν σκυμμένοι στα βουνά των σκουπιδιών.
Ιδιαίτερα εκρηκτική είναι η προσθήκη, στην ανέχεια και τον φόβο, της αίσθησης βαθιάς αδικίας και ματαιότητας της ασκούμενης πολιτικής, ή εκτιμήσεων για «προδοσία» της χώρας, που συνέχουν διευρυνόμενα τμήματα των κατώτερων και μεσαίων τάξεων. Αν υπήρχε αξιόπιστη ηγεσία με πειστικές προγραμματικές ιδέες, θα είχε γίνει ήδη επανάσταση στην Ελλάδα!
Τσολάκογλου, Γουδί και ΜΑΤ
Αυτά δεν έχουν εμφανισθεί, η εναλλακτική παραμένει ασαφής, η πλειοψηφία των ΜΜΕ είτε «αμβλύνει» τη δυσαρέσκεια, είτε «παρεκτρέπει» το δημόσιο διάλογο σε ασήμαντα «ψευδογεγονότα», όπως η «επιστολή των τριών», έτσι δεν έχει ξεσπάσει ακόμα συγκεντρωμένα και πολιτικά η κοινωνική οργή. Εκδηλώθηκε όμως ήδη με τις αποδοκιμασίες των πολιτικών όταν εμφανίζονται, φαινόμενο που έχει να παρουσιαστεί στην Ελλάδα από την αποστασία του 1965. Εκδηλώνεται επίσης με τις όλο και συχνότερη χρήση, δεξιά και αριστερά, όρων όπως «Τσολάκογλου» ή «Γουδί». Οδήγησε στις τεράστιες διαδηλώσεις της Τετάρτης, πρωτοφανείς μετά το 1974. Εκδηλώνεται με τις εκτεταμένες καταλήψεις κρατικών κτιρίων και απεργίες, που συνιστούν «εξέγερση χαμηλής έντασης», παραλύοντας κρίσιμο τμήμα της κρατικής λειτουργίας.
Η αποδοκιμασία είναι τόσο βαθιά και έντονη που καθιστά αδύνατη την άσκηση εξουσίας χωρίς πρόκληση επεισοδίων στο Σύνταγμα. Αν δεν γίνονταν επεισόδια, προσφέροντας το πρόσχημα γενικευμένης ρίψης ασφυξιογόνων αερίων αιωρούμενων επί ημέρες (πιθανότατα οδήγησαν στον προχθεσινό θάνατο), οι πολίτες θα είχαν προ πολλού καταλάβει και παραμείνει στο κέντρο της Αθήνας, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας. Από βοηθητικός μηχανισμός επιβολής της τάξης, τα ΜΑΤ μετεβλήθησαν σε πυλώνα της εξουσίας εξίσου σημαντικό με τη «δεδηλωμένη»!
Το φάντασμα της Βαϊμάρης
«Οι οικονομικές προϋποθέσεις της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας έχουν καταστραφεί», λέει ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες σκεπτόμενους ‘Ελληνες πολιτικούς, «βετεράνος» της συντηρητικής παράταξης. Τις προάλλες, μιλώντας σε έναν Γερμανό που παίζει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του «ελληνικού», επεχείρησα να τον «σοκάρω» παραλληλίζοντας την Ελλάδα με τη Βαϊμάρη. Με σόκαρε όμως αυτός απαντώντας απαθώς: «Δεν έχετε δίκηο. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι χειρότερη από τη Βαϊμάρη. Η οικονομία σας βυθίζεται πιο γρήγορα από τη γερμανική το 1930-33».
Δεν είναι ο μόνος που το πιστεύει. Ο «πατέρας» του ευρώ Ζακ Ντελόρ δήλωσε ότι το «φάρμακο» που χορηγείται στην Ελλάδα είναι δηλητήριο. Ο εκδότης της σημαντικότερης ευρωπαϊκής οικονομικής εφημερίδας, Handelsblatt, συνέκρινε, μιλώντας στον «Κ.τ.Ε.», την ασκούμενη πολιτική με το σχέδιο Μοργκεντάου, που εφήρμοσαν οι ΗΠΑ στη Γερμανία μετά το 1945, για να καταστρέψουν τη βιομηχανία και τεχνολογία της, πριν το αλλάξουν με το Μάρσαλ. Τέσσερις από τους πέντε «σοφούς» της γερμανικής κυβέρνησης για την οικονομία υποστήριξαν δημοσίως ότι το πρόγραμμα «δεν βγαίνει». Παγκοσμίως, η ελληνική κυβέρνηση είναι περίπου μόνη της να υποστηρίζει ότι «σώζει» τη χώρα.
Φυσικά, και ευτυχώς, δεν υπάρχει Χίτλερ έτοιμος. Ούτε συγκρούονται στους δρόμους ένοπλες ομάδες ακροαριστερών/ακροδεξιών. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος ακολουθεί, δεν προηγείται της αντικειμενικής πραγματικότητας. Ζούμε ακόμα σε προ κρίσης διανοητικό/συναισθηματικό χρόνο. Για να μη γίνει όμως η Ελλάδα, εκτός άλλων, και «πειραματόζωο» διεθνών δυνάμεων που θάθελαν να δοκιμάσουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα αυταρχικές μεθόδους συνοδείας ενός προγράμματος πρωτοφανούς μαζικής φτωχοποίησης, χρειάζεται τιτάνια προσπάθεια της άρχουσας ελίτ να παράγει πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας – ή, αν δεν είναι δυνατό, η εμφάνιση νέας ηγεσίας/ιδεών από τα σπλάχνα της κοινωνίας, τις δυνάμεις που αντιτίθενται στο Μνημόνιο και τα παράγωγά του και κινητοποιούνται εναντίον αυτής της πολιτικής. Δυστυχώς, προς το παρόν, η μεν πολιτική και ευρύτερη άρχουσα «ελίτ» βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης ή απροθυμίας-αδυναμίας να παράγει λύση, οι δε «αντιμνημονιακοί» χαρακτηρίζονται από εντεινόμενες εσωτερικές αντιθέσεις. Οι αποσυνθετικές δυνάμεις κυριαρχούν στη χώρα, ο χρόνος που απομένει δεν είναι ούτε ουδέτερος, ούτε πολύς.
Τυχοδιώκτες, Ρόντος και Ισραήλ
Πανικόβλητες από τo φόβο δικής τους χρεωκοπίας, ομάδες στο εσωτερικό του πολιτικού προσωπικού τείνουν ευήκοο ους σε επικίνδυνα σενάρια «νικηφόρων εξωτερικών περιπετειών» με τη συνδρομή του Ισραήλ στη Μεσόγειο, που “φαντασιώνονται” ίσως ότι θα μπορούσαν, έτσι, να αποκαταστήσουν το κύρος τους στο εσωτερικό. Η επανεμφάνιση του Ρόντου, ανθρώπου που συνδέθηκε με την ανατροπή του Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία και τον πόλεμο στην Γεωργία, υπό τη μη διαψευσθείσα ιδιότητα «συμβούλου του Πρωθυπουργού», προκάλεσε συναγερμό σε ορισμένες πρεσβείες. Ελπίζει κανείς ότι έχει απομείνει κάποιο ίχνος κοινότατης λογικής και ελάχιστου πατριωτισμού στους ΅αρμόδιους»…
Λύσεις πάντα υπάρχουν και στις δυσκολότερες καταστάσεις για έθνη αποφασισμένα να επιβιώσουν, έστω και με μεγάλο κόστος. Η Ελλάδα διαθέτει σημαντικότατα οικονομικά και γεωπολιτικά χαρτιά. Χρειάζεται όμως τεράστια εθνική υπέρβαση και μεγάλο θάρρος για να βρεθούν και να αρχίσουν να εφαρμόζονται οι λύσεις.
‘Αρνηση
¨Εχω ένα φίλο πολύ κοντά στα κέντρα της εξουσίας, που απέφευγα να του τηλεφωνήσω για μήνες, να μη κακοκαρδιστούμε άσκοπα. Πριν μερικές μέρες που επικοινωνήσαμε, άκουσα έναν έξαλλο άνθρωπο, αγνακτισμένο με όλα και όλους. Απέφευγα να του πω ολοκληρωμένα τη γνώμη μου, όταν ξαφνικά με ανάγκασε εκείνος, ρωτώντας με ευθέως: «Πρέπει ο Παπανδρέου να κάνει εκλογές;»
Αφού με ρωτούσε, αναγκάστηκα να του πω μια γνώμη, όσο πιο ήπια μπορούσα, τόσο ταραγμένος που ήταν: «Αμφιβάλλω ότι οι εκλογές θα λύσουν το πρόβλημα, αμφιβάλλω για όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Αλλά δεν μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα με 90% του κόσμου απέναντι». Προσπάθησε να μου πει ότι δεν είναι έτσι, ότι άλλη κατάσταση είναι εκτός Αθηνών κλπ. Κατεπλάγην από το σοκ που προκάλεσα λέγοντας κάτι τόσο απλό και αυτονόητο.
Το 1974, μετά από μια πολιτική κυριαρχία που διήρκεσε ουσιαστικά σαράντα χρόνια, η παράταξη της «εθνικόφρονος δεξιάς» γνώρισε, με την κυπριακή τραγωδία, μια ιστορική ήττα από την οποία δεν επέπρωτο να συνέλθει, έστω κι αν χρειάστηκαν ακόμα επτά χρόνια για να έρθει το ΠΑΣΟΚ. Απαντώντας στο κενό εξουσίας και κατεύθυνσης, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης παρήγαγε το ΠΑΣΟΚ ως εσωτερικό εργαλείο μεταρρύθμισης και κοινωνικής «αναδιανομής», την ευρωπαϊκή ένταξη ως διεθνή στρατηγική. ‘Οπως η Δεξιά εν μέσω των καπνιζόντων κυπριακών ερειπίων, έτσι και το ΠΑΣΟΚ πεθαίνει σήμερα εν μέσω των ερειπίων του ελληνικού κοινωνικού ιστού και του υποτυπώδους κράτους πρόνοιας που απέκτησε η χώρα στον 20ό αιώνα, ενώ κλονίζεται η ευρωπαϊκή ένταξη. Πολλοί καρκινοπαθείς δεν ρωτάνε τον γιατρό γιατί ξέρουν την απάντηση. Πολλοί πολιτικοί, από αυτούς που κυβέρνησαν τρεις δεκαετίες, δεν θέλουν να πιστέψουν ότι ήρθε το τέλος τους, ότι αναίρεσαν οι ίδιοι τους βαθύτερους λόγους ύπαρξης της παράταξής τους. Παράγουν άρθρα, ζητάνε πρωτοβουλίες, θέλουν «κυβερνήσεις σωτηρίας» χωρίς μέθοδο σωτηρίας, επιχειρούν να ξαναστήσουν μια άσχετη δικομματική αντιπαράθεση, αναζητούν αφορμές να διαπληκτιστούν στο κοινοβούλιο, για να αποφύγουν την «ταμπακέρα». Εντείνουν την κρίση στη χώρα και επιτείνουν έτσι τη σύγχυση σε έναν λαό που πενθεί τη χώρα του, τρέμει από την αγωνία του, εκρήγνυται από την οργή του.
Το ΚΚΕ ξαναδιαγράφει τον ‘Αρη Βελουχιώτη!
Τρομοκρατημένος ο Περισσός τόσο από την πιθανότητα εξέγερσης, όσο και από την πιθανότητα να στραφεί ο ελληνικός λαός στα αριστερά, πήρε σειρά μέτρων. Τάχθηκε υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, που δεν είναι δημοφιλής θέση και αποτρέπει κάθε συνεργασία της αριστεράς. Αψηφώντας τη γελοιότητα, ξαναδιέγραψε τον ‘Αρη Βελουχιώτη, αναγνωρίζοντας όμως ότι είχε δίκηο για τη Βάρκιζα! Προειδοποίησε έτσι τα μέλη του να υπακούουν τυφλά, ακόμα κι αν το Κόμμα τραβάει ολόισια σε καταστροφή. Τρίτον, αποφάσισε να αποδώσει στον εαυτό του καθήκοντα προστασίας της τάξης, δεχόμενο εύσημα του Πρωθυπουργού.
Αν η παρουσία κουκουλοφόρων στην Αθήνα δημιουργεί σύγχυση , η απουσία τους στην επαρχία αποσαφηνίζει τα πράγματα. Στα Γιάννενα, το ΠΑΜΕ κατέλαβε την κεντρική πλατεία, απαγορεύοντας στην τριπλάσια διαδήλωση των συνδικάτων και των υπολοίπων να πάνε. Το αποτέλεσμα ήταν, αντί οι διαδηλωτές ενωμένοι να διαμαρτύρονται κατά της κυβέρνησης, να συγκρούονται μεταξύ τους.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 22 Οκτωβρίου 2011
Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011
Ευρώ, δραχμή και "κομμουνισμός": Από τον 'Αρη Βελουχιώτη στο Μνημόνιο
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Παραδοσιακά, οι καλύτεροι «δείκτες», «βαρόμετρα» επικείμενης ρήξης στην Ελλάδα είναι ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη και το ΚΚΕ. Με το ανατριχιαστικό, ιστορικό «ανάγνωσμα» για το Μνημόνιο, που δημοσίευσε το «Βήμα», αφενός παίρνει τις αποστάσεις του από την πολιτική αυτή, που υποστήριξε φανατικά μέχρι πρότινος, αφετέρου γράφει εκ των προτέρων τον «επικήδειο» του Γιώργου Παπανδρέου.
Ο Περισσός, από την άλλη, έχει αλάνθαστο ένστικτο που τον ειδοποιεί (και τον τρομοκρατεί) ότι πλησιάζουμε σε κάποιας μορφής «επαναστατική» κρίση. Πιθανώς πλησιάζουμε, γιατί δεν αφέθηκε άλλη οδός σωτηρίας στον ελληνικό λαό, παρόλο που, φυσικά, δεν μπορούμε να προδικάσουμε χρόνο και μορφή. Η ελληνική οικονομία υφίσταται την ίδια πολιτική που εφήρμοσε στη Γερμανία ο Καγκελλάριος Μπρούνινγκ, οδηγώντας στον Χίτλερ. Οι ρυθμοί πτώσης είναι ταχύτεροι από αυτούς της Βαϊμάρης. Τον χειμώνα, στα μεγάλα αστικά κέντρα, κινδυνεύουμε όχι από φτώχεια, αλλά από πείνα.
«Η οικονομική βάση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κατεστράφη», διαπιστώνει ένας από τους ολίγους εναπομείναντες σκεπτόμενους πολιτικούς της συντηρητικής παράταξης. Βεβαίως, δεν υπάρχουν ακόμα ένοπλες ομάδες ακροδεξιών και ακροαριστερών, γιατί η φαιά ουσία έχει μεγαλύτερη αδράνεια από την οικονομία. Οι ιδέες μας εξακολουθούν, για ένα διάστημα, να αντανακλούν το παρελθόν.
Δεν είναι μόνο η οικονομία, κοινωνία και κράτος που καταρρέουν. Είναι επίσης η διεθνής θέση της Ελλάδας. Η συμμετοχή της στην ΕΕ αμφισβητείται, έχει τις χειρότερες σχέσεις στην ιστορία της με Ευρώπη, Ρωσία, ‘Αραβες. Η Αθήνα χειραγωγείται από δυνάμεις του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και τον όψιμο «φίλο» του κ. Παπανδρέου, ελαφρώς παρανοϊκό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που θα είχε ήδη επιτεθεί στο Ιράν, αν δεν υπήρχαν λογικότεροι άνθρωποι στο Ισραήλ και ιδίως στη Mossad. Η απόφαση της Κύπρου να αρχίσει τώρα γεωτρήσεις και να βασιστεί στο Ισραήλ για την άμυνά της, προσέφερε στο Τελ Αβίβ μηχανισμό παραγωγής κρίσεων, ανάλογα με τις εκάστοτε περιφερειακές ή παγκόσμιες γεωπολιτικές στοχεύσεις του. Στο χειρότερο σενάριο, Ελλάδα και ΕΕ, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, μαζί με την κρίση χρέους, και μια στρατιωτική ανάφλεξη. Αφήνουμε τον αναγνώστη να απαντήσει για το πώς θα ανταποκριθούν… Η Ελλάδα κινδυνεύει, όπως η Πολωνία του 1939, που διαμελίστηκε μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, να συντριβεί γεωοικονομικά μεταξύ «αγορών» και Γερμανίας, γεωπολιτικά μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας.
Ο Περισσός «ψηφίζει» δεξιά
Σε τέτοιες εποχές μόνο από μικρό κι από τρελλό ακούς καμιά αλήθεια. «Μικρός» μπορεί να θεωρηθεί ο Τσίπρας, που κατάφερε να κάνει την «έλλειψη εμπειρίας» «έλλειψη αμαρτίας», αναδεικνυόμενος στον καλύτερο σήμερα ηγέτη της αντιπολίτευσης, παρόλο που η αριστερά εξακολουθεί να πάσχει, όπως και όλοι οι άλλοι, από μεγάλη προγραμματική δυσκολία. Δόση τρέλλας, αλλά και ικανότητας στην αριθμητική έχει ο ‘Αδωνις Γεωργιάδης. Μέτρησε την αριστερά στα γκάλοπ, τη βρήκε, αν και διασπασμένη, 30% και έκανε τον σταυρό του ευγνωμονώντας δημοσίως την κυρία Παπαρήγα, που κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να ψάξει η Ελλάδα λύση δεξιά ή πιο πέρα.
Το ΚΚΕ μπορούσε να συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη εναντίον του Ανδρέα το 1989, του είναι όμως αδύνατη η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι αν ένα έθνος ολάκερο απειλείται με καταστροφή, περιμένοντας από τους πολιτικούς του ταγούς, και της δεξιάς και της αριστεράς, όχι απλή φιλολογία και ακατάληπτες «υπερεπαναστατικές» σαχλαμάρες, αλλά λύσεις και πρόταση εξουσίας. Υποθέτω ότι ο λόγος που ξαφνικά ύψωσε τη σημαία της «αποδέσμευσης από την Ευρώπη», ήταν ακριβώς η ανάγκη πολιτικού επιχειρήματος-τείχους στις προτάσεις συνεργασίας. Μόλις άλλωστε πριν λίγο καιρό, η κυρία Παπαρήγα περιέγραφε περίπου ως καταστροφή την έξοδο από το ευρώ!
Ευρώ, δραχμή και πραγματικότητα
Είναι αλήθεια ότι το ευρώ συνέβαλε στην κρίση και ότι το Μάαστριχτ είναι ένας τερατώδης αλγόριθμος που καταστρέφει μακροχρόνια την ευρωπαϊκή κοινωνία, οικονομία, δημοκρατία. Το ευρώ είναι όμως μία μόνο από τις αιτίες της κρίσης. Κρίση χρέους αντιμετωπίζουν χώρες που δεν είναι στην ευρωζώνη ή την ΕΕ. Η προσπάθεια να θεωρηθούν, ευρώ και ΕΕ, ως κύρια ή αποκλειστική αιτία, είναι υπεκφυγή που χρησιμεύει να μην αντιμετωπίσουμε δύο άλλες πολύ δυσκολότερες αιτίες της κρίσης: την επίθεση των «αγορών» εναντίον των κρατών, σε ένα περιβάλλον κυριαρχίας του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και της «παγκοσμιοποίησης», που δεν έχει καμμιά σχέση με το περιβάλλον που ξέραμε προ εισόδου στο ευρώ αφενός, τα βαθιά προβλήματα της ίδιας της Ελλάδας αφετέρου. Δεν χρησιμοποιήθηκε το Μάαστριχτ για να μας «φορέσουν» το Μνημόνιο. Χρησιμοποιήθηκε η τρομερή κρίση των ελληνικών «δομών», που παρήγαγε την κυβέρνηση Παπανδρέου και οι «αγορές», σε ρόλο «χωροφυλακής» της ευρωζώνης. Είναι αστείο να νομίζουμε ότι μια υποτίμηση φτάνει να λύσει το ελληνικό πρόβλημα.
Ενσάρκωση της υποτέλειας, πολιτικοί όπως οι Σημίτης, Διαμαντοπούλου, Δαμανάκη, λένε να κάνουμε ότι μας λένε για να μη μας πετάξουν εκτός. Αντεστραμμένο είδωλο αυτής της άποψης, είναι η «υπερεπαναστατική» φαντασίωση ότι μας περιμένει ο παράδεισος εκτός ΕΕ. Αμφότερες οι απόψεις, αν και φαινομενικά αντίθετες, συμμερίζονται βαθιά απαισιοδοξία που καταλήγει στην παραίτηση από την προσπάθεια να δοθεί πραγματικός αγώνας για τον μετασχηματισμό της Ευρώπης και τον εκδημοκρατισμό και ριζική μεταρρύθμιση της Ελλάδας. Ξεμπερδεύουμε με τις δυσκολίες λέγοντας «ναι» ή «όχι» στην Ευρώπη.
Αν η ΕΕ διαλυθεί σήμερα, υπό τις παρούσες συνθήκες, πρακτικά αυτό θα γίνει μέσα σε χάος και αποσύνθεση, παράγοντας τριάντα αλληλοανταγωνιζόμενα κρατίδια, έρμαια των αγορών και εξωτερικών δυνάμεων, προς όφελος και των ΗΠΑ, που θα δουν την αποκατάσταση της νομισματικής κυριαρχίας τους, εξασφαλίζοντας τη χρηματοδότηση της οικονομίας τους. Δεν θα καταστραφεί μόνο η ‘Ενωση, θα χαθούν πιθανότατα όλες οι δημοκρατικές-κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολεμικής Ευρώπης. Η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν παγκόσμια ήττα του σοσιαλισμού, παρόλο που δεν υπήρχε ίχνος του εκεί το 1990. ‘Ετσι και η διάλυση της ΕΕ τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες, θα είναι μια ιστορική ήττα του ανθρωπισμού και της αστικής δημοκρατίας, προς ώφελος της Αυτοκρατορίας. Διεθνώς, τη διάλυση της ΕΕ υποστηρίζουν σήμερα η πιο ριζοσπαστική φράξια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, ο γερμανικός εθνικισμός και ο γαλλικός φασισμός.
Λένε ότι η Ευρώπη δεν αλλάζει. Στην πραγματικότητα, σήμερα ανοίγεται, για πρώτη φορά μετά δεκαετίες, αντικειμενική δυνατότητα να αλλάξει, γιατί σήμερα έχουν πια λόγους να κινητοποιηθούν ευρύτατες λαϊκές μάζες, που παθητικοποιήθηκαν σχετικά βολεμένες την προηγούμενη περίοδο. Δυστυχώς βέβαια, οι «αντιευρωπαϊστές» μας δεν κινητοποιήθηκαν μέχρι στιγμής να οργανώσουν αυτό τον αγώνα, αλλά περιορίζονται σε άσφαιρες έως επικίνδυνες διατριβές κριτικής. Από την Ελλάδα μόνο ο ΣΥΝ κάνει κάτι, έστω ανεπαρκές, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Μπορεί να χρειαστεί, παρόλα αυτά, η Ελλάδα να φύγει για να επιβιώσει. Ακόμα κι έτσι, είναι προτιμότερο να το κάνει αφού εξαντλήσει κάθε δυνατότητα ευρωπαϊκού αγώνα, οικοδομήσει συμμαχίες εντός και εκτός ΕΕ, έχοντας υψώσει τη σημαία της Ευρώπης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού της, όχι ως «αποτυχημένος και διεφθαρμένος μπαταχτζής», όπως γίνεται σήμερα αντιληπτή. Αν για τον Λένιν ο «αριστερισμός» ήταν «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», σήμερα μοιάζει γεροντική, εκφυλιστική αρρώστεια.
Δεύτερη, μετά θάνατον διαγραφή του Βελουχιώτη!
Αν ο Πρωθυπουργός υπέκυψε τόσο εύκολα σε ξένους κηδεμόνες, ήταν γιατί δεν πίστευε στις ικανότητές του. Η ηγεσία του ΚΚΕ φοβάται ότι μια ενδεχόμενη επαναστατική κρίση θα φωτίσει ανελέητα τη δική της ανεπάρκεια, οδηγώντας την, με ντοστογιεφσκική ακρίβεια, στην επανάληψη του τραγικού παρελθόντος της, ίσως υπό μορφήν φάρσας. Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, λέει, απορρίπτοντας κάθε συνεργασία, οργανώνοντας άσκοπους ποδαρόδρομους στις στήλες του Ολυμπίου Διός και υποστηρίζοντας μια άποψη για την Ευρώπη, που εξασφαλίζει ότι ο λαός δεν θα ζητήσει λύση από την αριστερά.
Ασυνείδητα σίγουρη ότι θα κάνει πάλι, σε περίπτωση εξέγερσης, το «μεγάλο λάθος», σπεύδει να απαλλαγεί προκαταβολικά των ευθυνών της! ‘Εβγαλε, εν έτει 2011, απόφαση, επιβεβαιώνοντας την ορθότητα της διαγραφής του ‘Αρη Βελουχιώτη το 1945! Στην απόφαση, το ΚΚΕ λέει ότι ο ‘Αρης είχε δίκηο, ορθώς αντελήφθη ότι η Βάρκιζα οδηγούσε στη σφαγή του λαού και την υποδούλωση της χώρας. ‘Όμως, ένας επαναστάτης, ακόμα κι όταν καταλαβαίνει ότι πηγαίνει το κόμμα του και ο λαός του ολόισια στην καταστροφή, τι πρέπει να κάνει; Να υπακούει στο κόμμα χωρίς συζήτηση! Συμπέρασμα για σήμερα; Ακολουθείστε τυφλά τον Περισσό, όπου κι αν σας πάει! Το Κόμμα ολοκλήρωσε την μετατροπή του από μέσο σε αυτοσκοπό. Η στάση που θα τηρήσουν όμως τα στελέχη, τα μέλη, οι οπαδοί του, θα κρίνει τη θέση τους στην ελληνική ιστορία. Χρειάζεται να κουβαλήσουν και οι σημερινοί, για μισό αιώνα, το σταυρό μιας νέας, ιστορικής κοινωνικής και εθνικής ήττας, αν όχι προδοσίας, στην οποία θα συμβάλλουν;
Επίκαιρα, 20 Οκτωβρίου 2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
ΥΓ. Το άρθρο αυτό είχε γραφτεί προτού το ΚΚΕ αναλάβει, δια του ΠΑΜΕ, την τήρηση της τάξης στις μεγάλες διαδηλώσεις της 20.10
Παραδοσιακά, οι καλύτεροι «δείκτες», «βαρόμετρα» επικείμενης ρήξης στην Ελλάδα είναι ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη και το ΚΚΕ. Με το ανατριχιαστικό, ιστορικό «ανάγνωσμα» για το Μνημόνιο, που δημοσίευσε το «Βήμα», αφενός παίρνει τις αποστάσεις του από την πολιτική αυτή, που υποστήριξε φανατικά μέχρι πρότινος, αφετέρου γράφει εκ των προτέρων τον «επικήδειο» του Γιώργου Παπανδρέου.
Ο Περισσός, από την άλλη, έχει αλάνθαστο ένστικτο που τον ειδοποιεί (και τον τρομοκρατεί) ότι πλησιάζουμε σε κάποιας μορφής «επαναστατική» κρίση. Πιθανώς πλησιάζουμε, γιατί δεν αφέθηκε άλλη οδός σωτηρίας στον ελληνικό λαό, παρόλο που, φυσικά, δεν μπορούμε να προδικάσουμε χρόνο και μορφή. Η ελληνική οικονομία υφίσταται την ίδια πολιτική που εφήρμοσε στη Γερμανία ο Καγκελλάριος Μπρούνινγκ, οδηγώντας στον Χίτλερ. Οι ρυθμοί πτώσης είναι ταχύτεροι από αυτούς της Βαϊμάρης. Τον χειμώνα, στα μεγάλα αστικά κέντρα, κινδυνεύουμε όχι από φτώχεια, αλλά από πείνα.
«Η οικονομική βάση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κατεστράφη», διαπιστώνει ένας από τους ολίγους εναπομείναντες σκεπτόμενους πολιτικούς της συντηρητικής παράταξης. Βεβαίως, δεν υπάρχουν ακόμα ένοπλες ομάδες ακροδεξιών και ακροαριστερών, γιατί η φαιά ουσία έχει μεγαλύτερη αδράνεια από την οικονομία. Οι ιδέες μας εξακολουθούν, για ένα διάστημα, να αντανακλούν το παρελθόν.
Δεν είναι μόνο η οικονομία, κοινωνία και κράτος που καταρρέουν. Είναι επίσης η διεθνής θέση της Ελλάδας. Η συμμετοχή της στην ΕΕ αμφισβητείται, έχει τις χειρότερες σχέσεις στην ιστορία της με Ευρώπη, Ρωσία, ‘Αραβες. Η Αθήνα χειραγωγείται από δυνάμεις του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και τον όψιμο «φίλο» του κ. Παπανδρέου, ελαφρώς παρανοϊκό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που θα είχε ήδη επιτεθεί στο Ιράν, αν δεν υπήρχαν λογικότεροι άνθρωποι στο Ισραήλ και ιδίως στη Mossad. Η απόφαση της Κύπρου να αρχίσει τώρα γεωτρήσεις και να βασιστεί στο Ισραήλ για την άμυνά της, προσέφερε στο Τελ Αβίβ μηχανισμό παραγωγής κρίσεων, ανάλογα με τις εκάστοτε περιφερειακές ή παγκόσμιες γεωπολιτικές στοχεύσεις του. Στο χειρότερο σενάριο, Ελλάδα και ΕΕ, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, μαζί με την κρίση χρέους, και μια στρατιωτική ανάφλεξη. Αφήνουμε τον αναγνώστη να απαντήσει για το πώς θα ανταποκριθούν… Η Ελλάδα κινδυνεύει, όπως η Πολωνία του 1939, που διαμελίστηκε μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, να συντριβεί γεωοικονομικά μεταξύ «αγορών» και Γερμανίας, γεωπολιτικά μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας.
Ο Περισσός «ψηφίζει» δεξιά
Σε τέτοιες εποχές μόνο από μικρό κι από τρελλό ακούς καμιά αλήθεια. «Μικρός» μπορεί να θεωρηθεί ο Τσίπρας, που κατάφερε να κάνει την «έλλειψη εμπειρίας» «έλλειψη αμαρτίας», αναδεικνυόμενος στον καλύτερο σήμερα ηγέτη της αντιπολίτευσης, παρόλο που η αριστερά εξακολουθεί να πάσχει, όπως και όλοι οι άλλοι, από μεγάλη προγραμματική δυσκολία. Δόση τρέλλας, αλλά και ικανότητας στην αριθμητική έχει ο ‘Αδωνις Γεωργιάδης. Μέτρησε την αριστερά στα γκάλοπ, τη βρήκε, αν και διασπασμένη, 30% και έκανε τον σταυρό του ευγνωμονώντας δημοσίως την κυρία Παπαρήγα, που κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να ψάξει η Ελλάδα λύση δεξιά ή πιο πέρα.
Το ΚΚΕ μπορούσε να συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη εναντίον του Ανδρέα το 1989, του είναι όμως αδύνατη η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι αν ένα έθνος ολάκερο απειλείται με καταστροφή, περιμένοντας από τους πολιτικούς του ταγούς, και της δεξιάς και της αριστεράς, όχι απλή φιλολογία και ακατάληπτες «υπερεπαναστατικές» σαχλαμάρες, αλλά λύσεις και πρόταση εξουσίας. Υποθέτω ότι ο λόγος που ξαφνικά ύψωσε τη σημαία της «αποδέσμευσης από την Ευρώπη», ήταν ακριβώς η ανάγκη πολιτικού επιχειρήματος-τείχους στις προτάσεις συνεργασίας. Μόλις άλλωστε πριν λίγο καιρό, η κυρία Παπαρήγα περιέγραφε περίπου ως καταστροφή την έξοδο από το ευρώ!
Ευρώ, δραχμή και πραγματικότητα
Είναι αλήθεια ότι το ευρώ συνέβαλε στην κρίση και ότι το Μάαστριχτ είναι ένας τερατώδης αλγόριθμος που καταστρέφει μακροχρόνια την ευρωπαϊκή κοινωνία, οικονομία, δημοκρατία. Το ευρώ είναι όμως μία μόνο από τις αιτίες της κρίσης. Κρίση χρέους αντιμετωπίζουν χώρες που δεν είναι στην ευρωζώνη ή την ΕΕ. Η προσπάθεια να θεωρηθούν, ευρώ και ΕΕ, ως κύρια ή αποκλειστική αιτία, είναι υπεκφυγή που χρησιμεύει να μην αντιμετωπίσουμε δύο άλλες πολύ δυσκολότερες αιτίες της κρίσης: την επίθεση των «αγορών» εναντίον των κρατών, σε ένα περιβάλλον κυριαρχίας του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και της «παγκοσμιοποίησης», που δεν έχει καμμιά σχέση με το περιβάλλον που ξέραμε προ εισόδου στο ευρώ αφενός, τα βαθιά προβλήματα της ίδιας της Ελλάδας αφετέρου. Δεν χρησιμοποιήθηκε το Μάαστριχτ για να μας «φορέσουν» το Μνημόνιο. Χρησιμοποιήθηκε η τρομερή κρίση των ελληνικών «δομών», που παρήγαγε την κυβέρνηση Παπανδρέου και οι «αγορές», σε ρόλο «χωροφυλακής» της ευρωζώνης. Είναι αστείο να νομίζουμε ότι μια υποτίμηση φτάνει να λύσει το ελληνικό πρόβλημα.
Ενσάρκωση της υποτέλειας, πολιτικοί όπως οι Σημίτης, Διαμαντοπούλου, Δαμανάκη, λένε να κάνουμε ότι μας λένε για να μη μας πετάξουν εκτός. Αντεστραμμένο είδωλο αυτής της άποψης, είναι η «υπερεπαναστατική» φαντασίωση ότι μας περιμένει ο παράδεισος εκτός ΕΕ. Αμφότερες οι απόψεις, αν και φαινομενικά αντίθετες, συμμερίζονται βαθιά απαισιοδοξία που καταλήγει στην παραίτηση από την προσπάθεια να δοθεί πραγματικός αγώνας για τον μετασχηματισμό της Ευρώπης και τον εκδημοκρατισμό και ριζική μεταρρύθμιση της Ελλάδας. Ξεμπερδεύουμε με τις δυσκολίες λέγοντας «ναι» ή «όχι» στην Ευρώπη.
Αν η ΕΕ διαλυθεί σήμερα, υπό τις παρούσες συνθήκες, πρακτικά αυτό θα γίνει μέσα σε χάος και αποσύνθεση, παράγοντας τριάντα αλληλοανταγωνιζόμενα κρατίδια, έρμαια των αγορών και εξωτερικών δυνάμεων, προς όφελος και των ΗΠΑ, που θα δουν την αποκατάσταση της νομισματικής κυριαρχίας τους, εξασφαλίζοντας τη χρηματοδότηση της οικονομίας τους. Δεν θα καταστραφεί μόνο η ‘Ενωση, θα χαθούν πιθανότατα όλες οι δημοκρατικές-κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολεμικής Ευρώπης. Η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν παγκόσμια ήττα του σοσιαλισμού, παρόλο που δεν υπήρχε ίχνος του εκεί το 1990. ‘Ετσι και η διάλυση της ΕΕ τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες, θα είναι μια ιστορική ήττα του ανθρωπισμού και της αστικής δημοκρατίας, προς ώφελος της Αυτοκρατορίας. Διεθνώς, τη διάλυση της ΕΕ υποστηρίζουν σήμερα η πιο ριζοσπαστική φράξια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, ο γερμανικός εθνικισμός και ο γαλλικός φασισμός.
Λένε ότι η Ευρώπη δεν αλλάζει. Στην πραγματικότητα, σήμερα ανοίγεται, για πρώτη φορά μετά δεκαετίες, αντικειμενική δυνατότητα να αλλάξει, γιατί σήμερα έχουν πια λόγους να κινητοποιηθούν ευρύτατες λαϊκές μάζες, που παθητικοποιήθηκαν σχετικά βολεμένες την προηγούμενη περίοδο. Δυστυχώς βέβαια, οι «αντιευρωπαϊστές» μας δεν κινητοποιήθηκαν μέχρι στιγμής να οργανώσουν αυτό τον αγώνα, αλλά περιορίζονται σε άσφαιρες έως επικίνδυνες διατριβές κριτικής. Από την Ελλάδα μόνο ο ΣΥΝ κάνει κάτι, έστω ανεπαρκές, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Μπορεί να χρειαστεί, παρόλα αυτά, η Ελλάδα να φύγει για να επιβιώσει. Ακόμα κι έτσι, είναι προτιμότερο να το κάνει αφού εξαντλήσει κάθε δυνατότητα ευρωπαϊκού αγώνα, οικοδομήσει συμμαχίες εντός και εκτός ΕΕ, έχοντας υψώσει τη σημαία της Ευρώπης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού της, όχι ως «αποτυχημένος και διεφθαρμένος μπαταχτζής», όπως γίνεται σήμερα αντιληπτή. Αν για τον Λένιν ο «αριστερισμός» ήταν «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», σήμερα μοιάζει γεροντική, εκφυλιστική αρρώστεια.
Δεύτερη, μετά θάνατον διαγραφή του Βελουχιώτη!
Αν ο Πρωθυπουργός υπέκυψε τόσο εύκολα σε ξένους κηδεμόνες, ήταν γιατί δεν πίστευε στις ικανότητές του. Η ηγεσία του ΚΚΕ φοβάται ότι μια ενδεχόμενη επαναστατική κρίση θα φωτίσει ανελέητα τη δική της ανεπάρκεια, οδηγώντας την, με ντοστογιεφσκική ακρίβεια, στην επανάληψη του τραγικού παρελθόντος της, ίσως υπό μορφήν φάρσας. Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, λέει, απορρίπτοντας κάθε συνεργασία, οργανώνοντας άσκοπους ποδαρόδρομους στις στήλες του Ολυμπίου Διός και υποστηρίζοντας μια άποψη για την Ευρώπη, που εξασφαλίζει ότι ο λαός δεν θα ζητήσει λύση από την αριστερά.
Ασυνείδητα σίγουρη ότι θα κάνει πάλι, σε περίπτωση εξέγερσης, το «μεγάλο λάθος», σπεύδει να απαλλαγεί προκαταβολικά των ευθυνών της! ‘Εβγαλε, εν έτει 2011, απόφαση, επιβεβαιώνοντας την ορθότητα της διαγραφής του ‘Αρη Βελουχιώτη το 1945! Στην απόφαση, το ΚΚΕ λέει ότι ο ‘Αρης είχε δίκηο, ορθώς αντελήφθη ότι η Βάρκιζα οδηγούσε στη σφαγή του λαού και την υποδούλωση της χώρας. ‘Όμως, ένας επαναστάτης, ακόμα κι όταν καταλαβαίνει ότι πηγαίνει το κόμμα του και ο λαός του ολόισια στην καταστροφή, τι πρέπει να κάνει; Να υπακούει στο κόμμα χωρίς συζήτηση! Συμπέρασμα για σήμερα; Ακολουθείστε τυφλά τον Περισσό, όπου κι αν σας πάει! Το Κόμμα ολοκλήρωσε την μετατροπή του από μέσο σε αυτοσκοπό. Η στάση που θα τηρήσουν όμως τα στελέχη, τα μέλη, οι οπαδοί του, θα κρίνει τη θέση τους στην ελληνική ιστορία. Χρειάζεται να κουβαλήσουν και οι σημερινοί, για μισό αιώνα, το σταυρό μιας νέας, ιστορικής κοινωνικής και εθνικής ήττας, αν όχι προδοσίας, στην οποία θα συμβάλλουν;
Επίκαιρα, 20 Οκτωβρίου 2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
ΥΓ. Το άρθρο αυτό είχε γραφτεί προτού το ΚΚΕ αναλάβει, δια του ΠΑΜΕ, την τήρηση της τάξης στις μεγάλες διαδηλώσεις της 20.10
Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011
Αέριο και μπαρούτι στο οικόπεδο 12
Στην έντυπη μορφή του παρακάτω άρθρου, που δημοσιεύτηκε στον Κ.τ.Ε. εμφυλλοχώρησε ένα σφάλμα, από αυτά που προκαλεί αναπόφευκτα, από καιρού εις καιρόν, ο «δαίμων του τυπογραφείου», αλλά που διαστρέβλωσε το νόημα. Γράφαμε «αν η Τουρκία το παρακάνει και το Ισραήλ αποφασίσει να της δώσει ένα μάθημα», τελικά δημοσιεύτηκε «αν η Τουρκία το παρακάνει και αποφασίσει να δώσει ένα μάθημα στο Ισραήλ». Είναι προφανές ότι πρόκειται για το αντίθετο νόημα.
Με το λάθος του όμως, ο Δαίμων μας έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα ψυχολογίας και στρατηγικής. Βλέπουμε στην πραγματικότητα αυτό που είμαστε έτοιμοι, που φοβόμαστε, που ευχόμαστε, που νομίζουμε ότι συμβαίνει. Είμαστε εδώ και δεκαετίες προετοιμασμένοι για μια επιθετική κίνηση της Τουρκίας, αυτήν φοβόμαστε, γι’ αυτήν προετοιμαζόμαστε, αυτήν περιμένουμε. Ούτε καν μπορούμε να σκεφτούμε άλλα σενάρια.
Τείνουμε επίσης να δίνουμε μάχες του παρελθόντος, παρόλο που όλη η πολεμική πείρα και ο Κλαούζεβιτς διδάσκουν ότι οι στρατηγοί που κερδίζουν τους πολέμους είναι αυτοί που αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού, όχι αυτοί που επαναλαμβάνουν το παρελθόν και είναι προβλέψιμοι. Το πιο ίσως ιστορικό παράδειγμα είναι η Γαλλία που, με δεδομένη την εμπειρία του α’ παγκοσμίου πολέμου, έφτιαξε ένα τεράστιο οχυρωματικό έργο, τη γραμμή Μαζινό, στα σύνορα με τη Γερμανία, και παρέταξε εκεί τις δυνάμεις της. Δεν φαντάστηκε το προφανές, ότι οι Γερμανοί στρατηγοί, βλέποντας αυτό το οχυρό, απλούστατα θα το παρέκαμπταν, εισβάλοντας στη Γαλλία μέσω του Βελγίου και καταλαμβάνοντας το Παρίσι σε μερικές μέρες. Σήμερα π.χ. η εμπειρία του δημοψηφίσματος του 2004 δημιούργησε αντισώματα στον κυπριακό λαό, που τον κάνουν πολύ επιφυλακτικό στα νέα σχέδια λύσης που του σερβίρουν και εξασφαλίζουν το όχι σε νέο δημοψήφισμα. Δεν είναι όμως προετοιμασμένος για άλλες μεθόδους κατάργησης της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας του κράτους του.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί η πολύ δυναμική άλλωστε κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, ούτε έχουμε καμία διάθεση να παραστήσουμε τους προφήτες. Αυτό που θέλουμε κυρίως να πούμε είναι ότι, εκ των πραγμάτων φτιάχνεται στην περιοχή ένας μηχανισμός εξαπόλυσης κρίσεων, με πολλούς «παίκτες» σε θέση να τον πυροδοτήσουν, μηχανισμός που δεν τελεί υπό εθνικό στρατηγικό έλεγχο, δεν εξαρτάται από εμάς. Αν έχεις στρατηγικό σχεδιασμό πρέπει να εξετάσεις προκαταβολικά όλα τα σενάρια, περιλαμβανομένων αυτών που σου φαίνονται απίθανο. Για να κάνεις συμμαχία με οποιονδήποτε, πολύ περισσότερο με τον ικανότερο διαπραγματευτή του κόσμου, οφείλεις να έχεις αντίστοιχου βάθους στρατηγική ικανότητα και δυνατότητα διάγνωσης των πιθανών άμεσων και απώτερων δυνατών προθέσεων. Αλλοιώς ισχύει το «που πας ρε Καραμήτρο». Τέλος πάντων, ας ευχηθούμε να πάνε όλα καλά, προς το συμφέρον όλων των Κυπρίων και του ελληνικού λαού.
Με την ευκαιρία, για να απαντήσουμε σε ορισμένα καλόπιστα σχόλια αναγνωστών, επιθυμούμε να επισημάνουμε, για πολλοστή φορά, ότι ο γράφων όχι μόνο δεν είναι εναντίον της ανάπτυξης των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων, αλλά και έχει ταχθεί σε ανύποπτο χρόνο, πολύ προτού ανακύψει καν το θέμα, με άρθρο του στον Κ.τ.Ε. υπέρ ενός αγωγού που θα συνδέει Ισραήλ-Κύπρο-Ελλάδα-Ευρώπη (ενδεχομένως και από την Αίγυπτο), εάν βέβαια είναι τεχνικά και οικονομικά δυνατός. Ταυτόχρονα όμως δεν παραλείπουμε να υπογραμμίζουμε ότι επωφελείς σχέσεις είναι μόνο οι ισότιμες και ότι ο ελληνικός χώρος θα γνωρίσει καταστροφή αν προσδεθεί μονομερώς σε έναν πόλο ισχύος. ‘Ολες, μηδεμιάς εξαιρουμένης, οι μεγάλες εθνικές καταστροφές στη νεότερη ελληνική ιστορία, έχουν σημειωθεί σε περιόδους μείζονος εξάρτησης από ξένα κέντρα.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Επίσκεψη-αστραπή στην Αθήνα, μη ανακοινωθείσα, έκανε, σύμφωνα με αξιόπιστες διπλωματικές πηγές, ο σύμβουλος ασφαλείας του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που συναντήθηκε κατ΄ιδίαν με τον ΥΕΘΑ. Είχε προηγηθεί τετραήμερη επίσκεψη Μπεγλίτη στο Ισραήλ, όπου ο Υπουργός χαρακτήρισε «στρατηγική» τη σχέση με το Τελ-Αβίβ. Οι ελληνο-ισραηλινές, ιδίως στρατιωτικές σχέσεις, αναπτύσσονται με θυελλώδεις ρυθμούς. Την ίδια στιγμή, εντονότατη δυσφορία εξέφρασε η Μόσχα για την απόφαση της Αθήνας να συμμετάσχει σε «ιδιαίτερα επιθετική» ΝΑΤΟϊκή άσκηση στη Λιθουανία.
Από την εταιρεία Noble, που πραγματοποιεί τις γεωτρήσεις διέρρευσαν στοιχεία για πολύ αισιόδοξα πρώτα αποτελέσματα από τις έρευνες. Στο κλίμα που δημιουργήθηκε, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο στον, ούτως ή άλλως υπό εντονότατη πίεση, Κύπριο Πρόεδρο να μην «υποκύψει» στις πιέσεις που του ασκούνται να επισπεύσει την υπογραφή συμβολαίων για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. Πάντως μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει τίποτα γνωστό για τις συμφωνίες του κυπριακού κράτους με την Noble, γεγονός που τροφοδοτεί γενικευμένη καχυποψία για τους όρους τους. Σύμφωνα με πολιτικούς κύκλους, ο κ. Χριστόφιας προσανατολιζόταν σε αναβολή επί τρίμηνο των ερευνών, αλλά στο κλίμα που δημιούργησε η έκρηξη και υπό την πίεση του φιλoισραηλινού «λόμπυ» και οικονομικών παραγόντων, αποφάσισε τελικά να προχωρήσει τώρα. Στην ευρύτερη περιοχή της Κύπρου επικρατεί ατμόσφαιρα στρατιωτικής αντιπαράθεσης και σημειώνεται πρωτοφανής συγκέντρωση αεροναυτικών δυνάμεων από όλο τον κόσμο!
Η ισραηλινή αεροπορία επιδεικνύει έναντι των Τούρκων την ισχύ της, ελέγχοντας όλο τον εναέριο χώρο της περιοχής, ενώ υπερέχει ναυτικά η Τουρκία με έξη σκάφη. Ναυτική παρουσία επίσης η Ελλάδα (μία φρεγάτα), η Ρωσία, οι ΗΠΑ (με το καλύτερο πλοίο δορυφορικών επικοινωνιών στον κόσμο, που εναλάσσεται με μια φρεγάτα, υπό τη γενική εποπτεία του αεροπλανοφόρου Ρούζβελτ), η Βρετανία και η Γαλλία (καλύτερος σύμμαχος του Ισραήλ επί Σαρκοζί και πρωταγωνιστής της επέμβασης στη Λιβύη). Στα τέλη Νοεμβρίου, αναμένεται το ρωσικό αεροπλανοφόρο Κουζνετσώφ με έξη αντιτορπιλλικά.
Η ανατολική Μεσόγειος μετατρέπεται ταχύτατα σε «μητέρα όλων των κρίσεων» και «αντιθέσεων», κατά που δεν παρατηρήθηκε ίσως παγκοσμίως μετά την κατάρρευση-«αυτοκτονία» της ΕΣΣΔ (1989-91). Η ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων λειτουργεί ως καταλύτης επιτάχυνσης γεωπολιτικών και γεωοικονομικών συγκρούσεων, που μπορεί να επηρεάσουν αποφασιστικά την τύχη ΕΕ και Μέσης Ανατολής.
Πέντε χώρες αντιμετωπίζουν διαφορετικές μεν, βαθύτατες δε κρίσεις (Κύπρος, Λιβύη, Συρία, Αίγυπτος, Ελλάδα). Πολύ ταραγμένες παραμένουν οι σχέσεις στο τρίγωνο ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκία. Η ‘Αγκυρα αντιμετωπίζει ενδεχόμενο επέμβασης στη Συρία. Αναγνωρίζοντας την κρισιμότητα, η Ρωσία παρενέβη με βέτο στο ΣΑ για τη Συρία (όταν οι δυτικοί αρνήθηκαν να αποκλείσουν την πιθανότητα στρατιωτικής επέμβασης στη χώρα, όπου υπάρχει ρωσική ναυτική βάση με Ες-300 και επομένως πιθανότητα εμπλοκής της), έστειλε τον στόλο της στη Μεσόγειο και κάλεσε, με πολύ ασυνήθιστη δημόσια δήλωση του Πρωθυπουργού Πούτιν, σε μέτρα «σωτηρίας» της Ελλάδας, ψέγοντας την ευρωπαϊκή ηγεσία για έλλειψη θάρρους. Η ΕΕ, που αντιμετωπίζει έντονες διαλυτικές τάσεις λόγω αδυναμίας αντιμετώπισης της κρίσης χρέους, είναι τελείως αμφίβολο ότι μπορεί να αντιμετωπίσει γεωπολιτικές εντάσεις.
Ελλάδα και Κύπρος είναι η «τομή» του «κόσμου του ‘Αρη», του διαρκούς πολέμου που χαρακτηρίζει την πετρελαιοφόρο Μέση Ανατολή και του «κόσμου της Αφροδίτης», που ήταν, μέχρι τώρα, η ΕΕ. Η συνάντηση του «γεωπολιτικού αναθεωρητισμού», εν δράσει στη Μέση Ανατολή και του «αναθεωρητισμού των αγορών» που απειλεί την ευρωπαϊκή ενοποίηση, μπορεί να έχει εκρηκτικές συνέπειες «γεννώντας» έναν πολύ διαφορετικό κόσμο από αυτόν στον οποίον είναι προσαρμοσμένες οι ιδέες και όλα τα «εργαλεία» των πολιτικών ηγεσιών σε Ελλάδα και Κύπρο, που βρίσκονται και οι ίδιες σε σοβαρή κρίση. Οι προκλήσεις είναι τεράστιες σε μια περίοδο που οι δυνατότητες και η εσωτερική σταθερότητα φαίνονται πολύ περιορισμένες. Οι ιδέες μας έχουν διαμορφωθεί στην σχετικά σταθερή εποχή των μεταπολεμικών διεθνών ισορροπιών, μιας σχετικά ανοδικής οικονομίας και μιας ακμαίας ΕΕ – καμία από τις προϋποθέσεις αυτές δεν υφίσταται.
Στη «βιομηχανία της αισιοδοξίας» αφιέρωσε ένα εξώφυλλο το Time, στους νευροχημικούς μηχανισμούς του εγκεφάλου που δημιουργούν την απαραίτητη για την επιβίωση αισιοδοξία, ακόμα και όταν δεν δικαιολογείται. Αντιμετωπίζουμε την Κασσάνδρα ως μια ενοχλητική απαισιόδοξη, όχι ως διορατική προφήτη που, εισακοούμενη, θα γλύτωνε την Τροία από την καταστροφή. Για τα πετρέλαια προτιμάμε το αστραφτερό «μαύρος χρυσός», πολύ περισσότερο όμως ταιριάζει το «κατάρα των πετρελαίων», αν κρίνουμε από τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών που ανακάλυψαν πετρέλαια και καταστράφηκαν από αυτά. Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις όπως η Νορβηγία, με την απαράμιλλη, υπό αυστηρό κρατικό, εθνικό έλεγχο πετρελαϊκή βιομηχανία, επιβεβαιώνουν όμως τον κανόνα. Η παρουσία υδρογονανθράκων σε ένα κράτος μπορεί θεωρητικά να αυξήσει πολύ την ισχύ και ευημερία του, μόνο όμως αν το κράτος διαθέτει επίσης εξαιρετικές ιδιότητες. Αλλά και πέραν των υδρογονανθράκων, Ελλάδα και Κύπρος θα χρειαστούν πολύ τέχνη για να επιβιώσουν μεταξύ Γερμανίας και αγορών, Τουρκίας και Ισραήλ, ΗΠΑ και Ρωσίας…
Από τον Πούτιν στον … Νετανιάχου
Αν πριν μία πενταετία, οι πάντες εξεπλάγησαν από την ένταση του ελληνορωσικού «έρωτα», σήμερα, οι παρατηρητές έχουν μείνει εξίσου κατάπληκτοι από τη «δριμύτητα» του ελληνοισραηλινού. «Παγωμένες» αντίθετα παραμένουν οι σχέσεις με Ρωσία (παρά τα επανειλημμένα τηλεφωνήματα του κ. Παπανδρέου στους κ.κ. Μεντβέντιεφ και Πούτιν). ‘Όπως σημειώνει αμερικανικός και ισραηλινός τύπος, μπορεί η κυβέρνηση Νετανιάχου να είναι η πλέον διπλωματικά απομονωμένη στην ισραηλινή ιστορία, σημείωσε όμως εκπληκτικές προόδους στις σχέσεις με Κύπρο, Ελλάδα, Βουλγαρία και Ρουμανία.
Την πολιτική αυτή υποστηρίζει και η ΝΔ. Ο κ. Σαμαράς διατηρεί «ιδιαίτερο δίαυλο» με το Τελ Αβίβ, ενώ, μιλώντας σε συνέδριο που οργάνωσε το ΕΛΚΕΔΑ στην Αθήνα, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος ετάχθη υπέρ «άξονα φιλίας και συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα Ελλάδας-Κυπριακής Δημοκρατίας-Ισραήλ», που θα υπερασπίζεται τα «δυτικά συμφέροντα» στην περιοχή, χαρακτηρίζοντας «κρίσιμη» τη «συμμαχία» Ελλάδας-Ισραήλ. Παρών, ο Πρέσβης του Ισραήλ στην Αθήνα, τόνισε τη σημασία του στρατηγικού-αμυντικού τομέα των διμερών σχέσεων, απέφυγε όμως να χρησιμοποιήσει τον όρο «συμμαχία».
Ο κ. Παναγιωτόπουλος τόνισε ότι η Ελλάδα πρέπει «να παραμείνει στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, αλλά να αναπτύξει ουσιαστικότερες σχέσεις με τις ΗΠΑ», εγκαταλείποντας τον «αντιαμερικανισμό» και τις «ιδεολογικές αγκυλώσεις», ενώ καυτηρίασε την «επαναφορά» του «διλήμματος βούτυρο ή κανόνια». Υπογράμμισε επίσης την προτεραιότητα διατήρησης της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας της χώρας έναντι όλων των άλλων προβλημάτων, περιλαμβανομένης της οικονομικής κρίσης.
Βεβαίως, δεν συμμερίζονται όλοι στη ΝΔ μια τόσο «έντονη» τοποθέτηση. Σημαίνοντες παράγοντες του κόμματος θεωρούν πρωταρχικής σπουδαιότητας την καλύτερη σύνδεση με την Ευρώπη, συμφωνούν με την αναβάθμιση των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων, αλλά επισημαίνουν τον «τακτικό» και μη «στρατηγικό» χαρακτήρα τους. ‘Αλλοι παρατηρητές επισημαίνουν ότι οι δηλώσεις Μπεγλίτη και Χριστόφια στο Ισραήλ για το παλαιστινιακό ξέφυγαν από πάγιες αρχές δεκαετιών της ελληνικής πολιτικής και «μπάταραν» το «καράβι» σε κατεύθυνση που δύσκολα θα συγχωρεθεί, μακροχρονίως, από τον αραβικό κόσμο. Δεν είναι προς όφελος των Ελλήνων να συσπειρωθούν όλοι οι Μουσουλμάνοι πίσω από την Τουρκία σε κυπριακό/ελληνοτουρκικά.
«Να αξιοποιούμε τα εμπλεκόμενα συμφέροντα, χωρίς να εγκαταλείπουμε θέματα αρχής όπως το παλαιστινιακό ή διακινδυνεύοντας παραδοσιακούς φιλικούς δεσμούς», μας λέει ο επίτιμος Πρόεδρος των Κυπρίων Σοσιαλιστών Βάσσος Λυσσαρίδης, «ενσάρκωση» της ιστορικής συνείδησης του αγωνιζόμενου ελληνισμού, από την ΕΟΚΑ μέχρι το σχέδιο Ανάν. Ο «Γιατρός» θέλει να δοθούν τα κυπριακά «οικόπεδα» σε εταιρείες από διαφορετικές χώρες και η Λευκωσία να απευθυνθεί από τώρα προληπτικά στα όργανα της ΕΕ και του ΟΗΕ με έντονο τρόπο για τις τουρκικές απειλές, ζητώντας λήψη μέτρων.
ΗΠΑ, Ισραήλ, Τουρκία
Οι δύο λόγοι που συνήθως επικαλούνται ή αφήνουν να εννοηθεί οι ενθουσιώδεις οπαδοί της ελληνοϊσραηλινής προσέγγισης είναι ότι μέσω Ισραήλ θα προσεγγίσουν την Ουάσιγκτον, αφετέρου η «ρήξη» Τουρκίας-Ισραήλ. ‘Όπως συνήθως συμβαίνει με όλους τους ελληνικούς «ενθουσιασμούς», και αυτός περιέχει δόση αλήθειας αλλά και εξαιρετικά μονομερή ανάγνωση της πραγματικότητας, αν όχι αγνόησή της. Οι σχέσεις στο τρίγωνο ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκία είναι πολύ πιο περίπλοκες.
Η πρώτη έκθεση που λέγεται ότι υπέγραψε ο Λεόν Πανέττα, μόλιςο διορίστηκε επικεφαλής της CIA από τον Ομπάμα, προέβλεπε το τέλος του Ισραήλ σε είκοσι χρόνια αν συνεχισθούν οι σημερινές τάσεις. Πριν μια βδομάδα, ο Αμερικανός Πρόεδρος, τον οποίο ο Νετανιάχου ταπεινώνει συστηματικά επί 18 μήνες και τον απειλεί με μη χρηματοδότηση από τους Εβραίους της προεκλογικής του καμπάνιας έστειλε τον Πανέτα να μιλήσει με τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό. Ο νυν Υπουργός ‘Αμυνας των ΗΠΑ δήλωσε διπλωματικά μεν, αλλά με σαφήνεια: «Είναι αρκετό να διατηρείτε τη στρατιωτική σας αιχμή, αν απομονώνεστε διπλωματικά; Σε αυτούς τους δραματικούς καιρούς στη Μέση Ανατολή, όταν αλλάζουν τόσα πολλά, δεν είναι μια καλή κατάσταση για το Ισραήλ να αυξάνει τη διπλωματική του απομόνωση. Αυτό ακριβώς συμβαίνει». Στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες, ο κ. Πανέττα λέγεται ότι εξήγησε στους Ισραηλινούς ότι ή θα κάνουν ειρήνη ή θα χαθούν, ότι η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να εξακολουθεί να τους χρηματοδοτεί με πάνω από έξη δις δολλάρια ετησίως για να διατηρούν τη στρατιωτική κυριαρχία στη Μέση Ανατολή και ότι όλες οι αραβικές εξεγέρσεις συμμερίζονται, μεταξύ άλλων, την επιδίωξη επιστροφής της Παλαιστίνης.
Η συζήτηση και οι διαμάχες για τον ρόλο του Ισραήλ και τη σκοπιμότητα πολέμου κατά του Ιράν συνεχίζονται επί χρόνια στους κόλπους του αμερικανικού κατεστημένου. Μια μερίδα του οποίου έχει πιθανώς «χρησιμοποιήσει» κατά καιρούς και ανεχθεί τον Ερντογάν, για να πει στο Ισραήλ πράγματα που δεν θέλει να πει η ίδια. Δεν υπάρχει αμερικανός πολιτικός που να μην υποστηρίζει το Ισραήλ, η Ουάσιγκτον όμως δεν είναι έτοιμη να «θυσιάσει» για χάρη του την Τουρκία. Είναι πιθανό, αν αναγκάσει την ‘Αγκυρα να αποδεχθεί τελικά τις γεωτρήσεις, που είναι προς το δυτικό συμφέρον, να της προσφέρει κάποια ανταλλάγματα και τέτοια ανταλλάγματα μπορούν να ζητηθούν αφενός στις διαπραγματεύσεις για το κυπριακό, αφετέρου στα ελληνοτουρκικά. Αν πάντως η Ουάσιγκτον είχε «ξεγράψει» την ‘Αγκυρα, όπως νομίζουν οι εγχώριοι «κουφιοκεφαλάκηδες», δεν θα έσπευδε να εγκαταστήσει στο τουρκικό έδαφος ένα κεντρικό στοιχείο της αντιπυραυλικής της ασπίδας. Ακόμη κι αν το «παρακάνει» η Τουρκία και αποφασίσει να της «δώσει ένα μάθημα» το Ισραήλ, κάτι που δεν μπορεί να αποκλεισθεί, δεν είναι βέβαιο ότι μπορούν, Λευκωσία και Αθήνα να διαχειρισθούν τις στρατηγικές συνέπειες μιας τέτοιας μείζονος εξέλιξης, ούτε πως θα επηρεάσει τις σχέσεις με την ΕΕ.
Η «ρήξη» Τουρκίας-Ισραήλ έχει πραγματικά στοιχεία, έχει και «εικονικά». Είναι δυνατόν να είναι τόσο ορκισμένοι εχθροί, αλλά ταυτόχρονα να συνεργάζονται αρμονικά οι υπηρεσίες τους στη Λιβύη και τη Συρία; Προ ημερών, ο στρατιωτικός σύμβουλος του Αγιατολά Χαμενεί στρατηγός Σαφαβί χαρακτήρισε «θέατρο» την τουρκο-ισραηλινή ρήξη, υποστηρίζοντας ότι οι δύο κυβερνήσεις συνεχίζουν αρμονικά τη συνεργασία τους. Προς την ίδια εκτίμηση τείνει και η Μόσχα.
Ρήξη υπάρχει, αλλά δεν γνωρίζουμε αν είναι καθολική και δεν μπορούμε να ξέρουμε αν θα διατηρηθεί, θα βαθύνει ή θα ξεθυμάνει. Για να φτιάξεις «στρατηγική συμμαχία» πρέπει να έχεις στρατηγικά συμβατά οράματα για τον ρόλο σου στον κόσμο. Αν άλλωστε υπάρχει ένα αγαπημένο σπορ στη Μέση Ανατολή, δεν είναι άλλο από την προδοσία! Για να επιβιώσουν οι ‘Ελληνες στο μεταίχμιο του μεσανατολικού, του σλαβικού και του δυτικού κόσμου, χρειάζονται πολύπλευρες σχέσεις.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 15.10.2011
Με το λάθος του όμως, ο Δαίμων μας έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα ψυχολογίας και στρατηγικής. Βλέπουμε στην πραγματικότητα αυτό που είμαστε έτοιμοι, που φοβόμαστε, που ευχόμαστε, που νομίζουμε ότι συμβαίνει. Είμαστε εδώ και δεκαετίες προετοιμασμένοι για μια επιθετική κίνηση της Τουρκίας, αυτήν φοβόμαστε, γι’ αυτήν προετοιμαζόμαστε, αυτήν περιμένουμε. Ούτε καν μπορούμε να σκεφτούμε άλλα σενάρια.
Τείνουμε επίσης να δίνουμε μάχες του παρελθόντος, παρόλο που όλη η πολεμική πείρα και ο Κλαούζεβιτς διδάσκουν ότι οι στρατηγοί που κερδίζουν τους πολέμους είναι αυτοί που αλλάζουν τους κανόνες του παιχνιδιού, όχι αυτοί που επαναλαμβάνουν το παρελθόν και είναι προβλέψιμοι. Το πιο ίσως ιστορικό παράδειγμα είναι η Γαλλία που, με δεδομένη την εμπειρία του α’ παγκοσμίου πολέμου, έφτιαξε ένα τεράστιο οχυρωματικό έργο, τη γραμμή Μαζινό, στα σύνορα με τη Γερμανία, και παρέταξε εκεί τις δυνάμεις της. Δεν φαντάστηκε το προφανές, ότι οι Γερμανοί στρατηγοί, βλέποντας αυτό το οχυρό, απλούστατα θα το παρέκαμπταν, εισβάλοντας στη Γαλλία μέσω του Βελγίου και καταλαμβάνοντας το Παρίσι σε μερικές μέρες. Σήμερα π.χ. η εμπειρία του δημοψηφίσματος του 2004 δημιούργησε αντισώματα στον κυπριακό λαό, που τον κάνουν πολύ επιφυλακτικό στα νέα σχέδια λύσης που του σερβίρουν και εξασφαλίζουν το όχι σε νέο δημοψήφισμα. Δεν είναι όμως προετοιμασμένος για άλλες μεθόδους κατάργησης της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας του κράτους του.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί η πολύ δυναμική άλλωστε κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, ούτε έχουμε καμία διάθεση να παραστήσουμε τους προφήτες. Αυτό που θέλουμε κυρίως να πούμε είναι ότι, εκ των πραγμάτων φτιάχνεται στην περιοχή ένας μηχανισμός εξαπόλυσης κρίσεων, με πολλούς «παίκτες» σε θέση να τον πυροδοτήσουν, μηχανισμός που δεν τελεί υπό εθνικό στρατηγικό έλεγχο, δεν εξαρτάται από εμάς. Αν έχεις στρατηγικό σχεδιασμό πρέπει να εξετάσεις προκαταβολικά όλα τα σενάρια, περιλαμβανομένων αυτών που σου φαίνονται απίθανο. Για να κάνεις συμμαχία με οποιονδήποτε, πολύ περισσότερο με τον ικανότερο διαπραγματευτή του κόσμου, οφείλεις να έχεις αντίστοιχου βάθους στρατηγική ικανότητα και δυνατότητα διάγνωσης των πιθανών άμεσων και απώτερων δυνατών προθέσεων. Αλλοιώς ισχύει το «που πας ρε Καραμήτρο». Τέλος πάντων, ας ευχηθούμε να πάνε όλα καλά, προς το συμφέρον όλων των Κυπρίων και του ελληνικού λαού.
Με την ευκαιρία, για να απαντήσουμε σε ορισμένα καλόπιστα σχόλια αναγνωστών, επιθυμούμε να επισημάνουμε, για πολλοστή φορά, ότι ο γράφων όχι μόνο δεν είναι εναντίον της ανάπτυξης των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων, αλλά και έχει ταχθεί σε ανύποπτο χρόνο, πολύ προτού ανακύψει καν το θέμα, με άρθρο του στον Κ.τ.Ε. υπέρ ενός αγωγού που θα συνδέει Ισραήλ-Κύπρο-Ελλάδα-Ευρώπη (ενδεχομένως και από την Αίγυπτο), εάν βέβαια είναι τεχνικά και οικονομικά δυνατός. Ταυτόχρονα όμως δεν παραλείπουμε να υπογραμμίζουμε ότι επωφελείς σχέσεις είναι μόνο οι ισότιμες και ότι ο ελληνικός χώρος θα γνωρίσει καταστροφή αν προσδεθεί μονομερώς σε έναν πόλο ισχύος. ‘Ολες, μηδεμιάς εξαιρουμένης, οι μεγάλες εθνικές καταστροφές στη νεότερη ελληνική ιστορία, έχουν σημειωθεί σε περιόδους μείζονος εξάρτησης από ξένα κέντρα.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Επίσκεψη-αστραπή στην Αθήνα, μη ανακοινωθείσα, έκανε, σύμφωνα με αξιόπιστες διπλωματικές πηγές, ο σύμβουλος ασφαλείας του Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που συναντήθηκε κατ΄ιδίαν με τον ΥΕΘΑ. Είχε προηγηθεί τετραήμερη επίσκεψη Μπεγλίτη στο Ισραήλ, όπου ο Υπουργός χαρακτήρισε «στρατηγική» τη σχέση με το Τελ-Αβίβ. Οι ελληνο-ισραηλινές, ιδίως στρατιωτικές σχέσεις, αναπτύσσονται με θυελλώδεις ρυθμούς. Την ίδια στιγμή, εντονότατη δυσφορία εξέφρασε η Μόσχα για την απόφαση της Αθήνας να συμμετάσχει σε «ιδιαίτερα επιθετική» ΝΑΤΟϊκή άσκηση στη Λιθουανία.
Από την εταιρεία Noble, που πραγματοποιεί τις γεωτρήσεις διέρρευσαν στοιχεία για πολύ αισιόδοξα πρώτα αποτελέσματα από τις έρευνες. Στο κλίμα που δημιουργήθηκε, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο στον, ούτως ή άλλως υπό εντονότατη πίεση, Κύπριο Πρόεδρο να μην «υποκύψει» στις πιέσεις που του ασκούνται να επισπεύσει την υπογραφή συμβολαίων για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων. Πάντως μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει τίποτα γνωστό για τις συμφωνίες του κυπριακού κράτους με την Noble, γεγονός που τροφοδοτεί γενικευμένη καχυποψία για τους όρους τους. Σύμφωνα με πολιτικούς κύκλους, ο κ. Χριστόφιας προσανατολιζόταν σε αναβολή επί τρίμηνο των ερευνών, αλλά στο κλίμα που δημιούργησε η έκρηξη και υπό την πίεση του φιλoισραηλινού «λόμπυ» και οικονομικών παραγόντων, αποφάσισε τελικά να προχωρήσει τώρα. Στην ευρύτερη περιοχή της Κύπρου επικρατεί ατμόσφαιρα στρατιωτικής αντιπαράθεσης και σημειώνεται πρωτοφανής συγκέντρωση αεροναυτικών δυνάμεων από όλο τον κόσμο!
Η ισραηλινή αεροπορία επιδεικνύει έναντι των Τούρκων την ισχύ της, ελέγχοντας όλο τον εναέριο χώρο της περιοχής, ενώ υπερέχει ναυτικά η Τουρκία με έξη σκάφη. Ναυτική παρουσία επίσης η Ελλάδα (μία φρεγάτα), η Ρωσία, οι ΗΠΑ (με το καλύτερο πλοίο δορυφορικών επικοινωνιών στον κόσμο, που εναλάσσεται με μια φρεγάτα, υπό τη γενική εποπτεία του αεροπλανοφόρου Ρούζβελτ), η Βρετανία και η Γαλλία (καλύτερος σύμμαχος του Ισραήλ επί Σαρκοζί και πρωταγωνιστής της επέμβασης στη Λιβύη). Στα τέλη Νοεμβρίου, αναμένεται το ρωσικό αεροπλανοφόρο Κουζνετσώφ με έξη αντιτορπιλλικά.
Η ανατολική Μεσόγειος μετατρέπεται ταχύτατα σε «μητέρα όλων των κρίσεων» και «αντιθέσεων», κατά που δεν παρατηρήθηκε ίσως παγκοσμίως μετά την κατάρρευση-«αυτοκτονία» της ΕΣΣΔ (1989-91). Η ανακάλυψη σημαντικών κοιτασμάτων υδρογονανθράκων λειτουργεί ως καταλύτης επιτάχυνσης γεωπολιτικών και γεωοικονομικών συγκρούσεων, που μπορεί να επηρεάσουν αποφασιστικά την τύχη ΕΕ και Μέσης Ανατολής.
Πέντε χώρες αντιμετωπίζουν διαφορετικές μεν, βαθύτατες δε κρίσεις (Κύπρος, Λιβύη, Συρία, Αίγυπτος, Ελλάδα). Πολύ ταραγμένες παραμένουν οι σχέσεις στο τρίγωνο ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκία. Η ‘Αγκυρα αντιμετωπίζει ενδεχόμενο επέμβασης στη Συρία. Αναγνωρίζοντας την κρισιμότητα, η Ρωσία παρενέβη με βέτο στο ΣΑ για τη Συρία (όταν οι δυτικοί αρνήθηκαν να αποκλείσουν την πιθανότητα στρατιωτικής επέμβασης στη χώρα, όπου υπάρχει ρωσική ναυτική βάση με Ες-300 και επομένως πιθανότητα εμπλοκής της), έστειλε τον στόλο της στη Μεσόγειο και κάλεσε, με πολύ ασυνήθιστη δημόσια δήλωση του Πρωθυπουργού Πούτιν, σε μέτρα «σωτηρίας» της Ελλάδας, ψέγοντας την ευρωπαϊκή ηγεσία για έλλειψη θάρρους. Η ΕΕ, που αντιμετωπίζει έντονες διαλυτικές τάσεις λόγω αδυναμίας αντιμετώπισης της κρίσης χρέους, είναι τελείως αμφίβολο ότι μπορεί να αντιμετωπίσει γεωπολιτικές εντάσεις.
Ελλάδα και Κύπρος είναι η «τομή» του «κόσμου του ‘Αρη», του διαρκούς πολέμου που χαρακτηρίζει την πετρελαιοφόρο Μέση Ανατολή και του «κόσμου της Αφροδίτης», που ήταν, μέχρι τώρα, η ΕΕ. Η συνάντηση του «γεωπολιτικού αναθεωρητισμού», εν δράσει στη Μέση Ανατολή και του «αναθεωρητισμού των αγορών» που απειλεί την ευρωπαϊκή ενοποίηση, μπορεί να έχει εκρηκτικές συνέπειες «γεννώντας» έναν πολύ διαφορετικό κόσμο από αυτόν στον οποίον είναι προσαρμοσμένες οι ιδέες και όλα τα «εργαλεία» των πολιτικών ηγεσιών σε Ελλάδα και Κύπρο, που βρίσκονται και οι ίδιες σε σοβαρή κρίση. Οι προκλήσεις είναι τεράστιες σε μια περίοδο που οι δυνατότητες και η εσωτερική σταθερότητα φαίνονται πολύ περιορισμένες. Οι ιδέες μας έχουν διαμορφωθεί στην σχετικά σταθερή εποχή των μεταπολεμικών διεθνών ισορροπιών, μιας σχετικά ανοδικής οικονομίας και μιας ακμαίας ΕΕ – καμία από τις προϋποθέσεις αυτές δεν υφίσταται.
Στη «βιομηχανία της αισιοδοξίας» αφιέρωσε ένα εξώφυλλο το Time, στους νευροχημικούς μηχανισμούς του εγκεφάλου που δημιουργούν την απαραίτητη για την επιβίωση αισιοδοξία, ακόμα και όταν δεν δικαιολογείται. Αντιμετωπίζουμε την Κασσάνδρα ως μια ενοχλητική απαισιόδοξη, όχι ως διορατική προφήτη που, εισακοούμενη, θα γλύτωνε την Τροία από την καταστροφή. Για τα πετρέλαια προτιμάμε το αστραφτερό «μαύρος χρυσός», πολύ περισσότερο όμως ταιριάζει το «κατάρα των πετρελαίων», αν κρίνουμε από τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών που ανακάλυψαν πετρέλαια και καταστράφηκαν από αυτά. Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις όπως η Νορβηγία, με την απαράμιλλη, υπό αυστηρό κρατικό, εθνικό έλεγχο πετρελαϊκή βιομηχανία, επιβεβαιώνουν όμως τον κανόνα. Η παρουσία υδρογονανθράκων σε ένα κράτος μπορεί θεωρητικά να αυξήσει πολύ την ισχύ και ευημερία του, μόνο όμως αν το κράτος διαθέτει επίσης εξαιρετικές ιδιότητες. Αλλά και πέραν των υδρογονανθράκων, Ελλάδα και Κύπρος θα χρειαστούν πολύ τέχνη για να επιβιώσουν μεταξύ Γερμανίας και αγορών, Τουρκίας και Ισραήλ, ΗΠΑ και Ρωσίας…
Από τον Πούτιν στον … Νετανιάχου
Αν πριν μία πενταετία, οι πάντες εξεπλάγησαν από την ένταση του ελληνορωσικού «έρωτα», σήμερα, οι παρατηρητές έχουν μείνει εξίσου κατάπληκτοι από τη «δριμύτητα» του ελληνοισραηλινού. «Παγωμένες» αντίθετα παραμένουν οι σχέσεις με Ρωσία (παρά τα επανειλημμένα τηλεφωνήματα του κ. Παπανδρέου στους κ.κ. Μεντβέντιεφ και Πούτιν). ‘Όπως σημειώνει αμερικανικός και ισραηλινός τύπος, μπορεί η κυβέρνηση Νετανιάχου να είναι η πλέον διπλωματικά απομονωμένη στην ισραηλινή ιστορία, σημείωσε όμως εκπληκτικές προόδους στις σχέσεις με Κύπρο, Ελλάδα, Βουλγαρία και Ρουμανία.
Την πολιτική αυτή υποστηρίζει και η ΝΔ. Ο κ. Σαμαράς διατηρεί «ιδιαίτερο δίαυλο» με το Τελ Αβίβ, ενώ, μιλώντας σε συνέδριο που οργάνωσε το ΕΛΚΕΔΑ στην Αθήνα, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος ετάχθη υπέρ «άξονα φιλίας και συνεργασίας σε όλα τα επίπεδα Ελλάδας-Κυπριακής Δημοκρατίας-Ισραήλ», που θα υπερασπίζεται τα «δυτικά συμφέροντα» στην περιοχή, χαρακτηρίζοντας «κρίσιμη» τη «συμμαχία» Ελλάδας-Ισραήλ. Παρών, ο Πρέσβης του Ισραήλ στην Αθήνα, τόνισε τη σημασία του στρατηγικού-αμυντικού τομέα των διμερών σχέσεων, απέφυγε όμως να χρησιμοποιήσει τον όρο «συμμαχία».
Ο κ. Παναγιωτόπουλος τόνισε ότι η Ελλάδα πρέπει «να παραμείνει στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, αλλά να αναπτύξει ουσιαστικότερες σχέσεις με τις ΗΠΑ», εγκαταλείποντας τον «αντιαμερικανισμό» και τις «ιδεολογικές αγκυλώσεις», ενώ καυτηρίασε την «επαναφορά» του «διλήμματος βούτυρο ή κανόνια». Υπογράμμισε επίσης την προτεραιότητα διατήρησης της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας της χώρας έναντι όλων των άλλων προβλημάτων, περιλαμβανομένης της οικονομικής κρίσης.
Βεβαίως, δεν συμμερίζονται όλοι στη ΝΔ μια τόσο «έντονη» τοποθέτηση. Σημαίνοντες παράγοντες του κόμματος θεωρούν πρωταρχικής σπουδαιότητας την καλύτερη σύνδεση με την Ευρώπη, συμφωνούν με την αναβάθμιση των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων, αλλά επισημαίνουν τον «τακτικό» και μη «στρατηγικό» χαρακτήρα τους. ‘Αλλοι παρατηρητές επισημαίνουν ότι οι δηλώσεις Μπεγλίτη και Χριστόφια στο Ισραήλ για το παλαιστινιακό ξέφυγαν από πάγιες αρχές δεκαετιών της ελληνικής πολιτικής και «μπάταραν» το «καράβι» σε κατεύθυνση που δύσκολα θα συγχωρεθεί, μακροχρονίως, από τον αραβικό κόσμο. Δεν είναι προς όφελος των Ελλήνων να συσπειρωθούν όλοι οι Μουσουλμάνοι πίσω από την Τουρκία σε κυπριακό/ελληνοτουρκικά.
«Να αξιοποιούμε τα εμπλεκόμενα συμφέροντα, χωρίς να εγκαταλείπουμε θέματα αρχής όπως το παλαιστινιακό ή διακινδυνεύοντας παραδοσιακούς φιλικούς δεσμούς», μας λέει ο επίτιμος Πρόεδρος των Κυπρίων Σοσιαλιστών Βάσσος Λυσσαρίδης, «ενσάρκωση» της ιστορικής συνείδησης του αγωνιζόμενου ελληνισμού, από την ΕΟΚΑ μέχρι το σχέδιο Ανάν. Ο «Γιατρός» θέλει να δοθούν τα κυπριακά «οικόπεδα» σε εταιρείες από διαφορετικές χώρες και η Λευκωσία να απευθυνθεί από τώρα προληπτικά στα όργανα της ΕΕ και του ΟΗΕ με έντονο τρόπο για τις τουρκικές απειλές, ζητώντας λήψη μέτρων.
ΗΠΑ, Ισραήλ, Τουρκία
Οι δύο λόγοι που συνήθως επικαλούνται ή αφήνουν να εννοηθεί οι ενθουσιώδεις οπαδοί της ελληνοϊσραηλινής προσέγγισης είναι ότι μέσω Ισραήλ θα προσεγγίσουν την Ουάσιγκτον, αφετέρου η «ρήξη» Τουρκίας-Ισραήλ. ‘Όπως συνήθως συμβαίνει με όλους τους ελληνικούς «ενθουσιασμούς», και αυτός περιέχει δόση αλήθειας αλλά και εξαιρετικά μονομερή ανάγνωση της πραγματικότητας, αν όχι αγνόησή της. Οι σχέσεις στο τρίγωνο ΗΠΑ-Ισραήλ-Τουρκία είναι πολύ πιο περίπλοκες.
Η πρώτη έκθεση που λέγεται ότι υπέγραψε ο Λεόν Πανέττα, μόλιςο διορίστηκε επικεφαλής της CIA από τον Ομπάμα, προέβλεπε το τέλος του Ισραήλ σε είκοσι χρόνια αν συνεχισθούν οι σημερινές τάσεις. Πριν μια βδομάδα, ο Αμερικανός Πρόεδρος, τον οποίο ο Νετανιάχου ταπεινώνει συστηματικά επί 18 μήνες και τον απειλεί με μη χρηματοδότηση από τους Εβραίους της προεκλογικής του καμπάνιας έστειλε τον Πανέτα να μιλήσει με τον Ισραηλινό Πρωθυπουργό. Ο νυν Υπουργός ‘Αμυνας των ΗΠΑ δήλωσε διπλωματικά μεν, αλλά με σαφήνεια: «Είναι αρκετό να διατηρείτε τη στρατιωτική σας αιχμή, αν απομονώνεστε διπλωματικά; Σε αυτούς τους δραματικούς καιρούς στη Μέση Ανατολή, όταν αλλάζουν τόσα πολλά, δεν είναι μια καλή κατάσταση για το Ισραήλ να αυξάνει τη διπλωματική του απομόνωση. Αυτό ακριβώς συμβαίνει». Στις κατ’ ιδίαν συνομιλίες, ο κ. Πανέττα λέγεται ότι εξήγησε στους Ισραηλινούς ότι ή θα κάνουν ειρήνη ή θα χαθούν, ότι η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να εξακολουθεί να τους χρηματοδοτεί με πάνω από έξη δις δολλάρια ετησίως για να διατηρούν τη στρατιωτική κυριαρχία στη Μέση Ανατολή και ότι όλες οι αραβικές εξεγέρσεις συμμερίζονται, μεταξύ άλλων, την επιδίωξη επιστροφής της Παλαιστίνης.
Η συζήτηση και οι διαμάχες για τον ρόλο του Ισραήλ και τη σκοπιμότητα πολέμου κατά του Ιράν συνεχίζονται επί χρόνια στους κόλπους του αμερικανικού κατεστημένου. Μια μερίδα του οποίου έχει πιθανώς «χρησιμοποιήσει» κατά καιρούς και ανεχθεί τον Ερντογάν, για να πει στο Ισραήλ πράγματα που δεν θέλει να πει η ίδια. Δεν υπάρχει αμερικανός πολιτικός που να μην υποστηρίζει το Ισραήλ, η Ουάσιγκτον όμως δεν είναι έτοιμη να «θυσιάσει» για χάρη του την Τουρκία. Είναι πιθανό, αν αναγκάσει την ‘Αγκυρα να αποδεχθεί τελικά τις γεωτρήσεις, που είναι προς το δυτικό συμφέρον, να της προσφέρει κάποια ανταλλάγματα και τέτοια ανταλλάγματα μπορούν να ζητηθούν αφενός στις διαπραγματεύσεις για το κυπριακό, αφετέρου στα ελληνοτουρκικά. Αν πάντως η Ουάσιγκτον είχε «ξεγράψει» την ‘Αγκυρα, όπως νομίζουν οι εγχώριοι «κουφιοκεφαλάκηδες», δεν θα έσπευδε να εγκαταστήσει στο τουρκικό έδαφος ένα κεντρικό στοιχείο της αντιπυραυλικής της ασπίδας. Ακόμη κι αν το «παρακάνει» η Τουρκία και αποφασίσει να της «δώσει ένα μάθημα» το Ισραήλ, κάτι που δεν μπορεί να αποκλεισθεί, δεν είναι βέβαιο ότι μπορούν, Λευκωσία και Αθήνα να διαχειρισθούν τις στρατηγικές συνέπειες μιας τέτοιας μείζονος εξέλιξης, ούτε πως θα επηρεάσει τις σχέσεις με την ΕΕ.
Η «ρήξη» Τουρκίας-Ισραήλ έχει πραγματικά στοιχεία, έχει και «εικονικά». Είναι δυνατόν να είναι τόσο ορκισμένοι εχθροί, αλλά ταυτόχρονα να συνεργάζονται αρμονικά οι υπηρεσίες τους στη Λιβύη και τη Συρία; Προ ημερών, ο στρατιωτικός σύμβουλος του Αγιατολά Χαμενεί στρατηγός Σαφαβί χαρακτήρισε «θέατρο» την τουρκο-ισραηλινή ρήξη, υποστηρίζοντας ότι οι δύο κυβερνήσεις συνεχίζουν αρμονικά τη συνεργασία τους. Προς την ίδια εκτίμηση τείνει και η Μόσχα.
Ρήξη υπάρχει, αλλά δεν γνωρίζουμε αν είναι καθολική και δεν μπορούμε να ξέρουμε αν θα διατηρηθεί, θα βαθύνει ή θα ξεθυμάνει. Για να φτιάξεις «στρατηγική συμμαχία» πρέπει να έχεις στρατηγικά συμβατά οράματα για τον ρόλο σου στον κόσμο. Αν άλλωστε υπάρχει ένα αγαπημένο σπορ στη Μέση Ανατολή, δεν είναι άλλο από την προδοσία! Για να επιβιώσουν οι ‘Ελληνες στο μεταίχμιο του μεσανατολικού, του σλαβικού και του δυτικού κόσμου, χρειάζονται πολύπλευρες σχέσεις.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 15.10.2011
Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011
Από την Αφροδίτη στον 'Αρη: Κίνδυνοι και παγίδες στη Μεσόγειο
Kίνδυνοι και παγίδες στη Μεσόγειο
(Από την Αφροδίτη στον ‘Αρη)
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com
Σε ιστορικό, στρατηγικών συνεπειών σφάλμα μπορεί να εξελιχθεί η απόφαση Χριστόφια να ξεκινήσει τώρα, υπό τους δεδομένους όρους, γεωτρήσεις. Ο Κύπριος Πρόεδρος είχε αποφασίσει να αναβάλει δύο μήνες, αλλά προχώρησε υπό την πίεση τρίτης χώρας και οικονομικών παραγόντων. Η έναρξη των γεωτρήσεων συμπίπτει με το κλίμα διάλυσης μετά την παράξενη έκρηξη στο Μαρί και αφόρητες πιέσεις των οίκων αξιολόγησης, παρά την κυπρο-ισραηλινή φιλία. Ελπίζουμε να διαψευσθούν τα πιο επικίνδυνα σενάρια, αλλά όταν ξεκινάει κανείς τέτοιες υποθέσεις πρέπει να εξασφαλίζεται κατά προτεραιότητα έναντι κινδύνων, όχι να ποντάρει μόνο στην αισιόδοξη εξέλιξη, που ευχόμαστε.
Η Κύπρος έχει κάθε δικαίωμα να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Το πότε και το πώς θα τα ασκήσει, στα πλαίσια ποιάς στρατηγικής, με ποια προετοιμασία, είναι θέμα επιλογής. Δύο υπό κατάρρευση κυβερνήσεις, σε Λευκωσία και Αθήνα, στην κατάσταση που είναι οι δύο χώρες, μπορούν να φέρουν σε αίσιο πέρας μια επικίνδυνη διεθνή κρίση με Τουρκία και Ισραήλ, μπλέκοντας επωφελώς στο μεσανατολικό ηφαίστειο;
Ο «πακτωλός πετροδολλαρίων» (εικαζόμενος, αφού παραμένει επτασφράγιστο μυστικό η σύμβαση) και η (τεχνητή) αύξηση αυτοπεποίθησης, λόγω «συμμαχίας» με το Ισραήλ, καθιστούν γοητευτική την προοπτική ερευνών. Για να επιβιώσει βέβαια ένα ποντίκι, πρέπει νάναι σίγουρο ότι το τυρί δεν είναι δηλητηριασμένο και δεν υπάρχει φάκα. Οι ελληνικές «ελίτ» μπορούν να μπουν στη «φάκα» ακόμα και χωρίς τυρί (σχέδιο Ανάν)! Φαντάσου τώρα που υπάρχει μπόλικο. ‘Αλλωστε, αυτές τρώνε το τυρί κι αφήνουν τους ‘Ελληνες στη φάκα.
Timing, τακτική, στρατηγική
Στην πολιτική και τον πόλεμο, το timing έχει τεράστια σημασία. Αν η Γερμανία επετίθετο στην ΕΣΣΔ την άνοιξη και όχι το καλοκαίρι του 1941, μπορεί να μας κυβερνούσε ακόμα ο Χίτλερ. Εμείς ανοίγουμε θέματα ΑΟΖ, τη στιγμή ακριβώς που ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος, τμήμα του οποίου είναι οι Ελληνοκύπριοι, δέχεται μια χρηματοπιστωτική επίθεση που απειλεί με αφανισμό το έθνος, όταν η Ελλάδα είναι διεθνώς και στρατηγικά περισσότερο απομονωμένη από ποτέ, έχει τεθεί εν αμφιβόλω η βασικότερη εθνική της στρατηγική, η ένταξη στην Ευρώπη.
Το 2004 το έθνος όφειλε να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην απόκρουση της επίθεσης για την κατάλυση του κυπριακού κράτους (σχέδιο Ανάν). Σήμερα, οφείλει να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην απόκρουση της κύριας, θανάσιμης απειλής που δέχεται από τον «χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό», της κοινωνικο-οικονομικής γενοκτονίας, της καταστροφής των οικονομικών-κοινωνικών προϋποθέσεων ύπαρξης της Ελλάδας. Το έθνος δεν είναι φαντασίωση, είναι άνθρωποι με σάρκα και αίμα, δεν μπορεί να ζήσει αν καταστραφούν. Η στιγμή που διαλέξαμε να ανοίξουμε θέματα μοιάζει η χειρότερη δυνατή. Κύρια επιδίωξη στα εθνικά ζητήματα θάπρεπε νάναι τώρα η διατήρηση του status quo, χωρίς παραχωρήσεις. Δεν θα φύγουν τα αέρια από κει που είναι, ούτε κανείς θα καταλάβει την Κύπρο. Το μόνο που μπορεί σήμερα να πάθει η Κύπρος είναι να την πουλήσουν, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, οι ηγέτες της. Κι αν θέλαμε πάντως να ανοίξουμε περίπλοκα παιχνίδια, θα μας χρειαζόταν τελείως άλλο επίπεδο προετοιμασίας/ηγεσίας.
Το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου συνέταξε το σχέδιο Ανάν και το Μνημόνιο. Στη Μέση Ανατολή επελαύνει ο γεωπολιτικός αναθεωρητισμός της «Αυτοκρατορίας των ‘Οπλων», ξεκινώντας από το Ιράκ και «ξεκαθαρίζοντας» τον «άξονα του κακού», Λιβύη, Συρία, Λίβανο, Ιράν τελικά, προτού ασχοληθεί με Κινέζους και Ρώσους. Στην Ευρώπη, ξεδιπλώνεται ο οικονομικός αναθεωρητισμός της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», που άρχισε από την Ελλάδα και απειλεί την ΕΕ. Δεν είναι δύο «αυτοκρατορίες», είναι οι δύο όψεις μίας. Βρεθήκαμε στο κέντρο του οικονομικού κυκλώνα, θέλουμε να συμμετάσχουμε και στο ενεργό ηφαίστειο του κόσμου; Τη ζώνη των εκρηκτικότερων παγκοσμίως μεσανατολικών αντιθέσεων, σε πόλεμο από τότε που ανακαλύφθηκε ο «μαύρος χρυσός» (για άλλους η «κατάρα των πετρελαίων»); Μας χρησιμοποιούν για τη διάλυση της ΕΕ με οικονομικά μέσα, χρειαζόμαστε και μηχανισμό διάλυσής της με γεωπολιτικά;
Εξωτερική πολιτική και ΑΟΖ
Ο γράφων υποστήριξε πολλά χρόνια την ανάγκη μαχητικότερης εξωτερικής πολιτικής, περιλαμβανομένης της ανακήρυξης ΑΟΖ. ‘Ημουν πολύ απομονωμένος. Το σύνολο σχεδόν των ελίτ όχι μόνο δεν ήθελε τέτοια πολιτική, ή οι δύο χώρες να ασκούν κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά υποστήριξαν (2004) τη διάλυση του κυπριακού κράτους! Διερωτώμαι, πως έγιναν τώρα όλοι τόσο αποφασιστικοί στις γεωτρήσεις; Που ήταν κρυμμένοι οι αναρίθμητοι «Κλαούζεβιτς», που καλούν την Αθήνα να ανακηρύξει αύριο κιόλας ΑΟΖ (εκκρεμεί από το 1982 !), όταν ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ επιχειρούσαν να αναγκάσουν το κυπριακό κράτος να αυτοκτονήσει; Ούτε καν τους επαγγελματίες «αντιεθνικιστές» και «εθνομηδενιστές» δεν ακούω. Μήπως τελικά, όπως δεν υπάρχει τίποτα το αυτόφωτο στον «ενδοτισμό», δεν υπάρχει τίποτα αυτόφωτο και στον «υπερπατριωτισμό»;
Ο Ρήγας, αποτιμώντας τα Ορλωφικά, διακήρυξε ότι το έθνος πρέπει να στηρίζεται προπάντων στις δικές του δυνάμεις. Παρέμεινε φωτεινή εξαίρεση. Η διαχρονική υποτέλεια σχεδόν όλων των ελληνικών ελίτ ήταν κύριο πρόβλημα των Ελλήνων στη διάρκεια δύο αιώνων που δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε κράτος/ηγεσίες που να συνιστούν εθνικά υποκείμενα. Αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό κόμμα δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματά μας, χρειαζόμαστε ελληνικό κόμμα, για να κάνει στη συνέχεια επωφελείς συμμαχίες.
Ετερόφωτη «στρατηγική» και η «συμμαχία» με το Ισραήλ
Δεν πρέπει να είμαστε αντίθετοι στην αναβάθμιση των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων, δυνάμει σημαντικό κεφάλαιο μιας απαραίτητης, πολύπλευρης διπλωματίας, με την ιδιαίτερη προσοχή που επιβάλλει η περίπτωση. Το πρόβλημα των «ελίτ» είναι ότι αδυνατούν να ασκήσουν ισοτιμία, να κάνουν στρατηγικό διάλογο, να ελέγχουν τα δεδομένα. Ασκούν υποτέλεια, «χάφτουν» αμάσητα όσα τους λένε, χρησιμοποιούνται, δεν χρησιμοποιούν.
Τι θα κάνει η Ελλάδα αν η Τουρκία ανοίξει θέμα Καστελλόριζου; Θα υπερασπιστεί τις θέσεις της διακινδυνεύοντας κρίση, που είναι το τελευταίο που χρειάζεται αυτή τη στιγμή; ‘Η θα κάνει αυτό που δήλωσε προκαταβολικά ο Υπουργός ‘Αμυνας, θα «αποφύγει νέα ‘Ιμια», αποδεχόμενη δηλαδή εξουδετέρωση κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς καν απόπειρα αντίστασης; Θα πάει τώρα στην Ευρώπη, να ζητήσει αλληλεγγύη, αν συμβεί κάτι; Μια προβλεπτική ηγεσία αποφεύγει να πηγαίνει σε τέτοια θέση.
‘Όταν ξεκινάς τέτοιες υποθέσεις, πρέπει να εντάσσονται σε εθνική στρατηγική. Συνιστά, και δη συμβατή εθνική στρατηγική, η προσπάθεια επαναφοράς παραλλαγής του Ανάν από τη Λευκωσία ή η αναζήτηση από την Αθήνα «φύλλου συκής» για να υποχωρήσει στο Αιγαίο; ‘Όταν ξεκινάς τέτοιες ιστορίες, δεν μπορείς να βασίζεσαι μόνο στο αισιόδοξο σενάριο, χρειάζεσαι planB, όπως και να μπορείς να στηρίξεις μέχρι τέλους τις επιδιώξεις με εθνικά πολιτικοστρατιωτικά μέσα, ακόμη κι αν αλλάξουν οι συμμαχίες. Αντίπαλος που το ξέρει συμμαζεύεται. Οι πανάκριβες φρεγάτες μας δεν πάνε Κύπρο, στο ‘Αντεν ναυμαχούν κατά πειρατών και ψάχνουν τρομοκράτες στον Κόλπο!
Θα μας προστατεύσει το Ισραήλ, απαντούν οι όψιμοι «πατριώτες με τα ξένα κόλλυβα». Νέα ρίγη ενθουσιασμού στις έμφοβες ελίτ που, μια ζωή, ψάχνουν «νταβατζή», όχι σύμμαχο. Συμμαχία με το Ισραήλ συνιστά σημαντικό ατού, αν και με σοβαρότατες διεθνοπολιτικές παρενέργειες. Η διεθνής πολιτική δεν είναι μόνο άσκηση ισχύος. Η ιδέα όμως έχει και πολλά άλλα προβλήματα.
Πρώτον, πρέπει νάσαι σίγουρος ότι ο σύμμαχος θα παραμείνει σύμμαχος, κάτι αδύνατο να εξασφαλισθεί. Κάθε μέρα βρίζονται Ισραηλινοί και Τούρκοι, αλλά οι υπηρεσίες τους συνεργάζονται κανονικότατα σε Λιβύη/Συρία. Φωνάζει ο Λίμπερμαν ότι θα υποστηρίξει τους Κούρδους, πιο πειστικός όμως θα ήταν αν προσπαθούσε να το κρύψει, όχι να το διαφημίζει. Η απερίγραπτη ελληνική ανοησία νομίζει ότι όπου νάναι θα διαμελίσουν την Τουρκία και θα την κάνει «ντα» η Ουάσιγκτον. Αν είναι έτσι, γιατί οι ΗΠΑ εγκαθιστούν τώρα εκεί την αιχμή του αντιπυραυλικού δόρατος, του σημαντικότερου στρατιωτικού τους προγράμματος; Κατά τον στρατηγό Σαφαβί, στρατιωτικό σύμβουλο του Αγιατολά Χαμενεί, η τουρκοισραηλινή σύγκρουση είναι θέατρο και η παρασκηνιακή συνεργασία των δύο κυβερνήσεων συνεχίζεται κανονικά. Αμφιβολίες για το βάθος της τουρκο-ισραηλινής ρήξης εκφράζουν και Ρώσοι παρατηρητές.
Ματωμένη πείρα
Ευπειθής «σύμμαχος», η Ελλάδα πολέμησε στην Κορέα τους κομμουνιστές, στην Ουκρανία τον Λένιν, στη Μικρασία τον Κεμάλ. Δεν εμπόδισαν αυτά το ΝΑΤΟ να κάνει ότι έκανε στην Ελλάδα και την Κύπρο, ούτε τους ναύτες των «συμμάχων» να κόβουν τα χέρια των Ελλήνων που προσπαθούσαν να σωθούν, ανεβαίνοντας στα καράβια τους, έξω από τη φλεγόμενη Σμύρνη, το 1922. Εκτός βέβαια αν κάποιος πιστεύει ότι οι σημερινοί πολιτικοί μας θα τα καταφέρουν καλύτερα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Δεύτερο, πρέπει να διερωτηθείς τι μπορεί να σου ζητήσει κάποιος που σου προσφέρει προστασία και που πάντα, πολύ φυσικά, ενδιαφερόταν έντονα για τον έλεγχο Κύπρου, Κρήτης, ει δυνατόν και Αιγαίου. Σπανίως προστασία παρέχεται χωρίς αντάλλαγμα. Τρίτον, είναι γενικά κακό ένα έθνος να εναποθέτει σε τρίτους την άμυνά του.
Επιβάλλεται να μην παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα. Το έκανε ο Μακάριος, όταν ο Βρετανός Πρέσβης αντιμετώπισε ευνοϊκά τα 13 σημεία (1963). Ο Ιωαννίδης, όταν Αμερικανοί και Ισραηλινοί «φίλοι» τον έπεισαν ότι θα ένωνε την Κύπρο στην Ελλάδα (1974). Ο Σαακασβίλι, περικυκλωμένος από ένα πλήθος Αμερικανών/Ισραηλινών συμβούλων, και τον Ρόντο, που δεν αντέδρασαν στην εξωφρενική ιδέα επίθεσης στη Ρωσία (2008). Το έπραξαν οι δικτάτορες της Αργεντινής, επιτιθέμενοι στα Φώκλαντ για να ξαναβγεί Πρωθυπουργός η Θάτσερ και να συνεχίσει η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη επίθεση (1982). Είμαστε σε θέση τώρα να αντιμετωπίσουμε την πιθανότητα κρίσης, που μπορεί να επιφέρει ισχυρό πλήγμα στην Ελλάδα, αφήνοντας την Κύπρο σε σχετικό απυρόβλητο και ενισχύοντας την κεντρική αυτοκρατορική επιδίωξη απομάκρυνσης Κύπρου από την Ελλάδα, που μπορεί να μην υπήρξε πάντα καλή μάνα, αλλά είναι η μοναδική μάνα της Κύπρου;
Μπορεί φυσικά να μην γίνουν τα χειρότερα, μπορεί να γίνουν τα καλύτερα. Δεν το ξέρουμε όμως από πριν. Συνιστά τυχοδιωκτισμό να ρίχνουμε κορώνα γράμματα την τύχη του έθνους. Αν έκανε κάτι σωστό ο Χριστόφιας, ήταν να στραφεί στη Μόσχα χαλαρώνοντας με το δάνειο τη θηλιά που έσφιγγαν στο λαιμό της Κύπρου «αγορές» και Μαρί. Στο σημείο που βρισκόμαστε, για να περιορισθούν οι κίνδυνοι χρειάζεται κατεπειγόντως η Λευκωσία να βάλει στο παιχνίδι Ρώσους και Γερμανούς. Χρειάζεται ευρύτερη ασπίδα προστασίας, ενεργειακή και αμυντική στρατηγική περισσότερο ελληνική/ευρωπαϊκή και λιγότερο μονομερώς ισραηλινή. Θάταν τελικά και προς το μακροπρόθεσμο συμφέρον του Ισραήλ, αν θέλει οικοδόμηση μακροχρόνιας φιλίας με τους ‘Ελληνες, όχι καιροσκοπικής εκμετάλλευσης μιας συγκυρίας.
Επίκαιρα, 13 Οκτωβρίου 2011
(Από την Αφροδίτη στον ‘Αρη)
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com
Σε ιστορικό, στρατηγικών συνεπειών σφάλμα μπορεί να εξελιχθεί η απόφαση Χριστόφια να ξεκινήσει τώρα, υπό τους δεδομένους όρους, γεωτρήσεις. Ο Κύπριος Πρόεδρος είχε αποφασίσει να αναβάλει δύο μήνες, αλλά προχώρησε υπό την πίεση τρίτης χώρας και οικονομικών παραγόντων. Η έναρξη των γεωτρήσεων συμπίπτει με το κλίμα διάλυσης μετά την παράξενη έκρηξη στο Μαρί και αφόρητες πιέσεις των οίκων αξιολόγησης, παρά την κυπρο-ισραηλινή φιλία. Ελπίζουμε να διαψευσθούν τα πιο επικίνδυνα σενάρια, αλλά όταν ξεκινάει κανείς τέτοιες υποθέσεις πρέπει να εξασφαλίζεται κατά προτεραιότητα έναντι κινδύνων, όχι να ποντάρει μόνο στην αισιόδοξη εξέλιξη, που ευχόμαστε.
Η Κύπρος έχει κάθε δικαίωμα να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Το πότε και το πώς θα τα ασκήσει, στα πλαίσια ποιάς στρατηγικής, με ποια προετοιμασία, είναι θέμα επιλογής. Δύο υπό κατάρρευση κυβερνήσεις, σε Λευκωσία και Αθήνα, στην κατάσταση που είναι οι δύο χώρες, μπορούν να φέρουν σε αίσιο πέρας μια επικίνδυνη διεθνή κρίση με Τουρκία και Ισραήλ, μπλέκοντας επωφελώς στο μεσανατολικό ηφαίστειο;
Ο «πακτωλός πετροδολλαρίων» (εικαζόμενος, αφού παραμένει επτασφράγιστο μυστικό η σύμβαση) και η (τεχνητή) αύξηση αυτοπεποίθησης, λόγω «συμμαχίας» με το Ισραήλ, καθιστούν γοητευτική την προοπτική ερευνών. Για να επιβιώσει βέβαια ένα ποντίκι, πρέπει νάναι σίγουρο ότι το τυρί δεν είναι δηλητηριασμένο και δεν υπάρχει φάκα. Οι ελληνικές «ελίτ» μπορούν να μπουν στη «φάκα» ακόμα και χωρίς τυρί (σχέδιο Ανάν)! Φαντάσου τώρα που υπάρχει μπόλικο. ‘Αλλωστε, αυτές τρώνε το τυρί κι αφήνουν τους ‘Ελληνες στη φάκα.
Timing, τακτική, στρατηγική
Στην πολιτική και τον πόλεμο, το timing έχει τεράστια σημασία. Αν η Γερμανία επετίθετο στην ΕΣΣΔ την άνοιξη και όχι το καλοκαίρι του 1941, μπορεί να μας κυβερνούσε ακόμα ο Χίτλερ. Εμείς ανοίγουμε θέματα ΑΟΖ, τη στιγμή ακριβώς που ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος, τμήμα του οποίου είναι οι Ελληνοκύπριοι, δέχεται μια χρηματοπιστωτική επίθεση που απειλεί με αφανισμό το έθνος, όταν η Ελλάδα είναι διεθνώς και στρατηγικά περισσότερο απομονωμένη από ποτέ, έχει τεθεί εν αμφιβόλω η βασικότερη εθνική της στρατηγική, η ένταξη στην Ευρώπη.
Το 2004 το έθνος όφειλε να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην απόκρουση της επίθεσης για την κατάλυση του κυπριακού κράτους (σχέδιο Ανάν). Σήμερα, οφείλει να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην απόκρουση της κύριας, θανάσιμης απειλής που δέχεται από τον «χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό», της κοινωνικο-οικονομικής γενοκτονίας, της καταστροφής των οικονομικών-κοινωνικών προϋποθέσεων ύπαρξης της Ελλάδας. Το έθνος δεν είναι φαντασίωση, είναι άνθρωποι με σάρκα και αίμα, δεν μπορεί να ζήσει αν καταστραφούν. Η στιγμή που διαλέξαμε να ανοίξουμε θέματα μοιάζει η χειρότερη δυνατή. Κύρια επιδίωξη στα εθνικά ζητήματα θάπρεπε νάναι τώρα η διατήρηση του status quo, χωρίς παραχωρήσεις. Δεν θα φύγουν τα αέρια από κει που είναι, ούτε κανείς θα καταλάβει την Κύπρο. Το μόνο που μπορεί σήμερα να πάθει η Κύπρος είναι να την πουλήσουν, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, οι ηγέτες της. Κι αν θέλαμε πάντως να ανοίξουμε περίπλοκα παιχνίδια, θα μας χρειαζόταν τελείως άλλο επίπεδο προετοιμασίας/ηγεσίας.
Το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου συνέταξε το σχέδιο Ανάν και το Μνημόνιο. Στη Μέση Ανατολή επελαύνει ο γεωπολιτικός αναθεωρητισμός της «Αυτοκρατορίας των ‘Οπλων», ξεκινώντας από το Ιράκ και «ξεκαθαρίζοντας» τον «άξονα του κακού», Λιβύη, Συρία, Λίβανο, Ιράν τελικά, προτού ασχοληθεί με Κινέζους και Ρώσους. Στην Ευρώπη, ξεδιπλώνεται ο οικονομικός αναθεωρητισμός της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», που άρχισε από την Ελλάδα και απειλεί την ΕΕ. Δεν είναι δύο «αυτοκρατορίες», είναι οι δύο όψεις μίας. Βρεθήκαμε στο κέντρο του οικονομικού κυκλώνα, θέλουμε να συμμετάσχουμε και στο ενεργό ηφαίστειο του κόσμου; Τη ζώνη των εκρηκτικότερων παγκοσμίως μεσανατολικών αντιθέσεων, σε πόλεμο από τότε που ανακαλύφθηκε ο «μαύρος χρυσός» (για άλλους η «κατάρα των πετρελαίων»); Μας χρησιμοποιούν για τη διάλυση της ΕΕ με οικονομικά μέσα, χρειαζόμαστε και μηχανισμό διάλυσής της με γεωπολιτικά;
Εξωτερική πολιτική και ΑΟΖ
Ο γράφων υποστήριξε πολλά χρόνια την ανάγκη μαχητικότερης εξωτερικής πολιτικής, περιλαμβανομένης της ανακήρυξης ΑΟΖ. ‘Ημουν πολύ απομονωμένος. Το σύνολο σχεδόν των ελίτ όχι μόνο δεν ήθελε τέτοια πολιτική, ή οι δύο χώρες να ασκούν κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά υποστήριξαν (2004) τη διάλυση του κυπριακού κράτους! Διερωτώμαι, πως έγιναν τώρα όλοι τόσο αποφασιστικοί στις γεωτρήσεις; Που ήταν κρυμμένοι οι αναρίθμητοι «Κλαούζεβιτς», που καλούν την Αθήνα να ανακηρύξει αύριο κιόλας ΑΟΖ (εκκρεμεί από το 1982 !), όταν ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ επιχειρούσαν να αναγκάσουν το κυπριακό κράτος να αυτοκτονήσει; Ούτε καν τους επαγγελματίες «αντιεθνικιστές» και «εθνομηδενιστές» δεν ακούω. Μήπως τελικά, όπως δεν υπάρχει τίποτα το αυτόφωτο στον «ενδοτισμό», δεν υπάρχει τίποτα αυτόφωτο και στον «υπερπατριωτισμό»;
Ο Ρήγας, αποτιμώντας τα Ορλωφικά, διακήρυξε ότι το έθνος πρέπει να στηρίζεται προπάντων στις δικές του δυνάμεις. Παρέμεινε φωτεινή εξαίρεση. Η διαχρονική υποτέλεια σχεδόν όλων των ελληνικών ελίτ ήταν κύριο πρόβλημα των Ελλήνων στη διάρκεια δύο αιώνων που δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε κράτος/ηγεσίες που να συνιστούν εθνικά υποκείμενα. Αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό κόμμα δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματά μας, χρειαζόμαστε ελληνικό κόμμα, για να κάνει στη συνέχεια επωφελείς συμμαχίες.
Ετερόφωτη «στρατηγική» και η «συμμαχία» με το Ισραήλ
Δεν πρέπει να είμαστε αντίθετοι στην αναβάθμιση των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων, δυνάμει σημαντικό κεφάλαιο μιας απαραίτητης, πολύπλευρης διπλωματίας, με την ιδιαίτερη προσοχή που επιβάλλει η περίπτωση. Το πρόβλημα των «ελίτ» είναι ότι αδυνατούν να ασκήσουν ισοτιμία, να κάνουν στρατηγικό διάλογο, να ελέγχουν τα δεδομένα. Ασκούν υποτέλεια, «χάφτουν» αμάσητα όσα τους λένε, χρησιμοποιούνται, δεν χρησιμοποιούν.
Τι θα κάνει η Ελλάδα αν η Τουρκία ανοίξει θέμα Καστελλόριζου; Θα υπερασπιστεί τις θέσεις της διακινδυνεύοντας κρίση, που είναι το τελευταίο που χρειάζεται αυτή τη στιγμή; ‘Η θα κάνει αυτό που δήλωσε προκαταβολικά ο Υπουργός ‘Αμυνας, θα «αποφύγει νέα ‘Ιμια», αποδεχόμενη δηλαδή εξουδετέρωση κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς καν απόπειρα αντίστασης; Θα πάει τώρα στην Ευρώπη, να ζητήσει αλληλεγγύη, αν συμβεί κάτι; Μια προβλεπτική ηγεσία αποφεύγει να πηγαίνει σε τέτοια θέση.
‘Όταν ξεκινάς τέτοιες υποθέσεις, πρέπει να εντάσσονται σε εθνική στρατηγική. Συνιστά, και δη συμβατή εθνική στρατηγική, η προσπάθεια επαναφοράς παραλλαγής του Ανάν από τη Λευκωσία ή η αναζήτηση από την Αθήνα «φύλλου συκής» για να υποχωρήσει στο Αιγαίο; ‘Όταν ξεκινάς τέτοιες ιστορίες, δεν μπορείς να βασίζεσαι μόνο στο αισιόδοξο σενάριο, χρειάζεσαι planB, όπως και να μπορείς να στηρίξεις μέχρι τέλους τις επιδιώξεις με εθνικά πολιτικοστρατιωτικά μέσα, ακόμη κι αν αλλάξουν οι συμμαχίες. Αντίπαλος που το ξέρει συμμαζεύεται. Οι πανάκριβες φρεγάτες μας δεν πάνε Κύπρο, στο ‘Αντεν ναυμαχούν κατά πειρατών και ψάχνουν τρομοκράτες στον Κόλπο!
Θα μας προστατεύσει το Ισραήλ, απαντούν οι όψιμοι «πατριώτες με τα ξένα κόλλυβα». Νέα ρίγη ενθουσιασμού στις έμφοβες ελίτ που, μια ζωή, ψάχνουν «νταβατζή», όχι σύμμαχο. Συμμαχία με το Ισραήλ συνιστά σημαντικό ατού, αν και με σοβαρότατες διεθνοπολιτικές παρενέργειες. Η διεθνής πολιτική δεν είναι μόνο άσκηση ισχύος. Η ιδέα όμως έχει και πολλά άλλα προβλήματα.
Πρώτον, πρέπει νάσαι σίγουρος ότι ο σύμμαχος θα παραμείνει σύμμαχος, κάτι αδύνατο να εξασφαλισθεί. Κάθε μέρα βρίζονται Ισραηλινοί και Τούρκοι, αλλά οι υπηρεσίες τους συνεργάζονται κανονικότατα σε Λιβύη/Συρία. Φωνάζει ο Λίμπερμαν ότι θα υποστηρίξει τους Κούρδους, πιο πειστικός όμως θα ήταν αν προσπαθούσε να το κρύψει, όχι να το διαφημίζει. Η απερίγραπτη ελληνική ανοησία νομίζει ότι όπου νάναι θα διαμελίσουν την Τουρκία και θα την κάνει «ντα» η Ουάσιγκτον. Αν είναι έτσι, γιατί οι ΗΠΑ εγκαθιστούν τώρα εκεί την αιχμή του αντιπυραυλικού δόρατος, του σημαντικότερου στρατιωτικού τους προγράμματος; Κατά τον στρατηγό Σαφαβί, στρατιωτικό σύμβουλο του Αγιατολά Χαμενεί, η τουρκοισραηλινή σύγκρουση είναι θέατρο και η παρασκηνιακή συνεργασία των δύο κυβερνήσεων συνεχίζεται κανονικά. Αμφιβολίες για το βάθος της τουρκο-ισραηλινής ρήξης εκφράζουν και Ρώσοι παρατηρητές.
Ματωμένη πείρα
Ευπειθής «σύμμαχος», η Ελλάδα πολέμησε στην Κορέα τους κομμουνιστές, στην Ουκρανία τον Λένιν, στη Μικρασία τον Κεμάλ. Δεν εμπόδισαν αυτά το ΝΑΤΟ να κάνει ότι έκανε στην Ελλάδα και την Κύπρο, ούτε τους ναύτες των «συμμάχων» να κόβουν τα χέρια των Ελλήνων που προσπαθούσαν να σωθούν, ανεβαίνοντας στα καράβια τους, έξω από τη φλεγόμενη Σμύρνη, το 1922. Εκτός βέβαια αν κάποιος πιστεύει ότι οι σημερινοί πολιτικοί μας θα τα καταφέρουν καλύτερα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο.
Δεύτερο, πρέπει να διερωτηθείς τι μπορεί να σου ζητήσει κάποιος που σου προσφέρει προστασία και που πάντα, πολύ φυσικά, ενδιαφερόταν έντονα για τον έλεγχο Κύπρου, Κρήτης, ει δυνατόν και Αιγαίου. Σπανίως προστασία παρέχεται χωρίς αντάλλαγμα. Τρίτον, είναι γενικά κακό ένα έθνος να εναποθέτει σε τρίτους την άμυνά του.
Επιβάλλεται να μην παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα. Το έκανε ο Μακάριος, όταν ο Βρετανός Πρέσβης αντιμετώπισε ευνοϊκά τα 13 σημεία (1963). Ο Ιωαννίδης, όταν Αμερικανοί και Ισραηλινοί «φίλοι» τον έπεισαν ότι θα ένωνε την Κύπρο στην Ελλάδα (1974). Ο Σαακασβίλι, περικυκλωμένος από ένα πλήθος Αμερικανών/Ισραηλινών συμβούλων, και τον Ρόντο, που δεν αντέδρασαν στην εξωφρενική ιδέα επίθεσης στη Ρωσία (2008). Το έπραξαν οι δικτάτορες της Αργεντινής, επιτιθέμενοι στα Φώκλαντ για να ξαναβγεί Πρωθυπουργός η Θάτσερ και να συνεχίσει η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη επίθεση (1982). Είμαστε σε θέση τώρα να αντιμετωπίσουμε την πιθανότητα κρίσης, που μπορεί να επιφέρει ισχυρό πλήγμα στην Ελλάδα, αφήνοντας την Κύπρο σε σχετικό απυρόβλητο και ενισχύοντας την κεντρική αυτοκρατορική επιδίωξη απομάκρυνσης Κύπρου από την Ελλάδα, που μπορεί να μην υπήρξε πάντα καλή μάνα, αλλά είναι η μοναδική μάνα της Κύπρου;
Μπορεί φυσικά να μην γίνουν τα χειρότερα, μπορεί να γίνουν τα καλύτερα. Δεν το ξέρουμε όμως από πριν. Συνιστά τυχοδιωκτισμό να ρίχνουμε κορώνα γράμματα την τύχη του έθνους. Αν έκανε κάτι σωστό ο Χριστόφιας, ήταν να στραφεί στη Μόσχα χαλαρώνοντας με το δάνειο τη θηλιά που έσφιγγαν στο λαιμό της Κύπρου «αγορές» και Μαρί. Στο σημείο που βρισκόμαστε, για να περιορισθούν οι κίνδυνοι χρειάζεται κατεπειγόντως η Λευκωσία να βάλει στο παιχνίδι Ρώσους και Γερμανούς. Χρειάζεται ευρύτερη ασπίδα προστασίας, ενεργειακή και αμυντική στρατηγική περισσότερο ελληνική/ευρωπαϊκή και λιγότερο μονομερώς ισραηλινή. Θάταν τελικά και προς το μακροπρόθεσμο συμφέρον του Ισραήλ, αν θέλει οικοδόμηση μακροχρόνιας φιλίας με τους ‘Ελληνες, όχι καιροσκοπικής εκμετάλλευσης μιας συγκυρίας.
Επίκαιρα, 13 Οκτωβρίου 2011
Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011
Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΏΝ
Θα επιζήσει η Ευρώπη;
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Στην κόψη του ξυραφιού κινείται η Ευρωπαϊκή ‘Eνωση, με ολόκληρο το πολιτικό σχέδιο που συγκρότησε τη μεταπολεμική Ευρώπη να απειλείται. Δεν πρόκειται για μια από τις συνήθεις κρίσεις της ευρωπαϊκής οικοδόμησης ή μια σοβαρή, αλλά περιορισμένη οικονομική κρίση. Η κρίση, στην αρχή της ακόμα, συνιστά αμφισβήτηση των ίδιων των θεμελίων της ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων, που προέκυψε από τη νίκη επί του Χίτλερ, το 1945. Το υπάρχον ευρωπαϊκό σύστημα κινδυνεύει να μπει σε τροχιά αυτοκαταστροφής, όπως απότομα μπήκε το σύστημα ευρωπαϊκών ισορροπιών του 19ου αιώνα οδηγώντας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και πόλεμο χρηματοπιστωτικό και όχι στρατιωτικό αυτή τη φορά, ή το σοβιετικό σύστημα στη δεκαετία του 1980.
“Θα σας πάρει ο διάολος αν δεν σώσετε την Ελλάδα”, είπε στην γερμανική ηγεσία ο πρώην σοσιαλδημοκράτης Καγκελλάριος Χέλμουτ Σμιτ, που προσέθεσε ότι πρέπει κάτι σοβαρό να γίνει επιτέλους με τις “αγορές”. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η ευρωπαϊκή πολιτική τάξη μοιάζει να έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Διερωτάται κανείς αν οι Γερμανοί ιθύνοντες κάνουν παραπληροφόρηση ή απλά εκδηλώνουν σύμπτωμα τύφλωσης “Μαρίας Αντουανέτας”, όταν διαβάζει πάλι, προχτές, τους χριστιανοδημοκράτες οικονομικούς υπευθύνους να μιλάνε για απαράδεκτα προνόμια των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων! Ας προτείνουν στους προνομιούχους να πάνε να «βασανιστούν» στη Γερμανία, ας οργανώσουν μια ανταλλαγή υπαλλήλων, να γελάσει κάθε πικραμένος.
Μετά τον Κολ, που είπε ότι η Γερμανία δεν ξέρει τι θέλει, ο Σμιτ είπε κάτι προφανές: η Γερμανία μπορεί να αφήσει να καταστραφεί η Ελλάδα, αλλά δεν θα αποφύγει το τρομερό πολιτικό fall out από την καταστροφή της. Πάλι καλά. ‘Εως τώρα το ελληνικό εξετάζεται από τα ΜΜΕ ως προς τις συνέπειες στις τράπεζες μιας ενδεχόμενης χρεωκοπίας. Συγκρίνουν το χρέος της Ελλάδας και της Λήμαν Μπράδερς, αγνοώντας ότι η Ελλάδα δεν είναι τράπεζα αλλά … χώρα και μάλιστα ιστορική! Η κατάρρευση μιας ευρωπαϊκής χώρας δεν θα σημαίνει απλώς απώλειες για τους ομολογιούχους. Θα αποτελέσει τρομερό πλήγμα στην ιδέα της Ευρώπης. ‘Oσες ανοησίες και αν δημοσιεύσουν οι γερμανικές εφημερίδες εναντίον των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων, στην καταστροφή της Ελλάδας και πιθανώς της Ευρώπης θα αναγνωρίσουν όλοι τη γερμανική υπογραφή – πόσο μάλλον που υπάρχει πάντα στην ήπειρο ένα λανθάνον υπόβαθρο δυσπιστίας απέναντι στη Γερμανία. Η ευρωπαϊκή ιδέα θα δεχθεί δυνητικά θανάσιμο πλήγμα. Καμιά ηγεμονία δεν διατηρήθηκε πολύ επιφυλάσσοντας κυρίως καταστροφές σε όσους την αποδέχονται και την ακολουθούν.
Η Γερμανία στην παγίδα των «αγορών»
Υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις που τρίβουν τα χέρια τους. Ολόκληρο editorial αφιέρωσε το όργανο των χρηματιστών του City, οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, προ ημερών, προτείνοντας με χαρακτηριστικό βρετανικό κυνισμό να μη δοθεί η έκτη δόση. ‘Eτσι κι αλλοιώς, η Αθήνα δεν έχει διεθνείς υποχρεώσεις μέχρι τα τέλη του χρόνου, άρα το μόνο που θα γίνει είναι να μην πληρώσει μισθούς και συντάξεις, έγραψε. Οι Εγγλέζοι ξέρουν καλύτερα και από τους ίδιους τους ‘Eλληνες και τους Γερμανούς τον εθνικό τους χαρακτήρα και έχουν ανάγει σε υψηλή τέχνη να τον χρησιμοποιούν για να τους σπρώχνουν εκεί που θέλουν. Αν εφαρμοσθεί η “συμβουλή” τους δύο τινά μπορεί να συμβούν: οι μεν ‘Eλληνες να επαναστατήσουν, οι δε Γερμανοί να τους αντιμετωπίσουν με τη γνωστή πολιτικότητα και ευελιξία. Χαράς ευαγγέλια για όσους μπήκαν στην Ευρώπη για να σαμποτάρουν κάθε ιδέα πολιτικής ενοποίησης της ηπείρου, αλλά και για τις “αγορές”, που γνωρίζουν καλά ότι έρχεται νέο και χειρότερο οικονομικό τσουνάμι και φυσικά θέλουν, τα επερχόμενα δεινά, να αποδοθούν στους ευρωπαϊκούς καυγάδες, στους ‘Eλληνες και τους Γερμανούς και όχι στον ρόλο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αν δεν «αλληλοσφάζονται» οι Ευρωπαίοι, μπορεί και να σκεφτούν να επανελέγξουν τη λειτουργία των τραπεζών τους και να αναδιαρθρώσουν ολόκληρο το χρέος τους.
Αναδιάρθρωση και ανάπτυξη
Σε μια ένεση οικονομικού ρασιοναλισμού, το Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών του Βερολίνου απεφάνθη ότι το ελληνικό χρέος δεν θα πληρωθεί ποτέ και ζήτησε καθαρή λύση, γενναία αναδιάρθωση. Για πολλούς αναλυτές, η αναδιάρθρωση πρέπει να είναι τουλάχιστον 60%, την τιμή της αγοράς. Για άλλους πρέπει να είναι μεγαλύτερη, για να δώσει στην Ελλάδα ικανοποιητικό επίπεδο εκκίνησης, μετά τις ζημιές που έχει υποστεί. Στην Χάντελσμπλατ, ένας σύμβουλος της γερμανικής κυβέρνησης επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής θυμήθηκε (καιρός ήταν και γι’ αυτό) τη γεωπολιτική. Υπογράμμισε ότι η ταπείνωση ενός λαού οδηγεί σε απροσδόκητες συνέπειες. Η συνθήκη των Βερσαλλιών υπήρξε άμεσα υπεύθυνη για την άνοδο του ναζισμού και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Handelsblatt, με τίτλο «Η Ευρώπη μπορεί ακόμα να διασώσει την Αθήνα», φιλοξένησε προχθές άρθρο του πρώην Υπουργού Οικονομίας σοσιαλδημοκράτη Wolfgang Clement, που υπογραμμίζει ότι η ΕΕ είναι σε θέση να εμποδίσει ακόμα την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας μέσα από συγκεκριμένα μέτρα στον τομέα της οικονομικής ανοικοδόμησης. Όμως, για να συμβεί αυτό, η Ευρώπη πρέπει να δράσει γρήγορα. Χρήματα υπάρχουν αρκετά. Η Ευρώπη πρέπει μέσω μιας συγκεκριμένης και ευρείας αναπτυξιακής βοήθειας, χέρι-χέρι με τους υπεύθυνους στην Ελλάδα να πράξουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό, για να προφυλάξουν τη χώρα πραγματικά από μια οικονομική κατάρρευση και να δώσουν στους πολίτες της χώρας κάποια προοπτική. Χρήματα για αυτό υπάρχουν αρκετά στις Βρυξέλλες, όπως τα ταμεία συνοχής, όπως επίσης υπάρχουν και πολλά προγράμματα ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας, όπως η συνέχιση των έργων υποδομών που έχουν σταματήσει τελείως ή η κατάρτιση προγραμμάτων για την μείωση της ανεργίας στους νέους.
για να καταλήξει: «Η Ελλάδα δεν πρέπει να αποτύχει. Η Ευρώπη μπορεί να ξεπεράσει την κρίση. Όμως μόνο στην περίπτωση που θα απελευθερωθεί από τον εναγκαλισμό των χρηματοπιστωτικών αγορών και δράσει».
‘Eλα όμως που δεν πολυθέλει να το κάνει. Η Ευρώπη χρειάζεται ένα New Deal, έλεγε στον Κ.τ.Ε. στις αρχές του καλοκαιριού ο Φρανσουά Μοράν, ο άνθρωπος του Ζοσπέν στην διοίκηση της γαλλικής κεντρικής τράπεζας, ενώ ο Γκαλμπρέιθ υπογράμμιζε, επίσης σε συνέντευξή του προς τον Κ.τ.Ε. ότι η Ευρώπη πρέπει, για να νικήσει, να αντιτάξει στις αγορές μια πρόκληση μεγαλύτερη από αυτή που οι αγορές της προτάσσουν. Αυτό έκανε ο Ρούζβελτ στις ΗΠΑ πριν από τον πόλεμο (για να μη μιλήσουμε για πολύ σκληρότερες μορφές κρατισμού που επεκράτησαν στην Ευρώπη, όπως ο εθνικοσοσιαλισμός στη Γερμανία και ο σταλινικός κομμουνισμός στη Ρωσία). Στη σημερινή όμως Ευρώπη δεν διακρίνεται, προς το παρόν, ούτε σκιά ενός πολιτικού ηγέτη της αποφασιστικότητας ενός Ρούζβελτ ή ενός Τσώρτσιλ. ‘Eνας από τους πιθανούς διαδόχους του Σαρκοζί, ο Φρανσουά Ολλάντ για παράδειγμα, τα «μασάει» για το ελληνικό, σε συνέντευξή του στη Λιμπερασιόν, έστω κι αν μιλάει για την ανάγκη να αντικατασταθούν οι όροι μείωσης των ελλειμμάτων, που συνοδεύουν τα ευρωπαϊκά δάνεια, και που, όπως λέει «δεν θα επιτευχθούν”, με όρους πραγματοποίησης “διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων”
Αναζητείται Ρούζβελτ
Δυστυχώς, δεν υπάρχει ακόμα συγκροτημένη πολιτική βούληση αναζήτησης μιας ριζικής αλλαγής υποδείγματος, προκειμένου να αντιμετωπισθεί όχι μόνο το ελληνικό πρόβλημα, αλλά ολόκληρη η κρίση χρέους, η “φούσκα” κρατικού και ιδιωτικού χρέους και η πιο επικίνδυνη φούσκα παραγώγων στο εσωτερικό της, σύμπτωμα της ολοκληρωτικής απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού τομέα, αλλά και της πλήρους απελευθέρωσης της ροής κεφαλαίων/εμπορευμάτων. Το αποτέλεσμα είναι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να παραπαίουν, ο λογαριασμός αντιμετώπισης της κρίσης να αυξάνει και μαζί ο κίνδυνος ένα ατύχημα να βγάλει στον αέρα με έκρηξη την υποβόσκουσα αστάθεια του συστήματος, διαχέοντας παντού την άγνωστης έκτασης τοξικότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Είναι τραγελαφικό να συζητάνε πάλι οι Ευρωπαίοι τη συμφωνία της 21 Ιουλίου, αφού διαπίστωσαν ότι είναι αμφιβόλου μεν αποτελεσματικότητας εφαρμοζόμενη, αλλά και ιδιαιτέρως ευνοϊκή για τις τράπεζες. Μερικά μάλιστα κερδοσκοπικά hege funds έφτασαν στο σημείο να αγοράσουν ήδη ελληνικά ομόλογα, που πωλούνται στην αγορά στο 40% της ονομαστικής αξίας, ώστε να τα ανταλλάξουν με ευρωπαϊκούς τίτλους ΑΑΑ στο 80% της ονομαστικής τους αξίας. Με άλλα λόγια να διπλασιάσουν τα λεφτά τους, από μια συμφωνία που, υποτίθεται, θα έβαζε να πληρώσουν κάτι και οι δανειστές για τις επενδυτικές τους επιλογές! Αποτέλεσμα ίσως πολύ φυσικό, στο μέτρο που τη συμφωνία συνέταξε το παγκόσμιο τραπεζικό λόμπυ, το International Institute of Finance.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 8.10.2011
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Στην κόψη του ξυραφιού κινείται η Ευρωπαϊκή ‘Eνωση, με ολόκληρο το πολιτικό σχέδιο που συγκρότησε τη μεταπολεμική Ευρώπη να απειλείται. Δεν πρόκειται για μια από τις συνήθεις κρίσεις της ευρωπαϊκής οικοδόμησης ή μια σοβαρή, αλλά περιορισμένη οικονομική κρίση. Η κρίση, στην αρχή της ακόμα, συνιστά αμφισβήτηση των ίδιων των θεμελίων της ευρωπαϊκής τάξης πραγμάτων, που προέκυψε από τη νίκη επί του Χίτλερ, το 1945. Το υπάρχον ευρωπαϊκό σύστημα κινδυνεύει να μπει σε τροχιά αυτοκαταστροφής, όπως απότομα μπήκε το σύστημα ευρωπαϊκών ισορροπιών του 19ου αιώνα οδηγώντας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και πόλεμο χρηματοπιστωτικό και όχι στρατιωτικό αυτή τη φορά, ή το σοβιετικό σύστημα στη δεκαετία του 1980.
“Θα σας πάρει ο διάολος αν δεν σώσετε την Ελλάδα”, είπε στην γερμανική ηγεσία ο πρώην σοσιαλδημοκράτης Καγκελλάριος Χέλμουτ Σμιτ, που προσέθεσε ότι πρέπει κάτι σοβαρό να γίνει επιτέλους με τις “αγορές”. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η ευρωπαϊκή πολιτική τάξη μοιάζει να έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Διερωτάται κανείς αν οι Γερμανοί ιθύνοντες κάνουν παραπληροφόρηση ή απλά εκδηλώνουν σύμπτωμα τύφλωσης “Μαρίας Αντουανέτας”, όταν διαβάζει πάλι, προχτές, τους χριστιανοδημοκράτες οικονομικούς υπευθύνους να μιλάνε για απαράδεκτα προνόμια των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων! Ας προτείνουν στους προνομιούχους να πάνε να «βασανιστούν» στη Γερμανία, ας οργανώσουν μια ανταλλαγή υπαλλήλων, να γελάσει κάθε πικραμένος.
Μετά τον Κολ, που είπε ότι η Γερμανία δεν ξέρει τι θέλει, ο Σμιτ είπε κάτι προφανές: η Γερμανία μπορεί να αφήσει να καταστραφεί η Ελλάδα, αλλά δεν θα αποφύγει το τρομερό πολιτικό fall out από την καταστροφή της. Πάλι καλά. ‘Εως τώρα το ελληνικό εξετάζεται από τα ΜΜΕ ως προς τις συνέπειες στις τράπεζες μιας ενδεχόμενης χρεωκοπίας. Συγκρίνουν το χρέος της Ελλάδας και της Λήμαν Μπράδερς, αγνοώντας ότι η Ελλάδα δεν είναι τράπεζα αλλά … χώρα και μάλιστα ιστορική! Η κατάρρευση μιας ευρωπαϊκής χώρας δεν θα σημαίνει απλώς απώλειες για τους ομολογιούχους. Θα αποτελέσει τρομερό πλήγμα στην ιδέα της Ευρώπης. ‘Oσες ανοησίες και αν δημοσιεύσουν οι γερμανικές εφημερίδες εναντίον των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων, στην καταστροφή της Ελλάδας και πιθανώς της Ευρώπης θα αναγνωρίσουν όλοι τη γερμανική υπογραφή – πόσο μάλλον που υπάρχει πάντα στην ήπειρο ένα λανθάνον υπόβαθρο δυσπιστίας απέναντι στη Γερμανία. Η ευρωπαϊκή ιδέα θα δεχθεί δυνητικά θανάσιμο πλήγμα. Καμιά ηγεμονία δεν διατηρήθηκε πολύ επιφυλάσσοντας κυρίως καταστροφές σε όσους την αποδέχονται και την ακολουθούν.
Η Γερμανία στην παγίδα των «αγορών»
Υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις που τρίβουν τα χέρια τους. Ολόκληρο editorial αφιέρωσε το όργανο των χρηματιστών του City, οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, προ ημερών, προτείνοντας με χαρακτηριστικό βρετανικό κυνισμό να μη δοθεί η έκτη δόση. ‘Eτσι κι αλλοιώς, η Αθήνα δεν έχει διεθνείς υποχρεώσεις μέχρι τα τέλη του χρόνου, άρα το μόνο που θα γίνει είναι να μην πληρώσει μισθούς και συντάξεις, έγραψε. Οι Εγγλέζοι ξέρουν καλύτερα και από τους ίδιους τους ‘Eλληνες και τους Γερμανούς τον εθνικό τους χαρακτήρα και έχουν ανάγει σε υψηλή τέχνη να τον χρησιμοποιούν για να τους σπρώχνουν εκεί που θέλουν. Αν εφαρμοσθεί η “συμβουλή” τους δύο τινά μπορεί να συμβούν: οι μεν ‘Eλληνες να επαναστατήσουν, οι δε Γερμανοί να τους αντιμετωπίσουν με τη γνωστή πολιτικότητα και ευελιξία. Χαράς ευαγγέλια για όσους μπήκαν στην Ευρώπη για να σαμποτάρουν κάθε ιδέα πολιτικής ενοποίησης της ηπείρου, αλλά και για τις “αγορές”, που γνωρίζουν καλά ότι έρχεται νέο και χειρότερο οικονομικό τσουνάμι και φυσικά θέλουν, τα επερχόμενα δεινά, να αποδοθούν στους ευρωπαϊκούς καυγάδες, στους ‘Eλληνες και τους Γερμανούς και όχι στον ρόλο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αν δεν «αλληλοσφάζονται» οι Ευρωπαίοι, μπορεί και να σκεφτούν να επανελέγξουν τη λειτουργία των τραπεζών τους και να αναδιαρθρώσουν ολόκληρο το χρέος τους.
Αναδιάρθρωση και ανάπτυξη
Σε μια ένεση οικονομικού ρασιοναλισμού, το Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών του Βερολίνου απεφάνθη ότι το ελληνικό χρέος δεν θα πληρωθεί ποτέ και ζήτησε καθαρή λύση, γενναία αναδιάρθωση. Για πολλούς αναλυτές, η αναδιάρθρωση πρέπει να είναι τουλάχιστον 60%, την τιμή της αγοράς. Για άλλους πρέπει να είναι μεγαλύτερη, για να δώσει στην Ελλάδα ικανοποιητικό επίπεδο εκκίνησης, μετά τις ζημιές που έχει υποστεί. Στην Χάντελσμπλατ, ένας σύμβουλος της γερμανικής κυβέρνησης επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής θυμήθηκε (καιρός ήταν και γι’ αυτό) τη γεωπολιτική. Υπογράμμισε ότι η ταπείνωση ενός λαού οδηγεί σε απροσδόκητες συνέπειες. Η συνθήκη των Βερσαλλιών υπήρξε άμεσα υπεύθυνη για την άνοδο του ναζισμού και τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Handelsblatt, με τίτλο «Η Ευρώπη μπορεί ακόμα να διασώσει την Αθήνα», φιλοξένησε προχθές άρθρο του πρώην Υπουργού Οικονομίας σοσιαλδημοκράτη Wolfgang Clement, που υπογραμμίζει ότι η ΕΕ είναι σε θέση να εμποδίσει ακόμα την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας μέσα από συγκεκριμένα μέτρα στον τομέα της οικονομικής ανοικοδόμησης. Όμως, για να συμβεί αυτό, η Ευρώπη πρέπει να δράσει γρήγορα. Χρήματα υπάρχουν αρκετά. Η Ευρώπη πρέπει μέσω μιας συγκεκριμένης και ευρείας αναπτυξιακής βοήθειας, χέρι-χέρι με τους υπεύθυνους στην Ελλάδα να πράξουν ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό, για να προφυλάξουν τη χώρα πραγματικά από μια οικονομική κατάρρευση και να δώσουν στους πολίτες της χώρας κάποια προοπτική. Χρήματα για αυτό υπάρχουν αρκετά στις Βρυξέλλες, όπως τα ταμεία συνοχής, όπως επίσης υπάρχουν και πολλά προγράμματα ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας, όπως η συνέχιση των έργων υποδομών που έχουν σταματήσει τελείως ή η κατάρτιση προγραμμάτων για την μείωση της ανεργίας στους νέους.
για να καταλήξει: «Η Ελλάδα δεν πρέπει να αποτύχει. Η Ευρώπη μπορεί να ξεπεράσει την κρίση. Όμως μόνο στην περίπτωση που θα απελευθερωθεί από τον εναγκαλισμό των χρηματοπιστωτικών αγορών και δράσει».
‘Eλα όμως που δεν πολυθέλει να το κάνει. Η Ευρώπη χρειάζεται ένα New Deal, έλεγε στον Κ.τ.Ε. στις αρχές του καλοκαιριού ο Φρανσουά Μοράν, ο άνθρωπος του Ζοσπέν στην διοίκηση της γαλλικής κεντρικής τράπεζας, ενώ ο Γκαλμπρέιθ υπογράμμιζε, επίσης σε συνέντευξή του προς τον Κ.τ.Ε. ότι η Ευρώπη πρέπει, για να νικήσει, να αντιτάξει στις αγορές μια πρόκληση μεγαλύτερη από αυτή που οι αγορές της προτάσσουν. Αυτό έκανε ο Ρούζβελτ στις ΗΠΑ πριν από τον πόλεμο (για να μη μιλήσουμε για πολύ σκληρότερες μορφές κρατισμού που επεκράτησαν στην Ευρώπη, όπως ο εθνικοσοσιαλισμός στη Γερμανία και ο σταλινικός κομμουνισμός στη Ρωσία). Στη σημερινή όμως Ευρώπη δεν διακρίνεται, προς το παρόν, ούτε σκιά ενός πολιτικού ηγέτη της αποφασιστικότητας ενός Ρούζβελτ ή ενός Τσώρτσιλ. ‘Eνας από τους πιθανούς διαδόχους του Σαρκοζί, ο Φρανσουά Ολλάντ για παράδειγμα, τα «μασάει» για το ελληνικό, σε συνέντευξή του στη Λιμπερασιόν, έστω κι αν μιλάει για την ανάγκη να αντικατασταθούν οι όροι μείωσης των ελλειμμάτων, που συνοδεύουν τα ευρωπαϊκά δάνεια, και που, όπως λέει «δεν θα επιτευχθούν”, με όρους πραγματοποίησης “διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων”
Αναζητείται Ρούζβελτ
Δυστυχώς, δεν υπάρχει ακόμα συγκροτημένη πολιτική βούληση αναζήτησης μιας ριζικής αλλαγής υποδείγματος, προκειμένου να αντιμετωπισθεί όχι μόνο το ελληνικό πρόβλημα, αλλά ολόκληρη η κρίση χρέους, η “φούσκα” κρατικού και ιδιωτικού χρέους και η πιο επικίνδυνη φούσκα παραγώγων στο εσωτερικό της, σύμπτωμα της ολοκληρωτικής απορρύθμισης του χρηματοπιστωτικού τομέα, αλλά και της πλήρους απελευθέρωσης της ροής κεφαλαίων/εμπορευμάτων. Το αποτέλεσμα είναι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες να παραπαίουν, ο λογαριασμός αντιμετώπισης της κρίσης να αυξάνει και μαζί ο κίνδυνος ένα ατύχημα να βγάλει στον αέρα με έκρηξη την υποβόσκουσα αστάθεια του συστήματος, διαχέοντας παντού την άγνωστης έκτασης τοξικότητα του χρηματοπιστωτικού τομέα.
Είναι τραγελαφικό να συζητάνε πάλι οι Ευρωπαίοι τη συμφωνία της 21 Ιουλίου, αφού διαπίστωσαν ότι είναι αμφιβόλου μεν αποτελεσματικότητας εφαρμοζόμενη, αλλά και ιδιαιτέρως ευνοϊκή για τις τράπεζες. Μερικά μάλιστα κερδοσκοπικά hege funds έφτασαν στο σημείο να αγοράσουν ήδη ελληνικά ομόλογα, που πωλούνται στην αγορά στο 40% της ονομαστικής αξίας, ώστε να τα ανταλλάξουν με ευρωπαϊκούς τίτλους ΑΑΑ στο 80% της ονομαστικής τους αξίας. Με άλλα λόγια να διπλασιάσουν τα λεφτά τους, από μια συμφωνία που, υποτίθεται, θα έβαζε να πληρώσουν κάτι και οι δανειστές για τις επενδυτικές τους επιλογές! Αποτέλεσμα ίσως πολύ φυσικό, στο μέτρο που τη συμφωνία συνέταξε το παγκόσμιο τραπεζικό λόμπυ, το International Institute of Finance.
Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 8.10.2011
Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011
ΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΩ ΘΕΩ ΚΑΙ ΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΤΟ ΚΑΙΣΑΡΙ
Ευθύνες της κυβέρνησης και ευθύνες της τρόικας
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Το τελευταίο “παραμύθι” που μας προτείνουν τα μέσα της διαπλοκής και το “κόμμα του μνημονίου” είναι ότι την αποκλειστική ευθύνη για την εξελισσόμενη καταστροφή της χώρας την έχει η ελληνική κυβέρνηση και οι “χειρισμοί” της, όχι δηλαδή η συμμαχία διεθνών υπερτραπεζών, Γερμανίας και ΕΕ που επετέθη στη χώρα, επιβάλλοντας τελικά τη “συνταγή” του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου, της 21ης Ιουλίου και εκβιάζοντας τώρα για την τήρησή τους. Με άλλα λόγια, υποστηρίζουν, θα μπορούσε να υπάρξει μια κυβέρνηση που θα χειριζόταν καλύτερα το θέμα του μνημονίου και θα είχε καλύτερα αποτελέσματα. To προσόν αυτού του “παραμυθιού”, που, όπως και τα υπόλοιπα, στηρίζεται σε μια δόση αλήθειας για να υποστηρίξει ένα μεγάλο ψέμμα, είναι ότι απομακρύνει την ανάγκη να εξετασθεί η ουσία της πολιτικής που ασκείται στην Ελλάδα από τον Μάιο του 2010 και την οποία υποστήριξε με φανατισμό ένα ολόκληρο φάσμα πολιτικών, οικονομικών, εκδοτικών δυνάμεων, σχεδόν το σύνολο της ιθύνουσας τάξης της χώρας. Στην πραγματικότητα επιχειρείται να συσκοτισθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και να ενταθεί η σύγχυση που, αναπόφευκτα και σχεδιασμένα, συνοδεύει ένα πρόγραμμα καταστροφής του ελληνικού λαού, της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού έθνους.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση τα κάνει όλα “λάθος”, συμπεριφέρεται όπως ο πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του και φυσικά πνίγεται, συμπαρασύροντας και το ελληνικό έθνος στον πνιγμό. Η παρούσα κυβέρνηση φέρει ιστορικές ευθύνες για την καταστροφή της χώρας και η απομάκρυνσή της από την εξουσία, όχι μόνο επιβάλλεται από τη στοιχειώδη δημοκρατική τάξη, αλλά και συνιστά όρο εθνικής επιβίωσης. Δυστυχώς όμως είναι όρος μόνο αναγκαίος, όχι ικανός, αλλοιώς το πρόβλημά μας θα ήταν πολύ εύκολο να λυθεί.
Η ουσία της πολιτικής που εφαρμόζεται στη χώρα από τον Μάιο του 2010, με ευθύνη της Γερμανίας, της Γαλλίας, της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της ελληνικής κυβέρνησης, με την τελευταία να ενεργεί στην πράξη ως εντεταλμένο απόσπασμα διεθνών χρηματιστικών συμφερόντων, είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε Ουγκάντα, αφού προηγουμένως της αφαιρεθούν τα όποια περιουσιακά στοιχεία και πόροι διαθέτει (και με ότι μπορεί να συνεπάγεται μια τέτοια μετατροπή, σε επίπεδο εθνικής ακεραιότητας, οικολογικής ασφάλειας, τεράστιων δημογραφικών, πολιτικών και γεωπολιτικών κινδύνων). Μπορεί να υπάρχει πιο “αποτελεσματικός” ή λιγότερο “αποτελεσματικός” τρόπος να εφαρμόσεις αυτή την πολιτική, όπως υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκτελέσεις μια θανατική ποινή. Το τελικό αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει.
Αυτά δεν τα λέει μόνο ο γράφων. Ο επικεφαλής του IFO, του σημαντικότερου οικονομικού ινστιτούτου της Γερμανίας κ. Ζιν υποστηρίζει ότι η πολιτική που επιβάλλει η χώρα του στην Ελλάδα είναι ταυτόσημη με την πολιτική του Καγκελλαρίου Μπρούνινγκ το 1930 στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, συνέπεια της οποίας ήταν η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία. Τέσσερις από τους πέντε Γερμανούς “σοφούς” για την οικονομία, ανεξάρτητοι σύμβουλοι της Καγκελλαρίου, έχουν υποστηρίξει δημόσια ότι “δεν βγαίνει το πρόγραμμα”. Ο επικεφαλής της σημαντικότερης ευρωπαϊκής οικονομικής εφημερίδας, της Handelsblatt, ο Γκάμπορ Στάινγκαρτ, σε συνέντευξή του προς τον γράφοντα (Kόσμος του Επενδυτή, 11.6.2011) συνέκρινε το εφαρμοζόμενο στην Ελλάδα πρόγραμμα με το σχέδιο Μοργκεντάου, που εφήρμοσαν οι ΗΠΑ στη Γερμανία αμέσως μετά τον πόλεμο, με σκοπό την καταστροφή της γερμανικής τεχνολογίας και βιομηχανίας και την επιστροφή της χώρας στην προβιομηχανική εποχή. Ο φόβος του κομμουνισμού και της ΕΣΣΔ υποχρέωσε τότε την Ουάσιγκτον να το εγκαταλείψει, προς όφελος του Σχεδίου Μάρσαλ. Οι σημαντικότεροι οικονομολόγοι του κόσμου, οι Νιου Γιορκ Τάιμς με επανειλημμένα editorial, οι σημαντικότεροι αρθρογράφοι των Financial Times συμφωνούν με την διαπίστωση ότι το πρόγραμμα αυτό όχι μόνο δεν σώζει την Ελλάδα, αλλά την οδηγεί απευθείας στην καταστροφή.
Στα περισσότερα ζητήματα μπορεί να υπάρχουν και συνήθως υπάρχουν πολλές γνώμες. Ελάχιστα είναι τα ζητήματα που επιδέχονται μόνο μία απάντηση. ‘Eνα από αυτά είναι το Μνημόνιο και οι συνέχειές του. Πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα πρόγραμμα οικονομικής κατ’ αρχήν «δολοφονίας» της Ελλάδας, του ελληνικού έθνους-κράτους.
Οι ψυχροί αριθμοί επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις. Το ελληνικό χρέος, στην αρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ήταν γύρω στο 100%, ανέβηκε γύρω στο 120% τα τέλη του 2009 και εκτιμάται από το ΔΝΤ περί το 180% για τα τέλη του 2011. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν βγαίνει στις αγορές, όπως προέβλεπαν οι συντάκτες της συμφωνίας για το 2011, αλλά βυθίζεται σε βουνό χρέους που είναι αδύνατο να ξεπληρώσει. Τα ελλείμματα δεν μπορούν να περιορισθούν ενώ η ελληνική ύφεση έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο, μετά τη γερμανική κατοχή του 1941-44. Το κοινωνικό κόστος είναι πρωτοφανές και μόνο ελάχιστο από αυτό έχει γίνει αισθητό μέχρι τώρα. ‘Ένα ήδη προβληματικό ελληνικό κράτος έχει πλήρως αποσυντεθεί. Η εμπιστοσύνη των Ελλήνων στον εαυτό τους και στη χώρα τους βρίσκεται στο χειρότερο σημείο μετά τον χειμώνα του 1941-42. Ποτέ στην ιστορία της η Ελλάδα δεν είχε τόσο κακό image παγκοσμίως και ποτέ δεν ήταν διπλωματικά και στρατηγικά τόσο απομονωμένη όσο σήμερα.
Φτωχοποίηση και λεηλασία ως επιδίωξη και όχι λάθος
Το πρόγραμμα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα δεν είναι πρωτοφανές. Το ίδιο πρόγραμμα εφαρμόστηκε, εκτός από τη Βαϊμάρη το 1930, στη Χιλή του Πινοτσέτ, στο κατοχικό Ιράκ του Πωλ Μπρέμερ, στην Αργεντινή, στη Ρωσία του Γέλτσιν. Στο βιβλίο της “Το δόγμα του Σοκ”, η Ναόμι Κλάιν παραθέτει την εμπειρία δεκάδων τέτοιων περιπτώσεων. Η ύφεση δεν είναι ένα σφάλμα, είναι το αποτέλεσμα και η επιδίωξη των προγραμμάτων αυτών, που επιχειρούν με τη μαζική υποτίμηση της αμοιβής της εργασίας, την κατάργηση κάθε προστασίας της εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις αντί πινακίου φακής, τον ακρωτηριασμό του δημοσίου, των κοινωνικών και κρατικών δαπανών και των επενδύσεων, μια γιγαντιαία μεταφορά πόρων από τις κοινωνίες στις εγχώριες ολιγαρχίες και τις διεθνείς τράπεζες. Υποτίθεται ότι, με αυτόν τον τρόπο, βελτιώνεται η ανταγωνιστικότητα των χωρών, στην πραγματικότητα όμως αυτό είναι αδύνατο να γίνει. Πολύ περισσότερο είναι αδύνατο να γίνει σήμερα, σε συνθήκες δημιουργίας μιας χρηματιστικής μηχανής που αποδίδει πολλαπλάσια κέρδη στην κερδοσκοπία απότι στην παραγωγική επένδυση και στο περιβάλλον μιας παγκοσμιοποίησης που πρέπει μια οικονομία να ανταγωνίζεται την Κίνα, το Βιετνάμ ή την Γκάνα.
Η κύρια ευθύνη της κυβέρνησης δεν είναι λοιπόν ότι δεν εφαρμόζει αυτό το πρόγραμμα, ή πως το κάνει, αλλά ότι το εφαρμόζει. Αφού προηγουμένως έπαιξε αποφασιστικό ρόλο για να φέρει τη χώρα στην κατάσταση που βρέθηκε τον Μάιο του 2010, αποδέχθηκε αδιαμαρτύρητα και χωρίς διαπραγμάτευση το Μνημόνιο και ευχαρίστησε μάλιστα τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ για τη “βοήθειά” τους, γεγονός που τους απήλλαξε από τις δικές τους, ιστορικές ευθύνες. ‘Eκτοτε, ο λογαριασμός έρχεται όλο και πιο ακριβός για τον ελληνικό λαό, ο πλούτος της χώρας μειώνεται και φεύγει ταχύτερα στο εξωτερικό, τα προβλήματά της γίνονται όλο και πιο δυσεπίλυτα, η προοπτική μιας ανείπωτης καταστροφής όλο και πιο δύσκολο να αποφευχθεί. Ο χρόνος που περνάει δεν είναι ουδέτερος. Στερεί τη χώρα από βαθμούς ελευθερίας και διαπραγματευτικά χαρτιά. Σήμερα έχει π.χ. ακόμα ένα τεράστιο διαπραγματευτικό χαρτί, το γεγονός ότι το ελληνικό χρέος υπάγεται στο ελληνικό δίκαιο. Αν εφαρμοσθεί η απόφαση της 21ης Ιουλίου θα το χάσει. Αν προχωρήσει η διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων, το ελληνικό κράτος θα αποστερηθεί των τελευταίων πολύτιμων πόρων που διαθέτει σήμερα, ακόμα και σίγουρων εσόδων αίφνης από τα λαχεία ή το «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Γενικότερα, η χώρα εξασθενίζει πολύ γρήγορα και όταν έρθει η στιγμή μιας νέας μεγάλης διαπραγμάτευσης, ή μιας αναγκαστικής πια ρήξης με το διεθνές σύστημα, η θέση της θα είναι πολύ χειρότερη, αφού μειώνεται συνεχώς το οικονομικό της επίπεδο και μεταφέρονται διαρκώς πόροι από την Ελλάδα στις υπερτράπεζες, ενώ έχει, κατά τρόπο προδοτικό, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί διαφορετικά, αποδεχθεί διεθνώς τη θέση του ενόχου και υπευθύνου. Ο ελληνικός λαός νοιώθει τι τον περιμένει, αλλά δεν μπορεί να το πιστέψει ακόμα, στην πλειοψηφία του, είτε γιατί εκτιμά ιδιοτελώς ένα τμήμα του ότι θα γλυτώσει ή ακριβώς γιατί είναι τόσο τρομακτικό, όπως πολλοί καρκινοπαθείς κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να μην πληροφορηθούν τα δυσάρεστα νέα. O φόβος τροφοδοτεί την άρνηση και σε αυτόν ακριβώς τον μηχανισμό στηρίζεται, μεταξύ άλλων, ο μηχανισμός ψυχολογικού πολέμου που συνοδεύει το Μνημόνιο και που εισάγουν στην Ελλάδα οι μυστικοί επικοινωνιακοί σύμβουλοι της κυβέρνησης. Αφιερώσαμε αυτό το άρθρο στη διάγνωση του προβλήματος, θα χρειαστεί όμως να επανέλθουμε στο ζήτημα των δυνατών «θεραπειών».
Επίκαιρα, 06/10/2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Το τελευταίο “παραμύθι” που μας προτείνουν τα μέσα της διαπλοκής και το “κόμμα του μνημονίου” είναι ότι την αποκλειστική ευθύνη για την εξελισσόμενη καταστροφή της χώρας την έχει η ελληνική κυβέρνηση και οι “χειρισμοί” της, όχι δηλαδή η συμμαχία διεθνών υπερτραπεζών, Γερμανίας και ΕΕ που επετέθη στη χώρα, επιβάλλοντας τελικά τη “συνταγή” του Μνημονίου, του Μεσοπρόθεσμου, της 21ης Ιουλίου και εκβιάζοντας τώρα για την τήρησή τους. Με άλλα λόγια, υποστηρίζουν, θα μπορούσε να υπάρξει μια κυβέρνηση που θα χειριζόταν καλύτερα το θέμα του μνημονίου και θα είχε καλύτερα αποτελέσματα. To προσόν αυτού του “παραμυθιού”, που, όπως και τα υπόλοιπα, στηρίζεται σε μια δόση αλήθειας για να υποστηρίξει ένα μεγάλο ψέμμα, είναι ότι απομακρύνει την ανάγκη να εξετασθεί η ουσία της πολιτικής που ασκείται στην Ελλάδα από τον Μάιο του 2010 και την οποία υποστήριξε με φανατισμό ένα ολόκληρο φάσμα πολιτικών, οικονομικών, εκδοτικών δυνάμεων, σχεδόν το σύνολο της ιθύνουσας τάξης της χώρας. Στην πραγματικότητα επιχειρείται να συσκοτισθούν τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και να ενταθεί η σύγχυση που, αναπόφευκτα και σχεδιασμένα, συνοδεύει ένα πρόγραμμα καταστροφής του ελληνικού λαού, της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού έθνους.
Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση τα κάνει όλα “λάθος”, συμπεριφέρεται όπως ο πνιγμένος που πιάνεται από τα μαλλιά του και φυσικά πνίγεται, συμπαρασύροντας και το ελληνικό έθνος στον πνιγμό. Η παρούσα κυβέρνηση φέρει ιστορικές ευθύνες για την καταστροφή της χώρας και η απομάκρυνσή της από την εξουσία, όχι μόνο επιβάλλεται από τη στοιχειώδη δημοκρατική τάξη, αλλά και συνιστά όρο εθνικής επιβίωσης. Δυστυχώς όμως είναι όρος μόνο αναγκαίος, όχι ικανός, αλλοιώς το πρόβλημά μας θα ήταν πολύ εύκολο να λυθεί.
Η ουσία της πολιτικής που εφαρμόζεται στη χώρα από τον Μάιο του 2010, με ευθύνη της Γερμανίας, της Γαλλίας, της ΕΕ, της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και της ελληνικής κυβέρνησης, με την τελευταία να ενεργεί στην πράξη ως εντεταλμένο απόσπασμα διεθνών χρηματιστικών συμφερόντων, είναι η μετατροπή της Ελλάδας σε Ουγκάντα, αφού προηγουμένως της αφαιρεθούν τα όποια περιουσιακά στοιχεία και πόροι διαθέτει (και με ότι μπορεί να συνεπάγεται μια τέτοια μετατροπή, σε επίπεδο εθνικής ακεραιότητας, οικολογικής ασφάλειας, τεράστιων δημογραφικών, πολιτικών και γεωπολιτικών κινδύνων). Μπορεί να υπάρχει πιο “αποτελεσματικός” ή λιγότερο “αποτελεσματικός” τρόπος να εφαρμόσεις αυτή την πολιτική, όπως υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκτελέσεις μια θανατική ποινή. Το τελικό αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει.
Αυτά δεν τα λέει μόνο ο γράφων. Ο επικεφαλής του IFO, του σημαντικότερου οικονομικού ινστιτούτου της Γερμανίας κ. Ζιν υποστηρίζει ότι η πολιτική που επιβάλλει η χώρα του στην Ελλάδα είναι ταυτόσημη με την πολιτική του Καγκελλαρίου Μπρούνινγκ το 1930 στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, συνέπεια της οποίας ήταν η άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία. Τέσσερις από τους πέντε Γερμανούς “σοφούς” για την οικονομία, ανεξάρτητοι σύμβουλοι της Καγκελλαρίου, έχουν υποστηρίξει δημόσια ότι “δεν βγαίνει το πρόγραμμα”. Ο επικεφαλής της σημαντικότερης ευρωπαϊκής οικονομικής εφημερίδας, της Handelsblatt, ο Γκάμπορ Στάινγκαρτ, σε συνέντευξή του προς τον γράφοντα (Kόσμος του Επενδυτή, 11.6.2011) συνέκρινε το εφαρμοζόμενο στην Ελλάδα πρόγραμμα με το σχέδιο Μοργκεντάου, που εφήρμοσαν οι ΗΠΑ στη Γερμανία αμέσως μετά τον πόλεμο, με σκοπό την καταστροφή της γερμανικής τεχνολογίας και βιομηχανίας και την επιστροφή της χώρας στην προβιομηχανική εποχή. Ο φόβος του κομμουνισμού και της ΕΣΣΔ υποχρέωσε τότε την Ουάσιγκτον να το εγκαταλείψει, προς όφελος του Σχεδίου Μάρσαλ. Οι σημαντικότεροι οικονομολόγοι του κόσμου, οι Νιου Γιορκ Τάιμς με επανειλημμένα editorial, οι σημαντικότεροι αρθρογράφοι των Financial Times συμφωνούν με την διαπίστωση ότι το πρόγραμμα αυτό όχι μόνο δεν σώζει την Ελλάδα, αλλά την οδηγεί απευθείας στην καταστροφή.
Στα περισσότερα ζητήματα μπορεί να υπάρχουν και συνήθως υπάρχουν πολλές γνώμες. Ελάχιστα είναι τα ζητήματα που επιδέχονται μόνο μία απάντηση. ‘Eνα από αυτά είναι το Μνημόνιο και οι συνέχειές του. Πρόκειται αναμφισβήτητα για ένα πρόγραμμα οικονομικής κατ’ αρχήν «δολοφονίας» της Ελλάδας, του ελληνικού έθνους-κράτους.
Οι ψυχροί αριθμοί επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις. Το ελληνικό χρέος, στην αρχή της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ήταν γύρω στο 100%, ανέβηκε γύρω στο 120% τα τέλη του 2009 και εκτιμάται από το ΔΝΤ περί το 180% για τα τέλη του 2011. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν βγαίνει στις αγορές, όπως προέβλεπαν οι συντάκτες της συμφωνίας για το 2011, αλλά βυθίζεται σε βουνό χρέους που είναι αδύνατο να ξεπληρώσει. Τα ελλείμματα δεν μπορούν να περιορισθούν ενώ η ελληνική ύφεση έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο, μετά τη γερμανική κατοχή του 1941-44. Το κοινωνικό κόστος είναι πρωτοφανές και μόνο ελάχιστο από αυτό έχει γίνει αισθητό μέχρι τώρα. ‘Ένα ήδη προβληματικό ελληνικό κράτος έχει πλήρως αποσυντεθεί. Η εμπιστοσύνη των Ελλήνων στον εαυτό τους και στη χώρα τους βρίσκεται στο χειρότερο σημείο μετά τον χειμώνα του 1941-42. Ποτέ στην ιστορία της η Ελλάδα δεν είχε τόσο κακό image παγκοσμίως και ποτέ δεν ήταν διπλωματικά και στρατηγικά τόσο απομονωμένη όσο σήμερα.
Φτωχοποίηση και λεηλασία ως επιδίωξη και όχι λάθος
Το πρόγραμμα που εφαρμόζεται στην Ελλάδα δεν είναι πρωτοφανές. Το ίδιο πρόγραμμα εφαρμόστηκε, εκτός από τη Βαϊμάρη το 1930, στη Χιλή του Πινοτσέτ, στο κατοχικό Ιράκ του Πωλ Μπρέμερ, στην Αργεντινή, στη Ρωσία του Γέλτσιν. Στο βιβλίο της “Το δόγμα του Σοκ”, η Ναόμι Κλάιν παραθέτει την εμπειρία δεκάδων τέτοιων περιπτώσεων. Η ύφεση δεν είναι ένα σφάλμα, είναι το αποτέλεσμα και η επιδίωξη των προγραμμάτων αυτών, που επιχειρούν με τη μαζική υποτίμηση της αμοιβής της εργασίας, την κατάργηση κάθε προστασίας της εργασίας, τις ιδιωτικοποιήσεις αντί πινακίου φακής, τον ακρωτηριασμό του δημοσίου, των κοινωνικών και κρατικών δαπανών και των επενδύσεων, μια γιγαντιαία μεταφορά πόρων από τις κοινωνίες στις εγχώριες ολιγαρχίες και τις διεθνείς τράπεζες. Υποτίθεται ότι, με αυτόν τον τρόπο, βελτιώνεται η ανταγωνιστικότητα των χωρών, στην πραγματικότητα όμως αυτό είναι αδύνατο να γίνει. Πολύ περισσότερο είναι αδύνατο να γίνει σήμερα, σε συνθήκες δημιουργίας μιας χρηματιστικής μηχανής που αποδίδει πολλαπλάσια κέρδη στην κερδοσκοπία απότι στην παραγωγική επένδυση και στο περιβάλλον μιας παγκοσμιοποίησης που πρέπει μια οικονομία να ανταγωνίζεται την Κίνα, το Βιετνάμ ή την Γκάνα.
Η κύρια ευθύνη της κυβέρνησης δεν είναι λοιπόν ότι δεν εφαρμόζει αυτό το πρόγραμμα, ή πως το κάνει, αλλά ότι το εφαρμόζει. Αφού προηγουμένως έπαιξε αποφασιστικό ρόλο για να φέρει τη χώρα στην κατάσταση που βρέθηκε τον Μάιο του 2010, αποδέχθηκε αδιαμαρτύρητα και χωρίς διαπραγμάτευση το Μνημόνιο και ευχαρίστησε μάλιστα τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ για τη “βοήθειά” τους, γεγονός που τους απήλλαξε από τις δικές τους, ιστορικές ευθύνες. ‘Eκτοτε, ο λογαριασμός έρχεται όλο και πιο ακριβός για τον ελληνικό λαό, ο πλούτος της χώρας μειώνεται και φεύγει ταχύτερα στο εξωτερικό, τα προβλήματά της γίνονται όλο και πιο δυσεπίλυτα, η προοπτική μιας ανείπωτης καταστροφής όλο και πιο δύσκολο να αποφευχθεί. Ο χρόνος που περνάει δεν είναι ουδέτερος. Στερεί τη χώρα από βαθμούς ελευθερίας και διαπραγματευτικά χαρτιά. Σήμερα έχει π.χ. ακόμα ένα τεράστιο διαπραγματευτικό χαρτί, το γεγονός ότι το ελληνικό χρέος υπάγεται στο ελληνικό δίκαιο. Αν εφαρμοσθεί η απόφαση της 21ης Ιουλίου θα το χάσει. Αν προχωρήσει η διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων, το ελληνικό κράτος θα αποστερηθεί των τελευταίων πολύτιμων πόρων που διαθέτει σήμερα, ακόμα και σίγουρων εσόδων αίφνης από τα λαχεία ή το «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Γενικότερα, η χώρα εξασθενίζει πολύ γρήγορα και όταν έρθει η στιγμή μιας νέας μεγάλης διαπραγμάτευσης, ή μιας αναγκαστικής πια ρήξης με το διεθνές σύστημα, η θέση της θα είναι πολύ χειρότερη, αφού μειώνεται συνεχώς το οικονομικό της επίπεδο και μεταφέρονται διαρκώς πόροι από την Ελλάδα στις υπερτράπεζες, ενώ έχει, κατά τρόπο προδοτικό, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί διαφορετικά, αποδεχθεί διεθνώς τη θέση του ενόχου και υπευθύνου. Ο ελληνικός λαός νοιώθει τι τον περιμένει, αλλά δεν μπορεί να το πιστέψει ακόμα, στην πλειοψηφία του, είτε γιατί εκτιμά ιδιοτελώς ένα τμήμα του ότι θα γλυτώσει ή ακριβώς γιατί είναι τόσο τρομακτικό, όπως πολλοί καρκινοπαθείς κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να μην πληροφορηθούν τα δυσάρεστα νέα. O φόβος τροφοδοτεί την άρνηση και σε αυτόν ακριβώς τον μηχανισμό στηρίζεται, μεταξύ άλλων, ο μηχανισμός ψυχολογικού πολέμου που συνοδεύει το Μνημόνιο και που εισάγουν στην Ελλάδα οι μυστικοί επικοινωνιακοί σύμβουλοι της κυβέρνησης. Αφιερώσαμε αυτό το άρθρο στη διάγνωση του προβλήματος, θα χρειαστεί όμως να επανέλθουμε στο ζήτημα των δυνατών «θεραπειών».
Επίκαιρα, 06/10/2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011
Κεντροδεξιά και ευρωπαϊκή κρίση
Βουκουρέστι, του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Είμαστε στις παραμονές μιας ρήξης. Ζούμε μέρες Ιουλίου 1914 και πρέπει να αποφύγουμε την έκρηξη του Πολέμου. Η συμφωνία της 21.8 δεν λειτουργεί. Η χρεωκοπία της Νότιας Ευρώπης, ενδεχομένως και της εξόδου από την ευρωζώνη μιας χώρας είναι θέμα εβδομάδων ή μηνών, μαζί με την εκτόξευση των επιτοκίων. Η «μόλυνση» δεν μπορεί να περιορισθεί σε μια χώρα, θα επεκταθεί. Σε ένα χρόνο από σήμερα, δεν θα υπάρχει η ευρωζώνη με τη μορφή που τη ξέρουμε, εκτός αν μεταρρυθμισθεί σε βάθος.
Τις «κασσανδρικές» προβλέψεις κάνει ο Γάλλος Ζακ Ντελπλά, του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνομώνων της Γαλλίας, σύμβουλος της ΒΝΡ-Paribas. Mιλάει στο βήμα του «Θερινού Πανεπιστημίου» του «Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος», που έγινε φέτος στη Ρουμανία. Στο «κοινό» του περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, ο Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, δυο-τρεις πρωθυπουργοί, κάμποσοι Επίτροποι, ένα μεγάλο μέρος των ευρωπαίων κεντροδεξιών. (Το σνομπάρουν μου φαίνεται οι γερμανοί σκληροί εθνικιστές). Μάταια κυττάω γύρω μου για αντιδράσεις. Μόλις τους είπε ότι οδηγείται σε διάλυση η Ευρώπη, το κύριο πολιτικό σχέδιο της ηπείρου μετά από 60 χρόνια και αυτοί δεν αντιδρούν. H «πληροφορία» δεν είναι στις προβλέψεις του Ντελπλά, όσο στη μη αντίδραση, που μοιάζει να τον επιβεβαιώνει. Η Ευρώπη δεν θα μπορούσε να περάσει το 1914 από την belle époque στις δεκαετίες πολέμων, επαναστάσεων, κομμουνισμού, φασισμού και απείρων καταστροφών, αν είχε συνείδηση του διακυβεύματος. Σήμερα όμως, εξηνταπέντε χρόνια μετά το τέλος του 2ου Πολέμου, όλοι μοιάζουν να ξεχνάνε το παρελθόν, διακινδυνεύοντας να το επαναλάβουν.
Απούσα η Ελλάδα από τη δίκη της
Τα λόγια των επισήμων είναι για να μη λένε τίποτα, αν και η πραγματικότητα εισχωρεί στους λόγους όλων, με τη μορφή φευγαλέων αναφορών στην Ελλάδα και την ανάγκη να γίνει οπωσδήποτε κάτι άμεσα. Να ξαναβάλουμε μπροστά την ενιαία αγορά, λέει ο Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μπούζεκ, που θέλει να ξανακερδίσει η Ευρώπη των εμπιστοσύνη των αγορών. Μα είναι πολιτικό ή τραπεζικό σχέδιο εν τέλει η Ευρώπη;, τον ρωτάω παρεμβαίνοντας στη συζήτηση και υποστηρίζοντας ότι η ενδεχόμενη ελληνική καταστροφή δύσκολα θα περιοριστεί στη χώρα μας. Αλλά που είναι αλήθεια η χώρα μας; Εδώ, και μάλιστα σε αυτή τη συγκυρία, θάπρεπε να βρίσκεται η ΝΔ και να αγωνίζεται για τις ιδέες της. Που στο καλό έχει πάει; Με τι ασχολείται;
Υπάρχει άλλωστε ένα ευρύτερο ελληνικό παράδοξο. Ενώ οι διάφορες «ελίτ» ενστάλαξαν επί δεκαετίες στην Ελλάδα, καθιερώνοντας ως «ιδεολογία» τον «ευρωπαϊσμό», οι ίδιες είναι πολύ περισσότερο φιλοαμερικανικές παρά φιλοευρωπαϊκές. Χώρια που αντιλαμβάνονται με όρους συστημικής υποτέλειας την ένταξή τους στο διεθνές σύστημα. Ακόμα και κυττάζοντας στην Ευρώπη, είναι φιλοευρωπαίοι, όχι Ευρωπαίοι. Με την ένταξη στην ΕΟΚ, πολύ περισσότερο στο ευρώ, δεν ήταν λίγοι οι ‘Ελληνες ιθύνοντες που «πάρκαραν», όλο και περισσότερο, τη διαχείριση των υποθέσεων του κράτους που διοικούσαν, στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτων. Σήμερα, δεν είναι σε θέση να σκεφτούν και να κινητοποιήσουν επιχειρήματα που να συνδέουν οργανικά ελληνικά και ευρωπαϊκά συμφέροντα. Aυτός ο παράγων μπορεί να γίνει καταστροφικός για τη χώρα, αν μπει σε κρίση η ίδια η ευρωπαϊκή ενοποίηση, η συμμετοχή της Ελλάδας, ή ενεργοποιηθούν σχέδια άλλων δυνάμεων να αποσπάσουν την Ελλάδα και να την εντάξουν σε δική τους ζώνη επιρροής, «πουλώντας» της δήθεν “προστασία” από την Τουρκία.
Ο Ντελπλά υποστηρίζει διαίρεση του ευρωπαϊκού χρέους σε μπλε και κόκκινο, το ένα αναλαμβανόμενο συλλογικά από την Ευρώπη, στο ύψος του 60% που προβλέπει το Μάαστριχτ, το υπόλοιπο αναλαμβανόμενο από κάθε κράτος. Υποστηρίζει επίσης την ανάγκη σχεδίου Μάρσαλ, με μεταφορά δύο δις ευρώ ετησίως, 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ σε Ισπανία, Πορτογαλλία, Ελλάδα, για να καλυφθεί το έλλειμμα παραγωγικότητας, διοχετευόμενοι στην κοινωνική κάλυψη των ανέργων, την εκπαίδευση και την παροχή συμβουλών. Σε αντάλλαγμα, οι δέκτες θα έπρεπε να αποδεχθούν περιορισμό κυριαρχίας, με υιοθέτηση ενός «διπλού» συστήματος λήψης αποφάσεων, όπου όλες οι μείζονες αποφάσεις θα παίρνονται από κοινού, από ντόπιους και Ευρωπαίους. Χωρίς μεταφορά πόρων δεν υπάρχει ελπίδα για τον Νότο.
Η συζήτηση με τον Ντελπλά μοιάζει ευγενική παρτίδα μποξ. Φιλελεύθερος - διετέλεσε σύμβουλος του Γκαϊντάρ, αρχιτέκτονα του «σοκ χωρίς θεραπεία» στη μετακομμουνιστική Ρωσία - ο Ντελπλά δεν θέλει να παρουσιασθεί εχθρός της Ελλάδας και γι’ αυτό ακριβώς θέλει να ρίξει όλες τις ευθύνες στην Αθήνα για τα ενδεχόμενα θλιβερά αποτελέσματα της ασκούμενης στην Ελλάδα πολιτικής. «Οι ‘Ελληνες δεν κάνουν αυτά που συμφώνησαν» είναι το λάιτ-μοτίβ του, ενώ, σύμβουλος ο ίδιος μιας από τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, ασφαλώς δεν επιθυμεί να αναγνωρίσει την αυτοτελή σημασία και ρόλο των «αγορών». Μου εξηγεί ότι μια μονομερής στάση πληρωμών θα είναι καταστροφική για την Ελλάδα, θάταν όμως, ίσως, καταστροφική και για την τράπεζα που συμβουλεύει.
Η προσπάθεια προκαταβολικής αποποίησης των ευθυνών για αυτό που μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα είναι κοινός παρονομαστής των περισσότερων συμμετεχόντων. «Πες μου τι να κάνω για την Ελλάδα, και θα το κάνω», με προκαλεί ο Γάλλος Ζοζέφ Ντολ, επικεφαλής των βουλευτών του ΕΛΚ στο ευρωκοινοβούλιο, με την προφανή επιδίωξη να αποδείξει ότι δεν έχω απάντηση να του δώσω. Δεν λέει τίποτα όμως όταν του απαντώ «ριζική αναδιάρθρωση του ευρωπαϊκού χρέους και σχέδιο Μάρσαλ». Κι ύστερα, προσθέτω, ανταποδίδοντας την ευγενική πρόκληση, είναι σοβαρό για την Ευρώπη να τοποθετεί έναν άνθρωπο της Goldman Sachs, επικεφαλής της ΕΚΤ, του σημαντικότερου θεσμού της ‘Ενωσης;
Αγορές και Κράτη
Πώς να ρυθμίσουμε τις αγορές, είναι το θέμα ενός από τα πάνελ. Οι ειδικοί που συμμετέχουν, όπως συμβαίνει στις περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις, είναι ταυτόχρονα τραπεζίτες. Προειδοποιούν για τους κινδύνους υπερβολικής ρύθμισης της αγοράς και την αναποτελεσματικότητα ακόμα και αυτών των αστείων φόρων που σκέφτονται εδώ και μία-δύο δεκαετίες να επιβάλλουν! Με τέτοιους «ρυθμιστές», δεν είναι καθόλου περίεργο ότι, όχι μόνο οι τράπεζες δεν υπόκεινται σε καμιά άξια λόγου ρύθμιση, με αποτέλεσμα τον κίνδυνο μιας κρίσης μεγαλύτερης του 1929, αλλά και ότι, πρακτικώς, είναι οι τράπεζες που «ρυθμίζουν» τα κράτη και τις κοινωνίες. Αποφασίζουν πόσο μεγάλα τα θέλουν, το ύψος των κοινωνικών δαπανών, την οικονομική πολιτική κλπ.
Αν οι «ειδικοί» συνδέονται με τις τράπεζες, δεν συμβαίνει το ίδιο με την ευρύτερη κοινότητα πολιτικών και οικονομολόγων, εντός της οποίας διακρίνεται ένα όλο και ογκούμενο, σαφές κριτικό ρεύμα προς τις χρηματαγορές. Εισάγαμε στην Ευρώπη τη νεοφιλελεύθερη άποψη και καταργήσαμε την κριτική σκέψη, με αποτέλεσμα να μειωθεί η ανάπτυξη και να αυξηθούν τα χρέη και οι ανισότητες, υπογραμμίζει ο Pierre Defraigne, εκτελεστικός διευθυντής του Ιδρύματος Madariaga-Koλλέγιο της Ευρώπης, με μια μακρά θητεία ως υπεύθυνος των Γραφείων του Ετιέν Νταβινιόν και του Πασκάλ Λαμί, που αναγνωρίζει ότι δεν έγινε τίποτα με τις τράπεζες μετά το 2008. Στον αντίποδα του «κοινωνικού δαρβινισμού» των νεοφιλελεύθερων, που καταλήγουν υπηρέτες μιας παρασιτικής, ολοκληρωτικής «αριστοκρατίας του χρήματος», ο Defraigne υπογραμμίζει τον αναπτυξιακό χαρακτήρα της μείωσης των ανισοτήτων, μιας μείωσης που θα μπορούσε να παράγει, λέει, πολλούς νέους Μότσαρτ και Αϊνστάιν. Ζητά περιορισμό του μεγέθους του χρηματιστικού συστήματος, έμφαση στη γεωργία, επανισορρόπηση του δημοσιονομικού συστήματος, διαμαρτύρεται για την σκανδαλώδη, όπως τη χαρακτηρίζει, πρόσβαση τραπεζών όπως η Siemens Bank και η Peugot Bank στη φτηνή πίστωση της ΕΚΤ, τάσσεται υπέρ μιας πολιτικής ένωσης βασισμένης σε τρεις κυριαρχίες (νομισματική, φορολογική, χρηματιστική), ενός προϋπολογισμού της ευρωζώνης, μιας προσπάθειας ανόρθωσης της παραγωγικότητας και ενός μισθολογικού και κοινωνικού διαλόγου.
Τα εργαλεία ανάκαμψης δεν δουλεύουν, γεγονός που αποδεικνύει τον συστημικό χαρακτήρα της κρίσης, υποστηρίζει ο Defraigne. Και οι εξελίξεις μάλλον τον δικαιώνουν. Γιατί να επενδυθούν κεφάλαια στην παραγωγή όταν αποδίδουν τόσο περισσότερο επενδυόμενα σε κερδοσκοπικές φούσκες, όπως το κρατικό χρέος και, στον πυρήνα του, η φούσκα των παραγώγων; ‘Η γιατί να μείνει η παραγωγή στην Δυτική Ευρώπη όταν μπορεί να μεταναστεύσει στην Ανατολική, στην Κίνα, στο Μπαγκλαντές;
Ρουμανία: το μέλλον μας
Είμαστε όμως ακόμα μακριά από τη διατύπωση μιας αξιόπιστης πολιτικής εναλλακτικής στην Ευρώπη και κινδυνεύουμε να μας προλάβει το έμφραγμα. Αυτά σκέφτομαι περπατώντας στους δρόμους του εξαθλιωμένου Βουκουρεστίου που πέρασε από την δικτατορία «του προλεταριάτου» στη «δημοκρατία» της μαφίας. Η πατρίδα του Δράκουλα, με όλες τις τράπεζές της υπό ξένο έλεγχο, νοσταλγεί τώρα τον Νικολάε Τσαουσέσκου, τελώντας υπό τον ασφυκτικό έλεγχο ενός ΔΝΤ, που εξαφανίζει κοινωνικές δαπάνες και μεταφέρει κρατικές επιχειρήσεις σε ξένους. Πριν από δύο χρόνια, ο Σιμόν Πέρες περηφανευόταν ότι αγόρασαν όλη τη χώρα.
Η αγορά πάντως έχει κάνει απίστευτες προόδους εδώ. Κοτζάμ Λήδρα Μάριοτ προτείνει να απευθυνθούμε στη ρεσεψιόν για «ρομαντικές συναντήσεις». Βλέπω στον δρόμο το εγκαταλελειμμένο παιδάκι που χαλάει τον κόσμο, κλαίει και οδύρεται, ανήμπορο να αντιμετωπίσει τη βία ενός περαστικού. Το μικρό πλάσμα αδιαφορεί, αν δεν ενοχλείται με το χάδι μου. Διερωτώμαι πώς να φαίνεται ο κόσμος μας στα ματάκια του.
Κόσμος του Επενδυτή, 1.10.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Είμαστε στις παραμονές μιας ρήξης. Ζούμε μέρες Ιουλίου 1914 και πρέπει να αποφύγουμε την έκρηξη του Πολέμου. Η συμφωνία της 21.8 δεν λειτουργεί. Η χρεωκοπία της Νότιας Ευρώπης, ενδεχομένως και της εξόδου από την ευρωζώνη μιας χώρας είναι θέμα εβδομάδων ή μηνών, μαζί με την εκτόξευση των επιτοκίων. Η «μόλυνση» δεν μπορεί να περιορισθεί σε μια χώρα, θα επεκταθεί. Σε ένα χρόνο από σήμερα, δεν θα υπάρχει η ευρωζώνη με τη μορφή που τη ξέρουμε, εκτός αν μεταρρυθμισθεί σε βάθος.
Τις «κασσανδρικές» προβλέψεις κάνει ο Γάλλος Ζακ Ντελπλά, του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνομώνων της Γαλλίας, σύμβουλος της ΒΝΡ-Paribas. Mιλάει στο βήμα του «Θερινού Πανεπιστημίου» του «Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος», που έγινε φέτος στη Ρουμανία. Στο «κοινό» του περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, ο Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, δυο-τρεις πρωθυπουργοί, κάμποσοι Επίτροποι, ένα μεγάλο μέρος των ευρωπαίων κεντροδεξιών. (Το σνομπάρουν μου φαίνεται οι γερμανοί σκληροί εθνικιστές). Μάταια κυττάω γύρω μου για αντιδράσεις. Μόλις τους είπε ότι οδηγείται σε διάλυση η Ευρώπη, το κύριο πολιτικό σχέδιο της ηπείρου μετά από 60 χρόνια και αυτοί δεν αντιδρούν. H «πληροφορία» δεν είναι στις προβλέψεις του Ντελπλά, όσο στη μη αντίδραση, που μοιάζει να τον επιβεβαιώνει. Η Ευρώπη δεν θα μπορούσε να περάσει το 1914 από την belle époque στις δεκαετίες πολέμων, επαναστάσεων, κομμουνισμού, φασισμού και απείρων καταστροφών, αν είχε συνείδηση του διακυβεύματος. Σήμερα όμως, εξηνταπέντε χρόνια μετά το τέλος του 2ου Πολέμου, όλοι μοιάζουν να ξεχνάνε το παρελθόν, διακινδυνεύοντας να το επαναλάβουν.
Απούσα η Ελλάδα από τη δίκη της
Τα λόγια των επισήμων είναι για να μη λένε τίποτα, αν και η πραγματικότητα εισχωρεί στους λόγους όλων, με τη μορφή φευγαλέων αναφορών στην Ελλάδα και την ανάγκη να γίνει οπωσδήποτε κάτι άμεσα. Να ξαναβάλουμε μπροστά την ενιαία αγορά, λέει ο Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μπούζεκ, που θέλει να ξανακερδίσει η Ευρώπη των εμπιστοσύνη των αγορών. Μα είναι πολιτικό ή τραπεζικό σχέδιο εν τέλει η Ευρώπη;, τον ρωτάω παρεμβαίνοντας στη συζήτηση και υποστηρίζοντας ότι η ενδεχόμενη ελληνική καταστροφή δύσκολα θα περιοριστεί στη χώρα μας. Αλλά που είναι αλήθεια η χώρα μας; Εδώ, και μάλιστα σε αυτή τη συγκυρία, θάπρεπε να βρίσκεται η ΝΔ και να αγωνίζεται για τις ιδέες της. Που στο καλό έχει πάει; Με τι ασχολείται;
Υπάρχει άλλωστε ένα ευρύτερο ελληνικό παράδοξο. Ενώ οι διάφορες «ελίτ» ενστάλαξαν επί δεκαετίες στην Ελλάδα, καθιερώνοντας ως «ιδεολογία» τον «ευρωπαϊσμό», οι ίδιες είναι πολύ περισσότερο φιλοαμερικανικές παρά φιλοευρωπαϊκές. Χώρια που αντιλαμβάνονται με όρους συστημικής υποτέλειας την ένταξή τους στο διεθνές σύστημα. Ακόμα και κυττάζοντας στην Ευρώπη, είναι φιλοευρωπαίοι, όχι Ευρωπαίοι. Με την ένταξη στην ΕΟΚ, πολύ περισσότερο στο ευρώ, δεν ήταν λίγοι οι ‘Ελληνες ιθύνοντες που «πάρκαραν», όλο και περισσότερο, τη διαχείριση των υποθέσεων του κράτους που διοικούσαν, στις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτων. Σήμερα, δεν είναι σε θέση να σκεφτούν και να κινητοποιήσουν επιχειρήματα που να συνδέουν οργανικά ελληνικά και ευρωπαϊκά συμφέροντα. Aυτός ο παράγων μπορεί να γίνει καταστροφικός για τη χώρα, αν μπει σε κρίση η ίδια η ευρωπαϊκή ενοποίηση, η συμμετοχή της Ελλάδας, ή ενεργοποιηθούν σχέδια άλλων δυνάμεων να αποσπάσουν την Ελλάδα και να την εντάξουν σε δική τους ζώνη επιρροής, «πουλώντας» της δήθεν “προστασία” από την Τουρκία.
Ο Ντελπλά υποστηρίζει διαίρεση του ευρωπαϊκού χρέους σε μπλε και κόκκινο, το ένα αναλαμβανόμενο συλλογικά από την Ευρώπη, στο ύψος του 60% που προβλέπει το Μάαστριχτ, το υπόλοιπο αναλαμβανόμενο από κάθε κράτος. Υποστηρίζει επίσης την ανάγκη σχεδίου Μάρσαλ, με μεταφορά δύο δις ευρώ ετησίως, 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ σε Ισπανία, Πορτογαλλία, Ελλάδα, για να καλυφθεί το έλλειμμα παραγωγικότητας, διοχετευόμενοι στην κοινωνική κάλυψη των ανέργων, την εκπαίδευση και την παροχή συμβουλών. Σε αντάλλαγμα, οι δέκτες θα έπρεπε να αποδεχθούν περιορισμό κυριαρχίας, με υιοθέτηση ενός «διπλού» συστήματος λήψης αποφάσεων, όπου όλες οι μείζονες αποφάσεις θα παίρνονται από κοινού, από ντόπιους και Ευρωπαίους. Χωρίς μεταφορά πόρων δεν υπάρχει ελπίδα για τον Νότο.
Η συζήτηση με τον Ντελπλά μοιάζει ευγενική παρτίδα μποξ. Φιλελεύθερος - διετέλεσε σύμβουλος του Γκαϊντάρ, αρχιτέκτονα του «σοκ χωρίς θεραπεία» στη μετακομμουνιστική Ρωσία - ο Ντελπλά δεν θέλει να παρουσιασθεί εχθρός της Ελλάδας και γι’ αυτό ακριβώς θέλει να ρίξει όλες τις ευθύνες στην Αθήνα για τα ενδεχόμενα θλιβερά αποτελέσματα της ασκούμενης στην Ελλάδα πολιτικής. «Οι ‘Ελληνες δεν κάνουν αυτά που συμφώνησαν» είναι το λάιτ-μοτίβ του, ενώ, σύμβουλος ο ίδιος μιας από τις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, ασφαλώς δεν επιθυμεί να αναγνωρίσει την αυτοτελή σημασία και ρόλο των «αγορών». Μου εξηγεί ότι μια μονομερής στάση πληρωμών θα είναι καταστροφική για την Ελλάδα, θάταν όμως, ίσως, καταστροφική και για την τράπεζα που συμβουλεύει.
Η προσπάθεια προκαταβολικής αποποίησης των ευθυνών για αυτό που μπορεί να συμβεί στην Ελλάδα είναι κοινός παρονομαστής των περισσότερων συμμετεχόντων. «Πες μου τι να κάνω για την Ελλάδα, και θα το κάνω», με προκαλεί ο Γάλλος Ζοζέφ Ντολ, επικεφαλής των βουλευτών του ΕΛΚ στο ευρωκοινοβούλιο, με την προφανή επιδίωξη να αποδείξει ότι δεν έχω απάντηση να του δώσω. Δεν λέει τίποτα όμως όταν του απαντώ «ριζική αναδιάρθρωση του ευρωπαϊκού χρέους και σχέδιο Μάρσαλ». Κι ύστερα, προσθέτω, ανταποδίδοντας την ευγενική πρόκληση, είναι σοβαρό για την Ευρώπη να τοποθετεί έναν άνθρωπο της Goldman Sachs, επικεφαλής της ΕΚΤ, του σημαντικότερου θεσμού της ‘Ενωσης;
Αγορές και Κράτη
Πώς να ρυθμίσουμε τις αγορές, είναι το θέμα ενός από τα πάνελ. Οι ειδικοί που συμμετέχουν, όπως συμβαίνει στις περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις, είναι ταυτόχρονα τραπεζίτες. Προειδοποιούν για τους κινδύνους υπερβολικής ρύθμισης της αγοράς και την αναποτελεσματικότητα ακόμα και αυτών των αστείων φόρων που σκέφτονται εδώ και μία-δύο δεκαετίες να επιβάλλουν! Με τέτοιους «ρυθμιστές», δεν είναι καθόλου περίεργο ότι, όχι μόνο οι τράπεζες δεν υπόκεινται σε καμιά άξια λόγου ρύθμιση, με αποτέλεσμα τον κίνδυνο μιας κρίσης μεγαλύτερης του 1929, αλλά και ότι, πρακτικώς, είναι οι τράπεζες που «ρυθμίζουν» τα κράτη και τις κοινωνίες. Αποφασίζουν πόσο μεγάλα τα θέλουν, το ύψος των κοινωνικών δαπανών, την οικονομική πολιτική κλπ.
Αν οι «ειδικοί» συνδέονται με τις τράπεζες, δεν συμβαίνει το ίδιο με την ευρύτερη κοινότητα πολιτικών και οικονομολόγων, εντός της οποίας διακρίνεται ένα όλο και ογκούμενο, σαφές κριτικό ρεύμα προς τις χρηματαγορές. Εισάγαμε στην Ευρώπη τη νεοφιλελεύθερη άποψη και καταργήσαμε την κριτική σκέψη, με αποτέλεσμα να μειωθεί η ανάπτυξη και να αυξηθούν τα χρέη και οι ανισότητες, υπογραμμίζει ο Pierre Defraigne, εκτελεστικός διευθυντής του Ιδρύματος Madariaga-Koλλέγιο της Ευρώπης, με μια μακρά θητεία ως υπεύθυνος των Γραφείων του Ετιέν Νταβινιόν και του Πασκάλ Λαμί, που αναγνωρίζει ότι δεν έγινε τίποτα με τις τράπεζες μετά το 2008. Στον αντίποδα του «κοινωνικού δαρβινισμού» των νεοφιλελεύθερων, που καταλήγουν υπηρέτες μιας παρασιτικής, ολοκληρωτικής «αριστοκρατίας του χρήματος», ο Defraigne υπογραμμίζει τον αναπτυξιακό χαρακτήρα της μείωσης των ανισοτήτων, μιας μείωσης που θα μπορούσε να παράγει, λέει, πολλούς νέους Μότσαρτ και Αϊνστάιν. Ζητά περιορισμό του μεγέθους του χρηματιστικού συστήματος, έμφαση στη γεωργία, επανισορρόπηση του δημοσιονομικού συστήματος, διαμαρτύρεται για την σκανδαλώδη, όπως τη χαρακτηρίζει, πρόσβαση τραπεζών όπως η Siemens Bank και η Peugot Bank στη φτηνή πίστωση της ΕΚΤ, τάσσεται υπέρ μιας πολιτικής ένωσης βασισμένης σε τρεις κυριαρχίες (νομισματική, φορολογική, χρηματιστική), ενός προϋπολογισμού της ευρωζώνης, μιας προσπάθειας ανόρθωσης της παραγωγικότητας και ενός μισθολογικού και κοινωνικού διαλόγου.
Τα εργαλεία ανάκαμψης δεν δουλεύουν, γεγονός που αποδεικνύει τον συστημικό χαρακτήρα της κρίσης, υποστηρίζει ο Defraigne. Και οι εξελίξεις μάλλον τον δικαιώνουν. Γιατί να επενδυθούν κεφάλαια στην παραγωγή όταν αποδίδουν τόσο περισσότερο επενδυόμενα σε κερδοσκοπικές φούσκες, όπως το κρατικό χρέος και, στον πυρήνα του, η φούσκα των παραγώγων; ‘Η γιατί να μείνει η παραγωγή στην Δυτική Ευρώπη όταν μπορεί να μεταναστεύσει στην Ανατολική, στην Κίνα, στο Μπαγκλαντές;
Ρουμανία: το μέλλον μας
Είμαστε όμως ακόμα μακριά από τη διατύπωση μιας αξιόπιστης πολιτικής εναλλακτικής στην Ευρώπη και κινδυνεύουμε να μας προλάβει το έμφραγμα. Αυτά σκέφτομαι περπατώντας στους δρόμους του εξαθλιωμένου Βουκουρεστίου που πέρασε από την δικτατορία «του προλεταριάτου» στη «δημοκρατία» της μαφίας. Η πατρίδα του Δράκουλα, με όλες τις τράπεζές της υπό ξένο έλεγχο, νοσταλγεί τώρα τον Νικολάε Τσαουσέσκου, τελώντας υπό τον ασφυκτικό έλεγχο ενός ΔΝΤ, που εξαφανίζει κοινωνικές δαπάνες και μεταφέρει κρατικές επιχειρήσεις σε ξένους. Πριν από δύο χρόνια, ο Σιμόν Πέρες περηφανευόταν ότι αγόρασαν όλη τη χώρα.
Η αγορά πάντως έχει κάνει απίστευτες προόδους εδώ. Κοτζάμ Λήδρα Μάριοτ προτείνει να απευθυνθούμε στη ρεσεψιόν για «ρομαντικές συναντήσεις». Βλέπω στον δρόμο το εγκαταλελειμμένο παιδάκι που χαλάει τον κόσμο, κλαίει και οδύρεται, ανήμπορο να αντιμετωπίσει τη βία ενός περαστικού. Το μικρό πλάσμα αδιαφορεί, αν δεν ενοχλείται με το χάδι μου. Διερωτώμαι πώς να φαίνεται ο κόσμος μας στα ματάκια του.
Κόσμος του Επενδυτή, 1.10.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011
Στα όρια της εσχάτης προδοσίας...
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Στα όρια του πεδίου εφαρμογής των διατάξεων περί εσχάτης προδοσίας ακροβατεί ήδη η ελληνική κυβέρνηση, είτε το συνειδητοποιεί, είτε όχι, τόσο σε ότι αφορά τις διαπραγματεύσεις με τις ξένες τράπεζες και δυνάμεις, όσο και την εσωτερική πολιτική που ασκεί. Ελπίζει κανείς ότι θα το αντιληφθεί και θα αλλάξει πορεία, ή τουλάχιστον, θα έχει το θάρρος, και για την αυτοπροστασία της ακόμα βρε αδερφέ, να πάει τη χώρα σε δημοκρατική λύση μέσω άμεσων εκλογών και παράλληλου δημοψηφίσματος για μνημόνιο, μεσοπρόθεσμα και 21η Ιουλίου. Δυστυχώς όμως, μέχρι τώρα, όλα δείχνουν ότι είναι επαρκώς μοιραία και άβουλη για να οδηγήσει μέχρι τέλους τη χώρα και τον εαυτό της στην αυτοκαταστροφική πορεία που εγκαινίασε τον Μάιο του 2010.
H σκιά του 1922
Για μια μερίδα του ελληνικού λαού, η λέξη «Γουδί» αρχίζει να κάνει πια νόημα, τέτοια είναι η συσσωρευμένη οργή απέναντι στην κυβέρνηση, την πολιτική και γενική «ελίτ» ευρύτερα. Βεβαίως, όπως τυπικά συμβαίνει ιστορικά σε αυτές τις περιπτώσεις, με κλασικό παράδειγμα το «ας φάνε παντεσπάνι αν πεινάνε» της Μαρίας Αντουανέττας, η «ελίτ» της χώρας βυθίζεται όλο και πιο πολύ στον δικό της κόσμο, αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι έχει βάλει πιθανώς τις βάσεις όχι μόνο για την καταστροφή της χώρας, αλλά και για τη δική της, συνεχίζοντας, όσο ποτέ άλλοτε, να επιτελεί με φανατισμό τις δύο λειτουργίες που ξέρει να κάνει καλύτερα: να λεηλατεί τη χώρα στο εσωτερικό, να την υποδουλώνει στο εξωτερικό. Οι πιο κυνικοί λένε τώρα «ας επιβιώσουν τουλάχιστον οι μισοί ‘Ελληνες, γιατί να χαθούν κι αυτοί;».
Τις προάλλες κυκλοφορούσα στο δρόμο με το αφιέρωμα της Ελευθεροτυπίας στο κίνημα του Γουδί το 1909. Παρά το τόσο εμφανές 1909 στο εξώφυλλο και τη λέξη Κίνημα, κανενός από όσους συνάντησα δεν πήγε το μυαλό στο κίνημα που σφράγισε την πρώτη προσπάθεια εκσυγχρονισμού της Ελλάδας, τον 20ό αιώνα. ‘Ολοι συνέδεσαν αμέσως τη λέξη Γουδί με την εκτέλεση των ‘Eξη, θεωρηθέντων υπευθύνων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Στη Χιλή του Πινοτσέτ, η ανείπωτη βαρβαρότητα, οι δολοφονίες και τα βασανιστήρια της στρατιωτικής δικτατορίας, προετοίμασαν την οικονομική και κοινωνική βία των νεοφιλελεύθερων. Στην σημερινή Ελλάδα, η οικονομική και κοινωνική βία προετοιμάζει την έκρηξη της εμφύλιας.
H “εκκαθάριση” του ελληνικού κράτους
Πλησιάζουμε τώρα με ταχύ ρυθμό προς την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης του ελληνικού δράματος, το λιγότερο με κάποιας μορφής χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, ίσως και την έξοδο από την ΕΕ. Οι δανειστές και οι δυνάμεις το γνωρίζουν, γι’ αυτό και επιμένουν να έχουν ολοκληρώσει την επίθεση κατά του ελληνικού κράτους, κοινωνικού και … υπόλοιπου και τη διαρπαγή της περιουσίας του, προτού φτάσουν εκεί τα πράγματα. Επιδιώκουν, μέσω της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου, που συνέταξε το παγκόσμιο τραπεζικό λόμπυ International Institute of Finance, να υπάγουν όλο το ελληνικό χρέος στο καθεστώς του βρετανικού δικαίου, και όχι του ελληνικού που βρίσκεται σήμερα, ώστε να στερήσουν από την Ελλάδα το ισχυρότερο διαπραγματευτικό χαρτί της προτού φτάσουμε στο σημείο της αναδιάρθρωσης ή στάσης πληρωμών.
Η τρόικα, για την παρουσία της οποίας επαίρεται μια κυβέρνηση που εγγίζει πλέον τον «βαθμό μηδέν αξιοπρέπειας», λειτουργεί ακριβώς όπως οι διαχειριστές, για λογαριασμό τραπεζών, των χρεωμένων επιχειρήσεων, που αναλαμβάνουν να μειώσουν όσο μπορούν το κόστος της μη εξυπηρέτησης των δανείων και να εκποιήσουν μισοτιμής την περιουσία της προτού τις κλείσουν. Κάνουν ότι μπορούν για να μειώσουν το κόστος λειτουργίας της επιχείρησης, απολύουν προσωπικό, κάνουν προσημείωση ακινήτων. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας το αποδέχεται για να μην πάει φυλακή. Οι ηγέτες όμως της Ελλάδας γιατί το κάνουν; Σε τι ελπίζουν και τι φοβούνται; Μήπως την αποκάλυψη, από αυτούς που τους είχαν στο μισθολόγιο, από τις Ζήμενς και τις άλλες εταιρείες που ασελγούσαν, με τη συνενοχή τους, επί δεκαετίες πάνω στο σώμα της χώρας που κατέστρεψαν, την αποκάλυψη των έργων τους;
Πρόσφατα ήμουν στην Κούβα. Το κεντρικό κανάλι της τηλεόρασης μου ζήτησε μια συνέντευξη για το ελληνικό πρόβλημα. ‘Ηρθε το συνεργείο και όσο ετοιμάζονταν, πιάσαμε συζήτηση με το δημοσιογράφο. «Τι γίνεται στην Ελλάδα;» με ρώτησε, «ήρθε εδώ επίσκεψη ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Λουξεμβούργου και μας είπε εντάξει είναι κάπως υπερβολικό ότι θα τους πάρουμε την Ακρόπολη, αλλά δεν απέχει και πολύ από αυτό που θα κάνουμε. Είναι αλήθεια;». Για ποιο λόγο αφού είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα χρεωκοπήσουμε με τη μία ή την άλλη μορφή, πρέπει και να χρεωκοπήσουμε απένταροι; ‘Εχοντας χάσει κάθε δημόσια, έτσι που πάμε και κάθε μη ρευστοποιηθείσα ιδιωτική ελληνική περιουσία, έχοντας αποποιηθεί τα διαπραγματευτικά μας χαρτιά και έχοντας διαλύσει το ελληνικό κράτος;
Ελλάδα: “πεδίο δοκιμής” παγκόσμιας επίθεσης κατά κράτους και Δημοσίου
Αρκεί βεβαίως να διαβάσουμε τη Wall Street Journal και τον Economist,όργανα των υπερτραπεζών της Wall Street και του City αντίστοιχα, και του αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος (η πρώτη), των πραγματικών δηλαδή αφεντικών του κόσμου μας, για να καταλάβουμε τι γίνεται. Επιχαίρουν για την κρίση και τις καταστροφές που έρχονται. Τις θεωρούν ιστορική ευκαιρία για να ξεμπερδεύουν μια και καλή, σε Ευρώπη και ΗΠΑ, με το κοινωνικό κράτος, με το δημόσιο, τους δημόσιους υπαλλήλους και το συνδικαλιστικό τους κίνημα, αλλά και την ίδια την ιδέα της Ευρώπης και του ευρώ.
Στην κρίση, το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο, η νέα υπερδύναμη της εποχής μας, βλέπει την ευκαιρία να πραγματοποιήσει μια νέα τεράστια λεηλασία των Ευρωπαίων και Αμερικανών πολιτών, μια νέα γιγαντιαία μεταφορά δημόσιου πλούτου στις υπερτράπεζες, που έφτιαξαν τη μεγάλη φούσκα των CDS και θέλουν τώρα να πάρουν τα λεφτά πριν σκάσει. Θέλουν να πάρουν πίσω όλες τις κατακτήσεις των ευρωπαϊκών λαών μετά τη νίκη επί του φασισμού το 1945, αν όχι μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Θέλουν να εξισώσουν, εν ονόματι της ανταγωνιστικότητας, τις κοινωνικές, φορολογικές, οικολογικές συνθήκες στην Ευρώπη και στον τρίτο κόσμο στα επίπεδα του τελευταίου. Και χρησιμοποιούν την Ελλάδα για να το πετύχουν. «Δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλεύεσαι τον μαλάκα», λέει επί λέξει ένας Νεοϋρκέζος χρηματιστής στη γαλλική Λιμπερασιόν, σχολιάζοντας τα κερδοσκοπικά παιχνίδια της Goldman και των hedge funds με την Ελλάδα. Μόνο που, αν υπάρχει «μαλάκας», είναι και διεφθαρμένος!
Νοοτροπία Γενίτσαρων
Και ενώ γίνονται όλα αυτά, τα εγχώρια μέσα της διαπλοκής, όλοι αυτοί που μας έλεγαν πέρυσι ότι πρέπει να εφαρμόσουμε το μνημόνιο για να βγούμε φέτος στις αγορές, ξανάστησαν κατ’ επιταγήν της τρόικας, μια νέα φτηνή και ανθελληνική προπαγάνδα εναντίον του δημοσίου και των δημοσίων υπαλλήλων, προσπαθώντας να κερδίσουν την υποστήριξη των μισών θυμάτων της οικονομικής κρίσης, των ιδιωτικών υπαλλήλων και των αυτοαπασχολούμενων, εναντίον των άλλων μισών. Βρήκαν τη μέθοδο της εφεδρείας για να ξαναγυρίσουν το ελληνικό κράτος στην πλατεία Κλαυθμώνος, αναιρώντας το πιο βασικό θεμέλιο της ανεξαρτησίας του δημόσιου υπαλλήλου, τη μονιμότητα. Εμφορούμενοι από τη ψυχολογία των Γενιτσάρων, δεν ενοχλούνται καθόλου να ξαναγυρίσουν στα … οθωμανικά πρότυπα την ελληνική δημόσια διοίκηση, ούτε ότι, ως αποτέλεσμα των μέτρων κοινωνικής εξόντωσης που υιοθετούν, δεν απομένει πολύς καιρός μέχρι να δούμε φαινόμενα πείνας στην Αθήνα και τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας. Σε μια χώρα που θέλει να μειώσει τα ελλείμματά της, ξεπουλάνε τώρα σίγουρες πηγές εσόδων, όπως τα λαχεία και το Ελευθέριος Βενιζέλος, υποθηκεύοντας όχι μόνο τις παρούσες γενηές, αλλά και κάθε μέλλον μιας χώρας, οι πιο μορφωμένοι, νέοι και δυναμικοί πολίτες της οποίας την εγκαταλείπουν, μόλις τους δίνεται η ευκαιρία.
Στις συνθήκες που δημιουργούνται, μόνο μια γενικευμένη εξέγερση του ελληνικού λαού, ίσως και με τη μορφή γενικής απεργίας διαρκείας, με αίτημα την διενέργεια εκλογών και δημοψηφίσματος για το αν ο ελληνικός λαός επιθυμεί τη συνέχιση ισχύος ή την καταγγελία των αποικιακών συμβάσεων (μνημόνιο, μεσοπρόθεσμα, 21η Ιουλίου), θα μπορούσε ίσως, όχι να αποτρέψει, αλλά τουλάχιστο να περιορίσει την εν εξελίξει μεγαλύτερη εθνική καταστροφή στη νεώτερη ελληνική ιστορία. Θα ήταν και η μόνη δημοκρατική διέξοδος στις παρούσες συνθήκες.
“Eπίκαιρα”, 29.9.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Στα όρια του πεδίου εφαρμογής των διατάξεων περί εσχάτης προδοσίας ακροβατεί ήδη η ελληνική κυβέρνηση, είτε το συνειδητοποιεί, είτε όχι, τόσο σε ότι αφορά τις διαπραγματεύσεις με τις ξένες τράπεζες και δυνάμεις, όσο και την εσωτερική πολιτική που ασκεί. Ελπίζει κανείς ότι θα το αντιληφθεί και θα αλλάξει πορεία, ή τουλάχιστον, θα έχει το θάρρος, και για την αυτοπροστασία της ακόμα βρε αδερφέ, να πάει τη χώρα σε δημοκρατική λύση μέσω άμεσων εκλογών και παράλληλου δημοψηφίσματος για μνημόνιο, μεσοπρόθεσμα και 21η Ιουλίου. Δυστυχώς όμως, μέχρι τώρα, όλα δείχνουν ότι είναι επαρκώς μοιραία και άβουλη για να οδηγήσει μέχρι τέλους τη χώρα και τον εαυτό της στην αυτοκαταστροφική πορεία που εγκαινίασε τον Μάιο του 2010.
H σκιά του 1922
Για μια μερίδα του ελληνικού λαού, η λέξη «Γουδί» αρχίζει να κάνει πια νόημα, τέτοια είναι η συσσωρευμένη οργή απέναντι στην κυβέρνηση, την πολιτική και γενική «ελίτ» ευρύτερα. Βεβαίως, όπως τυπικά συμβαίνει ιστορικά σε αυτές τις περιπτώσεις, με κλασικό παράδειγμα το «ας φάνε παντεσπάνι αν πεινάνε» της Μαρίας Αντουανέττας, η «ελίτ» της χώρας βυθίζεται όλο και πιο πολύ στον δικό της κόσμο, αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι έχει βάλει πιθανώς τις βάσεις όχι μόνο για την καταστροφή της χώρας, αλλά και για τη δική της, συνεχίζοντας, όσο ποτέ άλλοτε, να επιτελεί με φανατισμό τις δύο λειτουργίες που ξέρει να κάνει καλύτερα: να λεηλατεί τη χώρα στο εσωτερικό, να την υποδουλώνει στο εξωτερικό. Οι πιο κυνικοί λένε τώρα «ας επιβιώσουν τουλάχιστον οι μισοί ‘Ελληνες, γιατί να χαθούν κι αυτοί;».
Τις προάλλες κυκλοφορούσα στο δρόμο με το αφιέρωμα της Ελευθεροτυπίας στο κίνημα του Γουδί το 1909. Παρά το τόσο εμφανές 1909 στο εξώφυλλο και τη λέξη Κίνημα, κανενός από όσους συνάντησα δεν πήγε το μυαλό στο κίνημα που σφράγισε την πρώτη προσπάθεια εκσυγχρονισμού της Ελλάδας, τον 20ό αιώνα. ‘Ολοι συνέδεσαν αμέσως τη λέξη Γουδί με την εκτέλεση των ‘Eξη, θεωρηθέντων υπευθύνων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Στη Χιλή του Πινοτσέτ, η ανείπωτη βαρβαρότητα, οι δολοφονίες και τα βασανιστήρια της στρατιωτικής δικτατορίας, προετοίμασαν την οικονομική και κοινωνική βία των νεοφιλελεύθερων. Στην σημερινή Ελλάδα, η οικονομική και κοινωνική βία προετοιμάζει την έκρηξη της εμφύλιας.
H “εκκαθάριση” του ελληνικού κράτους
Πλησιάζουμε τώρα με ταχύ ρυθμό προς την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης του ελληνικού δράματος, το λιγότερο με κάποιας μορφής χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, ίσως και την έξοδο από την ΕΕ. Οι δανειστές και οι δυνάμεις το γνωρίζουν, γι’ αυτό και επιμένουν να έχουν ολοκληρώσει την επίθεση κατά του ελληνικού κράτους, κοινωνικού και … υπόλοιπου και τη διαρπαγή της περιουσίας του, προτού φτάσουν εκεί τα πράγματα. Επιδιώκουν, μέσω της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου, που συνέταξε το παγκόσμιο τραπεζικό λόμπυ International Institute of Finance, να υπάγουν όλο το ελληνικό χρέος στο καθεστώς του βρετανικού δικαίου, και όχι του ελληνικού που βρίσκεται σήμερα, ώστε να στερήσουν από την Ελλάδα το ισχυρότερο διαπραγματευτικό χαρτί της προτού φτάσουμε στο σημείο της αναδιάρθρωσης ή στάσης πληρωμών.
Η τρόικα, για την παρουσία της οποίας επαίρεται μια κυβέρνηση που εγγίζει πλέον τον «βαθμό μηδέν αξιοπρέπειας», λειτουργεί ακριβώς όπως οι διαχειριστές, για λογαριασμό τραπεζών, των χρεωμένων επιχειρήσεων, που αναλαμβάνουν να μειώσουν όσο μπορούν το κόστος της μη εξυπηρέτησης των δανείων και να εκποιήσουν μισοτιμής την περιουσία της προτού τις κλείσουν. Κάνουν ότι μπορούν για να μειώσουν το κόστος λειτουργίας της επιχείρησης, απολύουν προσωπικό, κάνουν προσημείωση ακινήτων. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας το αποδέχεται για να μην πάει φυλακή. Οι ηγέτες όμως της Ελλάδας γιατί το κάνουν; Σε τι ελπίζουν και τι φοβούνται; Μήπως την αποκάλυψη, από αυτούς που τους είχαν στο μισθολόγιο, από τις Ζήμενς και τις άλλες εταιρείες που ασελγούσαν, με τη συνενοχή τους, επί δεκαετίες πάνω στο σώμα της χώρας που κατέστρεψαν, την αποκάλυψη των έργων τους;
Πρόσφατα ήμουν στην Κούβα. Το κεντρικό κανάλι της τηλεόρασης μου ζήτησε μια συνέντευξη για το ελληνικό πρόβλημα. ‘Ηρθε το συνεργείο και όσο ετοιμάζονταν, πιάσαμε συζήτηση με το δημοσιογράφο. «Τι γίνεται στην Ελλάδα;» με ρώτησε, «ήρθε εδώ επίσκεψη ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Λουξεμβούργου και μας είπε εντάξει είναι κάπως υπερβολικό ότι θα τους πάρουμε την Ακρόπολη, αλλά δεν απέχει και πολύ από αυτό που θα κάνουμε. Είναι αλήθεια;». Για ποιο λόγο αφού είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα χρεωκοπήσουμε με τη μία ή την άλλη μορφή, πρέπει και να χρεωκοπήσουμε απένταροι; ‘Εχοντας χάσει κάθε δημόσια, έτσι που πάμε και κάθε μη ρευστοποιηθείσα ιδιωτική ελληνική περιουσία, έχοντας αποποιηθεί τα διαπραγματευτικά μας χαρτιά και έχοντας διαλύσει το ελληνικό κράτος;
Ελλάδα: “πεδίο δοκιμής” παγκόσμιας επίθεσης κατά κράτους και Δημοσίου
Αρκεί βεβαίως να διαβάσουμε τη Wall Street Journal και τον Economist,όργανα των υπερτραπεζών της Wall Street και του City αντίστοιχα, και του αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος (η πρώτη), των πραγματικών δηλαδή αφεντικών του κόσμου μας, για να καταλάβουμε τι γίνεται. Επιχαίρουν για την κρίση και τις καταστροφές που έρχονται. Τις θεωρούν ιστορική ευκαιρία για να ξεμπερδεύουν μια και καλή, σε Ευρώπη και ΗΠΑ, με το κοινωνικό κράτος, με το δημόσιο, τους δημόσιους υπαλλήλους και το συνδικαλιστικό τους κίνημα, αλλά και την ίδια την ιδέα της Ευρώπης και του ευρώ.
Στην κρίση, το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο, η νέα υπερδύναμη της εποχής μας, βλέπει την ευκαιρία να πραγματοποιήσει μια νέα τεράστια λεηλασία των Ευρωπαίων και Αμερικανών πολιτών, μια νέα γιγαντιαία μεταφορά δημόσιου πλούτου στις υπερτράπεζες, που έφτιαξαν τη μεγάλη φούσκα των CDS και θέλουν τώρα να πάρουν τα λεφτά πριν σκάσει. Θέλουν να πάρουν πίσω όλες τις κατακτήσεις των ευρωπαϊκών λαών μετά τη νίκη επί του φασισμού το 1945, αν όχι μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Θέλουν να εξισώσουν, εν ονόματι της ανταγωνιστικότητας, τις κοινωνικές, φορολογικές, οικολογικές συνθήκες στην Ευρώπη και στον τρίτο κόσμο στα επίπεδα του τελευταίου. Και χρησιμοποιούν την Ελλάδα για να το πετύχουν. «Δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλεύεσαι τον μαλάκα», λέει επί λέξει ένας Νεοϋρκέζος χρηματιστής στη γαλλική Λιμπερασιόν, σχολιάζοντας τα κερδοσκοπικά παιχνίδια της Goldman και των hedge funds με την Ελλάδα. Μόνο που, αν υπάρχει «μαλάκας», είναι και διεφθαρμένος!
Νοοτροπία Γενίτσαρων
Και ενώ γίνονται όλα αυτά, τα εγχώρια μέσα της διαπλοκής, όλοι αυτοί που μας έλεγαν πέρυσι ότι πρέπει να εφαρμόσουμε το μνημόνιο για να βγούμε φέτος στις αγορές, ξανάστησαν κατ’ επιταγήν της τρόικας, μια νέα φτηνή και ανθελληνική προπαγάνδα εναντίον του δημοσίου και των δημοσίων υπαλλήλων, προσπαθώντας να κερδίσουν την υποστήριξη των μισών θυμάτων της οικονομικής κρίσης, των ιδιωτικών υπαλλήλων και των αυτοαπασχολούμενων, εναντίον των άλλων μισών. Βρήκαν τη μέθοδο της εφεδρείας για να ξαναγυρίσουν το ελληνικό κράτος στην πλατεία Κλαυθμώνος, αναιρώντας το πιο βασικό θεμέλιο της ανεξαρτησίας του δημόσιου υπαλλήλου, τη μονιμότητα. Εμφορούμενοι από τη ψυχολογία των Γενιτσάρων, δεν ενοχλούνται καθόλου να ξαναγυρίσουν στα … οθωμανικά πρότυπα την ελληνική δημόσια διοίκηση, ούτε ότι, ως αποτέλεσμα των μέτρων κοινωνικής εξόντωσης που υιοθετούν, δεν απομένει πολύς καιρός μέχρι να δούμε φαινόμενα πείνας στην Αθήνα και τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας. Σε μια χώρα που θέλει να μειώσει τα ελλείμματά της, ξεπουλάνε τώρα σίγουρες πηγές εσόδων, όπως τα λαχεία και το Ελευθέριος Βενιζέλος, υποθηκεύοντας όχι μόνο τις παρούσες γενηές, αλλά και κάθε μέλλον μιας χώρας, οι πιο μορφωμένοι, νέοι και δυναμικοί πολίτες της οποίας την εγκαταλείπουν, μόλις τους δίνεται η ευκαιρία.
Στις συνθήκες που δημιουργούνται, μόνο μια γενικευμένη εξέγερση του ελληνικού λαού, ίσως και με τη μορφή γενικής απεργίας διαρκείας, με αίτημα την διενέργεια εκλογών και δημοψηφίσματος για το αν ο ελληνικός λαός επιθυμεί τη συνέχιση ισχύος ή την καταγγελία των αποικιακών συμβάσεων (μνημόνιο, μεσοπρόθεσμα, 21η Ιουλίου), θα μπορούσε ίσως, όχι να αποτρέψει, αλλά τουλάχιστο να περιορίσει την εν εξελίξει μεγαλύτερη εθνική καταστροφή στη νεώτερη ελληνική ιστορία. Θα ήταν και η μόνη δημοκρατική διέξοδος στις παρούσες συνθήκες.
“Eπίκαιρα”, 29.9.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)